สาวหลงยุค-พงศกรZX

501/790

“ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนัน้ ” น้ำเสียงของบญุ ญนิตย์ตื่นเต้น “ขอฉันดกู ระดาษ
น่นั หน่อย”

ชายหนุ่มก้มลงมองดบู ัตรผ่านเข้าหมบู่ ้าน ซ่ึงเปน็ กระดาษสีเ่ หล่ียม
แผน่ เล็กๆ ทา่ มกลางแสงสลวั ของไฟในรถ แล้วกต็ ้องเบกิ ตากว้าง กับย้ิม
ออกมาดว้ ยความยนิ ดี

เขาตะโกนบอกกับเพ่ือนสนิทวา่

“บุษราคมั อาจจะมที างรอดแล้วโบ๊ท...อย่าเพ่ิงกลบั บ้าน...กลับรถ
กลบั รถเด๋ยี วนเี้ ลย...เราจะไปหายามทีห่ ม่บู า้ นอยูส่ ราญกนั ....”

๓๓

ดวงตาของพลอยบุษย์เบิกกวา้ งด้วยความตกใจ และพยายามกดั
ลน้ิ เอาไวไ้ ม่ใหก้ รีดร้องออกมา เมื่อเห็นว่า บนลานพ้ืนดินเรยี บใตต้ ้นพกิ ุล
ทหี่ ลวงนติ ิธรรมพินิจผูกเจา้ สายลมเอาไวน้ ั้น มอี สรพิษตัวมหมึ าขนาดใหญ่
ชนดิ ท่ีว่า หากฉกกดั ชา้ ง ก็คงจะสามารถลม้ ช้างไดน้ ัน้ กำลังชหู ัวสงู และแผ่
พังพานออก พรอ้ มทั้งแลบลิ้นแปลบออกมาอยา่ งนา่ กลวั

“อยา่ ขยับนะ”
คณุ หลวงหนุม่ กระซบิ บอกกับหญิงสาวที่ยืนอยดู่ ้านหลัง กับจับมอื
หลอ่ นเอาไว้แนน่ ดว้ ยความหว่ งใย
“พเี่ อ้ือระวังนะคะ” พลอยบษุ ยเ์ ปน็ หว่ งบุรษุ หนมุ่ ไม่แพก้ นั เพราะอยู่
กลางปา่ เขาอยา่ งนี้ จะเอาอะไรไปสู้กบั อสรพษิ ร้ายได้ หล่อนบีบมือเขาตอบ
เพื่อให้กำลงั ใจว่าจะไมท่ ิง้ กัน...
ขณะที่กำลงั ตกใจว่าจะทำอยา่ งไรดีนนั้ คำสอนของคุณเมตตายาย
ของหล่อนก็แวบเข้ามาในหวั ของพลอยบษุ ย.์ ..
สพั เพสตั ตา อะเวราโหนตุ อะนฆี าโหนต.ุ ..

503/790

หลอ่ นขมุบขมิบทอ่ งบทสวดแผ่เมตตาใหส้ รรพสตั ว์ ท่ียายเคยสอน
ใหห้ ลอ่ นกับนอ้ งสาวทอ่ งเสมอทกุ คนื ก่อนจะเข้านอน...อารามตกใจหล่อน
ก็เลยท่องผดิ บา้ งถกู บา้ ง...ในใจพยายามพูดบอกกับอสรพิษรา้ ยนนั้ ไปด้วย
ว่า...

พ่องูจา๋ ...ปลอ่ ยฉันกับพีเ่ อือ้ ไปเถิดนะ...เรากำลงั รบี จะไปเอายามา
รักษาคน ไม่ไดค้ ดิ รกุ รานหรือทำร้ายพอ่ งูเลย นึกวา่ ช่วยพวกเราเอาบญุ เถิด
นะ...เปดิ ทางใหฉ้ นั หนอ่ ย...

นา่ ประหลาด...
สายลมเย็นโบยพดั ผ่านมา จนกงิ่ พกิ ุลไหวซู่ซา่ เหมอื นเสยี งคนถอน
หายใจ ก่อนทพี่ ญางูตนนน้ั จะลดพังพานลงต่ำ เลื้อยปราดหายไปใน
พ่มุ ไม้หนา ทา่ มกลางความมืดของเงาพิกุลน้นั ...
ชายหนุ่มเบอื นหน้าจากลานดนิ โคนตน้ พกิ ลุ มามองพลอยบุษย์ทย่ี ัง
หลบั ตาพมึ พำสวดบทแผเ่ มตตา ด้วยความประหลาดใจอยา่ งเปน็ ท่สี ดุ ชาย
หนุ่มกระตกุ มือเบาๆ และวา่
“เขาไปแล้ว...เราไปกันเถิด...”
เมอ่ื เหน็ วา่ หญิงสาวยงั คงพึมพำอะไรอยใู่ นลำคอ เขาจงึ กระตกุ มอื
แรงข้นึ แลว้ ถามว่า
“แมบ่ ษุ ยว์ ่าอยา่ งไรนะ?”

504/790

“เออ้ ...เปล่า...เปลา่ ค่ะ” พลอยบษุ ย์ลืมตา “ฉันสวดมนต์แผเ่ มตตา
ให้งอู ยูน่ ่ะคะ่ ..”

“เขาไปแล้วละ” ชายหน่มุ ยม้ิ ให้อ่อนโยน “เรารีบไปกันตอ่ เถิด หยุด
พกั กันนานแลว้ ”

หลวงนติ ิธรรมพินิจกวาดสายตามองรอบด้าน เพอ่ื ใหแ้ นใ่ จว่า
อสรพิษร้ายน้ัน จากไปแลว้ จริงๆ มิใช่ซุ่มซ่อนอย่ใู นเงามดื ของตน้ ไม้ จาก
น้ันก็ปลดเชอื กทผ่ี กู เจ้าสายลมออก พรอ้ มยกมอื ขนึ้ ลูบแผงคอของมันเพื่อ
ให้ม้าหนมุ่ คลายจากความตน่ื ตระหนก จากนนั้ กจ็ ูงมันออกมาจากเงาไม้
กระโดดขน้ึ ขี่ แลว้ ส่งมอื ใหก้ บั พลอยบษุ ย์โหนขนึ้ น่งั ซ้อนอยู่ด้านหลงั และ
ออกเดนิ ทางต่อไป

การเดินทางในช่วงทส่ี อง รวดเร็วกว่าเม่อื กอ่ นจะหยุดพัก เพราะ
หนทางจากบ้านชะอำไปเพชรบุรีนน้ั ตดั ตรงและราบเรียบมากกว่าช่วงแรก
ของการเดนิ ทาง

หล่อนและชายหนมุ่ ผา่ นหมู่บา้ นเลก็ ๆ หลายแห่ง ซงึ่ ทุกแห่งที่มา้ วงิ่
ผ่านไปนนั้ ลว้ นแตเ่ งยี บกรบิ ปราศจากแสงไฟจากตะเกยี ง เพราะชาวบ้าน
ซึง่ ส่วนใหญ่เป็นชาวไร่ชาวนาน้นั ปดิ บา้ นเข้านอนจนหมดแล้ว

เม่อื เขา้ สูเ่ ขตเมอื งเพชรบุรี พลอยบษุ ยร์ ้ไู ด้มยิ าก ด้วยแลเห็นพระ
นครครี ีเด่นเปน็ สงา่ สะท้อนแสงจันทร์นวลตาอยูบ่ นยอดเขามาแตไ่ กล

505/790

หลวงนิตธิ รรมพนิ ิจกระตุกบงั เหยี นให้เจา้ สายลมเบาฝเี ท้าลง และชกั
ม้าให้เลย้ี วไปทางสายเลก็ ทีแ่ ยกจากเส้นทางหลกั ไปทางดา้ นขวามอื

บ้านเรอื นในเพชรบรุ ีทห่ี ล่อนเห็น ต่างจากเพชรบุรใี นสมยั ปัจจบุ ัน
มากนัก ไมม่ ีตกึ รามสงู ใหญ่ หรอื อาคารที่กอ่ แบบตะวนั ตก ส่วนใหญ่แลว้
บ้านทพี่ ลอยบุษย์เหน็ เป็นบา้ นไม้สองชนั้ ใตถ้ นุ สูง เหมือนกับหมบู่ ้านขนาด
ใหญ่ในชนบทมากกว่า

โรงพยาบาลหมอสะเติจ ต้งั อยู่ท่เี ขตชานเมือง เปน็ เพยี งอาคารไม้ชั้น
เดยี ว ยกพื้นสูง ด้านหน้ามีบนั ไดไม้ยาว ทอดตรงข้ึนไปยังระเบยี งท่ีมเี กา้ อี้
ไมต้ ้งั เป็นแถว สำหรับเอาไว้ให้คนไขน้ ง่ั รอพบแพทย์

ทเ่ี สาไม้ด้านหนา้ มีตะเกียงดวงเลก็ แขวนเอาไว้ พอให้ส่องมองเหน็
หนา้ กันรางๆ หลวงนติ ธิ รรมพินจิ ผกู มา้ เสร็จเรียบร้อยแลว้ กก็ า้ วนำข้นึ ไป
ก่อน

บนอาคารน้นั มีห้องเพียงสองหอ้ ง และท้ังสองห้องน้นั ปดิ ประตู
แน่นหนา และเงียบเสียจนพลอยบุษย์นกึ สงสัยว่าจะมใี ครอยหู่ รอื ไม่

หน้าห้องหนึ่ง มีรองเท้าหนังสนี ้ำตาลขนาดใหญ่วางอยคู่ ่หู นึง่ และนั่น
ทำให้หนุ่มสาวทง้ั สองพอจะอุน่ ใจอยบู่ ้างว่า คงไมเ่ สียเท่ียว

“หมอครบั ...หมออย่ไู หมครบั ...”

506/790

ชายหนุ่มตะโกนเรียกอยู่พกั ใหญ่ กว่าท่ีจะมเี สียงกกุ กกั ของคน
ภายในห้อง กับพื้นไม้กระดานลั่นเอ๊ยี ดอ๊าด เหมอื นผทู้ ี่เดนิ ตรงมายังประตู
นน้ั มรี ูปร่างใหญ่โตและมีน้ำหนกั มาก

รออยไู่ ม่นานนกั ประตหู ้องทางดา้ นซา้ ยมือซึง่ มรี องเทา้ หนังวางอยกู่ ็
เปิดออก พรอ้ มกับฝรง่ั ร่างใหญม่ ีหนวดเคราหนาดกคร้ึม ย่นื หน้าออกมา

“มาหาใคร?”
ฝร่งั ร่างใหญ่ถามเปน็ ภาษาไทยสำเนยี งแปร่งหู คว้ิ สีน้ำตาลแดง
เหมือนกับสผี มของเขาขมวดมนุ่ ดว้ ยความไมพ่ อใจ ทถ่ี กู ปลกุ ใหล้ ุกขนึ้ มาก
ลางดกึ
หลวงนติ ิธรรมพนิ จิ ส่งยม้ิ ให้อยา่ งเกรงใจ ก่อนจะกลา่ ววา่
“ผมมาจากหมอฟอเรตต์ ท่านสง่ ใหผ้ มมารับยากลบั ไปให้ท่านทห่ี วั
หินครบั ”
“อะไรนะ พูดชา้ ๆ ผมไมเ่ ข้าใจ” ฝรั่งผนู้ ัน้ มสี หี นา้ ดีข้ึน เมอ่ื ไดย้ นิ ชอื่
หมอฟอเรตต์ หากกระนัน้ ทา่ ทางของเขาเหมือนไม่คอ่ ยเข้าใจภาษาไทย
มากนัก “พดู เยอรมันไดไ้ หม?”
เอาละส.ิ ..
หลวงนติ ธิ รรมพินจิ ยกมือข้างหนง่ึ ขึน้ เกาศีรษะ พลางนึกว่า จะมาตก
มา้ ตายเอาเมือ่ มาถงึ ทห่ี มายอยา่ งน้ลี ะหรอื ...

507/790

ถา้ พูดภาษาอังกฤษละก็คงพอจะฟังกันร้เู รอื่ งบ้าง ฝรงั่ เศสก็คงจะพอ
ถไู ถไปไดบ้ ้าง เพราะสมัยที่เรยี นกฎหมายนน้ั เขามเี พอ่ื นชาวฝรัง่ เศสหลาย
คน แต่ภาษาเยอรมันน่สี ิ แทบจะไม่กระดิกหูเอาเสียเลย

แต่แล้วชายหน่มุ ก็ตอ้ งถอนใจอยา่ งโลง่ อก เม่ือหญิงสาวทเ่ี พิ่งตาม
หลังเขาข้ึนมาน้ัน พดู ด้วยเสียงแจ้วๆ เป็นภาษาเยอรมัน อธบิ ายถึงสาเหตุ
ทท่ี ำใหท้ ้งั เขาและหล่อน ต้องมารบกวนเขาในยามวิกาลเชน่ นี้

พลอยบษุ ยเ์ องก็เพง่ิ จะเห็นประโยชนข์ องภาษาเยอรมนั ท่ีอาจารย์
เฝ้าเคีย่ วเข็ญหล่อนจนแทบจะตายกันไปขา้ งหนงึ่ เอาในตอนนี้ ตอนเรียน
อยใู่ นมหาวทิ ยาลยั หล่อนเลือกเรียนภาษาเยอรมนั แทนทีจ่ ะเปน็ ฝร่งั เศส
หรือสเปนเหมอื นคนอืน่ เพราะวา่ ตอนเรยี นมัธยมปลายนั้น หล่อนเลอื ก
เรยี นสายศลิ ป-์ ภาษาเยอรมนั พลอยบษุ ย์จึงเลอื กเรียนเยอรมันต่อใน
ระดบั มหาวิทยาลัย แม้ว่าดูแล้วในชีวิตของหลอ่ น จะไม่มโี อกาสได้ไป
ประเทศเยอรมนั ก็ตามที...

หลอ่ นเลยได้รู้วา่ หมอสะเตจิ นั้นเสยี ชีวติ ไปนานหลายปีแลว้ แต่
โรงพยาบาลทเี่ ขาต้งั ขน้ึ มาดว้ ยแรงกายและแรงใจน้ัน ยังเปิดดำเนินการอยู่
โดยมหี มออาสาจากประเทศในยุโรปหมนุ เวยี นกนั มาอยปู่ ระจำ ครงั้ ละสอง
ถึงสามปี หมอร่างอ้วนเหมือนหมีทห่ี ลอ่ นสง่ ภาษาเจรจากนั นนั้ ช่อื หมอ
เฟา้ ส์ เพง่ิ มาจากเยอรมนไี ด้ไม่นาน...

หมอเฟ้าสก์ ลบั มาอกี ที พรอ้ มกบั ยาหลายขวด บรรจอุ ยู่ในถุงผ้า
ขนาดใหญ่ สง่ ใหก้ บั ชายหนุ่ม แลว้ กลา่ ววา่

508/790

“หวังวา่ ยานี้ จะชว่ ยชีวติ ของเด็กคนนัน้ ไดน้ ะ...”

“ขอบคุณหมอมากนะคะ...ราคายาเท่าใดคะ?”

หมอเฟ้าส์เลกิ ค้ิวเหมือนประหลาดใจที่หลอ่ นถามออกมาอยา่ งนนั้

“ยานไ่ี มค่ ิดมลู คา่ ” เขาตอบ “พระผ้เู ป็นเจ้าประทานยามาใหแ้ ด่มวล
มนุษย์ เพื่อใช้รักษาโรคภยั ...เจา้ รับเอาไปเถดิ รับเอาไป และรักษาเดก็ ให้
หาย...”

พลอยบษุ ย์ยิม้ ให้อกี ฝา่ ย ก่อนจะเอย่ อำลา และเดนิ ตามหลงั หลวง
นิติธรรมพนิ ิจกลบั ไปทเ่ี จา้ สายลม...

“จะพักเหนือ่ ยก่อนไหม แมบ่ ษุ ย.์ ..” หลวงนิตธิ รรมพนิ ิจถามหลอ่ น
ดว้ ยความหว่ งใย

“ไมล่ ะคะ่ พ่เี อ้ือ กลบั กันเลยดีกวา่ ดกึ มากแล้ว กว่าจะถงึ หวั หนิ คง
ใกล้ฟ้าสาง รีบกลับ หมอจะไดร้ บี เอายาให้เด็ก ขนื มวั รอช้า เด็กจะตาย
เสียกอ่ นนะคะ” พลอยบษุ ยต์ ดั สินใจบอกเขาไปอย่างนั้น ท้งั ที่หล่อนเองก็
เริ่มรูส้ กึ เหนื่อย

“ขึ้นมานั่งด้านหนา้ ดีกว่า” หลวงนติ ิธรรมพนิ จิ บอกหญงิ สาว เมื่อเห็น
วา่ หลอ่ นเตรียมตวั กระโดดขนึ้ ซ้อนดา้ นหลงั ของเขาเหมือนเมอ่ื ตอนที่
เดนิ ทางมาจากหวั หนิ

“จะเหมาะหรือคะ?” หลอ่ นร้สู ึกเขินขึ้นมาบา้ ง เม่ือเขาส่ังหล่อนอย่าง
นนั้

509/790

“ข้ึนมาเถดิ น่า อยา่ ร่ำไร” ชายหนมุ่ ทำเสียงเรยี บ มีเพยี งแววคมวาว
ในดวงตาของเขาเทา่ นน้ั ท่ีส่องเปน็ ประกาย

“พเ่ี อื้อส่งถุงยามาใหฉ้ ันดีกวา่ ฉนั จะสะพายเอาไว้ พ่ีเอ้อื จะได้ขม่ี า้
สบายหน่อย ไมต่ ้องหว่ งกลวั ยาจะหลน่ ” พลอยบษุ ย์นึกข้นึ มาได้หากเมอ่ื
รบั เอาถงุ ผา้ มาสะพายเฉียงเข้ากับไหล่แล้ว หล่อนก็ยังไม่ยอมข้นึ นั่งม้าทาง
ด้านหนา้ อยู่ดี

“เอ้า ข้ึนมาเสยี สิ ร่ำไรอยนู่ ั่นละ”
ชายหน่มุ ทำเสยี งดุ
“ขนึ้ มาด้านหน้าเลย ไมต่ ้องออ้ มไปซอ้ นด้านหลงั ” เขาส่งั เสยี งเขม้
เมอื่ เห็นหล่อนเดนิ เหมอื นจะออ้ มไปทางด้านหลงั ของเจ้าสายลม “ระยะทาง
ยังอีกไกล อีกอย่าง....ดกึ มากแล้ว หากเจา้ น่ังอยหู่ ลังมา้ เกดิ งว่ งหงบุ
ตกลงไปขวดยาแตก เสยี เวลาตอ้ งได้ยอ้ นกลบั มาอีกรอบ อย่ขู ้างหนา้ พี่
...เจา้ งว่ ง กเ็ อนพงิ อกพ่หี ลบั ไปได.้ ..”
พลอยบษุ ย์เกลยี ดตนเองเหลอื เกนิ ที่รสู้ กึ หวามไหวไปกบั คำพูดท่ีดู
จริงใจของอีกฝ่าย...
ไม่นะ...
อย่านะ...

510/790

หล่อนบอกตนเองไมใ่ ห้คดิ อะไรไปไกลมากกวา่ นน้ั ...ฉนั ไมใ่ ช่
บษุ ราคัม...เขาไมไ่ ด้รักฉัน...เขารักบษุ ราคมั ...ทเี่ ขาทำดกี ับฉัน เพราะเขานกึ
วา่ ฉนั เปน็ บุษราคัมต่างหาก...

คิดถงึ ตรงนี้ หล่อนใจหายวาบขน้ึ มา เมอ่ื นึกได้วา่ ตายละ...หล่อน
เผลอพูดกับหมอฟอเรตตเ์ ป็นภาษาองั กฤษ กบั หมอเฟา้ สเ์ ป็นภาษาเยอรมนั
ออกไปตงั้ มากมายอย่างนั้น คุณหลวงหนุ่มรปู หล่อ จะทนั ไดส้ ังเกตหรือไม่
วา่ เหตุใดบษุ ราคมั จึงพดู ภาษาต่างประเทศได้ด.ี ..

แต่เม่ือเหน็ ชายหนุ่มนัง่ นง่ิ หลังตรง และเพ่งความสนใจทัง้ หมดไป
กับเส้นทางและการควบคุมม้า พลอยบุษย์กส็ บายใจขนึ้ มาบ้าง และปลอบ
ใจตัวเองว่า เขาคงจะไม่ทันสงั เกตหรอกนา่ ...

แล้วถ้าสังเกตละ่ ...อีกใจหนึง่ แยง้ ...ไอโ้ รคเสน้ ประสาทนี่ คนเราจะ
เพ้ียนถงึ ขนาดพดู ภาษาที่ไมเ่ คยพูดมาก่อนเลยไดห้ รือไมห่ นอ...

หลอ่ นคิดกลบั ไปกลับมาอยา่ งน้ัน จนกระทง่ั พน้ เขตเมืองเพชรบรุ มี า
ไกลโข ประกอบกบั สายลมกลางคนื ทโี่ บกโบยมาเป็นระยะ และอากาศ
เยน็ สบาย ทำให้หลอ่ นเผลอเอนหลังพงิ หนา้ อกทแี่ ข็งแรงของชายหนุ่ม
ตงั้ แตเ่ มื่อใดกไ็ มท่ ันรสู้ กึ ตัว...

ตบุ ...ตุบ...
เอ...เสียงฝีเทา้ ม้า หรอื วา่ เสียงหวั ใจของใครกันแน่หนอ...

511/790

หนงั ตาของหล่อนหนกั อึง้ ดว้ ยเหน็ดเหนอ่ื ยกบั การเดินทางมาทง้ั วนั
และเลยเวลานอนมานานมากแล้ว...พลอยบษุ ย์จึงซบหน้ากับอกอบอุ่นของ
หลวงนติ ิธรรมพนิ ิจ และหลบั สนทิ ไปบนหลังม้าในตอนนนั้ เอง...

พลอยบษุ ย์งวั เงยี ตืน่ ขึน้ มาในตอนสาย และพบวา่ ตวั เองกำลงั หลบั
สบายอยูใ่ นเตยี งทบี่ ้านจำนรรค์สุข

หญงิ สาวลกุ พรวดขึ้นมา ดว้ ยจำไมไ่ ด้วา่ หลังจากทีเ่ ผลอหลบั ไปนนั้
มีอะไรเกดิ ข้นึ บ้าง...หลอ่ นและหลวงนติ ิธรรมพินจิ มาถงึ หวั หนิ ตง้ั แต่เม่อื ใด
และหล่อนกลับมาบา้ นจำนรรคส์ ุขไดอ้ ยา่ งไร

เสียงเกลยี วคลืน่ สาดซัดฝง่ั ดงั แวว่ เขา้ มา พรอ้ มลมเย็นที่พาใหม้ ่าน
พลิว้ ไหว เสียงใครคนหนึ่งทน่ี ่งั แตง่ ตวั อยู่บนพน้ื ห้อง หันมาทางหล่อนและ
รอ้ งทักเสียงใสว่า

“ตน่ื แลว้ รึคะพ่บี ษุ ย์?”
พลอยบุษยห์ นั ไปทางหญงิ สาวต้นเสยี ง ก็เห็นวา่ เปน็ สคราญนัน่ เอง
“สคราญ” นำ้ เสยี งของหลอ่ น ทำให้หญิงสาววยั อ่อนกว่า ตอ้ งเบกิ
ตากว้างดว้ ยความตกใจ
“มอี ะไรคะ?”
“ฉันมาอยู่ทน่ี ่ไี ดอ้ ยา่ งไร...แล้ว...” พลอยบุษยก์ ้มลงมองตนเองท่อี ยู่
ในชดุ นอนผ้าฝ้ายสีขาวบรสิ ทุ ธ์ทิ ีย่ าวกรอมเทา้ “แล้วใครเปลยี่ นชดุ ให้ฉนั ”

512/790

สคราญหัวเราะคิกคัก กอ่ นจะเล่าให้ฟังวา่

“ตอนทคี่ ุณหลวงพาพบี่ ุษยก์ ลบั มาถงึ หัวหินนน้ั ฟ้าจะสางอย่แู ล้ว
คุณยายกับดฉิ ันไปน่งั คอยอยู่ทีบ่ า้ นหมอฟอเรตต์ พีบ่ ุษยน์ ะ่ หลบั ไมร่ เู้ ร่อื ง
เทียว คณุ ยายจะปลุกอยา่ งไรก็ไมย่ อมตื่น..สมคงจะเหนือ่ ยมากละ คณุ
หลวงเลยชว่ ยอุม้ พ่ีบุษยใ์ สร่ ถมา้ แลว้ ดฉิ นั กับคุณยายกป็ ระคองเข้ามานอน
ในห้อง กับเปลีย่ นเสือ้ ผ้าให้นล่ี ะคะ่ ”

เฮอ้ ...หลอ่ นถอนหายใจยาว...

ไมร่ ้วู า่ เพราะอะไรเหมอื นกนั ...อาจจะเพราะรู้สกึ สบายใจข้นึ มาว่า ไม่
ใชต่ าคุณหลวงตาคมนั่นสกั หนอ่ ย ทเ่ี ปลย่ี นเส้อื ผ้าให้

“แล้วคุณหลวงละ่ ?” หลอ่ นออ้ มแอม้ ถามออกมา

“คณุ หลวงกอ็ ยู่บ้านหมอฟอเรตต์ละคะ่ น่ีคงจะนอนพักอยลู่ ะมัง”
สคราญจบี ปากจีบคอเลา่ “เพราะมาถึง กไ็ ม่ไดน้ อนเลยเสียทีเดยี ว ไหนจะ
ต้องแบกเอาพบี่ ษุ ย์มาท่รี ถมา้ แลว้ ยงั ต้องช่วยกันกับหมอจับเด็กบญุ กรอก
ยา ฉดี ยาอีก...”

“แลว้ เด็กนน่ั เปน็ อย่างไรบา้ ง?” พลอยบุษย์เปน็ หว่ ง

“คงจะรอดดอกคะ่ นอ้ งเองกย็ งั ไม่ทราบ กะว่าบา่ ยๆ จะไปทบี่ า้ น
หมอฟอเรตตด์ ูอาการเสียหนอ่ ย แตน่ างแม่มันเห็นทา่ จะแย”่ สคราญลด
เสียงใหเ้ บาลงพอได้ยนิ กันสองคน “นายหาญ ผัวใหมม่ นั ซอ้ มเสียปางตาย
เมอ่ื วานน”ี้

513/790

“ตายจริง” พลอยบุษย์อุทาน...ดวงหน้าโหดเหี้ยมของผ้ชู ายคนนั้น
ย้อนกลับมาในความคดิ คำนึงของหลอ่ น

“มนั โมโหนางเนียน ว่าปล่อยใหพ้ บ่ี ษุ ยเ์ ขา้ ไปเจอเด็กบญุ เข้า
ประกอบกับเมามาด้วย กเ็ ลยทั้งตบทัง้ เตะจนสลบไป ดีวา่ นางแหวนได้ยิน
เสยี ง เลยเรยี กบา่ วผ้ชู ายมาชว่ ยกันทันนะคะ หาไม่คงจะตายไปเสยี กอ่ น
กว่านอ้ งจะกลบั มาตวั ผัวนางเนยี นมนั ก็หนไี ปเสยี แลว้ ”

“รู้อย่างน้ีแล้วยังจะอยู่กนิ กับเขาอกี รึ?” พลอยบุษยพ์ ึมพำกบั ตัวเอง

“ผูห้ ญิงน่ะคะ่ พบ่ี ษุ ย์ ไม่มีใครอยากมหี ลายสามีดอก นางเนียนมันมี
มาไม่รตู้ ้ังก่ีผวั แล้ว กบั คนน้ีมันรักของมันมาก คุณแม่ของนอ้ งเตอื นเทา่ ใด
มนั กไ็ มเ่ ช่ือ ขา้ งคุณแมก่ ็ไมอ่ ยากยุ่ง เพราะเปน็ เร่ืองของมัน ก็เลยปลอ่ ย
ไป...เกิดเรอ่ื งนขี้ ้นึ คงจะเลกิ ไดจ้ รงิ ๆ แล้วละ” สคราญถอนหายใจ “นคี่ ุณ
ยายท่านหา้ มขาดแลว้ นะเจ้าคะ วา่ ไม่ให้ผัวแม่เนยี นยา่ งเทา้ เข้ามา ในบา้ น
จำนรรคส์ ขุ อกี ไมเ่ ชน่ นัน้ จะเอาโปลศิ มาลากตวั เขา้ ตะราง”

“นา่ สงสารก็แตเ่ ดก็ บญุ นน่ั ละ ไม่รู้วา่ โดนทรมานอยา่ งนี้มานานเทา่ ใด
แลว้ ” พลอยบษุ ย์เมม้ รมิ ฝปี ากดว้ ยความโมโห เมือ่ นกึ ถึงสภาพของเด็ก
บญุ

“นอ้ งเองกไ็ ม่ทราบดอกค่ะ” สคราญยอมรับ “มาบ้านนี้เม่อื ใด กไ็ ม่
เคยพบนายหาญสักครั้ง เพราะแมเ่ นียนคอยหา้ มผวั ไมใ่ หเ้ ขา้ มายุม่ ยา่ ม ที่
พอรู้เรือ่ งบ้าง ก็เพราะบา่ วบ้านแถวนม้ี นั เอาไปเล่าลอื กัน ข้างเด็กบญุ กเ็ จ็บ
ออดแอด ผอมแหง้ แรงนอ้ ยมาแตไ่ หนแต่ไร นอ้ งจึงไมร่ สู้ ึกผิดสังเกต”

514/790

พลอยบุษยเ์ หลอื บมองนาฬิกาหางแมงดาที่หอ้ ยอยขู่ า้ งผนัง กเ็ ห็นว่า
สายมากแล้ว ก็เลยลกุ ข้นึ จากเตยี งนอน แลว้ บอกกับสคราญวา่

“พ่ีจะไปอาบน้ำก่อนดกี ว่า แลว้ บ่ายๆ จะไดไ้ ปดูเดก็ บญุ ดว้ ยกัน”
“ดคี ะ่ ถ้าเชน่ น้ัน น้องจะออกไปดนู างเนียนมันเสยี หนอ่ ย หากอาการ
ยงั ไมด่ ี จะได้ไปหาหมอฟอเรตตเ์ สียด้วยกนั เลย”
สคราญว่า แล้วลุกข้นึ เดนิ ออกจากห้องไป แต่กอ่ นทจ่ี ะลับออกจาก
ห้องไปนั้น หล่อนกห็ ันมาบอกพลอยบุษย์อย่างเพงิ่ นกึ ข้ึนได้วา่
“เกอื บลมื เสยี แล้ว...เมอื่ คนื ตอนท่ีพาพบ่ี ษุ ย์กลับมา คุณหลวงฝาก
ของมาใหพ้ บี่ ษุ ย์ด้วย....น้องวางเอาไว้อยทู่ ่โี ต๊ะเล็กข้างเตียงนน่ั ไงคะ...คุณ
หลวงกำชบั วา่ เมือ่ ตื่นนอนแลว้ อยา่ ลืมให้พีบ่ ุษยเ์ ปิดดูให้ไดเ้ ทยี ว”
พลอยบษุ ย์เดนิ ไปท่โี ต๊ะเล็กข้างหวั เตียง ด้วยใจทเ่ี ลื่อนลอย...
ความร้สู กึ อบอนุ่ ที่ซุกกายหลับอย่ใู นอ้อมอกกวา้ งของชายหนมุ่ บน
หลังม้านน้ั ยังทำใหห้ วั ใจของหลอ่ นเตม็ ตื้นอยจู่ นบดั น.ี้ ..
คุณหลวงหนมุ่ ฝากอะไรเอาไวใ้ ห้หลอ่ นหนอ...
พลอยบษุ ย์เปิดฝากลอ่ งกำมะหย่สี นี ำ้ เงินเขม้ ขนาดไมใ่ หญ่มากออก
ด้วยมืออันสน่ั ระรกิ และทันทีทแี่ ลเห็นของในนั้น หล่อนก็ไดแ้ ต่เบิกตาก
ว้างดว้ ยความต่นื ใจ...

๓๔

พลอยบษุ ยจ์ ับจ้องมองของฝากจากหลวงนิตธิ รรมพินิจ ในกลอ่ ง
กำมะหยด่ี ้วยสายตาต่นื ตะลงึ เพราะแมว้ ่าอาชพี นางแบบ จะทำให้ หลอ่ น
เคยเหน็ ของสวยๆ งามๆ และเคร่ืองประดบั ชน้ิ เยยี่ มมามากมายหากหล่อน
ไมเ่ คยเหน็ ของสิ่งใด สวยงามจับตาจับใจเทา่ ไขใ่ บเลก็ ที่ทำมาจากอัญมณี
ซ่งึ บรรจุอยู่ในกล่องนั้นมากอ่ นเลย...

ของทค่ี ณุ หลวงฝากแมส่ คราญมาใหห้ ลอ่ นน้นั เปน็ ไข่ใบเล็ก เปลือก
ทำมาจากพลอยสแี ดง มเี สน้ ทองคาดเอาไวโ้ ดยรอบ ตรงกึง่ กลางของไข่ มี
สลกั ทองอนั เลก็ จ๋วิ เม่ือหญิงสาวกดทส่ี ลักนั้น เปลือกไขท่ ี่ประกบเข้าไว้
ด้วยกัน ก็เปิดออกเหมอื นประตูสองบาน เผยให้เห็นของที่อยภู่ ายในใจ
กลางของไข่...

กง่ึ กลางของไข่น้นั เป็นภาพเขยี นด้วยสปี าสเตลขนาดเลก็ เปน็ รปู
คร่งึ ตวั ของผหู้ ญงิ คนหนง่ึ ใบหนา้ เรียวรูปไข่ ผมยาวประบ่า สวมเสื้อลูกไม้
แขนยาว มีริบบ้นิ รอ้ ยเอาไวร้ อบคอเส้อื ผ้หู ญงิ คนนัน้ ยนื อยมู่ มุ ดา้ นซา้ ย
ยืน่ มอื ตรงออกมาขา้ งหน้า เหมือนกับกำลงั จบั มือกบั ความวา่ งเปลา่ ...

516/790

และโดยไม่ตอ้ งใชค้ วามสังเกตใด หลอ่ นก็สามารถบอกได้ในทนั ทีว่า
เปน็ ภาพวาดของบุษราคัม...

พลอยบุษย์กำลงั สงสัยว่า แล้วชา่ งภาพ วาดใหบ้ ษุ ราคัมยืน่ มือไปจบั
กบั อะไร เสยี งดนตรีจากไขน่ ัน้ ก็ดังขึ้น พรอ้ มกับทร่ี ูปภาพของบุษราคมั
หมนุ กลับหลงั ชา้ ๆ เผยให้เห็นภาพเขียนครงึ่ ตวั ของชายหนมุ่ ผ้สู ง่างามคน
หนึ่ง ในชุดเสอื้ สทู แขนยาวของบรุ ษุ สวมทบั เส้อื เชต้ิ สขี าว ทค่ี อผูก
หูกระต่ายสีนำ้ เงินเข้ม แบบชดุ ราตรีสโมสร ทีพ่ ลอยบุษย์เคยเห็นอยู่บ่อยๆ
ในหนังสือภาพยโุ รปโบราณ...

พลอยบุษยต์ ้องยอมรับกบั ตนเองวา่ ช่างภาพทเี่ ขยี นภาพนข้ี นึ้ มา
เป็นชา่ งภาพทมี่ ฝี ีมือยอดเย่ยี ม เพราะเขาสามารถถา่ ยทอดแววตาวับวาว
ของชายหนมุ่ ผ้เู ป็นเจา้ ของภาพได้เป็นอย่างดี จนหลอ่ นรสู้ ึกเหมอื นกบั วา่
เขากำลงั มายืนอย่ตู รงหน้า และจ้องมองหล่อนออกมาจากในภาพ...

และภาพของคุณหลวงนิติธรรมพินจิ นัน้ ยนื อยทู่ างมุมด้านขวาและ
ยื่นออกมาเหมอื นกบั จะจบั อากาศธาตุเอาไวเ้ ช่นกัน

เมอ่ื เสียงกรงุ๋ กริง๋ ของเพลงดงั เรว็ ข้ึน และภาพท่ีอยบู่ นแกนกง่ึ กลาง
ของไข่ หมุนเร็วขึน้ เร่ือยๆ ภาพในเปลือกไขท่ ีป่ รากฏอยู่ตอ่ หนา้ ของหลอ่ น
ก็คือภาพของชายหญิงท้งั สองจับมือกนั เอาไวม้ ่ัน...สายตาสบกัน และมี
ความรักอย่ใู นดวงตาของคนทัง้ สอง...

พลอยบษุ ยอ์ ดยิ้มไมไ่ ด้ในความชา่ งคิด และละเอยี ดออ่ นของชาย
หนมุ่ ทสี่ ่งของกำนลั ช้ินนีม้ าให้...

517/790

หลอ่ นจำสมัยท่ยี ังเป็นเด็กหญงิ และในชวั่ โมงเรียนวิทยาศาสตร์ ท่ี
ครูสอนเรอ่ื งสายตาและการมองเห็นได้ดี

คร้ังนนั้ ครใู ห้หลอ่ นทดลอง โดยการตดั กระดาษเปน็ วงกลม แลว้
แปะเอาไวบ้ นดนิ สอ ข้างหนึง่ ของกระดาษวาดรูปนก ส่วนด้านตรงขา้ มกัน
น้นั วาดรปู กรงนกว่างเปลา่ เอาไว้ และเมอ่ื หลอ่ นใชม้ อื หมุนแทง่ ดนิ สอ
เร็วๆ ภาพทั้งสองก็เคลอื่ นรวมกนั กลายเป็นภาพนกทีอ่ ยู่ในกรง ด้วย
เพราะสายตาของคนเรารบั ภาพแรก กบั ภาพท่ีสองในเวลาใกลเ้ คยี งกันจน
แยกไม่ออก สมองจงึ แปลผลให้รบั รู้ภาพท้งั สองกลายเป็นภาพเดียวกนั ...

ภาพกลางเปลือกไขข่ องคณุ หลวงหนมุ่ ก็เช่นกนั ...
เมือ่ แกนกลางเปลอื กไข่หมุนเรว็ ขน้ึ ตามจังหวะเพลง ภาพทเ่ี กดิ ข้ึนจึง
กลายเปน็ ภาพของบุษราคมั และคณุ หลวงจบั มอื กันเอาไวแ้ น่น และจอ้ ง
มองกนั ด้วยสายตาท่ีเปย่ี มไปด้วยความรกั ...
หล่อนคงจะดใี จกวา่ น้ี ถา้ หากว่า ภาพนัน้ ไมใ่ ชบ่ ษุ ราคมั หากเป็นตัว
ของหล่อน...
พลอยบษุ ย์แน่ใจวา่ คณุ หลวงนิตธิ รรมพินิจ น่าจะสงั่ ทำไข่ดนตรีน้ี
มาจากยโุ รป มากกว่าจะซ้อื หาเอาแถวหา้ งรา้ นในเมอื งไทย ดว้ ยเพราะฝีมอื
ทปี่ ระณตี และภาพเขียนทดี่ ูตั้งใจมากขนาดน้ี ยอ่ มไมใ่ ชส่ ิง่ ท่ีจะทำเสร็จ
ภายในเวลาไมก่ ว่ี นั ทเ่ี ขากลับมาจากอังกฤษ..

518/790

มเี ศษกระดาษแผ่นเล็กจ๋วิ ท่ีพับเอาไวเ้ ป็นสส่ี ่วน หล่นออกมาจาก
กล่องกำมะหย่ี และหลอ่ นก็หยิบมนั ออกมาคลีด่ .ู ..

ลายมือทีเ่ ขยี นดว้ ยหมกึ สีนำ้ เงินเข้ม อา่ นไดค้ วามว่า...โอแ้ กว้ แวววบั
ชา่ งจับจติ จะใคร่ปลิดปลดมาดังถวิล โอ้เอื้อมสุดหลา้ ดงั ฟ้าดนิ จะได้สม
ดังจินต์ฉนั ใด...

กลอนจากวรรณคดเี ร่อื งใดกนั นะ พลอยบษุ ย์นกึ สงสยั ...ช่างเคยคนุ้
เหลือเกนิ แตห่ ล่อนนึกไมอ่ อกว่ามาจากเรอ่ื งอะไร ใครแตง่ ...

สิ่งทอี่ ยใู่ นความคิดคำนงึ ของหลอ่ นในเวลานี้ มเี พยี งนัยน์ตาคมเขม้
ทมี่ ีแววอบอนุ่ กะพริบไหวอยู่ในนน้ั โดยเฉพาะเมอ่ื คืนท่ีผา่ นมา ซง่ึ หล่อน
อิงแอบอยใู่ นออ้ มกอดแขง็ แรง...และเม่อื หล่อนเงยหนา้ ข้ึนมองชายหน่มุ
ทา่ มกลางความมืดของพงไพร กเ็ ห็นเพียงดวงดาวนบั ร้อยนบั พนั ทแี่ ข่งกนั
เปล่งแสงอยู่ในดวงตาท่ีสุกสกาวของเขา

รอยหมึกในกระดาษยังใหม่ เหมอื นเขาเพิ่งเขยี นเสรจ็ แลว้ พับสอด
เขา้ มาในกล่องของขวญั แตเ่ พราะยงั มีสงิ่ ที่ต้องทำอีกมาก หล่อนจึงพับ
กระดาษแผ่นนั้นตามเดิม และสอดเอาไว้ในหนงั สอื นิทานทองอนิ ทห่ี ล่อน
ยงั อา่ นค้างอยู่ และหันไปหยบิ ผา้ นงุ่ สำหรับอาบนำ้ ทน่ี างแหวนเตรียมเอาไว้
ให้ กอ่ นจะเดินไปอาบน้ำชำระร่างกาย พรอ้ มกบั ความคิดท่ียงั สับสน และ
วกวนเวยี นอยภู่ ายในใจ...

519/790

เมอ่ื หลอ่ นอาบนำ้ แตง่ ตัวเสร็จเรยี บร้อย และเตรยี มจะออกจาก
บ้านเพื่อไปเยย่ี มเด็กชายบุญ ท่บี า้ นพักตากอากาศของหมอฟอเรตต์ทาง
หาดหวั หินดา้ นทศิ เหนอื นัน้ ทร่ี ะเบยี งหน้าบา้ น คุณประดับกำลังชำระความ
กบั นางเนยี นและนายหาญ โดยมีสคราญนง่ั อยู่ดว้ ย

เมอื่ คณุ ประดับเห็นหลอ่ นเดนิ ออกมาจากภายในหอ้ ง จงึ พยักหนา้
ให้น่ังอยู่ด้วยกนั ก่อน พลอยบษุ ยจ์ งึ น่ังลงข้างสคราญ และนง่ิ ฟังว่าคณุ
ประดับจะจดั การกบั เรือ่ งทเี่ กิดขนึ้ อยา่ งไรตอ่ ไป

“ตกลงวา่ อยา่ งไรหือ นางเนียน?”
พลอยบษุ ย์ไดย้ ินเสียงของคุณประดบั เขม้ อย่างชนดิ ท่ีไมเ่ คยได้ยิน
มาก่อน
“แล้วแตค่ ุณท่านเจา้ คะ่ ” เสียงของนางบ่าวออ้ มแอ้ม
พลอยบุษย์สังเกตเห็นนัยน์ตาข้างหนึง่ ของเนียนบวมชำ้ จนเกือบปดิ
มุมปากด้านหนง่ึ บวมเจอ่ ซงึ่ นน่ั พอจะทำใหห้ ลอ่ นเดาได้ว่า เม่ือคนื ที่ผ่าน
มา ซ่งึ หล่อนดนั้ ดน้ เดนิ ทางไปเพชรบรุ ีกับหลวงนติ ิธรรมพินจิ ทางบ้านนี้
นางบ่าวจะตอ้ งเกดิ เปน็ ปากเสยี งกบั สามี ด้วยเร่อื งของเด็กชายบุญเปน็ แน่
“ถ้าแลว้ แตฉ่ นั หลอ่ นคงตอ้ งให้สามขี องหลอ่ นออกจากบ้านนี้ไปอยทู่ ี่
อน่ื ” คุณประดบั ว่า พรอ้ มกับชายตามองผู้ชายรปู รา่ งใหญ่โต ทนี่ ง่ั
กระสบั กระส่ายอยขู่ ้างนางเนยี น
“อะไรกันวะ”

520/790

น้ำเสียงของนายหาญกร้าว พรอ้ มกบั ตวัดสายตาท่ีแดงกำ่ ขึน้ มองคุณ
ประดับ ท่าทางฮดึ ฮัดไมพ่ อใจ

“อเี นียนเป็นบ่าวของคณุ แต่เมอื่ ใดกัน มาถึงกส็ ่งั เอาสั่งเอาเชน่ น”ี้
“หัวหมอรนึ ายหาญ” คุณประดบั ไมไ่ ด้มที ่าทีเกรงกลัวกริ ิยาก้าวรา้ ว
ของผู้ชายคนตรงหนา้ แม้แตน่ ้อย “พระยาจำนรรจภ์ กั ดเี ป็นหลานเขยฉัน
ท่านมอบอำนาจให้ฉันจดั การเร่ืองท่ีบ้านนไ้ี ด้ทกุ ประการ ตลอดเวลาที่ฉัน
ยงั พกั อยทู่ ่ีนี.่ ..นายหาญควรจะไปเสียแตโ่ ดยดี กอ่ นท่ีฉันจะเรียกให้โปลศิ
มาจดั การ เพราะทนี่ ายหาญตีเด็กปางตายเชน่ นี้ เปน็ ความผิดรา้ ยแรง”
“ความผิดร้ายแรงประการใดขอรบั ” นายหาญเถยี ง “กระผมกบั อี
เนียน เปน็ ผัวเมยี กัน อ้ายบุญเป็นลูกเลยี้ งของกระผม กระผมจะตีจะ
สงั่ สอนมันอยา่ งไรก็ย่อมทำได้”
“แตท่ นี่ ายหาญทำกับเดก็ มันไม่ใชก่ ารสั่งสอน” นยั นต์ าของคณุ
ประดับทีจ่ อ้ งมองนายหาญนนั้ เหมอื นกับกำลังมองฆาตกรใจโหด “นาย
หาญกำลงั จะฆ่าเด็กตา่ งหาก ดังน้นั ดีทีส่ ดุ กค็ อื ไปเสียจากท่นี ่ี แลว้ อย่า
กลับมาอีก...”
“อีเนียน” นายหาญหนั ไปตวาดภรรยา “มงึ เหน็ ดว้ ยกับอแี กน่ ่รี ึ”
“ฉัน...ฉัน..” นางเนียนปากคอส่นั ดว้ ยความหวาดกลัว “พี่หาญไปเสีย
เถอะ ฉันอยกู่ ับพไ่ี ม่ได้อกี แล้ว...”

521/790

“มงึ จะหาเร่อื งเลกิ กบั กูเพราะเร่อื งอา้ ยบญุ ง้นั รึ?” นายหาญกระชาก
เสยี ง

“ฉนั อยกู่ บั พไ่ี ม่ได้” นางเนียนรอ้ งไห้ฟูมฟาย “ฉันทนใหพ้ ที่ ุบตีไมไ่ ด้
อีกแล้ว”

“อเี นียน” นายหาญทำสหี น้าขมึงทึง ด้วยไม่เคยคดิ มาก่อนวา่ คนที่
เคยยอมอ่อนข้อใหก้ ับเขามาโดยตลอด จะกล้าพูดกบั เขาเช่นน้ี

“ไปเสยี เถิดนายหาญ” คุณประดับสง่ เสียงสำทับ และน่ันทำให้ผู้ชาย
คนนน้ั กำหมดั แน่น และหันกลบั มาจ้องคุณประดับด้วยความเคยี ดแคน้
พรอ้ มทั้งแค่นเสยี งลอดไรฟนั ออกมาว่า

“อีแก่ ย่งุ นักนะมึง...”
พลอยบุษยเ์ ห็นนายปืน คว้าปืนกระบอกยาวท่ีวางเอาไวข้ า้ งกาย ขึน้
มาถอื ไวใ้ นมอื ด้วยท่าทะมดั ทะแมง เมือ่ ได้ยนิ นายหาญกล่าวด้วยสุ้มเสียง
ทป่ี ราศจากความยำเกรงเช่นนน้ั
“ไม่ตอ้ งพูดดีกบั มนั แล้วครับคณุ ทา่ น”
นายปืนหนั ไปกลา่ วกับคุณประดบั กอ่ นจะหนั กลับไปทางชายหนมุ่ ที่
ลกุ ขึ้นยืนจงั ก้าอยู่กลางบา้ น พรอ้ มท้ังส่องปลายกระบอกปนื ไปทชี่ ายผู้นัน้
“ก้าวรา้ วนักนะ มงึ รู้ไหมว่าคณุ ท่านเปน็ ใคร เกรงใจกันเสียบา้ งมงึ ลง
ไปจากบา้ นเดี๋ยวนเี้ ลย กอ่ นที่กูจะส่องมึงดว้ ยปนื กระบอกนี้ ไป ไป”๊

522/790

นายปืนไลอ่ ยา่ งกบั ไลห่ มูไลห่ มา สว่ นนางเนียนเอาแต่กม้ หนา้ ร้องไห้
สะอื้นฮกั ฮัก ขณะท่นี ายหาญยำ่ เทา้ เสียงโครมครามลงจากบา้ นไป

และกอ่ นทจ่ี ะลงบันไดไปนน้ั ชายหนุม่ ผนู้ น้ั หนั กลับมามองพลอย-
บุษยอ์ ีกคร้ังดว้ ยนยั น์ตาอาฆาตมาดรา้ ย

นายปืนถอื ปนื เดินคุมเชิงตามหลงั ลงไป เพอ่ื ให้แนใ่ จว่าผู้ชาย
อนั ธพาลคนนั้น ออกไปพ้นเขตบา้ นแล้ว

“คณุ ยาย”

สคราญโผเข้ากอดคุณประดับไวแ้ นน่ ขณะท่นี างแหวนประคองนาง
เนยี นผซู้ ง่ึ บอบช้ำทง้ั กายและใจ ลงจากเรอื นไปทางบันไดดา้ นหลงั เพอ่ื ไป
พักผอ่ นทีเ่ รือนแถว

“สคราญ...”

นัยนต์ าของคณุ ประดับมีแววประหวนั่ พลอยบษุ ย์จับมอื ของผสู้ ูงวัย
เอาไวแ้ นน่

“สง่ ข่าวเรือ่ งนใ้ี หพ้ อ่ ของเจา้ รู้โดยดว่ นทส่ี ดุ ขอคนของพอ่ เจา้ มาอยู่ ท่ี
นส่ี ักสองสามคน นายหาญท่าทางน้ันอาฆาตพยาบาทไม่น้อย มันอาจจะ
ย้อนกลับมาทำรา้ ยนางเนยี นหรือพวกเราไดภ้ ายหลงั ...”

“เจ้าคะ่ คณุ ยาย....”

สคราญรบั คำเสียงแผ่ว นยั นต์ าของหลอ่ นมแี ววหวาดกลวั ไม่แพค้ ุณ
ประดบั หลอ่ นนงิ่ คิดอยูค่ รูห่ นึ่ง ก่อนจะตัดสนิ ใจบอกกับผสู้ งู วยั ว่า

523/790

“หลานคดิ วา่ เรือ่ งนส้ี ง่ ใครไปคงไม่เหมาะ เห็นจะตอ้ งไปด้วยตนเอง
ประเด๋ยี วหลานจะไปโทรเลข แจง้ ใหค้ ณุ แมท่ ราบเร่อื งเสียกอ่ น และเชา้
พรงุ่ นจ้ี ะขน้ึ รถไฟกลับเพชรบรุ ี ไปกราบเรยี นให้เจา้ คณุ พ่อทราบเรอ่ื งดว้ ย
ตนเองอกี คร้ัง กบั ขอให้ทา่ นส่งคนมาอยู่ด้วยทีน่ ี่ ดไี หมเจา้ คะคณุ ยาย?”

“ดแี ล้วละสคราญ”
คุณประดับพยกั หนา้ เหน็ ด้วย
“แมข่ องหลอ่ นไวใ้ จพวกบ่าวมากเกนิ ไป ปลอ่ ยใหอ้ ยู่กนั ลำพังจนเกิด
เรื่องราวเช่นน้ี รูอ้ ยา่ งน้แี ล้ว ตอ่ ไปจะไดร้ ะวงั รอบคอบมากยิ่งขน้ึ ...”
เสียงคลน่ื จากหาดทรายขาวหนา้ บา้ นพัก สาดซดั เป็นจงั หวะ เม่ือทุก
ฝ่ายต่างกน็ ่งิ เงียบกนั ไป ลมเย็นๆ ทพ่ี ดั มาจากทอ้ งทะเล หอบเอากลนิ่ อาย
ความเคม็ เข้ามาดว้ ย และพลอยบุษยก์ อดแขนของคณุ ประดับเอาไวแ้ น่น
“ดิฉันกราบขอโทษเจา้ คะ่ ”
พลอยบุษยก์ ราบลงบนต้นแขนของผู้สงู วยั เพราะรสู้ ึกว่า เร่อื งราว
ทั้งหมดท่เี กิดขึน้ น้นั สาเหตุมาจากหล่อนเพยี งผเู้ ดยี ว ถา้ หลอ่ นไม่ตาม
เสยี งร้องไหไ้ ปเจอเดก็ บุญน่ัน เรอ่ื งราวคงจะไม่เปน็ เช่นนี้
“ขอโทษยายเรอื่ งอะไรกนั ” คุณประดับเหลอื บมองหญิงสาว
“ก.็ ..ถา้ ดฉิ นั ไม่ไปพบเด็กบุญน่ัน...”

524/790

“ถา้ หลอ่ นไม่ไปพบเด็กบญุ นัน่ เด็กกค็ งจะตายไปแลว้ ” คณุ ประดับ
แทรกขนึ้ รวดเรว็ กอ่ นท่หี ล่อนจะทนั พูดอะไรต่อไป “นบั ว่ายงั เปน็ บญุ ของ
เด็กมัน บญุ ของนางเนยี นดว้ ย ทีพ่ น้ จากผัวเลวๆ อยา่ งนไ้ี ปเสยี ได.้ ..”

ปากพดู ไปเช่นนั้น ลกึ ลงไปในใจของทั้งคุณประดบั และพลอยบุษย์
แลว้ ล้วนรู้สึกและเหน็ พอ้ งต้องกันว่า...ไม่แต่เฉพาะบ่าวไพรอ่ ยา่ งนางเนียน
เทา่ นัน้ ดอก ทต่ี ้องอดทนกับสามแี บบนายหาญ...

“นา่ สงสารแมเ่ นยี นนะเจา้ คะ” สคราญพดู ขน้ึ บ้าง “หลานและคณุ แม่
ไมเ่ คยทราบเลยวา่ อยทู่ างนี้เกดิ เรื่องราวอนั ใดบ้าง เพราะทกุ ครั้ง ท่ีมาตาก
อากาศ นางเนียนกจ็ ดั การบ้านช่องเรียบรอ้ ยดี จงึ วางใจวา่ ไม่น่า จะมเี รือ่ ง
อะไร...โถ...เดก็ นน่ั จะโดนทำรา้ ยมานานสกั แคไ่ หนแล้วก็ไม่รู้..”

“ยายคาดคั้นมนั เม่ือเชา้ มดื นางเนียนเลา่ ใหฟ้ งั วา่ นายหาญทบุ ตีมัน
กับลูกมานานแลว้ แตค่ วามทมี่ ันรักของมนั กเ็ ลยทน...แต่ตัวเจบ็ ลกู เจบ็
คราวนี้เห็นทจี ะตาสว่างขนึ้ บา้ งดอก คนเราเปน็ แมน่ นั้ ตัวเจ็บแคไ่ หน ก็ทน
ได้ แตก่ บั ลกู กบั หลานน่ีนะ อย่าได้แตะเลยเชยี ว”

คณุ ประดบั ถอนหายใจ
“หลงผวั จนไม่ลมื หลู มื ตา ปลอ่ ยใหม้ ันรังแกเอาจนเจยี นตาย มันมา
น่งั รอ้ งห่มร้องไหก้ บั ยายตัง้ แตเ่ ช้ามืดแล้ว หาไม่ ยายกค็ งจะไม่ทำเชน่ น้ี
ดอก...ไมใ่ ช่กงการอะไรของเราเลย มาพกั ตากอากาศแทๆ้ กลบั มาเจอเรื่อง
รา้ ยเสียได้ ไอ้คร้ันจะไม่ชว่ ย ก็จะใจดำจนเกินไป...”

525/790

เพราะเกดิ เรือ่ งนายหาญและนางเนยี น พลอยบษุ ย์จึงตอ้ งแวะไป
ทส่ี ถานรี ถไฟ เพือ่ ทีส่ คราญจะส่งโทรเลขแจง้ ขา่ วให้พระยาจำนรรจภ์ ักดี ผู้
เปน็ บดิ าทราบ ก่อนท่ีตนเองจะกลับเพชรบรุ ไี ปด้วยตนเองอีกครง้ั ในวนั
รงุ่ ข้ึน

ระหวา่ งที่รอสคราญอยใู่ นรถม้านน้ั พลอยบุษย์กห็ ยบิ เอาหนงั สือ
‘นทิ านทองอิน’ ท่หี ลอ่ นกำลังอา่ นด้วยความติดใจ ขนึ้ มาอ่านเพอื่ ฆ่าเวลา

ยิง่ อา่ นไป หล่อนก็ย่ิงทึง่ ในพระอัจฉริยภาพของพระบาทสมเดจ็ -
พระมงกฎุ เกลา้ เจ้าอยหู่ ัว เพราะแมว้ า่ ช่วงเวลาท่ีทรงพระราชนิพนธ์‘นิทาน
ทองอนิ ’ น้ัน จะเปน็ เวลานานเนิ่นมาแลว้ แต่หลอ่ นซ่งึ มาจากยุคสมยั ของ
คอมพวิ เตอรแ์ ละอนิ เทอร์เนต กย็ งั รสู้ กึ สนุกสนานกับเรือ่ งราวลึกลับ และ
คดีที่นักสบื ทองอินกับนายวดั เพือ่ นสนทิ ช่วยกันคลค่ี ลาย

หลอ่ นอา่ นคดที ห่ี น่ึงจบไปแลว้ และกำลังอ่านคดที ี่สองค้างอยู่ ก็
บงั เอิญเกดิ เร่ืองเด็กบุญขน้ึ มาเสยี ก่อน

คดที ี่หนึง่ นัน้ ชอื่ วา่ ‘นากพระโขนงท่ีสอง’ เป็นการปรากฏกายคร้งั
แรกของนายทองอิน ซ่งึ ไดข้ ่าววา่ ปศี าจนางนากท่ีพระโขนงออกอาละวาด
อีกครั้ง จึงไปสบื จนไดค้ วามวา่ เป็นลกู ชายของกำนนั ทพ่ี ระโขนงสรา้ งเรื่อง
ข้นึ มา โดยปลอมตนเปน็ ผีของมารดามาเที่ยวหลอกใครๆ เพราะไม่
ตอ้ งการใหก้ ำนันผ้เู ปน็ พ่อแต่งงานใหม่

สว่ นคดที ี่สอง ซ่งึ หล่อนกำลังเรม่ิ อา่ นน้นั มชี อื่ ว่า ‘นายสวุ รรณถกู
ขโมย’ เปน็ เรื่องราวของร้านเพชรทถ่ี กู โจรกรรมเอาเพชรในรา้ นไปพลอย

526/790

บุษย์อ่านไปกร็ สู้ กึ ตนื่ เตน้ และพยายามเดาวา่ ใครกันแน่ท่ีเป็นโจรปล้น
เพชร เพราะมผี ู้ตอ้ งสงสยั หลายคน

สคราญกลับมาหลังจากทห่ี ลอ่ นเพิง่ อ่านไปได้คร่งึ เรอ่ื ง คดยี ังไม่ทนั
คล่คี ลาย พลอยบุษย์จงึ ไดแ้ ตป่ ิดหนังสือลงดว้ ยความเสียดาย

“อา่ นอะไรอยูค่ ะ?” สคราญเอยี งหนา้ ดปู กหนงั สอื “โอโ้ ฮ...อ่านนิทาน
ทองอินรคึ ะ...เรอื่ งนส้ี นุกอยา่ บอกใครเชียว นักสืบทองอินเก่งทีห่ นง่ึ คดี
อะไรที่วา่ ยากแคไ่ หน เป็นสบื ไดห้ มด พ่บี ุษย์อ่านถึงคดไี หนแล้วคะ?”

“เพง่ิ จะคดีท่สี องเอง” พลอยบษุ ย์เล่าย้ิมๆ แล้วกต็ ้องรบี ตะครุบ
หนังสอื แทบไม่ทัน เมื่อล้อรถมา้ ตกหลุมบนถนน จนหนังสือกระดอนลงไป
ที่พื้น

สคราญก้มลงอย่างรวดเรว็ ต้ังใจจะชว่ ยเก็บหนงั สอื กพ็ อดกี บั
กระดาษซงึ่ หลวงนิติธรรมพนิ ิจเขยี นถงึ และพลอยบษุ ย์สอดเอาไวใ้ น
หนงั สือปลิวออกมา สคราญจึงหยบิ กระดาษนน้ั ขึ้นมาด้วย

“กระดาษน่ีหลน่ ออกมาจากหนังสือน่ีคะ” สคราญอมยิม้ เม่ือนัยนต์ า
เหลอื บเห็นข้อความในนนั้ โดยไมไ่ ดต้ ง้ั ใจ ผิวหน้าของหล่อนแดงซา่ นข้ึน
ดว้ ยความขวยอาย

“ตายจริง ใครเขียนให้พีก่ ันคะ...จากท้าวแสนปมเชียวนะคะน.ี่ ..โอ้
แก้วแวววับชา่ งจับจติ จะใคร่ปลิดปลดมาดังถวิล โอเ้ อื้อมสุดหล้าดงั ฟ้าดนิ
จะไดส้ มดงั จินต์ฉันใด...ตอนที่ท้าวชนิ เสนปลอมเป็นคนพิการ แอบไปมอง

527/790

ดูนางอุษาในพระราชฐาน แลว้ พอเห็นกห็ ลงรกั แต่จนใจวา่ ตนเป็นเพยี งคน
ตำ่ ต้อยกว่า ก็เลยจารจดกลอนบทนีล้ งในมะเขอื นอ้ ย ท่ีส่งข้ึนถวายนาง
อษุ าอย่างไรเลา่ คะ แหม..คณุ หลวงราญฯ คงจะรกั พไี่ ม่ใชน่ อ้ ย จึงได้เขยี น
กลอนนี้ให”้ สคราญกลบั คดิ ไปวา่ เปน็ สามขี องบุษราคมั ทีเ่ ขียน กลอนนัน่
ให้

...ไมใ่ ชห่ ลวงราญอรพิ ่ายสักหน่อย...พลอยบษุ ยน์ ึกเถยี งอยภู่ ายในใจ
แตเ่ ปน็ ตาคณุ หลวงรปู หลอ่ ตาคมคนน้ันต่างหาก...

คนอย่างหลวงราญฯ นะ่ หรือ จะมีอารมณส์ ุนทรีย์กับกาพยก์ ลอน
เช่นนี้

แต่พลอยบษุ ยไ์ ดแ้ ตเ่ กบ็ ปากคำเงยี บไว้ ปล่อยให้สคราญเข้าใจไป
อยา่ งน้นั นา่ จะดีกว่าการตอ้ งมานั่งอธบิ ายกันใหย้ ืดยาวเกนิ ความจำเป็น

อย่างน้อยหลอ่ นก็รลู้ ะ ว่ากลอนนมี้ าจาก ทา้ วแสนปม ซึ่งเปน็ พระ
ราชนิพนธอ์ ีกเร่อื งหน่งึ ของพระองคท์ า่ น...

เถอะ..
แลว้ หล่อนจะต้องอ่าน ทา้ วแสนปม ให้ได้ จะได้ดสู วิ ่า นางอษุ าเหน็
กลอนบทน้แี ลว้ นางจะตอบไปวา่ อยา่ งไร...
จากสถานรี ถไฟ นายเพยี รขับรถมา้ วง่ิ ไปทางถนนรมิ หาด เม่ือถงึ ทาง
แยก กว็ ิง่ เลีย้ วซ้ายไปหาดดา้ นทศิ เหนือ และก่อนทจี่ ะถึงบา้ นของหมอ

528/790

ฟอเรตตน์ นั้ รถมา้ วงิ่ ผา่ นบา้ นพกั ของเชิด ชายหนุ่มเพอื่ นของสคราญ ที่
เป็นตำรวจยศรอ้ ยตำรวจตรีอยเู่ พชรบรุ ี

“แวะบ้านคณุ เชิดก่อนไหมคะ?”
สคราญชวน หลงั จากทส่ี ่ังใหน้ ายเพยี รจอดรถมา้ ลงที่ถนนด้านหลงั
บ้านตากอากาศสองช้นั ซงึ่ มีขนาดยอ่ มกวา่ บา้ นจำนรรค์สุข
พลอยบษุ ยก์ วาดตามองโดยรอบบริเวณบา้ นพัก กเ็ ห็นมหี นมุ่ สาว
แตง่ กายงดงาม เดนิ สวนกนั ไปมาอยภู่ ายในบริเวณสนามหนา้ บา้ น ทีท่ อด
ยาวไปจนจรดกับหาดทรายขาวมากมาย
ผชู้ ายทพ่ี อมีอายุหนอ่ ย กจ็ ะสวมเสือ้ ผา้ ป่านสขี าวคอกลม กับกางเกง
แพรสีต่างๆ ในมอื ถอื ไมเ้ ทา้ เลีย่ มทองบ้างเงนิ บา้ งสวยงาม ผชู้ ายที่รนุ่ หนุ่ม
นั้น จะสวมกางเกงขาสน้ั สีกรมทา่ หรอื ดำ กับเสื้อผา้ ปา่ น คลา้ ยกันกบั
เพ่ือนของหล่อน ต่างกันตรงทก่ี างเกงของหนุ่มเหลา่ นั้น จะยาวและ พอง
ขากวา้ งบานออก แบบท่ีพวกหล่อนชอบคอ่ นขอดว่า ‘ทรงลุงเชย’
ขา้ งสตรีนน้ั ก็แตง่ กายงดงามมาประกวดประชนั กนั ไมแ่ พ้บุรษุ ส่วน
มากแล้วจะนงุ่ กางเกงขาสัน้ เช่นกัน มีเพยี งไม่กคี่ นที่ยงั นุ่งซ่ินเหมอื นกับ
หลอ่ น
“บา้ นคณุ เชิดมีปารต์ ี้รมิ หาดทรายพอดี แมเ่ ลยี บน้องของคุณเชิดจัด
ขนึ้ น่ะคะ่ ที่จรงิ คุณเชิดใหน้ ้องชวนพบ่ี ษุ ย์มาดว้ ย แต่บังเอญิ เกดิ เรื่องนาย

529/790

หาญขนึ้ เสียก่อน นอ้ งจงึ ลมื ไปเสียสนทิ ...” สคราญอธิบายด้วยท่าทาง เขิน
อาย

“แต่ทม่ี าแวะนี่ มใิ ชด่ ้วยอยากจะปาร์ต้ีดอกนะคะ ทแ่ี วะนนั้ เพราะ
นอ้ งคดิ วา่ ควรต้องแจ้งเรอ่ื งนายหาญทำร้ายเดก็ และถูกเราไลอ่ อกจากบา้ น
ใหค้ ณุ เชิดไดท้ ราบเอาไว้ เพราะคณุ เชิดเปน็ โปลิศ จะไดค้ ิดอา่ นหาทางช่วย
ปอ้ งกนั เรา เรือนของเรามีแตผ่ ้หู ญงิ นายปืนเองกม็ อี ายแุ ล้ว เกดิ นายหาญ
ไปเอาพรรคพวกนกั เลงของมันมา เราจะเดอื ดรอ้ นใหญ่โตเพราะกวา่ นอ้ ง
จะเดินทางไปหาเจา้ คุณพอ่ ทเี่ พชรบรุ ี และเอาบ่าวไพรผ่ ้ชู ายยอ้ นกลบั มาอีก
ที คงต้องใชเ้ วลาสักสองหรอื สามวัน”

พลอยบษุ ยน์ กึ ถึงใบหนา้ ท่ีแหลมเรยี วของเลียบแล้วได้แต่ทำคอยน่
ส่ายหน้าไปมา บอกกบั สคราญว่า

“ไมเ่ อาละ ฉนั มเี ร่ืองกับแม่เลยี บอยู่ ขืนลงไปดว้ ย งานจะกร่อย
เสยี เปล่า เธอไปเถิดสคราญ”

สคราญทำหน้าเหมือนไมค่ อ่ ยเต็มใจสกั เทา่ ใดนัก พลอยบุษย์มองตา
หญิงสาวผมู้ ศี กั ดเิ์ ปน็ นอ้ งกร็ ้ไู ดว้ า่ เจ้าหล่อนอยากลงไปพบกับชายหนุ่ม
หน้าตาดคี นนน้ั เตม็ แก่ สคราญอิดออดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะลงไปดว้ ย
สหี น้าเขินอาย

ดังนัน้ จึงเหลือแตห่ ลอ่ นเพียงผู้เดยี วเทา่ น้นั ท่ีน่ังรถม้าของบ้านจำ
นรรคส์ ุขไปเย่ยี มเด็กชายบุญทบี่ า้ นของหมอฝรั่ง...

๓๕

ระเบยี บยืนมองกระจกเงารูปไข่บานใหญ่ ในกรอบทองเหลือง
ดว้ ยสายตาทเี่ ป่ียมไปดว้ ยแววครุ่นคดิ

ภาพสะทอ้ นของสตรีสาวท่ีมองกลับมานั้น เปน็ หญิงสาวท่ีอยใู่ นวยั
สวยสะพรงั่

วงหน้าเรยี ว กับผวิ ขาวออ่ นละมุน รับกันดกี บั คว้ิ เข้ม ซงึ่ กันเอาไว้
เปน็ วงงดงาม รมิ ฝีปากทค่ี ล่ีแยม้ ออก แตะแตม้ สแี ดงชาดเอาไว้แตน่ ้อย ดู
แล้วเหมอื นกุหลาบแรกแยม้ ท่คี ลี่ขยายกลบี เบง่ บานรับแสงอรุณ

หล่อนควรจะมคี วามสขุ หากสายตาท่ีจ้องมองมาจากในกระจกนัน้
กลับไรซ้ ่ึงความสุข...จะให้มคี วามสขุ ไดอ้ ยา่ งไร ในเมอ่ื หนามที่ยอกอก
หลอ่ นนน้ั ยงั สลัดออกไปไม่หลดุ ...

แม้จะได้ชอ่ื วา่ เปน็ ลูกพระยาเหมอื นกนั แต่ระเบียบรวู้ ่าลึกๆ แล้ว...
ไมเ่ หมอื นกนั

จะให้เหมอื นกนั ไดอ้ ยา่ งไร ในเมื่อบษุ ราคมั น้ันเป็นลกู เมยี เอก สว่ น
หล่อนน้ันเป็นลูกเมียรอง แถมยงั เป็นลกู ทต่ี ิดมาจากสามเี กา่ เชือ้ จีนแถว
สามเพ็งเสยี อีก

531/790

พ่อของหล่อน เป็นลูกเจ้าสัวรา้ นขายของในย่านคนจีน แม่ของหล่อน
เปน็ ลูกพระยา ตามปกติแลว้ ไม่น่าจะมีโอกาสมาพบมาสงั คมกันได้ แตก่ ็
บังเอิญได้พบกันในงานฤดูหนาวที่วัดเบญจมบพติ ร ในปีหน่ึง

แมไ่ มเ่ คยเลา่ ถงึ พ่อมากไปกว่าเล่าวา่ ในเวลาน้นั พ่อของหล่อนเพิ่งจะ
เรียนจบ และเดินทางกลับมาจากปกั กิ่ง หล่อนเคยเหน็ รูปถ่ายของพอ่ ซึ่ง
เปน็ หนมุ่ ลกู คนจีนที่หน้าตาดมี าก ระเบยี บจงึ ไม่แปลกใจอะไร ท่แี ม่จะ
ชอบพอกับพอ่ ภายในเวลาอนั รวดเรว็ แต่ถงึ กระน้นั ตาของหลอ่ นก็ยงั ไม่
พอใจจะได้ลกู เขยเปน็ คนจีนอยดู่ ี

ทไี่ ด้มาแตง่ งานกนั นัน้ เพราะในช่วงสงครามโลก เศรษฐกจิ ตกต่ำไป
ทัว่ ตาของหลอ่ นฐานะการเงนิ กำลังยอบแยบเตม็ ทน จึงยินยอมให้แมข่ อง
หลอ่ นแต่งงานออกไป เพ่ือจะไดใ้ ช้ตระกลู ของสามเี ปน็ ฐานทางด้านการเงิน

แตห่ ลังจากท่ีแมค่ ลอดหลอ่ นไดไ้ มน่ าน บดิ าของหล่อนกเ็ สยี ชวี ิตลง
อากง อาม่า หรือปยู่ ่าของหลอ่ น ท่ีต้องอดทนกับนิสยั เอาแต่ใจของ
ลูกสะใภ้มาโดยตลอดหลายปี จึงเสอื กไสไล่ส่งหล่อนและแม่ให้กลบั ไปอยู่
ที่บา้ นตา

ในตอนนั้น แม่ของหลอ่ นรูส้ กึ ยนิ ดเี สียด้วยซำ้ ไป เพราะสามกี ต็ ายไป
แลว้ กลับไปอยบู่ า้ นของตนเอง จะได้ไม่ตอ้ งคอยปรนนิบตั ิพ่อและแมส่ ามี
เพราะทำไปกไ็ มไ่ ดป้ ระโยชน์อะไร

ข้างตาของหลอ่ นกเ็ ริม่ จบั ผหู้ ลักผูใ้ หญ่ และชอ่ งทางกา้ วหน้าใน
กระทรวงได้ถูก จึงกลับมามีอำนาจอีกคร้งั หนงึ่ ประกอบกับการเงินของ

532/790

ตระกูลดขี ึ้นมาก จงึ ไมจ่ ำเป็นต้องเกรงใจปู่และย่าของหล่อน ซึ่งตามักดถู กู
ว่า เปน็ พวกไร้สกุลรนุ ชาติ อีกต่อไป

เม่ือตอนทหี่ ล่อนอายุไดส้ บิ ปี มารดาของหล่อนกส็ มรสใหมก่ ับพระยา
อนุชติ มนตรี พอ่ ม่ายหนุ่มเนื้อหอม ผู้เป็นบดิ าของบุษราคัม

พระยาอนชุ ิตมนตรีเมตตาหล่อนมาก ไมเ่ คยถือว่าหล่อนเป็นลูกตดิ
มากบั ภรรยา ทา่ นเลีย้ งดูหล่อนเป็นอยา่ งดไี มต่ ่างจากบษุ ราคมั ผู้เป็นลูก
แทๆ้

บดิ าเลย้ี งให้หล่อนเรยี กทา่ นว่า ‘เจา้ คุณพ่อ’ เหมือนกบั บุษราคัม...
แต่ลึกลงไปในใจแลว้ อยา่ งไรเสีย ระเบียบกร็ สู้ กึ ว่าไมม่ ีทางจะเทยี บเทา่ กับ
บษุ ราคมั ได้...

บุษราคัมเป็นคนเกง่ หลอ่ นอา่ นหนงั สือคลอ่ งทั้งภาษาไทยและภาษา
ฝร่ัง ต่างจากหลอ่ นท่ไี ม่เคยชอบการอ่านเขยี น ดว้ ยรู้สึกวา่ น่ันไมใ่ ชก่ จิ การ
งานของผหู้ ญงิ

แต่แม้เรอ่ื งที่เปน็ กจิ การงานของผู้หญิง เช่น การร้อยมาลยั ปกั สะดงึ
ทห่ี ล่อนน่าจะทำได้ดี ระเบยี บกไ็ มเ่ คยคิดจะฝึกหดั ทำ เพราะหล่อนมีบา่ ว
คอยทำทกุ อย่างให้ หลอ่ นจงึ ไม่เคยคดิ จะเปลอื งแรงทำอะไรเอง แตล่ ะวนั
ของระเบยี บ ผา่ นไปด้วยการเทย่ี วเล่น คบหาสมาคมลูกขนุ นำ้ ขนุ นาง ท่ีมี
อายรุ ุ่นราวคราวเดียวกนั

533/790

มารดาของบษุ ราคมั เสยี ชีวิตไปนานแล้ว หากเจา้ คุณพอ่ กไ็ ม่มที ีทา่ ว่า
จะขอพระราชทานตราต้งั เพ่อื ให้แมข่ องหล่อนข้ึนมาเปน็ เมียเอกแทนท่ี นน่ั
ทำให้แมข่ องหล่อนผูกใจเจบ็ มาโดยตลอด...เพราะแม้ใครๆจะเรยี กแม่ของ
หล่อนดว้ ยความยกยอ่ งว่า ‘คุณหญงิ ดารา’ หากโดยทางกฎหมายแลว้ มิ
ใช.่ ..

หล่อนและแมค่ ิดเหมอื นกันวา่ ทีท่ ่านเจา้ คณุ ไม่ยอมจะยกใหแ้ มข่ อง
หล่อนขึน้ เปน็ เมียเอก ก็เพราะว่ายงั มบี ุษราคมั ขวางอยใู่ นบา้ น...เห็นหน้าลกู
ก็เหมอื นเห็นหน้าแม.่ ...

ทา่ นเจา้ คุณจะไมม่ วี ันลมื คุณหญงิ มาลัยไปได้ ตราบใดท่ียงั เหน็ หน้า
บุษราคมั อยู่ ดังนนั้ แมข่ องหลอ่ นจงึ พยายามทำทุกวถิ ที าง ทจี่ ะกำจัด
บษุ ราคมั ให้พ้นไปจากเรือน...

แตบ่ ุษราคมั ก็ทนทายาด ถกู กล่นั แกลง้ แค่ไหน ก็ไมย่ อมยา้ ยหนไี ป
และยังได้คุณประดบั ยายผูด้ ีเกา่ ของมนั หนนุ หลงั ทกุ ครัง้ ที่มปี ญั หากับ
มารดาเลี้ยง หลอ่ นมักจะขออนญุ าตเจา้ คุณผู้บดิ า ไปค้างคนื กบั ยายของ
หลอ่ นทบ่ี ้านบางลำพูเสมอ แตไ่ มน่ าน เจา้ คณุ พ่อก็จะคดิ ถงึ หลอ่ นและให้
คนไปรบั หลอ่ นกลบั มาชคู อเปน็ ลูกเมยี เอกเหมอื นเดิม...

ยง่ิ เมื่อปกี ่อน ตอนทพี่ ระเจา้ อยหู่ วั ทรงประกาศหม้นั พระวรกญั ญา-
ปทาน ซง่ึ สายทางมารดาของบุษราคัมนับเนือ่ งเป็นพระญาติห่างๆ ด้วยแลว้
น่ันทำใหบ้ ษุ ราคมั ย่ิงเปน็ ทร่ี ักใครข่ องใครต่อใคร

534/790

ขา่ วลือเรอื่ งความงาม และความเฉลียวฉลาดของหลอ่ น เปน็ ที่รู้จกั
กันไปทวั่ พระนคร จนกระทงั่ พระยาพชิ ิตราญรอนมาสขู่ อหลอ่ นไปจากบดิ า
เพ่ือให้ไปเปน็ ภรรยาของหลวงราญอรพิ ่ายผูเ้ ป็นบุตรชายเจา้ คณุ บดิ ากย็ ก
ให้ไปด้วยความเต็มใจ แมจ้ ะรวู้ า่ บตุ รสาวมคี นรักอยูแ่ ล้ว ก็ตาม

พระยาอนุชิตมนตรีไม่ปลืม้ นกั ท่ีบุษราคมั ไปรักใครก่ บั ลูกกบฏ
เพราะตัวพระยาอนุชติ มนตรเี องนัน้ รบั ราชการอยใู่ นกรมวัง ซ่ึงถือวา่ ใกล้
ชดิ พระเจ้าอยหู่ วั มาก การทลี่ กู สาวของท่านไปรกั กบั ลูกของคนทเี่ คยคิด
กบฏชิงราชบัลลังกน์ ้นั จงึ เป็นเรือ่ งไมง่ าม และยอมไมไ่ ด้

ดังน้ัน เมอ่ื พระยาพชิ ิตราญรอน บิดาของหลวงราญอรพิ ่าย มาขอ
บษุ ราคัมไปเปน็ สะใภ้ ท่านจึงเตม็ ใจยกใหแ้ ต่โดยดี เพราะกก๊ ข้างพระยา
พชิ ิตราญรอนเองนน้ั หลายคนกำลังเปน็ เสอื ป่าคนโปรด และจะว่าไป
พระยาพิชติ ราญรอนและพระยาอนชุ ติ มนตรี กเ็ ปน็ เพื่อนเรยี นโรงเรียน
มหาดเล็กหลวงมาด้วยกนั ต้ังแต่รนุ่ หน่มุ

หลวงราญอริพา่ ยผทู้ ีก่ ำลงั จะมาเปน็ บตุ รเขย ก็กำลงั จะโอนสงั กดั จาก
กระทรวงกลาโหม เพอ่ื เข้าสงั กดั กรมมหาดเล็กหลวง มีแววว่าจะกา้ วไป
ไกลในทางราชการ อนาคตของบุษราคมั ย่อมจะสดใส ดกี วา่ ออกเรือนไป
กบั ลูกกบฏอย่างหลวงนติ ธิ รรมพนิ จิ

ระเบยี บกระหย่ิมยมิ้ ย่องด้วยยินดี เพราะรู้วา่ การแตง่ งานน้นั
บษุ ราคมั ไมไ่ ดม้ ีความสขุ และไมไ่ ดเ้ ต็มใจแม้แตน่ อ้ ย...ยงิ่ ฝ่ายนั้นเป็นทุกข์
มากเทา่ ใด หลอ่ นย่งิ มคี วามสขุ มากเท่านน้ั

535/790

แตใ่ นเวลาเดยี วกัน ระเบียบกร็ ้สู ึกอจิ ฉาบุษราคัม..ทำไมผหู้ ญงิ คน
นั้นจึงโชคดีในทกุ เรื่อง...ไม่ว่าจะเปน็ เรอื่ งของความรกั หรอื โชควาสนา...

มารดาของหลอ่ นก็คงรสู้ กึ เชน่ เดียวกัน เพราะหลงั จากทีบ่ ษุ ราคัม
ออกเรือนไปได้ไม่นาน และกลับมาเย่ียมบิดาพรอ้ มกบั หลวงราญอริพา่ ยผู้
สามี มารดาของหลอ่ นจงึ บงั คับให้หล่อนออกมาตอ้ นรบั พ่ีสาวและพเี่ ขย...

ทันทที ไ่ี ด้สบสายตากบั หลวงราญอรพิ ่าย หล่อนก็รู้ไดใ้ นทันที ว่า
มารดาของหลอ่ นคิดอะไรเอาไว้ในใจ...

นัยน์ตาคกู่ ลา้ แกรง่ คู่นนั้ หลอมละลายใจอนั แขง็ กรา้ วของหล่อนลง
ราวกับขผี้ ง้ึ ถกู ไฟ และนบั แตว่ ินาทนี ้นั หล่อนกถ็ อื เอาวา่ บษุ ราคัมคอื ศัตรู
หมายเลขหนึง่ ที่จะต้องกำจัดไปให้พ้นทาง

หล่อนพยายามทำดกี ับบษุ ราคมั ในช่วงแรก เพื่อหาโอกาสใกลช้ ดิ กบั
หลวงราญอริพ่าย ซ่ึงแผนการของหลอ่ นก็ไดผ้ ลดี หลายเดือนมาน้ี หล่อน
สามารถเขา้ นอกออกในบา้ นของหลวงราญอริพา่ ยได้โดยไมข่ ดั เขนิ ...

หลายครงั้ เวลาทบี่ ุษราคมั ไมอ่ ยู่บ้าน หลอ่ นก็ถอื เป็นโอกาสอนั ดี ท่ีจะ
อยปู่ รนนบิ ัตพิ ี่เขยแทนเสียเลย และหลอ่ นกร็ ู้ว่า หลวงราญอรพิ ่ายพงึ ใจใน
ตวั ของหล่อนไมใ่ ข่นอ้ ย...

ผิวของหล่อนขาวกวา่ บุษราคัม เพราะหลอ่ นเป็นลกู คนจนี ใบหน้า
ของหลอ่ นยามแตง่ แตม้ ด้วยสสี นั ด้วยเครอ่ื งสำอางราคาแพงจากหา้ งฝรั่ง

536/790

สวยงามกว่าบุษราคัมท่ีปล่อยเนือ้ ปลอ่ ยตวั ดงั น้ัน หล่อนจึงไมป่ ระหลาด
ใจเลย ที่พ่ีเขยจะหลงใหลไดป้ ลื้มในตัวของหลอ่ นไม่นอ้ ย

แม้หลวงราญอรพิ ่ายรักหล่อน...แตเ่ ขาก็ไมย่ อมทจ่ี ะเลกิ รากับ
บษุ ราคมั ใหเ้ ดด็ ขาดไป เพราะเหตุทฝ่ี า่ ยนัน้ เป็นญาตกิ บั พระคู่หมัน้ แม้จะ
เป็นญาตชิ ้ันปลายแถวก็ตาม..

หลวงราญอริพ่ายมองการณ์ไกลว่า การท่บี ุษราคัมมสี ายสมั พนั ธอ์ นั ดี
กบั ฝา่ ยใน นนั่ ย่อมจะหนุนให้เขาก้าวหน้าในทางราชการได้อยา่ งรวดเรว็

แม้วา่ ประมาณหนง่ึ ปหี ลังจากน้ัน ในหลวงจะทรงถอนหมน้ั พระวร
กัญญาปทาน และทรงสถาปนาหม่อมเจ้าหญิงผู้เป็นพระขนษิ ฐา ข้นึ มาเป็น
พระวรชายากต็ าม ฐานะของบษุ ราคมั กย็ งั ไมก่ ระเทอื น ด้วยเพราะ
หม่อมเจา้ หญงิ พระองค์นั้น ยังอยใู่ นราชสกลุ เดยี วกนั กับพระคู่หม้นั

จนระเบียบแทบจะหมดหวงั ไปแลว้ กบั ความรักตอ้ งห้ามของหลอ่ น
กบั พเี่ ขย...เพราะหล่อนรู้ดวี ่า หลวงราญอริพ่ายยิง่ จะไม่มวี นั ทิ้งบุษราคมั ไป
แนน่ อน

แตเ่ หมือนกบั โชคมาวาสนาหนนุ เมื่อมีพระบรมราชโองการสถาปนา
กลุ สตรีท่านหนึง่ ขนึ้ มาเป็นพระสนมเอก...นั่นเท่ากบั เปน็ การพลิกชีวติ ของ
หล่อนในชัว่ ข้ามคืน เพราะมารดาของหล่อนนน้ั นับเป็นญาติสายเดยี วกับ
กุลสตรที า่ นน้ัน...

537/790

ยิง่ ไปกว่านั้น ขา่ ววงในวา่ กันวา่ กอ่ นวนั ข้ึนปีใหมจ่ ะมาถงึ กลุ สตรี ผู้
มีศักดเิ์ ป็นน้องของคณุ พระสุจริตสุดา จะได้รบั สถาปนาขน้ึ เป็น
พระสนมเอกอีกองค์หน่ึง...

ระเบยี บอยากหัวเราะออกมาดังๆ เมอ่ื ไดท้ ราบขา่ วอนั นา่ ยินดนี ้.ี ..
เพราะความสำคัญของบษุ ราคมั ตกลงไปแทบจะทันที

ทัง้ บิดาและมารดาของหลวงราญอริพา่ ย หนั มาพะเน้าพะนอเอาใจ
หล่อนจนออกนอกหน้า เม่ือมงี านเลี้ยงใดในบ้านของพเ่ี ขย หล่อนจะได้รบั
เชญิ ใหเ้ ข้าร่วมดว้ ยทกุ ครั้งไป

ระเบียบไม่เคยทำใหใ้ ครผิดหวงั เพราะทุกคร้ังที่มีงานเล้ยี งปาร์ต้ี
ระเบยี บจะแต่งตัวสวยงามอย่างท่ีสตรใี นเวลานน้ั นยิ ม ไม่ว่าจะเปน็ ซ่นิ ยาว
มเี ชิงสวยงาม เสอ้ื ผ้าลกู ไม้และสรอ้ ยไข่มกุ ยาว ถงุ นอ่ งสขี าวสะอาด และ
เครอ่ื งประดับอน่ื ๆ ท่หี รหู รา ระเบียบจะแต่งตัวสวยงาม เปน็ ท่ีตอ้ งตา
ตอ้ งใจกับแขกเหร่ือผ้ใู หญ่ทม่ี าในงาน และเชิดหนาชตู าใหก้ ับพเี่ ขยของ
หลอ่ น ต่างไปจากบุษราคมั ทเี่ อาแตเ่ กบ็ ตัวเงียบอยู่กบั บ้าน จนใครๆแทบ
จะลมื ไปแลว้ วา่ บุษราคัมคือเมียของหลวงราญอรพิ า่ ย

แต่เม่ือเวลาผา่ นไป ระเบยี บกเ็ ริ่มอึดอัดข้นึ ทกุ ที เพราะแม้วา่ หลอ่ น
จะไดร้ ับการยอมรับจากบดิ ามารดาของพเ่ี ขย แต่หล่อนก็ทำอะไรไดไ้ ม่ถนัด
เม่อื ยังมีบษุ ราคัมขวางอยทู่ ้งั คน

หลวงราญอรพิ ่ายเองก็ไม่ยอมจดั การเร่ืองน้ลี งไปใหเ้ ดด็ ขาดสกั ที

538/790

ระเบียบย่นื คำขาดวา่ หากจะรับหล่อนเปน็ ภรรยา หล่อนจะตอ้ งเปน็
ภรรยาเอก หล่อนไม่ยอมเป็นท่สี องรองจากใครอยา่ งเดด็ ขาด โดยเฉพาะ
เมอื่ ผหู้ ญิงคนนัน้ เปน็ บษุ ราคัม นน่ั หมายถงึ ว่าหลวงราญอรพิ ่ายจะตอ้ ง
จัดการหยา่ ขาดจากบษุ ราคมั ใหเ้ รียบร้อย

หลวงราญอริพา่ ยรับปากจะจดั การให้เรยี บร้อยลงไป แตก่ ไ็ ม่ไดท้ ำ
อยา่ งทรี่ ับปากสักท.ี ..ระเบียบรูด้ วี า่ ที่เขายังไมจ่ ดั การอะไรลงไป น่ันเปน็
เพราะหลวงราญอริพ่ายและครอบครัวของเขากำลงั รอดูอยวู่ า่ ‘ฝ่ายใน’
พระองคใ์ ดจะได้รบั การสถาปนาขน้ึ ตอ่ ไปต่างหาก...

หากเลอื กหยา่ ขาดกบั บษุ ราคัม แลว้ เกิดเจ้านายสายของบษุ ราคมั ได้
รับการสถาปนาพระอิสริยยศสูงขน้ึ นน่ั เท่ากบั เป็นความผิดพลาดอยา่ ง
ใหญ่หลวงของก๊กหลวงราญฯ

ครั้นจะท้งิ หลอ่ นไปเสีย น่นั กไ็ มใ่ ชส่ ิง่ ทีค่ วรกระทำ ในเมอ่ื มีข่าวลอื
อย่างหนาหูว่า พระสนมทเี่ ป็นเจา้ นายสายหล่อน อาจจะมีข่าวดใี นเรว็ วัน
น.้ี ..

ระเบยี บคิดวา่ นั่นเปน็ ความเห็นแกต่ ัว คิดจับปลาสองมอื ของหลวง
ราญอรพิ า่ ย เพราะเรือ่ งน้ี กก๊ ของเขามีแต่ไดก้ ับได้ ไม่วา่ สายใดจะได้รบั
สถาปนา

แต่หล่อนส.ิ ..

539/790

หากปลอ่ ยให้เวลาผา่ นไป มแี ต่เสยี กับเสยี เพราะรอบเดอื นของ
หล่อนไม่มาสองเดอื นแล้ว และหากนบั เวลา น่ันเป็นชว่ งเวลาทีห่ ลอ่ น
ปลอ่ ยตัวให้มคี วามสัมพันธก์ ับพี่เขยพอด.ี ..

ถึงเวลาที่หลวงราญอริพา่ ยจะตอ้ งตดั สนิ ใจ และเขาจะต้องเลือก
หลอ่ น !!

จดหมายทเี่ ลียบส่งมาจากหวั หินน้ัน ช่างประจวบเหมาะกบั ความ
ต้องการของหลอ่ นเสยี กระไร

แมเ่ ลียบเพือ่ นสนทิ ของหล่อนเลา่ มาในจดหมายวา่ หลอ่ นไปพกั ตาก
อากาศท่หี ัวหิน และวนั ทหี่ ล่อนไปถึงน้ัน กพ็ บเข้ากบั บษุ ราคมั และคุณ
ประดบั

ระเบยี บตาโต เพราะหลอ่ นไม่ร้วู า่ บุษราคัมแอบไปหัวหนิ กบั ยาย
ต้งั แตเ่ มอ่ื ใด...อ่านดูจากจดหมายของเลียบ บษุ ราคัมน่าจะไปถงึ ที่น่นั เกือบ
จะสองสัปดาหแ์ ล้ว...

ทท่ี ำให้หลอ่ นต่ืนเต้นดีใจท่ีสุด กค็ ือ เลียบเลา่ ว่า บษุ ราคมั แอบไป
พบกบั หลวงนิตธิ รรมพนิ ิจ คนรกั เก่าของหลอ่ นทกุ วนั

บ้านทบ่ี ุษราคมั พักอยนู่ ้นั ชื่อบ้านจำนรรคส์ ุข อยปู่ ลายหาดด้านทศิ ใต้
ติดกับเชิงเขาตะเกียบ ส่วนหลวงนติ ิธรรมพินิจน้ัน พกั อยกู่ บั บ้าน ตาก
อากาศของหมอฝรง่ั ชือ่ หมอฟอเรตต์ ซง่ึ อยู่เกอื บสุดหาดทางด้านเหนอื

540/790

เลียบซ่ึงมีบา้ นพกั อยู่หาดเหนอื เหมอื นกัน เห็นบุษราคัมนง่ั รถมา้ ผา่ น
บา้ นของหล่อนไปบา้ นหมอฟอเรตต์ทุกวนั ไมไ่ ด้ขาด จงึ รบี ส่งข่าวมาถงึ
ระเบยี บ

ระเบียบอ่านจดหมายกลับไปกลบั มา และคิดวางแผนการอยา่ งถ้วนถ่ี
มาหลายวัน จนแน่ใจแลว้ วา่ จะต้องลงมอื ทำอะไรบางอยา่ ง เพอื่ ให้หลวง
ราญอริพ่ายเลกิ กบั บุษราคมั ไปใหเ้ ด็ดขาดเสียที เพื่อจะไดแ้ ตง่ งานกบั
หล่อนให้เปน็ เรอื่ งเปน็ ราว กอ่ นทค่ี รรภข์ องหลอ่ นจะใหญไ่ ปมากกวา่ นี้

ดงั น้ัน ในบ่ายของวนั ถัดมา เม่ือหลวงราญอรพิ ่ายแวะมาหาหล่อนท่ี
บ้านเพอื่ กนิ น้ำชาบา่ ยดว้ ยกัน ระเบยี บจึงเกริ่นขึ้นว่า

“คณุ พี่เจา้ คะ...คณุ พ่ไี ด้ข่าวเรือ่ งหลวงนติ ธิ รรมพนิ ิจบ้างหรือไม่คะ?”
“หลวงนติ ิธรรมพนิ ิจ” หลวงราญฯ ทำท่านกึ ก่อนจะพน่ ลมหายใจ
แรงและวา่ “อ้อ ไอ้เอ้อื น่ะรึ ทำไม? มนั มีอะไรเกีย่ วขอ้ งกับเราด้วย?”
ระเบยี บเขยี่ ดอกไม้ในแจกันแกว้ ไปมา ด้วยนิว้ ชที้ ่ตี ัดเจยี นเอาไวส้ วย
งาม และเคลือบเอาไว้ด้วยสีสดใส ขณะที่ทำท่าทางอ่อนอกออ่ นใจ
“หลวงนิติฯ เธอตามเสด็จ เสดจ็ ในกรมฯ...” หลอ่ นเอ่ยพระนาม
เจา้ นายพระองคห์ นง่ึ ออกมา “ไปอยู่ทห่ี ัวหนิ เกอื บสองสปั ดาหแ์ ล้ว”
“เสดจ็ ฯ ทา่ นไปสำรวจที่ เพื่อสร้างพระราชวังตากอากาศแหง่ ใหมข่ อง
ในหลวงท่ีหัวหนิ ไอ้เอื้อตามไปด้วย หลอ่ นจะทำไมรึ?” หลวงราญฯ ขมวด
ค้ิว

541/790

ระเบียบถอนหายใจยาว ทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจ

“นอ้ งไม่อยากจะพูดเลย เกรงคณุ พ่ีจะไม่สบายใจ”

“มีอะไร?” นำ้ เสียงของชายหนมุ่ เขม้ เหมอื นกับดวงตาใคร่รู้

“บงั เอิญน้องรู้มาจากเพื่อนทน่ี ัน่ เรื่องไม่เป็นเรอื่ ง แตพ่ อไดฟ้ งั แล้ว
รสู้ ึกไมค่ อ่ ยสบายใจเทา่ ใดนัก” ระเบยี บทำท่าลงั เล เหมอื นไม่แนใ่ จวา่
สมควรจะเลา่ หรือไม่ “อยา่ ให้น้องเล่าเลยเจ้าคะ่ คุณพจ่ี ะกลัดกลมุ้ ไป
เปล่าๆ เพราะบงั เอญิ น้องรมู้ าวา่ ...”

“ฉนั ไม่ชอบคนอ้ำอ้ึงอมพะนำ บังเอิญมอี ะไรกว็ า่ มา มัวแต่กลวั น่ัน
กลัวนี่อยไู่ ด”้ หลวงราญอริพ่ายชกั จะโมโห เมอื่ เห็นอีกฝ่ายไม่ยอมบอกสัก
ที

“บงั เอิญวา่ แม่บุษราคมั ก็ไปอยู่ทน่ี น่ั ด้วยนะ่ สคิ ะ” ระเบยี บจงใจเนน้
เสยี ง

“อะไรนะ?” หลวงราญอรพิ า่ ยลุกพรวดขน้ึ มาราวกับมเี ขม็ อยใู่ นเกา้ อ้ี
ความรนุ แรงทำให้น้ำชาในแกว้ เคลอื บชั้นดจี ากยโุ รป กระฉอกออกมาจน
เปียกโตะ๊ ไมท้ รงกลม

“บุษราคัมอยูท่ ่ีน่นั ร?ึ มินา่ เลา่ ...ไม่มีใครเหน็ หล่อนในบางกอกเลย
...คิดว่าทำอยา่ งน้ี จะหนีฉันพน้ หรอื อยา่ งไร?”

“เฮอ้ ” ระเบยี บแกลง้ ถอนหายใจยาวอกี ท่าทางและน้ำเสยี งมแี วว
สมเพชอยใู่ นนนั้ “นอ้ งไม่อยากจะเล่าเลย แตใ่ ครๆ ทวั่ หวั หิน พากนั ว่า

542/790

คณุ พ่ีกำลังถกู เมยี สวมเขาใหแ้ ลว้ คุณพี่เอาแต่ทำงานงกๆ อยใู่ นพระนคร
ตวั เมียน้ัน แทนทีจ่ ะอยู่ปรนนิบตั ิ ดแู ลเอาใจใสส่ ามี กลับแลน่ ไปพลอดรัก
กับคนรักเก่าถึงหวั หิน”

หลอ่ นยงั คงพดู เจ้อื ยแจว้ เร่อื ยไป ทำเหมอื นมองไม่เห็นวา่ หลวง-ราญ
อริพา่ ยน้ันยืนโมโหจนหน้าแดง แลว้ แปรเปล่ียนเปน็ เขยี วคล้ำในทา้ ยที่สุด
ดวงตาที่เคยวาววบั ของเขา บัดนแี้ ดงกำ่ ด้วยเพลิงอาฆาต มือสองข้างกำ
แน่นจนเหน็ เส้นเอ็นปดู โปน

“คนหน่งึ อยู่หาดดา้ นใต้ คนหนึง่ อยู่หาดดา้ นเหนอื แต่ไปมาหากันทุก
วนั นัง่ พลอดรักกนั จนใครเขาเห็นกนั ทั่วหวั หนิ สมคงจะคิดวา่ เมอื งเลก็
ไมม่ ใี ครรู้จกั ตัวละกระมงั เฮ้อ...” หลอ่ นทิ้งทา้ ยขณะทเ่ี หลือบมองคุณ
หลวงหนุ่ม ดว้ ยดวงตาหมายมาด “นอ้ งละกังวลใจจริง เปน็ ห่วงพสี่ าว นะ่
ค่ะ...ไม่รปู้ า่ นนี้ ไปถึงไหนถงึ ไหนกันแล้ว...”

ส้ินประโยคของหลอ่ น คณุ หลวงหนุ่มก็กวาดแก้วและจานกระเบอ้ื ง
เคลอื บทใ่ี ส่ขนมบนโต๊ะน้ำชา เสยี งดังโครมคราม เม่ือภาชนะเหลา่ นั้นหลน่
ลงมากระจัดกระจาย

“คณุ พคี่ ะ” หลอ่ นแตะหลงั มอื ของเขาเบาๆ หล่อนรู้ดวี า่ คนอยา่ งพี่
เขยนั้น ย่ิงหา้ มกเ็ หมือนย่ิงยุ หลอ่ นจึงแหยต่ อ่ ว่า “นน่ั อาจจะเป็นเพียงแค่
ขา่ วลอื กเ็ ปน็ ได้ อยา่ สนใจเลยค่ะ รอให้บุษราคมั กบั คณุ หลวงนิติธรรม-
พินจิ กลบั มา คอ่ ยพดู ค่อยจากนั จะดีกว่า”

543/790

“ไม”่ หลวงราญอรพิ ่ายตวาดเสยี งกอ้ ง จนบ่าวผ้หู ญิงทค่ี ลานเขา่ เขา้
มาเยี่ยมหนา้ มอง เพราะไดย้ นิ เสียงแก้วแตกนน้ั ต้องหดหน้ากลับออก ไป
นอกหอ้ ง

“ฉันจะไปหัวหนิ พร่งุ นี้เลย จะไปดูใหเ้ หน็ กับตา ว่าอา้ ยอสี องคนน่ัน
มันสมคบกันสวมเขาใหฉ้ ันจรงิ อย่างทีล่ อื กันหรอื ไม?่ ”

“ใจเยน็ กอ่ นเถดิ คะ่ คุณพ่”ี ระเบียบเติมเช้อื เข้าไปในกองเพลงิ ทกี่ ำลัง
ลุกโชน “หยิกเลบ็ กเ็ จ็บเน้อื อย่างไรบุษราคัมก็เป็นเมียของคณุ พน่ี ะคะ”

“เลวอยา่ งน้ี ฉันตอ้ งจดั การสงั่ สอนมันท้ังสองใหร้ ู้สำนกึ ฉนั จะไม่
ยอมให้มันทำเหมือนฉันเปน็ คนโงเ่ ดด็ ขาด”

“หากคุณพี่ยืนยันจะไปให้ไดเ้ ชน่ น้ัน...” ระเบยี บกลอกตาไปมา
เหมือนกำลังคิดคำนวณอะไรบางอย่างอยูใ่ นใจ “ให้นอ้ งไปดว้ ยนะคะ...”

หลวงราญอริพ่ายหนั มามองหน้าของระเบยี บ ทา่ ทางราวครนุ่ คดิ อะไร
อยเู่ ช่นกัน และก่อนทเ่ี ขาจะกา้ วพรวดออกจากหอ้ งน้ำชาไปน้นั เขาจึงบอก
กบั หล่อนวา่

“เตรยี มตวั ให้พร้อมก็แลว้ กัน ถ้าจะไปด้วย...ฉันจะให้คนมารบั ข้าม
เรือ ไปเจอกนั กับฉันท่ีสถานีบางกอกนอ้ ยแตต่ ีส.่ี ..เรอ่ื งนี้ตอ้ งเงียบท่สี ดุ
เข้าใจไหม อยา่ ให้เจา้ คุณพอ่ ของฉันหรือเธอรู้เป็นอันขาด โกหกอะไรกไ็ ด้
อยา่ ให้รู้วา่ เราไปดว้ ยกัน...”

๓๖

ดร.ภรตกลับรถอยา่ งรวดเร็ว และมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านอย่สู ราญ
ตามทน่ี ายแพทยบ์ ุญญนิตย์บอก เรม่ิ พอจะเขา้ ใจแล้วว่าบตั รผ่านเขา้
หมู่บ้านมคี วามสำคัญอยา่ งไร

ผ้หู ญิงสองคนยังคงนอนหลบั อยู่ที่เบาะหลงั ด้วยความเหนอื่ ยออ่ น
และไม่รตู้ ัวว่าชายหนมุ่ ท้งั สองกำลังขับรถมุ่งหน้าไปทีไ่ หน

ถนนหนทางยามดกึ ว่างเปลา่ นานๆ จะมรี ถผ่านมาสักคันหนงึ่

“ขับใหเ้ ร็วกว่านี้ไมไ่ ดห้ รือโบ๊ท” บญุ ญนิตยเ์ ร่งเพ่ือน ในใจภาวนาว่า
ขอให้สิง่ ท่เี ขากำลงั คดิ อย่ใู นใจเป็นไปไดด้ ว้ ยเถดิ ...

จากแสงไฟที่ไมส่ วา่ งมากนกั ในรถ หากสวา่ งพอท่ีเขาจะมองเห็น
รายละเอยี ดในบัตรผา่ นเขา้ หมู่บา้ นได.้ ..

บตั รน้ัน มีลกั ษณะไมแ่ ตกตา่ งจากบัตรเขา้ ที่จอดรถ หรอื บัตรผา่ น
ทว่ั ไป หากท่ีทำใหบ้ ญุ ญนติ ย์ถงึ กับยิ้มดว้ ยความพงึ พอใจกค็ ือ ร่องรอย
ของเครือ่ งตอกเวลาทบี่ ตั ร กบั ทะเบียนรถที่ยามเป็นคนใชป้ ากกาเขียนเลข
ลงไปในบัตร...

545/790

ถ้ายามยังเก็บบตั รทุกใบเอาไว้ หรือมีบนั ทึกว่ามีรถคนั ใดผ่านเขา้ ออก
บ้าง น่นั อาจจะช่วยบอกเขาไดว้ ่า ระหว่างแก้วกานดา กบั บษุ ราคมั ใครมา
ถงึ กอ่ นกนั ...และท่ีจรงิ แลว้ ยงั มรี ถของใครคนอืน่ ผ่านเข้าไปในหมบู่ ้าน
ก่อนหน้าผู้หญิงสองคนน้ันหรือไม่

แสงไฟจากโคมหน้าป้อมยาม ตรงทางเขา้ หมูบ่ ้าน มองดูสวา่ งไสว
ทา่ มกลางความมืดมิด ดร.ภรตแอบรถเอาไวท้ ี่ริมถนน ลงมาจากรถพร้อม
กบั บญุ ญนติ ยโ์ ดยไมด่ ับเคร่ือง เน่ืองจากบุษราคัมและพุทธชาดยังคงนอน
หลบั สนิทอยู่ในนัน้

ยามท่ีเขา้ เวร ซ่ึงเป็นเด็กหนุ่มอายไุ ม่นา่ จะเกนิ ยสี่ บิ หา้ ผิวคล้ำเลิกคิ้ว
ดว้ ยความประหลาดใจ เมอื่ เห็นชายหนมุ่ ทา่ ทางดสี องคนเดนิ ตรงเขา้ มาหา
เขา

“มธี รุ ะอะไรครับผม” เขาเออ้ื มมือไปหร่ีเสยี งวทิ ยุ ซงึ่ เปิดเพลงลกู ทุง่
เสยี งดงั ลน่ั ใหเ้ บาลงจนพดู กันไดย้ ินโดยไม่ตอ้ งตะโกนใสก่ นั

“ผมชือ่ บญุ ญนิตย์” ภรตไดย้ ินเพ่ือนของเขาแนะนำตวั เอง “จะขอ
ถามอะไรนอ้ งนิดหนึง่ เก่ยี วกบั เรือ่ งบัตรรถผ่านเข้าออกในหมบู่ ้านปกติ
แล้ว บัตรผ่านแต่ละวันจะเกบ็ เอาไว้ไหมครับ หรือวา่ ทง้ิ ไปหมดแล้ว”

“ต้องเกบ็ ไว้สิครับ” เด็กหนุ่มตอบ หากสายตายังไม่สิ้นความสงสยั
วา่ ทำไมชายหนมุ่ ทั้งสองถงึ มาถามเร่อื งน้ีเอาในยามวกิ าลเช่นน้ี นา่ จะมีอะไร
ไมช่ อบมาพากลสักอยา่ ง

546/790

“แลว้ ยามจะต้องจดทะเบยี นรถที่ผา่ นเขา้ ออกด้วยหรอื เปล่า”เพือ่ น
ของเขายงั คงถามตอ่ ไป

“จดครบั ...แตส่ ว่ นมากแล้วพวกผมจะจดเฉพาะรถท่ีไมใ่ ช่ของคน ใน
หมบู่ า้ น รถของพวกคนในหมบู่ ้านจะมสี ตกิ เกอรต์ ิดเอาไวค้ รับ” แม้จะ
ขมวดค้ิวสงสัย หากเดก็ หนุ่มก็ยงั คงตอบคำถามของนายแพทยห์ นมุ่ แต่
โดยดี

“ผมขอดบู ตั รผ่านของวนั นี้ กบั สมดุ ทีจ่ ดทะเบยี นรถผ่านเข้าออก
หนอ่ ยได้ไหม” บญุ ญนติ ย์ถามโดยไมอ่ ้อมคอ้ ม และนน่ั ทำให้เดก็ หนุม่ ย่งิ มี
ทา่ ทีระวังตวั มากขน้ึ

“เออ่ ...ไม่ไดห้ รอกครับ” เดก็ หนมุ่ มีท่าทางอึดอัด “คุณเปน็ ใครก็ไมร่ ู้
เด๋ยี วเจา้ นายรู้เขา้ เอาผมตายเลย”

“เอา้ ...เอางี้”
ภรตควกั กระเป๋าเงนิ ข้นึ มา ล้วงเอาธนบตั รสีม่วงข้นึ มาหนึ่งใบ แลว้
เอ้ือมมอื ไปยดั ใส่กระเปา๋ เสอื้ ของเดก็ หน่มุ ท่ียืนเกๆ้ กงั ๆ อยใู่ นปอ้ มยาม
และบอกว่า
“นายเดินออกไปซ้อื ขนมกินทร่ี ้านแถวหนา้ ปากซอยสกั พัก ดึกป่านนี้
ไมม่ รี ถผา่ นมาแลว้ ละ ฉันขอดบู ตั รกับสมุดนั่นหน่อยเดียว แลว้ กจ็ ะไป
รับรองวา่ ไม่หยิบอะไรไปอย่างเด็ดขาด แล้วก็จะไม่ทำใหน้ ายเดือดร้อน
ด้วย...ตกลงไหม...”

547/790

เดก็ หนมุ่ ลังเลอยู่ไมน่ าน ก็พยักหนา้ ตกลง..ธนบตั รท่ีเขา้ ไปนอนอุ่น
อยใู่ นกระเป๋าของเขาน่ัน มันน้อยอยเู่ สยี เม่อื ไหร.่ ..ผชู้ ายสองคนนก่ี พ็ ูดจา
ท่าทางดี ไมน่ ่ามพี ษิ ภยั อะไร...อีกอยา่ ง...แคเ่ ขาขอดูบัตรผ่านท่ีเกบ็ เอาไว้ใน
กลอ่ ง กบั สมดุ จดทะเบียนรถเขา้ ออกเท่านนั้ เอง

ดังนน้ั เขาจงึ เปดิ ประตูก้าวออกมา พร้อมกับสมุดเล่มโตและกลอ่ ง
กระดาษทม่ี ีบัตรจอดรถของวันน้ี เก็บอยใู่ นนน้ั มากมาย

“พ่ีอยา่ ดูนานนะ เดีย๋ วใครผา่ นมาเหน็ เขา้ ผมแยแ่ น่เลย...”
เดก็ หน่มุ บอกเสียงสน่ั ก่อนจะเดินลับหายไปในความมดื และปล่อย
ใหอ้ าคนั ตุกะในยามวิกาลทง้ั สอง พงุ่ ตรงเข้าไปในปอ้ มยามพรอ้ มกบั สมุด
และกลอ่ งในมอื อย่างรวดเร็ว
สองหนุ่มแบง่ งานกันทำ ภรตรับหน้าที่คน้ บัตรจอดรถท่ีอยใู่ นกล่อง
กระดาษ ในขณะท่ีบุญญนติ ยไ์ ลจ่ ดทะเบยี นรถ และเวลาที่แต่ละคันผา่ น
เข้าออกหมบู่ ้าน ในช่วงเวลาก่อนเท่ียงของวันน้ี
หลงั จากนงั่ ร้ือนั่งคน้ บรรดากระดาษในกลอ่ งอยพู่ ักใหญ่ ดร.ภรตก็
โบกไมโ้ บกมอื ข้นึ มาด้วยความดีใจ
“เฮ้ย...เจอแลว้ เจอแลว้ ไอ้เสอื ”
บญุ ญนติ ยเ์ งยหนา้ ขึ้นมาจากสมดุ จดทะเบยี นรถ ท่ีเขากำลังลอก
หมายเลขทะเบยี นของรถ และเวลาท่ีรถเหล่าน้นั ผา่ นเขา้ ออกหมูบ่ ้านอยา่ ง
ขะมักเขมน้

548/790

“เจออะไรนา่ สนใจ”

“เจอบัตรรถผา่ นเข้าหมูบ่ ้านตอนชว่ งเวลาเกา้ โมงถึงสิบโมง มีแค่ใบ
เดยี วเทา่ น้ันเอง อกี ใบอยู่ทรี่ ถเรา ไมไ่ ดค้ ืนเขา แสดงวา่ มรี ถผา่ นเขา้ มาแค่
สองคนั เท่านน้ั ” ดร.ภรตบอกเพ่ือน

“แต่ทยี่ ามจดเอาไวใ้ นสมดุ ระหวา่ งเกา้ โมงถึงสบิ โมง มีรถผ่านเขา้ มา
ในหม่บู ้านสามคัน...คันแรก...” เขาออกเสยี งเลขทะเบยี นรถ “รถของแก้ว
เขา้ มาตอนประมาณเก้าโมงยสี่ ิบหา้ ....อกี ห้านาทีต่อมา...เอ...”

บญุ ญนิตย์พยายามนกึ

“ไม่รวู้ า่ ทะเบียนของใคร แตเ่ ลขเรียงกนั สวยขนาดน.้ี ..๕ ๕ ๕ ๕
...วา้ ว...เราคงเช็กจากกรมขนส่งได้ไมย่ ากนะวา่ เป็นรถของใคร....อีกยสี่ ิบ
ห้านาทตี อ่ มา เก้าโมงหา้ สบิ ห้า รถทผ่ี ่านเขา้ ไป เปน็ แท็กซี่สีเขียวเหลือง...ซึ่ง
ก็นา่ จะเป็นคันทบี่ ุษราคัมนั่งมาจากบางลำพู...แสดงวา่ ที่เราคิด นา่ จะไม่ผดิ
ละนายโบท๊ ...ก่อนทีค่ ณุ บุษราคมั มาถึง มีคนมาก่อนหน้าเธอสองคน คน
หนง่ึ น้ันคอื แก้วกานดา ซง่ึ มาถึงเปน็ คนแรก ต้องสบื ให้ไดว้ า่ ทะเบยี นรถอกี
คนั หนงึ่ นั้น เป็นของโรส อย่างทีเ่ ราสงสัยหรอื เปล่า ถ้าไมใ่ ช่ โรส...จะเปน็
ของใครกนั เพราะนั่นอาจจะเป็นกุญแจไขปรศิ นาให้เราได”้

“อือมม...น่าคดิ แฮะ” ดร.ภรตลบู คางอย่างใชค้ วามคดิ

“แลว้ ลองดนู ่ีนะ...ตอนเวลาประมาณ สบิ โมง รถคนั ทสี่ องก็ยอ้ นกลับ
ออกไปจากหมูบ่ ้าน...”

549/790

“เอ...ไอ้ ๕๕๕๕ ใชไ่ หม?” ภรตเบ้ปาก “ทำไมไมเ่ หน็ มบี ตั รผา่ นเขา้
ออกคนื เอาไว้เลย...ฉนั ค้นเจอแคข่ องคณุ แก้ว กับอกี ใบทเี่ ป็นของเราอยใู่ น
รถ”

“กเ็ พราะวา่ คนขบั ทะเบียน ๕๕๕๕ รีบมากจนไม่มเี วลาจะหยดุ รถ
เพือ่ คืนบัตรน่ะสิ” บญุ ญนติ ยแ์ ลเห็นอะไรบางอย่าง เรม่ิ ปะติดปะต่อเขา้
ดว้ ยกันทลี ะนอ้ ย...เหมอื นจิก๊ ซอวช์ น้ิ เลก็ ๆ ทม่ี ารวมกนั เขา้ ทำใหม้ องเห็น
เป็นภาพใหญ่...

“จะได้เร่ืองหรอื เปล่าก็ไม่รู้” นักฟสิ กิ สห์ น่มุ ครุ่นคดิ “รถนน่ั อาจจะไป
บ้านหลงั อื่นกไ็ ดแ้ ต่ฉันวา่ ทัง้ น้ีท้ังนนั้ กญุ แจดอกสำคัญท่สี ุด คือคณุ แก้ว
น่ันละ สืบใหต้ ายก็ไมไ่ ดเ้ รอ่ื ง ถา้ คณุ แก้วไม่ยอมพดู ความจรงิ ...”

“แตอ่ ยา่ งน้อยเราก็รู้แลว้ ว่า แก้วมาถึงทีห่ มู่บา้ นน้ีกอ่ นบุษราคัมตัง้
ครงึ่ ช่วั โมง และระหว่างน้ัน ก็มใี ครคนหนง่ึ เข้ามาเหมือนกนั ....ฉันจะไปหา
แกว้ ” บญุ ญนิตยใ์ จรอ้ น “ไปถามใหร้ ดู้ ำรู้แดงไปเลย”

“เฮย้ ” ภรตรอ้ งเอะอะ พร้อมกบั ยกมือหา้ ม “จะบ้าเหรอ จะไปคนื นี้
เลยหรือไงวะ ไม่เหมาะนา....ป่านนี้คุณแก้วนอนหลับไปแล้วละมัง อย่าเพิ่ง
เลยไอเ้ สือ รอสักวนั สองวันกอ่ นดีกวา่ ให้ตา่ งฝา่ ยต่างใจเยน็ กวา่ นอ้ี กี
หนอ่ ย ขืนไปตอนนเี้ ป็นไดท้ ะเลาะกันบา้ นแตก นายไมเ่ หน็ หรอื ไงวา่ คณุ
แก้วแกต้งั ใจจะเอาบุษราคัมเขา้ คุกขนาดไหน ไม่อยา่ งน้ัน เธอไม่ลงทุน
เป็นพยานปากเอกเองแบบน้ีหรอก”

550/790

“แตแ่ ก้วควรจะพูดความจรงิ วา่ เธอเหน็ อะไรบา้ ง ไม่ใชม่ าปรักปรำ
คนอืน่ แบบน้ี” นายแพทยห์ นุ่มมีสหี นา้ เคร่งเครยี ด

“ไมม่ ใี ครรู้ นอกจากคุณแกว้ บษุ ราคัม แลว้ กค็ นตาย ว่าทีจ่ ริงเกดิ
อะไรขนึ้ แน่”

“ไม่ถกู ” บญุ ญนิตย์แย้ง “ยงั มโี รสอีกคนไง....ถา้ ท่บี ุษราคัมเลา่ ให้เรา
ฟงั ว่า ท่มี าหมู่บา้ นน้ี เพราะได้ยนิ อารัมนดั พบกับโรส แสดงว่าโรสตอ้ ง
ร้เู รื่องนดี้ ้วย”

ยงั ไมท่ นั จะวา่ อย่างไรกันตอ่ เดก็ หนุม่ ท่เี ป็นยามรอบดึก กเ็ ดินกลบั
มาจากหนา้ ปากซอยพอดี ชายหนุ่มทง้ั สองจึงรบี เกบ็ ขา้ วของทกุ อย่างให้เขา้
ท่ี ก่อนจะเดนิ ออกจากป้อมยามไปยังรถทจ่ี อดตดิ เคร่ืองอยู่

“ขอบใจมากน้อง ทกุ อยา่ งเรยี บรอ้ ย ผมวางสมดุ กับกล่องใส่บตั รเอา
ไว้ใหท้ ่ีเก่าแลว้ รบั รองวา่ ไมม่ ีอะไรเสยี หาย”

ดร.ภรตตะโกนบอกยามหน่มุ พลางโบกมอื ใหแ้ ละยกั คว้ิ ใหห้ นหนึ่ง
กอ่ นจะถอยรถออกจากหมบู่ า้ นไป ซ่งึ ตลอดเวลาตั้งแต่ชายหนมุ่ ท้ังสองลง
ไปตรวจสอบดหู ลักฐาน จนกระท่ังกลับมาที่รถนน้ั ทง้ั พุทธชาดและ
บษุ ราคมั ยังคงหลับสนิทด้วยความเหนือ่ ยออ่ น

“เอาอยา่ งนี้” ภรตสรปุ “พร่งุ น้ี ฉนั จะตรวจสอบกบั กรมขนสง่ ว่าไอ้
รถทะเบียน ๕๕๕๕ คันนนั้ นะ่ ใครเป็นเจ้าของ ส่วนนาย...ฉันว่า ถา้ มเี วลา
อาจจะชวนคุณทนายมาตามหายามคนทีอ่ ยเู่ วรเมือ่ ตอนเช้าของวนั นี้ ถา้ เจอ