สาวหลงยุค-พงศกรZX

301/790

“มนั ทำร้ายเอ็งด้วยใชไ่ หม” คณุ ประดับจ้องหน้านางแหวน นยั นต์ า
วาวโรจน์

นางแหวนร้องไหโ้ ฮออกมาแทนคำตอบ พรอ้ มกนั นัน้ ชายฉกรรจ์
สองนายทเ่ี พงิ่ เดินอ้อมออกมาจากด้านหลังของตวั บา้ น ก็กลา่ วเสียงดงั วา่

“คณุ บุษราคัมขอรบั กระผมไดร้ บั คำสั่งของคุณหลวงราญอริพ่าย ให้
นำตัวคณุ บษุ ราคมั กลับไป...”

พดู จบ ชายหน่มุ คนหนึง่ ในจำนวนสองคน กเ็ ดินมาคว้าข้อมือของ
หญิงสาวเอาไว้ ทำท่าเหมือนจะลากใหห้ ลอ่ นเดินตามไป

“หยดุ นะ” ชายหนุม่ ทย่ี นื สงบนงิ่ อยู่ขา้ งหลอ่ น เอ่ยขึ้นดว้ ยนำ้ เสียง
ทรงอำนาจ “พวกแกจะทำอยา่ งนมี้ ิได้...ปลอ่ ยมอื คณุ บษุ ราคัมเดีย๋ วนี้”

พลอยบษุ ย์สะบดั มือจะใหห้ ลดุ จากมอื แขง็ แกรง่ ราวคมี เหล็ก หากไม่
เปน็ ผล ผู้ชายร่างสูงใหญ่ หนา้ ตาน่ากลัวคนน้นั ยงั บีบข้อมือของหลอ่ น
เอาไวจ้ นแนน่

“เห็นจะมไิ ด้ เพราะกระผมไดร้ บั คำสั่งมาเชน่ นั้น ไป...”
ประโยคสุดทา้ ย ชายคนน้นั หนั มาบอกกบั ผ้ชู ายอีกคนหนง่ึ แล้วลาก
ใหห้ ล่อนเดินตามออกไป
หากทนั ทที ่ีผูช้ ายคนน้ันหนั หลังกลบั นัน่ เอง หลวงนิตธิ รรมพนิ จิ ที่
ยืนมองดว้ ยความสงบนิง่ มาตลอดนั้น กก็ รากเข้าไปกระชากไหล่ของเขา

302/790

โดยไม่มที ่าทกี ลวั เกรง พรอ้ มกนั น้นั ก็เหว่ยี งหมดั เข้าใสจ่ นผูช้ ายคนนนั้ เซ
ไป แต่ยังไม่ยอมปลอ่ ยมือจากหลอ่ น

เดก็ หนมุ่ อีกคนที่ยืนอยดู่ ้วย เหน็ ลกู พขี่ องตนเองถูกโจมตีเชน่ น้ัน ก็
เผ่นผลงุ เข้าหาหลวงนิตธิ รรมพนิ จิ และสง่ หมดั เข้าชกตอ่ ยเปน็ พัลวัน

ขณะทีพ่ ลอยบษุ ยพ์ ยายามจะสะบัดมือให้หลดุ จากผ้ชู ายคนน้นั และ
กำลงั คิดหาทางชว่ ยชายหน่มุ อยนู่ น่ั เอง ท่เี สยี งอันทรงอำนาจของใครคน
หนงึ่ ดงั ขึน้ ทห่ี น้าห้องแปดเหลยี่ ม

“หยดุ !!”
เสยี งตวาดนัน้ ทรงอำนาจมากเพียงพอทจ่ี ะทำให้เหตุชลุ มนุ ภายใน
หอ้ ง หยดุ ลงในทันใด
“ท่านเจา้ คุณ...”
ผู้ชายร่างใหญ่ท่ีกำลังฉุดคร่าหล่อนอยนู่ ัน้ ปล่อยมอื ของมนั ทันที
สว่ นชายหนุ่มทก่ี ำลังสอู้ ยูก่ บั หลวงนิตธิ รรมพนิ จิ ถงึ กับใบหนา้ เผอื ดสีและ
ทรดุ กายลงไปน่งั กองกับพนื้ เหมือนกบั ขาอ่อนทรงกายไม่อยู่ขน้ึ มาโดย
กะทนั หัน
พลอยบุษยห์ ันไปมองบุรษุ วยั กลางคน รปู ร่างสูงใหญ่ ทว่ งทีองอาจ
เสยี งก้องเป็นกังวาน ดว้ ยความประหลาดใจ
บุรษุ รา่ งสันทดั ท่ียืนอยู่หนา้ ระเบียงบา้ น แม้จะสวมเสือ้ ผา้ ธรรมดา
ตดั เย็บด้วยผา้ ปา่ นแขนส้นั สขี าว น่งุ ผา้ มว่ ง และถือไมเ้ ท้าหัวห้มุ ด้วยเงิน

หากแตส่ งา่ ราศที ่ีฉายออกมาโดยรอบนั้น 303/790
หนกั ศกั ด์ใิ หญ่
บง่ บอกถึงความเปน็ ผ้ทู มี่ ีบญุ

...ใครกันอกี ละเนี่ย...

หลอ่ นขมวดคิว้ เพราะชว่ งเวลาสองวนั ที่มาอยทู่ ี่โลกใหม่แห่งนี้
หล่อนไมเ่ คยเหน็ ผชู้ ายทา่ ทางทรงอำนาจคนนี้มากอ่ น ขณะท่ีทกุ คนกำลัง
ตกตะลึงกบั ผมู้ าใหมน่ ัน่ เอง พลอยบษุ ยฉ์ วยโอกาสสะบดั มอื หลดุ จากชาย
ฉกรรจ์ ทนี่ ั่งคุกเขา่ ใบหนา้ ซีดเซยี วอยบู่ นพน้ื ระเบียง แล้วรีบว่ิงไปยนื แอบ
อยูด่ า้ นหลังของคณุ ประดบั ราวตอ้ งการหลบภัย

“ใครกนั คะคณุ ยาย” หล่อนกระซิบถามคุณประดบั ดว้ ยเสยี งท่ีเบา
พอได้ยินกนั เพยี งสองคน

“พระยาพชิ ิตราญรอน...พอ่ สามีของแมบ่ ษุ ราคมั ...” คณุ ยายกระซิบ
ตอบสัน้ ๆ ด้วยเสยี งท่ีแผว่ เบาในระดับเดยี วกนั

แมจ้ ะเปน็ คำตอบเพียงสั้นๆ หากน่นั เพียงพอที่หลอ่ นจะเขา้ ใจว่า เหตุ
ใดนกั เลงโตสองคน ทหี่ ลวงราญอริพ่ายสง่ ใหม้ าเอาตวั ของหล่อนกลบั ไป
นน้ั จงึ ได้มที ีท่าหวาดเกรงมากมายถงึ เพยี งนี้

“สวัสดีขอรบั ท่าน...” หลวงนติ ิธรรมพนิ ิจซ่ึงเวลาน้ี ตง้ั หลักและลกุ ขึ้น
ยืนไดแ้ ลว้ ยกมอื ทำความเคารพพระยาพิชติ ราญรอน หากอีกฝ่ายเพียงแต่
ชำเลืองมอง ด้วยสายตาไม่แยแส และนั่นแสดงให้เห็นว่า ท่านพระยาผู้
ทรงศักดคิ์ งจะรดู้ เี ปน็ แน่ว่าชายหนุ่มผนู้ เี้ ปน็ ใคร...

304/790

“อา้ ยมั่น อา้ ยจง”

พระยาพชิ ติ ราญรอนหันไปร้องส่ังชายฉกรรจส์ องคน และบรรดาบา่ ว
หญิงชาย ทเ่ี ดนิ หามหีบโลหะตามมาอยู่ท่เี บ้อื งหลัง

“เอาหบี ของของลกู สะใภ้ขา้ กลบั ไปคนื ไวท้ ี่เก่า และจัดการทำ ความ
สะอาดบา้ นให้เรียบรอ้ ย ส่วนเอ็งท้ังสอง...ตามข้ากลับไปที่เรือน...มคี วามท่ี
ขา้ จะตอ้ งชำระกับพวกเอง็ อกี หลายเรื่อง...”

คณุ ประดบั กบั พลอยบุษย์ ไดแ้ ต่ยนื มองบา่ วไพรจ่ ากเรือนของพระยา
พชิ ิตราญรอน ขนหีบเส้ือผ้าของบุษราคมั เข้าไปในบ้าน และลงมือเกบ็ กวาด
ข้าวของทก่ี ระจายจนเกล่ือนพืน้ ห้อง

พระยาพิชิตราญรอนหันมากล่าวกับคุณประดบั ดว้ ยทา่ ทางนบนอบ
เหมอื นเวลาพดู กบั ผู้มีอาวโุ สสูงกว่า ไม่ได้ถอื ตนว่ามศี ักดเ์ิ ปน็ ถงึ พระยา

“กระผมต้องขออภยั ทา่ นดว้ ย ท่ีบุตรชายของกระผม ส่งลกู น้องมา
ระรานแมบ่ ษุ ราคมั เช่นน้ี”

ประโยคต่อมา พระยาผู้เป็นบดิ าของหลวงราญอรพิ ่าย กล่าวกับ
หลอ่ นโดยตรง เพราะสำคัญผิดวา่ หล่อนคอื บุษราคัมว่า

“สว่ นเจา้ ...บษุ ราคมั ฉันมติ ้องการจะบงั คบั ขืนใจให้เจา้ ทำ ในสิ่งท่ีไม่
อยากทำ...หากบดั นี้ เจา้ ไม่อยากอยเู่ ป็นเมียของพ่อกล้าสืบไป ก็สมควร
บอกกบั พ่อของเจ้า และกลบั ไปเจรจากนั เสยี กับพ่อกล้าให้เรียบร้อย แต่ถ้า
จะอย่เู ปน็ เมยี ตอ่ ไป เจา้ กต็ ้องยอมรบั ได้ หากพ่อกลา้ จะพาเมียใหม่อีกคน

305/790

เขา้ มาอยรู่ ่วมชายคา...ตดั สนิ ใจแกไ้ ขปญั หาเสยี ให้เรียบรอ้ ย อย่าปลอ่ ยให้
ค้างคาอกี ตอ่ ไป...”

“ทำไมดฉิ นั ตอ้ งทำอย่างนนั้ ดว้ ยเลา่ คะ” พลอยบษุ ย์ฟงั ดงั นน้ั แลว้ ก็
อดไม่ได้ทจ่ี ะโต้ตอบกลบั ไป “เร่อื งทง้ั หมดที่เกิดขน้ึ บษุ ราคัม...เออ้ ..หมาย
ถึง ตวั ฉนั มิใชเ่ ปน็ ผู้กอ่ สักนดิ ...แต่งงานไป กเ็ พราะผู้ใหญ่เหน็ ดีแล้วเมอ่ื
เกิดปัญหาเช่นนี้ ฉนั จะต้องเป็นผู้แกอ้ กี รคึ ะ?”

พระยาพชิ ติ ราญรอน มองหญิงสาวรา่ งระหงท่ียืนอยเู่ บ้ืองหน้าดว้ ย
สายตาประหลาดใจ ดว้ ยตลอดเวลาทบ่ี ษุ ราคัมเข้ามาเป็นสะใภน้ ัน้ ไม่เคย
จะกลา้ ต่อปากต่อคำอย่างในขณะนี้ คุณประดบั เอง คงเห็นว่าหลอ่ นชกั จะ
พูดมากไปเสยี แลว้ จึงแอบกระตุกมือเป็นทำนองใหห้ ล่อนสงบปากสงบคำ

“แล้วเจ้าจะเอาอย่างไร?” เสียงพระยาพชิ ิตราญรอนถามดว้ ยเสยี งท้มุ
ทว่ี า่ คนมีอำนาจเป็นอยา่ งไร พลอยบษุ ยไ์ ด้เห็นจรงิ ในวนั นี้เอง
พระยาพชิ ติ ราญรอนไม่ต้องอวดอำนาจบาตรใหญ่ เหมอื นคนบางคนท่ี
หลอ่ นเคยพบ เพยี งแคส่ ายตาทมี่ องจอ้ งมาตรงๆ หลอ่ นกร็ ้สู ึกได้วา่ ท่าน
เป็นผู้ใหญ่ทม่ี อี ำนาจราชศักด์ินา่ เกรงขามมิใชน่ ้อย
“ขอเวลาให้ฉันไดค้ ดิ และตดั สินใจกอ่ นจะได้ไหมเจา้ คะ?”
พลอยบุษย์ตอบอยา่ งที่หลอ่ นคิด
อย่าวา่ กนั นะ แมบ่ ษุ ราคมั ...ฉันอ่านบนั ทึกของเธอแลว้ กอ็ ึดอัดใจ
แทนเหลือเกนิ มาบัดนี้ ฉนั กำลงั สวมบทบาทเปน็ เธอ ฉันกจ็ ะเปน็ เธอใหด้ ี

306/790

ท่ีสดุ ....จะพยายามหาทางออกใหเ้ ธอตามแบบของฉัน จะดีจะรา้ ยอย่ามาวา่
กันทหี ลงั กแ็ ล้วกัน...

“แล้วเจ้าตอ้ งการเวลา นานสักแค่ไหนเลา่ ?” พระยาพิชติ ราญรอน
ถาม ดว้ ยนำ้ เสยี งทไ่ี ม่แสดงความรู้สึกใด

“ดฉิ ันจะไปตากอากาศทีห่ ัวหิน กบั คณุ ยาย...” พลอยบุษยพ์ ยายาม
นกึ หาทางออก “กลับมาเมอื่ ใด ดิฉันจะให้คำตอบกบั ท่านเจ้าคุณ วา่ จะทำ
อย่างไรกบั ชวี ติ ตอ่ ไป...ไดไ้ หมคะ?”

พระยาพิชิตราญรอนนง่ิ ไปนาน กว่าจะตอบออกมาดว้ ยน้ำเสยี งเรียบ
เฉยว่า

“ตกลง...ฉันใหเ้ วลาเจา้ จนกว่าเจ้าจะกลบั มาจากหัวหนิ แต่ถึงตอน
นน้ั เจ้าจะต้องมีคำตอบใหฉ้ ัน ว่าจะเอาอย่างไรตอ่ ไป...จะอยเู่ ปน็ เมยี พอ่
กล้า หรือจะเลิกรา้ งกนั ...แตฉ่ ันขอเตือนเอาไวอ้ ย่างหน่ึงวา่ อย่าทำอะไรให้
ทางฝา่ ยฉนั ต้องเดอื ดร้อนเป็นอันขาด เจ้ากร็ ู้ว่า พ่อกลา้ เปน็ บตุ รชายเพียง
คนเดยี วของฉัน จะตอ้ งเป็นผู้สืบตระกูลตอ่ ไป เจา้ ควรต้องคำนงึ ถึงความ
ก้าวหน้าของกก๊ ฉันเอาไวด้ ้วย...จำเอาไว้นะบุษราคัม....”

“ค่ะ” พลอยบษุ ยต์ อบเสยี งเรียบ กับจ้องมองพระยาพิชติ ราญ-รอน
ดว้ ยสายตาดุจเดยี วกนั

“ระหว่างน้ี ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร” พระยาพชิ ิตราญรอนทง้ิ ทา้ ยเอาไว้
กอ่ นจะหันหลงั เตรยี มตวั เดนิ ทางกลับ “ฉนั ส่งั พอ่ กล้า และบ่าวไพร่ ใน

307/790

บา้ นเอาไว้แลว้ ว่า ห้ามมารบกวนคณุ ยายของเจา้ และเจ้าอีกอยา่ ง
เดด็ ขาด...ฉันไมช่ อบบรุ ษุ ทรี่ งั แกสตรี หากพวกมันมาระรานเจา้ เมอื่ ใด จง
อยา่ เกรงที่จะใหค้ นไปสง่ ขา่ วบอกฉัน...”

๒๐

พุทธชาดชะเงอ้ มองผทู้ ม่ี ายนื เรียกพลอยบุษยอ์ ยูท่ ีห่ นา้ ประตบู า้ น
ดว้ ยความสงสยั วา่ เป็นผู้ใด จึงไดม้ าเอาเยน็ ย่ำป่านน้ี

หล่อนหรต่ี าลง เพือ่ ปรับสายตาให้มองเห็นหนา้ แขกทมี่ าสู่ไดถ้ นดั ขนึ้
แสงสนธยาสลัวรางจนมองเหน็ ตน้ ไมใ้ นสวนของยาย และบุษราคมั ที่ย่ืนนิง่
ด้วยความตกใจ เป็นเพียงเงาดำตะคุ่ม

“ยายบุษย์” ฝา่ ยนน้ั ตะโกนเรียกอีก “ยนื งงอยไู่ ด้ รีบมาเปิดให้หนอ่ ย
สิ ฉนั ยืนจนจะเป็นตะครวิ แล้วนะยะ”

ได้ยนิ เสยี งแหลมบาดหู กับทรงผมฟฟู ่องราวกบั รงั นก พทุ ธชาดจึง
เพงิ่ นกึ ขึ้นมาได้ว่า เป็นดีไซเนอรค์ นทส่ี นทิ กันมากกับพลอยบุษย์ที่ช่ือ ‘จี๊ด’
น่ันเอง

ตายละวา....
พทุ ธชาดรู้สึกเป็นกังวลข้ึนมา
ทำไมจ๊ีดเกิดจะอยากมาเยย่ี มพลอยบษุ ยเ์ อาในตอนน้ีด้วยนะเรื่องราว
ยงั ไมท่ นั จะเรียบร้อยลงตวั เลย ขืนเปดิ ให้เขา้ มา จะไม่ยุ่งกนั ไปใหญ่หรือ

309/790

หากอีกฝา่ ยพบวา่ ผู้หญงิ คนน้ี ทจ่ี ริงแลว้ ไม่ใชพ่ ส่ี าวของหล่อน แตเ่ ปน็ ใคร
อกี คนก็ไมร่ ู้

“พี่บุษย์ ไม่สบายคะ่ ...พีอ่ ย่าเพงิ่ ...”
พุทธชาดอา้ ปากเป็นทำนองจะบอกว่า เอาไวค้ อ่ ยมาเยยี่ มใหม่นะคะ
แต่บุษราคัมไวกวา่ เพราะหล่อนเดินไปเปดิ ประตูใหอ้ กี ฝา่ ยเฉยเลย
“ต๊าย” จ๊ดี พดู ออกมาเปน็ ชุด พรอ้ มทั้งจบั ตวั ของอกี ฝา่ ยหมนุ ซ้าย
หมุนขวาไปมา “กิบ๊ เก๋นะยะ ยายบุษย์ ดูสิ นุง่ ซิ่นอยา่ งน้ี เหมือนนางสาว
สยามในอดีต เดนิ หลุดออกมาจากหนังสอื กรภุ าพเลย เชยจงั แต่แหมเธอ
ใสแ่ ล้วดูดชี ะมดั เลย แลว้ นเี่ ก็บดอกไม้ตั้งมากมาย เอาไปทำอะไรยะ?”
จี๊ดทำหน้าสงสยั เม่ือเห็นขนั ในมือของบุษราคมั ท่ีใสด่ อกไมจ้ ำพวก
มะลสิ ดและกหุ ลาบหนูสีแดงเอาไว้จนเตม็ พุทธชาดแทบจะกลั้นหวั เราะไม่
อยู่ เม่ือได้ยนิ บษุ ราคัมตอบไปว่า
“อา้ ว เก็บดอกไม้ ก็ตอ้ งนำมารอ้ ยมาลัยสจิ ๊ะ”
“เธอต้องไมส่ บายไปแลว้ แน่เลย ยายบษุ ย์ ถึงไดล้ ุกข้นึ มาทำอะไร
ประหลาดแบบน”ี้ จีด๊ ทำหน้าเหมอื นถกู ผีหลอก
“สวยจรงิ หนูบุษย์ วันนี้หนแู ต่งตวั สวยเหมือนนางเอกละครย้อนยุค
เลย” นา้ นวลคนข้างบา้ นของยาย เดินตามหลังดไี ซเนอร์สาวใหญเ่ ขา้ มา
ตดิ ๆ เอย่ ทักบุษราคัม พร้อมทง้ั รอ้ งถามพุทธชาดวา่
“อา้ ว เพง่ิ เหน็ หนเู พ้ิงมาตง้ั แต่เมือ่ ไหรค่ ะ? ได้ข่าวคุณยายไหม?”

310/790

“อ๋อ...นา้ นวล...หนมู าตั้งแตเ่ ท่ียงแลว้ คะ่ เหน็ บา้ นนา้ ปดิ อยู่เลยไมไ่ ด้
ชะโงกไปหา ยงั ไมไ่ ด้ข่าวยายเลย ไมร่ ู้ป่านนจ้ี ะเปน็ อยา่ งไรบา้ ง”พุทธชาด
ยิ้มแหง้ ๆ ใจคอห่อเห่ียวขึ้นมา เมื่อนกึ ไปถึงยาย ทจี่ นบัดนี้ยังไม่ไดข้ ่าว
ใดๆ

“นา้ กค็ อยฟังอยู่ ไม่เห็นไดข้ า่ วอะไรเหมือนกัน” น้านวลเลา่ ด้วย
ทา่ ทางเหมือนกบั หนกั ใจ “จะยังไงก็ให้รกู้ ันไปดีกวา่ นะ เป็นหรอื ตาย ดี
กว่าปล่อยให้กลุม้ ใจกนั อยู่อยา่ งน.้ี ..เนยี่ นา้ กค็ อยถามดตู ามบ้านรมิ น้ำเผ่อื
วา่ ถ้าคณุ ยายตกลงไป แล้วจะลอยไปโผล่ท่ีไหนบ้าง”

พุทธชาดฉนุ กึกขึ้นมากับคำพูดประโยคสุดทา้ ยของอกี ฝ่าย ดว้ ยรูส้ กึ
วา่ เหมือนเป็นคำแชง่ มากกวา่ คำหว่ งใย

แต่เพราะรู้จักน้านวลมานาน ต้งั แต่สมยั หลอ่ นยงั เปน็ เดก็ และมาอยู่
กับยายทบ่ี ้านหลงั น้ี หล่อนจงึ รดู้ วี า่ นา้ นวลรกั ใครห่ ว่ งใยยายอยา่ งจรงิ ใจ
เพยี งแตโ่ ดยลกั ษณะนสิ ยั แลว้ หล่อนเป็นคนช่างพดู ชา่ งเลา่ และหลาย
ครงั้ กม็ ักจะพูดโพลง่ ออกมาโดยไมท่ นั ได้คิดว่า คำพดู ของหล่อนจะ
กระทบ กระเทอื นผฟู้ งั อยา่ งไรบา้ ง หล่อนจงึ ไม่ใส่ใจอะไรกับคำพดู ทำนอง
นข้ี องอีกฝา่ ย แตก่ ลับรสู้ ึกปวดหัวจีด๊ แทรกข้ึนมาในทนั ใด ดว้ ยรูส้ ึกวา่
รับมือกบั จีด๊ คนเดยี วก็แยพ่ อดูแล้ว นม่ี ีน้านวลช่างพูดแถมมาอีกคน

แปลกใจแตว่ า่ สองคนสองวงการน้ี โคจรมาพบกนั ได้อย่างไร ไม่ทนั
จะออกปากถาม น้านวลก็สง่ เสียงแจ้วๆ เล่าใหฟ้ ังในเร่ืองทีห่ ล่อนกำลัง
สงสยั อยู่พอดี

311/790

“น้าเดินออกไปเจอคุณกำลงั ดอ้ มๆ มองๆ หาบา้ นในซอยเราพอดี
แหม ไอน้ ้าก็กลวั จะเปน็ พวกเมายาบ้า หรือคนร้ายมาดลู าดเลา จะเรียก
ตำรวจอยแู่ ล้วเชียว ก็พอดีแมจ่ ีด๊ แกถามหาตวั หนูบษุ ยข์ ้ึนมาเสยี ก่อน ก็
เลยพาเดินมานลี่ ะจ้ะ”

จดี๊ จบั มอื บษุ ราคมั และพากนั เดินมาหอ้ งมุขด้านหน้าบ้าน โดยมีน้า
นวลตามหลงั มาตดิ ๆ ฝ่ายหลงั กม้ ลงเก็บดอกปีบทโ่ี ปรยปรายลงมาจากตน้
สูงตระหง่าน ขึ้นมาไว้ในมือกอบใหญ่

“เกิดอะไรขน้ึ ถงึ ได้หลน่ โครมลงมาจากเวทอี ยา่ งงัน้ ” จ๊ีดถามทนั ทีท่ี
ทรดุ กายลงนงั่ บนเกา้ อ้ีรับแขก สว่ นบษุ ราคัมทำหน้าเหลอหลาดว้ ยไม่รวู้ า่
อกี ฝ่ายกำลังพดู ถึงอะไรอยู่

พทุ ธชาดซ่ึงนั่งอยใู่ กลๆ้ จงึ เออื้ มมือไปหยิกแขน เพ่อื ส่งสัญญาณว่า
อยา่ ไดพ้ ดู อะไรออกไปเลยเชียว

“โอย๊ ...หยิกฉนั ทำไมจ๊ะ?” บุษราคมั รอ้ งออกมาโดยซือ่
จ๊ีดและนา้ นวลจึงหนั มาจ้องมองพุทธชาดด้วยสายตาสงสยั ว่าเพราะ
เหตใุ ดจึงได้หันไปหยกิ พส่ี าวเอาอย่างน้ัน ขา้ งพุทธชาดเสทำหนา้ ไม่รู้ไมช่ ี้
ตอบวา่
“อา้ ว...หนูเหน็ ยุงตัวเบ้อเรม่ิ กำลงั กัดแขนพบี่ ษุ ยอ์ ยู่ ก็เลยจัดการตี
ให้ไง ใช่ไหม?” ประโยคหลงั หลอ่ นหนั ไปทำตาโตใส่บุษราคัม เปน็ เชิงบอก
ให้เงียบซะ และอยา่ ได้พูดอะไรออกมาอีกนะจะ๊

312/790

“เออ้ ...ใช่จ้ะ ใช”่ บุษราคมั พอจะเข้าใจสญั ญาณของพทุ ธชาดข้นึ มา
บา้ ง จงึ รบั มุกของอีกฝา่ ยไดอ้ ย่างรวดเร็ว “แหม ยุงที่นี่ปากคมเสียจรงิ ”

“ฉันอา่ นข่าวแลว้ หงุดหงดิ แทนเธอจริงๆ ยายบุษย์”
จด๊ี ไมไ่ ด้ใสใ่ จกับเร่อื งยงุ กดั ของพุทธชาดอีกตอ่ ไป หากแต่รา่ ยยาว
เร่ืองท่ีเปน็ สาเหตุท่ที ำใหห้ ลอ่ นมาท่นี ่ี ออกมาชุดใหญ่
“ฉันโทร.หานังป๋อง มันเล่าใหฉ้ ันฟงั นะวา่ เธอไมไ่ ดเ้ ป็นลมตกเวที
อยา่ งทเ่ี ป็นข่าว แต่เธอโดนยายโรสแกลง้ ขัดขาจนสะดดุ โครมตกลงมา
แหม...ใหม้ นั ได้อยา่ งน้นั สิ แมโ่ รสนี่กเ็ หลอื เกนิ จรงิ ๆ นิสยั ทรามแบบนเ้ี หน็
จะปล่อยเอาไว้ในวงการไม่ได้เสียแล้ว ฉันต้องจัดการกระจายขา่ วให้ทัว่
ใครๆ จะได้ไม่เรยี กคนอยา่ งนไี้ ปทำงาน ให้มนั รู้ไปวา่ นิสัยอย่างนจี้ ะอยไู่ ด้
เธอไมต่ อ้ งกลัวนะบุษย์ งานนใี้ ครๆ กเ็ ขา้ ขา้ งเธอกนั ทั้งน้ัน นี่นังปอ๋ ง กำลงั
ตดิ ต่อเจา้ ของงาน ขอเอาเทปบันทกึ ภาพงานแฟช่ันวนั นนั้ มาดกู นั อกี รอบ
หนึ่ง ถ้าเหน็ ว่ายายน่ันมนั ทำอย่างทใ่ี ครๆ เขาวา่ กนั จรงิ ละก็ เป็นเร่ือง
แน.่ ...”
นา้ นวลทำตาโต นง่ั ฟังเรือ่ งทีจ่ ีด๊ เล่าด้วยความสนใจ และแน่นอนว่า
คล้อยหลงั ออกจากบา้ นแลว้ น้านวลจะต้องเทีย่ วไปกระจายข่าวทไี่ ด้ฟังให้
คนแถวนรี้ กู้ นั จนทว่ั
“เออ้ ...” บษุ ราคมั นัง่ อึกอกั ดว้ ยไมร่ ู้วา่ เกิดอะไรขน้ึ กบั ผหู้ ญิงคนที่ช่อื
พลอยบษุ ย์ ซง่ึ หลอ่ นก้าวเขา้ มาแทนที่ “ฉนั ...”

313/790

หล่อนเหลอื บไปทางพทุ ธชาดอยา่ งจะให้ช่วย พุทธชาดจงึ แกลง้ ทำ
เปน็ มองนาฬกิ าขอ้ มือ และว่า

“ตายจรงิ ถึงเวลากินยาแล้วละค่ะ” ประโยคต่อมา หญงิ สาวทำทา่
ทางปอ้ งปาก กระซบิ กระซาบกับหญงิ ทั้งสอง “พบี่ ษุ ยย์ งั ไม่คอ่ ยดีเทา่ ไหร่
เลยคะ่ เมือ่ วานก็ดูเหมอื นดีอยูห่ รอก แต่เช้าวนั น้ีต่ืนนอนขึ้นมา จำอะไรไม่
ไดเ้ ลย...จำไมไ่ ด้ดว้ ยซำ้ ว่าช่อื พลอยบุษย์ หมอเขาว่าเป็นความจำเสือ่ มแบบ
กะทันหนั นะ่ ค่ะ ท่าทางเหน็ ว่าเปน็ เพราะศรี ษะไดร้ บั การกระทบกระเทือน
อยา่ งหนัก”

“โถ โถ หนูบุษย์” นางนวลทำหน้าสงสาร “น่าสงสารจริงๆ”
“นงั โรส...” จดี๊ มีทา่ ทางโมโหนางแบบตัวตน้ เหตุ หล่อนกำหมดั แน่น
“ทำกนั ถึงขนาดนี้เลยเชียวเรอะ”
“พจ่ี ๊ดี กบั น้านวลกลับไปก่อนดีไหมคะ” พทุ ธชาดพูดดว้ ยน้ำเสยี ง
อ่อนน้อม เพื่อให้ฟังดแู ล้วไมเ่ หมือนกบั ออกปากไล่ “เดี๋ยวหนูใหพ้ บ่ี ุษยก์ นิ
ยา แล้วนอนพกั ...หมออยากให้พักมากๆ นะ่ คะ่ ”
น้านวลขยับตัวลุกขนึ้ มากอ่ น อย่างไม่ค่อยเตม็ ใจสักเท่าใดนักตามมา
ดว้ ยจดี๊ ท่ีทา่ ทางเหมือนกบั ยงั มีเรอ่ื งที่อยากจะเล่า และอยากจะถามอกี
มากมายหลายเร่ือง
“แล้วหมอวา่ จะหายไหมหน?ู ” นา้ นวลทำเสยี งอยากรู้

314/790

“นน่ั สิ” จ๊ีดเหลือบมองบษุ ราคมั ทีน่ ั่งทำหน้าตาไม่รไู้ ม่ชอี้ ยกู่ ลางห้อง
ดว้ ยสายตาประหลาด “นดี่ นี ะ ชว่ งนี้เบรกงานเอาไว้ ไม่อย่างนน้ั แย่แน่
แตว่ ่าจะหายทันวันจันทรไ์ หมเพ้งิ งานวนั จันทร์ สำคญั มากเลยนะยะ ยาย
บษุ ย์ต้องเดนิ ชดุ ฟนิ าเล่เสียด้วย...”

“เอ...” พุทธชาดคำนวณ วนั นี้วนั พุธ ยังมีเวลาอีกหา้ วนั หากเพอ่ื น
ของหมอบุญญนิตยช์ ว่ ยไดจ้ รงิ อย่างท่นี ายแพทย์หนมุ่ โทร.มาขอนดั และ
เลา่ ให้ฟงั หลอ่ นก็ได้แต่หวังว่าพลอยบุษย์ตัวจริง จะกลบั มาทันเวลา

“อีกตั้งหา้ วัน นา่ จะทันนะคะ วนั เสาร์นีก้ ต็ ัดไหมแลว้ ”
“ใหม้ นั จรงิ เถอะ” จดี๊ บน่ พมึ พำ ตอนทีเ่ ดนิ ลอดซมุ้ เล็บมอื นางออก
จากบา้ นไปพร้อมกบั นา้ นวล “ดสู ิ ยังนง่ั หนา้ บอ้ งแบว๊ เป็นตกุ๊ ตาลม้ ลกุ ไมร่ ู้
ร้อนร้หู นาวอยอู่ ยา่ งนั้นเนยี่ นะ ขืนหายไมท่ ันฉันตายแน่ เสอ้ื ผา้ กต็ ดั เป็น
ขนาดของยายบุษย์เอาไว้ทั้งหมด เปลี่ยนใครก็ไม่ทันแลว้ ...ไปล่ะจะ้ แลว้
พรุ่งนี้ฉนั จะแวะมาเยยี่ มใหมน่ ะ”
เมอ่ื พุทธชาดเดินกลับเข้าไปในหอ้ งแปดเหลย่ี ม บษุ ราคมั กเ็ ปิดฉาก
ถามข้นึ มาทนั ที
“แมเ่ พงิ้ ตกลงเกิดเรอื่ งราวใดขึน้ รึ ฉนั งงไปหมดแล้ว หลอ่ นช่วยเล่า
ให้ฉันฟงั ได้รไึ ม่ เพราะอยา่ งไรกต็ าม ในเวลาน้ี ฉันอยู่ท่ีนี่ เปน็ พ่ีสาวของ
หลอ่ น ฉะนัน้ หลอ่ นควรจะตอ้ งเลา่ ให้ฉันฟัง วา่ พ่ีสาวของหลอ่ นท่ีชื่อแม่
พลอยบษุ ย์ เปน็ ใคร และเกดิ เร่อื งราวใดขึน้ กบั หล่อน แมผ่ หู้ ญงิ สองคน
นัน้ จึงได้มาโวยวายเอาลัน่ บ้านเชน่ น้”ี

315/790

พุทธชาดใครค่ รวญอยู่พักหนึง่ ก็คลอ้ ยตามบุษราคมั ...ยังไงก็ตาม
เมอื่ พลอยบุษยต์ ัวจริงยังไม่กลบั มา ผหู้ ญงิ คนนี้ กต็ ้องสวมบทของพส่ี าว
หล่อนไปกอ่ น เพราะไม่อยา่ งนนั้ เรื่องราวจะย่งุ วนุ่ วายไปกันใหญ่

ใครจะเชอ่ื หากหล่อนเลา่ ความจรงิ ให้ใครตอ่ ใครฟังว่าพลอยบษุ ย์
คนนี้ ไมใ่ ช่พลอยบุษย์ แต่เปน็ ผูห้ ญิงที่หน้าตาเหมือนกันราวกับแกะหลดุ
มาจากอดตี มาอยูแ่ ทนที่พีส่ าวของหล่อน ดไี มด่ ี ผู้คนจะพากันวา่ หลอ่ น
นั้นเพ้ยี นไปเสยี แลว้ ละไมว่ ่า

ดงั นั้น หน้าทขี่ องหลอ่ นกค็ ือ ต้องให้ขอ้ มูลพสี่ าวของหลอ่ น แก่
บุษราคมั ให้มากท่ีสดุ ในขณะเดียวกนั กต็ อ้ งพยายามช่วยใหห้ ญิงสาวคน
นี้ เป็นพี่สาวของหล่อนให้มากท่ีสดุ อกี ดว้ ย

เอาน่า...พทุ ธชาดปลอบใจตวั เอง...อย่างน้อย แมบ่ ษุ ราคมั อะไรน่ี
ท่าทางฉลาดเฉลยี วดีอยหู่ รอก ดูแล้วก็หัวไวไม่ใชเ่ ล่น คงจะแก้ไขปัญหาไป
ได้ช่ัวระยะเวลาหน่งึ อย่างนอ้ ยกจ็ นกว่าพสี่ าวของหลอ่ นจะกลับมาไดล้ ะ...

“พสี่ าวของฉันเป็นนางแบบ...เอ้อ...หมายถงึ วา่ เธอมอี าชพี สวมเส้ือผา้
ทเี่ ขาตดั เย็บออกแบบให้สวยงาม แล้วกเ็ ดนิ แสดงให้ใครตอ่ ใครดู พวกนั้น
ไดเ้ หน็ กจ็ ะชอบใจวา่ สวย แล้วเลยจะได้ซื้อเอามาสวมใส่บา้ งไง” พทุ ธชาด
พยายามอธิบายให้อีกฝ่ายเขา้ ใจและเห็นภาพงานของพลอยบุษย์ ดว้ ยรู้ดี
วา่ ในสมัยทบี่ ุษราคัมจากมานนั้ ยงั ไม่มอี าชีพแบบนี้

316/790

“อะไรนะ?” บษุ ราคัมรอ้ งเสียงหลง พรอ้ มกับทำตาโต “พ่ีสาวของ
เธอตอ้ งไปอวดเน้ือหนังมังสาให้คนเขาชมดว้ ยร?ึ อยา่ งนกี้ ็เปน็ ผหู้ ญงิ หยำ
ฉ่าน่ะส”ิ

พุทธชาดหัวเราะกกิ๊ เมอื่ ได้ยินบุษราคัมว่าอย่างนัน้ เจ้าหล่อนจะตก
ตะลงึ จนถึงขน้ั หมดสตไิ ปไหมนะ หากพาไปเดินเท่ียวสยามสแควรห์ รือตาม
ศูนย์การคา้ ท่ีเด็กวัยรุ่น เจาะหู เจาะลิ้น สวมเส้ือสายเดี่ยวเอวลอยโชว์
สะดือมใี ห้ได้เห็นกันเกล่อื นเมอื ง

“สมยั น้เี ขาไม่ถอื สากนั แล้วละ” พทุ ธชาดถอนใจ พยายามอธิบาย ให้
บุษราคัมไดร้ ู้ว่าโลกไดเ้ ปลี่ยนแปลงไปจากยุคสมยั ของหลอ่ นมากมาย
เพียงใด

“แลว้ ฉันต้องทำอย่างนัน้ ด้วยรึ?” บษุ ราคมั ถาม หนา้ ตาประหวน่ั
พรน่ั พรงึ “แมว้ า่ ฉันจะมีสามีแลว้ แต่คณุ ยายฉนั คงไม่ชอบแน่”

“ฉันจะพยายามช่วย ไมใ่ หเ้ ธอตอ้ งไปทำอย่างนนั้ หรอกนะ”พทุ ธชาด
ครุ่นคิด “แต่กไ็ ม่รู้วา่ จะตา้ นไดน้ านขนาดไหน เพราะพสี่ าวของฉันเป็น
นางแบบทมี่ ชี ือ่ เสยี ง รบั งานเอาไว้เยอะเลย แถมบางงานยังรบั เงิน ของเขา
มาแล้วด้วย ฉันคงต้องเช็กดสู มดุ รบั งานของเจ๊เขาอีกที...”

“สมัยนี้ ผูห้ ญงิ ตอ้ งทำงานดว้ ยร?ึ ” บุษราคมั ถามขึ้นมาอกี หลงั จาก
เงยี บกนั ไปพักหน่งึ

317/790

“ฮอื่ ” พุทธชาดพยกั หนา้ รบั “สมยั นน้ี ะ่ ผ้หู ญิงและผ้ชู ายมีความ
เทา่ เทียมกัน ผู้หญงิ ส่วนมากจะออกไปทำงานนอกบ้านเหมือนกับผู้ชาย
หลายคนทำอาชีพทผี่ ู้ชายทำด้วยซำ้ ไป อย่างเช่น ตำรวจ ขับเครื่องบินเป็น
หมอ...อะไรทำนองนัน้ นะ่ ...”

“สมัยของฉัน ผหู้ ญงิ เปน็ แมบ่ า้ น...” บุษราคมั เลา่ “หน้าท่ีของผหู้ ญงิ
เราคือดูแลใหส้ ามแี ละลกู กนิ ดอี ยดู่ ี และมีความสขุ ทส่ี ุด...ถ้าตอ้ ง อยู่ท่ีนี่
ตลอดไป ฉันคงแย่แน่ เพราะฉันทำอะไรไม่เป็นอย่างผู้หญิงสมัยน้ีเขาเป็น
กัน”

“บษุ ราคัม....ฉนั หวังว่า อีกไมน่ านเธอคงจะได้กลบั ไปบา้ นของ
เธอ...หมอบญุ ญนิตย์คนท่เี ธอเจอวนั นี้ จะพาเพอ่ื นมาหาเราท่ีน่ีวนั พร่งุ น้ี
ฉนั หวงั วา่ เขาจะหาทางช่วยให้เธอกลบั บา้ นได้”

พทุ ธชาดปลอบใจ ไม่รู้เหมือนกันวา่ ปลอบใจบษุ ราคมั หรอื ว่าตนเอง
แตด่ ูเหมือนในเวลาน้นั บษุ ราคมั จะไม่ได้สนใจในสิง่ หล่อนพูดมากนกั
เพราะสายตาของเธอไล่เรยี งไปตามหนงั สอื เล่มใหญน่ อ้ ย ที่คุณยายสะสม
เอาไว้จนเตม็ ตู้

“หนังสือของคณุ ยายเธอมากจงั นะ”
“ยายชอบอ่านหนังสือ” พทุ ธชาดมองตามสายตาสนใจใครร่ ขู้ อง
บษุ ราคัม “มเี ยอะเลย นยิ ายเกา่ ๆ หรือกลอนบทละคร วรรณคด.ี ..เธอ
อยากอ่านเลม่ ไหนก็หยิบออกมาได้นะ ยายไม่หวงหนังสือหรอก...”

318/790

“ฉนั ก็ชอบอ่านหนงั สือ” นัยนต์ าของบษุ ราคมั ฉายแววระยิบระยบั
มองดูหนังสอื ราวเห็นขุมทรัพย์ “ท่ีบ้านเจ้าคณุ พ่อของฉันมหี นังสอื เยอะ
เทยี ว แต่เจ้าคุณพอ่ ไมอ่ นญุ าตใหฉ้ ันอ่านเร่ืองประโลมโลกดอก แต่ฉนั
แอบหยิบไปอา่ นหลายเร่ืองเวลาเจ้าคณุ พอ่ เผลอ”

“หนังสือสมยั น้นั มเี ร่ืองอะไรบ้างละ่ ”
พุทธชาดชกั สนใจ...แหม...ก็มคี นจากหน้าประวัติศาสตรห์ ลดุ ออกมา
ให้หล่อนซกั ถามอยา่ งน้ีแล้ว กต็ ้องใช้เวลาทมี่ ีอยใู่ หเ้ ปน็ ประโยชนท์ สี่ ุด
“พวกอเิ หนา รามเกียรต์ิ หรือวา่ สามกก๊ หอ้ งสนิ ?”
“แหม” ผหู้ ญงิ คนนนั้ หวั เราะคิก พทุ ธชาดเหน็ จมกู เล็กๆ เชดิ ขึน้
น้อยๆ อย่างคนทมี่ ีความมั่นใจในตวั เอง “พวกนั้นฉันกอ็ า่ นอยดู่ อกจ้ะ แต่
ก็เปน็ เรือ่ งตะนานนมแลว้ สามก๊กนั่นพวกผชู้ ายเขานิยมอา่ นกนั วา่ ดนี กั ดี
หนา เป็นตำรายทุ ธพิชยั สงคราม ฉนั เคยอ่านบา้ งเหมอื นกัน แตไ่ ม่ค่อย
ชอบสักเท่าใด เหน็ จะเป็นเพราะตกยคุ ไปแล้ว ฉนั ชอบอา่ นเรอื่ งใหม่ๆมาก
กวา่ มีบทพระราชนิพนธห์ ลายเรื่องท่สี นุก และทันสมยั ...”
“พวกศกนุ ตลา สาวติ รใี ชไ่ หม” พทุ ธชาดเรมิ่ พอจะเขา้ ใจ
“ศกนุ ตลานะ่ ใช่ แต่เรอื่ งหลงั ...อะไรนะจ๊ะ สาวติ รี....ดเู หมอื นฉนั จะ
ไม่เคยได้ยิน” หญงิ สาวผมู้ าจากอดีตขมวดคิว้
“อ้อ ฉนั ลืมไป” พทุ ธชาดเพ่ิงนกึ ขน้ึ มาได้ว่า สาวติ รี เปน็ พระราช-
นพิ นธเ์ รอื่ งสดุ ทา้ ย ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกลา้ เจา้ อยูห่ ัว ในชว่ งปี

319/790

พ.ศ.๒๔๖๘ อันเปน็ ปสี ดุ ท้ายในรชั กาล บุษราคัมซง่ึ มาจากปีพ.ศ.๒๔๖๔
จึงยอ่ มจะไมเ่ คยรู้ ไมเ่ คยได้ยนิ มากอ่ น

“ช่างเถอะ” พุทธชาดบอกปัดไป ไมม่ ีประโยชนอ์ ะไรท่จี ะมานัง่ อธิบาย
เร่อื งนี้ใหบ้ ษุ ราคมั ฟังในตอนน้ี เพราะแค่น้ี เร่อื งต่างๆ ก็ย่งุ ขงิ มากพอแล้ว
หล่อนก็เลยถามต่อไปว่า “แล้วทเ่ี ธอชอบมากที่สดุ คือเรอ่ื งอะไรละ่ ?”

“ฉันชอบพระราชนิพนธ์ของพระองคท์ ่านทกุ เรอื่ ง ชอบมากทสี่ ดุ เห็น
จะเปน็ ‘นทิ านทองอนิ ’ ทล่ี งในวารสารทวปี ญั ญา ต้งั แต่สมัยท่ีพระองคท์ า่ น
ดำรงพระอิสริยยศเปน็ สยามมกฎุ ราชกมุ าร สมัยนจ้ี ะยงั มีหรอื เปล่ากไ็ ม่
รู้...เธอเคยอา่ นไหมจะ๊ ? เวลานน้ั ฉนั ยังไมเ่ กดิ ดอกนะ แต่เจา้ คณุ พอ่ ฉนั
ท่านเข้ารับราชการแลว้ ท่านชอบอ่านหนังสอื มาก เกบ็ สะสมเอาไวเ้ ต็มบา้ น
เทยี วละฉันชอบแอบหยบิ เอาวารสารทวปี ัญญาของเจ้าคณุ พอ่ มาอ่านอยู่
บอ่ ยๆ สนุกแท้เทยี ว นายทองอนิ เปน็ พลตระเวนลับของราชการ สืบคดี
ลึกลบั มากมายเป็นสิบคดเี ลยนะ...”

นยั น์ตาของหญงิ สาวเปน็ ประกาย เม่ือไดพ้ ูดถึงเรือ่ งหนงั สือท่หี ลอ่ น
ชอบ

“ฉนั ยงั ไม่รู้เลยนะ ว่าหากตอ้ งตดิ อยทู่ ่นี ไี่ ปนานๆ ฉันจะทำอย่างไร
ดี...ฉันคงตอ้ งหางานทำเพอ่ื เล้ยี งชพี อย่างพี่สาวหล่อนละมัง” บุษราคัมบน่
พมึ พำ “แตฉ่ นั จะทำอย่างน้นั ไดห้ รือ เดนิ อวดเนอื้ อวดตัวใหใ้ ครตอ่ มใิ คร
ชม...ฉันทำไมไ่ ดด้ อก ฉนั ไมเ่ คยทำส่งิ ใดเลย นอกจากทำงานบ้าน...”

320/790

“เธอเคยคดิ บา้ งไหมละ่ วา่ นอกจากทำงานบา้ น เธออยากจะทำอะไร
อกี ” พทุ ธชาดชวนคุย มากกว่าจะหมายความจริงจังตามน้นั “ทกุ คน ต้อง
มคี วามฝนั ท้งั น้นั ละ เธอเคยนกึ อยากทำอะไรบา้ งไหม? บางทีสง่ิ ที่เธอเคย
นึกฝัน อาจจะเป็นสิง่ ทเี่ ธอทำได้จริงก็ได้นะ”

“เขียนหนังสืออยา่ งไรเลา่ ” บุษราคัมทำตาเคลิ้มฝัน “ฉนั อยากเขยี น
หนังสือให้คนอ่าน”

“ไมย่ ากนนี่ า” พทุ ธชาดสนบั สนุน “ฉนั ว่าเธอทำไดแ้ น่ เธอเลา่ เรือ่ ง
สนกุ ออก เวลาเธอเขียนเรอื่ ง เธอก็เขยี นอยา่ งท่เี ธอเลา่ ให้ฉนั ฟงั นนั่ ละ...”

“ยคุ ที่ฉนั อยู่ ไมค่ อ่ ยมผี ู้หญิงเขยี นหนังสอื เท่าใดนักดอก” บษุ ราคัม
ทำเสยี งเศรา้ “เรอ่ื งหนงั สอื เปน็ เรอ่ื งของผ้ชู ายเทา่ น้นั มีผู้หญิงนอ้ ยนกั ที่
จะเขียนหนังสอื ได้ ผหู้ ญงิ ที่เขยี นหนังสือ มกั ถูกมองวา่ หัวแข็ง เป๊ดิ สะก๊าด
....แล้วนอกจากนัน้ การเขยี นหนังสือ กย็ ังไสแ้ ห้งอกี ดว้ ย...”

“แต่เท่าทฉ่ี นั จำได้ ตอนน้ันก็มสี ตรีเขยี นหนงั สือหลายทา่ นเหมือนกนั
นน่ี า” พทุ ธชาดพยายามนึก “อย่างคุณพมุ่ คุณสวุ รรณ...ทแ่ี ตง่ เพลงยาว
เร่ืองหม่อมเปด็ สวรรคน์ ่ันไง”

“กใ็ ช่อยดู่ อก” บษุ ราคมั ยิม้ ออกมาได้ “แตเ่ ร่ืองเหลา่ น้นั กไ็ ม่
แพรห่ ลายเหมอื นอยา่ งเร่ืองทบี่ ุรุษเขยี น....แต่ไม่แนน่ ะ ในหลวงทา่ น
สนับสนนุ ให้ไพร่ฟ้าประชาชนรักการอ่านเขยี น”

พุทธชาดน่ิงไปชั่วครู่ 321/790
รชั กาลท่ี ๖
ก่อนจะนกึ ข้ึนมาไดว้ ่าอกี ฝ่ายคงหมายถึง

“ทา่ นทรงออกหนังสือ วารสารใหป้ ระชาชนได้อา่ นมากมายหลายเล่ม
แลว้ ยงั เปดิ โอกาสให้ผหู้ ญงิ เขยี นเรอ่ื งไปลงไดด้ ้วยนะ...” บษุ ราคัมยงั คงเล่า
ต่อด้วยความเพลิดเพลนิ “ดูแต่พระคู่หมั้นของพระองคท์ า่ นสิ ท่านทรง
นิพนธบ์ ทความลงดสุ ิตสมติ ตั้งหลายเรื่อง ล้วนแลว้ แต่อ่านสนกุ
ทง้ั นนั้ ...ไมแ่ น่นะ...วันหนง่ึ ฉันก็อาจจะไดเ้ ปน็ นกั เขยี นกับเขาบ้างกเ็ ป็นได้
แต่ในเมือ่ ตอนน้ียงั ไมไ่ ดเ้ ปน็ ฉนั ก็ขอสมคั รเป็นนกั อา่ นไปก่อน ยงั มี
หนังสอื ดี รอใหฉ้ นั อา่ นอกี มากมายนกั จนชัว่ ชวี ิต กไ็ ม่รวู้ ่าฉนั จะอ่านได้
จบทกุ เล่ม หรอื ไม่...อเิ หนา แมลงปอ่ งทอง สมบัติอมรินทรค์ ำกลอน
ความพยาบาท เงาะป่า โอย๊ ...จาระไนไม่หวาดไม่ไหว”

สว่ นพทุ ธชาดได้แตอ่ ้าปากค้าง เมอื่ ไดฟ้ งั เร่อื งเลา่ ทพ่ี รั่งพรอู อกมาราว
กบั สายนำ้ ของหญิงสาวตรงหนา้ ชือ่ ของหนังสอื แตล่ ะเร่ืองที่หลอ่ นเอ่ยออก
มานนั้ เป็นเร่อื งที่ลว้ นแล้วแตเ่ คยผา่ นหูของหลอ่ นมาแลว้ แทบท้ังนัน้ หาก
แต่ในความร้สู ึกของพุทธชาด หนงั สือเหล่านน้ั ดเู หมอื นจะเชย ไมน่ ่าสนใจ
และพน้ สมัยไปนาน หลอ่ นจงึ ไม่เคยสนใจจะหยบิ ข้ึนมาอ่านเลยแมส้ กั คร้งั

แต่หลงั จากไดส้ นทนากบั บษุ ราคัมในค่ำคนื นี้ หลอ่ นก็ไดแ้ ต่
ประหลาดใจในความเป็นหนอนหนงั สือของอีกฝ่าย กับท้ังรสู้ กึ วา่ พระราช
นิพนธ์ และพระนิพนธเ์ หลา่ นน้ั ฟังดนู ่าสนใจมากกว่าทห่ี ล่อนเคยรสู้ ึก มา
ก่อน

322/790

พทุ ธชาดจงึ ได้แตต่ ัง้ ใจวา่ เมื่อเรอื่ งราววุ่นวายทง้ั หลายแหล่สิ้นสดุ
ลง หล่อนจะต้องหาเวลาไปหอ้ งสมดุ ใกลบ้ า้ น และเรมิ่ อ่านหนงั สอื เกา่ เหล่า
นัน้ ดว้ ยความต้งั ใจสกั ครัง้ เพือ่ ไมใ่ หเ้ สียทีทเ่ี กิดมาเป็นคนไทย!!

๒๑

ในวันถดั มานายแพทย์บุญญนติ ยแ์ ละเพื่อนสนทิ ของเขา มากด
กริ่งหนา้ บ้านตอนบ่ายสามโมง ตรงตามเวลาท่ีนดั หมายเอาไว้

พทุ ธชาดกุลกี จุ อรีบเปดิ ประตูใหอ้ ีกฝา่ ย เหลือบมอง ดร. ภรต ท่ี
หอบเครือ่ งไมเ้ ครือ่ งมือหน้าตาประหลาด มีสายไฟห้อยระโยงระยางโผล่
ออกมาจากกล่องดว้ ยสายตาสงสัย

“สวัสดีคะ่ หมอ” พทุ ธชาดทกั ทาย
“สวัสดีครับคุณพุทธชาด” นายแพทยห์ นมุ่ สง่ ยิ้มสดใสให้หญิงสาว
และหันไปแนะนำเพื่อนสนิทใหร้ ู้จกั “น่ี ดร.ภรต เพือ่ นของผม เป็นดอ็ ก
ทางฟิสกิ ส์ ทำงานอยทู่ ส่ี ำนักงานปรมาณูเพอ่ื สนั ติ”
“เฮ้ย” ดร.ภรตสง่ เสียงทกั ท้วง “เรียกให้เต็มๆ หนอ่ ยกไ็ ด้ หวดั ดี
ครบั คณุ พุดตาน”
“ฉันช่ือพุทธชาดย่ะ” พุทธชาดนิ่วหน้า “ไมใ่ ช่พดุ ตานสกั หน่อย”
“อ้อ กป็ ระเภทดอกพดุ เหมือนกันน่ะแหละ” ดร.ภรตพึมพำ

324/790

...ทา่ ทางดูเพ้ยี นแบบนี้ เป็นดอกเตอรจ์ รงิ หรือเปล่านะ?? แถมหอบ
ของพะรงุ พะรงั มากมาย อยา่ งกับจะมาปักหลักอยกู่ ับหล่อนด้วยอยา่ งนั้น
ละ พุทธชาดพยายามสงบปากสงบคำ ไมพ่ ดู อะไร ได้แตบ่ อกตัวเองภายใน
ใจว่า

....เขามาช่วย เขามาชว่ ย...
พุทธชาดเปลยี่ นเครื่องแต่งกายจากชดุ อยกู่ บั บ้าน มาอยู่ในชดุ นาง
พยาบาลเรยี บรอ้ ยแล้ว เพราะหล่อนต้องไปขนึ้ เวรตอนเวลาสโี่ มงครงึ่ สว่ น
นายแพทยห์ นมุ่ น้ันอยใู่ นชดุ ลำลอง เสอ้ื ยดื กางเกงยนี ทำใหเ้ ขาดเู หมอื น
กบั เปน็ เดก็ หนมุ่ นักศึกษาทีห่ นา้ ตาสดใส มากกวา่ นายแพทยผ์ ้เู ครง่ ขรึม
ดร. ภรต เพือ่ นของเขากส็ วมเสอ้ื ยดื กางเกงยนี เช่นกัน แต่มาดของ
ฝ่ายนัน้ กับใบหนา้ อวบอมู และแวน่ ตาหนาเตอะ ทำให้พุทธชาดอดนึกไป
ถงึ ศาสตราจารย์สติเฟอ่ื งขนึ้ มาไมไ่ ด้ พร้อมกนั น้ันก็แอบสงสัยวา่ สองคนน้ี
เป็นเพ่อื นกันได้อยา่ งไร ในเม่ือมบี คุ ลิกท่าทางทตี่ า่ งกันราวฟ้ากับดิน
ขณะทีพ่ ุทธชาดเดนิ นำชายหนมุ่ ทั้งสองเขา้ ไปในบา้ นน้ัน หลอ่ นแอบ
เห็นนา้ นวลชะเง้อคอมองมาทางบา้ นของหล่อน เมื่อหล่อนจงใจหนั ไป เพอ่ื
ให้อกี ฝ่ายร้วู ่า...ฉันรนู้ ะ ว่าเธอกำลงั แอบมองฉันอย.ู่ ..นา้ นวลกเ็ ลยทำทเี ป็น
ร้องเพลงหงุงหงิงในลำคอ พรอ้ มกับแก้เก้อดว้ ยการก้มหน้าก้มตากวาด
ลานหน้าบ้านทส่ี ะอาดเอย่ี มของหล่อนตอ่ ไป
...เหอะ...อกี ประเดยี๋ วเปน็ ไดล้ ือกนั ไปท้ังซอย วา่ หล่อนนดั ให้ผชู้ าย
สองคนมาหาทบ่ี า้ น...พุทธชาดเบ้ปาก

325/790

แสงแดดยามบ่าย ทอลอดผ้ามา่ นลูกไม้สคี รมี ทหี่ อ้ ยยาวตลอดผนัง
ทัง้ แปดด้านของห้องมขุ หนา้ บา้ น ส่องต้องผิวเหลอื งออ่ นลออของบุษราคมั
ที่นัง่ รอแขกผมู้ าเยือนท้ังสองอย่างสงบเสงยี่ มอยูบ่ นเก้าอรี้ บั แขกตวั ใหญ่
ของยาย ทำใหพ้ ุทธชาดอดมองดว้ ยสายตาต่ืนตะลงึ มิได้ เพราะบษุ ราคัม
ในยามนี้ สวยสงา่ มากเหลือเกิน

ใบหนา้ รูปไข่ กับลำคอโปรง่ ระหง เรือนร่างทีไ่ ด้สัดส่วน สูงกว่าสตรี
ในสมัยของหล่อน กบั ผมยาวประบ่า เรียบตรง และมีสดี ำสนิท รบั กันดี
กับฟนั ขาวสะอาดราวกบั ไข่มกุ ทเ่ี รยี งกันอย่างเป็นระเบียบ ในยามท่หี ลอ่ น
แย้มยิม้ พรอ้ มกับยกมือไหว้สวัสดี

หญิงสาวปฏิเสธไมย่ อมสวมเสอื้ ผ้าเครอ่ื งแตง่ กายแบบใหมพ่ ทุ ธชาด
จึงตอ้ งค้นเอาผ้าซิ่นเกา่ ของยาย ทเี่ ก็บเอาไวอ้ ยา่ งดใี นตูเ้ ส้อื ผ้า และเสื้อ
ลูกไม้มาให้บุษราคัมใส่ ซ่งึ พทุ ธชาดเองกไ็ ม่คาดคิดวา่ ฝา่ ยนัน้ จะใสไ่ ด้
อย่างพอดี และเส้อื ผา้ ท่ีดเู หมือนธรรมดาเหลา่ นัน้ กลบั ดดู ีข้ึนมามากมาย
เม่อื อยบู่ นเน้ือตวั ของเจา้ หลอ่ น

ผชู้ ายสองคนทเี่ ดนิ ตามหลังมากค็ งจะคดิ ไมต่ ่างไปจากหล่อน เพราะ
พุทธชาดแอบเห็นนายแพทยห์ นมุ่ เผลอมองบษุ ราคัมด้วยนยั น์ตาเคล้ิมฝนั
ขา้ งดร.สตเิ ฟอ่ื งคนน้นั ถงึ กับเดินสะดดุ ธรณปี ระตูห้อง ทำกล่องเครอ่ื งมือ
หล่นโครมลงมา

326/790

พทุ ธชาดกม้ ลงจะชว่ ยสองหนมุ่ เกบ็ ข้าวของในกล่องกระดาษ หล่อน
หยบิ ของทกี่ ระจดั กระจายอยู่บนพ้ืนขึน้ มาถอื เอาไว้ในมอื ขณะที่ ดร.ภรต
ทำเสียงเอะอะ เหมอื นเดก็ ชายท่ีหวงของเลน่

“เฮย้ เฮย้ อยา่ จบั ของพวกนัน้ เชียวนะ เดย๋ี วเกิดทำของผมพังไปละ
น่าดู...ของผมแพงนะคณุ ”

พทุ ธชาดรูส้ กึ หมนั่ ไสข้ ้นึ มา กเ็ ลยทงิ้ ของในมือลงโครมกบั พนื้ ทำเอา
ดร.ภรตหูตาเหลือก แลว้ โวยวายขน้ึ มาอกี รอบ

“อา้ ว อ้าว ทง้ิ ของของผมอย่างน้ันไดย้ ังไง เดีย๋ วเกิดพงั ไป คุณจะมี
ปัญญาซ่อมให้ผมได้หรือ ของผมแพงนะคณุ บางชิ้นต้องสงั่ มาจากนอก
ไมใ่ ช่ของเชยี งกง หาซือ้ กันไดง้ า่ ยๆ เม่อื ไหร”่

“เอ๊ะ” พทุ ธชาดชักยวั ะ ก็เลยยกมอื ข้างหนง่ึ ขึ้นเท้าเอว ท่าทางเอา
เรื่องเชน่ กัน “พูดดๆี นะคณุ ฉันเหน็ คณุ ทำของหล่น กเ็ ลยจะชว่ ย พอฉัน
ชว่ ย คุณกไ็ มอ่ ยากใหฉ้ ันแตะต้องของของคุณ ฉันกไ็ ม่แตะแล้วน่ี แล้วคุณ
จะเอาไงอีก”

“กผ็ มไมไ่ ด้บอกใหค้ ณุ ทิง้ ของของผมลงไปอย่างนน้ั นน่ี า วางดีๆกไ็ ด้”
ดร. ภรตว่า

นายแพทยบ์ ุญญนติ ยเ์ ห็นว่าเรอื่ งราว ส่อแววว่าจะลกุ ลามไปใหญ่โต
ตง้ั แตย่ งั ไมไ่ ดเ้ ร่ิมงานกนั เขาจงึ ทำเสยี งกระแอมขึน้ มา

327/790

“เอานา่ อยา่ ทะเลาะกนั เลย คุณพุทธชาดเธอหวงั ดีนะ่ นายโบท๊ นาย
ก็ทำเป็นจจู้ ี้ไปได้...นไี่ งคณุ บุษราคัมท่ีฉนั เลา่ ใหน้ ายฟัง”

“สวัสดคี ่ะ”
บษุ ราคมั ส่งเสยี งอ่อนหวานทกั ทายมาจากเกา้ อ้ีทีห่ ลอ่ นนั่งหยดั อยู่
พุทธชาดผละจากกล่องของของชายหนุ่มทัง้ สอง แล้วเดนิ ไปนง่ั ท่ีเก้าอต้ี วั ท่ี
อยทู่ างดา้ นซ้าย ส่วนบุญญนติ ย์นัง่ ลงทางดา้ นขวา มเี พียงนักวทิ ยาศาสตร์
หนุ่มเทา่ น้นั ทย่ี งั คงยนื ควา้ งอยูก่ ลางหอ้ ง
ดร.ภรตหนั รีหนั ขวางอยู่สักพกั เขาหยิบเอาวัตถรุ ูปร่างกลม คล้ายกับ
นาฬิกาพกมาถอื เอาไวใ้ นมือ พร้อมกับเดินไปรอบๆ ห้อง กอ่ นท่ีจะหยุด
อยทู่ ่มี ุมหอ้ งดา้ นหน่งึ แลว้ หันมาบอกทกุ คน ดว้ ยท่าทางเครง่ ขรมึ เอาการ
เอางานวา่
“เอาละ เรามาเร่มิ กันเลย...ทุกคนตามผมมาทางน้”ี
นักวทิ ยาศาสตรห์ น่มุ เดนิ นำหนา้ ทกุ คนไปทางด้านหลังบา้ น โดยชู
วัตถรุ ูปทรงกลมในมือของเขาไปขา้ งหนา้
พุทธชาดทเี่ ดนิ ตามหลังเขาไปเป็นคนแรก ชะเง้อคอมองก็เหน็ วา่ ของ
ในมือของ ดร.ภรตนน้ั ดเู หมอื นกับเป็นมเิ ตอร์ สำหรบั ใชว้ ดั อะไรสกั อย่าง
กำลงั คิดจะถามอะไรออกมา ก็พอดีกบั ท่ีนายแพทย์บญุ ญนติ ยถ์ ามออกมา
เสยี กอ่ น

328/790

“นายจะทำอะไรของนายวะ จะไมอ่ ธิบายใหพ้ วกฉันเขา้ ใจบา้ งเลย
หรือไง?”

“ฉนั กำลังหาจุด...” ดอกเตอร์นักฟิสิกสอ์ ธบิ ายสั้นๆ ซึ่งคำอธบิ ายของ
เขาน้ัน ไมไ่ ดส้ รา้ งความกระจา่ งอะไรใหเ้ กิดข้นึ กบั คนถามแม้สักนดิ

“หาจดุ ?” นายแพทยบ์ ญุ ญนติ ย์ทำหน้านว่ิ “จุดอะไรวะ?”
“กจ็ ุดนะ่ ไมเ่ ขา้ ใจรึไง” ดร.ภรตทำเสียงจิ๊จะ๊ ในลำคอ ทา่ ทางขัดอก
ขดั ใจ
“สงสัยเพอ่ื นคณุ หมอเขาจะหาจดุ ท่ีมนษุ ยต์ ่างดาวจอดยานอวกาศ
เอาไว้ และลงมาเยอื นมนษุ ย์โลกม้งั คะ” พุทธชาดคนั ปากยบุ ยบิ “ไมก่ ็
เหมือนกับตอนที่รา่ งทรงเขาว่งิ ไปชี้จุดท่ีเป็นหลุมศพ เหมอื นตอนทท่ี ำพธิ ี
ล้างปา่ ช้าไงคะ”
“โธ่ คณุ นี่ ทำเสียเร่ืองหมด” ดร.หนุ่มหนั มาทำตาเขียวใส่พยาบาล
สาว “ผมกำลังหาจดุ ท่ีคลืน่ แรงที่สดุ ตา่ งหาก...เฮย้ เฮย้ ...ดนู ีส่ ิ....”
ยังไมท่ ันได้อธบิ ายใหท้ ุกคนฟังต่อไปว่า คลืน่ ที่เขาว่านนั้ เปน็ คลน่ื
อะไร ดร.ภรตกร็ ้องเสียงดงั ออกมาด้วยความต่นื เต้น โบกไมโ้ บกมือข้างท่ี
วา่ ง เรยี กให้ทุกคนเขา้ มาดูเข็มของมเิ ตอรใ์ นมอื ท่กี ำลงั กระดกิ ไปมา
พุทธชาดวิ่งไปก้มดูกับเขาดว้ ย แต่เพราะอารามรีบร้อน ไม่ทนั ได้
ระวงั ศีรษะของหล่อนจงึ โขกกบั ศีรษะของอกี ฝา่ ย ท่ีกม้ ลงมาพอดีกนั เสยี ง
ดังโปก๊

329/790

“โอย๊ ตาบา้ ” พทุ ธชาดร้อง พร้อมทง้ั ยกมอื ข้ึนมาคลำหัวตวั เองป้อยๆ
“คุณสบิ า้ ทำเสียเร่ืองหมด” ดร.ภรตโวยวาย เงยหนา้ ขึน้ มาทำตา
คอ้ นปะหลับปะเหลอื ก เหมอื นกับตวั เองเป็นผหู้ ญงิ บุษราคมั ที่ยืน
สังเกตการณอ์ ยกู่ บั บญุ ญนติ ย์รสู้ กึ ขันจนกลัน้ หัวเราะไม่อยู่
“นี่พวกคุณจะทะเลาะกนั อีกนานแคไ่ หน? ตกลงจะมาช่วยคุณ
บษุ ราคมั หรือว่าจะมาหาเร่ืองทะเลาะกนั เองครับ? ทำเปน็ เด็กไปได”้
ชายหนุ่มทย่ี นื หัวเราะขนั ทำเสียงเข้มข้นึ มา ทำให้สงครามท่ีทำทา่ จะ
ปะทขุ น้ึ มาอีกระลอกทีส่ อง ค่อยสงบลงไป
“มาทางนเ้ี รว็ เข้า” ดร.ภรตกม้ มองเข็มมเิ ตอรท์ ส่ี ่นั รัวเรว็ พรอ้ มกบั วิ่ง
นำหน้าขนึ้ บนั ไดไปก่อน
พทุ ธชาดรสู้ ึกประหลาดใจมากท่ีดร.ภรต นำหนา้ ทุกคนไปทางทิศท่ี
เปน็ ห้องนอนของยาย ทง้ั ๆ ทเ่ี ขาไมร่ ู้มากอ่ นวา่ เรื่องราวทง้ั หมดที่เกิดข้นึ
นน้ั มที ี่มาจากหอ้ งนอนของยาย...แตถ่ ึงแม้วา่ เขาจะรู้มาก่อนจากหมอบญุ ญ
นิตย์ พทุ ธชาดกแ็ น่ใจวา่ อยา่ งไรเสียเขากไ็ มม่ ีทางร้แู นว่ า่ ห้องไหนเป็นห้อง
นอนของยาย
พุทธชาดไม่ได้ล็อกห้องของยายเอาไว้ เพราะเม่อื คืนท่ีผา่ นมาหล่อน
จัดใหบ้ ษุ ราคมั ใช้ห้องของยายเปน็ ห้องนอน เพราะลึกๆ แลว้ หล่อน แอบมี
ความหวงั ว่า เมือ่ เรอื่ งราวทงั้ หมดเกดิ ขนึ้ ภายในหอ้ งนี.้ ..ใครจะร.ู้ ..หากให้

330/790

บษุ ราคมั พักอยู่อีกสกั คืน หลอ่ นอาจจะยอ้ นกลบั ไปในเวลาของหลอ่ นได้
เอง เหมอื นกบั ทตี่ อนขามา หล่อนก็โผล่มาไดเ้ อง

ดร.ภรตก้าวพรวดเข้าไปในหอ้ งก่อนคนอนื่ โดยมพี ทุ ธชาดและหมอ
บุญญนิตยต์ ามเข้าไปตามลำดบั สว่ นบษุ ราคัมนัน้ รัง้ อย่ขู ้างท้ายสดุ

นักฟสิ กิ สห์ นุ่มกับเพื่อนของเขามัวแต่สนใจมาตรวดั พลงั งาน หรือ
คลื่นอะไรสักอยา่ งในมือของตนเอง จึงไมท่ นั ไดก้ วาดตามองไปโดยรอบ
หอ้ ง ในขณะท่ีพทุ ธชาดกวาดสายตามองไปโดยรอบห้องกอ่ นเปน็ ส่งิ แรก

หล่อนทันเห็น รปู เงาของอะไรบางอยา่ งท่ีวูบไหว เหมอื นมีคนเดิน
ผา่ นหน้ากระจกเงาบานยาว ทตี่ เู้ สื้อผ้าตรงมุมหอ้ งของยาย แม้จะเหน็ เพียง
แวบเดยี ว หากหล่อนจำได้แมน่ ยำไมม่ ีผิดเพย้ี น ดว้ ยเปน็ เงาของคนท่ีเคย
คนุ้ มาตลอดชีวิต หลอ่ นจึงตะโกนเรียกเสยี งดงั ล่ันว่า

“ยาย!”
นายแพทยห์ น่มุ และเพ่ือนหันกลบั มาทางหลอ่ นโดยเร็ว หมอบญุ ญ
นิตย์เหน็ หล่อนอา้ ปากค้าง จอ้ งมองไปทกี่ ระจกเงา เขาจึงรีบวง่ิ มาตรง
ตำแหนง่ ทหี่ ลอ่ นยืนอยู่ และหันไปมองกระจกเงาบ้าง หากไม่พบอะไร
นอกจากเงาของตวั เองและพทุ ธชาดมองกลับมา
“อะไรครบั ”
เขาถามดว้ ยความร้สู ึกสงสัย วา่ อกี ฝา่ ยตน่ื เตน้ ดว้ ยเรื่องอะไร
“ยาย...ยายค่ะ...”

331/790

พุทธชาดเขยา่ มอื ของชายหนุ่ม ด้วยความต่ืนเต้น มือของหลอ่ น
เยน็ เฉยี บ รมิ ฝีปากสนั่ ระรกิ ดว้ ยความรู้สึกหลายหลากท่ีประดังข้นึ มา
พร้อมกัน

“คุณหมอเห็นไหมคะ? ยาย...ฉันเห็นเหมือนยายเดินผ่านไปใน
กระจก”

“ไมเ่ หน็ มีอะไรเลย” นายแพทยห์ นุ่มขมวดคิว้ “คุณตาฝาดไปหรอื
เปลา่ ”

“ไมค่ ะ่ ” พทุ ธชาดยนื ยนั เสยี งหนักแน่น “ไม่ฝาดแน่ แล้วก็ไม่ได้
หลอนด้วย ฉันเห็นยายจรงิ ๆ ยายแต่งตัวแปลกมาก ไมเ่ หมอื นแบบไหนที่
ฉันเหน็ มากอ่ นเลย...เหมือนชดุ มนษุ ย์อวกาศอะไรอย่างนัน้ ละค่ะ เปน็ สี
ออกเงนิ ๆ...”

“คุณวา่ ยายของคุณหายไปก่อนหน้านด้ี ว้ ยใชไ่ หม? ยายคุณหายไป
เมอื่ ไหร่?” ดร.ภรตถามด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง หลังจากน่ิงฟังเร่ืองราว
ทงั้ หมดท่ีเกิดขึ้น ตอนนี้ เขาลดมเิ ตอร์รูปทรงกลมในมือลงมาแลว้ และ
จอ้ งหน้าพทุ ธชาดเหมือนรอคอยคำตอบ

“สองคืนก่อนทีพ่ ่ีสาวของฉันจะหายไปคะ่ ...” พุทธชาดเลา่ ในใจนึก
สงสัยขนึ้ มา ดว้ ยยงั ตามความคิดของอีกฝา่ ยไม่ทนั “ทำไมคะ? เกยี่ วกัน
ด้วยหรือ?”

“ออื ม...ผมว่าเกย่ี วกันแฮะ...คืออยา่ งน.้ี ..”

332/790

ดร.ภรตเรียบเรยี งความคดิ ก่อนจะเล่าออกมายาวเหยียด

“มิเตอรใ์ นมอื ของผมนี่ เป็นมเิ ตอร์วดั สนามแม่เหลก็ ไฟฟา้ ของโลก
พวกคณุ รนู้ .่ี ..ใช่ไหม...ว่าโลกของเราแกนอยภู่ ายใน เหมอื นกบั เป็น
แมเ่ หล็กขนาดใหญ่ โลกของเราหมนุ รอบตัวเองตลอดเวลา ในขณะ
เดียวกนั ก็หมนุ รอบดวงอาทติ ย์ดว้ ย การหมุนรอบตัวเอง และรอบดวง
อาทติ ย์น่ันเอง ที่ทำให้โลกมเี กิดสนามแมเ่ หลก็ ไฟฟา้ ปกคลุมอยทู่ ุกพ้ืนท่.ี ..”

หมอบญุ ญนิตยแ์ ละพุทธชาดทำเสยี งอืออาในลำคอ ในขณะที่
บษุ ราคัมทำหนา้ งง ดว้ ยไม่เขา้ ใจในส่งิ ซ่ึงยากเกินไปสำหรับหลอ่ น

“ทนี ี้ มิเตอร์ของผมเกดิ วดั ข้ึนมาไดว้ า่ บริเวณบ้านหลังน้ี มคี วามเข้ม
ของสนามแม่เหลก็ ไฟฟา้ สงู มาก”

“หมายความว่ายงั ไงคะ?” พุทธชาดขมวดค้วิ เพราะกย็ งั ไม่เขา้ ใจอยู่
ดี

“หมายความวา่ บ้านยายคณุ มีสนามแมเ่ หล็กไฟฟา้ สงู ไง” ดร.ภรต
ตอบหน้าตาย “แบบวา่ สงู มากๆ เลยนะ่ เข้าใจไหม?”

“ไม่เข้าใจ” ท้งั หมอบญุ ญนติ ยแ์ ละพทุ ธชาดเอ่ยออกมาพร้อมๆ กัน

“เฮ้อ” ภรตกมุ ขมบั “คอื ตลอดทางที่มาบา้ นคณุ เนย่ี ผมก็ใชม้ เิ ตอร์นี่
วัดความถขี่ องสนามแม่เหลก็ ไฟฟา้ มาตลอด แต่พบว่าตลอดทางท่ีผม
เดินทางมาบ้านคณุ นี่ หรอื แม้แตแ่ ถวปอ้ มพระสเุ มรุ ถนนพระอาทิตยเ์ องก็

333/790

ตาม ทุกอยา่ งเป็นปกติ จนกระทัง่ ผมเริ่มเข้ามาในบา้ นของคณุ คลืน่ ความ
ถี่มนั กเ็ ร่ิมสงู ข้นึ แลว้ กข็ นึ้ สูงท่ีสดุ ในห้องน้.ี ..”

พทุ ธชาดยงั คงขมวดคว้ิ ในขณะที่หมอบุญญนติ ยเ์ รม่ิ เห็นคำตอบข้นึ
มารางๆ

“นายหมายความว่า สนามแม่เหล็กของโลก ตรงบริเวณห้องน้ี มี
ความเข้มสงู เกินขนาดปกตไิ ปงนั้ หรอื ?” นายแพทยห์ นุม่ ถามด้วยเสยี งแหบ
แห้ง

ดอกเตอรห์ นมุ่ พยกั หนา้ รบั และเสรมิ ว่า
“บ้านของคณุ พดุ ตานเวลาน้ี มคี วามเข้มของสนามแมเ่ หล็กสงู มาก
อยา่ งท่ฉี ันไมเ่ คยพบทีไ่ หนมาก่อนเลย นอกจาก....”
“ฉนั ชอ่ื พุทธชาดย่ะ ตาบอ๊ ง” หญิงสาวพมึ พำ
ส่วนนายแพทยห์ นมุ่ ซกั เพื่อนสนิทดว้ ยท่าทางราวไมห่ ายใจหายคอ
“นอกจากท่ไี หนวะ นายโบท๊ ...”
“นอกจากสามเหลย่ี มเบอร์มิวดา...เคยได้ยนิ ไหมละ่ สามเหลยี่ ม
เบอร์มวิ ดา ท่ีเครอื่ งบนิ เรือเดนิ สมุทรลำโตๆ และผคู้ นนับสิบนบั ร้อย หาย
สาบสญู ไปจากบรเิ วณนน้ั ต้ังมากมายน่ะ”
สนิ้ สุดคำตอบของดอกเตอร์หนุ่ม ทุกคนในห้องกไ็ ด้แต่อา้ ปากคา้ ง
ดว้ ยความตน่ื ตะลึง จะมกี ็แตบ่ ษุ ราคมั เท่าน้ัน ที่หันไปมองคนนั้นที คนนท้ี ี
ด้วยความไม่เข้าใจวา่ พวกเขากำลงั พูดอะไรกัน

334/790

“สามเหลี่ยมเบอร์มวิ ดา” นายแพทย์บญุ ญนิตยค์ ราง “ทีเ่ ครอื่ งบนิ
หลายลำหายสาบสญู ไปอย่างงั้นหรือ?”

“กใ็ ช่น่ะสิ” ดร.ภรตว่า “ตอนเรยี นอยู่ทอี่ เมริกา ฉนั มีโอกาสตาม
อาจารย์ไปออกภาคสนามท่ีน่ัน...ชว่ งนั้น เป็นชว่ งท่ีมเี ครอ่ื งบนิ เล็กลำหนง่ึ
หายไปพอดี ไม่มใี ครรูว้ ่าเครือ่ งบนิ ลำน้นั หายไปไหน แต่ทแี่ นๆ่ เราไม่เจอ
วา่ เครอ่ื งลำน้ันตก ไม่มแี ม้แต่ซากของมนั และจากผลการตรวจสอบ
บริเวณนน้ั โดยละเอยี ด โดยเครื่องมือที่ทนั สมัยทส่ี ดุ เราพบว่า...ช่วงเวลา
น้ัน เป็นชว่ งเวลาท่ีสนามแม่เหล็กไฟฟา้ ของโลกในบริเวณนัน้ มกี าร
เปล่ยี นแปลงไป...ความเขม้ ของสนามแมเ่ หลก็ สูงมากอยา่ งท่ีไม่เคยวัดได้
มาก่อน และยังคงสูงมากหลงั จากนน้ั ตอ่ มาอกี สองสามวนั ก่อนทจี่ ะกลบั
มาเป็นปกตติ ามเดมิ และทกุ ครงั้ กอ่ นจะเกดิ การสูญหายของผ้คู นหรือ
สง่ิ ของ อาจารยข์ องฉันศึกษามานานจนพบวา่ ความเข้มของสนามแมเ่ หลก็
แถวสามเหลยี่ มเบอร์มิวดา จะมกี ารเปล่ียนแปลงไปทกุ ครง้ั ...ก่อนหนา้ น้นั
สองสามวนั และหลงั จากนัน้ อีกสองสามวนั ....”

“แลว้ มันเก่ยี วอะไร กบั การท่ีพ่ีสาวของฉนั หรือว่ายายของฉันหายตัว
ไปดว้ ยล่ะคะ คุณด็อก?” พทุ ธชาดยงั คงไม่เขา้ ใจ

“เมื่อสนามแม่เหล็กของโลก มีความเปลย่ี นแปลง...สสาร หรือวตั ถทุ ่ี
อยใู่ นบริเวณของสนามนัน้ กจ็ ะได้รบั ผลกระทบไปด้วย” ดร.ภรตพยายาม
อธบิ ายให้ฟงั ดงู า่ ยที่สดุ สำหรับผู้ทไ่ี ม่ไดร้ ำ่ เรียนมาทางฟสิ ิกส์อย่างเขา จะ
สามารถเข้าใจได้

335/790

“นน่ั คอื มิติตา่ งๆ ท่ีอยู่ในบริเวณน้นั อาจเกดิ มีชอ่ งว่าง...และตอนนั้น
เอง...ทค่ี ุณคนน้”ี ดร.ภรตหันไปทางบุษราคัม ซงึ่ น่ังอยบู่ นเตยี งของยาย
“หลดุ ออกมาจากเวลาของเธอ...”

“แล้วพี่สาวของฉันก็หลุดไปแทนทีห่ ลอ่ น อย่างนั้นหรอื คะ?”พุทธชาด
เริม่ เข้าใจข้ึนมาบ้างแลว้ “ถ้าอย่างนน้ั ...ทเ่ี ห็นยายแต่งตัวแปลกๆ อยใู่ น
สถานทแ่ี ปลกๆ หมายความวา่ ยายก็หลงยุคไปอยา่ งนั้นหรอื คะ.... แลว้ ท่ี
ยายของฉนั หายไป....ก็เพราะสนามแม่เหล็กท่บี ้านนี้เปลยี่ นแปลง...”

“ใช่” ภรตพยักหน้า และหนั ไปมองพทุ ธชาดท่มี ีหน้าตาตื่นตะลึง
“คุณเข้าใจถกู ต้องแลว้ ละ พส่ี าวของคณุ ...ยายของคณุ ...อาจจะหลดุ
ไปโผล่ทก่ี าลเวลาไหนก็ไดท้ ัง้ น้ัน...อดีต หรอื อนาคต เราไม่มที างรไู้ ดเ้ ลย
เพราะเรอ่ื งแบบน้ี ไมม่ ีกฎตายตัวหรอก มติ ขิ องเวลาน้ัน มนั ซบั ซ้อนมาก
กว่าความเข้าใจของมนษุ ย์ตวั เล็กๆ อยา่ งพวกเรามาก”
“โธ.่ ..ยายขา...เจ๊บุษยข์ องฉนั ...” พุทธชาดทรุดกายลงนั่งกลางห้อง
อยา่ งหมดเร่ียวหมดแรง หล่อนพมึ พำวา่ “ฉนั เขา้ ใจแลว้ ว่าทำไมยายถึง
หายไปโดยไม่มรี ่องรอย...ฉันกบั ตำรวจสงสยั วา่ ถา้ ยายหายออกจากบ้าน
ไป เพราะเหตใุ ดประตูบ้านจึงลอ็ กจากขา้ งใน และหลักฐานทกุ อยา่ ง บง่
บอกว่า ยายยงั อยใู่ นบ้านตลอดเวลา...ท่ีแท้...”
พูดไดเ้ ทา่ นนั้ หลอ่ นก็นิ่งไป ด้วยไม่สามารถพูดอะไรออกมาไดอ้ กี

336/790

“แล้วเราจะทำอยา่ งไรตอ่ ไป” นายแพทยห์ น่มุ ถามคำถามท่ีอยใู่ นใจ
ของทุกคน “ทำอย่างไร ถึงจะส่งคุณบุษราคมั กลบั ไปทเ่ี วลาเดมิ ของเธอได้
แลว้ เอาคณุ ยายของพทุ ธชาด กบั เอาคุณพลอยบุษย์กลับมา”

“ไม่รู้” ดร.ภรตตอบงา่ ยดาย
“อะไรวะ” หมอบญุ ญนติ ย์โวยวาย “ไม่รู้ไดไ้ ง?”
“อวุ ะ” นกั ฟสิ กิ ส์หนุ่มชักจะโมโห รา่ งอ้วนท้วนของเขาเดินไปเดินมาร
อบหอ้ ง “ฉนั ก็ไม่รู้หรอก ว่าจะทำอะไรได้มากแคไ่ หน ท่ีพอจะตอบไดก้ ็
คอื ...เราคงต้องรอ...”
“รออะไร” บุญญนิตย์ซกั อย่างไม่ยอมใหอ้ ีกฝา่ ยไดต้ ้งั ตวั
“รอจนกว่าสนามแมเ่ หลก็ ในบา้ นนี้ สูงสุดข้นึ มาอีกคร้งั ...ถงึ ตอนนั้น
หากมชี ่องว่างระหวา่ งมติ ิเวลา คุณบุษราคัมอะไรเนยี่ อาจจะกลบั ไปที่ทเี่ ดมิ
ได้” ดร.ภรตแนะนำ
“แลว้ พี่ฉัน แลว้ ยายฉัน...จะไดก้ ลบั มาด้วยง้นั ใช่ไหมคะ?” พุทธชาด
ถาม
“กม็ ีโอกาส ถ้า...” ดร.ภรตถอนหายใจยาว “ถา้ พวกเขาอยใู่ นบริเวณ
ทสี่ นามแม่เหล็กมกี ารเปลีย่ นแปลง ถึงตอนนนั้ เกดิ พ่ขี องคุณหรอื ยายของ
คุณไปเท่ยี วไปเล่นท่ีไหน อยู่ไกลจากบริเวณสนามแมเ่ หล็กท่ีเปล่ยี นไป ก็
อาจจะพลาดโอกาสน้ันไป”

337/790

“แลว้ นายพอจะคำนวณไดไ้ หม วา่ สนามแม่เหล็กในบา้ นนี้ จะมกี าร
เปลี่ยนแปลงอีกคร้ังเมอ่ื ไหร?่ ?” นายแพทย์หนุม่ ถามเพื่อนด้วยความสนใจ

“ไม่รู้ ตอนนย้ี งั บอกไมไ่ ด้” ดร.ภรตตอบ “ฉันตอ้ งตรวจสอบอะไรอีก
หลายอยา่ ง แล้วเอาข้อมลู ทั้งหมดไปคดิ คำนวณดกู ่อน ถงึ จะพอสรุปให้ฟงั
ได้...”

“อีกคำถามนงึ นะ คณุ ด็อก...เพราะไดเ้ วลาที่ฉันต้องไปอยเู่ วรแลว้ ”
พทุ ธชาดเหลือบดูนาฬกิ าข้อมือ “สว่ นมากแลว้ เราต้องรอนานแคไ่ หน
ความเขม้ ของสนามแมเ่ หลก็ จึงจะสงู ขนึ้ มาอยา่ งนี้อีกครัง้ ...”

ถามเสร็จ หล่อนกไ็ ดแ้ ตก่ ลัน้ ใจ และน่ิงรอฟังคำตอบจากชายหนมุ่
รา่ งอว้ นดว้ ยความสนใจเป็นทสี่ ดุ เพราะคำตอบตอ่ ไปนนี้ ้ัน เทา่ กบั เปน็ คำ
ตอบทจ่ี ะชชี้ ะตากรรมของพสี่ าวของหลอ่ น ยายของหลอ่ น และบษุ ราคัม
วา่ พวกหล่อนท้ังสาม จะมีทางหวนคนื กลบั ไปสู่ตำแหนง่ แห่งท่ี ที่ควรจะ
เปน็ ไดห้ รอื ไม.่ ..

เพราะเทา่ ท่ีรมู้ า...ไมเ่ คยมีใครท่หี ายไปในสามเหล่ยี มเบอร์มิวดา ได้
กลับคืนมาแมส้ กั คร้งั แล้วอย่างน้ี....พ่สี าวของหลอ่ น จะมโี อกาสได้กลบั
คนื มาอกี หรือไม?่

๒๒

คำถามของพุทธชาด คงจะสรา้ งความอึดอดั ใจใหก้ ับชายหนุ่มร่าง
ทว้ ม ผู้ซ่งึ มคี วามรู้ความชำนาญทางฟิสิกส์ไม่ใชน่ อ้ ย เพราะ ดร. ภรต
ขยับตัวไปมาอย่างอดึ อดั ก่อนจะตอบออกมาด้วยเสียงอ้อมแอม้

“ไม่ร้.ู ..”
“อะไร” พุทธชาดโวยวาย “คณุ เปน็ นักวทิ ยาศาสตร์นะ จะมาตอบ
งา่ ยๆ ว่าไม่ร้แู คน่ ้เี องหรอื ?”
“กเ็ หมือนกนั น่ันละ” ดอกเตอรห์ นุ่มสวนกลับทันควนั “คณุ เปน็
พยาบาลไมใ่ ช่หรอื ถา้ ผมจะถามคณุ วา่ คนไข้ทป่ี ว่ ยหนักมากคนหนึง่ มี
โอกาสจะหายหรือไม่ คุณกค็ งจะตอบไดว้ ่า มโี อกาส...ถา้ ผมถามต่อไปวา่
แล้วเราจะต้องรอนานเทา่ ใดกวา่ คนไขค้ นน้จี ะหาย คณุ ก็คงจะตอบไมไ่ ด้
เหมือนกนั ใช่ไหมวา่ สามวัน สามสปั ดาห์ หรอื สามเดอื น...”
ไดฟ้ ังอกี ฝ่ายตอบว่าอย่างนัน้ พุทธชาดจึงได้แตเ่ บือนหนา้ ไปทางหญิง
สาว ผซู้ ่ึงมรี ูปร่างหนา้ ตาเหมอื นกบั พีส่ าวของหล่อนโดยไม่ผิดเพี้ยน พรอ้ ม
ทั้งถอนหายใจยาว

339/790

“แกจะไม่ให้ความหวังอะไรกับคณุ บษุ ราคมั บ้างเลยหรอื โบ๊ท?” นาย
แพทยห์ นมุ่ ถามเพือ่ นสนทิ เมื่อเห็นหญิงสาวจากอดตี เรม่ิ มสี ีหน้าไม่สดู้ นี ัก
“ฉนั ว่าไม่นา่ จะต้องรอนานนกั นะ เพราะบรรดาข้าวของ กบั ผคู้ นท่ีหายไป
จากเบอรม์ ิวดาถ่ีมากแทบจะทุกเดอื นเลยไมใ่ ช่หรอื ?”

“กไ็ ม่แน”่ ดร.ภรตอธิบาย “มันขึ้นอยูก่ บั ปจั จยั หลายอย่าง ต้ังแต่วง
โคจรของโลก วงโคจรของดวงอาทิตย์ แลว้ กจ็ ักรวาลของเรา...จะว่าไปแลว้
ทนี่ ่นั มีการหายสาบสญู ของคนและของบ่อยก็จรงิ แต่ไมม่ รี ปู แบบอะไรที่
แนน่ อนใหเ้ ราพยากรณ์ได้เลย วา่ การเปล่ียนแปลงท่ีเกดิ ขน้ึ ที่นัน่ คร้ังตอ่
ไปจะเกิดเมอ่ื ใด บางครงั้ หา่ งกันไมน่ านมาก ประมาณสองสามวนั หรือ
สองสามสัปดาห์ แต่บางช่วง การเปล่ียนแปลงนน้ั กห็ า่ งกันนานเป็นปี หรือ
หลายสิบปี...หา่ งไปนานเกอื บร้อยปีก็เคยมีบันทึกมาแล้ว...”

“ถา้ เปน็ อย่างทีค่ ณุ ว่า...” น้ำเสียงของบษุ ราคัมฟงั ดูเศรา้ สร้อย “ฉนั ก็
คงจะไมม่ โี อกาสได้กลับบ้าน...”

“ไม่หรอกนา่ ” พทุ ธชาดเดนิ ไปจับมอื ท่สี น่ั ระรกิ ของหญงิ สาวคนน้นั
ดว้ ยท่าทเี หน็ อกเหน็ ใจ “อยา่ เพิง่ วิตกมากจนเกินไปเลย บุษราคมั บางที
เร่ืองราวอาจไม่รา้ ยแรงอย่างท่ีนกึ กลัวกไ็ ด้ คุณหมอบญุ ญนติ ย์ กบั คุณ
ภรตรับปากแลว้ ว่า จะหาทางชว่ ยเธอใหไ้ ด้น่นี า...”

“ใช่ครบั ” นายแพทย์หน่มุ เสริมขึ้น และส่งรอยย้ิมอบอุ่นราวแสง
อาทิตย์ยามเช้าใหก้ ับหญิงสาวทน่ี ่ังอยู่บนเตยี งไมต้ รงหน้า “อย่ากังวลไป
เลย ผมกับนายโบ๊ท จะหาทางชว่ ยคุณจนสดุ ความสามารถ หากจะกงั วล

340/790

ผมว่า คุณควรกงั วลเร่อื งของการปรบั ตัวมากกวา่ วา่ คุณจะปรบั ตวั ใหก้ ิน
ใหอ้ ยู่ อย่างคนในยคุ น้ีไดอ้ ย่างไร เพราะไม่มใี ครรู้วา่ คุณจะตอ้ งอยทู่ น่ี ่ีไป
อกี นานแค่ไหน...”

พทุ ธชาดเสรมิ ชายหน่มุ อีกวา่
“บางครัง้ ความวิตกกังวลของเรา มักจะทำให้เรากลวั ในสิง่ ท่ียงั มาไม่
ถงึ มากจนเกินไป เมอ่ื เวลานั้นมาถงึ สง่ิ ที่เราเคยนกึ หวาดกลัว อาจจะไม่นา่
กลัวแบบที่เราเคยคดิ เอาไว้ก็ไดน้ ะ...อีกอย่าง หากจะว่าไปแลว้ บ้านนี้ก็เคย
เป็นบ้านของเธอน่นั ละ ลองคดิ ในมมุ กลับกันสิ ว่าทจ่ี ริงแล้ว เธอไมไ่ ด้ไป
ไหนไกลจากบา้ นของเธอเลย...เธอมสี ทิ ธ์จิ ะอยทู่ ี่นตี่ ่อไป นานเท่าไหนกไ็ ด้
เทา่ ที่เธอต้องการ...”
บุษราคัมเงยหนา้ ทเ่ี ศร้าหมองของหล่อนข้ึนมองพทุ ธชาด รู้สึกดีขน้ึ มา
บา้ ง เมอ่ื ไดฟ้ ังคำปลอบโยนของอกี ฝ่าย
หล่อนรสู้ ึกอยา่ งทีพ่ ุทธชาดว่า หลอ่ นเปน็ คนขก้ี ลวั ตงั้ แต่เด็กมาแล้ว
ทห่ี ล่อนมักจะกลวั โนน่ กลวั นี.่ ..กลวั ในสงิ่ ที่ยงั มาไม่ถึงเสมอ และความ
กลัว ทำให้หล่อนไมก่ ล้าทจี่ ะตดั สินใจ ไมก่ ลา้ ทีจ่ ะเปล่ยี นแปลงอะไร
ทง้ั นั้น...แต่บัดนี้ ดูเหมือนจะไมม่ ที างเลอื กอืน่ ใดนอกจากการรอคอย
ปัญหาอย่ทู ่ีวา่ หลอ่ นจะรอคอยดว้ ยความหวาดกลัว หรอื ใชเ้ วลาใน
การรอคอย เรยี นรู้โลกใบใหมท่ ี่เหมือนกบั ความฝนั ใหค้ ุ้มค่า...
ไมเ่ คยมใี ครตายในความฝนั ไม่ใชห่ รือ...

341/790

อีกอยา่ ง...หากกาลเวลาหมนุ เวียนเปล่ยี นไปตามครรลอง เวลานี้ เป็น
ปพี ุทธศกั ราช ๒๕๔๖ นบั ปเี กดิ กนั อายขุ องหล่อนกม็ ากเกินกว่าหนง่ึ รอ้ ยปี
ซึ่งธรรมดาโลก หล่อนกน็ ่าจะตายไปเสียนานแลว้

และนนั่ อาจจะหมายถึงว่า หลอ่ นไมม่ ตี ัวตนท่ีแทจ้ ริงในโลกใบ
น.ี้ ..แล้วถ้าเช่นน้นั จะต้องกลวั อะไรไปเล่า...

คิดได้ดังน้นั บุษราคัมจึงคลรี่ ิมฝีปากส่งย้มิ ให้กับพทุ ธชาด ด้วย
อาการของคนท่ีปลงตก หล่อนบอกกับอกี ฝา่ ยว่า

“ขอบใจหลอ่ นมาก พทุ ธชาด...ขอบใจคณุ หมอ และเพ่ือนคุณหมอ
ด้วย พวกคณุ คงต้องเหนอ่ื ยหน่อยแลว้ ละ เพราะยงั มีอะไรอกี มากมายที่
ฉนั ไมร่ ้จู กั และตอ้ งการใหพ้ วกคุณชว่ ยเหลอื แนะนำ...”

พทุ ธชาดรบี ร้อนออกจากบา้ นไป เพอื่ ไปอย่เู วรบา่ ยทโ่ี รง-พยาบาล
ท้งิ ใหบ้ ุษราคมั นงั่ สนทนาอยูก่ บั สองหนุ่ม ท่ีหอ้ งมขุ แปดเหลย่ี มดา้ นหนา้
ของบา้ น

แม้เพง่ิ จะได้รู้จกั กันไมน่ าน หากพทุ ธชาดรู้สกึ วา่ ทงั้ นายแพทย์หนุ่ม
และเพอ่ื นของเขา เป็นผูท้ ี่หล่อนสามารถไวใ้ จได้ ท่าทางของชายหนมุ่ ทัง้
สองดดู ี มีมารยาท แมว้ า่ บางครั้ง ดร.ภรต จะทำตัวแปลกไปบา้ งกต็ าม

นายแพทย์บุญญนิตยบ์ อกกับหล่อนว่า จะอยเู่ ปน็ เพอ่ื นบุษราคัมจน
ถงึ เยน็ แล้วก็จะกลบั ไป พรอ้ มทั้งนัดหมายจะมาใหม่ในวนั รงุ่ ขน้ึ เพราะ

342/790

ดร.ภรต จะนำเครื่องมือจบั สัญญาณคลืน่ แมเ่ หล็กไฟฟา้ เครื่องใหม่ ท่ีได้
มาตรฐานมากกวา่ มเิ ตอรข์ นาดเลก็ มาติดตงั้ ใหใ้ หม่อยา่ งถาวร

เครอ่ื งมอื ดงั กลา่ ว จะส่งเสยี งร้องเตอื นไดท้ นั ทีที่เกิดการเปล่ยี น
แปลงของสนามแมเ่ หลก็ ไฟฟา้ ภายในบา้ น

หลงั จากพทุ ธชาดออกไปได้พกั ใหญ่ และบุญญนติ ย์กับ ดร.ภรต
เตรยี มจะลากลบั บา้ นอยู่แล้ว ที่มเี สยี งของคนกลุม่ หนง่ึ จ้อกแจก้ จอแจอยู่
หน้าร้วั บา้ น

“หนบู ษุ ย์ หนูบุษย์จะ๊ ”

เสียงของผูห้ ญงิ คนหนง่ึ ตะโกนเรยี กหล่อนอยขู่ า้ งนอกรัว้

“ตายละวา” ดร.ภรตโวยวาย เมือ่ ชะโงกหน้าออกไปเหน็ ผู้หญงิ วยั
กลางคนผหู้ นงึ่ ในชุดอยู่กบั บ้าน ยนื ด้อมๆ มองๆ อยใู่ ต้ซุ้มเลบ็ มือนาง ท่ี
ออกดอกสแี ดง สีชมพู สลบั กับสีขาวบานสะพร่ังต้น กับส่งกลิน่ หอม
รวยรินมากับลมสนธยา

“กองทพั อะไรแหก่ ันมาเต็มเลย” ดอกเตอรห์ นมุ่ สง่ เสยี งดงั ลน่ั
ใบหน้าบงึ้ ตึงไมส่ บอารมณ์

“คณุ นา้ คนขา้ งบ้านนะ่ จ้ะ”

บษุ ราคัมเยี่ยมหนา้ ออกไปมองบา้ ง แลว้ เลยจำได้วา่ สตรคี นที่ยืน
เรียกช่ือพลอยบษุ ย์อยู่ เป็นสตรีคนท่ีอยขู่ า้ งบา้ น และไดพ้ บกันหนหนึ่ง
แลว้ เมอ่ื วานนี้

343/790

“นน่ั ไง อยู่นน่ั ไง” เสยี งผ้ชู ายทีย่ ืนอยขู่ า้ วหลงั นา้ นวล ชี้มาทีห่ ลอ่ น
“คณุ พลอยบษุ ยค์ รับ ขอพวกเราเข้าไปหน่อย พวกเรามาทำข่าวครบั จะขอ
สมั ภาษณอ์ ะไรนิดหน่อย”

“หนูบษุ ย์ เปิดประตูใหห้ นอ่ ย เจ๊เอง” บษุ ราคัมถอนหายใจเฮือก
ใหญ่ เมื่อเหน็ หน้าของสตรอี กี คน แหวกกลุม่ คนมาทางด้านหน้า

“เอาไงคณุ ” นายแพทยบ์ ุญญนิตยห์ นั มาถามหล่อน “พวกนเี้ ปน็ ใคร
ก็ไมร่ ู้ แถมพทุ ธชาดยังไม่อยู่เสยี ด้วย คุณวา่ ยังไง จะไล่ให้กลบั ไปก่อน
ไหม?”

“เท่าที่ฟงั แม่พุทธชาดเลา่ ผ้หู ญงิ คนที่ผมหยกิ ปากแดงคนนัน้ ช่อื
จ๊ดี เป็นช่างตดั เสอื้ ท่ีพลอยบษุ ยท์ ำงานกบั หลอ่ น” บุษราคัมเล่า ใบหน้า
นวลของหล่อนมแี ววรำลึก “เม่ือวานน้ี หลอ่ นมาเย่ยี มพลอยบุษยแ์ ลว้ หน
หนงึ่ เหน็ หลอ่ นวา่ พลอยบุษยถ์ ูกใครแกลง้ ตกลงมาจากยกพ้ืน ศรี ษะ
แตกเหมอื นกับฉนั ”

“เออใช.่ ..ใช่ ใช่...” ดร.ภรตร้อง “ฉนั จำได้แลว้ ฉนั เพ่งิ อา่ นข่าวหน้า
บันเทิงเมือ่ เชา้ นเี้ อง พาดหวั ตัวเบอ้ เร่มิ ว่า พลอยบุษย์กบั นางแบบใหม่ชอ่ื
กหุ ลาบ อะไรนั่นน่ะ มเี ร่ืองทะเลาะกนั แล้วทีนี้ แมก่ หุ ลาบกเ็ ลยผลกั คนไข้
ของแกตกเวทลี งมาหวั แตก...”

“นางแบบคนนั้นช่ือโรส ไมใ่ ชก่ ุหลาบ” นายแพทยบ์ ุญญนิตยแ์ ก้ให้
เพื่อน พร้อมกับเรมิ่ ปะติดปะตอ่ เร่ืองราวได้ “ทา่ ทางผู้หญิงคนนน้ั คงจะพา

344/790

นกั ข่าวมาสมั ภาษณพ์ ลอยบษุ ย์แน่ คุณจะว่าไง...คุณไมใ่ ช่พลอยบษุ ยน์ ่ีนา
ใหก้ ลบั ไปกอ่ นไหม เด๋ียวจะยงุ่ ไปใหญ”่

แตไ่ มท่ นั ที่บุษราคัมจะทนั ตดั สินใจว่าอยา่ งไร น้านวลกเ็ อือ้ มมอื ขา้ ง
หนงึ่ ลอดชอ่ งหา่ งของรั้วไม้ มาปลดกลอนประตูไดโ้ ดยงา่ ยดาย และจาก
นัน้ พอประตบู ้านเปดิ นักขา่ วชายหญิงประมาณสี่ห้าคน ก็เดินตามนา้ นวล
และจ๊ีดเขา้ มาเปน็ พรวน ทุกคนมกี ลอ้ งถ่ายรปู และเทปบันทึกเสียงอยใู่ น
มอื

“แหม หนบู ษุ ย์ วนั น้มี เี พอื่ นผูช้ ายมาหาดว้ ยรคึ ะ? ตัง้ สองคนแน่ะ
เปน็ ใครเอ่ย? นา้ ไม่เคยเห็นหน้ามากอ่ นเลย” น้านวลทกั ทายด้วยคำพดู ที่
ฟงั ดูมเี ลศนยั นกั ข่าวทตี่ ามหลงั มาเปน็ พรวนเหมอื นเล่นงกู ินหาง หยดุ ยนื
ออกนั อยทู่ ี่ระเบยี งโลง่ หน้าหอ้ งแปดเหลี่ยม

“คุณ” บษุ ราคัมยึดมอื ของนายแพทยห์ นมุ่ เอาไวแ้ น่น และสง่ เสยี ง
กระซบิ บอกวา่ “อยา่ เพ่อกลับนะคะ อยเู่ ปน็ เพื่อนฉันก่อน พวกนเ้ี ป็นใคร
ทา่ ทางนา่ กลัว ฉนั ไม่รูจ้ กั ”

นายแพทยห์ นมุ่ ผซู้ ึง่ เคยเผชิญหน้ากบั ผู้คน และสถานการณ์คบั ขนั
มาแลว้ มากมายหลายรูปแบบ พอจะประเมินสถานการณไ์ ด้ว่านกั ขา่ วเหล่า
นี้ คงตอ้ งการสัมภาษณพ์ ลอยบษุ ย์ เพื่อนำไปเขียนข่าวต่อ จงึ พาบกุ มาถึง
บ้าน โดยมจี ๊ีดเป็นผนู้ ำทางมา

“ต๊ายตาย บ้านสวยจังนะคะ” นกั ข่าวสาวคนหนง่ึ เอ่ยปาก พรอ้ มกัน
นัน้ กเ็ ร่ิมกดชัตเตอร์ถา่ ยภาพมุมต่างๆ ของบา้ น ดว้ ยความตั้งอกตั้งใจ

345/790

“บา้ นเกา่ แบบน้ี คงจะปลกู มาต้ังแต่สมัยรัชกาลท่ีห้า รัชกาลทีห่ กแลว้
สินะครับ” นกั ขา่ วชายอกี คนหนั มองไปโดยรอบบ้านดว้ ยสายตาชื่นชม

“เจา้ คณุ ตาของฉันสร้างมาตะปลายรัชกาลสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวง”
บุษราคมั ตอบ ด้วยความอดรนทนไม่ได้ หากเสียงที่หลอ่ นตอบนั้นเบาหววิ
เหมือนสายลม นักขา่ วหลายคนจงึ ไม่ทนั ไดย้ นิ ว่าหล่อนพดู วา่ อยา่ งไร

“เรือนขนมปงั ขงิ นะเน่ยี เดยี๋ วนีห้ าของเกา่ แท้ๆ อยา่ งนี้ยากเต็มที
แหม...มิน่า...มีของดอี ย่างน้ี คุณพลอยบุษย์ถึงไม่เคยยอมอนุญาตให้พวก
เรามาทำขา่ วที่บ้านบา้ งเลย” ใครคนหนึ่งเอ่ยข้ึน

หมอบญุ ญนติ ยไ์ ดย้ ินดังนั้น กไ็ ด้แต่นึกข้นึ ภายในใจว่า...ก็เพราะ
นกั ข่าวอย่างพวกนายยังไง ทีท่ ำให้ความเป็นสว่ นตัวของใครตอ่ ใครหมด
ไป โดยชอบอา้ งวา่ ดาราเป็นคนของประชาชน ทกุ คนตอ้ งการจะรวู้ ่าดารา
อยอู่ ย่างไร กินอย่างไร ชอบอะไร แตง่ ตัวอยา่ งไร....พอดาราคนไหน ไม่
ยนิ ยอมใหน้ กั ข่าวลว่ งล้ำชีวติ ส่วนตัวของตน ดาราคนนนั้ กจ็ ะกลายเป็น
ขบถไป

“นอ้ งบษุ ย์คงไมโ่ กรธพจี่ ๊ีดนะคะ” ผหู้ ญิงหัวฟู ปากแดง จบี ปากจีบ
คอ พลางปรายหางตาไปทางนกั ขา่ วผ้หู นึ่ง เป็นเชงิ บอกว่า ฉันทำตามที่ได้
สัญญาเอาไวก้ ับหลอ่ นแล้วนะ

“พจ่ี ด๊ี อ่านข่าววนั น้แี ล้วทนไม่ได้ เราจะปลอ่ ยให้ยายโรสใหข้ า่ วแต่
ฝ่ายเดยี วอย่างนัน้ ได้อยา่ งไรกัน อย่างนี้เธอเสยี หายหมด พเ่ี ลยตดั สินใจ

346/790

พานกั ขา่ วมาขอสมั ภาษณถ์ ึงทีบ่ ้าน เธอคงไมว่ ่าพนี่ ะ ไม่ไดต้ งั้ ใจจะรุกลำ้
ความเปน็ สว่ นตวั อะไรเลย ถอื ว่าช่วยกนั หน่อยนะบษุ ยน์ ะ...”

นั่นไง...นายแพทยห์ นุ่มนึกร.ู้ ..ในที่สุด กเ็ ผยธาตแุ ทอ้ อกมาจนได้
“ถา้ เรามัวแต่เงียบ อมพะนำอยู่อยา่ งนี้ งานพก่ี เ็ สียแยเ่ ลย...เราทำงาน
กนั มาต้งั นานแลว้ อย่าใหใ้ ครประนามได้วา่ เธอเป็นนางแบบติดยา จนเสยี
งานเสียการอยา่ งที่ยายโรสมันออกข่าวนะ มอี ะไรก็ใหส้ ัมภาษณ์พวกน้องๆ
นักขา่ วไปได้เลย”
ไมน่ ่าแปลกอะไร ทพี่ ลอยบษุ ยจ์ ะรักความเปน็ ส่วนตัวมาก และไม่
เคยยอมใหใ้ ครล่วงล้ำเขา้ มาในโลกทแ่ี สนจะสงบของหลอ่ น...น่หี ากพลอย
บษุ ยต์ ัวจริงรเู้ ข้าวา่ ดีไซเนอรค์ นทหี่ ล่อนรกั ใครไ่ วว้ างใจน้ัน ในวันน้ีกลบั
เป็นเหมือนนางงูพษิ นำพวกนกั ขา่ วบกุ มาจนถึงบ้าน หลอ่ นยังจะมคี วาม
นับถอื เหลืออยู่อกี หรือไม่
“เชญิ ครับ เชิญครับ” เมื่อพวกน้นั สวมหนา้ กากมา นายแพทย์หน่มุ
กเ็ ลยแกลง้ ทำท่าทางกุลกี จุ อตอ้ นรับ เปดิ ประตเู ชือ้ เชิญให้นกั ขา่ วเหลา่ นัน้
กา้ วเข้ามานง่ั จนเตม็ ห้อง นา้ นวลเดินนำเข้ามาก่อน และเลือกนั่งตดิ กบั
บุษราคัม เอือ้ มมือไปกมุ มอื ของหญงิ สาวเอาไว้แนน่
ท่านัง่ เบยี ดกระแซะของหญิงวยั กลางคนร่างท้วม บ่งบอกถงึ ความ
สนิทสนม และหากนกั ข่าวถ่ายรูปของบุษราคัมไปเมอ่ื ใด เป็นอันรบั รองได้
วา่ จะตอ้ งมเี ธอตดิ อยู่ดว้ ยทุกรปู

347/790

ใบหนา้ ของนายแพทยห์ นมุ่ เกลอื่ นดว้ ยรอยยม้ิ สดใส หากแต่ดวงตา
เบือ้ งหลังแว่นสายตานนั้ แห้งแลง้

“เชิญน่งั ก่อนครับ...”
“สวัสดีค่ะ” ดีไซเนอร์สาวใหญย่ ิ้มให้กับชายหนุ่ม พรอ้ มท้งั ยิงคำถาม
ดว้ ยสมุ้ เสียงใสซ่อื ว่า “เอ...พีจ่ ด๊ี วา่ พจ่ี ๊ดี ไม่เคยเหน็ คุณมากอ่ นเลยนะ
คะ...คณุ คอื ใครเอย่ ?”
บุญญนิตยห์ ันไปมองหนา้ ภรต ซงึ่ ทำหนา้ อมยมิ้ เป็นทำนองไม่รูไ้ ม่ชี้
ก่อนจะตอบอกี ฝา่ ยหน่งึ ว่า
“ผมชื่อบญุ ญนิตย์ครบั เปน็ หมออยู่ท.ี่ ..”
จากหางตาของเขา ชายหนมุ่ เหน็ นักขา่ วหลายคนจดข้อมูลท่ีเขาเลา่
ลงไปในกระดาษดว้ ยความตั้งใจ
“อ๋อ” จ๊ีดลากเสยี งยาว “เขา้ ใจละ...คุณหมอนเี่ อง ท่ีเย็บแผลใหก้ ับ
ยายบษุ ย์ แหม พ่ีจีด๊ ต้องขอขอบคณุ คุณหมอมากเลยนะคะ นบี่ ริการ ดี
เย่ยี มทเี ดยี ว มตี ามมาเยี่ยม ตามมาทำแผลถงึ บา้ นเชียวนะคะ”
ทนั ทที รี่ วู้ า่ เขาเปน็ แพทย์ทที่ ำการรกั ษาพลอยบษุ ย์ ทุกคนในห้องกท็ ำ
เสียงฮือฮาขึน้ มาทันใด พรอ้ มกันน้นั บรรดานกั ข่าวมอื อาชีพท้ังหลาย ก็
เรม่ิ ยิงคำถามรัวใส่เขาเป็นชุด
“ตายจริง คุณพลอยบุษยม์ อี าการมากไหมคะ คณุ หมอ?”
“เธอจะหายทนั งานแฟช่ันโชว์ประจำปี สัปดาห์หน้าไหมครับ?”

348/790

“ตกลงเธอใช้ยาเสพติด จนเดนิ เซตกเวที จริงหรือเปลา่ คะ?”
บุญญนิตยเ์ ร่มิ รูส้ ึกหม่นั ไส้ผู้หญงิ ตรงหน้าขน้ึ มาเต็มแก่ แถมภรต
เพื่อนของเขายังทำหัวเราะคกิ คกั ท่ีเหน็ เขาถกู ไลต่ ้อนจากนักข่าวและผหู้ ญิง
ตรงหน้า เหมอื นกับลูกแกะถูกหมาปา่ รมุ ขยำ้ จนลงไปนอนจมกองเลอื ด
“เอาละครบั เงียบสกั ประเด๋ียว ชว่ ยถามทีละคำถามด้วยครบั หรอื ไม่
ก็...เอาอย่างน้ดี กี วา่ ผมจะเล่าอาการของคณุ พลอยบุษย์ให้ฟัง”
เขาโบกมอื เป็นเชงิ ใหท้ ุกคนหยดุ ถาม ซึ่งกไ็ ดผ้ ล เพราะทกุ คนหยดุ
น่ิงอยใู่ นความสงบ และเตรยี มพร้อมท่ีจะจด และบนั ทกึ ทุกอย่างท่เี ขาพดู
ออกมา
ชายหนมุ่ ถอนหายใจยาว ด้วยรู้ดวี ่า ทุกสิ่งท่ีเขากำลงั จะพูดออกมา
นั้น ในวันรุ่งขึ้น มันก็จะไปปรากฏเปน็ ข่าวอยใู่ นหนา้ บนั เทงิ ของ
หนงั สอื พิมพ์อีกหลายฉบบั
“คุณผหู้ ญงิ คนน”้ี เขาผายมือไปทางบษุ ราคมั และหลกี เล่ยี งทีจ่ ะ
เรยี กหลอ่ นวา่ พลอยบษุ ย์ “แขง็ แรงดีทกุ ประการ...เธอไม่ไดใ้ ชย้ าเสพติด
อย่างทีถ่ กู กลา่ วหา”
“จรงิ หรอื คะ?” นกั ข่าวหญงิ ผหู้ น่ึงทำเสยี งเหมือนไม่เช่ือ พร้อมกัน
น้นั ก็ถามต่อไปวา่ “คณุ หมอพิสจู นไ์ ดไ้ หมคะ คณุ หมอไดต้ รวจเลอื ด หรอื
ตรวจปสั สาวะของคณุ พลอยบุษยเ์ อาไว้หรอื เปล่า?”
โอย...อะไรกนั น?ี่

349/790

บุษราคัมมองดูเหตกุ ารณ์ตรงหน้า ด้วยความรสู้ กึ รันทดหดหใู่ จ
ในโลกที่ศวิ ิไลซ์ขนาดนี้ ยงั มผี ู้คนท่ีแลดูป่าเถ่ือน จอ้ งทำรา้ ยกันดว้ ย
วาจา คำถาม และวธิ ีการเช่นนีอ้ กี หรือ...
การทำรา้ ยกันในยคุ ของแมพ่ ลอยบุษยน์ ่ี ชา่ งแปลกเหลอื เกนิ เทยี ว
ไมใ่ ชก่ ารใชอ้ าวธุ ทำร้ายท่มิ แทงกัน หากเปน็ การไล่ล่าดว้ ยวาจา...แมห้ ลอ่ น
ฟังไมค่ อ่ ยรเู้ ร่ือง วา่ คนพวกน้ตี ้องการรู้เรอ่ื งราวของคนอื่นไปเพ่ือเหตุใดกัน
แต่หล่อนรูส้ ึกวา่ แมพ่ ลอยบุษย์กำลงั ถูกคนเหลา่ น้ี ยำ่ ยเี อาซึง่ ๆ หนา้ ดว้ ย
คำถามที่รุกเร้า และคกุ คาม...
ยงั โชคดที ี่พวกเขาเขา้ มากอ่ นท่คี ุณหมอจะกลบั ไป มิเช่นนัน้ หล่อนคง
จะแย่ ดว้ ยไม่รู้วา่ จะรบั มอื กบั หมาป่าพวกนีไ้ ดอ้ ย่างไรไหว
“เอาอยา่ งนี้ครบั ” นายแพทย์หนมุ่ พยายามแก้ไขสถานการณ์“ผมขอ
ตอบวา่ ตอนท่คี ุณพลอยบษุ ยไ์ ปหาผมเพ่ือเย็บแผลนั้น เธอมสี ติ
สมั ปชญั ญะสมบูรณ์ และร้สู ึกตัวดที ุกอย่าง ไม่ได้มอี าการของคนเมายา
หรอื อาการของคนทใี่ ชส้ ารเสพตดิ เลย ดงั นน้ั จงึ ไม่มคี วามจำเป็นอะไรท่ี
ผมจะต้องตรวจปสั สาวะของเธอครับ”
“อกี นานไหมคะ กวา่ ทเี่ ธอจะหายดี และกลับไปทำงานได้เหมือน
เดิม...” นักขา่ วคนที่ดมู อี าวโุ สสดุ ในกลุ่มของพวกทมี่ า เอ่ยถามด้วยทา่ ทาง
สภุ าพ ซงึ่ คำถามดังกล่าวนั้น เขา้ ทางนายแพทย์หนุม่ พอดี

350/790

“ปกตแิ ลว้ แผลศีรษะแตก ใชเ้ วลาไม่นาน ประมาณห้าถงึ เจ็ดวนั กต็ ดั
ไหมไดแ้ ลว้ ครับ แต่ทีผ่ มเป็นห่วง....”

นายแพทย์หนมุ่ ทำทา่ ถอนใจยาว พร้อมกนั นนั้ ก็รู้สึกวา่ ตนเองเป็น
นักแสดงที่แสดงได้อย่างยอดเยี่ยมสมบทบาท

“กค็ อื ..ตอนนี้ ศรี ษะของคุณพลอยบษุ ย์ไดร้ บั การกระทบกระเทอื น
มาก เธอจำอะไรไม่ไดเ้ ลย แม้แต่วา่ ตวั เองช่อื ว่าอะไร....ผมเลยอยากขอร้อง
ใหท้ ุกท่านอย่างเพง่ิ ถามอะไรเธอในตอนน้ี เพราะเธอจะยงั ไมส่ ามารถตอบ
คำถามอะไรกบั ทกุ ทา่ นได้ รออกี สักหน่อย ใหเ้ ธอหายดี คุณพลอย-บุษย์
จะจัดแถลงข่าวอกี ครงั้ หน่ึง...นะครับ...”

นกั ขา่ วหลายคนพยกั หนา้ หงกึ หงกั ดว้ ยใบหนา้ ที่เขา้ ใจและเห็นใจ
ในขณะท่ีอีกสองสามคนทำสีหนา้ เหมือนไม่เชือ่ มคี นหนงึ่ เก็บปากกาลง
กระเป๋า เหมือนตอ้ งการจะยตุ ิการสัมภาษณ์เพยี งเท่านั้น

แตห่ ากยังไม่ทันมีใครไดเ้ อ่ยอะไรแกก่ ัน ใครคนหน่งึ กว็ งิ่ พรวดเขา้
มาในบา้ น เพราะประตรู วั้ หนา้ บ้านน้ัน เปดิ ท้ิงเอาไวต้ ั้งแต่ตอนที่จ๊ีด และ
น้านวลนำนกั ข่าวเขา้ มา

ใครคนน้นั มสี หี น้าท่าทางโมโหโกรธาอยา่ งเต็มท่ี วง่ิ ตรงเขา้ มาในห้อง
แปดเหล่ียมทที่ ุกคนนั่งล้อมวงคุยกนั อยู่ และรอ้ งตะโกนเสียงดงั ล่นั จนทุก
คนตอ้ งหนั ไปมองเปน็ ตาเดียว

“นังบษุ ย์ แกอยู่ที่น่เี องร.ึ ..ไปกบั ฉนั เด๋ยี วน้นี ะ”