สาวหลงยุค-พงศกรZX

451/790

หลอ่ นพยายามปดั ท้ังหนอนแมลงวัน และมดแดงเหล่าน้ันออกเท่าท่ี
พอจะทำได้ โดยไม่เป็นลมพบั ไปเสยี กอ่ น

...คุณพระคณุ เจา้ ...หลอ่ นพึมพำกบั ตนเอง...เด็กคนนเ้ี ป็นลูกใครกนั
หนอ...

และราวกับเป็นคำตอบตอ่ สิง่ ท่ีหลอ่ นสงสยั มีเสยี งคนย่ำเท้าตงึ ๆขึ้น
บนั ไดมาพอดี และมาหยดุ ยืนอยู่ห้องสกั พกั หนง่ึ ก่อนที่จะเปิดประตูผลัวะ
เข้ามา

เมื่อเหน็ วา่ ภายในหอ้ งมอี าคนั ตกุ ะท่ีไม่ได้รับเชิญ เจา้ ของฝเี ทา้ นั้น ก็
สง่ เสียงรอ้ งคำรามขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ

“มึงเปน็ ใคร? เข้ามาในห้องกทู ำไม?”
พลอยบุษย์สะดุง้ โหยง ดว้ ยความตกใจแกมประหลาดใจ
หลอ่ นวางผ้าทเ่ี ช็ดตวั เด็กชายลง แลว้ หนั กลับไปมองเจา้ ของเสียงนัน้
จึงไดพ้ บว่า ผู้ชายคนทีย่ ืนจงั กา้ อย่หู นา้ ประตูน้นั เปน็ บุรษุ รา่ งสนั ทัด สวม
กางเกงผ้าสดี ำย้อมด้วยมะเกลือ แบบทชี่ าวเรอื ชอบใส่กัน ไมส่ วมเสอ้ื ที่
เอวคาดผา้ ขาวมา้ ผนื กระดำกระด่างเอาไว้แทนเข็มขัด ใบหนา้ ดำคลำ้
ดวงตาแดงก่ำ และมกี ลน่ิ เหมือนเหล้าโชยมาจากตัวของเขา
“ฉนั ...เออ้ ...ฉัน...” พลอยบุษย์ตะกกุ ตะกกั ด้วยไม่ทนั เตรยี มตัววา่
จะต้องมาเจอกับคนทีอ่ ย่ใู นสภาพนา่ กลัวเช่นน้ี
“วา่ ไงละ่ มึงเปน็ ใคร มายงุ่ อะไรในห้องของกู?”

452/790

ผู้ชายคนนน้ั ย่างสามขมุ ตรงเขา้ มา นยั นต์ าไม่เป็นมิตร

พลอยบุษยค์ วา้ หนังสอื ‘นิทานทองอิน’ ทีว่ างอยบู่ นพื้นข้างตวั เดก็
แลว้ พยายามถอยหา่ งออกไป ในขณะทเ่ี ด็กชายซ่ึงนอนแบบอยบู่ นเส่ือรอ้ ง
ครางออกมาอีกด้วยความเจ็บปวด

“ฮอื ฮอื ”

“ปดั โธ่เว้ย รอ้ งกวนอยู่ได้ เมื่อไหร่มงึ จะตายๆ ไปเสยี ท”ี เสยี งผชู้ าย
คนน้ันสบถออกมา ท่าทางหวั เสีย

พลอยบุษยก์ ็ตอ้ งตกตะลงึ จนตัวแข็งราวกับเปน็ หิน เม่อื เห็นผชู้ ายคน
นน้ั ตรงเขา้ ไปหารา่ งเลก็ ซงึ่ นอนไมร่ สู้ ติอยกู่ ับพ้นื หอ้ ง แล้วเตะโครมเขา้ ที่
ชายโครงของเดก็ ชายอย่างแรง สองสามครั้งจนกระทง่ั เด็กชายเงยี บ เสยี ง
ไป

พลอยบษุ ย์จำไมไ่ ดแ้ ลว้ ว่าเอาเรย่ี วแรงมาจากไหน เมือ่ หล่อนกระโจน
พรวดเดยี ว ตรงเขา้ ไปกระชากบา่ ของผชู้ ายคนน้ัน ให้ถอยห่างออกมาจาก
เดก็ พร้อมกันนัน้ หล่อนกร็ ้องเสยี งดังล่ัน

“หยดุ นะ นายทำอย่างนไ้ี ด้อยา่ งไรกนั เดก็ คนนปี้ ว่ ยจนเกอื บจะตาย
อยแู่ ล้ว ยงั จะทำร้ายไดล้ งคอ ใจคอของนายทำดว้ ยอะไรกนั ”

“เอ๊ะ” ผชู้ ายคนน้นั สะบดั มือของพลอยบุษยใ์ ห้หลดุ ออกจากไหล่ของ
เขา และหนั กลับมามองหญิงสาวด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะตะคอก ว่า

453/790

“กแ็ ลว้ มันกงการอะไรของมงึ ดว้ ย...ไอบ้ ุญนม่ี ันลูกของเมียกู กจู ะทำ
อะไรกบั มันก็ได.้ ..”

อกี แล้วหรอื ..
พลอยบษุ ย์ร้องกรีดในใจ...
ทำไมคนพวกนี้จงึ เป็นอยา่ งนีไ้ ปเสียหมด...ทำไมพวกเขาถึงคิดวา่
การทำร้ายเด็กหรือสตรี เปน็ ส่ิงท่ที ำไดโ้ ดยไมผ่ ิด เพียงเพราะเดก็ และสตรี
เหลา่ นน้ั เปน็ ลกู และเมยี ...
แมว้ ่าเด็กและสตรเี หลา่ นัน้ จะเปน็ คนที่อยใู่ นครอบครวั ของพวกเขา
กต็ าม เดก็ และสตรเี หล่านั้นยอ่ มมสี ิทธ์ิทีจ่ ะไดร้ ับการคมุ้ ครอง และพวก
เขาก็ไม่มสี ทิ ธจ์ิ ะทำร้ายแม้แต่ปลายเลบ็ ..
“นายทำอย่างนีไ้ มไ่ ด้ เดก็ คนนเี้ ป็นคนเหมอื นกบั นายนะ “พลอย-
บุษย์โต้ ถงึ ตอนน้ี หล่อนชกั รู้สกึ เลือดข้ึนหนา้ เสยี แล้ว จึงหมดความ
หวาดกลวั ชายคนที่อยูต่ รงหน้าอกี ต่อไป
“เรอ่ื งของกู เรอ่ื งของครอบครวั กู มงึ เปน็ ใคร เที่ยวได้มายงุ่ เร่อื งของ
ชาวบ้าน” ใบหนา้ ของผูช้ ายคนตรงหนา้ ดขู มึงทงึ ราวผุดมาจากนรกอเวจี
และก่อนทผี่ ู้ชายคนน้นั จะทันถกเถียงกบั พลอยบษุ ย์วา่ อยา่ งไร หรือ
ลงมือทำร้ายหญิงสาวเสยี อกี คน ใครอกี คนหน่ึงกว็ ่งิ กระหืดกระหอบขึน้
เรอื นมา
“คุณหนูขอรบั ”

454/790

หลอ่ นหันไปมอง จงึ เหน็ วา่ คนท่ีข้ึนมาใหมน่ ั้นกค็ อื นายปนื คนรับใช้
ผ้ชู ายของคณุ ประดับ ที่ไมไ่ ดอ้ อกไปตลาดกับนางแหวนนั่นเอง

“เกิดเรือ่ งอันใดขน้ึ สุ้มเสยี งดงั ไปจนถึงเรอื นใหญ่”
“นายปนื ” พลอยบุษย์เสียงสน่ั แต่กร็ ูส้ กึ ใจมาเปน็ กอง เมื่อเหน็ ว่า
ฝ่ายนน้ั ถอื จอบขุดดินตดิ มือมาดว้ ย “ผู้ชายคนน้ีทำร้ายเดก็ จนเกือบตาย
แล้วยงั เมาเหล้า พดู จาไม่รูเ้ รอ่ื งอีก”
“อา้ ยหาญ”
นายปนื ร้องเสยี งดงั กบั เงอ้ื จอบในมอื ขึ้นสูง
“มึงรู้ไหมว่ากำลงั พดู กับใครอยู่ ออกไปเสยี เด๋ียวน้ี ก่อนท่กี จู ะเอา
จอบสับหัวมึง”
ผชู้ ายทนี่ ายปนื เรียกชือ่ ว่าหาญ ถลงึ ตามองดว้ ยความเคยี ดแคน้ ไม่
ยอมขยับหนีตามทีอ่ ีกฝ่ายขแู่ ตอ่ ย่างใด หากแต่กำหมัดแนน่ เหมือนเตรยี ม
ตอ่ สู้
พลอยบษุ ยเ์ ห็นท่าไมด่ ี เพราะถึงมอี าวธุ ในมอื แต่นายปืนกม็ อี ายุ
มากแล้ว ขนื ต่อสกู้ ันขึ้นมา ก็ไมแ่ นว่ ่าจะสามารถเอาชนะอกี ฝ่าย ซ่ึงดูล่ำสัน
แข็งแรงกวา่ ได้ หลอ่ นจงึ รอ้ งบอกไปว่า
“พอเถดิ อยา่ มเี รือ่ งกันเลย นายปนื ชว่ ยฉนั อ้มุ เดก็ คนน้ีไปหาหมอที
เด็กปว่ ยมากเจยี นตาย หากทิง้ เอาไว้น่ี ต้องตายแน่”

“จะใหอ้ ุม้ ไปหาหมอท่ีใดเลา่ ขอรับ 455/790
บางกอกเสยี ด้วย”
ท่ีหัวหนิ ไมม่ รี ้านหมอเหมือน

นายปืนถามด้วยทา่ ทางจนปัญญา ขณะท่ีตรงเขา้ ไปชอ้ นเอารา่ งผอม
เลก็ น้นั ข้ึนมาจากพ้ืนด้วยความง่ายดาย โดยไมส่ นใจนายหาญที่ยืนฮึดฮัด
อย่ขู ้างๆ

“เอาตัวไปทเี่ รือนใหญก่ ่อนเถิด” พลอยบุษยต์ ัดสนิ ใจ “แล้วค่อยดู
กันอีกทวี ่าจะเอาอย่างไรกนั ต่อ”

แล้วหลอ่ นก็รบี เดนิ จำ้ ตามหลังนายปืนท่ีอมุ้ เดก็ นำหนา้ ไป โดยไม่
สนใจผูช้ ายท่ยี นื จ้องมองตามหล่อนไปด้วยสายตาเคียดแค้น

คุณประดับยืนมองรา่ งของเด็กชายผมจุก ทนี่ ายปนื คอ่ ยๆ วางลง
บนพ้ืนตรงหน้า ดว้ ยสายตาที่เป่ียมไปดว้ ยความสะเทอื นใจ

“มันอะไรกนั นี่”
“ดิฉนั ไปพบเดก็ ทเี่ รือนหลงั เลก็ เจ้าคะ่ ” พลอยบษุ ยร์ บี รายงาน“นงั่
อา่ นนทิ านทองอินอยู่ทโี่ คนต้นสน ไดย้ นิ เสียงคนรอ้ งคราง เลยลองเดิน
ตามเสียงร้องไป จนได้พบเด็กนอนปว่ ยอย่นู ่ีละค่ะ”
“เอ...ฉันจำไดล้ ะ...คลับคลา้ ยคลับคลาว่า เดก็ น่ีมนั ลกู ชายของนาง
เนยี น ทีเ่ กดิ กบั อ้ายจ่ัน ผวั เก่าของมนั ใช่ไหม อา้ ยปนื ?”

456/790

คุณประดบั ขมวดค้วิ เมือ่ นกึ ไปถงึ หญิงแมบ่ ้าน ผทู้ ำหน้าที่อยูเ่ ฝ้า
บ้านจำนรรค์สุข กับดูแลความสะดวกเรียบร้อยให้กบั แขกทม่ี าพกั ท่บี า้ น

“ขอรับ” บา่ วผชู้ ายที่แบกเด็กชายมาจากเรือนข้างหลงั ตอบรบั “แต่นาง
เนียนมันเลกิ กับอา้ ยจน่ั ไปนานแลว้ ขอรบั ”

“อยบู่ างกอกกับฉัน แลว้ สาระแนมารเู้ รือ่ งของที่นไี่ ด้อยา่ งไร” คณุ
ประดบั ขมวดค้วิ ดว้ ยไมเ่ คยคดิ วา่ บ่าวทดี่ ูสงบเงยี บอยา่ งนายปนื จะรู้
อะไรดีๆ กบั เขาเช่นกัน

“รู้สิขอรับ”
นายปืนทำทา่ ทางเป็นคนสำคญั ข้นึ มา เม่อื เห็นทัง้ คุณประดับและ
พลอยบุษยต์ ง้ั ใจฟังสง่ิ ท่เี ขากำลังจะเล่าต่อไป
“กน็ างแหวนกับนางเนยี นมันออกจะสนิทสนมกัน เขียนหนงั สอื หา
กันอยู่บ่อยๆ นางแหวนเลยรู้เรอื่ งของนางเนยี นละเอียด ข้างนางแหวน
คุณท่านกร็ ้ดู ีวา่ มันช่างเล่าแคไ่ หน มันเท่ียวเล่าเรือ่ งนางเนียนให้ฟัง จนใคร
ตอ่ ใครที่บางกอก รกู้ ันหมดแลว้ ละมงั ขอรับ”
“แลว้ เรื่องมนั เปน็ อยา่ งไรเล่า ตาปนื ” พลอยบษุ ยซ์ ัก
“นางเนยี นนะ่ มนั เลกิ กับอ้ายจน่ั ตะสามส่ปี แี ล้วขอรบั นางแหวนวา่
มนั ไปได้ผัวใหม่ ชอื่ อ้ายหาญ เป็นชาวประมงแถวน”ี้ นายปืนเล่า “อ้าย
หาญนั้น ตดิ ทั้งเหล้า ติดทัง้ ฝิน่ ติดเลน่ พนัน ออกไปหาปลา ได้เงนิ มาเทา่

457/790

ไหร่ ก็เอาไปซ้ือเหล้ากนิ ซื้อฝนิ่ สูบ เล่นพนันเสียหมด ...เมามาเม่อื ใด ก็
ทบุ ตีนางเนียน และอา้ ยบญุ เหมือนเปน็ ทีร่ ะบาย”

“ท่ีฉนั มาเมื่อครั้งโน้น เด็กบญุ มนั ยังเลก็ มาก นี่กด็ เู หมอื นวา่ ไมไ่ ดโ้ ต
ขนึ้ เลย คงจะอดอยาก ไมไ่ ด้กินอะไรเหมอื นกับเดก็ อนื่ ” นยั นต์ าของผู้สงู
วัยมีแววครุ่นคดิ “ทำไมจงึ เป็นอย่างน้ีได้เล่า เหตุไรนางแม่ของมันจึงได้
ปลอ่ ยให้ผัวใหม่ ทุบตีมนั จนเจียนตายเชน่ น”้ี

“หลานเหน็ เขาทำร้ายเดก็ กบั ตาเทียวนะคะ” พลอยบษุ ย์รบี เล่าสิ่งท่ี
ตนพบเห็นให้กบั คุณประดบั ฟงั

“เอ...ท่าจะยังไงอยู่ละ” คุณประดบั กลา่ วด้วยความสุขมุ รอบคอบ
“อย่าเพอ่ ได้ถกกนั เรอื่ งอื่นเลย ตอนนอี้ ้ายเด็กนที่ ่าจะแย่ พาไปหาหมอกอ่ น
ดกี วา่ ”

เด็กชายบุญร้อง ฮือ ฮอื ขนึ้ มาอีก ราวกับต้องการจะยนื ยนั ว่า สิ่งที่
คุณประดบั กลา่ วน้นั เป็นสิง่ ทเ่ี ร่งดว่ นจริงดงั วา่

“หัวหนิ จะมีหมอท่ีไหนกนั ขอรบั คุณทา่ น กันดารออกถึงเพียงน้”ี นาย
ปนื สงสัย

คุณประดับนง่ิ คดิ อยูพ่ ักใหญ่ กอ่ นจะตดั สินใจว่า
“พาไปบ้านฟอเรตต์ ทหี่ าดดา้ นเหนอื ก่อนกแ็ ล้วกัน ฉนั รูจ้ กั กับหมอ
ฟอเรตตด์ ี แกเป็นหมอฝรงั่ เปิดรา้ นหมออยแู่ ถววดั เกาะในบางกอก นี่ท่า

458/790

จะมาพกั ตากอากาศที่หัวหนิ ดว้ ย เพราะฉันว่าฉนั เหน็ แกแวบหนงึ่ ตอนลง
รถไฟ ถ้าแกอยทู่ บี่ ้าน ก็นบั วา่ เป็นโชคดขี องเด็กไป...”

“ถา้ หมอคนที่ว่าแกไม่อยูเ่ ลา่ คะ” พลอยบษุ ย์ท้วง

“ถ้าไม่อยู่ คงไม่มีหมอท่ไี หนใหห้ าอกี แลว้ ละแม่บุษย.์ ..ถ้าเชน่ น้ัน คง
ตอ้ งรักษากันตามมีตามเกิด” คณุ ประดับหันไปตอบหลานสาว พรอ้ มกับ
ถอนหายใจออกมายาวอีกครั้งหน่ึง และว่า

“อยา่ งไรก.็ ..สดุ แตบ่ ญุ แตก่ รรมของไอ้หนนู ีแ่ ล้วละ”

๓๐

อาจจะเป็นบุญของเด็กชายบุญกเ็ ปน็ ได้ เพราะเมื่อคุณประดับ
พลอยบษุ ย์ และนายปืน ช่วยกนั พาเด็กชายข้ึนรถมา้ คนั เล็ก วิง่ ลัดเลาะ
ตามถนนเลียบหาด ยอ้ นกลบั ไปทางทิศเหนือเพอื่ ไปหาหมอน้ัน ปรากฏว่า
หมอฟอเรตต์กำลงั จะออกจากบ้านไปเล่นน้ำทะเลพอดี

แม้วา่ หมอฟอเรตต์จะเพิ่งเขา้ อยู่เมอื งไทยไมถ่ ึงปี หากก็นานพอท่ีจะ
พูดและเข้าใจภาษาไทยไดใ้ นระดบั หนง่ึ เพราะภรรยาของหมอกเ็ ป็นคน
ไทย ท่ีมีโอกาสไดไ้ ปรำ่ เรียนวชิ าพยาบาล ไกลถงึ ประเทศสงิ คโปร์ จน
กระทัง่ ไดพ้ บรัก และแตง่ งานกับนายแพทยฝ์ รงั่ และย้ายไปอยู่ด้วยกนั ที่
อังกฤษเป็นเวลาหลายปี จากนน้ั จึงยา้ ยกลับมาอยทู่ เ่ี มอื งไทย

เมอื่ ทราบถึงจุดประสงค์ในการมาของบุคคลทั้งสาม กับเห็นสภาพ
ของเด็กชายบุญ นายแพทยช์ าวอังกฤษรีบบอกให้นายปนื นำรา่ งของเดก็
ชายเข้าไปภายในบา้ นทนั ที

เมือ่ คณุ ประดบั และพลอยบุษยต์ ามเข้าไปนน้ั กต็ อ้ งพบกบั ความ
ประหลาดใจ เมื่อพบวา่ มใี ครคนหน่ึงกำลงั สนทนากบั ภรรยาของหมอ
ฟอเรตตอ์ ยู่

460/790

“พี่เอ้ือ...”

พลอยบุษย์อา้ ปากคา้ ง ด้วยไมค่ ดิ วา่ จะได้พบกบั ชายหนุม่ นยั นต์ า
คมผู้นั้น ทบี่ า้ นของหมอ

“อา้ วพ่อเอ้ือ” คุณประดับคงจะงนุ งงไม่ผิดกบั หลอ่ น เพราะเมอ่ื รับ
ไหว้ชายหนมุ่ แลว้ ผสู้ งู วยั กวา่ ก็ถามวา่ “ไหนว่าตดิ ตามเสดจ็ ในกรมฯมา
อยา่ งไรเลา่ นีแ่ ม่สคราญว่า เสด็จท่านยังประทับอยทู่ ร่ี าชบุรเี ลยนน่ี า”

“เสดจ็ ทา่ นมีรบั สัง่ ใหก้ ระผมลว่ งหน้ามาก่อนนะ่ ขอรบั เพราะติดตาม
อยกู่ ับท่าน กระผมกไ็ มส่ ามารถชว่ ยกจิ การใดไดม้ ากนกั ด้วยเพอ่ จะกลบั
มาจากนอก ดังน้นั ทา่ นจงึ รับส่ังใหก้ ระผมลว่ งหน้ามาศกึ ษาและดแู ลเรอื่ ง
ที่ดินท่ีจะสรา้ งพระราชวังแหง่ ใหมก่ อ่ นนะ่ ขอรับ”

หลวงนิติธรรมพนิ ิจเลา่ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นยั นต์ าท่มี ีแวววิบวบั
ค่นู ั้นเหลือบแลมาทางพลอยบษุ ย์ จนหลอ่ นร้สู กึ ใบหนา้ รอ้ นวูบ

“บงั เอญิ ว่ากระผมรู้จกั สนทิ สนมกนั ดกี บั หมอฟอเรตต์ เพราะตอนที่
เรียนอยู่ทอี่ งั กฤษ กระผมก็ไดอ้ าศัยกนิ ข้าวฝีมอื คณุ พรี่ าตรีอยบู่ อ่ ยคร้ัง”
ชายหนมุ่ เล่าตอ่ ไป เหมอื นกบั จะรวู้ ่าหล่อนกำลงั สงสยั วา่ เขากับหมอฝร่ัง
รจู้ ักกนั ไดอ้ ยา่ งไร “มาหวั หิน แวะมาเยยี่ ม หมอจงึ ชวนใหก้ ระผมพกั อยู่
ด้วยกันเสีย แทนท่จี ะไปเช่าโฮเตล็ ใหเ้ ปลอื งสตางค”์

“เด็กนี่เปน็ อะไรกัน ถึงไดม้ ีบาดแผลเต็มตัวเชน่ น?ี้ ”

461/790

นายแพทย์ฝร่ังถามแทรกขน้ึ มา เป็นภาษาอังกฤษตามความเคยชนิ
คณุ ประดบั ฟงั ที่หมอถาม กไ็ ด้แตก่ ะพริบตาปริบๆ ด้วยไม่เขา้ ใจวา่
หมายความว่าอย่างไร

แม้จะรู้สกึ วา่ ภาษาอังกฤษทีห่ มอฝรง่ั ใช้ จะเปน็ ศัพทแ์ สงท่ีค่อนข้าง
จะเก่าไปสักหนอ่ ย หากหลอ่ นก็เข้าใจไดด้ ี และด้วยความร้อนใจ พลอย
บษุ ย์จึงเลา่ เรือ่ งราวทีเ่ กิดขน้ึ ดว้ ยภาษาเดียวกนั

“เดก็ ถูกพอ่ ทำรา้ ย แลว้ กักขังเอาไวใ้ นบา้ นค่ะ ตอนทด่ี ฉิ นั ไปพบนน้ั
กำลงั ไข้ขนึ้ สงู ทเี ดยี ว ท่ีแผลกม็ ีท้ังมดและหนอนขึน้ เต็มไปหมด”

“โอ ก๊อด” นายแพทยว์ ัยกลางคนอุทาน สหี น้าปริวิตก พลางเริม่
ลงมอื ตรวจร่างกายเด็ก โดยมรี าตรีคอยช่วยเหลอื อยขู่ า้ งๆ หมอฟอเรตต์
ตรวจเดก็ ไป คิว้ ก็ขมวดมุ่น ด้วยไมเ่ คยพบเหตกุ ารณ์ทำนองนี้มากอ่ น

ข้างคณุ หลวงหนุ่ม กม็ องดพู ลอยบษุ ย์ดว้ ยสายตาแปลกประหลาด
หากหญิงสาวไม่ทนั ไดส้ ังเกต ดว้ ยกำลงั ใจจดจอ่ อยกู่ บั อาการปว่ ยของเด็ก
ชายบญุ

“เห็นจะแยท่ ีเดียวนะคะคุณ” ราตรีหนั มาบอกกับคุณประดบั หลัง
จากทสี่ ามกี ับหลอ่ นปรกึ ษาอะไรพึมพำไดย้ ินกนั เพยี งแค่สองคน “อาการ
เดก็ หนกั มากทีเดยี ว เป็นตายเทา่ กัน แผลนต่ี ดิ เชื้ออย่างรุนแรง”

“แลว้ จะทำอย่างไรดีคะ?” พลอยบษุ ยห์ ันไปถามหมอฟอเรตต์โดย
ตรง “มีทางรักษาให้หายได้ไหม?”

462/790

“แผลตดิ เชอ้ื ต้องหายาปฏชิ ีวนะมาให้” หมอฟอเรตต์กล่าวสน้ั ๆ
“จะไปหาท่ไี หนเล่าขอรบั เยน็ ยำ่ ป่านน้ี ทนี่ ่ีไม่มโี รงหมอเสียด้วย”
หลวงนติ ธิ รรมพนิ จิ สงสยั
“ใกล้ที่สุดเห็นจะเปน็ ที่เพชรบุรี โรงหมอสะเตจิ ๑” ราตรบี อก
“ตายจรงิ ” คุณประดับอทุ าน “ปา่ นนี้แลว้ รถไฟไปเพชรบรุ กี ไ็ มว่ งิ่
แล้ว รอถงึ พรงุ่ น้ไี หวไหมก็ไมร่ ู”้
“ม้าไงเลา่ ขอรบั ” หลวงนิติธรรมพินิจนึกขนึ้ มาได้ “หัวหินกับเพชรบรุ ี
ไกลกนั อย่กู ็จรงิ แตห่ ากมมี า้ ฝเี ท้าดี ก็พอจะขไ่ี ปกลบั ไดท้ ันการภายในคืน
นี้ ดีกวา่ จะมัวรอรถไฟท่ีมาจากบางกอกนะขอรับ กวา่ รถไฟจะมาถึงกค็ ่อน
บา่ ยแล้ว น่ังกลบั ไปเพชรบรุ ีกถ็ ึงเอาเย็น แล้วยังต้องรอรถไฟกลับมาหัวหนิ
ในวันถัดไป เสียเวลาถึงสองวัน”
“เอามา้ ฉันไปได”้ หมอฟอเรตตว์ ่า “เจา้ สายลมว่ิงเรว็ ทนั ใจ แถมยงั
เชื่องยอมใหผ้ อู้ นื่ ขีไ่ ด”้
“แล้วใครจะเปน็ คนขม่ี ้าไปเลา่ อา้ ยปนื กแ็ ก่มากแลว้ กลางค่ำ
กลางคนื เห็นจะไมไ่ หว ขา้ งจะให้แมส่ คราญก็คงจะไม่ได”้ สีหนา้ ของคณุ
ประดบั เปน็ กังวล ด้วยเห็นจริงดงั ทห่ี มอฟอเรตต์ และหลวงนติ ธิ รรมพินิจ
ว่า ขืนมัวรอข้ึนรถไฟไปเอายา เดก็ บญุ คงหมดบญุ ไปเสยี กอ่ น
“กระผมขออาสาไปเองขอรับ” คณุ หลวงหนุ่มอาสา

463/790

“ไฮ้” คณุ ประดับตบอกผาง รอ้ งห้ามวา่ “ไม่ได้นะ พ่อเพ่อจะกลับ
มาจากนอก จะไปไดอ้ ย่างไร ถนนหนทางหรอื ก็ไม่ชำนาญ”

“ไมเ่ ปน็ ไรดอกขอรับคณุ ยาย สมัยอย่อู งั กฤษ กระผมข่มี า้ เทยี่ วกบั
เพอ่ื นฝรงั่ บอ่ ยไป คนื นี้เดอื นหงาย พระจนั ทรเ์ ต็มดวง ส่องแสงสว่างเชน่ น้ี
เหน็ หนทางแจ่มชดั ด”ี หลวงนิตธิ รรมพินจิ กล่าวด้วยน้ำเสียงกลา้ หาญ
“หนทางไปเพชรบรุ ีก็เป็นทางเกวยี นกว้าง คงไม่กระไรนกั ”

หมอฟอเรตตเ์ ขยี นชอื่ ยากับจำนวนลงในสมุดปกหนงั แล้วฉีก
กระดาษหนา้ นัน้ ส่งใหก้ บั ชายหนุ่ม พร้อมบอกว่า

“รบี ไปเถิด ชีวติ ของเด็กชายผนู้ ้ขี นึ้ อยกู่ ับเวลาเทา่ น้ัน ผมแนะนำวา่
นา่ จะต้องหาใครไปด้วยสกั คน เพราะยาทต่ี อ้ งนำกลับมาฉีด เป็นยานำ้
บรรจใุ นขวดแก้ว มจี ำนวนหลายขวด ท่านไปคนเดียว ถอื กลับมาพร้อม
กับควบมา้ ไมไ่ ดด้ อก ฉวยทำขวดยาหลน่ จากม้าแตกไป ก็เป็นอนั วา่ ที่
ลงแรงไปน้นั เสียเปลา่ ”

“ดฉิ ันจะไปด้วยค่ะ” พลอยบษุ ยต์ ดั สินใจ “ฉนั พอขมี่ ้าเป็น เผือ่
อย่างไร ถา้ คุณหลวงเหนื่อย ฉนั จะชว่ ยขี่ได้บ้าง”

“ไมไ่ ด้นะแม่บุษย์” คุณประดบั ยนื ยันเสียงหนักแนน่ “เป็นสาวเป็น
แส้ จะออกไปลำพงั กบั ผชู้ ายพายเรือเชน่ นัน้ ไดอ้ ย่างไร ใครเหน็ เข้าจะไม่
งาม ย่ิงกำลงั มีเร่ืองย่งุ อยู่ดว้ ย”

464/790

“คุณยายคะ ไมม่ เี วลาแล้วนะคะ หลานแคไ่ ปเอายากบั คณุ หลวง
เท่านน้ั แลว้ ก็รบี กลบั มาเลย มืดเชน่ น้ี ไมม่ ีใครเห็นแล้วละค่ะ”

พลอยบุษย์ใหเ้ หตุผลกับคณุ ประดบั ด้วยหลอ่ นเป็นห่วงและเวทนา
เด็กชายบญุ เป็นอย่างมาก กบั ทั้งรู้สกึ วา่ เมอื่ ไดช้ ว่ ยมาตั้งแต่ตน้ แล้ว กค็ วร
จะช่วยให้ถึงทีส่ ุด..

เหตผุ ลอีกประการหนึง่ ท่ีหลอ่ นพยายามซอ่ นเร้นเอาไวใ้ ห้ลกึ สดุ ใจ
กค็ อื ...หล่อนนยิ มชมชอบในความกลา้ หาญของคณุ หลวงหนุม่ รา่ งสงู สงา่ ท่ี
ยนื อยูเ่ บ้อื งหนา้ และพรอ้ มกันนัน้ ก็รู้สกึ ห่วงใยเขาเสียเหลอื เกนิ หากจะ
ต้องเดินทางฝ่าป่าดงไปโดยลำพังเช่นน้นั ...ยังไงหล่อนกข็ อตดิ ตามไปดว้ ย
น่าจะดีกวา่ อยา่ งนอ้ ยจะไดเ้ ปน็ เพื่อนคยุ กนั ไป...

“แต.่ ..” คุณประดบั พยายามจะคา้ น แตก่ ไ็ ม่เห็นเหตุผลใด นอกจาก
เรือ่ งของความเหมาะสม เพราะเหตุผลทัง้ หลายที่พลอยบษุ ยย์ กมานัน้ เป็น
ส่ิงทีไ่ มอ่ าจจะปฏิเสธได้

“รบี ไปเถิด เวลาไม่รอทา่ ” หมอฟอเรตต์เป็นผตู้ ดั สินใจแทน กอ่ นจะ
เดนิ นำชายหน่มุ ไปทางคอกม้าทอ่ี ยูท่ างด้านหลัง

ระหวา่ งท่ชี ายหน่มุ กับหมอกำลงั ไปเตรียมมา้ อย่นู ัน้ ราตรีกพ็ าพลอย
บษุ ยไ์ ปเปลี่ยนเครอ่ื งแต่งกายจากทน่ี ุ่งซน่ิ เป็นชุดเส้อื กางเกงสำหรับขม่ี า้ ให้
รัดกมุ เคราะหด์ ีที่รปู ร่างของพลอยบษุ ยแ์ ละราตรีมขี นาดใกลเ้ คียงกัน
หล่อนจึงสามารถสวมใสเ่ สอ้ื ผ้าของอกี ฝา่ ยไดพ้ อดี ไมค่ บั หรือวา่ หลวมจน
เกนิ ไป

465/790

ตอนท่ีหล่อนขนึ้ น่ังบนหลงั ม้า ซ้อนอยู่ข้างหลังของชายหนุ่มนั้น
ตะวนั ตกดนิ ไปแลว้ และบา้ นทุกหลังในหัวหนิ ตา่ งจดุ ตะเกียงและโคม
แกว้ สอ่ งแสงมลงั เมลืองอยใู่ นความมืด

พระจันทรว์ นั เพญ็ แจม่ กระจ่างอยทู่ างขอบฟ้าด้านทศิ ตะวนั ออก ขม่
ใหด้ วงดาวดวงเลก็ บนฟากฟ้าจางแสงลงไป

“เธอพร้อมแลว้ นะ” หลวงนติ ธิ รรมพนิ จิ หนั มาถาม เพ่ือใหแ้ น่ใจว่า
หล่อนน่ังเรียบรอ้ ยแล้ว และเมื่อหลอ่ นพึมพำตอบว่าไดน้ ั่งดีแลว้ ชายหนุ่ม
ก็กระตกุ สายบงั เหยี น ทคี่ ลอ้ งคอม้าตวั พ่วงพอี ยู่ กระตุ้นใหเ้ จา้ สายลมออก
วง่ิ ไป ทา่ มกลางสายตาหว่ งใยของคุณประดับและราตรี

เจ้าสายลมวงิ่ เรว็ สมกับชื่อสายลม
แมว้ า่ มันจะต้องแบกนำ้ หนักของคนถงึ สองคน หากมนั กว็ ิ่งหอ้ ตะบงึ
ไปขา้ งหนา้ ดว้ ยความเร็วสูง
พลอยบษุ ย์เกาะแผน่ หลงั แข็งแกรง่ ของหลวงนติ ธิ รรมพนิ ิจเอาไวจ้ น
แน่น ดว้ ยกลัววา่ ตนเองอาจจะพลดั ตกลงมาจากหลงั มา้ เพราะหนทางท่ี
ชายหนุม่ ควบคมุ ม้าให้วิง่ ไปนน้ั เปน็ เพียงทางเกวียนท่ีแคบและเตม็ ไปด้วย
หลุมบอ่ ไม่ไดต้ ัดตรงและราบเรียบเหมือนกบั ถนนในสมัยของหล่อน
กลิ่นผิวกายของชายหนุม่ ทคี่ วบม้าอยขู่ า้ งหนา้ นนั้ หอมสะอาด หล่อน
รูส้ ึกใจสนั่ เมือ่ ร้สู กึ ถึงความอบอุน่ จากแผน่ หลังของหลวงนิตธิ รรม-พินิจ ที่

466/790

หล่อนนั่งซอ้ นอย่จู นชดิ ดที เ่ี ป็นเวลามืด หาไมเ่ ขาอาจจะหันมาเหน็ ใบหน้าที่
แดงดว้ ยความเขินอายของหลอ่ นเขา้

พลอยบุษยเ์ คยขบั รถมาหวั หิน โดยใชถ้ นนเพชรเกษมบ่อยครง้ั และ
จำไดว้ ่า ระยะทางระหวา่ งเมอื งเพชรบรุ ีและหวั หนิ นน้ั ประมาณหกสบิ
กโิ ลเมตร..

เจ้าสายลมว่งิ ด้วยความเร็วก่ีกโิ ลเมตรตอ่ ช่ัวโมงกันนะ...หลอ่ นถาม
ตนเองด้วยความสงสยั เพราะตน้ ไมแ้ ละสิ่งท่ีอยรู่ ายรอบกายของหล่อน ว่ิง
ผา่ นไปด้วยความรวดเรว็ เหลือเกิน

หลวงนิติธรรมพนิ ิจพาเจา้ สายลมลดั เลาะไปตามทางด้วยความ
ชำนาญ สายลมแรงที่ม้าวิ่งแหวกไปพัดพาผมยาวประบ่าของหลอ่ นให้พล้ิว
กระจาย แสงจากดวงจนั ทร์เพญ็ เบอ้ื งบนช่วยส่องนำทางได้เปน็ อย่างดี

เวลาจะผ่านไปนานเพยี งใดไม่อาจจะบอกได้ พลอยบุษย์รู้เพียงแต่ว่า
ดวงจันทร์เคล่อื นสูงขน้ึ กวา่ เกา่ จนเกอื บถึงก่ึงกลางทอ้ งฟา้ ตอนที่หลวง
นิติธรรมพนิ ิจกระตุกบงั เหียนใหเ้ จา้ สายลมชะลอฝเี ทา้ ลง

“พกั ให้นำ้ ม้าสกั นิดเถดิ ว่งิ ตะบงึ มาไม่ไดห้ ยดุ เลย” หลวงนติ ิธรรม-
พนิ ิจบอก เม่อื เหน็ หญงิ สาวทน่ี ่ังอยขู่ ้างหลัง ทำเสยี งในลำคอเหมอื นสงสยั
ว่าเขาหยุดม้าด้วยเหตใุ ด

467/790

ทข่ี า้ งทางมตี น้ พิกุลใหญ่ กับลำธารสายเลก็ มีนำ้ ใสไหลเอ่อื ยๆ กลาง
ลำธาร มีกอบวั ขนึ้ อยู่เป็นกล่มุ หากด้วยเปน็ เวลาสนธยา หมู่ดอกบวั จงึ
หบุ กลีบออมแรง เพื่อจะเบ่งบานในยามอุษาสางของวนั ถัดไป

ชายหนุ่มผกู มา้ กบั โคนตน้ ไม้ แล้วเดนิ ไปยังลำธาร ตักน้ำใส่ถุงหนัง
เดินกลับมาให้เจา้ สายลม ทก่ี ้มลงดม่ื กนิ อยา่ งกระหาย

พลอยบุษยเ์ ดนิ ไปนั่งท่ีขา้ งลำธาร สูดอากาศบรสิ ทุ ธิ์เขา้ ไปจนเต็ม
ปอด น้ำในลำธารใสจนแลเห็นปลาเข็มตัวเล็ก ทีส่ ะดุ้งไหวกาย เมอ่ื เงาของ
หลอ่ นพาดทับลงไปบนนิทรารมย์ของมนั หญิงสาวหยิบก้อนกรวดสีสวย
ขึน้ มาจากกน้ ลำธาร มาถือเล่นไวใ้ นมอื สกั พกั ก่อนจะโยนกลบั ไปให้อยใู่ น
ลำธารเหมือนเก่า

เสยี งฝีเทา้ ของชายหน่มุ เดินยำ่ กอ้ นกรวดขา้ งลำธารมาหา กอ่ นจะทรดุ
กายลงน่ังเคยี งกนั กับหลอ่ น

“เหนอ่ื ยไหม?” เขาถามขน้ึ ลอยๆ
“ไมห่ รอกคะ่ ” หลอ่ นตอบ “ไม่ไดท้ ำอะไรเลย แค่นงั่ บนหลงั มา้ แล้ว
จะเหนอื่ ยได้อยา่ งไร?”
“ดแี ล้วละ” หลวงนติ ิธรรมพินิจวา่ “ทางยงั อกี ไกล เราเพอ่ มาได้ครงึ่
ทางเอง”
“ทางเปลี่ยวอยา่ งนี้...จะมโี จรหรือสัตว์รา้ ยไหมคะ?” พลอยบษุ ย์
อ้ำอึง้ พักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยถามสง่ิ ท่หี วาดกลวั อยูใ่ นใจออกไป

468/790

“สัตวป์ ่าไม่เข้ามาใกลท้ างเกวียนหรอก พวกมนั รู้วา่ คนเปน็ อันตราย
กับมนั เห็นคนอยทู่ ไ่ี หน พวกมันกจ็ ะพากันหนีไปให้ไกล” ชายหนมุ่ บอก

“จริงสคิ ะ” พลอยบุษย์เห็นดว้ ยกับเขา “คนนา่ กลวั กว่าสตั ว์เปน็ ไหนๆ
สตั วท์ ำร้ายผอู้ นื่ ก็ดว้ ยสัญชาตญาณท่ีต้องการจะเอาชวี ติ รอด แต่คน
ส.ิ ..ทำร้ายคนด้วยกนั ไดด้ ว้ ยเหตุผลตา่ งๆ นานา สารพัด...ไมใ่ ชเ่ พอ่ื ดำรง
เผ่าพนั ธอุ์ ยา่ งกบั สตั ว์...แลว้ พวกโจรเลา่ คะ มบี ้างไหม?”

“โจรกค็ งจะมีบา้ งดอก แตป่ ่านนี้คงเปดิ หนไี ปไหนตอ่ ไหนหมดแล้ว
ละ เพราะขา่ วเสดจ็ ในกรมฯ ออกมาตรวจราชการมณฑลแถบนี้ คงจะแพร่
กระจายไปจนทัว่ ”

“ค่อยยังช่วั หน่อย” พลอยบษุ ยถ์ อนใจยาว พลางพ่นลมหายใจออก
มาจากปาก แล้วก็น่ังจอ้ งมองเงาดวงจนั ทร์ท่ีสอ่ งสะทอ้ นลงบนผิวนำ้ ด้วย
ความสบายใจ

“แมบ่ ุษย.์ ..” ชายหนมุ่ เรียกเสียงแผ่วเบา สายตาจ้องมองดวงหนา้
นวลกระจ่างของหญิงสาวรา่ งแบบบางท่นี ่งั อยู่ขา้ งกาย

“คะ?” หล่อนขานรับ หากสายตายังคงจบั จอ้ งเงาพระจนั ทร์ตรงหน้า
อกใจเตน้ ระทกึ ด้วยเดาไม่ไดว้ า่ ชายหนมุ่ จะพดู อะไร

“เคยฟังกลอนบทน้หี รือไม่...พิศรูปเพลินลกั ษณศ์ กั ดศิ์ รี งามฉวคี อื
ชวาน่าใคร่ นวลนงค์องคล์ อองยองใย รูปลไมแลลมอ่ มพรอ้ มเพรา คดิ เจ้า

469/790

คือจนั ทรค์ รรพิต งอนจรติ งามแจรม่ แชล่มเฉลา เสมอเสมือนเดือนเด่น
เพญ็ เพรา นา่ พเนา้ พนอน้อมออมองค.์ ..”

โอ...
หัวใจของหล่อนเต้นตกึ้ ตั้ก จนน่ากลวั วา่ จะพลดั หลุดออกมาจาก
อก...เขากำลงั เกย้ี วฉันหรอื เปล่า?...หล่อนถามตวั เอง...ถ้าไมใ่ ชแ่ ลว้ จะมาน่ัง
ท่องกลอนอะไรให้ฟังอย่างน้.ี ..
กลอนจากเรอ่ื งอะไรกนั นะ...ฉันไมเ่ หน็ เคยไดย้ ินเลย...
แลว้ หลอ่ นก็คดิ อย่างติดตลกต่อไปอีกว่า มอี ย่างที่ไหน เปรยี บ
ผหู้ ญิงวา่ สวยเหมือนดวงจนั ทร์....ถา้ ตาคณุ หลวงนี่มาเกดิ ในยุคของหล่อน
แล้วเหน็ องค์การนาสา ส่งยานอวกาศ อพอลโล ๑๑ ขึน้ ไปเหยียบดวง
จันทรอ์ ยา่ งที่รุน่ ของหล่อนเหน็ ละก็ สงสยั อารมณก์ วีเปน็ ได้เหือดหายไปแน่
นี่ผู้ชายสมัยแม่บษุ ราคัม เขาเกีย้ วพาราสกี นั ด้วยกลอนอย่างนลี้ ะ
หรอื ...หลอ่ นเคยคิดวา่ การจีบกันดว้ ยกลอนนนั้ เชยจนนา่ เบือ่ แตก่ ลอน
อะไรหนอ...ท่คี ุณหลวงหนมุ่ รปู หล่อทอ่ งให้หล่อนฟงั อยอู่ ยา่ งตอนน้ี..
นอกจากจะไม่เชยอย่างที่หลอ่ นเคยนึกแลว้ ยังพาใหห้ ลอ่ นรสู้ ึกหวามไหว
อย่างที่ไมเ่ คยเปน็ มาก่อน
“ไม.่ ..เอ้อ..จำไมไ่ ดแ้ ลว้ ละคะ่ ...” หลอ่ นตะกกุ ตะกกั ตอบออกไปใน
ทีส่ ดุ

470/790

“นนั่ สินะ...แม่บษุ ยจ์ ำอะไรไม่ไดส้ ักอยา่ ง....แถมเด๋ียวนี้ ยงั พูดภาษา
ฝรัง่ เกง่ เสียด้วย...” เสยี งของชายหนุม่ เหมือนตดั พ้อ...

“แล้วถ้าบทน้ลี ่ะ...จำได้ไหม...ตั้งแตป่ ระสบพบสมร จิตพน่ี ี่รอ้ นดังไฟ
จี้ กลวั แต่เจา้ จะไม่ไยดี พ่จี งึ ไมก่ ลา้ มาวอน ถ้ารูว้ า่ นอ้ งรักสมัครบ้างทไ่ี หน
พ่ีจะหา่ งดวงสมร ขอเชยพอวายหายรอ้ น บงั อรอย่าตดั อาลัย...”

ศกนุ ตลา...
ใช่แล้วละ..
แมว้ า่ หลอ่ นจะเคยอา่ นวรรณคดีมาไมม่ ากนัก หากหล่อนจำเรอ่ื ง
‘ศกนุ ตลา’ บทพระราชนิพนธใ์ นล้นเกล้ารชั กาลท่ี ๖ ไดเ้ ป็นอย่างดี เพราะ
ครขู องหลอ่ นเคีย่ วเข็ญให้อ่านตอนอยู่ชั้นมัธยม และยังใหม้ าเลน่ ละครกนั
ในช้ันเรียนอีกดว้ ย...ทำไมหล่อนจะจำกลอนบทนีไ้ ม่ได้ ด้วยเป็นตอนท่ีท้าว
ทุษยันต์ได้พบนางศกนุ ตลาเป็นครั้งแรก และบอกรักกับนาง...
ตาคณุ หลวงบา้ ...
หลอ่ นอกึ อกั ใบหนา้ ร้อนผ่าว กับไม่รู้จะเอามอื ไมไ้ ปวางอยตู่ รงไหน
จะตอบด้วยกลอนอะไรออกไป หล่อนกต็ อบไมเ่ ปน็ เสยี ด้วย ยงิ่ เมอื่ หันไป
จ้องหนา้ ชายหนุ่ม ก็เหน็ เพยี งแววระยิบระยับแพรวพราวอยใู่ นดวงตาคม
เข้มเทา่ นัน้
พลอยบษุ ย์นึกอยากขอบคุณเจา้ สายลมเหลือเกนิ ทส่ี ง่ เสียงรอ้ งดงั
ออกมา พรอ้ มทงั้ ทำท่าเผ่นโผนโจนทะยาน กับทัง้ ด้ินรนไปมา ทำให้ชาย

471/790

หนุ่มรบี ลกุ พรวดพราดข้ึน แลว้ วงิ่ ตรงไปยังโคนตน้ ไม้ทผี่ ูกมา้ เอาไว้โดยมี
พลอยบษุ ย์วิ่งตามไปตดิ ๆ

แลว้ หล่อนก็ตอ้ งหยุดกึกลงในทนั ใด เมอื่ หลวงนิติธรรมพนิ ิจยกมือ
กางห้าม ไม่ให้หล่อนเดนิ เขา้ ใกลโ้ คนต้นพิกุลใหญ่

พลอยบุษย์พยายามเพง่ มองวา่ เพราะเหตใุ ด ชายหน่มุ จงึ ทำทา่ ตกใจ
ถงึ เพยี งนั้น แล้วเลอื ดในกายของหล่อนก็ตอ้ งเยียบเยน็ ขน้ึ มาในฉบั พลัน
ทนั ใด เมอื่ ไดแ้ ลเห็นตน้ เหตทุ ท่ี ำใหเ้ จา้ สายลมส่งเสียงรอ้ งราวบ้าคลัง่ เชน่
น.้ี ...

๑ โรงพยาบาลแผนปัจจุบนั ตัง้ อยู่ท่ีเพชรบุรี ตั้งแต่ปพี .ศ. ๒๔๒๓
โดยแพทยม์ ิชชั่นนารีชอ่ื E.A. Sturge อาจจะถอื ได้ว่าเป็นโรงพยาบาล
แผนปจั จบุ ันแห่งแรกของไทยก็วา่ ได้ เพราะตั้งมากอ่ นโรงพยาบาลในกรงุ
เทพฯ แต่ตอ่ มาภายหลงั เลกิ กิจการไป

๓๑

บุษราคมั รอจนกระท่งั พุทธชาดกินอาหารเชา้ เสร็จ และแต่งตัวออก
จากบา้ นไปทำงานแล้ว จึงค่อยแต่งตัวเตรียมออกจากบา้ นบ้าง

แมจ้ ะชนิ กบั การนงุ่ ผ้าซนิ่ และเสือ้ คอกว้างแขนตัด แต่หญิงสาวคิดวา่
ทจ่ี ะออกไปวันนี้ ควรแต่งกายใหร้ ัดกุม บุษราคัมจึงหยิบเอาเสื้อยดื และ
กางเกงยีนที่มีอยมู่ ากมาย จากต้เู สื้อผา้ ของพลอยบษุ ยม์ าสวม

หล่อนขยับกายดว้ ยความอึดอดั นกึ แปลกใจข้ึนมาว่า เหตุใดผูห้ ญงิ
ในสมยั น้ีจงึ นุ่งผ้ารัดจนแนน่ แถมผา้ ท่ีใชก้ ห็ นา ทำให้ผสู้ วมใส่รอ้ นจน
เหง่อื ไหลไคลย้อย..แตน่ น่ั ละ...ผา้ ซนิ่ อย่างทหี่ ล่อนชอบนุ่ง อาจจะพน้ สมยั
ไปแลว้ กไ็ ด้ เหมือนกับโจงกระเบน ซึง่ เปน็ ทีน่ ยิ มน่งุ กนั ในรชั กาลกอ่ น ก็
กลายเปน็ เครื่องแตง่ กายทีเ่ ร่มิ จะพน้ สมยั ไปในยคุ ของหล่อนเชน่ กนั ...

หล่อนยงั จำคำของเจ้าคุณพอ่ ไดด้ ี เพราะทา่ นมกั สอนหล่อนเสมอ ไม่
ใหย้ ึดติดกบั สิ่งใด เพราะการเปลย่ี นแปลงตา่ งๆ ลว้ นแล้วแต่เป็นธรรมดา
ของโลก...ผู้ทปี่ รบั กายปรับใจได้ดีเท่าน้นั จึงจะดำรงชวี ติ อยไู่ ดอ้ ยา่ งมคี วาม
สุข...

473/790

แตง่ ตัวเสรจ็ หลอ่ นก็มองเงาของตนเองในกระจกอกี ครั้ง เพือ่ สำรวจ
ความเรียบรอ้ ยของตนเอง ก่อนจะออกจากบา้ นไป...

เงาทีม่ องสะท้อนกลับมานนั้ เปน็ เงาของตัวเองกจ็ รงิ หากเมื่ออยใู่ น
เคร่อื งแตง่ กายแปลกตา ทำใหบ้ ษุ ราคัมรสู้ กึ ราวกับกำลังจ้องมองใครสกั คน
ทไ่ี มใ่ ชห่ ลอ่ น...ถดั ไปนั้น รูปถา่ ยของพลอยบุษย์ในกรอบเงนิ ที่วางอยู่บน
โต๊ะขา้ งเตยี ง ส่งยิ้มแจม่ กระจา่ งมาให้

พลอยบษุ ย.์ ..ตอนนี้ เธออยไู่ หน?
ฉนั พลดั เวลามาอยู่ที่นแ่ี ทนตัวเธอ น่ันหมายความว่าเธอกลบั ไปอยู่
แทนทฉ่ี ันอย่างน้ันหรอื ...
หล่อนไมเ่ ข้าใจสิ่งท่คี นตัวอว้ นเพ่อื นของหมออธบิ ายนัก ที่พอจะรู้
และจบั ใจความไดบ้ า้ งกค็ อื มีการเปลยี่ นแปลงอะไรบางอย่างของกาลเวลา
ทำใหม้ ชี อ่ งว่างเกิดขึ้น จนกระทั่งหลอ่ นพลัดมาอยใู่ นอนาคต แทนทพี่ ลอย
บุษย์...
ไมม่ ีใครบอกไดว้ ่า หล่อนจะมโี อกาสกลบั บา้ นอกี หรอื ไม.่ ..แต่ผู้ชาย
คนนัน้ รับปากกับหลอ่ นเปน็ ม่ันเหมาะว่า จะพยายามทกุ วิถที าง เพอ่ื สง่
หล่อนกลบั ไปยังเวลาของหล่อน...
หลอ่ นรวู้ า่ เขาพดู จริง...
คณุ หมอบญุ ญนิตย์เปน็ สุภาพบรุ ุษ เขาจะชว่ ยหลอ่ นอย่างทรี่ ับปาก
...นัน่ ทำให้หล่อนรูส้ ึกไมอ่ ้างว้างจนเกนิ ไปนัก ในโลกยคุ ใหม่ เวลาใหม่

474/790

และเพือ่ นใหม่ เพราะอย่างน้อยหล่อนกร็ วู้ า่ ในโลกทสี่ บั สนวุ่นวายแห่งนี้
ยงั มใี ครคนหนง่ึ ทเ่ี ป็นห่วงหลอ่ นอย่ดู ้วยความจรงิ ใจ...

บษุ ราคัมคดิ วา่ ไปหมู่บ้านอยสู่ ราญดว้ ยตนเอง ไมน่ า่ ยากจนเกนิ ไป
นกั เพราะเม่อื วานนี้ ตอนทกี่ ำลังเตรียมตัวเข้านอน หล่อนชวนพุทธชาด
คุยโนน่ คยุ น่ี และแอบถามข้อมูลต่างๆ โดยทอ่ี กี ฝา่ ยไม่ทนั รตู้ วั จนหล่อนรู้
ว่าหมู่บ้านที่วา่ นั่นอยู่ตรงไหน และจะไปได้อย่างไร

ถึงแม้ว่าหล่อนจะเคยนง่ั รถรางกับรถเจก๊ บอ่ ยๆ แต่รถเมลท์ ่ีพทุ ธชาด
เคยชใ้ี หห้ ลอ่ นดนู ั้น ทา่ ทางน่าหวาดเสียวไมใ่ ช่นอ้ ย ผคู้ นบนนั้นเบียดเสียด
กนั แน่นขนัด บางคันมีคนหอ้ ยโหนราวกบั ลงิ คา่ ง....ตอ่ ให้เก่งเพียงใด
หล่อนกค็ ิดว่าไมน่ ่าจะขึน้ รถเมลไ์ ด้โดยลำพัง

บษุ ราคมั จึงตัดสนิ ใจว่า การเรยี กรถรบั จา้ งน่าจะเปน็ ทางออกท่ีดที ี่สดุ
เพราะพทุ ธชาดเองก็ให้เงินหล่อนตดิ กระเปา๋ ไว้ สำหรบั จบั จา่ ยใชส้ อย ซ้ือ
หาสิง่ ของทตี่ อ้ งการมากพอสมควร นั่นนบั ว่าเปน็ ความรอบคอบและกรณุ า
ของหญิงสาวผ้นู ัน้

ตอนที่ลอดซุ้มเลบ็ มอื นางสขี าวสลับชมพสู วย ทีส่ ่งกล่นิ หอมรวยริน
ออกไป หลอ่ นเจอเขา้ กบั ดร.ภรตตรงหนา้ บ้านพอดี

“อา้ ว...คุณบษุ ย์ กำลงั จะไปไหนครบั ”
ดอกเตอรห์ นมุ่ รอ้ งทกั สายตาแสดงความประหลาดใจ เมือ่ เหน็ วา่ อีก
ฝา่ ยกำลงั จะออกจากบา้ นไป

475/790

“เออ้ ...” บุษราคมั ตะกกุ ตะกกั เพราะไมค่ ดิ วา่ จะมาเจอผู้ชายรา่ งอ้วน
คนนเ้ี ข้า “ฉัน...ฉนั ...ฉันจะไปหาเพื่อนนะ่ ”

หลอ่ นตอบออกไปในทีส่ ดุ เพราะไมร่ วู้ า่ จะหาเหตผุ ลอะไรดีไปกวา่
นน้ั หากบอกความจรงิ ออกไป พอ่ คนนี้ แกคงจะโวยวายใหญโ่ ต แล้วร้ัง
หล่อนเอาไว้แน่...และน่ันอาจทำใหเ้ รอ่ื งราวย่ำแย่ลงไปกวา่ เกา่ เพราะถ้า
ผ้หู ญงิ คนนั้นได้หลักฐานอะไรที่เก่ียวกบั พลอยบุษย์ไปจากอารมั หน้าท่กี าร
งานของพลอยบษุ ย์อาจมปี ัญหา...

อีกอยา่ ง หลอ่ นอยากจะพสิ จู น์ให้ใครๆ เห็นด้วยว่า สามารถ
ชว่ ยเหลอื และดูแลตนเองได้ โดยไมต่ อ้ งให้ใครคอยมาเป็นห่วงทุกฝกี า้ ว
อย่างนี้

“ออ้ ” ดร.ภรตพยกั หน้าหงึกหงัก ยงั ตามความคดิ ของบษุ ราคัมไม่ทนั
เขาจึงถามตอ่ ไปว่า “คณุ บุษย์ไปนานไหมละ่ ครับ ผมจะมาตดิ ตงั้ เครื่องวัด
ความเข้มของสนามแม่เหล็กไฟฟา้ ใหน้ ่ะครบั เผอ่ื วา่ เวลาที่สนามแม่เหล็ก
ไฟฟ้าในบ้านของคณุ เกดิ เปลย่ี นแปลงขึน้ สรู่ ะดับที่สูงเหมือนอย่างตอนที่
คุณหลดุ มา เครื่องจะสง่ สัญญาณดังเพอื่ เตอื นให้คณุ จะไดร้ ไู้ ด้ทนั ทว่ งที
คณุ จะได้กลบั บ้านได้ไงล่ะ...”

“จริงเหรอคะ”
ดวงตาของบษุ ราคมั ลุกวาวด้วยความยินดี แต่ประโยคถดั มาของ
ดอกเตอร์หนมุ่ กลบั ทำใหค้ วามตื่นเตน้ ยนิ ดขี องหล่อนลดลงไป

476/790

“ผมไม่ค่อยแน่ใจนักนะครับ แล้วอีกอยา่ ง เราไม่มีทางรู้หรอกว่า ไอ้
สนามแม่เหล็กท่ผี มวา่ นะ่ อีกเมอ่ื ไหร่จึงจะเปลย่ี นแปลงอีกครงั้ ...”

“เอาเถดิ ค่ะ” หญงิ สาวถอนใจ กม้ หนา้ ตำ่ ลง ราวกบั จะยอมรบั ตอ่
ชะตากรรมนั้นแตโ่ ดยดี “อย่างไรเสีย ฉันกข็ อขอบคุณทคี่ ุณชว่ ยเหลอื ฉนั
นะคะ...”

“ไม่เปน็ ไรครับ” ดร.ภรตหน้าแดง เมอ่ื สตรสี าวท่ียนื อยตู่ รงหน้าส่ง
ยม้ิ เยน็ ใจมาให้

“คณุ เขา้ ไปเถิดคะ่ ฉนั ไปไมน่ านกจ็ ะกลบั มา” บษุ ราคัมหนั หลังเดนิ
ออกไปจากบา้ น แตย่ ังไม่ทันจะพน้ เงาของเลบ็ มือนางไป หล่อนกห็ ันกลับ
มาอีกครงั้ หนึ่ง เหมือนเพ่งิ นึกขนึ้ มาได้

“เออ้ ...ขอโทษทเี ถดิ ค่ะ” ภรตเหน็ หล่อนหนา้ แดง...เห็นจะด้วยอากาศ
ทร่ี อ้ นจนอบอ้าวมากกว่าอยา่ งอ่ืน “วันนค้ี ณุ หมอจะมาไหมคะ...”

“ออ้ ...ไอ้เสอื นน่ั เหรอครับ” ภรตหวั เราะ “ไมม่ าหรอกครับ ปา่ นน้ีคง
จะไปอยบู่ ้านคู่หมนั้ มันแล้วละ ที่เกดิ เรือ่ งเม่อื วานน้ีนะ่ ลงขา่ วใน
หนังสอื พิมพ์จนรกู้ นั ทวั่ บา้ นทวั่ เมือง ผมโทร.หาแต่เช้า สายไม่วา่ งตลอด
เลย สงสยั ปา่ นนห้ี ูยานไปแลว้ ละมัง...”

“ตายจริง” บษุ ราคัมอุทาน ใจเหมอื นกบั หลน่ วบู ตกลงไปในหว้ งเหว
เมื่อได้ยนิ เพอ่ื นสนทิ ของคณุ หมอบอกวา่ นายแพทยห์ นุ่มมีค่หู ม้ันเสยี แลว้
หล่อนกลั้นใจถามว่า “น่คี ณุ หมอตอ้ งเดอื ดรอ้ นเพราะฉันอีกแล้ว หรอื ”

477/790

“โอย ไม่ต้องห่วงมันหรอกคุณบษุ ย”์ ดอกเตอรห์ นุ่มโบกไมโ้ บกมือ
ทา่ ทางรรู้ ายละเอยี ดต่างๆ เป็นอยา่ งดี “หมอนี่กบั คูห่ มั้น ไมค่ อ่ ยจะรักกนั
เท่าไหร่หรอก ทหี่ ม้ันกนั ก็เพราะพ่อแมข่ องมนั กบั ผ้หู ญิงตะหาก อยากให้
หมั้นกนั ....ดี...เกิดเร่อื งแบบน้ี จะได้ถอนหมนั้ กันไปเลย...”

โถ...คณุ หมอ...
หล่อนตดิ ว่าเข้าใจความรู้สึกของเขาเป็นอยา่ งดีเชียวละ ทีจ่ ะต้องหมั้น
ตอ้ งแตง่ กับคนทีไ่ ม่เคยรักกันเลยอยา่ งนั้น...หลอ่ นรซู้ ง้ึ เต็มหัวอกทเี ดียว...
“ฉนั ไปกอ่ นนะคะ” หล่อนตัดบท ทั้งที่ใจเจยี นจะขาดรอน ดว้ ยเหน็
วา่ เวลาลว่ งเลยไปมากแลว้ และนั่นอาจจะทำใหท้ ุกอยา่ งสายจนเกนิ การ...

หลังจากท่ดี ร.ภรตปิดประตหู นา้ บา้ นเรยี บร้อย ชายหนมุ่ ก็หอบ
กลอ่ งเครื่องมอื ของเดนิ เข้าบ้านไป

เขาเดินฮัมเพลงโปรดในลำคอ ตรงไปทางหอ้ งนอนของคณุ เมตตา
อนั เป็นจุดทเ่ี กิดการสลับตัวกนั ระหว่างพลอยบษุ ยแ์ ละบุษราคมั เมอ่ื เลอื ก
ไดม้ มุ เสาอันเหมาะสม เขาก็เริม่ ลงมอื ตดิ ตัง้ เครื่องมอื วดั ความเขม้ ของ
สนามแม่เหล็กไฟฟ้า

ขณะทำงานเพลนิ อยู่น่ันเอง เสียงกร่งิ โทรศพั ทม์ ือถอื ที่เหน็บเอวเอา
ไวก้ ็ดงั ขึ้น เป็นท่วงทำนองของเพลงฮติ ภรตเหลอื บตามองแลว้ กไ็ ม่
ประหลาดใจท่ีเหน็ วา่ บญุ ญนิตยเ์ ปน็ ผ้โู ทร.มา

478/790

“วา่ ไงไอเ้ สอื ” เขาพูดเสยี งกล้วั หวั เราะ ด้วยรู้ดีวา่ หลงั จากที่ภาพขา่ ว
การววิ าทระหวา่ งนายแพทยห์ นมุ่ กับอารัมเผยแพรอ่ อกไปแล้ว จะเป็น
อยา่ งไรตอ่ ไป

“ยงั อยู่ครบสามสบิ สองดอี ยูเ่ รอะ?”
“เฮย้ ” เสียงของอีกฝ่ายร้อนรน “นายอยู่บา้ นพุทธชาดใชไ่ หม?”
พอเขารับคำว่าใช่ บุญญนิตย์ก็ถามตอ่ ไปดว้ ยเสยี งรวั เร็ว
“คุณบุษราคัมยงั อยูด่ ไี หม?”
“เกิดอะไรข้นึ หรือ?” ดอกเตอร์หนุ่มเร่ิมแปรง่ หใู นนำ้ เสยี งของอกี ฝ่าย
“ฟงั ฉันนะโบ๊ท ฉันมาหาแกว้ ท่บี ้าน ตั้งใจจะอธิบายเรื่องที่เกิดใหเ้ ขา
ฟงั ก่อน แต่กลายเป็นวา่ เขารเู้ รอ่ื งจากข่าวในหนังสอื พิมพก์ ่อน แลว้ กเ็ ลย
ผลุนผลนั ออกไปไหนแลว้ ไมร่ ู้ ฉันพยายามตดิ ต่อ แต่ก็ตดิ ต่อไม่ได.้ .. ผดิ
ปกตมิ าก...เพราะทุกคร้งั ทไี่ มพ่ อใจอะไร เขาจะตอ้ งตรงมาจัดการฉัน แต่
คราวนี้กลบั ไมใ่ ช่อย่างน้นั ฉนั เลยกลัวว่า แกว้ จะไปเลน่ งานคุณบษุ ราคมั
ท่นี ่นั ”
“ตายละวา” ดร.หน่มุ ตกใจ ดว้ ยร้กู ิตตศิ ัพท์จอมอาละวาดของแก้ว
กานดาดี “คณุ บุษย์ไม่อยู่เสยี ดว้ ย...”
“อ้าว” นายแพทย์หนมุ่ รู้สึกผิดคาด “พทุ ธชาดออกไปทำงานไม่ใช่
หรือ? แล้วคุณบุษยอ์ อกไปไหนเสยี ละ่ ?”

479/790

“เห็นวา่ ออกไปหาเพ่อื นนะ่ ” ดร.ภรตเล่า แตแ่ ลว้ กฉ็ กุ ใจคดิ ขนึ้ มาได้
“ฉิบเป๋ง ตายแลว้ ไอ้เสอื ...คุณบุษราคมั หลงเวลามาอย่างน้ี จะมีเพอ่ื น
ที่ไหนกนั วะ?”

“บุษราคมั วา่ อยา่ งนนั้ หรือ? เธอวา่ ออกไปหาเพ่ือนอยา่ งน้ันหรอื ?”
ชายหนุม่ ถามเพอ่ื นน้ำเสยี งร้อนรน “แล้วออกไปนานหรือยงั ?”

“เกอื บครง่ึ ชว่ั โมงแล้ว” เสยี งของนกั วทิ ยาศาสตรห์ นุ่มออ่ นออ่ ย
“โบท๊ ” บุญญนติ ย์สัง่ เพ่ือน “ตดิ ต่อพุทธชาดเดี๋ยวนเี้ ลย พยายาม
ถามพทุ ธชาดวา่ หลังกลบั มาจากโรงพักเมอ่ื วานน้ี บษุ ราคมั มอี ะไรผิดปกติ
ไปไหม บ่นวา่ อยากไปไหนหรือเปล่า? ชว่ ยหน่อยนะโบ๊ท ตอนน้ีฉันอยใู่ น
รถ กำลังขบั ไปหานาย อีกไมเ่ กินยี่สิบนาทีคงจะถึง...”
บา้ นของพลอยบษุ ยห์ าไมย่ ากอยา่ งทห่ี ลอ่ นคิด...
แค่โทรศพั ท์ไปหาช่างเส้อื ท่หี ล่อนจำได้ว่า พลอยบุษยม์ ักเดนิ แบบให้
เปน็ ประจำ แล้วโกหกวา่ หลอ่ นมาจากนิตยสารใหม่ ท่ีกำลังจะเปดิ ตัวฉบับ
ปฐมฤกษ์ และต้องการสัมภาษณพ์ ลอยบุษยท์ ่ีบ้าน เทา่ นน้ั ทกุ อย่างก็
เรียบรอ้ ย
ตั้งแต่หมนั้ หมายกนั มา ไมเ่ คยเลยสักครง้ั ที่หมอจะทำกบั หล่อนอย่าง
เช่นครงั้ นี้ ทุกครงั้ ที่เขาทำเฉยชา ทำทา่ เบ่อื หนา่ ยที่ต้องไปไหนมาไหนกับ
หลอ่ นน้ัน ก็พอจะยอมรับได้อยู่หรอก หากท่หี มอบุญญนิตยไ์ ปเปน็ ข่าวขน้ึ
หนา้ หนึ่งกับผูห้ ญงิ คนอ่ืนน่ีสิ ท่ีหลอ่ นยอมไม่ได้ เพราะมันเท่ากบั เปน็ การ

480/790

ประจานหลอ่ นไปท่วั บ้านท่วั เมอื งวา่ หล่อนมัวไปโงอ่ ยู่ทไี่ หน โดยเฉพาะ
เมอื่ ผู้หญิงคนนั้นเปน็ นางแบบช่อื ดงั เสยี ดว้ ย

แก้วกานดาร้ตู วั เองดีวา่ เปน็ คนโมโหรา้ ย และเอาแต่ใจตนเองทุกครัง้
ทม่ี อี ารมณโ์ กรธ หลอ่ นมักจะควบคมุ ตวั เองไม่ได้ นั่นเปน็ สาเหตุหนงึ่ ท่ี
ทำใหค้ วามสมั พันธ์ระหวา่ งหล่อนและหมอบุญญนิตยแ์ ย่ลงไปทุกที หลอ่ น
กำลงั คดิ จะปรับตัว เผือ่ ว่าอะไรจะได้ดขี ึ้นสักหน่อย แต่บงั เอิญ เกดิ เรื่องน้ี
ขึ้นเสยี ก่อน

ดงั นนั้ แทนท่หี ลอ่ นจะเผ่นโผนไปอาละวาดกบั หมอบญุ ญนิตยถ์ งึ ท่ี
ทำงาน หรือทบ่ี ้าน อยา่ งทีห่ ลอ่ นเคยทำทุกคร้ัง แกว้ กานดาจึงเปล่ียน แผน
และคดิ ว่าตรงไปจดั การกบั แมน่ างแบบนน่ั โดยตรงเลยนา่ จะดกี วา่ ...

แกว้ กานดารอ้ นร่มุ ไปทัง้ ตัว ทันทีทไ่ี ด้เห็นภาพข่าวในหนงั สอื พมิ พ์
ฉบบั เชา้ หล่อนไมอ่ ยากใหเ้ รื่องอื้อฉาวมากนกั ดังนนั้ จึงเลอื กทีจ่ ะขบั รถไป
บ้านของพลอยบุษยเ์ อง ระหว่างทขี่ บั ไปในใจกน็ กึ ไปด้วยว่า เม่อื เจอหน้า
กนั หล่อนจะทำอยา่ งไรกบั แมน่ างแบบหนา้ ดา้ นคนนัน้ ถงึ จะสาสมกับสิ่งท่ี
เกิดขึน้ ...

ด่าวา่ ...เอาน้ำกรดไปสาดหนา้ ...หรอื ถงึ ขนั้ ต้องลงไมล้ งมือตบตี...
ไมด่ .ี ..หล่อนบอกกบั ตนเอง...ทำอย่างนัน้ หากหมอรเู้ ขา้ หมอจะตอ้ ง
โกรธและเกลยี ดหลอ่ นมากไปกว่าเกา่ หล่อนจะตอ้ งใชว้ ิธที ี่แนบเนียน กวา่
นัน้ ...บางทอี าจจะไมต่ ้องทำอะไรมากเลย ใชค้ วามเงยี บสงบสยบความ
เคลอ่ื นไหว อยา่ งทแ่ี มส่ อนหล่อนอยู่เสมอ แค่แสดงตัวให้รวู้ า่ หมอรกั กบั

481/790

หลอ่ นอยู่ และหล่อนก็ไม่รงั เกยี จถา้ พลอยบษุ ยจ์ ะมาเปน็ เมียน้อย ...เรื่อง
แบบน้ตี อ้ งลงมอื เลย ปลอ่ ยชา้ ไปจะสายเกนิ การ ตีเหลก็ ตอ้ งตีตอนรอ้ น

นางแบบนน่ั ถา้ ร้วู า่ หมอมเี จา้ ของแลว้ จะได้เลิกย่งุ กับเขา
เสยี ที...ผู้หญิงอย่างนน้ั คงจะทนไมไ่ ด้ทีจ่ ะเป็นรองใคร...

แต่อย่างไรก็ตาม แก้วกานดากร็ อบคอบพอทจ่ี ะมีแผนสอง...

แผนสองของหล่อนกค็ อื แฟนของแม่นางแบบน่นั ที่มเี รื่องชกตอ่ ยกบั
หมอบญุ ญนิตยน์ ่ันไง ตอนน้ีหลอ่ นจะยังนกึ ไม่ออกวา่ อารมั จะช่วยได้
อย่างไร แต่นายคนน้นั คงจะยินดรี ่วมมือกบั หลอ่ นแน่ เพราะจากเน้อื ขา่ ว
กเ็ หน็ ได้แล้วว่า นายอารัมอะไรน่ัน คงทัง้ รักทั้งแคน้ แมน่ างแบบคนน้นั ไม่
นอ้ ย หาไม่แลว้ คงไมไ่ ปอาละวาดจนเกิดเร่อื งถึงกับตอ้ งข้นึ โรงพกั

แคช่ ายตามอง หล่อนบอกได้ทนั ทีวา่ หมบู่ ้านท่ีพลอยบษุ ย์อยเู่ ปน็
หมบู่ ้านของคนชน้ั กลาง ไม่ใชเ่ ศรษฐอี ย่างหม่บู ้านของหลอ่ น

ด้านหนา้ ของหมบู่ า้ น เปน็ ตึกแถวและอาคารพาณิชย์ บา้ นส่วนตวั
นนั้ จะปลกู อย่ดู า้ นหลัง ตอ้ งขบั รถเข้าไปตามถนนคอนกรีต ผา่ นป้อมยาม
และต้องรับบตั รผ่าน

บา้ นส่วนใหญใ่ นหมู่บา้ น เปน็ บ้านสองชน้ั ปลูกอยบู่ นเนื้อทไ่ี ม่มาก
นัก กบั บ้านแบบทาวเฮา้ ส์รายเรยี งเป็นตับ บ้านทุกหลงั ไม่มเี อกลักษณ์
อะไรพิเศษ แกว้ กานดาเคยคิดเลน่ ๆ ว่า อยบู่ ้านแบบนี้ เกดิ วันไหนเมา
เหล้าขน้ึ มา คงได้เขา้ ผิดเข้าถูก ค่าท่ีทกุ หลงั ดเู หมือนกันไปเสียหมด

482/790

โถ...หล่อนทำเสยี งเยาะหยนั พลอยบษุ ย์อยใู่ นใจ

เป็นนางแบบชั้นนำ นกึ วา่ จะร่ำรวยมีเงิน...ทแี่ ท้ก็จนกรอบ...บา้ นทาว
เฮ้าสข์ องหลอ่ นนั้น จะผอ่ นธนาคารหมดหรือยงั กไ็ ม่รู้ นคี่ งคิดอยากจะจับ
คนรวย หวงั รวยทางลดั ละสิ ถงึ ไดม้ าควา้ เอาหมอบุญญนติ ยข์ องฉัน ...ฝัน
ไปเถิด...

แกว้ กานดาจอดรถแอบอยทู่ ใ่ี ต้ต้นไมใ้ หญ่ เย้อื งไปจากหน้าทาวเฮ้าส์
หลงั ทเี่ ปน็ ของพลอยบุษย์

หลอ่ นขยับแว่นกนั แดดทส่ี วมอยู่ เพือ่ มองเลขทบ่ี ้านซงึ่ จดมาจากร้าน
เสอ้ื อีกที เพ่อื ใหแ้ นใ่ จว่าไมผ่ ดิ หลัง จากน้ันกด็ ับเครือ่ ง เตรียมจะปลด
ล็อก และเปิดประตูเพอื่ ลงไปกดกร่ิง หากยังไม่ทันจะทำเชน่ นั้น รถเกง๋
สปอรต์ คันงามของใครคนหน่งึ กต็ รงไปหยดุ อยทู่ ่ีหน้าบา้ นพลอยบุษย์
อย่างรวดเร็ว

แกว้ กานดาชะงักมือทกี่ ำลงั จะเปิดประตลู งไป และแอบดูอยู่บนรถ
ดว้ ยใจเต้นระทกึ ว่าเปน็ รถของใคร สักพกั ก็เห็นอารัมเปิดประตูรถด้านคน
นั่งลงมาก่อน จากน้นั ผ้หู ญิงสาวสวยคนหน่ึง รปู ร่างสูงโปรง่ แตง่ กาย
ดว้ ยเส้ือผ้าทนั สมยั กา้ วตามลงมาจากดา้ นคนขับ

นา่ เสยี ดายที่มองเหน็ หน้าผู้หญิงคนน้นั ไม่ถนดั แต่หล่อนกค็ ิดวา่ ไม่
ใชพ่ ลอยบุษยแ์ น่เพราะความสงู ของผหู้ ญิงคนนนั้ กับอารมั พอๆ กนั ในขณะ
ทจ่ี ากภาพขา่ วหนงั สือพิมพ์ พลอยบุษยเ์ ตีย้ กว่าอารัมมาก...

483/790

ผชู้ ายผู้หญงิ สองคนนนั้ พากันหายเขา้ ไปในบ้านนานกว่าสิบนาทีแลว้
แก้วกานดาเร่มิ ลงั เลว่า จะทำอยา่ งไรดี...ไมเ่ หมาะแน่ถา้ พลอยบุษย์มีเพื่อน
มาอยูด่ ้วยอยา่ งน้ี พอดพี อรา้ ย เกิดพลาดพลง้ั อะไรข้ึนมา หลอ่ นนน่ั ละท่ี
จะเป็นฝา่ ยแย่ ไม่ใชพ่ ลอยบุษย์

เหน็ ทจี ะต้องเสียเวลาย้อนกลับมาอีกครง้ั ในวนั อนื่ และอาจจะ
โทรศพั ทเ์ ขา้ มากอ่ น เพอื่ ให้แน่ใจว่านางแบบคนนั้นอยคู่ นเดยี ว...

ตอนท่ีหลอ่ นตัดสินใจเช่นนั้น และกำลงั บดิ กุญแจเพ่อื สตารท์ รถ
น่นั เอง กม็ ีเสียงปนื ดังขึ้นนัดหน่งึ ...และแกว้ กานดาแนใ่ จทเี ดยี วละวา่ มนั
ดังมาจากภายในบา้ นของนางแบบนัน่ ..

ตายจริง...เกดิ อะไรขึน้ ..
หล่อนร้สู ึกตัวเบาหววิ คลา้ ยจะเป็นลม เพราะใหเ้ ก่งกลา้ อยา่ งไรก็ตาม
แก้วกานดากไ็ มเ่ คยต้องตกอยู่ในสถานการณ์คบั ขนั แบบน.้ี .
แกว้ กานดามอื สนั่ ทำอะไรไม่ถูก อนุสติส่วนทีเ่ หลืออยนู่ ้อยของ
หล่อนบอกใหแ้ จ้งความ หลอ่ นจงึ คว้าโทรศพั ท์มือถอื ในกระเป๋าสะพายขึ้น
มา เตรียมกดแจง้ ไปที่ ๑๙๑ ก็พอดเี ห็นใครคนหนงึ่ ท่ีมรี ปู ร่างสงู โปรง่
สวมหมวกใบใหญ่กบั แวน่ กนั แดดสีดำ มองไม่เหน็ ใบหนา้ ชัดวา่ เปน็ ชาย
หรอื หญิง วง่ิ ออกมาจากภายในบ้าน แลว้ เปดิ ประตูรถกระโดดข้นึ น่งั ก่อนท่ี
จะติดเครอ่ื งรถแล้วขับออกไปโดยเรว็ จนแทบจะชนกบั รถแทก็ ซอ่ี ีกคนั
หน่งึ ท่สี วนมา...

484/790

เสอ้ื ผา้ ของคนคนนนั้ เปรอะเลอื ดเปน็ ดวงอย่บู ริเวณหนา้ ท้อง เขาคง
จะบาดเจ็บจากเสียงปนื เมอ่ื สักครู่ จงึ ไดร้ บี รอ้ นขับรถออกไปเช่นน.้ี .. คงจะ
รบี ไปโรงพยาบาล...

รถแทก็ ซีค่ นั ท่ีเกือบถูกรถยนต์คนั น้นั เฉย่ี ว หยุดกกึ ลงท่ีหนา้ บ้านของ
พลอยบุษย์ ตำแหน่งเดยี วกนั กับทร่ี ถยนตค์ นั ทเี่ พิง่ เร่งเครื่องจากไปเคย
จอดอยู่ก่อน

โอ๊ย...นม่ี ันบา้ นหรือศูนย์การคา้ กันนะ...แก้วกานดาพมึ พำกบั ตนเอง
...ถึงไดม้ ใี ครตอ่ ใครแห่กันมามากมายอยา่ งน.้ี .

แตแ่ ล้วหล่อนกต็ อ้ งอ้าปากค้าง เมือ่ เห็นว่า หญิงสาวรา่ งระหงผิวขาว
อ่อนลออ ที่เพิ่งกา้ วลงมาจากท่ีนง่ั ตอนหลังของรถแทก็ ซี่ กค็ ือหญงิ สาวท่ี
เปน็ เปา้ หมายในการมาของหล่อนในเชา้ วนั นี้...

หญงิ สาวคนน้นั จา่ ยเงินให้กบั คนขับ และชะโงกมองบา้ นของตนเอง
เหมือนไมค่ นุ้ เคย แก้วกานดาเหน็ หลอ่ นกม้ ๆ เงยๆ อยหู่ นา้ บา้ นพกั ใหญ่
ก่อนทจี่ ะตัดสินใจกา้ วผา่ นประตูทเ่ี ปดิ อา้ เอาไว้ ดว้ ยท่าทางท่ีไม่คอ่ ยมนั่ ใจ
นัก...

ใจของบษุ ราคัมเตน้ ระทึก เพราะตัง้ แตห่ ลงยคุ หลงเวลามานั้น
หล่อนไมเ่ คยทำอะไรโดยลำพังมากอ่ น คร้ังนน้ี บั เปน็ คร้งั แรกทห่ี ลอ่ น
ตดั สนิ ใจทำอะไรด้วยตนเอง...

485/790

ถา้ ผา่ นมันไปได้ หลอ่ นกจ็ ะไม่กลัวอะไรอีกต่อไป...

หลอ่ นต้องทำ เพราะหล่อนเชอ่ื วา่ หากพลอยบษุ ย์ยังอยู่ นเ่ี ป็นสิ่งท่ี
พลอยบษุ ยก์ จ็ ะต้องทำเหมอื นกัน

เรอ่ื งนีส้ ำคัญสำหรับพลอยบุษยม์ าก และหล่อนจะจัดการให้
เรยี บร้อย จะยอมให้ผชู้ ายคนนนั้ มาเอารดั เอาเปรียบ แล้วยังเอาเรอ่ื งความ
ลบั ไปขายใหผ้ ู้หญิงคนทเ่ี ปน็ ศัตรกู ันงา่ ยๆ อยา่ งนไี้ ด้อย่างไร

แล้วหลอ่ นจะทำอย่างไร...บษุ ราคัมถามตนเอง...หลอ่ นก็ตอบไมไ่ ด้
ว่าจะทำอยา่ งไร เมอื่ เขา้ ไปเผชิญหนา้ กบั ชายหญิงสองคนนั้น...

เอาไว้เจอกนั ก่อนก็แลว้ กัน ในความรูส้ กึ ของหล่อน ผู้ชายกับผหู้ ญิง
คนู่ ั้นดูไมไ่ ด้รา้ ยกาจอะไรมากนัก พดู กนั ตรงๆ วา่ ทง้ั สองต้องการอะไร
และหลอ่ นจะตอ้ งทำอะไรเพื่อแลกเปลี่ยนเพอื่ ให้เรื่องราวทัง้ หมดจบ
ลง...นน่ั อาจจะเปน็ ทางออกท่ดี ีทส่ี ุด...

บุษราคัมผลกั ประตบู า้ นเข้าไป ด้วยใจกลา้ ๆ กลวั ๆ..

หล่อนรสู้ กึ เหมือนกบั ว่ามีสายตาของใครคนหน่ึง แอบมองมาจาก
ขา้ งหลงั แตเ่ ม่อื หันกลบั ไป ก็ไม่เห็นมีใคร นอกจากรถของบา้ นแถวนนั้ ที่
จอดเรียงรายอย.ู่ ..

ภายในบ้านมืดมดิ เพราะมา่ นหน้าต่างถูกรดู ปดิ เอาไว้

บุษราคัมควานมือสะเปะสะปะไปบนผนัง เพ่ือหาสวิตช์จะเปิดไฟ
และจมูกของหลอ่ นได้กลน่ิ เหมน็ คาวของอะไรบางอยา่ ง...

486/790

ทันทีทไ่ี ฟสว่างขนึ้ หลอ่ นกต็ อ้ งกรีดรอ้ งออกมาจนสดุ เสยี ง ด้วย
ความตกใจเปน็ ท่ีสุด เม่อื เหน็ ร่างของใครคนหนึ่งนอนควำ่ อยบู่ นพ้ืนกลาง
หอ้ ง...รอบกายของเขา มีรอยเลอื ดสีแดงฉานแผ่ออกเปน็ วงกวา้ ง...

ด้วยสญั ชาตญาณมากกว่าอ่นื ใด หล่อนตรงเขา้ ไปจับผู้ชายคนน้นั
ให้หงายหน้าขน้ึ เพ่อื ดูว่าเป็นใคร และหล่อนพอจะช่วยอะไรไดบ้ ้าง...

แต่หล่อนกต็ ้องตกใจจนมอื อ่อน เม่ือดวงตาเกรีย้ วกราดท่ไี ร้แววของ
อารัม...ผชู้ ายคนท่ีเป็นครู่ กั ของพลอยบุษยจ์ อ้ งกลบั มา...หลอ่ นพยายาม
เอามืออังท่จี มูกของเขา เพ่อื จะพบวา่ รา่ งนั้นปราศจากซ่ึงลมหายใจ...

ในมือของอารมั ซึง่ ซกุ อยู่ใตท้ ้องน้ัน กำปืนกระบอกหนง่ึ เอาไวจ้ น
แนน่ ...บษุ ราคมั พยายามจะดงึ มันออกมาจากมอื ของเขา เพือ่ ดูวา่ ที่หน้าทอ้ ง
ของอารมั มีบาดแผลจากปนื หรือไม่ ถา้ เผือ่ วา่ มี หลอ่ นอาจจะพอช่วย
ปฐมพยาบาลและหา้ มเลือดได.้ ..

อาจจะเป็นเพราะมอื ทร่ี ่างของอารัมที่เร่ิมแขง็ เกรง็ และปืนทป่ี ลด
เซฟตเี้ อาไว้ในลกั ษณะพรอ้ มยงิ ทันทีทบ่ี ุษราคมั สัมผสั ปนื กระบอกนั้นไก
ปืนก็ลนั่ เปรย้ี งออกมาอกี ครัง้ และแนน่ อนว่า ปลายกระบอกของปนื น้นั
ยงั จมอยใู่ นท้องของชายหนุม่ ...

กระสนุ นดั ท่ีล่ันออกมาใหม่ จงึ ฝงั เข้าไปในหนา้ ท้องของอารมั พรอ้ ม
กับทบ่ี ษุ ราคัมทรดุ กายลงไปน่ังกบั พน้ื ดว้ ยความรสู้ กึ ชาไปหมดทัง้ ตวั ...

487/790

มีใครคนหนงึ่ กา้ วเข้ามาภายในห้อง ราวกับวา่ รอจังหวะอยนู่ านแล้ว
เจา้ หลอ่ นคนนั้นสง่ เสียงร้องกรีดวา่ ..

“ตายจรงิ ...พลอยบษุ ย์...นีเ่ ธอยิงเขาทำไม...เธอยงิ เขาทำไม...เธอฆ่า
เขา เธอเปน็ ผูร้ ้ายฆา่ คนตาย...”

๓๒

นายแพทยบ์ ุญญนติ ย์กระแทกกำป้ันลงกับพวงมาลยั รถ เมื่อรถท่ี
ตดิ แนน่ เป็นแพ คอ่ ยเคลื่อนไปทลี ะนดิ

“โวย้ ...ใหม้ ันได้อย่างนส้ี วิ ะ”
ชายหนุม่ สบถ พรอ้ มกับบบี แตรดงั ลั่น เม่อื รถอกี คนั หนึ่งเรง่ ความ
เรว็ จากเลนที่อยทู่ างดา้ นขวามอื ปาดเขา้ มาในเลนของเขา ก่อนท่ีจะขยับไป
อีกเพยี งนิดเดียว แล้วก็หยุดนงิ่ ตามเดมิ ..
“ใจเย็นนา่ ” ดร.ภรตปลอบใจเพอ่ื น “อกี แยกเดียวก็ถึงแล้ว”
“กเ็ พราะอีกแยกเดยี วนะ่ สิ ใจฉนั นะ่ โลดไปถงึ โน่นนานแลว้ ”บญุ ญ
นติ ยว์ ่า ทา่ ทางหงดุ หงิดจนเพ่อื นสนทิ นกึ ประหลาดใจ
“ตกลงน่ีนายห่วงใครกันแนว่ ะ หว่ งคุณบุษราคมั หรอื หว่ งแกว้ -
กานดา?” ดร.ภรตถามออกมาโดยไมไ่ ด้คาดหวงั ว่าจะได้คำตอบ
“เออนา่ ” บญุ ญนิตยอ์ ุบอิบในลำคอ “ก็หว่ งท้งั สองคนนน่ั ละ”

489/790

สญั ญาณไฟแดงขา้ งหนา้ เปลย่ี นเปน็ เขยี วอีกครั้ง และคราวนี้ บญุ ญ
นิตย์เร่งเครื่องขึน้ ไปจี้ติดท้ายรถคนั หนา้ ชนิดท่ีไม่ยอมให้ใครสามารถ
แทรกเข้ามาไดอ้ กี

เขาเหยียบคนั เรง่ จนมิด และขบั แทรกซา้ ยแทรกขวา ดว้ ยความเรง่
รอ้ น อยา่ งที่ไมเ่ คยขับเชน่ นน้ั มากอ่ น...บอกตวั เองไมไ่ ด้เช่นกนั วา่ เหตุใดใน
ใจจงึ ร้อนรนและกระวนกระวายนกั

เขาถอนใจยาว เมอ่ื นกึ ถึงใบหนา้ นวลแอร่มและแววตาใสซือ่ ของ
บษุ ราคัม แล้วก็นึกไปถึงความกราดเกร้ียวของแกว้ กานดา นกึ หวาดเสียว
แทนบุษราคมั วา่ หากเขาไปถงึ ชา้ และแก้วกานดาพบกบั บษุ ราคัมเขา้ ก่อน
จะเกดิ อะไรขึ้นกับหญงิ สาวหลงยคุ คนน้นั ...ไม่มที างเลยทผี่ หู้ ญงิ อย่าง
หลอ่ นจะตอ่ กรกบั แก้วกานดาได้ เพราะหลอ่ นไม่ใช่คนของยุคนี้

เหน็ ท่าทางโศกเศรา้ ของบษุ ราคมั แลว้ นั่นทำให้เขาเกดิ ความรสู้ ึก
อยากปกป้อง และช่วยเหลอื หล่อน

อาจจะเป็นเพราะความอ่อนหวานท่ีมอี ย่ใู นตวั ของหญงิ สาว โดยไมไ่ ด้
เสแสรง้ ก็เป็นได้ ท่ีปลกุ สญั ชาตญาณของผชู้ าย ท่ีต้องการปกป้องและ
ชว่ ยเหลือผ้ทู ่อี อ่ นแอกว่า ในตวั ของเขาใหต้ ่นื ขึน้ มา

แมจ้ ะรู้วา่ ไม่มีวันเปน็ ไปได้ เพราะตนเองมคี หู่ มนั้ แลว้ และสักวัน
หน่ึงบษุ ราคมั ก็ตอ้ งกลบั ไปสเู่ วลาท่ีจากมา แต่บุญญนติ ย์กย็ งั อยากจะชว่ ย
หลอ่ นอยดู่ .ี ..

490/790

ชว่ ย...แม้วา่ วนั หนึง่ ทเี่ ธอจากไป เขาจะตอ้ งเจ็บปวด...

เขาคดิ วา่ มนั ง่ายกว่า ที่จะเป็นฝา่ ยเจบ็ ปวดเสียเอง...เพราะเขาคง จะ
ทนไม่ได้ทจี่ ะต้องเหน็ หล่อนเจบ็ ปวด...บุญญนติ ย์สูดลมหายใจลกึ ยาว เพอ่ื
สะกดความรสู้ กึ หวามไหวในใจ เอาไว้ใหล้ กึ ทีส่ ุดเท่าทีส่ ามารถจะทำได้...

“เฮย้ ...ใจลอยไปไหน...ซา้ ยโวย้ ไอเ้ สือ ซ้ายยย...”

เสียงของดร.ภรตทร่ี อ้ งดงั ลัน่ ช่วยดงึ ความคดิ ของเขาให้กลบั มามี
สมาธอิ ยกู่ ับพวงมาลัยรถ และพบวา่ เขาเกอื บจะเลยป้ายหมู่บ้านอยู่สราญ
ไปเสียแล้ว

บุญญนิตยห์ ักพวงมาลัยไปทางซา้ ย และเล้ียวขวบั เขา้ ไปทนั ที
ทา่ มกลางเสียงเบรกดงั เอย๊ี ด และเสยี งแตรของรถคันขา้ งหลงั ที่กดติดตอ่
กันถๆี่ เปน็ เชิงตอ่ ว่า ทเ่ี ขาเลย้ี วรถอยา่ งกะทันหนั ไม่ใหส้ ัญญาณใด จน
เกอื บจะทำให้เกิดอบุ ัตเิ หตุ

บุญญนติ ยย์ กมือขนึ้ ขา้ งหน่ึงเป็นเชงิ ขอโทษ แลว้ ชะลอรถลง เมื่อ
ผ่านปอ้ มยามหน้าหม่บู า้ น เขาลดกระจกรถลง เพ่ือรบั บัตรผ่านเข้าหมูบ่ า้ น
จากยาม แล้วขบั ต่อไปตามทางที่ภรตจดมาจากพุทธชาด

ทนั ทีทเี่ ล้ียวเข้าไปในถนนหนา้ บา้ นของสองพนี่ ้อง ชายหนุ่มกต็ อ้ ง
ประหลาดใจกบั กองทัพนกั ข่าวที่ยนื ออกันแนน่ อยนู่ อกร้วั บา้ น บญุ ญนติ ย์
รบี จอดรถตอ่ ท้ายรถตำรวจท่เี ปิดไฟกะพริบสีแดงวาบ พรอ้ มกันนั้นก็รูส้ กึ
ใจหายวบู ด้วยความสงั หรณ์บางประการ

491/790

เขาเปิดประตูวิ่งลงไปในทันใด ตามหลงั มาด้วยภรต มเี สียงกลอ้ ง
ถ่ายภาพล่ันดังแชะ เมอื่ นักขา่ วคนหน่ึงหันมาเห็นเขาเข้า

“คุณหมอบญุ ญนติ ยค์ ิดอย่างไรเก่ยี วกบั เร่ืองน้ีคะ?”
เสยี งนกั ขา่ วที่ยืนชะเงอ้ คอมองเหตกุ ารณ์ภายในบา้ นคนหนง่ึ หนั มา
ถามเขา พรอ้ มกบั ยื่นไมโครโฟนมาให้ กบั หนั ไปพยักหนา้ ให้ช่างภาพอีก
คนท่มี าดว้ ยเตรียมบนั ทึกเทป
นักขา่ วอีกหลายคน ที่ถกู กนั เอาไว้ไมใ่ หล้ ว่ งล้ำเขา้ ไปในที่เกิดเหตุ
เลยหันมาสนใจเขากับภรต หลายคนจำไดว้ า่ นายแพทยห์ นมุ่ เพ่งิ จะมเี รอื่ ง
ออ้ื ฉาวลงขา่ วหนังสอื พิมพ์ฉบบั เช้าวันน้ี จึงรบี ขยับมามงุ ท่ีเขาแทน
ภรตเปน็ ฝ่ายทนไมไ่ ด้ ท่ีเหน็ เพ่ือนถูกรุมทง้ึ เหมอื นกบั หมาป่ารุมกิน
ลูกแกะ จึงหนั ไปกระชากไมโครโฟนจากมือของนกั ข่าวคนน้ัน กบั เออ้ื มมือ
ไปปดิ เลนส์หนา้ กลอ้ งของกลอ้ งวดิ โี อท่เี ตรียมถา่ ยภาพ แล้วตะโกนวา่
“พวกคุณนีม่ นั ไม่มีสามัญสำนึกเสียเลย เอาแต่จะขายขา่ ว หลบไปให้
พน้ เลยนะ เดย๋ี วก็สวยหรอก”
นักขา่ วเห็นชายหน่มุ ร่างอ้วนทำทา่ ทางขึงขงั ก็เลยพากันถอยห่างออก
ไปหน่อยหน่งึ เปิดชอ่ งใหบ้ ุญญนติ ย์กบั ภรตเขา้ ไปในบา้ นได้
ทนั ทีทเี่ ข้าไปในห้องรับแขก ภาพที่ปรากฏอยตู่ รงหนา้ ทำให้บญุ ญ
นติ ยถ์ งึ กบั มึน...

492/790

มีศพผู้ชายคนหนง่ึ นอนคว่ำหนา้ อยกู่ ับพ้นื เขาบอกได้ทันทีวา่ เปน็
ใคร แมว้ ่าจะยังไม่เห็นหน้ากต็ าม...

และถดั ไปไม่ห่าง บุษราคัมกำลังน่งั รอ้ งไหอ้ ยู่บนพน้ื เนอื้ ตัวสนั่ เทา
ราวกบั ลูกนกตกน้ำ ท่ขี า้ งกายของหลอ่ นมปี ืนกระบอกหน่งึ ตกอยู่ และ
ตำรวจกำลงั จบั มือข้างหนงึ่ ของหลอ่ นพมิ พ์เขา้ กบั ผา้ ขาวสะอาด

ริมฝีปากของหญงิ สาวสั่นระริก ใบหนา้ งามผุดผาดซีดเซยี วแทบไม่มี
สเี ลอื ด ผมดำขลับทยี่ าวประบ่า และรวบเอาไวเ้ รียบร้อยอยเู่ ปน็ นจิ นนั้
บัดนี้รุ่ยรา่ ยไมเ่ ป็นระเบยี บ...และทยี่ นื ค้ำหลอ่ นอยู่เปน็ สตรีสาวที่เขาเหน็ จน
เจนตา...แก้วกานดามาได้อย่างไรกัน?

“อ้อ มาแล้วรคึ ะ พอ่ ตวั ตน้ เหต”ุ
แกว้ กานดาสง่ เสียงแหลมใสท่ ันทีท่ีมองเห็นเขา แววตาของหลอ่ น
เหมือนเป่ยี มไปด้วยชัยชนะ กอ่ นจะหันไปจบี ปากจีบคอรายงานเร่ืองราวให้
ตำรวจฟงั ต่อ
“นี่ละค่ะ คณุ ตำรวจ...ทฉี่ ันเล่าให้คณุ ฟงั ...ถ้าคณุ ยังจำได้ คู่หมั้นของ
ฉนั เพง่ิ มเี รื่องชกต่อยกบั ผชู้ ายคนน้ีไปเม่อื วานกอ่ น เพราะจะแย่งแม่
นางแบบกนั ...”
“เด๋ยี วก่อน เกิดอะไรข้ึน...คุณบษุ ย์ เป็นอยา่ งไรมาอยา่ งไรกนั ถึง
เป็นแบบน”้ี นำ้ เสยี งของเขาแหบแหง้

493/790

ภรตรีบควกั โทรศัพท์ขน้ึ มา กดหมายเลขไปหาพุทธชาดทนั ที ขณะท่ี
บษุ ราคมั ร้องไหอ้ อกมาเสยี งดงั ยิ่งกวา่ เก่า

“ฉันไม่ไดฆ้ า่ เขา...ฉนั ไมร่ ้เู รอ่ื งเลย...” หลอ่ นครำ่ ครวญ
บญุ ญนิตยเ์ ดนิ เข้าไปน่ังยองๆ อยู่ขา้ งหล่อน จับมือของหล่อนเอาไว้
แน่น ด้วยความรสู้ กึ สงสาร และยงั จับต้นชนปลายไมถ่ ูก
มือของหล่อนเย็นเฉยี บ และนายตำรวจหน่มุ ทย่ี ืนคมุ บุษราคัมอยู่
ข้างๆ บอกกับเขาเสียงแผว่ เบาวา่
“คณุ กรณุ าเอามือออกไปกอ่ นครบั ผมต้องพิมพเ์ ขมา่ ดนิ ปืนจากมือ
ของผู้ตอ้ งหา”
“เกดิ อะไรข้นึ กันแน่ครบั คุณตำรวจ” ชายหน่มุ ถามดว้ ยความรูส้ ึก
มนึ งง
“เพ่ือนบา้ นได้ยินเสียงคนทะเลาะวิวาทกัน ตามมาดว้ ยเสยี งปนื ก็
เลยโทรศพั ท์ไปแจง้ ความ เมือ่ พวกผมมาถงึ ก็เห็นคณุ ผู้หญิงคนนี้....ผม
หมายถึงคณุ พลอยบุษยน์ ะ่ ครับ...ถือปนื ที่ใชย้ ิงผู้ชายคนนอ้ี ยู่ สว่ นคณุ แกว้
กานดานั้น เธอเล่าวา่ เข้ามาพอดีเหน็ เหตกุ ารณท์ ัง้ หมด...” นายตำรวจ หนุ่ม
ใบหนา้ ออ่ นเยาว์ เหมือนเพง่ิ เรียนจบไม่นาน เลา่ ให้เขาฟงั คร่าวๆ
“เห็นหรือยังคะบญุ ญนติ ย์ ธาตแุ ท้ของแมน่ างแบบคนน้ีเป็นอย่างไร”
แก้วกานดายิ้มเยาะ “ดีทแี่ กว้ มาเหน็ กับตา ไม่เช่นน้นั มนั คงจะลอยนวล
ไปได.้ ..คนอะไร...สวยเสียเปล่า ใจคอชา่ งอำมหิตโหดเห้ียมจริงๆ”

494/790

“ไม่จรงิ ” บษุ ราคมั หันไปทางแก้วกานดา เสยี งส่ันเมื่อพูดวา่ “ฉันไม่
รเู้ ร่อื งอะไรเลย ฉันเขา้ มาในบ้าน ก็เหน็ อารมั นอนควำ่ อยูแ่ ล้ว ฉนั พยายาม
จะช่วยชวี ิตเขา เขาถอื ปนื อยู่ในมอื พอฉันจับให้เขาหงายหน้าขึ้น และจะ
เอาปนื ในมอื ออกไป...มันก็ล่นั ข้นึ มาอีกนัดหนงึ่ ฉันไมไ่ ด้ฆ่าเขานะ”

“แก้ว คุณเห็นคุณบษุ ยย์ ิงอารมั หรือเปลา่ ?” บุญญนิตยค์ าดคั้นถาม
คหู่ มน้ั

“เอ๊ะ” แก้วกานดาทำหนา้ บึง้ “ฉันจะไปใส่ความแม่น่ีทำไมล่ะ ฉนั มา
ทน่ี ่กี ็เพราะจะมาตอ่ ว่า ทมี่ ันแอบไปมาหาส่กู ับคณุ ซงึ่ เปน็ คู่หมัน้ ของฉัน แต่
กลับมาชา้ ไป ตอนท่ีฉันมาถึง มันกำลังทะเลาะกบั อารมั ส่วนฉันกำลงั จะ
เข้าไปในบ้าน กพ็ อดีไดย้ นิ เสียงปนื ดังข้นึ เสียกอ่ น พอเขา้ มากเ็ หน็ อารัม
ตายเสียแล้ว และแมน่ ่ีก็ถือปนื อยใู่ นมอื อย่างน้เี ด็กอมมือกร็ วู้ ่าใครเปน็ คน
ยงิ ดีนะท่ตี ำรวจมาเสยี กอ่ น ไมอ่ ยา่ งนัน้ ละก็ ฉนั อาจจะถกู ฆ่าปิดปาก ไป
อีกคนหน่งึ ก็ได้ ใครจะร”ู้

“ไม่จริง ไม่...”
บุษราคมั ยกมือข้างท่ีเพงิ่ จะพิมพล์ ายนว้ิ มอื เสร็จขน้ึ ปดิ ปากร่ำไห้ บุญ
ญนติ ยจ์ ับบ่าของหลอ่ นดว้ ยความรสู้ ึกออ่ นโยน และดึงให้หล่อนลุกข้ึน
“หมอเชือ่ ฉันนะคะ ฉนั ไมไ่ ด้ฆ่าเขาจริงๆ ตอนท่ีฉนั มาถึง เขาตายไป
แล้ว...”

495/790

“ผมเช่อื คุณ” บญุ ญนิตย์โอบบ่าของหล่อนเอาไวห้ ลวมๆ เหมอื น
ตอ้ งการให้กำลงั ใจ นัยน์ตาท่ีมองหล่อนเปย่ี มไปดว้ ยความเช่อื มั่น

และนัน่ ทำให้แก้วกานดากลบั เปน็ ฝา่ ยทนไมไ่ ด้ หลอ่ นกรากเข้าไป
กระชากไหล่ชายหนมุ่ สง่ เสยี งกรดี รอ้ งวา่ “คุณหมอ...จนปา่ นน้ีแลว้ ยงั จะ
หลงมันอีกหรอื ? คณุ เหน็ แกว้ เปน็ ตวั อะไรไป แก้วยังยนื อยตู่ รงน้ี แก้วเปน็
คหู่ มน้ั ของหมอนะคะ หมอไปกอดกบั มันไดอ้ ย่างไร...”

“ปล่อยผมนะแก้ว” ชายหนุ่มแกะมอื ที่จิกบ่าของเขาแน่นออก
“แก้วไม่ปล่อย” แกว้ กานดาตาแดงก่ำ “อีนางแบบน่ีเปน็ ผู้รา้ ยฆา่ คน
ตาย คุณจะยังเชอ่ื ท่มี นั พูดอีกหรอื คะ หลกั ฐานกอ็ ยู่ตรงหน้าทนโท่คุณ
ตำรวจ...จบั มนั ไปเลยค่ะ...”
ประโยคหลงั หล่อนหันไปสั่งนายตำรวจเจา้ ของคดี ที่ยนื ถกเถียงกบั
ตำรวจหน่มุ ทเ่ี ป็นลูกน้องด้วยเร่ืองของหลักฐานปลอกกระสุนปืนอยู่เบาๆ
“คุณตำรวจจะดำเนนิ การอย่างไรตอ่ ครับ?” บญุ ญนิตย์ถามเรยี บๆ
“คงตอ้ งรอใหแ้ พทย์เวรจากโรงพยาบาลใกลเ้ คยี ง มาทน่ี ี่เพอ่ื ชันสูตร
ศพก่อนนะ่ ครับ สว่ นผตู้ อ้ งหา...” เขาชายตามองหญิงสาวดว้ ยความรสู้ กึ
กำ้ ก่งึ กนั ระหวา่ งความสมเพช และไมเ่ ชื่อ ก่อนจะบอกตอ่ ไปว่า “ผตู้ อ้ งหา
คงตอ้ งถกู ควบคมุ ตวั เอาไว้ท่ีโรงพัก เพอื่ สอบปากคำเสยี กอ่ น..”
“ผมจะขอยน่ื ประกนั ตัวไดไ้ หมครับ” บุญญนติ ย์ถาม

496/790

“คงตอ้ งรอพิจารณาหลักฐานแล้วกค็ วามเหมาะสมเสียกอ่ นครับ
เพราะคดีนเี้ ปน็ คดีครึกโครม ผตู้ ายกับผตู้ อ้ งหาเป็นคนมีชอื่ เสียง อีกทงั้ มี
พยานหลกั ฐานชัดเจน...อยา่ งไร เราคงตอ้ งไปคยุ กันท่โี รงพักอีกทหี น่งึ ”นาย
ตำรวจผ้มู อี าวุโสคนน้นั วา่

กวา่ ท่ีเรอ่ื งราวทกุ อยา่ งในวันน้ันจะจบสิ้นลง ดว้ ยการทต่ี ำรวจยอม
ให้ชายหนุ่มใชต้ ำแหนง่ ประกันตวั บษุ ราคมั ออกมาได้ บญุ ญนติ ยก์ แ็ ทบจะ
หมดแรง ไมต่ อ้ งพูดถึงบุษราคัมและพทุ ธชาด เพราะสองสาวน้ันหลับไป
แทบจะทนั ทีท่ีข้ึนมานงั่ อยู่บนเบาะหลงั ของรถท่ขี ับโดยภรต

ชายหนุ่มโทร.ตามทนายความมือดที ี่สดุ ที่เคยรู้จกั มาชว่ ยทำเรอ่ื ง
ประกนั ตวั หญิงสาว ซึง่ กว่าจะเรยี บรอ้ ยเวลากล็ ว่ งเข้าส่วู นั ใหม่ ทนาย-
ความผนู้ ้ันจงึ ขอตัวแยกกลับไปก่อน โดยไม่ลืมท่จี ะนดั แนะเพอ่ื ปรกึ ษาหา
ทางสคู้ ดรี ่วมกนั ในวันถัดไป

“เฮ้อ...”
บญุ ญนติ ยถ์ อนใจยาว เม่ือหนั กลบั ไปมองบุษราคัมท่ีหลับพบั อยกู่ บั
เบาะหลัง ด้วยสายตาอ่อนโยน ใบหนา้ ของหลอ่ นยังเปรอะเป้อื นไปดว้ ย
คราบนำ้ ตา
“อย่าถอนใจบ่อยนกั สวิ ะไอ้เสือ” ภรตสง่ เสียงมาจากหลงั พวงมาลยั
“วนั นี้นายถอนใจไม่รู้กค่ี รง้ั แลว้ ฉนั ขีเ้ กยี จนับวะ่ ”

497/790

“ขเี้ กียจก็อย่านับ” บญุ ญนิตย์แกลง้ ขดั คอเพ่ือน “กฉ็ นั กล้มุ ใจน่ีหวา่
ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายกเ็ ขา้ มาแทรก ยงั ไมท่ นั จะสง่ บุษราคัม
กลบั ไปเวลาของเธอได้ เร่อื งกลบั วุ่นวายไปกันใหญ่...”

“แต่ฉนั เช่ือคุณบษุ ราคัมว่ะ”
ภรตพูดเสียงหนกั แนน่
“ท่าทางอยา่ งเธอไมน่ ่าจะฆ่าใครไดห้ รอก ดสู ิ พอตำรวจทำเสยี ง
ตะคอกหน่อยเดยี ว นำ้ ตาร่วงเผาะ แล้วอย่างน้ีจะไปฆา่ ใครเขาได้ มแี ต่จะ
ถูกคนอน่ื ฆา่ ละไม่ว่า...แตด่ นั พลาดไปหนอ่ ยตอนท่ีจะจบั ปืน แลว้ ปืนนัน่
เกิดลั่นออกมาอีกนัดนนั่ ละ ที่มอื เลยมีเขมา่ ดนิ ปนื กลายเป็นว่าเธอเปน็ คน
ยิงจรงิ อย่างทคี่ ณุ แก้ววา่ ...”
“เราต้องพสิ ูจน.์ ..” บญุ ญนิตยม์ งุ่ มนั่
“พสิ จู นอ์ ะไร...พสิ ูจน์ว่าไมไ่ ด้เป็นคนทำง้ันเหรอ จะทำอย่างไรล่ะ”
ภรตหนักใจ “หลักฐานทุกอย่างมัดแนน่ ออกอย่างน้ี ต้งั แต่เร่ืองทะเลาะกนั
ถงึ ขนาดไปแจ้งความมาสองหนแลว้ แถมไอ้เจ้านั่น ยงั มานอนตายแหงแก๋
ทบ่ี า้ นของผ้หู ญิงเสียอีก ตอนตำรวจไปถึง ปืนกย็ งั อยใู่ นมือของคณุ
บษุ ย.์ ..ร้ายท่ีสดุ ก็คอื คุณแกว้ ยืนยนั หนักแน่นวา่ คณุ บษุ ย์เปน็ คนยิง...”
“แต่แกว้ ก็ไมไ่ ด้เหน็ กบั ตา” บญุ ญนติ ย์ว่า

498/790

“คณุ แกว้ จะไปพูดใหเ้ ป็นประโยชนก์ ับคณุ บุษยท์ ำไมล่ะ ยิ่งเป็นกรณี
กันอยอู่ ย่างนี้ดว้ ย...” ภรตกลบั เปน็ ฝ่ายถอนใจบา้ ง น่ิงไปพกั หนึง่ กห็ ัวเราะ
ออกมาเบาๆ “ขำดีวะ่ ”

“ขำอะไรวะ เรื่องอย่างนยี้ งั จะมแี กใ่ จหวั เราะอกี หรอื ”
“อ้าว” ดร.ภรตทำเสยี งคราง “มองโลกในแงด่ ใี ห้อารมณด์ ี ไมด่ กี วา่
หรอื เรื่องมันเครยี ด กห็ าอะไรใหร้ ื่นรมยห์ น่อยสิเผ่ือจะคดิ อะไรออกบา้ ง
ฉนั กำลังนึกนะ่ วา่ สมมตวิ ่าส่งคณุ บุษราคมั กลับไปเวลาของเธอได้ในคนื น้ี
แล้วคุณพลอยบษุ ย์ตัวจริงกก็ ลบั มาพรุ่งนเ้ี ช้า หล่อนจะงงขนาดไหน ที่จๆู่
ก็กลายเป็นจำเลยไปเสยี แล้ว...”
ลองคิดตามก็เหน็ จริงตามที่ภรตวา่ บุญญนิตยก์ เ็ ลยยม้ิ ออกมาได้
เมื่อความเครง่ เครียดเริ่มคลายลง สมองอันปราดเปรือ่ งของชายหนุ่มกเ็ ร่มิ
ทำงาน
“ฉันไม่เชอ่ื ว่าคณุ บษุ ราคัมจะยิงนายอารัมนน่ั ได้...”
“ฉนั กไ็ มเ่ ชอื่ ” ภรตพยกั หน้าเหน็ ดว้ ย
“ฉันวา่ เรื่องนมี้ ีเงื่อนงำ...ลองมาทวนกนั อกี ทีนะ ถา้ ท่ีบษุ ราคัมเลา่ ให้
เราและตำรวจฟงั วา่ ท่ีเธอไปบ้านนั้น เพราะได้ยินวา่ อารัมนัดกับโรสเป็น
เรอ่ื งจรงิ ฉันว่าเรื่องนยี้ ายโรสน่นั ต้องรู้ด้วยแน่...” บุญญนิตย์พยายาม
เรยี งลำดบั ความคดิ
“แตไ่ มเ่ ห็นคู่หม้นั ของแกว่าอยา่ งไรเลย” ภรตต้งั ข้อสังเกต

499/790

“ฉันไปหาแก้วท่บี ้านตอนเก้าโมงเชา้ คุณแม่บอกว่าออกไปเกือบสบิ
นาทแี ลว้ ...กห็ มายความวา่ แกว้ นา่ จะออกจากบา้ นไปประมาณ แปดโมงหา้
สบิ ...จากบ้านของแก้วขบั รถไปบา้ นของพลอยบุษย์ น่าจะประมาณ สส่ี ิบ
นาท.ี ..แสดงว่าแกว้ ตอ้ งมาถงึ ประมาณเก้าโมงครึ่ง...” บญุ ญนิตยก์ ล่าวอย่าง
ครุน่ คิด

“คุณบษุ ราคัมนัง่ แท็กซอี่ อกไปจากบ้านเกือบเกา้ โมงครึง่ แล้วเพราะ
ตอนทีฉ่ ันไปถงึ นัน้ เกา้ โมงยี่สบิ ....แสดงวา่ ...” ภรตอา้ ปากค้าง...

“จากบ้านคณุ ยายทบี่ างลำพู ไปหมู่บา้ นอยสู่ ราญ ใชเ้ วลาครึ่ง
ช่ัวโมง...บษุ ราคมั ตอ้ งไปถงึ ระหวา่ งเก้าโมงห้าสิบนาที จนถงึ สิบโมง ซง่ึ
หมายความวา่ บุษราคัมไปถึงบ้านนัน้ ทีหลงั แก้วกานดา...ไมใ่ ช่แก้วมาถึง
หลังจากบษุ ราคมั อย่างท่ีใหก้ ารกับตำรวจ”

“หมายความวา่ ...” ภรตเรมิ่ เข้าใจอะไรขน้ึ มารางๆ
“ใช่...” บุญญนิตยถ์ อนใจยาว “แกว้ จะตอ้ งไปถึงกอ่ นบษุ ราคมั แลว้ ก็
นา่ จะเหน็ ท้ังหมดว่า ที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน.่ ..งานนี้น่าจะมคี นอ่นื
รู้เห็นดว้ ยแน่ จำที่บษุ ราคมั เลา่ ไดไ้ หมวา่ มีรถคนั หนึ่งพรวดพราดสวนออก
ไป”
“แล้วทำไมคุณแกว้ ถงึ ไมพ่ ดู ออกมา...” ภรตทำหน้าน่ิวค้วิ ขมวด
พลางเออื้ มมือไปหยบิ เศษกระดาษชนิ้ เลก็ ๆ ที่วางอยู่ตรงหน้ารถ “เอ๊ะ...
กระดาษอะไรหวา่ ?”

500/790

“ไมเ่ หน็ น่าจะต้องสงสัยเลยว่าทำไม” นายแพทย์หนมุ่ ส่ายหนา้ ไม่ได้
ใสใ่ จกับกระดาษทีเ่ พ่อื นกำลังใหค้ วามสนใจ “แก้วเปน็ คนอย่างไร นายกร็ ู้
ดี เชา้ วันนที้ ่ไี ปทน่ี ่นั คงกะจะไปเล่นงานคุณบษุ ราคมั เตม็ ท่โี ทษฐานทเ่ี ปน็
ขา่ วขึ้นหน้าหนึ่งกับฉัน...แตท่ นี ี้ พอไปเจอเร่อื งอารมั ตาย กเ็ ลยเข้าทางเขา
พอดี ใหต้ ำรวจจดั การงา่ ยกว่าเยอะ ไม่ต้องลงมอื เอง...”

“เฮอ้ บัตรผ่านเขา้ หมบู่ ้านนะ่ นกึ ว่ากระดาษอะไร ยามเฝา้ หมบู่ ้าน ก็
เหลอื เกนิ พอมีเรอ่ื งเกดิ ขน้ึ มวั แต่ไปมงุ ดู ไม่เสยี ทที ี่เป็นไทยมุง ยามเยมิ
ไมต่ อ้ งเฝ้ากนั ละ”

ดร.ภรตพึมพำเร่อื งบัตรผ่านเข้าหมบู่ ้าน ทีไ่ ดร้ บั จากยามตอนเช้าท่จี ะ
เข้าไปหม่บู า้ นของพทุ ธชาด แตต่ อนกลบั ออกมา ปรากฏว่ายามไมอ่ ยู่
เพราะมัวแต่ตามไปดูเหตุการณ์ทบ่ี ้านของสองสาว กระดาษจงึ ยังอยภู่ ายใน
รถ เขาขยำกระดาษเปน็ ช้ินเลก็ กอ่ นจะเปิดกระจกรถเพื่อโยนเศษกระดาษ
นนั้ ทง้ิ

“เฮย้ ”
หมอบุญญนิตยร์ ้องล่นั อย่างนึกอะไรขึน้ มาได้ เขาเอ้ือมมือไปดงึ มือ
ของภรต ทก่ี ำลังจะดีดกระดาษก้อนกลมนนั้ ท้ิงออกไปจากหน้าตา่ ง
“อะไร ดึกแลว้ น่า ตำรวจไม่เหน็ หรอก กระดาษก้อนนดิ เดยี ว”ภรต
กลบั เขา้ ใจไปอีกอย่าง