ลิขิตฟ้าชะตารัก เล่ม1

็
เจาเอ๋อร์มองคุณหนูของตัวเองอย่างเปนกังวล สาวใช้คน


่
นั นแม้ว่าจะวางท่าใหญโต แต่อย่างไรเสียนางก็เปนถึง
็


สาวใช้ข้างกายขององค์หญงรอง คุณหนูกล่าววาจาเช่น
ิ


น ก็ฟงดูไม่ค่อยให้ความเคารพเท่าใดนัก
ั
ี










“องค์หญงรองดูนางสิเพคะ ช่างกล้าพูดขึ นมาเช่นน ได้
ี
ิ



็
ช่างไม่เคารพต่อกฎเกณฑ์ยิงนัก พระองค์เปนถึงองค์

็
ิ
ี
ี

หญงรองแห่งต้าเยยน เปนพระธดาในพระสนมเซยว
ิ
ี
ู

ิ
ไฉนเลยจึงปล่อยให้หญงทไหนก็ไม่ร้มาพูดจากําเริบ
ี
ื
ี
เสิบสานเช่นน ได้ อกทั งยังกล้าแต่งเน อแต่งตัวสีสันฉูด
ฉาดไม่ร้กาลเทศะเช่นน อก!” สาวใช้ผู้นั นยังคงพูดจาว่า
ี
ี
ู

ร้ายต่อไป













44

สีหน้าของจวินไหวซ่งเปลียนไปตามคําพูดเหล่านั น ถลึง



ี
ตาจ้องมองอว อาเหรา










ี
ไม่รอให้อว อาเหราได้เอ่ยอะไรออกมา เจาเอ๋อร์ก็รีบร้อน



ี
โขกศรษะลงทันท “องค์หญงรองโปรดอภัยด้วยเพคะ
ิ
ี
ี
ื
ท่านน คอคุณหนูรองแห่งจวนหลิงอ๋อง หลายวันก่อนคุณ


ี
หนูตกจากหน้าผาจนศรษะได้รับการกระทบกระเทอนจึง
ื

ิ
เลอะเลือนไปบ้าง ขอให้องค์หญงรองโปรดอภัยด้วยเพ



คะ”













ี
“อว อาเหรา?” จวินไหวซ่งตกตะลึง มองมาทนางในทัน
ี
ใด “เหตุใดเจ้าถึงได้...”


















45

ี
เหตุใดเจ้าถึงได้แต่งตัวแช่นน












ี
ี
ี
ี
ก่อนหน้าน นางเคยเห็นอว อาเหราจากทไกลๆ เพยงสอง
ี


ครั ง ทว่าทุกครั งทเห็นจะต้องเปนยามทนางวิงตามหลัง
็
ี

ี
ของรัชทายาทอย่างหน้าไม่อาย บนใบหน้ามเครื อง

ี

สําอางทาเคลือบไว้ไม่น้อย เดยวแดงเดยวขาวปะปนกัน
ี
โดยเฉพาะหากพบเข้าในยามวิกาลก็ยิงน่าตกใจ ทว่าใบ



ี
หน้าของอวี อาเหราในวันน กลับดูงดงามสะอาดสะอ้าน



แต่งหน้าบางเบาทว่าสง่างาม ดวงหน้างดงาม ไหนเลย




ี

ื
ี
ี
จะข เหร่เหมอนยามทเคยพบก่อนหน้าน ได้






ี
“ถวายบังคมองค์หญงรองเพคะ” ในขณะทนางกําลังตก

ิ

่
ตะลึงอยูนั น อว อาเหราก็ได้เลียนแบบท่าทางของทุกคน
ี

คารวะองค์หญงรองด้วยท่าทเยยงกุลสตรี “ไม่ได้ถวาย

ี
ิ
ี



46

็
ิ
บังคมองค์หญงก็เปนความผิดของหม่อมฉันแล้วจริงๆ


ิ
ทว่าองค์หญงก็คงได้ยินวาจาของสาวใช้ผู้น แล้ว ข้าก็
ี


ี
เลยอดไม่ได้ท...”










่
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร!” สาวใช้ทอยูด้านหลังจวิ

ี
นไหวซ่งพลันโกรธเกรี ยวขึ นมา












“ก็หมายความเหมอนทเจ้ากําลังทําอยูในตอนน อย่างไร
ื
ี
ี

่
ี
ี
เล่า!” อว อาเหราตะคอกใส่ “มสถานะเปนสาวใช้ข้าง
็
ี
กายขององค์หญงรอง ไม่ต้องพูดถึงว่าอยูในสถานททต้อ

ี

ิ
่
งกสํารวมกริยาเช่นน หรอก แต่ตัวข้าทเปนธดาแห่งจวน
ี

ิ
ี
ิ
็
็
ี
ี
หลิงอ๋อง เจ้าทเปนเพยงสาวใช้เหตุใดถึงได้กล้ากล่าว


ี
็
ู
วาจาไร้ความเคารพต่อข้าเช่นน ไม่ร้สึกหรือว่านก็เปน
ี
การกระทําททําให้องค์หญงรองต้องเสือมเสีย”
ิ

ี

47

ี
สาวใช้ผู้นั นพูดอะไรไม่ออก ทําได้เพยงแต่ก้มหน้าก้มตา


เท่านั น












ี
ยามน จวินไหวซ่งจึงค่อยเข้าใจความหมายในคําพูดขอ



ี
งอว อาเหราขึ นมาแล้ว ทนางทําเช่นน ก็เพราะต้องการ
ี

ี
็
ี
ตําหนตนเองทเปนถึงองค์หญงแต่ว่าไม่สังสอนสาวใช้
ิ
ิ


ี
ื

ิ

ช่างน่าขายหน้ายิงนัก เมอคิดได้เช่นน ใบหน้าก็นงขรึมลง

ในทันใด ทว่ากลับไม่อาจระบายความโกรธแค้นต่อนาง

ื
ได้ ทําได้เพยงหันไปว่ากล่าวสาวใช้ทยนอยูด้านหลัง
่
ี

ี






ี
“ยังไม่รีบไสหัวไปอก?”
















48

ิ
“องค์หญง? บ่าว...บ่าวทูลลาเพคะ” สาวใช้ผู้นั นใบหน้า



ื
ื
ี


แดงเถอก เมอเห็นใบหน้าของจวินไหวซ่งทฉายความไม่
พอใจมากขึ นเรื อยๆ แล้ว จึงได้รีบถอยออกไป












ี
เมอสาวใช้เดินออกไปแล้ว ขันททอยูด้านนอกก็ร้องขึ น
ี
่

ื
มาว่า “องค์หญงเสวยนจเสด็จ!”
ิ
ี
ี







ี
ี
จวินไหวซ่งมองไปทอว อาเหราด้วยสายตาดุดัน จากนั น

จึงเดินออกไปยังด้านนอก













ื
เมอเจาเอ๋อร์เห็นว่านางจากไปแล้ว เช่นนั นจึงค่อยหยัด


กายยนขึ นพลางลอบถอนใจ “คุณหนู ท่านก็ช่างกล้า
ื


หาญยิงนักนะเจ้าคะ แม้ว่าเมอคร่น จะไม่ใช่องค์หญง

ิ
ี
ื

ู




49

ี
ี
เสวยนจ แต่ก็ต้องถวายการคารวะอย่างนอบน้อม แม้ว่า


ิ
ิ
สาวใช้ข้างกายขององค์หญงจะทํากริยาไม่เหมาะสมแต่

ก็ต้องอดทน ก่อนจากมาท่านอ๋องก็ทรงกําชับแล้วมิใช่




หรือเจ้าคะ”











ี
“ข้าโกรธจนลืมตัวไปหน่อยน่ะ” อว อาเหราเกาศรษะ
ี


อย่างรําคาญใจ หากไม่อยากให้นางก่อเรื อง ฝายนั นก็ไม่
่


ั
ี

ควรทจะยัวยุนาง หากมิอาจแก้แค้นแบบตาต่อตาฟนต่อ

ฟนได้ เช่นนั นก็ไม่ใช่นสัยของนางแล้ว!
ิ
ั



































50

ี

ตอนท 37 ตบหน้ากันชัดๆ



























51

เจาเอ๋อร์ทอดถอนใจออกมา ใบหน้าฉายแววจนใจ ในใจ




ี
ก็คิดว่าท่านอ๋องนั นก็ได้คาดการณ์ผิดไปเสียแล้ว เดิมทก็


ิ
ี
ไม่เข้าใจนสัยใจคอของคุณหนูในยามน เอาเสียเลย เหล่า


ิ
ิ

องค์หญงและคุณหนูทัวทั งเมองเฟงเฉงล้วนไม่พอใจใน
ื
ิ

ี
ตัวคุณหนู แล้วจะให้พวกนางละทิ งโอกาสทจะหาเรื อง

คุณหนูได้หรือ











ี
เพยงแค่ก้าวเข้ามาในวิหารด้านหลังก็มเรื องกับองค์หญง
ี
ิ

ี

ิ
รองเสียแล้ว นก็จนตนาการได้ไม่ยากเลยจริงๆ ว่าหลัง

ิ
จากน จะเกดเรื องอะไรขึ นบ้าง...
ี









“ไปเถด ออกไปดูองค์หญงเสวยนจนันกับข้า” อว อาเหรา
ี
ิ
ี
ี
ิ

สาวเท้าก้าวออกไปด้านนอก เจาเอ๋อร์นึกอยากจะรั งแต่ก็


รั งเอาไว้ไม่ทัน ได้แต่ขมวดคิ วด้วยความวิตกกังวล หาก







52

ื

คุณหนูจะไปสร้างเรื องกับคนอนก็ยังพอไหว แต่ถ้าจะไป


ี
ี
ิ
ี
มเรื องกับองค์หญงเสวยนจนั นคงจะไม่ดแน่
ี






ี
นางหยุดความคิดไว้เพยงเท่านั นแล้วก็เงยหน้าขึ น ก ็



พลันเห็นเว่าเงาชุดกระโปรงสีแดงร่างนั นได้เดินจากไป



ไกลเสียแล้ว












ิ
ี
ี
่

ี
อว อาเหราหยุดฝเท้าอยูทหน้าวิหาร แล้วจึงได้เห็นหญง
สาวเยาว์วัยทสวมใส่เสื อผ้างดงามหรหราเดินเข้ามาจาก
ู
ี

ภายนอก หน้าตาของนางชวนให้หลงใหล สวมชุดชาววัง




สีขาวสะอาดพอดตัว ชายกระโปรงยาวลากไปตามพ นดู
ื
ี

ู
หรหรา ราวกับกําลังเดินออกมาจากพระราชวังเรืองรอง



ี
ี
ด้วยแสงอัญมณก็ไม่ปาน เครื องประดับบนศรษะก็งด

่

งามไม่ธรรมดา ไม่ได้ดูขัดตาเลยแม้แต่น้อย เมออยูท่าม
ื




53

ี

ิ
กลางผู้คนแล้วก็ยิงดูโดดเด่นสะดุดตา อกทั งกริยา

มารยาทก็ยังสามารถมองเห็นได้ถึงความคล้ายคลึงกัน



กับฮองเฮาพระองค์ก่อน












ได้ยินเจาเอ๋อร์บอกว่าพระมารดาขององค์หญงผู้น คอ
ื
ิ
ี

พระสนมซูเฟย ซึงได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้เนอง

ื


ี
ี
จากมดวงหน้าทคล้ายกับฮองเฮาพระองค์ก่อน และ
ิ
็
เพราะนางเปนพระธดาของพระสนมซูเฟย ดังนั นแน่นอน


ว่าจึงมความคล้ายคลึงกับฮองเฮาอยูหลายส่วน
ี
่










ี
ี
ี
ิ
“ได้ยินมาว่าองค์หญงเสวยนจพระองค์น เปนหญงงาม
็
ิ


ิ
ิ
อันดับหนึ งแห่งเมองเฟงเฉง วันน เมอได้ยลจึงเห็นว่างด
ื
ี
ื
ื

งามอย่างทเล่าลือกันจริงๆ เจ้าค่ะ...” เจาเอ๋อร์ทยนอยู ่
ี

ี

ข้างกายของนางกวาดตามอง แล้วเอ่ยชนชมขึ นมาอย่าง
ื
54

ื
ู


ี
ไม่ร้ตัว เมอเห็นว่าอวี อาเหราเหลือบสายตามองมาทนาง
เช่นนั นจึงรีบร้อนแก้คําในทันใด “แต่แน่นอนว่า ยังสวย



ไม่สู้คุณหนูของบ่าวเจ้าค่ะ!”












“...” อว อาเหราได้ยินเจาเอ๋อร์ยกยอปอปนตนเองเช่นนั น
ี

ั

ู
ในใจกลับไม่ร้สึกสันไหวแม้แต่น้อย










จวินไหวซ่งเชยสายตาขึ น จากนั นก็ก้าวเข้ามาด้านหน้า



ของจวินเสวยนจแล้วทําการคารวะ “ถวายบังคมพหญง
ี

ี
ิ
ี
เสวยนจ วันน พระองค์ก็งดงามยิงนักเพคะ”

ี
ี
ี








“อ้อ? เหตุใดไหวซ่งถึงได้มาเร็วเช่นน เล่า” จวินเสวยนจ ี
ี
ี

ี
ี
ี
็
เพยงเหยยดริมฝปากเปนรอยยิ มบางๆ ให้นางด้วยท่าท ี






55

็
ิ
็

ี

สง่างามสมเปนกุลสตรี สมแล้วทเปนองค์หญงทได้รับ
ี

ความโปรดปรานมากทสุดในต้าเยยน ทั งคําพูดและการ
ี
ี

ี
็
กระทําล้วนเปนระเบยบแบบแผน








ี
จวินไหวซ่งพยักหน้า “ก่อนหน้าน ไม่นานได้ยินเสด็จย่า


ี
ี

ี

พูดว่าพหญงเสวยนจเพิงกลับมาจากทางใต้ จึงได้มอบ
ิ
ิ

ี
หน้าทสักการะฮองเฮาองค์ก่อนให้กับพหญงรับผิดชอบ
ี

ไหวซ่งนึกอยากจะเรียกน้องไหวโหรวให้มาด้วยกัน แต่


ร่างกายของนางนั นไม่เหมาะทจะเดินทาง เช่นนั นจึงได้
ี



มาเพยงลําพังเพคะ”
ี










ี
ี

“ไหวโหรวปวยอกแล้วหรือ” จวินเสวยนจเลิกคิ ว “ข้าเพิง
ี
่
ี
มาถึงวังหลวงยังไม่ทันได้ไปเยยมเยยนนาง เสด็จแม่ของ
ี

นางสิ นพระชนม์เพราะนางคลอดยาก เช่นนั นเจ้าจะต้อง







56

ี
ี
ดูแลน้องของเจ้าผู้น ให้ดๆ เสียล่ะ”










ี
ิ

ี
ิ

ี
ี
“พหญงเสวยนจช่างมจตใจงดงามยิงนักเพคะ หาก
ี
ิ
ฮองเฮาพระองค์ก่อนยังอยูคงต้องรักใคร่เอ็นดูพหญง

่
เปนแน่เพคะ” รอยยิ มบนใบหน้าของจวินไหวซ่งช่าง
็
สว่างไสว เอ่ยปากพูดออกไปดังใจคิด












ี
ื
ี



คนทอยูในทแห่งนั นทอดทอนใจออกมาด้วยความชนชม
่
็
ิ
ี
ี
ิ
ในใจคิดว่าองค์หญงเสวยนจช่างเปนหญงงามอันดับ
ี

หนึ งแห่งต้าเยยน ไม่เพยงมรปโฉมทงดงามเท่านั น แม้
ี

ี
ู
ี
ิ
แต่จตใจก็ยังดงาม...
ี




ี
ี


ื
“พอเถด เข้าไปข้างในกันดกว่า” เมอได้ยินคําพูดทหาได้
ิ




57

ี
ี
ิ
มาจากจตใจของจวินไหวซ่ง ใบหน้าของจวินเสวยนจก็

ี
แข็งกระด้างขึ นมาทันท แต่เพยงไม่นานก็เผยรอยยิ ม
ี

ี

อ่อนโยนงดงามมาแทนท










ี
อว อาเหรามองเห็นส่วนลึกทมากกว่ารอยยิ มนั น จวินไหว

ี

ซ่งพูดจาก็ช่างไร้สมองยิงนัก กล้ายกเรื องฮองเฮา



ื

ี
พระองค์ก่อนขึ นมาพูดต่อหน้าผู้อนเช่นน ก็ไม่ร้หรือว่าท ี
ู
ี
ี
ี
จวินเสวยนจได้รับความโปรดปรานมาจนถึงทุกวันน ก็

็
ี
ี
เปนเพราะรัศมของฮองเฮาพระองค์ก่อน นก็เปนการตบ
็

หน้ากันชัดๆ!































58

ี

ตอนท 38 ไร้ซึงการอบรมเยยงกุลสตรี
ี











59

ี
ื
ี
ี
ี
จวินเสวยนจสังเกตอว อาเหราทยนอยูด้านหน้าประตู
่
วิหารขณะทเดินเข้ามา ก็พลันเลิกคิ วขึ นอย่างอดไม่ได้
ี

“ท่านน คอ?”
ี
ื









ี
ิ

ี
“พหญงเสวยนจจําไม่ได้หรือเพคะ” จวินไหวซ่งแค่นเสียง
ี
เย็น “นางก็คออวี อาเหราแห่งจวนหลิงอ๋องอย่างไรเล่าเพ
ื


ื
่
คะ เมอคร่ไหวซ่งเห็นนางยนอยูใต้พระบรมสาทิสลักษณ์
ื
ู

ของฮองเฮาพระองค์ก่อน ไม่ว่าใครก็ทราบว่าเสด็จย่า




ทรงมอบหมายหน้าทในครั งน ให้กับพหญง แต่นางกลับ
ิ
ี

ี

ี

กล้าทจะเข้าไปในวิหารก่อนท่านเพคะ!”
ี














60

่

ี
ี
็
ู
พิธสักการะฮองเฮาพระองค์ก่อนเปนพิธใหญทร้กันถ้วน
ี
็

ทัว และลําดับการสักการะนั นก็เปนไปตามสถานะของ
ี

ี
ี
ิ
็
่
็
แต่ละคน ทุกปทองค์ชายใหญเปนผู้ดําเนนพิธนั นก็เปน

เขาทีเข้าวิหารเปนคนแรก แต่ไม่คิดเลยว่าในการปฏิบัติ
็
ี
ิ
หน้าทครั งแรกของจวินเสวยนจนั นกลับถูกอว อาหราชง
ี
ี

ี
ตัดหน้าไปเสียได้









เมอได้ฟงวาจาของจวินไหวซ่งแล้ว ใบหน้าของจวิ
ั
ื



ื
นเสวยนจก็พลันเปลียนแปลงไป “เจ้าก็คอคุณหนูรอง
ี
ี
แห่งจวนหลิงอ๋องหรือ”












ื

นันก็คอคุณหนูรองแห่งจวนหลิงอ๋อง ผู้ทมักจะวิงตาม
ี

หลังองค์รัชทายาทจริงๆ น่ะหรือ ไม่ใช่ว่านางข เหร่เหลือ
ี


คณาและร่างกายอ่อนแอหรืออย่างไร แม้ว่าจะมสถานะ
ี






61

ิ
็
เปนธดาแห่งภรรยาเอกทว่ากลับถูกอนุภรรยาและลูก


ี
ี

สาวรังแกจนน่าเวทนา เรื องเช่นน คนทมความคิดต่างก็ร้ ู
ี
ี
ี
ี

กันทั งนั น เพยงแต่ไม่มใครกล้าทจะเรียนให้หลิงอ๋อง
ทราบ











่
ื
ี
็

ทว่าคนงามทยนอยูตรงหน้าน เปนนางแน่หรือ
ี






ี
อว อาเหราพยักหน้าลง “อาเหราถวายบังคมองค์หญง
ิ

ี
เสวยนจเพคะ”
ี










ี
ี
ิ
“ละ...ลุกขึ นเถด” จวินเสวยนจมท่าทตกตะลึงเสียจนสติ
ี
ี
ื
ยังไม่คนกลับ














62

ี
ี
จวินไหวซ่งนึกถึงวาจาไม่รื นหูทอว อาเหราพูดกับตัวเอง


ี
ื

ี
ู
ื
ี
ื
เมอสักคร่ แล้วยิงเห็นจวินเสวยนจไม่แสดงท่าทเดอดเน อ
ี
ร้อนใจใดๆ จึงอดไม่ได้ทจะสุมไฟเข้าไปอก “พหญง
ี

ี
ิ

็
ิ
ี
ี
เสวยนจ แม้ว่านางจะเปนธดาแห่งภรรยาเอกของจวน

ี

ื
หลิงอ๋อง ทว่าเมอคร่กลับแสดงท่าทไร้ซึงการอบรมเช่น
ู
กุลสตรี อาจหาญเข้าไปในวิหารบูชาก่อนผู้อน ทั งยังสวม
ื

เสื อผ้าสีสันฉูดฉาด หากฮองเฮาพระองค์ก่อนเห็นเข้าคง
ต้อง...”












ี
ี
ยังไม่ต้องรอให้จวินเสวยนจได้เอ่ยปาก อว อาเหราก็พูด
ี
ขึ นมาก่อนว่า “องค์หญงรองตรัสว่าหม่อมฉันเข้ามาใน
ิ



วิหารบูชาก่อนเปนคนแรก แต่พระองค์เองก็เข้ามา
็


ื
เหมอนกันมิใช่หรือเพคะ”














63

ี
่
“ขะ...ข้าเพยงเห็นเจ้าอยูด้านในถึงได้...” จวินไหวซ่ง


ิ
ี


อธบายในขณะทใบหน้าแดงกํา







ี
อว อาเหรายังพูดอกว่า “อย่างไรก็ตาม องค์หญงรองเอง
ี
ิ

ก็ทรงเข้ามาในวิหารด้านในใช่หรือไม่เพคะ”











“ข้า...” จวินไหวซ่งอับจนถ้อยคํา ทันใดนั นก็ตะคอกขึ น




ี
“อว อาเหรา เจ้าช่างหยาบคายไร้เหตุผล!”











สีหน้าของอวี อาเหรายิ มแย้มบางเบาออกมาเช่นเดิม



ี
ความสงบนงของนางเปรียบเทยบให้เห็นถึงความโกรธ

ิ

เกรี ยวของจวินไหวซ่งได้อย่างชัดเจน















64

่
ี
ี
ื
ี
จวินเสวยนจมองคนสองคนทยนทะเลาะกันอยูหน้า

ประตูวิหารจึงออกเสียงห้ามปราม “พอได้แล้ว ทะเลาะ


ู
ื
ี
กันต่อหน้าฮองเฮาเหมอนอะไรก็ไม่ร้ วันน ได้ยินมาว่า

ท่านอ๋องน้อยหนานหยางก็เสด็จมาเพอสักการะฮองเฮา

ื

พระองค์ก่อนด้วยเช่นกัน จะให้ท่านอ๋องน้อยเห็นพวกเจ้า




ทะเลาะกันเช่นน หรืออย่างไร”
ี










จวินไหวซ่งถูกสังสอนเข้าให้จึงก้มหน้าลง ไม่ส่ง




ี
ี
เสียงกล่าววาจา เพยงแต่แอบส่งสายตาจ้องมองอว อา


เหรา











อว อาเหรายักไหล่อย่างไม่ยหระ นางก็ไม่ได้ทําอะไรเสีย

ี
ี

หน่อย...












65

ี

ี
หลังจากทจวินเสวยนจพูดจบได้ไม่นาน เสียงหัวเราะที
ี
ั
ิ
ฟงดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนดังขึ น “ใครแอบนนทาเราลับหลัง


หรือ”












่
กลุมคนหันกลับไปมองอย่างพร้อมเพรียง เหล่ากุลสตรีผู้


่
เพยบพร้อมก็พากันอยูไม่สุข ในใจคิดกันว่าท่านอ๋องน้อย
ี


ี
็
ี


ี

ี
ตระกูลรํ ารวยผู้ทชอบหาเรื องเปนทสุดผู้น มาทนด้วยเหตุ
ี

อันใดกัน






จวินอูเหินสวมอาภรณ์สีฟ้าสดปกด้วยลายดอกถาน
๋
ั

่
่
ฮวา[1]ดอกใหญปรากฏขึ นต่อสายตาของกลุมคน ใบ


ี
ี
หน้าคมคายทราวกับใบมดดูสง่างามเผยรอยยิ มกว้าง









66

่

ื
ี
่
ื

ชนชมใบหน้าตกตะลึงของกลุมคนทยนอยูอย่างพึงพอใจ





ี

ดูแล้วเขาเพิงจะอายุสิบเจ็ดสิบแปดปเท่านั น แต่ว่าก็ไม่ม ี

ี
ร่องรอยความอ่อนโยนแห่งวัยเยาว์แม้แต่น้อย อกทั งใบ



็
หน้ายิ มแย้มหล่อเหลานั นยังแฝงไปด้วยความเปนนักเลง



ี

็
โต ทัวทั งร่างของเขาราวกับเปนภาพวาดทต้องลมฝน จวิ
ื

ี
นอูเหินก้าวยาวๆ เข้ามาในวิหาร มองอว อาเหราทยนอยู ่
๋
ี
แล้วเลิกคิ วขึ น

























------















67

[1] ถานฮวา ดอกไม้ตระกูล Epiphyllum oxypetalum




















































































68

ี
ตอนท 39 จะต้องไล่ตข้าแน่
ี






















ี
ื
“โอ้ คนงามท่านน คอใครกัน เหตุใดถึงไม่เคยพบมาก่อน



หลังจากสักการะฮองเฮาพระองค์ก่อนแล้ว เจ้าก็ไปดม
ื

ี
็
ี
กับข้าทหอจุ้ยเซยนสักจอกเปนอย่างไรเล่า กับแกล้ม

ี


ี
หลายอย่างของทนันรสชาติไม่เลวเลยทเดยวนะ!”
ี







“...”











ี
ี
จวินเสวยนจกระแอมไอออกมาสองสามครั ง “ท่านอ๋อง


ี
ิ

็

ี
น้อย ทนเปนพระอารามหลวง เปนสถานทศักดิ สิทธ !”

็
ี
69

๋
ี
“แล้วอย่างไรเล่า” จวินอูเหินหัวเราะโต้ “ก็ยังมคนเคย

กล่าวเอาไว้ว่า สุราและมังสาลงท้อง พุทธะยังอยูในใจ
่



เจ้าคิดว่าคําพูดของเจ้าดงามกว่าสิ งน หรืออย่างไรกัน”
ี
ี










ี
ี
ี
“เจ้า!” จวินเสวยนจถูกย้อนกลับมาเช่นน ถึงกับไม่อาจโต้
แย้งได้แม้ครึงคํา












ี
อว อาเหรามองสํารวจท่านอ๋องน้อยผู้น อย่างละเอยดด้วย
ี
ี
ิ

ี
ความสนใจรอบหนึ ง ยังมคนทกล้าทําให้องค์หญงเสวยน
ี
ี
ี

ี
จหมดวาจาได้ด้วยหรือน! แต่ว่าเรื องหอจุ้ยเซยนนั นก็
ี
ช่างน่าสนใจยิงนัก...

















70

ี
๋
ี
จวินอูเหินส่งสายตามองมาทนางอกครั ง “คนงามจะ
ตอบรับคําเชญของข้าหรือไม่เล่า”
ิ










“คําชวนของท่านอ๋องน้อยไฉนเลยจะกล้าไม่ตอบรับกัน




เล่าเพคะ” อว อาเหราพูดจบ ก็กลับคํา “แต่หากท่านอ๋อง
ี


ี
น้อยทรงมความกล้าหาญจริงๆ เช่นนั นก็รบกวนไปรับ



ี
หม่อมฉันทจวนหลิงอ๋องด้วยตัวเองเถดเพคะ!”

ิ








เจาเอ๋อร์ทแต่เดิมตกอกตกใจเปนยิงนัก ทว่าเมอได้ยิน

ื
็


ี
ื
ประโยคหลังของนางแล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมา เกอบ



จะต้องตกปากรับคําท่านอ๋องน้อยจอมเสเพลผู้ซึงใครได้


่

็
ยินชอก็ต้องหลบหน้าเสียแล้ว แม้ว่าอกฝายจะเปนท่าน
ื
ี
อ๋อง แต่บุตรสาวแห่งจวนหลิงอ๋องออกไปทานข้าวรํ าสุรา



กับชายแปลกหน้านั น คนจะพูดกันไปอย่างไรเล่า







71

ี
ี
ี
อกอย่าง หากท่านอ๋องน้อยผู้น กล้ารับปากไปเหยยบท ี
จวนหลิงอ๋องจริง เช่นนั นคงต้องถูกหลิงอ๋องไล่ตออกมา
ี



เปนแน่แท้
็











ี

็
๋
จวินอูเหินตกตะลึงอย่างทคาด “เจ้าเปนคนของจวนหลิง
อ๋องหรือ”












เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย ราวกับกําลังคิดประมวลผลใน



ี
สมองว่าคนในจวนหลิงอ๋องจะมใครได้อก คิดอยูนานท ี
่
ี

เดยวถึงได้คิดออก รีบพูดขึ นมาว่า “เจ้าคงจะไม่ใช่บุตร
ี



สาวทถูกส่งไปเลี ยงนอกจวนหลิงอ๋องหรอกใช่หรือไม่ แต่
ี


่
็
ว่าเจ้าก็งดงามกว่าคุณหนูใหญกับคุณหนูรองมากเปน









72

ี
ี
ี

ร้อยเท่าทเดยวน!”









ี
ี
เจาเอ๋อร์ตสีหน้าเคร่งขรึม “ท่านอ๋องน้อย นก็คอคุณหนู
ื
รองแห่งจวนหลิงอ๋องเพคะ”












จวินอูเหินทําหน้าราวกับไม่อยากจะเชอ หันกลับไปมอง

๋
ื
็
่
ี
สํารวจอวี อาเหราตั งแต่ศรษะจรดปลายเท้าอยูเปนนาน

ื
จากนั นก็ก้าวไปข้างหน้า ฉับพลันก็ยกมอขึ นลูบใบหน้า


ี
ั
ของนาง จนอว อาเหราต้องปดมอของเขาออกอย่าง
ื

รําคาญใจ “ดูพอหรือยัง”












ื

ื
๋
“เจ้าก็คอคุณหนูรองจริงๆ หรือ” จวินอูเหินถามกลับเพอ
ความแน่ใจ










73

ู

ี
“หากปลอมก็ยอมให้เปลียนตัวได้เลย!” อว อาเหราร้สึก

ี
ู
ื
ไม่ยินด เมอถูกคนสงสัยในใบหน้างดงามเช่นนั นก็ร้สึกไม่
ชอบใจเอาเสียจริงๆ!












ื

ี

จวินอูเหินรีบหดคอกลับ “ถ้าอย่างนั นข้าไปดมเหล้าทหอ
๋
ี

จุ้ยเซยนเพยงคนเดยวก็ได้ หากให้ไปทจวนหลิงอ๋องจริงๆ
ี
ี
ี
ี
็
เสด็จพ่อของเจ้าคงจะได้ให้คนไล่ตข้าเปนแน่...”








ี

ื
อว อาเหรากลอกตา คนอย่างเจ้าก็ร้จักกลัวด้วยหรือ เมอ
ู
คร่ยังเปนบ้าอยูเลยมิใช่หรืออย่างไร
ู
่
็








ี
จวินเสวยนจเห็นคนทั งสองโต้เถยงกันอย่างออกรสออก
ี
ี






74

ชาติ เช่นนั นจึงขมวดคิ วเล็กน้อย “ท่านอ๋องน้อย ได้เวลา




ี
แล้ว ควรทําพิธสักการะองค์ฮองเฮาได้แล้วเพคะ”










เพราะอย่างนั นสาวใช้จํานวนหนึ งก็ได้นําธูปมาให้พวก




เขา จากนั นก็คุกเข่าลงภายในวิหารตามยศศักดิ ของตน











ี
จวินเสวยนจรับเอาธูปมาแล้วจากนั นก็ส่งต่อให้จวินอู ๋
ี


เหิน จากนั นก็ส่งต่อไปตามลําดับ












ี
ี

หลังจากทคนทั งหมดปกธูปกันเรียบร้อยแล้ว จวินเสวยน
ั
ี
ี
จก็เพิมระดับเสียงขึ น “ลําบากทุกท่านแล้ว จากน ต่อไป


ต้องสักการะฮองเฮาพระองค์ก่อนเช้าเย็นเปนเวลาสาม
็



ื
ี
วัน ทลานวัดได้เตรียมอาหารเจเอาไว้แล้ว สามารถไปดม







75

ิ
กนได้”











“เพคะ!” ทุกคนพากันคารวะ จากนั นก็แยกย้ายกันไปคน



ละทิศละทาง












ี
็
ิ
ทันใดนั นเอง ภายในลานแห่งนั นก็เกดเปนความเงยบ
ี
ี
สงบขึ นมา แม้แต่เสียงฝเท้าก็ไม่มให้ได้ยินอกต่อไป
ี









ี
จวินเสวยนจชะงักไปเล็กน้อย จากนั นก็ก้าวออกไปด้าน
ี


นอกด้วยความรีบร้อน











ี
อว อาเหราและเจาเอ๋อร์สบตากัน ในใจเต้นตึกตัก ความ



ร้สึกทไม่ชอบมาพากลบางอย่างค่อยๆ ก่อตัวขึ นอย่าง

ู
ี




76

ช้าๆ




















































































77

ี
ี

ิ
ตอนท 40 องค์หญงรองโปรดไว้ชวิต





















ื

่
๋
เมอเดินออกไปด้านนอก ก็เห็นว่าฉูปายกําลังก้าวเท้าเข้า
ี
่
มาท่ามกลางหมูมวลดอกไม้ด้วยท่าทสง่างาม










็
คนเหล่าน พากันกลั นลมหายใจ ด้วยเกรงว่าจะเปนการ
ี


ื
รบกวนรัศมเรืองรองของซอจอทงดงามผู้น
ี

ี
ี

ื




่
ใบหน้าของอวี อาเหราแสดงถึงความทุกข์ระทมอยูลึกๆ


ถลึงตาจ้องมองเจาเอ๋อร์ เจ้าก็บอกว่าเขาไม่มามิใช่หรือ





็
ี

อย่างไร แล้วชายหนุ่มทอยูตรงหน้านเปนใครกัน
ี
่

78

ิ
็
ี

เจาเอ๋อร์ยิงมสีหน้าเปนทุกข์ นางมิใช่พยาธในท้องของ

ื
ู

ื
ซอจอสียหน่อย แล้วจะไปร้ได้อย่างไรว่าในใจของเขาคิด
อะไรอยู...
่











สุดท้ายฉูปายก็เดินมาหยุดลงตรงหน้าของกลุมคน เลิก
่
๋
่
ิ
ี
คิ วให้จวินเสวยนจด้วยท่าทประหลาดใจ “องค์หญงก็อยู ่
ี
ี

ทนด้วยหรือ”
ี

ี







ื
“ก็ใช่น่ะสิ ซอจอเองก็มาสักการะฮองเฮาพระองค์ก่อน

ื

ี
ด้วยหรือ” จวินเสวยนจขมวดคิ ว มุมปากเผยให้เห็นเปน
็
ี

ื
ี
่

ี
รอยยิ มบาง มองไปทชายหนุ่มทยนอยูด้านหน้าด้วย

็
่
ความลุมหลงเปนยิงนัก







79

๋
ี
่
ฉูปายพยักหน้า หลังจากนั นก็พลันสังเกตเห็นอว อาเหรา

่
ื
ี
ทยนอยูด้านหลัง “คุณหนูรองก็มาด้วยหรือ”








อว อาเหรานงเงยบไม่สนใจเขา ไม่แสดงสีหน้าอะไรออก
ี
ี

ิ
มา












ี
ี

ี
เดิมทนางก็คิดเอาไว้ว่าจะมาเทยวเล่นทนสักสามวัน ใน

ี
ิ
ี
ื

เมอเปนเช่นน แม้แต่จตใจนึกอยากเล่นสนุกก็ไม่หลง
็
่
ี
เหลือแล้วแม้แต่น้อย ยามทเขาไม่อยูก็ยังให้เจาเอ๋อร์มา

ยุงกับนาง แล้วตอนน เจ้าตัวมาเองจะเปนอย่างไรกันเล่า
็
ี
่
ี
็
ตอนน นึกอยากกลับจวนอ๋องก็คงไม่ได้เสียแล้ว จําเปน


ต้องบูชาสักการะถึงสามวันก่อนจึงสามารถกลับได้











80

๋
่
ฉูปายมองเห็นใบหน้าของนางแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออก


ื
มาอก มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ มบาง เมอเห็นสีหน้าท ี
ี

็

ู
เปนทุกข์ยิงนักของเจาเอ๋อร์แล้วก็ร้ถึงความเกลียดชังขอ
ี

ี
งอว อาเหราทมต่อตนได้ในทันท
ี
ี







ี
จวินเสวยนจเห็นทั งสองส่งสายตาให้กันไปมา ใบหน้าก็
ี



ื

ื
ฉายแววไม่น่าดู “หากซอจอต้องการทจะสักการะฮองเฮา
ี

พระองค์ก่อน พวกเราก็ไม่ขอรบกวนแล้ว”










ฉูปายพยักหน้าน้อยๆ
่
๋









ี
ี

ี
“ไปกันเถอะ คุณหนูรอง” ก่อนทจวินเสวยนจจะเดินจาก





81

ี

ี
ไปยังไม่ลืมทจะหันกลับมาร้องเรียกอว อาเหราอีกครั ง









๋
อว อาเหราถูกฉูปายจ้องมองเสียขนลุก เมอได้ยินฟง
ี
ั
่
ื

วาจานั นก็รีบเดินตามนางไปติดๆ ราวกับได้รับอภัยโทษ


อย่างไรอย่างนั น











ี
ี
ทันททออกมาจากวิหาร จวินเสวยนจก็มองนางด้วยสาย
ี

ี
ตาลึกลํ า แล้วสะบัดแขนเสื อเดินจากไป












ี
อว อาเหราหันหน้ามาหาเจาเอ๋อร์ “บอกมานะ จริงๆ แล้ว


เจ้าก็ร้ว่าเขาจะมาทนจึงได้พูดถึงเรื องฮองเฮาพระองค์

ี
ู

ี
ก่อนกับข้าใช่หรือไม่”















82

ู
เจาเอ๋อร์ตกใจจนต้องก้มหน้าลง “บ่าวไม่ร้จริงๆ เจ้าค่ะ



ื

ี
ื
แม้บ่าวจะกล้าหาญสักเพยงใดแต่ก็ไม่กล้าร่วมมอกับซอ
จอตบตาคุณหนูแน่นอนเจ้าค่ะ”
ื











ี
ี
“เจ้าไม่ได้หลอกข้าใช่หรือไม่” อว อาเหราถามขึ นอกครั ง









เจาเอ๋อร์รีบส่ายหน้า “ไม่ได้หลอกจริงๆ เจ้าค่ะ”












“เอาล่ะ ข้าหิวแล้ว เจ้าก็ไปเตรียมอาหารมาเถอะ จริงสิ





ื

ี
ื
ี
ถ้าไม่มเน อสัตว์มาให้ข้า ข้าจะคิดบัญชเรื องเซินซอจอกับ
ื

เจ้า!” อว อาเหราออกคําสังอย่างเอาแต่ใจตัวเอง จนทํา

ี

ื
ี
ให้เจาเอ๋อร์ปวดเศยรเวยนเกล้าขึ นมา วัดเปาหัวซอแห่งน ี
ี
่
มิใช่โรงเต ยมหรือร้านอาหารสักหน่อย แล้วนางจะไปหา
ี







83

ี

ื
ี
เน อสัตว์มาจากไหนกันเล่า นคุณหนูก็ต้องการทจะแกล้ง

นางชัดๆ!











็
แต่ไม่ว่าในใจของสาวใช้ตัวน้อยจะเปนทุกข์เพยงใด แต่
ี


่
ื
ี
ก็ยังต้องยอมออกไปหาเน อสัตว์ให้เจ้านายของตนอยูด










ื
ื
็
เปนทแน่นอนว่าคุณหนูก็ถูกเซินซอจอทําให้โกรธเข้า

ี

ื

จริงๆ เสียแล้ว แต่เนองจากลงกับเจ้าตัวไม่ได้จึงได้ทุม
่
ี
ความโกรธเคองทั งหมดใส่ตัวนางเช่นน เอง
ื








ิ
อว อาเหราเดินเตร่ไปรอบๆ ลานวัด สุดท้ายจึงได้กน
ี


ื
อาหารจากเน อสัตว์ทเจาเอ๋อร์หามาได้อย่างยากลําบาก
ี













84

ี
จนถึงเวลาทดวงตะวันล่วงลับไปยังขุนเขาทางทิศตะวัน


ตก นางถึงได้ค่อยเดินตามพวกของจวินเสวยนจไปทาง
ี
ี

วิหารด้านหลัง












ื


เมอมาได้ครึงทางก็ได้เห็นเณรน้อยสองสามรปวิงกัน

ู
ื
อย่างวุนวาย จนเกอบจะชนพวกนางเข้าเสียแล้ว จวิ
่


ื
นไหวซ่งจึงถลึงตามองด้วยความโกรธเคอง “นมันเรื อง
ี
อะไรกัน”












“องค์หญงรองโปรดไว้ชวิตด้วย!” เณรน้อยเหล่านั นรีบ
ี
ิ


คุกเข่าลงในทันใด











ื
่
็

“อย่างไรเสียวัดเปาหัวซอของพวกเจ้าก็เปนถึงพระ






85

อารามหลวง รับผิดชอบการจัดกาสักการะฮองเฮา




ี
่
ี
ี
พระองค์ก่อน เหตุใดจึงวุนวายไร้ระเบยบได้ถึงเพยงน !”

ี
จวินเสวยนจหรี ตาลง ควบคุมจวินไหวซ่งทกําลังโกรธให้
ี
ี
ิ
สงบลง บังคับสติมองไปยังเณรน้อยเหล่านั น “เกดเรื อง


อะไรขึ นหรือ”






























































86

ี
ื
ตอนท 41 จะยอมรับว่าขโมยกําไลข้อมอหรือไม่























ื
“คะ...คอว่ากําไลข้อมอหยกม่วงทเมอปทแล้วองค์ชาย
ื
ื
ี

ี
ี

ี

่
ี
ใหญทรงประทานให้ประดิษฐานอยูทวัดแห่งน ได้หายไป
่
่
็
ี
เรื องน ก็เปนเรื องใหญมาก เช่นนั นพวกเราจึงรีบให้คน
ออกตามหา ปกติแล้วพวกเราก็จะดูแลรักษาอย่างเข้ม
ื
งวด แต่ครั งน เนองด้วยงานบูชาสักการะฮองเฮาพระองค์
ี


่
ิ
ก่อนจึงเกดความวุนวายขึ น ดังนั นการดูแลจึงหละหลวม


ี
ี
ไม่คิดเลยว่าจะมคนใช้โอกาสน ขโมยกําไลไป!”










ู


เณรน้อยกล่าววาจาด้วยร่างสันเทิ ม ขาสันจนไม่ร้จะสัน






1

อย่างไรแล้ว












ี
ไม่อาจรักษาพระราชทรัพย์ของราชวงศ์ได้นั นไม่เพยงม ี


ื
่
่
ื
โทษใหญคอตัดหัว แต่รวมไปถึงต้องทําลายวัดเปาหัวซอ

ให้ราบเปนหน้ากองด้วย
็










ี

ี
ี
ี
จวินเสวยนจขมวดคิ ว “น่ารังเกยจยิงนัก! ปน เราก็รับ
ี
หน้าทดูแลพิธการสักการะฮองเฮาพระองค์ก่อนแต่กลับ
ี

ี
ี
ี
เกดเหตุเช่นน ขึ น ผู้ทกล้าขโมยพระราชทรัพย์ของ
ิ

ี
ี
ี
ราชวงศ์ใต้จมูกเราเช่นน เห็นทคงไม่รักชวิตแล้วกระมัง!

ิ
ท่านรีบบอกเรามาเถดว่ากําไลถูกขโมยไปได้อย่างไร เรา


จะรีบส่งคนออกไปจับตัวมันเดยวน !”

ี
ี















2

ี
ี
“ขอบพระทัยองค์หญงททรงไว้ชวิต” เณรน้อยเหล่านั น
ิ
่
็
พากันกล่าวขอบคุณเปนการใหญ จากนั นก็พูดขึ นด้วย

ู
ความร้สึกผิด “พวกเราก็ไม่ร้เช่นกันว่าเปนผู้ใดทขโมยไป
ี

็
ู
แต่คาดว่าเขาคงจะอาศัยช่วงเวลาพักทานอาหารขโมย



็
กําไลไปเปนแน่!”











จวินเสวยนจได้ยินดังนั นก็ลูบปลายคาง สายตาเปล่ง
ี
ี

ประกายวาววับ จากนั นก็สังขึ นว่า “พวกเจ้า ไปตรวจดูสิ




ว่ามผู้ใดประพฤติตัวน่าสงสัยในช่วงรับประทานอาหาร
ี



บ้าง”











ุ
ื
“พ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์ถอดาบแล้วรดหน้าออกไปสํารวจ


ี
ในทันท











3

ี
อว อาเหรามองคนเหล่านั นด้วยสายตาเย็นชา ไม่พูด


ี
อะไรออกมาแม้แต่คําเดยว











ผ่านไปไม่นานนัก องค์รักษ์ก็พาตัวคนสองคนเข้ามา “ทูล




ิ
ี
ู
องค์หญง เณรสองรปน กล่าวว่าพวกเขาเห็นเหตุการณ์
พ่ะย่ะค่ะ”












ี
จวินเสวยนจเบนสายตาไปทางร่างของเณรทั งสองทันท
ี
ี








ี

ี
“ทูล...ทูลองค์หญง ก่อนหน้าน ยามทข้ามาส่งอาหารให้
ิ
เหล่าคุณหนูทุกท่านนั น ก็ได้เห็นเงาร่างของคนผู้หนึ งเข้า



ไปในหอพระทเก็บกําไลพระราชทานเอาไว้จริงๆ ท่าทาง
ี








4

ี
็
ของคนผู้นั นดูลับๆ ล่อๆ อาจจะเปนคนทขโมยกําไลไปก็

็
เปนได้...”










่
“ใช่แล้ว ข้ากําลังกวาดใบไม้อยูบริเวณใกล้ๆ ก็เห็นเช่น



กัน”











ี
ี
็
จวินเสวยนจขมวดคิ ว “คนผู้นั นเปนใครกันแน่ พวกท่าน

ู
เห็นรปร่างหน้าตาหรือการแต่งกายของคนผู้นั นหรือไม่”











ี
เณรน้อยททําหน้าทส่งอาหารผู้นั นชะงักไปเล็กน้อย


ี
“ตอนนั นมองเห็นไม่ค่อยชัดนัก แต่ดูจากลักษณะแล้วน่า




ิ
็
จะเปนหญง”













5

ื
ี
“อย่างอนก็จําไม่ค่อยได้แล้ว จําได้เพยงลางๆ ว่านาง

ี
็
สวมเส อผ้าสีแดงสด ใช่แล้ว เปนนางนเอง!” เณรน้อยท ี
ื

กวาดใบไม้ผู้นั นเงยหน้าขึ นก็มองเห็นอว อาเหราอย่างไม่
ี




ได้ตั งใจ เช่นนั นจึงรีบช มาทนางพร้อมทั งร้องตะโกนขึ น
ี
ี
อย่างตกใจ













“นก็คอบุตรสาวแห่งจวนหลิงอ๋อง แล้วนางจะทําเรื องท ี
ื
ี
ี
ตําช้าเช่นนั นได้อย่างไรกัน อกอย่างผู้ทสวมอาภรณ์สี


ี
ี
ี
ี
ี
แดงนั นก็ไม่ได้มเพยงนางแค่คนเดยว เรื องน ท่านก็ต้อง
ี
แน่ใจนะ” จวินเสวยนจมองไปยังอว อาเหรา
ี
ี








เณรน้อยทั งสองรปพยักหน้าอย่างแข็งขัน “ทูลองค์หญง
ู
ิ


พวกเราทั งสองก็ไม่กล้ากล่าววาจาโป้ปดต่อพระองค์แม้



ี

แต่ครึงคํา พวกเราก็มองเห็นคุณหนูท่านน ปรากฏตัวอยู ่





6

ี

ในสถานทแห่งนั นจริงๆ ตอนนั นนางมองซ้ายมองขวา


ท่าทางแปลกประหลาด ตอนนั นเห็นนางสวมชุดสีแดงจึง



ี
จําได้ขึ นใจ อย่างไรก็ไม่มทางผิดแน่”











ี
ี
ี
จวินเสวยนจจําต้องมองไปยังอว อาเหรา “คุณหนูรอง
เรื องน เจ้าจะว่าอย่างไร”
ี











อว อาเหราทําเพยงหัวเราะออกมาน้อยๆ “หม่อมฉันยอม
ี
ี


รับว่าไปทนันมาจริงๆ เพคะ”
ี










่

ี
สีหน้าของทุกคนอยูในภาวะตะลึงงัน นนางก็ยอมรับว่า

ตัวเองเปนคนขโมยกําไลหยกม่วงไปจริงๆ น่ะหรือ
็














7