ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

๋
่
“แล้วเจ้าจะให้ข้าทําเช่นไร” ฉูปายหันกลับมาอย่างทนไม่



ได้ “ข้าได้รับบาดเจ็บหนัก เคลอนไหวไม่สะดวก หรือว่า
ื


เจ้าจะเปลียนให้ข้า?”











ี
ี
“ไม่มทาง” อว อาเหราออกปากปฏิเสธ









ี
ฉูปายแค่นเสียงเย็น “ถ้าเช่นนั นก็เงยบเสีย ข้าเหนอย
ื
๋

่
แล้ว”












ี
อว อาเหราเห็นเขาหลับตาลง สองคิ วขมวดแน่น ราวกับ


นอนหลับได้ไม่สบายตัวยิงนัก เช่นนั นนางจึงอดไม่ได้ท ี




จะก้าวเข้ามาหา “เจ้ายังเจ็บแผลอยูมากหรือ”
่














47

๋
่
ฉูปายไม่สนใจนาง ไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย











ื
ี
ี
ู
อว อาเหราพูดขึ นมาอกว่า “เมอคร่เจ้าขยับตัวไปมาเสีย
็
จนผ้าพันแผลชุ่มไปด้วยเลือดเสียแล้ว แผลคงจะปริเปน


แน่ ข้าจะไปเอาอ่างนํ ามาเพอเปลียนผ้าพันแผลให้เจ้า
ื


ี
แล้วใส่ยาดหรือไม่”











ี
เมอเห็นเขายังคงเงยบเช่นเดิม ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ริม
ื

ี
ฝปากของอว อาเหราก็ยกโค้งขึ น รินนํ าและหยิบยาเดิน
ี


่
๋
เข้ามา เห็นฉูปายทยังคงนงก็ร้สึกลําบากใจอยูบ้าง น ี
ู
่

ิ
ี

ี
นางจะต้องออกแรงบังคับจริงๆ หรือ หากมผู้ใดมาพบ
เห็นเข้าก็คงคิดว่านางฉวยโอกาสตอนทเขาบาดเจ็บหนัก
ี



น่ะสิ












48

ื



ี
สายตาจ้องมองไปยังอาภรณ์ทเปอนโลหิต ชัวขณะนั นก็
ยังไม่ยอมลงมอ
ื






































































49

ี
ตอนท 77 หน้าหนาไร้ยางอาย























่
๋
ฉูปายหลับตาแน่น ไม่ขยับร่างเลยแม้แต่น้อย









่
ี

อว อาเหราตกอยูในสถานการณ์ทยากลําบาก นาง
ี
กําหมัดแน่นก่อนจะค่อยๆ ขยับกายเข้าไปหาเขา ทันใด



นั นเองเขาก็พลันลืมตาขึ นมาอย่างกะทันหัน เกาะกุมมอ
ื



ของนางเอาไว้ “เจ้าคิดจะถอดอาภรณ์ของข้าหรืออย่าง






50

ไร”














“แค่กๆ!” นางไอออกมาหนักๆ ทัวทั งใบหน้าขึ นสีแดงกํา

ี

“เจ้าคิดมากไปแล้ว ข้าเพยงแค่จะเปลียนยาให้เจ้าก็เท่า


นั น”











่
๋
มุมปากของฉูปายยกโค้งขึ นเล็กน้อย “แล้วเหตุใดถึงต้อง


หน้าแดงด้วย...”













ี

“ก็ข้าร้อนน! เจ้าไม่ต้องพูดนันพูดนให้มากความ พูด

ี
ี

เหมอนข้าจะทําอะไรเจ้ากระนั น ยามทเจ้าสลบก่อนหน้า
ื
็
น ก็เปนข้ามิใช่หรือทห้ามเลือดใส่ยาให้ แล้วตอนน จะ
ี
ี
ี

ี
ี
มาสร้างเรื องอะไรอก” อว อาเหราต่อว่าต่อขานอย่างตรง







51

ไปตรงมา แค่นเสียงใส่เขาอย่างอดไม่ไหว












๋
่
ี
ื
เช่นนั นฉูปายจึงค่อยๆ ปล่อยมอออก ท่าทนั นราวกับว่า
ไม่อยากสนใจนางอก
ี












ี
ี
“...” อว อาเหรากลอกตา นก็ทําตัวราวกับว่านางต้องขอ
โทษเขาอย่างนั นล่ะ












ถึงกระนั นนางก็ยังคงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆ ดึง





ี
อาภรณ์สีขาวทคลุมร่างของเขาออก เผยให้กล้ามเน อท ี
ื
ี
เรียงตัวสวยงามและกระดูกไหปลาร้าทมเสน่ห์ยวนเย้า

ี


ี
อว อาเหราทได้เห็นนั นใบหน้าก็พลันร้อนผ่าวเสียจนต้อง
ี
เบนสายตามองไปทางอืน ตั งสมาธแน่วแน่อยูกับบาด
่
ิ








52

แผล












่
บาดแผลนั นอยูไม่ห่างจากหัวใจมากนัก หากเล็งให้ตรง


ี
ี
ี
ี
กว่าน อกสักหน่อย คาดว่าเขาก็คงไม่มชวิตเหลือ
รอดกลับมาแล้ว











ิ
ิ

เมอเปดผ้าปดแผลออก เลือดสีแดงสดก็หลังรินออกมา
ื

สิ งทนางช่วยจัดการให้เมอคร่กลายเปนสูญเปล่าในทันท
ื

ี

ี
ู
็
ี

เช่นนั นนางก็อดไม่ได้ทจะเงยหน้าขึ นถลึงตามองเขา







่
๋
ดวงตาอันแสนอบอุนของฉูปายกวาดมองไปยังดวง
่


หน้าทอยูใกล้ๆ อย่างพินจ ใบหน้าเล็กงดงามกระจ่างใส
ิ
่
ี
ู
ดวงตารปหงส์งดงามกลอกกลิ งไปมาตามอารมณ์ท ี









53

ี

หลากหลาย นางช่างงดงามยิงนัก ตอนน ดวงตาของ



นางหลุบลงตํา ท่วงท่างดงามชดช้อยราวกับมวลบุปผา


ี


ิ
ริมฝปากอวบอิมชุ่มฉําชวนให้คิดจนตนาการไปไกล








ชัวพริบตานั น เขาก็ลอบกลํ ากลืนนํ าลายลงไปอย่างไม่ร้ ู



ตัว













นางก็ช่างสวยยิงนัก อกทั งท่วงท่าของนางนั นก็ยังงด
ี


ี
งามอย่างแท้จริง ดูราวกับดอกเหมยแดงทเบ่งบานท่าม


กลางหิมะในฤดูหนาว งดงามเหนอธรรมดา เบ่งบานได้
ื



ื
แม้ในยามทหนาวเหน็บ เส อผ้าลายดอกเหมยสีแดงนั น
ี


ยิงทําให้รปร่างงดงามของนางดูโดดเด่นเสียจนเขาอยาก
ู


จะรวบเอวเล็กๆ นั นเข้ามาในอ้อมกอด












54

ี
ี
หลังจากทอว อาเหราใส่ยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางถึงได้
ื
มองเห็นสายของเขาทจ้องมายังนางตลอดเวลา จนมอ

ี

ื
ของนางสันเทาขึ นมาอย่างอดไม่ได้ รีบร้อนยกมอขึ นปด
ิ

ี

ิ

ี
หน้าอกทแทบจะเปดเผยให้เห็นยามทนางค้อมตัวลง
ก่อนจ้องมองเขาด้วยความดุดัน “เจ้ามองอะไรของเจ้า




กัน!”











่
๋
ี

ฉูปายชะงักไป ใบหน้าขาวซดขึ นสีแดงกํา ก่อนจะเบน

ื
ี
สายตามองไปยังทอนราวกับไม่ได้ใส่ใจ








ในยามทกําลังปดแผลให้เขานั นก็เห็นว่าบริเวณหน้าอก
ี

ิ

ี
ของเขามเลือดสดๆ ไหลออกมาอกแล้ว นางจึงยนกําไล
ื

ี
ี
ี

หยกเลือดทอยูบนข้อมอให้เขา “เจ้าจับหยกเลือดน เอาไว้
ื
่
55

ห้ามปล่อย ข้าจะจัดการแผลให้เจ้า”












่
๋
ื

ื
ื
เมอได้ยินเช่นนั นฉูปายก็ยนมอออกมา คว้าจับหยกเลือด

ื
ื
เอาไว้แล้วถอโอกาสคว้าข้อมอของนางเข้ามาเกาะกุม








เขาทีกุมหยกเลือดเอาไว้ทําให้เลือดค่อยๆ หยุดไหล หลัง


จากนั นนางจึงใช้เวลาน ปดบาดแผลให้เขาจนเรียบร้อย
ิ
ี










เมอจัดการทุกอย่างจนเสร็จแล้ว อว อาเหราก็ผ่อนลม
ี
ื



ี
ี
หายใจออกมา “ในทสุดก็เสร็จเสียท เจ้าอย่าได้ขยับตัว
ี
ี
ไปไหนอก ข้าข เกยจมาพันแผลให้เจ้าแล้ว”
ี









ั
่
ี
ื
๋
“อม” ฉูปายพยักหน้าอย่างเชอฟง แล้วพูดขึ นอกว่า

ื
56

ี

่

“อาภรณ์ทข้าสวมอยูนั นช่างไม่สบายตัวยิงนัก เจ้าช่วย
ิ
ไปหยิบอาภรณ์ตัวใหม่มาเปลียนให้ข้าทเถด”

ี








ี
“เจ้าก็กล้าพูดออกมาได้นะ!” อว อาเหราแค่นเสียง



หัวเราะหยัน ใช้หญงสาวทยังไม่ออกเรือนให้ทายาให้ ทั ง
ี
ิ

ี
ื

ยังใช้ให้เปลียนเส อผ้าให้อก เขาก็ช่างพูดออกมาได้อย่าง

ู

็
ื
ู
ไม่ร้สึกร้สาอะไร หากเปนคนอนก็คงจะอายม้วนไปกัน
หมดแล้วมิใช่หรือ?











ครั งทนางยังอยูในช่วงคริสต์ศตวรรษท 21 และได้อ่าน
ี

่
ี

ิ
ี
นยายโบราณ ชัดเจนว่าชายหนุ่มเหล่านั นมักจะข อาย

ี
ิ
เสียเหลือเกน อกทั งยังได้รับการอบรมมาอย่างด แล้ว
ี

เหตุใดนางถึงได้เจอกับคนหน้าหนาไร้ยางอายไปได้เล่า!












57

่
ี

ตอนท 78 เจ้าจะมัวอึ งอยูทําไม























่
่
ื
่
๋
“เจ้าจะมัวอึ งอยูทําไมกัน” ฉูปายเมอเห็นนางนังนงอยูท ี


ิ
ื
เดิมไม่เคลอนไหว เช่นนั นจึงได้เอ่ยปากเร่งรัด







ื
ื
ี
ี
อว อาเหราจนใจ ทําได้เพยงหยิบเส อผ้าเพอให้เขาได้สวม

เสื อตัวนั นก็เปนสีขาวแบบเดยวกัน ถึงแม้จะดูงดงามยิง
ี
็
็
นัก แต่นางก็ไม่เข้าใจเปนอย่างมากว่าเขาจะเอาแต่สวม





58

เสื อสีขาวไปด้วยเหตุใด เช่นนั นนางจึงหันไปมองเขา




“เหตุใดข้าเห็นเจ้าเอาแต่สวมชุดสีขาวทุกวันเลยเล่า”











๋
่
“แล้วเหตุใดเจ้าถึงสวมชุดสีแดงทุกวันเลยเล่า” ฉูปาย


ย้อนถามบ้าง











ี
อว อาเหราหมดคําจะว่ากล่าวแล้ว ตัวนางนั นก็ชอบชุดส ี



แดงเอาเสียจริงๆ นางก็ชอบมาตั งแต่แรก หรือว่าเขาจะ



ื

ื
เหมอนกับนาง เมอคิดได้ดังนั นนางก็แค่นเสียงกล่าวขึ น

“ทข้าสวมชุดสีแดงก็เพราะว่าชอบ แต่เจ้าทสวมชุดสีขาว
ี

ี

ี
ทุกวันเช่นน ทําให้คนพาลคิดไปว่าทจวนเซินอ๋องนั นมคน

ี
ี

ตายทุกวันอย่างไรอย่างนั น”

















59

๋
่
ใบหน้าของฉูปายพลันดําคลํ าลง “เจ้าอย่าได้ใส่ใจเรื อง



ของข้านักเลย แล้วทเจ้าเอาแต่สวมชุดสีแดงทุกวันเช่นน ี
ี

ู
็
เล่า ก็ไม่ร้ว่าเปนเพราะเจ้าแต่งงานทุกวันหรือไม่ หากไป


เดินบนถนนยามคําคนแล้วคงจะต้องทําให้คนอนตกใจ

ื

ื

จนชวิตหาไม่ เมอมองโดยละเอยดแล้ว เจ้าก็เหมอนผอยู ่
ื
ื
ี
ี
ี
หลายส่วนเช่นกัน”










ี
ี
ื

ี
อว อาเหราหมดคําจะพูด เมอถูกเขาพูดเช่นน นางก็เถยง
ไม่ออก เส อผ้าของพวกเขาทั งสองคนก็มองดูแปลกทั งคู ่
ื




นันล่ะ หากสวมใส่ออกไปเดินในยามคําคนคงจะต้องทํา

ื
ให้ผู้อนตกใจตายเปนแน่
ื
็










ี
ี
นางไม่ต่อล้อต่อเถยงอะไรกับเขาอก เพราะไม่ว่าจะเถยง
ี
อย่างไรก็คงเถยงไม่สู้เขา สู้เก็บแรงเอาไว้นอนดกว่า
ี
ี





60

ี
ี

นางค่อยๆ สวมเส อตัวนอกให้เขา ยังดทด้านในยังสวม
ื
่
ี
เสื อผ้าอยู มิเช่นนั นนางคงไม่กล้าทําเช่นน แน่ ในเวลาน ี


เองหานสือและเจาเอ๋อร์ก็ได้เดินเข้ามาด้านใน เมอเห็น

ื

การกระทําของทั งสองก็ชะงักไป












ื
“ซอจอ...”
ื










“คุณหนู...”











อว อาเหรารีบเก็บมอเอาไว้ข้างตัว แล้วหัวเราะแห้งๆ
ี
ื


ออกมาเล็กน้อย “พวกเจ้าอย่าได้เข้าใจผิดนะ ข้าเพยง
ี



ื
แต่ช่วยเขาเปลียนเส อผ้าเท่านั น”







61

ิ
เจาเอ๋อร์แอบหัวเราะ “คุณหนู ท่านทําต่อเถดเจ้าค่ะ ข้า


และหานสือไม่ขอรบกวนแล้ว”












ี

ี
“เจ้ากลับมาเดยวน นะ” อว อาเหราถูหน้าผาก “มันไม่ใช่
ี

ี
อย่างทพวกเจ้าคิดจริงๆ นะ...”









ื
ยิงนางอธบายมากเท่าไร ก็ยิงเหมอนกําลังแก้ตัวให้ตน


ิ
่
เองอยูอย่างไรอย่างนั น











ี
“ฮะๆ คุณหนูรอง มอของท่าน...” หานสืออดไม่ได้ทจะหรี
ื

ตามอง














62

ื
ื
อว อาเหรารีบมองไปยังข้อมอของตัวเองก็เห็นว่าข้อมอ
ี

่
๋
นั นถูกฉูปายกุมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เช่นนั นนางจึงหรี ตา

มองเขา “เจ้าปล่อยข้านะ”












่
๋
ี
ฉูปายได้ยินแล้วก็ยอมปล่อยแต่โดยด ก่อนจะหันไปมอง

ี
หานสือทเดินเข้ามาด้วยความไม่พอใจ “เจ้าไปเตรียม


อาหารเย็นเสียสิ”











ื



ี
ื
ื

“ขอรับ ซอจอ” หานสือทสัมผัสได้ถึงสายตาของซอจอ
ื

ู
ของตัวเองก็ร้สึกได้ถึงความอันตราย เช่นนั นจึงรีบกล่าว
ื

ลาแล้วลากเจาเอ๋อร์ออกไปพร้อมกัน เมอคิดไปคิดมาก็ร้ ู

ว่าพวกเขาทั งสองนั นช่างไร้กาลเทศะยิงนัก กลับกล้าบุก




เข้ามาในช่วงเวลาสําคัญของซอจอและคุณหนูรองเสีย
ื
ื

ี
ื
ื

ได้ ก็ไม่แปลกใจเลยทซอจอจะไม่พอใจเช่นน


ี
63

ื
เมอทั งสองจากไปแล้ว อว อาเหราจึงค่อยหันมามองฉู ่
ี
ปาย “เจ้าบอกว่าจะนอนมิใช่หรือ ก็นอนเสียให้พอใจไป
๋



เลยแล้วกัน!”












ั
ื

ื
่
นํ าเสียงของนางฟงดูโกรธเคองอยูเล็กน้อย เมอต้องตก
อยูในสถานการณ์เช่นน เปนใครก็ต้องโมโหทั งนั น นาง
ี
็
่
ื

ร้สึกว่าเขากําลังตั งใจทําให้ผู้อนเข้าใจผิดอยู ตอนน เกรง
ู
ี
่
ว่าทั งหานสือและเจาเอ๋อร์คงจะเข้าใจผิดไปถึงไหนต่อ



ไหน แม้จะกระโดดลงไปในแม่นํ าลืมเลือน[1]ก็คงยากท ี



จะชําระให้สะอาดแล้วกระมัง












“ใช่ ข้าจะนอน แต่ว่าหากไม่ได้กุมกําไลหยกเลือดเอาไว้




ก็เกรงว่าบาดแผลจะเปดขึ นมาอก...” มุมปากของฉูปาย
่
๋
ี
ิ

64

ื

ื
็
โค้งขึ นเปนรอยยิ มลึกลํ า ดึงมอของนางเพอให้ล้มลงไป
ี
ข้างกาย เขากุมข้อมอของนางทสวมกําไลหยกเลือดไว้

ื
แล้วนอนหลับตาอย่างสงบ












ี

ี
ี
หลังจากผ่านช่วงเวลาทชุลมุนจนน่าเวยนหัว อว อาเหรา
ก็เอนกายลงข้างๆ ร่างของเขา แม้ในใจอยากจะสลัดเขา





ี
ออกมากเพยงใด แต่เมอเห็นใบหน้าทอ่อนแรงของเขา

ี
ื
แล้ว นางจึงทําเพยงปล่อยให้ฉูปายจับมอนางจนหลับไป
ื
ี
่
๋
่
แล้วดึงผ้าห่มขึ นมาคลุมกายของคนทั งคู
























------










65

ี
ื



ื
ี
็
[1] แม่นํ าลืมเลือน เปนความเชอของชาวจนทว่าเมอคน
ื

เราตายแล้วจะต้องข้ามผ่านแม่นํ าลืมเลือน เพอให้ลืม
ิ
ี
เรื องราวในภพน ก่อนจะไปเกดใหม่ในภพหน้า































































66

ี
ตอนท 79 ข้าแสนอาวรณ์
























ื

เมอถึงเวลาอาหารเย็น หานสือทเตรียมอาหารเสร็จเรียบ

ี

ื

ื
ร้อยแล้วกลับแอบมองผ่านช่องว่างของประตูก็เห็นซอจอ
ี
่
และคุณหนูรองนอนหลับไปขณะทกอดกันอยู ทั งสองคน


นอนหลับลึกไปแล้ว ทําให้เขาทีกําลังยกอาหารมาถึงกับ



ตกใจจนต้องรีบหันกายกลับ เจาเอ๋อร์ทยกยาเข้ามานั น

ี





67

่

ื
เมอเห็นเขายนอยูหน้าประตูไม่ยอมเข้าไปด้านในเสียท ี
ื
จึงรีบเดินมาหา











ื
ี
“เจ้ามายนทําอะไรอยูตรงน ”
่









“ชู่ว!”












ี
ี
ิ
หานสือยกน วช ขึ นจรดริมฝปาก แล้วทําเสียงชู่วออกมา

ื

ื
เบาๆ “เจ้าพูดเบาๆ หน่อย ซอจอของข้ากับคุณหนูของ
่
เจ้ากําลังหลับอยูด้านใน”










็
“หลับหรือ” ดวงตาของเจาเอ๋อร์เปนประกายวาววับขึ น



มาในทันท แล้วก็พลันจะเดินเข้าไปดู
ี






68

่

่
เช่นนั นหานสือจึงรีบรั งนางไว้ “เจ้าอย่าเข้าไปสุมสีสุมห้า


ื
นะ หากเสียงดังจนทั งสองตนขึ นมา คนทจะต้องถูกทํา
ี
โทษก็คงไม่พ้นข้ากับเจ้า”












ี
ี
ี

“ถ้าเช่นนั นอาหารพวกน อกทั งยานเล่าจะทําอย่างไรเล่า
จะไม่ทานไม่ดมได้หรือ” เจาเอ๋อร์พยักหน้าอย่างจริงจัง
ื




ี
แล้วยังกวาดตามองไปยังของทยกมาในมอพร้อมขมวด
ื
คิ วแน่น












่
ในยามททั งสองกําลังสับสนและลังเลกันอยูนั น อว อา
ี
ี

ื

่

เหราทอยูด้านในก็ถูกปลุกให้ตนขึ นจากเสียงโวยวายของ
ี
คนทั งสอง











69

่
ื
“มัวยนอยูหน้าประตูกันทําไมกัน รีบเข้ามาสิ ข้าหิวจะ

่
ตายอยูแล้ว”











เมอหานสือและเจาเอ๋อร์ได้ยินดังนั นก็รีบผลักบานประตู
ื



ี

เข้าไปด้านใน เห็นอว อาเหราลุกขึ นจากเตยงนังรออยูท ี
ี
่
๊
โตะทานอาหาร ส่วนฉูปายยังคงหลับลึก ลมหายใจแผ่ว
๋
่

่
บาง เช่นนั นหานสือก็ร้สึกทอดถอนใจอยูบ้าง เขาไม่เคย
ู

ี
ี

เห็นซอจอทนอนหลับอย่างสงบเช่นน มาก่อน นับตั งแต่

ื
ื

ื


ิ
ื
เกดเรื องของท่านอ๋องและพระชายา ซอจอก็ต้องจัดการ
เรื องราวทุกอย่างภายในจวนเซินอ๋องทุกเรื องทุกวันเพยง
ี


ิ
ลําพัง ไหนจะต้องระมัดระวังเหล่าท่านลุง ท่านอาทจตใจ
ี

ทะเยอทะยาน ทุกวันผ่านไปด้วยความหวาดระแวง ใน



ี

ื

ยามหลับก็สะดุ้งตนขึ นเพยงแค่มเสียงเคลอนไหวเพยง
ี
ื
ี

70

เล็กน้อย












ี
อว อาเหราเห็นว่าเขาเหม่อลอย เช่นนั นจึงเลิกคิ วขึ น “เจ้า



ื

ื
รีบไปปลุกซอจอของเจ้าให้มาทานอาหารทานยาเสีย
ิ
เถด”










“ขอรับ คุณหนูรอง!” หานสือตอบกลับอย่างแข็งขัน ครั ง




ื

น หากไม่ได้คุณหนูรองแล้ว เกรงว่าซอจอคงไม่มชวิตรอด
ื
ี
ี

ี
ื

ี

เปนแน่ ระหว่างทคิดนั นเขาก็รีบก้าวเดินไปข้างหน้าเพอ
็
ี
ี
ปลุกฉูปายให้ตน เปนอย่างทคิดไว้ เพยงเวลาแค่ไม่นาน
่
๋
็

ื

ี
ิ
เขาก็ตนขึ นมาแล้ว สายตากะพริบมองภาพฉากทเกดขึ น


ื
ตรงหน้า











71

ื
“ฟ้ามดแล้วหรือ”












ื
ิ
ื

หานสือพยักหน้า “ซอจอ ลุกขึ นมาทานยาเถดขอรับ”






๋
่
“อม” ท่าทางของฉูปายดูอ้างว้าง ทว่าเมอหยัดกายขึ น

ื
ื
๊
แล้วเห็นว่าอวี อาเหรากําลังนังทานอาหารอยูทโตะ เช่น

ี

่
ี


ื
นั นหัวใจของเขาก็สันไหวขึ นมาน้อยๆ นก็เหนอความ
ี
่
คาดหมายของเขาอยูบ้าง “เหตุใดเจ้ายังไม่กลับอก”










อว อาเหราชะงักไป ก่อนจะส่งอาหารเข้าปากไปหนึ งคํา
ี


“ข้า...อะแฮ่ม...ข้าเปนผู้มพระคุณทช่วยชวิตเจ้า แม้เจ้า
็
ี
ี
ี


จะไม่สํานึกในบุญคุณแต่อย่างไรก็ไม่ควรจะไล่ข้าไปน
ี

อย่างน้อยๆ ก็ให้ข้าทานอาหารเสียให้หมดก่อนไม่ได้










72

หรือ”













ี
่
๋
ี
ฉูปายกุมหน้าอกขณะทค่อยๆ ลุกลงจากเตยง ใบหน้า
นั นดูขาวซด “ข้าไปไล่เจ้าตอนไหนกัน”
ี










ี
อว อาเหราจึงแค่นเสียงออกมาด้วยความพอใจ “นก็ยัง
ี

่
ี
ี
ี
ถอว่าเจ้ามหัวใจอยูบ้าง อาหารของเจ้าทนก็อร่อยกว่า


ื
ี
็

ของข้ายิงนัก ทนก็เปนอารามมิใช่หรือ แล้วเหตุใดถึงม ี

ี

ิ
ี
เพยงเจ้าทได้กนเน อปลาเล่า ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสีย
ี

ื
เลย!”









ื

หานสือตอบว่า “คุณหนูรอง ร่างกายของซอจอนั น
ื

อ่อนแอมาแต่ไหนแต่ไร ไม่สามารถทานอาหารททาง
ี








73

็
ี
อารามจัดให้ได้ เพราะอย่างนั นอาหารเหล่าน ก็เปน


ี

อาหารทข้าน้อยทําขึ นมาเอง ไม่ทราบว่าคุณหนูพอใจ

หรือไม่ขอรับ”












ี
ี
ี
“พอใจสิพอใจ พอใจมากๆ เลยทเดยว!” อว อาเหราเบิก
ตาโตอย่างประหลาดใจ “หานสือ ไม่คิดว่าเจ้านั นนอก




๋
ี
๊
จากจะมคุณสมบัติครบทั งบุนและบู ทั งยังเก่งเรื องงาน

ี
ู

ี
บ้านแล้วยังเข้าครัวได้อก นก็ทําให้ข้ายิงร้สึกอาลัย
ิ

อาวรณ์เจ้ายิงนัก มิสู้เจ้าติดตามข้าไปเถดนะ แล้วทํา


ิ
อาหารให้ข้ากนทุกวัน...”










ี
“แค่กๆ คุณหนูรอง ท่านพูดจาเลอะเลือนอกแล้วขอรับ!”



หานสือสํารวจสีหน้าซอจอของตัวเองอย่างระมัดระวัง ก ็
ื

ื

เห็นว่าทัวทั งใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ มทฝดฝน
ื
ื
ี




74

น่าอึดอัดใจ












่
๋
ี
ฉูปายไอออกมาครั งหนึ งแล้วหันหน้าไปทางอว อาเหรา
“เจ้าจะกนข้าวหรือจะพูดคุยกันแน่”
ิ

























ิ
ี


ตอนท 80 ไม่ชอบกนนํ าแกงไก่มากทสุด
ี




















“ข้าจะกนข้าว ไม่พูดแล้วก็ได้” อว อาเหราก้มหน้าลงพุ้ย
ี
ิ

ข้าวในชามตัวเองเข้าปาก แล้วแอบสถบขึ นในใจเบาๆ





75

นางเพิงจะพูดแค่สองสามประโยคเขาก็โมโหเสียแล้ว



๊
ี
ี
๋
หานสือเก่งกาจทั งด้านบูด้านบุน อกทั งยังมฝมอในการ
ื
ี
่
ทําอาหาร อยูกับเขาก็คงจะเสียของเปนแน่แท้ แต่ถ้า
็
หากเขาสามารถทําอาหารให้นางกนได้ทุกวันละก็...
ิ










ื
ี
หลังจากม ออาหาร อว อาเหราก็ทานเสียจนพอใจ แต่ฉู ่


ี
๋

ปายกลับทานไปเพยงบางส่วนเท่านั น เนองจากต่อมรับ
ื
รสไม่ค่อยจะดเท่าไรนัก
ี











ี
ื
ี
เมอเห็นเขาทานอาหารได้น้อยถึงเพยงน อว อาเหราก็เพิง
ี


ี

๊
จะค้นพบว่าทุกครั งทได้ร่วมโตะอาหารกับเขา เขาจะ
ี
ทานได้น้อยมาก บางครั งข้าวหนึ งถ้วยเขาจะทานเพยง




ี
แค่คําสองคํา ไม่แปลกเลยทร่างกายของเขาไม่ค่อยจะ

ี
แข็งแรง และหน้าตาถึงได้ซดเซยวเพยงน
ี
ี
ี



76

่
็
ื

ี
่
หานสือทยนอยูด้านหลังก็ดูเปนทุกข์อยูไม่น้อย ไม่ว่าเขา
ื
จะทําอาหารได้อร่อยเพยงใด แต่ซอจอของเขาก็ทาน


ี
ื
ี

ี
เพยงไปไม่กคําเท่านั น







ี
ี
อว อาเหราอดไม่ได้ทจะคบอาหารให้เขาชามใหญ พร้อม
ี

่
ยิ มแล้วพูดว่า “เจ้ากําลังรักษาตัว ต้องทานให้มากๆ




ุ
หน่อยถึงจะฟนฟูร่างกายได้เร็วๆ หานสือ พร่งน เจ้าทํานํ า
ื
ี

แกงไก่มาอกหม้อนะ ทุกวันต้องเปลียนชนดของนํ าแกง
ี
ิ

ื
ื


ื
ให้ซอจอของเจ้าทุกวันด้วย และทุกม อก็ห้ามขาดอาหาร
ไปอย่างใดอย่างหนึ ง”











ี
ื
ื


ื

“คุณหนู ซอจอนั น...” หานสือลําบากใจ “สิ งทซอจอไม่


ื

77

ื
ี

ชอบมากทสุดก็คอนํ าแกงไก่ขอรับ”









็
“แล้วจะเปนอะไรไป หากไม่ชอบนํ าแกงไก่ก็ทํานํ าแกง


ปลามาสิ”













ื
ื
“ไม่ใช่ขอรับ ข้าน้อยหมายถึงซอจอนั นไม่ชอบดมนํ าแกง

ื


ื
ื

ิ
แม้แต่แตะสักนดก็ไม่เอา” หานสือย่นคิ วเข้าหากัน ซอจอ
่
ของเขานั นทานข้าวก็ยากอยูแล้ว ไหนเลยจะยอมดมนํ า

ื
ื
็
แกงอะไรได้ เพยงแค่ทุกวันน ยอมทานอาหารก็ถอเปน
ี
ี
เมตตาจากสวรรค์แล้ว!












ี
ิ
“เหตุใดถึงได้เลือกกนเช่นน นะ” อว อาเหราพูดขึ นด้วย
ี
ความไม่พอใจ “ไม่ได้ พร่งน เจ้าเตรียมนํ าแกงไก่ไว้หม้อ
ี
ุ








78

่
ิ
ใหญๆ ข้าจะคอยดูให้เขากนเข้าไปกับตาของข้าเอง ไม่


ี
ี

อย่างนั นคนจะมาโทษข้าได้ทช่วยชวิตเจ้าไว้ แต่กลับ
ปล่อยให้เจ้าหิวตาย พูดไปแล้วก็ไม่ร้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ท ี
ู



ไหน”












ื
่
ื
“ซอจอ?” หานสือมองไปยังฉูปาย
๋








่
๋
ี
“ทําตามทนางสัง” ฉูปายไม่ยอมแม้แต่จะเงยหน้าขึ นจาก

ชามข้าวทกนอยู
ี
ิ

่







ดวงตาของหานสือเบิกกว้างขึ นมาหลายส่วน ไม่น่าเชอ
ื




ื

ื

ว่าประโยคน จะออกมาจากปากของซอจอของเขาเอง ยิง
ี
ี
ี

ี
เห็นเขานังทานอาหารทคุณหนูรองคบให้เงยบๆ เช่นน ี




79

ื
ู


ั

ื
ี
ื
แล้วก็อดร้สึกราวกับฝนไปไม่ได้ นก็คอซอจอคนก่อนหน้า
น อย่างนั นหรือ
ี






จนกระทังฉูปายทานอาหารบนโตะจนหมดแล้วและคิด
๋
่

๊
ว่าอวี อาเหราน่าจะปล่อยเขาไป แต่นางกลับยนถ้วยใส่
ื


นํ าแกงสีดําๆ ส่งมาให้เขาอีกถ้วยหนึ งด้วยใบหน้ายิ ม




แย้ม “ดมยาเสียตอนยังร้อนๆ เถด มิเช่นนั นวางเอาไว้
ิ

ื
ี
นานแล้วจะไม่ด”












ี
“ต้องดมจริงๆ หรือ” ฉูปายมองใบหน้าทมรอยยิ มสว่าง
ี

่
๋
ื
ไสวของนางแล้ว ก็ร้สึกราวกับว่าตนเองกําลังจะถูกกรอก
ู
ยาใส่ปากอย่างไรอย่างนั น


















80

ี
“ข้าเอามาให้เจ้าดูเฉยๆ กระมัง” อว อาเหรากรอกตา



ิ
ิ
็
“เจ้าจะกนหรือไม่กน อย่าบอกนะว่าเจ้าโตเปนหนุ่มสูง
่
ี
ิ
ใหญถึงเพยงน แล้ว แม้แต่จะกนยาสักถ้วยก็ยัง
ี
ต้องกระบิดกระบวนเปนสตรีอก”
ี
็









ฉูปายเม้มริมฝปาก มองไปยังถ้วยยานํ าสีดําอย่างลังเล
ี
่
๋



ี
ใจ ดวงตาทไม่เคยหวันไหวแม้แต่น้อยกลับแสดงอารมณ์
ออกมาอย่างหลากหลาย ราวกับเข้าได้ตัดสินใจอย่าง




หนักแน่น เช่นนั นจึงค่อยยกถ้วยขึ นดม คิ วย่นเข้าหากัน

ื



ื
ื
เหมอนหนอนบุ้งก็ไม่ปาน แต่ก็ยังดมจนหมดด้วยท่าท ี
ิ

สงบนง










ี
็
ี
ี
อว อาเหราหัวเราะอย่างชอบใจ “ต้องเปนเด็กดเช่นน สิ
เจาเอ๋อร์ เอากลับไปได้แล้ว”







81

ี
ี

ี
ในใจนึกปติยินดราวกับดอกไม้บานทสามารถบังคับให้
เขาทีชอบรังแกนางมาตลอดดมยาลงไปได้ ตอนน ก็ถอ

ื

ื
ี

ื
่
ี

ว่าได้เอาคนแล้ว เมอเห็นใบหน้าของเขาทขมวดคิ วยุง
ื
ู
แล้วนั นก็ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าในใจของนางนั นจะร้สึกชอบ

ี
ใจมากมายเพยงใด











ี
ตอนน นางหวังว่าบาดแผลของเขาจะหายช้าลงสักหน่อย


จะได้จับเขากรอกนํ าแกงไก่และกรอกยานํ าเขาได้สัก




สองสามวัน











ี
๋
่
ี
“เจ้าดใจพอหรือยัง” ฉูปายมองออกถึงความยินดปรีดา
ภายในใจของนาง











82

ี
่
ตอนท 81 วันๆ ถูกขังอยูในจวนหลิงอ๋อง






















็
“พอแล้ว” อว อาเหรามองไปยังเขา “ร่างกายของเจ้าเปน
ี


อย่างไรบ้าง ดขึ นบ้างหรือไม่”
ี











“ค่อยยังชัวแล้ว” ฉูปายเงยบไปคร่หนึ ง จากนั นถึงได้เอ่ย
ี
๋
่

ู
่
ปากขึ นว่า “แต่ยังคงเจ็บแผลอยูบ้าง ขยับตัวไม่ค่อยถนัด


ื

เรื องอนๆ ก็ไม่ค่อยน่ากังวล เจ้ากลับไปพักผ่อนให้สบาย

ใจเถด ข้ามหานสือคอยดูแลก็พอแล้ว”
ิ
ี










“ไม่ได้นะ!” อว อาเหราส่ายหน้า “เจ้าบาดเจ็บเพราะช่วย
ี






1

ื
เหลือข้า แล้วข้าจะไม่สนใจได้อย่างไรกัน ในเมอเจ้ายัง


คงเจ็บแผลอยูเช่นน ข้าก็คงไปไหนไม่ได้ เจ้าจับหยก
ี
่

เลือดเอาไว้ให้แน่นหน่อย ถ้าหากเลือดของเจ้าไหลออก




ี
่
มาอก ข้าคงต้องวุนวายเปลียนผ้าพันแผลให้ใหม่”









๋

ฉูปายมองนางนงๆ ราวกับไม่แปลกใจกับการตัดสินใจ
่
ิ
ของนาง











ี


ี
อว อาเหราหันไปสังกับเจาเอ๋อร์ “วันน ข้าจะพักทเตยงตัว
ี
ี

ิ
ื

ื

นั นเพอเฝ้าไข้เซินซอจอ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถดไป”
ื




ี
ื


“คุณหนู ท่านและเซินซอจอยังเปนคูชายหญงทยังไม่ได้

่
็
ื

ิ
แต่งงาน...” แม้เจาเอ๋อร์จะแอบคาดหวังให้พวกเขาทั ง




2

่
สองได้ครองคู แต่ไม่ว่าอย่างไรคุณหนูของนางก็ยังคง



ี
็
่

เปนสตรีทยังไม่ออกเรือน มาอยูร่วมห้องกับชายหนุ่มเช่น
ี
ิ
น หากองค์หญงเสวยนจหรือผู้อนมาพบเข้าก็ไม่ร้ว่าจะ
ี
ื

ู
ี
ี
พูดจาว่าร้ายอย่างไรอก








“ไม่ต้องพูดมากแล้ว ข้าตัดสินใจแล้ว เจ้ากลับไปก่อน





ื
ี
ิ
ี
เถด” อว อาเหราใช้นํ าเสียงทไม่อาจขัดขนได้กล่าวกับ
นาง











เจาเอ๋อร์ได้แต่มองนางเล็กน้อยก่อนรับคํา “เจ้าค่ะ คุณ




หนู”











หานสือและเจาเอ๋อร์ถอยออกไป ห้องทมเตาถ่านลุกไหม้
ี
ี








3

่
่
่

อยูภายในอบอุนราวกับอยูในฤดูใบไม้ผลิ ทั งสองนังอยู ่
่
บนเก้าอ แพรนวม ฉูปายขยับกายไม่ค่อยสะดวกนัก บาด
ี
๋
่
ื
แผลอยูใกล้กับหน้าอกด้านซ้าย แต่มอขวาก็ยังคงใช้งาน


่
ิ
๊
ได้อยู เขาหยิบหนังสือขึ นมาวางไว้บนโตะแล้วเปดอ่าน








มออกข้างหนึ งนั นกําลังจะรินนํ าชา แต่สุดท้ายก็กระทบ
ื
ี


กับบาดแผลเข้าโดยไม่ตั งใจ เจ็บเสียจนต้องสูดลม



หายใจแรงๆ












อว อาเหรารีบเงยหน้าขึ น แล้วจึงรินนํ าชาร้อนๆ ให้เขา
ี




ถ้วยหนึ ง “หากอยากดมชาทําไมไม่บอก ข้าจะรินให้ ไม่
ื

ี

ง่ายเลยนะทข้าจะพันแผลให้เจ้าได้ อย่าทําให้มันหลุด


เสียเล่า”












4

๋
่
ู
“ร้แล้ว” ฉูปายพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วนังอ่านหนังสือ

ี
ไปเงยบๆ











ี
อว อาเหรามองไปยังตัวอักษรในหนังสือเหล่านั น สายตา



ื
ก็ค่อยๆ พร่าลงเรื อยๆ มอข้างหนึ งคํ าศรษะเอาไว้ ทําราว
ี

กับมันหนักมากเสียจนแทบจะตกลงมาอยูแล้ว นาง
่



่

ี
๋


่
ี
สัปหงกจนหัวเอนไปเอนมา จนในทสุดฉูปายทนังอยูท ี
ี

๊
โตะด้านข้างก็อดไม่ได้ทจะเอ่ยปาก






“หากเจ้าง่วงก็ไปนอนทเตยงเถด นอนทนจะหนาวเย็น
ี

ี
ิ

ี
ี
ได้”













5

็
“ไม่...ไม่เปนไร ข้าไม่ง่วง”











ื

ี

ี
อว อาเหราสะดุ้งตน เช็ดนํ าลายทมุมปากไปมา






ี
๋
่


ี
“เจ้านจริงๆ เลย...” ฉูปายมองคราบนํ าลายทมุมปาก
ี

ี
ู
ของนางแล้วก็อดไม่ได้ทจะเม้มริมฝปาก ร้สึกน่าขันเสีย
จนอยากจะหัวเราะ ไม่ว่าจะเปนหญงสาวคนไหนก็ล้วน
็
ิ

แต่พยายามทําตัวสวยสง่าทสุดเมอได้อยูต่อหน้าเขา
่

ื

ี
หรือไม่อย่างนั นก็จะคงถูกใบหน้าของเขาสะกดเสียจนไม่



อาจละสายตาไปไหนได้












แล้วนางเล่า? เขานังอยูตรงหน้าแท้ๆ แต่กลับนังหลับ

่

ี
ี
ื
นํ าลายยด ท่าทเช่นน ก็ช่างน่าหัวร่อเสียยงนักเชยว
ี
ิ





6

ื
ี
ื
๋
่
ี
เมอเห็นนางยนยันเช่นนั นฉูปายก็ไม่ได้พูดอะไรอก เพยง
แต่เปลียนหัวข้อสนทนา “เหลือพร่งน อกเพยงแค่หนึ งวัน

ี
ี
ี
ุ
การสักการะฮองเฮาก็จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว”









ี
“ออ” อว อาเหรากัดริมฝปาก เอามอเท้าคางแล้วถอนใจ
ื
ื
ี
ี
ี
่
“จริงสินะ เหลืออกเพยงแค่หนึ งวันข้าก็ต้องถูกขังอยูใน

ี
จวนหลิงอ๋องทุกๆ วันอกแล้ว เฮ้อ...”










“อ้อ?” ฉูปายชะงักไป
่
๋










ี
่
“เจ้าไม่เข้าใจหรอกว่าทพวกเราทถูกขังอยูในหอสตรีใน
ี


็
จวนนั นเปนทุกข์เพยงใด พูดกับเจ้าไปก็ไร้ประโยชน์”
ี






7

ี
นางถอนหายใจหนักๆ อกครั ง สายตาเต็มไปด้วยความ



ี

็
๋
ี
อิจฉาขณะทพูด “ให้เปนอย่างจวินอูเหินยังจะดเสียกว่า
จะไปเทยวเล่นทไหนๆ ก็ได้ แม้จะถูกโบยถูกตข้าก็ยอม”

ี

ี
ี






ี
แต่ว่า อย่างไรนางก็ไม่ยอมทจะถูกขังเอาไว้นจวนหลิง


อ๋องตลอดไปแน่



























ี
ตอนท 82 เจ้าไม่ได้พิการเสียหน่อย
























8

ี
“จริงสิ!” ทันใดนั นอว อาเหราพลันคิดอะไรขึ นมาได้ ดวง



ตาทั งสองเปล่งประกายออกมา “เจ้าบอกข้าไม่ใช่หรือว่า



ื
ข้าสามารถไปหาเจ้าเพอเดินหมากได้ทุกวัน หากข้าบอก



ี
เสด็จพ่อออกไปเช่นน พระองค์จะต้องอนุญาตให้ข้าออก


จากจวนแน่ เจ้าคิดว่าอย่างไร”












๋
่
“ก็ไม่อย่างไร” ฉูปายส่ายหน้า









ี
“เพราะเหตุใดกัน” อว อาเหราไม่พอใจ











“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าได้รับบาดเจ็บหนัก แล้วยังจะให้




็
ี

ข้าเดินหมากเปนเพอนเจ้าอกหรือ...”
ื











9

็
“จะเปนไรไปเล่า เจ้าก็ไม่ได้พิการเสียหน่อย แต่ถึงแม้จะ



ี
ี

่

ื
ี
ี
พิการแต่เจ้าก็ยังมมอขวาอยูน ทเจ้าปฏิเสธเช่นน หรือว่า
ื


ไม่อยากเดินหมากกับข้า? ซอจอแห่งจวนเซินอ๋องก็ไม่
ื

ควรปฏบัติต่อผู้อ่อนแอกว่าเช่นน มิใช่หรือ” อว อาเหรายิ ม
ี
ี
ิ
จนตาหยขณะทมองมายังเขา เพอบบบังคับให้เขายอม

ื
ี
ี

ี
ตกลง







๋

ี

่
“เจ้านก็ช่างกล้าพูดยิงนัก” ฉูปายชายตามองนางแล้ว
ี
พยักหน้าลง “ก็ได้ ข้าตกลง จะให้หานสือไปรับเจ้าทจวน



หลิงอ๋องก็แล้วกัน หากข้าออกหน้าหลิงอ๋องคงยอม



ปล่อยเจ้าออกมา”












ิ
ี
“ถ้าอย่างนั นก็เอาเช่นน แล้ว เจ้าอ่านหนังสือต่อไปเถด”

ี
อว อาเหราพูดจบแล้วก็ก้มหน้าลง






10

่

๋
ฉูปายเหลือบมองนางเล็กน้อย กวาดสายตามองไปทัว
ร่างของนางจากนั นจึงค่อยกลับมาสนใจม้วนหนังสือใน




ื

มอของตัวเอง อ่านหนังสือต่อไปเงยบๆ ทัวทั งบริเวณ
ี
เงยบสงบราวกับสายวารี ราวกับทุกสรรพสิ งกลายเปน
็
ี



ี
ฝุนผงไปหมด เหลือเพยงชายหนุ่มในชุดขาวทกําลังนัง

ี
่
ี
่
อ่านหนังสืออยูเพยงคนเดยว
ี








ี
่


ี
และก็...ยังมอว อาเหราทนังสะลึมสะลืออยูตรงนั น
ี






ี

ี
มอทวางไว้ใต้คางของนางส่ายไปมา จนในทสุดศรษะก็
ี
ื


๊
ื
ตกลงสูพ นโตะ ทําให้นางฟนคนสติขึ นมาอกครั ง
่
ี
ื
ื








11

่
ั

ื
๋
ฉูปายขมวดคิ วเล็กน้อย “เหตุใดเจ้าถึงไม่เชอฟงบ้างนะ
ี
ี
บอกให้ไปนอนทเตยงดๆ เจ้าก็ไม่ไป ตอนน ศรษะของเจ้า

ี
ี
ี
โขกกับโตะเข้าจริงๆ แล้ว เจ้าก็ไม่กลัวว่าศรษะจะ
๊
ี

ี
ี
ื

ี
กระแทกอกรอบหนึ งหรือ นก็ไม่เหมอนกับทหัวกระแทก
ี
็
เมอครั งก่อนหรอกนะ ครั งน เจ้าจะต้องกลายเปนคนโง่

ื
แน่ๆ ”











ี
ี

ี
“ยังไม่ดึกเลยนนา กลัวว่าหากไปนอนทเตยงแล้วจะนอน
่
ี
ี
ไม่หลับ” อว อาเหราลูบเส้นผมทยุงเหยิงไม่เปนทรงของ
็

ื

ตน ด้วยเกดเรื องเมอตอนบ่ายขึ นทําให้นางแทบไม่ได้หว ี
ิ
ี
ผมแต่งหน้า เพราะหนึ งคอไม่สนใจ และสองนางข เกยจ
ื
ี

เกนกว่าจะจัดการ สุดท้ายจึงหลุดลุยยุงเหยิงมาจนถึง
่
ิ
่
ุ
ี
ตอนน แต่นางก็ง่วงเสียแล้ว รอจนถึงพร่งน ค่อยจัดการก ็
ี

แล้วกัน









12

๋
่
ี
ู
ฉูปายไม่ร้จะพูดเช่นไร มองไปยังนางแล้วจึงเอ่ยปากอก
ู
ี
ครั ง “เจ้าก็หลับตาลงเสีย อกสักคร่ก็หลับแล้ว”










“โอ๊ย เจ้าไม่ต้องบ่นข้าแล้ว ไม่เช่นนั นข้าจะไม่ไปนอน




นะ”











ฉูปายเงยบไป ทันใดนั นก็ลุกขึ นแล้วเดินเข้าไปหานาง
ี
่
๋

แม้ว่าจะยังขยับร่างกายไม่สะดวกนัก แต่การกระทําก็



่
คล่องแคล่วอยูบ้าง












ี
อว อาเหรามองไปทเขาอย่างอึ งๆ “เจ้าจะทําอะไร”
ี











13

๋
ฉูปายไม่พูดไม่จา สีหน้าอารมณ์ไม่เปลียนแปลง ทันใด
่

ื
ี
ื

นั นก็ยนมอออกไปโอบเอวของนางไว้ ใช้แรงเพยงเล็ก
น้อยร่างทั งร่างของนางก็ถูกยกขึ นมา อว อาเหราถึงได้
ี



เข้าใจว่าเขาจะทําอะไร นางตกตะลึงไปโดยพลัน “เจ้ารีบ




ี
ี
วางข้าลงเดยวน นะ อาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หายด ี

เลย!”











่
๋
“อย่าขยับ มิเช่นนั นข้าจะเจ็บมาก” ฉูปายจ้องเข้าไปใน


ดวงตาของนาง “ไปนอน”













“...” อว อาเหราถลึงดวงตาจ้องมองเขาด้วยใบหน้าทแดง
ี
ี
ซ่าน ไปนอนหรือ?


















14