ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ี
ิ
ี
ี
ตอนท 53 ถอว่านสัยดมากเลยทเดยว

ื
ี
















17

ื

ี
เมอทั งสามเดินเข้าไปก็มเสียวเอ้อร์[1]เข้ามาต้อนรับใน

ี
ี
ทันท เอ่ยต้อนรับพวกเขาด้วยท่าทประจบประแจง “ข้า


่
น้อยก็คิดอยูเชยวว่าเปนใคร ทแท้ก็เปนท่านอ๋องน้อย
็
ี

็
ี
ี
ื
แห่งจวนหนานหยางทมาเยอนนเอง ไม่ทราบว่าจะให้จัด
ี


โตะเหมอนเดิมหรือไม่ขอรับ”
ื
๊







๋
“แน่นอนสิ!” จวินอูเหินพยักหน้า











เสียวเอ้อร์มองอวี อาเหรา “ท่านน คอ...”
ื

ี











18

ี
“จะถามไปทําไมกัน คุณหนูท่านน ก็สมควรให้เจ้า



ี
ถามอย่างนั นหรือ ยังไม่รีบไปยกเหล้ายกอาหารมาอก


หากทําให้ข้าไม่พอใจล่ะก็ ข้าจะทําลายหอจุ้ยเซยนทิ ง
ี




เสีย!” จวินอูเหินแค่นเสียงเย็น ทําท่าทนักเลงโตสังสอน
๋
ี

ี
เขา จนเสียวเอ้อร์ตกใจจนไม่กล้าถามอะไรมากอก










ิ
“ขอรับๆ ข้าน้อยปากมากเกนไปแล้ว จะรีบยกอาหารมา


เดยวน ขอรับ”

ี
ี











เสียวเอ้อร์หันไปตะโกนสังการเด็กในร้านด้านหนึ ง แล้ว


จึงเดินนําพวกเขาทั งหลายไปยังโตะนังทอยูมุมนอกสุด
ี
๊

่

ี


ื
จนกระทังเมอเสียวเอ้อร์จากไปแล้ว อว อาเหราจึงค่อยๆ

มองสํารวจหอจุ้ยเซยน หอสุราแห่งน เมอฟงชอแล้วก็ไม่
ื

ั

ี
ี
ื
เลวเลย อกทั งการประดับประดาภายในก็ดูหรหรา ด้าน
ี
ู

19

ื
็
หน้าไม่ไกลออกไปนั นก็ยกพ นขึ นเปนแท่นสําหรับการ


ั
ี
ร้องรํา มคนจํานวนมากมายทกําลังฟงด้วยความสนใจ
ี








๋
ั
ิ
จวินอูเหินมองนางคราหนึ ง “เจ้าอยากฟงง วหรือว่าเล่า

ิ
นทาน”










ั
ี
“นทานเถอะ” อว อาเหราคิด นางฟงง วไม่ค่อยเข้าใจนัก
ิ
ิ
ั
ั
ื
ฟงไปก็เหมอนสีซอให้ควายฟง ฟงไปก็เท่านั น
ั








ื

๋
จวินอูเหินนังอยูบนเก้าอ ส่งเสียงร้องไปยังเบ องล่าง “ไป
่
ี
บอกให้เขาเล่านทานเสีย!”
ิ










คนทั งหลายต่างเงยหน้าขึ นมองด้วยความตกตะลึง สาย







20

ื


ี
่
ี
ตาทแฝงความตนตะลึงทุกคูนั นต่างกวาดมองมาทใบ

หน้าของพวกเขา










ี

ิ
ผู้ทคอยเตรียมการแสดงถึงกับนงอึ งไป รีบร้อนเอ่ยขึ นว่า

ิ
“ยังไม่รีบเปลียนการแสดงเปนเล่านทานให้ท่านอ๋องน้อย
็
อก!”
ี











ิ
ี
คนร้องง วถูกไล่ลงจากเวทอย่างรวดเร็ว ทําให้สีหน้าของ

ี
ิ

คนทกําลังดูง วอยูนั นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่
่
็
กล้าทจะโมโหเพราะอกฝายนั นเปนถึงท่านอ๋องน้อย ใน
ี
่
ี



เมองเฟงเฉงแห่งน มคําพูดประโยคหนึ งทกล่าวต่อกันมา
ี
ี
ี
ิ
ิ
ื
ี
ว่า ‘ยอมมเรื องกับฮ่องเต้ แต่อย่าริอ่านมเรื องกับท่านอ๋อง
ี
น้อย’ เพราะหากเขาเจ็บแค้นใจขึ นมาแล้ว เขาก็จะ


ทรมานเจ้าจนอยากตายก็ไม่อาจตายได้!







21

ี
ี
อว อาเหราเห็นเช่นน แล้วก็อดไม่ได้ทจะยกยิ มมุมปากขึ น
ี
ี

จงใจทจะกดเสียงตําแล้วเอ่ยขึ นว่า “เจ้าต้องเล่นใหญ ่


ี
ขนาดน ทุกครั งเลยหรือ”











“แน่นอน หากข้าอยากได้อะไรก็ต้องได้!” จวินอูเหินขบ
๋


เมล็ดแตงโมอย่างไม่ใส่ใจ แล้วร้องเรียกเสยวเอ้อร์ของ

ี


ี
ร้านขึ นอย่างทนไม่ไหว “อาหารยังไม่ได้อกหรือ”











“ขออภัยท่านอ๋องน้อยด้วย ใกล้แล้วขอรับ” เสียวเอ้อร์



ตกใจจนต้องคุกเข่าลงกับพ น กลัวว่าเขาจะโกรธจนพาล
ื


มาถึงพวกตน ทุกครั งทท่านอ๋องน้อยมาเยอนนั นจะต้อง
ื
ี


ปรนนบัติต่อเขาอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะทําให้
ิ










22

ื
เขาโกรธเคองเข้า











ิ
็
ี
“เจ้ารีบอะไรกัน รออกสักหน่อยเถด พ่อครัวร้านน ก็เปน
ี

ี

เทพเซยนหรืออย่างไร เจ้าเพิงสังเขาก็สามารถทําอาหาร

ี
ี
ออกมาได้ทันทเลยหรือ” อว อาเหราหมดวาจาจะกล่าว

แม้ว่าตัวนางจะค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง แต่เมอเทยบกับ
ี
ื


ื
ิ
ี
ี
ท่านอ๋องน้อยผู้น แล้วนางก็ถอว่านสัยดเลยทเดยว!
ี
ี





ี
๋
เมอได้ยินดังนั น จวินอูเหินก็ทําเพยงหัวเราะ “ก็จริง
ื

ี
พวกเขาก็ไม่ใช่เทพเซยน เช่นนั นข้าจะรอก็ได้!”












เสียวเอ้อร์อึ งไป เงยหน้าขึ นมองอวี อาเหราอย่างระมัด


ี

ระวัง คําพูดเมอคร่หากเปนคนอนพูดล่ะก็มหวังถูกเฆยน
ื

็
ู
ี

ื

23

ี
ี
ี
็
ี
ตเจยนตายเปนแน่ ทว่าคุณหนูท่านน ไม่เพยงพูดขึ นราว
กับไม่ใช่เรื องใหญอะไร แต่ท่านอ๋องน้อยก็ยังเชอคําพูด
่
ื

ู

ของนางด้วย ทันใดนั นเสียวเอ้อร์ก็ร้สึกเคารพนางราวกับ


เห็นพระโพธสัตว์ก็ไม่ปาน
ิ










ไม่ว่าจะกล่าวเช่นไร ถ้าหากเมอคร่น ไม่ใช่เพราะนางออก
ู

ื
ี
ี
ปากเอ่ยตักเตอนขึ น ท่านอ๋องน้อยจอมหาเรื องผู้น ก็คง
ื

เอะอะโวยวายขึ นเปนแน่
็











ื
อว อาเหรามองไปยังเจาเอ๋อร์ทอยูด้านหลัง “เจ้าอย่ายน
ี

ี
่
่
อยูตรงนั นเลย มากนอะไรหน่อยเถอะ”
ิ





















24

------













[1] เสียวเอ้อร์ พนักงานในร้านอาหาร






























































25

ี
ตอนท 54 ใครแพ้บ้านแตกสาแหรกขาด























“บ่าวน้อมรับคําสังเจ้าค่ะ” เจาเอ๋อร์เหลือบมองนางและ




ี

่
จวินอูเหินก่อนทจะนังลง








๋
่
“จริงด้วย วันน เจ้าบอกว่าฉูปายตั งใจวางกับดักข้า คง
ี

เปนเพราะวันน ข้าพูดไม่ดต่อหน้าเขาใช่หรือไม่” อว อา
ี
ี
็
ี
เหราเอ่ยปากถามขึ นในทันท
ี












26

๋
็
จวินอูเหินพยักหน้า “คาดว่าน่าจะเปนเช่นนั น เจ้าหมอ


ิ

ิ

ื
นันก็ช่างเจ้าคิดเจ้าแค้นนัก ใครๆ ในเมองเฟงเฉงต่างก็
บอกว่าข้านั นเปนคนทไม่ควรยัวโมโหด้วยมากทสุด แต่
ี
็



ี

่
๋
พวกเขาหาร้อะไรไม่ ฉูปายต่างหากเล่าทไม่ว่าใครก็ไม่
ี
ู
ควรยัวโมโห ข้านั นแม้จะเจ้าคิดเจ้าแค้นแต่ก็แก้แค้นกัน

ต่อหน้า แต่เขาน่ะสิช่างคิดแผนการได้ลึกซึ งจนจตนา
ิ


ี
ี
การไม่ออกเลยทเดยว”










“อม เจ้าก็กล่าวไม่ผิด” อว อาเหรากล่าวสําทับขึ น
ื
ี










จวินอูเหินขมวดคิ ว “วันน เขาสร้างเรื องให้ข้าแล้ว อกทั ง
ี
ี
๋
ยังรังแกเจ้าด้วยหรือ”


















27

“ก็ไม่ได้เรียกว่ารังแกอะไรหรอก เขาให้หานสือมา




ิ
รายงานเจ้า จากนั นจึงเชญข้าไปเดินหมากในลานวัด


หากข้าเอาชนะได้ข้าก็จะได้องครักษ์ของเขา แต่น่า




ื
ี
เสียดายทฝมอการเดินหมากของข้าช่างแย่นัก แม้เขาจะ

ี
ต่อเม็ดหมากให้ข้าถึงสามเม็ด ทั งยังสามารถยกเลิกการ




เดินได้ถึงสามตา แต่ข้าก็ยังเอาชนะเขาไม่ได้”











“เจ้าว่าอะไรนะ!” จวินอูเหินตกใจจนหน้าถอดสี “เขาต่อ
๋



ี
ให้เจ้าสามเม็ด อกทั งยังให้เจ้ายกเลิกการเดินได้สามตา



หรือ”











“ก็ใช่น่ะสิ”


















28

ี
ิ

ิ
ี
“นก็ช่างดเกนไปหน่อยหรือไม่ ราวกับไม่ใช่นสัยของเขา
๋
เลยแม้แต่น้อย” จวินอูเหินถอนหายใจออกมาเบาๆ “ข้าก็


คงคาดการณ์ผิดไปเองจริงๆ เห็นยามปกติเขามักมท่าท ี
ี



สูงส่งน่าเกรงขาม ไม่คิดว่าจะปฏิบัติต่อสาวงามต่างออก



ไป เจ้าคงไม่เคยเห็นท่าทก่อนหน้าน ของเขาสินะ...”
ี
ี










ี
“ท่าทอะไรกัน” อว อาเหราไม่เข้าใจ
ี









ู
“เจ้าก็ไม่ร้หรอกหรือ” จวินอูเหินประหลาดใจ “เรื องนั น
๋



ี
ี
โด่งดังไปไกลทัวทั งต้าเยยนเชยวนะ ยามทเขาอายุได้สิบ


ี
ื

ี

ี
ี
ี
ป มนักเดินหมากฝมอสูงส่งผู้หนึ งทมชอเสียงขจรขจาย
ี
ื
ื
่
ี

๋
่
ไปทัวว่าไร้คูต่อสู้ ทว่าฉูปายในยามนั นก็มชอเสียงไม่ต่าง

กัน ยอดฝมอผู้นั นจึงเข้ามาท้าทายเขาเพอประมอ ผลน่ะ
ื

ี
ื
ื
หรือ หลังจากเดินหมากไปหนึ งกระดาน เงนทอง
ิ
29

ี
็
ทรัพย์สินของผู้แพ้ก็หายไป เพยงไม่นานก็กลายเปนบ้า


ไปเสียแล้ว นับแต่นั นมาก็ไม่มผู้ใดเห็นร่องรอยของยอด
ี



ี
ี
ื
ู
็
ี
็
ู
ฝมอผู้นั นอก ไม่ร้ว่าเขาเปนหรือตาย แต่เปนทร้กันว่าฉู ่

็
ี
ปายทเอาชนะหมากกระดานนั นได้เปนผู้ททําให้คนผู้นั น
๋

ี
บ้านแตกสาแหรกขาด!”






อว อาเหราตกตะลึงจนสันสะท้านไปทั งหัวใจ
ี










๋

ี
๋
่

็
ี
หากเปนไปตามทจวินอูเหินกล่าวมาจริงๆ การทฉูปาย
ต่อให้นางสามหมากและให้ยกเลิกการเดินได้สามตานั น

ี
็
ก็เปนเพราะต้องการทจะดูถูกนางอย่างเห็นได้ชัด เพราะ

ู
ี
เขาก็ร้แน่ชัดแล้วว่านางไม่มทางเอาชนะเขาได้จึงได้มา


พนันด้วย นก็น่าโมโหยิงนัก! เขาก็ไม่เห็นนางอยูในสาย
่


ี
ี


ตาเลยหรือ ทน่าโมโหยิงกว่านั นก็คอตัวนางเองทไม่

ี
ื

30

ประสากับการเดินหมากแท้ๆ แต่กลับตอบรับเขาเสียได้




ช่างโง่เง่าไร้สมองเสียจริง!












ี
๋
จวินอูเหินมองนางด้วยสายตาริษยา “เจ้าก็ช่างดยิงนัก

ี
ได้ยินมาว่าในตอนนั นตัดสินแพ้ชนะเพยงหมากตัวเดยว
ี

ี

ื
เท่านั น หากเขายอมถอยสักหน่อยเหมอนทยอมถอยให้

เจ้า ก็คงไม่ทําให้ผู้นั นต้องแพ้จนบ้านแตกสาแหรกขาด



ี
ี
แต่ยามน ดูไปแล้วเขาก็จงใจทําเช่นน ตั งแต่แรกสินะ!”










“คงเพราะเขาดูถูกข้าจึงได้ยอมถอยให้ง่ายๆ เช่นน ี




ี
ี
กระมัง...” อว อาเหราเท้าคางตัวเองด้วยท่าทจนใจ









๋
ิ
ฉูปายจะจตใจดถึงเพยงนั นเชยวหรือ
่
ี
ี
ี




31

ี
แน่นอนว่าไม่มทาง!











ู
ี
นางก็ไม่เคยร้เรื องน มาก่อนเลย ต่อไปหากต้องไปเดิน

ี

ี
หมากกับเขาอกจะต้องเปลียนพนันสัญญาให้ดๆ มิเช่น

นั นแล้วตัวนางก็คงไม่อาจเอาชนะเขาได้ทั งชวิตกระมัง
ี










ในยามททั งสองพูดคุยกัน นักเล่าเรื องบนเวทีก็กําลังจะ

ี


เริมการแสดง “เห็นเพยงอูซง[1]ผู้นั นพลิกกาย...”
่
ี









เมออวี อาเหราได้ยินดังนั นก็อดไม่ได้ทจะยกมอขึ นตบ

ื
ี
ื

ี

ี
หน้าผาก ทแท้ก็เล่าเรื องอูซงฆ่าเสือนเอง แต่สําหรับคน
๋

ู

ั
ยุคปจจุบันทเคยได้ยินเรื องน จนชนหูเสียแล้วก็ไม่ได้ร้สึก
ี
ิ
ี


32

ื
ี

ตนเต้นอะไรอก แต่นางก็ไม่กล้าทจะพูดออกไป เพราะ

ี
๋
ิ
กลัวว่าจวินอูเหินจะสําแดงฤทธ เดชอะไรขึ นมา เช่นนั น

นางก็เงยบเอาไว้เสียดกว่า
ี
ี























------














[1] อูซง ตัวละครทมบทบาทสําคัญในเรื องซ้องกัง
่
ี
ี



























33

ี

ตอนท 55 รีบไปเอาชามมาสองใบ



























34

ี

เพิงจะเล่าเรื องได้ไม่นาน อาหารก็พร้อมสรรพแล้ว อว อา


ิ

ี
ิ

ั
ื
เหราฟงไปพลางกนไปพลาง เน อปลาทกนไปเมอตอน
ื
๋
เย็นนั นก็ย่อยไปเสียนานแล้ว จวินอูเหินมองนางแล้วเอ่ย
ขึ นว่า “สาวน้อย เจ้าก็กนช้าลงหน่อยเถด ไม่มใครแย่ง
ิ
ี
ิ
ิ
เจ้ากนหรอก”













ิ
ี
ื

ี
ี
“อุตส่าห์ได้ออกมาเทยวทั งทก็ต้องดมกนให้เต็มทสิถึงจะ
มความสุข” อว อาเหราไม่แม้แต่เงยหน้าขึ นมองเสียด้วย
ี
ี
ซํ า











จวินอูเหินพยักหน้าลงอย่างเห็นด้วย “เจ้าก็กล่าวไม่ผิด
๋



เสียวเอ้อร์ ไปเอาชามมาสองใบ!”

















35

ี

ี
อว อาเหราชะงัก ในทสุดก็หยุดการกระทําทั งหมดลง

“เจ้าจะเอาชามมาทําไมกัน”











“ก็เจ้าบอกว่าจะดมเหล้ามิใช่หรือ!”

ื










“...” อว อาเหราเงยบไปโดยพลัน นางก็ไม่ควรพูดอะไร
ี
ี

ตามใจปากเลยจริงๆ...












เสียวเอ้อร์มองพวกนางทั งสองด้วยสายตาระแวดระวัง




ี
ี
ไม่กล้าทจะถ่วงเวลาอก เช่นนั นจึงรีบเข้าครัวไปหยิบชาม

สองใบใหญมาทันท จวินอูเหินเปดเหล้าแล้วเทลงในชาม
๋
ิ
่
ี
ํ
่
ใหญทั งสอง พูดขึ นอย่างใจปาว่า “อาเหรา หมดชาม!”













36

ื
ี

“...ก็ได้” อว อาเหราทําเพยงยกชามขึ นมาดมเหล้าด้วย
ี
ู
ี
ิ
ี
ี

ื
่
ท่าทอับจน เหล้าชนดน เพยงมองดูก็ร้สึกอบอุน ทว่าเมอ
ู
ดมเข้าไปกลับร้สึกแสบร้อน ต้องรีบคบอาหารใส่ท้องจึง

ี
ื

๋
ี

จะค่อยยังชัวขึ น จวินอูเหินพลันหัวเราะออกมา “เจ้านนะ
ี
นึกว่าจะคอแข็งเสียอก ไม่คิดว่าดมไปเพยงอึกเดยวก็ไม่
ื
ี
ี

ิ
ไหวเสียแล้ว เช่นนั นก็ค่อยๆ ทานอาหารของเจ้าไปเถด”







“อย่ามาดูถูกข้านะ ร่างกายของข้าเพยงแต่หนาวเย็นเท่า
ี



ี
ี
ี
นั น ตอนน ก็ดขึ นมาแล้ว พวกเรามาดมอกชาม!” อย่างไร
ื

เสียอว อาเหราก็ไม่มทางยอมแพ้ รีบรบเร้าให้จวินอูเหิน
ี
๋
ี

ดมเหล้าอกครั ง เช่นนั นเขาจึงยิงหัวเราะเสียงดังมากขึ น
ี
ื

ไปอก ทั งสองดมด้วยกัน ยงดมยิงไม่เลิกรา ดมหนักเสีย
ื
ี

ื

ิ



ื
ี
ี
ี
จนสุดท้ายอว อาเหราก็เวยนศรษะแต่ปากยังคงส่งเสียง

ื
เอะอะว่าอยากจะดมอก
ี


37

เจาเอ๋อร์เห็นท่าเช่นนั นแล้วก็รีบเข้ามาห้ามไว้ “คุณหนู



ี

ื
ท่านอย่าดมอกเลยเจ้าค่ะ...”









๋
ใบหน้าของจวินอูเหินไร้ซึงความเมามายเลยแม้แต่น้อย



พูดขึ นอย่างติดตลกว่า “ไม่คิดว่าเจ้าจะยนหยัดมาได้ถึง
ื


็


ี
ี
ื

ี
เพยงน หากเปนสตรีทัวไปดมไปเพยงไม่กอึกก็ทนไม่ไหว
ี
ื

แล้ว แต่ว่าข้าก็ชอบนะ ฮ่าๆๆ แต่ว่าข้าก็คงไม่ให้เจ้าดม
เหล้าเช่นน อกแล้ว หากเจ้าเมามายขึ นมาจริงๆ แล้วหลิง
ี
ี
อ๋องมาคิดบัญชกับข้า ข้าจะทําอย่างไรเล่า!”
ี










ู
ี
“เจ้า...เจ้าวางใจเถด เสด็จพ่อของข้าไม่ร้หรอก” อว อา
ิ

ี
เหราโคลงศรษะทเมามายนั น

ี








38

“เจาเอ๋อร์ เจ้าดูนางไว้นะ ข้าจะไปห้องสุขาเสียหน่อย”



ี

ี
จวินอูเหินออกคําสัง แล้วเรียกเสยวเอ้อร์เข้ามาอกครั ง
๋

ี
“ไปต้มนํ าแกงแก้เมาค้างให้คุณหนูท่านน ท”
ี










“ท่านอ๋องน้อย ท่านกําลังทําให้ข้าน้อยลําบากใจนะขอ



ี

ี


ี
รับ ทนไหนเลยจะมนํ าแกงแก้เมาค้างได้เล่า” เสียวเอ้อร์
ตอบกลับด้วยนํ าเสียงสันเครือ










“ไม่มหรือ” จวินอูเหินปรายตามองเขาน้อยๆ จากนั นก็ลุก
ี
๋



ื
ยนขึ น “ถ้าไม่มก็ช่างเถอะ นางเองก็ดมไปไม่มากเท่าไร
ี
ื

ื
เจ้าไปต้มชามาหนึ งกาเพอไล่พิษเหล้าให้นางก็แล้วกัน”















39

“ขอรับ ขอบพระคุณท่านอ๋องน้อยขอรับ”












กล่าวจบแล้วคนหนึ งก็เดินไปทางด้านหลังของห้องโถง



ี
ส่วนอกคนตรงไปยังทิศของท้องสุขา











ี
เจาเอ๋อร์มองไปยังของคุณหนูของตัวเองทกําลังเมา


็
มายอย่างอับจนหนทาง ในใจก็นึกโทษตัวเองเปนร้อย



ู
ครั ง นางก็ร้ตั งแต่แรกแล้วว่าไม่ควรปล่อยให้คุณหนูออก



ี
ื
ี
ไปเทยวตะลอนกับท่านอ๋องน้อยผู้น ดมเหล้าไปหลาย

ี
ถ้วยเช่นน หากไม่เมาก็แปลกแล้ว











็
สายตาเปนทุกข์ของนางมองไปยังด้านล่างของร้าน ทัน


ใดนั นเองก็เห็นร่างทสวมด้วยอาภรณ์สีขาวเดินก้าวเข้า
ี









40

ี
ู
มา เช่นนั นก็ร้สึกตนเต้นยินดเสียจนเขย่าไหล่ของอว อา
ี
ื

เหรา “คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ ท่านรีบมาดูนเร็วเข้า
ี

ี

ื


เซินซอจอก็มายังหอจุ้ยเซยนด้วยเจ้าค่ะ!”
ื






“ใครนะ” อว อาเหราลืมตาขึ นมาอย่างสะลึมสะลือ
ี










ื

ื

เจาเอ๋อร์จนใจยิงนัก พลันยนมอออกไปรั งใบหน้าของ
๋

่
ี
่
นางให้หันไปยังทิศทางททฉูปายยนอยู
ี
ื





“อ้อ เปนเขานเอง...” อว อาเหราหัวเราะออกมาเล็กน้อย

ี
็
ี
“แล้วเกยวอะไรกับข้าเล่า”

ี










ี
ู
“...” เจาเอ๋อร์ก็ไม่ร้ว่าควรจะร้องไห้หรือหัวเราะด คุณหนู





41

ของนางก็เมาสุราโดยสมบูรณ์แล้วจริงๆ












่
ี
ในยามน เอง ฉูปายก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ นมา โครงหน้าคม
๋
คายได้รปของเขาก็เผยความหล่อเหลาออกมาให้เห็น
ู



อย่างชัดเจน



























































42

ี

ตอนท 56 เจาเอ๋อร์ เจ้าจะลวกข้าให้ตายหรือ























ี
เขามองมายังอว อาเหราและเจาเอ๋อร์อย่างพินจ หานสือ
ิ

่

ทอยูด้านหลังของเขานั นก็มองเห็นพวกนางแล้วด้วยเช่น
ี

ื

กัน “ซอจอ?”
ื








“ขึ นไป” ฉูปายกล่าววาจาในลําคอด้วยนํ าเสียงเย็นชา
่
๋










43

ื
“เซินซอจอ!”

ื







ื



ี
ี


ื
“จริงด้วย เซินซอจอมาทนได้อย่างไรกัน”


ผู้คนทั งหลายต่างพากันตกตะลึง สายตาทั งหมดเคลอน

ื


ื
ตามฝก้าวทกําลังเย องย่างของฉูปายมาตามๆ กัน
ี
๋
ี

่





ฉูปายเดินมาจนถึงข้างกายของสองนายบ่าว มองใบ
่
๋


ี
ี
หน้าทเมามายของอว อาเหรา อกทั งกลิ นสุราทคละคลุ้ง


ี
ี
ี

ี
ไปทัวกายของนางแล้วก็อดไม่ได้ทจะขมวดคิ วขึ น “นมัน


เกดอะไรขึ น”
ิ











44

ื


ื
ื
“เรียนซอจอเจ้าค่ะ เมอคุณหนูกลับมาก็กําลังเตรียมตัว
จะเข้านอนแล้ว แต่ว่าหลังจากนั นท่านอ๋องน้อยก็มา


ื
เยอนเสียก่อน อกทั งยังลากคุณหนูมายังหอจุ้ยเซยนแห่ง
ี
ี

ี
น ท่านอ๋องน้อยหัวเราะเยาะคุณหนูทคออ่อน เช่นนั น

ี
่
ี
นางจึงดมเหล้าชามใหญเข้าไปหลายชาม ตอนน นางก็

ื
เมามายจนไม่ได้สติแล้วเจ้าค่ะ”











“ท่านทั งสอง ชาร้อนทท่านอ๋องน้อยสังได้แล้วขอรับ”


ี









เจาเอ๋อร์เพิงจะกล่าวจบ เสียวเอ้อร์ก็นําชาร้อนทเพิงชง


ี


ื
่
ี

๋
ื

เสร็จใหม่ๆ เข้ามา เมอมองเห็นฉูปายทยนอยูตรงหน้าก็
่

ี
พลันตกใจ จากนั นก็คุกเข่าลงทันทด้วยอาการตนตะลึง
ื
“ข้าน้อยคารวะเซินซอจอ!”


ื

ื





45

ี
๋
่
ฉูปายโบกชายแขนเสื อด้วยท่าทสบายๆ “ไม่ต้องมาก
พิธ”
ี











เจาเอ๋อร์รับชามาแล้วรินให้อว อาเหราหนึ งถ้วย สายตา
ี



็
ี
ของอว อาเหราฝ้าฟาง นางนึกว่าเปนเหล้าเช่นนั นจึงได้

ี

รับมาดมลงท้อง ชาทเพิงถูกชงมาร้อนๆ จึงลวกลิ นของ


ื
นางจนชาไร้ความร้สึก เช่นนั นจึงมสติรับร้ขึ น “เจาเอ๋อร์
ี
ู
ู
เจ้าจะลวกข้าให้ตายเลยหรืออย่างไร!”












“คุณหนู...” เจาเอ๋อร์ดึงแขนเสื อของนาง











ความโกรธขึ งแผ่ซ่านเต็มใบหน้าของอวี อาเหรา นางเงย









46

่
ื
่
๋

ี
หน้าขึ นมองก็เห็นเข้ากับฉูปายทยนอยูตรงหน้าด้วยสี
หน้าเย็นชา สายตาทะมึนจ้องมองมาทีตัวนาง เช่นนั น


แล้วสายตาของนางก็แปรเปลียนเปนตกตะลึงในทันท

็
ี

ยามกล่าววาจาก็ตะกุกตะกักไปเสียหมด “จะ...เจ้ามา



ี
อยูทนได้อย่างไร”
ี
่









ี
็

ี
่
“ข้าก็ไม่ควรมาอยูทนเพราะจะเปนการรบกวนเจ้าและจวิ

๋
นอูเหินอย่างนั นหรือ”









“ย่อมไม่ใช่อยูแล้ว”
่












อว อาเหรานวดคลึงขมับของตนเอง พยายามอย่างยิงท ี
ี

ื
จะเรียกสติของตนคนมา









47

่
ื
ิ
๋
ฉูปายกลับยกย มเย็นขึ น “ข้าก็ได้พรํ าเตอนเจ้าหลายครั ง
ี
ื
หลายคราแล้วว่า เจ้าทมพิษเย็นนั นก็ไม่ควรทจะดมสุรา


ี
ี

ั
ี
ู
แต่จ้าก็ยังคงไม่ฟง หากเรื องน ร้ไปถึงหลิงอ๋องแล้วเจ้าก็ร้ ู
ิ
หรือไม่ว่าจะเกดผลอย่างไร!”










ี
ู
่
อว อาเหราทถูกเขาพบเจอเข้าเช่นน ในใจก็ร้สึกผิดอยูบ้าง
ี

ี
ื
ทว่าเมอได้ยินเขาพูดเช่นนั นก็โกรธเคองขึ นมา “ใช่ เจ้า

ื
ื
็
เตอนข้าแล้ว แต่เจ้าเปนอะไรกับข้าเล่า หากเสด็จพ่อของ


ู
ข้าล่วงร้เข้าก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเจ้า หากวันน ข้า
ี

็
ื
จะดมเหล้าเสียมันจะเปนอะไรไป”










่
ใบหน้าของฉูปายแข็งกระด้าง มองไปทีนางอย่าง
๋









48

พยายามควบคุมอารมณ์













ี
ื
คนทั งหมดทเห็นเหตุการณ์ต่างก็พากันตนตกใจ กลับม ี

ี
ื

ื
คนกล้าพูดเช่นน ต่อหน้าเซินซอจอด้วยหรือ แม้แต่ฮ่องเต้



ี
องค์ปจจุบันก็ยังไม่กล้าทจะสียมารยาทต่อเขาเลย นก็
ั

ี
ั
ช่างทําให้หัวใจของผู้ฟงไหววูบเสียจริงๆ










หานสือเข้ามาคลีคลายสถานการณ์ “คุณหนูรองอย่าได้


ื
โกรธเคองไปเลยขอรับ ซอจอได้รับพระราชโองการจาก

ื
ื

ี
่
ฮ่องเต้ให้ดูแลอาการปวยของท่านให้ด หากอาการปวย
่

ู
ื
ื

ี
ของท่านยังคงไม่ดขึ น ซอจอก็คงไม่ร้ว่าจะกราบทูลต่อ



ฮ่องเต้อย่างไร และทซอจอไม่อนุญาตให้ท่านดมเหล้า
ื
ี

ื
ื

นั นก็เพราะอยากให้ท่านหายดนะขอรับ”
ี






49

ี
อว อาเหราระบายลมหายใจออกมา คลายสีหน้ากล่าว



ู
ื
ขึ นว่า “เมอคร่ข้าดมเหล้าจนเมามาย มิได้เจตนากล่าว

ื
ิ

ื
ื

วาจาล่วงเกนซอจอ”







“อย่างนั นหรือ” ฉูปายยังคงยิ ม “ไม่ร้ว่าเมาจริงหรือแสร้ง
่
ู
๋
เมากันแน่...”












อว อาเหราร้สึกโกรธเคองขึ นมาอยูบ้าง นางเพยงพูดถึง
ี
ู
ี
่
ื
ี
เขาไปประโยคเดยว เหตุใดเขาจึงยังมท่าทเฉยชาเช่นน ี
ี
ี
ี
ี

อก ช่างใจคอคับแคบยิงนัก อกอย่าง ถึงแม้ว่านางจะ
กล่าววาจาไม่เหมาะไม่ควร แต่นางก็สํานึกผิดแล้ว นเขา

ี


ี
ยังจะให้นางทําอย่างไรอก










50

ิ
ี
ื

“คุณหนู ดมนํ าชาร้อนๆ แก้เมาอกสักหน่อยเถดเจ้าค่ะ”
็
ี
เจาเอ๋อร์เห็นว่าสถานการณ์เปนเช่นน ก็รีบรินนํ าชาส่งให้


่
ี
นาง พร้อมรินนํ าชาอกถ้วยนั นส่งให้ฉูปาย หลังจากนั น
๋

ื

ื
ี
จึงยิ มแล้วกล่าว “ซอจอออกมาดึกดนคําคนเช่นน วรกาย
ื

ื


็
คงหนาวเย็นเปนแน่ ดมชาเพอไล่หนาวเสียหน่อยนะเจ้า
ื
ื

คะ”













































51

่
็
ี

ิ
ตอนท 57 เห็นอยูชัดๆ ว่าเปนนักเลงท้องถน





















ี
ี
็
ไม่ง่ายเลยกว่าททั งสองจะยอมสงบลงได้ ยามน ก็เปน
ี
๋
เวลาเดยวกับทจวินอูเหินเดินออกมาจากห้องสุขาพอด

ี
ี
ื
เมอเขาเห็นว่าฉูปายและองครักษ์ก็มาด้วย มุมปากก็
๋
่



ื
ิ
ี

พลันยกย มขึ นด้วยความประหลาดใจ “โอ้ นก็มิใช่เซินซอ
52

ี
จอหรอกหรือ เจ้าก็ไม่หลับไม่นอนแต่หนออกมาชมแสงส ี
ื

ี
ภายนอกเช่นน หรืออย่างไร”










ี
ฉูปายไม่สนใจวาจาของเขา ยังคงดมชาอย่างเงยบๆ
๋
่
ื








๋
จวินอูเหินใช้สายตาส่อความนัยลึกซึ งมองไปยังร่างของ


คนทั งสอง จากนั นก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา “เจ้าคงไม่ได้





ี
ื


ี
มาทนเพอเพราะจะตามตัวอาเหราโดยเฉพาะหรอกใช่
หรือไม่ ก่อนหน้าน ก็ไม่เคยเห็นเจ้าจะสนใจคนปวยคน
ี
่

ี
ไหนเปนพิเศษเลยน หรือว่า...ยังมจุดประสงค์อนอก”
ี

ื
็
ี





ื
ู

ี
ื
มอทถอถ้วยชาของอว อาเหราชะงักไปอย่างไม่ร้ตัว มอง
ี
๋
ไปทางฉูปายด้วยอาการตกตะลึง
๋






53

่
ี
็
๋
ท่าทของฉูปายนั นเปนธรรมชาติ ทําให้มองไม่ออกว่าเขา
ื
กําลังอยูในอารมณ์ใด “ดูเหมอนว่าวันน ท่านอ๋องน้อยคง
่
ี

ยังไม่ได้รับการอบรมจากหนานหยางอ๋องสินะ ถึงยังได้



ใจเย็นกล่าววาจาสบายอารมณ์อยูทนได้ หานสือ เช่น
ี

่

ี
นั นเจ้าก็จงไปยังจวนหนานหยางอ๋องอกสักคราเถด ทูล
ี
ิ


ท่านอ๋องว่าท่านอ๋องน้อยพาบุตรสาวของจวนหลิง



ื
ื


็
อ๋องออกมาเทยวเล่นยามดึกดนค่อนคน หากไม่เปนการ
ี
ี
ยุงยากจนเกนไป ก็ไปยังจวนหลิงอ๋องแล้วบอกอกว่า...”
ิ
่







่
ี
่
ี

ี
ี
อว อาเหราลุกจากเก้าอ ทนังอยูโดยพลัน “อยูดๆ เจ้าจะ


ี
ลากข้าเข้าไปเกยวด้วยทําไมกัน”







“หรือว่าไม่จริง” ฉูปายยังคงดมชาด้วยท่าทเรียบเฉยเฉก
ี

ื
่
๋
54

เช่นเดิม













ี
ี
อว อาเหราหมดคําจะโต้แย้งในทันท จึงพลันนังลงด้วย
ท่าทโกรธขึ ง
ี











ี
๋
ี
รอยยิ มบนใบหน้าของจวินอูเหินนั นดูไม่ยินดอกต่อไป
่
๋
่
ถลึงตามองฉูปายแล้วแค่นเสียงว่า “เจ้ามันก็ชอบยุงเรื อง

ิ
ู
ของคนอนยิงนัก รอให้ข้าร้จุดอ่อนของเจ้าเสียก่อนเถด
ื


ี
แล้วเราจะเห็นดกัน!”










“ได้ ข้าจะรอ” ฉูปายกล่าวขึ นด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน
๋
่










๋
เห็นเช่นนั นจวินอูเหินก็ถึงกับหมดวาจาจะกล่าว “เจ้า...






55

เจ้า...”












๋
ี
การมาถึงของฉูปายนั นก็ทําให้บรรยากาศดๆ ถูกทําลาย
่

ี
ลงไปเสียหมด ทั งสองคนทหมดคําจะโต้แย้งถึงกับนงงัน

ิ
ไป












เสียวเอ้อร์ของร้านเดินเข้ามาพลางยิ มประจบประแจง



ี
ื
ื


“ซอจอ ต้องการรับอะไรดขอรับ”







จวินอูเหินตะคอกออกมาอย่างเย็นชา “ไสหัวของเจ้าไป
๋


เสียให้พ้น!”














เสียวเอ้อร์ขาสันเพราะถูกอารมณ์ร้ายพัดโหมใส่





56

๋
่
ฉูปายเหลือบสายตามองไปทางหานสือ จากนั นรายการ


ื
อาหารก็ถูกส่งเข้ามาตรงหน้า เมอมองดูสักพักแล้วจึงหัน


ไปทางอวี อาเหรา “เจ้ายังอยากทานอะไรอกหรือไม่”
ี











ี
อว อาเหราถามเขากลับไปด้วยความขบขัน “เจ้าจะเลี ยง


หรือ”












ิ
ิ
“ถ้าเช่นนั นก็ช่างเถด เชญดมชาของเจ้าไปเสีย” ริมฝปาก
ื
ี


ของฉูปายยกโค้งขึ น จากนั นก็สังอาหารมาสองสาม
่
๋
อย่าง












เมอได้ยินดังนั น อว อาเหราก็กลอกตาอย่างไม่สบ
ื
ี






57

ิ
ี
อารมณ์ พลางใช้ตะเกยบจ มอาหารตรงหน้าอย่างโกรธ


เคอง ดวงตาแฝงความไม่พอใจ ราวกับเห็นว่าอาหารตรง
ื


่
๋
หน้านั นเปนใบหน้าของฉูปาย จ มเสียจนพรนไปหมด
็
ิ
ุ







ใช้เวลาเพยงไม่นานอาหารก็ถูกยกขึ นโตะ ฉูปายค่อยๆ
่
ี
๋
๊

ิ
ขยับตะเกยบ แล้วออกคําสังกับหานสือว่า “เจ้าก็กนสิ”
ี









อว อาเหราและจวินอูเหินทําได้เพยงจ้องมองอยูด้านข้าง
ี
๋
่
ี
เท่านั น












ื
๋
จวินอูหินลุกขึ นยนในบัดดล สะบัดชายเส อแล้วกล่าวว่า
ื

“ข้าขอตัว!”















58

๋
ิ
่
ฉูปายไม่ยอมเงยหน้าขึ นมอง ยังคงกนอาหารต่อไป

ี
เงยบๆ










ี
ื
ี
ี
ี
อว อาเหราใช้มอเท้าศรษะจ้องมองเขา ไม่มท่าทโมโหดัง
เช่นจวินอูเหิน เพยงแต่ใช้ตะเกยบแย่งคบน่องไก่ช นหนึ ง
๋
ี
ี
ี
ิ
ื
่
ี
๊
บนโตะ ผลสุดท้ายก็ถูกฉูปายตมอจนไก่ร่วงลงไป ทว่า
๋
ื
ี
นางกลับยังไม่ยอมแพ้ ขยับมออกครั งแล้วใช้ตะเกยบคบ
ี
ี
ี
น่องไก่อกครา วางลงในชามของตนเองแล้วรับประทาน


ี
ด้วยความยินด











่
๋
ิ
ฉูปายจ้องมองนางนงๆ “นันมันของข้า”








“อยูในมอข้าแล้วก็ต้องเปนของข้าสิ” อว อา
ื
็
ี
่






59

เหราตอบอย่างหน้าไม่อาย












ี

่
หานสือทกําลังทานอาหารอยูนั นแทบสําลัก ทันใดนั นก็
ื
ี
ู
ี
ร้สึกนับถอนางขึ นมาในทันท คุณหนูรองผู้น ก็ช่างไม่
เหมอนผู้ใดยิงนัก น้อยนักทจะพบคนเช่นน ได้ นางกลับ
ี

ี
ื

ื

ี

ื
กล้าแย่งของจากมอซอจออย่างหน้าตาเฉย และไม่มท่า
ื
ทางของกุลสตรีแม้แต่น้อย ไหนเลยจะเหมอนบุตรสาว
ื
แห่งจวนอ๋อง นกลับเหมอนกับหญงนักเลงท้องถนชัดๆ!
ิ

ี
ื
ิ






































60

ี
ตอนท 58 ยังไม่ได้จ่ายค่าอาหารของท่านเลย























๋
ี
่
“ทานอิมหรือยัง” ฉูปายวางตะเกยบลง แล้วมองมายัง






61

นาง












่
ี
ื
“อม” อว อาเหรากลืนอาหารคําสุดท้ายลงท้อง ทว่าฉูปาย
๋
นั นกลับเดินออกไปด้านนอกเสียแล้ว นางจึงรีบวาง




ิ
ี
ตะเกยบลงแล้วก้าวเดินตามเขาไปอย่างประชด “เจ้า

อย่าเดินเร็วนักสิ อย่างน้อยก็รอข้าหน่อย”












๊
ฉูปายแสร้งทําเปนไม่ได้ยิน เขายังคงเดินไปยังโตะเก็บ
็
่
๋
ี
ี

ิ
เงนด้วยฝเท้าคงท








ิ
ื
“เซินซอจอ ทั งหมดหนึ งร้อยตําลึงเงนขอรับ”


ื







“หานสือ”







62

ิ

ื
หานสือได้ยินเช่นนั นก็ยนเงนหนึ งร้อยตําลึงส่งให้อกฝาย
่
ี
ี
ทันท










ี
ื
อว อาเหราเบ้มุมปากออก ทานอาหารม อหนึ งเหตุใดถึง


ได้แพงขนาดน นะ ตั งหนึ งร้อยตําลึงเชยว!
ี
ี









ิ
ี
เมอฉูปายจ่ายเงนเรียบร้อยแล้ว อว อาเหราจึงเดินออก
ื

่
๋
มาพร้อมกัน แต่ทันใดนั นนางกลับถูกผู้ดูแลร้านร้องเรียก


เอาไว้จากทางด้านหลัง “คุณหนู ท่านก็ยังไม่ได้จ่ายค่า




อาหารเลยนะขอรับ”











อว อาเหราชะงักไป “ท่านอ๋องน้อยจ่ายเงนให้เจ้าแล้วมิใช่
ิ
ี







63

หรือ”













ั
ู
ื
“เมอคร่ท่านอ๋องน้อยทรงกริ วถึงได้เดินกระฟดกระเฟยด
ี
ออกไปแล้ว ข้าน้อยไม่กล้าเข้าไปถามไถ่ คิดว่าคุณหนูมา



กับท่านก็คงจะจ่ายค่าอาหารได้กระมังขอรับ” คนเก็บ




ี
๊
ี
เงนทโตะฉกยิ ม
ิ







ี
“อะไรนะ” อว อาเหรามท่าทกระอักกระอ่วนขึ นมาในทัน
ี
ี
ิ
ี
ิ
๋
ใด เจ้าจวินอูเหินคนน กนแล้วไม่ยอมจ่ายเงนอย่างนั น
หรือ! นางก็ไม่ได้หยิบเงนออกมาด้วยเลยแม้แต่น้อย
ิ



ิ
ตอนน ไหนเลยจะมเงนได้เล่า หากเขายังอยูตรงน นางจะ
ี
ี
ี
่
ิ
ี
ตเขาเสียให้ตายจะได้หายแค้น พามากนข้าวแต่ให้

ิ
ิ
ผู้หญงจ่ายเงนเนยนะ!

ี








64

ี
“คุณหนู เราจะทําอย่างไรดเจ้าคะ” เจาเอ๋อร์มองนาง


็
ิ
ด้วยความเปนทุกข์ “บ่าวเองก็ไม่ได้พกเงนมาด้วย”










ี
อว อาเหราแค่นเสียงใส่ด้วยความอับอาย “เงยบเสีย!”
ี











แต่ไหนแต่ไรนางก็ไม่เคยพบกับสถานการณ์ทน่ากระอัก
ี

ิ
ี
ี

ิ
ี
กระอ่วนเช่นน มาก่อน กนข้าวแล้วไม่มเงนจ่ายเนยนะ?
แล้วนางยังเปนถึงคุณหนูแห่งจวนหลิงอ๋องแท้ๆ หากร้ ู
็

ตั งแต่แรกนางก็คงจะพกเงนติดตัวมาสักหน่อย ไม่น่า
ิ



ออกมากับเขาเลย!











ฉูปายยนอยูด้านข้างราวกับกําลังชมดูละครสนุกๆ เห็น
ื
่
่
๋





65

ู
ี
ู
เช่นนั นนางก็อับอายจนอยากจะมุดรหนเสียให้ร้แล้วร้ ู

รอดไป











ี
“คุณหนู ท่านอ๋องน้อยยังบอกเอาไว้อกว่า ถ้าหากท่าน




ื
ิ

ลืมเอาเงนมาก็สามารถให้เซินซอจอจ่ายให้ก่อนได้นะขอ
ื

ี
รับ” คนเก็บเงนเห็นท่าทอัดอั นของนางจึงพูดขึ น
ิ








๋
ี
อว อาเหรามองไปยังฉูปาย ทว่าเขากลับหัวเราะขึ นน้อยๆ
่
“อย่ามองข้า”












ี
“...” อว อาเหราแอบก่นด่าเขาในใจ อย่างไรเสียพวกเขาก็



นับว่าเปนคนร้จักกัน เหตุใดเมอเห็นนางกําลังตกทนัง

ี

ู
ื

็
ลําบากแล้วถึงไม่ยอมช่วยเหลือเล่า







66