สาวหลงยุค-พงศกรZX

51/790

“อยบู่ ้าน...เชอะ” เสยี งคณุ หลวงผู้สามีประชด “ทำอยา่ งกับฉันโงเ่ งา่
ไม่รไู้ มเ่ ห็นอยา่ งน้ันละว่าทีห่ ล่อนจะอยบู่ า้ น ก็เพราะจะรอพบไอ.้ ..”

“หยดุ นะคณุ หลวง อย่าได้พาดพิงถึงผู้คนอืน่ โดยเฉพาะเมื่อบุคคลผู้
นัน้ ก็มไิ ดอ้ ยู่ในสยามเสียดว้ ย” เสยี งแมบ่ ษุ ยร์ อ้ งแทรกขึน้ มา ก่อนท่ีสามจี ะ
พดู จบประโยค “เร่ืองระหวา่ งดิฉนั กบั เขาจบไปนานแลว้ อยา่ ไดร้ ้อื ฟืน้ ขึ้น
มาอีกเลย...”

“อย่าไดร้ อ้ื ฟ้ืนข้นึ มาอีกเลย” คณุ หลวงทำเสยี งเยาะ
พลอยบษุ ยน์ ึกวาดภาพไปวา่ หากเป็นเหมอื นในละคร คณุ หลวงคน
นัน้ ก็จะต้องเดนิ เขา้ ไปหาหญงิ สาวผู้เปน็ ภรรยา และกระชากตวั ของหล่อน
ใหเ้ ขา้ มาหา พร้อมกับบบี ขอ้ มอื ของอีกฝ่ายอย่างรนุ แรง ด้วยมอื ท่ีแข็งราว
กับคีมเหลก็ เพราะมีเสยี งของผหู้ ญิงคนนัน้ รอ้ งข้ึนมาดว้ ยความเจบ็ ปวด
ว่า
“โอย๊ ....ดฉิ ันเจบ็ ปลอ่ ยมอื ดิฉันเดี๋ยวนน้ี ะ”
“ไมป่ ลอ่ ย...ฉันจะไม่ปล่อยจนกวา่ หลอ่ นจะบอกฉนั มากอ่ นว่า ลกู
กบฏอย่างไอเ้ อ้ือมันมีอะไรดีมากกวา่ ฉนั หลอ่ นจึงไม่เคยลมื มนั เลย...”
พลอยบุษย์คดิ วา่ มีสำเนยี งรวดรา้ ว แฝงอยใู่ นคำพูดของผ้ชู ายคนนั้นด้วย
“อะไรน่ะหรอื ...” แม่บษุ ย์หัวเราะเสยี งแหลม “กค็ วามเปน็ เยนเตล้ิ
แมนไง ความเป็นลูกผ้ชู ายทคี่ ุณหลวงไมม่ ี และไม่เคยมีอย่างไรเล่าคะ พี่
เอือ้ ไมเ่ คยทำรา้ ยผู้หญงิ อย่างทีค่ ณุ หลวงกำลังทำอยู่อยา่ งเด๋ยี วนี้...”

52/790

ส้ินประโยคสุดท้าย พลอยบุษยไ์ ดย้ ินเสยี งผหู้ ญิงคนน้ัน รอ้ งหวดี ขนึ้
มาอีกคร้ังด้วยความตกใจ พร้อมกันนัน้ พ้ืนไมห้ อ้ งนอนของยายกส็ ่นั ไหว
เหมือนใครบางคนทีย่ นื อยู่ ถูกใครอีกคนหนง่ึ เหว่ียงจนถลาข้ามหอ้ งมา

แม่บุษยค์ งจะถกู คณุ หลวงเหว่ยี งเอาจริงๆ เสยี ด้วย เพราะนอกจาก
พ้ืนหอ้ งจะไหวแล้ว รา่ งของหญิงสาวคนนนั้ ยงั เซมาจนกระทั่งชนเข้ากบั โตะ๊
ทพ่ี ลอยบุษยก์ ำลังฟุบหลับอยู่ เสียงดังโครมใหญ่ จนพลอยบุษยร์ สู้ กึ ไดว้ า่
โตะ๊ ตวั หนาหนักขนาดนั้น ถึงกบั สน่ั สะเทือนจนหล่อนรู้สกึ ได้

หญิงสาวสะดุ้งจนสดุ ตวั และลุกพรวดข้นึ มาจากท่าที่กำลงั ฟุบหลับ
อยู่ ดว้ ยความตกใจเปน็ ท่ีสดุ !!

๔

พลอยบษุ ยล์ ุกพรวดขนึ้ มาจากโต๊ะทีน่ อนฟบุ หลับอยดู่ ้วยความ
ตกใจ เมอ่ื โตะ๊ ตวั ใหญ่นน้ั สน่ั สะเทอื น และมีเสยี งดงั โครม เหมือนกบั มี
ใครคนหน่ึงเสียหลักเซมาปะทะ

หญงิ สาวเหลยี วมองดรู อบหอ้ งทีว่ า่ งเปลา่ ปราศจากสิ่งใด หน้าตากับ
ผมเผา้ ยงุ่ เหยิง

ยังงว่ งนอนอย่กู ใ็ ช่ละ แตค่ วามงนุ งงน้นั มมี ากกว่า...
ก็เม่อื สกั ครู่น้ี หล่อนได้ยินเสยี งเหมือนกับมคี นถึงสองคน...ผูช้ ายกับ
ผหู้ ญิง ทุม่ เถียงกันอยา่ งรนุ แรง
แรกทเี ดยี ว หญิงสาวคิดไปวา่ มีใครเปดิ วทิ ยฟุ ังละครตง้ั แต่เชา้ มืด
จนเสยี งจากละครเลด็ ลอดมาใหห้ ลอ่ นได้ยนิ แต่เมือ่ เหลอื บตามองนาฬกิ า
หางแมงดา ทแ่ี ขวนอยู่บนฝาผนังดา้ นหนึง่ ของหอ้ งนอนยาย แสงไฟฟ้าจาก
ถนนทล่ี อดผา่ นมา่ นผา้ ลกู ไม้ กับมงุ้ ลวดหนา้ ตา่ งเขา้ มาภายใน บอกเวลาตี
ส่ีเท่านนั้

54/790

เช้าขนาดน้ีจะมลี ะครวิทยทุ ไี่ หนเลน่ ...เห็นจะฝันไปเสียละมากกวา่
...พลอยบษุ ยพ์ ยายามหาเหตผุ ลมาอธบิ าย แต่ใจอีกฝ่ายหน่ึงกลับแย้งวา่
แล้วโต๊ะทส่ี น่ั สะเทือนเหมอื นใครถกู เหวยี่ งมาชนล่ะ...เกิดจากอะไร?

เกิดจากฝันหรอื อยา่ งไร? ฝันอะไรจะสมจริงไดข้ นาดนั้น...
พลอยบุษยส์ ะบดั ศรี ษะไปมา แล้วลกุ ขึ้นยนื เดนิ ไปเปดิ ไฟสนี วลใน
หอ้ งใหส้ วา่ งขน้ึ มาอกี ครงั้ เสยี งเรอื ยนต์จากแม่นำ้ เจา้ พระยา ท่ีหา่ งออกไป
ไมถ่ ึงสองร้อยเมตร ดังแวว่ มากบั สายลมเย็นแผ่วเบา
หญงิ สาวมองไปโดยรอบห้องนอนของยายเปน็ ครง้ั ทีน่ บั ไม่ถ้วน เพื่อ
สำรวจความเรียบรอ้ ยและสภาพภายใน หากไม่มอี ะไรเปลีย่ นแปลงไปจาก
เม่อื ตอนค่ำ กับท้งั ไมม่ สี ิง่ ใด หรือผ้ใู ดแปลกปลอมแอบแฝงอยู่ อยา่ งท่ี
หลอ่ นนึกหวาดวติ ก
หยิบโทรศัพท์มอื ถือขน้ึ มาดู เผือ่ ว่าจะมีใครโทร.เข้ามาแล้วหลอ่ นไม่
ได้รบั แต่ก็ไมม่ ีหมายเลขวา่ มผี ใู้ ดติดตอ่ เข้ามา
พลอยบษุ ยถ์ อนหายใจ นกึ ลังเลว่าจะโทร.ไปหาอารัมดีหรอื ไม่ แต่ตี
สีอ่ ยา่ งน้ี อีกฝา่ ยคงจะนอนหลับอยู่ และคงจะโมโหมาก หากหลอ่ นโทร.
ไปปลุก...
อีกไมก่ ชี่ ัว่ โมงก็จะเชา้ แลว้ พลอยบุษย์จงึ ตดั สนิ ใจไม่กลับเข้านอนอกี
หากแตเ่ ดินออกจากหอ้ งของยายไปท่ีห้องครวั เสยี บกาไฟฟ้าตม้ น้ำร้อนเอา
ไว้ สำหรับชงกาแฟกิน หลังจากนน้ั ก็อาบน้ำชำระรา่ งกายใหส้ ดชืน่

55/790

แต่งตวั กบั กินกาแฟเสร็จ กเ็ ปน็ เวลาตหี า้ กว่าแลว้ พลอยบษุ ยจ์ งึ ควา้
กระเปา๋ ของหล่อน เดินออกไปทปี่ ากซอย เพ่ือตกั บาตร อันเป็นกจิ วตั รที่
ยายทำอยู่เปน็ ประจำ

หล่อนไมเ่ คยได้ตกั บาตรมานานมาก ด้วยอาชีพการงาน ทำให้หลอ่ น
นอนดึกและตืน่ สาย ไมเ่ คยทันตกั บาตรพระ

ทหี่ น้าปากซอยมรี า้ นขายข้าวแกงเลก็ ๆ อยรู่ า้ นหน่งึ เจา้ ของจะตืน่ มา
เปดิ รา้ นแตเ่ ช้า ทำกับขา้ วสำหรบั ขายคนทวั่ ไป และทำใส่ถุงเอาไวเ้ ป็นชดุ
สำหรับคนทจ่ี ะมารอตักบาตรแถวน้ัน นับเป็นความสะดวกสำหรบั ผคู้ นใน
ยคุ สมัยทไี่ ม่มเี วลาลกุ ขึ้นมาทำกบั ขา้ วเอง เพราะต้องเรง่ รีบไปทำงานและ
แออัดอยูใ่ นท้องถนนตัง้ แต่แสงตะวันยังไม่สาดส่อง

พลอยบษุ ยเ์ ลือกซ้อื กบั ขา้ วที่พ่อและแมช่ อบสี่ห้าถุง กับข้าวสวย
ร้อนๆ ใสถ่ งุ พลาสตกิ แลว้ เดนิ ไปรอพระทบี่ ริเวณหนา้ ซอย

พลอยบุษยย์ อบตวั ลงเมื่อพระภกิ ษรุ ูปหนึ่งเดนิ ผ่านมา หลอ่ นหยบิ
อาหารถุงใสล่ งไปในบาตรของทา่ นดว้ ยอาการสำรวม เมือ่ พระรบั บาตรเสร็จ
แล้ว ท่านกย็ นื ใหพ้ รและจ้องมองหล่อนน่งิ อยู่ครู่หนง่ึ

ก่อนจะเดินจากไปตามถนนทย่ี งั วา่ งเปล่า ปราศจากรถราที่แนน่ ขนัด
ทา่ นกล่าวกบั หล่อนเสียงแผ่วเบา และนุ่มนวลว่า

“สตั ว์โลก...ยอ่ มเป็นไปตามกรรม...จงทำดีไวเ้ ถิดโยม...”

56/790

พลอยบุษยเ์ งยหนา้ ข้ึนมอง จึงได้เหน็ ว่าพระภกิ ษรุ ปู น้ันชราภาพมาก
แลว้ อายุอานามไมน่ า่ จะตำ่ กวา่ แปดสิบ หากการเดนิ เหนิ ของทา่ น ยงั
คลอ่ งแคลว่ กระฉบั กระเฉง สายตาของทา่ นท่ีมองมายังหลอ่ นเปย่ี มไปด้วย
ความเมตตา ในขณะเดียวกนั ก็มแี ววประหลาด ทพ่ี ลอยบษุ ย์ไมส่ ามารถ
บอกไดว้ า่ มนั หมายความวา่ อยา่ งไร

วันน้ีหล่อนมเี รือ่ งใหค้ ิดมากพอแล้ว พลอยบษุ ย์พยายามห้ามตนเอง
ไมใ่ ห้คดิ อะไรมากไปกว่านั้น...ยงั มเี รอื่ งของยาย อารมั และงาน...รออยอู่ กี
มากมายหลายเรื่องใหห้ ลอ่ นครนุ่ คิด พลอยบษุ ย์จงึ ผลักสิ่งท่ีตนเองกำลัง
สงสัย เก็บเอาไว้ในใจสว่ นลึก

กล่นิ กบั ขา้ วและข้าวสวยทรี่ ้อนจนควนั ฉยุ ทำให้หลอ่ นรูส้ กึ หิวข้นึ มา
อย่างชว่ ยไม่ได้ เมอ่ื ตักบาตรเสรจ็ แล้ว หญิงสาวจึงย้อนกลบั ไปท่รี า้ น
ข้าวแกงอกี คร้ังหน่งึ และสง่ั ข้าวราดแกงมาน่งั กนิ อยา่ งเอร็ดอร่อย

“หนู หน.ู ..”
เสยี งแมค่ ้าวัยกลางคน ทเ่ี ดนิ เอานำ้ ดื่มมาสง่ ให้กับหล่อนเอย่ ถาม
ด้วยความสนใจใครร่ ู้
“หลวงตาบญุ ท่านพูดอะไรกบั หนเู หรอ?”
“คะ?” พลอยบุษยก์ ำลังคดิ อะไรเพลนิ อยู่ จงึ ไมท่ ันได้ฟงั คำถามใน
ตอนแรก พอรวบรวมสติได้ หล่อนจึงตอบไปว่า

57/790

“อ๋อ...ไม่มอี ะไรนคี่ ะ...ท่านที่แกๆ่ ใช่ไหมป้า” เมือ่ เห็นอกี ฝ่ายพยัก
หน้า หลอ่ นจงึ กล่าวตอ่ ไป “ทา่ นก็ใหพ้ ร แลว้ ว่า สตั ว์โลกย่อมเปน็ ไปตาม
กรรม อะไรทำนองน้ีละคะ่ ”

“หนโู ชคดมี ากนะ” ป้าเจา้ ของรา้ นขา้ วแกงบอก “หลวงตาไม่เคยออก
มาบิณฑบาตนานมากแลว้ วนั นีไ้ มร่ ู้ว่าอะไร ท่านถงึ ออกมาได้ แลว้ ปกติ
ท่านไมพ่ ดู กบั ใครด้วยนะ วันนีท้ ่านกลบั อวยพรใหห้ นู หนูไปซือ้ ล็อตเตอร่ี
สิ...อาจจะโชคดีก็ได.้ ..”

หญิงสาวได้แตส่ ่งยิม้ อ่อนๆ ให้ ในใจนกึ วา่ ถ้าหลอ่ นโชคดจี รงิ ขอให้
ไดข้ ่าวคราวของยายทเี ถดิ ....จะข่าวดหี รอื ขา่ วรา้ ย ก็คงจะดีกวา่ ที่หล่อน
ตอ้ งรอคอยไปเรอ่ื ยๆ โดยไมม่ ีจุดหมายอยา่ งตอนน.ี้ ..

เคยมใี ครบอกเอาไวว้ ่า เมอื่ เคราะห์รา้ ยมาเยือน มกั ไมไ่ ด้มาแค่
หนเดียว พลอยบุษย์เชอื่ อยา่ งสนิทใจ เพราะเม่ือหล่อนมาถงึ หน้าบา้ น ก็
พบว่าพทุ ธชาดทีเ่ พ่ิงลงเวร และกลับมาถงึ บา้ นเป็นคนแรก กำลังยนื เท้า
สะเอวอยบู่ ริเวณหน้าบ้าน พร้อมกบั ตำรวจและเพือ่ นบา้ นอีกสองสามคน

พลอยบุษยเ์ ดนิ แกมวิ่งเขา้ ไปหานอ้ งสาว ใบหนา้ เผือดสดี ว้ ยความ
ตระหนก มีตำรวจอยดู่ ว้ ยอยา่ งน้ี ต้องเป็นเร่ืองไม่ดแี น่ แวบแรกหลอ่ นนึก
ไปถงึ ยาย...

“เพง้ิ ” หล่อนเรียกน้องทยี่ งั อยูใ่ นชดุ พยาบาล “เกิดอะไรขนึ้ ....ยาย
หรอื เปลา่ ?”

58/790

“พบ่ี ุษย์” นอ้ งหน้าตาซดี เซยี วไมผ่ ิดจากหลอ่ น “ไมใ่ ช.่ ..ไม่ใชย่ าย
รถ...รถเจน๊ ่ะ...”

“รถหรือ?” พลอยบุษยเ์ พ่ิงจะสงั เกตวา่ รถยนต์คนั แพงของหล่อน ที่
เพิ่งถอยออกมาจากโชว์รูมไดไ้ มน่ าน และทะเบียนรถยังเปน็ ป้ายแดงอยนู่ น้ั
ไมไ่ ดจ้ อดอยูใ่ นที่ประจำ

“เมือ่ วานฉนั จอดอยู่ตรงน้ี ล็อกเอาไวอ้ ย่างดีเลย กอ่ นจะไปขึ้นเวร
...” นอ้ งละล่ำละลักอธบิ ายใหห้ ล่อนฟัง ทำไมพุทธชาดจะไม่รู้วา่ พส่ี าวรัก
รถคันน้ีมากเพยี งใด เพราะเป็นรถคันแรก ที่ซอ้ื มาดว้ ยเงนิ จากนำ้ พักนำ้
แรง ทีท่ ำมาหลายปี

หลอ่ นยอมอดเปรีย้ วเอาไวก้ ินหวาน ไมย่ อมท่ีจะซื้อรถญ่ปี นุ่ ราคาถกู
หากเก็บหอมรอมริบจนสามารถซ้ือรถเบนซ์สปอร์ตราคาแพง อยา่ งท่หี ลอ่ น
อยากได้ เพราะนอกจากจะสวยงามมากกวา่ แลว้ สมรรถนะของรถและ
ความปลอดภยั ยงั สงู กว่า

“เพื่อนบ้านของคุณเล่าวา่ เมื่อคนื เวลาประมาณเทย่ี งคืน เห็นมีผูช้ าย
รปู ร่างสูงใหญ่กบั ผ้หู ญงิ คนหน่งึ มาขบั ไป...” นายตำรวจบอกกับสองพีน่ ้อง
ดว้ ยท่าทางเครง่ ขรึม

“ใชค่ รับ” ลุงทเี่ ปน็ เพื่อนบา้ นคนนั้นยนื ยนั
พลอยบุษย์เห็นหนา้ ผูช้ ายสูงวัยคนนนั้ บอ่ ยครัง้ หากแต่ในสงั คม
เมอื งหลวงท่ตี า่ งคนต่างอยู่ หล่อนจงึ ไม่ร้ชู ่ือเสียงเรียงนามของลุงคนนนั้

ไมร่ ู้แมก้ ระท่งั วา่ ลุงคนน้ีอย่บู ้านหลังใด 59/790
หรอื ทางข้างขวาของหลอ่ น
เป็นเพอื่ นบ้านทอี่ ยทู่ างข้างซา้ ย

“ถ้าจำไมผ่ ดิ อย่าว่าลงุ สอดรู้เลยนะ” นำ้ เสยี งของชายสูงวยั ดูเกรงใจ
“ลงุ วา่ ลงุ เคยเห็นผชู้ ายคนน้ีมาทบ่ี ้านหนูบ่อยๆ คนหน้าตาหลอ่ เหมอื นฝร่งั
ตัวสูง...สูงกวา่ หนคู นน้อี กี ”

ลงุ หนั มาทางพลอยบุษย์ ที่ยืนเบกิ ตากว้างดว้ ยความประหลาดใจ

หลอ่ นคน้ หาอะไรกุกกักในกระเปา๋ ถอื อยคู่ รหู่ นง่ึ ก่อนจะยน่ื ภาพถ่าย
ภาพหนง่ึ ทเี่ ก็บอยใู่ นกระเป๋าใส่เงนิ ใหล้ ุงผนู้ ัน้ ดู

“ใช่คนนี้ไหมคะ?”

ชายสงู วยั คนนัน้ เพง่ พนิ ิจมองชายหนมุ่ ในรปู ถ่ายขนาดสองน้วิ กอ่ นจะ
หันมาบอกกบั ตำรวจหนุ่มทีย่ นื รอฟงั ด้วยความสนใจวา่

“ใช่ครับ...คนน้ีละ”

“ลุงแน่ใจนะ มดื ขนาดนัน้ ลุงจำได้แนห่ รือ?” นายตำรวจหนมุ่ จด
อะไรยกิ ลงไปในแฟม้ ทถ่ี ือเอาไวใ้ นมือ พลางซกั ถามชายสงู วัยเพือ่ ใหแ้ น่ใจ

“แน่ใจครบั ” คณุ ลงุ ยนื ยัน “รถจอดใตเ้ สาไฟฟา้ พอดี สว่างพอจะ
เห็นหน้าได้ชดั ผมจำไมผ่ ดิ หรอก เพราะตอนน้ันผมตืน่ ลุกข้ึนมาเขา้ ห้องน้ำ
แตผ่ หู้ ญิงผมเห็นหนา้ ไมช่ ัด เลยบอกไม่ไดว้ า่ เปน็ ใครท่ผี มรจู้ ักหรอื เปล่า”

60/790

ใบหน้าของพลอยบษุ ยเ์ ผือดสลี ง หญงิ สาวเซไปเลก็ นอ้ ยดว้ ยความ
สะเทอื นใจ จนพุทธชาดตอ้ งรบี เข้ามาประคอง มอื ของหญงิ สาวผู้เป็นพ่มี ี
เหงือ่ ออกเต็มฝ่ามือ

“อารมั ...”
หลอ่ นครางออกมาดว้ ยนำ้ เสียงสะเทอื นใจ
“ฉนั ไมแ่ ปลกใจเลย วา่ เป็นไอ้คนน้ี...ใหต้ ายสิ...” พุทธชาดกำหมดั
แนน่ “ดเู ถอะ ดีกับมนั ถงึ ขนาดน้ีแล้วมนั ยงั ทำได้ นเ่ี จ๊ให้กญุ แจมันเอาไว้
ใช่ไหม?”
พลอยบุษย์พยกั หน้าเปน็ เชงิ ยอมรบั อกใจวา่ งเปล่า ราวกบั ภายใน
ร่างของหลอ่ นมแี ตโ่ พรงทกี่ ลวงโบ๋ หญิงสาวพึมพำออกมาวา่
“ฉนั เป็นคนขี้ลืม ฉนั เลยก๊อบป้ีกญุ แจไวใ้ ห้อารัมชดุ หน่งึ เผ่อื เอา
ไว้...แตท่ ี่จรงิ ถ้ารัมจะใช้รถ มาบอกกนั ดีๆ กไ็ ด้ ไม่น่าทำอยา่ งน้ีเลย...”
“เอ้า วา่ ยงั ไงคุณ” คราวนนี้ ายตำรวจหนั มาทางพีน่ อ้ งสองสาว ที่ยืน
หนา้ ตากลัดกลุ้ม พลางมองดนู าฬิกาขอ้ มือ เปน็ เชงิ เร่งให้รบี ตัดสนิ ใจ
“กลายเปน็ คนรจู้ ักกันแบบน้ี พวกคุณจะแจง้ ความไหม...ถา้ จะแจ้ง เด๋ียว
คณุ ไปโรงพกั กับผม ทางเราจะได้ดำเนินการตดิ ตามรถให้คณุ ต่อไป”
พุทธชาดมองหน้าพ่สี าวนิง่ เพือ่ รอฟังวา่ พลอยบุษย์จะว่าอย่างไรตอ่
ไป ยงั จะผหู้ ญิงทต่ี าลงุ เพ่อื นบ้านว่าอีก...เป็นใครกัน และพสี่ าวของหลอ่ นรู้
ระแคะระคายเร่อื งนี้มากเพียงใด?

61/790

พลอยบษุ ย์น่ิงไปนาน ด้วยความรสู้ ึกหลายอยา่ งที่ประดงั กันขึน้ มา
จนหลอ่ นรสู้ ึกแนน่ หน้าอก และหายใจไมอ่ อก

ทำไมอารมั ถึงทำอยา่ งนี้?
เม่อื คนื ท่ีผา่ นมา หลอ่ นต้องการตวั เขาแทบตาย แตเ่ ขากลับท้ิงหลอ่ น
ให้เผชญิ หนา้ กบั เรอ่ื งราวร้ายๆ เพยี งลำพงั สว่ นเขากลับดอดมาเอารถของ
หล่อนไป พรอ้ มกบั ผูห้ ญิงคนหนงึ่ ...
อันทจ่ี รงิ อารัมก็มรี ถของตวั เอง เป็นรถเบนซ์รุ่นราคาแพงกวา่ ของ
หล่อนเสียอกี ถา้ หากว่ารถของตวั เองเสยี จะเอารถของหล่อนไปใช้ ก็น่าจะ
บอกกนั เสียก่อน ไมใ่ ชม่ าทำแบบน.ี้ ..บางทหี ล่อนอาจจะต้องทำอะไรบาง
อย่าง เพื่อใหอ้ ารมั รู้ว่าหล่อนไม่พอใจ
พุทธชาดยังคงจ้องหน้าหลอ่ นนิ่ง ราวจะหย่ังความรสู้ ึกวา่ หลอ่ นจะ
ตัดสนิ ใจอย่างไร และน้องกถ็ อนหายใจออกมาอยา่ งโล่งอก เม่ือหล่อน
ตอบนายตำรวจหนุ่ม ดว้ ยนำ้ เสยี งทีเ่ ดด็ เดยี่ ววา่
“ฉันจะไปโรงพกั กบั คุณค่ะ...”

กว่าจะเสรจ็ ขัน้ ตอนการแจง้ ความทส่ี ถานตี ำรวจ พลอยบษุ ย์ ก็
แทบจะหมดแรงยืน แต่หลอ่ นไมม่ ีเวลาจะได้คดิ อะไรอกี เพราะอกี เพยี งไม่
กช่ี ่วั โมง หลอ่ นกต็ ้องไปเดนิ แฟชัน่ ผา้ ไหมในงานทีร่ ับเอาไวแ้ ล้ว

62/790

“ไหวเหรอเจ?๊ ” พทุ ธชาดถามด้วยความเป็นห่วง พลางจ้องหน้าท่ีซดี
เผือดจนแทบไมม่ ีสเี ลอื ด กบั ขอบตาคล้ำเป็นวงของพี่สาว

“ไหวไม่ไหวก็ต้องไป ฉันรบั ปากพี่ปอ๋ งเอาไวแ้ ลว้ ” พลอยบษุ ย์
พยายามฝืนยมิ้ ให้กับนอ้ ง

“ฉันโทร.ไปบอกใหเ้ อาไหมว่าปว่ ย ไปไมไ่ หว” น้องสาวเสนอ
ความคดิ

พลอยบุษย์ส่ายหน้าชา้ ๆ กดั ฟันบอกกับนอ้ ง ทั้งๆ ทร่ี ู้สึกแย่
“ฉนั ไปไหว เดินงานนี้ แล้วได้พกั อีกต้ังหลายวัน เพราะอาทติ ยห์ นา้
ไมไ่ ด้รบั งานอะไรเอาไวเ้ ลย กะจะพกั ผอ่ นอยู่แล้ว”
“ตามใจ”
เหน็ พลอยบษุ ย์ยนื ยันหนกั แนน่ เชน่ นนั้ พทุ ธชาดจึงไมอ่ ยากเซา้ ซี้
อะไรพี่สาวอกี เพราะหลอ่ นเองก็เหนด็ เหนื่อยมาจากอยู่เวรบ่าย และเวรดกึ
คนื ท่ผี ่านมาแลว้ ทง้ั คนื
“ง้นั ฉนั ไปอาบน้ำ แล้วจะของีบสักหนอ่ ย พอตอนเที่ยงตน่ื แลว้ จะไป
เฝ้าอยทู่ ี่บ้านยาย เจ๊เสร็จงานแลว้ รบี ตามไปก็แล้วกัน ส่วนเรื่องรถ...เจ๊
เตรยี มคดิ เอาไวก้ ด็ นี ะว่า พอตำรวจตามไออ้ ารัมเจอแลว้ เจ๊เป็นเจา้ ทุกข์
จะเอายงั ไงกันตอ่ ...”
พูดจบ พุทธชาดก็เดนิ กลับเขา้ ไปในบา้ นดว้ ยอาการเหนอ่ื ยออ่ น

63/790

เมือ่ พลอยบุษย์อาบนำ้ แตง่ ตัวเสร็จเรยี บรอ้ ย พุทธชาดก็เขา้ ห้องนอน
เงยี บไปแล้ว หญิงสาวจงึ ออกจากบา้ นไปโดยไมไ่ ด้เรียกใหน้ อ้ งมาปดิ ประตู
อยา่ งเชน่ ทุกคร้งั

ระหว่างยืนรอแท็กซีอ่ ยู่ที่ปากซอย พลอยบษุ ยต์ ้ังใจว่าพอหายายเจอ
และจัดการอะไรต่อมอิ ะไรเรยี บร้อย คงจะถึงเวลาทตี่ อ้ งเปล่ยี นกุญแจบา้ น
ให้หมดทัง้ บา้ น เพราะนอกจากกุญแจรถยนต์สำรองที่หลอ่ นกอ๊ บปี้ และให้
ไวก้ บั อารัมหน่งึ ชุดแลว้ หลอ่ นยงั ไว้ใจเขาขนาดใหก้ ุญแจสำรองของบ้านเอา
ไว้กบั เขาอกี ชดุ หนึง่ ดว้ ย...ซ่ึงเร่อื งนีก้ ็เป็นอีกเรอ่ื งหนึ่ง ท่ีพุทธชาดยงั ไม่รู้

ไมอ่ ยากนึกวา่ หากพทุ ธชาดรู้ นอ้ งของหล่อนจะต้องอาละวาดจน
บ้านแตกแน่

นอ้ งไม่ชอบหน้าอารัมเอาเสยี เลย...พลอยบุษยร์ ู้ดี พอๆ กับที่รู้ว่า อา
รัมเองกไ็ ม่ชอบพุทธชาด

‘น้องสาวของบษุ ยน์ ่ะ ร้ายจะตายไป เขาไมช่ อบผมหรอกนะ เข้าบ้าน
ทไี ร ทำหน้าอยา่ งกับอยากจะไล่ผมออกไปให้พน้ ๆ เสยี อยา่ งง้นั ละ คงกลวั
ว่าผมจะมาปอกลอกบษุ ย์ละสิ’ อารัมเคยวา่ อย่างนน้ั

‘ไมห่ รอกค่ะ’ พลอยบุษย์เคยแกแ้ ทนนอ้ ง ‘เพงิ้ เขาคงเหนอ่ื ยน่ะ
หนา้ ตาก็เลยไม่คอ่ ยย้ิม แล้วฉนั จะเตือนนอ้ งใหน้ ะคะ’

64/790

‘บษุ ยก์ ร็ ้ใู ช่ไหม ว่าธุรกิจตอนนไี้ ม่ดี เศรษฐกิจเปน็ ชว่ งขาลง รออกี
สกั หน่อย ใหก้ จิ การของผมดีขึน้ อะไรที่ผมติดคา้ งบุษย์ไว้ ผมจะชดใชค้ ืน
ใหห้ มดเลย’ อารมั พูด ทา่ ทางน้อยอกนอ้ ยใจ

เกอื บสามปีมาแลว้ หล่อนพบกบั อารัมในงานเลย้ี งเปดิ ตัวสนิ คา้ ของ
บริษทั นำเข้าสนิ ค้าตา่ งประเทศแหง่ หนง่ึ ที่อารมั และเพื่อนถอื หุ้นอยดู่ ว้ ย
แรกทเี ดียว หลอ่ นไมไ่ ดใ้ หค้ วามสนใจกบั ชายหนุ่มร่างสงู ใหญ่ หน้าตา
เหมอื นฝร่งั นยั น์ตาคม คนน้ีมากนัก พลอยบุษยถ์ อื ว่าหลอ่ นมาทำงาน จึง
ต้งั ใจทำงานอยา่ งเดยี ว

แต่อารัมตา่ งหาก ทเี่ ปน็ ฝ่ายสนใจหลอ่ นกอ่ น
ชายหนุม่ ใช้เพ่ือนนางแบบของหลอ่ น ทเ่ี ป็นเพือ่ นกบั เพ่ือนของเขา
เป็นสะพานเช่ือมให้เขากบั หลอ่ นได้รจู้ กั กนั และความสมั พนั ธร์ ะหว่าง
หลอ่ นกบั เขา กเ็ จรญิ งอกงามขน้ึ เรอื่ ยๆ จนทกุ คนรับรู้วา่ หล่อนและอารมั
เปน็ ครู่ กั กนั
ชว่ งแรกทเ่ี ริม่ คบกัน อารัมจะคอยดูแลหลอ่ นเป็นอย่างดี ไปซอื้ ของ
หรือทานอาหารท่ีใด พลอยบุษย์ไมเ่ คยตอ้ งควกั เงนิ ของตวั เองเลย แต่หลงั
จากนน้ั เพยี งไม่กเ่ี ดือน เศรษฐกจิ ฟองสบขู่ องเมืองไทยกแ็ ตกโพละ ทำให้
ธุรกจิ ของอารมั พลอยลม่ สลายไปดว้ ย
บรษิ ัทของอารมั และเพอื่ นล้มละลาย พรอ้ มกบั มภี าระหน้สี ินให้
สะสางอกี เปน็ จำนวนมาก และทั้งหมดนี้ พลอยบษุ ยร์ ับรูม้ าโดยตลอด

65/790

ระยะสองสามปหี ลังมานี้ หล่อนกบั อารัมจงึ ใชเ้ งินกระเป๋าเดยี วกนั
มาตลอด ซ่ึงหล่อนเองก็ยินดีทีจ่ ะช่วยเหลอื คนรักของหลอ่ นดว้ ยความเต็ม
ใจ แตใ่ นขณะเดียวกัน หล่อนกต็ อ้ งทำงานหนักมากข้ึน เพราะตอนนีค้ น
หามีเพียงคนเดยี ว แตค่ นใชม้ ีถึงสองคน แถมคนที่มาช่วยใช้ ยังใชแ้ บบไม่
บนั ยะบันยังเสียด้วย

พทุ ธชาดยังเคยกระแนะกระแหนหล่อนว่า
‘อะไรเอย่ คนหาไมไ่ ด้ใช้ คนใชไ้ ม่ไดห้ า’
‘บา้ !!’ หล่อนตีแขนน้องดงั เพยี ะ ดว้ ยความโกรธปนอบั อาย
‘เจ๊น่ะสบิ ้า ฉันตา่ งหากทไ่ี มบ่ า้ มีอย่างท่ีไหน หาเงนิ งกๆ ได้มาเทา่
ไหร่ พ่อเจา้ ประคณุ ใช้หมด ไมเ่ คยเห็นเลยว่าพี่เราหามายากลำบากแคไ่ หน
จะชว่ ยประหยดั สักนดิ ไม่เคยมี’ น้องสาวหล่อนโกรธแทน
‘เหอะน่า’ หลอ่ นปลอบนอ้ งสาว ในขณะเดยี วกันกป็ ลอบตวั เองไป
ด้วย ‘เขาว่าเอาไว้ไมใ่ ช่หรือวา่ คนลม้ อย่าข้าม รอให้เศรษฐกจิ ดสี ักหน่อย
อะไรกค็ งจะดีขน้ึ ’
‘คงจะดีหรอกนะ งอมอื งอเท้าอยา่ งน้ี ฉันไมเ่ หน็ มันจะขวนขวายทำ
อะไรเลย มีแตช่ ่วยเจใ๊ ช้เงินไปวันๆ’ พุทธชาดเบป้ าก
‘ไมเ่ อาละ ฉันไปทำงานดกี ว่า’ พลอยบษุ ยต์ ัดบท เพราะรดู้ ีวา่ ถา้ ขนื
ตอ่ ปากต่อคำกันต่อไป หลอ่ นกับนอ้ งคงไมพ่ ้นต้องทะเลาะกันแน่

66/790

แท็กซ่ีพาหลอ่ นมาถงึ โรงแรมที่จัดงานก่อนเวลาเล็กน้อย และเมื่อ
พลอยบุษยก์ า้ วเข้าไปในหอ้ งท่ีจดั เอาไวใ้ ห้นางแบบแต่งตัวน้นั ดีไซเนอร์
เจา้ ของงานก็กรากเข้ามาหาหล่อน ดว้ ยสีหนา้ ต่ืนตกใจ

“ตายแล้ว นอ้ งบุษยข์ า หนไู ปทำอะไรมาคะ หนา้ ตา....” หลอ่ นกลืน
คำวา่ ‘โทรมเชยี ว’ ลงไปในลำคอทันท่วงที “หนา้ ตาเหมือนอดนอน”

“เม่ือคืนน้ี บุษยไ์ มค่ อ่ ยไดน้ อนนะ่ คะ่ พป่ี อ๋ ง พอดที ่บี า้ นมเี ร่ืองยุ่งๆ
หนอ่ ย”

พลอยบุษยต์ อบด้วยนำ้ เสยี งเรียบเรอื่ ย รู้ดวี ่าคนท้งั หอ้ งเวลาน้พี ากนั
หผู ึ่ง เพ่ือฟังวา่ หลอ่ นจะตอบพ่ีปอ๋ งไปวา่ อยา่ งไร และจะไดเ้ อาไปพดู กบั คน
อน่ื ต่อ

“นึกวา่ ไปปารต์ ย้ี ามา เนอะเธอเนอะ...” เสยี งโรส คู่ปรบั ของหล่อนทำ
เสยี งเปรยกับเพอ่ื นนางแบบรนุ่ เดียวกนั ประโยคสุดทา้ ยหลอ่ นทำท่า
กระซบิ กระซาบ แตเ่ สียงกระซิบนั้นดงั จนฟงั ได้ยินกันทงั้ ห้อง “หน้าง้ีโทรม
เชียว”

“นา่ จะมกี ารจบั นางแบบตรวจปสั สาวะกอ่ นขน้ึ เวทีนะ ใครปัสสาวะ
ม่วงข้ึนมาก็ไลก่ ลบั ไป สังคมนางแบบจะได้ไมเ่ น่าเฟะ” นางแบบรุ่นนอ้ งอกี
คนท่เี ปน็ เพอื่ นของโรส เสรมิ ข้ึน

พลอยบุษย์รสู้ กึ โมโห ทไี่ ดย้ ินโรสวา่ เช่นน้ัน หากเป็นยามปกติ ก็คง
จะได้ปะทะคารมกันไปแล้ว แต่นี่หล่อนทง้ั เหนือ่ ยทง้ั ปวดหวั หญงิ สาวจงึ

67/790

ไดแ้ ต่กระแทกกระเปา๋ ถือลงกับโต๊ะเสียงดงั โครมใหญ่ แล้วบอกกับชา่ งแตง่
หน้าที่รู้จกั มักคุน้ กนั ว่า

“ไมต่ อ้ งสนใจพวกนัน้ หรอกคะ่ พี่ดาว เรมิ่ กนั เลยดกี ว่า...”
ป๋องเห็นสงครามทนี่ า่ จะเกิดข้ึน กลับยตุ ิลงไปง่ายดายเช่นนี้ จึงไดแ้ ต่
ถอนใจดว้ ยความเสยี ดายผสมกับความโลง่ อก
ทเี่ สยี ดาย เพราะป๋องรู้มานานแล้วว่า พลอยบุษย์กับโรสนัน้ เปน็
ค่ปู รับกัน มีเร่ืองกันมาเกือบทุกเวที ในใจส่วนลึกจงึ คดิ อยากจะให้สอง
นางแบบปะทะกันใหเ้ ห็นสักหน เพอื่ จะไดเ้ อาไปเลา่ ลือกนั ต่อใหส้ นุกปาก
แต่อีกใจหนึง่ แย้งวา่ หากสองนางแบบเกิดทะเลาะกนั ขน้ึ มาจรงิ ๆ ผล
เสียจะตกอยกู่ บั ร้านเสื้อของตนมากกวา่ จะเปน็ ผลดี ดังนั้นเขาจึงโล่งอก ที่
สองนางแบบไมไ่ ดถ้ งึ ขัน้ ลงมอื ลงไม้กนั
พลอยบษุ ยร์ ูส้ ึกปวดหวั มากขน้ึ ทกุ ขณะ แมว้ า่ จะแอบกนิ พารา-เซต
ตามอลแกป้ วดหัวไปถงึ สองเม็ดแล้วก็ตาม อาการปวดก็ยังไม่ดขี ้นึ
หญิงสาวส่องกระจก และจอ้ งมองเงาของตนเองสะท้อนกลับมา แลว้
กต็ อ้ งย้ิมด้วยความพึงใจ เพราะช่างแตง่ หน้าเก่ง สามารถกลบเกลอื่ น
รอ่ งรอยอดิ โรยบนใบหน้า และรอบดวงตาของหลอ่ นได้อย่างแนบเนียน
เงาของตนเองในกระจก ดูเหมอื นกับเป็นภาพเขยี นโบราณ มากกว่า
เป็นตวั ของหล่อนจรงิ ๆ สมกบั คอนเซปต์ของงานในวนั นี้ ซงึ่ กค็ ือ แฟชั่น
แบบยอ้ นยคุ

68/790

ปอ๋ งใชผ้ ้าไหมในรา้ น ตดั เป็นชุดไทยที่ประยุกตส์ มัยต่างๆ โดยเน้น
เครื่องแตง่ กายแบบรัตนโกสนิ ทร์เปน็ หลัก และปอ๋ งจัดให้หล่อนสวมชดุ
พระราชนิยมในสมัยรชั กาลที่ ๖

พลอยบุษย์ปลอ่ ยผมยาว เนื่องมาจากในสมยั รชั กาลที่ ๖ น้ัน
พระองค์ทรงโปรดให้สตรีเร่มิ ไว้ผมยาวแบบตะวันตก เรือนผมดกดำของ
หลอ่ น ขับใหว้ งหนา้ เรียวดนู วลกระจ่างตา ผิวท่ีขาวราวกับงาชา้ งของหญิง
สาวดงู ามประหลาดไปกวา่ ทุกคร้งั ผ้าซ่นิ ไหมตดั เปน็ กระโปรงยาวเขา้ รปู
คลุมลงมาจนถงึ น่องของหล่อน เชงิ ของซิ่นอวดลวดลายเดินทองสวยงาม
จับใจ จนพลอยบษุ ย์คิดว่าจะขอซือ้ ผ้าช้นิ นีจ้ ากป๋อง หลังจากเดนิ แบบเสร็จ

หญิงสาวสำรวจความเรยี บรอ้ ยของเสื้อผ้าอีกครั้ง ก่อนจะกา้ วข้นึ ไป
ยนื หลงั ฉาก รอจงั หวะเวลาจะกา้ วออกไป หลอ่ นพยายามหายใจลึกๆ
ยาวๆ เมอื่ รสู้ ึกเริ่มงุนงงมากขึ้นทกุ ขณะ

...ทนอีกหนอ่ ยพลอยบุษย์ ทนอกี หนอ่ ย...หลอ่ นกระซิบบอกกบั
ตนเอง...เดยี๋ วเดินเสรจ็ กจ็ ะไดก้ ลับไปพกั แลว้ ...

เม่ือปอ๋ งให้อาณตั สิ ญั ญาณ พลอยบุษยจ์ ึงเดนิ ออกไป เปน็ จงั หวะ
เดยี วกบั ท่โี รสสวนเข้ามาพอดี

หญงิ สาวไม่แนใ่ จวา่ ตนเองมึนหวั มาก จนกระทั่งเสยี จังหวะ หรือขา
ขา้ งหนง่ึ สะดดุ เข้ากบั อะไรบางอยา่ ง เพราะตอนท่ีโรสเดนิ เฉยี ดไปนัน้ เอง
ตวั ของหล่อนกเ็ สียหลักถลาออกไปจากฉาก และพ่งุ ล่วิ ตกจากเวทไี ป

69/790

พรอ้ มกบั เสียงรอ้ งดว้ ยความตื่นตระหนก ของบรรดาแขกผมู้ ีเกียรตทิ น่ี งั่
ชมแฟชั่นอยูแ่ ถวหนา้ สดุ ของเวที

“วา้ ย...ตายแล้ว...นางแบบเป็นลม...”

๕

พลอยบษุ ย์จำไมไ่ ดแ้ ล้ววา่ เหตุการณ์ทเี่ กดิ ขนึ้ หลังจากนน้ั เป็น
อย่างไรบา้ ง เพราะหลอ่ นมารู้สึกตวั อีกทีทโี่ รงพยาบาล ตอนที่หมอกำลัง
เยบ็ แผลศีรษะแตกให้

นายแพทยห์ นุ่มทกี่ ้มหน้าก้มตาเย็บแผลทศี่ รี ษะให้อยา่ งตงั้ อกต้งั ใจ
นั้น มอี ายุในราวต้นสามสิบ

ผิวทข่ี าวสะอาด กบั ดวงตาเฉลียวฉลาด ทเ่ี ปีย่ มไปด้วยแววปรานี
ฉายชัดอยหู่ ลังแวน่ สายตากรอบสีทอง พลอยบษุ ย์มองไม่เห็นหนา้ ครึ่งล่าง
ของหมอ เพราะเขาสวมผ้าปิดปากปิดจมูกเอาไว้ แต่จากโครงหนา้ ของอกี
ฝ่าย หลอ่ นพอจะเดาไดว้ ่า ต้องเป็นชายหนุ่มทห่ี นา้ ตาอยใู่ นขัน้ ที่จดั ไดว้ า่
‘ดดู ี’

“เดนิ ยงั ไงให้เปน็ ลมตกลงมาไดค้ รับ” หมอถาม ในขณะมือยงั ทำงาน
ด้วยความคลอ่ งแคลว่ “ทีหลังคุณต้องระวังหน่อยนะ”

พลอยบุษย์คนั ปากยบิ จนอยากจะเถยี งออกไปว่า หลอ่ นไมไ่ ดเ้ ปน็ ลม
สกั หน่อย แตศ่ ีรษะทปี่ วดระบม ทำใหห้ ล่อนมนึ จนคิดคำโตต้ อบไมถ่ กู จงึ
ไดแ้ ตน่ อนนิ่งๆ ทำตาปริบๆ และกลอกตาไปมาดว้ ยความงนุ งง

71/790

สงสยั หมอต้องคดิ ว่าหล่อนเป็นคนซ่มุ ซา่ มมากทเี ดียว ถึงไดพ้ ดู แบบ
น้ี

หมอใช้เวลาไมน่ านนกั กเ็ ย็บแผลเสร็จและปิดแผลให้หล่อน ใน
ขณะทศี่ ีรษะของหล่อนรานร้าวราวกบั จะแตกออกเปน็ สองเสีย่ ง

หลังจากปดิ แผลเสรจ็ เรยี บร้อย นางพยาบาลท่ยี ืนเป็นผูช้ ว่ ยสง่
เครือ่ งมือเย็บแผลใหห้ มอ กฉ็ ดี ยาบางอย่างให้กบั หลอ่ นท่ีต้นแขน ซึ่ง
พลอยบุษยม์ ารทู้ ีหลังจากนอ้ งสาววา่ ยาท่ีฉดี กค็ อื วคั ซนี เพ่อื ป้องกนั
บาดทะยักนั่นเอง

หล่อนสะดงุ้ และร้องเสยี งดงั ลั่น เมอื่ นางพยาบาลจม้ิ เขม็ แหลมๆเขา้
กับต้นแขนด้านซ้ายของหลอ่ น

“ศรี ษะของคุณแตก หมอเยบ็ แผลให้ มที ง้ั หมดสามเขม็ คณุ พลอย
บุษยต์ ้องระวังอยา่ ให้แผลโดนนำ้ นะครบั เพราะอาจทำให้อกั เสบได้ ถ้า
แผลถูกน้ำ คณุ คงต้องลา้ งแผลใหม่” หมอบอก “และอีกหนึ่งสัปดาห์ หมอ
จะนัดให้คณุ กลับมาตดั ไหมทีน่ ี.่ ..”

“ค่ะ...ขอบคุณคะ่ ” หญงิ สาวยกมือขนึ้ ไหว้หมอที่กำลังถอดถงุ มือ
และเดนิ ออกไปข้างนอก แม้ว่าหลอ่ นจะยงั งงอยไู่ มห่ าย

พลอยบุษย์นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง รอให้พยาบาลเชด็ เลือด และปิด
แผลใหเ้ รียบร้อย กอ่ นจะเดนิ ออกมาจากม่าน

72/790

พอเดนิ ออกมา ก็พบวา่ พุทธชาดมารออยูแ่ ลว้ หล่อนได้ยินน้องสาว
กำลังพูดกับหมอดว้ ยทา่ ทางเป็นกงั วล

“ฉนั ชอื่ พทุ ธชาด เป็นนอ้ งสาวของคนไข้คะ่ ” น้องแนะนำตวั กับนาย
แพทยห์ นุ่มร่างสูง ผิวขาวสะอาด ซึง่ เปน็ ผ้ทู ่เี ย็บแผลให้กบั หลอ่ น

“คุณหมอมีขอ้ แนะนำอะไรเก่ยี วกบั พส่ี าวของฉนั ไหมคะ ฉนั เป็น
พยาบาลหอ้ งฉุกเฉินอยทู่ .ี่ ...” พทุ ธชาดเอย่ นามโรงพยาบาลของรฐั บาลแหง่
หนงึ่ ท่ีหลอ่ นทำงานอยใู่ หอ้ ีกฝา่ ยทราบ

“ออ้ ผมช่ือบญุ ญนิตย์ครบั ” คุณหมอผนู้ ัน้ พยกั หนา้ พลางสง่ ยมิ้
อ่อนโยนให้ “คดิ ว่าพ่ขี องคณุ คงไมเ่ ปน็ อะไรมากหรอก อย่าเป็นห่วงไป
เลย คนมาส่งเล่าวา่ แค่เป็นลมตกลงมาจากเวทีเท่านั้นเองนี่ อยา่ งน้ีไมถ่ งึ
กับต้องเอกซเรยส์ มองหรอก คอยสงั เกตอาการกแ็ ลว้ กันครับ ดีเลย...คุณ
เป็น พยาบาลห้องฉกุ เฉินน่ีนะ คงรู้แล้วว่า ผปู้ ว่ ยได้รบั ความกระทบ
กระเทือนท่ีศรี ษะอยา่ งน้ี ตอ้ งคอยสงั เกตอาการอะไรบ้าง”

นายแพทย์บุญญนิตย์พูดเสียยาวยืด
“คะ่ เพราะฉนั ต้องคอยแนะนำญาติของผ้ปู ่วยท่ไี ดร้ บั อุบตั ิเหตุมาอยู่
บ่อยๆ”
พทุ ธชาดค่อยยิ้มออกมาได้ ขณะที่หลอ่ นพยายามทบทวนอาการท่ี
หลอ่ นต้องคอยสังเกตออกมาดงั ๆ ราวกับต้องการคำยืนยนั อกี ครงั้ จากนาย
แพทยห์ น่มุ

73/790

“ชว่ งยี่สบิ สถ่ี งึ ส่ีสบิ แปดชั่วโมงแรก กต็ ้องคอยดูอาการทั่วไปของ
คนไข้ วา่ มอี าการปวดหัวมากรว่ มกับอาเจียนหรอื เปลา่ แล้วก็การรูต้ วั ดูวา่
ผู้ป่วยรู้สกึ ตวั ดไี หม มอี าการเซือ่ งซึมลงหรือเปลา่ ...ต่อมาก็สงั เกตเรือ่ งการ
มองเห็น ถา้ มีตามวั หรอื สายตาผดิ ปกติไป มองภาพไม่ชัดเจนหรอื มีภาพ
ซอ้ น จะต้องรีบพาคนไขม้ าตรวจอกี ครงั้ ใช่ไหมคะหมอ?”

ประโยคสุดทา้ ยหลอ่ นหันไปถามหมอ
นายแพทย์บญุ ญนิตยพ์ ยักหน้าให้ เปน็ เชิงรบั รองวา่ ทพี่ ทุ ธชาดตอบ
มานนั้ ถูกต้องทกุ อยา่ ง ก่อนจะหันกลบั มาทางพลอยบุษยท์ เ่ี ดินออกมา จาก
นั้นเขากพ็ ยกั หนา้ ใหพ้ ทุ ธชาดอีกครงั้ หนงึ่ พร้อมกับกล่าวว่า
“พีส่ าวคณุ ออกมาแลว้ ละ...ผมต้องขอตวั กอ่ นนะครบั ”
เขาหันมาทางหล่อนและทำท่าเหมือนจะพูดอะไรออกมา แต่แล้วก็
เปลีย่ นใจ กลบั หนั หลัง และเดินออกจากห้องไปในทา้ ยท่ีสดุ
“เพง้ิ ...”
เสียงของพลอยบุษยส์ ัน่ เครอื เมือ่ แลมาเหน็ นอ้ งสาว ที่พยายาม
เข้มแขง็ มาตลอดทั้งวัน ถงึ ขีดสดุ เอาเมอ่ื เหน็ หนา้ นอ้ งนนั่ เอง หลอ่ นร้องไห้
โฮออกมาอย่างไมอ่ ายใครดว้ ยร้สู กึ ว่า เรอ่ื งราวที่เกดิ ขน้ึ กับหลอ่ นภายใน
วันนว้ี นั เดยี วนน้ั มนั หนกั เกนิ กว่าจะรบั ไหว
นอ้ งกอดหลอ่ นเอาไว้แนน่ สหี นา้ ทา่ ทางเป็นห่วง
“เพ้งิ มา...มา..ได้..ยงั ไง...” พลอยบษุ ยเ์ สยี งขาดเป็นห้วง

74/790

“กพ็ ่ีป๋องโทร.ไปบอก แกเลา่ วา่ เจ๊เป็นลมตกลงมาจากเวที พวกที่
โรงแรมกบั พี่ปอ๋ งเลยชว่ ยกนั เอาตวั มาส่ง ส่งเสร็จพป่ี ๋องกต็ ้องกลบั ไปกอ่ น
เพราะงานยังไม่เลกิ ฉนั รับโทรศพั ทแ์ ลว้ ก็รีบมานีล่ ะ เป็นยังไงบ้างล่ะเจ?๊ ”
พุทธชาดถามนำ้ เสียงอ่อนโยน ด้วยรู้สกึ สงสารพ่ีสาวข้นึ มาจับใจ และนั่น
ทำให้หล่อนรอ้ งไห้หนกั เสยี ยิง่ กว่าเกา่

“ฉันไม่ไดเ้ ป็นลม...ฉนั โดนคนแกลง้ ขดั ขา...”
เมอ่ื ความทรงจำเริ่มกลบั คืนมา หญงิ สาวจึงสะอกึ สะอื้นฟอ้ งน้องสาว
ใหม้ ึนหวั มากเพยี งใด พลอยบุษยก์ แ็ น่ใจวา่ หล่อนไม่ได้เปน็ ลมอยา่ ง
แนน่ อน
หลอ่ นจำได้วา่ จังหวะที่หลอ่ นเดนิ ออกมาจากหลังเวที และสวนกับโร
สทเี่ พ่ิงเดินกลบั เข้ามา โรสตง้ั ใจเดนิ เฉยี ดหลอ่ น ซง่ึ เปน็ จังหวะเดียว กบั ที่
หลอ่ นเองมัวแตร่ อสัญญาณจากผกู้ ำกบั เวทีใหก้ ้าวออกไป จึงไม่ทัน ระวงั
ตวั ให้ดี
ดังน้ัน เมอื่ เท้าสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง ซ่ึงหลอ่ นแน่ใจวา่ เปน็ ขา
ของนางแบบรนุ่ น้อง ทจ่ี งใจย่นื เข้ามาขดั พลอยบษุ ยจ์ งึ พงุ่ ถลาลงจากเวที
อย่างไม่ได้ตั้งตัว เหมอื นกับนกปีกหักตกลงมาจากท้องฟา้
“เอาเถดิ เจอ๊ ยา่ เพงิ่ นึกอะไรเลย มานง่ั ทางนก้ี อ่ นนะ” น้องตดั บท
และจงู มือหลอ่ นใหม้ านัง่ อยู่ที่บรเิ วณเกา้ อี้หน้าห้องจ่ายยา “เด๋ียวฉนั จะไป
จัดการเรอื่ งหยูกยาให้เรยี บร้อยก่อน แล้วคอ่ ยกลบั บ้านกัน”

75/790

น้องสาวของหลอ่ นคลอ่ งแคล่ว และควบคุมสติไดด้ ีสมกับเป็นนาง
พยาบาล หลอ่ นเดินไปตดิ ตอ่ ตรงนนั้ ตรงน้ีดว้ ยความว่องไว ใช้เวลาไมถ่ งึ
สิบนาที หล่อนกับนอ้ งกอ็ อกมานงั่ อย่ใู นแทก็ ซแี่ ลว้

“ไปบางลำพู ถนนพระอาทติ ย์” พลอยบุษย์บอกคนขบั
“เฮ้ย” พุทธชาดร้องลัน่ “เจไ๊ มก่ ลบั บา้ นหรือ?”
“ไปอยบู่ า้ นยายดีกวา่ จะได้รอฟังข่าวยายดว้ ย...อีกอยา่ งอยบู่ ้านยาย
ไมม่ ีใครรูจ้ ัก ฉันจะได้พกั ”
พลอยบุษยใ์ หเ้ หตผุ ล ซ่งึ พุทธชาดเองพอได้ฟงั กเ็ หน็ ดว้ ย วนั พรุ่งน้ี
ข่าวทพี่ ลอยบษุ ย์เดนิ แบบและเป็นลมตกเวทีไปนั้น จะตอ้ งกลายมาเป็นข่าว
ในหนังสือพิมพห์ น้าบนั เทิงแน่ เพราะเรื่องรา้ ยๆ แบบน้ี เปน็ อาหารปากอนั
โอชะของทกุ คน โดยเฉพาะนกั ข่าว ท่จี ะต้องขดุ คุ้ยไปถึงเบือ้ งหลัง
ยง่ิ ถ้าพ่ีสาวของหล่อนยืนยันวา่ ที่ตกลงไปเพราะถกู นางแบบรนุ่ น้อง
แกลง้ ขดั ขา เรื่องนยี้ ่อมจะตอ้ งเป็นที่สนใจของคนทั้งในและนอกวงการไป
อกี นาน
คนเรากเ็ ปน็ เสียอยา่ งนี้...พุทธชาดถอนหายใจ...เรอื่ งดีๆ ของคนอ่นื
ไมม่ ใี ครจะอยากรอู้ ยากรว่ มแสดงความยินดกี ันสกั เทา่ ใด แตเ่ รื่องร้าย
เร่อื งนา่ อับอาย เร่อื งทะเลาะเบาะแวง้ นน่ั ละ ท่ีเป็นเรอ่ื งซึง่ ทุกคนอยากจะมี
ส่วนรูเ้ ห็น เพราะจะไดเ้ อาไปพูดตอ่ อยา่ งสนกุ ปาก

76/790

และแนน่ อนวา่ สองสามวนั ต่อจากนไ้ี ป โทรศัพท์ที่บา้ นจะต้องรอ้ น
ฉา่ เพราะมคี นรู้จัก ท้งั ท่ีสนทิ และไมส่ นิท โทรศพั ท์มาถามไถห่ ว่ งใย
อาการของพลอยบษุ ย์กนั มากมาย ไม่วา่ จะหว่ งดว้ ยความจริงใจ หรือ
เพราะวา่ อยากได้ยินเร่อื งราวท่เี กิดขึน้ จากปากของพ่ีสาวเอง

คิดเช่นนน้ั พุทธชาดจงึ เหน็ ดว้ ยวา่ บ้านของยายน่าจะเป็นที่พักพงิ
หลบภัยอย่างดีท่สี ดุ ในเวลาสองสามวนั นบั จากน้ี

เม่ือมาถงึ บางลำพนู น้ั เปน็ เวลาบ่ายคล้อยมากแลว้ พลอย
บุษย์บอกให้แทก็ ซจ่ี อดอยู่หนา้ ปากซอย พุทธชาดเป็นคนจา่ ยเงินคา่
โดยสาร และหันมาประคองพสี่ าวให้ลงจากรถ

“ไมต่ ้องหรอกเพิ้ง” พลอยบุษย์บอก “ฉันเดินเองได้ ไม่ไดพ้ ิการเสยี
หน่อย”

“กด็ ูหน้าเจ๊เสียก่อน ซีดอยา่ งกบั ไก่ต้ม เกิดลม้ ไปอีกรอบละก็ ได้ยงุ่
กนั ใหญ่ ยิ่งชว่ งนม้ี ีเรอื่ งใหป้ วดหวั หลายเร่ืองอยดู่ ว้ ย” น้องสาวหล่อนบน่
อบุ อบิ ขณะท่เี ดนิ เคียงกบั พส่ี าวเข้าไปในซอย

“อ้อ” พลอยบษุ ย์เลยหัวเราะออกมาได้ “ตกลงท่ีเปน็ หว่ งน่ะ เป็นห่วง
ฉัน หรอื เปน็ หว่ งตวั เองกันแนย่ ะ”

77/790

“รบี ๆ เดินเข้าเหอะเจ”๊ พุทธชาดรบี เปลย่ี นเรอ่ื ง เมอ่ื เหน็ สายตา
แปลกๆ ของคนแถวน้นั มองมาทางหลอ่ นกับพลอยบษุ ย์ “นา่ เบอ่ื จงั คน
พวกนมี้ องอะไรกนั นักกนั หนานะ สอดรู้สอดเห็นจริงๆ เลย”

ไมเ่ พียงแต่มองเงียบๆ บางคนที่ผ่านไปมา ชไี้ ม้ช้ีมือมาทางพลอย
บษุ ยแ์ ลว้ ยงั หันกลบั ไปซบุ ซบิ กนั เสียอีก พุทธชาดจึงหยุดยนื แล้วหันกลับ
มาทางพส่ี าว เพอื่ ดูว่าคนพวกน้ันหวั เราะอะไร

เมอ่ื เห็นพลอยบุษย์เตม็ ตา หล่อนกเ็ ลยหวั เราะคิกออกมาบ้างพลอย
บษุ ย์เลยใช้มอื ตี ‘เพยี ะ’ เข้าท่ีต้นแขนของนอ้ งสาว

“หวั เราะอะไรยะ” หญงิ สาวแคน่ เสยี งลอดไรฟนั ออกมา
“หัวเราะเจน๊ น่ั ละ...” ตอบเสร็จ พทุ ธชาดกห็ วั เราะออกมาอกี
จะใหไ้ ม่หัวเราะได้อย่างไรกัน ในเมือ่ หล่อนเองเพิ่งสงั เกตวา่ พส่ี าว
ของหลอ่ นยังคงอยู่ในเครือ่ งแต่งกายตามสมัยนิยมในยคุ ปลายรชั กาลที่ ๖
คือสวมผ้าซ่ินไหมทอด้วยมอื เปน็ ลวดลายสวยงาม กบั เสือ้ ผา้ ลูกไมโ้ ปรง่
สีสะอาดตา ตดั ยาวคลุมจนถึงเอว กับมผี า้ ไหมผนื ยาวสีสด ผกู พันเอวทิง้
ชายหอ้ ยลงมา นอกจากนพ้ี ลอยบุษยย์ งั สวมถุงนอ่ งหนาสขี าว กบั รองเท้า
ส้นสงู อีกด้วย
พลอยบษุ ย์มผี ิวขาวนวลราวกับงาช้าง รูปรา่ งสงู โปรง่ กับวงหน้ารูป
เรยี วยาวและคิ้วคางที่คมเขม้ ทำใหพ้ ลอยบษุ ยด์ ูสวยงามทันสมยั สมกบั ที่

78/790

เป็นนางแบบยอดนิยม ต่างกับตวั ของหลอ่ น ท่ีมรี ปู ร่างไมบ่ อบบางเทา่ พ่ี
สาว กบั ทง้ั ยงั เต้ียกว่า

เวลาทพี่ ุทธชาดบอกกับใครตอ่ ใครว่าเปน็ นอ้ งสาวของพลอยบษุ ย์ มี
แตค่ นไมเ่ ช่ือ แถมยงั หาวา่ หลอ่ นโกหก เพราะหล่อนทง้ั สองดูแตกต่างมาก
ราวกับไม่ใชพ่ ี่นอ้ งคลานตามกันมา

อันทจี่ ริงถา้ แต่งกายเพียงเทา่ น้ี พลอยบษุ ย์กด็ สู วยสง่ามรี าศไี ม่นอ้ ย
ยิง่ ช่างผมในงานวันน้ี ต้งั ใจบรรจงทำผมยาวสลวยของพลอยบษุ ย์ ให้หยิก
ขอดเปน็ ลอน เข้ากับสมัยนยิ มในครง้ั กระโน้น พลอยบษุ ยย์ ่ิงเหมือนกับ
สตรใี นยุคก่อนการเปลยี่ นแปลงการปกครอง ลุกเดนิ ออกมาจากหน้า
ประวัตศิ าสตร์จริงๆ

ติดตรงที่แผลศีรษะแตกของพลอยบษุ ย์นล่ี ะ ทีท่ ำใหพ้ ส่ี าวของหล่อน
ดเู หมอื นคนบ้า ที่เดนิ กระเซอะกระเซิงอยบู่ นถนน

หมอบญุ ญนติ ยค์ งพยายามอยา่ งเต็มที่แล้ว ท่จี ะทำให้แผลของพลอย
บุษยด์ ูดี แต่คราบเลือดที่เกรอะกรงั อยบู่ นเสน้ ผม ทำให้ผมหยกิ หยองของ
พลอยบษุ ยข์ อดตดิ กันเปน็ ก้อน แถมยังมีคราบเลอื ดบางส่วนทเ่ี กาะกรงั อยู่
แถวไรผมบรเิ วณหนา้ ผาก ทำใหพ้ ลอยบษุ ยด์ ทู ้งั น่าขันและนา่ สมเพชใน
เวลาเดยี วกัน

“เหมือนคนบา้ เลย” พุทธชาดว่าแลว้ กห็ วั เราะออกมาอีก

79/790

พลอยบุษย์จงึ ยกมือขึ้นคลำศีรษะท่ียงั ระบมอยู่ แล้วเลยหลับตานึก
ภาพตนเองข้ึนมาบา้ ง แล้วกต็ ้องอมยมิ้ ออกมา เพราะเห็นจรงิ ตามอย่างที่
น้องสาวว่า จงึ ไดแ้ ต่ก้มหน้ากม้ ตาจำ้ เดนิ เพ่ือให้ถงึ บ้านของยายโดยเรว็

บา้ นของยายยงั คงเงยี บสนิท และมองลอดรว้ั เขา้ ไปภายในกด็ ูเหงา
พลอยบุษย์ชะเงอ้ มองน้านวลทอ่ี ยู่ขา้ งบา้ น เผือ่ ว่าฝ่ายโน้นจะไดข้ ่าวอะไร
เกย่ี วกบั ยายบา้ ง แต่กไ็ ม่เห็นหญิงวยั กลางคนผู้นัน้ แต่อยา่ งใด

ขณะทีพ่ ุทธชาดกำลังไขกุญแจประตูหนา้ นัน้ เอง เสยี งกรงิ่ โทรศพั ท์
ภายในบ้านของยายดังรัวขน้ึ พลอยบษุ ย์วง่ิ ถลนั เข้าไปภายในบา้ นด้วย
ความรวดเร็ว ท้ังๆ ทย่ี ังรสู้ กึ ปวดศีรษะอยู่ หล่อนยกหโู ทรศพั ทข์ ึน้ มาก่อน
ที่กร่ิงสดุ ท้ายจะเงยี บลงไป

อกใจของหญงิ สาวสั่นระรัว เพราะไม่แนใ่ จวา่ ใครโทร.มากัน
แน่...และเปน็ เรอื่ งดีหรอื เรอื่ งร้าย

เถอะนา่ ...หญิงสาวบอกกับตนเอง...จะดหี รอื ร้าย อย่างน้อยกจ็ ะไดร้ ู้
กันไป ไม่ตอ้ งมานงั่ ทุกข์ทรมาน เพราะความไม่รู้อยูอ่ ย่างกับเดี๋ยวน้ี

“พลอยบุษยค์ ่ะ”

หลอ่ นกรอกเสียงลงไป พลางกล้ันใจรอฟงั ว่าจะเป็นขา่ วของยาย
อย่างทก่ี ำลงั นกึ หว่ งหรือไม่ หากนำ้ เสยี งของอกี ฝ่ายกลบั ดดุ ัน และคุกรุ่น
ดว้ ยความโมโห

80/790

“อ้อ...มาแล้วเรอะ...” เสียงอารมั ตะคอกใสท่ ันทีทไ่ี ด้ยินเสยี งของ
หญงิ สาว “แกทำอะไรลงไปรตู้ ัวหรอื เปล่า?”

“อะ...อะไรกนั คะรัม...ฉันงงไปหมดแล้ว” พลอยบุษยน์ กึ ไม่ออกว่าอกี
ฝ่ายไปกนิ รงั แตนมาจากไหน ถึงไดใ้ ช้นำ้ เสียงชนิดน้ีเอากับหลอ่ น และอา
รมั ไม่เคยเรียกหล่อนด้วยคำวา่ ‘แก’ มาก่อน ครงั้ น้ี เขาคงโมโหเอาจรงิ ๆ
จึงไดเ้ รียกหลอ่ นด้วยนำ้ เสยี งหยาบกระด้างเช่นน้ี

“งงเหรอ...แกไปแจง้ ความเรือ่ งรถหายใชไ่ หม”
อารมั แคน่ เสยี งออกมาจากลำคอ และพลอยบุษย์เพง่ิ นกึ ออกเดย๋ี ว
นน้ั เองวา่ อีกฝ่ายหมายถึงเร่ืองอะไร
“รมั ..”
หลอ่ นครางดว้ ยนำ้ เสียงออ่ นระโหยโรยแรง แขง้ ขาออ่ นเปลี้ยไปหมด
จนตอ้ งทรดุ กายลงนัง่ กับเก้าอ้ีไมส้ ักขา้ งโทรศพั ท์ พุทธชาดท่ีตามเขา้ มาใน
บ้านหลงั จากท่ีปิดประตูเรียบร้อยแล้ว จ้องมองพสี่ าว พลางเลกิ ค้วิ เป็นเชิง
สงสัย
“แกทำฉันเดอื ดรอ้ นมาก รู้ตัวไหม ไปแจ้งความทำไม...กะแค่ฉนั เอา
รถไปใชห้ นอ่ ยเดียว หวงนกั หรือไง”
“รมั ...”
พลอยบุษย์ยังคงพดู อะไรไมอ่ อก นอกจากเรยี กชื่อของอกี ฝา่ ยซ้ำไป
มา นำ้ ตาเร่มิ ไหลรินออกมาจากสองตา ปกติแล้วหล่อนเป็นคนเก่ง และ

81/790

คลอ่ งแคลว่ หากเรื่องราวมากมายที่เกิดกบั หล่อนในวนั นี้ ทำให้สมองของ
หลอ่ นรานรา้ วจนแทบระเบดิ

“ออกมาทโ่ี รงพกั เด๋ียวนี้เลยนะ มาถอนแจง้ ความเด๋ียวนี้ ฉนั กำลัง
เดือดร้อนร้ไู หม แกกำลังจะทำลายฉัน....” เสียงอกี ฝ่ายตะโกนดังลัน่ ออก
มาจากโทรศัพท์ จนพุทธชาดทนไมไ่ หว ต้องเดินมาดงึ เอาโทรศพั ทอ์ อก
จากมือของพส่ี าวท่ีส่ันระริก แลว้ กระแทกโครมลงไปกับแปน้ จากน้นั ก็หัน
ไปปลดสายโทรศัพทอ์ อกจากเคร่อื ง

“ไอ้บา้ เอย๊ ..” พทุ ธชาดพึมพำ แล้วหันมาทางพสี่ าวที่พยายามกลนั้
เสียงร้องไหจ้ นตวั งออยบู่ นเกา้ อ้ตี ัวเกา่ แกข่ องยาย

พทุ ธชาดถอนหายใจยาว สายตาทมี่ องพลอยบษุ ยน์ นั้ มีแววกงั วล
หลอ่ นไม่เคยเหน็ พี่สาวออ่ นแออย่างครง้ั น้ีมาก่อน เร่อื งราวทเ่ี กดิ ขน้ึ น้นั
หนกั หนาสาหัสกจ็ รงิ แตพ่ วกหลอ่ นกผ็ ่านความสาหสั แบบน้ีมาได้เสมอ
และครั้งนี้ก็เช่นกัน พุทธชาดแนใ่ จวา่ หลอ่ นกับพสี่ าวจะตอ้ งผา่ นไปได.้ ..

ไมว่ ่าจะเปน็ เรือ่ งยายทห่ี ายตวั ไป...เร่ืองรถที่อารมั ขโมยเอาไป และ
เร่อื งอุบัติเหตทุ เี่ กดิ ขนึ้

“อย่าไปใสใ่ จคนบา้ ๆ อย่างน้ันเลยนะเจ๊ ใหต้ ำรวจเขาจดั การตาม
ข้ันตอนดกี ว่า ปลอ่ ยให้อยใู่ นห้องขังเสยี ให้เข็ด พรงุ่ นตี้ อนไปดรู ถกับชต้ี ัว
เจไ๊ ม่ตอ้ งไปนะ เดี๋ยวฉนั จดั การเอง ใหเ้ งินใหท้ องใช้ ดีกบั มนั ขนาดนั้น
มนั ยงั ทำกับเจไ๊ ด้ ไปล้างหน้าล้างตาแลว้ เขา้ นอนดกี ว่า หิวอะไรไหม?”

82/790

พลอยบษุ ยส์ า่ ยหนา้ พยายามพยงุ กายลุกขึน้ จากเกา้ อี้ที่นั่งจุ้มปกุ๊ อยู่
แลว้ เดนิ ไปทางหอ้ งด้านหลัง เพื่อผลัดเปลี่ยนเส้ือผา้ และเตรยี มตัวอาบนำ้
ด้วยทว่ งทา่ ราวกับตุ๊กตาไขลาน โดยมีพุทธชาดส่งสายตามองตามไปด้วย
ความเป็นห่วง

หลงั จากดูแลความเรยี บรอ้ ยภายในบ้านแลว้ พทุ ธชาดกไ็ ปน่งั เฝ้า
พลอยบุษยอ์ ยทู่ ี่หน้าห้องนำ้ หล่อนเงีย่ หูฟงั เสียงสายน้ำจากฝกั บวั เพ่อื ให้
แนใ่ จวา่ พ่ีสาวไม่ได้เป็นอะไรมาก

พลอยบุษย์อาบน้ำแตง่ ตัวเสรจ็ ตอนเกือบหกโมงเย็นแล้ว หนา้ ตา
ของหญิงสาวดูสดช่นื ขึ้นมาบ้าง เมือ่ บอกกบั นอ้ งสาววา่

“เพงิ้ ไปทำงานเหอะ ไมต่ อ้ งเป็นห่วง...เด๋ยี วฉันจะกนิ ยาแล้วเข้า
นอน...”

พุทธชาดมองพีส่ าวดว้ ยความลงั เล

“เจแ๊ น่ใจนะวา่ อย่คู นเดยี วได”้

“แนใ่ จส”ิ พลอยบษุ ย์พยายามฝืนยิ้มให้นอ้ งสาว “เพิง้ ไปเหอะเดี๋ยว
เข้าเวรสาย”

“พรงุ่ นลี้ งเวรแลว้ ฉนั จะรบี มาหา” พทุ ธชาดลุกขึน้ ยนื “สญั ญากบั ฉนั
ก่อนนะวา่ มอี ะไรเจจ๊ ะรบี โทร.หาฉนั ทันทเี ลย”

“เออนา่ ฉนั ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ ฉันรู้วา่ ควรจะทำอยา่ งไร”พลอย
บุษยบ์ อกน้อง ขณะเดนิ ไปเสียบสายโทรศัพท์เขา้ กับเคร่อื งตามเดมิ

83/790

“ระวงั เดีย๋ วไอ้บ้าน่นั จะโทร.มาอีกหรอก” นอ้ งสาวไม่วายเปน็ หว่ ง
“ไมไ่ ดห้ รอก เดย๋ี วใครสง่ ขา่ วเรือ่ งยายจะติดต่อไม่ได”้ พลอยบษุ ย์
วา่ “ถา้ รัมโทร.มา ฉันกว็ างไป...ก็เทา่ นั้น...”
“จริงนะ” น้องสาวคาดค้ัน กอ่ นจะเดนิ ออกจากประตูบา้ นไป “อย่า
เผลอใจอ่อนอกี นะเจ๊...”

พลอยบุษยป์ ดิ ไฟ และปิดประตหู นา้ บา้ น พรอ้ มทง้ั ลงกลอน ก่อน
จะเดนิ กลับไปทห่ี ้องนอนของยาย ทางด้านหลงั บ้าน กล่ินดอกแกว้ ยังหอม
กรนุ่ มากับลมยามราตรี แสงสนี วลจากพระจันทรว์ ันเพญ็ สอ่ งลอดผา้ ม่าน
เข้ามาเปน็ เงารางเลือน

พลอยบษุ ย์ชอบเวลากลางคืน เพราะเปน็ เวลาท่ีเงียบสงบและสวยงาม
ทกุ ครง้ั ท่มี ปี ญั หา หญงิ สาวชอบน่ังคิดอะไรเงียบๆ ในยามกลางคนื
เพราะเม่อื มโี อกาสได้อยู่กบั ตนเองเงยี บๆ สกั พกั ได้ทำความรู้จักกับความ
รู้สกึ และความตอ้ งการทแ่ี ทจ้ รงิ ของตน คำตอบตอ่ ปญั หาต่างๆ กม็ ักจะผุด
พรายออกมาในท้ายท่สี ุด
พลอยบุษย์มองดูดวงจันทรด์ วงกลมโต ทล่ี อยเดน่ อยทู่ า่ มกลางเวง้ิ
ฟา้ ภายนอกหน้าต่าง....แสงจนั ทรค์ ืนน้ีสวยเหลอื เกิน...หลอ่ นกเ็ ลยน่ังนิง่
อยู่ในเงามดื ไมเ่ ปิดไฟในห้อง

84/790

ถงึ แม้วา่ ไม่ได้เปิดไฟ หากแสงนวลของพระจันทร์ กใ็ หค้ วามสว่างพอ
ทจี่ ะมองเหน็ ได้วา่ โต๊ะ เตียง และสิง่ ของตา่ งๆ ภายในหอ้ งตงั้ อยทู่ ตี่ รง
ไหนบา้ ง

ยายขา...หล่อนนึกถึงวงหน้าปรานขี องยาย แล้วคิดถึงขึน้ มาอย่างมิ
อาจจะหกั หา้ มใจได.้ ..ยายไปอยู่เสียท่ีไหน ยายรไู้ หมวา่ สองวนั มานี่ มี
เร่ืองราวเกดิ ขึ้นกับหนูมากมายเหลือเกนิ ...มากจนหนูจะทนไมไ่ หวอย่แู ลว้ ...

ยายขา...หนเู หนอื่ ยเหลอื เกนิ ...หลอ่ นบ่นพึมพำ เหมือนกับครั้งท่ียัง
เป็นเพยี งเดก็ หญิงตวั เลก็ ๆ ที่ชอบนอนหนุนตัก และฟังยายเลา่ นทิ าน

...หนไู ม่อยากอยู่อีกแล้ว หนูอยากไปไหนกไ็ ดไ้ กลๆ จะไดไ้ ม่ตอ้ ง
รบั รเู้ ร่ืองราวยุง่ เหยิงท้ังหลายแหลท่ ่ปี ระดังเข้ามา.... ไปไหนกไ็ ด้...ไปแล้วไม่
ตอ้ งกลบั มาอีกเลยกย็ ิ่งดี...

พลอยบษุ ย์ทรดุ กายลงนงั่ บนเตยี งของยาย แมจ้ ะผ่านมาสองวนั
หากผ้าปูท่นี อนของยายยังคงหอมกรุ่น เพราะยายจะใชเ้ ทียนอบ อบเสอ้ื ผ้า
เคร่ืองใชท้ กุ ช้ินด้วยตนเอง วิชาการเรือนท่ียายรำ่ เรียนมาจากคุณยายทวด
เปน็ สง่ิ ทยี่ ายพยายามจะถา่ ยทอดใหห้ ลอ่ นและน้อง แต่ทัง้ หล่อนและน้อง
ไม่มใี ครสนใจมากพอ

เถอะ...พลอยบุษย์สญั ญากับตนเอง..ถ้ายายกลบั มา หลอ่ นจะเอาใจ
ใสย่ ายให้มากกวา่ น้.ี ..

85/790

แผลทศี่ รี ษะของหลอ่ นเรม่ิ ปวดตุบๆ ขนึ้ มา กบั หนังตาท่ีเร่มิ หนัก
ดว้ ยฤทธย์ิ าทห่ี ล่อนกินเขา้ ไปเม่อื ตอนกอ่ นจะอาบน้ำ หญงิ สาวจึงตัดสนิ ใจ
ว่าจะนอนในห้องของยาย และจงั หวะที่หลอ่ นลกุ ขน้ึ ยนื เพื่อทจี่ ะเดนิ ไปปดิ
หน้าต่างใหแ้ คบลงนน่ั เอง สายตาของหลอ่ นเหลือบไปเห็นเงาของ ตนเอง
ในกระจกเงาข้างต้เู ส้อื ผา้ ของยายโดยไม่ได้ต้งั ใจ...

เงาของสตรีทจี่ อ้ งมองมาทหี่ ลอ่ นนั้น ทำให้พลอยบุษย์ถงึ กบั เย็นวาบ
ไปตามสันหลัง...

เงาน้ัน ไมใ่ ช่ภูตผี ไม่ใช่ปศี าจ หากเปน็ เงาของหล่อน...
เงาของหล่อน แตไ่ ม่ใชห่ ลอ่ น...
ผูห้ ญงิ ท่มี องจ้องกลบั มาจากเงากระจกนนั้ มีใบหนา้ เหมือนหล่อนไม่
มีผิดเพ้ยี น...หากแตเ่ คร่อื งแตง่ กายนนั้ ไม่ใช่...
พลอยบุษย์กม้ ลงมองตนเองอีกครงั้ เพ่อื ให้แนใ่ จวา่ ไม่ไดต้ าฝาดไป
เพราะในเวลาน้ี เธอสวมชดุ นอนผ้าฝา้ ยสีขาว ท่ียาวกรอมเทา้ และแสน
สบาย ในขณะทเี่ งาของผหู้ ญงิ ในกระจกกลบั เป็นหล่อนในชดุ เครื่องแตง่
กายไทยสมยั รัชกาลท่ี ๖ ชดุ คล้ายกันกับท่ีหลอ่ นใส่เดนิ แฟชั่นโชวเ์ ม่อื ตอน
บา่ ยของวันน.ี้ ..
เปน็ ไปได้อย่างไร ทสี่ ายตาของหล่อนจะวปิ ลาสคลาดเคลอ่ื นไปได้ถงึ
เพยี งนี้

86/790

พลอยบุษย์รู้สึกปวดหวั จดี๊ ข้นึ มา เพราะเม่อื หล่อนเงยหนา้ ข้ึนมาอีก
ครัง้ หนึง่ นัน้ เงาทม่ี องตอบกลับมา กย็ ังคงเป็นเงาของหล่อน และคร้ังนี้
เงานน้ั สวมชดุ นอนชดุ ที่หล่อนใสอ่ ยู.่ ..ไม่ใช่ชุดแต่งกายอยา่ งสตรโี บราณที่
หลอ่ นเห็นในครงั้ แรก

เอ...ท่าทางจะไม่ดีเสียแล้ว...
สงสัยสายตาเราคงไม่ดี พลอยบษุ ยน์ ึกไปต่างๆ นานา หรืออาจจะ
เปน็ เพราะหอ้ งปดิ ไฟ เงาพระจนั ทร์จึงทำให้เกดิ เห็นภาพหลอน...หรอื หัวเรา
จะกระทบกระเทอื นมากเสียจนทำใหเ้ พ้ยี นไป...
พลอยบุษย์ชะโงกมองหน้าของตนเองในกระจกอย่างใกล้ชิดอีกครัง้
ด้วยความสงสัย และเงาท่ีมองตอบมาทา่ มกลางแสงจนั ทร์กระจ่างกลางฟ้า
กย็ งั คงเป็นหล่อนคนเดิม...
หญิงสาวเดินมะงมุ มะงาหรากลบั ไปยังเตยี งของยาย เพ่อื เตรยี มตวั
เขา้ นอน แต่อาจจะเปน็ ด้วยฤทธ์ิของยาแก้ปวดแผล และยาแก้อกั เสบที่
หลอ่ นกนิ เขา้ ไปเมอ่ื ตอนก่อนอาบนำ้ หรอื เพราะไม่ชนิ กบั ทิศทางภายใน
ห้องนอนของยาย ซ่งึ หล่อนไม่เคยคนุ้ พลอยบุษยจ์ ึงชนเขา้ กบั โต๊ะไมส้ กั
โดยแรง และพาใหร้ ่างของหลอ่ นเซเสยี หลกั
ดว้ ยสญั ชาตญาณ หลอ่ นจึงคว้าเอาสิ่งที่อยใู่ กลต้ ัวทีส่ ุด เพื่อพยุงกาย
ไมใ่ หห้ กล้มกลิง้ ลงไป และสงิ่ ท่ีหลอ่ นคว้าเอาไวไ้ ดก้ ค็ ือมือจับล้นิ ชักของ
โตะ๊ ไม้สกั นัน่ เอง พลอยบุษยใ์ จหายวาบ เพราะมเี สียงดังคลิก เมอื่ ลิ้นชัก

87/790

ถูกกระชากดว้ ยแรงเซของหล่อน และอะไรบางอย่างที่อยภู่ ายในลิน้ ชกั โตะ๊
นัน้ พลดั หลน่ ลงมากระทบกับพ้นื หอ้ ง....

เมอื่ หายจากตกใจแลว้ ...หลอ่ นก็ไดแ้ ตจ่ อ้ งมองวัตถุทห่ี ลน่ โครมลงมา
ชิ้นน้ัน ด้วยประกายตาทเี่ ปีย่ มไปดว้ ยความพิศวงเป็นท่ีสดุ .....

๖

วัตถทุ ห่ี ลน่ โครมออกมาจากลิ้นชกั ตามแรงดึงของหญิงสาวน้นั
เปน็ เพียงสมดุ ปกหนังเกา่ คร่ำคร่าเล่มหนึ่ง...

พลอยบษุ ยข์ มวดควิ้ ด้วยความพศิ วง เพราะหลอ่ นแน่ใจวา่ ไม่เคย
เห็นสมดุ เลม่ นใ้ี นลนิ้ ชกั มาก่อน เม่อื วานตอนที่รอ้ื ลิ้นชกั ดู ก็ไมม่ ีอะไรอยู่
ในนนั้ นอกจากความวา่ งเปลา่

หญิงสาวหยบิ หนังสอื ทค่ี ว่ำหน้าอยู่บนพ้ืนห้องขน้ึ มาเพ่งพินิจพิจารณา
ดว้ ยความประหลาดใจ...และความประหลาดใจนั้น พลอยพาให้หล่อนลืม
ความทุกข์ และสงิ่ ทก่ี ลดั กลุม้ อยู่ภายในใจไปชว่ั ขณะท่ีสายตากำลงั จับจ้อง
มองสมดุ เกา่ แกเ่ ลม่ นั้น

สมดุ ของใครกัน?
หญิงสาวมีคำถามมากมายผุดขนึ้ มาในใจ...
แลว้ มาอยทู่ นี่ ไ่ี ดอ้ ยา่ งไรกนั ? ทำไมเม่อื วานน้ีหล่อนจงึ ไม่เห็นสมดุ
เลม่ น?ี้

89/790

ปกหนังสีน้ำตาลนนั้ แลดูกระดำกระดา่ ง มีรอยแตกเปน็ ริว้ พาดผา่ น
ไปตามความยาวของปก บง่ บอกให้รถู้ ึงอายกุ ารใช้งาน ทีผ่ ่านกาลเวลามา
เนน่ิ นาน มอื ทีส่ นั่ ระริกของหญิงสาวค่อยเปิดสมดุ ออกช้าๆ เพือ่ ทจี่ ะดวู ่ามี
ข้อความอะไรอยภู่ ายในนน้ั ...

กระดาษสเี หลอื งเก่าจนกรอบ ทำใหพ้ ลอยบษุ ยต์ ้องค่อยๆ เปิดไปที
ละหนา้ ด้วยความระมดั ระวัง...

ลายมอื เขยี นในสมุดนน้ั เป็นภาษาไทย เขยี นเล่นหางงดงาม อย่างกับ
ตัวหนงั สอื ในสมยั กอ่ นทคี่ นโบราณชอบเขียน หมึกสมี ว่ งเข้มทเ่ี รยี งร้อย
ยาวเปน็ พรืดนน้ั แลดูเปน็ ระเบียบ แสดงใหเ้ หน็ วา่ ผู้เขียนเป็นคนใจเยน็

ยิง่ กวาดสายตาอา่ น พลอยบุษย์ก็ยง่ิ ประหลาดใจมากขึน้ ทุก
ขณะ....เพราะสมุดทีอ่ ยใู่ นมือของเธอน้ัน เปน็ สมดุ บนั ทึกของผูห้ ญิงคน
หนึ่ง ซ่งึ มีช่อื คล้ายกบั หล่อนเสียด้วย เพราะผูห้ ญิงคนนัน้ ชือ่ บษุ ราคมั ...

พลอยบษุ ยแ์ นใ่ จวา่ หลอ่ นเคยได้ยินชอ่ื นม้ี ากอ่ นแนน่ อน หากไม่
แน่ใจวา่ หลอ่ นไดย้ นิ มาจากที่ใด และเมอ่ื ใด

ในหนา้ แรกของบนั ทกึ เจ้าหล่อนคนที่เปน็ เจ้าของสมุดเล่มนี้ เขยี น
เอาไว้อกี ดว้ ยว่า ร.ศ. ๑๓๐...

พลอยบุษยท์ ำตาโต ในสมองคิดคำนวณปรดู ปราดวา่ ร.ศ. ๑๓๐
นน้ั คอื เม่ือใดกนั ....ไม่ใช่เรือ่ งงา่ ยสำหรบั นางแบบอยา่ งเธอเลยสักนดิ เดยี ว

90/790

แม้วา่ ตอนทเ่ี รยี นช้ันมธั ยมหล่อนเรียนสายศิลปก์ ต็ าม หากเนอื้ หาวชิ า
ในหลกั สตู รสมัยนี้ ไม่ไดส้ อนให้หล่อนรู้เรื่องราวประวัติศาสตรล์ ึกซึง้ อะไร
มากนกั และหล่อนเองก็ไมไ่ ดเ้ ป็นคนทจ่ี ะใฝร่ ู้เรอื่ งราวประวตั ิศาสตร์ชาติ
ไทยสกั เทา่ ใด แบบเรยี นมใี หเ้ รยี นแค่ไหน หลอ่ นกร็ ู้อยแู่ คน่ น้ั แถมเม่ือ
เวลาผ่านไป ความรูก้ ็เลอื นรางจางหายไปเสยี มากแลว้

พลอยบุษย์จำไดแ้ ตเ่ พยี งว่า กรุงศรอี ยธุ ยาเคยแตกพา่ ยแกพ่ ม่าไปถึง
สองครง้ั ครงั้ แรกนัน้ สมเด็จพระนเรศวรมหาราชเป็นกษตั รยิ ์ ท่ีทรงงาน
หนกั เพอ่ื กอบกู้อสิ รภาพของชาติไทย ส่วนในครั้งหลงั นัน้ เปน็ สมเดจ็
พระเจา้ ตากสินมหาราช จากนั้นกเ็ ปน็ ยคุ สมัยของกรงุ เทพมหานคร

ปีนี้คือปีพุทธศักราช ๒๕๔๖...แลว้ มนั ร.ศ. อะไรกนั ...
ร.ศ. นใ่ี ช่รตั นโกสินทรศ์ กหรือเปล่านะ?
แลว้ ยังจะจลุ ศักราชอีกล่ะ?
โอย๊ ...พลอยบุษยร์ ้อง...ยงิ่ คิดกย็ ิ่งปวดหวั แผลท่ีศรี ษะของหลอ่ นเร่ิม
ปวดหนบึ ๆ ถา้ เป็นแมพ่ ทุ ธชาด น้องสาวของหล่อน รายน้ันคงจะตอบได้
อย่างฉาดฉาน เพราะถึงแมเ้ ปน็ พยาบาล แต่นอ้ งสาวของหล่อนเป็นหนอน
หนงั สือตวั ยง โดยเฉพาะหนงั สือทเี่ กีย่ วกบั ประวตั ิศาสตรช์ าตไิ ทย หลอ่ น
ซือ้ อา่ นจนกองหนงั สอื แทบจะล้นออกมาจากหอ้ งนอน
ลองถามดเู ถดิ ว่า สงครามเก้าทัพเป็นอยา่ งไร? ขนุ หลวงหาวดั เปน็
ใคร? รบั รองได้วา่ รายนนั้ เป็นไดค้ ุยยาวเหยยี ด

91/790

ชา่ งเถดิ ...จะ ร.ศ. อะไรยงั ไงกช็ ่าง เอาเป็นวา่ เก่ามากกแ็ ล้วกนั ...จะ
เก่าขนาดไหนนั้น หลอ่ นกไ็ ม่สามารถบอกได้ ถ้าหากเมื่อปพี .ศ. ๒๕๒๕
น้ัน เปน็ ปที ฉ่ี ลองกรงุ รตั นโกสนิ ทร์มีอายคุ รบสองรอ้ ยปี ถา้ อย่างนน้ั ร.ศ.
๑๓๐ กน็ ่าจะประมาณปี...

พลอยบษุ ยค์ ำนวณบวกลบเลขอยภู่ ายในใจ...
นา่ จะประมาณปี พ.ศ. ๒๔๕๕๑...
แลว้ ช่วงเวลานัน้ เป็นรัชกาลใดกันนะ?
พลอยบุษย์เริม่ สบั สน จงึ ได้แต่ตัง้ ใจว่า มีเวลาเม่ือไร คงต้องคน้
หนงั สือในหอ้ งของพุทธชาดมาอ่านเสยี หนอ่ ย...
พรอ้ มกันนั้น ในใจยังสงสยั ไมห่ ายว่า แล้วสมดุ บันทึกเลม่ นี้ มาอยู่
ในห้องนอนและลน้ิ ชกั ของยายไดอ้ ย่างไรกนั
หญงิ สาวแน่ใจวา่ ไมเ่ คยได้ยนิ ยายเล่าถึงสมุดบันทกึ ท่ีเก่าขนาดน้มี า
ก่อน และจำไดว้ า่ ตอนท่ีค้นลนิ้ ชกั ของยายเม่ือวานน้ี ในล้นิ ชักนั้นไม่มี
อะไรนอกจากความว่างเปลา่
หลอ่ นเปิดสมดุ ช้าๆ พยายามไลส่ ายตาไปตามตัวอกั ษรที่เกา่ คร่ำครา่
แล้วคน้ พบว่า มนั ไม่ไดอ้ ่านยากอยา่ งที่นึกกลัวในตอนแรก ตรงกนั ขา้ ม
เรือ่ งราวทอ่ี ยู่ในสมดุ น้นั น่าสนใจมากเสียจนพลอยบษุ ยล์ มื ทกุ สิง่ ทกุ อย่าง
แมแ้ ตอ่ าการปวดศีรษะทีแ่ ทบจะระเบดิ ...

92/790

หลอ่ นถอยหลงั ไปนัง่ อยู่บนเตียงของยาย เอื้อมมือไปเปิดไฟโคมที่
อยหู่ วั เตยี ง แลว้ เริ่มอา่ นบันทึกทพี่ บเข้าโดยบงั เอญิ ด้วยความตง้ั ใจ...ทีละ
หนา้ ...ทีละหน้า...

ผหู้ ญิงเจ้าของบันทึกลกึ ลับเล่มนี้ มีชอ่ื วา่ บุษราคมั
เจ้าหล่อนจะเรม่ิ บันทกึ เรื่องราวของตนเองต้ังแต่เมอ่ื ใด และกอ่ นหนา้
สมุดเลม่ น้ี บุษราคมั จะมีบนั ทกึ เลม่ อื่นหรือเปลา่ นั้น พลอยบุษย์มิอาจรไู้ ด้
สมุดบนั ทึกเลม่ น้ี เร่ิมเรือ่ งราวเมอ่ื ปี ร.ศ. ๑๓๐....ปีท่ี ๒ ในรัชกาล
ของพระบาทสมเดจ็ พระมงกฎุ เกลา้ เจ้าอยหู่ วั ปที ี่นายร้อยตรีเหรยี ญ ศรี
จนั ทร์ รวบรวมสมัครพรรคพวก เตรยี มทำการปฏวิ ัติ เพอ่ื เปลีย่ นแปลง
การปกครองแบบสมบูรณาญาสทิ ธิราชยไ์ ปเปน็ ประชาธปิ ไตย แต่ตอ้ ง
ประสบกบั ความลม้ เหลวเสียกอ่ น และปีนน้ั บุษราคมั เจา้ ของบันทึกเล่มนี้
มอี ายุ ๑๒ ปบี รบิ รู ณ์ และเพงิ่ จะโกนจกุ ผ่านจากวัยเด็กหญิงมาเปน็ วยั
สาว
พลอยบุษยร์ สู้ กึ ประหลาดใจ ที่เดก็ หญงิ อายุเพยี ง ๑๒ ปี มีความ
สนใจในเร่ืองของบา้ นเมือง ถึงขนาดบนั ทกึ เร่ืองราวทเ่ี กดิ ขน้ึ นเี้ อาไว้ใน
สมุดของตวั เอง แสดงวา่ เหตกุ ารณท์ เี่ กดิ ขนึ้ เป็นเรอ่ื งราวทใี่ หญ่โตสำหรับ
บ้านเมอื งในขณะนัน้ เป็นอย่างมาก
บุษราคัมกลา่ วเล่าเร่อื งกบฏ ร.ศ. ๑๓๐ ไม่มากนัก หนา้ ถัดไปจาก
นั้น เด็กหญิงกเ็ ร่ิมเล่าประวัติชีวิตของตนเอง ทำใหพ้ ลอยบษุ ยไ์ ดร้ ู้จัก
บษุ ราคัม และครอบครัว กับท้ังพน่ี อ้ งของหล่อนมากข้นึ

93/790

ยิ่งอา่ น พลอยบุษยย์ ง่ิ รสู้ ึกประหลาดใจ...

หากสมดุ บนั ทึกทีแ่ ม่บษุ ยเ์ ขียนเล่า ไม่ไดเ้ กา่ กรอบเชน่ นี้ และเปลย่ี น
วันทีใ่ หเ้ ปน็ ปัจจบุ นั เรื่องราวท่ีแมบ่ ุษย์เลา่ เอาไว้ จะเปน็ เรือ่ งราวร่วมสมยั
ที่สามารถเกดิ กบั ผหู้ ญิงคนใดกไ็ ด้ในยุคปัจจบุ นั น.ี้ ..

บษุ ราคมั เป็นบุตรสาวของพระยาทา่ นหนง่ึ ซึ่งรบั ราชการใหญโ่ ตอยู่
ในสงั กดั กระทรวงกลาโหม ส่วนมารดาของเธอเสียชวี ติ ไปตัง้ แต่เธอยงั เป็น
เด็ก

ท่านพระยาผู้เปน็ บดิ าของบษุ ราคัม เปน็ คนหวั ใหม่ ท่ีเหน็ การศึกษา
เป็นสิ่งสำคญั ดังนัน้ ทา่ นจึงวา่ จา้ งครใู หม้ าสอนบตุ รสาว ใหเ้ ลา่ เรียนเขียน
อ่านตง้ั แตย่ งั ไม่โกนจกุ เม่อื บุษราคัมอา่ นเขียนคลอ่ ง ทง้ั ภาษาไทยและ
ภาษาฝร่งั บดิ าของเธอจึงไวว้ างใจให้ช่วยทำงานเปน็ เลขานกุ าร คอยอ่าน
และคดั ลอกหนงั สือให้ท่านอยู่เสมอ

...อ้อ...

พลอยบษุ ย์พยกั หน้ากบั ตนเอง

มนิ า่ ...บษุ ราคัมคนนจ้ี งึ ก้าวหน้ากวา่ สตรอี น่ื ถึงกบั คิดเขยี นบนั ทกึ
ส่วนตัวของตนเองเป็นเล่ม และยงั สนใจในเรอ่ื งราวการบ้านการเมอื ง ผดิ
ไปจากสตรอี ่ืนในยุคเดียวกันกับเธอ

ชวี ิตของบุษราคัมคงจะราบเรียบดี หากบดิ าของเธอจะไมม่ ีภรรยา
ใหม่ ในปที ่บี ุษราคัมมีอายุไดเ้ พยี ง ๑๓ ปี

94/790

แม่เลี้ยงของหลอ่ น ชือ่ คุณหญงิ ดารา เปน็ ลกู เจา้ พระยาทา่ นหนึ่ง
ต่างจากแม่มาลัย แม่ของเธอท่ีเป็นบตุ รสาวของขนุ พนิ จิ จยั คดี ขนุ นาง
เล็กๆ ในกระทรวงยตุ ธิ รรม

แมเ่ ลี้ยงของบษุ ราคัม เป็นแม่เลย้ี งใจรา้ ยสมบูรณแ์ บบ เหมอื นอย่าง
ในเทพนิยายทพ่ี ลอยบษุ ยช์ อบอา่ น ประเภทที่ใชง้ านลูกเล้ยี งจนหวั ปักหวั
ปำ แถมยงั ชอบกลัน่ แกลง้ ให้ร้ายตา่ งๆ นานา ข้างเจ้าคุณพอ่ ของแม่บุษย์
ก็ดจู ะหูเบาเชอ่ื ภรรยาไปเสียทุกอย่าง

คุณหญิงดาราเปน็ มา่ ยสามีตาย สามขี องหลอ่ นเปน็ คนจีนรำ่ รวยมี
รา้ นขายทองใหญ่โต บษุ ราคมั บนั ทึกเอาไวว้ ่า อยทู่ ส่ี ามเพ็ง หากพลอย
บุษยเ์ ดาว่า นา่ จะหมายถึงสำเพ็งในปจั จุบัน คุณหญงิ ดารามบี ุตรสาวกับ
สามเี ก่าหนงึ่ คน ชือ่ แม่ระเบยี บ ดังนัน้ เมอื่ เจ้าคณุ พอ่ ของบษุ ราคมั สมรส
กับคณุ หญิงดารา จงึ ได้ลกู สาวคนใหม่เพม่ิ มาดว้ ยอีกหนึง่ คน

แมร่ ะเบยี บ อายุนอ้ ยกวา่ บษุ ราคัมสองสามปี และถอดแบบคุณหญงิ
ผู้เป็นแม่มาแบบไมผ่ ดิ เพยี้ น

พลอยบษุ ย์เผลอถอนใจออกมาเสียยาวยืด เมอ่ื นกึ ไปว่า นี่หล่อน
กำลังอ่านนิยายเรือ่ งปลาบู่ทอง ท่ีมีนางเออ้ื ย นางอา้ ย และแม่เลยี้ งใจรา้ ย
หรือวา่ กำลงั อา่ นเรือ่ งจากชีวิตของคนจรงิ ๆ ในสมัยก่อนกนั แน่ หญงิ สาว
รู้สึกอดึ อดั คบั ขอ้ งแทนแม่บุษย์ และคิดวา่ ถ้าตนเองเป็นแมบ่ ุษย์ จะไม่
ยอมอดทนอยา่ งที่แม่บุษย์กลำ้ กลนื ฝนื ทนอย่างน้หี รอก

95/790

ยังดที ่ีคุณประดบั ยายของบษุ ราคมั ยงั มีชีวติ อยู่ ดงั นนั้ เมอื่ มีความ
ทกุ ขใ์ จคราใด บุษราคมั ก็จะแอบหนไี ปหายายเสมอ...

คณุ ประดบั เป็นญาติห่างๆ ของหม่อมของเสดจ็ ในกรมพระองคห์ น่งึ
เม่ือสาวๆ ยายของบษุ ราคมั เคยเขา้ ไปอยู่ในวัง เพื่อร่ำเรยี นวิชาตา่ งๆ ที่
หญงิ สาวในสมัยนั้นพงึ จะรู้ บษุ ราคัมเล่าว่า คณุ ยายของหล่อนนน้ั เปน็ สตรี
ทท่ี ันสมัยผหู้ น่งึ ด้วยตำหนักทยี่ ายถวายตัวรบั ใช้นั้น เป็นตำหนักของ
เจา้ จอมท่านหน่งึ ที่ทันสมัย ก่อนจะแตง่ งาน แมข่ องหล่อนกถ็ วายตวั รับใช้
หม่อมของเสด็จในกรมในวงั ที่แถวแพรง่ นรา มีเพียงบษุ ราคัมเทา่ น้ัน ที่
บิดาเอาตัวไวใ้ กล้ชิด ไมย่ อมใหถ้ วายตัวไปรับใช้ใครท่ไี หน

หญงิ สาวพลกิ บันทึกหน้าถดั ไปด้วยความสนใจ และพบอกี วา่
นอกจากจะมีความอดทนเป็นอย่างมากแลว้ บุษราคมั ยงั เปน็ ผู้หญงิ หัวอ่อน
เพราะในปี ร.ศ. ๑๓๙ เมื่อหลอ่ นอายุได้ ๒๑ ปเี ต็ม บุษราคมั กย็ อมให้
บดิ าจบั แต่งงานไปกับบตุ รชายของเพอ่ื นทร่ี บั ราชการอย่กู ระทรวงเดียวกัน
ท้ังๆ ทต่ี ัวหล่อนเองกม็ ีคนรกั อยแู่ ล้ว

บดิ าของบษุ ราคมั ฉวยโอกาสเอาตอนท่ี หลวงนติ ิธรรมพนิ จิ คนรกั
ของบุษราคัมไปศกึ ษาต่อที่ประเทศองั กฤษ บงั คับให้บตุ รสาวของตนออก
เรือนไปกบั นายรอ้ ยโทหลวงราญอริพ่าย ขนุ นางหนุม่ ผู้มอี นาคตไกล...

แมบ้ ษุ ราคัมจะไมไ่ ดร้ กั สามีของหล่อนเลย หากหญิงสาวก็ซ่อื สัตย์
ต่อสามีของหลอ่ น และปรนนบิ ตั ิพัดวี ดแู ลเอาใจใสเ่ รอื่ งการกินการอยู่

96/790

อยา่ งเชน่ ภรรยาทด่ี ีพงึ กระทำ พรอ้ มกนั นัน้ หลอ่ นกร็ ู้สึกผดิ ตอ่ คนรกั จงึ
ไม่กล้ามีจดหมายแจ้งเขาไปว่า หล่อนแต่งงานไปแลว้

ในช่วงแรกของการแตง่ งาน หล่อนมักจะเขยี นเล่าถงึ ความร้สู กึ
เกลียดชงั ที่หลอ่ นมีตอ่ สามี พลอยบุษยพ์ อจะจับความรูส้ ึกของเจา้ ของ
บันทกึ ไดว้ า่ เจา้ หลอ่ นไมค่ อ่ ยจะมคี วามสุขกบั ชีวติ แต่งงานมากนัก มอี ยู่
หนา้ หน่ึง หล่อนถึงกับเขยี นด้วยถ้อยคำรนุ แรง ชนิดที่คณุ หลวงผสู้ ามีมา
พบเขา้ คงถงึ กบั สะดุ้ง

๑๐ มกราคม ร.ศ. ๑๓๙
ฉนั เกลยี ดเขา...
ฉันไม่เคยเกลียดใคร เท่าเกลยี ดเขา...
แม้วา่ เขาจะเป็นสามขี องฉัน ฉันไม่เคยรักเขาเลยสกั นดิ
เขาเองกเ็ ช่นกนั เขาไมเ่ คยรกั ฉนั เขารกั ที่จะมาดองกับตระกูลของ
ฉนั มากกวา่ ฉันเปน็ เพยี งหมากตัวหนงึ่ ในกระดานของเขาเทา่ น้นั เอง...
เขาชอบทุบตีฉันทกุ ครัง้ เมือ่ โมโห หรือไมโ่ มโห เขากจ็ ะหาเรือ่ งทบุ ตี
ฉนั เสมอ เขามคี วามสุขทกุ คร้งั ท่ีทบุ ตฉี ัน ฉนั เกลยี ดเขามาก
แตฉ่ นั จะทำประการใด เพราะฉันเป็นเมยี ของเขา
เมีย ก็คือสมบัตขิ องสาม.ี ..สามีจะทำอย่างไร ฉนั ก็คงต้องอดทนไป...
ใครเล่าจะช่วยฉันได้ เจา้ คณุ พ่อหรือ? คุณยายหรือ?

97/790

ไมม่ ีทางดอก ไม่มีใครจะช่วยฉนั ได้...

อะไรกัน...พลอยบุษยอ์ ทุ านกบั ตนเอง...

ถกู สามที ุบตเี อาเช่นน้ี ยังบอกกับตนเองวา่ ตอ้ งอดทนหรือ...เปน็ ฉัน
หนอ่ ยไมไ่ ด.้ ..พลอยบษุ ยเ์ ขน่ เขย้ี วเค้ยี วฟนั ลองมาทุบตีฉนั อย่างน้ี เป็นได้
เหน็ ดกี นั ..ฉันจะ...

ฉนั จะ...ฉันจะทำอะไรหรือ?

คิดถึงตรงนี้ พลอยบุษย์กต็ ้องถอนหายใจขนึ้ มา เพราะเมือ่ มองย้อน
มาถงึ ตนเอง กบั สงิ่ ทชี่ ายคนรักกำลังกระทำต่อหลอ่ น แม้ไม่ใชก่ ารทบุ ตี
แต่ก็นับไดว้ า่ ไมต่ ่างกนั นกั พลอยบษุ ย์กไ็ ด้แต่ทอดถอนใจ เพราะหล่อน
เองก็มดื ไปแปดดา้ น คิดไมอ่ อกว่าจะเอาอยา่ งไรกบั อารัมตอ่ ไป

หล่อนเหน็ ใจบษุ ราคมั ...ไมว่ ่ายุคสมัย หรือกาลเวลาจะผา่ นไปนาน
เพยี งใด แต่กิเลสและตณั หาด้านมดื ของมนุษย์ ก็ไม่เคยเปล่ยี นแปลงไป
แม้แตน่ ้อย จะยคุ ของบษุ ราคัม หรอื ยุคปัจจบุ นั ผูห้ ญงิ กย็ งั คงเปน็ ผู้ถูก
กระทำอยวู่ นั ยังค่ำ เพยี งแต่สถานการณแ์ ละรปู แบบแตกตา่ งออกไปเท่านน้ั
เอง...

ถ้าฉนั เปน็ บุษราคมั ...ฉนั จะทำอยา่ งไร?

พลอยบุษย์ได้แต่ถามตนเอง...นน่ั สิ ฉันจะทำอย่างไร?

แรกๆ แมจ้ ะทุบตีภรรยาบ้าง 98/790
ภรรยาดีอยู่ จนกระท่งั เดอื นตุลาคม
ครอบครวั ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป คุณหลวงราญอรพิ า่ ยกย็ ังรักใคร่
ในปีถัดมา ความสงบเงียบใน

วนั ที่ ๒๙ ตลุ าคม ร.ศ. ๑๔๐

ร.ศ. ๑๔๐...

พ.ศ. ๒๔๖๔...

อนั ที่จริง ฉนั สมควรเปลยี่ นมาใช้ พ.ศ.เสยี นานแล้ว เพราะสมเด็จ
พระเจา้ อยหู่ ัวฯ ทรงพระกรณุ าโปรดเกลา้ ฯ ใหใ้ ช้พระพทุ ธศักราชในการ
ท้ังปวง แทนการใชร้ ตั นโกสนิ ทร์ศักราช มาต้ังแตร่ .ศ. ๑๓๑ หรอื
พุทธศักราช ๒๔๕๕ โน่น

แต่กระน้ัน ฉนั ก็ยังตดิ ใชค้ ำว่า ร.ศ. อยู่ เห็นจะเปน็ เพราะฉันเคย
เป็นเลขานกุ ารของเจา้ คุณพ่อ คอยคัดหนงั สอื ให้ท่านอยบู่ ่อยครง้ั ทำให้ตดิ
ใชเ้ ร่อื ยมา

เมอ่ื สองวันกอ่ น ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ประกอบพระราชพธิ ี
ราชาภเิ ษกสมรส ด้วยกบั คณุ เปร่อื ง ตามแบบฝรง่ั แลโปรดเกลา้ ฯ แตง่ ตงั้
คุณเปรื่องเป็นท่พี ระสนมเอก พระสุจรติ สดุ า

หมขู่ ้าราชบริพาร ขา้ ราชการ มีปาร์ต้ีเฉลมิ ฉลองกันเปน็ ท่ีรนื่ เรงิ แล
สนกุ สนาน คณุ หลวงตอ้ งการจะกะเกณฑใ์ ห้ฉันไปร่วมงานฉลองของ
กระทรวงดว้ ย หากฉันไม่อยากไป

99/790

ฉนั มีเหตผุ ลหลายประการท่ีไมต่ ้องการบอกใคร นอกจากยาย

ดงั นนั้ คุณหลวงจึงควงแม่ระเบียบไปแทนฉนั ...

อุแมเ่ จา้ ...

พลอยบุษย์อุทานกบั ตนเอง...

ผู้ชาย...ไม่วา่ จะยคุ ไหนๆ ดูไมต่ ่างกนั เลยแม้แตน่ อ้ ย คุณหลวงอะไร
นี่ ทา่ ทางร้ายกาจไมใ่ ช่นอ้ ย แถมยงั เอาแตใ่ จตนเอง เพราะเม่อื บุษราคมั ไม่
ยอมไปงานเล้ยี งด้วย พอ่ เจา้ ประคณุ ก็หนั ไปคว้าเอาผู้หญิงอนื่ ไปแทน

แถมผู้หญงิ คนน้นั ยงั ไมใ่ ชใ่ ครอน่ื ที่ไหน หากแต่เปน็ นอ้ งสาวคนละ
มารดากนั กับบษุ ราคมั ...แลว้ อยา่ งนี้ บษุ ราคมั จะร้สู กึ อย่างไร?...

พลอยบุษย์หายสงสัย เมื่อกวาดสายตาอา่ นบรรทัดตอ่ ไปของ
บันทกึ ...พรอ้ มกันนั้น หล่อนกเ็ พ่ิงสังเกตเหน็ ว่า บันทึกหน้าที่กำลังอ่านอยู่
นัน้ เปน็ หนา้ สดุ ทา้ ยเสียแลว้

ฉันเบื่อ...

ฉันเจ็บเหลือเกิน...

หากฉนั เลา่ ใหใ้ ครๆ ฟงั จะมีใครเชอ่ื วา่ กบั แค่ฉันไม่ไปปาร์ตท้ี ี่
กระทรวงกบั เขา คณุ หลวงราญอริพา่ ย สามขี องฉนั จะโกรธถึงข้นั ตดั เป็น
ตดั ตายกบั ฉันเชน่ นี้

100/790

มันมใิ ช่เพยี งแต่โทสะทเี่ ขามีเท่าน้ันดอก...หากแตม่ คี วามนยั มากกว่า
นนั้

บดั น้ี เขาเห็นว่าฉันไม่มคี วามหมายใดกับตระกูลของเขาอีกต่อไปแล้ว
เพราะเม่ือสถาปนาฝา่ ยในพระองค์ใหม่ ก็เท่ากบั ฝ่ายในพระองคก์ ่อนลด
ความสำคัญลง...รวมไปถึงพระญาตขิ องพระองคท์ ่านด้วย...นน่ั เทา่ กบั วา่
ฉันไมม่ ีความหมายกับเขาอกี ตอ่ ไป สู้หาภรยิ าใหม่ ท่ีตระกูลของหลอ่ นจะ
หนนุ ตระกูลของเขาได้ จะมดิ ีกว่าหรอื ไร

และใครจะเชอ่ื ผ้หู ญงิ อยา่ งฉัน ว่าหลวงราญอรพิ า่ ย ขุนนางผู้องอาจ
เปน็ ชายชาติทหาร จะทำรา้ ยภรยิ าจนศรี ษะแตก...เขาแข็งแรงกวา่ ฉันมาก
นัก เพียงแคเ่ หวยี่ งเอา ฉันกก็ ระเด็นราวกับเขาเหว่ยี งหุ่น ศรี ษะไป
กระแทกกับขอบโตะ๊

ปวด...
ฉนั ปวดแผลที่ศรี ษะเหลือเกนิ ..
พแี่ หวนเอายาของคุณหลวงโอสถฯ ใส่ใหต้ ้งั แต่หวั คำ่ แลว้ แต่แผล
ของฉนั นั้นยังคงระบมอยู่ หากใจของฉันระทมย่ิงกว่าความระบมของ
แผล...
ฉนั ไม่ต้องการทนอีกต่อไปแลว้ ..ตลอดเวลาทีฉ่ นั ยังอยไู่ ด้ กเ็ พราะ
นำ้ ใจจากพเี่ ออ้ื แตก่ ระน้นั เราก็อยู่กนั ไกลเหลอื เกนิ เม่อื ใดจะไดพ้ บกนั กม็ ิ