สาวหลงยุค-พงศกรZX

751/790

“น่งั เพลินเชยี วนะพลอยบษุ ย์ ใจลอยไปถงึ ไหน...” หลวงนติ ิธรรม-
พนิ จิ โผลเ่ ขา้ มาต้ังแตเ่ มอื่ ไหร่ หญงิ สาวไม่ทนั สังเกต ดงั น้ันหลอ่ นถึงกบั
สะดงุ้ เมือ่ เสียงทุ้มนมุ่ หูของเขาดงั ขน้ึ

เขามกั จะเรียกหล่อนด้วยชอื่ ทแ่ี ท้ ยามท่ีอยดู่ ว้ ยกันตามลำพงั
ปราศจากบา่ วไพร่

กร๊ิงงงง...กริ๊งงงง...

“เอะ๊ ” หลอ่ นขมวดคิ้ว เสียงนั่นอกี แลว้ ...ต้องเป็นหลวงนิตธิ รรม-
พนิ ิจแน่ เพราะชายหนมุ่ ชอบสงั่ ซ้ือของแปลกๆ มาจากเมืองนอก เพอื่ มอบ
ให้หลอ่ นเสมอ “พี่เอ้ือ ถือเอาอะไรมาดว้ ยหรือคะ ฉนั ไดย้ ินเสยี งกรง่ิ ...”

“กร่ิงอะไร พีไ่ ม่เหน็ ได้ยนิ เลย” ชายหนมุ่ ขมวดคิ้ว “เธอหมายถงึ
เสยี งดนตรจี ากไขน่ น้ั ละมงั ...”

“ไม่ใชค่ ะ่ ” พลอยบษุ ย์ขมวดคิ้ว พยายามอยใู่ นความเงียบ หากไม่
ไดย้ นิ เสียงแหลมแสบหนู ้ันอีก “ชา่ งเถิดค่ะ เสียงเงยี บไปแลว้ ละ”

“ยงั ไมแ่ ต่งตวั อีกหรอื วันนี้เราต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จในกรมฯ ดว้ ยกนั
นะ” ชายหน่มุ เอย่ เตือน

“พเ่ี อือ้ ขเี้ ห่อ” หล่อนเยา้ มรี อยยม้ิ อยใู่ นสหี นา้ หลายเดอื นที่ผ่านมา
เขาและหล่อนเริ่มเรียนรู้จกั กนั และกนั มากขึน้ พลอยบุษย์แนใ่ จว่าหลอ่ น
รักผชู้ ายคนนีจ้ นสุดชีวติ ของหลอ่ น...

752/790

กช็ ีวติ ของหลอ่ น เป็นของเขานนี่ ะ เพราะถา้ ไมม่ เี ขาในวนั นัน้ หลอ่ นก็
คงจะสนิ้ ชวี ิตไปในกระท่อมใต้น้ำแล้ว...

“จะขอประทานอนุญาตจากเสดจ็ ในกรมฯ แต่งงานแตง่ การ มีเมยี กบั
เขาสกั ที กต็ อ้ งตืน่ เต้นเป็นธรรมดาละ หรือว่าเธอไมไ่ ด้ต่ืนเตน้ เอาเสยี
เลย...”

“ตื่นเตน้ สคิ ะ พ่เี อื้อ” หล่อนบอกเสยี งแผ่ว หนา้ แดงด้วยความขวย
อาย...

หลังจากทข่ี ออนุญาตกับคุณประดับและพระยาอนชุ ติ มนตรเี พื่อ
แต่งงานกับพลอยบษุ ยเ์ รียบรอ้ ยแล้ว วนั นีห้ ลวงนติ ิธรรมพนิ ิจนดั จะพา
หลอ่ นเข้าเฝ้าเสดจ็ ในกรมฯ พระองค์ท่ีเป็นเจา้ นายของเขา เพ่อื ขอประทาน
อนุญาตประกอบพิธีมงคลสมรสกบั พลอยบษุ ย์ ดงั นัน้ เขาจึงมารบั หล่อน
แตเ่ ชา้ มดื

“พเี่ อ้ือรบั ประทานอะไรมาแล้วหรอื ยงั คะ?” พลอยบษุ ย์ถามชายคน
รัก และร้สู ึกภาคภมู ใิ จในตวั เองขึน้ มา เมือ่ ใช้ภาษาเหมือนกับคนในยคุ น้ี
ใช้อยา่ งคล่องปาก เพราะถ้ายงั อยู่ในยุคของหลอ่ น ประโยคเม่ือสกั ครู่ คง
เหลอื สัน้ เพียงแต่วา่

‘พ่เี อือ้ กินข้าวแลว้ ยงั คะ?’
“เรยี บรอ้ ยแล้วละ แมบ่ ษุ ย์แตง่ ตัวเถดิ พจี่ ะรอ...” นัยนต์ าวบิ วาวของ
เขาทำให้หลอ่ นรู้สึกอบอนุ่ ได้ทุกคร้ัง

753/790

“งัน้ รอประเดยี๋ วนะคะ เด๋ียวฉันจะรีบไปแต่งตัว”

พลอยบุษยเ์ ดนิ ก่ึงว่งิ ออกไปจากหอ้ งแปดเหลี่ยม ตรงไปยงั ห้องนอน
ของตน เพือ่ แต่งตัวไปเข้าเฝ้า

คณุ ประดบั เองก็ตนื่ เตน้ ดีใจไมน่ อ้ ยไปกวา่ หลอ่ น เพราะผสู้ ูงวยั
ตระเตรียมเครื่องแต่งกายและเครอื่ งประดบั ชุดใหญ่ให้กบั หล่อนตัง้ แต่เมือ่
คนื โดยให้เหตุผลว่า

“จะเข้าเฝ้าทั้งที ตอ้ งแต่งใหเ้ ต็มยศที่สุด ไมใ่ ช่เพื่อตัวเองดอกนะแม่
บษุ ย์ แตเ่ พื่อถวายพระเกียรติตา่ งหาก...”

คณุ ประดบั ลงมอื เยบ็ เส้อื ดว้ ยตนเอง เสอื้ สีนวลแขนในตวั คลุมแค่
หวั ไหล่ ตดั ดว้ ยผ้าแพร คอควา้ น ตัวเสอ้ื หลวมยาวคลุมสะโพก แตง่ ชาย
เสื้อตรงเอวด้านซ้าย เปน็ โบท้ิงชายยาว หล่อนนุง่ ซ่ินยาวแค่นอ่ ง สวมถงุ
นอ่ งสีเขา้ กันกบั ซ่นิ กับรองเทา้ สน้ สูง

ขณะที่กำลงั กม้ หนา้ แตง่ ตวั อยู่นน่ั เอง ทส่ี ายลมแรงจากทิศใดก็ไมร่ ู้
พดั วูบเขา้ มา พรอ้ มกบั ละอองหมอกหนาเหมอื นกับกอ้ นเมฆ

พลอยบษุ ยเ์ หลยี วมองโดยรอบกายด้วยความตกใจ เพราะบดั น้ี
เหมือนกบั ว่า ตัวของหล่อนกำลงั ลอยละลว่ิ อยบู่ นกลีบเมฆ

พ้นื หอ้ งทห่ี ล่อนยนื อยู่โคลงเคลงจนรสู้ กึ ได้ และเสียงสญั ญาณแหลม
บาดหู ก็ดงั รวั เรว็ ขึน้ อีกวาระหน่งึ

กริ๊งงงง...กร๊ิงงงง...กรง๊ิ งงง...กริ๊งงงง...

754/790

พลอยบษุ ย์เหลยี วหนา้ เหลียวหลงั มองไปโดยรอบดว้ ยความตกใจ
ดว้ ยไมร่ ู้วา่ อะไรกำลังจะเกดิ ขน้ึ

“พ่ีเอื้อ...พเี่ อือ้ ...อยู่ที่ไหนคะ”
หล่อนร้องเรียกชายหนุ่ม แมจ้ ะรู้วา่ ไม่มปี ระโยชน์อนั ใดก็ตาม จาก
หางตาของหล่อน หญิงสาวคดิ ว่าเห็นหลงั ของใครวิ่งไวๆ อยูท่ า่ มกลาง
หมอกหนาหนกั นน้ั
ไวเทา่ ความคดิ พลอยบษุ ย์รีบว่ิงตามหลงั สตรีร่างเลก็ ผนู้ ้นั ไปอยา่ ง
รวดเร็ว
“คณุ คะ หยดุ กอ่ น...คณุ เปน็ ใคร”
พลอยบษุ ย์ตะโกนเรยี กสตรีทีส่ วมชุดสเี งินยวง เหมือนกบั ชุดมนุษย์
อวกาศ ทีว่ งิ่ นำหน้าหลอ่ นอยู่ไม่ไกลนัก
สตรผี นู้ ัน้ หยุดชะงัก เหมือนกบั ไดย้ ินวา่ มใี ครคนหนง่ึ กำลังส่งเสยี ง
ร้องเรยี กอยู่ด้านหลงั ...หัวใจของพลอยบษุ ยก์ ระตุกวบู ขึน้ มาในทนั ทนี น้ั เม่อื
เหน็ หนา้ ของสตรีผู้นัน้ ได้ถนดั ชดั เจน
“ยาย...”
ดวงตาของหลอ่ นเบิกกว้าง...เปน็ ยายจริงๆ เสยี ดว้ ย
ไมใ่ ช่คณุ ยายประดบั ทก่ี ำลงั ถอื ศลี อยทู่ วี่ ดั หากเป็นยายแทๆ้ ของ
หล่อน...คณุ ยายเมตตาที่หายสาบสูญไปจากบ้านอย่างไร้รอ่ งรอย...

755/790

เกดิ อะไรขึน้ กันแน่...พลอยบุษยใ์ จหายวาบ...

ชอ่ งว่างระหวา่ งกาลเวลาเปิดอีกครัง้ แล้วหรอื ?

น่ีหล่อนเห็นยายทีห่ ลงหายไปอย่างนั้นใชห่ รือไม่ หรือวา่ ทั้งหมดน้ี
เป็นเพยี งความฝันของหล่อนเทา่ นน้ั ...

คุณเมตตาหยุดชะงกั ในละไอหมอกหนา พร้อมท้ังเหลียวมองไปโดย
รอบเพ่อื มองหาว่าใครเรียก แต่เหมือนกับวา่ ผู้อาวโุ สในชดุ อนั แปลกตาจะ
มองไมเ่ หน็ สิง่ ใด เพราะคุณเมตตาหนั หลังกลบั และออกวิ่งต่อไปข้างหน้า
ดว้ ยความรวดเร็ว

พลอยบษุ ยต์ ัดสินใจในนาทนี ้นั แม้จะรวู้ า่ การกระทำดังกล่าวเปน็
ความเสี่ยงอยา่ งมากทสี่ ุด

หากกาลเวลาเปดิ จริง และหล่อนว่งิ ตามหลงั ยายไปอย่างไรท้ ิศทาง
เช่นน้ี นั่นอาจจะพาหล่อนหายไปจากกาลเวลาที่กำลงั ยนื อยู่กไ็ ด้...หลอ่ น
อาจจะไปโผล่ท่ไี หนทห่ี นง่ึ จะเป็นอนาคต หรอื อดตี หล่อนไม่สามารถคาด
การณไ์ ด้เลย...

แตน่ ี่อาจเป็นโอกาสสดุ ท้าย ที่หลอ่ นจะได้ยายคนื มา...

หล่อนจะตอ้ งเสียใจไปจนชั่วชวี ติ หากท้งิ โอกาสน้ีไปเสยี ...แต่หล่อน
ก็อาจจะเสียใจไปจนชั่วชวี ิตเชน่ กัน หากหลอ่ นว่ิงไป และไมม่ ีโอกาสได้
กลับคนื มาอีกเลย...

โลกแหง่ น้ี มีคนทรี่ กั กำลงั รอหลอ่ นอย่.ู ..

756/790

ทขี่ ้างหนา้ โน่น ยายกำลงั วง่ิ หนีอะไรบางอยา่ ง และต้องการความ
ช่วยเหลอื ...เสยี งกริง่ สัญญาณดังถ่ๆี ติดกันอีกหลายครงั้ ราวตอ้ งการเร่ง
ใหห้ ล่อนตดั สนิ ใจ

กริ๊งงงง...กร๊งิ งงง...กริง๊ งงง...กร๊ิงงงง...

หล่อนจะทำอยา่ งไรดี...พลอยบุษยช์ ะงกั ฝเี ท้า และถามตวั เองเปน็
คร้งั สุดทา้ ย ในขณะทพ่ี น้ื ห้องทห่ี ลอ่ นยืนอยสู่ ัน่ สะเทอื นอยา่ งรุนแรงจน
หล่อนเซลม้ ลง

จะอยู่ หรือจะไป...

๕๐

ท่ามกลางละอองหมอกขาวขนุ่ ที่โรยตวั หนาเต็มห้อง จนมองแทบ
ไมเ่ หน็ สง่ิ ใด...พลอยบุษยย์ นั กายลุกข้ึนมาจากพ้ืนดว้ ยความงุนงง

“ยาย...ยายขา” หลอ่ นตะโกนร้องเรยี กยาย ซง่ึ อยู่ในชุดเครอื่ งแต่ง
กายสเี งนิ ยวง ตัดเยบ็ ดว้ ยแบบแปลกตา อยา่ งท่ีหลอ่ นไมเ่ คยเหน็ ที่ไหนมา
ก่อน

“ยาย บษุ ยอ์ ย่ทู างน.ี้ ..ยายขา...”
ไมม่ ีทา่ ทวี ่าคุณเมตตาจะได้ยินเสียงร้องเรียกของหล่อน เพราะผู้สงู
วัยยังคงจ้ำเดินอยูท่ ่ามกลางไอสีขาวขุ่น พรอ้ มกบั เหลียวมองไปมา ทา่ ทาง
เหมือนคนหลงทาง
ขณะท่แี นใ่ จแลว้ วา่ ยายกำลงั หลงอยใู่ นกาลเวลาเหมอื นกับหลอ่ น
กบั กำลงั ตดั สินใจว่าจะว่งิ ตามยายตอ่ ไปดหี รือไม่ กระแสลมแรงจาก
เบอื้ งบนพดั วูบมาอยา่ งแรง พาให้ละอองหมอกที่ลอยอ้อยองิ่ ฟงุ้ กระจาย
อบอวลขน้ึ มาอกี คร้ัง พร้อมกบั กลนื เอาร่างของคุณเมตตาหายไปในใจ
กลางละไอขาวนน้ั
“ยาย...ยายขา”

758/790

หล่อนตะโกนเรยี กจนสุดเสียง ตดั สนิ ใจวิง่ ตามยายไปจนสุดฝีเท้า...
ยายกำลงั หนีอะไรสักอย่าง และทา่ ทางตอ้ งการความชว่ ยเหลอื แต่นา่
ประหลาดใจทห่ี อ้ งนอนเลก็ ขนาดน้ี หลอ่ นกลบั รสู้ ึกเหมอื นกบั วงิ่ ไปเปน็
ระยะทางยาวหลายรอ้ ยเมตร โดยไม่ชนเข้ากับผนังหอ้ งเสยี กอ่ น..
เหมอื นกับวา่ ละอองหมอกท่ีลอยปกคลมุ อยรู่ อบดา้ น พัดพาหลอ่ น
ไปสสู่ ถานทีแ่ หง่ ใหม่ ซึ่งไมใ่ ชห่ ้องนอนของคุณประดับกระนั้น
ไอหมอกขาวขุ่นที่ลงหนาหนักอยูร่ อบกาย ทำใหม้ องไม่เห็นสิ่งใด
หลอ่ นไม่รู้แม้แต่ทิศทางที่ว่ิงไป
“ยาย...ยายขา...กลบั มาทางน.ี้ ..ทางน้คี ะ่ ยาย...”
ยายยงั คงว่งิ นำหลอ่ นอยูข่ า้ งหนา้ ดว้ ยความรวดเร็วทีไ่ ม่น่าเชื่อว่าผู้สูง
วยั ขนาดยายจะวิ่งได้เร็วขนาดนัน้
ยายกำลังหนอี ะไรบางอย่างทพี่ ลอยบษุ ย์มองไม่เห็น หลอ่ นรอ้ งเรียก
ยายจนเสียงแหบแห้ง แตย่ ายไมไ่ ดย้ นิ เสียงของหล่อน
พลอยบุษย์วิง่ ตามยายไปไกลจนรสู้ ึกเหนือ่ ยหอบ หวังเพยี งตามยาย
ให้ทนั หลอ่ นว่ิง วิง่ และวง่ิ จนกระท่งั สายลมแรง พดั กระโชกมาอีกวูบใหญ่
พลอยบษุ ยเ์ สยี หลักเซถลา เพราะพนื้ ดนิ ที่อยใู่ ต้เทา้ ของหล่อนยุบตวั
ลงในทนั ใด และร่างของหล่อนดำดิง่ ลงไปในใจกลางของทะเลหมอก ที่
หมุนวนอยูร่ อบด้าน

759/790

เสียงตะโกนเรียกหายายของหล่อนค่อยแผว่ ลงทีละนอ้ ย เหมือนกับ
จะร้แู ลว้ วา่ ต่อให้ตะโกนจนตาย ยายของหล่อนก็ไม่มวี นั จะไดย้ ิน

พลอยบษุ ย์ยกมอื ข้นึ ไขว่คว้าหายาย ท่ีอยหู่ ่างหลอ่ นออกไปทุกขณะ
จนละไอหมอกบดบังจนมองไม่เหน็ ร่างของยายอกี ต่อไป

ร่างของหล่อนดงิ่ วบู ลกึ ลงไป ลกึ ลงไป จนกระท่ังในทส่ี ุด เท้าทงั้ สอง
ขา้ งของหล่อนกก็ ระทบเขา้ กับพ้ืนไมข้ องหอ้ งอกี ครง้ั

พลอยบุษย์หยดุ ยนื นง่ิ ขณะที่ใจเตน้ ระรัวด้วยความตระหนก หล่อน
พยายามเรียกสตติ วั เองกลบั คืนมา และคดิ วา่ ควรจะทำอย่างไรต่อไปใน
สถานการณอ์ นั แปลกประหลาดน้ี

ยายหลงยคุ เหมอื นกบั หล่อน ตา่ งกนั ตรงทย่ี ายพลัดหลงจากปจั จุบนั
ไปโลกอนาคต ขณะทห่ี ลอ่ นพลดั กลับมาในโลกอดีต

สายลมแรงทพ่ี ดั ใหล้ ะอองหมอกรอบกายลอยควะคว้างค่อยสงบลง
พลอยบษุ ยก์ ลับมาแลเหน็ เงาเคร่ืองเรอื น ที่อยใู่ นหอ้ งนอนของคณุ ประดับ
อีกครั้ง...ไมว่ ่าจะเปน็ เตียงนอนหนาหนกั และโตะ๊ ไมต้ ัวใหญ่

เกดิ อะไรขน้ึ ...
หลอ่ นว่งิ ตามยายไปเป็นนานสองนาน แต่แล้วกลับพบว่ายงั วนเวียน
อยู่ภายในห้องนอนห้องเดิม....นี่หลอ่ นฝนั ไปหรืออยา่ งไรกนั ...หรือวา่ หล่อน
ตายไปแลว้ และนเี่ ปน็ เพยี งวิญญาณท่ีหลงวนเวยี น
ไม.่ ..ไม่ใชห่ รอก...หล่อนปลอบใจตวั เอง

760/790

ไมน่ ่าจะใช่อย่างนน้ั เพราะหลอ่ นยงั รสู้ กึ หนาวเหน็บไปกบั ไอหมอก
รอบด้าน รสู้ ึกเจบ็ เมือ่ ปลายเท้าสะดุดเข้ากบั พืน้ ไม้กระดานทเี่ ผยอตัวขึ้น
มา...สมั ผสั ท้งั ห้าของหล่อนยงั อยู่ครบถว้ น และทำงานอย่างเป็นปกติ...

พลอยบุษย์พยายามยนื น่ิงอยู่กับท่ี และเหลียวมองไปรอบกาย
พยายามหาว่าประตหู ้องนอนอยู่ทศิ ไหน ต้ังใจวา่ เจอแล้วกจ็ ะเปิด แล้วเดนิ
ออกไป ทกุ อย่างกจ็ ะกลับมาเรียบรอ้ ยตามเดิม...

พเ่ี ออ้ื กำลงั รอหล่อนอยู่ หายมานานขนาดน้ี เขาคงชะเงอ้ มอง
แล้ว...และตอนน้นั เองทคี่ วามรสู้ ึกบอกกบั หลอ่ นวา่ มิได้อยใู่ นหอ้ งเพยี ง
ลำพัง...

พลอยบษุ ย์เหลียวไปรอบกาย เพยี งเพอ่ื จะพบวา่ มีสตรผี หู้ น่ึงอยทู่ ่ี
ก่ึงกลางหอ้ งเช่นเดียวกนั กับหล่อนดว้ ย

พลอยบุษย์จอ้ งมองสตรีในชุดนอนบางเบา ทก่ี ำลังยนั กายลุกข้ึนยนื
ด้วยสายตาท่ีบ่งบอกถงึ ความประหลาดใจ

และทนั ทที ี่แลเหน็ สตรีผนู้ ้นั ไดถ้ นดั พลอยบษุ ยก์ ย็ ิง่ พศิ วง ด้วยยาม
หล่อนจ้องมองทสี่ ตรีผนู้ ั้น เหมอื นกบั เวลาท่หี ล่อนมองเงาของตนเองใน
กระจก

ผ้หู ญงิ คนน้นั มีรูปรา่ งหน้าตา และส่วนสงู เหมือนกับหลอ่ นแทบจะ
ไมผ่ ดิ เพย้ี น ไมว่ า่ จะเปน็ ผมทยี่ าวประบา่ ใบหน้าเรียวรปู ไข่ ดวงตากลมโต

ทมี่ แี ววระแวดระวงั ภัย....แถมหล่อนคนนัน้ 761/790
พลอยบษุ ย์เสยี อีก...
ยังสวมชุดนอนทเ่ี ป็นของ

จะเป็นใครไปไมไ่ ด.้ ..นอกจาก...

“บุษราคัม...”

พลอยบุษย์ร้องกรีดออกมา ดวงตาเบิกกวา้ งด้วยความตระหนกเม่อื
ประมวลได้แลว้ วา่ กำลังเกิดอะไรขึ้น

กาลเวลาเปิดช่องทางให้หลอ่ นแลว้ ...

กาลเวลาที่หล่อนรำ่ รอ้ ง และเฝ้าอธษิ ฐานมาโดยตลอด ให้เปดิ ทาง
นำหล่อนกลบั บา้ นอีกสกั ครั้ง...บดั น้ี คำอธษิ ฐานของหล่อนกำลงั สัมฤทธผิ ล

หล่อนกำลงั จะไดก้ ลบั บา้ น ในสมัยปจั จุบนั ...แตน่ ่นั เปน็ บา้ นแน่ละ
หรอื แล้วบา้ นในอดีตเล่า...พลอยบุษย์คดิ กลับไปกลบั มา ด้วยความสบั สน
ภายในใจ

อาจจะถึงเวลาทจ่ี ะตอ้ งกลับคนื สคู่ วามเปน็ จรงิ เสียที หลงั จากหลง
วนเวยี นอย่ใู นความฝันมานานแสนนาน...แตท่ ำไม...ทำไมชอ่ งทางแหง่ กาล
เวลาตอ้ งมาเปิดออก ในห้วงเวลาที่หลอ่ นกำลงั มีความสขุ ทส่ี ุดอยใู่ นโลก
แห่งอดตี กบั คนที่หล่อนรกั เตม็ หวั ใจ...

ตอนที่หลอ่ นหลงยคุ มานั้น เหตุการณ์เกิดขึ้นขณะทกี่ ำลงั นอนหลับ
เม่ือตน่ื ข้นึ มาในตอนเช้า พลอยบุษยพ์ บวา่ ตนได้พลัดหลงเวลามาสู่ยุค

762/790

อดีต เปน็ ท่ีเรยี บร้อยแล้ว หากคราวนแ้ี ตกตา่ งกนั กับคราวน้นั เพราะช่อง
ทางของเวลาเปดิ ในขณะทหี่ ล่อนยังคงตนื่ และมสี ตสิ มั ปชญั ญะครบถว้ น

จรงิ หรือ...พลอยบษุ ยถ์ ามตนเอง..หลอ่ นกำลังตนื่ อยู่แน่หรือ...
บดั นหี้ ลอ่ นไมแ่ น่ใจแลว้ วา่ สิ่งใดคอื ความจริง ส่งิ ใดคอื ความฝัน
แทท้ ่ีจริงทกุ สงิ่ ทก่ี ำลงั ดำเนินอยู่ อาจจะเปน็ ความฝันท้งั หมดก็ได้ และอกี
ไมน่ าน หลอ่ นก็จะตืน่ ข้นึ มา...
“พลอยบุษย.์ ..”
บษุ ราคัมมองตรงมาที่พลอยบุษย์ ดว้ ยความสบั สนไมแ่ พก้ นั
หล่อนสวมเสอ้ื แขนในตวั คลุมแค่หัวไหล่ ตดั ดว้ ยผ้าแพรสอี อ่ น คอ
คว้าน ตวั เส้ือหลวมยาวคลุมสะโพก แต่งชายเส้อื ตรงเอวด้านซา้ ย เป็นโบ
ทิง้ ชายยาว หลอ่ นน่งุ ซน่ิ ยาวแคน่ ่อง สวมถุงน่องสีเขา้ กันกับซน่ิ กบั รองเทา้
สน้ สูง ด้วยหล่อนกำลังจะออกไปเขา้ เฝา้ เสด็จในกรมฯ เจ้านายของหลวง
นิตธิ รรมพินจิ
“...เปน็ เธอจริงๆ นัน่ ละ...” บุษราคมั เอ่ยออกมาในท่ีสดุ
“บษุ ราคัม...”
พลอยบุษย์ครางเสียงแผ่วในลำคอ มคี ำถามมากมายในใจประดัง
ขนึ้ มาจนไม่ร้วู ่าจะเรม่ิ ต้นอยา่ งไร
สายลมทพ่ี ดั รุนแรงราวพายุรอบกาย คอ่ ยเอื่อยออ่ นลง ละออง
หมอกหนาทึบ ค่อยจางลงเช่นกนั ...บุษราคัมจอ้ งมองพลอยบุษยใ์ นเครอื่ ง

763/790

แต่งกายสมัยรัชกาลท่ี ๖ กบั เครื่องเรอื นโบราณของคุณประดับทาง
เบ้ืองหลัง ดว้ ยดวงตาที่ยังไม่คลายแววตระหนก

พลอยบุษยเ์ องก็จ้องมองบุษราคัมในชดุ นอนอันบางเบา และตดั เยบ็
จากผ้าลูกไมท้ ่ีทันสมยั ของหล่อนอยา่ งไมว่ างตา ฉากทางด้านหลงั ของฝ่าย
นน้ั เปน็ เครอื่ งเรอื นสมยั ใหม่ในบา้ นของคุณเมตตา เหมือนกับวา่ พลอย
บษุ ย์กำลงั มองภาพสะท้อนในกระจก ท่กี ลับซา้ ยเปน็ ขวา กลบั ขวาเป็นซ้าย

โตะ๊ ไม้ตัวหนาหนกั นัน่ เอง ท่ีอยู่ก่ึงกลางระหวา่ งรอยต่อของสองยคุ ..
พลอยบษุ ยย์ นื อยทู่ างด้านซ้ายของโตะ๊ อันเป็นฝั่งของยุคกว่าแปดสิบ
ปที ี่ผ่านมา ในขณะที่บษุ ราคมั ยืนอยทู่ างฝั่งขวาของโตะ๊ ในยคุ สมัยของ
ปจั จุบัน...
พลอยบุษย์แนใ่ จวา่ ถา้ เพยี งแต่หล่อนทงั้ สอง จะเดนิ สลบั ที่กัน ทุก
อยา่ งจะหมุนกลบั ไปเปน็ เหมอื นอย่างเดมิ คือหล่อนกจ็ ะได้กลบั ไปยงั ยุค
ของหล่อน ส่วนบษุ ราคมั กจ็ ะไดก้ ลับไปสูย่ ุคท่จี ากมา...
บษุ ราคมั เองก็คงเข้าใจเชน่ เดยี วกนั เพราะหญิงสาวก็ดจู ะอกึ อกั ราว
กบั ยงั ตดั สนิ ใจไมถ่ ูก วา่ ควรจะเดินสลบั ทีก่ ันหรอื ไม่
เสียงของฟา้ ร้องดังมาจากทไี่ กลโพ้น กบั ละอองหมอก ท่ีเริม่ หมนุ วน
อีกครัง้ หนึ่ง เหมอื นกบั สงิ่ เรง่ เตือนใหห้ ญิงสาวผ้หู ลงกาลเวลาทงั้ สอง รีบ
ตดั สินใจโดยเรว็
“กา้ วมาทางฝั่งน้ีสิ บษุ ราคมั ...กา้ วมายืนแทนทฉี่ ัน”

764/790

พลอยบษุ ยต์ ัดสนิ ใจเอย่ ออกมาดว้ ยเสียงแหบพรา่ และใจทีร่ วดร้าว
“กลบั มาเอาชวี ติ ของเธอคนื ไป...ฉันสวมบทบาทเป็นเธอมานานแล้ว
ครอบครองขา้ วของท่เี ป็นของเธอ อยกู่ บั ผคู้ นทร่ี ักและรอเธอ...”
“เธอกค็ วรจะก้าวมาทางฝง่ั ของฉันเชน่ กนั พลอยบษุ ย์” บษุ ราคัมพดู
เหมือนจะเกี่ยงใหอ้ ีกฝ่ายเปน็ ผตู้ ดั สนิ ใจเลือก
“หลายเดอื นที่ผา่ นมา มเี รอื่ งเกิดขึ้นมากมายนกั ฉนั จัดการกบั
เรอ่ื งราวทุกอยา่ งจนเรยี บรอ้ ยแล้ว กา้ วขา้ มมาสิพลอยบุษย.์ ..และเธอก็จะ
ได้กลับมาใชช้ ีวติ ทโ่ี ลกใบเก่าของเธอได้อย่างมีความสขุ อกี คร้ัง...”
“น่าตลกนะ...” พลอยบุษยก์ ลับพูดไปอกี เรอื่ ง “ก่อนเราจะสลับยคุ
กนั ฉันทุกขใ์ จกบั เรอ่ื งส่วนตวั ของฉนั มากเหลือเกนิ ฉันเฝา้ อธิษฐาน ขอ
ใหไ้ ปทไ่ี หนก็ได้ ไปเปน็ ใครกไ็ ด้ท่ีไมใ่ ชต่ วั เอง จะอย่างไรก็ไมว่ า่ ขอแค่ให้
ไกลทสี่ ดุ ...แล้วในทีส่ ุด ฉันก็ได้ไปจรงิ ๆ”
“ตลกนะ” บุษราคมั ย้มิ จนเห็นฟันขาวสะอาด ท่ีเรยี งเปน็ แถวราว กับ
ไข่มุก “เพราะฉันเองกค็ ิดเหมอื นกับเธอ ดสู ิ...แล้วเรากไ็ ด้ไปจรงิ ๆ...ไปเสีย
ไกลกนั แปดสิบกว่าปี แตย่ ังอยูท่ ีบ่ า้ นหลงั เดิม...”
“หลายเดือนท่ผี า่ นมา ทฉ่ี นั กลายไปเปน็ เธอ ฉนั ไดเ้ รียนรอู้ ะไรเยอะ
มาก” พลอยบุษย์สารภาพ “อยา่ งนอ้ ยฉันก็เรยี นรวู้ า่ ทกุ ชีวิต ตา่ งมคี วาม
ยากในตวั ของมนั ไม่มปี ระโยชน์จะหนปี ญั หา ดว้ ยการว่ิงหนีปญั หา เพราะ

765/790

อยา่ งไร ไมน่ านเราก็จะเจอปญั หาใหมอ่ กี ฉันหนีตัวเองไปเปน็ เธอ ฉนั กไ็ ด้
เจอปัญหาในรปู แบบของเธอ...”

“ยายบอกฉนั เสมอวา่ การแก้ปญั หาทดี่ ีท่สี ดุ ก็คอื การเผชญิ หน้ากับ
ทกุ ปญั หาดว้ ยความมสี ติ” บุษราคมั บอกกบั หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงข้าม กบั
หล่อน ดว้ ยใบหน้ายิ้มแยม้ เหมอื นกบั ค้นุ เคยกนั มาเป็นแรมปี

“คุณยายของเธอท่านเป็นผหู้ ญิงเก่ง” แววตาของพลอยบุษยแ์ สดง
ความชนื่ ชม “ฉนั คงอยใู่ นโลกยุคของเธอไม่ได้ หากไม่ไดร้ ับการชว่ ยเหลอื
จากทา่ น....เธอรไู้ หมบุษราคมั คณุ ยายของเธอเปน็ คนแรกท่รี วู้ ่าฉันไม่ใช่
เธอ...”

“ยายเป็นอย่างไรบา้ ง? ทา่ นสบายดีไหม?” บษุ ราคัมถาม
พลอยบุษยพ์ ยักหน้าทเ่ี กลื่อนด้วยรอยยม้ิ ละมนุ “สบายดี...ท่านคดิ
ถึงเธอเสมอ ท่านคงดใี จ ท่ีจะได้ตวั ของเธอกลบั ไป ยังจะพเ่ี อ้อื อกี ...”
“พี่เอื้อ...พเ่ี อ้ือกลับมาแล้วร?ึ ” นำ้ เสียงของบษุ ราคมั แสดงความยินดี
“กลับมาแลว้ ...” พลอยบษุ ยต์ อบส้นั ๆ แลว้ กเ็ งยี บไป เม่ือเหน็ ทา่ ที
ดใี จของหญิงสาว “พเ่ี อ้อื กำลงั จะแต่งงาน...”
“แต่งงาน?” บุษราคมั ทำเสียงตกใจ “พ่ีเอื้อจะแต่งกบั ใครรึ?”
“แต่งกบั ฉนั เอง...” พลอยบษุ ย์เลา่ สรุปเร่ืองราวที่เกดิ ขึน้ ท้ังหมดให้
หญงิ สาวฟงั อยา่ งย่นยอ่ เว้นไว้แตเ่ รอ่ื งท่ีหลวงนติ ิธรรมพินิจพดู กับหล่อน
ตอนก่อนทหี่ ล่อนจะขน้ึ มาแตง่ ตวั ...ด้วยพลอยบุษยไ์ ม่อยากให้บษุ ราคมั รู้

766/790

ว่า หัวใจทแี่ ทจ้ รงิ ของพ่เี อ้อื แลว้ ...ชายหนุม่ ผนู้ ัน้ รกั ใคร ด้วยไม่เหน็ วา่ จะมี
ประโยชนอ์ นั ใดทีจ่ ะบอกความจรงิ ออกไป เพราะอกี ไมก่ ่นี าทขี า้ งหนา้
หลอ่ นท้งั สองกจ็ ะตอ้ งสลับตวั กนั แล้ว

“ฉนั ไม่รู้ดอกนะวา่ ทท่ี ำลงไปนน้ั ถกู ตอ้ งหรอื ไม่ เพราะในเวลานน้ั
ฉนั คดิ วา่ ได้ตัดสินใจลงไปอย่างดที ี่สุดแลว้ ...” พลอยบุษย์สรปุ ในที่สุด

“อยา่ กลมุ้ ใจไปเลยพลอยบษุ ย์...เพราะท่ีนี่ กม็ ีเรือ่ งราวเกิดข้นึ
มากมายเหมือนกนั ฉนั ตอ้ งเผชญิ กับเร่ืองราวต่างๆ หนกั หนาสาหสั ไมแ่ พ้
กับทเ่ี ธอเจอมาหรอก...ฉนั พยายามทำใจใหเ้ ปน็ เธอ และทำทุกอยา่ งลงไป
ตามทห่ี วั ใจบอกฉนั ใหท้ ำ...ฉันพยายามถามตวั เอง ดว้ ยคำถามเดียวกับเธอ
ว่าทฉี่ นั ทำลงไปนนั้ ถกู ตอ้ งหรือไม่ หากเปน็ เธอ เธอจะทำอย่างฉันไหม...”
บุษราคมั ถอนใจยาว ก่อนจะตดั สนิ ใจเล่าเรอื่ งราวท่ีเกดิ ข้นึ ท้งั หมดให้
พลอยบษุ ย์ฟัง...

หลงั จากฟังเรือ่ งราวทงั้ หมดแลว้ พลอยบษุ ยไ์ ด้แต่อา้ ปากค้างด้วย
ความตกใจ

“โธ่...อารมั ...”
หลอ่ นอทุ านออกมาดว้ ยความสมเพช ระคนด้วยสะเทือนใจ มากกวา่
เสียใจ พลอยบุษย์รสู้ ึกแปลกใจตวั เอง ที่บัดนี้ ความรสู้ กึ ที่เธอเคยลวง
ตนเองมาโดยตลอดวา่ เปน็ ความรัก มอดดับเหมือนกบั กองไฟทีไ่ ร้เชอ้ื ..
อาจจะเป็นดว้ ยหล่อนรแู้ ล้ววา่ ความรักทแี่ ทน้ น้ั เป็นเชน่ ไร...

767/790

ดงั นนั้ ในใจของพลอยบุษยใ์ นเวลานี้ จึงมแี ต่เพยี งความสมเพช
สงสาร...ยิง่ เมื่อได้รู้ถึงชะตากรรมบ้นั ปลายของชายหนมุ่ คนนน้ั หลอ่ นได้
แต่สวดมนตแ์ ผ่เมตตา กบั นกึ อโหสิกรรม ใหก้ บั การกระทำท้งั หมดของ
เขาอยภู่ ายในใจ

...ฉนั อโหสกิ รรมทง้ั หมดทเ่ี ราเคยมีต่อกนั มาให้กับคุณท่ตี รงน้ีด้วย
อารัม...

มเี สยี งฟา้ ร้องครืนมาจากที่ไกลแสนไกล และสายลมที่เริ่มหมุนวน
กระโชกแรงขึน้ ตามลำดบั ละอองหมอกขาวขุ่น เรม่ิ ฟุ้งกระจาย เหมอื นกับ
ก้อนเมฆทีถ่ กู สายลมแรงพดั พาให้ลอยไปทกุ ทิศทกุ ทาง..

น่าประหลาด ทร่ี อบกายของหล่อนท้ังสอง มแี สงสวา่ งนวลเยน็ ตา
นวลกระจ่างอยโู่ ดยรอบ จนไมส่ ามารถบอกได้ว่า เปน็ เวลาใดกัน
แน่...กลางวนั หรอื ว่ากลางคืน

“คุณหมอบุญญนิตย์คนนน้ั ดกี บั เธอมากเลยนะบษุ ราคมั ...”พลอย
บุษยย์ มิ้ ใหฝ้ า่ ยนนั้ ดว้ ยจับได้ว่าบษุ ราคมั คงมีความรสู้ ึกที่ดีเกิดขน้ึ กบั
ชายหนมุ่ ท่ีหล่อนไม่เคยร้จู กั มากอ่ นเลยคนน้ัน ข้ึนมาบ้างแล้ว

“ใช่ เขา...” แววตาของบษุ ราคัมเปย่ี มไปด้วยความศรทั ธา หลอ่ น
เกือบเผลอหลุดคำวา่ ‘เขารกั ฉนั ’ ออกไปให้อกี ฝา่ ยได้ยิน

“เขา...ดีกบั ฉันมาก หากหมอไมย่ ื่นมือมาชว่ ย ไม่รวู้ ่าป่านนฉี้ ัน...เอ้
อ...ฉันหมายถึงวา่ ไม่รู้ว่าปา่ นนชี้ ีวิตของเธอจะเป็นอยา่ งไรบา้ ง...ยังจะแม่

768/790

เพิ้ง น้องสาวของเธออีกคน ที่ช่วยเหลือฉนั มากเหลือเกนิ ...ฉันจดั การทุก
อย่างเรยี บร้อยแล้วพลอยบุษย์ ถึงเวลาทเ่ี ธอจะกลับมาเสยี ท.ี ..”

เสียงหวีดหวิวของสายลมรอบกายทวีความรนุ แรงมากขนึ้ ทุกขณะ
เคร่ืองแต่งกายของสตรีท้งั สองพล้ิวไปตามความแรงของลม ผมยาว
ประบา่ ของบุษราคัมและพลอยบษุ ยส์ ะบัดไหว จนหญงิ สาวท้ังคู่ตอ้ งใช้
มอื จบั รวบเอาไว้ พลอยบุษย์ยังดหี น่อย ท่ีบริเวณหน้าผากของหล่อน มี
แถบกำมะหยสี่ ีแดงสดคาดอยู่โดยรอบ ตามแบบทสี่ ตรีในยคุ แปดสบิ กวา่ ปี
ก่อนนิยมกัน
กาลเวลาที่เคลื่อนผ่านมาซอ้ นทับกัน กำลงั จะเคลื่อนผ่านไปแล้ว...
ถงึ เวลาที่หลอ่ นท้ังสองจะตอ้ งตดั สินใจเสยี ที เพราะหากกาลเวลา
หมุนผา่ นกันออกไป ไมร่ ู้อีกเม่ือใด จงึ จะเคลอื่ นมาซอ้ นเหลื่อมกันอีก
ครัง้ ...
หากพลาดโอกาสครั้งน้ี หลอ่ นทั้งสองอาจจะไมม่ ีโอกาสเชน่ น้ีอีกต่อ
ไป น่ันหมายถงึ วา่ หล่อนทั้งสอง จะไม่ไดก้ ลบั สยู่ คุ ท่ีพวกหล่อนจากมาอีก
เลยจนชั่วชวี ิต
“บษุ ราคมั ...เร็ว...เดินข้ามมาหาฉัน” พลอยบุษยเ์ ร่งเรา้
...พี่เอ้ือขา...พลอยบษุ ย์ลาก่อน...เราคงไมม่ โี อกาสไดพ้ บกันอกี แลว้
พลอยบษุ ยส์ ะอนื้ ไหอ้ ยใู่ นใจ...พลอยบุษยจ์ ะเก็บความทรงจำท่ีดีระหวา่ งเรา
เอาไว้ตลอดไป ขอใหพ้ ก่ี ับบษุ ราคมั มีความสุข...

769/790

“เธอเดินมาก่อนสิ พลอยบุษย์...เดินกลบั มาส่ชู ีวติ ของเธอ...”
ภาพของหญิงสาวท้ังสองเร่มิ สัน่ ไหว และพรา่ มัวลงไปทุกขณะ เม่อื
กงลอ้ แหง่ กาลเวลาเร่ิมเคลอื่ นคล้อยหา่ งจากกัน
“เร็วเขา้ สิ บุษราคัม...ไมม่ ีเวลาแล้วนะ เราตอ้ งตดั สินใจเด๋ยี วนล้ี ะ”
พลอยบุษย์โยนการตัดสนิ ใจไปใหอ้ กี ฝา่ ย พรอ้ มกันนัน้ กน็ กึ แปลกใจข้ึน
มามากขน้ึ ทุกขณะว่าเหตใุ ด บุษราคมั จึงไมม่ ีทา่ ทางกระตอื รือรน้ เอาเสยี
เลย...
...หมอขา บษุ ราคัมลากอ่ น...นำ้ ตาของบุษราคัมรนิ ไหลลงมาชา้ ๆ
ขณะทห่ี ล่อนก้าวเท้าเดนิ ไปหาพลอยบษุ ย์ ทอ่ี ยูฝ่ งั่ ตรงขา้ ม ดว้ ยความลงั เล
พลอยบษุ ยร์ สู้ ึกวา่ เทา้ ทงั้ สองขา้ งของหลอ่ น ช่างไม่เปน็ ใจเอาเสียเลย
เม่ือเริ่มพา หลอ่ นออกเดินตรงไปข้างหน้าเรอ่ื ยๆ
...ฉันขอให้คุณมีความสุขค่ะ คณุ หลวงนิติธรรมพนิ จิ ...พเี่ อือ้ ของ
ฉนั ...ฉนั จะไม่มวี ันลืมคณุ เลย ไม่วา่ ฉนั จะไปอยู่ ณ แหง่ หนตำบลไหน...ลา
ก่อนคะ่ ...
หญิงสาวทง้ั สองเดนิ มาพบกนั ตรงกึ่งกลางของโตะ๊ ไมต้ วั ใหญ่...
ท่ามกลางตะเข็บรอยตอ่ ของกาลเวลา และสายลมที่ทวคี วามแรงขึ้นราวกับ
พาย.ุ ..
เป็นครง้ั แรก ท่ีพลอยบุษยจ์ ับมือกับบษุ ราคัม...

770/790

เป็นคร้งั แรก ท่ีหญงิ สาวทงั้ สองไดส้ มั ผัสถงึ ความมชี ีวิต และ
เลอื ดเนอื้ ของกนั และกัน หลงั จากทีห่ ลงยุคไปเปน็ อกี ฝ่ายมาเนนิ่ นาน...

และคร้ังนก้ี ็อาจจะเป็นครง้ั สุดท้าย ทห่ี ลอ่ นท้งั สองจะไดพ้ บกนั
เปน็ ครั้งแรกท่ี พลอยบษุ ยก์ ับบษุ ราคมั สบตากนั และกนั อยา่ งใกล้
ชิด...
ตลอดเวลาทีเ่ ปลีย่ นชวี ิตกนั หลอ่ นทั้งสองเรยี นรเู้ รื่องราวของกนั และ
กันมากมายเหลอื เกนิ ...ตลอดเวลาทเี่ ปล่ียนยคุ กัน หลอ่ นทัง้ สองได้เรยี นรู้
ถงึ ความรสู้ กึ และความตอ้ งการในใจของตนเอง...
พลอยบษุ ยค์ ดิ ว่าหล่อนเข้าใจความต้องการของบุษราคัม
และบษุ ราคัมก็คิดวา่ หลอ่ นเข้าใจความรสู้ กึ นึกคดิ และความเป็น
ตัวตนของพลอยบษุ ย์เปน็ อยา่ งดเี ชน่ กนั ..
ในชวั่ วินาทีก่อนท่ีชอ่ งทางของมติ เิ วลาจะปดิ สนทิ ลงตลอดกาล...
พลอยบษุ ยแ์ ละบุษราคมั สบตากนั เปน็ ครง้ั สดุ ทา้ ย และพยกั หน้าใหแ้ กก่ นั
ดว้ ยเขา้ ใจถงึ ความร้สู ึกของอีกฝา่ ยหน่งึ อยา่ งลึกซงึ้ เกินกวา่ จะเอย่ ออกมา
เป็นคำพูดได้...
สายลมกระโชกอยา่ งรนุ แรง นำความหนาวเยน็ มาสู่อากาศโดยรอบ
ละอองหมอกยังคงคละคลุ้งอยรู่ อบดา้ น จนหญงิ สาวท้งั สองไม่สามารถ
มองเห็นกนั ได้อีก

771/790

พลอยบษุ ยบ์ ีบมือของบุษราคัมจนแน่น ในขณะทบ่ี ุษราคัมกบ็ ีบมอื
ของพลอยบษุ ย์จนแน่นเชน่ กนั เหมอื นกับเปน็ สัญญาณสดุ ทา้ ย วา่ หลอ่ น
ทง้ั สอง ได้ตดั สินใจเลือกทางชีวิตของตนเองเป็นทีเ่ รยี บร้อยแล้ว....

ทางทห่ี ลอ่ นทงั้ สอง จะต้องอยกู่ ับมนั ไปจนช่ัวชวี ิต...จนชว่ั นจิ
นริ ันดร์...

๕๑

รถยนตม์ ากมายท่ีต่างมุง่ หนา้ สถู่ นนสายนั้น ทำใหก้ ารจราจรเรมิ่
ตดิ ขดั ยงิ่ ตา่ งคนต่างกต็ อ้ งการจะไปให้เรว็ ท่ีสดุ ทำให้เกดิ การเลีย้ วปาด
หน้าเพื่อแยง่ เลนกัน ยิ่งทำใหแ้ ถวของรถท่ีตดิ ยาวอยแู่ ลว้ ตดิ ยาวมากยงิ่
กวา่ เดมิ

หญิงสาวเหลยี วมองดูผูค้ น ทีน่ ั่งอยหู่ ลงั พวงมาลยั ของรถแตล่ ะคัน
ลว้ นแลว้ แตม่ หี นา้ ตายยู่ ี่ ค้วิ ขมวดมนุ่ ด้วยความหงดุ หงดิ

รถหลายคันเรมิ่ บีบแตรดังลั่น เมอื่ รถคนั หัวแถวขบั ชะลอ เพ่ือหาท่ี
จอดริมถนน

แสงแดดยามบา่ ย แมจ้ ะออ่ นแรงลงไปมากแลว้ หากในเมอื งที่มแี ต่
แทง่ คอนกรตี ความรอ้ นกย็ ังคงระอุอยเู่ หมอื นกบั ห้องอบขนาดใหญ่ ยงั ดี
ทเ่ี ครอ่ื งปรบั อากาศในรถคนั ใหญ่ ทำงานอยา่ งไมม่ ขี อ้ บกพรอ่ ง หล่อนจึง
ไม่ไดร้ ู้สกึ ร้อนจนเกินไปนัก

ต้ังแต่แตง่ งาน และอพยพยา้ ยครอบครัวไปอยู่เชยี งใหม่ หล่อนไม่
ค่อยจะไดเ้ ขา้ มาเทีย่ วกรุงเทพฯ บ่อยนัก ด้วยเหตุทเี่ ชียงใหมเ่ ป็นเมอื ง

773/790

ใหญ่ มีขา้ วของครบถ้วนทกุ อย่างทตี่ ้องการ จะได้ลงมากค็ ือตอนทต่ี ามสามี
มาประชมุ วิชาการประจำปขี องแพทย์เท่านั้น

ลงมาครง้ั น้ี ประชุมเสรจ็ แลว้ ยงั มีเวลาเหลืออีกหนึง่ วนั กอ่ นเดนิ ทาง
กลบั หลอ่ นจึงชวนสามีใหม้ าเดนิ หาซือ้ หนงั สอื กบั ของเกา่ ท่ีตลาดนัดย่าน
ชานเมืองด้วยกัน

“กลับรถดไี หมคะ ไม่อยากไปแล้วละ รถติดขนาดนี้ เดีย๋ วคณุ จะ
เหน่ือย...พร่งุ นต้ี อ้ งขบั รถกลับบา้ นอกี ไกล” หลอ่ นหันไปบอกกบั ชายหนมุ่
ท่ีน่งั อยู่หลงั พวงมาลยั แววตาหลังแว่นวาวของเขา ฉายแววสขุ มุ

“มาจนถึงแล้ว และเราก็ไมไ่ ดร้ บี ไปไหนนน่ี า รอให้พน้ รถติดตรงน้ี ก็
เลีย้ วเขา้ ไปจอดในโรงปนู ซีเมนตไ์ ด”้ ชายหนุ่มบอกกับภรรยาอยา่ งใจเย็น
“กลับบา้ นคราวนี้ คงไม่ได้ลงมากรงุ เทพฯ อกี นาน คณุ อยากได้หนงั สอื
อะไรละก็ ขนไปใหเ้ ยอะเลยนะ จะได้อ่านไดห้ ลายเดอื น”

“ขอบคณุ ค่ะ” หลอ่ นพมึ พำตอบสามี กอ่ นจะเล่าต่อไปวา่ “เมือ่ วานนี้
ตอนท่ีคณุ ไปประชมุ พี่เลก็ โทร.มาบอกว่า หาหนงั สอื เก่าไว้ใหฉ้ นั ได้หลาย
เลม่ ทีเดยี ว”

“ไดอ้ ะไรมาบา้ งล่ะคราวน”ี้ ชายหนุ่มถามด้วยความสนใจ
“แกไมย่ อมบอกคะ่ บอกใหฉ้ ันมาเลือกดเู อง” หล่อนยม้ิ พลางเงย
หนา้ ข้ึนมองยอดตกึ ท่ีอยู่รายรอบสองขา้ งถนน เหมือนกบั ต้นไม้ท่ีขนึ้
เบยี ดเสยี ดกันอยา่ งแนน่ ขนัดในป่า

774/790

“ด”ี ชายหนุ่มหวั เราะเบาๆ “ตอนทีค่ ุณเลือกหนังสอื ผมจะไดไ้ ปรา้ น
ขายของเก่า อยากจะหารปู ภาพเก่าๆ โปสการ์ดเก่าๆ ไปใสก่ รอบให้วันเกดิ
เจ้าเกง้ สักหน่อย...นายคนนี้ สงสยั จะเปน็ เดก็ โบราณกลบั ชาตมิ าเกิดแน่
พอ่ แมร่ กึ ไ็ ม่ไดโ้ บราณขนาดนั้น แตท่ ำไมลกู ถงึ ไดผ้ ่าเหลา่ ไปชอบของเกา่
ของแก่...”

“ดเี ลย คุณจะได้ไม่เบือ่ เวลารอฉันเลอื กหนังสือ” หลอ่ นพยักหน้า
เป็นเชิงเห็นด้วย ก่อนจะกล่าวตอ่ ไปวา่ “ลงมากรงุ เทพฯ นานๆ แบบนี้คิด
ถึงลูกนะคะ ทจ่ี รงิ เราน่าจะเอาแกมาดว้ ย รวู้ ่าเรามาเดนิ ตลาดนัดอยา่ งน้ี
สงสัยจะโวยวายบ้านแตกว่าไมย่ อมพาแกมา”

“ผมวา่ คนท่ีจะโวยวายคอื น้าเจา้ เกง้ มากกวา่ ละมงั ” ชายหนมุ่ ยิ้มขัน
“ยงิ่ เปน็ หนอนหนงั สืออยดู่ ้วย รเู้ ขา้ ละก็บน่ ไปอีกหลายวัน”

“เพ้ิงเขาคงไมค่ ่อยอยากลงมากรงุ เทพฯ เทา่ ไหร่แลว้ ละคะ่ ที่
เชียงใหมอ่ ากาศดีออกอย่างนน้ั จำไมไ่ ดห้ รือคะ เม่อื สองเดอื นก่อนตอน
ฉันชวนใหล้ งมาเป็นเพอ่ื น เพ่อื จัดการเร่อื งโอนบ้านให้คนซ้อื ใหเ้ รยี บร้อย
ยังบ่ายเบี่ยงจนฉันตอ้ งลงมาคนเดียว แตน่ กึ แลว้ นา่ เสียดายนะคะ ถ้าลงมา
ได้ทัง้ เพิง้ ทั้งลกู กค็ งจะดี...”

“โธ่ จะให้มาไดอ้ ยา่ งไร เจ้าเกง้ กำลงั จะสอบปลายภาคอยวู่ ันสองวันนี้
ให้อยู่บา้ นอา่ นหนังสือน่ะดีแล้ว เรามาแคไ่ ม่กว่ี นั กก็ ลบั ให้พอ่ กับแมไ่ ด้มี
โอกาสจู๋จก๋ี นั บ้างส.ิ ..” ชายหนมุ่ หัวเราะหึหึ นยั น์ตาระยิบระยบั หลงั แวน่
สายตายังคงกระจา่ งเหมอื นเดมิ ไม่วา่ เวลาจะผา่ นไปนานสกั เพยี งใด

775/790

“จจู๋ อ๋ี ะไรกนั คะ” ผ้เู ปน็ ภรรยาตีเผียะเขา้ ท่ีแขนแข็งแรงของชายหนมุ่
“อายุปนู นแ้ี ลว้ ”

“ผมไม่เคยเหน็ คณุ แกเ่ ลย...จรงิ ๆ นะ” น้ำเสยี งของสามีหนักแนน่
“ให้เวลาผ่านไปนานแคไ่ หน คุณก็ยงั เปน็ คุณคนเดมิ สำหรับผม...ให้ผมขาว
ให้ผวิ เห่ียวย่น ใหก้ าลเวลาและยุคสมยั เปลยี่ นไปอยา่ งไร ในใจของผมคุณ
กย็ ังเปน็ คนท่ผี มรกั เสมอ...”

“หมอก็เหมือนกันค่ะ ถึงแมว้ ่าตอนแรกท่ีไดพ้ บกัน ฉันจะไม่ไดร้ ู้สกึ
อะไรลึกซึง้ มากนัก แต่เม่อื เวลาผา่ นไป ฉนั รแู้ ลว้ ว่า ฉนั รักหมอ...และคงจะ
รกั เชน่ น้ไี ปตลอด...” หล่อนยมิ้ ใหก้ ับสามี พลางเอนกายไปพิงต้นแขน
แข็งแรงของชายหนุ่ม

รถราทต่ี ดิ แน่น ค่อยขยบั ไปได้ทลี ะนอ้ ย เมอื่ รถที่ชะลอตวั อยดู่ ้าน
หน้า ทนถกู รถคนั ข้างหลงั บีบแตรไล่ไมไ่ หว จนต้องขับกระชากออกไป
อยา่ งรวดเร็ว ทำใหก้ ารจราจรทตี่ ดิ ขัด เร่มิ คล่คี ลายไปได้บ้าง

ชายหนมุ่ เลย้ี วรถเขา้ ไปตามถนนซอยขนาดเล็ก ท่แี ยกมาจากถนน
ใหญ่ ซึง่ ทอดไปสู่ทท่ี ำการของโรงงานปนู ซเี มนต์แหง่ หน่งึ ซึง่ จดั ลานกวา้ ง
ด้านหนา้ โรงงาน เพอื่ เอาไว้บรกิ ารให้เป็นทจี่ อดรถของบรรดาผ้คู นซึ่งมา
เทีย่ วซ้ือของในตลาดนดั แหง่ นี้

เปน็ โชคดขี องสองสามีภรรยา เพราะทันทที ี่ชายหนุ่มเล้ียวรถเข้าไปใน
ลานจอด กม็ รี ถคันหนึง่ ขบั ออกไปพอดี ชายหนุม่ จงึ หักพวงมาลัย เลีย้ วเข้า
ไปจอดแทนท่ี

776/790

เม่ือจอดนง่ิ สนิท และลอ็ กรถเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มและหญิงสาวจึง
ก้าวลงมาพร้อมๆ กัน

ชายหนมุ่ สวมกางเกงขาสัน้ กับเสอ้ื ยดื คอกลมสีขาวสะอาด ดว้ ยรู้ดี
วา่ อากาศในตลาดนดั แหง่ น้ี รอ้ นอบอ้าวเพียงใด รวมถึงเมือ่ ตอ้ งเดนิ
เบยี ดเสียดกบั ผูค้ นจำนวนมากแล้ว ยิ่งทำใหอ้ ากาศร้อนเป็นเท่าทวี

หญงิ สาวผเู้ ป็นภรรยา อยู่ในชดุ เส้ือยดื คอกลมแบบเดยี วกับสามี
หากแตน่ ุ่งกางเกงยีนขายาวตัวโปรด มือข้างหนึ่งของหล่อนถอื พัด ส่วนอกี
ขา้ งหนึ่งถอื กระเป๋าสตางคใ์ บเล็ก

“เอายงั ไงดีคะ” หล่อนหันไปถามสามี “แยกกนั ตรงนี้เลยดีไหมคะ
คุณไปทางร้านขายของเก่า ส่วนฉนั ข้ามไปฝัง่ ร้านหนังสอื เสร็จแลว้ ค่อย
กลับมาเจอกันทรี่ ถ ดีไหมคะ?”

“คุณเอาโทรศพั ท์มอื ถือมาดว้ ยใช่ไหม ถา้ ใครเสรจ็ กอ่ น กโ็ ทร.หากนั
ก็แลว้ กนั อีกคนจะได้รบี ซื้อ แลว้ ถา้ หนงั สอื ของคุณเยอะมากละก็ โทร.หา
ผมแลว้ กัน จะไดไ้ ปช่วยคุณหิ้ว” ชายหนุ่มวัยกลางคนบอกภรรยา

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันโทร.เรียกคุณแน่...”
ผเู้ ป็นภรรยาตะโกนบอก ขณะทีเ่ ดินแยกจากสามีไป...

777/790

รา้ นหนังสือเจ้าประจำของหล่อน ในตลาดนัดแหง่ น้ี เป็น
ร้านหนงั สือขนาดไม่ใหญโ่ ตมาก เมื่อเทยี บกบั ร้านอน่ื ๆ หากแตร่ ้านแหง่ นี้
มีหนังสือใหห้ ล่อนไดเ้ ลือกซอ้ื มากมาย ท้ังหนังสือใหมแ่ ละหนงั สือเกา่

หล่อนชอบอัธยาศยั ใจคอของพ่ีเลก็ ผ้เู ป็นเจ้าของร้าน ทกุ ครัง้ ที่มา
หลอ่ นและพเี่ ลก็ จะตอ้ งคยุ กันอย่างถกู คอ คร้งั ละนานๆ ตง้ั แตเ่ รอื่ งของ
หนงั สือ นวนิยาย ไปจนถงึ เรือ่ งแมวไทย ทพ่ี ่เี ลก็ เล้ยี งเอาไว้จนเตม็ ร้าน

พเ่ี ลก็ ร้จู ักหนังสือทกุ เลม่ ในรา้ น และนน่ั ทำใหล้ กู ค้าทไ่ี ด้มาซอ้ื
หนังสือของพเ่ี ล็กเข้าสกั คร้งั ตอ้ งตดิ ใจและกลับมาอีก เพราะพเ่ี ลก็ จะ
แนะนำหนังสือใหก้ บั คนอ่านไดท้ ุกเลม่ หนังสอื เล่มใดที่ไม่มใี นร้าน พ่ีเล็กก็
จะพยายามเสาะหามาให้ได้ในท่ีสุด

“อา้ ว คณุ บุษย.์ ..” พเ่ี ลก็ เพงิ่ เงยหน้าขึ้นมาจากฝูงแมวทกี่ ำลงั
มะรมุ มะตุ้มกับขนมทอ่ี ยู่บนพน้ื “คราวน้ีไดม้ าเยอะเทียวละ กรแุ ตก...มคี น
เทขายหนงั สือเก่าออกมาเยอะเลย พ่วี ่าคณุ ตอ้ งชอบ เลยเหมาเอาไว้หมด
เดย๋ี วรอเดยี๋ วนะ ให้พใ่ี ห้ขนมแมวกอ่ น แลว้ จะไปหยิบมาให”้

“ไดเ้ รอื่ งอะไรมาบ้างคะ” หลอ่ นถามดว้ ยแววตาต่ืนเต้น ในใจแอบ
หวงั ว่าจะมีเลม่ ที่หลอ่ นต้องการ...

“เยอะเลย พกี่ จ็ ำไมห่ มด คุณดเู อาเองก็แลว้ กนั ” พเ่ี ล็กวา่ พลางลาก
ลงั กระดาษขนาดไมใ่ หญม่ าก ออกมาจากทางด้านหลงั รา้ น

778/790

หล่อนก้มลงมองหนงั สอื หลายสบิ เลม่ ที่อัดกนั แนน่ อยใู่ นลงั กระดาษ
ดว้ ยท่าทางเหมือนกบั ไดเ้ จอขุมทรพั ย์

หล่อนทรุดกายลงน่งั กับพืน้ ปูน และคอ่ ยๆ หยิบเอาหนังสือเก่าแต่ละ
เลม่ ออกมาจากลงั อยา่ งทะนถุ นอม...

หลายเลม่ เกา่ คร่ำครา่ และปกแหวง่ ว่นิ หลายเลม่ ดูเหมอื นมสี ภาพดี
หากเมอ่ื เปดิ ดขู า้ งในแล้ว กลับถูกแมลงแทะกนิ จนอา่ นไม่รู้เรื่อง แต่กระนน้ั
ก็ยงั มีอีกหลายเลม่ ทีอ่ ยใู่ นสภาพดี

หล่อนค่อยๆใจเย็น พลกิ ดูหนังสือแต่ละเล่ม และพยายามเลอื กเอา
เลม่ ท่ีอยูใ่ นสภาพทด่ี ี หรอื อย่างน้อยกพ็ อทีจ่ ะซอ่ มแซมได้ กองแยกเอาไว้

หญิงสาวใช้เวลาอยู่กับกองหนงั สอื ลงั นั้นหลายชวั่ โมง ก่อนจะเลือก
ได้ครบถ้วนและพอใจ จากนั้นจงึ บอกใหเ้ จ้าของรา้ นคดิ เงนิ ในที่สุด...

หล่อนไดห้ นงั สือเกา่ ทหี่ ายากมาหลายเล่ม ทกุ เลม่ ลว้ นแล้วแตเ่ ป็น
เร่อื งทห่ี ล่อนพยายามเสาะหามานาน และนบั เป็นโชคดี ทหี่ ล่อนมาพบเขา้
ในวันน้.ี ..

หล่อนเหลอื บมองดูนาฬิกาขอ้ มือ ก็เหน็ วา่ เวลาลว่ งเลยมานานมาก
แล้ว หากกต็ อ้ งประหลาดใจที่สามียังไมโ่ ทรศัพทม์ าตามหลอ่ น ดว้ ยทุก
ครง้ั ทีม่ าตลาดนดั แห่งนี้ดว้ ยกนั เขาต้องเดนิ เสร็จกอ่ นหลอ่ นเสมอ...

หนงั สอื วนั น้ีทซี่ ื้อไป เปน็ แต่หนงั สือเก่า ประมาณสบิ เลม่ แตล่ ะเลม่ มี
ขนาดไม่หนามากนกั และพเ่ี ล็กบรรจใุ ห้หลอ่ นในถุงเพียงใบเดยี ว ดังน้ัน

779/790

หล่อนจงึ ตดั สินใจเดินกลับไปรอสามที ่ีรถ โดยไม่ไดโ้ ทร.เรียกใหเ้ ขามาช่วย
หว้ิ หนังสอื อย่างทไ่ี ดต้ กลงกันเอาไว้

หลอ่ นมกี ญุ แจรถชุดสำรอง เม่อื เดนิ ไปถงึ รถ หล่อนจึงเปิดประตู ขนึ้
นง่ั ประจำท่ี และชะโงกกายไปทางด้านคนขับ เพื่อตดิ เคร่อื งรถและเปิด
เคร่ืองปรบั อากาศ..

หล่อนหยบิ หนังสอื ที่ไดม้ าจากร้านของพเี่ ลก็ เพอ่ื ชื่นชมทีละเลม่ ...
หนังสือสว่ นใหญท่ หี่ ล่อนไดม้ าในวนั นี้ เปน็ หนงั สือพระราชนิพนธ์ใน
พระบาทสมเดจ็ พระมงกฎุ เกลา้ เจา้ อยู่หัว ซง่ึ หายาก และหลอ่ นพยายาม
เสาะหามานาน...เลม่ สำคญั ทหี่ ญงิ สาวอยากได้มานานมากกค็ อื ‘นทิ านทอง
อนิ ’...
หลอ่ นยังรำลกึ ถงึ คร้ังแรกทอ่ี ่านพระราชนพิ นธเ์ รอ่ื งน้ีไดเ้ สมอ และ
นกึ ว่าคนไทยช่างโชคดเี หลอื เกิน ทม่ี ีพระมหากษตั รยิ ์ ซ่งึ ทรงพระปรชี า
สามารถอยา่ งพระองค์ท่าน และยงั โชคดี ทพี่ ระองค์ทา่ นพระราชทานเรือ่ งท่ี
แตง่ ขน้ึ มามากมายใหก้ บั ปวงชน ได้อา่ นกนั จนถึงทุกวันนี้
นอกจาก ‘นทิ านทองอิน’ หล่อนยังไดพ้ ระราชนพิ นธ์มาอีกหลายเรื่อง
ไมว่ า่ จะเป็น ท้าวแสนปม เวนสิ วาณชิ ตามใจทา่ น กลแตก...
หล่อนต้ังปณธิ านเอาไวว้ ่า...ชว่ั ชีวติ นี้ หลอ่ นจะต้องตามอา่ นงานพระ
ราชนิพนธ์ทกุ เรอื่ งของพระองค์ทา่ นให้จงได้ เพ่อื ไม่ใหเ้ สยี ทีท่เี กดิ มาเป็น
ชาวไทย...

780/790

น่งั ชน่ื ชมหนงั สอื ไดพ้ กั ใหญ่ หล่อนกเ็ รมิ่ สงสยั ขนึ้ มา ดว้ ยทกุ ครง้ั ที่
มาเดนิ ตลาดนัดดว้ ยกนั สามีของหลอ่ นจะเป็นฝ่ายซอ้ื ของเสรจ็ กอ่ นและมัก
มารอทรี่ ถ เพราะหล่อนเปน็ คนชา่ งเลือก แตล่ ะคร้ังที่จะซ้อื หนงั สอื หล่อน
จะต้องเลือกแลว้ เลือกอีก จนแน่ใจว่าชอบจึงจะยอมจา่ ยเงินซ้ือ มีครง้ั นลี้ ะ
ทหี่ ลอ่ นหยบิ กระเปา๋ ออกมาจา่ ยโดยไมล่ ังเล แต่กระนน้ั กใ็ ชเ้ วลากับการ
เดนิ ดูหนังสอื นานโขอยู่

สงสยั หมอตอ้ งเจออะไรถูกใจเปน็ แน่ จึงได้หายเงียบไปนานเช่นนี้
...หล่อนนึก พลางขยบั จะหยิบเอาโทรศพั ทม์ อื ถือขน้ึ มาเพื่อกดหมายเลข
เรียกไปยงั เคร่อื งของสามี กบ็ ังเอิญเหลือบไปเห็นชายหนุม่ ทกี่ ำลงั จะโทร.ไป
หา เดินเลยี้ วมาจากมมุ ตึกเสยี กอ่ น...

หญงิ สาวขมวดคิ้ว เพราะท่าทางของสามีดแู ปลกไปจากตอนท่ีเพง่ิ
แยกกัน...ในมอื ของเขามเี พียงถงุ กระดาษเลก็ ๆ บรรจุอะไรบางอย่างท่ีแบน
และบาง...

เขาเดินตรงมาที่รถ และส่งยิ้มประหลาดตาใหก้ บั หลอ่ น...

หลอ่ นรับโปสการด์ รปู หอคอยแห่งกรุงลอนดอน ทเี่ กา่ จนเหลอื ง
กรอบ และอีกฉบับท่เี ปน็ รูปมหาวหิ ารเวสต์มินสเตอร์ ซ่งึ ผู้เป็นสามีสง่ ให้
มาอ่านด้วยหวั ใจทีเ่ ต้นแรง...

นี่เองคือส่ิงทหี่ ล่อนและสามี เฝ้าตดิ ตามคน้ หามานานป.ี ..

781/790

เวลาหลายปีที่ผ่านมา หลอ่ นตระเวนคน้ หนงั สือ และเอกสารทาง
ประวัติศาสตร์มากมาย ในห้องสมุดไมร่ กู้ ี่แห่งต่อกี่แห่ง

หล่อนเดินทางไปตามสถานท่ีต่างๆ โดยไม่รู้จกั เหนด็ เหนอ่ื ย เพียง
เพ่ือต้องการจะสบื คน้ หาร่องรอยชวี ิต ความเปน็ ไปของขนุ นางหนุ่มผ้หู นง่ึ
ทมี่ นี ามว่าหลวงนติ ิธรรมพนิ จิ และภรรยา หากไม่เคยไดข้ อ้ มลู ใดเพมิ่ เติม
มากไปกว่าไดร้ ้วู า่ หลวงนิตธิ รรมพินจิ เรียนจบวิชากฎหมายจากองั กฤษ
และเข้ารบั ราชการท่ีกระทรวงยตุ ธิ รรมในปลายปีพ.ศ.๒๔๖๔ หากหลงั จาก
น้นั ไม่มปี ระวัติอื่นใดอกี เลย ไมว่ า่ จะเปน็ การเลื่อนยศ เลอ่ื นตำแหนง่
ดูเหมือนกับว่า คุณหลวงคนน้นั ได้หายสาบสญู ไปอยา่ งไรร้ ่องรอย....

ไมว่ า่ จะใช้ความพยายามสกั เพียงใด หล่อนกไ็ ม่เคยได้ขอ้ มูล
เพิ่มเติม...จนเร่ิมทอ้ ในขณะท่สี ามีปลอบใจวา่

“เขาต้องมีความสขุ ...ผมเชือ่ วา่ คุณหลวงและภรรยาจะมีความสขุ ..”
“เสยี ดายนะคะ ฉันอยากรู้จงั เลยวา่ เขาสองคนไปทำอะไรอยทู่ ีไ่ หน
มีลกู มหี ลานกคี่ น” ผูเ้ ป็นภรรยาบ่นพึมพำ “ตามมาไม่รกู้ แี่ ห่งแลว้ กไ็ ม่มี
ประวตั อิ ะไรให้เราไดร้ ้เู ลย”
“ไมแ่ ปลกหรอกคุณ ระบบบันทึกประวตั ศิ าสตร์ของเรา สว่ นใหญ่จะ
จดเอาไว้แต่เร่อื งสำคญั แตเ่ รอ่ื งราวชีวติ ประจำวันของสามญั ชน ไมเ่ คยมี
ใครบันทึกเอาไว้เหมือนอย่างของตา่ งประเทศ คณุ หลวงกับภรรยาเปน็
เพียงคนธรรมดา เหมอื นกบั คนกรุงเทพฯ ในสมยั นนั้ อีกหลายรอ้ ยหลาย
พนั คน ไม่น่าแปลกใจหรอก ทไ่ี มม่ เี อกสารอะไรจะใหเ้ ราคน้ ควา้ เลย แต่

782/790

อยา่ งน้อย เรากร็ ู้ละวา่ คุณหลวงไม่ไดไ้ ปก่อการกบฏอะไรทีไ่ หน เพราะถา้
คณุ หลวงไปก่อกบฏ หรอื ทำอะไรใหญ่โตอยา่ งน้ันเขา้ ละก็ เหน็ ทีจะมี
บันทึกเอาไวใ้ นประวัตศิ าสตร์ทุกเลม่ เชยี วละ” เขากลา่ วดว้ ยเสียงปน
หวั เราะ

“พูดอะไรเปน็ ตลกเร่อื ยเลยนะคะ” หล่อนจำไดว้ า่ ดเุ ขาไปอยา่ งนัน้ ...
มาวันนี.้ ..สิ่งทห่ี ล่อนเฝา้ ติดตามมานาน อยูใ่ นมือของหลอ่ นแลว้
อย่างน่าอศั จรรย์ที่สุด ดูเผินๆ โปสการด์ ทั้งสองฉบบั เป็นเพียงข้อความ
จากสตรีผหู้ นงึ่ เขียนถงึ สตรอี กี ผู้หนง่ึ โดยบอกเลา่ เรอ่ื งราวทกุ ข์สขุ และ
ความเป็นอยูข่ องหล่อนใหอ้ ีกฝ่ายไดร้ บั รู้
มันอาจจะไมม่ คี ่าอนั ใดในสายตาของนกั สะสมของเก่า เพราะโปส
การด์ ท้งั สองแผ่นน้ี เป็นสิ่งที่มดี าษด่นื และหาไดง้ ่ายในร้านขายของเกา่ ท่ี
ตลาดนัดแห่งนี้
หากสำหรบั หล่อนแล้ว มนั มคี า่ มากเสียย่ิงกว่าอะไรทั้งสิน้ เพราะโปส
การด์ เก่าคร่ำคร่าจากลอนดอนทง้ั สองฉบับ เขียนถึงสตรผี ูห้ นึ่งช่อื คณุ
ประดับ...สถานทอ่ี ยคู่ ือบา้ นทีถ่ นนพระอาทิตย์...
สามขี องหลอ่ นไปพบเข้าโดยบงั เอิญ ท่ีร้านขายของเก่าแห่งหนึง่ ใน
ตลาดนดั เขาเลา่ ให้หล่อนฟังขณะทส่ี ่งโปสการ์ดสองฉบับนนั้ ใหก้ บั หลอ่ น
ว่า

783/790

“ผมเกือบไม่ได้สนใจแล้วละ กำลงั จะเดินออกจากร้าน ก็พอดี
ซมุ่ ซา่ มไปชนตะกรา้ ใสโ่ ปสการ์ดเก่าเขา้ ผมชว่ ยเจา้ ของรา้ นเกบ็ ขึน้ มาเรียง
ใส่ตะกรา้ ตามเดิม...กเ็ ลยเจอโปสการด์ สองฉบบั นี้เข้า...โอย...คุณเอ๊ย ไม่
อยากเลา่ เลยวา่ รูส้ กึ อยา่ งไรตอนทเี่ หน็ จา่ หนา้ กบั ลายเซน็ ของคนเขียน
....ผมชาวาบเลยนะ ชาแลน่ เปน็ รว้ิ ไลม่ าตามสนั หลัง นกึ ออกไหมคณุ ...”

หล่อนอยากจะตอบออกมาเหมือนกนั ว่า ทำไมจะนกึ ไม่ออก เพราะที่
สามีบรรยายมานน้ั หล่อนก็กำลังร้สู กึ เช่นเดียวกันไม่มีผดิ เพย้ี น

“ผมรีบจา่ ยเงนิ ซอื้ ไม่ต่อราคาเลยนะ กลวั วา่ ใครจะคว้าเอาไปกอ่ น”
ชายหนุ่มเลา่ ดว้ ยแววตาตืน่ เต้น “แล้วพยายามรอื้ หาในตะกร้าทั้งหมดหา
แล้วหาอีกตัง้ หลายรอบเผอื่ ว่าจะมหี ลงอยอู่ ีก แต่ก็หาได้อกี แค่ฉบับเดียว
เจ้าของร้านบอกว่า ยังมีโปสการด์ เก่าๆ ทำนองนีอ้ ย่ทู บี่ ้านอีกแยะเลยนะ
เอาไวเ้ ราลงมากรงุ เทพฯ คราวหนา้ ค่อยแวะมาดกู ันใหม่กไ็ ด้”

“หมออ่านหรอื ยงั คะ” ผู้เปน็ ภรรยาถาม
ชายหนุม่ สา่ ยหน้าบอกว่า “ยังเลยครับ ผมอยากให้คุณอา่ นก่อน
จ่ายเงินป๊บุ กร็ ีบตรงมาทีร่ ถเลย กะวา่ ถา้ คุณยงั ซือ้ หนังสือไม่เสรจ็ กจ็ ะ
โทร.เขา้ มอื ถอื ไปบอกวา่ ผมมารออย่ทู รี่ ถแลว้ ”
“ฉนั อา่ นเลยนะคะ เอ..ฉบับไหนกอ่ น ฉบับไหนหลงั กันนะ”

784/790

หญงิ สาวเหลอื บมองวนั ที่ ซ่ึงเขียนอยตู่ รงมุมดา้ นซ้าย กเ็ หน็ ว่าฉบับที่
เปน็ รูปหอคอยลอนดอน เขยี นขึน้ ก่อน ในปีพ.ศ.๒๔๖๖ ในขณะที่อีกฉบบั
หน่งึ นัน้ เขยี นขน้ึ เมื่อปพี .ศ.๒๔๗๐ หา่ งจากฉบบั แรกถึงส่ีปี

ทนั ทีทกี่ วาดสายตาไลไ่ ปตามลายมือสวยงาม ที่เขียนอย่ทู างดา้ นหลงั
ของโปสการ์ด หลอ่ นก็ต้องออกเสยี งอทุ านด้วยความตน่ื เต้น

“หมอคะ...โอย หมอคะ...”
แมห้ มกึ สนี ้ำเงินจะจางไปด้วยกาลเวลา หากยงั คงคมชดั พอทห่ี ล่อน
จะอ่านได.้ ..หล่อนอ่านออกเสยี งดงั ๆ เพอื่ ให้ชายหนุ่มได้ยนิ ด้วย...
‘กราบเทา้ คณุ ยายท่ีเคารพอยา่ งสูง
ดฉิ ันกับพ่เี อือ้ เดินทางมาถึงลอนดอนไดห้ ลายสปั ดาห์แล้ว วนั แรกท่ี
มาถงึ ทา่ นเอกอัครราชทตู กรณุ าสง่ คนมารบั ถงึ ทา่ เรือ ได้พักอยทู่ ่บี ้านของ
ทา่ นและคณุ หญิงอยู่เกือบสัปดาห์ หลังจากนน้ั พีเ่ อ้อื ได้ไปพบกับเจ้าคุณ
ภรตราชา หัวหน้าผดู้ ูแลนกั เรียนไทย เพือ่ รายงานตัว และรับมอบหมาย
งานจากทา่ น บงั เอิญตอนทเ่ี ราไปถึงน้นั เปน็ ชว่ งโรงเรียนเปดิ ภาคพอดี พ่ี
เอ้อื ซึง่ เปน็ นกั เรยี นเกา่ องั กฤษ จึงมัวยุง่ อยกู่ ับการส่งเสด็จเจา้ นายทา่ นเขา้
โรงเรียน กับดูแลเร่ืองความเรยี บรอ้ ย จากน้นั จงึ หาบ้านท่ีอยู่ของเราเอง
ท่เี ขตนอกตวั เมือง เพิง่ จะเสรจ็ เรียบรอ้ ยนล่ี ะคะ่ ดิฉันจงึ เพ่งได้สง่ ข่าวมา
การเปน็ ผดู้ ูแลนกั เรยี นไทยในต่างแดนนี้ ไม่ใชเ่ รื่องง่ายเลย นกั เรยี น
สิบคนกส็ ิบแบบ ผูด้ แู ลต้องดตู ัง้ แตก่ ารกนิ อยู่ ไปจนถึงเร่อื งการเรียนและ

785/790

การใช้จา่ ยเงิน เรียกว่าเหมือนกบั เป็นผู้ปกครองเลยเทยี ว พเ่ี อ้ือว่าถึงตอน
ลูกของเราบา้ ง คงจะวุน่ วายยิ่งกว่านีห้ ลายเทา่

ดฉิ นั สง่ ขา่ วมาเพยี งเทา่ น้กี อ่ นนะคะ ขอสง่ ความคดิ ถึงมาพรอ้ มกบั โป
สการด์ ฉบับนี้

พลอยบุษย.์ ...’

บษุ ราคมั เงยหนา้ ชุม่ นำ้ ตาขน้ึ มองนายแพทยบ์ ญุ ญนิตย์ผู้สามี
ริมฝปี ากของหล่อนคล่ียิ้มทเ่ี ปี่ยมไปด้วยความสขุ

“คุณหมอคะ...” น้ำเสียงของหล่อนสั่นเครอื “เป็นเขาสองคนจริงๆ
นัน่ ละ....ในทีส่ ดุ เรากร็ ้แู ล้วว่าเขาเปน็ อยา่ งไรกนั ...ฉนั ...ฉัน...”

“อ่านอกี ฉบับส”ิ นายแพทย์หน่มุ เร่งเรา้
บุษราคมั จงึ หยบิ เอาโปสการ์ดฉบับทีส่ อง ซึง่ เปน็ รูปภาพของมหา-
วหิ ารเวสต์มนิ สเตอร์ ซง่ึ ลงวันเวลาหา่ งจากฉบบั แรกถึงสีป่ .ี ..
‘กราบเทา้ คุณยายที่เคารพอยา่ งสงู
ดฉิ ันรู้สกึ สบายใจ ทไ่ี ดท้ ราบว่า แม่สคราญยา้ ยมาอยู่กับคุณยายท่ี
บา้ นเราแลว้ และกำลงั จะใหก้ ำเนิดหลานคนใหม่ นั่นยอ่ มจะทำให้คณุ ยาย
ไมเ่ หงาจนเกินไป สว่ นเร่อื งทีค่ ุณยายกรุณาถามไถม่ ากับจดหมาย นั้น
ดิฉันและพ่ีเอ้ือเองมิได้น่ิงนอนใจเชน่ กนั เราท้ังสองคนได้ไปตรวจร่างกาย
กบั ไดป้ รกึ ษาหมอทน่ี ี่เรยี บร้อยแล้ว ผลปรากฏว่า เราไมส่ ามารถ จะมบี ุตร

786/790

ได้ แตข่ ่าวน้ี ไมไ่ ดท้ ำให้ดิฉันหรอื พี่เออ้ื โศกเศร้ากระไรนัก ด้วยทุกวันน้ี
เราอยกู่ นั อย่างสุขสบายดีตามสมควรแกอ่ ัตภาพของขา้ ราชการเลก็ ๆ แมจ้ ะ
ผลดั แผน่ ดินเข้าปีทสี่ องนแี่ ล้ว แต่พเี่ อ้ือกส็ มคั รใจจะอยทู่ ่ีนตี่ ่อไปเพ่อื รับใช้
เบอื้ งพระยคุ ลบาท ใหส้ มกบั ที่ทรงไว้วางพระทัย...

อกี ไม่นาน นักเรยี นรุ่นเก่ากจ็ ะจบการศึกษาและกลับบ้านเมอื งของ
เราไป เพื่อพฒั นาบ้านเมืองของเราให้ทันสมยั เทียมเทา่ กับอารยประเทศ
สมกับพระราชปณิธานของลน้ เกลา้ ฯ และนกั เรียนร่นุ ใหม่กจ็ ะเดนิ ทางมา
ถึง...สลับเปลีย่ นหมุนเวยี นกันไป เหมอื นกบั พระราชนิพนธท์ ่ีว่า

ทั้งโลกเปรียบเหมอื นละครโรงใหญ่ ชายหญิงไซร้เปรียบตัวละครนน่ั
ต่างมียามเข้าออกอยู่เหมือนกัน คนหน่งึ นน้ั ยอ่ มเล่นตัวนานา๑
แม้หนทางข้างหนา้ จะทอดยาวไปไกลสกั เพียงใด และชวี ติ ของดฉิ ัน
จะเปน็ อย่างไรนน้ั ดิฉันไม่เคยนึกหว่ันกลัว และพร้อมท่ีจะเผชิญกับปัญหา
ทกุ อยา่ งดว้ ยความมีสติ เพราะ ณ วันน้ี ดฉิ ันไมไ่ ด้อยูอ่ ยา่ งโดดเด่ียว
หากยังมีพ่ีเอื้อ ทส่ี อนให้ดฉิ ันไดร้ วู้ ่า ความรักทีม่ ีรากฐานกอ่ เกิดมาจาก
ความศรทั ธาน้ัน เป็นเชน่ ไร
กราบคณุ ยายมาด้วยความรกั ค่ะ...
พลอยบษุ ย.์ ..’

787/790

บษุ ราคัมเงยหนา้ ข้ึนมองสามที ี่นง่ั เคียงขา้ งอยู่ ด้วยความรสู้ กึ ท้ังรกั
และศรทั ธา ในตัวของผชู้ ายทน่ี ง่ั อยขู่ ้างกายของหลอ่ น...

นายแพทยบ์ ุญญนติ ยเ์ อื้อมมือแข็งแรงและอบอุ่น มาจับมือของ
หลอ่ นเอาไว้จนแน่น ดุจเปน็ สญั ญาวา่ จะไมท่ อดทง้ิ กัน นัยน์ตาคมวาวที่เขา
มองมาที่หล่อน ยังคงเปยี่ มด้วยรกั ไมม่ เี สื่อมคลาย ไมว่ า่ เวลาจะผา่ นมา
นานสกั เพยี งใด นับจากวันแรกทไี่ ด้พบกนั จนถงึ วันน้ีบตุ รชายเพียงคน
เดยี วของเขาและหลอ่ น เตบิ โตจนจวนจะเขา้ สู่วยั รุ่น

หล่อนไมม่ ีสิง่ ใดทต่ี ้องห่วงกงั วลอีกต่อไปแล้ว...พลอยบุษยแ์ ละพี่เออื้
ไดม้ ชี ีวิตทดี่ ีทส่ี ดุ รว่ มกนั และไมว่ า่ บัดนี้ เขาทั้งสองคนจะอยู่ ณ ท่ีแห่งใด
หลอ่ นรู้แนแ่ กใ่ จวา่ ท้งั พลอยบษุ ย์และพเ่ี อ้อื จะมีความสุขและอยู่ในท่ดี ที ส่ี ดุ

ใช่...
พลอยบษุ ย์พูดถกู ทกุ อย่าง...
ความรักทม่ี ีเพยี งรกั อยา่ งเดยี วนัน้ ไม่เพียงพอสำหรบั การจะครองคู่
อยกู่ ับใครสกั คน เพราะการครองคู่อย่ดู ้วยกันให้ยาวนาน อยา่ งมีความสขุ
นนั้ ตอ้ งการมากกว่าความรกั ...
วันน้ี นับเปน็ วันทบ่ี ษุ ราคัมรูส้ ึกปลอดโปรง่ ใจ และมคี วามสุขมาก
ท่ีสดุ นบั จากวันทีพ่ ลัดหลงยุคมา ดว้ ยไมว่ ่าโลกจะหมุนเวยี นเปล่ียนไป
มากมายสักเพยี งไหน โลกแห่งน้ี ยงั คงมีความรักให้กับหล่อนเสมอ

788/790

บษุ ราคมั เหลอื บมองชายหนุม่ ทนี่ ่ังอยไู่ ม่หา่ ง พร้อมส่งยิ้มให้แก่เขา
แทนคำขอบคุณท่ีได้สอนใหห้ ลอ่ นร้วู า่ ...ความรักที่มตี น้ กำเนิดและรากฐาน
มาจากความศรัทธานั้น เปน็ เชน่ ไร

....หลอ่ นม่นั ใจวา่ ความรกั เชน่ นัน้ จะยังคงอยู่ และสว่างไสวในใจ
ของหล่อนไปจนชัว่ นิรันดร์...

จบบรบิ รู ณ์
๒๐ พฤษภาคม ๒๕๔๖ เวลา ๐๑.๓๐ น.

๑ จากพระราชนพิ นธ์ในพระบาทสมเดจ็ พระมงกฎุ เกลา้ เจ้าอยหู่ ัว เรื่อง ตามใจทา่ น องกท์ ี่ ๒
ตอนที่ ๗



@Created by PDF to ePub