ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ี
ี
เยยนทันท “เจ้าช่างบังอาจนัก!”











ี
“ท่านอ๋องโปรดไว้ชวิตด้วยเพคะ! ทเยยนเอ๋อร์พูดนั น
ี
ี
ื

ี
หมายถึงเรื องทนางพาคุณหนูรองออกจากเมองหลวงจึง

ได้...” อนุรองรีบคุกเข่าลง พูดยังไม่ทันจบก็ถูกหลิงอ๋อง



ี

ขัดวาจาขึ น “พอแล้ว เจ้าคิดว่าทนางมจตใจคิดคดเช่นน ี
ี
ิ
เราจะดูไม่ออกหรือ แล้วก็เจ้าด้วย ทหาร โยนพวกนางทั ง



สองออกไป!”












“ท่านอ๋องได้โปรดให้อภัยด้วยเถดเพคะ หม่อมฉันไม่ร้ ู
ิ



่
ี
เรื องจริงๆ นะเพคะ เยยนเอ๋อร์อาจจะอยูในช่วงเลอะ

ื
เลือนจึงได้กระทําผิดจนนําตัวคุณหนูรองออกนอกเมอง



นางนั นข ขลาดมาตั งแต่เล็ก จะตนตกใจจนสติไม่อยูกับ
ื
่
ี

เน อกับตัวก็ไม่แปลกอะไร หากท่านกริ วก็ขอให้นึกถึง
ื






48

ิ
ื
หน้าของจ อเอ๋อร์ไว้บ้างเถดเพคะ หรือท่านอยากจะให้



เขาเห็นว่าท่านแม่และพีสาวแท้ๆ ของเขาได้ลาลับโลกน ี



ี
ไปแล้วหลังจากทเขากลับเช่นนั นหรือเพคะ”











ื
ี
อนุรองร้องไห้ขอชวิตไปพลาง ปกป้องอวี จอเยยนทกําลัง
ี
ี

ตกอยูในความกลัว
่









“เจ้า!” หลิงอ๋องโกรธเกรี ยวจนพูดไม่ออก













ี
ี
ิ
อว อาเหรามองดูเหตุการณ์ทเกดขึ นด้วยความพอใจ สิ งท ี
ี
ี
ื

นางทํานั นก็คอทําให้อว จอเยยนคิดว่านางตายไปแล้ว
ื
ี

จริงๆ รอจนนางหลุดปากบอกเรื องราวทั งหมดทเกดขึ น
ิ
ี
ั
ให้หลิงอ๋องฟงด้วยตัวเอง อะไรก็ไม่อาจเทยบได้กับ








49

ื


ิ
ี
ปฏิกริยาหลังจากทนางทําเรื องราวเลวร้ายลงไปได้ เมอ
็
เปนเช่นน หลิงอ๋องก็ย่อมจะไม่เชอเรื องโกหกทพวกนาง
ี
ื


ี
ี
ั
สองคนปนแต่งขึ นมาอก!









ื
เจาเอ๋อร์มองอวี อาเหราด้วยสายตาชนชม มิน่าเล่าคุณ

หนูจึงรอทจะเปดเผยตัวในเวลาน ทแท้ก็ได้คิดคํานวณ
ี

ี

ิ
ี

ี
เอาไว้แล้วนเอง...








หลิงอ๋องหลับตาลง “ทหาร นําตัวอนุรองและคุณหนูใหญ ่




ไปคุมขังไว้ หากไม่มคําสังของข้า ไม่ว่าอย่างไรก็อย่าให้
ี



พวกนางก้าวเท้าออกมานอกห้องโดยเด็ดขาด!”











ี
ี
ี
อว อาเหราไม่ค่อยยินดเท่าใดนัก ขังเอาไว้ในห้องก็เพยง







50

ี
ี
พอแล้วอย่างนั นหรือ แต่ว่าสองแม่ลูกน ยังมนายน้อย


สามคอยหนุนหลังอยู หลิงอ๋องนั นแม้ว่าจะโกรธแต่ก็ทํา
่


อะไรไม่ได้มาก นางค่อยๆ เข้าใจขึ นมาในทันทว่าหาก
ี




ี
ต้องการทจะโค่นล้มพวกนางแล้ว อย่างแรกจะต้องล้ม

ี
ื
อว จ อเสียก่อน!










องครักษ์โยนสองแม่ลูกออกไป เสียงร้องขอความเมตตา



ดังก้องไปทัวโถงไว้ทุกข์












หลังจากจัดการเรียบร้อยแล้ว หลิงอ๋องก็ก้าวยาวๆ เข้า




่
ื
มาหยุดอยูตรงหน้าของอวี อาเหรา จับมอของนางอย่าง

ี
ยินด “อาเหราไม่เปนอะไรก็ดแล้ว พ่อตกใจเสียแทบแย่
ี
็

ิ
พวกนางสองคนทําอะไรเจ้าใช่หรือไม่ บอกพ่อมาเถด


พ่อจะจัดการให้ ต่อไปใครก็ไม่อาจทําร้ายเจ้าได้แม้แต่







51

น้อย!”




















































































52

ี
ตอนท 7 ทุกอย่างให้เราจัดการ























“สะ...เสด็จพ่อ...”












ี
่
ิ

อว อาเหราไม่คุ้นชนทอกฝายแสดงความสนทสนม จึงอด
ี
ี
ิ

ไม่ได้ทจะก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย หลิงอ๋องทเห็นท่าท ี
ี

ี
ถอยห่างของนางแล้วก็คิดเอาเองว่านางคงจะไม่พอใจท ี

ตนจัดการสองแม่ลูกเช่นนั น เขาจึงถอนหายใจออกมา




ู
ี
“พ่อร้ดว่าอนุรองไม่ใช่แม่แท้ๆ ของเจ้า นางจึงไม่อาจ

ดูแลเจ้าได้อย่างทัวถึง แต่พวกนางก็อยูในจวนอ๋องมา

่







53

ี
นานป เจ้าต้องเข้าใจพ่อนะ”












ี
“อาเหราเข้าใจเพคะ เพยงแต่พสาวเข้าใจผิดว่าลูกตาย
ี
็

ไปแล้ว ลูกเกรงว่าเสด็จพ่อจะทรงเปนกังวลทลูกต้อรีบ
ี

เดินทางกลับมา ร่างกายคงจะยังไม่อาจปรับสภาพเพ



ี
คะ” แม้ว่าปากของอวี อาเหราจะกล่าวออกไปเช่นน ทว่า



ี
่

ในใจก็อดทจะไม่พอใจอยูบ้าง ตัวนางถูกวางแผนทําร้าย
เช่นน ทว่าบทลงโทษทหลิงอ๋องมให้สองแม่ลูกนั นเปน
ี

็
ี
ี
ี
ี
เพยงการกักตัว ทว่าตอนน นางก็ยังไม่ได้รีบร้อนอะไร


หลังจากน ก็ค่อยๆ คิดบัญชกับพวกนางก็แล้วกัน!
ี
ี









ี
็
ู
ท่านอ๋องร้สึกเปนกังวลขึ นมาในทันท “ยังปรับสภาพไม่

ได้? พ่อจะรีบไปเชญหมอหลวงในวังมาดูอาการเจ้าเดยว

ี
ิ
น ได้ยินมาว่าเจ้าถูกองค์รัชทายาทผลักจนตกหน้าผา
ี






54

่
แล้วยังแช่อยูในทะเลสาบ พ่อเคยบอกเจ้าเอาไว้แล้วว่า



ี


ี
ทางทดอย่าได้ไปยุงเกยวกับองค์รัชทายาท แต่เจ้าก็ไม่
ี
่
ั
ี
ี
ฟง ทว่าครั งน เขาก็ทําเกนไปนัก ถึงขนาดกล้าทจะฆ่าเจ้า

ิ
พ่อจะรีบเข้าวังเพอกราบทูลฮ่องเต้ให้คนความยุติธรรม

ื
ื
ี

ี
ให้เจ้าเดยวน !”








อว อาเหราพยักหน้า ความร้สึกไม่พอใจค่อยๆ ลดน้อยลง
ู
ี










ในยามทหลิงอ๋องกําลังจะจากไปนั น นางก็ลอบส่งสาย
ี



ี
ตาให้กับเจาเอ๋อร์ อกฝายเข้าใจในทันท รีบวิงเข้ามา
่
ี
ขวางร่างของหลิงอ๋องเอาไว้ นํ าเสียงรํ าไห้ราวหวาดกลัว



สุดแสนเอ่ยขึ นว่า “ท่านอ๋องเพคะ พระองค์เสด็จไป




ไม่ได้นะเพคะ บ่าวกลัว...”












55

“เจ้ากลัวอะไร” วงพักตร์ของหลิงอ๋องเต็มไปด้วยความไม่



เข้าใจ












ี
เจาเอ๋อร์ส่ายหน้าแล้วพยักหน้าลง ท่าทราวกับอยากพูด



แต่ก็พูดไม่ได้











ี
ี
ู

ี
ท่าทเช่นน ยิงทําให้หลิงอ๋องร้สึกสนเท่ห์มากขึ นไปอก รีบ
เอ่ยถามขึ นด้วยนํ าเสียงดุดันว่า “มอะไรก็รีบพูด เรื อง
ี


ทุกอย่างเราจะจัดการเอง!”












่
ี
“ทจริงแล้ว...บ่าวอยากให้ท่านอ๋องทรงอยูกับคุณหนูรอง

ให้มากกว่าน บ่าวกลัวว่าหากพระองค์จากไปแล้วอนุรอง
ี








56

่
ี
ี
และคุณหนูใหญจะทําร้ายคุณหนูอกเพคะ วันน พระองค์


ี
็
จัดการพวกนาง แต่คนทโชคร้ายกลับจะกลายเปนคุณ
หนูเสียเอง...”












ี
“เจาเอ๋อร์ ยังไม่รีบหุบปากอก”










ื
ในตอนนั นเองอวี อาเหราก็ถอโอกาสต่อว่า แสร้งทําเปน
็


ขัดคําพูดของเจาเอ๋อร์ขึ น












หลิงอ๋องได้ฟงก็หันไปมองร่างกายอ่อนแอของอวี อาเหรา
ั



ี

ี

ี
ทผอมบางเปนอย่างมาก ท่าทางทนางหลุบศรษะลงตํา
็
นั นก็ทําให้คนร้สึกสงสารอย่างถึงทสุด เขาก็ถลึงตาจ้อง
ู

ี
มองเจาเอ๋อร์ด้วยความโกรธจัด “ความหมายของเจ้าก็









57

ื
่
ื

ี
คอ สองแม่ลูกนันเคยถอโอกาสตอนทข้าไม่อยูรังแกอา
เหราหรือ”










“บ่าว...บ่าวมิกล้าเพคะ ทว่าครั งน คุณหนูรอดตายมาได้
ี



บ่าวก็กลัวว่าหากต้องพบกับแผนร้ายของพวกอนุรองอก
ี



่
ื
ื
ก็คง...” ร่างสันเทาของเจาเอ๋อร์หมอบอยูบนพ น ฝนพูด
ตะกุกตะกักจนจบด้วยนํ าเสียงสันเครือ











หลิงอ๋องโกรธเสียจนเตะกระถางต้นไม้ทอยูปลายเท้าจน
่
ี


ื

ควํา หลังจากแสดงความโกรธเคองแล้วก็หันมาปลอบโย




ี
ิ
นอว อาเหราทนงเงยบ กล่าวว่า “อาเหราเจ้าอย่ากลัวไป
ี
ี
เลย ต้องโทษทพ่อเลอะเลือน ไม่คิดว่าพวกนางจะกล้า

ี
ทําตัวหน้าไหว้หลังหลอก นับแต่วันน ไปพ่อจะจัด
ี



ื
องครักษ์สิบคนเพอคุ้มกันเจ้า หากพวกนางยังกล้ารังแก





58

ี
เจ้าอก...”











ี
่
ี
อว อาเหราเข้าใจความหมายของเขาในทันท จุดมุงหมาย
ของนางได้บรรลุแล้ว เช่นนั นจึงพยักหน้ายอมรับ “ขอบ




พระทัยเพคะเสด็จพ่อ”












ี

ี
หลังจากทหลิงอ๋องจากไปแล้ว องครักษ์สิบคนทถูกจัด
ี
เอาไว้ให้นางก็ปรากฏกายขึ นตรงหน้า ฝเท้าแผ่วเบาเสีย


็
จนแทบจะไม่ได้ยิน ทว่าใบหน้าของพวกเขาเปนแบบ



เดยวกันราวกับเครื องจักร ทําความเคารพอว อาเหรา
ี
ี










“ข้าน้อยคารวะคุณหนูรอง”















59

ี
ี
อว อาเหรามองสํารวจพวกเขาอย่างละเอยด แล้วจึงพยัก


ิ
หน้าลงอย่างพึงพอใจ “ลุกขึ นเถด”










ี
ื
ี
ี
องครักษ์ทั งสิบคนน แม้ว่าจะมจํานวนน้อย ทว่าฝมอการ
ี
ต่อสู้ของแต่ละคนนั นล้วนโดดเด่น เพยงหนึ งคนก็


สามารถต่อกรได้เปนสิบ พร้อมทจะรับมอสองแม่ลูกนัน
็

ี

ื

















































60

ี
ตอนท 8 สองอนุช่างสอพลอ























หลังจากกลับมาถึงเรือนแล้ว อว อาเหราก็เอนกายพัก
ี


ื

ผ่อนอย่างเหนอยล้า ทว่ายังไม่ทันได้นอนพักก็ได้ยิน


ู
เสียงเอะอะเข้ามาจากด้านนอก นางร้สึกรําคาญจนทน


ไม่ได้ หลับตาลงแล้วตะโกนออกไปทางด้านนอก “เจา




เอ๋อร์ เกดอะไรขึ น”
ิ













61

็

“เรียนคุณหนูรอง เปนอนุสามและอนุสีเจ้าค่ะ”










ี
ี

อว อาเหราลืมตาขึ นมาในทันท ความง่วงงุนทั งหมดทม ี
ี
นั นก็สลายหายไป พยายามเฟ้นหาความทรงจําในสมอง




ี

ี
แต่กลับพบว่าตัวเองกลับจําได้เพยงอนุรอง อว จอเยยน
ี
ื
ื


และหลิงอ๋อง ส่วนคนอนๆ นั นกลับไร้ซึงร่องรอย จึงได้
ี
เรียกเจาเอ๋อร์เข้ามา เท้าศรษะแล้วถามขึ นว่า “ข้าตกลง


ื
มาจึงทําให้สมองกระทบกระเทอนอยูบ้าง อนุสามและ
่


็

อนุสีนันเปนเช่นไรหรือ”











“คุณหนูเจ้าคะ ท่านก็จําอนุสามและอนุสีไม่ได้หรือเจ้า


คะ” เจาเอ๋อร์ถลึงตาโตด้วยความแปลกใจ แต่กลับไม่พบ




ิ
ี

ี
ว่านางนั นมอะไรทผิดปกติ เช่นนั นจึงค่อยอธบายขึ นว่า

“อนุสามและอนุสีล้วนแล้วแต่เปนสาวใช้ทติดตามพระ
ี

็



62

ื

ชายามาเมอครั นสมรส หลังจากนั นเพราะว่าพระชายา


ิ
ได้ทรงให้กําเนดคุณหนูทคลอดยากจึงไร้หนทางรอดชวิต
ี
ี

ู
พระนางร้สึกสงสารท่านอ๋องจึงได้มอบสาวใช้จากบ้าน



เดิมของตนสองนางให้เปนอนุภรรยา พวกนางทั งสองก็
็



ไม่ได้รับความโปรดปรานเลยแม้แต่น้อย ตําต้อยและยัง



ไร้ทายาท หลังจากพระชายาสิ นพระชนม์แล้วก็ถูกอนุ



รองรังแกมาโดยตลอด แท้จริงแล้วในยามปกตินั นไม่




ค่อยได้ติดต่อพูดคุยกับคุณหนูนักหรอกเจ้าค่ะ”












ู
เอ่อ อว อาเหราเก็บงําความร้สึกอึ งตะลึงจนไม่ร้จะพูด
ี
ู
อะไรของตัวเองเอาไว้ ไม่คิดเลยว่ามารดาของนางจะใจ




ี
ี
ี
กว้างได้ถึงเพยงน จัดหาอนุภรรยาให้สามเองเช่นน ก็ช่าง
ี
็

ี
เปนแม่พระเสียจริงๆ และไม่แปลกใจเลยทมารดาผู้ใจ

กว้างเช่นน จะคลอดลูกสาวทแสนอ่อนแอออกมาได้

ี
ี






63

ี
ี
็
คนเราสามารถเปนคนดได้ แต่หากดเกนไปมันก็จะกลาย
ิ
เปนความโง่เขลา
็











ี
ิ
ื
อว อาเหราวางมอลง แล้วเปดเปลือกตาขึ น “แล้ววันน ี

พวกนางมาทําไมกัน”











็
“เฮ้อ ก็คงเปนเพราะพวกนางได้ยินมาว่าเปนเพราะคุณ
็


หนู อนุรองและคุณหนูใหญถึงได้ถูกท่านอ๋องจัดการ
่


แล้วยังเห็นว่าท่านอ๋องได้ประทานองครักษ์สิบคนให้ท่าน




ี
ี
อก ตอนน จึงนําของขวัญมาให้ ก็คงจะใช้โอกาสน ในการ
ี
ประจบสอพลอคุณหนูกระมังเจ้าคะ” เจาเอ๋อร์เอ่ยตอบ




ไปตามปกติ











64

ี
ี
่

อว อาเหราพยักหน้า เคารพผู้อยูสูงกว่าแล้วเหยยบยําผู้ท ี
ี
็

่

ู
อยูตํากว่าเปนเรื องปกติทเห็นได้ทัวไป แต่พวกนางจะร้ได้

ี
็
่
อย่างไรว่าหลังจากน อนุรองจะไม่ขึ นเปนใหญ แล้วหาวิธ ี
ี
คิดบัญชกับพวกนางในภายหลัง หรือว่าพวกนางจะม ี




ื
เหตุผลอย่างอน...เช่นนั นนางจึงออกคําสังกับเจาเอ๋อร์

“เจ้าให้พวกนางเข้ามาเถด ข้าอยากจะร้นักว่าพวกนาง
ู
ิ

กําลังคิดจะทําอะไรอยูกันแน่”
่











“เจ้าค่ะ คุณหนู”











เจาเอ๋อร์เลิกม่านไข่มุกขึ นแล้วเดินออกไป ผ่านไปคร่หนึ ง
ู



จึงได้เดินนําหญงสาวสองคนทมเสน่ห์งดงามไม่น้อยเข้า
ิ

ี
ี
ื
ื
มา ในมอของพวกนางถอของบางอย่างเอาไว้ อว อาเหรา
ี


65

ี

ี
ทําเพยงกวาดสายตามอง จากนั นก็ลุกขึ นนังบนเตยง จง

ใจใช้นํ าเสียงอ่อนแรงถามขึ นว่า “อนุทั งสองอุตส่าห์มา



ี

ี
เยยมเยยนข้า น่าเสียดายทเกรงว่าร่างกายอาจจะทาน
ี

ทนไม่ไหว...”











็
ิ
“ไม่เปนไรๆ คุณหนูรองนอนลงเถด ข้าจะกล้าปล่อยให้


คุณหนูลุกขึ นยนได้อย่างไรกัน” หญงสาววัยกลางคนท ี
ื
ิ

ก้าวเข้ามาพยุงนางสวมเสื อผ้ากลางเก่ากลางใหม่ทดูละ
ี



ั
อาดเรียบร้อย แม้แต่ยามพูดนั นก็ยังฟงดูอ่อนหวาน



เสนาะหู











ื

ี
ี
เจาเอ๋อร์เห็นอว อาเหรากําลังมองมาทตัวนางอย่างมด
แปดด้าน เช่นนั นจึงรีบหยิบเก้าอ ขึ นมาแล้วส่งให้สตรีผู้
ี



นั น “อนุสีเชญนังเจ้าค่ะ”
ิ





66

ื
ื

ี
ี
ู
ี
เมอถูกเจาเอ๋อร์เตอนเช่นน อว อาเหราก็ร้ว่าคนผู้น แท้จริง
แล้วคออนุสี เช่นนั นจึงได้หันไปมองหญงอกคนทสวม
ื

ิ

ี
ี
ิ

เสื อผ้างดงามกว่า แล้วยิ มเล็กน้อย “อนุสามก็นังลงเถด”






ื
หลังจากทอนุทั งสองคนนังลงเรียบร้อยแล้ว อนุสามก็ยน

ี


ยานํ าหลากหลายชนดส่งให้เจาเอ๋อร์อย่างเอาใจ ขณะท ี
ิ


เอ่ยขึ นว่า “คุณหนูรอง ข้าได้ยินมาว่าท่านตกนํ าจนร่าง



กายหนาวสัน จึงคิดว่าร่างกายคงยังไม่อาจปรับสภาพ




ข้าไม่เคยได้รับความเอ็นดูจึงไม่อาจมอบของมค่าอะไร
ี


ให้ท่านได้ แต่มคนคุ้นเคยได้ซ อยาหลากหลายขนานมา
ี
ื


ให้ ขอคุณหนูรองอย่าได้ถอสา”
ื


















67

ี

ตอนท 9 นํายาเหล่านั นไปทิ งเสีย














68

ี

หลังจากทอนุสามมอบของเสร็จแล้ว อนุสีจึงได้นํากล่อง

ี

รังนกทตัวเองเตรียมเอาไว้ออกมา “ร่างกายของคุณหนู


ุ
รองนั นเย็นง่ายตั งแต่ยังเล็ก ข้าได้นําของบํารงมาให้เพอ
ื

ุ

ื
ให้คุณหนูบํารงร่างกาย หวังว่าร่างกายของท่านจะฟนฟู

ขึ นในเร็ววัน เรื องของอนุรองก็ไม่ต้องกังวลแล้ว ท่านอ๋อง



จะจัดการให้ทุกอย่างเอง”












ื
“อม ขอบคุณอนุทั งสองมาก”











อว อาเหรารีบกล่าวขอบคุณ เมอทั งสองมอบของกํานัล
ี

ื
เสร็จแล้วจึงจากไป










69

ื
ี

เมอเจาเอ๋อร์เห็นอนุสีมอบรังนกมาให้ก็อดไม่ได้ทจะตก

ี
อกตกใจ “คุณหนู นมันรังนกชั นดมิใช่หรือเจ้าคะ อนุสี
ี
นั นไม่เคยได้รับความโปรดปรานแม้แต่น้อยจะไปเอาของ



ี

ื

ู
ี
ดๆ เช่นน มาจากทไหนกัน เมอคร่บ่าวได้ยินนางพูดถึงอนุ
ี

ี
็
รองด้วย หรือว่าจะเปนคนทฝายนั นส่งมากันเจ้าคะ”
่






อว อาเหราไม่ตอบคํา ทําเพยงพูดว่า “เจ้าแอบเอายาท ี
ี
ี

อนุสามให้มานั นไปทิ งเสีย”














ี
ื
“ทําไมล่ะเจ้าคะ” เจาเอ๋อร์ไม่เข้าใจ “เมอก่อนตอนทคุณ

ี
ี
ี
หนูถูกอนุรองรังแกก็มเพยงอนุสามเท่านั นทช่วยเหลือ
็
คุณหนู แล้ววันน ยังส่งยาพวกนั นมาให้อก นก็เปนเพราะ
ี

ี
ี
ี

นางคิดถึงสุขภาพของคุณหนูทั งนั น ไม่เหมอนอนุสีทเส
ื


70

็
แสร้งทําเปนห่วงใย!”











ี
“เจ้าผิดแล้ว” อว อาเหราจ้องมองนางด้วยความรําคาญ


ี
ี
ใจ “วันน เจ้าก็ยังไม่สังเกตเห็นอกหรือ อนุสามนั นปากก็


บอกว่าตัวเองไม่ได้รับความโปรดปราน แต่ใบหน้ากลับ



ผุดผ่องไปด้วยเครื องประทินโฉม เส อผ้าอาภรณ์ก็ยังสวย
ื




ี

ี
งามกว่าอนุสีเสียอก นก็ไม่ใช่เพราะว่าวันๆ เอาแต่คิดว่า
ทําอย่างไรจึงจะได้รับความโปรดปรานจากเสด็จพ่อหรือ




ถึงได้แต่งตัวอย่างพิถพิถันถึงเพยงน อกทั งเจ้าก็บอกเอง
ี
ี
ี
ี
็

มิใช่หรือว่านางและอนุสีล้วนแล้วแต่เปนสาวใช้แต่บ้าน

ื

เดิมของเสด็จแม่ อนุสีนั นเมอมาถึงก็ยังคงแสดงความ


เคารพต่อเสด็จแม่ถึงเพยงนั น สวมใส่เสื อผ้าเรียบง่าย
ี



ื
สะอาดสะอ้าน ทว่ากลับมอบรังนกราคาแพงให้ข้าเพอ


ี
บํารงร่างกาย แต่อนุสามเล่า แม้ว่าจะแสดงละครได้ดท ี
ุ







71

ี
ู
ี

เดยว แต่ตอนน เจ้าร้แล้วหรือไม่ว่าใครกันแน่ทีจริงใจต่อ
ข้า”











็

ี
ื
ั
ี

“อา ทแท้ก็เปนเช่นน เอง!” เมอเจาเอ๋อร์ได้ฟงการ
วิเคราะห์ก็ร้องอุทานขึ นมา มองมายังนางด้วยสายตา

ี
่
ประหลาดใจ “คุณหนู เหตุใดอยูๆ ท่านถึงได้ฉลาดเพยง


ี
น เจ้าคะ...”











ี
อว อาเหราชะงักเล็กน้อย เอ่ยถามด้วยใบหน้าไม่เปลียน


ี
สี “เจ้าก็หมายความว่า เมอก่อนน ข้าก็โง่มากอย่างนั น
ื


หรือ”











“คุณหนูอย่าได้เข้าใจผิดเจ้าค่ะ บ่าวไม่ได้หมายความ










72

เช่นนั นเลยนะเจ้าคะ”












ี
ิ
“ช่างเถด เจ้าออกไปก่อน มอะไรก็อย่าได้มาหาข้าอก
ี
ล่ะ!”












“...เจ้าค่ะ”












ี
หลังจากทเจาเอ๋อร์ถอยออกไปแล้ว นางก็ดึงผ้าห่มขึ นมา


คลุมร่างแล้วนอนหลับไป













ื

ื
เมอได้หลับนางก็หลับไปทั งวัน จนถึงยามคําจึงได้ตนขึ น

ี
มาอกครั ง











73

ี
ื

ื
ี
ร่างกายของนางกําลังฟนฟูได้ดเลยทเดยว เมอได้นอน

ี

หลับไปหนึ งวันเต็ม พละกําลังก็ค่อยๆ ฟนกลับคนมา
ื
ื

ื
ู
เมอร้สึกว่าท้องร้องเพราะความหิวก็กําลังจะร้องเรียกเจา
เอ๋อร์ แต่เจาเอ๋อร์นั นก็เข้ามาในห้องอย่างเงยบงันเสีย
ี


ก่อน นางรีบพูดขึ นอย่างเร่งร้อนว่า “คุณหนูรอง ในทสุด

ี




ื

ื
ี

ื
ท่านก็ตนเสียท องค์รัชทายาทและเซินซอจอได้ได้เดิน
ทางมาถึงแล้ว ตอนน กําลังรับประทานอาหารร่วมกับ
ี
ท่านอ๋องอยูเจ้าค่ะ”
่











ี
“อะไรนะ” อว อาเหราอึ งไป “แล้วเหตุใดเจ้าไม่ปลุกข้า”










“ท่านอ๋องเข้าวังเพอเข้าเฝ้า เมอฝาบาททรงทราบเรื อง
ื
ื


่
เข้าก็กริ วเปนอย่างมาก จึงได้บังคับให้องค์รัชทายาทมา
็


ทนเพอขออภัยคุณหนู อกทั งยังได้พระราชทานสิ งของ

ื

ี
ี

ี
74

ื

ื
็


เปนจํานวนมาก จากนั นเซินซอจอได้เข้าวังไปพอด
ี
ื
เพราะฝมอทางการแพทย์ของท่าน ฮ่องเต้จึงเชญให้ท่าน
ี
ิ

มาดูอาการคุณหนู ในยามทกลับมานั นคุณหนูกําลัง
ี

ิ

หลับสนท ตอนแรกท่านอ๋องทรงสังให้ปลุกท่าน ทว่า


ิ
ื

เซินซอจอบอกว่าเพราะต้องทนหนาวมากจนเกนไป ให้

ื
ื

บ่าวจุดเครื องหอมไว้เพอไล่ความหนาว และไม่ให้ผู้ใด
ั
รบกวน ท่านอ๋องกลัวว่าท่านจะปวยหนักจึงทรงฟงของ
่



เซนซอจอ ทว่าองค์รัชทายาทนั นเพราะทําร้ายท่านจึงทํา

ื
ื
ื

ให้ท่านอ๋องกริ ว ฮ่องเต้จึงตรัสว่าหากไม่ได้รับการอภัย


จากคุณหนูแล้ว พระองค์ก็ไม่อาจเดินทางออกไปโดย




ี
่
พละการได้ ตอนน จึงอยูรับประทานอาหารด้วยกันทั ง

หมดเจ้าค่ะ”












ี
เจาเอ๋อร์พูดรวดเดยวจบ อว อาเหราพยายามจะจับใจ
ี







75

ี
ความทนางพูด มุมปากของนางก็โค้งขึ นน้อยๆ “องค์


ี
รัชทายาทก็เสด็จมาถูกเวลานักเชยว...”













































































76

ี

ื

ตอนท 10 มาเพอถอนหมั นเจ้า






















ี
หลังจากทอว อาเหราแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางจึง
ี

ค่อยเดินไปยังห้องทานอาหารพร้อมกับเจาเอ๋อร์











ยังไม่ทันจะได้เข้าไปก็ได้ยินเสียงหนึ งพูดขึ นอย่างเหลือ




อดว่า “หลิงอ๋อง ท่านทําเช่นน หมายความว่าอย่างไรกัน
ี




ื
ี
แน่ ท่านกล้ารั งเราเอาไว้ทนเพอรอให้ลูกสาวทไร้
ี

ี

ื
ประโยชน์ของท่านตนนอนอย่างนั นหรือ”



77

ี


ื
“รัชทายาทมิอาจเสด็จไปยังทใดได้ กระหม่อมต้องเชอ


ั
ฟงรับสังของฝาบาทจึงได้ทูลเชญพระองค์มายังทน เพอ
่
ี
ี
ิ


ื
ให้พระองค์ทรงสํานึกผิดด้วยตัวเอง เด็กคนนั นก็ไม่ม ี
ความแค้นหรือข้อบาดหมางกับพระองค์เลย เหตุใดท่าน



ี
ี

จึงทําร้ายนางด้วยพระทัยทโหดเ**◌้ยมเช่นน เล่า” หลิง

ี
อ๋องพยายามควบคุมความโกรธ นังอยูบนเก้าอ ในขณะท ี
่

่
ื
็
ี
สองมอกําเข้าหากันแน่น หากอกฝายไม่ได้เปนองค์
รัชทายาท หากไม่ใช่เพราะยังเปนห่วงอาเหรา เขาก็คง
็


ื

จะทวงคนความยุติธรรมให้บุตรสาวอย่างถึงทสุด แม้
ี

ตายก็ไม่เสียดายชวิต!
ี












ี
“เจ้า!” จวินฉางอวินหมดคําทจะพูด แม้ว่าเขาจะโมโห

ี
โทโสถึงเพยงใดแต่ก็ยังไม่กล้าทจะฝนรับสังของฮ่องเต้

ื

ี



78

ี
่
อยูด










ิ

ี

่

๋
่
เช่นนั นจึงได้เหลือบมองไปยังฉูปายทนังนงอยูข้าง

กายอย่างไม่พอใจ อาภรณ์สีขาวยิงทําให้ใบหน้าของเขา
เผอดสียงขึ น แต่หากมองดูอย่างละเอยดแล้วก็จะพบว่า
ิ

ื
ี
ี
็

ทัวทั งร่างของเขานั นก็ขาวซดราวกับเปนโรค สามารถ

ี
มองเห็นความผอมบางและข โรคได้อย่างชัดเจน เครื อง



ื
ิ
ี

หน้างดงามดูนงเฉยราวลมเออย ไม่มสีหน้าอารมณ์ใด
แม้แต่น้อย












่

ิ
ี

ท่าทสงบนงของเขายิงทําให้จวินฉางอวินอยูไม่สุข


“เซินซอจอมาชมเรื องสนุกอะไรอย่างนั นหรือ”
ื
ื













79

ี

“เราเพยงแต่มาดูอาการของคุณหนูรองตามรับสังของฝา
่

ั

บาท” ฉูปายขยับปากตอบเสียงแผ่ว นํ าเสียงแหบตําฟง
๋
่
็

ั
ดูราวกับเปนแม่เหล็กดึงดูด เมอฟงแล้วก็ต้องการฟงซํ า
ั
ื

ี
ขนตายาวททอดตัวไปตามดวงตารียาวขยับไหวยามท ี

็
เอ่ยวาจา ปรากฏเปนเงารางๆ อยูใต้ดวงตา
่










ี
“เช่นนั นเจ้าจะไปดูก็ไปดูสิ ยังจะอยูทนเพอเหตุใดกัน”

่


ื
ี

จวินฉางอวินตะคอก








่
๋
“คุณหนูรองมาแล้วเจ้าค่ะ” ในตอนน ฉูปายกลับไม่ได้
ี

ตอบคําถาม เขากลับทอดสายตามองไปยังด้านนอก จึง



ี
ี
พบเข้ากับอว อาเหราทกําลังยนฟงพวกเขาพูดคุยกันอยู ่

ื
ั
ด้านนอกพอด จากหางตาของเขาก็สามารถมองเห็นได้
ี


ทุกอย่าง







80

จวินฉางอวินชะงัก แล้วพลันหันหน้ามองออกไป












ี
ื
ู
ี
ั
อว อาเหรากําหมัดแน่น เมอได้ฟงดังน ก็ร้ว่ารัชทายาทนั น
ี
ี

ไม่มใจทสํานึกผิดเลยแม้แต่น้อย หากนางไม่ให้บทเรียน
อะไรแก่เขาเสียบ้าง นางคงจะต้องหมดศรัทธาในตัวเอง



ื
เปนแน่! เมอคิดเช่นนั นนางก็ค่อยๆ เดินเข้าไป เมอหลิง
ื

็

อ๋องเห็นนางก็ออกมาต้อนรับอย่างระมัดระวัง











ื



ื
็
“อาเหรา ร่างกายของเจ้าเปนอย่างไรบ้าง เซินซอจอได้
ื
ู
รักษาเจ้าไปบ้างแล้ว สีหน้าของเจ้าจึงดกว่าเมอคร่มากท ี

ี
เดยว”
ี















81

ี
ี
ู

ื
“ดขึ นกว่าเมอคร่จริงๆ เพคะ” อว อาเหราพยักหน้ารับ

่
มองไปยังชายชุดขาวซึงนังอยูข้างกายอย่างจงใจ ทันใด

ี
ู
นั นก็ต้องตกตะลึงจนเบิกตากว้าง เมอคร่น นางอยูไกลๆ
่

ื
ี
จึงมองเห็นเพยงโครงร่างของเขาเท่านั น แล้วเขาก็ยังก้ม


ี
หน้าตลอดเวลาอกด้วย ดังนั นนางจึงมองหน้าเขาได้ไม่



ื

ี
ชัดเจนนัก ทว่าตอนน กลับร้แล้วว่าเขาก็คอชายทอยูบน
่
ี
ู
รถม้าเมอวานน นเอง!
ื

ี
ี







ซอจอ...

ื
ื









ี

ิ
ื

เมอนึกย้อนไปถึงคําทองครักษ์หน้านงเรียกนั น นางก็นึก
ื

ี
ี

ื
ออกขึ นมาทันทว่าทแท้แล้วเขาคอเซินซอจอ!


ื







82

ื
ิ
ี
ื
ในร่างของเขามสายเลือดของราชนกูล ซอจอแห่งตํา
หนักเซินอ๋องผู้เปยมไปด้วยพรสวรรค์และหน้าตาหล่อ

ี

เหลา












ี
ยามนั นอว อาเหราก็ตกตะลึงเสียจนพูดไม่ออก...










่
็
๋
่
หลิงอ๋องเห็นนางจ้องมองฉูปายอยูเปนเวลานาน แววตา
นั นฉายแววสับสนมากขึ นเรื อยๆ เช่นนั นจึงเอ่ยขัดความ



็
คิดของนางขึ น “อาเหรา เจ้าเปนอะไรไป ไม่สบายตรง



ไหนหรือ”












ื

ี
“เปล่าเพคะ” อว อาเหราส่ายหน้า เคลอนย้ายสายตา
่
จากฉูปายไปยังร่างของจวินฉางอวิน “องค์รัชทายาท

๋







83

ี
ี
เสด็จมาในวันน ไม่ทราบว่ามเรื องอะไรหรือเพคะ”










ี


จวินฉางอวินชะงัก เห็นได้ชัดว่านางนั นได้ยินในสิ งทพวก
ู
ี
ี

ู

เขาพูดกันไปเมอคร่แล้ว เหตุใดจะไม่ร้ว่าเขามาทนด้วย
ื

เหตุใด หรือว่าต้องการทจะเรียกร้องความสนใจจากเขา
ี

ี

อย่างนั นหรือ เช่นนั นจึงอดไม่ได้ทจะแค่นเสียงฮึออกมา


ี
“ทเรามาในวันน ก็เพอถอนหมั นกับเจ้า!”
ี
ื












































84

ี

ตอนท 11 ระวังโมโหจนเสียสุขภาพ























“ถอนหมั นหรือ” ทันใดนั นท่านอ๋องก็พลันบันดาลโทสะ




ขึ นมา












ี
การหมั นหมายในครั งน ได้กําหนดเอาไว้ตั งแต่เมอครั งท ี
ื

ี
ี
่
ี
พระชายายังมพระชนม์ชพอยู และอว อาเหราก็ยัง
หลงใหลคลังไคล้ในตัวรัชทายาทมาตั งหลายป ยามน ี
ี


ี
เมอเกดเรื องเช่นน ขึ นเขาก็ไม่เพยงแต่ไม่ได้มาเพอขอ

ื

ี
ิ
ื
ื
อภัย แต่กลับมาเพอถอนหมั นเช่นนั นน่ะหรือ












1

ี
ี
ดวงตาของอว อาเหราฉายแววยินด ทันใดนั นนางก็



ี
รีบกลบเกลือนสายตาทแสนจะปรีดาของตนเอง คนภาย

นอกต่างมองว่านางนั นหลงใหลในตัวรัชทายาทจนถอน




ี
ี
ตัวไม่ขึ น จนแทบจะต้องสูญเสียชวิตลง ยามน องค์

ี
็

ื
รัชทายาทมาเพอถอนหมั นนาง เดิมทก็ควรเปนเรื องท ี
ู
นางไม่อาจรับได้ เช่นนั นนางก็ไม่อาจเผยความร้สึกของ



ตัวเองออกมาชัดเจนจนเกนไปนัก จะทําให้คนอนดูออก
ิ
ื

ได้ง่ายๆ













“ใช่” จวินฉางอวินพยักหน้ายอมรับ










เขาสวมชุดยาวป้ายหน้าสีเหลืองทอง ด้านบนปกด้วย
ั



ี
ี

ื
ื
ลวดลายมังกรงดงาม เมอยนอยูข้างแสงตะเกยงทสลัว

่

รางชวนง่วงนอนในยามคําคนเช่นน ก็ยิงดูหล่อเหลามาก
ี
ื

2

่
ขึ น ทว่าคิ วหนาโค้งเข้มกลับขับให้โครงหน้าดูลุมลึกจน




ี
ยากทจะคาดเดาอารมณ์ มุมปากโค้งขึ น เผยให้เห็น

ื
ความสง่างามเหนอจริง












ยิงไปกว่านั น ดวงตาทั งสองยังซ่อนความข เล่นชวนหัว
ี

จ้องมองไปยังร่างของอวี อาเหรานงๆ
ิ











หลิงอ๋องโกรธหนัก “รัชทายาทท่าน...”












ี
ี
ในขณะทเขากําลังจะเอ่ยปาก อว อาเหราก็พูดตัดบทขึ น

ว่า “เสด็จพ่ออย่าได้ทรงกริ วไปเลยเพคะ ระวังจะกริ วจน




็
ทําร้ายวรกาย อย่างไรองค์รัชทายาทก็เปนถึงรัชทายาท


แห่งวังตะวันออก ไม่ควรจะเสียมารยาทนะเพคะ”










3

“เฮ้อ...” หลิงอ๋องคิดว่านนางยังคงหลงใหลตัวรัชทายาท





ี
เช่นนั นจึงอดไม่ได้ทจะถอนหายใจออกมา หมดคําทจะ
ี
กล่าว












ิ
ี
อว อาเหราเชดใบหน้าขึ นแล้วยิ มเย็น “หากองค์

ี
รัชทายาทตั งพระทัยทจะถอนหมั นแล้ว พระองค์เปนเจ้า

็

ี

พวกเราเปนขุนนาง นคงไม่อาจปฏิเสธได้ อกอย่างหม่อม
ี
็
่
ี
ฉันอว อาเหราก็ไม่คูควรกับองค์รัชทายาท ได้รับประทาน


ี

ตําแหน่งว่าทพระชายาแห่งองค์รัชทายาทอย่างไม่สม

เหตุสมผลก็อาจจะทําให้หญงสาวทัวหล้าไม่พอใจได้

ิ


ิ
เช่นนั นถอนก็ถอดเถดเพคะ”


















4

สีหน้าของจวินฉางอวินพลันแปรเปลียน “เจ้าว่าอะไรนะ”










ไม่เพยงแต่เขา แม้แต่หลิงอ๋องเองก็ยังตกใจจนเสียกริยา
ี
ิ










ี
่
๋
ี
ี


่
มเพยงฉูปายทยังคงนังก้มหน้าอยูเท่านั น ในยามทอว อา
ี
ี
เหรากล่าวคําทั งหมดออกมา แม้แต่ขนตาของเขาก็ไม่
ี
ู
ขยับ ใบหน้าด้านข้างได้รปทสง่างามต้องแสงจากโคมไฟ


ยิงดูงามสง่า ชุดสีขาวทสวมอยูบนร่างก็ราวกับสามารถ
่

ี
ี
เปล่งแสงรัศมออกมาได้











ย่อมตั งใจมองถึงจะมองเห็นว่าชุดสีขาวสะอาดไร้รอย




ิ
ั
มลทินของเขานั นแท้จริงแล้วมรอยปกด้วยด้ายสีเงนเปน
็
ี
รปดอกเหมยสีขาวทบานสะพรัง ยงทําให้เขาดูเดยวดาย
ู
ี



ี
ิ



5

็
แต่กลับสง่างามไปทัวทั งร่างอย่างเปนธรรมชาติ สะกด


ทุกสายตาไม่ให้เลือนหาย











ู
ราวกับรับร้ได้ถึงสายตามองสํารวจของอวี อาเหรา เขา



ค่อยๆ เงยหน้าขึ น











ื
สองตาส่องประกายสะกดสายตาเหมอนดวงดาวบน




ื
ื


ี
ิ
นภา และยังดูเหมอนอ่างนํ าพุทนงสงบไร้คลนกระทบ
ี
ี


อกทั งยังเหมอนดอกเหมยทเบ่งบานชูช่ออย่างหยิงผยอง
ื
ท่ามกลางพายุในฤดูหนาว ดวงตาของเขาราวกับจะปรับ

ี
เปลียนเปนรปร่างได้หลากหลายนับพัน ผู้ใดทได้พบเห็น
ู
็



ี

่
ก็เหมอนจะถูกดึงดูดลงไปในดวงตาคูนั น ทแน่ใจยิงกว่า
ื
ื
นั นคอมันก็ดูราวกับกระแสนํ าวนทสามารถดูดดึงดวง
ี

วิญญาณให้ตกลงไปได้!







6

ี
สายตาของทั งสองประสานกันในอากาศ อว อาเหราก็รีบ


ี
ร้อนเบนสายตาหลบไปในทันท











ื

ื
เมอสติของนางกลับคนมาแล้ว นางจึงค่อยถามตัว

ื
ิ

ู
ี

เองอย่างตระหนกว่าเมอคร่น เกดอะไรขึ นกับความมันใจ
ของนางกันแน่











ี
ื
่
ไม่ร้ว่าเขาจะจําได้หรือไม่ ว่าคนทอยูบนรถม้าคันนั นก็คอ
ู
ตัวนางเอง...











หลิงอ๋องได้สติ จึงหันมามองนางอย่างกระวนกระวายใจ



่
“อาเหรา เจ้ากําลังพูดเล่นอยูหรืออย่างไร”








7

บุตรสาวของตัวเองหลงใหลในตัวรัชทายาทจนถึงขนาด



ี

็
ทเรียกได้ว่าบ้าคลัง ไม่ว่าจะเปนเรื องใดองค์รัชทายาทก็

็

ี
ต้องมาก่อนเปนอันดับแรก จําได้ว่าเมอครั งทพระชายา
ื

็
ยังอยูก็ได้พานางเข้าไปพบกับองค์รัชทายาทเปนครั งแรก
่

่
นางก็คว้าชายเสื อของอกฝายเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
ี


แม้แต่บ้านก็ยังไม่ยอมกลับ ไม่ว่าใครก็จับแยกนางออก



มาไม่ได้ เช่นนั นฮ่องเต้จึงเอ่ยเรื องหมั นหมายขึ นมา และ




หลังจากผ่านการปลอบประโลมหลากหลายวิธ นางจึง
ี


ยอมกลับจวน












ทว่าในตอนน กลับบอกว่าจะถอนหมั นอย่างนั นหรือ
ี


















8

9

ี
ื
็

ื



ตอนท 12 เซินซอจอผู้เปนหมอเทวดา

















นางก็ไม่ได้ร้สึกคลังไคล้ในตัวขององค์รัชทายาทตั งแต่
ู



เมอใดกัน

ื










หลิงอ๋องตกใจจนพูดไม่ออก อว อาเหราหันกลับมาด้วย
ี


ี


ี
ใบหน้าทเต็มเปยมไปด้วยรอยยิ ม “เสด็จพ่อ ก่อนหน้าน ี
ู
็
เปนเพราะลูกไม่ร้ประสา ถึงได้เอาแต่ใจจนเกนไป ทว่า
ิ
หลังจากทตกหน้าผาในวันนั นลูกถึงได้เข้าใจว่าจวนหลิง
ี



อ๋องของเรานั นแม้จะกําเนดมาจากการเปนแม่ทัพท ี
็
ิ

ชํานาญในการรบทัพจับศึก ทว่าเรื องขนบธรรมเนยม
ี









10

่
ู
และมารยาทพวกเราก็พอร้อยูบ้าง เสด็จพ่อว่าจริงหรือ


ไม่เพคะ”











“......” หลิงอ๋องได้ยินนางพูดขึ นอย่างนอบน้อมและจริง




ี
ื

ใจ แน่นอนว่าก็ไม่ได้สงสัยอะไรอนอก เพยงคิดว่านางตก
ี
ี

ี
ี
ี

จากหน้าผาจนนสัยเปลยนไปในทางทดขึ น เช่นนั นก็ดใจ
ิ
จนคลายสองคิ วทขมวดมุน หัวเราะออกมาเสียงดัง “อา
่
ี

เหราพูดได้ถูกต้องเปนทสุด!”
็
ี









ี
เขาหันกลับไปมองจวินฉางอวินอกครั ง พูดขึ นด้วยความ




ื
พอใจว่า “ในเมอทั งรัชทายาทและอาเหราของพวกเรา

ต่างต้องการจะถอนหมั น เช่นนั นกระหม่อมก็คงไม่ม ี




่
ี
อะไรจะต้องพูดอก คงจะต้องเขยนฎกาถวายฝาบาท
ี
ี
แล้ว”







11

ี

็

กลับกลายเปนจวินฉางอวินทกระอักกระอ่วนขึ นมาแทน
เดิมทเขาก็ไม่เคยมความคิดทจะถอนหมั นเลยแม้แต่น้อย
ี
ี

ี
ี
ี
แท้จริงแล้วการหมั นหมายในครั งน เปนเรื องทฮ่องเต้ทรง

็
ี
ี
ตกลงเอาไว้กับพระชายาหลิงอ๋อง เขาไม่มสิทธ ทจะถอน
ิ

ี
่
หมั นอยูแล้ว แม้ว่าอวี อาเหราจะน่ารําคาญมากเพยงใด


ื
แต่จวนหลิงอ๋องนั นก็เปรียบได้กับเน อช นโต หากมหลิง
ิ
ี
อ๋องให้การสนับสนุน บัลลังก์ฮ่องเต้ก็จะตกเปนของเขา
็



อย่างไม่ต้องสงสัย











แม้ว่าเขาจะไม่คิดอยากได้แรงสนับสนุนจากหลิงอ๋อง แต่




ื
่

ของทเคยติดหนึบอยูกับมอของเขาอย่างแน่นหนา ทว่า
ี
ี
ในยามน กลับวิงหนเขาไปอย่างไร้เยอใย ความร้สึกเช่นน ี
ู
ื

ี

ก็ช่างน่าสับสนอยูบ้าง...
่





12

ี

หลังจากทพูดคุยเรื องการถอนหมั นจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ี


ื
อว อาเหราก็ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้จวินฉางอวินอย่างเชอง

ี
ช้า ใช้โทนเสียงแผ่วเบาทได้ยินกันเพยงสองคนพูดกลั ว
ี
หัวเราะทีข้างหูเขา “องค์รัชทายาท การถอนหมั นในครั ง




ี

ี

็
น แม้พระองค์จะเปนคนทตรัสขึ น แต่ว่าคนทถอนหมั น
ี
จริงๆ นั นเปนข้าอวี อาเหรา!”
็









“เจ้า!” จวินฉางอวินตกตะลึง สติสัมปชัญญะถูกปลุกขึ น





ี

มาในทันใด รีบร้อนมองนางด้วยสายตาทไม่อยากจะเชอ
ื







็
ี
ิ

หญงสาวทถูกผลักจนตกหน้าผาในวันวานนั นก็เปนคน
ี
อ่อนแออย่างไม่ต้องสงสัย มาถึงตอนน นางกลับกล้า



หาญทจะกระซิบข้างหูเขาด้วยถ้อยคําเช่นนั น ย้อนคน
ี

ื


13