ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ี
ี
อว อาเหราถามเณรน้อยทั งสองกลับอกครั งว่า “ข้าก็ไปที




ื
นันมาจริงๆ แต่ก็ไปเพราะอยากจะชนชมบรรยากาศของ
อารามเท่านั น พวกท่านก็เห็นว่าข้าเข้าไปขโมยของด้าน




ในจริงๆ น่ะหรือ หรือว่าพวกท่านก็คิดว่าข้าเปนคนโง่เต็ม
็



ี
ื
ี
ทกระมัง ถึงจะได้เข้าไปขโมยของทั งทสวมเส อผ้าสีสัน
ี
ี
ฉูดฉาดเด่นหราถึงเพยงน ”










ี
“แต่ว่า...” เณรทั งสองไร้คําทจะพูดออกมาในทันท
ี








































8

ี
ื
ตอนท 42 นก็คอดอกเหมยตากแห้ง

ี






































9

ี

ี
“อย่างไรเล่า ถ้าหากยังไม่มหลักฐานทแน่ชัดก็ไม่ควรท ี

ี
จะกล่าววาจาออกมาส่งๆ!” อว อาเหราส่งเสียงหึออกมา


อย่างเย็นชา จนทําให้เณรน้อยทั งสองตกใจจนสะดุ้ง




ี

ี
โหยง นางสามารถสัมผัสได้อย่างลึกๆ ว่ามคนทกําลังใช้
สายตาจับจ้องมายังตนเองอยู ทําราวกับนางเปนคน
่
็


ี

ี

ขโมยของไปอย่างไรอย่างนั น แต่นก็ไม่อาจทจะตําหน ิ
ี
พวกเขาได้ แท้จริงแล้วก่อนหน้าน คุณหนูรองแห่งจวน



่
ี
ิ
ี
ิ
หลิงอ๋องก็คงจะมนสัยแย่เกนเยยวยาอยูบ้าง เช่นนั นจึง
ี
ไม่มใครแปลกใจถ้าหากนางจะก่อเรื องเช่นน ขึ นมาจริงๆ
ี









“คุณหนูรองอย่าเพิงโมโหไป พวกเขาเพยงพูดตามความ

ี


ี
ี
จริงก็เท่านั น” จวินเสวยนจเอ่ยปลอบโยน









นํ าเสียงเย็นชาของจวินไหวซ่งกลับเอ่ยขึ นว่า “ใครจะร้ ู







10

ี
็

เล่าเพคะว่านางไม่ได้ขโมยไปจริงๆ นก็เปนเพราะว่าพ ี


ื
ี
ิ
ิ
ี
หญงเสวยนจมจตใจงดงามถึงได้เชอคําพูดของนางเข้า
ี
ี
ก่อนหน้าน ยามทนางไม่มาเข้าร่วมก็ไม่เคยเห็นว่าจะม ี

ี
ี
ิ
ี
ี
ี

เรื องอันใดเกดขึ นมาก่อน ทว่าในปน เมอถึงคราทพหญง
ิ


ื
เปนผู้จัดงาน นางก็แจ้นมาสักการะทันท ไม่แน่ว่านาง
็
ี
ี

ี
อาจจะมความคิดทจะขโมยกําไลตั งแต่แรกแล้ว เพราะ
ี
ิ
เห็นว่าพหญงมจตใจงดงาม คงไม่ตรวจค้นตัวนางก็ได้

ิ
ี
นะเพคะ”









ี
ี
“ไหวซ่ง!” จวินเสวยนจเรียกนางขึ นมาอกครั ง ดวงตางํา
ี

ประกายทผู้อนมิอาจมองมองออกเอาไว้ลึกๆ
ื

ี








อว อาเหราหรี ตาลงด้วยท่าทเฉยชา อดไม่ได้ทจะเหยยด
ี
ี
ี

ี
ี
ริมฝปากออก หัวเราะออกมาอย่างไร้เสียง มองผิวเผิน





11

ี
ื
ี
แล้วดูเหมอนว่าจวินเสวยนจนั นกําลังช่วยพูดออกตัว

ี
แทนนาง แต่นก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่านางก็จงใจทจะทําให้
ี


ทุกคนคิดว่านางนั นเปนผู้ขโมยกําไลไป
็











ี

ี
ในยามน องครักษ์ทออกไปตรวจสอบก็กลับเข้ามาอกคน
ี

ื
“ทูลองค์หญง เมอคร่กระหม่อมก็ได้ไปสอบถามผู้ทดูแล
ี

ิ
ู
ี

กําไลอย่างละเอยดแล้วพ่ะย่ะค่ะ ได้ความว่าก่อนทกําไล
ี
ื
จะถูกขโมยไปนั นพวกเขาก็ได้กลิ นนํ าหอมเจอจาง แต่




ี
หลังจากทได้สูดดมกลิ นนั นแล้วก็ไม่พบร่องรอยของ


กําไลอกเลยพ่ะย่ะค่ะ คนพวกนั นจึงคิดว่าพวกเขาคงจะ
ี


ถูกกลิ นเครื องหอมจนทําให้มึนงงจนไม่ได้สติไป ซึงนก็


ี

็
น่าสงสัยเปนอย่างมากพ่ะย่ะค่ะ”










ี
ี
“กลิ นหอม? กลิ นหอมอะไรกัน” จวินเสวยนจสอบถาม





12

ขึ น












ิ
ี
“พวกเขาก็ไม่แน่ใจนัก กล่าวแต่ว่าขอเพยงองค์หญง

เสด็จไปก็จะทราบเองพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ผู้นั นตอบคํา












ี
จวินเสวยนจชะงักไปเล็กน้อย จากนั นก็พยักหน้าลง คน
ี


ี
ทั งหมดจึงเดินตามองครักษ์ผู้นั นไปยังหอพระทเก็บกําไล


หยกม่วงพระราชทานทันท
ี











ื
เมอมาถึงด้านในของหอพระแล้ว พวกเขาก็สัมผัสได้ถึง


ู
่
ื

ี
กลิ นทหอมหวนและให้ความร้สึกสดชนอยูอย่างจางๆ







ื

ี
ู
เณรน้อยสามรปททําหน้าทคุ้มกันประตูนั น เมอเห็นว่าม ี

ี

13

ิ
ื
ี
ี
ผู้มาเยอนจึงรีบคุกเข่าลง “ถวายบังคมองค์หญงเสวยนจ
ิ
องค์หญงรอง”










ี
ี
ี
“ไม่ต้องมากพิธ” จวินเสวยนจพยักหน้า แล้วถามทั งสาม

ู
ี
ขึ นอกว่า “พวกท่านร้อะไรบ้าง”









หนึ งในเณรน้อยทั งสามเอ่ยถามขึ นอย่างระมัดระวัง




ี
ิ
“องค์หญงและคุณหนูทุกท่าน ได้กลิ นอะไรในห้องน บ้าง

หรือไม่”












คุณหนูหลายคนรีบแย่งกันตอบขึ น “กลิ นดอกไห่ถาง[1]




ใช่หรือไม่”















14

ื

ื
“มิใช่ กลิ นดอกไห่ถางไหนเลยจะหอมสดชนเหมอนดอก

ี
ท้อเช่นน เล่า!”










ี

็
“แล้วนเปนกลิ นอะไรกันแน่ หากไม่ใช่ดอกไม้แล้ว หรือ

ิ
็
ื
อาจจะเปนกลิ นเครื องหอมชนดอน”








ื
“มันคอกลิ นดอกเหมยตากแห้ง!” จวินไหวซ่งพลันโพล่ง



ี
ี

ขึ นมา “ไม่กวันก่อน เสด็จแม่ได้นําดอกเหมยทเด็ดเอาไว้

ตั งแต่ฤดูหนาวทแล้วมาตากจนกลายเปนชาแห้ง ข้าเคย
็
ี


ื

ดมอยูสองสามครั ง นก็เปนกลิ นของดอกเหมยแห้งไม่ผิด
ี
็
่

แน่!”











ี
่
ดอกเหมยหรือ ยามน สายตาทุกคูล้วนจับจ้องมาทร่างขอ
ี






15

ี
งอว อาเหราอย่างพร้อมเพรียงกัน











ี
ี
ไม่ว่าใครต่างก็เห็นว่าในวันน นอกจากนางแล้วก็ไม่มผู้ใด

ี
ทสวมชุดป้ายหน้าลายดอกเหมยอก และกลิ นกายบน

ี

ื
่
ี

ี
ร่างของนางก็ยังเหมอนกับกลิ นหอมทอยูในห้องแห่งน
ื
ี
เมอตั งใจสูดดมแล้วก็จะพบว่ามกลิ นหอมสดชนของดอก

ื

เหมยอยูเล็กน้อยจริงๆ หากไม่ใช่นางแล้ว เหตุใดภายใน
่

ห้องน จึงมกลิ นของดอกไม้โดยบังเอิญได้เล่า
ี
ี










หลักฐานทั งหมดราวกับกําลังก่อตัวขึ นเปนมอทมองไม่

ี
็
ื
ี
ู
เห็นแล้วช มายังอว อาเหรา เมอแรกนั นนางยังคงไม่ร้สึก
ี

ื
ู
ื
ิ

ี
อะไร แต่เมอได้กลิ นดอกเหมยในห้องน ก็ร้สึกตงดๆ ขึ น
ี
ื
มาในทันท ดูเหมอนจะมคนนําเรื องขโมยกําไลมาป้าย
ี
ี
ี
็
ความผิดใส่นาง แต่เปนใครกันททํากับนางเช่นน




16

ี
่

ื
ี


ี
ี
ี
วันน อว จอเยยนก็ไม่อยูทน เช่นนั นคงไม่ใช่นางแน่!


ี
ลืมคนทอยูในห้องโถงแห่งน ไปก่อน เพราะนางก็เพิงจะ

ี

่
เคยพบหน้ากันเปนครั งแรก คงไม่มใครคิดทอยากจะแก้

็
ี
ี
แค้นนาง ถ้าเช่นนั นแล้วเหตุใด...

























------











[1] ดอกไห่ถาง หรือก็คอดอกแอปเป ล
ื
ิ










17

18

ี
ตอนท 43 จับตัวคุณหนูรองเสีย























ี
๋
่

“เหตุใดถึงมาอยูทนกันหมดเลยเล่า” จวินอูเหินก้าวเดิน
ี

เข้ามาจากทางด้านหลัง










ี
่
“ทูลท่านอ๋องน้อย กําไลหยกม่วงทองค์ชายใหญประทาน


ี
ิ
ื
ี
ให้เมอปก่อนไม่ร้ว่าถูกใครขโมยไป องค์หญงเสวยนจ ี

ู
กําลังตรวจสอบอยู ดูจากหลักฐานแล้วเหมอนว่าคุณหนู
่
ื
็
รองแห่งจวนหลิงอ๋องจะเปนผู้นําไป...”






19

่
๋


ื
ื
ี
“อ้อ?” จวินอูเหินกะพริบตา ผลักคนทยนอยูเพอจะแหวก
ทางเดินเข้าไปด้านใน









ี
ี
จวินเสวยนจมองไปยังอว อาเหราอย่างลํ าลึกคราหนึ ง
ี

ี
“คุณหนูรอง เจ้ามอะไรจะอธบายหรือไม่”
ิ









“เพยงแค่มกลิ นดอกเหมยก็ไม่ได้หมายความว่าข้าเปนผู้
็
ี
ี

ื
ี

ี
ขโมย ข้าจะทําเรื องเช่นน ไปทําไมกันในเมอไม่ได้มผล
ี

ี
อะไรต่อจวนหลิงอ๋องเลยแม้แต่น้อย” ทันททอว อาเหรา
ี
็

พูดออกไปเช่นนั น สีหน้าของคนอนๆ ก็แปรเปลียนเปน

ื
ความตกตะลึงขึ นมา หลักฐานทุกอย่างก็ราวกับช ชัดมา
ี




ทนางแล้ว แต่ทนางกล่าวมานั นก็ไม่ผิด จวนหลิงอ๋องก็
ี

ี
็
ี
ไม่มความจําเปนใดทจะต้องให้นางเสียงกระทําเรื อง


ี
20

ี
ื

เสือมเสียและน่าขายหน้าเช่นการขโมยกําไลข้อมอน มิใช่

หรอกหรือ












ี
ี
่
ี
“ทคุณหนูรองพูดมานั นก็มเหตุผลอยูบ้าง แต่การทมคน

ี
ี

ี
ี
ี

เห็นเจ้าปรากฏตัวขึ นทน อกทั งยังมกลิ นดอกเหม

ี
่
ยแห้งอยูในทเกดเหตุด้วยเช่นน นก็จะไม่บังเอิญเกนไป
ิ
ี

ิ
ี
หน่อยหรือ” จวินเสวยนจว่า
ี
ี


ู
ดวงตาของอว อาเหราฉายแววเย็นชา นางก็ร้สึกอยูเสมอ
่
ี

ี

ว่าในสายตาขององค์หญงเสวยนทมต่อนางนั นมันแฝงไว้
ี
ี
ิ
็
ด้วยความร้สึกไม่เปนมิตร แต่นางก็ไม่เข้าใจเลยว่าตน
ู

่
ี
เองไปทําให้อกฝายไม่พอใจตั งแต่เมอไร คิดไปคิดมานาง

ื

ี
ก็ถอนหายใจออกมาพร้อมสีหน้าทจนใจ “เพราะองค์

ิ
หญงไม่อาจค้นหาข้อเท็จจริงออกมาได้ เช่นนั นก็เลยคิด






21

ิ

ี
ทจะโยนความผิดให้กับผู้บริสุทธ เช่นนั นหรือเพคะ”









ี
ี
ี

ี
“...” จวินเสวยนจถูกโต้กลับมาเช่นน จนหมดหนทางทจะ
พูดต่อ











ี

ไม่ว่าอย่างไรเรื องน ก็ยังไม่มหลักฐานทแน่ชัด หากจะ
ี
ี
ี
็
ตัดสินโทษผิดในทันทก็คงจะเปนไปไม่ได้ นางคงไม่อาจ


มคําอธบายดๆ อันใดทจะทูลต่อฮ่องเต้ อกทั งทางฝงของ
ั
ี

ี
ี
ี

ิ
ี
ื
็
หลิงอ๋องทอาจจะโกรธเคองนางเปนอย่างมาก และยังม ี

ี

ี
อว อาเหราทยังมท่าท ‘เจ้าลองทําอะไรข้าดูสิ’ เช่นน ก็ทํา
ี
ี
ี
็
ู
ให้นางร้สึกลําบากใจเปนอย่างมาก





“น เจ้าก็เปนคนขโมยไปหรือไม่” นํ าเสียงกดดันของจวิ
ี
็








22

๋
นอูเหินเอ่ยถามขึ น











ี
อว อาเหรากลอกตามองเขาคราหนึ ง “ข้าก็ไม่ได้สิ นไร้ไม้


ี
ตอกถึงเพยงนั นเสียหน่อย!”











็
๋
จวินอูเหินส่งยิ มจากทางนัยน์ตา “ข้าเองก็ไม่ได้คิดว่าเปน

เจ้าหรอก ก็แค่หยกม่วงแตกๆ วงหนึ งเท่านั น ทําราวกับ




เปนของหายากเสียเต็มประดา เจ้าอยากได้เท่าไรจวน
็




ี
ี
หนานหยางอ๋องก็พร้อมทจะให้เจ้าได้ตามทต้องการท ี
ี
เดยว”











ื

ู
ี
ั
“...” อว อาเหราได้ฟงแล้วก็ร้สึกเหนอยหน่ายจนหมดคํา
ใดจะพูด ท่านอ๋องน้อยผู้เอาแต่ใจคนน คงจะรํ ารวยจนใช้
ี








23

ุ
ิ
ี
ื

เงนสุร่ยสุร่ายได้อย่างมอเติบ ไม่แปลกใจเลยทเขาจะพูด
ิ

จาวางท่าได้ถึงเพยงน คนผู้น ก็เปนผู้ทยิงมเงนจะยิงร้สึก
ี
ี
ี

ี
ู
็
ี

ี
ว่าตัวเองแข็งแกร่งเปนทสุด

็



ี
ี
แววตาของจวินอูเหินพลันเปลียนไป “องค์หญงเสวยนจ
๋
ิ
ี
ี
ี
ท่านจะต้องใช้เวลานานเพยงใดจึงจะจัดการคดน เสร็จ


ี
เล่า ข้ายังรอทจะพาคุณหนูรองออกไปเทยวเล่นอยูนะ”
่
ี






“เกรงว่าคงจะไม่เปนไปตามพระทัยของท่านอ๋องน้อย
็



ี

แล้ว หากว่าคุณหนูรองมพฤติกรรมทน่าสงสัยจริง ข้าคง
ี

ต้องพานางกลับวังหลวงเพอกราบทูลต่อเสด็จพ่อ”

ื









ี
ี
จวินเสวยนจส่งสายตาเย็นชา เรื องเช่นน เขาก็ยังกล้าท ี
ี







24

ี

ื
จะพูดออกมาได้ สิ งของทพระราชทานโดยเช อพระวงศ์

ี
ี
ี

หายไปยังมใจคิดจะพาผู้ต้องสงสัยออกไปเทยวเล่นอก
็
หากเปนผู้อนคงต้องตกอกตกใจจนทําอะไรไม่ถูกเสีย

ื

แล้วกระมัง












จวินอูเหินถอนหายใจแล้วหันไปมองอวี อาเหรา “ในเมอ
ื
๋

่
เปนเช่นน ก็รอจนเจ้าถูกคุมขังอยูในคุกหลวงแล้ว เราจะ
็
ี

ี
นําเหล้าและอาหารไปเยยมก็แล้วกัน”










ไปให้พ้น! ในใจของอวี อาเหราเต้นระรัวด้วยความโกรธ




ื
เคอง นางอยากจะตบเขาให้ลงไปกองดิ นอยูกับพ นแล้ว
ื
่
ตายไปเลย!


















25

ี
ื
ิ
ี
ี

ี
“พหญงเสวยนจ ในเมอเรื องน ตัดสินได้แล้ว ก็รีบคุมตัว
ิ
นางกลับวังหลวงเถดเพคะ ดูสิว่านางจะกล้าปากแข็งต่อ
หน้าเสด็จพ่อหรือไม่ อย่างน้อยก็ให้นางได้ร้เสียบ้างว่าสิ ง
ู



ื
ี
ิ

ี
ของทพระราชทานโดยเช อพระวงศ์ นางก็ไม่มสิทธ ทจะ

ี
แตะต้อง!” จวินไหวซ่งยุยง แต่เดิมนางก็ไม่ชอบหน้าอวี

อาเหราอยูแล้ว เหตุใดจะไม่ใช้โอกาสน ใส่ไฟให้ลุกโชน
่
ี

เสียเล่า













ื
เมอได้ยินดังนั น คนทั งหมดก็พากันรอดูละครฉากสนุก










ี
จวินเสวยนจโบกมอ “พวกเจ้า จับตัวคุณหนูรองไว้!”
ี
ื




















26

ี
ี
ตอนท 44 ละครสนุกทเล่นเองกํากับเอง




















27

่
๋
ื
“เกดอะไรขึ น” ฉูปายค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามา เส อคลุมสี
ิ
ื
่
ขาวราวหิมะ เส อตัวใหญราวกับจะห่อหุ้มร่างงดงามของ


ี
ื
ิ

เขาเอาไว้จนหมด น วมอเรียวยาวทโผล่ออกมาจากแขน
ี

เสื อกําลังจัดแต่งเสื อผ้าทไม่เรียบร้อย ขมวดคิ วเล็กน้อย



่
ี
ขณะทจ้องมองไปยังกลุมคนตรงหน้า










ู
ี
๋

ื
องครักษ์บอกเขาด้วยคําพูดทเอ่ยกับจวินอูเหินเมอสักคร่






่
ฉูปายถามขึ นว่า “ใครเปนคนเฝ้าในยามทของหายไป”
ี
๋
็







ื
“เปนพวกเราสามคน” เณรน้อยทั งสามเอ่ยขึ น สองมอยก
็

ขึ นประนม









28

ื
๋
่
ู
ฉูปายเลิกคิ วแล้วสอบถาม “เมอคร่พวกเจ้ากล่าวว่าทั ง

ี
สามท่านน ได้กลิ นดอกเหมยแห้งจากนั นก็หมดสติไป


็
เช่นนั นจึงได้คิดว่าคุณหนูรองเปนผู้กระทําเรื องน เพราะ
ี

เห็นว่าผู้ทสวมชุดลายดอกเหมยเปนคนร้าย แต่ว่าข้าเอง

็
ี

ก็สวมเสื อป้ายหน้าลายดอกเหมยตั งแต่แรกเช่นกัน เช่น




ี

็
ิ
ื
นั นข้าก็มสิทธ ทจะเปนคนร้ายเหมอนกันใช่หรือไม่”
ี





ทุกคนชะงัก ต่างก็นึกไม่ถึงว่าเขาเองก็สวมใส่เสื อแบบ




ี
เดยวกัน...










จวินเสวยนจทตกอกตกใจรีบเบิกตามองเสื อผ้าของเขา
ี
ี

ี
็
อย่างละเอยด เช่นนั นถึงได้เห็นเปนลายปกรปดอกเหม
ั
ี
ู
ี

็
ยทไม่ค่อยชัดเจนขึ นมา หากเปนเช่นน แล้วก็คงไม่อาจ
ี

29

ี
็
ตัดสินว่าใครเปนผู้ขโมยกําไลหยกม่วงเพยงเพราะเสื อผ้า



ี

ื
ทสวมใส่ แต่สิ งทนางไม่เข้าใจก็คอเหตุใดเขาต้องช่วยพูด
ี
ี
แก้ต่างให้อว อาเหราด้วย










ี
็
นมันเปนไปได้อย่างไร!










สองตาของจวินเสวยนจแดงกําขึ นมาเล็กน้อย
ี
ี









อว อาเหราสังเกตเห็นแววตาของนาง เช่นนั นก็ค่อยๆ เข้า
ี



ี

ใจขึ นมาแล้วว่าเพราะเหตุใดนางถึงพุงเป้ามาทตนเอง น ี
่
ก็คงเปนเพราะฉูปายสินะ...เช่นนั นจึงจําต้องพยายามท ี
็
่
๋

จะถอยห่างออกจากข้างกายของเขาอย่างสุดความ



สามารถ หากนางเข้าไปใกล้เขาอีกนด ความร้สึกเปน
็
ิ
ู







30

ื
็
ี
ู
ี
ศัตรของจวินเสวยนจคงจะตรงเข้ามาเฉอนนางเปนช นๆ
ิ
แน่!











ื
เมอกวาดสายตามองไปยังฝูงชน จึงได้เห็นคนจํานวน



มากทกําลังจ้องมองไปยังร่างของเขาพร้อมทั งใบหน้า
ี



แดงกําและใจสันระรัว










นางอดไม่ได้ทจะเบ้มุมปาก เขาก็ช่างเปนตัวโชคร้ายเสีย
็
ี

จริง...












ี
ู
๋
ฉูปายจ้องมองไปยังเณรทั งสามรปอกครั ง “พวก
่

ท่านกล่าวว่าในยามทคนร้ายขโมยกําไลหยกม่วงไป
ี

พวกท่านได้กลิ นนํ าหอมจนสลบ แต่ตัวข้าก็ไม่เคยได้ยิน










31

ี

ี
ี

มาก่อนเลยว่ามกลิ นหอมททําให้สลบประเภทใด ทเนน
ิ
นานถึงเพยงน แล้วกลับทิ งกลิ นไว้ไม่จางหาย อกทั งข้าก็
ี
ี
ี
ู
ยังร้สึกว่ากลิ นหอมบนร่างของพวกท่านยังเข้มข้นกว่า


ี
กลิ นในห้องน มากกว่าเสียอก”
ี









“หานสือ!”












“ขอรับ ซอจอ” หานสือปรากฎกาย แล้วเดินเข้าไปสํารวจ

ื
ื

ร่างกายของเณรทั งสาม จากนั นก็บังคับดึงเอาดอกเหม




ยแห้งสองสามกงออกมาจากอกเสื อของพวกเขา

ิ










ฉูปายลูบไล้ดอกเหมยทร่วงหล่น ก้มใบหน้าลงไปเพอสูด
ื

๋

ี
่
ดม แล้วหัวเราะขึ นมาเสียงเย็น “พวกท่านกล่าวว่า








32

ถูกกลิ นของนํ าหอมทําให้เมามายจนสลบไป แล้วเหตุใด





ี
ข้าถึงไม่ได้กลิ นอะไรทเปนอันตรายแม้แต่น้อยเลยเล่า
็
นอกเสียจากว่าพวกท่านได้กลิ นหอมของดอกเหม




ยแล้วจะมึนหัวจนล้มลงไป?”











ี

ดอกเหมยแห้งทไม่ได้ชุบนํ ายาให้มึนงง ไฉนจะทําให้คน


สลบได้กัน











คําพูดเย็นชาค่อยๆ เผยความจริงให้โผล่พ้นนํ าอย่างไม่




ต้องสงสัย คนเหล่าน ค่อยๆ เข้าใจขึ นมาแล้ว ถ้าหากเณร
ี



ี
ทั งสามไม่ได้กล่าววาจาโป้ปด แล้วเหตุใดจึงไม่มกลิ น


่
็

หอมทชวนให้มึนงงอยูเลยเล่า แต่ถึงแม้จะเปนกลิ นหอม
ี
ของดอกเหมย แต่ก็คงไม่อาจทิ งกลิ นหอมไว้ได้นานถึง



ี
ี
ี
เพยงน และคงจะไม่จางหายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นน แน่




33

ี
ไม่ว่าจะคิดเช่นไร ช่องโหว่ขนาดน ทําเช่นไรก็คงถมไม่


เต็มแน่












ี
ใบหน้าของจวินเสวยนจเผยให้เห็นถึงความกระอัก
ี


กระอ่วน “รีบบอกมาเร็วเข้า มิเช่นนั นก็ระวังหนังของ



ี
พวกเจ้าเอาไว้ให้ด!”











ู


เณรทั งสามรปนั นตกใจจนร่างสันเทิ มขณะทคุกเข่าลง
ี
“องค์หญงโปรดไว้ชวิต พวกเราทั งสามเพยงขโมยของ
ิ
ี
ี

เพราะความโลภชัวขณะ บังเอิญเห็นคุณหนูรองเดินเข้า



ื
มาใกล้ ดังนั นจึงจําได้ขึ นใจว่าคุณหนูรองสวมเส อผ้า



ี
ลายดอกเหมย และหนึ งในพวกเราทั งสามคนมดอกเหม










34

ี
ยตากแห้งพอด ดังนั นจึงเล่นละครตบหน้าขึ นมา!”











“พวกเจ้ากล้าท้าทายกฎของแคว้น กําเริบเสิบสาน ทั งยัง




คิดจะใส่ร้ายคุณหนูรอง ช่างไม่กลัวตายยิงนัก พวกเจ้า



ค้นหากําไลหยกม่วงในตัวพวกเขา จากนั นก็ขับไล่ออก



ื
ี
ี
ิ
ื
ไปจากเมองเฟงเฉง ห้ามปรากฏกายในเมองน อก!”
ิ
















































35

ี
ตอนท 45 จะฆ่าท่านอ๋องน้อยให้ตายเลยหรือ
























ิ

ี
ี
“ขอบพระทัยองค์หญงททรงไว้ชวิต ขอบพระทัยองค์
ี
หญง...” เณรเหล่านั นรีบโขกศรษะลงด้วยสํานึกในบุญ
ิ


คุณ จากนั นก็ถูกองครักษ์ลากตัวไป











ี
ขโมยพระราชทรัพย์ของราชวงศ์มความผิดใหญหลวง
่



36

ื

ี
ต้องโทษประหารเก้าชัวโคตร เพยงถูกขับออกจากเมอง


ิ
ี
ี
ิ
ี
ี

เฟงเฉงก็ถอเปนจุดจบทดทเดยว
ื
็

ี
ี
เมอจัดการเรื องทุกอย่างจนเรียบร้อยแล้ว จวินเสวยนจก็

ื
ื
ี
ู
ื

หันมามองอวี อาเหรา “เมอคร่น เกอบจะเข้าใจคุณหนูรอง
ผิดไปแล้ว ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย”











ี
ี
ี
อว อาเหราพยักหน้า ใบหน้ามรอยยิ มเย็นเยยบประดับ
่
อยู











ื
ี
ู

ี
ี
จวินเสวยนจก็คงอยากใช้โอกาสเมอคร่น จัดการนางสินะ
ื

หากไม่อาจจัดการได้ก็ต้องการทําให้นางเสือมเสียชอ

ี
เสียง แล้วยามน เล่า? กลับกลายเปนฝายทถูกทําลาย
่
็

ี





37

ี
ี


ู
ี
ี
เสียเอง! นก็ทําให้จวินเสวยนจไม่ร้จะเอาหน้าไปไว้ทไหน
แล้ว









ื

เมอละครฉากสนุกจบลง ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปทํา


การสักการะองค์ฮองเฮา











จวินอูเหินหันมาขยิบตาให้นาง “น หลังจากพวกเราไป
ี

๋

ื
ั
ปกธูปสักการะองค์ฮองเฮาแล้วก็ไปดมเหล้าทหอจุ้ย

ี

ี
่

็

เซยนสักจอกเปนอย่างไร หากอยูแต่ทนคงเบอน่าดู ข้า
ี

ี
ื
จะบอกอะไรให้นะ ในเหลาสุราแห่งนั นยังมการร้องรํา
ี
ี
ิ
เล่านทานอกด้วย ยงตกดึกก็ยงคึกคัก หากไม่ไปเจ้าต้อง
ิ

ิ

เสียดายแน่!”















38

“จริงหรือ”












“แน่นอนว่าจริงสิ หรือเจ้าคิดว่าคนอย่างข้าจะแต่งเรื อง



มาหลอกเด็กสาวเช่นเจ้าอย่างนั นหรือ”












ี
“เช่นนั นก็ด...”











๋
่
ทว่านํ าเสียงเย็นชาของฉูปายก็พลันเอ่ยขัดขึ นเสียก่อน


ี
“ดอะไรกัน หลิงอ๋องก็ไม่อนุญาตให้เจ้าดมสุรามิใช่หรือ”
ื










“จะอนุญาตหรือไม่อนุญาตแล้วเกยวอะไรกับคุณชาย
ี

๋
จอมปลอมเช่นเจ้าด้วย” จวินอูเหินไม่พอใจ ขยับกายเข้า



ั
ิ
ไปชดกับอว อาเหราแล้วพูดต่อไปว่า “เจ้าอย่าไปฟงคํา
ี




39

็
ี
ื
ี
พูดของคนผู้น เลย เขาไม่ได้เปนเหมอนอย่างทเขา
แสดงออกมาหรอก จตใจของเขาก็ชัวร้ายยิงนัก หากไม่
ิ


ใช่เจ้าข้าก็จะไม่บอกหรอกนะ”












ื
“อม เจ้าก็พูดถูกแล้ว!” อว อาเหราพยักหน้าเห็นด้วย
ี

อย่างเต็มท
ี











ี

ร้สึกว่าท่านอ๋องน้อยผู้น ก็ช่างเข้าขากับนางดยิงนัก เขา
ู
ี
็
่
ถึงกับมองออกว่าฉูปายนั นเปนคุณชายกํามะลอ โดยท ี
๋

คนบนโลกไม่มใครมองเห็นธาตุแท้ของเขาอย่างทพวก
ี

ี

นางมองออก!











ิ
“หนานหยางอ๋องก็สอนให้เจ้ากล่าววาจานนทาลับหลังผู้









40

ี

ื

ี
อนเช่นน เองหรอกหรือ” ฉูปายมองพวกเขาทกําลังพูดถึง
๋
่
ี
ตัวเองในทางร้ายๆ ด้วยสายตาเรียบนง เดิมทเสียงของ
ิ

เขาก็ไม่เบานัก ดังนั นตนเองจึงได้ยินแทบทุกคํา











ี
ื
๋

“เจ้านช่าง...” จวินอูเหินโกรธเคอง แค่นเสียงเย็นพลาง
หันหน้าหน “ท่านอ๋องน้อยผู้ยิงใหญเช่นข้าน ก็ไม่คิดจะโต้

ี
ี
่
เถยงกับเจ้าหรอกนะ!”
ี










ฉูปายยกย มเย็น
๋
ิ
่









ี
อว อาเหรากระแอมไอออกมาคราหนึ ง “เจ้าอย่าได้โต้



ี

ี
เถยงกับเขาเลย ไม่อย่างนั นเจ้าคงได้โมโหไปชัวชวิตแน่!”












41

ื
ื

“อม ข้าเชอเจ้า” จวินอูเหินยิ มตาหย ทําให้ใบหน้าหล่อ
ี
๋

เหลาของเขายิงดูสว่างสดใสมากขึ น










ฉับพลันนั น รอยย มเย็นบนใบหน้าของฉูปายยิงลํ าลึก
ิ
๋

่
มากขึ น












่
ื
ี
แม้กระทังหานสือทยนอยูด้านหลังของเขาก็ยังสัมผัสได้

ถึงรังสีแห่งความอันตราย นึกอยากจะปาดเหงอแทนอว ี

ื

ี

ี
อาเหราและจวินอูเหิน นก็ยังไม่เคยมใครกล้าวิพากษ์
๋

ี
ื
วิจารณ์ซอจอของเขาต่อหน้าต่อตาเช่นน มาก่อน และ
ื

ี
ผลลัพธ์ทได้มันก็คงมแต่พังกับพังเท่านั น

ี








ี

อว อาเหราสัมผัสได้ถึงรังสีทแพร่ออกมาจากร่างของฉู ่
ี







42

๋
ี
ปาย เช่นนั นจึงหดคอลง “พวกเราไปกันเลยดหรือไม่”










ู
“ด” จวินอูเหินเองก็พลันห่อกายลงอย่างไม่ร้ตัว
ี
๋








่

รอจนบรรยากาศเย็นๆ โดยรอบนั นเริมอบอุนขึ นมาอก
ี


ื
ี
ิ

ื

นด หานสือจึงค่อยกล้าทจะเอ่ยปากขึ นว่า “ซอจอ พวก
เขา...”









ฉูปายโบกมอเล็กน้อย น วมอเรียวยาวของเขาโบกเปน
ื
็
่
๋
ิ
ื

ื
ระลอกคลนในอากาศ “ตอนน เจ้าไปหาหนานหยางอ๋อง
ี
ี


ทจวน เรียนว่าท่านอ๋องน้อยไปยังหอวันฮวาอีกแล้ว”









หอวันฮวา?







43

ื



ี
หานสืออยากจะกระอักเลือดออกมายิงนัก นซอจอก็คิด
ื

จะเล่นท่านอ๋องน้อยถึงตายเลยเชยวหรือ! ตนก็ยังจําได้ด ี
ี
๋
ื

ว่าครั นเมอหนานหยางอ๋องทราบว่าจวินอูเหินไปยังหอ
ี


วันฮวาคราวทแล้วนั น เขาต้องถูกตเสียจนต้องหามกลับ
ี
มาเลยทเดยว...
ี
ี





















































44

ื
ี


ื

ตอนท 46 ซอจอร่างกายผอมแห้งปวกเปยก
ี


















ี
่
หานสือได้ยินทฉูปายออกคําสังเช่นนั น เขาก็ได้นําเรื องท ี

๋



ี
ี

๋
จวินอูเหินไปเทยวทหอวันฮวากล่าวรายงานทจวนหนาน

ี
หยางอ๋องดังคาดจริงๆ จากนั นหนานหยางอ๋องก็ฉวย
่
คว้าไม้หวายแล้วมุงตรงไปยังหอวันฮวาด้วยความโกรธ





45

ี
ี
เกรี ยว หลังจากทหานสือจัดการเรื องน เรียบร้อยแล้ว เขา

ี
ก็จําต้องตามทั งสองทกําลังเตรียมตัวทจะเดินทางไปหอ

ี

จุ้ยเซยนหลังจากทําการสักการะฮองเฮาพระองค์ก่อน
ี



ู
เรียบร้อยแล้วด้วยความร้สึกผิด










๋
จวินอูเหินเห็นเขาเดินเข้ามาหา จึงยกย มขึ น “มอะไร ซอ
ิ
ี

ื

จอของเจ้ามอะไรจะพูดอย่างนั นหรือ”
ื
ี








ื


ี
ู
ื
ี


ื
“ซอจอไม่มเรื องอันใด เพยงแต่เมอคร่ตอนทข้าน้อยออก
ี
่
ไปทําธุระนั น ได้พบหนานหยางอ๋องกําลังกําไม้หวายมุง
หน้าไปทางใดก็ไม่ทราบ พอกลับมาก็พบกับคุณหนูรอง

และท่านอ๋องน้อยเข้าพอดขอรับ”
ี

















46

๋
ื
“ไม้หวายหรือ” จวินอูเหินชะงัก “เขาจะถอไม้หวายไปท ี


ใดกัน”











“ข้าน้อยก็ไม่ทราบ ทว่าสีหน้าของท่านอ๋องนั นก็ดูท่าจะ




๋
ไม่ค่อยดนักขอรับ...” หานสือยังพูดไม่ทันจบ จวินอูเหินก็
ี

ย่นคิ วแล้วหันไปมองอวี อาเหรา “ดูท่าเรื องทข้าจะแอบ

ี


ี


หนเทยวนั นคงรัวไหลไปถึงหูเสด็จพ่อเสียแล้ว ข้าคงไม่
ี
ี
ี
อาจพาเจ้าไปทหอจุ้ยเซยนได้แล้วล่ะ”










อว อาเหราพยักหน้า “ก็ได้ เช่นนั นก็เอาไว้ครั งหน้าเถด
ี
ิ


รักษาชวิตนั นสําคัญยิงกว่า”

ี









ื
๋
“อม” จวินอูเหินส่งสายตาเห็นพ้องด้วยให้นาง








47

ื
ี
เมอเขาเดินจากไปแล้ว หานสือจึงค่อยหันมาทางอว อา
ื
ื


เหรา “คุณหนูรอง ซอจอเชญท่านให้ไปพบขอรับ”
ิ







ี
“มเรื องอะไรหรือ” อว อาเหราชะงัก แล้วจึงสาวเท้าก้าว
ี


ตามหลังเขาไป











หานสือส่ายหน้า “ข้าน้อยก็ไม่แน่ใจเช่นกัน”












“เหอะ เจ้าเปนองครักษ์ข้างกายเขา เหตุใดจึงคาดเดาไม่
็


ออกเล่า ช่างไม่ได้เรื องยิงนัก ไม่แน่นะต่อไปน เขาอาจจะ
ี



ี

เปลียนตัวไม่อยากให้เจ้ารับใช้อก หากตอนนั นเจ้าไม่มท ี
ี
ไปก็มาหาข้าได้เสมอ ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าให้ดกว่าเขา
ี








48

อย่างแน่นอน”












่
หานสือแทบจะกลั นรอยยิ มเอาไว้ไม่อยู พูดขึ นอย่างเสีย


ี
ไม่ได้ว่า “ขอบพระคุณคุณหนูรองในความปรารถนาด



ื
่

ื
แต่ซอจอก็ให้ข้าน้อยอยูรับใช้จนชนเสียแล้วขอรับ”

ิ





ี
พูดไปตั งมากมายแต่ใจความสําคัญนั นอยูทประโยคหลัง
่


ี
ื

ี
น เอง คงจะเปนเพราะยามทเจอกันครั งแรกได้เห็นฝมอ
ี
็
ี
การต่อสู้ของเขาทแม้จะมเพยงคนเดยวแต่สามารถต่อสู้
ี
ี
ี

กับศัตรได้มากมาย เช่นนั นจึงนึกอยากจะได้ตัวเขาเปน
็
ู
ี
็
ี
พวกกระมัง คุณหนูรองผู้น ก็ช่างมความคิดเปนเอกเทศ

ยิงนัก คุณหนูตระกูลสูงส่งคนอนๆ ล้วนพากันคิดว่าทํา
ื


ื

อย่างไรจึงจะเข้าใกล้ซอจอของเขาได้ แต่นางกลับสนใจ
ื

ในตัวเขาเสียน

ี





49

ิ
ี
ี
คุณหนูรองผู้น ก็ช่างมนสัยแตกต่างจากข่าวลือทเคยได้
ี

ี
ี
ยินมามากมายทเดยว!









ี

ี
อว อาเหรากะพริบตาขณะทมองเขา “หานสือ หากเจ้ายัง

ี
มองอยูเช่นน ข้าก็จะคิดว่าเจ้าสนใจในตัวข้าแล้วนะ”
่









เมอได้ยินเช่นนั นก็เบนสายตาหนไปทันท และไม่กล้าท ี
ี
ี

ื
จะมองมายังนางอีกต่อไป












ี

ื
ู
พูดไปแล้วก็แปลก เมอคร่นั นเขาค่อนข้างทจะระมัดระวัง
็
ในสายตาของตัวเองมากพอแล้ว หากเปนคนทัวไปก็ไม่ม ี


ทางทจะสังเกตเห็นสายตาของเขาได้ ทว่าอวี อาเหรานั น

ี







50

ี
ราวกับเพยงปรายตามองก็ทราบแล้ว ไม่สิ นางไม่แม้แต่



จะเงยหน้าขึ นมามองตัวเขาเองเสียด้วยซํ า!











ิ
๊
ทั งสองคนเดินมาจนถึงลานแห่งหนึ ง ใต้ต้นโพธ มโตะหิน
ี

่
๊
ี
วางอยูหนึ งตัว ด้านข้างของโตะนั นมชายหนุ่มในชุดส ี

ขาวนังคอยอยู ใบหน้าของเขาดูงดงาม ตรงหน้าของเขา
่


ุ

ื
ี
ื

ี
มตารางหมากรกจัดวางไว้ มอขาวทยนออกมานั นดูขาว
ซดเสียยิงกว่าตัวหมากขาวนันเสียอก นก็เปนฉูปายท ี
ี
ี
็
่

ี
๋



่
กําลังนังเดินหมากด้วยความผ่อนคลายอยูตรงนั นเอง



ี
ื
อว อาเหราหยุดยนอยูคร่หนึ ง จนหานสือต้องร้องเรียก
ู
่
ี
่
นางอยูสองรอบจึงคนสติ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในทันท
ื















51

ี
“น!”











ื
“ข้าชอ ‘น’ หรืออย่างไร”
ี








ิ

ื

ื

ี

“...”อว อาเหรานงเงยบ “เซินซอจอ องครักษ์ประจํากาย
ี
ี
ของท่านผู้น ท่านก็มอบให้ข้าได้หรือไม่ หรือมิเช่นนั นก็
ขายให้ข้าก็ได้ ท่านอยากได้เงนเท่าไหร่ข้าไม่เกยง”
ิ

ี








ี
ื
่

่
๋
“เพราะเหตุใด” มอของฉูปายทกําลังเดินหมากอยูนั น
ชะงักไป “เหตุใดเจ้าถึงต้องการเขา”










ื

ื

ี
“ก็เพราะว่าน่าสนุกดน่ะสิ หรือจะให้ข้าต้องการซอจอท ี
ี
ร่างกายผอมแห้งปวกเปยกเช่นท่านหรืออย่างไรกัน” อว ี






52

อาเหราตอบไปตามความจริง




















































































53

ื
ี
ตอนท 47 ช่างเออมระอาตัวเองนัก
























็
ู
ื
คําพูดเมอคร่ทําให้ใบหน้าของหานสือแทบจะกลายเปน
ี
สีซดขาว คุณหนูรองต้องการตัวเขาก็ช่างเถอะ หรือจะ



ื
กล้ากล่าววาจาตรงไปตรงมากับซอจอก็ช่าง แต่อะไรก็ได้
ื


ทไม่ใช่ซอจอร่างกายผอมแห้งปวกเปยก...คําพูดเช่นน ก็
ี
ื

ี
ื
ี


ี
็
ไม่ชวนให้คิดลึกไปหน่อยหรืออย่างไร นควรจะเปนคําพูด
ทออกมาจากปากของกุลสตรีอย่างนั นหรือ
ี








ื
ฉูปายยังคงมท่าทสงบดอยู เขาเดินหมากต่อไปเหมอน
ี
่
๋
่
ี
ี


54

ี
สายนํ าไหล “ได้สิ แต่เจ้าต้องเอาชนะหมากตาน ของข้า



ให้ได้เสียก่อนแล้วค่อยมาพูดกัน”











ี

ื
อว อาเหราโน้มกายเข้ามาใกล้ๆ เพอดูสถานการณ์การ

เดินหมาก แล้วก็พลันย่นหัวคิ ว “แล้วข้าจะเอาชนะท่าน



ได้อย่างไร”












ี
“เช่นน แล้วกัน ข้าต่อให้เจ้าสามเม็ด และเจ้ายังสามารถ


ี
็
เดินถอยหลังได้สามตา เช่นน เปนอย่างไร”










“ตกลง! ท่านห้ามคนคํานะ!” อว อาเหราตกปากรับคํา
ี
ื










หานสือกําลังวิตกกังวลกับชะตาชวิตของตัวเอง แม้ว่า
ี






55

่
ื
ี
ื
ื


ฝมอการเดินหมากของซอจอจะอยูในระดับสูง แต่ว่าคุณ
่
ี
ี
หนูรองเองก็มแผนการอยูในใจ อกทั งยังต่อให้นางสาม
ี
ี
เม็ดและเดินถอยได้สามตา หมากกระดานน เพยงไม่นาน

ก็คงจบลง หากคุณหนูรองไม่เดินผิดพลาดอย่างใหญ ่



ื

ื

หลวงก็คงจะเอาชนะได้ แล้วเช่นน ซอจอจะเอาชนะนาง
ี
ได้อย่างไรกัน











็
ื
หรือมแต่เขาเท่านั นทเปนเดอดเปนร้อน เช่นนั นใช้โอกาส
ี
ี

็
ี
น หนเสียเลยดหรือไม่นะ
ี
ี









หานสือร้สึกอยากร้องไห้แต่ก็ไร้ซึงนํ าตา ต่อไปเขาจะไม่
ู

กล้าอู้หรือข เกยจทํางานอีกแล้ว
ี
ี
















56

ี
ู
แต่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจล่วงร้ได้ว่าองครักษ์หนุ่มผู้มสีหน้า


ี
ี
เคร่งขรึมเย็นชา ในใจของเขาจะมความคิดทกระอัก

กระอ่วนอยากจะร้องไห้ร้องห่มเช่นน
ี











ี
ไม่อย่างนั นอว อาเหราอาจจะนึกเสียใจภายหลังก็ได้ท ี


ต้องการตัวเขา...












อว อาเหรานังลงตรงหน้าของอกฝาย หยิบหมากดําขึ น
ี
่

ี
มาใคร่คํานวณอยูเปนนาน สุดท้ายก็วางลงในจุดทอยู ่

ี
่
็
ใกล้มอ ทว่าภายในชัวพริบตาก็คว้าเอามอของฉูปายท ี
๋
ื

ื
่
ื
ู
ื
กําลังจะเดินหมาก รีบเอ่ยขึ นว่า “ตาเมอคร่ไม่นับ ไม่ถอ

ี
็
เปนการเดินหมาก ข้าเพยงแค่มอสันจนทําหมากหล่น
ื

จากมอเท่านั น”
ื











57