สาวหลงยุค-พงศกรZX

๔๐

ทุกวันเวลาเช้า หลงั จากท่ีแสงเงนิ แสงทองสอ่ งจับขอบฟ้า และ
จัดการกับกิจธุระประจำวันเรยี บรอ้ ยแลว้ พลอยบษุ ย์จะนง่ั รถเทียมม้า
แกลบตัวเลก็ จากหาดทรายด้านทิศใต้ ไปเย่ียมเด็กชายบญุ ท่นี อนปว่ ยอยู่
ทบี่ า้ นของหมอฟอเรตต์ ท่หี าดทรายดา้ นทศิ เหนอื เหมือนกับเป็นกิจวตั รไป
เสยี แลว้

สคราญยงั ไมก่ ลับมาจากเพชรบุรี ทัง้ ทต่ี ง้ั ใจวา่ จะรบี กลบั มา หลังจาก
ทเี่ ดนิ ทางไปสง่ ข่าวเรื่องนายหาญกับนางเนียนให้ผู้เป็นบิดาและมารดารู้

ทหี่ ลอ่ นยงั ไม่กลับ ก็ด้วยเสด็จในกรมฯ พระองคท์ ่ีเสด็จมาดูทท่ี าง
เพ่ือเตรยี มการสร้างพระราชวังตากอากาศแห่งใหม่ ในพระบาทสมเด็จ-
พระมงกฎุ เกล้าเจา้ อยหู่ วั ถือโอกาสตรวจราชการท่ีมณฑลราชบุรี และเลย
มาเพชรบรุ ีดว้ ยในคราวเดยี วกนั พระยาจำนรรจ์ภักดี บดิ าของสคราญจงึ
รั้งตัวบตุ รสาวเอาไว้เพอื่ ให้ช่วยรับแขกบา้ นแขกเมือง

สคราญเลา่ มาในจดหมายทฝ่ี ากบา่ วผชู้ ายมาถงึ พลอยบุษย์ว่า
นอกจากอย่ชู ว่ ยผ้เู ปน็ มารดาดแู ลเร่ืองสำรับอาหารคาวหวานแล้วสาเหตุลกึ

602/790

ลงไปอกี ประการหนึง่ กค็ อื บดิ าของหลอ่ นตอ้ งการจะแยกให้หลอ่ นอย่หู า่ ง
จากเชดิ น่ันเอง

...ทำไมเจา้ คณุ พอ่ ตอ้ งรังเกยี จคณุ เชิดดว้ ย...
สคราญเขยี นระบายความรู้สึกมาวา่ อยา่ งน้ัน
...แมค้ ณุ เชดิ ไมไ่ ดร้ ่ำรวย หรือมตี ระกลู เก่าแก่ แตค่ ณุ เชิดก็เปน็ คนดี
อาชีพโปลศิ ของคุณเชดิ เปน็ อาชีพที่เสยี สละ ตอ้ งเสี่ยงตอ่ โจรและคนร้าย
จะมีชายหนุม่ สักกี่คนทีอ่ ยากเปน็ โปลศิ คอยดูนะพบี่ ษุ ย์ สกั วนั หนึ่ง นอ้ ง
จะหนไี ปกบั เขา...
หญงิ สาวฉีกจดหมายฉบบั นั้นท้ิงทันที หลงั จากอ่านจบ ตามท่ีส
คราญขอรอ้ งมาในตอนทา้ ย เพราะเกรงวา่ หากมีใครเห็นขอ้ ความท่หี ลอ่ น
เขยี นขึ้นมา แลว้ นำไปบอกกบั ผู้เป็นบิดาหรือมารดา นอกจากหลอ่ น จะ
เดอื ดร้อนแลว้ อีกคนท่จี ะพลอยเดอื ดรอ้ นไปด้วย กค็ อื รอ้ ยตำรวจตรเี ชิด
น่ันเอง
อาการของเดก็ ชายบุญดีขน้ึ เรอ่ื ยๆ แผลที่เน่าอกั เสบ แห้งและดดู ีขึ้น
ไข้ของเดก็ ชายกล็ ดลง หมอฟอเรตตบ์ อกกับหล่อนวา่ หากไม่ได้ยาฝร่งั ใน
คนื วนั นั้น ก็ไมแ่ นว่ า่ ปา่ นนเ้ี ดก็ ชายจะเปน็ เช่นไร
รถมา้ คันเล็กแบบสองลอ้ ซ่งึ ท่นี ง่ั ตอนหลงั เปน็ แบบเปดิ ประทนุ ไม่มี
หลังคา ควบคมุ โดยนายปนื คนสวนของคณุ ประดบั วิง่ ลัดเลาะไปตาม

603/790

ถนนนเรศดำริ ทที่ อดยาวเลยี บชายหาด ท่ามกลางสายลมเยน็ ยามเชา้ และ
เงาของตน้ สนทท่ี อดยาวใหค้ วามรม่ รนื่

พลอยบษุ ยส์ ดู ลมหายใจเขา้ เตม็ ปอดด้วยความสดชน่ื และเหลยี ว
มองโลกรอบกายด้วยแววตามสี ุข...

หล่อนไมเ่ คยคิดมากอ่ นวา่ จะอยใู่ นโลกยุคนไี้ ด้อย่างมีความสขุ ...
แรกทเี ดียวท่หี ลงยคุ มา พลอยบุษย์ซึ่งเคยชนิ กบั ความสะดวกสบาย
ของโลกยคุ ใหม่มาต้งั แต่เกิด รสู้ กึ อดึ อดั ไปเสียทกุ อย่าง ไม่วา่ จะเปน็ เร่อื ง
ของการแตง่ กาย อาหารการกนิ การคมนาคม ถนนหนทาง และกจิ กรรม
ประจำวนั แทบทกุ เรือ่ ง
แต่เมอ่ื อยไู่ ป หลอ่ นกค็ อ่ ยซึมซับความละเอยี ดออ่ น และชวี ติ ความ
เปน็ อยขู่ องครอบครวั ทเ่ี ปีย่ มล้นไปด้วยความรัก ความหว่ งใย สภาพสงั คม
ท่สี งบ และปราศจากการต่อส้ดู นิ้ รนมากเหมือนกบั ยคุ ท่ีหลอ่ นจากมา
รถมา้ คันเลก็ คอ่ ยลดั เลาะไปตามความโค้งของถนน ภายใต้รม่ เงา
ของตน้ สนทป่ี ลูกเรียงราย ผา่ นทางแยกถนนดำเนินเกษม ผา่ นทางดา้ น
หลังท่ีดนิ ร้าง ซ่ึงเดมิ เคยเปน็ ท่ีตัง้ หมพู่ ระตำหนกั ของสมเดจ็ พระ-พันปี
หลวง และบา้ นของเจา้ นายที่ปลกู เรยี งรายไปตามแนวชายหาด และสะพาน
ปลาท่ีหาดดา้ นทศิ เหนือ
กลิ่นคาวของปลาทะเลเจือมาในอากาศ แต่เมอื่ ผา่ นสะพานปลาไป
แลว้ กลิ่นนั้นก็จางลงไปมาก

604/790

“ชาวประมงพวกนปี้ ลกู บ้านอยู่ท่ไี หนกนั จะ๊ ลงุ ปืน” พลอยบุษยป์ ิด
หนงั สอื นิทานทองอินท่อี า่ นคา้ งเอาไว้ พลางชะโงกหนา้ ไปถามชายคนสวน

นายปืนทำหนา้ นิว่ คิ้วขมวดนิดหน่งึ เพราะสงสัยว่าทำไมนายหญงิ
ของตนจึงถามดว้ ยคำถามง่ายๆ เชน่ นี้ หากเมื่อนึกขึ้นมาไดว้ ่าคณุ ประดับ
สงั่ ไวว้ ่า คณุ หนูบษุ ราคมั หวั แตกจนเป็นโรคเส้นประสาท จำความไม่ค่อย
ได้ จงึ เลา่ ให้ฟังวา่

“ชาวประมงพวกนนั้ ปลูกหมู่บ้านอยทู่ างหาดดา้ นหลังเขาตะเกยี บ
โนน่ ละขอรับ ส่วนหาดดา้ นเหนอื ไมม่ ใี ครไปปลูกบา้ นอยู่ เพราะเขาวา่ กันวา่
งเู หา่ ชมุ นกั กระผมเหน็ เลยบา้ นหลังสดุ ท้ายไปเป็นบงึ นำ้ เลยบึงนำ้ ไปอีก
หน่อย มกี ระทอ่ มร้างอยู่สองสามหลัง เด๋ียวนไ้ี ม่มใี ครอยแู่ ลว้ เจา้ ของ พา
กันอพยพย้ายไปอยู่เสียท่ีอ่ืนหมดแล้ว”

“อ้าว ทำไมถึงยา้ ยไปเสียละ่ จ๊ะ”
“กระทอ่ มที่วา่ ปลกู อยู่รมิ ร่องน้ำทตี่ อ่ มาจากบงึ ขอรบั ” นายปนื เลา่
ด้วยดวงตาเปน็ ประกาย เมือ่ ได้พูดถึงเรอื่ งเกา่ แก่ “ตอ่ มาทางนำ้ เปลีย่ นทิศ
ตอนกลางคนื พอนำ้ ทะเลขึ้น จะพาเอานำ้ เข้ามาในบึง และท่วมกระทอ่ ม
พวกนัน้ จนมิดหลังคาในตอนเชา้ มืด...กเ็ ลยอยู่กนั ไม่ไดน้ ่ะขอรบั ...”
พลอยบุษย์พยักหนา้ เรอ่ื ยเปอ่ื ย ด้วยไม่ได้ตอ้ งการคำตอบทแ่ี ท้จรงิ
นัก หล่อนเพยี งนึกอยากหาเร่ืองชวนคุยทำลายความเงียบมากกว่าเพราะ
ตอนที่รถมา้ วิง่ ผา่ นบ้านของเชิดและเลียบสองพน่ี อ้ งไปนนั้ หล่อนรสู้ ึกวงั เวง
อยา่ งไรชอบกล

605/790

ปกตบิ ้านของเลียบ มกั จะมผี ้คู นพลุกพล่านอยเู่ ป็นประจำ มาวนั น้ี
กลบั เงียบสนทิ ราวกับร้างผคู้ น ทำให้หล่อนอดเสยี วสันหลงั กับขุมขน ลุก
ชนั ขึน้ มาไมไ่ ด้ รู้สกึ ราวกับวา่ มีใครแอบมองมาจากภายในบา้ น

เมือ่ มาถึงบา้ นของหมอฟอเรตต์ พลอยบษุ ย์จึงรบี ลงจากรถม้าและส่งั
นายปืนว่า “ลุงกลบั บา้ นไปเถิดจะ้ เผ่อื คณุ ยายทา่ นจะเรียกหา ให้พาไป
ไหนตอ่ ไหน ขากลับฉันเดนิ กลับเองได้ ยึดเอารถม้ามาใชเ้ สยี หลายวัน”

“จะดหี รอื ขอรบั คณุ หนู คุณท่านส่ังเอาไวว้ า่ ...” นายปนื ขยบั ปากจะ
แย้ง

“ไมเ่ ป็นไรดอกลุง อย่ทู ี่นใี่ ครๆ เขาก็เดนิ กัน อากาศดอี อกอย่างน้ี
แดดกไ็ มร่ ้อนสักนิด ไมต่ อ้ งเปน็ ห่วงฉันหรอก วา่ จะแวะซอื้ ของที่แผงแถว
สะพานปลาเสียหนอ่ ย อยา่ งไรเสียก็จะไมก่ ลบั ให้มดื ฝากเรียนคุณยาย
ด้วยว่า ฉนั จะกลบั ไปให้ทันอาหารม้อื คำ่ ” พลอยบุษยส์ ่งย้ิมเปน็ การยืนยัน

วันน้ี ตอนทผี่ า่ นสะพานปลามา หลอ่ นเหน็ ชาวบ้านหลายคนเอา
ข้าวของมาวางขายเต็มไปหมด เหมอื นกับเป็นตลาดนัด พลอยบุษย์แอบ
เห็นหลายเจา้ มเี ปลอื กหอยสสี วยมากมายมาวางขายดว้ ย หล่อนจึงหมายใจ
ว่า จะแวะไปดูเสียหนอ่ ย เผอ่ื ว่าจะไดเ้ ปลือกหอยสวยๆ ไปฝากหนู
เมตตา...คุณยายของหลอ่ น ตามที่ไดร้ บั ปากเอาไว้...

606/790

หมอฟอเรตต์ จัดใหเ้ ด็กชายบญุ นอนอยบู่ นเตยี งไม้ ภายในเรือน
ไมช้ นั้ เดียว ที่ปลกู อย่ดู ้านหลงั ของเรือนสองชนั้ หลังใหญ่ ท่หี มอและ
ภรรยาใช้เป็นที่พำนัก

หอ้ งท่ีหมอฝรงั่ จดั เอาไวใ้ ห้เดก็ บญุ นอนรักษาตัวนน้ั เป็นหอ้ ง
สเ่ี หลี่ยมเลก็ ๆ โปรง่ โลง่ อากาศเยน็ สบาย ลมจากทะเลสามารถพดั เข้ามา
ไดต้ ลอดเวลา ทำใหอ้ ากาศถา่ ยเทดี เครอื่ งเรอื นภายในหอ้ งมเี พียงเตยี ง
ของคนไข้ โต๊ะไมข้ นาดเลก็ ทีห่ ัวเตียง และเกา้ อ้ีไม้สองตัว สำหรบั ผ้ทู ่ีมา
เย่ียมคนปว่ ยได้นัง่ พักเท่าน้นั

ภรรยาของหมอฟอเรตต์เปน็ สตรรี า่ งบอบบาง ใบหน้าสวยและ
อ่อนหวาน ราตรีไวผ้ มยาวจนถงึ กลางหลัง แทนทจี่ ะตดั ส้นั แบบบอ๊ บแคบ่ ่า
อยา่ งทเ่ี ป็นที่นยิ มกนั ในหมู่สตรรี นุ่ ใหม่

หล่อนละมือท่กี ำลังปักดอกชบาสแี ดงสดลงในแก้วน้ำทตี่ งั้ อยู่บนโต๊ะ
หวั เตยี ง หันมายมิ้ ใหก้ บั พลอยบษุ ย์ เมอื่ เห็นหลอ่ นเดินเข้ามาภายในหอ้ ง

“สวัสดีจ้ะ แมบ่ ุษย์” หลอ่ นทักขนึ้ กอ่ น พร้อมกบั ยกมือขน้ึ รบั ไหว้
หญิงสาว

“ดอกชบาสวยจังค่ะคณุ ราตรี อาการของเด็กบุญวันนี้ เปน็ อย่างไร
บา้ งคะ?” พลอยบุษย์เหลือบมองเด็กชายที่นอนจมอย่ใู นทน่ี อน ลืมตามอง
ฝ้าเพดานน่ิงเหมือนกบั เป็นตกุ๊ ตาทไี่ ร้ชีวิตและจิตวิญญาณ

ราตรีถอนใจยาว กอ่ นจะตอบพลอยบุษย์วา่

607/790

“แผลกบั อาการตดิ เชือ้ ตามรา่ งกายน่ะดขี ้ึนมากดอกคะ่ แต่ไอ้แผล
ทางใจนน่ี ่ะส.ิ ..”

“น่ีฉนั ก็พยายามบอกใหแ้ มข่ องแก หมนั่ มาเยี่ยมบอ่ ยๆ นะคะ...”
หญิงสาวบอกอีกฝ่าย “บางทแี มม่ าหาบ่อยๆ อาจจะทำให้แกดีขน้ึ บา้ ง”

“กด็ ีอยดู่ อกคะ่ แมเ่ นยี นมาเยีย่ มลกู ทุกวัน แตถ่ ึงอยา่ งน้นั ยังต้องใช้
เวลาอีกนานเทยี วละ กวา่ จติ ใจของเดก็ จะเป็นปกต.ิ ..จากลกั ษณะแผล กบั
รอยฟกช้ำตามร่างกายนนั้ ช้ีใหเ้ หน็ ว่า เดก็ คงไม่ได้เพิง่ โดนทำรา้ ย แต่คง
จะโดนอย่างนีม้ านานแลว้ ...แผลทางกายนีห่ ายเรว็ นะคะแม่บุษย์ แต่แผลใจ
นสี่ ิ ไม่รวู้ า่ จะรักษาไดอ้ ยา่ งไร...”

ราตรซี ึ่งเปน็ หญิงไทยรุ่นใหม่ เรยี นจบวชิ าการพยาบาลมาจาก
โรงเรียนของพวกมชิ ช่ันนารีทสี่ งิ คโปร์ พยายามอธิบายใหห้ ลอ่ นฟัง ถึง
สาเหตุและอาการปว่ ยของเด็กชายบญุ

“สมัยของฉัน...เออ้ ...ทีท่ ีฉ่ ันมาน่ะค่ะ” พลอยบษุ ย์เผลอหลดุ ปากออก
ไป เมอ่ื เหน็ ว่าราตรไี มท่ นั สังเกต หล่อนจงึ รีบพูดตอ่ ไปรวดเรว็ ว่า “ฉันเคย
เหน็ ในคนปว่ ยที่มปี ัญหาทางจติ ใจ บางครัง้ เขาจะใชด้ นตรชี ่วยรักษา
เรยี กดนตรีบำบัดนะ่ ค่ะ คณุ ราตรีเคยได้ยินไหม”

“เคยสจิ ะ๊ ” ราตรีหวั เราะเบาๆ กับนกึ ประหลาดใจในหญงิ สาวคนท่ี
ยืนอยตู่ รงหนา้ ขึน้ มา

608/790

“วชิ าการพยาบาลทฉ่ี นั เรยี นมานะ่ บอกวา่ ดนตรมี ผี ลต่อจติ ใจมาก
เหลอื เกนิ ฉนั ยังมาคิดว่าเห็นจะจรงิ เพราะเดก็ ซึ่งแมม่ กั จะร้องเพลง
กล่อมลกู ให้ฟงั เสมอ มกั จะเติบโตข้นึ มาเป็นผู้ใหญท่ ่ีอารมณด์ ี จิตใจดี
....ดลี ะ หมอมจี านเสยี งอยู่บนเรอื นใหญโ่ น่นสองเคร่ือง ปกติกไ็ มค่ ่อยได้
เปดิ ฟังเทา่ ใดนักดอก ประเด๋ยี วตอนบ่าย ฉันจะใหใ้ ครยกลงมาสกั เครอ่ื ง
เอาไวเ้ ปิดให้เด็กนฟ่ี ังเหน็ จะดี”

ตลอดเวลาท่คี ุยกับราตรีน้นั พลอยบษุ ย์ลอบสงั เกตเหน็ นยั นต์ าท่ีจบั
จอ้ งมองเพดานแนว่ นิ่งของเดก็ ชายบญุ เร่มิ กลอกไปทางซ้ายที ทางขวาที
คลา้ ยเพงิ่ ตนื่ จากภวงั ค์

“บญุ ..บุญจะ๊ ”
หลอ่ นจับมอื เลก็ และผอมจนตดิ กระดูกของเดก็ ชายเอาไวแ้ นน่ มือ
นอ้ ยน้นั ส่ันระรกิ เมือ่ หล่อนเรยี กชอื่ ริมฝปี ากของเดก็ ชายแห้งกรงั เผยอ
ออกเล็กนอ้ ย ราวกบั ต้องการพูดอะไร หากไมม่ ีเสยี งเล็ดลอดออกจากลำ
คอ
“หนปู ลอดภยั แล้วนะคะ อยู่ทนี่ ่ี จะไมม่ ีใครทำอนั ตรายหนไู ดอ้ กี
แลว้ ...” หล่อนพดู กบั เดก็ ชายดว้ ยนำ้ เสียงอ่อนโยน กับลูบไล้หลังมือของ
เด็กชายไปมา ราวตอ้ งการจะถ่ายทอดพลงั ใจและความห่วงใยให้ หล่อน
ตดั สนิ ใจบอกกบั เดก็ ชายวา่ “หายปว่ ยคราวนี้ ฉนั จะเอาบญุ ไปอยู่ด้วยท่ี
กรุงเทพฯ บุญจะไดเ้ รยี นหนงั สอื ดไี หมจะ๊ ?”

หยาดน้ำใสรนิ ไหลออกมาจากหางตาของเด็กชาย 609/790
เล่อื นลอยน้นั ยังคงควะคว้างเหมอื นเก่า
หากแววตาที่

มีเสียงกอ๊ กแกก๊ ทป่ี ระตูห้อง กอ่ นท่ีจะเปิดออก และชายหน่มุ ร่างสูง
ใหญ่เดนิ เขา้ มา เขาทักพลอยบุษย์ด้วยใบหน้ายิ้มแยม้

“แมบ่ ษุ ย์”

“สวัสดีค่ะ คุณหลวง” หล่อนยกมือขนึ้ ไหว้ หวั ใจเตน้ ตึ้กตกั้ ข้นึ มา
ดว้ ยไมไ่ ด้เห็นหน้าชายหนมุ่ มาหลายวนั แล้ว ความรู้สึกท้งั ดีใจและนอ้ ยใจ
ระคนกัน

ดใี จทีไ่ ด้พบหนา้ ในวนั น้ี แตน่ ้อยใจท่ีเขาไม่ไดแ้ วะมาให้พบหนา้ เลย
เปน็ เวลาเกือบสัปดาห์ ทงั้ ท่หี ล่อนมาเยยี่ มเด็กชายบุญทนี่ อนป่วยอยู่ทุกวนั

ราตรบี อกกบั หลอ่ นว่า เขาออกไปสำรวจทที่ างแทบทุกวนั ...มิน่าเลา่
ผิวท่ขี าวของเขา จึงได้ดูคล้ำแดดไป

“เม่ือไหร่เธอจะเรยี กพ่ีว่า พี่เออ้ื เหมอื นแต่ก่อน” หลวงนติ ิธรรม-
พินจิ ทำเสยี งสพั ยอก นยั น์ตาเปน็ ประกายดว้ ยความรู้สกึ บางประการหาก
พลอยบุษยไ์ มก่ ลา่ วว่าอะไร

เมื่อพลอยบษุ ยไ์ มพ่ ดู อะไร หลวงนติ ธิ รรมพินิจไมร่ วู้ า่ จะเริม่ ตน้
สนทนาอยา่ งไรต่อ จงึ พลอยเงยี บไปดว้ ย ราตรมี องคนนนั้ ที คนน้ีทดี ้วย
ความอดึ อัดใจ ด้วยพอจะรู้อยบู่ า้ งว่าหนุ่มสาวท้งั สองคนนี้ มคี วามนยั อะไร
กันอยู่

610/790

หลอ่ นเปน็ เดก็ กำพร้า แหมม่ ที่เปน็ มชิ ชั่นนารีในบางกอกเอ็นดเู อา
หล่อนมาเลีย้ งดจู นเติบใหญ่จึงส่งให้ไปเรยี นวิชาพยาบาลท่ีวิทยาลัยใน
สงิ คโปร์ เมือ่ เรียนจบก็ได้เข้ารตี แต่งงานกับหมอฟอเรตต์ และเดินทาง
ไปใชช้ ีวติ อยทู่ อ่ี ังกฤษกบั สามีนานหลายปี ไดร้ ู้จกั กันกับหลวงนติ ิธรรม-
พินจิ ในระหวา่ งทอ่ี ีกฝ่ายไปเรยี นตอ่ ทอ่ี งั กฤษ ค่าที่คนไทยท่ีไดไ้ ปเรยี น
องั กฤษในเวลานัน้ มีนอ้ ยจนนบั คนได้

หลวงนิติธรรมพินิจเปน็ ชายหนุ่มท่าทางแจ่มใส เฉลยี วฉลาด อายอุ า
นามนับเป็นน้องชายคนเลก็ ของหลอ่ นได้ ราตรจี ึงเอ็นดชู ายหน่มุ นกั หนา
ข้างหลวงนติ ธิ รรมพนิ จิ เองก็เคารพราตรปี ระดจุ ดังพสี่ าว มีปญั หาอะไรจึง
ได้ปรกึ ษากันเสมอ

“วนั นค้ี ณุ หลวงไมอ่ อกไปดูเรื่องที่เร่ืองทางรึคะ?” ราตรีเอ่ยถาม เม่อื
เห็นวา่ บรรยากาศภายในห้องชกั จะเงียบเกนิ ไปแลว้

“อ้อ” หลวงนิติธรรมพนิ ิจถอนสายตาท่ีจบั จอ้ งมองพลอยบุษยห์ นั มา
ตอบคำถามของหญงิ สาวรนุ่ พี่ “วนั นี้ผมมนี ดั กบั ทา่ นนายอำเภอปราณบุรี มี
ข้อสงสยั เก่ยี วกบั ทด่ี ินจะปรึกษาท่านขอรับ ระยะหลายสัปดาห์ มาน้ี
กระผมออกสำรวจดทู ดี่ นิ ตามแนวหาดหัวหินดูแล้ว เห็นมีทำเลที่เหมาะจะ
สร้างพระราชวังอยหู่ ลายแหง่ เหมาะท่ีสดุ เหน็ จะเปน็ ที่ซงึ่ เลยหาดด้านทิศ
เหนอื ข้ึนไปไกลสกั สบิ ห้าเสน้ แถวบ้านหว้ ยทรายเหนือ ทำเลเหมาะเทยี ว
ครับ เป็นป่าละเมาะ มีความอดุ มสมบูรณ์ เก้ง กวางมากมาย ทะเลแถบ

611/790

นน้ั ก็เวา้ เขา้ มาเปน็ เวงิ้ อา่ วเหมาะทีเดยี วทีจ่ ะสร้างพระราชวงั แตอ่ ย่างไรกต็ าม
คงตอ้ งกราบทลู ปรึกษาเสด็จฯ ทา่ นอกี ครงั้ ...”

“ดจี ริง” ราตรีพยกั หน้าอยา่ งเห็นด้วย “หาดด้านโนน้ ผคู้ นไม่
พลกุ พล่าน จะสรา้ งพระราชวัง กค็ งตอ้ งให้ห่างออกไปอยา่ งน้ีละ จะไดเ้ ปน็
สัดส่วน อกี อย่าง ท่านโปรดหัวหนิ เชน่ นี้ นบั เป็นบญุ ของชาวหวั หนิ นะ
หรอื แม่บษุ ยว์ า่ อยา่ งไร”

ประโยคสดุ ทา้ ย หล่อนหนั ไปถามพลอยบษุ ยท์ เ่ี อาแตน่ ง่ั อมยม้ิ
“คะ่ ดคี ะ่ ” พลอยบุษยต์ อบเพียงแค่นน้ั ด้วยไม่รู้วา่ จะออกความเหน็
ว่าอย่างไร
แมไ้ มไ่ ด้ออกความเหน็ หากสมองของหล่อนกำลังทำงานด้วยความ
ตืน่ เต้น...
นี่เรากำลังได้เหน็ ประวัตศิ าสตรอ์ กี หนา้ หนึ่งอยูน่ ะน.่ี ...พลอยบษุ ย์
บอกกบั ตัวเอง...ท่ีหลวงนติ ิธรรมพินิจและราตรสี นทนากันอยนู่ ัน้ หากไม่
ผิดแลว้ ละก็ หลอ่ นวา่ น่าจะหมายถงึ ‘มฤคทายวันราชนิเวศน’์ เปน็ แน่...
พลอยบุษยเ์ คยไปเที่ยวมฤคทายวันราชนเิ วศนส์ องหน หนแรกตอน
ทไี่ ปถ่ายแฟชัน่ และหลอ่ นรสู้ ึกชอบ จนต้องกลบั ไปกับพุทธชาดเป็นครงั้ ท่ี
สอง
น้องเคยถามว่า หลอ่ นชอบอะไรที่นน่ั มากท่ีสุด ซง่ึ พลอยบษุ ย์เองก็
ตอบไมไ่ ด้ ว่าหลอ่ นชอบอะไรมากทส่ี ดุ เพราะหล่อนชอบไปหมดเสยี ทุก

612/790

อย่าง ไมว่ ่าจะเปน็ หมพู่ ระท่นี ง่ั ไมห้ ลายหลัง ท่เี ช่ือมตอ่ กันดว้ ยระเบียง ไม้
มีหลังคาคลมุ ยืดยาวต่อเนือ่ งกันไป อันเป็นลกั ษณะพเิ ศษ ไมเ่ หมือนกับ
พระราชนเิ วศน์แหง่ ใดในกรุงรัตนโกสินทร์ หรือแมแ้ ต่ตน้ ลัน่ ทมดอกสขี าว
สง่ กล่ินหอมเศร้า ทีป่ ลูกอยู่มากมายในพระราชนิเวศน.์ ..

ใครจะเช่ือว่า หลอ่ นจะไดย้ อ้ นยคุ มาอยใู่ นสมัยตั้งแตท่ ่ีพระราชวังยงั
ไม่ได้สรา้ ง...

“ตายจริง เพงิ่ นึกขน้ึ มาได้ พ่ีสั่งให้บ่าวเตรยี มนวดแปง้ ทำปน้ั ขลิบ
เอาไวก้ นิ กบั นำ้ ชาบ่าย ไมร่ จู้ ะไดเ้ รือ่ งหรอื เปล่า ขอออกไปกำกับดเู สีย
หน่อย พวกเธอคุยกันไปก่อนนะจ๊ะ” ราตรีเอ่ยขน้ึ เหมือนเพงิ่ นึกได้ แต่ใจ
จรงิ แล้ว อยากจะเปิดโอกาสใหห้ น่มุ สาวทง้ั สองอยูด่ ว้ ยกันตามลำพังเสยี
มากกวา่ ...

“เด็กบุญดูอาการดขี น้ึ มาก แตไ่ ม่ยอมพดู จาอะไรเลย”
หลวงนติ ธิ รรมพินิจพูดกบั หลอ่ น หลงั จากท่ีราตรลี บั ออกไปจากห้อง
แล้ว
“ค่ะ อาการป่วยทางใจรักษายากกว่าอาการป่วยทางกาย” หลอ่ นว่า
“กอ่ นท่ีฉนั จะไปพบเข้า ไมร่ ูว้ ่าโดนทำรา้ ยมานานแค่ไหนแล้ว”
“พอ่ ของเดก็ ใช่ไหม...ที่เป็นคนทำรา้ ย”
“คะ่ แต่ไม่ใชพ่ ่อท่แี ทห้ รอกนะคะ เป็นพ่อเลย้ี งน่ะคะ่ ” พลอยบษุ ย์
พยกั หนา้ พลางนกึ ไปถงึ ใบหน้าโหดเห้ยี ม ดูดุดันของชายคนนน้ั

613/790

“นางแมม่ นั กเ็ หลอื เกนิ ปล่อยใหส้ ามใี หม่ทำร้ายลูกเอาเสยี ขนาดน้”ี
หลวงนิติธรรมพนิ ิจถอนหายใจ “ถา้ เปน็ อีหรอบละก็ จับมาลงโทษได้เสยี
นานแล้ว เพราะกฎหมายบา้ นเมอื งของเขาให้ความค้มุ ครองเดก็
เล็ก...บ้านเมืองเราเวลานี้ ยังไม่มกี ฎหมายเชน่ นน้ั แต่ไมน่ านดอกแมบ่ ษุ ย์
ในหลวงพระองค์นข้ี องเราทรงพระปรีชาญาณมากนัก บา้ นเมืองพัฒนาไป
ไกล เทียบเทยี มอารยประเทศ”

ชายหน่มุ ยกมอื ขน้ึ ไหว้เหนอื เกลา้ เพื่อถวายความเคารพแด่องคพ์ ระ
มหากษตั ริยท์ ี่เขาเอ่ยถึง จนพลอยบุษยร์ สู้ ึกเตม็ ตื้น และภาคภูมิใจที่เกิดมา
เป็นคนไทย จึงอดพดู ไมไ่ ด้วา่

“คะ่ ...พระองค์ทรงวางรากฐานบ้านเมืองเอาไวเ้ ปน็ อย่างดี สืบตอ่ จาก
พระราชบดิ าของพระองค์ ทำให้เมืองไทยในยุคต่อมา พฒั นาก้าวหน้า ไป
อยา่ งรวดเรว็ ...”

หลวงนิตธิ รรมพนิ ิจเลกิ ค้วิ ดว้ ยความประหลาดใจ ที่ได้ยินพลอย
บษุ ยพ์ ดู จาแปลก

“หลอ่ นหมายความวา่ อย่างไร?”

“เออ้ ...” ตายละ...พลอยบษุ ย์อุทานในใจ เผลอจนได้...

“ไม.่ ..ไมม่ ีอะไรคะ่ ” หลอ่ นนึกอยากจะเขกหัวตวั เองสกั หลายหน หวงั
เพยี งว่า ชายหนุม่ ตรงหนา้ จะไม่ทนั สงั เกตว่า หล่อนพูดอะไรแปลกๆออก
มา

614/790

“ฉันหมายถึงวา่ ในหลวงท่านวางรากฐานบา้ นเมืองเอาไวอ้ ยา่ งดี ยุค
ต่อไป บ้านเมอื งกจ็ ะพฒั นาไดส้ ะดวก และงา่ ยดายย่ิงขึ้น...”

“แลว้ แม่บษุ ยจ์ ะเอาอย่างไรกบั เดก็ บุญตอ่ ไป” หลวงนติ ธิ รรมพนิ จิ
เปลีย่ นเร่อื งพดู ทำให้พลอยบุษยพ์ อจะหายใจโลง่ ข้นึ

“แมเ่ นยี นยกใหฉ้ ันคะ่ ...” พลอยบษุ ยต์ อบ ท่าทางยังหนักใจไม่น้อย
“ฉันวา่ จะพาตัวกลับบางกอกไปเสยี ด้วยกัน...”

“กลบั บางกอกหรอื ?” ชายหนุ่มทำหน้าสงสยั “มาตากอากาศไดย้ ังไม่
ทนั ถงึ เดือน เธอคิดจะกลบั แล้วร?ึ ”

น่ันสิ...
หล่อนคิดจะกลบั แล้วหรือ?
ตลอดสองสามสปั ดาหท์ ่ีผ่านมา หล่อนมัวแต่ยุ่งอยกู่ บั เรือ่ งของเด็ก
ชายบญุ จนลืมไปเสยี สนิทว่า เหตุผลทคี่ ุณประดับหอบหิ้วพาหลอ่ นลภ้ี ัยมา
ทห่ี ัวหนิ กเ็ พื่อหลบจากหลวงราญอริพ่าย และเรือ่ งวุ่นวายทเี่ กิดกับ
หล่อน...ไมใ่ ช่สิ...ทีเ่ กดิ กบั บุษราคัมต่างหาก...
พลอยบุษยร์ ู้แลว้ ว่า จะอยหู่ วั หินอีกนานแค่ไหน ปัญหากไ็ มม่ ีวนั
คลีค่ ลายไปได้ หากหล่อนไมต่ ัดสนิ ใจทำอะไรสกั อย่าง...นอี่ าจจะถงึ เวลา
แลว้ ทห่ี ลอ่ นจะต้องทำอะไรลงไป...
เป็นธรรมชาติของคน ที่ไมช่ อบการเปลย่ี นแปลง...โดยเฉพาะการ
เปลย่ี นแปลงในเรื่องท่ีใหญ่โต และสลักสำคญั ในชีวิต

615/790

หากหล่อนจะอยู่อยา่ งนี้ โดยไมย่ อมจะเปลีย่ นแปลงอะไร กค็ งไม่มี
อะไรดขี ้ึน ในเมอ่ื หล่อนกลับไปสยู่ ุคสมัยปจั จุบนั ของหล่อนไม่ได้ หล่อนก็
ต้องอย่ใู นยคุ นี้ต่อไป....และหลอ่ นจะยอมอยู่ในภาวะกลืนไมเ่ ข้าคายไม่
ออก อย่างนลี้ ะหรอื ...

เรอื่ งคาราคาซงั เป็นสามเส้า ระหว่างหล่อนและผชู้ ายอีกสองคน คน
แรกคอื หลวงราญอริพ่ายสามีของบุษราคมั ซง่ึ หล่อนรูด้ ีวา่ ไมม่ ีวนั ทนอยู่
กบั ผูช้ ายคนนนั้ ได้แน่ กับคนท่ีสอง คอื หลวงนติ ิธรรมพนิ จิ คนรักเกา่ ของ
บษุ ราคมั ซงึ่ พลอยบษุ ยก์ ็ไมส่ ามารถจะกลบั มาอยู่กับเขาได้เช่นกัน เพราะ
เขารกั บุษราคมั ไม่ใชห่ ล่อน...

ถงึ เวลาท่ีหล่อนจะคืนแหวนของเขา ท่ีให้เอาไวก้ ับบุษราคมั เสียที
เพราะยิ่งเก็บเอาไวน้ าน หัวใจของหลอ่ นกย็ ิ่งหวัน่ ไหว พลอยบุษยไ์ ม่อยาก
ให้ความรู้สกึ ลึกล้ำในใจของหล่อน ดำเนนิ ไปไกลจนสายเกนิ แก้...

“ว่าไงละ่ แมบ่ ุษย์ หลอ่ นคิดจะกลบั ไปบางกอกแลว้ ละหรอื ?” คุณ
หลวงท่ยี ืนตาวาวอยขู่ า้ งเตียงของเด็กชายบญุ ถามหลอ่ นซ้ำมาอีก

“ค่ะ” หล่อนตดั สินใจตอบออกไป ก็หล่อนตัดสินได้แล้วน่ีนะ
ไมเ่ หน็ ตอ้ งเลอื กอยู่กบั ผูช้ ายคนไหนสกั คน...อยู่กับคณุ ประดับไป
เรื่อยๆ อย่างนี้ น่าจะดที ่ีสุด...เพราะใครจะร้.ู ..อีกไม่นาน ช่องทางของกาล
เวลาอาจจะเปิดใหไ้ ด้กลบั ไปยุคที่หลอ่ นจากมาอีกครงั้ ก็ได้...

616/790

“พเ่ี อือ้ คะ” พลอยบุษย์เรยี กชายหนุ่มทย่ี ืนนง่ิ ขงึ อยู่ ดว้ ยสรรพนาม
ทเ่ี ขาอยากจะให้หล่อนเรยี ก มอื ข้างหนงึ่ หยิบเอาแหวนทองประดบั เพชรวง
น้อยทพ่ี กตดิ ตัวขึ้นมา ส่งคืนให้กบั เขา

“ฉนั ขอคนื แหวนวงน้ใี ห้พเ่ี อ้ือ...”
“แมบ่ ุษย์” นัยนต์ าทีเ่ ขามองหลอ่ นมา ไม่ไดฉ้ ายแววรวดรา้ วเชน่ ที่
หลอ่ นหวาดเกรง “หมายความวา่ อยา่ งไร?”
“ฉันเคยสญั ญากบั พเี่ อ้อื วา่ จะรอพเี่ ออ้ื เรยี นจบกลับมา แล้วเราก็จะ
แต่งงานกัน” พลอยบษุ ย์พยายามทำใจให้คิด และพดู อยา่ งกับบุษราคัม
“แตฉ่ นั กลับผดิ สญั ญากบั พเ่ี อื้อ ฉนั จึงไมส่ มควรจะเก็บแหวนวงน้ีเอาไว้อกี
ตอ่ ไป”
“แมบ่ ุษย”์ คณุ หลวงหนุ่มครางด้วยดวงหน้าพศิ วง
“รับคืนไปเถดิ คะ่ พเี่ อ้ือ...” หล่อนพยายามกล้ันใจ พูดต่อไปใหจ้ บ
ก่อนทหี่ ล่อนจะพูดอะไรไมอ่ อก “เกบ็ เอาไวใ้ หก้ ับคนทีเ่ หมาะสมมากกว่า
บษุ ราคัม...เก็บเอาไว้ใหผ้ ้หู ญิงที่พ่ีรกั จะดกี วา่ ...”
พลอยบุษยแ์ ละชายหนุ่มจอ้ งหน้ากันและกนั นงิ่ นาน โดยไม่มีฝ่าย
ใดฝ่ายหนึ่งยอมขยบั เขยื้อน
หญงิ สาวแอบภาวนาในใจ นึกขอใหว้ นิ าทที ่ีน่าอึดอดั นจ้ี บลงโดยเรว็
...รบั เอาแหวนไป ทกุ อยา่ งจะได้จบลง...ฉนั จะได้ตดั ใจไปจากคณุ
ไดเ้ สียที คณุ หลวงรปู งามของฉัน...รบั ไปเสยี ทีสคิ ะ...

617/790

หลอ่ นพมึ พำกับตนเอง
...รับแหวนของคุณคนื ไป....แลว้ เอาหวั ใจของฉนั คืนมา...

๔๑

พลอยบษุ ยแ์ ทบจะกลั้นหายใจ เมือ่ มอื ใหญข่ องชายหนมุ่ เออ้ื มมา
รบั แหวนไปจากมอื ของหลอ่ น แล้วกล่าวว่า

“หากว่าตอ้ งการเช่นนนั้ ...ฉันกค็ งต้องรบั เอาไว้...”
แมใ้ นใจจะอยากใหท้ กุ อย่างจบลงโดยเรว็ หากพลอยบษุ ย์หันไปทาง
ชายหนุ่มดว้ ยดวงตาฉายแววพิศวง เพราะไม่นกึ วา่ ชายหนมุ่ จะรบั แหวนวง
น้ันกลบั คืนไปโดยงา่ ย
“เป็นอันวา่ ทุกอย่างระหวา่ งฉนั กับบษุ ราคมั จบส้ินกนั ไปเสยี ที”
หลวงนิติธรรมพินจิ พูดด้วยนำ้ เสียงราบเรียบเสียจนหลอ่ นรู้สึกใจ
หายแทนหญงิ สาวคนน้ัน อนั ที่จรงิ หลอ่ นนา่ จะดใี จ ทใ่ี นท่ีสดุ ทุกอยา่ งก็
จบลงอยา่ งท่คี วรจะเป็น แตพ่ ลอยบษุ ย์อธิบายไม่ได้ว่า ความรสู้ ึกโหวงๆ
เหมอื นกบั มีอะไรบางอยา่ งในหัวใจของหล่อนหายไปน้นั มาจากไหน
“ค่ะ” หลอ่ นกม้ หน้าตอบรบั น้ำเสยี งและท่าทางหงอยเหงาไปจนเหน็
ไดช้ ดั “ทกุ อยา่ งจบลงเสยี ท.ี ...ถ้าเชน่ นัน้ ดิฉนั เห็นจะตอ้ งลากลับก่อน
ออกมานานมากแลว้ คณุ ยายทา่ นจะเป็นห่วง ยังมไี ข่ทับทมิ นัน่ อีก...พรุ่งนี้
ดิฉนั จะนำมาคืนให้ ดฉิ ันไม่ใชค่ นทเ่ี หมาะกับของสูงคา่ เช่นนน้ั ดอก...”

619/790

หล่อนลกุ ขน้ึ ยนื ยกมอื ไหวช้ ายหน่มุ ท่ียนื จอ้ งมองหลอ่ นดว้ ยสายตา
คมวาว ก่อนจะหันหลงั กลับ เพือ่ เดนิ ออกจากบา้ นไป

“เด๋ียวสิ“ คุณหลวงหนุ่มคว้ามอื ของพลอยบุษยเ์ อาไว้ ดึงร้งั มใิ ห้
หล่อนเดนิ จากไป “จะรบี กลับไปไหน”

“ปลอ่ ยมือดิฉันเถิดค่ะ คณุ หลวง...เรอ่ื งระหว่างเราจบลงแล้ว” พลอย
บุษยก์ ลา่ วด้วยใจท่ีเจยี นจะขาดรอน...บุษราคัม...ขอโทษนะ ฉนั ทำดที ีส่ ดุ
แลว้ ...

“ไม”่ น้ำเสียงทมุ้ ต่ำของอกี ฝ่าย ฟงั ดหู นกั แนน่ และเอาจริงเอาจงั
“เรอ่ื งของฉันกับบุษราคัมจบลงแล้ว แตเ่ รือ่ งของเราสองคนยงั ไมจ่ บ...”

“คะ?” พลอยบษุ ย์อ้าปากคา้ ง นกึ ว่าตนเองต้องไดย้ นิ อะไรผดิ ไปเป็น
แน่ “พ่ีเอ้ือวา่ อยา่ งไรนะคะ?”

“เรอ่ื งของฉนั กับบษุ ราคัมจบลงแล้ว แต่เร่อื งของเราสองคนยงั ไม่
จบ” หลวงนติ ิธรรมพินจิ กลา่ วย้ำ ดึงให้พลอยบุษย์หนั มาเผชิญหนา้ “เพราะ
เธอไม่ใชบ่ ษุ ราคมั ”

“ฉนั ...” พลอยบษุ ยต์ ะกุกตะกัก ไมค่ ดิ วา่ จะต้องมาเผชญิ หนา้ กับ
อะไรอยา่ งนม้ี าก่อน

“เธอเปน็ ใคร?” คณุ หลวงหนมุ่ คาดคน้ั ถาม
“ฉัน...พเ่ี อือ้ ...ฉนั ก็เปน็ บุษราคัมอยา่ งไรเล่าคะ” พลอยบษุ ยพ์ ยายาม
ตง้ั สติ เรยี กเขาวา่ พเ่ี อ้อื อยา่ งท่บี ษุ ราคัมคงจะเคยเรยี กเขาว่าอยา่ งนน้ั

620/790

หล่อนหายใจเขา้ ลกึ และบอกกบั ตวั เองว่า

...ไมไ่ ด.้ ..บอกเขาไมไ่ ดเ้ ชียวนะ ว่าหลอ่ นไมใ่ ชบ่ ุษราคัม ขืนบอกออก
ไป เรื่องจะยงุ่ กันใหญ่ ใครจะเช่อื เรื่องทีเ่ กิดขน้ึ กบั หลอ่ น เรือ่ งทเี่ หลอื เชอื่
เกินกวา่ จะเอ่ยออกมาเป็นถ้อยคำ

บอกใคร ใครจะเชอื่ วา่ เกดิ การบดิ ผันของกาลเวลา ทำให้หล่อนหลง
ยคุ ย้อนกลบั มาในเวลาทย่ี อ้ นหลงั ไปกว่าแปดสิบปี และสลบั ตวั สลับที่กับ
บษุ ราคมั

“เธอเหมอื นกับบษุ ราคมั ไมม่ ีผดิ เพีย้ น แต่เธอไมใ่ ชบ่ ษุ ราคัม...”ชาย
หนุ่มจงใจเน้นคำว่า ‘ไมใ่ ช’่

“ทำไมพเ่ี ออ้ื จงึ คดิ อยา่ งนนั้ เลา่ คะ” หล่อนทำใจดสี ู้เสือ

“พร่ี ้จู ักกบั แม่บุษยม์ านานนกั หนา เคยเหน็ กันมาแต่เลก็ แต่น้อย แล้ว
อยา่ งนพ้ี ่ีจะไมร่ ู้เลยเชียวหรอื วา่ แม่บุษยเ์ ป็นคนอย่างไร” ดวงตาคมวาว
ของชายหนมุ่ ยังจับจอ้ งใบหน้าของหญิงสาวโดยไมย่ อมใหค้ ลาดสายตาไป
ไหน

“มเี หตผุ ลหลายประการ ที่ทำใหพ้ ี่แน่ใจวา่ เธอไมใ่ ชบ่ ุษราคมั ...ขอ้
แรก บษุ ราคมั พดู ภาษาอังกฤษไมไ่ ด้ดเี ทา่ เธอแน่ แต่ทแ่ี น่นอนทส่ี ดุ แม่
บุษยพ์ ดู ภาษาเยอรมันอย่างเธอไมไ่ ดแ้ น่นอน...เธอเปน็ ใครกนั แน?่ ”

621/790

หลวงนิติธรรมพินจิ แจงออกมาเปน็ ข้อ ในขณะที่พลอยบษุ ย์รูส้ กึ มือ
เยน็ เฉยี บ ดว้ ยไมเ่ คยนกึ มากอ่ นเลยวา่ ผู้ชายหนา้ ตาคมสัน ไหล่กว้าง
นัยน์ตาฉายแววอบอนุ่ ทย่ี นื อยตู่ รงหน้า จะมคี วามละเอยี ดลออถึงขนาดนี้

“ถ้าเธอยงั ไม่ยอมสารภาพ ฉันจะบอกเธอถงึ เหตุผลของฉนั ต่อ
ไป...บษุ ราคมั ชอบอา่ นหนงั สือ เรื่องทช่ี อบมากท่ีสุดคอื พระราชนพิ นธ์เรอื่ ง
‘นิทานทองอนิ ’ บุษราคัมอ่านหลายรอบ จนจำได้แล้ว แตเ่ ธอ...ไม่เคยอ่าน
เลย เธอเพิ่งจะเร่ิมอา่ นเมอ่ื ไมก่ ีว่ ันมานเี้ อง นอกจากนี้ เธอจำกลอนบทนี้ได้
ไหม...”

เขากระแอมเสยี งเบา กอ่ นจะเอย่ บทกลอนบทนน้ั ออกมาอกี ครง้ั
“..พศิ รปู เพลนิ ลกั ษณศ์ ักดิ์ศรี งามฉวคี ือชวานา่ ใคร่ นวลนงคอ์ งค์
ลอองยองใย รปู ลไมแลลมอ่ มพรอ้ มเพรา คิดเจา้ คอื จันทร์ครรพิต งอน
จรติ งามแจรม่ แชล่มเฉลา เสมอเสมือนเดือนเด่นเพ็ญเพรา น่าพเน้าพนอ
นอ้ มออมองค์...”
โอ...
จำได้ส.ิ ..กลอนทีเ่ ขาท่องใหฟ้ ังในคืนที่รอนแรมบนหลังมา้ ไปเพชรบรุ ี
เพอ่ื ไปเอายามาใหเ้ ด็กชายบญุ ...แตห่ ล่อนไม่รหู้ รอกวา่ เปน็ บทกลอนจาก
วรรณคดเี รอ่ื งอะไร...
“เธอจำอะไรระหวา่ งเราไมไ่ ด้เลย แมแ้ ต่กลอนจากกนกนคร๑ ท่ีเธอ
ชอบมากที่สดุ ...และรอคอยจะติดตามตอนจบของเรอื่ งด้วยใจจดจ่อ แล้ว

622/790

อย่างนี้จะใหเ้ ชื่อได้อยา่ งไรว่าเธอคอื บษุ ราคัม...ยังมีอีกหลายข้อนะเธอจะให้
พสี่ าธยายอกี ไหม...”

มือของหลอ่ นเอื้อมไปหยิบหนงั สือ ‘นิทานทองอนิ ’ ท่ีตดิ มือไปไหน
มาไหนดว้ ยตลอด ขนึ้ มากอดเอาไวแ้ น่น...ใช่ส.ิ ..หลอ่ นลืมไปเสียสนิทว่า
พระราชนิพนธเ์ รอื่ งนี้ พระบาทสมเดจ็ พระมงกุฎเกลา้ เจา้ อยหู่ วั ทรงพระ
ราชนิพนธ์ข้นึ ตง้ั แต่ชว่ ง พ.ศ.๒๔๔๗ สมยั ท่ียงั ดำรงพระอสิ รยิ ยศเปน็
สมเดจ็ พระบรมโอรสาธิราช โดยนำลงตีพมิ พใ์ นนิตยสารทวปี ัญญาราย
เดอื น

บษุ ราคัมต้องอา่ นหนงั สอื เหลา่ นี้มาจนหมดแลว้ ...แต่หลอ่ นเพง่ิ เคยได้
อ่าน และตืน่ เต้นนักหนา...

“ฉัน...” หลอ่ นอึกอกั ไมร่ วู้ ่าจะตอบอยา่ งไรดี รสู้ ึกราวกับวา่ หลังชน
ฝาเสยี แลว้ ไม่มขี ้อแก้ตัวอะไรเลย

“ทกุ คนถูกเธอหลอกมาตลอด มีเพยี งคณุ หลวงโอสถเทา่ นัน้ ละ ที่
รเู้ ทา่ ทันวา่ เธอไมใ่ ช่บษุ ราคัม” ชายหนมุ่ จอ้ งหน้าหลอ่ นเขม็ง “เธอคอื ใคร
มาอยทู่ นี่ ีไ่ ดอ้ ยา่ งไร แลว้ บษุ ราคัมไปอยู่เสียที่ไหน....”

“ฉันไมไ่ ด้หลอกลวงใคร” พลอยบุษยเ์ ถียงหน้าง้ำ...กจ็ ริงนนี่ าหล่อน
ไมไ่ ด้โกหกหลอกลวงใครสกั หนอ่ ย เพียงแต่หลอ่ นไม่ได้บอกเล่าเรือ่ งราวท่ี
เกดิ ข้นึ ให้ใครอืน่ ฟัง นอกจากคุณประดับ เพราะเรอื่ งท่ีเกิดกบั หล่อน ออก
จะลำ้ ยุคลำ้ สมัยเกินไป จะมใี ครในยุคนสี้ ักกค่ี น เชอ่ื เร่อื งทห่ี ลอ่ นเล่า “ทกุ
คนคดิ ว่าฉนั เป็นบุษราคัมเองต่างหาก”

623/790

“แลว้ ถ้าเชน่ น้นั เธอเป็นใคร?” ชายหนมุ่ ถามดว้ ยนำ้ เสยี งคาดค้ัน
“ฉันชื่อพลอยบุษย”์ หล่อนตดั สินใจเล่าความจรงิ ใหช้ ายหนุม่ ฟัง มา
จนถึงข้ันน้ี ไม่มปี ระโยชน์อะไรที่จะปิดบงั อีกแลว้ ชายหน่มุ คนนีฉ้ ลาดมาก
กว่าท่ีหลอ่ นคดิ
“บุษราคัมหายไปไหน ฉนั กไ็ ม่รู้ ส่วนตัวฉันนั้น...ฉันมาจาก...ฉันจะ
เลา่ ให้คณุ ฟังอย่างไรดนี ะ” หล่อนพยายามนกึ วา่ จะเริ่มตน้ เลา่ อยา่ งไร ให้
ฟงั เข้าใจง่ายท่ีสุด
พลอยบุษย์สบตาชายหนมุ่ ที่ยังคงจ้องมองมา แลว้ เล่าออกมาในที่สุด
ว่า
“ฉันอยู่ที่บางกอกนลี่ ะ แตบ่ างกอกทฉี่ ันจากมา อยหู่ า่ งจากบางกอกท่ี
คณุ อยนู่ ัก แลว้ สมัยของฉัน ไมไ่ ดเ้ รยี กบางกอกว่าบางกอกอยา่ งเวลานี้
ดว้ ย สมยั ของฉันเรียกบางกอกว่ากรงุ เทพมหานคร”
“หมายความว่าอย่างไร?” ชายหน่มุ ขมวดคิว้
“คณุ หลวงจะเชื่อไหมว่า ฉนั มาจากเวลาที่หา่ งไกลจากคณุ มากนกั
ฉนั มาจากแผ่นดนิ ของพระเจา้ อยหู่ วั รชั กาลท่ี ๙ ปี พ.ศ.๒๕๔๖...”
หล่อนเหน็ ชายหน่มุ ผงะถอยหลังไปนดิ หน่ึง กับทำหน้าตาเหมอื น
ไดย้ นิ เรือ่ งประหลาดมหศั จรรยเ์ หลอื เช่อื
“เปน็ ไปไมไ่ ด.้ ..” ชายหนุม่ ร้องคราง...

624/790

“เห็นไหมละ่ ว่าบอกไปกไ็ มม่ ีใครเช่ือ” พลอยบุษยถ์ อนใจ “เพราะ
อยา่ งน้ี ฉนั จงึ ไมอ่ ยากบอกใครอยา่ งไรเล่าคะ บอกออกไป ดไี ม่ดีจะหาว่า
ฉันเปน็ บา้ เขา้ ให้ แต่ฉนั มาจากท่นี ัน่ จรงิ ๆ นะคะ”

“เธอมาจากแผ่นดินทเี่ กา้ อยา่ งน้ันหรือ มาจากสมัย
พ.ศ.๒๕๔๖....หา่ งจากเวลานนี้ านถึงเกือบแปดสิบปี เปน็ ไปไดอ้ ย่างไร”
ดวงตาของชายหนมุ่ มีแววประหลาดใจ

“ฉนั กไ็ ม่รูห้ รอกนะคะ วา่ จะอธิบายให้คุณเช่ือได้อยา่ งไร แตฉ่ นั มา
จากท่นี น่ั จรงิ ๆ คุณจะเช่อื หรือไม่ก็ตามใจ”

พลอยบุษยย์ ืนยนั เสยี งหนักแนน่ ในใจคดิ ว่าจะหาหลักฐานอะไรมา
แสดงใหช้ ายหน่มุ เชือ่ ได้ เพราะตอนทห่ี ล่อนมาโผล่ทน่ี ี่ ไมม่ ีอะไรตดิ ตวั เธอ
มาสกั อยา่ งเดยี ว เมื่อตนื่ ข้นึ มาในเช้าวนั นั้น หลอ่ นก็มาอยู่ท่ีบางกอกในปี
พ.ศ.๒๔๖๔ เสยี แล้ว แถมเสอ้ื ผา้ ท่ีสวมอยกู่ ก็ ลายเปน็ เส้อื ผ้าของบษุ ราคมั
ไปอย่างเรียบร้อย

“ฉนั ไมส่ ามารถหาหลกั ฐานอะไรมายนื ยันกบั คณุ ได้หรอกนะคะ ว่า
ฉันพูดความจรงิ คณุ จะเชือ่ หรือไม่ ฉนั ไมส่ ามารถบังคบั คุณได้ แต่ในเมื่อ
คณุ ถาม ความจริงก็เปน็ อย่างนลี้ ะคะ่ ...” พูดกับชายหนุ่มนักกฎหมาย
หลอ่ นเลยตอ้ งอ้างถึงประจักษพ์ ยาน

“ถ้าเธอพดู จรงิ แสดงว่าบ้านเมืองของเราเจริญก้าวหนา้ ไปมากสนิ ะ
เราไมต่ กเปน็ เมืองขน้ึ ของใครใชไ่ หม?”

625/790

พลอยบุษยม์ องเขานิ่งนาน และตอบวา่

“คะ่ ...ประเทศของเรา ยงั คงดำรงความเป็นเอกราชมาได้จนถึงยุคของ
ฉัน แตเ่ รากต็ อ้ งผ่านอะไรมามากเหลอื เกนิ เอาไวม้ เี วลา ฉนั จะเล่าเรือ่ ง
ต่างๆ ใหค้ ณุ ฟัง แตท่ งั้ นที้ ้งั นั้น ทบี่ ้านเมอื งเราเป็นปึกแผน่ มาไดย้ าวนานก็
เพราะพระมหากรณุ าธิคุณของบรู พมหากษัตริย์ทุกพระองค์...”

“ฉันเช่อื เธอ” เขาตอบส้นั ๆ นยั น์ตาทม่ี องมายงั หลอ่ น เปยี่ มไปด้วย
ความเชือ่ ม่ัน ทำเอาใบหน้าของพลอยบุษยร์ อ้ นวูบขนึ้ มา เขาถามหล่อน
ตอ่ ว่า

“เธอน่งั ยานเวลามาอย่างนัน้ หรอื ?”

คำถามของชายหนุม่ ทำใหห้ ล่อนหวั เราะคกิ ออกมาดว้ ยความขบขนั
แต่กระน้ันกร็ ้สู ึกแปลกใจไมใ่ ชน่ ้อย ท่ีคุณหลวงหนุม่ ในสมยั รชั กาลที่ ๖
จะรจู้ กั คำว่า Time Machine หรอื ยานเวลา...

“ไม่ใชค่ ่ะ” หล่อนตอบส้ันๆ

“แล้วเธอเดินทางจากเวลาของเธอ มาที่นไ่ี ดอ้ ย่างไร?”

“ฉันบอกแลว้ ไงคะวา่ ไม่รู้” พลอยบษุ ย์กระแทกกายนง่ั ลงบนเก้าอ้ี
ใกล้กับเตยี งนอนของเด็กชายบญุ “ฉันตน่ื ขน้ึ มาวันหนึ่ง แลว้ ก.็ ..กม็ าอยทู่ ี่
นี่ละ...”

“ตอนเรยี นอยู่ทีอ่ ังกฤษ ฉนั เคยอา่ นหนังสือเลม่ หนึ่งของนกั เขียนฝรัง่
ชื่อ HG.Wells เร่อื ง ยานเวลา หรือ Time Machine ...หนงั สอื เล่มนนั้

626/790

แต่งเปน็ นยิ ายพาฝัน เล่าถึงชายหนมุ่ คนหนงึ่ ท่ีเดนิ ทางกลบั ไปสู่อดตี ไดโ้ ดย
ใชย้ านเวลา...” หลวงนติ ิธรรมพินิจขมวดค้ิวมนุ่ หน้าตาของเขาเหมือน กบั
เปน็ เพียงเด็กชายแกน่ ๆ สกั คน มากกวา่ จะเปน็ ชายหน่มุ นักกฎหมายท่ีดู
สง่างามและภูมฐิ าน

“ฉันขอยนื ยันวา่ ฉนั ไม่มยี านเวลาอยา่ งที่คณุ วา่ นัน้ แน่” พลอยบษุ ย์
พยายามนึกย้อนไปถึงหลายเดือน กอ่ นที่จะเกิดเรื่องสลับยคุ ขึน้ กบั ตัวของ
หลอ่ น “แต่...ก่อนจะเกิดเรอ่ื งนี้ข้นึ ฉนั ได้ยินเสียงของบษุ ราคมั กบั หลวง
ราญอริพา่ ยทะเลาะกันอยา่ งรนุ แรง...ตอนนั้น ฉันนึกว่าฝันไป...”

“แสดงวา่ จะตอ้ งมเี หตุอะไร ท่ีพาเธอมาทน่ี ่.ี ..”
“อาจจะเป็นคำอธษิ ฐานของฉนั มงั คะ” หล่อนนึกไปถึงคำอธษิ ฐาน
ของหลอ่ น ในคนื วันทีห่ ล่อนรู้สึกท้อแท้ หมดหวงั ...
“ฉันกำลังมปี ัญหามากมายในชีวติ แลว้ ฉนั ก็อธิษฐาน ขอให้ฉันไป
ไหน ไปเป็นใครก็ได้ ทีไ่ ม่ใช่ตัวฉัน แลว้ ฉันกเ็ ลยตื่นมาเปน็ คนอน่ื จรงิ ๆ...”
“แลว้ เธอมคี วามสุขอยา่ งทีเ่ ธออธิษฐานไหมล่ะ?”
“ฉนั มีความสขุ ตามสมควรคะ่ ” พลอยบุษย์กม้ หนา้ ยอมรับ “และฉนั
ก็ได้เรยี นรู้ว่า ไม่มชี ีวิตไหนทจี่ ะไมม่ ีปญั หาดอกคะ่ สิ่งสำคัญทีส่ ุดในชีวิต
ของเรา กค็ อื การเผชญิ หนา้ กบั ปัญหาทกุ อยา่ งทีเ่ ข้ามา และแกไ้ ขด้วย
หนทางท่เี หมาะสม การหนปี ัญหา นอกจากจะไม่ช่วยอะไรแลว้ กลับยงั

627/790

เป็นการสรา้ งปัญหาใหม่ตามมาอกี ด้วย...ต่อไปนี้ ฉันคงไม่อธิษฐานอะไร
อย่างน้ีอีกแล้วละคะ่ ”

หญิงสาวอมยม้ิ เมื่อเห็นชายหนมุ่ จ้องมองหล่อนด้วยสายตาอบอนุ่
ระคนประหลาดใจ...ไม่ใช่เรือ่ งง่าย ท่ีใครจะเชอ่ื เรื่องที่เกดิ กับหลอ่ น...

“ชา่ งเหลอื เช่ือเสยี น่กี ระไร” คุณหลวงหนมุ่ อุทานด้วยสำนวนทเ่ี ชย
เสียจนพลอยบุษยห์ วั เราะขนั

“ฉนั จะกลบั ได้หรือยงั คะ” พลอยบุษย์ถาม ดว้ ยรู้สกึ ว่า ไม่อยากจะ
นง่ั จอ้ งตากบั เขาอยา่ งนอี้ ีกต่อไปแลว้ เพราะหวั ใจของหลอ่ นเร่มิ จะหวั่นไหว
ข้นึ มาอกี วาระหนง่ึ

“เดี๋ยวสิ พลอยบุษย.์ ..”
ชายหนมุ่ รอ้ งห้าม เมอ่ื เหน็ หลอ่ นเตรยี มตัวลกุ ขน้ึ เขาคว้ามอื ของ
หลอ่ นไปจับเอาไวจ้ นแนน่ ดวงตาของเขาจอ้ งลกึ ลงไปในดวงตาของหล่อน
เขาสวมแหวนทีห่ ลอ่ นส่งกลบั คนื ใหก้ บั น้วิ มือขา้ งซ้ายของหลอ่ น
พลอยบษุ ย์พยายามเป็นทส่ี ดุ ทจ่ี ะขืนเอาไว้ ไม่ยอมใหเ้ ขาทำเชน่ นั้น...
“เธอรังเกียจพีร่ ึ พลอยบษุ ย์?...”
เขาเรยี กแทนตัวเองว่าพ่ี กับออกช่ือหล่อนอยา่ งออ่ นหวาน จนหัวใจ
ของหล่อนแทบละลาย
“ฉนั ...เอ้อ..” พลอยบษุ ยเ์ กลียดตวั เองท่หี น้าแดงวบู วาบขึ้นมาตอ่ หน้า
เขา อยา่ งนี้เขาต้องรู้แน่ ว่าหล่อนร้สู กึ อยา่ งไร

628/790

“ตอบพมี่ าเดี๋ยวนี้ ว่ารังเกียจพรี่ ึ?”

“ฉนั ...เอ้อ...ไม่ค่ะ แต.่ ..แต่...”

หลอ่ นตะกกุ ตะกกั ...ใหต้ ายเถอะ หลงยุคมาอยสู่ มัยนี้ไดไ้ มน่ าน
ความกล้าหาญชาญชยั อยา่ งหญิงยุคมิลเลนเน่ียมทเี่ คยมี หายไปไหนเสยี
หมดนะ

“แต่พี่เอ้ือรกั บษุ ราคมั นค่ี ะ ไมไ่ ด้รกั ฉันเสยี หนอ่ ย...” หลอ่ นรวบรวม
ความกล้า เอย่ ออกมาได้ในท่ีสดุ

“ใครบอกเธอเลา่ ?” ชายหนมุ่ สารภาพ นยั นต์ าวามวาวราวกับมี ดวง
ดาวนับรอ้ ยนบั พนั เปล่งแสงแข่งกันอยใู่ นนั้น “เดมิ ทีพก่ี ค็ ดิ ว่าพรี่ ักบษุ ราคมั
หากนนั่ เปน็ ความรกั แบบพร่ี ักน้องมากกว่า...คร้งั แรกทีไ่ ด้พบเธอ หวั ใจของ
พีก่ บ็ อกกบั ตวั เองวา่ พรี่ ักผูห้ ญงิ คนน.้ี ..ไมว่ า่ เธอจะเป็นใคร มาจากไหน พ่ี
จะรักเธอคนเดียว...”

น้ำตาของพลอยบุษย์ไหลรินลงมาเปน็ ทาง โดยมิอาจห้ามได.้ ..

หล่อนรู้สึกเต็มต้ืน อย่างทไ่ี มเ่ คยรูส้ ึกมากอ่ นเลยในช่วั ชีวติ เหมอื น
กบั ภาพฝนั ทห่ี ลอ่ นพยายามต่อมาจนชวั่ ชีวิต ได้พบเขา้ กับชิ้นส่วนสดุ ทา้ ย
ที่ทำให้ภาพของหลอ่ นเติมเต็ม

“เราจะกลับบางกอกด้วยกันนะพลอยบุษย์ และพจ่ี ะรบี จัดการหา
ผู้ใหญ่มาสขู่ อเธอจากคณุ ยาย ขอเธอไปเปน็ ยอดชีวติ ของพ.่ี ..ตกลงไหม?”

629/790

ชายหนุ่มสวมแหวนวงนัน้ ให้หล่อน กับยกมือของหล่อนขนึ้ มาพรม
จบู อยา่ งทะนุถนอม

หลอ่ นไมต่ อบว่าอะไร หากแตโ่ ผเขา้ กอดเขาเอาไว้จนแนน่ ไดย้ นิ
เสยี งหวั ใจของตนเอง และเสียงหวั ใจของเขาเต้นผสานกนั เปน็ เสียงเดียว

เสียงนาฬกิ าหางแมงดาทแ่ี ขวนเอาไว้ขา้ งผนงั ดงั ขึน้ เป็นสญั ญาณ
บอกเวลา พลอยบุษย์ผละออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มดว้ ยความ
อาวรณ์ เมื่อเขาบอกว่า

“พต่ี อ้ งไปแลว้ ละ มนี ัดกบั ขุนปราณปราบรปิ ู นายอำเภอปราณบรุ ี
เอาไว้ ตอ้ งปรึกษากนั เร่ืองที่ดนิ จะสร้างพระราชวังตากอากาศถวาย
ในหลวง...”

“มฤคทายวันราชนเิ วศน”์ ช่อื พระราชวังทพี่ ลอยบุษยบ์ อกกบั ชาย
หนุม่ ทำให้อกี ฝา่ ยเบกิ ตากวา้ ง ด้วยความประหลาดใจเปน็ ล้นพ้น

“เธอไปเอาชอ่ื น้นั มาจากไหน...”
“พระราชวงั ที่พวกคุณกำลงั จะสร้าง พระองคท์ รงพระราชทานนามว่า
มฤคทายวนั ราชนิเวศน์ เพราะท่ดี ินแถบนนั้ มีเกง้ กวางมาก อันเปน็ ท่ีมาของ
ชือ่ พระราชวงั แห่งนี้ เปน็ พระราชวังที่สวยงามมากท่สี ุดแห่งหนงึ่ ...” พลอย
บษุ ย์เลา่ เพียงเท่านั้น หลอ่ นบอกเขาดว้ ยนำ้ เสียงตดิ ตลกวา่ “กฉ็ นั มาจาก
อนาคตน่ีคะ ฉันก็ต้องรู้สิ...พีเ่ อือ้ คอยดูกแ็ ลว้ กัน วา่ ท่ฉี นั บอกนนั้ จรงิ หรือ
เปล่า?“

630/790

“พ่ไี มไ่ ด้ไปส่งเธอกลับเรอื น...” เขาทำเสยี งออดอ้อน

พลอยบุษยอ์ มย้มิ เพราะยามทีช่ ายหนุ่มทำเสยี งเช่นนน้ั ดูราวกับวา่
เขาเปน็ เพยี งชายหน่มุ ที่แรกตกอยูใ่ นความรกั

“ไม่ต้องเปน็ หว่ งฉนั ดอกคะ่ ฉนั กลบั เองได้ เดนิ กลับไปเร่ือยๆ เปน็
การออกกำลงั กาย นก่ี ็วา่ จะแวะตลาดนดั ท่ีสะพานปลาซ้ือของไปฝากคณุ
ยายสักหนอ่ ย...”

“อยา่ ลมื หนงั สอื ของเธอดว้ ย” ชายหนุม่ ย่ืนหนงั สอื นทิ านทองอินที่
หลอ่ นอ่านคา้ งอยู่ให้ เมอ่ื หลอ่ นหันหลังเดนิ ออกไปจากห้อง โดยลมื
หนังสอื เล่มโปรดเอาไว้ทีเ่ กา้ อ้ี

“ขอบคุณค่ะ พเ่ี อื้อ”

หล่อนรบั คำเสียงแผ่ว หากชายหนุ่มยงั คงยึดมือของหล่อนเอาไว้
ดว้ ยยงั ร้สู กึ อาลัยอาวรณ์

“เธออ่านถึงไหนแล้ว เลา่ ใหพ้ ่ฟี งั บา้ ง”

“ถึงเรอื่ งทหี่ กแลว้ ค่ะ เร่ืองเข็มร้อยดอกไม้ สนุกมากทีเดียว นีต่ ดิ ใจ
จนตอ้ งยอ้ นกลับมาอา่ นอกี รอบหนงึ่ นะคะ...”

“พลอยบษุ ย์” ชายหนุ่มยังไม่ยอมปล่อยมอื ของหล่อน

“อะไรอกี คะ” หญงิ สาวยมิ้ เม่ือเห็นหลวงนิตธิ รรมพินิจทำทา่ เหมือน
เปน็ เดก็ หน่มุ “ยังไม่รบี ไปอกี พี่เอ้อื มนี ดั นะคะ”

631/790

“ตกลงเธอจะแต่งงานกับพไี่ หม?” เขาถามเปน็ คำถามสดุ ทา้ ยก่อนจะ
ยอมปล่อยมือของหลอ่ น

“เอาไวพ้ รุ่งนกี้ อ่ นเถดิ คะ่ แลว้ ฉนั จะใหค้ ำตอบพเ่ี อ้ือ...” พลอยบุษย์
อมยม้ิ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปในที่สดุ ...

แสงแดดยามใกลเ้ ที่ยงร้อนแรงกวา่ ในยามสาย หากดว้ ยรม่ เงาของ
ตน้ มะพร้าวทส่ี องข้างทาง กับตน้ ไม้ใหญ่ทป่ี ลกู เอาไวเ้ ปน็ ระยะ ช่วยให้
ความรอ้ นของอากาศคลายลงไปได้มาก

พลอยบษุ ย์โบกมอื ใหก้ บั หลวงนิติธรรมพนิ ิจ ท่ีขี่ม้าออกไปจากบา้ น
และชะลอมา้ ลงเพ่อื โบกมือตอบ ตอนทวี่ ่งิ ผา่ นหลอ่ นไป

พลอยบุษยเ์ ดินทอดนอ่ งไปเรอ่ื ยๆ สลบั กับเหลือบตาข้นึ มองนก
นางนวลตวั สีขาว ท่ีบนิ ผ่านศีรษะไปทางชายหาดเป็นระยะ...

“แม่บษุ ย์...”
เสยี งใครคนหน่ึงร้องเรยี ก เมื่อหลอ่ นเดนิ มาถงึ อาณาบรเิ วณหน้า
บ้านพักของเลียบ
พลอยบษุ ยห์ นั มองไปรอบๆ เพื่อหาที่มาของเสยี งเรียก จงึ เห็นว่าเป็น
แมเ่ ลยี บน่ันเอง ที่รอ้ งเรยี กหล่อนมาจากภายในบ้าน
“บุษราคมั ...แวะเขา้ มาเจรจากนั กอ่ นสจิ ะ๊ ”

632/790

พลอยบษุ ย์ขมวดค้ิว เพราะไมเ่ คยนกึ ว่าแม่เลียบจะมาญาติดกี บั
หลอ่ น เพราะตลอดระยะเวลาหลายสปั ดาห์ทพี่ กั อยหู่ ัวหิน หล่อนไดพ้ บกับ
อกี ฝา่ ยหนงึ่ โดยบงั เอิญหลายตอ่ หลายครง้ั หากแมเ่ ลยี บไมเ่ คยทำทา่ อยาก
จะเจรจาพาทกี ับหลอ่ นอยา่ งวันนม้ี ากอ่ น พบกนั ครั้งใด เจา้ หลอ่ นก็มักจะ
ทำทา่ ทางรงั เกียจ และมองเมนิ ผา่ นไป ทำทา่ ราวกบั มองไม่เห็น ดังน้ัน การ
ที่จๆู่ แม่เลยี บทำท่าเชน่ น้ี จึงผิดปกตไิ ปเป็นอย่างมาก

หญงิ สาวหยดุ นิ่งคดิ ด้วยความลังเล เพราะไมร่ ู้วา่ อีกฝา่ ยหนึง่ จะมาไม้
ไหน แม่เลียบเห็นพลอยบษุ ยห์ ยุดชะงักไปเชน่ นั้น กท็ ำท่าย้มิ แย้มแจม่ ใส
สง่ เสยี งทักทายมาอีก เหมอื นกับไม่เคยมีเรอื่ งขุน่ ขอ้ งหมองใจกนั มากอ่ น

“เข้ามานงั่ คุยกนั ฉนั มเี รอ่ื งอยากจะขอโทษเธอหลายเร่ือง...ทผ่ี ่านมา
ฉนั ทำไมด่ กี ับเธอมากมาย มาวันน้ีฉนั รสู้ กึ วา่ เราควรจะมาปรบั ความเข้าใจ
กนั เสยี ใหม่” แม่เลียบสง่ เสยี งเรง่ เร้ามาอีก

ดว้ ยความรกั ยังกรุ่นอยเู่ ตม็ หวั ใจ โลกยงั เป็นสีชมพสู วย พลอย-
บษุ ยไ์ มไ่ ดห้ วาดระแวงสง่ิ ใด หลอ่ นคิดว่าแม่เลยี บอาจจะรสู้ ึกอยากเป็น
มติ รด้วยจรงิ ๆ กเ็ ป็นได้ จงึ ยอมละทฐิ ิทกั ทายหล่อนก่อน จึงตดั สินใจ
เลยี้ วเข้าไปในบริเวณบา้ นทกี่ วา้ งขวางของอกี ฝ่าย แทนท่ีจะเดินเลยไปอยา่ ง
ท่ีตง้ั ใจเอาไวแ้ ต่แรก

แต่ทนั ทที หี่ ล่อนเลีย้ วเข้าไปในร้วั บ้านของฝ่ายนั้น พลอยบษุ ยก์ ็รสู้ ึก
วา่ การตดั สนิ ใจของหลอ่ นคร้งั นี้ เปน็ ความผิดพลาดครง้ั ย่ิงใหญเ่ สียแล้ว

633/790

เม่อื ใครบางคนกำลงั ยนื รอหล่อนอยู่แลว้ ท่หี ลงั พุม่ ไมด้ กหนาซง่ึ ขน้ึ เปน็ แนว
รว้ั บ้าน ดว้ ยสหี น้าโกรธแค้นแน่นอย่ภู ายใน....

๑ กนกนคร เป็นพระนพิ นธ์ของ น.ม.ส. หรอื กรมหม่นื พทิ ยาลง
กรณ์ ทรงเริม่ นพิ นธเ์ มือ่ กลางปีพ.ศ.๒๔๕๘ แต่ทรงนิพนธค์ า้ งเอาไว้ มา
แต่งต่อจนจบในปีพ.ศ. ๒๔๖๕

๔๒

เชา้ วันที่บุษราคมั ต้องไปให้การในศาล เปน็ วันทอ่ี ากาศหมอง ทอ้ ง
ฟา้ หมน่ เศรา้

หมเู่ มฆฝนสเี ทาหนาทึบเหมอื นมา่ นที่คล่ีคลมุ แผ่นฟา้ สายฝนพรำตวั
ลงมาแตเ่ ช้า สง่ ผลให้การจราจรติดขดั ดที ี่พทุ ธชาดรวู้ ่ารถจะตอ้ งตดิ จึง
ขับรถออกจากบา้ นกอ่ นเวลานดั หลายช่ัวโมง ถงึ กระน้ัน ก็ยังไปถึง
ศาลอาญาเมอ่ื เวลาเกือบสบิ โมง

บษุ ราคัมสวมผา้ ซน่ิ ยาวคร่ึงนอ่ ง กบั เสื้อผ้าป่านสีชมพอู ่อนใส แขน
ส้นั แค่บ่า หลอ่ นปล่อยผมยาวใหร้ ะบา่ ไม่ได้รวบเอาไว้เหมือนเช่นทุกครง้ั
ทำใหผ้ คู้ นทเี่ ดนิ สวนผา่ นไป ตอ้ งตะลงึ กบั ความงามราวกบั ภาพวาดของ
หล่อน

หมอบุญญนิตยแ์ ละดร.ภรตเพ่ือนของเขา พรอ้ มกบั ทนายความมอื ดี
ทเี่ ขาเปน็ ผูจ้ ัดหามาใหห้ ล่อน รออยทู่ ่ีหนา้ ห้องพิจารณาคดแี ล้วสว่ นแกว้
กานดาตามหลังบษุ ราคัมมาตดิ ๆ พร้อมกับกองทพั นักขา่ ว ท่ียงั คงเกาะติด
สถานการณ์ชนดิ ไม่ยอมพลาด

635/790

“คณุ พลอยบุษย์คิดวา่ จะใหก้ ารอย่างไรคะ” นักขา่ วคนหนึง่ วิง่ เขา้ ไป
หาหญิงสาว พร้อมกบั เคร่ืองบันทึกเสียง

“คณุ พลอยบษุ ย์ยงั ไม่พรอ้ มใหส้ มั ภาษณค์ ่ะ เอาไวท้ ุกอยา่ งเรยี บร้อย
แลว้ จะเปิดแถลงข่าวนะคะ” พทุ ธชาดฝืนทำท่าทางยมิ้ แยม้ กบั นกั ข่าวกลุ่ม
นั้น ท้งั ที่ในใจเดอื ดปุดดว้ ยความโมโห

นักขา่ วเหล่าน้ันจึงไดแ้ ต่ลา่ ถอยไป แต่ยังปกั หลักอยบู่ ริเวณหนา้ ห้อง
พจิ ารณาคดี เพอื่ รอฟงั ความคืบหนา้ ของคดี

“มานานแลว้ หรอื คะหมอ”
แกว้ กานดาตรงเข้าไปเกาะแขนนายแพทยห์ น่มุ อย่างสนิทสนมหางตา
ทเี่ หลือบมองมาทหี่ ล่อนกบั พทุ ธชาดน้นั ไม่แสดงความรูส้ ึกใด
“มานานแล้วครับแก้ว” หลอ่ นไดย้ นิ เขาพมึ พำตอบออกมา
วนั น้ีแกว้ กานดาแต่งตัวสวย เส้ือของหลอ่ นเป็นเส้อื ผ้าไหมสีแดงสด
และแกว้ กานดายิม้ อยา่ งออ่ นหวาน ให้กับนักข่าวท่ีตรงเข้ามาถา่ ยรูปคู่
ระหว่างหล่อนกับนายแพทย์บุญญนติ ย์
“อย่าลมื ข่าวทพ่ี ีใ่ หไ้ ปดว้ ยนะคะ” แกว้ กานดาบอกแกมหวั เราะ “เรื่อง
ขา่ วดีของพก่ี บั คณุ หมอไงล่ะคะ อกี ไมน่ านแลว้ ละคะ่ เอาไว้ได้วนั เวลา กบั
สถานทที่ ีแ่ นน่ อนแลว้ พจี่ ะให้เด็กสง่ ข่าวบอกไปอีกที อยา่ งไรละก.็ ..ชว่ ยลง
ขา่ วประชาสัมพนั ธ์ให้ดว้ ยนะคะ”

636/790

นักข่าวสามสี่คนท่ยี นื อยู่ไมไ่ กล ไดย้ นิ หญิงสาวคนดังในวงสงั คมพดู
อย่างนนั้ กเ็ ลยเกดิ ความสนใจล้อมวงกันเขา้ มา ในขณะทีน่ ายแพทยห์ นมุ่
ปลดมอื ของหญงิ สาวออกจากแขนของตนอย่างสภุ าพ แลว้ คอ่ ยๆเล่ียงออก
มายนื ข้างนอก

บุษราคมั เหลือบมองเขา กับส่งยิม้ ใหด้ ว้ ยความเขา้ ใจ
ประมาณห้านาทีหลังจากนั้น เสมียนศาลทเ่ี ปน็ สตรสี าววยั กลางคน
แตง่ กายดว้ ยชดุ สีกากี กช็ ะโงกหน้าออกมาเรยี กใหท้ ุกคนยกเว้นนักข่าว
เข้าไปในหอ้ ง
“เขา้ ไปกนั เถอะครบั เสมียนศาลเรยี กแล้ว” ดร.ภรตเอย่ ชวน พร้อม
กับหันไปสง่ ยมิ้ ใหพ้ ทุ ธชาด
บษุ ราคมั เดนิ ไปตรงคอกใหก้ าร ท่ีอยตู่ รงกงึ่ กลางห้อง อย่างที่ได้
ซักซ้อมกับทนายความเอาไว้ เบื้องหนา้ หลอ่ นบนบลั ลงั ก์สงู นน้ั เป็น
ผพู้ ิพากษาสตรี ใบหน้ามเี มตตา
อัยการของคดหี ล่อนเป็นขายหนุม่ ร่างสนั ทดั ดวงตาหลงั แว่นสายตา
กลมวาว มีแววฉลาดเฉลียวและกระตอื รือร้น
บษุ ราคัมเริม่ ใหก้ ารดว้ ยการสาบานวา่ จะพดู แต่ความสัตยจ์ ริง จาก
นนั้ อัยการก็เริม่ ซกั ถามเร่ืองราวทง้ั หมด ตง้ั แต่หล่อนกับอารัมรูจ้ กั กันได้
อยา่ งไร

637/790

หญงิ สาวทห่ี ลงยคุ มาจากอดีต ตอบคำถามทกุ อยา่ งดว้ ยความ
กระจา่ ง เพราะกอ่ นหนา้ นท้ี งั้ พุทธชาดและทนายความ สอนหล่อนมาหมด
แลว้ ว่าควรจะตอบคำถามแตล่ ะคำถามอยา่ งไรบ้าง แม้วา่ คำถามบางอยา่ ง
จะไมต่ รงกับที่ซกั ซ้อมกัน หากบุษราคมั มีเชาวน์ไวไหวพรบิ มากพอท่จี ะ
ตอบคำถามของอัยการไดโ้ ดยไม่ติดขัด

หลังจากสอบถามเกีย่ วกับความสมั พันธ์ และความขัดแยง้ ระหว่าง
หลอ่ นกับอารมั จนเปน็ ที่พอใจแลว้ อยั การกเ็ ข้าเร่อื งคดีดว้ ยคำถามท่ีวา่

“อยากให้คุณเลา่ ถงึ เหตุการณว์ ันน้ันโดยละเอียดครบั คุณพลอย-
บุษย์”

“ฉัน...” บษุ ราคมั อึกอกั เล็กน้อย ก่อนจะเล่าออกไปว่า “ก่อนหน้าวัน
นัน้ อารมั กบั ฉนั มีปากเสยี งกนั อารัมไปท่บี ้านของฉนั ในวนั รุง่ ขน้ึ ฉันตาม
เขาไปทหี ลัง เมือ่ เข้าไปภายในบ้าน ฉันพบเขาถกู ยงิ และนอนอย่บู นพ้นื ...”

เล่าถึงตรงนี้ หลอ่ นกน็ ่ิงเงียบไปนาน จนอัยการตอ้ งถามต่อว่า
“แล้วเปน็ อย่างไรต่อไปครบั ”
“เขานอนควำ่ อยู่ และฉันพยายามจะจับตัวของเขาให้หงายขึ้น จึงเหน็
วา่ ปืนยงั อยใู่ นมอื ของเขา...”
“ตอนน้ันเขาเปน็ อยา่ งไรครบั ” อยั การซกั

638/790

“ฉนั เกลยี ดเขา พอเห็นวา่ เขายงั ไมต่ าย ดิฉันจงึ ใช้ปนื กระบอกน้ัน
ยงิ ซำ้ ไปอกี หนงึ่ นดั ค่ะ เขาตายทนั ทสี มใจของฉัน จากนน้ั คณุ แกว้ กานดาก็
เข้ามาพอด.ี ..”

ประโยคให้การของบุษราคมั ประหนง่ึ โยนหินก้อนโตลงไปบนผิวนำ้
อันราบเรียบ เพราะหลงั จากประโยคของหลอ่ น ภายในห้องพจิ ารณาคดี ก็
เกดิ ความโกลาหลขึน้ ในทนั ใด

ทนายความของบษุ ราคัม ตกตะลึงถงึ กบั ทำแฟ้มใสค่ ำถามที่เตรียม
มาหล่นโครมลงบนพนื้ พทุ ธชาดยกมือข้นึ อดุ ปาก ในขณะที่บุญญนิตยล์ กุ
ขน้ึ ตะโกนว่า

“ไม่จรงิ ...ไมไ่ ดเ้ ปน็ อยา่ งน้ันสกั หนอ่ ย”
“นน่ั สิ” แกว้ กานดายืนขึน้ บ้าง “เธอไม่ไดต้ งั้ ใจยิงเขาสกั หนอ่ ย ปืน
นั่นลัน่ ออกมาเองตา่ งหาก ฉันอยใู่ นเหตุการณ์ ฉันเหน็ ทกุ อยา่ ง”
“ที่น่คี อื หอ้ งพิจารณาคดี ถ้าทา่ นผพู้ พิ ากษาไมอ่ นุญาตให้พดู พวกคณุ
ไมส่ ามารถลุกข้ึนพูดอยา่ งนี้ได้ ฉะนั้น ทุกท่านกรณุ าอยใู่ นความเงยี บคะ่ ”
เสมยี นศาลรา่ งท้วมลุกข้นึ ยืน และร้องบอกทุกคนให้อย่ใู นความสงบ
“คณุ หมายความวา่ คุณตงั้ ใจยงิ เขาซำ้ อยา่ งนั้นหรอื ครบั ”
อยั การหนมุ่ ถามย้ำ ทา่ ทางของเขากไ็ ม่ไดง้ ุนงงนอ้ ยไปกว่าคนอื่น
ขยบั แว่นสายตาอย่างอึดอัด เพราะไม่คิดว่ารปู คดีจะพลิกไปเปน็ เช่นนี้
“ฉนั ตัง้ ใจยิงเขาค่ะ” บุษราคมั พดู ชดั เจน

639/790

“ไม่จริง”

แกว้ กานดายกมือชขู ึ้นเป็นเชงิ ขออนญุ าต แล้วลกุ ขน้ึ ยนื พดู ด้วยเสียง
ดงั

“ฉนั ยนื ยนั ได้วา่ ไมจ่ รงิ ตอนทีเ่ ข้าไปในบ้าน อารมั ตายไปแล้ว
ดวงตาของเขาเหลือกลาน หนา้ เขียว เลอื ดออกมานองพนื้ อารัมไมไ่ ด้
ขยบั เขย้ือน หรือหายใจสักนิด....เขาเสียชวี ติ ไปก่อนทพี่ ลอยบษุ ย์จะเขา้ ไป
แล้วละ ฉนั เห็นพลอยบษุ ยย์ กร่างของเขาข้นึ พลอยบษุ ย์จะช่วยเขา แต่
พอดวี า่ ปืนบังเอญิ ลัน่ ออกอกี นัดหนง่ึ ฉันอยู่ในเหตกุ ารณ์ เชือ่ ฉนั สิ”

ผูพ้ พิ ากษาสตรีทีน่ ัง่ อยู่บนบัลลังก์ มองคนนนั้ ทีคนนีท้ ดี ้วยความ
สับสนไมแ่ พ้กนั เพราะจๆู่ คดที ่นี ่าจะเรยี บรอ้ ย และตัดสินได้อยา่ งรวดเรว็
เพราะโรสทเี่ ปน็ ผูต้ ้องหาตัวจริงกร็ ับสารภาพแล้ววา่ เปน็ คนยงิ อารมั กลบั
พลิกรูปคดีไป เน่ืองจากหญิงสาวในคอกตรงหน้า เปลีย่ นคำใหก้ ารไปเปน็
อยา่ งอืน่ เธอจงึ กวักมือใหอ้ ยั การเดนิ เขา้ ไปหาท่ีบัลลงั ก์ กบั กระซบิ พูด
ปรึกษาอะไรแกก่ ันอยู่ครูใ่ หญ่ กอ่ นที่จะกวกั มือเรยี กเสมียนศาลให้เข้าไป
หาเพื่อส่ังความบางประการ จากนนั้ จงึ หันมาประกาศกับผู้ท่อี ยใู่ นหอ้ ง
พิจารณาคดวี า่

“ศาลขอยกเลกิ การสอบปากคำจำเลยวันน้ี เน่อื งจากคำใหก้ ารของ
จำเลยคา้ นกบั ทเ่ี คยให้มากอ่ นหน้า จึงขอใหอ้ ยั การทำการรวบรวมหลกั ฐาน
และสอบพยานใหม่อีกครั้งหนง่ึ เลิกศาล...”

640/790

เสมยี นศาลส่งสัญญาณใหท้ ุกคนยืนขึน้ เพ่อื เคารพศาล จากนนั้
อัยการหน่มุ เจา้ ของคดี กเ็ รียกใหท้ นายความของพลอยบุษย์เขา้ ไปคุยดว้ ย

“ผมไม่เข้าใจเลยว่าลกู ความของคุณเปน็ บา้ อะไรไปแลว้ ” อยั การหนมุ่
เปิดฉาก เม่ืออยูก่ นั โดยลำพงั ขา้ งบัลลังกพ์ พิ ากษา “มแี ต่จำเลยเขาอยาก
พน้ ผิด นลี่ กู ความของคณุ ประสาทกลบั มาสารภาพแบบนี้ อยากตดิ คุกนัก
หรือไงวะ”

“ผมกไ็ ม่รู้ครบั ทา่ น” ทนายความสงู วยั เกาศีรษะแกรก ดว้ ยยงั ไม่หาย
มนึ “กว่าจะกล่อมให้คุณแก้วกานดายอมให้การตามความเป็นจริงไดก้ แ็ ย่
พอดูแล้ว แถมยังไดห้ ลักฐานทกุ อยา่ งมาจนพร้อมวา่ โรสเป็นฆาตกร โรส
เองก็สารภาพแลว้ คดคี วรจะตัดสนิ ได้ แต่กลบั กลายมาเปน็ อย่างนี้ ผมก็
ไมร่ ู้จะวา่ อยา่ งไรเหมอื นกัน เมอื่ วานท่ีซักซ้อมกันวา่ จะตอ้ งตอบคำถาม
อย่างไร ก็ไม่เหน็ เธอจะว่าอยา่ งไร พอมาวนั นี.้ ..โอย...ทา่ นครับ ผมก็มึนไม่
น้อยกว่าทา่ นหรอก”

“ดนี ะทท่ี า่ นมาลนิ ีไมเ่ ชื่อทพี่ ลอยบษุ ย์ใหก้ าร กเ็ ลยให้เลิกศาลไปกอ่ น
ทนี ีเ้ ราก็ตอ้ งมานงั่ สบื พยานกันใหม่ละวา่ เร่ืองท่ีเกิดมันเปน็ ยงั ไงกนั
...เฮ้อ...” อัยการหนุม่ ยกมอื ขึ้นกุมขมบั “คุณกลับไปทำการบา้ นมาให้ดกี วา่
นี้ ยงั ไงผมจะนัดสอบพยานกนั อีกครั้งหนง่ึ ก็แล้วกนั ...ยงุ่ ชะมัดเลย”

641/790

บุษราคัมเดินตามหลงั พทุ ธชาดออกมาจากหอ้ งพิจารณาคดี โดยไม่
ยอมเงยหน้าข้นึ สบตาใคร บรรดานักขา่ วกรกู นั เข้ามาถา่ ยภาพหญงิ สาว แม้
จะถูกยามและเสมียนศาลกันเอาไว้แลว้ กต็ าม

บษุ ราคมั หนั ไปมองนายแพทย์บุญญนติ ย์ ท่ียนื ใบหนา้ ซีดเซียวไม่มสี ี
เลอื ดอยขู่ า้ งภรต แลว้ ก็พึมพำออกมาเสียงแผ่วว่า

“หมอคะ...ฉันขอโทษ...”
หากชายหนมุ่ ไดแ้ ตเ่ บอื นหน้าหนีไปดว้ ยความสะเทือนใจ
แกว้ กานดาท่ีปกตเิ ป็นคนชา่ งพูด และชอบใหส้ ัมภาษณก์ บั นกั ขา่ ว
กลบั ปิดปากเงียบสนทิ ไมพ่ ูดอะไรออกมาสกั คำ ใบหน้าท่ีตกแต่งเอาไว้
อยา่ งสวยงามของหลอ่ น ขมวดมนุ่ ด้วยความไม่สบอารมณ์
และทันทที ี่คลอ้ ยหลังนกั ข่าว แกว้ กานดาก็ควา้ แขนของบุษราคมั ท่ี
กำลังเดนิ ลงบันไดศาลไปพรอ้ มกับพุทธชาด ใหห้ ันกลบั มาเผชญิ หนา้
“เดย๋ี วกอ่ น พลอยบษุ ย์”
บษุ ราคัมจอ้ งหนา้ แก้วกานดาดว้ ยสายตาเดด็ เดีย่ ว
“คะ คณุ แก้วกานดา”
“ทำไมเธอถงึ โง่อย่างง้ี โง่ โง่ โง”่
แกว้ กานดาตะเบ็งเสียงใส่หนา้ หญิงสาว

642/790

“ไมร่ หู้ รือไงวา่ ทำอย่างนี้เธอจะตอ้ งติดคุก ดว้ ยขอ้ หาฆ่าคนโดย
ไตรต่ รองเอาไว้ก่อน...ฉันสู้อุตส่าหเ์ ปน็ พยานใหก้ บั เธอ เลา่ ทุกอย่างที่ฉนั
เหน็ ใหต้ ำรวจและอัยการฟงั เรากำลงั จะเอาคนผิดตัวจรงิ เขา้ คกุ ได้แลว้ แต่
เธอกลบั มาทำอย่างนี้ เธอบ้าไปแล้วหรือไง”

แก้วกานดาเขยา่ ไหล่ของบุษราคมั จนรา่ งผอมบางของอีกฝา่ ยส่นั
สะท้าน

“ใชค่ ่ะ ฉนั เปน็ บ้าไปแล้ว” บุษราคมั ก้มหน้ามองพืน้ หนิ อ่อน ไม่กล้า
สบตาผใู้ ด

แก้วกานดาเจอไม้นี้เข้า ถงึ กบั น่ิงไป ดว้ ยไม่รจู้ ะว่าอยา่ งไรต่อหลอ่ น
ขยีเ้ ท้ากบั พน้ื เหมือนเวลาท่ีเด็กถกู ขัดใจ

...ใหต้ ายเถอะ...หล่อนนกึ ...แมน่ เี่ ปน็ บา้ ไปแล้วหรืออย่างไร ฉันสู้
อุตส่าห์ยอมเป็นพยานใหอ้ ย่างนแี้ ล้วยังจะมาทำฤทธิม์ ากอกี ...

พรอ้ มกนั น้ัน แกว้ กานดาก็นกึ กังวลขนึ้ มาว่า เม่ือสถานการณพ์ ลกิ
ผันไปถึงขนาดนีแ้ ล้ว คำมน่ั สัญญาทนี่ ายแพทย์บญุ ญนติ ยใ์ ห้ไวก้ ับหล่อน
จะถือวา่ เปน็ โมฆะหรอื ไม่

“คุณบุษย”์ นายแพทยบ์ ุญญนิตย์เอย่ ขึ้น หลังจากนิ่งเงียบไปนาน
“ทำไมถงึ ทำอยา่ งนี้ ทกุ คนเปน็ ห่วงคุณ ต้องการจะชว่ ยคณุ นะ”

643/790

“ไม่ต้องมาชว่ ยฉนั หรอกค่ะ” บษุ ราคมั หันไปสบตาชายหนุม่ ใบหนา้
ของหล่อนมีน้ำตาไหลรนิ ลงมาอาบสองขา้ งแก้ม “ฉนั ฆา่ อารมั กป็ ล่อยให้
ฉันรบั ผิดไปตามกฎหมายจะดีกวา่ อยา่ พยายามช่วยฉันเลย”

“ถา้ คณุ ฆา่ อารมั จรงิ เราคงไมพ่ ยายามช่วยคุณถงึ ขนาดน้ีหรอก”
นำ้ เสียงของบญุ ญนิตยร์ วดร้าว “แต่ทพี่ วกเราพยายามกนั ถึงเพียงน้ี ก็
เพราะเรารวู้ า่ คุณไมใ่ ช่ฆาตกร...คุณฆา่ ใครไม่ได้หรอกคณุ บษุ ย.์ ..”

“ฉันไมอ่ ยากใหห้ มอเดือดร้อน” บษุ ราคัมพมึ พำ “ฉันรู้ดวี ่ามนั เจบ็
ปวดและทรมานแคไ่ หน ที่จะต้องทนอยกู่ ับคนทเ่ี ราไม่ไดร้ กั ฉันผ่านตรง
นัน้ มาแลว้ และฉนั รดู้ ีว่าเปน็ ความทกุ ขท์ รมานที่ไม่มวี ันส้ินสดุ ฉนั ไม่
ต้องการใหห้ มอเอาอสิ รภาพของตัวเอง มาแลกกับอิสรภาพของฉัน....ฉันไม่
มคี ่าสำหรบั หมอถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”

“มสี คิ ุณบษุ ย์” บุญญนิตย์จ้องมองดวงหนา้ นวลลออของบุษราคมั
ดวงตาของเขามคี วามอ่อนไหวอยใู่ นนนั้ “คณุ มีคา่ สำหรับผมเสมอ...คณุ มี
ค่าสำหรับผมมากกวา่ ท่ีคุณคดิ มากนัก...”

“ลืมฉันเสียเถิดคะ่ หมอ...ฉนั ไม่ใช่คนของท่ีน”่ี
บษุ ราคมั บอกกับเขาดว้ ยถ้อยคำเปน็ นยั ซึ่งเปน็ ที่รกู้ นั ระหวา่ งหลอ่ น
กบั เขา และหากจะมีคนอ่นื รู้ กค็ งจะเปน็ เพยี งคนอีกสองคน คือพทุ ธชาด
และภรต น้ำเสียงหนกั แน่นของหลอ่ น บ่งบอกถงึ การตัดสนิ ใจ

644/790

“อกี ไม่นาน ฉันกต็ ้องจากไป เหมือนกบั ตอนท่ฉี ันมา...และคุณหมอ
ก็จะตอ้ งมีชวี ติ ของคุณหมอ...ชีวติ ของคุณหมอตอ้ งก้าวไปขา้ งหน้า ไม่ใช่
ย้อนกลับไปสอู่ ดตี เหมอื นอย่างดิฉนั หมอเป็นคนดี หมอจะได้พบคนท่ีดี
ทห่ี มอรัก และเขากร็ กั หมอ...ไดโ้ ปรดอย่าเอาชีวิตของหมอทัง้ ชีวิต ไปฝัง
เอาไวก้ ับความขืน่ ขมเลย...”

“แกหมายความวา่ อยา่ งไร พลอยบุษย”์ แก้วกานดาร้สู กึ รอ้ นตวั
เพราะคิดวา่ ทีอ่ ีกฝ่ายพดู นนั้ น่าจะหมายถงึ ขอ้ แลกเปลี่ยนระหว่างหลอ่ น
และนายแพทยบ์ ุญญนิตย์

“ดิฉันไม่ได้หมายความอยา่ งไรทั้งนน้ั ดฉิ ันพดู อย่างท่ีคิด และเคยมี
ประสบการณ์มา ใครทำอะไรลงไป กย็ ่อมจะรูด้ ีอยแู่ ก่ใจ”

บุษราคมั ตอบเสยี งเยยี บเย็น นยั น์ตาของหลอ่ นที่จับจอ้ งมองดวง
หนา้ คมสันของนายแพทย์หนุม่ มแี ววมน่ั คง น้ำเสียงเด็ดเดยี่ ว

“หมอคะ...ฉนั รกั และศรทั ธาหมอมาก....มากกว่าจะยอมใหห้ มอต้อง
ถกู จองจำตลอดไป...ปลอ่ ยฉันไปเถิดคะ่ ปลอ่ ยใหศ้ าลตัดสนิ จำคุกฉนั ยัง
จะดเี สยี กวา่ ...สิบปี ย่ีสบิ ป.ี ..สามสบิ ปี แล้วฉันกจ็ ะได้รับอิสระ ในท้ายทีส่ ดุ
แต่หมอสคิ ะ...หมอจะไม่มีวนั ไดร้ บั อิสรภาพอกี เลย หากต้องแต่งงานไปกับ
คนที่ไม่ได้รัก...”

“คณุ บุษย.์ ..”

645/790

หมอบญุ ญนติ ยร์ ้องคราง ดว้ ยเข้าใจถงึ สาเหตทุ ัง้ หมดแลว้ วา่ เหตุใด
บุษราคมั จงึ ตัดสนิ ใจลงไปเชน่ นี้

“ทุกอย่างสายไปเสยี แล้ว...ผมสญั ญากบั ...กบั แก้วไปแลว้ ...ไมม่ ี
ประโยชน์อะไรทค่ี ณุ จะทำอย่างนั้น...”

“พลอยบษุ ย์...” แกว้ กานดาอ้าปากคา้ งด้วยความตกใจ เพราะไม่คิด
ว่าอกี ฝ่ายจะกล้าพูดออกมาตรงๆ เช่นนี้ วาจาร้อนแรงที่พงุ่ ขึ้นมา ติดอยู่
เพยี งปลายล้นิ ...

“คุณแกว้ คะ”
บษุ ราคัมพูดกบั หญิงสาวรา่ งสงู สงา่ ที่ยืนอยขู่ า้ งนายแพทย์บญุ ญ
นติ ย์ ด้วยน้ำเสียงและแววตาอ่อนโยน
“มกี ลอนบทหน่ึงของลน้ เกลา้ รชั กาลที่ ๖ จากพระราชนิพนธเ์ รื่อง
เวนสิ วาณิช ที่ตดิ ตรึงอยู่ในใจของฉนั มาโดยตลอด...พวกคุณเคยได้ยนิ
ไหมคะ”
บุษราคมั กวาดสายตาไปโดยรอบ ทกุ คนทีย่ ืนอยู่ในบรเิ วณนั้นตา่ งพา
กนั ส่ายหนา้ ด้วยยังตามไมท่ นั วา่ หญิงสาวกำลงั คิดอะไรอยู่ภายในใจ
“กลอนบทน้ี มาจากตอนทไี่ ชล็อกต้องการจะทวงหนี้จากอนั โตนิโย
ตอนนนั้ นางปอร์เชยี ที่ปลอมไปเปน็ ตุลาการพูดเอาไว้วา่ ...
อนั ว่าความกรณุ าปรานี
จะมใี ครบังคบั กห็ าไม่

646/790

หลัง่ มาเองเหมอื นฝนอันชื่นใจ

จากฟากฟา้ สุราลัยสู่แดนดิน

ฉันขอบคุณสำหรบั ความกรณุ า และทกุ สิ่งที่คุณทำลงไปให้กับฉนั
ฉนั จะไมล่ มื พระคณุ ของคุณเลย ไม่ว่าฉันจะอย่ทู ่ีไหนกต็ าม....”

“พลอยบษุ ย์” แก้วกานดามองหญิงสาวที่เธอไม่เคยรู้สกึ ชอบหน้าเลย
ดว้ ยความรู้สกึ ท่ีแตกตา่ งไปจากเดิม “เธอจะมคี วามสุขไปไดอ้ ย่างไร ถา้
ต้องติดคุก...”

บษุ ราคมั ยิม้ เศรา้ ตอบไปว่า

“ความสขุ ของคนเราแตล่ ะคน ล้วนแต่แตกตา่ งกนั ออกไปค่ะคณุ แกว้
ความสุขของดิฉันนน้ั อยู่ท่คี นท่ีดฉิ นั รัก...ดฉิ ันจะไมม่ วี ันเป็นสุขเลย หาก
คนทด่ี ิฉันรกั ไมม่ ีความสุข ในทางตรงกันขา้ ม ถงึ แม้วา่ ดฉิ นั จะตกอยใู่ น
สภาพทกุ ข์ยาก หรือลำบากเพยี งใดกต็ าม แต่ใจของดิฉันจะเป็นสขุ เสมอ
หากได้เห็นคนทดี่ ฉิ ันรกั มสี ขุ ...คณุ เป็นคนท่มี จี ิตใจงาม ดิฉันหวงั ว่า คุณ
จะมีความสขุ ทส่ี ุดในชีวิตค่ะ คุณแกว้ กานดา....”

บุษราคัมหนั ไปหาพทุ ธชาดทย่ี นื นง่ิ ขงึ ดว้ ยความประหลาดใจไมแ่ พ้
คนอนื่ หลอ่ นเชิดหน้าสง่างาม บอกกับนอ้ งสาวของพลอยบษุ ย์เสียงค่อย
หากทว่าเดด็ เดยี่ ว

“กลับบา้ นเรากนั เถอะเพ้ิง...”

๔๓

กริ๊งง...กร๊งิ งง..
ท่ามกลางราตรีและนทิ รารมย์อันแสนสงบ เสียงกร่ิงสัญญาณแหลม
เล็กทีด่ ังล่ันบ้าน บาดลึกเขา้ ไปในโสตสมั ผัสของหลอ่ น
พทุ ธชาดพลกิ ตัวกระสบั กระสา่ ย กลบั ไปกลบั มาอยบู่ นเตียงนอน
ด้วยว่าเสียงดังกล่าวนนั้ น่ารำคาญเหลอื เกนิ
หล่อนเพิง่ จะลงเวรรอบบ่าย เมื่อตอนเทย่ี งคืนครึ่ง กว่าจะกลบั มาถึง
บา้ น อาบน้ำอาบทา่ และเขา้ นอน ก็เป็นเวลาเกือบจะตีสองแลว้ นอนหลับ
ไดไ้ มน่ านนกั เสยี งสัญญาณแหลมเลก็ ก็เร่ิมส่งเสียงรบกวน
กริง๊ ง...กรง๊ิ งง...กริ๊งง...กริ๊งงง..
สญั ญาณนน้ั ดงั ถ่ีข้นึ ทุกขณะ คราวนพี้ ุทธชาดดงึ เอาหมอนขนึ้ มาปดิ
หนา้ ซุกตวั ลงไปในผา้ หม่ ผืนโต แตก่ ระนั้น ก็ยังไมส่ ามารถข่มตาข่มใจให้
หลบั ได้ ด้วยเสยี งนนั้ เขย่าประสาทของหลอ่ นไดอ้ ย่างดเี ยี่ยม ย่ิงกว่า
นาฬิกาปลุกใด

648/790

นาฬิกาปลุก...ใชแ่ ลว้ ...สงสัยว่าหล่อนจะเผลอต้งั เวลาผดิ เสียละมงั
จึงไดแ้ ผดเสียงปลกุ ใหห้ ลอ่ นร้สู กึ ตัวตน่ื ข้นึ มา ทา่ มกลางความมดื มดิ ...

แต่จะวา่ ไป เสียงปลกุ ของนาฬกิ าในเช้าวันน้ี รสู้ กึ ว่าจะผิดแปลกไป
จากทุกวัน

กริ๊งง...กริ๊งงง..กรงิ๊ ง...กร๊ิงงง..กร๊ิงง...กร๊ิงงง..
“โอ๊ย” พทุ ธชาดร้อง พลางหรี่ตาข้ึนมองนาฬิกาปลกุ ท่ีหัวเตียง พร้อม
กบั เงอ้ื มือข้ึนสูงสุดล้า เตรียมจะกระแทกลงไปท่ีนาฬิกาจอมดื้อเพอื่ ให้เงียบ
เสยี ง
แต่แล้วหล่อนกต็ อ้ งชะงัก เม่อื เหน็ นาฬิกาเรือนเก่ง บอกเวลาว่าเพ่งิ
เปน็ ตสี าม แถมยงั คงตั้งหน้าตั้งตาเดนิ หน้าตอ่ ไปโดยไม่รจู้ ักเหน็ดเหนอ่ื ย
เสียงของเขม็ วนิ าที ทยี่ ังคงเดนิ หนา้ ไปเร่ือยๆ ด้วยความสตั ยซ์ ่อื
และเที่ยงตรง ดังแทรกขึน้ มาในความมดื มดิ รอบกาย
...ติ๊กตอ่ ก ต๊กิ ตอ่ ก...
อ้าว...พทุ ธชาดขมวดคว้ิ กร่ิงนั่นไม่ใชเ่ สียงนาฬิกา แล้วเช่นนัน้ เปน็
เสียงอะไรกนั ?
ราวกับเปน็ คำตอบตอ่ ขอ้ สงสัยของหล่อน เพราะเสียงแหลมเล็กนน้ั
ดังล่นั ขน้ึ มาอีกชุดใหญ.่ ..กริง๊ ง...กร๊งิ งง.. กรงิ๊ ง...กร๊ิงงง..กร๊งิ ง...กรง๊ิ งง..
คราวนพ้ี ุทธชาดกระโจนพรวดลุกข้นึ มา เพราะในอนสุ ตสิ ่วนลึกของ
หลอ่ นนกึ ขึ้นมาไดแ้ ลว้ วา่ สญั ญาณนนั้ คืออะไร นา่ จะดงั มาจากไหน

649/790

...สัญญาณจบั ความผิดปกตขิ องสนามแมเ่ หล็กไฟฟ้า ซ่งึ ดร.ภรต มา
ทำการติดตง้ั ให้นนั่ เอง...

ตายละ...
ถา้ เคร่อื งส่งเสียงร้อง นั่นหมายความวา่ ขณะนี้ สนามแม่เหล็กไฟฟ้า
ในบริเวณบ้านของหลอ่ น เกิดมกี ารเปลย่ี นแปลงขน้ึ แล้วอย่างน้นั หรอื ..
อาจจะเปน็ ไปได้ เพราะเมอื่ หลายเดอื นกอ่ น ดอกเตอรห์ นุ่มร่างทว้ ม
ทา่ ทางอารมณด์ ีอยู่เปน็ นจิ ผ้นู ้ัน เคยพูดอะไรยากๆ เกี่ยวกบั จดุ ดบั ในดวง
อาทติ ยใ์ ห้หล่อนฟัง...
เขาบอกวา่ อกี ไมก่ ี่เดือนขา้ งหน้า จะมีการระเบิดของอนุภาคครงั้ ใหญ่
ในดวงอาทติ ย์ทเ่ี ปน็ ประธานของระบบสุริยะ ปรากฏการณท์ ่ีกำลังจะเกดิ
ข้ึนน้ี เปน็ การเกิดในรอบหลายสบิ ปี ภายหลงั จากการระเบดิ ภายในดวง
อาทติ ยจ์ ะเกิดมีจดุ ดับขนาดใหญข่ นึ้ และจดุ ดับในดวงอาทติ ยน์ เ่ี อง ทจ่ี ะ
ส่งผลอยา่ งมากมายตอ่ สนามแมเ่ หลก็ ของโลก
สนามแมเ่ หลก็ ของโลกในหลายแหง่ จะแปรปรวนไปจากปกติ และนี่
อาจจะเปน็ สาเหตขุ องเสียงสัญญาณกเ็ ปน็ ได.้ ..
บษุ ราคัม....แล้วบษุ ราคัมละ่ ..
พทุ ธชาดใจหายวาบ....

650/790

สาวหลงยคุ คนนัน้ จะเป็นอยา่ งไรบา้ ง การเปล่ยี นแปลงของสนาม
แมเ่ หล็กโลกในครั้งน้ี จะสง่ ผลอะไรถึงหญงิ สาวคนน้นั บ้าง....บุษราคัมยัง
อยหู่ รอื วา่ หายไปกบั กาลเวลาเสยี แลว้ ....

เทา้ ไวเท่าความคดิ พทุ ธชาดกระโดดลงจากเตยี งของหลอ่ น เปิด
ประตหู ้องนอน และวงิ่ โครมครามลงบนั ไดเพื่อตรงไปยังหอ้ งนอนของยาย
ซงึ่ บดั นีเ้ ปน็ หอ้ งท่บี ุษราคมั ใชน้ อนในทนั ที

หล่อนกำลงั เง้อื มือจะเคาะประตูหอ้ ง บษุ ราคมั กเ็ ปิดประตูโผล่ออกมา
เสียกอ่ น ดว้ ยใบหนา้ ท่ีง่วงงนุ ...

“เกิดอะไรขนึ้ แมเ่ พ้ิง” บุษราคัมถามเสยี งงวั เงีย “ฟ้ายงั ไมท่ ันสาง
เสยี งเอะอะโวยวายเรอื่ งอะไรกันคะ?”

“โอย...” พทุ ธชาดอา้ ปากหอบ เพราะวิ่งมาเสียเรว็ “เธอยงั อยู่ดนี ะ
ฉันนกึ ว่าเธอหายไปไหนเสียแลว้ ....เสยี งนน่ั ไง”

กริ๊งง...กร๊งิ งง..
เสียงสญั ญาณนน้ั ดงั ขน้ึ มาอีก คราวนี้ถต่ี ดิ กันโดยตลอด ไม่มจี งั หวะ
หยุด
นอกจากเสยี งกรีดของกริ่งสญั ญาณ จากเครอ่ื งมอื ในกลอ่ งโลหะรปู
สีเ่ หลี่ยมผืนผา้ ซ่งึ ดร.ภรต เป็นผู้ติดต้งั เอาไว้ทเี่ สาตน้ หนง่ึ ของบา้ นแล้ว
ภายนอกเรือนยงั มเี สียงดังโครมใหญ่ เมื่อคนที่อาศยั อยู่ในซอยเดียวกนั
ปากอ้ นหินขนาดยกั ษ์เขา้ มาในบ้าน ตามติดมาด้วยเสยี งตะโกนด่าดงั ลน่ั