สาวหลงยุค-พงศกรZX

๒๓

นายแพทยห์ นมุ่ ยงั ไม่ทนั หายแปลกใจกบั บรรดานกั ข่าว ทีก่ รกู ัน
เขา้ มาในบา้ นเหมือนกับผง้ึ แตกรงั เพอื่ ขอสัมภาษณห์ ญิงสาวที่ยืนหน้าซดี
ด้วยความตืน่ ตระหนกอยกู่ ลางห้อง กต็ ้องมาแปลกใจเป็นคำรบท่ีสอง เมอ่ื
ชายหนุม่ หน้าตาดี ผู้ซ่งึ เพิ่งกา้ วเขา้ มาใหม่ กระโจนเขา้ ใส่เขาทนั ที โดยที่เขา
เองก็ยังไม่ทนั ไดต้ ง้ั ตัว

“แกเป็นใคร?”
ผู้ชายร่างสูงใหญค่ นนน้ั ใช้มือขา้ งหน่ึงกระชากเสอ้ื ของเขา อีกขา้ งกำ
หมดั แน่น และซดั เข้าทปี่ ลายคางของเขาอย่างจงั จนแวน่ สายตากระเด็น
กระดอนหลดุ ไป
“ว้าย”
เขาได้ยนิ เสยี งบุษราคมั รอ้ งดังลั่น พรอ้ มกับที่แสงไฟแฟลชจากกลอ้ ง
ถ่ายภาพในมือของนักข่าวคนหนง่ึ สว่างวาบขน้ึ
“ไอบ้ ้าเอย๊ ” ผู้ชายคนน้นั สบถถอ้ ยคำหยาบคายออกมามากมาย “กวู า่
แลว้ ว่าต้องเปน็ อยา่ งน้ี ไม่ง้ันนงั บุษยม์ นั ไมท่ ำกอู ยา่ งนหี้ รอก นี่ถงึ กับตอ้ ง

352/790

จดั แถลงข่าวเปิดตวั แฟนคนใหม่กนั เลยหรือไง ถงึ ไดเ้ ชิญนักข่าวมาจนเตม็
บา้ นแบบนี”้

พ่นวาจาทหี่ ยาบคายเสร็จแล้ว ชายหน่มุ ผู้น้นั กย็ า่ งสามขมุ อยา่ ง
ประสงคร์ ้าย ตรงเขา้ ไปหานายแพทย์บุญญนติ ย์ทย่ี ังไมห่ ายมนึ

“เฮ้ย เฮย้ แกจะทำอะไรเพ่อื นฉันวะ”
ดร.ภรตร้องโวยวาย พลางว่ิงมาขวางกลางระหว่างผชู้ ายคนนั้นกับ
เพ่ือนของเขา ดังน้นั หมดั ของอีกฝา่ ยทเ่ี หวี่ยงออกมา จึงกระทบเข้าที่
ใบหน้าอวบอว้ นของนักฟิสิกส์หนุม่ เข้าอยา่ งจัง
ปกติแล้วดร.ภรต ซง่ึ เปน็ นักวชิ าการ ไมส่ ันทดั กับการสู้รบปรบมอื กับ
ผใู้ ด โดนหมัดของอารัมเข้าเช่นน้ี ถงึ กับหงายหลงั กน้ จำ้ เบา้ ลงไปนง่ั นบั ดาว
อยู่กบั พ้ืนระเบียง
จงั หวะทอ่ี ารมั หันไปสนใจกบั นักฟิสกิ ส์หนมุ่ นัน่ เอง ที่นายแพทย์บญุ
ญนิตยเ์ งยหน้าขึ้นมา แต่ยงั ไมท่ ันจะควานหาแว่นตาพบ ผู้ชายคนนัน้ ก็หนั
จากเพื่อนของเขา กลับมากระชากตัวเขาใหล้ ุกข้ึนยืน กบั เงอ้ื หมัดเตรยี ม
ประเคนใสห่ นา้ อีกครงั้
หากคราวนี้ชายหนมุ่ ไวกวา่ ดังนน้ั เขาจงึ ยกเทา้ ขา้ งหนึง่ ข้ึน ถีบโครม
เขา้ ทที่ ้องนอ้ ยของอีกฝ่าย จนอารมั ลม้ ลงไปตัวงอ

353/790

“ไอ้เลว” ผู้ชายคนน้นั ชห้ี นา้ เขา ทัง้ ๆ ท่ีตนเป็นฝ่ายหาเรอ่ื งก่อน“มงึ
แน่นกั เหรอ ลอบมาเป็นชูก้ ับเมยี กู แล้วยังมาทำรา้ ยกูอกี อยา่ งน้ีต้อง แจง้
ความ....ไอ้...”

“พอได้แลว้ อารมั ”
กอ่ นที่เรอ่ื งราวจะลุกลามไปใหญโ่ ตมากกวา่ น้นั จด๊ี ผู้ซ่งึ เพ่ิงคลายจาก
อาการตนื่ ตระหนก ก็ตวาดเสียงดังล่ัน
ระหว่างนนั้ ไมม่ ีใครสงั เกตเห็นวา่ ดร.ภรตแอบเลี่ยงไปที่มุมหนึ่งของ
หอ้ ง และต่อโทรศัพท์ แจง้ ความไปทห่ี มายเลข ๑๙๑ อยา่ งว่องไว
“แกเปน็ ใคร มายงุ่ เร่อื งของคนอ่ืนทำไม” อารัมหนา้ มืดเสยี แล้วเมอื่
เขาลกุ ข้นึ ยนื ได้ เขาจงึ ยา่ งสามขมุ เขา้ ไปทางจด๊ี ซึ่งยนื จับมอื กบั บุษราคัม
แน่นด้วยความหวาดกลวั แกมตกใจ
“ฉันเป็นใคร คณุ กล็ องไปถามโรสดูสิ” จี๊ดทำใจกล้า
“กไู ม่สน” อารัมตวาด แลว้ เอือ้ มมือไปกระชากบุษราคัม จนอีกฝ่าย
เซถลาไปตามแรงลากของอกี ฝ่าย “ไปกับกู นังบุษย”์
“ปล่อยพลอยบษุ ยเ์ ดย๋ี วนีน้ ะ” จ๊ีดร้อง “คุณไม่มีสทิ ธทิ์ ำอะไรอย่าง นี้
นะ อารมั ท่ีนี่เป็นบ้านของพลอยบุษย์ คุณกำลังบุกรุกบ้านของคนอ่นื ”
“เร่ืองของกู พวกมงึ อยา่ ยุ่ง กูกับนงั น่ี มอี ะไรท่ตี อ้ งตกลงกันหลาย
เรอื่ ง” อารมั ตาขวาง ด้วยอารมณ์โมโห เขาบบี ขอ้ มือของบษุ ราคมั จนแนน่
...โอย...

354/790

บุษราคัมอกใจส่ันระทึก

ฉันหลงมาในยคุ ทศ่ี วิ ไิ ลซ์มากขนาดน้ีแลว้ ยงั จะต้องมาเจอกบั สตั ว์
ร้ายในคราบของมนุษย์อีกหรืออย่างไร โลกเจริญไปมากแลว้ แต่ใจของคน
อีกหลายคน ไมไ่ ดเ้ จรญิ ไปด้วยเลย....หลอ่ นคดิ ด้วยความร้สู กึ
ขยะแขยง...น่าสงสารผู้หญงิ ที่ชือ่ พลอยบุษย์เหลอื เกิน ทีต่ ้องมาพบกับคน
เลวเชน่ นี้

อาจจะดว้ ยสัญชาตญาณของการเอาตัวรอด หรอื เพราะความอดทน
ของหลอ่ นถึงขีดสดุ แลว้ ก็เป็นได้ บุษราคัมจงึ ยกมือของตน ท่ถี กู ผูช้ ายคน
นัน้ บีบเอาไวจ้ นแน่นขึ้นมา และกัดจนสุดแรง

“โอย๊ อบี า้ ” อารัมสะบัดข้อมือเรา่ ๆ ด้วยความเจบ็ ปวด เปิดโอกาส
ให้บุษราคัมเป็นอิสระ และกอ่ นทอ่ี ีกฝ่ายจะทนั ทำอะไรตอ่ ไป หญงิ สาวก็
กระโจนไปแอบอยู่ข้างหลังของนายแพทย์หน่มุ ทเี่ พ่ิงหยบิ แวน่ สายตาจาก
พนื้ ขึน้ มาสวม

หมอบญุ ญนติ ยม์ องดูอารมั ดว้ ยสายตาพนิ ิจพิเคราะห์

ขายหนมุ่ ตรงหน้า เปน็ ชายหนมุ่ หนา้ ตาดี ทา่ ทางมีการศกึ ษาสูง แต่
จากพฤตกิ รรมท่ีแสดงออกมา กบั วาจาเอะอะโวยวาย กกั ขฬะ ดูเหมอื น
กบั ว่าเขาไมส่ ามารถควบคุมตนเองได้

นัยนต์ าของอารมั แดงก่ำเป็นสายเลือด ดนู ่ากลัว มอื ท้งั สองขา้ งของ
เขาส่นั ระริก และจากทา่ ทางของชายหน่มุ ที่เดนิ หงดุ หงิดงุน่ ง่านไปมา บวก

355/790

กับอาการกระสับกระส่ายของเขา จากประสบการณ์ของการเป็นแพทย์มา
ยาวนาน ทำให้บญุ ญนติ ย์พอจะสันนิษฐานได้ว่า ชายหน่มุ นา่ จะตกอยภู่ าย
ใต้อำนาจของยาบางอย่าง อาจจะเป็นยาอี หรือยาเลิฟซึง่ เปน็ ที่นยิ มของ
หนมุ่ สาวในสงั คมปจั จุบนั ...

กอ่ นท่ีเหตุการณจ์ ะเลวร้ายลงไปมากกวา่ ท่ีเปน็ อยู่ ตำรวจ ๑๙๑ ท่ี
ดร.ภรตโทร.แจ้งไป ก็โผล่เขา้ มาในบ้านทันเวลา

นายตำรวจหนุ่มท่ีเพง่ิ มาถงึ นัน้ มองเห็นเหตกุ ารณ์ทงั้ หมดกพ็ อจะ
เดาได้วา่ เกิดอะไรขึน้ เขาจงึ ตรงเข้าไปลอ็ กมือของอารมั เอาไว้ และบดิ ไขว้
ไปข้างหลงั

“โอ๊ย ปลอ่ ยกูนะ” อารมั ตะโกน ท่ามกลางสายตาของนักข่าวและ
เพ่ือนบา้ นในซอย ทีม่ าออกนั เต็มข้างหนา้ บา้ น “จับกไู ปทำไม กไู ม่ไดท้ ำ
อะไรสกั หนอ่ ย”

“คณุ ตำรวจครบั ผู้ชายคนน้ีบุกรกุ เขา้ มาทำร้ายคุณพลอยบษุ ย์”
หมอบุญญนิตยบ์ อกกบั เจา้ หน้าทีต่ ำรวจ ด้วยเสียงหนกั แนน่ พรอ้ ม
กับควักเอาบตั รประจำตวั ข้าราชการขน้ึ มาแสดง
“คณุ ชว่ ยจับตัวเอาไปทโ่ี รงพักหน่อยครบั และหากเปน็ ไปได้ ผมขอ
ใหช้ ่วยตรวจสารเสพติดในปัสสาวะของผู้ชายคนน้ีด้วย ผมเปน็ แพทย์
อาการของผชู้ ายคนน้ีเหมอื นใชย้ าเสพติดมาด้วย จึงไม่สามารถควบคุม
ตวั เองได้ครบั ...”

356/790

“ไอ้บ้าเอย๊ ” อารมั ดนิ้ ฮดึ ฮัด หากนายตำรวจหนุ่มที่ควบคุมตวั ของ
เขา ไม่ปล่อยใหช้ ายหนมุ่ ไดเ้ ปน็ อสิ ระ และกระโจนเขา้ ใส่นายแพทยห์ นมุ่
อย่างทนี่ ึก “อย่าซี้ซั้วพูดสิโว้ย พูดอย่างนี้ คนอ่ืนเสียหายหมด ตำรวจจบั
ผมทำไม จบั มนั สิ...อยา่ งน้มี ันหมิ่นประมาทกันชัดๆ”

นายตำรวจผู้นั้นจอ้ งมองอารัมนง่ิ เขาค่อนข้างเห็นดว้ ยกับชายหนมุ่
ทอี่ ้างตัววา่ เป็นแพทย์ เพราะจากประสบการณ์ที่เปน็ ตำรวจ และเคยบกุ จับ
ปาร์ตยี้ าอี หรอื กลมุ่ วยั รุ่นทมี่ ่ัวสุมกันตามผบั และบาร์ ทำให้เขาทราบดวี า่
อาการของอารัมนนั้ เหมอื นคนท่ีเสพยามาจริงอยา่ งทบี่ ุญญนติ ย์ว่า

“ผมจะเอาตัวเขาไปโรงพกั ”
นายตำรวจหนุ่มเอย่ ช่ือสถานีตำรวจแห่งหน่ึง ที่อยใู่ กล้กับบางลำพู
“อย่างไรคณุ กับคุณผ้หู ญิง ชว่ ยตามไปแจ้งความเพ่อื เป็นเจา้ ทุกข์
ดว้ ยนะครบั เพอ่ื ทเ่ี ราจะไดด้ ำเนนิ การต่อไป”
อารมั ด้ินฮึดฮดั ไปตลอดทางท่ีถูกนำตวั ออกไป ดร.ภรตซง่ึ ตอนน้ีตง้ั
สตไิ ดแ้ ลว้ รีบกลา่ วกบั นกั ขา่ วทก่ี ำลงั ซุบซิบกันด้วยความสนใจ ด้วยเสยี ง
อันดงั ว่า
“คุณนกั ข่าวครับ ช่วยกลับไปกอ่ นได้ไหมครบั ประเด๋ยี วพวกเราคง
จะตอ้ งไปทสี่ ถานตี ำรวจอกี ถา้ อย่างไร ชว่ ยมาสมั ภาษณ์ใหมด่ ีไหม?”
จี๊ดซ่ึงเป็นตวั ต้นเหตุ ถอนหายใจหนักหนว่ ง หลังจากทพ่ี ลอยบุษย์
ตกลงมาจากเวทเี ดนิ แฟชน่ั ในวนั นัน้ แลว้ ทวั่ ทง้ั วงการกม็ ีข่าวซุบซิบเกย่ี ว

357/790

กบั นางแบบสาวออกมามากมาย ส่วนมากแล้ว จะเป็นขอ้ ครหาท่ีไมเ่ ปน็ จริง
เช่น ข่าวลอื ท่วี ่าพลอยบษุ ยใ์ ช้ยาเสพตดิ จนหมดสภาพทำงานไม่ได้
เป็นตน้

เดมิ ทีหล่อนคิดจะชว่ ยแก้ข่าวใหก้ ับพลอยบุษย์ โดยการชักชวน
นกั ขา่ วทรี่ ูจ้ ักให้มาสมั ภาษณถ์ งึ เร่อื งราวที่เกดิ ขน้ึ วา่ ขอ้ เท็จจริงน้นั เป็น
อยา่ งไรกันแน่ แต่เรอื่ งราวกลบั ยงุ่ ยากมากขึน้ ไปอีก แทนท่ีพลอยบุษย์จะ
ไดแ้ ก้ขา่ ว กลับกลายเป็นข่าวฉาวยงิ่ ไปกวา่ เกา่ มอี ยา่ งที่ไหน อยๆู่ กม็ ี
ผชู้ ายมาชกกนั เพ่ือแย่งตัวอย่างน้ี รบั รองไดว้ า่ ครั้งนี้ จะปดิ ข่าวอยา่ งไรก็
ปดิ ไมม่ ดิ แล้วทนี ง้ี านแฟชนั่ โชวข์ องหลอ่ นกอ็ าจจะพลอยยำ่ แย่ไปด้วย
เพราะคงไม่มใี ครอยากดนู างแบบทชี่ ื่อเสยี งไม่ดมี าเดนิ แสดงแบบเสอื้ แน่

“เอาละค่ะ เอาละคะ่ ”
จ๊ีดตบมือดังๆ หลายที เพ่ือเรียกความสนใจของบรรดานักข่าว
“พจี่ ดี๊ เหน็ ด้วยนะคะ วนั นนี้ ้องบษุ ย์ยงุ่ พอแลว้ ไหนจะตอ้ งไปโรงพัก
อกี กลบั กนั กอ่ นดกี วา่ นะคะ เดยี๋ วใครสงสยั อะไร ใครอยากรู้อะไร ถามพี่
จี๊ดกแ็ ล้วกันนะคะ เดีย๋ วพีจ่ ด๊ี จะตอบให้”
แลว้ หล่อนกต็ อ้ นบรรดานกั ข่าวที่หล่อนเป็นผูช้ กั นำมา ออกจากบ้าน
ของพลอยบุษยไ์ ป ดว้ ยทา่ ทางราวกบั แม่ไก่กางปีกต้อนลกู เจยี๊ บใหเ้ ดินไป
เป็นแถว

358/790

ความเงยี บสงบกลับคืนมาท่ีบา้ นอีกคร้ัง เม่อื บรรดานักขา่ วกลุ่มใหญ่
ออกไปหมดแล้ว น้านวลเองยนื รๆี รอๆ อยดู่ ว้ ยความอยากรู้

“อ้าว...ป้า” ภรตหนั ไปเห็นหญิงวัยกลางคนเข้าพอดี เลยถามหนา้ ตาย
ว่า “บ้านปา้ อยู่ไหนละ่ ยงั ไม่กลับอกี เรอะ”

“แหม กน็ า้ เปน็ ห่วงหนูบุษย์นคี่ ะ มีใครกไ็ ม่รู้ เต็มบา้ นไปหมด”
นางนวลว่า พรอ้ มกับช้ีมอื ไปทบี่ า้ นชน้ั เดียวหลงั ท่ีอยู่ติดกัน “อกี อยา่ งป้าไม่
ต้องรีบรอ้ นอะไรหรอก เพราะบา้ นอยู่ติดกันน่เี อง ว่าจะอยเู่ ปน็ เพ่ือน หนู
บุษยเ์ ขาสกั พกั นะ่ ค่ะ”

“โห” ภรตทำหน้าน่วิ “นี่ปา้ หาว่าพวกผมท่าทางไม่นา่ ไว้วางใจหรอื ไง
อา้ ว จะหาเร่ืองกันเหรอ?”

น้านวลคอ้ น พลางเหลือบไปทางหญงิ สาวร่างผอมบาง หวงั วา่ ฝ่ายนน้ั
จะเรียกให้หล่อนอยู่เป็นเพอื่ นกอ่ น แตเ่ ม่อื เหน็ หญงิ สาวยงั คงน่ิงเฉยอยู่
กับมองมายงั หลอ่ นดว้ ยสายตาวา่ งเปลา่ เหมือนคนไมเ่ คยร้จู กั กัน นางนวล
จึงคิดว่าในเมือ่ สถานการณ์เป็นเชน่ นี้ เห็นทหี ลอ่ นจะตอ้ งเป็นฝ่ายลา่ ถอย
ไปเสยี กอ่ น น้านวลจงึ หนั ไปบอกกบั หญิงสาวร่างผอมสงู ท่ยี นื ทำหน้าตา
ต่ืนอยู่ขา้ งๆ ว่า

“น้าไปก่อนดกี ว่าหนู บรรยากาศชักไม่คอ่ ยดี ระวงั ตวั หน่อยนะ มี
อะไรละรอ้ งเรยี กน้าไดเ้ ลย”

359/790

พดู จบ ผ้สู ูงวยั กวา่ ก็สะบัดหน้าพรืด แล้วเดนิ ออกไปจากบ้านอีกคน
บุญญนติ ยอ์ มยมิ้ และแหย่เพอ่ื นว่า

“แกลง้ คนแกอ่ ยา่ งน้ี ระวงั นะนายโบท๊ เกดิ แกโมโหจนลมใสล่ ะก็จะ
บาปเสยี เปลา่ ๆ”

เพื่อนตัวอว้ นของเขา หัวเราะคิกคักอยา่ งถูกอกถกู ใจ ท่ีแกลง้ ให้
นางนวลโมโหกลบั บ้านไปได้

บญุ ญนิตยจ์ ดั การโทรศัพท์ไปหาพทุ ธชาด เพ่ือเลา่ เรอ่ื งราวโกลาหล
อลหม่านทีเ่ กิดข้นึ ใหอ้ กี ฝา่ ยได้รับรู้เสียก่อน แตต่ อนท่เี ขาโทร.ไปนัน้
พทุ ธชาดกำลังตดิ คนไข้อยรู่ ายหนึง่ จึงไมไ่ ดม้ ารบั โทรศัพท์เอง ชายหนุ่มจงึ
บอกเอาไว้เพียงแตว่ า่ ใครโทร.มา และคดิ วา่ พทุ ธชาดคงจะโทร.กลบั เม่อื
หลอ่ นวา่ งมือจากคนไข้ฉุกเฉินแลว้

บุญญนิตยก์ ับบุษราคมั จงึ ออกไปสถานตี ำรวจด้วยกนั เพอ่ื จดั การ
เรื่องของอารมั ให้เรยี บร้อย ส่วนภรตอาสาขอเฝ้าบ้านให้ เพราะพุทธชาด
อาจจะโทรศัพท์กลบั มาในอีกไมน่ านนัก และเขาจะได้เล่าเร่อื งราวท้ังหมด
ที่เกิดข้ึนให้อีกฝ่ายไดร้ บั รู้กอ่ นท่ีจะกลับมาถึงบ้าน

เมอ่ื นายแพทยห์ นุม่ และหญิงสาวไปถึงสถานีตำรวจน้ัน ตำรวจได้
ตรวจปสั สาวะของอารมั ด้วยชดุ ตรวจคัดกรองยาเสพติดเรยี บรอ้ ยแล้ว

360/790

ผลการตรวจปสั สาวะของอารมั เป็นสมี ว่ งอย่างที่นายแพทย์หนุ่ม ได้
ต้งั ข้อสงสยั เอาไว้ หากแต่อารมั นนั้ ไมใ่ ชค่ นไรก้ ารศึกษา เพราะเขายืนยนั
กบั ตำรวจวา่ ที่ปสั สาวะของเขาเป็นสมี ว่ งนัน้ เพราะเขากำลังกินยา แก้ไอ
บางชนิดอยู่

“คณุ กร็ ไู้ ม่ใช่เรอะ ว่ายาแก้ไอบางอย่างที่ประกอบมาจากอนพุ ันธ์ ฝิ่น
ก็ทำให้ตรวจแลว้ ปสั สาวะมีสมี ว่ งได”้

อารัมหัวเราะอย่างผู้มีชยั พรอ้ มกันนนั้ กส็ ง่ สายตาไปทางบญุ ญนติ ย์
และบุษราคัม ราวกับตอ้ งการจะประหตั ประหารอกี ฝา่ ยให้ยอ่ ยยบั ไปกับมอื

นายตำรวจหนุม่ ที่เป็นผนู้ ำตัวของอารมั มาท่ีสถานตี ำรวจ หันมามอง
บญุ ญนิตย์ ท่าทางราวของความคิดเหน็ เพราะเร่ืองที่อารมั วา่ นนั้ สลบั
ซบั ซอ้ นเกินกว่าทีต่ ำรวจชั้นผู้นอ้ ยอยา่ งเขาจะเข้าใจและอธิบายได้

“ใช.่ ..เขาพูดถูกครบั คุณตำรวจ” บญุ ญนติ ย์พยักหน้ารบั “เพราะการ
ตรวจปสั สาวะนัน้ เปน็ เพยี งการตรวจแบบหยาบๆ เทา่ น้ัน วา่ ในรา่ งกาย
ของผู้ปว่ ยมสี ารจำพวกอนุพนั ธฝ์ ่ินอยู่หรือไม่ ถา้ ม.ี ..น้ำยากจ็ ะทำปฏิกริ ยิ า
กบั ปสั สาวะ ทำให้ปสั สาวะมสี ีมว่ งได้ ซึง่ หากว่าคนไข้กินยาบางอย่างเชน่ ยา
ลดน้ำหนัก หรือยาแก้ไอ ที่มอี นพุ นั ธข์ องฝน่ิ เป็นส่วนประกอบ ก็จะทำให้
ปัสสาวะของเขามสี มี ่วงไดเ้ ชน่ กนั ”

“แล้วถ้าเชน่ นน้ั ...” นายตำรวจคนเดิมขอความเหน็

361/790

“ในรายท่ีไมแ่ นใ่ จ...อย่างน้ัน เราต้องเจาะเลอื ดตรวจยนื ยนั ครบั ”
บญุ ญนิตยพ์ ยายามอธิบายดว้ ยศพั ท์งา่ ยๆ ที่พอจะเขา้ ใจได้ไมย่ ากนัก
“การตรวจเลือดน้ัน เราจะหาตัวเลขเปน็ หนว่ ยของสารเสพติดเลย ถา้ คน
นนั้ ใชย้ าเสพติดจรงิ ตัวเลขหนว่ ยอนพุ ันธฝ์ นิ่ จะสงู มากเปน็ พนั ๆ แต่ถา้ คน
นัน้ มปี สั สาวะสีมว่ งเพราะกินยาแกไ้ อ หรือยาลดนำ้ หนกั ตวั เลขกจ็ ะไมส่ ูง
มากเทา่ ...”

“ดลี ะ” นายตำรวจหน่มุ หนั ไปทางอารมั ทา่ ทางหมายมัน่ ป้ันมือ “ถ้า
งน้ั ผมจะลากตัวนายคนน้ไี ปโรงพยาบาล เพ่ือเจาะเลอื ด แลว้ ค่อยกลบั มา
ดำเนนิ คดี ขอ้ หาทำรา้ ยร่างกาย กบั บุกรกุ ต่อไป”

“เสียใจดว้ ย...สายไปเสยี แลว้ ละครบั ...นายประกนั ของผมมาโน่น
แลว้ ”

อารมั ยกั ไหล่ เขานัง่ หันหนา้ ออกไปทางประตูห้องร้อยเวร ดังนน้ั
ชายหน่มุ จึงแลเหน็ ไดถ้ นดั วา่ หญิงสาวรูปรา่ งสูงโปรง่ ผู้หนึง่ กำลังก้าวขึ้น
บนั ไดมาพร้อมกบั ชายวยั กลางคนสวมเสื้อสทู อย่างดี มือขา้ งหนึง่ ของชาย
คนนั้น หว้ิ กระเป๋าเอกสารสดี ำใบใหญ่มาด้วย

บญุ ญนติ ยร์ ู้สึกค้นุ หน้าผู้หญิงทเี่ พิง่ เปดิ ประตู และก้าวเขา้ มาในหอ้ ง
ร้อยเวรมาก แม้ว่าอีกฝ่ายจะสวมแวน่ กันแดดสีดำอันโต และสวมหมวก
แก๊ปปรกหนา้ ลงมานิดหนงึ่ ราวกบั ต้องการอำพรางตนจากสายตาของผคู้ น
รอบข้าง

362/790

จนเมอ่ื อีกฝ่ายเอย่ ปากพูดออกมานน่ั ละ บญุ ญนิตยจ์ งึ เพ่ิงนกึ ออก
วา่ สตรีสาว รปู ร่างสูง ใบหน้าสวยคนนน้ั เป็นนางแบบที่กำลงั มชี ่อื เสียง
คนหนง่ึ ในเวลานี้

“ฮัลโหล...โรสยอดรกั มาเรว็ ทนั ใจดจี รงิ ” อารมั ผิวปากด้วยความ
สบายอกสบายใจ ในขณะทใ่ี บหน้าของนางแบบสาวบงึ้ ตึง

“ดฉิ นั พาทนายมาขอประกนั ตัวคณุ อารมั ค่ะ” หลอ่ นแจง้ กบั นาย
ตำรวจท่ีเปน็ ร้อยเวร

บุญญนติ ยส์ งั เกตเหน็ หญงิ สาวคนนั้นเหลอื บมองบษุ ราคมั ด้วย
ท่าทางไม่เป็นมติ รนกั เสยี ดายทีแ่ วน่ กนั แดดอันนน้ั บดบังแววตาของหลอ่ น
เอาไว้

นายตำรวจที่เปน็ รอ้ ยเวรในเวลานั้น หันไปปรึกษากบั นายตำรวจจาก
หน่วย ๑๙๑ ทเี่ ปน็ ผนู้ ำตวั ของอารมั มายังโรงพกั และปรกึ ษากับ
ทนายความที่โรสนำมาด้วยพักใหญ่ กอ่ นจะยินยอมให้โรสใชห้ ลกั ทรัพยท์ ี่
หล่อนนำมาด้วย ประกนั ตวั อารมั ออกไปในท่ีสุด

กอ่ นอารัมจะกลบั ไปจากสถานีตำรวจท่ีถกู คุมตัวเอาไว้ เขาหนั มา
กลา่ วกับนายแพทย์หนุม่ และบุษราคัมที่ยนื หน้าซดี เซยี ว เป็นทำนอง
อาฆาตมาดร้ายว่า

“ฝากเอาไวก้ อ่ นเถดิ มงึ ...”

363/790

บษุ ราคัมเบยี ดกายเขา้ แอบหลังชายหนุ่ม ดว้ ยความรสู้ กึ ประหว่นั
พรั่นพรงึ เลือดทกุ หยาดในกายของหลอ่ นเยียบเยน็ เพราะหลอ่ นรูส้ ึกวา่
ผู้ชายที่มที า่ ทางราวกับนักเลงหัวไมค้ นนน้ั หมายความตามอย่างท่ีเขาพดู จ
ริงๆ

นายแพทยบ์ ญุ ญนติ ยเ์ ออื้ มมอื ไปจบั มอื เลก็ ๆ ท่เี ย็นเฉยี บราวกบั
นำ้ แข็งของผู้หญิงท่อี ิงแอบอยู่ขา้ งหลังเขา พร้อมกับบบี เอาไวจ้ นแนน่ และ
รู้สึกว่ามีกระแสอบอุ่นบางอยา่ ง ไหลผ่านมาจากมอื น้อยๆ นั้นมายังตัว
เขา...

ชายหนมุ่ ดึงมอื บษุ ราคมั ใหเ้ ดนิ ลงจากสถานีตำรวจด้วยกัน หลังจาก
ทเ่ี ขาได้ใหป้ ากคำในบางประเด็นเพ่ิมเตมิ กบั ตำรวจจนเรียบร้อยแล้ว ดู
นาฬกิ าเป็นเวลาเกอื บสามทมุ่ และเขาเรม่ิ รู้สกึ หิวข้ึนมา

จากบนั ไดโรงพกั ชายหน่มุ มองเหน็ อารมั และโรสยงั ยืนถกเถียงกัน
อยหู่ น้าดำครำ่ เครง่ จะด้วยเรอื่ งอะไรเขาเองกไ็ มไ่ ด้อยากรู้ ห่วงกแ็ ต่
บษุ ราคมั ทจ่ี ับพลัดจับผลูมาเปน็ พลอยบุษย์ และต้องผจญกับเรื่องราว
ยงุ่ เหยงิ ตอ่ ไปอีกระยะหนงึ่ ...อย่างนอ้ ยกจ็ นกวา่ ภรต จะหาทางสง่ หล่อนคนื
กลับไปส่เู วลาเดิมท่จี ากมาได้

นกึ ขึ้นมาได้วา่ ยังไม่มใี ครไดก้ ินขา้ ว บุญญนิตยจ์ งึ แวะโทรศพั ทจ์ ากตู้
สาธารณะหาภรต เพ่อื ถามวา่ อยากให้ซื้ออะไรเข้าไปให้หรอื ไม่เลยเวลา
อาหารเยน็ มานานโข ปา่ นน้ีเพือ่ นของเขาอาจจะหวิ ตาลาย จนต้องกิน
อปุ กรณ์วิทยาศาสตร์ทั้งหลายแหล่ท่ีขนมาด้วยต่างข้าวไปแลว้

364/790

ขณะทรี่ อชายหนุ่ม บุษราคัมจงึ เดินไปเข้าหอ้ งน้ำที่อย่ทู างด้านหลงั
ของอาคารสถานีตำรวจ หลอ่ นนึกขอบคณุ พุทธชาด ท่ีสอนเรื่องการใช้
เคร่ืองสุขภณั ฑส์ มัยใหม่ หลอ่ นจงึ สามารถใชห้ อ้ งนำ้ ในปจั จบุ ันไดอ้ ย่าง
คล่องแคล่ว ไม่ขัดเขนิ

ตอนท่ีหลอ่ นกำลงั จะออกจากหอ้ งน้ำ เพอ่ื เดินกลบั ไปหาบุญญนติ ย์
นน่ั เอง ทม่ี เี สยี งทุ่มเถยี งของชายหญิงที่อยูท่ างดา้ นนอก ดังลอดเข้ามาให้
หลอ่ นได้ยิน

“หยดุ ได้แล้วอารัม ฉันไมอ่ ยากเสยี เวลากับคณุ อกี แลว้ เราเถียงกนั
มานาน เถยี งเรอ่ื งเดมิ ๆ แลว้ กไ็ ม่ไดอ้ ะไรข้ึนมา คุณกลับไปได้แล้ว...ฉนั จะ
เข้าหอ้ งนำ้ ...”

เสยี งของผูห้ ญิงท่ีตวาดดังลั่นนน้ั แม้ไมไ่ ด้เห็นหนา้ แต่บุษราคัมจำ
ได้แมน่ วา่ เป็นเสยี งของสตรีซึ่งเดินทางมาประกันตวั อารัมนั่นเอง

หลอ่ นชะงักเท้าทก่ี ำลังจะกา้ วออกไป และรบี หนั กลับเขา้ ไปแอบใน
ห้องนำ้ ห้องแรก พรอ้ มกบั แง้มประตเู อาไว้เล็กน้อย เพื่อจะไดฟ้ ังว่าผ้ชู าย
ผูห้ ญิงทั้งสองคนนน้ั จะว่าอยา่ งไรตอ่ ไป

“ฉันบอกคุณแลว้ ไงว่า ขอให้ครงั้ น้ีเปน็ ครั้งสุดท้าย...ฉันเบ่อื คุณเต็มที
แล้ว และฉนั จะไมช่ ่วยอะไรคณุ อีก ท่ีผ่านมาคุณแส่หาเรื่องเองท้งั น้ัน...”

365/790

“เอ๊ะ..” เสยี งของผชู้ ายช่อื อารมั ท่ีพทุ ธชาดเคยเลา่ ใหฟ้ งั ว่าเปน็ คนที่
พลอยบษุ ยร์ ัก ทำเสยี งฮดึ ฮัด “พูดอยา่ งนเี้ ดยี๋ วสวยหรอกโรส...ใจคอ จะ
ไมช่ ว่ ยผวั เก่าของเธอเลยหรอื ไง?”

“อารมั คะ” เสยี งของอีกฝา่ ยอ่อนลงมานิดหนึง่ “คณุ ปล่อยฉนั ไป
เถดิ ...คุณกม็ ีแม่นั่นแลว้ นี่นา สว่ นฉันกก็ ำลังจะไปได้สวย...‘ทา่ น’ กำลังจะ
ซื้อบา้ นและรถให้กับฉัน รวมทัง้ เงนิ ในธนาคารอกี หลายล้าน...”

“แลว้ แกจะท้ิงฉันไปอยา่ งนี้หรือไง อพี ลอยบษุ ย์มันมคี นรกั ใหมแ่ ลว้
เธอไมเ่ ห็นหรอื ?” อารมั กระชากเสยี งดว้ ยความขุ่นใจ

“เอาเถดิ ” หลอ่ นได้ยินโรสถอนใจ “ถา้ ฉันไดเ้ งินจาก ‘ทา่ น’ เมอื่ ไหร่
จะแบ่งให้คณุ ใช้บ้างกแ็ ล้วกัน แตต่ อนน้.ี ..เราตอ้ งอยู่ใหห้ า่ งกนั มากทสี่ ุด
อยา่ ให้ ‘ท่าน’ หรอื คนของทา่ นรเู้ ดด็ ขาดว่า เราเคยมอี ะไรกนั คนของท่าน
หตู ากว้างแคไ่ หนเราก็ร้.ู ..ภาพของฉนั ในสายตาของ ‘ท่าน’ เปน็ สาวใสซ่ือ
ฉันอยากใหท้ า่ นรสู้ ึกเช่นน้ันไปเรอ่ื ยๆ...เข้าใจไหมคะ...ถ้าฉนั สบาย คณุ ก็
จะพลอยสบายไปดว้ ย”

บุษราคัมกลอกตาไปมาดว้ ยความตกใจ แมว้ ่าหล่อนจะไมร่ ู้
รายละเอยี ดในเรื่องทคี่ นทั้งสองเจรจากนั กต็ าม หากกพ็ อจะจับใจความได้
ว่า ผหู้ ญงิ คนนี้กำลงั จะสมคบกนั กบั อารมั เพ่อื หลอกเอาเงินของใครคน
หนงึ่ มาเป็นของตน...

มือท่ีอบอนุ่ ข้นึ มากแลว้ ของหลอ่ น กลบั เยน็ ยะเยอื กข้นึ มาอกี ครัง้

366/790

บษุ ราคมั ไมเ่ คยคดิ เลยว่า โลกในอนาคต จะเป็นยคุ สมยั ที่จติ ใจของ
ผูค้ นตกตำ่ ลงไปอย่างมาก...ชัว่ ระยะเวลาไมก่ วี่ นั ท่ีหลอ่ นหลงกาลมาอยใู่ น
สมัยทลี่ ้ำหน้าจากยุคของหลอ่ นไปเกือบจะหนงึ่ ร้อยปีนน้ั หลอ่ นมโี อกาสได้
เห็นความเจรญิ ก้าวหน้าทางวทิ ยาการมากมาย ไม่ว่าจะเปน็ ตกึ รามบ้านชอ่ ง
ที่สูงละลิ่วเสยี ดฟา้ รถราและถนนหนทางที่ทนั สมยั

แตใ่ นขณะเดียวกนั กับท่ีหล่อนได้เห็นความเจริญก้าวหน้าของ
มนุษยชาติ บุษราคัมก็ไดเ้ ห็นแงม่ มุ ที่ร้ายกาจและดำมืดในหัวใจของมนษุ ย์
ไปดว้ ย ช่างเป็นการพฒั นาที่สวนทางกนั ไม่นอ้ ยในความรู้สกึ ของหญงิ สาว
จากอดีต

เกิดคำถามหนงึ่ ผุดขึ้นมาภายในใจของหลอ่ นทนั ที ถา้ หากวา่ หลอ่ น
ไม่สามารถกลบั บ้านได้ล่ะ...แล้วหล่อนจะอยทู่ ่นี ไ่ี ด้ละหรอื ?

ยังไมท่ ันจะได้ตอบคำถามตนเอง ประโยคต่อมาที่อารมั พดู ด้วย
นำ้ เสยี งเห้ียมเกรยี ม ทำใหห้ ัวใจของบษุ ราคมั เตน้ แรงไม่เป็นสำ่

“ด.ี ..เธอช่วยฉัน ฉันกจ็ ะชว่ ยเธอเหมอื นกนั โรส...ฉนั รดู้ วี ่าเธอเกลยี ด
อพี ลอยบษุ ย์ และตอ้ งการกำจัดมนั ออกไปใหพ้ ้นจากวงการนางแบบ...ฉัน
มีหลักฐานอะไรบางอย่างจะให้เธอ...รับรองวา่ ถา้ ทกุ คนไดเ้ หน็ ของส่งิ นี้แล้ว
ละก็ นงั พลอยบุษยจ์ ะต้องไมไ่ ด้เกดิ ในวงการอกี ตอ่ ไป...”

“จรงิ หรอื คะอารัม?” น้ำเสยี งของโรสเรงิ รา่ ขึ้นมาในทนั ใด

367/790

“จริงส”ิ เสยี งของผู้ชายคนนัน้ หวั เราะเยยี บเย็น “ถ้าเธออยากได้
...พรุ่งนี้ก่อนเท่ยี งไปหาฉนั ทห่ี มู่บ้านอยูส่ ราญ...เอาเงนิ สดมาด้วยสองแสน
...แล้วเธอจะได้ทุกอย่างทตี่ ้องการ แตจ่ ำเอาไวน้ ะโรส...มาคนเดียว และ
อย่าเล่นตกุ ตกิ เปน็ อนั ขาด...”

๒๔

ใบหน้าเล็กกลมของเดก็ หญิงผมจกุ ร่างจอ้ ย ทเ่ี ยี่ยมหน้าแอบมอง
ลอดรั้วไมบ้ รเิ วณหนา้ บ้าน มแี ววต่นื กลวั เมือ่ เหน็ ผใู้ หญห่ ลายคนส่งเสียง
ดงั เอะอะโวยวายอยภู่ ายในบา้ นหลงั เล็ก ที่เคยมีแต่ความเงยี บสงบมาโดย
ตลอด

เด็กหญงิ ถอยหลบไปน่งั แอบอยหู่ ลงั ต้นจามจรุ ขี นาดใหญ่ ทขี่ ้นึ อยใู่ น
ซอยขณะทพี่ ระยาพิชติ ราญรอน และบรวิ ารพากันล่าถอยออกไปจากบา้ น
ของคณุ ประดับ

เด็กหญงิ ตง้ั ใจเพยี งแค่มาเล่นสนกุ กบั คุณบษุ ราคัม อย่างทีเ่ คยมา
เป็นประจำเกอื บทุกวนั ดังนั้น เมอื่ เห็นเรือ่ งราวในบ้านมแี ต่ความวุ่นวาย
แม่หนจู งึ ถอยหลงั เตรียมจะวิ่งกลบั บา้ นที่อยู่แถวหน้าวดั สังเวชฯ

“อ้าว หนจู ุก จะกลับบา้ นแล้วละเรอะ”
นายปืน คนสวนของคุณยายประดับหันมาเหน็ เดก็ หญิงเข้าเสียก่อน
แมห่ นูก็เลยยืนเก้ๆ กังๆ ไม่รู้จะว่ิงกลับบ้านไป หรอื ว่าจะเขา้ มาเล่นกบั คณุ
บษุ ราคมั อย่างทีต่ ั้งใจเอาไวแ้ ตแ่ รกดี

369/790

“จะมาเล่นกบั คุณบษุ ยไ์ มใ่ ชร่ ึ เข้ามาส”ิ คนสวนวัยกลางคน กวักมือ
ชักชวนเดก็ หญงิ ให้เขา้ มา “คณุ ท่านอยใู่ นห้องเหลย่ี มหนา้ บ้านแน่ะ เข้าไป
สิ”

“คุณยายละ่ เจ้าคะ” แมห่ นถู าม พลางชะเงอ้ มองหาคณุ ประดบั ด้วย
ออกจะเกรงกันอยู่

“คณุ ยายกับคุณหลวงท่าน พากันเข้าไปสำรวจดูข้าวของท่ีเสียหาย
ขา้ งหลงั เรือนแล้วละ หนเู ข้ามาเหอะ”

นายปนื ยนื ยนั เพราะรู้ดีวา่ แมค้ ณุ ประดับจะใจดกี ับเดก็ เลก็ ๆ อยา่ ง
เดก็ หญิงผมจุกผนู้ ี้ หากในยามหน้าส่วิ หนา้ ขวาน ย่อมไม่อยากให้เด็กจาก
บา้ นอน่ื เข้ามาวนุ่ วายสักเท่าใด

หากแตน่ ายปืนรู้ดวี า่ เด็กหญิงเปน็ ลูกสมุนคนสนิทของคณุ บษุ ราคมั
เลน่ กันจนถูกอกถูกใจ ชายคนสวนเหน็ บษุ ราคัมหนา้ ตาเป็นทุกข์ตั้งแต่เช้า
นึกอยากให้ได้ย้มิ หัวออกมาบ้าง เลยเปิดประตูกวา้ งเรียกให้เดก็ หญงิ เข้ามา

พลอยบุษย์ยงั ยืนอกส่ันขวญั หายอยทู่ ห่ี อ้ งมขุ แปดเหลี่ยม มองออก
ไปนอกหน้าต่าง กเ็ ห็นเด็กหญงิ ตัวเลก็ คนทว่ี ิ่งมาดงึ มอื หล่อนตอนจะไปข้ึน
รถรางนัน่ เอง เดนิ ลอดร้ัวเข้ามา แมห่ นนู ่งุ โจงกระเบนสนี ้ำเงนิ เขม้ กับสวม
เสอ้ื คอกระเชา้ ตัวใหญ่โครง่ ตัวเดมิ ท่หี ล่อนเห็นเม่อื ตอนสาย

“คุณเจา้ ขา...ไปเลน่ กันไหม?”

370/790

แม่หนยู นื เรยี กหลอ่ นอย่ขู า้ งนอก นัยน์ตาเปล่งประกายของเด็กที่ยงั
ไม่เดียงสา ไม่รู้ว่าภายในบา้ นเกิดเหตุการณ์วุ่นวายอนั ใดบ้าง

“หนูมีเม็ดมะขามกับเมด็ น้อยหน่าแยะเทยี ว มาเล่นอตี ักกันนะเจา้ คะ”
แมห่ นูเดนิ เข้ามาหา และล้วงเอาเมล็ดมะขามรูปเหลีย่ ม กบั เมลด็ นอ้ ยหนา่
สีดำรปู รา่ งเรียวยาว ขึน้ มาจากชายพก และร้องเชญิ ชวน

พลอยบุษย์เหน็ มเี ม็ดอะไรกลมๆ สีแดงสดสลบั ดำปนอยดู่ ้วย จึง
ถามเด็กหญิงไปว่า

“หนมู ีเมด็ อะไรดว้ ยคะ สีแดงสวยจัง”
“ตะกลำ่ ตาช้างเจา้ คะ่ หนูเก็บมาแต่แถวบา้ น ตน้ สูงเทยี วนะคะ พอ่
เก็บมาใหห้ นูเล่น”
ดูแล้วแม่หนทู า่ ทางจะเปน็ เด็กชา่ งพูดไมน่ อ้ ย เพราะหล่อนเล่าตอ่
เนอื่ งกนั ไปดว้ ยแววตามคี วามสุข
“พ่อห้ามไม่ให้หนูกนิ เจ้าคะ่ พอ่ ว่าเดก็ บางคนโงน่ ัก เห็นเม็ดสีแดง
สวย นึกว่ากนิ ได้ กินเข้าไปเปน็ พิษเกือบตาย ตะกลำ่ สวยดี แต่หนูไมช่ อบ
นักดอกค่ะ เพราะกลมเหลอื เกิน หวา่ นลงไปบนพ้นื ต้องตักเกง่ จึงจะตัก
ไดโ้ ดยไม่ไหว...หนูตกั ไม่ค่อยได้ ตกั ทีไร เมด็ ไหว ตายทกุ ทเี ลย สู้เมด็
นอ้ ยหนา่ หรอื เปลือกหอยไมไ่ ด.้ ..คุณเจา้ ขา...มาเล่นกันเถิดเจา้ คะ่ หนใู ห้
คณุ ยมื เมด็ น้อยหน่าก่อนก็ได้ แลว้ คุณคอ่ ยกินนอ้ ยหนา่ เอามาใชห้ นู”

371/790

...แนะ่ ...ใจกว้างเสยี อกี ดว้ ย...พลอยบษุ ย์ย้มิ ให้หลอ่ น แลว้ ยกมอื ลูก
ศีรษะกลมไดร้ ูป ทม่ี จี กุ อยู่ตรงกลางกระหม่อมเบาๆ ดว้ ยความเอ็นดู กับ
สูดกลิน่ หอมของมะลิ จากมาลยั ทีบ่ ดิ ามารดาของแมห่ นูร้อยและสวมเอาไว้
รอบจุกผมของเด็กหญงิ

“อย่าเพ่อเล่นเลยนะจะ๊ ” พลอยบุษย์บอกหลอ่ น “ที่นกี่ ำลังยงุ่ กันใหญ่
ขา้ วของถูกร้อื ค้นกระจุยกระจาย ฉันต้องชว่ ยเขาเก็บ แลว้ อีกไม่กวี่ นั ฉนั จะ
ไม่อยู่เสยี ด้วย เอาไว้กลบั มาแลว้ คอ่ ยมาเลน่ นะ”

“วา้ ” หลอ่ นทำเสยี งผดิ หวัง “อยา่ งน้ีหนูกอ็ ดเลน่ กะคณุ หลายวนั สิเจา้
คะ คุณจะไปแตไ่ หน? ไปก่วี ันเจา้ คะ?”

“ฉนั จะไปหวั หนิ คงไปหลายวนั อาจจะเปน็ เดอื นก็ได”้ พลอยบุษย์
รู้สกึ คุ้นเคยเป็นอนั ดีกับเดก็ หญงิ หน้าตาจ้มิ ลิม้ ผนู้ ี้ แมว้ า่ ที่จรงิ แลว้ เพิง่ จะมี
โอกาสไดพ้ บกันเปน็ ครัง้ แรก

“โอโ้ ฮ”
หนจู ุกทำตาโต เมื่อไดย้ ินคำวา่ ‘หัวหิน’ เจา้ หล่อนพูดอย่างเด็กรมู้ าก
ว่า
“ไปตากอากาศรึคะ หนนู ่ะไมเ่ คยไปสกั หน แต่ปา้ หนูเขาวา่ ทะเล
ใหญก่ วา่ แม่น้ำเจ้าพระยา ไมร่ ู้ก่ีเท่าต่อก่ีเท่า มปี ลายักษข์ มขู ี พ่นน้ำออกมา
ทางจมูกได้ด้วยนะเจ้าคะ คณุ เคยเห็นไหม? ปลางี้ตัวใหญก่ ว่าบา้ นอีกนะ
เจ้าคะ”

372/790

พลอยบษุ ยเ์ ลยหัวเราะออกมาได้ เม่ือได้ฟงั เด็กหญิงชา่ งพดู ทอ่ี ยตู่ รง
หน้า ความทุกขแ์ ละกลดั กล้มุ กงั วลทปี่ ระดงั กันเขา้ มา เหมือนจะมลายหาย
ไปอยา่ งรวดเรว็

“นั่นเขาเรียกปลาวาฬจ้ะ ไม่ใชป่ ลายักษข์ มขู อี ะไรนัน่ ” พลอยบุษย์
บอกเดก็ หญิง

“หนูอยากไปกบั คณุ ด้วยจงั ” แมห่ นูทำหนา้ เศรา้ เมือ่ นึกถึงว่าสหาย
ของหลอ่ นน้นั คงจะไปหัวหินนานเป็นแน.่ ..ลงวา่ ไมม่ ีกำหนดเวลาแนน่ อน
ว่าจะกลับเมือ่ ใดอย่างนี้ด้วย

“ไปไหมละ่ ” พลอยบษุ ยน์ ึกเหน็ ดีเห็นงามตามเด็กไปด้วย “หนูกลบั
ไปขอคุณพอ่ คุณแม่สคิ ะ แลว้ ไปด้วยกนั ”

“ไม่ไดด้ อกคะ่ ” เดก็ หญิงส่ายหน้า “พรงุ่ นคี้ ณุ พอ่ หนู จะพาหนไู ป
อยุธยา ไปอย่กู ับย่าเจา้ คะ่ ...ยา่ หนอู ยู่ทอ่ี ยุธยา”

“อ้าว” พลอยบุษยเ์ ลกิ คิว้ ด้วยความประหลาดใจ พร้อมกันน้นั กเ็ กดิ
มคี วามรูส้ ึกแปลกใจอะไรบางอยา่ งขึ้นมา หากนกึ ไมอ่ อก ว่าความแปลกท่ี
สะกิดขนึ้ มาในใจของหลอ่ นน้นั คือเร่อื งอะไร

“ทำไมคุณพ่อต้องพาหนูไปอย่อู ยธุ ยากับคุณยา่ ด้วยคะ?”
“แมม่ ีนอ้ งเจ้าคะ่ ” แมห่ นผู มจกุ จบี ปากจีบคออธิบาย “พ่อว่าหนูซน
นกั แม่ดไู ม่ไหว พอ่ กต็ ้องทำงานทุกวัน ไมม่ ีเวลาดูหนู เลยจะเอาหนไู ป
ฝากย่าเล้ยี งไวก้ ่อน พอน้องโตหน่อย พอ่ จะไปรับหนกู ลบั มา”

373/790

“อ้อ”

พลอยบษุ ย์พยกั หน้า ร้สู กึ ว่าแมห่ นตู รงหน้าหลอ่ นนน้ั ไม่ได้มีทา่ ที
ทุกข์รอ้ นแตอ่ ย่างใด ทต่ี อ้ งจากบิดามารดาไปอยบู่ า้ นของยา่ ทไี่ กลถงึ พระ
นครศรีอยธุ ยา แสดงวา่ แมห่ นูกบั คณุ ย่า คงจะสนทิ สนมกันดี เหมอื น
หลอ่ นกับยาย...

นึกถงึ ยาย...ยายขา...ป่านน้ยี ายจะเป็นอยา่ งไรบ้าง...

ถงึ ตอนนี้ หลอ่ นไมเ่ ชอ่ื วา่ ยายเสยี ชีวิต หรอื ถกู ใครลักตวั ไปอยา่ งท่ี
เคยคดิ ...แตพ่ ลอยบุษยเ์ ช่อื ว่า ยายตอ้ งพลัดหลงไปในกาลเวลาเหมอื นกับ
หล่อนอย่างแนน่ อน...

ทำไมจะเปน็ ไปไมไ่ ด.้ .

ในเมือ่ หล่อนจากยุคสมัยของหลอ่ น มาโผล่เอาเมอื่ แปดสิบปีกอ่ นน้ี
ได้ ก็แลว้ ทำไมเหตุการณเ์ ชน่ นีจ้ ะเกิดกบั ยายบา้ งไม่ได.้ ..

หากตดั เอาความเปน็ เหตเุ ป็นผลออกไปแล้ว ทุกอย่างกด็ จู ะ
สอดคลอ้ งกันทั้งหมด เพราะจากหลกั ฐานที่หลอ่ นกบั น้านวล และนาย
ตำรวจคนน้ันไปพบ.. เหมือนกบั วา่ ยายกำลังรีบรอ้ นไปไหนสักแหง่ ถงึ
ขนาดทิง้ ข้าวปลาอาหารทีก่ ินคา้ งเอาไว้

รองเทา้ ของยายยังถอดวางไว้หนา้ ห้องแปดเหลย่ี ม ประตูทป่ี ดิ จาก
ภายใน...นน่ั เพยี งพอทีจ่ ะพิสจู น์วา่ ยายไมไ่ ดอ้ อกจากบ้านไปไหน

374/790

อยา่ งนอ้ ยตอนนี้ พลอยบษุ ย์กต็ อบคำถามไดห้ นง่ึ ข้อแล้ว...หลอ่ น
มัน่ ใจว่า ยายต้องหลุดมาในกาลเวลาแน่นอน แต่อกี หนึง่ คำถามท่ียงั ตอบ
ไมไ่ ดก้ ็คือ ยายหลงไปอย่ยู ุคไหน...และจะมโี อกาสได้กลับมาอีกหรือไม่...

น่ันเปน็ คำถามทตี่ ดิ คา้ งอยูใ่ นใจของหล่อนด้วย เพราะพลอยบษุ ย์เฝ้า
ถามตนเองเสมอ นบั จากวันแรกทม่ี าปรากฏตัวที่บา้ นหลังนวี้ า่ ...หล่อน จะ
ไดก้ ลบั บา้ น กลบั ไปสกู่ าลเวลาของหล่อนได้อีกหรอื ไม่...และอยา่ งไร...

“คณุ เจา้ ขา”
เสียงของเด็กหญิงผมจุกเขยา่ มือของหล่อน ดึงหล่อนกลบั ออกมา
จากความคิดคำนงึ ทล่ี ่องลอยไปไกล
“คะ?” พลอยบุษย์เลกิ คว้ิ “หนวู ่าอย่างไรนะคะ?”
“หนวู ่า ที่หาดหวั หิน มีเปลอื กหอยเยอะไหมคะ?”
“เปลือกหอยหรือ? เอ...”
ในยุคของหล่อน หวั หินเปลอื กหอยยงั คงพอมอี ยู่บ้างหรอก หากแต่
เป็นเปลือกของหอยตวั เลก็ ๆ น้อยๆ แถมยังแตกเปน็ ชนิ้ เล็ก ไม่สมบรู ณ์
สักเทา่ ใดนัก และทุกคร้ังทหี่ ลอ่ นไปหวั หิน เปลอื กหอยตามชายหาดก็น้อย
ลงทุกที นอ้ ยลงจนกระทัง่ บางคร้งั พลอยบุษย์คดิ วา่ ในอนาคตบรรดา
หอยตวั เลก็ ตัวน้อยเหลา่ นน้ั จะกลายเปน็ สตั วใ์ กล้สญู พันธุ์ จนกระท่ังตอ้ ง
ประกาศใหเ้ ปน็ สตั วอ์ นุรักษ์ไหมหนอ..

375/790

เพราะสตั วอ์ นุรกั ษ์หลายชนิดในสมัยของหลอ่ น ก็ผา่ นวงจรเช่นนี้มา
ก่อน...ไมว่ ่าจะเป็นเสือ ชะนี ลงิ ค่าง ท่เี คยมอี ุดมสมบูรณใ์ นปา่ ทวั่ เมอื ง
ไทย...มมี ากจนกระท่ังคนไมเ่ หน็ คา่ และไลล่ า่ จนกระท่ังวนั หนงึ่ สตั วท์ ี่
ออ่ นแอ และไมม่ ที างสูม้ นษุ ยเ์ หล่านน้ั กส็ ูญพนั ธุ์ไปในทสี่ ดุ

พทุ ธชาดยงั วา่ ไปชายทะเลเดีย๋ วน้ี จะหาเปลือกหอย ไม่ต้องเม่ือย
เทีย่ วไปเดนิ หาตามชายหาดอีกแลว้ เพราะเปลอื กหอยสวยๆ ทงั้ หลาย
พร้อมใจกันไปนอนเรียงรายใหเ้ ลือกซ้ือ เลอื กจบั จองเปน็ เจา้ ของ อยู่ตาม
รา้ นจำหนา่ ยสินค้าที่ระลึกเตม็ ไปหมด...

แต่นย่ี งั เป็นเวลาก่อนหนา้ ยคุ ของหลอ่ นนับเกอื บแปดสบิ ปี ดงั น้นั
เปลือกหอยทห่ี วั หินนา่ จะยงั อุดมสมบูรณม์ ากอยู่ พลอยบษุ ย์จึงตอบเด็ก
หญิงไปว่า

“มสี .ิ ..ทีห่ วั หนิ นะ่ น่าจะมเี ปลอื กหอยเตม็ ไปหมดเลย หนูอยากไดร้ ึ
คะ?”

นัยน์ตาของเด็กหญงิ ผมจกุ วาวโรจน์ เม่อื ไดย้ ินพลอยบษุ ยว์ ่าเช่นนนั้
“อยากไดส้ ิเจ้าคะ คุณเกบ็ มาใหห้ นนู ะเจา้ คะ หนูอยากได้ หนูอยาก
ได้”
“เอ้า ตกลง” พลอยบุษย์ย้ิมกว้าง “ฉันจะเก็บมาใหเ้ ยอะแยะเลย
เทียว”

376/790

“เอาหอยทบั ทมิ มากๆ นะเจ้าคะ คุณตอ้ งเลอื กตวั ท่แี ดงๆ นะเจา้ คะ
ตวั สีดำ สเี ทาหนไู มอ่ ยากได”้ แม่หวั จุกสัง่ เสีย

พลอยบุษยข์ มวดค้ิวงง เมือ่ ไดย้ นิ ช่ือหอยประหลาดจากเด็กหญิง
เด็กในสมยั ของหลอ่ นไมค่ อ่ ยมใี ครรู้จกั หอยทับทิมกันแล้ว แถมการเลน่ อี
ตักอยา่ งท่เี ด็กหญงิ ว่าน้ัน จะยังมเี ด็กอีกสักก่คี นทย่ี ังเล่นอย่.ู ..

ในยุคสมัยที่เทคโนโลยกี ้าวไปไกล ความละเอยี ดอ่อนของสังคมไทย
ก็เร่ิมจะเลอื นหาย พลอยบุษย์เชื่อว่าเด็กเมือง ในยุคของหล่อนนั้น แทบจะ
ไมม่ ใี ครรจู้ กั การละเล่นของเด็กไทยในสมยั กอ่ นแล้ว ไมว่ ่าจะเปน็ อตี ัก
อย่างทแ่ี มห่ นูเธอชอบเล่น หรอื วา่ การละเลน่ จำพวกมอญซอ่ นผา้ ไมห้ ง่ึ
กระตา่ ยขาเดียว...

พลอยบุษย์น้ัน ถอื ว่าเป็นเด็กรนุ่ กลางเก่ากลางใหม่ หลอ่ นยังรูจ้ กั
การละเลน่ หลายอยา่ งนัน้ เปน็ อยา่ งดี หลอ่ นอยากใหเ้ ดก็ ไทยได้เล่น
การละเลน่ ทีแ่ สนสนุกสนานเหล่านัน้ ด้วยเป็นการสง่ เสริมใหเ้ ด็กๆ รจู้ ักรัก
เพอื่ นพ้อง มนี ้ำใจนกั กีฬา รู้จักเอ้อื เฟอื่ เผอ่ื แผ่ และไดอ้ อกกำลังร่างกายให้
แข็งแรง ดีกว่าจะจอ่ มจมอยกู่ บั เกมคอมพวิ เตอรท์ ม่ี ุง่ แตก่ ารเอาชนะรบพุ่ง
ฆา่ ฟนั สอนใหจ้ ติ ใจของเดก็ โหดร้าย และเห็นแกต่ วั ...

พลอยบษุ ยไ์ มโ่ ทษเด็ก...แต่หล่อนโทษสิ่งแวดลอ้ ม โทษผใู้ หญท่ คี่ วร
จะใหเ้ วลาและความรกั แกเ่ ด็ก มากกว่าเล้ยี งให้เดก็ เตบิ โตข้ึนมาทา่ มกลาง
เงิน และเกมคอมพิวเตอร.์ ..

ยงิ่ คดิ ไป ใจหลอ่ นก็เศรา้ สรอ้ ย...

377/790

หรือหล่อนจะไมเ่ หมาะกบั ยคุ สมยั ปัจจุบันของหล่อนจริงๆ ใครก็ตาม
จงึ ส่งให้หลอ่ นได้ยอ้ นกลบั มาทีน่ ่ี พลอยบษุ ย์นึก ทน่ี ่ีน่าจะเหมาะกับหลอ่ น
มากกว่าเปน็ ไหนๆ เพราะหากไมน่ ับเร่ืองความสะดวกสบาย หล่อนคดิ ว่า
หลอ่ นมีความสุขไมน่ อ้ ย...

“ตัวสเี ทา สดี ำนะ่ ไมส่ วย ไมม่ รี าคา” เสียงใสของแมห่ นูผ้เู ชี่ยวชาญ
เร่ืองหอยทับทิม และการเล่นอีตกั สั่งความหลอ่ นต่อ “แลว้ คณุ ต้องดนู ะ
เจ้าคะ ถา้ หอยยังมตี ัวอยู่ ต้องเอามาตากแดดให้แหง้ กอ่ น พอตัวมนั ตาย
ตานกี้ เ็ อาเขม็ หมุดมาแคะออกไป ไม่ง้นั ละ เหม็นเน่าไปท้งั บา้ นเชียว แลว้
คุณอย่าเอาไปต้มน้ำให้มันตายนะเจ้าคะ เอาไปต้ม ตวั มนั ตายเร็วก็จรงิ แต่
หอยจะด้านหมด สวยสู้ตากแดดไม่ได”้

“ตกลงจะ้ ” พลอยบษุ ยห์ วั เราะออกมา ในความช่างพดู ชา่ งเจรจาของ
แมห่ นู “แต่หนจู ะไม่อยทู่ ี่นแ่ี ล้วน่ีคะ เก็บเอามาแลว้ ฉันจะเอาไปให้หนู
ทไี่ หนล่ะ”

พลอยบุษยเ์ พ่ิงนึกขึ้นได้ว่า พร่งุ นแี้ ม่หนูตัวนอ้ ยกจ็ ะไปอยกู่ บั คณุ ยา่
ท่ีตา่ งจังหวดั แลว้

“คุณก็เกบ็ เอาไวก้ ่อนสคิ ะ” แม่หนูว่า ดวงตามแี ววฉลาดเฉลยี ว “หนู
ไมไ่ ด้ไปเลยเสียเม่ือไหร่ พอนอ้ งของหนูโต พ่อก็จะไปรับหนูกลับมา หนู
กลบั มาแลว้ ก็จะมาหาคณุ อกี นะคะ”

พลอยบุษยร์ บั ปากเดก็ หญิง

378/790

“เอา้ เปน็ อันวา่ ฉันตกลง จะเลอื กเอาหอยทบั ทิมอย่างสสี วยทีส่ ุดไว้
ให้ จะตากแดดอยา่ งดเี ลยละ พอหนกู ลับมา แวะมาเอาที่บา้ นนไ้ี ด้เลย ดี
ไหม?”

“ดีเจา้ ค่ะ ดีเจา้ ค่ะ ขอบพระคุณคุณนะคะ”
เด็กหญงิ ยม้ิ ตาหยี จนเห็นฟนั หลอ เพราะฟนั นำ้ นมท่ีเป็นฟนั หนา้
หลดุ ไป พลอยบุษย์ลูบศรี ษะเดก็ หญงิ อกี ครง้ั ดว้ ยความรกั ใคร่ และรู้สึก
ถูกชะตาราวกบั ได้รจู้ กั กันมานานนม
“อา้ ว แมห่ นู มากวนอะไรคณุ บุษราคัมอีกแล้ว”
เสยี งของใครคนหน่งึ ที่เพ่งิ เข้าประตรู ัว้ และลัดเลาะผา่ นเขามาทาง
ดา้ นหนา้ บ้าน เดินเข้ามานั่งลงกับพ้ืนระเบยี ง ทา่ ทางสงบเสง่ยี ม
“พ่อจ๋า พ่อจา๋ ”
แม่หนสู ่งเสยี งเรียกบดิ า ซงึ่ เป็นชายวยั กลางคน รูปรา่ งไมส่ งู มากนัก
ใบหนา้ ครา้ มคมอยา่ งคนไทย ทา่ ทางลำ่ สนั แข็งแรง แต่งกายสะอาดสะอา้ น
นุ่งกางเกงแพรสดี ำ สวมเสือ้ คอกลมสีขาว มือข้างหนึ่งถือหมวกกะโล่ ทท่ี ำ
มาจากใบตาล
“แมห่ นูมากวนอะไรคณุ หรอื ขอรบั ?” ฟนั ของชายผู้นั้นดำขลบั ด้วย
กนิ หมากมานานตงั้ แตย่ งั รนุ่ หนุม่
“ไม่ได้กวนอะไรดอกจะ้ แกมาหาฉัน มาคยุ ดว้ ยเท่านน้ั เอง แต่แรก
จะชวนให้เล่นกนั แตฉ่ นั มีธรุ ะตอ้ งทำเสียแลว้ ก็เลยไม่ได้เลน่ กบั แก”

379/790

พลอยบษุ ยย์ ิม้ ให้ชายผนู้ ้ัน เกิดความรูส้ กึ วา่ เคยเห็นเขามาแล้ว
แนน่ อน เพียงแตน่ กึ ไม่ออกเทา่ นน้ั วา่ เคยชายคนนีเ้ ห็นท่ไี หน

“ไปกนั หนู ไปบา้ นคุณย่ากนั ” ผ้ชู ายคนนัน้ บอกบตุ รสาว ก่อนจะหัน
มาหาหล่อน แล้วว่า “ผมจะมารบั แม่หนูกลบั ขอรบั จะพาแกไปส่งเอาไวท้ ี่
บา้ นคณุ ยา่ ให้ชว่ ยเลย้ี งสักพัก”

“อ้าว” พลอยบุษย์รสู้ ึกประหลาดใจ “ไหนแม่หนูแกว่า จะไปกันวัน
พรงุ่ นีไ้ งคะ”

“ตะเดมิ กว็ ่าอยา่ งนั้นขอรบั บังเอิญวา่ วนั น้ีมีเรือโยงของคนแถวบ้าน
จะขน้ึ ไปส่งของท่อี ยธุ ยาพอดี ผมเลยจะติดขึน้ ไปดว้ ย ได้ไมต่ อ้ งเอาเรือขึ้น
ไปเองน่ะขอรับ...เรือจะออกอยเู่ ดีย๋ วน้แี ล้ว เลยต้องมาขอรับตวั ไปก่อน” ผู้
เปน็ บดิ าของเดก็ หญิงเลา่ และบอกเด็กหญงิ วา่

“เอา้ กราบลาคณุ บษุ ราคัมเสียสิ”
“หนูลาเจ้าค่ะ” เด็กหญิงกม้ ลงกราบหลอ่ นกบั พื้น จนกน้ โดง่
“เอาเถดิ ” พลอยบุษยพ์ ยกั หน้า แล้วกล่าวกับเด็กหญิงด้วยประโยค
ท่รี ูก้ ันว่า “ขอให้หนูโชคดีมชี ัยนะจะ๊ แล้วกลับมา อยา่ ลมื แวะมาหาฉันล่ะ”
เด็กหญิงย้มิ ตาหยีใหห้ ลอ่ นอกี คร้งั กอ่ นจะลกุ ขึน้ และวิ่งตามหลงั
บดิ าลงระเบยี งบา้ นไป
พอพลอยบุษยห์ นั หลงั จะเดนิ เข้าไปทางดา้ นหลัง คุณประดบั กโ็ ผล่
ออกมาจากหลังบา้ น พร้อมกบั หลวงนิติธรรมพินจิ พอดี

380/790

“เอ้า แมจ่ อมแก่นกลับบา้ นไปแล้วร”ึ

คณุ ประดบั ทัก ทำใหพ้ ลอยบุษย์รวู้ า่ เด็กหญงิ ผนู้ ้นั คงเข้านอกออก
ในบ้านเป็นประจำ จนทุกคนรจู้ ักเปน็ อย่างดี

“ไปแลว้ ละคะ่ ” พลอยบษุ ย์ก้มหน้าหลบสายตาคมวาวของชายหน่มุ
รา่ งสูง ท่ยี นื อยดู่ า้ นหลงั คณุ ประดับ ด้วยรู้ดีวา่ เขากำลงั มองเขม้นมา ทาง
หลอ่ น “พอ่ ของแกมารบั ว่าจะเอาตัวขึน้ ไปอยู่กบั ย่าทีอ่ ยุธยา”

“อ้อ” คุณประดับพยกั หนา้ มือขา้ งหนึ่งหยบิ ใบพลทู ี่ป้ายหมาก
เรียบร้อยแล้วขึ้นมาเค้ียว “แมน่ อ้ มแม่ของมันออกลกู มาอกี คน คงจะดแู ล
กันไม่ไหว เพราะสขุ ภาพไมด่ ี ขา้ งพอ่ พงษ์กม็ งี านเยอะนัก ไหนจะลกู ไหน
จะทำทอง...ดีเหมือนกนั เอาไปใหป้ ยู่ า่ ตายายเล้ียงดู เดก็ มนั จะได้เรยี บร้อย
ได้หดั กิริยามารยาท”

พลอยบษุ ย์เบกิ ตากว้าง ตัง้ แตไ่ ด้ยินคณุ ประดบั เล่าเร่อื งของเดก็ หญิง
ใหฟ้ ัง พรอ้ มกบั เอย่ นามพ่อและแม่ของเดก็ หญงิ ผมจุกคนนั้น...

แม่นอ้ ม...พ่อพงษ์...ร้านทำทอง...

ให้ตายเถิด....ทำไมหลอ่ นถงึ ไดโ้ ง่อย่างนี้นะ...พลอยบุษยว์ า่ ตัวเอง

อันทจี่ ริงหลอ่ นอยากจะทง้ึ ผมตวั เองให้สาแก่ใจไปเสียดว้ ยซำ้ ...

มิน่าเลา่ หลอ่ นจึงไดร้ ้สู กึ คุ้นเคยกับแม่หนูผมจกุ เหลอื เกิน ไมว่ ่าจะ
เปน็ ทา่ ทางการพูดจาที่เฉลยี วฉลาด ไมว่ า่ จะเป็นแววตาท่ีแจ่มใสเป็นนิจคู่
นัน้ ...

381/790

“คณุ ยายขา...” หลอ่ นอกึ อัก ดว้ ยอยากจะถามให้รู้แจ้งกนั ไป “เดก็
คนน้นั ...ชื่อ...เมตตา...ใชไ่ หมคะ”

“อา้ ว...” คณุ ประดบั ยิ้มฉงน “เห็นคยุ กันตัง้ นาน นึกวา่ รูจ้ กั ชือ่ เสยี ง
เรยี งนามกนั จนเรยี บร้อยแล้ว...นนั่ ละหนูเมตตา ฉันเป็นคนตัง้ ชือ่ ใหเ้ องที
เดยี ว...”

ยาย...
เปน็ ยายจริงๆ นน่ั ละ พลอยบษุ ย์น้ำตารน้ื ข้นึ มาอยา่ งหา้ มไม่อยู่
...นอกจากหนจู ะไดเ้ จอกับยายแล้ว หนูยงั ไดพ้ บกับคุณตาทวดทเี่ ป็น
ชา่ งทำทองอีกด้วย...
พลอยบษุ ยห์ นั ไปกลา่ วกบั คณุ ประดับดว้ ยปากคอส่ันสะทา้ นวา่
“คุณยายขา...ขอดิฉันออกไปทีว่ ัดสังเวชฯ นิดหนึ่งนะเจ้าคะ”
“ออกไปทำไมกนั มีธุระอะไรร”ึ คณุ ประดบั ขมวดควิ้ ด้วยไม่รู้ถงึ จดุ
ประสงคข์ องพลอยบษุ ย์ “เพ่อมีความกนั ไปกบั พวกนักเลง เกบ็ ตวั อยใู่ น
บ้านก่อนดีกวา่ อยา่ เพอ่ ออกไปไหนเลย ถึงแม้วา่ เจา้ คุณพชิ ติ ฯ จะรบั รอง
แขง็ ขนั เช่นนนั้ แตเ่ ราก็ยงั ไมค่ วรไว้ใจใครทงั้ นั้น”
“น่ันสิ แมบ่ ุษย์” หลวงนติ ิธรรมพินิจเสรมิ “พ่ีเหน็ ด้วยกับคณุ ยาย
ทา่ น อยา่ เพอ่ ออกไปเลยนะ...”
พลอยบุษย์จึงได้แตล่ ะล้าละลัง ดว้ ยใจหนึ่งคดิ ถึง และอยากไปพบ
กับยายเหลอื เกิน แตอ่ ีกใจหน่งึ หลอ่ นคิดว่าเลา่ เรอ่ื งน้ีออกไป คงไม่มีใคร

382/790

เช่ือ...ดไี ม่ดี จะพากันหาวา่ หล่อนเป็นบ้าไปแล้วกเ็ ปน็ ได้ จึงทึกทักเอาว่า
เด็กหญงิ ตัวเล็กคนน้ันเป็นยายของหล่อน...

เถอะ..

คงได้มโี อกาสเจอกนั อกี สกั ครง้ั ตอนท่ียายกลบั มาจากบา้ นคุณยา่
ทวดทอ่ี ยุธยา และหลอ่ นกลับมาจากหัวหนิ ..

หลอ่ นสญั ญาท้งั หยาดนำ้ ช่มุ ในดวงตา และความเต็มต้ืนในดวงใจว่า
จะเก็บหอยทับทมิ มาใหย้ ายเลน่ อีตกั จนไม่หวาดไมไ่ หวเลยเชยี วละ...

๒๕

ขบวนรถไฟท่ีเคลอื่ นตวั ออกจากสถานีบางกอกน้อย เป็นรถจกั รไอ
นำ้ รนุ่ ทที่ ันสมยั ทสี่ ุดในพระนครเวลาน้ัน หากแต่เกา่ เหมอื นหลดุ ออกมา
จากพพิ ิธภัณฑร์ ถไฟ ในสายตาของหลอ่ น

ขบวนทยี่ าวเหยยี ดเลอ้ื ยไปมาตามราง เหมอื นกับตวั หนอนวง่ิ สาย
ลมเยน็ โชยมาจากหน้าตา่ งรถนำเอาความสดชนื่ มาให้ พลอยบษุ ย์รบี
ตะครุบหมวกปีกกวา้ ง ทส่ี านมาจากหวายเส้นเล็กละเอยี ด กอ่ นที่จะปลวิ ไป
ตามแรงลม

พลอยบุษยก์ บั คุณประดบั และบา่ วไพรท่ ี่ตดิ ตามไปหวั หินดว้ ย ต้อง
ลงเรอื ข้ามแม่นำ้ เจ้าพระยาไปข้ึนรถไฟที่สถานบี างกอกน้อย เพราะในเวลา
นั้นยงั ไมม่ ีสะพานขา้ มแม่น้ำเจ้าพระยา ไม่วา่ สำหรับรถหรือคนดังนั้น ชาว
บางกอกผู้ใดทต่ี อ้ งการเดินทางลงใตโ้ ดยรถไฟ จะตอ้ งน่งั เรอื ขา้ มฟากไป
ตง้ั ตน้ ทส่ี ถานีบางกอกนอ้ ย

และเนอ่ื งจากหวั หนิ ในเวลานั้น ยงั เป็นสถานทีห่ ่างไกล คุณประดบั
จงึ ให้นางแหวนเปน็ เพ่อื นพาพลอยบุษย์ไปตัดไหม ท่ีเยบ็ แผลศีรษะแตกที่
โรงพยาบาลเรยี บร้อยตัง้ แตว่ ันกอ่ นจะออกเดินทางแลว้ ซึง่ หลวงโอสถเวช

384/790

การก็ตัดไหมให้ โดยไม่ยอมพูดจาซักถามอะไร ท้ังท่ีในสายตาของนาย
แพทย์วัยกลางคนผู้น้ัน เต็มเป่ยี มไปดว้ ยความสงสัย

“น่าเสียดายนะเจ้าคะ ท่คี ณุ เอ้ือไมไ่ ด้ไปด้วยกันกบั เรา” นางแหวน
บ่นขณะช่วยประคองให้คณุ ประดบั นง่ั ลงบนเกา้ อย้ี าวในรถไฟโบก้ีหน่ึง
รมิ ฝีปากของนางพ่เี ลีย้ งยังบวมเจอ่ อยู่ แมว้ ่าจะผ่านวันที่ถูกนกั เลงลูกนอ้ ง
ของหลวงราญอริพ่าย ทำรา้ ยร่างกายมาหลายวนั แล้วกต็ าม

“บา่ วยังจำไดเ้ ลย เมื่อครงั้ สุดทา้ ยทบ่ี า้ นเราไปหัวหนิ และคุณเออ้ื ตาม
ไปดว้ ย แหม..สนุกซะไม่มี...”

“เสยี ดมเสยี ดายอะไร” คณุ ประดับวา่ “อีกไมก่ วี่ นั พ่อเอือ้ ก็คงจะ
ตามเสดจ็ ในกรมฯ ทา่ นไปดอก”

“ฮ้า” นางแหวนตืน่ เต้นจนน้ำหมากไหลย้อยออกมาขา้ งมมุ ปาก “จริง
รเึ จ้าคะ แหม...ดีจริงเทยี ว”

คุณประดับอมย้ิม ไมต่ อบวา่ กระไร ข้างนายปนื คนสวนเก่าแก่ทค่ี ุณ
ประดับส่งั ให้ติดตามมาเพ่อื คอยช่วยขนของนน้ั ลำเลียงกระเป๋าและหบี ห่อ
สมั ภาระวางใหเ้ ขา้ ที่ ก่อนจะชกั ชวนกนั กบั นางแหวน เพอื่ ไปหาทนี่ ัง่ ใน
บรเิ วณถดั ไป

ผ้คู นทีเ่ ดนิ กันวุน่ วายสับสน ตั้งแต่ตอนก่อนทขี่ บวนรถจะเคล่ือนตวั
ออกจากสถานีนน้ั ตอนนี้หาทนี่ ง่ั ไดเ้ รียบรอ้ ยหมดแล้ว ท่ัวทั้งตูร้ ถไฟจึงมี

385/790

แต่ความเงยี บสงบ นานๆ จึงจะมีเจ้าหนา้ ที่เดินมาตรวจตราดูแลความ
เรยี บร้อยสักที

พลอยบษุ ยแ์ อบสังเกตดเู ครื่องแตง่ กายของบรุ ุษสตรี ท่ีเดินทางมากบั
ขบวนรถไฟ กเ็ หน็ วา่ ผคู้ นสว่ นมากยังนงุ่ โจงกระเบน สวมเส้ือชนั้ นอกคอ
ปิด กระดุมหา้ เม็ด มสี กี่ ระเป๋า สวมหมวกตามแบบพระราชนยิ ม สตรีท่ี
อายนุ อ้ ยหนอ่ ย จะสวมซนิ่ ยาวคร่ึงนอ่ ง ไวผ้ มยาวทนั สมัย และสวมถุง
นอ่ งกับรองเท้ามสี น้ สว่ นบรุ ษุ นัน้ จะมีไมเ้ ท้าถือติดมอื ไปด้วย

หญงิ สาวทำตาโตเม่ือเหน็ ไม้เท้า หรือทบ่ี างคนเรยี กกนั วา่ ไม้ตะพด ท่ี
บรุ ุษแตล่ ะคนถืออยู่ในมอื เพราะไม้ตะพดแตล่ ะอนั นัน้ ดูสวยงาม และมี
รปู รา่ งและสสี นั แตกต่างกนั ออกไป บางอนั เลยี่ มหัวด้วยเงนิ บางอันเจา้ ของ
คงจะรักมาก จึงเลีย่ มด้วยทอง

คุณประดบั เคยเล่าใหห้ ล่อนฟงั ว่า ผู้ชายบางกอกเวลานี้ กำลังนยิ ม
สะสมไมต้ ะพด หรอื ทค่ี ณุ ประดับใช้คำวา่ ‘เล่นไม้ตะพด’ กัน และบางทีก็
จะมกี ารประกวดไม้ตะพดกนั ด้วย ไมต้ ะพดท่ไี ดร้ บั รางวลั กจ็ ะมีผขู้ อซอ้ื
ต่อดว้ ยราคาทสี่ ูงลบิ ล่วิ ไดฟ้ งั ดังน้ัน พลอยบุษย์กน็ ึกเปรยี บเทยี บกับผู้ชาย
ในยุคของหล่อน ทนี่ ยิ มพกพาโทรศพั ทม์ อื ถอื ร่นุ ต่างๆ กัน ราวกบั เปน็
เครือ่ งประดบั มากกว่าอปุ กรณท์ ี่ใช้ในการส่อื สาร

เม่อื รถไฟเริม่ เคล่ือนขบวน พลอยบษุ ย์กล็ มื เรอ่ื งไม้ตะพด และหนั มา
ทอดสายตามองทวิ ทศั นข์ องฝัง่ ธนบุรดี ว้ ยความต่ืนใจ เพราะเบ้ืองหนา้
หล่อนในเวลาน้ีกับกรงุ เทพฯ - ธนบุรีทหี่ ล่อนจากมา ดูจะแตกต่างกันโดย

386/790

สิน้ เชงิ ธนบุรียุคนยี้ ังเขียวชอุ่ม มตี ้นไม้ และเรือกสวนไรน่ าเตม็ ไปหมดหัว
รถจักรไอนำ้ สดี ำทะมนึ ลากจงู ขบวนรถไฟยาวเหยียดวิ่งไปเร่อื ยๆลดั เลาะ
พน้ จากเขตเมอื งไปในที่สดุ

“เปน็ อยา่ งไร แมบ่ ุษย์” เสียงของคุณประดบั ทักมาจากเกา้ อฝี้ ง่ั ตรง
ขา้ ม “ดทู ำหนา้ เข้าสิ ต่ืนเตน้ ร?ึ ”

“คะ่ เออ้ เจ้าค่ะ” พลอยบษุ ยส์ ่งยมิ้ ให้กบั ผ้สู ูงวยั จากนนั้ กล็ ดเสยี ง
ลงพอได้ยนิ กันสองคนว่า “ดฉิ นั อยากรู้วา่ หัวหินสมยั ของดฉิ ันกับสมัยน้ี
แตกต่างกนั หรอื ไม่”

“อย่ามัวแตเ่ ทยี่ วเพลินไปละ่ ” คุณประดบั ทำเสียงคร่นุ คิด “หล่อนมี
เร่อื งต้องคิดและตัดสินใจหลายเรอ่ื ง...โดยเฉพาะเรือ่ งสามขี องบุษราคมั ”

“คุณยายคะ” พลอยบุษยม์ สี ีหนา้ ลำบากใจ “ที่ดิฉนั ทำลงไป...ถกู ตอ้ ง
หรือไม่? หลายวนั มาน้ี ดฉิ ันกลุ้มใจเหลอื เกิน...”

“ทำไมเจา้ ตอ้ งกลุ้มอกกลมุ้ ใจไปดว้ ยเล่า?” แทนท่ีจะตอบคำถามของ
หล่อน คณุ ประดบั กลับย้อนถาม พลางนง่ิ ฟงั ด้วยสายตาสนใจ

“เพราะดิฉนั ไม่ใชบ่ ษุ ราคัม” พลอยบุษย์ถอนหายใจ พลางเหลอื บ
มองไปที่นางแหวนกบั นายปืน แล้วกห็ นั กลบั มาที่คณุ ประดับอกี ครงั้ หนึ่ง
เมือ่ เห็นวา่ สองคนน้ัน กำลงั พูดคยุ กันอยา่ งออกรสชาติ ไม่ได้สนใจแมแ้ ต่
นอ้ ยว่า หลอ่ นกบั ยายกำลังคยุ อะไรกันอยู่

387/790

“ดิฉนั ไม่ใช่เธอ ดงั นน้ั เมอ่ื ดฉิ ันตัดสินใจ หรือทำอะไรลงไปสักอย่าง
หนึ่ง จึงรสู้ ึกลำบากใจ เพราะไมร่ ู้วา่ สงิ่ ทดี่ ิฉันตัดสินใจลงไปแลว้ น้นั และ
กำลังจะต้องตดั สนิ ใจตอ่ ไป....เป็นส่ิงทบ่ี ุษราคัมพอใจหรอื ไม.่ ..เมอ่ื เธอกลับ
มา เธอจะตอ้ งมาเผชญิ กบั สงิ่ ท่ีดิฉนั เป็นผเู้ ลอื กให้ ถึงตอนน้นั เร่อื งอาจจะ
ยุ่งยากมากไปกว่าเวลาน.ี้ ..และเธออาจลำบากใจมากยงิ่ ไปกวา่ น้ี”

“ฉันคิดวา่ เธอทำดที ี่สดุ แลว้ ” คำตอบของคุณประดับ สรา้ งความ
ประหลาดใจใหก้ บั พลอยบษุ ย์ “เพราะในเวลานี้ เธอเปน็ บษุ ราคัม และเธอ
เคยคิดหรือไม่วา่ หากหลานของฉันไมม่ โี อกาสได้กลบั มาอกี ...สงิ่ ที่เธอ
ตัดสนิ ใจลงไป กค็ อื ส่ิงทีเ่ ธอจะต้องอยู่กับมนั ไปจนชวั่ ชีวิตของเธอ”

“คณุ ยายไม่ว่าดฉิ ันหรอกหรือคะ ที่ทำใหเ้ รือ่ งยุ่งยากอยา่ งนี้”พลอย
บษุ ยเ์ หลือบสายตามองผสู้ ูงวยั กว่า

คุณประดบั สา่ ยหนา้ นอ้ ยๆ พร้อมทงั้ ส่งยิ้มอ่อนโยนให้
“ฉันไมเ่ ห็นว่าเธอจะทำอะไรให้หลานของฉันเสียหายสักนิด ตรงกนั
ข้าม ฉนั รสู้ กึ ว่าเธอตัดสนิ ใจทกุ เรื่องด้วยความมสี ติและกลา้ หาญ ฉนั เชื่อว่า
หากบุษราคมั ยงั อยู่ อาจจะทำไมไ่ ด้อย่างทเ่ี ธอทำ แม่บุษย์...เธอคดิ และทำ
อยา่ งทเ่ี ธอเหน็ ควรเถดิ จงทำใจว่าเธอคือบษุ ราคมั และจงเลอื กอยา่ งที่
เหมาะแกใ่ จของเธอ...”
“แม้วา่ ดฉิ ันเลอื กท่จี ะเลิกรา้ งกนั ไปกบั คณุ หลวงราญอริพา่ ยอย่างนนั้
หรอื คะ?” พลอยบุษยถ์ ามย้ำ

388/790

หลายวนั ที่ผา่ นมา ทห่ี ล่อนสวมวิญญาณเปน็ บุษราคัม พลอยบษุ ย์
เรยี นรู้ว่าในยุคน้ี การทส่ี ตรีผู้หนง่ึ จะลุกข้นึ มาเลกิ ร้างกบั สามี เพยี งเพราะ
ว่าสามนี น้ั ไปมีภรรยาใหม่ เป็นเร่อื งใหญ่โต และแปลกประหลาด ผิดผผู้ ิด
คน เพราะการทส่ี ามจี ะมภี รรยาหลายคน ถอื เปน็ เรื่องปกตธิ รรมดามาก ไม่
เคยมภี รรยาเอกคนไหน ลกุ ขน้ึ มาโวยวายหรือเลกิ รา้ งกบั สามีดว้ ยสาเหตุนี้
หากบุษราคัมจะเลิกรากบั สามไี ปจรงิ กค็ งจะเป็นเร่อื งอือ้ ฉาวไปท้ังพระนคร

“ฉันไมเ่ ห็นจะเปน็ ไร “คณุ ประดบั ยงั คงมีรอยยิม้ ระบายอยใู่ นหนา้
วาจาท่พี ูดฟังลำ้ ยคุ “อยู่กนั ไม่ได้ ก็เลกิ กันไปเสยี ไมเ่ ห็นต้องอดทน...”

“แล้วคุณยาย ไม่อายชาวบา้ นเขาดอกหรือคะ?” พลอยบษุ ย์
ประหลาดใจกับคำตอบของผู้สงู วยั ไม่ใช่นอ้ ย

“ทำไมฉนั ต้องอาย สามีหลอ่ นนย่ี ะ ไมใ่ ชส่ ามฉี ันสกั นดิ หากมคี น
ตอ้ งอาย กน็ ่าจะเป็นตวั หล่อนมากกวา่ ” คณุ ประดับหัวเราะเบาๆ มอื ขา้ ง
หน่ึงหยบิ หมากพลูขึ้นมาจากตะกร้าขา้ งตัว ส่งเข้าปากเคีย้ ว ก่อนจะพดู
ตอ่ วา่ “อกี อยา่ ง...ฉนั เหน็ หลานถูกสามที ุบตอี ยา่ งนน้ั ฉนั ทนไม่ได.้ ..ฉัน
เล้ียงบษุ ราคัมมา ไม่เคยตแี ม้สักนดิ แต่แตง่ งานออกเรือนไปแล้ว ฉันช่วย
อะไรมไิ ด้ เพราะถือวา่ แมบ่ ษุ ย์ตกเป็นสมบตั ขิ องสามีแล้ว จะดจี ะชว่ั ก็ขน้ึ
อยกู่ ับสามี ...แต่ขอใหร้ เู้ อาไวเ้ ถดิ วา่ ทกุ ครัง้ ที่แมบ่ ษุ ย์ถกู ทำร้ายมา ฉันเจ็บ
มากกวา่ หลานหลายเทา่ นัก”

389/790

“คุณยายขา...” พลอยบุษย์รู้สกึ เตม็ ต้ืนขน้ึ มาในอก นกึ คิดถงึ ยาย
ของตนข้ึนมามากมาย หลอ่ นกระเถิบไปนั่งบนเกา้ อเี้ ดียวกันกบั คณุ ประดับ
และสวมกอดผู้สงู วัยกวา่ ซบหน้าลงกบั บา่ เลก็ หากทว่าแข็งแรงของอกี ฝ่าย

“ขอหนกู อดคุณหนอ่ ยนะคะ....หนคู ิดถงึ ยายของหนูเหลอื เกิน...”
คณุ ประดับยกมือผอมบางจนเหน็ กระดูก ขึน้ มาลบู ศีรษะของหล่อน
แผว่ เบา แล้วกระซิบบอกกับหญิงสาววา่
“กค็ ดิ เสยี ว่า ฉนั เป็นยายแท้ๆ ของหลอ่ นส”ิ
ยายหลานกอดกนั อยู่พกั ใหญ่ คณุ ประดบั กเ็ อย่ ข้ึนอย่างเพิ่งนึกข้ึนมา
ได้ “ยังมีอกี ส่งิ หน่งึ ทฉี่ นั จะต้องบอกใหเ้ ธอรู้ กอ่ นทเ่ี ราจะไปถงึ หัวหิน”
“อะไรคะ?” พลอยบุษย์เอียงคอถาม นยั น์ตาสนใจใคร่รู้
แทนคำตอบ คุณประดบั ล้วงเอาวตั ถบุ างอยา่ งออกมาจากชายพก ที่
เหน็บเอาไว้กับเข็มขัดเงนิ แล้วย่ืนให้กบั หญิงสาว
พลอยบษุ ย์รบั วัตถุสที องกลมมน ท่ีผสู้ ูงวยั สง่ มาให้ พรอ้ มทัง้ เบิก
ตากวา้ ง เมอ่ื เหน็ วา่ ส่งิ ท่คี ุณประดบั สง่ ใหน้ น้ั เป็นแหวนทองประดับเพชรวง
หนง่ึ
ตัวเรอื นแหวนเป็นทองเกลย้ี ง ปราศจากลวดลายใด หากบรเิ วณยอด
แหวนมเี พชรเมด็ หนงึ่ ฝงั เอาไว้ ขนาดของเพชรหัวแหวนนั้น ไม่นา่ จะตำ่ กวา่
หน่ึงกะรัต แม้จะเจียระไนไมป่ ระณีตเท่ากับเพชรสมยั ใหม่ หากน้ำเพชรที่

สอ่ งแวววาวสะทอ้ นแสงแดดจากภายนอกหน้าต่าง 390/790
นำ้ หน่ึง
บ่งบอกวา่ เปน็ เพชร

“ของพ่อเอ้อื ” คณุ ประดบั อธิบายสนั้ ๆ “มอบให้กับแมบ่ ษุ ราคัมไว้
กอ่ นทีจ่ ะลงเรอื ไปเรยี นตอ่ ที่อีหรอบ...”

“คณุ หลวงนติ ธิ รรมพินจิ นะ่ หรือคะ...หมายความวา่ เขาหมน้ั บุษราคมั
เอาไวก้ ่อนอยา่ งนน้ั หรือคะ?”

พลอยบุษย์อ้าปากค้าง ในขณะท่ีคุณประดับส่ายหนา้ เลก็ นอ้ ยเปน็
ทำนองปฏิเสธ ก่อนจะเล่าตอ่ ไปว่า

“ไมใ่ ชด่ อก...หากจะหมั้น ก็ต้องทำให้เป็นเรอ่ื งเป็นราว พอ่ เอื้อให้
แหวนกบั แม่บุษยไ์ ว้ เหมือนกับเป็นคำมน่ั สญั ญารักกนั มากกวา่ สัญญาว่า
เมอ่ื กลับมาจากอีหรอบ ก็จะมาสู่ขอแม่บุษยไ์ ปเป็นแม่ศรีเรือน...”

“แลว้ ทำไมไม่หม้นั เอาไว้เสียเลยเลา่ คะ?” พลอยบุษยถ์ ามออกไปแลว้
กน็ ึกได้วา่ ไม่น่าจะถาม เพราะจากทค่ี ณุ ประดับเคยเลา่ ให้ฟงั หลอ่ นน่าจะ
พอเดาคำตอบได้

“หม้นั ไม่ไดด้ อก...” คุณประดบั ตอบเหมือนกับท่ีหญงิ สาวคิด “ฐานะ
ของพอ่ เอือ้ ในเวลานน้ั ตำ่ ตอ้ ยกวา่ ทางบ้านเจา้ คุณอนุชติ พอ่ ของแม่บษุ ย์
มากนัก กับชนักปกั หลังทีเ่ ป็นลูกกบฏ ทำให้พ่อเอ้อื ไม่สามารถจะเรียกรอ้ ง
สิ่งใดได้ จนกวา่ เมอ่ื ใดทพี่ ่อเอ้อื จะเรยี นสำเรจ็ กลับมาน่ันละ..”

391/790

“โถ...” พลอยบษุ ย์คิดว่าเข้าใจความรู้สึกของผชู้ ายคนนัน้ ...กด็ วงตา
วบั วาว ทแ่ี สดงอารมณ์และความร้สู กึ ท้งั มวลภายในใจ เมือ่ ยามท่ีเขาจอ้ ง
มองหลอ่ น ดวงตาดำสนิทค่นู ั้นสามารถบอกความนยั ทกุ ส่งิ ไดด้ ีมากกวา่ คำ
พดู ใด

คุณประดับเล่าต่อไปว่า
“พ่อเอ้ือคงจะมอบแหวนให้แกบ่ ุษราคัม กอ่ นจะออกเดินทางไปโดยที่
ฉันไมเ่ คยลว่ งรเู้ ลยแมแ้ ตน่ อ้ ย จนเมือ่ คนื ส่งตวั เข้าหอ หลานจึงเอาแหวน
วงนมี้ าให้ฉันเกบ็ เอาไว้ และบอกให้ฉนั ช่วยคนื ให้กับพ่อเออื้ เมือ่ พ่อเอือ้
เรยี นจบกลับมา บษุ ราคมั ว่า ในเมื่อหล่อนไม่สามารถรกั ษาสัญญา ท่ีใหไ้ ว้
กบั พอ่ เอ้อื ได้ จงึ ขอคืนแหวนให้ เพ่ือทพี่ อ่ เอื้อจะได้นำไปมอบให้กับผหู้ ญงิ
ที่รักต่อไป...”
“แล้วทำไม?...ทำไม....” พลอยบุษย์ยังถามไม่จบ คุณประดบั ก็ตอบ
ขึน้ ทนั ที ดว้ ยรูว้ า่ อีกฝา่ ยกำลงั มีขอ้ กงั ขาใด
“ทำไมฉันจึงยงั ไมค่ ืนให้ไปนะ่ หรือ...เพราะวา่ ฉนั ตัง้ ใจจะเก็บเอาไว้ให้
แมบ่ ษุ ราคัม นำไปคืนดว้ ยตนเองนะ่ สิ ทำไมต้องหนีปัญหา...บางกอกเล็ก
เพียงเท่านี้ ทั้งพอ่ กลา้ และพอ่ เอ้อื ตา่ งกเ็ ป็นข้าราชสำนัก อย่างไรกห็ นีกนั
ไมพ่ น้ ดอก บุษราคมั ควรจะเผชิญหนา้ กบั ปญั หา แทนท่ีจะหนปี ญั หา...”
“คุณยายหมายความวา่ ...” พลอยบุษยก์ ลนื นำ้ ลายลงคอดว้ ยความ
ยากลำบาก ด้วยพอจะนกึ รู้แลว้ วา่ คณุ ประดับกำลงั จะทำอะไร

392/790

“ใช่” คุณประดับพยักหนา้ รบั “ฉันใหแ้ หวนวงนี้กบั เธอ เพราะใน
เวลาน้ี เธอคือบุษราคมั หลานของฉัน...เธอจะมโี อกาสไดพ้ บกบั พอ่ เออื้ ที่หวั
หนิ ในคราวน.ี้ ..ที่น่ัน ไมม่ ีใครร้จู กั เธอและพอ่ เออ้ื ทน่ี นั่ ...ห่างไกลจาก
บางกอกและคำตฉิ ินนนิ ทาของสังคมเมอื งกรุง ดงั นน้ั หวั หนิ จะเปน็ ทซ่ี ่ึง
เหมาะสมทสี่ ดุ ทห่ี ล่อนกับพ่อเออื้ จะได้เจรจาตกลงเร่ืองราวต่างๆ ให้
เรียบร้อย....แม่พลอยบษุ ย์...เธอคงตอ้ งตัดสนิ ใจแลว้ ละ ว่าหากเธอต้อง
เปน็ บษุ ราคัมไปเรอื่ ยๆ เธอจะจัดการกบั เร่ืองราวทยี่ ุง่ เหยิงเชน่ น้ีอยา่ งไร...”

หลังจากนิ่งเงยี บกนั ไปพักใหญ่ หลอ่ นกบั คุณประดับ ก็เรม่ิ พดู คุย
กนั ถงึ เรอ่ื งราวสพั เพเหระอกี ครงั้ ต่างแลกเปลยี่ นเร่อื งราวของสองยคุ สมยั
ด้วยความตื่นอกต่ืนใจ จนพลอยบษุ ยล์ มื เรอื่ งราวอันน่าหนักใจไปชั่วขณะ
หล่อนไมไ่ ด้สนอกสนใจกบั ทวิ ทศั นร์ อบกายสองข้างทางรถไฟ ทีผ่ า่ นไป
อย่างรวดเร็ว แม้เม่อื รถไฟมาจอดพักท่ีสถานีนครปฐม เพื่อให้ผ้โู ดยสารลง
ไปนมสั การพระปฐมเจดยี ์ก็ตาม

“คณุ ทา่ นเจา้ ขา คณุ หนเู จา้ ขา” แม่แหวนร้องเรยี ก ทา่ ทางอยากจะลง
ไปไหวพ้ ระเตม็ แก่ “ลงไปไหวพ้ ระกันไหมเจา้ คะ”

“โอ้โฮ”
พลอยบุษย์ชะโงกหนา้ มองเจดียท์ รงระฆังควำ่ องคใ์ หญ่สูงตระหงา่ น
สสี ้มของกระเบ้อื งรอบองคเ์ จดีย์แลดใู หม่ และไม่ต่างจากองคพ์ ระในสมัย

393/790

ของหล่อน มเี พยี งต้นไม้ อาคารและสงิ่ ปลูกสร้างโดยรอบบริเวณเท่านนั้ ที่
แตกต่างออกไป

จากสถานรี ถไฟ แลเห็นโล่งโดยตลอดจนถึงองคพ์ ระเจดีย์ และพระ
พุทธรปู ยืนปางห้ามญาติ ทม่ี ีพระนามวา่ ‘พระรว่ งโรจนฤทธิ์’ ร้านรวง ที่
เป็นอาคารคอนกรีตในยคุ ของหลอ่ นนัน้ ในเวลานี้ยังไมไ่ ด้สรา้ งขน้ึ มา
อาคารโดยรอบบรเิ วณสถานีรถไฟ และทีพ่ ่อค้าแมค่ า้ มาชุมนมุ กนั เพอื่ ขาย
ของนน้ั เป็นเพยี งอาคารไมส้ องชัน้ ปลูกเรียงกันเป็นแถวเป็นแนว

“ไมล่ ะ” คุณประดับว่า “แดดรอ้ นนัก เอง็ ไปแต่ผู้เดียวเถิด”
คุณประดับสมคั รใจจะนงั่ พนมมอื ไหว้พระอยบู่ นขบวนรถ มากกวา่
จะลงไป ด้วยเพราะแดดยามสายรอ้ นจดั จนแสบผวิ มแี ต่นางแหวน ที่
ตน่ื เตน้ จนเกอื บทำผ้านงุ่ หลุด ตอนทห่ี ล่อนเดนิ จำ้ ลงไปจากรถไฟ หลังได้
รับอนญุ าตจากคุณประดบั
“พระร่วงโรจนฤทธใ์ิ ช่ไหมเจา้ คะคุณยาย” พลอยบุษย์ถามอย่างจะให้
แนใ่ จวา่ เปน็ พระพทุ ธรูปองคเ์ ดยี วกนั กับทห่ี ล่อนเคยไปกราบนมัสการ
ยามทีผ่ ่านไปเทย่ี วจังหวัดนครปฐม
“ใชแ่ ลว้ ” คณุ ประดับตอบ สหี น้าสตี ามคี วามสขุ เม่ือได้เล่าเรอื่ งเก่าๆ
“พระนามเต็มว่า ‘พระร่วงโรจนฤทธ์ิ ศรอี นิ ทราทิตย์ ธรรโมภาสมหา
วชริ าวุธ ราชปชู นยี บพติ ร’...ทม่ี พี ระนามเช่นน้ี เพราะองคพ์ ระเป็นพระพทุ ธ
รูปโบราณ พระเจา้ อย่หู วั ทรงไปพบเขา้ คราวเสดจ็ ประพาสเมืองเก่าศรีสั
ชนาลยั สมยั ท่ีทรงเป็นพระบรมโอรสาธิราชในรัชกาลกอ่ น ตอนท่ีพระองค์

394/790

ทรงไปพบเข้านั้น สภาพขององคพ์ ระชำรุดมาก ยังดอี ยเู่ ฉพาะพระเศียร
พระหตั ถแ์ ละพระบาท จงึ โปรดให้อญั เชิญลงมาทบ่ี างกอก ต่อมาเมอ่ื เสดจ็
ขึ้นครองราชย์ จึงโปรดใหห้ ลอ่ ซอ่ มแซมจนเสรจ็ สมบรู ณท์ งั้ องค์ และ
อัญเชิญมาประดิษฐานทพี่ ระเจดยี ท์ เี่ ราเห็นน่ีละแม่บุษย์...”

หลอ่ นฟังคณุ ยายเลา่ เพลนิ ไป จนไมท่ ันสนใจว่านางแหวนจะซือ้
ขา้ วหลามกลับขึน้ รถไฟมาหลายกระบอก รถไฟเคล่อื นขบวนออก ผา่ น
สถานีตา่ งๆ หลายแห่ง จอดบา้ ง ไม่จอดบา้ ง หล่อนกับคุณประดับคงจะ
นง่ั คุยกนั ไปอยา่ งนั้นอกี นาน หากขบวนรถไฟจะไม่ชะลอตวั ลงอีกครงั้ หน่งึ
และแม่แหวนรอ้ งเอะอะขึน้ ว่า

“โน่นไงเจ้าคะ ถึงเพชรบรุ แี ล้ว”
พลอยบษุ ยแ์ ละคณุ ประดบั ได้ยนิ ดังน้ัน จึงหยดุ เร่ืองทก่ี ำลังสนทนา
กันอย่างออกรส แลว้ พร้อมใจกนั ลกุ ขน้ึ ยืนเหมอื นกบั ผ้โู ดยสารคนอนื่ ๆ
กบั ชะโงกหนา้ ต่างเพือ่ มองดูดา้ นนอกขบวนรถไฟ
ไกลออกไปลบิ บนยอดเขาทที่ อดยาว พลอยบุษยแ์ ลเหน็ หมู่พระราช
มณเฑยี ร กับเจดยี ์สขี าวองค์ใหญ่ ซึง่ หลอ่ นจำไดใ้ นทนั ทีว่าคอื พระราชวัง
บนเขาซึ่งสรา้ งมาตง้ั แตส่ มยั รัชกาลที่ ๔ หรือที่เรยี กกันวา่ ‘พระนครครี ’ี
อนั เปน็ สญั ลักษณข์ องเมอื งเพชรบุรี ซึ่งหลอ่ นเองก็เคยไปเท่ียวกับน้อง
หลายครงั้ หลายหน
“คุณคร้าญ...คุณคราญ...คณุ สคราญของบ่าว”

395/790

พลอยบุษยไ์ ดย้ นิ แม่แหวนส่งเสียงร้องเรยี กใครบางคน พร้อมกนั น้ัน
กโ็ บกมือโบกไม้ให้กับสตรีสาวรปู ร่างผอมบางผู้หนง่ึ ซ่ึงยืนชะเงอ้ มองหา
ใครอย่ใู นชานชาลาสถานี

หญงิ สาวผนู้ ัน้ หนั มาตามเสยี งรอ้ งเรยี กของนางพ่ีเล้ียงรา่ งอว้ น พลอย
บุษย์จงึ สงั เกตเหน็ ว่า เจ้าหล่อนเป็นสตรีสาววัยแรกรุ่น อายอุ านาม ไม่น่า
เกนิ ยส่ี บิ ปี ใบหน้าคมขำสวยงาม เสยี อยา่ งเดยี วท่ผี วิ ออกจะคลำ้ ไปสกั นดิ
แต่กระน้นั เส้ือแขนกุดสีเหลอื งนวล กับผา้ ซ่นิ สนี ำ้ เงนิ เข้ม กด็ ูเข้ากนั ดี ขบั
ใหเ้ รือนกายของสตรีผนู้ น้ั ดูเดน่ เป็นสงา่ มากกว่าชาวบา้ นคนอืน่ ท่ยี นื อยใู่ น
สถานรี ถไฟ

เมื่อหล่อนหนั มาเหน็ นางแหวนและคุณประดบั หลอ่ นกส็ ง่ ย้มิ
ออ่ นหวานให้ รอยย้ิมของหล่อนขับให้ดวงหนา้ ดแู จ่มกระจ่างข้ึน แมแ้ ต่
พลอยบุษย์เองซง่ึ เป็นสตรีเช่นเดยี วกันกบั หล่อน กอ็ ดที่จะยอมรบั ไม่ไดว้ า่
สคราญเปน็ หญิงสาวทสี่ วยเก๋ไมน่ ้อย พอรถหยุดน่ิง หลอ่ นก็ก้าวขน้ึ รถมา
พร้อมกบั กระเป๋าหวายใส่เสื้อผา้

“แมส่ คราญ” คุณประดบั กระซบิ เลา่ ก่อนท่หี ล่อนจะเอ่ยปากถาม
“เป็นหลานยายของแมป่ ระยงค์ นอ้ งสาวของฉนั เอง นับแล้วก็เป็นลูกพี่
ลกู น้องกับบษุ ราคัม ตาของสคราญเปน็ ข้าหลวงใหญท่ ี่เพชรบรุ ี พอ่ ของส
คราญกเ็ ปน็ ข้าหลวงที่เพชรบุรีเช่นกนั บ้านท่ีเราจะไปพักที่หวั หิน เปน็ บ้าน
ของเจ้าคณุ จำนรรจ์ฯ พอ่ ของสคราญเขานี่ละ น่ีเห็นทา่ แมป่ ระคองหลาน

396/790

ของฉัน ลูกแม่ประยงค์คงจะไม่ว่าง จึงไดส้ ่งให้ลูกสาวไปดูแลพวกเราแทน
ตวั ...”

“สวสั ดเี จ้าค่ะ คุณยาย” พลอยบษุ ยร์ ูส้ ึกประหลาดใจ ท่ีได้ยินส
คราญทกั ทายคุณประดบั ด้วยสำเนียงชัดเจนเหมอื นคนกรงุ ไมอ่ อก
สำเนยี งเหน่อเหมอื นกบั คนในทอ้ งถ่ินเพชรบุรี

“ไหวพ้ ระเถิดแมส่ คราญ” คุณประดบั ยมิ้ รับ พลางจงู มอื ให้มานั่งเสีย
ด้วยกนั

“สวัสดีค่ะพ่บี ุษย์” เจ้าหล่อนหนั มาไหวพ้ ลอยบุษย์ นัยน์ตาใส
กระจา่ งนนั้ ดแู วววาวด้วยความดใี จที่ได้พบกบั บุษราคัมอีกครั้ง

ทกั ทายหล่อนเสรจ็ แลว้ หญิงสาวกห็ นั ไปเจรจาความกับคุณประดับ
ตอ่ ด้วยท่าทางยิม้ แย้มแจม่ ใสของดรณุ วี ัยแรกรุ่น

“คณุ แมใ่ ห้หลานกบั บา่ วอกี สองสามคน ลงไปหวั หินกบั คณุ ยาย
เจา้ คะ่ คณุ แม่ตอ้ งอยู่ชว่ ยเจ้าคุณพอ่ เตรยี มรับเสดจ็ ในกรมฯ ท่ีลงมาจาก
บางกอก” สคราญเอย่ นามเสด็จในกรมฯ พระองคเ์ ดียวกนั กบั ที่หลวง
นติ ิธรรมพนิ ิจได้เล่าให้หล่อนฟงั เมอ่ื หลายวนั กอ่ นโนน้ แล้วว่า กำลังจะ
เดินทางลงมาที่เพชรบุรีและหัวหนิ เพือ่ มองหาทีส่ ำหรับสร้างพระราชวังแห่ง
ใหม่ ให้กับพระเจา้ อยหู่ วั

“คุณแม่ใหห้ ลานมากราบขอโทษคณุ ยายด้วย ทไี่ ม่ได้มารบั รองคุณ
ยายด้วยตัวเอง”

397/790

“ไมเ่ ป็นไรดอก” คุณประดบั ยม้ิ ใหห้ ลานสาว ทเ่ี พิง่ ทรดุ กายลงนัง่ ขา้ ง
พลอยบษุ ย์ “ท่านเสด็จมาถงึ รยึ งั ละ่ ?”

“หมายถึงเสดจ็ ในกรมฯ ใช่ไหมเจา้ คะ?...” หลอ่ นน่ิงคิดไปชัว่ ขณะ
หนึง่ ก่อนจะเลา่ ต่อไปวา่ “ยังดอกคะ่ คงจะอีกสกั สองหรอื สามวัน เวลาน้ี
พระองค์ทา่ นใหค้ นสง่ ขา่ วมาวา่ หยดุ ตรวจราชการและพักแรมอยทู่ ่ีราชบุรี
แต่ใหส้ ัง่ การให้ทางเพชรบรุ ีเตรียมทีพ่ กั ให้พร้อม เห็นว่าออกหัวเมืองครานี้
ท่านมขี า้ หลวงรนุ่ ใหมท่ ี่เรียนจบจากอหี รอบ ติดตามมาด้วยหลายคน...คณุ
ยายขา..อหี รอบไกลไหมคะ?”

เสียงใสเปน็ กงั วานของสคราญถามคุณประดบั ดว้ ยความอยากรอู้ ยาก
เห็น ขา้ งคณุ ประดบั ก็เพลดิ เพลินไปกบั การตอบคำถามของหลานสาวด้วย
ความเพลดิ เพลนิ หากคำพูดคำเจรจาของสตรที ั้งสองนั้น ลอยผา่ นหขู อง
พลอยบุษยไ์ ปตั้งแต่แรกที่หล่อนไดย้ นิ แล้ววา่ จะมขี า้ หลวงหนุ่ม ที่เรียนจบ
จากยโุ รปติดตามเสดจ็ ในกรมฯ มาดว้ ย...

ใบหน้าเขม้ คม กับดวงตาดำสนิทของใครคนหนึ่ง ลอยเด่นข้นึ มาใน
ความคดิ คำนึงของหญิงสาว....ดวงตาทีบ่ าดลึกไปถงึ ดวงใจ....ดวงตาดำ
สนิทราวกับบ่อนำ้ ที่นง่ิ และลึกไม่มที สี่ ิ้นสุด ดวงตาทมี่ ีประกายระยบิ ระยบั
อยใู่ นน้ัน ราวกบั มดี วงดาวนับร้อยดวงแข่งกันเปล่งประกาย...

พลอยบุษยร์ ้สู กึ รอ้ นวาบขึ้นมาทุกครั้ง ท่นี ึกถงึ ชายหน่มุ คนน้นั หลอ่ น
พยายามสะบัดหนา้ ไปมา ราวกบั ตอ้ งการจะขับไลภ่ าพใบหนา้ ของ ผชู้ าย

398/790

คนนัน้ ใหพ้ น้ ไป แตด่ เู หมอื นว่า ยง่ิ ทำอยา่ งน้นั ใบหน้าของหลวงนติ ธิ รรม
พนิ ิจกด็ ูจะเด่นชดั มากย่งิ ข้นึ ทุกที

...ไมน่ ะ พลอยบุษย์...อยา่ ทำอะไรให้ยุ่งมากไปกว่านีน้ ะ...เธอไม่ใช่
บษุ ราคมั เธอจะคดิ แทนบุษราคัมไมไ่ ด้ เร่ืองอย่างน้ี ตอ้ งให้บษุ ราคัม
ตดั สินใจเอง...

เสยี งหวดู รถไฟน่ันเองที่ชว่ ยหลอ่ นเอาไว้...
เสียงแหลมกอ้ งเปน็ กังวาน ทดี่ ังแหวกความเงยี บสงบข้ึนมานัน่ เอง ที่
ดงึ หล่อนใหก้ ลับมาสนใจกับสง่ิ โดยรอบกาย..
สถานรี ถไฟหัวหนิ ในวันน้ีนน้ั เกอื บไมต่ ่างจากสถานรี ถไฟหวั หินท่ี
หลอ่ นเคยเหน็ และแวะไปถา่ ยภาพเพือ่ เกบ็ เอาไว้เป็นทร่ี ะลกึ น่นั แสดงให้
เหน็ วา่ การรถไฟแห่งประเทศไทย ได้อนุรักษเ์ อาไวเ้ ปน็ อย่างดี
สงิ่ หนงึ่ ท่ีอาจจะแตกต่างกันบา้ งกค็ ือ ตวั อาคารสถานี ที่ยังดูใหม่ กบั
ต้นไมโ้ ดยรอบบรเิ วณที่ขึ้นจนรม่ คร้ึม ถนนท่ที อดยาวจากสถานรี ถไฟไป
นัน้ โรยกรวดเพียงช่วงสนั้ ๆ จากนัน้ กเ็ ป็นถนนลูกรังที่ทอดยาวไปทาง
ทะเล ที่พอมองเหน็ อย่ลู บิ ๆ
พลอยบษุ ย์สูดเอาอากาศทีส่ ะอาดและเย็นชุ่มฉำ่ เข้าไปจนเตม็ ปอด
แมห้ วั หนิ ในยุคของหล่อนจะมีอากาศท่ีสดสะอาด หากเทียบกนั ไมไ่ ด้กับหัว
หินในเวลาน้ี

399/790

ไมม่ ีตึกโรงแรม หรือคอนโดมเิ นยี มทสี่ ูงตระหง่านบดบงั ทวิ ทศั น์ชาย
หาดอยา่ งในยคุ ของหลอ่ น บ้านของชาวหัวหนิ ท่ีหลอ่ นเหน็ น้นั เป็นบ้านไม้
ใต้ถุนสงู เสียเปน็ ส่วนมาก หลังคาของบา้ นแต่ละหลัง มงุ กระเบ้ือง วา่ ว
รปู ร่างเป็นส่เี หลย่ี มคางหมซู ้อนกนั เป็นชนั้ อยา่ งมรี ะเบียบ บา้ นบางหลงั น้ัน
เจา้ ของปลกู เปน็ กระตอ๊ บหลังเลก็ เหมาะสมแก่ฐานะ

นายปืนลำเลียงกระเป๋าเดนิ ทางและหบี เสื้อผา้ ลงไปวางกองรวมกัน
อยทู่ ีห่ น้าชานชาลาสถานี สว่ นนางแหวนนัน้ ง่วนอยกู่ ับการตรวจสอบตาม
ทน่ี งั่ เพือ่ ใหแ้ น่ใจว่าไม่ไดล้ ืมข้าวของใดเอาไว้บนรถ

พลอยบษุ ยช์ ว่ ยสคราญประคองคุณประดับ ให้เดนิ ลงมาจากขบวน
รถ และเน่ืองจากรถไฟขบวนน้ี เดนิ ระยะสั้นระหว่างบางกอกนอ้ ยและหวั
หินเท่านัน้ ผูโ้ ดยสารทงั้ หลายจงึ พากนั ขนขา้ วขนของ เบียดเสยี ดแย่งกนั ลง
จากรถ

ตอนท่ีคุณประดับกำลงั กา้ วลงบันไดรถไฟนั่นเอง มสี ตรีผ้หู นง่ึ จาก
โบกีข้ า้ งหนา้ รีบวง่ิ พรวดพราดมาชนคุณประดับเข้า จนผูส้ ูงวยั ถงึ กบั เซ
เสยี หลกั ดแี ตว่ า่ พลอยบุษยค์ วา้ มือเอาไวท้ ัน คณุ ประดับจงึ ไม่ไดล้ ม้ คว่ำลง
ไป

“เกะกะจรงิ เลยเชยี ว” เสียงสตรสี าวผนู้ ้นั ตวาดแหวออกมา นอกจาก
จะไม่เอย่ ปากเพื่อขอโทษแลว้ เจา้ หลอ่ นยงั พูดจาไมด่ ีออกมาอกี หลายคำ
ขณะท่พี ยายามจะแทรกตัวลงจากรถไปก่อน

400/790

“เอ๊ะ หลอ่ น” พลอยบุษย์อดรนทนไมไ่ ด้ ท่ีเห็นสตรผี นู้ น้ั แสดงกิรยิ า
หยาบคายกบั คุณประดบั หล่อนจึงก้าวตามลงไปคว้ามือผ้หู ญิงคนน้นั เอาไว้
แลว้ ดึงใหห้ ันกลบั มา “ชนผ้ใู หญแ่ ล้วยังทำกิริยาอยา่ งนี้อกี หรือ? ขอโทษ
ท่านเสยี ”

“ทำไมฉันตอ้ งขอโทษด้วย” ผูห้ ญงิ คนนั้นหนั ขวบั กลบั มา เม่ือหล่อน
เหน็ พลอยบษุ ยก์ ช็ ะงกั ไปนิดหนงึ่ กอ่ นท่ีจะเค้นเสียงลอดไรฟนั ออกมาว่า

“อ้อ...ปากกล้าเชน่ นี้ นึกวา่ เปน็ ผู้ใด...ทแี่ ท้กห็ ล่อนน่ะเอง แม่
บุษราคัม”