ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ตอนเช้าหลิงอ๋องได้เข้ามารายงานต่อเราถึงเรื องยกเลิก




การหมั นหมายระหว่างเจ้าและองค์รัชทายาท ได้ยินมา



ี
ว่าเจ้าก็ยินยอมในเรื องน ด้วยหรือ”











ี
“เพคะ” อว อาเหราตอบรับออกไปตามตรง แล้วจึงพูดขึ น



่
อกครั งด้วยนํ าเสียงอ่อนโยนยิงขึ น “ฝาบาทคงจะทรง
ี

ิ
ทราบถึงเรื องระหว่างหม่อมฉันและองค์รัชทายาททเกด

ี
ขึ นนอกเมองแล้ว เพราะหม่อมฉันไม่ประสามาตลอดจน
ื



ิ
เปนเหตุให้องค์รัชทายาทเกดความรําคาญใจ แต่นับจาก
็


ทตกจากหน้าผาแล้ว สมองของหม่อมฉันก็บังเกดความ
ิ
ี

เฉลียวฉลาดขึ นมา หากองค์รัชทายาทมความประสงค์ท ี
ี



จะถอนหมั น พวกเราจวนหลิงอ๋องก็ไม่กล้าทจะขัดขนเพ
ื
ี

คะ”















13

“กําเริบนัก!” ฮ่องเต้ตะคอกขึ นอย่างโกรธเกรี ยว “การ





ี
ี
็
สมรสครั งน เปนเรื องทเราและพระชายาองค์ก่อนได้
ี
ตกลงกันไว้ เพยงเขาบอกว่าจะถอนหมั นก็ถอนได้หรือ!”











“ฝาบาทโปรดระงับโทสะพ่ะย่ะค่ะ” หวังกงกงตกใจจนรีบ
่


ื
ส่งถ้วยชาเข้ามาให้ กลับถูกฮ่องเต้สะบัดตกลงพ นจน



แตกกระจายกลายเปนช นเล็กช นน้อย หยดนํ าชาจํานวน
็
ิ
ิ
ิ
หนึ งlkfกระเซ็นมาโดนชุดกระโปรงดอกเหมยสีนํ าเงนของ



ี
นาง สีหน้าแสดงท่าทโกรธเคองนั นทําให้ขันทและนาง
ี
ื

กํานัลพลันคุกเข่าลงกันทั งตําหนัก












อว อาเหราก้มหน้าลงตําเล็กน้อย สายตาเหลือบมองฉู ่
ี


ปาย เห็นว่าเขามองไปข้างหน้าด้วยท่าทเรียบเฉย ไม่ได้
๋
ี

ี
มองมาทนางเลยแม้แต่น้อย






14

ี

ื
นางอดไม่ได้ทจะขมวดคิ ว เมอคร่ราวกับว่านางจะพูดผิด
ู
่

ไปจนทําให้ฝาบาททรงกริ วเข้าเสียแล้ว...หลิงอ๋องเพิงจะ

กล่าวมิใช่หรือว่าเขาจะช่วยดูแลนางได้ แต่กลับแสดงท่า



ี

ทเฉยๆ เช่นนั นเองน่ะหรือ ในยามทนางกําลังคิดว่ากําลัง
ี

ทําเช่นไรดนั น ฮ่องเต้ก็ทรงผ่อนความโกรธเคองลง ค่อยๆ
ี
ื


เงยพระพักตร์ขึ น













“หวังเซิงเต๋อ รีบส่งคนไปตามองค์รัชทายาทกลับมาเดยว
ี

็
ี
น หากยังกล้าทจะขัดขนแล้วล่ะก็ หากจําเปนต้องมัดตัว
ี
ื

ก็มัดมา!”











“ฝาบาท อย่างไรเสียองค์รัชทายาทก็ยังเปนองค์
็
่


รัชทายาท หากต้องมัดตัวกลับมา แล้วคนในแคว้นเห็น





15

ี
เข้าจะเสียถึงพระพักตร์ แล้วอกอย่าง ไทเฮาเองก็...”











็
ี
ี
หวังกงกงมท่าทลําบากใจเปนอย่างมาก








ฮ่องเต้พ่นเสียงเย็นออกมาอย่างไม่พอใจ “เขายังเข้าใจ




เรื องเสียหน้าไม่เสียหน้าอะไรอก? หน้าแก่ๆ ของเราน ี
ี


ิ

ั
ื
เกอบจะถูกเขาขายกนไปหมดแล้ว ทางฝงไทเฮานั นไม่
ต้องไปสนใจ หากเกดเรื องอะไรขึ นเราจะรับผิดชอบเอง!”
ิ











“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ” หวังกงกง




รับคําสังแล้วจึงโค้งคํานับถอยไป











อว อาเหรามองฮ่องเต้คราหนึ ง กลับได้สบสายพระเนตร
ี






16

ี
ของเขาโดยพลัน นํ าเสียงดุดันพูดขึ นว่า “หากเจ้ามเหตุ



อะไรให้กังวลใจก็ขอให้บอกกับเราได้ หากรัชทายาททํา



อะไรเจ้าขึ นมาจริงๆ เราจะเข้าข้างเจ้าเอง”









































































17

ื
ี


ตอนท 25 องค์รัชทายาททรงดมเหล้าจนเมามาย






















ี
่
ี
“ฝาบาท...” อว อาเหราลังเล แม้ว่าฝาบาทจะตรัสเช่นน
่
ทว่าองค์รัชทายาทก็เปนโอรสแท้ๆ ของเขาเอง หาก
็



นางกล่าวโทษรัชทายาท ตอนน ไม่ถูกคิดบัญช แต่ก็ไม่
ี
ี

ี
ี
แน่ว่าต่อไปจะไม่ถูกคิดบัญช นางก็ไม่ได้โง่ถึงเพยงนั น


เสียหน่อย







18

ี
ื
“เจ้าอย่าได้อํ าๆ อึ งๆ มอะไรก็กล่าวมา” ฮ่องเต้โบกมอ










ี
ิ
อว อาเหราปรายตามอง แล้วจึงค่อยเปดปากพูด “หลัง

จากทหม่อมฉันตกจากหน้าผาแล้วหม่อมฉันก็จําเรื องท ี
ี




ี
ื
ื

็
เกดขึ นก่อนหน้าน ไม่ค่อยได้เพคะ เมอฟนขึ นมาก็เปน
ิ

สาวใช้ส่วนตัวทช่วยหม่อมฉันขึ นมาจากทะเลสาบ เรื อง
ี

ี

ทถูกองค์รัชทายาทผลักตกจากหน้าผานัน อาเหรามิกล้า

ี
พูดทั งทไม่มหลักฐานเพคะ...”
ี









“อ้อ? เจ้าจําไม่ได้เลยหรือ” ฮ่องเต้เลิกคิ วขึ น











“เพคะ...”อว อาเหราอพยักหน้า
ี








19

ี

ฮ่องเต้เท้าพระหนุมองมาทนาง จากนั นสายพระเนตรก ็

ื
ื


่
๋

เบนไปหาฉูปาย “เซินซอจอได้ตรวจดูศรษะของคุณหนู
ี
รองหรือไม่ หากล้มจนศรษะกระแทกก็คงไม่ดนัก ต่อไป
ี
ี
อาจจะเกดโรคภัยไข้เจ็บแฝงเข้ามาได้...”
ิ










ี
็
“เปนไปตามทคุณหนูรองกล่าวไว้พ่ะย่ะค่ะ คงจะเพราะ


ี
ศรษะกระทบกระเทอน นอกจากหลงลืมความรงจําไป
ื

็
บ้างบางส่วนแล้วก็ไม่มอะไรน่าเปนกังวล เพยงแต่ต้อง
ี
ี

๋
่
ี
ี
พักผ่อนมากๆ เท่านั นพ่ะย่ะค่ะ” ฉูปายพูดไปตามทอว อา

ี
เหรากล่าวไปก่อนหน้าน










ื

ี
เมอได้ยินเช่นนั น ฮ่องเต้ก็พยักพระพักตร์ลง “เช่นนั นก็ด”








20

่
ื

ู
หวังกงกงเดินเข้ามา “ทูลฝาบาท เมอคร่กระหม่อมกําลัง
ี
จะไปพาตัวองค์รัชทายาทกลับมา แต่เห็นว่ายามน องค์



รัชทายาทได้กลับมาด้วยพระองค์เองแล้วพ่ะย่ะค่ะ เพยง
ี


แต่ว่า...”












ี
ี
“แต่ว่าอะไร” ฮ่องเต้เห็นเขามท่าทลังเลจึงขมวดขนงตรัส


ถามขึ น











“รัชทายาททรงเมามายเสียจนต้องให้คนหามพากลับมา




พ่ะย่ะค่ะ...” หวังกงกงตอบบกลับอย่างระมัดระวัง











“เจ้าลูกไม่รักด!” ฮ่องเต้กวาดเอากระดาษ แท่นฝนหมึก
ี








21

่

ี
๊
ื

ื
ถ้วยชาต่างๆ ทวางอยูบนโตะลงพ นไปจนหมด เมอ
ี
บรรดานางกํานัลและขันททั งหลายเห็นดังนั นจึงรีบ
คลานเข้ามาเก็บ ทว่าสุดท้ายกลับโดนฮ่องเต้ตวาดขึ น




ี
“ไม่ต้องเก็บ! เห็นทเราต้องไปดูรัชทายาทด้วยตัวเองเสีย


หน่อย!”












ี

ี
หวังกงกงไม่กล้าทจะถ่วงเวลา รีบนําทางไปในทันท








อว อาเหราและฉูปายเองก็เดินตามหลังไป
ี
๋
่









่

กลุมคนเหล่านั นพากันเดินไปยังตําหนักไทเฮา ซึงไทเฮา


่
เองก็ทรงร้อยูก่อนหน้าแล้ว เพราะกลัวว่าฝาบาทจะกริ ว
ู
่
เช่นนั นจึงให้คนนําตัวรัชทายาทมายังวังของนางเสีย










22

๋
่
ี
อว อาเหรารีบเดินตามฉูปายไปติดๆ ไถ่ถามด้วยนํ าเสียง

ี
ี
แผ่วเบา “ท่านว่าทองค์รัชทายาททรงเมามายในเวลาน

ี
็
นก็เปนการเมาจริงๆ หรือว่าเสแสร้งกันแน่”










็
ฉูปายทําทเปนพึมพํากับตัวเองอยูชัวขณะ จากนั นก็
่
ี
๋
่

ปรายตามองนาง “เจ้าไปดูก็ร้แล้วมิใช่หรือ”
ู









“...”











ี
อว อาเหราทําได้เพยงไม่พูดอะไรออกมาอก แล้วเดินตาม
ี
ี

หลังเขาเข้าไปในวังของไทเฮาเงยบๆ
ี













23

ี

เจาเอ๋อร์ก็เดินตามหลังนางมาติดๆ ทด้านหน้าของพวก



ื
ี
เขานั นคอฮ่องเต้ทก้าวพระบาทยาวๆ ด้วยความเร่งร้อน
ี
เพยงเห็นแค่แผ่นหลังของเขาก็ราวกับได้เห็นควันร้อนท ี



่
พวยพุงออกมาเพราะความโกรธ










ี
เมอคนเหล่าน ก้าวเข้ามาในตําหนักของไทเฮา ขันทก็ยัง
ี
ื

ี
ไม่ทันได้ขานร้อง องค์ไทเฮาทสวมชุดยาวลายหงส์ทั งร่าง


ก็ก้าวออกมาจากตําหนักเสียก่อน












ดูจากสายตาแล้ว ไทเฮายังดูอ่อนเยาว์กว่าฮ่องเต้หลาย




็
ส่วน อาจจะเปนเพราะการถนอมพระวรกายและการ


ี

ุ
บํารงเปนอย่างด นอกจากผมขาวสีดอกเลาทแซมอยู ่
็
ี
เพยงเล็กน้อยแล้ว ใบหน้านั นก็ดูงดงามเปล่งปลัง พระ

ี

อารมณ์ดูสว่างไสวเปล่งประกาย ท่าทนั นดูผ่อน
ี






24

ื
ี
คลายกว่าฮ่องเต้มากนัก เมอเห็นคนเหล่าน เดินเข้ามา


ี
่
ี
ิ
พระนางก็หยุดฝเท้าในทันท ย มแล้วกล่าวขึ นว่า “ฝา
บาท...”












ฮ่องเต้กลับไม่สนใจนางเลยแม้แต่น้อย ยังคงพยายามท ี



จะเดินเข้าไปยังด้านในของตําหนัก












่
ไทเฮารีบเดินเข้าไปขวางทางด้วยใบหน้าเรียบขรึม “ฝา


ี
บาททรงคิดจะทําสิ งใด หลายวันมาน ไม่ได้เข้ามาถวาย



พระพรก็ช่างเถด แต่พอมาถึงก็นําคนนอกเข้ามาบุกรก
ุ
ิ


ี
ถึงในตําหนัก นมันเรื องอะไรกัน”










ได้ยินเช่นนั น โทสะของฮ่องเต้ก็บรรเทาลงไปบ้าง รีบ










25

ค้อมกายลงคารวะ “ลูกถวายพระพรเสด็จแม่ ลูกได้ยิน




่
มาว่ารัชทายาทเมาอยูในตําหนักของเสด็จแม่ เกรงว่า


เขาจะรบกวนการพักผ่อนของพระองค์เข้า เช่นนั นจึง




ตั งใจมาดูสักหน่อย”











ี
“เช่นนั นน่ะหรือ” ไทเฮาหัวเราะน้อยๆ ท่าทไม่ค่อยจริงใจ



นัก
















































26

ี
ตอนท 26 ไม่เคยพบเภทภัยอะไรเลย























ิ
“เสด็จแม่...” ฮ่องเต้ขมวดพระขนง “ลูกไม่ขอปดบังเสด็จ








27

่
แม่แล้ว คิดว่าพระองค์ก็คงทราบอยูแล้วว่าองค์



ู

รัชทายาทได้ก่อเรื องอันใดไว้ คนทัวหล้าต่างก็ร้กันถ้วน

ทัว หากยังไม่ยอมปล่อยให้เขาออกมารับผิดชอบต่อสิ งท ี




เขาได้กระทําแล้ว เช่นนั นจะให้ลูกมองหน้าคนทั งแผ่น



ดินได้อย่างไร”












ี
ี
ี
ไทเฮาชะงักไป “แม่เองย่อมเข้าใจด เพยงแต่ว่าตอนน เขา
ู
ก็เมามายเสียจนไม่ร้เรื องร้ราว แม้แต่แสดงความร้สึกผิด
ู
ู

ก็คงจะทําให้ไม่ได้”












็
“หากเช่นนั นเสด็จแม่ก็ไม่ต้องทรงเปนกังวลแล้ว ลูกก็ม ี


ี
วิธจัดการเขา” เมอฮ่องเต้ตรัสจบ ก็เดินเข้าไปด้านในอีก

ื

ครั ง












28

ู
ี
ี

ไทเฮาไม่ร้จะเอ่ยอะไรต่อไปอก ในยามทจะเดินเข้าไปใน
ตัวตําหนักพร้อมกับฮ่องเต้นั น สายตาก็เหลือบไปเห็นฉู ่




๋
ี
ี
ปายและอว อาเหรา พระนางจึงหยุดฝเท้าอย่างกะทันหัน

ี
็


ื
ื
“ซอจอก็มาด้วยหรือ ส่วนนก็คงเปนคุณหนูรองของหลิง
อ๋องสินะ”










“พ่ะย่ะค่ะ” ฉูปายพยักหน้า
๋
่









่
รอยยิ มของไทเฮาสว่างไสวและงดงามอยูบ้าง “ไม่ง่าย



ี


เลยทซอจอจะเข้ามาถึงในวังหลวงเช่นน เหตุใดจึงไม่มา
ี

ื
ื
คารวะข้าบ้างเล่า”














29

ี

“ขอบพระทัยทไทเฮาทรงใส่พระทัยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม


ื
่
เองนั นร่างกายอ่อนแอ เกรงว่าจะแพร่เช อโรคสูไทเฮา

เช่นนั นจึงมิกล้ารบกวนพ่ะย่ะค่ะ”













ื
ื
่

ี
“ซอจอช่างเข้าใจพูดเล่น ตัวเราอยูมาตั งครึงชวิตแล้วจะ

มิเคยประสบเภทภัยเลยหรืออย่างไร จะไปกลัวว่าท่าน

่
จะแพร่เช อมาสูตัวเราด้วยเหตุใดกัน วันหลังอย่าลืมมา
ื

เยยมเราทตําหนักร่หวงนะ”

ู
ี

ี







“พ่ะย่ะค่ะ น้อมรับพระเสาวนย์องค์ไทเฮา”
ี












ื
เมอกล่าวจบ ไทเฮาก็หันมาทางอว อาเหรา “คุณหนูรอง
ี

ี
เองก็ถูกรัชทายาทรังแกมามิใช่น้อย ดูใบหน้าก็ขาวซดยิง








30

ี
ื
นัก ต้องรักษาเน อรักษาตัวดๆ ล่ะ”










“ขอบพระทัยไทเฮาททรงห่วงใยเพคะ”
ี










องค์รัชทายาทได้รับความรักความเอ็นดูจากไทเฮา จน




ี

ื
็
มองว่าเรื องทเขาผลักนางตกหน้าผาจนเกอบตายนั นเปน
ี
ี
เรื องเพยงแค่น หรอกหรือ ทว่านางกลับมองไม่เห็นถึง


อารมณ์ใดๆ ภายใต้รอยยิ มมารยาทบนใบหน้าของ



่
ไทเฮาแม้แต่น้อย ราวกับนางกําลังยิ มแย้มอยูเช่นนั น



จริงๆ นางยิงร้สึกเย็นสันหลังวาบ ภายในวังแห่งน คนทั ง

ู
ี

ี
หมดล้วนแบกหน้ากากทแตกต่างกันเอาไว้เสมอ










่
ี
ตัวนางในตอนน ก็เหมอนกับแกะน้อยทอยูท่ามกลางวง
ี

ื





31

่

ล้อมของหมาปา ความหวาดหวันจนทําให้ใจไม่สงบ



กําลังครอบคลุมตัวนางไปทัวทั งร่าง นางสูดลมหายใจ



ื
ี

เย็น มองชายหนุ่มผู้มใบหน้านงขรึมข้างกาย เมอมอง
ิ
ิ
ิ

เห็นเขาแล้วจตใจก็พลันเปลียนไปเปนสงบนงขึ น หรือไม่

็
็
ก็อาจจะเปนเพราะกลิ นหอมเย็นเฉพาะตัวของเขา










ี
ิ
ไทเฮาเดินตามฮ่องเต้เข้าใปด้านใน โดยมนางกํานัลหญง

เดินตามประชดกาย
ิ











อว อาเหราและฉูปายเดินรั งท้าย เงยหน้าขึ นมองท้องฟ้า
่
๋
ี

ี
็

ทค่อยๆ กลายเปนสีดํา








หากยังล่าช้ามากกว่าน ก็เกรงว่าจะมดคําเกนไปเสียแล้ว

ื
ิ
ี






32

ด้านนอกนันฝนหยุดตกไปนานแล้ว แต่บนท้องถนนก็ยัง




คงช นแฉะ หากไม่ระวังก็อาจจะลืนไถลได้ นางค่อยๆ
ื

ี
ื
เดินอย่างระมัดระวัง กลัวว่านํ าสกปรกทพ นจะกระเซ็น


โดนชุดกระโปรง นางก็ควรจะร้เสียตั งนานแล้วว่าไม่ควร
ู


็
ี
สวมกระโปรงตัวน ออกมา เพราะว่าเปนของดูต่างหน้า


็
ของพระชายาหลิงอ๋อง หากทําสกปรกจะเปนการไม่


็
เคารพเปนอย่างมาก











ู
เมอเข้ามาถึงเสาแกะสลักของพระตําหนักร่หวงทเต็มไป
ี
ื


ู

ื
ด้วยความยิงใหญและหรหรา ก้าวเข้าไปแล้วก็เหมอน
่
กับได้หลุดไปอยูอกมิติหนึ ง การประดับประดาตกแต่ง
่
ี



ู
นั นดูหรหรากว่าพระตําหนักปูอวินของฮ่องเต้อย่างเห็น
้


ื

ได้ชัด ฉากอันยิงใหญเช่นน มแรงดึงดูดผู้ทพบเห็น เมอ
ี
ี
ี
่
มองอย่างละเอยดแล้วก็อดไม่ได้ทจะอุทานออกมาเบาๆ
ี
ี




33

่

ถึงความยิงใหญโอ่อ่า










ื
“อํานาจของไทเฮาพระองค์น ดูเหมอนว่าจะมากกว่า
ี

ฮ่องเต้เสียอกนะ...”
ี











่
๋

ี
ื
“หม” ฉูปายหูไว เช่นนั นจึงได้ยินสิ งทนางพูดขึ น







ู
“ท่านลองดูสิ ด้านในของพระตําหนักร่หวงแห่งน ก็ช่างดู
ี

ี
่
หรหราและงดงาม อกทั งยังดูยิงใหญอลังการเท่ากับพระ

ู
้

ิ
ี
ราชวังเทยนถง แม้แต่พระตําหนักปูอวินของฮ่องเต้ก็
ี

ี
กลับไม่อาจเทยบได้กับทนแม้แต่น้อย” อว อาเหรา
ี

ี
อธบาย
ิ













34

ี
ี
๋

“อย่างนั นหรือ” ในยามน นํ าเสียงของฉูปายก็เปลยนไป
่
ี
ู
็
็
เปนเย็นชาขึ นมา “พระตําหนักร่หวงแห่งน เดิมทเปนห้อง
ี

ื

พระบรรทมของฮองเฮาทสวรรคตไปแล้ว เมอครั งท ี
ี
ู
ฮองเฮาจากไปเพราะโรคร้าย พระตําหนักร่หวงก็เปน
็

ี
สถานททฝาบาททรงห้ามไม่ให้เข้ามา...”
ี
่



























































35

ี
ตอนท 27 เจ้าว่าเราสมควรตายหรือ

























ี
“สถานทต้องห้ามหรือ” อว อาเหราตกตะลึง
ี








๋
ี
“อม” ฉูปายพยักหน้าด้วยความเคร่งขรึม แล้วเอ่ยอกว่า
ื
่
ิ
“ไทเฮาทรงเปนสเด็จอาหญงของฮองเฮา นับตั งแต่
็

ี
ฮองเฮาสิ นพระชนม์ พระองค์ก็ย้ายเข้ามาอยูทพระ

่


36

็
ี
ู
ตําหนักร่หวง ตั งแต่ตอนนั นก็เปนเวลาสิบกว่าปแล้ว”









อว อาเหราร้สึกว่าอารมณ์ความร้สึกของเขานั นดูเรียบ
ู
ี
ู
เย็นกว่าในยามปกตินัก แม้ว่าจะพูดด้วยนํ าเสียงเรียบ




็
เฉย แต่ก็ทําให้คนฟงร้สึกเย็นวาบ ไม่ร้ว่าเปนเพราะนาง
ู
ั
ู

ี
๋
่
ู
ร้สึกไปเองหรือไม่ แต่ทว่าเพยงชัวพริบตาท่าทของฉูปาย
ี
ก็กลับมาเปนปกติ แล้วชําเลืองมองมาทนางอกครั ง
ี
็

ี






ิ
ิ
่
“รีบเข้าไปด้านในเถด ฝาบาทพระดําเนนไปไกลแล้ว”









อว อาเหรามองไปข้างหน้าก็เห็นว่าฮ่องเต้และไทเฮาพระ
ี



ี
ิ
ดําเนนห่างออกไปไกลเรื อยๆ เช่นนั นจึงรีบตามไปทันท













37

๋
่
ฉูปายก้าวเท้าอย่างสบายๆ อยูด้านหลัง เงยหน้าขึ นมอง
่

ู
ยังแผ่นหลังของนางคร่หนึ งแล้วจึงค่อยก้มหน้าลงอย่าง


เงยบๆ
ี











...











ี

ในทสุดพวกเขาก็เดินมาถึงภายนอกตําหนักบรรทมของ


ไทเฮาแล้ว ฮ่องเต้ผลักประตูแล้วเดินเข้าไป เห็นว่าจวิ



นฉางอวินเมาจนนอนพับไปกับเก้าอ นวมตัวยาวทปูผ้า

ี
ี

่
นวมทับอยูเต็มไปหมด เสียงพ่นลมหายใจเข้าออกอย่าง




ี
สมําเสมอนั นยิงทําให้ฮ่องแต่ททอดพระเนตรโกรธเสียจน


ทนไม่ได้ “หวังเซิงเต๋อ ไปเอานํ าเย็นมาสาดเจ้าลูกชัวคน




ี
น ให้ตนท”
ี

ื








38

ี

ื

ไทเฮาคิดอยากจะทขัดขวาง แต่เมอเห็นสีพระพักตร์ท ี
โกรธเก ยวของฮ่องเต้แล้วก็ยอมรามอ
ี
ื










ี
แท้จริงแล้วเรื องน ก็ไม่แปลกทฮ่องเต้จะทรงกริ วถึงเพยงน

ี
ี
ี
แม้องค์รัชทายาทจะไม่ชอบอวี อาเหราก็ตาม แต่อย่างไร



ื
ี
ก็ไม่ควรผลักนางจนตกหน้าผาจนเกอบจะเสียชวิต ให้ไป


็
ขอโทษก็กลับไปถอนหมั น ไม่ว่าเปนใครก็ต้องโกรธจน


ี
แทบกระอักเลือดตายเช่นน ทั งนั น!











ื

หวังกงกงรับคําสัง ให้คนไปนํานํ าเย็นมาหนึ งถาดเพอ

สาดลงบนร่างกายขององค์รัชทายาท

















39

ี
ื
ในอากาศช่วงเดอนสิบเอ็ดเช่นน อุณหภูมิก็หนาวเย็น


็
เสียจนทําให้ผู้คนแทบจะกลายเปนนํ าแข็ง ไม่ต้องคิด



ี
เลยว่าผู้ทโดนนํ าเย็นบาดกระดูกราดตั งแต่หัวจรดเท้านั น


ี
จะต้องหนาวเย็นสักเพยงใด ดูท่าแล้วโทสะของฮ่องเต้


ี
ี
นั นคงจะมมากโขเลยทเดยว
ี









ี

่
ื

องค์รัชทายาททกําลังเมามายอยูนั นเมอร่างกายปะทะ
กับความหนาวเย็นเข้า เขาก็ค่อยๆ สะลึมสะลือตนขึ นมา
ื


ช้าๆ ตะคอกขึ นด้วยนํ าเสียงไม่พอใจว่า “บ่าวไพร่น่าตาย




ี
คนไหนมันกล้าทํากับข้าเช่นน !”










่
ี

ื

ี
เมอได้ยินเช่นนั น ขันทและนางกํานัลทอยูเต็มห้อง รวม

ี

ไปถึงขันททสาดนํ าก็ตกใจจนต้องคุกเข่าลงตัวสันงันงก
ี







40

ไทเฮาทอดพระเนตรไปยังฮ่องเต้ แล้วรีบพูดแก้



ี
สถานการณ์ขึ นว่า “รัชทายาทคงยังไม่สร่างเมาด...”











“เสด็จแม่!” ฮ่องเต้ร้องขึ นมาอย่างไม่พอใจ ใบหน้านั น




ี
แทบจะเรียกได้ว่าโกรธจนเขยวคลํ าไปเสียแล้ว










ไทเฮาจึงได้แต่ปดปากเงยบ
ี
ิ











ี
ื
องค์รัชทายาททกําลังอยูในอาการสะลึมสะลือนั น เมอ
่



ิ
ี
ื
ี

ได้ยินเสียงตะคอกเทดังสนันในทสุดก็ฟนจากฤทธ สุรา


ื
เมอมองเห็นว่าฮ่องเต้และไทเฮายนอยูตรงหน้า สติก็
ื
่
ื
กลับคนมา รีบคุกเข่าลงกับพ น “ลูก...ลูกถวายบังคม
ื



41

เสด็จพ่อ ถวายพระพรเสด็จย่าพ่ะย่ะค่ะ”













ื
ู
่
ี
ู
“หึ เจ้ายังร้จักมารยาทอยูอกหรือ เมอคร่ยังคิดว่าเรา
่
สมควรตายอยูเลยมิใช่หรืออย่างไร”









“ลูก...”












“หุบปาก! เราไม่อยากฟงคําแก้ตัวของเจ้าอกต่อไปแล้ว!”
ั
ี


ี
ั
ี
ั
แม้แต่ฟงฮ่องเต้ก็ยังข เกยจทจะฟงอกต่อไป พระองค์จึง
ี
ี
ตะคอกตัดบทเขาแล้วกล่าววาจาด่าทอออกมาอย่างเจ็บ

ี
ปวด “หากเสด็จแม่ของเจ้ามาเห็นเจ้าในตอนน คงต้อง




ี
โกรธเสียจนตรอมใจตายแน่ๆ ตอนนั นนางทเลี ยงเจ้าลูก


ชัวเช่นเจ้า...”









42

ื

ี
ี


่
“เสด็จพ่อ” จวินฉางอวินทแต่เดิมมใบหน้าว้าวุนใจเมอได้

ยินคําพูดเช่นนั นใบหน้าก็เปลียนสี “ลูกชัวร้ายไร้

็
คุณธรรมก็เปนเพราะตัวลูกเอง แต่หากเสด็จแม่ยังทรง


ี
พระชนม์ชพ ตอนนั นคงไม่...”











“ยังกล้ากล่าววาจาไร้สาระอกหรือ!” ฮ่องเต้ยกมอขึ นตบ
ี
ื


หน้าเขา “ถ่ายทอดราชโองการ องค์รัชทายาทเมามาย



พูดจาเลอะเลือน ไร้ซึงคุณธรรม นับแต่วันน ไปให้จําขัง
ี



เอาไว้ทวังตะวันออก ทุกวันต้องคัดคําสอนในพระคัมภร์
ี

ี
ี

ี
็
ให้ทราบว่าหน้าทของรัชทายาทเปนเช่นไร หากไม่มคํา

สังจากเราห้ามไม่ให้ก้าวออกไปภายนอกแม้แต่ก้าว



เดยว!”
ี












43

รัชทายาทจ้องมองเขา แต่กลับไม่พูดอะไรออกมาเลย













ี
พระคัมภร์หรือ คนทฆ่าคนมามากมายนับไม่ถ้วนถึงได้
ี
ี
ขึ นเปนผู้ปกครองแผ่นดินกลับพูดถึงเรื องพระคัมภร์กับ
็


เขาหรือ



























































44

ี
ี
ี
ตอนท 28 ไหนเลยจะมความคิดสกปรกถึงเพยงนั น


























45

ี

จวินฉางอวินถูกคนคุมตัวเอาไว้ขณะทเดินออกไปนอก


ี

ตําหนัก ยามทเดินผ่านร่างของอวี อาเหราเขาก็หัวเราะ

ออกมา กล่าวด้วยเสียงกดตําว่า “เจ้าอย่าได้คิดว่าเรื อง




ถอนหมั นจะง่ายดายถึงเพยงน ฝาบาทจะต้องผูกติดเรา
่
ี
ี
ทั งสองด้วยด้ายแดงเข้าไว้ด้วยกัน เพราะฉะนั นความ




ปรารถนาของเจ้าก็จะกลายเปนสูญเปล่า รอวันทข้าจะ
็

ี
ิ
ได้ออกจากวังตะวันออกเสียก่อนเถด!”











“อย่างนั นหรือ เช่นนั นตอนน คงต้องน้อมส่งเสด็จองค์
ี



รัชทายาทแล้ว ออกจากวังตะวันออกมาให้ได้เสียก่อน



ิ
ค่อยว่ากันเถดเพคะ...” ใบหน้าของอวี อาเหราปราศจาก



็
ี

อารมณ์แม้แต่น้อย เรื องทฮ่องเต้ทรงไม่เห็นด้วยนั นก็เปน

สิ งทนางคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรเรื องน ก็
ี
ี

่
็
ได้กลายเปนเรื องใหญขึ นมาแล้ว ถึงแม้ว่ายังจะไม่ได้







46

ี
ี
ี
ถอนหมั นในตอนน แต่สุดท้ายก็ต้องมสักวันทจะได้สมใจ








นาง ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร...












ื

จวินฉางอวินเมอได้เห็นท่าทไม่สะทกสะท้านของนาง
ี
แล้ว จึงร้สึกโกรธขึ นมาอยูบ้าง
่
ู










หลังจากทเขาถูกพาตัวออกไป ฮ่องเต้ก็หันพระ
ี


วรกายกลับมามองอวี อาเหรา “คุณหนูรองเข้าวังมาทั ง




บ่ายเกรงว่าคงจะเหนอยแย่ กลับตําหนักไปพักผ่อนก่อน
ื


ิ
เถด”











“เช่นนั นเรื องถอนหมั นเล่าเพคะ”







47

่
“รัชทายาทก่อเรื องวุนวายหลายต่อหลายครั ง เรื องการ



ี
็
คัดเลือกพระชายาขององค์รัชทายาทเปนเรื องทเราจะ

ต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง ถ้าหากถอนหมั นไปแน่นอนว่า



ี
็

จะเปนการผิดต่อพระชายาหลิงอ๋องทล่วงลับไปแล้ว และ

ี
ก็ผิดต่อความตั งใจเดิมของเราในคราแรก เรื องน ก็ไว้ค่อย



ี
็
ว่ากันเถด เจ้าก็ยังคงเปนว่าทพระชายาแห่งองค์
ิ

ิ


ี
รัชทายาท ตําแหน่งทหญงทัวทั งหล้าต่างปรารถนาจะ
ครอบครองเช่นน คุณหนูรองคงไม่ปฏิเสธหรอกใช่หรือ
ี


ไม่”












“แน่นอนว่าไม่เพคะ...” จตใจของอว อาเหราจมดิง เข้าใจ

ี
ิ

ี

ความคิดทั งหมดของเขาแล้ว นก็ชัดเจนว่าไม่ว่าอย่างไร

ก็จะไม่ยอมให้นางถอนหมั นโดยเด็ดขาด มิเช่นนั นจะถูก








48

ี
ข้อหาขัดราชโองการ มความผิดถึงโทษประหาร ไม่ว่า




ี
ี
ใครก็ไม่มทางรับได้ นางเองทพอจะเดาผลลัพธ์เอาไว้
ื
ล่วงหน้าแล้วจึงไม่ได้แสดงท่าทเหนอความคาดหมาย
ี


ี
ี
ื
เท่าไรนัก เพยงแต่ไม่คิดว่าท่าทของฮ่องเต้จะเหมอนกับท ี
จวินฉางอวินว่าเอาไว้ไม่มผิด
ี











่
๋
ฮ่องเต้ทอดพระเนตรไปยังฉูปายเช่นกัน “เรามเรื องท ี
ี

ิ
ี
ิ

อยากหารือกับซอจอ เชญทห้องตําราหลวงหน่อยเถด”
ื

ื




“พ่ะย่ะค่ะ” ฉูปายหันกลับมาสังนางอีกครั ง “เจ้ารอข้าท ี

๋
่

นอกวังสักคร่ ข้ายังต้องอาศัยรถม้าของเจ้ากลับจวนหลิง
ู



ื
อ๋องเพอไปรับองครักษ์ของข้า”
















49

ี

ี
ไปรับองครักษ์? อว อาเหราหมดคําทจะพูด องครักษ์ผู้น ก็
ี
ื
ี


ช่างมความสําคัญยิงนัก ถึงกับต้องให้ซอจอเปลืองแรง

ื
ี
ไปรับเองเชยวหรือ...









่
๋
ี

หลังจากทฉูปายกล่าวจบ เขาก็เดินตามฮ่องเต้เข้าไปยัง
ห้องตําราหลวงของพระตําหนักร่หวง
ู











ี

ี
หลังจากทอว อาเหราเดินไปลาไทเฮาแล้ว นางก็พาเจา
ื

เอ๋อร์ออกนอกวังพร้อมกัน ไปยังรถม้าเพอรอเขา










ื
รอแล้วรอเล่าจนท้องฟ้ากลายเปนสีดํามด อว อาเหราทน
ี
็

ื
ี
ไม่ไหวจนต้องเลิกม่านขึ นแล้วยนศรษะออกไป

มองด้านนอก พร้อมเอ่ยพึมพําว่า “เจาเอ๋อร์ เจ้าว่า










50

ื



ื
เซินซอจอผู้นั นจะออกมาหรือไม่ เหตุใดถึงได้ปรึกษา
หารือกันนานถึงเพยงน หรือว่าเขาตั งใจจะให้ข้ารออยู ่
ี
ี

ตรงน แล้วตัวเองแอบหนกลับไปแล้ว”
ี
ี











ื

ื
“คุณหนู ท่านพูดอะไรกันเจ้าคะ เหตุใดซอจอจะต้องทํา
เช่นนั นด้วย” ใบหน้าของเจาเอ๋อร์เต็มไปด้วยความไม่เชอ
ื



ิ
ื
ถอ นํ าเสียงแฝงความไม่พอใจ ราวกับกําลังตําหนนางท ี

๋
ี
ไม่ให้ความเคารพต่อฉูปายอย่างไรอย่างนั น ซึงเรื องน ก็

่
ทําให้อว อาเหราหันกลับมามองนางอย่างสนใจ “บอก
ี




ื
มานะ เด็กน้อยเช่นเจ้าชอบเซินซอจอเข้าแล้วใช่หรือไม่”


ื






สีหน้าของเจาเอ๋อร์เปลียนแปลงไปอย่างมาก ร้อนรนจน




ใบหน้าแดงกํา “คุณหนู ท่านก็พูดจาเหลวไหลใหญแล้ว

่

็
นะเจ้าคะ เจาเอ๋อร์เปนเพยงบ่าวรับใช้เท่านั น แต่ต่อไป
ี





51

ื


ื

็

ื
ซอจอจะเปนท่านเซินอ๋องในภายภาคหน้า หากซอจอได้

ื
ี
่
่
ฟงวาจาเช่นน เข้าก็คงคิดว่าบ่าวมักใหญใฝสูง...”
ั


ี
“แล้วไม่ใช่หรืออย่างไร” อว อาเหรายังคงไม่เชอ ยามท ี

ื

ี
นางพูดถึงฉูปายนั นก็มักจะมอารมณ์สลับซับซ้อน
่
๋
ู
ปรากฏขึ นบนหน้า จนทําให้นางอดร้สึกสงสัยขึ นมาไม่ได้











“แน่นอนว่าไม่ใช่น่ะสิเจ้าคะ ตัวบ่าวไหนเลยจะกล้าม ี




ี
ความคิดสกปรกเพยงนั นต่อซอจอได้”
ื

ื






























52

ื
ี
ตอนท 29 ไร้เยอใย






53

ี

ี
อว อาเหราหลุดหัวเราะออกมาขณะทมองใบหน้าเห่อ
ี
ร้อนของเจาเอ๋อร์ เด็กสาวคนน แม้แต่เรื องล้อเล่นก็ไม่ร้จัก
ู


แม้แต่น้อย











่
ู
๋
่
รออยูนานคร่ใหญก็เห็นฉูปายก้าวออกมาจากประตูวัง
่
ื
ด้วยท่าทไม่รีบร้อน ท้องฟ้ามดมิดเสียจนมองไม่เห็นรอบ
ี

ด้าน แสงสว่างรําไรผ่านทะลุช่องกําแพงวังออกมาอย่าง




ื

ี
็
ี
่
ี
เลือนราง นางมองเพยงปราดเดยวก็ร้ว่าผู้ทยนอยูนั นเปน
ู
เขา ชุดป้ายหน้ายาวสีขาวช่างดูสะดุดตาเปนอย่างมาก
็
ทันใดนั นเขาก็ก้าวเดินมาถึงตรงหน้าแล้ว











54

ื
เมอเห็นนางมองมายังตนเองด้วยท่าทางตะลึงงัน ก็อด

ี

็
ไม่ได้ทจะขมวดคิ วขึ น “เปนอะไรไป”









อว อาเหรารีบส่ายหน้า “เหตุใดท่านถึงได้ไปนานนักเล่า”
ี












ี
่
ี
“มเรื องด่วนเล็กน้อย เดิมทฝาบาทก็ประสงค์ทจะให้ข้า
ี
รับประทานอาหารเย็นด้วยกันกับพระองค์ แต่ก็พลันนึก



่
ขึ นได้ว่าเจ้ารออยู เช่นนั นข้าจึงรีบทูลลา” ฉูปายตอบคํา
๋
่








ี
ี

ี
ี

ี
ั
่
อว อาเหรากัดฟน ตัวนางรอเขาอยูทนตั งนานเพยงน แต่
เขากลับกล้าทจะเกอบลืมนางไปเสียสิ น

ื
ี







55

ี
เสียแรงทเจาเอ๋อร์พูดจายกย่องเขาถึงเพยงนั น สุดท้าย
ี

็
แล้วก็ยังเปนนางทพูดถูกเสียทั งหมด

ี









่
ื
ในเมอลืมไปแล้ว เช่นนั นก็ให้ฝาบาทส่งเขากลับเสียสิ จะ

ให้นางหิ วท้องรอเขาตั งนานโดยเปล่าประโยชน์ไปทําไม



กัน












เมอเห็นว่าท้องฟ้ากําลังกลายเปนสีดํามด นางก็ไม่อยาก
็
ื
ื

่
จะพูดอะไรให้มากความ หลีกทางให้ฉูปายได้เดินขึ นรถ
๋


ม้ามา แล้วนังลงอกด้านหนึ ง

ี










็
ี

ื

รถม้าเคลือนตัวโยกเยก เมอยามทท้องฟ้ากลายเปนสีดํา

สนทก็ได้มาหยุดอยูตรงหน้าประตูของจวนหลิงอ๋องแล้ว
ิ
่






56

ื


ี
หลิงอ๋องสังให้สาวใช้จุดโคมไฟรอทหน้าประตูแล้ว เมอ
เห็นว่าพวกอวี อาเหราลงมาจากรถม้าก็ผ่อนลมหายใจ



ออกมาอย่างโล่งอก












ี
่
ี
“เสด็จพ่อ เหตุใดถึงมาอยูตรงน ได้เล่าเพคะ” อว อาเหรา
ถาม












“ข้าเห็นว่าพวกเจ้าไปตั งนานแล้วแต่ยังไม่กลับมาเสียท
ี


เช่นนั นก็เลยเกดกังวลขึ นมา จึงเดินออกมาดู เพิงจะมา
ิ




ื

ถึงพวกเจ้าก็มาพอด โชคดทมซอจอคุ้มครองเจ้าจึงไม่ม ี

ี
ี
ี
ื
ี

อันตราย” หลิงอ๋องหัวเราะขณะทมองมายังฉูปาย ดวง
ี
่
๋
ตาทั งสองเปล่งประกาย ราวกับกําลังมองลูกชายของตัว







57

เองก็ไม่ปาน












ี
ี
ี
ื
อว อาเหราเหยยดริมมปาก ปรายตามองชายหนุ่มทยน
ี

ข้างตัวด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก










ื

ื
ื
“เซินซอจอคงยังไม่ได้รับประทานม อเย็น เราก็ได้เตรียม


ื
เอาไว้ให้แล้ว หากซอจอไม่รังเกยจ...”

ื
ี






ี
ี
“ขอบคุณในความปรารถนาดของหลิงอ๋อง เพยงแต่ใน


่
ิ
๋
จวนเกดเรื องขึ นเล็กน้อย คงไม่อยูรบกวนพ่ะย่ะค่ะ” ฉูปา
่
ยออกปากปฏิเสธ













ี

ื

“ถ้าเช่นนั นซอจอทมาถึงทน...” หลิงอ๋องมองไปทเขา

ื

ี

ี
ี
58

อย่างไม่เข้าใจ












่
ื
“หานสือ” ฉูปายร้องเรียกเสียงเบาผ่านความมดมิด
๋
่
องครักษ์หน้าตายก็ปรากฏสูสายตาในทันท แล้วคุกเข่า
ี


ลงตรงหน้า











ื

ื

“ข้าน้อยคารวะซอจอ”








๋
่
ิ
“พวกเรากลับจวนกันเถด” ฉูปายออกคําสังเสียเรียบ









ื
“ขอรับ” หานสือลุกขึ นจากพ น แล้วเดินไปยังด้านหลัง


ี
ิ
่
ของเรือน อว อาเหราถึงได้เห็นรถม้าคันนั นจอดสนทอยูท ี

ื
ิ
หน้าประตู แม้จะบอกว่าท้องฟ้าดํามดเกนไปจนมองไม่





59

็


เห็น แต่นางเพยงมองก็ร้ว่านันเปนรถม้าของจวนเซินอ๋อง
ู
ี

หานสือค่อยๆ ขับเคลอนรถม้าจากความมดเข้ามาใกล้
ื
ื








๋
่
ฉูปายค้อมกายลงไปทางหลิงอ๋อง “ทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”











“ซอจอเดินทางระวังด้วย” หลิงอ๋องพยักหน้า

ื
ื








่
ฉูปายขึ นบนรถม้าไป สองนายบ่าวก็ค่อยๆ หายไปใน
๋

ความมด
ื











่
ี
หลิงอ๋องหันใบหน้ากลับมา “วันน ฝาบาทตรัสถึงงาน

สมรสของเจ้ากับองค์รัชทายาทเช่นไรบ้าง”













60

็
่
“ฝาบาทตรัสว่างานสมรสเปนเรื องทพระองค์และเสด็จ
ี
ิ
ี
็
แม่กําหนดเอาไว้แล้ว แม้เปนรัชทายาทก็ไม่มสิทธ ถอน
หมั น ดังนั นจึงไม่เปนผลเพคะ” อว อาเหราตอบด้วยสี
ี
็


หน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์











็
ิ
“หากไม่เปนผลก็ไม่เปนผลเถด เจ้าเองก็อย่าได้ฝนตัวเอง
็
ื
นักเลย แท้จริงแล้วเจ้าและองค์รัชทายาทก็มความผูกพัน
ี


ี
กันมานานหลายป ตัวพ่อเองก็ไม่อยากให้เจ้าต้องทํา




ี
ี
เรื องทไม่อยากทํา เพยงหวังว่าต่อไปเขาจะจริงใจต่อเจ้า

บ้างก็เท่านั น...” หลิงอ๋องถอนหายใจออกมา












“ฝนตัวเองหรือเพคะ” อว อาเหรานงงัน จากนั นก็พูดขึ น
ื
ี
ิ
ด้วยความขําขันเสียเต็มประดา “เสด็จพ่อเข้าใจผิดแล้ว





ื
ลูกกับองค์รัชทายาทไร้เยอใยต่อกันมานานแล้ว ในเมอ
ื



61

ี
ี
เขาไม่ชอบลูก ลูกก็คงไม่บบบังคับตัวเองให้ขึ นเขยง


หรอกเพคะ”














































































62