ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ี
ี
ตอนท 30 จะตขาบ่าวจนหัก






















“เจ้าคิดเช่นนั นได้ก็ด” หลิงอ๋องยิ มอย่างสบายใจ “พ่อ
ี



ิ
เตรียมอาหารอร่อยๆ เอาไว้แล้ว ไปทานด้วยกันเถด”










“เพคะ” อว อาเหราพยักหน้า
ี











หลังจากรับประทานอาหารกับหลิงอ๋องแล้ว นางจึงกลับ










63

มายังห้องพักของตัวเอง













ี
ี
ี
ในยามน ผ่านพ้นช่วงเวลาทฟ้ามดมาเพยงไม่นานนัก
ื

่

ี
ี
นางเอนกายนังลงบนเก้าอ ยาวททอดตัวอยูข้างหน้าต่าง

ี
่
ด้วยความเบอหน่าย โยนหนังสือทอยูในมอไปไว้ข้างตัว

ื
ื
เจาเอ๋อร์เห็นนางใจลอยไม่อยูกับเน อกับตัว จึงอดไม่ได้ท ี
ื
่
จะถามขึ นว่า “คุณหนู ท่านเปนอะไรไปเจ้าคะ”
็











ี

ี
อว อาเหรามองไปยังต้นไม้ด้านนอกทถูกลมพัดจนสัน
ี


ื
่
ไหว คิดๆ ไปว่าเมออยูในยุคโบราณเช่นน ก็ช่างน่าเบอยิง
ื

่

ื

นัก ในหนึ งวันเมอถึงยามคําก็ต้องอยูแต่ในห้องแล้วอ่าน
ตํารา ไม่มเรื องแปลกใหม่หวอหวาแม้แต่น้อย ในยุค
ี
ื
ปจจุบันนั นแม้นางจะถูกตามฆ่าตลอดเวลา แต่วันคนก็
ื
ั

ยังเต็มไปด้วยสีสันหลากหลาย







64

ี
ู


ื
ี
เมอคิดเช่นน ก็ยิงร้สึกคิดถึงวันเวลาทเคยอยูในยุค

่
ปจจุบัน เช่นนั นจึงวางหนังสือลง แล้วหันกลับมายิ ม
ั
ื

ี

ี


ื
ี
“เจาเอ๋อร์ เจ้าว่าดึกดนคําคนเช่นน เราไปเทยวเล่นทไหน
ได้บ้าง”







ู
เจาเอ๋อร์ฟงคําถามด้วยความร้สึกประหลาดใจ ภายใน
ั


ิ
ดวงตาเกดประกายความวาดหวัง “จะว่าไป สถานทท ี

ี
ี
็
คึกคักทสุดในยามคําคนก็คงจะเปนพวกเหลาสุราหรือ
ื


หอนางโลมเจ้าค่ะ ในเมองเฟงเฉงของเรานั น ตลอดยาม
ื
ิ

ิ
ื

คําคนในช่วงฤดูใบไม้ร่วงและฤดูใบไม้ผลิจะเปนช่วงท ี
็

ี
ี
คึกคักเปนอย่างมาก มเรื องสนุกๆ มากมายเลยทเดยว
ี
็
เจ้าค่ะ”













65

ี
ี
“เหลาสุรา หอนางโลมหรือ” อว อาเหราถูกคําเหล่าน ดึง



ื

ื
ดูดมากกว่าสิ งอนใด เมอก่อนนางเคยเห็นในละครย้อน
่
็
ยุคมามากมาย แต่ในความเปนจริงนั นนางได้อยูทเมอง
ื
ี

ิ

ิ
เฟงเฉงมาหลายวันแล้ว นอกจากวังหลวงและจวนหลิง
ี

ื
็
ี
อ๋องแล้วนางก็ไม่เคยไปทใดอก ช่างเปนเหมอนกบใน
กะลายิงนัก











ี
ี


“คุณหนู ท่านคงไม่ได้คิดทจะไปสถานทเหล่านั นหรอก
ี
นะเจ้าคะ” เจาเอ๋อร์ตกใจ รีบคุกเข่าลงในทันท “ท่านอย่า



ทําให้บ่าวตกใจนะเจ้าคะ หากท่านอ๋องทรงทราบว่าท่าน



็
ไปสถานทเช่นนั น คงจะจับบ่าวตเสียจนขาหักเปนแน่...”

ี
ี









ี
ี
อว อาเหรามองท่าทละลําละลักของนางแล้วก็ไม่พูดขึ น
มาอก แม้ว่านางดึงดันจะไปให้ได้ ทว่าทด้านหลังก็ยังม ี
ี
ี





66

ี
องครักษ์ลับอกสิบคน พวกเขาจะต้องลากนางกลับมา



ื

พร้อมทั งกราบทูลต่อหลิงอ๋อง เมอถึงตอนนั นนางคงจะ

ต้องตายเปนแน่แท้ และนางก็ไม่มทางปล่อยให้เรื อง
็
ี


ี

ิ
็
เล็กๆ เช่นน เปนการเปดโอกาสให้กับสองแม่ลูกนัน







เมอเจาเอ๋อร์เห็นเช่นนั นก็ผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ

ื


ลุกขึ นยน แล้วพูดขึ นว่า “จริงๆ แล้วคุณหนูอดใจไว้สัก
ื


ี
หลายวันก็ดแล้วเจ้าค่ะ เพราะอีกสามวันก็จะเปนวันครบ
็


รอบวันสิ นพระชนม์ของฮองเฮาพระองค์ก่อน ในวันนั น




่
ิ
ี
ฝาบาทจะมพระราชโองการให้เหล่าองค์หญงและคุณ


ื

ี
่
ิ
ิ
็
หนูทัวทั งเมองเฟงเฉงไปไหว้พระทวัดเปาหัวซอเปนเวลา
ื

ี
สามวันตามพระราชประเพณเดิม เมอถึงตอนนั นคุณหนู

ื
ิ
ก็จะได้พักผ่อนจตใจแล้วเจ้าค่ะ”









67

ี
ี
ี
ู
ี

“มเรื องเช่นน จริงหรือ” อว อาเหราร้สึกยินดยิงนัก






“แน่นอนเจ้าค่ะ บ่าวจะกล้าโกหกคุณหนูได้อย่างไรกัน



เจ้าคะ” เจาเอ๋อร์ตอบ












“แต่ในเมอเจ้ากล่าวว่าองค์หญงและคุณหนูทัวทั งเมอง
ื

ิ
ื

ิ

ื
ิ
ี
ี

เฟงเฉงต่างก็ไป ถ้าเช่นนั นแล้วอวี จอเยยนเล่า” อว อา
เหราพลันนึกถึงสองแม่ลูกทถูกขังเอาไว้ทหนานย่วนทันท
ี

ี

ี
ี
คิ วสวยขมวดเข้าหากัน หากอว จอเยยนก็ได้ไปด้วยเล่า
ี

ื
ี
ิ
ี
นางก็ไม่มกระจตกระใจทจะไปแล้ว อกทั งนสัยมุทะลุรน
ิ

ี
หาทตายของนางนั นก็อาจจะทําให้ตัวนางเองเกดความ
ิ
ี

่
ื
่
ยุงยากขึ นมาได้ เมอถึงตอนนั นเกรงว่ายังไม่ถึงวัดเปาหัว

ซอ นางก็คงจะอกแตกตายไปเสียก่อน

ื








68

ี
่
่
ี
“คุณหนูใหญถูกคุมตัวอยูทหนานย่วนแล้ว หากไม่มคํา
สังของท่านอ๋องก็ไม่อาจออกไปไหนได้ ไม่ต้องพูดถึงการ



่
ี
ื

เดินทางไปยังวัดเปาหัวซอเลยเจ้าค่ะ” อว อาเหรายังไม่
ี
ทันจะได้ดใจ ก็ได้ยินเจาเอ๋อร์พูดขึ นมาอกว่า “แต่ทุกป ี
ี



ฝาบาทก็จะทรงมรับสังให้เหล่าองค์ชายบางส่วนติดตาม
ี
่

็

ไปไหว้พระด้วย เพอเปนการรักษาประเพณดังเดิม ทจะ
ี
ื

ี

็
ี
อาศัยโอกาสน มอบสมรสพระราชทานหรือไม่ก็เปนการ
ิ
ิ
เปดโอกาสให้องค์หญงได้เลือกพระราชบุตรเขยเจ้าค่ะ”









๋
“แล้วฉูปายเล่า เขาก็คงไม่ได้...” ใบหน้าแย้มยิ มของอว ี
่


อาเหราค่อยๆ หม่นหมองลงราวกับได้ยินข่าวร้าย



















69

ื

ตอนท 31 เจ้าลงมออย่าไว้ไมตรี
ี






















ื


ิ
ี
ี

ื
“เซินซอจอมสถานะสูงส่ง ทุกปฮ่องเต้ล้วนเชญเขาไป
ด้วยเสมอ เพยงแต่ทุกครั งนั นเขาก็ใช้เหตุผลด้านสุขภาพ
ี
มาปฏิเสธอยูรํ าไป เมอพูดถึงเรื องน บ่าวก็นึกขึ นมาได้ว่า
่
ี
ื

ี


ตอนนั นเมอครั งทท่านเซินอ๋องออกรบได้รับความพ่าย

ื
แพ้กลับมา อกทั งยังได้รับบาดเจ็บจนเปนเหตุให้อาการ
็
ี

ปวยกําเริบและสิ นพระชนม์ไป ท่านอ๋องและพระชายาก็
่




ี
ื
มความรักต่อกันอย่างลึกซึ ง เมอท่านอ๋องสิ นพระชนม์
ื

ื

พระชายาก็ไปยังวัดเปาหัวซอเพอทรงโกนศรษะเปนช
ี
็
ี
่

ี
ิ

ื
เหลือไว้เพยงเซินซอจอและท่านหญงน้อยสองคนพน้อง
ี
ื


เท่านั น” เจาเอ๋อร์มองสีหน้าของนางอย่างนึกสนุก แล้ว
1

ี
รีบก้มหน้าลงทันท











ี
ี
ี
“เขายังมน้องสาวอกคนหรือ” อว อาเหราอึ งไป








“ใช่แล้วเจ้าค่ะ คุณหนูก็ลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ กล่าวกัน






ว่าหากไม่ใช่เพราะความสามารถอันโดดเด่นของเซินซอ
ื

จอแล้ว พวกเขาคงจะต้องถูกรังแกจากเหล่าบรรดาท่าน
ื



ิ
ลุงท่านอาซึงเกดจากเหล่าอนุเฉกเช่นคุณหนูเปนแน่ จะ
็
สามารถจัดการดูแลเรื องราวภายในจวนเซินอ๋องจน




ุ
ี
เจริญร่งเรืองภายในระยะเวลาอันสั นเช่นน ได้อย่างไร



็
เปนเรื องทไม่ใช่ใครก็ทําได้นะเจ้าคะ”
ี








ี
ื
เจาเอ๋อร์พูดไปพลางดวงตาเต็มเปยมไปด้วยความนับถอ








2

ี
ื
อย่าได้กล่าวเลยว่านางนับถอในตัวเขามากมายเพยงใด


เพราะทั งหมดนั นก็แทบจะมองเห็นได้จากความระยิบ



ิ
ระยับภายในดวงตาสีดํานลของนางแล้ว











ี
อว อาเหราก้มหน้าลง มองไปยังลวดลายดอกไม้บน


ชุดกระโปรงของตัวเอง












ไม่ว่านางจะมองเขาอย่างอคติเพยงใด แต่การกระทํา
ี


ี

ี
ี
ของเขานั นก็เปนสิ งทนางไม่มทางเพิกเฉยไปได้ อกทั งยัง
็

ี
มสาวใช้ข้างกายของตนทคอยพรํ าถึงเขาทุกวทุกวันเช่น
ี
ี

น ถึงแม้อยากจะลืมก็คงไม่ได้เสียแล้ว
ี










ิ

หัวข้อสนทนายิงพูดก็ยงออกทะเลไปไกล อว อาเหราต้อง

ี






3

ี


่
่
รีบดึงกลับมา “เจ้าบอกว่าพระชายาเซินอ๋องอยูทวัดเปา
ื


ื
ี

่
หัวซอใช่หรือไม่ ในเมอพระมารดาของตัวเองก็อยูทนัน

ี

แล้วเหตุใดเขาถึงไม่ไปเยยมเสียหน่อยเล่า”






ื


“เรื องน ...” เจาเอ๋อร์ชะงัก “ความคิดของซอจอใครเล่าจะ
ื
ี
ล่วงร้เจ้าคะ มิเช่นนั นบ่าวก็คงไม่ถูกคุณหนูใหญตบหน้า
่
ู

เอาได้หรอกเจ้าค่ะ”











ิ
อว อาเหรามองเลยไปยังใบหน้าของนาง รอยน วทั งห้าได้
ี


ี
จางลงไปเยอะแล้ว หากไม่สังเกตอย่างละเอยดก็แทบจะ



ี
มองไม่เห็น ทว่าก็ยังไม่อาจเทยบกันได้กับทนางตบหน้า

ี
ู
อว จอเยยน แม้แต่ฝามอของนางก็ยังร้สึกเจ็บ เช่นนั นยิง
ี
ื

ื
่

ี
ื
ี
ไม่ต้องพูดถึงใบหน้าของอวี จอเยยนเลย







4

ื
ู
เจาเอ๋อร์ก้มหน้าลงอย่างไม่ร้ตัว เอามอกุมหน้าไม่กล่าว

วาจา












่
ี
ี
“ยังเจ็บอยูหรือ” อว อาเหราถามขึ นทันท









“คุณ...คุณหนู?” เจาเอ๋อร์ตกตะลึง แม้แต่ก่อนนางและ



คุณหนูก็สนทสนมกันอยูบ้าง แต่นายบ่าวก็มระยะห่าง
่
ิ
ี

ี
็
ี
ิ
อกทั งนางก็ยังเปนเพยงหญงรับใช้เท่านั น ไหนเลยจะได้
รับความเห็นใจจากเจ้านายเช่นน ? เมอนางกําลังจะพูด

ื
ี

ี

ในสิ งทอยูในใจออกมา อว อาเหรากลับพูดขึ นว่า “หาก
่
ี
ื
ี
ี
ี
ต่อไปนางกล้าตเจ้าอก เจ้าก็ไม่ต้องปราน ตนางคนไป
ี
เลย หากมข่าวแพร่ออกไปว่าสาวใช้ของข้าถูกลูกเมย
ี
ี


ี
น้อยตบตเข้า ข้าคงจะต้องอับอายจนไม่อยากออกไปเจอ




5

็
หน้าผู้ใดเปนแน่”











“คุณหนู...” เจาเอ๋อร์หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกในเวลา



ี
เดยวกัน











ี

ื
็
เมอวินาทก่อนหน้านางยังคิดว่าคุณหนูนั นเปนห่วงเปน
็
ี
็
ใยตน แต่เพยงไม่นานให้หลังกลับเปนการแก้แค้นแบบ

็
ี
ิ
ั
ตาต่อตาฟนต่อฟน แต่นสัยเช่นน ก็ช่างสมกับเปนคุณหนู
ั
็
ในตอนน ยิงนัก ไม่ยอมเสียเปรียบแม้เล็กน้อย แม้จะเปน

ี
บ่าวเช่นพวกนางก็ตาม












็
ี
่
ู
ในใจของเจาเอ๋อร์ร้สึกอบอุนขึ นมา คุณหนูเปนเช่นน ก็ด ี
แล้ว...










6

ี
ลมหนาวพัดเข้ามาจากภายนอก อว อาเหราอดไม่ได้ทจะ
ี
ไอออกมาสองสามครั ง แล้วเชยตาขึ น “เจ้าว่าครั งน ฉู ่
ี



ปายจะไปหรือไม่”
๋












ื
“บ่าวไม่อาจเดาใจซอจอได้หรอกเจ้าค่ะ ทว่าแต่ไหนแต่

ื

ื
ื
ี
ไรมาซอจอก็ไม่เคยชอบการพบปะชุมนุมเช่นน เลย ไม่แน่

เขาอาจจะใช้เหตุผลเรื องสุขภาพปฏิเสธเช่นครั งก่อนๆ



อกทั งร่างกายของซอจอยังอ่อนแอมาตั งแต่เกด ไม่ไปก็ด ี
ื


ี
ิ
ื
แล้วเจ้าค่ะ จะได้ไม่ต้องไปตากลมจนไม่สบายเอา” เจา



เอ๋อร์ตอบไปพลางรินนํ าชาให้นางไปพลางแล้วเลือนถ้วย



ี
ี
ชาส่งให้ “คุณหนูก็อย่าได้นังตรงน อกเลยนะเจ้าคะ บ่าว


่
ื
ยนอยูตรงน ยังร้สึกหนาว ร่างกายของท่านยังไม่หายด ี
ู
ี
นัก อย่าโดนลมหนาวเลยเจ้าค่ะ”








7

ี
ี
ไม่ไปหรือ อย่างนั นก็ดน่ะซ!










่
ื
ไม่มคนชอบยุงเรื องชาวบ้านเหมอนหมอนันทั งคน นาง

ี

จะได้เทยวเล่นอย่างสบายใจเสียบ้าง
ี
























































8

ี
็
ตอนท 32 เจ้าเปนบ่าวของใครกันแน่























ี
อว อาเหราคิดได้เช่นน ในใจก็อดทจะอารมณ์ดไม่ได้ เลิก

ี
ี
ี
คิ วหันไปทางเจาเอ๋อร์ “เจ้าไปเตรียมเหล้าให้ข้าหน่อย



่
ิ
เถด หากยังมเหล้าชงเฟงของเสด็จพ่อเหลืออยูก็ให้นํามา
ิ
ิ
ี

ื
ี
ี
ด้วย วันน ข้ามความสุข อยากจะดมเสียหน่อย หากเจ้า
อยากดมด้วยก็ได้นะ...”

ื





9

ื
“บ่าวไม่อยากดมหรอกเจ้าค่ะ” เจาเอ๋อร์เอ่ยขึ นด้วย

ื

ความกระวนกระวาย “คุณหนูเองก็ดมไม่ได้นะเจ้าคะ


ก่อนกลับซอจอก็ได้กําชับกับบ่าว หากคุณหนูอยากดม

ื

ื

ื

ื
เหล้าล่ะก็ อย่างไรก็ให้ดมไม่ได้เจ้าค่ะ”








ี
ื
ั
ี
“...” อว อาเหราขบฟนอย่างโกรธเคอง “เจ้าลองพูดอก
ครั งซิ”











เจาเอ๋อร์ก้มหน้าลงตํา “ทซอจอห้ามคุณหนูดม ก็เพอร่าง

ื


ื
ื


ี
ื

กายของท่านนะเจ้าคะ...”






ี
อว อาเหราเริมไม่พอใจขึ นมาแล้ว “นเจ้าเปนบ่าวของใคร
ี

็




10

กันแน่”












็
“แน่นอนว่าเปนบ่าวของคุณหนูเจ้าค่ะ” เจาเอ๋อร์รีบตอบ


ี
ทันท











ี
“ถ้าเช่นนั นก็ไปเอาเหล้ามาให้ข้าเสียท!” อว อาเหรา
ี

ตะคอกใส่













ไม่ต้องคิด เมอได้ยินเสียงนางตะคอกแล้วเจาเอ๋อร์ก็รีบ
ื


คุกเข่าลงทันท “คุณหนูอย่าทําให้บ่าวลําบากใจเลยนะ
ี


เจ้าคะ”












ู
อว อาเหราถลึงตาจ้องมองนาง โกรธเสียจนไม่ร้จะโกรธ
ี





11

่
๋

อย่างไร เจ้าฉูปายคนนั นก็ช่างร้ายกาจยิงนัก! ยามอยู ่

ื

ิ
ห้ามนางไม่ให้ดมเหล้าก็ช่างเถด แต่เขาเอาเวลาไหนไป
กําชับกําชาสาวใช้ข้างกายของนางกัน เจาเอ๋อร์ทไม่เคย

ี


ี
กล้าจะบิดพลิ วจึงกลับกล้าขึ นมาเช่นน ...










ื

ี
เมอเห็นเจาเอ๋อร์ยังคงคุกเข่าลงไปกับพ นทเย็นเฉยบจน
ื

ี
ิ

ร่างกายเกดสันเทาขึ นมา ราวกับกลัวว่านางจะโกรธถึง
ได้พยายามอดกลั นเอาไว้












อว อาเหราเหลือบตามอง จากนั นก็ถอนสายตากลับมา
ี



อย่างเย็นชา “เจ้าลุกขึ น”











“คุณหนู?” เจาเอ๋อร์เงยหน้าขึ นอย่างอึ งๆ










12

ิ
“หากเจ้าอยากคุกเข่าต่อไปก็เชญ ข้าจะไปพักแล้ว” อว ี


อาเหราลุกขึ นจากเก้าอ นอนตัวยาว ก่อนจากไปยังไม่ลืม
ี



ี
ุ
ื

๋
่
ทจะโยนม้วนหนังสือตรงหน้าลงพ นอย่างรนแรง ฉูปาย
ี
คนน่ารังเกยจ อย่าให้นางมโอกาสบ้างก็แล้วกัน นางจะ
ี
่
ี
ี
เอาคนให้อยูหมัดเลยทเดยว!
ื








นางเลิกม่านไข่มุกขึ นแล้วเข้ามาสูห้องด้านใน แม้แต่เสื อ
่


ี
ี
ผ้าก็ยังไม่เปลียน พลันขึ นเตยงนอนในทันท










เจาเอ๋อร์ลอบมองอย่างระมัดระวัง จากนั นก็ค่อยผ่อนลม




ื
หายใจออกมา เหงอทซึมแผ่นหลังนั นช นไปทัวแล้ว ใบ
ื

ี

หน้าเมอคร่ของคุณหนูนั นก็ช่างดูน่าหวาดกลัวจริงๆ
ู

ื







13

ื

ี
ื
่
เมอเห็นอว อาเหรานอนหลับอยู นางก็เติมฟนลงไปใน
่
ื

ี
เตาผิงทอยูไม่ไกลอย่างเบามอเพอเพิมความอบอุน ตอน

่
ื

ี
น แม้ว่าจะยังไม่มหิมะ แต่อากาศยังคงหนาวเย็นกว่า
ี
ตอนทหิมะปลิวว่อนอยูบ้าง แล้วคุณหนูยังเปดหน้าต่าง
่

ิ
ี
ี
ื

ี
ให้ลมหนาวพัดเข้ามาซู่ๆ เช่นน อก เมอเห็นหน้าต่างบาน
ิ
นั นก็ถอนหายใจด้วยความขบขันเล็กน้อยแล้วปดมันลง


ี

ก่อนทจะถอยออกไป










ี
ู

ิ
อว อาเหรานอนหลับสนทยิงนัก นางร้สึกได้ลางๆ ว่าเจา
เอ๋อร์ได้ถอยออกไปแล้ว ในห้วงแห่งความอบอุน นางก็
่



นอนหลับอย่างสบายใจ












เวลาผ่านไปสามวันอย่างไร้จุดหมาย ในตอนเช้าวันหนึ ง





14

ี
็


ซึงเปนวันครบรอบการจากไปของฮองเฮาทล่วงลับ อว ี
ู
อาเหราตนขึ นแต่เช้าตร่ ร้องเรียกออกไปทางด้านนอก

ื
ี
ี

ื
เจาเอ๋อร์ก็รีบตอบรับในทันท เห็นนางตนเช้าถึงเพยงน ซึง

ี
ื

ี

ู
ื
็
ถอเปนเรื องหายากจึงอดไม่ได้ทจะร้สึกแปลกใจ เมอ
ก่อนคุณหนูจะนอนจนตะวันขึ นสายโด่งนันแหละจึงค่อย

ตน ดูท่าทของนางแล้วเจาเอ๋อร์ร้สึกกังวลแปลกๆ
ี
ู

ื







ี
ี
“มองอะไรอยู รีบมาช่วยข้าหวผมเสียสิ” อว อาเหราหยิบ
่

ี
หวไม้ขึ นมาสางผมขณะทหันหน้าไปทางกระจกทองแดง

ี

ี
ี
ู
ี

แต่ไม่ร้ว่าจะทําอย่างไรด ดทเห็นเจาเอ๋อร์เสียก่อน แต่

ื
เห็นนางทยังคงยนนงไม่ไหวติงจึงได้ร้องเรียกขึ น
ี
ิ







เจาเอ๋อร์ได้สติก็รีบก้าวเข้ามาทันท
ี











15

ี
นางหยิบหวไม้ขึ นมาแล้วเริมต้นสางเส้นผมอย่างเรียบ


ื
ร้อย พูดไปแล้วก็น่าขัน คุณหนูฟนคนสติมาได้หลายวัน
ื

ี

ื
แล้ว นอกจากเรื องอนๆ ทต่างไปจากคุณหนูในวัน


วานอย่างสิ นเชง แต่เรื องเกล้าผมทนางพรํ าสอนคุณหนู
ี
ิ

็
ี
อยูทุกวทุกวันนั น คุณหนูก็ยังทําไม่เปนเสียท จะต้องเร่ง
ี

่
ื
ร้อนให้นางลงมอทําให้เสียทุกทไป
ี









อว อาเหราเงยหน้าขึ นแล้วมองเงาสะท้อนของเจาเอ๋อร์
ี



ในกระจกทองแดง






























16

ี
่
ตอนท 33 ไม่ใช่บอกว่าแกล้งปวยหรอกหรือ





















17

ิ
่
ื
ี

น วมอของนางคล่องแคล่ว ในเวลาทพูดคุยอยูกับนางไม่
นานนั นก็จัดการจนได้ทรงผมทสลับซับซ้อนขึ นมาแล้ว

ี









เด็กสาวคนน แม้ในเรื องอนจะฝมอพ นๆ แต่ฝมอในการ
ี
ี
ื
ื

ื
ื
ี
ี
ี

ี
ี
ทําผมนั นดเยยมเลยทเดยว



ื
เมอเกล้าทรงผมทธรรมดาแต่ทว่ายามมองดูกลับสลับซับ


ี
ซ้อนจนเรียบร้อยดแล้ว เจาเอ๋อร์ก็มองไปยังปนปกผมบน
ั

ี
ิ
ู
ั

ี
๊
ิ
โตะเครื องแป้ง หยิบช นทดูเรียบง่ายแต่หรหราปกลงไป
ี
“คุณหนูงดงามถึงเพยงน แต่ทุกวันเอาแต่สวมใส่เสื อผ้า
ี
ี
เช่นน ก็น่าเสียดายยิงนัก วันน เปนวันครบรอบสวรรคต
ี
็

ของฮองเฮาพระองค์ก่อน บรรดาองค์หญงและคุณหนู
ิ



ต่างก็คงจะสวมเสื อใส่ผ้างดงามมากมาย แต่ว่าคุณ





18

หนู...”












ี
ี
ี
“ไม่ วันน พวกเราต้องแต่งตัวดๆ สิ” อว อาเหราเอ่ยขึ นมา
ในทันท จนทําให้เจาเอ๋อร์ตกตะลึง “แต่คุณหนูบอกเอง
ี



่
ว่าต้องแกล้งปวยนเจ้าคะ...”
ี









่
่
“หลายวันก่อนต้องแกล้งปวยเพยงเพอให้ฝาบาททรง

ื
ี
่
เห็นเท่านั น หากข้าไม่ทําตัวให้น่าสงสารเข้าไว้ ฝาบาท


ี
จะทรงยอมให้ถอนหมั นอย่างนั นหรือ เพยงแต่ไม่คิดเลย



ว่าพระองค์จะไม่ยอมจริงๆ เพราะฉะนั นแกล้งปวยไปก็
่



ไม่มประโยชน์อันใด วันน เราจะแต่งตัวดๆ ให้พวกองค์
ี
ี
ี
หญงและคุณหนูทั งหลายได้ชมดูเปนขวัญตา!” อว อา
ิ
็
ี

ิ
เหราอธบายให้ฟง
ั










19

ื
เจาเอ๋อร์เข้าใจแล้ว เช่นนั นจึงรีบกระตอรือร้นขึ นมา “คุณ


ี
หนูกล่าวได้ถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ วันน บ่าวจะแต่งตัวให้คุณ



ี
หนูจนสวยงามจับตาเลยทเดยว”
ี










ื
ี

เมอแต่งตัวจนเสร็จเรียบร้อย อว อาเหราก็เดินไปยังหน้า
ื
ั
ี
ู

ิ


กระจกทองแดงอกครั ง เมอปกปนไข่มุกทดูหรหราและ
ี
สวยงามลงไป ทัวทั งร่างของนางก็เจดจรัส ทว่าใบหน้าท ี
ิ

ถูกแป้งฝุนแต้มเอาไว้จนหนาก็ถูกล้างออกจนสะอาด
่

ี
แล้วแต่งหน้าบางๆ ทว่าดูสวยงามมชวิตชวาแทน เช่นนั น
ี
ี

ก็ยิงทําให้นางดูงดงามขึ นมาอย่างเห็นได้ชัด หางตาของ



ี
นางถูกเขยนให้ยกขึ นเล็กน้อยราวกับกลีบดอกท้อ เพราะ



ิ
เช่นนั นดวงตาของนางจึงบังเกดความสวยงามขึ นมา












20

ี

เจาเอ๋อร์มองนางทแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็อดไม่ได้ท ี


จะตกตะลึงจนหยุดการกระทํา











ี

ู
“คุณหนู บ่าวเพิงร้สึกว่าท่านก็ดูงดงามหมดจดถึงเพยงน ี

เจ้าค่ะ...”











อว อาเหราใช้สายตาจับผิดมองไปยังนาง เจาเอ๋อร์จึงรีบ
ี



ี

ี
ช ไปทดวงตาของอว อาเหราทันท “คุณหนู ท่านดูสิเจ้าคะ
ี
ี
ดวงตาของท่านก็เปนดวงตาช ขึ นดังหงส์งาม ดวงตาเช่น
ี
็

ื
ี
ี
น มน้อยยิงนัก เมอก่อนบ่าวไม่เคยสังเกตมาก่อนเลย ไม่


คิดมาก่อนว่าคุณหนูจะมดวงตาเช่นน ...”
ี
ี









“อ้อ?” อว อาเหราร้สึกสนใจขึ นมาบ้างแล้ว เช่นนั นจึง
ู
ี








21

ื
ื
ู

เคลอนกายเข้าไปด้านหน้า มองดูแล้วก็ร้สึกเหมอนกับ

ั
ี

ี
ดวงตาทยุคปจจุบันเรีบกว่าแคทอายส์ยิงนัก เพยงแต่งด
งามกว่ามาก ราวกับว่าเพยงปรายตามองก็ถูกดึงดูดเข้า
ี


หา











ี
ู

ื
เมอก่อนอวี อาเหราก็ร้ดว่าดวงตาของตนเองนั นดูงด
็
ู
งามอยูแล้ว และคิดว่าดวงตาของนางเปนรปทรงหวาน
่
เหมอนดอกท้อ แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะมดวง
ี
ื


ตาหงส์ หากมองเพยงผิวเผินก็คงจะคิดว่าดวงตาทั งสอง
ี



แบบนั นคล้ายคลึงกัน











ี
“หากคุณหนูแต่งตัวเช่นน ออกไป แน่นอนว่าจะต้องดึง



็
ดูดสายตาของเหล่าองค์ชายและคุณชายทั งหลายเปน


ี
แน่เจ้าค่ะ” เจาเอ๋อร์หัวเราะคิกคัก และไม่ได้พูดไปเพยง






22

่
ื

ี
็
เพอประจบประแจง แต่ดวงตาคูน ของคุณหนูนั นแม้เปน
ิ
ุ
ี

หญงก็ยากทจะต้านทาน จะนับประสาอะไรกับบุรษเล่า







่
ี
อว อาเหราไม่ได้พูดอะไร ยังคงก้มหน้าอยูเช่นนั น










เจาเอ๋อร์วางตลับแป้งลง แล้วเอ่ยขึ นอกว่า “บ่าวไม่กล้า
ี


เติมแป้งลงบนใบหน้าของคุณหนูอกแล้ว กลัวว่าจะไป
ี



กลบความงดงามตามธรรมชาติของคุณหนูเสียหมด แต่



คุณหนูเจ้าคะ วันน คุณหนูจะสวมชุดทเคยใส่เข้าวังในวัน

ี
ี

นั นอกหรือเจ้าคะ”
ี











อว อาเหราไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับลุกขึ นจากเก้าอ เดิน
ี
ี

ไปยังกองเสื อผ้าของตัวเอง สุดท้ายแล้วสายตาก็หยุดลง










23

ี

ี
ทชุดกระโปรงดอกเหมยแดงทพระชายาหลิงอ๋องให้ไว้


ี
“ข้าว่าชุดน เหมาะสมทสุดแล้ว”
ี








ี
็
“หา ไม่ได้นะเจ้าคะคุณหนู วันน เปนวันรําลึกถึงฮองเฮา


พระองค์ก่อน หากสวมเสื อผ้าสีฉูดฉาดเกนไปล่ะก็...”
ิ


























































24

ี
ื
ตอนท 34 พระสนมซูเฟยเหมอนฮองเฮาพระองค์ก่อน























“ข้ารับผิดชอบเอง เจ้าก็อย่าได้บ่นไปเลย รีบไปนํา



ี


กระโปรงชุดนั นมาให้ข้าเปลียนเร็วเข้า” อว อาเหราร้องสัง

อย่างหมดความอดทน เจาเอ๋อร์เลิกคิ วขึ น คิดว่าครั งน ี



่
คุณหนูนั นกําลังออกไปดึงดูดความสนใจผู้คนอยูใช่หรือ



ไม่ เดิมทหน้าตาก็งดงามอยูแล้ว หากสวมกระโปรงชุด
ี
่





25

็
ื
ี
นั นอกคงต้องงามล่มเมองเปนแน่...









แน่นอนว่าอวี อาเหราคงไม่อาจได้ยินความในใจของเจา



ี

เอ๋อร์ นางจึงได้แต่นังรอชุดกระโปรงทเจาเอ๋อร์ไปนํามา


ให้อยูข้างเตาผิง
่










หลังจากเจาเอ๋อร์หยิบมาแล้ว ชุดกระโปรงดอกเหมยส ี





ี
ี
ี
ี
แดงช นนั นก็ยิงดูงามตา อกทั งดูมชวิตชวาราวกับดอก
ิ
เหมยแดงทกําลังแย้มกลีบ งดงามจนไม่อาจถอนสายตา

ี
ไปไหนได้ และชุดกระโปรงนั นยังดูพลิ วไหว อกทั งยังบาง
ี



เบา แต่เมอสวมแล้วกลับช่วยให้ความอบอุน และนางยัง

ื
่
คงยึดตามความคุ้นชนจากครั งก่อนทนําผ้าแพรบางสี

ี
ิ

ขาวคลุมด้านนอกอกหนึ งชั น เพอป้องกันไม่ให้สมบัติลํ า
ี
ื

ค่าของพระชายาหลิงอ๋องต้องเปรอะเปอน
ื






26

ื
ื
เมอสวมเส อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางก็รีบเข้าไปหาหลิง
อ๋องในทันท
ี












ื
ื

ี
เมออวี อาเหรามายนอยูตรงหน้า หลิงอ๋องทกําลังรับ
่
ประทานอาหารเช้าอยูก็หยุดทุกการกระทํา ลุกขึ นจาก
่

ื

ี
เก้าอ อย่างไม่อยากจะเชอสายตาตัวเอง มองนางเสียจน

ใจลอย เมอจะก้าวไปข้างหน้าแต่ก็หยุดฝเท้าตัวเองเอา
ี

ื
ื
ไว้ได้ทัน “พระชายา...เจ้าคออาเหรา?”











ี
อว อาเหราพยักหน้า หัวเราะเบาๆ แฝงความออดอ้อน


เอาไว้ “ลูกคารวะเสด็จพ่อเพคะ”

















27

ี
ี
ิ
่
“รีบลุกขึ นเถดๆ เหตุใดวันน เจ้าถึงได้แต่งชุดน ไปวัดเปา
หัวซอเล่า” หลังหายจากอาการตกตะลึง หลิงอ๋องก็คิด
ื


คํานึงถึงความหนักหนาของเรื องน ตระกูลขุนนางจะพูด
ี



ื
ี
จะทําอะไรก็ล้วนมคนจับตามอง แม้สวมเส อผ้าไม่ถูก


ต้องก็อาจจะนํามาซึงโชคร้าย ไม่ต้องพูดถึงวันรําลึกของ



ฮองเฮาพระองค์ก่อนเลย











ื

“ลูกคิดเอาไว้แล้วเพคะ ในเมอวันน เปนวันรําลึกถึง
็
ี
ฮองเฮาพระองค์ก่อน สมัยทยังคงพระชนม์ชพนั น

ี
ี

็
็
ฮองเฮาก็ทรงต้องเปนสตรีทงามลํ าโดดเด่นเปนแน่ แม้
ี

ิ
็
เปนหญงนั นอย่างไรเสียก็ต้องรักสวยรักงาม ดังนั นลูกจึง


ื
แต่งตัวสวยๆ เพอไปคารวะฮองเฮาพระองค์ก่อน หาก


็
พระนางเห็นลูกจากในปรโลกก็ต้องทรงยินดเปนแน่เพ
ี


คะ”









28

ื
ี
ี
“อม ทอาเหราพูดมาก็มเหตุผล แต่วันน ทั งองค์ชายและ
ี

ิ


่
ี
องค์หญงมากมายล้วนประทับอยูทนันด้วย เจ้าอย่าได้
ี
ทําผิดต่อพระองค์ใดจนต้องโชคร้ายเข้าเชยวล่ะ” หลิง

อ๋องยังคงเอ่ยเตอนอย่างไม่วางใจ
ื











“เพคะ เสด็จพ่อ” อว อาเหราพยักหน้า
ี











“สายแล้ว รีบไปเถด มิเช่นนั นจะผิดเวลาเสียเปล่าๆ ”
ิ


หลิงอ๋องกล่าวเร่งรัด












อว อาเหราได้ยินเช่นนั นก็เดินออกไปด้านนอก ระหว่าง
ี


ี
ทางสังเกตได้ถึงสายตามากมายทกําลังสาดส่องเข้ามา








29

่
นางทําราวกับไม่เห็นอยูในสายตา ไต่ถามเจาเอ๋อร์ด้วย



่

ี
ี
ี

ื
นํ าเสียงแผ่วเบา “ผู้ทไปวัดเปาหัวซอวันน มใครบ้าง”




ี
“ปน บ่าวยังไม่ทราบเจ้าค่ะ แต่ปกติแล้วทุกปไทเฮามักจะ
ี
ี

สักการะพระวิญญาณของฮองเฮาพระองค์ก่อนในวัง



ี
็
ของตัวเองเสมอ เพราะเช่นนั นเรื องน จึงยกให้เปนหน้าท ี


ี
ขององค์ชายใหญแต่เพยงลําพัง แต่ได้ยินมาว่าไม่กวัน

ี
่
ี
ี
ิ
ก่อนองค์หญงเสวยนจก็ได้เดินทางกลับมาจากทางใต้

ี

แล้ว เกรงว่าไทเฮาคงจะมอบหน้าทน ให้พระนางกระมัง
ี

เจ้าคะ”











ิ
“องค์หญงเสวยนจหรือ”
ี
ี















30

ี
ื
ิ
ิ

ี
“เจ้าค่ะ องค์หญงเสวยนจกําเนดแต่พระสนมซูเฟย เนอง
ู
จากซูเฟยรปโฉมเฉกเช่นฮองเฮาพระองค์ก่อน เช่นนั นจึง

็
็
ได้รับความโปรดปรานเปนอย่างมาก ตําแหน่งเปนรอง


ิ
ี
ี
็
เพยงกุ้ยเฟยเท่านั น และองค์หญงเสวยนจยังเปนพระ
ี
ธดาองค์โต ฮ่องเต้ทรงรักใคร่พระนางเปนอย่างมาก เมอ
็

ิ
ื
ครั งสมภพจึงได้รับพระสมัญญานาม ไม่เหมอนกับองค์
ื


ี
ิ

หญงรองทแม้พระมารดาจะได้รับความโปรดปราน แต่ก็

มิได้รับพระราชทานสมัญญานามเจ้าค่ะ”












ี
ั
อว อาเหราถอนหายใจ ฮ่องเต้พระองค์น ก็ฟงดูเหมอนใน
ื
ี
ี
ละครนํ าเน่าไม่มผิด











“คุณหนู รีบขึ นรถเถดเจ้าค่ะ” ในยามททั งสองกําลังพูด
ิ

ี
คุยกันอยูนั น ก็มาถึงรถม้าพอด
่
ี





31

ี
อว อาเหราก้าวขาขึ นรถม้า เจาเอ๋อร์เองก็เดินตามขึ นมา



ื
ี


ด้วย เพยงไม่นานรถก็เริมเคลอนตัวไปยังทิศทางทวัดเปา
ี
่
ิ
ื
่
ิ
หัวซอตั งอยู ระหว่างทางเห็นได้ชัดว่าเมองเฟงเฉงนั นดู


ื
ี
ี
คึกคักขึ นมามากทเดยว พ่อค้าร้องตะโกนเรียกลูกค้า
ตามท้องถนน และมรถม้าของเหลาขุนนางตระกูลต่างๆ
ี

วิงสวนกันไปมา คาดว่ากําลังไปยังวัดเปาหัวซอเช่นเดยว
ี


่
ื
กัน











































32

ี

ตอนท 35 ใครกันจะงามไปกว่าข้า



























33

ี

หลังจากเดินทางในระยะทไม่ไกลนัก รถม้าก็หยุดลงตรง


หน้ากระถางสามขาทเอาไว้วางธูปของวัดแห่งหนึ ง
ี










เจาเอ๋อร์ประคองอว อาเหราลงจากรถ ทั งสองกําลัง
ี




ี
ี
เตรียมทจะเดินเข้าไปด้านใน เณรน้อยสวมจวรทกําลัง
ี

่
ู
ยนรักษาการณ์อยูหน้าประตูวัดสองรปก็ก้าวออกมา
ื
ี

ี
ต้อนรับในทันท เณรทดูอายุมากกว่านั นเลิกคิ วพร้อม
ื
ถามขึ น “ขอเรียนถาม คุณหนูคอ...”











ี
“ท่านผู้น คอคุณหนูรองแห่งจวนหลิงอ๋องเจ้าค่ะ” เจา
ื


เอ๋อร์หยิบเทยบเชญจากในแขนเสื อส่งให้เขา
ิ
ี









เณรน้อยมองสํารวจอยูคร่หนึ ง จากนั นก็ให้ทางพลางยิ ม
ู
่








34

ี
ี

่
ี
แย้ม “ฝาบาทมพระราชโองการ ผู้ทได้รับเทยบเชญให้ไป
ิ

ื
ยังวิหารด้านหลังเพอสัการะฮองเฮา เพอไม่ให้รบกวน
ื

เหล่าเช อพระวงศ์”
ื










ี
อว อาเหราพยักหน้า แล้วเดินไปพร้อมกับเจาเอ๋อร์ตาม


ี
ู
ี

เส้นทางทเณรสองรปนั นช ทางให้








ทด้านหลังของพวกนางยังคงมเหล่าคุณหนูดรณวัย
ี
ี
ุ

ื
จํานวนไม่น้อยกําลังลงจากรถม้า เมอพูดคุยกับเณรสอง



รปนั นแล้วก็เดินตามมายังวิหารด้นหลังอย่างประชด นับ
ู
ิ


ี
ว่านางไม่ได้มาถึงเร็วไปนัก ตลอดทางนั นก็มคนมากมาย



ี
ี
ทเดินทางมาถึงก่อนแล้ว วิหารด้านหลังทเดิมทกว้าง
ี

ขวางก็พลันแน่นขนัดไปด้วยคนจํานวนไม่น้อย












35

“คุณหนูรองแห่งจวนหลิงอ๋องมาถึงแล้ว!”












ื

ี
ี
ี


ี
ิ
ขันททดูแลสถานทเมอเห็นเทยบเชญของนางแล้วก็ส่ง
เสียงประกาศขึ น การปรากฏตัวของนางนั นดึงดูดทุก
สายตา สายตาทุกคูปรากฏเปนประกายแห่งความสนุก
็
่

สนานราวกับกําลังชมดูละครอยูก็ไม่ปาน แต่ยามทพวก
ี

่

่

นางเห็นอว อาเหราทอยูในชุดกระโปรงดอกเหมยสีแดง
ี
ี
ื
มายนอยูตรงหน้านั น ใบหน้าก็แสดงถึงความไม่พอใจ
่


ี
ี
ั
กระฟดกระเฟยด อกทั งดวงตาก็ฉายประกายริษยาออก
มาอย่างไม่ตั งใจ












นก็คออวี อาเหราจริงหรือ
ื
ี









36

ี

ี
ื

ี
นก็คอคุณหนูรองแห่งจวนหลิงอ๋องทร่างกายอ่อนแอ อก
ทั งหน้ายังหนาราวกับฉาบปูนผู้นั นจริงๆ หรือ










ื

ี
คนทั งหมดมสีหน้าราวกับไม่อยากจะเชอว่า สาวงามผู้ท ี

ี
สวมเส อผ้าหรหราเช่นน จะเปนนางไปได้
็
ู
ื







หรือเปนเพราะพวกนางสายตาฝ้าฟางกันไปเอง!
็












ี
ี
อว อาเหรากวาดสายตามองพวกนางทมสีหน้าตกตะลึงท ี
ี
ี

ละคน มุมปากของนางก็ค่อยๆ ยกโค้งขึ นขณะทถอน


สายตากลับ














37

ื
่
“คุณหนู เหมอนว่าพวกนางกําลังมองท่านอยูนะเจ้าคะ”


เจาเอ๋อร์พูดขึ นจากทางด้านหลัง











ี
“ก็ใครจะสวยไปกว่าคุณหนูของเจ้ากันเล่า” อว อา



เหราตอบกลับไปประโยคหนึ ง











เจาเอ๋อร์กลอกตา เหตุใดคุณหนูถึงได้ไม่ร้จักอายขึ น
ู




ี
่
ี
ี
ทุกทๆ เช่นน นะ แต่ทพูดมาก็จริงอยูหรอก ภายในวิหาร
ี
ี

ี
ี
กว้างใหญแห่งน ไม่มผู้ใดทจะงดงามเทยบเท่าคุณหนู
่
ี
ของนางได้อกแล้ว ในวินาทน คุณหนูได้รับความสนใจ
ี
ี
จากผู้คนรอบข้าง สายตาของคนเหล่านั นก็มิใช่สายตา



็
ี
ิ
ตําหนติเตยนอกต่อไป แต่กลับเปนแววตาแห่งความตก
ี
ตะลึงจนไม่อยากจะเชอเสียมากกว่า

ื










38

ี
ิ
ี
่
อว อาเหราก็ได้ฉกชงสายตาทุกคูภายในวิหารแห่งน ไป
เสียแล้ว












สายตาแห่งความตกตะลึงนั นยังคงมองตามการก้าวเดิน




ี
เข้ามาของนางทุกฝก้าว










ตรงกลางของวิหารมภาพวาดของหญงสาวผู้หนึ งแขวน
ี
ิ


ิ
ื
เอาไว้ หญงผู้นั นสวมชุดยาวลายหงส์ ดูหรหรางดงามยน
ู
่
่
อยูภายใต้พวงพุมดอกไม้ ใบหน้างดงามอ่อนโยน เผยให้


ื
ี
เห็นความงามทสามารถล่มเมอง ชุดสายหงส์บนร่างของ

ี

่
นางแม้ว่าจะไม่งดงามเท่ากับชุดทอว อาเหราสวมใส่อยู
ี
แต่ทันททสวมอยูบนร่างของนางแล้วก็ยิงทําให้ดูสง่างาม

่
ี
ี







39

สมฉายามารดาแห่งแผ่นดิน














ื
ี

ี
งดงามดังทคาดยิงนัก! อว อาเหราชนชม แม้แต่นางเองก็
ยังต้องตกตะลึง










็
“ผู้น ก็คงเปนฮองเฮาใช่หรือไม่”
ี










ื
ี

เจาเอ๋อร์พยักหน้า “เจ้าค่ะ นคอฮองเฮาพระองค์ก่อน”








ิ
ี
ี

อว อาเหรากําลังจะพินจอย่างละเอยดอกครั ง ทว่าทด้าน
ี
ี
ี
หลังก็กลับมเสียงตําหนติเตยนดังขึ นเสียก่อน “คุณหนู
ี
ิ

ี
บ้านใดกันทกล้าเข้าไปถวายพระพรฮองเฮาพระองค์ก่อน



ก่อนพเสวยนจได้”
ี
ี
ี



40

ิ
“บ่าวถวายบังคมองค์หญงรองเพคะ!” เจาเอ๋อร์รีบคุกเข่า


ี
ถวายบังคมทันท











อว อาเหราได้ยินดังนั นก็หันหลังกลับไป เห็นว่าทด้าน
ี

ี

ี

็
หลังของนางนั นเปนสาวน้อยอายุราวสิบสามสิบสีป สวม
ใส่เสื อผ้างดงาม ใบหน้าน้อยๆ เผยให้เห็นถึงความอ่อน





ี
ื
หวานและเยาว์วัย แต่กลับมท่าทหยิงผยองถอดไม่เข้า
ี
ี
ื

กับอายุของนางเลยแม้แต่น้อย เมอได้ยินเจาเอ๋อร์พูดก็

เลิกคิ วขึ น











ี
ิ
ื
นก็คอองค์หญงรองหรือ














41

ี

ตอนท 36 เช่นนั นก็ไม่ใช่นางแล้ว







42

ิ
จวินไหวซ่งเชดใบหน้าขึ นสูง มองหน้าอวี อาเหรานงๆ
ิ
่
ดวงตาฉายแววตกตะลึงอยูลึกๆ มองหน้านางอย่างคน



แปลกหน้า ในใจคิดว่าคุณหนูบ้านใดกัน เหตุใดจึงไม่



เคยพบมาก่อน












“พบองค์หญงรองแล้วยังไม่ถวายบังคมอกหรือ!” สาวใช้
ิ
ี

ข้างกายของนางร้องเสียงแหลม












อว อาเหราออึ งไปเล็กน้อย “ข้าจะถวายบังคมหรือไม่ก็ไม่
ี


ใช่เรื องของสาวใช้เช่นเจ้า!”









43