สาวหลงยุค-พงศกรZX

201/790

“กน็ น่ั น่ะสิ” คณุ ยายหวั เราะชอบใจ “แลว้ อยา่ งนีจ้ ะว่าฝนั ไปอกี ร?ึ ”
พลอยบุษย์อา้ ปากคา้ ง พลางกม้ มองรอยแดงบนตน้ แขน ท่ถี กู คณุ
ยายประดับหยิกเอา ใจหลน่ หายวูบ ด้วยรู้สึกวา่ อกี ฝ่ายพูดจริง
ทจี่ ริง หญิงสาวรสู้ กึ ถงึ ความผิดปกติมาแต่แรกแล้ว ว่าเหตกุ ารณท์ ุก
อย่างทเี่ กดิ ขึน้ กบั ตัวเอง นบั ตงั้ แตแ่ ม่พีเ่ ล้ยี งเขา้ ไปในห้องนอนของยาย
และปลุกให้ตนื่ นอนขน้ึ มา...
เหตุการณเ์ หลา่ น้ัน เหมือนกบั วา่ หลอ่ นได้ย้อนเวลากลบั มาโผล่อยใู่ น
สมัยเกือบหน่งึ ร้อยปีกอ่ นอย่างน้นั ละ...แต่หญิงสาวพยายามบอกกบั ตวั เอง
วา่ หลอ่ นกำลงั ฝนั ไป
แมจ้ ะกระซิบบอกตนเองไปอย่างนัน้ ใจของหล่อนกเ็ รม่ิ ฝอ่ ลงฝ่อลง
ทุกที ด้วยเร่ืองราวท่ีกำลงั ประสบอยู่นนั้ ชกั จะชดั เจน และเป็นจรงิ เปน็ จงั
ขน้ึ มาทกุ ขณะ ทกุ คนทอี่ ยู่ต่อหน้าของหล่อน เป็นบุคคลที่มีตัวตน มี
เลอื ดเน้ือจับตอ้ งได้ ไม่ใช่ความฝัน อยา่ งท่ีหล่อนพยายามหลอกตวั เอง
ทุกคนเปน็ คนจรงิ ๆ มชี ีวิตจิตใจ รกั โลภ โกรธ หลง มคี วามสขุ
ทกุ ข์ ไม่ตา่ งไปจากหลอ่ น แม้ว่าในเวลาปัจจุบนั ที่หลอ่ นเพิง่ จากมานั้น
บคุ คลเหลา่ น้จี ะกลายเปน็ อดีตไปแลว้ ก็ตาม
บดั นี้ หลอ่ นย้อนกลับมาอยู่ในอดีตอย่างนนั้ หรอื ...
...พุทธศักราช ๒๔๖๔...

202/790

ถา้ สงิ่ ทแ่ี ม่แหวนบอกหล่อนเป็นจริง นัน่ หมายถึงว่า หลอ่ นยอ้ นอดีต
กลับมาถึง ๘๒ ปีทีเดยี ว

จะเป็นไปไดอ้ ย่างไรกนั ...
พลอยบุษยไ์ มเ่ คยเชอ่ื ในเรื่องลกึ ลับเหนอื การพสิ ูจน.์ ...หล่อนเคย
ไดย้ นิ เรอื่ งทำนองน้ีมามากต่อมาก อ่านนวนิยาย ดภู าพยนตร์ทตี่ วั เอกพลดั
หลง ยอ้ นเวลากลบั ไปในอดตี ไมว่ ่าจะเปน็ Somewhere in
Time...Back to the Future...และอกี มากมายหลายเรื่อง หากน่นั เป็น
เพียงเร่ืองพาฝันจากจินตนาการของนกั เขียน และผกู้ ำกบั ภาพยนตร์ ท่ี
พลอยบุษยไ์ มเ่ คยคดิ วา่ จะเกดิ ข้ึนเป็นจริงได้..โดยเฉพาะไมเ่ คยคดิ ว่าจะ
เกดิ กับตัวของหลอ่ นเอง
หากสงิ่ ทหี่ ล่อนกำลังนกึ หวาดกลวั กลับกลายเปน็ เรื่องจรงิ แลว้ ละก.็ ..
มีคำถามมากมายผุดพรายข้ึนมาภายในใจของหญงิ สาว...
ทำไมตอ้ งเปน็ ปี ๒๔๖๔ ด้วย? และหล่อนจะหาทางกลับไปยคุ
ปจั จบุ ันของหลอ่ นได้อยา่ งไรกนั ? หากเวลาน้ี เปน็ อดตี ...แลว้ ปัจจุบันของ
หลอ่ นเล่า อยทู่ ีไ่ หน?
“คณุ ยายคะ...” พลอยบษุ ย์มสี หี น้าประหวัน่ “ดฉิ ันพดู จริงนะ
คะ...ดิฉนั ไม่ทราบเลย วา่ มาอยูท่ ี่นไ่ี ด้อย่างไร...ถ้าตัวดิฉันมาโผล่อยทู่ ี่นี่ มา
เป็นแม่บษุ ราคมั แล้วแม่บษุ ราคัมจะเป็นอย่างไรบ้าง?”

203/790

คณุ ประดบั มีสหี น้ายุ่งยากไมต่ ่างกันกบั หญงิ สาวที่ยนื อยเู่ บ้ืองหนา้
ผสู้ งู วัยเดินไปทเ่ี ก้าอ้ีตัวเลก็ ขา้ งเตยี ง พลางทรุดกายลงน่งั มือสองข้าง
ประสานกันอย่บู นตกั ทา่ ทางครนุ่ คิด

พลอยบษุ ย์ถอนหายใจ เดินไปนง่ั พบั เพียบลงบนพื้นไมท้ ี่ขัดจนขน้ึ
เงา และเงยหน้าขน้ึ ฟังสิง่ ทค่ี ุณยายกำลังจะพูด

“แมบ่ ุษย์...” ผสู้ ูงวัยกล่าว “ใหฉ้ นั เรยี กหล่อนวา่ แม่บุษยเ์ ถอะนะ
เพราะหน้าตาของหล่อนท้งั สอง เหมอื นกนั ไม่มผี ดิ เพีย้ น...ฉนั เองกต็ อบไม่
ได้เชน่ กนั วา่ เกดิ อะไรขนึ้ กบั หลานของฉนั และตวั ของหล่อน...”

“แลว้ เราจะทำอย่างไรกนั ดคี ะ?” หญงิ สาวพยายามนึกเรยี บเรยี ง
เหตุการณ์อกี คร้ัง “ดิฉนั จำไดเ้ พียงวา่ เม่ือคนื กอ่ น ดฉิ นั น่ังอยู่บนเตยี ง
ของคุณยาย แล้วก็เผลอฟบุ หลับลงบนโตะ๊ ตวั นี้...จนกระทัง่ แมแ่ หวนมา
เรียก ปลุกให้ตนื่ ”

พลอยบษุ ย์ชม้ี อื ไปที่โต๊ะตวั ที่อยหู่ วั เตยี งของคณุ ประดบั ซ่ึงเปน็ โตะ๊
ตวั เดยี วกนั กับทอี่ ยใู่ นห้องของคุณเมตตา

“เช่นน้ันรึ?” คณุ ยายคิดตาม
พลอยบษุ ย์มองอีกฝา่ ยหนง่ึ ด้วยสายตาชื่นชม เพราะคุณประดับ เป็น
ผูห้ ญิงท่ีคงจะทันสมยั จึงไมไ่ ด้ตระหนกตกใจจนเกนิ เหตุ แมว้ ่าเร่อื งท่ีเกดิ
ข้นึ นจ้ี ะประหลาดพสิ ดารไม่น้อย

204/790

“แตโ่ ตะ๊ ตัวนี้ ก็ไมไ่ ด้มอี ะไรแปลกประหลาดกว่าโต๊ะอืน่ นนี่ ะ” คุณ
ยายเล่าด้วยนำ้ เสยี งเนิบๆ “คณุ พระพินิจจยั คดี สามีของฉันเป็นผสู้ ัง่ ให้ต่อ
ข้ึนมา เม่อื ตอนท่ีปลกู บ้านหลงั น้.ี .กห็ ลายสิบปีมาแล้ว ตง้ั แต่แม่มาลัย แม่
ของบษุ ราคัมยงั ไม่ออกเรอื นไปนัน่ ละ...”

“ดิฉันจำได้ว่า...” พลอยบษุ ยต์ าโตเม่ือนกึ ข้ึนมาได้วา่ กอ่ นจะเผลอ
หลับไป หล่อนกำลังทำสิง่ ใดอยู่ “ดิฉันพบสมดุ บนั ทกึ ของบษุ ราคมั ใน
ลนิ้ ชักโตะ๊ ตัวนี้ กเ็ ลยหยิบเอาออกมาอา่ น จนหลับไป...”

“สมดุ บันทึก?” น้ำเสียงของคุณประดับประหลาดใจ “ของบษุ ราคมั
ร?ึ ฉันไม่เคยรมู้ าก่อนเลยวา่ หลานของฉันจดบนั ทึกอะไรไว้ด้วย...”

คำตอบของคุณประดบั นน้ั สรา้ งความแปลกใจใหก้ ับหญงิ สาวเป็น
ที่สดุ พลอยบุษย์เห็นผู้สงู วยั ดึงลิ้นชกั ให้เปดิ ออก พรอ้ มทง้ั ร้อื คน้ หา
ขา้ วของทีอ่ ยใู่ นนั้นวนุ่ วาย

“ไมม่ สี มดุ ที่หลอ่ นว่า...”
ผ้สู งู วัยกวา่ พึมพำกับตนเอง
“คุณยายคะ...” อะไรบางอยา่ งวาบเข้ามาในสมองของหญงิ สาวราว
สายฟ้า...พลอยบุษย์จึงย่ืนมอื ไปกระตกุ ชายผ้าซนิ่ ของคณุ ประดบั เบาๆ เปน็
เชิงเรียก
“เปน็ ไปไดไ้ หมคะวา่ ...ดฉิ นั กบั แมบ่ ุษราคมั ...สลับทก่ี ัน...”

205/790

ความทรงจำในคืนวนั ก่อนท่หี ล่อนจะตกเวทหี วั แตก ย้อนกลบั มาอกี
ครั้ง...คนื ที่หลอ่ นฟุบหลบั ท่โี ต๊ะตวั นี้เปน็ คร้ังแรก...

คนื น้ัน หล่อนได้ยินเสยี งของผู้ชายและผหู้ ญงิ ทมุ่ เถียงกนั ดว้ ยเร่ือง
อะไรบางอยา่ ง ในคืนวันน้นั พลอยบษุ ยย์ ังนึกด้วยซ้ำไปวา่ คงจะเปน็ เสียง
จากละครวิทยุ ที่มีเพอื่ นบ้านคนใดเปิดทง้ิ เอาไว้ และยงั จะวันเกิดเหตุ
อกี ...หล่อนจำไดว้ ่า แวบหนง่ึ ท่ีเดนิ ผา่ นกระจกเงาในห้องของยาย หลอ่ น
แลเหน็ เงาของตนเองในชุดเคร่ืองแตง่ กายสมยั รชั กาลที่ ๖ มองสะท้อน
กลับมา...

เปน็ ไปได้หรอื ไมว่ ่า...นั่นไมใ่ ชเ่ งาของหล่อน หากเป็นเงาของบุษราคมั
ที่กำลงั จอ้ งมองหลอ่ นมาจากอีกปลายดา้ นหน่ึงของมติ เิ วลาเชน่ กนั ...

“หล่อนหมายความว่าอยา่ งไร?”
คร้ังนคี้ ณุ ประดบั กลับตามความคดิ ของหญิงสาวไม่ทัน
“หมายความวา่ ...ในเมื่อดฉิ นั มาอยทู่ ่ีนี่ มาเป็นบุษราคมั ดังน้นั ตัว
ของบษุ ราคัม อาจไปปรากฏในยคุ สมัยของดฉิ นั เป็นตัวของดิฉนั ...”
“แลว้ หล่อนมาแตท่ ี่ใดกันเลา่ ?” คุณประดบั เร่มิ งง
“ปีที่ดฉิ ันมา คือปพี ุทธศกั ราช ๒๕๔๖...” พลอยบุษย์ว่า
“คณุ พระ” คณุ ประดบั ยกมอื ขนึ้ ทาบอก “ปอี ะไรนะ...นเ่ี พอ่ ปีพระ
พทุ ธศกั ราช ๒๔๖๔ เทา่ นน้ั เอง...หล่อนมาจากเมอื งใดกนั แน?่ ”

206/790

“บา้ นของคุณยายดฉิ นั ก็อยู่ท่ีบางลำพเู หมอื นของท่านนล่ี ะค่ะแตบ่ าง
ลำพทู ฉ่ี นั มา กับบางลำพตู อนนี้ ต่างกันมากเหลือเกิน”

“แล้วที่หล่อนมา เป็นแผ่นดนิ ใดกัน?”
พลอยบุษย์นกึ กบั ตนเองวา่ คำถามทคี่ ณุ ยายของบุษราคัมถามออก
มาแตล่ ะขอ้ น้ัน ชา่ งชาญฉลาด ไมเ่ สียทีทค่ี ณุ ประดับเป็นภรรยาของคุณ
พระแหง่ กระทรวงยตุ ิธรรมเลยแมแ้ ตน่ ้อย
“ทที่ ด่ี ฉิ นั จากมา เปน็ สมยั ของในหลวงรชั กาลท่เี กา้ ”
“รชั กาลทเี่ ก้า...” ดวงตาของผสู้ ูงวัยกว่าเบกิ กวา้ ง
“คณุ ยายคะ” พลอยบษุ ยไ์ ม่ทันไดส้ นใจในส่ิงทผ่ี สู้ ูงวัยกว่ากำลงั จะ
เอย่ ถามออกมา หากแตห่ ลอ่ นรีบตัดบทเสยี กอ่ น
“ฉนั คิดวา่ ...ต้องเกิดอะไรสักอยา่ ง ที่ทำให้ฉนั หลงยคุ มาอย่ทู ี่น่ี และ
บุษราคมั ก็อาจจะสลับเวลาไปแทนทด่ี ฉิ ัน...”
“หล่อนคิดว่าเป็นเช่นนัน้ ร?ึ ” คุณยายครางอย่างไม่รู้จะว่าอย่างไรตอ่
ไป
“ดฉิ ันไม่อาจทราบได้ ว่าเปน็ จริงอย่างที่สนั นิษฐานหรือไม่...แต่ถ้า
ดฉิ ันมาโผล่ทน่ี ่ี แล้วบษุ ราคัมจะไปอย่เู สยี ทีไ่ หน ถ้าเธอไม่ไดส้ ลับไปแทนที่
ดฉิ นั ...แลว้ ก็...โอย...ตายละ...”
พลอยบษุ ยก์ มุ ขมบั รสู้ ึกเจ็บแผลข้นึ มานิดหนง่ึ หากอะไรอกี อย่างที่
วาบเข้ามา ทำใหห้ ลอ่ นออกจะเช่อื เสยี แล้ววา่ ด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม

207/790

‘ใคร’ บางคน คงจะจงใจให้หล่อนและบษุ ราคัมสลับเวลากนั จริง อยา่ งท่ี
เดาละกระมงั

“อะไรอีก?” คุณยายขมวดคิ้วนิ่วหน้า และรอฟงั ว่าหล่อนจะวา่
อย่างไรตอ่ ไป

“ในบันทกึ หน้าสุดทา้ ย...บษุ ราคมั เขยี นเอาไว้วา่ ...คุณพระคณุ เจา้ ได้
โปรดเถิด...ฉันไม่อยากอยูอ่ กี แลว้ ใหฉ้ ันไปที่ใดกไ็ ด้ ขอเพยี งใหพ้ ้นไปจาก
ทแี่ หง่ นี้ ยง่ิ ไกลยิง่ ดี ย่ิงไมไ่ ดก้ ลับมาอีก ย่ิงเป็นสงิ่ ทีฉ่ ันปรารถนา...คณุ
ยายขา บุษราคมั เขียนเอาไวเ้ ชน่ นัน้ ...”

ฉนั ก็คนหน่ึงละ...พลอยบุษยน์ ึก...ฉนั เองกเ็ พิ่งจะประสบกับอะไร
รา้ ยๆ ที่ประดังเขา้ มาหา จนตัวฉันเองกไ็ ม่อยากจะอยใู่ นท่ที ่ีฉนั เปน็ อยู่
เหมอื นกนั ฉนั ยังแอบภาวนาในใจเสียดว้ ยว่า...หนไู ม่อยากอยอู่ ีกแล้วหนู
อยากไปไหนกไ็ ด้ไกลๆ จะได้ไม่ตอ้ งรบั รู้เร่อื งราวยุง่ เหยงิ ทั้งหลายแหล่ที่
ประดงั เขา้ มา.... ไปไหนก็ได้...ไปแลว้ ไมต่ อ้ งกลับมาอกี เลย กย็ ่ิงด.ี ..

บษุ ราคมั ถกู ทำร้าย ศรี ษะแตก..
หล่อนตกเวที ศรี ษะแตก
บษุ ราคัมไมอ่ ยากอยใู่ นโลกทหี่ ล่อนรูส้ ึกวา่ โหดร้าย หลอ่ นเองกไ็ ม่
อยากอยใู่ นโลกทโี่ หดรา้ ยเหมือนกนั ...
พลอยบษุ ยร์ สู้ กึ ขนลุก พรอ้ มกบั หนาวเยือกขนึ้ มา เมือ่ นกึ ถงึ ตรงนี้
เปน็ ไปได้หรอื ไม่วา่ สิ่งทเ่ี ธอนึกสงสัยจะเกิดเปน็ จริงขนึ้ มา...

208/790

“จริงรึ” ผสู้ ูงวัยกว่าเสียงเคร่งขรมึ แววตาครุ่นคดิ “แมบ่ ษุ ยอ์ ธิษฐาน
เอาไวเ้ ชน่ นัน้ รึ? หากว่าทห่ี ลอ่ นว่ามาเป็นความจริง...กอ็ าจเปน็ ไปได้ ที่
หลอ่ นกบั หลานของฉันจะสลบั กาลกัน...”

“แล้วดิฉนั จะทำเชน่ ไรดคี ะ?”
หนกั เข้า คนทค่ี ิดหาขอ้ อธบิ ายได้ กลบั จนปัญญาเอาเสยี ดื้อๆพลอย
บษุ ย์เกาะเขา่ ของผู้สงู วัยกวา่ พรอ้ มท้ังเงยหน้าตาตระหนกขนึ้ มอง ใบหน้า
เหย่ี วย่น ทีเ่ ปยี่ มไปดว้ ยความเมตตา
นยั น์ตาทฝี่ า้ ฟางลงไปตามวยั หากความแจ่มใสในหนว่ ยตามไิ ด้ลด
น้อยถอยลงไปดว้ ย มองไปยงั หญิงสาวซง่ึ น่งั พับเพยี บเรียบรอ้ ยเบือ้ งหนา้
นกึ เวทนาข้นึ มาจับใจ
ทั้งทเ่ี รือ่ งราวทัง้ หมดออกจะเหลือเชือ่ ไปสกั หนอ่ ย หากคุณประดบั
ม่นั ใจวา่ หญิงสาวที่มีหน้าตาเหมือนกบั หลานสาวแท้ๆ นนั้ มไิ ดเ้ สกสรรป้ัน
เรือ่ งขน้ึ มาแน่...
ในชีวติ ทีผ่ ่านมาถงึ สามแผ่นดนิ คุณประดบั ไมเ่ คยพบพานเร่อื ง
แปลกประหลาดเชน่ เรื่องนี้มากอ่ น หากคุณประดับ มใิ ช่คน ‘คร’ึ ที่จะไม่
ยอมเปลี่ยนแปลงหรอื รบั ฟังเร่ืองราวการเปลีย่ นแปลง
ตอ้ งมเี รื่องประหลาดเกิดข้นึ จรงิ แล้ว...และในยามน้ี ส่ิงเดียวท่ีทำได้
กค็ ือต้องใจเยน็ ให้ถึงทสี่ ุด จึงจะแกไ้ ขเหตกุ ารณ์ เอาตัวบษุ ราคมั คนื มาให้
ได.้ ..

209/790

คุณประดบั ตั้งใจแนว่ แน่ว่า จะปฏิบตั ดิ แู ลตอ่ แม่พลอยบุษยค์ นนี้ ให้
ดที ่ีสุด เหมือนกบั ทป่ี ฏิบัตติ อ่ หลานแทๆ้ ของตน เพอ่ื วา่ สง่ิ นี้จะได้เกิดเป็น
บุญเป็นกุศล คุ้มครองใหผ้ คู้ นทอ่ี ยู่ใกล้บษุ ราคมั ทำดีต่อหลานของยาย
ไมว่ า่ หลานจะไปอยใู่ นภพใด กาลเวลาใดกต็ าม...

คุณประดบั วางมอื ลงบนเรอื นผมทีน่ มุ่ สลวยของหญงิ สาวตรง
เบอ้ื งหนา้ บอกหล่อนดว้ ยเสียงปรานวี า่

“อยา่ ได้ตน่ื ตระหนกไปแมห่ นู...ฉนั เองก็มริ ู้ดอกนะ ว่าเราควรจะทำ
ฉนั ใดดี หากที่ฉนั คิดเอาไวก้ ็คือ เวลานี้ หลอ่ นมาอยทู่ ่ีนี่ มาเป็นแม่
บษุ ราคมั ฉะน้นั หลอ่ นก็ควรจะทำทกุ อยา่ งให้เปน็ ปกติ เช่นเดียวกับท่ีแม่
บุษราคัมทำ...”

“แลว้ ดฉิ นั ต้องทำอย่างไรเล่าคะ? ดฉิ นั ไม่รู้อะไรเลยสักอยา่ งเดยี ว”
พลอยบษุ ย์รอ้ งอทุ ธรณ์

“ฉันจะชว่ ยหลอ่ นเอง”
คณุ ยายของบษุ ราคมั รบั ปากรับคำสุม้ เสยี งหนักแนน่
“แต่ทส่ี ำคญั ทสี่ ุดก็คือ เร่ืองน้ี จะให้บ่าวไพรห่ รอื ผ้อู ่ืนผ้ใู ดรู้ไม่ไดโ้ ดย
เด็ดขาด เขา้ ใจไหม...เรือ่ งทเ่ี กดิ นี้ ประหลาดมากเกนิ กว่าทบี่ ่าวไพร่
ทัง้ หลายจะเขา้ ใจได้ หากหล่อนโวยวายไป ใครๆ จะพากนั สงสัย ดไี ม่ดี
ลากเอาพวกโปลิศเขา้ มายงุ่ เรอ่ื งจะไปกันใหญ่ อีกประการหนึง่ ...ดแี ล้วท่ี

210/790

หวั แตกเหมอื นหลานของฉัน ใครๆ จะไดพ้ ากันคดิ ว่า หลอ่ นเลอะเลอื นไป
เปน็ เส้นประสาท จำเรอ่ื งจำราวอะไรไมใ่ ครไ่ ด้ เหตเุ พราะหวั แตก”

พลอยบษุ ยพ์ ยกั หนา้ รบั
“ค่ะ..”
“เจ้าคะ่ ” คุณประดบั ข้นึ เสยี ง “พดู กบั ผูห้ ลกั ผู้ใหญ่ หล่อนต้องว่า
‘เจา้ คะ่ ’ จะมารบั ว่าค่ะเฉยๆ มไิ ด.้ ..จะเป็นแม่บุษราคมั หลอ่ นกต็ ้องหดั เสยี
แต่บัดเด๋ยี วน้ี เข้าใจรไึ ม?่ ”
“เจ้าค่ะ” พลอยบุษย์รบั ด้วยความหนักใจ นี่หลอ่ นจะตอ้ งอยใู่ น
สภาพเชน่ นี้ไปนานอกี เทา่ ใดกนั หนอ กวา่ จะไดก้ ลบั คืนไปในเวลาเดมิ ของ
หลอ่ น...

ภารกิจแรกทีห่ ลอ่ นตอ้ งทำ เพราะมาสวมบทเป็นบษุ ราคมั เขา้ โดย
บังเอญิ ก็คือ ไปดลู ะครรอ้ งกบั แม่แหวนผู้เปน็ พ่เี ล้ียง ในเย็นวนั น้นั

ปกตแิ ล้ว สตรีสาว ลูกผู้ดีมีตระกูล มักไม่ค่อยออกไปไหนมาไหน
โดยลำพัง หากจะไปท่ไี หน ต้องออกไปกับผู้ใหญ่ หรอื ไมก่ ็ต้องมนี างบ่าว
ตดิ สอยห้อยตามไปด้วย

คณุ ประดับเล่าใหห้ ลอ่ นฟังว่า บุษราคัมอยากดูละครรอ้ งเร่อื งสาว
เครือฟ้าน้ีมาก ถึงขนาดใช้ใหแ้ มพ่ เี่ ลีย้ งนง่ั รถเจก๊ ไปซื้อตว๋ั ละครลว่ งหนา้
ตั้งแตก่ ่อนเกิดเหตุ ดงั นนั้ หลอ่ นจงึ ควรจะไปดู เพ่ือไมใ่ ห้เป็นท่ผี ิดสงั เกต

211/790

แก่บา่ วในบา้ น อกี ทัง้ จะได้เป็นการไปเปดิ หูเปิดตา ดบู ้านดูเมอื ง กับตกึ
รามบ้านชอ่ งว่าเป็นเช่นไร

คุณประดบั เลา่ ให้ฟัง กอ่ นจะออกจากบ้านอีกว่า ละครคณะทีห่ ลอ่ น
ไปดูกบั แมแ่ หวนนัน้ เปน็ ละครของกรมพระนราธปิ ประพนั ธ์พงศ์ มชี ่ือว่า
‘ละครปรดี าลัย’ มสี ถานทต่ี ง้ั อยู่ที่แพรง่ นรา

พลอยบุษยห์ ลับตาก็เหน็ แตแ่ พรง่ นราในยุคปจั จบุ นั ทีแ่ ออัดไปดว้ ย
รถราบนถนนหนทาง ตึกรามเก่าแก่ และควนั พษิ จากทอ่ ไอเสยี รถยนตท์ ่ี
สญั จรผ่านไปผา่ นมา หล่อนนึกไมอ่ อกว่า แพร่งนราในยคุ ของบษุ ราคัมจะ
เปน็ เช่นไร

คุณยายชว่ ยหล่อนแตง่ ตัวในห้องนอนของบุษราคมั ทอ่ี ยู่ชั้นบนของ
ตวั บา้ น ซ่ึงพลอยบษุ ย์จำตำแหนง่ ได้วา่ เปน็ หอ้ งเดยี วกนั กับห้องที่ยายจัด
เอาไวเ้ ปน็ ห้องให้หลอ่ นนอน

เสื้อท่ีคณุ ยายของบษุ ราคมั เลือกใหห้ ลอ่ นใสน่ ั้น เป็นเสื้อลูกไมส้ ีม่วง
อ่อน ดว้ ยเพราะวนั น้เี ป็นวนั เสาร์ กลนิ่ หอมเยน็ ที่หล่อนรูส้ ึกชอบนนั้ เป็น
กลน่ิ ของเทียนทีใ่ ช้อบผา้

คณุ ประดบั เลา่ วา่ สมัยนี้ แทบไมม่ ผี ู้คนใสใ่ จกับการแต่งกายใหส้ ถี ูก
โฉลกตามวันอกี แลว้ เนอ่ื งจากคนไทยในเวลาน้ี เหอ่ ตามอย่างฝร่ังกนั เปน็
ส่วนมาก อกี ท้ังในพระนครกม็ หี ้างร้านของฝร่ังตงั้ อยมู่ ากมาย อยา่ งไรก็
ตาม คุณประดบั ยังมคี วามเช่อื วา่ การแตง่ กายให้ถูกโฉลกตามวนั จะนำ
เอาความเปน็ สิรมิ งคลมาใหแ้ กผ่ ู้สวมใส่ ซ่ึงพลอยบษุ ยไ์ มม่ ีขอ้ โต้แย้งใด

212/790

แต่งตวั เสร็จ คุณประดบั หนั ไปเปิดหีบโลหะ ซง่ึ เป็นที่เกบ็ เสือ้ ผา้ และ
เคร่ืองประดบั วางอยูข่ ้างใตโ้ ต๊ะตวั ใหญใ่ นหอ้ งนอน หยบิ เอาผา้ แพรสีม่วง
สดออกมา ชว่ ยคาดใหก้ ับเอวของหญิงสาว และหยิบสรอ้ ยไขม่ กุ สง่ ให้เส้น
หน่ึง

“แหม เกจ๋ ังนะคะ”
พลอยบษุ ยห์ มุนตวั ไปมาอยูห่ น้ากระจกเงาบานยาวถงึ พืน้
“เป๊ดิ สะกา๊ ดเสยี ไมม่ ”ี คุณประดบั วา่ “แบบนล้ี ะสวยจนคนตะลงึ ”
“ดฉิ นั นึกว่า สาวๆ ยคุ น้ี เขาน่งุ โจงกระเบนกนั เสียอกี เจ้าค่ะ”
พลอย-บษุ ย์ พึมพำ
คุณประดับอดย้มิ ด้วยความเอ็นดูมิได้ ผสู้ งู วัยเล่าใหพ้ ลอยบุษยฟ์ ัง
ดว้ ยนำ้ เสียงเรียบเรื่อย ขณะทมี่ อื ทงั้ สองช่วยจดั แตง่ เครื่องแตง่ กายของ
หญงิ สาวใหด้ เู รียบร้อย
“แผน่ ดินนสี้ ังคมเปลย่ี นไปแยะ ในหลวงทา่ นมสี ายพระเนตรยาวไกล
ทรงมองเห็นว่าการเปลย่ี นแปลงใหท้ ันพวกฝรัง่ จะเปน็ ผลดีกบั บา้ นเมอื ง
จงึ เร่งพัฒนาไมห่ ยดุ สมยั ตน้ รัชกาล สาวๆ ก็นยิ มโจงกันอยดู่ อกจนปีก
ลาย พุทธศกั ราช ๒๔๖๓ ทใี่ นหลวงทรงมพี ระราชดำรใิ ห้สตรไี วผ้ มยาวกบั
นงุ่ ซนิ่ ใครๆ จึงพากันทำตามกระแสพระราชดำรสั เปน็ การใหญ่ ยิ่งเม่อื
ตอนเดือนสบิ สอง๑ ทรงหมั้นหมายพระวรกญั ญาปทาน อู๊ย...ฮือฮา กันไป
ท้ังวัง เพราะพสกนกิ ร รอจะชืน่ ชมสมเดจ็ พระราชนิ มี านานนักหนา”

213/790

เลา่ ถึงตอนนี้ คุณประดบั ทอดถอนใจยาว

“เสียดายแต่แมม่ าลยั แมข่ องแม่บษุ ย์ ไมไ่ ด้อยชู่ ืน่ ชมพระบารมีเสยี
แลว้ ...แมม่ าลยั เป็นนางขา้ หลวงเก่าในวงั ของทา่ น แต่ไม่ไดร้ บั ใช้พระองค์
ทา่ นโดยตรงดอกนะ ยายสง่ ให้เขา้ ไปรบั ใช้พระขนษิ ฐาองคห์ นึ่งของ
พระองค์ทา่ น” เสียงของคุณประดับฟงั มคี วามสขุ ทไ่ี ด้เล่าเร่ืองเก่า

“ทา่ นทรงพระสิริโฉม งามแทๆ้ แถมยังเปด๊ิ สะกา๊ ดไม่มีใครเทียม
ยายยงั เคยเหน็ พระองค์ท่านทรงรถดว้ ยพระองคเ์ องเชียวนะ สาวๆ ท้งั พระ
นครต่างพากนั เอาเย่ยี ง ดัดผมทรงพระวรกัญญาฯ น่งุ ซิ่นแบบพระวรกัญ
ญาฯ สวมเสื้อลูกไม้ สรอ้ ยไขม่ ุกกต็ อ้ งแบบพระวรกัญญาฯ แม่บษุ ย์ เองก็
ยงั มซี ิ่นแบบนน้ั เปน็ หลายหบี ล้วนแต่ของพระองคท์ า่ นประทานมาให้
ท้ังนั้น สมยั พระวรกัญญาฯ ชาววังสุโขสโมสรกันนกั เจ้านายช้นั สงู ในพระ
ราชวงศ์ องค์การต่างๆ ก็มีการเลีย้ งรน่ื เริงถวายพระเจา้ อยหู่ วั แสดงความ
ปตี ยิ นิ ดกี นั ไม่เวน้ ตะละวนั ”

พลอยบุษยต์ งั้ ใจฟังด้วยความสนใจอยา่ งยงิ่ เพราะส่งิ ท่ีคุณประดับ
เลา่ มาน้ันเปน็ ความรใู้ หม่ ทห่ี ลอ่ นเพ่งิ รู้ เพราะบุษราคัมไมไ่ ดบ้ ันทกึ
เรอ่ื งราวเหลา่ นี้เอาไว้ในสมดุ บันทึก

“เอาละ” คณุ ประดับตัดบท เมื่อเห็นว่าหญิงสาวแตง่ กายเรยี บรอ้ ย ดี
แลว้ “เสรจ็ เสียที ลงไปไดแ้ ลว้ ปลอ่ ยให้นังแหวนมันรอนาน มันจะเอะอะ
เอา กลัวจะไปดลู ะครไม่ทนั เรอื่ งสาวเครือฟา้ น่ะ เร่ืองโปรดของมัน เสยี
ดว้ ย”

214/790

“คุณยายไม่ไปดว้ ยรึเจ้าคะ?” หลอ่ นถามเมื่อเหน็ ว่าอกี ฝ่ายยังอยไู่ ม่
ไดเ้ ปล่ียนเสอ้ื ผ้า

“ไมไ่ ปละ...ดูละครแบบนี้ มีตะหนุ่มๆ สาวๆ เขาไปกัน คนแกอ่ ย่าง
ฉนั สวดมนต์ไหว้พระอย่บู า้ นดีกว่า..หล่อนไปเหอะ...” คุณยายสง่ ย้ิมให้

เอาละส.ิ .
พลอยบุษยเ์ ร่ิมเปน็ กงั วลใจ และสงสัยตนเองขนึ้ มาครามครัน...
ภารกิจแรกของฉัน จะไปตลอดรอดฝ่งั ไหมเน่ีย?
๑ วันท่ี ๙ เดอื นพฤศจิกายน พ.ศ. ๒๔๖๓ พระบาทสมเดจ็ พระ
มงกุฎเกล้าเจา้ อยหู่ วั ทรงหม้ันหม่อมเจา้ หญงิ วัลภาเทวี พระนามเดิม
หมอ่ มเจ้าหญิงวรรณวิมล วรวรรณ พระธดิ าในพระเจ้าบรมวงศเ์ ธอ กรม
พระนราธปิ ประพันธพ์ งศ์และหม่อมจันทร์ และสถาปนาให้เปน็ พระวร
กัญญาปทาน พระองคเ์ จา้ วัลภาเทวี

๑๔

โรงละครปรดี าลยั เปน็ โรงละครของกรมพระนราธิปประพนั ธ์พงศ์
ตง้ั อยบู่ ริเวณถนนแพร่งนรา บรเิ วณหอ้ งขายตั๋วเป็นตึกแถวทางด้านหนา้
ทางเข้าโรงละครอยู่ถดั จากห้องขายตว๋ั เขา้ ไป มีบันไดหนง่ึ ข้นั ทอดจาก
ถนนข้างหน้า เข้าสู่ห้องโถงกวา้ งใหญ่ พนื้ ปกู ระเบอ้ื งแผน่ สวยงาม

พ่ีเลย้ี งร่างอว้ นของบษุ ราคัม กุลกี ุจอประคองให้หลอ่ นกา้ วลงมาจาก
รถมา้ คนั งาม ท่วี า่ จา้ งมาจากถนนพระอาทิตย์ ราวกบั หล่อนเป็นเด็กเล็กๆ

พลอยบุษย์เหลียวมองผู้คนรอบกาย แลว้ หลงนึกไปว่า นี่นา่ จะเปน็
ความฝนั มากกวา่ ความจริง เพราะผู้คนที่ส่วนมากแลว้ เป็นหน่มุ สาว ซ่ึงยนื
เตรอ่ ยบู่ ริเวณทางเขา้ โรงละครนนั้ หากเป็นชาย กจ็ ะสวมเสือ้ ราช-ปะแตน
นุง่ โจงกระเบน หรอื ท่แี มแ่ หวนเรยี กวา่ ผา้ ม่วง มีส่วนนอ้ ยเทา่ นน้ั ทีจ่ ะแต่ง
กายดว้ ยเส้ือสูทแขนยาว กางเกงขายาวทรงกระบอก และผกู เนกไทแบบ
ฝร่ัง

ผูห้ ญงิ เกือบทุกคน แต่งกายแบบเดยี วกันกบั หลอ่ น คอื สวมผ้าลูกไม้
สีสนั งามตา มีความแตกต่างกนั ตรงแขน ทบ่ี า้ งกย็ าว บา้ งกส็ ั้นเพียงขอ้
ศอก บางคนเป็นเสื้อแขนสั้นกุดแค่ไหล่ ผ้าซิ่นทนี่ ุ่ง บางคนกย็ าวจรดข้อ

216/790

เทา้ บางคนก็สัน้ ครงึ่ น่อง ลวดลายเชิงซ่ินสวยงาม เหมือนกบั วา่ ทกุ คน
ตงั้ ใจเลือกสวมเสื้อผ้าทด่ี ีที่สุด ใหมท่ ี่สุด เพอ่ื มาประกวดประขนั กนั

เหน็ แล้วทำให้พลอยบุษย์นกึ ไปถึงแหล่งรวมวยั รุ่นในสมัยน้ี ไม่ว่าจะ
เปน็ เซ็นเตอรพ์ ้อยท์ สยามสแควร์ หรอื ตามหา้ งสรรพสินคา้ ตา่ งๆ ท่ัวกรงุ
เทพฯ ทีบ่ รรดาผูค้ น วัยรนุ่ หนุ่มสาว นยิ มแตง่ กายตามแบบแฟชั่นล่าสดุ
และมาเดนิ สวนกันไปมา เพือ่ ตอ้ งการจะอวด และประกวดแข่งขนั กันอยู่
ในท.ี ..

หากจะตดั เอาทรงผมของบรรดาผ้คู นหน้าโรงละคร ทแี่ ลดโู บราณ
กับภาษาพูดทเ่ี ก่าและเชยออกไป พลอยบุษยค์ ิดว่า น่ีแทบจะไมแ่ ตกต่าง
กบั ผู้คนในสมยั ปจั จบุ นั แม้แต่นอ้ ย

“ข้นึ ไปด่ืมนำ้ กันกอ่ นไหมเจ้าคะ คุณหน?ู ” แมแ่ หวนสะกิด
“อะไรนะ?” พลอยบษุ ย์มวั แตม่ องสรอ้ ยไข่มกุ ท่ีสตรีผหู้ นงึ่ ใชค้ าด
หน้าผากแบบหญิงสาวในยคุ แก๊ตสบี้ เพลนิ ไปหน่อย จงึ ไม่ทนั ฟงั ท่ีนาง
พเ่ี ล้ยี งวา่
“ที่ชนั้ สองเจ้าค่ะ” นางแหวนชีม้ อื ไปทางบันไดเวยี นท่ีมุมดา้ นหนงึ่ ของ
ห้องโถง “มีบารข์ ายเหล้า ขายเคร่อื งดื่ม คุณหนูกระหายน้ำไหมเจ้าคะ?”
“อยา่ ไปเลย แนะ่ ...ประตเู ปดิ แลว้ ละ”
พลอยบุษยต์ ดั บท เมอ่ื เหน็ วา่ ประตูโรงละครทม่ี ีสามบานใหญ่ๆเรม่ิ
เปดิ ให้ผู้คนทย่ี ืนออกนั อยู่ ทยอยผา่ นเข้าไป

217/790

พลอยบษุ ยม์ องดพู ่ีเล้ยี งรา่ งอวบอว้ น เดนิ แทรกผู้คนนำหนา้ หล่อน
ไปทางประตูทอ่ี ย่ทู างด้านซา้ ยสุด

หญงิ สาวมองพีเ่ ลยี้ งของบุษราคัมด้วยสายตาขบขัน เพราะวนั นี้นาง
แหวนแตง่ ตวั เสยี สวยสะ ผิดไปจากตอนแรกท่ีได้เหน็ หน้ากนั

เจา้ หล่อนสวมเสื้อผ้าลกู ไม้สชี มพูสด น่งุ ซิน่ สนี ำ้ เงนิ เข้ม ดตู ัดกัน
ฉดู ฉาด ทเ่ี อวหนาของนางมีผ้าแพรสีเขียวคาดเอาไว้ พลอยบษุ ยแ์ ทบจะ
กล้นั หวั เราะไม่อยู่ เมอ่ื เดินลงจากบันไดมาเหน็ นางแหวนในชดุ เชน่ นี้

โอย...หญงิ สาวนึกไปถงึ จ๊ดี ...ดไี ซเนอร์ท่ที ำงานร่วมกันมาหลายสบิ ปี
จนรู้ใจกนั หล่อนเชอื่ ว่าฝา่ ยน้ันคงต้องโวยวายใหญโ่ ตวา่

‘โอ๊ย...แตง่ เข้าไปได้อย่างไรยะ...เหมือนอกี าคาบพริกไมม่ ผี ิด’
แมพ่ ่เี ลีย้ งตัวอว้ น ลงทุนทง้ิ ตะกรา้ ใส่อปุ กรณก์ นิ หมากเอาไวท้ บี่ า้ น
แถมยังใช้แปรงสีฟันอันเกา่ จนขนแปรงบาน จ่มุ ในโถแก้วท่ีใส่เกลือ เอามา
สีฟันท่ดี ำคล้ำเพราะคราบหมากจบั
‘จะให้กะเร้อกะรังไปมไิ ดด้ อกเจา้ ค่ะ’ นางพเ่ี ลยี้ งอธิบาย เมือ่ พลอย
บุษย์ชะโงกหน้าไปมองอยา่ งนึกขนั ‘กะเด๋ยี วใครเขาจะคอ่ นว่าเอา ไดว้ า่
เปน็ บ่าวบ้านใด ขายข้ีหน้าถึงนาย’
ต๋ัวทบี่ ุษราคัมใหเ้ งนิ แม่แหวนมาซือ้ นนั้ เปน็ ตั๋วชั้นบ๊อกซ์ดา้ นหน้า ท่ี
อยตู่ ิดกับเวที ซง่ึ เป็นต๋ัวราคาแพง แม่แหวนซ่งึ ท่าทางคงจะตามนายมาดู
ละครที่โรงปรดี าลัยบ่อย เดนิ นำหล่อนเขา้ ไปภายในอย่างผู้ชำนาญทาง

218/790

“คุณหนใู จดี ควักอฐั ซื้อตั๋วใหบ้ ่าว หาไมค่ งไมม่ ีวาสนาไดม้ านั่งชคู อ
ในน้ีดอก...” นางแหวนพดู พลางก้มมองดเู ลขทน่ี ่งั ประจำบ๊อกซ์ หลงั จาก
สง่ ตั๋วให้คนเกบ็ ตัว๋ เรียบรอ้ ยแล้ว

“ท่าทางตั๋วคงแพงสินะ” พลอยบุษยถ์ ามเพอื่ เปน็ ความรู้
“กแ็ พงอยดู่ อกเจา้ คะ่ ” นางแหวนวา่ ในใจนึกสงสัยขน้ึ มาตงิดๆวา่
คุณบษุ ราคัมกร็ ูอ้ ยแู่ ล้ว จะมาถามหล่อนทำไมกัน แต่แล้วสักพกั หน่ึง คง
นกึ ขน้ึ มาไดว้ า่ คุณหลวงโอสถฯ กำชับนกั หนาว่า คุณบษุ ราคมั เป็นเส้น
ประสาทเสีย อาจจะหลงลืมเพราะหวั กระแทกอย่างแรง พอนึกไดด้ งั นัน้
หลอ่ นก็เลยตัง้ อกตง้ั ใจเล่าใหห้ ญงิ สาวทดี่ แู ลมาตั้งแตย่ งั เปน็ เพยี งเดก็ หญิง
เล็กๆ ฟงั
“แต่ทางโน้นแนะ่ ค่ะ ท่นี ่ังแพงท่ีสดุ ”
แม่แหวนช้ีมือข้นึ ไปทางดา้ นหลงั ของโรงละคร พลอยบษุ ยเ์ หลยี วไป
มองตาม กเ็ หน็ วา่ ทค่ี วามสงู ระดับช้ันสองของอาคาร เปน็ บอ๊ กซพ์ เิ ศษ ที่
ยืน่ ออกมาเป็นมุข หากในขณะน้ัน มมี า่ นสแี ดงเขม้ มีจบี ระบายโดยรอบ
รดู ปิดเอาไวอ้ ย่างมดิ ชิด
“บอ๊ กซ์พเิ ศษไงเจ้าคะ ตกแต่งงามมาก มีทางเขา้ อยทู่ ่ีชน้ั สอง อยตู่ รง
กับเวทลี ะครเทยี วนะคะ ขา้ งๆ ยังมหี อ้ งบ๊อกซ์เล็กอกี สองห้อง เสดจ็ ฯทา่ น
เอาไวร้ บั เสด็จ เวลาในหลวงทา่ นเสด็จพระราชดำเนินมาทอดพระเนตร
ละครทนี่ ี่ บางทกี ็เอาไวร้ บั แขกบ้านแขกเมอื ง สองข้างบ๊อกซ์เลก็ กย็ งั มี
บอ๊ กซ์พเิ ศษอีกนะเจา้ คะ ดูสิคะ เรยี งรายไปสองฟากของโรงละคร ถงึ ราคา

219/790

จะถกู กวา่ บอ๊ กซ์พเิ ศษตรงกลาง แตก่ ็แพงระยับเทียวละ บา่ วนะ่ ไม่มี
ปัญญาซอื้ ตั๋วดอก”

“แมแ่ หวน...เธอไดเ้ งินเดือน เดือนละเท่าไหรก่ นั ?”
เห็นนางพีเ่ ลย้ี งบ่นเรอื่ งคา่ ตัว๋ แพง พลอยบุษย์จึงนกึ สงสัยข้นึ มาว่า
คนรับใช้อย่างนางแหวนนัน้ ในสมยั น้ีจะได้เงนิ เดอื นเดอื นละเท่าใดกนั
หากนางพ่เี ลีย้ งสา่ ยหนา้ ตอบว่า
“เงนิ เดือนอะไรกันเจ้าคะ ท่านเมตตาใหท้ ี่อยู่ทก่ี นิ กด็ ีถมไปแล้ว...”
“อ้าว” คราวน้ีพลอยบษุ ยเ์ ปน็ ฝ่ายงง เพราะหล่อนมาจากสังคม
วัตถนุ ิยม ทต่ี ีคา่ และราคาของทุกสงิ่ ดว้ ยเงนิ หลอ่ นจงึ ไมเ่ ขา้ ใจถึงความรัก
ความผกู พนั ของผู้คน ท่ีเคยมอี ยู่ในอดีต
“เลกิ ทาสแล้วมิใชห่ รือจ๊ะ? แล้วเธอมาทำงานกบั คุณยายอยา่ งน้ี ไม่
ได้ค่าจา้ งอะไรเลยร?ึ ”
คราวน้แี มพ่ ี่เลี้ยงถึงเพงิ่ เข้าใจสงิ่ ที่พลอยบษุ ย์พยายามจะถามเจา้
หล่อนหัวเราะคกิ คัก ยกมือขนึ้ ปิดปาก กระซิบกระซาบว่า
“พทุ โธ่ นกึ วา่ เรอ่ื งอะไร ทาสนะ่ เลกิ ไปตะแผ่นดินก่อนแล้วอย่างไร
เลา่ คะ แต่บ่าวทง้ั หลาย ถา้ มนี ายดี ก็ไมอ่ ยากไปไหนดอกเจา้ คะ่ โดยมากก็
ขออยู่รับใชท้ ำงานแลกท่ีอย่ทู ่กี นิ ผู้ใดมนี ายใจดีกใ็ หอ้ ฐั ใชบ้ า้ งตามอตั ภาพ”

220/790

พลอยบุษย์พยกั หนา้ หงึกหงกั และเร่มิ ซมึ ซับเอาความละเอยี ดอ่อน
กบั วถิ ชี ีวิตเรยี บง่ายของชาวกรุงเทพฯ เม่ือเกอื บหนง่ึ รอ้ ยปีทผ่ี า่ นมา เข้าไว้
ในใจทีละน้อย

เสยี งมโหรีท่ีตัง้ วงอยู่บริเวณหน้าเวที ถดั จากที่นงั่ ชัน้ หน่งึ ทห่ี ลอ่ นน่ัง
อยกู่ บั พเ่ี ลีย้ งเร่มิ บรรเลง พร้อมกนั น้ัน ผู้คนท่ีทยอยกนั เขา้ มากเ็ ขา้ นั่ง
ประจำที่ของตน

พลอยบษุ ยไ์ ดย้ นิ เสียงสตรสี าวผหู้ นงึ่ ท่นี ั่งอยชู่ น้ั บอ๊ กซพ์ เิ ศษทาง
ดา้ นบนฟากดา้ นขวา ส่งเสยี งหัวรอ่ ตอ่ กระซกิ ดงั แทรกข้ึนมากับเสยี งดนตรี
โดยไมส่ นใจวา่ ผคู้ นท้ังโรงจะเงียบเสียงไปหมดแลว้ ก็ตาม

หลอ่ นเงยหน้าขึน้ ไปมอง ก็เหน็ วา่ สตรเี จา้ ของเสียงผนู้ ัน้ แต่งกาย
ดว้ ยเสื้อผา้ ราคาแพงสแี ดงสด ขับใหผ้ ิวขาวผ่องดว้ ยวยั สาวของเจา้ หล่อน
ดผู ดุ ผาดจับตา ยง่ิ เม่อื แสงไฟสีเหลอื งนวลของโคมระย้าที่เสามมุ หอ้ งส่อง
สะทอ้ นมาตอ้ งใบหน้าทีต่ กแต่งเอาไวด้ ้วยเคร่อื งสำอางจนเขม้ ยิ่งทำให้สตรี
สาวผู้นั้นดสู วยสงา่

พลอยบษุ ย์สงั เกตเหน็ ว่า หล่อนมไิ ด้แต่งกายแบบที่สตรีส่วนมากแต่ง
หากแตห่ ล่อนสวมเสอื้ ผ้าทท่ี ันสมัยกว่าสตรอี ่ืน ผมของผู้หญงิ คนนั้นดัดเอา
ไวเ้ ปน็ ลอนสวยงาม และมีสร้อยไข่มุกสีขาวอมชมพคู าดเอาไวโ้ ดยรอบ
ศีรษะ แมด้ ูจากระยะไกล พลอยบษุ ย์กส็ ามารถบอกไดว้ า่ เปน็ ไข่มกุ ชนิดดี
และคงมีราคาแพงไม่น้อย

221/790

หญงิ สาวรู้สึกแปลกใจ เพราะตอนที่ยืนรอเขา้ ชมละครอยใู่ นห้องโถง
หล่อนไม่ยกั เห็นผหู้ ญงิ สวยจัดคนนี้ แต่บางที เจ้าหล่อนอาจจะรออยู่
บรเิ วณบาร์บนชัน้ สองก็ได้ เพราะทนี่ ั่งของหลอ่ นอยชู่ ้ันสอง ซ่ึงทางเขา้ อยู่
ในบรเิ วณติดกับบาร์เหลา้

เสยี งหัวเราะของสตรีสาวผู้นน้ั กบั ผหู้ ญิงสาวอกี สองคน ท่ีน่ังเย้ืองไป
ทางดา้ นหลงั เงียบลงไป เม่อื ไฟในโรงละครเรมิ่ หร่ีแสงลง และมา่ นสี
เลือดหมหู นาหนกั รูดเปิดออกทลี ะน้อย

เสยี งดนตรีเปล่ียนท่วงทำนองไปอย่างรวดเรว็ พรอ้ มกนั นน้ั เสียงตัว
ละครที่สวมชดุ เสือ้ ผา้ ท่ีบง่ บอกว่าเปน็ สาวเหนอื กเ็ ยอื้ งกรายออกมาจาก
ดา้ นหลังฉาก ท่ีเขยี นจำลองใหเ้ หมือนกบั เป็นภายในบ้าน เจา้ หลอ่ นเอือ้ น
เสียงรอ้ งเข้ากบั จังหวะทำนองของดนตรอี ยา่ งไพเราะ

“สาวเอยสาวเครือฟา้
เปน็ กำพรา้ พอ่ แม่ก็แลหาย
อยสู่ ำราญบา้ นสวนสงวนกาย
ไม่สอดส่ายเสงย่ี มคมสมสกนธ.์ ..”
แม้พลอยบุษย์จะเคยดลู ะครเพลง ละครเวที มาแล้วจนนับครง้ั ไม่
ถ้วน หากหลอ่ นไมเ่ คยดลู ะครรอ้ งท่ีแสดงโดยผหู้ ญงิ ลว้ นมากอ่ น โดย
เฉพาะเม่ือได้มาน่ังดูในบรรยากาศของจรงิ ในเวลาทยี่ อ้ นหลังกลบั ไปกว่า
แปดสิบปี

222/790

พลอยบุษยจ์ งึ ได้แตอ่ า้ ปากคา้ ง ดว้ ยไม่เคยคดิ มาก่อนว่า ละครรอ้ ง
ของไทย จะจับใจผ้ชู มไดม้ ากมายถงึ เพียงน้ี

เสยี งดนตรีไทยจากวงมโหรเี คร่ืองใหญ่ บรรเลงคลอไปตลอดการ
แสดง กบั ผแู้ สดงทม่ี ีพรสวรรค์ เลน่ ได้ราวกับเป็นชวี ิตจรงิ ของตน เสียง
ร้องและท่วงทำนองเพลงที่ไพเราะจับใจ พลอยบษุ ย์หายสงสัยเดย๋ี วนน้ั วา่
ทำไมบรรดาผชู้ มละคร จึงติดใจผเู้ ลน่ ถงึ กบั ตอ้ งตามมาเป็นแม่ยก คอย
ส่งข้าวส่งนำ้ พระเอกนางเอกละครท่ีตนช่นื ชอบ

ตอนแรกท่ีคุณยายประดบั บอกใหห้ ล่อนมาดูละครกับแม่แหวน
พลอยบษุ ย์แทบจะร้องปฏิเสธ หากในตอนนัน้ หล่อนคิดอะไรไมอ่ อกสกั
อยา่ ง จึงยอมทำตามที่ยายของบุษราคัมวา่ เพราะน่นั น่าจะดีกว่านง่ั จบั เจา่
อยใู่ นบา้ น...

เปน็ ครั้งแรกทพ่ี ลอยบุษยร้สู ึกวา่ หากน่ีเปน็ ความฝนั กเ็ ป็นความฝนั
ทห่ี ล่อนไมอ่ ยากจะตน่ื เอาเสียเลย...

เรื่องราวอันละเมยี ดละไมของ สาวเครือฟา้ ดำเนินไปเรอื่ ยๆ ตั้งแต่
นายร้อยตรพี รอ้ ม หน่มุ จากเมอื งหลวง ไดม้ าพบพานสาวน้อยเมอื งเหนือ
จนผกู สมคั รรกั ใคร่ อยู่กินกันจนมลี กู และไมน่ านหลังจากนน้ั นายรอ้ ย
ตรี พรอ้ มก็ถกู เรียกตวั ใหก้ ลบั พระนคร

นางเอกที่เลน่ เปน็ เครอื ฟ้า ร้องเพลงออกมาพรอ้ มกบั รอ้ งไห้ เมอ่ื ตอ้ ง
ลาจากกันกบั นายร้อยตรีพรอ้ ม แมว้ ่าน้ำตาของนางเอกจะไหลหยาด ลงมา

223/790

เป็นสาย หากเสียงร้องของหลอ่ นมไิ ดส้ นั่ แมแ้ ต่นอ้ ยนิด เสียงของหญิงสาว
นักแสดงยงั คงใสเสนาะ

“โอ้พี่พร้อมจอมชีวติ ดวงจติ น้อง
จะห่างห้องห่างปลืม้ อย่าลืมฉนั
เสรจ็ งานทา่ นสูอยา่ นานกลบั บา้ นพลัน
ลูกเมียขวญั ฝนั หาอยา่ ละเลิงหลง”
พลอยบุษยน์ งิ่ ชมดว้ ยความชืน่ ชมในความสามารถของนางเอก ใน
ขณะเดียวกันก็รสู้ กึ ว่าตนคิดไมผ่ ดิ ทมี่ าดลู ะครในคืนวันน้ี
“ประเด๋ยี วเหอะ” นางแหวนกระซบิ เสยี งเบา ด้วยความอดรนทนไม่
ได้ ตอนท่ีละครพักครึ่งเวลาเพ่ือเปลีย่ นฉาก ก่อนจะเขา้ สู่ชว่ งสุดทา้ ยของ
เร่อื ง
“เดี๋ยวเครอื ฟ้ากจ็ ะเชอื ดคอตาย..”
“เธอร้ไู ดอ้ ย่างไร?” พลอยบษุ ยส์ งสัย
“แหม คุณบษุ ย์ก็” นางพี่เลีย้ งทำตาปะหลบั ปะเหลือก “กบ็ ่าวกับคุณ
มาดูสาวเครอื ฟ้า เป็นสิบรอบไดแ้ ลว้ กระมัง”
“อะไรนะ?” ถงึ คราวท่ีพลอยบษุ ย์จะร้องออกมาดว้ ยความสงสัยบา้ ง
“บุษราคัมกบั เธอมาดลู ะครเรือ่ งนี้นบั สิบรอบแล้วหรอื ?”

224/790

“กใ็ ช่สเิ จ้าคะ” แมแ่ หวนกระซบิ ตอบมาอกี ไมท่ ันสังเกตถงึ คำท่ี
พลอยบุษยเ์ รียกบุษราคมั “ดจู นร้องตามได้ทกุ ฉาก นา่ เสยี ดาย ท่ีคุณเกดิ
ไมท่ นั ยุคที่แมพ่ รอ้ มเลน่ เป็นสาวเครอื ฟา้ ”

“แมพ่ ร้อม?” หญิงสาวทำเสยี งขึน้ จมกู นกึ ประหลาดใจในความชา่ ง
จดชา่ งจำของพเี่ ล้ียงรา่ งอ้วน

“กแ็ ม่พรอ้ มอยา่ งไรเล่าคะ...” แมแ่ หวนทำเสียงขดั อกขดั ใจ “แต่
อย่างวา่ ละ ตอนน้นั คณุ หนูยงั เล็กอยมู่ าก...ตอนทเี่ ปดิ โรงละครปรีดาลัย
ใหม่ๆ เสด็จฯ ทา่ นแต่งสาวเครอื ฟ้ามาจากเรอื่ งฝร่งั เรื่องอะไร ดาม ดาม
กไ็ มร่ ้นู ะคะ...”

“มาดามบัตเตอร์ฟลาย อปุ รากรของปุชชนิ .ี ..” พลอยบษุ ย์เสริมตามที่
ได้รู้มาจากคณุ ประดบั

กอ่ นจะมาดูละครคนื วนั น้ี คณุ ยายของบษุ ราคัมเล่าเรือ่ งราวของ
ละครร้องให้หลอ่ นฟังโดยละเอียด ปกติแลว้ พลอยบษุ ย์ไมค่ อ่ ยชอบ
เรอ่ื งราวเกา่ แก่สกั เทา่ ใดนัก หากสง่ิ ท่ีคุณยายประดบั เลา่ อย่างผรู้ ู้จริง ทำให้
หญิงสาวรสู้ ึกเพลดิ เพลิน และนงั่ ฟังไดโ้ ดยไมเ่ บอื่

หลอ่ นยงั รูส้ ึกแปลกใจตนเอง ทจ่ี ดจำเร่ืองราวต่างๆ ได้มากมาย
คุณยายเล่าวา่ แตเ่ ดิมมานั้นละครไทยถอื เร่อื งการรำเป็นหลัก จนยุค
สมยั ของพระบาทสมเดจ็ พระจุลจอมเกลา้ เจ้าอยหู่ วั ก็มกี ารประยกุ ตเ์ อา
ละครรำแบบไทย เขา้ กับละครรอ้ งแบบฝรงั่ เกดิ เปน็ ละครแบบใหมข่ น้ึ มี

225/790

ฉาก มเี วที มีการแต่งกายใหเ้ ข้ากับเนอื้ เรื่อง ตัวละครนอกจากจะรำ หาก
ยังร้อง และเจรจาไปตามบทอีกด้วย

การละครในพระนครเฟื่องฟูขึน้ มาเรือ่ ยๆ มีคณะละครเกดิ ขึน้
มากมาย ทโ่ี ด่งดังมากเหน็ จะเป็น ‘ละครหลวงนฤมติ ร’ ของพระเจ้าวรวงศ์
เธอ กรมพระนราธิปประพันธพ์ งศ์และหมอ่ มต่วน ชายาของพระองค์ทา่ น

คุณประดบั เล่าว่า หลงั จากละครหลวงนฤมิตรเลิกไปไมน่ าน นัก
แสดงท้ังหลายกร็ วมตวั กันขึ้นมาใหม่ และมาเล่นในโรงละครปรดี าลยั ท่ี
พระเจา้ วรวงศเ์ ธอ กรมพระนราธิปประพันธ์พงศส์ รา้ งขึ้นท่ีบรเิ วณวังของ
ท่าน จงึ เรยี กกันวา่ ‘ละครปรดี าลยั ’ ตามช่ือโรงละครมาต้งั แตน่ น้ั

“นั่นละคะ่ มาดามอะไรฟาย ฟาย สนกุ นักหนา” นางพ่เี ลี้ยงพยายาม
จะออกเสียงเรียกชอ่ื ให้ถูกตอ้ ง

“บัตเตอรฟ์ ลายจ้ะ มาดามบัตเตอรฟ์ ลาย ทแี่ ปลว่าผีเส้ือนะ่ รจู้ กั ไหม
ไมใ่ ชฟ่ าย” พลอยบษุ ยห์ ัวเราะคิก ในขณะทนี่ างพเ่ี สี้ยงเอาแตส่ า่ ยหน้า
แล้วเล่าตอ่ ไปว่า

“นั่นละเจา้ คะ่ ทา่ นแปลงเอามาเป็นแบบไทย เล่นเอาติดอกตดิ ใจกนั
ทั้งพระนคร ตอ้ งเลน่ แลว้ เล่นอีก ไมร่ ้วู า่ กร่ี อบตอ่ กร่ี อบ เลน่ สาวเครือฟ้า
จบแลว้ คนดไู ม่หนำใจ เสด็จฯ ตอ้ งแตง่ เรอ่ื ง ‘สาวเครอื ดิน’ กะ ‘เครอื
ณรงค์’ ร่นุ ลูกร่นุ หลานของแมเ่ ครอื ฟ้า เลน่ ให้คนดตู ่ออกี ด้วยหนาคะสาว
เครือฟา้ ยคุ แรกน้นั แมช่ อ้ ยเลน่ เป็นตัวพระเอก รปู งามนกั ส่วนนางเอกแม่

226/790

เครอื ฟ้านี่แม่พร้อมเลน่ ...อูย๊ คุณเจา้ ขา คนไปดูจนล้นวกิ ทะเลาะเบาะแวง้
ตบตี แยง่ ตั๋วกันวุ่นวายไปหมด อยา่ งกับงานท้งิ กระจาด”

แมแ่ หวนหัวเราะคิกคกั เมื่อนึกย้อนไปถึงอดตี
“แมพ่ รอ้ มนะเจ้าคะ โด่งดังเหลอื หลาย เม่อื ครงั้ พระพทุ ธเจา้ หลวง
ทรงเรยี กให้ไปเล่นหนา้ พระทน่ี งั่ เล่ากันว่าฉากเครอื ฟา้ เชือดคอตาย เล่นได้
ดีจนไดร้ ับพระราชทานรางวัลจากพระองคท์ า่ นถงึ ร้อยบาทเทียวนะคะ...”
หนง่ึ รอ้ ยบาท...
ในยุคสมัยท่ีหนว่ ยนบั ของเงินยงั เปน็ อัฐฬสอยู่ จะมีคา่ มากมาย
มหาศาลสักเพยี งไร พลอยบุษย์นกึ แลว้ ไดแ้ ตก่ ลนื น้ำลาย
“แมพ่ รอ้ มเล่นจนได้ดบิ ไดด้ ี กลายเปน็ หมอ่ มของเสดจ็ พระองคห์ น่งึ
ไปในทส่ี ุด ละครเลยต้องเปลย่ี นพระเอกนางเอกใหม่ พระเอกนางเอก ร่นุ
หลังกง็ ามไมแ่ พ้กนั แมแ่ ส แม่แกว้ แมพ่ ริง้ บา่ วตามดมู าทกุ รุน่ ละคะ่ แต่
อยา่ งไร บา่ วกว็ า่ หาเลน่ ดีเทา่ แม่พร้อมอีกไมไ่ ด้แล้ว...”
พลอยบษุ ยท์ ำตาโต ด้วยรสู้ ึกวา่ ฉากสำคัญที่สดุ ของเรอ่ื งสาวเครือ
ฟ้า ก็คือตอนสดุ ท้ายนั่นเอง ดงั น้นั เมื่อละครเปดิ มา่ นขน้ึ มาอีกครงั้ หน่งึ
หลอ่ นจึงต้งั ใจดู และถงึ กบั สะอ้นื เม่อื ‘สาวเครอื ฟ้า’ ดำเนนิ มาถึงฉาก
สำคญั ทส่ี ดุ เมือ่ นายรอ้ ยตรพี รอ้ มกลบั ไปกรุงเทพฯ และแต่งงานใหม่ ได้
พาเอาภรรยาสาวชาวกรงุ กลับขนึ้ มาที่เชยี งใหมอ่ กี คร้งั ทำให้เครอื ฟ้าเสยี ใจ
มาก

227/790

นางเอกของเรื่องท่ีเลน่ เปน็ เครอื ฟา้ รอ้ งบทของตนในตอนนี้ด้วย
นำ้ เสียงโหยไห้อาลยั สะกดให้ผชู้ มทง้ั โรงเงียบกรบิ

“โอเ้ ครอื ฟ้าครานีห้ มดท่หี วัง

ขอลาโลกโศกส่ังถงึ หูผวั

เมียอาภพั คับชวี ันประหวั่นกลัว

ขอลาบวั บาทพ่ีหนีไป...”

แล้วเจา้ หล่อนก็ใชม้ ีดปลายแหลมในมอื ทำท่าเชือดคอตวั เอง ลม้ ลง
ไปกองอยกู่ บั พ้นื หอ้ ง เป็นจังหวะเดียวกันกบั ที่รอ้ ยตรพี ร้อมผสู้ ามี
เปลยี่ นใจกลับมาหาเครือฟา้ พอด.ี ..ภาพทร่ี ้อยตรพี รอ้ มเคาะประตูเรยี ก
เครอื ฟา้ และเครอื ฟา้ คอ่ ยคบื คลานไปยงั ประตูบา้ น และเออ้ื มมือไปเพ่ือ
เปิดประตรู บั สามีนนั้ เรยี กใหผ้ ู้ชมทง้ั หลายถึงกบั สะอ้นื หลายคนรวมทงั้
นางแหวนร้องไหอ้ อกมาดงั ลนั่ ไม่อายผูใ้ ด

“โลหติ ไหลกายสน่ั อยูร่ กิ รกิ

เหง่อื ซิกซกิ ซมซวนกำสรวลหา

หนา้ มือหวังจวนจะถึงทวารา

สาวเครอื ฟา้ สิ้นชวี าตมข์ าดใจเอย...”

มอื ของสาวเครือฟา้ ตกลงข้างกาย พร้อมกับวิญญาณท่ลี าลบั ไป เรียก
ใหน้ ้ำตาของพลอยบุษยไ์ หลรินออกมาเงยี บๆ เชน่ กนั ...

228/790

ขณะท่มี ่านกำลังรดู ปิด กับผู้คนที่กำลงั เงยี บกริบ ด้วยยังอยใู่ น
อารมณเ์ ศรา้ โศกไปกบั ชวี ิตท่รี นั ทดของตัวละครน้ัน เสียงหวั เราะแหลม
บาดหขู องสตรคี นเดมิ ทน่ี ง่ั อยู่บนบอ๊ กซช์ นั้ พเิ ศษกบั เพ่อื นของหลอ่ นก็ดงั
ขน้ึ เป็นการทำลายบรรยากาศการชมละครอย่างที่สดุ

พลอยบษุ ยห์ ันขวับไปทางผหู้ ญงิ คนน้นั ดว้ ยความโมโห รู้สกึ เหมอื น
กบั เวลาทก่ี ำลังดูภาพยนตรใ์ นโรง ถงึ ตอนท่ีเป็นจดุ สำคัญทสี่ ดุ ของเรอื่ ง
แล้วทันใดน้ัน กม็ เี สยี งของโทรศัพทม์ อื ถือดังขึน้ ..

ชะรอยสตรสี าวผู้นั้น กค็ งจะรู้ตัวเชน่ กนั วา่ สรา้ งความรำคาญใจให้
กบั ผชู้ มคนอ่นื เจ้าหล่อนจงึ ลกุ ขึน้ ยนื แลว้ เดนิ ออกไปจากทีน่ ัง่ แตก่ ย็ ังคง
สง่ เสยี งหัวเราะสนุกสนานลอยมาตามลม โดยไม่สนใจผ้อู ื่นใด

เสียงปรบมือของผู้ชมในโรงละครดงั เกรยี วกราว ขณะทพ่ี ลอยบษุ ย์
หันมาทางนางพ่เี ลี้ยงทกี่ ำลงั ทำปากขมบุ ขมิบ ด้วยความโมโหโกรธา ทงั้ ที่
นำ้ ตายังเปยี กสองข้างแกม้

“รา้ ยทส่ี ุด คนเขาสู้มาดลู ะคร ก็เพราะอยากดฉู ากสุดทา้ ยน่ีละ หนอ
ย...มานงั่ หัวเราะระริกระรีอ้ ยไู่ ด.้ ..ไม่เปน็ ผ้ดู เี อาเสยี เลย”

“เขาเป็นใครกัน...เธอรจู้ ักไหม?” พลอยบุษย์ลองถามดู เพราะผ้หู ญงิ
ทส่ี วยจดั ขนาดนี้ ตอ้ งเปน็ ทรี่ จู้ กั ของผคู้ นในเมอื งกรงุ เป็นแน.่ ..บางทอี าจจะ
เปน็ ภริยาของเจ้าใหญน่ ายโตที่หลอ่ นเคยได้ยนิ ชอ่ื มาบ้างก็เป็นได้

229/790

แตค่ ำตอบของแม่แหวน กลบั ทำให้หญิงสาวได้แต่อา้ ปากค้างด้วย
ความตน่ื ตะลงึ

“คณุ หนู...” เสยี งของแม่แหวนแหลมปรี๊ด “ทูนหวั ของบ่าว...จำไม่ไดร้ ึ
เจ้าคะ?”

พลอยบษุ ยส์ ่ายหน้าแทนคำตอบ
“น่ันนะ่ คณุ ระเบียบ...นอ้ งสาวของคณุ หนอู ยา่ งไรเล่าคะ”
“...แมร่ ะเบียบ...”
พลอยบุษย์ทวนชอ่ื ทีน่ างแหวนเอย่ ออกมาดว้ ยความตกใจ ดว้ ย
หล่อนไม่เคยคิดมาก่อนว่า แมร่ ะเบียบ ลูกสาวของคณุ หญงิ ดารา ภรยิ า
ใหม่ของบิดาบษุ ราคมั นน้ั จะสะสวยและทนั สมัยถงึ เพยี งน้ี
จากบนั ทึกทบ่ี ุษราคมั เขยี น หล่อนพอรอู้ ย่บู า้ งว่า ท้งั แม่ระเบียบและ
มารดาของหล่อน เป็นแมเ่ ลี้ยงและลูกเลย้ี งตวั รา้ ย แบบในเทพนิยาย ทเี่ ลา่
กนั มามากมาย แต่แม่เล้ียงใจรา้ ย กบั ลกู เลีย้ งตวั แสบในความนึกคดิ ของ
พลอยบุษยน์ น้ั น่าจะมีหน้าตาอปั ลักษณ์ พิกลพิการ หรืออย่างน้อยกไ็ ม่
สวยเหมือนแมร่ ะเบียบท่ีหล่อนเห็นในคนื นี้
“โชคร้ายจรงิ ” แมแ่ หวนเช็ดนำ้ ตาป้อย ขณะที่ปากยงั ไมห่ ยดุ บน่ “ไม่
นา่ มาเจอกบั พวกบ้านโนน้ ท่ีนเี่ ลย เสียฤกษง์ ามยามดีหมด...คุณหนวู ่า
อย่างไรเจ้าคะ...จะกลับเสยี เลย รวึ ่าจะรอสักครู่”

230/790

“ทำไมต้องรอด้วย” พลอยบุษยส์ งสยั เพราะตอนที่แมแ่ หวนถามน้ัน
ผู้คนในโรงละครเรม่ิ ทยอยเดนิ ออกกนั ไปมากแล้ว คงเหลอื แต่แม่ยก
ทัง้ หลายทไี่ ปยนื ออเกาะขอบเวที เพ่อื พูดจากบั ตัวละครที่แสดงเปน็ นาย
ร้อยตรีพรอ้ ม และเครอื ฟ้า

“อา้ ว” นางพี่เล้ียงตัวอ้วนลากเสียง “ขืนออกไปตอนน้ี เป็นได้เจอกนั
กับคุณระเบียบนะ่ สิคะ คุณหนไู ม่ชอบมิใชร่ ?ึ ”

“ไม่รสู้ ิ” พลอยบุษย์ตอบไม่ถกู ...กห็ ล่อนไม่ใชบ่ ษุ ราคัมสักหนอ่ ย
และเพราะว่าหลอ่ นมิใชบ่ ษุ ราคมั หล่อนจงึ ไม่มอี ะไรที่ต้องหวาดกลวั
อีกฝ่าย ดเี หมอื นกัน..หญิงสาวคิด...ลองออกไปดสู ักหนอ่ ย จะได้รู้วา่ ที่
บษุ ราคัมกับพี่เล้ียงของหล่อนว่าแม่ระเบียบนน้ั รา้ ยกาจ...หล่อนจะรา้ ยสัก
เพียงใด จะได้สกั ครงึ่ หนึง่ ของโรส..นางแบบคู่ปรบั ของหลอ่ นหรือไม่
..เอาละ..ประเดยี๋ วไดร้ ู้กนั ..
พลอยบุษยค์ ดิ พลางลากมอื ของนางพ่เี ล้ียง ที่มีสายตาประหวัน่
พรน่ั พรึง ให้เดินตามหลงั ออกไป หลังจากทีเ่ พลงสรรเสริญพระบารมีซง่ึ
บรรเลงในโรงละครจบลง

๑๕

จริงดังท่ีแมแ่ หวนวา่ เอาไว้ วา่ หากออกไปตอนนี้ จะต้องพบเข้ากบั
แมร่ ะเบยี บแน่

เพราะเม่ือตอนทพ่ี ลอยบษุ ยแ์ ละนางพีเ่ ลี้ยง ท่ีเดินตวั ลีบตามหลัง
ออกมาจากในโรงละครน้ัน แมร่ ะเบียบกบั กลุม่ เพ่ือนของหลอ่ น กำลงั ลง
บนั ไดมาจากช้นั ที่สองพอดี

ไมม่ ีทางทพี่ ลอยบุษยแ์ ละนางแหวนจะหลบเลยี่ งไปทางไหน เพราะ
หอ้ งโถงตรงกลางทางเขา้ โรงละครนนั้ แม้จะมตี ุ๊กตาหนิ ออ่ นรูปเทวดาฝรั่ง
ต้งั ประดับอยเู่ ป็นระยะสวยงาม หากกโ็ ล่งมองเหน็ กนั ตลอด

ดังนน้ั เมื่อระเบยี บลงมาถงึ บนั ไดขั้นสดุ ท้าย จึงประจันหน้ากันกับ
พลอยบุษย์เข้า

“โอย คุณพระคณุ เจ้า...เจา้ ประคณู้ อยา่ ให้เกิดเรอื่ งอะไรเลย”
พลอยบุษย์ไดย้ นิ พ่ีเลย้ี งของหล่อนพึมพำอยทู่ างดา้ นหลงั แลว้ กไ็ ด้
แตซ่ ่อนรอยย้มิ เอาไวภ้ ายใตส้ ีหนา้ ที่เรยี บเฉย ทา่ ทางแม่แหวนคงจะเคย
เหน็ นายของหลอ่ นกบั แม่ระเบยี บปะทะกนั มาบา้ งแล้วกเ็ ป็นได้ ทา่ ทาง
หล่อนจึงไดป้ ระหวัน่ เป็นนกั หนา

232/790

พลอยบุษย์ยังคงยิ้ม...ไมร่ ู้ละ ว่าบุษราคัมกบั แมร่ ะเบียบ เคยมี
เรือ่ งราวอะไรกนั มากอ่ นหนา้ น้ี แตฉ่ นั ไม่ใชบ่ ุษราคมั ดงั นั้น จงึ ไมม่ ีอะไร
ให้ฉันต้องยำเกรงแม่ผู้หญิงหนา้ ตาสะสวย ท่ียนื กอดอก ทำหน้าตาขมึงทงึ
บอกบญุ ไม่รับ และจ้องมาราวตอ้ งการกนิ เลือดกนิ เนอ้ื อย่ตู รงเชิงบันไดขา้ ง
หนา้ น้ี

“หล่อนมาชมละครกบั เขาดว้ ยรึ?”
ระเบียบเป็นฝ่ายเปิดฉากเจรจาข้ึนก่อน ดว้ ยทา่ ทางเยาะหยนั
“กด็ ี เนอะเธอเนอะ” ระเบียบหนั ไปพยกั พเยิดกับบรรดาเพ่อื นสาวๆ
ทยี่ ืนอยเู่ ย้ืองไปทางด้านหลงั “ดเู ร่อื งสาวเครอื ฟา้ ...จะไดร้ ู้ และเจียมตวั เอา
ไวว้ ่า สาวเครือฟา้ นน้ั อยา่ งดีก็เปน็ ได้แคข่ องเล่นของผู้ชายไมม่ ใี ครเขาจะ
เอาเป็นเมียออกหน้าออกตา”
เพือ่ นสาวสองคนของระเบยี บ ยกพดั ขนนกสสี ดท่ีถอื อยู่ในมอื ขึ้น
ป้องปาก และหัวเราะคิกคักออกมา ดว้ ยท่าทางราวกับนางอจิ ฉาในละคร
ที่พลอยบษุ ย์เพงิ่ ดูมาจากในโรง
“เธอคดิ อย่างนน้ั รึ” พลอยบุษยย์ ้มิ เยน็ และกล่าวกบั หญงิ สาวข้าง
หน้าต่อไปดว้ ยใบหน้ายิ้มแย้ม “แตฉ่ นั กลบั ไมค่ ิดอยา่ งเธอหรอกนะ แม่
ระเบยี บ...”
หล่อนจงใจเนน้ ชอื่ ของอีกฝา่ ย ดว้ ยเสยี งดังฟังชัด จนบรรดาผคู้ นที่
ทยอยกนั เดนิ ออกมาจากโรงละคร และผา่ นหอ้ งโถงกลาง เพ่ือจะกลบั

233/790

บ้านเรอื นของตนเอง หยดุ ยืนมองสตรีรา่ งระหง งดงามสองคน ท่ยี นื เจรจา
กนั ด้วยเสยี งดัง และใบหนา้ ทีเ่ ครง่ เครยี ด

เอาละนะแม่บษุ ราคมั ...
ในเม่อื เวลาน้ี ฉันกำลังสวมบทเปน็ หลอ่ นอยู่ กข็ อใหฉ้ ันได้ทำในส่ิงท่ี
ฉนั เหน็ สมควรด้วยเถดิ จะอย่างไรก็ตาม ฉันรับรองว่า จะไม่ยอมพลาดท่า
ใหเ้ ธอเสียเปรยี บคนอื่นแน่...
“ฉนั ว่า ฉนั ดูไป กลบั ไดข้ อ้ คดิ อย่างอืน่ ตา่ งหาก” หลอ่ นพยายามใช้
ภาษาให้เหมือนกับทท่ี ุกคนในช่วงเวลานเ้ี ขาพูดกัน “เพราะอยา่ งน้อยๆ ฉัน
ก็จะไดร้ ู้ว่า ผูห้ ญิงที่ร้ายกาจ เทยี่ วไปแย่งผู้ชายท่ีเขามภี รรยาแล้ว เอามา
เปน็ ของตวั เอง อยา่ งแมเ่ มยี ท่ีกรุงเทพฯ ของนายร้อยตรีพร้อม เขาทำกัน
ไดอ้ ยา่ งไร มีเลห่ ก์ ล มีมารยาสกั เพียงไหนกัน ผ้ชู ายจึงได้ลุ่มหลง ทิง้ ลกู
ทิ้งเมยี ไปได”้
“อีบษุ ราคมั ”
เสียงแม่ระเบียบรอ้ งกรด๊ี ดว้ ยความโมโหอย่างเป็นทส่ี ุด เพราะ
ผ้หู ญงิ ตรงหนา้ ของหลอ่ น ทป่ี กติเคยเปน็ ลกู ไล่ให้มาโดยตลอดนัน้ ไม่เคย
กำแหงต่อปากตอ่ คำกับหลอ่ นอย่างเชน่ ในวันนี้มาก่อนเลย แถมสงิ่ ท่ี
บุษราคมั พดู ออกมานน้ั ยงั เปน็ นยั ยอกย้อนเหมือนกบั รู้ทนั อกี ด้วย ว่า
หล่อนกำลงั อยากจะแย่งหลวงราญอรพิ า่ ย สามีของพส่ี าว มาเปน็ สามขี อง
ตนเอง

234/790

“คอยดนู ะ ฉันจะฟ้องเจา้ คณุ พอ่ ”

“อย่างนน้ั ร?ึ ” พลอยบุษย์ยอ้ น “เธอคงจะลมื ไปแลว้ สนิ ะ วา่ เจ้าคณุ
พอ่ ทเ่ี ธอเรยี กน่ะ เปน็ บิดาของใคร....หรอื ว่าเจ้าคณุ พอ่ ท่ีแมร่ ะเบียบวา่ แม่
ระเบียบจะหมายถงึ พอ่ แทๆ้ ของหลอ่ นเลา่ จ๊ะ? แตเ่ อ...”

พลอยบษุ ย์แกล้งยั่วอีกฝ่าย เพราะหล่อนอ่านบันทกึ ของบษุ ราคมั
และจำไดแ้ มน่ ยำวา่ แมร่ ะเบยี บเปน็ ลกู ติดมากบั คุณหญิงดารา ภรรยาใหม่
ของบดิ า และสามเี ก่าของคุณหญงิ ดารานนั้ เปน็ เพียงคนจนี เจา้ ของหา้ ง
ขายทองท่ยี า่ นสำเพ็งเท่านัน้

“เทา่ ทฉ่ี นั พอจะจำความได้ พอ่ จรงิ ๆ ของเธอเป็นเจ๊กอยแู่ ถวสามเพ็ง
ไม่ใชร่ จึ ะ๊ ?”

“อีบษุ ราคัม”

ระเบียบหน้าแดงดว้ ยความโกรธ ระคนอบั อาย เพราะเรื่องทห่ี ล่อน
ไมใ่ ชล่ กู แทๆ้ ของพระยาอนชุ ติ มนตรี บดิ าของบษุ ราคมั นัน้ เป็นเรื่องท่ีไม่
ใครจ่ ะมีผใู้ ดทราบนัก ดังนัน้ การที่พลอยบุษยพ์ ดู ออกมาอยา่ งนี้
ทา่ มกลางผู้คนมากมาย จงึ สรา้ งความอบั อายใหก้ ับหล่อนเป็นท่ีสุด

“แกกลา้ ดอี ยา่ งไรมาตีฝีปากกับฉันอยา่ งน้ี”

ระเบียบเงอื้ มือ ถลนั เขา้ มาหา เหมือนตอ้ งการจะทำรา้ ยพลอยบษุ ย์
หากเพอ่ื นสาวทง้ั สองคนของหล่อน ยื้อยดุ เอาไว้

235/790

“แมร่ ะเบยี บ อย่าเลย” หน่ึงในนัน้ กวาดสายตาไปรอบๆ เมื่อผู้คน
เริม่ มงุ เข้ามาดลู ะครนอกรอบ “อายผ้คู นเขาหนา”

“ฉันไม่อาย”
แม่ระเบียบหันไปตวาดเพอ่ื นคนท่ีร้องห้ามด้วยความหวังดี บัดน้ี
ใบหน้าทแี่ ต่งเอาไว้อยา่ งสวยงามของแมร่ ะเบยี บ บดิ เบยี้ วไปราวกับสตรี
สาวตรงเบ้อื งหน้า แปลงรา่ งเปน็ นางยักษ์
“หากหลอ่ นอาย ก็กลบั ไปเสีย แลว้ ไมต่ อ้ งมาญาตดิ กี ับฉันอีกพวก
หล่อนปลอ่ ยให้แม่ผหู้ ญงิ คนน้ี มันมาดา่ ฉนั เช่นนไ้ี ด้อยา่ งไร หากเป็น
เพือ่ นฉนั จรงิ พวกหล่อนต้องชว่ ยฉันตบมนั บัดเดี๋ยวน้ี”
ก่อนที่เหตุการณจ์ ะลกุ ลามไปใหญ่โต พลอยบษุ ยเ์ หลอื บไปเห็น
บรุ ุษรา่ งสงู ใหญผ่ ู้หนง่ึ ก้าวพรวดพราดลงมาจากรถมา้ คนั ใหญ่ ซง่ึ มาจอด
เทยี บอยบู่ รเิ วณถนนหนา้ โรงละคร เขาวง่ิ เขา้ มากลางวงพอดี
“รอ้ ยตรพี รอ้ มมาแล้วโว้ย”
เสียงใครคนหนง่ึ ในจำนวนผู้ทม่ี ามงุ ดูกันดังข้นึ พร้อมกนั นนั้ หลาย
คนกพ็ ากันหัวเราะคิกคกั ราวขบขนั
“คนไหนสาวเครือฟา้ คนไหนแม่จำปาวะ?” ใครอกี คนถามขึน้ มาอีก
ท่ามกลางความขบขนั ของผู้คนโดยรอบ
“คณุ หลวงขา” แม่ระเบียบกรากเข้าไปเกาะแขนของบุรษุ หน่มุ ที่
พลอยบุษยจ์ ำได้แมน่ ยำว่า คอื นายรอ้ ยโทหลวงราญอรพิ ่าย สามขี อง

236/790

บุษราคัม “ทำไมจงึ มารับน้องช้านัก ปล่อยใหน้ อ้ งต้องรอปะปนกบั อา้ ยอี
พวกน้ี”

หล่อนทำหนา้ เหยียดหยนั ผคู้ นที่ยนื มงุ ดูอยู่รอบด้าน
“เกดิ อะไรข้นึ ? เอะอะโวยวายอะไร?” คณุ หลวงหน่มุ ถามไถแ่ ม่
ระเบียบ กอ่ นจะหันมาเหน็ ว่า นอกจากผูห้ ญงิ สวยจดั คนนนั้ แล้ว ยังมี
พลอยบษุ ย์ยนื อยตู่ รงนั้นดว้ ย
“อ้าว” เขาเลิกคิว้ ดกดำ นยั น์ตาดำขลับฉายแววประหลาดใจ “หลอ่ น
มาดลู ะครด้วยรึ? หายเจบ็ แลว้ หรอื ไร?”
คำถามประโยคหลงั ของชายหนมุ่ มีสำเนยี งหว่ งใยเจอื อยบู่ า้ ง
พลอยบษุ ย์ไม่ตอบวา่ อย่างไร หลอ่ นไดแ้ ต่ยืนนิ่งรอดูอยวู่ ่า ละคร
หลงโรงเรอ่ื งนี้ จะดำเนินไปอยา่ งไรต่อ
“คณุ หลวง...อีบุษราคมั มนั ว่าน้องเจา้ คะ่ มันหาวา่ น้องเป็นลกู เลี้ยง
ของเจ้าคุณพ่อ...มนั ...” ระเบียบรีบฟอ้ งคณุ หลวง ผซู้ ่ึงท่ีจรงิ แล้วมศี กั ดเิ์ ปน็
พี่เขย พร้อมกับร้องไห้ออกมาราวกบั เจ็บชำ้ เสียเตม็ ประดา
“เอาละ พอกอ่ นแมร่ ะเบยี บ” คณุ หลวงหนุ่มโอบไหล่นอ้ งภรรยาเอา
ไว้ ราวตอ้ งการปลอบใจ ในขณะเดียวกัน ก็ชำเลอื งมองมาทางบุษราคมั
ใชส้ ายตาจอ้ งมองราวตอ้ งการตำหนิ “หยดุ ร้องไหค้ รำ่ ครวญได้แล้ว รู้จัก
อายผู้คนเขาเสียบ้าง กลบั ไปถงึ บ้าน แล้วฉนั จะชำระความให.้ ..ไป...ขน้ึ รถ
กนั ไดแ้ ลว้ ทกุ คน แม่ระเบยี บ...ฉนั จะไปส่งหล่อนท่บี ้านท่านเจา้ คุณก่อน”

237/790

เขาก้มไปบอกกับระเบยี บ ทซ่ี บอยูก่ บั อกเหมือนคนบอบช้ำ
“ส่วนเธอ” ประโยคหลัง เขากล่าวกบั พลอยบษุ ย์ “กลบั ไปบา้ นกับฉนั
เรามีเร่ืองราวตอ้ งเจรจากันอกี มาก”
“ทำไมดฉิ ันตอ้ งกลบั ไปกับคณุ ด้วย” พลอยบษุ ย์ถาม ทา่ ทางไม่ได้
เกรงอกี ฝ่ายแมแ้ ตน่ ้อย
“ฉนั สั่งให้เธอกลบั เธอก็ต้องกลบั ” นยั น์ตาท่ีเคยน่ิงสนทิ ราวกับน้ำ
ลึกของอกี ฝา่ ยวาวโรจน์ข้ึนมา “อย่าทำให้เรื่องราวใหญ่โตไปหนอ่ ยเลย แม่
บษุ ย์...ถึงอยา่ งไรหลอ่ นกย็ งั ได้ช่อื วา่ เปน็ เมียฉนั อยู่ อย่าใหผ้ ู้ใหญ่ของเรา
ทง้ั สองฝ่ายต้องเดือดเน้อื ร้อนใจ”
คณุ หลวงหนุ่มเดนิ มาจับแขนของพลอยบษุ ย์เอาไว้ ดึงจะใหเ้ ดินตาม
เขาไปทีร่ ถม้า และรอ้ งส่ังนางแหวนทย่ี นื แขง้ ขาออ่ นว่า
“แมแ่ หวน หลอ่ นกลบั ไปเรียนคณุ ยายดว้ ยวา่ ฉันจะเอาตวั บุษราคัม
กลบั บา้ นคืนนี้ พร่งุ น้ีเชา้ หล่อนเกบ็ เสอ้ื ผ้าขา้ วของเครื่องใช้ของแมบ่ ุษย์ลง
หีบเสียให้เรียบร้อย ฉนั จะใหค้ นท่บี า้ นไปรับเอามา”
“ไม่ พีแ่ หวน” พลอยบษุ ย์สะบดั โดยแรง มอื ของหลวงราญอรพิ า่ ย
จึงหลดุ จากแขนของหลอ่ น ตกลงไปทีข่ า้ งตวั
หล่อนถลนั ไปยืนข้างนางพี่เล้ียง และบอกเสียงดังว่า
“ฉนั จะกลบั ไปบ้านคุณยายกบั พีแ่ หวน”

238/790

“แตฉ่ ันสัง่ ว่า ใหเ้ ธอกลบั บา้ นไปกบั ฉัน เดีย๋ วนี”้ หลวงราญอรพิ ่าย
เค้นเสยี งลอดไรฟันออกมาดว้ ยความโมโห พลางสบื เทา้ ย่างสามขมุ ตรงเขา้
มาหาหลอ่ น

“คุณหลวง คณุ หลวงเป็นบรุ ุษ แถมยงั เป็นข้าราชการเสียดว้ ยส่วน
ดฉิ ันเป็นเพียงสตรี ทไ่ี ม่มที างอนั ใดจะต่อสู้กบั คณุ หลวงอยูแ่ ล้ว แม้จะได้
ช่ือว่าเปน็ ภรรยา หากคณุ หลวงก็บังคบั เอาตัวฉันไปโดยทฉี่ นั ไม่ได้เตม็ ใจ
ไมไ่ ด้ ไม่งามแนถ่ า้ ใครๆ จะเอาไปพูดว่า คุณหลวงรงั แกสตรี บังคบั ขืนใจ
สตรที ่ไี ม่มที างสู”้

พลอยบุษยเ์ หลือบมองไปโดยรอบ ผคู้ นที่มงุ ดูยังมากมาย และ
หล่อนคดิ วา่ พูดเชน่ น้ีอาจจะทำใหค้ ณุ หลวงหน่มุ ไมก่ ลา้ หักหาญฉดุ เอาตัว
ของหลอ่ นขึ้นรถไป ซ่งึ สง่ิ ทห่ี ลอ่ นคดิ เอาไวค้ งไมผ่ ิด เพราะพลอยบษุ ยเ์ หน็
หลวงราญอริพา่ ยถึงกบั ชะงัก เมือ่ ได้ยินคำพูดดังกลา่ ว

“หลอ่ น...” หน้าตาคมเขม้ ของหลวงราญฯ มีแววไม่พอใจ สรรพนาม
ทเ่ี รยี กจึงเปลี่ยนไป

“กลบั ไปเสยี เถิดค่ะ ฉันพรอ้ มเม่อื ใด เราคอ่ ยมาเจรจากนั ใหม”่
พลอยบษุ ย์ได้ที จึงรบี พดู ตอ่ กอ่ นท่อี ีกฝ่ายจะทันตัง้ สตไิ ด้

“โอย๊ ” แมร่ ะเบยี บคงจะรำคาญ กเ็ ลยลมื ตวั สง่ เสียงแหวออกมา “เขา
ไมไ่ ปก็ชา่ งเขาเถดิ ค่ะ คณุ พ่ี เล่นตวั อยไู่ ด้...นอ้ งอยากกลบั บา้ นเต็มทน
แลว้ ไปกันเถดิ คะ่ อย่าไปสนใจแมน่ เ่ี ลย...ก๊กตัวตกแล้วยงั จะทำมาเรือ่ ง
มากอกี ”

239/790

หลวงราญอรพิ า่ ยมองพลอยบษุ ย์ดว้ ยสายตาท่ไี ม่คอ่ ยพอใจนกั
อยใู่ นทสี่ าธารณะเช่นห้องโถงกลางโรงละครแบบนี้ มผี ู้คนมุงดู
มากมาย หากจะฉุดเอาตัวบษุ ราคัมขนึ้ รถไปกับเขา คงจะไม่ดจี รงิ อย่างที่
ฝา่ ยนั้นวา่ โดยเฉพาะเขาเปน็ ขุนนางหนุ่ม ที่มชี ่อื เสยี งเปน็ ที่ร้จู กั กนั ท้งั พระ
นครด้วยแล้ว ดงั นัน้ ชายหนุม่ จงึ หนั หลงั กลบั พร้อมทัง้ ก้าวเดนิ ไปยัง
รถม้าด้วยความรวดเร็ว โดยมแี มร่ ะเบยี บ กบั เพื่อนหญงิ อกี สองคนของ
หล่อน เดินตามไปตดิ ๆ

พลอยบษุ ย์นัง่ อกใจสั่นระทึก ดว้ ยความตกใจกบั เรื่องราวซ่งึ เกิดขึน้
หน้าโรงละคร มาตลอดทางทนี่ ัง่ รถลากกลบั บา้ นถนนพระอาทติ ย์

ส่วนนางพ่ีเลย้ี งนนั้ ไม่ตอ้ งพูดถึง เจา้ หลอ่ นนงั่ สวดมนตบ์ ทนัน้ บทน้ี
พมึ พำไปตลอดทางที่ออกมาจากถนนแพรง่ นรา จนเจ๊กลากรถขา้ มตดั
ถนนราชดำเนนิ มุ่งหน้าไปทางถนนสบิ สามหา้ ง จนผ่านตลาดบางลำพแู ล้ว
นั่นละ นางพี่เลย้ี งถึงจะเร่ิมถอนหายใจออกมาไดด้ ว้ ยความโล่งอก

“คณุ หนูหัวแตกคราวนกี้ ็ดีเหมอื นกนั นะเจ้าคะ”
แมแ่ หวนพูดออกมาทา่ มกลางความเงยี บ และแสงไฟตะเกยี งทีอ่ ยู่
รายเรียงรมิ ถนน
“อา้ ว” พลอยบุษยเ์ ลิกค้วิ ดว้ ยความสงสัย “ทำไมเธอถึงวา่ อย่างนน้ั
เล่า?”

240/790

“กค็ ณุ เกง่ ข้ึนแยะ” น้ำเสียงของนางพี่เลี้ยงร่างอว้ นเหมอื นชม “ถงึ จะ
เป็นเสน้ ประสาทเลอะเลอื น จำอะไรไมใ่ ครไ่ ดเ้ หมือนตะกอ่ นกเ็ ถิด”

“ฉนั นะรึ เก่ง? เกง่ อยา่ งไรกัน? ฉันไมเ่ ห็นเขา้ ใจทเ่ี ธอว่า”
พลอยบษุ ย์ถาม ถงึ ตอนนี้ ปากล้นิ ของหล่อนเรม่ิ จะชินกับภาษาเกา่
ขึน้ มามากกว่าเมือ่ ตอนหัวค่ำ ส่วนหนงึ่ เหน็ จะเปน็ เพราะ ‘การไดป้ ะทะ
คารม’ กับน้องสาวต่างมารดาที่โรงละครปรีดาลยั น่ันเอง
“อ้าว จะไม่ใหบ้ า่ วชมได้อย่างไรเลา่ คะ ตะกอ่ น ปะทะกบั แม่ระเบียบ
หนใด คณุ หนไู ดแ้ ตก่ ้มหนา้ เป็นผดู้ ี มเิ คยไดโ้ ต้ตอบอะไรบ้างเลย แต่คนื น้ี
...แหม...” นางแหวนตบเขา่ ดงั ฉาด “สมใจบ่าวเสียจรง๊ิ กบั คนอย่างนี้ ก็
ตอ้ งตอกกลบั แบบนล้ี ะเจ้าคะ่ แล้วคนื นีย้ ังมคี ณุ หลวงราญฯ อกี คนหนง่ึ
หากเป็นตะกอ่ นนะ่ รคึ ะ คุณหนโู ดนลากข้ึนรถไปแลว้ ละ”
“ออ้ อยา่ งนเ้ี อง ท่ีเธอว่าฉันเก่ง”
พลอยบษุ ยย์ ม้ิ อยู่ในความมดื พลางยดึ มือกับขอบของรถลากเอาไว้
แนน่ เมอื่ คนจนี ลากรถมาจอดลงหนา้ ซอยเลก็ ๆ ท่ีเปน็ ซอยบ้านของยาย
นางพ่เี ลยี้ งควกั เงินจากถงุ ผ้าเกา่ ๆ ท่เี หน็บเอาไว้ทเี่ อว ส่งให้คนลากรถ
แล้วเดินนำหญงิ สาวเข้าไปภายในเขตบา้ น
หญิงสาวเหน็ แสงไฟสลัวราง สอ่ งลอดผ้าม่านทก่ี รุกระจกซ่งึ ยาวจน
ถงึ พืน้ ของหอ้ งแปดเหลยี่ มทยี่ ่ืนออกมาเปน็ มขุ หนา้ บา้ น ผ้าม่านท่ฉี ลุ

241/790

ลวดลายละเอียดสวยงาม ก่อให้เกิดรปู เงาต่างๆ กนั ทอดลงบนพ้ืน
กระเบ้อื งที่ปูระเบียงทางดา้ นหนา้

พลอยบษุ ย์สดู เอากล่นิ หอมของไม้ไทย ท่ีแย้มบาน กบั ให้กลิ่นหอม
ในเวลาคำ่ ซ่งึ คณุ ประดบั ปลูกเอาไวร้ อบบา้ น แมพ้ ลอยบุษย์จะวา่ ยาย
ปลกู ไมไ้ ทยเอาไวม้ ากแลว้ แตก่ ็ยงั ไม่มากเทา่ ในสวนของคณุ ประดบั

คุณยายของบุษราคมั ยังนงั่ ร้อยพวงมาลยั อยู่ ตอนท่หี ล่อนกา้ วเข้าไป
ในหอ้ ง ผสู้ งู วยั เงยหน้าข้นึ มองหล่อนนิดหนึ่ง กอ่ นจะก้มหนา้ กม้ ตา
ทำงานในมอื ต่อไป ด้วยความคลอ่ งแคล่วชำนาญ

“นางแหวน ขึน้ ไปเตรียมทีน่ อนให้หลานขา้ เสยี ให้เรียบรอ้ ย” คณุ
ประดับส่ังนางพี่เลย้ี ง กอ่ นจะหันมาถามพลอยบุษยว์ ่า “เป็นอย่างไรแม่
บุษย์ สนกุ ไหม สาวเครือฟ้า”

“สนุกค่ะ”
พลอยบุษยต์ อบสั้นๆ พลางเดนิ ตามหลงั นางแหวนออกไป ดว้ ยรู้สกึ
ว่าเริ่มง่วงนอนขน้ึ มาบ้างแล้ว หล่อนต้ังใจวา่ จะรีบอาบน้ำ และเขา้
นอน...เผื่อวา่ กาลเวลาอาจจะมีการเปลย่ี นแปลง และพาหลอ่ นกลับไปยังที่
ซึ่งหล่อนจากมาเสยี ที
“เจา้ คณุ พอ่ ของเจา้ มาทนี่ ี่ เมอ่ื ตอนที่ไปดลู ะคร สงั่ เอาไว้วา่ ให้
เตรียมเกบ็ เสื้อผ้าขา้ วของเสยี ใหพ้ ร้อม พอ่ ของเจ้าจะสง่ คนมารบั และจะ
ส่งตัวเจา้ ให้กลับไปอยู่บ้านหลวงราญฯ อาทติ ย์หน้า”

242/790

ประโยคทคี่ ุณยายพดู ทำให้พลอยบุษย์ตอ้ งชะงักเทา้ อยเู่ พยี งแคห่ น้า
ประตูห้อง ท่เี ปิดออกไปสตู่ ัวบ้านทางด้านหลงั

“คะ?..”
พลอยบุษย์ถาม ด้วยยงั ตง้ั ตวั ไมต่ ิด เพราะไมค่ ิดว่าจะมเี รื่องอะไรให้
ตืน่ เตน้ ซำ้ สองอกี ในค่ำคนื แรกของหลอ่ นทบ่ี า้ นของยาย ซง่ึ ย้อนเวลากลับ
ไปหลายสบิ ปี
“เจา้ จะวา่ อยา่ งไร?” คุณประดบั ยงั ไมเ่ งยหน้าขึน้ มาจากมาลัยท่ีรอ้ ย
อยใู่ นมอื
“คณุ ยายคะ...” พลอยบุษย์ทรุดกายลงน่ังพบั เพยี บ และถามคณุ
ประดับด้วยความสงสัยท่เี ก็บเอาไวใ้ นใจ “ทำไมทุกคนถงึ ต้องมาย่งุ วุน่ วาย
กับบษุ ราคัมอย่างนดี้ ้วย ท้ังคณุ พ่อของเธอ สามขี องเธอ แล้วยังจะน้องสาว
ของเธออีก...”
คุณยายวางเขม็ ร้อยมาลัยในมอื ลงกับพานทใ่ี ส่ดอกมะลิสดเงยหน้า
ขึ้นมองพลอยบษุ ย์ พลางถอนหายใจยาว
ผสู้ งู วยั นิ่งไปนาน ราวต้องการช่ังใจว่าจะเล่าให้ฟงั ดหี รือไม่ หากแลว้
คณุ ประดบั ก็ตัดสินใจเลา่ ออกมาในท่สี ุด...
“แมห่ นู...ท่ีจริงฉนั ไม่อยากเล่าเรอ่ื งนี้ใหผ้ ู้ใดฟงั ดอกนะ แต่ในเมอื่
บดั นห้ี ล่อนกลายมาเปน็ หลานสาวของฉัน ตอ้ งเผชิญกับทุกอย่าง อยา่ งท่ี
หลานสาวของฉันกำลังเผชญิ อยู่ หล่อนก็ควรจะได้รู้เรื่องราวทั้งหมดเอาไว้”

243/790

พลอยบุษย์เงยหน้าข้ึนมองใบหนา้ เหีย่ วย่นของผสู้ งู วัย พร้อมกนั น้ัน
ก็รูส้ ึกเย็นยะเยอื กขน้ึ มาโดยไม่มตี ้นสายปลายเหตุ หล่อนร้สู กึ วา่ สงิ่ ท่ีคณุ
ยายกำลงั จะเลา่ ต่อไปน้นั เปน็ เรอ่ื งที่สำคัญมาก

“ฉนั สง่ แม่มาลยั เขา้ ไปรับใชเ้ สด็จฯ ในวงั ตั้งแต่ยังเล็ก จะว่าไปแลว้
ฉนั เองกเ็ ปน็ ญาติหา่ งๆ ของหมอ่ มทา่ นหน่ึงในเสด็จฯ ท่าน ดังน้ัน เมื่อ
พระธิดาพระองคใ์ หญ่ของเสดจ็ ได้รบั สถาปนาเปน็ พระคหู่ มัน้ ที่พระ-วร
กัญญาปทาน จึงเป็นธรรมดาท่ีบรรดาพระญาตแิ ละคนใกล้ชดิ จะพลอยมี
วาสนาตามพระองค์ทา่ นไปดว้ ย ตอนน้นั เอง ทเี่ จา้ คุณบิดาของพ่อกลา้ ให้
คนมาเจรจาสขู่ อบุษราคมั จากบดิ า...”

“แลว้ คณุ พ่อของบษุ ราคัมก็ยอมตกลงอย่างน้ันรคึ ะ?” พลอยบษุ ย์
สงสัย

“บษุ ราคัมรกั อยกู่ บั พอ่ เอ้ือ แตพ่ อ่ ของหล่อนไม่ชอบพ่อเอือ้ สาเหตุ
เพราะพ่อของพ่อเออ้ื รว่ มอยู่กบั พวกกบฏ ร.ศ.๑๓๐ เม่อื ตอนตน้ รัชกาล
และตอนนน้ั พ่อเออื้ ไดร้ บั ทุนกระทรวงยุตธิ รรมไปเรียนทอี่ ังกฤษ
พอดี...”คณุ ยายทอดถอนลมหายใจยาว สหี นา้ หมองหมน่ “ฉนั เอง...แมจ้ ะ
เป็นยาย เลีย้ งแมบ่ ุษยม์ าตะเลก็ ตะนอ้ ย แตก่ ม็ ิใชพ่ ่อแม่ จึงมมิ สี ทิ ธิ์อนั ใด
จะทัดทานพอ่ ของหลอ่ นได้...”

“แลว้ บษุ ราคัมยอมหรือคะ?” พลอยบุษยน์ กึ สงสารหญิงสาวคนน้นั
ขนึ้ มาอยา่ งบอกไม่ถูก น่ีถ้าพลอยบุษยอ์ ยู่ในยุคสมยั ของหลอ่ น เหตกุ ารณ์
เช่นน้คี งไม่เกดิ ขึ้น

244/790

“แมบ่ ุษย์จะมีทางเลอื กใด...ฉนั เองกไ็ ดแ้ ต่หวังวา่ แม่บษุ ย์คงจะมี
ความสุขบ้าง เมือ่ ออกเรือนไป เพราะพ่อกลา้ กเ็ ปน็ ขนุ นางหน่มุ มอี นาคต
ไกล..ย่ิงมาเข้ากับกก๊ ทางเราแล้วด้วย กย็ ่อมจะมโี อกาสรุง่ โรจนใ์ นราชการ
...” คุณยายน่งิ ไปเมื่อเลา่ มาถึงตรงน้ี

“แล้วแม่บษุ ราคมั มีความสุขจรงิ หรอื คะ?” หล่อนถาม ท้ังทรี่ คู้ ำตอบ
ดอี ยูแ่ ลว้

คณุ ประดบั สา่ ยหนา้ และเม้มรมิ ฝีปากแน่น
“ฉันไม่เคยรมู้ ากอ่ นเลยว่า แม่บุษยถ์ กู สามที ำรา้ ยเปน็ ประจำ...จนเมือ่
เกดิ เรอ่ื งทที่ ำเอาแมบ่ ุษยห์ วั แตกนน่ั ละ หลานจึงเพอ่ จะยอมเลา่ ให้ฉันฟงั วา่
ถูกทรมานทรกรรมอย่างไรบ้าง..”
“ทำไมไม่มีใครทำอะไรเล่าคะ?” พลอยบษุ ยน์ กึ ขัดใจ “บุษราคัมถูก
สามีทำร้ายนะคะ ไมม่ ใี ครช่วยหลอ่ นเลยหรือ?”
“หลอ่ นพูดเหมอื นแปลกใจ?” คณุ ประดบั ขมวดคว้ิ “เร่ืองกระทบ
กระทง่ั กันของผวั เมยี พ่อแมป่ ู่ย่าตายาย ไม่มีใครเข้าไปย่งุ ด้วยหรอก”
โอย...ตายแลว้ ...ความคดิ อยา่ งนี้ฝังอยู่ในความคดิ ของคนมาตัง้ แต่
นามนมเลยหรอื ไร? พลอยบุษยเ์ ฝา้ ถามตัวเอง...แมจ้ ะอยใู่ นปัจจบุ ัน คน
รู้จกั ของหลอ่ นมากมาย กย็ งั มคี วามคิดแบบเดียวกับคุณประดับ ทำ
อย่างไรทกุ คนจงึ จะรูส้ กึ วา่ การที่สามีทำรา้ ยรา่ งกายภรรยาน้ัน ไมใ่ ชส่ ิ่งท่ี
ถูกต้อง แม้วา่ เขาทงั้ สองจะสมรสกันอย่างถกู ตอ้ งตามกฎหมายก็ตาม...

245/790

แตเ่ อาไว้ก่อน...พลอยบุษย์ถอนใจ..ตอนน้หี ล่อนยังมีเรอ่ื งเฉพาะหนา้
ให้คดิ แกไ้ ขอกี หลายเร่อื ง...

“แรกทเี ดยี วแมบ่ ษุ ย์ก็มคี วามสขุ ดีอยดู่ อก” คณุ ประดับเล่าตอ่ ไป
“แมห้ ลังจากนั้นได้ไมน่ าน ในหลวงทรงถอนหมัน้ พระวรกญั ญาปทาน และ
เชญิ เสด็จให้เข้าไปประทบั อยู่ฝา่ ยในเสยี แล้วสถาปนาพระขนิษฐาในพระ
วรกญั ญาปทาน ขึน้ เปน็ ฝ่ายในพระองค์ใหม่...แต่แล้ว ไม่นาน ในเดอื น
ตลุ าคมนเ้ี อง กท็ รงส่ขู อธิดาท่านเจ้าคณุ กระทรวงยตุ ิธรรม จากนนั้ กท็ รง
พระกรุณาโปรดเกลา้ ฯ ประกอบพระราชพธิ ีราชาภิเษกสมรสดว้ ย กบั
สถาปนาเป็นทพี่ ระสนมเอก...วา่ กนั วา่ อกี สักระยะหน่ึง กจ็ ะสถาปนาคุณ
คนนอ้ งของพระสนมเอก ข้นึ เป็นพระสนมอีกองคห์ นงึ่ ดว้ ย และหาก
พระสนมท่านใดมคี รรภ์ ก็อาจจะไดร้ บั การสถาปนาขึ้นเปน็ พระราชินตี อ่
ไป”

พลอยบษุ ยพ์ ยกั หนา้ นอ้ ยๆ ด้วยเรม่ิ พอจะเขา้ ใจข้นึ มาบ้างแล้ววา่
เกดิ อะไรขนึ้ ...การเปล่ียนแปลงของฝ่ายในน่เี อง ที่หล่อนอ่านพบในบนั ทึก
ของบษุ ราคมั ...นี่เอง ทีเ่ ป็นสาเหตุหนงึ่ ของการทะเลาะววิ าท ระหว่างหลอ่ น
กับคณุ หลวงผสู้ าม.ี ..

หล่อนนกึ เสยี ดายทสี่ มยั เรยี นหนงั สือ ไมไ่ ดส้ นใจวชิ าประวัติ-ศาสตร์
เท่าใดนัก ไม่เช่นนน้ั หลอ่ นคงไม่ต้องมานง่ั งงอย่างน้ี นอกจากนัน้ หลอ่ น
ยังอาจจะสามารถเล่าให้คุณประดับฟงั ไดอ้ กี ดว้ ยวา่ จะเกดิ อะไรขึน้ ตอ่ ไป...

246/790

“เมือ่ มกี ารเปลย่ี นฝา่ ยใน ฐานอำนาจของใครบางคนกม็ กี ารเปลย่ี น
ตามไปดว้ ย...” คณุ ประดับพูดดว้ ยนำ้ เสียงแผว่ เบา “หลอ่ นควรต้องรูเ้ อาไว้
วา่ คุณหญงิ ดารา แม่เลย้ี งของแมบ่ ษุ ย์ เป็นญาติหา่ งๆ ของสายสกุลฝา่ ย
ในพระองค์ใหม.่ ..”

“มนิ ่าละ่ ” นัยน์ตาของพลอยบุษยว์ าวโรจน์ เม่ือนกึ เชื่อมโยงเร่ืองราว
ท้งั หมดเข้าดว้ ยกันได้ “คุณหลวงราญฯ จึงหนั ไปหาแมร่ ะเบียบอยา่ งนนั้ ใช่
ไหมคะคุณยาย...เพราะแมร่ ะเบยี บมีสายสัมพนั ธก์ ับทางฝ่ายโนน้ และน่ัน
จะเออื้ ประโยชนใ์ หก้ ับคุณหลวงราญฯ ได.้ ..”

“หลอ่ นเป็นคนฉลาด เข้าใจอะไรไดร้ วดเร็ว แมพ่ ลอยบษุ ย์...” คณุ
ยายชม

“ดังน้ัน คณุ หลวงราญฯ จงึ อยากเลกิ กบั บุษราคมั เพอื่ ไปสมรสใหม่
กับแมร่ ะเบียบ...” พลอยบุษยพ์ ดู ออกมาตามที่หล่อนคิด

“แมเ้ จา้ คณุ บิดาของพ่อกลา้ จะเหน็ ดว้ ยอยา่ งนน้ั แต่กไ็ มต่ อ้ งการให้
พ่อกลา้ ท้ิงบุษราคัมไป เพราะอยา่ งไรก็ตาม ถึงเวลานก้ี ็ยังไมม่ ีใครรู้วา่ สาย
ไหนจะเจรญิ ก้าวหน้าตอ่ ไป...ใครจะรู้ เพราะจนบดั น้ี ก็ยงั ไม่มกี ารสถาปนา
ฝา่ ยในพระองค์ใดข้นึ เปน็ พระราชินี”

พลอยบุษยม์ องคณุ ยายของบษุ ราคมั ดว้ ยความชื่นชม หล่อนไม่เคย
คดิ มากอ่ นเลยว่า สตรีชราผูน้ ี้ จะมคี มความคดิ ท่ียงั เฉยี บแหลมและ
แจม่ ใส

247/790

“รา้ ยท่ีสดุ ” พลอยบษุ ยก์ ัดฟันแน่น “หวงั จบั ปลาสองมอื ใชผ้ ู้หญงิ
เป็นเคร่อื งมอื กา้ วหน้าในราชการ...”

หล่อนนกึ ไปถึงใบหนา้ คมเขม้ ของผูช้ ายคนนั้น แลว้ กน็ ึกรังเกียจข้นึ
มาทันใด...ที่จรงิ แล้ว ผูช้ ายคนนั้นรกั ผ้หู ญงิ คนไหนกันแน่ หรอื ว่าไม่รกั
ใครเลยนอกจากตัวเอง...

“คณุ ยายคะ” พลอยบษุ ยบ์ อกตามตรง หลังจากทค่ี ณุ ยายเล่าเรอื่ งจบ
ลง และต่างฝา่ ยต่างก็นิ่งกนั ไปพักใหญ่ “ดิฉนั ขออยู่กบั คุณยายที่นไ่ี ปกอ่ น
ยงั ไมอ่ ยากไปคา้ งทีอ่ ืน่ เพราะเกรงว่า หากไปอยเู่ สยี ทอ่ี น่ื ดิฉนั กบั บุษราคมั
อาจจะสลบั กลับมาไมไ่ ด้ อีกอย่างหนึ่ง...”

พลอยบุษยอ์ กึ อกั กอ่ นจะพูดเสยี งอ่อยว่า
“ดิฉนั ยังไมไ่ ดแ้ ต่งงานมสี ามี กลับไปอยทู่ ่บี ้านคณุ หลวงราญ-อรพิ ่าย
ในฐานะภรรยา ดฉิ ันไมท่ ราบว่า จะหาทางเล่ยี งความสัมพนั ธ์ฉนั สามี
ภรรยากับคณุ หลวงไดน้ านสกั เพียงใด...คุณยายเข้าใจใชไ่ หมเจ้าคะ?”
คุณยายพยักหนา้ ราวกับเข้าใจในสง่ิ ท่หี ลอ่ นพยายามจะอธิบาย
“ถ้าเชน่ น้นั เราต้องหาคำตอบให้พ่อของหล่อน...” เสยี งของคณุ
ประดับครุน่ คิด “บางทีอาจตอ้ งใหเ้ หตผุ ลว่า หลอ่ นได้รบั ความกระทบ
กระเทอื น หมอตอ้ งการให้พักผอ่ น แลว้ ระหว่างนั้น เราค่อยมาคดิ หาทาง
กนั วา่ จะสง่ เธอกลับไปยังยุคทเ่ี ธอจากมาได้อย่างไร...”

๑๖

พทุ ธชาดจ้องมองใบหน้าคมสันของนายแพทยบ์ ุญญนิตย์ ดว้ ย
สายตาทีเ่ ตม็ ไปดว้ ยความประหลาดใจสดุ ขีด เมอ่ื นายแพทยห์ นมุ่ แจ้งผล
การตรวจเลือดของพ่สี าวหล่อนให้ทราบ

“เลอื ดกรุ๊ปเอบ.ี ..”
หลังจากทพ่ี ามาทำแผล และพลอยบษุ ยย์ ืนยันว่า หล่อนไมใ่ ชพ่ ลอย
บษุ ย์ แถมนายแพทย์บญุ ญนิตย์ยังยืนยันอกี ดว้ ยวา่ บาดแผลศีรษะแตก
ของพสี่ าวหล่อน เปน็ แผลทเ่ี ขาไมไ่ ดเ้ ป็นคนเย็บ ดงั น้นั หนทางเดยี วทจี่ ะ
พสิ จู น์วา่ พลอยบษุ ย์คนน้พี ูดเรือ่ งจริง หรอื ว่าเพ้ยี นไปเพราะศีรษะกระทบ
กระเทอื น จงึ สามารถทำไดด้ ว้ ยการเจาะเลือดตรวจ
ด้วยวิทยาการสมยั ใหม่ นายแพทยบ์ ญุ ญนติ ย์แนะนำให้ตรวจดเี อน็
เอ ซงึ่ เป็นสารพนั ธกุ รรมท่ีมอี ย่ใู นเลอื ด เพราะนั่นจะสามารถตอบคำถามท่ี
หลอ่ นกำลงั สงสัยได้อย่างแม่นยำที่สุด
พลอยบษุ ย์กับพทุ ธชาด เป็นพน่ี ้องท่ีเกิดจากพ่อแม่เดียวกนั ดังนนั้ ดี
เอน็ เอของพลอยบษุ ย์และน้องสาว จึงควรจะมรี ูปร่างหน้าตาที่คลา้ ยคลงึ
กัน

249/790

พุทธชาดและหมอบญุ ญนิตย์ ต้องเสยี เวลาเกลยี้ กล่อมพลอยบษุ ย์
อยเู่ ปน็ นาน กว่าหล่อนจะยนิ ยอมใหพ้ ยาบาลเจาะเอาเลอื ดไปตรวจ ใน
เบ้อื งตน้ นายแพทยห์ นมุ่ เสนอใหล้ องตรวจเพียงแค่กลมุ่ เลือด กอ่ นทจ่ี ะ
เอาเลือดตวั อย่างทเ่ี หลือไปตรวจหาดเี อ็นเอตอ่

“เราลองตรวจกลุ่มเลือดดูก่อนเถดิ ครับ คนเรามกี ลมุ่ เลอื ดสกี่ ลุ่ม
ใหญ่ คอื เอ บี โอ และเอบี คณุ วา่ พอ่ และแม่ของคณุ มีเลอื ดกรปุ๊ โอ คณุ
เองก็มเี ลอื ดกรปุ๊ โอ ดังน้ันพส่ี าวคณุ ก็ไม่ควรมเี ลอื ดกรุป๊ อืน่ ไปได้...”

นายแพทยห์ นุ่มวา่ อยา่ งนนั้ และใชเ้ วลาเพยี งไม่ถึงห้านาทีรายงานผล
กลุม่ เลือด ก็ออกมาเป็นอย่างที่หมอบญุ ญนิตยบ์ อกกบั หลอ่ นเมื่อสกั ครูน่ ้ี

“อะไรนะคะ” พทุ ธชาดร้องเสยี งหลง โดยมพี สี่ าวของหลอ่ นนง่ั จ้อง
มองคนโนน้ ที คนน้ีที ด้วยสายตางนุ งง

“เปน็ ไปไมไ่ ด้..พ่อของฉันมีเลอื ดกรุ๊ปโอ แม่กเ็ ลอื ดกรุ๊ปโอ ดฉิ ันเองก็
เลือดกรปุ๊ โอ...แล้วพี่บษุ ยจ์ ะมีเลือดกรปุ๊ เอบไี ด้อยา่ งไรกนั ...”

“เราคงไมต่ ้องตรวจดเี อน็ เอต่อแล้วละ” หมอบญุ ญนิตยข์ ยับกรอบ
แวน่ สายตา ทา่ ทางอึดอัดใจ “ถ้าพอ่ แมข่ องคณุ ไม่ไดห้ ยบิ ลูกผิดคนมาจาก
โรงพยาบาลแลว้ ละก็ เป็นอันว่าผ้หู ญิงคนน้ี ไม่ใชพ่ ีส่ าวของคุณแนน่ อน...”

“ฉนั บอกแลว้ ว่าฉนั ไมไ่ ดช้ ่ือพลอยบุษย์ ฉันชือ่ บษุ ราคัม...”
หญิงสาวทพ่ี ุทธชาดคิดว่าเป็นพส่ี าวของหล่อนมาโดยตลอดนนั้
ยืนยันดว้ ยน้ำเสียง และแววตาทห่ี นกั แน่น

250/790

“คณุ ว่าผ้หู ญงิ คนน.ี้ ..เอ้อ...บุษราคมั มาไดย้ งั ไงนะ?” นายแพทย์
หนุ่มนงั่ ลงบนเก้าอีห้ ลงั โต๊ะทำงาน และมองมาทางพุทธชาด

“ฉันก็ไมร่ นู้ ะคะหมอ ว่ามนั ยังไงกนั แน่ ถ้าจะใหเ้ ล่า กเ็ หมอื นเดิม
คือ เมอ่ื วานน้หี มอเยบ็ แผลศีรษะแตกให้กบั พี่สาวฉัน กลับจาก
โรงพยาบาล พ่บี ษุ ยก์ ก็ ลบั ไปพักอยูท่ ีบ่ า้ นของยายแถวถนนพระอาทติ ย์
ส่วนฉันไปอยเู่ วร ลงเวรตอนเชา้ ก็ไปทำธรุ ะต่อที่โรงพัก กลับไปถงึ ทบ่ี ้าน
เหน็ หอ้ งนอนปดิ เงยี บ ฉันกเ็ ลยลองเคาะประตเู รยี กพี่บษุ ยด์ ู...เปิดออกมาก็
เป็น... ผูห้ ญงิ คนนลี้ ะคะ่ ...”

พุทธชาดพยายามลำดับเหตุการณ์ใหม่อกี รอบหนึง่
“แปลกมาก จะว่าไมใ่ ชค่ ณุ พลอยบษุ ย์ แต่หน้าตากเ็ หมอื นกนั ทุก
อยา่ ง “นายแพทย์หนุม่ ว่า “ถ้าไมม่ ีแผลท่ีเย็บเอาไว้ กบั เจาะเลือดตรวจดู
จะบอกไมไ่ ด้เลยวา่ ผูห้ ญิงคนน้ีกบั พส่ี าวของคณุ เปน็ คนละคนกนั ...คุณ
บษุ ราคัมครบั ...”
ประโยคสุดทา้ ย เขาหนั ไปถามสตรีรา่ งระหงแบบบาง ทยี่ งั คงน่ังอยู่
บนเตยี งทำแผลด้วยนำ้ เสยี งออ่ นโยน
“คณุ มาจากไหนกันแน่?”
“ฉนั ก็ยังสงสัยอยู่...” บษุ ราคมั พยายามลำดบั เหตกุ ารณเ์ ชน่ กัน “เมอื่
วานน้ี ฉนั หวั แตก พ่ีแหวนพาไปเย็บแผลท่ีโรงพยาบาลวังหลัง เอ้อ...ฉนั
หมายถงึ ศิรริ าชนะ่ ค่ะ...คณุ หลวงโอสถเวชการเป็นผเู้ ยบ็ แผลให้...”