ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

ี
๋
ี
่
“ก็ได้ แต่หลังจากน ไม่มข้อแม้ใดๆ แล้วนะ” ฉูปายยิ มขึ น
อย่างอ่อนโยน ในดวงตาแฝงประกายลึกซึ ง












ี
อว อาเหราวางหมากดําลงอกครั ง ไม่ถึงสามวินาทก็ถอน
ี
ี

ี
ี
หมากอกครั ง แล้วค่อยเดินหมากอกตา









ิ
ื
มุมปากของฉูปายยกโค้งขึ นอย่างเย็นชา น วมอหุ้ม
๋
่
ี
ี
กระดูกสีขาวซดเดินหมากขาวอย่างง่ายดายอกครั ง









อว อาเหราขัดขวางมอของเขาเอาไว้ “ไม่นับๆ ท่านต้อง
ี
ื


ยอมให้ข้าสิ...”














58

ี
ี
“ก็ได้ แต่ต่อไปต้องไม่มเช่นน แล้วนะ”










“อมๆ แน่นอนเลย!”
ื










“...”












หานสือมองการเดินหมากแบบดันทุรังของคุณหนูรอง




ี
แล้วก็ได้แต่กลอกตา คุณหนูรองผู้น ก็ไม่ร้วิธการเดิน
ี
ู
ี

หมากเลยแม้แต่น้อย! สถานการณ์เช่นน หากเปนคนอนก็
็
ื
ี
คงเอาชนะได้ไปเสียนานแล้ว ตอนน เขาก็เข้าใจแล้วว่า


ี
ี
ื

เหตุใดซอจอจึงได้ใจกว้างเปดทางให้นางถึงเพยงน

ิ
ื
เพราะเขาก็ร้ว่าไม่ว่าจะเดินหมากอย่างไรก็คงจะไม่แพ้
ู
นางเปนแน่!
็









59

ี
ี

จนในทสุดอว อาเหราก็แพ้ไปดังคาด กวาดเม็ดหมากบน
ิ
๊
ี
โตะเละเทะจนไม่เหลือช นดด้วยความโกรธเกรี ยว “ไม่

เล่นแล้วๆ อย่างไรข้าก็ชนะท่านไม่ได้ ไม่ยุติธรรมเอาเสีย



ิ
ื
เลย พวกเราไปแข่งกนเน อรํ าสุรากันเถอะ อย่างนั นข้าก็


ต้องเอาชนะเจ้าได้แน่”













ื
“ในเมอเจ้าแพ้แล้ว เช่นนั นก็ยอมยอมรับผลการพนัน

เสีย” ฉูปายส่งสายตาเย็นชา
่
๋










“ก็ได้ แพ้ก็แพ้ ไม่ต้องมองข้าด้วยสายตาเช่นนั นเลยนะ”











่
๋
“หานสือ เก็บกระดานหมาก” ฉูปายไม่สนใจท่าทโกรธ
ี






60

ื
เคองของนาง











ี
ิ
หานสือรีบก้าวเดินเข้ามา หมากกระดานน ก็ช่างเปดหู


ิ
ี
ี



เปดตาของเขายิงนัก เห็นคุณหนูรองทมท่าทมันอกมันใจ
ี
ี
ถึงเพยงนั นแต่กลับต้องพ่ายแพ้อย่างท่าดทเหลว นก็ไม่ม ี
ี
ี

ี
ี
ี
ื
ใครฝมอแย่ไปกว่านางอีกแล้ว ก่อนหน้าน อุตส่าห์คิดว่า
ื
นางจะไม่เหมอนตัวนางในอดตแล้วแท้ๆ แต่เมอดูใน

ื
ี
ี
ิ
ตอนน ตัวเขาคงประเมินนางเอาไว้สูงเกนไป








่

๋
่
ฉูปายยังคงนังอยูไม่ขยับเขย อน “อาหารเย็นจัดเตรียม
ื
เรียบร้อยแล้วหรือ”











“เรียบร้อยแล้วขอรับ” หานสือพยักหน้า “ซอจอหิวแล้ว
ื


ื






61

หรือขอรับ”












่
่

ื
“หิวอยูบ้าง” ฉูปายหยัดกายลุกขึ นยนจากม้านังหิน มอง
๋
มายังอว อาเหรา “ไปทานข้าวกันเถด”
ิ
ี










ื

“ออ” อว อาเหราตอบด้วยนํ าเสียงเหนอยล้า เนองจากยัง
ื
ื
ี

ี
คงไม่ยินดทเมอคร่ต้องพ่ายแพ้เช่นนั น
ี
ู
ื







































62

ี

ตอนท 48 อย่างไรข้าก็ไม่เปลียนความตั งใจ



























63

ี
“อย่าโมโหไปเลย หากต่อไปเจ้าต้องการจะพนันอกข้าก็



็
จะเล่นด้วย เปนอย่างไรเล่า”










ี
่
“ก็ได้ ไม่คิดว่าเจ้าจะมมนุษยธรรมอยูบ้าง คราวน ก็มา
ี

ี
ิ
ี
ี
เล่นอกตาเถด!” อว อาเหรารีบเอ่ยอ้อนวอนทันท







๋
หากวันน ไม่สามารถเอาชนะฉูปายได้นางคงต้องเปลียน
่

ี
ื
ี
ู

ชอใหม่เสียแล้ว ถึงแม้จะร้ดว่าอย่างไรก็ไม่อาจเอาชนะ
ี

ื
ี

เขาได้ ทว่าสิ งทเปนจุดเด่นทสุดของนางนั นก็คอหน้า
็
ื

หนาๆ เช่นน ถึงแม้จะต้องทรมานเขาก็ต้องทํา เพอนํา
ี

หานสือมาไว้กับตัวนางให้ได้! นางก็ไม่เชอว่าเพยง
ื
ี
ี
องครักษ์แค่คนเดยวนางจะแย่งมาไม่ได้!

















64

่
๋
ี
ฉูปายเหยยดมุมปาก “หนึ งวันหนึ งตา หากเจ้าต้องการก็


ไปทจวนเซินอ๋องให้ตรงเวลาด้วย”

ี








ี

ี
่
“...” อว อาเหราเหม่อลอย นเขากําลังหลอกล่อนางอยูใช่
หรือไม่











“เปนอะไรไป หรือคิดว่าเอาชนะไม่ได้”
็











่
ี
“ย่อมไม่ใช่อยูแล้ว!” อว อาเหรายอมตกลงไปในแผนลวง


่
ของเขาอย่างเต็มใจ ในใจคิดว่าไม่ว่าอย่างไรนางอยูท ี


ิ
ี
จวนหลิงอ๋องก็น่าเบอเกนไปนัก มิสู้ใช้โอกาสน ออกไป
ื


ี
ี
ี
เทยวเล่นเสียหน่อยก็ไม่ดกว่าหรือ หากโชคดก็คงจะเอา
ชนะเขาได้แล้วนําตัวองครักษ์ชั นสูงฝมอเยยมกลับบ้าน
ี
ี
ื







65

็
ี
ิ
ี
ี
หลิงอ๋องจะต้องดใจเปนอย่างมากทนางมหัวทางธุรกจ
ี
เช่นน









มุมปากของหานสือกระตุก คุณหนูรองผู้น ก็ช่างอยูเหนอ
่
ื
ี

ความคาดหมายใดๆ ยิงนัก! บางคราวนางทตกอยูใน

่
ี

สถานการณ์ลําบาก แต่ก็สามารถทําให้ผู้ทได้พบเห็น
ี



ร้สึกทึงได้ บางคราวนางก็ดูฉลาดแต่ก็กลับตกหลุมพราง

ู

ี
ี
ของซอจออย่างง่ายดายถึงเพยงน ยงมองดูคุณหนูรอง


ื

ื
ิ

ี
ี
ท่านน มากเพยงใดเขาก็ยิงคาดเดาไม่ถูกเลย






ื


ื
็
ทว่าซอจอก็คิดจะเดินหมากเปนเพอนนางทุกวันจริงๆ

ื

ื
น่ะหรือ ซอจอของเขากลายเปนผู้ทชอบช่วยเหลือผู้อน

็
ื
ี

ื

ื

ื

เพอความบันเทิงเริงใจตั งแต่เมอใดกัน

66

ี
เพยงไม่นานอวี อาเหราก็หลงลืมความไม่พอใจในสมอง


่
ไปเสียสิ น เดินตามฉูปายไปรับประทานอาหารอย่าง
๋


ี
ยินด












ื

“ทจริงแล้ว เมอคร่น หากไม่ใช่เพราะข้าประมาทล่ะก็จะ
ี
ู
ี

ี
ิ
ต้องเอาชนะเจ้าได้แน่!” ระหว่างทาง นางก็อดทจะเปด
่
๋
หัวข้อสนทนาขึ นมาไม่ได้ ฉูปายได้ยินดังนั นก็ชะงัก

“อย่างนั นหรือ ยามทเจ้าเดินหมากนั นข้าก็ได้ยินประโยค
ี



น ของเจ้ามามากแล้วนะ”
ี










“ข้าเคยพูดหรือ” ใบหน้าของอวี อาเหราฉายความ




ประหม่าเล็กน้อย เอ่ยขึ นอกว่า “เจ้าวางใจได้ ข้าจะต้อง
ี










67

เอาชนะเจ้าได้แน่!”












่
๋
“เช่นนั นข้าจะรอดูก็แล้วกัน” ฉูปายยังคงยิ ม “แต่ว่าข้าก็ดู

็
เปนคนทยอมอ่อนข้อให้เจ้าง่ายๆ เช่นนั นหรือ”

ี









“หา? เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน” อว อาเหราชะงักไป
ี


เล็กน้อย












่
๋
ี
ี


ชัวพริบตาฉูปายก็เร่งฝเท้าจนอวี อาเหราทําได้เพยงรีบวิง
ื

ตาม คิดไม่ถึงว่าซอจอทภายนอกดูร่างกายผอมแห้งปวก
ี

ื

ี

ี
เปยกเช่นน เขาจะกลับมฝเท้าทว่องไวจนทําให้เท้าน้อยๆ
ี
ี
ี

ของนางนั นวิงตามไม่ทันได้ ระหว่างทางนั น แทบจะทุก
ี
คนทได้มองเห็นต่างก็คิดว่าคุณหนูรองแห่งจวนหลิงอ๋อง








68

ื



ื
่
กําลังวิงตามซอจอเซินอยู






จนกระทังมาถึงสถานทกว้างขวางว่างเปล่าแห่งหนึ ง ฉู ่

ี
ี
ี
ปายถึงได้หยุดฝเท้าลง อว อาเหราหายใจแรงจนกลาย
๋

เปนหอบ
็












ื
ี
“โอ๊ย เจ้าจะวิงเร็วไปเพออะไรกัน ไม่มผวิงตามหลังมา
ี

เสียหน่อย!”











ี
ี

ื
ี
เมอพูดจบนางก็ชะงักงัน แม้จะบอกว่าไม่มผ แต่ผู้ทวิง


ู
ี

ตามเขาก็คอตัวนางเองนนา! ร้สึกผิดเสียจนอยากจะตบ
ื
ี
หน้าตัวเองให้หน้าหัน นมันก็ไม่เท่ากับนางด่าว่าตัวเอง

ี
็
เปนผหรอกหรือ








69

ู
ี
่
ี
ู
อว อาเหราร้สึกคับข้องใจอยูบ้าง แต่ก็ร้สึกยินดมากขึ น

ื
ิ

เมอเห็นหานสือใช้วรยุทธ์ชงกงวิงตามมาด้วยท่าท ี
สบายๆ “เจ้าจะสอนวิชาชงกงให้ข้าบ้างได้หรือไม่”
ิ











ี
“เอ่อ คุณหนูรอง เรื องน ...”










ี
“เจ้าลําบากใจมากนักหรือ” อว อาเหราหรี ตาลง พลัน




ี
่
สาดสายตามองไปทางฉูปาย “เจ้าก็อย่าได้เบยงเบน
๋
ความตั งใจของเขาสิ!”












่
ฉูปายกระแอมไอ “ข้าไปเบยงเบนความตั งใจของใครท ี

ี
๋
ไหนกัน”









70

็
ี
“แม้ว่าเขาจะเปนองครักษ์ของเจ้า แต่เจ้าก็ไม่ควรช ทาง

เขาผิดๆ นะ เขาจะสอนวรยุทธ์ให้ข้าหรือไม่ก็ให้เขา




ี
ตัดสินใจด้วยตัวเอง” อว อาเหราเน้นยํ าอกครั ง เพราะ
ี

่
ี
ี
๋
ี
กลัวว่าฉูปายจะส่งสายตาหรือมท่าทอะไรต่อหานสืออก
ี
ี
ก็ซอจอผู้น ไม่ได้เปนคนจตใจดเหมอนทแสดงออกมาน ี
ิ
็
ื
ื

ื
ี


นา...





“เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่ยุงเกยวกับการตัดสินใจของเขา”
่
ี


๋
่
ฉูปายอดไม่ได้ทจะหัวเราะน้อยๆ เสียงหัวเราะเสนาะหู
ี

ราวกับเครื องดนตรีบรรเลง

























71

ี

ตอนท 49 ไปจับปลามาสองสามตัว





















72

่
ู
หานสือร้สึกจนใจอยูบ้าง “คุณหนูรองอย่าได้ทําให้ข้า

ี
็
น้อยลําบากใจเลยขอรับ วรยุทธ์ทข้ามนั นล้วนเปนสิ งท ี

ี

ื
็
ื


ซอจอสอนมา ไหนเลยจะกล้าอวดอ้างเปนผู้เชยวชาญ
ี
ต่อหน้าท่านได้ หากคุณหนูรองชนชอบจริงๆ เช่นนั นก็ขอ
ื

็
ให้ซอจอของพวกเราเปนผู้สอนเถดขอรับ”
ิ

ื
ื







๋
ู
ี
อว อาเหรามองไปยังฉูปายคร่หนึ ง จากนั นก็ละสาย
่
ตากลับมา “ถ้าเช่นนั นก็ช่างเถอะ”












็

ี
ื

พ นทตรงหน้าทห่างจากพวกเขาไม่ไกลนักเปนลําธารใส
ี
่
สะอาดสายหนึ ง ได้ยินเสียงนํ าไหลเร็ว เมอฉูปายเห็นนํ า
๋
ื


ในลําธารก็ออกปากสังขึ นว่า “หานสือ ไปจับปลามาสัก









73

สองสามตัว”












“...ขอรับ”











ี
ี
ี

อว อาเหรามองตามฝเท้าของหานสือทเดินไปยังลําธาร
ื
ี
อากาศของเดอนสิบเอ็ดในยามน ทําให้นํ าในลําธารไหล

เชยว อกทั งตัวลําธารยังเล็กแคบ หากต้องการจับปลา
ี

ี

นั นจะต้องลงนํ าด้วยตัวเอง ทว่านํ าในลําธารนั นไม่ต้อง



คาดเดาก็ร้ได้ว่าหนาวเย็นบาดลึกถึงกระดูกเพยงใด นาง
ู
ี


ขมวดคิ ว กะพริบตามองฉูปายด้วยความไม่ชอบใจนัก น ี
๋
่


เขาก็ไม่เห็นว่าหานสือเปนคนของเขาหรืออย่างไรกัน
็










อย่างไรก็ตามหานสือก็เดินไปจนถึงริมแม่นํ าแล้ว เขาดึง










74

ี
ั
ี

ี

ดาบออกจากฝก จ้องมองไปยังผิวนํ าทไหลเชยว เพยงไม่
นานก็จับปลาขึ นมาจากนํ าได้สองสามตัว










ื
ื

ี
ี
ื
“ด!” อว อาเหราเอ่ยชนชมขึ น รีบปรบมอให้กําลังใจ ฝมอ
ี
วรยุทธ์สูงส่งไม่ธรรมดาอย่างทคาดเอาไว้เลยจริงๆ
ี








๋
ี
่
ฉูปายปรายตามองนางด้วยสายตาเรียบเย็น “เพยงเท่าน ี

ื

ก็ควรค่าให้เจ้าชนชมแล้วหรือ”










“ไม่ได้หรืออย่างไร ไม่อย่างนั นเจ้าก็ลองทําให้ข้าดูสิ!” อว ี




อาเหรากลอกตา เรื องทตัวเองทําไม่ได้เช่นนั นก็อย่าสัง

ี


ให้ผู้อนเขาทําสิ ตอนน นางก็ถูกใจในตัวหานสือยิงนัก ใน
ื
ี

ใจคิดว่าหากตนเองจับตัวเขากลับไปยังจวนหลิงอ๋องได้ก็










75

ิ

ี
คงจะดยิงนัก ต่อไปหากอยากกนปลาก็คงสะดวกสบาย

ี
ขึ นไปอก










ื
ื

ี
เมอหานสือได้ยินอว อาเหราร้องชนชมตัวเอง เหงอก็พลัน


ื

ื
ผุดพรายขึ นบนหน้าผาก รีบเหลือบสายตามองซอจอท ี
ื


ี

่
ิ
อยูในอาการนงเฉยอย่างระมัดระวัง แล้วนําปลาทล้าง
จนสะอาดแล้วส่งให้เขา ในใจคิดว่าหากคุณหนูรองยัง

็
ี
่
็
เปนเช่นน อยู เช่นนั นคงจะเปนการทําร้ายตัวเขาเองเสีย
แล้ว...












ื
“ถ้าอย่างนั นข้าจะไปหาไม้ฟนมาเอง” อว อาเหราว่า
ี









“ไม่ต้องแล้วขอรับคุณหนูรอง ซอจอเขา...” หานสือเอ่ย
ื


ื






76

๋

่
ื

ื
ห้ามนาง ทว่าเมอจะกล่าวต่อนั นก็เห็นฉูปายยนมอ
ื
ขาวสะอาดมารับใบตองเพอใช้ห่อปลา น วมอเรียวยาวก็

ื
ิ
ื
ี
ิ
ื
เหมอนจะมเปลวไฟสีนํ าเงนราวนํ าแข็งผุดขึ นมาอย่าง
ื
่

ช้าๆ และลามไปทัวทั งฝามอในเวลาต่อมา








ี

ใบตองทห่อตัวปลาอยูนั นค่อยๆ ถูกย่างอย่างช้าๆ กลิ น
่

หอมโชยออกมาในทันท
ี










กระบวนการน ใช้เวลาเพยงไม่นานเท่านั น!
ี
ี










อว อาเหรามองจนปากอ้าตาค้าง หากใช้กระบวนการ
ี





ธรรมดาทัวไปก็คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึงชัวยามเลย

่
ื
มิใช่หรือ และการใช้ไฟจากฝามอย่างปลานั นก็ยัง








77

สามารถหลีกเลียงไม่ให้ปลาถูกย่างจนไหม้ได้ เปลวไฟ



่
ื
๋
ี
ี
ในมอของฉูปายยามน ราวกับถูกควบคุมโดยเทพเซยน


ซึงสามารถปรับเปลียนเปลวไฟให้แรงหรือเบาได้ตามใจ

นึก











“จะ เจ้า...เจ้าทําได้อย่างไรกัน”












ื
“เจ้าลองใช้มอลูบดูสิ”












็
ื
ื
่
๋
ฉูปายเอ่ยปากขึ น เปนนัยว่าให้นางยนมอออกมา





็
“ไม่เอา!” อว อาเหรารีบร้อนส่ายหน้าเปนพัลวัน นางก็ไม่
ี


ื
อยากถูกไฟลวกมอหรอกนะ






78

๋

ี

ื
่

ื
ื
ิ

ี
ทว่าคิดไม่ถึงเมอฉูปายทนงเงยบกลับยนมอออกมาคว้า
่
ื
ื
มอของนาง เพอบังคับให้มอของนางลูบลงบนฝามอทม ี
ื

ี
ื

่
เปลวไฟพวยพุงอยูข้างนั น
่
อว อาเหราตกตะลึง แต่นางก็หดมอกลับมาไม่ทันเสีย
ี
ื

แล้ว












ไม่คิดเลยว่ายามทมอของนางสัมผัสมอข้างนั น เปลว
ื
ี

ื
เพลิงสีฟ้าก็ได้อันตรธารหายไปเสียแล้ว และกลับกลาย




ี

็
เปนผิวหนังทขาวซดจนแทบมองไม่เห็นถึงร่องรอยหรือ
ี
บาดแผลบนฝามอแม้แต่น้อย ไม่มรอยไหม้ นางจึงค่อย
่
ี
ื

ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก











79

็
่
๋
ฉูปายหัวเราะเสียงแผ่ว มุมปากขยายออกเปนรอยยิ ม
อย่างไม่ทุกข์ร้อน













ี
หานสือเองก็อดไม่ได้ทจะลอบหัวเราะออกมา “คุณหนู



ื

รองอย่างกลัวไปเลยขอรับ ซอจอสามารถควบคุมพลังได้
ื
อย่างเบ็ดเสร็จ ไม่มทางทําให้ท่านบาดเจ็บหรอกขอรับ”
ี














































80

ื
ื
็


ตอนท 50 นอกเสียจากท่านจะเปนซอจอเฟย
ี



















ี

“......” อว อาเหราตกตะลึง ยนอยูทเดิมไม่เปล่งเสียงพูด
ี
่
ื




81

็
่
อยูเปนนาน










่
“เจ้าก็คงไม่ได้ตกใจจริงๆ ใช่หรือไม่” ฉูปายย่นคิ ว
๋









ี
่

ิ
อว อาเหราไม่กล่าววาจา ยังคงนงงันไร้สติอยูเช่นนั น








“คุณหนูรอง?”













“ซอจอ?”

ื
ื







๋
่
ฉูปายมองไปยังสองคนตรงหน้า














82

ี
ี

๋
ในยามนั นเองทอว อาเหราก็หันหน้ากลับมามองฉูปาย
่

ี
ื
ู
ี

“สิ งทเจ้าทําเมอคร่น เจ้าสอนข้าหน่อยได้หรือไม่”





๋

ิ
ฉูปายนง ไม่มปฏิกริยาตอบรับอยูชัวขณะ
่
ิ

ี
่




หานสือชะงักไปเล็กน้อย จากนั นก็หัวเราะออกมา “คุณ



ื
หนูรอง ท่านทําให้ข้าน้อยเกอบตกใจตายไปแล้วนะขอ



ื


ื


็
รับ! เปลวไฟนํ าแข็งนเปนเคล็ดวิชาเฉพาะของซอจอทไม่
ี
ี
เคยเผยแพร่ให้ผู้ใดมาก่อน นอกเสียจากว่า...”







“นอกเสียจากว่าอะไร”












หานสือใคร่ครวญ “นอกจากท่านจะเปนซอจอเฟย[1]”
็
ื


ื


83

่
๋
ฉูปายมองหน้านาง “เจ้าแน่ใจหรือว่าจะเรียน”










ี
“ไม่เรียนแล้ว” อว อาเหราส่ายหน้า ใครจะอยากแต่งงาน



กับเขาเพอทจะเรียนเคล็ดวิชานันกันเล่า ถ้าเปนเช่นนั น

ี
ื
็

นางคงต้องตายเร็วกว่าเดิมเปนแน่ เพราะวันๆ ถูกทําให้
็

โกรธเข้าน่ะสิ!












๋
่
มุมปากของฉูปายค่อยๆ ยกโค้งขึ น เผยให้เห็นรอยยิ มท ี


ื
แฝงความขมขนเอาไว้จางๆ จนแทบมองไม่เห็น หลังจาก


ี
ื

นั นก็ยังคงยนมอออกไปย่างปลาต่อ เวลาผ่านไปเพยง
ื
แค่หนึ งก้านธูป[2] เมอปลาถูกย่างจนสุกดแล้ว เขาจึง
ี
ื


ถอนพลังออก











84

ี
หานสือแบ่งปลาสามตัวให้แต่ละคนได้ทาน ยามทส่งให้

ี


ี
ี
อว อาเหรานั นเขาก็ถอนใจออกมา “คุณหนูรอง ทนไม่ม ี
ุ
ื
เครื องปรงรส คงจะลําบากท่านแล้วนะขอรับ แต่เน อปลา

็
ี
สดใหม่ย่อมมรสด จะต้องอร่อยเปนแน่”
ี









ื
“อม” อว อาเหราพยักหน้าลง
ี










ี


เน อปลาน เปนไปตามทหานสือบอกเอาไว้ รสชาติเยยม
ื
ี
็
ี
ยอด กลิ นหอมอบอวลไปจนถึงลานวัดเลยทเดยว
ี
ี







หลังจากทานปลาจนหมดแล้ว หานสือก็เอ่ยถามขึ นอก
ี


ี
ื

ครั งว่า “ซอจอและคุณหนูรองอยากจะรับประทานอก
ื





85

หรือไม่ขอรับ”













ี
อว อาเหราส่ายหน้า ปลาหนึ งตัวก็หนักอย่างน้อยครึงจ ิ

ี

น[3]แล้ว นางอิมเสียจนแทบจะเดินไม่ไหว ในตอนน เน อ
ื

ุ
ิ
ี
ี
ื
ปลาชนดน แม้จะไม่มเครื องปรงรสใดๆ แต่เน อปลาก็สด

อร่อยและนุ่ม ไหลลืนลงคอโดยง่าย และยิงนํามาย่าง


ื
็

ี
เช่นน ด้านบนเปนเน อปลากรอบๆ ก็ยิงอร่อยมากขึ นท ี
เดยว
ี











่
แม้แต่ใบตองทห่อปลาอยูด้านนอกก็ไม่ได้ถูกย่างจนไหม้
ี



ี

เกรียม ลักษณะราวกับเพิงเด็ดมาใหม่ๆ ยามทรับ
ประทานนั นก็ได้กลิ นหอมอ่อนๆ ของใบตอง ไม่ทราบว่า




ฉูปายควบคุมไฟเช่นไรจึงสามารถใช้เพยงใบตองบางๆ
๋
่
ี
ี
ี
ชั นเดยวย่างปลาออกมาได้ ความสามารถเช่นน ไม่มใคร
ี




86

เอาชนะเขาได้แน่












ต่อไปนางคงไม่กล้าพูดว่าวรยุทธ์ของเขานั นไม่เท่าไหร่



แล้ว...












ื
ี


ี
ื
อว อาเหรานึกย้อนไปถึงยามทนางส่งเสียงร้องชนชมเมอ

็
หานสือจับปลาขึ นมาได้ คาดว่าคงเปนการขัดหูขัดตา
ี

ื
ี
เขาเสียกระมัง ดังนั นเขาถึงได้จงใจทจะแสดงฝมอให้
นางเห็นต่อหน้าเช่นน
ี












ี
คงจะต้องบอกว่าคนผู้น ก็ช่างมจตใจคับแคบยิงนัก แม้
ิ
ี
แต่องครักษ์ข้างกายก็ไม่ยอมให้เก่งไปกว่าเขาแม้แต่สัก



ี
ก้าวเดยว









87

ี
ิ
่
๋
ฉูปายมองมายังนาง จากนั นก็หันหน้าไปอกทาง “กนอิม

แล้วก็กลับไปพักผ่อนเถด หานสือ เจ้าไปส่งคุณหนูรอง
ิ


เสีย”












ื

เมอพูดจบก็หมุนกายเดินจากไปภายใต้ท้องฟ้ายามราตรี

ทกําลังมดครึ มลง
ื
ี










“คุณหนูรอง เชญขอรับ”
ิ










ื
“อม”











ี
อว อาเหราเดินตามหานสือกลับมายังทพักของนางใน
ี




88

ื

่
อาราม เมอเห็นเจาเอ๋อร์นังยองๆ เฝ้าอยูหน้าประตูนาง
จึงค่อยคิดถึงสาวใช้ของตัวเองขึ นมาได้ “เจ้ามานังทํา



ี
อะไรตรงน ”












เจาเอ๋อร์เห็นนางกลับมาแล้วก็รีบวิงเข้าไปกอดนางด้วย


ี

ความยินดยิง “คุณหนู ท่านหายไปไหนมาเจ้าคะ ยามท ี


บ่าวไม่อยูได้ยินมาว่าท่านเกอบจะถูกจับเพราะขโมย
ื
่

ี

กําไลหยกม่วง บ่าวตกใจเสียแทบแย่ โชคยังดทท่านไม่
ี

ู
เปนอะไร มิเช่นนั นบ่าวคงไม่ร้จะไปเรียนท่านอ๋องว่า
็


ี
อย่างไรด!”










“เจ้าไม่เห็นหรือว่าข้าก็กลับมาอย่างปลอดภัยดแล้ว ไม่
ี



ี

ต้องร้องไห้แล้วน่า” อว อาเหรารีบสังให้นางหยุดหลัง

ี
นํ าตาออกมา แล้วถามกลับไปว่า “อกอย่าง เจ้าก็ลองคิด






89

ิ
ดูเอาเถดว่าคุณหนูของเจ้าจะยอมให้คนพวกนั นรังแกได้



ตามใจชอบอย่างนั นหรือ”

























------













ื
ื

ื


[1] ซอจอเฟย (世子妃) พระชายาของซอจอ
ื




ี
[2] เวลาหนึ งก้านธูป เปนการบอกเวลาของจนในสมัย
็

โบราณ เทยบเปนเวลาคร่าวๆ สามนาท
็
ี
ี















90

็
ี
ี
ิ
[3] จน (斤) เปนหน่วยชังของจน หนึ งจนมความหนัก
ิ
ประมาณครึงกโลกรัม
ิ












































































91

ี
ิ
ตอนท 51 ดึงผ้าห่มของเจ้าออกเสียเถด






















“คุณหนู...” เจาเอ๋อร์ส่งเสียงสะอึกสะอื น












หานสือเห็นว่านายบ่าวทั งสองกําลังตกอยูในห้วง
่



ี

ู

อารมณ์ทลึกซึ ง รขุมขนทังทั งร่างก็ถูกปลุกจนลุกชัน รีบ
รายงานขึ นว่า “บ่าวนําตัวคุณหนูรองมาส่งแล้ว ไม่ขอ




รบกวนแล้วขอรับ”











เจาเอ๋อร์มองไปยังเงาร่างของหานสือแล้วจึงมองมาท ี




นางอย่างประหลาดใจ “นันมิใช่องครักษ์ข้างกายของ







1

ื


เซินซอจอหรอกหรือเจ้าคะ แล้วเขามาส่งคุณหนูได้อย่าง
ื




ไรกัน อ้อ! หรือว่าคุณหนูออกไปกับเซินซอจอ...”
ื
ื






“เจ้าอยากจะพูดอะไรกันแน่” อว อาเหราเห็นแววตาท ี
ี




เปนประกายของนางแล้วก็อดไม่ได้ทจะขัดขึ น แล้วจึง
็
ี
ี
ี
ั
ื
กล่าวเตอนอกครั งว่า “เจาเอ๋อร์ เจ้าฟงข้าให้ดนะ ข้ากับฉู ่
ี
ปายไม่ได้มความสัมพันธ์ใดๆ ต่อกันทั งนั น เจ้าอย่าได้
๋

คิดอะไรเหลวไหล!”












ื
ื


ื

“คุณหนู แม้แต่ชอของซอจอท่านก็ยอมเอ่ยออกมาแล้ว!”
เจาเอ๋อร์ทําราวกับมันเปนเรื องใหญเสียเต็มประดา
็
่








ู
่

ี
อว อาเหราร้สึกปวดหัวยิงนัก เจาเอ๋อร์จมอยูในโลกของ






2

ี
ิ
ตัวเอง ไม่ว่าจะอธบายอย่างไรตนเองก็คงไม่มทางแก้ไข


ื
ความเชอผิดๆ ของนางได้เสียแล้ว เช่นนั นจึงอดไม่ได้ท ี


จะถอนหายใจออกมา “แล้วแต่เจ้าจะคิดแล้วกัน แต่ควร




ี
ระวังวาจาเอาไว้เสียบ้าง อย่าให้หลุดปากออกไปเชยว


ข้าเข้าไปพักผ่อนก่อนแล้ว”












็
“เจ้าค่ะ บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ!” ดวงตาของเจาเอ๋อร์เปน


ื
ประกายระยิบระยับ ในเมอกล่าวออกมาเช่นน คุณหนูก็
ี


คงยอมรับแล้วสินะ












ี

เช่นนั นอว อาเหราจึงเดินเข้าไปในห้อง เมอเจาเอ๋อร์กําลัง
ื
ี
จะปดประตูลงนั นก็กลับเห็นว่ามชายหนุ่มในอาภรณ์สี
ิ


ิ
นํ าเงนผู้หนึ งเดินเข้ามา นางจึงรีบร้อนเก็บรอยยิ มบนใบ


หน้า วิงเหยาะๆ เข้าไปคารวะ “บ่าวคารวะท่านอ๋องน้อย







3

เพคะ!”












ี
็
ื
๋
“ไม่ต้องมากพิธ!” จวินอูเหินโบกมอเล็กน้อย “เจ้าเปน
สาวใช้ข้างกายของอาเหราใช่หรือไม่”












“เพคะ ไม่ทราบว่าท่านอ๋องน้อย...” เจาเอ๋อร์ชะงักไป




ี
ท่านอ๋องน้อยเรียกคุณหนูของนางว่าอาเหรา นนางไป



ี
สนทสนมกับท่านอ๋องน้อยถึงขั นน ตั งแต่เมอใดกันนะ
ื
ิ




















“อย่ามัวแต่กล่าววาจาไร้สาระ รีบไปเรียกคุณหนูของเจ้า




ิ
ออกมาเสียเถด” จวินอูเหินพูดขึ นอย่างไม่อ้อมค้อม
๋





4

ี

ี

เจาเอ๋อร์หลุบตาลงตํา แล้วจึงเข้าไปเรียกอว อาเหราทอยู ่
ิ
ด้านในห้อง “คุณหนู ท่านอ๋องน้อยเชญท่านให้ออกไปคร่ ู



หนึ งเจ้าค่ะ”












ี

ื
ี
“มเรื องอะไรนะ” อว อาเหรากําลังจะถอดอาภรณ์เพอขึ น

ื
ี
ี
ไปเอนกายบนเตยงแล้ว วันน นางเหนอยมาทั งวัน อกทั ง
ี
ู
่
เพิงจะกนดมจนอิมหนํา ความร้สึกง่วงนอนก็พลันพุงเข้า



ิ
ื
โจมต นางจึงพูดขึ นอย่างขัดใจว่า “หากเขาไม่มเรื อง
ี
ี
ิ
อะไรก็บอกให้กลับไปเสียเถด ข้าง่วงแล้ว”










เจาเอ๋อร์ได้ยินดังนั นก็นําความไปบอกแก่จวินอูเหิน
๋
















5

ื
ไม่คิดเลยว่าเมอเขาได้ยินเช่นนั นก็ย่นคิ ว แล้วบุกเข้ามา



ื
โดยทันทพร้อมกับผลักประตูออก “ฟ้าเพิงจะมดแล้วเจ้า
ี

จะมานอนอะไรกัน รีบลุกขึ นได้แล้ว ข้าจะพาเจ้าไปเทยว
ี


ี
ื

ี

ทหอจุ้ยเซยน เจ้าอย่าได้พลาดแสงสีสวยงามยามคําคน

ี

ื
ไปเลย นอนน่ะเจ้าจะนอนเมอไหร่ก็ได้ แต่เรื องเทยวนั น
ไม่เข้าใครออกใครนะ”











ี
อว อาเหรากะพริบตาเล็กน้อย “ข้าไม่ไป ง่วงจะตายอยู ่



แล้ว”












ี

“ไม่ได้ ข้าทหลบเข้ามาก็ไม่ใช่เรื องง่ายๆ นะ หากเจ้าไม่

ไปเทยวกับข้าก็น่าเบอแย่ รีบลุกขึ นมาได้แล้ว มิเช่นนั น

ี

ื
ื
ข้าจะเข้าไปดึงผ้าห่มของเจ้าออกแล้วจะสวมเส อผ้าให้


เจ้าด้วยตัวเอง”







6

ี
ี
“อย่านะ!” อว อาเหรารีบลงจากเตยง “ข้าลุกแล้ว หากดึก


ื
ี
ดนเช่นน เจ้ากล้าทําอะไรบ้าๆ กับข้าล่ะก็ ข้ารับรองเลย

ว่าจะไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้แน่!”












ื
ิ
“เจ้าวางใจเถด หากเชอฟงคําข้าแล้วเจ้าจะได้เทยวเล่น


ี
ั
อย่างสําราญใจแน่ๆ!” จวินอูเหินหัวเราะ แล้วเร่งรัดขึ น
๋

ี
อกว่า “รีบลุกขึ นสวมเส อผ้าได้แล้ว หากยังโอ้เอ้ถ่วงเวลา
ื

ุ
ี
อกเจ้าคงได้นอนจริงๆ แน่ พร่งน เช้ายังต้องไปจุดธูป
ี

ี
สักการะฮองเฮาพระองค์ก่อนอกนะ”










“ข้าร้แล้วน่า เจ้าออกไปก่อนเถด หรืออยากเห็นข้าตอน
ิ
ู


เปลียนเส อผ้ากัน?”

ื









7

“ก็ได้ เร็วๆ เข้าล่ะ”












ี
ื
อว อาเหรามองเขาเดินออกไปอย่างเบอหน่าย แล้วเอน


ี
กายลงบนเตยงอย่างเหนอยอ่อน
ื























































8

ี
ตอนท 52 หาเรื องใส่ตัว
























ื
ื
เมอสวมเส อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกจากห้อง

๋
มองเห็นจวินอูเหินและเจาเอ๋อร์ยนรออยูหน้าประตู
่
ื









ี
๋
จวินอูเหินมองเจาเอ๋อร์ทกําลังกังวลใจ “สาวน้อย เจ้า

เปนอะไรไป กลัวว่าข้าจะลักพาตัวคุณหนูของเจ้าไปหรือ
็


ิ
อย่างไร เจ้าวางใจเถด แม้ว่าข้าจะชอบเล่นสนุก แต่จะ





ี
็
ไม่ทําเรื องชัวช้าเปนแน่ หากเจ้าต้องการไปเทยวเล่นด้วย



9

กันก็ตามมา...”












“ทะ...ท่านอ๋องน้อย” เจาเอ๋อร์อึกอัก











ี
ี
อว อาเหราหมดคําทจะเอ่ย รีบเอาตัวกันนางเอาไว้ด้าน


ี
๋
หลัง ถลึงตาจ้องมองจวินอูเหิน “สาวใช้ของข้าคนน เปน
็
คนข ขลาด หากเจ้ายังแกล้งนางอีกข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้
ี



แน่”












“โอ้ ข้าไหนเลยจะกล้าทําให้สาวใช้ของเจ้าตกใจได้ เจ้าท ี



ิ
๋
ทําท่าทางเช่นน ก็กนหัวข้าเสียเถอะ!” จวินอูเหินหัวเราะ
ี

ี
่

ื
ขึ นอย่างขบขัน “ไปกันเถอะ มัวแต่ชักช้าอยูเช่นน เมอเรา
ไปถึงทนันก็คงหาทนังไม่ได้แน่”


ี


ี




10

ี
ื
“อม” อว อาเหราพยักหน้า










ื

ี
ี
ี
ี

“อา ดึกดนเพยงน แล้วคุณหนูยังจะออกไปเทยวเล่นอก
หรือเจ้าคะ แล้วยังไปกับท่านอ๋องน้อยอก...” เจาเอ๋อร์ตก
ี
ตะลึง หากท่านอ๋องร้ว่าคุณหนูแอบออกไปเทยวกับท่าน
ู
ี



ื
็
อ๋องน้อยหนานหยาง ผู้ซึงได้ขึ นชอว่าเปนคนอันธพาลท ี
ี

ื

ิ

ื
สุดแห่งเมองเฟงเฉงในเวลาดึกดนคําคนเช่นน นางคงจะ
ื
ิ
ต้องตายแน่!







อว อาเหราถลึงตาจ้องมองนาง “เจ้าจงเก็บเรื องน ให้เงยบ
ี
ี
ี
ี
อย่าได้เอาเรื องน ไปบอกเสด็จพ่อเข้าใจหรือไม่”
















11

“อ่า บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ แต่ว่าคุณหนูท่านจะออกไป




จริงๆ หรือเจ้าคะ”











็
ี
“ก็คงต้องเปนเช่นนั น” อว อาเหรากรอกตา “เจ้าจะไป


ด้วยหรือไม่”












“บ่าวจะไปด้วยเจ้าค่ะ” เมอเจาเอ๋อร์เห็นว่านางดึงดันจะ
ื


ั
ี

ี
ไปให้ได้ ห้ามอย่างไรก็คงไม่ฟง เช่นนั นทางทดนางก็ขอ
ไปด้วยดกว่า
ี











ี

๋
จวินอูเหินเห็นเจาเอ๋อร์มองมาทตนอย่างระแวดระวังก็

อดทจะหัวเราะออกมาไม่ได้ “อาเหรา เจ้าดูสาวใช้ตัว

ี

น้อยของเจ้าสิ ทําราวกับว่าข้าจะขโมยตัวเจ้าไปเช่นนั น










12

แหละ ข้าตกใจจนไม่กล้าทําอะไรแล้ว”












ี
“แล้วเจ้าจะเอาอย่างไร” อว อาเหราแค่นเสียงออกมา










“แน่นอนว่าข้าต้องไปรํ าสุรากับสาวงามน่ะสิ”












่
ี

คนกลุมน ออกมาจากลานวัด แล้วเดินขึ นรถม้าเพอออก
ื

ี
่
ื
ไปยังหอจุ้ยเซยนทอยูทางทิศเหนอของเมอง
ี
ื





บนรถม้า อว อาเหรามองหน้าเขาแล้วถามขึ นว่า “วันน ี
ี



เจ้าบอกว่าต้องไปหาเสด็จพ่อมิใช่หรือ หรือว่าเขาตเจ้า
ี


แล้วไล่เจ้าออกจากบ้าน”













13

ื
ี
ี

“หากไล่ข้าออกมาจริงๆ ก็ดน่ะสิ” เมอคิดถึงเรื องน จวินอู ๋
ี
ื

ี
็
เหินก็โกรธขึ นมา “นต้องเปนฝมอของฉูปายแน่ ตอนข้า
่
๋
กลับไปนั นได้ยินมาว่าเจ้าหานสือไปฟ้องเสด็จพ่อของข้า

ี


ู
บอกว่าข้าไปยังหอวันฮวา เจ้าต้องร้นะว่านับตั งแต่ทข้า

ี
ถูกตเมอครั งทแล้วจนถูกหามกลับมา ข้าไหนเลยจะกล้า
ื

ี
ี
รนหาทตายอก”
ี











หอวันฮวาหรือ มันคอทใดกัน
ื
ี








ื

จวินอูเหินเมอเห็นสีหน้าไม่เข้าใจของนางแล้ว ก็ย มขึ น
ิ
๋
ู
“ทนั นก็คอสํานักโคมเขยวอย่างไรเล่า เจ้าไม่ร้หรอกหรือ”
ี
ื
ี








ี
ี
“...” อว อาเหราหมดวาจาทจะกล่าว นางก็ไม่คิดว่าคนผู้







14

ี
ี
ี
น จะเกเรถึงเพยงน










ิ
๋
รถม้าเข้ามาหยุดอยูทหน้าหอวันฮวา จวินอูเหินจึงรีบเปด
่
ี

ม่านออกไปทักทาย










ื
ี
อว อาเหราชะงักไปเล็กน้อย “ดูท่าทางแล้ว ก็เหมอนว่า

ี
เจ้าจะอยากเข้าไปอกนะ”











จวินอูเหินปดม่านลง “ข้าไหนเลยจะกล้าเข้าไปอก ครั งท ี
ี
๋
ิ

ี
ี

แล้วเพราะข้าเชอเจ้าบ้านันหรอกถึงได้ลองไปเทยวทหอ
ื



วันฮวาสักครั ง สุดท้ายเสด็จพ่อกลับล่วงร้เข้า หลังจาก
ู

ี
นั น...พูดถึงตอนน แล้วก็หดหูไม่หาย”
่













15

ี
ี
อว อาเหรามองดูเขาทีปากพูดออกมาเช่นนั นเช่นน แต่


็
ี
ื

เชอเถอะว่าในใจของเขาก็คงต้องอยากไปอกเปนแน่
ี
เพยงแต่กลัวว่าหนานหยางอ๋องจะทรงทราบก็เท่านั น คิด



ี
ไปคิดมาก็ถูก ไม่ว่าใครก็คงไม่อยากเสียหน้า ก็โดนตเสีย



ี
จนต้องถูกหามออกมาเช่นนั นน ถูกตนั นก็เรื องเล็ก แต่ท ี
ี

ู
ี
สําคัญคอไม่ร้จะเอาหน้าไปไว้ทใดต่างหาก
ื








่
ื

มิน่าเล่าเมอคุณหนูตระกูลใหญพวกนั นได้เห็นเขาแล้วก็

ี
็
่
ี
ทําหน้าราวกับเห็นผ พากันหลบหนเปนการใหญ ด้วย
กลัวว่าจะเปนการหาเรื องใส่ตัว
็










เพยงชัวพริบตา พวกเขาก็มาถึงหอจุ้ยเซยนแล้ว

ี
ี















16