สาวหลงยุค-พงศกรZX

651/790

ดว้ ยเสยี งสัญญาณทแี่ หลมแสบแก้วหูนั้น คงจะไมไ่ ด้ปลุกเฉพาะหล่อนและ
บษุ ราคมั เท่านั้น หากเสยี งสัญญาณทภ่ี รตตง้ั เอาไว้จนสูงสดุ ปลกุ ใหค้ นทั้ง
ซอยให้ต่ืนขึ้นมา ทา่ มกลางราตรอี นั เงยี บสงบ

“หนวกหูจังเลย...โอ๊ย” พุทธชาดยกมือข้นึ อดุ หู
“เสียงนี้หรือทค่ี ุณภรตบอกว่า หากมคี ล่ืนอะไรเปลย่ี นแปลง มนั จะ
ดังขน้ึ แลว้ กาลเวลาจะเปิด ใหฉ้ ันได้กลับไป” บษุ ราคัมพยายามนึก
ทบทวนที่นกั วทิ ยาศาสตรห์ นุม่ เคยบอกเอาไว้
บุษราคมั ยกแขนขนึ้ มาสอ่ งมอง พร้อมกับหยกิ เน้ือตนเอง เพ่อื เป็น
การยืนยันว่าหลอ่ นยงั อยู่ท่ีนี่ และไม่ได้ฝนั ไป
“ฮอ่ื ” พทุ ธชาดพยักหนา้ รบั ขณะท่ีเอาเกา้ อ้ีมาต่อ เพ่ือปีนขึ้นไปมอง
กล่องสีดำทต่ี ิดแน่นอยู่กับเสา
“แต่ไม่เหน็ จะจริงเลย เธอก็ยังอยตู่ รงนี้ ไมเ่ ห็นจะได้หายไปไหน
สงสยั ตาดอ็ กนน่ั จะมวั่ มากกว่านะ เครอ่ื งมอื อะไรของแกก็ไม่รู้ ร้องดังล่นั
แบบนี้ วา้ ...ตายละ ทำอย่างไรเสียงนจ่ี ะหยุดเสยี ทลี ะ่ สง่ เสยี งดังจนชาว
บา้ นเขาตื่นทงั้ ซอยแล้ว”
พทุ ธชาดก้มหน้าก้มตา ดงึ สายท่โี ยงใยออกมาภายนอกกล่องสายน้ัน
ที สายน้ีที หากไมป่ ระสบความสำเรจ็ เพราะเจ้ากล่องสีดำนนั้ ยังคงสง่ เสยี ง
ร้อง กริง๊ กริง๊ ต่อไป

652/790

“โว้ย เกรงใจชาวบ้านชาวช่องเขาบา้ ง ส่งเสียงอะไรดงั ขนาดน้ีวะ คน
จะหลับจะนอนโว้ย”

เสยี งของเพ่อื นบา้ นในซอยยังคงตะโกนด่ามากับสายลม เลน่ เอา
พุทธชาดทำหนา้ เบ้ ร้องบอกกบั บุษราคัมวา่

“ชว่ ยเอาโทรศัพทไ์ รส้ ายมาใหฉ้ ันหน่อยส”ิ
บุษราคมั ทำตามทพ่ี ทุ ธชาดบอก แมจ้ ะยังงงว่าอกี ฝา่ ยตอ้ งการ
โทรศพั ท์ไปทำไม แตแ่ ลว้ ก็หายสงสัย เมือ่ ได้ยนิ พุทธชาดตะโกนแขง่ กับ
เสยี งกริง๊ กรง๊ิ ของสญั ญาณจากกลอ่ งโลหะ
“คุณภรต ตนื่ ได้แลว้ ย่ะ”
บุษราคัมอมย้ิม เม่อื เห็นหนา้ ตายู่ย่ขี องพุทธชาด
“เสียงอะไรนะ่ เหรอ” พทุ ธชาดเท้าเอว ทา่ ทางเหมอื นอยากจะกิน
เลอื ดกินเน้อื ราวกับวา่ อีกฝา่ ยมายืนอยตู่ รงหน้าหล่อน “กไ็ อ้เคร่ืองทีค่ ณุ
มาติดบ้านฉันยงั ไงล่ะยะ อยๆู่ กด็ ังข้ึนมากลางดกึ ปลุกคนให้ต่นื ข้ึนมาทัง้
ซอย ทำยังไงก็ไม่ยอมหยดุ ร้อง...”
ดร.ภรตคงจะถามถงึ หลอ่ นด้วย เพราะบษุ ราคมั ไดย้ นิ พทุ ธชาดตอบ
ไปวา่
“ยังอยยู่ ะ่ บษุ ราคัมยงั อยู่กบั ฉันตรงนีน้ ่ันละ ฉนั ว่าไอท้ ฤษฎอี ะไร
ของคณุ นัน้ เห็นจะไม่ถูกเสยี แล้วละ ไมเ่ ห็นบุษราคัมจะหายไปไหนเลย”

653/790

ชายหนุ่มคนนัน้ คงจะพยายามอธบิ ายอะไรบางอย่างให้พุทธชาดฟัง
แต่หญิงสาวผนู้ ้นั ไม่อยู่ในอารมณ์จะฟงั เสียแลว้ หล่อนโบกไมโ้ บกมือ
วนุ่ วาย พรอ้ มกับพยายามตะโกนสกู้ ับเสยี งกริ่งสัญญาณ

“ฉันลองดูแล้ว ดึงสายนน้ั สายนี้ ไอก้ ลอ่ งวิเศษของคณุ กย็ งั ไม่ยอม
หยุดรอ้ งสกั ที...”

บษุ ราคมั อดยมิ้ ไมไ่ ด้ เม่ือเหน็ ทา่ ทางฮึดฮัดของพุทธชาด
“ไมร่ ู้ ฉันลองดูหมดแล้วย่ะ ไอท้ ี่คณุ ว่ามานัน่ น่ะ....น.่ี ..คุณภรต ฉนั
เป็นพยาบาลนะยะ ไมใ่ ช่นกั ไสยศาสตร์ เอย๊ วิทยาศาสตร์อยา่ งคณุ ถ้าฉัน
รู้ว่าจะทำอยา่ งไร ฉันไม่โทร.มาปลกุ คุณกลางดกึ กลางดื่นอย่างนีห้ รอก ไม่
รู้ละ...คณุ ต้องรับผิดชอบ เพราะเครื่องน้ี คุณเป็นคนเอามาตดิ ต้ัง รบี มา
บา้ นฉันเดีย๋ วนเ้ี ลย กอ่ นทช่ี าวบ้านแถวนี้จะเอาระเบิดมาปาใสบ่ า้ นฉัน
เข้าใจไหม?”
จบประโยคสดุ ทา้ ย พทุ ธชาดกก็ ดป่มุ ปิดโทรศพั ทช์ นดิ ไรส้ ายลงโดย
แรง ก่อนจะยกมอื ข้างที่เหลอื ขึน้ อดุ หตู นเอง และทรุดกายลงนงั่ บนเก้าอที้ ่ี
ใช้ปีนข้ึนไปตรวจดกู ลอ่ งโลหะ ดว้ ยท่าทางหมดหวัง...

ดร.ภรตขบั รถยนต์คนั เก่าของเขามาถงึ บางลำพู ในอีกคร่ึงชวั่ โมง
หลังจากน้นั เมื่อเขาจอดรถ และเดินมาจวนจะถึงซอยบ้านของพุทธชาด
เขาไดย้ ินเสียงเคร่อื งจับสัญญาณสนามแม่เหล็กไฟฟา้ ตัง้ แต่ยังไม่ทันจะ
เลี้ยวเขา้ ซอย

654/790

ดงั นน้ั ชายหนุ่มจึงไมป่ ระหลาดใจอะไรเลย ทีบ่ รเิ วณหน้าบา้ นคุณ
เมตตา ยายของพทุ ธชาด มีเพือ่ นบา้ นแถวนั้นมายนื ออกันอยู่ ดว้ ยใบหน้า
บอกบญุ ไม่รับ

“คุณมาชว่ ยเรอะ” เสียงของสตรีผู้หน่งึ รอ้ งถามข้นึ ขณะทีเ่ ขาเดิน
ผ่านกล่มุ คนเหลา่ นัน้ และลอดซุ้มเล็บมอื นางท่ีส่งกล่ินหอมกรุ่นเขา้ ไป
ภายใน

ภรตหันไปมอง กจ็ ำได้วา่ เป็นสตรรี า่ งทว้ มเพ่อื นบ้านหลงั ตดิ กนั ของ
พทุ ธชาดนนั่ เอง ท่าทางหล่อนเพงิ่ จะลกุ ออกมาจากทน่ี อน เพราะผมเผา้ ดู
กระเซอะกระเซงิ ใบหนา้ ผดั แปง้ เอาไว้ลายพรอ้ ย

...ใหต้ ายเถอะ...ภรตบ่นกบั ตนเอง ทำไมเวลามอี ะไรยุ่งๆ ที่บ้านน้ี
เมื่อใด เป็นตอ้ งมียายนา้ นวลคนนม้ี าโผลห่ นา้ กับเขาทุกทีไปสินา่

“ครบั ” เขาพึมพำตอบไปเบาๆ
“ดแี ลว้ อยู่บ้านกันแตผ่ ูห้ ญงิ สาวสองคน ไมร่ ้ไู ปทำอะไร เครอ่ื งมัน
เลยรอ้ งลัน่ ร้องมาเกือบชว่ั โมงแล้วนะ ถ้ายงั ไม่หยุดละก็ นา้ ว่าจะโทร. ไป
บอกตำรวจอยู่พอด.ี ..”
น้านวลคงจะบ่นพมึ พำอะไรของหลอ่ นต่อไปอีกยาวยืด หากภรตไม่
สนใจอีกต่อไป เขารีบตรงเข้าไปในหอ้ งแปดเหล่ยี ม ท่พี ุทธชาดยืนรอเขา
อยูแ่ ล้วดว้ ยใบหน้าบอกบญุ ไมร่ บั
กรงิ๊ ง...กริง๊ งง..

655/790

เสยี งสัญญาณยงั คงดังแหลมแสบหู ในขณะที่เขาวางกลอ่ งเครื่องมอื
ลงกบั พื้น และปีนเก้าอ้ีทพี่ ุทธชาดเตรยี มเอาไวใ้ กล้กับตน้ เสาเพอ่ื ตรวจสอบ
กลอ่ งโลหะ

ภรตขยบั นนั่ นดิ นหี่ น่อย และใช้ไขควงในมอื แหย่เขา้ ไปในชอ่ งว่าง
ของกลอ่ งโลหะอยา่ งผู้ชำนาญ ไมถ่ งึ หนงึ่ นาที เสียงดังแหลมล่นั ของเคร่ือง
วดั สนามแมเ่ หล็กไฟฟา้ ก็เงยี บลง...

ฝนทต่ี ้งั เคา้ มาต้ังแตต่ อนเช้า เร่ิมโรยตวั ลงมาเปน็
ละอองโปรยปรายเมื่อตอนกอ่ นเทยี่ งสักเล็กน้อย แม้ตกไม่หนกั นัก หากก็
ช่วยใหค้ วามร้อนของเดือนเมษายนผ่อนคลายไปไดม้ ากทเี ดียว

แกว้ กานดาตื่นตง้ั แตฟ่ ้ายังไม่รุ่งราง นกกายังไม่ออกหากิน หลอ่ นน่งั
จบั เจ่าอยทู่ ี่ข้างหน้าตา่ งหอ้ งนอน มองดูแสงสีทองจบั ขอบฟา้ พอสายหน่อย
เมฆฝนทึบทะมนึ กเ็ ร่ิมเคลือ่ นเข้ามาจนกระจัดกระจายเต็มทอ้ งฟ้า และฝน
เร่มิ ลงเมด็ ตอนท่หี ล่อนลงบนั ไดมาที่ห้องอาหาร

หล่อนเลือกน่งั ลงบนเกา้ อ้ี ตัวทหี่ ล่อนนั่งเปน็ ประจำมาเป็นเวลานาน
หลายปี พร้อมกับหนงั สอื ปกแขง็ ในมอื เลม่ หนง่ึ ...

ระยะสองสามเดอื นมานี่ หลอ่ นนอนหลับไม่สนิทนกั แต่กระน้นั
หญิงสาวกพ็ ยายามหักหา้ มใจตนเอง ไม่ให้พึ่งยานอนหลับ ที่แพทย์ประจำ
ตวั สง่ั เอาไว้ให้ หลอ่ นคิดวา่ ทกุ อยา่ งขึ้นอยทู่ ี่จิตใจ หากจิตซ่งึ เป็นนายของ

656/790

กาย สง่ั ให้กายหลับ หลอ่ นก็คงจะหลบั ได้เอง โดยไม่ตอ้ งพ่งึ สารเคมชี นิด
ไหนทง้ั สน้ิ

หลายเดือนมาน้ี จติ ใจของหลอ่ นว้าว่นุ มากกวา่ ทีเ่ คยเปน็ มา...
แก้วกานดารู้ดีว่า มนั เร่มิ ต้นตัง้ แตว่ นั นน้ั ...
วันท่ีพลอยบษุ ยข์ ้นึ ใหป้ ากคำในคดีท่หี ลอ่ นเป็นพยาน และฝา่ ยนั้น
ทำอะไรโงๆ่ ออกมา ดว้ ยการรับสมอา้ งสารภาพไปวา่ ต้ังใจยิงอารมั
น่ันทำใหค้ ดีที่ควรจะจบลง ยดื เยอ้ื มาอกี หลายเดอื นจนถึงเดยี๋ วนี้
ทุกฝา่ ยท่ีเก่ียวขอ้ งกบั คดี ไมว่ า่ จะเปน็ อัยการ ทนายของพลอยบุษย์
นายแพทยบ์ ุญญนติ ย์ พุทธชาด รวมไปถงึ หล่อน พลอยต้องวนุ่ วายกนั ไป
หมด ด้วยประโยคสารภาพของผู้หญิงคนนั้นคนเดียว
แกว้ กานดาตอ้ งไปใหก้ ารในศาลอีกครงั้ ในฐานะจำเลยปากเอก และ
หลอ่ นกย็ งั ยนื ยันเหมอื นเดิมว่า พลอยบษุ ยไ์ ม่ได้ฆา่ อารัม เพราะเม่อื ตอนที่
หล่อนเข้าไปถึงนน้ั อารมั เสยี ชีวิตไปแล้วอยา่ งแนน่ อน ผหู้ ญงิ คนนน้ั
พยายามจะชว่ ยชีวิตของอารมั ต่างหาก และบงั เอิญเกดิ ปืนลน่ั ข้ึน
นอกจากนี้พยานทกุ รายต่างให้การตรงกนั ว่า โรสขับรถมาพบกบั อา
รัมกอ่ นหน้าพลอยบษุ ย์ ไมต่ อ้ งสงสยั เลยว่า คนฆา่ อารมั กค็ ือโรส ไม่ใช่
พลอยบุษย์ และแกว้ กานดาคดิ วา่ เมอ่ื ถงึ ตอนทศี่ าลนดั ตดั สนิ คดี ในอีก
ไม่ก่ีวันข้างหน้า ทุกอย่างควรจะเรียบรอ้ ยเสยี ที

657/790

เม่ือทกุ อยา่ งเรยี บรอ้ ย หลอ่ นกจ็ ะไดแ้ ต่งงานกับนายแพทยบ์ ญุ ญ-
นิตย์ ตามทห่ี ล่อนและเขาไดท้ ำข้อตกลงกนั เอาไว้ แต่แก้วกานดากลบั บอก
ไมถ่ ูกวา่ ทำไมหลอ่ นจึงไมย่ ินดีเชน่ ที่เคยวาดหวังเอาไว.้ ..

หลายเดอื นทผ่ี า่ นมานี้ นายแพทยห์ นุ่มแวะเวยี นมากนิ ข้าวเยน็ กับ
หล่อนเกอื บทกุ วันท่ีเขาไม่ได้อย่เู วรที่โรงพยาบาล...เขาคยุ กับหลอ่ นอย่าง
สนทิ สนม เอาอกเอาใจหล่อน เพราะอีกไม่นาน หลอ่ นกับเขากจ็ ะแต่งงาน
กันแลว้ และเขากม็ หี นา้ ทที่ จ่ี ะตอ้ งคอยดูแลหล่อน...

นี่มิใช่หรอื ท่หี ลอ่ นเรียกร้องและโหยหามาตลอด แต่เหตุใด เมอ่ื ทุก
อย่างเปน็ ไปตามที่ตอ้ งการ หล่อนกลบั ไม่มีความสขุ เลยแม้แต่นอ้ ย...

แก้วกานดายอมรบั ว่า ตอนน้ันหล่อนโกรธพลอยบษุ ย์แทบจะแลน่ ไป
จับตวั ของฝ่ายนั้นเขย่าแรงๆ และถามว่า ทำไมคนเราถงึ โงไ่ ด้ถงึ เพียงนี้

ในช่วงเวลาที่สำคญั ท่ีสดุ ทท่ี ุกคนตง้ั ใจช่วยใหเ้ จ้าหลอ่ นพ้นจากขอ้ หา
ฆาตกรรมอารมั พลอยบษุ ยจ์ งใจกลบั คำใหก้ าร ทำให้เกิดเปน็ ผลลบกบั
ตนเอง

หล่อนขัดใจเป็นอย่างมากท่ีพลอยบษุ ยท์ ำให้เรอ่ื งง่าย กลายเปน็ เร่อื ง
ยาก...ตอนนน้ั หล่อนคดิ แตเ่ พียงว่า หากพลอยบุษย์ตอ้ งโทษจำคุก บญุ ญ
นติ ยก์ อ็ าจจะลม้ เลิกสัญญาการแต่งงานไป...

658/790

ชัว่ ขณะนนั้ แกว้ กานดาไม่เข้าใจว่าพลอยบษุ ยท์ ำเชน่ นนั้ ไปเพือ่ อะไร
หากแตเ่ มอ่ื ตามออกมาภายนอกห้องพจิ ารณาคดี และได้ฟงั เหตุผลของ
พลอยบุษย์แลว้ ...หล่อนกเ็ ขา้ ใจ...

ผ้หู ญิงคนน้นั รักบญุ ญนติ ย์..
รกั เพราะรัก
รักโดยไมไ่ ดต้ ้องการสงิ่ ใดตอบแทน นอกจากเหน็ คนทตี่ นรกั เป็นสุข
หมอบุญญนติ ยก์ ็เช่นกัน...ทเ่ี ขายอมแต่งงานกบั หล่อน ก็เพราะเขา
ต้องการจะช่วยพลอยบุษย์ ไมใ่ ชเ่ พราะรกั และอยากแตง่ งานกับหลอ่ น...
แก้วกานดาอยากจะกรดี รอ้ ง อยากจะกน่ วา่ อยากจะทำทกุ อย่างเพ่ือ
ให้สาสมกับความเจบ็ แคน้ ภายในใจ...
หากแตบ่ ทกลอนที่พลอยบุษย์ยกมานัน่ เอง ที่เป็นเหมือนคาถา
ศกั ดิส์ ทิ ธิ์ ห้ามเลอื ดทร่ี ินหล่งั ออกมาจากบาดแผลภายในใจของหลอ่ น ได้
อย่างชะงัด...
อนั ว่าความกรณุ าปรานี...จะมีใครบังคบั กห็ าไม.่ ..
พลอยบุษย์ไมไ่ ด้ด่าว่าหล่อนเลยแมแ้ ต่นอ้ ยนิด หากถอ้ ยทีห่ ล่อนยก
มาน้นั เจบ็ แสบเสียยงิ่ กวา่ การด่าวา่ เป็นไหนๆ
เหมือนกบั ว่า ในบรรดาทกุ คนแล้ว หล่อนเป็นคนทเ่ี หน็ แกต่ วั ท่สี ุด

659/790

หล่อนไมไ่ ดช้ ่วยพลอยบุษย์ด้วยจติ ใจท่ีอยากช่วย หรอื ดว้ ยอยาก
เหน็ ความยตุ ธิ รรม...พลอยบษุ ยพ์ ูดเหมือนร้วู า่ ที่หลอ่ นทำลงไปกเ็ พราะ
ต้องการแต่งงานกบั บญุ ญนติ ย์ตา่ งหาก...

“แก้ว...”
เสยี งของมารดาท่ีเดนิ ออกมาจากหอ้ งเตรียมอาหารทางดา้ นหลังบ้าน
เรยี กหลอ่ นด้วยนำ้ เสยี งห่วงใย
“แก้วไม่สบายไปหรือเปลา่ ลูก?”
แก้วกานดานำ้ ตารนื้ หล่อนยกหลังมอื ข้นึ ปาดหยาดน้ำใสกระจ่าง ท่ี
ไหลรนิ ลงมาสองขา้ งแก้ม ดว้ ยไม่อยากใหม้ ารดาเหน็ ว่าหล่อนกำลงั ร้องไห้
“เปลา่ คะ่ แม่” เสยี งของหล่อนสัน่ เล็กน้อย เมอ่ื เบือนหน้าไปหามารดา
น้ัน น้ำตาของหล่อนแหง้ เหือดไปแล้ว “แก้วไมเ่ ป็นไรคะ่ ”
“แน่ใจนะลกู หนา้ ของหนู ซ้ีดซดี ”
แม่เดนิ เขา้ มาหา พลางโอบหลอ่ นเอาไวด้ ้วยความรกั ใคร่ ยกหลงั มอื
ข้นึ องั หนา้ ผากเพอ่ื ดวู า่ หล่อนมไี ขห้ รือไม่
“ค่อยยังชัว่ หน่อย ตัวไม่รอ้ น ไม่มีไข้” มารดาว่า พลางไอออกมาชดุ
ใหญ่
“แมไ่ มส่ บายหรือคะ?” แกว้ กานดาขมวดค้ิว

660/790

...นหี่ ล่อนมองเหน็ แตค่ วามทุกข์ของตนเอง โดยหลงลมื คิดถึงความ
ร้สู ึกของคนรอบข้างหลอ่ นมานานเทา่ ใดแลว้ หนอ...

หล่อนมัวแต่คิดถึงตนเอง คดิ วา่ ตนเองต้องการสิง่ นั้น ต้องการสิ่งน้ี
และทกุ คนท่แี วดลอ้ มอยู่รอบตัวของหล่อน มีหนา้ ที่ต้องให้ในส่ิงที่หลอ่ น
ต้องการ

“ไมเ่ ปน็ ไรหรอกลกู แม่ไปหาหมอมาแล้ว หมอว่าเปน็ หลอดลม
อักเสบ ให้ยามาทาน ตอนน้ีดขี ้ึนมากแล้วละจ้ะ” แม่ยมิ้ ให้หลอ่ น “แกว้
ผอมไปมากนะลูก ซบู ไปเยอะเลย ตอ้ งพักผอ่ นให้มาก กินอาหารท่ีมี
ประโยชน์ ไม่นานจะถึงงานแต่งงานแล้ว เดีย๋ วชุดเจา้ สาวทตี่ ดั ไวใ้ สไ่ มไ่ ดล้ ะ
แย่เลย...”

หลอ่ นมองมารดาด้วยสายตาเศร้า หากไมพ่ ดู อะไรออกมาสักคำ ได้
แต่นัง่ นง่ิ ๆ และฟังทีม่ ารดาเล่า

“เมอ่ื สายๆ คุณกรรณกิ าร์โทร.มา นดั แนะจะไปหาท่านเจ้าคณุ ...” แม่
เอ่ยนามพระรปู หนง่ึ ทีพ่ อ่ และแม่นบั ถอื “ชวนกนั วา่ เอาดวงของหนู กบั พ่อ
บุญญนติ ยไ์ ปดู จะไดห้ าวันใหแ้ นน่ อนสักท.ี ..อาทติ ย์ก่อน ทา่ นให้มาเลอื ก
หลายวนั เทยี วละ แตแ่ ม่วา่ ไปหาวนั น้ี ใหท้ า่ นบอกมาเลยดีกวา่ วา่ วนั ไหน
ดที ี่สดุ ”

“แล้วแม่กับคุณอาจะไปกนั ก่ีโมงคะ?” น้ำเสียงของหญิงสาวเนือย
ปราศจากความกระตอื รือร้นจนผเู้ ปน็ มารดาสงั เกตได้

661/790

“แกว้ เป็นอะไรไปลกู ” แม่ของหล่อนขมวดค้ิว “เหมอื นหนไู ม่คอ่ ย
ดีใจเลย...”

“ค่ะ” หล่อนก้มหน้ารับ หลงั จากนิง่ ไปนาน “แกว้ รู้สึกไมส่ บายใจ...”
“มานั่งคุยกันตรงนดี้ ีกวา่ ” มารดาจับแขนของหล่อน ให้ลกุ จากท่นี ั่ง
เก่า ไปนัง่ ยงั เก้าอน้ี ่ังเล่นทำดว้ ยไม้สัก รูปทรงทันสมยั ซ่งึ ตง้ั แอบอยทู่ ี่มุม
หอ้ ง ขา้ งหนา้ ตา่ งกระจกยาวจากเพดานจรดพนื้ หินอ่อน
“แมส่ ังเกตมาหลายเดือนแลว้ วา่ แก้วดเู หมือนไมม่ คี วามสุขเลย ทงั้ ๆ
ทห่ี นูควรจะมคี วามสขุ มากทส่ี ุด....” มารดาของหล่อนเป็นฝ่ายเร่ิมขึ้นมา
กอ่ น “เลา่ ใหแ้ มฟ่ งั ได้ไหมลูก วา่ เกิดอะไรขึน้ ?”
จากเก้าอช้ี ุดทีน่ ั่งอยู่นนั้ มองออกไปจะเห็นน้ำพุขนาดย่อม ท่ีอยกู่ ลาง
สวนดอกไม้ พอ่ ชอบตน้ ไม้ และแม่หลอ่ นชอบดอกไม้ ในสวนอนั ใหญ่โต
ของบา้ นจึงมีทั้งไม้ดอกและไมใ้ บแน่นขนัดไปหมด
สายฝนทพี่ รำลงมา พาใหต้ ้นไมใ้ บหญ้าสดชนื่ สีเขยี วชอุม่ ของหญ้า
ในสนาม ทำให้หญิงสาวรสู้ กึ ผอ่ นคลายลงบ้าง เม่อื เอ่ยประโยคถัดไป
“แก้วกำลังคิดวา่ แกว้ ควรจะแต่งงานกบั หมอดหี รอื ไม”่ แกว้ กานดา
เสมองออกไปภายนอกหนา้ ต่าง เพอ่ื หลบตามารดา
“อะไร้ ยายแก้ว” เสียงของแมฟ่ งั ดูตกใจ “พูดเปน็ เล่นไปได้ มาถึง
ขนาดน้ีแล้ว”

662/790

“ยังไมส่ ายไปไมใ่ ช่หรือคะ การด์ กย็ ังไม่ทนั ไดพ้ มิ พ์...ฤกษก์ ็ยังไม่ได้
หา...” เสียงของหล่อนไม่สนั่ เหมือนเมอื่ แรกแลว้

“แต่หนตู ้องการแตง่ งานกบั หมอไม่ใชห่ รือ แลว้ ทำไม...” มารดาของ
หลอ่ นมีสีหนา้ งนุ งง

“แมร่ กั พอ่ ไหมคะ?” แทนทจี่ ะตอบคำถามของมารดา หล่อนกลับต้ัง
คำถามใหม้ ารดาเปน็ ฝ่ายตอบ

“รกั สลิ ูก” ดวงตาของผู้เปน็ มารดา ฉายแววประหลาดใจ
“แล้วพอ่ รกั แมไ่ หมคะ?” หล่อนถามต่อ
“รักสิ” น้ำเสียงของมารดาภาคภูมิใจ
“แกว้ รกั หมอ แตห่ มอไมไ่ ดร้ ักแก้ว...” หลอ่ นถอนหายใจยาว ท่าทาง
ของหญงิ สาวดสู งบอย่างนา่ ประหลาด
“ไมจ่ ริง หนเู อาอะไรมาพูด ท่าทางหมอเขากด็ ูแลเอาใจใส่หนดู ีออก”
ผเู้ ปน็ มารดาพยายามนึกหาเหตผุ ลตา่ งๆ มาประกอบความเชอื่ ของตน“ยิง่
ช่วงนี้มากินข้าวกบั หนทู ุกวนั เลย อย่างนี้ยงั จะวา่ ไมร่ กั หรืออยา่ งไร?”
“แมค่ ะ” ไมม่ ีอาการโวยวาย หรือโมโหจากแก้วกานดาเหมอื นทุกครง้ั
“แม่อยา่ หลอกตัวเอง หรอื หลอกแกว้ อกี ตอ่ ไปเลยค่ะ หมอไมไ่ ด้รักแกว้
และไมม่ ีวันจะรักด้วย....ถึงจะแตง่ งานกนั ไป เขากไ็ มส่ ามารถรกั แกว้ ได้
เพราะในหวั ใจของเขามีคนที่เขารักอยู่แลว้ ...ถา้ มีลกู แก้วจะตอบลกู อย่างไร
ถา้ ลกู ถามแกว้ ว่า พ่อรักแมห่ รอื เปล่า...”

663/790

“หนูหมายความวา่ ....” มารดาของหล่อนอา้ ปากคา้ ง

“หลายเดือนมาน่ี แกว้ คดิ เรอื่ งนีม้ าโดยตลอด...หนงั สือเล่มนีช้ ว่ ยแก้ว
ไดม้ าก” หล่อนส่งหนังสอื ปกแขง็ ที่อยู่ในมือ ใหก้ บั มารดา..

“The Prophet...ปรัชญาชวี ิต ของคารลิ ยิบราน๑ค่ะ” แก้วกานดา
บอกกับมารดา และเปิดหนงั สือหน้าหนง่ึ ออกกางอา่ นใหม้ ารดาฟงั

“ในนพ้ี ูดถงึ เร่ืองของความรกั เอาไวว้ ่า

...ความรกั ไม่ใหส้ ิง่ อนื่ ใดนอกจากตนเอง

และกไ็ มร่ ับเอาสิ่งใด นอกจากตนเอง...

ความรักไม่ครอบครอง และกไ็ ม่ยอมถูกครอบครอง

เพราะความรกั นั้นพอเพียงแลว้ สำหรับตอบความรกั

...ตอนแรกๆ ที่แก้วอ่าน แก้วไมเ่ ข้าใจหรอกค่ะ วา่ มนั หมายถงึ อะไร
แต่เม่อื เวลาผ่านไป แก้วเร่มิ จะเข้าใจแลว้ วา่ ไม่มปี ระโยชนเ์ ลยท่ีจะกักขงั
พันธนาการคนคนหนึง่ ท่เี ขาไมเ่ คยรกั เราเลยเอาไว.้ ..แก้วจะถอนหมนั้ กบั
หมอค่ะแม.่ ..”

“แกว้ ..” มารดาตกตะลึง “คดิ ใหด้ นี ะลกู ”

“แกว้ คดิ ดแี ลว้ ค่ะแม”่

น้ำตาของหล่อนไหลรนิ ออกมาจากหางตาอีกครัง้

664/790

“แกว้ คิดมาหลายวันแลว้ หมอเป็นคนดีเหลอื เกิน...หมอควรจะได้มี
ชีวิตทเี่ ปน็ อิสระ ได้รักคนท่ีหมอรัก แก้วไม่ควรเอาความรักมาเปน็ เครือ่ ง
ต่อรองแบบนี้ แมร่ ไู้ หมคะ ว่าทำไมหมอถึงจะแต่งงานกับแก้ว...”

ผเู้ ปน็ มารดาได้แตส่ า่ ยหนา้ นอ้ ยๆ ด้วยไมเ่ คยรถู้ ึงเร่อื งราวเบือ้ งหลัง
มาก่อน

“ไมใ่ ช่เพราะหมอรักแก้วอย่างทีแ่ ม่กบั คณุ อากรรณิการค์ ดิ หรอก”
แก้วกานดาสะอ้ืน “แตเ่ ปน็ เพราะแก้วเอาเร่ืองการเป็นพยานในศาลมา
ต่อรองกบั หมอ หมอตอ้ งการจะช่วยนางแบบคนนั้นให้พ้นผดิ และมแี ต่
แก้วคนเดียวเทา่ นั้นทจ่ี ะชว่ ยได้ เพราะแก้วเหน็ เหตกุ ารณท์ ั้งหมด....แก้ว
ควรจะเป็นพยานใหก้ บั พลอยบุษย์ แต่แก้วไม่ยอม...เพราะแกว้ อิจฉา
ผหู้ ญงิ คนน้นั ...”

มารดาของหล่อนโอบรา่ งแบบบาง ทกี่ ำลังสน่ั สะทา้ นเพราะร้องไห้
แนบไวก้ ับอก

“มอี ะไรทแี่ ก้วสมู้ นั ไม่ได.้ ..หนา้ ตาแก้วกไ็ ม่ไดด้ อ้ ยไปกว่ามัน ชาติ
ตระกลู ของเราดีกว่ามนั เปน็ รอ้ ยเปน็ พันเท่า แต่ทำไมหมอถงึ รักมนั มากกวา่
รกั แก้ว...หมออยากให้แก้วชว่ ย แกว้ ก็เลยช่วย แต่เปน็ การชว่ ยโดยมีข้อ
แลกเปลยี่ น...”

“แก้ว...ตายจริง...” มารดายกมือขึน้ อุดปาก ด้วยเพิ่งประจักษถ์ งึ
ความจรงิ

665/790

“หมอยอมทำทุกอยา่ ง เพราะตอ้ งการชว่ ยแมน่ น่ั ...” แก้วกานดาเสยี ง
เครอื “แม่เหน็ ไหมคะ วา่ หมอเปน็ คนดแี คไ่ หน...หมอบุญญนติ ยค์ วรจะได้
ในสิ่งทห่ี มอควรได้ค่ะ แกว้ ไม่ควรเห็นแก่ตัวอีกต่อไป แกว้ ทำผดิ มามาก
แลว้ ...ถงึ เวลาที่แกว้ ควรจะต้องทำในส่ิงทีถ่ ูกตอ้ งเสยี ที...”

๑ จากหนงั สือ ปรัชญาชีวิต ของ คารลิ ยิบราน แปลโดย ศ.ดร.ระวี
ภาวิไล

๔๔

พลอยบุษย์มองหน้าของชายหนุ่มที่กำลงั จ้องมองมายังหลอ่ นอยา่ ง
ขมงึ ทงึ ดว้ ยดวงตาต่ืนตระหนก กับดวงใจทเี่ ตน้ ระรกิ รวั เรว็ เพราะไม่เคย
คาดคิดมากอ่ นเลยวา่ จะไดพ้ บกับผชู้ ายคนนท้ี ห่ี วั หิน

“คณุ หลวง....” หล่อนครางเสียงสั่น...เขารไู้ ดอ้ ย่างไรว่าหลอ่ นหลบ มา
อยทู่ ีน่ ี.่ ..

ต้องเปน็ แม่เลียบแน่ ท่ีบอกไปทางระเบยี บ...มเี ลยี บคนเดียวท่ีจะทำ
อย่างนน้ั ...แถมยังทำทีเป็นนางนกตอ่ เรยี กใหห้ ลอ่ นเสียที หลงกลเดินเขา้
มาตดิ กับดักทว่ี างเอาไว้เสียอกี

“เออ ฉันเอง...ไง...ตกใจมากหรือที่เหน็ ฉัน” ดวงตาทห่ี ลวงราญ-อริ
พา่ ยจอ้ งมองมานั้น แทบจะถลนหลุดจากเบา้ เสน้ เลือดขา้ งขมับของเขานนู
เด่นชดั และเต้นตุบ เหมือนกับจะแตกออกมาได้ทุกขณะ “นกึ หรือว่าจะหนี
ฉันได้พน้ ...”

พลอยบุษย์ใจส่นั เพราะแลเห็นว่า ทางด้านหลังของหลวงราญอริ-
พา่ ยนน้ั ยงั มีผูช้ ายคนหน่ึง รปู ร่างสงู ใหญ่ ใบหน้าดดุ ัน ที่หล่อนไม่มวี ันลืม

667/790

ว่า เปน็ บิดาผโู้ หดร้ายของเดก็ ชายบุญ...นายหาญมาอยทู่ ี่นี่ไดอ้ ย่างไรกนั
...หลอ่ นนึกสงสัย...

“ยังจำผัวของหล่อนได้อยู่หรือ นึกวา่ จะหลงระเริงอยกู่ ับชเู้ สียจนจำ
ผัวตัวเองไม่ได้” เสยี งของหลวงราญอรพิ ่ายเกรยี้ วกราด ขณะที่เขา
ยา่ งสามขุมเข้ามาหาหลอ่ น

“คุณหลวงเขา้ ใจผดิ ” หล่อนพยายามอธิบาย แม้จะรดู้ ีว่าคงไมไ่ ด้ผล
อะไรก็ตาม “คุณหลวงเข้าใจฉนั ผิด...”

“เข้าใจผดิ หรอื ” ใบหน้าคมสนั ของชายหนมุ่ ร่างสูงโปร่งบดิ เบ้ยี วไป
“อย่ามาโกหกกันหน่อยเลยบษุ ราคมั ฉนั ไม่ใช้เดก็ อมมือ ทเ่ี ธอจะมาหลอก
เอา ฉันมาทนี่ ส่ี องสามวันแลว้ และได้เหน็ ทุกอย่างกับตาตัวเอง ว่าอะไร
เป็นอะไร...หล่อนออกจากบ้านมาหาไอเ้ อื้อทกุ วัน อยา่ งนยี้ ังจะว่าไมม่ ีอะไร
อกี รึ?”

“ถา้ พาลอย่างนี้ ฉนั ก็ไม่มีอะไรจะพดู กบั คณุ หลวงอีก ฉันจะกลับบา้ น
ละ มีอะไรเราคอ่ ยไปพูดกนั ตอ่ หนา้ เจา้ คณุ พอ่ ของคณุ หลวง และเจา้ คุณ
พ่อของฉันทบ่ี างกอก”

พดู จบพลอยบษุ ย์กร็ ีบหนั หลงั กลับ เพ่ือเดินออกไปจากบา้ นของแม่
เลียบ แตน่ ั่นช้ากว่าผู้ชายร่างใหญห่ น้าตาดดุ ัน ที่รบี ขยับไปยนื ขวางหนา้
หญิงสาวในทันทีนัน้

668/790

“ฉนั จะไม่เสียเวลากับเธออีกต่อไป” หลวงราญอริพา่ ยเอ่ยด้วย
นำ้ เสียงเห้ียมเกรยี ม “ฉันใหโ้ อกาสเธอกลับเนอ้ื กลบั ตวั มามากแลว้ แต่เธอ
ไมเ่ คยคิดจะทำตวั เป็นเมยี ท่ดี ขี องฉันเลย....หมดเวลาของเธอแล้วละ
บษุ ราคัม...”

พลอยบษุ ย์กระชับหนงั สอื นิทานทองอนิ ท่ถี ืออยใู่ นมอื จนแนน่
สมองของหลอ่ นทำงานอย่างหนักหนว่ ง เพอ่ื หาทางเอาตวั รอดจาก
สถานการณค์ บั ขัน...

สต.ิ ..หล่อนบอกตวั เอง...ตั้งสตใิ หด้ .ี ..

เหน็ ทีจะยากเสยี แลว้ ท่ีจะบงั เอิญมใี ครผ่านมาชว่ ย...

ไมร่ ู้วา่ จะเกดิ อะไรขน้ึ กับหล่อนตอ่ ไปจากน้ี แต่พลอยบษุ ย์เดาไดว้ ่า
ไมใ่ ช่เรือ่ งดแี น่นอน...หลอ่ นอาจจะหายสาบสญู ไปโดยไม่มใี ครร้กู ไ็ ด.้ ..

จะทำอย่างไร เพ่อื ใหใ้ ครสกั คนรวู้ ่า เกิดอะไรขนึ้ กบั หลอ่ น...

พลอยบษุ ย์ถอยหลงั กรดู ไปทางหนา้ บา้ น ทม่ี ีซุ้มไม้ปลูกเอาไว้เป็นพุ่ม
หากเหน็ ชัดว่าไม่มีทางใดทจ่ี ะเล็ดลอดหนีออกไปได้

“คุณหลวงจะทำอะไรฉนั ”

หญิงสาวจึงร้องถามออกไปเสยี งดัง เพอื่ จะหนว่ งเวลาออกไป มอื ขา้ ง
หนึง่ ของหลอ่ น แอบเปดิ หนังสือ ‘นทิ านทองอนิ ’ หนา้ ทอี่ ่านค้างเอาไว้
พรอ้ มกบั ฉีกกระดาษหน้านัน้ ออกมา กอ่ นทจี่ ะมใี ครทันเห็น...

669/790

พร้อมกบั ทฉ่ี กี หนงั สือออกมา พลอยบษุ ย์กแ็ อบถอดแหวนทองฝัง
เพชรวงกลมเกลีย้ ง ท่หี ลวงนิติธรรมพนิ ิจสวมใหก้ บั หลอ่ นเม่อื สักครทู่ ่ีผา่ น
มาอยา่ งรวดเร็ว...

ตอ้ งทำอยา่ งนเ้ี ท่าน้นั คนทีเ่ ก็บของไดถ้ งึ จะรวู้ ่า กระดาษนี้คือข่าวสาร
จากหลอ่ น...

พลอยบษุ ยส์ อดแหวนทองเอาไวภ้ ายในกระดาษ และขยำกระดาษ ท่ี
ฉกี ออกมาเปน็ กอ้ นกลม และโยนทง้ิ ออกไปบนถนนนอกบา้ น ขณะที่
ตัดสนิ ใจวง่ิ ฝ่านายหาญออกไป

ทนั ทที ผ่ี เู้ ป็นนายจา้ ง โบกมอื ใหส้ ญั ญาณ นายหาญก็กระโดดตรงเขา้
มารวบแขนของหลอ่ น กระชากเอาไว้ ไม่ยอมให้วิ่งหนีออกไป

มือหยาบกรา้ นบบี แขนเรียวเล็กของพลอยบุษยแ์ นน่ จนหญงิ สาว
รู้สกึ เจ็บระบม นายหาญหกั แขนของหลอ่ นพับไปข้างหลงั และใชเ้ ชอื กเส้น
ใหญ่ในมือมัดไขว้เอาไว้

“ช่วยดว้ ย”
พลอยบษุ ย์กรดี รอ้ งจนสุดเสียง ทง้ั กระโดด ทั้งเตะและยกเทา้ ขน้ึ ถบี
ผชู้ ายที่กำลงั มดั หลอ่ นอยู่ ผ้าซิ่นที่นุ่งอยทู่ ำให้หล่อนเตะอกี ฝา่ ยไดไ้ ม่
สะดวกดังใจนึก ในขณะทน่ี ายหาญพยายามใชม้ อื ปิดปากหล่อนเอาไว้ไม่
ใหส้ ง่ เสยี งรอ้ งเอะอะโวยวาย

670/790

“โอ๊ย” นายหาญรอ้ งลัน่ พลางสะบดั มอื เรา่ เม่อื พลอยบษุ ย์กัดเข้าจน
เต็มแรง

“ปล่อยฉนั นะ ช่วยดว้ ย ใครกไ็ ด้ช่วยฉันด้วย...”
เม่อื ปากของหล่อนเป็นอสิ ระจากฝา่ มอื หยาบกร้าน หล่อนกก็ รีดร้อง
จนสุดเสยี ง แตด่ ูเหมือนว่าเสยี งรอ้ งของหลอ่ นนัน้ จะถกู กลบดว้ ยเสียง
ดนตรี จากจานเสียง ทแ่ี ม่เลยี บซึ่งอยบู่ นเรอื นชนั้ บนเพิง่ จะเปิด และเพ่ิม
เสยี งจนดงั ลั่น
หลังจากทน่ี ายหาญตัง้ ตัวได้ เขาก็จบั ใบหน้าของหลอ่ นเอาไวแ้ น่น
จากน้นั จึงใช้มอื ทแ่ี ขง็ ราวกับคมี เหล็กบีบให้พลอยบษุ ยอ์ า้ ปาก และล้วงเอา
มะนาวลูกใหญ่จากชายพก ยดั ใส่ลงไปในปากของหล่อน กบั ผูกเอาไวด้ ว้ ย
ผา้ แถบสขี าว
พลอยบุษย์ด้ินขลุกขลัก สง่ เสียงอกึ อักในลำคอ นัยนต์ าที่หลอ่ นมอง
ไปยังหลวงราญอริพา่ ย ท่ียนื มองนายหาญจดั การมดั หลอ่ นนัน้ เตม็ ไปดว้ ย
ความเจ็บใจ...
ความหวงั สดุ ทา้ ย ทีอ่ าจจะมใี ครสกั คนผา่ นมาเห็นเหตุการณ์ท่ีเกิด
ข้นึ และเข้ามาช่วย หลดุ ลอยไป เมื่อนายหาญเอาโซเ่ ส้นใหญ่ มตี รวน
สำหรบั จองจำ สวมเขา้ กบั ขาทั้งสองขา้ งของหลอ่ น...
สำนึกสดุ ทา้ ยของพลอยบุษย์ก็คอื ...ผ้ชู ายหน้าตาเห้ียมโหดคนน้ัน ชก
เขา้ ท่ีท้องของหล่อนโดยแรง

671/790

พลอยบษุ ย์รูส้ ึกเสียดแนน่ จนตาลายเหน็ ดาวระยิบระยับ...แลว้ จาก
น้ัน ความรูส้ ึกของหลอ่ นกว็ บู วับดับไป....

คณุ ประดบั เดนิ กลับไปกลับมาอยู่ท่รี ะเบยี งหน้าเรอื น ดว้ ยความ
รู้สึกกระวนกระวาย เพราะเลยเวลาอาหารม้อื เย็นไปมากแลว้

ผสู้ งู วยั กว่าชะเงอ้ มองไปทที่ างเขา้ บ้าน ด้วยสายตาเป็นห่วง เกรงว่า
จะเกิดเหตุร้ายข้นึ กับพลอยบุษย์ เพราะหญิงสาวไมเ่ คยกลับบา้ นผิดเวลา
เชน่ นีม้ ากอ่ น

สายลมเรม่ิ เปล่ียนทศิ เมื่อตะวันลับขอบฟ้าและเหลี่ยมเขา ตน้ สนสูง
ใหญส่ า่ ยไหวซูซ่ า่ สะท้อนแสงจากดวงจนั ทร์นวลเกิดเป็นเงาดำตะคุ่ม
รปู ร่างบิดเบี้ยวพิกลพิการ ราวกับรปู เงาของปีศาจร้าย

นางแหวนจดุ ตะเกียงเจ้าพายุดวงใหญ่ แล้วยกข้นึ แขวนกับเสาต้น
ใหญ่ทีม่ ุมบนั ไดบ้าน รอ้ งบอกกับนายว่า

“คุณเจา้ ขา รบั ขา้ วก่อนเถดิ เจา้ คะ่ อยา่ รอคุณหนเู ลย เย็นย่ำป่านนี้
คงจะกนิ อยทู่ บ่ี ้านหมอกับคุณราตรเี รียบรอ้ ยแล้วละ”

“แมบ่ ุษย์ไมเ่ คยกลบั เยน็ เช่นน”ี้ คุณประดับบน่ เสียงเบา
ผูส้ ูงวยั หันซ้ายหนั ขวาอย่พู กั ใหญ่ ก่อนจะร้องส่งั นางบา่ วว่า
“แหวน...ไปบอกนายปืนใหเ้ อารถมา้ ออก ฉนั จะไปตามแม่บษุ ยท์ บี่ ้าน
หมอฟอเรตต”์

672/790

“เจ้าค่ะ” นางแหวนรับคำ ยันกายลุกอุ้ยอ้ายขึน้ จากพื้น ยังไม่ทนั จะ
ลงเรอื นไปเพอ่ื เรียกนายปืนตามที่คณุ ประดบั สง่ั ผเู้ ปน็ นายกเ็ รยี กเอาไว้
ด้วยนำ้ เสียงยนิ ดี

“อ้อ...คงไม่ต้องแล้วละแหวน มากนั โนน่ แลว้ ไง”
คณุ ประดับยม้ิ ออกมาได้ เมอ่ื เหน็ เงาของชายหญิงคู่หนึ่ง ที่เดินเคยี ง
กันมาตามทางเดินท่ที อดส่ตู ัวเรอื น
หากรอยย้ิมน้ันสลายไป เมื่อชายหนมุ่ และหญิงสาวเดินขึ้นมาบน
เรอื น และแสงสเี หลืองนวลจากตะเกยี ง สอ่ งใหเ้ ห็นหนา้ ชายหญงิ ท้งั สองได้
ถนัด
“คณุ ยายขา...” สคราญถลาเข้าไปกอดเอวคณุ ประดบั เอาไว้ ใบหนา้
สวยงามของหล่อนซีดเผอื ด
“แมส่ คราญ...” คุณประดบั ครางเสียงแผว่ ถอนหายใจเม่ือเดาไดว้ ่า
เกดิ อะไรขึน้ ...ผู้สูงวัยแลเห็นปัญหาใหมผ่ ุดขึ้นมารำไร ในขณะทยี่ งั กลุ้มใจ
เรอ่ื งของพลอยบษุ ย์อยู่
ชายหน่มุ ทม่ี าดว้ ยกนั กับสคราญ กม้ ลงกราบคณุ ประดับ เอ่ยด้วย
นำ้ เสียงเด็ดเดย่ี ว
“คุณยายขอรับ...ผมกราบขอขมาคุณยาย ทพี่ าแมส่ คราญหนีมาจาก
บา้ นทเี่ พชรบรุ เี ช่นนี้”

673/790

“แมส่ คราญ พอ่ เชิด...ทำไมถงึ ทำอยา่ งน้”ี คุณประดับถอนใจยาว
ดว้ ยความกลัดกลุ้ม “แลว้ นฉี่ นั จะมีหน้าไปพบพอ่ กับแม่ของเธอไดอ้ ยา่ งไร
กนั ...”

“เรารักกันคะ่ คุณยาย” สคราญหมอบอยู่แทบเทา้ คุณประดับเสียงอ้อู ้ี
ดว้ ยน้ำตาเอ่อล้นทว่ มสองตา

“ขอรบั คณุ ยาย...เรารักกัน...ผมรกั สคราญ” เชดิ ยดื อกตอบอยา่ ง
ลูกผูช้ าย “ผมรกั สคราญมานานแล้ว...”

“คณุ ยายตอ้ งช่วยหลานนะเจา้ คะ” สคราญเงยหนา้ ขึ้นมองคณุ
ประดับ นำ้ ตาทีอ่ าบอย่สู องข้างแก้ม สะท้อนแสงไฟวาววบั “หลานจำเป็น
ต้องทำเชน่ น้.ี ..”

“สคราญ เร่อื งน้ไี ม่ใช่เร่ืองเลก็ นะ ยายช่วยไมไ่ ด้ดอก” เสยี งคุณ
ประดบั เด็ดเดีย่ ว “พรงุ่ น้ี เธอกับพอ่ เชดิ ตอ้ งกลบั เพชรบรุ ไี ป เพอ่ื ขอขมา
พอ่ และแม่”

“ไม่นะคะคุณยาย หลานไม่กลบั ท่ีตัดสนิ ใจหนมี าเชน่ นี้ ก็เพราะเจา้
คณุ พ่อหกั หาญนำ้ ใจ จะให้หลานถวายตัวเขา้ รับใชเ้ สดจ็ ฯ....หลาน....”
สคราญร้องไห้โฮออกมาเหมอื นเดก็

“อะไรนะ” คณุ ประดบั ตบพนื้ ขา้ งกายเสียงดงั ปังใหญ่ ในใจนกึ ออก
ทะลุปรโุ ปรง่ ว่าพระยาจำนรรจ์ภกั ดคี ิดอยา่ งไร...

674/790

เป็นเร่อื งปกตธิ รรมดา ท่ีเวลามเี จา้ นายช้นั ผูใ้ หญ่ เสด็จออกมาตรวจ
ราชการหัวเมอื ง แล้วเจ้าเมอื ง หรอื ข้าราชการชน้ั สงู ในเมอื งนนั้ ๆ จะคดิ
ถวายลกู สาวเปน็ ขา้ รบั ใช้ แตค่ ณุ ประดับไมเ่ คยคิดว่า พระยาจำนรรจ-์
ภกั ดี บดิ าของสคราญซ่งึ เป็นคนหวั สมยั ใหม่ จะคดิ เชน่ น้นั

“พ่อของเจ้าคดิ ทำเชน่ น้ันจริงร?ึ น่เี หน็ ลูกเปน็ อะไร?”
“ด้วยเหตุนี้ละขอรับ กระผมจงึ ต้องพาสคราญหนมี า” เชิดกม้ หนา้
ยอมรบั
“แล้วทำไมจึงหนกี ลบั มาทน่ี ่ี ไม่พาไปเสยี ที่อ่นื ” ผ้สู งู วัยมองหนา้ ชาย
หนมุ่ ดว้ ยความสงสยั “มาอยู่ที่น่ี ใกล้เพชรบรุ แี ค่นี้ ไม่เกรงวา่ เจา้ คุณ
จำนรรจภ์ ักดีจะเอาคนตดิ ตามมารึ?”
“แมร่ เู้ ร่อื งน้ีดเี จ้าคะ่ ” สคราญตอบแทนชายหน่มุ คนรกั “แม่ใหห้ ลาน
หนมี าอยกู่ ับคุณยายท่นี ”่ี
“ทีจ่ รงิ หากกระผมจะพาสคราญหนีไปท่ีอื่นก็ไมใ่ ชเ่ ร่อื งยาก”ชาย
หนุ่มเสรมิ “หากแตก่ ระผมรักสคราญดว้ ยใจจริง และไมอ่ ยากใหส้ คราญ
เสอ่ื มเสยี ชือ่ มากไปกว่าน้ี ผมจงึ ตกลงใจตามคณุ หญิง พาสคราญ กลบั มา
อยกู่ บั คณุ ยาย...รออกี สกั พัก กระผมจะจัดการให้ผใู้ หญม่ าส่ขู อแมส่ คราญ
กบั คณุ ยาย ให้ถูกต้องตามประเพณี”
“ขอบใจ พ่อเชิด...ขอบใจพอ่ เชดิ มาก” คณุ ประดบั คอ่ ยมีท่าที
ผ่อนคลายมากขึน้ เมือ่ เหน็ ว่าชายหนมุ่ ผ้นู น้ั รกั สคราญด้วยใจจรงิ กบั ทง้ั

675/790

เร่ืองทเ่ี กิดข้ึน มารดาของสคราญคงจะร้เู ห็นเป็นใจกับลกู สาวด้วย จงึ หา
ทางออกให้เช่นน้ี

“คณุ ยายขา ให้หลานกลับไปบางกอกกับคณุ ยายดว้ ยนะเจา้ คะ”
สคราญกอดขาของคณุ ประดับเอาไวจ้ นแน่น

“เอาเถดิ ” คณุ ประดับใจออ่ นด้วยความสงสารหลาน มือเหยี่ วยน่ ของ
ผสู้ งู วยั ลูบศรี ษะของสคราญด้วยความปรานี “เอาไวค้ อ่ ยวา่ กนั ตอนน้ยี ายมี
เรือ่ งรอ้ นตอ้ งรบี ออกไป พวกเจา้ พักกนั เสียกอ่ นเถดิ นะ แหวน...”

ประโยคหลังคณุ ประดับหันไปเรยี กนางบา่ ว ทยี่ ืนหนา้ ตาไมส่ บายใจ
อยทู่ างด้านหลัง

“ไปบอกนายปนื เตรยี มรถมา้ ประเดย๋ี วฉันจะลงไป”
“เกิดอะไรขึ้นคะคณุ ยาย” สคราญชักร้สู ึกถงึ ความผดิ ปกตทิ ี่เกิดขึ้น
“พ่ีบษุ ย์ไปอยู่เสยี ท่ไี หน?”
“แมบ่ ษุ ย์ออกไปจากบา้ นไปเยยี่ มเด็กบญุ ทบ่ี ้านของหมอฟอเรตต์ ท่ี
หาดทศิ เหนือต้ังแต่ยามสาย จนปา่ นนยี้ งั ไมก่ ลบั ” คณุ ประดับเลา่ สั้นๆ
ขณะทหี่ ันไปควา้ ตะกร้าหมากท่ีใสข่ องจุกจกิ มากมายอยภู่ ายใน และขยับ
ลกุ ขน้ึ
“หลานไปด้วยเจา้ ค่ะ” สคราญลุกพรวดพราด ลงบนั ไดตามหลังผู้สูง
วยั ไป หล่อนหนั มาเรยี กชายหน่มุ ทยี่ งั คงมสี หี น้างนุ งงอยู่ ให้ตามไปด้วย
กัน

676/790

“พเ่ี ชดิ ไปด้วยกันค่ะ พ่ีเป็นโปลศิ เผ่ืออย่างไรอาจจะช่วยได้”

ถนนนเรศดำริ ที่ทอดยาวเลียบชายทะเลไปสหู่ าดด้านทิศเหนอื นนั้
ดูเหมอื นจะยาวกวา่ ทุกวนั

รถม้าเทยี มดว้ ยมา้ แกลบคันเล็ก วง่ิ สง่ เสยี งกบุ กบั ไปภายใต้แสง
จนั ทรว์ ันเพญ็ ที่แจ่มกระจา่ ง แสงไฟวบิ แวมจากหนา้ ต่างบา้ นหลายหลังดูจะ
หมน่ แสงไป เมอ่ื เทยี บกบั ดวงจันทรด์ วงกลมโต ที่ส่องสกาวอยบู่ นทอ้ งฟา้
สีครามเข้ม

สายลมเย็นยามคำ่ ไมไ่ ดท้ ำใหค้ วามรมุ่ รอ้ นภายในใจของคณุ ประดับ
ลดลงไปแมแ้ ต่น้อย ตรงกันข้าม กลับทำใหผ้ ู้สงู วัยรู้สึกกระสับกระสา่ ย
มากยิง่ ขึน้

“คณุ ยายพบกับแมบ่ ุษยค์ ร้ังสุดทา้ ยเมื่อใดขอรับ?” เชิดพยายาม
สอบถามขอ้ มูลใหม้ ากทสี่ ดุ

“ตอนสายวนั นี”้ คุณประดับตอบสั้นๆ
“แมบ่ ษุ ย์บอกหรือไม่ วา่ นอกจากจะไปเยีย่ มเด็กบญุ แลว้ ยังจะเลย
ไปไหนอีก”
“ไม่ได้บอกอะไรเลย” คณุ ประดบั ถอนหายใจ พยายามนึกยอ้ นไป
“แตว่ ันนี้แปลกกว่าทุกวัน เพราะทุกคร้ังท่ีไปเยี่ยมเด็กบุญ แม่บุษย์จะน่ัง

677/790

รถม้าไปและกลับ มีวันนีล้ ะ ท่ีใหน้ ายปืนกลับมากอ่ น บอกฝากมาวา่ จะ
เดินกลบั เอง อย่างไรจะมาให้ทนั กนิ อาหารมอ้ื เยน็ ...”

“นผี่ ดิ ปกตมิ ากนะขอรับ” ทา่ มกลางแสงนวลของดวงจันทร์ คณุ
ประดับเหลอื บเหน็ เชดิ มีสหี น้ากังวล

“ใช่...แม่บษุ ย์ไม่เคยผิดเวลามาก่อน” คุณประดับวา่ “ออ้ ...แมบ่ ษุ ย์
บอกดว้ ยนะว่า จะแวะซื้อของท่ีตลาดนดั สะพานปลา...”

“ดลี ะ ถ้าเชน่ นน้ั คณุ ยายใหน้ ายปนื จอดส่งผมทีส่ ะพานปลากอ่ น
ผมจะตระเวนสอบถามแม่คา้ แถวนนั้ ให้ทว่ั ว่ามใี ครเห็นแมบ่ ุษย์มาซื้อของ
บา้ งหรือไม่ ได้ความวา่ อยา่ งไร กระผมจะรีบตามไปสมทบทบี่ ้านหมอ
ฟอเรตต์...” เชิดคดิ วางแผนอย่างรวดเร็ว

“เอารูปถา่ ยนไี้ ปด้วย” คณุ ประดบั หยบิ รปู ถา่ ยขาวดำขนาดเลก็ ของ
บษุ ราคมั ท่พี กติดตวั เอาไว้ในตะกรา้ ตลอดเวลา ส่งใหก้ ับชายหนุม่

“ภาพนบี้ ษุ ราคัม ถ่ายที่ฉายานรสิงหเ์ มื่อวันแต่งงาน เอารูปไปดว้ ย
นา่ จะถามได้งา่ ยกวา่ ไปมัวน่ังอธิบายให้แม่ค้าฟัง ว่าแม่บุษย์มีหน้าตาเช่น
ไร” คุณประดบั แนะ

แมว้ า่ เป็นภาพทถ่ี า่ ยมานานแล้วก็ตาม หากรปู ร่างหน้าตาของ
บุษราคมั ไม่ได้เปลี่ยนไปจากวนั ที่ถ่ายภาพเท่าใดนกั แม้เมอื่ พลอยบุษย์
พลัดกาลเวลา กลับกลายมาเป็นบุษราคมั หนา้ ตาของหลอ่ นท้ังสองก็
เหมือนกนั ราวกับเปน็ พ่ีนอ้ งฝาแฝด..

678/790

ก็ดูเอาเถิด...คณุ ประดับนึก...จนปา่ นนี้ ไม่มใี ครสังเกตเหน็ ความแตก
ต่างของผูห้ ญิงทั้งสองคนนเ้ี ลยแม้แต่คนเดยี ว นอกจากฉนั ที่เลยี้ งแมบ่ ุษย์
มาตัง้ แต่เด็ก จงึ สังเกตไดต้ ั้งแตว่ นั แรกวา่ ผหู้ ญงิ คนนี้ ไม่ใชบ่ ุษราคัมหลาน
แท้ๆ ของฉัน...

ถึงพลอยบุษย์จะไมใ่ ช่หลานสาวที่แท้ หากคุณประดบั กน็ ึกรักหลอ่ น
ไมน่ อ้ ยไปกว่าบษุ ราคัมเลย...ถา้ จะตอบโดยไม่มคี วามลำเอียง คณุ ประดบั
บอกกับตนเองว่า หากนำความรกั ทมี่ ีต่อหญิงสาวทัง้ สองข้นึ ตาชงั่ แลว้ ละก็
ในช่วั เวลานี้ ความรักของผู้สูงวยั อาจจะโอนเอียงไปขา้ งของพลอยบษุ ย์
มากกว่าบุษราคมั เสียดว้ ยซ้ำ...

ดงั นน้ั ใจของผู้อาวุโสจงึ รอ้ นรุ่มดังสุมดว้ ยไฟ เมื่อพบว่าพลอยบุษย์
หายไปโดยไรร้ อ่ งรอยเชน่ นี้...

คณุ ประดบั ไดแ้ ต่ภาวนาวา่ ...ขอให้อย่าไดเ้ กิดเรื่องร้ายกับหญงิ สาว ผู้
มโี ชคชะตาอนั แสนจะแปลกประหลาดผูน้ เี้ ลย...

ทนั ทีทคี่ ณุ ประดับโผล่เขา้ ไปในบ้านของหมอฟอเรตต์ ผู้สูงวัยก็รวู้ ่า
ความหวงั สดุ ท้ายไดห้ ลดุ ลอยไปเสยี แลว้ เพราะหมอฟอเรตตแ์ ละราตรี
ออกไปรับประทานอาหารเย็นกบั เพอื่ นชาวตา่ งชาติ ท่ีบ้านพักตากอากาศที่
อย่ไู ม่ไกลกันนกั ทั้งบา้ นเหลือเพียงหลวงนิติธรรมพนิ ิจเทา่ น้นั

“แมบ่ ุษย์แยกกับกระผมเมอ่ื ช่วงสาย” ใบหน้าของชายหนุ่มมีแวว
กงั วล “แรกทเี ดียวกระผมตง้ั ใจวา่ จะเดินไปส่ง แต่บังเอิญติดนัดหมายกบั

679/790

ทา่ นนายอำเภอ เพอื่ จะเจรจาธุระกนั แม่บษุ ยจ์ ึงเดินกลบั ไปคนเดยี ว ยังวา่
จะแวะซ้ือของทีต่ ลาดนดั สะพานปลาเลยขอรับ”

“นายปนื ก็วา่ อยา่ งนั้น” คุณประดับหนา้ ซีด เข่าออ่ นข้นึ มาในทันใด
“ต้องเกดิ เหตรุ า้ ยแน่ แมบ่ ุษยไ์ มเ่ คยผดิ เวลามากอยา่ งน้ี จะไปไหนต้อง
บอกฉนั เสมอ...”

“คุณยายใจเยน็ ๆ กอ่ นนะเจา้ คะ พเ่ี ชิดลองไปถามพวกแม่คา้ แถว
สะพานปลาดแู ล้ว อาจจะมขี ่าวอะไรบ้างกเ็ ป็นได้” สคราญจบั มือผสู้ งู วยั เอา
ไวแ้ น่น

“นายหาญ...” คณุ ประดบั ยงั จำนยั นต์ าแคน้ เคืองของผูช้ ายคนนั้น ได้
ดี “ต้องเป็นมนั แน่ ถงึ จะกล้าทำอย่างน้”ี

หลวงนิติธรรมพนิ จิ พลอยใจหายไปด้วย เมือ่ ได้ยินผู้สงู วยั กล่าวด้วย
ทา่ ทางม่นั ใจ เพราะรู้ดีว่าคนโหดรา้ ยอยา่ งนายหาญ สามารถทำอะไรได้ทกุ
อยา่ ง หากนายหาญอยู่เบอื้ งหลังการหายตัวไปของหญิงสาวจริง...พลอย
บุษยก์ ำลังตกอยใู่ นภาวะอันตรายอยา่ งยงิ่ ...

พลอยบุษย์...
เขาร้แู น่แก่ใจแล้ววา่ เขารักหลอ่ น...
รักหล่อน ไมใ่ ชร่ ักบษุ ราคมั ...ท่เี ขาเคยรสู้ ึกกบั บุษราคัมนนั้ เป็น
ความรกั แบบที่พ่ีชายมีใหน้ ้องสาวต่างหาก ไม่ใชร่ ักด้วยความรุ่มรอ้ นอยาก
อย่ดู ูแลใกล้ชดิ แบบทช่ี ายหนุ่มมใี ห้กบั หญงิ สาวคนใหม่คนน้.ี ..

680/790

ดังนนั้ เม่ือเชอ่ื แนว่ ่าหญิงสาวได้หายตวั ไปจริงๆ หลวงนติ ธิ รรมพนิ จิ
จึงไมอ่ าจวางเฉยอยู่ได้อีกตอ่ ไป

“ผมจะออกไปหาทา่ นนายอำเภอท่ีบ้านพกั ของทา่ นเดยี๋ วนี้เลยขอรับ
คณุ ยาย” ชายหนมุ่ ตดั สนิ ใจ “เร่ืองนร้ี ออีกไม่ได้แลว้ เราตอ้ งรีบตามหาตวั
แม่บษุ ย์ให้เรว็ ท่ีสดุ เท่าท่จี ะทำได”้

เขาอยากจะพดู ว่า ‘ก่อนที่จะสายเกนิ ไป’ แตเ่ ม่ือได้เห็นใบหน้าท่ีตื่น
ตระหนกของคณุ ประดับและสคราญแลว้ เขาจึงเกบ็ ถ้อยคำนน้ั เอาไวใ้ นใจ
อนั รอ้ นรนราวถูกสมุ ด้วยกองไฟ แตเ่ พยี งผูเ้ ดียว

“ฉันไปด้วย” คณุ ประดบั บอกชายหน่มุ
“คุณยายรอฟังขา่ วอยู่ทน่ี ด่ี กี วา่ ขอรับ” หลวงนิติธรรมพินจิ หนั มา
กล่าวกับผู้อาวโุ สดว้ ยนำ้ เสียงออ่ นโยน เขาจับมอื ทชี่ ้นื เยน็ ของคณุ ประดบั
เอาไว้ ราวตอ้ งการถา่ ยเทความหว่ งใยให้
“ช่วยน้องด้วยนะพอ่ เอื้อ” คุณประดับเสียงสั่น
นยั นต์ าสดี ำสนิทราวทอ้ งฟ้ายามราตรีของเขา ฉายแววหนักแนน่ เมือ่
ใหค้ ำมน่ั กบั คณุ ประดับวา่
“คณุ ยายขอรับ...กระผมขอสาบานดว้ ยเกียรตขิ องหลวงนติ ิธรรม-
พนิ ิจว่า แม้จะตอ้ งแลกดว้ ยชวี ติ ของตนเอง....กระผมจะต้องเอาตวั ของแม่
บุษย์กลบั คนื มาให้ได้...”

๔๕

หล่อนรู้สกึ ตัวตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะเสยี งหัวเราะระริกระร่ืนของ
สตรผี ู้หนึ่ง ประสานกับเสียงหวั เราะอยา่ งมีความสขุ ของบุรษุ เมือ่ เหลือบ
มองนาฬิกาหางแมงดาท่ีข้างฝาผนัง เพงิ่ เป็นเวลาตสี ี่

หลอ่ นลืมตาโพลงในความมดื เม่อื ควานมอื หาชายหน่มุ ท่นี อนหลับ
อย่ขู า้ งกาย แล้วพบแตเ่ พียงความวา่ งเปล่า...

พ่ีกล้า...หล่อนนกึ ดว้ ยความงุนงง...หายไปไหน...
เมอ่ื ตอนบา่ ย หลอ่ นออกไปเดนิ เที่ยวรมิ หาด เมอื่ กลับมานั้นหลวง
ราญอรพิ ่าย ผเู้ ปน็ พี่เขยหรืออีกนัยหนึ่งคอื สามีของหลอ่ น ออกไปทำธุระ
อะไรบางอยา่ ง ทไ่ี มย่ อมบอกใหห้ ล่อนรู้กับผชู้ ายหน้าตาโหดเหี้ยม หนวด
เครารกรงุ รงั ท่าทางรุงรงั ดูสกปรกเสยี จนหล่อนรสู้ ึกขยะแขยง กวา่ ท่ีชาย
หนุ่มจะกลบั มาก็เย็นยำ่ ...
หลอ่ นรแู้ ต่เพียงวา่ เขาส่ังให้หล่อนเก็บขา้ วของสัมภาระ เตรียมพรอ้ ม
เดินทางกลับบางกอกพร้อมกันในวนั รุ่งขน้ึ
“แลว้ เรอ่ื งบุษราคมั เลา่ คะ คณุ พ่?ี ” หล่อนจำไดว้ ่าถามเขาไปดว้ ย
ความสงสัย

682/790

“บุษราคัมหนีไปแลว้ ” หลวงราญอรพิ ่ายตอบหล่อนวา่ อย่างน้นั
“หนไี ปแล้ว จะเป็นไปได้อย่างไร?” ระเบียบขมวดควิ้
“ไมต่ ้องสงสยั ใหม้ ากเรือ่ งไป” เขาทำเสยี งดุ “หลอ่ นกต็ อ้ งการให้เปน็
อยา่ งนั้นอยูแ่ ลว้ มใิ ชห่ รอื ? ต่อไปนบ้ี ษุ ราคัมจะไม่มายงุ่ กับเราอกี ตอ่ ไป...”
ระเบียบไม่ร้รู ายละเอยี ดของเร่ืองทีเ่ กดิ ขน้ึ มากนกั หลวงราญอรพิ า่ ย
บอกหลอ่ นเพียงเทา่ นั้น และหลอ่ นก็รสู้ กึ ดีใจ เพราะหลอ่ นไม่สนใจว่า
บษุ ราคัมจะไปไหน ไปอยกู่ บั ใคร ขอเพียงแตใ่ ห้พน้ ไปจากทางชวี ิตของ
หลอ่ น กเ็ ป็นอันวา่ ใช้ได้
เร่อื งของบษุ ราคมั เรยี บรอ้ ยแล้ว แต่เร่ืองของหล่อนนส่ี ิ...ตสี ่เี ชน่ น้ี
หลวงราญอรพิ า่ ยหายไปไหน...
เสยี งคลืน่ สาดซดั หาดทราย ทเ่ี จอื มากบั เสยี งหยอกเยา้ ของชายหญงิ
ทัง้ สองจากห้องท่ีอยู่ตดิ กนั ทำใหร้ ะเบียบลุกพรวดพราดขึน้ มาจากที่นอน
ในทนั ท.ี ..หลอ่ นรู้สกึ รอ้ นราวตกอยู่ในกองเพลงิ แมว้ ่าอากาศยามใกลร้ ุง่ จะ
เยน็ สบาย เพราะพอจะเดาได้วา่ เกิดอะไรขึ้น
ระเบียบย่องออกจากหอ้ งนอน พยายามไม่ใหเ้ กิดเสยี ง เพื่อจะพิสูจน์
วา่ สง่ิ ที่หล่อนหว่นั ใจอยู่น้นั เป็นจรงิ ดังทีค่ ิดหรือไม่...
อเี ลียบ...องี ูพษิ ....ระเบยี บเขน่ เขีย้ วเค้ียวฟนั ...

683/790

หลอ่ นหยบิ ตะเกียงแก้วดวงเล็ก ทว่ี างอยทู่ ี่โตะ๊ หวั เตียงขึน้ มาถือเอา
ไว้ ไขไสแ้ ละจดุ ไฟติดตะเกยี ง แล้วค่อยย่องเดินออกไป ม่งุ หน้าไปทาง
ห้องนอนของเลยี บ ซ่งึ อย่ตู ดิ กัน

หญิงสาวแนบหกู ับประตูหนา้ หอ้ ง แลว้ กแ็ ทบจะกรดี ร้องออกมาด้วย
เสยี งอนั ดงั เมื่อไดย้ นิ เสียงหวั ร่อต่อกระซิกของหญิงสาว และชายหนุ่ม ที่
หลอ่ นจำเสยี งของเขาไดอ้ ยา่ งแม่นยำ...

หากเน้อื ความทช่ี ายหนมุ่ หญงิ สาวเจรจาแก่กนั ทำให้หล่อนต้องหนาว
ยะเยอื กจนขนลกุ ..

“เหลอื เวลาอีกเทา่ ใด แมเ่ ลยี บเมยี รกั ของฉนั ” เสยี งของหลวงราญ-
อริพ่ายกระซบิ ถามเพอ่ื นของหลอ่ น

แมเ่ ลยี บเมียรักของฉัน....น้ำเสียงของหลวงราญอรพิ า่ ยอธิบายความ
สมั พนั ธท์ ุกอย่างจนกระจา่ ง ไม่เหลือใหห้ ล่อนไดส้ งสัยอีกต่อไป

ระเบยี บใจเตน้ โครมครามด้วยความโมโห กำลงั จะเข้าไปในหอ้ ง ก็
บังเอิญไดย้ ินเสยี งเพอื่ นของหล่อนตอบออกมาเสียก่อนว่า

“ไม่ทนั ฟา้ สางดอกคะ่ ...” เลียบตอบดว้ ยนำ้ เสยี งสัน่ สะท้าน
อเี ลยี บ...น่ีคงจะดเู วลากันอยู่ละสิ ว่าจะเหลือเวลาพรอดพร่ำรำพนั
รกั กนั อีกนานเท่าใด กอ่ นที่หลวงราญอรพิ า่ ยจะตอ้ งรบี กลบั ไปทีห่ อ้ งนอน
กอ่ นท่ีหลอ่ นจะตืน่ ขึน้ มา

684/790

ระเบยี บชะงักมือทก่ี ำลังจะเคาะประตู เพราะประโยคตอ่ ไปของเลียบ
ทำใหห้ ล่อนตน่ื ตระหนก ด้วยความเขา้ ใจแตแ่ รกนัน้ ผิดไปถนัด

“ไม่ทันฟ้าสาง อบี ุษราคัมก็จะเหลือแต่ชือ่ ...”
บษุ ราคมั ...
อเี ลียบพูดถึงบุษราคมั หรือ....นพ่ี เี่ ขยของหลอ่ น กับเพอื่ นของหล่อน
กำลังสมคบคิดกันทำอะไร? กไ็ หนว่าบุษราคัมหนีไปอย่างไรเลา่
“ดมี าก...ฉันอยากให้มันทรมานทสี่ ุด ใหส้ าสมกบั ส่ิงที่มันทำกบั ฉัน”
หล่อนไดย้ ินเสียงหลวงราญอริพา่ ยหวั เราะเยอื กเยน็ แบบทห่ี ล่อนไม่เคย
ได้ยินมากอ่ น
“หากมีใครมาตรวจคน้ เธอแนใ่ จนะว่า เกบ็ ข้าวของของแมน่ ่ันไปทิง้
หมดแล้ว อยา่ ให้พวั พันมาถงึ เราได้เทียว”
“รับรองเจ้าค่ะ” เสียงของเลียบดงั เปน็ กังวาน ทา่ มกลางความเงียบ
สงัดของยามราตรี “ดแู ต่พเี่ ชิดสิคะ เป็นโปลิศแท้ๆ ยังไม่ติดใจสงสัยอะไร
เลย ไมม่ ีใครรวู้ ่าคุณพี่กับระเบียบมาทนี่ ี่ดอกค่ะ พรงุ่ นค้ี ุณพกี่ ็กลบั ไปแล้ว
กลับไปกอ่ นที่จะมีคนรเู้ สยี ดว้ ยซ้ำ”
“ฉันได้ยินมนั มาเรียกหาเธอเมอ่ื สักพักใหญๆ่ ” หลวงราญอรพิ า่ ยถาม
“พเ่ี ชิดเพงิ่ กลบั มาจากเพชรบุรีเย็นวนั น้ีเอง มาถึงกเ็ จอเรือ่ งวุ่น...พวก
มนั เพ่ิงรู้ว่าบษุ ราคมั หายตัวไป และเริม่ ออกคน้ หา พเี่ ชดิ มาถามน้องว่าเหน็
มนั บา้ งไหม พอน้องบอกวา่ ไมร่ ู้ไม่เหน็ ก็รบี ไปหาบ้านอ่นื ต่อไป...”

685/790

“ดมี าก แม่เลยี บ...แลว้ นายหาญล่ะ เธอแน่ใจนะว่า ไว้ใจมันได้
จริง...”

“น้องรับรองว่า นายหาญไว้ใจได้ มนั จะทำงานได้อย่างเรยี บรอ้ ยท่สี ุด
เพื่อเงิน คนติดฝ่ินอยา่ งมนั ทำได้ทุกอยา่ ง...” เพ่อื นของหล่อนพูดดว้ ยเสียง
เยอื กเย็นไม่ผิดกนั “แม้แตศ่ พของบษุ ราคัมก็จะไมม่ ีใครได้เหน็ ....ท่ีคุณพี่
ต้องอดทน กแ็ ค่รอแต่เวลาใหน้ ้ำท่วมจนมิดกระท่อมเทา่ น้นั เอง ...”

“ดมี าก เธอและนายหาญหาสถานที่ได้เหมาะทเี ดียว กวา่ ใครจะพบ
บษุ ราคัมเข้า กค็ งเหลือแตโ่ ครงกระดูกทบ่ี อกไมไ่ ด้วา่ เป็นผู้ใด” เสยี งหลวง
ราญอริพา่ ยหัวเราะโหดเหีย้ ม

“กระท่อมน้ันอยู่ริมร่องน้ำ ทต่ี ่อจากบึงใหญ่ชายทะเล สมยั ก่อนชาว
บา้ นยังอยกู่ นั ได้ แต่ตอ่ มาร่องนำ้ เปล่ียนทศิ ทกุ วันในตอนดึก เมอ่ื น้ำทะเล
ขึ้นสูงสุดกจ็ ะท่วมเขา้ มาในบงึ จากนัน้ น้ำในบงึ กจ็ ะเอ่อทน้ ไปตามร่องน้ำ
จนทว่ มกระทอ่ มท่ปี ลกู อยแู่ ถวนนั้ ชาวบา้ นจงึ ต้องท้ิงบา้ นให้รา้ งและอพยพ
ไปหาท่อี ยใู่ หม่” เลียบอธิบายอย่างผู้ชำนาญการ

อะไรกนั ...
ระเบยี บตกใจจนมือเย็นเฉยี บ หัวใจของหล่อนส่ันระรัวราวจะโลด
ออกนอกอก...ชายหญิงสองคนนนั่ กำลงั สมคบทำเรอื่ งท่ีเลวรา้ ยที่สดุ ....

686/790

หล่อนเกลียดบุษราคมั แต่ไมเ่ คยคดิ ถึงข้นั ประสงคร์ ้ายตอ่ ชีวติ ....แค่
ฝา่ ยนัน้ เดินออกไปจากชีวติ ของหลอ่ น เทา่ นนั้ ระเบียบก็พอใจแลว้ ...ไมเ่ ห็น
จะต้องถงึ ข้นั ลงมือฆ่าแกงกนั เชน่ นีเ้ ลย....

ระเบียบยังไม่ทันจะคิดอ่านทำอะไรตอ่ ภายในห้องกเ็ งียบเสียงลงไป
สกั พักหนึง่ จึงมีเสียงหัวเราะคกิ คักของหญิงสาว

“อยา่ ค่ะ....คณุ พ่อี ย่ารงั แกเลยี บสิเจา้ คะ...”
“แมเ่ ลียบ พ่ีไมไ่ ดร้ งั แกเจ้าสกั หน่อย พกี่ ำลงั จะทำใหเ้ จา้ มีความสขุ
ตา่ งหาก อย่าด้อื น่า...” เสยี งของชายหน่มุ สัน่ พร่าด้วยแรงพิศวาส
ระเบยี บกระชากประตหู อ้ งนอนเปิดออกกว้าง ดว้ ยความรู้สึกโมโห
จนไม่อาจจะสะกดกลั้นได้อีกต่อไป...
“คุณพี่...อีเลียบ”
หลอ่ นยนื หน้าตาขมงึ ทงึ มอื หนึ่งยกขน้ึ เทา้ เอว หายใจเรว็ แรงดว้ ย
ความรสู้ กึ เจบ็ แคน้ แนน่ ในอก เมอ่ื เห็นหลวงราญอริพ่าย นอนก่ายกอดอยู่
กบั เลียบอยบู่ นเตยี งในหอ้ ง..
ภาพที่ปรากฏตรงหน้า ทำใหห้ ล่อนลมื เรอ่ื งของบุษราคมั ไปช่ัวขณะ
“ระเบยี บ”
เลยี บดเู หมอื นจะไมต่ กใจเท่าที่หลอ่ นคาดคดิ ส่วนหลวงราญ-อริ
พา่ ยนนั้ ไมม่ ที า่ ทางสะทกสะท้านเอาเสียเลย

687/790

“เขา้ มาหอ้ งคนอนื่ ควรเคาะประตกู อ่ นนะจะ๊ เธอเปน็ ถึงลกู พระยา
ทำอยา่ งนชี้ า่ งไม่มีสมบตั ผิ ดู้ ีเสียเลย” เลียบทำเสยี งเยาะ ขณะท่เี อียงกาย
ไปหาชายหนมุ่ ท่นี อนเคียงอยู่ พลางยกมือไล้ไปบนแผ่นอกเปลอื ยเปล่าของ
เขา

“อเี ลยี บ...องี พู ิษ”
ระเบียบแคน้ จนแทบกระอัก เพราะไม่เคยคิดมากอ่ นเลยวา่ เพือ่ น
สนทิ ทไี่ ว้ใจที่สดุ จะหักหลงั ทำกบั หลอ่ นเช่นน้ี
“อเี ลว....อเี ลยี บ...กนิ บนเรือน ข้รี ดบนหลังคา”
หลอ่ นกระแทกตะเกียงในมือลงบนโตะ๊ ไมข้ า้ งหวั เตยี ง จากน้นั ก็
กระโจนเข้าใสช่ ายหญิงสองคน ท่ีนอนกอดกันอยบู่ นเตยี งดว้ ยแรงโมโห
หลอ่ นกระชากจนเลยี บตกลงมาจากเตียง และประเคนฝา่ มอื ใส่อีกฝ่าย
ชนดิ ทไ่ี ม่ไห้ไดต้ งั้ ตวั
“ระเบยี บ” เลยี บสะบัดมือหลดุ จากการเกาะกุมของอีกฝา่ ย และลุก
ข้ึนยืนเทา้ เอวทัง้ สองข้าง “ท่วี า่ กินบนเรอื น ขร้ี ดบนหลงั คาน่ะ...ใครกันแน่
จะ๊ ...ไมใ่ ช่หลอ่ นดอกรึ ทเี่ อาพ่ีเขยของตัวเองมาเปน็ ผัวหนา้ ตาเฉย... แล้ว
อย่าลมื สวิ ่า เรือนท่ีหลอ่ นกำลังยนื เหยยี บอยู่นน่ี ่ะ คือเรือนของใครกนั
แน่?...”
“อีบา้ อีงูพษิ อเี พอื่ นทรยศ”

688/790

ระเบียบกรดี รอ้ งเสยี งดังล่นั และถลาเขา้ ไปท้งึ ผมของเลียบ และ
ประเคนฝ่ามอื ใสอ่ ีกฝา่ ย แตค่ ราวน้ีเลียบไม่ยอมยืนนิ่งเปน็ เป้าให้ระเบยี บ
ทำร้ายเหมือนเมอ่ื ตอนแรกแล้ว หล่อนผลักระเบยี บซงึ่ มีรปู รา่ งผอมกว่า
อยา่ งแรง จนหญงิ สาวเซลม้ ลงไปบนเตียง

“แก อเี ลยี บ...” ระเบียบชหี้ น้าเพอื่ น “แกกล้าแยง่ ผัวฉนั ได้อย่างไร รู้
ทั้งรวู้ ่าฉนั กับพ่กี ล้าเป็นอะไรกัน”

“ทำไมอีระเบียบ” เลยี บจงใจย่ัว “ผัวคนนี้ หลอ่ นกแ็ ยง่ จากพส่ี าว
หล่อนมาไม่ใชร่ ึ...เธอกับฉนั กเ็ ป็นเพือ่ นกัน มีผวั คนเดยี วกัน จะเป็นไรไป
และอกี อยา่ ง...ฉนั จะบอกใหน้ ะ คุณพม่ี าหาฉนั เองต่างหาก ฉันไม่ไดแ้ ย่ง
เธอมาสกั หน่อย...ไม่เชือ่ กถ็ ามคุณพีด่ สู ิ”

“คณุ พ.ี่ ..” ระเบียบหันขวับไปทางหลวงราญอริพา่ ย ทตี่ ลอดเวลาได้
แต่นอนน่งิ เงียบดว้ ยความเบื่อหนา่ ย “ทีอ่ ีเลยี บพดู จริงรึคะ”

“หยุดได้แล้ว ระเบยี บ”
“ไมห่ ยุด ระเบียบไมห่ ยดุ ” หลอ่ นร้องกร๊ีด กร๊ีด “คุณพ่ีบอกระเบยี บ
มาเดีย๋ วน้ี ว่าทำอย่างน้ีกับระเบียบได้อยา่ งไร ระเบยี บเป็นเมียคณุ พี่นะ
แล้วอเี ลียบนี่ก็เปน็ เพ่ือนของระเบียบ..”
หลวงราญอริพ่ายไม่ตอบคำถามของระเบียบ เขาลกุ ขึน้ จากเตียงด้วย
ทา่ ทางรำคาญ และบอกกับระเบยี บท่รี อ้ งไหฟ้ มู ฟายว่า

689/790

“ฉันไม่ใช่บา่ วของเธอนะ จะไดม้ าเทยี่ วคาดค้ันให้ฉันตอบคำถามของ
เธออย่างน้”ี

ระเบยี บกระโจนพรวดเดยี วจากเตียง ไปเกาะแขนของชายหนุม่ ท่ี
กำลังจะเดินออกไปจากห้อง ดึงรง้ั เอาไว้ พลางรัวกำป้ันของหลอ่ นลงไปบน
แผน่ หลังของเขา

“เลวทส่ี ดุ เลวทัง้ คณุ พ่ี เลวท้งั ตวั แกเลย อีเลยี บ...”
“หยุดนะระเบียบ” หลวงราญอริพา่ ยหนั กลับมา บบี แขนของหล่อน
เอาไวท้ ั้งสองข้าง ด้วยมอื ท่ีแข็งแกร่ง
“ไมห่ ยุด เลว เลว พวกแกสองคนเลวมาก พวกแกกำลงั จะฆา่
บษุ ราคมั ดว้ ย ฉนั ร้นู ะ ฉนั ไดย้ นิ ทพี่ วกแกสองคนวางแผนหมดแล้ว”
หลวงราญอริพา่ ยฟาดฝ่ามอื ลงบนใบหนา้ ของอีกฝ่ายอยา่ งเต็มแรง
จนร่างผอมสูงของระเบยี บเซถลาลงไปกองกบั พนื้ ...
“คณุ พี่...”
ระเบยี บนยั นต์ าเบิกกว้าง ด้วยความตระหนก ดว้ ยไมเ่ คยเหน็ หลวง
ราญอริพา่ ยในภาคทีร่ า้ ยกาจมากอ่ น
หล่อนรสู้ กึ เจบ็ แปลบที่มมุ ปาก เมื่อขยบั จะพูด พร้อมกันนั้นก็รสู้ กึ ถึง
เลอื ดท่ไี หลรนิ ลงมาจากแผลแตกบนรมิ ฝีปาก
แทนท่ีจะหยุด ระเบียบกลับกรีดร้องดังกว่าเก่า หล่อนยนั กายลุกข้นึ
มาจากพ้นื ตรงเข้าไปหาหลวงราญอรพิ า่ ยด้วยความลืมตัว...

690/790

ไม่เคยมใี ครทำกบั หล่อนเชน่ น้ีมาก่อน...

ไมว่ า่ จะเปน็ มารดาของหลอ่ น หรือเจา้ คุณพอ่ กต็ าม...แมจ้ ะเปน็ บดิ า
เล้ียง หากพระยาอนชุ ติ มนตรกี ็เล้ยี งดูหลอ่ นมาเปน็ อยา่ งดี ร้นิ ไมเ่ คยได้ไต่
ไรไมเ่ คยไดต้ อม...แลว้ ผชู้ ายคนนเ้ี ป็นใคร จึงกลา้ ทำรา้ ยหลอ่ นถงึ เพยี งน้ี

ระเบยี บเหวยี่ งฝ่ามอื ใส่หน้าของหลวงราญอริพ่าย จนชายหน่มุ ผงะ
ไป ดว้ ยนึกไม่ถึงวา่ ผหู้ ญงิ ตัวเลก็ อยา่ งระเบียบจะหาญกลา้ ลุกขนึ้ มา
ต่อกรกบั เขาเช่นนี้

หล่อนทำหน้าย้ิมเยาะ เม่อื เหน็ ชายหนุ่มยกมือข้ึนลูบใบหนา้ ด้วย
ความเจ็บใจ

ด.ี ..หล่อนพยักหน้าด้วยความสาแกใ่ จ...จะได้ร้วู ่าไมม่ ใี ครทำกบั
หล่อนไดแ้ บบนี้...

ระเบียบเพ่งิ จะมาสำนึกเสียใจ ที่ทำรนุ แรงกับหลวงราญอรพิ า่ ย เมือ่
ไดเ้ หน็ สายตาวาวโรจนด์ ้วยแรงแคน้ ของชายหนุ่ม ท่ียา่ งสามขุมตรงมายงั
หล่อน เหมอื นกบั เสอื ล่าเหยือ่

“อย่าคะ่ คุณพ.ี่ ..หยดุ เถดิ ค่ะ...”

เสยี งของแมเ่ ลียบที่ยืนหลบอยูท่ ม่ี มุ ห้อง ร้องห้ามชายหนุ่มดว้ ยความ
ตื่นตระหนก เมอ่ื เหน็ หลวงราญอริพ่ายเหว่ียงกำป้นั ทง้ั สองข้าง รัวชก
ระเบยี บเขา้ ทีใ่ บหน้าและทอ้ ง ราวกับว่าเพือ่ นของหล่อนเปน็ กระสอบ...

691/790

แมจ้ ะเกลียดระเบียบ แตห่ ล่อนก็ไม่ไดใ้ จรา้ ยถึงขนาดจะหวังให้
ระเบยี บต้องประสบพบกบั เรอื่ งร้ายเชน่ น.้ี ..

“หยดุ เถดิ คะ่ คุณพ่ี...”
หลอ่ นรอ้ งหา้ มซ้ำแล้วซำ้ อีก ในขณะท่ีหลวงราญอรพิ ่าย ยังคง
กระหนำ่ ชกระเบียบ จนร่างเล็กน้นั ตวั โกง่ งอ นัยนต์ าเหลือกค้างด้วยความ
เจบ็ ปวด หากเสยี งรอ้ งของหลอ่ นไม่มผี ลอะไรแมส้ กั น้อยนดิ เพราะบดั น้ี
สตสิ ว่ นทคี่ วบคมุ ตวั เองของหลวงราญอรพิ ่าย ไดห้ ลดุ ลอยไปไกลเสีย
แล้ว...
สำนึกสดุ ทา้ ยของระเบยี บก็คอื ความเจบ็ ปวดทีเ่ สยี ดแทงขึ้นมาตาม
ทอ้ งนอ้ ย และกระจายไปทวั่ ท้งั สรรพางคก์ าย ราวกบั รา่ งท้งั ร่างจะ
แตกดับ...พรอ้ มกนั น้นั ระเบียบก็รู้สกึ ได้ถงึ ของเหลวอุ่นๆ ที่ทะลักพรวด
ออกมาจากรา่ งกายสว่ นลา่ ง แลว้ เขา่ ของหลอ่ นกอ็ ่อนยวบลง จนไม่
สามารถทรงกายไดอ้ กี ต่อไป....

การคน้ หาตวั ของพลอยบุษย์เป็นไปตลอดทง้ั คนื เพราะทันทที ี่ขนุ
ปราณปราบรปิ ู นายอำเภอปราณบุรี ซง่ึ มาพกั ตากอากาศอยทู่ ่ีหวั หินพอดี
ไดท้ ราบเรอื่ งจากหลวงนติ ธิ รรมพนิ ิจ กร็ ีบสง่ั การให้คนในกำกบั ของตน
ออกค้นบ้านทุกหลงั ในเขตหัวหนิ ที่ต้องสงสยั วา่ อาจจะเกีย่ วขอ้ งกับการ
หายตวั ไปของหญงิ สาวคนนั้น รวมท้งั หม่บู ้านชาวประมงในแถบนัน้ ทกุ บ้าน
แต่ไม่มีร่องรอยของหญงิ สาวแตอ่ ย่างใด

692/790

หลวงนติ ิธรรมพินิจ กลับมาถึงบา้ นฟอเรตต์เวลาประมาณตสี ี่ ดว้ ย
ใบหนา้ อดิ โรย เพราะไม่ไดน้ อนมาตลอดท้ังคืน เชน่ เดียวกบั คณุ ประดบั
และสคราญ ทตี่ ่างกน็ ่ังรอคอยขา่ วจากชายหนุ่ม

“พบไหมคะ?” ราตรี ภรรยาของหมอฟอเรตตท์ ีน่ ่ังอยกู่ ับสตรีทง้ั สอง
ในหอ้ งรับรองแขก รีบถาม เมื่อเห็นชายหน่มุ เดนิ กลับเข้ามาในบา้ น

หลวงนติ ิธรรมพนิ ิจสา่ ยหน้า ไมต่ อบอะไร นยั นต์ าของเขาแดงกำ่
ใบหนา้ ซีดขาว ทำใหไ้ รหนวดเขยี วครม้ึ ที่ขนึ้ อยสู่ องข้างแกม้ ดูเด่นชัดมาก
ย่งิ ขึน้

“โธ่ แม่บษุ ย์...” คณุ ประดับครางออกมาเบาๆ “มหี วังจะไดเ้ จอตวั
ไหม พ่อเอื้อ ตอบยายมาตรงๆ”

“เราจะยงั ไมห่ ยดุ ค้นหาตวั แมบ่ ษุ ยด์ อกขอรับ” ชายหนมุ่ ขบฟันดว้ ย
ความเครง่ เครียด จนกรามนูนขน้ึ เปน็ สัน

“ท่านขุนส่งคนออกติดตามขยายวงกวา้ งกวา่ เกา่ ให้ค้นตามบา้ นคน
ทกุ หลงั ทัง้ ยังสง่ คนไปเฝา้ อยู่ทสี่ ถานรี ถไฟ และถนนหนทางทจี่ ะเข้าออก
หวั หนิ ไวห้ มดทกุ ทิศ กบั สง่ เรอื ออกติดตามหาในทะเลอีกด้วย เชื่อว่าตาม
กันเชน่ นี้ อกี ไม่นานจะไดพ้ บตัวแนข่ อรบั ”

ราตรีจบั แขนของคุณประดับ ปลอบผสู้ งู วยั วา่
“คณุ ยายอยา่ ไดก้ ังวลไปเลยนะคะ ไปนอนพกั เสยี ก่อนเถิด ได้ความ
ว่าอยา่ งไร ดฉิ ันจะรีบไปเรยี นใหท้ ราบ”

693/790

ชายหนุ่มพยกั หนา้ ใหก้ ับคุณประดบั เป็นทำนองเหน็ ด้วย ผสู้ ูงวัย
กวา่ จงึ ขยบั กายลุกขน้ึ เดนิ ตามหลังราตรอี อกไป แต่ยังไม่ทันจะลบั ออกไป
จากห้อง รอ้ ยตำรวจตรีเชดิ ซ่ึงแยกจากหลวงนิตธิ รรมพนิ จิ ไปตามหาตวั
พลอยบษุ ยอ์ กี ทาง ก็รบี กระหืดกระหอบเข้ามา พรอ้ มกับถืออะไรบางอย่าง
อยใู่ นมอื สหี นา้ ท่าทางของเขาดอู ดิ โรยไม่แพ้หลวงนิติธรรมพนิ ิจ

“พ่อเชดิ ไดข้ า่ วแมบ่ ุษยไ์ หม?” คุณประดบั รีบถาม นำ้ เสียงและ
แววตาเปยี่ มด้วยความหวงั

“ยังไมเ่ จอตัวขอรบั แมค่ ้าทต่ี ลาดนดั สะพานปลา รู้จกั แมบ่ ุษยก์ ันทุก
คน แตว่ ันน้ี ไมม่ ีใครเห็นแมบ่ ษุ ยเ์ ลย ไมแ่ มแ้ ต่จะเหน็ แมบ่ ุษยเ์ ดนิ ผ่าน
ตลาดกลับไปทหี่ าดด้านใต้ แสดงวา่ บษุ ราคมั ต้องหายตวั ไปกอ่ นจะถึง
สะพานปลา”

เชิดเล่าเปน็ ขน้ั ตอน
“กระผมจึงระดมคนท้ังหมดทอี่ ยู่กับกระผม ใหเ้ ดินกลับไปกลบั มา
ตามถนน ตั้งแต่หนา้ บา้ นฟอเรตตจ์ นถึงสะพานปลา เผอ่ื วา่ จะไดพ้ บ
หลักฐานอะไรบา้ ง เดินกันอยู่หลายรอบ จนกระทั่งเมอ่ื สักครนู่ ่เี อง ท่ี
กระผมพบของสิง่ นต้ี กอยบู่ นถนน บรเิ วณแถวหน้าบา้ นพกั ของแม่เลยี บ
น้องสาวของกระผมเอง...นี่อาจจะเปน็ หลกั ฐานโยงไปถงึ บุษราคมั กไ็ ด”้
เชิดส่งวัตถทุ อี่ ยูใ่ นมอื ใหก้ บั หลวงนิตธิ รรมพินิจ ก่อนจะถอยกลบั ไป
นั่งทเี่ ก้าอซี้ ึง่ อยขู่ ้างสคราญ

694/790

หลวงนิตธิ รรมพินจิ กม้ ลงมองกระดาษ ท่ีถกู ขยำจนเปน็ ก้อนกลม ซึ่ง
เชดิ สง่ ให้

ชายหน่มุ คอ่ ยๆ คลี่กระดาษออก ก็เห็นวา่ เป็นกระดาษที่ถกู ฉกี ออก
มาจากหนังสือเลม่ หนึ่ง...ผทู้ ีฉ่ ีกกระดาษแผ่นน้ันออกมา จะด้วยสาเหตุใดก็
ตาม คงจะรบี ร้อนมากพอดู เพราะกระดาษแผน่ นัน้ ขาดออกเพยี งคร่ึง
หน้า และตอนบนมหี มึกพมิ พเ์ อาไว้เพียงวา่

...เรอื่ งที่ ๖...
ภายในห่อกระดาษน้ัน ยังมีแหวนทองกลมเกลี้ยง วงท่ีหลวง-
นติ ธิ รรมพินจิ มอบใหไ้ วก้ บั พลอยบษุ ย์อีกวงหนง่ึ แสดงให้เหน็ ว่า ก้อน
กระดาษน้ี เป็นสิง่ ที่พลอยบษุ ย์จงใจทิ้งเอาไวอ้ ยา่ งแน่นอน
“ของแม่บษุ ย์” ชายหนมุ่ อา้ ปากคา้ ง “แหวนวงนี้ ผมใหแ้ ม่บษุ ยเ์ อา
ไว.้ ..”
หลวงนิตธิ รรมพินจิ ไมไ่ ดเ้ ล่ารายละเอยี ดระหวา่ งเขากับหล่อนออกมา
เพราะไม่ตอ้ งการใหใ้ ครรู้เรอ่ื งราวแปลกประหลาดเหลือเชอื่ ทเ่ี กิดขึ้น...
“กระดาษเขียนเอาไว้วา่ อยา่ งไร พอ่ เอ้ือ อา่ นให้ยายฟงั ท”ี คุณ
ประดบั มองหน้าคมสนั ของชายหนุ่ม ไมไ่ ดต้ ดิ ใจเรอ่ื งแหวน
“เขียนเอาไวแ้ ตเ่ พียงว่า ‘เรอื่ งที่ ๖’ ขอรับ...” ชายหน่มุ ตอบ หวั คว้ิ
ขมวดมนุ่ อยา่ งพยายามใชค้ วามคิด

695/790

“หมายความวา่ อย่างไรกัน...เร่อื งท่ี ๖...” คุณประดับเองกพ็ ยายาม
ใช้ความคดิ เชน่ กนั “เหมือนกบั เป็นนิทาน หรือเร่อื งเลา่ ท่ีมีความตอ่ เนือ่ ง
กนั ...แต่เรอ่ื งอะไรล่ะ?”

“นิทานทองอนิ ...” หลวงนิตธิ รรมพินจิ อทุ านออกมาด้วยความมน่ั ใจ
“ตอ้ งเปน็ พระราชนพิ นธ์นิทานทองอนิ แน่ แม่บษุ ยก์ ำลงั อา่ นนทิ านทองอิน
คา้ งอยู่ มาบ้านหมอฟอเรตต์เมื่อเช้าวานนี้ แมบ่ ุษย์ยังมหี นังสอื นทิ านถือ
ตดิ มอื มาด้วย...คุณยายขอรบั ...คณุ ยายจำนทิ านทองอินเรื่องที่ ๖ ไดห้ รือ
ไม่ขอรบั ?...”

“นิทานทองอนิ เร่อื งที่ ๖...” คณุ ประดบั นึกทบทวน “...เรอ่ื งแรกน่นั
คือนากพระโขนงท่ีสอง จากน้นั ก็เป็น นายสวุ รรณถูกขโมย แล้วกค็ วามลับ
แผ่นดิน นายสวัสดิ์ปิตฆุ าต และยาม้าบงั กะโล....”

ผสู้ ูงวยั ไลน่ ิว้ ไปมา ในทส่ี ุดจงึ พยกั หน้าและวา่

“เขม็ ร้อยดอกไม้....นทิ านทองอินเรอ่ื งที่หก คือเรื่องเข็มรอ้ ย
ดอกไม้...แต่จะเกี่ยวอะไรกันกับทีแ่ มบ่ ษุ ย์หายตัวไป...”

“อาจจะไมเ่ กย่ี วกันก็ไดน้ ะคะ” สคราญออกความเหน็ บา้ ง หลังจาก
ทนี่ ิง่ เงียบมานาน “พบ่ี ุษยอ์ าจจะถูกจบั ตวั ไป หรือมกี ารย้อื แย่งหนังสือกนั
และกระดาษแผน่ นก้ี ็เลยหลุดออกมา”

“ไมใ่ ชแ่ น่...” หลวงนิติธรรมพินจิ แย้ง “ถ้าเชน่ น้นั ทำไมไมเ่ ป็นนิทาน
เร่ืองแรก หรือเปน็ ปกของหนังสือ...และนยี่ ังมแี หวนหอ่ อยภู่ ายในกระดาษ

696/790

ดว้ ย กระผมคดิ ว่า น่ีไมใ่ ช่ความบังเอิญเปน็ แน่ แมบ่ ษุ ยก์ ำลงั พยายามจะ
บอกอะไรเราสักอย่าง...คุณยายขอรบั ”

ประโยคหลงั เขาหนั ไปหาผู้สูงวัย ที่ใบหน้าเปี่ยมไปดว้ ยความพศิ วง

“คณุ ยายพอจะจำนทิ านทองอนิ เรือ่ งเขม็ รอ้ ยดอกไม้ไดไ้ หมขอรับ...”

๔๖

ตอนทีห่ ลอ่ นรสู้ ึกตัวฟ้นื คืนสติข้ึนมา จะเป็นเวลาเทา่ ใดน้นั หญงิ
สาวไมส่ ามารถบอกได้ ดว้ ยทัว่ ทัง้ หอ้ งมืดสนิทราวกับเวลาค่ำ

หญงิ สาวขยับตัวดว้ ยความอดึ อดั อ้าปากจะส่งเสยี งรอ้ งเพอื่ ขอความ
ชว่ ยเหลอื แตม่ ิอาจทำไดอ้ ยา่ งใจนึก เพราะตดิ ท่ีมะนาวลูกใหญซ่ ่งึ อยใู่ น
ปาก

พลอยบษุ ย์เหลือบมองไปรอบห้อง แต่ก็มองไม่เห็นสง่ิ ใด นอกจาก
ความมดื มิด...เสียงคลื่นสาดซดั กระทบหาดทรายท่แี วว่ มาจากภายนอก
บอกให้รู้ว่า สถานทซี่ ึ่งหลอ่ นถกู พาตวั มากักขงั นั้น นา่ จะอยไู่ ม่ไกลจากริม
ทะเลนัก...

หญิงสาวพยายามกะพรบิ ตาถๆี่ เพอื่ ปรับให้สายตาชนิ กบั ความมืด
รอบกาย เม่ือเวลาผ่านไปพกั ใหญ่ หลอ่ นจึงเรมิ่ พอจะมองเห็นสภาพ
ภายในห้องขึน้ มาบ้างอย่างเลอื นราง...

หล่อนถกู มัดมือและเทา้ ผูกติดเอาไวท้ ี่เสากลางหอ้ ง หากไม่ใชส่ ภาวะ
คับขนั เชน่ น้ีแลว้ ละก็ พลอยบษุ ยอ์ าจจะหวั เราะออกมาเสียดว้ ยซ้ำ เพราะ
ทา่ ทางท่ีหล่อนถกู จบั มดั เอาไว้ เหมอื นกบั เชลยศกึ ท่ีถูกคนอินเดียนแดง

698/790

จบั มัดเอาไว้เพอื่ รอเวลาบูชายัญ แบบที่หลอ่ นกับพุทธชาดชอบเลน่ กัน เม่ือ
ยามเป็นเด็ก...

เพิง้ ...เราจะไดเ้ จอกนั อีกไหมนะ?...หล่อนคิดถงึ นอ้ งสาวขน้ึ มาจับใจ
...หลังจากข้ามเวลามาไกลแสนไกล ฉันจะต้องมาจบชวี ิตอยทู่ นี่ ีล่ ะหรือ...

ห้องทหี่ ล่อนถูกจับมาขงั ไว้ เป็นห้องสเี่ หลย่ี ม ผนังทุกดา้ นเป็นฝาทท่ี ำ
มาจากไมไ้ ผ่สานกันเปน็ แผง มีหน้าต่างอยบู่ านหนง่ึ หากปดิ สนทิ มองไม่
เหน็ สภาพภายนอก แตจ่ ากสภาพทวั่ ไปภายในห้อง พลอยบุษยเ์ ดาวา่ น่าจะ
เปน็ กระทอ่ มรา้ งแหง่ หน่ึง...

กระทอ่ มแหง่ น้ี น่าจะอยู่ติดชายหาด เพราะพน้ื ของห้องเปน็ ดินปน
ทรายละเอียด ฝ่าเทา้ เปลือยเปลา่ ของหลอ่ นจมอยูใ่ นนำ้ ทีเ่ ย็นจดั ราวกบั
นำ้ แข็ง ระดบั สงู ของน้ำถึงขอ้ เทา้ อยู่ตำ่ จากชายผา้ ซน่ิ ไมถ่ ึงคบื ...

ยังดีทพ่ี วกนัน้ ไม่ได้ทำอะไรลว่ งเกินหล่อน...พลอยบษุ ย์ถอนหายใจ
เมือ่ สำรวจพบว่า เสอื้ ผ้าของหล่อนยงั อยใู่ นสภาพเรียบร้อย เหมอื นเม่อื
ตอนท่ถี ูกจับมา สง่ิ เดียวทเี่ ป็นกังวลในตอนนก้ี ค็ อื เมอ่ื เวลาผา่ นไป...ระดบั
ของนำ้ ทะเลจะสงู ขึน้ ไปอีกหรือไม่...

หลอ่ นพยายามขยบั เขย้อื น เคล่อื นไหว แต่ไมอ่ าจทำได้ดังใจคิด
ดว้ ยถกู ลา่ มเอาไว้จนแน่นหนา ไม่มีทางใดทจี่ ะหนีไปได้เลย ยิง่ ด้ินเทา่ ใด
ตรวนท่ีเท้าของหลอ่ นกบ็ าดลึกเขา้ ไปในเนอ้ื จนรูส้ กึ เจ็บแสบ

699/790

ข้างนอกกระทอ่ ม เหน็ มแี สงไฟจากไต้ สอ่ งลอดเขา้ มาตามรอยแตก
ของผนัง กบั มีเสยี งฝเี ท้าคน เดินกลับไปกลับมา สลับกับเสยี งน้ำกระเพอ่ื ม
ยามทคี่ นทางด้านนอกมีการเคล่อื นไหว แสดงใหเ้ ห็นว่า คงมคี นเฝ้าหล่อน
อยดู่ า้ นหน้ากระทอ่ ม ไมต่ ่ำกวา่ สองคน...และกระท่อมแหง่ นี้ คงจะปลกู อยู่
ทา่ มกลางแหลง่ น้ำขงั ...

แหล่งนำ้ ขงั หรอื ...ยงั จะกระทอ่ มที่หลอ่ นสันนษิ ฐานวา่ ปลูกอยทู่ ี่
ชายทะเลอกี ...

ในช่ัวเวลาน้ันเอง ที่เรื่องเล่าของนายปืน แวบเข้ามาในความทรงจำ
ของหล่อน เหมอื นกบั สายฟ้าแลบท่ามกลางราตรีท่ีมดื มิด เรอ่ื งเล่าของ
กระทอ่ มรา้ ง ทป่ี ลูกอยูบ่ นร่องนำ้ ของบึงใหญ่ สดุ ชายหาดด้านทศิ เหนือ..

กระทอ่ มทีผ่ ู้อาศยั ต้องท้ิงรา้ งไป เนื่องจากรอ่ งนำ้ เปลี่ยนทศิ ทางเดนิ
...พลอยบุษยร์ ใู้ นนาทีนัน้ ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น...

หลวงราญอริพา่ ยตงั้ ใจจะฆา่ หล่อนทัง้ เป็น ดว้ ยการล่ามหล่อนเอาไว้
ในกระทอ่ มทนี่ ำ้ จะทว่ มจนมดิ ตอนทนี่ ำ้ ทะเลข้ึนสูงสุด....เขาต้ังใจจะปล่อย
ให้หลอ่ นขาดใจตายไปทลี ะน้อยน่ันเอง...จากนน้ั หล่อนจะหายสาบสญู ไป
จากทุกคน และหลวงราญอริพา่ ยฉลาดมากท่ีเลือกกำจดั หล่อนโดยวิธีนี้
เพราะอยา่ งไรก็ตาม หล่อนก็ไมม่ ีวนั จะไปอยกู่ บั เขาแน่ และเขาเองก็ปลอ่ ย
ใหห้ ลอ่ นเลิกร้างไปไม่ได้ ดงั นน้ั ทางที่ดที ่ีสดุ กค็ อื ทำให้หลอ่ นหายตวั ไป ทง้ั
ทยี่ งั อยใู่ นฐานะทีเ่ ปน็ ภรรยาของเขา

700/790

น้ำตารินไหลลงมาจากหางตาทัง้ สองข้าง พร้อมกบั ความรูส้ กึ ส้นิ หวงั
อยา่ งไม่เคยเป็นมาก่อน อาจเป็นอุปาทาน ท่หี ล่อนร้สู กึ ราวกับวา่ ระดับนำ้
ทพี่ ื้นห้องเพ่ิมระดบั สงู ข้นึ ภายในเวลาอันรวดเรว็ ...

ไมใ่ ช่อุปาทาน แตเ่ ป็นเรือ่ งจรงิ แท้แน่นอน ระดับน้ำในห้องกำลังสูง
ขึน้ เร่ือยๆ...พลอยบษุ ยก์ ม้ ลงมองชายผา้ ซิ่นที่เร่ิมเปยี กน้ำ จนเกอื บถึงน่อง
แลว้

“จะตอ้ งเฝา้ มนั ถงึ เชา้ เลยหรือพ่ีหาญ...”
เสยี งของผูช้ ายคนหนง่ึ เอ่ยถามข้นึ มาจากภายนอก พลอยบษุ ย์เผลอ
กลนั้ หายใจ ขณะพยายามเงี่ยหฟู งั คำตอบจากนายหาญ
“เออสวิ ะ” เสยี งของบดิ าเล้ยี งเดก็ ชายบุญตอบด้วยนำ้ เสยี งไม่ยนิ ดี
ยินร้าย “อกี ไม่นานหรอก ระดับน้ำสงู ข้นึ ทุกที ไม่เหน็ หรือไง อกี ไมก่ ่ี
ชัว่ โมง น้ำกจ็ ะท่วมจนมิดกระทอ่ ม รอสกั พกั จนแนใ่ จแลว้ วา่ มนั ขาดใจ
ตาย จงึ คอ่ ยกลบั ไปรับเงนิ จากคณุ หลวง...”
“นา่ เสียดายนะพ”ี่ เสยี งผู้ชายอกี คนหื่นกระหาย “ขาว สวยอยา่ งน้ี
น่าเอามาทำเมียก่อนจะฆ่าเสยี ใหต้ าย คุณหลวงนัน่ กใ็ จรา้ ย มีเมยี สวย
ขนาดน้ี ไมน่ ่าฆา่ ทง้ิ เลยนะพีน่ ะ เป็นข้าละก็ รกั ตายเลย...”
“เฮ้ย” นายหาญตวาด “เมียของนาย หา้ มมงึ ยงุ่ เดด็ ขาด ถงึ กำลัง จะ
ตายแล้วกเ็ หอะ เสร็จงานน้ี ได้เงินมากโขเลยเทยี วมงึ จะแต่งกบั ผู้หญิง
ทัง้ หมู่บา้ นก็ยงั ได้”