ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

่
ี
๋
หลังจากร่างของนางถูกวางลงบนเตยง ฉูปายก็พลิกตัว

เอนกายลงด้านนอก ลมหายใจหอบเล็กน้อย การกระทํา



ู
ื

ื
ี

เมอคร่ยิงทําให้ใบหน้าของเขาซดเผอดมากขึ น จนไม่เห็น
ี
ิ
ี

แม้แต่เส้นเลือดแดงฝาดแม้เพยงนด นางจึงอดไม่ได้ทจะ
หันมามอง “เจ้าเจ็บแผลหรือ”











๋
่
ฉูปายไม่ตอบ มองไปยังเพดานแล้วเงยบไป
ี








อว อาเหรายนข้อมอของตัวเองไปทางเขา “จับหยกเลือด
ื

ี
ื
เอาไว้สิ”












๋
่
ฉูปายมองนางอย่างอึ งๆ สายตาค่อยๆ แปรเปลียนไป

เปนความลึกซึ ง ผ่านไปเนนนานเขาจึงค่อยพูดออกมา
็

ิ







15

ื
เสียงแผ่วเบา “อม”











ี
หลังจากกุมหยกเลือดแล้ว สีหน้าของเขาก็พลันมความ


่
่

ี
อบอุนอยูมาก ก่อนทจะค่อยๆ หลับตาลง








อว อาเหรามองขึ นไปบนเพดานด้วยอารมณ์ความร้สึก
ี
ู

วุนวาย ลอบถอนหายใจออกมา ตอนน นางก็ได้ร่วมเรียง
ี
่


ี
เคยงหมอนกับฉูปายอกครั งหนึ งแล้ว
๋
่
ี




































16

ี

ตอนท 83 หาเรื องทะเลาะกับเขาก่อน























่
ยามเช้าของวันถัดมา อยูๆ หานสือก็เข้ามารายงานใน



ื
ห้องว่า “ท่านอ๋องน้อยจวินไปเยอนยังห้องของคุณหนู



ื
ื
รอง พระองค์ทรงได้ยินมาว่าซอจอได้รับบาดเจ็บหนัก


17

ื

ื
ี
เช่นนั นจึงตั งใจจะมาเยยม ทั งยังตรัสอกว่าหากซอจอยัง
ี


ื
ไม่ตน เขาจะเข้ามาหาด้วยองค์เองขอรับ”








ื
ฉูปายสะดุ้งตนเพราะเสียงรบกวน ในดวงตาวาบวาวไป
๋
่
ี
ี

ด้วยเพลิงโทสะ “ไล่เขากลับไปเดยวน !”








ี

ื
อว อาเหราตนขึ นมา มองเขาด้วยความนงอึ ง “เจ้าไล่เขา

ิ
ออกไปทําไมกัน”












๋
่
“ก็ไม่ชอบ” ฉูปายตอบเสียงเบา









ี
ิ
อว อาเหรายังคงมองเขานงอย่างเหม่อลอย เกดมานางก็

ิ
ยังไม่เคยพบเจอใครทไล่คนทไม่ชอบใจออกไปตรงๆ เช่น
ี


ี



18

ี
ื

ี
น มาก่อน แล้วเขาเองก็ยังไม่ใช่คนทลงมอ แค่พูดจะไป

ี
ี
ลําบากอะไร น่าสงสารก็เพยงแต่หานสือทต้องเปนคน
็
ออกปากกับจวินอูเหินด้วยตัวเอง
๋












ี
่
ี
หานสือทได้ยินคําสังแล้ว กําลังจะไปจัดการกับอกฝาย

ิ
อว อาเหราจึงรีบเรียกเขาเอาไว้เสียก่อน หันมาอธบายให้
ี


ื
ื

่
๋
ั
ฉูปายฟงว่า “ทนคอวัดเปาหัวซอ เจ้าให้คนรับใช้ของตัว
่
ี

ี
ิ
็
ี
ื
เองลงไม้ลงมอเช่นน จะไม่เปนการไร้มารยาทเกนไป
ื
หน่อยหรืออย่างไร หากเจ้าไม่เดอดร้อนอะไรก็ให้เขาเข้า
มาเถด”
ิ








เมอเห็นเขายังคงนง อว อาเหราก็อดไม่ได้ทจะกะพริบตา
ี

ิ

ี

ื
มอง “หม?”
ื









19

ื
่
๋

“ก็ได้ ข้าเชอเจ้า” ฉูปายพยักหน้า








เมอได้ยินดังนั น หานสือก็ออกไปเชญจวินอูเหินให้เข้ามา
ื
๋

ิ









๋
ี
ื
อว เหรารีบลุกขึ นนังบนเก้าอ นวม เมอจวินอูเหินเดินเข้า
ี
่
ี
มาแล้วเห็นนางนังอยูบนเก้าอ นวมด้วยผมเผ้ายุงเหยิงก็
่

อดไม่ได้ทตกตะลึง “อาเหรา นก็มิใช่ว่าเจ้ามาหาเรื อง


ี
ี

ื

ื
ทะเลาะกับเซินซอจอก่อนหน้าข้าหรอกนะ”







“เจ้าคิดมากไปแล้ว” อว อาเหรากลอกตามองเขา ก่อนจะ
ี



ี
ี
ปรับอารมณ์ให้สงบลง “เจ้าทมาแต่เช้าเช่นน มเรื องอะไร

ี
ล่ะ”









20

ื



ื
“ก็เพราะว่าข้าได้ยินมาว่าเซินซอจอได้รับบาดเจ็บหนัก
เช่นนั นจึงอยากจะมาเยยมเสียหน่อยน่ะสิ ได้ยินว่ายาม
ี


ี
ิ
่
ทเกดเรื องเจ้าเองก็อยูด้วย ไม่ทราบว่าเหตุใดถึงถูกดาบ

ฟนเข้าได้เล่า” จวินอูเหินยิ มกว้างด้วยความยินด ท่าท ี
ี
ั
๋

เช่นน ราวกับไม่ได้มาเยยมไข้ แต่เหมอนมาดูละครสนุกๆ
ื
ี

ี
ฉากหนึ ง











อว อาเหราแค่นเสียงพูด “เหตุใดข้าต้องบอกเจ้าด้วย”
ี











็
ี
ี

ี

นางยังคงจําเรื องทเกดขึ นทหอจุ้ยเซยนได้เปนอย่างด
ิ
ี
ี
ี


ี
เขากล้าทจะหนไปทั งๆ ทยังไม่จ่ายค่าอาหาร ปล่อยให้

ี
นางอับอายอยูตั งนาน คนหนึ งกนอิมแล้วหนกลับก่อน
่
ิ
ื
่
ื
ี
ส่วนอกคนยนดูอยูข้างๆ อย่างใจจดใจดําไม่ช่วยเหลือ
21

ี
ี
ิ
ื
แม้แต่เงนสักแดงก็ไม่ให้ยม เมอคิดถึงเรื องน ขึ นมาทไร

ื
ั
ี

นางก็อดไม่ได้ทจะกัดฟนกรอด







่
็
ี
จวินอูเหินเผยยิ มอย่างเปนมิตร “อยูดๆ เจ้าก็โกรธอะไร
๋
ี


ขึ นมาเล่า ข้าไปยัวโมโหเจ้าตรงทใดหรือ”









ี

“เจ้าไม่ได้ยัวโมโหข้า?” อว อาเหรานังเท้าคาง “ก็ไม่ทราบ

ี

ว่าคนเลวทไหนพาข้าไปหอจุ้ยเซยน แต่สุดท้ายก็กลับหน ี
ี

ี
ไปก่อนโดยไม่แม้แต่จะจ่ายเงนสักแดง ปล่อยให้ข้าทไม่
ิ


ี

ได้พกเงนมาด้วยต้องอับอายอยูทนัน”
ิ
่









ี
“ทแท้ก็เรื องน เอง!” จวินอูเหินทําราวกับเพิงนึกขึ นมาได้
๋
ี
ี

่
่
๋
แล้วหัวเราะออกมาน้อยๆ “ก็ตอนนั นข้าโกรธฉูปายอยูน




22

ี
เพราะอย่างนั นถึงได้กลับไปก่อน ข้าก็ไม่ได้ตั งใจทจะไม่


ิ

จ่ายเงนนะ กระทังกลับมาถึงจวนแล้วถึงค่อยนึกเรื องน ี

็
ขึ นมาได้ คิดว่าเจ้าทเปนถึงบุตรสาวสายตรงของจวน

ี

็
ิ
ี
หลิงอ๋องจะต้องมเงนติดตัวเปนแน่ จึงไม่ได้คิดอะไรมาก
ถ้าหากทําให้เจ้าโกรธ ข้าก็คงต้องขออภัยด้วย”












“เหอะ เจ้าอย่าได้เสแสร้งไปหน่อยเลย” อว อาเหราแค่น
ี


เสียงเย็นออกมา “หากเปนเช่นทเจ้าว่ามาจริง แล้วเจ้าจะ

็
ี

ไปบอกเหล่าจูทําไมว่าหากข้าไม่ได้นําเงนมาก็ให้ข้าไป
๊
ิ


ู

ี
ิ

ยมเงนเซินซอจอก่อน นก็ไม่ร้ว่าเจ้าต้องการจะแกล้งเขา
ื
ื

ื

หรือว่าแกล้งข้ากันแน่”







ี
ี
“ไม่คิดเลยว่าอาเหราจะฉลาดถึงเพยงน สมแล้วทข้ามอง
ี
เจ้าไม่ผิด” จวินอูเหินยกยอนาง
๋






23

ี
อว อาเหราหัวเราะเยาะเล็กน้อย “เจ้าอย่ามาเปลียนเรื อง


่
ี
มาเยยมคนปวยมิใช่หรือ รีบเข้าไปสิ เขาก็ไม่ใช่คน

ี
อารมณ์ดเช่นข้า นก็ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเอาดาบช หน้า
ี
ี

เจ้าก็ได้นะ ระวังหน่อยก็แล้วกัน”


























็

ี
ตอนท 84 เปนมาอย่างไร






















จวินอูเหินฟงออกถึงกระแสแห่งความรื นรมย์จากเสียง
ั
๋




24

๋
่
ของนาง ใบหน้าก็ยังคงยิ มแย้ม เดินเข้าไปหาฉูปายตาม



ทตั งใจไว้
ี









“อาการบาดเจ็บเปนอย่างไรบ้าง”
็











ี
ี
ื
“ดขึ นมากแล้ว มคุณหนูรองคอยดูแลทั งวันทั งคน จะไม่ด ี
ขึ นได้อย่างไร”












ี
่
ื
๋
่
ฉูปายนอนอยูบนเตยง สวมเส อผ้าตัวหลวมสบาย เอน

ี
ื
กายลงบนเตยงทั งทยังสวมเส อผ้าไม่เรียบร้อย
ี







่

ี
อว อาเหราทกําลังดมนํ าชาอยูนั นแทบจะพ่นชาออกมา
ี

ื
เหลือบสายตามองไปทางนั นคราหนึ ง ทันใดนั นดวงตาก็






25

เบิกกว้างขึ นด้วยความตกใจจนตาแทบถลน เขาทีทําเช่น



ื
ี

ื

น ก็เพอต้องการให้คนอนเข้าใจผิดอย่างนั นหรือ







ิ
๋
ี

จวินอูเหินนงงันไป ก่อนทจะหันกลับมามองอวี อาเหราท ี
่
่
สภาพผมเผ้ายุงเหยิง จากนั นก็มองไปยังฉูปายแล้วยิ ม
๋
่
ออกมา “พวกเจ้าคงไม่ได้อยูร่วมห้องกันทั งคนหรอกใช่
ื


หรือไม่”











“อม”
ื











๋
่
ฉูปายพยักหน้า










ี
อว อาเหรารีบยนขึ น จากนั นก็พูดขึ นด้วยนํ าเสียงหนัก
ื





26

ี
็
แน่นเปนอย่างมากว่า “ข้าเพยงแค่ช่วยดูแลเขา ในฐานะ


ี
็
ี
ทเขาเปนผู้มพระคุณช่วยชวิตก็เท่านั น”

ี






ี
๋
ี
“ผู้มพระคุณช่วยชวิตหรือ” จวินอูเหินเลิกคิ วด้วยความ

ี
็
แปลกใจ “เรื องน เปนมาอย่างไรกันแน่”









ิ
ื
ี
“เรื องเปนเช่นน ” อว อาเหรากล่าวอธบาย “เมอวานน ซอ
ื


ี
ี
็
ื


ี

จอกับเสด็จพ่อของข้าขึ นไปเดินหมากทเขาวัวหลงซาน
ื
ี

เมอเสด็จพ่อเสด็จกลับไปแล้ว จู่ๆ ก็มคนชายชุดดําสวม
หน้ากากคนหนึ งปรากฏกายขึ น ตอนนั นข้าไม่ทันระวัง

ื

ตัวจึงเกอบถูกดาบฟนเข้าให้ แต่โชคดทซอจอช่วยรับคม
ื

ั
ี
ื

ี
ดาบแทนข้า”













27

ี

ี
ี
็

“ทแท้เรื องก็เปนเช่นน แต่ว่าคนร้ายทสวมหน้ากากผู้
่
๋
นั น...” จวินอูเหินคิดใคร่ครวญอยูนาน “เขาคงไม่ใช่
ประมุขของตําหนักเม่ยเก๋อหรอกนะ”












“ประมุขของตําหนักเม่ยเก๋อหรือ นมันเรื องอะไรกัน” อว ี
ี


อาเหราไม่เข้าใจ












ู
ี
ิ
“เรื องน เจ้าก็ไม่ร้หรอกหรือ เช่นนั นข้าจะอธบายให้เจ้า
๋
ฟง” จวินอูเหินปรายตามองนาง รวบรวมสมาธแล้วเอ่ย
ิ
ั

ี

็
ขึ นว่า “ทจริงแล้วตําหนักเม่ยเก๋อนั นเปนกลุมนักฆ่าทม ี

ี
่
่
ี

ี
ื


ื

ี
ชอเสียงไปทัวหล้า ผู้ทมรายชออยูในบัญชสังหารนั นยาก
ี
ี
ทจะมชวิตรอดได้ แต่ว่าค่าจ้างวานนั นก็สูงเสียจนคนรํ า

ี
รวยธรรมดาๆ ก็ยังจ้างไม่ไหว และประมุขของตําหนัก
เม่ยเก๋อน ก็เปนคนทลึกลับเปนอย่างมาก เขามักจะสวม
็
ี
ี
็

28

ี
ื
ี

ี
่
หน้ากากทน่ากลัวอําพรางใบหน้าอยูเสมอ มฝมอทาง



การต่อสู้สูงส่ง แม้กระทังยอดฝมอทัวไปก็ยากทจะไล่
ี
ื
ี
ี
๋
็
่

ตามทัน หากคนทลอบฆ่าฉูปายเปนคนผู้นั นจริงๆ เจ้าว่า
ี
เรื องน ร้ายแรงหรือไม่เล่า”







ี
อว อาเหราตกใจ “เจ้าแน่ใจหรือ”











่
จวินอูเหินยังไม่ทันทจะตอบคํา ฉูปายก็เอ่ยขึ นด้วยนํ า
๋
๋

ี
เสียงเรียบนง “จะใช่หรือไม่ก็ยังไม่แน่ คนทต้องการ


ิ
ี
ี
ี
สังหารข้ามมากมาย ใครจะร้ว่าอาจจะมคนตั งใจปลอม
ู

ี
ตัวมาเปนประมุขของตําหนักเม่ยเก๋อก็ได้ เพยงแต่ไม่คิด
็

ู
ี

เลยว่าท่านอ๋องน้อยทรักสนุกเปนทตั ง จะร้เรื องพวกน ี

็
ี
มากมายถึงเพยงน ”
ี
ี









29

๋
ิ
็
ดวงตาของจวินอูเหินวาบประกาย “เกดมาเปนราชนกู
ิ
ี
ี
ื
ี
ล ต่อให้โง่งมถึงเพยงใด แต่ถ้าอยากมชวิตยนยาวก็ย่อม

ี
ู
ทจะต้องร้อะไรบ้าง”









ี

ี


่
“ก็จริง วันน ท่านอ๋องน้อยทว่างมาเทยวเล่นทวัดเปาหัว
ี
ี
ี
ื
ซอเช่นน ก็ไม่กลัวว่าหนานหยางอ๋องจะถอไม้หวายมาไล่
ื

่
๋
ตหรืออย่างไร” สายตาของฉูปายเบนมามองบนร่างของ
ี
เขาอีกครั ง สายตานั นดูลึกลํ าขึ นบางส่วน










ู
“คนอย่างเจ้าก็ไม่ร้จักพูดจาให้เข้าหูคนเสียจริงนะ!” จวิ


ั
นอูเหินกัดฟนกรอด “เจ้าวางใจเถด เสด็จพ่อของข้าม ี
ิ
๋

ธุระทจะต้องจัดการ ตอนน คงไม่มเวลาใส่ใจเรื องของข้า
ี
ี
ี

ี

หรอก แต่เจ้าต่างหาก ทรับดาบแทนอาหราเช่นนั นมจุด
ี


30

ื

ประสงค์อะไรกันแน่ ข้าก็ไม่เชอหรอกว่าคนอย่างเจ้าจะ


ิ
ี
ยอมช่วยเหลือใครเพราะมจตใจเมตตา”










ี
ี

ี
อว อาเหราทได้ยินเช่นนั น สายตาก็มองไปทร่างของฉู ่
ื
๋

ปายเพอรอให้เขาตอบคําถาม นางเองก็ร้สึกสงสัยเช่นกัน
ู
ี
ว่าเขาจะตอบคําถามน เช่นไร











่
ฉูปายไม่ตอบคํา ทว่ากลับเลิกคิ วแล้วถามเขากลับ “หาก
๋

เปนท่านอ๋องน้อยทได้อยูกับนางตอนนั นเล่า ท่านจะรับ
็
่

ี
ดาบแทนนางหรือไม่”












๋
ี
“แน่นอน” จวินอูเหินตอบโดยทไม่ต้องคิด













31

ี
่
๋
ฉูปายหันมาถามอว อาเหราอีกครั ง “แล้วหากเปนเจ้า
็
เล่า”











ื
ี
อว อาเหราเหมอนพอจะเดาได้ว่าเขาจะพูดว่าอะไร “ต้อง


ช่วยสิ”











ี
็
ี
ี
“เหตุผลก็เพยงเท่าน เรื องน หากเปนใครก็คงต้องเข้าช่วย
็
เหลือทั งนั น แม้ว่าจะเปนข้าเองก็ตาม”







































32

็
ี
็
ี
่
ตอนท 85 สามภรรยาเข้ากันเปนปเปนขลุย

ี


















๋
รอยยิ มของจวินอูเหินยิงลึกลํ ามากยิงขึ น “ช่างเถด ข้าก็
ิ






33

คงกล่าววาจาสู้เจ้าไม่ได้”












ี

ี
่
ี

“จริงสิ เช้าขนาดน เจ้าก็มาสร้างความวุนวายอะไรทน คง
ี

ต้องให้หนานหยางอ๋องสังสอนเจ้าให้ดเสียแล้วกระมัง มิ
่
ื

เช่นนั นวันทั งวันเจ้าก็คงมัวแต่จ้องหาเรื องคนอนอยูได้”
อว อาเหราปรายตามองเขา มุมปากเผยให้เห็นถึงรอยยิ ม
ี



เท่าทัน











ี
“โอ้ ข้าทําผิดต่อเจ้าแค่ครั งเดยว แต่เจ้ากลับร่วมมอกับฉู ่
ื


๋
ปายกลบฝงข้าเสียแล้ว หากคนนอกเห็นเข้าก็คงนึกว่า
ั


่
ี
ี

็
ี
ี
็
สามภรรยาเข้ากันเปนปเปนขลุยทเดยว” รอยยิ มของจวิ

๋
ี
นอูเหินยิงขยายกว้างขึ นอก สีหน้าท่าทางเผยให้เห็นถึง
ความหมายทแฝงเอาไว้โดยนัย
ี









34

ี
ี
“หากเจ้ากล้าพูดเหลวไหลออกมาอกแม้แต่คําเดยว ข้า

ี
ี
ไม่ไล่เจ้าออกไปก็อย่าเรียกข้าว่าคนตระกูลอว !” อว อา


ื
เหราแค่นเสียงเย็น สายตาฉายแววโกรธเคอง











ื
ใบหน้าของนางร้อนลวกแดงเถอกจากคําพูดเช่นนั น



ื
ี

หากล้อเล่นอย่างอนนางก็คงไม่ว่าอะไร ทว่าเขาทล้อเล่น
ี
ี
เรื องนางและฉูปายเช่นน อกทั งยังมาพูดเรื องสามภรรยา
๋
่
ี
็

อะไรนอก สามภรรยาเข้ากันเปนปเปนขลุยอะไรกันเล่า!
่
ี
ี
็
ี

ี


๋
จวินอูเหินหัวเราะอย่างเบิกบาน “สาวน้อย เจ้าก็หน้า


แดงแล้วล่ะ!”

















35

ิ
ี
ี
“เจ้าไปตายเสียเถด” อว อาเหราหยิบม้วนหนังสือทอยู ่

๋

ด้านหลังแล้วปาใส่หน้าเขา ทําให้จวินอูเหินทตกใจรีบ
ี
ี

เอยวตัวหลบอย่างรวดเร็ว มุมปากยังไม่วายหลงเหลือ


ิ
รอยยิ มฉอเลาะ “เจ้าปล่อยข้าไปเถด ม้วนหนังสือใหญ ่


ขนาดนั นข้าก็เสียโฉมแย่น่ะสิ หากข้าเสียโฉมไปแล้วจะม ี




ี
สาวงามทไหนมามอง ต่อไปคงต้องเอาแต่พัวพันรบเร้า


ี
็
่
เจ้าอยูเช่นน เปนแน่”









“คิดว่าจะสนใจหรืออย่างไร วันน ให้ข้าได้ตเจ้าเสียก่อน
ี
ี


ี
แล้วค่อยว่ากัน!” อว อาเหราไม่สนใจอะไรอก นางลุกขึ น
ี

จากเก้าอ นวม หยิบอะไรได้ก็ปาใส่จวินอูเหิน บอกได้เลย
ี
๋


ื

ว่าคําพูดเมอคร่น ของเขาก็ทําให้นางโกรธเสียจนหลงลืม
ี
ู
สติสัมปชัญญะไปจนหมดสิ น















36

ี
ส่วนตอนน น่ะหรือ? สติของนางก็ถูกสุนัขรับประทานไป



เสียแล้ว!












จวินอูเหินเห็นนางเริมหนักข้อขึ นเรื อยๆ แน่นอนว่าเขาก็
๋


ื
่
ี
ไม่กล้าเอาคน ทําได้เพยงหลบอยูตรงปากประตูเท่านั น









ี
ิ
หานสือทเปดประตูเข้ามาพอดทําให้ร่างของคนทั งสอง
ี

ี
ชนกันเข้า อาหารทหานสือยกเข้ามาตกกระจาย จาน

็

ชามหล่นแตกเปนเสียงๆ











ี

ี
ี
ี
เสียงทดังสนันทําให้คนทั งสองทไล่ตกันนั นหยุดฝเท้าลง

ี
อว อาเหราถลึงตามองจวินอูเหิน “ดูเจ้าสิ ทําอาหารเช้า
๋
ี

ี
หกหมดแล้ว นเจ้าต้องรับผิดชอบ ไม่อย่างนั นวันน ก็ห้าม







37

เจ้ากลับจวนหนานหยางอ๋องเด็ดขาด!”












ี
ื

๋
จวินอูเหินมองไปทพ นอย่างทดท้อ จากนั นจึงหันมา
ิ
หัวเราะคิกคักใส่อว อาเหรา “เจ้าปล่อยข้าไปเถด ไม่ว่า
ี



ื
ื
ี
ี
ิ


อย่างไรเซินซอจอก็มทั งเงน มทั งอํานาจ จะกลัวอะไรแค่
ื
ข้าวเช้าหกหล่นพ นกันเล่า”







ี
ี
“แม้ว่าข้าจะมเงนมากกว่าน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะให้ท่านเอา
ิ
ี

มาถลุงเล่นได้” ฉูปายทนังมองคนทั งสองทะเลาะกันมา

่
๋
ี

ี
ตลอดในทสุดก็เอ่ยปากขึ น นํ าเสียงนั นเย็นเยยบราวกับ


ื
อมนํ าแข็งทั งก้อนเอาไว้ในปาก เมอกล่าววาจาออกมาก็

พาลให้เกดกระแสสมหนาวขึ นมาด้วย
ิ

















38

ี
ื

“รีบชดใช้มาเสียท! เซินซอจอเอ่ยปากขึ นมาแล้วเห็นหรือ
ื

ี
ไม่” อว อาเหราแค่นเสียงเย็น แล้วเอ่ยวาจาข่มขู่ “หาก

ื

ี
เจ้าไม่ชดใช้ล่ะก็ ข้าจะนําเรื องทเจ้าแอบดมสุราทหอจุ้ย

ี

ิ

เซยนไปทูลแก่หนานหยางอ๋อง ว่าหลังจากทเจ้ากนอิม

ี
ี
แล้วก็หนไป ช่างเปนทน่าขายหน้าของจวนหนานหยาง

็
ี
ี

ยิงนัก หากหนานหยางอ๋องทรงทราบเข้า...”










ื
“เจ้านมัน!” จวินอูเหินกัดริมฝปาก “เจ้าก็ดมเช่นกัน เหตุ
ี
ี
๋

ี
ใดถึงมาโทษข้าคนเดยวเล่า!”










ู
“ใครๆ เขาก็ร้ว่าก่อนหน้าน ข้านั นก็ไม่เคยได้ออกไปเทยว

ี
ี

เล่นทไหน ไหนเลยจะได้ดมสุราได้ เจ้าว่าหนานหยาง
ื

ี
อ๋องจะทรงเชอลูกชายแท้ๆ ทคอยสร้างเรื องอยูทุกวัน
่

ี
ื


ื
หรือจะเชอข้าเล่า”




39

ิ
“ก็ได้ ข้าจะปล่อยผู้หญงเจ้าเล่ห์เช่นเจ้าไปสักครั ง เจ้า


อยากจะให้ข้าชดใช้อย่างไร” จวินอูเหินถูกต้อนเสียจน
๋



่
หมดคําจะกล่าว คิ วขมวดมุน จากนั นก็พยักหน้าตกลง











ี
ี

ี
ื
ี
“พาพวกเราไปทานอาหารทหอจุ้ยเซยนอกม อ ครั งน ให้


ื
ื

ข้าและเซินซอจอเปนผู้สังอาหาร ส่วนเจ้าดมได้แต่เหล้า


็
ื
ห้ามทานอาหารเด็ดขาด”



















ตอนท 86 หากไม่ใช่เจ้าก็ไม่สาแก่ใจ
ี













40

่
“สาวน้อย เจ้าจะไม่โหดร้ายไปหน่อยหรือ” จวินอูเหิน


ู
ร้สึกระทมทุกข์จนใบหน้าหล่อเหลาของเขายับย่นไป



ี
ี

หมด “อาหารทหอจุ้ยเซยนอย่างน้อยๆ ก็ต้องจ่ายหลาย
ร้อยตําลึง หากทําอย่างทเจ้าพูดแล้ว ข้าก็ได้ล้มละลาย

ี


ี
กันพอดน่ะสิ!”










ี
“ตกลงเจ้าจะชดใช้หรือไม่” อว อาเหรายิ มอย่างชอบใจ



ชนชมใบหน้ายับย่นของเขาด้วยความพึงพอใจ ในใจเต็ม

ื



ไปด้วยความรื นเริงยิงนัก ความเจ็บแค้นทสะสมมาจาก

ี
เมอสองวันก่อนได้สลายหายไปราวกับหมอกควัน แต่ว่า
ื



ี
นก็ยังไม่พอ ต้องรอให้ได้ทานอาหารทหอจุ้ยเซยนจนพอ
ี
ี


ใจเสียก่อนนางจึงจะหายแค้น






41

่
่
“อาเหรา...” สีหน้าของจวินอูเหินดูยุงเหยิงไปเสียหมด

ื
สุดท้ายแล้วจึงจําต้องพยักหน้ายอมรับอย่างกลํ ากลืนฝน



ทน “ได้! เจ้าว่าอย่างไรก็ว่าตามกัน”












๋
ี
ี
“ด” อว อาเหรามองไปทางฉูปาย เอ่ยถามขึ นว่า “เจ้าว่า
่

ื
ี
เมอไรด”









๋

ฉูปายนงคิดเล็กน้อย แล้วกล่าวขึ น “ตอนน อาหารเช้าก็
่
ิ
ี
ู
หกกระจายหมดแล้ว ตอนเช้าตร่เช่นน ไม่ควรทานอาหาร
ี


ื
ี

ิ
ทมันเกนไป ทานโจกสักหน่อยก็พอแล้ว รอม อเทยงแล้ว
ี
๊
ี
พวกเราก็ค่อยไปยังหอจุ้ยเซยนเพอทานอาหารกัน จะได้

ื
กนอะไรดๆ หน่อย”
ี
ิ








42

ื
ี
ิ
ี
“อม ถ้าอย่างนั นตอนเทยงค่อยไปกันเถด” อว อาเหรา

พยักหน้าลง มองไปจวินอูเหิน “เจ้าทานอาหารเช้าหรือ
๋


ยัง หากว่ายังก็มาทานกับพวกเราเสียสิ เจ้าจะได้ไม่หน ี



ี
ไปจนกว่าจะถึงอาหารเทยง มิเช่นนั นหากเจ้าแอบหลบ



หนไปใครจะร้ ต่อไปหากต้องการจับตัวเจ้าก็ยากเสีย
ู
ี


แล้ว”











ื
จวินอูเหินหัวเราะเสียงขมขน “เจ้าจะระแวงในตัวข้ามาก
๋


่
เกนไปกระมัง จวนหนานหยางอ๋องก็อยูตรงนั น เจ้ากลัว
ิ

ี
ี
ว่าข้าจะหนไปไหนได้เล่า หากข้าจะหนจริงๆ ก็ให้คนของ


ี
หอจุ้ยเซยนไปเคาะประตูเรียกก็ได้แล้ว”











“เจ้ายังจะพูดขึ นมาอกหรือ คนทผิดเปนตัวเจ้ามิใช่หนาน
็
ี
ี


43

็

ี
หยางอ๋องเสียหน่อย เจ้าต่างหากทต้องเปนคนจ่าย หาก

ไม่ใช่เจ้าแล้วจะสาแก่ใจข้าได้อย่างไร”












ี

ี

“น ทเจ้าทําทั งหมดนั นก็เพอความสะใจอย่างนั นหรือ”
ื






“ใช่!”












๋
ี
จวินอูเหินมองนางด้วยความจนใจ ก่อนจะทําได้แต่เพยง


นังลง ช้อนสายตามองกวาดไปหาหานสือ แล้วหยิบ



ตะเกยบขึ นมาแล้วเคาะชามหนึ งท พูดเรียบๆ อย่างไร้
ี
ี

อารมณ์ว่า “บอกว่ามโจกมิใช่หรือ รีบยกมาเสียท หากข้า
๊
ี
ี

ี
หิวขึ นมาแล้วจะไปพังวันเปาหัวซอให้ราบเลยเชยว”
่
ื












44

๊
“ทะ...ท่านอ๋องน้อย โจกมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ...” หานสือกลืน



๊
นํ าลายลงคอ แล้วยกโจกเปล่าๆ หลายชามเข้ามา











๋
จวินอูเหินก้มหน้าลงมอง ทันใดนั นก็ขมวดคิ ว “จวนเซิน


ี

ี
ี
ิ
อ๋องนก็ช่างข เหนยวนัก จะให้กนแค่น หรือ”
ี





ื
ี

ฉูปายทจัดการเส อผ้าของตัวเองจนเรียบร้อยแล้วเดิน
่
๋
ออกมา ก่อนจะนังลงอกด้านหนึ ง ยกช้อนขึ นตักโจกแล้ว
ี

๊
ละเลียดไปหนึ งคํา “ท่านจะทานหรือไม่”












ื


๊
โจกเปล่าหนึ งชาม แต่เขาดมดําราวกับกําลังลิ มรสนํ า

ื
ี
ี
ี
ทิพย์ ท่าทททานเข้าไปแต่ละคําดูสง่างาม ท่าทเชองช้า

ทว่าไม่อดอาด บาดแผลททรวงอกของเขานั นไม่ได้เปน
็
ื

ี




45

ื
๊
อุปสรรคในการใช้มอขวาทานโจก หลังจากทานไปครึง

ถ้วยเต็มๆ เขาจึงค่อยๆ เหลือบสายตาขึ นมองไปเหล่าคน




ี

ี
ทมองมาทตัวเขาด้วยความไม่เข้าใจ









๋
ิ
จวินอูเหินนังมองจนนงไป ก่อนจะเลิกคิ วขึ น “หากไม่ใช่


ื
่

ี
ี

ข้าทเปนคนนังอยูตรงน เพอทานอาหารเช้ากับเจ้าแล้ว
็


ข้าก็แทบจะไม่เชอเลยว่าซอจอแห่งจวนเซินอ๋องจะม ี

ื

ื
ื
๊
กริยาเช่นน ได้ ท่านก็ทานโจกได้อย่างน่าพึงพอใจนัก”
ิ
ี



อว อาเหราถอนสายตากลับมา ถลึงตาจ้องมองไปยังจวิ
ี



ี
นอูเหิน “กนข้าวเสียทสิ เจ้ามัวแต่มองเช่นน เดยวก็เลย
ี

๋
ิ
ี
ยามเทยงแล้วนะ”
ี















46

๋

ื
เมอได้ยินดังนั น จวินอูเหินก็ขมวดคิ ว ทัวทั งใบหน้าเต็ม


ื
๊
ไปด้วยความเจ็บปวด ก้มหน้าลงดมโจกต่อไป








ี
็

ี

๋
่
ี
๊
โจกนเปนอาหารทหานสือทําตามรสชาติแบบทฉูปายจะ

ทานได้ เพราะอย่างนั นรสชาติถึงได้จดชดเปนอย่างยิง

ื
็
ื
อว อาเหราทดมยาไปช่วงหลายวันก่อนหน้าน ก็ร้สึกคุ้น
ู

ื
ี

ี
ี
๋
ชนเสียแล้ว จวินอูเหินเบ้หน้าก่อนจะกรอกเข้าปากคํา
ิ

ื
ื
ื
่
ี
ใหญ เขาก็ไม่ชอบรสชาติจดชดเช่นน เลยจริงๆ แต่เนอง
จากยังไม่ได้ทานอาหารเช้า ให้ท้องว่างก็คงจะไม่ดนัก
ี
และไม่อยากให้เสียของ





























47

ี

ตอนท 87 เหล่าหมอหลวงล้วนอับจนหนทาง



























48

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั งสามก็นัง



ื
่

ี
อยูในห้องเพอรอเวลาเทยง







ื

ี

ี
เมอกําลังจะออกไปทานอาหารทหอจุ้ยเซยน หานสือ
ี
่
และเจาเอ๋อร์ก็พุงเข้ามาจากด้านนอกด้วยท่าทเร่งร้อน


็
เปนอย่างยิง











“เรียนซอจอ ท่านอ๋องน้อยและคุณหนูรองเจ้าค่ะ เมอคร่ ู

ื

ื
ื

ี
ื

ี
น ในวังเพิงจะส่งข่าวมา ได้ยินมาว่าเมอเช้าน องค์
รัชทายาทได้แอบหนออกมาจากวังตะวันออก หลังจาก
ี

นั นองค์ไทเฮาก็ประชวรกะทันหัน เหล่าหมอหลวงมิอาจ



วินจฉัยพระอาการได้ สภาพในวังหลวงตอนน เกรงว่า
ี
ิ


่
วุนวายมากเจ้าค่ะ”











49

ั
ประชวรกะทันหัน? เมอได้ฟงเช่นนั นในใจของทุกคนก ็
ื

พลันตนตระหนก
ื










ี
่
่

ี
ไทเฮานั นมพระวรกายทแข็งแรงอยูเสมอ แล้วเหตุใดอยูๆ
ถึงได้ประชวรได้?











ฉูปายเชยตาขึ นมอง “หลังจากนั นเล่า”
๋
่










ี



ื
ื

ี
“กล่าวกันว่าฮ่องเต้ได้ส่งตัวหวังเซิงเต๋อมาทนเพอพบซอ

ื

ื
จอแล้ว คิดว่าน่าจะใกล้ถึงวัดเปาหัวซอแล้วเจ้าค่ะ”

่


ิ
ื
“อม เจ้าออกไปก่อนเถด เมอหวังกงกงมาถึงแล้วก็เชญ
ื

ิ

50

่
ั

เข้ามาได้” ฉูปายออกคําสัง จากนั นก็ปนยิ มไปหาจวินอู ๋
๋
เหินและอว อาเหรา “วันน เกรงว่าคงไม่อาจไปทานอาหาร
ี
ี


ี
ี
ทหอจุ้ยเซยนได้แล้ว”









ิ
“เสด็จย่าประชวรได้ถูกเวลายงนัก ประหยัดเงนเราได้ไม่

ิ
น้อยทเดยว” เมอได้ยินดังนั นใบหน้าของจวินอูเหินก็

ื
ี
ี
๋
ี
่
กลายเปนความยินด ราวกับอาการปวยของไทเฮานั นไม่
็
ใช่เรื องใหญเลยแม้แต่น้อยในสายตาของเขา ยังคงยิ ม
่



แย้มอย่างนึกสนุกเช่นเดิม












“ใครบอกกัน เรื องทต้องชดใช้อย่างไรเสียก็ต้องชดใช้

ี

วันน ก็เอาไว้ก่อน แต่ถ้าหากเจ้ากล้าบิดพลิ วแล้วล่ะก็...”
ี



ี
สีหน้าของของอวี อาเหราเต็มไปด้วยความข เล่น แม้แต่



คําขู่ของนางก็ฟงดูรื นรมย์ยิงนัก
ั





51

๋
ู
“ร้แล้วน่า ข้าไม่กล้าบิดพลิ วเจ้าหรอก!” จวินอูเหินถอน

หายใจ












เปนอย่างทคิดไว้ เพยงชัวเวลาแค่หนึ งก้านธูป หานสือก็
็

ี

ี
เดินนําหวังเซิงเต๋อเข้ามา














หวังเซิงเต๋อสะบัดแส้ม้า “บ่าวคารวะเซินซอจอ ท่านอ๋อง

ื
ื
น้อยและคุณหนูรองขอรับ”










็
ี
ื


“ลุกขึ นเถด” เซินซอจอแสร้งทําทเปนขมวดคิ วราวกับไม่ร้ ู
ิ
ื

ี

เรื อง “ทหวังกงกงมาถึงวัดเปาหัวซอเช่นน ...”
ื

่
ี





52

ื
ื
ี

“เรียนซอจอ วันน ไทเฮาทรงประชวรอย่างกะทันหัน เหล่า
หมอหลวงมิอาจถวายคําวินจฉัยได้ ทว่าองค์ไทเฮากลับ
ิ


ร้องอย่างเจ็บปวดเปนอย่างมาก ทําให้คนในวังตกอก
็



่
ตกใจกันไปหมด เพราะอย่างนั นฝาบาทจึงทรงรับสังให้


ิ
ื
่

ื
ื

บ่าวมายังวัดเปาหัวซอ เพอมาเชญซอจอเข้าวังตรวจดู


ื
พระอาการขององค์ไทเฮาโดยเฉพาะขอรับ”







ื

ี
“เมอวานน เขาเพิงได้รับบาดเจ็บหนัก ไหนเลยจะรักษา
ี
ี

ใครได้” จวินอูเหินนังอยูทเก้าอ อย่างเกยจคร้าน จากนั น
๋
่
ี

ก็ถามขึ นด้วยความแปลกใจ “เสด็จย่าประชวรเปนอะไร
็
กัน เหตุใดหมอหลวงทั งวังหลวงจึงตรวจรักษาไม่ได้ นก็
ี



แปลกนักเชยว!”
ี










“ท่านอ๋องน้อยประเมินบ่าวสูงไปเสียแล้วขอรับ หาก







53

็
ทราบว่าองค์ไทเฮาประชวรเปนโรคอะไร แล้วยังจะมา




ื
ิ


ี

ื
ี
เชญเซินซอจอเช่นน อกหรือพ่ะย่ะค่ะ” หวังเซิงเต๋อ
หัวเราะแล้วกล่าวว่า “ฝาบาทเองก็ทรงได้ยินมาว่าเซินซอ
่
ื


จอได้รับบาดเจ็บหนัก หากไม่ใช่เพราะพระอาการของ

ื
องค์ไทเฮาทรงหนักหนาจริงๆ อย่างไรก็คงไม่ทรงเชญซอ
ื

ิ
จอเปนแน่พ่ะย่ะค่”
็
ื









๋
“ข้าทราบแล้ว” ฉูปายพยักหน้ารับ
่











ี

หวังเซิงเต๋อไม่พูดอะไรมากอก โค้งคํานับเพอกล่าวลา
ื
ิ
“บ่าวขอทูลลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ ยังต้องไปรายงานองค์หญง


ี
ี
เสวยนจและองค์หญงรองให้ทรงทราบอก วันสุด
ี
ิ
ท้ายกลับเกดเรื องใหญถึงเพยงน นก็คงไม่อาจถวาย
ี
ิ
่
ี

ี
สักการะฮองเฮาพระองค์ก่อนได้แล้ว มพระราชโองการ
ี




54

็
ให้สองพระองค์กลับวัง มิเช่นนั นหากองค์ไทเฮาทรงเปน



อะไรไปก็จะลําบาก”











ี

รอกระทังเขาเดินออกไปแล้ว อว อาเหราก็หันกลับมา


ถามว่า “เจ้าจะเข้าวังจริงๆ หรือ อาการเจ็บของเจ้าใน



ี
ตอนน ยังไม่หายด แล้วจะไปรักษาไทเฮาได้อย่างไรกัน
ี


เกรงว่าเจ้าจะสลบไปเสียก่อนทจะเข้าวังไปตรวจอาการ

ี

ไทเฮาน่ะสิ”












ฉูปายก้มหน้าลง ไม่สนใจนาง
่
๋










จวินอูเหินได้ยินดังนั นก็หัวเราะ”เจ้าจะคิดว่าเขาอ่อนแอ
๋


ิ
เกนไปหน่อยหรือเปล่า”









55

ี
อว อาเหราไม่สนใจเขา หันกลับไปมองเงาร่างของหวัง




ี

เซิงเต๋อทจากไป ถอนสายตากลับมา แล้วนังลงบนเก้าอ ี
นวมตัวยาว “แล้วเจ้าคิดจะเข้าวังตอนไหนกัน ตอนน เลย
ี


หรือ”


























ี

ตอนท 88 พอใช้ไปทั งชาติ























“อม” ฉูปายตอบรับ ก่อนจะหันออกไปตะโกนทางด้าน
ื
่
๋



56

นอก “หานสือ ไปเตรียมรถม้า”












๋
แล้วหันกลับมาพูดกับจวินอูเหินว่า “ท่านจะไปด้วยกัน


หรือว่า...”












ี
“แน่นอนว่าต้องไปด้วยกันสิ เสด็จย่าประชวรเช่นน เราก็


ต้องกลับวังไปเอาอกเอาใจเสียหน่อย ไม่แน่ว่าพระองค์




็
อาจจะประทานของขวัญอะไรมาให้ก็เปนได้ ของ


ประทานของเสด็จย่าน่ะพอใช้ไปทั งชาติเชยวนะ”
ี












อว อาเหรากหันกลับมามอง “หากไทเฮามาได้ยินคําทเจ้า
ี
ี

พูดเข้า พระองค์คงได้โกรธจนกลับบ้านเก่าจริงๆ แน่”















57

ี
ื
ื
เพยงไม่นานหานสือก็เข้ามาในห้อง “ซอจอ รถม้าเตรียม
ไว้พร้อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”











ื

เพราะอย่างนั นเมอคนทั งสามสวมเสื อเสื อคลุมตัวนอก


ื
่

ี
จนเรียบร้อยแล้ว ก็พลันออกจากวัดเปาหัวซอไปทันท

ู
เมออยูในห้องนั นก็ร้สึกว่าไม่หนาวเท่าใด ทว่าเมอออก
ื

่
ื
มาด้านนอกกลับหนาวเสียจนสันไปทั งร่าง ไม่คิดว่าวันน ี


็
อากาศจะปรวนแปรรวดเร็วนัก เมอเปนเช่นน เกรงว่าอก

ี
ี
ื
ไม่นานคงมหิมะตกแน่
ี












ู
ไม่ร้ว่าหิมะแรกของต้าเยยนนั นจะมทิวทัศน์แบบไหนกัน
ี
ี
นะ


















58

๋
่
ี
อว อาเหราขึ นไปบนรถม้าก่อน จากนั นตามด้วยฉูปายก็

ก้าวขึ นมา











ี


๋
จวินอูเหินจับราวรถไว้ ในขณะทเขาเพิงขึ นมาบนตัวรถ
่
๋
นั นก็ไม่คิดว่าฉูปายจะโยนบางสิ งออกมาลงมาจนปะทะ

เข้ากับต้นขาของเขา ทําให้เขาเจ็บเสียจนตกลงมาจาก




่
๋
ตัวรถ หันมองไปยังฉูปายด้วยความโกรธเคอง “เจ้าเกด
ิ
ื
๋
่
บ้าอะไรขึ นมา ฉูปาย?”










่
“หานสือ รีบไปเร็ว” ฉูปายไม่สนใจว่าเขาจะโกรธถึงเพยง
ี
๋

ใด ทําเพยงรีบเร่งให้หานสือออกรถในทันท
ี
ี









หานสือได้ยินเช่นนั นแล้วก็รีบร้องบอกให้ม้าออกวิงจน










59

่
่

ฝุนตลบแล้วพุงไปยังทิศทางทวังหลวงตั งอยู
ี
่







๋

ื
ี
่

ี
ื
เหลือเพยงจวินอูเหินทนังอยูกับพ นด้วยความโกรธเคอง
เพยงลําพัง
ี







ในรถม้านั น อว อาเหรามองสิ งทเกดขึ นเมอคร่อย่างคาด

ิ
ี
ู
ี

ื
๋
ไม่ถึง จากนั นก็หันมาถลึงตามองฉูปาย เอ่ยถามขึ นว่า
่
“เจ้าไล่เขาลงจากรถด้วยเหตุใดกัน”












ี
ี
ิ
“เจ้านังให้ดเถด” ฉูปายเอ่ยตอบเพยงเรียบๆ “หากเขาจะ

๋
่
เข้าวังจริงๆ เขาก็คงจะนังรถม้าล่วงหน้าไปก่อนแล้ว เจ้า


จะกังวลไปทําไมกัน”















60

่
ี
อว อาเหราเท้าคาง “ฉูปาย เจ้าช่างหูตากว้างไกลนัก
๋

่
หากต้องอยูด้วยกันกับเจ้า วันๆ คงกลัวว่าจะถูกเจ้าหัก



ื
็
ี
หลังเปนแน่ ในเมอเปนเช่นน ข้าเองก็คงจะต้องระวังตัว
็
สักหน่อยแล้ว”











่
ฉูปายกดย มลึกๆ “ถ้าอย่างนั นเจ้าก็ทําตัวดๆ เถด
ี
ิ
๋
ิ
หากกวนโมโหข้าเข้าจริงๆ ข้าจะ...”











“ข้าไปกวนโมโหเจ้าตอนไหนกัน” อว อาเหราถามกลับ
ี



อย่างไม่ใส่ใจนัก












่

ี
ในยามททั งสองกําลังต่อปากต่อคํากันอยูนั น นางก็นึก

ู
ื
ย้อนกลับไปยังสภาพทีจวินอูเหินถูกตเมอคร่ แล้วจึง

ี
๋




61

หัวเราะขึ น ถามออกมาด้วยความประหลาดใจ “ก่อน




ื
ี
ื
หน้าน ข้าก็ไม่เห็นว่าเจ้าจะถออะไรไว้ในมอ แล้วเจ้าเอา
ี
จะไรตเขากัน”











ู

๋
่
“อยากร้หรือ” ฉูปายหลุบตาลงตําเล็กน้อย “ข้าไม่บอก
เจ้าหรอก”













“...” อว อาเหรายิงหมดคําจะพูด ท่าทยโสของเขานั นนับ
ี
ี
ื
ู

วันก็ยิงหนักขึ นเรื อยๆ เมอคร่ก็ขุดหลุมหลอกล่อให้

ู
ู
นางอยากร้แล้วแท้ๆ แต่ว่านางก็ไม่ได้อยากร้อะไรถึง


ื
ี

เพยงนั น ในเมอเขาไม่บอกนางก็คร้านจะถามให้มาก
ความ


















62

่
ู
๋
ฉูปายเม้มปาก “เจ้าไม่อยากร้จริงๆ หรือ”









ื
“อม”










ื

ี
ี
ี
เมอเห็นว่านางไม่มทท่าลังเลเช่นน แล้ว จึงทําได้เพยงก้ม
ี
หน้าลง











่
ผ่านไปไม่นาน รถม้าก็หยุดอยูหน้าประตูวัง เสียงของ


หานสือดังมาจากด้านนอก












“ซอจอ ถึงแล้วขอรับ”
ื

ื








ทั งสองลงจากรถ อว อาเหราเงยหน้าขึ นจึงเห็นเจาเอ๋อร์
ี




63

ื
ี
ยนมองวังหลวงทข้างรถม้าไม่ขยับไปไหน ในใจของนาง

ิ
ก็เกดลังเลขึ นมา จึงก้าวเดินไปข้างหน้า “เจาเอ๋อร์ เจ้า


ื
ิ

ยนนงทําไมกัน”









“หา? คุณหนู บ่าวไม่ได้เปนอะไรเจ้าค่ะ!” เจาเอ๋อร์รีบ
็


ส่ายหน้า












ดวงตาของอว อาเหราเปล่งประกาย “หากเจ้าไม่สบายก ็
ี


ี
ิ
เข้าไปพักในรถม้าเถด ข้าเข้าไปคนเดยวได้”











ื
ื

เมอนางเดินไปถึงปากประตูวัง ก็ยังคงยนนงด้วยความ
ิ
๋
ี
งุนงง ฮ่องเต้เพยงส่งคนมารายงานฉูปาย แต่นางร้สึก
่
ู
กังวลเรื องบาดแผลของเขาจึงตามมาด้วย ภายหลังจึงได้










64