สาวหลงยุค-พงศกรZX

701/790

พลอยบุษย์ไดย้ ินเสียงคนเดนิ ย่ำน้ำกลบั ไปกลบั มา

“อย่าไว้ใจคนบางกอกเลย ไอม้ ืด มึงเห็นหน้าตาสวยๆ อยา่ งนใ้ี จดำ
นักเทยี ว คณุ หลวงวา่ แล่นตามชู้มาถงึ หัวหิน หยามกนั อยา่ งน้ี สวยขนาด
ไหน เปน็ กูกกู ็แค้นเหมอื นกันละวะ เลน่ ชอู้ ย่างเดยี วไม่พอนะมึง ยังแสม่ า
ยุ่งเรือ่ งของกูกบั อีเนียน ทำใหอ้ ีเนยี นเลกิ กบั กูอกี ตายอย่างน้ี สาสมดแี ล้ว
ละ...”

พูดจบทง้ั สองคนกห็ วั เราะแก่กันดว้ ยความขบขนั ในขณะทนี่ ำ้ ตาของ
พลอยบษุ ย์ยังคงรนิ ไหลลงมาราวกบั สายน้ำ....

หลวงนติ ธิ รรมพนิ ิจ กับเชดิ และสตรีอีกสองคนทีน่ ่ังอยู่ด้วยกนั
ภายในห้อง พยายามครนุ่ คิดถึงนทิ านทองอนิ เรอื่ งท่ี ๖ ตอนเขม็ รอ้ ย
ดอกไม้ ทค่ี ุณประดับเล่ากลับไปกลับมาหลายรอบ เพือ่ ดูว่าพลอยบุษย์
ตอ้ งการบอกอะไร แตก่ ็ไมม่ ใี ครพอจะคดิ ออก

เรือ่ งเข็มร้อยดอกไม้ เป็นนิทานทองอนิ ตอนท่ี ๖ เนื้อเร่ืองกล่าวถึง
ผู้ชายคนหนงึ่ ที่เสยี ชีวติ ลงไปอย่างลึกลบั ไม่ไดป้ ่วยเปน็ ไข้ ไม่ไดถ้ ูกวาง
ยาพิษ นับเปน็ คดที ล่ี กึ ลับและนา่ สงสยั ภายหลงั นายทองอินและนายวัด
เพ่ือนสนทิ รว่ มกันสบื จนทราบวา่ สาเหตุของการเสยี ชีวิตของชายคนน้ัน
เกิดจากถกู ภรรยาของเขาทำการฆาตกรรม โดยใชเ้ ข็มร้อยดอกไมแ้ ทงเข้าที่
หน้าอกด้านซา้ ย ตรงกับหวั ใจ ทำให้เลอื ดออกภายในและเสยี ชวี ติ ไปใน
ท่ีสดุ

702/790

หลวงนิติธรรมพินิจรู้ดวี า่ พลอยบษุ ยช์ อบนทิ านทองอินตอนน้มี าก
ทส่ี ุด หล่อนเคยบอกกับเขาวา่ ไมเ่ คยคดิ ว่ามีเรื่องสัน้ ทส่ี นุกและซับซ้อน
เชน่ น้มี าแลว้ ตง้ั แต่สมัยรชั กาลที่ ๖...

และหลอ่ นยังวา่ หลอ่ นมาจากแผ่นดินที่ ๙...
มนั เปน็ เรอื่ งเหลือท่ีจะเชอ่ื แต่เขากเ็ ชอื่ ...ไมม่ ีเหตุผลใดทพ่ี ลอยบษุ ย์
จะต้องโกหก และเขาเองก็รจู้ ักบษุ ราคมั มานานพอที่จะรูว้ ่า ผหู้ ญิงคนนี้ ไม่
ใช่บษุ ราคัม...
หลอ่ นหลงยุคมาจรงิ ๆ น่นั ละ..
มาตอนนี้ หล่อนก็หายตวั ไป พร้อมกบั เอาหวั ใจของเขาไปดว้ ย..
“ทำไมต้องเปน็ เร่อื งเขม็ ร้อยดอกไม้ดว้ ย” ราตรีครุ่นคดิ “ทำไมไม่
เปน็ เร่อื งนากพระโขนงทสี่ อง หรือ เรอื่ งนายสวสั ดป์ิ ติ ฆุ าต หรอื เร่ือง
อื่นๆ”
“น่นั สิคะ เรอื่ งน้ีก็ไมเ่ หน็ จะมีอะไรพเิ ศษ หรอื วา่ มเี น้ือความอันใดที่
เกยี่ วข้องกับการทพี่ ่บี ษุ ยห์ ายตวั ไปเลยสกั นิด” สคราญออกความคดิ
“เอ...ฟังดแู ล้ว ไมเ่ หน็ นา่ จะมคี วามหมายอะไรเลย...บุษราคัมอาจจะ
ฉีกกระดาษออกมาเพอื่ ใชห้ ่อแหวน ท้ิงเป็นรอ่ งรอยเอาไวใ้ ห้เราเพือ่ ไม่ให้
ใครเหน็ แหวนมากกว่า อาจบังเอญิ ฉกี เอากระดาษหนา้ นอี้ อกมาพอดกี เ็ ป็น
ได้ แล้วเรามาน่งั เสียเวลาถกเถียงกันอย”ู่

703/790

เชิดวา่ ท่าทางหงดุ หงดิ เพราะรสู้ ึกว่า การท่ีมาน่งั ถกกันในเรอ่ื งที่ไม่
เปน็ แกน่ สารเช่นน้ี ทำให้เสียเวลาในการคน้ หาตวั พลอยบษุ ยไ์ ปโดยเปล่า
ประโยชน์

หลวงนติ ิธรรมพินจิ ครุ่นคดิ เงียบๆ อยพู่ กั ใหญ่ ก่อนจะหันมาทาง
คุณประดบั อกี คร้งั หน่งึ พร้อมกบั คกุ เข่าลงตรงหน้าผ้สู งู วยั ที่นัง่ อยบู่ นเก้าอี้
บนุ วม และบอกด้วยเสียงอ่อนโยนว่า

“น่าจะต้องมีอะไรมากกว่าน้ี ทีเ่ รายังหาเง่อื นงำไมพ่ บ...คุณยายขอ
รบั ...คณุ ยายกรณุ าเลา่ นทิ านตอนนใี้ ห้เราฟังโดยละเอยี ดอกี สักคร้งั ได้ไหม
ขอรับ?...”

หลอ่ นค่อยลมื ตาข้ึนมาทีละน้อย พรอ้ มกับความรสู้ กึ ปวดรวดรา้ วไป
ทั่วทัง้ สรรพางค์กาย...

ใบหน้าของหล่อนคงจะแตกยบั เยนิ ไปหมด ดวงตาคงจะบวมเป่ง
แทบจะแตก ด้วยหล่อนรูส้ ึกหนักจนลมื แทบไม่ขัน้ เมอ่ื พยายามท่ีจะขยบั
ตัว ทอ้ งน้อยของหล่อนก็ปวดแปลบข้ึนมาอย่างรนุ แรง เหมือนกบั บางส่งิ
บางอย่างภายในน้นั ไดแ้ ตกสลายไปจนละเอยี ด

เลอื ด...
หล่อนได้กลนิ่ คาวของเลือดที่ไหน?

704/790

ระเบียบพยายามยันกายลกุ ขน้ึ และไดพ้ บว่า รอบกายของหล่อนเจ่งิ
นองไปด้วยของเหลวทีเ่ หนียวและข้น บางสว่ นของของเหลวนนั้ จบั กนั เปน็
ลม่ิ

หล่อนยกมือทส่ี มั ผัสกับของเหลวน้ันขนึ้ มาด.ู ..คราบสีแดงที่เกรอะ
กรงั เตม็ ฝ่ามอื ทำใหห้ ล่อนอดทจี่ ะรอ้ งกรีดออกมาไมไ่ ด้ เพราะกลิ่น คาว
ของโลหิตน้นั มาจากของเหลวที่ไหลนองอยู่รอบกายของหลอ่ นน่ันเอง

“อยา่ เพ่ิงขยบั ...” เสียงของสตรคี นหนึ่งท่ีคุ้นหูหล่อนรอ้ งบอก ด้วย
ความเคร่งเครยี ด “เธอเสยี เลือดไปมาก...”

เลอื ด...
ฉันเสียเลือดหรือ...ทำไม เกดิ อะไรขึ้น...
ความทรงจำบางส่วนค่อยรนิ ไหลยอ้ นกลบั มาหาหล่อน เมือ่ ระเบียบ
เหน็ หนา้ สตรีทีก่ ำลงั พยาบาลหล่อนไดถ้ นัดชัดแจง้
“อเี ลียบ...”
ระเบยี บปัดมอื ท่ีกำลังยน่ื มาพยงุ ใหห้ ลอ่ นลกุ ขน้ึ ใหพ้ น้ ไปจากตัวของ
หลอ่ น เท่าทเ่ี รีย่ วแรงของหลอ่ นจะทำได้
“อีเพ่ือนทรยศ” หล่อนก่นวา่ ดว้ ยเสียงอันแหบแหง้
เลียบจงึ ปล่อยมือที่กำลงั ประคองระเบยี บลง กบั ตวาดเสียงดังลัน่

705/790

“ยงั จะมาปากดอี ีกนะ อีระเบยี บ คำกอ็ ี สองคำกอ็ ี...แล้วแกดกี ว่าฉัน
สักแคไ่ หนเชยี ว จะตายอยแู่ ลว้ ยงั มาปากเก่งอกี นะ ประเด๋ียวฉนั ก็ปลอ่ ย
ใหเ้ ลือดออกจนหมดตัวอยตู่ รงนี้หรอก...”

“แก...” ระเบียบฝนื ความเจบ็ ปวดทท่ี วคี วามรนุ แรงข้นึ ทกุ ขณะ ยก
น้วิ ชี้หนา้ เพ่ือนของหล่อน “ออกไปเดย๋ี วนี้ อยา่ เอามือสกปรกของแกมาจบั
ต้องตวั ฉนั นะ....”

“ปล่อยเขาไปแม่เลยี บ อยากจะตายอยทู่ ีน่ ่ีกต็ ามใจ” เสยี งท่ีหลอ่ น
จำได้แม่นยำ วา่ เปน็ เสียงของชายผทู้ ่ีหลอ่ นคิดจะฝากชีวติ ด้วยดงั ขน้ึ มา
จากมมุ หนง่ึ ของห้อง

“คณุ พ่.ี ..” ระเบียบเผยอริมฝปี ากท่ีแตกจนบวมปดู ขน้ึ กบั เหลียว
มองไปยงั เตียงนอนที่หลวงราญอรพิ ่ายครึ่งนั่งครึ่งเอนอยู่

เม่อื ตาตอ่ ตาสบกนั และหลอ่ นเห็นถึงแววกราดเกรย้ี วทย่ี ังกรุ่นอยู่
ของชายหน่มุ ผูน้ น้ั ระเบียบก็ต้องกระเถิบตวั ถอยหนีตามสญั ชาตญาณ...

หลอ่ นยงั จำภาพสุดทา้ ยท่เี ขาระดมหมัดชกหลอ่ นได้ไมม่ วี นั ลมื ...
หลอ่ นคงสลบไปไม่นาน เพราะท้องฟ้าขา้ งนอกยังคงมืดมิด และตะเกียง
แกว้ ดวงน้อยทหี่ ลอ่ นถอื มาจากห้องนอน ยังคงสว่างไสวอยบู่ นโต๊ะ...

“ออกไป...ออกไป๊...” หลอ่ นกรีดรอ้ งเหมือนคนบ้าคล่ัง...ยงิ่ หลอ่ น
สง่ เสียงร้องดงั เทา่ ไหร่ ของเหลวที่ไหลออกมาจากรา่ งกายสว่ นลา่ งของ
หล่อน กท็ ะลักออกมามากเท่านั้น...

706/790

“ระเบียบ...อยา่ รอ้ งเสียงดังนกั ส”ิ เลียบตวาด นัยนต์ าของหล่อนมี
แววประหวนั่ บางประการอยู่ในนั้น “เธอจะทำให้คุณพ่ีโกรธ ร้ตู ัวไหม....
ถ้าคุณพโ่ี กรธขนึ้ มาอีก เธอกร็ ู้ว่าอะไรจะเกิดขึน้ ”

“ออกไป ออกไป” นยั นต์ าของหลอ่ นเหลือกลาน เมื่อหลวงราญ-อริ
พ่ายเร่ิมมีสหี น้าบดู เบี้ยวขน้ึ มาอีกด้วยความโมโห พรอ้ มกับลกุ ขึน้ จาก
เตียง และยา่ งสามขมุ ตรงมาท่หี ลอ่ น ซงึ่ นอนกองอยกู่ บั พน้ื

แม้จะเจบ็ ปวดจนแทบด่าวดิ้น ระเบยี บกดั ฟนั พารา่ งอันบอบช้ำของ
ตน กระเถบิ ถอยหลงั เพื่อหนีผู้ชายทไ่ี ด้ชือ่ ว่าเปน็ สามไี ปทลี ะนอ้ ยภายใต้
ดวงตาทห่ี วนั่ วติ ก

“อยา่ คะ่ คณุ พี”่ เลยี บร้องห้าม เพราะคดิ ว่า หลวงราญอรพิ ่าย คงจะ
มโี มโห และลงมอื ทำร้ายระเบียบอกี ...

หลอ่ นไมเ่ คยชอบระเบียบเลย เพราะระเบียบชอบขม่ หลอ่ นอยเู่ สมอ
แต่หากหลอ่ นไมห่ ้ามหลวงราญอริพ่าย ระเบียบต้องตายแน.่ ..

เลียบไม่เคยเหน็ ภาคทีแ่ สนจะดรุ า้ ยของผชู้ ายหน้าตาคมสันผู้นม้ี า
กอ่ น และเม่อื ได้เหน็ หลอ่ นก็รู้สึกเสียวสันหลงั วาบ...

เลยี บไม่เคยคดิ วา่ ภายใตด้ วงหน้าสะอาดสะอา้ น บคุ ลิกกลา้ หาญ
เป็นที่ตอ้ งตาต้องใจของหญงิ สาวนอ้ ยใหญ่ในบางกอก หลวงราญอรพิ า่ ย
จะมโี ฉมหน้าอีกอันหนงึ่ ซงึ่ ร้ายกาจและดดุ นั ราวกบั ภตู ผีปศี าจ...

หลอ่ นมองใบหนา้ บิดเบย้ี วของผู้ชายคนนน้ั 707/790
อย่างท่ีไม่เคยเกดิ มาก่อนในชวี ติ ...
ด้วยความหวาดกลัว

เมือ่ หวั คำ่ ที่เขาแอบหนรี ะเบียบมาพลอดรกั อยกู่ ับหลอ่ นนน้ั เขาเปน็
เพียงชายหนุม่ ท่ีมีความอ่อนหวาน และอบอุน่ จนหล่อนยอมปลอ่ ยตวั
ปล่อยใจ ทอดกายใหเ้ ขาเชยชม...

เขาบอกวา่ เขารักหลอ่ น และหล่อนกค็ ดิ วา่ หล่อนรักเขา...ถา้ ไมร่ กั แล้ว
ละก็ หล่อนจะไมม่ วี ันยอมทำอะไรรา้ ยกาจลงไปเพ่ือเขาเช่นนเ้ี ป็นอนั ขาด

นอกไปจากความรัก ท่ีหลอ่ นคิดว่ามใี ห้เขาแลว้ ยังเป็นความรู้สกึ วา่
หล่อนไดเ้ อาชนะระเบียบอีกประการหนึง่ ...กด็ ูเอาเถดิ นอนอยกู่ ับระเบียบ
แท้ๆ เขายงั แอบยอ่ งมาหาหล่อนถงึ ห้องนอน ตอนน้ันหลอ่ นคดิ ว่า หาก
ระเบียบรเู้ ร่อื งเข้า คงต้องอาละวาดใหญโ่ ต แลว้ ก็เปน็ เชน่ นัน้ จรงิ เสยี
ด้วย...

เขาพรำ่ พดู คำรกั หวานหู และเฝ้าคลอเคลียหลอ่ นอยไู่ ม่ห่าง ดว้ ย
ใบหนา้ มคี วามสขุ จนกระทงั่ ระเบียบตืน่ ข้นึ มากลางดึก และตามมาพบเขา
กับหล่อนอยู่ดว้ ยกันเข้า

ระเบียบอาละวาดรุนแรง จนทำใหห้ ลวงราญอรพิ ่ายเกิดความโมโห
...และเม่อื ความโมโหเข้าครอบงำจิตใจ โทสจริตน้ันสามารถเปลีย่ นชาย
หนมุ่ ผสู้ ง่างามไปเปน็ ปีศาจรา้ ยได้ในช่วั พรบิ ตา...

708/790

เลียบไม่ชอบระเบียบ แต่หล่อนก็ทนให้เพือ่ นถกู ชกตอ่ ยราวกับเป็น
หุน่ ไม่ได้ โดยเฉพาะเม่ือผทู้ ่ีทำรา้ ยระเบยี บนั้นเป็นผชู้ าย ทีไ่ ดช้ ื่อว่าเปน็ สามี
เสยี ด้วย...

แม้หล่อนจะเป็นลูกชาวไร่ชาวสวน พ่อแม่ไมใ่ ชค่ นบางกอก แตพ่ ี่นอ้ ง
ผู้ชายของหลอ่ นก็ไมเ่ คยทำร้ายผู้หญิง...

หลอ่ นพอจะมองเห็นข้นึ มารำไรแลว้ วา่ เหตุใดบุษราคัมจึงไม่ยอม
กลบั ไปอยดู่ ว้ ยกบั ผู้ชายคนนี.้ ..

เลยี บจงึ ไดแ้ ตร่ ้องหา้ ม กับพยายามเหนยี่ วร้งั ชายหนมุ่ เอาไว้ เมือ่
หลวงราญอริพ่ายทั้งเตะและตอ่ ยจนระเบียบทรุดลงไปกองกับพ้ืน...หล่อน
ไมก่ ลา้ จะเอาตวั ไปขวางกลาง ด้วยร้สู กึ ว่าชายหนมุ่ อาจจะเปลยี่ นเป้าหมาย
จากระเบยี บ มาทำร้ายหลอ่ นแทน

เลอื ดจากชอ่ งท้องของระเบยี บทไี่ หลออกมานองพื้น และผ้าซนิ่ เปยี ก
โชก ทำใหห้ ลวงราญอรพิ า่ ยได้สต.ิ ..

เขาถอยกลับไปนั่งบนเตียงนอน ใบหนา้ ซีดเซียวดว้ ยความหวาด
หวนั่ ...

“แมเ่ ลียบ...ดแู ม่ระเบียบหน่อยสิ...เปน็ อย่างไรบา้ ง” เขารอ้ งสงั่ หล่อน

“คุณพ.่ี ..” เลียบปากคอส่ัน “เลือด...เลอื ดเตม็ ไปหมดเลยคะ่ ...”

“หาทางหยุดเลอื ดเสยี สิ จะปล่อยให้ไหลออกจนหมดตวั หรือ
อยา่ งไร?” น้ำเสยี งของชายหนุ่มฉนุ เฉียว...

709/790

“หยดุ ไมไ่ ด้หรอกค่ะ คณุ พ.่ี ..” เลียบอ้าปากคา้ ง เมอ่ื จับเนือ้ ตวั ท่ี
เยน็ เฉยี บของเพอื่ น แลว้ พบวา่ เลอื ดท่ีออกมานั้น ไหลออกมาจากท่ีใด...

“ระเบียบตกเลอื ดมาจากขา้ งใน...ระเบียบแท้งลกู ...” หลอ่ นคราง ยัง
ไมท่ ันจะได้ทำอะไรต่อ ระเบียบก็ฟ้ืนคืนสติขึน้ มาพอดี

“ลกู หรอื ?” คำวา่ ลูกทำให้หลวงราญอรพิ ่ายชะงกั ชายหนุม่ หันมามอง
เลยี บ และหันกลบั ไปมองระเบียบด้วยสายตาแปลกใจ

“ลูกของใคร?” เขาตะคอกถามระเบียบ ขณะสาวเท้าเดินตรงเข้า ไป
หา “ลกู ของฉนั อย่างน้นั หรอื ?”

“ออกไป...” ระเบียบถอยหนพี ่ีเขยไปรอบๆ ห้อง จนในท่สี ุดหลงั ของ
หลอ่ นก็ชนเข้ากบั โต๊ะหัวเตยี ง

“ใครจะเชอื่ ว่าลูกของแก เป็นลูกของฉัน” หลวงราญอรพิ ่ายตวาด
นัยน์ตาท่เี ริ่มอ่อนแสงลงมาแตท่ แี รกนั้น เริม่ เควง้ ควา้ งข้นึ มาอีกวาระหน่ึง
มอื สองข้างของเขาจับไหลข่ องระเบยี บทสี่ ่ันเหมอื นกบั ลกู นกบีบแนน่

หญงิ สาวปากส่นั ดว้ ยหวาดกลัว ในขณะทเ่ี ลยี บเองกต็ กใจไม่แพ้กนั
ระเบียบควานมอื ทย่ี งั เป็นอิสระของหล่อน สะเปะสะปะไปทางด้าน
หลัง...หล่อนคว้าได้มดี ปลายแหลมเล่มหนึ่ง ทเ่ี ลียบใชป้ อกผลไมป้ รนนิบตั ิ
หลวงราญอรพิ ่าย เมือ่ ตอนทเ่ี ขากับหลอ่ นพรำ่ พลอดรกั กนั
และจังหวะทห่ี ลวงราญอริพ่ายกม้ ลงมาหาหล่อนนั่นเอง ที่ระเบียบ
เสอื กมีดพรวดข้ึนไปจนเต็มแรง...

710/790

หลอ่ นทำลงไปด้วยตอ้ งการที่จะปอ้ งกันตัวมากกว่าอน่ื ใด ดงั นั้น
หล่อนจงึ ไม่ทันได้คดิ วา่ จะแทงชายหนมุ่ ท่ีบริเวณไหน อาจจะด้วยความ
บังเอิญ ทปี่ ลายมดี นน้ั เสียบเขา้ ทลี่ นิ้ ปี่ของหลวงราญอรพิ ่ายพอดีประกอบ
กับนำ้ หนักของชายหนุ่มทท่ี ้ิงตัวลงมาโดยไมท่ ันไดร้ ะวงั ตวั จงึ ทำให้มีด
ปลายแหลมนัน้ จมลกึ ลงไปในทรวงอกของเขาจนมดิ ดา้ ม

ระเบยี บปล่อยมือจากด้ามมดี เพราะเร่ียวแรงสดุ ทา้ ยของหลอ่ นก็
หายไปจนหมดสน้ิ พรอ้ มกบั เลือดจากรา่ งกายของหล่อน กย็ งั คงไหล
พร่งั พรอู อกมาไม่ขาดสาย...

หลวงราญอริพ่ายยกมือกมุ ดา้ มมดี ที่ปกั ลึกอยทู่ ่ีลน้ิ ปี่ของตน กบั ร้อง
เสยี งล่ันด้วยความเจบ็ ปวด และด้วยความที่คาดไม่ถงึ ว่า ผ้หู ญงิ ตัวเลก็
อยา่ งระเบียบจะมีพิษสงอันใด

มือของชายหน่มุ ปัดขา้ วของทอี่ ยบู่ นโตะ๊ หล่นลงมาเสียงดังเปรื่อง
ตะเกยี งแกว้ ดวงเลก็ ล้มคว่ำลงไปใสเ่ ตยี งนอนและติดผา้ มงุ้ บางเบาอย่าง
รวดเรว็

“ตายจริง” เลยี บร้องอทุ าน พลางวิ่งเข้าไปท่ีเตยี ง หยบิ เอาผา้ หม่ ที่
ปลายเตยี งขึน้ มา ฟาดไปทเี่ ปลวไฟ เพื่อดบั เพลงิ

หลวงราญอริพ่ายนัยนต์ าเหลอื กลานดว้ ยความเจ็บปวด กบั แนน่
หนา้ อกขึน้ มา พรอ้ มกับหายใจไม่ออก...

711/790

มีเสียงคร่อกในลำคอของเขา เมือ่ ไอออกมา มีเสมหะเปน็ ฟองฟอด
สีชมพู กอ่ นทจ่ี ะมเี ลอื ดสดๆ ไหลตามออกมาเปน็ จำนวนมาก เขาควา้ แขน
ของเลยี บได้ และฉุดกระชากจนลม้ ลงไปนอนกองบนพน้ื ดว้ ยกนั ชายหนุม่
ยกมอื ข้ึนไขวค่ ว้า และบีบคอของแม่เลยี บจนแนน่ ด้วยสัญชาตญาณของ
คนใกลต้ าย มากกว่าตัง้ ใจจะทำรา้ ยหญงิ สาวคนน้นั

แมเ่ ลียบดิ้นขลกุ ขลักนยั น์ตาเหลือกลาน ดว้ ยหายใจไมอ่ อก ขณะที่
เปลวไฟได้ลุกลามขยายวงกวา้ งออกไป

หล่อนใชเ้ ท้าเตะชายหนุม่ อยา่ งแรง หากเขาไมย่ อมปล่อยมอื จากลำ
คอของหลอ่ น

เลียบไม่เชอ่ื ว่าเขาตอ้ งการจะฆา่ หล่อนใหต้ ายไป แต่ทเ่ี ขาต้องการ ฆ่า
คือระเบียบที่นอนฟบุ คว่ำหน้าอยู่บนพืน้ ห้องต่างหาก แต่เขาอาจจะเจ็บปวด
จนเสียสติไปแล้วกเ็ ปน็ ได้...

ชายหนมุ่ มองไมเ่ ห็นอะไรนอกจากความมดื มนอนธการ...สำนึก
สุดทา้ ยของหลวงราญอริพา่ ยกค็ อื ความพา่ ยแพ้ ท่ีไม่เคยทำใจยอมรบั ไดม้ า
ก่อนเลยในชวี ิต...

ไม่มีใครเคยเอาชนะความตายได้แม้สักคน...

๔๗

ทันทที คี่ ุณประดบั เลา่ นิทานทองอนิ เรอ่ื งที่ ๖ เรอ่ื ง ‘เขม็
ร้อยดอกไม’้ จบลง...ทุกคนทน่ี ่งั อยูภ่ ายในหอ้ งรับรองแขกบา้ นฟอเรตต์
ตา่ งตกอยใู่ นความเงยี บสงัด คำถามทค่ี ้างคาใจทกุ คน ได้รับคำตอบใน
บดั นน้ั ...

สามรอบแรกทค่ี ณุ ประดบั เลา่ ทุกคนมุ่งนึกถงึ แตเ่ น้อื เรื่อง และ
เหตุการณ์ทีเ่ กดิ ข้นึ ในนทิ านทองอนิ ตอนเขม็ รอ้ ยดอกไม้ โดยหลงลืมเรื่อง
ตวั ละครไปเสียสนิท จนเม่อื คุณประดบั เลา่ นิทานเร่ืองเดิมซำ้ ในรอบที่สี่
หลวงนติ ธิ รรมพนิ ิจจึงถามวา่

“ผมลมื ถามคณุ ยายไปเสียได้...ทน่ี ายทองอินและนายวัด สืบจน
รเู้ ร่อื งท้งั หมดแลว้ ว่าผู้ท่ีตายนน้ั ตายเพราะถูกฆาตกรรม...คนท่ตี ายมชี ่ือวา่
อะไรขอรบั ?”

“ชือ่ ..นายบุญคง...” คุณประดบั ทำท่านกึ อยพู่ กั ใหญ่ และในทนั ทีน้ัน
เอง ผสู้ ูงวัยกล็ ุกพรวดพราดขน้ึ ด้วยความต่นื เตน้ เมื่อนึกถงึ ตัวละครอ่นื
เพมิ่ เตมิ ข้ึนมาได้

“ตายจรงิ ...พอ่ เอือ้ ...”

713/790

ดวงตาของผู้สงู วยั เป็นประกายวาว

“เหน็ ทเี ราต้องรีบไปบา้ นของพอ่ เชิดกันเด๋ียวน้ีแลว้ ละ...ยายเพิ่งจะนึก
ออก...ผู้ชายคนท่ีแนะเมยี ของนายบญุ คงใหฆ้ า่ ผัว โดยใชเ้ ขม็ ร้อยดอกไม้
น้นั ช่อื นายศริ ิ....และผ้หู ญิงท่เี ปน็ เมยี ของนายบุญคง คนนนั้ มชี ื่อวา่ ....แม่
เลยี บ...”

แม่เลยี บ...แมเ่ ลยี บ...

ชือ่ ของผหู้ ญงิ คนน้นั สะทอ้ นกอ้ ง กลบั ไปกลบั มาในความเงียบสนิท
และในความรูส้ ึกของทุกคนภายในหอ้ ง

ทำไมเขาถึงไมค่ ิดถงึ ผู้หญิงคนนีม้ ากอ่ นนะ...

“แมบ่ ษุ ย์พยายามจะบอกเราให้รู้วา่ ใครวางแผนจบั ตัวของหล่อนไป
จรงิ อย่างทีพ่ อ่ เอื้อสงสยั เสยี ด้วย...” ราตรอี า้ ปากคา้ ง ดว้ ยนึกไม่ถงึ วา่
ผ้หู ญงิ คนน้นั จะมไี หวพริบดีเชน่ น้ี

“แตท่ ำไมต้องเปน็ แม่เลียบ...” ราตรไี ม่วายสงสยั

“เพราะแม่เลยี บเปน็ เพือ่ นกับแม่ระเบยี บ น้องคนละมารดากับแม่
บษุ ย์อยา่ งไรเลา่ คะ” สคราญเริ่มมองเหน็ เหตุผลขน้ึ มารำไร “สงสยั เรอื่ งน้ี
ตอ้ งไมใ่ ช่ฝมี ือของแมเ่ ลยี บคนเดียวแน่ ลำพงั แม่เลยี บไมน่ ่าคิดการใหญ่
ขนาดนไี้ ด้....”

714/790

“เราตอ้ งรบี ไปกนั เดย๋ี วนเ้ี ลยขอรับคณุ หลวง อย่าเพอ่ เถยี งเร่อื งอน่ื กัน
อยเู่ ลย” เชิดผดุ ลุกขึน้ อยา่ งรอ้ นรน “มวั ชักชา้ เดีย๋ วจะไม่ทนั การแม่เลียบ
นะแม่เลียบ...ทำไมถึงได้ใจคอเหยี้ มโหดเช่นน้”ี

“คุณยายกบั แม่สคราญรอฟังข่าวอยู่ท่ีน่ี เหน็ จะดกี ว่านะขอรับ”
หลวงนติ ธิ รรมพนิ จิ บอกเปน็ เชงิ ขอรอ้ ง เมอื่ เห็นผ้สู ูงวัยรบี ลกุ เดนิ ตามหลัง
มาด้วยใบหนา้ อิดโรย

“พ่อเอือ้ ...” คณุ ประดบั จบั แขนของชายหนุ่มเอาไว้แน่น ลดเสยี งเบา
ลงพอใหไ้ ดย้ นิ กันแคส่ องคน “ก่อนพอ่ จะไปช่วย ยายมเี รื่องสำคัญท่ีจะ
ตอ้ งบอกให้รูเ้ สียก่อน...ผหู้ ญงิ คนน้นั ไม่ใชบ่ ุษราคมั ...หล่อนชอื่ พลอย
บุษย์ ยายเปน็ หว่ งหล่อนเหลือเกนิ ...พอ่ เอื้อชว่ ยพลอยบษุ ย์กลับมาให้ได้
นะ...”

“กระผมทราบเร่ืองท้ังหมดแล้วขอรบั คณุ ยาย” หลวงนติ ธิ รรมพินจิ
ก้มหนา้ ยอมรบั “พลอยบุษยเ์ พอ่ เล่าเรอื่ งทง้ั หมดให้กระผมฟงั เม่อื เช้านี้เอง
...คุณยายอยา่ เปน็ กังวลไปเลยขอรบั ผมสญั ญาว่าจะพาเธอกลับมาให้ได้
ไมว่ า่ จะลำบากยากเยน็ สกั เพียงใด...”

บา้ นพกั ตากอากาศของเลียบและเชดิ อยู่ถัดจากบา้ นของหมอ
ฟอเรตต์ไปทางทศิ ใตเ้ พยี งสองหลัง...ชายหนุ่มท้งั สองจงึ ใชเ้ วลาไม่ถงึ ห้า
นาทกี ็ว่ิงมาถงึ หนา้ บ้าน

715/790

แล้วบรุ ุษหนมุ่ ท้งั สองก็ตอ้ งตกตะลงึ จนอ้าปากค้าง เมอ่ื เห็นเปลว
เพลิงสีแดงฉานกำลังลุกไหมบ้ า้ นพักอยา่ งน่าหวาดกลัวที่ห้องชน้ั สอง มี
ประกายไฟแลบเลียอยู่ภายใน

สีแดงฉานอมสม้ ของแสงเพลิง ฉายชดั ตดั กันกับม่านฟ้าสมี ืดทะมึน
ของยามราตรี กอ่ ใหเ้ กิดแสงสวา่ งไปทั่วบริเวณ มเี สียงชาวบา้ นที่ปลกู บา้ น
ตากอากาศอยู่ในบริเวณใกลเ้ คียง กบั ชาวประมงมามุงดูกนั หลายคน ดว้ ย
ความตกใจ เมอื่ เกดิ เสยี งไฟปะทุข้ึนสกั หนหนงึ่ ชาวบ้านเหลา่ นั้นกจ็ ะรอ้ ง
หวีดดว้ ยความตกใจกลัว

มีหลายคนห้ิวนำ้ ตดิ มอื มาหลายถงั และวิง่ กรกู นั เข้าไปในเขตรว้ั บ้าน
เพ่ือชว่ ยกนั ดบั หากความพยายามเหลา่ น้นั ดเู หมอื นจะไม่เป็นผล เพราะ
สายลมทพี่ ัดแรง เร่งเรา้ ใหเ้ ปลวเพลงิ โหมกระหน่ำหนักยง่ิ กวา่ เกา่

“ชว่ ยดว้ ย...ชว่ ยฉนั ดว้ ย”
เสียงของสตรีผหู้ น่งึ กรีดร้องโหยหวน แข่งกับเสียงปะทุของเปลวไฟ
ที่ลกุ ลามขึ้นส่หู ลังคาอยา่ งรวดเร็ว
“เลยี บ...แมเ่ ลียบ”
เชิดตะโกนเรยี กน้องสาว เมื่อเห็นหล่อนชะโงกหน้าออกมาทาง
หน้าต่างด้วยท่าทางอ่อนล้า หน้าตามอมแมม ดา้ นหลังของหญิงสาวมีกลมุ่
ควันล้อมรอบและเปลวไฟแลบเลยี
“พ่เี ชดิ ชว่ ยฉนั ด้วย...”

716/790

“กระโดดลงมาสิ กระโดดลงมาเลย” เสียงของใครบางคนที่ออกันอยู่
ข้างลา่ งร้องบอกแม่เลียบ

“ไม่ ฉนั ไม่กล้า...ช่วยดว้ ย...” เลียบร้องเหมอื นกับจะเสียสติไปแล้ว
“บนนีย้ ังมีคนเจ็บอีกสองคน....ชว่ ยดว้ ย....”

คำวา่ ‘คนเจบ็ อกี สองคน’ ทำใหห้ ลวงนติ ธิ รรมพนิ ิจและเชดิ หนั มา
มองสบตากัน คิดแตเ่ พยี งว่า หนึง่ ในนน้ั เปน็ ใครอ่ืนไปมไิ ด้ นอกเสยี จาก
พลอยบุษย.์ ...

หลวงนิติธรรมพินิจจึงไมฟ่ งั เสียงร้องห้ามของผูค้ นที่มงุ อย่รู อบดา้ น
เขาวิง่ ผ่านผคู้ นท้งั หลาย มุง่ หนา้ สู่บนั ไดหนา้ บ้าน ฝ่ากลมุ่ ควนั ทคี่ ละคล้งุ
และเปลวเพลงิ ทบ่ี ัดนี้ลามไปตามห้องต่างๆ บนช้ันสองจนเป็นวงกว้างกับ
หลงั คาบา้ นอีกบางส่วน ทำใหย้ ากแกก่ ารควบคุม โดยมเี ชดิ ตามหลังไป
ตดิ ๆ

ชายหน่มุ พยายามหันซ้ายหันขวา มองดทู ิศทางว่าหอ้ งท่ีแมเ่ ลียบโผล่
หน้าออกมาร้องขอความชว่ ยเหลือนั้น อยู่ทางดา้ นไหนของตัวบา้ น

“ทางนค้ี ุณหลวง” เชิดยกมอื ป้องหน้าบอกกับชายหนุ่ม ด้วยควันไฟ
หนาหนักจนแทบหายใจไม่ออก พลางว่ิงนำหนา้ ไปทางห้องนอนใหญ่

หลวงนิติธรรมพนิ ิจรสู้ กึ แสบตาและจมกู ด้วยละไอรอ้ น กบั ควันไฟ
แผป่ กคลุมโดยรอบบริเวณ จนบดั น้มี องแทบไม่เหน็ สงิ่ ใดนอกจากความ

717/790

สลวั ราง เสยี งเชิดถีบประตูห้องใหเ้ ปดิ กวา้ งออก พรอ้ มกบั กลุม่ ควนั และไฟ
ทม่ี ้วนตวั พุ่งออกมาอยา่ งน่ากลัว เหมือนงพู ษิ ทีจ่ อ้ งคอยฉกทำรา้ ยเหยื่อ

“พเ่ี ชิด ช่วยน้องดว้ ย....” เสยี งแม่เลียบร้องเรียก สลบั กับเสยี งไอ
เป็นชดุ “นอ้ งอยทู่ างนี้ ชว่ ยด้ว...ย...”

หลวงนิติธรรมพินิจเหลอื บมองเหน็ รา่ งของสตรีผหู้ นึ่ง นอนคดุ คคู้ วำ่
หน้า หายใจระทวยอยู่บนพ้ืนหอ้ ง ในขณะทเ่ี ชดิ วิง่ ฝ่ากลมุ่ ควันกระโดด
ขา้ มร่างของผู้ชายคนหนง่ึ ทนี่ อนแน่น่ิงอยหู่ นา้ เตียง ตรงไปยังร่างของนอ้ ง
สาวท่ีนง่ั พับเพยี บกงึ่ นอนพงิ ฝาอยู่ใกลห้ น้าตา่ ง...

หัวใจของชายหนุ่มหล่นวูบ ตัวชา เพราะรา่ งผอมบางของสตรีคนน้ัน
น่ิงเงียบราวไรซ้ ึง่ วิญญาณ

“พลอยบษุ ย์...” เขาตะโกนก้อง ขณะทวี่ ่ิงตรงไปยังรา่ งท่แี นน่ ่งิ นน้ั
ชายหนมุ่ ผงะไป เม่อื เห็นกองเลอื ดท่ีเนืองนองอยรู่ อบกายของสตรี ที่
เขาคดิ ว่าเปน็ พลอยบษุ ย.์ ..
หลวงนิติธรรมพนิ ิจค่อยอุ้มชอ้ นร่างของหล่อนขนึ้ มาจากพน้ื ด้วย
ความทะนุถนอม คอของหญงิ สาวทอ่ี ยู่ในออ้ มแขนของเขา พับห้อยลงหาก
หลอ่ นพยายามเหลอื บดวงตาออ่ นโรยขน้ึ มองเขาดว้ ยความขอบคณุ ...
“แมร่ ะเบียบ...” ชายหน่มุ อุทานออกมาดว้ ยความประหลาดใจ

718/790

หญงิ สาวคนนน้ั เผยอปากทแี่ ห้งกรงั และบวมปดู ราวกบั ตอ้ งการจะ
พูดอะไรกบั เขา หากแตค่ านไม้ใตห้ ลังคาท่ีไหมไ้ ฟหกั โครมลงมาบนพนื้ หอ้ ง
ใกล้ตัวเขา จนพน้ื เรือนสะเทือน

เชิดอุม้ นอ้ งสาวของเขา ซ่ึงนอนหมดสตแิ น่นิง่ อยใู่ นออ้ มแขน วง่ิ ออก
ไป เขาชะงกั อย่ทู ่ีหนา้ ประตู หนั กลบั มาเรียกชายหนุ่ม

“คณุ หลวง เรว็ เขา้ เถดิ เรือนจวนจะพังแลว้ ...”
“แล้วผู้ชายคนนั้น....” หลวงนิตธิ รรมพินจิ ละล้าละลัง หันมองไปทาง
ชายหนมุ่ ท่ีดคู ุ้นตา ซงึ่ นอนนง่ิ อยู่หน้าเตยี ง
“ไมม่ เี วลาแลว้ คณุ หลวง เร็วเข้าเถดิ หาไมจ่ ะพากนั ตายอยู่ในนี้
ทงั้ หมด...”
“แมบ่ ุษย์....แลว้ แม่บุษยเ์ ลา่ ไปอยเู่ สียท่ีไหน?...” ชายหนุ่มหนั มอง
ไปโดยรอบ หากมอื ยังไมป่ ลอ่ ยร่างของระเบยี บ
“ไม.่ ...” ระเบยี บพยายามเปลง่ เสียงของหล่อนออกมา “เขาไม่ไดอ้ ยู่
น่.ี ..”
“เร็วคุณหลวง คานกลางกำลังจะหล่นลงมาแล้ว...” เชดิ เงยหนา้ ขน้ึ
มองเพดานห้อง ทบ่ี ดั นีม้ แี ตเ่ ปลวเพลงิ ลุกโชน หอ้ มลอ้ มชายหนุ่มทัง้ สอง
เหมือนกบั ตกอยูใ่ นทะเลเพลิง
คานกลางห้องทไ่ี หม้ไฟจนเกรยี ม หกั โครมลงมาในทนั ที ราวกับจะ
ยืนยนั คำของเชิด พรอ้ มกนั นนั้ หลังคาบางส่วนกร็ ่วงกราวลงมา

719/790

ยังมเี ศษไม้ไหมไ้ ฟจากหลงั คา ปลิวติดตามลงมาอกี หลายแผน่ หลวง
นติ ธิ รรมพนิ ิจเบีย่ งตวั เองเพือ่ บังรา่ งอนั ออ่ นปวกเปยี กในวงแขนเอาไว้ รสู้ ึก
เจ็บแปลบขน้ึ มาที่หวั ไหล่ด้านขวา เมอื่ เศษกระเบอ้ื งวา่ วแตกเปน็ แทง่ แหลม
บาดเข้าทไ่ี หล่จนเป็นแผลลกึ ...

หลวงนิตธิ รรมพินิจจึงสดู ลมหายใจ ที่เตม็ ไปด้วยควันไฟเข้าปอดลกึ
ก่อนจะกลน้ั ใจอมุ้ ระเบยี บ วิ่งฝา่ เปลวเพลงิ ตามหลังเชิดออกไป

ทนั ทที เี่ ขาก้าวลงบนั ไดข้นั สุดท้าย ก็เกดิ เสียงดังโครมใหญ่ เมือ่ ตวั
เรอื นทรงปน้ั หยาทาสีนวลสวยงาม เอยี งทรุดลงไปด้านหน่งึ เนอื่ งจากเสา
เรือนทไ่ี หม้ไฟสองเสาหักโคน่ ลง พร้อมกับเสยี งกรีดร้องดว้ ยความตกใจ
ของคนรอบขา้ ง

“พาผ้หู ญิงสองคนน่ันมาทางนเ้ี ร็วเขา้ ” หลวงนติ ิธรรมพนิ ิจเหลียวไป
ดู ก็เห็นว่าเปน็ ราตรีนนั่ เอง ข้างหลงั ของราตรนี อกจากจะเปน็ สคราญแล้ว
ยงั มคี ณุ ประดบั ดว้ ยอีกคน

“อย่าถามอะไรเลย” คุณประดบั สง่ สายตาปรามไปยังชายหนุม่ เมือ่
เห็นวา่ หลวงนิติธรรมพินจิ ทำทา่ จะเอ่ยถามว่า เหตใุ ดผสู้ ูงวัยกว่าจงึ ไม่รออยู่
ที่บา้ นฟอเรตตอ์ ยา่ งท่ีเขาขอรอ้ ง

“ไฟไหม้ใหญอ่ อกอยา่ งน้ี จะให้เราอยเู่ ฉยกันไมไ่ ดด้ อก อยา่ งน้อยก็
ตอ้ งตามมาดู เผื่อว่าจะช่วยอะไรได้บา้ ง แมบ่ ษุ ยเ์ ปน็ หลานฉนั จะห้ามไม่
ใหห้ ว่ งน่ะ ไม่ได้ดอก...เอา้ พอ่ เชดิ มัวยืนงนุ งงอยนู่ น่ั ละ รีบพาน้องสาว
ของเธอออกไปก่อน พาไปหาหมอฟอเรตต์ทบี่ า้ นเดยี๋ วนเ้ี ลยเชียว ดูเถิด

720/790

คอพบั คอออ่ น เหมอื นกับจะตายไป ทา่ คงจะสดู เอาควนั ไฟเข้าไปมากพอ
ดู”

คณุ ประดบั บญั ชาการด้วยความมสี ติทส่ี ุด เชดิ ไดย้ ินดังน้นั กร็ บี พา
แม่เลยี บว่ิงตรงไปทางทิศท่ีเปน็ บ้านของหมอ จากน้ันกเ็ ดินตรงเขา้ ไปหา
หลวงนิติธรรมพินิจ ทยี่ งั ยืนละลา้ ละลงั อุ้มหญงิ สาวผหู้ นึ่งเอาไว้ในวงแขน

คณุ ประดบั รอ้ งเสยี งดงั เมอื่ เหน็ หน้าของสตรีท่ีอยใู่ นอ้อมแขนของ
เขาได้ถนดั ..

“เอะ๊ ...แมร่ ะเบียบนนี่ า มาอยู่ที่นไ่ี ดอ้ ย่างไรกัน แม่บุษย์อยใู่ นบา้ น
นน่ั หรือเปล่า?”

“กระผมกไ็ ม่ทราบขอรับ ฝ่าเพลิงขึ้นไป ไม่เหน็ มแี มบ่ ษุ ย์เลย พบแต่
แมเ่ ลยี บกบั แม่ระเบยี บหมดสติอยู่ แลว้ ก็....” หลวงนติ ิธรรมพนิ จิ กลืน
นำ้ ลาย เมอ่ื พอจะนึกได้แลว้ วา่ ผชู้ ายอีกคนทด่ี ูคุ้นตาเหลอื เกนิ คอื ใคร...

“แล้วก็อกี คนทอี่ าจจะเปน็ ...พ่อกลา้ ...”
“ตายจริง แลว้ พ่อกลา้ เป็นอยา่ งไรบ้าง” คุณประดับยกมอื ข้นึ ทาบ
อก แมจ้ ะชงั นำ้ หนา้ ของหลานเขยอย่างไร แต่ในยามหนา้ สิ่วหนา้ ขวานเช่น
น้ี กอ็ ดท่จี ะหว่ งมไิ ด้
ราวกับจะเป็นคำตอบให้กับคุณประดับ...เสาเรอื นอกี สองเสาทเี่ หลอื
ยันกนั อยู่ หักโครมตามกนั ลงมา พร้อมกับกลุม่ ควนั ที่พวยพุ่งจนมองไม่

721/790

เห็นสิง่ ใด...นัน่ ทำใหบ้ ้านหลงั งามท่ไี ฟไหม้ไปเสยี ท้ังหลัง ทรดุ ลงมาเหลือ
เป็นเพยี งกองไมไ้ หมไ้ ฟเทา่ น้ัน

พ้ืนทก่ี ว้างดา้ นหน้าทเี่ คยเป็นตัวเรอื นสองชั้น ปลกู อยา่ งสวยงาม
เหลอื แต่เพยี งกองเศษไมท้ ีไ่ หม้ไฟ และใครกต็ ามท่ียังอยู่ในน้นั กค็ งจะ
หมดหวังทจี่ ะมชี ีวติ รอด...

“แล้วแม่บษุ ย.์ ...แมบ่ ุษยไ์ ปอยู่เสียท่ีไหน แม่บษุ ย์...” ผู้สูงวยั พยายาม
จะวง่ิ ตรงไปยังกองกณู ฑเ์ บ้อื งหนา้ หากราตรแี ละสคราญพยายามรั้งเอาไว้

“แมบ่ ุษย์ไม่ได้อยู่ทนี่ ่ี...แมร่ ะเบยี บบอกกระผมวา่ อย่างน้ัน” หลวง
นิติธรรมพินจิ บอกกบั คุณประดับ

“จรงิ หรือ...จรงิ หรือแมร่ ะเบียบ...” คณุ ประดับเขยา่ แขนของระเบยี บ
ทยี่ งั คงหายใจรวยริน

“ตายจริง...มีเลือดออกมาดว้ ย” สคราญร้องข้นึ มาบา้ ง ยกมือขนึ้ ปดิ
หน้าด้วยความสยดสยอง เพราะรา่ งกายทอ่ นลา่ งของระเบียบนั้นเปียกชุ่ม
ไปดว้ ยเลอื ด และส่งกล่นิ คาวคละคลุง้

ราตรเี หน็ สภาพของระเบยี บ และความวนุ่ วายสบั สนโดยรอบ ก็รบี
บอกว่า “อยา่ เพิ่งพดู อะไรกนั เลยคะ่ ”

หลอ่ นจบั ชีพจรทข่ี ้อมือของผ้หู ญิง ท่ีนอนอ่อนปวกเปยี กในออ้ มแขน
ของหลวงนติ ิธรรมพินิจ แล้วเงยหน้าขนึ้ บอกสุม้ เสียงไม่สบายใจว่า

722/790

“รบี พาไปบา้ นกอ่ นเถิด ตอ้ งใหห้ มอช่วยดูอาการโดยดว่ น ชพี จรของ
ระเบียบอ่อนเต็มทน คงจะเสยี เลอื ดไปมาก...อาการสาหัสมาก”

“เด๋ยี วกอ่ น...” ระเบยี บพยายามจะเปล่งเสยี งอ่อนระโหยออกมา มือ
ของหล่อนทยี่ กข้ึนห้าม หลน่ ผล็อยลงราวไร้เรยี่ วแรง...

“อยา่ เพ่ิงพดู อะไรเลยระเบยี บ” หลวงนติ ธิ รรมพนิ ิจว่า
“ไม่...ไมม่ ีประโยชน์...” ระเบียบพยายามรวบรวมพลงั เพือ่ พูดส่ิงท่ี
หลอ่ นตงั้ ใจเอาไว้ ก่อนท่ีจะไม่มโี อกาสทำเช่นนน้ั
“ปลอ่ ยใหฉ้ นั พูด....” หล่อนหอบหายใจเหนอื่ ย น้ำเสียงแผ่วเบาจน
หลวงนติ ธิ รรมพนิ จิ ตอ้ งกม้ หนา้ ลง และเอียงหไู ปใกล้ๆ หลอ่ น
“รบี ไป...” หลอ่ นช้ีมอื ไปในความวา่ งเปล่าของทอ้ งฟ้าเบือ้ งบนเปน็
ครงั้ แรกทห่ี ล่อนเอ่ยปากเรียกบุษราคัมว่า ‘พ่ี’
“รบี ไปชว่ ย...ชว่ ยพี่บุษย์...รีบไป..ก่อนท่จี ะสาย...”
“อะไรนะ” ดวงตาของหลวงนติ ิธรรมพินจิ เบิกกวา้ งด้วยความตกใจ
ร้สู กึ เยน็ ยะเยือกขนึ้ มาจบั ใจ “เธอวา่ อะไร แม่บุษย์อยทู่ ี่ไหน?”
“กระท่อม...อยู่ทก่ี ระทอ่ ม...ฉันไม่รู.้ ..” เสียงของระเบยี บแผว่ ลงทกุ
ขณะ นัยน์ตาของหลอ่ นเร่มิ เคว้งควา้ งไร้จุดหมาย “พก่ี ลา้ ...ใหค้ นเอาตัว
ไป....เอาไปถ่วงนำ้ ...ทก่ี ระทอ่ ม....ไป...รีบไป...”
ร่างของระเบียบสะท้านขน้ึ ราวไดร้ ับความเจบ็ ปวดอยา่ งแสนสาหสั
มอื ของหล่อนตกผลอ็ ยลงมา ทัว่ ทง้ั รา่ งสั่นระริก ริมฝปี ากบวมน้ันกระตกุ

723/790

เป็นจังหวะ...หลอ่ นพยายามสูดลมหายใจ หากทำไม่ไดอ้ ย่างใจ
นกึ ...นัยนต์ าของหล่อนทมี่ องมายังหลวงนติ ธิ รรมพนิ ิจขุ่นขาว ไรแ้ ววอนั
เป็นประกายของความมีชีวติ

ระเบียบพยายามจะอ้าปาก และยกมือขึน้ พนมเพอ่ื ไหว้ขอโทษด้วย
รู้สกึ สำนกึ ในความผิด หากไมส่ ามารถทำไดอ้ ยา่ งใจนกึ ด้วยลมหายใจ
สุดท้ายของหลอ่ น ได้ปลิดปลิวไปพรอ้ มกับสายลมยามย่ำรุ่งเสยี แลว้ ....

พลอยบุษย์พยายามเขยง่ เทา้ เพอื่ ใหใ้ บหน้าของหล่อนพ้นจาก
ระดบั น้ำทีท่ ่วมสูงขนึ้ อยา่ งรวดเร็ว หากทำไดไ้ ม่สะดวกนกั เนื่องจากตดิ
ตรวนท่ลี า่ มขาทง้ั สองขา้ งของหลอ่ นเอาไว้

ช่วั เวลาไม่นานนัก ระดบั นำ้ ในกระท่อมเพ่ิมสงู ขึน้ อยา่ งรวดเร็ว...
จากนอ่ ง ข้นึ มาจนถึงเอว...อก และคอ...
พลอยบษุ ย์หนาวจนหายหนาวไปแล้ว และอีกไม่นาน หล่อนคงไม่
รู้สกึ เจ็บปวดอกี ตอ่ ไป เมอื่ นำ้ ทว่ มจนมิดกระท่อม..
หลอ่ นรวู้ า่ อีกไม่กีน่ าทขี า้ งหนา้ กระทอ่ มหลังน้ีกจ็ ะจมอย่ใู ต้สายน้ำ
กวา่ ท่ีน้ำจะลดระดับลง หลอ่ นกค็ งไมเ่ หลืออะไรอีกแลว้ ...
เพ้ิง...ยายขา...
พลอยบษุ ยถ์ ามตวั เองว่า ฉนั จะตอ้ งตาย เป็นเหยือ่ ปูปลาอยใู่ น
กระท่อมร้างอยา่ งนล้ี ะหรือ...ฉนั กำลังจะตายจริงๆ ใชไ่ หม...

724/790

คณุ ยายประดับ พี่เอ้อื ...

พเี่ อื้อ...หลอ่ นคดิ ถึงชายหนมุ่ ขน้ึ มาจับใจ...

ภาวนาใหเ้ ขาเห็นกระดาษ ทีห่ ล่อนฉีกออกมาจากหนา้ แรกของนทิ าน
ทองอิน เรอ่ื งท่ี ๖ ทเี ถิด...ยังจะแหวนทองทเี่ ขาเพงิ่ ให้หล่อนมาและหลอ่ น
ใชก้ ระดาษนัน่ ห่อเอาไว้เพื่อบอกให้ร้เู ปน็ นัยว่า นค่ี อื ขา่ วจากหลอ่ น...

ช่างเป็นโชคดีในความโชคร้ายของหล่อน ท่ีตัวละครรา้ ยฝ่ายหญิงใน
นิทานเร่ืองเข็มร้อยดอกไม้ คือแมเ่ ลยี บนน้ั เปน็ ชือ่ เดยี วกนั กับนอ้ งสาวของ
เชิด

ถ้าเขาตคี วามหมายของนทิ านเร่อื งที่ ๖ ทห่ี ล่อนพยายามจะบอกได้
เขาก็จะรู้วา่ แม่เลยี บน่นั เอง ท่ีเป็นผู้อยเู่ บ้ืองหลังการหายตัวไปของ
หล่อน...จากนั้น เขาก็อาจจะไปตามหาตวั หล่อนทีบ่ า้ นของแมเ่ ลยี บ และได้
พบกบั หลวงราญอรพิ ่าย....

หากเปน็ เชน่ นน้ั จรงิ เขาก็อาจจะรู้ว่าหลอ่ นถูกจบั มาขงั อยทู่ ่ีไหน และ
ตามมาชว่ ยไดท้ ันทว่ งที...

แตป่ าฏหิ ารยิ ์จะมจี รงิ หรอื ...

ตอนน้ีคงเป็นเวลาดึกมากแล้ว เพราะหลอ่ นท้งั อ่อนเพลียและเม่ือยล้า
ดวงตาหนักเหมือนจะปดิ ทุกคนคงยังนอนหลบั สนิท แลว้ จะมใี ครทไี่ หน
มาชว่ ยหลอ่ นไดท้ นั ...

725/790

พลอยบุษย์พยายามเงยหนา้ ใหส้ ูงเข้าไว้ หลอ่ นพยายามแหงนจนไม่
สามารถจะแหงนได้อกี ตอ่ ไป...

หลอ่ นได้ยนิ แม้แตเ่ สียงน้ำไหล และระดบั น้ำทเ่ี อ่อสูงขึน้ จนถึง
ริมฝปี ากหลอ่ นแลว้ หญิงสาวยนื ยนั ไดว้ า่ เป็นนำ้ ทะเลแนน่ อน เพราะร้สู กึ
ไดถ้ ึงรสเค็มทีซ่ มึ แทรกผา่ นเข้ามาระหวา่ งรอยแยกของริมฝปี ากล่างและ
บน...

เสยี งของคนทเี่ ฝ้าหล่อนอยู่ข้างนอกกระท่อมทัง้ สองคนนน้ั เงยี บหาย
ไปนานแล้ว พวกมันคงจะหลบข้ึนไปบนที่ดอน และเฝา้ มองหล่อนจมหาย
ไปทลี ะนอ้ ย พร้อมกับกระท่อม

พลอยบษุ ยเ์ ริ่มแสบจมูก เมอ่ื ระดบั นำ้ ท่วมมิดริมฝีปากบน...อีกไม่
นานน้ำกจ็ ะท่วมจนมิดจมูก และหล่อนกจ็ ะไมส่ ามารถหายใจได้อีกต่อ
ไป...เหลอื เวลาอีกนานแคไ่ หนกนั นะ...

มาถงึ ตรงน้ีหลอ่ นคิดวา่ หลอ่ นไม่กลัวความตายอีกต่อไปแล้วเพราะ
อีกไมช่ ้า หลอ่ นกจ็ ะไดส้ ัมผัสกบั มนั และผ่านเขา้ ไปสคู่ วามมืดมดิ ...ขอแต่
อย่าให้ทรมานเท่านน้ั ก็พอ...

พลอยบุษยเ์ ริ่มสวดมนตเ์ บาๆ ในใจ กบั สดู ลมหายใจเขา้ จนเตม็
ปอดเป็นครง้ั สดุ ท้าย...

726/790

อากาศเย็นสบาย กบั แสงอันอ่อนโยนของแดดเชา้ ทส่ี อ่ งสวา่ งผ่าน
กระจกหน้าตา่ ง เข้ามาภายในหอ้ งแปดเหลย่ี มทย่ี ่ืนออกมาเป็นมุขหนา้ ของ
เรอื นทรงป้นั หยา กับความเงียบสงดั ของผู้คน เน่ืองจากยังเป็นเวลาเช้าตรู่
ทำใหช้ ่วงเวลาน้ี เป็นชว่ งเวลาทห่ี ลอ่ นมีสมาธแิ ละทำงานไดด้ ีทส่ี ุด

แวว่ เสยี งนกขันคมู าจากพ่มุ ไม้ใบหนาของตน้ ปบี ข้างระเบียงบ้าน
บษุ ราคมั จึงเงยหน้าขน้ึ มาจากกระดาษ ทห่ี ลอ่ นกำลังกม้ เขียนด้วยความตง้ั
อกตง้ั ใจ พลางสอดสา่ ยสายตามองหาท่มี าของเสยี งนั้น

หลอ่ นเหน็ พ่อนกมาหลายวนั แล้ว พอ่ นกตัวอวบอว้ น ลำตัวสีนำ้ ตาล
อมเทา มวี งสฟี ้าอ่อนรอบขอบตา แลดนู ่ารกั หลอ่ นจะเหน็ พ่อนกเดินไปมา
บนสนามหญา้ หน้าบา้ น ดวงตาใสกระจ่างของมัน สอดส่ายหาหนอนและ
อาหาร ไม่กว่ี ันหลังจากทห่ี ลอ่ นเห็นพอ่ นก กม็ ีแม่นกตวั หนงึ่ บนิ มาเกาะกงิ่
ไม้เคยี งคกู่ นั

และเช้าวนั น้ี มีความเปล่ยี นแปลงเกดิ ขึ้นที่ตน้ ปบี นัน้ มีรงั นกน้อยๆ
อยใู่ นพมุ่ ใบไมท้ ด่ี กหนา บษุ ราคมั แอบเห็นหัวเลก็ ๆ ของแม่นกโผล่ออกมา
จากรัง สว่ นตัวของพ่อนกนน้ั บนิ วนเวียนไปมา เฝา้ อยู่ไม่หา่ ง

ชวี ิตใหม่กำลงั จะเร่ิมต้นข้ึน อีกไมน่ านจะมีลกู นกตัวน้อย สมาชกิ
ใหมข่ องครอบครัวเล็กๆ ลืมตาขึน้ ดูโลก และนำพาความร่ืนรมยม์ าใหแ้ ก่
สมาชกิ ของครอบครวั ใหญภ่ ายในบ้าน...

บษุ ราคัมยมิ้ ให้กับนกน้อยท้งั สอง และหวงั ใจให้ครอบครวั นกมแี ต่
ความสุข..

727/790

อยา่ ให้เหมอื นหล่อน...

เกอื บจะครบแปดเดือนแลว้ ทหี่ ล่อนพลดั มาอยทู่ ่ีน่ี...ผิดที่ผิดทาง
ผดิ ยุคสมยั

แต่จะว่าไป อันทจ่ี รงิ หลอ่ นไมไ่ ด้ ‘พลดั ’ สถานทีไ่ ปอยไู่ หนเลย
หล่อนยังคงอยทู่ ี่บา้ นของยายหลังนี.้ ..หลงั เดมิ แต่ที่หลอ่ น ‘พลดั ’ หลงคอื
กาลเวลาตา่ งหาก หล่อนหลงเวลามาสู่อนาคตกว่าแปดสบิ ปี นับจากยุค
สมยั ของหล่อน

บุษราคมั ไมส่ ามารถบอกตนเองไดว้ ่า นเ่ี ป็นความโชคดี หรอื โชครา้ ย
กนั แน่ท่ีได้เหน็ เมืองบางกอก ซึง่ เป็นเพียงเมอื งเลก็ ๆ ทกุ คนรู้จักหนา้ ค่าตา
กนั หมด เมอื งทส่ี งบสขุ และอากาศแสนสบาย ดำเนนิ ผา่ นกาลเวลามาเป็น
กรุงเทพมหานคร ทมี่ คี วามเปลีย่ นแปลงมากมาย ไม่วา่ จะเปน็ อาคาร
สถานที่ วิทยาการ อากาศ ผคู้ นและสภาพแวดล้อม...

ถึงอะไรต่อมิอะไรจะเปล่ียนไปมากมาย แตย่ ังมสี ง่ิ หนึ่งทไ่ี ม่เคย
เปล่ยี น นัน่ คือกิเลสในใจของคน...ไมว่ า่ เวลาจะผ่านไปนานสักเพียงใด
ความรัก โลภ โกรธ หลง ในใจมนษุ ย์ ยงั คงอยเู่ สมอมา เพยี งแต่รูปแบบ
ทฉ่ี าบเคลือบกิเลส มกี ารเปลีย่ นแปลงไปตามยคุ สมัย...

คดีของหล่อนไดร้ ับการตดั สนิ ไปเรยี บร้อยแลว้ เมื่อสองวันที่ผา่ นมา

ผู้พิพากษาสตรี หน้าตาใจดี และมคี วามเห็นอกเห็นใจลูกผู้หญงิ ด้วย
กันคนน้ัน ตัดสินใหห้ ลอ่ นพน้ ผิด ส่วนโรสซ่งึ เป็นฆาตกรตัวจรงิ น้นั

728/790

ต้องโทษจำคกุ เป็นเวลาสิบปี แตศ่ าลมคี วามเหน็ ใหร้ อลงอาญาเอาไว้ก่อน
เนื่องจากเหตกุ ารณท์ เี่ กิดขนึ้ โรสทำไปเพือ่ ป้องกนั ตัวเอง

แต่ถงึ กระนัน้ ก็อาจจะช่วยอะไรได้ไม่มาก เพราะโรสสญู เสียทกุ
อย่างในชวี ิตไปเหมือนกบั พลอยบุษย์ ไมว่ ่าจะเป็นอาชีพการงานเกียรตแิ ละ
ศกั ดิ์ศรี โรสดเู หมือนจะแย่กวา่ พลอยบุษย์ตรงทห่ี ลอ่ นยังเสียผู้ใหญท่ ี่
ให้การอปุ ถมั ภ์ไปดว้ ย

ช่ัวเวลาไม่กเี่ ดือน บุษราคัมรสู้ กึ วา่ มคี วามเปลยี่ นแปลงในตวั ของ
หลอ่ นมากมาย หล่อนได้เรียนรู้โลก อยา่ งชนดิ ท่ีไมเ่ คยเรยี นรจู้ ากท่ีใดมา
กอ่ น...สงั คมไมเ่ คยมองถึงความถกู ผิดที่แท้ เพยี งแคเ่ ปน็ ขา่ วลงหนงั สอื -
พิมพ์ ผู้ท่ตี กเปน็ ข่าวกก็ ลายเป็นจำเลยของสงั คม รวมทง้ั ได้รบั การตัดสนิ
จากส่ือ และสังคมไปเรยี บร้อยแล้ว กอ่ นท่ีศาลจะทันไดต้ ัดสิน

อาจจะเป็นเรอ่ื งยากมากสำหรับคนอยา่ งโรส ซ่ึงเปน็ คนที่แพไ้ มเ่ ป็น
และไมเ่ คยเตรยี มการเพือ่ รองรบั เรอ่ื งแบบนี้มากอ่ น แต่ไม่ใชเ่ รอื่ งยาก
สำหรบั บุษราคมั เพราะหล่อนมีการเตรียมพรอ้ มอย่างดี

หลอ่ นไมค่ ดิ ทำงานเป็นนางแบบ อยา่ งที่พลอยบษุ ยเ์ คยทำ แม้ว่าจะมี
ห้องเสื้อหลายแหง่ มาออ้ นวอน ขอรอ้ งหล่อนให้ไปทำงานด้วย

มหี ลายแห่งใหเ้ หตุผลว่า หลอ่ นกำลงั ดงั และเป็นทน่ี ่าสงสารในสายตา
ของผู้คน การกลบั เขา้ สู่วงการในเวลานี้ จึงนับว่าเปน็ ช่วงเวลาท่ีเหมาะสม
มากท่ีสุด

729/790

แต่บุษราคัมปฏเิ สธข้อเสนอทกุ อยา่ งไปโดยไม่ไยดี หญิงสาวให้
เหตุผลวา่ เหน่ือยและต้องการพักเงียบๆ อยกู่ ับบ้าน หลอ่ นตอบทุกคนไป
เช่นน้ี จนกระทั่งไมม่ ใี ครติดใจเซา้ ซี้หล่อนอีก....ไมน่ านทกุ คนก็จะลืม และ
นางแบบรนุ่ ใหม่กจ็ ะขน้ึ มาแทนที่

...ขอโทษเธอด้วยนะพลอยบษุ ย.์ ..
บษุ ราคมั นกึ อยูใ่ นใจ
...ฉนั ไม่สามารถจะทำอย่างเธอได้ เพราะฉนั ไมใ่ ชเ่ ธอ แม้เราจะมีหนา้
ตาเหมือนกนั แต่ฉนั กไ็ มใ่ ชเ่ ธอ ฉนั ไมใ่ ชค่ นของยุคนี้ เท่าที่ทำอยู่ทกุ วนั น้ี
ฉันคิดว่าฉันปรบั ตัวไดด้ ที ี่สุดแลว้ มากกว่าน้ันคงจะไมไ่ หว
ฉันเรยี นรทู้ ี่จะใชช้ ีวิตอยา่ งคนยคุ ใหม่ เรียนรู้จกั การขึ้นรถประจำ-
ทาง รถไฟลอยฟา้ และทำทุกอย่างท่สี าวในยคุ นเ้ี ขาทำกัน...ฉนั สวมหวั ใจ
ใหเ้ ป็นเธอ กบั ไดต้ ดั สนิ ใจในทุกเร่ืองอย่างดที ่ีสุดแล้ว หวงั ว่าเมอ่ื เธอได้
กลบั มาทีน่ ่อี ีกคร้งั เธอจะไม่โกรธ ในสง่ิ ท่ฉี นั ทำลงไป...
ความคดิ คำนึงของหลอ่ นสะดุดลง เมือ่ ใครคนหนึ่งวิ่งตรงเขา้ มาหา
หลอ่ น พร้อมกับสง่ เสียงดังล่นั บา้ น
“แมบ่ ูด๊ ดดดด”
หลอ่ นวางดนิ สอในมอื ลง หนั หนา้ ไปทางทมี่ าของเสียง กเ็ หน็ วา่ เป็น
พทุ ธชาดนั่นเอง
“อะไรกนั คะ?” หลอ่ นเลิกคิ้ว

730/790

“นี่ น่ี ดูนแี่ น่ะ” พทุ ธชาดท่ยี งั อยใู่ นชุดพยาบาล เพราะเพ่ิงลงเวรดกึ
กลบั มาบ้าน ชูซองจดหมายสขี าวสะอาดตาให้หล่อนดู “จดหมายจาก
สำนักพิมพท์ ่ีเธอส่งเร่ืองไปไง”

“เหรอจ๊ะ” ดวงตาของบษุ ราคมั เบิกกว้างด้วยความต่นื เตน้ “เขาวา่
อย่างไรบ้าง”

“ขา่ วดี” พทุ ธชาดยม้ิ พราย “บรรณาธิการชอบเร่อื งของเธอมากเลย
นะ เขาตกลงรับเร่ืองของเธอลงตีพิมพแ์ ล้ว ยิ่งไปกว่าน้นั นะ เขาจะให้เธอ
เขียนประจำดว้ ย”

“ดจี รงิ ” บษุ ราคมั กระโดดไปมา ราวกับกลับไปเปน็ เดก็ หญงิ อีกครัง้
หนง่ึ

พุทธชาดเองก็พลอยยินดีไปกับบุษราคัมดว้ ย เพราะหล่อนเคย
ทดลองอา่ นเรอื่ งที่ฝา่ ยน้นั เขยี น ก่อนจะสง่ ไปยงั นติ ยสาร

หลอ่ นจำไดว้ ่าต้องอุทานดว้ ยความทึง่ เมอื่ อ่านเร่อื งของบษุ ราคมั จบ
ลง

“โอโ้ ฮ เร่ืองทเี่ ธอเขียนนะ่ ยอดเย่ยี มเลย” หลอ่ นยกนิว้ หัวแม่มือให้
เพือ่ ยนื ยนั คำพดู “สมจรงิ สนกุ อ่านแลว้ เหน็ ภาพเลยนะ ว่าคนในยคุ ของ
เธอน้ันเขากนิ เขาอยู่กนั อย่างไร และใชช้ วี ติ ประจำวันกันอยา่ งไรพนันได้
เลยวา่ คนอา่ นจะต้องชอบแน่”

731/790

“จะไม่สมจรงิ ไดอ้ ยา่ งไร” บษุ ราคัมหัวเราะคิกคัก หน้าตาสดช่ืน “เธอ
ลมื ไปแล้วหรอื ไงวา่ ฉนั หลงมาจากยคุ นัน้ ท่ีฉันเขยี นกค็ อื ส่ิงท่ีฉนั เห็น ฉัน
ทำอยู่เป็นประจำทกุ วัน”

“น่นั สนิ ะ” พทุ ธชาดพลอยพยักหน้าไปดว้ ย “ฉันลมื ไปเสียสนทิ อยู่
ด้วยกนั จนฉนั แทบจะลมื ไปแลว้ วา่ เธอมาจากเวลาที่ไกลโพ้น แต่กน็ ั่นละ
นะ...เธอตอ้ งมพี รสวรรค์ดว้ ย หาไม่แลว้ คงจะอ่านไม่สนุกอยา่ งนหี้ รอก...”

“ขอบใจจะ้ ทช่ี มฉัน” นยั นต์ าของหล่อนเป็นประกายวาว “ฉนั ฝันมา
ตลอด ว่าวนั หนงึ่ ฉนั จะไดเ้ ขียนหนงั สือใหค้ นอ่าน ฉันชอบเขียนโน่นนี่
เก็บเอาไว้ในสมุด เอาไวอ้ า่ นคนเดียว ไมก่ ลา้ ใหใ้ ครเห็น เพราะการเขยี น
หนังสอื ในยุคของฉันน้นั เปน็ เรื่องของบรุ ษุ เสยี เป็นส่วนใหญ่ ยิ่งเรอื่ ง
ประโลมโลกดว้ ยแลว้ ละก็ ย่ิงเป็นของต้องหา้ ม ข้างสตรีเอง กม็ ีโอกาส
เขยี นหนังสือแสดงความเหน็ ได้นอ้ ยมาก จะมกี ฝ็ ่ายในบางพระองคเ์ ทา่ นนั้
ไมอ่ กี ทกี ค็ ือหม่อมต่วน ชายาของเสดจ็ ในกรมฯ เจา้ ของโรงละครปรดี าลัย
ทา่ นแตง่ เป็นบทละเมง็ ละครไปเลย แตก่ ระน้ันกใ็ ชเ้ ลน่ ใชแ้ สดงอยู่แตใ่ นวกิ
ของทา่ น ทจี่ ะแต่งเป็นเล่มออกขาย ใช้เป็นการงานเลยี้ งชพี นั้นยังทำไมไ่ ด”้

“ฉันดีใจด้วยนะ ท่ีวันน้ีความฝนั ของหลอ่ นเป็นจริงข้ึนมา”พทุ ธชาด
ย้ิมยนิ ดดี ้วยความจรงิ ใจ “จะวา่ ไปเธอก็โชคดไี ม่นอ้ ย เพราะสมัยนี้ วง
วรรณกรรมเปิดกว้างกวา่ เก่า นกั เขียนมีทงั้ ผู้หญงิ ผู้ชาย มชี ื่อเสียงโด่งดงั
มกี ารประกวดวรรณกรรม มอบรางวลั ประจำปีใหอ้ ยเู่ สมอรายไดจ้ ากการ
เขยี น หากรู้จกั ใช้อย่างประหยัด กพ็ อท่จี ะเลย้ี งตัวเองได.้ ..”

732/790

“ฉันตอ้ งขอบใจเธอมากนะ แม่เพง้ิ ที่คอยชว่ ยเหลือฉันทุกอยา่ งไมว่ ่า
จะเรื่องกนิ เร่ืองอยู่ เร่อื งชีวติ ประจำวนั ” บุษราคัมเหลือบมองอีกฝา่ ย ด้วย
สายตาตื้นตัน

“ขอบคณุ ฉนั คนเดยี วไมพ่ อหรอก...ตอ้ งขอบคุณคุณภรต กบั หมอ
บญุ ญนิตยด์ ้วย” พุทธชาดพดู แลว้ ก็ยกมือข้นึ ปดิ ปากอยา่ งรวดเร็ว ดว้ ย
นกึ ขึ้นมาไดว้ า่ ไม่ควรเอ่ยชื่อของชายหนมุ่ ผนู้ ั้นให้บษุ ราคัมไดย้ นิ “ตาย
จรงิ ฉนั ขอโทษนะ ไมไ่ ดต้ ้งั ใจจะเอ่ยช่อื ของหมอ ใหเ้ ธอไม่สบายใจเลยจ
รงิ ๆ”

“ไมเ่ ป็นไรหรอกจะ้ เพง้ิ ” สีหนา้ ของหล่อนสลดไป “เธอพดู ถูกทเี ดียว
ละ...หมอกบั คุณภรต ช่วยฉันเอาไวม้ ากทีเดยี ว มากจนฉนั ไมร่ ู้ว่าจะ
ตอบแทนได้อยา่ งไร...”

พูดเทา่ น้นั หล่อนก็ได้แตน่ ่ิงเงยี บไป ใจหวนนกึ ไปถงึ ชายหนมุ่ คน
นัน้ ...คนทที่ ำให้ใจของหล่อนหวามไหว อยา่ งไม่เคยเกิดกับใครมากอ่ น แม้
แต่พเ่ี อื้อ ท่ีหลอ่ นเคยคดิ ว่ารักนักหนา...

เสยี งท้องฟา้ ร้องครืนดงั มาแตไ่ กล พรอ้ มกนั นัน้ เมฆฝนสีดำทะมนึ ก็
ลอยลว่ิ เคล่ือนตวั มาอยา่ งรวดเร็ว บรรยากาศทส่ี ดชื่นในยามเช้าเปลี่ยน
แปรไปอย่างรวดเรว็ สายฟ้าแลบแปลบปลาบ กบั สายลมท่พี ดั แรงจนต้น
ปบี ไหวเอน บษุ ราคัมเห็นพอ่ นกหุบปีก ทง้ิ ตวั ลงเกาะเคียงคู่กับแม่นกอยู่
ในรังอุ่น ในขณะทพี่ ทุ ธชาดผุดลกุ ข้นึ มาอยา่ งเพ่ิงจะนกึ ได้วา่ ท่หี ลังบ้านมี
ผา้ ตากอยู่จนเต็มราว

733/790

“ตายจริง ฉันไปเกบ็ ผา้ กอ่ นนะ เดย๋ี วฝนลงเม็ดมา ไมต่ อ้ งแหง้ กัน
พอดี”

“ฉันไปชว่ ยไหม” บุษราคมั ทำทา่ ลุกข้นึ
“อย่าเลย เธอเขยี นหนังสอื ตอ่ ไปเถดิ อากาศเย็นสบายอยา่ งนนี้ ่าจะ
เขยี นได้มาก” พทุ ธชาดโบกมอื ให้ แลว้ ว่งิ ตือ๋ ไปทางราวตากผา้ ที่อยดู่ า้ น
หลงั ห้องครวั อยา่ งรวดเรว็
บษุ ราคัมเดนิ ไปทม่ี ุมหอ้ งด้านหนึ่ง เพอ่ื เปดิ ไฟดวงเล็กภายในหอ้ ง
แปดเหลยี่ ม เนื่องจากอากาศภายนอกมืดคร้มึ และทบึ ทะมึน จากนั้นก็
กลับมานัง่ ตรงทเี่ ก่า พงุ่ ความสนใจทัง้ หมดไปยงั เร่อื งที่หลอ่ นเขียนค้างเอา
ไวใ้ นกระดาษตรงหน้าอีกครงั้
หลอ่ นนงั่ อยู่ตรงนนั้ นานเท่าใดก็ไมร่ ู้ หากสมาธทิ ี่จดจอ่ กบั กระดาษ
ตรงหน้านน้ั แนว่ นิ่ง แมส้ ายฝนภายนอกจะท้งิ ตัวลงมาหนาหนกั สลับกับ
เสยี งฟา้ ร้องครืนครนื ดังมาเป็นระยะ ก็ไม่อาจจะดึงความสนใจของ
บุษราคมั จากกระดาษตรงหนา้ ไปได้ หล่อนไมไ่ ด้ยนิ แม้กระทั่งฝเี ทา้ ของ
ใครคนหนึง่ ท่ียา่ งเขา้ มาภายในหอ้ ง
“เปน็ ไง เก็บผา้ ทนั ไหมแมเ่ พิง้ ” บรุ าคัมถามโดยไมไ่ ด้เงยหนา้ ขนึ้ มอง
เม่อื เงาของใครคนนัน้ มาหยดุ ยืนอย่ขู ้างหลงั ของหล่อน
“คุณเพง้ิ คงไม่เปยี กแล้ว แต่ผมสิเปยี กโชกเลย...”

734/790

น้ำเสียงทมุ้ นมุ่ ชนิ หูของใครคนหน่งึ ตอบคำถามของหลอ่ น นน่ั ทำให้
บษุ ราคัมสะด้งุ จนทำดินสอในมือตกลงบนพ้ืน ในเวลาเดียวกันกบั ท่สี ายฟา้
ฟาดเปร้ยี งลงมา และไฟฟา้ ในบา้ นดับวูบลง

“คุณหมอ...”
หลอ่ นเงยหน้าขน้ึ มองชายหนมุ่ ที่เปียกฝนจนแว่นตาเป็นฝ้ามัว เสอื้ ผา้
ผมเผา้ มหี ยดนำ้ หลน่ ลงมาเป็นทาง แมร้ อบข้างจะมืดสักเพียงใด หล่อนก็
จำชายหนุ่มคนนัน้ ไดเ้ สมอ
“คุณหมอมาได้อย่างไรกัน?”
“คงไม่วา่ อะไรนะครับ ผมขอมาหลบฝนสักหน่อย...” ชายหนุม่ บอก
พร้อมดว้ ยรอยยมิ้ แจม่ กระจ่าง “ตงั้ ใจจะมาหาคณุ จอดรถอย่แู ถววัดชนะ
สงครามโน่นนะ่ ครับ เดนิ ยงั ไมท่ ันถึงบา้ นคณุ เลย ฝนตกลงมาอยา่ งกบั ฟ้า
รว่ั ดที ี่ประตูบ้านไมไ่ ด้ล็อกเอาไว้ ผมเลยถอื วสิ าสะเปิดเข้ามา”
“แลว้ ...แลว้ คณุ หมอมาคนเดียวหรือคะ?” บษุ ราคัมตะกกุ ตะกกั
พลางสอดสา่ ยสายตาเพือ่ มองหา ภรต...หรือวา่ คนอนื่ ท่ีอาจจะมาด้วยกนั
กบั นายแพทยห์ นมุ่
“ครับ...มาคนเดียว...” นยั น์ตาของเขาท่ีจอ้ งมองมายงั หล่อนมีแวว
เริงโรจน์ จนบุษราคัมตอ้ งหลบตา หนั ไปมองสายฝนภายนอกหนา้ ต่าง
“คุณหมอเปยี กแยแ่ ลว้ แมเ่ พ้ิงไปไหนเสียกไ็ มร่ ู้ ดฉิ ันหาเสื้อใหค้ ณุ
หมอผลัดก่อนนะคะ ประเดีย๋ วจะเป็นไข”้ บุษราคมั ลกุ ขึ้น แล้วเดนิ ไปยัง

735/790

หอ้ งทางด้านหลงั ก่อนจะกลบั มาพรอ้ มกบั ผ้าเช็ดตวั ผนื เลก็ และเส้ือผ้าป่าน
คอกลม

นายแพทยห์ นมุ่ ถอดเส้ือเชิต้ ตัวเก่า ทเ่ี ปียกฝนจนแนบเนอ้ื ซง่ึ เขา
สวมอย่อู อก เพือ่ เปลี่ยนเสอ้ื ผ้าปา่ นท่ีหญิงสาวนำมาให้

“เสอื้ ของคุณตาแมเ่ พ้ิงน่ะค่ะ อาจจะตวั เลก็ ไปหน่อย” บุษราคมั บอก
ท่าทางขวยอาย ขณะสง่ ผ้าเชด็ ตัวให้หลังจากทเ่ี ขาสวมเสือ้ เรียบรอ้ ย แลว้

ชายหนุ่มรับผา้ เชด็ ตวั จากมือของบุษราคัม พรอ้ มกับรวบเอามอื ของ
หญิงสาวมากมุ เอาไวใ้ นมืออบอุ่นของเขาด้วย

“คุณจะไม่ถามหรอื วา่ ผมแวะมาหาคณุ วนั นี้ ด้วยเร่อื งอะไร?”ชาย
หนุม่ ถามเสียงแผว่ เบา

บษุ ราคมั พยายามขนื ตวั เองเอาไว้ ไมย่ อมให้เขารวบเอาตัวของหลอ่ น
เขา้ ไปกอดเอาไวใ้ นวงแขน หากทำไมส่ ำเรจ็ ดว้ ยแขง้ ขาของหล่อนไม่
เปน็ ใจเอาเสียเลย

บุษราคมั กล้ันหายใจน่งิ กลัวว่าเสยี งหวั ใจทเ่ี ตน้ ตกึ ตกั ราวจะโลด
ออกมาจากอกของตนเอง จะดังจนเสียชายหน่มุ ได้ยนิ

“คะ...” หล่อนพดู ออกมาไดเ้ พียงเท่าน้นั จรงิ ๆ
“ผมรกั คณุ นะ บุษราคัม...คุณจะแต่งงานกับผมไหม?” ชายหนมุ่ ถาม
โดยไมอ่ อ้ มค้อม...

736/790

“ฉนั ...ฉัน...คะ?” บษุ ราคัมอึกอกั ทง้ั ดใี จ ตกใจระคนกัน ด้วยนกึ
ไม่ถงึ วา่ ชายหนมุ่ จะจโู่ จมถามอะไรแบบนี้

“แล้วคณุ แก้ว...คู่หมนั้ ของคณุ ...คุณหมอกำลงั จะแต่งงานไมใ่ ชห่ รือ
คะ?” หลอ่ นเปลง่ เสียงออกมาได้ในท้ายทสี่ ุด

อ้อมแขนของนายแพทยบ์ ุญญนติ ย์ทีก่ อดกระกวดั หลอ่ นเอาไวร้ ัด
แนน่ เข้า ขณะท่ีเขาตอบหลอ่ นวา่ “จะไม่มกี ารแตง่ งานระหว่างผมกบั แกว้
แกว้ เขา้ ใจทุกอย่างดแี ลว้ และเราทง้ั สองคนเห็นตรงกันวา่ ไม่มปี ระโยชน์ท่ี
จะอยดู่ ้วยกนั โดยปราศจากความรัก...เขาขอถอนหมัน้ กับผมเม่ือเช้านี้เอง
แก้วกำลังจะไปเรียนตอ่ ทีต่ ่างประเทศ พอคยุ กบั แกว้ เสร็จเรยี บรอ้ ย ผมก็
รีบบง่ึ มาหาคุณคนแรกเลยนะ...แต่งงานกับผมเถิดบุษราคมั ...”

“ฉัน...” หล่อนรู้สกึ ละอาย เมอื่ กลา่ วประโยคต่อไป “ฉนั มสี ามีแล้ว
...คุณไม่รังเกยี จฉนั หรือคะ?”

“บุษราคัม” ชายหนุ่มตอบในทันที ราวกบั ได้ตระเตรียมคำตอบเอาไว้
แลว้ “ผมไม่สนใจหรอก คุณหลวงอะไรทเี่ ปน็ สามีของคุณนนั่ น่ะเขาเปน็
อดีตทผ่ี า่ นไปจนเกือบร้อยปแี ล้วนะ ถา้ เขายังอยูจ่ นปา่ นน้ี กค็ งจะแกจ่ นจำ
อะไรไมไ่ ด้แล้ว....ผมไม่สนใจอะไรท้งั นนั้ ผมรกั คุณ และผมจะแตง่ งานกบั
คุณ ไม่ว่าคุณจะเปน็ ใคร มาจากไหน ตอนนท้ี กุ อยา่ งมนั ผา่ นไปแล้วเร่อื ง
ในอดตี ของคณุ เป็นเพียงภาพฝนั เทา่ น้นั ...”

น้ำตาของบษุ ราคมั ไหลรินออกมา หากคร้ังนี้ เป็นน้ำตาทเี่ ตม็ เป่ยี ม
ไปดว้ ยความปีตสิ ุข มิใชด่ ว้ ยความทุกข์ระทมเชน่ ทกุ คร้งั

737/790

“แล้วถา้ หากวา่ วันหนง่ึ เกดิ มเี หตุให้ฉนั ตอ้ งย้อนกลับไปยคุ สมยั ของ
ฉนั เหมอื นกับตอนทฉ่ี ันมาทน่ี ล่ี ะ่ คะ? คณุ หมอจะทำอย่างไร?”บษุ ราคัม
ถามในสง่ิ ที่หลอ่ นเองกห็ วั่นใจมาโดยตลอด...

เมอื่ แรกมาถงึ ยคุ นใี้ หม่ๆ หลอ่ นเฝ้าแตว่ ิตกกังวล ต้องการกลบั บา้ น
...กลับไปยังกาลเวลาของตน แม้ว่าจะมปี ญั หามากมายรออยกู่ ็ตาม

แต่มาบดั นี้...หลอ่ นกลบั กลวั เสียแลว้ หากกาลเวลาจะเปิดช่องทาง
ใหห้ ลอ่ นกลับไปยุคสมัยของหลอ่ นได้อกี คร้ัง...หากเปน็ เช่นนัน้ จรงิ จะทำ
อยา่ งไรกัน ในเม่อื หัวใจของหลอ่ น ตดิ อย่กู บั ใครบางคนทีน่ ่ีเสยี แลว้

“ผมไม่ยอมใหค้ ุณกลับไปแน่” เสียงของบุญญนติ ยห์ นกั แน่น“หรือถ้า
หากเกดิ อุบัตเิ หตใุ ด ทค่ี ณุ จะต้องกลับไป...ผมจะหาทางตามคุณไปดว้ ย
บษุ ราคัม...ผมรักคณุ ...ไมว่ า่ คุณจะไปอยทู่ ไี่ หนกต็ าม ผมจะตามคุณไปทุก
ท่.ี ..ผมรกั คณุ ...”

“ฉันก็รัก...” และก่อนทบี่ ษุ ราคมั จะเอ่ยความในใจของหล่อนออกไป
พทุ ธชาดกโ็ ผลพ่ รวดเขา้ มาพอดี

“แมบ่ ษุ ย์ ไฟดบั ฉนั เอาเทยี นมาให้ อ้าว...ตายจรงิ ขอโทษค่ะ”
เหมอื นจะรู้ตวั ดีว่าหล่อนโผลเ่ ขา้ มาผดิ จงั หวะ พทุ ธชาดจึงรีบหนั หลงั
กลับ และทำท่าเหมือนจะว่งิ ออกไปจากห้องแปดเหลี่ยม หากชายหนุม่
เรียกหลอ่ นเอาไวเ้ สยี กอ่ น
“อย่าเพ่งิ ไปเพ้ิง...”

738/790

วงแขนอบอุ่นของเขาทีร่ ัดบษุ ราคัมไวจ้ นแนน่ ค่อยคลายออกปล่อย
ใหห้ ล่อนเปน็ อสิ ระ บญุ ญนิตย์บอกพทุ ธชาดดว้ ยดวงหน้าสดใส

“คุณแกว้ ถอนหม้นั ผมแล้ว ผมมาที่นเ่ี พือ่ จะบอกวา่ ผมรักบษุ ราคัม
อยากให้คุณช่วยเป็นพยานด้วย...ผมขอบษุ ราคัมแต่งงาน”

“เหรอคะ” พุทธชาดยม้ิ ออกมาดว้ ยความยนิ ดี “แล้วเจ้าสาวตอบ
ตกลงหรอื เปลา่ ?”

“ยงั เลย” บญุ ญนติ ย์ส่ายหนา้ แม้จะรู้คำตอบนั้นดอี ยแู่ ลว้ กต็ าม “ยงั
ใจแขง็ ไม่ยอมตอบตกลง...”

“จะให้ฉนั ตกลงง่ายๆ ได้อยา่ งไรกันคะ” บษุ ราคมั อมยิม้ “ฉันน่ะสาว
หลงยุคมานะคะ สาวๆ ในยคุ ของฉันน่ะ เขาไมต่ อบรบั ความรักของผ้ชู าย
กนั งา่ ยๆ อยา่ งสาวยคุ นดี้ อก...”

“ใหผ้ มรอนานแค่ไหนกไ็ ด.้ ..ผมใหเ้ วลาคณุ ทงั้ ชวี ิตเลยเอา้ ...พอไหม?”
บญุ ญนติ ยย์ ิ้มตอบหญิงสาว ดวงตาทง้ั สองคู่ สบกนั อยู่ภายใตค้ วามสลวั
ราง และแสงเทียนทสี่ ่องสวา่ งอยใู่ นมือของพุทธชาด

“ไมต่ ้องถึงกบั ทง้ั ชวี ิตหรอกคะ่ นนั่ ก็นานเกินไป เราต่างก็ผา่ นอะไร
กันมามากพอแล้ว...ขอเวลาฉันคดิ และตดั สนิ ใจสักคนื หนึง่ กแ็ ล้วกนั พรงุ่ น้ี
คุณรบี มาแต่เช้าเลยนะคะ แลว้ ฉันจะใหค้ ำตอบว่า จะแตง่ งานกับคุณดหี รอื
เปล่า...”

739/790

“ตกลงครบั ” นายแพทย์บญุ ญนิตย์ทำตัวตรง คล้ายทหารทยี่ นื รอรบั
คำส่ังจากผูบ้ ังคับบญั ชา “กระพ้ม จะรบี มากอ่ นไกโ่ ห่เลยเชยี วละ คุณอย่า
เพ่ิงหนีผมหายไปไหนกอ่ นก็แล้วกัน แต่ยังไงวันน้ี ผมขอฝากท้องอยกู่ นิ
ขา้ วมื้อเยน็ กับคณุ กอ่ นได้ไหม คิดถึงกับข้าวฝมี อื คณุ จะแยแ่ ล้ว...”

นายแพทยบ์ ญุ ญนิตย์กลบั บ้านไปนานแลว้ และพุทธชาดกเ็ ข้าห้อง
นอนไปแล้วเชน่ กัน หลังจากทอ่ี ยู่เจรจากบั หล่อนเปน็ นานสองนาน ท่าทาง
พุทธชาดสนบั สนุนนายแพทย์หน่มุ จนออกนอกหนา้

หล่อนรวู้ า่ พทุ ธชาด รักและหวงั ดตี อ่ หลอ่ นดว้ ยใจจริง และบุษราคมั
เองกม็ คี ำตอบเอาไว้ใหก้ บั ชายหน่มุ ท่ีรบั ปากวา่ จะมาหาหลอ่ นเช้ามดื วัน
พรงุ่ น้เี รยี บร้อยแลว้ ...

คะ่ ...คุณหมอบญุ ญนิตย์...ดิฉนั รกั คณุ ดิฉนั จะแต่งงานกบั คุณเป็น
ศรภี รรยาที่ดีของคณุ ...หลอ่ นนึกซกั ซอ้ มในใจ ขณะทีเ่ ปิดประตหู อ้ งนอน
ของคุณยายเขา้ ไป

เสียงประตูไมล้ ่นั ดังเอ๊ยี ดอ๊าด และหลอ่ นรสู้ ึกวา่ ประตูบานเล็กนน้ั
เปิดยากกวา่ ทกุ ครง้ั ราวกับมีแรงอะไรบางอยา่ งตา้ นบานประตเู อาไวจ้ าก
ภายใน

ทันทที ป่ี ระตูหอ้ งเปดิ กว้าง ละอองไอสีขาวขุ่นราวกับปุยเมฆ กบั
กระแสเยน็ ยะเยอื ก ก็พวยพ่งุ ออกมา บดบงั ทุกอย่างจนหลอ่ นมองไมเ่ ห็น
สิ่งใด ไม่มเี สียงสญั ญาณใดร้องเตือนเหมือนกบั หลายคืนที่ผา่ นมา เพราะ

740/790

ดร.ภรตถอดเครอ่ื งตรวจสนามแม่เหล็กไฟฟา้ ออกไปตรวจสอบท่บี า้ นของ
เขา หลังจากคืนวนั น้นั และยงั ไมไ่ ดน้ ำกลบั มาตดิ ตัง้ ใหใ้ หม่

บุษราคัมรู้สกึ เหมือนมีกระแสลม หรือพลงั งานอะไรบางอย่างไหลวน
อยโู่ ดยรอบ ขณะทหี่ มอกควันภายในห้องยงั คงคละคลุ้ง ตัวของหล่อนเบา
หวิวเหมือนตกอยกู่ ลางทะเลหมอก แลว้ ในทา้ ยท่ีสุดตวั ของหล่อนกถ็ ูก
ดึงดูดวูบ ใหถ้ ลาเข้าไปสู่กึง่ กลางของห้อง เหมอื นกบั ถูกมอื ยักษจ์ ับ
เหวีย่ ง...

หล่อนไมส่ ามารถประคองตัวเองไดอ้ กี ต่อไป นอกจากซวนกายลม้ ลง
และกลง้ิ หลุนๆ ไปบนพืน้ ไม้กระดาน โดยไม่อาจจะยับยง้ั

ช่วยดว้ ย...
หลอ่ นพยายามกรดี รอ้ ง หากไมม่ ีสรรพสำเนียงใดหลดุ รอดออกมา
จากภายในลำคอ...เร่ืองราวทั้งหมดเกดิ ขนึ้ อยา่ งรวดเรว็ โดยท่หี ลอ่ นไม่ทนั
ไดต้ ั้งตวั
ละอองหมอกสีขาว ยงั คงลงหนาทึบอยภู่ ายในห้องนอนของยาย และ
ทก่ี ึ่งกลางหอ้ งน่นั เอง...ทบี่ ุษราคมั ต้องต่ืนตะลึง จนตอ้ งรอ้ งกรดี ออกมาอกี
ครงั้ เมอ่ื หลอ่ นพบว่ามใี ครคนหน่ึง กำลังรอหล่อนอยู่แลว้ ...

๔๘

๔๙

หลวงนิตธิ รรมพินจิ วิ่งตะบึงตรงไปยังบงึ น้ำเบือ้ งหนา้ ด้วยหวั ใจ
ร้อนรนราวกบั สมุ ด้วยไฟ...เขาวิ่งลุยลงไปในปา่ หญา้ สุดถนนโดยไม่คำนึงถึง
อะไรอกี แล้ว นอกจากชวี ิตของหญิงผู้เป็นท่ีรกั

ชายหนมุ่ รสู้ กึ ปวดแผลที่หวั ไหล่ ซึ่งเกดิ จากการทีถ่ ูกกระเบือ้ งวา่ วท่ี
มุงหลงั คาบ้านแม่เลียบทไ่ี หมไ้ ฟ ตกลงมาบาดเป็นรอยลึกและเลือดไหลรนิ
หากความปวดแผลทีเ่ กิดนั้น เทยี บไมไ่ ด้กบั ความเจ็บปวดในหัวใจ ทเ่ี จยี น
จะแหลกสลาย

ไดโ้ ปรดเถดิ ...ขออยา่ ให้สายจนเกนิ ไปเลย...
ข้อมูลทร่ี ะเบยี บบอกนัน้ ช่วยระบุตำแหน่งของสถานท่ีซงึ่ พลอยบษุ ย์
ถกู จับตัวเอาไว้ได้เป็นอยา่ งดี ถงึ แม้วา่ ในตอนแรก ไม่มใี ครเขา้ ใจวา่
ระเบยี บหมายถึงกระท่อมท่ไี หน หากหลังจากท่ีคณุ ประดบั น่งิ คิด อยคู่ รู่
หนงึ่ ผู้สูงวัยกบ็ อกออกมาดว้ ยน้ำเสียงตื่นเต้นว่า
“น่าจะเปน็ กระทอ่ มรมิ บงึ ...ตายละ...กระทอ่ มน้นั ปลูกอย่รู ิมบงึ สดุ
ถนนนเรศดำริ ทกุ วันตอนนำ้ ทะเลขนึ้ สูงสดุ น้ำทะเลจะเออ่ ทน้ เขา้ ไปในบงึ
จากนัน้ นำ้ ในบงึ กจ็ ะท่วมไปในร่องน้ำและทว่ มกระท่อมหลงั น้ัน.... เปน็

743/790

ปรากฏการณ์เชน่ น้ีมาหลายปแี ล้ว...ถ้าทีร่ ะเบยี บบอกเราเป็นเรอ่ื งจริง แม่
บุษย์คงจะถกู ขังอย่ทู ่ีกระทอ่ มน้นั ...ไม่ได้การละพ่อเอ้ือ...เราตอ้ งรบี ไป
เดยี๋ วนี้เลย”

รอ้ ยตำรวจตรีเชิดตามเขามาดว้ ย เพราะเชื่อวา่ หากหลวงราญอริ-พา่ ย
จบั ภรรยาไปขังเอาไวท้ นี่ ่นั ตง้ั ใจจะถ่วงน้ำใหห้ ลอ่ นตายไปแล้วละก็ จะต้อง
ส่ังใหค้ นคอยเฝา้ อยแู่ น่ ดังนัน้ หากไปด้วยกัน น่าจะเป็นการดกี ว่า

ชายหนุ่มท้ังสองนำร่างอนั ไร้วญิ ญาณของระเบยี บ และแม่เลยี บที่
หมดสติกลบั ไปบา้ นของหมอฟอเรตต์ โดยมีราตรีจดั การเปน็ ธรุ ะตอ่ ให้
จากน้นั กว็ ง่ิ ตรงไปยังบงึ นำ้ ท่อี ยู่สดุ ถนนเลยี บชายหาด อยา่ งเร็วทส่ี ดุ เทา่ ท่ี
ฝเี ทา้ ของเขาทัง้ สองจะเร็วได้

บงึ แหง่ นี้เป็นบึงนำ้ กรอ่ ย อยตู่ ิดกับทะเล มที างนำ้ เล็กๆ เช่ือมต่อกัน
ทำใหน้ ำ้ ทะเลไหลเขา้ ออกได้ ทโี่ ดยรอบบึงนำ้ เป็นท่ีลมุ่ ในเวลากลางวนั จะ
เปน็ แอง่ โคลนลกึ มชี าวบ้านมาเท่ยี วหาปหู าปลาอยเู่ ป็นประจำ กลางคนื
ยามทนี่ ้ำทะเลหนนุ สูง จะทว่ มท่ลี ุ่มโดยรอบบึง รวมทัง้ กระท่อมร้างหลังท่ี
ปลูกอยู่ตดิ กับรอ่ งน้ำท่อี ยู่ทางทา้ ยบงึ ดว้ ย

ดวงจนั ทร์เพ่งิ โผลอ่ อกมาจากหลงั เมฆราตรี ส่องแสงนวลสวา่ งให้
เห็นสภาพโดยรอบ ตอนทหี่ ลวงนติ ิธรรมพินิจมาถึงรมิ บงึ น้นั กเ็ ห็นว่า
ระดับน้ำสงู จนมองไมเ่ ห็นหน้าต่างกระทอ่ มแลว้

มจี ุดสว่างสีสม้ แดงสองจุด บนเนนิ สงู ดา้ นหลังของกระท่อม เกดิ จาก
ยาสบู สองมวน ของคนสองคนที่เดนิ กลบั ไปกลับมา แลเหน็ ไดจ้ ากระยะ

744/790

ไกล เชดิ รู้ไดใ้ นทนั ทนี ั้นว่าเป็นคนทห่ี ลวงราญอรพิ า่ ย ใชใ้ ห้มาคอยเฝ้าดู
การตายของหญิงสาว

เชิดชม้ี อื ไปทก่ี ระทอ่ ม และพยักหน้าเปน็ เชิงบอกให้หลวงนิตธิ รรม
พนิ ิจรีบไปช่วยหญงิ สาวโดยรบี ดว่ น สว่ นผชู้ ายสองคนในเงามดื นน้ั เขาสง่
สญั ญาณให้ชายหน่มุ รู้วา่ จะเป็นผ้จู ดั การเอง

หลวงนิติธรรมพินิจถอดเสอ้ื ผา้ ป่านออก เหลอื แต่กางเกงผา้ ขายาว
แล้วอ้าปากสูดเอาอากาศเข้าไวจ้ นเต็มท่ี ก่อนจะกระโดด และดำดิง่ ลงไป
ในบึงนำ้ โดยไมร่ รี อ

ทันทที มี่ เี สียงกระโดดน้ำดงั ตมู ผชู้ ายสองคนทค่ี อยเฝา้ อยกู่ ็รบี ดับ
มวนยาสูบในปาก และร้องตะโกนเสยี งดังว่า

“เฮ้ย เสยี งใครวะ”
แทนทีจ่ ะตอบคำถามของผู้ชายคนน้นั เชิดยกปนื ยาวขึ้นประทบั บ่า
สาดกระสนุ เปรี้ยงออกไป จนผู้ชายคนหน่ึงลม้ ฟุบลงไปในทนั ใด จากนน้ั
ผู้ชายอกี คนที่เหลือกค็ วา้ ปืนขึ้นมาบา้ ง และทัง้ สองฝ่ายกเ็ รม่ิ ยงิ ตอ่ สู้กนั
อย่างดเุ ดือด

พลอยบุษยร์ สู้ ึกเบาสบาย ไมเ่ จ็บไมป่ วดอกี ต่อไป...โลกรอบกาย
ของหลอ่ นมแี ต่ความเงียบสงบ และใสเย็น

ความตายคงเปน็ เชน่ น้.ี ..

745/790

ความตายไม่น่ากลัวอยา่ งที่หลอ่ นนกึ ...มนษุ ยม์ กั กลัวความตาย แต่
มนุษย์ไมเ่ คยหนคี วามตายไดพ้ ้น แลว้ ทำไมมนษุ ยไ์ ม่เตรียมพร้อมสำหรบั
ความตาย...ทม่ี นษุ ย์กลัวความตาย อาจจะเปน็ เพราะไม่ร้วู า่ ตายแลว้ จะไป
ทไี่ หนมากกว่า...

แต่บัดนห้ี ลอ่ นไม่กลวั อกี แล้ว เพราะความตายไม่ได้หยบิ ย่นื ความ
เจ็บปวดใหก้ บั หล่อนเลย ตรงกนั ขา้ มกลบั ทำให้ความเจบ็ ปวดและทรมาน
หายไปตา่ งหาก...

อาการแสบจมกู เมอ่ื นำ้ ทว่ มจนมดิ กาย อาการสำลกั น้ำจนทรมานเรม่ิ
ผอ่ นลง พรอ้ มกบั ความมดื มดิ ทคี่ ืบคลานเข้ามาโอบรา่ งของหลอ่ นเอาไว้

หลอ่ นอยใู่ นความนง่ิ สงบนั้นนานเพยี งใด กไ็ ม่สามารถบอกได้ แต่
หล่อนรู้สกึ รำคาญเหลือเกนิ เมอ่ื ความสงบรอบกายของหลอ่ นเริ่มเปลยี่ น
แปร...

สายนำ้ ทีน่ ง่ิ อยู่รอบกาย เรม่ิ กระเพอื่ ม สัน่ สะเทือน แรงเขา้ แรงเข้า
และหล่อนสะด้งุ เฮือกขึ้นมา เมอื่ ใครคนหนง่ึ กำลังเขยา่ ตัวของหล่อนอย่าง
เอาเป็นเอาตาย

...ไม่นะ...ฉนั จะไม่ต่ืนอีกแลว้ ...ปลอ่ ยฉันไป...
ราวกบั ผบู้ ุกรกุ ความสงบของหลอ่ นคนนนั้ จะไมส่ นใจวา่ หล่อนไม่
อยากตน่ื เพราะเขาเฝ้าเขยา่ รา่ งของหล่อนอย่อู ยา่ งนัน้ แล้ว พร้อมกนั นัน้ ก็

746/790

พยายามปลดเปลอ้ื งพันธนาการทง้ั หลายออกจากหลอ่ น ตงั้ แต่ผา้ ขาวท่ีมดั
ปากของหลอ่ นเอาไว้ เร่ือยไปจนถึงเชอื กทมี่ ัดแขนและโซต่ รวนท่ีขา

พลอยบษุ ยอ์ ้าปากคายเอาลูกมะนาวท่คี นร้ายยัดใสป่ ากหล่อนเอาไว้
เพื่อไมใ่ ห้สง่ เสยี งรอ้ ง ในขณะที่ผชู้ ายคนน้ัน กำลังพยายามอยา่ งเอาเป็น
เอาตาย ท่ีจะปลดตรวนซึ่งล่ามข้อเท้าของหล่อนออก หากยังไมส่ ำเรจ็ ...

ใครกนั นะ...นา่ รำคาญเหลอื เกนิ ...
หล่อนรู้สึกรำคาญ เม่อื ใครคนนั้นใชอ้ ะไรบางอยา่ ง สอดเขา้ ไปใน
ระหวา่ งขอ้ เท้าของหล่อนกบั ตรวนทล่ี า่ มเอาไว้ น่นั ทำให้หลอ่ นรู้สกึ เจ็บขึ้น
มาอยา่ งชว่ ยไม่ได้
พลอยบษุ ยล์ ืมตาขึ้นด้วยความร้สู กึ กึ่งรำคาญ ก่ึงหงดุ หงิด ทใ่ี ครคน
น้นั ปลกุ หล่อนขึ้นมาจากนทิ รารมยอ์ นั สงบสขุ
...พ่เี อือ้ ...
ภายใตก้ ระแสนำ้ ท่ีดำมืด ยังมีแสงสลัวรางสาดสอ่ งลงมาจากผวิ
เบ้ืองบนเป็นลำ หัวใจของหลอ่ นจงึ กระตกุ วบู เมือ่ เห็นหนา้ ของชายคนน้ัน
ได้อย่างถนดั ตา...
หลวงนิติธรรมพนิ จิ เงยหนา้ ขนึ้ มองหล่อน เมอ่ื รสู้ กึ ว่าหล่อนเริม่ มกี าร
ขยับเคล่ือนไหว...พลอยบุษยแ์ ลเห็นแววยนิ ดใี นดวงตาคู่งามนน้ั

747/790

แทนทจ่ี ะสวมกอดหลอ่ นเอาไว้ หรอื ทำอะไรอย่างอ่นื เพอื่ เป็นการ
ปลอบใจ เขากลับว่ายผละออกไปจากหลอ่ นอย่างรวดเรว็ ทง้ิ เอาไวแ้ ต่
ความพศิ วง...

หากในอีกช่วั ไมถ่ งึ นาที พลอยบุษย์กเ็ รม่ิ เขา้ ใจวา่ หลวงนติ ิธรรม-
พนิ ิจกำลงั ทำอะไร เม่อื เขาวา่ ยกลบั ลงมาอีกคร้งั หนึง่ และตรงเข้ามาหา
หล่อน พรอ้ มกับประกบปากของเขาเขา้ กับปากของหลอ่ น เป่าอากาศจาก
ในปากของเขา เข้าไปในปอดของหลอ่ น

พลอยบุษย์สดู เอาอากาศเฮือก หลังจากท่ีกลั้นมาจนกลั้นไม่ไหว และ
เร่ิมสำลักนำ้ หมดสต.ิ ..อากาศทห่ี ลวงนิติธรรมพินิจเปา่ ใส่ปากหล่อน ชว่ ย
ตอ่ ชวี ิตของหญงิ สาวใหย้ นื ยาวออกไปได้อีกหลายนาท.ี ..

ชายหนุม่ ใช้มีดส้ันปลายแหลมในมอื ปลดสลักทต่ี รวนขอ้ เทา้ ของ
หล่อนอย่างเอาเปน็ เอาตาย ทำไปได้สกั พัก กจ็ ะว่ายแหวกข้ึนไปบนผิวนำ้
เพ่ืออมเอาอากาศมาถ่ายให้กบั หล่อน...

พเี่ อื้อ...หลอ่ นขยบั ปากขมบุ ขมิบ อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่ารกั เขา
มากเพียงใด...

ได้โปรดเถดิ ...หลอ่ นเปลี่ยนใจแล้ว...อย่าเพ่ิงใหฉ้ นั ตายไปในตอนนี้
เลย...

ขอเวลาอกี สกั นิด ใหฉ้ นั ได้บอกกับผู้ชายท่ีมหี วั ใจรักอนั ย่ิงใหญค่ นนี้
ก่อนเถิด ว่าฉนั รักเขามากเพยี งใด...

748/790

หล่อนสญั ญากับเขาเอาไว้ ว่าจะใหค้ ำตอบวา่ รักเขาหรอื ไม่ จะ
แต่งงานกับเขาหรอื ไม่ ในวันพรุ่งน.ี้ ..

จะมีวันพรุ่งน้ีสำหรบั หลอ่ นอีกหรือ?...
ฉันรักพ่ีเอ้อื ค่ะ...หลอ่ นพยายามทำปากขมุบขบบิ เพือ่ บอกกับเขา
หากในความสลวั รางของกระแสน้ำท่ีเย็นเฉยี บ พลอยบษุ ยไ์ มอ่ าจรู้ไดว้ ่า
เขาเหน็ หล่อนพดู หรอื ไม่
วินาทีทตี่ รวนหลดุ ออกจากกัน และเท้าของหล่อนเป็นอสิ ระนั้น...
พลอยบษุ ย์กห็ มดสตไิ ปอีกครัง้ ...
รา่ งของหลอ่ นทรดุ ฮวบลงไปกองกบั พน้ื ดินโคลนปนทราย หากหลวง
นิตธิ รรมพนิ จิ รวบเอาไว้ทนั ...เขาช้อนร่างอ่อนปวกเปยี กของพลอยบษุ ยเ์ อา
ไวใ้ นวงแขน กอ่ นจะวา่ ยพ่งุ ขน้ึ สผู่ วิ นำ้ อย่างรวดเรว็ ...

ภายในช่ัวระยะเวลาเพียงไมถ่ ึงปีทห่ี ล่อนหลงยุคมา มี
ความเปล่ยี นแปลงอย่างมากมายเกดิ ขึ้นในบางกอก

เดือนมกราคม ปนี นั้ ทรงสถาปนานอ้ งสาวรว่ มบิดาของพระสจุ รติ -
สุดา ข้นึ เปน็ สนมเอกท่พี ระอินทราณี

ในวนั ที่ ๑๐ มิถนุ ายน พ.ศ.๒๔๖๕ กม็ ีประกาศสถาปนาพระ-
อนิ ทราณี ข้ึนดำรงพระอิสรยิ ยศเปน็ พระวรราชชายาเธอ พระอนิ ทรศักดิ-์
ศจี สองเดอื นต่อมา โปรดเกลา้ ฯ สถาปนาพระเจ้าวรวงศเ์ ธอ พระองค์-

749/790

เจ้าลักษมลี าวณั ขึ้นเปน็ พระนางเธอลักษมลี าวัณ ในวันที่ ๗ สิงหาคม
พ.ศ.๒๔๖๕

พลอยบุษย์เดนิ ทางกลบั มาถึงบางกอก หลังจากพักฟน้ื อยู่ทบ่ี า้ นพัก
ของหมอฟอเรตตอ์ ยู่นานหลายสัปดาห์ พร้อมกบั คุณประดับหลวงนิติธรรม
พนิ ิจ บ่าวไพร่ในบ้าน และเด็กชายบุญที่แข็งแรงดแี ล้วส่วนสคราญนนั้
สมรสกบั ร้อยตำรวจตรเี ชดิ ก่อนหนา้ จะอพยพย้ายจากเพชรบุรี เขา้ มาอยทู่ ่ี
บางกอก

พระยาอนชุ ิตมนตรี บดิ าของบษุ ราคัม และพระยาพชิ ิตราญรอน
บิดาของหลวงราญอรพิ า่ ย เดนิ ทางไปหวั หิน เพอ่ื รบั ศพของระเบียบและ
หลวงราญอริพา่ ย กลบั มาประกอบพิธีทางศาสนา หลังจากทง่ี านศพของ
คนท้งั สองเสรจ็ เรียบร้อย พลอยบษุ ยก์ ข็ ออนญุ าตย้ายมาอยกู่ บั คณุ ประดับ
เปน็ การถาวร

แม่เลยี บหลังจากหายป่วย ก็กลายเปน็ คนสติไม่ดี ชว่ ยเหลือดแู ล
ตนเองไมไ่ ด้เลย หล่อนจึงตอ้ งอย่กู ับพ่อและแม่ของหลอ่ นทเ่ี พชรบรุ ี

เด็กชายบญุ บรรพชาเปน็ สามเณร ท่ีวดั สงั เวชวศิ ยาราม และสามเณร
บญุ บอกกับพลอยบษุ ยเ์ อาไว้วา่ เขาตงั้ ใจจะไมส่ ึกออกมาเปน็ ฆราวาสอีก
เลยจนตลอดชีวิต

ทกุ คร้ังทพ่ี ลอยบุษยแ์ วะไปเยย่ี มสามเณรบุญทว่ี ดั หลอ่ นจะต้องคอย
แวะถามหาเด็กหญิงเมตตาทบี่ า้ นอยู่หน้าวดั เสมอ หากไม่มโี อกาสได้พบกับ

750/790

เด็กหญงิ เนอ่ื งจากเด็กหญงิ ถูกส่งตวั ให้ไปอยกู่ ับยายที่จังหวดั อยธุ ยา และ
คงจะตอ้ งอยทู่ ี่นนั่ นานเปน็ ปี กว่าท่ีมารดาของหล่อนจะแขง็ แรง และนอ้ งที่
เพ่ิงเกดิ ใหม่โตขึน้ กวา่ นี้

มีเพียงคณุ ประดับ และหลวงนิตธิ รรมพินิจเทา่ นั้น ที่รู้วา่ หลอ่ นไม่ใช่
บษุ ราคัม ส่วนบา่ วไพรท่ ้ังหลายในบา้ น ดจู ะเลอื นๆ กันไปหมดแล้ว วา่
บษุ ราคัมคนเดมิ มีลักษณะนสิ ัยเปน็ อย่างไร เพราะทุกคนพากนั รกั ใคร่
บษุ ราคมั ‘คนใหม่’ เปน็ อยา่ งมาก

พลอยบษุ ย์ชอบนัง่ ดูคุณประดับเจียนใบตอง หรือไมก่ ร็ อ้ ยมาลยั ใน
หอ้ งแปดเหลี่ยมเพลินไป หล่อนเคยหัดทำบ้าง แต่มือไม้แข็งและทำได้ไม่
สวย คณุ ประดับหัดใหจ้ นออ่ นใจ และเลกิ บงั คับใหห้ ล่อนหดั ทำไปในทส่ี ดุ

กลายเปน็ กจิ วัตรไปเสียแล้ว ท่ีหล่อนจะตืน่ แต่เชา้ มดื เพือ่ ตกั บาตร
กบั คณุ ประดับทกุ วนั ในวันพระอย่างเช่นวันน้ี จะพเิ ศษหนอ่ ย เพราะหลัง
ตกั บาตรและกรวดน้ำอทุ ศิ ส่วนกุศลเสร็จแลว้ คณุ ประดบั กจ็ ะไปถอื ศีล
แปดทว่ี ัดสงั เวชฯ ทอ่ี ยใู่ กลบ้ ้าน

พลอยบษุ ยจ์ ึงนง่ั จอ้ งไข่อัญมณี ทเ่ี ป็นของขวญั จากหลวงนิติธรรม-
พนิ ิจ พลางคดิ อะไรเรอื่ ยเป่ือยอยู่ตามลำพัง เมือ่ เสียงสญั ญาณแหลมแสบ
แก้วหดู งั ขึ้น ท่ามกลางความเงยี บสงบของยามเช้า

กร๊งิ งงง...กริ๊งงงง...