ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ื
ิ

“ซอจอ คุณหนูรองไม่ได้เอาเงนมา เช่นนั นพวกเราก็ช่วย

ื
ิ
จ่ายให้นางเถดขอรับ ถึงเวลานั นแล้วพวกเราก็ค่อยไป


ี
ิ

เอาเงนกับท่านอ๋องน้อยเสียก็ได้นขอรับ” หานสือเห็น
แล้วก็อดเห็นใจไม่ได้












“เจ้าคิดว่าให้ยมแล้วจะได้คนหรือ ท่านอ๋องน้อยไปแล้ว
ื
ื



ี
ไปลับ นก็ชัดเจนแล้วว่าเขาอยากจะเอาเปรียบข้าก็เท่า

ู
็
นั น เจ้าอย่าทําเปนไม่ร้จุดประสงค์ของเขาเสียหน่อย


เลย” ฉูปายหัวเราะเสียงเย็น สะบัดชายแขนเสื อจนเกด
ิ
๋
่
็
่
เปนสายลมอ่อนพุงปะทะหน้า แล้วค่อยๆ เดินออกไป


จากหอจุ้ยเซยน
ี











ี
อว อาเหราร้สึกจนใจขึ นมาแล้ว คนผู้น เขาก็ปฏิเสธ
ู
ี


67

นางอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย!












รอนางด้วยสิ!











ี
ี
๋
็

แต่เจ้าจวินอูเหินคนน ก็ช่างเปนคนเลวทไร้ความรับผิด

ชอบยิงนัก คิดดูแล้วก็คงเปนเพราะเหตุการณ์เมอสักคร่ ู

็
ื
๋
่
น กระมังเขาจึงได้โมโหฉูปาย ดังนั นจึงจงใจไม่จ่ายค่า
ี

ิ

ู
ี
ี
อาหารแล้วหนไป ทั งๆ ทร้ว่าตัวนางไม่มเงน ดังนั นจึงใช้
ี
ี

ิ
๋
่
ื
ื
โอกาสน ในการหลอกเอาเงนของฉูปาย เพอถอโอกาสแก้
แค้นเขาเสีย









ื
แต่นางก็ไม่คิดเลยว่า ซอจอผู้น ก็จะปฏิเสธนางอย่างไร้
ื

ี
ี
ี
ี
ี
ี

เยอไยได้ถึงเพยงน ช่างข เหนยวเสียนักเชยว
ื


68

ี
อว อาเหรามองไปยังผู้ดูแลร้าน ยิ มพลางกล่าวว่า “ทตัว
ี
ี
ิ
ิ
ข้าก็ไม่มเงนเลย เจ้าก็จงไปยังจวนหลิงอ๋องเถด มิเช่นนั น

ก็ไปทจวนหนานหยางอ๋องก็ได้ พวกเขาจะต้องจ่ายเงน
ี
ิ

ค่าอาหารให้เจ้าแน่”












ี
ื
ี
ผู้ดูแลร้านมท่าทลังเล “จวนหลิงอ๋อง? คุณหนูคอ...”









ี

“นก็คอคุณหนูรองของจวนหลิงอ๋องอย่างไร” เจาเอ๋อร์
ื
ตอบ












ี
ี

ผู้ดูแลร้านก็รีบร้อนพูดขึ นทันทว่า “ทแท้ก็เปนคุณหนูรอง
็
ี

แห่งจวนหลิงอ๋องนเอง เมอคร่เสียมารยาทแล้ว ต้องขอ
ื
ู





69

อภัยด้วย!”




















































































70

ี
ตอนท 59 ชาหนึ งกา ราคาหนึ งร้อยตําลึง























ี
็
“ไม่เปนไร ค่าอาหารเมอคร่น เท่าไรหรือ” อว อาเหราเอ่ย
ี

ื
ู
ถามขึ น











่
ผู้ดูแลร้านคํานวณอยูคร่หนึ ง “ทั งหมดสองร้อยห้าสิบ
ู

ตําลึงเงนขอรับ”
ิ











ี

่
ี
“เหตุใดถึงแพงเพยงน เล่า! นเจ้าก็กําลังโกงข้าอยูใช่หรือ
ี
ไม่!” อว อาเหราตกใจ ในใจคิดว่าพวกนางก็ไม่ได้สัง

ี


อาหารอะไรมากมายเลย นอกจากอาหารแล้วก็สังเหล้า






71

ื

ี

ี
มาดมเพยงไม่กไห เหตุใดถึงแพงกว่าค่าอาหารของฉู ่
ี
๋
ิ
ปายตั งร้อยห้าสิบตําลึงเล่า เงนมากมายขนาดน หากเปน
็
ในยุคปจจุบันก็กนข้าวได้ตั งหลายม อเลยนะ แบบน มันก็
ั
ิ
ื
ี
โกงกันชัดๆ!











ิ
ผู้ดูแลร้านรีบอธบายขึ นว่า “คุณหนูรองเข้าใจผิดแล้วขอ




็
รับ อาหารทท่านอ๋องน้อยสังนั นล้วนเปนอาหารทใช้วัตถุ
ี
ี


ิ
็
ี
ี
ิ
ดิบอย่างดทสุด คิดเปนเงนหนึ งร้อยห้าสิบตําลึงเงน อก
ี

ี
ี

ี
อย่างนํ าชาทคุณหนูดมก็คอชาหิมะเทยนซาน เพยงหนึ ง

ื
ื
กาก็ราคาหนึ งร้อยตําลึงแล้ว มิเช่นนั นคุณหนูคงไม่สร่าง
เมาไวถึงเพยงน ข้าน้อยก็ไม่กล้าหลอกลวงท่านหรอกนะ
ี
ี
ขอรับ”











ชาหนึ งการาคาหนึ งร้อยตําลึง...







72

ื
ี
ี
ชาหิมะเทยนซานอะไรกัน เช่นน ก็ไม่ถอว่ารีดไถหรือ
อย่างไร!












ื

คิดดูแล้วเมอคร่นางก็เอาแต่กรอกนํ าชาใส่ปากโดยไม่ได้
ู

ี
ิ
ลิ มรสให้ด เสียเงนหนึ งร้อยตําลึงไปอย่างเปล่าประโยชน์

โดยแท้!












อว อาเหราสูดลมหายเข้าปอดลึกๆ “เจ้าก็จงไปเอาเงนท ี
ี
ิ

ิ
จวนหลิงอ๋องเองเสียเถด!”











“ขอรับ คุณหนูรอง” ผู้ดูแลร้านมองนางทบันดาลโทสะ
ี


ั
ี
ี
เดินกระฟดกระเฟยดจากไปจนเห็นเพยงหลังไวๆ แล้วก็






73

ื

ิ
ี
ู
ิ
พลันขมวดคิ ว ทัวทั งเมองเฟงเฉงก็ล้วนร้กันดว่าคุณหนู
ี
ิ
ี
รองมนสัยอ่อนแอ หน้าตาดูไม่ได้ ทว่าวันน ได้เห็นแล้วจึง
็
ร้ว่าเปนคนละเรื องกับข่าวลือโดยสิ นเชง ทแท้นางกลับ
ิ
ู
ี

ื
เปนสาวงามล่มบ้านล่มเมองเสียน...
ี
็







ิ
และเขาก็ไม่เห็นว่านางจะมนสัยอ่อนแอเลยแม้แต่น้อย
ี


ี
กลับกันนั นเพยงจ้องมองมาก็ทําให้ผู้พบเห็นร้สึกเย็น
ู

สันหลังวาบเท่านั น












...












อว อาเหราเดินออกมาจากหอจุ้ยเซยน รถม้านของฉูปาย
ี
๋
่
ี

ี
ยังอยูทหน้าประตู นางกวาดสายตามองไปรอบด้านก็
่







74

ี

็
เห็นว่ารถม้าทนางนังมานั นหายไปนานแล้ว คงจะเปนจวิ

๋
ี

ี
นอูเหินทนํากลับไปแล้วกระมัง เช่นนั นจึงอดไม่ได้ทจะ


ื
กัดฟนกรอด เจ้าคนน่าตายนัน ดึกดนค่อนคนก็ยังลาก
ื
ั
ิ

ี
นางออกมารํ าสุรา เช่นนั นก็ช่างเถด แต่นเขากลับเอารถ
่
ม้ากลับไปด้วย แล้วนางจะกลับวัดเปาหัวซอได้อย่างไร
ื


เล่า











่
ฉูปายเลิกผ้าม่านรถม้าขึ น เผยให้เห็นใบหน้างดงาม “ขึ น
๋


มาสิ”












ี
อว อาเหราปรายตามองเขา แล้วทําได้แต่เพยงลากเจา
ี

เอ๋อร์ให้ขึ นไปด้านบน


















75

ี

ี
ี
ี
่
หากยามน ยังคงแง่งอนอยูเช่นน อก นางและเจาเอ๋อร์ทไม่
็
ี
ิ
มเงนติดตัวมาเลยสักแดงเดยวก็คงกลับไม่ได้เปนแน่
ี
เช่นนั นจึงทําได้เพยงอาศัยขึ นรถม้าของฉูปายเท่านั น
่
ี
๋
แล้ว












๋
่
หลังจากขึ นมาบนรถม้า ฉูปายก็นังลงทฝงตรงข้าม ม่าน
ั

ี


ื
ิ
ื
ื

ถูกเลอนเปดออกมุมหนึ ง สายลมยามคําคนพัดเส อผ้า

ี
ของเขาจนปลิวไสว ยิงทําให้ใบหน้างดงามขาวซดของ
เขาดูงดงามมากขึ นไปอกจนน่าตกตะลึง เขาก้มหน้าลง
ี



เล็กน้อย ขนตาสันไหวแผ่วเบา แม้ว่าจะนังอยูบนรถม้า

่
ู

แต่รปร่างผอมเพรียวนันก็ยังทรงเสน่ห์งดงามหาใด


เปรียบ











อว อาเหรามองเขาอย่างสํารวจตรวจตรา ไม่ผิดจากท ี
ี






76

ี
ื
็
คาดไว้นัก เขาก็เปนชายหนุ่มทหากถอดเส อผ้าก็จะดูม ี
ื
็
กล้ามเน อ แต่ถ้าหากสวมเส อผ้าแล้วจะดูเปนคนผอม
ื
แห้ง ผิวกายสวยงามอกทั งยังเรียบลืน อ่อนนุ่มราวกับนํ า
ี



ี
ี
นม เนยนละเอยดราวผิวหยกอย่างไรอย่างนั น แต่สิ งท ี

น่าจะเปนข้อด้อยก็คอเขาผิวขาวจนเกนไป โดยเฉพาะใบ
ิ
ื
็

ี

หน้าทขาวซดนัน ทว่าริมฝปากกลับเปนสีแดงสดราวกับ

ี
็
ี
ี

ี
สีเลือดก็ไม่ปาน นก็ช่างดึงดูดสายตาผู้ทได้พบเห็นยิงนัก







“เจ้ามองอะไร” ฉูปายหันกลับมาจ้องมองนาง
่
๋










ี
ื
ี

“มะ...ไม่มอะไร” อว อาเหรารีบเบนสายตาไปทางอน
ิ

มองออกไปยังด้านนอก หัวใจเกดสันไหวขึ นมาอย่าง


่
ห้ามไม่อยู เมอคร่น นางเปนอะไรไป เหตุใดถึงต้องจ้อง
ู
็
ื
ี

ุ
มองบุรษผู้น ถึงเพยงนั นด้วยนะ แม้ว่าจะยอมรับว่าเขา
ี
ี


77

่
หน้าตาหล่อเหลาอยูบ้างจริงๆ แต่ว่านางก็ไม่ควรเสีย



ี
ิ
กริยาถึงเพยงนั นมิใช่หรือ









่
ี
๋
ฉูปายยิ มเล็กน้อย ใบหน้าฉายความเย็นเยยบออกมา

มากกว่าครึง











“ซอจอ ถึงแล้วขอรับ” หานสือจอดรถไว้ทหน้าวัดเปาหัว
่
ี

ื

ื


ี
สือ ดึงบังเ**ยนม้าแล้วหันกลับมาพูดกับคนอกสองคนท ี
อยูบนรถ
่


































78

ี
ตอนท 60 เจ้าจะทรมานจนสาแก่ใจ
























ลมเออยๆ พัดโชยเข้ามาจนผ้าม่านเลิกขึ น ทําให้เขามอง
ื







79

ื
ี
ี

่
ี

เห็นซอจอทกําลังมรอยยิ มบางเบาอยูพอด แม้ว่าจะเพยง
ี

ื
็
ี
บางเบา และเปนช่วงระยะเวลาเพยงสั นๆ แต่เขาก็ยัง
มองเห็นได้อย่างชัดเจน ภายใต้แสงสว่างยามรัตติกาล

รอยปกดอกเหมยบนเสื อตัวยาวสีขาวสะอาดไร้รอยด่าง
ั


ี
ี
พร้อยของเขาก็พลิ วไหวราวกับมชวิต เช่นเดยวกับดวง
ี

ี
ตาทสุกสกาวของเขานั นไม่มผิด
ี









๋
“มอะไรหรือ” ฉูปายเห็นเขามองมาด้วยสายตาเหม่อลอย
ี
่

ี

เช่นนั นก็อดไม่ได้ทจะขมวดคิ วขึ น










“ไม่มอะไรขอรับ เชญซอจอ คุณหนู ลงจากรถเถดขอรับ”

ิ
ื
ี
ิ

ื
ี
หานสือรีบส่ายหน้าในทันท














80

ี
ี
หลังจากททั งสองลงจากรถม้าแล้ว อว อาเหราก็ส่าย

ี

ี
ศรษะทมึนงง ภาพตรงหน้าดูพร่าเลือนเสียจนมองเห็นไม่


ี


ี

ู
ื

ื
ชัดเจน เหล้าทเพิงดมลงท้องไปเมอคร่ราวกับเริมทจะ
ออกฤทธ เข้าครอบครองสติสตังของนางโดยพลัน เมอ
ื

ิ
ี
ื
ลงจากรถนางก็เกอบทจะล้มลงไปกองกับพ น
ื




เจาเอ๋อร์เข้ามาพยุงตัวนางไว้ พร้อมถามขึ นอย่างเปน
็


กังวลว่า “คุณหนู ท่านเปนอะไรไปเจ้าคะ”
็











ู
ี
ู
ี
ื
อว อาเหราส่ายหน้า “ข้าก็ไม่ร้เหมอนกัน จู่ๆ ก็ร้สึกเวยน
ี
ู
ศรษะอยูบ้าง ร้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไร”
่








“อา ไม่กระมังเจ้าคะ หรือว่าคุณหนูยังไม่สร่างเมาเจ้า










81

คะ” เจาเอ๋อร์ควบคุมความตกใจเอาไว้ แล้วร้องตะโกน




ื

ื


๋
่
ตามหลังฉูปายไป “เซินซอจอ ร่างกายของคุณหนูดูจะไม่
่
ื
ปกติอยูบ้าง ซอจอได้โปรดมาดูหน่อยเถดเจ้าค่ะ”


ิ
ื



ี
ฉูปายชะงักฝเท้า แล้วจึงค่อยหันกลับมามองนาง
๋
่








ี
ปรางแก้มของอว อาเหรานั นร้อนผ่าวจนยิงทําให้ดูแดง



เหรื อมากขึ น แม้แต่ดวงตาก็ดูเมามายอย่างเห็นได้ชัด



พิงร่างทอ่อนปวกเปยกไว้กับร่างของเจาเอ๋อร์ หากไม่ม ี
ี
ี


ื
เจาเอ๋อร์พยุงเอาไว้ นางก็คงจะล้มไปกองกับพ นเสียแล้ว











ี
ฉูปายยนมอออกไปจับชพจรของนาง จากนั นก็ขมวดคิ ว
๋
่
ื
ื

ิ
ี
ื
ื
ี
แล้ววางมอลงบนใบหน้าของนางอกครั ง น วมอเย็นเฉยบ



82

ี
แตะเข้าทหน้าผาก ทําให้อว อาเหราถูกความหนาวเย็น
ี

ื
ปลุกให้สะดุ้งโดยไม่ตั งใจ รีบสะบัดมอของเขาอออกไป


“เจ้าจะทําอะไร!”












่
ื
๋
“อย่าขยับ” ฉูปายมองด้วยสายตาเย็นชา คว้าจับข้อมอ
ื
เรียวเล็กของนางอย่างง่ายดาย “บอกว่าอย่าดมเจ้าก็ไม่



ี
ฟง แล้วยังออกมาตากลมหนาวยามคําเช่นน อก ตอนน ี

ั
ี
เปนอย่างไรเล่า ทั งพิษเย็นและพิษสุราตกันให้วุนไปหมด
ี
่
็

ื
ี
คนน เจ้าคงต้องทรมานเสียจนพอใจเลยทเดยว”
ี
ี








ู
อว อาเหราโคลงศรษะทมึนงงนั น ร้สึกคล้ายกับว่าเสียง
ี

ี
ี

ของเขานั นกําลังถอยห่างออกไป ราวกับหลังไหลมาจาก


ี
คนละโลก นางร้ด นํ าเสียงของเขานั นฟงดูไพเราะราวกับ
ู
ั
สายลมทเย็นสบาย แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเขาพูดว่าอะไรกันแน่

ี





83

ื

ี
ื
จึงทําเพยงยิ มทอๆ ออกไปเท่านั น “พิษเย็นคออะไรหรือ
ข้าจะตายไหม”











่
๋
ฉูปายปรายตามองนางอย่างเย็นชา










่
“ไม่มอะไรเจ้าค่ะ คุณหนู ท่านก็ปวยจนเลอะเลือนเสีย
ี

แล้ว” เจาเอ๋อร์แทบอยากจะเอาตัวนางไปซ่อนเสีย ช่าง




ู
่
ี
ื

ี
็

น่าขายหน้ายิงนัก และไม่ร้ด้วยว่าทเปนอยูน คออาการ
็
เมาจนเปนไร้สติหรือว่าปวยจนเลอะเลือน ทําเอานางมอ
่
ื
เท้าพัวพันกันไปหมด ท่าทราวกับกําลังเมาเหล้าอยูไม่ม ี
ี
่
ผิด











ิ
๋
่
ฉูปายพยุงร่างของอวี อาเหรา “เจ้าก็ไปพักผ่อนก่อนเถด







84

ี
อาการของคุณหนูเจ้าดูท่าไม่ค่อยดนัก ข้าจะดูแลนาง



เอง”











ู
ื

่
เจาเอ๋อร์ลังเลอยูคร่หนึ ง แต่เมอเห็นสีหน้าหนักแน่นของ
เขาแล้วจึงทําได้เพยงย่อกายลงคารวะ “บ่าวน้อมรับคํา
ี



สังเจ้าค่ะ”











ื
๋
ี
ฉูปายขยับมอ พยุงร่างของอวี อาเหราทอ่อนปวกเปยก

่
ี
เอามาไว้แนบอก แล้วก้าวยาวๆ เข้าไปในด้านในของวัด










ี
อว อาเหราพิงร่างเข้ากับแผ่นอกของเขาอย่างไม่สงวนท่า



ี
ู
ท หรี ดวงตารปหงส์ของตัวเองลงอย่างปรือปรอย ท่าทาง

กึ งเมากึ งร้ตัวเช่นน ยิงดึงดูดใจคนมากขึ น ภายในดวงตา

ี
ู







85

นั นดูสุกสกาวจนราวกับบรรจุดวงดาวบนท้องนภาเอาไว้




่
๋
ในนั น ร่างของฉูปายแข็งค้างไปเล็กน้อย ทันใดนั นเองจึง

ื
ื

ยนมอทเย็นเฉยบของตัวเองไปปดเปลือกตาของนางลง
ี

ี
ิ





ื

หานสือมองกริยาของซอจอจากทางด้านหลังด้วยท่าท ี
ิ
ื

ิ
ี
ี

กระวนกระวาย นก็เกดเรื องเช่นน ได้อย่างไรกัน







ิ
ี
ฝามอของฉูปายทปดดวงตาของนางเอาไว้นั นสัมผัสได้
่

๋
ื
่
ี
่
ถึงลมหายใจของอว อาเหราทเปารดลงมาอย่างเบาบาง
ี

สลับหนักแน่น แม้มอของเขาจะเย็นเฉยบ แต่ก็ร้สึกราว
ู
ี
ื
ี
กับมนํ าร้อนกําลังรินรดทมอของเขา เช่นนั นจึงทําได้
ี
ื

ี
เพยงทอดถอนหายใจเบาๆ

















86

ี

ตอนท 61 ให้ข้าแต่งกับนางเสียก็สิ นเรื อง























ื


ี
ื
“ซอจอ ท่านจะอุ้มคุณหนูเข้าไปในอารามเช่นน จริงๆ
็

หรือขอรับ ท่านทั งสองล้วนเปนชายหญงทยังไม่ได้แต่ง
ิ
ี
ี


ี
งาน หากมผู้ใดพบเห็นเข้า นันจะเสือมเสียเกยรติได้นะ

ี
ขอรับ...” หานสืออดไม่ได้ทจะกล่าวขึ น










“แล้วอย่างไรเล่า” ฉูปายเดินต่อไปเรื อยๆ โดยไม่ได้หยุด
่
๋

ี
ฝเท้าเลยแม้แต่น้อย











ี
เมอเดินไปได้ไม่กก้าวก็เห็นว่ามคนสองสามคนเดินเล ยว
ี


ี
ื

1

ี
ี
ี
ออกมาจากหัวมุม จวินเสวยนจทสวมชุดกระโปรงพลิ ว
ไหวเดินนวยนาดเข้ามา มสาวใช้จํานวนหนึ งเดินตามมา
ี


็
ด้านหลัง และข้างกายของนางนั นก็เปนจวินไหวซ่ง ใน



ี
ี

ี
ยามราตรีทเงยบสงัดเช่นน ก็สามารถได้ยินเสียงเครื อง

ี
ประดับทกระทบกันได้อย่างชัดเจน












ื

ื

ี

ิ
“พหญงเสวยนจ นันเซินซอจอมิใช่หรือเพคะ”
ี
ี
ื
“หม?”











ี
จวินเสวยนจมองตามสายตาของจวินไหวซ่งไป ใบหน้าก็
ี


พลันแสดงออกถึงความยินด ทว่าความยินดนั นก็ปรากฏ
ี
ี

ื

อยูได้ไม่นานนัก เมอนางเห็นว่าในอ้อมแขนของฉู ่
่







2

๋
ื
ปายคออวี อาเหรา ทันใดนั นใบหน้าของนางก็กลับกลาย



่
เปนความเย็นชา มอทซ่อนอยูในแขนเสื อตัวยาวกําเข้า
ี
็
ื
หากันแน่น












ิ
“เหตุใดผู้หญงเช่นอว อาเหรานันถึงไปอยูในอ้อมแขนของ
ี
่

ื

ื


เซินซอจอได้” เมอจวินไหวซ่งมองเห็นอย่างชัดเจนแล้วก็
ื
ร้สึกตนตะลึงเสียจนหน้าถอดสี

ื
ู






ี
ู
“ข้าไม่ร้!” จวินเสวยนจสะบัดแขนเสื ออย่างเย็นชา ก้าว
ี

เร็วๆ เข้ามาหยุดยนตรงหน้าพวกเขาทั งสอง
ื











“ถวายบังคมองค์หญงทั งสองพ่ะย่ะค่ะ!” หานสือรีบรีบ
ิ


ทําความเคารพในทันท
ี









3

ี
ี
ทว่าจวินเสวยนจและจวินไหวซ่งกลับไม่สนใจเขาเลยแม้

่
๋
แต่น้อย ต่างพากันจ้องมองไปยังฉูปายด้วยความเร่งร้อน


ี

แม้กระทังนํ าเสียงยามทกล่าววาจาของจวินไหวซ่งนั นก็


่
ื
ู

ื

ยังคงสะบัดอยูบ้าง “เซินซอจอ เหตุใดท่านถึงได้ไม่ร้จัก
ขนบธรรมเนยมถึงเพยงน ดึกดนค่อนคนกลับอุ้มร่างของ
ี
ี
ื

ื
ี
ิ
หญงไร้ยางอายได้อย่างไรกัน”







“ไร้ยางอายหรือ” ฉูปายหัวเราะเสียงเย็น “องค์หญงรอง
๋
่
ิ

ิ
็
ก็กําลังกล่าวว่า คุณหนูรองแห่งจวนหลิงอ๋องเปนหญงท ี

ไร้ยางอายอย่างนั นหรือ”












ี

ี

“ขะ...ข้า...” จวินไหวซ่งทใบหน้าเต็มเปยมไปด้วยความ
โกรธเกรี ยว เมอได้เห็นสีหน้าทเรียบเย็นมากขึ นเรื อยๆ

ื
ี


4

ี
ของเขาแล้ว ลําคอก็พลันตบตันจนไม่อาจกล่าวออกมา



็
เปนคําพูดได้










่
๋
ี
ี
ี
ฉูปายมองไปยังจวินเสวยนจ “หวังว่าหลังจากน องค์
ี

ี
ิ
หญงเสวยนจจะทรงสังสอนเรื องการประพฤติตัวให้กับ
ี

ื

องค์หญงไหวซ่งดกว่าน เพอทจะได้ไม่กล่าววาจาทไม่
ี
ิ
ี

ี
ผ่านสมองเช่นน ออกมาอก หากต่อไปเผลอไปสร้างความ
ี
ี
ผิดใหญหลวงเพราะเหตุน แล้วจะว่าอย่างไรกัน...”
่
ี








พูดจาราวกับไม่ได้ผ่านสมองมาก่อน? ใบหน้าของจวิ




ื
นไหวซ่งแข็งค้าง เขาก็กล้ากล่าวว่านางพูดจาเหมอนไม่


ี
มหัวสมองอย่างนั นหรือ!

















5

ี
็
จวินเสวยนจสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามเปนอย่างมากท ี
ี




ื
ื
จะรักษารอยยิ มเอาไว้ “ขอบคุณซอจอทตักเตอน ข้าจะ
ื
ี
ี
อบรมน้องไหวซ่งให้ดกว่าน แม้นางจะพูดจาไม่ค่อยน่า
ี


ี
ื

ั
ฟงเท่าไรนัก ทว่าทนางพูดนั นก็ไม่ผิดแม้แต่น้อย เซินซอ
ื
็

ี
จอและคุณหนูรองหลิงล้วนเปนชายหญงทยังไม่ได้แต่ง
ิ


ื
ี
ิ
งาน หากทํากริยาเช่นน ในยามวิกาล เกรงว่าผู้อนจะเอา
ไปนนทากันอย่างสนุกปาก โดยเฉพาะคุณหนูรอง นาง
ิ
นั นก็ไม่เหมอนกับซอจอ ไม่ว่าอย่างไรนางก็เปนหญง
็
ื

ื
ื
ิ

ี
ี

ี
หากมข่าวลือทไม่ดไม่งามแพร่ออกไปแล้ว เกรงว่าหลัง
ี
จากน เรื องออกเรือนคงลําบาก...”









๋
่
ิ
“ล้วนเข้าใจได้” ฉูปายพยักหน้า พลันยกย มขึ นมาในฉับ
พลัน “หากว่านางแต่งไม่ออกจริง เช่นนั นก็ให้ข้าแต่งกับ




นางเสียก็สิ นเรื อง”









6

ู

ื
คนทั งหลายได้ยินดังนั นก็พากันตกตะลึงไป เมอคร่เขา
พูดว่าอะไรนะ...












ี
เขาก็บอกว่าหากต่อไปอว อาเหราแต่งไม่ออก เขาก็จะ



แต่งกับนางเองอย่างนั นหรือ











ี
ี
็
จวินเสวยนจกําผ้าเช็ดหน้าในมอแน่น ใบหน้ากลายเปน
ื
ื

ู
ื


ี

ื
สีซดขาว “เซินซอจอ เมอคร่ท่านว่าอะไรนะ”


่
๋
ฉูปายวาดรอยยิ มบนใบหน้า รอยย มของเขาก็ทําให้จวิ
ิ

ื

นไหวซ่งตกตะลึง “เซินซอจอ หรือว่าท่านก็หลงเสน่ห์ของ


ื
นางเข้าให้แล้วหรืออย่างไร ท่านถึงได้คิดทจะแต่งงานกับ

ี






7

ิ
ี
ี
ี


นางเช่นน นอกจากพหญงเสวยนจแล้วจะยังมใครทคู ่
ี
ี
ี
ี
ควรกับท่านอก!”






ี
ี
“เงยบนะ ไหวซ่ง!” จวินเสวยนจตะคอกนางให้หยุดพูด
ี

“เจ้ากําลังกล่าววาจาเหลวไหลอะไรกัน”












ิ
ี
“พหญง!” ใบหน้าของจวินไหวซ่งเต็มไปด้วยความอัดอั น

ี
ตันใจ นตนก็กําลังช่วยพูดให้แท้ๆ ไม่คิดเลยว่าจะต้อง


ถูกว่ากล่าวเช่นน
ี











ี
๋
ี
่
จวินเสวยนจไม่มองนาง แต่กลับมองไปยังฉูปายแล้ว
็
พยายามทจะฝนยิ มออกมา “น้องไหวซ่งเปนคนพูดจา
ื
ี

ื

ตรงไปตรงมา ไม่ค่อยร้ประสาเท่าไรนัก ซอจอโปรดอภัย
ู
ื






8

ี
ี
ี
ให้นางด้วย ต่อไปน ข้าจะอบรมนางให้ดกว่าน ”































































ี
ตอนท 62 เหลือเพยงความตายเพยงทางเดยวเท่านั น
ี
ี

ี











9

ี

ี
่
ื
จวินไหวซ่งทถูกต่อว่าทําได้เพยงยนอยูด้านข้างไม่กล้า
ี
ี
ู
กล่าววาจาออกมาอก แม้ในใจจะร้สึกเสียใจมากเพยงใด

ี
แต่ก็ไม่กล้าทจะเผยออกมาทางสีหน้า แม้นางจะไม่ได้

ี
ี
ร้สึกดอะไรกับจวินเสวยนจนัก แต่นางก็เปนถึงองค์หญง
ิ
็
ู
ี
ิ
ี
ี

็

ทเสด็จพ่อแต่งตั งด้วยตัวพระองค์เอง เปนองค์หญงทสูง
ศักดิ ทสุดในต้าเยยน ทว่าตัวนางนั นเปนเพยงหญงสูง
ี
็
ิ
ี

ี

ี
ศักดิ ทไม่มพระราชทินนามก็เท่านั น
ี





๋
ิ
่
ี
ฉูปายมองไปทางจวินเสวยนจ “องค์หญงทรงเข้มงวด
ี

ิ
เกนไปแล้ว เมอคร่ข้าก็เพยงแค่พูดเล่นเท่านั น”
ื
ี
ู












10

ี
ื


็
ี


ื
“อ้อ? ทแท้ก็เปนเช่นน ข้าได้ยินมาว่าเซินซอจอยังไม่ได้
ทานอาหารเย็น เช่นนั นจึงนึกว่าท่านคงจะหิวแล้ว ดังนั น

จึงนําอาหารมาให้ หากซอจอมธุระ ข้าก็ขอไม่รบกวน
ื
ี
ื

ี
ี
ี
แล้ว” จวินเสวยนจยังคงแสดงท่าทงดงามอ่อนโยนเช่น
เดิม












่
๋
ิ
ฉูปายพยักหน้า “น้อมส่งองค์หญงทั งสอง”








ื
ี

ี
เมอเขาและหานสือเดินจากไป จวินเสวยนจจึงหันมา
มองจวินไหวซ่ง “เมอคร่ข้าก็ถูกสถานการณ์บังคับ เจ้า

ื
ู

ื
อย่าได้โกรธเคองเลย”










ี
ู
“น้องร้ พหญงอย่าได้กังวลไปเลยเพคะ อว อาเหรานั นไม่
ิ
ี






11

ี
ิ
็
ได้สําคัญอะไรนัก นางเปนเพยงธดาจากจวนหลิงอ๋อง

เท่านั น แม้จะบอกว่านางหมั นหมายกับองค์รัชทายาท



็
มาตั งแต่ยังเล็ก เปนพระชายาของรัชทายาทในอนาคต



็

ี

แต่ก็เปนทร้กันดว่าพชายรัชทายาทนั นรังเกยจนางยิงนัก
ี
ู
ี

ี
ต่อไปก็คงไม่ได้รับความโปรดปรานแต่อย่างใด หาก

ื


ื

ื
เซินซอจอคิดจะแต่งกับนางก็คงไม่ง่ายแล้ว แล้วเมอคร่ ู
ื

ซอจอก็บอกเองมิใช่หรือว่าเขาเพยงแค่ล้อเล่นเท่านั น...”
ี
ื





ู
“เจ้าจะร้อะไร เขาบอกว่าล้อเล่นก็แค่ล้อเล่นอย่างนั น



ื
ู

ี

็

ื
หรือ เซินซอจอเปนคนเช่นไรข้าก็ร้ด หากไม่ใช่เพราะว่า
ต้องตาถูกใจนางแล้วเหตุใดต้องอุ้มนางด้วย”








จวินเสวยนจแค่นเสียงเย็นออกมา ทุกคําพูดราวกับลอด
ี
ี

ออกมาจากไรฟนอย่างไรอย่างนั น
ั






12

ื
ื


“เช่นนั นแล้วเซินซอจอกําลังคิดจะทําอะไรกันแน่” จวิ
นไหวซ่งยังคงไม่เข้าใจ











ี
“อย่างเช่นเจ้าว่า อว อาเหราหมั นหมายอยูกับองค์
่



ื

ื

รัชทายาท หากเซินซอจออยากจะแต่งกับนางจริงๆ ก็ไม่

ี
ใช่เรื องง่าย คนทข้าหมายตาเอาไว้แล้วอย่างไรก็ไม่ยอม


ให้ผู้อนแตะต้องได้แม้แต่น้อย มิเช่นนั นนางก็เหลือเพยง
ื
ี
ี
ความตายเท่านั นแล้ว!” ดวงตาของจวินเสวยนทอ



ี

ี
ประกายขึ นมา แล้วมองมายังจวินไหวซ่งอกครั ง “พก็
ี
ี
ดูแลเจ้าอย่างดมาโดยตลอด แล้วครั งน เจ้าจะยอมช่วยพ ี


หรือไม่”













ิ
ิ
ี
“พหญงวางใจเถด ไหวซ่งจะไม่ยอมให้อว อาเหราผู้นั นได้
ี
13

ี
ี
่
มชวิตอยูอย่างสุขสบายแน่เพคะ!” จวินไหวซ่งพยักหน้า

ลงอย่างหนักแน่น











ี
“น้องหญงคนดของพ...” จวินเสวยนจโอบกอดนาง ดวง
ี

ี
ี
ิ
่

ี
็
ตาทเคยทอประกายอย่างอบอุนเปลียนไปเปนประกาย

เย็นเฉยบในฉับพลัน
ี









...












ี
่
๋
ฉูปายอุ้มอว อาเหราเข้าไปยังห้องนอนของตน แล้วพลัน
ี

ออกคําสังกับหานสือ “เจ้าไปต้มนํ าขิงมาท”










ื
“ขอรับ ซอจอ” หานสือพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ นด้วย
ื





14

ี
ี
ิ
ื

ู
ี
ความลังเล “เมอคร่น ก็ราวกับว่าองค์หญงเสวยนจทรง
ทราบอยูแล้วว่าท่านไม่อยูในห้อง แต่กลับกล่าวว่าได้ยก
่
่
ิ
ี
อาหารมาให้ อกทั งองค์หญงรองทไม่ค่อยชอบหน้าคุณ
ี

หนูรองอก นับตั งแต่เรื องการถอนหมั นกับองค์รัชทายาท
ี


ี
็
ครั งก่อน คุณหนูรองผู้น ก็ได้กลายเปนประเด็นร้อนใน


ื
ี



่
ื
ิ

เมองเฟงเฉง หากซอจอยังคงยุงเกยวกับนางอีกก็ นันก็
ื
ิ

็
จะไม่เปนการ...”



็
ื

“เจ้ากลายเปนคนพูดมากเช่นน ตั งแต่เมอไหร่กัน” ฉูปาย
่
ี
๋
ปรายตามอง “ไปเสีย!”










ี
ู
หานสือรีบถอยออกไปในทันท ร้ตัวดว่าตัวเองพูดผิดไป
ี


ื
ื
จนทําให้ซอจอโกรธเสียแล้ว









15

๋
ฉูปายหันกลับมา มองใบหน้าของอวี อาเหราทแดงกํา
่
ี
จากความเมามาย สายตาของเขาฉําวาวอกทั งทอ

ี

ประกายจางๆ ด้วยความลํ าลึกอยูบางส่วน ภายในดวง
่


ี
่

ู
ตาคูนั นวาบวาวด้วยความร้สึกทไม่ค่อยชัดเจนนัก
เขามองอยูคร่หนึ ง ก่อนจะถอนสายตากลับพร้อมเอ่ยขึ น
่
ู


ว่า “เจ้าเสแสร้งพอหรือยัง”











่
อว อาเหราทยังทอดกายอยูในอ้อมแขนของเขาจึงลืมตา
ี
ี


ื
ู

ขึ นอย่างเพิงร้สึกตัว “เจ้าร้ได้อย่างไรว่าข้าฟนแล้ว”
ู






๋
่
“เจ้าก็คิดว่าข้าตาบอดหรือ” ฉูปายกวาดตามองนางด้วย


ี
สีหน้าไม่สบอารมณ์ “เจ้าทําหน้านวคิ วขมวดถึงเพยงน
ี

ิ

ื
คิดว่าคนอนมองไม่ออกแล้วข้าจะมองไม่ออกหรืออย่าง



16

ไร”




















































































17

ื
ี
ตอนท 63 ข้าก็ไม่ได้ขอให้เจ้าอุ้มข้าเหมอนกัน























ี

ู
อว อาเหราหรี ตาลง “ในเมอเจ้าร้แล้วว่าข้าแสร้งหลับแล้ว
ื
่
ิ

เหตุใดจึงยังนงเฉยอยูเล่า”









่
“หากข้าไม่นงเสีย เจ้าจะได้ดูละครสนุกๆ หรือ” ฉูปาย

๋
ิ
ื
ปรายตามองนาง “หากตนแล้วก็ลงไปเสีย เจ้ากนมาก
ิ


ื
ี
เช่นน ก็ทําให้มอของข้าอ่อนแรงไปหมดแล้ว”










ี
อว อาเหรารีบเงยหน้าขึ นมองเขา ตอนน เองถึงเพิงจะได้
ี

่
สติว่านางกําลังนอนอยูในอ้อมแขนของเขา เช่นนั นใบ






18

หน้าก็พลันแดงกํา ร่างกายสันไหวเล็กน้อย เท้าพลันร่วง


ื
่
ลงบนพ น หัวสมองยังคงมึนงงอยูบ้าง ส่ายหน้าแล้วจึง

พูดขึ นว่า “ข้าก็ไม่ได้ตั งใจจะแกล้งเมาเสียหน่อย ใครจะ




ี
ี
ี
ี

ู

ไปร้ว่าตอนทพบกับพวกจวินเสวยนจสองพน้องข้าจะ
ถูกลมหนาวพัดจนได้สติ หากตนขึ นมาตอนนั นก็น่าอึด
ื

อัดใจแย่เลยน่ะสิ”











่
ี
“เพราะเช่นนั นเจ้าก็เลยปล่อยให้ข้าอึดอัดใจอยูเพยงผู้


ี
เดยวอย่างนั นหรือ” ฉูปายหรี ดวงตาจ้องมองนาง
่
๋









ุ
็
“ก็เจ้าเปนบุรษนนา...” อว อาเหรายกยิ มขึ นอย่างประจบ

ี
ี
เอาใจ ก่อนจะพึมพําออกมาเสียงเบาว่า “แล้วข้าก็ไม่ได้



ขอให้เจ้าอุ้มเสียหน่อย”












19

่
่
ี

“เจ้าว่าอะไรนะ” ฉูปายมองนางทกําลังเอ่ยพึมพําเสียง
เบา












ี
ี
อว อาเหราประคองศรษะทปวดจ ดขึ นมาในทันท “ไม่ม ี
ี
ี

ี
ี
อะไร จริงสิ เหตุใดข้าจึงเวยนศรษะเช่นน เล่า”
ี
ี







๊
่
๋
ฉูปายไม่มองนาง แต่กลับเดินไปหยุดอยูทโตะ “เจ้าต้อง
่
ี

ี
ลมหนาวอกทั งยังดมสุรา หากไม่ปวดหัวเวยนศรษะก็
ี
ื
ี

ิ
ี
ี
แปลกเต็มท ไปนอนทเตยงแล้วพักผ่อนสักหน่อยเถด”
ี






ี
อว อาเหราพยักหน้าลง เดินไปข้างหน้าสองสามก้าว


ก่อนทร่างกายจะสันเทาขึ นมา จึงพลันหันกลับไปมอง

ี







20

ี

เขาด้วยสายตาพร่าเลือน “แต่ข้านอนคนเดยวก็หนาวยิง


นัก เหตุใดเจ้าถึงไม่นอนด้วยกันเล่า”











ี
๋

ื


่
ฉูปายทเพิงดมชาเข้าไปก็สําลักออกมาในบัดดล วาง
ื
๊


ี
ถ้วยชาลงบนโตะด้วยมอทสันเล็กน้อย แล้วมองไปยังอว ี
อาเหราอีกครั ง “เจ้ากล่าววาจาเหลวไหลอะไรกัน...”









็

ี
ทันใดนั นเองตรงหน้าของเขาก็ปรากฏเปนใบหน้าทม ี
ี
ี

ี

่
ขนาดขยายใหญ สองแก้มแดงปลัง อกทั งริมฝปากทแดง
ระเรื อราวกับป้ายสีชาดเอาไว้ ดวงตาพร่าเลือนประดับ



ื
อยูบนใบหน้าขาวนวล อว อาเหราก้มตัวลง มอยนมาจับ
่
ี
ื

่
ไหล่ของเขาอย่างอยูไม่สุข
















21

ื
จากนั นมอของนางก็ค่อยๆ เลือนผ่านไหล่ของเขาอย่าง



ื
ี

ช้าๆ เลอนมาจนถึงกระดูกไหปลาร้าทงดงาม







ี
ื
ผิวเน อขาวราวหิมะ ขาวเนยนกระจ่างใส ดูงดงามราวกับ


ู

เปนเทวรปทสลักขึ นมาจากหยกมันแพะ
ี
็







ื
ี
ี
ิ

่
น วมออุนร้อนของนางค่อยๆ ลูบไล้ผิวหนังทเย็นเฉยบ
ของเขา ความร้อนแรงเช่นนั นทําให้ร่างของเขาสันเทา



ทันใดนั นเองร่างของเขาก็พลันแข็งค้าง ทัวทั งร่างแข็ง



เกร็งขณะทจ้องมองมายังนาง สองตาของเขาราวกับ
ี



็
กลายเปนนํ าพุทหมุนวน ใสสะอาดทว่ากลับมองไม่เห็น

ี
ก้นบึ ง


















22

ี
ใบหน้าของอวี อาเหราเข้ามาใกล้อกเล็กน้อย











ี

่
๋
ฉูปายกะพริบตา ยามทมองเห็นกลีบปากของนางกําลัง
ขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของตนนั นจึงพลันได้สติขึ น ยน

ื


ื
ื
มอออกไปตรึงข้อมอของนางเอาไว้ จ้องมองนางแล้วพูด

ู
ขึ นด้วยเสียงแหบแห้งว่า “เจ้าร้ตัวหรือไม่ว่ากําลังทํา



่
อะไรอยู”










ทัวทั งใบหน้าของอวี อาเหราเต็มไปด้วยความเมามาย




สติก็พร่าเลือนโดยพลัน ไม่ได้ยินว่าเขากําลังพูดอะไรแม้




แต่น้อย












ี
่
ี
๋
ฉูปายถอนหายใจออกมาอกครั ง “เจ้านช่าง...”





23

ื

ื
ยนมอออกไปอุ้มนางเอาไว้ในอ้อมแขน เลิกม่านไข่มุกให้
ี
ี
ิ
เปดออกแล้วเดินตรงไปยังเตยงนอน อว อาเหราไม่ได้สต ิ

แม้แต่น้อย ดวงตาทหรี ลงครึงหนึ งนั นไล่มองไปตามเน อ
ี

ื

่
๋
ู
ตัวของเขา ทําให้ฉูปายไม่ร้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ด
ี
“ถ้าหากเจ้าตนขึ นมาในยามเช้าแล้วจําเหตุการณ์ในคน
ื
ื


ู
น ได้ว่าทําอะไรกับข้าเอาไว้บ้าง ก็ไม่ร้ว่าเจ้าจะว่าเช่น
ี

ไร...”













ี
ี
ี

ี
ลากถูกันไปมาในทสุดเขาก็พาอว อาเหรามาทเตยงได้
ี
หลังจากห่มผ้าให้แล้วนางก็หลับลงไปในทันท









เขากําลังจะเดินจากไป ทันใดนั นนางก็พลิกกายดึงชาย




ี
่
๋
แขนเสื อของเขาเอาไว้ ฉูปายถูกดึงลงมาให้นอนเคยง


24

ิ

ี
็
ข้างกับนาง เมอเห็นใบหน้าทหลับสนทอย่างเปนสุขแล้ว

ื
เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่กล้าทจะขยับไปไหน เพราะ
ี

เกรงว่าจะทํานางตนเข้า

ื











ี
ในเวลาน เอง หานสือซึงต้มนํ าขิงเสร็จแล้วก็เดินเข้ามา

ื
“ซอจอ ของทีท่านต้องการ ข้าน้อยได้...ได้ต้มเสร็จเรียบ


ื

ร้อยแล้วขอรับ”












ื
เมอได้เห็นฉากน เข้า เขาก็ตกใจจนนํ าขิงในมอแทบจะ
ี
ื
กระฉอก





























25

ี
ี
ตอนท 64 ก็แค่ร่วมเรียงเคยงหมอน






















่
ี
“ยนนงอยูทําไม ยังไม่เข้ามาอก?”
ิ

ื




26

ี
ี

ื
๋
่
ฉูปายดึงมอของอวี อาเหราออก ลุกขึ นจากเตยงก่อนทจะ
เลิกม่านไข่มุกขึ นแล้วเดินออกมา หานสือทกําลังตกใจ
ี


ื
ี
ื
นั นก็รีบหันกลับมาในทันท “ซอจอโปรดอภัย ข้าน้อยไม่

เห็นอะไรทั งนั นขอรับ!”











“เจ้ากําลังกล่าววาจาเหลวไหลอะไรอยู” สายตาของฉู ่
่



๋
ปายมองไปยังถ้วยนํ าขิงในมอของเขา “เอามาให้ข้า
ื


หากไม่ได้รับคําสังห้ามรบกวน”











“ขอรับ ข้าน้อยทูลลา!” หานสือถอยออกไปจากห้องด้วย



ท่าทราวกับถูกช่วยชวิต
ี
ี















27

ี
ี

ื

ี
ี
เขายนอยูทระเบยงทางเดินอันว่างเปล่าทมสายลมยาม
่
ื

ื


ี
คําคนพัดโชยเข้ามาเออยๆ พยายามอย่างมากทจะลบ
ื

ื
ู
ี
ู
ี

ี


ภาพทเพิงได้เห็นเมอคร่น ออกไปให้หมด เมอคร่น เขาก็
ื
มองเห็นอะไรกันนะ ซอจอของเขาและคุณหนูรอง
ื


ี

ี
ี
่
นอนอยูบนเตยงเดยวกัน นจะเรียกว่าอะไรได้อกเล่า ไม่
ี
ี
ใช่การร่วมเรียงเคยงหมอนหรืออย่างไร!
...











ฉูปายยกนํ าขิงเข้ามาทข้างเตยง พยายามประคองตัวอวี
ี
่
๋
ี

ื

อาเหราให้ลุกขึ นมา เมอป้อนนํ าขิงนางได้หนึ งถ้วยจึงละ

ื
มอออกแล้วปล่อยให้นางได้พักผ่อน ทว่านางกลับพลิก




กายแล้วดึงตัวเขาให้เข้ามาในผ้าห่มด้วยกัน เมอเห็นว่า
ื

ี
ทําอย่างไรก็ไม่อาจหลุดพ้นได้ เช่นนั นจึงทําได้เพยงยิ ม






28

ี
ี

อย่างจนใจ มองนางนอนหลับท่ามกลางเทยนไขทส่อง

แสงสลัวรางอยูเช่นนั น
่










เวลาผ่านไป ยามรัตติกาลค่อยๆ ผ่านพ้น ท้องฟ้ากลาย




เปนสว่างขึ นมา
็










ู
ี
ู
อว อาเหรานวดขมับอย่างร้สึกตัว ความร้สึกปวดศรษะ
ี
ู

ื
ถาโถมเข้ามาราวกับเปนระลอกคลน ร้สึกร่างกายไร้เรี ยว
็
่
แรง มองไปด้านข้างก็เห็นฉูปายนอนอยูข้างกาย เช่นนั น
่
๋

นางก็พลันตกใจ คิดจะใช้เท้าถบเขาเข้าให้อย่างแรง ทว่า
ี




ี
ี

ื

กลับยั งเท้าไว้ได้ทันเวลา เมอวานน นางมาอยูทนได้อย่าง
่
ี
ไรกัน














29

่
หลังจากพยายามคิดอย่างหนักอยูสักพัก นางก็จําได้ว่า



ี
หลังจากกลับมาจากหอจุ้ยเซยนแล้ว พิษเหล้าและพิษ


ี
เย็นก็โจมตเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง จากนั นก็วิงเวยน
ี


ี
่
๋
ศรษะเสียจนต้องให้ฉูปายอุ้มกลับมา ระหว่างนั นนางก็
ตนขึ นมาครั งหนึ ง ทว่าหลังจากนั นก็ปวดศรษะขึ นมาอก
ื
ี
ี


ื
ครั ง ส่วนเรื องอนนางก็จําไม่ได้แล้ว...









อุ้มหรือ เมอวานน นางก็ถูกเขาอุ้มกลับมาต่อหน้าต่อตา
ี

ื

พวกจวินเสวยนจและบรรดาสาวใช้!
ี
ี










ื
ทันใดนั นเองอวี อาเหราก็ยกมอขึ นปดใบหน้า ไม่อยาก
ิ

จะมองอะไรอกแล้ว คําทว่านํ าเมาทําให้คนทําอะไรขาด
ี

ี

สติก็เปนเรื องจริง แต่ก็ไม่ร้ว่าเมอวานนางและฉูปายทํา
่
็
๋
ื
ู

ี
ี
อะไรกัน เหตุใดถึงได้มานอนเตยงเดยวกันเช่นน
ี


30