ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ี
็
นางวิงเวียนศรษะเปนอย่างมาก ทําให้สติของนางยัง

๋

่
ี
ื

กลับมาไม่เต็มท จ้องมองฉูปายอย่างตนตะลึงเปนเวลา
็
ี
นานก็ไม่ร้ว่าควรทําอย่างไรด
ู








๋
ื


ื
่
ผ่านไปไม่นานนักฉูปายก็ตนขึ น เมอเห็นนางมองมายัง
ตนเองด้วยสายตานงอึ ง ก็อดไม่ได้ทจะขมวดคิ ว “เจ้าตน

ี

ิ
ื

แล้วหรือ”








“หา? ออ ตะ...ตนแล้ว” อว อาเหราชะงักไปจากนั นก็พยัก
ื
ี
ื

หน้าลง ใบหน้าแดงระเรื อก้มลงตํา พยายามสูดลม



หายใจเอาอากาศบริสุทธ เข้าไปเพอให้ใจตัวเองสงบ แต่
ิ
ื


ู
ทันใดนั นก็กลับร้สึกว่าแม้แต่อากาศทหายใจเข้าไปนั นก็

ี








31

ี
ู
ยังร้อนระอุ ร้อนลวกเสียจนนางไม่ร้จะจัดการอย่างไรด










๋
่
“เจ้า...” ฉูปายจ้องมองนาง









ื

ื
ี
ื
“จริงสิ เมอคนน ข้าได้ทํา..เอ่อ คอ ทํา...อะไรกับเจ้าหรือ
ไม่” อว อาเหราโพล่งขึ นมา ตัดบทคําพูดของเขา เอ่ยถาม
ี



ขึ นเสียงเบาพร้อมดวงหน้าแดงกํา











ฉูปายสํารวจท่าทเขนอายของนาง ก่อนจะค่อยๆ ขยับ
ี
๋
่
ิ


ิ
เข้ามาใกล้อกนด ยิงเข้าหายิงใกล้ชด ใกล้เสียจนนาง
ิ
ี
มองเห็นรขุมขนบนใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน ผิว
ู


ี
ี
หนังขาวซด ริมฝปากแดงระเรื อ ดวงตาสุกสกาวทั งสอง

ข้างประดับอยูบนใบหน้าขาวกระจ่างใสของเขา
่









32

ื
ี
ื
“เจ้าว่า เมอคนน จริงๆ แล้วเจ้ากับข้าทําอะไรกันอย่างนั น
หรือ...”












นํ าเสียงกระจ่างใสของเขาเปยมไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน
ี



ทุ้มตําและมัวเมา ค่อยๆ ดังเข้ามาในโสตประสาทของ



นาง












อว อาเหราตกใจเสียจนถอยไปด้านหลังทันท “จะ...เจ้า
ี
ี

ื
จะทําอะไร ถึงแม้ข้าจะดมจนเมาอกก็ไม่มทาง...”
ี
ี









่
“อย่างนั นหรือ” ฉูปายยิ มราวกับจะเยาะ
๋












33

ี
่
ี
“นะ...แน่นอนอยูแล้ว!” อว อาเหราเถยงขึ นด้วยใบหน้า


แดงกํา











๋
ใบหน้าของฉูปายเปลียนไปโดยพลัน มองนางด้วยสาย
่

ี
ตาเย็นชา ดวงตาดํามดเต็มไปด้วยความข เล่น ดึง
ื

ร่างออกมาจากผ้าห่มอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย






















































34

ื

ี

ื
ตอนท 65 ยาของซอจอปรงเสร็จแล้ว

ุ


















ื
ี
ื


“ลุกขึ นมาดมยาเถด เมอคนน ถึงแม้เจ้าคิดจะทําอะไร ข้า
ิ
ื
ก็ไม่ยอมปล่อยให้เจ้าได้ทําตามใจชอบหรอก”









อว อาเหราชะงัก วาจาน ของเขาหมายความว่าอย่างไร
ี
ี

กัน












35

ื
หานสือเดินเข้ามาด้านใน ในมอยกถ้วยยามาหนึ งถ้วย



ื
“ซอจอ ยาเตรียมเรียบร้อยแล้วขอรับ”

ื









ื
๋
“อม” ฉูปายพยักหน้าลง ก่อนทจะไปล้างหน้าล้างตา
ี
่







่
ี

อว อาเหรานังอึ งอยูบนเตยงคนเดยว ถ้าเช่นนั นความ
ี
ี
ิ
ี
ู
ี

ื
ื
ื
ี

หมายทเขาพูดเมอคร่น ก็คอเมอคนไม่มอะไรเกดขึ นใช่
ื

็
หรือไม่ ไม่ผิด ต้องเปนเช่นนั นแน่! เมอคิดได้เช่นน แล้วก็

ี
ื
ลงจากเตยงไปสวมเสื อผ้า ล้างหน้าล้างตาก่อนทจะไป
ี

ี
ทานอาหารเช้า





ี
ื
๊

่
ฉูปายยดกายตรงนังทานโจกในถ้วยของตัวเองไปเงยบๆ
๋



36

ื

่
อยูด้านหนึ ง เมอสังเกตเห็นว่านางเข้ามาใกล้แล้วจึง

เลือนถ้วยยาส่งให้โดยไม่เงยหน้าขึ นมองแม้แต่น้อย “ดม

ื

เสีย”












อว อาเหราได้กลิ นคละคลุ้งของเครื องยาจนแล้วก็พลัน
ี
ี


ื

ิ

นวคิ ว เมอเห็นดังนั นหานสือก็ยิงเร่งรัดขึ นว่า “คุณหนู

ื

ี


ี
็

ื
ิ

ื
รอง ท่านรีบดมเสียเถดขอรับ นเปนยาทซอจอสังให้ข้า
ื
น้อยไปหามาจากร้านยานอกเมอง เพอให้ถูกกับโรคของ
ื

คุณหนูเลยนะขอรับ ต้มอยูนานกว่าจะต้มเสร็จ ท่านรีบ
่
ื
ดมเสียตั งแต่ยังร้อนเถด จะได้หายไวๆ”

ิ






เมอได้ยินเช่นนั น นางก็สูดลาหายใจลึกๆ ยกถ้วยยาขึ น
ื


ี
ื

ดมลงไปภายในอึกเดยว









37

ื
๊
หลังจากดมจนหมดแล้ว หานสือจึงค่อยยกถ้วยโจกออ
๊
อกมา “ร่างกายของคุณหนูรองยังไม่หายด ทานโจกให้
ี


ิ
มากๆ เถดขอรับ”











ี
ิ
อว อาเหราชําเลืองมอง แล้วจึงหยิบช้อนขึ นมาชมเล็ก

ี
น้อยก่อนทจะวางลง ยกมอขึ นเท้าศรษะพลางย่นคิ ว “ข้า

ี
ื
กนไม่ลง ปวดหัวจนจะตายอยูแล้ว อกทั งยังร้สึกปวด
ู
ิ
ี
่

ท้องยิงนัก”











๋
ิ
ี
ฉูปายยังคงดันถ้วยโจกส่งให้นางอกครั ง “กนไม่ลงก็ต้อง
่
๊
กน เชอข้า เจ้าทานโจกถ้วยน เสียให้หมด แล้วค่อยไป
ิ
ื

ี
๊
ื

นอนเสียตนหนึ งก็จะร้สึกค่อยยังชัวขึ นแล้ว”

ู






38

ี
ี
“จริงหรือ” อว อาเหราชะงัก และก็พลันคิดอะไรขึ นได้อก

ครั ง “แต่ว่าตอนเช้าข้าจะต้องไปสักการะฮองเฮา




พระองค์ก่อน...”












“เรื องน คุณหนูรองไม่ต้องเปนกังวลขอรับ ซอจอได้ส่งคน
็
ี
ื
ื


ิ
ี
ไปทูลองค์หญงเสวยนจตั งแต่เช้าแล้ว ดังนั นวันน ท่านก็
ี
ี
ิ
พักผ่อนเถด ไม่ต้องไปสักการะหรอกขอรับ” หานสือเห็น

็
เปนโอกาสเหมาะจึงรีบสอดปากพูดขึ นมา ทว่าเมอเห็นฉู ่
ื


ี
ปายปรายตามองมาทางเขาก็รีบก้มหน้าลงทันท
๋










ี
เมอได้ยินเช่นนั นอว อาเหราจึงค่อยวางใจลง “ก็ได้ เช่น
ื

ิ
ื
นั นข้าจะฝนกนแล้วไปนอนสักตน”
ื








39

ี
หลังจากทานข้าวเช้าเรียบร้อยแล้ว อว อาเหราก็นอน


ู
ื

หลับเสียจนถึงช่วงบ่ายจึงค่อยตนขึ นมา ทันใดนั นก็ร้สึก


๋
ว่าทัวทั งร่างร้สึกสบายยิงนัก ยามทลุกจากเตยง ฉูปายก็
่

ี
ี
ู


ี
ไม่อยูเสียแล้ว เช่นนั นอารมณ์ก็ยิงแจ่มใสมากขึ นไปอก
่

ื
ี
เจาเอ๋อร์ทได้ยินเสียงความเคลอนไหวจากด้านในห้องจึง

ี

เดินเข้ามา “คุณหนู ในทสุดท่านก็ตนเสียทนะเจ้าคะ

ื
ี
่
ี
บ่าวคอยอยูตรงน ตั งนานแล้ว ยังคิดว่าท่านจะนอนหลับ

ไปจนถึงเย็นเสียอก ไม่คิดว่าจะตนขึ นเร็วเช่นน ”
ื
ี
ี







“อ้อ? เจ้ามาอยูทนได้อย่างไรกัน” อว อาเหราชะงัก
ี
ี

ี

่






ี
ี

เจาเอ๋อร์ทกําลังปรนนบัตินางให้ลุกจากเตยง ปากก็ตอบ
ิ
คําถาม “คุณหนู เพราะท่านหลับอยูจึงไม่ทราบท่านอ๋อง
่




40

ี

ื
เสด็จมาเพอดูอาการของท่าน หลังจากททรงทราบว่า
ี
ท่านเจ็บปวยจากพิษเย็นแล้ว ตอนน ก็กําลังเดินหมากอยู ่
่

ื



ี

ทภูเขาด้านหลังกับเซินซอจอ คาดว่าคงจะเล่นเพลิน
ื
ี

กระทังตอนน จึงยังไม่กลับเจ้าค่ะ”







“เสด็จพ่อมาด้วยหรือ” อว อาเหราตกตะลึงจนหน้าถอดสี
ี



ื
ื
ี
“ถ้าเช่นนั นเสด็จพ่อก็คงทราบว่าเมอคนน ข้าได้...”








ื
ื



ิ
“คุณหนูวางใจเถดเจ้าค่ะ เซินซอจอไม่ได้กล่าวอะไรแม้
แต่คําเดยว บอกเพยงแค่ว่าท่านต้องลมหนาวจึงทานยา
ี
ี

แล้วนอนพัก มิเช่นนั นหากท่านอ๋องทรงทราบว่าท่านไป



หอจุ้ยเซยน แล้วยังดมเหล้าเสียจนเมามายกลับมาคงถูก

ื
ี

็
ื

ื

ี
ตจนฟนแล้ว ไหนเลยจะได้นอนหลับเปนนานถึงค่อยตน
ี
ขึ นมาเช่นน เล่าเจ้าคะ”




41

ี
ื
่
ี
ิ
“ก็ยังถอว่าเขาใจดอยูบ้าง ถึงไม่เปดเผยเรื องน ออกไป!”
อว อาเหราระบายลมหายใจออกมา เจาเอ๋อร์กล่าวขึ นว่า
ี


“คุณหนูคงจะหิวแย่แล้ว บ่าวจะไปยกอาหารมาให้นะ



เจ้าคะ”












ี

ี
ิ
“ได้ รีบไปเถด ข้าจะรออยูทน”
่







“เจ้าค่ะ คุณหนู”

































42

ี
ตอนท 66 ไม่ให้เจ้าได้ตายด ี























หลังจากทานอาหารแล้ว เจาเอ๋อร์ก็เข้ามาเก็บจานชาม





ี
แล้วเอ่ยกับนางว่า “คุณหนูจะไปดูทภูเขาด้านหลังหรือ








43

ไม่เจ้าคะ”












ี
“ไม่มอะไรแล้วข้าจะไปโผล่หน้าให้เขาเห็นทําไมกันเล่า”


ิ


ี
ี
ี
อว อาเหรากนจนอิมแปล้ แม้แต่มอก็ยังข เกยจทจะยกขึ น
ี
ื
ื

ี
มา เมอได้ยินดังนั นเจาเอ๋อร์ก็อดทจะมองนางอย่าง

ตระหนกไม่ได้









“คุณหนูลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ” เจาเอ๋อร์รีบร้อนพูดขึ น



“แม้จะบอกว่าตอนน อนุรองและคุณหนูใหญถูกขังอยูท ี
ี
่
่

ี
หนานย่วน แต่ว่าพวกนางก็มความสัมพันธ์อันดกับท่าน
ี


็
อ๋องมายาวนาน อกอย่างคุณหนูใหญเองก็เปนบุตรสาว
ี
่
แท้ๆ ของท่านอ๋อง รอจนพระองค์หายกริ วแล้วก็อาจจะ




ปล่อยตัวพวกนางสองแม่ลูกออกมาเปนแน่ ถึงนันจะไม่
็


่
ใช่เรื องใหญอะไร เพราะหลังจากครั งนั นพวกนางก็คงจะ






44

ู

ี
ร้แล้วว่าคุณหนูเก่งกาจยิงนัก คงไม่กล้าทจะรังแกคุณหนู

ี

ี

ื
ี
อก แต่เมอใดทนายน้อยสามกลับมาเรื องน ก็คงไม่แน่
็
ื
นอนแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูจะต้องชงลงมอเสียก่อน เพอเปน
ิ

ื
การตัดหนทางของพวกนาง!”









ู
ี
ี
ครั งน อว อาเหราก็ร้สึกคาดไม่ถึงอยูบ้าง “คิดไม่ถึงว่าอยู ่
่
็
กับข้าเพยงไม่กวัน เด็กอย่างเจ้าก็กลายเปนคนฉลาด
ี
ี


เฉลียวถึงเพยงน แล้วหรือ แต่ทเจ้าว่ามาก็ถูก หากข้าไม่
ี
ี
ี
รีบลงมอเสียตั งแต่ตอนน ต่อไปก็คงจะถูกรังแกเปนแน่
ื
ี
็

อย่างนั นก็ได้ ข้าจะเชอเจ้า ไปเดินเล่นทภูเขาด้านหลัง
ื

ี

ิ
สักหน่อยเถด”











“จริงหรือเจ้าคะคุณหนู”












45

ี

ี
“ไปกันตอนน นล่ะ”









ี

ทั งสองออกเดินทางไปทเขาด้านหลัง ระหว่างทางนั นก็

ื
ได้บังเอิญได้พบเข้ากับจวินไหวซ่ง เมอเห็นนางแล้วสี



็
ี
่
ี

หน้าก็เปลียนเปนไม่ยินดอย่างยิง “อว อาเหรา เจ้าก็ปวย

่
อยูมิใช่หรือ เหตุใดจึงออกมาเดินเตร่อยูเช่นน เล่า ไม่กลัว
ี
่
ว่าจะต้องลมหนาวจนปวยอกหรืออย่างไร”
ี
่









ิ
็
ี
“องค์หญงรองไม่ต้องเปนกังวลหรอกเพคะ” อว อาเหรา

เอ่ยขึ นอย่างไร้อารมณ์ แล้วยังคงเดินหน้าต่อไป











จวินไหวซ่งหันไปจ้องมองแผ่นหลังของนางเขม็งในทันใด









46

ี
ี


“เจ้าก็ช่างไร้ยางอายยิงนัก ก่อนหน้าน ก็วิงตามติดพชาย
รัชทายาทไม่สําเร็จ กลับถูกเขาผลักจนตกหน้าผาจน



ี
ี
ี
็
แทบเอาชวิตไม่รอดอก หากเปนข้าก็คงไม่มหน้าไปพบผู้
็
ี
ใดแน่ ไหนเลยจะกล้าออกมาเดินเผ่นผ่านเปนทสะดุดตา

ี
ของคนเช่นน ”











“เจ้าว่าอะไรนะ” อว อาเหราหรี ดวงตาลง พร้อมหันกลับ
ี


มาในทันใด












“ข้าจะว่าอย่างไรได้ ก็เจ้าหน้าไม่อายเองนนา! ยามน พ ี
ี

ี

ี

ชายรัชทายาทไม่ต้องการเจ้าแล้ว เจ้าก็ยังคิดทจะหว่าน

ื
ื


เสน่ห์ใส่เซินซอจอ ไม่คิดบ้างหรือว่าคนเช่นเจ้านั นจะคู ่


ื
ควรกับเซินซอจอได้อย่างไร นอกจากพหญงเสวยนจแล้ว
ี

ี
ี


ิ
ื
ิ
ี
ก็คงไม่มใครคูควรกับเขาอก แต่หญงไร้ยางอายเช่นเจ้า
่
ี
47

ื
กลับเข้ามาพัวพันเขาเสียได้ เมอคนเจ้าก็คงใช้มารยา
ื

สาไถยสินะ ช่างไร้ยางอายยิงนัก...”











ี
ิ
“องค์หญงรอง! เหตุใดจึงกล้าว่ากล่าวคุณหนูเช่นน เพ


คะ” เจาเอ๋อร์โกรธเสียจนกําหมัดทั งสองข้างแน่น












“หึ ใครอนุญาตให้ทาสชั นตําเช่นเจ้าพูดกัน!” จวินไหวซ่ง



ี
ยิ มเยาะ “อว อาเหรา ข้าคงไม่ได้พูดแทงใจดําเจ้าจริงๆ


ี
แล้วหรอกนะ เจ้าจึงไม่พูดจาตอบโต้เช่นน ดูท่าแล้วเจ้าก็



คงเปนเช่นนั นจริงๆ ฮ่าๆ...”
็











อว อาเหรามองนางด้วยสายตาเย็นชา ก้าวเดินต่อไปข้าง
ี


หน้าเล็กน้อย










48

่

ี
จวินไหวซ่งสังเกตเห็นรังสีอํามหิตทซ่อนอยูในสายตา
ของนางได้อย่างชัดเจน เช่นนั นจึงถอยหลังไปหนึ งก้าว




“เจ้า เจ้าจะทําอะไร หากเจ้ากล้าแตะต้องตัวข้าแม้แต่



ปลายเล็บ คนในจวนหลิงอ๋องของเจ้าทั งหมดจะต้องไม่




ตายดแน่!”
ี











“อ้อ ไม่ตายดหรือ” อว อาเหรายิ มอย่างอ่อนโยน กดเสียง
ี
ี

ื
ื

ตําแล้วตะคอกขึ น ทันใดนั นก็ยนมอออกไปคว้าข้อมอ
ื

ี
่
ของอกฝาย “ข้าก็มหลักการของข้า หากใครไม่ยุงกับข้า
ี
่
ี

ี
ข้าก็คร้านทจะยุงด้วย แต่หากมผู้ใดล่วงลํ าข้าล่ะก็ เช่น
่
นั นก็อย่าได้โทษหากข้าจะเอาคนเปนสิบเท่า องค์หญง
็
ื
ิ

รอง หากเจ้าคิดอยากให้คนในจวนหลิงอ๋องของข้าไม่



ี
ี
ตายด เช่นนั นข้าก็คงต้องทําให้เจ้าไม่ตายดเสียก่อน!”






49

ื
ี
“เจ้าบ้าไปแล้ว!” จวินไหวซ่งถูกนางบบข้อมอจนใบหน้า

ื

ื
แดงกํา ข้อมอเจ็บเหลือจะทน เมอเห็นสายตาดุดันของอ


ว อาเหราแล้วก็อดไม่ได้ทจะก้าวถอยหลังไป ทั งร่างสัน
ี
ี



เทิ มจนไม่กล้าทจะเอ่ยคําพูดใด ช่างน่ากลัวยิงนัก!
ี


























































50

ี
ตอนท 67 ทนในสิ งทคนทัวไปไม่ทน
ี





















่
อว อาเหราจ้องมองนางอยูคร่หนึ ง จากนั นจึงได้ปล่อยมอ
ื
ี
ู








“เจ้าคอยดูเถด!” จวินไหวซ่งนวดข้อมอของตน ทิ งคําพูด
ิ
ื

ี
ไว้หนึ งประโยคแล้ววิงหนไป











“คุณหนูไม่เปนไรนะเจ้าคะ” เจาเอ๋อร์เห็นนางเข้าปะทะ
็


ี
่
กับจวินไหวซ่งแล้วก็ตกใจจนขวัญหนดฝอ เข้ามาหาด้วย
ี


51

ิ
ิ
่
ความร้อนรน “แม้องค์หญงรองนั นจะนสัยเสียอยูบ้าง แต่

ในใจของนางนั นไม่มอะไร ท่านอ๋องกล่าวเอาไว้ว่าอย่า
ี


ี
ี
ให้คุณหนูก่อเรื อง ทว่า...ตอนน เราจะทําอย่างไรกันดเจ้า


คะ”











ี
ี
ี
“เจาเอ๋อร์” อว อาเหรารวบรวมสติ “ในโลกน มบางเรื องท ี


ข้าไม่ได้ก่อ แต่เรื องนั นกลับวิงเข้ามาหาข้าเอง เจ้าเข้าใจ


หรือไม่”












ี
“ทคุณหนูกล่าวมาก็มเหตุผลเจ้าค่ะ แต่อกฝายก็เปนถึง

ี
่
ี
็
องค์หญง ท่านเองก็เปนบุตรสาวสายตรงของจวนหลิง
ิ
็
ี


อ๋อง ย่อมต้องอดทนในเรื องทคนทัวไปไม่สามารถอดทน

ได้ มิเช่นนั นแล้วอาจทําให้เกดการปะทะทไม่ชาญฉลาด

ิ
ี
เลยแม้แต่น้อยนะเจ้าคะ” เจาเอ๋อร์ขมวดคิ ว







52

ื
ั
“อม ทเจ้าพูดก็ฟงดูไม่เลว ต่อไปข้าจะระวังเอาไว้ก็แล้ว
ี
กัน”












อว อาเหรามาถึงยังภูเขาด้านหลังพร้อมกับเจาเอ๋อร์ หาก
ี



ี
ี
มองจากตนเขาไกลๆ แล้ว สิ งทปรากฏอยูด้านหน้านั นก็
่

ี
ื
คอทิวเขาทอดยาวไม่ขาดสาย ดูทรงพลังและมอํานาจ


ิ

ี
ื
เปรียบเสมอนมังกรขนาดมหึมาทกําลังทอดกายลงนทรา
ทิวทัศน์งดงามจับตา นกกระเต็นส่งเสียงร้อง สมแล้วท ี




ื
็
เปนทิวทัศน์ของอารามอันดับหนึ งแห่งเมองเฟงเฉง
ิ

ิ






ื

ี
“เจาเอ๋อร์ ภูเขาลูกน มชอหรือไม่”
ี













53

ื
ี

“ภูเขาลูกน มชอว่าภูเขาวัวหลงซาน[1] ทั งยังมตํานาน
ี
ี
ด้วยนะเจ้าคะ” ใบหน้าของเจาเอ๋อร์แสดงความกระตอ
ื

รือร้นออกมา












ี
“อ้อ ตํานานอะไรหรือ” อว อาเหราเลิกคิ วงามขึ น










“คุณหนูเคยได้ยินเรื องตําหนักจซูหรือไม่เจ้าคะ”
ี












ี

“นันเปนสถานทแบบใดกันหรือ”
็








ี
เจาเอ๋อร์พูดเจ อยแจ้วต่อไปว่า “ตําหนักจซูเปนสถานทท ี
็

ื
ี

ซ่อนความลับของใต้หล้าเอาไว้ แต่ว่าสถานทแห่งน ก็ได้
ี
ี
ซ่อนตัวจากโลกภายนอกเสียนานแล้ว เพอไม่ให้เข้ามา

ื





54

ิ
ี
พัวพันในการต่อสู้แย่งชงอํานาจของฮ่องเต้อก ทว่าภูเขา


ี
่
ี

ี
วัวหลงซานและตําหนักจซูก็มความเกยวข้องกันอยูนะ


ื
ี
ิ
เจ้าคะ ตามตํานานกล่าวไว้ว่าเมอครั นทต้าเยยนเผชญ
ี


กับสงครามรอบด้าน มชายหนุ่มทโดดเด่นผู้หนึ งอุบัติขึ น
ี
ี

ี
ั
จากตําหนักจซู ช่วยเหลือฮ่องเต้องค์ปจจุบันปราบปราม

ี
ื
ศัตรนับร้อยนับพันจนพ นแผ่นดินสงบสุขโดยใช้ทําเลทตั ง
ู

ี
ี
ของภูเขาลูกน ในการต้านทาน ทว่าหลังจากทได้

ี

ี
สถาปนาต้าเยยนแล้ว ก็ไม่มใครทราบข่าวคราวของชาย

ี
หนุ่มผู้น อกเลย เรื องน จึงกลายเปนเพยงแค่ตํานานเล่า
ี
็
ี
ี
่
ขานเท่านั น เนองจากบุคคลทอยูในเรื องเล่าน ล้วนล้ม

ี
ี
ื

หายตายจากไปหมดแล้ว จึงไม่ร้ว่านเปนเรื องจริงหรือไม่
็
ี
ู


และเนองจากชายหนุ่มผู้นั นมนามว่าวัวหลง ภูเขาทีใช้ใน


ี
ื
็

่
ี
ู
การต้านทานกองทัพศัตรทเปนสถานทตั งของวัดเปาหัว
ี


ี
ื
ซอแห่งน จึงถูกขนานนามว่าภูเขาวัวหลงซานเจ้าค่ะ”




55

ี
็
ี
“นก็เปนเรื องจริงหรือ” อว อาเหราถาม








็
เจาเอ๋อร์ส่ายหน้า “นก็เปนเรื องทผ่านมานานหลายป ี
ี


ี
็
แล้วเจ้าค่ะ บ่าวเองก็ไม่แน่ใจนัก จะเปนเรื องจริงหรือเท็จ


็
นั นก็ได้กลายเปนเรื องเล่าขานไปเสียแล้ว หากคุณหนู


็
ต้องการทราบว่าเปนเรื องจริงหรือไม่ ก็คงต้องไปถาม



ฮ่องเต้ทเข้าร่วมทัพในการศึกครั งนั นจึงจะร้เจ้าค่ะ”
ู
ี









“ฮ่องเต้น่ะหรือ” อว อาเหราส่งเสียงเยาะ “ใครจะกล้าไป
ี



ถามกันเล่า”











ื
ื

“คุณหนู ท่านดูซิเจ้าคะ ท่านอ๋องและเซินซอจอกําลังเดิน






56

่
หมากกันอยูนันเจ้าค่ะ!” เจาเอ๋อร์รีบดึงแขนเสื อของนาง



ิ
ไว้แล้วเดินไปยังเชงเขาของเขาวัวหลงซาน มองเห็นเงา

ร่างในอาภรณ์สีขาวและชายชราผู้หนึ งกําลังเดินหมาก




็
่
กันอยู แม้จะเปนภาพรางๆ แต่ก็ยังถอว่ามองเห็นได้
ื
ชัดเจน












“กําลังเดินหมากอยูจริงๆ ด้วย เจาเอ๋อร์ พวกเราขึ นไปดู
่


กันเถด”
ิ











“เจ้าค่ะ คุณหนู”












สองนายบ่าวยกชายกระโปรงขึ นแล้วเดินขึ นไปยังส่วน



ไหล่เขา ถนนบนภูเขานั นเห็นได้ชัดว่าได้รับการซ่อม










57

ื

ี
แซมอย่างสมบูรณ์ เมอเดินขึ นไปจึงราบรื น ภูเขาลูกน แม้

่
ว่าดูแล้วจะไม่ใหญนัก ทว่าเดินขึ นแล้วต้องอาศัยเวลา



่
ราวครึงชัวยาม ยังไม่ทันถึงข้างกายของฉูปายและหลิง

๋
ี

อ๋องพวกนางก็พบกับหานสือทเพิงเดินลงมา









ี

ี

ี
ี
่
“เหตุใดเจ้าถึงมาอยูทนได้” อว อาเหราชะงักขณะทมอง

เห็นเขา








หานสือขยับมุมปาก “ข้าน้อยคารวะคุณหนูรองขอรับ ซอ
ื



จอเห็นชุดกระโปรงของท่านแล้วจึงเกรงว่าจะเดินทางไม่

ื


สะดวก เช่นนั นจึงตั งใจส่งข้าน้อยมารับท่าน หลิงอ๋องเอง



่
ก็กําลังรออยูด้านบนขอรับ”

















58

------











ี
ิ
[1] วัวหลงซาน มความหมายว่าภูเขามังกรนทรา























































59

ี

ตอนท 68 ท่านแพ้แล้ว
























ี
ื
ิ
“อม ขึ นไปเถด” อว อาเหราพยักหน้า เดินตามหลังหาน

ื
สือเพอขึ นไปยังไหล่เขาต่อไป










เจาเอ๋อร์กระซิบเสียงเบาทข้างหูของนาง “ไม่คิดว่า
ี


ื

ี
ี
ื


เซินซอจอจะใส่ใจคุณหนูถึงเพยงน นะเจ้าคะ ถึงขนาดให้
60

ื

็
หานสือมาคอยรับท่าน หากเปนผู้อนล่ะก็คงเล่นเพลินจน

ื
ไม่ได้สนใจแล้วเจ้าค่ะ คงต้องพูดว่าซอจอและคุณหนูก็

ื

็
่
่
ช่างเปนคูสวรรค์สร้าง หากได้ครองคูกันแล้วก็คงจะ

ี
ี
เหมาะสมมากยิงนักทเดยวจริงหรือไม่เจ้าคะ”










ื

ื
“แม้คุณหนูของเจ้าจะมใจ แต่เซินซอจอผู้นั นเขาเปนใคร
็
ี

กัน เขาก็จะมาสนใจข้าอย่างนั นหรือ” อว อาเหรากลอก
ี
ี
ตา “หากเจ้ายังพูดจาเลอะเทอะอยูอก เชอหรือไม่ว่าข้าก็

ื
่
ี
สามารถโยนเจ้าลงเขาได้เลยทเดยว อย่าคิดว่าข้าไม่กล้า
ี


จัดการเจ้าเสียล่ะ”











“คุณหนูอภัยให้บ่าวด้วยเจ้าค่ะ ต่อไปบ่าวก็ไม่กล้าพูด




ี
แล้ว...” เจาเอ๋อร์รีบอ้อนวอนทันท











61

ี
ี
อว อาเหราจึงเงยบไปไม่ตอบคํา










ทั งสามคนเดินมาจนถึงไหล่เขา ก็เห็นว่าฉูปายและหลิง
๋
่

อ๋องนั นกําลังเดินหมากกันอย่างตั งใจ












นางเหลือบมองเล็กน้อย จากนั นจึงค่อยเดินไปหยุดดูอยู ่



ี

ทด้านหลังของหลิงอ๋อง จึงเห็นว่าหมากกระดานนั นมา



ี
ถึงช่วงเวลาทสําคัญแล้ว หลิงอ๋องหยิบเม็ดหมากด้วยท่า

่
ทางไม่แน่ใจนัก จ้องมองกระดานหมากด้วยสีหน้ายุง



ี

ยากอยูเปนนาน “นก็เท่ากับเราฆ่าตัวตายชัดๆ แล้วจะ
่
็
ต้องทําเช่นไรดเล่า”
ี
















62

ี
ี
“เสด็จพ่อ มิสู้ท่านเดินหมากเสียตรงน จะดกว่านะเพคะ”


ี
ี
ื
อว อาเหรายนมอออกไปช ยังจุดวางบนกระดาน
ื







ื
“หม?” หลิงอ๋องหันกลับไปมอง เมอเห็นนางเข้าก็ก้มหน้า

ื

ี
ลง พร้อมส่ายศรษะด้วยความทดท้อใจ “ไม่ได้ๆ เหตุใด


ื

ื
ี
พ่อจะไม่ร้ถึงฝมอการเดินหมากของเจ้า หากเชอเจ้าแล้ว
ู
เดินหมากทตรงนั นก็คงไม่แคล้วจะต้องตายเร็วขึ น ให้
ี


พ่อคลําหาทางเอาเองเสียยังดกว่า!”
ี











ี
“...” อว อาเหรากลับถูกหลิงอ๋องดูแคลนฝมอการเดิน
ื
ี

ิ
หมากโดยสิ นเชง










ี
ื
่
เจาเอ๋อร์และหานสือลอบหัวเราะอยูด้านหลัง ฝมอการ







63

เดินหมากของคุณหนูน่ะพวกเขาก็เข้าใจอย่างถ่องแท้




เลย!












๋
่
ี
ฉูปายนังลงบนเก้าอ หินอย่างเกยจคร้าน เล่นเม็ดหมากท ี
ี
่
อยูในกล่องหยก พร้อมเลิกคิ วขึ นมองด้วยสายตาสํารวจ


ตรวจตรา “ท่านอ๋อง ท่านก็คิดมากว่าครึงชัวยามแล้ว ท ี




แท้ท่านจะวางหมายตรงไหนกันแน่หรือพ่ะย่ะค่ะ”













กว่าครึงชัวยาม...










ี
อว อาเหราแทบจะถอนหายใจออกมา นันก็ไม่ใช่ตั งแต่ท ี




นางเพิงจะขึ นเขามาพร้อมกับเจาเอ๋อร์หรืออย่างไร หลิง


อ๋องผู้น แม้ว่าจะเปนคนทเก่งกาจพอสมควร แต่คนท ี
็
ี

ี






64

๋
่
็
ี
เก่งกาจกว่านั นกลับเปนฉูปาย เขาก็ยังอุตส่าห์มกะจต
ิ


กะใจรอมากว่าครึงชัวยาม แต่กลับไม่เร่งรัดแม้แต่น้อย

ี

ี
ื
เนยนะ แม้ฝมอการเดินหมากของนางจะไม่ดเท่าไรนัก
ี
ี
แต่ลําดับในการเดินหมากของนางก็ยังดกว่าของหลิง


ี
อ๋องเสียอก











“ท่านอย่าเร่งสิ หากเร่งแล้วเราก็ลืมเสียหมดว่าจะเดิน



ตรงไหน” หลิงอ๋องพูดขึ นอย่างไม่พอใจ












ี
อว อาเหราเห็นว่าหากพวกเขายังพิรี พิไรเช่นน ต่อไป หลิง
ี


ี
ุ

ี
ี
อ๋องทถ่วงเวลาการเดินหมากเช่นน พร่งน เช้า
ี
หมากกระดานน ก็คงยังเดินไม่จบ เช่นนั นแล้วจึงคว้าเอา


่
๋
ื
เม็ดหมากในมอของเขาวางลงไปตามใจชอบ ฉูปาย
เหลือบสายตาขึ นมองเล็กน้อย จากนั นก็วางหมากลงไป







65

ิ
ิ
หนึ งเม็ด ปดตายทางรอดสุดท้ายลงอย่างสิ นเชง










“หลิงอ๋อง ท่านแพ้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”











๊
หลิงอ๋องมองหมากในกระดานก็พลันตบโตะหินด้วย



ื
ความเคองโกรธ “อาเหรา เจ้าว่างมากนักหรือถึงได้มาก่อ



ี


ี

ี
ี
่
ความวุนวายทน นก็ต้องโทษเจ้าททําให้พ่อต้องพ่ายแพ้
ี
เช่นน !”







ี
“...” อว อาเหราอับจนวาจา แม้นางจะไม่ทําเช่นน แต่ไม่
ี

ี

ว่าอย่างไรเขาก็แพ้อยูด เขาทเอาแต่พยายามถ่วงเวลา
ี
่
ู
เช่นนั น นอกจากจะเสียเวลาแล้วก็ไม่อาจร้ผลแพ้ชนะ


ี
ี

เสียท นนางก็เพยงช่วยให้พวกเขาตัดสินผลได้เร็วขึ นก็
ี






66

เท่านั นเอง












๋
่
ฉูปายหัวเราะน้อยๆ “ท่านอ๋อง อย่าได้กริ วไปเลยพ่ะย่ะ

ู
ื
ู
ค่ะ ท่านก็จงถอเสียว่าคุณหนูรองไม่ร้เรื องร้ราวช่วย

ตัดสินใจแทนท่านก็เท่านั น ครั งหน้าหากมเวลา พวกเรา
ี


ี
ก็ค่อยมาเดินหมากด้วยกันอกสักตาเถดพ่ะย่ะค่ะ”
ิ










ี

ื
ื
ั


ื
็

“ยังเปนซอจอทเข้าใจเรา!” เมอหลิงอ๋องได้ฟงเช่นนั นก็
ร้สึกยินด อกทั งยังกล่าวชนชมอย่างไม่ลังเล
ู

ี
ี
ื

อว อาเหราถลึงตามองใบหน้าเปอนยิ มของฉูปาย นเขาก็
่

ี
๋

ื
ี
่
กําลังยกตัวเองให้สูงแล้วกดนางให้ตําอยูมิใช่หรือไร ช่าง


ร้ายกาจยิงนัก!...









67

ี
ี
ตอนท 69 ข้าก็เพยงแค่ถูกใส่ร้ายหรือ














68

หลิงอ๋องผุดลุกขึ นจากม้าหิน จัดแต่งเสื อผ้าให้เรียบร้อย



ี


ื
ู

ื

ื
จากนั นจึงเอ่ยกับนางว่า “อาเหรา เมอคร่น เซินซอจอได้
ี
บอกพ่อหมดแล้ว ช่วงน เจ้าก็พบเจอแต่เรื องร้ายๆ มาโดย
ตลอด ต่อไปก็ต้องระมัดระวังตัวด้วย อย่าได้ออกไปไหน



เพ่นพ่านทไหน จะได้ไม่ไปทําผิดต่อผู้อนอก อกอย่างเจ้า


ื
ี
ี
ี
่
ก็จงรักษาอาการปวยให้ด หากร่างกายยังไม่หายดก็
ี
ี
ี
ห้ามออกไปเทยวเล่นอก เข้าใจหรือไม่”
ี










ื

ี
“เพคะ ลูกเข้าใจแล้ว” อว อาเหราค้อมกายลงอย่างเชอ
ฟง
ั

















69

ี

ื

่
ี

ิ
“ถ้าเช่นนั นเจ้าก็อยูชมทิวทัศน์ทนกับเซินซอจอเสียเถด
ื


ี

ี
ี
พ่อยังมธุระทจะต้องจัดการอก แต่อย่าได้ต้องลมจนปวย
่
ี
ื

ี
อกเล่า” หลิงอ๋องไพล่มอไว้ทด้านหลัง หลังจากกล่าวลา
่
๋
ี
ฉูปายแล้วจึงเดินจากไปเพยงลําพัง


ี
๋
ี
ทันททเขาเดินจากไปนั น อว อาเหราก็หันมามองฉูปาย
่
ี


แล้วนังลงบนม้าหิน “เจ้าพูดอะไรกับเสด็จพ่อ หรือว่าพูด

ื
ื

ถึงเรื องเมอคน...”









ู
ี
“เจ้าก็ร้นว่าเรื องทเจ้าดมสุราจนเมามายก็ไม่สามารถให้
ี

ื


ื
ี

ี
ื

ท่านอ๋องทรงทราบได้ แต่เมอคนน ผู้ใดกันนะทใจกล้า
็
ู
ู
กล่าวว่า ‘หากหลิงอ๋องจะร้ก็ให้ร้ไปสิ ไม่เห็นจะเปนอะไร’
ข้าเห็นเจ้าไม่ได้ใส่ใจอะไร เช่นนั นก็เลยไม่ได้ใส่ใจด้วย”










70

็

ี
ี
“เจ้า!” อว อาเหราพยายามทจะสงบสติอารมณ์เปนอย่าง
มาก “เจ้าพูดอะไรกับเสด็จพ่อกันแน่”












ื

หากเขาพูดเช่นนั นออกไปจริงๆ นางก็เชอว่าตนเองคงไม่




ี
่
ี
ี

มทางได้นังสบายใจอยูทนแน่ เช่นนั นจึงวางใจลง แล้ว
หันไปมองฉูปายอกครั ง
่
๋
ี






ื
ี

็
ิ
“วางใจเถด ข้าก็ไม่ได้เปนคนทชอบพูดลับหลังเหมอน
ี

เจ้าหรือท่านอ๋องน้อย ข้าเพยงแต่บอกเรื องทเจ้าถูกใส่
ี
ื

็
ร้ายว่าเปนผู้ขโมยกําไลหยกม่วงก็เท่านั น เรื องอนใดก็ไม่
ได้พูดถึงเลย”

















71

ี
ี
ครั งน อว อาเหราก็วางใจลงได้แล้ว หลังจากนั นก็ต้อง


ี
ี
ชะงักไปอีกครั ง “เจ้าพูดเรื องน ขึ นมาได้พอด เรื องน ข้าก็
ี
ี
ถูกใส่ร้ายเพยงเท่านั นน่ะหรือ”











ื
๋
่
“หม?” ฉูปายมองนางด้วยสายตาทเปยมไปด้วยความ


ี
ี
สงสัย แล้วตั งใจฟงต่อไป
ั








ี
“เรื องน หากคิดดๆ แล้วก็ช่างเต็มไปด้วยจุดทน่าสงสัย
ี
ี

ื

เปนเรื องบังเอิญจนน่าเหลือเชอ ตอนทข้าไปถึงนั นก็ยัง

็
ี
ไม่มใครเข้ามาขโมยของ แต่พอข้าอยูตรงนั นแล้วกลับ
่
ี


ี

ี
ี
ิ
เกดเรื องขึ นพอด และหลักฐานทั งหมดก็ล้วนช ชัดมาทข้า
ี
ู
ี
ราวกับคิดเอาไว้ก่อนแล้ว แต่ก็ไม่ร้ว่าเรื องน มใครบงการ
อยูเบ องหลังกันแน่...”
ื
่










72

่
ี
ื
“หากมผู้บงการอยูเบ องหลังจริงๆ เช่นนั นแล้วเจ้าคิดว่า
็
เปนผู้ใดกัน”











ี
ิ

อว อาเหรานงไปเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะเอ่ยถามเรื อง

ิ
น อย่างไม่ลังเลเลยสักนด นางแตะนํ าชาในถ้วยเล็กน้อย
ี

แล้วเขยนลงบนโตะเปนตัวอักษรสองตัว เสวยนจ
๊
ี
ี
็
ี







่
๋
“เจ้าแน่ใจหรือ”ฉูปายถามขึ นอกครั ง
ี








“นอกจากนางแล้ว ข้าก็คิดไม่ออกว่าจะเปนใครไปได้อก
ี
็


ี
ผู้ทมายังวัดเปาหัวซอในครั งน นอกจากเจ้า ข้าและจวินอู ๋
ี

่
ื

เหิน ก็มเพยงเหล่าคุณหนูตระกูลขุนนางกลุมนั น คิดว่า
ี
ี
่




73

ี

ี
พวกนางก็คงไม่กล้าทจะทําเรื องเช่นน แน่ ส่วนจวินไหว

ซ่งถึงแม้ว่านางกับข้าจะไม่ถูกกัน แต่ความคิดของนาง



นั นเรียบง่ายเกนไป นางก็ไม่มทางคิดแผนการทสลับซับ
ิ

ี
ี

ื
ี
ี
ซ้อนเช่นน ขึ นมาเองได้แน่ เมอคิดอย่างละเอยดแล้วก็
เหลือเพยงนางเท่านั น” หลังจากทอว อาเหราวิเคราะเรื อง
ี

ี
ี
ี
ราวออกมาแล้วนางก็ขมวดคิ วขึ นอกครั ง “แต่สิ งทข้าไม่

ี

เข้าใจก็คอ นางและข้าก็เพิงจะเคยเจอกันวันนั นเปนครั ง
็
ื

ี
แรก เรื องเช่นน หากไม่ได้วางแผนมาล่วงหน้าก็คงไม่อาจ



ี
ุ

จะทําขึ นมาได้ เพราะฉะนั นยังมบางจุดทยังไม่อาจสรป
ี
ได้”












ฉูปายนังฟงเงยบๆ ไม่ได้กล่าววาจาอะไร
ั
ี

่
๋








ื
อว อาเหราเมอเห็นเขานังเงยบ จึงอดไม่ได้ทจะถามขึ น
ี
ี
ี

74

“เจ้าคิดว่าอย่างไร”












่
๋

ู
ี
ี
“ไม่ร้สิ” ฉูปายส่ายหน้า “ข้ายังไม่มใจทจะมาคิดเรื องน ี
หรอก”











ี
ื
ี
อว อาเหราอยากจะหัวเราะ ในเมอไม่มใจแล้วแหตุใดจึง
ิ
ี
มาช่วยนางตั งแต่แรกเล่า เห็นท่าทของเขาทนังนงไม่ทุกข์


ี

่
ู
ร้อนก็นึกอยากจะร้นักว่าเขากําลังคิดอะไรอยู หรือว่าเขา
ี
จะตรวจสอบอะไรได้แล้ว แต่คร้านทจะพูดกับนางก็เท่า




นั น เมอเห็นเช่นน นางก็ข คร้านจะไล่ถามต่อ
ื
ี
ี









“ช่างเถด ทิวทัศน์นข้าก็ดูพอแล้ว เช่นนั นข้ากลับก่อนก็
ิ
ี
แล้วกัน”










75

“อย่าขยับ!”












ื

เมอนางกําลังจะขยับกายลุกขึ นนั น เสียงตะคอกดังกัง

ี
ี

ี
วาลก็พลันดังขึ นในเวลาเดยวกันกับทเสียงของใบมด
ลอยผ่านใบหูเข้ามาพอด
ี



















































76

ี

ตอนท 70 ตายไปเจ้าต้องรับผิดชอบ
























ี
“เจ้าบอกว่าห้ามขยับแล้วข้าต้องเชอหรืออย่างไร” อว อา

ื
เหราทยังไม่เข้าใจสถานการณ์ใบหน้าก็ฉายความไม่พอ
ี



ั
ื
ใจ เดินไปข้างหน้าอย่างไม่ฟงคําเอ่ยเตอน










ี
บนต้นไม้ทมใบไม้อยูหนาทึบ เงาร่างสีดําสายหนึ งกระ
่
ี

77

ี

ื
ึ

โดดฟบลงมาบนพ น ด้วยหมายมาดทจะสังหาร กระบวน
ี
ี
ี
กระบเฉยบคม ท่าทแข็งแกร่งจนไม่อาจต้านทาน ยามท ี

อว อาเหราไร้หนทางทจะถอยหนนั น ฉูปายก็เข้ามาลาก

ี
่
ี
๋
ี
นางออกไป แต่กลับไม่คิดว่ากระบเล่มนั นจะพุงแทงเข้า
่

ี


มาทหน้าอกของเขา ทะลุเสื อผ้าทสวมใส่ไปบาดลึกไป
ี
ี
ื
จนถึงผิวเน อ ช่วงเวลานั นเองโลหิตสีแดงฉานก็พลัน


็
ขยายเปนวงกว้างจากหน้าอกของเขากระจายไปอย่าง



รวดเร็ว












ี
อว อาเหราตกตะลึงในทันใด ยังไม่ทันทจะได้สติกลับคน

ี
ื
มาฉูปายก็ถูกดาบฟนเข้าเสียแล้ว!
ั
๋
่









ั
หานสือรีบชักดาบออกจากฝก พุงเข้าไปหาคนในชุดดํา
่

ิ
คนผู้นั นสวมผ้าต่วนแพรสีดําตัวใหญ บนใบหน้าปกปด
่





78

ี

ด้วยหน้ากากทดูน่ากลัวและโหดร้าย ฝดาบของเขาแข็ง
ี

แรงโดดเด่น ทําให้ตอนน หานสือก็ค่อยๆ ตกลงสู ่
ี


ี

สถานการณ์ทเสียเปรียบมากขึ นเรื อยๆ










ี

อว อาเหราทตกอยูในวงปะทะโดยไม่ทันได้ตั งตัวนั น นาง
่
ี
ิ
ี
รีบเอามอปดบาดแผลของฉูปายทมเลือดสดๆ ไหลทะลัก
ื
๋

่
ี
ออกมาอย่างร้อนรน “เจ้าเปนอย่างไรบ้าง เหตุใดเลือด
็
ี
ถึงออกมามากมายขนาดน เล่า...”











่
๋
ื

ู
“เมอคร่บอกให้เจ้า...อย่าขยับ” ฉูปายพูดขึ นอย่าง
ื
ลําบาก หน้าผากขาวงดงามในยามน มเม็ดเหงอผุดซึม

ี
ี

ขึ นมาไม่หยุด เมอเสียเลือดไปมากก็ทําให้ใบหน้าของ
ื


เขายิงขาวซดมากกว่าเดิม เขาพยายามใช้เรี ยวแรงทมทั ง
ี

ี
ี

หมดเอ่ยปากขึ นว่า “หากเจ้ายังไม่รีบจัดการบาดแผลให้






79

ข้า ข้าตายไปเจ้าต้องรับผิดชอบนะ”












ี
อว อาเหราสูดลมหายใจลึกๆ แล้วค่อยๆ ควบคุมสติตัว


ี
ี


ี
เอง ชวิตทต้องเสียงอันตรายมาหลายปนั นทําให้นาง
ี
สามารถควบคุมสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว รีบฉก


็
อาภรณ์สีขาวของเขาออกมาเปนริ วแล้วพันรอบบาดแผล



เอาไว้ รอกระทังจัดการบาดแผลจนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็



ั

ุ

ี

ี
เห็นว่าทางฝงหานสือทกําลังต่อสู้กับบุรษทสวมหน้ากาก

นั นก็เริมทจะไม่ไหวแล้ว
ี








เมอเห็นเช่นน นางก็รีบร้องตะโกนขึ นฟ้า “ออกมา!”
ี

ื








ทันใดนั นเองก็พลันปรากฏองครักษ์ชุดเทาจํานวนสิบ










80