สาวหลงยุค-พงศกรZX

๒๖

พลอยบษุ ยม์ องหน้าสตรีผูน้ ้ันนงิ่ นาน กอ่ นจะนกึ ขึ้นมาไดว้ า่ เคย
เหน็ หญงิ สาวแตง่ ตวั ทนั สมัยผนู้ ท้ี ี่โรงละครปรีดาลยั วนั ท่ีหลอ่ นปะทะ กับ
แมร่ ะเบียบนั่นเอง

หญิงสาวเพิง่ จะนึกออกว่าเจ้าหล่อนผู้นี้ เปน็ เพือ่ นหญิงคนหนง่ึ ทม่ี าดู
ละครกบั ระเบียบในคืนวนั น้นั หล่อนจงึ ไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย ทเี่ หน็
ผหู้ ญงิ คนนแี้ สดงกิริยาหยาบคายออกมา

“ออ้ ” พลอยบุษยย์ ักไหล่ จงใจทกั ทายอกี ฝ่ายกลับดว้ ยกริ ยิ า
เดยี วกัน “หลอ่ นน่ะเอง...มาคนเดียวหรือจ๊ะ นายไม่ไดม้ าด้วยหรอื ?”

“ใครเปน็ นายฉันยะ” สตรีผนู้ ั้นตวาดแหวขึ้นมาทนั ใด ด้วยใบหน้า
บึ้งตึง

“อา้ ว กแ็ ม่ระเบียบ น้องสาวของฉนั ..ลูกติดของคณุ หญงิ ดาราไงล่ะ
จะ๊ เห็นหล่อนติดสอยหอ้ ยตาม คอยเปน็ ลกู คู่อย่นู นี่ ะ ฉนั กเ็ ลยคดิ ว่า
หล่อนเป็นบา่ วของแม่ระเบียบอย่างไรเลา่ ” พลอยบุษย์ทำเสยี งเล็กเสยี ง
น้อย ต้ังใจย่วั โมโหอกี ฝ่าย

402/790

“อีบษุ ราคมั ” สตรผี นู้ ั้นเรมิ่ ควบคุมอารมณ์ตนเองไมไ่ ด้ จึงผรสุ วาท
วาจาท่หี ยาบคายออกมา

“ออ้ ” พลอยบษุ ยย์ มิ้ เมือ่ เห็นวา่ การยั่วของตนไดผ้ ล ผคู้ นท่ีทยอย
ลงรถไฟจากตโู้ ดยสารอนื่ เรมิ่ หยุดยืนมองเป็นกลุม่ ใหญ่ เมื่อเหน็ สตรสี าว
หนา้ ตาดสี องคน ยืนส่งเสียงดงั ใส่กัน

ด.ี ..พลอยบุษย์นกึ ...ยง่ิ มาเยอะๆ ยงิ่ ดี...
“ท่ีแทไ้ มใ่ ช่บ่าว แตค่ งเป็นทาส เพราะพดู แตล่ ะคำตอ้ งข้นึ อ้ายขึ้นอี
แถมยงั รบี รอ้ นเดนิ ชนผู้ใหญ่ จนเกอื บตกรถลงไปเชน่ น้ี ยงั ไม่ขอโทษ สัก
คำ หล่อนเปน็ ทาสบา้ นใครเล่าจ๊ะ กริ ยิ ามารยาทจงึ ราวกบั ไมไ่ ดร้ ับการ
อบรมเช่นน้ี” หลอ่ นยั่วอกี ฝ่ายตอ่ ไป
“อี...” สตรสี าวผนู้ น้ั หน้าบิดเบยี้ วดว้ ยความโมโหสดุ ขีด หล่อนเงื้อมอื
ขนึ้ สงู ทำทา่ ทางราวกบั จะถลนั เขา้ มาทำร้ายพลอยบุษย์ หากแต่ผู้ชายคน
หน่ึง ท่ีแหวกกลมุ่ ผคู้ นที่มงุ ดูอยู่ดว้ ยความสนใจ ตรงร่ีเข้ามาทีส่ ตรีผู้นัน้
และรง้ั ตัวเจ้าหลอ่ นเอาไว้
“หยดุ นะ แมเ่ ลียบ”
ชายหนมุ่ ผู้นั้นว่า และเมอ่ื สายตาของเขาเหลือบไปเห็นสคราญ ที่ยืน
หน้าบงึ้ อยทู่ างด้านหลงั ของพลอยบษุ ย์ ท่าทางของชายหน่มุ กด็ จู ะตกใจไม่
ใช่นอ้ ย

403/790

“คุณเชิด” สคราญร้องทกั ชายหนุ่มรปู ร่างสนั ทดั คนน้นั ด้วยทา่ ทาง
ยินดี ด้วยไมไ่ ดค้ าดคิดมากอ่ นว่า จะได้พบกับเขาที่หัวหิน

“คุณสคราญ” เขาอุทานออกมา “กระผมขอโทษดว้ ยขอรับ ทนี่ อ้ ง
สาวของกระผมทำกิริยาไมเ่ หมาะสมออกมาเช่นน”้ี

“เอะ๊ ” ผู้หญงิ ทชี่ อื่ ‘แม่เลยี บ’ พยายามสะบดั มอื ท่ีพช่ี ายของหล่อน
ยึดเอาไวแ้ น่น “พเ่ี ชดิ อยา่ มาห้ามนอ้ งนะ ให้น้องสงั่ สอนนางผูห้ ญงิ พวกน้ี
เสียหนอ่ ย ทำปากกลา้ นัก”

“หยดุ นะเลยี บ เธอรู้หรือไม่ วา่ คณุ สคราญเปน็ ใคร ทำอะไรเธอควร
ต้องเกรงใจท่านเจ้าคณุ จำนรรจ์ฯ เอาไว้บา้ ง”

เชิดลากเอาตัวนอ้ งสาวออกไปจากบรเิ วณนน้ั จนได้ ท้งั ท่ีนอ้ งสาว
ทำทา่ ทางฮึดฮัด สง่ เสียงเอะอะโวยวายไปตลอดทาง

“อะไรกนั ? แมค่ นน้นั เปน็ ผ้ใู ด? ใครชว่ ยบอกฉนั ท”ี คุณประดบั เพ่ิง
จะหายงง จึงเอย่ ถามขึน้ มาอยา่ งไมเ่ จาะจงวา่ ถามใคร

“ดฉิ ันก็ไมท่ ราบแนน่ อนคะ่ เคยพบกันวนั ทไ่ี ปดลู ะครปรีดาลัยผหู้ ญงิ
คนนมี้ ากบั แม่ระเบยี บ ทา่ ทางคงเปน็ เพือ่ นกนั ” พลอยบษุ ย์ทำเสียง
อ้อมแอม้ นัยน์ตามองไปทพี่ ้ืนตรงหน้า ร้ตู วั เองดวี ่า ครั้งนท้ี ่ีเกิดเรื่องข้ึน ก็
เพราะหลอ่ นเป็นคนต่อความยาวสาวความยืดขนึ้ มาเสียเองด้วยต้องการ
จะแกลง้ ยว่ั อกี ฝ่ายหนง่ึ เล่น ดังนัน้ หล่อนจึงยกมอื ขน้ึ ไหว้ผสู้ งู อายทุ ่ียนื อยู่
ตรงหนา้ เพอื่ ขอโทษ

404/790

“ดิฉนั กราบขอโทษคณุ ยายคะ่ ท่ีทำให้เรื่องราววุ่นวายเชน่ น”้ี
พอพดู เสรจ็ พลอยบษุ ยก์ ็ต้องประหลาดใจ เมือ่ คณุ ประดบั กลับตอบ
วา่
“ไมเ่ ป็นไรดอก แม่สาวสังคมที่พยายามทำตนให้เปน็ ผู้ดี แต่เนอ้ื แท้
แล้วเป็นเพียงกะไหลท่ องแบบนี้ ตอ้ งเจอคนทท่ี นั กนั อยา่ งหล่อนนี่ละแม่
บษุ ย์ ถึงจะสมนำ้ สมเนือ้ ดีเหมอื นกัน จะได้ไมท่ ำเสยี มารยาทเชน่ น้ีกับผู้
อ่นื อีก”
“ดิฉันร้จู กั กบั คณุ เชิดคะ่ ” สคราญเลา่ ขึ้นอย่างคนช่างพูด “คณุ เชิด
เปน็ โปลิศ มยี ศเป็นรอ้ ยตำรวจตรี อยู่ทเี่ พชรบุร”ี
“หล่อนรู้จักแม่คนน้นั ดว้ ยรึ?” คุณประดับแกล้งถามนำ เพราะจาก
สายตาทีม่ องปฏิกิรยิ าของสองหนมุ่ สาว ยามทไี่ ดพ้ บกนั นนั้ เหมือนกับว่าส
คราญและเชดิ รจู้ กั กันมากกวา่ ท่หี ลอ่ นเลา่ ออกมาให้ฟงั
“เปล่าเจ้าค่ะ” สคราญรบี ปฏเิ สธ “คุณเชิดเคยเลา่ ใหด้ ฉิ นั ฟงั เท่านน้ั ว่า
พ่อของคุณเชดิ ส่งให้น้องสาวไปเรียนท่โี รงเรยี นยายชที บี่ างกอก สัปดาห์น้ี
คณุ เชิดลางานมาท่หี วั หิน แตห่ ลานไมร่ นู้ ะคะคณุ ยาย วา่ จะพบกบั เขาเข้าท่ี
นี่ ขา้ งคณุ เชดิ เอง ก็คงไม่คิดว่าจะไดเ้ จอกับหลานเช่นกนั ”
“คณุ ยายถามนิดเดยี ว เลา่ เสยี เยอะเชียว” พลอยบุษยแ์ กลง้ แหย่
รสู้ กึ ถกู ชะตากับสคราญขึ้นมามากมาย เพราะเจา้ หลอ่ นชา่ งพูดช่างคุย แถม
ยังสดใสรา่ เรงิ ไมต่ า่ งจากพุทธชาด

405/790

“แหม...” สคราญมองพลอยบษุ ยด์ ้วยสายตาทง่ึ แกมประหลาดใจ
“ไม่ไดพ้ บกนั นานปี ฉันก็ย่อมมีเรอ่ื งมากมายเลา่ เป็นของธรรมดา ว่าแต่พ่ี
บุษย์ มาหวั หนิ คราวน้ี เกง่ ขึน้ มากเทียวนะคะ จดั การเสียจนแมค่ นนั้นหวั
หดไปเลย”

“กเ็ พง่ิ มาเป็นตอนหวั แตกนลี่ ะค่ะ ไม่รเู้ ป็นยังไง หวั แตกทเี ดยี ว
เปลยี่ นไปเป็นคนละคน หมอเขาว่าเปน็ เส้นประสาทนะ่ ค่ะ”

นางแหวนทำท่าปอ้ งปากกระซบิ กระซาบ ทา่ ทางตอ้ งการจะมสี ่วนร่วม
ในวงสนทนา หากเม่อื ได้ยนิ เสยี งคุณประดับทย่ี นื เขมน้ มองอยู่ กระแอม
ในลำคอเปน็ ทำนองตักเตือน ว่าหล่อนชกั จะพดู มากเกินไปเสยี แลว้ นาง
แหวนจึงหนั มากม้ หน้ากม้ ตาช่วยนายปืน ขนขา้ วของสัมภาระลงมาจากตู้
รถไฟ โดยไมก่ ล้าพดู ว่าอย่างไรอีก

หัวหนิ ตรงหน้าพลอยบษุ ย์น้นั เปน็ เพยี งเมอื งตากอากาศเล็กๆ ไม่
มตี กึ รามสูงตระหงา่ นอย่างยคุ ของหล่อน หญงิ สาวกวาดสายตาไปโดยรอบ
ดว้ ยไมเ่ คยคาดคดิ มาก่อนว่า จะมีโอกาสได้มาเหน็ หวั หนิ ในอดีต ทเี่ ปน็
เมืองอนั แสนสงบเงยี บและน่าอยู่

หญงิ สาวสดู ลมหายใจเขา้ เต็มปอด รสู้ ึกได้ถึงกล่นิ อายทะเลและ
ความเย็นฉ่ำของอากาศโดยรอบกาย นกนางนวลสขี าวสะอาดตารอ้ งแจก้
พลางบนิ โฉบขา้ มศีรษะของหลอ่ นไปยงั ทิศทางท่ีเป็นชายทะเล

406/790

สคราญเดนิ นำหลอ่ นและคณุ ประดับ ให้เดนิ ตามไปยังรถเทียมด้วย
ม้าเทศลำตัวพว่ งพี พร้อมคนขับจากบา้ นพกั ของหล่อน ซ่งึ มาจอดรออยู่
แลว้ ทดี่ า้ นหน้าของสถานีรถไฟ

พลอยบษุ ย์ชว่ ยกนั กบั สคราญ ประคองให้ผูส้ งู วยั ขนึ้ ไปนง่ั บนท่ีนงั่
รถม้าเรียบรอ้ ยแลว้ จากนนั้ จงึ ตามข้ึนไปน่งั บา้ ง ส่วนนายปนื และนาง
แหวน สคราญใหไ้ ปกับรถม้าคันหลัง ทม่ี ขี นาดใหญก่ วา่ เพราะเอาไว้ใช้
บรรทกุ ขา้ วของสัมภาระ เมอื่ ทุกคนข้ึนนง่ั เรยี บรอ้ ยแล้ว รถมา้ ทง้ั สองก็ว่งิ
สง่ เสียงกบุ กับตามกนั ไป

คุณประดับเล่าใหฟ้ ังวา่ ถนนที่ทอดจากสถานรี ถไฟไปยงั ชายทะเล
น้ัน เปน็ ถนนสายไมใ่ หญน่ ัก มีช่อื วา่ ถนนกำเนิดวิถี ซงึ่ เป็นถนนสายแรกที่
สร้างเมือ่ มีทางรถไฟมาถึงหัวหิน ตอ่ มา เม่ือมีเจา้ นายมาจับจองปลกู บ้าน
ตากอากาศทช่ี ายหาดมากเขา้ จึงโปรดเกล้าฯ ให้มีการสร้างถนนตอ่ จาก
ถนนกำเนิดวิถี มีชอื่ ว่าถนนดำเนินเกษม ต่อจากสถานรี ถไฟ ไปจนถงึ พระ
ตำหนกั ประทบั แรมของสมเด็จพระพันปีหลวง๑ ซ่ึงเปน็ หมู่พระตำหนักไม้
ทาสเี ขยี วจำนวน ๑๙ หลัง

“มาเทีย่ วน้ี คงไมไ่ ด้เหน็ ตำหนกั พระพันปีหลวงแลว้ ละ” น้ำเสยี งของ
คุณประดบั เศร้าสร้อย

“อ้าว ทำไมเลา่ คะ?” พลอยบุษย์ชะโงกหนา้ มาถาม

407/790

“หลังจากที่เสด็จสวรรคตเมอ่ื ปี ๒๔๖๒ ในหลวงจึงพระราชทานพระ
ตำหนักสิบเกา้ หลังนน้ั ใหแ้ ก่กรมรถไฟหลวง เพอื่ นำไปแปรสภาพสรา้ งเปน็
บา้ นพักรถไฟ และกำลังจะสร้างโฮเตล็ ใหญข่ น้ึ ในเรว็ วันน้ลี ะ”

พลอยบุษย์เหลียวมองไปสองขา้ งของถนน ก็เหน็ ทางด้านหนึง่ มที าง
รถไฟเล็กๆ ทอดขนานคู่กันไป

“ทางรถไฟพิเศษ สำหรับเจ้านายท่านไวป้ ระทบั ไปที่ชายทะเล กับเอา
ไว้ขนของ” คุณประดับกระซิบบอก

“สมยั ดฉิ ันไม่มีแลว้ ค่ะ” พลอยบษุ ยม์ องทางรถไฟสายน้นั ด้วยความ
สนใจ เพราะหวั หินในยคุ ของหลอ่ นไม่มีทางรถไฟสายนอี้ ยู่แล้วและที่จริง
หล่อนไมเ่ คยร้ดู ว้ ยซ้ำว่า สมยั รัชกาลท่ีหกนั้น เคยมที างรถไฟขนาดเลก็
สำหรบั พระบรมวงศ์ประทบั จากสถานีรถไฟเพ่ือต่อไปทชี่ ายทะเล

“กน็ ่าจะไมม่ ดี อก” คำตอบของคุณประดบั สร้างความประหลาดใจ
ให้กับหญงิ สาว จนเมือ่ ประโยคต่อมาน่นั ละ หลอ่ นจงึ พอจะเขา้ ใจวา่ เพราะ
เหตใุ ดคณุ ประดับจงึ บอกเชน่ นนั้ “เพราะในหลวงทา่ นมีพระราช-ดำริ
กำลังจะให้สร้างโฮเต็ลขึ้นทห่ี ัวหนิ เป็นทพ่ี กั ตากอากาศใหญโ่ ตปลายปีนก้ี ็
จะเริ่มลงมือแลว้ เสร็จเมอ่ื ใด รถไฟสายน้กี ค็ งตอ้ งรอื้ ทงิ้ ไป”

โฮเต็ลทห่ี ัวหนิ ...พลอยบุษยน์ ิง่ คิด...คงจะหมายถงึ โรงแรมรถไฟ ท่ี
ต่อมาถูกซ้อื กิจการโดยนักธรุ กิจใหญ่ และเปลีย่ นให้เปน็ โรงแรมชั้นหนง่ึ ที่
มีชื่อเสียงเลื่องลอื ไปท้ังหัวหนิ ว่ามีความสวยงามเปน็ อนั ดบั หน่ึงนน่ั เอง...

408/790

บา้ นพกั ของพระยาจำนรรจ์ภกั ดี บิดาของสคราญอยู่สุดหาดหวั หนิ
ทางทิศใต้ ดา้ นทีต่ ดิ กนั กบั เขาตะเกียบ ดังน้นั รถม้าที่มาจากสถานีรถไฟ
เมื่อวิง่ มาสดุ ถนนท่ีตรงหนา้ เป็นหาดทรายแลว้ จงึ ตอ้ งเลย้ี วขวาไปตามถนน
อีกสาย ช่อื ถนนนเรศดำริ ซง่ึ ตัดเลียบชายทะเลไป และตงั้ ชือ่ เพ่ือเป็นที่
ระลึกแด่ พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระนเรศวรฤทธิ์

พลอยบษุ ย์มองหาดหัวหินตรงหน้าด้วยความตืน่ ใจ ทรายสีขาว
สะอาดตาราวกบั ผงแป้ง กับโขดหินในทอ้ งทะเล ที่โผล่ข้นึ มาเรียงรายอัน
เปน็ ท่ีมาของช่ือหัวหนิ อาคารรา้ นคา้ และตกึ โรงแรมสงู ๆ นน้ั อนั ตรธาน
หายไป เหลือเพยี งต้นมะพร้าวและต้นไม้ใหญ่นอ้ ย ข้ึนกระจัดกระจาย
สลบั กนั กบั บ้านพกั ตากอากาศหลังใหญโ่ ต ทปี่ ลูกเรยี งรายท้ิงระยะหา่ งกัน

บา้ นส่วนมากท่ีหลอ่ นเห็นนั้น มขี นาดใหญโ่ ต ปลูกด้วยไมเ้ ปน็ สอง
ชั้น ใตถ้ ุนสูง หลงั คามงุ ดว้ ยกระเบอ้ื งว่าวสนี ำ้ ตาลเข้ม ทุกบา้ นที่ผ่านไปนนั้
ทางด้านหลัง หรอื ด้านขา้ งของตวั บ้าน จะแลเห็นมีบ่อนำ้ หรอื ถงั คอนกรตี
เพือ่ กกั นำ้ จดื เอาไว้ใช้ บ้านทมี่ ฐี านะดีหน่อย ก็จะใชถ้ งั เหลก็ ท่ีสง่ั มาจาก
บางกอก

ผู้คนตามชายหาด แลดบู างตา ไมเ่ ดนิ กันขวกั ไขวเ่ หมือนสมยั ของ
หล่อน ยงิ่ ชาวต่างชาติแลว้ หญิงสาวมองไมเ่ ห็นมสี กั คน จะเห็นกแ็ ต่
บา่ วไพร่ ท่ตี ิดตามเจ้านายของตนมาตากอากาศ จับกลุ่มคุยกันอยู่แถวหนา้
บ้าน กบั ชะเง้อคอมองดว้ ยความสนใจ เม่อื รถม้าของหลอ่ นวงิ่ ผ่านไป

409/790

บ้านหลายหลังมีรว้ั ไมเ้ ตี้ยๆ ลอ้ มเอาไว้ บางหลังไม่มรี ั้วเสียด้วยซำ้
และเพราะวา่ หวั หนิ ยงั ไมใ่ ชช่ ุมชนใหญ่ บ้านทกุ หลังจึงไมม่ ีเลขทบี่ า้ นแต่
อย่างใด

บา้ นทุกบา้ นท่ีเรียงรายเปน็ แนวยาวไปตามชายหาดนนั้ มชี อื่ บ้านตาม
หลกั นยิ ม หญิงสาวนัง่ อา่ นปา้ ยช่อื บ้านแตล่ ะหลังท่ีรถม้าวิง่ ผ่านไปด้วย
ความเพลิดเพลิน นับตั้งแต่บ้านกินนอน บา้ นรวมสขุ บ้านสมประสงค์
บ้านสารวัลย์ เรือ่ ยไปจนบา้ นแสงจนั ทร์ ซง่ึ เปน็ บ้านเกือบสดุ ท้ายของหาด
แลว้ กม็ าถงึ บา้ นจำนรรค์สขุ ของบิดาแม่สคราญ

“โอ้โฮ ช่อื บ้านแต่ละหลงั เพราะจงั นะคะ” พลอยบษุ ย์หอ่ ปากอทุ าน
“มบี า้ นใหมแ่ ยะเทยี วนะคะ พ่ีบุษย”์ สคราญหันมายม้ิ ให้ “คร้ัง
สดุ ทา้ ยทคี่ ุณยายกับคณุ พี่มานน้ั หาดด้านใต้มบี ้านนอ้ ยกวา่ น้นี ัก ชวั่ เวลา
เพียงไมถ่ ึงปี มีบ้านปลูกใหมม่ ากมาย เจ้าคณุ พอ่ ท่านวา่ ดีนกั หนา ท่ีตั้งช่อื
บ้านกันเอาไว้ เวลานดั หมาย ไปมาหาสู่ จะไดง้ ่ายหนอ่ ย รไึ ม่เวลาท่ีบุรุษ
ไปรษณียม์ าจ่ายจดหมาย จะไดไ้ ม่ผดิ บา้ น”
ทนั ทีทร่ี ถมา้ ทั้งสองคนั จอดนิ่งลงทห่ี น้าบา้ น หญงิ วัยกลางคนผู้หน่งึ
กร็ บี ว่ิงออกมาต้อนรับ พลอยบุษยม์ ัวแต่ยนื ตะลึงมองดตู ัวบา้ นด้วยสายตา
ชนื่ ชม จงึ ไม่ทันไดร้ บั ไหวบ้ ่าวหญงิ ผู้นน้ั
บา้ นจำนรรคส์ ขุ ตรงหน้าของหลอ่ น เปน็ บ้านไม้สองชนั้ ใต้ถุนสงู
เหมอื นกบั บ้านหลงั อน่ื ๆ ในหัวหนิ ท่ปี ลูกเรียงรายอยตู่ ามแนวหาด หากแต่
บ้านหลงั กะทัดรดั ทอ่ี ยู่ตรงหนา้ หลอ่ นนั้น ทาสีฟา้ สวยสดใส หนา้ บ้านมตี น้

410/790

เฟ่ืองฟา้ หลากสี ปลูกเอาไวจ้ นเป็นพมุ่ ใหญ่ ออกดอกสีแดง สสี ม้ สชี มพู
สดใสสลับกนั แลดลู ะลานตา ที่ระเบียงบา้ น มีพวงแสดขน้ึ พันเสาระเบียง
ทงิ้ ดอกสสี ้มสว่าง และไกวตัวไปตามสายลมจากทะเลทพี่ ดั ผา่ นเขา้ มา

เขาตะเกียบทตี่ ้ังตระหง่านอยู่ทางด้านขา้ งของบา้ น ขม่ ใหบ้ ้านหลงั ท่ี
ไมใ่ หญ่นกั ดูเล็กไปกว่าความเป็นจรงิ พลอยบุษยแ์ หงนหนา้ ดเู มฆสีขาว
ลอยฟอ่ งฟา้ ผา่ นไปตามกระแสลม

แมแ่ หวนรอ้ งทกั ทายกบั หญงิ วัยกลางคน ดว้ ยร้จู ักกันเป็นอย่างดี
สคราญประคองคณุ ประดบั ลงจากรถมา้ แลว้ เดนิ นำเข้าไปในบา้ น

“เชิญคณุ ยายเจ้าค่ะ” เจา้ หล่อนวา่ ก่อนจะหันไปสง่ั บ่าวหญงิ ผนู้ นั้ ว่า
“แมเ่ นยี น ดูแลช่วยแม่แหวนกับตาปืนด้วยนะจ๊ะ เอะ๊ ...วันนีอ้ ยคู่ นเดียวรึ
นายหาญกับลกู ของแกไปไหนเสียล่ะ?”

“ไมอ่ ยู่เจ้าค่ะ” นางเนยี นกม้ หน้าตอบเสียงแผ่วเบา
“แยจ่ รงิ เทียว คุณแมใ่ ห้คนสง่ ข่าวมาแล้วมใิ ช่รึ ว่าคณุ ยายกับคณุ พี่
ของฉนั จะมาจากบางกอก เหตใุ ดจงึ ไมอ่ ยคู่ อยชว่ ยเหลอื กัน” สคราญ พูด
อยา่ งไมไ่ ด้หมายความจริงจงั นัก
“เมือ่ วานน้ี มันช่วยอิฉนั กวาดถบู า้ น กบั ปดั กวาดที่นอนเรยี บรอ้ ย
แล้ว เหน็ ว่าวนั น้ไี มน่ า่ มีอะไร ป่านนี้คงไปเมาอยทู่ ี่ไหนแลว้ ละเจ้าค่ะ คณุ
หน”ู นางเนยี นแก้แทนสามี

411/790

“เถอะ” สคราญกล่าวแค่น้นั แล้วกเ็ ดินนำหนา้ คณุ ประดบั ขนึ้ เรือน
ไป โดยท่ีไม่ได้สนใจอะไรอีก

สคราญจดั การให้คุณประดับพกั ท่ีห้องนอนใหญ่ทางดา้ นหลังบ้าน
ส่วนตนเองกับพลอยบุษยน์ ั้น พักอยทู่ ่ีหอ้ งเลก็ ทางด้านหนา้ เม่ือเปิด
หนา้ ตา่ งออกไป จะแลเหน็ น้ำทะเลสคี รามสวย สาดซัดกับหาดทรายขาว
จนแตกเปน็ ฟองฝอย

คุณประดบั ขอใหน้ างแหวนพักอยใู่ นห้องเลก็ ติดกับห้องน้ำ แทนทจ่ี ะ
ลงไปนอนรวมกบั บ่าวทเี่ รือนเล็กทางด้านหลังบ้าน เพราะหากมธี รุ ะใชส้ อย
จะไดเ้ รียกได้โดยสะดวก

นายปืนและบา่ วผ้ชู ายที่เปน็ คนขบั รถม้า ช่วยกนั ขนหีบหอ่ ขา้ วของ
สมั ภาระ จากรถม้าคันเลก็ ข้นึ มาไว้บนบ้าน สว่ นนางเนยี นและนางแหวน
ช่วยกนั คัดแยกข้าวของว่าชิน้ ใดเปน็ ของคุณประดบั ชน้ิ ใดเป็นของสคราญ
และพลอยบษุ ย์ กอ่ นจะเอาเข้าไปไวใ้ นหอ้ งพักของแต่ละคนต่อไป

ใช้เวลาพกั ใหญ่ กวา่ จะลำเลยี งข้าวของทัง้ หมดเสร็จเรียบรอ้ ยจากน้นั
นางเนียนและนางแหวนกช็ ักชวนกนั ลงเรอื นไป เพ่อื ทำครวั ท่ีอยทู่ เ่ี รอื นหลงั
เลก็

“เพ่อจะบา่ ย ยงั มีเวลาเยอะ จะผลัดเสอื้ ผา้ ไปเล่นนำ้ ก่อนก็ไดน้ ะ แม่
บษุ ย”์ คุณประดับเอย่ เปน็ เชงิ ไล่ “ยายจะเอนหลังสักหน่อย”

“ไมล่ ะคะ่ ”

412/790

พลอยบุษย์เงยหน้าขน้ึ มองแสงแดด ที่ยังแรงกล้า แม้เวลาจะบ่าย
คลอ้ ยไปมากแล้วก็ตาม หล่อนหลับตานึกภาพว่า ขนื ลงไปเลน่ น้ำทะเล
ตอนน้ี มหี วงั ข้นึ มาจากนำ้ เปน็ ไดต้ ัวดำป๋ี ซ่ึงนั่นเป็นอนั ตรายกับอาชีพ
นางแบบของหลอ่ นเป็นท่ีสดุ

หญงิ สาวนึกบน่ กบั ตนเองว่า นา่ เสยี ดาย ท่ีไมร่ ู้ตัวลว่ งหน้ามากอ่ นวา่
เมื่อหลดุ มาในโลกของบษุ ราคัม หลอ่ นจะมโี อกาสไดม้ าชายทะเลเช่นนี้ หา
ไม่ หลอ่ นคงจะควา้ เอาครมี กันแดดติดไม้ติดมอื มาด้วยแลว้

“ดฉิ นั อยแู่ ถวน้ดี ีกวา่ จะไดค้ อยรับใช้ เผื่อวา่ คุณยายเรยี กหา”
“ถา้ เชน่ นนั้ ดฉิ ันขอตัวไปหาแม่จันทร์ เพื่อนนกั เรียนโรงเรียน
เดยี วกนั ทบี่ า้ นร่นื จติ ต์หนอ่ ยนะเจ้าคะ” สคราญทำตาแวววาว
“ระวงั แต่จะไปเจอพวกแมเ่ ลยี บเข้าล่ะ” คุณประดบั ไม่วายเปน็ หว่ ง
“โอย๊ ” สคราญร้อง “คงไม่เจอดอกค่ะ เพราะพเ่ี ชดิ กับแมเ่ ลียบพักอยู่
บ้านเนาวสขุ หาดด้านเหนอื โนน่ แนะ่ ”
“ดี อย่างไรกลบั มาใหท้ นั อาหารเย็นล่ะ” คุณประดับวา่ พลางมอง
หลานสาวทค่ี ่อยย่องลงไปจากเรือน

หลงั จากท่สี คราญออกไปหาเพื่อน และคุณประดับเขา้ ห้องเพ่ือ
พกั ผอ่ นแลว้ พลอยบษุ ยเ์ ดนิ ไปเดินมา ด้วยไมร่ ู้วา่ จะทำอะไรดี สักพัก จึง

ตัดสนิ ใจค้นหนังสอื ในหบี หนังสอื ทค่ี ุณประดับขนมาด้วย 413/790
ผูค้ นในสมัยน้ีเขาอ่านอะไรกนั บา้ ง
เพื่อจะดูว่า

หนังสอื ส่วนมากในหบี ทคี่ ณุ ประดบั เลอื กเอามา เปน็ หนังสอื ช่อื
แปลกๆ ทหี่ ลอ่ นไม่เคยไดย้ ินมาก่อน มีนติ ยสารเกา่ ๆ สองสามเลม่ ทห่ี นา้
ปกเขยี นช่ือเอาไว้ว่า วชิรญาณ และลักวิทยา กบั หนงั สอื ปกแข็งหลายเลม่
หน้าปกตวั หนงั สือเดนิ ทองสวยงาม

พลอยบษุ ย์หยิบหนงั สือปกแขง็ ข้ึนมาดู เพราะดแู ลว้ นา่ สนใจมากกว่า
นิตยสาร เพราะหลายเล่มนนั้ เป็นพระราชนิพนธข์ องล้นเกลา้ รัชกาลท่ี ๖
ซ่ึงหลอ่ นพอจะเคยได้ยนิ ชอ่ื มาบา้ ง เปน็ ตน้ ว่า ศกุนตลา วิวาหพ์ ระ-
สมุทร...

พลอยบษุ ยน์ ึกขอบคณุ วิชาภาษาไทย ท่ีหล่อนเรียนในสมัยมธั ยม
เพราะทุกปีจะมหี นังสอื อ่านนอกเวลา บงั คบั ให้นกั เรยี นไดเ้ ลือกอ่าน และ
หล่อนเคยอ่านมาแลว้ ท้ังเรือ่ งศกนุ ตลาและววิ าห์พระสมุทร หาไมแ่ ล้ว
หลอ่ นคงจะงงไมน่ อ้ ย ว่าหนังสือทมี่ ีชือ่ ไม่คุน้ หูนน้ั เป็นเรอื่ งเก่ยี วกบั อะไร

แล้วหล่อนเลยนกึ เร่อื ยเปือ่ ยไปอีกวา่ ถึงวนั ทปี่ ฏริ ปู ระบบการศึกษา
แลว้ นัน้ หนังสอื อ่านนอกเวลาเหลา่ นี้จะยงั คงอยู่หรือไม.่ ..เด็กนกั เรยี นใน
รุน่ หลังของหลอ่ น จะไดม้ ีโอกาสลว่ งรู้หรอื ไมว่ า่ ยงั มพี ระมหากษตั ริยแ์ หง่
ราชวงศ์จกั รีพระองค์หน่งึ ทที่ รงเปยี่ มล้นไปดว้ ยพระอัจฉรยิ ภาพพระราช
นิพนธบ์ ทละคร และเรื่องราวอนั น่าสนุกมากมาย ท้ิงเอาไว้เป็นมรดกแห่ง
ชาติ ใหค้ นไทยได้ภาคภมู ใิ จว่ามวี ฒั นธรรมไมแ่ พ้ชาตอิ ืน่ ใด...หรอื ว่า

414/790

นกั เรียนสมัยคอมพวิ เตอร์ จะรจู้ ักแต่เพียงเรื่องของพอ่ มดนอ้ ยนามแฮร่ี
พอตเตอร์ เท่าน้ันหนอ...

จะมเี ดก็ คนใดบ้าง ทจี่ ะรูว้ า่ ศกุนตลานน้ั สนุกมากมายเพยี งใด...
ถงึ หลอ่ นจะเรียนภาษาไทยไม่เก่ง แตถ่ งึ เวลานี้ พลอยบษุ ยภ์ มู ใิ จเปน็
ท่สี ดุ ที่ไดเ้ กิดมาเป็นคนไทย และมโี อกาสได้อ่านพระราชนพิ นธ์ทีเ่ ปี่ยมล้น
ดว้ ยคณุ ค่า...
พลอยบษุ ยเ์ ลือกหนังสอื ไปมาหลายเล่ม จนได้มาเล่มหน่ึงท่ีหล่อนไม่
เคยอ่านมาก่อน หนังสือเล่มทห่ี ลอ่ นเลือกหยบิ ขนึ้ มานน้ั มขี นาดไมห่ นา
มากเทา่ กับเล่มอ่ืน และหนา้ ปกเขียนเอาช่อื ไว้วา่ ‘นิทานทองอนิ ...’
เพราะมขี นาดไม่ใหญม่ ากนกั และมีคำว่า ‘นิทาน’ อยใู่ นช่อื เรอ่ื ง
พลอยบุษยก์ เ็ ลยสรุปเอาวา่ นา่ จะเปน็ เรอื่ งท่ีอา่ นเขา้ ใจง่าย และอ่านจบเร็ว
กวา่ จะเลือกหยิบเล่มอื่น
เมื่อเลอื กหนงั สือได้ดงั ใจแลว้ หญิงสาวกล็ กุ ขน้ึ เดนิ ไปชะโงกมอง
คณุ ประดบั ในห้อง ก็เหน็ ว่าอกี ฝ่ายยงั คงนอนหลบั สนิท หลอ่ นจงึ ย่องลง
จากเรอื นไป โดยหมายตาตน้ สนใหญท่ ่อี ยู่ทางด้านชายทะเลเอาไว้
ตอนที่หล่อนเดินลงมาจากบนั ไดบา้ นนน่ั เอง แม่แหวนและแม่เนียน
ก็เดินคยุ กันออกมาจากเรอื นหลังเลก็ ท่าทางเหมือนกับวา่ กำลังจะออกไป
ทีไ่ หนสักแห่ง พอพบหลอ่ นเข้าตรงหน้าบ้านหลงั ใหญ่ แมแ่ หวนกเ็ ลยยอบ
ตัวลงบอกวา่

415/790

“คณุ หนเู จา้ ขา บา่ วกับแม่เนียนวา่ จะออกไปตลาดสักหน่อย แม่เนียน
ว่าวนั น้พี วกชาวบ้านเอากะปิเคย กบั ของทะเลตากแหง้ มาขายเยอะเทียว
บา่ วเลยคดิ วา่ จะไปซ้ือมากกั ตนุ เอาไว้ ประเดี๋ยวพวกทา่ นข้าหลวงมาจาก
เพชรบรุ แี ลว้ ละก็ บา่ วทา่ นจะไปกวาดซ้อื เสียหมดตลาด เวลาของเรอื นเรา
ขาดมอื ได้เดอื ดรอ้ นถงึ ต้องนงั่ รถไฟไปซอื้ ท่เี พชรบุรรี าชบรุ ี อย่างคร้งั
กระโนน้ อกี ”

“เอาเถดิ รบี ไปรีบมาก็แลว้ กนั ” พลอยบุษย์ทำใจคดิ ใหเ้ หมอื นกบั
ตวั เองเป็นบษุ ราคัม แล้วตอบนางพ่เี ลีย้ งออกไป

“ไม่นานดอกเจา้ คะ่ เพราะไปรถมา้ กัน” แมแ่ หวนว่า ก่อนจะชวนกนั
กบั แมเ่ นียน เดินดุม่ ไปทางคอกมา้

บ้านทั้งหลัง มีแตค่ วามเงยี บสงัด หลงั จากทนี่ างบ่าวท้งั สองออกไป
ตลาดพรอ้ มกบั คนขับรถมา้ ...พลอยบุษยซ์ ง่ึ ปกตจิ ะเคยชนิ อยกู่ ับโลกทีม่ แี ต่
ความวนุ่ วาย และสรรพเสยี งสำเนียงรอบขา้ งอยูต่ ลอดเวลา ถึงกบั รู้สกึ ได้
วา่ โลกของบษุ ราคมั น้ัน ชา่ งเงยี บเหลือเกิน

หากความเงยี บทเ่ี กิดขน้ึ ไม่ใชค่ วามเงยี บท่ีนา่ กลัว หรอื นา่ เบอื่ แต่
อย่างไร

ความเงียบทบี่ า้ นจำนรรค์สขุ แห่งน้ี ยังมเี สยี งของเกลียวคล่ืน ทโี่ ยน
ตัวมากระทบกับหาดทรายเปน็ จังหวะเหมอื นทว่ งทำนองเพลง กบั ยังมีเสยี ง
ของนกนางนวล และใบสนทพี่ ล้ิวไหวสอดแทรกมาเปน็ ระยะ

416/790

นานเท่าใดแล้วนะ ที่ไมไ่ ดพ้ กั ผอ่ นและใกลช้ ดิ กบั ธรรมชาตเิ ช่นนี้
...พลอยบษุ ยถ์ ามตนเอง ขณะทรุดกายลงนั่งทโ่ี คนตน้ สน

หล่อนเลือกน่ังบนรากสน ที่โก่งโคง้ ขน้ึ มา เปน็ เหมอื นกับที่น่งั
ธรรมชาติ เอนหลงั พิงลำตน้ ตะปมุ่ ตะป่ำของมัน กอ่ นจะเรม่ิ เปดิ ‘นทิ าน
ทองอนิ ’ หน้าแรกขึ้นมาอา่ น

เมือ่ สายตาของหล่อนไลไ่ ปตามตัวอกั ษรในแต่ละหนา้ หวั ใจของ
หลอ่ นก็เตน้ แรงดว้ ยความต่ืนเตน้ เม่อื ได้ค้นพบว่า หนงั สอื ทห่ี ลอ่ นเลอื ก
หยบิ มาอ่านน้นั ไมใ่ ชห่ นังสอื นทิ านเหมือนอยา่ งนทิ านอสี ปทห่ี ล่อนนกึ เอา
ไวแ้ ต่แรก หาก ‘นิทานทองอิน’ ท่ีอยใู่ นมอื ของหล่อนเวลาน้ี เป็นเร่อื ง
นักสืบชั้นดี ทพ่ี ระบาทสมเดจ็ พระมงกฎุ เกล้าเจ้าอยหู่ วั พระราชนพิ นธ์ขน้ึ
มาตงั้ แตต่ อนทย่ี ังเปน็ สยามมกฎุ ราชกมุ าร โดยใชน้ ามแฝงว่า ‘นายแกว้
นายขวญั ’ จากคำนำของฉบับรวมเล่มท่ีอยใู่ นมือของพลอยบษุ ย์ หล่อนจึง
รู้วา่ คร้งั นัน้ พระองค์ตพี ิมพ์ ‘นทิ านทองอิน’ ในวารสารทวีปัญญา กอ่ นที่
จะนำมารวมเปน็ เลม่ สำหรับอ่านภายหลัง...

ยง่ิ อา่ น พลอยบุษยย์ ่ิงรสู้ ึกวา่ วางไมล่ ง เพราะเร่ืองที่หลอ่ นกำลังอา่ น
อยนู่ ้นั ทนั สมยั ไมแ่ พเ้ รื่องของนักสบื เอกคนใดในโลกเลย ไม่ว่าจะเป็น
เชอร์ล็อค โฮล์มส์ หรอื แอร์คลู ปัวโรต.์ ..พลอยบษุ ยน์ ึกอยากให้คนไทย
ทง้ั หลายได้มีโอกาสอ่าน และชืน่ ชมในพระอัจฉริยภาพของพระองคท์ า่ น
ย่ิงนัก แทนทีจ่ ะมวั ไปเห่อเหิม และมัวสรรเสรญิ แต่นกั เขยี นต่างชาติอย่างที่
ยุคของหลอ่ นมกั จะเปน็ กัน...

417/790

‘นายแก้วนายขวญั ’ พานายทองอนิ พลตระเวนลับของทางราชการ
และนายวัด ทนายความเพอ่ื นสนิท ออกมาโลดแลน่ และสบื คดคี วาม
ลึกลับต่างๆ ทเ่ี กิดข้ึนในพระนคร...เร่ืองของนายทองอิน แบ่งเป็นคดตี ่างๆ
หลายคดี หลอ่ นเพ่ิงอา่ นคดแี รกท่ชี ่อื ‘นากพระโขนงท่สี อง’ จบลงไปและ
กำลงั จะเร่มิ คดีท่ีสอง เร่อื ง ‘นายสุวรรณถูกขโมย’ อยพู่ อดี เมอ่ื มีเสยี งของ
ใครคนหนงึ่ รอ้ งดงั ขึ้นมาจากทางเรือนเลก็ หลังบา้ น

..กรดี๊ ด...

เสยี งน้นั ดังตดิ ๆ กันหลายครัง้ สลบั กบั เสยี งครางฮอื ๆ ราวกบั
เจา้ ของเสยี งไดร้ ับความเจ็บปวดรวดรา้ ว และทุกข์ทรมานเป็นท่ีสดุ ...

๑ หมายถงึ สมเดจ็ พระศรีพชั รนิ ทราบรมราชชนนี พระพนั ปหี ลวง

๒๗

อยสู่ ราญ...หมูบ่ ้านอยสู่ ราญ..
ประโยคสุดท้ายที่หล่อนได้ยินคนท้งั สองพดู จากัน กอ่ นท่ีตา่ งฝา่ ยตา่ ง
จะแยกยา้ ยกันกลับไป ผ้ชู ายคนนน้ั นัดให้โรสไปพบทีห่ มบู่ ้านอยสู่ ราญ ใน
วันพรงุ่ นี้...
แม้ไมค่ อ่ ยเขา้ ใจนกั หากบุษราคัมรู้สกึ วา่ เร่ืองนี้ต้องเปน็ เรือ่ งที่
สำคัญต่อพลอยบุษย์มาก อารัมก็มขี องบางอย่างเกย่ี วกับพลอยบษุ ย์ จะ
มอบใหก้ ับโรส และของสงิ่ น้ันจะชว่ ยใหโ้ รสสามารถกำจดั พลอยบุษยอ์ อก
ไปจากเส้นทางของหล่อน
หล่อนควรจะทำอยา่ งไรด?ี
อยเู่ ฉยๆ ไมต่ ้องทำอะไร หรอื วา่ ควรเลา่ เรือ่ งนใี้ ห้ชายหนุ่มรา่ งสูงท่ี
เดินอยู่ขา้ งๆ ฟัง และขอคำปรกึ ษาจากเขา
หมอบุญญนิตยเ์ ปน็ สภุ าพบรุ ุษ ใบหน้ายาวรี กบั แว่นสายตาวาว ผวิ
ขาวสะอาด และรมิ ฝปี ากทคี่ ลรี่ อยยมิ้ อยเู่ ป็นนติ ยน์ ั้น ทำใหว้ งหน้าของบญุ
ญนติ ยด์ ใู จดี เหมาะทีจ่ ะเป็นหมอรักษาโรคภัยให้แกผ่ คู้ นท่ีเจบ็ ไข้ไดป้ ว่ ย

419/790

และมีความทกุ ข์ หล่อนแนใ่ จว่า หากเล่าเรื่องทีไ่ ด้ยนิ มาให้เขาฟงั บญุ ญ
นิตย์จะต้องหาทางชว่ ยแน่

บุษราคมั เหลอื บมองบุญญนิตย์ด้วยสายตาชน่ื ชม กบั ตดั สนิ ใจ
ว่า...ไมล่ ะ...หล่อนจะไมด่ งึ เอาผูช้ ายคนนี้เขา้ มาพบกับความยุง่ ยากอีก เขามี
ภาระการงานย่งุ ยากมากพอแลว้ ในแต่ละวนั ดังน้ัน หลอ่ นจึงไมอ่ ยากเอา
เรอื่ งนีม้ ารบกวนเขาอีก

บษุ ราคมั พยายามทอ่ งชอ่ื น้นั มาตลอดทางทเี่ ดินกลับบา้ นมาพร้อมกับ
นายแพทยห์ นุ่ม พลางครุน่ คิดอยภู่ ายในใจวา่ จะจดั การกบั เร่ืองนี้ด้วย
ตนเองอยา่ งไรดี

แมเ้ มือ่ บุญญนิตยแ์ วะซ้อื อาหารทรี่ า้ นค้าแหง่ หนึ่ง และถามวา่ หลอ่ น
หิวหรอื ไม่ บุษราคัมยงั เผลอตอบออกไปว่า

“อยู่สราญคะ่ ”
“อะไรนะครับ?” บญุ ญนิตย์ได้ยินไม่ถนดั วา่ หญิงสาวตอบวา่ อยา่ งไร
ข้างบุษราคัมเมือ่ นกึ ไดว้ ่า เผลอตอบชื่อทีก่ ำลังท่องในใจออกไป กร็ ีบตอบ
ใหมว่ า่
“ไม่หวิ ดอกคะ่ คุณ...”
ชายหนมุ่ จงึ ซื้อขา้ วผัดสำหรบั ตนเอง และก๋วยเต๋ียวราดหนา้ สำหรบั
หญิงสาวและภรต เสร็จเรียบร้อยก็จงู มือบุษราคมั ให้เดินต่อ

420/790

ตลอดทางท่ีเดนิ กลบั บ้าน บุษราคัมยงั คงนงิ่ เงียบ กบั พึมพำอะไร
เบาๆ อยภู่ ายในลำคอ บุญญนิตยห์ ันไปมองหน้าบุษราคมั เป็นระยะ เมอื่
เหน็ วา่ อกี ฝ่ายหนึ่งน่งิ เงียบไปจนผดิ สังเกต

“คุณเปน็ อะไรไปหรือเปล่า?” เขาถามเม่ือมาหยดุ อยู่ใตซ้ มุ้ เลบ็ มอื นาง
หนา้ บา้ น

“อยสู่ ราญ...คะ? คุณว่าอะไรนะคะ?”
บษุ ราคัมเผลอออกชื่อทห่ี ลอ่ นกำลงั ท่องออกมาอกี คร้งั เพราะตกใจ
ท่จี ู่ๆ อกี ฝ่ายก็เอ่ยทำลายความเงียบข้ึนมา
“ยังตกใจอยู่หรอื เปลา่ ครับ?” บญุ ญนิตย์ถามดว้ ยน้ำเสยี งอ่อนโยน
พรอ้ มกบั จับมือของหลอ่ นไปกุมเอาไวจ้ นแน่น
บษุ ราคมั เหลอื บมองชายหนุ่ม แลว้ กต็ ้องหลบสายตาคมกล้าคู่นน้ั
แกม้ ท้ังสองข้างของหลอ่ น ร้อนวูบขึ้นดว้ ยความเขนิ อาย เมื่อเหน็ ดวงตาสี
สนิมเหลก็ ท่มี องจ้องมาด้วยความห่วงใยจากสว่ นลึกภายใน...
แววตาของชายหนุ่ม ทำใหบ้ ุษราคมั อดนึกถงึ ใครคนหนง่ึ จากห้วง
เวลาของหล่อนขนึ้ มาเสยี มไิ ด้...ใครคนหนึง่ ที่เดินทางรอนแรมไปไกลเสยี
จนสดุ หล้าฟ้าเขียว เพื่อไปเรยี นต่อทอ่ี ีหรอบ พร้อมกบั ให้สญั ญาว่าจะกลับ
มาแต่งงานกับหลอ่ นเมือ่ เรียนจบ...
คร้งั นน้ั บุษราคัมทุรนทุราย แทบวา่ จะดา่ วด้นิ ลงไป เม่ือเจา้ คณุ ผเู้ ป็น
บดิ า จับให้หลอ่ นแต่งงานไปกบั ใครที่หลอ่ นไม่ได้รัก...

421/790

หลอ่ นไมไ่ ดร้ กั หลวงราญอริพ่าย สามีของหลอ่ นเลยแมแ้ ต่นดิ เดยี ว
ทผ่ี ูใ้ หญเ่ คยวา่ เอาไวว้ ่า อยู่กนั ไปก็จะรกั กนั ไปเอง เหน็ จะใชไ้ ม่ได้สำหรบั
คขู่ องหล่อน เพราะหลอ่ นและสามีนัน้ ย่งิ อยกู่ ันไป กเ็ หมือนกบั จะย่ิงหา่ ง
ไกลกันออกไปทกุ ที เหมอื นกับโคลงโลกนิตบิ ททว่ี า่

‘รักกันอยู่ขอบฟ้า เขาเขียว
เสมออยหู่ อแหง่ เดียว ร่วมห้อง
ชังกนั บแ่ ลเหลียว ตาตอ่ กันนา
เหมอื นขอบฟา้ มาป้อง ป่าไมม้ าบงั ’
แล้วกับพเี่ อือ้ เลา่ ...บุษราคมั ตอบไมไ่ ด้วา่ แท้ทจี่ รงิ แล้วหล่อนรักพเี่ ออื้
หรือไม่...อาจเป็นเพราะหลอ่ นรู้จักกับพเี่ อ้อื มานาน ผกู พันกบั พเ่ี อื้อมากเสีย
ยิ่งกวา่ ญาติ...แต่นนั่ จะเรียกว่าความรกั ได้หรอื ไม.่ ..
แววตาทเ่ี ปน็ ประกายวบิ วาวของหลวงนิตธิ รรมพนิ ิจ ยามเมอ่ื มอบ
แหวนวงน้อยให้แทนตวั เมือ่ กอ่ นจะขน้ึ เรอื เดินทางไปสิงคโปร์นน้ั ยงั ยำ้
เตอื นหล่อนอยู่เสมอถึงสญั ญาทีห่ ล่อนรกั ษาเอาไว้มิได.้ ..และนน่ั ทำใหห้ ัวใจ
ของหล่อนหนาวเหนบ็ ทุกคร้งั ที่หวนนึกไปถึง...
แม้นยั นต์ าของบุญญนติ ยท์ ีม่ องจอ้ งหล่อนมาน้ัน จะวิบวาวไม่ผดิ กนั
แต่แววตาของชายหนมุ่ ตรงหน้าในเวลาน้ี แตกต่างกนั โดยส้นิ เชงิ จาก
แววตาของพ่ีเอ้ือ เพราะแววตาของบุญญนติ ย์ มิไดม้ ีเพียงแค่ความร้อน

422/790

แรงแห่งรกั หากแตม่ คี วามห่วงใยและเอ้ืออาทรฉายชัดอยใู่ นน้นั มนั ช่าง
ลึกซ้ึงเสียจนบษุ ราคัมร้สู กึ หวามไหว...

น่าแปลกทตี่ อนนี้ พเี่ ออ้ื ดูจะลอยห่างไปไกลนัก...ไกลเสียจนหวั ใจ
ของบษุ ราคมั ไม่รู้สึกหนาวเหน็บอกี ตอ่ ไป...พรอ้ มกนั นั้น ความอบอ่นุ บาง
อย่าง ก็ค่อยก่อตัวขนึ้ ทลี ะน้อย แทรกซมึ อยู่ในดวงใจสว่ นลกึ ...

กลิน่ ดอกไมย้ ามราตรลี อยเจือมากบั ลมเย็นจากรมิ แม่น้ำบุญญนิตย์
เอ้ือมมอื มาลูบเรอื นผมดกดำของหล่อนแผว่ เบา ชายหนุ่มหยิบเอาดอกเลบ็
มอื นางสขี าวทรี่ ่วงลงมาอยูบ่ นศรี ษะของหลอ่ นออกและเสียบกลบั เอาไวท้ ่ี
เรอื นผมขา้ งหู...

บษุ ราคมั เหน็ เขาทำปากขมบุ ขมบิ เหมอื นจะกลา่ วอะไรออกมาแต่แลว้
เสยี งโหวกเหวกของดร.ภรต ก็ดงั ขนึ้ เสียก่อน

“โอย๊ โอย๊ หิวจะตายอยแู่ ล้ว มีอะไรกินบา้ ง?”
ร่างอุย้ อา้ ยของภรต ที่เดนิ มาตามทางเดินโรยด้วยกรวดละเอียด ตรง
มาถอดสลกั กลอน และเปดิ ประตูออกกว้าง เพ่อื ตอ้ นรับสองหนุ่มสาวที่ยืน
อยภู่ ายนอก
บุญญนติ ยร์ ีบดงึ มอื ตัวเองออกจากมือของบุษราคมั และรีบบอก
เพอ่ื นสนทิ โดยรวดเร็ว เหมอื นกบั เด็กท่ีแอบกนิ ขนมในชั้นเรียน แล้วกลัว
ว่าครูจะจับได้ “มีราดหนา้ ปลาหมกึ ของโปรดของนาย”

423/790

“ดี ด”ี ดร.ภรตยิ้มร่า ไม่ทันได้สังเกตอาการผิดปกติของเพ่อื น“กำลัง
หิวอยพู่ อดีเลย ฉนั เดินสำรวจจนรอบบ้านแล้วว่า อะไรอยู่ที่ไหนบ้าง มามา
รีบมากนิ กนั กอ่ น เรว็ เข้า”

พูดจบ นกั ฟสิ ิกส์หนมุ่ ร่างทว้ ม ก็ควา้ ถงุ ราดหนา้ ไปจากมือของบุญญ
นิตย์ แล้วเดินนำหน้าเข้าบา้ นไป นายแพทย์หนุ่มหนั ไปปดิ ประตบู า้ น ลง
กลอน แลว้ ชวนบษุ ราคมั เดนิ ตามไป

“ผมว่าจะอยู่เป็นเพือ่ นคณุ ก่อน จนกว่าพทุ ธชาดจะกลบั มา”ชายหนมุ่
ว่า ขณะทมี่ องดูเพือ่ นสนทิ ลำเลยี งเอาจานและชอ้ นสอ้ ม ออกมาจากครัว
ทางด้านหลงั บา้ น

“ดสี คิ ะ” บุษราคัมยมิ้ ออกมาได้ เพราะกำลังคดิ อยวู่ ่า จะทำอยา่ งไร
หากอกี ฝา่ ยกลบั บา้ นไปกอ่ น และอารมั ย้อนกลบั มา

“พทุ ธชาดกว็ า่ อย่างนน้ั เหมอื นกัน” ดร.ภรตเล่า ท้งั ที่กว๋ ยเตี๋ยวราด
หน้าเส้นใหญย่ งั เต็มปาก “คุณพุทธชาดโทร.กลบั มา ตอนที่นายออกไป
สถานตี ำรวจแล้ว ฉันกเ็ ลยเลา่ เร่ืองราวทัง้ หมดท่ีเกิดขนึ้ ใหฟ้ ัง แกเลย
ขอร้องใหพ้ วกเราอยู่เป็นเพอ่ื นคณุ บษุ ยก์ อ่ น จากนั้นฉนั กเ็ ลยเดินสำรวจไป
รอบบา้ น ไดพ้ บอะไรทน่ี า่ สนใจหลายอยา่ ง เอาไวจ้ ะเล่าใหฟ้ ัง”

“สำรวจโน่นนไี่ ปตัง้ แยะ ตกลงสรุปวา่ นายจะส่งคุณบษุ ราคัมกลับไป
กาลเวลาของเธอไดไ้ หม?” นำ้ เสยี งของบญุ ญนิตยไ์ ม่แสดงความรู้สกึ ใด

424/790

“ไมร่ ้”ู ดร.ภรต ยังคงยนื ยันคำตอบเดิม “ฉนั สง่ เธอกลบั ไปไมไ่ ด้
หรอก แตท่ ี่ฉันตรวจพบ...ฉนั พบว่า บริเวณบา้ นหลงั น้ี ต้ังอยใู่ นบริเวณท่ี
คลน่ื แมเ่ หลก็ ไฟฟา้ ของโลก มคี วามแปรปรวนมากผดิ ปกติ บางครง้ั มี
ความเข้มสูงเสยี จนเคร่ืองวัดของฉันเกอื บจะพงั แต่ประเดยี๋ วกก็ ลบั ลดลง
มาต่ำจนเกือบจะวดั ไมไ่ ด”้

“น่นี ะ่ หรอื ทน่ี ายตรวจพบ แลว้ มนั จะมีประโยชนอ์ ะไรวะ?”บญุ ญ
นติ ย์ถาม

“มสี .ิ ..” นักวทิ ยาศาสตร์หนมุ่ ทำเสียงมเี ลศนัย “พรุ่งนี้ ฉันจะกลับ
มาตดิ ตง้ั เครื่องมอื ตรวจจับสนามแม่เหล็กไฟฟา้ ให้ เครื่องมอื ของฉันจะมี
ระบบส่งสัญญาณเตือน เม่ือสนามแม่เหล็กไฟฟา้ เปล่ยี นจากปกติ ไปเปน็
มีความเข้มสูงมาก...”

“นายหมายความว่า...” บุญญนติ ย์เบิกตากวา้ ง และเร่มิ จะเขา้ ใจอะไร
ข้นึ มารางๆ

“ใช่...” ดร.ภรตพยักหน้าและสง่ ยิ้มกว้าง “ถงึ แม้ว่าเราจะไมส่ ามารถ
ทำการเปล่ียนแปลงสนามแม่เหลก็ ไฟฟา้ ในบริเวณนี้ และสง่ คุณบุษยก์ ลับ
ไปในกาลเวลาของเธอ แต่เครอื่ งมือของฉันจะสามารถบอกได้วา่ เมอื่ ใดที่
สนามแมเ่ หลก็ ไฟฟ้าเกดิ มกี ารเปลยี่ นแปลง ถา้ ถงึ เวลานน้ั แลว้ คณุ บษุ ย์รีบ
เข้ามาอยู่ในบรเิ วณทส่ี นามแมเ่ หล็กไฟฟา้ มคี วามเขม้ สงู สดุ เธอกอ็ าจจะกลับ
บ้านได้เอง...”

425/790

“แลว้ นายจะแน่ใจไดอ้ ยา่ งไร วา่ คณุ บษุ ราคัมจะกลับได้จรงิ ๆ” บุญญ
นิตย์พยายามคาดคั้นเอาคำตอบ “จะมาซซี้ ั้วไมไ่ ด้นะ”

“ไม่ร”ู้ ดูเหมือนว่า ดร.ภรตจะตอบได้เพยี งเทา่ น้ัน
“เฮ้ย พดู อย่างนั้นไดย้ ังไง เกดิ คณุ บุษราคมั ไปโผล่ที่อื่น ไม่ใชบ่ า้ น
ของเธอ จะไม่ยง่ิ แย่ไปกนั ใหญห่ รอื ” บญุ ญนติ ย์รอ้ งโวยวาย ท่าทาง
เหมอื น ขดั อกขัดใจ จนบุษราคัมอดยิ้มไม่ได้ เม่อื เหน็ ชายหนมุ่ สองคน
ตรงหนา้ ถกเถยี งกันราวกับเปน็ เด็กชายเล็กๆ
“อา้ ว...กฉ็ นั ไม่ร้จู รงิ ๆ นีน่ า” ดร.หนุม่ สารภาพ “เรือ่ งแบบนเ้ี คยมีใน
แบบเรียนเสยี ทไ่ี หนละ่ ฉันรู้แตเ่ พียงวา่ เมือ่ ตอนท่ีคณุ บษุ ย์แกหลดุ มาใน
ยุคเราน้นั สนามแม่เหลก็ ไฟฟา้ กเ็ ปลี่ยนไปแบบนี้ ดงั นน้ั หากจะกลับ ก็
ตอ้ งรอให้ทุกอย่างเหมอื นกบั คนื วันนน้ั ...”
“แลว้ ฉนั จะมเี วลาเทา่ ใดคะ” บุษราคมั ถามขนึ้ อยา่ งขลาดๆ เพราะ
หลอ่ นไม่สจู้ ะเข้าใจเร่ืองสนามอะไรทภ่ี รตกำลงั พดู นกั หล่อนรูแ้ ต่เพียงว่า
หากทกุ อย่างเป็นเหมอื นกับคืนวันน้นั ...เวลาทห่ี ล่อนหลุดมา กจ็ ะเปิดกว้าง
ออก เหมือนกับประตูบา้ นเปิด แลว้ หล่อนก็จะกลบั ไปได้
“ไมร่ คู้ รบั ” ดร.ภรตตอบด้วยคำตอบเดิม หากน้ำเสยี งฟังดนู ุ่มนวล
มากกว่าตอนท่ตี อบนายแพทย์หน่มุ “เราไม่มที างรู้หรอกวา่ เวลานั้นจะนาน
เท่าไหร.่ ..และจรงิ ๆ แลว้ เราไมร่ ู้ดว้ ยซ้ำไปวา่ จะตอ้ งรอนานสกั เท่าใด
สนามแมเ่ หลก็ ในบา้ นน้ี จงึ จะเปลีย่ นไปจนกระทง่ั มคี วามเข้มสงู เสยี จนส่ง

426/790

ใหค้ ุณกลบั ไปท่ีปี พ.ศ.๒๔๖๔ ได้...อาจจะเป็นสัปดาห์ เปน็ เดือน...หรือ
เป็นป.ี ..”

“หรือหลายสิบปี...” บษุ ราคัมต่อด้วยนำ้ เสียงเศร้า
“ทางทด่ี ีคณุ เตรียมตวั เอาไว้ก็แล้วกนั พยายามอยา่ ไปไหนไกลบ้าน”
ภรตแนะนำ “วนั พรุ่งน้ี ผมจะมาติดตัง้ เคร่อื งจบั สัญญาณใหเ้ รยี บรอ้ ยตอ่
จากน้นั กเ็ ปน็ หน้าทขี่ องคณุ แล้วละ ทจ่ี ะตอ้ งคอยเง่ยี หูฟงั วา่ เครือ่ งจะร้อง
ดงั ขน้ึ มาเมื่อใด...พอเครือ่ งร้องขึน้ คุณก็รีบวิ่งมาที่หอ้ งนอนของคณุ ยายได้
เลย สว่ นต่อไปจากนั้น...คงต้องแล้วแต่โชคชะตาแลว้ ละครบั ....”
เป็นเวลาตีหน่งึ แล้ว ทพ่ี ุทธชาดลงเวร และกลับมาถึงบ้าน
เมือ่ เขา้ มาในบ้าน หลอ่ นพบว่า บุษราคมั กับนายแพทย์บุญญนิตย์
ยังคงนัง่ สนทนากันอยอู่ ย่างออกรสออกชาติ สว่ นนักฟสิ กิ ส์หนุ่มร่างทว้ ม ที่
เปน็ เพอ่ื นสนิทของบญุ ญนิตยน์ ั้น นอนหลบั สง่ เสยี งกรนดงั ลั่นอยกู่ บั พ้ืน
ห้องดว้ ยทา่ ทางมีความสุข
นายแพทยห์ นมุ่ ปลกุ ใหเ้ พอื่ นของเขาลกุ ขนึ้ และลากลบั ไป พรอ้ มทั้ง
นัดหมายว่า อกี สองสามวันจะกลับมาใหม่ เพื่อจะมาติดตั้งเคร่ืองจับความ
เข้มของสนามแม่เหลก็ ไฟฟา้
เม่ือพทุ ธชาดอาบน้ำและเปลีย่ นเสอ้ื ผ้าเพอ่ื เขา้ นอนเสร็จแล้วนน้ั
หล่อนพบวา่ บษุ ราคัมยงั คงนัง่ อยตู่ รงทีเ่ ดมิ ทา่ ทางของหญงิ สาว ผู้ซงึ่ มี

427/790

ใบหน้าเหมือนกันกบั พ่ีสาวของหล่อนโดยไม่ผดิ เพ้ยี นนัน้ ดคู รุน่ คิดอย่าง
นา่ ประหลาด

“ยงั ไม่งว่ งหรือ?”
หลอ่ นถาม พลางทรดุ กายลงนัง่ เคียงข้าง
“ยังไมง่ ว่ งจ้ะ” บุษราคัมส่ันศีรษะจนผมกระจาย “กำลังนงั่ คดิ อะไร
อยนู่ ดิ หนอ่ ยน่ะ”
“คิดอะไรละ่ บอกฉนั บา้ งไดไ้ หม? คดิ ถงึ บ้าน หรอื ว่ายงั ตกใจกบั
เรอ่ื งท่ีเกดิ ข้ึน”
พุทธชาดอดสงสารอกี ฝา่ ยไมไ่ ด้ เพราะเร่ืองราวทภี่ รตเล่าให้หล่อน
ฟงั โดยละเอยี ดนัน้ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งเล็กนอ้ ย อารัมเรมิ่ ออกลายของเขามาใหเ้ หน็
และแน่นอนว่าเขาจะไมย่ อมเลกิ ราโดยงา่ ยเป็นแน่ วันนบ้ี ษุ ราคมั โชคดี ท่ี
หมอบุญญนติ ยก์ ับเพือ่ นของเขาบงั เอิญอยทู่ ่บี า้ นด้วย หากหญิงสาวคนน้ัน
อยบู่ ้านเพยี งลำพังเพียงคนเดยี วแลว้ ละก็...พุทธชาดยังนกึ ไมอ่ อกว่า
เรื่องราวจะรา้ ยแรงไปมากกว่าน้สี ักเพียงไร
“ตกใจนะ่ ตกใจอยู่หรอก” บษุ ราคมั พยกั หนา้ รบั “แต่อุน่ ใจวา่ คณุ
หมอกับเพื่อนอยู่ด้วย เรื่องจึงไมไ่ ดร้ ้ายแรงไปมากนัก”
“ตอ่ ไปนี้ ฉันคงต้องหาใครมาอยเู่ ป็นเพ่ือนเธอแลว้ ละ เพราะไม่รวู้ า่
ไอเ้ จ้านักเลงโตคนน้ัน มันจะย้อนกลบั มาอีกหรือเปล่า” พทุ ธชาดถอน
หายใจ

428/790

“ฮอื่ ” บุษราคัมพยกั หนา้ รบั ไปอยา่ งนน้ั เอง เพราะท่ีจรงิ แลว้ ในใจ
ของหล่อนกำลงั คิดถงึ เรื่องอืน่ อยู่ตา่ งหาก นง่ิ กันไปสักพัก พทุ ธชาดจึงเอ่ย
ชวนข้นึ ว่า

“ไปนอนดกี วา่ ฉนั งว่ งแล้วละ พรงุ่ นแ้ี ปดโมงครง่ึ ตอ้ งไปอยเู่ วรอีกวัน
หน่งึ แลว้ ถงึ จะไดห้ ยดุ สองวนั เอาไวห้ ยุดแล้ว ฉันจะพาเธอไปเท่ียว กรงุ
เทพฯ ยุคใหม่ ดไี หม?”

บุษราคมั พยักหน้ารบั แล้วเลยถามสิ่งทอี่ ยภู่ ายในใจของหลอ่ นออก
มา

“เพงิ้ ...หมบู่ า้ นอยู่สราญอยู่ที่ไหน?”
“ออ๋ ” พุทธชาดหวั เราะขนั ลืมนึกไปเสียสนทิ วา่ บุษราคมั ไปเอาช่ือ
หมบู่ ้านมาจากใครทไ่ี หน “กห็ ม่บู า้ นท่ีพ่ีพลอยบุษยก์ บั ฉนั ไปซอื้ บา้ นเอาไว้
น่ะส.ิ ..อยแู่ ถวสามเสน ไมไ่ กลจากที่นม่ี ากนักหรอก...เธออยากไปเทีย่ วไหม
ละ่ ?”
“กด็ นี ะ” บุษราคมั ยิ้ม สมองเร่มิ คิดวางแผนการ ก่อนจะแกล้งถาม
ขึ้นมาว่า “จากทนี่ ี่ ไปยากไหม”
“โอย๊ ไม่ยากอะไรเลย น่งั รถเมลต์ อ่ เดยี วกถ็ งึ แล้ว สมยั ก่อนมรี ถราง
สายสีแดงวงิ่ ผ่านด้วยนะ” พทุ ธชาดอธบิ าย “แต่ถ้าเธอไม่อยากนั่งรถเมลไ์ ป
นงั่ รถแทก็ ซี่ไปกน็ ดิ เดยี ว”

429/790

“ไหนเธอลองวาดแผนทใ่ี ห้ฉันดหู น่อยได้ไหม? ฉนั สนใจ
น่ะ”บุษราคัมนกึ ภาวนา ไมใ่ หพ้ ทุ ธชาดเกดิ สงสยั ข้นึ มาวา่ หลอ่ นจะอยากรู้
ไปเพื่ออะไรกัน

อาจจะเป็นเพราะเหนอ่ื ยจากการอยเู่ วร สมองของพทุ ธชาดจงึ ขาด
ความเฉยี บคมกว่าท่ีเคย พทุ ธชาดจงึ ไม่ทันได้นกึ ว่าเพราะเหตใุ ดจๆู่ อกี
ฝ่ายกอ็ ยากจะรวู้ ่า ทางไปหมูบ่ ้านอยสู่ ราญน้นั ไปอยา่ งไร ดงั นัน้ หล่อนจึง
หยบิ กระดาษมาเขียนแผนท่ีใหบ้ ษุ ราคัมดู และอธบิ ายวิธีไปโดยละเอียด

“ขอบใจนะจะ๊ ฉนั ไปนอนละ แล้วพรงุ่ น้พี บกัน” บุษราคมั พับ
กระดาษแผน่ เล็กทีพ่ ทุ ธชาดเขียนอธบิ ายเอาไวอ้ ยา่ งดี ก่อนจะเดนิ แยก
กลบั ไปท่หี อ้ งนอนของยายที่พทุ ธชาดจัดเอาไว้ใหห้ ล่อน...

บษุ ราคัมนอนหลบั ๆ ตนื่ ๆ ตลอดท้ังคนื นนั้ หล่อนฝันถงึ เร่อื งโนน้
เรื่องน้ี ผสมปนเปกันไปหลายเรอ่ื ง

บางครัง้ ในฝนั หล่อนก็เห็นหน้าของหลวงราญอรพิ ่าย สามขี อง
หลอ่ นลอยมา บางครงั้ กม็ ใี บหนา้ ของหลวงนิตธิ รรมพินจิ เด่นชดั อยตู่ รง
กลาง ก่อนทีจ่ ะเลือนหายไป และมใี บหนา้ ของนายแพทย์บญุ ญนิตยข์ ้ึนมา
แทนท่ี...

เสยี งรถยนต์จากถนนใหญด่ งั มาให้ไดย้ ิน สลบั กับเสยี งเครือ่ งยนต์
ของเรอื หางยาวเป็นระยะ และเสยี งไกข่ ันดงั แว่วมาแตไ่ กล

430/790

หลอ่ นเหลือบมองดนู าฬิกาหางแมงดาท่ีแขวนอยขู่ ้างฝา ก็เห็นวา่ เปน็
เวลาเกอื บจะหกโมงเชา้ แล้ว ปกติคณุ ประดับ ยายของหลอ่ นจะต่นื เชา้ มาก
ตัวของหลอ่ นเองกต็ น่ื เชา้ จนตดิ เป็นนสิ ยั

แมจ้ ะมลี มเยน็ ยามเชา้ มดื โชยผ่านมา่ นหนา้ ต่างเข้ามา หากบษุ ราคมั
รู้สกึ ว่า อากาศทหี่ ลอ่ นสูดหายใจเขา้ ไปนั้น ทั้งเหมน็ ทัง้ อึดอดั ทำให้
หล่อนร้สู กึ แสบอยูภ่ ายในโพรงจมูก

เรอ่ื งอากาศของยุคสมยั นเี้ ป็นอกี เรอื่ งหนึง่ นอกเหนอื ไปจากความ
สะอาดของแมน่ ้ำลำคลอง ทบี่ ุษราคมั สังเกตเหน็ ถึงความแตกตา่ งจากสมัย
ของหลอ่ น...

สมัยของหล่อนนัน้ นำ้ ในแมน่ ้ำเจา้ พระยา ใสเยน็ จนตักกนิ ได้หากใน
กาลเวลานี้ อยา่ ว่าแตจ่ ะตักกินเลย จา้ งใหห้ ล่อนลงไปอาบ หล่อนก็คงไม่
กล้า เพราะเม่อื วันก่อนท่ไี ดเ้ ดินไปดูทา่ น้ำใกล้ๆ นัน้ หล่อนเหน็ คราบ
สกปรก กบั ขยะทีล่ อยเป็นสายมาตามกระแสน้ำ...

หญงิ สาวจำได้วา่ พยายามชะเงอ้ คอมองไปทางทศิ ท่ีเปน็ คลองบาง
ลำพู ก็มองไม่เห็นสิง่ ใดนอกจากบา้ นเรือนคน ไมม่ แี มแ้ ต่ดงลำพู ที่เป็นที่
มาของชอื่ ยา่ นบางลำพู...

บุษราคัมมโี อกาสไดอ้ ่านหนงั สือ ที่มอี ยู่อยา่ งมากมายของเจ้าคณุ พ่อ
น่ันทำใหห้ ลอ่ นมีหูตากว้างไกลกว่าสตรีในวัยเดยี วกนั

431/790

หลอ่ นเคยนึกฝันถงึ ความเจริญก้าวหนา้ และยุคสมัยในอนาคตกาล
มาเสมอ...หลอ่ นไดแ้ ตน่ ึกถงึ ด้านท่ดี ีงามของมัน โดยหลงลืมไปวา่ ทุกสงิ่
ทกุ อยา่ ง ย่อมมีท้ังแง่มุมที่ดี และแงม่ ุมทไี่ ม่ดี ปะปนมาด้วยกนั
เสมอเหมือนกบั เหรยี ญท่ีมสี องหนา้ ..และบัดนี้ หล่อนได้มาอย่ใู นกาลเวลาท่ี
ก้าวหนา้ มวี ิทยาการและความเจรญิ สูงสมใจท่ีเคยนกึ ฝนั ถงึ และในขณะ
เดียวกัน หล่อนก็มโี อกาสไดเ้ ห็นหนา้ ที่สองของเหรยี ญทม่ี ีชือ่ วา่ ความ
เจริญก้าวหน้าทางวิทยาการ...

ไมม่ อี ะไรทมี่ นษุ ยจ์ ะได้มาเปล่าๆ...เมือ่ มนุษยไ์ ดค้ วามเจริญก้าวหนา้
ทันสมยั มา มนุษยก์ ็ไดค้ วามเส่อื มโทรมของสง่ิ แวดล้อมมาด้วยพรอ้ มกับ
ความเสือ่ มของจิตใจ...

บุษราคมั ลุกขน้ึ ไปเข้าหอ้ งนำ้ ลา้ งหนา้ ลา้ งตา และอาบน้ำชำระรา่ งกาย
จนสะอาด เม่ือเปลย่ี นเสอื้ ผา้ เสร็จเรียบร้อย หลอ่ นก็ออกไปที่หอ้ งครวั และ
ลงมอื หุงขา้ ว พทุ ธชาดสอนใหห้ ลอ่ นหุงขา้ วโดยใช้หมอ้ ไฟฟา้ และทำ
กบั ขา้ วโดยใชเ้ ตาแกส๊

บุษราคัมอดนึกถึงนางแหวนไมไ่ ดว้ า่ ฝ่ายนั้นจะตกใจขนาดไหน
หากมโี อกาสได้มาเห็นครัวยุคใหม่ ท่ีมเี ครือ่ งทนุ่ แรง ชว่ ยให้สามารถทำ
อาหารทุกอย่างไดอ้ ย่างรวดเร็วราวเนรมติ

อีกไม่นาน พทุ ธชาดกจ็ ะต่ืนขนึ้ มาแล้ว และก็จะอาบน้ำ เพอ่ื ออกไป
ทำงานอีกครง้ั หน่ึง...

432/790

เห็นอกี ฝ่ายเหน็ดเหน่ือยมากเช่นน้ัน หลอ่ นก็อยากจะชว่ ยเหลือเท่าท่ี
จะทำได้ เชน่ การทำอาหารใหก้ ิน เปน็ ต้น เพราะหากจะให้หลอ่ นช่วยอย่าง
อน่ื ก็คงจะทำได้ยาก เพราะยุคของพทุ ธชาดนน้ั ยงั มอี ะไรให้หลอ่ นเรยี นรู้
อกี มากมาย

บษุ ราคมั หมายมั่นปัน้ มือเอาไวว้ ่า พอพุทธชาดออกจากบ้านไป
แลว้ ...กจ็ ะถึงเวลาของหลอ่ นบ้างละ...

ระหวา่ งทห่ี ล่อนยงั กลบั บ้านไม่ได้ หล่อนก็จะต้องเป็นผหู้ ญิงคนนี้ไป
เรอ่ื ยๆ...หล่อนสวมบทบาทเปน็ พลอยบุษย.์ ..ก็จะตอ้ งเป็นพลอยบุษย์ใหด้ ี
ท่สี ุด

และผหู้ ญงิ คนน้ี กำลงั จะมีเร่ืองเดือดรอ้ นเกดิ ข้ึนแล้ว ทหี่ ม่บู า้ นอยู่
สราญ...และน่ีคอื บทพสิ จู นต์ ัวเองของหล่อน ว่าหลอ่ นจะมชี วี ติ อยู่ในยุคนี้
ต่อไปได้หรือไม่ ถา้ จะอยู่ใหไ้ ด.้ .หล่อนกจ็ ะต้องเรียนรทู้ ี่จะชว่ ยเหลอื ตัวเอง
ให้ได้เสียก่อนท่ีจะร้องขอความช่วยเหลอื จากผ้อู ืน่

ดังน้นั ส่งิ แรกท่ีหลอ่ นควรทำในบทบาทของพลอยบษุ ยก์ ค็ ือหล่อน
จะตอ้ งพยายามหยดุ ย้ังเรื่องราวเลวร้าย ที่อารัมกับโรสกำลังจะร่วมกนั ก่อ
ขนึ้ ให้ได้ ด้วยสมองและสองมือของหลอ่ นนีล่ ะ...

๒๘

เสียงของแกว้ นำ้ แตกเปรอื่ งในห้องอาหาร ทำให้สาวใชใ้ นบา้ นท้งั
สองคนทย่ี ืนช่วยกนั ลา้ งจานอยใู่ นครัวทำคอย่น และหนั มามองหน้ากนั
อยา่ งเดาไดว้ ่าเกดิ อะไรข้ึน

“ได้เวลาเปลยี่ นเคร่ืองแกว้ อกี แล้วละทิพย”์ สาวใชค้ นหนงึ่ ทำคอยน่
เมื่อมีเสียงขว้างแก้วตามมาอกี หลายครัง้

“ไม่เปน็ ไรหรอก เคร่อื งแก้วคุณผหู้ ญิงออกเยอะไป จะได้เอาออกมา
ใชเ้ สียบ้าง ไม่อยา่ งงน้ั กเ็ ก็บเอาไวไ้ มไ่ ด้ใชเ้ สยี ท”ี สาวใชค้ นท่ีชือ่ ทิพยท์ ำ
หน้าย้ิมๆ

“คณุ หมอกเ็ หลือเกนิ นะ” แมค่ นแรกเริม่ “หมัน้ กับนายเรา แลว้ ไป
เป็นข่าวกับผูห้ ญิงคนอ่ืน ฉนั เป็นคณุ แก้ว กค็ งเคอื งเหมอื นกนั ละ”

“แตว่ ่าไม่ไดน้ ะเธอ” ทิพย์แย้งขน้ึ “พลอยบุษย์เขาสวยออก ฉนั เป็น
คุณหมอ ฉนั กอ็ ดจะหลงรักไมไ่ ด้ ทัง้ สวย ท้งั เก่ง...อกี อยา่ ง...”

หลอ่ นพยายามลดเสยี งใหเ้ บาลง กบั เหลียวซา้ ยแลขวาไปมา เพ่ือให้
แนใ่ จว่า ไมม่ ีใครอยใู่ กลพ้ อท่ีจะได้ยิน

434/790

“อกี อย่างนะ...นายเราคุม้ ดีค้มุ รา้ ยอย่างน้ี ใครจะทนได้สักก่นี ้ำกนั
หมั้นกนั มาไดต้ ง้ั สามปีเน่ยี ฉนั ก็ว่าคณุ หมอแกเกง่ มากแล้วนะ”

อีกฝา่ ยถอนหายใจ กอ่ นจะพยกั หนา้ อย่างคอ่ นขา้ งจะเหน็ ด้วย เจา้
หลอ่ นนึกยอ้ นไปถึงพาดหวั ข่าวหนังสือพมิ พห์ น้าหนงึ่ ซึ่งเป็นตน้ เหตุที่
ทำให้แก้วกานดาโมโหจนขว้างแกว้ แตกกระจดั กระจายอยใู่ นห้องอาหาร
อยา่ งทห่ี ลอ่ นท้ังสองไดย้ ินเสียงเมือ่ สกั ครนู่ ้ี

เนือ้ ขา่ วในหนังสอื พมิ พ์หลายฉบับ กลา่ วตรงกนั ถงึ เร่ืองราวท่ีเกิด
ขึ้นกับพลอยบุษย์นางแบบสาวชอื่ ดงั เมอ่ื วานน้ี

...ศกึ ชงิ นาง...
...แฟนเกา่ ของนางแบบสาว ชกแฟนใหม่นายแพทยห์ นุ่มหนา้ ควำ่
ดว้ ยเหตหุ ึงหวง...
ขา่ วนั้นอาจไมส่ ำคัญสำหรับบา้ นหลงั นี้มากนัก หากจะเปน็ เพียงแค่
ขา่ วฉาวของพวกดาราและนางแบบ อย่างท่เี กิดขน้ึ อย่ทู กุ เม่ือเชอ่ื วนั
แต่เหตุผลสำคญั ทีท่ ำใหข้ า่ วพาดหวั ธรรมดาในหน้าหนังสือพิมพ์
กลายเปน็ หวั ข้อรอ้ นข้ึนมา จนบ้านจวนจะแตกอยรู่ อมร่อเชน่ น้ี กค็ อื ภาพ
บุคคลทปี่ รากฏอยู่ในข่าว พร้อมกบั พลอยบษุ ย์
ใบหน้าของนายแพทยบ์ ุญญนติ ย์ ท่ียืนเคียงข้างนางแบบสาว บง่
บอกถงึ ความสนิทสนมเกินกว่าหมอกับคนไข้ และสาวใชท้ ัง้ สองจำไดอ้ ยา่ ง
แม่นยำวา่ ผ้ชู ายในภาพข่าวน้ันก็คอื คู่หมนั้ ของนายสาว

435/790

คณุ ผ้หู ญงิ มารดาของแกว้ กานดา อาบน้ำแต่งตัวเสรจ็ และลงมาท่ี
ห้องอาหารก่อนใครอ่ืน เม่ือเธอเหน็ ขา่ วนนั้ เข้า กร็ บี สั่งให้พวกหลอ่ น เอา
หนงั สอื พิมพไ์ ปซ่อนเอาไว้โดยด่วน ก่อนท่แี ก้วกานดาจะลงมาเหน็

ทุกคนในบ้านรู้ดวี า่ นายสาวของตน ผซู้ ง่ึ บุตรสาวเพียงคนเดยี วของ
เจา้ ของบ้าน โมโหร้ายเพยี งไร หากไม่ติดวา่ ทำงานทนี่ ี่ ได้เงินเดือนสูง
ลบิ ลิว่ มากกว่าเปน็ พนกั งานบริษัท ประกอบกับภาวะเศรษฐกิจทฝ่ี ืดเคอื ง
อยา่ งในเวลานี้ ทำใหห้ างานอ่ืนทำยากแลว้ ละก็ พวกหลอ่ นกค็ งจะตบเทา้
พากนั ลาออกไปเสียนานแล้ว แทนท่ีจะตอ้ งมานง่ั ทนรองรับอารมณข์ องนาย
จา้ งเช่นน้ี

นายผ้ชู ายอาจจะคดิ ว่าถูกต้องแลว้ ที่จบั แก้วกานดาหมั้นไปเสียได้กบั
นายแพทยห์ นุม่ คนนน้ั ทพิ ย์ทำงานอยมู่ านานกวา่ จิตรา หล่อนจงึ รอู้ ะไร
มากกวา่ เพือ่ นสาว โดยเฉพาะเรอ่ื งการหม้ัน ท่ีไมไ่ ด้เกิดจากความรัก แต่
เกิดขน้ึ จากความตอ้ งการของผใู้ หญ่ท้ังสองฝา่ ย

ชว่ งแรกทแี่ กว้ กานดา กับหมอบุญญนติ ย์หม้นั กนั น้ัน นายสาวของ
พวกหลอ่ นดูเหมอื นมคี วามสุขดี จึงไมค่ อ่ ยแสดงอารมณ์ร้ายกาจใหเ้ หน็
บอ่ ยนัก หากเมอ่ื เวลาผ่านไป จนย่างเขา้ ปที ี่สาม และยงั ไมม่ ีวแ่ี ววว่า การ
แต่งงานจะเกิดขนึ้ แกว้ กานดาก็ค่อยๆ เปลี่ยนกลบั มาเป็นแก้วกานดา คน
เก่า ทที่ กุ คนในบา้ นหวาดกลัว...

นายสาวของหล่อนเรยี กหาหนังสอื พมิ พท์ ันทที นี่ ัง่ ลงบนโตะ๊ อาหาร
“ทพิ ย์ หนงั สือพิมพเ์ ช้าน้ีหายไปไหนหมด”

436/790

นายผูห้ ญิงเหน็ หล่อนทำทา่ อกึ อัก จึงช่วยแก้ใหว้ า่

“เอ...คณุ พอ่ ถือไปอา่ นเสียท่ไี หนละมงั แกว้ ทานอะไรเสียกอ่ นเถดิ ลกู
หนงั สือเอาไวค้ อ่ ยอา่ นก็ได้ อ่านทุกวนั ไมเ่ บ่อื บ้างหรืออย่างไร มแี ต่ขา่ ว
ตอกไขใ่ สส่ ี หาความจริงไมไ่ ด”้

“ไม่คะ่ แม่ แก้วจะอา่ นเด๋ียวนี้ มขี า่ วอะไรทีแ่ ม่ไมอ่ ยากให้หนูรู้หรอื
คะ?”

แก้วกานดาเสยี งแขง็ หล่อนเป็นคนฉลาดหลกั แหลม คำพูดของผู้
เปน็ มารดา ย่ิงสรา้ งความสงสัยใหก้ บั หลอ่ น

“ไปเอาหนังสือพิมพ์มา จติ รา...”

หลอ่ นหนั ไปสั่งสาวใช้คนที่ยนื อยู่ใกลท้ ่ีสุด ด้วยเสยี งวางอำนาจ
จติ ราจงึ ไดแ้ ตท่ ำตามที่แก้วกานดาสัง่ จากน้ันก็พยักหนา้ ชวนทพิ ยใ์ ห้เลี่ยง
ออกไป เพราะรวู้ ่าจะเกิดอะไรข้นึ ในหอ้ งอาหาร หลงั จากที่แก้วกานดาเหน็
พาดหวั ข่าวเช้าวนั น้นั แล้ว

“ตายจริง”

เสยี งของแก้วกานดาลอยเขา้ มาในครวั จิตรานึกเหน็ ภาพใบหนา้ ที่
สวยงามของนายสาวบดู บ้ึง เหมอื นกับวา่ นายของหลอ่ นสามารถกลายรา่ ง
ไปเป็นนางยักษไ์ ด้

“หมอน.ี่ ..เอ๊ะ.. กบั อีนางแบบคนน้ันน”่ี

ประโยคหลงั ของหล่อนกรีดแหลม

437/790

“แมค่ ะ แก้วไมย่ อมนะ เมื่อสองวันกอ่ น ป่นิ พยาบาลหนา้ หอ้ งของ
หมอ โทร.มาบอกหนูว่า อีนางแบบน่ันหวั แตก ไปเย็บแผลกบั หมอ พอวัน
ทก่ี ลับไปตรวจดูแผล ปน่ิ จะเข้าไปช่วย หมอวา่ ไงรไู้ หมคะ...หมอไล่ป่นิ ออก
ไป ไมใ่ ห้เขา้ มาย่งุ ...ตอนท่ปี ่นิ โผลเ่ ข้าไปนะ่ เหน็ หมอกับนังนนั่ กำลงั จบั ไม้
จับมอื แลว้ จอ้ งตากันอยู่พอดี แก้วโทร.ไปเลน่ งานหมอ แต่หมอแก้ตัวเฉย
เลยวา่ ไม่ได้มอี ะไรกัน แมน่ ่นั แคต่ กใจอะไรก็ไมร่ ู้ เลยจับมือหมอเอาไว้...”

“อาจไมม่ ีอะไรก็ไดน้ ะลกู ” ผู้เป็นมารดาพยายามไกลเ่ กล่ีย “หนูตอ้ ง
ฟังหมอเขาสิ ให้เกียรตเิ ขาหน่อย”

“ใหเ้ กียรตอิ ะไรกนั คะ แกว้ ไม่ยอมหรอกคะ่ ...ในเมอ่ื หมอไม่ให้
เกียรติ แก้ว ท้ังท่แี กว้ ใหเ้ กียรติเปน็ คหู่ มน้ั ของหมอ แลว้ แก้วจะตอ้ งให้
เกียรติหมอ ทำไม” แกว้ กานดาตวาดมารดา “แม่ก็เห็นแลว้ นคี่ ะ ว่าในขา่ ว
นเี้ ขาว่าอยา่ งไร ลงหนา้ หนึ่งทกุ ฉบบั อยา่ งนี้ แก้วยอมไม่ได้หรอกคะ่ ...ถ้าไม่
มมี ลู จะ ไปมีเรื่องกบั แฟนเกา่ ของเขาอยา่ งน้ันหรอื คะ...อนี างแบบพวกนก้ี ็
เหลอื เกนิ แค่ไปเย็บแผลหัวแตกเท่าน้ันเอง เห็นหมอหนา้ ตาดหี นอ่ ย
ตะครุบหมบั ทีเดยี วละ”

“ใจเยน็ นา่ ลกู แก้ว กนิ ข้าวเสียก่อน สำหรับเรอื่ งนี้ เอาไวแ้ ม่คุยกับ
คณุ กรรณิการก์ ่อน ว่าเกิดอะไรขน้ึ กันแน่ ดไี หมคะ?” ผู้เป็นมารดาหมาย
ถึงมารดาของนายแพทย์บญุ ญนิตย์

438/790

“ไมด่ คี ่ะ” เสยี งแก้วกานดาเกรย้ี วกราด ตามมาดว้ ยเสยี งขว้างแกว้
ใบทห่ี น่ึง และใบตอ่ ๆ มา “แก้วไมช่ อบ แลว้ แกว้ กร็ อไม่ได้เสียดว้ ย แก้ว
ขอไปจัดการเองกแ็ ล้วกนั ”

ทิพยม์ องหน้ากับจิตรา ก่อนทที่ งั้ สองจะสา่ ยหน้าให้กนั เพราะรวู้ า่
อกี สกั พัก แกว้ กานดากจ็ ะตอ้ งผลุนผลนั ออกจากบา้ น และตรงไปยงั บ้าน
ของนายแพทยบ์ ญุ ญนติ ย์ อยา่ งทกุ คร้งั ที่เจ้าหล่อนมีเรื่องไม่พออกพอใจ...

หากคราวน้ี สาวใช้ทง้ั สองเดาใจนายสาวผดิ ไปถนัด...เพราะถงึ แม้ว่า
แกว้ กานดาจะผลุนผลันออกจากหอ้ งอาหาร ตรงดง่ิ ไปยังโรงจอดรถ และ
ขับรถออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็วอย่างที่คาดเอาไว้กต็ าม แต่จุดหมายของ
หลอ่ น กลับไม่ใช่บ้านของหมอบญุ ญนติ ย.์ ...

อาจจะเป็นเพราะสายมากแล้ว รถราบนถนนจงึ ไม่ตดิ ขดั
มากเหมือนที่หลอ่ นนึกกลัว...โรสมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะหักพวงมาลัย
เลี้ยวขวา เพือ่ มุ่งหน้าไปสถานทีซ่ ึ่งไดน้ ดั หมายกบั อารมั เอาไว้

หล่อนรู้จกั และคบหากบั อารมั มานานหลายปี ต้งั แตย่ ังเปน็ นักเรยี น
อยู่ และได้พบกับฝ่ายนน้ั ในสถานท่ีเทย่ี วกลางคืนแห่งหนงึ่ ..

อารัมเป็นหนุม่ รปู หลอ่ บคุ ลกิ ดี และเปน็ ที่ตอ้ งตาต้องใจแก่สาวใหญ่
สาวนอ้ ยท้ังหลายท่ีไดร้ จู้ ักกับเขา และหลอ่ นร้สู ึกภาคภูมใิ จทเี่ ขาเลือกคบ
กับหล่อน...

439/790

ตลอดเวลาหลายปีทม่ี ีความสัมพันธ์กนั มา โรสรู้ดวี ่านั่นไม่ใชค่ วามรกั
หากเปน็ เร่อื งของชายหญิงสองคน ทม่ี คี วามต้องการตรงกนั และชอบอะไร
เหมอื นๆ กันเทา่ นั้น ไมม่ ีการผกู มดั ระหวา่ งเขากบั หล่อน โรสมีอิสระจะคบ
กบั ใครอีกกไ็ ด้ ทำอะไรก็ไดท้ ห่ี ล่อนอยากทำ และอารัมก็เชน่ กัน เม่อื คิดถงึ
กนั กน็ ัดมาพบกนั ...ก็เท่าน้นั ..

จนเมื่ออารัมรู้จกั และคบหากับพลอยบุษย์ โรสรู้ดมี าตลอด และยงั
เป็นฝ่ายสนบั สนุนใหเ้ ขาคบกับฝ่ายนัน้ อกี ด้วย เพราะทง้ั หล่อนและเขา มี
เรือ่ งต้องใช้เงนิ มากมาย โดยเฉพาะเพือ่ แลกกับยาเม็ดเล็ก ราคาหลายพัน
บาท ที่สร้างความหฤหรรษใ์ หก้ ับชวี ติ

เมื่อใช้ยาเหลา่ นน้ั มากขน้ึ ทง้ั อารัมและหล่อนก็ตอ้ งการใชเ้ งนิ มากข้นึ
เป็นเงาตามตัว...ดีแคไ่ หน ทจ่ี ่ๆู ก็มผี ูห้ ญงิ โงง่ มงาย บชู าความรัก หาเงนิ
มาประเคนให้อารมั ใช้ และอารัมก็ดเี หลอื หลาย ท่แี บ่งสนั ปันสว่ นมาให้
หลอ่ นอีกดว้ ย...

แม้จะใช้เงนิ จากกระเปา๋ ของพลอยบษุ ย์ แต่หล่อนไม่เคยชอบหนา้
พลอยบุษย์

ย่งิ เม่ือหล่อนไตเ่ ตา้ จนไดเ้ ข้าวงการมาเปน็ นางแบบด้วยแล้ว โรสทน
ไม่ไดท้ ม่ี ีเงาของพลอยบษุ ยอ์ ยใู่ นทุกเวที ทุกทท่ี หี่ ลอ่ นยา่ งเหยยี บ...

ทกุ หอ้ งเสอ้ื ตา่ งสรรเสริญเยนิ ยอหญิงสาวคนน้นั ว่าเป็นนางแบบ
มือหนึง่ เดนิ งานไหน งานน้นั ดีไซเนอร์จะขายเส้ือผา้ หมดตั้งแต่แฟช่นั ยงั ไม่
จบ..

440/790

คิดโดยไม่เข้าขา้ งตัวเองแล้ว โรสคิดว่าหลอ่ นไม่ได้ดอ้ ยกวา่ พลอย
บษุ ยเ์ ลยสักนดิ จะแพอ้ ยู่นิดเดยี ว ก็ตรงทหี่ ล่อนเขา้ วงการช้ากว่าเท่านั้น...

โรสหมายมั่นเอาไวภ้ ายในใจว่า สกั วันหลอ่ นจะตอ้ งผงาดขึน้ มาแทน
ทฝ่ี า่ ยนั้นให้ได้ หลอ่ นไมเ่ คยแพใ้ คร และวันน้ี หล่อนคิดวา่ ถงึ เวลาแล้ว ท่ี
จะกำจัดพลอยบษุ ยอ์ อกไปใหพ้ ้นทาง

เหมือนฟา้ ดนิ จะเปน็ ใจ ทหี่ ล่อนและฝา่ ยนนั้ มแี ฟนคน
เดยี วกัน...เพราะอารัม จงึ ทำให้หล่อนร้คู วามเคล่ือนไหวทุกอย่างของพลอย
บุษย์ และค่อยทำลายฝ่ายนน้ั ไปทีละน้อย...

หลักฐานทอ่ี ารัมจะมอบใหก้ ับหลอ่ นในวันนี้ คงจะเป็นหลกั ฐานชิ้น
เดด็ ท่ีจะโค่นพลอยบษุ ย์ลงไดต้ ลอดกาล มิเชน่ นน้ั แลว้ อารัมคงจะไม่เซา้ ซี้
ใหห้ ล่อนมาหา และซอ้ื ข่าวด้วยเงนิ จำนวนมากถงึ สองแสน

โรสหมายมน่ั อยู่ในใจว่า กำจัดพลอยบุษย์เสร็จเรียบร้อยเม่อื ไหร่ ก็
คงจะถงึ เวลาที่ต้องกำจัดอารมั ต่อไป...คนอยา่ งอารมั เลี้ยงไม่เช่ือง เพือ่ เงนิ
แล้วเขาทำไดท้ กุ อยา่ ง วนั น้เี ขาเอาพลอยบุษยม์ าขาย จะรบั ประกันได้
อย่างไรวา่ เขาจะไมเ่ อาหล่อนไปขายบ้างในวนั หน้า

แมจ้ ะชอบว่าเขาไม่ใชน่ ้อย แตห่ ลอ่ นกต็ อ้ งก้าวเดนิ ไปข้างหน้า ใน
เวลานี้ ‘ทา่ น’ ทงั้ รักทงั้ หลงหล่อน แมจ้ ะรงั เกียจว่า แก่จนป่านนแ้ี ลว้ ทา่ น
ยังไมเ่ จียมสังขาร คิดมากนิ หญ้าอ่อนอย่างหลอ่ น แต่โรสกป็ ฏิเสธไม่ไดว้ ่า
ท่านมที กุ อยา่ งท่ีหล่อนตอ้ งการ ไมว่ า่ จะเปน็ หนา้ ตา เงนิ และอำนาจ

441/790

ทา่ นชอบหล่อน เพราะหล่อนบริสทุ ธิ์สะอาด...หลอ่ นจงึ จำเป็นต้อง
ทำใหต้ ัวของหลอ่ น รวมทั้งประวัติของหลอ่ น บริสทุ ธ์ิสะอาด อย่างทที่ า่ น
เชือ่ มาโดยตลอด

...นั่นหมายถงึ การท่หี ลอ่ นตอ้ งกำจัดอารมั ออกไปจากชวี ติ ...แตข่ อ
เวลาใหห้ ลอ่ นจดั การกบั พลอยบษุ ยใ์ หเ้ รยี บร้อยเสยี กอ่ นเถดิ

อารัมรู้อะไรมากเกนิ ไป เคยมีใครบางคนบอกหล่อนวา่ บางครง้ั การรู้
มากเกินไปก็เป็นภยั กบั ตวั ...ช่วงหลังมานี้ อารมั มกั ก่อเรอ่ื งใหห้ ลอ่ นต้อง
เดือดร้อนอยบู่ อ่ ยๆ และนนั่ ยิ่งทำใหห้ ลอ่ นตกอยใู่ นภาวะเสย่ี ง จะเกดิ
อะไรขนึ้ หากท่านระแคะระคาย

ความคดิ ของหลอ่ นหยุดลง เมื่อเห็นป้ายหมู่บา้ นอยสู่ ราญ และผู้ชาย
ร่างสูงทยี่ ืนรออย่ใู กลป้ า้ ยชอ่ื ของหมบู่ า้ น

โรสหยดุ รถยนต์คนั เลก็ ของหล่อนลงทีข่ า้ งปอ้ มยาม หนา้ ปากซอย
ทางเข้าหมบู่ ้าน ก่อนจะหันซ้ายหันขวา และดแู ลว้ วา่ ไมม่ ีใครสนใจ หล่อน
จึงเปดิ ประตรู ถออกมารับเอาชายหนุ่มหนา้ ตาดซี ่งึ ยืนรออยู่ ให้ขึน้ มาน่ัง
เคยี งกนั

“เอาเงนิ มาหรอื เปล่า” อารัมถามถึงเงินเป็นประโยคแรก ทนั ทที ่ีเขา
หย่อนกายลงข้างหลอ่ น

โรสตบกระเปา๋ ถอื ใบย่อมที่วางอยขู่ ้างตัวแทนคำตอบ...หล่อนไมไ่ ด้
บอกหรอกวา่ นอกจากเงนิ แลว้ ยังมอี ะไรอยา่ งอนื่ อย่ใู นนน้ั อีก

442/790

หลอ่ นชะลอรถลงนิดหน่งึ เพอ่ื รับบัตรผ่านเขา้ หมู่บ้านจากยาม
“เร็วๆ หน่อยสิ ง่มุ ง่ามอย่างนี้ ถงึ ไดด้ กั ดานเปน็ ยามทัง้ ปที ัง้ ชาติ”
หล่อนตวาดยาม เมอ่ื ฝา่ ยน้ันทำท่าเงอะงะ ชะโงกออกมาดทู ะเบยี น
รถของหล่อน และเหลือบมองดเู วลาจากนาฬกิ าขอ้ มอื เพื่อจดลงในบตั ร
ผ่าน กอ่ นจะรีบสง่ บัตรกระดาษนัน้ ให้หล่อนอยา่ งรวดเร็ว
“เลย้ี วขวาซอยข้างหน้าน่นั ละ จอดทบ่ี า้ นหลงั ทีส่ าม” อารัมบอกทาง
“บา้ นของใคร” โรสขมวดคว้ิ เพราะหล่อนไม่เคยรู้จกั เพือ่ นคนไหน
ทีบ่ า้ นอยใู่ นหมบู่ า้ นน้ีมากอ่ น
“กค็ ุณอยากได้หลกั ฐานของใครละ่ ...” อารมั ยิ้มกรม่ิ
“บา้ นพลอยบุษยห์ รอื ?” โรสเบิกตากวา้ งด้วยความแปลกใจ “แล้วมา
อยา่ งน้ี เจ้าของเขาไมอ่ ยหู่ รือไง?”
“ไมอ่ ยหู่ รอก ป่านนไี้ อแ้ ฟนใหม่มนั คงพากันไปปลอบใจอยลู่ ะมงั ”
เสยี งของชายหนมุ่ ฮึดฮัด เมือ่ เอ่ยถึงเรอื่ งนี้ข้นึ มา
“หงึ หรอื ไง?” โรสหัวเราะเยาะ “ไหนว่าไมเ่ คยรักไงละ่ ”
“ไมร่ กั แตเ่ สยี ดายโวย้ ” อารัมวา่ ขณะใชก้ ุญแจในมือไขประตผู า่ น
เขา้ ไปในบ้าน “คดิ วา่ จะดูดเงินไดอ้ ีกสักพกั หนอ็ ย...ไหวทนั ..ทา่ ทางแฟน
ใหมม่ นั คงจะยใุ ห้แขง็ ขอ้ อยา่ งนี้ ไมอ่ ย่างนน้ั เคยมีสมองคดิ เองเสียทไี่ หน
กนั ”

443/790

“ตกลงจะพาฉันมาดอู ะไร” โรสถาม เร่ิมรสู้ กึ ไมส่ บายใจข้ึนมา ดว้ ย
คดิ ว่ามารับเอาหลักฐานทอ่ี ารัมว่า แล้วกจ็ ะได้รบี กลับ แต่น่ีอารัมกลบั ทำ
ราวกับว่า ไม่เรง่ ร้อนอะไรนัก

“เดี๋ยวส.ิ ..เข้ามาน่งั พักใหส้ บายอกสบายใจก่อน” อารัมเปิดประตูห้อง
หน้าบา้ น แลว้ ผายมือเปน็ ทำนองเชญิ ชวน

โรสกา้ วเข้ามาภายในห้องรบั แขก ท่ีจัดเอาไวส้ ำหรบั เจ้าของบา้ นใชน้ ง่ั
เลน่ แล้วรสู้ ึกวา่ เจ้าของบา้ นคงไม่ไดใ้ ชห้ ้องนม้ี าหลายวนั แล้ว เพราะ
อากาศภายในห้องน้นั อับและพืน้ หอ้ งเตม็ ไปด้วยฝนุ่

ทันทีทอี่ ารัมปิดประตูห้อง เขากต็ รงเข้ามาสวมกอดหล่อนเอาไว้ และ
พยายามจะสอดมือเข้าไปในเส้อื ของหลอ่ น

“มาสนกุ กันกอ่ นดีกวา่ โรส ผมคดิ ถึงคณุ จะแย่ แล้วเดยี๋ วผมจะเอา
หลักฐานทค่ี ณุ ต้องการให”้ เขาตอบเสียงพึมพำ เพราะปลายจมกู ของเขามัว
แต่นัวเนยี อยู่ตรงซอกคอของหลอ่ น

โรสผลักชายหนมุ่ ออกไปโดยแรง และตวดั มือฟาดไปที่ใบหนา้ ของ
อีกฝา่ ยดว้ ยความขยะแขยง

“ทำอะไรนะ่ อารัม” หลอ่ นตวาด “ฉนั ไมม่ ีเวลามากนักหรอกนะ มี
อะไรก็ว่ามาเลย ฉนั จะรบี ไปธรุ ะตอ่ ”

“อ้อ” อารัมโมโห เขาลูบใบหนา้ ทมี่ รี อยแดงข้นึ เปน็ ปื้นรูปนว้ิ มอื
“เดี๋ยวนท้ี ำเป็นเล่นตัวหรือไง”

444/790

พูดจบ เขากย็ า่ งสามขุมตรงเข้าไปหาหล่อนอีก นัยน์ตาของชายหนมุ่
วาวโรจน์ราวกบั สตั ว์รา้ ย และโรสรู้ไดใ้ นทนั ทีนัน้ วา่ เขาใชย้ านั่นอีก...ยาที่
เปลย่ี นเขาจากชายหน่มุ ที่นา่ รกั ไปเป็นใครอกี คนทหี่ ล่อนไม่เคยรู้จัก...ยาท่ี
สร้างความกำหนัดให้กบั ผู้ทีไ่ ดเ้ สพ...

หล่อนนึกรไู้ ด้ในทันใดว่า หล่อนหลงกลอารัมเสียแล้ว
ตามรูปการณ์ อารมั ไมน่ า่ มหี ลกั ฐานอะไรเกี่ยวกับพลอยบุษยส์ กั ชิน้
โรสเพิง่ นึกออกวา่ หากเขามหี ลักฐานดังวา่ ทำไมไมเ่ อาใหก้ บั หล่อนเสีย
เลย...ท่ไี หนก็ได้ แทนท่ีจะนัดให้หลอ่ นมาหาถงึ ทีบ่ า้ นหลงั น้ี
เขาสรา้ งเรอ่ื งขน้ึ มาเพื่อลวงใหห้ ลอ่ นมาพบกบั เขาต่างหาก หลอ่ นเพง่ิ
จะสงั เกตเหน็ กลอ้ งวดิ โี อ ทว่ี างแอบอยมู่ มุ ดา้ นหน่งึ ของหอ้ ง ซง่ึ เตรียม
พรอ้ มจะเดนิ เครอื่ งทำงานไดท้ ุกขณะ
น่นั หมายถึงว่า หากวันนจี้ ะมีหลกั ฐานอะไรขน้ึ มาสกั อยา่ ง นั่นนา่ จะ
เปน็ หลกั ฐานท่เี กยี่ วกับตัวหลอ่ นมากกวา่ อารมั ร้ดู ีวา่ จะใช้มนั ข่มขู่หลอ่ นได้
อยา่ งไร ในเม่ือหล่อนกำลังตอ้ งการจะทำตวั ใสซือ่ ในสายตาของทา่ นที่
กำลังมาตดิ พนั หลอ่ น...
ดงั นนั้ โรสจึงล้วงมือเข้าไปในกระเปา๋ หยิบเอาวตั ถุสีดำมะเม่ือม ข้นึ
มาถือเอาไว้ ชไู ปตรงหน้า หวังแค่ว่า อาจจะขูใ่ หอ้ ารัมชะงักไปได้
แต่โรสคาดผดิ ...

445/790

นอกจากปืนพกในมอื ของหลอ่ นจะไมส่ ามารถขูใ่ หอ้ ารัมกลัวแล้ว
กลบั ย่ิงทำให้เขาคลุ้มคลั่งหนักเสียยง่ิ ไปกวา่ เกา่ ...

ชายหน่มุ หนา้ บิดเบย้ี วดว้ ยความโมโห เขากระโจนเข้ามาเพอื่ แย่งปืน
ในมือของหญิงสาว กับเค้นเสยี งลอดไรฟนั ออกมาวา่ “เดีย๋ วน้ี กล้าทำกบั กู
อย่างนเ้ี ชียวหรอื อีโรส”

“โอ๊ย ปลอ่ ยฉันนะ”
โรสรอ้ ง เม่อื ชายหนุ่มพยายามบิดขอ้ มอื เพื่อใหห้ ล่อนปลอ่ ยปืน แม้
ว่าจะเป็นผูห้ ญงิ หากหลอ่ นเป็นผู้หญิงตวั สูง และรปู รา่ งใหญ่ไดส้ ัดสว่ น
อย่างนกั กฬี า ดังนน้ั อารัมจงึ ไม่อาจจะแย่งปืนจากมอื ของหลอ่ นได้อยา่ งใจ
โรสยงั จับปนื เอาไวแ้ น่นไม่ยอมปลอ่ ย และทง้ั สองกย็ ังคงย้ือแยง่ ปืน
ในมือไปมา แรงกระชากของหลอ่ นทำใหอ้ ารมั ล้มควำ่ ลงไป
ตัวของหล่อนหงายหลงั ลงไปนอนกบั พื้น โดยมีตัวของอารมั คว่ำหนา้
นอนทบั อยขู่ ้างบน พรอ้ มกบั เสยี งปนื ในมอื ที่ท้ังสองยังคงย้อื แยง่ กนั อยู่
อย่างไม่ยอมปลอ่ ย ระเบดิ ดังสนน่ั
เปรี้ยง...

๒๙

พลอยบุษย์พยายามมองหาท่มี าของเสียงรอ้ ง ก็พบวา่ เสยี งรอ้ งกรดี
สลบั กบั เสียงครางฮืออยา่ งนา่ หวาดกลวั นน้ั ดังมาจากเรอื นหลงั เล็กท่ีอยู่
หลงั บา้ น ซึง่ หลอ่ นจำไดว้ ่าเปน็ เรือนทพ่ี ักของนางเนยี น

ด้วยอปุ นิสยั ทเี่ ปน็ คนกล้า ไมก่ ลวั อะไรง่ายๆ หลอ่ นจึงลุกข้นึ ยนื
และเดนิ ไปยงั ท่ีมาของเสยี งรอ้ งแหลมเลก็ นนั้ เพ่ือดใู ห้เหน็ กบั ตา ว่าเป็น
เสียงของภูตผีหรอื ว่าสงิ่ ใด

พลอยบษุ ยน์ ่งุ ผ้าซนิ่ ยาวคร่งึ น่อง อยา่ งทีส่ ตรชี าวกรุงเทพฯ ในเวลา
นนั้ นยิ ม จงึ ไม่สามารถก้าวยาวๆ ได้เหมือนกบั ตอนท่นี ุ่งกางเกงยนี

แต่พอหลายวนั เข้า หล่อนก็เร่มิ ชิน และรสู้ กึ ว่าเส้อื ผ้าป่านคอกลม
แขนสั้นกับผา้ ซ่นิ ยาวคร่ึงน่องนั้น สวมใสส่ บายมากกวา่ ทเี่ คยคดิ เอาไวอ้ ีก
ท้งั ยังเหมาะสมกับสภาพอากาศของเมอื งไทยที่เป็นเมืองร้อน

เรอื นหลังเล็กทีห่ นั ดา้ นหลังให้กับเขาตะเกยี บ มีลกั ษณะเปน็ หอ้ งแถว
ไมช้ ้ันเดยี ว ใต้ถุนสงู มีห้องพกั ประมาณห้าถงึ หกห้องเรยี งกันเปน็ แนว
เหน็ ได้ชัดว่าปลกู เอาไว้สำหรับบ่าวไพร่ ท่ีติดตามเจา้ นายซง่ึ จะพักเรือนหลงั
ใหญ่

447/790

บนั ไดไมท้ ท่ี อดอยกู่ ่ึงกลางเรือนไม้ สงู เพียงหกขนั้ พลอยบษุ ยก์ า้ ว
ยาวๆ เพยี งสองสามก้าว ก็ขน้ึ มาถึงบริเวณโถงกว้างหน้าห้องแถวเหล่านัน้

เสยี งรอ้ งฮือ ฮือ เงยี บลงไปนดิ หนงึ่ หากกระน้นั หลอ่ นกจ็ บั ไดว้ า่
มันดังมาจากหอ้ งสุดท้ายทางด้านขวามือ พลอยบุษยเ์ ดินไปหยดุ อยหู่ นา้
หอ้ ง ซง่ึ เปน็ ท่มี าของเสียงร้องลึกลับ กอ่ นจะตดั สนิ ใจเคาะประตูดังๆ

“ใครอย่ใู นนน้ั เปิดประตหู น่อยสิ”
เสยี งรอ้ งครางภายในห้อง เงียบลงไปชั่วอึดใจ ก่อนจะดัง ฮือ ฮือ
ขึ้นอีก คราวนพี้ ลอยบุษยร์ วั กำป้ันเคาะประตถู ยี่ บิ ตะโกนเรยี กดว้ ยเสยี ง
ดังกว่าเกา่
“เปิดเดีย๋ วนี้นะ เธอเปน็ ใครกัน ทำอะไรอยูใ่ นน้ัน?”
เสยี งร้องครวญครางจากภายในห้อง ไมเ่ พยี งแต่ไมห่ ยดุ หากยงั ดงั
ยิ่งกวา่ เก่า หญิงสาวรูส้ กึ ว่าเริม่ ไม่ชอบมาพากล จงึ ลองขยับลูกบิดประตู ท่ี
ลักษณะเปน็ มือจับเรยี วยาว พบวา่ ไมไ่ ด้ล็อกเอาไว้ หลอ่ นเลยสามารถเปิด
ออกไดโ้ ดยง่ายดาย
อาจจะเปน็ เพราะตอนนนั้ เปน็ เวลาเยน็ มากแล้ว และแสงตะวนั เริ่ม
ออ่ นอัสดง ภายในหอ้ งจึงมืดเสียจนพลอยบษุ ย์ตอ้ งกะพริบตาอยพู่ ักใหญ่
เพ่อื ปรบั สายตาใหเ้ คยชนิ

448/790

เมอื่ สายตาของหล่อนเรมิ่ มองภาพในท่ีมืดได้ชดั เจนขึน้ หญงิ สาวก็
ต้องเบิกตากวา้ งด้วยความตกตะลึงตอ่ ภาพทไ่ี ด้เหน็ เบ้ืองหนา้ ...พรอ้ มกัน
นัน้ ก็มคี ำถามมากมายผุดพรายข้ึนมาภายในใจ

นม่ี นั สัตวห์ รือคนกันแน่?
หล่อนยกมอื ขนึ้ อุดปาก เพ่ือหา้ มตนเองไมใ่ ห้หวีดรอ้ งออกมา เมือ่
รา่ งผอมจนเหลือแต่กระดกู ทน่ี อนอยู่บนเสือ่ ผืนเก่าๆ นน้ั เบือนหน้ามองมา
ยังหล่อน
รา่ งนน้ั เอง ทเี่ ปน็ ต้นกำเนิดของเสยี งร้องครางดว้ ยความเจ็บปวด...
พลอยบุษยร์ ู้สึกเขา่ ออ่ นจนแทบทรงกายไม่อยู่ เมอ่ื หลอ่ นสงั เกตเหน็
ว่า รา่ งที่นอนกองอยู่บนพ้นื ราวกบั เปน็ ผ้าขรี้ ้วิ เก่าๆ น้ัน เป็นเดก็ ผ้ชู าย ผม
จุกคนหน่งึ ...
หญิงสาวควานมอื หาสวติ ช์ไฟฟา้ เพื่อเปดิ ใหเ้ กิดแสงสวา่ ง หากนึก
ขึน้ มาไดว้ ่า คณุ ประดับเล่าใหฟ้ งั ตอนทอี่ ยู่บนรถไฟวา่ ในเวลาน้นั ท่ีหัวหิน
ยังไมม่ ีไฟฟ้าใช้อยา่ งกรงุ เทพฯ หล่อนจงึ พยายามหากลกั ไม้ขดี ไฟท่ีวางอยู่
ขา้ งประตู กอ่ นจะจดุ ขึ้นและจอ่ เขา้ กบั ไสต้ ะเกียงดวงเลก็
แสงสสี ้มท่สี วา่ งเรืองข้นึ ทา่ มกลางความมืดมิด และกลนิ่ เหมน็ อนั นา่
สะอิดสะเอียน ไมไ่ ดท้ ำให้ความรูส้ ึกของหญิงสาวดีขึ้นแม้แต่น้อย ตรงกนั
ข้าม กลับทำใหค้ วามรสู้ กึ ของหลอ่ นแย่ลงไปกว่าเกา่

449/790

เด็กผูช้ ายตัวเล็ก รปู ร่างผอมเกร็งจนเหลอื แต่หนังหมุ้ กระดกู ทน่ี อน
อยตู่ รงหน้า ยังคงร้องครวญครางดว้ ยคามเจบ็ ปวด นัยนต์ าท่ีสะท้อนแสง
ไฟจากตะเกียงนน้ั แดงก่ำ และเล่ือนลอย

พลอยบษุ ย์เดินยอ่ งเขา้ ไปใกลเ้ ดก็ ชายผนู้ น้ั อยา่ งแผ่วเบา เพราะรู้สึก
ว่า หากเดนิ ให้พื้นกระเทอื น อาจจะทำให้เดก็ ชายท่ีดูเปราะบางอยูแ่ ล้ว
แตกร้าวลงไปตรงหน้ากเ็ ป็นได้

หลอ่ นทรดุ กายลงน่งั ข้างเด็กชายดว้ ยความเวทนา แล้วก็ต้องเบอื น
หน้าหนีไปทางอืน่ เมื่อเหน็ ท่ีมาของกลิ่นอนั ชวนคลื่นเหียนนั้นได้ถนดั ตา...

มรี ิว้ รอยของบาดแผล ทเ่ี กิดจากการถูกฟาดดว้ ยไม้เรยี ว พาดเป็นรว้ิ
อยบู่ นผิวหนังทแ่ี ตกระแหงของเดก็ ชาย แตล่ ะรอยลว้ นเกิดตา่ งวาระกัน
บางบาดแผลแห้งจนตกสะเกด็ แล้ว บางบาดแผลยังดูใหมจ่ นเหน็ เนอื้ แดง
บางบาดแผลเก่าและเน่าจนมีหนอนแมลงวนั ขนึ้ กัดกนิ ...

พลอยบษุ ยท์ ้ิงหนงั สือทถี่ อื อยู่ในมือลงบนพน้ื แล้ววิ่งออกไปขยอ้ น
เอาอาหารทย่ี ังเหลอื คา้ งอยใู่ นกระเพาะของหลอ่ นออกที่ระเบยี งหนา้ ห้อง

หญงิ สาวใจเต้นตึ้กตก้ั ขณะพยายามรวบรวมสติ สดู ลมหายใจเขา้
ออกลึกๆ ยาวๆ หลายคร้งั ก่อนจะย้อนกลบั เขา้ ไปในห้องอีกครั้ง

“หน.ู ..หน.ู .”
หลอ่ นแตะท่ีแขนของเดก็ ชาย กับพยายามสง่ เสยี งเรียกให้รูส้ กึ ตัว
ในขณะท่เี ด็กชายเอาแตร่ ้องคราง

450/790

“ฮืออออ ฮืออออ...”

พลอยบุษยช์ ักมือกลับ เมื่อรสู้ กึ วา่ ตวั ของเด็กชายรอ้ นจัด เพราะมไี ข้
สูง

หญิงสาวหนั ซ้ายหันขวา พลางพยายามนกึ ถึงวิธีปฐมพยาบาลคนป่วย
ทเ่ี คยรำ่ เรยี นมาสมยั ทเ่ี ปน็ อนุกาชาดว่า หากพบคนป่วยมีไข้สูง ตอ้ งรีบเช็ด
ตัวเพื่อลดไขเ้ สยี กอ่ น

ดงั น้ัน หลอ่ นจงึ คว้าเอาเศษผ้าผืนเกา่ ทีว่ างอยขู่ า้ งตะเกยี งแก้วดวง
เลก็ ข้ึนมาถือเอาไวใ้ นมือ รีบเดินออกจากห้องที่เด็กชายนอนอยู่ ลงบันได
เรือนแถวไป

หล่อนจุม่ ผา้ เก่าครำ่ ครา่ ผืนนน้ั ลงไปในโอง่ นำ้ สำหรับตกั ล้างเท้าก่อน
ข้นึ เรอื น และบิดให้ผ้าหมาดน้ำ กอ่ นจะย้อนกลับเข้าไปในหอ้ งอกี ครั้งหนงึ่

พลอยบษุ ย์ค่อยบรรจงเชด็ ผา้ ชบุ น้ำลงท่ีหนา้ ผากของเดก็ ชายผมจกุ
ตัวเล็ก จากน้ันกเ็ ล่ือนมาเช็ดทีซ่ อกแขนและขาของเดก็

ทุกคร้ังท่สี ัมผสั ถกู ตัว เดก็ ชายจะร้องเสียงดังข้นึ กว่าเดมิ ด้วยความ
เจ็บปวด และสั่นสะทา้ นขึน้ ดว้ ยพิษไข้ บาดแผลที่แหง้ กรงั เป็นสนี ้ำตาลท่ี
หลอ่ นเหน็ ในตอนแรกนั้น กลบั ไม่ใช่แผลทีต่ กสะเกด็ อย่างทนี่ กึ หากแต่
เป็นฝูงมดแดงทร่ี ุมกดั กนิ บาดแผล ที่กระจดั กระจายอยบู่ นลำตวั ของเด็ก
ชาย จนมองไมเ่ ห็นเนอ้ื แดง