ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ื
ยินหานสือพูดว่า เมอเหล่าขุนนางได้ยินข่าวเรื องอาการ



ประชวรของไทเฮาก็รีบเข้าวังมาเยยม หลิงอ๋องเองก็คง
ี


่
อยูทนด้วยเช่นกัน
ี
ี





































































65

ี

ี
ตอนท 89 ให้เรารอเสียนานเชยว






















่
ี
วังหลวงในยามนั นต่างมรถม้ามาชุมนุมอยูไม่น้อย น่าจะ

เปนเพราะทุกคนได้ยินข่าวแล้วจึงรีบรดหน้าเข้ามาทันท
ุ
็
ี









่

ี
ฉูปายกวาดสายตามองไปในกลุมคนและรถม้าทอยูราย
่
๋
่
ิ
ล้อม นํ าเสียงสงบเอ่ยขึ นว่า “เข้าไปกันเถด”









66

ี


เมออวี อาเหราได้ยินเช่นนั นก็ตามเข้าไป โดยทหานสือ
ื
็
เดินเข้ามาเปนคนสุดท้าย











ี
ู
่

หลังจากเดินไปตามถนนทอยูห่างจากพระตําหนักร่หวง
ของไทเฮาไม่ไกลนั น อว อาเหราก็มองไปยังชายหนุ่มท ี
ี



ื
ร่างกายสันเทาเล็กน้อยเบ องหน้า หัวใจก็อดไม่ได้ทจะ
ี


สันไหวขึ นมา มองไปยังแผ่นหลังนั นแล้วนางก็กะพริบตา


ปริบๆ ก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้าให้ทันเขา “ตอนน แผล
ี




ู
ของเจ้าเปนอย่างไรบ้าง เมอคร่ก็นังรถม้ามานานขนาด
็
ื

ี
ี
ี
นั น ตอนน ก็ยังต้องเดินเท้าไกลถึงเพยงน อก ร่างกายจะ
ี
รับไม่ไหวเอานะ”













ี
็
“ไม่เปนไร” แม้ว่าสีหน้าของฉูปายจะซดขาว ทว่าทมุม
่
ี
๋
67

ี
็
ปากของเขานั นยังคงมรอยยิ มจางๆ “เจ้าเปนห่วงข้า


หรือ”











ี

“แน่นอนสิ ก็เจ้าได้รับบาดเจ็บเพราะข้าน แล้วจะไม่ให้


็
็
ี
เปนห่วงได้อย่างไร” อว อาเหราตอบกลับอย่างเปนเหตุ
็
เปนผล











ื
ฉับพลันนั นสีหน้าของฉูปายก็พลันกลายเปนความเยอก
่
็
๋
็
ี

เย็นขึ นมา แต่ดูเหมอนว่าจะเปนเพยงชัวพริบตาเท่านั น
ื
็
ี
ผ่านไปไม่นานท่าทของเขาก็กลับมาเปนปกติ “ข้าไม่ได้


เปนอะไร ไปเถด อย่าได้ชักช้าอยูเลย พระอาการประชวร
็
่
ิ
ี
ของไทเฮาไม่ใช่เรื องทจะรั งรอได้”

















68

่
ื
ี
ี

ี
อว อาเหราเบ้ริมฝปาก เมอคร่ก็ยังดๆ อยูเลยมิใช่หรือ
ู

ื
ี
็
แล้วเหตุใดพูดเพยงคําสองคําก็เปลียนจากหน้ามอเปน
ื
หลังมอเสียแล้วเล่า นางก็ไม่เข้าใจนัก ทว่าก็ได้แต่เก็บ

ี
เอาไว้ในใจไม่ได้สนใจอะไรอก ก่อนจะเงยหน้าขึ นมอง


แผ่นป้ายทแขวนเอาไว้ด้านบน ทมอักษรเขยนไว้ว่า ‘พระ
ี

ี
ี
ี


ตําหนักร่หวง’ เช่นนั นในใจของนางก็ยิงหนักอึ งขึ นเรื อยๆ
ู








เมอพวกเขาเข้ามาด้านในแล้วก็เห็นว่าฝาบาทและหมอ
ื

่

หลวงจํานวนหนึ งก็ได้อยูทพระตําหนักแห่งน สีหน้าของ
ี
่

ี
ทุกคนฉายแววหนักใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตก











ฮ่องเต้เงยพระพักตร์ขึ นเล็กน้อย จากนั นถึงได้ทอดพระ




เนตรเห็นว่าพวกเขาเข้ามาในห้อง ทันใดนั นก็พระสรวล



ื


ขึ นอย่างยินด “เซินซอจอ ในทสุดเจ้าก็มาแล้ว ปล่อยให้
ี

ี

ื
69

เรารอเสียตั งนาน!”












ิ
ุ
็
ี
่
“เปนพระมหากรณาธคุณทฝาบาททรงรอพ่ะย่ะค่ะ

๋
่
กระหม่อมมิกล้า” ฉูปายถวายบังคม กล่าววาจาขึ นอย่าง
สํารวม












ื
ฮ่องเต้รับตรัสขึ นว่า “รีบเข้าไปในห้องบรรทมเพอดู


อาการไทเฮาเถด ไม่เช่นนั นจะยิงประชวรหนักเข้าไป
ิ


่
ใหญ”











ิ
ตรัสจบ ฮ่องเต้ก็พระดําเนนนําเข้าไปในห้องพระบรรทม




ี
่
ี
ี
ี

ของไทเฮาทันท โดยทไม่ได้สนใจอว อาเหราทอยูด้าน
หลังแม้แต่น้อย







70

ยังไม่ทันได้เข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงร้องโอดโอยด้วยความ



ี

ุ
เจ็บปวดดังเข้ามาจากทไกลๆ ฮ่องเต้ทได้ยินเข้าก็รีบรด
ี

่
ี
ี

เข้าไปในทันท ตะคอกถามหมอหลวงกลุมหนึ งทกําลังดู
อาการอยู “ไทเฮาเปนอะไร”
่
็










ี
่
“ทูลฝาบาท จากการตรวจชพจรของไทเฮาแล้ว ไม่อาจ


็
วินจฉัยได้ว่าประชวรเปนโรคอะไรพ่ะย่ะค่ะ...”
ิ









ี
หมอหลวงชราทเปนหัวหน้าเอ่ยตอบขึ นด้วยท่าทลนลาน

็
ี
ทําให้ฮ่องเต้ทรงพิโรธหนัก “เจ้าเปนหมอภาษาอะไร เหตุ
็


ใดจึงวินจฉัยโรคไม่ได้! แล้วเราจะเลี ยงพวกเจ้าให้สิ น
ิ



ี
เปลืองต่อไปอกทําไมกัน?!”










71

ื
่
“ฝาบาททรงไว้ชวิตด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” เหล่าหมอหลวงตน
ี
ุ

ื
ตระหนก สองขาสันเทาเสียจนแทบทรดลงกับพ น









อว อาเหรามองไปยังร่างของไทเฮาแล้วถึงได้เห็นว่าเสื อ
ี



ี

่
่
ี
ผ้าหรหราทพระนางเคยสวมอยูด้านนอกนั นบัดน ก็ดูยุง
ู
เหยิงไม่เรียบร้อย เส้นผมและเสื อผ้าถูกดึงทึ งจนเละเทะ


ี
แต่กลับพยายามยกมอขึ นกุมศรษะตนเอง ใบหน้าบิด
ื

เบ ยวไม่น่าดู ส่งเสียงร้องออกมาไม่หยุด จนทําให้นางตก
ี



ตะลึง











ฮ่องเต้เองก็คร้านจะจัดการกับเหล่าหมอหลวงพวกน แล้ว
ี



ี
ี

พระองค์จึงประทับลงทข้างเตยงของไทเฮา “เสด็จแม่ทรง

เจ็บตรงไหนหรือ บอกลูกให้ชัดเจนเถดพ่ะย่ะค่ะ พวกเรา
ิ




72

จะได้หาหนทางรักษา ลูกเห็นแล้วก็เจ็บปวดใจยิงนัก...”











ไทเฮายังคงร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด ค่อยๆ เอ่ย



่
ออกมาอย่างช้าๆ “แม่เจ็บไปทั งร่าง เกรงว่าคงจะอยูได้



ี
ี
อกไม่นานแล้ว หวังว่าฮ่องเต้จะดูแลองค์รัชทายาทให้ด

ี
ู
ิ
แม่ร้ว่าตัวเองตามใจเขาจนเสียนสัย จนทําให้เขาหนออก

็
ี

ไปจากวังตะวันออก แต่นก็เปนความปรารถนาเดยวของ
ี
แม่ ฝาบาทจะต้อง...”
่











“เสด็จแม่ได้โปรดวางพระทัย และรักษาพระวรกายให้ด ี




็
่


เถด เซินซอจอมาถึงแล้ว มเขาอยูจะต้องไม่เปนอะไรแน่
ิ
ื
ี
ื

พ่ะย่ะค่ะ”













73

ี
ิ
ฮ่องเต้ปดปากไม่พูดเรื องรัชทายาท ทําเพยงปลอบ


พระทัยไทเฮาเท่านั น


























ี
ตอนท 90 คุณหนูรองเปนหมอเทวดา
็






















ไทเฮาทรงนงไป ก่อนจะเอ่ยปากขึ นด้วยความเจ็บปวด
ิ



“ฝาบาท พระองค์...”
่










ี

“เซินซอจอ รีบมาดูพระอาการไทเฮาเร็วเข้า” ยากนักทจะ
ื

ื


74

่
๋
เอ่ยวาจา ฮ่องเต้จึงหันมาตรัสกับฉูปายแทน










่
่
๋
“พ่ะย่ะค่ะ ฝาบาท” ฉูปายได้สติขึ นมาก็พลันเดินเข้าไป
ี
ื
ื

วางมอลงบนข้อมอของไทเฮาเพอตรวจชพจร สีหน้าของ
ื

เขาไม่แปรเปลียนเลยแม้แต่น้อย ราวกับสูญเสียอารมณ์


ี
ู
ิ

ความร้สึกไปทั งหมดแล้ว ใบหน้าซดขาว แววตานงขรึม
ิ
ี

จนทําให้ไม่มผู้ใดกล้าทจะเข้าไปรบกวน ผ่านไปเนนนาน

ี
ก็ยังไม่มความเคลอนไหวใด
ี

ื









ี
ื

็

“เปนอย่างไรบ้าง เซินซอจอ?” ฮ่องเต้อดไม่ได้ทจะเอ่ย

ื
ปากถาม








“มิอาจวินจฉัยได้...” ฉูปายมองไทเฮาคราหนึ ง ทําได้
๋
่
ิ







75

ี
เพยงส่ายหน้าออกมา











ิ
“อะไรนะ” ฮ่องเต้ตกตะลึง “แม้แต่เจ้าก็วินจฉัยไม่ได้


หรือ”












๋
่
็
“พ่ะย่ะค่ะ” ฉูปายหยักหน้าลงเปนการยนยัน
ื









ี

คนทอยูในทแห่งนั นล้วนตกตะลึงจนหน้าถอดสี แม้แต่
่
ี

ิ
ื
เซินซอจอก็ยังไม่สามารถวินจฉัยโรคได้ เช่นนั นก็เกรงว่า


ื
คงจะไม่มผู้ใดสามารถรักษาพระอาการของไทเฮาได้
ี
แล้วกระมัง ทันใดนั นคนทั งหลายต่างก็มสีหน้าวิตกกังวล
ี











ี
ื


เมอได้ยินเช่นนั น ไทเฮาก็ยิงแสดงท่าทเจ็บปวดมากขึ น



76

่
ี
่
ไปอก “โอย เราเจ็บจะตายอยูแล้ว ฝาบาท แม้แต่คําขอ

ร้องสุดท้ายพระองค์ก็ไม่ทรงรับปากกับแม่ อย่างนั นก็ให้



ิ
แม่ตายไปเสียพ้นๆ เถด แม่อยากจะไปพบหน้าฮองเฮา



แล้ว เฮ้อ...”











ี
ความสงสัยของอว อาเหรายิงทวมากขึ นเรื อยๆ อาการ
ี


ี

ปวยของฮองเฮาน ก็ช่างแปลกประหลาดยิงนัก
่








ี
ื
เมอเหล่าหมอหลวงเห็นดังนั นก็มองไปยังอว อาเหราทยน

ื
ี

๋
่
่
่
อยูด้านหลังฉูปาย ทันใดนั นก็กราบทูลฮ่องเต้ว่า “ทูลฝา


ี
ื
ื
บาท เมอวานน เซินซอจอได้รับบาดเจ็บเสียจนแทบจะ


ื
ี
เอาชวิตไม่รอด สุดท้ายทําได้แต่เพยงนอนรอความตาย
ี

ื

ทว่าคุณหนูรองตระกูลหลิงกลับได้ช่วยชวิตซอจอไว้จน
ื
ี
ื
ื
ี

ื
ฟนคน ฝมอของนางราวกับหมอเทวดา ยามน ไทเฮา
ี
77

ประชวรหนักยิงนัก มิเช่นนั นแล้วก็ลองให้คุณหนูรอง



ี
รักษาดูดหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”










กลุมคนทั งหมดต่างตกตะลึง อ้าปากค้างเสียจนกราม
่



แทบจะติดพ น
ื










็
ี
อว อาเหรากลายเปนหมอเทวดาไปตั งแต่เมอใดกันเล่า?

ื
ไม่ใช่สิ นางไปเรียนวิชาแพทย์มาตอนไหนกัน












่
่
ี
หลิงอ๋องทยนอยูท่ามกลางเหล่าขุนนางใหญได้ยินดังนั น
ื

ก็หันไปถามเอาความกับอว อาเหราทันท “อาเหรา เหตุ
ี
ี

ใดเจ้าถึง...”















78

ี
“ไม่คิดเลยว่าคุณหนูรองจะมวิชาทางการแพทย์ด้วย”




ี
ฮ่องเต้มองไปทนาง










ี
ู
ี
อว อาเหราทถูกจับจ้องนั นก็ร้สึกขนลุกชันไปเสียทั งร่าง
ี

มองไปยังเหล่าหมอหลวงทเผยความลับของนางออกมา

อย่างดุดัน นางก็บอกเอาไว้แล้วมิใช่หรือว่าห้ามพูด? คํา




พูดทนางเคยได้ยินมานั นก็ถูกเผงเลย ไม่ว่าจะยุคสมัย
ี


ู
ี
ไหนคนในวังก็ไม่อาจรักษาความลับได้ ก็ไม่ร้ว่าตอนน จะ


ี
ี
มคนมองนางด้วยความประหลาดใจมากน้อยเพยงใด


แล้ว











ี
แต่เดิมนางมนสัยอ่อนแอ ไหนเลยจะได้รํ าเรียนวิชา
ิ


ื

ี
ี
แพทย์ ตัวนางในตอนน ก็ราวกับเปนก้อนเน อทถูกตรึงอยู ่
็
กับไม้กระดาน รอคนมาเฉอนเอาตามใจชอบ
ื





79

ื
่
่
๋
่

ฉูปายกวาดตามองคนทยนอยู แล้วเอ่ยตอบขึ นว่า “ฝา
ี
บาท นางไม่ได้มฝมอทางการแพทย์อะไรหรอกพ่ะย่ะค่ะ
ื
ี
ี
ี
ู
นางเพยงแต่อยูกับกระหม่อมสองวันแล้วได้เรียนร้แบบ
่

ี
็
ผิวเผิน วันนั นทนางสามารถช่วยชวิตกระหม่อมได้ก็เปน
ี
็

ี
ื

เพราะแผ่นหยกทเสด็จแม่ทิ งเอาไว้ให้ก็เท่านั น นถอเปน
ี
เรื องแปลกแต่ไม่เปนอันตราย หากนางเปนหมอเทวดา
็
็
ี
็

จริง เกรงว่าเหล่าหมอหลวงทุกท่านในทีน คงเปนฮัวโต๋[1]

ิ
กลับชาติมาเกดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”










็
กลุมคนเหล่าน พากันถอนหายใจออกมา ทแท้ก็เปนเช่น
ี
่
ี

ี
น เอง...











ี
หมอหลวงเหล่านั นไม่กล้าพูดอะไรออกมาอก เรื องราว




80

ี
ี
ี
ในวันนั นมเพยงพวกเขาเท่านั นทได้เห็นกับตา ย่อม
ี
ี
มองออกตั งแต่แรกแล้วว่าหากอว อาเหราไม่มความ


สามารถทางการแพทย์จริง นันก็เกรงว่านางคงไม่อาจ



ื
ี
ี
ื



ช่วยชวิตเซินซอจอได้ เรื องทั งหมดน ก็ไม่ใช่เพยงอาศัยแค่
ี
พลังอํานาจของหยกเลือดแน่ แต่เมอเห็นสีหน้าไม่ใคร่
ื

ี
ยินดนักของทั งฉูปายและอว อาเหราแล้วก็พากันเงยบไม่
ี
ี
่
๋
พูดจา










็
ี
ื

ฮ่องเต้พยักพระพักตร์ลง “ในเมอเปนเช่นน คุณหนูรองก็
ิ
ลองมาดูอาการของไทเฮาหน่อยเถด เจ้าอาจจะพอช่วย


ได้...”












อว อาเหราเบิกตาโต จ้องมองไปยังหลิงอ๋องทยนอยูด้าน
ื
ี

่
ี
ข้าง






81

็
ื
หลิงอ๋องตบมอของนางเบาๆ เปนการปลอบประโลม “ไม่

็
ต้องกลัว ช่วยดูพระอาการของไทเฮานั นเปนเรื องด หาก
ี


่
ิ
วินจฉัยโรคไม่ได้ก็ไม่โทษเจ้า ทําตามพระบัญชาของฝา

บาทแล้วเข้าไปดูพระอาการเถด”
ิ

























------











ี
ี
ื
๊
[1] ฮัวโต๋ หนึ งในตัวละครในเรื องสามกก เปนผู้มฝมอ
็
ทางการแพทย์สูง














82

ี

ตอนท 91 เขาทีไร้ความสามารถและไร้คุณธรรมถึง

ี
ี
เพยงน






















ื
ี
ี
เมอได้ยินเขาพูดเช่นน นัยน์ตาของอว อาเหราก็ลํ าลึกลง
ี
ก้าวฝเท้าแล้วเดินเข้าไปหาไทเฮา










ดูท่าแล้วหากวันน นางไม่ทําอะไรเลยแม้แต่น้อย พวกเขา
ี


ี
ก็คงไม่ยอมปล่อยนางไปแน่ ในเมอเปนเช่นน นางก็คงไม่

ื
็

ี
อาจหลีกเลยงได้แล้ว










ื
เมอยนมอออกไปตรวจชพจรของไทเฮาแล้วนางก็นง
ิ
ี

ื

ื
ู
ี
เงยบไปคร่หนึ ง เวลาผ่านไปชัวคร่นางก็ก้มหน้าลง ทํา
ู

1

ี

ให้เส้นผมทปรกลงมานั นบดบังความตนตะลึงในดวงตา
ื
ี

ของนาง ชพจรของไทเฮานั นเต้นอย่างสมําเสมอและ

ี
หนักแน่นด เดิมทก็ไม่เหมอนกับท่าทางของพระองค์ท ี
ื
ี

ร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดหนักหนาเลย ไม่ว่าจะตรวจ



อย่างไรก็ไม่อาจตรวจพบความผิดปกติใดๆ ได้ แม้นาง




ี
จะได้รํ าเรียนวิชาแพทย์มาเพยงแค่ผิวเผิน แต่ไม่ว่าอย่าง



ี
ี
ี
ไรก็ไม่มทางทจะตรวจชพจรผิดไปแน่







นางลืมดวงตาขึ น จ้องมองไปยังไทเฮาทร้องครวญคราง
ี



ี
ื
และยกมอขึ นกุมศรษะอย่างพิจารณา









่

ี
ทแท้แล้วนเปนการแกล้งปวยหรือว่านางตรวจไม่พบเอง

็
ี
กันแน่?












2

ื
่
ี

“คุณหนูรอง ตรวจพบอะไรหรือไม่” ฮ่องเต้ทยนอยูด้าน
ข้างเอ่ยถาม











ี
่

ี
อว อาเหราลังเลอยูชัวขณะ “ชพจรของไทเฮานั น...”







ในยามนั นเองก็บังเกดเสียงกระแอมไอดังขึ นมาจากด้าน
ิ


ิ
ข้างกาย ฉูปายปดปากเอาไว้แล้วช้อนดวงตาขึ นมองมา
่
๋


ยังนาง










่
“ฝาบาทโปรดอภัยด้วยเพคะ พระอาการประชวรของ



ไทเฮานั นหม่อมฉันก็ไม่สามารถวินจฉัยได้เพคะ...” อว ี
ิ



ี
อาเหรารีบกลับคําในทันท















3

ิ
“อ้อ? เจ้าเองก็วินจฉัยไม่ได้หรือ” ฮ่องเต้เลิกพระขนงขึ น



็
ด้วยความสงสัย แท้จริงแล้วไทเฮาทรงประชวรเปนโรค


ี
อะไรกันแน่ ถึงไม่อาจวินิจฉัยอาการออกมาได้เช่นน











ี
ื
็
“เพคะ” อว อาเหราพยักหน้าเปนการยนยัน







ี

่
่
กลุมคนทคอยดูอยูนั นต่างก็พากันโล่งใจ ในใจคิดว่าใน


เมอเซินซอจอและเหล่าหมอหลวงในวังยังไม่อาจวินิจฉัย
ื


ื
ื

ี
ื
่
ี
โรคได้ แล้วหญงสาวทมชอเสียงฉาวโฉเช่นนางน จะไป
ิ
ี

ทําได้อย่างไรกัน





ฮ่องเต้กวาดพระเนตรมองไปยังกลุมของหมอหลวงด้วย
่



่
โทสะอยูบ้าง “พวกเจ้าก็ล้วนไร้ประโยชน์ยิงนัก ไทเฮา



็
ทรงประชวรเปนอะไรพวกเจ้าก็ยังไม่ทราบ แล้วเราจะ




4

ื
เลี ยงพวกเจ้าไปเพออะไรกัน?”









่
“ฝาบาทโปรดอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อม...”




หมอหลวงเอ่ยปากพูดเสียงสันเครือ “พวกกระหม่อมคิด



ว่าไทเฮาอาจประชวรเปนไข้ใจ เพราะอย่างนั นจึงไม่อาจ
็


ิ
วินจฉัยโรคได้ ไทเฮาทรงให้ความรักความเมตตาองค์



ี
รัชทายาทเสมอมา ยามน รัชทายาทไร้ซึงคุณธรรม จน


ี
ทําให้ไทเฮาทรงปวดศรษะ ทําให้เกดไข้ใจ เช่นนั นฝา
ิ
่

ิ
บาทได้โปรดทรงให้โอกาสองค์รัชทายาทหน่อยเถดพ่ะ



ย่ะค่ะ เพอให้ไทเฮาได้รักษาพระวรกายอย่างสบาย

ื


พระทัย”












ี
ในทสุดหัวข้อนั นก็ถูกเบนมายังเรื องของจวินฉางอวิน










5

ฮ่องเต้แค่นพระสุรเสียง “เขาไร้ความสามารถและทั งยัง




ี
ี
ไร้คุณธรรมถึงเพยงน เราให้โอกาสไปตั งหลายครั งแล้ว


แต่ผลสุดท้ายเล่า?”











ี
หมอหลวงคนนั นไม่กล้าเอ่ยวาจาขึ นมาอก เขาคุกเข่าลง


ื
กับพ น “อาการประชวรของไทเฮานั นไม่อาจรั งรอเวลา



ี
ได้อกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”










ื
หรือหากจะกล่าวให้ชัดเจนก็คอ เนองด้วยพระอาการ

ื

ประชวรของไทเฮานั น อย่างไรเสียก็จําต้องเมตตาต่อ




องค์รัชทายาท










ี

ี
ิ
อว อาเหรามองดูสิ งทเกดขึ นตรงหน้าด้วยความมึนงง







6

ู
ี
่
ี

ร้สึกได้อยูตลอดเวลาว่ามอะไรบางอย่างทผิดปกติ







ี
ั
ี
่
ไทเฮาทนอนอยูบนเตยงนั นกัดฟนแน่นด้วยท่าทางอดทน
ต่อความเจ็บปวด เอ่ยขึ นด้วยนํ าเสียงแหบแห้งว่า



ี
“หากฮ่องเต้ไม่ทรงเมตตา แม่ก็คงไม่อาจบบบังคับ องค์



็

รัชทายาทนั นเปนดังชวิตของแม่ หากแม่ตายไปก็คงไม่
ี
็
เปนกระไร เพราะแม่ก็ไม่อาจทําให้ฝาบาทหนักพระทัย
่


ได้”











“เสด็จแม่ ท่านกล่าวอะไรออกมา” ฮ่องเต้ก้าวเข้าไปกุม




ื
ี
มอไทเฮาด้วยท่าทไม่สบายใจ แล้วถอนหายใจออกมา


ี
“ลูกรับปาก แม้รัชทายาทจะกําเริบเสิบสาน แต่มใจ


กตัญ ูนัก แม้ลูกจะไม่เห็นแก่เสด็จแม่ แต่ไม่ว่าอย่างไร





ี
ก็ต้องคิดถึงฮองเฮาทล่วงลับไปแล้ว”





7

ื
ี
“ในเมอฮ่องเต้ตรัสเช่นน แม่ก็สบายใจ”









ื
เมอเหล่าหมอหลวงเห็นเช่นนั นก็รีบนํายามาให้ไทเฮา


พร้อมทั งตรวจอาการ ความเจ็บปวดก็ค่อยๆ ทุเลาลง











่
๋
และในขณะนั นเอง ฉูปายก็ได้ถวายบังคมฮ่องเต้ “ใน


เมอพระอาการประชวรของไทเฮาดขึ นแล้ว และยามน ี
ี
ื

่
ร่างกายของกระหม่อมยังคงอ่อนเพลียอยูบ้าง เช่นนั นจํา



ต้องขอทูลลาก่อยพ่ะย่ะค่ะ”











ื
ี
“อม ร่างกายของซอจอยังไม่หายดนัก รีบกลับไปพัก

ื

ื
ิ
ิ
็
ผ่อนเถด” ฮ่องเต้โบกพระหัตถ์เปนเชงอนุญาต






8

ื
ทางด้านหลิงอ๋องนั นก็หันมากุมมออวี อาเหรา “อา



ื

ื
ิ

เหรากลับไปกับซอจอก่อนเถด พ่อจะรอให้พระอาการ
ี
ของไทเฮาดขึ นกว่าน แล้วจึงค่อยกลับจวน เดินทางระวัง
ี


ด้วย”
























ี
ตอนท 92 ร่างราชโองการปลดรัชทายาท





















ี
“เพคะ ลูกขอทูลลา” อว อาเหราตอบรับแต่โดยด ก่อน
ี








9

่
๋
จะเดินตามฉูปายออกจากนอกตําหนักไป









ื

เมอเหลือบสายตามองไปร่างกายผอมบางของเขาแล้ว


ี
ี
ี
อว อาเหราก็อดไม่ได้ทจะเอ่ยปากถามขึ นว่า “ชพจรของ

ื
ี
ู

ไทเฮาเมอคร่น ...”







“ชู่ว ระวังหน่อย หน้าต่างมหูประตูมช่อง รอให้ถึงรถม้า
ี
ี

ก่อนแล้วค่อยว่ากัน” ฉูปายใช้น วช ขาวราวหิมะแตะลง
่
๋
ี
ิ
ี
บนริมฝปากสีแดงสด ก่อนจะปรายตามองนางเล็กน้อย



แล้วสาวเท้าเดินออกไป











ู
ี

่


ื
ื
“ซอจอ” หานสือยนรออยูทหน้าประตูตําหนักร่หวง เขา
ื
ี
ื


ก็ไม่ได้เข้าไปในห้องบรรทมเมอคร่น ด้วย เมอเห็นว่าทั ง
ื
ู
สองเดินออกมาจากตําหนักพร้อมกันจึงได้ถวายความ
10

เคารพ










่
ิ
๋
“ไปกันเถด” ฉูปายเหลือบสายตามองมาน้อยๆ









ี
ทั งสามออกจากวังไป ภายในรถม้านั นในทสุดอว อาเหรา
ี

ก็เอ่ยปากขึ นถามด้วยความทนไม่ไหว “เมอคร่น ชพจร
ู

ื
ี
ี
็
ี
ู
่
ของไทเฮาเปนเช่นไรเจ้าก็คงร้ดอยูแก่ใจ ทั งหนักแน่น
ื

และสมําเสมอ ไม่เหมอนกับคนปวยหนักเช่นนั นเลยแม้
่

็
ี

แต่น้อย นมันเกดอะไรขึ นกันแน่ เปนเพราะวินจฉัยผิด
ิ
ิ
ไปหรือว่า...”











๋
่
ิ
“เจ้าไม่ได้วินจฉัยผิดหรอก” แววตาของฉูปายลํ าลึก
ี
ี

“เจ้าร้หรือไม่ว่าหลังจากทองค์รัชทายาทหนออกไปจาก
ู
วังตะวันออกในยามเช้าแล้ว ฮ่องเต้ททรงอยูในห้อง
ี

่


11

็
ี
บรรทมเพยงลําพังเปนเวลาสองชัวยามนั นทรงทําอะไร

่
อยู”










่
ี
ู
“ข้าจะไปร้ได้อย่างไรว่าพระองค์ทําอะไรอยู เจ้ามอะไรก็


ี
ี
ิ
รีบๆ พูดมาเถด!” อว อาเหราคร้านทจะเล่นทายปญหา
ั
กับเขา จึงถามขึ นอย่างหมดความอดทน











“พระองค์ทรงร่างราชโองการปลดองค์ทายาท”











ี

“นหมายความว่าอย่างไร”









่
ิ
ฉูปายอธบายขึ นว่า “เดิมทฝาบาทก็ทรงไม่พอพระทัยท ี
่
๋
ี
่
ี

ื

องค์รัชทายาทไร้คุณธรรมอยูแล้ว เมอถูกขังเอาไว้ทวัง



12

็

ี
ี
ี
ี
ตะวันออกแต่ก็ยังหนออกไปอกเช่นน นก็เปนการยัว

ยุพระอารมณ์ของฮ่องเต้ให้โกรธเคองยิงนัก แต่ไทเฮานั น
ื
ื

ู
ี
ี
มหูตากว้างไกล เมอร้ข่าวเรื องการปลดรัชทายาทน
่
พระองค์ก็ทรงแสร้งว่าปวย ไม่อย่างนั นแล้ว...”










ี
“เพราะเช่นนั น นก็หมายความว่าไทเฮาทรงแกล้งปวย
่


ื

เพอปกป้องรัชทายาท ทําให้ฮ่องเต้ไม่อาจปลด

ี
็
รัชทายาทในช่วงเวลาน ได้เพราะจะเปนการทําร้ายไทเฮา


ื
ี
ทําให้พอจะยดเวลาเรื องน ไปได้ก่อนใช่หรือไม่”










“ไม่ผิด” เขาพยักหน้า










ี
ี
“นก็โชคดยิงนักทเจ้าเอ่ยเตอนข้าขึ นมาเสียก่อน ไม่


ื
ี

อย่างนั นแล้วหากหลุดปากพูดออกไปต่อหน้าพระพักตร์



13

ื

ฮ่องเต้ เมอถึงเวลานั นก็ไม่แน่ว่าไทเฮาอาจจะเอาเรื องข้า



ี
ททําให้องค์รัชทายาทถูกปลดก็ได้”









ู
่
๋
ี
“เจ้าร้ก็ดแล้ว” ฉูปายแย้มยิ มออกมาเล็กน้อย เลิกคิ ว
ี
ี
แล้วเอ่ยถามว่า “เจ้ายังมอะไรจะถามอกหรือไม่”









“ไม่มอะไรแล้ว” อว อาเหราส่ายหน้า ช่วงเวลาทนางก้ม
ี
ี

ี
หน้าลงนั นก็ราวกับคิดอะไรขึ นมาได้ เช่นนั นจึงเงยหน้า




ี
ื
ขึ นมองเขาอย่างรวดเร็ว “ข้าจําได้ว่าเมอเช้าน ก็ไม่เห็น


ู
ี

เจ้าทําอะไรเลย แล้วเหตุใดเจ้าถึงได้ร้เรื องทฮ่องเต้ทรง

ร่างพระราชโองการปลดรัชทายาทในห้องบรรทมเล่า”










“เจ้าอย่าได้สนใจเรื องน เลย ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไม่บอก
ี



่
ี

ิ
๋
เจ้าหรอก” หลังจากทฉูปายพูดจบก็ปดเปลือกตาลง
14

ค่อยๆ พิงกายกับเบาะรถแล้วพักผ่อน










็
ี
บางทอาจจะเปนเพราะร่างกายได้รับบาดเจ็บหนัก ทํา


ี
ี
ให้ใบหน้าของเขาจึงขาวซดมากกว่าปกติ ริมฝปากสี



แดงกําราวกับทาบทาไว้ด้วยสีเลือดจนดูน่ากลัว ทใต้ตา
ี

ี
ื
ื
็

ของเขาหมองคลํ าเช่นน ก็คงเปนเพราะเมอคนไม่ได้นอน
หลับพักผ่อนเพยงพอสินะ หากมองแค่เพยงผิวเผินท่าท ี
ี
ี

ี
ื

ี
ของเขาในยามน ก็ช่างไม่เหมอนกับคนทได้รับบาดเจ็บ
ี
ี
หนักเลยแม้แต่น้อย แต่คงไม่มใครทราบว่าท่าทเช่นน ี




ื
ี
ี
ของเขานั นก็สิ งทเขาฝนทนจนถึงทสุดแล้ว






ี

ื

ยามน เขานังเอนกายพิงเบาะรถม้าเพอพักผ่อนด้วยท่าท ี
ี

แสนอ่อนเพลีย เห็นแล้วก็ช่างบบหัวใจยิงนัก











15

หลังจากรถม้าออกเดินทางได้ราวครึงชัวยาม ก็ค่อยๆ


หยุดลง ด้านนอกมเสียงของหานสือร้องบอกขึ นว่า “ซอ
ี
ื


ื
จอ ถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”









ี
ี
อว อาเหราเมยงมองออกไปด้านนอกเล็กน้อย ก่อนจะ



ี
หันมามองชายหนุ่มข้างกายทกําลังนอนหลับสนท เช่น
ิ
นั นจึงดึงผ้าห่มนวมขึ นคลุมให้เขา แล้วออกคําสังกับ




ื


หานสือด้วยนํ าเสียงอ่อนโยน “ซอจอของเจ้าหลับไป
ื

ี
่
ี
ิ

แล้ว รออยูทนสักพักหนึ งก่อนเถด ส่วนเจ้าก็ไปหารถม้า
จะได้ไปส่งข้าและเจาเอ๋อร์กลับก่อนไป”










“ขอรับ”











“คุณหนู ท่านอ๋องจะกลับตําหนักไปก่อนหรือไม่เจ้าคะ”





16

ื
ี

เมอหานสือจากไปแล้ว เจาเอ๋อร์ก็กล่าวขึ นโดยขณะทม ี

ผ้าม่านขวางกั น














































































17

ี
่
ตอนท 93 คําขออภัยของคุณหนูใหญ




















่
ื

“มิได้ เสด็จพ่อยังอยูในวังเพอดูอาการไทเฮา”









“อ้อ”










ี
เจาเอ๋อร์พยักหน้าลง จากนั นก็เอ่ยตอบด้วยท่าทางยินด



“คุณหนู หานสือนํารถม้ามาแล้ว พวกเราไปกันเถดเจ้า
ิ



ค่ะ”








18

ี
ี
อว อาเหรามองไปทางชายหนุ่มทกําลังหลับใหลอย่าง



ี
ี
ี
เงยบๆ ผู้นั น สุดท้ายก็ลงมาจากรถม้า ในวินาททนางลง
จากรถนั นก็ไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อยว่าเปลือกตาของ




ื
ี

ิ

ชายหนุ่มทหลับนงมาโดยตลอดนั นกลับเคลอนไหวขึ น

มาเสียแล้ว









่

นายบ่าวทั งสองนังรถม้าแล้วมุงหน้าไปยังจวนหลิงอ๋อง









เจาเอ๋อร์แตะโดนมอนางเข้าอย่างไม่ได้ตั งใจ ทําให้ตกใจ
ื



จนต้องร้องออกมา “คุณหนู เหตุใดมอของท่านถึงได้
ื



ี
ี
ี
เย็นเฉยบถึงเพยงน เจ้าคะ!”








“ไม่เปนไร รอจนกลับจวนแล้วค่อยกุมเตาอุนมอก็คงจะ
ื
็
่


19

ี
ี
ดขึ น” อว อาเหรามองไปข้างหน้าอย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก










ี

จวนเซินอ๋องห่างจากจวนหลิงอ๋องไปไม่กช่วงถนนเท่านั น

ี
เพยงไม่นานพวกนางก็มาถึงแล้ว นายบ่าวทั งสองลง


จากรถม้ากลับเข้าไปยังเรือนยังไม่ทันไร สาวใช้ทสวมชุด

ี



สีชมพูอ่อนผู้หนึ งก็วิงพรวดพราดเข้ามาในเรือนด้วยท่าท ี



เร่งร้อน










ั
ื

ี
อว อาเหราฟงการเคลอนไหวภายนอกแล้วถึงหันไปหา
่
เจาเอ๋อร์ “ใครมาทําเสียงดังอยูด้านนอก เจ้าไปพาตัว



เข้ามาซิ”











“เจ้าค่ะ” เจาเอ๋อร์รีบพาตัวสาวใช้ผู้นั นเข้ามาในห้อง



ื
ื

ี
เมอนางเห็นอว อาเหราแล้วก็คุกเข่าลงกับพ นเสียงดังตึง


20

ื
ี
็
โขกศรษะลงกับพ นแล้วเอ่ยขึ นว่า “บ่าวเปนสาวใช้ของ

่
ี
คุณหนูใหญนามว่าเหลียงเอ๋อร์เจ้าค่ะ วันน บ่าวมาจาก

ื

หนานย่วนเพอมาขอเข้าพบคุณหนูรองแทนคุณหนูใหญ ่


และอนุรองเจ้าค่ะ”











็
่
“เจ้าเปนสาวใช้ข้างกายของคุณหนูใหญอย่างนั นหรือ”



ิ
๊

ี
ื
อว อาเหรานงไปเล็กน้อย ก่อนจะดมนํ าชาบนโตะต่อ
ี
ด้วยท่าทผ่อนคลาย “คุณหนูของเจ้าเกลียดข้าอย่างกับ


ี
ู
อะไรด แล้วเหตุใดถึงได้ส่งเจ้ามาพบข้าได้ นก็ไม่ร้ว่า
ี
่
ี
ี
พวกนางจะมแผนการอะไรซ่อนอยูอก!”








ขณะทพูดนั นก็โยนถ้วยนํ าชาลงบนพ น ทําให้เหลียง
ี

ื

ี
เอ๋อร์ตกใจจนคลานหน “ก่อนหน้าน คุณหนูของบ่าวเคย
ี

ทําเรื องทไม่ควรทําต่อคุณหนูรองมากมาย หลายวันท ี

ี





21

่
ี
ี
คุณหนูถูกขังอยูทหนานย่วนน ก็ได้สํานึกผิดแล้วเจ้าค่ะ
ิ

เพราะอย่างนั นครั งน จึงได้สังบ่าวให้มาเชญคุณหนูรอง
ี

ไปพบหน้าสักครั ง เพอกล่าวคําขอโทษในเรื องทกระทํา
ื
ี

ิ
ผิดไป ขอให้คุณหนูรองโปรดเมตตา ตามบ่าวไปเถดนะ



เจ้าคะ”










“กล่าวคําขอโทษหรือ” อว อาเหราแค่นเสียงเย็น “เจ้า
ี



ื

คิดว่าข้าจะเชอเจ้าหรืออย่างไร ข้าไม่ไป!”









็
ื
ิ
ี
ี
นสัยของอว จอเหยยนเปนเช่นไรเหตุใดนางจะยังไม่เข้า

ี
ใจอกเล่า คนเช่นนั นเพยงถูกจับขังแค่สามสวันแล้วจะ

ี
ี
ชําระล้างจตใจได้จริงหรือ แน่นอนว่าจะต้องมเรื องไม่
ี
ิ

่
ี
ชอบมาพากลแฝงอยูในน แน่











22

่
“คุณหนูใหญสํานึกผิดแล้วจริงๆ นะเจ้าคะ ในจวนอ๋อง



ี

ี
ี
นั นแต่เดิมก็ยกยอคนทสูงส่งกว่า และถบหัวส่งคนทตก


ี
่
ตํากว่า การมชวิตอยูเช่นน ก็ไม่ใช่เรื องง่ายเลย ตอนน ี
ี
ี
ู
ื

่
คุณหนูใหญก็ร้แล้วว่าเมอก่อนนั นตนเองได้กระทําผิดไป
ู
่
ี
มากเพยงใด ทําให้คุณหนูใหญร้สึกผิดบาปในใจ เพราะ
ิ
อย่างนั นครั งน จึงขอเชญคุณหนูรองด้วยความจริงใจ ไม่
ี


ได้มใจเปนอนเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าคุณหนูรองจะไม่
ี
็

ื
็
ี
อยากพบหน้าคุณหนูของบ่าว แต่เปนเพยงแค่การ


ทักทายสักเล็กน้อยก็ยังดเจ้าค่ะ คุณหนูใหญสังความ

่
ี
บ่าวเอาไว้ว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเชญคุณหนูรองมาเพอ
ื

ิ

รับคําขอโทษต่อหน้าให้จงได้เจ้าค่ะ”












ื
ี
ใบหน้าของเหลียงเอ๋อร์เต็มไปด้วยหยาดนํ าตา ท่าทซอ

สัตย์ดูจริงใจยิงนัก









23

ี
ี
ี

ิ

อว อาเหรานงคิดเล็กน้อย ทสาวใช้ผู้น พูดมาก็ไม่ผิด แม้
ื
ี
ว่านางจะไม่อยากไปพบอว จอเยยน แต่อย่างไรเสียก็

ี
ควรจะคํานึงถึงฐานะของจวนหลิงอ๋องบ้าง อย่างน้อยๆ



ก็ไปพบหน้าลูกอนุผู้ไร้อํานาจผู้นั นบ้างเพอป้องกันไม่ให้
ื




ี
ี

คําครหาเกยวกับจวนหลิงอ๋องนั นยําแย่ไปมากกว่าน







“เช่นนั นก็ได้ ข้าจะไปกับเจ้า”











เมอเจาเอ๋อร์ได้ยินดังนั นก็เกดความกังวลขึ นมา “คุณ
ิ

ื
ิ
่
ี

หนู ท่านก็ร้ดนเจ้าคะว่าคุณหนูใหญจตใจอํามหิตมาก
ู
ี
ี
็
ี
ิ

มายเพยงใด นเกรงว่าจะต้องเกดเรื องร้ายขึ นเปนแน่
ท่านอย่าไปเลยนะเจ้าคะ”











24

็
ี

“ไม่เปนไร หากนางกล้าทจะใช้แผนร้ายอะไรขึ นมาจริงๆ

ี
ข้าก็จะทําให้นางเจ็บจนต้องจดจําไปอกนานเลยท ี



ี
เดยว!”










ั
อว อาเหราไม่ฟงคําของเจาเอ๋อร์อก เดินตามเหลียงเอ๋อร์
ี
ี

ออกไปข้างนอก เช่นนั นมุมปากของสาวใช้ก็ค่อยๆ



็
เผยออกมาเปนรอยยิ ม






















ี

ี

ตอนท 94 มายังสถานทสุดแสนทุรกันดาร



















25

ี
เจาเอ๋อร์เพยงมองเล็กน้อย ก่อนจะขมวดคิ วแล้วเดิน



ี
จากไปโดยไม่กล่าวอะไรอก










อว อาเหราเดินตามเหลียงเอ๋อร์ไปตลอดทาง จนเข้าสู ่
ี


ี

่

ี
หนานย่วน สถานททตั งอยูปลีกวิเวกออกมา






หลังจากมาถึงหนานย่วนแล้ว เหลียงเอ๋อร์ก็พานางเข้า





ี
ื
ไปในห้องห้องหนึ งทค่อนข้างมดอย่างเห็นได้ชัด นางยัง
ไม่ทันได้มองด้านในให้ชัดเจน เหลียงเอ๋อร์ก็ทําความ





่
ู
ี
ี

เคารพ “คุณหนูรอง ได้โปรดรออยูทนก่อนสักคร่นะเจ้า
่
คะ บ่าวจะไปตามคุณหนูใหญก่อน เกรงว่านางอาจจะ

ี
่

ื
อยูอน เพยงไม่นานก็คงจะกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”









26

ี
ู
ื
“อม” อว อาเหราร้สึกได้ถึงความผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้พูด

อะไรออกมา











ี
ี
ื
ด้านในน ทั งมดทั งอับ หากไม่เดินเข้าไปใกล้ๆ เดิมทก็ไม่
ี
สามารถมองเห็นสิ งใดได้เลย สถานการณ์เช่นน ชัดเจน



ี
ว่าไม่ค่อยดนัก นางสัมผัสได้ถึงความประสงค์ร้ายของอ


ี
ื
ี
ว จอเยยน ในใจก็นึกอยากจะหัวเราะออกมาอยูบ้าง คิด
่

ี
หรือว่าทําเช่นน แล้วจะสามารถกําจัดนางได้ นางก็ไม่ม ี



ี
ี
ทางหลงกลอย่างง่ายดายเพยงน หรอก









ในขณะทนางกําลังจะก้าวเท้าเดินนั น ทันใดนั นเองอวี
ี


ื

ี
่
จอเยยนก็เดินนําสาวใช้กลุมหนึ งเข้ามา















27

“คุณหนูรองกําลังคิดจะไปไหนหรือ”











ี
ี
ื
อว อาเหราเงยหน้าขึ นมองก็พบว่าไม่เพยงแต่อว จอเยยน
ี
ี


ี
และอนุรองเท่านั น แม้แต่อนุสามและอนุสีทไม่ค่อยได้
ี

ปรากฏกายออกมาให้เห็นก็มายังอยูทนด้วย นางชะงัก

่
ี
ี
ื
ไปเล็กน้อย เมอเห็นสถานการณ์เช่นน แล้วก็อดไม่ได้ท ี


จะหัวเราะเสียงเย็น











ี

“พวกเจ้านมัน...”









่

ื
ื
ี

ี
อนุรองทกําลังกุมมออวี จอเยยนอยูทางด้านหนึ งนั น
หัวเราะหึๆ พลางกล่าวกับนางขึ นว่า “ข้าน้อยคารวะ

ี
่
ู
คุณหนูรอง หลายวันทได้มาอยูทหนานย่วนน ก็ร้สึก

ี
ี

ี
่
ี

แปลกทแปลกทางและเปล่าเปลียวอยูบ้างจริงๆ โชคดท ี

28

ี
ี

ี
วันน อนุสามและอนุสีมาเยยมเยยน และก็ไม่คิดว่าจะได้
พบกับคุณหนูรองด้วย”












ื
็
ี
อว จอเหยยนเดินเข้าไปหานาง “เจ้าเปนบุตรสาวสาย
ี
ี

ตรงผู้สูงศักดิ แล้วเหตุใดถึงได้มายังสถานททแสน

ี
ี
ทุรกันดารเช่นน ได้เล่า”










ในใจของอวี อาเหราเกดเปนความตกตะลึง นางทพูด
ี

็
ิ
ออกมามาเช่นน ก็ช่างเหนอความคาดหมายของตนยิง
ี
ื

ื

นัก ชัดเจนว่าเมอคร่นางเปนคนบอกให้สาวใช้ข้างกาย
ู
็
ไปเรียกนางมาเอง แล้วเหตุใดตอนน กลับมาถามเอากับ
ี



นางได้?


















29

ี

ี
ี
็
เรื องน มันต้องมใครทโกหกเปนแน่!






ื
ี

ื

ี
“อว จอเยยน เจ้าจะเสแสร้งไปเพอเหตุใดกัน เจ้าเองมิ
ี

ใช่ทส่งคนไปเรียกข้ามา”








ื

ี
ี
“ข้าเรียกเจ้ามา?” อว จอเยยนพูดขึ นอย่างน่าขัน
ี

นางกวาดตามองไปยังเหล่าอนุภรรยาและสาวใช้ทอยู ่

่
ี
ด้านหลัง “คุณหนูใหญผู้ตกทุกข์ได้ยากเช่นข้าน จะไปม ี


ื

ความสามารถอะไรทจะเรียกเจ้ามาได้ พวกเจ้าเชอหรือ

ี
ไม่”












ี
ี
“มบางอย่างท...ผิดปกติ” อนุสามเอ่ยรับขึ นมา













30

่
ี
กลุมคนเหล่าน ใช้สายตาสํารวจตรวจตรามองไปยังร่าง


ี
ของอว อาเหรา










ื

ี
ี
ี
อว จอเหยยนโคลงศรษะพลางก้าวเข้ามาด้านหน้า ทัน
ใดนั นก็หันไปพูดกับอนุรอง “ท่านแม่ ท่านว่าคุณหนู



ี
รองเดินทางมายังสถานททุรกันดารเพยงลําพัง แม้แต่
ี

สาวใช้ข้างกายอย่างเจาเอ๋อร์ก็ไม่ได้มาด้วย ไม่ร้ว่าคิด
ู



ิ
จะทําอะไรกันแน่ เช่นนั นมิสู้พวกเราลองเข้าไปดูกันเถด



็
เจ้าค่ะ ไม่แน่ว่าด้านในอาจจะซ่อนอะไรเอาไว้ก็เปนได้”










ี
ซ่อนอะไรเอาไว้? ดวงตาของอว อาเหราฉายแววตก


ี
ี
ตะลึง ทันใดนั นก็ร้สึกว่าภายในห้องน มของบางอย่างท ี
ู

่
ไม่ควรอยู












31

ื
ี
รอยยิ มบนใบหน้าของอวี จอเยยนดูอ่อนโยนขึ น นางดึง

แขนของอนุรองให้เข้ามาในห้อง ส่วนอนุอกสองคน
ี


แหละเหล่าสาวใช้ต่างก็เดินตามสองแม่ลูกเข้ามาด้วย




ู
ความสงสัยใคร่ร้










“พวกเจ้าจะทําอะไรน่ะ” อว อาเหราก้าวเท้าเข้ามาขวาง
ี


ี
ทางพวกนางอย่างทันถ่วงท มองด้วยสายตาเย็นชา












ี
“หมายความว่าอย่างไรกัน” รอยยิ มของอว จอเยยนยิง
ี
ื

อ่อนโยนมากขึ น “คุณหนูรองก็ช่างกล่าววาจาล้อเล่นยิง



นัก ข้าจะกล้าทําอะไรเจ้าได้ หรือว่าเจ้าคิดว่าข้าก็ไม่




กลัวว่าเจ้าจะไปฟ้องเสด็จพ่อมาจัดการข้าและท่านแม่



ี
ื
ี
หรอกหรือ ข้าเพยงเห็นว่าด้านในน มดทึบมากไปหน่อย

จึงอยากจะเข้ามาดูก็เท่านั น”







32