ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ี

“นมันจะบังเอิญมากไปกระมัง ห้องเช่นน ในหนานย่วน
ี

่

ี
ี

ิ
ี
ี
มมากมาย พวกเจ้าอยูทนมาหลายวันแล้วยังไม่ชนอก
หรือ” แม้อว อาเหราจะพูดออกไปเช่นน แต่ก็ยังขวางทาง
ี
ี
พวกนางอย่างไม่ลดละ










ื
ี
ื
ี

ี
ดวงตาของอว จอเยยนก็พลันมดครึ มลงในทันท










































33

ื
ี
ื
ตอนท 95 สถานเบาคอเสียชอเสียง



















ู
ี
ี

คําทเพิงพูดออกมาเมอคร่น ก็หมายความว่าทแบบน ี
ี


ื

เหมาะสมกับนางแล้วอย่างนั นหรือ





34

ี
ี
“คุณหนูรอง เจ้าทขัดขวางพวกเราเช่นน หรือว่ากําลัง

ซ่อนสิ งใดทไม่เหมาะไม่ควรอยู เพราะอย่างนั นจึงกลัว
ี

่


ี
็

ื
ว่าพวกเราจะเข้าไป? ในเมอเปนเช่นน อนุสามอนุสี
ี
พวกท่านเปนคนทเคยร่วมเรียงเคยงหมอนข้างกายเสด็จ
็
ี

็
พ่อ คุณหนูรองของเราเปนบุตรสาวสายตรงของจวน



หลิงอ๋อง แน่นอนว่าต้องปฏิบัติต่อนางอย่างระมัดระวัง



อย่างไรก็ไม่อาจให้ผู้ใดทําร้ายนางได้ เพอเปนการ

็
ื

็
ิ
รับประกันก็เข้าไปดูกันหน่อยเถดจะเปนไร”









่
“เรียนคุณหนูใหญ ร่างกายของคุณหนูรองนั นลํ าค่านัก



ี
็
ข้าจะระวังตัวเจ้าค่ะ” เปนอนุสามทเอ่ยขึ นมาก่อน









ื

ี
่
ี
สายตาดุดันของอว จอเยยนพุงตรงไปยังร่างของอนุสี

35

ี
่
นางทําได้แต่เพยงก้มหน้าลงเท่านั น “คุณหนูใหญพูดได้


ถูกต้อง”











ี
ี

ิ
อว อาเหรามองเหตุการณ์ทเกดขึ นทั งหมดก็ร้ทันทว่าไม่
ี
ู
ี
อาจขัดขวางได้อกต่อไปแล้ว








ี
ื
ี

อว จอเยยนผลักนางให้พ้นทาง แล้วเดินเข้าไปในห้อง







มองแผ่นหลังของพวกนางคราหนึ งแล้วอวี อาเหราก็เดิน




ตามไป











ี
ภายในห้องนั นมเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจดังเข้ามา



ิ
พวกนางปดปากด้วยความตกใจกลัว ทัวทั งบริเวณนั น








36

ี
็
กลับเปนความเงยบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจ









หนังตาของอว อาเหรากระตุกขึ นมาในทันท นางรีบเข้า
ี
ี


ไปดูด้านในก็เห็นของเล่นทางเพศระหว่างชายหญง
ิ


๊
่
จํานวนไม่น้อยวางอยูบนโตะ ใบหน้าของหญงสาวเหล่า
ิ

ิ
ี

ื
ี

ื
นั นล้วนเต็มไปด้วยความเขนอาย อว จอเยยนเมอเห็น

ี
ี
่

ของเหล่าน แล้วใช้ด้ามพูกันทตกอยูทพ นเกยวกางเกงชั น
ื
ี

ี
่
ุ
ในบุรษสีแดงสดขึ นมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
และความอายไม่น่าดู







ื
ี
“ท่านแม่ มาดูเร็วเจ้าค่ะว่านคออะไร”











ี
ุ
ี
็
“รีบวางลงเดยวน นะ! นันเปนกางเกงชั นในของบุรษ
ี

สตรีทยังไม่ได้แต่งงานเช่นเจ้าจะไปแตะของสกปรกเช่น


37

ี
น ได้อย่างไร!”










ี
ื
อนุรองโกรธเสียจนรีบตมอของนาง ทําให้กางเกงชั นใน


่
ุ
่
ี

ื
บุรษสีแดงสดตกลงสูพ นทเต็มไปด้วยฝุน





ี
ื
ี

“โอ๊ย!” อว จอเยยนร้องอย่างตกใจ หันหน้าไปถลึงตา
ใส่อว อาเหรา “เจ้าเปนถึงบุตรสาวสายตรง แต่กลับกล้า
ี
็

ี
นัดพบกับชายหนุ่มในสถานทเช่นน อกทั งยังทําลาย
ี

ี
ขนบธรรมเนยมประเพณอันดงาม หากเรื องน แพร่ออก
ี
ี
ี
ี

ไปแล้วคนทัวทั งแผ่นดินต้องหัวเราะเยาะจวนหลิงอ๋อง


ี
็
ของพวกเราเปนแน่ เจ้าไม่เพยงทําตัวไม่เคารพกฎเกณฑ์



ี
ี
็
ื

แต่ยังแอบอ้างใช้ชอของข้าเพอกระทําเรื องเช่นน นก็เปน
ื


ี
การรังแกกันยิงนัก ข้าจะต้องนําเรื องน ไปทูลต่อเสด็จพ่อ
ให้พระองค์มาเห็นกับตาตนเอง!”






38

อนุรองพูดสําทับขึ นด้วยความตกใจว่า “คุณหนูรอง



็
อย่างไรเสียท่านก็เปนถึงคุณหนูจากตระกูลสูงศักดิ แต่


ี
กลับกล้าทําเรื องเช่นน ได้ หากพระชายาทรงทราบเข้า



ู
ิ
ี
ข้าก็ไม่ร้ว่าจะอธบายต่อนางอย่างไรด...”









“ท่านแม่ ท่านไม่ควรต้องมารับผิดชอบเลยเจ้าค่ะ พระ



ี
ิ
ี

ี
ชายามจตใจทดงาม ทว่าอวี อาเหรากลับไม่เพยงเสแสร้ง
ี
ี
แกล้งโง่ ก่อนหน้าน ยังหาเรื องใส่ร้ายว่าข้าทําร้ายนาง

ื

จนเสด็จพ่อหลงเชอถ้อยคําไร้สาระของนาง ทําให้พวก


็
ี
เราแม่ลูกต้องระเห็จมาจนถึงหนานย่วนแห่งน นางเปน

็
ี
ิ
ธดาภรรยาหลวง พวกเราเปนเพยงอนุและลูกอนุ ต้อง

ี
ชดใช้ชะตากรรมของตัวเอง แต่ครั งน จะปล่อยให้นาง



ื
ทําลายชอเสียงของจวนหลิงอ๋องได้อย่างไรกันเจ้าคะ”







39

ี
ี
“คุณหนูรองทําเรื องเช่นน ได้อย่างไร นก็ผิดต่อความ


่
ี
ยากลําบากของพระชายาแล้ว...” อนุสามทอยูด้านข้าง

พูดเสริมขึ น











ี
่
กลุมสาวใช้ทอยูด้านหลังต่างก็พากันส่งเสียงเซ็งแซ่ มอง
่

ไปยังร่างของอวี อาเหราด้วยความดูแคลน











ใบหน้าของอวี อาเหรายังคงเรียบนงเช่นเคย มองดูอนุ
ิ



ี
รองและอว จอเยยนสองแม่ลูกทกําลังพยายามใส่ร้ายตัว

ื
ี
ี
ี
เองอย่างเต็มท ครั งน นางตกหลุมพรางจนถูกจับในท ี

ี
ี

แห่งน พอด เมอคิดอยากจะล้างมลทินนั นก็ไม่เรื องง่าย
ี
ื

เลย เพราะเรื องสกปรกเช่นน ก็เปนเรื องทเหล่าตระกูล
ี
ี
็
่
ใหญจะไม่ยอมรับโดยเด็ดขาด






40

ื
หากเบาหน่อยนางก็เสียชอเสียง หากหนักหน่อยก็ทุกข์


ระทมจนตาย











ี
ี

ไม่ว่าทางใดก็มผลลัพธ์ทไม่อาจรับได้








ั
นางก็น่าจะฟงคําของเจาเอ๋อร์ตั งแต่แรก ไม่ควรมาทน ี
ี

เลย เรื องมาถึงยามน แล้ว แม้ว่าจะกระโดดลงไปในแม่
ี



นํ าเหลืองก็มิอาจชําระล้างได้สะอาด มเหล่าอนุและสาว
ี


ใช้พวกน ล้วนเปนพยานปาก แม้นหลิงอ๋องจะทรงรักและ
ี
็


ี
ี
ี
ี
เอ็นดูนางเพยงใด ในเมอมพยานมากถึงเพยงน ก็คงไม่
ื

ื

อาจไม่เชอได้















41

็
ี
็
ตอนท 96 นางเปนบุตรสาวภรรยาหลวง แต่เจ้าเปน

บุตรสาวภรรยาน้อย























็


ื
ครั งน เปนเพราะเชอมันในตัวเองจนเกนไป เพราะคิด
ิ
ี
ี

ี
ี
ื
ี

เอาเองว่าจัดการอว จอเยยนและอนุรองได้เพยงไม่กครั ง
ี
พวกนางก็คงไม่กล้าเล่นตุกติกอะไรอก แต่กลับไม่คิดว่า
ี
ั
ี
เรื องราวจะกลับตาลปตรถึงเพยงน







เพยงไม่นานหลิงอ๋องก็ถูกเชญมายังหนานย่วน หลังจาก
ิ
ี



42

ี
ู
ทได้รับร้เรื องราวทั งหมดแล้วก็บันดาลโทสะเสียจนกวาด


ของทอยูบนโตะให้ร่วงลงพ น จ้องมองอว อาเหราด้วย
ี
ี
๊
่
ื
ี
ความเจ็บปวดใจ “เจ้าทําเช่นน จริงหรือ”









อว อาเหราชะงัก ไม่คิดว่าเขาจะไม่เชอ นางรีบส่ายหน้า
ี
ื

พร้อมคุกเข่าลงกับพ น “เสด็จพ่อได้โปรดเชอลูก ลูกไม่ม ี
ื
ื


ี
ทางทําเรื องเช่นน แน่ อว อาเหราแม้ว่าจะไร้ความ
ี

สามารถ แต่ก็ร้เรื องว่าอะไรไม่ถูกไม่ควร แล้วจะกล้าทํา
ู



ี
เรื องเช่นน ได้อย่างไรเพคะ”










ื

หลิงอ๋องพยักหน้า “พ่อเชอเจ้า”










ี
อว จอเยยนและอนุรองเมอได้ยินดังนั นใบหน้าก็เผอดสี
ื

ี
ื
ื




43

ไป










ื
ี
ื
อว จอเยยนคุกเข่าลงกับพ น พูดขึ นด้วยอารมณ์อันหนัก
ี

็

อึ งว่า “เสด็จพ่อ แต่ไหนแต่ไรท่านเปนผู้ทแยกแยะถูก
ี
ิ
ผิดชัดเจน ไม่มจตใจลําเอยงคิดเข้าข้างโดยส่วนตัว แล้ว
ี
ี

เหตุใดถึงได้ปฏิบัติต่ออวี อาเหราอย่างลําเอยงเช่นน เพ
ี
ี

ี
ี
ี
คะ ห้องน ไม่มใครเข้ามา หากวันน เหล่าอนุภรรยาไม่มา

ี
พบความผิดปกติของนางเข้า เรื องน ก็จะถูกเก็บซ่อนเช่น



ี
น ต่อไปหรือเพคะ”










่
ี
“เรื องน ...” หลิงอ๋องชะงัก พยานมประจักษ์อยูตรง
ี

หน้า ทว่า...เขามองไปทอว อาเหราอย่างเปนทุกข์ ในใจ
ี

ี
็
็
ิ
เกดเปนความสับสน สุดท้ายจึงเอ่ยปากขึ นอย่างยาก


ี
ลําบาก “หากเจ้าไม่มหลักฐานทแน่ชัด ก็ไม่อาจจะ

ี




44

ี
ิ
็

ี
อธบายได้ว่าทั งหมดน เปนสิ งทอาเหราทํา”







ื
ี

ี

ื
ี
“หลักฐานทแน่ชัด?” อว จอเยยนทําท่าทเหลือเชอ “ใน
ี
คราวของลูกและท่านแม่ เสด็จพ่อก็ทอดทิ งพวกเรา
อย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย แต่นางททําให้จวนหลิงอ๋อง
ี



ี
ต้องเสือมเสียเกยรติเสด็จพ่อกลับจัดการเช่นน นก็จะไม่


ี
ี
ใจร้ายไปหน่อยหรือเพคะ”











็
“เยยนเอ๋อร์” หลิงอ๋องมสีหน้าเคร่งขรึม “นางเปนบุตร
ี
ี
ิ
ี

ี
สาวทเกดจากภรรยาหลวง ส่วนเจ้าเปนบุตรสาวทเกด
็

ิ
ี
จากอนุ แล้วจะเอามาเปรียบเทยบกันได้อย่างไร”








ื

ี
ี
ื
ั
อว จอเยยนโกรธเสียจนกัดฟนแน่น ก้มหน้าลงมองพ น
ี
สายตามองเห็นแผ่นกระดาษทตกอยูมุมห้องก็รีบก้มลง
่


45

ี
ี
ี
ไปเก็บทันท หลังจากมองเพยงปราดเดยวนางก็ยิ มออก

มาอย่างได้ใจ “เสด็จพ่อต้องการหลักฐานทแน่ชัดใช่

ี


ี
หรือไม่ แค่สิ งน ยังไม่พออีกหรือเพคะ?!”










หลิงอ๋องตะลึง คว้าเอากระดาษแผ่นนั นมาดู สีหน้าก็



พลันกลายเปนเขยวคลํ าแล้วสะบัดกระดาษแผ่นนั นไป
็
ี


ทางอวี อาเหรา สะกดกั นอารมณ์แล้วเอ่ยขึ นด้วยนํ าเสียง



ิ
แหบแห้งว่า “เจ้าดูเอาเองเถด”












ี
ื
อว อาเหราเก็บกระดาษแผ่นนั นขึ นมาด้วยความตนตะลึง

ก่อนจะกวาดสายตาอ่าน










ี
ื
รอจนคนคําลึกลํ าผู้คนไร้เสียง มาร่วมขึ นเคยงเขามด









46

หมอภายใต้เมฆหมอกและลมฝน [1]











ี
ี
เพยงข้อความสั นๆ ไม่กประโยคกลับทําให้นางกระวน

กระวาย











ี
ี
ร่วมขึ นเขามดหมอภายใต้เมฆฝนกับผน่ะสิ นมันกับดัก

ี
แท้ๆ เลยเชยว!











ี
ื
็

แต่ว่าลายมอทเขยนด้านในนั นเปนลายมอของนางไม่ผิด
ื
ี
ี
ี
แน่ แต่ว่านางก็ไม่เคยเขยนบทกลอนเช่นน มาก่อน!








“เสด็จพ่อ ท่านต้องเชอลูกนะเพคะ ลูกไม่เคยเขยนบท
ี
ื

ี
ี
กลอนเช่นน มาก่อนจริงๆ!” อว อาเหราเงยหน้าขึ นไป







47

ี
ี
ื

มองหลิงอ๋อง เวลาน เองอวี จอเยยนก็หัวเราะออกมา
่
ี
เสียงเย็น “หลักฐานปรากฏอยูตรงหน้าชัดๆ เช่นน แล้ว

ื
ี
เจ้าก็ยังจะไม่ยอมรับอกหรือ หรือเจ้าจะบอกว่าลายมอท ี


็

ี
ี
ี
เขยนน ไม่ใช่ของเจ้า แต่เปนข้าทใส่ร้ายเจ้าหรืออย่างไร”






“ใช่ เปนเพราะเหลียงเอ๋อร์ของเจ้าไปหาข้า บอกว่าท ี
็



ผ่านมาเจ้าก็ได้สํานึกผิดแล้ว จึงอยากจะขอโทษข้าด้วย




ี
ตัวเอง ถ้าหากนางไม่พูดเช่นน แล้วข้าจะมาทนเพอติด
ี

ื
ี

กับดักของพวกเจ้าทําไมกัน”









ี
ี

ี

ื
ี
“เหลียงเอ๋อร์?” อว จอเยยนทําทว่าสิ งทนางพูดนั นน่า
ขันเสียเต็มประดา “ทัวทั งจวนหลิงอ๋องนั นต่างก็ทราบ

ู
กันดว่าสาวใช้ข้างกายของข้าไม่ได้ชอเหลียงเอ๋อร์ ไม่ร้ว่า
ื

ี

ี
คุณหนูรองไปได้ยินเรื องน มาจากทใด แต่หากกลัวว่าข้า
ี




48

ิ
จะพูดโกหกก็เชญตรวจสอบได้เลยตามสบาย แต่ระวัง



ี
จะทําให้ตัวเองดูน่าสมเพชมากกว่าน ก็แล้วกัน”










ี

ี
“เจ้า!” ครั งน อว อาเหราถึงได้เริมเข้าใจขึ นมาแล้ว ท ี
นางไม่กลัวว่าจะถูกตรวจสอบก็เพราะไม่มสาวใช้ชอเหลี

ี
ื


ยงเอ๋อร์ตั งแต่แรกแล้วสินะ



































[1] มาร่วมขึ นเคยงเขามดหมอภายใต้เมฆหมอกและ
ี


ิ
ี
ลมฝน หมายถึงมเพศสัมพันธ์ระหว่างชายหญง









49

50

ี
ตอนท 97 หรือจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ส่วนตัว






















ี
“อาเหรา เจ้ามอะไรจะพูดหรือไม่” หลิงอ๋องได้ฟงพวก
ั

นางสองคนปะทะวาจากันไปมาแล้ว จึงทําได้เพยงหลับ
ี



ื
ื

่
ี
ตาลงแล้วหยุดยนอยูอกด้าน แม้ว่าเขาจะเชอในตัวอวี อา
เหรามากเพยงใด แต่ก็ไม่อาจละเลยกฎของตระกูลได้ มิ
ี


ี
่
่
เช่นนั นจวนหลิงอ๋องอันยิงใหญแห่งน จะดํารงอยูต่อไปได้

อย่างไรกัน











ี

ี
“เสด็จพ่อ เรื องทลูกไม่ได้ทํา ไม่ว่าอย่างไรลูกก็ไม่มทาง

ยอมรับเด็ดขาดเพคะ!”











51

ิ
ี
ื
อว อาเหราเชดใบหน้าขึ นด้วยความด อรั น








ื

ี
ี
อว จอเยยนได้ยินเช่นนั นก็หัวเราะออกมาเสียงเย็น “ให้
ตายอย่างไรเจ้าก็ไม่มทางยอมรับอย่างนั นหรือ เสด็จพ่อ
ี



ี
ี

เพคะ แว่นแคว้นมกฎครอบครัวมเกณฑ์ นางทกระทํา
ี
ี
ผิดเช่นน หรือเสด็จพ่อจะทรงปล่อยไปง่ายๆ เพคะ”










ี
ี


ี
ื
“อว จอเยยน เจ้าก็คงอยากจะเข้ามาแทนทข้ามากนักใช่
ี
ี
หรือไม่” อว อาเหรามองนางอย่างดูแคลน ท่าทท ี
ี


แสดงออกยังคงมันคงแน่วแน่ หลายปทต้องหลบหน ี
ี
อย่างเอาเปนเอาตายทําให้นางสามารถรักษาสภาพจต
ิ
็

ิ
่
ใจให้อยูในความนงสงบได้แม้จะอยูในช่วงเวลาอัน
่

คับขัน อย่างน้อยๆ แม้จะเสียเปรียบแต่นางก็ยังคงไม่







52

ื
ี
ี


ยอมแพ้ “ไม่ว่าข้างกายเจ้าจะมหรือไม่มสาวใช้ทชอเหลี
ี
็
ี

ี
ยงเอ๋อร์ แต่นางก็คงมความเกยวข้องกับเจ้าเปนแน่ อาจ

ิ
็
ี
ี

จะเปนไปได้ทเจ้าคงไปหาหญงสาวจากทไหนมาสักคน

ื
หนึ งเพอมาลวงให้ข้าติดกับ”







ื
ี
ี

สิ งทนางทําได้ในตอนน ก็คอการไม่ยอมรับ ให้ตายอย่าง
ไรก็ไม่ยอมรับ!











ไม่อย่างนั นนางคงจะต้องพ่ายแพ้ลงอย่างแน่นอน!











ื

อว จอเยยนชะงักไปเล็กน้อย แล้วกล่าวขึ นว่า “ไม่ว่าใคร
ี
ี
ก็ร้ว่าข้าถูกขับไล่มาอยูทหนานย่วนแห่งน หลังจากเกด
ี
ี
ิ
่

ู
เรื องคราวก่อน เรื องทข้าและเจ้าไม่ถูกกันนั น บอกว่าข้า
ี

ื
อยากจะขอโทษเจ้าพูดไปใครเขาจะเชอ ทัวทั งจวนหลิง




53

ี
ี
ู
ี
อ๋องล้วนร้ดว่าเจ้าและข้ารังเกยจกันมากเพยงใด หากข้า

ิ
ื
ส่งเหลียงเอ๋อร์อะไรนันไปเชญเจ้ามาเพอรับคําขอโทษ

จริงๆ เจ้าก็ตามมาอย่างโง่ๆ โดยไม่ได้สงสัยอะไร




เลยอย่างนั นหรือ หรือว่าเจ้าเองก็กําลังวางกับดักอะไร



่
กับข้าอยูกันแน่ ไม่อย่างนั นข้าจะมความสามารถทําให้
ี


ี

ี

เจ้ามาถึงทนได้อย่างไร!”







ี
“ข้า...” อว อาเหราลําคอตบตัน ถูกถามกลับเสียจนไม่
ี


ู
ร้ว่าควรจะตอบอย่างไร










ี

คําพูดของนางก็ฟงดูมเหตุผล คนทแม้จะร้อยูแล้วว่าทาง
่
ั
ี
ู
ี
ี
่
ตรงหน้ามอันตรายแต่ก็ยังพุงเข้าไปหานั นจะต้องมแผน
การอะไรบางอย่างเปนแน่ ไม่ว่าใครก็คงจะไม่ตกหลุม
็



พรางอย่างง่ายๆ แต่ตัวนางกลับประมาทเสียเอง ตาม







54

ื
ี
ี

่
มาอย่างเลินเล่อ จนถูกอว จอเยยนจัดการจนตกอยูใน
ี
สภาพเช่นน











อนุสีก้าวมาข้างหน้าอย่างอดไม่ได้ “ท่านอ๋องเพคะ เห็น


ี
ี

ี
ี
่
ี
ี
ทเรื องน คงจะมสิ งทปกติอยูมากทเดยว คุณหนูรองเองก็
ี

ี
ดูแล้วไม่น่าจะใช่คนทจะทําเรื องอะไรเช่นน ...”





“อนุสีก็เข้าใจคุณหนูรองถึงเพยงน เชยวหรือ” เมอได้ยิน

ี
ี
ี

ื
ี
ื

ี
ดังนั น อว จอเยยนก็ถลึงตามองนาง







อนุสีทตกใจกลัวเสียจนตัวอ่อนไปหมด รีบก้มหน้าลง ไม่

ี

กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย
















55

ี
“เสด็จพ่อ นางไม่มอะไรจะพูดแล้ว หรือว่าเสด็จพ่อจะ



เห็นแก่ความสัมพันธ์ส่วนพระองค์แล้วไม่ตัดสินเรื องน เพ
ี



ี
ี
ื
คะ” อว จอเยยนกล่าววาจากดดันต่อไป







ื
ต่อหน้าสาวใช้เกอบครึงจวนและเหล่าอนุภรรยาทั ง



หลาย หลิงอ๋องก็ไม่ร้ว่าจะต้องวางตัวอย่างไร หากจะ
ู


ดันทุรังปกป้องต่อไปก็คงจะไม่ได้ เขามองออกไปด้าน




ิ
ี
ี
นอกอย่างสองจตสองใจ ผ่านไปนานจึงมท่าทราวกับ


ตัดสินใจได้แล้ว นํ าเสียงดุดันออกคําสังไปว่า “ทหาร


ื
พาคุณหนูรองไปกักตัวเอาไว้ในห้องเก็บฟน ข้าจะ



ี
จัดการเรื องน ภายหลัง...”










ิ
“โอ้ เกดเรื องอะไรขึ นกันหรือ เหตุใดถึงจะต้องนําตัวคุณ



ี
่
หนูรองต้องไปขังอยูในห้องเก็บฟนเช่นน เล่า” ในตอนนั น
ื




56

ี

เอง หลังจากทหลิงอ๋องออกคําสังแล้ว ชายหนุ่มเยาว์วัย

ผู้หนึ งก็พลันเดินเข้ามาด้วยรอยยิ มกว้าง ใบหน้าอ่อน




เยาว์ดูหล่อเหลา สายตาทฉายแววแห่งความสงสัยพลัน
ี


่
่
่
พุงตรงไปสูกลุมคนภายในห้อง








ิ
“ถวายบังคมท่านอ๋องน้อย” สีหน้าของเหล่าหญงสาว


ี
พลันตกตะลึง รีบคุกเข่าลงถวายบังคมทันท











“ลุกขึ นเถด” ดวงตาแฝงรอยยิ มของจวินอูเหินมองไปยัง
๋
ิ

ี
อว อาเหราเล็กน้อย “แล้วเหตุใดเจ้ายังคงคุกเข่าอยูเช่น
่


ี
น เล่า”











ี
ิ
นางก้มหน้านงเงยบไม่เอ่ยวาจา








57

“ใครคนไหนบังอาจกล้าทําให้คุณหนูรองผู้สูงศักดิ เช่นน ี




๋
ื
ต้องคุกเข่ากับพ นได้” จวินอูเหินกวาดสายตาไปตามใบ

่

ี
ี
ี



่
หน้าของกลุมคนทอยูทนัน สุดท้ายก็หยุดลงทใบหน้า

ื
ื
เล็กๆ ทฉายแววโกรธเคองของอวี จอเยยน ฉับพลันนั น
ี
ี

สายตาก็ทอประกายลึกลํ า


















ี


ี
ตอนท 98 ไม่มคําสังของเรา


























58

“เจ้าหรือ?”











“ท่านอ๋องชอบกล่าววาจาล้อเล่นยิงนักเพคะ ตัวหม่อม



็
ี
ฉันเปนเพยงลูกสาวอนุภรรยา ไหนเลยจะกล้าทําให้คุณ


ี
หนูรองต้องมาคุกเข่าเช่นน แม้ว่าจะมความกล้าหาญสัก
ี


ี

ี
ื
ี
ี
เพยงใดก็มิบังอาจเพคะ” อว จอเยยนทถูกสายตาทแฝง

ี
ประกายรอยยิ มไม่ชัดเจนของเขาจ้องมองก็พลันชะงักไป
ก่อนจะรีบส่ายหน้าออกมาในทันท “เปนเพราะคุณหนู
ี
็


่
รองทําความผิดใหญหลวง เช่นนั นจึงได้...”











่
ี
นํ าเสียงยามทพูดแฝงไว้ด้วยความเกรงใจอยูหลายส่วน

คนภายนอกต่างพูดกันว่าจวินอูเหินเปนผู้ทไม่ควรทําให้
็
๋

ี


เขาโกรธอย่างยิง เมอได้เห็นใบหน้ายิ มแย้มราวกับเสือ
ื

ี
ิ
ร้ายเช่นน นางก็เกดกลัวขึ นมาเสียแล้ว





59

๋
่
“ความผิดใหญหลวง?” จวินอูเหินชะงักไป ก่อนจะ



ี
ี
ี
ี
มองไปยังอว อาเหรา “จากกันแค่เพยงประเดยวเดยว
เพยงเจ้าขยับตัวก็ก่อเรื องวุนวายเข้าเสียแล้วหรือ เจ้านก็
่

ี
ี
ี

็
ั
ช่างเปนตัวปญหายิงกว่าข้าเสียอกนะ!”








ี
ี
อว อาเหราตกตะลึงไปเล็กน้อย ทเขาพูดเช่นน หมาย

ี
ความว่าอย่างไรกัน...










ราวกับหลิงอ๋องได้ฟงเรื องราวใหญโตอะไรปานนั น เช่น
ั
่


ี
นั นจึงรีบร้อนเอ่ยถามขึ นในทันท “ท่านอ๋องน้อยจวิ



นหมายความว่าอย่างไรหรือ”

















60

ู
็
ี
“เรื องเปนเช่นน หลิงอ๋อง ตัวเรากับอาเหรานั นร้จักกันท ี

่
ี
ี

ื
วัดเปาหัวซอ ได้มโอกาสพูดคุยกันถูกคอ แต่เพยงไม่
ี
นานก็มสาวใช้นามว่าเหลียงเอ๋อร์ไปหาคุณหนูรอง


กล่าวว่าคุณหนูใหญต้องการจะพบนางเพอทจะขอโทษ

ื

ี
่
เรื องราวทั งหมดด้วยตัวเอง เรากับนาง และก็เจาเอ๋อร์




ื
จึงได้เดินทางกลับมาด้วยกัน แต่เมอใกล้มาถึงหนาน


ย่วนแล้วเรากลับทําของหาย เลยให้เจาเอ๋อร์ไปช่วยค้น



หาเปนเพอน เมอหาของจนพบแล้วกลับมาจึงได้ร้ว่าเกด
ู
ิ
็

ื

ื

ี
ี
เหตุการณ์เช่นน ขึ นนล่ะ”






ี
็
ู
่
“ฮ่าๆ เราก็ร้อยูแล้วว่าอาเหรานั นเปนเด็กด ไหนเลยจะ
กล้าทําเรื องเช่นน ได้!” หลิงอ๋องเมอได้ยินดังนั นก็
ี
ื

็
หัวเราะขึ นมาอย่างเปนสุข














61

ี
ื

สีหน้าของอวี จอเยยนไม่ชวนมองเท่าไรนัก “ท่านอ๋อง

ี
น้อย ท่านมหลักฐานหรือเพคะ”











ื
๋
ี
“หึ ตัวเราเองนอย่างไรคอหลักฐาน!” จวินอูเหิน
ิ
ตะคอกใส่ด้วยความหงุดหงด “หรือว่าเจ้าคิดว่าเรา


หลอกลวงเจ้าอย่างนั นหรือ หากเจ้าไม่เชอก็ลองนําตัว
ื



คุณหนูรองไปรับโทษดูก็ได้ แต่เราไม่รับประกันว่าหากได้



พบเจอเจ้าวันหน้า เราจะไม่ทําให้เจ้าอยูไม่สู้ตาย เจ้าจะ
่




กล้าลองหรือไม่เล่า!”











ี
ื
ี
“ท่านอ๋อง...” อว จอเยยนตกใจเสียจนพูดติดขัด ไม่

กล้าพูดอะไรต่อไปอก สายตาโกรธเคองของเขาฉาบไป
ี
ื


ด้วยรอยยิ มราวกับเข็มพิษ












62

ี
หลิงอ๋องกวาดตามองมายังนางด้วยสายตาไม่ยินดนัก




ี
“ยังไม่รีบหุบปากอกหรือ ทท่านอ๋องน้อยพูดมาไหนเลย
ี
ี
ี
จะเรื องโกหกได้ วันน เจ้าก่อเรื องเหลวไหลเช่นน จน


ื
เกอบทําให้ข้าเข้าใจอาเหราผิดไป จะให้ข้าลงโทษอย่าง



ี
ไรด”











ี
“เสด็จพ่อ ลูกไม่ผิดนะเพคะ!” อว จอเยยนยังคงปาก
ื
ี
แข็ง










่

แค่หลิงอ๋องปกป้องอวี อาเหราซึงๆ หน้าก็แย่พออยูแล้ว


ี
ยามน ก็ไม่ต้องพูดถึงความโกรธในใจนางเลย











ื
อนุรองเมอเห็นดังนั นก็รีบเอ่ยวาจาต่อว่าบุตรสาวขึ น


แล้วลากตัวอวี จอเยยนให้คุกเข่าลง “ท่านอ๋องอย่าได้
ี

ื


63

ี
็
ทรงกริ วไปเลยนะเพคะ เปนเพราะหม่อมฉันดูแลลูกไม่ด


ี
ี
ี
ู
ู
เยยนเอ๋อร์ถึงได้ไม่ร้ผิดร้ชอบเช่นน แต่ทนางทําไปก็เพยง
ี

เพราะไม่ต้องการให้ท่านอ๋องถูกคนภายนอกหัวเราะ

เยาะก็เท่านั นนะเพคะ”











ี
“เอาล่ะ วันน เห็นแก่หน้าเจ้า เราจะปล่อยนางไปสักครั ง


่

ี
ี
พวกเจ้าก็จงอยูทหนานย่วนแห่งน อย่างสงบ ต่อไป
หากกล้าก่อเรื องอะไรขึ นมาอกก็อย่าได้โทษว่าเราไม่เห็น
ี



แก่สายสัมพันธ์พ่อลูก!” หลิงอ๋องสะบัดชายเส ออย่าง
ื



หมดความอดทน ก่อนจะหันหน้ากลับมา “อาเหรา แม้



ว่าครั งน เจ้าจะถูกวางแผนเล่นงาน แต่ต่อไปก็ให้ระวังตัว
ี



่
ี
ด้วย ทั งยังมกระดาษแผ่นนั นทมลายมอเจ้าอยู เรื องใด
ี
ี
ื


ี
ี
ทผิดก็ไม่อาจมองข้าม ต่อไปน เจ้าถูกกักบริเวณ

็
ห้ามออกไปไหนเปนเวลาหนึ งเดอน หากไม่มคําสังของ
ี
ื





64

เรา ห้ามออกนอกจวนเด็ดขาด”











“เสด็จพ่อ...”










ี
ี
อว อาเหราไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย เรื องราวทุกอย่างน ก็


็
ได้รับความกระจ่างแล้วแท้ๆ กระดาษแผ่นนั นเองก็เปน


ี
แผนลวง แต่เหตุใดยังจะต้องลงโทษนางอก กักบริเวณ



ื
็
หนึ งเดอนหรือ อย่างนั นก็เท่ากับตายทั งเปนชัดๆ









“ไม่ต้องร้องขอความเมตตา หากพูดอะไรอกข้าจะเพิม
ี




ื
ื
็
โทษเปนกักบริเวณสามเดอน!” หลิงอ๋องยนคําขาด
ื
สะบัดชายเส อแล้วเดินจากไป
















65

ี
ี
อว อาเหราไม่กล้าขอความเมตตาอะไรอก ได้แต่มองไป



ี
็
ยังเงาร่างของหลิงอ๋องทเดินจากไปด้วยสีหน้าเปนทุกข์
ี

ี
ื
อว จอเยยนถลึงตาจ้องมองนางแล้วลากอนุรองเข้าห้อง
ี
ี

ี

เหลือเพยงอนุสามและอนุสีทมสีหน้าวิตกกังวล






























































66

ี
ตอนท 99 แป้งขาวบนใบหน้าหลุดลอกจนหมดแล้ว






















“คุณหนูรอง ข้าน้อยก็ร้อยูแล้วว่าคุณหนูรองเปนคนดม ี
็
่
ู
ี
ี
คุณธรรม แล้วจะทําเรื องเช่นน ได้อย่างไร คุณหนูใหญก็
่


ิ
เหลือเกน ชอบหาเรื องมาให้ท่านวุนวายตลอด ครั งน ี
่

่
ี
ี

โชคยังดทมท่านอ๋องน้อยอยูด้วย ท่านถึงไม่ตกหลุม
ี
พรางคุณหนูใหญเข้า” ในยามน อนุสามก็ได้เดินเข้ามา
่
ี



67

ประจบประแจง










ี
ี
อว อาเหราทําเพยงปรายตามองนางเรียบๆ “อนุสาม


แป้งขาวบนหน้าของท่านก็หลุดลอกจนหมดแล้ว”












“อะไรนะ” อนุสามตกตะลึง ไม่เข้าใจทนางพูดเลยแม้
ี


แต่น้อย












หลังจากทพูดจบ อว อาเหราก็หันไปพยักหน้าให้อนุสี
ี
ี
พร้อมทั งยิ มให้น้อยๆ ก่อนจะลากตัวจวินอูเหินให้เดิน
๋



ออกไปด้านนอก












ี
ี

่
เจาเอ๋อร์ทอยูด้านนอกนั นก็อดไม่ได้ทจะหัวเราะเสียงดัง




68

ี

“คุณหนู ท่านดูท่าทางทอนุสามลูบหน้าตัวเองราวกับ



ี
คนโง่สิเจ้าคะ นางก็ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าสิ งทคุณหนู


พูดหมายความว่าอย่างไร”











็
ี
“หากนางฉลาดถึงเพยงนั นแล้วจะมาเปนอนุภรรยา

ทําไมกัน” อว อาเหราพ่นลมออกจากจมูกแรงๆ อย่างไม่
ี



ใส่ใจนัก











จวินอูเหินมองไปยังพวกนางทั งสองด้วยความไม่เข้าใจ
๋



ี
ื
นัก “เมอคร่น เจ้าพูดเรื องแป้งขาวอะไรหรือ นันหมาย
ู

ความว่าอะไรกันแน่”










อว อาเหราเหลือบสายตามองเขา ก่อนจะยิ มอย่างยินด ี
ี










69

ู
ปรีดา “เจ้าก็ไม่ร้หรือว่ามันหมายความว่าอย่างไร”











ี
“ไม่ต้องพูดมากน่าสาวน้อย หากครั งน ไม่ใช่ข้าทมาช่วย
ี

่
ี
ู
็
ี
ชวิตเจ้าได้ทันเวลา ปานน เจ้าจะเปนอย่างไรบ้างก็ไม่ร้
ิ
ี
เช่นน แล้วยังจะกล้าหัวเราะเยาะข้าอก เจ้ายังมหัวจต
ี
ี
่
หัวใจอยูบ้างหรือไม่ หา? เจาเอ๋อร์ เจ้าว่ามาซิ”










เจาเอ๋อร์รีบเก็บงํารอยยิ มทันท เอ่ยตอบไปว่า “เมอคร่น ี

ู
ี
ื

คุณหนูแอบเย้ยหยันอนุสามเพคะ”










ั
“แอบเย้ยหยันอย่างไร เหตุใดข้าฟงไม่ออก”










ั
ิ
“บ่าวจะอธบายให้ฟงสักครั ง ท่านก็น่าจะเข้าใจเพคะ”







70

เจาเอ๋อร์ว่าต่อไป “แป้งขาวแทบจะหลุดลอกออกมา




ี
จากใบหน้าจนหมดน คุณหนูก็กําลังล้อเลียนอนุสามว่า


็
ั
ื
ี
เปนผู้มคุณธรรมจอมปลอม ทําตัวเหมอนไม้หลักปกเลน

ื
ี
แป้งขาวทผัดหน้าอยูหลุดลอกออกไปเกอบหมดแล้วก็
่

ี
่
หมายถึง สิ งทนางแสดงอยูนั น คุณหนูมองออกตั งนาน
ี
็

ี

แล้ว นางเปนเพยงคนชัวช้าทไร้พิษสง ไม่น่าถูกกล่าวถึง
เพคะ”











ี

๋
“อ้อ ทแท้ก็หมายความเช่นน เองหรือ” จวินอูเหินพยัก
ี
หน้าลง ก่อนจะถอนถอนใจ “พวกเจ้าพูดคุยกันราวกับ




ิ
ิ
ี
็

เปนเรื องทควรค่าให้ศึกษาเสียยงนัก คิดมากกันเกนไป
แล้ว เปนข้าคงไม่ทําเช่นน หรอก ข้าจะพูดตรงๆ ไปเสีย
ี
็

เลย...”














71

็
“หากเปนเจ้า เจ้าก็จะจัดการนางตรงๆ เลยอย่างนั น



ี
ี
หรือ” อว อาเหราพูดสอดขึ นมา “วิธน แม้จะง่ายและทํา
ี

ี
็
ี

ื
ี

ได้ตามใจ แต่ก็เปนเพยงวิธทคนโง่กระทํากับคนโง่ เมอ
ต้องพบกับคนทมความคิดลึกลํ าแล้ว ไม่เพยงแต่จะไม่
ี
ี

ี
ทําให้อึดอัดใจ แต่ก็อาจจะต้องถูกแว้งกัดได้ง่ายๆ”









่
ิ
“เอาเถดเจ้า อย่ามาพูดจาวกวนข้างหูข้าอยูเลย เจ้าน่ะ

ี

ก็เหมอนเสด็จแม่ของข้าทล่วงลับไปแล้ว เสด็จพ่อของข้า
ื

นั นมอารมณ์ฉุนเฉยวง่ายอยูบ้าง เมอเกดเรื องอะไรขึ นก็
ิ
่
ี
ี

ื
ี
ื
มักจะยกมอยกมัดขึ นต่อยต แต่ก็ช่วยลดเรื องปวดหัวได้
๋
ิ
่
อยู มันก็คุ้มค่านะ” จวินอูเหินปดหู








ี
ื
“เจ้าสิถึงจะเหมอนแม่ของเจ้า!” อว อาเหราร้องอุทาน


ี
นางดูแก่ถึงเพยงนั นเสียเมอไรกัน! ไม่ใช่สิ นางก็ยังไม่

ื




72

ี
่
ี
ี
ี
ทันถึงวัยผู้ใหญเลยด้วยซํ า เหตุใดจึงมท่าทจู้จ ข บ่น
ื
ิ
เหมอนหญงแก่ๆ ไปได้เล่า









กลุมคนเหล่าน เดินออกมาจากเรือน ก่อนจะพูดคุย
่
ี


หัวเราะไปด้วยกัน










๋
ี

ี
เมอส่งนางถึงห้องแล้ว จวินอูเหินทมเรื องต้องไปจัดการ

ื
ต่อ ทําให้จําต้องกล่าวลา










่

ี
ี

่
ื
ี
อว อาเหรานังอยูบนเก้าอ นวมขณะทกุมเตาอุนมอเอาไว้
หุบสีหน้ายิ มแย้มของตัวเองลง ทําสีหน้านงขรึมแล้วร้อง

ิ
ิ
ตะโกนออกไปข้างนอกว่า “ออกมาเถด”















73

่
“ข้าน้อยคารวะคุณหนูรอง” กลุมคนในชุดเทาสิบคน



่
ปรากฏขึ นมาสูสายตา











ี
ิ

“พวกเจ้ารีบไปตรวจสอบเรื องทเกดขึ นเมอคร่ จะต้อง
ื
ู
ี
ี
ตรวจสอบแม้เพยงเรื องเล็กน้อยให้ละเอยด โดยเฉพาะ
ี


ี

เรื องสาวใช้ทชอเหลียงเอ๋อร์นัน ทางทดควรหาตัวนางให้
ี

ื

ื
ี
พบ ข้าจะคอยดูว่าอวี จอเยยนจะทําร้ายข้าอย่างไร!”





“ขอรับ ข้าน้อยน้อมรับคําสัง” องครักษ์ชุดเทาถอยออก




ไป เจาเอ๋อร์จึงเดินเข้ามา





























74

ี

ุ
ี
ตอนท 100 ร่างกายยิงบํารงยิงดขึ น

















ี
ี
ื
ื
อว อาเหราลุกขึ นยนจากเก้าอ นวม แล้วกุมมอนางเอาไว้
ี
ี
ี

ี
“ครั งน ยังดทมเจ้าคอยช่วยเหลือ มิเช่นนั นข้าคงถูกพวก
นั นจัดการไปแล้ว”











ื
“คุณหนูกล่าวอะไรกันเจ้าคะ บ่าวของท่านก็เหมอนพ ี




ี
ื
น้องของท่าน นคอสิ งทบ่าวควรกระทําเจ้าค่ะ” เจาเอ๋อร์
ี


ี
ี
เผยรอยยิ ม แล้วเอ่ยขึ นอกว่า “ตอนทบ่าวพบกับเหลียง
เอ๋อร์นั นก็ร้สึกได้แล้วว่ามอะไรบางอย่างทผิดปกติ ดังนั น
ี

ี
ู
ี
ื



จึงคิดทจะไปขอความช่วยเหลือจากเซินซอจอ แต่ไม่คิด

ื
ว่าระหว่างทางจะได้พบกับท่านอ๋องน้อยเข้าเสียก่อน



75

เช่นนั นจึงพาเขามาด้วยกันเจ้าค่ะ”










่
๋
ี
ี

“อ้อ? เจ้าเด็กคนน ตอนแรกเจ้าก็คิดทจะไปหาฉูปายอ
ี
ย่างนั นหรือ” อว อาเหราจับใจความสําคัญได้ก็พูดขึ น




ี

ื
“ไม่ไปหาคนอน แต่ไปขอเขาให้ช่วยเนยนะ เจาเอ๋อร์
ื
เจ้าน่ะ โดนเขาซ อไปแล้วใช่หรือไม่!”










เจาเอ๋อร์รีบส่ายหน้าเปนพัลวัน “บ่าวจะไปกล้าได้อย่าง
็



ไรเจ้าคะ แต่คุณหนูมคนร้จักไม่มาก คนทสามารถขอ
ู
ี

ี

ความช่วยเหลือได้ก็มน้อยเสียยิงกว่าน้อย นอกจาก
ี

ี
ื


เซินซอจอและท่านอ๋องน้อยแล้วก็แทบไม่มผู้ใดเลย ท่าน
ื

็
็
อ๋องน้อยนั นไม่ค่อยเปนโล้เปนพาย แน่นอนว่าคงไม่อาจ
ี
ไว้ใจอะไรได้ บ่าวจึงต้องไปหาเซินซอจอ เรื องน จะโทษ
ื



ื
บ่าวไม่ได้นะเจ้าคะ”






76

ู

ี

ี
ี
“ดังนั นเจ้าจึงโทษทข้ามคนร้จักทพอจะช่วยเหลือได้น้อย
ใช่หรือไม่”











“บ่าวไม่กล้าเจ้าค่ะ”










ิ
“เอาเถด ครั งน ข้าจะไม่ถอโทษโกรธเจ้า ไม่ว่าอย่างไร
ื
ี

เจ้าก็เปนคนช่วยข้าเอาไว้ หากเจ้าอยากได้รางวัลอะไรก็
็


ิ
ขอให้บอกข้ามาเถด”











็
“ไม่เปนไรเจ้าค่ะ” สายตาของเจาเอ๋อร์ไม่ใคร่สนใจนัก



“ตอนน ท่านถูกท่านอ๋องกักบริเวณหนึ งเดอนแล้ว บ่าว
ื
ี

่
ิ

ี
ไม่อยากได้รางวัลอะไรอก ขอเพยงให้คุณหนูอยูนงๆ ใน
ี





77

จวนก็พอแล้วเจ้าค่ะ”











ื
๋
่
“จริงสิ” อว อาเหราส่ายหน้า “เมอวานน ฉูปายก็รับปาก
ี
ี
ี
กับข้าแล้วว่าจะให้หานสือมารับข้าไปเดินหมากทจวน

ี

ี
ของเขาทุกวัน ตอนน เกรงว่าคงยากทจะออกไปแล้ว”








ี

ี
ี
ี
ทันททพูดถึงเรื องน เข้า เจ้าตัวก็เดินมาพอด






บ่าวรับใช้ทอยูด้านนอกร้องรายงานขึ นว่า หานสือรับคํา
ี
่



ื



ื

ื
สังจากเซินซอจอเพอขอเข้าพบนาง



ี
ี
อว อาเหราจึงเอ่ยอนุญาตให้เขาเข้ามาทันท













78

“ข้าน้อยคารวะคุณหนูรองขอรับ” หานสือคารวะ










ื

ี
ิ
ื

“ลุกขึ นเถด” ก่อนทอว อาเหราจะเอ่ยถามขึ นว่า “ซอจอ

ี
ุ
ี
ของเจ้าไม่ได้บอกให้มารับข้าพร่งน หรอกหรือ เหตุใดถึง
ี
มาตอนน ล่ะ”










ื

ื

“เรียนคุณหนูรอง ซอจอได้ยินว่าท่านถูกหลิงอ๋องทํา
่
ื
โทษโดยการกักบริเวณหนึ งเดอน ดังนั นจึงไม่อาจฝาฝน
ื


คําสังของหลิงอ๋องได้ จึงส่งข้าน้อยมาเพอเจรจากับคุณ
ื


ื
ี
หนู เดอนน ไม่ต้องมาเดินหมากขอรับ”








ี
๋
่
อว อาเหราชะงักไป จากนั นก็ขบเข ยวเค ยวฟน เจ้าฉูปาย
ี
ี
ั
ี
ี
คนน เห็นคนตกทุกข์ได้ยากแล้วยังไม่ช่วยอก








79

“ตกลง เจ้ากลับไปได้แล้ว ฝากข้อความของข้าไปเรียน





ื

ื
ซอจอของเจ้าด้วย”







ิ
“เชญคุณหนูรองกล่าวมาได้ขอรับ”










ื
ี

ื

“ขอให้ซอจอของเจ้ารีบๆ ตายในเร็ววัน!” นางเข่นเค ยว
ั
แต่ละคําพูดโดยลอดไรฟนออกมา










็
ื
มุมปากของหานสือเบ้ออก จนเกอบจะเปนรอยยิ ม









ื
หลังจากกลับมาถึงจวนเซินอ๋องแล้ว ชายหนุ่มผู้สวมเส อ


ขาวเรียบง่ายและสง่างามผู้นังอยูข้างโตะ ใบหน้าอ่อน
๊

่






80

่
ี
เยาว์มรอยยิ มลึกลํ าประดับอยู “นางว่าอย่างนั นจริงๆ


หรือ”











ี

“...ขอรับ” ยามทหานสือตอบกลับไปนั นถึงกับหวาด


ื
หวัน ด้วยกลัวว่าซอจอของตนจะโกรธเข้า กลับไม่คิดว่า

ื


เขาไม่เพยงแต่จะไม่โกรธเท่านั น กลับเผยรอยยิ มทซ่อน

ี
ี
ี
ี
เอาไว้ไม่มิด ผิดจากท่าทสงบเงยบในยามปกติยิงนัก ใบ

็

หน้างดงามยิงดูงามสง่ามากขึ นเปนเท่าตัว









่
ิ
๋
ู
“ร้แล้ว เจ้ารีบไปเตรียมอาหารเย็นเถด” ฉูปายพยักหน้า

แล้วออกคําสัง










ี
่
๋
“ขอรับ” หานสือถอยออกไป ฉูปายก็ร้องออกมาอก








81

ี
่
“ช้าก่อน หลายวันน เกรงว่าคุณหนูรองจะอยูแต่ในจวน


็
จนร่างขึ นราเปนแน่ เจ้าส่งนํ าแกงเข้มข้นไปให้นางทุกวัน


ุ


ยิงบํารงร่างกายจะได้ยิงแข็งแรง”












ื
ื
มุมปากของหานสือพลันเบ้ออก นซอจอกําลังแก้แค้นท ี
ี

ื
เมอวันก่อนถูกนางบังคับกรอกนํ าแกงไก่ใช่หรือไม่












































82