สาวหลงยุค-พงศกรZX

551/790

ตัว จะได้ลองสอบถามรายละเอยี ดดวู า่ พอจะจำไดไ้ หมวา่ ชว่ งเก้าโมงถงึ
สิบโมง คนทีผ่ ่านเข้าออกหมูบ่ ้าน หนา้ ตาเปน็ อยา่ งไร...”

แกว้ กานดาเดาไดต้ งั้ แตเ่ ม่อื คืนทีผ่ ่านมาแลว้ วา่ เขาจะต้องรบี
ลนลานมาหาหล่อนแต่เชา้ และกเ็ ป็นอยา่ งทีเ่ ธอคดิ เอาไวจ้ ริงๆเสียดว้ ย...

เดก็ รับใช้ขึ้นมาเคาะประตเู รยี กหลอ่ น และบอกวา่ คูห่ มัน้ ของหล่อน
มาขอพบต้งั แตเ่ วลาเชา้ ตรู.่ ..เขาขอไมใ่ ห้เดก็ ปลกุ หล่อน หากนง่ั รอด้วย
ความอดทนในห้องรับแขก จนกระทงั่ ถึงเวลาท่ีหลอ่ นต่นื นอน จึงให้เด็ก
ข้นึ มาบอกว่าเขามารออยู่

ในเม่อื เขานัง่ รอหล่อนนานแล้ว จะให้รออีกสักหนอ่ ยจะเปน็ ไรไป
แก้วกานดาจงึ ตั้งใจบรรจงอาบน้ำ และแต่งตัวนานเปน็ พเิ ศษกว่าสองชั่วโมง
เพือ่ เป็นการทดสอบวา่ เขาจะมคี วามอดทนขนาดไหน

ใบหน้าของนายแพทยบ์ ุญญนติ ยอ์ ิดโรย เหมอื นกับไมไ่ ด้นอนมาทั้ง
คืน แม้กระนัน้ ความอ่อนลา้ ในดวงหนา้ ก็ไมส่ ามารถบดบงั ความคมสนั
บนดวงหน้าเข้ม และแว่นสายตาทรงกลมบนใบหน้า กไ็ ม่สามารถบดบงั
ดวงตาทฉี่ ลาดเฉลียวของเขาได้

หล่อนไลส่ ายตาทีจ่ ับจอ้ งใบหนา้ ของเขา ไปตามแนวเคราเขยี วสอง
ขา้ งแกม้ ซ่งึ ได้รบั การโกนอยา่ งประณตี กับไรหนวดสอี อ่ นจาง ที่อยเู่ หนอื
รมิ ฝปี ากบางเฉียบของค่หู มน้ั ดว้ ยความรสู้ กึ รกั ระคนเจ็บแคน้ ...

552/790

แก้วกาแฟเยน็ ชืดท่วี างอยู่ตรงหน้าของเขา ไม่มรี อ่ งรอยวา่ ชายหนุ่ม
แตะต้องแมแ้ ต่น้อยนดิ และทันทที ี่พบหน้าหล่อน เขากเ็ อย่ ออกมาเปน็ คำ
แรกว่า

“แก้ว...คุณรู้ใช่ไหม วา่ ที่จริงแลว้ เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน?่ ...”
แกว้ กานดาทงิ้ ตัวลงบนเกา้ อ้ีรบั แขก ตวั ที่อยตู่ รงขา้ มเขา ดว้ ยสหี น้า
เฉยเมย..
ดูเอาเถดิ ...น่ีนะ่ หรอื ท่ีเขาทักหล่อน...
แทนทีจ่ ะหว่ งใย ถามวา่ สบายดไี หม นอนหลบั เปน็ อย่างไร เขากลับ
ไปถามถงึ เร่อื งอะไรก็ไม่รู้ ที่นา่ จะเกบ็ เอาไว้ถามทีหลัง หล่อนจงึ แกลง้ เขา
ดว้ ยการยอ้ นกลับไปว่า
“แก้วไม่เขา้ ใจ วา่ หมอกำลงั พูดถงึ เร่ืองอะไร?”
“แกว้ ...”
หล่อนเห็นกรามของชายหน่มุ ขบกนั แนน่ จนเปน็ สนั นูน ดวงตา
แวววาวหลงั กระจกแวน่ ตาของชายหนมุ่ ฉายชัดถึงความรู้สึกท่ีต้องใช้
ความอดทนอย่างสูง
“อย่าทำอย่างน้ีได้ไหม ผมขอร้องละ...คุณรไู้ ม่ใชห่ รอื วา่ ผมหมายถึง
เร่อื งอะไร?”
“ถ้าเปน็ เรอื่ งของแมน่ างแบบน่ัน แก้วบอกตำรวจไปหมดแล้วค่ะ ไม่มี
อะไรจะเล่าใหห้ มอฟงั อีก”

553/790

ความอดทนของหล่อนขาดผึงลงในทันทีนน้ั แก้วกานดาผดุ ลุกขน้ึ ยนื
อย่างรวดเรว็ และเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บใจ

“หากหมอมาทนี่ ่ี เพ่ือถามแก้วถงึ เรือ่ งนี้ แก้วก็ไม่มอี ะไรจะพดู อีก
เพราะทกุ อย่างท่ีแกว้ รู้ แกว้ ก็บอกไปหมดแล้ว ไปให้การในศาล แกว้ กจ็ ะ
พดู อยา่ งเดมิ ทำไมคะ...หมอไมเ่ ชอ่ื หรอื ไง...แก้วยอมรบั วา่ ทีไ่ ปบา้ นแม่
นางแบบนัน่ ก็เพราะแก้วต้องการไปเจรจากบั มนั ให้ร้เู ร่อื งว่าหมอกบั
แก้ว...เรากำลังจะแตง่ งานกัน ไม่สมควรท่ีมันจะทำตวั เปน็ บุคคลท่สี ามเขา้
มาแทรกตรงกลางระหว่างเรา ก็เท่าน้ัน...แต่พอแก้วเข้าไปในบ้าน กเ็ หน็
พลอยบษุ ย์ ยงิ อารมั จนล้มคว่ำไปพอด.ี ..”

เสียงของหลอ่ นแหลมขึน้ จมกู ตามอารมณ์ที่กำลงั โมโห
“ดแี ค่ไหน ทมี่ นั ไม่ยิงแก้วทง้ิ เพอ่ื ปดิ ปากไปเสียอีกคน...แลว้ อยา่ งนี้
หมอยังจะมาอะไรกับแกว้ อกี ...หมอหว่ งแก้วซงึ่ เปน็ คูห่ มั้นของหมอ หรอื
หว่ งมันกันแน่คะ?”
“แก้ว...อยา่ พยายามพูดใหเ้ ร่อื งมนั ฟงั ดเู ลวรา้ ยอยา่ งนั้นเลย คนอยา่ ง
คณุ บษุ ยน์ ะ่ ฆา่ ใครไม่เปน็ หรอก...”
นายแพทยบ์ ญุ ญนิตย์พยายามข่มโทสะท่แี ล่นขึน้ มาเปน็ ร้ิว
“ผมได้ข้อมูลทง้ั หมดมาแลว้ นะ...คุณไปถึงหมบู่ ้านอยู่สราญ ตั้งแต่
เก้าโมงย่สี ิบห้า ห้านาทีต่อมา มรี ถคนั หนง่ึ ตามหลงั คณุ เขา้ มาในหมู่บา้ น
นั้นเช่นกัน...เราได้ทะเบียนรถคันนนั้ มา และโบท๊ ตรวจสอบกับทางกรม

554/790

ขนส่งให้ผมแลว้ โบท๊ เพิ่งโทร.มาบอกผมเมื่อสกั ครู่ ระหว่างที่น่ังรอคณุ อยู่
...รถคนั นั้น จดทะเบยี นทก่ี รมขนสง่ ในชื่อของ นางสาวโรส พาณิชยอ์ นนั ต์
....”

นายแพทยบ์ ุญญนิตยเ์ ห็นหน้าของแกว้ กานดาเผือดสไี ป เขาจึงเลา่ ใน
สงิ่ ทส่ี ืบมาไดต้ ่อไป ด้วยเสยี งราบเรียบ

“อีกครงึ่ ชัว่ โมงต่อมา รถแทก็ ซท่ี ี่คุณบุษย์นงั่ มา จงึ เพิง่ มาถึง...ทันทีท่ี
คุณบษุ ยผ์ ่านเข้าไปในหม่บู ้าน รถของโรสกส็ วนออกไปในเวลาไลเ่ ลี่ย
กนั ...ตลอดเวลาที่เหตุการณ์นี้เกิดขนึ้ คณุ ...”

ชายหนมุ่ เน้นเสียงทีค่ ำวา่ ‘คณุ ’ กับจอ้ งมองหญิงสาวรา่ งโปร่งระหง
ท่ีนั่งคอเชิดอยูเ่ บ้ืองหน้า ด้วยความรู้สึกผิดหวัง และเสยี ใจระคนกัน

“แกว้ กานดา...คณุ อยใู่ นหมูบ่ า้ นตลอดเวลา...”
“แล้วไงคะ” หล่อนเคน้ เสียงลอดไรฟันออกมาในท้ายทสี่ ดุ หลังจาก ที่
ตา่ งฝ่ายตา่ งก็นิง่ งนั ไป
“หมอจะสรุปไดอ้ ย่างไรวา่ แกว้ รูเ้ ห็นเรอื่ งทกุ อย่าง แก้วอยทู่ หี่ ม่บู ้าน
จริง แตท่ ำไมแก้วตอ้ งรเู้ รอ่ื งด้วยละ่ แก้วอาจจะมเี พ่ือน หรือทำอะไรอยู่
ตรงสว่ นอ่นื ของหมู่บา้ นก็ได้ หมอพูดแบบน้ี ไมก่ ลา่ วหาแกว้ เกนิ ไปหน่อย
หรอื คะ? ถ้าอยา่ งนั้น ทำไมหมอไมส่ งสยั เสียเลยล่ะคะ ว่าทีจ่ ริงแกว้ น่นั ละ
เป็นคนที่ยิงนายอารมั นัน่ เสียเอง”

555/790

“แก้วกานดา” บญุ ญนติ ย์จ้องมองหลอ่ นดว้ ยความผิดหวงั น้ำเสยี ง
ทีเ่ ขากล่าวกับหล่อนราบเรยี บเหมือนผิวหน้าของทะเลก่อนจะมีพายุใหญ่

“ทำไมคุณถึงยอมใหอ้ ำนาจของโมหะ และโทสะ เขา้ ครอบงำจติ ใจ
จนทำใหค้ วามสวยงามในใจของคุณเปล่ยี นแปรไปได้ถงึ ขนาดนี้...”

“ทำไมนะ่ หรือคะ?” แกว้ กานดาสวนขน้ึ ก่อนที่นายแพทย์หนมุ่ จะทัน
พดู จบ “กเ็ พราะว่าในฐานะทเ่ี ป็นคหู่ ม้ันของหมอ แก้วมีสทิ ธจิ์ ะทำอย่างนัน้
อย่างไรล่ะคะ”

หล่อนพยายามควบคุมเสียงเพ่ือไมใ่ ห้ส่นั
“แลว้ หมอละ่ หมอเคยเห็นวา่ แกว้ เป็นค่หู มัน้ บา้ งไหมคะ? หมอรกั
แก้วอย่างที่แกว้ รักหมอบ้างไหม? เราหมั้นกนั มานานหลายปีแล้ว หมอไม่
เคยมคี วามคิดที่จะแตง่ งานกบั แกว้ เลย แต่ชัว่ เวลาไมน่ านเท่าไหร่ ท่ีหมอ
เจอนังนางแบบน่ัน หมอไปมาหาสมู่ นั ตกเป็นขา่ วฉาวโฉ่ไปกับมนั ต้งั ไมร่ ู้
กี่คร้ังต่อกี่ครง้ั ...แล้วหมอยงั จะมาว่า หมอไมเ่ คยคดิ อะไร...จริงหรือ คะ?”
แกว้ กานดาหยดุ เพือ่ สดู ลมหายใจลึกและยาว กอ่ นจะกลา่ วต่อไป
ด้วยน้ำเสียงส่ันสะทา้ น แมว้ า่ จะพยายามควบคมุ เอาไว้จนเตม็ ท่แี ล้ว
“หมอถามตวั เองกอ่ นดกี ว่าคะ่ วา่ ทห่ี มอว่าหมอไม่ได้คิดอะไรกับ
พลอยบุษย์นนั่ เปน็ ความจรงิ แค่ไหน....คนเราโกหกหลอกลวงคนอน่ื
อย่างไร กท็ ำได้ แต่หมอไมส่ ามารถโกหกหวั ใจตวั เองได้หรอกคะ่ ...”

556/790

“แต่เรายังเปน็ คู่หมน้ั กนั อยู่นะแกว้ ” นายแพทยห์ นุ่มมีท่าทางอึดอัด
เมื่อแก้วกานดาจูโ่ จมเขาดว้ ยเร่ืองความสัมพนั ธร์ ะหว่างเขากับผ้หู ญิงทีห่ ลง
ยุคมาเปน็ พลอยบษุ ยค์ นนน้ั

“หมอเหน็ แกว้ เปน็ ตวั อะไรคะ?” เสียงของหล่อนดังล่นั จนสาวใชท้ ี่
ยนื คอยอยแู่ ถวหน้าห้อง ชะโงกเขา้ มามองด้วยความตกใจ ดที บี่ ิดาและ
มารดาของหล่อนไปทำธรุ ะทต่ี ่างจังหวดั ไม่เช่นนนั้ เขาคงจะยิง่ อึดอดั มาก
ขน้ึ

“แกว้ ต้องอบั อายผคู้ นมากแค่ไหน เวลาท่ีเจอใครต่อใคร แลว้ พวก
อยากรอู้ ยากเหน็ พวกนน้ั ถามถึงเร่ืองของเรา แก้วรู้สกึ เหมือนกับเป็นคนโง่
หรอื ไม่ก็ตัวตลกอะไรสกั ตัว ที่ทุกคนพากันหวั เราะเยาะ...ถ้าหมอไม่รักแก้ว
เราก็อย่าเจอกันอกี เลยค่ะ...”

“แก้วคดิ วา่ หากเราแตง่ งานกนั ปัญหาทกุ อย่างจะจบลงอย่างน้นั
หรือ?” ชายหนมุ่ ถามเสยี งออ่ นล้า

“แกว้ ไม่รหู้ รอกคะ่ แต่อยา่ งน้อยมันกน็ า่ จะดกี วา่ นี้ หมอฉลาดกว่า
แก้วมาก...อย่างหมอนา่ จะคิดออกนะคะ ไม่เห็นตอ้ งมาถามแก้วแบบน้ี
เลย...”

“แล้วคณุ จะช่วยคุณบุษยเ์ ขาดว้ ยใช่ไหม...” นายแพทยห์ นมุ่ กลัน้ ใจ
เพือ่ รอฟังคำตอบจากแกว้ กานดา...

๓๗

ลมหนาวทโ่ี ชยมาแต่รุ่งสาง หอบเอาละอองหมอกลอยเรย่ี มาเหนอื
ยอดไม้ และนายแพทย์บุญญนติ ย์ลกุ ข้นึ จากท่นี อนเชา้ กวา่ ที่เคย ทงั้ ๆที่ไม่
ใช่วันทำงาน...

กรุงเทพฯ ไม่หนาวเชน่ นม้ี าหลายปแี ล้ว
อาจจะเป็นเพราะผลโดยรวมของสง่ิ แวดลอ้ มทถี่ ูกทำลาย และ
ปรากฏการณเ์ รอื นกระจก ทท่ี ำใหอ้ ากาศร้อนระอไุ ปทั่วท้ังโลก ฤดูกาล
เปลีย่ นแปลงไปไม่เหมือนเดมิ ฤดทู ี่ฝนเคยตก ฝนก็ไมต่ ก ฤดทู เี่ คยหนาว
กลบั ไมห่ นาว ดูเหมือนกับเมอื งไทยเหลอื เพยี งแค่สองฤดู คอื ฤดูรอ้ นกบั
ฤดรู ้อนมากเทา่ นั้น
ดังนัน้ ชายหนุม่ จึงรู้สึกแปลกใจ เมอื่ อากาศหนาวพดั ผ่านมาเยือนใน
เช้าวันน้ี
แต่งตัวเสร็จ ชายหนมุ่ ก็ลงมาชงกาแฟด่มื ไดก้ าเฟอีนจากกาแฟไปจึง
คอ่ ยสดชน่ื ขนึ้ มาบ้าง หลังจากไม่ไดน้ อนมาทั้งคนื
ถึงตอนนี้ เขาแนใ่ จแล้ววา่ บษุ ราคมั ไม่ได้รเู้ ห็นกับการตายของอารมั
เลย หลอ่ นเพียงแต่ผ่านเขา้ ไปเจอเหตกุ ารณเ์ ทา่ น้นั และดว้ ยความรเู้ ทา่ ไม่

558/790

ถงึ การณ์ จึงทำใหห้ ล่อนกลายเป็นจำเลย แกว้ กานดาคนเดียวเท่านั้นท่จี ะ
ช่วยบษุ ราคัมได้ ถ้าหล่อนตอ้ งการจะชว่ ย...

แต่จากการพดู คยุ กันเมื่อวานน้นั เขาค่อนข้างแน่ใจว่าแก้วกานดาจะ
ไมช่ ่วย ดว้ ยไม่พอใจที่เขาเป็นห่วงเปน็ ใยบุษราคัม ท่ีหล่อนเขา้ ใจว่าเปน็
พลอยบษุ ย์ เกนิ กว่าความเปน็ เพ่อื น

ชายหนุ่มนัง่ จ้องมองกาแฟท่ยี งั เหลอื อยูใ่ นแกว้ กับควันที่ลอยกร่นุ
ขึน้ มา แลว้ เหลอื บมองไอหมอกสีขาวภายนอกหน้าตา่ ง ก่อนจะถามความ
รู้สึกของตนเองอีกคร้งั ..

บัดนเ้ี ขากช็ ักไม่แน่ใจตวั เองเสยี แลว้ ว่า ท่ีแก้วกานดาสงสยั นัน้ เป็น
ความจริงหรอื ไม่

ความหวามไหวที่ผดุ พรายข้นึ มาภายในใจน้ัน เปน็ สง่ิ ท่ีไม่เคยเกิดกบั
เขามาก่อน...นานมาแลว้ ท่ีเขารูส้ ึกเหมือนกบั รอคอยใครคนหน่งึ และความ
ร้สู กึ นั้นไดร้ บั การเตมิ เต็ม เมื่อบุษราคมั กา้ วเข้ามาในชีวติ ..

บญุ ญนติ ยจ์ งึ ทนไมไ่ ด้ เมื่อบษุ ราคัมจะต้องมารบั โทษในความผิดท่ี
หลอ่ นไม่ได้ทำ..

หล่อนจะลำบากสกั แคไ่ หน กับกระบวนการยตุ ธิ รรมทส่ี ลบั ซับซ้อน
ของสมัยปัจจบุ นั ในเมือ่ กาลเวลาที่หล่อนจากมานน้ั มแี ต่ความเรียบงา่ ย

เขาหยิบกญุ แจรถยนต์มาถือเอาไวใ้ นมือ พรอ้ มกับการตัดสนิ ใจบาง
ประการ...

559/790

แก้วกานดาไม่ใช่คนใจคอโหดรา้ ยนกั แม้หล่อนจะเป็นคนโมโหร้าย
แตเ่ ขาเช่ือวา่ นัน่ เป็นผลมาจากการเล้ยี งดูของบดิ ามารดาของหล่อนแต่วยั
เยาว์ เน้อื แท้แลว้ หลอ่ นเป็นคนมคี ุณธรรมในใจ...

เขาจะตกลงทำในส่ิงทหี่ ล่อนต้องการ และหลอ่ นจะต้องยอมช่วยเขา
เพื่อเป็นการแลกเปล่ยี นกนั ...

และสงิ่ นอ้ี าจเป็นสง่ิ เดยี วทเี่ ขาจะชว่ ยบุษราคมั ..คนท่เี ขารกั ได้!!
แก้วกานดาบรรจงแตง่ ตวั ด้วยชุดทีห่ ลอ่ นคิดวา่ สวยที่สดุ ..
เงาท่มี องตอบกลับมาจากกระจกนั้น เปน็ ผหู้ ญิงผวิ ขาว ผมยาวสลวย
ใบหน้างามแตะแตม้ ด้วยเครื่องสำอางออ่ นๆ และมรี อยยิ้มประดบั อย่ใู นวง
หนา้
พอ่ และแม่ของหลอ่ นไมอ่ ยู่ เดก็ รบั ใชข้ นึ้ มาบอกกับหล่อนสกั พกั
ใหญว่ า่ คหู่ มัน้ ของหลอ่ นมารอพบอยู่ข้างลา่ ง
แกว้ กานดาย้มิ กับเงาของตนเองในกระจก...ความร้สู ึกม่ันใจใน
ตนเองกลับคืนมาจนเตม็ เปีย่ ม...หลอ่ นรูว้ า่ เขาต้องกลับมา...เขาตอ้ งการให้
หล่อนช่วยเรื่องผ้หู ญิงคนนน้ั และในท่ีสดุ เขากก็ ลบั มาจรงิ ๆ
หล่อนแกล้งให้เขานง่ั รอด้วยความกระวนกระวายจนเกอื บสองชั่วโมง
จนรูส้ ึกว่าพอใจแลว้ จึงค่อยยุรยาตรลงมาจากหอ้ งนอน

560/790

ใบหน้าของบุญญนิตย์ซีดเซียวจนหลอ่ นตกใจ เพราะทกุ คร้งั ท่ีไดพ้ บ
กนั ชายหนุม่ จะดดู เี สมอ หากคราวนี้ขอบตาของชายหนุม่ ดำคล้ำเหมอื นกบั
ไมไ่ ดน้ อนมาทงั้ คืน

“สวัสดคี ะ่ คุณหมอ” หล่อนแกล้งทักเสยี งเยยี บเย็น “มีธุระอะไรกบั
ดิฉันหรือคะ?”

“แก้ว...” เขาอึกอัก เหมอื นไม่รวู้ า่ จะเรม่ิ ตน้ อย่างไร
“ทานกาแฟกอ่ นไหมคะ จะได้ใหเ้ ดก็ ชงมาให”้ หล่อนยงั คงย้มิ ละไม
“ไมต่ ้องหรอกครับ ผมดม่ื มาจากที่บ้านเรียบร้อยแลว้ ...ผมแค่จะมา
พูดธรุ ะกับคณุ ...” บญุ ญนิตยอ์ กึ อกั
“หรือคะ?” แกว้ กานดาเลิกควิ้ “ถ้างั้นพดู ธรุ ะของหมอมาเลยดกี วา่ ”
“ผมอยากให้แก้วช่วยคุณบุษย์” ชายหนุ่มเอย่ ออกมาในท่ีสดุ เขา
ยนื ยนั คำพดู เดมิ ว่า “ผมอยากใหค้ ณุ ทำในสงิ่ ทถี่ ูกตอ้ ง ผมขอยนื ยนั คำ
เดมิ ว่า...คนทำผิดควรไดร้ ับการลงโทษ ไมใ่ ช่ให้คนบรสิ ทุ ธิ์ตอ้ งรับโทษใน
สิง่ ท่ีเขาไม่ได้ก่อ”
“ดิฉันบอกคุณหมอแลว้ วา่ ดิฉนั พูดในส่ิงที่เหน็ ” แกว้ กานดาต้งั แง่
“กอ็ ย่างทีห่ มอวา่ ไงคะ คนทีท่ ำผิด ก็ควรจะต้องรับโทษ ดิฉนั เหน็ อย่างไร
กใ็ หก้ ารไปตามจรงิ ...”
“แตค่ ณุ พดู ไม่หมด” ชายหนุ่มถอนหายใจ “คุณเห็นบางอยา่ ง
กอ่ นหน้าน้นั แตค่ ณุ ไม่ไดพ้ ดู ออกมา...แก้ว ทำไมคณุ ไม่เป็นพยานใหค้ ณุ

561/790

บษุ ย์วา่ คณุ เห็นโรสมาเจอกับอารัมก่อนต้ังแต่ช่วงเช้าแล้ว และคุณได้ยนิ
เสยี งปืน กอ่ นหน้าที่โรสจะวิ่งออกมาจากบา้ น”

“ทำอยา่ งน้ันแลว้ ดฉิ นั จะได้อะไร” หล่อนย้อนถาม
“ผมจะแตง่ งานกบั คุณ...หลงั จากท่ีทุกอย่างเรยี บร้อย” นายแพทย์
หน่มุ สบตากบั ค่หู มน้ั พลางบอกหลอ่ นดว้ ยสายตาเดด็ เด่ียว
ส้นิ ประโยคนนั้ ของชายหนุ่ม ทั้งห้องมแี ตค่ วามเงียบสงดั แก้วกานดา
รู้สึกวา่ ใบหนา้ ของหล่อน แดงระเร่ือขึน้ มาอย่างกะทันหนั ...
หล่อนรวู้ า่ เขาตอ้ งมาง้อหลอ่ น แต่หล่อนไม่คิดว่าเขาจะมาตอ่ รองกบั
หลอ่ นเช่นนี.้ ..หม้ันกนั มาเกอื บสามปี และบญุ ญนติ ย์รวู้ ่าหลอ่ นอยาก
แตง่ งานกับเขานักหนา เขาเองเสยี อีกทเี่ ปน็ ฝา่ ยผลดั มาโดยตลอด แต่ตอน
น้ี เขากลับเปน็ ฝา่ ยขอรอ้ งใหห้ ล่อนช่วย โดยแลกกบั การท่เี ขาจะแต่งงาน
กับหลอ่ น
วบู หนง่ึ ทแ่ี กว้ กานดารสู้ กึ วา่ ไมย่ ุติธรรมเสียเลย ทเี่ ขาเอาเรือ่ งนีม้ าเป็น
ขอ้ แลกเปลีย่ น แตอ่ ีกใจหนงึ่ คิดว่า หากหลอ่ นปฏเิ สธเขาไป ทกุ อยา่ ง ก็คง
จะจบลงโดยทไ่ี ม่มีใครได้อะไรสกั อย่าง...
ถ้าหลอ่ นตกลง อย่างนอ้ ยพลอยบุษยก์ ็จะเป็นอิสระ หลอ่ นเองกจ็ ะ
ไดไ้ ม่ต้องรู้สกึ ผดิ มากนัก และหลอ่ นกจ็ ะได้แตง่ งานกับเขาเสยี ที หลงั จาก
รอมานานแสนนาน...

562/790

“ถ้าคณุ หมอฝนื ใจ ไม่เหน็ จะตอ้ งแตง่ งานกนั กไ็ ด้นค่ี ะ” แกว้ กานดา
แกล้งหยัง่ เชิง หากน้ำเสียงของหลอ่ นออ่ นลง

“ผมไม่ไดฝ้ ืนใจ” ชายหนมุ่ อ้อมแอม้ และไมย่ อมสบตาอกี ฝา่ ย“เรา
เองกห็ มั้นกันมานานแลว้ ถึงเวลาที่ควรจะแต่งงานกนั ไดส้ กั ที ผมทำไม่ดี
กบั แกว้ มามาก ให้โอกาสผมไดท้ ำในส่งิ ท่ถี ูกเถดิ นะครบั ...”

เขาเนน้ คำว่า ‘ใหโ้ อกาสทำในส่งิ ท่ีถกู ’ อยา่ งชัดเจนจนหล่อนเกดิ
ความละอายอยใู่ นส่วนลกึ

“ขอแก้วคดิ ดสู กั สามสว่ี ันกอ่ นนะคะ เรื่องแตง่ งานเป็นเร่ืองใหญ่
สำหรบั ผ้หู ญงิ ไมใ่ ชว่ ่าแกว้ จะให้คำตอบกบั คุณหมอไดเ้ ลยในตอนนี้”

หล่อนแกล้งผัดผอ่ น ด้วยไม่อยากทำให้ชายหนมุ่ คิดวา่ หลอ่ นอยาก
แตง่ งานกับเขาเสียมากมาย หากสรรพนามท่ีใชแ้ ทนตนเองนนั้ เปล่ียนไป
หางเสียงกน็ ุ่มนวลกวา่ เมอื่ ตอนแรก

“ครบั ” ชายหนมุ่ รับคำสัน้ ๆ
“แลว้ แกว้ จะโทร.บอกหมออกี ที วา่ ตดั สินใจอย่างไร ขอตัวกอ่ นนะ
คะ” แก้วกานดาย้มิ อย่างรดู้ วี ่าตนเองเปน็ ต่อ
“อยา่ งไรกอ็ ย่าให้นานมากนกั นะครับ ใกลเ้ วลาสืบพยานเขา้ มาทกุ ที
แลว้ พอเรื่องทุกอย่างเรียบร้อย ผมจะได้เรียนคณุ พอ่ คณุ แม่ ใหม้ าเจรจา
กบั คุณพอ่ คุณแม่ของแกว้ ตอ่ ไป...” ชายหน่มุ สง่ เสียงไลห่ ลงั หญิงสาว ท่ีหนั
หลังกลบั ข้นึ บนั ไดไปด้วยทา่ ทางสง่างาม

563/790

พุทธชาดจอ้ งมองใบหน้านวลเนยี นของหญงิ สาว ผซู้ งึ่ พลัดกาล
เวลา มาแทนอยใู่ นตำแหนง่ แห่งที่ของพี่สาวหลอ่ น ดว้ ยความรู้สึกหลาย
อย่างที่ประดงั กันขึ้นมา

ทั้งสงสาร ทง้ั เห็นใจ และหนกั ใจ...
บุษราคมั มาจากสมยั รัชกาลท่ี ๖ แม้ว่าเวลาจะห่างกนั เพยี งแคแ่ ปด
สบิ กว่าปี หากสังคมและบา้ นเมืองเปลยี่ นแปลงไปมากมาย มันไมง่ ่ายนกั
สำหรบั บุษราคัมทจ่ี ะปรบั ตวั ใหเ้ ขา้ กบั ยุคสมยั แต่หลอ่ นก็ทำไดด้ กี วา่ ท่ี
พุทธชาดคาดคดิ
ทุกอย่างกำลังเป็นไปไดด้ ้วยดี ถา้ ไมเ่ กดิ เรื่องร้ายขนึ้ เสยี ก่อน...
ตอนท่ีพลอยบุษยพ์ ีส่ าวของหล่อนยังอยู่ พุทธชาดคดิ วา่ เรอื่ งที่เกิดขน้ึ
ระหวา่ งพขี่ องหล่อนกับอารมั นน้ั ก็ร้ายแรงพอแล้ว พอเปลย่ี นตัวมาเป็น
บุษราคมั เร่อื งก็ไม่ไดด้ ีขึ้นกว่าเก่า แถมยงั จะรา้ ยกว่าเกา่ เสยี อกี
หล่อนเชอ่ื ทุกอยา่ งทบ่ี ุษราคัมเลา่ ...เรอ่ื งนี้ตอ้ งเป็นฝีมอื ของโรส
ผู้หญิงคนนั้นทะเยอทะยานมากเพยี งใดหล่อนรู้ดี และขา่ วซบุ ซบิ ก็
กำลังกระหม่ึ ไปทวั่ วงการวา่ หลอ่ นเปน็ เด็กที่ ‘ทา่ น’ กำลัง
หมายตา...พุทธชาดเดาไดต้ ั้งแตอ่ ่านขา่ วว่า นีต่ อ้ งเปน็ ฝมี ือของโรส ท่ี
ตอ้ งการจะกำจัดอารมั ให้พน้ ไปจากเสน้ ทางท่กี ำลงั รงุ่ โรจนข์ องหล่อน...
โรสทำได้ดเี กินคาด กระสนุ ของหลอ่ นยิงออกไปเพยี งนัดเดยี ว ได้
ผลจัดการคนถึงสองคน หนง่ึ นั้นคอื อารมั และอกี คนกค็ อื ‘พลอยบษุ ย์’

564/790

ทนั ทที ขี่ ่าวลงพาดหวั หนา้ หน่งึ ของหนงั สอื พมิ พท์ กุ ฉบบั พทุ ธชาดต้อง
ดึงสายโทรศพั ท์ออก เพราะไมต่ ้องการจะพูดคยุ กบั ใคร

บา้ นของยาย ซ่งึ แตเ่ ดมิ เปน็ สถานทที่ ีไ่ ม่มนี กั ข่าวคนใดรจู้ กั จงึ กลาย
เป็นสถานที่ทีม่ นี กั ข่าวท้ังหนังสือพิมพ์และโทรทศั น์มารอแทบทุกวนั เพ่ือทำ
ขา่ วและขอสัมภาษณ์ หากพทุ ธชาดใหบ้ ุษราคมั เกบ็ ตวั เงียบอยแู่ ต่ในบ้าน
ส่วนตนเองกล็ าพกั รอ้ นสบิ วันเพ่อื อยู่เปน็ เพื่อนบษุ ราคมั และปฏิเสธไม่
ยอมใหข้ า่ วกบั นกั ข่าวรายใด

แม้แตจ่ ะตัดไหมแผลศีรษะแตก หลอ่ นกพ็ าบุษราคัมออกไป
โรงพยาบาลไมไ่ ด้ ตอ้ งเอาอุปกรณม์ าตดั กันถงึ ทบี่ ้าน

ตรงกันข้ามกบั โรส รายนั้นออกมาปฏเิ สธขา่ วเป็นพัลวัน วา่ ไม่เคย
ขอ้ งเกีย่ วกบั อารัมมากไปกวา่ ความเปน็ เพื่อน และรสู้ กึ ตกใจมากท่ีอีกฝา่ ย
เสยี ชวี ิตไปอยา่ งกะทนั หนั หลอ่ นตีไขใ่ สส่ เี รอ่ื งของพลอยบุษย์กับอารมั
เสยี จนพุทธชาดอ่านแลว้ ได้แตส่ งสัยวา่ นเ่ี ป็นเรื่องพสี่ าวของฉนั จริงหรือ
เพราะเรือ่ งราวที่โรสให้ขา่ วกับหนงั สือพมิ พน์ ้นั โลดโผนโจนทะยานเกนิ กวา่
จะเป็นชวี ิตจรงิ ของผใู้ ด

หล่อนและบษุ ราคัมเห็นพอ้ งตอ้ งกนั วา่ ในเวลาเช่นน้ี พกั อยบู่ ้านยาย
ทบี่ างลำพู นา่ จะดกี วา่ บา้ นทาวเฮ้าสท์ ่ีหมบู่ ้านอยสู่ ราญ กใ็ ครจะอยากอยู่
บา้ นที่มคี นถูกฆ่าตายอยา่ งนนั้

อีกอย่างหนงึ่ ดร.ภรต เพ่งิ ติดต้งั เคร่ืองจบั สญั ญาณสนามแมเ่ หล็ก
ไฟฟา้ ภายในบา้ นของยายเสรจ็ เรยี บรอ้ ย

565/790

เขาบอกกบั หลอ่ นดว้ ยความตน่ื เต้นวา่ เพ่งิ จะไดข้ ้อมูลว่า อกี
ประมาณสถี่ งึ ห้าเดือนขา้ งหน้า จะเกิดการระเบิดของครง้ั ใหญข่ องกลมุ่ กา๊ ซ
เหลวในดวงอาทิตย์ สง่ ผลใหเ้ กดิ ความปั่นปว่ นตอ่ สนามแม่เหล็กที่ผิวของ
ดวงอาทิตย์ เกดิ เปน็ จุดดบั ขนาดใหญ่ในดวงอาทิตย์ขน้ึ มา ซึ่ง
ปรากฏการณ์นี้นานนับสบิ ปจี ึงจะเกดิ ขน้ึ สกั ครง้ั และแน่นอนวา่ หากเกิด
ขึ้นครั้งใด ก็ย่อมส่งผลอย่างมากมายมาถึงสนามแม่เหล็กไฟฟา้ ของโลก
ด้วย...

นนั่ หมายถึงวา่ กาลเวลาอาจเปิดชอ่ งวา่ ง ให้บุษราคัมกลับไปยงั เวลา
ของหลอ่ นไดอ้ ีกครัง้ และพลอยบุษย์อาจกลบั คืนมา รวมทงั้ ยายของหลอ่ น
ซ่งึ พุทธชาดเชอื่ เหลือเกนิ วา่ ปา่ นนค้ี งจะพลัดหลงเวลาไปอยู่ท่ีใดสักแห่ง...

แตห่ ากพลอยบษุ ยก์ ลบั มาได้จริงๆ...พขี่ องหล่อนจะรสู้ กึ อยา่ งไร ที่
ตอนหายไปยังดีๆ อยู่ พอกลบั มายังเวลาปจั จบุ ันอีกคร้ัง กลับกลายเปน็
จำเลยในคดีฆา่ คนตายไปแล้ว แถมคนตายน้ันยังเคยเปน็ ครู่ กั เกา่ เสยี อีก

ยังอุ่นใจอยบู่ ้าง ทหี่ มอบญุ ญนติ ยใ์ ห้ความชว่ ยเหลอื กบั เป็นกำลังใจ
ใหแ้ กบ่ ษุ ราคัมและหล่อนเป็นอยา่ งดใี นยามคบั ขันเช่นนี้ เขาแวะ มากินขา้ ว
ดว้ ยทุกวนั และอยูค่ ุยจนมดื ค่ำ ก่อนจะกลับบ้านไปพกั ผอ่ น

กบั นกั ฟสิ ิกส์หนุ่มร่างอ้วนที่หลอ่ นไม่ค่อยชอบหน้าเขานกั ก็ตามถึง
ตอนนพ้ี ุทธชาดคิดว่าหลอ่ นมองดร.ภรตในแง่มมุ ท่ีดีมากข้นึ กวา่ เกา่ หล่อน
ยอมรบั วา่ วันไหนที่บญุ ญนติ ยม์ าเพียงคนเดียว โดยปราศจากเพอ่ื น
อารมณด์ ีของเขามาดว้ ย พทุ ธชาดกอ็ อกจะเหงาไมน่ อ้ ย..

566/790

หมอบุญญนติ ยใ์ ห้ความมั่นใจวา่ เมือ่ ถึงเวลาข้ึนศาลเพื่อพจิ ารณา
คดี ทุกอยา่ งจะเรียบร้อยดี เพราะเขาเกลย้ี กล่อมแกว้ กานดา คหู่ มัน้ ของ
เขา ซึ่งเปน็ พยานปากเอกของคดใี ห้พูดความจริงไดส้ ำเรจ็ ..

แกว้ กานดาเห็นเหตุการณ์ทกุ อย่าง...
ฝา่ ยน้ันเล่าแม้กระท่งั ที่หลอ่ นได้ยินเสยี งทะเลาะทมุ่ เถียงกนั ของอารมั
กับผหู้ ญงิ คนหนึ่งในบา้ น และไดย้ นิ เสียงปนื หลังจากน้ัน ก่อนที่ผหู้ ญงิ คน
น้นั จะวิง่ ออกมาและขบั รถหนไี ปด้วยความรวดเรว็ ในเวลาเดียวกันกับท่ี
บุษราคมั นั่งแท็กซีม่ าถงึ ...
หมอบญุ ญนิตย์เชือ่ วา่ หากแก้วกานดาใหก้ ารไปตามจรงิ อยา่ งท่ีว่า
บุษราคมั จะตอ้ งพ้นจากขอ้ กลา่ วหาแนน่ อน..
แต่พทุ ธชาดกลับไมค่ ิดเชน่ นน้ั ...หล่อนคิดว่าสังคมไดพ้ พิ ากษา
บุษราคมั หรือ ‘พลอยบุษย’์ ไปเรยี บร้อยตั้งแต่เปน็ ขา่ วหนังสือพิมพแ์ ล้ว
ทุกคนมองว่าพลอยบษุ ย์เป็นฆาตกรไปตง้ั แต่แรก แมว้ า่ ภายหลงั ผล
การพจิ ารณาคดี หลอ่ นจะพ้นผิดก็ตาม..
ยง่ิ มขี ่าวไม่ดอี อกมาเปน็ ระยะไมข่ าดสายอย่างน้ดี ว้ ยแล้ว อนาคตของ
พลอยบุษย์ในวงการก็ไม่มีอีกต่อไป..ไมม่ ใี ครอยากได้นางแบบอือ้ ฉาว ไป
รว่ มงาน แม้แต่จด๊ี ทด่ี เู หมือนวา่ เคยสนิทกนั มา กไ็ ม่อยากแม้แตจ่ ะออกมา
แสดงตนวา่ อยูข่ า้ งพลอยบษุ ยเ์ หมอื นครง้ั ก่อน

567/790

ตอนนี้ฝา่ ยน้ันหันไปเขา้ ข้างโรสอย่างเต็มท่ี แม้จะรทู้ ้งั รวู้ ่าอะไรเป็น
อะไร แต่ในนาทีน้ี โรสกำลงั เดน่ ดงั นา่ สงสาร และมผี ู้ยิ่งใหญห่ นนุ อยู่ขา้ ง
หลงั ใครบา้ งจะไมอ่ ยากรว่ มงานด้วย

ก็ดเี หมือนกนั ทฝ่ี า่ ยนนั้ เผยให้เหน็ ธาตุแท้ออกมาให้เห็น คนพวกน้ี
ทำได้ทกุ อยา่ งเพือ่ ผลประโยชน์...หลอ่ นนึก..

เม่ือสักครงึ่ ช่วั โมงที่ผ่านมา จ๊ีดเพ่งิ โทรศัพท์มายกเลิกงานเดินแบบ ที่
พูดคยุ กนั เอาไว้ กบั ขอร้องใหห้ ลอ่ นพาบษุ ราคัมไปพบท่ีรา้ น ในช่วงบา่ ย
ของวนั น้ี พรอ้ มกบั เอาสญั ญานางแบบประจำร้านของจด๊ี ไปด้วย..

แคน่ พ้ี ทุ ธชาดกร็ ู้แล้วว่า ฝา่ ยนนั้ ต้องการจะทำเร่อื งยกเลิกสัญญากับ
พลอยบุษย์...

หลอ่ นเล่าเรื่องทั้งหมดใหบ้ ุษราคัมฟงั เพ่ือดูวา่ หล่อนจะคดิ อย่างไร
“กด็ นี ่จี ๊ะ” บุษราคมั กล่าวเรียบๆ “คนเรากเ็ หมอื นกับนก ต้องโผเกาะ
ตน้ ไม้ทีใ่ หร้ ่มเงา และทพี่ กั พิงกับเขาได้...”
พทุ ธชาดได้แตเ่ ลิกค้ิวดว้ ยความประหลาดใจ เพราะไม่ได้คาดคิด ถงึ
คำตอบเช่นนี้จากปากของอีกฝ่าย ยิ่งบุษราคัมพูดตอ่ ไป หล่อนกย็ งิ่ ทึง่ ใน
ความคดิ ของหญงิ สาวจากอดีต
“คนเราก็อย่างน้ีละเพิง้ ...เมื่อฉนั มาอยทู่ นี่ ่ี ฉนั จึงไดเ้ รียนรวู้ า่ ไมว่ ่า
เวลาจะผ่านไปนานเพียงใด ไมว่ ่าโลกจะเจริญสกั แคไ่ หน กิเลสและตณั หา
ของคน ไมเ่ คยจะเปลยี่ นแปลงไปเลย คนเรากย็ ังเคลอื บเอาไวด้ ว้ ยความ

568/790

อยากไดใ้ ครม่ ี ความทะเยอทะยานเสมอมา เพยี งแต่รปู แบบของกิเลส
เปลย่ี นไปตามกาลเวลาเทา่ นน้ั ....คนในสมยั ของฉนั กม็ ีกิเลสในแบบหนงึ่
คนในสมยั นี้กม็ กี เิ ลสในแบบของสมยั น.้ี ..พระธรรมของสมเดจ็ พระสัมมา-
สัมพุทธเจ้าจึงใช้ได้กบั ทุกยุค ทุกสมัย ทุกกาลเวลา...”

“เธอพูดเหมอื นกบั วา่ ตอนท่อี ยใู่ นเวลาของเธอ เธอกเ็ จอเรอื่ งราว
รา้ ยกาจอย่างน”้ี พุทธชาดจอ้ งหน้าอีกฝา่ ย

“เรื่องของฉันอาจจะเทยี บไม่ไดก้ บั เร่อื งที่เกิด แต่กไ็ ม่ได้นอ้ ยไปกว่า
กัน” บษุ ราคมั เล่าเรอื่ งท่หี ล่อนไม่เคยเล่าให้ใครฟงั มากอ่ น

“หลวงราญอริพ่าย สามีของฉันกำลงั จะมีเมียใหม่ และเมียใหมค่ น
นนั้ คือนอ้ งสาวต่างมารดาของฉนั เอง”

“ตายจรงิ ” พทุ ธชาดยกมือขึ้นทาบอก ด้วยความตกใจ เพราะนัน่
หมายความว่า พลอยบษุ ยจ์ ะตอ้ งไปเผชญิ กับเรือ่ งราวที่นา่ ปวดหวั ไม่น้อย
ไปกวา่ บษุ ราคัม

“นน่ั ไมน่ ่าจะเปน็ ปัญหานัก เพราะฉนั เองกไ็ ม่ไดร้ ักเขา เราน่าจะ
เลกิ รากนั ไปดว้ ยดี แม้วา่ ในยุคสมัยของฉัน การหย่ารา้ งเป็นเร่อื งท่ีน่า
อับอายของฝ่ายหญิง แตฉ่ ันกย็ นิ ดี” นัยนต์ าของหลอ่ นมีแววรำลึก “หาก
เร่อื งไมง่ ่ายอย่างท่คี ิด เพราะสามีของฉันไม่ยนิ ยอมจะเลิกกบั ฉัน แต่
ต้องการจะใหเ้ ราอยู่ดว้ ยกันสามคนผวั เมีย....ฉนั ทนไม่ได้กับการท่ีสามขี อง
ตัวเอง ตอ้ งมีบา้ นเลก็ บา้ นนอ้ ย มีปญั หาระหองระแหง ทะเลาะเบาะแวง้ กัน
ระหว่างพวกเมยี ทั้งหลาย...ฉนั ต้องการเลิกกบั เขา แตเ่ ขาไม่ยอม...”

569/790

“เห็นแก่ตัวจังเลย” พุทธชาดออกความเหน็ “หรือเขายังรักเธออยู่ ก็
เลยไม่อยากเลกิ กับเธอ”

“ไมใ่ ชด่ อก” บษุ ราคมั ส่ายหน้า “คนท่เี ขารกั มากท่สี ุดกค็ ือตวั ของเขา
เองต่างหาก...ที่เขาไม่ยอมเลิกกบั ฉนั กเ็ พราะวา่ เจ้านายของฉัน ไดร้ บั การ
สถาปนาขน้ึ เป็นพระนางเธอ...ส่วนเจา้ นายสายของแมร่ ะเบยี บนัน้ ได้รับ
การสถาปนาเป็นพระสนมเอก...เธอเห็นหรอื ยงั ว่า เขาตอ้ งการตัวฉัน และ
นอ้ งเอาไวด้ ว้ ยเหตุใด...ก๊กของเขารับราชการ หากเป็นก๊กท่ีไมไ่ ด้เดน่ ดังนกั
วิธใี ดทสี่ ามารถหนุนใหก้ ก๊ ของเขาขึน้ สู่ตำแหนง่ ที่สูงได้ เขากย็ นิ ดีจะ
ทำ...เขาต้องการสายของฉัน และสายของนอ้ งสาวฉัน หนุนหลงั เขา
ต่างหาก....”

“ตายจริง...” พุทธชาดยกมอื ขน้ึ ปดิ ปาก ด้วยความร้สู กึ ตกใจกับเรอ่ื ง
ท่ไี ด้ยนิ ...เร่ืองของผหู้ ญงิ คนนชี้ ่างสลับซับซ้อนมากกวา่ ทหี่ ลอ่ นเคยคดิ

พุทธชาดไม่เคยนึกด้วยว่า ภายใต้ทา่ ทางเรียบเยน็ เหมือนน้ำใสไหล
รนิ ของบุษราคมั นั้น มีความฉลาดเฉลยี วมากมายอยู่ภายใน...

หลอ่ นอาจจะเป็นหว่ งบษุ ราคมั มากเกนิ ไปก็ได้...
พทุ ธชาดเช่อื วา่ บษุ ราคัมพรอ้ มจะอยใู่ นโลกใบน้ี ยุคสมยั นี้ เพราะ
หลอ่ นมสี ิ่งสำคญั ทีส่ ดุ อยู่ในตัว...นัน่ คือความรเู้ ทา่ ทนั ซ่ึงความเป็นไปของ
โลก กบั กเิ ลสของมนษุ ย์...

570/790

หลอ่ นขาดเพียงความรู้เร่ืองเทคโนโลยีกบั โลกยคุ ใหม่เทา่ นั้นเอง ซ่ึง
สิ่งเหลา่ นฝ้ี กึ ได้โดยไม่ยากนกั และพุทธชาดต้งั ใจว่าจะชว่ ยผู้หญิงคนนี้ให้
ดที ส่ี ุด เพอ่ื ที่หล่อนจะได้อยู่ในโลกใบนี้ไดเ้ ปน็ อยา่ งดี ก่อนท่ีจะเกิด
ชอ่ งวา่ งของสนามแม่เหลก็ ไฟฟ้า ส่งให้บษุ ราคมั กลบั ไปสู่กาลเวลาของ
หล่อนได้อีกครัง้ ...

๓๘

ห้องเสอ้ื ของจดี๊ เปน็ ห้องเสอ้ื ขนาดไม่ใหญ่มาก ดดั แปลงมาจาก
บ้านซง่ึ ตง้ั อยู่บนถนนสายเศรษฐกิจของกรงุ เทพมหานคร

เพราะตั้งอยู่บนถนนสายหลัก การจราจรของถนนสายน้ันจึงมักจะ
ติดขดั คับค่ังตลอดทง้ั วัน พทุ ธชาดจึงชวนบษุ ราคมั ขึ้นรถไฟฟ้าไป แทนท่ี
จะเป็นรถแทก็ ซี่ หรือรถประจำทาง

บุษราคมั ซึ่งไม่เคยข้ึนรถไฟฟา้ มาก่อน ต่นื เตน้ จนมอื ไมเ้ ยน็ เฉยี บ
หล่อนจบั แขนของพุทธชาดเอาไวแ้ น่น ขณะท่ีหญิงสาวใชเ้ หรยี ญหยอดเพ่ือ
ซื้อบัตรโดยสาร จากตจู้ ำหน่ายบตั รแบบอัตโนมัติ

“เหมือนยุคพระศรอี ารยิ ์เลยนะ” หล่อนได้ยนิ บษุ ราคัมพึมพำ
เหมอื นพูดกบั ตวั เองว่า “อยากได้อะไรกใ็ ชอ้ ธิษฐานเอา แลว้ ส่งิ น้ันก็จะโผล่
ออกมาใหเ้ รา....แต่คงยงั ไมถ่ ึงเวลานัน้ ดอก เพราะคนที่น่ียังกิเลสหนา
หนกั ...”

ยิ่งตอนที่น่งั อย่บู นรถไฟฟ้า บุษราคมั ยง่ิ ตืน่ เตน้ มากกว่าเกา่ โดย
เฉพาะตอนท่ีรถแล่นไปบนรางอยา่ งรวดเรว็ ผา่ นตกึ รามบา้ นชอ่ งสงู สองข้าง
ทาง

572/790

“ฉนั ว่ารถรางในยุคของฉนั น้ัน เป๊ิดสะกา๊ ดมากแลว้ นะ เทยี บไมไ่ ด้
กับรถไฟยคุ เธอเลย ใครจะเชอ่ื ว่าวิ่งแหวกเมฆไดเ้ รว็ ถึงเพียงน”้ี

พุทธชาดลอบถอนใจ ท่ีบุษราคมั ไมไ่ ด้เปน็ ลมลงไปอยา่ งทห่ี ลอ่ นนกึ
กลวั

พอรถจอดท่ีสถานี บษุ ราคัมเรมิ่ ชนิ กับบันไดเล่อื นแลว้ จงึ เป็นฝ่าย
นำหนา้ หล่อนไปก่อน พุทธชาดสอนให้หลอ่ นใชบ้ ตั รสอดในเคร่ืองตรวจ
บตั ร ก่อนทเี่ ครอื่ งกัน้ จะเปิดออกให้สามารถเดนิ ผ่านไปได้ ซึง่ บษุ ราคัมกท็ ำ
ตามอย่างคล่องแคลว่

ร้านของจดี๊ อยู่ใกลส้ ถานีรถไฟฟ้า เดินเพียงห้านาทีก็ถงึ ลกั ษณะของ
รา้ นเปน็ บ้านเกา่ เจ้าของเคยเปน็ พระยา แต่เสียชวี ติ ไปนานแลว้ ลกู หลานจงึ
เอาบ้านออกให้คนเช่า รา้ นของจดี๊ จึงมตี ้นไม้ใหญห่ ลายต้น แผ่กงิ่ กา้ นสาขา
ใหร้ ม่ เงาคร้มึ

ตวั อาคารที่เป็นร้านแสดงเสอื้ นน้ั จด๊ี สรา้ งขึ้นมาใหม่ แยกออกจาก
กนั โดยเด็ดขาดกบั ตัวบา้ นทอี่ ยู่อาศัย เปน็ อาคารกอ่ ด้วยอิฐรูปทรงทันสมยั
ขนาดสองชน้ั ด้านหนา้ นน้ั เป็นกระจกสงู จากพ้ืนจรดเพดานเพ่อื ใช้วางหุ่น
เพื่อแสดงเส้ือ

เม่ือเดินผา่ นประตูรา้ นเขา้ ไป พทุ ธชาดแลเห็นหนุ่ จำนวนห้าตัว ที่ยนื
สง่าอยู่หน้ากระจกโชวน์ ้นั สวมใสเ่ ส้อื ผา้ ทีต่ ัดจากผ้าไหมสีสด ซ่งึ น่าจะเปน็
เสือ้ ในคอลเล็คช่นั ใหม่ ท่ีจด๊ี เพ่ิงตัดเสร็จ และจะนำออกแสดงในสปั ดาห์
หน้า

573/790

“มาหาใครคะ?”

ลกู นอ้ งคนหนึ่งของจ๊ดี เอ่ยถามดว้ ยเสียงมะนาวไมม่ นี ำ้

“มาหาคุณจด๊ี ”

พุทธชาดตอบดว้ ยน้ำเสียงดจุ เดียวกัน เพราะหลอ่ นไม่เชอื่ ว่าเด็กใน
ร้านของจ๊ีดจะไม่รจู้ กั พลอยบุษย์

“นัดเอาไว้หรอื เปล่าคะ คุณจด๊ี กำลังมแี ขก แขกสำคัญเสยี ดว้ ย ถ้าไม่
ไดน้ ดั กค็ งต้องรอก่อนละค่ะ ว่าคณุ จีด๊ จะให้พบไหม”

เจ้าหลอ่ นคนเดิมวา่ สายตาของหลอ่ นกวาดมองบุษราคมั ต้ังแต่หวั
จรดเทา้ ดว้ ยความจงใจ

“คณุ จดี๊ เชญิ ใหค้ ณุ พลอยบษุ ย์มาพบ” พุทธชาดเน้นเสยี งตรงคำวา่
‘เชิญ’ เพื่อใหอ้ ีกฝา่ ยรูส้ ึกตัววา่ กำลังแสดงกริ ิยาทีไ่ มเ่ หมาะสมอยู่

“ถ้าง้นั กโ็ นน่ ไปรอทางโน้นก่อนกแ็ ลว้ กัน ฉนั จะไปเรยี นคณุ จด๊ี ให้
ว่าพวกหล่อนมาพบ แต่คงตอ้ งรอนานหน่อยนะ เพราะคณุ จ๊ดี ยังไม่วา่ ง”

เด็กสาวชม้ี อื ไปทชี่ ดุ รบั แขกท่ีตง้ั อยหู่ ลงั ฉากบังตา ซง่ึ ท่าทางจะเอาไว้
สำหรับรับแขกทีไ่ ม่สำคญั นกั เพราะเบาะของเกา้ อชี้ ดุ นัน้ มีสีกระดำ กระ
ดา่ งเหมือนเจา้ ของเตรยี มจะโละทง้ิ

“คุณจี๊ดอะไรเนีย่ มเี ชอ้ื สายผดู้ เี ก่า หรอื เปน็ ลูกสาวพระยาหรอื แม่
เพิง้ ?”

574/790

บุษราคมั อดสงสยั ไม่ได้ จงึ ต้องถามออกมาเมือ่ น่ังกันอยตู่ ามลำพงั
“เปล่าน่”ี พุทธชาดส่ายหน้า “ถามทำไมหรอื ?”
“กฉ็ นั เหน็ มบี า่ วคอยรับใชอ้ ยา่ งนี้ แถมจะพบตวั ที กต็ ้องเขา้ ไปกราบ
เรียนกันกอ่ น อยา่ งนไี้ มใ่ ชล่ กู สาวพระยาพานทอง แลว้ จะเปน็ ลกู สาว ใคร
กนั เพราะผคู้ นในสมัยของฉนั หากไม่ใชว่ งั ของเจา้ นาย หรอื บา้ นขุนน้ำ
ขนุ นาง ไม่เหน็ ตอ้ งมพี ธิ รี ตี องมากเช่นน”ี้ บุษราคมั พดู โดยซอ่ื
“โอย๊ ” พทุ ธชาดทำเสยี งข้นึ จมูกด้วยความหมัน่ ไส้ “ผคู้ นเด๋ียวนนี้ ะ่
เขาไมค่ ่อยรจู้ กั ฐานะของตัวเองอยา่ งสมยั ของเธอหรอก เดย๋ี วนไี้ ม่ต้องรอ
ให้มใี ครมายกมาแตง่ ต้งั กันแลว้ เขายกตัวกันเองเลย พจี่ ี๊ดนีน่ ่ะ เดมิ เป็น
ลูกชาวสวนธรรมดาน่ันละ พอ่ ส่งใหไ้ ปเรยี นตัดเส้ือ แลว้ ต่อมาเกดิ ตัดเส้อื
สวย ฝมี ือดี คนดงั ในสังคมมาตัดกบั แกเยอะ แกเลยตอ้ งทำตัวให้ดดู ี
หนอ่ ย บา้ นหลังนก้ี ็ไม่ใชข่ องแกเองหรอกนะ เช่าเขาน่ะ...”
บุษราคมั พยกั หน้าหงกึ หงกั รับรู้ กำลงั จะอา้ ปากถามพุทธชาดว่า
ตกลงวันนจ้ี ดี๊ ให้หล่อนมาท่นี ่ีทำไมกันแน่ และในฐานะที่เปน็ พลอยบุษย์
หล่อนควรจะทำตัวอย่างไร ก็พอดีกบั เสยี งของใครสองคน เดนิ คุยกันเขา้
มาทางด้านหลังฉากกนั้
เพราะฉากทีใ่ ช้ก้นั บริเวณรบั แขกเป็นฉากทบึ บุษราคมั และพุทธชาด
จึงไมเ่ ห็นหนา้ ของบคุ คลท้งั สอง แต่บุษราคัมจำเสียงแหลมใสของสตรหี นึง่
ในนน้ั ไดด้ ี

575/790

“แก้วไม่อยากใหแ้ บบเสอ้ื เรยี บเกินไปนัก เพราะงานของแก้วเปน็ งาน
ใหญ่ คุณจีด๊ ต้องทำสดุ ฝีมอื นะคะ เพราะถ้าแก้วสวยเทา่ ไหร่ คณุ จ๊ีดกด็ งั
เทา่ นั้น”

“สุดฝีมอื เลยคะ่ คณุ นอ้ งขา” เสียงของจีด๊ ตอบออ่ นหวาน “พจี่ ดี๊ จะส่งั
ผ้าลกู ไมอ้ ย่างทค่ี ณุ นอ้ งแก้วตอ้ งการให้ พอผ้ามาแล้ว พี่จ๊ีดจะโทร. ไป
บอกนะคะ คณุ นอ้ งจะไดม้ าเลือกดอู กี ท.ี ..”

“จะทนั ไหมคะ?” เสยี งของสตรผี ู้น้นั ถาม “แก้วกลัววา่ ถ้ารบี มาก เส้อื
จะไมส่ วย”

“ทนั สิคะ คุณน้องยังไมไ่ ดก้ ำหนดวันแนน่ อนไม่ใชห่ รือคะ”
“ยงั หรอกค่ะ” นำ้ เสยี งท่ีตอบมีแววหงุดหงิด “ต้องรอให้คดนี งั
นางแบบน่ันจบเสียก่อน หมอถึงจะให้คุณพอ่ คุณแม่ มาตกลงรายละเอยี ด
เรื่องงานแต่งงานกับพอ่ แมแ่ กว้ อีกที”
“นพี่ จี่ ด๊ี กน็ ดั เขามานะคะ จะมาตกลงกันเสียหนอ่ ย อยากจะเลกิ
สัญญาจา้ งกบั เขานะ่ ค่ะ” เสียงของจด๊ี ดงั อยา่ งไม่เกรงว่าจะมใี ครอนื่ ได้ยนิ
พทุ ธชาดและบษุ ราคมั หันมาสบตากนั นิ่งรอฟังว่าดีไซเนอรส์ าวจะเลา่
อะไรใหแ้ กว้ กานดาฟังบ้าง
“แหม คนเรานี่ รู้หน้าไม่ร้ใู จจริงๆ นะคะ พ่จี ด๊ี ทำงานกบั เขามาหลาย
ปี ไมร่ ูเ้ ลยวา่ มีเบ้ืองหลงั เละเทะแบบนี้ ไมอ่ ย่างนน้ั พไี่ มส่ นับสนนุ หรอกคะ่
เนา่ แบบนป้ี ลอ่ ยเอาไว้ จะพลอยเนา่ กนั ไปท้ังวงการ เข้าทำนอง ปลาตายตวั

576/790

เดยี ว เหมน็ เนา่ ไปทัง้ ข้องไงคะ วนั นพ้ี จ่ี ๊ดี ก็เลยนดั เขามา จะทำเรื่องเลกิ
สญั ญานะ่ ค่ะ พ่ีจด๊ี หลวมตวั จับเขาเซ็นสญั ญาใหเ้ ปน็ นางแบบ ประจำหอ้ ง
เสือ้ ตง้ั หลายปเี ชยี วนะคะ ตอนน้ันเขากำลังดงั พี่ไม่รอู้ ะไรกเ็ ลยชวนเขามา
ทำงานดว้ ยกนั แต่เนา่ อย่างน้ี ไมไ่ หวแล้วละค่ะ”

พทุ ธชาดโมโหจนลมออกหู ตอนพลอยบุษย์ยังมีประโยชนก์ บั ตัวเอง
กเ็ อาอกเอาใจ น้องคะน้องขาสารพัด พอเกดิ เหตุการณ์ร้ายแรงข้นึ พสี่ าว
ของหลอ่ นกลบั กลายเปน็ นางร้ายไปในชว่ั พริบตา

บษุ ราคมั เอ้อื มมอื ไปดึงพทุ ธชาดเอาไว้ เพราะอกี ฝา่ ยทำทา่ เหมอื น จะ
กระโจนออกไปหลงั ฉากบงั ตา พลางส่ายหน้าเป็นทำนองห้าม และบุ้ยใบ้ให้
ฟงั บทสนทนาของสตรที ้ังสองตอ่ ไป

“แต่จะวา่ ไป แมพ่ ลอยบษุ ยน์ นั่ กม็ ีความดีอยูบ่ ้างนะคะ”
แก้วกานดาเผลอเลา่ เร่ืองระหวา่ งหล่อนกบั หมอบญุ ญนติ ย์ออกไป
ด้วยกำลังลำพองใจและหลงลืมตน
“ถา้ ไม่ใช่เพราะมนั แกว้ กบั หมอก็คงยงั ไม่ไดต้ กลงจะแตง่ งานกนั
หรอกคะ่ ”
“น่นั สคิ ะคณุ นอ้ ง พ่ีจดี๊ ติดตามข่าวสงั คมมาตลอด ยังวา่ คุณกับคณุ
หมอนั้นสมกันอย่างกับก่ิงทองใบหยก แต่ทำมย้ั ทำไมยังไม่แตง่ งานกันสัก
ที สามปแี ล้วใช่ไหมคะ?” น้ำเสยี งของจีด๊ เป่ียมไปดว้ ยความสนใจใครร่ ู้

577/790

“หมอขอแกว้ แตง่ งาน เพอื่ แลกกบั การที่หมอขอรอ้ ง ใหแ้ ก้วเป็น
พยานใหก้ ับพลอยบษุ ยน์ ่นั ละคะ่ ” แก้วกานดาหวั เราะเบาๆ ดว้ ยความรูส้ กึ
สาสมแกใ่ จ

ประโยคนน้ั ของแกว้ กานดา ทำให้บษุ ราคมั เยน็ วาบ และชาไปหมด
ทั้งตวั ตง้ั แตศ่ ีรษะจรดปลายเท้า

ไมจ่ ริง...
หมอบญุ ญนิตย์ทำเพื่อหล่อนขนาดนั้นเชยี วหรือ...หมอยอมแตง่ งาน
กบั คนทไ่ี มเ่ คยรกั เพียงเพราะต้องการจะชว่ ยให้หลอ่ นพ้นความผิด...
หมอยอมแลกอิสรภาพของหล่อน ด้วยอิสรภาพของตนเองอยา่ งนนั้
หรอื ...
มีความอบอุ่นสวา่ งวาบขนึ้ ในดวงใจทแี่ หง้ แล้งความสขุ ของหล่อน
...เหมือนกบั ว่า เดินทางมาไกลแสนไกล จนคอแหง้ ผาก แลว้ ทันใดนั้น ก็
มีใครคนหน่งึ ย่ืนน้ำอนั ชุ่มฉ่ำใหก้ ับหล่อนเพื่อดม่ื กิน...
“แกว้ อย่ใู นที่เกดิ เหตุมาตลอด คณุ จดี๊ รู้ไหมคะ...ไมใ่ ชพ่ ลอยบษุ ย์
หรอก ทยี่ งิ นายอารมั แตเ่ ป็นคนอ่นื ...เออ้ ...” ชะรอยแก้วกานดาจะรู้สกึ ตัว
ว่าพูดมากเกนิ ไปเสียแล้ว จึงรบี เปลย่ี นหัวขอ้ สนทนาโดยเร็ว “คุณจีด๊ จะคดิ
ราคาตดั ชุดใหแ้ ก้วเท่าไหร่คะ...ตอ้ งพเิ ศษนะคะ ไมง่ น้ั แก้วไม่ยอมด้วย
งานแต่งงาน...ทกุ คนกย็ ่อมจะอยากเป็นผหู้ ญงิ ทสี่ วยที่สุดในงาน จรงิ ไหม
คะ?”

578/790

“ตกลงเลยคะ่ พี่จ๊ดี คิดราคาคณุ นอ้ งแก้วพเิ ศษแน่นอน” เจา้ หล่อน
ตอบ พลางเน้นคำว่า ‘พิเศษ’ โดยไมย่ อมบอกว่า ‘พิเศษ’ ในความหมาย
ของหล่อนนน้ั หมายถงึ ถูกเป็นพิเศษ หรือว่าแพงเปน็ พเิ ศษ...

พทุ ธชาดและบุษราคมั นั่งน่งิ ขงึ อยตู่ รงน้นั อีกพกั ใหญ่ กอ่ นท่ีแกว้ -
กานดาจะออกจากร้านไป และเดก็ ในร้านของจ๊ดี เพงิ่ จะเดนิ ไปบอกเจ้าของ
รา้ นวา่ พวกหลอ่ นมาพบตามทน่ี ัดเอาไว้แล้ว

จ๊ดี โบกมือใหเ้ ดก็ คนนั้นกลับเขา้ ไปหลงั รา้ น ส่วนตัวของหล่อนเองหนั
ไปหยบิ แฟ้มสีดำจากตเู้ อกสารหลังโตะ๊ ทำงาน แลว้ เดนิ เข้ามาหาพทุ ธชาด
และบุษราคัมด้วยใบหน้ายม้ิ แบบฝนื ๆ

“สวัสดคี ะ่ ” บุษราคัมเปน็ ฝา่ ยยกมอื ทำความเคารพข้ึนมากอ่ น
จ๊ีดยกมือรับไหว้ แล้วหันมาทางพทุ ธชาดที่ทำเป็นไม่รู้ไมช่ ้ี เลยกลาย
เป็นเหมือนว่าจด๊ี ยกมือไหวห้ ล่อนแทน
“มานานแลว้ เหรอ” จีด๊ ทกั ทาย คำวา่ ‘จ๊ะ’ หรือ ‘คะ’ เลือนหายไปใน
ลำคอ
“คุณจ๊ดี มีธรุ ะอะไรวา่ มาเลยดีกวา่ เวลาของเรามคี ่า เสรจ็ ธรุ ะแล้ว จะ
ไดร้ ีบไปต่อ” พุทธชาดเอ่ยเสียงหว้ น หลอ่ นคดิ ว่าได้รถู้ ึงหน้าตาขา้ งหลงั
หน้ากากของอกี ฝ่ายเชน่ น้ีแล้ว กไ็ ม่มคี วามจำเปน็ ท่ีตอ้ งรักษามารยาท หรือ
ถนอมน้ำใจกนั อีกต่อไป

579/790

“ง้ันฉนั พดู เลยก็แลว้ กัน” จด๊ี ทำหนา้ เบ่อื หน่าย “เอาสญั ญาฉบบั ของ
เธอมาด้วยหรอื เปลา่ บษุ ย์?”

“อยนู่ ี่” พทุ ธชาดดึงเอาเอกสารสญั ญาออกมาจากซองกระดาษสนี ำ้
ตาล ทพี่ ี่สาวของหล่อนเก็บเอาไว้เป็นอย่างดี

“ดี” จด๊ี กระแอม “นเ่ี ปน็ สัญญาท่ฉี นั กบั เธอทำเอาไว้ ตอนทีเ่ ธอตกลง
มาเปน็ นางแบบประจำใหร้ า้ นเส้อื ฉัน เปดิ ไปทห่ี นา้ สุดท้าย”

พุทธชาดพลิกเอกสารสญั ญาไปทห่ี น้าสดุ ทา้ ย ตามทีอ่ ีกฝา่ ยบอก
“ในน้ีเขยี นเอาไว้ชัดเจนว่า ทางฉันมสี ทิ ธิ์จะบอกเลิกสัญญากบั เธอ
เม่ือไหร่กไ็ ด้ โดยไมต่ อ้ งจา่ ยคา่ ทดแทนอะไร ในกรณที ่ีเธอประพฤตติ วั
เสอ่ื มเสยี หรือเปน็ คดีความ ทอี่ าจจะทำให้ทางรา้ นของฉนั เสยี หาย...
ชัดเจนไหม?” จีด๊ ชี้นิ้วไลไ่ ปตามตัวอกั ษรในหน้ากระดาษ
“ตกลงคุณเรียกเรามา เพราะตอ้ งการจะบอกเลิกสัญญาใชไ่ หม”
พุทธชาดถามเพอื่ ให้แนใ่ จ
“ฉนั ว่าฉนั พูดชดั เจนดีแลว้ นะ” จด๊ี เสยี งเยยี บเย็น “ฉันขอยกเลิก
สญั ญาว่าจ้างพลอยบษุ ยเ์ ปน็ นางแบบประจำรา้ นของฉนั นับตงั้ แต่เดี๋ยวนี้
เป็นต้นไป และเพราะเธอเซน็ สญั ญาเอาไว้อยา่ งชดั เจน ฉันจะไมช่ ดเชยคา่
เสยี หายอะไรให้ เพราะเธอทำใหร้ า้ นของฉันเสียหายมากพอแลว้ และเธอก็
ไมส่ ามารถจะฟ้องรอ้ งอะไรฉนั ได้ทั้งนัน้ ”

580/790

ได้ยินดังน้นั พุทธชาดจึงหยบิ เอาเอกสารสัญญา ทัง้ ฉบบั ทเ่ี ป็นของ
พลอยบษุ ย์และฉบบั ของจ๊ดี ทีว่ างอยู่ตรงหนา้ ขึ้นมาฉีกจนขาดเปน็ สีส่ ่วน
จากนั้นกย็ ดั กลับเขา้ ไปในซองกระดาษ กอ่ นทจี่ ะสอดซองกลบั เขา้ ไปใน
กระเปา๋ เอกสารใบย่อมท่ีถือมาด้วย แล้วดึงให้บษุ ราคมั ลกุ ข้ึนยนื
ท่ามกลางสายตาไมพ่ อใจของจี๊ด

“เปน็ อนั ว่า คุณกับพีส่ าวของฉัน ตกลงเลิกสัญญากนั นบั แต่เดีย๋ วน้ี”

พุทธชาดจงู ให้บษุ ราคัมเดินตามหลงั ของหล่อนออกไป และก่อนจะ
เดินออกไปจากประตูกระจกนนั้ หล่อนหันมากล่าวกบั จี๊ดซง่ึ ยนื หน้าแดงกำ่
ดว้ ยความโมโหวา่

“จำไว้นะ ท่ีเขาพดู ว่า คนล้มอย่าขา้ ม...”

แก้วกานดารกั ษาสัญญาที่หล่อนใหไ้ วก้ ับนายแพทย์บญุ ญ
นติ ย์อยา่ งดียงิ่

ในนดั สบื พยานคดฆี าตกรรมอารัม ทีต่ อ้ งขน้ึ เป็นพยานน้ัน หล่อน
สรา้ งความตน่ื ตะลึงให้กบั ทุกคนในหอ้ งพิจารณาคดี ดว้ ยการเลา่ เรือ่ งราว
ทง้ั หมดที่เกดิ ขึน้ ในเช้าวนั เกิดเหตุ ตามความเปน็ จริง

แกว้ กานดาเร่มิ เล่าต้งั แตต่ อนที่หลอ่ นไปถงึ บา้ นของนางแบบสาวใน
หมบู่ า้ นอยสู่ ราญ และกำลงั จอดรถ ขณะทีอ่ ารัมนงั่ รถมากับผู้หญิงคนหน่ึง
ทเ่ี หน็ หนา้ ไม่ถนัด จากนั้นก็มกี ารทมุ่ เถียงกันระหว่างอารมั กับผู้หญิงคนนนั้

581/790

ก่อนจะมเี สยี งปนื ดังข้ึนนัดหน่งึ และผู้หญงิ คนน้ันรีบรอ้ นขับรถจากไป ใน
ขณะทบี่ ุษราคมั หรอื ทห่ี ลอ่ นเขา้ ใจวา่ เปน็ พลอยบุษย์เพิ่งเดินทางมาถึงหนา้
บ้านหลังที่เกดิ เหตุ โดยรถแท็กซี่

แก้วกานดาจำรถของผูห้ ญิงคนน้นั ได้ และบอกกับตำรวจไปโดย
ละเอยี ด ไมว่ ่าจะเป็นเลขทะเบยี นและลักษณะของรถ

หลงั จากวนั นนั้ ทางตำรวจร่วมกับอัยการท่ที ำคดนี ี้ ไดร้ วบรวม
หลักฐานจนมากพอจะเชื่อได้ว่า ‘โรส’ คอื ผู้หญงิ คนนน้ั ...

มกี ารออกหมายจบั นางแบบชือ่ ดงั คนนัน้ ในเวลาตอ่ มา และในวนั ถดั
ไป เรอื่ งของโรสกต็ ีพิมพอ์ ย่ใู นหนา้ หนงึ่ ของหนงั สอื พิมพท์ กุ ฉบับ

เน่อื งจากเวลาผา่ นมานานหลายสัปดาหแ์ ล้ว จึงไมม่ รี อยเขม่าปืนท่ีมอื
ของโรสให้ตรวจสอบ แตจ่ ากการตรวจคน้ ห้องพกั ของนางแบบสาว ที่
คอนโดมิเนยี มแหง่ หน่ึงโดยละเอยี ด ตำรวจก็พบเส้ือตวั หนงึ่ ท่เี ป้ือนคราบ
เลอื ด ซึ่งนางแบบสาวอ้างว่า เปน็ เลือดของสุนัขที่หล่อนขับรถชนและอ้มุ ขนึ้
มาเพื่อนำไปส่งโรงพยาบาลสัตว์

แต่ผลจากการพิสจู น์คราบเลอื ดโดยสถาบนั นติ ิเวช กรมตำรวจพบว่า
คราบเลอื ดทเี่ สอ้ื ของโรสนนั้ เปน็ เลือดของอารัม...

หนงั สือพิมพท์ กุ ฉบบั ประโคมข่าวเร่อื งนอี้ ย่างครึกโครม โรสถูกจบั
ตวั และไมไ่ ด้รบั อนุญาตใหป้ ระกัน เนอ่ื งจากเปน็ คดที ่ีสะเทอื นขวญั ผู้คน
กับมีการใส่ร้ายป้ายสีคนอ่นื เพือ่ ใหม้ แี พะรบั บาป

582/790

ทกุ อยา่ งควรจะเรียบรอ้ ยดี อีกไมน่ านคดกี จ็ ะถงึ ที่สดุ แมว้ ่าศาลยงั
ไมไ่ ด้สอบปากคำบษุ ราคมั และตดั สนิ คดี แต่ทนายความทด่ี แู ลคดีให้กบั
ทางฝา่ ยของหลอ่ น ก็บอกวา่ คดนี ี้ อยา่ งไรเสียบษุ ราคมั กไ็ ม่ใชค่ นผิด
เพราะพยานหลกั ฐานทกุ อยา่ ง บ่งชวี้ ่าฆาตกรคอื โรสอยา่ งชดั เจนซง่ึ
บษุ ราคมั ควรจะสบายใจไดแ้ ล้ว ไมใ่ ชเ่ อาแต่น่งั ซึม และจ่อมจมอยใู่ น
ความเงียบคร้ังละนานๆ เหมือนกับหลอ่ นครุน่ คิดถงึ เรื่องอะไรอยูเ่ ชน่ น้ี

หมอบุญญนติ ยก์ ็เช่นกัน ทุกคร้ังทีเ่ ขาแวะมาเย่ยี มบษุ ราคมั และกิน
อาหารเย็นทบี่ ้านของยาย เขาพดู น้อยลงทกุ ที ระยะหลังมาน่ี เขาเกอื บ จะ
ไม่ไดพ้ ดู อะไร นอกจากฟังคนอน่ื คยุ กนั และยิม้ เพียงอยา่ งเดยี ว

เขาน่าจะดใี จทีค่ หู่ มน้ั เปลยี่ นใจมาใหก้ ารซึ่งเป็นประโยชนก์ บั
บุษราคมั และกำลังจะได้แตง่ งานกบั คูห่ มน้ั ...

แต่ย่ิงเวลาผ่านไป ความเครง่ เครยี ดกย็ ่ิงมมี ากขึ้น โดยเฉพาะสอง
สามวันก่อนท่บี ุษราคัมจะต้องขน้ึ ให้ปากคำ..

คืนวนั นัน้ บุญญนติ ย์แวะมากนิ ขา้ วเยน็ ดว้ ยตามปกติ และภรตก็
ติดตามมาดว้ ยเช่นทุกคร้งั

หลงั จากกนิ อาหารเยน็ ฝมี อื ของบษุ ราคัมเสร็จเรยี บรอ้ ยแล้วพทุ ธชาด
กเ็ ลย่ี งไปห้องครัวท่ีอยู่ทางด้านหลังบ้าน เพือ่ ทำความสะอาดจานชาม โดย
มีภรตสมัครใจตดิ ตามไปเปน็ ผชู้ ว่ ย เหลอื เพียงนายแพทย์-หนมุ่ และ
บุษราคมั อย่ดู ว้ ยกันตามลำพงั

583/790

หนุ่มสาวทั้งสองน่งั เงยี บ หนั มองไปคนละทาง ดว้ ยไมร่ จู้ ะสนทนา
อะไรกนั

บุญญนติ ยม์ องเหม่อออกไปยงั ต้นปีบใหญ่ ทยี่ นื ตน้ สูงตระหงา่ นอยู่
สองข้างระเบียงบ้าน...สายลมเย็นพัดโบยมาแผว่ เบา พาเอาดอกปีบรว่ ง
พลว้ิ ลงมาตามแรงลม กระจดั กระจายอยูบ่ นพ้นื ดนิ

“ผมดีใจด้วยนะครบั ...” บุญญนิตย์เอ่ยทำลายความเงียบขน้ึ มาใน
ที่สดุ

“คะ?” บษุ ราคัมกำลังเหมอ่ คิดอะไรอย่ใู นใจ จงึ สะดงุ้ เมอ่ื ชายหนุ่ม
เอ่ยออกมาท่ามกลางความเงียบสงัดของยามสนธยา

“พรุ่งนี้ คุณตอบคำถามทกุ อยา่ งตามความจรงิ จากนัน้ อัยการจะสรุป
สำนวนเสนอให้กับผพู้ ิพากษา เพอ่ื ตัดสนิ คดนี ี้อกี คร้งั ...แลว้ คุณกจ็ ะพน้ ผิด
เสียท.ี ..”

“แลว้ จากนนั้ ล่ะคะ...” บุษราคัมเสียงเศร้า
“แล้วจากนนั้ ...” ชายหนมุ่ ถอนหายใจยาวเปน็ ครงั้ ที่นบั ไม่ถ้วน “จาก
นั้นก็รอเวลาทค่ี ณุ จะได้กลบั ไปยังกาลเวลาของคณุ ...โบ๊ทบอกกับผมวา่ มัน
อาจจะเกดิ ในอกี ไมน่ านน้.ี ..”
“แลว้ ถ้ามนั ไมเ่ กิดล่ะคะ...ฉนั จะอยอู่ ยา่ งไร...” บษุ ราคัมน้ำตารืน้ ข้ึน
มาอย่างไม่อาจห้ามตนเองได้

584/790

“คุณก็...” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น “คณุ กม็ ีพทุ ธชาด
มีภรต...แลว้ คุณก็ยงั มคี วามสามารถที่จะทำอะไรได้อกี ตั้งหลายอย่าง คุณ
จะอยไู่ ดอ้ ยา่ งมคี วามสุข...”

“แลว้ คณุ ละ่ คะ...”
“ผม...” บญุ ญนติ ย์น่ิงไป
“คณุ ก็จะตอ้ งแตง่ งานไปกับคณุ แกว้ กานดา...ท้งั ๆ ที่คณุ ไม่ได้รกั เธอ
เลย...” บุษราคัมพูดส่ิงทห่ี ลอ่ นคร่นุ คดิ ภายในใจออกมาในทสี่ ุด“ทำไมคณุ
ตอ้ งทำเพอื่ ฉนั ถึงขนาดน้ีด้วย?”
“คุณร.ู้ ..” ชายหนุ่มจ้องมองดวงหน้างามของบุษราคัมด้วยความ
พิศวง “คุณรูไ้ ดอ้ ย่างไร?”
“ไม่มปี ระโยชน์ท่คี ุณจะรูว้ า่ ฉนั ร้ไู ด้อยา่ งไร เพราะอยา่ งไร ดิฉันก็ไดร้ ู้
แลว้ ”
บุษราคัมจอ้ งมองชายหนมุ่ ตอบดว้ ยสายตาห่วงใย หลอ่ นเดินเขา้ ไป
ใกล้เขา แล้วเอ้อื มมอื ของหลอ่ นไปจับมอื ของเขาเอาไวจ้ นแน่น...มีความ
อบอนุ่ เป็นกระแสถา่ ยทอดไหลผา่ นมาจากอ้งุ มอื ใหญ่ สู่อุ้งมือของหลอ่ น
“โธ่...คุณรู้ไหมคะ ว่ามนั เป็นความทกุ ขท์ รมานเพยี งใด ท่ีตอ้ งจากคน
ทเ่ี รารกั เพ่ือไปแต่งงานกบั คนที่เราไมไ่ ด้รกั ...คุณหมออาจจะคิดว่าแต่งกนั
ไปกร็ ักกันไปเอง น่ันอาจจะเปน็ จรงิ สำหรับบางคน แต่ไมใ่ ชส่ ำหรบั คน
อยา่ งหมอ หรือดฉิ นั แน.่ ..ในกาลเวลาของดฉิ ัน ดฉิ ันผ่านความรู้สกึ ตรงนน้ั

585/790

มาแลว้ ดิฉนั แต่งงานเป็นภรรยาของหลวงราญอรพิ า่ ย ซึ่งฉันไม่เคยรักเลย
และต้องทนทรมาน จนกระท่ังพลดั เวลามาทีน่ .ี่ ...ดฉิ ันรดู้ ีวา่ ความรสู้ ึกท่ี
ต้องทนอยู่กับคนที่เราไม่ไดร้ ักเลยนัน้ เป็นเช่นไร...ดิฉันไม่อยาก ใหค้ ณุ
หมอต้องตกอยใู่ นสภาพเดียวกนั กบั ดิฉัน...”

“คณุ บุษย์...”

นายแพทย์บุญญนิตยอ์ ้าปากค้าง...ครง้ั นนี้ บั เป็นครั้งแรก ทบี่ ุษราคัม
เปิดใจพดู กบั เขา ดว้ ยประโยคท่ยี าวทสี่ ดุ นบั แต่ได้รูจ้ ักกนั มา

“คุณหมอยงั มีเวลา บอกเลิกสัญญากับคณุ แกว้ เถิดค่ะ ปล่อยเรื่อง
ของดฉิ นั ให้ดำเนนิ ไปตามแตก่ ระแสแหง่ กรรม...”

“ไม่ไดห้ รอก” บญุ ญนิตย์พดู ด้วยความรวดรา้ ว “ผมทำอย่างนน้ั ไม่
ได้ แก้วกานดาได้ทำตามทผ่ี มขอรอ้ งแลว้ เธอเป็นพยานใหค้ ุณ..ผมกจ็ ะ
ต้องทำตามทีผ่ มรับปากกบั เธอเอาไว.้ ..”

“คุณหมอคดิ ว่าทำอย่างน้นั แล้ว ทกุ คนจะมคี วามสขุ หรอื
คะ?”บษุ ราคัมมองชายหนมุ่ ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย “คณุ หมอตอ้ งไม่มี
ความสขุ เพราะคณุ หมอไมไ่ ด้รกั เธอ เธอเองกไ็ มม่ คี วามสุข เพราะเธอรู้
ตลอดเวลาวา่ คุณหมอไม่เคยรักเธอเลย...แล้วดฉิ ันเลา่ คะ ดฉิ นั จะมคี วาม
สุขไปได้อย่างไรบนความทุกข์ของคนท.่ี ..”

586/790

หล่อนไมส่ ามารถจะพดู คำทคี่ ิดเอาไว้ได้จบ เพราะนายแพทย์หนุ่ม
ดึงเอาตัวของหล่อนไปกอดเอาไว้แนน่ ในวงแขน พร้อมกนั นน้ั กก็ ม้ หนา้ ลง
มาจูบหลอ่ นน่งิ ...นาน...

จากนนั้ เขาก็ปล่อยใหห้ ลอ่ นเป็นอสิ ระ ก่อนท่ีจะเดินลับกายไปหลัง
บา้ น โดยไม่พูดอะไรออกมาอีกเลยแม้แตค่ ำเดยี ว...

๓๙

หัวรถจักรไอนำ้ ขนาดใหญ่ทพี่ น่ ควันโขมง คอ่ ยชะลอตัวลงเมอื่ เขา้
เขตสถานีรถไฟ อากาศสดชืน่ ของเมอื งชายทะเล ซงึ่ โชยพดั เขา้ มาทาง
หน้าตา่ ง ไม่ไดช้ ่วยใหค้ วามรอ้ นเรา่ ในใจของชายหนมุ่ ในเสอื้ ผ้าป่านคอก
ลม กบั ผา้ นุ่งโจงสีเข้มบรรเทาลงไปได้

สตรีสาวหนา้ ตาอ่ิมเอิบทนี่ ั่งเคยี งขา้ งเขาผุดลุกผุดนง่ั ชะโงกหนา้ ตา่ ง
ออกไป สอดสา่ ยสายตามองหาเพอื่ นของหลอ่ น เมอ่ื แลเห็นกัน กโ็ บกไม้
โบกมอื ให้กันดว้ ยความยินดี

ครง้ั น้ี เขาเดนิ ทางมากบั ระเบยี บโดยลำพัง ไม่ได้มบี า่ วไพรต่ ดิ ตามมา
มากมายเหมือนเชน่ ทุกครัง้ ทลี่ งมาตากอากาศทีห่ วั หนิ ทเี่ ป็นเช่นน้ี เพราะ
เขาต้องการมาจบั เมียที่มาพลอดรกั เล่นชู้กับชายอ่ืน

มาดูใหเ้ ห็นกับตา ว่าเป็นเชน่ ท่ีระเบยี บเล่าจรงิ หรอื ไม่...ถ้าจรงิ คงได้
เห็นฤทธก์ิ ันบา้ ง เขาบอกกับตัวเอง...

ถงึ แม้ความรกั ทีม่ ีตอ่ ภรรยาจะคลายลงไปมาก จนแทบไม่เหลือแลว้
หากเขาไม่ยอมเลกิ รากบั บุษราคัมแน่ เพราะบุษราคมั ยงั มีประโยชนอ์ ีกมาก
นัก ค่าทีเ่ จา้ นายผ้ใู หญฝ่ ่ายของหลอ่ น เจรญิ ถงึ ขั้นเป็นฝา่ ยใน...

588/790

นนั่ เปน็ ปจั จยั สนับสนุน ให้การรบั ราชการของเขาพลอยเจริญ
ก้าวหนา้ ไปด้วย..จะมาพลกิ ผนั กต็ รงทีท่ รงสถาปนาฝา่ ยในพระองค์ใหม่
เม่ือไมก่ ่เี ดอื นทผ่ี ่านมา แตน่ นั่ กไ็ ม่น่าใชป่ ญั หาใหญ่ เพราะผ้ใู หญฝ่ ่ายของ
แม่ระเบยี บกเ็ กย่ี วดองกบั ฝ่ายในพระองคใ์ หม่ ที่ดำรงพระอสิ ริยยศเป็น
พระสนมเอกอย่เู ชน่ กัน...

จะหาใครโชคดีมากกว่าเขาในพระนครเวลานี้ เป็นไมม่ ี เพราะไมว่ า่
ฝา่ ยใดจะเจรญิ กา้ วหนา้ ข้นึ เขาก็มีฐานอำนาจอยใู่ นมอื ทง้ั นั้น แล้วอย่างน้ี
จะใหเ้ ขาปลอ่ ยหล่อนไปไดอ้ ยา่ งไร...แมบ่ ุษราคมั ...

ในเมือ่ ปลอ่ ยหล่อนไปไม่ได้ หลอ่ นก็จะตอ้ งอยใู่ นฐานะทฉ่ี นั กำหนด
เอาไวใ้ ห้....หลวงราญอริพา่ ยนึก...หล่อนตอ้ งยอมรบั ระเบียบเป็นภรรยาอีก
คน และหลอ่ นเองก็จะตอ้ งทำตวั เป็นเมียทด่ี ี อยใู่ นโอวาทของฉัน ท่ีจะ
เทยี่ วมาพลอดรักกับผชู้ ายคนอ่ืนเช่นนี้ เปน็ เรอ่ื งที่หยามหยันกันเกนิ ไป

ชายหน่มุ ต้ังใจวา่ มาหวั หนิ ครง้ั นี้ จะต้องเอาตัวบุษราคมั กลบั
บางกอกไปดว้ ยให้ได้ แมว้ ่าทำเช่นน้ีจะเป็นการขัดคำส่งั บิดา ที่หา้ ม
เดด็ ขาด ไม่ให้มารบกวนบษุ ราคมั กต็ าม...

“สวัสดีคะ่ คณุ หลวง”
สตรสี าวหน้าตาสวยหมดจด ที่เขาจำได้ว่าเปน็ เพ่อื นของระเบยี บยก
มือไหว้เขา พร้อมกบั หันไปสงั่ บ่าวผู้ชายสองคนที่ติดตามมาด้วย ให้ขน
กระเปา๋ ของเขากบั ระเบยี บลงไปท่รี ถมา้

589/790

“สวสั ดีจะ้ ระเบียบ..” หล่อนหนั ไปทกั ทายระเบยี บดว้ ยดวงตาเป็น
ประกาย

“คดิ ถึงเธอจงั เลย เลยี บ” ชายหนุ่มไดย้ นิ ระเบียบเอย่ ทกั ทายเพ่อื น
สาวนำ้ เสียงออ่ นหวาน และใบหนา้ ทีเ่ กลอ่ื นไปด้วยรอยย้ิม

“ไปกันเถดิ จะ้ ตะวนั บา่ ยแลว้ แดดแรงเหลือเกิน” แมเ่ ลยี บฉดุ มือให้
ระเบยี บเดนิ ตามหล่อนไป และออกตัวกับเพ่อื นว่า “ฉันจดั หอ้ งนอนใหญ่
ใหเ้ ธอกับคุณหลวงพัก ไม่รจู้ ะอยู่ไหวไหม บ้านเลก็ เท่ารังหนู ออกคับแคบ
ไปหน่อย”

“โอ๊ย” ระเบียบโบกไมโ้ บกมือ “ไมเ่ ปน็ ไรดอก อยแู่ คไ่ มก่ คี่ ืน”
“ดนี ะทพ่ี ่ีเชดิ กลับไปเพชรบรุ เี สยี แล้ว ไม่อย่างนนั้ ไมร่ ู้จะให้เธอไปพัก
ที่ไหน” เลยี บกระซิบกระซาบกบั หลอ่ น ตอนท่ีเดนิ ไปถงึ รถม้า ซึ่งจอดรอ
อยทู่ ีห่ น้าสถานรี ถไฟ
“อา้ ว พชี่ ายเธอมาอยู่ทน่ี ่ดี ้วยหรือ?” ระเบียบขมวดค้วิ ร้สู ึกไม่ค่อย
ชอบใจนัก
“กลับไปเพชรบุรีไปตัง้ แตเ่ ม่อื วานโนน่ ” เลยี บป้องปากเล่า “แลน่ ตาม
สาวคนรักกลับไปแล้ว รกั ใครไมร่ กั ไปรกั ลกู พระน้ำพระยา พ่อแม่เขาก็
ต้องกีดกนั เป็นธรรมดา”
ระเบยี บทำคอแข็ง เม่อื ได้ยินเพื่อนสาวพดู กระทบเรือ่ งเป็นลูกสาว
พระยา

590/790

หลอ่ นรดู้ ีว่า เรอ่ื งเป็นลกู ของขุนนำ้ ขนุ นางนี้ เปน็ ปมอยภู่ ายในใจของ
เลียบมานานนักหนา เพ่ือนของหลอ่ นมหี น้าตาสะสวย หากเป็นเพียงแคล่ ูก
ของเศรษฐีบ้านนอกเทา่ นนั้ ไมม่ ียศถาบรรดาศักดมิ์ ากพอท่จี ะอวดอา้ งกับ
ใครได้

เลยี บเห็นระเบียบทำหนา้ ตาไม่พอใจ เลยนกึ ข้ึนมาไดว้ ่า ทวี่ ่าสคราญ
นัน้ กระทบเลยไปถึงระเบยี บด้วย จงึ รบี เปล่ยี นเรือ่ งคุย ก่อนท่ีระเบยี บจะ
โมโหปึงปังออกมา เพราะเรือ่ งลูกพระยาน้นั ก็เปน็ ปมของระเบียบมากอยู่
ไมน่ ้อย

...โธเ่ อ๊ย..ทำเปน็ คอแข็งคอเชิด...เลียบนึกว่าอยภู่ ายในใจ...หล่อนก็
แค่ลูกเจก๊ แถวสามเพง็ ไม่ไดเ้ ป็นผดู้ ีไปกวา่ ฉนั หรอก...ดที ี่แม่หล่อนควา้ เอา
พระยามาเป็นสามไี ดเ้ ทา่ นน้ั เอง หลอ่ นเลยพลอยได้เชดิ หน้าเป็นลกู พระยา
ไปกบั เขาด้วย...

แมใ้ นใจจะคดิ เช่นน้ัน หากเลียบยงั คงเคลอื บสหี นา้ เอาไวด้ ้วยรอย
ยิ้ม ขณะชวนใหร้ ะเบยี บขนึ้ รถมา้ ไปด้วยกัน หญงิ สาวแอบท้งิ หางตาให้กับ
หลวงราญอรพิ า่ ย ที่มองตอบหล่อนมาด้วยดวงตาที่แฝงความนัยบาง
ประการ...

หลอ่ นกวาดสายตามองไปโดยรอบบริเวณบ้านด้วยความพงึ พอใจ
เพราะเลียบจดั เตรียมบา้ นเอาไวใ้ หห้ ลอ่ น และหลวงราญอรพิ ่าย เปน็ อย่าง
ดี นัน่ รวมไปถงึ ห้องนอนใหญบ่ นช้นั สองของบา้ นหลังคาทรงปั้นหยา

591/790

ใต้ถนุ สูง ทห่ี น้าต่างเปิดกว้างออกสชู่ ายทะเล ซ่งึ เพื่อนของหลอ่ นจัดเอาไว้
ให้หลอ่ นกับพเี่ ขยพกั อยู่ สว่ นตัวของเลียบเองน้นั ย้ายไปพกั ทหี่ ้องนอน
หอ้ งเล็ก ซงึ่ อยูต่ ิดกนั

ในเดือนน้ี ผูค้ นไมน่ ยิ มมาเท่ยี วหวั หิน เพราะทบ่ี างกอกมีเรื่องสนุก
และงานเทศกาลหลากหลาย ไมว่ า่ จะเปน็ งานลอยกระทง งานฤดูหนาววดั
เบญจมบพติ ร ทีม่ ีรา้ นรวงมากมาย ชาวกรุงส่วนใหญ่จะพากนั มาหัวหนิ ก็
ล่วงเข้าสงกรานตแ์ ลว้ ครั้งนี้ระเบียบจึงไมจ่ ำเป็นตอ้ งระมัดระวังตวั ดว้ ย
เกรงวา่ จะมีใครมาเหน็ หลอ่ นกบั พเ่ี ขย แลว้ เกบ็ ไปฟ้องบิดามารดาเขา้

แต่หลวงราญอริพา่ ยกไ็ ม่วายท่ีจะระวงั ตวั เพราะหากเรื่องทเี่ ขาและ
นอ้ งสาวของภรรยา เดนิ ทางมาหัวหนิ ดว้ ยกนั โดยลำพัง รู้ไปถึงหูของผเู้ ปน็
บิดาเขา้ พระยาพชิ ติ ราญรอนจะตอ้ งโกรธมากทีเดยี ว เน่ืองจากเขาโกหก
บดิ าเอาไว้ว่า เดินทางติดตามทา่ นผูใ้ หญท่ ่านหน่ึงในกรม ไปตรวจราชการ
ทมี่ ณฑลปราจีนบุรี ส่วนฝา่ ยระเบยี บน้นั บอกกบั บดิ าและมารดาของ
หลอ่ นว่า มาเทย่ี วกบั เลยี บที่หวั หนิ ...

วันทหี่ ล่อนและหลวงราญฯ มาถึง เป็นวันอากาศดี แดดยามบา่ ยทอ
แสงอ่อนละมนุ ลมทะเลพดั เอาความสดชื่นมาต้อนรบั พรอ้ มกับรถม้า คนั
ใหญ่โต สมเกียรตขิ องหล่อนและพ่ีเขย..

เลยี บช่างเป็นเพื่อนรักทรี่ ูใ้ จหลอ่ นมากกวา่ ใครๆ

592/790

บ้านของเลยี บอยูเ่ พชรบรุ ี บิดามารดาเป็นเจา้ ของไร่สวนและที่นา
มากมาย เข้าขัน้ เป็นเศรษฐีคนหน่งึ ของจงั หวดั เลียบเปน็ ลูกสาวคนเดียว
มพี ีช่ ายหน่งึ คนช่อื เชิด

ระเบยี บเคยเห็นเชดิ หนหรอื สองหนท่ีกรงุ เทพฯ แต่หล่อนก็ไมไ่ ด้
สนใจอะไรผชู้ ายคนน้นั นัก จำไดแ้ ต่เพยี งวา่ เปน็ ชายหนุ่มผวิ คล้ำ รปู รา่ ง
สนั ทัด เรียนจบจากโรงเรียนตำรวจ กระทรวงมหาดไทย แลว้ ก็มารับ
ราชการเป็นตำรวจยศรอ้ ยตำรวจตรี อย่ทู เ่ี พชรบุรี

ระเบียบนึกดูแลว้ ก็วา่ พี่ชายของเลยี บเปน็ คนแปลก ท่นี ึกอยากเปน็
ตำรวจ เพราะอาชพี ตำรวจเปน็ อาชพี ที่ไมม่ ชี ายหนุ่มคนไหนอยากเป็นนัก
ตำรวจสว่ นมากท่ีหลอ่ นเหน็ จะเป็นพวกแขกเสียส่วนใหญ่ มาระยะหลังน้ี
เทา่ นนั้ เอง ที่มคี นไทยสมคั รเรยี นและจบออกมาเปน็ ตำรวจมากข้ึน แต่
กระนัน้ กไ็ ม่เป็นท่ีนยิ มอย่ดู ี ด้วยเปน็ อาชพี ที่ทัง้ เหน็ดเหนื่อย และเส่ยี งภยั
แถมเงินเดอื นเบีย้ หวัด ก็ไม่ได้มากมายไปกว่าอาชพี อนื่

สว่ นเพอ่ื นของหล่อนน้ัน ความท่ีเป็นลกู สาวคนเล็ก และเปน็ ลูกสาว
คนเดียว เลียบจงึ เปน็ เสมอื นดง่ั แกว้ ตาดวงใจของพอ่ แม่ หลอ่ นตอ้ งการส่งิ
ใด พ่อและแมข่ องหลอ่ นก็จะต้องหามาปรนเปรอเสียทกุ อยา่ งไป

พอ่ และแม่ของเลยี บเป็นคนหวั ทันสมัย จึงส่งลูกสาวให้ไปเรียนท่ีกรงุ
เทพฯ หลอ่ นกบั เลียบจึงเป็นเพอื่ นกนั มาตง้ั แตน่ น้ั

เลียบมีทกุ อยา่ งทห่ี ลอ่ นตอ้ งการ ยกเวน้ ความมีหน้ามีตาในสังคม
เพราะพอ่ กบั แม่ของหลอ่ น เปน็ เพยี งคนธรรมดาทวั่ ไป ไมไ่ ด้รบั ราชการมี

593/790

ยศถาบรรดาศกั ดิ์ ดังนั้น การที่เลยี บมาคบกับหล่อน จึงเทา่ กบั เป็นการยก
ระดับใหเ้ ลียบมีโอกาสไดเ้ ขา้ สงั คมและรจู้ กั กบั ผู้คนมากมาย

แรกทีเดยี ว หลอ่ นกลัววา่ หลวงราญอรพิ ่ายผเู้ ปน็ พ่เี ขย และสามขี อง
หลอ่ น จะไม่พอใจกบั ความเป็นอยู่ทห่ี วั หนิ เพราะเขาเปน็ ผู้ชายทีช่ อบ
ความสะดวกสบาย เขาถงึ กบั บอกหลอ่ นตอนทอ่ี ยดู่ ้วยกนั บนรถไฟว่า

“บา้ นของเพ่อื นหลอ่ นจะเปน็ อยา่ งไรบ้างกไ็ ม่รู้ มหี ้องน้ำหอ้ งท่าแบบ
ทนั สมยั หรือเปล่าก็ไมร่ ู้ ไอส้ ้วมหลุมแบบทคี่ นบ้านนอกเขาใชก้ นั หรือวา่ เข้า
ทุ่งไปนัน่ นะ่ ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ หากไมส่ ะดวกสบายพอละก็ ฉันจะไป
พักท่ีบา้ นของเพ่ือนฉัน”

“บา้ นของเลยี บใหญโ่ ตทเี ดียวค่ะ น้องเคยมาเท่ยี วหนหนง่ึ ” ระเบยี บ
รีบบอก “เป็นเรือนปนั้ หยาใหญ่ มสี องชน้ั ชนั้ บนมหี ้องหับหลายห้อง
หอ้ งนำ้ เปน็ เครอ่ื งเคลอื บทนั สมยั มรี ะเบียงกวา้ ง อยู่ตดิ ทะเลเลยนะคะ”

หลวงราญอริพา่ ยยักไหล่ ทำหน้าเหมือนไม่เชือ่ ที่หล่อนว่า ทำเอา
ระเบียบรูส้ ึกเป็นกังวลขึ้นมา แตแ่ ลว้ ความกังวลของหลอ่ นก็คลายลงไป
เมื่อเหน็ ว่าพเี่ ขย ทเ่ี ป็นสามีของหล่อนดว้ ยอีกตำแหน่งหน่ึง มที ่าทพี งึ พอใจ
กับบ้านหลงั ใหญข่ องเลยี บไม่น้อย

“บ้านของเธอสบายกวา่ ทฉ่ี ันคิดเอาไวม้ าก” เขาเอ่ยกบั เลยี บด้วย
ดวงตาเป็นประกาย

594/790

“แหม” เลยี บทำท่าเขินอาย ราวกบั วา่ ท่ีหลวงราญอรพิ า่ ยเอ่ยชมนั้น
คือตวั หล่อน “อยา่ งไรก็ไม่ใหญโ่ ตเหมอื นกับบา้ นของคณุ หลวงดอกค่ะ แต่
ดฉิ ันกด็ ีใจนะคะ ทค่ี ุณหลวงชอบบา้ นหลังนี”้

หลอ่ นหันไปส่งั ให้บา่ วผชู้ าย ยกเอากระเปา๋ หวายที่ใส่เสอื้ ผ้าของ
ระเบยี บและหลวงราญอรพิ า่ ย ข้ึนไปไว้บนห้องที่จดั เอาไวใ้ ห้

“แมร่ ะเบยี บกับคณุ หลวงหวิ ไหมคะ?”
“เรารบั ประทานกลางวันกนั มาจากบนรถไฟแลว้ ” ระเบยี บส่ายหนา้
ถามดว้ ยน้ำเสยี งเหมอื นพูดกบั บา่ วไพร่ “รอไปกินเย็นโน่นเลย วา่ แต่เย็น
วนั นี้ มอี ะไรกินบ้าง”
“วันนแ้ี ม่เปลย่ี น คนครัวทน่ี ่ี ไปจ่ายกบั ข้าวที่หมู่บ้านชาวประมงได้
ปลาสดมาหลายตัวเทียว เห็นวา่ จะแกงปลาใหก้ นิ กนั ” เลยี บตอบ
“ตายจรงิ ” ระเบียบทำหนา้ บึง้ “เธอกร็ ูน้ จี่ ๊ะ วา่ ฉันไม่ชอบกินปลา
เพราะมนั เหม็นคาว ไม่เอาละ มีกุ้งหรอื ปูไหม”
“ปลาทะเลไม่เหมน็ คาวเทา่ ใดนกั ดอกระเบยี บ” เลียบอธบิ าย “แกง
แมเ่ ปลยี่ นใสข่ มนิ้ ดว้ ย ช่วยดับคาวไดต้ ้งั แยะ”
“โอ๊ย” ระเบยี บทำสีหนา้ รังเกยี จ “ฉนั ไม่เอาคนหนง่ึ ละ ไอ้แกง
บ้านนอกคอกนาอยา่ งนั้น ฉนั ไม่กนิ หรอก ได้ยนิ ไหมว่าฉนั ไมก่ ิน พวกเธอ
จะกินก็เชิญกินกันไป ใครว่าไมเ่ หมน็ คาวก็วา่ กันไป...อย่างว่าละนะ...”

595/790

ระเบียบยกั ไหล่ “บ้านนอกอย่างพวกเธอ กนิ อะไรกค็ งไม่รูส้ กึ คาวหรอก
ใช่ไหมจะ๊ เลียบ”

เลยี บพยายามฝนื ความรู้สึกโกรธ เก็บเอาไว้ภายใน ตอบเพอ่ื นสาว
ไปวา่

“ถ้าเชน่ นัน้ ฉันจะไปสง่ั แม่เปลี่ยน ใหล้ องหาดูกงุ้ หรือปู ทำเป็น
อาหารใหเ้ ธอกบั คณุ หลวงกแ็ ลว้ กนั นะ ระเบยี บ”

ระเบียบยักไหล่ใหเ้ พือ่ นแทนคำขอบใจ แล้วเดนิ ไปเกาะแขนของชาย
หนมุ่ ท่เี พิง่ เดนิ สำรวจรอบบริเวณบ้านเสรจ็ แล้วถามวา่

“คุณพค่ี ิดจะทำอะไรต่อคะ ให้เลยี บจัดปารต์ ใ้ี หเ้ ราดไี หม”
“ไม”่ หลวงราญอริพา่ ยตอบเสียงหว้ น “ฉันไม่อยากให้ใครรวู้ า่ เรามา
ทน่ี ่.ี ..เดีย๋ วเรอื่ งรู้ถึงหเู จ้าคณุ พอ่ จะยงุ่ กันใหญ่ อยา่ ลืมสิระเบียบ ว่าเรามาท่ี
นีท่ ำไม...”
“แลว้ คณุ พจี่ ะแค่มาดอู ี...เออ้ ...พบี่ ุษยแ์ ค่นน้ั หรือคะ” ระเบยี บรสู้ ึก
พลงุ่ พล่านขึน้ มาอยา่ งกะทนั หัน เพียงแค่นกึ ไปถึงใบหน้าของพสี่ าวต่าง
มารดา
“เธอวา่ เธอเห็นบษุ ราคมั กับหลวงนติ ธิ รรมพนิ จิ ไปมาหาสูก่ ันเป็น
ประจำอยา่ งนนั้ รึ แมเ่ ลยี บ” แทนทจี่ ะตอบคำถามของระเบียบ เขากลับหัน
ไปหาเลยี บ
“ค่ะคุณหลวง” เลยี บตอบสนั้ ๆ ด้วยใบหน้าทีเ่ รียบเฉย

596/790

“เห็นท่ไี หน?” ชายหน่มุ แค่นเสียงถาม

“ทกุ วนั ละค่ะ” เลียบยม้ิ เหมอื นเยาะ “ดทู ่าทางสนิทสนมกลมเกลยี ว
กนั ดีเหลอื เกนิ นะคะ แมบ่ ษุ ราคัมอยหู่ าดใต้ นั่งรถเทยี มมา้ แกลบคนั เล็ก
มาหาคณุ หลวงนิติฯ ทพ่ี ักอย่บู า้ นหมอฟอเรตตท์ ่ีหาดเหนอื ทกุ วนั ...วันไหน
ไมน่ ง่ั รถมา้ มา กเ็ ดินมา...ยิง่ คนื แรกที่มาถึงนะคะ มคี นเหน็ สองคนนี้ ขมี่ า้
หายไปในป่าดว้ ยกัน กลบั มาอีกทีเกือบเช้าโน่น...”

“ดลี ะ...” เขากดั ริมฝีปาก มอื สองขา้ งกำแน่นดว้ ยแรงโมโห “ฉันจะได้
จัดการสะสางกบั อ้ายอีท้ังสองนัน่ ให้เสรจ็ เรอ่ื งไป”

“ดคี ะ่ คณุ พ”ี่ ระเบยี บสง่ เสียงแทรก สีหนา้ กระหยิ่มยม้ิ ย่อง นึกอยู่
ในใจวา่ ได้มาเห็นด้วยตาตนเองอย่างนี้ พเ่ี ขยของหลอ่ นจะได้ตดั ใจจาก
บษุ ราคัมได้เสยี ที จากนน้ั หล่อนกจ็ ะไดเ้ ร่งรัดใหช้ ายหนุ่มจดั การเรือ่ งสู่ขอ
หลอ่ นตอ่ ไป

“คุณหลวงจะจัดการอยา่ งไรคะ?” เลียบถามขนึ้ มา เม่ือเหน็ สายตา
ของระเบียบที่เขมน้ มองมา หญิงสาวกร็ บี บอกวา่ “อย่าหาวา่ ดิฉันกา้ วก่าย
เลยนะคะ เพราะอย่างไร ถิ่นนี้ ดฉิ ันกก็ ว้างขวางอยู่ หากคณุ หลวงต้องการ
คนช่วย ดฉิ ันก็พอจะหาได้...”

หลวงราญอริพ่ายจ้องมองหนา้ ตาสวยสะของเลยี บ ขณะท่ีใช้
ความคิด...

597/790

เดมิ ที ท่ีเขาตอ้ งการมากที่สดุ ในเวลานี้กค็ อื จัดการกบั ...ไอเ้ อ้อื ศตั รู
หวั ใจหมายเลขหนง่ึ ให้เดด็ ขาดลงไป...จะให้ตาย หรอื พกิ าร อยา่ งใด
อยา่ งหนงึ่ ก็ได้ทจ่ี ะทำให้มนั หายไป เพราะหากหลวงนติ ิธรรมพินจิ ยังอยู่
ไม่มที างท่ีบุษราคมั จะยอมกลบั บางกอกไปกับเขาแน่

เพราะระยะหลังทไ่ี ด้พบกนั บุษราคมั เปล่ียนไปมาก...หลอ่ นดู
เขม้ แข็ง เด็ดเดยี่ วไมเ่ หมอื นบษุ ราคัมคนเกา่ และหลวงราญอรพิ า่ ยเช่อื ว่า
นน่ั เป็นเพราะคนรักเกา่ ของหลอ่ น ทีก่ ลบั มาจากอหี รอบน่นั เอง ที่เป็นผู้ยยุ ง
สง่ เสริมให้หลอ่ นแขง็ ขอ้ กบั เขา

มาหวั หนิ คราวนี้ เขาจึงตดั สินใจเสยี ใหม่ เพราะจะจดั การกับหลวง
นิติธรรมพนิ จิ อย่างไร ก็คงไมม่ ีผลเปล่ยี นใจบุษราคัม หนทางท่ดี ีทีส่ ุดกค็ อื
จดั การกับตัวของบษุ ราคมั เสยี เองน่ันละ...จดั การอยา่ งไรกไ็ ด้ ให้หลอ่ น
หายสาบสูญไปโดยไร้รอ่ งรอย....

หายไป แต่ออกขา่ วว่าหล่อนหนไี ป...หล่อนทงิ้ เขาซึ่งเป็นสามีไป...
ถา้ การณ์ออกมาในรูปน้ี หล่อนก็ยงั ไดช้ ่ือวา่ ยังเป็นภรรยาของเขาอยู่
หากทำตัวไมร่ กั ดี หนหี ายไป...เมื่อเปน็ เชน่ นี้ ผใู้ หญท่ างฝา่ ยของหล่อน ก็
จะตอ้ งเกรงใจฝา่ ยของเขามากเสียยงิ่ กว่าบุษราคัมยังอยู่ แตไ่ อ้เอ้อื หายไป
เพราะการทบ่ี ุษราคัมก่อเรอื่ งร้ายแรงเอาไว้เช่นน้ี นบั เป็นเรื่องน่าอบั อาย
ขายหนา้ ...
“เธอรูใ้ จฉันดที เี ดียว แม่เลยี บ” เขาย้ิมใหเ้ พื่อนของระเบียบ “เธอมี
คนท่ีพอจะไวใ้ จได้ไหมละ่ ...ถ้ามี สกั คนเดียวก็คงจะพอ...”

598/790

เลยี บย้ิมตอบชายหนุ่ม แลว้ เดนิ นำหนา้ เขาไปท่ีห้องขนาดเล็กห้อง
หนง่ึ ทอี่ ย่ใู ต้ถุนบ้าน หญงิ สาวยกมือเคาะประตูน้ันเป็นจังหวะสองสามครั้ง
ติดกนั ก่อนทป่ี ระตจู ะเปดิ แง้มออก และผู้ชายร่างสงู ใหญ่ลำ่ สันคนหน่งึ
เดนิ ออกมา...

ระเบยี บถึงกบั สะด้งุ ด้วยความหวาดกลัว เม่ือเห็นหนา้ ผูช้ ายคนน้นั ได้
ถนดั กับเกิดคำถามขน้ึ มาภายในใจว่า เพอ่ื นของหล่อน เลย้ี งบรวิ ารที่มี
ทา่ ทางน่าหวาดกลวั ราวกับโจรปา่ ผู้นี้เอาไว้ไดอ้ ยา่ งไร

“นายหาญ...น่ีคอื คุณหลวงราญอรพิ ่าย ไหว้ทา่ นเสียส”ิ เลียบสง่ั ชาย
หน่มุ วยั กลางคนผนู้ น้ั

นายหาญ เงยหน้าท่ีรกรงุ รงั ดว้ ยหนวดเครา และนัยนต์ าแดงก่ำเป็น
สายเลอื ดข้ึนมามองชายหนุม่ ด้วยทา่ ทางหวาดเกรง ก่อนจะยกมือไหว้ตาม
ทเ่ี ลยี บบอก

ระเบียบยกมอื ขึ้นปดิ จมกู เมื่อกล่นิ เหม็นเหลา้ เคล้ากันกบั กล่ินสาบ
ของรา่ งกายโชยมาตามกระแสลม หล่อนแลเห็นพเ่ี ขยจอ้ งมองชายผู้น้ัน
ดว้ ยสหี น้าพออกพอใจ

“ดีมาก” หลวงราญอริพ่ายพยักหน้าขนึ้ ลง
“คณุ พ่ีคะ” ระเบียบขดั ขน้ึ มากอ่ นที่ชายหนุม่ จะวา่ อย่างไรต่อไป
หล่อนขมวดคิว้ ดว้ ยเกิดความรสู้ กึ ขึ้นมาวา่ ท่ีคดิ เอาไวใ้ นใจ เหน็ จะไม่ใช่

599/790

เสยี แล้ว...คุณหลวงผู้เปน็ สามีของพสี่ าว และสามขี องหล่อน นา่ จะมี
ความคิดอะไรสักอย่าง ท่หี ลอ่ นยงั ไมร่ ู้

“คณุ พจี่ ะใชค้ นขี้เหลา้ เมายาอยา่ งน้ีรคึ ะ ตกลงคุณพค่ี ดิ จะทำอะไร
กันแน่ ก็ไหนว่าจะมาดูบุษราคัมกับคณุ หลวงน่นั ให้เห็นกบั ตาเท่านัน้ แล้ว
จะต้องเรียกนักเลงแบบนายหาญมาทำงานอะไรกนั นอ้ งไม่เขา้ ใจ...”

“เธอไม่ตอ้ งเข้าใจว่าฉันจะทำอะไรหรอก แม่ระเบียบ...ฉนั จะทำอะไร
อย่างไรกเ็ ร่ืองของฉัน อย่าทำตัวให้เร่อื งมาก ถ้ารวู้ ่ามาแล้วเธอจะเรือ่ งมาก
อยา่ งนี้ ฉันไม่เอาเธอมาด้วยใหเ้ สียเวลาดอก”

หลวงราญอริพ่ายหันมาทางหลอ่ น สหี นา้ และนำ้ เสยี ง บอกความ
รำคาญโดยไม่คดิ จะปิดบงั

“เธอจะไปเที่ยวเล่นน้ำทะเล หรอื วา่ จะไปปารต์ ี้ตามบา้ นเพอื่ นของเธอ
คนไหนก็ไป ไปเที่ยวของเธอให้สนกุ ดกี วา่ เรือ่ งทางนี้ ฉนั จะจัดการเอง...”

ระเบียบอา้ ปากคา้ ง ดว้ ยนกึ ไมถ่ ึงว่าเร่อื งราวจะกลับตาลปัตรไปจากที่
คาดคดิ หลอ่ นหันไปหาเลียบ และทำปากขมุบขมบิ เป็นเชิงขอใหเ้ พอื่ นชว่ ย
สนับสนนุ ความคิดของหล่อน หากเลยี บกลับทำสีหน้าเรยี บเฉย เป็นทองไม่
รรู้ อ้ น

“นายหาญ” หลวงราญอริพ่ายหมดความสนใจจากระเบียบแลว้ จึง
หันไปจอ้ งมองผชู้ ายทา่ ทางกกั ขฬะผนู้ ้นั และถามตรงประเด็นวา่ “อยากได้
เงนิ ใช้บา้ งหรือไม่?”

600/790

“อยากสขิ อรับ” นายหาญตอบด้วยแววตาหิวกระหาย “คุณหลวง ให้
ผมทำอะไร ผมทำทั้งนั้น...”

“ฉนั จะไวใ้ จแกได้แค่ไหน” หลวงราญอริพ่ายหยงั่ เชงิ
“ไว้ใจได้แนค่ ะ่ ดฉิ ันขอรับประกัน” เลยี บยมิ้ และปรายหางตามอง
ไปยงั ระเบยี บ ที่ยืนหนา้ ซีดปากส่นั อยูไ่ มห่ า่ งจากคุณหลวงหน่มุ นัก
“นายหาญเป็นคนทน่ี ่ี เปน็ ลกู น้องเกา่ แกข่ องคุณพ่อดฉิ นั นายหาญ
อยกู่ ินกับแม่เนยี น และออกไปอยู่ช่วยเฝา้ บ้านจำนรรคส์ ุขทเี่ มยี เปน็ แม่บา้ น
ให้นานแล้ว” เลียบเล่าเร่ือง
“นายหาญเคยอยกู่ ับลกู เมยี ที่บ้านน้นั อย่างมคี วามสุขสงบดี จน
กระทัง่ วนั ทบี่ ุษราคมั กบั คณุ ยายมาตากอากาศที่น่ี และเกดิ เรอ่ื งไมพ่ อใจ
นายหาญข้ึน จึงขับไล่ออกจากบา้ นไป...นายหาญถกู กลั่นแกล้งจนอยไู่ มไ่ ด้
จงึ ซมซานมาขอให้ดฉิ นั ช่วย ดงั น้ัน หากคณุ หลวงอยากใหน้ ายหาญช่วย
อะไร นายหาญคงยนิ ดีช่วย...อยา่ งน้นั ใชไ่ หม” เลียบเลิกคิ้วใหก้ บั นายหาญ
เป็นเชงิ ถาม
“ขอรบั ขอใหค้ ุณหลวงบญั ชามาได้เลย ผมยนิ ดีทำให้ทุกอยา่ ง” นาย
หาญลนลานตอบ
“ดมี ากนายหาญ...” หลวงราญอรพิ ่ายยม้ิ เหย้ี มเกรียม “ฉนั ไม่เคย
ใหใ้ ครทำงานให้เปล่าๆ ดอก...หากนายหาญทำงานได้ดี เปน็ ท่ีน่าพอใจ
ฉนั จะตบรางวัลให้อย่างงามทีเดยี ว...”