สาวหลงยุค-พงศกรZX

สาวหลงยคุ
พงศกร : เขยี น
ISBN ๙๗๘ - ๖๑๖ - ๗๗๓๕ - ๐๘ - ๕
พิมพ์เปน็ ตอนๆ ในนติ ยสารสกลุ ไทย พ.ศ.๒๕๔๗ - ๒๕๔๘
พิมพ์คร้งั ที่ ๑ : สำนกั พมิ พ์เพ่ือนดี สงิ หาคม พ.ศ.๒๕๔๗
พมิ พค์ รัง้ ท่ี ๒ : สำนักพมิ พ์เพือ่ นดี พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๔๘
พิมพ์ครงั้ ที่ ๓ : สำนักพิมพ์เพอื่ นดี ธนั วาคม พ.ศ.๒๕๕๓
พิมพค์ รงั้ ท่ี ๔ : สำนักพิมพก์ รู๊ฟ พบั ลิชช่งิ มนี าคม พ.ศ.๒๕๕๖
พิมพค์ รั้งท่ี ๕ : สำนกั พมิ พ์กรูฟ๊ พบั ลชิ ชิง่ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๖
หมวด นวนิยาย ลำดบั ที่ ๑๖

บรษิ ทั กรู๊ฟ พบั ลชิ ชิง่ จำกัด
เลขที่ ๒๙ / ๑๐๖ วิสต้า อเวนวิ วัชรพล แขวงคลองถนน เขตสายไหม

กรุงเทพฯ ๑๐๒๒๐
โทรศพั ท์ ๐๘๕-๖๖๕-๕๔๒๒ โทรสาร ๐-๒๑๕๓-๐๕๐๐

อเี มล : [email protected]

3/790

เวบ็ ไซต์ : www.groovebooks.com, www.facebook.com/
groovepublishing

บรรณาธกิ ารทีป่ รึกษา : อรรถรัตน์ จนั ทรวรินทร์
บรรณาธกิ ารสำนกั พิมพ์ : อรรถรตั น์ จันทรวรินทร์

การเงนิ : สลุ วณั มงคล
พสิ ูจนอ์ ักษร : กฤษดา ศริ กิ จิ พาณชิ ยก์ ูล
ออกแบบปก : [email protected]

รูปเล่ม : Aim Graphic House
ประสานงานการผลติ โดย เอมกราฟฟิกเฮ้าส์
โทรศัพท์ ๐๘๑-๖๒๖-๙๑๒๓ โทรสาร ๐-๒๘๘๓-๖๑๒๑
พิมพ์ท่ี บริษทั เอ.พี. กราฟิคดีไซนแ์ ละการพมิ พ์ จำกัด
๗๔๕ ถนนนครไชยศรี แขวงถนนนครไชยศรี เขตดสุ ิต กรุงเทพฯ

๑๐๓๐๐
โทรศพั ท์ ๐-๒๒๔๓-๙๐๔๐-๔ โทรสาร ๐-๒๒๔๑-๐๓๗๙

ราคา ๔๖๐ บาท

จดั จำหน่ายในรูปแบบหนงั สอื อเิ ล็กทรอนิกส์(eBook)โดย

บริษทั ไอ.พี.เจ. อนิ เตอรเ์ นชัน่ แนล(1988) จำกดั
73 หมทู่ ่ี 5 ตำบลหลกั หก
อำเภอเมืองปทมุ ธานี จงั หวัดปทมุ ธานี 12000
โทร. 0-2567-0759 โทรสาร 0-2567-5779
สั่งซ้ือ eBook ได้ที่ www.hytexts.com
[email protected]

Special Thanks for Opensource license
JS Font
CKeditor

คำนำสำนกั พิมพ์

‘สาวหลงยคุ ’ เปน็ นวนิยายแนว Time Travel หรอื นวนิยายที่มตี วั
ละครเดินทางข้ามผ่านกาลเวลา ไมว่ ่าจะเป็นการกลับไปยังอดีตหรอื การ
เดินทางสู่อนาคต

‘พงศกร’ เคยเอย่ กบั เราเม่อื ครง้ั นวนิยายเร่อื งนี้ไดร้ บั การตพี มิ พเ์ ปน็
ตอนๆ ในนิตยสารสกุลไทย ในชว่ งปีพ.ศ.๒๕๔๗ - ๒๕๔๘ ว่าการเขียน
นวนิยายแนวน้ีเปน็ เรอ่ื งยาก

ยาก...เพราะจะเขียนหรือจนิ ตนาการเก่ยี วกับอดีตหรืออนาคตได้
อย่างไร ในเมอ่ื ไม่เคยเหน็ ไม่เคยสมั ผสั และยากตรงที่จะทำอยา่ งไรให้
แตกตา่ งจากนวนยิ ายแนวเดียวกันนี้ ซ่งึ มนี ักเขยี นหลายท่านท้งั นักเขียน
ไทยและนักเขียนต่างประเทศเคยเขียนเอาไว้แล้ว

ความยากในขอ้ แรก ‘พงศกร’ แกป้ ญั หาด้วยการค้นคว้าขอ้ มลู จาก
หนงั สือมากมาย เพื่อใหส้ ามารถบรรยายถึงฉากหรอื บรรยากาศสมยั รชั กาล
ท่ี ๖ ตามทอ้ งเร่อื งได้อย่างสมจรงิ ส่วนความยากในข้อท่ีสอง ‘พงศกร’
ต้องใชจ้ ินตนาการอยา่ งสงู เพื่อใหเ้ กิดความแตกต่าง...และแน่นอนวา่
‘พงศกร’ ก็ทำได้ดเี สยี ดว้ ย

6/790

‘สาวหลงยคุ ’ จงึ เป็นนวนิยายอกี เรอ่ื งหนึ่งท่ีแฟนๆ นกั อ่านช่ืนชอบ
เปน็ อนั ดับต้นๆ ...กรฟู๊ พบั ลชิ ชิ่งกเ็ ห็นเชน่ นัน้ จึงนำนวนยิ ายเรื่องนี้มาตี
พิมพ์ใหม่อกี ครง้ั สำหรบั คนทยี่ งั ไม่เคยอา่ นครับ

Let’s Groove!

GROOVE PUBLISHING
www.groovebooks.com

คำนำผเู้ ขียน

‘สาวหลงยคุ ’ เปน็ นวนยิ ายในยุคแรกๆ ของผมทเ่ี พิง่ เรม่ิ เขียน
หนงั สืออย่างจริงจงั ได้เพียงสามถงึ สี่ปี หากเปน็ นวนิยายแนวพีเรียดเรอ่ื ง
แรกทอ่ี าจหาญลุกขน้ึ มาเขียน

ทตี่ ้องใช้คำว่าอาจหาญนัน้ เปน็ เพราะมีนักเขยี นผใู้ หญห่ ลายทา่ นได้ให้
คำแนะนำว่าการเขียนงานแนวพีเรียดเปน็ เรอ่ื งยาก การจะเขยี นใหส้ มจริง
นั้นต้องทำการบา้ นอยา่ งหนกั หน่วงกว่าการเขยี นนวนยิ ายแนวปกตทิ ่ัวไป

ตอนแรกๆ ที่เรม่ิ ลงมือเขียนไปได้ไมก่ ่ีบท ผมกร็ ้สู กึ วา่ พอไหวน่ะ แต่
คร้นั พอตวั ละครเริม่ ปรากฏบทบาทของตวั เองชัดเจนขึน้ คราวนลี้ ะครบั ที่
คนเขียนเรมิ่ ตระหนกั ว่าการเขียนงานแนวพเี รยี ดนัน้ ไมใ่ ชเ่ รือ่ งงา่ ยจริงเสยี
ด้วย

นางเอกของผมหลดุ เวลากลับไปในชว่ งปีพ.ศ.๒๔๖๔ ปลายรชั สมยั
ของพระบาทสมเด็จพระมงกฎุ เกลา้ เจ้าอยหู่ ัว รัชกาลที่ ๖ ความยากสำหรบั
คนในยุคปจั จุบนั ก็คือ มองไมอ่ อกว่าคนในช่วงเวลานัน้ เขาอยกู่ ันอย่างไร
กนิ อยา่ งไร แต่งตวั อยา่ งไร ใชช้ วี ิตประจำวันกันอยา่ งไร โชคดที นี่ วนยิ าย
เรื่องน้ีดำเนินอยใู่ นชว่ งเวลาทไี่ ม่ไกลจากปจั จบุ นั เกินไปนกั ยงั พอมีผใู้ หญ่

8/790

ทเ่ี กิดในเวลานั้นและยังมชี ีวติ อยู่ มีหนงั สอื และเอกสารตา่ งๆให้ค้นคว้า มี
ภาพถา่ ยสถานทต่ี า่ งๆ ให้พอจนิ ตนาการได้

แต่กระนั้น ‘สาวหลงยคุ ’ ก็เปน็ นวนิยายเรื่องหน่ึงที่ผมกลา้ พูดว่า
เขยี นยากมากท่สี ุดเร่อื งหนงึ่ ในชีวติ การเป็นนกั ประพนั ธ์

ขอขอบพระคณุ คุณสภุ ทั ร สวัสดริ กั ษ์ บรรณาธิการอาวุโสของสกลุ
ไทย ที่ให้คำแนะนำท่ีดีมากมายกับผมตลอดระยะเวลาท่ีนวนยิ ายเร่อื งนี้ลง
ตพี มิ พใ์ นนติ ยสารสกุลไทย ท่านเป็นบรรณาธกิ ารท่ีมคี วามรอบรแู้ ละ
ทำงานอยา่ งละเอียด ชว่ ยใหน้ กั เขียนเล็กๆ อย่างผมไดเ้ รียนร้แู ละกล้าทจี่ ะ
กา้ วต่อไปข้างหนา้

ขอบพระคณุ นกั อ่านทุกท่านสำหรับกำลังใจท่ีมีให้ผมเสมอมา
แม้นวนยิ ายพเี รียดจะยากสาหัสเพยี งใด หากเม่ือได้ลองเขยี นดสู กั
เรอื่ งหนึง่ แลว้ กย็ ากทจี่ ะหยดุ เขียน ดว้ ยเสน่ห์ของเรอ่ื งย้อนอดตี นน้ั เยา้
ยวนเกนิ ห้ามใจ ด้วยเหตุน้ี จึงขอสญั ญาว่า ในอนาคตหากไมห่ มดแรงไป
เสยี ก่อน เราคงจะไดพ้ บกันอีกในนวนิยายแนวพเี รยี ดเช่นน้ีอยา่ งแน่นอน
ครับ

‘พงศกร’

มกราคม ๒๕๕๖

๑

เปน็ เวลาบ่ายคล้อยท่ีอากาศร้อนแรงเหลอื จะบรรยาย และรถราใน
ทอ้ งถนนคับคง่ั ผดิ ไปจากทุกวัน หล่อนจึงเปดิ วิทยใุ นรถฟัง เพียงเพอ่ื จะ
ไดร้ ู้วา่ มเี หตกุ ารณอ์ ะไรอยขู่ ้างหน้าทีท่ ำให้รถติดมากผดิ ปกติ

มนษุ ย์กม็ กั จะเปน็ เชน่ นี้....หลอ่ นน่งั นึกไป เงีย่ หฟู งั เสียงสนทนาใน
รายการวิทยไุ ป....อะไรท่ีมนษุ ย์ไม่รู้ มกั จะทำให้อึดอัดขดั ขอ้ งเสมอ แตห่ าก
ไดร้ ู้แล้วละก็ ถงึ แมว้ า่ จะไม่ได้ทำใหส้ ถานการณท์ ่เี ป็นอยู่เปล่ยี นแปลง ไป
อยา่ งนอ้ ยก็ทำใหม้ ีความหวัง หรอื ทำใหค้ วามรู้สกึ กระวนกระวาย
กระสับกระส่ายท่ีกำลงั เป็นอย่นู ้ันดขี ้ึน

แตก่ อ็ ีกละ...หลายเร่ืองทไี่ ด้รลู้ ่วงหน้า อาจนำมาซ่งึ ความวุน่ วาย หรอื
ความวิตกกังวลมากกว่าเก่า ถา้ เรอื่ งที่ได้รู้มานน้ั เปน็ เรอ่ื งไม่ดี ทำให้ไม่
สบายใจ

อยา่ งไรกต็ าม ขา่ วที่ไดฟ้ ังจากผดู้ ำเนนิ รายการสาว เรือ่ งผเู้ ดนิ ขบวน
ประท้วงทท่ี ำการปิดถนนขา้ งหนา้ ของหล่อน ก็ทำให้พลอยบุษย์ร้สู ึกดขี น้ึ มา
หน่อยหนึ่ง...หนอ่ ยเดยี วเทา่ นนั้ จริงๆ...

ใหต้ ายเถอะ...

10/790

หญิงสาวกระแทกกำปนั้ ลงกบั พวงมาลยั รถยนต์ แล้วเหลือบมองดู
นาฬกิ าแบบตวั เลข ท่อี ยู่บนหนา้ ปัดรถยนตค์ นั หรูหราดว้ ยความกงั วลใจ

กำลังรบี อยา่ งมากมาย แตก่ ลับตอ้ งมาเจอเหตุการณไ์ ม่คาดฝนั เชน่ นี้
ทำใหค้ วามเครียดภายในใจของหญิงสาว ทบทวีข้ึนหลายเท่าตวั

เสียงมอเตอรไ์ ซค์หลายคัน เร่งเคร่ืองผ่านไปสองข้างระหวา่ งช่องว่าง
ของรถราซ่งึ จอดตดิ กนั เป็นแพ พลอยบษุ ย์ปรายตามอง รู้สกึ อิจฉาขน้ึ มา
ภายในใจ

รอู้ ยา่ งนี้ เรียกใชบ้ รกิ ารรถมอเตอรไ์ ซค์ ตง้ั แต่ตอนออกมาจากบา้ น
เสียกด็ ีหรอก

หญงิ สาวแอบพมึ พำกบั ตนเองเบาๆ
แสงแดดภายนอกทส่ี ่องลอดฟิลม์ กรองแสงเข้ามาภายในรถ ร้อนจน
หญิงสาวรู้สึกผิวเกรยี มกรม พลอยบุษยล์ ะมือจากพวงมาลยั รถ เอ้ือมไป
หยบิ ตะกรา้ ใส่เครอ่ื งสำอาง และของใชก้ ระจกุ กระจิกทวี่ างอยบู่ นเบาะหลงั
แลว้ ควานหาหลอดครีมกนั แดดทใ่ี ช้อยเู่ ปน็ ประจำ เมื่อหยิบได้แลว้ หล่อน
ก็เปดิ ฝาออก บบี เนอ้ื ครมี ออกมาทาลงบนแขนสองขา้ งทีส่ ัมผัสกบั เปลว
แดด
เน้ือครีมอ่อนนุ่ม สง่ กล่ินหอมหวานของดอกไม้ แทรกซมึ ลงในผิว
เนอ้ื เนียนอยา่ งรวดเร็ว ในขณะทีห่ ญิงสาวยงั คงน่ังจ้องมองทา้ ยรถคนั หนา้

11/790

สลบั กับการแหงนหน้าข้ึนมองทอ้ งฟา้ ท่ีเตม็ ไปดว้ ยควันขมกุ ขมวั จาก
ท่อไอเสียของบรรดารถท่จี อดเรยี งกันอยู่ ด้วยสายตาวิตก

เสยี งกริ่งโทรศพั ทม์ ือถือท่ีวางอยบู่ นทนี่ ั่งขา้ งคนขบั ดงั ขึน้ เสียงของ
มนั รวั เร็ว เร่งรอ้ น ไม่ตา่ งจากความรู้สึกภายในใจของหลอ่ น

“พ่จี ี๊ด”
หล่อนร้องเสยี งดงั ล่ัน เมอื่ แลเห็นหมายเลขที่แสดงอยบู่ นหน้าจอ วา่
เป็นผใู้ ดโทร.มา
“โอย โอย...ตายแน่ น่หี นูติดแหงกอยบู่ นถนนพิษณุโลกมาเกือบ
ช่วั โมงแล้ว ไมย่ อมขยับไปไหนเลย จะถอยหลงั กลับก็กลบั ไมไ่ ด้”
“ฉนั กจ็ ะตายเหมือนกันละยะ่ ” เสียงอกี ฝ่ายรอ้ นรนมาตามสาย “งาน
จะเริ่มอยู่อีกครง่ึ ชัว่ โมงนี้แล้ว แมน่ างแบบของฉันยงั มาไมถ่ ึงอกี ...”
“โธ”่ พลอยบษุ ยท์ ำเสียงอุบอบิ “หนูรบี จะแยแ่ ลว้ นะพจี่ ด๊ี นอี่ ุตส่าห์
เผอ่ื เวลาเอาไว้ต้งั สองชั่วโมง ใครจะรู้ล่ะคะ วา่ จะมาประทว้ งปิดถนนกันเอา
วนั น้ี”
“ลงมาจากรถเดี๋ยวน้ีเลย” อกี ฝา่ ยสั่ง นำ้ เสยี งตดิ จะโมโหอยไู่ ม่น้อย
“ลงมาเด๋ยี วนี้ แลว้ หามอเตอรไ์ ซค์รบั จา้ งมาดว่ นจี๋ ฉันให้เวลาหล่อนยส่ี บิ
นาทเี ท่านนั้ ขืนมาไม่ทันฉันเปล่ยี นเอาคนอน่ื เดนิ แทน อยา่ มาว่ากันนะจะ๊ ”

12/790

“พจี่ ๊ีด” พลอยบษุ ยร์ ้องเสียงหลง “หนูจะไปยงั ไงละ่ หนูมาคนเดยี ว
ไมม่ ใี ครขับรถให้ พีจ่ ะใหห้ นทู ้งิ รถเอาไวอ้ ย่างน้ีหรือไง โดนคนขา้ งหลงั ด่า
ตายเลย”

“ไม่รลู้ ะ” ดไี ซเนอร์ช่ือจี๊ดตัดบท “ฉนั จะรอยส่ี บิ นาทีเทา่ นัน้ ทำยังไง
ก็ไดใ้ ห้มาถงึ ใหท้ ัน ถา้ มาไมท่ ันอยา่ มาว่าใจร้ายกแ็ ล้วกนั ”

พดู แคน่ ้นั เจ้าหลอ่ นก็วางสายฉบั ลงไป ทง้ิ ให้หญงิ สาวได้แต่อ้าปาก
คา้ ง

พลอยบษุ ยพ์ ยายามกดหมายเลขของจี๊ด เพือ่ ติดต่อกลับไปอกี คร้งั
เสยี งสัญญาณโทรศัพท์ตดิ หากอีกฝ่ายไมม่ ีทที ่าว่าจะรบั สายของหล่อน

...เอาละส.ิ ..ทำไงด.ี ..
หัวสมองของหล่อนเร่ิมทำงาน และความคดิ กว็ ุ่นวายไปหมด
...พุทธชาด...
ตอ้ งพุทธชาดคนเดยี วเท่านนั้ ท่จี ะชว่ ยหลอ่ นไดใ้ นเวลาคับขันเช่นนี.้ ..
คดิ ได้ดังนั้น พลอยบษุ ยจ์ ึงรบี กดโทรศัพท์ ติดต่อนอ้ งสาวด้วยมอื ไม้
สนั่ เทา เสียงสัญญาณวา่ โทรศัพทต์ ดิ ดงั อยเู่ ปน็ นาน กว่าท่ีอีกฝ่ายจะรบั
สาย
“ฮัลโหล”
พลอยบษุ ย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เม่ือไดย้ นิ เสยี งใสๆ ของน้องสาว

13/790

“เพิง้ ...ช่วยฉนั ดว้ ย...”

หลอ่ นกรอกเสียงแหบแหง้ ไปหานอ้ ง

“อา้ ว เจเ๊ องหรอกหรอื ?” อีกฝา่ ยฉงน เพราะพี่สาวเพง่ิ จะออกจาก
บ้านมาไม่ถงึ สองชัว่ โมงนเี้ อง “มอี ะไรล่ะ? โดนใครฉดุ ?”

“บ้า” หล่อนอดหวั เราะออกมาไมไ่ ด้ แม้วา่ อารมณย์ ังไมค่ อ่ ยดนี กั
“ฉนั ยงั ไปไม่ถึงงานเลย”

“อ้าว” นอ้ งสาวหล่อนร้องออกมาเปน็ คร้งั ที่สองตดิ กนั “แลว้ มวั ไป
ไถลอยู่ทไี่ หน ถงึ ได้ยังไปไมถ่ ึง”

นอ้ งสาวหลอ่ นน่ิงไปชว่ั อดึ ใจ ซง่ึ พลอยบษุ ยเ์ ดาเอาวา่ หลอ่ นคง จะ
มวั มองหานาฬกิ าอยู่ เพราะอีกประเดีย๋ วหนง่ึ หลงั จากนน้ั หล่อนกร็ ้อง
“วา้ ย” ออกมาเสียงดงั ลนั่

“ตายแลว้ เจ๊...อกี ครง่ึ ชว่ั โมงเทา่ นัน้ เอง” น้องสาวหลอ่ นโวยวาย “แล้ว
จะไปทนั ไดไ้ ง งานนงี้ านใหญด่ ้วยนะ ผ้หู ลกั ผูใ้ หญม่ ากันเยอะแยะ”

“นน่ั สิ ฉนั ถงึ ไดโ้ ทร.มาหาเธอไง” เสียงพสี่ าวออดมาตามสาย

“ไมน่ ะ” พุทธชาดรบี ปฏิเสธ “ไม่นะเจ๊ ฉันรนู้ ะว่าเจ๊กำลงั คิดอะไร
อย.ู่ ..”

“ช่วยหน่อยน่า...นะ นะ แล้วฉนั จะให้ยมื ตา่ งหู คทู่ ี่อยากได้ไง...นะ
นะ...ชว่ ยฉนั หน่อยนะ ใครจะรลู้ ะ่ วา่ ม็อบพวกนั้นจะมาปดิ ถนนแบบนี้
ตอนฉนั ออกจากบ้านยังไม่มีทีทา่ วา่ จะติดเลย” พลอยบุษยอ์ ้อน

14/790

“แล้วนง่ั ทนอยู่ไดไ้ งต้ังนานถึงเพ่ิงจะโทร.มา” คนเปน็ น้องต่อวา่ “ไมร่ อ
ให้เหลอื อกี หา้ นาทกี ่อนละยะ ถึงคอ่ ยโทร.”

“ก็...ก็...” พ่สี าวอกึ อกั เหมอื นกำลงั นึกหาเหตผุ ล พอหาไม่ได้ เลย
พาลพาโลยกเอาคำของพอ่ และแม่ข้ึนมาอ้าง “เหอะน่า ฉันเปน็ พ่นี ะ แลว้
พอ่ กบั แมก่ ส็ ั่งเสยี เอาไวแ้ ล้วด้วยว่า พนี่ ้องตอ้ งรกั กัน ตอ้ งช่วยเหลอื กนั
เวลาเดอื ดร้อนไง แล้วนีฉ่ ันก็กำลงั เดือดรอ้ นอยู่เสยี ด้วย”

“อยู่ทตี่ รงไหนแลว้ ละ่ ?”
พทุ ธชาดถามพ่ีสาวเสยี งสะบดั พลางบน่ งมึ งำไปด้วย ขณะที่ผเู้ ป็น พ่ี
สาวพยายามอธิบายตำแหนง่ ที่รถจอดติดอยู่
“เจน๊ ะเจ๊ ฉนั ต้องรีบจนตาเหลือกตาปล้นิ คอยดูนะ ตกมอเตอร์ไซค์
ตายไป จะเปน็ ผมี าหลอกทกุ วนั เลย”

น้องสาวของหล่อน นัง่ จักรยานยนตร์ ับจา้ งจากซอยหนา้ บา้ น มาถงึ
บรเิ วณท่ีรถจอดตดิ อยู่ ภายในเวลาไมถ่ ึงสบิ นาทีหลังจากนนั้

พลอยบุษยเ์ ปิดประตูรถกา้ วลงมา ทำท่าแตะมือกบั น้อง เหมอื นตอน
เปล่ียนตวั นักกฬี า แลว้ ขน้ึ นัง่ ครอ่ มซ้อนข้างหลงั มอเตอรไ์ ซค์แทนน้องสาว
ในขณะทพ่ี ุทธชาดกา้ วขึ้นไปนงั่ แทนท่หี ล่อนหลังพวงมาลยั

หญิงสาวพยายามกลั้นหวั เราะเต็มท่ี เมื่อเหน็ สภาพของน้องสาว ที่
ออกมาจากบา้ นทง้ั ชดุ นอน

15/790

คนทร่ี ถจอดตดิ เหมอื นกนั กบั หล่อน คงจะขบขันไม่แพ้กนั ท่ีจๆู่ ก็
เห็นผู้หญงิ ผมฟู สวมชุดกระโปรงยาว ซอ้ นมอเตอร์ไซคอ์ ยู่กลางถนนใน
ยามบา่ ยอย่างนี้

พุทธชาดเปน็ พยาบาลหอ้ งฉุกเฉิน และหลอ่ นเพ่ิงอยเู่ วรดึกเมอ่ื คนื ท่ี
ผ่านมา นอ้ งของหล่อนกลบั มาถึงบ้านเวลาเกือบเก้าโมงเชา้ ดังน้นั ตอนที่
หล่อนออกมาทำงาน พทุ ธชาดจึงเพงิ่ จะอาบนำ้ และเขา้ นอน การที่หลอ่ น
โทร.ไปปลกุ นอ้ งแบบน้ี ยอ่ มจะสรา้ งความหงดุ หงิดใหก้ ับนอ้ งเปน็ ธรรมดา

ช่วยไม่ได.้ ..หล่อนยกั ไหล่ พลางรับหมวกกันนอ็ กมาสวม แลว้ แลบ
ลิ้นใหน้ ้องสาวหนหน่งึ ....กใ็ ครใช้ใหเ้ กดิ มาเป็นพเี่ ป็นนอ้ งกนั ละ่ อยากเกิด
มาเปน็ พ่นี ้องกันแล้ว ก็ตอ้ งชว่ ยกนั ไปแบบนล้ี ะ...

และดว้ ยความชว่ ยเหลอื ของพุทธชาด หลอ่ นจงึ มาถงึ โรงแรมที่จดั
งานแฟช่นั โชว์เครอ่ื งเพชร ในอีกสิบนาทีต่อมา

เมือ่ พลอยบุษยก์ า้ วเขา้ ไปในห้องแตง่ ตวั กพ็ บวา่ จี๊ดกำลงั ยนื รอหลอ่ น
อยู่แลว้ ด้วยสีหนา้ ท่าทางกระวนกระวาย

“เฮอ้ ...”
เสยี งจดี๊ ถอนใจออกมายาวใหญ่ เมอื่ เหน็ หลอ่ นกระหืดกระหอบเข้า
มา

16/790

“รีบไปแตง่ หนา้ ดว่ นจี”๋ ดีไซเนอรส์ าวใหญช่ มี้ ือไปทางกลุ่มช่างแตง่
หนา้ ทอ่ี ยู่ทางมมุ ดา้ นหน่งึ ของหอ้ ง ทา่ มกลางสายตาของนางแบบคนอ่ืน ที่
เตรยี มพรอ้ มอยใู่ นชุดของตวั เองเรียบรอ้ ยแลว้

“ถอื ว่าดังหรือไง เลยมาเสยี สาย ตอ้ งให้คนอ่นื รอ...”
เสยี งใครคนหนึ่งเอย่ ขน้ึ มาลอยๆ ด้วยเสยี งทไี่ ม่เบานกั
พลอยบุษยห์ นั ขวบั กลบั ไปทางตน้ เสยี ง ดว้ ยท่าทางไม่ค่อยพอใจ
เท่าใดนัก เมอื่ จำได้วา่ ผู้ทีเ่ อ่ยวาจาเชน่ นั้นออกมา เป็นนางแบบรุน่ นอ้ งผู้
หนงึ่ ซง่ึ เพ่งิ เข้าสวู่ งการได้ไม่นาน
หญงิ สาวจงึ ชะงักเท้าทก่ี ำลังจะเดินไปหาชา่ งแตง่ หน้า เหวี่ยงกระเป๋า
สะพายใบโตในมือลงบนโต๊ะกลางห้องเสยี งดังโครม และหนั กลบั ไปทาง
ต้นเสียงดว้ ยสีหนา้ ทา่ ทางเอาเร่อื ง
“เดีย๋ วน้ี นางแบบร่นุ ใหมๆ่ ไมม่ ีสัมมาคารวะกนั แล้วหรือไงนะพี่จี๊ด”
หล่อนถามจ๊ีดด้วยเสียงทีด่ ังพอกัน นัยน์ตาของหล่อนจ้องมองฝ่าย
นน้ั เขมง็ ดว้ ยท่าทีราวกบั ต้องการกนิ เลือดกนิ เน้อื น้ำเสยี งไมย่ อมลดราวา
ศอกให้
“โอย๊ ...เอาละ เอาละ”
จี๊ดร้อง พรอ้ มกับโบกไมโ้ บกมอื สีหนา้ ของเธอเหมือนกลืนไมเ่ ข้าคาย
ไม่ออก

17/790

“หยดุ ทะเลาะกนั ได้แลว้ เดย๋ี วงานฉนั จะลม่ ไปเสียกอ่ น ยงั ไงขอให้
เสร็จงานก่อนไดไ้ หม ไหวล้ ่ะ”

ประโยคสุดท้ายดีไซเนอร์สาวใหญ่ หลอ่ นยกมือไหว้ข้ึนมาจรงิ ๆ
ทำใหพ้ ลอยบุษย์ต้องสะกดอารมณโ์ มโห แลว้ รีบเดนิ มาโอบเอวจด๊ี เอาไว้

“เด๋ยี วหนรู บี แตง่ หน้าก่อน พีจ่ ๊ีดปล่อยน้องออกไปไดเ้ ลย รบั รองว่า
พอถงึ คิว หนูเสร็จเรยี บรอ้ ยทันเดนิ ออกไปแน่...”

งานแฟชนั่ โชว์แสดงเคร่อื งเพชรในคนื วนั นน้ั เสร็จสน้ิ ลงด้วย
ความเรยี บร้อยจริงดงั เชน่ ท่ีพลอยบษุ ย์ว่า

หญงิ สาวเดนิ ออกมาในชุดสุดท้าย หรือท่ีเรียกว่า ชุดฟนิ าเล่
(Finale) ดว้ ยทว่ งทงี ามสง่าราวกับนางพญา

เส้อื ราตรีกำมะหยสี่ ีดำเขม้ ตดั กนั กับผิวขาวสะอาดราวน้ำนมของ
หญิงสาว ส่วนสรอ้ ยเพชรขนาดมหึมา ชิ้นทีเ่ ปน็ จุดเดน่ ท่สี ุดของงานในคืน
นนี้ ัน้ วางทาบทบั อยู่บนทรวงอกของพลอยบุษย์ ส่งให้หญงิ สาวดูงดงาม
และเครื่องประดบั ดูสวยเด่น

“โอย๊ ...อกจะแตก”
จีด๊ บ่นกระปอดกระแปดกบั พลอยบษุ ย์ หลงั จากที่แฟช่ันเลิก และ
บรรดานางแบบทงั้ หมดทยอยเดนิ มารบั เงินคา่ ตวั ซึ่งจ๊ีดจัดใส่ซองแยกเอา
ไว้ให้แต่ละคน กอ่ นจะแยกย้ายกนั กลับไป

18/790

“นถ่ี า้ ฉันเดินเองไดล้ ะก็ รับรองวา่ ไมไ่ ปงอ้ พวกนัน้ อย่างนหี้ รอก”
“เอานา่ พจ่ี ด๊ี ” คราวนีก้ ลับกลายเป็นพลอยบษุ ย์ ที่เปน็ ฝา่ ยใจเยน็
“งานกเ็ สร็จแลว้ อยา่ เครยี ดไปหนอ่ ยเลย”
“ต้องขอบใจหล่อนมากนะยะ ท่ีมาทันเวลา...ฉนั ละใจหาย กลวั
หลอ่ นมาไม่ทันจะแย่ ถา้ เธอมาไมท่ นั ฉนั ไมม่ ที างเลือก ตอ้ งเอายายโรสมา
เดินชดุ สดุ ทา้ ยแทนละก.็ ..ดูไมจ่ ดื แน่...” ดไี ซเนอรส์ าวจีบปากจบี คอเมอื่
เดนิ ออกมาด้วยกันตามลำพงั
“ไม่ชอบเขาแลว้ เรียกเขามาทำไมละ่ ”
พลอยบุษย์วา่ เสียงเรยี บ หลอ่ นยังจำสีหน้าและแววตาของเดก็ คนนนั้
ที่ว่าหลอ่ นขนึ้ มาลอยๆ ท่ามกลางเพือ่ นนางแบบมากมายได้ดี
อาชพี นางแบบกับนกั ออกแบบเสื้อ เหมือนกบั น้ำท่ีต้องพึง่ เรอื เสือท่ี
ตอ้ งพ่งึ ปา่ นางแบบจะมชี ือ่ เสยี งได้ กต็ ้องอาศยั ดไี ซเนอร์ดี ดูแลเอาใจใส่
กบั เสอ้ื ผ้าทที่ ำให้แตล่ ะชดุ ในขณะเดียวกนั หากดไี ซเนอรท์ ำให้นางแบบ
สวยงามไดม้ ากเท่าใด เสือ้ ผ้าของตนเองกจ็ ะขายไดม้ ากข้ึนเทา่ น้นั
หญงิ สาวอยู่ในวงการมานานหลายปี จงึ รจู้ ัก และสนทิ สนมกนั ดกี บั
นกั ออกแบบเส้อื ผา้ หลายคน รวมทงั้ จ๊ีดด้วย
“ท่จี ริงฉันก็ไม่อยากเรยี กมาหรอก ‘ท่าน’ นะ่ สิ ส่งั มาวา่ งานนี้ตอ้ งมี
โรส”

19/790

พลอยบุษยพ์ ยักหน้าหงกึ หงกั หล่อนยงั จำสีหน้าแววตาหน่ื กระหาย
ของผชู้ ายคนนนั้ ท่ีมองจ้องมายังกลมุ่ นางแบบไดด้ ี แค่คิด หลอ่ นก็ขน
พองสยองเกลา้ ด้วยความขยะแขยง

ใครบ้างท่ีไม่รู้จกั ‘ทา่ น’ ผ้มู ีอิทธิพลลน้ เหลอื ...
พลอยบุษยร์ ู้จกั ท่านดี เพราะเมื่อตอนที่หล่อนเขา้ วงการใหมๆ่ ทา่ นยัง
เคยสง่ คนมาตดิ ต่อทาบทาม แตเ่ มื่อหลอ่ นปฏิเสธไปอย่างนมุ่ นวล ทา่ นก็
หายไป ประกอบกับช่วงน้นั มนี างแบบอีกคนท่ีกำลงั รุ่งไมแ่ พ้พลอยบุษย์
แถมนางแบบคนนนั้ ยงั มีดกี รมี าจากเวทนี างงามระดบั ประเทศ ท่านจงึ เบี่ยง
เบนความสนใจไปเสยี จากหลอ่ น
ไมน่ านนกั ท่านก็เบ่อื นางแบบนางงามคนนนั้ และเร่มิ มองหาราย
ใหม่ แต่กระนน้ั แมน่ างงามคนน้นั กไ็ ด้ดบิ ได้ดี รำ่ รวยไปจนตัง้ ตัวได้ และ
เลกิ อาชพี นางแบบ หันไปลงทุนเปิดรา้ นอาหารของตนเอง
“มนิ า่ ...” หลอ่ นพึมพำ “เดก็ เองกค็ งจะรูด้ วี ่า ‘ท่าน’ กำลงั สนใจ ถึง
ไดท้ ำกร่างนัก”
“เธอต้องระวังเดก็ คนนเี้ อาไว้บ้างนะบษุ ย์” จ๊ีดเตอื น “ฉันได้ยนิ มาว่า
มันเทยี่ วพูดกับใครตอ่ ใครวา่ จะขนึ้ มาเป็นอันดบั หน่ึงแทนเธอใหไ้ ด.้ ..”
พลอยบษุ ย์ยักไหล่
“หนูไม่สนหรอกพจี่ ี๊ด อันดับหนง่ึ อนั ดับสอง ไมม่ คี วามหมายอะไร
กับหนูอยแู่ ลว้ พี่ก็ร.ู้ ..หนตู งั้ ใจจะทำงานใหด้ ีทสี่ ุด ตา่ งคนต่างอยู่ และเดก็

20/790

นนั่ ก็ควรจะรวู้ า่ ใครรนุ่ พ่ี ใครรุน่ น้อง ขืนแหลมมา หนูสวนกลับไปแน่
....ก็เทา่ นน้ั ”

“ทุกคนกร็ วู้ า่ เธอเป็นยังไง ทำงานดี มีความรบั ผดิ ชอบแคไ่ หน แต่
นน่ั ละ...” จ๊ีดไมว่ ายเป็นห่วง “ฉันกย็ ังอดหว่ งเธอไม่ได้อยดู่ ี ยังไงก็
ระมดั ระวังตวั เอาไวห้ นอ่ ย เด็กเด๋ยี วน้ี ไม่รเู้ ป็นไง จะมาหวังให้รู้จักคดิ
เหมือนรนุ่ เราไมไ่ ดห้ รอก”

“ค่ะ” พลอยบุษยย์ มิ้ ใหเ้ พอ่ื นรุน่ พ่ี “ยังไงหนูกข็ อบคุณพจี่ ๊ดี มาก ที่
เปน็ หว่ ง”

“ยะ่ ” หญิงสาวรุ่นพี่พยกั หน้าให้ แล้วถามออกมาเหมือนนกึ ได้
“อ้อ...แล้วจะให้ไปสง่ ทไี่ หนล่ะ...ทีบ่ ้านหรือทไ่ี หน?”

หล่อนหยุดยืน จอ้ งมองอีกฝา่ ยใชก้ ุญแจไขประตูรถยนต์ ท่จี อดอยู่
ในลานจอดรถของโรงแรม

“ยายเพิ้งขบั รถหนกู ลับบา้ นไปเรยี บร้อย ต้งั แต่ตอนบ่ายแลว้ ละค่ะ
ยังไงหนูตดิ รถพี่ไปลงแถวบางลำพูดีกว่าค่ะ อยากจะแวะไปหายายสกั
หน่อย...”

ยายของหลอ่ นอายุมากแลว้ และอยู่คนเดยี วทบ่ี า้ นหลังเกา่ แกข่ อง
คุณตาท่แี ถวถนนพระอาทิตย์

21/790

ปกติหลอ่ นกับน้องมกั จะไปและเยยี่ มยายในวันหยดุ หรือตอนที่
หลอ่ นกบั นอ้ งมีเวลาวา่ ง ยายมักจะหา้ มไมใ่ ห้หล่อนแวะไปเยี่ยมในยาม
วิกาล โดยให้เหตุผลวา่ เป็นเวลาทตี่ ้องการพกั ผอ่ น

หญงิ สาวดนู าฬิกาข้อมือ และรสู้ ึกลงั เลข้นึ มาเล็กนอ้ ย เมอ่ื เปน็ เวลา
ใกล้สองทุม่ แล้ว เอานา่ ...หญงิ สาวบอกตัวเอง...ยังไม่ดึกสักหนอ่ ยยายคง
ไมว่ า่ อะไรหรอก...

อีกอยา่ ง...ทำไมวันนห้ี ลอ่ นคิดถงึ ยายขน้ึ มาอย่างมากมายกไ็ มร่ ู้

จี๊ดแวะสง่ หล่อนทส่ี ่ีแยกคอกวัว ก่อนจะขับรถเลยตอ่ ไปยงั สะพาน
ปน่ิ เกลา้ เพอื่ ข้ามไปบ้านทพ่ี ุทธมณฑล

พลอยบษุ ยเ์ ดินเลาะจากสีแ่ ยกคอกวัว ผ่านบรเิ วณบางลำพไู ปทาง
ถนนพระอาทิตย์เปน็ เวลาเกือบสองทมุ่ แล้ว เมอ่ื ตอนท่ีหล่อนเดินมาถึง
บรเิ วณป้อมพระสเุ มรุ หนึง่ ในสองป้อมกำแพงเมืองกรุงเทพฯ ที่ยงั คงเหลอื
อยใู่ นปัจจุบัน

กรงุ เทพมหานครปรับปรงุ ภมู ทิ ัศนบ์ ริเวณน้ัน ใหเ้ ป็นสวนสาธารณะ
ขนาดใหญ่ และสวยงาม สำหรบั ใหผ้ ู้คนได้มาพักผอ่ นหย่อนใจ เรยี กชอ่ื
ว่า สวนสันตไิ ชยปราการ

สวนสนั ตไิ ชยปราการอยู่ตดิ ริมแม่นำ้ เจา้ พระยา ภายในสวนมีทาง
เดนิ และเก้าอใี้ ห้มาน่งั เล่นมากมาย มีทางสำหรบั ผูพ้ กิ ารจะเข็นรถมาเท่ียว

22/790

ชมบรเิ วณโดยรอบได้ นบั เป็นสวนสาธารณะแหง่ แรกในกรงุ เทพฯ ที่มีทาง
สำหรบั ผู้พิการ ถดั ไปตรงบรเิ วณรมิ ฝ่งั น้ำ มีต้นลำพูต้นสดุ ท้ายของชาวบาง
ลำพู ปลกู อยดู่ ว้ ย

ยายอยู่ทแ่ี ถวนี้มาตัง้ แตเ่ กดิ ยามมาเดนิ เลน่ ดว้ ยกันที่สวนแหง่ น้ี
ยายมกั เล่าใหฟ้ ังเสมอว่า เมอ่ื เกือบแปดสบิ ปีก่อน ตอนทย่ี ายยงั เล็กมาก
นั้น บริเวณนม้ี ตี น้ ลำพูมากมายขึ้นเป็นดง ตกกลางคืน หงิ่ หอ้ ยนับร้อย
ตามกง่ิ ลำพู จะกะพริบวิบวาวใหเ้ หน็ แสงสวยงามราวประดับด้วยโคมไฟ
ดงต้นลำพจู งึ เป็นทีห่ มายของผทู้ ี่ล่องเรอื มาจากตา่ งจงั หวดั เมือ่ เหน็ ดงต้น
ลำพู กค็ อื ถงึ กรุงเทพฯ แล้ว บริเวณนีจ้ งึ ถูกเรียกขานกนั ตอ่ มาวา่ บางลำพู

ยายเป็นคนชอบอา่ นหนังสอื ยายจงึ มคี วามรอบรมู้ ากมาย นอกจาก
ทเ่ี ล่าให้หล่อนฟงั เก่ียวกบั ต้นลำพูแล้ว ยายยงั เล่าต่อไปอกี ด้วยวา่ มีผู้รบู้ าง
คนเช่ือวา่ ‘บางลำพู’ น่าจะเพยี้ นมาจากคำมลายวู า่ ‘สุไหงลัมป’ู (Su-ngai
Lampu) ซึ่งแปลวา่ ‘คลองทมี่ ตี ะเกียง’ มากกวา่ ดงั นัน้ คำว่า ‘บางลำพู’
จงึ เคยเขียนว่า ‘บางลำภู’ อยู่ระยะหนึง่

จนกระทัง่ เมอ่ื ประมาณปพี .ศ.๒๕๔๐ จึงมนี ักวชิ าการจาก
มหาวิทยาลัยกล่มุ หนึ่ง จัดโครงการ ‘ถนนคนเดนิ ’ ข้ึน และไดร้ ่วมกัน
ศึกษาวิถีชีวิตความเป็นอยู่ และประวตั ศิ าสตร์ดัง้ เดิมของชุมชน จนสรปุ
ออกมาว่า คำว่า ‘บางลำภ’ู ทีถ่ ูกต้องนัน้ นา่ จะเขยี นว่า ‘บางลำพู’ ซึ่งมี
ความหมายมาจากตน้ ลำพูทม่ี ีอยูม่ ากในอดีต มากกวา่ ข้อสนั นิษฐานอ่ืน

23/790

แมว้ า่ ตอนทีพ่ ลอยบษุ ยเ์ ดนิ ผา่ นสวนและป้อมพระสุเมรุ จะเปน็ เวลา
เกอื บสองทุ่มแลว้ ก็ตาม แตผ่ คู้ นท่ีเดินไปมาในสวนสาธารณะ ทำให้
บรรยากาศดูคกึ คัก

บา้ นของยายอยู่ในซอยเล็กๆ เลยจากบริเวณสวนสาธารณะไปอีก
หน่อย เดนิ ยงั ไมท่ นั ถึงปากซอยเข้าบา้ น พลอยบุษยร์ ู้สึกหิวข้ึนมา จึงแวะ
ทานกว๋ ยเต๋ียวจากร้านทอ่ี ยูฝ่ ัง่ ตรงขา้ มกบั สวนสาธารณะ

ยายอยู่บ้านคนเดียว บ้านของยายเป็นบ้านไมค้ ร่ึงตกึ หลงั ไมใ่ หญ่โต
มากนัก ปลกู ในแบบทเี่ รยี กวา่ ‘เรือนขนมปังขงิ ’ อันเปน็ แบบบา้ นที่นิยม
สร้างกนั มากในสมยั รัชกาลที่ ๖ ตัวบ้านทาสีฟา้ ดอู บอนุ่ และอยูส่ บาย

ตัวบา้ นชั้นล่างเป็นตึกท่กี อ่ ดว้ ยอิฐ ส่วนตวั บา้ นช้นั บนเป็นเรอื นทที่ ำ
ด้วยไม้ หนา้ บา้ นมีหอ้ งกลาง มลี ักษณะเป็นหอ้ งแปดเหลย่ี ม ย่นื ออกจาก
ตัวบา้ นเปน็ มุขกลาง ขา้ งหน้าหอ้ งแปดเหลย่ี มเป็นระเบยี งโลง่ มีบันไดปนู
สูงสามขั้นทอดลงสู่ทางเดินโรยกรวดที่ตอ่ มาจากประตรู ้วั สองข้างของหอ้ ง
แปดเหลย่ี ม มีต้นปบี สงู ใหญ่แผก่ ง่ิ กา้ นสาขา ใหร้ ม่ เงาครมึ้ เยน็

หน้าต่างเกือบทุกบานของบ้านเป็นหนา้ ต่างบานเกลด็ ไม้ เหนอื บาน
หน้าต่างมีหลงั คาเลก็ ๆ ทเ่ี รียกกันว่าหลงั คาปีกนก ประกอบจากไมฉ้ ลเุ ปน็
ลวดลายสวยงาม ย่นื ออกมาปกคลุม เพือ่ กันแดดและฝน หน้าจ่วั ของบ้าน
ฉลเุ ป็นลวดลายสวยงาม กบั มีชอ่ งลมระบายอากาศ

ในวยั แปดสบิ ปี ยายยงั แขง็ แรง เดนิ เหินไดค้ ล่องแคลว่ ช่วยเหลอื
ตัวเองได้ดี แตท่ ั้งพลอยบษุ ยแ์ ละพทุ ธชาดกอ็ ดที่จะเปน็ ห่วงไมไ่ ด้ เมื่อคดิ

24/790

ถึงว่ายายมีอายมุ ากแลว้ อยลู่ ำพงั คนเดียว และเป็นญาตคิ นสุดทา้ ยท่ีมี
เหลอื อยใู่ นโลก

ยายยืนยนั ท่ีจะอยู่และตายท่บี ้านหลงั นี้ ไม่ยอมย้ายไปอยบู่ ้านหลงั
ใหม่ ไมว่ า่ หลานทั้งสองจะอ้อนวอน และอ้างเหตผุ ลสกั เพยี งใด

“ฉนั เกดิ ที่น่ี โตท่ีน่ี กจ็ ะขอตายที่นี.่ ..ถา้ ไมอ่ ยากให้ฉนั ตายเร็ว กอ็ ยา่
มาบังคับใหไ้ ปอยูท่ ่อี ื่น”

ยายว่าอยา่ งนั้น และหลอ่ นก็เข้าใจดวี ่าคนแกอ่ ยา่ งยาย มักจะติดที่
ไมอ่ ยากจะยา้ ยทอ่ี ยู่ไปไหน แต่ทห่ี ล่อนไมเ่ ขา้ ใจกค็ ือ เหตุใดเมอื่ หลอ่ น
และนอ้ งต้องการจะย้ายมาอยู่ดว้ ย ยายกลับไมย่ ินยอมเช่นเดยี วกนั ท้ังๆท่ี
น่าจะรบี ตอบรบั ดว้ ยความยนิ ดี ยายอ้างเหตุผลว่า

“อยา่ ย้ายมาเลย อยู่ดแู ลสมบัติของพอ่ ของแมพ่ วกเจ้าไปเถอะ ยาย
อยคู่ นเดียวเสียชนิ แล้ว...ใครมาอยู่ด้วยจะพลอยทำให้รำคาญ คิดถงึ มาก
นกั ก็แวะมาเย่ยี มกันบ้างก็แลว้ กนั Ç.ถ้ามีอะไรหนักหนาสาหสั ละก็ ยายจะ
โทร.ไปเรยี กใหม้ าชว่ ย...”

พลอยบุษยเ์ ดินเล้ียวเขา้ ซอยเล็กๆ และมาหยุดอยหู่ น้าร้ัวไม้ ทีม่ ตี ้น
เลบ็ มอื นางเลื้อยปกคลมุ จนมองแทบไมเ่ ห็นตวั บ้าน

กล่นิ หอมแรงของดอกเลบ็ มือนางสแี ดง สลับขาว กรุ่นอวลอยู่รอบ
กาย พลอยบษุ ย์ชะเง้อมองข้ามรั้วเขา้ ไปภายในบ้าน หากตวั บา้ นที่อยู่
เบื้องหลังของร้ัวกลับเงยี บสนทิ มองไม่เห็นแสงไฟ

25/790

...เอ...หรือว่ายายจะไมอ่ ย่บู ้าน คำ่ จนปา่ นน้ีแลว้ ยายออกไปไหน
นะ?...

พลอยบุษยถ์ ามตนเองด้วยความรู้สกึ สงสัยข้นึ มาครามครนั

๒

บ้านของยายมืดสนทิ มองไมเ่ หน็ สิง่ ใดนอกจากเงาตะคุ่มของตน้
ปีบสงู ใหญ่สองต้นหนา้ ตัวบา้ น

สองท่มุ กว่าแล้ว...ยายไปไหน?
ปกตยิ ายตดิ ละครโทรทศั น์ ตอ้ งดจู นดกึ ดน่ื ทกุ วนั เมื่อละครจบแล้ว
จงึ จะเข้านอน
หรอื วันนี้ ยายจะเขา้ นอนเร็วกวา่ ปกติ?
พลอยบุษย์ถามตัวเอง แตก่ ็ตอบไดใ้ นทนั ทีว่า ไมน่ ่าจะใช่ เพราะทุก
คร้งั ทีย่ ายเขา้ นอน ยายจะเปิดไฟแรงเทียนตำ่ ท่มี ุขหนา้ บา้ นทิ้งเอาไวเ้ สมอ
หญงิ สาวค้นกญุ แจสำรองทมี่ ีตดิ อยใู่ นกระเป๋าครใู่ หญ่ กอ่ นจะใช้มัน
ไข และเปิดประตรู ั้วกา้ วเข้าไป
ทางเดินโรยด้วยกรวดละเอียด ท่ีทอดผ่านสนามหญา้ หน้าบ้าน ไปยัง
ตวั บ้านไม้สีฟ้าอ่อน ดเู ยียบเย็น แม้จะเป็นเวลาหัวค่ำ หากน้ำคา้ งเร่ิมพรา่ ง
พรม กล่ินหอมของดอกไมไ้ ทยลอยกรนุ่ อยู่ทัว่ บรเิ วณ
ยายชอบดอกไม้ โดยเฉพาะดอกไม้ไทยๆ

27/790

ทุกครงั้ ท่หี ลอ่ นกับนอ้ งสาวมาเยีย่ ม ถ้ายายไมอ่ ยใู่ นครัว พลอยบษุ ย์
กม็ ักจะพบยายนั่งชนื่ ชมต้นไม้อยู่ในสวนหน้าบา้ นเสมอ

สวนของยายมตี ้นไมม้ ากมาย ตน้ ไม้ที่ยายปลูกส่วนมากเป็นไม้ไทย
ทใ่ี ห้ดอกมีกลน่ิ หอม บ้านของยายจะมกี ล่นิ หอมของดอกไมต้ ลอดทัง้ วนั
ไมว่ า่ จะเปน็ สายหยุด ที่บานและสง่ กล่นิ หอมหวานต้ังแต่รงุ่ เช้า ราตรีดอก
แก้ว บุหงาส่าหรี และอีกหลายชนิด ทส่ี ง่ กลนิ่ หอมอ่อนๆ ตั้งแต่เวลายำ่ คำ่
ไปจนถึงยามดึกที่นำ้ ค้างลงแรง

อายแุ ปดสบิ กว่าของยาย ไม่เป็นอุปสรรคตอ่ การทำสวนแม้แต่นอ้ ย
ยายยงั รดนำ้ ต้นไม้ ปลูกต้นไม้ พรวนดนิ ดว้ ยตนเอง มไิ ยที่พทุ ธชาด
พยายามจะหา้ มไมใ่ หย้ ายทำงานหนัก หากไมเ่ ป็นผล เพราะยายมักจะบอก
วา่

“ยายแกข่ นาดนแ้ี ล้ว ขนื ใหเ้ อาแต่น่ังๆ นอนๆ ไม่ขยับทำอะไรบ้าง
เลย จะเป็นง่อยเอานะ...”

พลอยบุษยเ์ ดนิ เลย่ี งดอกปีบสีขาว กา้ นยาวเรยี วเหมอื นร่มคนั นอ้ ย
ทร่ี ่วงเกล่อื นกล่นบนพน้ื ดนิ บริเวณหนา้ บา้ นไป ด้วยไม่ตอ้ งการจะยำ่
เหยยี บลงบนกลีบแบบบางของดอกไม้ดอกจ้อย

เหน็ รองเทา้ แตะของยายยงั วางอยทู่ ่ีข้างบันได พลอยบษุ ยเ์ ลยถอน
หายใจออกมาได้ เพราะนนั่ แสดงให้เหน็ ว่ายายคงอยู่ในบา้ น ไม่ได้ออกไป
ไหน อย่างท่ีหล่อนนกึ วิตก เพยี งแตย่ ายอาจจะลมื เปิดไฟหน้าบ้าน ทิ้งเอา
ไว้

28/790

พลอยบษุ ย์ถอดรองเทา้ สน้ สงู ออก วางเอาไว้เคียงข้างกบั รองเทา้ ของ
ยาย แลว้ เดินขน้ึ บนั ไดของมุขโลง่ หน้าบ้านไป บรรยากาศโดยรอบกาย
เงยี บสงัด เหมือนไมใ่ ช่เวลาหวั คำ่

น่าแปลก ท่ีเสียงหรดี หรงิ่ เรไร ซึ่งปกติจะกรีดปีกขบั ขานบรรเลงอยู่
ในสวนทุกคนื นั้น กลบั พร้อมใจกนั เงียบสนทิ ...เงียบเสยี จนพลอยบษุ ย์
ได้ยินเสียงลมหายใจของตนเอง...

ลมเยน็ ๆ จากรมิ แมน่ ้ำเจา้ พระยาพัดโชยมาแผว่ เบา พลอยบุษยเ์ อ้ือม
มือไปที่สวติ ชไ์ ฟริมผนัง กดเปดิ ไฟท่ีระเบียงหน้าบา้ นใหเ้ กิดแสงสวา่ ง

แสงไฟสีเหลืองออ่ นสว่างขน้ึ มา และหญิงสาวต้องกะพริบตาถีๆ่ เพอ่ื
ปรับสายตาให้ชนิ พร้อมกันนน้ั ก็เพิ่งสังเกตเห็นวา่ ประตดู า้ นหน้าของหอ้ ง
แปดเหลยี่ ม ท่ีย่นื ออกมาจากตวั บ้านไม้คร่ึงตกึ เปดิ แงม้ เอาไว้

ยายใช้หอ้ งแปดเหลี่ยม อนั เปน็ มุขหน้าบ้านและมชี านย่นื ออกไปเป็น
ระเบยี งโล่งๆ นเ้ี ป็นหอ้ งโถงกลางของบา้ น สำหรบั ไวร้ ับแขกและกนิ ขา้ ว
รวมทั้งน่ังเลน่ สารพัดประโยชน์

“ยาย...ยายคะ”
พลอยบษุ ย์ส่งเสียงร้องเรยี ก แลว้ กน็ ึกข้นึ มาไดว้ ่าอาจจะไม่คอ่ ย
เหมาะ เพราะเสียงของหล่อนอาจจะรบกวนยาย ทกี่ ำลงั นอนพกั ผ่อนอยกู่ ็
ได้
ไมม่ ีเสียงตอบจากผสู้ งู วยั ...

29/790

ปกตยิ ายเป็นคนหูไว ไม่เหมอื นกบั คนชราอ่ืนในวยั เดียวกนั
ทา่ มกลางความเงียบสนิท ท่ีไมม่ แี ม้แต่เสียงของหรีดหริง่ เรไรเชน่ คืนนี้
เสียงร้องเรยี กยายของหล่อนจึงดูเหมอื นดังมากกวา่ ยามปกติ

“ยาย ยายอยู่ทไ่ี หนคะ....ยายนอนอยู่หรือเปล่า...”

หลอ่ นตัดสินใจรอ้ งเรียกดว้ ยเสยี งท่ีดงั ขึ้น เพราะรสู้ ึกถงึ ความผดิ
ปกติบางประการท่เี กดิ ขึ้น...

เมอ่ื กา้ วเข้าไปในห้องกลาง ทยี่ ายใชเ้ ปน็ หอ้ งสารพัดประโยชน์ ใชน้ ั่ง
กินอาหาร ดโู ทรทศั น์ อ่านหนังสอื และทำกิจกรรมตา่ งๆ พลอยบุษยร์ ู้สึกว่า
มีอะไรบางอย่างที่ผดิ ปกติอย่างยิง่

หลอ่ นกวาดสายตามองไปโดยรอบ กเ็ หน็ วา่ ความผิดปกติท่หี ล่อน
รสู้ ึกน้นั คอื แกว้ นำ้ ทวี่ างอยูค่ ู่กบั จานอาหารในหอ้ งนัน่ เอง

พลอยบุษยเ์ ปิดไฟ และเดนิ ไปยงั จานข้าวที่เยน็ ชดื กบั มีมดดำไต่จน
เตม็ จาน ใกลก้ นั นั้น มีจานใส่ไขเ่ จียวและแกงสม้ วางอยู่

ช้อนทานอาหารท่ีอยู่ในจาน ยงั วางเอาไวใ้ นลักษณาการท่ดี ูเหมือนกบั
วา่ ยายเพง่ิ ลุกออกจากโตะ๊ ไปเมื่อสักครนู่ ้ีเอง แตฝ่ งู มดดำท่ีขนึ้ อาหารใน
จาน บอกให้พลอยบษุ ย์รู้วา่ ยายคงลุกไปนานพอสมควร...

ยายรีบรอ้ นไปไหน?

พลอยบุษยใ์ จเต้นแรงขนึ้ มา ดว้ ยความหวาดวิตก เม่อื ความคดิ ของ
หลอ่ นเรมิ่ ทำงาน

30/790

หลอ่ นคดิ ไปต่างๆ นานา ตั้งแต่เรอื่ งของโจรผรู้ ้าย ที่อาจเขา้ มาปล้น
หรอื ทำร้ายยาย โดยเฉพาะเมื่อยายเป็นผู้หญงิ แก่ๆ ทอี่ ยเู่ พียงลำพังคน
เดยี ว หรือวา่ ยายอาจเกิดอาการเจบ็ ป่วยขน้ึ มาอย่างกะทนั หนั ...

หญงิ สาวท้งิ กระเปา๋ ในมอื ลงบนเก้าอน้ี วม ตัวทยี่ ายชอบนั่ง แล้ววิง่
ตรงไปที่หอ้ งนอนของยาย กระชากประตเู ปดิ ออก โดยไม่ยอมแม้แตจ่ ะ
เสยี เวลาเคาะ ในใจของหลอ่ นหวงั เพียงวา่ จะพบยายนอนหลับอยบู่ นเตียง

แตค่ วามหวงั ท้ังหมดของหลอ่ น กต็ ้องหลดุ ลอยไปพรอ้ มกับสายลม
เย็น เม่อื เตียงในห้องของยายนน้ั วา่ งเปลา่

แสงไฟทสี่ วา่ งขึ้น แสดงใหเ้ ห็นผ้าปูท่ีนอนซงึ่ เรยี บและตงึ ซึง่ หมาย
ถงึ วา่ ยายยงั ไม่ได้เอนหลงั ลงนอนเลยแม้แต่นอ้ ย พลอยบุษยร์ บี วิ่งไปทาง
หลังบา้ น ว่งิ ขึน้ บันไดไปช้นั บน หลอ่ นเปิดประตดู ทู ุกห้องด้วยความตกใจที่
ทวมี ากขน้ึ ทกุ ขณะ

ไม่มยี าย...
“ยาย...ยายคะ...”
หล่อนตะโกนเรยี กดว้ ยน้ำเสียงสัน่ สะทา้ น อกใจเตน้ ระรัวเหมอื นเด็ก
หลงทาง
ไม่มีสมุ้ เสยี งใดตอบกลบั มาแมแ้ ต่น้อย...
พลอยบุษย์สะอ้นื ฮัก เมอ่ื วิ่งกลับมาที่ห้องกลางอกี คร้ัง และหยิบ
โทรศพั ท์มอื ถือจากกระเป๋า และรบี ตอ่ ไปหาพุทธชาด

31/790

นอ้ งสาวของหลอ่ นออกจากบ้านไปแล้ว เพราะคนื นห้ี ล่อนอยเู่ วรบา่ ย
ตอ่ ดว้ ยเวรดึกแทนเพ่ือน และจะลงเวรตอนเชา้ ของวันพรุ่งนพ้ี ุทธชาดรับรู้
เรอ่ื งดว้ ยความตกใจไม่แพก้ นั หากแตค่ วามทเี่ ป็นพยาบาลประจำหอ้ ง
ฉกุ เฉิน ทำให้หล่อนเคยชนิ กบั เรื่องต่ืนเต้น พุทธชาดจึงควบคุมสติได้ดกี ว่า
หล่อนบอกวา่ จะรีบตามมาสมทบโดยเร็วที่สุด และแนะนำให้พลอยบุษย์
แวะไปถามคนขา้ งบา้ น ว่าวนั นี้ พวกเขาเห็นยายบ้างหรือไม่

วางหจู ากนอ้ งสาว หล่อนกโ็ ทร.หาอารัม
“รัมคะ...”
หลอ่ นปล่อยโฮ เม่อื อีกฝ่ายรบั สาย
“เปน็ อะไรบษุ ย์?” เสียงของอารัมตกใจ “เกิดอะไรขนึ้ ?”
“ยายค่ะ” หลอ่ นเสยี งสั่น “ยายหายไป”
“คณุ ยายของคณุ นะ่ หรอื บุษย?์ ” น้ำเสยี งของอกี ฝา่ ย ดไู ม่ตืน่ ตกใจ
เทา่ กับตอนแรก ตดิ จะเบื่อหนา่ ยเสียด้วยซำ้ “หายไปยังไง เม่อื ไหร่กนั ?”
“ไม่รคู้ ่ะ ฉนั เพิง่ เสร็จงาน เกดิ คิดถงึ ยายขึ้นมา เลยแวะมาหา พอมา
ถึง...ยายก็หายไปแล้ว” หลอ่ นค่อยๆ ลำดบั ความคิด
“ใจเย็นๆ กอ่ น”
คนรักของหลอ่ นบอกด้วยน้ำเสียงราบเรยี บเสยี จนพลอยบษุ ยร์ ู้สึก
เหมือนกับเดก็ ขีฟ้ อ้ ง ท่พี อมีเรื่องอะไรนดิ อะไรหนอ่ ย กจ็ ะรีบวิ่งมาฟ้องครู

32/790

“ยายอาจจะเดนิ เลน่ อย่แู ถวน้กี ไ็ ด้ บุษยห์ าดูทวั่ หรอื ยงั ...”
“ยงั คะ่ ” พลอยบษุ ยเ์ สียงออ่ นอ่อย “ฉันจะลองออกไปเดินหาดแู ถวน้ี
กอ่ น บางทยี ายอาจจะเดินไปหาใคร อย่างทีร่ ัมว่ากไ็ ด้...”
“ด”ี อกี ฝ่ายวา่ “ไดค้ วามวา่ ยังไง คณุ โทร.มาบอกผมดว้ ยก็
แลว้ กนั ...”
ได้ยนิ อารัมวา่ ดงั นนั้ พลอยบุษยจ์ งึ กลนื คำพูด ทก่ี ำลังจะขอใหเ้ ขา
ตามมาสมทบกับหลอ่ นท่ีบา้ นของยาย...หายลงไปในลำคอ บางทีหลอ่ นอาจ
จะเปน็ กระต่ายต่นื ตูมจนเกินไป
ใครจะรู้ ยายอาจจะกำลงั น่งั คุยกับใครแถวนี้ ด้วยความสนุกสนาน
อยกู่ เ็ ป็นได้
หญงิ สาวเดินแกมวิง่ ย้อนกลับไปที่ประตูหนา้ บา้ น แลว้ เดนิ เลยไปกด
กริง่ ประตบู ้านหลังถดั ไป
แมก้ รุงเทพฯ จะเจริญมากเสยี จนน้ำใจของคนเหือดแหง้ ไปมากแลว้
กต็ าม แต่ยังโชคดที บี่ า้ นของยายและคนท่ีอยใู่ นซอยน้ี ยังไมเ่ ปลี่ยนแปลง
ไปมากมายนกั อยา่ งนอ้ ยๆ ผคู้ นท่ีอยูอ่ าศยั ในซอย กย็ งั พอรูจ้ กั หนา้ รจู้ ัก
ชื่อกนั และทกั ทายกันบ้าง ทำใหช้ มุ ชนเลก็ ๆ แห่งนีย้ งั อบอุ่นและน่าอยู่
อาจจะเปน็ เพราะคนสว่ นใหญใ่ นซอยเปน็ คนสงู วยั ทอ่ี ยอู่ าศยั กนั มา
นานนม บ้านเรือนส่วนใหญ่ยังคงสภาพเดิม เหมือนเมื่อหา้ สบิ หกสบิ ปีก่อน

33/790

แต่กระน้ันหลายหลังบริเวณปากซอยกเ็ ปลี่ยนเจา้ ของ และเร่ิมเปลี่ยนแปลง
ไปเปน็ เกสต์เฮาส์บ้างแล้ว

บา้ นหลังทอี่ ยู่ติดกนั กบั ยาย เป็นบ้านของหญงิ ม่ายวัยกลางคน ท่ี
รจู้ กั สนิทสนมกับยายมานานหลายสิบปี ในขณะท่ีบ้านหลังอ่นื ในซอยอยู่
ห่างออกไป และไม่สนทิ กนั มากขนาดที่ยายจะไปนง่ั คุยอยู่ตามบา้ นเหล่าน้นั

ลมเยน็ ยามคำ่ ท่พี ัดผ่านผิวกายของหลอ่ น ไมไ่ ด้นำพาความเยน็
สบายมาใหเ้ หมือนตอนแรก ตรงกนั ขา้ ม สายลมเยอื กเยน็ กลบั ทำให้หลอ่ น
รสู้ กึ หนาวเหน็บ และสนั่ สะท้านขนึ้ มาอยา่ งช่วยไมไ่ ด้

พลอยบุษยย์ ืนรออยู่ช่ัวอึดใจ กว่าท่ีดวงไฟสีเหลอื งแก่ ท่ีประตรู ว้ั ไม้
ของบา้ นท่หี ล่อนยืนกดกริ่งอยู่จะสวา่ งไสวข้ึน และประตูร้วั ก็เปดิ ออก

“อา้ ว หนบู ษุ ย.์ ..มีอะไร วันนม้ี าถึงนไ่ี ด”้
เสียงของสตรีวยั กลางคนร่างทว้ มสง่ เสยี งทกั ทาย เม่ือเหน็ วา่ แขกยาม
วกิ าลที่มากดออดเรยี กเป็นหลอ่ น
“ไปยงั ไงมายังไง ไปหาคุณยายมาแลว้ รึคะ?”
“น้านวล...” เสียงของพลอยบุษยส์ ัน่ จนอีกฝ่ายรูส้ กึ ได้
นางนวลจงึ ก้าวออกมาจากในบ้าน และจับมือของหล่อนเอาไวแ้ น่น
พลางถามว่า
“เป็นอะไรไปหนบู ษุ ย์ หน้าซดี เชยี ว...”

34/790

“คุณยาย....คุณยาย...” พดู ไดแ้ คน่ น้ั ก้อนสะอ้นื ก็ข้นึ มาจุกท่ีคอหอย
แลว้ หล่อนก็ไมส่ ามารถพดู อะไรออกมาได้อกี

“คุณยาย...คณุ ยายเปน็ อะไร” นวลเขยา่ มือของหญงิ สาวรา่ งสูงระหง
โดยแรง

“คณุ ยายหายไปจากบา้ นค่ะ นา้ นวล” พลอยบุษยส์ ดู ลมหายใจแรงๆ
เพอื่ รวบรวมสติสัมปชัญญะ “ยายไมไ่ ดอ้ ยทู่ ี่บา้ น ยายมาท่ีนห่ี รือเปลา่ คะ?”

“ไมน่ คี่ ะ” นวลสั่นหนา้ ท่าทางงนุ งง “กเ็ มือ่ ตอนเย็น น้ายงั เห็นคณุ
ยายน่งั เลน่ อยู่ในสวนอย่เู ลย...”

รว้ั บา้ นท่กี น้ั ระหว่างบ้านของยายกบั น้านวล เป็นเพียงร้ัวไม้เต้ยี ๆ ที่
ยนื ชะเง้อกแ็ ลเห็นกัน ดงั นน้ั จงึ ไมใ่ ชเ่ รือ่ งแปลกที่ยายกับนา้ นวลจะตะโกน
ขา้ มรว้ั เพือ่ คุยกันบ่อยๆ

“หนมู าถึงประมาณสองทมุ่ ก็ไม่เหน็ ยายแล้ว น้านวลเหน็ ยายครงั้
สดุ ท้ายประมาณกโ่ี มงคะ”

หญงิ วยั กลางคนนิง่ คดิ ไปชัว่ ขณะ กอ่ นจะตอบหญงิ สาวด้วยนำ้ เสยี ง
ทคี่ อ่ นขา้ งแน่ใจว่า “นา้ เห็นคุณยายตอนประมาณเกือบทมุ่ นงึ แล้ว ท่ีจำได้
เพราะนา้ ยงั ทักเลยนะคะวา่ ทำไมคณุ ยายยังไม่เขา้ บา้ นอีก เพราะมดื แล้ว
แต่คุณยายกไ็ มไ่ ดต้ อบอะไร...ท่าทางแกดแู ปลกๆ นะคะ ดูเลื่อนลอย
พิกล...”

35/790

“น้านวลแนใ่ จนะคะ ว่าเห็นยายตอนประมาณทุ่มนึง” พลอยบษุ ย์
ถามยำ้

“แน่ใจสหิ นู เพราะตอนนั้น ละครกอ่ นข่าวมาพอดี น้ายังว่าจะอย่คู ยุ
กับคณุ ยายเลย แต่อยากดูละครมากกว่า ก็เลยเขา้ บา้ นไปก่อน...”หญงิ วยั
กลางคนเร่ิมมสี หี น้าไม่ดี “หนูบษุ ยแ์ น่ใจนะ วา่ ยายไมไ่ ด้เดินไปหาใคร
ท่ไี หน...”

“ยายไมเ่ คยไปไหนหลังหกโมงเย็นหรอกคะ่ ” พลอยบุษยบ์ อกดว้ ย
น้ำเสยี งมนั่ ใจ “น้านวลกร็ ู้อย่.ู ..”

“นั่นสินะ” อกี ฝา่ ยพยกั หนา้ หงึกหงกั อย่างเห็นดว้ ย
หลอ่ นยา้ ยมาอยู่ในซอยเล็กๆ แห่งนี้ ตอนแตง่ งานกบั สามี เมอื่ เกือบ
สามสบิ ปีมาแลว้ คณุ เมตตา...ยายของพลอยบุษยเ์ ป็นเพ่อื นบา้ นคนแรกที่
นวลรจู้ กั ทกุ วนั หล่อนจะเห็นคุณเมตตา เดนิ ออกมาดตู น้ ไม้และทำสวน
กับทำกจิ วตั รประจำวนั
ในโลกสมัยใหม่ทผี่ คู้ นไมส่ นใจกันและกนั หลอ่ นกบั คุณเมตตากลับ
กลายเปน็ เพอื่ นบ้านทส่ี นิทสนมกันมาก จะวา่ ไปแลว้ วันหน่ึงๆ หล่อนยัง
เจอหน้าคณุ ยายมากกวา่ สามีซง่ึ มอี าชีพขับรถรบั จ้างเสียอีก ตอนทสี่ ามี
หล่อนตายไป กไ็ ดค้ ุณยายเมตตานล่ี ะ ที่ชว่ ยปลกุ ปลอบจนหล่อนมี
กำลังใจ ลกุ ข้นึ มาสชู้ วี ิตได้อีกคร้งั หน่งึ

36/790

“ตายจรงิ ...” น้านวลยกมือข้นึ ทาบอก ท่าทางตกใจ “ถ้างั้น นา้
ว่า...เรารีบไปแจ้งความเถอะ ท่าทางจะไมด่ เี สยี แลว้ เพราะชว่ งน้ีแถวบา้ น
เรามคี นแปลกหนา้ เขา้ มาปว้ นเปี้ยนหลายวนั มาแลว้ นะคะหนู ไปโรงพกั ชนะ
สงครามน่ีละ ใกลท้ ี่สดุ หนบู ษุ ย์รอน้าเด๋ียว”

นวลผลุบเขา้ ไปในบา้ น ปล่อยให้พลอยบุษยย์ นื รอด้วยความกระวน
กระวายใจครใู่ หญ่ กอ่ นที่จะโผลห่ น้ามาดว้ ยชดุ แตง่ กายท่ีรดั กมุ และพา
หญิงสาวออกเดินไปด้วยกัน

ตำรวจที่โรงพักยังไมย่ อมรบั แจง้ ความ เพราะยายเพ่ิงหายไปไม่
เกินยส่ี ิบสี่ชั่วโมง แต่กระนั้น นายตำรวจที่เป็นรอ้ ยเวร กย็ งั อตุ สา่ ห์มนี ้ำใจ
ตามมาชว่ ยดูร่องรอยของยายที่บ้านซ่งึ อยหู่ า่ งออกไปเพียงสองรอ้ ย เมตร

“ทา่ ทางคณุ ยายของคณุ น่าจะรีบรอ้ นผลนุ ผลนั ไปทไ่ี หนสกั แห่ง”
รอ้ ยตำรวจเอกนพดลกลา่ วด้วยน้ำเสยี งคร่นุ คดิ หลงั จากเดินสำรวจดโู ดย
รอบบริเวณ “เพราะรองเท้าที่สวมอยเู่ ป็นประจำกย็ ังถอดท้งิ เอาไว้ และ
อาหารเย็นก็ดเู หมอื นยังกนิ ไมเ่ สร็จ...”

“ฉนั อยบู่ ้านติดกัน ไมเ่ หน็ ไดย้ ินเสียงอะไรผิดปกติเลยนะคะ” น้า
นวลเลา่

“ยายของคุณอาจจะรบี รอ้ นไปไหนสกั แหง่ ...” นายตำรวจหนุ่มสรปุ
“เพราะไม่มรี อ่ งรอยของการตอ่ สู้อยู่ในบ้านเลย และเพือ่ นบา้ นก็ไมไ่ ด้ยนิ
เสียงผิดปกตอิ ะไรด้วย”

37/790

“แตแ่ ปลกนะคะ” พลอยบษุ ยต์ ้งั ขอ้ สงั เกต “ยายจะไปท่ีไหน
ป่านน้ี...อีกอย่างถา้ ยายจะไปไหน ทำไมไม่กินข้าวให้เสร็จเสียก่อน และ
ทำไมไมใ่ ส่รองเท้าไปดว้ ย...จะเป็นไปได้ไหมคะว่า ที่จริงยายไม่ได้ออกไป
ไหนเลย แตอ่ ยใู่ นบา้ นนี้...”

“อยใู่ นบา้ น แล้วทำไมเราไม่เจอคณุ ยายล่ะคะ?” นวลขมวดคิ้ว
เพราะยังตามความคิดของพลอยบุษย์ไมท่ ัน

“เพราะรองเทา้ ของยายก็อยนู่ .่ี ..ยายทง้ิ ช้อนเอาไว้บนจานขา้ ว เหมือน
กำลงั รีบรอ้ นไปทำอะไร แลว้ อกี อย่าง...”

พลอยบุษยส์ ูดลมหายใจยาว ในขณะทท่ี ุกคนเงี่ยหูฟังหลอ่ น ด้วย
ความอยากรจู้ นแทบไมห่ ายใจ

“อกี อยา่ ง...ตอนทฉ่ี ันมาหายาย...ฉันใช้กุญแจสำรองไขเข้ามาในบา้ น
ถา้ ยายออกไปไหน ยายจะใสก่ ุญแจลกู ใหญเ่ อาไวข้ ้างนอกบา้ นเสมอ แต่น่ี
ประตลู ็อกจากขา้ งใน....คุณตำรวจคะ...”

ประโยคหลังหญิงสาวหนั ไปหานายตำรวจหนุ่ม ทย่ี ืนทำสีหนา้
ประหลาดใจอยูไ่ ม่หา่ ง

“เราจะทำยังไงกันดคี ะ?”

“ถ้าคณุ คดิ เชน่ น้นั ...เรามาช่วยกันหาคุณยายในบ้านอกี หนก็
แล้วกนั ...บ้านเนื้อท่แี ค่แปดสบิ ตารางวาเท่าน้ี ให้มันรไู้ ปวา่ จะหาคณุ เมตตา
ไม่เจอ...”

๓

การคน้ หาคณุ เมตตาสิ้นสุดลงเม่อื เวลาประมาณใกลส้ ่ที ่มุ
หลังจากทค่ี ้นทกุ หอ้ งในบา้ น และค้นหาโดยรอบบริเวณบ้าน จนร้อย
ตำรวจเอกนพดลแนใ่ จแล้วว่า ไมม่ ตี ารางน้วิ ใดจะรอดสายตาไปได้ ชาย
หนุม่ จึงตดั สนิ ใจบอกกับนางแบบสาววา่
“ผมคิดวา่ ตอนนมี้ อี ยู่ทางเดียว คอื ต้องรอครบั ...คุณอาจจะนอนพักที่
นี่ เพอื่ รอดูว่ายายคณุ จะกลับมาหรอื เปลา่ หรือบางท.ี ..”
ประโยคสุดท้าย น้ำเสียงของเขามีแววลังเล นพดลถอนหายใจ
เลก็ น้อย กอ่ นจะตดั สนิ ใจบอกไปวา่
“หรอื บางทีอาจมใี ครพบคณุ ยาย แล้วตดิ ตอ่ มา...”
พลอยบุษยพ์ ยกั หน้าด้วยความเหน่ือยออ่ น แมค้ วามหวังทม่ี ีเหลอื อยู่
จะริบหรเ่ี ตม็ ทน แตห่ ลอ่ นกย็ งั หวังวา่ อีกสักพัก ยายอาจจะกลับมาเอง
มถี มไป ทค่ี นแกๆ่ เดนิ ออกจากบ้าน แล้วหลงทางเลยไปไหนต่อไหน
ยิ่งอายขุ นาดยายแลว้ ดว้ ย ยายอาจจะเดินเรือ่ ยเปื่อยและกลบั บ้านไมถ่ ูก
ร้อยตำรวจเอกนพดลชว่ ยหลอ่ นโทรศัพทแ์ จง้ เข้าไปในรายการวิทยทุ เ่ี ปน็

39/790

รายการจราจร ผปู้ ระกาศหญิงทร่ี บั สาย รับปากว่าจะคอยประกาศให้ผฟู้ ัง
รายการฟังเป็นระยะ หากมผี ู้ใดพบเหน็ หญิงชรา ทม่ี รี ูปพรรณสัณฐาน
อยา่ งคุณเมตตาตดิ ตอ่ เขา้ มาในรายการ หล่อนจะรีบติดต่อมาทพี่ ลอยบษุ ย์
ทันที

“คะ่ ” หลอ่ นหนั ไปหานายตำรวจหนมุ่ ด้วยแววตาขอบคุณ “ฉนั ตอ้ ง
ขอบคณุ ผกู้ องมากนะคะ ทีช่ ว่ ยฉัน...”

“ฉนั กลวั อยอู่ ยา่ งเดยี ว...” น้านวลบ่นพมึ พำอยใู่ นลำคอ
ทงั้ พลอยบษุ ย์และผู้กองนพดลเหลยี วไปมองหนา้ น้านวลพร้อมกนั
โดยมิได้นัดหมาย หญงิ สาวใจหายวูบ เมอื่ เหน็ สหี นา้ กงั วลของหญงิ สงู วัย
ผู้เปน็ เพอ่ื นบา้ นกับยายของหลอ่ นมานานนม
“ขอโทษนะหนูบุษย์...นา้ ไมอ่ ยากจะพดู เลย้ ...แต่เมอ่ื สองอาทติ ย์กอ่ น
ยายทอง ที่บ้านอยู่อีกซอยก็หายไปอย่างนลี้ ะ รงุ่ ข้ึนอกี วนั กโ็ นน่ ...ลอยไป
ขน้ึ ทที่ า่ พระจันทร์โนน่ แน่ะ เขาว่ากันวา่ แกเดินไปท่ีทา่ นำ้ แล้วเปน็ ลมหน้า
คว่ำลงไป กวา่ จะร้วู า่ แกหายไป ก็จนเม่อื แกไปขน้ึ แถวโน้นน่ันละ...”
พลอยบษุ ยย์ กมือทส่ี ัน่ สะท้าน ขึน้ มากอดเอาไว้กบั อก ราวจะไล่
ความหนาวเหน็บทจี่ ู่โจมขึ้นมาโดยกะทันหนั ...
ซอยบ้านยายเปน็ ซอยเลก็ ๆ และไม่ยาวนัก เดินไปหนอ่ ยเดยี วก็จะ
ถงึ แม่นำ้ จากทา่ น้ำท่ีทา้ ยซอย มองไปกจ็ ะเหน็ ปอ้ มพระสเุ มรุ กับต้นลำพู
ต้นสุดท้ายของย่านบางลำพยู ืนเด่นเป็นสงา่

40/790

สายน้ำเจ้าพระยาท่ีไหลรี่มาจากทางตอนเหนอื สูงจนปริม่ ตลิ่ง
คอนกรตี และไหลแรง ด้วยเป็นหน้านำ้ เหนอื หลาก สีท่ีเคยจางอ่อน กลบั
กลายเปน็ สแี ดงเขม้ ของดนิ ดีท่ไี หลมากับนำ้

เมอ่ื อาทติ ยก์ อ่ นทมี่ าแวะเย่ยี มยายพรอ้ มกับพุทธชาด ยายเล่าเร่ืองนี้
ใหห้ ลอ่ นกับน้องฟงั เช่นกัน ตอนนัน้ หลอ่ นยงั นึกตำหนิลกู หลานของยาย
ทองดว้ ยซ้ำไปว่า อยกู่ นั ตงั้ หลายคน เหตุใดจงึ ปล่อยให้หญงิ ชราอย่างยาย
ทอง ไปเทยี่ วเดนิ แถวทา่ นำ้ จนพลัดตกลงไปได้...

มาตอนน้ี เม่อื น้านวลเล่าเร่อื งขึน้ มาอกี ครัง้ หล่อนจงึ รู้สึกหนาว
ยะเยือก เพราะกรณีของยายนั้น รา้ ยกวา่ กรณขี องยายทองเสียอกี ยาย
ทองยังอย่กู บั ลูกหลานเต็มบา้ น ในขณะทย่ี ายอยคู่ นเดียว

พลอยบุษย์บอกกับตนเองว่า หลอ่ นจะไม่ให้อภยั ตวั เองเลย หากว่า
ครัง้ นเี้ กดิ อะไรรา้ ยแรงข้นึ กับยาย และเมือ่ ยายกลบั มา..หล่อนสญั ญาว่าจะ
ตอ้ งเอาตวั ไปอยดู่ ว้ ยใหไ้ ด้ จากน้นั คอ่ ยขายบา้ นทงิ้ ไป หรือถา้ ยายไม่ยอม
ไปอยกู่ บั หล่อน หล่อนนี่ละ...จะมาอย่กู บั ยายเอง...

“อยา่ กลุม้ ไปเลยนะจ๊ะหนู” นา้ นวลลูบตน้ แขนของพลอยบษุ ย์ ทำ
หน้าเหน็ อกเหน็ ใจ “คุณยายอาจจะไมไ่ ด้ไปไหนไกลอยา่ งทเ่ี รานกึ กลัวกนั ก็
ได้ หนบู ษุ ย์จะพักอย่ทู ี่นไ่ี หมล่ะ นา้ จะมาอยู่เปน็ เพือ่ น”

“หนูวา่ จะนอนค้างทนี่ ี่ตามทผ่ี กู้ องแนะนำค่ะ แต่คงไม่รบกวนน้านวล
หรอก หนอู ยู่คนเดยี วได้ เดยี๋ วเพิ้งลงเวร กค็ งจะแวะมาหาหนูท่นี .่ี ..”

41/790

พลอยบุษย์สง่ ยิ้มใหอ้ ่อนๆ นึกขอบคุณหญงิ เพือ่ นบ้านภายในใจ
และคิดวา่ ถึงแม้น้านวลจะมนี ำ้ ใจดกี จ็ ริง แต่หากมาค้างอยเู่ ป็นเพอ่ื น
หลอ่ น เห็นจะทำใหห้ ลอ่ นยิง่ กลัดกลุ้มเปน็ กังวลมากกวา่ เกา่ เพราะข้อ
สนั นษิ ฐานแต่ละอยา่ งของน้านวล ลว้ นแต่ฟังแลว้ ทำให้พลอยบษุ ย์ร้สู กึ ไม่
สบายใจมากย่ิงขน้ึ

“ผมไปก่อนนะครับ” รอ้ ยตำรวจเอกนพดลเอ่ยลา เม่ือเห็นว่าเวลา
ล่วงเลยมามากแล้ว “ผมอยู่เวรทโี่ รงพักจนถงึ เช้า คุณพลอยบุษย์ไดข้ ่าว
คณุ ยาย หรอื ว่ามอี ะไร โทร.หาผมตามเบอร์นไ้ี ดเ้ ลยนะครบั ”

เขาก้มศรี ษะใหห้ ลอ่ นเลก็ น้อย ก่อนจะส่งนามบัตรให้ และเดินนำน้า
นวลออกจากบา้ นไป

“น้าไปก่อนนะจะ๊ ” นา้ นวลหนั กลับมาบอก พลางโบกมือให้ “มอี ะไร
หนบู ุษยต์ ะโกนเรยี กนา้ นะหนูนะ”

พลอยบุษย์ตอ่ โทรศัพท์หาอารัมทันทีดว้ ยใจอันรมุ่ รอ้ น หลังจากท่ี
นายตำรวจหนุ่มและเพือ่ นบา้ นวยั กลางคนลบั กายไปแล้ว

ดเู หมือนวา่ อกี ฝ่ายจะปิดโทรศพั ท์มือถือ เพราะไมว่ ่าหล่อนจะเพยี ร
พยายามติดต่อเขา้ ไปสกั เพยี งไร หากเสยี งสัญญาณปลายทาง เปน็ เสียง
เหมอื นสายไม่วา่ งอยู่ตลอดเวลา โทรเขา้ ไปทคี่ อนโดมเิ นยี มของเขา กม็ ี
เพียงเสียงเครื่องตอบรับอตั โนมัติ เป็นเสยี งของอารัมบอกว่าขณะน้ี เขาไม่
อยู่ที่หอ้ ง และให้ฝากข้อความไว้

42/790

พลอยบษุ ย์ตดั สนิ ใจไม่ฝากขอ้ ความอะไรไว้ เพราะหล่อนไม่ชอบพูด
อย่ฝู ่ายเดยี ว หลอ่ นสังเกตวา่ ระยะหลังมาน้ี อารัมดูแปลกไป...

เขามกั จะเล่ยี ง ไมอ่ ยูก่ บั หล่อนโดยลำพงั เหมือนอยา่ งแต่ก่อน หล่อน
และอารัมไม่เคยไปกินขา้ วดว้ ยกันตามลำพัง นานเสียจนหล่อนเองกจ็ ำไม่
ไดเ้ สียแลว้ วา่ คร้ังสุดท้ายทห่ี ล่อนกบั เขาไปกินข้าวด้วยกันสองตอ่ สองน้ัน
เปน็ เมื่อใด ทกุ ครงั้ ทนี่ ัดไปทานอาหารเย็นดว้ ยกัน อารัมมกั จะลากเพื่อนฝูง
กลมุ่ ใหญไ่ ปด้วยเสมอ หญิงสาวเคยพดู กบั เขาเปน็ ทำนองบ่น หากอารัมมี
คำตอบทฟ่ี ังดดู ีทกุ คร้งั ว่า

‘ก็ผมเป็นห่วงบุษยน์ ะ่ สิ บษุ ย์กำลงั ดงั ผมไมอ่ ยากให้เปน็ ขา่ วบุษย์กร็ ู้
วา่ ถา้ มีข่าวไม่ดีออกมา จะเปน็ ผลเสยี กับงานของบษุ ยอ์ ย่างไร’

ทุกคร้ังที่เขาอา้ งเช่นน้ี พลอยบษุ ยจ์ งึ ไดแ้ ต่พยายามบอกกบั ตนเองว่า
อารัมรกั และหวงั ดกี บั หลอ่ นจริงๆ แมว้ ่าลึกลงไปภายในใจแลว้ หล่อนจะ
ไม่เชื่อกต็ าม

‘เจ๊น่ะดแี ต่เกง่ กบั คนอนื่ ’ น้องของหล่อนเคยวา่ เมอ่ื พลอยบุษย์
ปรบั ทกุ ขด์ ว้ ย ‘กับแฟนตัวละ ทำเปน็ ตาบอดมองไมเ่ ห็น ยอมไปหมดทกุ
อยา่ ง...อยา่ งนี้มนั ผิดปกติมากแลว้ นะบษุ ย์ มที ่ไี หน เปน็ แฟนกนั แตไ่ ม่
อยากไปไหนด้วยกนั ไปไหนกนั ที ต้องเอาเพื่อนไปดว้ ยเป็นโขยงอย่างกะ
ยกทัพ’

น้องกบั หล่อนมอี ายุหา่ งกันเพียงปเี ดยี ว สองสาวจงึ เติบใหญข่ ้นึ มา
ไล่ๆ กนั ดูไปแลว้ เหมือนเปน็ เพื่อนกันมากกว่าเป็นพเี่ ปน็ นอ้ ง พุทธชาด

43/790

ไมเ่ คยเรียกหลอ่ นว่าพ่ี อย่างดีน้องกจ็ ะเรยี กหล่อนวา่ เจอ๊ ย่างน้ัน เจ๊อย่าง
น้ี

ฟงั น้องวา่ อย่างน้นั พลอยบษุ ยจ์ งึ กลนื เร่อื งที่กำลงั จะเล่าออกมาอกี
กลบั ลงไปในลำคอ และพยายามจะลืมมนั เสีย เพราะหากพทุ ธชาดรวู้ า่
หล่อนออกบัตรเครดติ เสริมให้อารมั ใช้ และอารัมกใ็ ชอ้ ย่างเต็มที่โดยไม่
เคยจ่ายเงินให้หล่อนเลยแมแ้ ตบ่ าทเดยี ว รับรองได้วา่ แม่นอ้ งสาวของ
หลอ่ น จะต้องแลน่ ไปด่าอารัมจนถงึ บ้านแน่

เสยี งโทรศัพท์มอื ถือของหล่อน ที่อยบู่ นโต๊ะกินอาหารของยายดงั ขนึ้
พลอยบุษยร์ บี ทง้ิ จานชามของยายทกี่ ำลังลา้ งเอาไว้ในอา่ ง ซับมอื ทีเ่ ปยี กน้ำ
กบั กางเกงยีนตัวเกง่ ทีส่ วมมาต้งั แต่เย็น แลว้ วงิ่ ไปรบั สาย

หลอ่ นแอบภาวนาใหค้ นทตี่ ิดตอ่ เข้ามาเปน็ อารัม แต่เมือ่ เห็นว่าเบอร์ท่ี
ติดตอ่ เขา้ มาเป็นน้องสาว พลอยบุษย์จงึ ได้แต่ถอนใจ

“เพิ้งเหรอ....” หญิงสาวพยายามควบคุมไม่ใหเ้ สียงสนั่
“เจอยายไหม” อีกฝา่ ยถามมาอยา่ งเร่งร้อน
“ยงั ไมเ่ จอ” พลอยบษุ ย์เลา่ เรื่องราวท้งั หมดใหน้ ้องฟังคร่าวๆ ไดย้ ิน
เสยี งพุทธชาดถอนหายใจยาวไมแ่ พ้กนั
“แยจ่ งั ฉันตามใครมาขึ้นเวรแทนไมไ่ ดเ้ ลย” น้องสาวของหลอ่ นบน่
“น่ยี งั ต้องควงเวรอยูต่ อ่ จนถงึ แปดโมงเช้า เฮอ้ ”

44/790

“ไมเ่ ป็นไรเพ้ิง” พลอยบุษย์ตัดสนิ ใจใหน้ ้อง “ฉันจะอยทู่ ี่บ้านยายคืน
น้ี เธอมากช็ ว่ ยอะไรไม่ได้หรอก ถ้ามขี า่ วอะไรฉันจะติดต่อไปก็แลว้ กนั
เปดิ มอื ถือไวน้ ะ”

“พรงุ่ นเ้ี จม๊ งี านไม่ใช่เหรอ” นอ้ งหล่อนอุตสา่ ห์จำได้ “แลว้ จะไปยังไง
รถของเจ๊ฉันเอาไปจอดไว้ใหท้ ี่บา้ นแลว้ ”

“ไมเ่ ป็นไร งานพรุ่งนี้ไปสายหน่อยได้ แคเ่ ปิดตัวรา้ นผ้าไหม เดนิ สอง
ชดุ กเ็ สรจ็ แล้ว ฉนั ต่นื นอนแล้วค่อยแวะไปเปลย่ี นเส้ือ เอารถที่บ้านกย็ งั
ทนั ”

“อย่านอนดกึ ล่ะ” นอ้ งสาวเป็นหว่ ง ด้วยพอรู้เรอ่ื งราววงในท่หี ลอ่ น
เล่าใหฟ้ งั มาบา้ ง “ตอ้ งประชนั กับยายโรสอกี ไมใ่ ชเ่ หรอ เดย๋ี วหนา้ เหีย่ วกวา่
ละกแ็ ย่เลย”

“เหอะนา่ ” พลอยบุษยพ์ ยายามฝนื ยม้ิ บอกกับน้องก่อนจะวางสายไป
ว่า “มอื ช้นั น้ีแลว้ ...”

พลอยบุษย์และพทุ ธชาด ทิง้ เสือ้ ผ้าชุดลำลองเอาไว้ที่บา้ นยาย
หลายชุด เพราะเวลาทห่ี ล่อนหรอื นอ้ งมาคา้ งกบั ยายท่บี ้าน จะไดไ้ ม่ตอ้ งขน
เอากระเป๋าเสอื้ ผา้ มา

ทนี่ เ่ี หมือนกบั เปน็ บ้านหลงั ท่ีสอง เพราะมีพร้อมทกุ อยา่ ง ทัง้ เสื้อผา้
เคร่ืองนอน และเคร่ืองสำอางที่หลอ่ นใช้เป็นประจำ

45/790

ยายจดั หอ้ งชน้ั บนให้หล่อนและน้อง เพื่อทห่ี ล่อนและนอ้ งจะสามารถ
มาพกั ทบ่ี า้ นยายไดท้ กุ เมอื่ ทตี่ ้องการ ส่วนตวั ยายเองจะอยหู่ อ้ งช้นั ลา่ ง ทาง
ด้านหลังของตวั บ้าน เปิดหน้าต่างออกไป จะเห็นพุ่มแกว้ ท่ีมสี เี ขยี วชอมุ่
ตลอดทงั้ ปี และดอกกระจิริดสีขาว ที่สง่ กลิน่ หอมชืน่ ใจในยามคำ่ คนื

หลงั จากอาบน้ำเสร็จเรยี บร้อย พลอยบุษย์กเ็ ดนิ สำรวจโดยรอบ
บริเวณบ้านอกี คร้ัง เผื่อวา่ จะเหน็ รอ่ งรอยอะไรของยาย แต่ทกุ ส่ิงกลับ
ว่างเปล่าและเงยี บสงัด หญิงสาวจึงกลับเขา้ มาในบา้ น และลงกลอนประตู

หลอ่ นย้อนกลับเขา้ ไปในหอ้ งนอนของยาย และเหลียวมองส่งิ ของ
ตา่ งๆ ทย่ี ายจัดเอาไวอ้ ยา่ งเป็นระเบยี บ ทกุ อยา่ งยังคงเหมือนเดมิ เช่นทกุ
ครง้ั ท่ีหล่อนมาเยีย่ มยาย เขา้ มานอนเล่น หนุนตกั คุยกับยายอย่บู นเตยี ง

พลอยบษุ ยน์ ่ังลงบนเตียงนอนไม้สักขนาดใหญข่ องยาย และรูส้ ึกคดิ
ถึงยายขึน้ มาอยา่ งมาก...

ยงั มกี ล่นิ หอมอ่อนๆ ของแปง้ ท่ียายใชอ้ ยเู่ ป็นประจำ ลอยกรนุ่ อยู่
ทวั่ ไปโดยรอบหอ้ ง หมอนใบนิ่มๆ ทยี่ ายใชน้ อนหนนุ น้ัน ยงั มรี อยบ๋มุ ของ
ศรี ษะอยู่ ราวกบั วา่ ยายเพิง่ ลุกจากเตียงไปไม่นานนกั

ทห่ี ัวเตยี งของยายมโี ตะ๊ ไม้สักตัวใหญ่ ที่ยายเอาไวใ้ ชว้ างขา้ วของ
กระจุกกระจกิ หลายอย่าง โต๊ะไมต้ ัวน้มี อี ายนุ านขนาดไหน พลอยบษุ ย์ไม่
อาจรไู้ ด้ เพราะตั้งแตจ่ ำความได้ หลอ่ นกเ็ ห็นโตะ๊ ตัวน้ีตัง้ อยู่ในหอ้ งนอน
ของยายแล้ว และหลอ่ นก็ไมเ่ คยถามยายเสยี ดว้ ยว่า ตาและยายได้มาจาก

46/790

ไหน หลอ่ นเดาเอาวา่ น่าจะเป็นของทม่ี ตี ิดมากับบา้ น ซึ่งมอี ายนุ านเป็นรอ้ ย
ปี

ยามอารมณ์ดี ยายเล่าว่า บา้ นหลงั นมี้ ีอายอุ านามเกือบหนง่ึ ร้อยปี
แลว้ เจา้ ของดง้ั เดมิ เปน็ ขุนนางเก่า ต้ังแต่สมยั กอ่ นเปลีย่ นแปลงการ
ปกครอง เมอื่ เสยี ชีวิตไปหมด ลูกหลานจึงขายบ้านใหก้ ับตา ซง่ึ เป็น
ขา้ ราชการหนมุ่ และเพ่งิ แตง่ งานกบั ยายได้ไมน่ าน

ยายชอบบา้ นหลงั นี้มาก เพราะเปน็ เรอื นหอของยายกบั ตา อีกท้งั ยงั
ปลกู อยา่ งสวยงาม เป็นเรือนมนลิ า หรอื ทบี่ างคนเรยี กว่าเรอื นขนมปังขิง
ตามแบบซึง่ เป็นทน่ี ยิ มในสมัยนัน้

ยายเคยเห็นบา้ นหลงั นีม้ าต้งั แตเ่ ป็นเด็ก ยงั จำไดว้ ่าเคยแอบพอ่ และ
แม่มาวงิ่ เลน่ แถวซอยน้ีบอ่ ยๆ ยายบอกว่า ผหู้ ญิงท่ีเปน็ เจา้ ของบา้ นสวยเก๋
และใจดี ยายมักเดนิ มาหาหลอ่ นเสมอ เพราะนิวาสสถานเดิมของยายอยู่
แถววัดสังเวชวศิ ยาราม ซ่งึ อยู่ไมไ่ กลจากบ้านหลังน้ีมากนกั

เม่อื ออกเรือนมากับตา และไดม้ าอยทู่ ี่บา้ นน้ี ยายจึงมคี วามสุข
เพราะไมไ่ ด้อยไู่ กลจากบา้ นเดิมนกั สามารถเดินไปมาหาสู่กับพอ่ แม่ และ
พี่นอ้ งของยายที่มีอาชพี ทำทองได้โดยสะดวก

แมจ้ ะอยเู่ พียงลำพังคนเดียว แต่ยายกด็ ูแลบา้ นเป็นอย่างดี ทกุ ๆ ปี
ยายจะจ้างบรษิ ัทกำจดั ปลวกใหค้ อยมาดูบริเวณบา้ น และตัวบา้ นท่ีเป็นไม้
ครึ่งตึก นอกจากนน้ั ยังจา้ งบริษทั ตกแตง่ บา้ น ท่ีเจ้าของเปน็ อาจารย์
มหาวิทยาลัย มาคอยดแู ลปรับปรุงซอ่ มแซมสว่ นต่างๆ ของบ้านอยอู่ ยา่ ง

47/790

สมำ่ เสมอ ไมว่ า่ จะเปน็ หน้าต่างบานเกลด็ ไม้ โดยรอบบา้ น ที่มีหลังคาไม้
ฉลยุ น่ื มาคลุม หรือแมแ้ ตห่ อ้ งแปดเหลยี่ มที่ยน่ื ออกมาเป็นมขุ ทางดา้ น
หน้าบ้าน ซงึ่ เป็นลักษณะเฉพาะของเรอื นเก่าแก่ในสมยั นนั้

ยายจดั วางสิง่ ต่างๆ ในหอ้ งนอนเอาไวอ้ ย่างเปน็ ระเบยี บ มุมโตะ๊ ดา้ น
ทอ่ี ยูใ่ กลก้ ับเตยี ง มีไฟฉายกระบอกโตอยูใ่ นรัศมที ่ีเอื้อมมือไปคว้าได้ ยาย
คงเตรยี มเอาไวใ้ นยามทไ่ี ฟฟา้ ดับ หรอื ตนื่ ข้นึ มากลางดกึ นน่ั เอง

ตรงกลางของโตะ๊ มีล้ินชกั ซง่ึ ปกตแิ ลว้ ยายจะใสก่ ญุ แจล็อกเอาไว้
เสมอ และหญงิ สาวไมเ่ คยรู้ว่ายายใสอ่ ะไรเอาไว้ในน้นั พลอยบษุ ย์ลอง
ขยับลน้ิ ชักดู กพ็ บวา่ คร้งั น้ีกลับเปดิ ออกโดยงา่ ยดาย และเมอ่ื เปดิ ออกมา
ก็พบเพียงแต่ความวา่ งเปล่า ไมม่ อี ะไรอย่ภู ายในนั้น

หนังตาของหล่อนเริ่มหนาหนกั ท้ังๆ ที่ในสมองยังมอี ะไรใหค้ ดิ อีก
มาก ไมว่ า่ จะเป็นเรือ่ งของยาย หรอื เร่ืองของอารัม หลอ่ นเหลือบไปมอง
นาฬกิ า เปน็ เวลาลว่ งเท่ียงคนื ไปมากแลว้ การนอนดึกนัน้ ไม่เป็นผลดตี อ่
อาชพี ของหล่อนแม้แต่นอ้ ย

บานกระจกจากมุมขา้ งตเู้ สอ้ื ผา้ ซง่ึ เปน็ ที่แต่งตวั ของยาย ส่องสะท้อน
ใบหน้าเผอื ดสขี องหลอ่ นออกมา กบั รอยคลำ้ ที่อยใู่ ต้ดวงตา ทำใหพ้ ลอย
บุษย์ลกุ ข้ึน และเดนิ ไปปิดไฟเพอ่ื เข้านอน

หลอ่ นเหนอ่ื ยมาทงั้ วนั และมีเวลานอนไดอ้ กี เพยี งหกชัว่ โมงเท่านั้น

48/790

พลอยบษุ ยเ์ กรงวา่ หากหลอ่ นนอนอยู่บนเตียงของยาย อาจจะเพลนิ
จนลมื ตน่ื กเ็ ป็นได้ ดงั น้ันหลอ่ นจึงตดั สนิ ใจฟบุ หลบั ลงบนโตะ๊ ไมส้ ักตัว
ใหญ่น้นั ...อกี อย่าง หากมตี ำรวจ หรือรายการวทิ ยุ หรือใครก็ตาม ท่ี
ติดต่อเรอื่ งยายเขา้ มา หลอ่ นจะไดร้ บี ลุกขน้ึ มารบั โทรศัพทไ์ ด้อย่างรวดเรว็

ดว้ ยความเหน็ดเหนื่อยและเครยี ด พลอยบษุ ยก์ ระสบั กระสา่ ยอยพู่ กั
ใหญ่ กอ่ นจะเคลม้ิ หลบั ไปโดยไม่รตู้ ัว...

เสียงของคนสองคนที่ท่มุ เถียงกันอยู่ภายในหอ้ ง ด้วยความโมโห
นัน่ เอง ทปี่ ลุกใหห้ ลอ่ นต่นื ข้ึน

พลอยบษุ ยไ์ มแ่ น่ใจวา่ เป็นความฝันหรอื เป็นความจรงิ เพราะแสง
สวา่ งทปี่ รากฏอยโู่ ดยรอบกายนนั้ ดูเลือนราง แมว้ ่าพลอยบุษย์จะลมื ตาไม่
ข้ึน หากก็ยงั รสู้ กึ ได้วา่ ไมเ่ หมือนกบั เป็นเวลากลางคืนแม้แตน่ อ้ ย

หญิงสาวรูส้ ึกแขนขาชาราวกับเป็นเหน็บ และขยับเขยื้อนอยา่ งยาก
ลำบาก

เสียงของคนสองคนทีท่ ะเลาะกนั น้ัน ดังขนึ้ ทุกขณะ ดังเสียจนพลอย
บุษย์พอจะจับนำ้ เสยี งไดว้ ่า มีผหู้ ญิงคนหนง่ึ กบั ผชู้ ายคนหนึ่ง

“คณุ หลวงจะทำกับดฉิ นั เช่นน้ันมไิ ด้”
เสียงแหลมดว้ ยอารมณโ์ กรธของสตรีดงั จนพลอยบษุ ยไ์ ดย้ นิ ชดั เจน
หากหนังตาของหลอ่ นหนกั อ้งึ

49/790

“ทำไมจะทำมิได้ ในเมือ่ ฉันเปน็ ผัวของหล่อนนนี่ ะ”

เสียงผ้ชู ายโตต้ อบกลับมาด้วยน้ำเสยี งท่ีกราดเกร้ยี วไมแ่ พ้กัน

อ้อ...หล่อนบอกกับตัวเอง...ละครวิทยุ...

“คณุ หลวงจะมาบังคบั ฉนั ให้ทำตามอำเภอน้ำใจของคณุ หลวงมิได้
ฉนั เปน็ ภริยา มิใชท่ าส ทาสน่ะเลกิ ไปตั้งแต่รชั กาลก่อนโน้นแล้ว” เสยี งของ
สตรีผู้น้ันยงั มิยอมลดราใหฝ้ า่ ยชาย

“หล่อนเป็นเมียฉัน” เสยี งของอกี ฝ่ายเรมิ่ สน่ั ด้วยความโมโห “เมีย ก็
คือสมบัตขิ องผวั ดังน้ันฉันจะทำอย่างไรกย็ อ่ มได้ ฉนั สั่งใหห้ ล่อนไป
หล่อนก็ต้องไป...”

“ดฉิ นั ไม่ไป” สตรีผนู้ ัน้ กรีดเสยี งรอ้ ง “ปลอ่ ยดิฉันนะ”

อะไรกันนกั กันหนา...

พลอยบุษย์ร้สู กึ หงดุ หงดิ ท่เี วลานอนของหล่อนถกู รบกวน ใครเปิด
วิทยทุ ้ิงเอาไว้ ทา่ ทางคงจะติดละครวิทยเุ อาเสียงอมแงม ถึงได้ลุกมาฟงั แต่
เช้ามืด ไม่เกรงใจเพอื่ นบ้านเสียเลย สงสัยคงจะเปน็ น้านวล...

ละครเร่ืองนี้กช็ า่ งเชยเสยี นีก่ ระไร...เลน่ เรื่องอะไรกไ็ มร่ ู้ มคี ณุ หลวง
มเี ลิกทาส...ทา่ ทางจะเป็นเร่อื งย้อนยุคเสยี ละมัง

“ปลอ่ ยดฉิ ันนะ” เสียงผหู้ ญงิ คนเดมิ ยงั คงกรีดรอ้ งเร่าๆ ราวกับ
เหตกุ ารณด์ งั กลา่ วเกิดขนึ้ จรงิ ๆ

50/790

“ไม่ปล่อย ไปแตง่ ตวั เดีย๋ วน้ี แมบ่ ษุ ย”์

เสยี งทมุ้ ตำ่ ของผชู้ ายคนน้ันร้องสัง่ เลน่ เอาพลอยบุษยส์ ะดุง้ เพราะ
ชอ่ื ของผหู้ ญงิ คนนัน้ เกดิ มาคล้ายกันกบั ช่อื ของเธอ

หญิงสาวพยายามจะปรือตาข้ึนมอง ว่าเกดิ อะไรขึ้นกนั แน่ในห้องนอน
ของยาย เพราะการถกเถียงทร่ี อ้ นแรงขึน้ ทุกขณะนนั้ ชดั เจนแจ่มชดั ราวกบั
เกดิ ขนึ้ จรงิ เหมอื นกับว่าหลอ่ นกำลังรว่ มอยู่ในเหตุการณ์นนั้ ด้วย

หนังตาหล่อนหนักองึ้ ความง่วงงุนเข้าครอบงำสติสัมปชัญญะ ทำให้
พลอยบษุ ยไ์ มอ่ าจฝืนได้ เหตกุ ารณ์ทุกอย่างจงึ เปน็ เหมอื นด่ังความฝัน...

ฝนั กึ่งจริง จริงก่ึงฝัน....ความฝนั ท่แี ปลกประหลาดท่สี ุดต้ังแต่เธอจำ
ความได้

“ฉันให้เวลาหล่อนช่วั หม้อข้าวเดอื ด ถา้ หล่อนยงั แตง่ ตัวไมเ่ สรจ็ เป็น
ได้เห็นดำเหน็ แดงกนั ”

“เอาสคิ ะ” ผู้หญงิ ทช่ี ่อื แมบ่ ษุ ย์ร้องทา้ “คณุ หลวงจะทำอะไรกับดิฉันก็
เชิญไดเ้ ลย เพราะอยา่ งไร ดิฉนั ก็ไม่ไป...”

“หลอ่ นต้องไป...งานปาร์ต้ีน้ีสำคญั เพยี งไร หลอ่ นย่อมรดู้ ี”

“มันสำคญั สำหรับคุณหลวง แตไ่ มส่ ำคัญสำหรบั ดฉิ นั ” เสียงแม่บุษย์
ขมขื่น “ดิฉันไมต่ ้องการไปนั่งเปน็ หุน่ คอยย้มิ คอยหัวให้กบั ผองเพื่อน
ของคณุ หลวงดอก...งานปารต์ ้ีน้ี เป็นงานมงคล ขืนดิฉนั ทำหนา้ หมองไหม้
พรรคพวกของคณุ หลวงกจ็ ะวา่ เอาได้ สปู้ ล่อยให้ดิฉันอยบู่ ้านจะดเี สยี กว่า”