สาวหลงยุค-พงศกรZX

๑๐

ในชว่ั ขณะท่ีหลอ่ นอยใู่ นอ้อมอกอบอุ่นของอีกฝา่ ยหนงึ่ นัน้ เปน็
ความรสู้ ึกหวามไหว แบบทไ่ี มเ่ คยเกิดขนึ้ มาก่อนเลยในช่วั ชวี ิตของหล่อน

ถงึ แมว้ า่ พลอยบุษย์เป็นนางแบบ และเวลาที่ทำงานเดินแบบหรือถ่าย
แบบคกู่ บั ผู้ชายหลายคนนน้ั จะตอ้ งมีการสวมกอดกนั บา้ ง หรือถกู เน้อื ตอ้ ง
ตัวกันบ้าง หากสมั ผสั เหล่านั้น ไมเ่ คยทำใหห้ ล่อนเกิดความรู้สึกเขนิ อาย
ใบหนา้ ร้อนวบู วาบอย่างในขณะน้ีมาก่อน

กับอารมั ซ่งึ เปน็ คนรกั ของหล่อนเองกต็ าม อารมั ไมเ่ คยล่วงเกนิ อะไร
หล่อนมากไปกว่าการโอบกอด และจบั มือถือแขน แต่ทุกครัง้ พลอยบษุ ย์ไม่
เคยรสู้ กึ เหมอื นถูกไฟดดู เหมอื นตอนนี้

มนั เปน็ ความอบอ่นุ และเป็นครัง้ แรกที่พลอยบุษย์เริม่ รสู้ กึ ไม่อยาก
ตน่ื จากความฝนั !!

“โอย๊ ตายจรงิ ” นางแหวนนัน่ เอง เป็นคนทำให้เสียบรรยากาศโดย
รอ้ งออกมาเสยี งดงั ทา่ ทางดตู กใจจรงิ ๆ เสียด้วย “เจ็บไหมคะคณุ หนู
...โถ โถ...แมค่ ณุ ของแหวน...”

152/790

“ไม่เปน็ ไรหรอกนา่ ” พลอยบษุ ย์ลุกข้นึ ยืน รู้สึกขดั เขินจนวางมือวาง
ไมไ้ ม่ถูก หันไปมองหนา้ คณุ หลวงหนุ่ม ก็เห็นอกี ฝา่ ยหน้าแดงดว้ ยความ
ขวยอายเชน่ กัน

...ตลกด.ี ..พลอยบษุ ย์นกึ ขนั ...ผู้ชายสมยั นอ้ี ายเปน็ ด้วย...เปน็ พวก
เพ่อื นผู้ชายของหล่อน หรือพวกนายแบบในวงการทำงานดว้ ยกัน ไม่มีเสีย
ละ ทจ่ี ะมาอายจนหน้าตาแดง เวลาที่มผี ูห้ ญิงเซมาอยใู่ นออ้ มอกอยา่ งคณุ
หลวงคนน้ี

“พชี่ ่วย...” คุณหลวงนติ ิฯ สง่ มือให้หล่อนเกาะ ยามที่พลอยบษุ ยก์ า้ ว
ลงจากรถมา้ หลงั จากหญงิ สาวลงไปยืนกบั นางพีเ่ ล้ียงเรียบรอ้ ยแล้ว เขาก็
หันไปทางคนขบั รถ และควักเงินจากกระเป๋ากางเกงออกมาจ่ายให้ แลว้ จึง
เดนิ ตามหลงั สตรีทง้ั สองเข้าไปในตรอกบ้านของพลอยบุษย์

เมอ่ื ก้าวพ้นประตูบา้ นเข้าไปภายใน หญิงสาวเหลือบมองไปโดยรอบ
บรเิ วณ...

ทุกอยา่ งยังคงเหมือนตอนท่หี ล่อนเดินออกไป...
พลอยบุษยล์ อบถอนหายใจ...ค่อยยงั ช่วั หน่อย...ถ้าเปน็ เชน่ นั้น
หล่อนจะเดนิ กลบั ไปทีห่ ้องของยาย นั่งตรงท่เี กา่ แล้วกต็ นื่ นอนเสียท.ี ..
หากหล่อนไม่มีโอกาสได้ทำเช่นน้นั เพราะทันทีทโ่ี ผลเ่ ขา้ ไปในห้อง
แปดเหลีย่ มทเ่ี ปน็ ห้องโถงกลางดา้ นหนา้ ของตัวบ้านนน้ั หล่อนก็เผชญิ หนา้
เขา้ กบั สตรีสงู วัยผู้หนงึ่ ..

153/790

“ยาย...”

หลอ่ นตะโกนเรยี กดว้ ยนำ้ เสยี งดใี จ เพราะแสงจากหนา้ ตา่ งทางดา้ น
หลงั ของสตรีผนู้ ั้น ทำใหห้ ลอ่ นมองเห็นหน้าไม่ถนดั หากพลอยบษุ ยจ์ ำ
รปู ร่างลักษณะของคณุ เมตตาได้อย่างแมน่ ยำ

“ยายไปอยไู่ หนมาคะ...บุษยต์ ามหาเสียแทบแย.่ ..”

หลอ่ นสะบัดมือใหห้ ลดุ จากนางพเ่ี ลย้ี ง แล้วเดนิ แกมวิ่งเขา้ ไป
สวมกอดยายด้วยสีหน้าสีตาท่ีสดชนื่ ขนึ้ มาในทนั ที

แต่แลว้ เมอื่ หลอ่ นเงยหน้าขนึ้ มองสตรชี ราทีย่ นื อยตู่ รงหน้า พลอย-
บษุ ยก์ ็รสู้ กึ เย็นวาบไปตงั้ แตศ่ รี ษะจนจรดปลายเท้า เพราะสตรีทีห่ ล่อนคดิ
วา่ เป็นคุณเมตตาน้นั ไม่ใช่ยายอยา่ งทค่ี ิด...

สตรสี ูงอายุที่ยืนมองหลอ่ นดว้ ยสายตาทเ่ี ปี่ยมลน้ ไปด้วยความรกั และ
เมตตานนั้ มรี ปู ร่างและลกั ษณะทค่ี ลา้ ยกนั กับยาย หากดวงหน้าเหย่ี วยน่
กบั นัยนต์ าขุ่นขาวด้วยความชรานั้น กลับเป็นคนละใบหนา้ กัน

สตรีเบ้อื งหนา้ หลอ่ น มเี รือนผมเปน็ สีเทา ตัดส้ันแบบที่เรยี กกนั วา่
ทรงดอกกระท่มุ อยา่ งเชน่ ที่พลอยบุษย์เคยเหน็ ในรูปภาพเก่า กับในละคร
ยอ้ นยุค เสือ้ แขนกระบอกกบั ผา้ นุ่งโจงกระเบนสนี ำ้ เงนิ เข้มนนั้ มกี ลนิ่
เทียนอบหอมกร่นุ กลิน่ เดียวกันกบั เสื้อผ้าชดุ ที่หลอ่ นใส่

“กลบั มาจากโรงหมอแล้วรึ แม่บษุ ย”์

154/790

สตรีชราผ้นู ัน้ เอย่ กบั หลอ่ นด้วยสุม้ เสียงใสเป็นกังวาน ไม่สั่นเครือ
หรือแหบโหยแบบทคี่ นชราส่วนมากเป็น อกี ท้งั นยั นต์ าทีเ่ พง่ มองมายงั
หลอ่ นนั้น กม็ ีแววระยับดว้ ยความฉลาดเฉลยี วอยภู่ ายใน

พลอยบุษยค์ ดิ ว่าหลอ่ นเห็นคุณยายคนน้ชี ะงักไปเลก็ นอ้ ยเช่นกนั
เมือ่ หลอ่ นตรงเข้าไปสวมกอด แต่แล้วคณุ ยายกก็ ลับทกั ทายหล่อนเป็น
ปกติ เหมอื นไมม่ อี ะไรเกิดขน้ึ

..นา่ จะเป็นคณุ ยายของบษุ ราคัม...
พลอยบษุ ย์พยายามนกึ ทบทวนถงึ ส่งิ ที่อา่ นจากสมดุ บนั ทึกของ
บษุ ราคมั และน่งิ รอฟงั วา่ คณุ ยายของบุษราคมั จะว่าอยา่ งไรตอ่ ไป
แมแ่ หวนดงึ มอื ให้หลอ่ นนงั่ พบั เพยี บลงกับพ้นื ห้องทีข่ ัดเอาไว้จนมนั
ปลาบ
แทนทจ่ี ะวา่ อย่างไรตอ่ คุณยายกลบั แลเลยไปทางเบ้อื งหลงั ของ
หล่อน พลอยบุษยเ์ หน็ คุณยายทำท่าจอ้ งมองบรุ ษุ หนมุ่ ทยี่ ืนอยู่ตรงหน้า
ประตู แลว้ กะพรบิ ตาถ่ๆี อย่างไมเ่ ช่อื สายตาตนเอง
“พ่อเออื้ ...”
หลอ่ นได้ยนิ คุณยายเอย่ ขึน้ ดว้ ยน้ำเสียงยินดี
“กลบั มาแล้วรึ?”
คณุ หลวงนติ ธิ รรมพนิ จิ เดนิ เข้ามาหาคุณยาย และคุกเข่าลงตรง
เบอื้ งหนา้ สตรีชรา พรอ้ มกับกราบลงกบั พนื้ เบื้องหน้าดว้ ยความเคารพ

155/790

“ขอรบั ” เขาเอ่ยขณะเงยหนา้ ข้ึน “กระผมเพ่อลงจากเรอื เมอื่ เช้ามืด
นีเ่ อง ยงั ไมท่ นั ได้เขา้ บา้ น ก็รีบตรงดิ่งมาท่ีนเี่ ลย รู้จากพวกบา่ ววา่ แมบ่ ุษย์
ถกู คนทำร้ายหัวแตก แมแ่ หวนพาไปล้างแผลที่โรงหมอฟากข้างโน้น ก็รีบ
ตามไปดู ดว้ ยห่วงเหลอื เกนิ ...”

ประโยคสุดทา้ ยของคุณหลวงหนุม่ ทำให้ความรสู้ กึ หวามไหวยาม
เมื่ออย่ใู นออ้ มกอดของเขา ยอ้ นกลบั มาหาพลอยบุษยอ์ กี อยา่ งช่วยไมไ่ ด้

คุณยายถอนหายใจยาว ขณะทีถ่ อยกลับไปน่ังบนเกา้ อ้ไี ม้
“ยายไมด่ เี อง ท่ีไม่สามารถดูแลแมบ่ ุษย์ได้ อยา่ งทีส่ ัญญาเอาไว้กบั
พอ่ เออื้ กอ่ นทีพ่ อ่ เออื้ จะไปเรยี น...พอพอ่ เอื้อไปไดไ้ ม่นานนัก เจ้าคุณพ่อ
ของแม่บษุ ย์กม็ าเอาตัวไปแตง่ งานกับคนอนื่ ...น้องยังเดก็ นัก ไมส่ ามารถ
ขดั ขืนอนั ใดได”้
นำ้ เสยี งของคุณยายมีแววขมขืน่
คุณหลวงนิติธรรมพินจิ กม้ หน้าลงมองพนื้ หอ้ งเบือ้ งหนา้ และนิง่ ไป
นาน กอ่ นจะเงยหนา้ ขึ้นมาอกี ครัง้ พลอยบุษยเ์ หน็ นัยน์ตาของอีกฝ่ายแดง
ก่ำ และกรามขบแน่นจนเป็นสัน
“กระผมทราบดี...เรอ่ื งน้เี ป็นสง่ิ ท่ีคุณยายไม่อาจทัดทานได้ อย่า
ไดเ้ สยี ใจไปเลยขอรับ...ขอใหแ้ มบ่ ุษย์...” ประโยคหลังเขามองมายงั หลอ่ น
สายตามแี ววอาวรณ์ “มีชวี ติ ทเี่ ป็นสุข..กระผมกเ็ ปน็ สุขไปด้วยขอรับ...”
พลอยบษุ ย์นงั่ มองคนนัน้ ที คนนี้ที ด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย

156/790

ใจหนง่ึ หลอ่ นอยากจะลกุ ขึ้นมาตะโกนบอกกบั ทกุ คนว่า อย่าได้
เศร้าโศกกนั ไปเลย เพราะหล่อนไมใ่ ชบ่ ุษราคมั สกั หนอ่ ย แต่อกี ใจหนึง่
หลอ่ นรู้สกึ รว่ มรบั รู้ไปกับความรสู้ ึกเศร้าโศกของสตรีชรา และบรุ ษุ หนมุ่
ทน่ี ั่งพบั เพียบอยูต่ รงหนา้ นด้ี ว้ ย...

พรอ้ มกับที่คิดอยา่ งน้นั เสย้ี วหนง่ึ ของใจหลอ่ น กม็ ีคำถามข้นึ มา
วา่ ...เมอ่ื หล่อนมาน่งั อยตู่ รงนี้ แล้วบุษราคัมตวั จรงิ ไปอยเู่ สยี ทไ่ี หนกนั เล่า...

ราวกับจะมีใครบางคน มคี วามสงสยั เช่นเดียวกนั กับทหี่ ลอ่ นกำลัง
สงสัยอยู่ เพราะขณะทีท่ ุกคนในมขุ กลางบ้าน น่ังนง่ิ ไปด้วยไม่รจู้ ะเจรจาอนั
ใดตอ่ ไปดีนน้ั เสียงของใครคนหนง่ึ กร็ อ้ งตะโกนออกมาจากภายนอกรัว้
บา้ น

“แมบ่ ุษราคมั ...อย่ทู ่ไี หนกนั ...ออกมาเดี๋ยวน้ีนะ...”
มีเสียงบ่าวไพร่สองสามคนวง่ิ ไปที่ประตรู ้ัวบ้าน พลอยบษุ ย์กบั ทกุ คน
ในห้องชะเง้อมองไปทางด้านหนา้ ร้วั กเ็ หน็ บุรษุ หนุ่มรา่ งสงู ใหญผ่ ูห้ น่งึ
กำลงั เปิดประตูกา้ วเข้ามา โดยมชี ายฉกรรจอ์ กี สองนาย แต่งตวั ดว้ ย
เครอ่ื งแบบแปลกตา ตามเข้ามาด้วย ทำให้บ่าวผู้ชายสองคนที่กำลังยื้อ
ประตูบา้ นเอาไวม้ ิให้เปดิ ออก จำตอ้ งล่าถอยไปยืนอยดู่ ้านข้าง
ชายหนุ่มผู้นั้นหันไปสงั่ อะไรบางอยา่ งกับชายฉกรรจใ์ นเครอ่ื งแบบ
จากนน้ั กเ็ ดินส่ายอาดๆ เขา้ มาตามทางเดนิ ทีท่ อดเขา้ มาสู่ตวั บา้ น

157/790

พลอยบุษย์เหน็ คุณยายขยับตัวดว้ ยความระมัดระวงั นยั น์ตาของ
หญิงชรามแี วววาวโรจนอ์ ยูภ่ ายใน ไมผ่ ิดจากแม่เสือ ที่เห็นศัตรูร้ายย่าง
ก้าวเขา้ มาเพอื่ จับลูกเสอื ถึงภายในถ้ำ...

“ออ้ ” ผูช้ ายคนนน้ั ชะงกั ไป เมอ่ื โผลเ่ ขา้ มาในห้อง และแลเห็นหญงิ
ชรา ผ้ซู ง่ึ นงั่ เปน็ ประธานอยู่บนเกา้ อ้ีรับแขกกลางหอ้ ง

“สวัสดขี อรับ” บุรุษหน่มุ หน้าตาเข้มคมสัน ยกมือทถี่ อื ไม้เทา้ ขึ้นไหว้
คุณยายของบษุ ราคัมอยา่ งเสยี ไมไ่ ด้

“ไหว้พระเถิด พอ่ กล้า” คณุ ยายยกมือรับไหว้ด้วยกริ ยิ าดุจเดียวกนั
แมจ้ ะไหวท้ ำความเคารพผูส้ งู วยั กว่า หากสายตาของบรุ ษุ หนมุ่ ผู้น้ัน
แลเลยมายงั พลอยบุษย์ท่นี ่งั อยู่ทางดา้ นหลัง
หญงิ สาวเงยหน้าขน้ึ จอ้ งมองอกี ฝ่าย ไมไ่ ด้รู้สกึ เกรงกลวั อะไร แมจ้ ะ
รู้แล้วว่า ชายหนมุ่ ทย่ี ืนทำท่าทางยโสโอหังอยเู่ บอ้ื งหน้า คอื นายรอ้ ยโท
หลวงราญอรพิ ่าย สามขี องบษุ ราคัม
ความรสู้ กึ แรกของพลอยบษุ ย์ เม่ือไดเ้ ห็นหน้าของคณุ หลวงราญ-อริ
พ่าย เปน็ ความรู้สกึ เหมอื นกับได้เห็นนักเลงโต มากกว่าขา้ ราชการ
อาจจะเป็นดว้ ยลกั ษณะเครือ่ งแตง่ กาย ทีเ่ ปน็ เพียงเส้ือผา้ ป่านคอก
ลมสขี าว กับกางแกงแพรสีเขม้ แบบลำลอง เหมอื นสวมอยกู่ บั บ้าน และมอื
ทถ่ี ือไม้เท้า ศรี ษะท่ีสวมหมวกกะโล่ โดยเฉพาะเมื่อมบี รุ ุษหนมุ่ ผซู้ ่ึงน่งั

158/790

พบั เพยี บอยู่ไม่ห่างกันกบั หลอ่ น แตง่ กายสุภาพเรียบร้อย แลดสู ะอาดตา
ให้เปรียบเทียบ ย่ิงทำใหค้ ุณหลวงราญอริพ่ายดไู ม่มสี งา่ ราศีเอาเสยี เลย

จะมีเพยี งใบหน้าเข้มคม กับดวงตาสดี ำขลับ ภายใตค้ ิว้ ท่ีหนาและ
ดกเข้มเท่านัน้ ทบี่ ่งบอกวา่ บุรษุ หนมุ่ ผ้นู ้ี ไมใ่ ชช่ าวบา้ นรา้ นตลาดทวั่ ไป

“ฉนั มาตามหล่อนกลบั บ้าน” คุณหลวงราญฯ กล่าวเสยี งหนัก กับ
มองผ่านหล่อนไปหยุดท่ชี ายหนุ่มทีน่ ั่งคอแขง็ อยู่เคียงข้าง

“แมบ่ ุษย์เจ็บอยู่ ฉันยงั ไมใ่ หก้ ลบั ” คุณยายเห็นว่าหล่อนทำทา่ อกึ อัก
จงึ เอย่ ข้ึนเพื่อเป็นการตดั บท

“คณุ ยายขอรบั ” หลวงราญฯ หันไปทางผ้ชู รา ดว้ ยท่วงทีท่ไี มไ่ ด้มี
ความเกรงใจสกั เทา่ ใดนัก “แมบ่ ุษยเ์ ปน็ เมยี ของกระผม...กระผมตอ้ งการ
ให้หลอ่ นกลบั บา้ นไปกับกระผม...”

พลอยบษุ ยเ์ หน็ คุณยายนิง่ อ้นั ไปครหู่ นึง่ กอ่ นจะต้งั สตไิ ด้และเอ่ย
ออกมาอกี ว่า

“ถงึ แม่บษุ ยจ์ ะเปน็ เมยี ของเธอ แต่แม่บุษยเ์ ปน็ หลานของฉัน ฉนั
อยากขอใหแ้ มบ่ ุษย์หายดีเสียก่อน จงึ คอ่ ยกลับบ้านไป...”

“เจา้ คณุ พอ่ ผมจะมาเย่ียมตอนเย็นวนั นี้ ตอ้ งการพบแมบ่ ุษยด์ ้วย
อย่างไรเสีย แม่บษุ ยก์ ต็ อ้ งกลับไปกบั กระผม” คุณหลวงดงึ ดัน

“ออ้ ” พลอยบุษยไ์ ดย้ ินคุณยายแคน่ เสยี งหวั เราะอยภู่ ายในลำคอ
“ตกลงเธออยากให้แมบ่ ุษยก์ ลับไปดว้ ย เพราะว่าเธอสำนึกผิด หรือว่า

159/790

ต้องการเอาตัวแม่บษุ ย์ไปใหเ้ จา้ คุณพ่อของเธอดูกันแน่ ว่าเมียของเธอยัง
อยู่ด”ี

นยั นต์ าของหลวงราญอริพา่ ยวาวโรจนด์ ้วยโทสะ
“ตกลงที่คณุ ยายไมย่ อมใหบ้ ษุ ราคมั กลบั ไปกบั กระผม เพราะไอช้ รู้ กั
ลูกกบฏมนั กลับมาแลว้ หรอื อยา่ งไรกนั ขอรบั คณุ ยายจะเก็บหลานสาวใส่
ตะกร้าลา้ งนำ้ เอาไวใ้ หม้ นั อย่างนนั้ หรอื ”
“พอ่ กล้า!!”
คุณยายตบโตะ๊ เล็กขา้ งตวั เสยี งดังปงั กับลกุ ขนึ้ ยืนโดยแรงดว้ ยความ
โกรธ รา่ งแบบบางของผสู้ ูงวยั ซวนเซไปเล็กน้อย จนแมแ่ หวนต้องรบี คลาน
เขา่ เขา้ ไปประคองใหน้ งั่ ลงตามเดิม
“ฉันน่ะหัวหงอกแลว้ นะ อย่านึกว่าพอ่ ของเธอเป็นใหญ่ ก๊กของเธอ
กำลังขึ้น แลว้ จะมาทำแบบนี้กบั ฉนั ”
“กก๊ ของกระผมกำลงั ข้นึ ...เชอะ” คณุ หลวงผู้เปน็ สามีของบษุ ราคมั
พ่นลมหายใจออกมาทางปาก ด้วยกิริยาหยาบคาย “คุณยายวา่ อย่างนน้ั
หรอื ขอรบั ...ท่ีจริงมนั กค็ วรจะเป็นเชน่ น้ัน หากกระผมไม่ไดค้ ดิ ผดิ มา
แตง่ งานกบั หลานสาวของคณุ ยาย...”
พลอยบุษย์เหลอื บมองคนนัน้ ที คนนที้ ีด้วยความสับสน จบั ตน้ ชน
ปลายไม่ถูก แต่ใครจะวา่ อย่างไรก็ตามที หลอ่ นแน่ใจวา่ ชายหนุม่ ทน่ี ัง่ อยู่
ข้างๆ หลอ่ นตอ้ งโกรธไมน่ ้อย เพราะหลอ่ นเหน็ เขากำมอื แน่นจนเหน็

160/790

เส้นเอน็ บรเิ วณหลังมือปดู โปน ใบหนา้ และหูแดงก่ำ ด้วยพยายามอย่าง
เตม็ ท่ที ่จี ะระงับความโทสะเอาไว้ภายใน ไม่ใหร้ ะเบดิ ออกมา

“บษุ ราคัม” หลวงราญอริพา่ ยไมส่ นใจวาจาของคณุ ยาย หากแต่ตรง
เข้ามาคว้าข้อมอื ของพลอยบุษย์ กระชากจะให้ลกุ ขึน้ ยืน “กลบั บ้านเดี๋ยวน้ี”

“ปลอ่ ยฉนั นะ” หญงิ สาวร้องข้นึ
ก็ไหนว่าฝันอยู่ไง...กแ็ ล้วในฝัน มันเจบ็ กนั ไดด้ ้วยหรือ มใี ครเคย
บอกหลอ่ นนะวา่ คนเราไม่เคยตายในความฝัน...
หลวงราญอริพา่ ยพยายามฉุดกระชากลากถูให้หลอ่ นไปกับเขาใน
ขณะทพ่ี ลอยบษุ ย์เองพยายามขนื ตวั เอาไว้จนสุดแรง
“โอ๊ย เจ็บนะ” หลอ่ นร้อง เม่ือหลวงราญอริพา่ ยลากหลอ่ นแบบไม่
ปรานปี ราศรยั
ชายหนุ่มคนท่ีนั่งนงิ่ เงียบ พยายามเกบ็ ปากเกบ็ คำมาโดยตลอด จึง
เงยหน้าขึ้นจ้องบุรุษหนุ่มที่กำลังย้อื ยุดกบั พลอยบษุ ย์อยู่กลางห้องดว้ ย
นยั น์ตาวาวโรจนไ์ มแ่ พ้กนั
“ไอ้กล้า” เขาผดุ ลกุ ขึ้น “ปลอ่ ยบษุ ราคมั เด๋ยี วนี้นะ”
“ไมป่ ลอ่ ยโว้ย” หลวงราญอริพ่ายกลบั บบี ขอ้ มือของพลอยบษุ ยแ์ นน่
เขา้ “กูไมป่ ล่อย มึงจะทำไม...เรอื่ งของผัวเมยี กนั อย่าไดส้ อดเขา้ มายุ่ง...”
สนิ้ สุดวาจาของหลวงราญอริพ่าย หลวงนติ ิธรรมพนิ ิจก็ถลนั เข้าใส่
พรอ้ มปล่อยหมดั เข้าทป่ี ลายคางของอีกฝ่ายจนเซไปชนประตู ท่ามกลาง

161/790

เสียงรอ้ งหวีดของคุณยายและแมแ่ หวน มือของหลวงราญฯ ท่ีจับหล่อนเอา
ไวจ้ นแน่นพลอยหลุดออก แตก่ ระนั้นก็กระชากให้พลอยบุษย์ล้มลงไปนั่ง
พับเพยี บอยใู่ กลก้ ับโต๊ะข้างประตูทางเขา้ ห้องแปดเหลยี่ ม

ตายจริง...พลอยบษุ ยน์ ึก...ความฝนั คนื นข้ี องหลอ่ น นอกจากจะ
พลิ ึกพลิ ั่นแลว้ ช่างสมจรงิ เป็นทส่ี ดุ มีท้ังเสยี ง สมั ผสั แถมยงั มเี ลอื ดจรงิ ๆ
ไหลรินออกมาจากมมุ ปากของคุณหลวงผสู้ ามขี องบษุ ราคมั อกี ด้วย

สนกุ ดีเหมือนกัน เหมือนดลู ะครย้อนยุคเลย...แต่เบอื่ แล้วละ...พลอย
บุษย์ลอบถอนหายใจ...ไมอ่ ยากจะรแู้ ล้วว่าคนพวกน้ีจะทำอะไรยังไงกันต่อ
ถงึ เวลาที่หลอ่ นควรจะต่นื ได้แลว้ ...

บุรษุ สองคนในห้องเหล่ยี มพุ่งเข้าหากัน และเหวี่ยงหมดั เขา้ หากันเปน็
ชุลมุน มไิ ยที่คณุ ยายและนางแหวนจะรอ้ งหา้ ม หากกไ็ ม่เป็นผล

ทหารตดิ ตามของหลวงราญอรพิ า่ ยสองนายที่ยืนระวังอยู่หนา้ ระเบยี ง
เห็นนายของตนเป็นฝา่ ยเพล่ยี งพล้ำ จงึ ว่ิงเขา้ มาช่วยกนั จับแขนของหลวง
นิติธรรมพินจิ เอาไว้คนละข้าง ปลอ่ ยใหน้ ายของตนเลอื กประเคนหมดั เขา้
ใส่ใบหน้า และท้องของชายหนมุ่ ผู้นั้น ไดต้ ามใจชอบ

“หยุดนะ” พลอยบษุ ย์กรีดรอ้ งเสียงดงั ล่นั เมอื่ เห็นเหตุการณ์เปน็ เชน่
น้นั พวกของหลวงราญอรพิ า่ ยรมุ หลวงนิติธรรมพนิ จิ แบบไม่ยุตธิ รรม
ท่สี ุด “ฉันบอกให้หยุด”

162/790

เมื่อเหน็ ว่าผ้ชู ายพวกนนั้ ยังคงรุมคณุ หลวงหนมุ่ โดยไมไ่ ด้ใส่ใจว่า
หล่อนจะว่าอย่างไร ข้างคุณยายกท็ ำทา่ เหมือนกับจะเปน็ ลม มนี างแหวน
คอยพดั วีอย่ขู ้างๆ หล่อนก็เลยคดิ ว่า จะตอ้ งทำอะไรสักอยา่ ง

พลอยบุษยเ์ หลอื บไปเห็นแจกันแกว้ ใบใหญบ่ นโต๊ะ ปกั บัวสายสชี มพู
พับกลบี เอาไว้เตรยี มจะบูชาพระ เปน็ สง่ิ ที่อยใู่ กลม้ ือทีส่ ดุ ในเวลาน้นั และ
อาจจะด้วยสัญชาตญาณมากกว่าอ่ืนใด พลอยบษุ ยจ์ ึงทุ่มแจกนั โครมลงไป
บนพน้ื ใกล้ๆ กับผู้ชายสองสามคนที่รมุ ชกตอ่ ยหลวง-นติ ิธรรมพนิ จิ
เหมอื นกบั เด็กๆ

เพลง้ ...
เสยี งแจกันแกว้ แตกกระจาย และดอกบวั ในน้ันกระจัดกระจายอยู่
บนพนื้ น้ำในแจกันกระเซ็นไปทว่ั
“หยุดได้แลว้ ”
หล่อนตะโกน พลางหนั ไปมองหน้าคุณหลวงคู่กรณที ้งั สอง ท่ีไดแ้ ต่
ยืนตะลงึ เม่อื เห็นสตรีคนที่เปน็ ต้นเหตุแหง่ การทะเลาะววิ าท ลุกขึน้ แผลง
ฤทธ์ิเอาบ้าง
“หยดุ ทั้งสองคุณหลวงนน่ั ละ” พลอยบุษยว์ า่ “โตจนเปน็ คุณหลวง-
ขนาดนี้ มาทะเลาะกนั อย่างกบั เป็นเด็กๆ ช่างไม่อายเสยี เลย”
“บุษราคัม ฉันเปน็ สามเี ธอนะ พดู อย่างน้ีกับฉนั ได้อยา่ งไร” หลวง
ราญอริพา่ ยอา้ ปากคา้ ง เพราะไมเ่ คยเห็นภรรยาในลกั ษณะเชน่ นี้มากอ่ น

163/790

“ใครจะเปน็ สามีใคร ใครจะเปน็ ภรรยาใคร ฉนั ไม่สน...ปล่อยให้
บุษราคัมอยู่ท่นี ก่ี ับยายของเธอดีกวา่ ..เวลานีเ้ ธอศีรษะแตก เพราะถกู คุณ
ทำรา้ ย....”

พลอยบุษยห์ นั ไปทางคณุ หลวงทีไ่ ด้ชอื่ ว่าเปน็ สามีของบษุ ราคมั ก่อน
จะกล่าวต่อไป ด้วยหยดุ ไมไ่ ด้เสยี แลว้

“พวกคุณเปน็ ผูช้ ายประสาอะไร ได้แต่บงการใหเ้ ธอทำอย่างนน้ั ทำ
อยา่ งน.้ี ..เคยถามเธอบ้างไหมวา่ ใจของเธออยากจะทำอะไร ทาสน้นั เลิกไป
เสียต้งั แต่นานแลว้ ผหู้ ญงิ คนนเ้ี ป็นเมยี ของคณุ ไมใ่ ชท่ าส ฉะนัน้ ...กลบั ไป
เสียเถิดคะ่ คณุ หลวงราญอรพิ ่าย...บุษราคัมจะกลับไปบา้ นของคุณเองใน
ภายหลัง ถา้ เธอต้องการ...สว่ นคุณ...”

ประโยคหลัง พลอยบุษยห์ ันไปทางคุณหลวงนิติธรรมพินิจ ท่ยี ืนจอ้ ง
มองมาท่หี ล่อนอย่างไม่เชอื่ สายตาตนเอง

“กลบั ไปบา้ นของคุณเถิด...คณุ เพ่ิงเดินทางกลบั มาจากองั กฤษวนั น้ี
เอง เหตใุ ดจงึ ไม่คิดถึงหรือเปน็ ห่วงใยพอ่ แมข่ องคุณ ทำไมไม่รีบกลับไป
เย่ียมเยียนทา่ น มาทนี่ ี่ทำไม...กลับบ้านของคณุ ไป ฉันเชอื่ วา่ พอ่ แมพ่ ี่น้อง
ของคณุ กำลังรอคณุ อยู่ ส่วนบุษราคัม...คณุ คิดถึงเธอ ก็คอ่ ยหาโอกาสมา
เยย่ี มวนั หลงั ได้...”

“เธอ..เธอ...” หลวงราญฯ ช้ีนว้ิ มาทห่ี ลอ่ น “นัดให้มันมาท่ีน่ีอย่างนั้น
หรือ”

164/790

“ทน่ี ีเ่ ปน็ บ้านของคณุ ยาย” เสยี งของหล่อนอ่อนลงบา้ ง เม่ือเอย่ ถึงผู้
สูงวยั “พวกคุณท้งั สองจะมาเมอ่ื ไหร่ ท่านกค็ งไม่ขัดข้อง หากมาอย่าง
สุภาพ ไม่ได้เอะอะเป็นนกั เลงโตอยา่ งน้.ี ..อกี อย่าง ทนี่ ี่มคี ณุ ยายเป็น
เจา้ ของบา้ น บุษราคมั เองก็ไดช้ อื่ ว่ามสี ามแี ลว้ เธอจะไมท่ ำอะไรให้
เส่ือมเสียแน.่ ..”

หลงั จากทผี่ ชู้ ายทง้ั สองคนแยกยา้ ยกับกลบั ไปแลว้ นั้น ท่ัวท้งั บา้ นมี
แตค่ วามเงยี บสงัด แมแ่ หวนกบั บ่าวผูห้ ญิงวัยกลางคนอีกสองคน ช่วยกนั
เกบ็ เศษแกว้ แตกที่กระจายอยู่ทว่ั พ้นื ในหอ้ งโถงกลาง โดยมีคุณยายนั่งเอน
อยู่บนเก้าอีร้ บั แขกตัวยาว

“โอย โอย...” นางแหวนถพู ื้นไป บ่นไป “อิฉนั ละใจหาย เห็นศึกชงิ
นางวนั น้ี คิดว่าจะตอ้ งตายกนั ไปเสียข้างหนง่ึ ดีตะวา่ คุณบษุ ย์เก่ง
เหลอื หลาย...”

“ถไู ปนังแหวน” คณุ ยายสง่ เสยี งเอ็ด “แล้วอยา่ ไดเ้ ที่ยวเอาไปเล่าเป็น
ฆ้องปากแตกเสยี ละ่ เรื่องไมง่ ามอย่างนีร้ ถู้ งึ ไหน แม่บุษยก์ จ็ ะเสอ่ื มเสียไป
ถงึ นัน่ ...หากข้ารวู้ า่ เอ็งเท่ียวเอาเร่อื งนไ้ี ปเล่าละก็ จะเอามะพรา้ วห้าวยดั ปาก
เสยี ...”

“เจ้าค่ะ...รบั รองบา่ วจะเก็บปากเสยี ใหส้ นิทเลยเชียวละ” นางพเี่ ลีย้ ง
รา่ งอ้วน หนั ไปทำเสียงบน่ อุบอิบอยใู่ นลำคอ แลว้ ก้มหนา้ กม้ ตาทำความ
สะอาดพน้ื ห้องตอ่ ไป สักพกั กเ็ งยหน้าขึ้นมาอย่างเพ่งิ จะนึกได้

165/790

“เอ...คณุ เจา้ ขา..ว่าตะ เรือนเรามมี ะพร้าวหา้ วด้วยรคึ ะ?”

“นงั แหวน” คุณยายยกมอื ข้ึนเท้าเอว ดว้ ยไม่รวู้ า่ นางบ่าวคู่ใจถาม
ดว้ ยตอ้ งการประขด หรอื วา่ ถามเพราะโงจ่ รงิ ๆ “ไมต่ ้องมายอกย้อน ทำตี
ฝีปากกบั ข้า...บา้ นเราไม่มมี ะพรา้ วกจ็ รงิ แตเ่ อ็งจะลองดูไหมละ่ ?”

“โอ๊ย...ไมเ่ อาละเจา้ ค่ะ”

พลอยบุษยอ์ ดหัวเราะออกมาไม่ได้ เม่ือเหน็ นายบา่ วตา่ งวยั หยอกล้อ
กันอย่างสนุกสนาน...

เออหนอ...บรรยากาศแบบนี้ หายไปจากสงั คมไทยเสียตง้ั แต่เมือ่ ไหร่
กัน..หล่อนรำพึง แลว้ กส็ ะดงุ้ เมื่อคุณยายเรยี กหล่อน ดว้ ยเสยี งเบาพอ
ไดย้ นิ กนั สองคน

“แมบ่ ษุ ย.์ ..”

สตรีสงู วยั ผู้มีศกั ด์ิเปน็ ยายของบุษราคัม หันมาลบู ศรี ษะของพลอย
บษุ ย์ท่ีน่งั พับเพียบนงิ่ อยูท่ ี่ข้างเก้าอ้ีด้วยความเอือ้ เอ็นดู

“คะ..เออ้ ..เจ้าคะ...” หญิงสาวขานรบั ด้วยถ้อยคำแบบทีไ่ ดย้ ินผู้คน
ในฝันของหลอ่ นเขาใชก้ ัน “มีอะไรเจา้ คะ?”

“พยงุ ยายเขา้ ไปท่หี ้องนอนหน่อย...ยายมเี ร่ืองจะพูดกบั เจ้า...”

คุณยายลกุ ขนึ้ ยนื พลอยบุษย์จึงพลอยลกุ ข้นึ บ้าง และตรงเขา้ ไป
ประคองผสู้ งู วัย แบบทที่ ำใหก้ บั ยายของตนเองบ่อยๆ

166/790

คุณยายเดินเล้ยี วไปทางหอ้ งนอน ซึง่ เป็นห้องเดยี วกนั กับท่ยี ายของ
หลอ่ นกใ็ ช้เปน็ ห้องนอน และตวั ของหลอ่ นเองก็ยงั ฟบุ หลบั อยูท่ นี่ ่นั ..

เอาละ...คราวน้ีถงึ เวลาตืน่ เสยี ที เพราะหล่อนกำลงั ยอ้ นกลับไปยงั ท่ี
ซ่ึงหลอ่ นฟบุ หลับอยู่ ดนี ะ ทีไ่ มไ่ ด้ถูกตาคณุ หลวงทา่ ทางดุร้ายคนนนั้ พาเอา
ตัวไปเสียทอ่ี นื่ ไมเ่ ช่นน้นั หลอ่ นอาจจะไมม่ โี อกาสไดต้ ่นื ขน้ึ มากเ็ ป็นได้...

แตพ่ ลอยบษุ ยไ์ ม่มีโอกาสได้เดนิ ไปนงั่ บนเตียงของยาย อย่างที่หวงั
เอาไว.้ ..และหล่อนก็ยังไม่ได้ตืน่ จากความฝันอยา่ งทน่ี กึ เพราะทันทีที่ คุณ
ยายของบษุ ราคมั หนั ไปปดิ ประตูหอ้ ง สตรีสงู วยั ท่าทางฉลาดเฉลียว ผู้นั้น
กห็ ันหนา้ มาทางหล่อน

“แมบ่ ุษย์”
ผู้สงู วยั กวา่ เริม่ ข้นึ กอ่ น
“ท่แี ม่บษุ ยพ์ ูดกับพ่อเออ้ื วา่ ให้เขากลบั ไปเย่ียมพ่อแมข่ องเขาแทนท่ี
จะมาหาคนรกั อยา่ งแม่บษุ ย.์ ..เจ้าแกลง้ ให้พ่อเออ้ื เขาเสยี ใจเล่น รวึ ่าเจา้ เป็น
เส้นประสาท หลงลมื ไปจริงๆ อย่างท่หี ลวงโอสถฯ ว่ากันแน่?”
“คะ...เออ้ ..เจา้ คะ?” พลอยบุษยพ์ ยายามจะทำความเขา้ ใจกบั สง่ิ ทค่ี ณุ
ยายกลา่ ว “ท่านวา่ อะไรนะคะ?”
“เจา้ จำไม่ได้แลว้ รึว่า พอ่ เอบิ ...บดิ าของพอ่ เอื้อนั้น เปน็ พวกกบฏตงั้
ตะสมยั ต้นรัชกาล จนบัดนี้กย็ งั ต้องพระราชอาญาอยใู่ นเรือนจำ ส่วนแม่

167/790

ลกู จนั มารดาของพอ่ เออื้ นนั้ สิน้ ชีวติ ไปตะนานนม แลว้ อย่างนี้ เจา้ จะไล่
ใหพ้ ่อเอ้อื กลับไปหาผู้ใดกันอีกเลา่ ?”

“อะไรนะคะ?” พลอยบษุ ยใ์ จหายวาบ ด้วยหล่อนไม่รเู้ รอ่ื งที่คณุ ยาย
วา่ จรงิ ๆ

ก็หลอ่ นไมใ่ ช่บษุ ราคมั นน่ี ะ หากรูส้ ักนดิ ละก็ หลอ่ นจะไม่กลา่ ววาจา
เชน่ นน้ั ออกไปเปน็ อันขาด มนิ ่าเลา่ ..พลอยบษุ ย์บอกตนเอง...แววตาคมเข้ม
ของชายหนุ่มท่ีมองมายงั หล่อนน้นั จึงมที งั้ ความน้อยเน้ือต่ำใจ และเศร้า
สะเทือนใจปนอยูด่ ้วยกนั จนหล่อนรู้สึกได้

นัยน์ตาคมกล้าผดิ กบั วยั มองหลอ่ นอยา่ งเพง่ พิศ ไลข่ ึน้ ไล่ลง ตง้ั แต่
ศรี ษะจนจรดปลายเท้า มอื ท่เี หย่ี วย่นไปตามวัย หากทว่าอบอุ่นและอาทร
ควา้ มือของหลอ่ นมาจับเอาไวจ้ นแน่น

คุณยายพดู กับหล่อนดว้ ยประโยคที่ทำให้พลอยบุษยร์ สู้ กึ เยน็ วาบไป
ทง้ั ตวั ว่า..

“หล่อนไมใ่ ชบ่ ุษราคัมหลานของฉัน...บอกฉันมาตามตรง...หล่อนเป็น
ใครกนั แน?่ ”

๑๑

พุทธชาดก้าวเขา้ ประตบู ้านของยายดว้ ยหัวใจทหี่ นกั หน่วง...แดด
บ่ายแสนจะอบอา้ ว กบั การจราจรทต่ี ิดขดั ทำให้หล่อนเหนด็ เหน่ือยไม่ใช่
น้อย ยังดีทมี่ สี ายลมเย็นๆ พัดรำเพยมาไล้ผิวกายแผว่ เบา พลอยทำให้
ความร้อนรมุ่ ในใจคอ่ ยคลายลงไปบ้าง

จะเลา่ ใหพ้ ลอยบุษยฟ์ งั ถงึ ความเลวรา้ ยของอารัมวา่ อยา่ งไรดี...ท่ีหญงิ
สาวหนักใจไม่ใช่เพราะว่าไมร่ ู้วา่ จะเลา่ อะไร หากหนกั ใจดว้ ยไมร่ ู้ว่า จะ
เรม่ิ ต้นทต่ี รงไหนกอ่ นมากกว่า

หล่อนเพิ่งกลบั มาจากโรงพักท่แี จง้ ความเร่ืองรถหาย ตำรวจเพงิ่ จบั
ตวั อารมั ได้จากบ่อนการพนนั แห่งหนึง่ แถวชานเมือง พร้อมกบั รถยนตท์ ่ี
หายไป อารัมเสียพนัน และเงินขาดมือ เขาจงึ ย้อนมาเอารถของพลอยบษุ ย์
ไปใหเ้ จา้ ของบอ่ นแทนเงนิ ที่ตดิ หนี้

“แกทำอยา่ งน้ีทำไม? พี่บุษยด์ กี ับแกสารพดั ทำไมตอ้ งมาขโมยเอารถ
ไปด้วย”

พทุ ธชาดจำได้ว่ากระโจนใสอ่ กี ฝา่ ย ทงั้ ทอ่ี ยูใ่ นชดุ พยาบาล

169/790

“กแ็ ลว้ ทำไมพ่ีของแก ทำใหเ้ ป็นเร่อื งใหญถ่ ึงขนาดต้องไปแจ้งความ
ดว้ ย ฉนั เอารถไปกอ่ น วันสองวนั ก็จะไถ่เอามาคนื ให.้ ..แลน่ ไปแจ้งความ
แบบนี้ ฉนั ก็เสียหายหมดสิ กะแคข่ อยืมรถใชแ้ ค่นี้ ผัวเมียกนั ไม่เห็นจะ
เปน็ ไร...” อารมั พน่ วาจาออกมาเป็นชุด

“ไอ้บ้าเอย๊ ” ตำรวจสองสามคนพยายามรัง้ เอาไว้ ไม่ใหพ้ ทุ ธชาด
กระโดดเข้าไปทำรา้ ยอารมั “พดู ซซ้ี ัว้ อยา่ งนีไ้ ดย้ งั ไง...ใครเป็นเมียแกยะ?”

พทุ ธชาดเหลยี วมองไปโดยรอบ แลว้ นึกเบาใจข้นึ มาหนอ่ ยหนึง่ เมอ่ื
ไมเ่ หน็ มนี กั ข่าวอยบู่ นโรงพกั เพราะหากเรื่องท่ีเกดิ ขน้ึ นรี้ ู้ไปถงึ หนู กั ข่าว
เม่อื ใด ยอ่ มไม่ดีแน.่ ..พส่ี าวหลอ่ นเพ่งิ จะเป็นข่าวไปหมาดๆ หากจะต้องมี
ข่าวออ้ื ฉาวซ้ำขึน้ มาอีก มหี วงั อนาคตในวงการตอ้ งดบั วบู ..

“อา้ ว...ก็พี่สาวแกไง...จะใหฉ้ ันเล่ารายละเอยี ดไหมละ่ ?” อารมั หัวเราะ
หึหใึ นคอ ดว้ ยท่าทางที่เปน็ ต่อ

“คุณตำรวจ” พทุ ธชาดหันไปฟอ้ งนายตำรวจ ท่ีรง้ั ตวั ของหล่อนเอาไว้
จนสุดแรง “ฉันขอแจ้งความวา่ ไอ้ผชู้ ายคนนหี้ มิ่นประมาทพส่ี าวของฉัน
อย่างเลวร้ายที่สดุ ”

พทุ ธชาดแค้นจนแน่นอก หล่อนเคยถามพ่สี าววา่ หลอ่ นกับคนรัก
เคยมคี วามสัมพนั ธล์ ึกซึ้งกนั หรือไม่ พลอยบุษย์ยืนยันดว้ ยเสียงหนักแนน่
วา่ ไม่เคยมีอะไรเกินเลย มากไปกวา่ จบั มอื ถือแขนกันตามธรรมดา

170/790

ดงั นัน้ เมอื่ ผ้ชู ายเลวคนน้ี ประกาศกรา้ วออกมากลางโรงพกั ด้วย
เรอ่ื งทไี่ มจ่ รงิ พทุ ธชาดจึงรู้สึกวา่ ไมย่ ตุ ธิ รรมกบั พส่ี าวของหล่อน เพราะ
คนท่ีจะเสียหายกับเร่อื งแบบน้ี ไม่ใช่อารัม หากแต่เปน็ ฝา่ ยผู้หญิง

คดิ อีกแง่หนึง่ ก็ดีเหมอื นกนั ที่อารัมเปดิ หน้ากากของตนเองออกมา
ใหเ้ หน็ กอ่ นท่ีพลอยบุษยจ์ ะตอ้ งเสียอะไรมากไปกวา่ น้ี นกึ แลว้ หล่อน
อยากจะใหพ้ ี่สาว มาได้ยนิ ไดฟ้ งั เรื่องราวทั้งหมดกบั หขู องตนเองเสียจรงิ
จะได้ตาสว่างเสยี ท.ี ..

พุทธชาดยืนยันไมถ่ อนแจง้ ความ แมว้ ่าจะได้รถคืนแลว้ ก็ตาม หล่อน
มีสิทธท์ิ ำเช่นนน้ั ได้อยา่ งเต็มที่ เพราะรถคนั นีจ้ ดทะเบยี นเอาไวเ้ ปน็ ช่อื ร่วม
สองคน คือหลอ่ นกับพส่ี าว อีกอยา่ ง หล่อนคิดว่าปลอ่ ยให้นอนในหอ้ งขงั
เสยี คืนสองคืน กน็ า่ จะสาสมดีแลว้ กับความร้ายกาจของอารมั เผ่อื วา่ จะได้
คิดอะไรข้นึ มาบา้ ง

ไมท่ นั ทหี่ ล่อนจะให้ปากคำกบั ตำรวจเสร็จเรยี บร้อย หญิงสาวคนหน่ึง
ก็ก้าวขน้ึ มาบนโรงพกั เพื่อประกันตัวอารัม

พุทธชาดต้องอา้ ปากค้างดว้ ยความตกตะลงึ เพราะผู้หญิงคนนี้ นา่ จะ
เปน็ คนสดุ ทา้ ยในโลกทม่ี าโผลบ่ นโรงพักได้

แมจ้ ะใสแ่ วน่ ตาดำเพื่ออำพรางหนา้ ไม่ให้ใครจำหล่อนได้ แต่
พุทธชาดจดจำโรส ผู้หญงิ หน้าตาสะสวย รปู ร่างแบบบาง ที่เป็นคูป่ รบั คน
สำคญั ของพ่สี าวได้ดี

171/790

...โรสจะมาทน่ี ี่ เพือ่ ประกนั ตวั อารัม ผู้ซงึ่ เป็นคนรักของพลอยบษุ ย์
ทำไม นอกเสียจากวา่ ...

“โรส..” อารมั ตะโกนเรียกอกี ฝ่าย นัยน์ตามปี ระกายแห่งความหวัง
“ชว่ ยผมดว้ ย..”

สุ้มเสยี งของอารมั ประกาศทกุ อย่างโจง่ แจง้ ไมเ่ หลืออะไรเอาไว้ให้คน
ฉลาดอยา่ งพุทธชาดไดเ้ ดาอกี ตอ่ ไป

มิน่าเล่า...โรสถงึ ได้จอ้ งทจ่ี ะทำลายพ่ีสาวของหล่อนทกุ คร้งั ท่ีมี
โอกาส...

“ปล่อยนะ” โรสสะบดั มอื ท่ีอารมั ย่ืนมาจับ พยายามพดู เสียงตำ่ อยใู่ น
ลำคอ “คณุ อยา่ ทำใหเ้ รอ่ื งอื้อฉาวออกไปถงึ หูนกั ขา่ วเด็ดขาด ถา้ ทำอยา่ ง
นั้น อยา่ หวังวา่ ฉันจะชว่ ยอะไรอกี เลย อยเู่ ฉยๆ แลว้ ฉนั จะจดั การทุกอย่าง
เอง..”

พทุ ธชาดมองเห็นดวงตาของอารมั ท่ีมองไปยงั โรส มปี ระกายของ
ความเคยี ดแคน้ อย่ใู นนั้น มันเหมือนกบั สัตว์ทีบ่ าดเจ็บ กำลงั มองผทู้ ี่
ทำร้ายมันอยา่ งเคยี ดแคน้

ตำรวจบอกกบั หล่อนวา่ ไม่สามารถจับกุมตัวของอารมั หรือคุมขงั เขา
ไดต้ อ่ ไป เพราะทางฝ่ายของหล่อนไดร้ ถของกลางคนื แล้ว และฝา่ ยนน้ั ได้
รบั อนุญาตให้ประกันตัว เร่อื งราวต่อจากนี้ไปคงเปน็ เร่ืองที่ต้องไปว่ากนั ตอ่
ในชน้ั ศาล

172/790

พทุ ธชาดจึงจำใจลงจากโรงพัก และมงุ่ หนา้ ไปบา้ นของยายทบ่ี างลำพู
ในขณะทอี่ ารมั กบั โรสกลับไปดว้ ยกนั ...

พทุ ธชาดกม้ ลงเก็บดอกปบี สขี าวนวล ทห่ี ลน่ เกล่ือนกลาดอยบู่ นพ้นื
โรยกรวดหน้าบ้าน ดอกปีบกลีบบางสง่ กลนิ่ หอมออ่ นๆ ตลบอบอวลไปทั่ว
บริเวณ

หญิงสาวกา้ วล่วงเข้าไปในตัวบ้านที่เงยี บสงัด ราวกับไม่มีชีวติ ใดอยู่
สรรพเสยี งจากถนนใหญ่ขา้ งนอก ดูเหมอื นกับจะห่างไกลออกไป ใน
ขณะทนี่ าฬิกาโบราณขา้ งฝาเรือน ซึ่งปกตจิ ะมีลกู ตุ้มแกวง่ ไกวอยตู่ ลอด
เวลานัน้ หยุดนิ่งเหมือนกับทสี่ ายลมรอบกายหยดุ รำเพย
พุทธชาดเหลือบมองไปท่ีนาฬิกาเรือนเก่าแก่น้นั กเ็ ห็นว่ามนั หยุดเดนิ
มาต้งั แต่เทยี่ งคืนของคนื ทผ่ี า่ นมาแล้ว ทกุ อยา่ งนงิ่ สนทิ เหมอื นกบั ไรก้ าล
เวลา
“บุษย.์ ..เจ๊บุษย.์ ..”
พทุ ธชาดสง่ เสยี งเรียกพสี่ าว ร้สู กึ ใจคอไมค่ อ่ ยดีสักเทา่ ใดนกั เมือ่ ไม่
มีเสยี งตอบกลับมา นอกจากเสยี งของตนเองทีส่ ะท้อนกอ้ งอยูภ่ ายในบา้ น...
“บุษย์...อยทู่ ไ่ี หน?”
หล่อนรอ้ งเรียกอีกครัง้ กบั สาวเทา้ ไปทางห้องด้านหลงั บ้านที่เปน็ ห้อง
นอนของยาย

173/790

“เจ.๊ ..อยใู่ นนั้นหรือเปลา่ ..”

พทุ ธชาดใชฝ้ า่ มือของหล่อนตบกบั บานประตูเสียงดงั ลน่ั หล่อนท้งั
เคาะทัง้ เขย่า เม่อื พบว่าประตูหอ้ งนอนของยายล่ันกลอนอยภู่ ายใน ซงึ่ นั่น
หมายความวา่ พ่สี าวของหล่อนนา่ จะยงั อย่ใู นนนั้

“...เปิดประตูหนอ่ ย...”

เหง่ือเม็ดเล็กๆ เร่ิมไหลซมึ ขน้ึ มาบนหน้าผากกลมมนของพุทธชาด
มอื ของหล่อนชื้นเหง่ือ แมว้ ่าอากาศในยามบา่ ยคล้อยจะไม่รอ้ นเทา่ ยามเชา้
ก็ตาม เสยี งกุกกักเบาๆ ภายในห้อง ทำให้พุทธชาดถอนหายใจยาวออกมา
ได้

เพราะบ้านทง้ั หลังเงียบสงัด หลอ่ นจงึ ไดย้ ินเสยี งฝเี ท้าแผว่ เบา ลาก
มาทางประตูห้อง ก่อนจะเปิดออกกวา้ ง

รอยยมิ้ ท่ีคลข่ี ยายของพทุ ธชาดหบุ ลงในทันใด เม่ือเหน็ หน้าพส่ี าวได้
ถนัด...ส่วนพี่สาวของหล่อนทเ่ี ปดิ ประตู และโผล่หน้าออกมานน้ั กต็ ก
ตะลงึ ใบหนา้ ซดี เผือดไปเช่นกัน

“ตายแลว้ เจ”๊

พุทธชาดเป็นฝ่ายตั้งตัวได้กอ่ น หลอ่ นไล่สายตามองพีส่ าวท่ียนื อยู่
ตรงหน้าข้ึนๆ ลงๆ ด้วยสายตาประหลาดใจ ท่ีเห็นพลอยบุษยย์ ังสวมเสอ้ื
ผา้ สมัยรัชกาลท่ี ๖ ซึง่ หลอ่ นใส่เพือ่ เดินแฟชนั่ โชวเ์ มอื่ วานน้ี

“ไปเอาชุดนี้มาใส่อีกทำไมกนั ”

174/790

แทนท่ีพี่สาวจะตอบคำถามของหล่อน กลบั ทำสายตาตื่นตระหนก
รอ้ งเสียงลน่ั วา่

“หลอ่ นเปน็ ใครกนั ? มาอยู่ทีน่ ไี่ ดอ้ ยา่ งไร?”

ตายละวา...

พุทธชาดกลืนน้ำลายลงคอดว้ ยความยากเยน็ ...ท่าทางพส่ี าวของฉนั
จะเพี้ยนไปเสียแลว้ ละมัง...จูๆ่ ก็หยบิ เอาเสอ้ื ผ้าโบราณมาสวม แถมทำทา่
จำหล่อนไม่ไดเ้ สยี อีก สำนวนพูดจากแ็ ปลกประหลาดไป..

แต่หากพทุ ธชาดจะสังเกตสักนดิ หลอ่ นจะเห็นวา่ ท่มี ุมดา้ นหนง่ึ ใน
หอ้ งนอนของยายนัน้ มีเส้อื ผา้ ชุดทเ่ี ปอ้ื นเลือดซง่ึ พลอยบุษยส์ วมเมือ่ วานน้ี
วางพาดอยอู่ ย่างเรียบร้อย และหากสงั เกตอกี สกั นิด หลอ่ นจะพบว่าเส้อื ที่
พ่ีสาวของหล่อนสวมน้ัน เป็นผา้ ปา่ นแขนกระบอกยาวแคข่ ้อศอกผา้ น่งุ เปน็
ซนิ่ ลวดลายแปลกตา

“เจ๊” พุทธชาดจบั แขนของพี่สาวเขย่าเบาๆ “เปน็ ยงั ไง...นี่ฉนั ไงละ่
...จำได้ไหม?”

หลอ่ นเปน็ พยาบาลห้องอบุ ัตเิ หตุฉกุ เฉนิ ได้เห็นคนไข้ท่ีได้รบั
อบุ ตั ิเหตศุ รี ษะกระทบกระเทือนมากม็ ากตอ่ มาก

ในรายทีเ่ กิดอุบตั ิเหตรุ ุนแรง ผู้ปว่ ยมกั จะหมดสตไิ ม่ร้ตู ัวไปเลย แต่
รายที่ไดร้ ับความกระทบกระเทอื นไมร่ นุ แรงมาก หลงั จากกลับบ้านไปแล้ว

175/790

ผู้ปว่ ยอาจเกดิ อาการสบั สน หลงลืมเหตุการณ์หรอื เรื่องราวบางอยา่ งได้ แต่
เมอ่ื เวลาผา่ นไป ความทรงจำต่างๆ ก็จะค่อยกลับคนื มา

อาการหลงลมื ที่เกิดข้ึนในผูป้ ่วยอุบัติเหตุทางสมอง มักจะเป็นอาการ
ลมื เรอื่ งราวใหม่ๆ ที่เพงิ่ เกิดขึ้นมากกวา่ สว่ นความทรงจำระยะยาว
ประเภททีว่ ่า เปน็ ใคร ช่ืออะไร อยู่ท่ีไหน มักไม่ค่อยเกดิ ขึน้

กรณอี ย่างพ่สี าวของหล่อน พทุ ธชาดนั้นไม่เคยเหน็ มาก่อนเลย
ทำไมพี่สาวจึงจำหลอ่ นไมไ่ ด?้ และทำไมจู่ๆ พี่สาวของหล่อน จงึ ลกุ
ข้นึ มาแต่งกายด้วยเครอื่ งแต่งกายย้อนยุคแบบนัน้ ...
เม่ือวานตอนทีค่ ยุ กับหมอบุญญนติ ย์ นายแพทย์หนมุ่ บอกหล่อนวา่
อาการสบั สนของผปู้ ่วยทีไ่ ดร้ ับอบุ ตั ิเหตุสมองนน้ั ในบางคน อาจจะเกดิ ขึ้น
หลงั จากอุบัติเหตไุ ดถ้ งึ ๔๘ ชั่วโมง โดยไมจ่ ำเปน็ ตอ้ งมีอาการในทนั ที
ทนั ใด และอาการสบั สนในบางราย อาจจะเปน็ รปู แบบท่ีแปลกๆ ไม่
เหมือนกับท่ใี นตำราเขียนเอาไวก้ ็ได้ ซึ่งพี่สาวของหล่อนอาจจะเปน็ กรณี
แบบน้ัน
“จำไม่ได.้ ..หลอ่ นเป็นใครกนั มาอยู่ทบี่ า้ นของฉันไดอ้ ย่างไร?”
เอาละสฉิ ัน...
พทุ ธชาดกุมขมับ เม่อื อกี ฝ่ายเร่มิ สง่ เสียงโวยวาย
“แหวน...แหวน...อยูท่ ไี่ หน ผู้หญิงคนนี้เปน็ ใครกัน ปลอ่ ยให้เข้ามา
ในบา้ นเราไดอ้ ย่างไร? แหวน...พแี่ หวน...”

176/790

“เจ๊” พุทธชาดเขย่าแขนของอกี ฝ่ายแรงขึน้ “แหวนเหวินท่ไี หน...ฉัน
ไงละ่ เพิง้ ไง จำไมไ่ ดห้ รอื ?”

“ปล่อยนะ”
พส่ี าวของหลอ่ นสะบดั แขน พลางก้าวออกจากห้องนอนด้วยกริ ยิ า
ร้อนรน
“แหวน...แหวน..”
หล่อนเดินออกไปทางห้องโถงกลาง ที่ย่ืนออกไปเปน็ มขุ หนา้ บ้าน
ร้องเรียกชื่อแปลกๆ ไปตลอดทาง
“ยาย..คณุ ยายเจ้าขา...ปนื ...นายปนื แหวน...ไปไหนกนั หมด...”
พุทธชาดรีบวิง่ ตามหลงั พีส่ าวออกไป ในใจครุ่นคดิ ดว้ ยความวุ่นวาย
สบั สนว่า จะทำอย่างไรดี ยังไม่ทันหายกลมุ้ ใจจากเร่ืองรถหาย กต็ ้องมา
ปวดหวั กับพลอยบุษย์ ท่ีลุกข้ึนมาทำทา่ ทำทางแปลกประหลาดแบบนี้
หล่อนมองหญิงสาว ท่ียืนควะคว้างอยกู่ ลางห้องโถง ดว้ ยความรู้สกึ
หนักใจ พ่ีสาวของหลอ่ นทำทา่ ตกตะลงึ เหลยี วมองไปรอบกายด้วยสายตา
ตระหนก
“อะไร...นี่...ทีไ่ หน?”
เสยี งทล่ี อดออกมาจากริมฝีปากของพีส่ าวสน่ั เครือ
“...บา้ นของยายไง...”

177/790

พทุ ธชาดเดนิ เข้าไปจับมือเยน็ เฉียบของพส่ี าวเอาไว้จนแนน่ รสู้ กึ
ประหลาดใจข้นึ มาบ้าง เมอื่ ไดก้ ลิน่ คล้ายดอกไมไ้ ทยหอมเยน็ จากเสอื้ ทพี่ ี่
สาวสวมกรนุ่ ข้ึนมาแตะจมูก..พลอยบุษยไ์ ม่เคยใชน้ ำ้ หอมกลนิ่ นม้ี าก่อน
สงสัยอาจจะเป็นน้ำอบหรอื น้ำปรงุ ของยายท่ีพส่ี าวไปพบเข้า กเ็ ลยเอามา
พรมใส่เสือ้ เสียละมงั

“บา้ นยาย...ใชส่ .ิ ..แตไ่ มใ่ ช่...”
พทุ ธชาดมองพีส่ าวที่เขา่ อ่อนทรุดลงไปกองอย่กู ับพ้ืนหอ้ ง ดว้ ยความ
สงสาร หลอ่ นรบี เขา้ ไปประคองใหอ้ ีกฝ่ายลกุ ขน้ึ มานั่งบนเกา้ อรี้ บั แขกตวั
โปรดของยาย แล้วบอกด้วยเสียงแผ่วเบาวา่
“ใจเยน็ ๆ...ตั้งสติให้ดี ไมม่ ีอะไรนะ...นีบ่ ้านของเรา บ้านของยายไง
พ่บี ษุ ย.์ ..”
“ยาย...คณุ ยายเจ้าขา”
พส่ี าวของหลอ่ นหนั กลับไปกลบั มา และรอ้ งเรยี กหายาย ดว้ ย
สรรพนามท่ีไม่เคยเรยี กมากอ่ น
“ใครทำอะไรกับบ้านของยาย...ทำไมหอ้ ง ขา้ วของในห้องจงึ ได้
เปลย่ี นแปลงไปเช่นนี้ ก็เมอื่ ครู่ ฉนั ยงั คุยกบั ยายในหอ้ งเหลย่ี มอยเู่ ลย
ยายจะออกไปทำบุญทีว่ ดั สังเวชฯ...แลว้ เก้าอี้ บา้ นชอ่ งทำไมจึงเปลยี่ นไป...”
“เจอยายแล้วเหรอ”

178/790

พุทธชาดไดย้ ินดงั น้ัน กพ็ ลอยต่ืนเตน้ ไปดว้ ย เลยลมื เรอ่ื งทพ่ี ลอย-
บุษยพ์ ดู จาอะไรแปลกๆ ไปเสียสนทิ พีส่ าวของหล่อนหนั มาถามอกี วา่

“กย็ ายอยู่ท่นี ี่ ไม่ไดห้ ายไปไหนสักหนอ่ ย...หลอ่ นน่นั ละ เป็นใคร มา
แตไ่ หน? เหตุใดจึงแต่งกายราวกับนางละครเชน่ นี้ มาอยใู่ นบา้ นคุณยาย
ฉันไดอ้ ยา่ งไรกัน?”

เป็นอันว่า พลอยบษุ ยย์ ังสับสนอยเู่ หมือนเดิม...พุทธชาดเกาศีรษะ
แกรกๆ พยายามนกึ เรียบเรียงวา่ จะเร่ิมต้นทำอะไรตอ่ ไป...

ตอนท่ีทำงานอยู่ในโรงพยาบาล หล่อนเรยี นมาวา่ เมือ่ พบผู้ป่วยเกดิ
ภาวะสับสน พยาบาลอย่างหล่อนควรต้องประเมินผู้ปว่ ยกอ่ นว่าสบั สนจรงิ
หรือไม่ ด้วยคำถามงา่ ยๆ เกย่ี วกบั เวลา สถานท่แี ละบุคคล

ดงั นน้ั หล่อนจึงทดลองถามพ่ีสาวว่า
“บษุ ย์ พ่บี ษุ ย์ ใจเยน็ ๆ นะ...อย่าเพิ่งคิดอะไรวุ่นวายไป....ตอบคำ
ถามฉันมาก่อนสวิ ่า ทนี่ ที่ ่ไี หน? แล้วก็ วันน้เี ปน็ วันท่เี ทา่ ไหร่ เดอื นอะไร ปี
อะไร?”
พส่ี าวของหล่อนเหลือบตากลมโตขึ้นมอง ทา่ ทางไม่เข้าใจว่าหล่อน
อยากรเู้ รอื่ งพวกนน้ั ไปทำไม หากกต็ อบแต่โดยดี
“ทน่ี บี่ ้านคุณยายของฉนั ถนนพระอาทติ ย์ แขวงบางลำพู สว่ นวันนกี้ ็
๓๐ ตลุ าคมอย่างไรเลา่ ...”
“เฮ้อ...” พทุ ธชาดถอนหายใจอย่างโลง่ อก...

179/790

ค่อยยงั ช่ัว...ถึงแมภ้ าษาที่พสี่ าวของหลอ่ นตอบ จะฟงั ดูแปลกหูไปสกั
หน่อย หากเนอ้ื ความท่ีตอบออกมาน้ัน ยงั พอจะรบั ได้อยู่ เพราะตอบได้
ถกู ตอ้ งทุกประการ แสดงว่าถงึ จะเพย้ี น แต่พลอยบุษย์กไ็ ม่ได้เพ้ียนไปมาก
นัก

แตเ่ ม่ือพสี่ าวของหลอ่ นตอบตอ่ ไป กลับทำใหพ้ ุทธชาดถึงกับตา
เหลือก

“วันท่ี ๓๐ ตลุ าคม ร.ศ. ๑๔๐ ปีที่ ๑๑ แผน่ ดนิ ในหลวงพระองคท์ ่ี
หก...”

“เฮ้ย บุษย.์ ..” เสียงของผเู้ ปน็ น้องสาวสน่ั เครอื “เจ๊ ...ฉนั ไมเ่ ลน่ ด้วย
นะ พูดอะไรแปลกๆ แบบนน้ั ฉนั กลวั นะเจ๊...รอศง รอศอ อะไรกัน...”

ตายละวา...หรอื พ่ฉี นั จะผเี ขา้ เลยพูดเหมือนกบั เป็นคนโบราณอยา่ ง
น้นั ยง่ิ บ้านของยายเปน็ บ้านเกา่ อายเุ ป็นรอ้ ยปีแบบนีด้ ้วย...

ถงึ จะเปน็ พยาบาล เคยชินกบั คนเจบ็ คนตาย มานักตอ่ นัก แต่
หล่อนกก็ ลัวผีเหมอื นกนั นีน่ า...กผ็ ีกบั คนตายไม่ใชเ่ รื่องเดียวกนั เสียหนอ่ ย

“จะให้ถูกฉนั กต็ ้องวา่ พระพทุ ธศักราช ๒๔๖๔ อย่างไรเล่า...”

“พทุ ธศักราช ๒๔๖๔”

พทุ ธชาดทวนคำตอบของอกี ฝ่าย กับทำท่าเหมอื นอยากเปน็ ลมข้นึ มา

“เจ.๊ ..นีม่ นั พ.ศ. ๒๕๔๖ นะ...แลว้ กไ็ มใ่ ช่สมัยรชั กาลท่ีหกดว้ ย...”

180/790

พส่ี าวของหล่อนชักจะยงั ไงๆ อยนู่ ะ...สติส่วนลึกสดุ บอกกบั
หล่อน...แม้จะพยายามหาเหตุผลตา่ งๆ นานามาอธบิ าย แต่อะไรบางอยา่ ง
บอกหลอ่ นวา่ พลอยบุษยไ์ มไ่ ดโ้ กหก

ง้ันก็...ผเี ข้าแนแ่ ล้ว...

พุทธชาดไม่สามารถหาคำตอบอ่ืนได้ นอกจากสง่ิ ทีห่ ลอ่ นนึกกลวั อยู่
ในใจ

“หล่อนต้องเสียสติไปแลว้ เปน็ แน.่ ..”

อีกฝ่ายยงั คงพดู ต่อไปฉอดๆ เหมือนกับนึกสนกุ ข้นึ มา เม่ือเห็นอีก
ฝา่ ยทำทา่ ทางหวาดกลวั และเรม่ิ เปน็ ฝ่ายถามข้นึ มาบ้างว่า

“ถามแตฉ่ นั ...แล้วตวั หล่อนล่ะ เป็นใครมาจากไหน? มาอยเู่ รือนของ
คุณยายฉนั ได้อย่างไร?”

“อยา่ บอกนะวา่ จำฉนั ไม่ได้...ฉนั เพ้ิงไงละ่ ...น้องสาวของเจน๊ ่ะ...”
พุทธชาดตอบ พลางยกมอื ข้นึ จับสายสรอ้ ยห้อยพระ ที่สวมติดคออยู่
ตลอดเวลา...ทา่ ทางจะผเี ขา้ จริงเสยี แล้ว..

พส่ี าวของหล่อนอาจจะไมไ่ ดส้ บั สน แต่ถูกผีเข้าสิงเสียมากกว่า...

“ฉนั ไม่มพี ี่สาว ไมม่ ีนอ้ งสาว...” พ่ีสาวของหลอ่ นว่า

“อีกคำถามนะเจ.๊ ..”

181/790

พทุ ธชาดถอยหลงั ไปจนตดิ ตู้กระจกขา้ งประตูหอ้ ง ซึ่งยายเอาไวใ้ ส่
ขา้ วของกระจกุ กระจกิ รวมทัง้ รปู ถา่ ยเกา่ ๆ ตัง้ แตส่ มยั ทห่ี ลอ่ นและพี่สาวยงั
เปน็ เดก็ ก็ใส่กรอบเอาไว้ในนัน้ ด้วย

“เจ๊...จำไดไ้ หมวา่ เจ๊ชื่ออะไร?”

ถามออกไปแลว้ พุทธชาดก็ได้แตก่ ลน้ั หายใจ เพื่อรอฟังคำตอบ
สุดท้ายจากสตรีที่น่งั อยู่ตรงหน้า...

๑๒

“บุษราคมั ...”
“ฉันชื่อ บษุ ราคมั ...”
พสี่ าวของหล่อน ตอบหลอ่ นว่าชือ่ บษุ ราคัม...เปน็ อนั วา่ พลอยบุษย์
เพย้ี นไปแลว้ อย่างแนน่ อน พุทธชาดสรปุ
หากพ่ีสาวมีความสับสนอะไรบางอย่างในสมองจริง อย่างท่หี ล่อน
นึกสงสัย แลว้ พลอยบษุ ยไ์ ปเอาชื่อโบราณนม้ี าจากท่ไี หน? พทุ ธชาดแน่ใจ
วา่ ท้งั หล่อนและพ่ีสาวไม่เคยมีเพอ่ื นช่ือ ‘บุษราคัม’ แน่นอน
“บุษราคมั ...เจไ๊ ปเอาชื่อน้ีมาจากท่ีไหนกัน?”
“หลอ่ นตอ้ งเป็นบ้า หรือไม่ก็เสียสติไปแล้วเปน็ แน”่ พ่สี าวหล่อนมอง
มายังหล่อนดว้ ยสายตาไมไ่ วใ้ จ “กช็ อ่ื นี้ เสดจ็ ในกรมฯ ประทานมาใหฉ้ นั
ต้งั แตเ่ กดิ แลว้ จะว่าฉันไปเอามาจากไหน...”
หนง่ึ ...สอง...สาม...
พุทธชาดพยายามนับหนง่ึ ถงึ สิบอยภู่ ายในใจ เพือ่ ตัง้ สติว่าจะทำ
อย่างไรกบั พสี่ าวของหลอ่ นตอ่ ไป

183/790

หมอ...ต้องพาไปหาหมอ..

อนุสติส่วนลกึ ท่ีสุด บอกกับพุทธชาดว่าอยา่ งนนั้ ต้องพาพลอยบุษย์
กลบั ไปศิรริ าช เพอ่ื หาหมอบญุ ญนิตย์ ศัลยแพทยท์ ่ีเย็บแผลศรี ษะแตกให้
บางทนี ่อี าจจะเปน็ ผลพวงมาจากการที่สมองของพลอยบุษย์ได้รับความ
กระทบกระเทอื น

“ไมเ่ อาละ”

เสียงอีกฝ่ายหน่ึง เอย่ ทำลายความเงยี บขึน้ มา

“เสยี เวลาเจรจากับเธอมามากแลว้ ฉันสงสยั เหลอื เกิน วา่ เกิดอะไรข้นึ
กบั เรอื นของยาย แลว้ ยายของฉนั ไปอยเู่ สยี ท่ีไหน...หล่อนเอายายของฉนั
ไปซอ่ นไว้ที่ไหน?”

“ฉนั ก็อยากรเู้ หมอื นกันนัน่ ละ วา่ ยายหายไปไหน?”

พทุ ธชาดทำเสยี งอบุ อบิ ในลำคอ ในขณะทพ่ี ส่ี าวของหล่อนลกุ ขนึ้ มา
จากเก้าอี้ และเปดิ ประตหู อ้ งโถงกลางออกไปส่สู วนทางดา้ นหน้าของตัว
บา้ น..

“ตายจรงิ ..” พุทธชาดเหน็ พ่ีสาวของหล่อนชะงกั พร้อมกับยกมือทง้ั
สองขา้ งขน้ึ อุดปากแนน่ สีหนา้ ตนื่ ตะลงึ รอ้ งวา่ “เกดิ อะไรข้นึ ?”

พทุ ธชาดขมวดคว้ิ พลางชะโงกหนา้ ขา้ มไหลพ่ ี่สาว เพือ่ มองว่ามีอะไร
ผดิ ปกติเกิดขนึ้ ในสวนบ้านยาย หากไม่พบว่ามอี ะไรที่ผดิ ปกตไิ ปจากเดมิ ที่
เคยเหน็

184/790

“ไมเ่ หน็ มอี ะไรเลย” คนเป็นน้องสาวขมวดคิว้

“เขามอของคณุ ยายหายไปไหน...แล้ว...” พสี่ าวหนั มามองหล่อนด้วย
สหี น้าที่ซีดเผอื ดไม่มสี เี ลือด หล่อนเห็นพส่ี าวมองตน้ ปีบใหญ่ข้นึ ๆลงๆ
ดว้ ยนยั นต์ ามแี ววประหวนั่

“แลว้ ...แค่คนื เดยี ว....ทำไมตน้ ปบี ใหญ่โตข้ึนมาไดถ้ งึ เพียงนี้...”

พุทธชาดแตะมอื เขา้ กับขอ้ ศอกของพสี่ าว ด้วยความรู้สกึ ออ่ นใจ
เพียงแคค่ นื เดียว พี่สาวของหลอ่ นเปล่ยี นไปมากมาย กลายเป็นใครอีกคน
ทห่ี ล่อนไมเ่ คยรจู้ ักมาก่อน

“สงบสติอารมณห์ นอ่ ย...ใจเยน็ ๆ...”

หล่อนพยายามปลอบ โดยที่ไมร่ วู้ ่าประโยคปลอบใจนั้น หล่อน
ปลอบพี่สาว หรือปลอบตนเองแน่

พส่ี าวของหลอ่ นสะบดั แขนออกจากการเกาะกุม ถอยหลงั ไปสองสาม
กา้ ว แลว้ ถามหลอ่ นดว้ ยเสยี งสน่ั เครือวา่

“ชว่ ยบอกฉนั อีกทีสหิ ลอ่ น ว่าเวลาน้ี เป็นปีพระพทุ ธศกั ราชใดแน่?
แลว้ เป็นแผน่ ดนิ ของในหลวงรัชกาลใด? ใช่รัตนโกสนิ ทร์หรือไม?่ ”

พทุ ธชาดไม่มขี ้อสงสัยใดอกี แล้ว สมองของพลอยบุษย์ตอ้ งมีความ
ผดิ ปกติแน่นอน หากหล่อนก็พยายามสงบใจ และตอบพสี่ าวไปแต่โดยดี

“พุทธศักราช ๒๕๔๖ แผ่นดนิ พระบาทสมเด็จพระเจา้ อยู่หัวภมู ิพล
อดลุ ยเดช รชั กาลทเี่ ก้า แห่งราชวงศจ์ ักรี...”

185/790

“อะ...อะไรนะ?...”

พลอยบษุ ยห์ นา้ ซีดเหมือนจะเป็นลม...หล่อนทรดุ กายลงนั่งพบั เพยี บ
กบั พน้ื ระเบียงหนา้ ห้องโถงแปดเหลยี่ ม ฟบุ ใบหน้ากับฝา่ มือทง้ั สองขา้ งและ
เร่ิมร้องไหอ้ อกมาเงียบๆ

“เปน็ ไปไมไ่ ด้...ฉันมาอยทู่ ี่นไี่ ดอ้ ยา่ งไรกัน? ฉันฝันไปใช่ไหม? หลอ่ น
ชว่ ยบอกฉนั หนอ่ ย”

“เปลา่ ...” พุทธชาดน่วิ หนา้ “กต็ ืน่ อยู่ชัดๆ”

“คณุ ยายจะออกไปทำบญุ ทว่ี ดั สังเวชฯ ฉันรอพี่แหวนในห้องยาย
แลว้ เผลอฟุบหลับไป...จนหล่อนมาเคาะประตูเรยี กน่ันละ...”

“ใจเย็นนะเจ๊...”

“อย่ามาเรียกฉนั วา่ เจ๊นะ” พลอยบุษย์ตวาดเสียงเขม้ “คำวา่ เจน๊ ่ะ
พวกเจก๊ พวกจนี สามเพ็งใช้เรยี กกนั ฉันไม่ใชเ่ จ๊กจนี อยา่ มาใช้คำเช่นน้ีกับ
ฉนั อีกอยา่ ง...ฉนั ไมม่ ีน้องสาวท่ีไหนด้วย นอกจากแม่ระเบยี บ...แต่น่นั ก็
นอ้ งต่างมารดา”

พทุ ธชาดนง่ั ลงขา้ งพี่สาว ทั้งที่เริม่ รู้สกึ สะดดุ ใจกับสิ่งท่ีพลอยบุษยเ์ ลา่
หากหล่อนกพ็ ยายามปลอบใจ เพ่ือใหอ้ กี ฝ่ายคลายความรสู้ กึ สับสนในใจ

“ไม่เปน็ ไรนะ...จำอะไรไมไ่ ดก้ ็ไม่ต้องตกใจ เดยี๋ วไปหาหมอกนั ดี
กว่า...ปวดหัวหรอื เปลา่ ? ปวดแผลมากไหม?”

186/790

อีกฝ่ายส่ายหนา้ อย่างออ่ นแรง หากลุกขน้ึ ตามแรงดึงของพทุ ธชาด
อย่างว่าง่าย

“ไปเปลี่ยนเสือ้ กนั กอ่ นนะ ออกไปแบบน้ี ประเดี๋ยวใครๆ พากนั
หัวเราะเอา...”

“ยคุ นี้ เขาไมแ่ ตง่ ตวั เชน่ นี้กนั แล้วร?ึ ” พส่ี าวหล่อนถาม ด้วยนำ้ เสยี ง
ที่ยังส่นั พลางกม้ ลงมองเสือ้ ผ้าท่ีสวมใสอ่ ยู่

“แตง่ อยา่ งน้ีกเ็ ชยระเบิดสจิ ๊ะ” พุทธชาดหวั เราะออกมาเบาๆ ท้งั ทหี่ วั
คิ้วยังขมวดม่นุ แม้ปากจะตอบพ่ีสาวไป หากภายในใจของหล่อนคร่นุ คดิ
อยูม่ ิวายวา่ จะเริม่ ตน้ เล่าให้หมอบุญญนิตยฟ์ ังอย่างไรก่อนด.ี ..

พสี่ าวของหล่อนแต่งตัวด้วยท่าทางขัดเขิน ทำเหมอื นไมเ่ คยสวม
กางเกงยีนกบั เสื้อแขนยาวสีขาวตัวหลวมโคร่งมากอ่ น ทัง้ ทเี่ ครื่องแต่งกาย
ชดุ ดงั กลา่ ว เป็นเครอื่ งแต่งกายทพ่ี ลอยบุษยโ์ ปรดปรานพุทธชาดตอ้ งช่วย
รูดซปิ และติดกระดุมให้ เหมอื นพ่ีสาวหล่อนเปน็ เด็ก

“แตง่ แบบน้ี เดนิ เหนิ ไมถ่ นัดเลย กางเกงรัดเสียแนน่ จนฉนั จะ
เป็นลม”

พสี่ าวของหล่อนบ่นพมึ พำ แล้วเดินตามหลงั หล่อนออกไปจากห้อง
นอน ด้วยท่าทางเก้งกา้ งไมถ่ นัด

187/790

พุทธชาดลอ็ กประตูบ้าน แล้วจงู มือใหพ้ ่ีสาวเดินไปทถ่ี นนใหญ่
หลอ่ นสังเกตเหน็ พลอยบุษยแ์ หงนคอมองโนน่ นี่ตลอดเวลา เหมือนกับไม่
เคยเห็นตกึ รามบ้านชอ่ งแถวน้มี ากอ่ น

“เปลยี่ นไปมาก...”
หลอ่ นได้ยนิ พส่ี าวพึมพำเบาๆ ในลำคอ
“อะไรนะ เจ?๊ ” หล่อนชะโงกหน้าถาม
“ฉนั บอกแล้วไงว่าอย่าเรยี กฉันว่าเจ๊ ฉนั ไม่ชอบ” ดนุ อ้ งสาวเสร็จ
พลอยบุษยก์ เ็ ลา่ ต่อไปว่า “ฉนั ว่า บางลำพเู ปลีย่ นไปมาก...บา้ นหายไปหลาย
หลัง ตรงโน้นเคยเปน็ บ้านคณุ พระดรุ ิยประณีต ตอนนก้ี ไ็ มม่ แี ล้ว... อากาศ
รึกแ็ สนจะอดึ อดั หายใจไม่สะดวก” พ่สี าวของหลอ่ นตอบ นยั น์ตามีแวว
ประหวัน่ พรน่ั พรงึ “ฉันต่นื แลว้ จะเล่าให้ยายฟัง วา่ ฝนั เห็นบางลำพใู น
อนาคต...”
เฮอ้ ..
พุทธชาดสะดุดกกึ ..
เหน็ ทำท่าทางเหมอื นจะดีขึ้นมาหนอ่ ย ทีไ่ หนได้...สงสัยตอนน้ีพสี่ าว
หล่อนคงคิดว่ากำลงั ฝันอยู่
ด้วยความอดรนทนไมไ่ ด้ พทุ ธชาดเลยหนั ไปหยกิ แขนพส่ี าว จนอีก
ฝ่ายสะดงุ้ โหยงและร้องโอ๊ยออกมาดังล่ัน
“นี่เจ๊...นีถ่ นนพระอาทติ ย์ บางลำพจู ริงๆ นะ ไม่ไดฝ้ นั ไปซะหนอ่ ย”

188/790

พส่ี าวหล่อนทำหน้างง ขณะยกมือขึ้นลบู แขนท่ีถกู หล่อนหยกิ ปอ้ ยๆ
ทา่ ทางนา่ สงสาร หากพุทธชาดไม่ยอมปล่อยให้พส่ี าวยนื งงอยตู่ รงนั้น
หลอ่ นลากใหพ้ ลอยบษุ ย์เดนิ เรว็ ขึน้

พสี่ าวของหลอ่ นชะงกั กึกอกี ครงั้ เม่ือออกจากซอยมาสถู่ นนใหญ่
“วา้ ย...”
พลอยบษุ ย์ร้องเสยี งดงั จนผคู้ นทีเ่ ดนิ สวนไปมาหันมามอง
“อะไรอกี ล่ะ” พุทธชาดจบั มอื พีส่ าวเอาไว้แน่น ไม่ยอมให้อกี ฝ่าย
สะบดั หลุด ยงิ่ เพ้ียนแบบนี้ ขืนปล่อยมอื แลว้ วง่ิ หนหี ายไปไหน หล่อนได้
ปวดหวั อกี รอบ
“รถยนต์เต็มไปหมด...แลว้ รถมา้ รถเจก๊ หายไปไหน?...”
“อู๊ย เจ.๊ ..” พทุ ธชาดตอบดว้ ยความอดทน ดนี ะท่ีหล่อนเปน็ คนชอบ
อา่ นหนังสือประวตั ศิ าสตร์ กเ็ ลยพอจะตอบคำถามพสี่ าวได้ “ไปอยเู่ สยี
ทไ่ี หนมาคะ...รถมา้ รถเจ๊กนะ่ เลกิ ไปหมดต้ังแต่หลงั สงครามโลกคร้ังทส่ี อง
แล้ว...”
หากคำตอบทหี่ ลอ่ นตอบไป นอกจากจะไมท่ ำใหพ้ ส่ี าวของหล่อน
เขา้ ใจอะไรมากขน้ึ แล้ว ยงั ทำให้อกี ฝา่ ยทำตาโตข้ึนมากกวา่ เกา่
“หลอ่ นว่าอะไรนะ? “พลอยบุษยจ์ บั แขนของหล่อนเขยา่ “หล่อนว่า
สงครามโลกครง้ั ทสี่ อง?...มีสงครามใหญค่ รัง้ ที่สองด้วยร?ึ แคส่ งครามหน
เดยี ว บ้านเมอื งกจ็ นกรอบยำ่ แย่ไปแลว้ ...”

189/790

“โอย...ฉันปวดหวั ไมพ่ ดู ดว้ ยแลว้ ละ” คราวน้ีพุทธชาดยกมอื ยอม
แพ้ พอดกี บั รถแท็กซคี่ นั หนึง่ หยุดรบั พอดี หล่อนจึงเปดิ ประตตู อนหลงั
ดนั ใหพ้ ลอยบุษยก์ ้าวข้ึนไปนง่ั ตวั ของหล่อนตามเข้าไปและบอกกับคนขับ
รถวา่ “ไปโรงพยาบาลศริ ริ าชคะ่ ลุง...”

ตลอดทางที่ไปโรงพยาบาล พทุ ธชาดลอบสังเกตพส่ี าวอย่างใกลช้ ดิ
อะไรบางอย่างบอกกับหล่อนว่า พลอยบษุ ยไ์ ม่ได้แกลง้

ทา่ ทางทห่ี ลอ่ นมองบา้ นเรอื น และตึกรามสองขา้ งถนนราชดำเนนิ นน้ั
เตม็ ไปดว้ ยความตนื่ ตะลึง โดยเฉพาะเมอื่ ขา้ มสะพานพระปน่ิ เกลา้ ไปฝัง่
ธนบุรีนัน้ พ่สี าวของหลอ่ นถงึ กบั ผุดลกุ จนศีรษะกระแทกหลงั คารถ

ทา่ ทางของพลอยบษุ ยต์ ื่นเต้น จนพทุ ธชาดรู้สึกอายลุงคนขับขนึ้ มา
จงึ กระซบิ บอกให้พีส่ าวนงั่ นิ่งๆ

“กฉ็ นั ไม่เคยเหน็ นี.่ ..มสี ะพานนแี้ ตเ่ ม่อื ใดกัน...สะดวกเหลือเกนิ ไม่
ตอ้ งลงเรอื แจวอย่างตะกอ่ น...สมยั ฉนั คนจะขา้ มไปฟากขา้ งโน้น ตอ้ งลงเรือ
สถานเดยี ว”

พส่ี าวหล่อนหันมากระซบิ กระซาบ นยั น์ตาท่ีมแี ววประหว่ันกลบั มี
ความอยากรขู้ ้นึ มาทดแทน มอื ข้างหนึ่งคลำศีรษะท่กี ระแทกกับหลงั คารถ
เมื่อสกั ครู่

รถแทก็ ซ่คี ันกลางเก่ากลางใหม่ ว่ิงเล้ยี วเข้าไปทางถนนอรณุ -อมั ริ
นทร์ ขา้ มสะพานลอย กอ่ นจะมาหยดุ อย่ทู ตี่ ึกของโรงพยาบาลศิรริ าช

190/790

“หา้ สิบบาทครบั ”

ลงุ คนขบั รถมองมิเตอร์ แล้วหันมาบอก พทุ ธชาดควักเงนิ ออกมาจาก
กระเป๋า และจ่ายให้กบั ลงุ คนขับไป ขณะท่ีพลอยบษุ ย์ทำตาโตราว กบั ไข่
ห่าน

“ตายจริง...หลอ่ นรวยมากสนิ ะ..”

“อะไรเจ”๊ พุทธชาดเรม่ิ รสู้ กึ ชิน กับอาการแปลกๆ ของพส่ี าวข้ึนมา
บ้างแลว้ “แค่หา้ สิบบาทเอง...”

“หา้ สบิ บาท...” พส่ี าวของหล่อนสง่ เสยี งสงู ราวกับวา่ ส่งิ ที่หล่อนพดู
เปน็ เร่อื งแปลกประหลาด “หล่อนวา่ คา่ จา้ งรถต้งั หา้ สบิ บาทเชียวร?ึ ...ตาย
ละ่ หล่อน...เงนิ ขนาดน้ี ซอื้ ท่ีดินแถบบางกะปิได้ทงั้ แปลงเลยเชียวหนา...”

“ถึงแล้ว” พทุ ธชาดตดั บท เพราะเริม่ รูส้ กึ ปวดหัวข้นึ มาบา้ ง หลอ่ นจึง
เปดิ ประตรู ถแลว้ ลากพส่ี าวใหต้ ามลงมา พรอ้ มกับหน้าแดงเพราะอายทีล่ ุง
คนขบั แท็กซห่ี ัวเราะขนั

“พสี่ าวแกเสยี สติรึคณุ คนบา้ กอ็ ย่างน้ีละนะ อย่าไปถอื สาแกเลย” ลุง
คนขบั ว่า กอ่ นจะออกรถไป

“เข้าไปเหอะ...” พทุ ธชาดดันหลังพ่สี าว ให้เดินเข้าไปในโรงพยาบาล

“หล่อนวา่ โรงพยาบาลนีช่ ื่ออะไรนะ?” พีส่ าวหลอ่ นทำท่างง

“ศริ ิราชไงเจ๊ โอ๊ย...” พทุ ธชาดถอนหายใจ “ฉนั ไม่ตอบแล้วนะ เจ๊
ถามฉนั เสยี อย่างกับวา่ หลุดออกมาจากอดีตอยา่ งน้นั ละ...”

191/790

“ฉันเพิ่งมาเยบ็ แผลหวั แตกทน่ี ่ี เมอ่ื วานนเี้ อง” พลอยบุษย์เงยหน้า
ข้ึนมองตกึ สงู รอบกายดว้ ยสายตาตะลึง

“ใชแ่ ลว้ ” พทุ ธชาดคอ่ ยรู้สกึ ดีข้ึนมาบา้ ง...ถึงจะเพยี้ นไป แต่พส่ี าวฉัน
ก็เรม่ิ จะจำอะไรได้บา้ งแลว้ ละ...

แต่แล้วประโยคต่อไปทีพ่ ลอยบุษยพ์ มึ พำกับตนเอง กลบั ทำให้
พุทธชาดอ้าปากค้าง

“แตท่ ำไม...ชัว่ วนั เดยี ว จึงมตี กึ รามผุดขน้ึ มามากมายถงึ เพียงน.้ี ..
เรือนแถว ตกึ วกิ ตอเรีย หายไปไหนหมด...”

นกึ ว่าจะดแี ล้วเชียว...ท่ีไหนได้ หลอกใหฉ้ นั ดีใจอกี แล้ว...พทุ ธชาด
ค้อนพ่ีสาววงใหญ่

ส่งพ่ีสาวเข้าห้องทำแผลไปได้ พุทธชาดก็ค่อยโล่งใจ หล่อนน่งั รอ
พ่สี าวท่ีเกา้ อ้หี น้าห้อง แทนที่จะเขา้ ไปอยู่ดว้ ย

พทุ ธชาดรู้สกึ ว่า ไมก่ ี่วันมานี้ มเี รื่องเกดิ ข้นึ มากมายเหลือเกิน ไม่
แปลกอะไร ทพี่ สี่ าวของหล่อนจะรบั กบั เรือ่ งวุน่ วายทเี่ กดิ ไมไ่ ด้ และเกดิ มี
อาการทางสมองเช่นนี้

แต่ทแ่ี ปลกก็คือ สิ่งท่ีพส่ี าวของหลอ่ นพดู ออกมานั้น ไม่ได้มอี ะไรผดิ
ไปสักอย่างเดยี ว...ไมว่ า่ จะเป็นเรอ่ื งบ้านของคุณพระดรุ ิยประณตี ท่เี คยอยู่
แถววดั สังเวชวศิ ยาราม หรอื เรือ่ งของสะพานพระปน่ิ เกล้า...

192/790

พส่ี าวหล่อนรูเ้ ร่ืองเหลา่ น้ีไดอ้ ยา่ งไร เพราะพลอยบษุ ยไ์ ม่เคยสนใจ
ประวตั ิศาสตรม์ ากอ่ น...กำลงั น่ังนึกเพลิน พยาบาลทเ่ี พ่งิ เปดิ ประตูออกมา
จากหอ้ งทำแผล ก็เรียกหล่อนว่า

“ญาตคิ ุณพลอยบษุ ยค์ ะ...คุณหมอขอพบหนอ่ ยค่ะ...”
“คะ?” พุทธชาดทำหน้าเหลอหลา เม่อื พบว่า ภายในหอ้ งนนั้ พลอย
บษุ ย์นอนอยบู่ นเตียงทำแผล แผลทศ่ี ีรษะเปดิ เอาไว้กวา้ ง โดยมีนายแพทย์
บุญญนติ ยย์ นื ทำหน้าตาประหลาดใจไม่แพ้กนั
“มอี ะไรหรอื คะหมอ?”
หญิงสาวกลนั้ ใจ ทั้งท่ีพอจะรู้คำตอบดีอยแู่ ลว้ ว่าพลอยบษุ ย์คงจะ
พูดจาอะไรพลิ กึ พลิ ่ัน ให้หมอได้ปวดหัว เหมือนกับท่ีพดู ให้หล่อนได้ปวด
หัวมาแลว้
“คุณมาดูน่สี .ิ ..”
แทนทีห่ มอจะวา่ อย่างไร กลับกวักมอื เรียกให้หล่อนเดินเขา้ มาดแู ผล
ของพลอยบุษยด์ ้วยกนั
“แผลอักเสบหรือคะหมอ...”
พุทธชาดถาม หากแลว้ ก็ตอ้ งเบิกตากวา้ งดว้ ยความประหลาดใจ เป็น
ครัง้ ที่นบั ไม่ถว้ นของวันนั้น
“อยุ๊ ...อะไรกันเนยี่ ...”

193/790

หญงิ สาวอุทานเมอื่ เหน็ แผลของพ่สี าวไดถ้ นัดชดั เจน...

เส้นไหมท่ีเย็บแผลศีรษะแตกของพลอยบุษยน์ ้นั เยบ็ เอาไว้ด้วยฝีมอื
ประณตี หากไหมทเ่ี ยบ็ เปน็ เส้นด้ายสดี ำแบบทีส่ มัยน้ีเลกิ ใชไ้ ปแล้ว อีกทง้ั
ผา้ ปิดแผล เปน็ ผ้าฝา้ ยสขี าวนวล ไมใ่ ช่ผา้ ก๊อซทเ่ี ป็นตาขา่ ยอย่างปจั จบุ นั ...

“ผมไม่อยากถามนะวา่ คุณพาพี่สาวไปร้อื แผล แลว้ ใหห้ มอทไ่ี หน
เย็บใหมห่ รือเปล่า เพราะคิดวา่ คุณไม่น่าจะทำแบบน้นั ...”

หมอบุญญนติ ยก์ ลา่ วดว้ ยน้ำเสียงเรียบเยน็ นัยน์ตาคมหลังแว่นวาว
จอ้ งมองพุทธชาดมแี ววประหลาดใจ

“อกี อยา่ ง...ไหมกบั ผ้าปิดแผล เป็นแบบท่ีเราเลิกใชม้ านานแลว้ ...
ไหมท่ผี มเย็บให้คุณพลอยบุษย์เมอ่ื วาน ไม่ใช่ไหมดำแน่...”

“คะ?...”

พทุ ธชาดกลืนน้ำลายเออื๊ ก มองหนา้ นายแพทยห์ นมุ่ ดว้ ยสายตา
ว่างเปลา่

“คณุ พลอยบุษย์บอกผมวา่ เธอเพง่ิ เย็บแผลเมื่อวานนี้ ทศี่ ิรริ าช...”
หมอบุญญนติ ยเ์ น้นประโยคหลงั เสยี งเขม้ “และคณุ หมอทเ่ี ยบ็ แผลให้ ช่ือ
คุณหลวงโอสถเวชการ...”

“โอย หมอขา...” พทุ ธชาดมึนหัวขึน้ มาโดยกะทนั หนั “ฉนั อยาก
เปน็ ลมเหลือเกิน พสี่ าวของฉนั พดู อะไรแปลกๆ แบบน้ีมาต้ังแตเ่ ชา้ แล้ว”

194/790

“คณุ ลองเลา่ ใหผ้ มฟังโดยละเอยี ดได้ไหม ว่าเกดิ อะไรขึน้ กบั พส่ี าว
ของคุณตง้ั แตเ่ ชา้ บ้าง? “

หมอบุญญนติ ยโ์ บกมอื ใหน้ างพยาบาลผชู้ ว่ ย ทำความสะอาดแผล
ของหญงิ สาวทีน่ อนทำตาปริบๆ ราวกบั เป็นตุ๊กตาบนเตียงต่อ สว่ นตนเอง
นั้น ถอยหลงั กลบั ไปนัง่ ทเ่ี กา้ อ้ีหลงั โตะ๊ ทำงานตัวใหญ่ พลางน่งิ ฟังเรือ่ งท่ี
พุทธชาดกำลังจะเลา่ ด้วยความสนใจ

“ฉนั กลับจากโรงพกั เม่ือตอนสายๆ” พทุ ธชาดเริม่ เร่อื ง “มาถงึ บา้ น ก็
พบพีส่ าวของฉนั เพ่งิ ตื่นนอน ตอนนั้นเธอสวมเส้อื ผา้ ชดุ ใหม.่ ..เออ้ ...เป็น
เส้อื ผ้าโบราณน่ะคะ่ ไม่ใช่ชุดทใี่ ส่เขา้ นอนเมอ่ื คืน จากนนั้ กเ็ ร่ิมพูดจา
แปลกๆ ทำนองวา่ ทำไมบ้านเมืองถึงเปลีย่ นแปลงไปมากเชน่ นี้ คือ...พดู
เหมือนกับว่า เธอไม่ใชค่ นในสมัยนี้อยา่ งนั้นละค่ะหมอ...”

พทุ ธชาดก้มหนา้ มองพนื้ ห้องที่ปูด้วยกระเบื้อง สดู ลมหายใจยาว
ก่อนจะเล่าต่อไป

“แรกทเี ดยี ว ฉนั รสู้ กึ ว่าพสี่ าวของฉนั คงจะมปี ญั หาทางสมองเพราะ
ศรี ษะไดร้ บั การกระแทก...แต่แปลก...”

“ใช”่ หมอบญุ ญนติ ยก์ ้มหน้ารบั “ผมกว็ า่ แปลก...คณุ เองเป็น
พยาบาลกค็ งรวู้ ่า ส่วนมากแลว้ ผ้ปู ว่ ยสมองกระทบกระเทอื นแบบน้ี มักจะ
มปี ัญหาเร่ืองความทรงจำแบบทเ่ี รียกว่า Short Term Memory หรอื
ความทรงจำระยะสั้น เช่น จำไมไ่ ด้ว่า เกดิ อะไรขนึ้ กบั ตนบา้ งเมือ่ วานน้ี แต่
เรอ่ื งของ Long Term Memory หรือความทรงจำระยะยาว เช่น ชอื่

195/790

อะไร เกิดที่ไหน เปน็ ใครนัน้ มักไมไ่ ด้รบั ความกระทบกระเทือนไปดว้ ย
แต่น่ี พ่สี าวของคุณลืมทกุ อย่างทเี่ กีย่ วกบั ตัวเอง จะวา่ ไป เหมอื นกบั
ว่า...เธอเป็นคนอน่ื ทไี่ มใ่ ชพ่ ่ีสาวของคุณ...เป็น Case ท่ีแปลกมาก ผมเป็น
หมอมานาน ไมเ่ คยเจอกรณีแบบนี้มากอ่ นเลย...”

“ฉนั ลองถามเธอว่า จำไดไ้ หม ว่าตอนนเ้ี ป็นปอี ะไร...พส่ี าวฉนั ตอบ
ว่า...พ.ศ.๒๔๖๔ ค่ะ...” พทุ ธชาดเลา่ นยั นต์ าประหวั่น

“มอี ะไรเกีย่ วกับปี พ.ศ.น้นั ที่พีส่ าวของคณุ มีความฝงั ใจหรอื เปลา่ ”
นายแพทยห์ นุ่มถาม

“ไมม่ คี ่ะ” พทุ ธชาดยนื ยนั นำ้ เสียงหนกั แนน่ “พบ่ี ษุ ยไ์ ม่เคยสนใจ
เรื่องประวัตศิ าสตรอ์ ะไร แลว้ เท่าทฉี่ ันเคยอ่านหนงั สือมา ช่วงปี พ.ศ.น้ันก็
ไมเ่ ห็นนา่ จะมีอะไรนีค่ ะ...”

“ถ้าผมพยายามหาข้ออธิบายในกรณนี ้ี เปน็ ไปได้ไหมวา่ พส่ี าวของ
คุณอาจจะมีความฝังใจกบั ใคร หรือเหตกุ ารณ์อะไรบางอย่างในช่วงปีนน้ั
เมอื่ ศรี ษะของเธอไดร้ ับความกระทบกระเทอื น ความทรงจำของเรอื่ งราวใน
ช่วงนน้ั กเ็ ลยออกมาทดแทนความทรงจำปจั จุบนั ทำให้เธอหลงคดิ ไปวา่
เธอคือคนในยคุ นั้น...” นายแพทยห์ นุ่มพยายามอธบิ ายทฤษฎีของเขา

“เปน็ ไปไมไ่ ด้หรอกคะ่ หมอ พบี่ ุษย์ไมเ่ คยสนใจ หรือว่าพดู อะไร
เกี่ยวกับเรือ่ งประวตั ศิ าสตร์เลย...” พุทธชาดแย้ง

196/790

“แต่เธอเพิ่งไปเดนิ แฟชนั่ โชวช์ ุดไทยยอ้ นยคุ มา ไมใ่ ช่หรอื ครับ?”
นายแพทยห์ นมุ่ ว่า “เม่ือวานตอนเยบ็ แผล เธอยังเล่าให้ผมฟงั เลย”

“กใ็ ช่ค่ะ” พทุ ธชาดก้มหนา้ เป็นเชงิ ยอมรบั “แต่ฉันแน่ใจวา่ งานนัน้
ไมไ่ ด้ใหค้ วามสนใจอะไรมากไปกวา่ เสือ้ ผา้ และเคร่ืองประดบั ไมม่ กี ารพดู
ถงึ เรอ่ื งประวัตศิ าสตรแ์ น่”

“ผมกค็ ิดวา่ อย่างน้ัน” หมอบุญญนิตย์ถอนหายใจ “ผมเพียงแต่จะ
พยายามหาคำอธิบายกบั เรอ่ื งที่เกดิ ขนึ้ เท่าน้นั เอง...เพราะถงึ จะหาคำมา
อธิบายเรอ่ื งความทรงจำทผี่ ิดปกติไดว้ ่า ทำไมคณุ พลอยบษุ ย์ถึงได้คดิ ว่า
ตัวเองเป็นคนโบราณ แต่ก็อธิบายเรอื่ งแผลศีรษะแตก กับไหมท่ีเย็บแผล
ไม่ได้อยดู่ ี...”

“คณุ หมอหมายความวา่ ...” พุทธชาดอ้าปากค้าง ไม่กลา้ เอย่ สิง่ ที่คดิ
เอาไวใ้ นใจออกมาดังๆ

นายแพทยบ์ ุญญนิตยจ์ อ้ งมองพทุ ธชาด ดว้ ยสายตาที่เป็นประกาย
แปลกประหลาด

“ผมหมายความวา่ ...ถ้าเราตดั เหตุผลทเ่ี ป็นวิทยาศาสตรท์ กุ อยา่ งออก
ไป และทำใจยอมรบั วา่ ในโลกของเราน้ี ยงั มเี รื่องราวอีกมากมายหลาย
อย่างอยู่ นอกเหนือจากการพสิ จู น.์ ..บางที...อาจจะเปน็ ไปไดว้ ่าถ้าสิง่ ทคี่ ุณ
พลอยบษุ ยเ์ ล่ามาทง้ั หมดน้ันเป็นความจรงิ ...น่ันหมายถึงวา่ ...”

นายแพทยบ์ ุญญนติ ยถ์ อนหายใจยาว ก่อนจะกล่าวตอ่ ไปวา่

197/790

“ผู้หญงิ คนน้ี ไมใ่ ช่พลอยบุษย!์ !”

๑๓

พลอยบุษยถ์ อนหายใจยาว พลางกม้ หน้าหลบสายตาของสตรีชรา
ผเู้ ป็นยายของบุษราคัม หล่อนเสมองไปท่ีพื้นไมใ้ นหอ้ งนอนพลางตัดสินใจ
วา่ จะตอบไปวา่ อยา่ งไรดี

“วา่ อยา่ งไร?” คณุ ยายเรง่ เร้า “ตอบฉนั มาเสียดๆี วา่ หลอ่ นเปน็ ใคร
และบษุ ราคัมหลานสาวของฉนั หายไปไหน?”

ผู้หญงิ คนน้ี ฉลาดมากกว่าท่ีฉันคิด...พลอยบษุ ยบ์ อกกับตัวเอง..แม้
จะเป็นเพียงหญิงชรา หากนางพินจิ จัยคดี หรอื คุณประดับ ยายของ
บษุ ราคัม มิไดห้ ตู าฝา้ ฟางไปตามอายแุ มแ้ ต่น้อย นัยนต์ าของผสู้ ูงวัย ยังคง
แจ่มใส ฉายแววฉลาดเฉลยี วเกนิ กวา่ สตรีอ่ืนทอ่ี ย่ใู นวัยเดยี วกนั

“ดฉิ นั ไมใ่ ชแ่ ม่บุษราคัมดอกคะ่ ”
พลอยบุษย์ตัดสนิ ใจตอบออกไปตามจรงิ ไมม่ ีประโยชน์อะไรทีจ่ ะ
หลอกลวงคุณยาย เพราะถึงอย่างไรอกี ประเดีย๋ วหล่อนกจ็ ะตน่ื ข้ึนมาแลว้
และทง้ั หมดนน้ั กจ็ ะกลายไปเปน็ เพยี งภาพฝันเทา่ นน้ั
“ฉันช่ือพลอยบษุ ย.์ ..”

199/790

แม้จะเหน็ ว่าอีกฝ่ายทำหนา้ ตาประหลาดใจ หากพลอยบุษย์กเ็ ห็นว่า
ผู้สงู วยั กวา่ ทำท่าทรี าวกับโลง่ อก

“ฉนั วา่ แลว้ เทยี ว...แมบ่ ษุ ยห์ ลานฉนั ไม่มวี นั จะลุกข้ึนมาออกง้วิ
อาละวาดจนผชู้ ายสองคนนน้ั กระเจดิ กระเจิงไปเสียแบบนี้” คุณยายวา่
ทา่ ทางสาแกใ่ จ “ฉันละอยากให้หลานเป็นอย่างหล่อนมานานแล้ว...”

พลอยบษุ ยย์ ้มิ ใหผ้ สู้ ูงวัยกว่า ในใจอดนกึ ถึงยายขน้ึ มาไมไ่ ด้ เพราะ
ยายของแม่บษุ ราคมั กับคุณยายเมตตาของหล่อน ดจู ะทนั สมยั ไม่ผิดกัน
สกั เท่าใดนัก

“และอีกประการหนง่ึ บุษราคัมจะไม่มวี นั ทำรา้ ยจติ ใจของพอ่ เอ้อื
อยา่ งหล่อนเปน็ อนั ขาด”

“ดฉิ นั ไม่ทราบวา่ พ่อของผชู้ ายคนน้ันติดคุกอยู่น่คี ะ หากรู้แลว้ ละก็
ดิฉนั กค็ งจะไม่พูดอะไรอยา่ งนนั้ ออกไปแน”่ พลอยบษุ ยพ์ ยายามแกต้ ัว

“เอาละ เรอื่ งผา่ นไปแลว้ อย่าได้มาพูดถึงกันอีกเลย พอ่ เอื้อเองกเ็ ป็น
บรุ ษุ คงไม่ไดเ้ กบ็ เอาเร่อื งเล็กนอ้ ยเช่นน้ไี ปคดิ ดอก” คณุ ยายจอ้ งหนา้
หลอ่ นเขม็ง “ยังมเี รือ่ งสำคญั กวา่ น้นั ท่ีเธอกบั ฉนั ตอ้ งพูดกนั กอ่ นเรื่องอื่น
...หลอ่ นเอาหลานของฉนั ไปไว้เสยี ทไี่ หน?”

คำถามของคุณยาย ทำเอาพลอยบษุ ย์ถึงกับนิ่งอ้นั ไป ด้วยไม่รจู้ ะ
ตอบวา่ อยา่ งไรดี

200/790

“ดิฉนั ...” หล่อนเงยหนา้ ขนึ้ สบตาผ้สู ูงวยั “ไมท่ ราบดอกคะ่ ...เอ้อ...
เจา้ ค่ะ...”

“ถ้าเช่นนัน้ หลอ่ นมาอยทู่ ่ีน่ีไดอ้ ยา่ งไรกนั ? แล้วเพราะเหตุใดหนา้ ตา
ของหล่อนจงึ เหมอื นกบั บษุ ราคัมไมม่ ผี ิดเพ้ียน?...”

แทนทีจ่ ะรอ้ งเอะอะโวยวายทีห่ ลานสาวหายตวั ไป และมใี ครไมร่ ู้ ท่ี
หน้าตาเหมือนกันกับบุษราคมั โผลม่ าแทน หากนางพินิจจัยคดกี ลบั ถาม คำ
ถามต่อไปด้วยความชาญฉลาด

“ดิฉนั ก็ไม่ทราบ” พลอยบุษยร์ ้สู ึกอึดอดั ท่ีจูๆ่ ก็ต้องมานงั่ ตอบคำ
ถาม ที่หลอ่ นเองก็ยงั ตอบตนเองไมไ่ ด.้ ..กฝ็ ันนนี่ ะ จะเอาอะไรกบั ความ
ฝนั ...

“คุณยายของดิฉันหายไป ดิฉนั มานอนคา้ งทบ่ี า้ นยาย เพ่อื รอฟงั ขา่ ว
แลว้ กเ็ ผลอหลบั ไปในหอ้ งของยาย จนแม่แหวนเข้าไปปลุกให้ดิฉนั ต่ืนนล่ี ะ
ค่ะ...อันท่จี ริง..คุณยายขา..”

พลอยบุษยข์ มวดคิว้ และหนั กลบั มาเปน็ ฝา่ ยถามคณุ ยายประดับบา้ ง
“ดิฉันกำลงั ฝนั อย่ใู ช่ไหมคะ?”
“ฝันอะไรกัน” คุณยายย่นื มอื ไปหยกิ หญงิ สาวหนา้ ตาสะสวย ที่ยืน่
หนา้ ตาต่ืนอยู่เบือ้ งหนา้ เตม็ แรง
“โอ๊ย...” หญงิ สาวรอ้ งล่ัน พลางหดแขนหนีมือของผู้สงู วัย “เจ็บนะ
คะ”