ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ี
ี
อว อาเหราหัวเราะ “ไม่มอะไรหรอก แค่บอกให้องครักษ์


็
ทั งสิบเปลียนจากชุดสีดําเปนชุดสีเทาก็เท่านั น...”










“หา? คุณหนูท่านก่อเรื องวุนวายเข้าแล้วเจ้าค่ะ แม้ท่าน
่



อ๋องจะประทานให้ท่าน แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ไม่ได้



็
ื
ถอว่าเปนคนของคุณหนูนะเจ้าคะ หากว่า...”










“เอาล่ะ หากเจ้ายังบ่นอกข้าก็จะเปลียนตัวเจ้าด้วย” อว ี
ี


ี

อาเหราหลุดหัวเราะ คําๆ น ทําให้เจาเอ๋อร์ตกอกตกใจยิง


ี

นัก เมอเห็นดังนั นนางก็ทําเพยงส่งเสียงหัวเราะคลอตาม
ื

ี

ี
“ข้าก็เพยงแต่พูดเท่านั น หากเปลยนตัวเจ้าจริงๆ ข้าจะ
ี
ไปหาคนฉลาดคล่องแคล่วเช่นน ได้จากไหนอีกเล่า”

















64

“คุณหนู...” เจาเอ๋อร์มองค้อนคราหนึ ง “คุณหนูหยุดล้อ




ี
ิ
เล่นได้แล้วเจ้าค่ะ ตอนน เราก็รีบเข้าวังกันเถด”









ี
เช่นนั นอว อาเหราถึงได้นึกถึงเรื องทควรทําขึ น ก้าวเท้า
ี



ื

ิ
ขึ นเพอเดินไปยังรถม้าทจอดนงอยูหน้าประตูจวน ใน
่

ี

่
ี
ยามทพวกนางทั งสองคนกําลังจะถึงหน้าประตูอยูแล้ว

นั นก็มคนอกผู้หนึ งกระโจนมาจากทางด้านหนึ ง เมอ
ื
ี
ี
ื
ี
ี
มองอย่างตั งใจก็เห็นว่าเปนอว จอเยยน เช่นนั นอว อา
ี

็
ี
เหราขมวดคิ วในทันท









นางควรจะถูกขังอยูในห้องมิใช่หรือ
่










ี
ี
ั
อว จอเยยนโกรธเสียจนตัวสันไปทั งร่าง ขบเข ยวเค ยวฟน
ี

ื
ี



65

ี
ี
“อว อาเหรา เจ้าอย่าได้คิดว่าเพยงแกล้งตายแล้วจะ


ทําลายข้าและท่านแม่ของข้าได้ ข้าจะบอกเจ้าไว้นะ รอ



ื
ิ
ู
ให้จ อเอ๋อร์กลับมาก่อนเถด อยากร้นักว่าเจ้าจะทําอย่าง

ไร เปนลูกเมยหลวงแล้วอย่างไร เจ้าจะไปทําอะไรได้ เจ้า
ี
็

ี
ก็ไม่อาจเทยบกับจ อเอ๋อร์ เมอถึงตอนนั นเสด็จพ่อจะต้อง
ื

ื
เข้าข้างพวกเราแน่!”











เข้าข้างหรือ












ี
อว อาเหราหัวเราะออกมาเสียงเย็น นนางก็ยังกล้าพูด
ี



ออกมาได้นะ คิดไม่ถึงเลยว่าเมอพูดถึงเรื องเข้าข้างสอง
ื

็

ี
ู
ี
คําน แล้วก็ช่างไม่ร้เลยจริงๆ ว่าเปนใครทรังแกใครกันแน่

แม้ว่านางจะแกล้งตายเพอคิดบัญชสองแม่ลูกนัน ทว่า

ื
ี
ี

็
หากไม่ใช่เปนเพราะว่านางใจร้ายใจดําต้องการทจะ




66

ี
่
สังหารอว อาเหราแล้ว พวกนางจะตกสูสถานการณ์เช่นน ี


ี
ิ
ได้อย่างไรกัน หากจะโทษก็จงโทษตัวเองเถด นางเพยง

็
ใช้ความผิดพลาดให้เปนประโยชน์ก็เท่านั น!











ี
็
ผู้ทต้องการให้เสด็จพ่อเข้าข้างแท้จริงแล้วเปนนางมิใช่

หรือ













ี
ี
ี
“คุณหนูใหญ นับแต่อดตมาก็มสิ งทเรียกว่าบรรดาศักดิ
่
ท่านก็พูดจากับคุณหนูรองเช่นน ได้หรือเจ้าคะ” เจาเอ๋อร์
ี



ื
ื
เห็นว่าความโกรธเคองของอวี จอเยยนไม่ลดลงเลยแม้แต่
ี
น้อย เช่นนั นจึงพูดจาให้เห็นผิดถูกขาวดํา แต่ในใจกลับ




ี
อยากทจะตบตอกฝายให้ตายเสียนัก
ี
่
ี













67

ื
ี
ื
ี
ื
อว จอเหยยนพลันง้างมอขึ นในทันใด สะบัดฝามอตบ
่
หน้าเจาเออร์อย่างแรงหนึ งฉาด “เจ้าคนชั นตํา! เจ้าก็ม ี

ิ
สิทธ พูดหรืออย่างไร?!”












ี

็
ื
ี
“เจ้าต่างหากทเปนคนชั นตํา!” อว อาเหรายกมอขึ นตบ
ื

ี
ื
็
หน้าของอวี จอเยยน นํ าเสียงดุดันบริภาษ “เมอก่อนเปน

เพราะข้าเลอะเลือนจึงถูกพวกเจ้ารังแก จนทําให้พวกเจ้า
แม่ลูกหลงลืมกฎเกณฑ์ในจวนอ๋องไปจนหมดสิ น ข้ารับ




ิ

ี
ี
ี
็
ใช้ของข้าต้องเปนข้าทสังสอน ไม่ใช่หน้าทของหญงทม ี



ชาติกําเนดชั นตําเช่นเจ้า”
ิ


























68

ี
็
ตอนท 19 หน้าของเจ้าเปนอย่างไรบ้าง



























69

ี
็
อนุรองนั นแต่เดิมเปนเพยงนางกํานัลข้างกายของฮ่องเต้


ิ
ี
ื
ี

็
ี
ต่อมาเนองจากปรนบัติพัดวเปนอย่างด อกทั งมใบหน้า
ี
งดงามสะสวย และยิงเปนคนหัวไวจึงถูกพระราชทานให้

็
ี
ี
็
กับหลิงอ๋อง ตอนน แม้ว่าจะเปนเพยงอนุรอง แต่ก็ได้
ิ
ื

เปลียนสถานะจากหญงรับใช้ เมอได้ยินนางบริภาษเช่น

ี

ี
็
ื

ี
น ใบหน้าของอวี จอเยยนก็เปลยนจากแดงเปนเขยวคลํ า
ี




ิ
เรื องชาติกําเนดเปนเรื องทนางไม่อยากจะยอมรับมากท ี
็
ี
สุด












ลูกสาวของหญงรับใช้มิอาจเทยบได้กับเปนลูกสาวอนุ
็
ิ
ี

ี
ี
ี
ภรรยาแม้แต่น้อย! หลายปมาน นางได้เหยยบยําอวี อา
ี
เหราเอาไว้ใต้เท้า จนแทบจะหลงลืมเรื องราวเหล่าน ไป


เสียสิ น







70

ี
ี


ู

ี
ื
หลังจากทอว อาเหราสังสอนนางแล้วก็ร้สึกว่ามอทใช้ตบ

ื
ู
ื

ี

ี
ี
ี
ู
ตร้สึกเจ็บขึ นมา เมอคร่ทเห็นอว จอเยยนตบหน้าเจาเอ๋อร์

ี
นางจึงโกรธเคองจนอดไม่ได้ทจะเอาคน เดิมทคนเช่นน ก็
ี
ื
ี
ื

ื
ไม่คุ้มค่าทนางจะต้องลงมอด้วยตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ี

สายตาเบนไปยังเจาเอ๋อร์ทใบหน้าเริมบวมและแดงเถอก
ื
ี

“หน้าเจ้าเปนอย่างไรบ้าง”
็









็
เจาเอ๋อร์ส่ายหน้า “บ่าวไม่เปนอะไรเจ้าค่ะคุณหนู ทั ง



หมดก็เปนเพราะบ่าวพูดจาไม่ถูกไม่ควรเอง”
็










ี
ี
็
“จะไม่เปนไรได้อย่างไร” อว อาเหรารีบจูงมอนางทันท
ื





71

ี
เพยงมองก็ต้องสูดปากด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าครึง


นั นปรากฏเปนรอยน วสีเลือดครบทั งห้าน วประทับเอาไว้
ิ
ิ
็
ใครเห็นก็ต้องตกใจจนตัวสัน นางตวัดสายตากลับมา




ื
ี
ี

ี
“อว จอเยยน ต่อไปน หากเจ้ากล้าทจะลงไม้ลงมอกับคน
ื

ี
ี
ข้างกายของข้าอก ข้าก็จะทําให้เจ้ามองไม่เห็นแสงตะวัน
ี
ี
ุ
ของวันพร่งน อก!”








ี
ี
ี
“เจ้า!” อว จอเยยนไม่เพยงแต่โดนตบไปหนึ งครั ง ทว่ายัง

ื
ถูกขมขู่อกด้วย นางก็โกรธเสียจนอยากทจะเอาคน
ี

ื
ี








สุดท้ายฝามอข้างนั นก็ยังไปไม่ถึงใบหน้าของอวี อาเหรา
่
ื

องค์รักษ์ทั งสิบก็เข้ามาประจันหน้าและขางทางเอาไว้ ขู ่




ด้วยนํ าเสียงเรียบเย็น “คุณหนูใหญ อย่าได้เสียมารยาท
่


ต่อคุณหนูรอง!”







72

ื

ี
ี
ื
“พวกเจ้าถอดอย่างไรถึงได้กกล้ามาขวางทางข้า!” อว จอ
ื
ี
เยยนร้องถามอย่างโกรธเคอง










็

ี
ื
“บ่าวไม่ได้ถอด แต่บ่าวเปนคนทท่านอ๋องรับสังเอาไว้ให้
ี
ี
ดูแลคุณหนูรอง หากมใครกล้าทจะทําร้ายนางก็ไม่อาจ
ี

ปล่อยผ่านไปได้อย่างเด็ดขาด” นํ าเสียงนงเรียบ แต่แฝง

ิ


ิ
ื
ี
ไปด้วยอารมณ์ดุดันและจตสังหาร จนทําให้อว จอเยยน
ี

ี

่
ตกใจไม่กล้าทําอะไรสุมสีสุมห้าอก
่







ี
นางมองไปยังอว อาเหราแล้วส่งเสียงเหอะออกมา “เจ้า


อย่าได้คิดว่าตอนน เจ้ามเสด็จพ่อคอยคุ้มครองแล้วจะทํา
ี
ี


อะไรก็ได้ เขาได้รับปากกับข้าและแม่ของข้าแล้ว รออก
ี



ื
ี
สักพักให้ฮ่องเต้มราชโองการเรียกตัวจ อเอ๋อร์กลับมาจาก



73

็
ี
ื
ี
ซซานเมอไร หลังจากน เขาก็จะกลายเปนเนายท่านของ
ี
จวนหลิงอ๋องทันท!”










อว อาเหรากลับหัวเราะเสียงเย็นแล้วมองไปยังด้านหลัง
ี



ของนาง “อย่างนั นหรือ? อย่างนั นเจ้าก็ถามเสด็จพ่อเสีย



สิว่าพระองค์จะทรงรับปากหรือไม่”












ื
ี
ื

อว จอเยยนมองมายังนางด้วยสายตาตนตระหนก
ี

“หมายความว่าอย่างไร”










เมอนางหันกลับไปมองตามสายตาของอว อาเหราก็พบ

ื
ี

ว่าหลิงอ๋องและฉูปายกําลังเดินมาจากด้านหลังของตน
่
๋

ื
ใบหน้าถมึงทึงมดคลํ า แน่ชัดแล้วว่าคงจะได้ยินวาจา









74

ี
ี
ิ

ร้ายกาจทนางพ่นออกมาจนหมด ใบหน้าทเคยย มแย้ม
่
็
๋
ให้ฉูปายก็กลับกลายเปนแข็งกระด้างขึ นในบัดดล








่
๋
ู
ฉูปายหัวเราะเสียงเรียบเรื อย “ไม่ร้เลยจริงๆ ว่ากฎเกณฑ์

ของจวนหลิงอ๋องจะอบรมกันมาเช่นน คุณหนูรองช่างน่า
ี


็
ี

สงสารยิงนัก ทั งๆ ทเปนบุตรสาวของภรรยาหลวงกลับ

ี
ถูกรังแกถึงเพยงน ...”
ี











เมอได้ยินเช่นนั นใบหน้าของหลิงอ๋องก็ยิงดุดันไปกัน
ื

ใหญ ทันใดนั นก็ก้าวยาวๆ เข้ามาแล้วตบหน้าอวี จอ
ื

่

เยยน “ลูกไม่รักด เมอก่อนเห็นว่าเจ้าเปนกุลสตรีเรียบ
ี
ื
ี
็

ร้อยและฉลาดเฉลียว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเบ องหลังจะม ี
ื



ิ
จตใจชัวช้าถึงเพยงน ขังเจ้าเอาไว้แล้วยังแอบออกมา
ี
ี
โดยพลการ แล้วยังลืมว่าตัวเองอยูในสถานะใด คิดไม่ถึง
่






75

ื
เลยว่าพวกเจ้าแม่ลูกจะต้องการให้จ อเอ๋อร์กลับมาเพราะ



ี

เรื องชัวช้าเช่นน !”









ื
ื
ี

“เสด็จพ่อ...” อว จอเยยนถูกตบจนล้มลงไปกองกับพ น
ี
ื
ใบหน้าปรากฏรอยประทับของฝามอสองข้าง จนเลือด
่

ไหลซึมออกมาจากมุมปาก






















































76

่
ี


ิ
ี
ตอนท 20 คุณหนูใหญผู้มจตใจชัวร้าย




















ิ

ี
“คุณหนูใหญมดวงตาไร้ซึงความเคารพยําเกรงและมจต
่
ี

ี
ใจชัวร้าย อนุรองปล่อยปละละเลยลูกสาว นับแต่น ต่อไป

ี
ทั งหมดถูกย้ายไปยังสํานักชหนานย่วน หากไม่มคําสัง
ี

จากเรา ห้ามกลับมาเด็ดขาด!” นํ าเสียงเรียบเย็นของ




หลิงอ๋องประกาศกร้าวขึ นด้วยความหนักแน่นไร้ซึงความ







77

ลังเล













ี
ี
ื
อว จอเยยนตกตะลึง กอดขาของหลิงอ๋องเอาไว้แล้ว
ร้องไห้ขอความเมตตาด้วยนํ าตาไหลอาบใบหน้า “เสด็จ




ี

พ่อทรงอภัยด้วย เมอคร่...เมอคร่เยยนเอ๋อร์ถูกตบจน
ู
ู
ื

ื


ี
ี
โกรธจึงพูดถ้อยคําทไม่ควรออกมา แต่เรื องน ไม่เกยวกับ
ี
ท่านแม่เลยแม้แต่น้อย ท่านไม่ร้ด้วยซํ าว่าลูกแอบออกมา
ู

ี
่
ี
เยยนเอ๋อร์ไม่อยากไปอยูทหนานย่วนรอความตาย เสด็จ
พ่อได้โปรดเถดเพคะ...”
ิ











ี
“หากยังพูดมากอกข้าจะปล่อยพวกเจ้าตามยถากรรม



เสีย” หลิงอ๋องร้สึกสะอิดสะเอยนยามนางรํ าร้องยิงนัก
ี
ู

แม้แต่จะมองก็ยังไม่อยากมอง ภายในดวงตาเต็มไปด้วย



ิ
ความเจ็บปวด ไม่คาดคิดแม้สักนดว่าบุตรสาวคนโตท ี






78

ี
็

ื
เคยสุภาพเรียบร้อยจะเปลียนไปเปนเช่นน แต่เมอคิดๆ

ี
ี


็
ี
ื
ไปแล้ว หรือว่าท่าททนางเคยมเมอก่อนนั นก็เปนเรื องเส
แสร้งมาโดยตลอด เขาไม่กล้าทจะคิดว่าอาเหรานั นจะ
ี


ี
ต้องถูกสองแม่ลูกทรมานเพยงใดในยามทเขาไม่ร้?
ู
ี








ี
อว จอเยยนตกตะลึง ไม่กล้าทจะพูดอะไรออกมาอก
ี

ี
ี
ื





หนานย่วนเปนเหมอนดังตําหนักเย็นของจวนหลิงอ๋อง
็
ื


ื
เมอเข้าไปครั งหนึ งแล้วก็ยากทจะออกมาได้ สามารถ

ี
่
็
กล่าวได้ว่าเปนราวกับการก้าวล่วงเข้าสูนรกได้ในพริบตา


ี

ื
ทว่าเมอเทยบกับการฆ่าตัวตายแล้ว อย่างไรหนานย่วนก็
ี
ยังดกว่า อย่างน้อยก็ยังมโอกาสรอให้จ อเอ๋อร์กลับมา
ี
ื

พวกนางก็ยังสามารถกลับมาผงาดได้อกครั ง
ี











79

ุ

ื
นางค่อยๆ ทรดกายลงนังกับพ น แทบจะลืมเรื องราวทุก
สิ งอย่าง












ในสมองเอาแต่คิดเรื องราวแสนเศร้ายามทไปถึงหนาน
ี



ย่วนแล้ว มองไปยังชายหนุ่มผู้งดงามทยนอยูข้างกาย
่
ื

ี
ิ
ของหลิงอ๋อง ดวงใจของนางก็เกดอาการสะท้านเล็กน้อย



เช่นนั นจึงก้มหน้าลง หันกลับไปจ้องมองอว อาเหราทยน

ี
ื
ี
อยูข้างๆ
่











็
ทั งหมดก็เปนเพราะนาง! หากไม่ใช่เพราะนางแล้ว ตน


เองจะตกอยูในสภาพเช่นน ได้อย่างไร
่
ี















80

ี
ี
ื
อว จอเยยนถูกลากออกไปแล้ว








ี
อว อาเหราไม่สนใจสายตาแค้นเคองของนางอก กลับ
ี
ื
มองไปยังหลิงอ๋อง “เสด็จพ่อ พระองค์มาอยูทนได้อย่าง
ี
ี

่

ไรเพคะ”











ื


ื

ู
ื

“อ้อ เมอคร่พ่อกับซอจอเพิงจะรับประทานอาหารกลาง
วันเสร็จ เขาบอกว่าจะเข้าวังเสียหน่อย จึงนึกถึงเจ้าทฝา
่

ี
บาททรงมรับสังให้เข้าวังพอด แล้วยังคิดว่าด้วยนสัยเช่น

ี
ี
ิ
่
เจ้าอาจจะทําผิดต่อคนในวังได้ หากทําให้ฝาบาทกริ ว



ื
ื
ี
แล้วก็คงไม่ดนัก เช่นนั นจึงรบกวนให้ซอจอช่วยดูแลเจ้า

ี


ี
สักหน่อย” ในยามทยนอยูหลิงอ๋องมช่วงขาทคดงอเล็ก
ื
ี
่
น้อย ค วขมวดมุน ดูราวกับไม่สบายนัก
ิ
่







81

ี
อว อาเหรากวาดสายตาสํารวจ “แล้วเสด็จพ่อไม่เสด็จ


พร้อมกันหรือเพคะ”












ี
“ร่างกายของพ่อไม่ค่อยดนัก คงจะไปไม่ได้หรอก” หลิง



ื
อ๋องฝนยิ ม










“เสด็จพ่อประชวรทใด จะให้ตามหมอหลวงมาตรวจหรือ

ี


ี
็
ไม่เพคะ” อว อาเหราเปนกังวลเล็กน้อย









“ไม่ต้อง เจ้าไปเถด พ่ออยูในสนามรบมายาวนานจนได้
่
ิ


รับบาดเจ็บมามากมาย ไปพบหมอดๆ มาก็ไม่น้อย แล้ว
ี


ี
ี
ิ
ยังกนยาชั นยอด หากยังไม่ดขึ นอกก็ไม่ร้จะว่าอย่างไร
ู





82

แล้ว” หลิงอ๋องกล่าว












ี
“อ้อ ถ้าเช่นนั นอาเหราขอตัวเพคะ” อว อาเหราไม่พูด


่

ี
อะไรมาก เดินไปยังรถม้าทอยูนอกประตู









ในใจกําลังคิดคํานึงว่าจะจัดการกับอาการเจ็บไข้ของ




ี
ี
ื
หลิงอ๋องอย่างไรด เมอก่อนนางก็ไปหาหมอดๆ มามาก

ี
มาย แต่ก็ไม่ใช่หมอเฉพาะทาง ไม่เข้าใจถึงโรคทเปนอยู
็
่
ทําเพยงรักษาง่ายๆ ตามอาการเท่านั น ในยามทกําลัง

ี
ี

ี
่
คิดอยูนั น นางก็เดินมาจนถึงรถม้าพอด










๋
ี
เพยงไม่นาน ฉูปายก็ขึ นรถม้ามาด้วยเช่นกัน นางจึงหยุด
่
ความคิดเอาไว้ แล้วชะงักไปเล็กน้อย “ท่านขึ นมาด้วย










83

ทําไมกัน”












ื
ื

ี
่

ื
ี
็
“เมอคนน องครักษ์ของข้ารออยูถึงครึงคน วันน จึงเปนไข้
ี
หนาวสัน ดังนั นพอดทว่า...”

ี




ี
อว อาเหราหมดคําจะพูด แม้องครักษ์ข้างกายจะจับไข้


ื


จนหนาวสันก็ไม่ควรขึ นรถม้าของผู้อนตามใจชอบมิใช่

ี
่
ี

หรือ หรือว่าจวนเซินอ๋องทใหญโตของเขามองครักษ์

ี
เพยงคนเดยวกัน บอกไปใครจะเชอเล่า!
ี
ื































84

่
ตอนที 21 ลองดูด้วยตัวเองก็ไมเสียหาย


























ี
ี

รถม้าเคลือนท ในยามทเดินทางมาถึงเขตตลาดอัน
่
คึกคักวุนวาย อว อาเหราทถูกดึงดูดด้วยบรรยากาศหล่า
ี

ี
นั นก็ร้สึกสนใจจนต้องเลิกม่านรถขึ น ลมเย็นๆ พัดโชย
ู


เข้ามา แม้ว่าจะร้สึกเย็นอยูบ้าง แต่ก็ยังไม่หนาวเย็นเท่า
ู
่




ี
สิ งทนางเคยเผชญมา ในยามทนางกําลังเฝ้ามองอย่าง
ิ
ี
จริงจังนั น ฉูปายทนังอยูด้านข้างก็ไอออกมาเบาๆ
่

๋
ี
่






ิ
“ปดม่านลงเถด”
ิ














1

ี
ี
“เหตุใดเล่า” อว อาเหราทกําลังมองออกไปด้าน

นอกอย่างเพลิดเพลินร้สึกไม่ค่อยยินยอมนัก
ู










่
๋
เส้นผมของฉูปายถูกสายลมเย็นพัดโชย ทําให้มองเห็น


ี

ี
ใบหน้ารางๆ ทขาวซดจนน่าตกใจ ใบหน้าของเขานั นก็
ี
ี
ซดขาวราวกับสีของกระดาษก็ไม่ปาน เขาไอออกมาอก


ี
สองสามครั ง “ร่างกายของข้าไม่ค่อยดนัก หากหนาวจน


ไม่สบายขึ นมาเจ้าจะรับผิดชอบหรือ”












ี
ี
อว อาเหราพลันกลอกตาขึ นในทันท ชายผู้น นอกจากจะ
ี

็
เปนคนเห็นแก่ตัวแล้วยังอ่อนแอเสียจนไม่อาจต้องลม


หนาวอีกหรืออย่างไร


















2

ี
่
ิ
ขณะทคิดอยูในใจนั นนางก็ปดม่านลง ถามขึ นอย่างสน

ื

ี

ื
อกสนใจว่า “ซอจออ่อนแอจนไม่อาจต้องลมได้เช่นน ไม่
ทราบว่าในจวนจะมชายาหรืออนุบ้างหรือไม่”
ี










๋
“หามิได้” ฉูปายว่า
่









ี
“อ้อ?” อว อาเหรารับคําเสียงยดยาว
ื










ดูจากลักษณะแล้วเขาก็คงอายุเพยงสิบเจ็ดสิบแปดป
ี
ี


ื
ี

็
ี
อายุขนาดน เปนช่วงทเลือดลมกําลังเดอดพล่าน ใน
ี

็
ี
สังคมศักดินาสมัยก่อนชายจะมสามภรรยาสอนุนั นเปน
ี
ี


ี
เรื องปกติ มคนจํานวนไม่น้อยทอายุเพยงสิบสามสิบสีป ี
ี

ก็เริมแต่งงานมลูกกันแล้ว หากอายุล่วงเลยมาถึงขนาดน ี







3

ี
ี
็
แต่ยังไม่มภรรยาหรืออนุแม้แต่คนเดยวนั น อาจจะเปน

ั
ี
เพราะเรื องเช่นนั นมปญหาก็เปนได้...
็








่

๋
ในทสุดฉูปายก็เข้าใจถึงความนัยของนาง เช่นนั นจึงเงย
ี
หน้าขึ นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หากคุณหนูรองมใจสงสัย
ี


ในตัวของข้า รอจนเจ้าและรัชทายาทถอนหมั นกันก่อน




แล้วข้าจะไปขอพระราชทานสมรสจากฝาบาท ให้เจ้า
่


แต่งงานกับข้าเสีย แล้วลองดูด้วยตัวเองเถดจึงจะร้ว่า
ู
ิ


็
ื
ี
เปนเหมอนเช่นทเจ้าคิดเอาไว้หรือไม่”









“...”











ี
เลอะเทอะ! เลอะเทอะทสุด!









4

ื
ี
ใบหน้าเผอดสีอมทุกข์ของอว อาเหราถูกทาทับด้วยสีแดง

หันกลับมามองเขาอย่างโกรธๆ












๋
่
ี
ฉูปายจ้องลึกเข้าไปในดวงตา ริมฝปากยกโค้งขึ น ในส่วน

ลึกของดวงตาฉายประกายวาววาบ











ี
่
อว อาเหราค่อยๆ เข้าใจขึ นมาแล้ว ชายหนุ่มทนังอยูข้าง

ี

ิ
กายผู้นั นก็มิอาจล่วงเกนได้ง่ายๆ ไม่ว่าจะพูดจามาก


็
็
มายเปนร้อยเปนพันคําเขาก็สามารถทําให้เจ้าหมดคําท ี


็
ี
็
จะพูดได้ นางเริมทจะเปนกังวลแทนคนทจะมาเปนชาย

ี


ื

็
ของเซินซอจอผู้น เสียแล้ว ไม่ร้ว่าใครจะเปนผู้โชคร้ายท ี
ื
ี


ู

ี
จะได้แต่งกับหมอนในอนาคต!



5

่
ี
เดินทางมาได้ราวครึงชัวยาม ในทสุดรถม้าก็หยุดอยูท ี
หน้าประตูวัง











ี
ี
เจาเอ๋อร์ประคองอว อาเหราทวิงเวยนศรษะอยูบ้าง รถม้า
ี
่

ี
โขยกเขยกเปนอย่างมาก นางก็เพิงเคยนังรถม้าเพยง
็
ี


ื
ี

ี

สองครั งจึงได้เมารถ เมอมองเห็นใบหน้าทซดขาวมากขึ น
ของนางก็อดไม่ได้ทจะขมวดคิ ว “คุณหนู ท่านเปนอย่าง
็

ี
็
ไรบ้างเจ้าคะ เปนหนักหรือไม่เจ้าคะ”











็
“ไม่เปนไร” อว อาเหราส่ายหน้า
ี










ื
เมอครั งทนังรถม้ากลับมายังเมองเฟงเฉงตั งหนึ งคนก็ยัง
ื


ื
ี
ิ
ิ

6

ี
ี
็
ไม่เปนอะไร แล้วตอนน เหตุใดถึงเวยนหัวเสียได้เล่า









๋
่
ื

ฉูปายเดินตรงไปด้านหน้า ทว่าเมอได้ยินบทสนทนาของ
ื
พวกนางก็หันกลับมา บังคับคว้าจับมอของอวี อาเหราไว้



ี
ี
ร่างกายของนางไม่ได้มแรงอะไรมาก เดิมทก็ไม่อาจต้าน

ทานเขาได้ มองดูผาดๆ ก็อ่อนแอถึงเพยงนั น แต่คิดไม่ถึง
ี



ี
ว่าจะมพละกําลังมากถึงเพยงน
ี
ี








“เจ้าทําอะไร”












“อย่าขยับ” ริมฝปากบางของฉูปายเอ่ยวาจาออกมา
ี
๋
่

อย่างเรียบง่าย และยังคงตรวจจับชพจรของนางต่อไป
ี














7

ื

่
“อาการปวยของเจ้าเมอวานน ยังไม่หายด ห้ามโดนลม
ี
ี
ั
๋
่
เจ้าก็ไม่ฟง” ฉูปายพูดขึ นด้วยถ้อยคําแฝงไปด้วยการ
ี
ิ
ตําหนติเตยน










อว อาเหราก้มหน้าลง ไม่มอารมณ์ทจะต่อล้อต่อเถยงกับ
ี
ี
ี

ี
เขา












ื
่
๋
ฉูปายเก็บมอเข้ามา หันไปสังกับเจาเอ๋อร์ว่า “เจ้าจงไปท ี

ห้องพระโอสถแล้วขอยาแก้อาการหนาวสันมาหนึ งถ้วย



ื

ิ
หยิบเอาผลไม้เชอมมาให้คุณหนูของเจ้ากนด้วยล่ะ พัก

ี

่
ผ่อนสักหน่อยก็หายแล้ว พวกเราจะรอเจ้าอยูทตําหนัก
รองของฮ่องเต้”


















8

่
“เจ้าค่ะ” เจาเอ๋อร์รับคําพลางรีบร้อนมุงไปยังทิศทางห้อง



พระโอสถ











ี
่
ี
๋
ฉูปายมองอว อาเหรา พร้อมเอ่ยขึ นเสียงเบา “ยามน ฝา
่
บาทก็กําลังพักพระราชอิริยาบถ เจ้าก็เข้าไปพักด้านใน



ตําหนักก่อนเถด”
ิ





















































9

ื
ตอนที 22 เหน อยก็นอนพักเสียเถิด
























ื
เมออวี อาเหราได้ยินคํา ฝเท้าก็หยุดลงกะทันหัน “เหตุใด
ี


บ่าวของข้าถึงได้เชอฟงท่านนัก”
ั
ื








๋
่
ฉูปายหันหน้ากลับมา สายตาฉายประกายกระอัก


กระอ่วน “มาถึงขนาดน แล้วเจ้ายังจะมใจคิดเล็กคิดน้อย
ี
ี


ี
ี
เช่นน อกหรือ”











10

ี

ื
ทเขาว่ามานั นก็ถูก อว อาเหราก็ร้สึกเบอหน่ายกับสมอง
ี
ู
๋

่
ของตัวเองยิงนัก เช่นนั นจึงได้เดินตามฉูปายไปหาฮ่องเต้







ื

ี
เมอมาถึงด้านนอกของตําหนักบรรทม ทันใดนั นก็มขันท ี

ผู้หนึ งเดินออกมา ยิ มแย้มพลางคารวะพวกเขาทั งสอง



ื

“บ่าวคารวะเซินซอจอ คุณหนูรองหลิง ทั งสองท่านก็มา

ื

ผิดเวลาแล้วขอรับ ยามน ฝาบาทกําลังบรรทมยาม
ี
่

่
บ่ายอยูด้านใน จะให้บ่าวเข้าไปกราบทูลหรือไม่ขอรับ”











่
๋
ฉูปายส่ายหน้า “ขอบคุณกงกงมาก แต่ข้าไม่รบกวนด ี


ี
กว่า รออกหน่อยคงไม่เปนไร”
็









หวังกงกงพยักหน้า แล้วจึงพบว่าสีหน้าของอวี อาเหรา










11

ค่อนข้างผิดปกติ “คุณหนูรองหลิงดูท่าทางอาการจะไม่




ี
ค่อยดเท่าไรนะขอรับ”










“วันก่อนนางถูกองค์รัชทายาทผลักตกหน้าผา ซํ ายังจม





ื

็
่
ู
นํ าจนเปนไข้หนาวสัน เมอคร่ก็นังรถม้าอยูคร่หนึ ง
ู

ี
๋
่
อาการจึงไม่ค่อยดนัก” ฉูปายตอบแทนนาง





หวังกงกงรีบกล่าวขึ นว่า “ถ้าเช่นนั นบ่าวจะไปเชญหมอ
ิ


หลวงมาดูอาการคุณหนูรองนะขอรับ”












“ไม่ต้องหรอก ข้าดูให้นางแล้ว และได้ให้สาวใช้ไปทห้อง
ี



ี
ื


ื
พระโอสถเพอต้มยา ดมเสียหน่อยอาการก็คงจะดขึ น” ฉู ่
ี
๋
ปายพูดขึ นมาอกครั ง







12

ื
“บ่าวก็เกอบจะลืมไปแล้วว่าหมอหลวงในพระราชวังแห่ง


ี

ื

ี
ี
ื
ื
น ไหนเลยจะมใครสู้ฝมอของเซินซอจอได้ หากมซอจอ
ื


ื

ี
่
คอยตรวจรักษาอาการปวยของคุณหนูรอง แม้ว่าจะไม่
ลงมอรักษาก็คงจะหายเปนปลิดทิ งแน่ขอรับ” เมอหวังกง
็

ื
ื
กงนึกขึ นมาได้เช่นนั นก็เคาะศรษะตนเองสองสามท
ี
ี
พลางกล่าววาจาประจบประแจง









ิ
“กงกงชมเกนไปแล้ว” ฉูปายหัวเราะน้อยๆ
่
๋









อว อาเหราเหลือบตามองคนทั งสอง จะชนชมฝมอการ

ื
ื
ี
ี
ื
รักษาของเขาไปถึงเมอไรกัน หากไม่ลงมอรักษาก็หาย

ื
็
เปนปลิดทิ งอย่างนั นหรือ แล้วเหตุใดลงมอรักษาตั งแต่
ื



ื

เมอวานแล้วอาการก็ยังไม่ดขึ นเล่า เมอคิด หัวสมองก็
ี
ื
13

ี
เริมทจะมึนงงขึ นมา นางไม่อยากคิดแล้ว เช่นนั นจึงเดิน

เข้าไปยังตําหนักรองทอยูด้านหลังของหวังกงกงและฉู ่
ี
่

๋
ปาย











ื
ี

เมอนังลงบนเตยงอ่อนนุ่ม นางถึงได้ผ่อนลมหายใจออก

มา












ี
ผ่านไปไม่นาน เจาเอ๋อร์ก็ยกชามยาทต้มเอาไว้เข้ามา











ื
เมอนางดมยาแล้วหัวสมองก็เริมจะหนักอึ ง ภาพตรง



ื
่
๋
หน้าก็เริมทจะเลือนรางไปบ้าง ฉูปายเห็นท่าทางของนาง


ี
ิ
ื

ี
เช่นน แล้วจึงพูดขึ นว่า “หากเจ้าเหนอยก็นอนพักเสียเถด
เรื องกราบทูลฝาบาทข้าจะกราบทูลแทนเจ้าเอง”
่








14

ี
ไม่ต้องรอให้อว อาเหรารับคํา เขาก็หันไปสังความเจา

เอ๋อร์ “ไปหยิบผ้ามาคลุมให้คุณหนูของเจ้าเสีย”












ื
เมอเจาเอ๋อร์ได้ยินดังนั นก็นําผ้านวมมาห่มให้มาคลุมบน




ี
ี
ร่างของนางทเอนกายลงบนเตยงนุ่มๆ ไม่ไกลออกไปนั น
ี
ยังมเตาผิงทกําลังระอุ ทันใดนั นร่างของนางก็ร้สึกอบอุน

ู
่
ี

ิ
ี
ขึ นมาในทันท นางนงไปสักคร่ แล้วจึงค่อยๆ หลับไป
ู









ื
่
ี
ี
ทางด้านฉูปายทนังอยูข้างเตยงนั น เมอเห็นนางหลับไป
่
๋

แล้วก็หยิบม้วนหนังสือขึ นมา สังเจาเอ๋อร์ขึ นว่า “เจ้าไม่

ต้องอยูเฝ้าทนหรอก หากคุณหนูของเจ้ามอะไรข้าจะ
ี
่
ี

ี

เรียก”









15

“เจ้าค่ะ” เจาเอ๋อร์ถอยออกไป












่

๋
่
ี
ฉูปายเงยหน้าขึ น สายตาลุมลึกของเขาหยุดลงทร่างขอ
งอว อาเหราผู้กําลังหลับใหล เขากะพริบตา ทําให้ขนตาท ี
ี


็

ื

ยาวเปนแพของเขานั นพลอยสันไหว เมอนังมองสักพักท ี

มุมปากก็ค่อยๆ ยกโค้งขึ น จากนั นจึงก้มหน้าลง สายตา



ื
จับต้องไปทม้วนหนังสือในมอ

ี








่
เตาจุดกํายานในห้องส่งควันขาวพวยพุง ภายในห้อง



่
ี
คลายกับจะมกลิ นหอมหวนอันคลายความกังวลลอยอยู









ู
ไม่ร้ว่านอนไปนานเพยงใด อว อาเหราทร้สึกถึงความเย็น
ู
ี
ี

ี



16

ี
รอบกายจึงกระชับผ้าห่มทคลุมกายเอาไว้แน่นอย่างไม่ร้ ู


่
๋
ตัว ฉูปายเหลือบมองนาง จากนั นก็เงยหน้าขึ นมองไปยัง

ิ

ท้องฟ้ามดสนทภายนอก เมฆฝนคล้อยตํา ราวกับพายุ
ื

ฝนจะมาได้ทุกเมอ เช่นนั นจึงส่งเสียงร้องเรียกไปด้าน
ื


นอก






























































17

ี

ตอนท 23 เจ้าก็ไม่ใช่หมอกํามะลอหรอกหรือ

























ื
ี

ื
“ซอจอมสิ งใดจะรับสังหรือเจ้าคะ” เจาเอ๋อร์รับคําแล้ว
เข้ามาในห้อง











“ด้านนอกเกรงว่าฝนจะตกแล้ว รีบไปนําผ้าห่มอกผนมา
ื
ี

ให้คุณหนูของเจ้าเถด แล้วบอกให้คนเติมไฟให้อุนด้วย”
่
ิ


่
๋

ฉูปายสัง








เจาเอ๋อร์มองไปยังอว อาเหราเล็กน้อย จริงแท้ว่านาง
ี



หนาวเสียจนกอดตัวเองเอาไว้แน่น ดังนั นจึงรีบไปนําผ้า







1

่

ี
๋
ื


ห่มมาตามทฉูปายสัง พลางบอกให้คนเพิมฟนเข้าไปให้
มากขึ น เมอเห็นท้องฟ้าด้านนอกแล้วเจาเอ๋อร์จึงอดไม่
ื

ได้ทจะกังวลใจ
ี











็
“วันน ไม่ร้ว่าเปนอะไร บางทฝาบาทอาจจะทรงเหนอย
ื

ี
่
ู
ี
ื

เสียจนบรรทมมิยอมตน หากยามทเดินทางกลับแล้วฝน

ี
ี
ยังตกลงมาอกก็คงจะไม่ดเท่าใดนัก”
ี







็
ฉูปายชะงัก แล้วพูดว่า “เจ้าไม่ต้องเปนกังวลแล้ว ออก
่
๋

ไปเถด”
ิ











“เจ้าค่ะ” เจาเอ๋อร์รีบถอยออกไป















2

ื
ี
เมอได้นอนหลับไปนานสักพักอว อาเหราจึงค่อยตนขึ น

ื
ื
่
มา มองเห็นว่าภายในห้องนั นมดมิดอยูบ้าง มเพยงฉู ่
ี
ี

ี
่

ี
ี
๋
ปายคนเดยวทนังอยู และด้านนอกนั นก็ราวกับมเสียงฝน
๊
ิ
ดังซู่ซ่า ปะทะเข้ากับชายคาจนเกดเสียงดังเปาะแปะ
๊
ื
เช่นนั นถึงได้นึกถึงคําพูดทเขาพูดเมอวันก่อน

ี








ไม่ได้บอกว่าหิมะจะตกหรือ แล้วเหตุใดตอนน จึงมฝนตก
ี
ี

ได้เล่า












ื
๋
็
ู

่
ฉูปายเห็นนางตนแล้ว จึงถามนางว่า “เจ้าร้สึกเปนอย่าง
ไรบ้าง”










อว อาเหราคิดทจะหยัดกายขึ นมา นางไม่ร้สึกวิงเวยน
ี
ี
ี
ู






3

ี
ี
ศรษะแล้ว อกทั งก็ค่อยๆ ได้สติขึ น นางพยักหน้าน้อยๆ



ี
“ท่านก็ไม่ใช่หมอกํามะลอนนา รักษาให้หายได้จริงๆ

ด้วย”












ี
๋
็

“อ้อ? ทแท้เจ้าก็คิดว่าข้าเปนนักต้มตุนหลอกลวงมา
๋
่
ตลอดอย่างนั นหรือ” นํ าเสียงของฉูปายไม่แสดงออกว่า


ื
ยินดหรือโกรธเคอง ทว่ายังคงแฝงไว้ซึงความเย็นชาตาม
ี

แบบฉบับของเขา












ู
ี
ี
อว อาเหราลูบศรษะ ลอบมองเขาด้วยความร้สึกผิดท ี

เผลอพูดความในใจออกไปโดยไม่ได้ตั งใจ











ี
ฉูปายเห็นนางมท่าทร้สึกผิดก็ไม่ได้ถามอะไรต่ออก “เอา
๋
่
ี
ู
ี




4

่
ิ
่
เถด ฝาบาททรงรออยู”









ี
“อ้อ” อว อาเหราจึงค่อยนึกขึ นมาได้ว่านางกําลังอยูในวัง
่

ื
หลวงเพอรอเข้าเฝ้าแต่กลับหลับไปเสียก่อน เช่นนั นจึง



ี
ี
รีบดดตัวลุกจากเตยง ร้องเรียกเจาเอ๋อร์จากด้านนอก

่
แล้วถามว่า “ฝาบาททรงเรียกให้เข้าเฝ้าหรือยัง”











่
“ฝาบาทหรือเจ้าคะ” เจาเอ๋อร์ชะงัก “ยังทรงบรรทมอยู ่


เลยเจ้าค่ะ”












๋
ี
่
ี
อว อาเหราหันควับไปทางร่างของฉูปาย ทแท้เขาก็หลอก

นางหรอกหรือ ทําเอานางตกใจเสียจนคิดว่าตัวเองนอน



หลับนานจนเกนไปแล้ว
ิ









5

ื
๋
่

ฉูปายเสมองไปทางด้านอน จ้องมองไปยังม้วนหนังสือ
ื
ไม่เคลอนไหว












ื
ในยามน หวังกงกงก็เดินเข้ามาด้านใน เมอเห็นว่าอวี อา
ี


็
ี

ื
ี

ื
เหราตนแล้วก็ยินดเปนอย่างยิง “คุณหนูรองตนก็ดแล้ว
ื
ขอรับ ฝมอทางการแพทย์ของเซินซอจอช่างสูงส่งยิงนัก



ื

ื
ี
ื

ี

่
ื
ู
เมอคร่น ฝาบาทเพิงตนบรรทม ทรงได้ยินว่าคุณหนูรอง


ี
มาถึงแล้ว จึงมรับสังให้เข้าเฝ้า คุณหนูรีบตามบ่าวมา
เถดขอรับ”
ิ


ิ
แล้วหันไปยิ มให้ฉูปาย “เซินซอจอ ฝาบาทก็ทรงเชญท่าน
่


๋
่

ื
ื
ด้วยขอรับ”







6

่
๋

ฉูปายพยักหน้า แล้วเดินตามคนอนๆ ไป
ื








ี
่
่
“ตอนน ฝาบาทกําลังประทับอยูในห้องทรงพระอักษร

ื
วันน เมอเช้าได้ยินมาว่าองค์รัชทายาทเสด็จไปยังจวน
ี


ื
่
หลิงอ๋องเพอถอนหมั นก็ทรงกริ วอยูมิใช่น้อย หากคุณหนู
่
เข้าไปแล้วโปรดระมัดระวังสักหน่อย หากทําให้ฝาบาท



่

ี
ี
ทรงพิโรธขึ นมาอก...” ในขณะทเดินอยูหวังกงกงก็พูดขึ น
ี
ด้วยความหวังด











“ขอบพระคุณกงกงทกล่าวเตอน อาเหราเข้าใจแล้ว” อว ี

ื
ี
อาเหราพยักหน้า

















7

ื
ี

เมอเดินผ่าระเบยงทางเดินมาแล้วก็พบกับฮ่องเต้ผู้สวม

ี

ื
่
ื
ชุดสีทองประทับอยูทโตะในห้องทรงพระอักษร มอถอ
๊
่
พูกันนงค้างเอาไว้ราวกับกําลังพิจารณาอะไรบางอย่าง
ิ

ื
ี
่
จากนั นก็โยนทั งพูกันและฎกาทิ งไปด้วยความโกรธเคอง
ี
ี

ตกลงมาอยูทปลายเท้าของพวกเขาพอด หวังกงกงรีบ
่
ก้าวมาข้างหน้า “ฝาบาทโปรดระงับโทสะ หากทรงกริ วก็
่


ี
ทรงอย่าอ่านฎกาอกเลยพ่ะย่ะค่ะ”
ี










“เจ้าจะไปร้อะไร ฎกาพวกน ล้วนแล้วแต่ส่งมาเพอต่อว่า
ี
ื

ี
ู
รัชทายาททั งนั น จริงสิ ส่งคนไปเรียกตัวกลับมาแล้วหรือ



ื

ยัง” วงพักตร์ของฝาบาทเต็มไปด้วยความโกรธเคอง เมอ
่
ื
คิดขึ นได้ก็ตรัสถามขึ น











ี
ี
ปน พระองค์มพระชนมพรรษาราวห้าสิบกว่าป รอย
ี
ี



8

่

เ**◌ยวย่นบนใบหน้ายิงทําให้ดูเฒ่าชรามากขึ น ระหว่าง


คิ วเผยให้เห็นถึงความน่าเกรงขามล้นเหลือ














































































9

ี
ตอนท 24 ถ้าต้องมัดตัวก็มัดมาเลย























หวังกงกงไม่กล้าทจะลังเล รีบร้อนก้าวเข้าไปตอบคํา
ี



“ยามน คาดว่าคงจะกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท
ี


สํานึกผิดแล้วไหนเลยจะกล้าบิดพลิ ว คิดว่าน่าจะเปน
็



เพราะภายนอกฝนตกจึงทําให้การเดินทางล่าช้า ตอนน ก็
ี




ื
ได้เชญเซินซอจอและคุณหนูรองหลิงมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ิ
ื








“เจ้าช่างร้วิธทจะหลบเลียงเรานัก” ฮ่องเต้ส่งเสียงร้องฮึ
ู
ี

ี
ี
ออกมา มองไปทางฉูปายและอว อาเหรา สายพระ
่
๋





10

ี
เนตรกวาดมองไปทร่างของพวกเขาทละคนอย่าง
ี

ี
่
ละเอยด มองไม่ออกว่าอยูในอารมณ์เช่นใด ดวงตาเฒ่า

ชราราวกับกําลังหลบซ่อนความไม่สบายใจไม่ให้ผู้อนได้
ื



เห็น











อว อาเหราถูกจ้องมองด้วยดวงตาเรืองอํานาจ จนทําให้
ี



ขนบนร่างนั นลุกชัน











ฮ่องเต้มองอยูสักคร่แล้วจึงถามขึ นว่า “สีหน้าของคุณหนู
ู
่


ิ
ี

รองช่างดูแย่ยิงนัก ไม่ทราบว่ามใครเชญหมอหลวงมาดู

็
หรือยัง เจ้ากําลังจะเปนพระชายาขององค์รัชทายาท ใน


็
วันข้างหน้าก็จะต้องเปนมารดาแห่งแผ่นดิน หากร่างกาย



่
ปวยขึ นมาจะทําอย่างไร”











11

ี
ี
ื
ี
ื
ี

ื
่
“ทูลฝาบาท โชคดทเซินซอจอมฝมอสูงส่ง หม่อมฉันจึงด ี

ิ
ขึ นเยอะแล้วเพคะ” ใบหน้าของอวี อาเหราเรียบนงลง


ื

ื
ฮ่องเต้ราวกับเพิงนึกขึ นมาได้ “เราเกอบลืมไปแล้วว่าเมอ


ื
วานได้ส่งเซินซอจอไปยังจวนของเจ้า แน่นอนว่าในแผ่น

ื

ดินต้าเยยนนั นก็ไม่มผู้ใดทจะชํานาญในเรื องการแพทย์
ี
ี
ี

ได้เท่าซอจออกแล้ว เราก็วางใจได้มากนัก”
ี

ื

ื






ี

่
“ขอบพระคุณฝาบาททใส่พระทัยเพคะ” ใบหน้าของอวี

อาเหรานั นแทบไม่มความเปลียนแปลงใดๆ เลย
ี










ี
“จะว่าไป...” ฮ่องเต้มท่าทเครียดขรึมขึ นมาในทันท “วันน ี
ี
ี






12