สาวหลงยุค-พงศกรZX

101/790

อาจรไู้ ด้ หากไดพ้ บกนั ทุกอย่างจะเป็นเหมอื นเดิมหรอื ไม่ ฉันกม็ อิ าจลว่ งรู้
เพราะบัดนี้ ฉันเปน็ หญิงทม่ี ีสามเี สียแลว้ ...

พเ่ี อ้อื เรียนจบ อีกไมน่ านเขาจะกลับมาแล้ว ฉนั ไมม่ หี น้าไปพบพเี่ อ้ือ
อกี เพราะฉนั ไมส่ ามารถรักษาสญั ญาทใ่ี หก้ ับพเ่ี ออ้ื ได้

คณุ พระคุณเจา้ ไดโ้ ปรดเถิด...
ฉนั ไมอ่ ยากอยอู่ กี แล้ว
ใหฉ้ นั ไปทใี่ ดก็ได้ ขอเพยี งใหพ้ น้ ไปจากที่แห่งน้ี ยิง่ ไกลยิง่ ดี ย่ิงไม่
ได้กลบั มาอกี เลย ยงิ่ เป็นสง่ิ ทฉ่ี ันปรารถนา...
บษุ ราคัมทิง้ บันทึกคา้ งเอาไวเ้ พยี งเท่านน้ั แมว้ ่าสมดุ ท่ีหล่อนใช้จด
เร่อื งราวตา่ งๆ จะยงั มีหนา้ ว่างเหลืออยู่อีกเกอื บจะหนง่ึ ในสามกต็ าม
พลอยบษุ ย์ตาโต
บุษราคัมถกู ทำรา้ ยจนศรี ษะแตกเชียวหรอื ...
นั่นเปน็ เรอ่ื งรุนแรงมใิ ช่นอ้ ย หลอ่ นรดู้ ที ีเดียววา่ ศรี ษะแตกนน้ั มัน
เจ็บมากเพียงไร เพราะหล่อนเองก็เพง่ิ จะเย็บแผลศรี ษะแตกมาหมาดๆ
ทน่ี ่าประหลาดใจอกี อยา่ งกค็ อื ความรู้สึกของบุษราคมั ท่รี ำพงึ รำพนั
กบั สมดุ บันทกึ นัน้ ช่างไมผ่ ิดเพย้ี นไปจากความร้สู ึกของหลอ่ นแมแ้ ต่
นอ้ ย...แมจ้ ะเกิดกนั ต่างยคุ หากชะตากรรมของทัง้ หลอ่ นและบษุ ราคมั ดู
จะไม่ต่างกันสกั เทา่ ใดนกั

102/790

จะใหเ้ วลาผ่านไปนานสักเพียงใด ‘สตรี’ ก็ยังตกเปน็ เบี้ยลา่ งของบุรษุ
อยวู่ นั ยังค่ำ แม้วา่ ในยคุ สมัยของหลอ่ น ‘สตรี’ จะก้าวขึน้ มาเทียมหนา้ กบั
บุรษุ ...มหี นา้ มตี าในสังคม ทำมาหาเลย้ี งชพี ไดด้ ้วยตนเอง แต่กย็ งั มผี ู้หญิง
อกี มากมาย ทถ่ี กู ผูช้ ายทำรา้ ย ไมว่ ่าจะเป็นทางตรง หรือทางอ้อม และ
สงั คมก็ไมเ่ คยลงโทษผชู้ ายพวกนัน้ ...แถมบางคร้งั ผู้หญิงดว้ ยกนั แทนที่
จะชว่ ยเหลอื หรอื เห็นใจกัน กลับพากนั เหยยี บยำ่ ซำ้ เติมเพือ่ นเพศเดยี วกัน
เสียอีกดว้ ย

หญิงสาวพยายามฝนื ความหนาหนกั ของเปลอื กตา เพื่อไล่อา่ น
ข้อความในหน้าถัดไป หากความงว่ งงุนที่คืบคลานเข้ามา ดจู ะมีอำนาจ
เหนอื กวา่ พลอยบษุ ยจ์ งึ ปดิ สมดุ บนั ทึก และวางลงบนโต๊ะ พรอ้ มกับฟบุ
หนา้ ลงบนทอ่ นแขนราวคนหมดเรย่ี วหมดแรง ในใจนกึ วา่ พรุ่งนี้ไมไ่ ด้รบั
งานอะไรเอาไว้ มเี วลาอยู่บา้ นทง้ั วนั จะไดล้ องไปคน้ ดอู ีกวา่ เรื่องราวของแม่
บุษราคัมคนน้ี มีต่ออกี หรอื ไม่ ดไี มด่ ี หลอ่ นอาจค้นพบสมุดบนั ทกึ เลม่ ท่ี
สตรคี นน้ันบันทกึ ตอ่ จากเลม่ น้ี จะไดร้ ู้ว่า เกิดอะไรข้นึ ต่อไป หลงั จากที่
บุษราคมั ถกู สามที ำรา้ ยเอาจนสาหสั ขนาดนั้น

กาลเวลารอบกาย คืบคลานไปทา่ มกลางความมดื ของราตรี และเงา
จนั ทร์จากภายนอกหนา้ ต่าง พาให้พลอยบษุ ยห์ นาวยะเยอื ก เมอ่ื น้ำค้าง
ยามดกึ เร่มิ พรมพรา่ ง..

หญิงสาวรสู้ ึกเหมอื นละอองหมอกจากภายนอก ไหลหล่ังวนมว้ นเข้า
มาโอบล้อมกายของเธอเอาไว้ หากหนังตาทห่ี นกั อง้ึ กบั นทิ รารมยท์ ่ีเบา

103/790

สบาย ทำใหห้ ล่อนเกยี จครา้ นทจ่ี ะขยบั กาย และเอนหลังนอนราบลงบน
เตยี งของยาย

พลอยบุษย์จะหลับไปนานเทา่ ใด ก็มอิ าจจะล่วงรไู้ ด้ เพราะคนื นช้ี ่าง
เงียบสงบเสยี จนหล่อนไมไ่ ด้ยินเสียงใด

หลอ่ นมารสู้ กึ ตัวอีกที เมื่อมใี ครคนหน่ึงกำลงั เขย่าขาของเธออยอู่ ย่าง
เรง่ ร้อน...

พลอยบษุ ย์ชักขาของหลอ่ นหนมี ือที่เยน็ เฉียบนน้ั ด้วยความรำคาญ
พร้อมกันน้ันกท็ ำเสยี งอืออาในลำคอ เปน็ ทำนองว่า...กวนเหลอื เกนิ ยาย
เพงิ้ ...ฉันกำลงั หลบั สบายทีเดียว...

พออกี ฝา่ ยเขย่ามากเขา้ พลอยบษุ ย์จงึ สะดุ้งโหยง เพราะนกึ ขน้ึ มาได้
ว่า นี่หล่อนกำลงั อยทู่ บ่ี ้านของยายน่นี า...และอย่คู นเดียวเสยี ด้วย...

กแ็ ล้วเชน่ นน้ั ...
ใครกนั เล่า...ท่ีกำลังเขย่าขาของหลอ่ นอยา่ งเอาเปน็ เอาตาย ราวกบั
ตอ้ งการจะปลุกให้หลอ่ นตน่ื จากนิทรารมย์ อยู่ในขณะนี้!!
๑ ทจี่ รงิ ในเวลาน้ันเปน็ ปีพุทธศักราช ๒๔๕๔ ยงั ไมเ่ ปลย่ี นเป็น พ.ศ.
๒๔๕๕ อยา่ งท่ีพลอยบุษย์คิด เน่อื งจากวันข้ึนปีใหม่ของไทย ยังคงใชต้ าม
แบบเดมิ ในสมยั รชั กาลที่ ๕ ซ่ึงจะถอื เอาวนั ที่ ๑ เมษายน เป็นวนั ขึน้ ปี
ใหมไ่ ทยและเปลี่ยนศกั ราชใหม่ พลอยบุษย์ไม่มีความรเู้ ร่อื งน้ี เมอื่ เธอ

104/790

คำนวณตามความเขา้ ใจของคนร่นุ ใหม่ ซึ่งถือเอาวนั ที่ ๑ มกราคม เปน็ วัน
ขึน้ ศักราชใหม่ ปีพุทธศักราชท่ีเธอคำนวณจงึ คลาดเคล่อื นไปจากของจรงิ

๗

พลอยบุษย์สะดุ้งโหยง เพราะมอื เย็นๆ ทยี่ ่นื มาจับขาของหลอ่ นน้ัน
นอกจากจะจับเสียจนแนน่ แล้ว ยงั เขย่าขาของหล่อนไปมาเสียดว้ ย

“ผหี ลอก...”
หล่อนตะโกนลั่นด้วยความตกอกตกใจ พรอ้ มกับลกุ พรวดพราดขึ้น
ยืน
แสงแดดออ่ นๆ ยามเช้า สอ่ งลอดผ้ามา่ นฉลุลายสีฟา้ อ่อนสะอาดตา
เขา้ มาภายในห้อง ทำให้สวา่ งพอจะมองเห็นทกุ อยา่ ง รวมทงั้ หนา้ ของคนที่
กำลังเขย่าขาเรียกหล่อนด้วย
ผ.ี ..ยายคนนตี้ ้องเป็นผีแนเ่ ลย...
เพราะน่เี ปน็ บ้านของยาย และมหี ลอ่ นอยเู่ พียงคนเดียวเท่านั้น...
พลอยบุษยเ์ หลือบมองผหู้ ญิงรา่ งทว้ ม แต่งกายแปลกตา และนัง่
พบั เพยี บเรียบร้อยอยู่กับพืน้ หอ้ งท่ีขดั จนขึน้ เงา ด้วยสายตาตนื่ ตระหนก
ผที ่บี ้านยายชา่ งเก่งกลา้ สามารถอะไรเชน่ น้ี กลางวนั แสกๆ อย่างน้ี
ยังกลา้ มาปรากฏตัว

106/790

แต.่ ..เอ....มีผีอะไรหน้าตาแบบน้ีบา้ งนะ...หน้ากลมแป้น ผมตดั สั้น
ทรงดอกกระทมุ่ อย่างทพ่ี ลอยบษุ ยเ์ คยเห็นอยบู่ ่อยๆ ในหนังยอ้ นยุคผิว
คล้ำเปน็ สีน้ำตาลเขม้ อย่างคนกรำแดด...ท่าทางอยา่ งนี้ สงสัยจะเปน็ ผบี ้าน
ผีเรอื นเสยี ละมากกวา่ ...หล่อนคงจะไปนอนทบั ที่ของผเี รือน หรอื ไมก่ ็คงจะ
ทำส่ิงใดไม่เหมาะสม ทา่ นจึงมาปรากฏกายแกลง้ หลอ่ นเลน่ เชน่ น้ี

เมือ่ เหน็ ว่าผีผ้หู ญงิ อ้วนยังไมย่ อมปลอ่ ยมือจากขาของหลอ่ นพลอย
บุษย์กส็ ะบดั ขาเรา่ ๆ แล้วร้องเสียงดังล่ัน

“ผีหลอก...ปลอ่ ยฉันนะ ฉนั มีพระนะ”
“แหม คณุ หนู ผีเผอทไ่ี หนกนั เลา่ อิฉันเองเจ้าคะ่ ...” ‘ผ’ี บอกหล่อน
พลางหัวเราะเอิก้ อา้ กด้วยความขบขัน จนน้ำหมากสีแดงคล้ำไหลยอ้ ยออก
มาจากมุมปาก
“เมื่อวานเอาชุดเปดิ๊ สะกา๊ ดที่ไหนมาใส่นอนเจ้าคะ กว่าบ่าวจะเปลี่ยน
ชดุ ใหไ้ ด้ เลน่ เอาแทบแย่”
เหน็ ผีไมก่ ลัวทขี่ ู่ แถมยงั เจรจาเจือ้ ยแจ้วไปเสยี อีก พลอยบษุ ยก์ เ็ ลย
เตรียมควา้ พระท่ีสวมตดิ คอ ออกมาแสดงให้ผเี หน็ ว่า...น่ี...ฉนั มพี ระจรงิ ๆ
นะจะ๊ ...แล้วหล่อนกต็ ้องใจหายวูบ เพราะสรอ้ ยคอท่ีสวมติดตัวเป็นประจำ
น้ัน บดั น้ไี ม่ได้อยู่รอบคอของหล่อนเหมือนอย่างเคย

107/790

ยิ่งไปกว่านน้ั มือของหลอ่ นทค่ี วานหาสรอ้ ยพระ สมั ผสั ไปถูกลาย
ลกู ไม้บนอกเสื้อ หญิงสาวจงึ รีบก้มลงมองตวั เอง แลว้ ตอ้ งตกใจจนแทบสิ้น
สติ เพราะเส้ือผ้าท่หี ลอ่ นใส่ ไม่ใช่เสือ้ ผ้าท่หี ลอ่ นใส.่ ..

พดู ให้เข้าใจง่ายก็คอื ...เส้อื ผา้ บนตวั หล่อนในเวลาน้ี ไม่ใช่เสือ้ ที่
หลอ่ นสวมเขา้ นอนเม่อื คืนท่ผี ่านมา!!

“ว้าย....”

พลอยบษุ ยร์ ้องลน่ั ด้วยความตกใจ...อะไรกันนี่...เกิดอะไรขึน้ กับ
หล่อน โลกกลบั ตาลปัตร พระอาทิตย์ขน้ึ ทางทิศตะวันตกหรอื อยา่ งไร

สายสรอ้ ยทหี่ ล่อนสวมติดคอมาตลอด หายไปไหน แล้วอย่างน้ีจะเอา
อะไรไปสกู้ ับยายผีตัวอว้ น แถมเสือ้ ที่หลอ่ นสวมใส่ ทำไมจงึ กลับกลายเปน็
เชน่ นไี้ ปได้

กเ็ ม่ือวานตอนจะเข้านอน ยงั สวมเสอื้ นอนตัวยาวผา้ ป่านสีขาวอยเู่ ลย
แลว้ น่หี ลอ่ นไปละเมอ ควา้ เอาเส้อื ผ้าประหลาดนมี้ าสวมตง้ั แตเ่ ม่ือใดกัน

เส้ือท่ีสวมเป็นเส้ือผ้าฝา้ ยสเี หลอื งออ่ นแขนกดุ สวมใส่สบายเหมือน
เสือ้ สำหรับสวมอยู่กับบา้ น ท่อนล่างของหล่อนเป็นผ้าซิ่นทอจากฝา้ ย สนี ้ำ
ตาลเข้ม มีลวดลายเปน็ ทางอยู่ท่ีบรเิ วณชายผ้า ซ่งึ ยาวถงึ ข้อเทา้

ฝนั ...

ฉนั ฝนั ไปแน่ๆ เลย...

108/790

พลอยบษุ ยบ์ อกกบั ตัวเอง พลางกวาดสายตามองไปรอบหอ้ ง และ
น่นั ยง่ิ ทำให้หล่อนตระหนกมากยิง่ ไปกวา่ เกา่

อะไรกัน...เกดิ อะไรข้ึนกบั ฉัน..
หญงิ สาวขมวดค้ิว เมื่อเห็นว่าห้องที่หลอ่ นอยู่ ยังเปน็ ห้องเดมิ แต่ไม่
ใช่หอ้ งของยาย...หอ้ งทห่ี ล่อนยนื งง และหนั ซา้ ยหันขวาไปมานน้ั เปน็ หอ้ ง
ส่เี หล่ยี ม ฝาเปน็ ไม้ มีหนา้ ต่างสองบานเปิดออกกวา้ ง แต่สภาพภายในห้อง
กับเคร่อื งเรอื นน้นั เปลย่ี นไป ไม่เหมือนหอ้ งนอนของยายทหี่ ล่อนเขา้ มาน่งั
หลับอยูเ่ มอ่ื คืนท่ีผ่านมา
เตียงนอนท่อี ยู่กงึ่ กลางห้อง ทำด้วยไม้สัก มเี สาสงู อยู่ทสี่ ีม่ มุ มมี ุง้ สี
ขาวสะอาดคลมุ ครอบเอาไว้ ไม่เหมือนกบั เตยี งของยาย....
ทขี่ ้างฝาห้องดา้ นหนง่ึ มีหบี เหล็กสามส่ใี บวางอยู่ ใบหนง่ึ นน้ั เปดิ แง้ม
เอาไว้ เผยใหเ้ ห็นเสื้อผ้าที่พบั เกบ็ อย่อู ย่างเป็นระเบยี บเรียบร้อย ส่วนอกี
มุมหนึ่ง มตี ั่งตวั เตย้ี ๆ ทห่ี น้าตัง่ มีคนั ฉอ่ งส่องหนา้ ข้างคนั ฉอ่ ง มขี วดแกว้
ใส่น้ำหอมและกระปกุ แกว้ บรรจแุ ปง้ และข้าวของกระจกุ กระจิกวางอยู่
บรเิ วณพ้นื หนา้ ตงั่ น้นั มพี รมผืนสีเ่ หลีย่ มลวดลายแปลกตาปูเอาไว้
ซ่งึ ของทงั้ หมดภายในหอ้ ง เปน็ เคร่อื งเรอื นทพี่ ลอยบุษยไ์ ม่เคยเหน็
มาก่อนเลย
“อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น....ที่นี่ทีไ่ หน...”
หญิงสาวร้องครางออกมา พรอ้ มกับเหลยี วมองซา้ ยขวาสลับกนั ไปมา

109/790

“พทุ โธ”่ แม่ ‘ผอี ว้ น’ หัวเราะเสยี งใส “คณุ หนูเจ้าขา...ยงั เมาหลับหรือ
กระไร กน็ บ่ี ้านคณุ ยายอย่างไรเล่าคะ”

“บ้านยาย...ใช.่ ..บา้ นยาย แต่ทำไมทกุ อยา่ งเปลี่ยนไป แล้วยายฉนั ไป
อยเู่ สยี ทีไ่ หน?” พลอยบษุ ย์ยังไม่หายงง

“ไม่เอาละคณุ หนู” ผีอว้ นสา่ ยหน้า พลางเดนิ เข่าเข้ามาใกล้หลอ่ น
“ยงั หาวนอนอยู่หรอื กระไร จึงมัวล้อบา่ วเล่นอยไู่ ด้ คณุ ท่านไปวัดยงั ไม่
กลบั มา สงั่ ใหบ้ ่าวเอาตวั คุณหนไู ปล้างแผลเสยี ท่ีโรงหมอฟากขะโน้น รีบไป
ล้างหน้า แลว้ ผลัดผา้ ดกี วา่ มา...ให้บ่าวช่วยนะเจ้าคะ...สายมากแลว้ ”

“ปล่อยนะ” พลอยบุษยก์ รีดเสียงรอ้ ง เมื่อผีตัวอว้ นกลมลุกข้นึ ยนื
และจับแขนของหลอ่ นดงึ ให้ลกุ ขึ้นจากท่ีนง่ั “แกเป็นใคร? เป็นผหี รือเป็น
คนกนั แน?่ มาอยู่ที่น่ีไดอ้ ย่างไรกัน? แล้วพูดอะไร? ...ฉันไม่เห็นรเู้ ร่อื ง”

“พทุ โธ่ คณุ หนูเจ้าขา นี่เห็นทา่ แผลคงอักเสบเสยี ละมงั จงึ ไดเ้ พอ้
อะไรไปไดม้ ากมายถงึ เพยี งนี้ เอ....หรือจะเปน็ ไข?้ ” แมอ่ ้วนยืน่ มือมาองั ท่ี
หนา้ ผากของหลอ่ น แล้วก็บ่นอุบอิบกับตัวเองว่า “ไมน่ า่ ไข้ ตัวกไ็ มเ่ ห็น
รอ้ น”

“ปล่อยฉันนะ” พลอยบษุ ยย์ งั ไมห่ ยดุ รอ้ ง “จะเอาฉนั ไปไหน...ฉนั ไม่
ไป...”

“คุณน่ดี ื้อเหมือนสมยั เปน็ เด็กไมม่ ผี ดิ โตจนมสี ามแี ล้วนะเจา้ คะ มา
แตง่ ตัวได้แลว้ ...” ทา่ ทางของแมค่ นตัวอ้วน คงไม่ใชผ่ อี ย่างทพ่ี ลอยบุษย์

110/790

นึกกลัวเสยี แล้ว เพราะเจ้าหล่อนไมเ่ หน็ กลัวคน แถมยังส่งเสยี งแจว้ ๆ
พร้อมกบั ลากแขนของหญงิ สาวด้วยเรีย่ วแรงมหาศาล จนพลอยบุษย์ต้อง
เดนิ ตัวปลิวตามไป

ต่นื ...
ตื่นได้แลว้ ...
พลอยบุษย์บอกกับตัวเอง ทงั้ ท่ีอกใจยงั ไม่หายตน่ื เต้นว่า...ฉนั กำลัง
นอนหลับ ฉันกำลงั ฝนั อยู่ ไมต่ อ้ งตกใจนะพลอยบษุ ย์...ประเด๋ียวเธอกจ็ ะ
ต่ืนแล้ว...แตเ่ อ...ฝนั อะไรกนั หนอ ถึงได้สมจรงิ ถงึ เพียงน.้ี ..แถมความฝัน
ของเธอ ยังเป็นความฝนั ย้อนยคุ เสียอีกแน่ะ...
เห็นจะเปน็ เพราะเพง่ิ เดนิ แบบแฟชั่นย้อนยคุ หรอื ไม่กอ็ ่านสมุด
บันทกึ เก่าแกข่ องแมบ่ ุษราคัม เมือ่ ตอนกอ่ นจะเข้านอน กเ็ ลยเกบ็ เอามาฝัน
เปน็ ตุเปน็ ตะแบบนี้ แต่เอาน่า ลองฝนั ต่อไปใหถ้ งึ ทส่ี ดุ อกี ไม่นานกเ็ ชา้
แลว้ หล่อนก็จะต่ืนขึน้ มา...
จนแลว้ จนรอด หล่อนกย็ ังไมย่ อมตน่ื แม่ผีอว้ นลากเอาตัวหล่อน
ออกมาจนได้ พลอยบษุ ยจ์ ำไดว้ า่ เป็นหอ้ งเล็กทางหลังบา้ น ซงึ่ ยายจัดเอา
ไว้เป็นหอ้ งครวั ขนาดเล็ก
แต่ห้องท่ีหลอ่ นเดินเขา้ มานน้ั กลบั เปลี่ยนไป ภายในห้องมีหบี โลหะ
ขนาดใหญ่ วางซ้อนกนั อยู่หลายใบ ที่ด้านข้างของหีบสกัดเอาไวเ้ ป็นร่อง
และมีมอื จับเปน็ หู สำหรบั ใชห้ ิว้ หีบนัน้ ได้

111/790

ถัดไปจากหีบโลหะ ท่ีต้งั ซ้อนกนั อยขู่ ้างหน่ึงของหอ้ ง ท่ีข้างหน้าตา่ ง
มีโตะ๊ ไมร้ ปู หกเหลี่ยม สูงขนาดเอวของหลอ่ น บนโตะ๊ มอี า่ งเคลอื บรปู ทรง
กลมขนาดใหญ่ มีลวดลายดอกไมก้ ระจมุ๋ กระจม๋ิ สีชมพูสด แซมด้วยใบสี
เขยี ว เขียนอยู่ทีข่ อบอ่าง ที่วางอยตู่ ดิ กันเปน็ คนโทแกว้ ใสจนแลเห็นน้ำ
สะอาดท่ีใสอ่ ยูจ่ นเกือบเต็ม บนผิวของนำ้ ในคนโท มดี อกมะลิสีขาว และ
กลบี ดอกกุหลาบสแี ดงเข้ม ลอยอยู่

แมค่ นตัวอว้ น ลากแขนหลอ่ นใหเ้ ดนิ ไปทางอ่างเคลอื บ และเจ้าก้ีเจา้
การยกคนโทน้ำสง่ ใหพ้ ลอยบษุ ย์ พรอ้ มกบั บอกว่า

“ล้างหน้าเสยี สิเจา้ คะ บ่าวเตรียมเอาไวใ้ ห้เป็นนาน มะลลิ อยจนจวน
จะชำ้ หมดแล้ว”

“ล้างหนา้ ?” พลอยบุษย์ทวนคำ แลว้ เลยนึกสงสัยขึน้ มาวา่ อ่างลา้ ง
หน้าหายไปไหนหมด แมค่ นตัวอว้ นจึงใชอ้ ่างและคนโทสำหรับลา้ งหนา้
อยา่ งน้ี

“กล็ า้ งหน้าสเิ จา้ คะ” ผู้หญิงคนนั้นยนื มองหล่อน ด้วยสายตาท่ี
เหมือนกบั ครเู ขมน้ มองเด็กนักเรียนท่ีอยใู่ นปกครอง “หรอื จะให้อฉิ ันลา้ ง
ให้อยา่ งกบั ตอนเป็นเดก็ ”

“เอ้า เอา้ ...ล้างก็ล้าง...” พลอยบุษย์วา่ แล้วหนั ไปรับเอาคนโทแก้วมา
จากหญงิ วัยกลางคนทยี่ นื อยู่เยอื้ งไปทางด้านหลงั แลว้ เทน้ำใสใ่ นมือ วัก
ขึ้นลูบหนา้ ลบู ตวั และปลอ่ ยใหน้ ้ำทใ่ี ช้แลว้ ไหลผา่ นลงไปในอ่างเคลือบ

112/790

จะว่าไป ความใสเยน็ ของน้ำ กับกลิน่ หอมของดอกมะลแิ ละกุหลาบ
ทก่ี รนุ่ แตะจมูก ยามที่หล่อนวักนำ้ ท่ีเทจากคนโทขึ้นลา้ งหน้า ช่วยใหค้ วาม
ตงึ ล้าบรเิ วณสองขา้ งขมับผอ่ นคลายไปได้อย่างน่าประหลาดพลอยบษุ ยส์ ดู
กลนิ่ หอมของดอกไม้

“หอมดีจัง...”
“ลา้ งเสรจ็ แลว้ มาทางน้ีเถดิ เจา้ คะ่ ...”
นางบ่าวคนเดมิ ขะมักเขมน้ ยกหีบน้นั เปดิ หีบนี้ดว้ ยความว่องไว
แลว้ หยบิ เอาเส้ือลกู ไมส้ ีเหลืองอ่อนออกมาตวั หนง่ึ กับผ้าซนิ่ ไหมสีนำ้ เงิน
เขม้ มีเชิงเป็นลายสวยงาม สง่ ให้กบั หญิงสาว เพื่อผลัดกับชุดที่กำลงั สวม
อยู่
กลน่ิ หอมเย็นจากผนื ผ้านมุ่ มือ ลอยข้นึ มาแตะจมูก
“น่ีกห็ อม...กลิน่ อะไรน่ะ เธอ...”
พลอยบุษย์อดถามไม่ได้ ท้งั ที่ต้ังใจเอาไวแ้ ต่แรกแลว้ วา่ จะพูดให้
นอ้ ยท่ีสดุ
“กล่นิ เทียนอบผา้ อย่างไรเจา้ คะ...คุณบุษยว์ ันนถ้ี ามแปลก...” แม่คน
ตวั อ้วนทำทา่ กระฟดั กระเฟยี ด กอ่ นจะหนั หน้าไปอกี ด้าน เม่ือพลอยบุษย์
เริ่มลงมือเปลย่ี นเสอ้ื
เออแน่ะ...พลอยบษุ ยย์ ิม้ ...แม่ผีอ้วนน่ี รู้จักชือ่ เธอเสยี ด้วย
แตแ่ หม...

113/790

กน็ ่เี ป็นความฝันนีน่ ะ ความฝันกย็ ่อมจะเกิดจากความคดิ และจิตใจ
ของตัวหลอ่ นเอง ดังนนั้ จึงไมน่ ่าแปลกใจเลย หากอะไรๆ ท่ีเกิดข้นึ ใน
ความฝนั จะไม่สามารถอธบิ าย และถือเหตถุ อื ผลได้

“ดี” แม่คนน้นั จีบปากจบี คอ เมอื่ หลอ่ นเปลยี่ นเสอ้ื และผา้ ซน่ิ ผืนใหม่
เสรจ็ เรียบร้อย ดว้ ยความทุลกั ทุเล

ถงึ แม้วา่ จะเป็นเส้ือผ้าท่ีสวมใสไ่ ดไ้ ม่ยากนัก หากพลอยบษุ ยซ์ ่ึงเคย
ชินกับเสอื้ ผ้าแบบที่หญิงสาวสมยั ใหมส่ วมใส่กัน กอ็ ดจะงงไมไ่ ดว้ า่ จะ
จดั การกบั ชายซ่ินทีเ่ กนิ ออกมาได้อย่างไร

ระหวา่ งน้ัน แม่พเี่ ลี้ยงรา่ งอ้วนกย็ กเอาอ่างเคลอื บ ลวดลายดอกไม้
ขนาดจิว๋ ทมี่ ีนำ้ ซ่ึงพลอยบษุ ยใ์ ชล้ า้ งหนา้ เดนิ ออกไปทางดา้ นหลงั บา้ น สกั
พักก็มเี สยี งดงั โครม เหมือนแม่อว้ นสาดนำ้ ในอ่างนน้ั ทิง้ ไป และเม่ือเจ้า
หล่อนเดินกลบั เข้ามาอกี คร้งั พลอยบุษยก์ ็ยงั หาที่เหนบ็ ชายผา้ ไมไ่ ด้

แม่พเี่ ลี้ยงหันมาเห็นเขา้ เจ้าหล่อนจึงควา้ เอาเขม็ ขัดเงนิ แบบทพี่ ลอย
บุษย์เห็นยายใช้อยู่เป็นประจำ ออกมาจากหบี ใบเลก็ สุด แล้วพนั ฉบั เขา้ กับ
เอวของหญิงสาว ชว่ ยตลบซ่ินขึน้ มา ปากก็ว่า “วา่ งา่ ยๆ อย่างน้กี ด็ ี บ่าวจะ
ไดไ้ มต่ ้องเหนื่อยแรง...ไปกันเถดิ เจ้าคะ่ ”

“ไปไหน?” พลอยบุษย์ทำตาโต

114/790

“อ้าว” ผหู้ ญงิ ตวั อว้ น ทที่ ำทา่ ทำทางราวกับเปน็ พเี่ ลีย้ งของหลอ่ น หัน
มาทำหน้างง เจา้ หล่อนเลิกคิว้ ดกหนา กับย้มิ จนเห็นฟันดำเพราะกินหมาก
บอกหลอ่ นวา่ “ก็ไปโรงหมอไงเจา้ คะ”

“โรงหมอ?” พลอยบุษยข์ มวดคิว้
“เอ...” นางพเี่ ลย้ี งปลอ่ ยมือหลอ่ น และยกขึ้นมาเกาหัวแกรกๆ “หรือ
คุณหนจู ะเปน็ อย่างพอ่ หมอเขาวา่ ...ไม่เอาละ...”
ผหู้ ญงิ อ้วนนางนั้นส่ายหนา้ และราวกบั ตัดสนิ ใจเดด็ ขาด เจ้าหล่อน
ขยบั ผา้ แถบทคี่ าดอก กับหันไปหยบิ ผา้ แพรสอี อ่ น ซึง่ มลี กั ษณะเปน็ แถบ
ยาว ขึน้ ห่มตวั และตลบชายผา้ ข้ึนมาคลมุ แถวเนนิ อก แล้วคว้าเอาตะกรา้
ตรงขา้ งประตูห้อง ก่อนจะจงู ใหห้ ล่อนเดินตามออกไป
พลอยบษุ ยผ์ า่ นหอ้ งกลาง ซงึ่ เปน็ หอ้ งสารพัดประโยชนข์ องยาย แล้ว
ก็ตอ้ งประหลาดใจเป็นครั้งทนี่ ับไม่ถว้ น เพราะห้องท่ีเดินผา่ น เปน็ ห้องโถง
กลางเหมือนกนั แตภ่ ายในห้องกลบั ไมเ่ หมือนกัน
เรมิ่ ตง้ั แตโ่ ต๊ะกลางหอ้ ง เปน็ ชุดโตะ๊ และเก้าอไ้ี มส้ ัก ดแู ลว้ น่าจะน่ัง
สบาย ตา่ งจากโตะ๊ ไม้ตวั ยาวท่ยี ายเอาไวว้ างส่ิงของทุกอย่าง มมุ หอ้ งด้าน
หนึ่ง ท่ียายวางโทรศพั ทเ์ อาไว้บนโตะ๊ ตวั เตีย้ กลับว่างเปลา่ ไม่มีสงิ่ ใด
แหงนหน้าขน้ึ มองบนเพดานห้อง ก็เหน็ โคมแกว้ ใสกระจ่างที่มหี ลอดไฟ
แรงเทียนต่ำแบบเกา่ อยตู่ รงกลาง ห้อยระยา้ ลงมาจากเพดานไม้ดว้ ยสาย
ทองเหลอื งทข่ี ัดจนขนึ้ เงา ไม่ใชไ่ ฟนอี อนแบบดวงกลมท่ีพุทธชาด น้องสาว
ของหล่อนเพงิ่ เปลี่ยนให้กบั ยาย

115/790

แปลกจัง...

บา้ นยาย แต่ไมใ่ ชบ่ ้านยาย...

ห้องทุกหอ้ งในบา้ นหลังน้ี กค็ ือหอ้ งทกุ หอ้ งในบ้านของยาย ไมว่ า่ จะ
เปน็ ห้องนอนของยาย หอ้ งครัว หรือหอ้ งกลางท่ีใชร้ ับประทานอาหารและ
ทำกิจกรรมสารพดั หากแต่เครือ่ งเรือน และองคป์ ระกอบทอี่ ยแู่ วดลอ้ ม
ภายในหอ้ ง กลบั ไม่ใช่สิ่งท่ียายมีอยู่

มันเหมือนกบั หลอ่ นก้าวเขา้ มาในบ้านของคนอ่นื ทปี่ ลกู ดว้ ยรูปแบบ
เดยี วกนั เสยี มากกว่า

เฮ้อ...ฝนั นะ่ ...หล่อนบอกตนเอง...ในฝนั อะไรก็เกิดขน้ึ ได้ท้งั น้ัน

แมจ้ ะบอกกับตนเองวา่ อย่างนัน้ แลว้ หากพลอยบษุ ยก์ ม็ วิ ายตกใจ
เมอ่ื โผลอ่ อกไปข้างนอกบา้ น แลว้ ก็ไดพ้ บวา่ สวนดอกไม้หน้าบา้ นของยาย
ก็เปลย่ี นไปด้วยเช่นกัน

แมส้ วนภายนอก จะมตี ้นไมด้ กด่ืนรม่ รน่ื ไม่ตา่ งจากสวนของยายนัก
หากลักษณะของพันธุไ์ มแ้ ละการจดั วางสวน ล้วนมรี ูปแบบแตกต่างไปโดย
ส้ินเชงิ

สองขา้ งทางเดนิ ท่ที อดไปสปู่ ระตูรั้วหนา้ บ้านนัน้ มกี ระถางลายคราม
วางเรียงรายอยู่ ภายในกระถางมไี มด้ ดั รูปร่างและขนาด กับทง้ั รูปทรง
ตา่ งๆ กนั แลดูสวยงามแปลกตา ถดั จากกระถางไมด้ ดั ทางด้านหลัง ตรง
บริเวณท่เี ปน็ สนามหญา้ ซ่ึงอยู่ตดิ กบั รวั้ นนั้ มีภูเขาหินขนาดสงู เท่าเอวของ

116/790

หลอ่ นต้ังอยู่ เหน็ ไดช้ ัดว่ากอ่ ขนึ้ มาจากกอ้ นหินขนาดเล็กบ้างใหญบ่ ้าง มา
เช่ือมต่อกนั ดว้ ยปูนซีเมนต์ บางกอ้ นมีสีขาว บางก้อนมสี ดี ำ สีเทา

ภูเขาหนิ จำลองนนั้ ดูเหมือนภูเขาจรงิ เป็นที่สุด บางแห่งทำเปน็ ชะโงก
หนิ มถี ำ้ และโพรงซอกซอนไปมา ฟากข้างหนึ่งของเขาทำเปน็ นำ้ ตก ไหล
ลงมาเป็นลำธาร ตามโตรกธารและหลืบถ้ำน้นั มีตุ๊กตาจีนตัวเลก็ ๆสสี นั
งดงาม เป็นรปู ตาแปะ๊ ตกปลาบา้ ง เป็นรูปหญิงสาวชาวจนี และเซยี นบ้าง
จดั วางเอาไวเ้ ป็นระยะหา่ งกนั เหมาะสมสวยงาม

พลอยบุษยเ์ บกิ ตากว้างดว้ ยความต่ืนตาตน่ื ใจ พรอ้ มกันนัน้ กเ็ หลียว
ไปมองต้นปบี ใหญ่ทางระเบียงบา้ นดว้ ยความเคยชิน แล้วก็ตอ้ งตกตะลงึ
อกี ครงั้ เพราะตน้ ปีบใหญซ่ ึ่งหลอ่ นชอบเกบ็ เอาดอกสีขาว กล่ินหอมอ่อน
มาดมเลน่ น้นั ยงั คงอยู่ทต่ี ำแหนง่ เดมิ ของมัน หากส่งิ ที่แปลกไปก็คอื ลำต้น
ซึ่งสงู เพยี งแค่ชายคาบา้ น กับโคนตน้ ทย่ี งั ไมอ่ วบหนาเท่านั้น

...เปน็ ไปไดอ้ ยา่ งไรกนั ...
น่ีเหมอื นกับว่า หล่อนสามารถย้อนเวลาได้อย่างน้ันละ...ยอ้ นเวลา
กลับมาที่บ้านของยาย สมัยทตี่ น้ ปีบยงั ไมเ่ ติบใหญ่อย่างปจั จบุ นั ...
ยังจะ...
ใชแ่ ล้ว...พลอยบษุ ยเ์ หลียวไปทางประตูบา้ น เพียงเพื่อจะพบกับ
ความว่างเปลา่ ...ยังจะซ้มุ เล็บมอื นางอกี เล่า

117/790

ซมุ้ เล็บมือนางท่ปี ระตู ทอ่ี อกดอกสีชมพสู ดสลับสขี าวสะพร่ังพรอ้ ม
ท้ังใหก้ ลน่ิ หอมแรงตลอดทง้ั ปี ทห่ี ล่อนกับนอ้ งสาวชอบเกบ็ มาสบั เป็น
กับข้าว ยามเล่นขายของตอนท่ยี งั เป็นเดก็ หญงิ เลก็ ๆ...หาก...ไม่ม.ี ..

ไมม่ ีซุ้มเลบ็ มอื นางทหี่ ล่อนเคยค้นุ ...
อะไรกนั ??
หลอ่ นฝนั ถึงบ้านของยายสมัยก่อนเก่าอยา่ งนัน้ หรืออย่างไร??
“อ้าว” เสียงของแม่พเ่ี ลย้ี งตวั อ้วนร้องเร่งมาจากประตู เมอ่ื เหน็ ว่า
หล่อนหยุดยนื อยทู่ ่ีระเบยี งหน้าบา้ นอยา่ งตืน่ ตะลงึ “เรว็ เข้าเถดิ เจ้าคะ่ มวั
ยนื ตะลึงดโู นน่ ดนู ่ีอยู่ สายมากแล้วนะเจ้าคะ คุณบุษย์...”
พลอยบุษย์เดินไปท่ีประตูรัว้ ด้วยความงุนงง ก่อนจะเหลยี วกลับมา
มองตัวบ้านอกี คร้งั แลว้ ก็ต้องลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เม่ือเห็นว่าบา้ น
ยาย ก็ยังคงเป็นบา้ นหลังเดมิ มเี พียงสภาพแวดลอ้ มเท่านนั้ ทเ่ี ปลย่ี นไป...
เหลียวมองไปทางด้านซา้ ย พลอยบษุ ย์ก็ใจหายวาบขน้ึ มาอกี เม่ือ
บรเิ วณทเ่ี ป็นบ้านของน้านวล เพอื่ นบ้านของยายนั้น มแี ต่ความ
ว่างเปลา่ ...ไม่มีวี่แวววา่ ท่วี า่ งตรงนัน้ จะมบี า้ นของใครอยู.่ ..
“เด๋ยี วกอ่ น” หลอ่ นเรยี กแม่คนตวั อ้วนท่ียนื รออยนู่ อกร้ัวบ้าน“แลว้
บ้านตรงน้ี หายไปไหน...”

118/790

พลอยบุษย์ชี้มือไปยังบริเวณวา่ งเปลา่ รกเรอ้ื ดว้ ยหญ้า ซงึ่ ควรจะเป็น
บา้ นไมห้ ลงั เล็กของคณุ นวล แล้วเอย่ ถาม ทั้งๆ ทพ่ี อจะเดาไดว้ ่าคำตอบท่ี
จะได้รบั น้นั จะเป็นเชน่ ไร

“อะไรอีกเลา่ คะ” แมอ่ ้วนทำเสยี งจิ๊จ๊ะในลำคอ ทา่ ทางเร่มิ หงุดหงดิ
ขึ้นมา “ทา่ ทางคณุ จะเปน็ เสน้ ประสาทจริงอย่างพ่อหมอว่าเสยี แล้วละ
กระมัง...พุทโธเ่ อย๋ ...คณุ หนเู จ้าขา...ไอต้ รงนนั้ นะ่ มันที่ดินของคุณหลวง
โยธา เพ่อื นของคุณตาคณุ ไงคะ หลวงโยธาเพ่อจะขายให้พ่อแม้น ทนาย
หน้าหอ ของคุณพระบันลอื ฯ ไมน่ านก็คงจะมาปลกู เรือนอยดู่ อกเจา้ คะ่ ...”

“อะไรนะ?” พลอยบุษย์ครางเหมือนไมเ่ ช่อื ในสง่ิ ที่ได้ยนิ ...
เป็นอนั วา่ หล่อนฝนั ย้อนมาไกลขนาดน้ันจรงิ หรือนี.่ ..
แล้วหล่อนไปเกบ็ เอาข้อมลู พวกนม้ี าฝันได้อย่างไรกนั ในเม่อื
เร่อื งราวตา่ งๆ เหลา่ นี้ หล่อนไม่เคยรู้มากอ่ นเลย จะมี ‘ใคร’ บางคน
ต้องการส่ือสารอะไรบางอย่างกบั หล่อนอยา่ งน้นั หรอื
...พรุ่งนีก้ อ่ นเถิด...
พลอยบุษยห์ มายม่นั ปน้ั มอื ตืน่ แล้วจะต้องลองไปถามนา้ นวลดูเสยี
หน่อยวา่ เจา้ ของบ้านหลังเดิมของฝ่ายนน้ั ช่ืออะไร...และหล่อนคงไม่
แปลกใจเลย หากฝา่ ยน้ันจะตอบวา่ ชอื่ แม้น!!
ยงิ่ เดินออกมาตามตรอก พลอยบุษยย์ ิง่ ประหลาดใจล้นเหลอื ...

119/790

หล่อนม่ันใจว่าที่นี่คือบางลำพูแนน่ อน เพราะหลอ่ นแลเหน็ ยอด
แหลมของป้อมพระสเุ มรแุ ต่ไกล...หากน่ไี มใ่ ชบ่ างลำพทู ห่ี ล่อนเคยเหน็
เพราะบรรดาตกึ รามบ้านช่องที่สงู ตระหงา่ นและแออัด กบั รถราที่ขวกั ไขว่
กับมลพิษทสี่ ัมผสั อยทู่ กุ เม่อื เช่ือวัน พร้อมใจกนั อนั ตรธานหายไปหมด

สองขา้ งทางท่ีหลอ่ นเดินตามแมห่ ญิงตัวอ้วนออกไปสถู่ นนใหญ่นน้ั มี
ตน้ ไม้ข้ึนจนรม่ ครมึ้ บา้ นเรือนทป่ี ลกู อยเู่ รยี งรายนั้น กระจดั กระจายห่าง
กัน ส่วนถนนท่หี ล่อนกำลงั เดนิ อยูน่ ั้น เป็นเพยี งถนนดนิ ทอี่ ดั จนแน่น

เมือ่ ออกจากซอยเล็ก มาถึงบริเวณท่ีเปน็ ถนนพระสุเมรุ พลอยบุษย์
ไดแ้ ต่อ้าปากกวา้ ง เพราะผูค้ นทเี่ ดนิ สวนกนั ไปมานนั้ ตา่ งกแ็ ตง่ กายดว้ ย
ชดุ ทคี่ ลา้ ยกนั กบั หล่อนแทบทง้ั นนั้ ทสี่ ูงวัยหนอ่ ยกจ็ ะหม่ ผ้าแถบนงุ่ โจงสี
เข้ม และแทบทกุ คนตดั ผมส้นั ทรงดอกกระท่มุ มกี แ็ ต่ผ้หู ญิงรนุ่ สาวเทา่ น้ัน
ท่ีเร่ิมไว้ผมยาวประบ่า

หลายคนทผ่ี า่ นไป มกี ระบุงตะกร้าหิ้วตดิ มอื มาด้วย พลอยบษุ ยแ์ ล
เห็นผกั ปลามากมายอยู่ในตะกรา้ บา้ งก็ห่อดว้ ยใบตอง บ้างก็มเี ชอื กกล้วย
มดั เอาไว้ ดูแลว้ เหมอื นสตรเี หลา่ น้ันเพง่ิ กลับมาจากการไปจ่ายตลาด

พาหนะในถนนทีว่ ่งิ สวนกันไปมา สว่ นใหญจ่ ะเปน็ รถม้า และรถลาก
ทมี่ คี นจีนไว้หางเปยี ยาวเปน็ คนลากอยู่ข้างหน้า มผี นู้ ่ังโดยสารอยตู่ อนหลงั
นานๆ ทีจงึ จะมีเสียงแตรดงั แปน๊ แปน๊ และรถยนต์แบบโบราณทพ่ี ลอย
บุษยเ์ คยเห็นแต่ในหนงั สือรูปภาพ ก็จะวงิ่ ผ่านมาเสยี คนั หนง่ึ

120/790

“คณุ หน.ู ..คุณหนู” แมพ่ เี่ ลย้ี งเขย่ามอื เมือ่ เห็นว่า ‘คณุ หน’ู ของ
หลอ่ นเอาแต่ยนื ตกตะลงึ กับทำหน้าเหมอื นถกู ผีหลอก

“คุณบุษย์เจา้ ขา...” หล่อนเขย่ามอื แรงเข้า เมือ่ อีกฝ่ายยนื นิง่ ขงึ ไป ไม่
ตอบอะไรออกมา “ไม่สบายหรือเปล่าเจ้าคะ ปวดแผลมากไหม?”

ปวดแผล...
เอ...พลอยบุษยป์ ระหลาดใจ...แม่อว้ นนี่รูไ้ ด้อย่างไรว่าหล่อนหวั
แตก...
หญิงสาวยกมือขึ้นคลำแผลซ่ึงหมอบุญญนติ ย์เย็บเอาไวใ้ ห้ แล้วก็
ต้องร้องอยู ออกมาเม่ือรูส้ ึกว่าระบม กบั ปวดอยูไ่ มน่ ้อย
“กป็ วดมากพอด”ู หล่อนพยักหน้าใหอ้ ีกฝ่าย ก่อนจะตัดสนิ ใจถาม
ออกมาอกี หนว่า “เธอ..เธอ...ฉนั ขอถามหน่อยส.ิ .”
“เจ้าคะ?” แม่คนตัวอว้ นเอยี งคอมอง
“ทน่ี เี่ ป็นบางลำพูจรงิ ๆ ใชไ่ หม?”
“ใช่เจ้าค่ะ” แมผ่ ูห้ ญิงท่ีทำทา่ ทางราวกับเปน็ พเี่ ล้ียงตอบ พรอ้ มกบั
มองหน้าหลอ่ นดว้ ยสายตาประหลาดใจ “คุณบุษยจ์ ำอะไรไมไ่ ดเ้ ลยหรอื เจา้
คะ? โถ โถ...”
ก่อนท่ีเจ้าหล่อนจะฟมู ฟายมากไปกวา่ นั้น พลอยบุษยร์ ีบยิงคำถาม
ต่อไปทนั ที ดว้ ยอกใจที่ส่นั ระทึก ด้วยความหวาดหวนั่ ในคำตอบที่กำลังจะ
ได้รับ

121/790

“แลว้ วันน.้ี ...เวลาน้ี คือสมยั ใดกันแน่?”

“คณุ เจ้าขา...ก็แผ่นดินในหลวงพระองคท์ ี่หกไงเจา้ คะ...” นางคนอ้วน
ตอบ พลางทำหน้าตาตกใจ กบั บน่ พึมพำกับตัวเองวา่ “ไมไ่ ด้การไม่
ได้การ...จำอะไรไม่ได้สกั อย่าง ท่าคุณหนูจะแย่เสยี ละกระมัง...”

“รัชสมยั ของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจา้ อยหู่ วั ร?ึ ” พลอย-
บษุ ย์อุทานเสียงดงั จนผู้หญงิ คนหนง่ึ ที่เดินผ่านหล่อนไปถงึ กับหนั มามอง
ราวกบั เหน็ สิง่ แปลกประหลาด

“จำได้แล้วรึคะ?” นางพเี่ ลย้ี งตบอก “แหม ค่อยยังชั่วหนอ่ ย”

“ไมจ่ รงิ ”

พลอยบุษย์คราง แลว้ หันไปทางสตรีวัยกลางคนร่างอ้วนทว้ น ที่ยืน
อยู่ขา้ งหล่อน หญงิ สาวเขย่าแขนอกี ฝ่าย รอ้ งวา่

“ช่วยตอบฉนั หนอ่ ยวา่ ...ทจ่ี รงิ แล้ว เวลาน้ี ฉนั กำลงั ฝันไปหรอื
เปลา่ ?? ...ฉนั กำลงั ฝันอยู่ใชไ่ หม? ฉนั กลับมาอย่ใู นสมยั รัชกาลท่หี กได้
อย่างไรกัน?...”

หญิงสาวกระซิบกระซาบถาม พร้อมกบั กลน้ั ใจรอฟังคำตอบของอีก
ฝา่ ยอยา่ งจดจ่อ...

๘

ผ้หู ญงิ รา่ งอว้ นที่สวมผา้ แถบและน่งุ โจงกระเบนสคี ล้ำ ยนื หัวเราะ
จนน้ำหมากในปากหยดย้อยออกมาอีกคร้ัง เจา้ หลอ่ นยกชายผา้ แถบท่ีมี
รอยเลอะนำ้ หมากข้ึนซบั ที่มุมปาก กอ่ นจะตอบพลอยบุษยด์ ้วยน้ำเสยี งกลัว้
หวั เราะวา่

“พุทโธ่ คุณบษุ ย.์ ..จนป่านน้ี แล้วยงั จะวา่ ฝันอะไรกันอกี เลา่ คะ”
“ก็ฉัน...”
พลอยบษุ ยอ์ ้าปากจะพูด แต่อีกฝา่ ยไม่ยอมให้หลอ่ นมีโอกาสไดพ้ ดู
อะไรออกมา หากแต่ปลอบใจหลอ่ นไปเสียคนละเร่ืองวา่
“บ่าวเลยี้ งคุณมาตะเล็กตะนอ้ ย ยอ่ มจะตอ้ งรู้ใจดีนะเจา้ คะ ว่าคณุ
บษุ ยร์ ู้สึกเช่นไร ฝันรา้ ยใช่ไหมเจ้าคะ...โถ...ใครจะคดิ เล่าคะว่า รปู งาม
เหมือนคณุ พระไวย แต่ใจดำเหมอื นอีกา ดดู ู๋ มาทำร้ายคุณหนูของแหวน
เอาเสยี อยา่ งน้ี คณุ ยายทา่ นกร็ ู้ดี แตจ่ ะทำอย่างไรได้ คณุ บุษยอ์ อกเรอื นไป
แล้ว คุณยายกไ็ มม่ ีอำนาจจะไปช่วยอะไร...ถ้าคณุ ทา่ นยังอยลู่ ะก็ คณุ หลวง
ก็คณุ หลวงเหอะ คณุ ตาคุณไดซ้ ดั กันแหลกไปข้าง...”
แหวน..

123/790

หล่อนว่าหล่อนไดย้ นิ แมบ่ า่ วร่างอว้ นเรยี กแทนตนว่า แหวน...และ
เรียกตวั หล่อนว่าคุณบษุ ย์...

พุทโธ่เอ๊ย...พลอยบษุ ย์ตดิ เอาคำอทุ านของอีกฝา่ ยมาใช.้ .หลอ่ นรู้แล้ว
ละว่าเอาความฝนั นม่ี าจากท่ไี หน กห็ ล่อนเพงิ่ อ่านบนั ทึกของบษุ ราคัม ทเ่ี ล่า
ถึงวา่ ถูกสามี นายรอ้ ยโทหลวงราญอรพิ ่าย ทำร้ายเอาจนถงึ กบั หัวแตก
และพเี่ ล้ียงท่ีช่ือแหวน พาหล่อนไปเย็บแผลน่นั เอง..

เหตุการณท์ ่เี กิดข้ึน มาพ้องกนั กบั ทหี่ ลอ่ นถกู โรสแกล้งจนตกลงมา
จากเวทีหวั แตกโดยบังเอญิ และอาจจะเป็นเพราะเหตุน้ี พลอยบุษย์กเ็ ลย
เกบ็ เอามาฝันจนเปน็ เรือ่ งเปน็ ราว...

“ไปเถิดเจา้ คะ่ ” นางพีเ่ ลย้ี งเรง่ เร้า
เอาก็เอา...พลอยบุษยส์ ดู ลมหายใจลึก แล้วบอกกับตนเองวา่ ...ไมม่ ี
ทางให้เลือก ไหนๆ กฝ็ นั แปลกประหลาดพิสดารถึงขนาดนี้แล้ว ลองฝนั
ต่อใหถ้ ึงที่สดุ จะเป็นไรไป...
หญงิ สาวจึงเดินตามนางแหวนไปแตโ่ ดยดี เพราะรู้วา่ ไม่มปี ระโยชน์
อะไรทหี่ ลอ่ นจะรอ้ งเอะอะโวยวาย หรือขดั ขืน เพราะอย่างนอ้ ย นางแหวน
ก็ไมไ่ ดเ้ ปน็ ผอี ย่างท่นี กึ กลัว แถมยงั มีทา่ ทางเปน็ มติ ร แล้วยงั เปน็ พเ่ี ลย้ี ง
ของหลอ่ นเสยี อกี ด้วย

124/790

เอาเหอะน่า...เดยี๋ วกต็ ่นื แลว้ ...หล่อนกระซิบบอกตนเอง พรอ้ มกนั น้ัน
พลอยบษุ ยก์ เ็ หลยี วหนา้ แลหลงั มองสภาพบ้านเมือง และผูค้ นรอบกาย
ด้วยความตืน่ ตาตนื่ ใจ

ใครจะเชือ่ ว่าหล่อนจะฝนั เหน็ บางลำพูและกรงุ เทพฯ ในอดีต เลา่ ให้
ใครฟังก็คงมีแตค่ นหวั เราะเยาะ และวา่ หล่อนเพีย้ นไปแล้วเป็นแน่ ถงึ จะ
เปน็ พุทธชาดกเ็ ถิด น้องตอ้ งวา่ หลอ่ นกินมากจนเก็บเอามาฝันเปน็ ตเุ ป็น
ตะ...

หลอ่ นพอจะมคี วามรแู้ บบงูๆ ปลาๆ ตดิ ในความทรงจำมาบ้างวา่ ใน
รัชสมยั ของลน้ เกลา้ รชั กาลที่ ๖ พระบาทสมเด็จพระมงกฎุ เกล้าเจา้ อยหู่ วั
เป็นรัชสมยั แห่งความเปลย่ี นแปลง ท่ตี อ่ เนื่องมาจากสมยั รัชกาลท่ี ๕

วฒั นธรรมตะวันตก หล่งั ไหลมาส่บู า้ นเมือง และผูค้ นมากยิ่งขน้ึ
พลอยบษุ ยเ์ ห็นผู้คนทีเ่ ดินสวนไป แต่งกายหลากหลาย บา้ งยังคงไว้
ผมทรงดอกกระทุม่ หม่ ผา้ แถบ นุ่งโจงอย่างนางแหวน เหมือนทพ่ี ลอย
บษุ ยเ์ คยเหน็ ในหนังสอื ภาพเก่าๆ ของพุทธชาด ในขณะทสี่ ตรีรุ่นสาวขึน้ มา
หนอ่ ย นยิ มน่งุ ซ่นิ และไวผ้ มยาวอย่างชาติตะวันตก
บา้ นเรือนฝ่งั ตรงข้ามถนน บริเวณโค้งหนา้ ปอ้ มพระสุเมรุ เป็นเรือน
แถวครึง่ ไมค้ ร่งึ ตึก เหมอื นที่หลอ่ นเหน็ จนชนิ ตา หากส่งิ ทไี่ ม่เหมอื นกนั ก็
คือ สภาพของตึกทแ่ี ลดใู หม่เหมอื นเพิง่ สร้างเสร็จได้ไมน่ าน และตน้ ไม้
หน้าเรือนแถว ท่ีปลกู อยรู่ มิ ถนน ยังเปน็ เพียงตน้ ไม้เล็กๆ ทแี่ ลดูเกง้ ก้าง
ไม่ไดย้ ืนตน้ ใหญอ่ ย่างปัจจบุ นั

125/790

หญิงสาวสดู ลมหายใจเข้าไปในปอดด้วยความสดชืน่ ด้วยถนนพระ
อาทติ ยแ์ ละบางลำพูตรงหน้าหล่อนนี้ ไม่มหี มอกควนั จากรถราทวี่ ่งิ ขวกั ไขว่
เหมอื นกับทุกวัน ท้องฟา้ สฟี ้าครามแลดูสะอาด และโปร่งตา...ช่างเป็นบาง
ลำพูในฝัน อย่างทหี่ ลอ่ นเคยนึกถึงจรงิ ๆ เสียดว้ ย

แดดเรม่ิ รอ้ นมากขึน้ ทุกขณะ พลอยบษุ ย์นกึ สงสยั ข้นึ มาครามครันวา่
ในฝนั น้ันมีความรสู้ ึกร้อนหนาวด้วยหรอื อยา่ งไร หากไม่ทนั ได้นกึ อะไรต่อ
ไป หลอ่ นกต็ อ้ งชะงกั และเบิง่ ตากลมโตด้วยความตืน่ เตน้ เมอ่ื คนจีนผม
เปียคนหนง่ึ วง่ิ ลากรถมาตามถนนหยดุ กึก เมอ่ื นางพ่ีเล้ยี งกวกั มอื เรียก

“แดดแรงมากแล้ว ไปรถเจก๊ กันดกี ว่านะคะ อยา่ รอรถมา้ เลย ใกล้
แคน่ ี้ เจก๊ มันลากกะเด๋ยี วเดียวก็ถึง ไปข้นึ เรอื ท่ีทา่ โนน้ ดกี วา่ ไปเรอื จาก
คลองบางลำพู นง่ั เทง้ เตง้ กนั นานเทียว กวา่ จะถึงโรงหมอ สไู้ ปข้ึนทที่ า่ พระ
จันทรไ์ มไ่ ด้ ขา้ มฟากไปก็ถงึ เลย”

นางพเ่ี ลย้ี งหันมาจีบปากจีบคอ กอ่ นจะหนั ไปบอกกับเจก๊ ลากรถวา่
“ไปท่าพระจนั ทร์”
“ทา่ พระจนั ทร”์ พลอยบษุ ย์เลกิ ค้วิ แล้วนกึ สงสัยวา่ แม่คนตวั อว้ น
จะพาหลอ่ นไปทำอะไรถงึ ท่าพระจนั ทร์ “ไปทำไมทนี่ ั่น...”
“อ้าว” แมแ่ หวนรอ้ งเสยี งลั่น ขณะประคองใหห้ ญิงสาวก้าวขน้ึ ไปนงั่
บนท่ีน่ังตอนหลงั ของรถลาก “ดูถรี ึ...บ่าวนึกวา่ คณุ หนูเร่ิมจำอะไรต่อมิอะไร

126/790

ไดแ้ ลว้ เสยี อกี ...กค็ ณุ หลวงโอสถเวชการ ท่ีโรงหมอ เออ้ ...โรงพยาบาล
วงั หลัง นดั ใหไ้ ปตรวจแผลอย่างไรเลา่ คะ”

“โรงพยาบาลวังหลงั ....” พลอยบุษยข์ มวดค้วิ ...โรงพยาบาลอะไรหวา่
หล่อนแน่ใจวา่ ไมเ่ คยได้ยินโรงพยาบาลชอ่ื นมี้ าก่อน

“ก.็ ..ชื่อใหมเ่ ขาเรียกว่าอะไรนะเจา้ คะ บา่ วลืมไปเสียแล้ว...อะไรราช
ราช...” นางบ่าวเกาศีรษะแกรกๆ

“ศริ ิราชหรอื ?” พลอยบษุ ย์เดาสง่ เพราะจะไปขนึ้ เรือที่ท่าพระจันทร์
ก็นา่ จะเป็นโรงพยาบาลศริ ิราชมากที่สดุ

“แม่นเลยเจา้ ค่ะ” นางพ่ีเลีย้ งตบเขา่ ตนเองเสียงดังฉาด “ศริ ิราชน่ัน
ละ...อูย๊ ...ตั้งมาตะแผน่ ดนิ ทแ่ี ล้ว บ่าวจำชอื่ ไมไ่ ด้เสยี ท.ี ..เรยี กแต่
โรงพยาบาลวงั หลังจนตดิ ปาก”

พลอยบุษย์พยักหนา้ หงกึ หงกั นกึ ชมตนเองในใจว่าเก่งท่สี ามารถเดา
ได้ถูกต้อง

หลอ่ นเคยไปใชบ้ ริการของโรงพยาบาลแหง่ นห้ี ลายคร้ัง หมอบุญ-
ญนติ ยท์ เี่ ย็บแผลศีรษะแตกให้หล่อน กท็ ำงานอยู่ทนี่ ่ัน และพลอยบษุ ยพ์ อ
รู้มาบ้างว่า โรงพยาบาลศิรริ าชนนั้ ตงั้ มาต้ังแต่สมยั พระบาทสมเด็จพระ
จุลจอมเกล้าเจา้ อย่หู วั รชั กาลท่ี ๕ แตร่ ายละเอียดมากกว่านั้นหล่อน ไมร่ ู้
และโดยเฉพาะช่ือเกา่ ทนี่ างแหวนเรยี ก หล่อนยง่ิ ไม่เคยได้ยิน

127/790

“ไปนัง่ เรอื ทที่ ่าพระจันทร์ ขา้ มไปฟากขะโน้น...” นางพเ่ี ลย้ี งอธบิ าย
แตไ่ ม่ทันจะได้วา่ อย่างไรตอ่ เจก๊ ลากรถก็จบั คันลากท่ีวางกับพ้นื ขน้ึ มา พา
ใหท้ ง้ั พลอยบุษยแ์ ละนางแหวนหงายหลัง ท้งั สองจึงรอ้ งเสยี งดังลน่ั
ประสานกนั

“วา้ ย...”
“ว้าย ตาเถนหกตกกระได หก หก หก...ไอ้เจก๊ บ้า” แม่แหวนรอ้ ง
แถมออกมาชดุ ใหญ่ พลางตะครบุ ผา้ แถบเปน็ ทวี่ ุ่นวาย เพราะทำทา่ วา่ จะ
หลุดออกมา
ในขณะที่คนจีน ท่ีไวผ้ มเปยี ยาว ลากใหร้ ถวิง่ ไปนนั้ พลอยบุษยจ์ บั
ข้างรถเอาไว้แน่น เพราะไม่เคยคิดมาก่อนว่า การนั่งรถลากจะยากเชน่ นี้
หลอ่ นเกดิ มาในยุคสมัยที่รถสามลอ้ ถบี นั้นหมดไปจากกรุงเทพฯ
นานแลว้ และแม้วา่ ตามตา่ งจงั หวัดยังคงมสี ามลอ้ ถีบอยบู่ ้าง แตห่ ลอ่ นกไ็ ม่
เคยลองน่งั ดูสกั ครง้ั เดียว พลอยบุษย์จึงนกึ ไมอ่ อกวา่ รถที่วง่ิ ไปดว้ ย
แรงงานของคนถีบน้ัน จะเปน็ เชน่ ไร ยง่ิ รถลากซ่ึงสญู หายไปจากสังคมไทย
มานานแล้ว ยิ่งไมเ่ คยอยู่ในความคดิ คำนึงของหล่อนมากอ่ นเลย
คนลากรถที่เป็นคนจนี ใส่หมวกกยุ้ เล้ย นุ่งกางเกงขากว๊ ย สีกรมท่า
ทำมาจากผ้าดบิ ขาสน้ั แคเ่ ขา่ ส่วนตัวเสื้อนั้นลกั ษณะเปน็ เส้ือจีนปลอ่ ยชาย
ผา่ อก กระดุมเปน็ ผา้ ถกั แขนยาว มีกระเป๋าสองข้างตรงชายเสอื้ เขาหนั
หลงั ใหค้ นนงั่ ใชม้ ือท้ังสองขา้ ง จบั คนั ลากซง่ึ ต่อมาจากทน่ี ัง่ และตัวรถ พา

128/790

รถวงิ่ ไปขา้ งหนา้ ดว้ ยความรวดเร็ว พลางสง่ เสียงรอ้ ง เฮย้ เฮย้ เปน็ การขอ
ทาง เพราะรถลากนนั้ ไม่มีแตรหรือกระด่ิงเพือ่ จะกดขอทางอย่างรถมา้

ลมเยน็ โชยมากระทบผิวหน้าของพลอยบษุ ยแ์ ผว่ เบา แมท้ นี่ ัง่ ของ
รถลากจะมีหลงั คาผ้าใบเลก็ ๆ แต่ไมส่ ามารถบดบังแดดยามสายได้หมด
นางแหวนจงึ หยิบเอาพัดจากตะกรา้ ทถี่ อื ตดิ มอื มา กางออกและยกขน้ึ สงู
เพอื่ บังแดดใหห้ ญิงสาว

“นั่งให้ดีนะเจา้ คะ” นางพเี่ ล้ียงพมึ พำ “ฉวยไม่ระวัง ตกลงไปอกี ละก็
คณุ ทา่ นเล่นงานบ่าวตายแน.่ ..ฟามววั ไม่ทนั หาย ฟามฟายจะเข้ามาแทรก...”

พลอยบษุ ยห์ ัวเราะคิกออกมาไดเ้ ป็นคร้ังแรก เพราะขนั ที่นางแหวน
พดู ไม่ชดั

คนจีนลากรถวิ่งลัดเลาะไปมา ตามถนนทพี่ ลอยบุษย์จำได้ว่าคอื ถนน
พระสเุ มรุ เมื่อถงึ จดุ ท่ีเปน็ สะพานพระปิ่นเกลา้ พลอยบษุ ยแ์ หงนหนา้ ข้นึ
มอง เพียงเพื่อจะพบกับความว่างเปลา่ และนกึ ขึน้ มาไดว้ า่ ตอนนี้หลอ่ น
ฝันว่ากำลังอยใู่ นรชั สมยั ของรัชกาลท่ี ๖ นนี่ ะ...แล้วจะมสี ะพานพระป่ิน
เกล้าไดอ้ ยา่ งไรกัน

นอกจากสะพานพระปิ่นเกล้าจะไม่มแี ล้ว...พลอยบุษย์คิดวา่ ในเวลา
นี้ คงจะยงั ไม่มีสะพานเช่อื มระหว่างฝัง่ กรุงเทพฯ และฝง่ั ธนบุรีเลยสัก
สะพานเดยี ว เพราะสะพานแรกที่เชือ่ มสองฝ่งั แม่น้ำเจา้ พระยาเข้าด้วยกนั
นนั้ คือสะพานปฐมบรมราชานสุ รณ์ หรือสะพานพทุ ธ ซ่ึงสร้างขึ้นในสมัย
รชั กาลท่ี ๗...

129/790

มีรถลากหลายคนั วิง่ สวนทางไป พลอยบษุ ย์สังเกตเห็นวา่ คนลากรถ
ส่วนมากแล้วจะเป็นคนจนี บางคนสวมเส้อื ผา้ เรียบร้อย บางคนมเี พียง
กางเกงแพร ไม่สวมเสอ้ื บา้ งกโ็ กนศรี ษะ บา้ งกไ็ ว้ผมเปยี ยาวหอ้ ยลงมา
จากท้ายทอย เหมอื นคนลากรถคนั ทหี่ ลอ่ นนงั่

คนลากรถของหล่อน พารถวงิ่ เลย้ี วซ้ายไปตามถนนท่ีหล่อนจำได้
แม่นยำว่าเป็นถนนราชินี ท่ีอยขู่ ้างโรงละครแหง่ ชาติ แต่ทห่ี ล่อนผ่านไปนั้น
ยงั ไมเ่ หน็ มีอาคารหลงั คาจั่วทเ่ี ปน็ โรงละครแห่งชาติอยา่ งทห่ี ลอ่ นเหน็ จนชนิ
ตา เทา่ ทแี่ ลเห็นนัน้ เปน็ แตเ่ พยี งตกึ สองช้นั รปู ร่างหน้าตาธรรมดาอยู่หลงั
กำแพงสขี าว ทีม่ ีเสมาอยขู่ ้างบนเท่านั้นเอง

เม่ือรถวิง่ เลย้ี วขวา ผ่านมาทางถนนหนา้ พระธาตุ พลอยบษุ ย์แลไป
ทางซา้ ยมือดว้ ยความต่นื ตะลึง....ทอ้ งสนามกว้างใหญท่ ่ีแลเหน็ กบั กำแพง
วดั และยอดปราสาทราชมณเฑียรทมี่ ลังเมลอื งทา่ มกลางแสงแดดสาย ที่
อยสู่ ุดขอบอกี ดา้ นหนึง่ ของสนาม หญิงสาวจำได้ไมผ่ ิดเพ้ยี นว่าคือท้อง
สนามหลวง และพระบรมมหาราชวงั

แตส่ นามหลวงท่ีหล่อนเหน็ ในขณะนี้ แลดแู ปลกตา ตา่ งจากใน
ปจั จบุ นั โดยส้นิ เชงิ หญิงสาวเหน็ มีหญ้าขึ้นเขยี ว รอบสนามมผี คู้ นแตง่ กาย
แปลกตาขี่ม้าเดินวนไปมา และตน้ มะขามใหญ่ที่เคยคุ้นนน้ั ที่เหน็ เบอื้ งหน้า
ยังเป็นเพยี งมะขามออ่ นเยาวเ์ ทา่ นัน้

หันกลับมาทางขวา พลอยบษุ ยค์ อ่ ยอ่นุ ใจข้นึ มาหนอ่ ย เมอ่ื เห็นหมู่
อาคารทเี่ ปน็ พพิ ธิ ภณั ฑสถานแหง่ ชาตใิ นปจั จบุ ันน้นั มีรูปลกั ษณะเหมอื นท่ี

130/790

หล่อนเคยรูจ้ กั เพยี งแตห่ มูอ่ าคารท่ีเห็นในขณะน้ี ดูสะอาดตาและใหม่
เมอ่ื เลยไปอีกหน่อยและเล้ยี วขวาเข้าไปตามถนนพระจนั ทร์ บรเิ วณทเี่ ป็น
มหาวทิ ยาลยั ธรรมศาสตร์ ก็ไมเ่ ห็นอาคารยอดโดมอนั เปน็ สัญลกั ษณแ์ ห่ง
มหาวทิ ยาลยั แต่อย่างใด

“ทน่ี ีเ่ ปน็ มหาวิทยาลัยหรอื เปลา่ ?” พลอยบษุ ยอ์ ดไมไ่ ด้ทจ่ี ะถามคน
ทน่ี งั่ ขา้ งๆ

“คะ?” แม่คนตวั อว้ นคงจะนง่ั เพลินไปหน่อย จงึ ไมท่ นั ฟังวา่ หญิงสาว
ว่าอย่างไร เลยว่าออกมาตามท่ีหลอ่ นเข้าใจ “วงั หนา้ ไงเจา้ คะ...ตะลัยอะไร
คุณหนูนช่ี กั จะวปิ ริตไปใหญแ่ ล้ว ไม่มวี ังหน้ามาตะแผ่นดนิ กอ่ นแลว้ ละ
เจา้ ค่ะ...”

ยงั ไมท่ ันจะได้วา่ อะไรกนั ต่อไป เจ๊กคนลากรถ กม็ าจนสุดถนนพอดี
แมแ่ หวนจึงรอ้ งส่ังเสียงดังล่ัน “จอด จอ๊ ด”

น่ันละ พลอยบษุ ย์จงึ ถอนสายตามาจากบา้ นชอ่ ง และผู้คนที่เดินสวน
กนั ไปมารอบกาย พร้อมกับจับขอบที่นั่งเอาไวจ้ นแน่น เม่ือคนลากรถหยดุ
วง่ิ อย่างกะทันหนั และคอ่ ยลดระดบั คันจับวางราบลงกับพน้ื สว่ นนาง
แหวนหน้าเกอื บคะมำ เพราะมวั แตค่ วา้ ตะกรา้ คใู่ จ จึงไมท่ นั ไดร้ ะวงั ตัว ดี
แต่วา่ พลอยบุษย์ควา้ แขนเจา้ หล่อนเอาไวท้ ัน ก่อนท่ีแม่คนตัวอว้ นจะกลิ้ง
โค่โล่ลงไปกองกับพื้นถนน

“ว้าย อา้ ยเจก๊ บ้า” แมแ่ หวนปากไว “ประเดีย๋ วไมจ่ า่ ยสตางค์เสยี เลย
จอดแรงเสียจนหนา้ ฉนั เกือบจะคะมำลงไปจูบถนน”

131/790

นางแหวนลงจากรถมาก่อน แล้ววงิ่ ออ้ มมาประคองให้หลอ่ นคอ่ ยกา้ ว
ลง แลว้ ควักเอาเงนิ ออกมาจากชายพกทเ่ี อว นับสง่ ใหก้ บั คนลากรถ

“คา่ รถเท่าไรนะ่ เธอ...กบี่ าท?” พลอยบษุ ย์ถามด้วยความอยากรู้
นางพเ่ี ลีย้ งมองหญงิ สาว ทำตาโต ใจเห่ยี วดว้ ยนึกว่าหญงิ สาวท่ีดแู ล
มาแต่เล็กแตน่ อ้ ย คงจะเสยี สติไปจรงิ ดงั คุณพระโอสถว่า
“ทไ่ี หนจะเป็นบาทกนั เจ้าคะ? รถชั้นสองอย่างนี้ วิ่งลากมาเพยี งไมก่ ี่
เสน้ ใหม้ ัน ๖ อัฐ ก็มากถมไปแล้ว”
“หกอัฐ...” พลอยบุษยเ์ บกิ ตากว้าง “แล้วมนั กบี่ าทกันล่ะ?”
“โอย..” นางแหวนชกั ไมส่ นกุ เสียแลว้ “คุณหนแู กล้งถามบ่าวหรือไมร่ ู้
จรงิ ๆ เจา้ คะ เรื่องเชน่ น้ีคุณหนูไมร่ ู้หรอื ไร...สบิ หกอฐั เปน็ สลงึ หนงึ่ ไงเจา้ คะ
บาทหน่งึ ก็หกสิบส่ีอฐั ...แล้วหกอฐั มนั จะเทา่ ไหรเ่ ลา่ เจ้าคะ?”
นางพเ่ี ล้ยี งยอ้ นถาม ก่อนจะส่ายหนา้
“โอย...ไมเ่ อาแล้วละ ลงเรอื กันทเี ถดิ คะ่ ...บ่าวปวดหัวเตม็ ทน”

แม่น้ำเจ้าพระยาท่ีหลอ่ นไดม้ าเหน็ วนั นี้ ใสสะอาดจนแลเหน็ ปลา
ว่ายแหวก...

แม้สายน้ำจะไหลเอือ่ ย หากหญิงสาวสัมผสั ไดถ้ งึ ความมีพลัง ใน
ความใสเย็นของกระแสนำ้ ทผ่ี ่านระยะทางมาไกลแสนไกล

132/790

ลมเยน็ ทพ่ี ดั ผา่ น หอบเอาละอองน้ำที่กระเซ็นจากท้ายเรือมาด้วย ที่
ฝง่ั ตรงขา้ ม มีเรือนแพจอดเรยี งรายกนั จนแน่นขนดั และพลอยบษุ ยม์ อง
ไมเ่ หน็ ตกึ สูงอย่างในปจั จุบัน และเมอื่ เรือจ้างลำไม่ใหญน่ กั ตัดกระแสน้ำ
มาจนถงึ ทา่ เรอื แม่แหวนกฉ็ ุดมอื ให้พลอยบุษย์ลกุ ขนึ้ เป็นคนแรก แลว้
ผลักหลงั ให้หลอ่ นเดนิ นำออกไปกอ่ น

พลอยบษุ ยเ์ ดนิ มองสถานทีโ่ ดยรอบกาย ดว้ ยสายตาพศิ วง...
ไมม่ ีร้านคา้ แน่นขนัดท่ที ่าเรอื เหมือนอยา่ งท่เี คยเห็น บริเวณโดยรอบ
นั้นโล่งจนหลอ่ นมองไปเห็นหลังคาอุโบสถของวดั ระฆงั ฯ และบรรดาผคู้ นที่
หอบเอาผักสด และผลไม้ รวมทง้ั ปลา และไข่ กน็ ั่งขายกันอยกู่ ับพืน้
เหมอื นตลาดสดในต่างจังหวดั
ใครจะเคยฝันอะไรได้แปลกประหลาดพิสดารเหมือนอยา่ งหล่อนบา้ ง
หนอ...หลอ่ นนอนมานานแลว้ และฝนั อะไรมาเสียยดื ยาว ควรจะถงึ เวลาท่ี
จะตน่ื ได้เสยี ที หากเม่ือเดินเข้าไปในเขตร้วั โรงพยาบาล หญงิ สาวก็พบว่า
ความฝันยงั คงดำเนินตอ่ ไป...
ไมม่ ีตึกและอาคารสูง อย่างโรงพยาบาลปัจจบุ ัน
อาคารโรงพยาบาลเบอ้ื งหน้าของหลอ่ น เป็นเพียงเรอื นไม้ใตถ้ ุนสูง
หลังคาหนา้ จ่ัว มเี ฉลยี งแลน่ โดยรอบตวั อาคารจำนวนมากมายหลายสิบ
หลงั ปลูกเรียงรายตอ่ กันไปในแนวยาวอยา่ งเป็นระเบียบ ตรงก่ึงกลาง มี
เรือนรปู ร่างหนา้ ตาเหมือนกัน หากแต่มีขนาดใหญก่ ว่าเรือนอ่นื จำนวน

133/790

สามเรอื นเชอื่ มถงึ กัน ดูแลว้ พลอยบษุ ย์คดิ วา่ ลักษณะคล้ายกบั จะเปน็
สำนกั งาน หรือที่ทำการมากกวา่

และหล่อนกร็ ู้ว่า คิดเอาไวไ้ ม่ผดิ เมอ่ื นางแหวนจงู แขนหลอ่ นไปหา
ผหู้ ญิงคนหนง่ึ ท่นี ่ังอยู่หนา้ หอ้ งซึง่ มีฉากไม้กั้น สตรีผนู้ ้นั สวมเสื้อแขนส้ัน สี
ขาวสะอาดตา และน่งุ ซิ่นสีน้ำเงนิ เข้ม ยาวจนถงึ นอ่ ง และพลอยบุษย์เดา
เอาว่า ทา่ ทางเคร่งขรึมแบบนี้ เจ้าหลอ่ นน่าจะเป็นพยาบาล มากกวา่ เปน็
เสมยี นหรือคนงาน

“อฉิ ันพาคณุ บุษราคัมมาหาคณุ หลวงโอสถฯ เจา้ คะ่ ”
บษุ ราคัม...
พลอยบุษยเ์ บิกตากวา้ ง
เป็นอนั วา่ ไม่ผิดแนแ่ ล้ว...ตอนนี้หล่อนกำลังฝนั และสวมบทเปน็
บุษราคัม อยา่ งท่คี ิดเอาไวน้ ่นั เอง
หลอ่ นเผลอหัวเราะคิกออกมา เมื่อนึกไปวา่ ...เออหนอ...เหตุไฉนจึง
เก็บเอาบนั ทกึ ท่ีอ่าน มาฝนั จนเป็นเรื่องราวยอ้ นอดีตไดถ้ ึงเพียงนี้
“นดั ไว้หรือไม?่ ”
สตรคี นน้ันเงยหนา้ ขน้ึ มามอง ทำตาเขียวราวไม่สบอารมณ์ ทเี่ หน็
พลอยบษุ ย์มที า่ ทางร่ืนเรงิ จนเกนิ งาม
เฮอ้ ...พลอยบุษยล์ อบถอนใจ จะสมัยไหน พยาบาลก็ดจู ะดุไมแ่ พก้ ัน

134/790

“นัดเจา้ ค่ะ” แม่แหวนรีบตอบ ทา่ ทางพินอบพเิ ทา

หญิงผู้นน้ั เปดิ สมุดบัญชที ่ีมีรายชอื่ ของคนไขย้ าวเป็นหางวา่ วเจา้
หล่อนชน้ี ว้ิ ไลไ่ ปตามรายชอื่ ต่างๆ ก่อนจะเงยหนา้ ข้นึ มองมาทพี่ ลอยบษุ ย์
แลว้ บอกวา่

“นางราญอรพิ ่ายใช่ไหม...ตามฉนั มา...”

นางราญอริพา่ ย...

พลอยบุษย์หวั เราะคกิ ออกมาอกี หนอยา่ งอดไมไ่ ด้

ช่อื อะไรจะตลกขนาดนี้...ใชส่ ิ...สามขี องบุษราคมั ถา้ จำไม่ผดิ จาก
สมดุ บันทกึ หล่อนจำได้วา่ คอื นายรอ้ ยโทหลวงราญอริพ่าย...มิน่าเลา่ นาง
พยาบาลหน้ายกั ษ์คนนั้น จึงเรียกหล่อนในรา่ งของบุษราคมั วา่ นางราญอริ
พา่ ย..

แมแ่ หวนหยิกเข้าท่ีตน้ แขนของหล่อน เป็นทำนองวา่ ให้หยดุ หัวเราะ
คิกคกั ไดแ้ ล้ว เพราะนางพยาบาลที่เดินนำหนา้ ไปเคาะบงั ตาหนา้ ห้องหมอ
ดูทา่ ว่าจะไม่คอ่ ยพอใจนกั

“เข้ามาได”้

เสยี งของคนในห้อง หลังบังตาที่ทำด้วยไม้รอ้ งบอกออกมา นาง
พยาบาลคนนน้ั จึงหนั มาทางหลอ่ น พลางชมี้ อื ทำทา่ บุ้ยใบใ้ ห้เขา้ ไปในหอ้ ง
ดว้ ยสายตาทีไ่ ม่เปน็ มิตรดว้ ยสกั เท่าใดนกั

135/790

รอยยมิ้ และท่าทางใจดีของบรุ ุษวยั กลางคน ซง่ึ นง่ั อยหู่ ลงั โตะ๊ ทำงาน
ตวั ใหญ่ คอ่ ยทำให้พลอยบุษยแ์ ละนางแหวนรูส้ กึ ผอ่ นคลายขน้ึ มาบ้าง

“เปน็ อย่างไรบ้าง?”
คณุ หมอถามขึน้ มาลอยๆ ไม่จำเพาะเจาะจงว่าถามใคร หากนาง
แหวน ผูเ้ ป็นพเ่ี ล้ียงของบษุ ราคมั รีบเล่าด้วยท่าทางท่อี ดั อั้นตนั ใจ
“คณุ หนสู ิเจ้าคะ คิดอะไรผิดเพย้ี นไปหมด เป็นโรคเสน้ ประสาท
เหมอื นทคี่ ุณหลวงวา่ เอาไวไ้ ม่มผี ิด จำอะไรไม่ไดส้ กั อย่าง ทา่ ทางเหมือน
คนป้ำเป๋อ อย่างเมอ่ื ตอนจะลงเรือข้ามมาฟากขะนี้ คุณหนูถามอฉิ ันวา่ อฐั
หนง่ึ เปน็ กี่บาท...โอย...”
เลา่ ไป นางพีเ่ ลี้ยงกท็ ำทา่ ทำทางเหมอื นอยากจะเป็นลม
“บ่าวจะเป็นลมเจา้ ค่ะ ตะกอ่ นไม่เห็นเคยเปน็ เชน่ นี”้
“ไม่เป็นไรดอก คนหัวแตกใหม่ๆ ลางทกี ็เปน็ เส้นประสาทเช่นนี้ได้”
บุรษุ ทคี่ ุณพีเ่ ลยี้ งเรียกวา่ หลวงโอสถฯ ลุกข้นึ ยนื พรอ้ มกับอธิบาย ใน
ขณะ ทแ่ี ม่แหวนวางตะกรา้ หมากในมอื ของหลอ่ นลงกับพื้นหอ้ ง นงั่ ยองๆ
ลงกบั พ้นื ควานมือขา้ งหน่ึงหาหมากหาพลู ท่เี จียนและป้ายปนู เตรียมเอาไว้
เรียบร้อยในตะกรา้ เอาข้นึ มาจกุ ไว้ที่ปาก กอ่ นจะเร่มิ เค้ยี วหยบั ๆ
“หัวแตก ทำให้สมอง กา้ นสมองกระเทอื น” คุณหลวงเริ่มสาธยาย
“กา้ นสมองบรรจุความทรงจำเอาไว้ ฉะน้นั ไม่แปลกอะไร ที่คณุ หนขู อง

136/790

หลอ่ นจะเปน็ โรคเสน้ ประสาท หลงลมื จำอะไรไมไ่ ด้ ไมต่ ้องตกใจไป ไม่
นานนกั ก็จะหาย”

“อย่างไร คณุ หลวงช่วยเจียดยาใหด้ ว้ ยนะเจา้ คะ” แมพ่ เ่ี ล้ยี งไม่วาย
เปน็ ห่วง “แล้วพวกอฉิ ันต้องทำอย่างไรบา้ งเจ้าคะ?”

“เด๋ยี วขอฉนั ดูแผลเสียก่อน แล้วจะไดเ้ จยี ดยาให้ไปอีก พวกหล่อน
คงไมต่ ้องทำอะไรมากนกั ตอนน้ีแมบ่ ุษราคมั กระทบกระเทือน จงึ จำอะไร
ไมไ่ ด้ หากพวกหลอ่ นต้องการจะช่วย กช็ วนแมบ่ ุษราคัมคยุ และเล่า
เรอื่ งราวแตห่ นหลงั ใหฟ้ ังก็จะดี จะได้เป็นการทบทวนเร่ืองให้ฟัง เลา่ บอ่ ยๆ
ทำบ่อยๆ ประเด๋ยี วก็จำขนึ้ มาได้เองละ” คุณหมออธิบายอย่างใจเยน็

“แลว้ อาบนำ้ ได้ไหมเจา้ คะ” แมแ่ หวนรอบคอบ
“อาบได้ แตอ่ ย่าให้สระหัวเชยี วนา” คุณหมอยมิ้ จนนัยนต์ าหลงั แว่น
วาวระยบั “ประเดี๋ยวแผลจะเน่าเอา”
แลว้ เขากห็ นั มาทางพลอยบษุ ย์ ชมี้ อื ไปทางเตยี งตัวเต้ยี แล้วบอกกับ
หล่อนวา่
“ขอเชิญคุณผหู้ ญิงไปนอนทเ่ี ตียงด้านโนน้ กระผมจะตรวจแผลดู
เสยี หนอ่ ย”
พลอยบษุ ย์ลงั เลครูเ่ ดียว แล้วกเ็ ดินไปทรุดกายลงนอนบนเตียงทำ
แผลอยา่ งวา่ งา่ ย

137/790

เอาละนะ...เดย๋ี วหมอก็จะเดนิ มา และคงจะทำความสะอาดแผลให้
หลอ่ นตามท่เี ขาไดว้ า่ เอาไว้ แลว้ กถ็ งึ ตอนทห่ี ล่อนจะได้ต่นื นอนเสยี ที...

๙

พลอยบษุ ยน์ อนควำ่ หนา้ หลบั ตาพร้มิ อยบู่ นเตียงทคี่ ุณหลวง
โอสถเวชการช้ีบอก ในใจของหลอ่ นคดิ แตเ่ พียงวา่ นเี่ ป็นความฝนั ท่ี
พิลึกพิลั่นทีส่ ดุ ที่เคยเกิดข้นึ กับตนเอง นบั ตงั้ แต่จำความได้

หลอ่ นไดย้ นิ เสียงคณุ หลวงโอสถฯ จดั อุปกรณ์ทำแผลเสียงดงั แกรก
กรากอยู่ทางหัวเตียง ในใจคิดไปวา่

โอ๊ย...น่ฉี ันยงั ไมต่ ื่นอีกหรอื ...
พลอยบุษย์ยงั หลับตานิง่ เม่ือแพทย์วยั กลางคนเดินเขา้ มาจนใกล้
และเริม่ ลงมอื แกะผ้ากอ๊ ซ ซ่งึ หมอบญุ ญนติ ยป์ ิดแผลให้หลอ่ นตงั้ แต่เมอ่ื
ตอนกลางวนั
“หล่อนพาแม่บษุ ราคมั ไปลา้ งแผลมาแตท่ ่ีใด?”
ส้มุ เสยี งทีค่ ุณหลวงโอสถฯ ถามแมแ่ หวน มแี ววประหลาดใจ
“เปล่านี่เจา้ คะ” เสยี งแม่พเ่ี ลีย้ งร่างอว้ นปฏิเสธมาจากมมุ ห้อง
“จะเปลา่ ได้อยา่ งไร” คุณหลวงแพทยท์ ำเสียงเหมือนไม่คอ่ ยพอใจ
“กผ็ า้ ท่ปี ิดแผลไม่ใชผ่ า้ ทฉี่ ันปดิ ไปให้น่นี ะ”

139/790

“ใช่สเิ จ้าคะ” แม่แหวนเถียง “จะมใิ ช่ไดอ้ ยา่ งไร คุณหลวงเพ่อจะเยบ็
หัวคุณบษุ ยเ์ มือ่ วานนี้เอง แลว้ อฉิ ันกเ็ พอ่ พากลบั มาหาหมอวนั นี้ละ”

“ไมใ่ ชแ่ น่” คุณหลวงเสียงแขง็ “ผา้ ปดิ แผลทันสมัย ฉันมิเคยเห็นท่ี
ใดมาก่อน สมทา่ ทางจะสงั่ มาจากสงิ คโปร์เสยี ละมากกว่า หล่อนพาแม่
บุษราคมั ไปหาหมอฝรั่งมาละสิ พาไปก็รับมาเสียเถิด มใิ ช่เร่อื งเสียหายใด
ดอก ฉันเองก็ไมไ่ ด้ว่ากระไร ดเี สยี อีก เพราะบาดแผลก็แลดสู ะอาด
ดี...แต.่ .เอะ๊ !!”

คณุ หลวงโอสถฯ อทุ านออกมา พร้อมกนั นั้น มอื ทก่ี ำลงั ใช้ปากคบี
คบี โนน่ คีบน่ี เพื่อทำความสะอาดแผลใหก้ ับหล่อนกช็ ะงักไป

คณุ หลวงวัยกลางคนนิง่ นาน จนพลอยบุษย์ตอ้ งลืมตา และเงยหนา้
ขน้ึ มองโดยรอบ และเหน็ อีกฝา่ ยหนึ่งอ้าปากค้าง กับยกมอื ทก่ี ำลังทำแผล
ค้างเอาไว้ ใบหนา้ ดตู น่ื ตระหนก...

อ้าว...นีฉ่ ันยังไมต่ ่ืนอกี เรอะ?
พลอยบุษย์ขมวดคิว้ เม่ือเห็นวา่ หล่อนยังอยทู่ ี่เดิม และคนในหอ้ งก็
ยงั เปน็ คนเดิม...ไม่มีทที า่ วา่ หล่อนจะตืน่ ขึ้นมา และพบว่าตนเองอยใู่ นหอ้ ง
ของยาย
“เป็นอะไรคะหมอ?” หล่อนอดทจี่ ะถามออกมาไม่ได้ “ทำเหมอื นโดน
ผีหลอกอยา่ งนั้นละ...”

140/790

หลวงโอสถเวชการ ทิ้งปากคีบในมอื ลงกบั พืน้ หอ้ ง เสยี งดังเคร้ง...
จนนางพยาบาลหนา้ ห้องโผลห่ นา้ บอกบุญไมร่ ับของหลอ่ นเขา้ มา

คุณหลวงยกมอื ที่สัน่ ระรกิ โบกให้กบั พยาบาล เป็นทำนองว่าไม่มี
อะไร อกี ฝ่ายจึงหดหน้ากลับไปตามเดมิ

“อะไรเจา้ คะ” นางพเ่ี ลย้ี งรา่ งอ้วนหน้าตาตนื่ เมอื่ เห็นท่าทางตกใจจน
ตวั แขง็ ของหมอ “คุณบุษย์เป็นเช่นไร?”

“เธอ...” หลวงโอสถฯ ชีม้ ือมาท่ีพลอยบษุ ย์ “เธอเปน็ ใครกันแน่?”
“อ้าว” นางแหวนรอ้ งเสยี งหลง พรอ้ มกบั ตอบแทนหญิงสาวท่ลี กุ ข้นึ
มาน่งั ทำหนา้ งงอยู่บนเตียงทำแผล “หมอถามเสียแปลกเชยี ว กค็ ุณ
บุษราคมั ภริยาคณุ รอ้ ยโทหลวงราญอรพิ า่ ยอยา่ งไรเลา่ คะ เอ...อฉิ ันเพ้ยี น
รึว่าคณุ หมอเพยี้ นกันแน่”
“ผู้หญงิ คนนไ้ี ม่ใชบ่ ษุ ราคัม” หมอผนู้ ้นั ยืนยันเสียงหนกั แนน่ พร้อม
กับถอดแว่นตาที่สวมออกมาถอื เอาไวใ้ นมือ “ไมใ่ ช่อย่างแนน่ อน เพราะ
แผลศีรษะแตกของหล่อน มิใชแ่ ผลทีฉ่ นั เป็นผูเ้ ย็บ”
“อะไรกนั อีกล่ะคะหมอ” พลอยบุษยข์ มวดค้วิ นึกหงุดหงดิ ขึ้นมาว่า
ฝนั น้ที ำไมถงึ ได้นานนกั “หมอจะทำแผล ทำอะไรฉันก็รีบๆ ทำเขา้ เถิด ฉัน
อยากจะตน่ื เตม็ ทนแลว้ ”
“ฉันใช้ไหมสีดำเย็บแผลเอาไว้ แต่ไหมท่ีแผลของหลอ่ น” หมอชม้ี ือ
สนั่ ระริกมาทหี่ ล่อน “ไหมทแ่ี ผลของหลอ่ น เป็นไหมจากอีหรอบ๑ เธอพา

141/790

นายของเธอไปเยบ็ แผลใหม่ทร่ี ้านหมอฝรง่ั ใช่หรือไม?่ เพราะท่ีนี่ ไม่มี
ไหมอยา่ งนแ้ี น่ อกี อย่าง ฉนั จำฝเี ข็มของฉันได้ ว่าเปน็ เชน่ ไร”

“คุณหลวงเจ้าขา” นางแหวนลากเสียงยาว “อฉิ ันจะพาคุณหนูไปเยบ็
แผลใหมใ่ หเ้ จ็บตวั ทำไมกัน ก็แผลนค่ี ุณหลวงเปน็ ผเู้ ย็บใหเ้ อง เมอื่ วานนี้
อยา่ งไรเล่าคะ...”

“ไม่ใช.่ ..แผลนีไ่ มใ่ ชแ่ ผลที่ฉันเยบ็ ไว้แน.่ .” หมอเถยี ง
“แล้วถา้ ไมใ่ ช่แผลที่คณุ หลวงเย็บ คณุ หลวงจะไม่ลา้ งใหห้ รอื อยา่ งไร
กนั เลา่ คะ?” แมพ่ ี่เล้ยี งร่างใหญช่ ักจะหงดุ หงดิ ข้ึนมาบ้าง...ก็แหม...รบกบั
คุณบษุ ราคัมมาตัง้ ตะเช้าแลว้ ยงั จะต้องมารบกับคณุ หลวงโอสถฯอีก อย่าง
นมี้ นั สมควรจะเบ่ือหรือไม่เลา่
“ไม่ใชเ่ ช่นน้ัน...” คณุ หลวงโอสถฯ เริ่มเสยี งอ่อย เม่อื เหน็ อกี ฝ่าย
ทำทา่ ทางฮึดฮัด “ฉันเพยี งแตส่ งสัยเท่าน้ันว่า แผลนีไ่ ม่ใชแ่ ผลทฉี่ นั เยบ็ เอา
ไวส้ กั หน่อย แสดงวา่ หากมิไดไ้ ปเย็บแผลใหม่ท่ไี หน คณุ คนนก้ี ไ็ มน่ า่ จะ
ใชค่ นไขค้ นเมอ่ื วานทม่ี าหาฉัน...เข้าใจหรอื ยังเลา่ ?”
“มัวเถียงกันอยไู่ ด้ กฉ็ นั ไมใ่ ช่บุษราคมั เสยี หนอ่ ย”
พลอยบษุ ย์โพล่งออกไปอยา่ งนึกรำคาญเตม็ แก่ ใชส่ .ิ ..กห็ ล่อนกำลัง
ฝันวา่ เปน็ บุษราคมั ท่ีหวั แตกเหมอื นกบั หล่อน แตห่ ล่อนไมใ่ ชบ่ ษุ ราคัม
แล้วเช่นน้นั แผลบนศรี ษะของหลอ่ นกบั ผูห้ ญงิ คนนน้ั จะเหมือนกันได้
อย่างไร

142/790

“ฉนั ชอื่ ...”

ยังไมท่ นั ที่หล่อนจะบอกชื่อของหลอ่ นออกไป เสยี งของนาง-
พยาบาลที่น่ังอยหู่ นา้ หอ้ ง ก็ร้องดงั ขนึ้ ทำให้ท้งั นางพเ่ี ลี้ยงและหมอท่ียืน
ตืน่ ตะลงึ อยูต่ รงหนา้ พลอยหนั ไปสนใจในสิ่งท่เี กดิ ขนึ้ นอกห้อง

“เขา้ ไปไมไ่ ด้นะคะ คุณหมอกำลังทำแผลให้นางราญอริพ่ายอยู่”

เสียงฝีเทา้ ของใครคนหน่งึ ยำ่ โครมเดนิ มาทางฉากไม้ ที่ตดิ บานพบั
เปน็ บังตาหน้าประตูหอ้ งทำงานของนายแพทย์ พร้อมกนั น้ันบานประตูไม้
ครึ่งบานนนั้ กเ็ ปดิ ออก

“ฉันบอกวา่ เข้าไม่...”

พลอยบุษยห์ ันไปทางประตูห้อง เพ่ือมองดูวา่ ต้นเหตุแห่งความ
วนุ่ วายนนั้ เป็นใครกนั แล้วหล่อนกต็ อ้ งเบิกตากวา้ ง เม่ือนางแหวนทำตาโต
กบั ร้องออกมาด้วยนำ้ เสียงตื่นเต้นวา่

“คณุ เอ้อื ...”

พลอยบษุ ยม์ องเห็นหน้าของบุรุษ ผู้ซงึ่ กา้ วเขา้ มาในห้องทำแผล ด้วย
ทว่ งทีที่อาจหาญได้ถนดั ตา...

รปู รา่ งสงู ใหญ่ในชดุ เสอื้ กางเกงสีนำ้ ตาลเข้ม มลี ายในตัวเน้ือผา้ ตดั
แบบเส้ือสูทในยุคปจั จบุ ัน ภายใต้เสอ้ื นอกตวั ใหญน่ น้ั ชายหนุ่มสวม
เสอื้ กัก๊ สนี ้ำตาลที่อ่อนกว่าเสื้อตวั นอกเอาไวด้ ้วย และทส่ี ะโพกที่แข็งแรง มี
สายสที องของนาฬกิ าพกห้อยออกมาให้เหน็

143/790

ใบหนา้ คมสนั ของเขาดขู าวสะอาด อมชมพูเรอ่ื ๆ อย่างคนที่เพิ่งมา
จากเมอื งหนาว บริเวณแก้มสองขา้ งและเหนือริมฝีปาก มไี รหนวดและเครา
เขยี วจาง ดวงตาคมเขม้ ทมี่ องมายังหลอ่ น มแี ววอบอ่นุ และห่วงใยอยใู่ น
นั้นอยา่ งเต็มเปีย่ ม จนพลอยบษุ ย์รูส้ กึ ได้

นางพยาบาลทถี่ ลนั ตามหลังเข้ามา ร้องบอกหมออย่างไมส่ ู้จะพอใจ
นัก

“หมอคะ...ฉันหา้ มเขาแล้ว แต.่ ..”
นายแพทยว์ ัยกลางคนโบกมือให้นางพยาบาล กบั บอกวา่
“ไมเ่ ป็นไรดอก ลออ ปลอ่ ยเขาเถดิ ...” พร้อมกันนัน้ เขาก็หนั กลบั ไป
ทางชายหนมุ่ “มอี ะไรรพึ ่อหนุ่ม...”
“ผมมาหาบุษราคัม...” เสยี งของเขาทุ้มตำ่ เป็นกังวานฟงั ชัดเจน เขา
ตอบหมอ ก่อนจะหนั มาทางพลอยบษุ ยท์ ี่น่ังมองคนนั้นที คนนี้ทอี ยู่บน
เตยี ง “แมบ่ ุษย.์ ..พก่ี ลับมาแล้ว...เหตใุ ดจงึ เกิดเร่ืองเชน่ นี้ได”้
“คณุ เอือ้ ...” แม่แหวนคราง นำ้ หนู ้ำตาร้ืนขึ้นมา “คณุ กลับมาได้
อยา่ งไร? กลับมาตงั้ ตะเม่อื ใดคะ?”
“เรอื จากสงิ คโปรเ์ พิ่งมาถงึ เชา้ มืดวันนเ้ี อง” ชายหนุ่มหนั ไปทางแม่คน
ตัวอ้วน “ไปหาแม่บุษย์ทบ่ี า้ นบางลำพู บา่ วท่บี ้านนั้นบอกวา่ แม่บุษย์ถกู คน
ทำร้ายศีรษะแตก แมแ่ หวนพามาทำแผลทโี่ รงหมอ ฉันร้อนใจ รออยไู่ มไ่ ด้
จึงต้องตามมาน่ีละ”

144/790

“โถ...พอ่ คณุ ...” แม่แหวนพดู ไดเ้ พียงเทา่ นัน้ แล้วก็พูดอะไรตอ่ ไม่ถกู
“แมบ่ ุษย์...เร่ืองเปน็ เชน่ ไรกนั ใครทำร้ายน้อง? บอกพเ่ี อือ้ มาเถิด พ่ี
จะไปเอาเลือดหวั มันออกเอง” บุรษุ หนุ่มท่แี ม่แหวนเรยี กชื่อว่าเอ้ือ หันมา
ถามพลอยบษุ ย์
...เอื้อ...
ชือ่ น้ีค้นุ หหู ล่อนเหลอื เกิน
พลอยบุษยพ์ ยายามนึกทบทวนวา่ หลอ่ นเคยเห็นช่อื น้ใี นบันทึกของ
บษุ ราคัมหรอื ไม่ สักพกั หนึ่งกน็ กึ ออกวา่ ผชู้ ายทชี่ ื่อเอ้ือคนนน้ี ่เี องท่ีเป็นคน
รักเก่าของบษุ ราคมั และได้รบั ทุนเล่าเรียนหลวงไปศกึ ษาวิชากฎหมายตอ่ ที่
ประเทศอังกฤษ และระหว่างนั้น บุษราคัมก็ถกู จบั ให้แตง่ งานไปกับร้อยโท
หลวงราญอริพา่ ย
“กไ็ ม่เห็นมอี ะไร” พลอยบษุ ยเ์ ล่าเรอ่ื งราวของบษุ ราคัมทหี่ ลอ่ นรมู้ า
ใหอ้ ีกฝา่ ยหน่ึงฟังด้วยนำ้ เสยี งเรยี บเรื่อย “คณุ ไปเรยี นตอ่ ที่เมืองนอก สว่ น
บษุ ราคัมก็แตง่ งานไปกบั หลวงราญ อะไรนน่ั ...แลว้ สามขี องเธอ กท็ ำรา้ ย
จนเธอหัวแตกไง...”
“อะไรนะ” ชายหนุ่มที่ช่ือเอ้อื ผงะไปอยา่ งคาดไม่ถงึ
พลอยบุษยเ์ ห็นบุรษุ คนนน้ั หนา้ ซดี และเซถอยหลังไปอย่างตกตะลึง
กบั ข่าวท่ไี ดย้ ินจากปากของหล่อน อย่างไมท่ ันไดต้ งั้ ตวั มากอ่ น“แมบ่ ุษย์
แตง่ งานแล้วหรือ? กบั ใครกนั ...ชว่ ยบอกฉันอกี ทไี ด้ไหม?”

145/790

“สามีของบษุ ราคัม ชือ่ หลวงราญอรพิ ่าย...” พลอยบุษย์พดู เหมอื น
เล่าเรอ่ื งอะไรสกั อยา่ ง ที่ไม่ได้สลักสำคัญนกั ให้เพื่อนฟงั

“ไอ้กลา้ ...”
น้ำเสียงทลี่ อดไรฟนั ของอกี ฝ่าย กับดวงตาดำขลบั ราวกบั นิลทีว่ าว
โรจนข์ ึ้นมา ทำใหพ้ ลอยบษุ ย์รู้สกึ กลัวข้ึนมาหน่อยๆ
...ผชู้ ายคนน้ี นัยนต์ ามีชีวิต...
พลอยบษุ ยร์ ู้สึกเช่นนัน้ จริงๆ เพราะเม่ือตอนทเ่ี ขากา้ วเขา้ มาในห้อง
สายตาที่มองแลเลยมาที่หลอ่ นน้ัน อบอุ่นและหว่ งใย พลอยใหห้ ญิงสาว
รสู้ ึกหวามไหวไปไมน่ อ้ ย หากแต่แววตาดดุ ันในยามนี้ ทำให้หญิงสาวรสู้ ึก
ว่าน่ากลวั ราวกับมีแสงเพลิงและความคงั่ แค้นลุกโชนอยู่ในนัน้
“คุณเอ้ือ...อยา่ งเพอ่ ว่ากระไรเลย” แม่แหวนกรากเข้าไปจบั มอื ของ
ชายหนุ่มรา่ งสงู พร้อมกับเหลอื บมองมาทางหลอ่ น “ให้หมอทำแผลใหค้ ุณ
หนูกอ่ นนะเจา้ คะ...ใจเย็นไวน้ ะคะ...กะเดยี๋ วกลบั ไปบ้าน ไปหาคณุ ท่าน
ดว้ ยกัน มอี ะไรไปว่ากันทบ่ี ้านเราดีกวา่ ”
“แล้วมนั ทำร้ายเธออยา่ งน้นั หรอื แมบ่ ษุ ย.์ ...ไอก้ ล้ามันทำร้ายเธอ
อยา่ งนน้ั ร?ึ ” ชายหนุ่มยงั ไมว่ ายถาม
“เห็นบุษราคัมเลา่ วา่ อยา่ งนัน้ ” พลอยบุษย์ตอบตามท่หี ลอ่ นคิด
“เล่าว่าอยา่ งนนั้ ...” ชายหน่มุ คราง น้ำเสยี งพศิ วง “เธอพูดราวกบั วา่
เธอไมใ่ ชบ่ ษุ ราคัมอย่างนน้ั ละ...”

146/790

“กไ็ ม่ใช่น่ะสิ ฉัน...” พลอยบษุ ยพ์ ยายามจะเลา่ ว่าหลอ่ นเปน็ ใคร ก็
พอดีนายแพทย์วัยกลางคนทีย่ นื อย่ตู รงกลางห้อง แทรกข้ึนมาเสียก่อนวา่

“อยา่ เพ่อพูดอะไรกันอกี เลย ศีรษะของแม่บษุ ราคมั กระทบกระเทอื น
มาก ดงั น้ัน อาจจะทำใหเ้ ธอรู้สึกสบั สน เป็นโรคเสน้ ประสาท ความทรงจำ
เลอะเลอื น จดจำอะไรไมไ่ ดไ้ ประยะหนง่ึ ลางทีเธอกอ็ าจจะพดู เพ้อเจ้อออก
มาได้ ฉะน้นั หากเธอพูดอะไรทฟี่ ังไมเ่ ขา้ ทา่ ออกมาในเวลานี้ อย่าได้ไป
สนใจอะไรมากมายนกั ปล่อยให้เธอได้พูดไปตามทอ่ี ยากจะพูดกแ็ ล้วกัน”

“จริงเจา้ ค่ะ” แมพ่ ีเ่ ล้ียงรา่ งใหญ่รบี พยักหน้าสนับสนุน “เชา้ มาน้ี คุณ
หนแู กเลอะเทอะ จำอะไรไม่ใครไ่ ด้จริงๆ เสยี ด้วย เห็นหน้าบา่ วตอนแรก
ยังจำไม่ได้เลย”

“แลว้ จะตอ้ งทำอย่างไรกันขอรับ หมอ?” เอือ้ ถาม
“พวกคุณพากนั ไปรออยู่ขา้ งนอก ใหฉ้ ันล้างแผลให้หลอ่ นเสียกอ่ น
จากนนั้ คอ่ ยพากลับบา้ นไปพกั ผ่อน ตอ้ งพยายามไมใ่ ห้กระทบกระเทือนใจ
และพยายามชวนคุยเรอื่ งเก่าๆ แมห่ นแู กจะได้นกึ ออก จำได้วา่ เปน็ ใคร
และเกดิ อะไรขึ้นกบั แกบ้าง แล้วฉนั จะเจยี ดยาไปให้กนิ ดว้ ย...แตจ่ ำไว้นะ
พยายามอยา่ ใหก้ ระทบกระเทอื นใจอะไร...”
หมอสงั่ ในขณะทีเ่ อือ้ และแมแ่ หวนพากนั ล่าถอยออกไป

147/790

พลอยบษุ ย์นัง่ เรือข้ามฟากกลับจากโรงพยาบาล มายงั ทา่ พระจันทร์
อีกครั้งหนงึ่ คราวน้ีมีชายหนมุ่ รา่ งสูงใหญ่ แต่งกายมเี ส้ือนอกแบบตะวัน
ตกตามกลับมาด้วย

เม่อื หลวงนิติธรรมพนิ จิ หรือพ่อเอ้อื ตามกลบั มา จึงมีคนสามคน
ซง่ึ เปน็ จำนวนมากเกินกว่าทจี่ ะนัง่ รถเจ๊กได้ อีกอยา่ ง หล่อนจบั ใจความได้
จากการทแ่ี มแ่ หวนเลา่ โนน่ เลา่ นเ่ี สียงเจ้ือยแจว้ ว่า ปกติแล้ว ผชู้ ายหนมุ่
และคนมีฐานะในยคุ น้ี ไม่นิยมน่ังรถลากสกั เท่าใด เน่ืองจากการนัง่ รถให้
คนทต่ี อ้ ยตำ่ กวา่ ลากดว้ ยแรงกายน้นั เปน็ เรอื่ งทไ่ี ม่น่านิยมสักเทา่ ใดนกั
รถลากจึงมกั เป็นทน่ี ิยมกับบรรดาแมบ่ า้ นแม่เรือน กบั เดก็ เล็กมากกวา่
ดงั นัน้ แม่แหวนก็เลยกวกั มอื เรียกรถม้าทว่ี ิง่ ผ่านไปผ่านมาคนั หนึ่ง ให้
หยุดลงที่ตรงหนา้ และรบั พวกหล่อนทั้งสามคนขึน้ ไปน่งั เอ้เตอยใู่ นประทุน
ตอนหลงั

รถม้าทน่ี างพ่เี ลยี้ งเรยี กใช้บริการนั้น เทียมด้วยม้าเทศสีขาว ท่วงที
พ่วงพี ที่น่ังทางตอนหลัง เปน็ ทีน่ ั่งแบบเปดิ ประทนุ หากมหี ลังคาผ้าใบพบั
เกบ็ เอาไว้ เจ้าของรถมา้ เป็นแขกโพกศรี ษะดว้ ยผ้าสีขาวสะอาดตา เหมือน
กบั คนแขกท่ีหลอ่ นเหน็ เดินอยมู่ ากมายในย่านพาหุรดั

ตลอดทางทน่ี งั่ มาจากทา่ พระจนั ทร์ ท้ังหล่อนและแมแ่ หวนเอาแตน่ ง่ิ
เงียบ ไมไ่ ดเ้ จรจาวา่ กระไรตอ่ กัน

พลอยบษุ ยแ์ อบมองใบหน้าคมเข้มของหลวงนิตธิ รรมพนิ ิจ แลว้ ก็ให้
ประหลาดใจในตนเอง เพราะหล่อนไม่เคยคิดมาก่อนว่า ผชู้ ายไทยในสมัย

148/790

ก่อน จะมีใครหน้าตาดีถึงเพียงน้ี ท่เี คยเหน็ หน้าค่าตาในรปู กม็ แี ต่คณุ
หลวงแก่ๆ ไวผ้ มทรงมหาดไทย เคี้ยวหมากจนฟนั ดำ ไมย่ ักจะเคยเหน็ มี
คณุ หลวงคนไหนหนมุ่ ฟ้อ แถมยังหน้าตาคมสนั แบบผ้ชู ายคนน้มี าก่อนเลย

รปู ร่างของเขาสูงใหญ่กวา่ ผชู้ ายไทยทวั่ ไป ที่หลอ่ นเห็นเดินสวนกนั ไป
มา บา่ กว้างกับเรือนรา่ งทส่ี ูงใหญ่ ลำ่ สันแขง็ แรง ทำใหพ้ ลอยบษุ ย์คดิ ไปว่า
หากตาคุณหลวงคนนี้ ออกมาจากความฝันดว้ ยกนั กบั หล่อนละก็ บรรดา
ดไี ซเนอร์ทหี่ ลอ่ นร้จู กั ต้องพากันรุมตื๊อใหเ้ ขาเป็นนายแบบแน่

นอกจากหน้าตาจะดี คณุ หลวงทมี่ รี าชทนิ นามวา่ นติ ฯิ อะไรยืดยาว
คนน้ี ยังมฟี นั ขาวสะอาดแข็งแรงอกี ด้วย ถ้าจำไมผ่ ิด แม่บษุ ราคมั เขยี นเลา่
ว่า คณุ หลวงไปเรยี นต่อท่อี ังกฤษ ดังนนั้ กค็ งจะรับเอาวัฒนธรรมและการ
กนิ อยอู่ ยา่ งชาตติ ะวันตกมาบา้ งละมัง จงึ ไม่กนิ หมากอย่างผูช้ ายคนอืน่ กบั
ยังดูแลตนเองใหส้ ะอาดตาไดถ้ ึงเพยี งน้ี

นัยน์ตาของชายหนุม่ ที่นั่งตรงข้ามหล่อน ไม่ไดเ้ หลือบมองผู้ใดใน
ประทนุ ที่นงั่ หากแตแ่ ลออกไปนอกรถม้าซึง่ วิ่ง กุบกับ กบุ กบั และทอด
ออกไปยาวไกลเกินกว่าทีใ่ ครจะคาดเดาได้ว่ามันไปสนิ้ สดุ อยทู่ ่ใี ด

พลอยบุษย์ถอนใจยาว และนึกว่าเงยี บกนั ไปอย่างนกี้ ด็ ีเหมือนกัน
เพราะตอนที่ทำแผลศรี ษะแตก หลวงโอสถฯ กซ็ ักโนน่ ซักนไ่ี ม่หยุดปาก
สรุปแล้วพลอยบษุ ยค์ ดิ ว่า ในฝนั ของหล่อนคืนนี้ คุณหลวงโอสถฯ ฉลาด
ทีส่ ดุ เพราะเขาเป็นเพยี งคนเดยี วท่จี ับไดว้ า่ หล่อนไมใ่ ชบ่ ษุ ราคัม อย่างที่
ใครๆ นึก

149/790

นี่มันนานเท่าใดแลว้ นะ..

พลอยบษุ ยเ์ ผลอยกขอ้ มอื ข้นึ เพอ่ื จะดูเวลาจากนาฬิกาที่สวมอยเู่ ปน็
ประจำ แต่แล้วก็นึกไดว้ ่า ในความฝนั จะมใี ครใส่นาฬกิ ากนั เลา่ ...

หล่อนรสู้ ึกเพยี งแต่ว่า มันนานมากเกินไปเสียแล้ว และทำไมหลอ่ น
ยงั ไมต่ ื่นจากความฝนั ประหลาดนเี่ สียที

หญงิ สาวแอบหยิกแขนตนเอง ดว้ ยหวงั ว่านั่นอาจจะทำใหห้ ลอ่ นต่ืน
นอนข้ึนมาเสยี ที แตน่ ่ันก็ดจู ะไมม่ ผี ลประการใด...

เอ...ชักจะยังไงอยนู่ า...

พลอยบุษยบ์ น่ พึมพำ เมอ่ื รูส้ กึ เจ็บเนอื้ ในบริเวณท่ีหยิกตนเอง..

เจบ็ ขนาดน้ี ยงั ไมย่ อมตืน่ จากความฝันอันแสนจะประหลาดนี่
เสียท.ี ..หลอ่ นหันมองไปทางผ้หู ญงิ ร่างอว้ น ซง่ึ เปน็ พ่เี ล้ยี งของบษุ ราคมั
สลับกบั หันไปมองคณุ หลวงนติ ิธรรมพนิ จิ แล้วนึกกน่ ว่าอยใู่ นใจวา่ คน
พวกน้ีกเ็ หลอื เกนิ ทำทกุ อย่างราวกับว่าหลอ่ นเปน็ บษุ ราคมั อยา่ งนน้ั ละ ไมร่ ู้
เลยหรอื ไรว่าหลอ่ นไมใ่ ช่ผู้หญงิ คนน้นั ...เหอะ...ถา้ หล่อนเป็นบษุ ราคมั นะ่
หรอื รับรองว่าไม่ยอมใหช้ วี ิตรันทด อยา่ งทบ่ี ษุ ราคัมต้องกล้ำกลืนฝืนทน
อยู่เชน่ นหี้ รอก...

คิดถึงตอนนี้ แขกทถ่ี ือบังเหียนคุมมา้ กก็ ระตกุ สายในมอื พรอ้ มกบั
ม้าหยุดกกึ ลงในทนั ใด พลอยบุษยไ์ มท่ ันระวงั ตัว จงึ เสียหลกั ถลาลงไป
จากทีน่ ง่ั

150/790

เสยี งนางแหวนรอ้ ง “ว้าย” ดังล่ัน

และก่อนทหี่ ลอ่ นจะหลน่ ตบุ ลงไปกองกบั พืน้ นัน้ มอื แข็งแรงของบรุ ุษ
หน่มุ ท่ีน่งั อย่ฝู ่งั ตรงข้าม ก็รง้ั ตัวเธอเอาไวท้ นั ท่วงที

พลอยบษุ ย์เปน็ นางแบบ หลอ่ นจงึ ไมไ่ ดต้ วั เลก็ อยา่ งผ้หู ญิงคนอ่นื
แถมหลอ่ นถลาไปอยา่ งไม่ได้ต้งั ตวั ดงั นั้น เมอื่ อีกฝ่ายดึงเธอเอาไวด้ ว้ ย
เร่ียวแรงทัง้ หมดที่เขามี หล่อนจึงล้มโครมลงไปอยใู่ นอ้อมอกของฝ่ายน้ัน
สดุ ท่ีจะแกไ้ ขอะไรไดท้ ัน...

๑ หมายถงึ ยโุ รป