ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ี

นายขึ นตรงหน้า เพยงชัวพริบตาพวกเขาตรงเข้าปะทะ



ี
ี
ี
กับชายทใส่หน้ากาก หานสือทเดิมทดูท่าจะสู้ไม่ไหวนั น

ื
ี
ี
เมอมผู้ทมวรยุทธ์สูงส่งจํานวนสิบนายเข้าช่วยเหลือ
ี



ี
สถานการณ์ก็พลันพลิกกลับทันท บุรษทสวมหน้ากาก
ี
ุ
ู
ี
เมอเห็นเช่นนั นก็ร้แน่ว่าตนเองไม่มทางสู้ได้ เช่นนั นจึง

ื
ื
ตวัดดาบหนึ งครั งแล้วถอโอกาสหลบหนไป
ี








ี

องครักษ์ทั งสิบเมอเห็นว่าคนผู้นั นได้หนไปแล้ว จึงได้
ื


ื
ถอยหลบไปซ่อนตัว หานสือนึกถึงซอจอทได้รับบาดเจ็บ
ี

ื

ขึ นมาได้ก็จึงรีบร้อนเดินเข้าไปหา












ี
่
ี
ส่วนเจาเอ๋อร์ทตกใจได้หลบออกไปอยูทไกลๆ ตั งแต่แรก
เช่นนั นนางจึงไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย












81

ื
ื
ี

ี
“ซอจอ ข้าน้อยจะพาท่านลงเขาเดยวน ขอรับ!” หานสือ
ี
แบกเขาขึ นหลัง ฝเท้านนั นแผ่วเบาและคล่องแคล่ว ชัว

พริบตาก็พลันทะยานร่างลงจากเขาไปแล้ว












อว อาเหราถอนสายตากลับมา พยุงเจาเอ๋อร์ทตกใจกลัว
ี

ี
“เจ้าไม่เปนไรนะ”
็











ี
“บ่าว...บ่าวไม่เปนอะไรเจ้าค่ะ” สีหน้าของเจาเอ๋อร์ซด
็

ื


็
ื
ขาว ทันใดนั นก็นึกอะไรขึ นมาได้ “คุณหนูกับซอจอเปน
อย่างไรบ้างเจ้าคะ”












“เขาถูกแทงทหน้าอก หานสือแบกเขาไปรักษาแล้ว” อว ี
ี







82

ี

ื
อาเหราตอบ “พวกเราก็ลงเขาก่อนทฟ้าจะมดเถอะ ไม่

ี

่
ี
็

แน่ว่าคนผู้นั นอาจจะยังหลบอยูทใกล้ๆ นก็เปนได้”





นางและเจาเอ๋อร์ลงจากเขาไปพร้อมกัน ระหว่างทางใน




ใจของนางก็บังเกดความสับสนขึ นมา จตใจกังวลจนมิ
ิ
ิ

๋
่
อาจปล่อยวางได้ ฉูปายถูกแทงก็เพราะนาง นับว่านางก็


ี
ู
ี
ได้ติดค้างเขาไว้หนึ งชวิต เช่นนั นก็ร้สึกร้อนรนราวกับมไฟ
ลุก รีบร้อนเดินทางจนกลับมาถึงทพักของฉูปาย
่
๋

ี








ี
ื
ยามมาถึงประตูห้อง หานสือก็ถอชามทมนํ าปนเลือด

ี
ออกมา











“เขาเปนอย่างไรบ้าง”
็









83

่
ื
ื
“หมอหลวงกําลังดูอาการอยูขอรับ ร่างกายของซอจอนั น
ี

ื
ี
่
เดิมทก็อ่อนแออยูแล้ว ยามน เมอถูกดาบแทงลึกถึงเพยง
ี
น จึงทําให้สูญเสียเลือดไปมาก ยังต้องดูอาการก่อน คุณ
ี
ี

ิ
ื
ี
่
หนูรอง ท่านก็รออยูทนเถดขอรับ หากมความคบหน้า
ี

อย่างไรข้าน้อยจะออกมารายงานด้วยตัวเอง”









ี
อว อาเหราชะงักไป เหตุใดถึงเปนเช่นน ไปได้...
ี
็








เมอคร่น นางก็ห้ามเลือดให้แล้วมิใช่หรือ เมอคิดเช่นน
ี
ี
ู

ื
ื

นางก็ผลักหานสือออกไปให้พ้นทางแล้วเดินเข้าไปใน

ห้อง

















84

ี
ี
ตอนท 71 ช่วยชวิต






















ี

หมอหลวงทกําลังห้ามเลือดให้ฉูปายอยูนั น เมอเห็นนาง
่
่
๋

ื
เข้ามาแล้วจึงรีบร้อนเอ่ยขึ น “คุณหนูรอง ท่านเข้ามาได้

อย่างไรกัน รีบออกไปเถดขอรับ!”
ิ











อว อาเหราไม่สนใจคําพูดของพวกเขา นางกลับเดินเข้า
ี



ไปดูฉูปาย เสื อตัวบนของเขาถูกถอดออกจนหมด นอก
่
๋


ี
ิ
จากกระดูกไหปลาร้าทงดงามไร้ทตําหนและผิวกายขาว
ี

ื
ี

นวลงดงามแล้ว สิ งทโดดเด่นทสุดนั นก็คอบาดแผลตรง
ี

บริเวณหน้าอก เลือดสดๆ ไหลอาบย้อมตัวเสื อสีขาว ทํา









1

ี
ิ
ั
ให้ดอกเหมยทปกด้วยด้ายสีเงนแต้มไปด้วยเลือด ดูราว


ี
ี
กับดอกเหมยโลหิตทกําลังเบ่งบานเต็มท







ดวงตาของนางฉายแววกังวล ฝเท้าก้าวเข้าไปด้านหน้า
ี



ใกล้อกก้าว “เขาเปนอย่างไรบ้าง”
ี
็









ี
หมอหลวงเห็นว่านางไม่ยอมไป เช่นนั นจึงทําได้เพยงพูด



ื

ี
ว่า “ตอนน พวกเราห้ามเลือดให้ซอจอแล้วขอรับ เพยงแต่
ี
ื

ี
ดูแล้วอาการก็ไม่ดขึ นเลย เกรงว่า...”









“เกรงว่าอะไรกัน! หากแม้แต่ห้ามเลือดพวกเจ้าก็ยังทําไม่




ได้ แล้วยังจะมหน้ามาเปนหมอหลวงอกหรือ!” อว อา
ี
ี
็
ี
เหราพลันบันดาลโทสะขึ นมา










2

ี
“คุณหนูรอง พวกเรากระทําสุดความสามารถแล้ว เพยง


ื

ื
แต่ร่างกายของซอจอนั นอ่อนแอเกนไป ไม่สามารถห้าม

ิ
ื
เลือดได้จริงๆ ขอรับ!” หมอหลวงเหล่านั นตกใจจนมอไม้


่
ลนลาน ทว่าเลือดจากบาดแผลของฉูปายก็ยังคงไหล
๋


ี
ออกมาไม่หยุด หากเลือดยังไหลออกมาเรื อยๆ เช่นน ไม่



ื

ช้าก็เร็วซอจอคงต้องสูญเสียเลือดจนสิ นชวิตเปนแน่!
็
ี
ื






ใบหน้าของอวี อาเหราเต็มไปด้วยความวิตกกังวล




ี
เสียดายทในสถานการณ์เช่นน เดิมทก็ไม่สามารถให้

ี
ี
ื
เลือดได้ เนองจากวิวัฒนาการทางการแพทย์ในสมัยน ยัง
ี


ไม่เทยบเท่ากับสมัยศตวรรษท 21 หากเปลียนเปนยุค
็

ี

ี
ั
ปจจุบันนางคงจะห้ามเลือดได้อย่างง่ายดายไปเสียนาน


ี
แล้ว ในขณะเดยวกันในใจของนางก็ร้ดเปนอย่างมากว่า
ู
็
ี




3

ี
ทบรรดาหมอหลวงกล่าวไว้นั นก็ไม่ผิดเลยจริงๆ ร่างกาย


๋
่
ี
่

ี
ของฉูปายทเดิมทอ่อนแออยูแล้วนั น ทําให้การห้ามเลือด
็
ยิงเปนเรื องยากเข้าไปอก!
ี








หานสือเดินเข้ามาจากทางด้านนอก “คุณหนูรองอย่าได้



ื
ทําให้ท่านหมอเสียเวลาในการรักษาซอจอเลยขอรับ
ื


ี
ี
ู
ื
ท่านยนดูตรงน คงไม่ดเท่าไรนัก มากไปกว่านั นก็ไม่ร้ว่า
ู

ี

ื

ื
ิ
องค์หญงเสวยนจและองค์หญงรองไปร้ข่าวทซอจอได้รับ
ี
ี
ิ
ี


ื
ื
บาดเจ็บมาจากทใด จึงได้พากันมาดูอาการซอจอแล้ว

ทั งยังขอร้องจะเข้ามาข้างในอีก”




“พวกนางจะเข้ามาดูอะไรกัน รีบไปขวางพวกนางไว้!”




ี
อว อาเหราเอ่ยอย่างบันดาลโทสะ











4

่
“แต่คุณหนูเองก็...” หานสือขมวดคิ วมุน











ี
อว อาเหราไม่สนใจเขาอีก กลับมองไปยังหมอหลวงเหล่า


นั น “พวกเจ้าบอกมา ต้องทําเช่นไรจึงจะช่วยชวิตเขาได้”
ี













ื
ื
“ขะ...ข้าน้อยไร้ความสามารถ เกรงว่าซอจอคงไม่มหวัง
ี

เสียแล้วขอรับ!” หมอหลวงกล่าววาจาด้วยแข้งขาสันเทา











ี
อว อาเหราจ้องมองไปยังชายหนุ่มทนอนอยูบนเตยงด้วย
ี
่
ี

ื
ความร้สึกไม่อยากจะเชอ จะเปนไปได้อย่างไรกัน เขาจะ
ู
็
ตายได้อย่างไร ถึงแม้คนทั งโลกน จะตกตายกันไปหมด
ี


แต่นางก็ไม่เชอว่าเขาจะเปนอะไรไปได้!
็

ื






5

หานสือมองเหตุการณ์ตรงหน้าคราหนึ ง ทันใดนั นก็พลัน




ี
เงยบไป ทัวทั งใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหมอง


เศร้า ก่อนจะหันไปกล่าวกับอว อาเหราราวกับนึกอะไร
ี



ขึ นมาได้ “คุณหนูรอง ก่อนหน้าทพระชายาจะโกนพระ
ี


ี
็
เกศาบวชเปนช พระนางก็เคยทํานายเอาไว้ว่า หลายป ี


ื
ื
ี

ี
หลังจากน ซอจอจะประสบกับวิกฤตทอันตรายถึงแก่ชวิต
ี


เช่นนั นจึงได้ตั งใจทิ งป้ายหยกเอาไว้ กล่าวว่าป้ายหยก
ื
ี

ื
ช นน จะสามารถช่วยชวิตซอจอได้ขอรับ!”

ี
ิ




“ป้ายหยกอะไร แล้วเหตุใดเจ้าเพิงมาคิดได้ตอนน รีบไป
ี



ี
ี
นํามาเดยวน เลย!” อว อาเหรารีบกล่าววาจาเร่งเร้าในทัน

ี
ี
ใด ในสถานการณ์ทคับขันเช่นน นางก็ไม่สนใจแล้วว่า
ี

็
ี
เรื องไหนจะเปนเรื องจริงหรือเรื องเท็จ ขอเพยงสามารถ






6

๋
ี
ช่วยชวิตฉูปายได้ก็พอแล้ว เพราะหากเขาตายไปนางก็
่

็
ู
คงต้องร้สึกผิดในใจเปนแน่









ุ

ื
ื

ื
่
ู
หานสือคร่นคิดอยูคร่หนึ ง “ป้ายหยกนั นเหมอนว่าซอจอ
จะพกติดตัวไว้ตลอด ข้าน้อยจะลองหาดูขอรับ!”








ี
เขาไม่กล้าสียเวลาไปมากกว่าน แล้ว เช่นนั นจึงรีบเข้าไป



ี
ี

พลิกตัวฉูปาย จนในทสุดก็ค้นหาป้ายหยกพบ อว อา
่
๋
เหรารับป้ายหยกมาดู เห็นว่าป้ายหยกน ทัวทั งแผ่นเปน

็
ี
่
ี
หยกสีขาวใส ทว่าตรงกลางราวกับมเลือดอยูหนึ งหยด


็
เมอสัมผัสดูก็ร้ว่าเปนของชั นด เพยงมองดูก็ร้ว่าไม่ใช่ของ
ู
ื
ี
ี

ู
ธรรมดา















7

ี

นางทได้เห็นเช่นน ก็พลันตกตะลึง หากนางไม่ได้จําผิดไป
ี

ี
ิ
ป้ายหยกช นน นางก็เคยได้เห็นในบันทึกทางประวัติ

ี
ื
ี
ิ
ี

ศาสตร์ของคริสต์ศตวรรษท 21 มาก่อน หยกช นน มชอว่า

ี
็
ี
หยกโลหิต มมูลค่าราคามหาศาล อกทั งยังเปนสิ งลํ าค่า
หาใดเปรียบ!
























ตอนท 72 เอาหัวเปนประกัน
ี
็
























ี

ทว่าโบราณวัตถุทถูกจารึกเอาไว้ในโลกช นน เหตุใดจึง
ี
ิ



8

่
ี
ปรากฏอยูในยุคสมัยน ได้เล่า










ี

ี
หรือว่านอาจจะมความสัมพันธ์อะไรบางอย่าง บางท ี
นางอาจจะสามารถอาศัยหยกโลหิตช นน กลับไปยัง
ิ
ี



ี
ศตวรรษท 21 ได้! ทว่าไม่ทันทนางจะได้คิดอะไรไป
ี

มากกว่าน หานสือก็เอ่ยวาจาเร่งรัดนางขึ น “คุณหนูรอง
ี




ื

ื

ี
ื

ี
ซอจอมเวลาไม่มากแล้ว ท่านพอจะมทางช่วยซอจอหรือ
ื
ไม่ขอรับ”






ื
ี
อว อาเหราตั งใจมองของโบราณลํ าค่าในมออย่าง


ิ
ี
ละเอยด ทันใดนั นก็ยิ มออกมา “เจ้าออกไปก่อนเถด ข้าร้ ู

แล้วว่าจะช่วยเขาได้อย่างไร!”


















9

“ขอรับ ขอบพระคุณคุณหนูรอง ขอบพระคุณ...” หานสือ




ี
ี
ยินดเสียจนนํ าตาไหล เขาแทบจะคุกเข่าลงโขกศรษะให้

ี
่
ี

นางอยูแล้ว แต่กลับถูกจวินเสวยนจทบุกเข้ามาเอ่ยตัด
ี


ี
ื

บทเข้าเสียก่อน “คุณหนูรอง เจ้าก็มวิธทจะช่วยซอจอ
ื
ี
ี
จริงๆ หรือ!”








ี
ื
“อม” อว อาเหราพยักหน้าอย่างแน่ใจ









ี
“หากช่วยไม่ได้เล่า” จวินเสวยนจหรี ตาลงอย่างดุร้าย
ี










“พหญงก็ประเมินนางสูงเกนไปแล้วเพคะ อย่างนางหรือ

ิ
ิ
ี
ั



จะช่วยชวิตเซินชอจอได้ นางก็เพยงอยากจะปนหัวพวก
ี
ื
ี

ื
เราก็เท่านั น หากปล่อยให้นางทําอะไรตามอําเภอใจแล้ว





10

็
ื

ื
ไม่แน่ว่าเซินซอจออาจจะตายเร็วขึ นก็เปนได้” จวินไหว
ซ่งแค่นเสียงเย็นพร้อมมองมายังอว อาเหรา “ความ
ี

ู
สามารถของเจ้าน่ะพวกเราก็ร้อยูแล้วมิใช่หรือ แล้วยังม ี
่




ี
ื
หน้ามากล่าวว่าจะช่วยชวิตเซินซอจออก!”

ื
ี




็
มุมปากของอว อาเหรายกขึ นเปนรอยยิ มเยยบเย็น “ข้า
ี
ี

กล้าเอาหัวตัวเองเปนประกัน หากข้าช่วยเขาไม่ได้ก็ให้
็


ข้ารับโทษตายเสียเถด!”
ิ











ทุกคนพากันตกตะลึง












็
ี
อย่างไรเสียก็คงไม่มใครกล้าเอาชวิตของตัวเองมาเปน
ี
ี
ี

ี

เดิมพันเช่นน หมอหลวงทเก่งทสุดในวังหลวงก็กล่าว





11

ี

ออกมาแล้วว่าไร้หนทางทจะรักษา แต่นางก็กลับกล้าท ี


ี
จะเอ่ยปากสัญญาต่อหน้าธารกํานัลเช่นน อก หากไม่ใช่
ี

ี
ี

เพราะนางมหนทางทจะรักษาจริงๆ นางก็คงจะวิปลาส

ไปแล้วกระมัง











ี
จวินเสวยนจกลับมองนาง “ด เจ้าพูดแล้วนะ!”
ี
ี









“พหญง ท่านจะยอมให้นางทําอะไรพลการจริงๆ หรือเพ

ี
ิ
คะ” จวินไหวซ่งไม่พอใจ














ื
“เจ้าจะรีบร้อนไปทําไมกัน หากนางสามารถรักษาเซินซอ


ี
ื
ี
จอได้ แน่นอนว่านันก็ถอเปนเรื องดทสุดแล้ว แต่หากช่วย
ื
็


ี
ี
ไม่ได้ ข้าก็ไม่มทางปล่อยนางไปแน่!” จวินเสวยนจกล่าว
ี



12

วาจาด้วยความดุดัน เหลือบสายตามองไปยังร่างบน




่

ี
ี
ี
เตยงทมฉากกั นอยูเล็กน้อย ในดวงตามความวิตกกังวล
ี
กําผ้าเช็ดหน้าในมอแน่นแล้วจึงเดินนํากลุมคนเหล่าน ี
่
ื
ออกไป











ู
ี
เห็นเช่นน หานสือก็ร้สึกกังวลใจขึ นมา “คุณหนูรอง


ท่านอย่าได้...”











“วางใจเถด เจ้ากับเจาเอ๋อร์พาหมอหลวงกํามะลอเหล่าน ี
ิ



ออกไปเสีย แล้วเฝ้าประตูไว้ ไม่ว่าผู้ใดก็ห้ามเข้ามารบก




วน!” หลังจากทอว อาเหราสังการเสร็จเรียบร้อยแล้ว นาง
ี


ี
ก็เดินเข้าไปหลังฉากกั น เหล่าหมอหลวงเมอเห็นนางเดิน

ื


เข้ามาก็พากันตนตกใจจนทําอะไรไม่ถูก แต่ไหนแต่ไรมา

ื


พวกเขาก็ไม่เคยพบเห็นสตรีนางใดทใจกล้าถึงขนาดเข้า
ี





13

ี
ห้องผู้ชายเช่นน มาก่อน











ี
ี

อกทั งตอนน ทัวบริเวณก็ยังเต็มไปด้วยกลิ นคาวเลือด!








หานสือพยายามพาเหล่าบรรดาหมอหลวงออกไปด้าน




นอก จากนั นก็ยนเฝ้าอยูหน้าประตูพร้อมกับเจาเอ๋อร์
่
ื










่
ี

๋
อว อาเหราหยิบเอาป้ายหยกไปหยุดทข้างกายของฉูปาย
ี
หากนางจําไม่ผิดแล้วล่ะก็ ในบันทึกโบราณนั นก็ได้เขยน
ี


ี
เอาไว้ว่าป้ายหยกน มพลังอํานาจมากมายมหาศาล แต่
ี


ื
ี
จะต้องให้ผู้ทมความสามารถเหนอธรรมดาหยดเลือดลง
ี
ิ
ื
ื

ี
ื
ไปเพอเปดผนึก และนาง...ก็คอผู้ทมความสามารถเหนอ
ี

ธรรมดานั น!






14

ี
ิ
ิ
นางใช้เข็มเงนแทงลงไปบนน วช ปล่อยให้เลือดหยดลง
ไปบนป้ายหยก เพยงไม่นานเลือดสดๆ ถูกดูดซับจน
ี




่
สะอาด หยดเลือดสีแดงทอยูบนป้ายหยกนั นสันไหว
ี

ิ
น้อยๆ จนดูราวกับมจตวิญญาณ นางยกมุมปากขึ นยิ ม
ี


ื
่
คลายน วมอขาวเรียวยาวของฉูปายออกจากกัน แล้วนํา
๋
ิ
ื
ป้ายหยกให้เขากําเอาไว้ในมอ










ี
เปนดังคาด ปาฏิหาริย์น ก็ได้ปรากฏขึ นแล้ว เลือดทไหล

็
ี
ออกมาจากหน้าอกของเขาก็ค่อยๆ ชะลอความเร็วลง











ิ
ื

เมอเห็นดังนั น อว อาเหราก็นําเข็มเงนไปลนบนเปลว
ี
ี
เทยนไข ก่อนทจะเย็บรอยแผลทเปดกว้างเหล่านั นเข้า
ิ

ี

ี
ด้วยกัน แล้วรีบโปะยาลงบนบาดแผล ด้วยตาเปล่าก็




15

สามารถมองเห็นว่าตัวยาทานั นถูกดูดซับเข้าไปอย่าง




ื

รวดเร็ว สุดท้ายแล้วถึงรีบพันแผลเอาไว้ เมอจัดการทุก

สิ งทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อยอย่างระมัดระวังแล้ว นางก็





ื
เหนอยล้าเสียจนเหงอออกไปเสียทั งร่าง ด้วยเกรงว่าจะ

ื
ทําอะไรผิดไปแม้ขั นตอนเดยว
ี





























































16

ื
ี
ตอนท 73 ขอตายเพอล้างความผิด





















หลังจากเก็บเข็มเงนทใช้เย็บปากแผลแล้ว อว อาเหราถึง
ิ

ี
ี
ื

ใช้แขนเสื อเช็ดเหงอบนใบหน้า










ี
สีหน้าของฉูปายยังคงขาวซดเช่นเดิม นางยนมอออกไป

ื
ื
่
๋
ี
ื
ซับเหงอบนหน้าผากของเขา ร่างกายเขาเย็นเฉยบราว

กับแช่อยูในนํ าแข็ง ไม่เหมอนอุณหภูมิของคนปกติเลย
ื
่




17

ี
ี

แม้แต่น้อย เห็นเพยงแค่ใบหน้าทงดงามของเขานั นยิงดู
ี
ี
ี

ี
ซดเซยวมากขึ น ริมฝปากแดงกําดังโลหิต ตอนน เลือดก ็
ิ
หยุดไหลแล้ว ทว่าเหตุใดเขาถึงยังไม่มปฏิกริยาตอบ
ี

ี
สนองอกเล่า










หรือว่านางทําอะไรผิดไป...













ื
ทว่าเมอไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้ว ชัดเจนว่านางก็ทํา

ตามทบันทึกโบราณเขยนไว้ทุกอย่าง นก็ไม่น่าจะมอะไร
ี

ี
ี

ี
ี

ผิดพลาดนนา









“เจาเอ๋อร์ หานสือ พวกเจ้าเข้ามาหน่อย”















18

ื

ทั งสองคนเข้ามาด้านในพร้อมๆ กัน เมอเห็นว่าเลือด


ี
หยุดไหลแล้วก็พากันยิ มขึ นอย่างยินด











ื
ี
ี
ี
ความเคลอนไหวน ทําให้จวินเสวยนจและจวินไหวซ่งท ี
่
่
ี
ยนเฝ้าอยูด้านนอกเงยบๆ อยูตลอดเวลาก็รีบเข้ามาโดย
ื

ื
ี
พลัน เมอเห็นสถานการณ์ตรงหน้าก็ทั งตกใจระคนยินด

ี
ื
ี

ทตกใจก็คอเหตุใดอว อาเหราถึงสามารถช่วยชวิตเขาได้
ี

ี
และทน่ายินดก็คอโชคดทเขายังไม่ตาย
ี
ี
ี

ื




ื
ทันใดนั นเอง ท่ามกลางสายตาของทุกคน ใบหน้าเผอดสี



็
่
ของฉูปายก็ค่อยๆ กลายเปนสีม่วงคลํ า ดูราวกับถูกพิษ
๋

ื
ื
ี
เข้าแล้ว อว อาเหราเห็นดังนั นก็พลันตกใจ ยนมอออกไป
ู
อังจมูกเขาไว้ถึงได้ร้ว่าว่าลมหายใจของเขากลับแผ่วเบา


ลง ราวกับแสงตะเกยงทกําลังมอดดับ

ี
ี




19

ี
ี
เห็นดังนั นจวินเสวยนจก็บันดาลโทสะขึ นมา “อว อาเหรา
ี
ี

นมันเรื องอะไรกัน”










“ข้าก็ไม่แน่ใจ” อว อาเหราตอบเสียงเบา สายตามองไป
ี



ื
่

ี

ี
๋
่
ยังหยกเลือดทอยูในมอฉูปายอกครั ง เห็นว่าโลหิตทอยู ่
ี
บนหยกนั นก็ได้เปลียนสีไปแทบจะทั งหมดแล้ว โลหิตนั น

็
ี
ไม่ใช่สีแดงสดอกต่อไป แต่กลับกลายเปนสีม่วงเช่นเดยว
ี
กับใบหน้าของเขา คนทั งหมดทได้เห็นเช่นนั นก็ตนตกใจ

ี

ื
ี

ี
็

นมันก็ชัดเจนว่าเปนสภาพของคนทกําลังจะสิ นลม







ี
“พหญง ท่านดูสิ นางก็ทําให้เซินซอจอต้องตายแล้ว



ื
ื
ิ
จริงๆ! รีบจับตัวนางเอาไว้!” จวินไหวซ่งพลันเอ่ยปากขึ น








20

ี
มาในทันท











็
ี
ี
สีหน้าของจวินเสวยนจดูเกรี ยวกราดเปนอย่าง
มาก นางตะคอกเสียงตําขึ นว่า “ทหาร!”












ี
ยามททหารองครักษ์เข้ามาถึงตัวของอวี อาเหรานั น


องครักษ์ชุดเทาจํานวนสิบนายก็ได้ปรากฏกายขึ นตรง




หน้า ขัดขวางพวกเขาเอาไว้ ก่อนทจะเอ่ยขึ นเสียงขรึมว่า
ี


่
“หากข้ายังอยู ใครกล้าทําร้ายคุณหนูรองก็ลองดู!”











ี
็
“กบฏ! กบฏ!” จวินไหวซ่งร้อนรนเปนทสุด “รีบจับพวก



ี
ิ
โจรถ่อยเหล่าน เร็วเข้า กลับกล้าต่อต้านข้าและพหญง
ี
ี
ี
ี
ี
ี
เสวยนจเช่นน ก็คงจะไม่อยากมชวิตอกต่อไป
ี




21

แล้วกระมัง!”












เหล่าองครักษ์หลวงได้ยินดังนั นก็ชักดาบออกมา



องครักษ์ชุดเทาเองก็ไม่ยอมล่าถอยออกไปเช่นกัน












ี
ี
ื
ิ
ิ
เจาเอ๋อร์คุกเข่าลงบนพ น “องค์หญงเสวยนจ องค์หญง
ิ
รอง ได้โปรดปล่อยคุณหนูเถดนะเพคะ นางเพยงแค่ต้อง
ี


ื
ื

ี
การช่วยชวิตซอจอเท่านั น หากไม่อาจฝนชะตาฟ้าได้
ื
จริงๆ ก็ไม่สามารถโทษคุณหนูรองได้นะเพคะ หวังว่า


ิ
องค์หญงทั งสองจะเห็นแก่ความยุติธรรม ปล่อยคุณหนู



ิ
เถดนะเพคะ!”











ี

ี
“นางทาสชั นตําหุบปากเดยวน นะ!” จวินไหวซ่งต่อว่า






22

เสียงดังลัน











ี
ี
จวินเสวยนจมองดูเจาเอ๋อร์ด้วยสีหน้าเย็นชา “คุณหนู

ี
ของเจ้าก็พูดออกมาเองว่า หากนางไม่อาจช่วยชวิ




ื
ี

ื

ตเซินซอจอได้นางยินดรับโทษตาย นก็มิใช่ว่าข้าไม่แยก

ี
ี
แยะถูกผิดจนบบบังคับนางมิใช่หรือ หากเจ้ายังพูดจา
ี
ี
เหลวไหลเช่นน อก ก็อย่าได้โทษข้าหากลากเจ้าไปตาย

ด้วย!”












ี
ี
เจาเอ๋อร์ไม่ได้พูดอะไรออกมาอก มเพยงหยาดนํ าตาท ี
ี


ู
พรังพรดังสายนํ า









อว อาเหรากวาดสายตามองคนทั งหลาย สุดท้ายแล้ว
ี









23

สายตาก็หยุดลงบนร่างขององครักษ์ชุดเทา ก่อนจะ





กล่าววาจาขึ นด้วยนํ าเสียงมันคง “พวกเจ้าถอยไปให้


หมด”












ิ
“คุณหนู...” ทว่าองครักษ์ชุดเทากลับไม่ยอมเปดทางให้










ั
ี
“แม้แต่คําสังของข้าพวกเจ้าก็ไม่ฟงแล้วหรือ!” อว อาเหรา


ตะคอกถามด้วยนํ าเสียงจริงจัง












“ข้าน้อยมิกล้าขอรับ!” องครักษ์ชุดเทาไร้ซึงหนทาง จํา



ิ
ต้องถอยออกไปเปดทางให้นาง











่
ี
ี
อว อาเหราเหลือบมองไปยังฉูปายทนอนอยูบนเตยง นาง
๋
่

ี
24

ี
ู
ไม่ได้ร้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย หากก่อนหน้าน ไม่ใช่


ี

็
ี

เพราะเขาทรับดาบแทนนาง คนทจะต้องตายก็คงจะเปน
ตัวนางเอง เพราะเช่นนั นหากนางต้องชดใช้ด้วยชวิตก็ไม่
ี


มวันเสียใจ นางหลับตาลง ก่อนจะลืมตามองไปทางหาน
ี


สืออกครั ง “เจ้าจงดูแลซอจอของเจ้าให้ดเถด ถึงแม้จะม ี
ื
ิ
ี


ี
ื
ี
เวลาอกไม่นานก็ตาม...”























ตอนท 74 กําไลหยกเลือด
ี



























25

ี
ู

“ขอรับ ข้าน้อยน้อมรับคําสัง” หานสือร้ดว่าในยามน ี

ี

ี
ี
สถานการณ์ทุกอย่างล้วนบบบังคับ ไม่มหนทางใดทจะ
ช่วยเหลือนางได้เลย เช่นนั นจึงทําได้เพยงหลุบศรษะลง
ี
ี


ี
ตําด้วยความเคารพเพยงเท่านั น










่
ี
๋
“แค่ก!” ทันใดนั นเอง ฉูปายทเดิมทนอนอยูบนเตยงก็ลุก

ี
ี
่
นังขึ นกะทันหัน สําลักเลือดสดๆ ทส่งกลิ นคาวคละคลุ้ง

ี

ี

ี

ไปทัว ผู้คนทได้เห็นเช่นน ก็จ้องมองด้วยความตกตะลึง

ี
แล้วถึงได้เห็นว่าสีหน้าทม่วงคลํ าของเขานั นค่อยๆ จาง


ื
็
ี
หายไป กลายเปนผิวหน้าซดขาวเหมอนเช่นก่อนหน้าน ี
แทน ดวงตาคูนั นมองตรงไปข้างหน้าด้วยความมึนงง
่











ี
จวินเสวยนจชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรั งชายกระโปรงขึ น
ี

ี
ขณะทวิงเข้าไปหลังฉากกั น “ซอจอฟนแล้วหรือ”


ื

ื


ื
26

ื


ื
“ซอจอ!” เมอได้ยินเช่นนั นหานสือก็รีบวิงเข้ามาด้านใน
ื

ี
ื

ไม่ลืมทจะนําเสื อมาคลุมลงบนร่างของซอจอของตนเอง

ื




่

ื
๋
่
ท่าทของฉูปายยังคงมึนงงอยูบ้าง เมอผ่านไปสักพักถึง
ี
ค่อยๆ เข้าใจอะไรมากขึ น เขากะพริบตามองไปยังอว อา
ี

ื

ู
เหราด้วยความเงยบงัน แม้เมอคร่น เขาจะสลบไสล แต่
ี
ี
ทว่าสติสัมปชัญญะยังคงครบถ้วน ได้ยินเสียงบท




สนทนาของพวกเขาอย่างชัดเจน จนกระทังสําลักเอา



เลือดพิษทอยูในลําคอเหล่านั นออกมาแล้วจึงได้สติฟน
ื

ี

่
ขึ นมา











ู
ี
ไม่มใครร้ว่าบนดาบเล่มนั นได้ชุบพิษทไร้สีไร้กลิ นเอาไว้
ี

ู

ี
อกทั งยังเปนพิษทีไม่มใครร้จักมาก่อน หากตัวเขาไม่ได้
ี
็
27

็

ี
เปนคนทถูกพิษเสียเองก็คงไม่ม่ทางสังเกตเห็น ซึงพิษ
ี
ชนดน จะทําให้บาดแผลมเลือดไหลออกมาตลอดเวลา
ิ
ี
เขาก็ไม่อาจดําเนนการรักษาบาดแผลของตัวเองได้เลย
ิ



ี
ี
ี

ทว่าโชคดทมหยกเลือด ถึงสามารถช่วยถอนเลือดพิษ
ออกมาได้จนหมด!












ี
ื

ื
๋
ฉูปายก้มหน้าลง มอทถอหยกเลือดนั นพลันกุมเข้าหากัน
่
แน่น เขาเงยหน้าขึ นมองอวี อาเหราตาไม่กะพริบ ก่อนจะ



ี
เอ่ยขึ นว่า “เจ้า เข้ามาน”











ี
ื
อว อาเหราเดินเข้าไปหาเขาด้วยความตกตะลึง ยนนงอยู ่
ิ
เบ องหน้าเขา “เจ้าร้สึกอย่างไรบ้าง”
ื
ู
















28

๋
่
ฉูปายไม่ตอบคําถามของนาง แต่กลับหมุนป้ายหยก


ิ
ื
ื
เลือดในมอไปมา น วมอเรียวยาวขยับเล็กน้อย ป้ายหยก
ิ
็
ื
ื
ช นนั นก็พลันกลายเปนกําไลข้อมอหนึ งวง เขาดึงมอของ
นางมาแล้วสวมกําไลเข้าไป อว อาเหราตกตะลึงไม่ได้สต ิ
ี


ื
ี


ี
ในทันท เมอคิดทจะถอดมันออกนั นก็กลับถูกเขายึดข้อ
มอเอาไว้เสียแล้ว
ื










“เพราะเจ้าช่วยชวิตข้าไว้ กําไลหยกเลือดวงน ข้าก็มอบ
ี
ี


ให้เจ้าแล้ว ไม่อนุญาตให้ถอดออก”












ี
ี
่
อยูดๆ เขาจะมอบกําไลให้นางด้วยเหตุใดกัน อว อาเหรา
ี
มองเขาด้วยความตกใจ และไม่กล้าทจะถอดมันออกอก

ี

แม้ร่างกายของเขาจะบาดเจ็บหนัก แต่พละกําลังก็ยังคง



มากมายเหมอนเช่นปกติ ทําอย่างไรก็ไม่อาจคลายข้อ
ื






29

ี

ื
มอจากการเกาะกุมของเขาได้ แต่สิ งทน่าประหลาดใจใน

ื
ี
เวลาเดยวกันนั นก็คอ นางไม่คิดว่าหยกเลือดนั นจะ

็


ี
ู
สามารถเปลียนรปร่างได้ มันไม่เพยงแต่เปลียนเปนป้าย

ี
็
ื
หยกเท่านั น แต่ยังสามารถเปลียนเปนกําไลข้อมอได้อก
็
ด้วย สมแล้วทเปนของลํ าค่าระดับสูงของแผ่นดิน!
ี










จวินไหวซ่งมองกําไลหยกด้วยความดูแคลน ก่อนจะแค่น



เสียงออกมาอย่างเย้นหยัน ก็แค่กําไลหยกวงหนึ งเท่านั น




ี
ี
มอะไรให้น่าดใจกันเล่า!










ี
ี
สายตาของจวินเสวยนจฉายแววคมกริบขึ นเล็กน้อย นาง

ิ
ี
เองก็เคยได้ยินเรื องของหยกเลือดช นน เช่นเดยวกัน ร้ว่า
ู
ี
ี
ไม่เพยงแต่สามารถช่วยขับพิษทั งหลายได้ แต่ยัง



สามารถช่วยคนตายให้ฟนคน อกทั งยังสามารถเปลียน

ื
ี
ื


30

ี
็
ู
รปร่างได้หลากหลาย ตัวหยกเปนแก้วใสอกทั งเปนหยก
็
ี
ิ

งดงามทเกดขึ นเองตามธรรมชาติ ไม่คิดเลยว่าจะมาอยู ่
๋
ื

ี

่
กับฉูปายเช่นน และยิงไม่น่าเชอว่าเขาจะมอบสิ งลํ าค่า
ี
ี
ี
ถึงเพยงน ให้กับอว อาเหรา!







ี
ี
ช่างไร้เหตุผลสิ นด ของดเช่นน เหตุใดถึงได้มอบให้นาง
ี

กันเล่า!












ความริษยาในดวงตาของนางยิงลํ าลึกมากขึ น สายตา



คมกริบดุดันราวคมมด แต่กลับทําได้เพยงหลบซ่อนเอา
ี
ี


ู
ไว้ภายในเท่านั น เวลาน นางก็ห้ามแสดงความร้สึกไม่พอ
ี

ี
ใจออกมา ไม่เช่นนั นแล้วไม่เพยงแค่นางจะไม่ได้ตัวฉู ่



๋
ปายมาเท่านั น อกทั งยังต้องถูกเขาเกลียดเข้าเปนแน่ แต่
็
ี
นางก็ไม่มทางทจะปล่อยอว อาเหราไปได้เด็ดขาด! ใน
ี
ี
ี




31

ื

ี


เมอนางกล้าทจะแตะต้องของทเปนของตน เช่นนั นตน
ี
็
จะทําให้นางอยูไม่สู้ตาย...
่









ื

ี

ื
ื
“ซอจอ ท่านฟนแล้วก็ดยิงนัก ข้าตกใจเสียแทบแย่” จวิ

ี
นเสวยนจเดินขึ นหน้าไปมองดูเขา ทว่าร่างส่วนใหญของ
ี
่
่
ฉูปายนั นกลับถูกบดบังด้วยสิ งรกหูรกตาเสียมิด นางจึง
๋
ี

ทําได้เพยงหัวเราะต่อไป “ครั งน โชคดทได้คุณหนูรองช่วย
ี
ี
ี

ี
ี
ื

ชวิตไว้ เสวยนจขอขอบคุณคุณหนูรองแทนซอจอด้วย”
ี
ื




ี
อว อาเหราปรายตามองอย่างเย็นชา นางมสถานะอะไร
ี


ื
ื


ี
กันทจะมาขอบคุณตนแทนฉูปาย นางก็เปนซอจอเฟยอ

็
๋
่
ย่างนั นหรือ!













32

ี

ตอนท 75 หมอเทวดา







33

๋
่
ี
ิ
ี
ฉูปายขมวดคิ ว “องค์หญงเสวยนจ เรื องส่วนตัวของข้า
็
ข้าก็สามารถจัดการเองได้ ไม่จําเปนต้องลําบากองค์


ิ
หญง”











ี
ี
็
่
ื
วาจาทไม่ไว้หน้าเลยแม้แต่น้อยเช่นน ก็เปนราวกับฝามอ
ทตบหน้าจวินเสวยนจเข้าอย่างจัง นางกําหมัดแน่นแล้ว
ี

ี
ี
เผยรอยยิ มออกมาอย่างประหม่า “ขะ...ข้ายังมเรื องท ี
ี


ื


ื

ี

ื
ต้องจัดการอก ในเมอซอจอฟนแล้วก็รักษาร่างกายให้ด ี
ื
เถด อย่าได้หักโหมจนเกนไปนัก เสวยนจขอลา”
ิ
ี
ิ
ี








34

ี

ื
่
ิ
จวินไหวซ่งเมอเห็นอว อาเหราและฉูปายใกล้ชดกันถึง
๋
ี
ี
ี

ิ
เพยงน จนถึงขนาดทร่างกายของทั งสองแทบจะแนบชด
่

ู
กันอยูแล้ว เช่นนั นจึงร้สึกไม่ยินยอมทจะจากไปเช่นน เลย
ี
ี
่
ี
ี
แต่ทว่าสุดท้ายก็ถูกจวินเสวยนจเรียกให้ติดตามไปอยูด
ี






ื
เมอเห็นว่าพวกนางจากไปแล้ว หานสือจึงค่อยผ่อนลม


ี
ี
หายใจออกมา “โชคดทซอจอฟนขึ นมาได้ทันเวลา หาก

ื
ื


ื

ี
ิ
ี
ช้าไปเพยงนดเดยวเกรงว่าคุณหนูรองคงจะต้องถูกพวก
ี

ิ
ี
นาง...นก็แน่ชัดแล้วขอรับว่าองค์หญงเสวยนจและองค์
ี
ิ
ี
หญงรองนั นคงไม่มทางปล่อยคุณหนูรองไปง่ายๆ เช่น
นั นจึงได้ถอโอกาสน คิดจัดการคุณหนูรองเสีย ช่างน่า
ื
ี

ี

รังเกยจยิงนัก!”










“จริงเจ้าค่ะ เมอคร่บ่าวก็ตกใจเสียแทบแย่!” เจาเอ๋อร์
ื
ู




35

ถอนหายใจออกมา












ื

ี

ื
“ดูท่าทางซอจอจะอาการดขึ นมากแล้ว เช่นนั นบ่าวจะไป
ตามหมอลวงมาดูอาการอกครั งนะขอรับ” หานสือพูดจบ
ี



ี
ก็เดินออกไปเชญเหล่าหมอหลวงเข้ามา หลังจากทตรวจ
ิ
ี
วัดชพจรด้วยตัวเองแล้ว ทั งหมดก็ตกตะลึงเสียจนตาค้าง



ื
มองไปยังอว อาเหราด้วยความชนชม “คุณหนูรองเปน
็
ี

ี


ื
ื

หมอเทวดาทแท้จริง สามารถช่วยชวิตซอจอได้ ข้าน้อยก็
ี
ชนชมเปนยิงนักขอรับ!”
็


ื






ี
“ทุกท่านกล่าวชมเกนไปแล้ว ฝมอของข้ายังคงอ่อนด้อย
ื
ิ
ื
นัก เมอคร่เปนเพยงความบังเอิญเท่านั นแล้ว” อว อา

ู
ี
ี
็
ื
ี
ี
เหรายิ มรับคําชมพวกเขา นางก็ไม่ได้มฝมอทางการ

แพทย์จริงๆ นนา เพยงแค่เคยอ่านตําราแพทย์โบราณมา
ี
ี




36

ู
มากมาย จึงทําให้พอจดจําความร้ทางการแพทย์ได้บ้าง



็
ี
แต่ยังไม่เคยนํามาใช้จริงๆ สักครั ง ครั งน ก็นับได้ว่าเปน

ี
โชคดเท่านั นเอง











ไม่คิดเลยว่าจะประสบความสําเร็จจริงๆ เรื องทั งหมดน ี



คงจะต้องยกให้เปนความดความชอบของหยกเลือดถึง
ี
็


จะถูก!












ื

ี
ี

ใครเลยจะร้ว่ามอทนางลงเข็มนันสันไหวเพยงใด กลัวว่า
ู

ี
็
ถ้าหากทําผิดพลาดไปคนทตายก็คงเปนตัวนางเอง “คุณ
หนูรองช่างถ่อมตัวยิงนัก หากหลิงอ๋องทรงทราบว่าท่าน



ี
็

มฝมอทางการแพทย์ถึงระดับน คงจะต้องยินดเปนทยิง

ื
ี
ี
ี
ี
ี
ี

ขอรับ ไม่คิดเลยว่าคุณหนูรองทยามปกติจะดู...เหนยม
่

ื
ื

อายอยูบ้าง แต่เมอลงมอรักษาแล้วกลับมันคงไม่ผิด
37

พลาด ช่างน่าเคารพยิงนักขอรับ!” เหล่าหมอหลวงพูด



ขึ นด้วยความจริงใจ












ี
ี
แต่นกลับทําให้อว อาเหราร้สึกกังวลใจขึ นมา “หวังว่าทุก
ู
็
ี
็
ท่านจะเก็บเรื องราวในวันน เปนความลับ ตัวข้านั นเปน
เพยงสตรี หากเรื องน แพร่ออกไปแล้วก็เกรงว่าจะไม่ส่ง
ี
ี


ผลดเท่าไร”
ี










ี
่
ี
๋

เหล่าหมอหลวงมองมาทนางแล้วถึงหันไปมองฉูปายอก
ี
ครั ง แล้วรีบพยักหน้าตอบรับในทันท “พวกเราเข้าใจแล้ว



ื
ื
่
ขอรับ สถานะของคุณหนูรองและเซินซอจอล้วนอยูในท ี



ี
ื

แจ้ง หากเรื องในวันน แพร่ออกไปคงส่งผลกระทบต่อชอ
เสียง พวกเราจะปดปากให้สนท คุณหนูโปรดวางใจขอ
ิ
ิ

รับ”







38

ี
อว อาเหรายกยิ มอย่างพอใจ “หานสือ ส่งท่านหมอกลับ


วังด้วย”













ี
ครั นแล้วจึงหยิบใบสังยาทบรรดาหมอหลวงทิ งเอาไว้มา


ี
ื

ี
ดูอย่างละเอยด เมอแน่ใจแล้วว่าไม่มอะไรผิดพลาดจึง


หันไปสังการกับเจาเอ๋อร์ “เจ้าเอาใบสังยาเล่าน ไปซ อยา
ื
ี
เสีย”











ี
๋
เมอคนทั งหมดออกไปแล้ว อว อาเหราก็หันมามองฉูปาย
่
ื


ี
ทยังคงกุมมอของนางเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เลิกคิ ว
ื
แล้วกล่าวขึ นว่า “เจ้าก็ไม่คิดจะปล่อยมอข้าเลยหรือ”
ื
















39

่
๋
ฉูปายมองนางอย่างลึกซึ ง ทันใดนั นก็ออกแรงดึงนางจน


ี
ทั งร่างของนางล้มลงมาบนเตยง อว อาเหราเงยหน้าขึ น
ี

ี
ิ

มองอย่างโกรธๆ ไม่คิดเลยว่าผู้ทมกริยาสุภาพเรียบร้อย
ี
เช่นน หลังจากผ่านอาการบาดเจ็บหนักแล้วยังไม่ลืม
ี


ื
ี
กริยานักเลงโต! นางพลันขัดขนขึ นมาในทันท แต่กลับไป
ิ

โดนบาดแผลของเขาโดยไม่ได้ตั งใจ ทําให้เขาเจ็บจน



ต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ












ี
“เจ้าจะทําให้ข้าตายอกรอบหรือ”











ี
อว อาเหราถลึงตา ความโกรธเคองนั นไม่ลดทอนลงเลย
ื

แม้แต่น้อย “แล้วเจ้าเปนบ้าอะไรขึ นมา!”
็

















40

ี
“เหตุใดต้องช่วยข้าด้วย หรือคิดว่าหากเจ้าช่วยชวิตข้าไม่



่
ี
๋
ได้ พวกนางก็จะเอาชวิตเจ้าจริงๆ” ฉูปายเอ่ยถามขึ น
อย่างราบเรียบ

























ี
ตอนท 76 ให้ตายถึงจะถอดได้

























นํ าเสียงของเขาให้ความร้สึกแหบพร่าและนุ่มลึก พาด
ู


ผ่านเข้ามาในโสตสัมผัสของนางอย่างแผ่วเบา แต่กลับ




ิ
ทําให้จตใจของนางอ่อนแอและเปราะบาง ใบหน้านั นแม้






41

ี

ู
ว่าจะขาวซดยิงนัก แต่อารมณ์ความร้สึกนั นกลับดูไม่ได้

็
เสแสร้งแม้แต่น้อย ราวกับเปนคําถามทเขาตั งใจถาม
ี

จากใจจริง อว อาเหรานงอึ งไปเล็กน้อย ก่อนจะตกตะลึง
ิ
ี


ในทันท นางเกอบจะถูกใบหน้าของเขานั นดึงดูดให้
ื
ี

หลงใหลเข้าเสียแล้ว












“ยังจะเพราะอะไรอกเล่า เจ้ารับดาบแทนข้า เพราะ
ี


ฉะนั นก็เท่ากับข้าติดค้างเจ้าหนึ งชวิต หากเจ้าตายไปข้า
ี



คงต้องร้สึกผิดจนตายแน่ มิสู้ปล่อยให้พวกจวินเสวยน
ู
ี


จ...”
ี










“พอแล้ว”


















42

ี
่
ั
๋
หลังจากทฉูปายได้ฟงวาจา เขาถอนกายออกอย่างเรียบ
ิ


ี
นง “ทเจ้าช่วยข้าเพราะกลัวว่าตัวเองจะร้สึกผิดจริงๆ
ู
หรือ”











ี
อว อาเหราไม่ตอบ กลับมองเงาร่างของเขาทดูทระนงตน

ี
ี
่

ประกายทอยูในดวงตาของเขาดูสับสน จนนางอดไม่ได้ท ี

็
จะถามตัวเองขึ นว่า เปนเพราะว่านางกลัวว่าตัวเองจะ



ร้สึกผิด เช่นนั นจึงได้เสียงชวิตช่วยเขา จริงๆ น่ะหรือ...
ี
ู









ี
ใช่สิ หากไม่ใช่เพราะว่าร้สึกผิด แล้วนางจะโง่เอาชวิต
ู


น้อยๆ ของตัวเองไปเปนเดิมพันทําไมกัน
็










ี
อว อาเหราจัดการกับอารมณ์ความร้สึกของตัวเอง มอง
ู








43

ี
ไปทเขาแล้วกล่าวขึ นว่า “เจ้าบาดเจ็บหนัก ร่างกายยังไม่


ี
ื
หายด ข้าเพิงจะให้เจาเอ๋อร์ไปซ อยา เจ้าก็พักผ่อนให้

ิ
มากๆ เถด”











ี
่
๋
ฉูปายไม่สนใจนาง เขาหันหน้าเข้าด้านในของเตยง เสื อ
ผ้าอาภรณ์ถูกเลือดย้อมเสียจนดูไม่ได้ ถูกวางเอาไว้บน




ร่างลวกๆ เส้นผมสีดํายาวนุ่มสลวยดูราวกับกลุมควัน
่


เหมอนร่างทั งร่างถูกตรึงอยูในม่านหมอกกลุมหนึ ง ดูไม่
่
่
ื

ี

่
ออกว่าใบหน้าด้านข้างทโผล่ออกมาจากกลุมผมให้เห็น

รางๆ นั นกําลังคิดอะไรอยูกันแน่
่










ู
อว อาเหราถอนหายใจด้วยความจนใจ ไม่ร้ว่าเมอคร่น ี
ื
ี
ู

ี

ิ
นางพูดอะไรให้สะกดใจเขาเข้า ไม่ง่ายเลยกว่าทจะช่วย
ี
ี
ชวิตกลับมาได้ แต่ก็ยังมาทําท่าอารมณ์เสียเช่นน อก
ี




44

สายตาของนางหลุบลงตํา จ้องมองกําไลหยกเลือดบน



่
ื
ื
ื
ื

ข้อมอตัวเองอยูเปนนาน ก่อนจะยนมอออกไปเพอถอด
็

ออก แต่ไม่ว่าทําอย่างไรก็ไม่อาจถอดออกได้ บริเวณ
ื
็
รอบข้อมอปรากฏเปนรอยถูจนแดง










“เจ้าไม่ต้องเปลืองแรงหรอก กําไลหยกเลือดวงน เมอได้
ี
ื

็
สวมสักครั งแล้วก็เปนวันตายเท่านั นจึงจะสามารถถอด


ออกได้”












“เจ้าว่าอะไรนะ”












ฉูปายเปดปากพูดทั งทยังคงหันหลัง คําพูดเมอคร่น ทํา

ู
ี
ื
ิ

ี
่
๋
เอาอวี อาเหราตกตะลึงไปทันท
ี




45

ี
ั

ิ
เขายังคงนอนหลับตานง อว อาเหรากัดฟนแน่น “เจ้ายัด
เยยดของเช่นน ใส่มอข้ามันหมายความว่าอย่างไรกัน ข้า
ี
ี
ื

ี

ไม่ได้ต้องการกําไลหยกบ้าๆ นของเจ้า ต่อไปหากข้าต้อง

แต่งงาน จะให้บอกผู้อนหรืออย่างไรว่ากําไลข้อมอวงน ี
ื
ื



ื
ื

ี
เปนของทเซินซอจอมอบให้ด้วยตัวเอง”
็






ื
่
“แล้วแต่เจ้า” นํ าเสียงของฉูปายฟงดูเหนอยล้า ดึงผ้าห่ม
๋
ั

ทวางอยูบนเตยงขึ นมาคลุมกาย “ข้าจะนอนแล้ว”
ี
่
ี








ี

ี
ี
อว อาเหราละทิ งความคิดทจะถอดกําไลน ออก “เจ้าอย่า

เพิงห่มผ้า มิเช่นนั นจะเลอะเลือดไปเสียหมด”
















46