นิยายสอยงขวญั E-book เล่ม 1
โดย MOONNE.navakhumsri
9 ตอน
หนา้ ปกนยิ าย เรื่อง ; ภาพวาดหลอนซอ่ นวิญญาณ ( นิยายสยองขวญั )
เรอ่ื ง ภาพวาดหลอนซ่อนวิณญาณ
สารบญั
ตอนท่ี 1 - 39
คานา
สวสั ดคี ะ คณุ นกั อ่านทกุ ท่าน จากนกั หดั เขียนนยิ าย เจอกนั อกี แลว้ นะคะ กบั นิยายเข่ยาขวั ญ
หรอื นิยายสยองขวั ญ เรื่องแรกของ moonne คะ รบกวนฝากนยิ ายเร่อื งนขี้ องเราดว้ ยนะคะ ถา้
มขี อ้ ผดิ พลาดประการใด กต็ อ้ งอภยั คณุ นกั อา่ นทกุ ทา่ นดว้ ยนะคะ เพิง่ หดั เขียนแนวเขย่ าขวั ญ
ออกแนวแฟนตาซี ครงั้ แรกคะ ขอขอบคณุ คณุ นกั อา่ นทกุ ทา่ นทก่ี ดเขา้ มาอ่านและกดตดิ ตาม
ผลงานหดั เขยี นของ moonne มาตลอดคะ ขอบคณุ จรงิ ๆ จากใจนกั หดั คนนคี้ ะ
นิยายเรื่องน้ี แต่งจากจินตนาการของคนเขยี นลว้ น ๆ ค่ะ เขียนเรื่องน้ี เพราะความชอบส่วนตวั
คะ เราชอบดูหนงั สยองขวญั มาก ๆ คะ แตก่ ลวั ผนี ะคะ เลยอยากลองแตง่ ดูคะ เผ่ือจะมีคนอ่าน
ชอบแนวเดียวกบั เราคะ
คาโป่ ย
เม่ือความรกั มนั เริม่ ตน้ จากคาโกหกและหลอกลวงเพือ่ ตอ้ งการจะเอาชนะของใครบางคนโดยใช้
เธอเป็นเคร่ืองมอื ในครง้ั นี้ มนั จงึ กลายเป็นความเจ็บปวด จนสดุ ทา้ ยตอ้ งจบลงดว้ ยความตาย
อย่างนา่ สยดสยอง
เรอ่ื งยอ่ คร่าว ๆ
นิยายเร่ืองน้ี จะมีเน้ือหาเก่ียว กบั ภาพวาดที่แฝงไปดว้ ยเร่ืองราวลึกลบั ทนี่ ่าเขย่ าขวญั และ
ชวนขนหวั ลกุ ทมี่ ากบั ภาพวาดชิ้นน้ี เม่ือมนั ถูกส่งไปใหก้ บั ทกุ คนที่เกี่ยวขอ้ งกบั มนั โดยไม่รูต้ วั
และพวกเขาตอ้ งถงึ แกค่ วามตายอยา่ งปริศนาชวนให้พศิ วง วา่ ไดเ้ กิดอะไรข้ึนกบั พวกเขาท่ตี อ้ งมา
เจอกบั ชะตากรรมทน่ี ่าสะพรึงกลวั แบบน้ี มาชว่ ยหมวดเกา้ พระเอกของเราตามหาความจรงิ
ดว้ ยกันคะ
จนวนั หน่ึง นายตารวจทม่ี นี ามวา่ หมวดเกา้ นายตารวจหน่วยสืบสวนสอบสวนคดีพเิ ศษ ทีม่ ี
ช่ือเตม็ ว่า ผูห้ มวดแกว้ เกา้ ตะวนั สาย ไดเ้ ขา้ มาสืบเร่ืองน้ี เพราะมนั เป็นคดีที่เขากาลงั รบั ผิดชอบ
อยนู่ ้นั เอง และเป็นคดีที่แปลกมาก
เขาจึงเป็นคนท่จี ะตอ้ งตามสืบหาขอ้ เทจ็ จริงของการตาย ของเหยอ่ื ผเู้ คราะหร์ ้ายในคร้งั น้ี
เพอ่ื ใหค้ วามจริงถกู เปิ ดเผยออกมาให้ได้ ไม่ง้นั เขากไ็ มส่ ามารถทจ่ี ะปิ ดคดีน้ีไดน้ ้นั เอง มนั จึงทา
ใหเ้ ขาไดร้ บั รูถ้ งึ เรื่องราว บางอยา่ งในอดีตของเขา อยา่ งบงั เอิญ เพราะเขาเองกบั จาเรื่องราวพวก
น้ีไมไ่ ด้ ถา้ ไม่เพราะภาพวาดน้ีเขาคงไม่ไดม้ าเจอกบั ใครคนหน่ึง ทีร่ ูค้ วามลบั ระหวา่ งเขากบั ใคร
บางคน ตอนเขายงั เดก็ อยนู่ ้นั เอง
และเขาก็เกิดความสงสัย วา่ ทกุ คนทตี่ ายมสี ่วนเก่ียวขอ้ งอะไรกบั ภาพวาดปริศนาชิ้นน้ีกนั
แน่ เพราะทุกคร้งั ท่มี ีคนตอ้ งตาย ภาพวาดช้ินน้ีจะตอ้ งโผลห่ รือปรากฏอยใู่ นทเี่ กิดเหตุดว้ ยทกุ
คร้งั ซ่ึงมนั ดูแปลกมาก เขาเลยตอ้ งหาคาตอบในเร่ืองน้ีให้ได้ ไมว่ ่าฆาตกรที่ฆา่ พวกเขา มนั
จะเป็ นคนหรื อผีก็ตาม
แนะนำตวั ละคร ทส่ี ำคญั กบั เนอื้ เรอื่ งคะ
หมวดเกา้ หรือช่ือเต็ม ๆ ของเขาคอื แกว้ เกา้ ตะวนั สาย นายตารวจมาดเขม้ ลกู คร่ึงไทยผสม
เกาหลแี ต่เขาดนั มีสามสญั ชาตพิ ่อไทยเช้ือสายจีนส่วนแม่เป็นคนเกาหลี เขาจึงมีสามสญั ชาตใิ น
คนคนเดียว เป็นคนดีช่ือตรงรกั ความถกู ตอ้ ง และข้ีสงสารคนอื่น ถงึ จะทาตวั กวน ๆ เป็นบางคร้ัง
เวลาอยกู่ บั กนั ดา
กนั ดา นกั เขียนฝึกหัด ทเ่ี พ่งิ เรียนจบมาไดไ้ มน่ าน แต่เธอใฝ่ฝันอยากจะเป็นนกั เขียนมอื
อาชีพ จึงไดเ้ ขา้ มาทางานกบั สานกั พิมพแ์ ห่งหน่ึง เพราะรุ่นพข่ี องเธอไดฝ้ ากใหม้ าทางานท่นี ้ี
แตเ่ ธอดนั เขียนไดแ้ ต่งานห่วย ๆ จงึ ไม่มผี ลงานทจี่ ะตีพิมพไ์ ด้ งานของเธอไม่เคยจะเขา้ ตาบก.
ของเธอเลยสกั เรื่อง แต่เขาก็ไลเ่ ธอออกไม่ได้ เพราะเป็นเดก็ ฝากของแฟนเขาน้นั เอง
บก.ของเธอจึงคดิ หาวธิ ีทจี่ ะกาจดั เธอให้ออก ๆ ไปให้พน้ ๆ สานกั พิมพข์ องเขา โดยทาให้
เธอทนไม่ได้ และยอมลาออกไปเอง โดยทเ่ี ขาไมต่ อ้ งไล่เธอออก
จงึ ส่งั ใหก้ นั ดาไปหาแรงบนั ดาลใจ เขียนหนงั สือเกี่ยวกบั คดีฆาตกรรมและหนงั สือเกี่ยวกบั
เร่ืองผี ๆ เพราะเขารูม้ าวา่ กนั ดาเป็นคนกลวั ผเี อามาก ๆ น้นั เอง
แต่เธอดนั ตอ้ งไดม้ าทางานน้ี เพราะไม่อยา่ งง้นั จะถูกไลอ่ อกจากงาน และเธอตอ้ งมาเจอกบั
หมวดเกา้ มาดเขม้ ขรึม คู่ปรบั ของเธอ และท้งั สองคนไม่ค่อยจะลงรอยกนั สกั เท่าไร เจอหนา้ กนั
เป็นตอ้ งมีเรื่องตลอด เพราะเขาคิดว่าเธอชอบไปป่วนงานของเขาน้นั เอง และเธอกบั เขาก็ตอ้ ง
ไดม้ าเจอเร่ืองราวแปลก ๆ ดว้ ยกนั เขา้ จนไดใ้ นวนั หน่ึง เกี่ยวกบั ภาพวาดปริศนาชิ้นหน่ึง ที่
อาจจะเกย่ี วโยงกับทุกคนในคดขี องหมวดเกา้
ตอนที่ 1 ปรศิ นำกำรตำย
"กอ๊ ก ๆๆๆ”
เสียงเคาะดงั ถี่ ๆ เหมือนใครสักคนกาลงั ปลกุ เขาใหต้ ื่น จากการนอนหลบั ของเขากลางดึก
สงดั ของคนื น้ี มนั ดงั มาจากห้องรบั แขกขา้ งนอกหอ้ งนอนของสารุจน์ เขาจงึ รู้สึกตวั ตื่นลืมตา
มองหาวา่ เสียงน้นั มนั มาจากไหนกนั ทมี่ นั กาลงั รบกวนเวลานอนของเขาอยา่ งหวั เสีย
สารุจนจ์ งึ ลกุ ข้ึนรีบกา้ วลงจากเตยี งนอน เพอ่ื จะออกไปดวู า่ ไดเ้ กิดอะไรข้ึน ในห้องของเขา
แต่ก็ไม่เจออะไร นอกจากหอ้ งรบั แขกทวี่ า่ งเปลา่ ตโู้ ต๊ะ โซฟา และขา้ วของตกแต่งใน
หอ้ งรบั แขก ทกุ อยา่ งยงั คงอยคู่ รบ ของสาคญั ของเขาก็ยงั อยคู่ รบหมด ไมม่ อี ะไรหายไป หรือมี
ใครเขา้ มาในหอ้ ง หรือมใี ครมาเคาะประตหู อ้ งของเขา
"แลว้ ใครมนั มาเคาะอะไรดึกด่ืน เอาปานน้ีวะ เฮ.้ . เสียเวลานอนจริงเลย "
เขาบ่นเบา ๆ อยคู่ นเดียวและมองไปรอบ ๆ ห้องรับแขกอกี คร้งั เพอื่ จะเช็คให้แน่ใจว่าไม่ได้
มีอะไรหายไปหรือมีหวั ขโมยเขา้ มา งดั หอ้ งของเขากลางดึกแบบน้ี
เพราะช่วงน้ีแถวท่พี กั ของเขา มีหลายคนบ่นวา่ ถกู พวกหัวขโมย ยอ่ งเบาเขา้ มาขโมยของใน
หอ้ งอยบู่ ่อย ๆ หวงั ว่าหอ้ งของเขาคงไมไ่ ดเ้ ป็นหน่ึงในน้นั ดว้ ยหรอกนะ สารุจนค์ ิด
เมอื่ ไดต้ รวจดคู วามเรียบรอ้ ยแลว้ เขาจงึ ตดั สินใจจะกลบั เขา้ ไปนอนอีกคร้งั น้ีกต็ ีสองเขา้ ไป
แลว้ ไอเ้ สียงบา้ น้ีดนั มาทาให้เขาตอ้ งตื่นลกุ ข้นึ มาเดินอยคู่ นเดียว ดูสิแยจ่ ริงเสียเวลานอน
แตพ่ อเขาหันหลงั จะเขา้ หอ้ งนอน เขากไ็ ดย้ ินเสียงเหมอื นคนเคาะอะไรถ่ี ๆ ข้ึนมาอีกแลว้
“ให้ต่ายสิวะ ใครแมง่ ทาอะไรแบบน่ี”
เขาจงึ รีบหันกบั ไปมองดตู ามเสียงทีไ่ ดย้ นิ เสียงมนั ดงั มาจากตรงภาพวาดทีเ่ ขาไดม้ นั มาใหมเ่ ม่ือ
คืนน้ีเอง จากแฟนสาวของเขาท่ีซ้ือมนั มาฝาก และเอามาให้เขาเม่ือหัวคา่ น้ีเอง
สารุจนเ์ ดินเขา้ มาขยบั ภาพวาดน้นั ออกดู กไ็ มเ่ ห็นมีอะไรผดิ ปกตหิ รือมีตวั อะไรอยู่
ดา้ นหลงั ของภาพวาด ทีเ่ ขาเอามนั วางไวผ้ ิงกบั ขา้ งผนงั ห้องเลยสกั ตวั จะวา่ หนูก็ไม่เห็นจะมี
ทาเอาเขาถึงกบั งง ว่าเสียงเคาะน้นั มนั เกิดจากอะไรกนั แน่ เขายกภาพวาดน้นั ข้ึนมาจอ้ ง
มองดูภาพวาดให้ใกลก้ วา่ เดิม อยา่ งนึกสงสัยไม่ไดว้ า่ ทาไมมนั จึงมเี สียงดงั ออกมาจากกรอบรูป
น้ีได้ เขาเอามือลูบ ๆ คลา ๆ ดู กไ็ ม่เหน็ จะมอี ะไร จงึ เอาหูตะแคงฟังดู เสียงเคาะน้นั ไดห้ ยดุ ไป
แลว้ เขาจงึ เอาใบหนา้ ออกห่างจากภาพวาด ที่เป็นภาพวิวบา้ นสวนของใครสกั คนท่ีอยตู่ ดิ กบั
ทะเล จากการสงั เกตน่าจะเป็นทะเลแถว ๆ เมอื งไทย
เพราะบา้ นในภาพวาดหลงั น้ี ดูจากการออกแบบบา้ นเหมือนบา้ นทรงไทยเก่าแก่ท่ีไหนสกั
แห่ง เขาเองกใ็ ห้รูส้ ึกคนุ้ ๆ บา้ นหลงั น้ีอยเู่ หมือนกนั ว่าเขาเคยเจอทไี่ หนมากอ่ นนะ มนั ดูคนุ้
จริง ๆ แปลกแตก่ ็นึกไมอ่ อก วา่ บา้ นหลงั น้ีมนั เป็นบา้ นของใคร เขาจงึ เลกิ สนใจเรื่องบา้ นใน
รูป
“จะบา้ นของใครกช็ ่างหวั มนั เถอะ มนั คงไมไ่ ดเ้ กี่ยวกบั เราหรอก “สารุจน์คิด
เขาจอ้ งมองไปทรี่ ูปวาด ของผหู้ ญงิ ในภาพวาดอนั เดิม ในมอื เขาตอนน้ี เธอนง่ั หนั หลงั อยู่
ตรงสระวา่ ยน้าขา้ งบา้ น หันหนา้ มองออกไปทางทะเลท่ีอยตู่ รงหนา้ ของเธอ ดา้ นหลงั ของเธอมนั
ดูเครา้ สร้อยแปลก ๆ เขาจึงไมร่ ูว้ ่า ผหู้ ญิงในภาพวาดหนา้ ตาของเธอเป็นยงั ไง แต่เขารูส้ ึกวา่ เธอ
ตอ้ งเป็นคนทีส่ วยมากแน่ ๆ ทาให้เขานึกไปถงึ กาหลง เพราะแค่มองดจู ากดา้ นหลงั ของเธอยงั ดู
สวยมากขนาดน้ี กาหลงเองก็สวยแบบน้ีผมของเธอก็ยาวเท่าน้ี
เธอปลอ่ ยผมยาวถึงกลางหลงั ของเธอ ที่สวมใส่เส้ือกบั กระโปรงสีขาวท้งั ชุด ผมสีดาอม
น้าตาลของเธอ เหมือนมนั กาลงั ถกู สายลมพดั ปลวิ และขยบั ได้
“เฮย้ เราไมไ่ ดต้ าฝาดไปใช่ไหม ภาพมนั ขยบั ได้ “
เขาข้ตี าตวั เอง ดู ๆ ไปทาไมเขาถงึ รูส้ ึกว่าภาพวาดน้ีมนั ดมู ีชีวติ แปลก ๆ หรือวา่ ตาของเขามนั จะ
ฝาดไปเองกนั แน่วะ สารุจน์ยกมือขา้ งหน่ึงข้นึ ขย้ตี าท้งั สองขา้ งหลายคร้งั ดว้ ยกนั และจอ้ งมอง
ภาพวาดน้นั ใหม่อกี คร้งั
เพ่อื จะไดจ้ อ้ งดูใหม้ นั ชดั ๆ ว่าเขาไม่ไดร้ ู้สึกไปเอง แต่แลว้ เขากแ็ ทบช๊อกตาเหลือกคา้ ง
เมอ่ื คนในภาพวาดหนั หนา้ มามองจอ้ งสบตากบั เขา ใบหนา้ ของเธอมเี ลือดเกาะเตม็ ไปหมดมี
น้าเหลอื งไหล เย้ีมออกมาดว้ ย
“เฮอ้ ..!ผีหลอก ”
เธอแสยะยิม้ ใหเ้ ขาอยา่ งน่ากลวั เธอจอ้ งมองเขามาจากภาพวาดน้นั ดว้ ยสายตาโกรธแคน้ ทาเอา
สารุจน์ถึงกบั หวั ใจแทบหยดุ เตน้ อกี คร้ังทาภาพวาดในมือหล่นลงไปท่พี ้ืน อยา่ งตกใจกลวั สุด
ขีด
สิ่งที่เขาเหน็ ในภาพวาดน้ัน มนั คือใบหนา้ ของผหู้ ญิงคนหน่ึงท่มี สี ภาพไมต่ ่างจากผดี ี ๆ น้ี
เอง ใบหนา้ น้นั เน่าเฟะ แทบดูไม่ออกว่าเธอเป็นใคร เขารีบถอยหลงั หนีอยา่ งรวดเร็ว เพราะ
ความตกใจกลวั สุดขีด
“เฮย้ ..! ผะผีหลอก ช่วยดว้ ยผะผีหลอก ผหี ลอกช่วยดว้ กลวั แลว้ ออกไปสิวะ อผี ีบา้ ออกไป
..!
เขารอ้ งเสียงหลงทาท่าจะว่งิ หนี แต่กบั กา้ วขาไม่ได้ ไดแ้ ต่ยนื ขาสัน่ อยกู่ บั ท่ี แหกปากร้อง
ใหค้ นช่วย เพราะร่างโชกเลือดตรงหนา้ เขา ผรี ้ายยน่ื หนา้ ออกมาจากภาพวาด ใบหนา้ เน่าเฟะ มี
กล่นิ คาวเลอื ดและกล่นิ เหม็นเน่า ลอยมาเขา้ จมกู ของเขาอยา่ งจงั จนอยากจะอว้ ก
ร่างน้นั ค่อย ๆ คลานออกมาจากภาพวาดน้ัน ใกลเ้ ขา้ มาเร่ือย ๆ
สารุจน์ยนื ตวั แข็งทอื ปากคอสนั่ เพราะอยากจะรอ้ ง ก็รอ้ งไม่ออก ดวงตาเบกิ คา้ ง เพราะ
ความหวาดกลวั จนหวั ใจแทบจะหยดุ เตน้ อยตู่ รงหนา้ ผีรา้ ยใบหนา้ เน่าเฟะทกี่ าลงั ค่อย ๆ ยดื ตวั
ข้นึ มามองหนา้ เขา และย่นื มือมาหาเขาทีย่ ืนทาตาเหลอื กคา้ งอยตู่ อนน้ี
“กลวั แลว้ อยา่ มาหลอก มาหลอนกนั เลยนะ อยากไดอ้ ะไรบอกจะทาบุญไปให้ อยา่ เขา้ มา กลวั
แลว้ ..!!”
สารุจนย์ กมอื ไห้วผีรา้ ย ทนั ใดน้นั เหมือนกบั ตวั เขาถูกกระชากอยา่ งแรง ใหม้ าทป่ี ระตู
ระเบียงหอ้ ง ที่ดา้ นนอกมีประตูเปิ ดออกสู่ระเบยี ง เพราะอานาจของนางผีรา้ ย ที่กาลงั ลากตวั เขา
มาจนใกลจ้ ะถึงระเบยี งดา้ นนอกไดส้ าเร็จ แต่สารุจนพ์ ยายามเอามือดึงขอบประตูหอ้ งรับแขก
เอาไวไ้ ดแ้ น่นไมย่ อมปลอ่ ยมือ เพราะกลวั ผีรา้ ยจะจบั เขาโยนลงไปขา้ งล่าง
แลว้ ส่ิงท่เี ขากลวั กก็ ลายเป็นจริง เม่ือนางผรี า้ ย บอกใหเ้ ขา
“ปล่อยมอื และกระโดดลงไป โดดลงไปเด๋ียวน้ี..!” เสียงมนั ออกคาสงั่ ..! กบั เขา
“ไม่..กไู ม่โดด กกู ลวั ตาย มึงปล่อยกไู ปเถอะนะอผี รี ้าย ปล่อยกู กูกลวั แลว้ อยา่ ทาอะไรกเู ลย
ปลอ่ ยสิวะ มนั อยากโดดกโ็ ดดดเองสิ อยา่ มาบงั คบั กู ยงั ไมอ่ ยากตาย ออื่ ๆๆ ”
เขาพยายามเอามือดึงขอบประตูหอ้ งรบั แขกเอาไวแ้ น่น สุดกาลงั ท่มี ี แต่ก็ไมเ่ ป็นผลสาเร็จ
เมื่อนางผรี ้ายพยายามผลกั ตวั เขาให้เซถอยหลงั เซแช่ด ๆ ไปทร่ี ะเบยี งดา้ นนอกห้องรับแขกทอ่ี ยู่
สูงถึงห้าช้นั ไดส้ าเร็จ
มนั กา้ วไลต่ อ้ นเขามาจนถงึ ขอบระเบียงหอ้ ง
“ไม่.. อยา่ บงั คบั ให้ผมโดด เลยนะ ผมกลวั แลว้ ปลอ่ ยผมไปเถอะนะ คณุ ผี อยา่ ทาอะไรผมเลย เรา
ไมเ่ คยมีความแคน้ ต่อกนั มาก่อน ผมยอมแลว้ อือ่ ๆๆ “ เขาหนั หนา้ มองลงไปทด่ี า้ นลา่ ง อยา่ ง
หวาดกลวั สุดขีด เพราะหอ้ งพกั ของเขามนั อยชู่ ้นั ที่ห้าน้นั เอง
“มึงรู้ไดย้ งั ไง ว่ามงึ กบั กูไม่เคยมคี วามแคน้ ตอ่ กนั มึงคงลมื ไปหมดแลว้ สินะ หึหึหึ กูจะช่วยทวน
ความจาของมึงเอง วา่ ตอ้ งตายอยา่ งทกุ ขท์ รมานมนั เป็นยงั ไง “ผรี ้ายสะแยย่ ิม้ ไดอ้ ยา่ งน่ากลวั สุด
เม่ือมนั พูดจบ
“ไมจ่ ริง ผมไม่เคยทารา้ ยใคร และคิดร้ายตอ่ ใคร ผมจะไปทาร้ายคณุ ไดย้ งั ไง คุณเขา้ ใจอะไรผิด
หรือเปลา่ ผมไมไ่ ดท้ าร้ายใคร อยา่ เอาชีวิตผมเลยนะ”
“ชีวิตตอ้ งชดใชด้ ว้ ยชีวติ ”
นางผีรา้ ยพุ่งตวั เขา้ มาหาเขาอยา่ งรวดเร็ว จนเขาไม่มีเวลาไดต้ ้งั ตวั มนั ยน่ื มอื ทมี่ ีเล็บแหลมคม
ของมนั มาดึงกระชากผวิ หนงั ท่ใี บหนา้ ซีกซ้ายของเขาออกไป
“แคลบ่ ”
"โอย๊ ..! ผม เจบ็ บปวดเหลอื เกิน อยา่ ฆ่าผม .. ไม่.... “
สารุจน์ถึงกบั ส่งเสียงรอ้ งออกมาดว้ ยความเจบ็ ปวดสุดจะทนไหว และรีบยกฝ่ามืออนั สนั่
เทาข้นึ เกาะกมุ ใบหนา้ ของเขาเอาไว้ เลอื ดสด ๆ เตม็ ฝ่ามือท้งั สองขา้ ง สารุจน์รอ้ งอยา่ งเจ็บปวด
เลือดสด ๆ ไหลหยดลงบนพ้นื สองมอื กมุ ทบี่ าดแผลที่ใบหนา้ ของเขา
ทน่ี างผรี ้ายไดด้ ึงหนงั ทใ่ี บหนา้ ซีกซ้ายของเขาออกไปสด ๆ อยา่ งโหดเห้ียม ต่อหนา้ ตอ่ ตาของ
เขาทาเอาเขาแทบจะหยดุ หายใจ เลอื ดแดงฉานเตม็ สองมอื ของเขาทก่ี ุมใบหนา้ เอาไว้
"เสียงผรี ้ายพูดออกมาดงั ๆ "พวกแกตอ้ งตายกนั ท้งั หมดทุกคน หึหึหึ ฉนั เฝ้ารอคอยวนั น้ีมา
นาน แกตอ้ งตายย..!”
เสียงพดู ท่นี ่ากลวั และเสียงหวั เราะของร่างตรงหนา้ เขา แทบทาให้สารุจนล์ ืมความเจบ็ ปวดไป
ชวั่ ขณะ
"แกตอ้ งการอะไรจากฉันยยั ผบี า้ ทาไมจะตอ้ งทากบั ฉนั แบบน้ี เจ็บนะเวย้ ฉันเคยไปทาอะไร
ใหแ้ กหรือยงั ไงกนั ปลอ่ ยฉนั ไปเถอะนะ ฉนั กลวั แลว้ ไดโ้ ปรด อยา่ ฆ่าฉันเลย" สารุจนร์ ้องขอ
ชีวิตจากผีร้ายท่ี กาลงั จอ้ งมองเขาดว้ ยสายตาแห่งความโกรธแคน้ ในดวงตาแดงก่าของมนั
"พวกแกตอ้ งตาย ถา้ แกอยากรูก้ ไ็ ปถามยมพบาลท่นี รก ดูละกนั ตอนน้ีมนั ไดส้ ายไปแลว้ ทแี่ ก
จะมารอ้ งขอชวี ิต"
มนั พดู เท่าน้นั ทาเอาสารุจนเ์ ริ่มรับรูช้ ะตากรรมของเขา วา่ มนั คงไม่ปลอ่ ยให้เขารอดแน่
สารุจน์มีสีหนา้ หวาดกลวั ความตายท่ีกาลงั รอเขาอยดู่ า้ นล่างน้นั หน้าตาต่ืน
"อยา่ ฉันยงั ไม่อยากตายอยา่ .!” เขาถึงกบั ฉ่ีราดกางเกงนอนของเขา และพยายามดิ้นรนเพือ่ ให้
ตวั เองรอด
"ไม่ฉันไมอ่ ยากตายไมไ่ ม่..!”
เขาส่ายหนา้ ปฏิเสธความตาย ทาไมเขาตอ้ งตายแบบน้ีดว้ ย เขาไมเ่ ขา้ ใจและเขาตอ้ งตายไป
พรอ้ มกบั ความอยากรู้ ว่าเขาทาผดิ อะไรเอาไวก้ บั ผรี า้ ยตวั น้ี
เมือ่ นางผีรา้ ยไมเ่ ปิ ดโอกาสให้เขาไดร้ ู้ถงึ ความผิดของเขาดว้ ยซ้า เพราะมนั พุ่งเขา้ มาหาเขาอยา่ ง
รวดเร็ว และผลกั ตวั เขาใหร้ ่วงหล่นลงไปจากระเบยี งห้องพกั ของเขาอยา่ งรวดเร็ว
ร่างของเขาลอยผา่ นอากาศร่วงลงไปสู่เบ้ืองล่างอยา่ งรวดเร็ว เสียงร้องอยา่ งหวยโหนกอ่ นที่
ร่างของเขาจะตกกระแทกพ้ืนอยา่ งแรง
“ ตบุ !!”
ศีรษะกระแทกพ้ืนอยา่ งแรงจนเลอื ดสาดกระจายเป็นวงกวา้ ง แขนขาหกั บิดเบ้ียวไมไ่ ดร้ ูป
กระดูกทะลโุ ผลอ่ อกมาจากขาท้งั สองขา้ ง ดวงตาท้งั สองขา้ งเหลือกคา้ งจอ้ งมองข้ึนดา้ นบนตวั ตึก
สูง
สารุจน์สาลกั เลือดสด ๆ ออกมาจากปากของเขา และจมกู เขาชกั กระตกุ เป็นคร้งั สุดทา้ ย
ก่อนจะแน่น่ิงไป ดวงยงั เหลอื กคา้ งเหมอื นกาลงั ตื่นกลวั กบั อะไรอยา่ งสุดขดี
เขาส้ินใจตายอยา่ งทุกขท์ รมาน โดยไม่มีใครต่ืนข้ึนมาเห็น ตอนทเี่ ขาตกลงไปเลยสักคน
เดียว เขานอนตายอยอู่ ยา่ งเดียวดาย และเลอื ดไหลช่มึ ออกมาจากส่วนต่าง ๆ ของร่างกายของเขา
ที่แตกหัก สมองเละตายอยา่ งทุกขท์ รมาน ศพเขานอนอยตู่ รงทางเดินเทา้ ขา้ งตวั อาคารคอนโด
หกช้นั
ยอ้ นเวลากลบั ไป เมื่อหน่ึงอาทติ ยท์ ผ่ี า่ นมาในคืนหน่ึง เป็นเวลาหัวค่าราว ๆ สองทมุ่ ตรง ที่
บา้ นสวนหลงั หน่ึง อยตู่ ิดกบั ทะเล มหี นุ่มรุ่นใหญ่ข้ีเมาสองคน คดิ จะแอบเขา้ ไปขโมยของใน
บา้ นสวนหลงั น้ี เพราะพวกเขาดลู าดเลามานานแลว้ วา่ ไมม่ คี นอยใู่ นบา้ นหลงั น้ี มนั เหมือนเป็น
บา้ นรา้ งน้นั เอง ท้งั ทสี่ ภาพบา้ นมนั ยงั ดูดีอยเู่ ลย จะมกี ็แคล่ งุ แก่ ๆ ที่นาน ๆ จะเขา้ มาดูทกี ต็ อน
กลางวนั แตห่ ลงั ๆ ไม่เหน็ แกจะมาเลย
พวกเขาคิดทีจ่ ะเขา้ มาขโมย ของเก่าในบา้ นหลงั น้ี ออกไปขายหาเงนิ กินเหลา้ น้นั เอง คืนน้ีพวก
เขาจงึ ลองเขา้ มาดเู ผอื่ ว่าจะพอมอี ะไร ที่พวกเขาอาจจะพอขโมยไปขายมาซ้ือเหลา้ หรือยามาเสพ
ไดบ้ า้ ง ท้งั สองคนพากนั แอบเขา้ มาในบา้ นหลงั น้ี หลงั จากดื่มเหลา้ กนั มาบา้ งแลว้ พอมึน ๆ
"ไอก้ ่า แกแน่ใจนะว่า บา้ นน้ีไมม่ ีใครอยู่ บรรยายกาศมนั กด็ อู ึมครึมน่ากลวั จริงว่ะ เดี๋ยวเกิด
มีใครมาเห็นพวกเราเขา้ ละถกู จบั ไปขงั คุกนะมึง..?” เสียงไอเ้ ขม้ ถามไอก้ ่า ดว้ ยเสียงกลิ้นไกเ่ ร่ิม
พนั กนั กล่นิ เหลา้ เหมน็ ไปท้งั ตวั
"แน่ใจสิว่ะ กดู ขู องกมู าดีแลว้ มึงไมต่ อ้ งไปกลวั ว่าจะมีใครเหน็ บา้ นน้ีไม่มีใครอยจู่ ริง ๆ
ชวั ร์ ถา้ จะมกี ค็ งจะผบี า้ นผเี รือนน้นั ละว่ะมึง เด๋ียวยกมือไหวซ้ ะหน่อย "
พอมนั พูดจบก็รีบยกมอื ข้นึ ไหว้ แตย่ งั ไม่ทนั ไหวเ้ สร็จก็ดนั มเี สียง
“ โฮ่ง..... โฮง้ ....ฮู่...”
หมาบา้ จากไหนไมร่ ู้ดนั เห่าหอนซะ เลน่ เอาพวกมนั สองคนถึงกบั ขนหวั ลุกเกรียวไปตาม ๆ กนั
เพราะเสียงหอนของพวกหมาช่างฟังดเู ยน็ เยือกหวยหวนเขา้ ไปถงึ ข้วั หวั ใจมาแตไ่ กล
"ไอก้ ่ามึงวา่ บรรยากาศบา้ นหลงั น้ี มนั ดแู ปลก ๆ ไหมวะ่ มนั ดูเหมอื นบา้ นผสี ิงเลยวะ..?”
เสียงเขม้ เอย่ ถามไอก้ ่า และหันมองไปรอบ ๆ บริเวณบา้ นสวนหลงั น้ี สายลมเยน็ ๆ กพ็ ดั มา
ปะทะตวั พวกมนั สองคนวบู หน่ึง
“ฟิ ว...!!”
"มึงคดิ มากไปหรือเปลา่ วะ่ มนั กแ็ ค่บา้ นรา้ งท่ีดใู หญ่โต เพราะเคยเป็นบา้ นของคนรวยมาก่อน
ไมม่ คี นอยมู่ าหลายเดือน มนั กต็ อ้ งแปลกสิวะ่ ไอน้ ้ีกลวั ไปได้ เร็ว ๆ รีบ ๆ เขา้ มาเดี๋ยวกอ็ ด
หรอก"
ท้งั สองเดินข้นึ มาตามบนั ไดหนา้ บา้ น ตรงมาทปี่ ระตู ทถี่ ูกใส่กญู แจเอาไวอ้ ยา่ งแน่นหนา และ
มีกระดาษเขียนภาษาท่ีพวกเขาอา่ นไมอ่ อกแปะอยหู่ นา้ ประตบู า้ นบานใหญ่ หลายแผ่นดว้ ยกนั
เพราะท้งั สองคนไม่ไดเ้ รียนหนงั สือน้นั เอง
ผา้ สีแดงนี่อะไรวะ มาแปะไวท้ าไมหนา้ ประตบู า้ น มึงอา่ นออกไหมวะ ไอก้ ่า”เขม้ หนั มาถาม
ก่า
“อ้มี ..กอู า่ นหนงั สือไม่ออกมงึ ก็รู้ เสือกถามกอู กี “ก่าตอ่ ว่าเขม้
“ก็กสู งสัย “เขม้ บอก
“มงึ จะสงสัยเห้ียอะไร ช่างแม่งมนั จะกระดาษอะไร ก็ดึงออกเถอะ จะไดร้ ีบ ๆ เขา้ ไปเอาของขา้ ง
ใน กรู ูส้ ึกขนหัวลุกแปลก ๆ วะ อากาศคืนน้ีโคตรเยน็ เลยมงึ “
เขม้ บอก ก่อนจะดึงกระดาษแปะอยตู่ รงประตอู อก และเอาเหล็กท่พี วกมนั เตรียมมาดว้ ย งดั
เอาลกู กุญแจทล่ี อ็ คประตบู า้ นเอาไวอ้ อกไดส้ าเร็จ ท้งั สองคนจงึ เปิ ดประตบู า้ นออกกวา้ งเตรียม
จะกา้ วเทา้ เขา้ ไปดา้ นในบา้ น
เท่าน้นั แหละก็มีสายลมพุ่งออกมาจากขา้ งในบา้ น เขา้ มาปะทะตวั พวกเขาท้งั สองคนเต็ม
ใบหนา้ จนแทบลม้ ท้งั ยืน
"เฮอ้ ..ไอเ้ ขม้ มนั ลมห่าอะไรว่ะ พดั แรงซะ กแู ทบจะปลวิ ตามลม เดี๋ยวมึงไดก้ ลน่ิ อะไรเหมน็
ๆ เหมอื นกูไหมวะ “เขม้ เอ่ยถามก่า
“อ้ืม กกู ไ็ ดก้ ล่นิ แมง่ โคตรเหม็น ตวั อะไรมาตายในบา้ นวะมงึ กลิ่นเหมน็ จนกอู ยากจะอว้ กแลว้
เนี่ย “ก่าบอกเขม้ และหันมองหนา้ เพือ่ น เพราะมนั ชอบตดเหมน็
“เด๋ียวมึงตดหรือเปล่าว่ะ ไอห้ ่าโคตรเหมน็ เลยมงึ แดกอะไรเขา้ ไปว่ะ กล่ินเหม็นยงั กะไสเ้ น่า กู
อยากจะอว้ ก..?” เสียงก่าถามเขม้ และเอามอื ปิ ดจมกู เอาไว้
"เปล่ากูไมไ่ ดต้ ด มงึ สิตด มงึ แมง่ หาเรื่องกู ในบา้ นน้ีตอ้ งมอี ะไรตายแน่ ๆ มึง " เขม้ บอก
เพราะมนั ไดต้ ดจริง ๆ
"เออ น้นั สิวะ หรือไม่สงสัยบา้ นน้ีมนั คงไมไ่ ดเ้ ปิ ดใชน้ าน ก็เลยอาจจะมีกลิ่นเหม็นอบั แปลก
ๆ อยา่ ไปใส่ใจเลยมงึ รีบ ๆ หาของที่เราตอ้ งการเถอะน่า จะไดร้ ีบ ๆ ออกไปจากบา้ นน้ีกูไม่
อยากจะอยใู่ นน้ีนานนกั หรอก มึงดูบรรยากาศมนั น่าขนลกุ แค่ไหน มนั วงั เวงโคตร ๆ เลยมึง"
เสียงเขม้ พดู เพราะเร่ิมรูส้ ึกไมด่ ี ท้งั สองคนจงึ ส่ายสายตามองหาของ ทีพ่ วกเขาพอทจ่ี ะแอบหยิบ
ออกไปได้ และก็เจอเขา้ กบั เคร่ืองถว้ ยชามโบราณในตโู้ ชวห์ ลายใบ
"ดู ๆ มงึ เห็นไหมไอเ้ ขม้ กูบอกแลว้ วา่ บา้ นน้ีแมง่ มขี องแพง ๆ อยจู่ ริง ๆ เร็วมึงไอเ้ ขม้ มา
ช่วยกนั ขนออกไป เรารวยแลว้ งานคนื น้ี คงขายไดเ้ งนิ หลายหม่นื เราสองคนอยไู่ ดอ้ ีกหลายเดือน
เลยมงึ "
เสียงก่าบอกไอเ้ ขม้ แต่พวกเขายงั ไมท่ นั จะไดห้ ยบิ เอาถว้ ยโบราณในตโู้ ชว์ ตามท่ีไดต้ ้งั ใจ
เอาไว้ กม็ ีส่ิงทีพ่ วกเขาไม่คาดคิดพ่งุ เขา้ มา กระชากร่างของพวกเขาท้งั สองคน รวดเร็วมาก
มองไม่เห็นวา่ มนั คอื ตวั อะไร
“เฮย้ .”
“ช่วยกดู ว้ ย ตวั อะไร”
ท้งั สองตกใจกลวั ยงั ไม่ทนั หาย ร่างกถ็ ูกจบั โยนข้ึนไปกระแทกเพดานบา้ นอยหู่ ลายที
“โครม พลก่ั ปัก”
และทง้ิ ร่างของสองคนให้ตกลงมา
“ตุบ แอก่ ”
คอหักตายคาท่ี โดยทพ่ี วกเขาไม่ทนั ไดร้ ู้ดว้ ยซ้า วา่ ส่ิงทพี่ รากชีวติ ของพวกเขามนั คอื ตวั อะไรกนั
แน่ เหลือแค่ร่างทีไ่ ร้ซ่ึงบมหายใจ กองอยบู่ นพ้ืนบา้ นเลือดไหลช่ึมออกมาทางปากและจมูก
สภาพคอหักท้งั คู่
ตอนที่ 2 สาเหตทุ ีต่ ายคอื อะไร
“ กรดี๊ ดดดดด….”
เด็กสาวคนหน่ึงที่พกั อย่ชู นั้ สามของคอนโดเดียวกนั กบั สารุจน์ ทก่ี าลงั กม้ ตวั มองลงไปท่ี
ดา้ นลา่ ง ตรงลานปนู ทางเดินเทา้ ขา้ งตวั อาคาร เพราะเป็นความเคยชนิ ของเธอ เวลาจะ
ออกมาเก็บผา้ ที่ตากอย่เู อาไปรดี เพื่อจะใส่ไปโรงเรียนเหมอื นเชน่ ทกุ วนั
ช่วงจงั หวะท่เี ธอกาลงั เผลอมองลงไปขา้ งล่างนั้น เธอถึงกบั ตกตลึงไปช่วั ขณะใจ เพราะเธอ
มองเหน็ เหมอื นมคี นนอนจมกองเลือดอย่ทู ี่พืน้ ขา้ งอาคารตกึ เดยี วกบั เธอ ที่ยืนอย่ดู า้ นบนตกึ นี้
แต่ดา้ นล่างขา้ งลา่ งน้ัน
“น่นั ๆ มนั ๆ คนน.ี้ .!”
รา่ งท่สี มองเละจองกองเลอื ด รา่ งนนั้ นอนหงายดวงตาของศพจอ้ งมองขนึ้ มาท่ีขา้ งบนตึก เหน็
เตม็ ๆ ทง้ั สองลกู กระตาของเธอ สภาพศพที่นา่ กลวั นา่ สยดสอยงพองขนตรงหนา้ ทาใหเ้ ธอ
กรดี๊ รอ้ งขนึ้ มาอกี ครงั้ เมอื่ มองจนแน่ใจว่าใช่คนแน่ ๆ ที่นอนหวั สมองเละอย่ขู า้ งลา่ งน้ัน
“กรดี๊ ดดดด……”
“มีคนตกตึก พ่ี ๆๆ มาดเู รว็ มคี นกระโดดตกึ ตาย”
เธอตะโกนเสียงดงั ล่นั หอ้ ง และรบี วิ่งไปเรยี กพสี่ าวของเธอใหอ้ อกมาดดู ว้ ยอีกคน อยา่ ง
ตนื่ เตน้ ตกใจกลวั กับสภาพของศพดา้ นล่าง
“เร็วสพิ ี่ ฉันเหน็ มคี นนอนตายอยทู่ พี่ ืน้ ขา้ งลา่ งนนั้ นา่ กลวั จนฉันช๊อกหวั ใจแทบวายตาย พดู
แลว้ ยงั ขนลกุ อย่เู ลยดดู ิ พ่ี " ยาดารบี ลากแขนพสี่ าวใหอ้ อกมาทร่ี ะเบียงหลงั หอ้ ง
“ไหนแกวา่ อะไรนะ มใี ครตายวะ….ใครมนั กลา้ คดิ สนั้ ฆา่ ตวั ตาย แตเ่ ชา้ วะอดี า "
พีส่ าวของยาดารีบวิง่ มาที่ระเบียงหอ้ งอีกคน และสง่ิ ทเี่ ธอมองเหน็ ตรงลานปนู ทางเดนิ
ดา้ นหลงั หอ้ งตรงระเบยี งทีม่ องลงไปเหน็ ทางเดนิ เทา้ ขา้ งตวั อาคารกม็ ีรา่ งของผชู้ ายคนหน่งึ
นอนจมกองเลอื ดแดงฉานสภาพ ของเขาศีรษะเละสมองแตกกระจาย แขนขาบดี เบยี้ วไมเ่ ป็นรูป
นอนหงายใบหนา้ มองขนึ้ มาขา้ งบนอย่ดู า้ นลา่ งนน้ั จริง ๆ
ทง้ั สองคนพนี่ อ้ งถึงกบั ตกใจและหวาดกลวั มาก ๆ หายใจติดขดั เม่อื ไดเ้ หน็ ศพและเลือดสด ๆ
ยาดาหายไม่ออกหวั ใจของทง้ั สองคนแทบจะหยดุ เตน้ กบั สภาพทีน่ า่ สยดสอยงตรงหนา้ ของ
พวกเธอตอนนี้ เกิดอาการทอ้ งไสป้ ่ันป่วนไปหมดอยากจะอาเจยี นออกมา
“ไปเรว็ รบี ไปโทรบอกตารวจ ใหเ้ ขามาเอาศพ กกู ลวั ผี ทาไมตอ้ งมาฆ่าตวั ตายท่ตี กึ ของเราดว้ ย
วะ แลว้ คืนนกี้ จู ะกลา้ ขนึ้ ลฟิ ทไ์ หมละเน่ีย ”
พส่ี าวของยาดาหนั มาบอกนอ้ งสาวของเธอ หลงั จากวง่ิ เขา้ ไปอาเจียนในหอ้ งนา้ จนหมดไส้
หมดพงุ ของเธอ และพดู เสยี งต่ืนเตน้ อย่างหวาดกลวั ถา้ มคี นตายในตกึ มนั ยิ่งน่ากลวั เวลา
พวกเธอตอ้ งเดนิ ผา่ นตรงจุดนน้ั และตอ้ งขนึ้ ตึกทพ่ี กั ในเวลากลางคืน
“นนั้ สพิ ่ีฉนั ก็กลวั แต่ความอยากรูว้ ่าเป็นใคร กอ็ ยากรู้ ตอ่ ใหก้ ลวั ผกี ็เถอะ ความกลวั ไมเ่ ท่า
ความอยากเสอื ก เรอ่ื งของชาวบา้ น “
และไม่นานกไ็ ดย้ ินเสียงคนอ่นื ๆ ท่ีพกั อาศยั อยทู่ ี่คอนโดแหง่ นี้ พากนั วง่ิ ออกมาดู เมื่อไดย้ ิน
เสียงรอ้ งกรดี๊ ดดดของสองพ่นี อ้ ง ว่ามคี นตกตกึ และพอมองเห็นสภาพศพ ทกุ คนตา่ งก็
หวาดกลวั และยงั ไมร่ ูว้ ่าคนตายคอื ใคร ตายอย่างนา่ อนาถแบบนี้
จนกลายเป็นเสียงออื ฮ่า พดู กนั เซ็งแซ่ ตา่ งคดิ ไปกนั คนทิศละทาง ถงึ สาเหตกุ ารตายของเขา
และเกดิ เสียงซุบซบิ ไปท่วั ตึกบรเิ วณตกึ ใกล้ ๆ เคยี งกนั ปากต่อปากข่าวก็ไปไวมาก
“พี่ ๆ ตารวจมาแลว้ หล่อมากตารวจคนนี้ พ่ีมาดเู รว็ “ยาดาเรยี กพ่สี าวที่กลงั จะแต่งตวั ไป
ทางานตามปกติของเธอ
“ไหนวะ หลอ่ ของมงึ “พี่สาวไดย้ ินวา่ ตารวจหลอ่ ก็ เกิดสนใจ
เมอ่ื มีนายตารวจในเคร่ืองแบบสห่ี า้ นายมาดทู ่เี กดิ เหตุ เดนิ ไปมาใหว้ นุ่ วายกนั ไปหมด มที งั้
พวกไทยมงุ ท่อี ยากรอู้ ยากเห็น ว่าใครกนั กระโดดตกึ ฆ่าตายในเชา้ นี้ ตา่ งออกมามงุ่ ดกู นั ใหเ้ ต็ม
ไปหมด
ชาวบา้ นบางคนที่รูจ้ กั ว่าผชู้ ายทตี่ ายเป็นใคร เพราะเคยเห็นหนา้ ตาของเขามากอ่ น ตา่ งก็พา
กนั วิพากษวิจารณก์ นั ไปต่าง ๆ นานา ๆ และเกิดเสียงวพิ ากษ์ วจิ ารณ์ ดงั ไปท่วั บริเวณคอนโด
แหง่ นี้ และมีคนอยากรูอ้ ยากเห็นกนั ไปหมด วา่ ทาไมเขาถึงฆา่ ตวั ตาย หรอื มใี ครฆา่ เขา และ
ตายดว้ ยเหตผุ ลอนั ใดเนอ้ ..ต่างกพ็ ากนั เดาไปมวั
“มึงวา่ ไหม สงสยั จะถกู ฆ่า หรอื ไม่ก็ ถกู แฟนทงิ้ “เสยี งชาวบา้ นพดู คยุ กนั
“แตก่ ูไมว่ า่ ใช่หรอก เพราะเม่อื วานแฟนคนสวยของเขายงั มาหาอย่เู ลย มงึ อย่าม่วั ดอิ นี ี้ “อกี คน
พดู ขนึ้
“แลว้ มงึ หาวา่ กูม่วั แลว้ มึงรูห้ รือไงวา่ เขา ฆ่าตวั ตายทาไม เสียดาย กาลงั หนมุ่ กาลงั แน่ แถม
หนา้ ตาดดี ว้ ยนะมงึ “สาว ๆ อีกกล่มุ พดู คยุ กนั
“เออ นนั้ ซติ กลงมาไดย้ งั ไงกนั หรือเมาแลว้ พดั ตกวะมึง “อีกคนพดู
“กูไมร่ ู้ ถา้ กูรูก้ บู อกมึงแลว้ ไมม่ ายืนฟังตารวจเขาอยนู่ ห่ี รอก อยากรมู้ งึ ตอ้ งไป ถามตารวจโนม้
“เพ่ือนตอบ
ตารวจทีมของหมวดเกา้ กม็ าถงึ ท่ีเกดิ เหตพุ อดี จดุ เกดิ เหตเุ ป็นคอนโดมเิ นียมสงู หกชน้ั ที่
บริเวณทางเดินเทา้ ตวั ขา้ งอาคาร พบรา่ งผเู้ สยี ชวี ติ เป็นชายทราบชอ่ื นายสารุจนอ์ ายู 35 ปีผวิ
ขาวเหลอื ง สว่ นสงู น่าจะหกฟุตหา้ นวิ้ สวมชดุ นอนสเี ทาทง้ั ชุด
สภาพศพดนู า่ สยดสยองพองขน ดวงตาเบิกคา้ งจอ้ งมองขนึ้ ไปขา้ งบนตวั อาคาร เหมือน
กาลงั ตกใจอะไรสกั อยา่ ง ซง่ึ การตายมนั ดผู ดิ ธรรมชาตอิ ยมู่ าก มนั ดไู ม่เหมอื นเขาฆา่ ตวั ตาย
ตามท่หี มวดเกา้ เลยเห็นคนฆา่ ตวั ตาย สว่ นมากจะเอาดา้ นหนา้ ลง จะมอี ย่บู า้ ง ทท่ี งิ้ ตวั ลงมา
กระแทกพนื้ ไมเ่ หมอื นคดีฆ่าตวั ตายท่วั ไป
กะโหลกศีรษะเปิดออก สมองเละแตกกระจาย กระดกู แขนขาหกั ผดิ รูป ท่ีใบหนา้ ของ
ผเู้ สียชวี ติ ขา้ งซา้ ยเหมอื นถกู ดงึ ผิวหนังออกไป เพราะเขามองเหน็ เนอื้ สด ๆ ตรงใบหนา้ ขา้ งนนั้
แดงฉานมเี ลอื ดไหลซมึ่ ออกมา แต่เขายงั ไม่มเี วลาไดต้ รวจสอบ กถ็ กู จา่ สมหมายเรียกตวั เขา
เสียก่อน
"หมวดเกา้ ครบั ชว่ ยมาดทู างนหี้ น่อยครบั หมวด"
เสียงจา่ สมหมายกาลงั รอ้ งเรยี กเขา เขาจงึ เดินไปหาจ่าสมหมาย เขาไดย้ นิ ทีมแพทยห์ มอ
พดู คยุ กนั เก่ยี วกบั ผเู้ สยี ชีวิต
"เวลาเสยี ชวี ติ น่าจะกลางดึกของเมื่อคืน นเี่ องดจู ากสภาพของศพ น่าจะประมาณเที่ยงคนื
จากสภาพของสีผิวของศพ และการแขง็ ตวั ของเลือด แต่แปลกผิวหนังส่วนใบหนา้ ซีกซา้ ยของ
ผตู้ าย หายไปทง้ั ซกี เลย”
พวกเขามองหาชิน้ ส่วนผวิ หนงั ซีกซา้ ยของใบหนา้ ของผเู้ สยี ชีวิต แต่กับไมเ่ จอซึง่ มนั แปลก
มาก หรอื วา่ เขาจะถกู อะไรเก่ยี วทีใ่ บหนา้ ซีกซา้ ยตอน กอ่ นจะหลน่ ลงมาถึงพนื้ ขา้ งล่างนกี้ นั นะ "
เสยี งทีมแพทยค์ ยุ กนั ทาใหห้ มวดเกา้ เริม่ สนใจ จึงยนื ฟังตอ่ อกี นดิ หนึ่ง เม่ือทมี แพทยย์ งั คยุ
กนั ตอ่
"เหมือนผวิ หนงั สว่ นนนั้ ถกู ถลกหนงั ออกไปดว้ ยของมคี ม หรอื ถกู ดึงกระชากอยา่ งแรงใหห้ ลดุ
ลอกออกไปจากใบหนา้ ของผตู้ าย และทก่ี างเกงนอนของศพกม็ กี ลิน่ ฉ่ีดว้ ย สงสยั ผตู้ ายคงจะฉี่
ราดกางเกงนอนของตวั เองดว้ ย แปลกจงั มนั เหมือนคนทกี่ าลงั หวาดกลวั กบั อะไรถึงขนั้ ขดี สดุ
ถงึ ไดฉ้ ่ีราดกางเกงตวั เอง เพราะผตู้ ายไมใ่ ช่เดก็ ท่ีเวลาปวดฉี่จะไม่ไปเขา้ หอ้ งนา้ หรอื ปล่อยให้
ตวั เอง ฉ่ีราดกางเกง ถา้ ไมจ่ าเป็น หรือมีใคร บงั คบั ไมใ่ หเ้ ขาไปเขา้ หอ้ งนา้ "
ทมี แพทยล์ งความเห็น เมอื่ มองดทู บ่ี าดแผลตรงใบหนา้ ซกี ซา้ ยของศพ และทีเ่ ป้ากางเกง
และตามขากางเกงท่ีเปือ้ นคราบนา้ ฉี่ของผเู้ สียชีวติ
ทมี แพทยแ์ ละตารวจเลยพากนั ลงความเหน็ จากสภาพของศพและจากคาใหก้ ารของผพู้ บ
เหน็ ศพคนแรก และรายงานจากทมี แพทยน์ ติ ิเวชชนั สตู รพลิกศพแบบครา่ ว ๆ เบอื้ งตน้
ตรวจสอบหลกั ฐานอนื่ ๆ และสอบถามพวกเพ่ือนบา้ นของเขา ถึงรูว้ า่ ผตู้ ายเป็นเจา้ ของหอ้ งพกั
ในคอนโดแหง่ นีน้ น้ั เอง
หมวดเกา้ รวมทง้ั ทีมเกบ็ หลกั ฐาน พวกเขากาลงั ทางานของพวกเขากนั ใหว้ นุ่ วายไปหมด เพ่อื
ตรวจสอบการตายของผตู้ าย และเก็บหลกั ฐานหาสาเหตกุ ารฆ่าตวั ตายของผเู้ สยี ชีวติ ทีเ่ ป็น
ศพแรกของพวกเขาในเชา้ วนั นแี้ ตเ่ ชา้
สาเหตกุ ารเสยี ชีวิตคงจะกระโดดตกึ ลงมาหวั กระแทกพนื้ ในทา่ นอนหงายสมองเละแตก
กระจายเป็นวงกวา้ ง คาดว่านา่ จะเป็นการฆา่ ตวั ตายเอาไวก้ อ่ น แต่ก็ยงั ไมท่ งิ้ ปมฆาตกรรมอยู่
ดี และไมม่ ีพยานรูเ้ หน็ ว่าผตู้ ายตกลงมาตอนไหน
ทาใหพ้ วกเขาตอ้ งยงุ่ แต่เชา้ เลยวนั นี้ อย่ตู รงจุดทพ่ี วกเขาพบศพทีร่ า่ งของผตู้ ายตกลงมา
รา่ งเละแตกหกั อย่หู ลายท่อน นอนจมกองเลอื ดเป็นวงกวา้ ง ตารวจคนหนง่ึ จงึ หนั มาถามทกุ
คนที่กาลงั ยืนมงุ ดอู ยวู่ า่
“มใี ครรูจ้ กั กบั ผตู้ ายบา้ งไหมครบั และพอจะรจู้ กั กบั ญาติ ของผตู้ ายบา้ งไหม..”
เพราะพวกเขาไมร่ ูว้ า่ ผตู้ ายเป็นใครมาจากไหนนน้ั เอง
“ รจู้ กั แตช่ อื่ ของเขา แตไ่ มร่ ูว้ ่าเขาพกั อย่หู อ้ งไหน ชน้ั อะไรคงจะตอ้ งรอสอบถามคนทนี่ ี้ และ
ผดู้ แู ลตกึ นอี้ ีกที “ ผเู้ ช่าคนหน่งึ บอกจ่าสมปอง
“ฉันรูจ้ กั ผตู้ ายคะ คณุ ตารวจ แต่ไม่สนิทนะคะ เคยคยุ กบั เขาบา้ ง เวลาเจอกนั ทห่ี นา้ หอ้ ง พกั
“เธอรีบบอกตารวจ
วา่ เธอรจู้ กั กบั ผเู้ สียชีวิต แตไ่ ม่ไดส้ นิทเพราะเธออย่หู อ้ งตรงขา้ มกบั เขานเี้ อง เมอ่ื คนื ก็ยงั เห็น
แฟนสาวของเขาท่เี พ่ิงกลบั มาจากไปเท่ียวต่างจงั หวัด แวะมาหาเขาอยเู่ ลย เธอบอกตามท่เี ธอ
เหน็ และไดย้ ินพวกเขาคยุ กนั ตรงหนา้ หอ้ ง เม่อื คืนนกี้ ่อนท่ีเธอจะกลบั เขา้ หอ้ งของตวั เอง
หลงั จากกลบั มาจากทีท่ างานตอนหวั คา่ เม่อื วานนี้
“อา้ วงนั้ ก็ดีสิครบั ถา้ คณุ รูจ้ กั กบั ผตู้ าย ผมรบกวนคณุ ช่วยใหป้ ากคากบั ตารวจดว้ ยนะครบั
เสร็จแลว้ ช่วยพาพวกเราขนึ้ ไปดหู อ้ งของผตู้ ายจะไดไ้ หมครบั เขาพกั ชนั้ ไหนและหอ้ งหมายเลข
อะไรครบั ..?"
นายตารวจหนา้ ตาดีมาดเท่คนหนึง่ เขา้ มาพดู กบั เธอ และบอกใหเ้ พือ่ นรว่ มงานของเขา อกี
คนไปถามหาเจา้ ของคอนโดแห่งนี้ เพราะจะตอ้ งใหไ้ ปเปิดประตหู อ้ งพกั ของผตู้ ายใหพ้ วกเขา
ไดเ้ ขา้ ไปหาหลกั ฐานเพิม่ เติมนนั้ เอง
“ไดส้ คิ ะ เขาพกั ที่หอ้ ง502 คะ่ ตามฉันมาเลยคะ่ คณุ ตารวจสดุ หลอ่ ฉันยนิ ชว่ ยใหป้ ากคาทกุ
อยา่ งทพ่ี อรูไ้ ดค้ ะ ”
วนั ทิมาบอกกบั คณุ ตารวจหนา้ หลอ่ ที่เธอแอบมองเขา ตงั้ แต่ครง้ั แรกทเ่ี ขา กบั ทีมมาถงึ ท่เี กดิ
เหตุ และพาเขาเดนิ ไปท่ีลฟิ ทแ์ ละกดขนึ้ ไปชนั้ หา้ ทเี่ ธอพกั อยเู่ ดินตรงไปท่หี นา้ หอ้ งของสารุจน์
“นคี้ ะ่ หอ้ งของเขาหอ้ ง502”
เธอบอกกบั นายตารวจมาดเทต่ รงหนา้ ของเธอ ท่ีเธอแอบปลมิ้ เขา ดว้ ยเสยี งออ่ นเสยี งหวาน
ส่งสายตาใหเ้ ขา อยา่ งไมป่ ิดบงั ว่าเธอชอบเขา
แต่หมวดเกา้ แคย่ มิ้ ๆใหเ้ ธอเทา่ นนั้
“ขอบคณุ ครบั ทช่ี ว่ ยพาขนึ้ มาดหู อ้ ง งนั้ ผมขอตวั ทางานกอ่ นนะครบั “หมวดเกา้ บอกหญิง
สาว
“คะคณุ ตารวจ อยากใหฉ้ นั ชว่ ยอะไรกบ็ อกไดน้ ะคะ ยินดีมากคะ “เธอรบี บอกเขา
“ครบั ถา้ มีจะบอกนะครบั ขอตวั ”หมวดเกา้ พดู จบทางานของเขาต่อ
เธอจงึ ไมก่ ลา้ ท่จี ะชวนเขาคยุ ต่อ และใหน้ กึ กลวั ผีขึน้ มา ที่หอ้ งของผตู้ าย อย่ตู รงขา้ มกบั
หอ้ งพกั ของเธอ อะไรกไ็ มน่ า่ กลวั เทา่ ประตหู อ้ งก็ตรงขา้ มกนั อีก
แคค่ ดิ กเ็ กดิ ขนลกุ ขนึ้ มาทนั ทเี ลยตอนนี้ สงสยั คืนนเี้ ธอคงจะไม่กลา้ นอนคนเดยี วในหอ้ งของ
เธออีกแลว้ ตอ้ งโทรบอกใหเ้ พอ่ื นมานอนดว้ ย จนกว่าเธอจะหายกลวั ผสี ารุจน์ แลว้ สิแบบนี้
“จ่าคณุ ชว่ ยลงไปเอากุญแจ หอ้ งพกั ของเขากบั คนดแู ลตกึ น่ี มาทสี ิครบั เด๋ยี วผมจะรออยตู่ รงนี้
เร็ว ๆ นะจา่ ” หมวดเกา้ บอกกบั เพ่อื นรว่ มงานของเขาเสียงเขม้
“ครบั หมวด ผมจะรบี วงิ่ ลม้ ไม่ตอ้ งลกุ เลยละครบั ” จ่าสมหมายทเี่ ป็นพีน่ อ้ งกบั จา่ สมปอง จงึ รีบ
วง่ิ ตรงไปท่ีลฟิ ทอ์ ยา่ งท่ีบอกกบั เขาเอาไวจ้ ริง ๆ เพื่อกลบั ลงไปเอากญุ แจมาใหห้ มวดเกา้ ตามท่ี
เขาบอก
หอ้ งพกั ของสารุจนถ์ กู เปิดดว้ ยกุญแจจากเจา้ ของคอนโด เพือ่ ใหต้ ารวจเขา้ ไปดขู า้ งในได้
ตารวจชุดสบื สวนสอบสวนคดพี เิ ศษ จงึ เขา้ ดรู ายระเอียดเพื่อเกบ็ หลกั ฐานในหอ้ งของผเู้ สยี ชีวติ
"ตรวจดใู หท้ ่วั นะจ่า อย่าใหพ้ ลาดแมแ้ ตจ่ ุดเดยี ว" หมวดเกา้ บอกกบั ทกุ คน
"ครบั หมวด" จา่ สมหมายหนั มารบั คาส่งั ของเขา
หมวดเกา้ จึงเดินดใู นหอ้ งตา่ ง ๆ ในหอ้ งพกั มีทงั้ หมดสองหอ้ งนอนดว้ ยกนั หอ้ งหนึ่งดเู หมือน
จะไม่คอ่ ยไดใ้ ช้ และดแู ลว้ ไมม่ อี ะไรนา่ สนใจ
หมวดเกา้ จงึ เดนิ มาอีกหอ้ งทอี่ ยไู่ มไ่ กลจากหอ้ งรบั แขกนกั ในหอ้ งนอนนมี้ ผี า้ ห่มสฟี ้าไมม่ ีลาย
เป็นสฟี า้ ลว้ น ที่ถกู ใชแ้ ลว้ กองอยบู่ นเตียงนอนเหมอื นกบั ผตู้ าย ไดเ้ ขา้ นอนไปสกั พกั แลว้ และ
ต่ืนขนึ้ มากลางดกึ หรือเปล่าเขาไมแ่ น่ใจ ตรงขา้ ง ๆ หวั เตยี งมีโต๊ะเล็กวางอยู่ บนโตะ๊ มี
โทรศพั ทม์ อื ถอื ของผตู้ ายวางอย่ตู รงนนั้ เคร่ืองหนง่ึ
เขาจึงหยิบมนั ขนึ้ มาดกู ดเปิดดทู ีห่ นา้ จอ กเ็ หน็ มรี ูปหญิงสาวสวยคนหนึ่งหนา้ ตาน่ารกั
ใบหนา้ รูปไขร่ อยยมิ้ ของเธอดเู ป็นคนอารมณด์ ี ท่ผี ตู้ ายใชเ้ ป็นรูปโปรไฟลท์ หี่ นา้ จอมอื ถอื ของ
เขา
ยงั มแี กว้ นา้ ทถี่ กู ดมื่ แลว้ ตงั้ วางอยใู่ กลต้ รงจดุ ที่มือถอื วางอยหู่ นึ่งใบ หมวดเกา้ ส่ายสายตา
มองไปรอบ ๆ หอ้ นอน ก็ไม่เจออะไรท่ีดจู ะผดิ สงั เกต จงึ เดนิ ออกมาจากหอ้ งนอน เพอ่ื ใหต้ ารวจ
ทมี พสิ จู นห์ ลกั ฐานไดเ้ ขา้ มาดตู ่อ
พอเดินออกมานอกหอ้ งนอน ตรงหอ้ งรบั แขกเขาก็มองเห็นมีขา้ วของหลน่ ตกแตกอยชู่ นิ้ หนึ่ง
เหมอื นมกี ารต่อสู้ หรอื การขดั ขืนกนั เกิดขนึ้ จากตรงนไี้ ปท่ีระเบยี งนั้น หมวดเกา้ คดิ ตามท่เี ขา
เหน็ รอ่ งรอยขา้ วของทหี่ ลน่ และถกู วางไมเ่ ป็นระเบียบอย่างทไ่ี ม่น่าจะเป็น แตก่ บั มีแคร่ อ่ งรอย
ของผตู้ ายเพียงคนเดียว จากท่เี ขาใหต้ ารวจทีมตรวจหารอ่ งรอยการตอ่ สเู้ ขา้ มาดสู ว่ นนี้
หมวดเกา้ ไมเ่ ขา้ ใจว่า ผตู้ ายกาลงั ตอ่ สูอ้ ยกู่ บั ใคร ทพ่ี วกเขาคน้ หารอ่ งรอยของอกี คนไมเ่ จอ
มนั แปลกจริง ๆ เขาคดิ และหนั ไปเห็นมรี อยนวิ้ มือทง้ั สบิ นวิ้ ของผตู้ าย หรอื เปลา่ เขาก็ไม่แนใ่ จ
ตดิ อยตู่ รงกระจกตรงขอบประตทู จี่ ะเปิดออกไปสรู่ ะเบียงดา้ นนอก หอ้ งรบั แขกนตี้ รงทผ่ี ตู้ าย
น่าจะพลกั ตกลงไป หรือกระโดดลงไปเองจากตรงระเบยี งดา้ นนี้
จงึ บอกใหท้ ีมตรวจสอบลายนวิ้ มอื เขา้ มาตรวจดู พอทมี ตรวจสอบลายนวิ้ มือไดใ้ ช้
เคร่ืองตรวจสอบ ตรวจดแู ละนาไปเทียบกบั ลายนวิ้ มือของศพ เป็นลายนวิ้ มอื เดียวกนั กบั ของ
ผตู้ ายจรงิ ๆ ซึงมนั แปลกมาก เหมือนเขาพยายามจะจบั ยึดขอบประตเู อาไว้ ยงั ไงยงั งนั้ จาก
รอ่ งรอยท่ีหมวดเกา้ สงั เกตเห็น
แสดงใหเ้ ห็นวา่ คนที่อย่กู บั ผตู้ ายในหอ้ งนี้ จะตอ้ งระวงั ตวั อย่างมากท่จี ะไม่พยายามทงิ้
รอ่ งรอยใหค้ นอื่นจบั ได้ หรอื ไม่ก็ไมไ่ ดม้ ีใครอยกู่ บั เขาในหอ้ งนี้ แตม่ ีผตู้ ายเพยี งคนเดียว
แลว้ ไอข้ า้ วของทีม่ นั หล่นแตกนลี้ ะ มนั หมายความอะไรกนั แนแ่ ปลกจรงิ ๆ หมวดเกา้ เร่ิมคิด
หนกั ว่ามนั ไดเ้ กดิ อะไรขนึ้ ในหอ้ งนกี้ นั แน่ กอ่ นทผ่ี ตู้ ายจะตกลงไป หรอื ว่ากระโดดลงไปเองก็
ตาม มนั ตอ้ งมีสาเหตทุ ี่ทาใหเ้ ขาตดั สนิ ใจฆ่าตวั ตาย หรอื ถกู ฆาตกรรมสิ และรอยคราบนา้ ท่ี
นองบนพนื้ ตรงขา้ งระเบียง ท่มี นั เรมิ่ จะแหง้ บา้ งแลว้ อกี ละ มนั คือคราบนา้ อะไรเป็นสขี นุ่ ๆ
ออกเหล่อื งออ่ น ๆ เหมอื นกบั ฉ่ีของคน .. " หมวดเกา้ จงึ ใหท้ มี เกบ็ หลกั ฐานเขา้ มาตรวจดอู กี ครงั้
"คราบนา้ ฉี่ผใู้ หญค่ รบั หมวดกเกา้ ไมใ่ ชข่ องเด็กและคิดวา่ ผตู้ ายคงไมไ่ ดม้ ีเดก็ มาพกั อย่ดู ว้ ย
แน่ ๆ เพราะไม่เหน็ จะมีของใชเ้ ดก็ เลย ดู ๆ ไปเหมือนวา่ เขาจะพกั ทห่ี อ้ งนคี้ นเดียวดว้ ยนะครบั
ดจู ากขา้ วของที่เขามใี นหอ้ งนี้ "จ่าสมปองบอกกบั หมวดเกา้
"มนั ดแู ปลก ๆ อย่นู ะครบั หมวดเกา้ แมแ้ ตก่ ลอ้ งวงจรปิดท่ีทางเดินหนา้ หอ้ งพกั ของเขา กไ็ ม่
เหน็ วา่ จะมีใครมาหาเขาอีกนอกจากแฟนสาวของเขาคนเดียว" หมวดเกา้ คดิ ตามท่จี า่ สมปอง
บอกเขา
“ ในกลอ้ งมีภาพของเธอถกู บนั ทกึ เอาไวต้ อนหวั คา่ เวลาหกโมงเย็น ทงั้ สองยนื คยุ กนั อยหู่ นา้
หอ้ งเธอไมไ่ ดเ้ ขา้ มาในหอ้ งของเขา แค่เอาอะไรมาใหเ้ ขา แลว้ กก็ ลบั ไปตอนหกโมงนดิ ๆ ตาม
เวลาทก่ี ลอ้ งบนั ทึกเอาไวค้ รบั หมวดเกา้ ..” ทมี ตรวจหาหลกั ฐาน และตรวจหารอ่ งรอยของการ
ต่อสเู้ อ่ยขนึ้ ลอย ๆ
“แปลกยงั ไงหรือจา่ ไหนคณุ ลองพดู มาซิ ” หมวดเกา้ หนั ไปพดู กบั จ่าสมปองทมี ตรวจหา
หลกั ฐานการตาย ของเจา้ ของหอ้ งนี้
“แปลกตรงที่ เราหารอ่ งรอยของคนอื่นไมเ่ จอเลย หรือว่าผตู้ าย จะฆา่ ตวั ตายเองครบั หมวด
เกา้ แตท่ าไม เขาจะตอ้ งมาฉี่ราดตรงขา้ งระเบยี งนีด้ ว้ ยละครบั ถา้ ปวดฉ่ีทาไมเขาถึงไม่ไปเขา้
หอ้ งนา้ ทายงั กะว่าเขาไปไม่ทนั หรือวา่ ไมม่ ีโอกาสไดไ้ ปเขา้ หอ้ งนา้ อย่างนนั้ ละครบั ..” จา่ สมปอง
ออกความเหน็
"เพราะในหอ้ งนี้ มนั มแี ค่รอยเทา้ และรอยนวิ้ มือของผตู้ ายเทา่ นน้ั ครบั ถา้ เขาไม่ไดฆ้ ่าตวั ตาย
เอง งนั้ ไอค้ นทีม่ นั จบั ตวั เขาโยนลงไปก็ตอ้ งตวั โต และแขง็ แรงมากเลยนะครบั หมวดเกา้ ”จ่าสม
ปงอออกความเหน็
“ อืมนนั้ สิจ่าผมเองกค็ ิดเหมือนกบั จ่า เพราะผตู้ ายสงู หกฟตุ หา้ นวิ้ นา่ จะหนกั อยเู่ หมอื นกนั นนั้
แสดงวา่ ฆาตรกรจะตอ้ งกลบเกล่อื นรอ่ งรอยของมนั ไดด้ ีมาก ๆ และตอ้ งรูว้ า่ กลอ้ งติดอย่ตู รงไหน
ของทางเดนิ มนั ถึงไดห้ ลบไม่ใหก้ ลอ้ งนนั้ จบั ภาพของมนั ได้ ตอนทมี่ นั แอบเขา้ มาในหอ้ งของ
ผตู้ าย จนพวกเราตรวจหารอ่ งรอยคนฆ่าไมเ่ จอเลย” หมวดเกา้ บอกกบั จ่าสมปองตามที่เขาเคย
สืบคดมี ากม็ าก ไม่คอ่ ยจะไดเ้ จอคดีลึกลบั แบบนมี้ าก่อน
“แบบนีก่ แ็ สดงวา่ เรากาลงั เอจคดีที่นา่ สนใจเขา้ แลว้ ละครบั “จ่าสมปองบอกหมวดเกา้
" อืมมนั ก็น่าคดิ อย่นู ะจา่ สมปอง งนั้ เด๋ยี วจา่ ลองเอามอื ถอื นไี้ ปตรวจสอบดู เผอ่ื วา่ จะพอได้
อะไรจากมอื ถือของเขาบา้ ง และหาเบอรโ์ ทรของผหู้ ญิงคนทีอ่ ย่ทู ่หี นา้ จอมาใหผ้ มดว้ ย เผอ่ื ว่า
เราจะไดเ้ ชญิ ตวั เธอมาใหป้ ากคา วา่ เธอเป็นอะไรกบั ผตู้ ายกนั แน่ และโทรหาทกุ คนท่มี เี บอรใ์ น
มือถือเครอื่ งน"ี้ หมวดเกา้ บอกจา่ สมปอง
"ครบั หมวดเกา้ " จ่าสมปองรบั คาส่งั ของเขา
"และหาดวู า่ มีใครบา้ ง ทพ่ี อจะรูจ้ กั กบั ผตู้ าย และตามหาญาติหรือเพ่ือนสนิท หรอื ใครกไ็ ดท้ ี่
รูจ้ กั กบั ผตู้ าย ดว้ ยว่ามีใครบา้ งทพี่ อจะใหร้ ายละเอยี ดของเขากบั ทางเราไดบ้ า้ ง ผมขอดว่ นเลย
นะจ่า ..." หมวดเกา้ ยน่ื มือถือเครอื่ งที่เขาไดม้ าจากหอ้ งนอนของผตู้ ายใหก้ บั จา่ สมปอง ใหเ้ ขา
เอาไปตรวจสอบ
"ครบั หมวด ผมจะรบี เอาไปตรวจสอบใหเ้ รว็ เลยครบั " จา่ สมปองรบั มือถอื ไปใส่ถงุ ไว้ รวมกบั
หลกั ฐานชิน้ อน่ื ๆ
"ขอบคณุ มากครบั จา่ "
หมวดเกา้ บอกกบั เพอ่ื นรว่ มอาชพี ของเขา กอ่ นจะมองดรู อบ ๆ หอ้ งอีกครง้ั และเขาก็ตอ้ งมา
สะดดุ ตาเขา้ กับ ภาพวาดหลายชนิ้ ถกู วางอยู่ดว้ ยกัน สงสยั ผตู้ ายจะเป็นพวกชอบสะสม
ภาพวาดเกา่ เพราะเห็นมีภาพวาดอย่ใู นหอ้ งรบั แขกของเขาหลายภาพดว้ ยกนั หมวดเกา้ จงึ
เรยี กจ่าสมปองมาถ่ายรูปภาพพวกนเี้ อาไวด้ ว้ ย เพอื่ เป็นหลกั ฐานเก็บไวต้ รวจดวู า่ มลี ายนวิ้ มือ
ของใครไหมท่ภี าพวาดพวกนี้
พดู จบหมวดเกา้ บงั เอญิ สะดดุ ตาเขา้ กบั ภาพวาดชนิ้ หนงึ่ เขารูส้ กึ แปลก ๆ กบั ภาพวาดชนิ้ นี้
จริง ๆ ทาไมเขารูส้ ึกเหมือนมอี ะไรดงึ ดดู ใหเ้ ขาเดินเขา้ มาใกลม้ นั และเขารูส้ กึ เหมอื นผหู้ ญิงผม
ยาวในภาพวาดทีก่ าลงั น่งั หนั หนา้ มองออกไปที่ทอ้ งทะเล ที่มีคลน่ื ลมแรงตรงหนา้ เธอมนั ขยบั ได้
เขาถึงกบั ยกมอื ขนึ้ ขยลี้ กู กระตาทงั้ สองขา้ งของเขา เพราะคดิ ว่าตวั เองคงจะตาฝาดไปเอง ที่
มองเหน็ อะไรแปลกไป มนั จะเป็นไปไดย้ งั ไงทผ่ี หู้ ญิงในภาพวาดเธอจะขยบั ตวั ได้ สงสยั เขาจะ
บา้ ไปแลว้ แน่ ๆ ..!
และเขากาลงั จะกม้ ลงไปมองใกล้ ๆ เพือ่ ใหแ้ น่ใจวา่ สงิ่ ที่เขากาลงั รูส้ ึก และมองเหน็ เมอื่ กมี้ นั
แคเ่ ป็นเขาท่ีรูส้ กึ ไปเอง หรอื วา่ ผหู้ ญิงในภาพวาดเธอขยบั ตวั ไดจ้ รงิ ๆ หรือว่าเขาจะบา้ ไปแลว้ แน่
ๆ แตเ่ ขายงั ไมท่ นั จะไดท้ าอยา่ งท่ีคิด ก็มเี สียงเรียกจากทางดา้ นหลงั ของเขาเขา้ ซะก่อน
“หมวดเกา้ ครบั หมวดเกา้ กาลงั กม้ มองดอู ะไรอยหู่ รือครบั ..”
เสยี งจา่ สมปองนน้ั เองทเ่ี รยี กเขา พรอ้ มกบั เอามอื มาจบั ที่หวั ไหล่ของของเขาเขย่าแรง
ๆ เพราะเรียกหมวดเกา้ อย่นู านอกี ฝ่ายก็ยงั ไมร่ ูส้ ึกตวั จนเขาตอ้ งเอามอื แตะท่ีหวั ไหลข่ องหมวด
เกา้ แรง ๆ ไปทหี น่ึงหวั หนา้ เขาถงึ ไดร้ ูส้ กึ ตวั
“โธ่..จา่ ผมตกใจหมดเลย เลน่ เขา้ มาเงยี บ ๆ แบบเนย่ี ..!”หมวดเกา้ หนั มาตอ่ ว่าจา่ สมปองที่
เล่นทาเขาตกใจ
"ใครวา่ ผมเขา้ มาเงียบ ๆ ละครบั หมวด ก็ผมยนื เรียกหมวดเกา้ อยตู่ งั้ นาน แต่หมวดเกา้ กเ็ อาแต่
กม้ มองภาพวาดนอี้ ยไู่ ด้ จนผมอดคิดไมไ่ ด้ วา่ ไอภ้ าพวาดตรงหนา้ หมวดเกา้ มนั มอี ะไรนา่ สนใจ
หรือครบั หรือวา่ หมวดจะเจอเลขเดด็ เขา้ แลว้ ครบั ก็อย่าลืมบอกผมบา้ งนะครบั "จา่ สมปองรบี
แชวอกี ฝ่ายยมิ้ ๆ พรอ้ มบน่ ใหเ้ ขาฟัง
“งวดนผี้ มจะไดแ้ ทงเต็มที่เลย เผอ่ื จะไดเ้ งินไปใหล้ กู กินขนมไดบ้ า้ ง เดือนนยี้ งิ่ ติดลบอยดู่ ว้ ย.. ”
จ่าสมปองเอย่ แชวเขา ทเ่ี หน็ หมวดเกา้ ทาหนา้ ดใุ ส่เขาทที่ าอีกฝ่ายตกใจเมอื่ กนี้ ี้
"เปล่า ๆ หรอกครบั จา่ ไมม่ ีเลขโดง่ เลขเด็ดอะไรทงั้ นน้ั แหละจ่า นกี้ บ็ า้ หวยไปกบั เขาด้วย เห็น
ซอื้ ทไี รโดนเจา้ มอื เอาไปกินทกุ งวดกย็ งั ไมเ่ ข็ดอีก อยา่ ลืมสิจา่ คนทีเ่ ลน่ หวยผมไมเ่ หน็ วา่ พวกเขา
จะรวยสกั ราย ผมเหน็ แตค่ นซือ้ จนคนขายรวย "หมวดเกา้ บอกกบั จ่าสมปองเพอ่ื เตือน ๆ เขา
เอาไวบ้ า้ งที่หวงั จะรวยทางลดั เพราะหวย
"กม็ นั คอื ความหวงั เดยี วของคนจนอย่างพวกผมนคี้ รบั หมวดเกา้ คนทไ่ี มต่ อ้ งมภี าระอะไร
อยา่ งหมวดเกา้ จะไปรูอ้ ะไรละครบั ย่งิ เดอื นนคี้ า่ เทอมลกู สาวสองคนของผมกาลงั ไล่จกี้ น้ ผมมา
อกี แลว้ ครบั "
จา่ สมปองแอบบน่ ใหเ้ ขาฟังอีกแลว้ หมวดเกา้ จงึ รีบเปลีย่ นเรอ่ื งคยุ เด๋ยี วจะถกู อีกฝ่ายถอื
โอกาสขอยมื เงนิ กบั เขาอีกจนได้ งวดที่แลว้ เพ่ิงจะไดค้ นื มาเอง
"พอดผี มรูส้ ึกว่าภาพวาดนี้ มนั แปลกดีกเ็ ลยอยากจะมองดใู กล้ ๆ ก็เท่าน่นั ละจ่า แต่จ่า
สมปองสเิ ล่นชะผม สะดงุ้ ตกใจหมดเลย"
หมวดเกา้ ไมไ่ ดบ้ อกเร่ืองท่ีเขารูส้ กึ แปลก ๆ กบั ภาพวาดตรงหนา้ เขา ใหจ้ า่ สมปองฟัง เพราะเขา
เองกไ็ มแ่ นใ่ จว่ากาลงั คิดไปเองหรอื เปลา่ จึงเลกิ สนใจภาพวาดนน้ั
"อา้ วเหรอครบั แต่ผมว่ามนั กไ็ ม่เหน็ จะแปลกตรงไหนเลยนคี้ รบั ดู ๆ ไปมนั ก็เป็นแค่ภาพวาด
ธรรมดาภาพหน่งึ เทา่ นนั้ เอง ถา้ หมวดเกา้ สนใจกล็ องเอาไปเก็บไวส้ ิครบั ผมวา่ คงไม่มีใคร
อยากจะไดภ้ าพเก่า ๆ แบบนหี้ รอกครบั " จา่ สมปองพดู
"ดแู ลว้ ไม่น่าจะมีราคาอะไรมากมาย เป็นแค่ภาพววิ บา้ นสวนและภาพผหู้ ญิงน่งั หนั หลงั แทบดู
ไมอ่ อกวา่ เธอเป็นใครดว้ ยซา้ ไม่น่าจะนา่ สนใจตรงไหนดนู า่ กลวั แปลก ๆ ละไมว่ ่าครบั ภาพวาด
อะไรกไ็ มร่ ูด้ นู าน ๆ แลว้ ทาใหร้ ูส้ กึ ขนลกุ ขนึ้ มาเลยใหต้ ายเถอะครบั หมวดบรรยากาศใน
ภาพวาดมนั นา่ กลวั ยงั ไง ๆ ไมร่ ูเ้ หมอื นบา้ นผีสงิ ดี ๆ นเี้ อง"
เสียงจา่ สมปองวิจารณภ์ าพวาดตรงหนา้ เขา ชะนา่ กลวั ประกอบกบั จ่าสมปองไมค่ ่อยจะชอบ
ดหู รือชอบสะสมพวกงานศิลปะ จงึ บอกตามประสาคนทีด่ พู วกศลิ ปะกบั เขาไมเ่ ป็นนนั้ เอง เขา
จงึ ไมไ่ ดส้ งั เกตเห็นสงิ่ ผิดปกติเหมอื นกบั หมวดเกา้ แต่หมวดเกา้ รบี ปฏเิ สธทีจ่ า่ สมปองบอกให้
เขาเอากลบั ไปได้
“ไมเ่ อาหรอกจ่า มนั อาจใชเ้ ป็นหลกั ฐานสาคญั อกี ชนิ้ กเ็ ป็นได้ ใครจะรู้ เด๋ยี วจา่ สมปองเอา
กลบั ไปเก็บรวมกบั หลกั ฐานชิน้ อืน่ ๆ ดว้ ยละกนั ครบั ”
"งน้ั ผมขอตวั ก่อนนะครบั ถา้ ไดเ้ รอื่ งยงั ไงแลว้ โทรหาผมดว้ ย เด๋ยี วจะไดเ้ ขยี นรายงานส่งทา่ น
ผกู้ ากบั กนั ตอนนผี้ มขอตวั ไปทาธุระสว่ นตวั ก่อน แลว้ จะรบี ตามไปเจอทกุ คนท่หี นว่ ยครบั "
หมวดเกา้ เอย่ ขอตวั กบั จ่าสมปอง เพราะเชา้ นเี้ ขาตอ้ งไปเอาของไปส่งใหค้ ณุ แมข่ องเขานัน้ เอง
"ครบั หมวดเกา้ ถา้ ไดเ้ รอ่ื งยงั ไงแลว้ ผมจะรบี รายงานหมวดเกา้ ทนั ทีครบั "
จ่าสมปองบอกเขาก่อนท่ีหมวดเกา้ จะเดินออกมาจากหอ้ งของผตู้ าย แต่ในหวั ของเขายงั ให้
รูส้ ึกติดใจเร่ืองภาพวาดนน้ั ไม่หาย มนั แปลกมากแต่เขากห็ าสาเหตไุ มไ่ ด้ จึงเอาไวก้ ่อนตอนนเี้ ขา
ขอไปเอาของใหค้ ณุ แม่กอ่ นละกนั
ในเวลาเดียวกนั ท่ีสานกั พมิ พช์ ื่อดงั แห่งหนง่ึ กนั ดาเดก็ จบใหมไ่ ฟแรง แตผ่ ลงานของเธอกบั
ไม่แรงตามที่คดิ เอาไว้ และไมม่ ผี ลงานท่จี ะเขา้ ตาของกองบรรณาธิการหรอื บก. เธอเลยในเดือน
นี้ กาลงั ถกู หวั หนา้ ของเธอตาหนเิ สยี งดงั ในหอ้ งทางานของเขา
"นคี้ ณุ กนั ดา คณุ กลา้ ดยี งั ไงถึงไดเ้ อาไอเ้ ศษขยะพวกนมี้ าสง่ ผมนะ อืม ถา้ คณุ ไมม่ ปี ัญญา
จะเขียนอะไรทม่ี นั สรา้ งสรรคไ์ ดด้ กี ว่านี้ กเ็ ขยี นใบลาออกไปเลยไป ผมไม่อยากไดพ้ นกั งานทีไ่ ม่
มีสมองแบบนี้ เขา้ ใจไหมไปหาอะไรทาที่มนั สรา้ งสรรคก์ ว่าน"ี้ เสียงบกของเธอตะโกนดา่ เธอดงั
ล่นั หอ้ งทางานของเขาอย่ตู อนนี้ ทาใหก้ นั ดาสะดงุ้ แลว้ สะดงุ้ อีกอยตู่ รงหนา้ เขา
"แลว้ บก จะใหก้ นั ดาไปเขียนอะไร ท่มี นั สรา้ งสรรคไ์ ดด้ ีกวา่ นะละค่ะ ช่วยบอกฉนั ที" กนั ดา
ยงั มีแอบเถยี ง
ครง้ั นที้ าเอาบก.ถึงกบั ตบโตะ๊ ทางานใส่เธอ
“ปัง !!” คณุ ก็ไปคิดมาสิวา่ จะเขียนอะไรท่มี นั ขายได้ อย่าลืมว่าผมตอ้ งจ่ายเงนิ ใหค้ ณุ ทกุ เดอื น
แตผ่ ลงานของคณุ กบั ไม่ไดเ้ รอ่ื งแบบนี้ ผมก็เจ๋งหมดสคิ ณุ " หวั หนา้ ของเธอยงั ใสเ่ ธอไม่หยดุ
"อยากรูใ้ ชไ่ หมวา่ หนงั สือแบบไหนท่ตี ลาดเขาตอ้ งการอย่ตู อนนี้ คณุ อยา่ มวั ทาตวั โลกสวย
เพราะมนั จะทาใหค้ ณุ ไสแ้ หง้ ตายชะกอ่ น" บก ปากรา้ ยวา่ เธอชะเจบ็ ก็รูห้ รอกวา่ ตวั เธอมนั กาลงั
จะไสแ้ หง้ จรงิ ๆ ดนั ดา่ ถกู จดุ เขา้ ชะนี่
“เชน่ หนงั สือเก่ยี วกบั คดีฆาตรกรรม หรอื พวกหนงั สือสบื สวนสอบสวนการฆาตรกรรมเรอื่ ง
เก่ยี วกบั ผี ๆ ท่เี ขากาลังฮิตเขียนกนั อยตู่ อนนี้ คณุ ไปหาขอ้ มลู เอาเองว่าจะเขียนอะไรที่มนั ดู
ต่นื เตน้ กวา่ นไี้ ดไ้ หม กนั ดาไมใ่ ชม่ าเขียนไอห้ นงั สือนยิ ายรกั ๆ เลกิ ๆ แบบน”ี้
“ผมไมต่ อ้ งการ หาเขียนอะไรทม่ี นั อา่ นแลว้ ตืน่ เตน้ อยากจะติดตามมากกว่านมี้ าใหผ้ ม ไม่งน้ั
ผมจะไล่คณุ ออก...” พดู จบบก ก็จบั หนงั สือของเธอโยนมาตรงหนา้ ของเธอ ทาเอากนั ดาถึงกบั
สะดงุ้ ตกใจกบั ทา่ ทางโมโหรา้ ยของบก.
“อยุ้ ..!ค่ะ ๆ บก...! ”กนั ดาถึงกบั สะดงุ้ เมื่อหวั หนา้ โยนงานของเธอใส่หนา้ เธอ อยา่ งโมโหเธอ
ทีท่ างานไมถ่ กู ใจเขา
"ไปออกไปไดแ้ ลว้ ถา้ เขยี นอะไรไมไ่ ดต้ ามที่ผมบอก กไ็ ม่ตอ้ งกบั มาใหผ้ มเห็นหนา้ คณุ อกี "
กนั ดาถงึ กบั พดู ไม่ออก เม่ือถกู ไล่ซึง่ ๆ หนา้ ไดแ้ ต่กม้ ลงหยบิ เอาผลงานขยะของเธอเดินคอตก
ออกจากหอ้ งบก.ของเธออย่างหมดแรง
"แลว้ นฉี้ ันจะไปหาแรงบนั ดาลใจทไี่ หน เขยี นเร่อื งทีบ่ กบอกไดว้ ะ ใหค้ นกลวั ผีกลวั เลอื ดอย่าง
เธอนนี้ ะ ไปเขียนหนงั สอื คดฆี าตรกรรม
"โอย๊ ..! โคตรเซ็งทาไมการทีอ่ ยากจะเป็นนกั เขียนมืออาชีพกบั เขา มนั ถึงไดย้ ากเยน็ แสนเข็น
อยา่ งนนี้ ะ เงนิ ก็จะหมดแลว้ ดว้ ย สนิ้ เดือนนจี้ ะกินอะไรกย็ งั ไม่รูเ้ ลย สงสยั ตอ้ งพึ่งพานอ้ งมาม่า
อกี แลว้ สเิ รา งานก็ไม่ผา่ นอีก" กนั ดาเดนิ บ่นออกมาจากสานกั งานของเธอ
แตแ่ ลว้ อยู่ ๆ กม็ ีกระดาษแผนหนง่ึ ปลวิ มาตรงหนา้ ของเธอเขา้ โดยบงั เอิญ กนั ดาจงึ กม้ หยบิ
แผนกระดาษตรงหนา้ ขนึ้ มาดู ในกระดาษแผนนนั้ มันเป็นกระดาษหนงั สือพมิ พฉ์ บบั ของวนั นเี้ อง
เก่ยี วกบั คดีคนกระโดดตึกเสยี ชวี ิต พอเธอเหน็ เลือดทีศ่ พ เธอก็ถึงกบั หนา้ ซีด ทาทา่ จะเป็นลมชะ
งน้ั บวกกบั วนั นเี้ ธอเจอแตเ่ รือ่ งหนกั ๆ มาดว้ ยจึงไมม่ อี ารมณท์ ี่จะเปิดดตู อ่ แคห่ นา้ แรกเธอก็จะ
ไม่รอดแลว้
และตอนนกี้ นั ดายงั ไม่อยากจะอา่ นขา่ วอะไรทง้ั นน้ั เพราะกาลงั หงดุ หงิดนน้ั เอง คนเพ่ิงถกู ดา่
มา ใครมนั จะไปมอี ารมณอ์ ยากอ่านวะ เธอจงึ เอามนั ไปทงิ้ ลงถงั ขยะตรงทางเดิน และเดินไปที่
รถมอเตอรไ์ ซคข์ องเธอท่ีจอดอย่ลู านจอดรถ
หยิบเอากุญแจออกมากดติดเครอ่ื งขนึ้ น่งั ครอ่ มไอร้ ถคนั เกง่ ของเธอ ทีไ่ ม่รูว้ า่ จะอย่กู บั เธอไดถ้ งึ
วนั ไหน เพราะถา้ ยงั เขียนอะไรท่ขี ายไมอ่ อกอยแู่ บบนี้ คงตอ้ งไดข้ ายมนั กนิ สกั วนั แตอ่ ยา่ ใหต้ อ้ ง
ถงึ วนั นน้ั เลยนะลกู แม่ กนั ดาคดิ เพราะมนั คอื รถที่เธอหาเงนิ ซือ้ มนั มาดว้ ยนา้ พกั นา้ แรงของเธอ
ตลอดชวี ิตการทางาน
กนั ดาขบั มอเตอรไ์ ซคพ์ ่งุ ตวั ออกไปอยา่ งแรง จากหนา้ สานกั งานของเธอ เพราะกาลงั
หงดุ หงดิ และไม่ไดร้ ะวงั รถเก๋งท่ีกาลงั วิ่งมาจากทางตรง พอเธอหนั ไปเหน็ มนั กส็ ายไปชะแลว้
“อา้ วเฮย้ ....วา้ ย..!”
“ปัง โครม..! ตบุ ..!”
ตา่ งคนตา่ งก็ตกใจรอ้ งเสียงหลง เมือ่ รถมอเตอรไ์ ซคข์ องเธอดนั ไปเฉ่ียวชนกบั รถเก๋งบเี อ็ม
ดบั บลิวราคาแพง เขา้ อย่างจงั โดยไมท่ นั ไดต้ งั้ ตวั รถของเธอลม้ ไมเ่ ป็นท่าทบั ทขี่ าของเธอขา้ ง
หน่งึ ไดแ้ ผลถลอกนดิ หนอ่ ย และท่ขี อ้ ศอกของเธอดว้ ย
“โอย๊ ..!เจ็บ ตายแลว้ เรา อะไรมนั จะซวยซา้ ซวยซอ้ นแบบนวี้ ะกู วนั นมี้ นั วนั อะไรของฉันนใี้ ห้
ตายเถอะ..!”
กนั ดาสบถเสยี งดงั เมื่อเธอผดิ เตม็ ๆ แต่เรอื่ งอะไรเธอจะยอมรบั ผิด และยอมจ่าย พอคิดได้
ดงั นน้ั กนั ดากร็ ีบยกรถขนึ้ อย่างรวดเรว็ ถงึ ตอนนจี้ ะเจ็บไปทงั้ ตวั กเ็ ถอะ
เพราะรถมอเตอรไ์ ซคข์ องเธอลม้ นั้นเอง ส่วนรถเกง๋ คนั นน้ั แคป่ ุตรงขา้ งหนา้ นดิ หนอ่ ยเอง เธอยงั
ทนั ไดม้ องดู ขืนอยตู่ อ่ มหี วงั เธอไดโ้ ดนจบั แน่ เพราะเฉ่ียวชนรถราคาแพงแบบนี้ และไม่มีเงนิ จ่าย
คา่ ซอ่ มใหเ้ ขาแน่ ๆ เลยเราโกยก่อนละกนั
ความคดิ ช่วั วบู พอตงั้ ตวั ได้ กนั ดากก็ ดติดเครือ่ งมอเตอรไ์ ซคข์ นึ้ น่งั ครอ่ มเตรยี มขบั หนเี จา้ ของ
รถเกง๋ ทเ่ี ธอเฉ่ียวชนเขา ทนั ที เพราะถา้ เจา้ ของรถเกง๋ คนั นนั้ เขาเปิดประตลู งมาทนั เธอตายแน่
งานนี้ จิตใตส้ านกึ ของเธอบอกใหต้ อ้ งหนีไปกอ่ นขอไปตงั้ หลกั ก่อนละกนั จะวา่ เธอเหน็ แก่ตวั ก็
ยอมละตอนนี้ เพราะเธอกาลงั ถงั แตก
พอคิดไดเ้ ธอกร็ ีบออกรถขบั หนีไปต่อหนา้ ต่อตาหมวดเกา้ ท่เี ขาเพงิ่ เปิดประตรู ถจะลงมาดรู ถ
ของเขา ท่ีถกู เฉี่ยวชนและตอ้ งการอยากรูว้ า่ ค่กู รณที ชี่ นเขาเป็นใครกนั และกาลงั หวั เสียเขาเพง่ิ
กลบั มาจากท่เี กดิ เหตคุ นกระโดดตึกฆา่ ตายเชา้ นแี้ ท้ ๆ กบั ตอ้ งมาซวยแต่เชา้ เลยวนั นี้
เขาเพง่ิ จะแยกจากเพอื่ นรว่ มอาชพี ของเขามาไดแ้ คส่ ิบนาที กเ็ จอดีเขา้ แต่เชา้ เลย พวกเฉี่ยว
ชนชาวบา้ นเขาแลว้ คิดหนีนมี้ นั น่าจบั ไปนอนเล่น ๆ ในหอ้ งขงั สกั คืนสองคนื ชะใหเ้ ข็ด
“ ใหต้ ายเถอะไรค้ วามรบั ผดิ ชอบสนิ้ ดี กลา้ เฉ่ียวชนแลว้ หนหี รือวะ เจอฉนั หนอ่ ยเป็นไร “หมวด
เกา้ สบถอยา่ งหวั เสีย เขากาลงั รีบไปหาแม่ดว้ ย
ส่วนกนั ดาเธอคิดว่าตวั เองหนพี น้ แน่ เพราะไม่เหน็ เจา้ ของรถเก๋งคนั นนั้ จะขบั ไลต่ ามมาเลย
จงึ คอ่ ยเบาใจหน่อย โชคดที ว่ี นั นรี้ ถไมค่ อ่ ยติดรถมอเตอรไ์ ซคอ์ ยา่ งเธอ เลยไดเ้ ปรียบซอกแซก
ไปไดง้ า่ ยกว่ารถเก๋งคนั นนั้
แต่หมวดเกา้ ไม่คิดจะขบั ไล่ตามใหเ้ ม่อื ย เพราะเขาจาหมายเลขทะเบยี นรถของเธอไดท้ ง้ั หมด
“ หน๊อยแน่ ยยั แว่นเธอรจู้ กั ฉนั นอ้ ยไปแลว้ งานนี้ มนั จะตอ้ งเล่นใหห้ นกั “ เขาก็แคย่ กมอื ถือ
ขนึ้ มากดโทรออกบอกตารวจสายตรวจหรือตารวจจราจรนน้ั เอ
ซึ่งเขาคนุ้ เคยกบั จา่ ทวีดี เขาประจาอย่ตู รงปอ้ มตารวจขา้ งหนา้ ทจ่ี ะถึงอกี ไมไ่ กลเท่าไหร่
“ยงั ไงยยั แว่นนน้ั กต็ อ้ งขบั ผ่านตรงจุดนนั้ แน่ ๆ เพราะถนนสายนไี้ ปไหนไมไ่ ด้ ถา้ ไม่ผ่านแยกนน้ั
เธอเสร็จฉันแน่”
“ ยยั ผหู้ ญิงใสแ่ ว่นไรค้ วามรบั ผิดชอบ หนอ๊ ยเฉ่ียวชนรถฉนั แลว้ คดิ หนีงนั้ หรือ แลว้ เราจะได้
เหน็ ดกี นั แมค่ ณุ เลน่ กบั ใครไมเ่ ล่นมาเล่นกบั เราเธอตายแน่W
"ฮลั โหลจ่าทวหี รือครบั ผมเองครบั หมวดเกา้ " หมวดเกา้ พดู สายกบั คนในสายของเขา
"อา้ วหมวดเกา้ มีอะไรหรอื เปล่า ครบั ถงึ โทรหาผมแต่เชา้ เลยนะครบั หมวด เมือ่ คนื เราเพิง่ จะ
ดื่มกนั เอง .” จา่ ทวจี าเสียงหมวดเกา้ ไดด้ ี เพราะมบี า้ นพกั อยใู่ นซอยเดียวกนั ทงั้ สองก็แวะเวยี น
ไปมาหาสกู่ นั อยบู่ ่อย ๆ แทบทกุ วนั ที่พวกเขาว่างตรงกนั
" คอื ผมมเี ร่อื งอยากจะใหจ้ า่ ช่วยผมนิดหนอ่ ยครบั พอดีเมอื่ หา้ นาทีนเี้ อง มรี ถมอเตอรไ์ ซค์
คนั หนึง่ ผหู้ ญิงใสแ่ ว่นขบั ว่ิงเขา้ มาเฉ่ียวชนรถผม แลว้ ขบั หนีไปเสน้ ทางทจ่ี ่าอย่พู อดี ยงั ไง
รบกวนจา่ ช่วยดแู ละกกั ตวั เอาไวก้ ่อน เด๋ยี วผมจะรบี ไปเจอหมายเลขทะเบียนรถ....
กรุงเทพมหานคร 90 ครบั " หมวดเกา้ บอกกบั จา่ ทวใี หช้ ่วยดใู หเ้ ขา
"ออ๋ ไดค้ รบั หมวดเกา้ เด๋ยี วผมจะชว่ ยดใู หค้ รบั " จ่าทวีรบั คาเขา
"ขอบคณุ มากครบั จ่า ยงั ไงก็ช่วยดกั จบั หรือกกั ตวั เอาไว้ รอผมไปถงึ ดว้ ยละกนั นะครบั แลว้
เจอกนั ครบั จา่ "
หมวดเกา้ ขอรอ้ งใหจ้ ่าทวีช่วยเขาจบั ผหู้ ญิงใสแ่ วน่ ท่ขี บั มอเตอรไ์ ซคเ์ ฉี่ยวชนเขา เอาไวใ้ หเ้ ขา
ไดส้ าเร็จก็เดินกลบั มาขนึ้ รถเกง๋ ของเขาขบั ไปหาจ่าทวี
สว่ นกนั ดาเธอคิดว่าคงรอดแลว้ กเ็ ลยไม่ไดร้ ะวงั จึงขบั รถไปตามถนนอย่างสบายใจ โดยไมร่ ู้
เลยว่าเธอกาลงั จะโดนตารวจทไี่ ฟแดงขา้ งหนา้ เตรียมดกั จบั รถมอเตอรไ์ ซคข์ องเธออย่ตู อนนี้
ตอนที่ 3 วนั ทโี่ คตรซวย
พอกนั ดาขบั รถมอเตอร์ไซคม์ าถึงตรงแยกไฟแดง ตรงแถวถนนสุขุมวทิ สายเกา่ เส้นหน่ึงใน
กรุงเทพทจี่ ะแยกไปที่ ตาบล ทา่ ขา้ ม อาเภอ บางปะกง ฉะเชิงเทราน้ีเอง
รถของเธออยดู่ า้ นขา้ งใกลก้ บั ป้อมตารวจจราจรพอดี มนั จึงมองหารถมอเตอร์ไซคห์ มายเลข
ทะเบียนทห่ี มวดเกา้ บอกเอาไวไ้ ดไ้ มย่ าก โดยทเี่ จา้ ของรถยงั ไมท่ นั ไดร้ ู้ตวั ทอ่ี ยดู่ ี ๆ กม็ ี
นายตารวจเดินเขา้ มาหารถของเธอ ที่จอดรอตดิ ไฟแดงอยตู่ อนน้ี
“ขอโทษนะครบั นอ้ ง คณุ ถกู จบั แลว้ ขอ้ หาขบั รถเฉี่ยวชนแลว้ หนี ช่วยมากบั ผมดว้ ย และผม
ขอดบู ตั รประชาชน ของคุณดว้ ยครบั เด๋ียวค่กู รณีของคณุ เขากาลงั จะตามมาครับ คุณช่วยขยบั
รถของคณุ ออกไปรอเขาตรงดา้ นนอก ของถนนดว้ ยครับ เชิญครบั ตามผมมาเลยครับ”
จ่าทวบี อกกบั ผหู้ ญงิ ทใี่ ส่แวน่ หนา้ ตา ตามทหี่ มวดเกา้ ไดบ้ อกเอาไว้ เธอยงั ดเู ด็กอยเู่ ลย ที่
กาลงั จอ้ งมองหนา้ เขาดว้ ยสายตาตกใจและงง ๆ เหมอื นไม่อยากจะเช่ือ วา่ เธอจะถกู จบั ไดเ้ ร็ว
อะไรแบบน้ี คนท่ีเธอขบั รถเฉี่ยวชนเขา เม่ือก้ีสงสัยจะเสน้ ใหญ่น่าดูถึงไดต้ ามเจอเธอไดเ้ ร็ว
ขนาดน้ี
จึงไดแ้ ต่ลากรถเดินตามหลงั คณุ ตารวจ อยา่ งไม่กลา้ หลบหนีอกี แลว้ ตอนน้ี ดู ๆ น่าจะมยี ศจ่า
ตารวจ ถา้ เธอดไู ม่ผดิ คนทีม่ าบอกใหเ้ ธอเดินตามเขาออกไป
เพราะคณุ พ่อของเธอก็เป็นตารวจเหมือนกนั แต่เป็นสารวตั ร เธอกเ็ ลยพอจะรูจ้ กั ยศพวก
ตารวจอยบู่ า้ ง แตเ่ ธอกบั พอ่ ไม่คอ่ ยจะลงรอยกนั สกั เทา่ ไร เพราะเธอดนั มาเลอื กทาอาชีพทพ่ี ่อ
ของเธอไมค่ อ่ ยจะชอบ และพอ่ ชอบดถู ูกวา่ เธอจะอดตายเพราะอาชีพท่เี ธอเลอื กสักวนั อาชีพอืน่
มีใหเ้ ลือกทาต้งั เยอะต้งั แยะไม่เลอื ก ดนั มาเลอื กอยากเป็นนกั เขยี นไสแ้ ห้ง
เธอกเ็ ลยไม่อยากอยทู่ ี่บา้ นของตวั เอง เลยตอ้ งมาเช่าหอพกั อยกู่ บั เพอ่ื นชายคนหน่ึง ท่ีเธอรูจ้ กั
กบั มนั มาต้งั แต่เรียนม.ปลายดว้ ยกนั มา แถมบา้ นยงั ตดิ กนั อกี จะว่าไปกอ้ นก็คอื เพอื่ นซี่คนเดียวท่ี
ทนเธอไดม้ ากทีส่ ุดในเวลาน้ี และคอยรบั ฟังปัญหาของเธอกบั พอ่ ของเธอ มแี คก่ อ้ นคนเดียวน้ี
แหละ เวลาที่เธอเบอ่ื คาพูดดถู ูกอาชีพของเธอ จากคณุ พ่อของเธอ
เอากลบั มาโหลดความจริงตรงหนา้ เธอกอ่ น อยา่ เพ่งิ มโนเรื่องของเธอกบั พ่อ ยยั กนั ดาเอย้ งาน
น้ีแกตายแน่ แต่ยงั ไงจะใหพ้ วกเขารูว้ ่าเธอเป็นลกู สาวพ่อไม่ได้ ไม่ง้นั เธอไดถ้ กู พ่อเรียกตวั กลบั
บา้ นไปดา่ หูชาแน่ ท่ีกลา้ ทาเขาขายหน้าอีกแลว้ งานน้ี
เพราะถา้ เธอยงั ทาความฝันไม่สาเร็จ เธอจะไมม่ วี นั กลบั บา้ นไปพบหนา้ คุณพอ่ ของเธอแน่ คอย
ดูสิเธอจะตอ้ งลบคาพดู ดูถูกอาชีพของเธอ ของคณุ พ่อออกไปใหไ้ ดแ้ ละจะตอ้ งยนื ดว้ ยแขนและ
ขาของเธอเองใหส้ าเร็จ
แต่ตอนน้ีสงสัยจะตอ้ งหาทางเอาตวั ใหร้ อด จากทีเ่ ธอเฉี่ยวชนรถคนอืน่ แลว้ หนีใหไ้ ดก้ ่อนละ
ยยั กนั ดา นายตารวจที่บอกใหเ้ ธอเขน็ รถของเธอตามเขาออกมา รอทด่ี า้ นหนา้ ป้อมตารวจตอนน้ี
เขากาลงั กดโทรศพั ทค์ ยุ กบั ใครสักคนอยู่ เธอจึงมีเวลาไดค้ ดิ หาทางเอาตวั รอด
"ฮาโหลครบั หมวดเกา้ ผมไดก้ กั ตวั เธอเอาไวใ้ ห้หมวดเกา้ ไดแ้ ลว้ นะครบั หมวดมาดูไดเ้ ลย
ครับ” จ่าทวรี ีบโทรรายงานหมวดเกา้ เมอ่ื เขาไดต้ วั ผหู้ ญิงทีห่ มวดเกา้ บอกแลว้
“ขอบคุณมากครบั จา่ ผมกาลงั จะถงึ แลว้ ครับ”
หมวดเกา้ กดวางสาย เมื่อเขาขบั รถมาถึงป้อมตารวจจราจรพอดี และเขาก็มองเหน็ ยยั ผหู้ ญงิ ใส่
แว่น ตวั แสบเขา้ พอดีเขาเอารถจอดหลบทางรถคนั อนื่ ๆ เพื่อท่จี ะไดไ้ ม่ขวางทางจราจรของคน
อื่นเขา และเปิ ดประตรู ถของเขาลงมาดูหนา้ ยยั คนไร้ความรับผดิ ชอบชะหน่อยซิ วา่ หนา้ ตาของ
หลอ่ นจะเป็นยงั ไง ถงึ ไดก้ ลา้ ชนแลว้ หนี
“วา่ ไงคณุ คดิ จะชนแลว้ หนีหรือไงกนั คิดว่าทาผิดแลว้ จะหนีผมรอดไปไดห้ รือยงั ไงกนั แบบ
น้ีมนั น่าจะจบั ไปขงั คกุ สกั สามเดือนดีไหมครบั จา่ .. "
หมวดเกา้ แกลง้ พูดขู่หญงิ สาวตรงหนา้ เขา ทนั ทเี ม่อื เขาเจอตวั เธอ ทาเอากันดาถงึ กบั หนา้ เสีย
เมอ่ื เจอคาขูจ่ ากผูช้ ายตรงหนา้ ของเธอตอนน้ี
“โหไม่นะคุณ.. คุณอยา่ จบั ฉันไปขงั คุกเลยนะ ฉันยอมรบั ผิดกไ็ ด้ ก็เมือ่ ก้ีฉนั ตกใจกลวั มาก ๆ ก็
เลยเผลอตวั ทาอะไรไปโดยไมท่ นั ไดค้ ดิ อยา่ จบั ฉันเลยนะน่ะ ”
กนั ดาพดู พรอ้ มกบั ขอร้องเจา้ ของรถเก๋งบเี อม็ ดบั บลิว ราคาแพงที่รถมอเตอร์ไซคข์ องเธอดนั ไป
เฉ่ียวชนเขา้ และพยายามทาหนา้ ตาให้ดนู ่าสงสารเขา้ ไวย้ ยั กนั ดา เขาจะไดไ้ ม่จบั แก
จอ้ งตากบั เขาท่ีกาลงั มองเธออยา่ งดถู ูกดว้ ยสายตาคมกลา้ ดู ๆ ไปอีตาน่ี ดูจะเป็นคนท่มี ีความ
มน่ั ใจสูงชะดว้ ยสิ จะทายงั ไงดีเขาถงึ จะยอมปลอ่ ยเธอไปละทีน้ี ท่าทางเขาเอาเรื่องน่าดกู นั ดาคิด
หนกั ดูสายตาของเขาทีก่ าลงั จอ้ งมองเธอสิ มนั จิกกดั กนั ชดั ๆ โอ๊ย..โคตรน่ากลวั เลยขอบอก
ผชู้ ายอะไรวะสายตาโคตรดุ
“คุณอยา่ จบั ฉนั เลยนะน่ะ ๆ ๆ ปล่อยฉันไปเถอะ รถคุณแคป่ ไุ ปนิดหน่อยเอง แผลนิดเดียวแค่
แมวข่วนเอง ดสู ิฉนั เองกเ็ จบ็ เหมือนกนั เอาเป็นวา่ ฉนั ขอโทษคุณแทนค่าปรบั ไดไ้ หมละ พอดี
ตอนน้ีฉนั มนั กาลงั ถงั แตกมาก ๆ ไม่มเี งนิ จา่ ยค่าซ่อมรถใหค้ ุณหรอก นะพี่ตารวจรูปหลอ่ ใจดี ๆ
ใจดี ปล่อยลูกนกตาดา ๆ ไปเถอะนะ ”
กนั ดาบอกออกไปโดยไมค่ ดิ อายทเี่ ธอไมม่ ีเงินจ่ายค่าซ่อมรถให้เขาแบบตรง ๆ และพยายามพูด
ชมเอาใจเขาเขา้ ไว้ เพอื่ ว่าเขาจะเหน็ ใจเธอและปลอ่ ยเธอไปน้นั เอง
แต่เธอคดิ ผิด เพราะหมวดเกา้ เขาไม่สนใจ ว่าเธอจะบอกว่าเขาหลอ่ แคไ่ หน เพราะเขาดอู อก
วา่ ยยั แว่นน้ีไม่ไดช้ มเขาอยา่ งจริงใจ หรือมาจากใจจริงของเธอน้นั เอง
ก็แคเ่ ธอตอ้ งการจะเอาตวั รอดจากการถกู จบั ในคร้งั น้ีก็เท่าน้นั กเ็ ลยใชค้ าพูดต้ืน ๆ ทาเป็นมา
พูดเอาใจเขาให้หลงกลเธอ แตฝ่ ันไปเถอะเขาไมค่ ดิ หลงใหลกบั คาชมของเธอหรอก และเขาไม่
ชอบทีใ่ ครทาผิดแลว้ ไมม่ คี วามรับผิดชอบแบบยยั แว่นน้ีมนั ตอ้ งจบั ให้เขด็
“ถา้ คุณไม่มีปัญญาจะจ่ายค่าปรบั และคา่ ซ่อมรถเราก็ไปตกลงกนั ทโ่ี รงพกั เลยละกนั มาน้ีเลย
ไม่ตอ้ งมาพูดมากผมไมค่ ดิ หลงกลลูกไมต้ ้ืน ๆ ของคณุ หรอก ยยั คุณแวน่ ตวั รา้ ย” เขาลากเอาตวั
กนั ดาไปทร่ี ถของเขา และหนั ไปบอกจา่ ทวี
“เดี๋ยวจา่ ช่วยให้ใครดรู ถของเธอไวด้ ว้ ยนะครับ ผมจะพาเธอไปตกลงกนั ที่โรงพกั หรือไมก่ ็
จบั เธอขงั เอาไวส้ กั คืนสองคืนจะไดไ้ มท่ าผิดแลว้ คิดหนีแบบน้ีอีก ” เขากบั บอกชะง้นั คนบา้
อะไร กนั ดาขืนตวั เอาไวไ้ มย่ อมเดินตามแรงจงู ของเขา ทดี่ ึงแขนเธอ ใหเ้ ดินตามเขา
"ไม่เอาไมไ่ ปโรงพกั นะ..! โอย้ ขืนไปโรงพกั ฉันกจ็ บเหตุนะดิ ไม่ไป ไดโ้ ปรดขอร้อง อยา่ จบั
ฉนั เลยนะ คุณตารวจ "
กนั ดาโวยวายเสียงดงั พยายามแกะมอื ออกจากมือใหญ่ ขนื ไปเธอตายแน่ งานน้ี ความลบั แตก
หมดนะสิ พ่อของเธอเอาเธอตายแน่ ๆ เลยวนั น้ี ความตายรอเธออยเู่ ห็น ๆ กนั ดาจึงรอ้ งเสียงหลง
และดิ้นให้หลดุ พน้ จากมอื เขา ทาเอาหมวดเกา้ ตอ้ งออกแรงลากตวั เธอเพ่มิ ข้ึนอกี
“อยา่ ด้ือนะคุณ ไปโรงพกั กบั ผมชะดี ๆ ” เขาออกคาสง่ั กบั เธอเสียงเขม้ และออกแรงดึงเธอให้
เดินตามเขา จนคนตวั เลก็ กวา่ ตา้ นแรงเขาไม่ไหว
“ไม่เอาไมไ่ ปโรงพกั เป็นตาย ฉันก็ไมไ่ ปโรงพกั ปลอ่ ยก่อนสิคณุ เรามาลงกนั ใหมน่ ะคุณ ” เม่ือ
กนั ดารู้ว่าเธอคงหนีเขาไม่พน้ แน่งานน้ี เลยตอ้ งยอมทจี่ ะจา่ ยใหเ้ ขา
“เด๋ียวฉันยอมจ่ายกไ็ ด้ แตข่ อใหฉ้ นั โทรหาเพอ่ื นกอ่ นไดไ้ หมเลา่ เพราะตอนน้ีฉนั ไม่มเี งินสด
ตดิ ตวั เลยมแี ค่สองร้อยบาทเองท้งั เน้ือท้งั ตวั .."
กนั ดายอมจ่ายค่าซ่อมรถให้เขาจนได้ เพราะมนั คงจะดีกวา่ เธอตอ้ งไปทโี่ รงพกั น้นั เอง เสียค่า
ซ่อมรถยงั ดกี ว่าตอ้ งโดนคณุ พอ่ ของเธอด่าหูชาไปหลายเดือน
“แต่ผมเปลยี่ นใจแลว้ ไมไ่ ดอ้ ยากไดค้ ่าซ่อมรถ เดี๋ยวผมซ่อมรถของผมเองได้ แตผ่ มจะตอ้ งจบั
คณุ ไปนอนห้องขงั สกั สามคนื เป็นไง คุณจะไดไ้ มก่ ลา้ ชนแลว้ หนีอีกคร้ังต่อไป ขนื ผมปลอ่ ยคุณ
ไปง่าย ๆ แบบน้ีเด๋ียวคณุ ก็ติดนิสยั และไดใ้ จกลบั ไปทาอีกจนได้ มาไปกนั ” เขายงั ลากตวั เธอไป
ทรี่ ถตอ่ อีก
“เฮ้ ..ไดไ้ งกนั ละ ก็ยอมจ่ายแลว้ ไง คนบา้ กบ็ อกแลว้ ไงวา่ จะยอมจา่ ยคา่ ซ่อมรถให้ พูดไมร่ ูเ้ รื่อง
หรือยงั ไงกนั วะ "คราวนี่เธอถงึ กบั ฉุน
“ปลอ่ ยนะเวย้ แบบนี่ตารวจรงั แกประชาชนนี่นา ยอมจ่ายแลว้ ยงั จะจบั อกี มที ไี่ หนนะคุณ ตารวจ
เลวน่ีนา แบบนี่ ”
เธอดา่ เขากบั บา้ ง เธอไม่ไดค้ ดิ กลวั เขาชะหน่อย ก็แค่เธอมเี หตุผลของเธอท่ไี มย่ อมไปโรงพกั เขา
ไม่มีวนั เขา้ ใจเธอหรอก คนอะไรใจร้ายชะมดั หน้าตากด็ ีอยหู่ รอก แต่โคตรโหดเลยให้ตายสิ หรือ
เขาคิดว่าเขาเป็นตารวจแลว้ จะทาอะไรกไ็ ดง้ ้นั สิ
“ทาผิดแลว้ ยงั มาดา่ หาวา่ ตารวจเลวอกี ใครกนั แน่ที่ชนแลว้ หนีก่อน ท่จี ะมาด่าว่าผมเลว คณุ ทาผดิ
เองนะ ผหู้ ญิงอะไรปากจดั ใครไดไ้ ปเป็นเมียคงซวยน่าดชู ม ”หมวดเกา้ บ่นให้เธอไดย้ ินชดั ๆ
“น้ันปากของคณุ หรือน้นั ..แค่รอหน่อยไม่ไดห้ รือยงั ไงหือ.. "กนั ดาสลดั แขนออกจากมือของ
เขาแรง ๆ และรีบกดมอื ถอื โทรออกหาเพอื่ นเธอทนั ที เพราะถูกเขาดา่ เธอ ที่ไปวา่ เขาเป็นตารวจ
เลว
“ฮาโหลกอ้ นเพอื่ นรกั กกก นายมาช่วยฉนั หน่อยนะน่ะ พอดีฉนั ขบั รถเฉ่ียวชนรถตารวจคน
หน่ึงเขา้ นะ นายช่วยเอาเงนิ มาจา่ ยค่าซ่อมรถเขาให้ฉนั ก่อนไดไ้ หมเพ่ือนรกั พีทททไดโ้ ปรดฉัน
ไมม่ ีใครที่จะช่วยฉนั ไดอ้ กี แลว้ นอกจากนายนะ ๆ เพื่อนเลิฟ..?"
กนั ดาพดู โทรศพั ทข์ อรอ้ งใหก้ อ้ นมาช่วย เสียงอ่อนเสียงหวาน ทาเอาคนทตี่ อ้ งทนยืนฟังเธอ
ออ้ นคนในสาย ให้รู้สึกเลยี นไปดว้ ยไมไ่ ด้ มารยาผูห้ ญงิ เวลาตอ้ งการความช่วยเหลอื ยอมทาทกุ
อยา่ งสินะ หมวดเกา้ คิด เมื่อก่ียงั ดา่ เขาอยเู่ ลย ดูตอนน้ีสิทาเสียงออ้ นแฟนชะหวานจนมดจะข้ึน
“อ้ืม ว่าไงยยั กนั ดา แกไมต่ อ้ งมาหวานแตเ่ ชา้ เลยนะแก ไปมีเร่ืองอีกแลว้ ใช่ไหมหือ ถงึ ไดโ้ ทร
มาขอรอ้ งฉนั แตเ่ ชา้ แกนี่มนั ขยนั หาเรื่องจริง ๆ เลย และฉนั กต็ อ้ งใจออ่ นไปช่วยแกทุกคร้งั วา่
มา" กอ้ นพูด เหมอื นรู้ทนั เธออีกตามเคย ถา้ เจอเธอออ้ นเขาแบบน่ี
"แกไปเฉ่ียวชนรถใครเขาเขา้ ว่ะยยั กนั ดา เอาความซวยมาให้ฉันแตเ่ ช้าเลยนะแก เด่ียวฉนั ไป
จ่ายค่าปรับให้ แตแ่ กรออยนู่ ้นั แหละ พอดีฉันกาลงั จะผ่านตรงป้อมทีแ่ กบอกพอดีรอแป๊ บ ” กอ้ น
บอก
“ขอบใจเพอ่ื นเลฟิ ”กนั ดาบอกคนในสายดว้ ยสีหนา้ ยมิ้ ดีใจ
“อ้มื กอ้ นรับคาและวางสายไปแลว้
ส่วนหมวดเกา้ เขากาลงั ยืนทาหนา้ ไม่พอใจยยั คุณแว่น ท่ีเฉ่ียวชนแลว้ หนีเขา จนตอ้ งเสียเวลาไล่
ตามจบั แมต่ วั ดี และยืนเฝ้าเธอจนกว่า คนทจ่ี ะมาจ่ายค่าปรบั ใหเ้ ขาจะมาถงึ แต่กนั ดาไมค่ ดิ จะ
สนใจหนา้ ดุ ๆ ดไู มส่ บอารมณ์ของเขาหรอก เรื่องอะไรเธอจะยอมใหเ้ ขาจบั ไปโรงพกั
“ผมใหเ้ วลาคณุ ห้านาที ถา้ เพอื่ นหรือแฟนของคุณยงั มาไมถ่ งึ คณุ ไดไ้ ปนอนเล่น ๆ ในห้อง
ขงั ท่โี รงพกั แน่ ยยั ตวั แสบ ”
เขาพดู เสียงเขม้ ใส่เธอ ทก่ี าลงั ยนื ทาหนา้ ไม่พอใจใส่เขาเช่นกนั ทีเ่ อาแตข่ เู่ ธออยนู่ ้นั แหละ ถือ
วา่ ตวั เองมีกฎหมายอยใู่ นมือขไู่ ดข้ ู่ไป รอไม่นานรถของกอ้ นกม็ าถงึ หา้ นาทีพอดีเป๊ ะไม่ขาดไม่
เกิน ทาเอาหมวดเกา้ เลยบงั คบั พา ยยั คณุ แวน่ ตวั แสบไปโรงพกั กบั เขาไม่ไดแ้ ลว้ ตอนน้ี เพราะ
เพ่อื นหรือแฟนของเธอมาทนั เวลาตามที่เขากาหนดเอาไวพ้ อดี
กนั ดาดีใจทเี่ หน็ กอ้ นเดินมาพอดี “ทางน้ีเพอ่ื นเลิฟ” เธอยนื โบกมือให้เพอ่ื นของเธอ พอมาถงึ
กอ้ นก็เอย่ ทกั ทายคกู่ รณีของเธออยา่ งเป็นกนั เอง
“อา้ วหมวดเกา้ เองหรือครบั ท่เี พ่ือนผมขบั รถเฉ่ียวชน ผมก็นึกวา่ ใครทเี่ ป็นคู่กรณีของยยั กนั ดา
ชะอกี ทีแ่ ทก้ ็หมวดเกา้ นี่เอง..ง้นั ก็คนกนั เองนะสิครบั นี่” เสียงกอ้ นพดู กบั นายตารวจหนา้ ดุ
ตรงหนา้ เธอ
“อะไรนายรูจ้ กั กบั เขาดว้ ยหรือนายกอ้ น..” กนั ดาเอย่ ถามกอ้ นอยา่ งอดสงสยั ไมไ่ ด้ ทเี่ ห็นเขา
พดู คุยกนั ค่กู รณีของเธอยงั กะรู้จกั กนั มาก่อน
“อม่ื ..รูจ้ กั เพราะเราเพ่งิ กลบั มาจากสถานทเี่ ดียวกนั เพราะเกิดเหตุมีคนกระโดดตกึ ฆา่ ตวั ตาย
เมอ่ื เชา้ น้ี ทาไมหรือ.. ”กอ้ นหันมาตอบคาถามของเธอ และยอ้ นถามเธอกลบั บา้ ง
"เปล่ากแ็ ค่ถามดูไม่มีอะไร ง้นั นายช่วยพดู กบั เขาให้เราหน่อยดิ " กนั ดาจึงโยนมาให้กอ้ นช่วย
พดู แทนเธอ กอ้ นจงึ หนั กลบั มาสนใจนายตารวจหนุ่มตรงหนา้ เขาอีกคร้ัง
“วา่ แต่เพื่อนของผม มนั ไปสรา้ งวรี กรรมอะไรเอาไวก้ บั หมวดเกา้ หรือครับ.. ” กอ้ นเอ่ยถามอกี
ฝ่าย ถึงจะพอรูอ้ ยแู่ ลว้ จากปากของแมเ่ พอื่ นตวั ดีของเขาท่โี ทรหาเขาเม่ือก้ีน้ีเอง
“ครบั เพอ่ื นของคณุ เธอขบั รถเฉี่ยวชนรถของผม แลว้ หนีผมกเ็ ลยจะพาเธอไปตกลงกนั ท่ี
โรงพกั ชะหน่อย”
หมวดเกา้ บอกตามตรงกบั กอ้ น ชายหนุ่มทเี่ ขาเจอบอ่ ย ๆ เวลาเกิดเหตมุ ีคนตาย เพราะเขาเป็น
อาสาสมคั รช่วยเก็บศพหรือช่วยเหลือผูไ้ ดร้ ับบาดเจบ็ เวลามเี หตดุ ว่ นเหตรุ ้ายเกิดข้ึนตามทตี่ า่ ง ๆ
น้นั เอง และเชา้ น้ีกอ็ ยทู่ ี่เกิดเหตุดว้ ยกนั
“ผมวา่ เราตกลงกนั เองทน่ี ่ีเถอะนะครับหมวด อยา่ ใหเ้ ร่ืองถึงโรงพกั เลยครบั ผมขอละครับ นะ
ครับหมวด” เพราะกอ้ นรู้ดีวา่ ถา้ เร่ืองน้ี ข้ึนโรงพกั ไอก้ นั ดาตายแน่งานน้ี
“ก็ไดท้ ผ่ี มยอมเพราะเห็นวา่ เป็นเพ่อื นของคุณหรอกนะ คณุ กอ้ น แต่ถา้ คร้งั ตอ่ ไปผมเห็นว่า
เพื่อนของคณุ เธอไปทาอยา่ งน้ีกบั คนอืน่ อีก ผมไมเ่ อาไวแ้ น่ เพราะถา้ ทุกคนทีใ่ ชร้ ถใชถ้ นน เป็น
เหมือนเพ่อื นของคณุ กนั หมด บา้ นเมืองของเราคงแยแ่ น่ ท่ีไม่มีใครยอมเคารพกฎจราจรแบบ
น้ี คงไดเ้ กิดอบุ ตั ิเหตุข้ึนบอ่ ย ๆ บนทอ้ งถนน เพราะคงจะไม่มีใครเกรงกลวั ตอ่ กฎหมายอีกแลว้
และยงั ไรค้ วามรับผิดชอบแบบคุณคนน้ี จะมีกฎหมายเอาไวท้ าไมจริงไหมครบั ..?" หมวดเกา้
ต้งั ใจวา่ เหนบ็ แนมกนั ดา ตอ่ หนา้ เพ่ือนของเธอน้นั เอง
ทาเอากนั ดาให้รูส้ ึกไม่ชอบข้ีหนา้ นายตารวจ ข้เี ก๊กนายน้ีชะจริง ๆ เธอเพิ่งทาผดิ แคค่ ร้งั แรกเอง
นะ เล่นดา่ เธอไม่เลกิ เลยใหต้ ายสิ เอา้ เขาจะคน้ ดา่ เธอไปถึงไหนกนั ก็เธอยอมรบั ผิดแลว้ น้ี มนั น่า
เอากาป้ันชกปากหรือหนา้ หลอ่ ๆ ของเขานกั เธอจอ้ งมองหนา้ เขาอยา่ งโกรธ ๆ ตาขวาง ๆ ทีเ่ ขา
จงใจวา่ เธอเมือ่ ก้ีน้ี ส่วนเพ่ือนเธอกร็ ีบยกมอื ไหวข้ อบคุณเขาที่ไมเ่ อาเรื่องเธอ
“ขอบคุณมาก ๆ ครับหมวดเกา้ ตอ่ ไปผมเชื่อวา่ เพอ่ื นของผมเธอคงจะไม่ทาอีกแลว้ ละครับ ผม
รบั ประกนั ไดเ้ ลยครับ” กอ้ นบอกยมิ้ ๆ และหนั มาบอกให้เธอขอบคุณนายตารวจบา้ น้ีอีกคน
“ขอบคณุ ” เธอยกมือไหวเ้ ขาแบบขอไปที เพราะกาลงั ไม่ชอบข้ีหนา้ เขาน้นั เอง
“ตกลงจบเรื่องแลว้ ใช่ไหม ง้นั เราไปกนั เถอะ ฉนั ไม่อยากจะอยใู่ กลค้ นข้ีเก๊ก” เธอว่าใส่หนา้
เขา และดึงเอาตวั กอ้ นจะกลบั ไปทีร่ ถของเธอ
“พวกเราไปก่อนนะครับหมวดเกา้ ลาละครบั และจา่ ดว้ ยนะครบั ” กอ้ นรีบยกมือไหวต้ ารวจท้งั
สองคน ก่อนจะเดินตามแรงลากจูงของแมเ่ พอ่ื นตวั ดี ออกมาที่รถมอเตอร์ไซคข์ องเธอ
“น้ีแกยยั กนั ดา วนั หลงั แกอยา่ ทาอะไรบา้ ๆ แบบน้ีอกี นะ ขนื เร่ืองน้ีรูถ้ ึงหูคุณพอ่ ของแกละ
เสร็จแน่ ฉนั เองก็จะโดนหางเลขไปดว้ ยอีกคน แกน้ีมนั ชอบหาเร่ืองใส่ตวั ชะจริง ๆ” กอ้ นบน่ เบา
ๆ
“เออ..ฉันรูแ้ ลว้ น่า แตก่ ข็ อบใจนะทีแ่ กรีบมาช่วยฉนั ทนั ก่อนที่อีตาตารวจข้เี ก๊กน้นั จะลากตวั
ฉนั ไปทโี่ รงพกั ยงั ไงฉันกข็ อบใจแกละกนั เพอื่ น ถา้ ไม่ไดแ้ กวนั น้ีฉันคงจะแยแ่ น่ ๆ เลยเพอ่ื นรัก
..”
เธอพูดจบก็ดึงตวั กอ้ นเขา้ มากอดเอาไวแ้ น่น ๆ ทาเอากอ้ นทาหนา้ ไม่ถกู ทยี่ ยั ตวั ดีชอบทาแบบน้ี
กบั เขาเหมือนตอนท่ีพวกเขายงั เรียนมธั ยมอยอู่ กี แต่ตอนน้ีเขากบั เธอโตแลว้ แต่ยยั กนั ดากย็ งั
ชอบทาอะไรแบบน้ีอยอู่ กี ซ่ึงมนั ทาให้เขาเริ่มรูส้ ึกแปลก ๆ เพราะความใกลช้ ิดมนั เริ่มทาให้กอ้ น
รูส้ ึกรักกนั ดาเขา้ ทุกวนั โดยไมร่ ู้ตวั
“ง้นั เรากลบั บา้ นกนั เถอะ วนั น้ีฉนั ไม่มีอารมณไ์ ปไหนอีกแลว้ ” คนท่กี าลงั ทาให้กอ้ นรู้สึก
แปลก ๆ ไมไ่ ดร้ ับรูอ้ ะไรเลย ยงั คงพูดไม่หยดุ ต้งั แต่เขามาเจอเธอ
“อ่ืมก็กลบั ดิ ง้นั เด๋ียวแกขบั รถกลบั ไปทีห่ นา้ หอพกั ละกนั พอดีฉนั จะกลบั ไปเอารถของฉนั
กอ่ น วนั น้ีฉนั เพ่งิ พานอ้ งใหม่ท่ีเพ่ิงเขา้ มาเป็นอาสาสมคั รไปทางานมา เดี๋ยวคอ่ ยไปคุยกนั ต่อท่ี
ห้องละกนั แกกข็ บั รถกลบั ดี ๆ ละ อยา่ ไปเผลอเฉี่ยวชนรถใครเขาเขา้ อกี เขา้ ใจไหม ยยั ตวั แสบ
ขบั รถใหม้ สี ติใหม้ าก ๆ ฉันไปนะแลว้ เจอกนั ” กอ้ นบอกพร้อมกบั เดินไปทร่ี ถของเขาที่จอดอยู่
ยงั หนั มาย้ากบั กนั ดาอีก
"กลบั ดี ๆ นะแก"
"อื่ม..รูแ้ ลว้ น่าแกไปเถอะ"
กนั ดาจงึ ข้ึนนงั่ คร่อมรถมอเตอร์ไซคข์ องเธอ และขบั ออกไปจากป้อมตรงน้ี โดยไม่รูเ้ ลยวา่ ยงั มี
สายตาของหมวดเกา้ มองตามหลงั รถของเธอไปจนลบั ตาของเขา และถอนหายใจออกมาดงั ๆ
ทาเอาจ่าทวีทย่ี ืนอยขู่ า้ ง ๆ เขาตอ้ งพดู ข้ึนลอย ๆ
“เด็กคนน้ีนามสกุลของเธอดคู ุน้ ๆ นะ หมวดวา่ ไหมครบั ตอนทีผ่ มขอดบู ตั รประชาชนของ
เธอ ผมวา่ มนั นามสกลุ ของใครหวา่ " จ่าทวีใชค้ วามคิดวา่ มนั นามสกลุ ของใครนะ มนั ติดอยทู่ ี่
ปากของเขาน้ีเอง แต่พดู ออกมาไมไ่ ด้
“ไม่ตอ้ งคดิ หรอกจา่ นามสกุลทจี่ า่ วา่ มนั คอื นามสกุลของสารวตั รณฐั พล ยงั ไงละครับจา่ แตผ่ ม
ไม่รู้วา่ เธอเป็นอะไรกบั สารวตั รณฐั พล ท่านกด็ เู ป็นคนดี แต่เธอคนน้ีกลบั ทาตวั แหกกฎจราจรชะ
เอง เสียแรงเป็นถึงลกู หลานของตารวจช้นั ผใู้ หญ่ชะเปล่า”
หมวดเกา้ ถึงกบั ส่ายหนา้ ใหก้ นั ดา ทีต่ อนน้ีเธอไปแลว้ ทิง้ แต่ความสงสัยเอาไวใ้ ห้เขากบั จ่าทวี
ว่าเธอเป็นอะไรกบั ท่านสารตั รณฐั พลกนั แน่ ถงึ ไดก้ ลวั ทจี่ ะไปโรงพกั มนั จะตอ้ งมีสาเหตอุ ะไร
สักอยา่ งทเ่ี ธอกลวั ถกู จบั
ตอนท่ี 4 มีบางอยา่ งทน่ี ่าสงสัย
ดา้ นกนั ดากบั กอ้ นเพอ่ื นสนิทของเธอ กไ็ ดม้ าถึงห้องพกั แลว้ ตอนน้ี ท้งั สองกาลงั นง่ั กินขา้ ว
กนั ทว่ี นั น้ีกอ้ นเป็นคนซ้ือมาฝากกนั ดา เธอเลยเหลอื เงนิ กอ้ นสุดทา้ ยเกบ็ ไวไ้ ดอ้ กี วนั หน่ึง รอดตวั
ไปวนั น้ีมคี นเล้ียงขา้ ว หญงิ สาวคดิ ไมต่ อ้ งพ่ึงนอ้ งมามา่ อาหารสุดฮิต สาหรับคนถงั แตกอยา่ งเธอ
ท้งั สองกินไปคยุ กนั ไป “ว่าแตง่ านของแกเป็นไงบา้ ง ยยั กนั ดาวนั น้ี..? " เสียงกอ้ นเอ่ยถามเธอ
และเค้ียวขา้ วในปากของเขาไปดว้ ยทา่ ทางอร่อย
“กไ็ ดร้ บั คาดา่ กลบั มาแทนคาชมอีกตามเคยว่ะ โคตรเซง็ เลยแก แถมหวั หนา้ ยงั บอกให้ฉนั ไปหา
แรงบนั ดาลใจ เขียนงานมาส่งเขาให้ได้ ถา้ งานน้ีฉันทาไมส่ าเร็จ หา้ มกลบั ไปให้เขาเห็นหนา้ ฉนั
อกี วนั น้ีฉนั ซวยโคตร ๆ เลยอ่ะ แกรูไ้ หมวา่ เขาบอกให้ฉนั เปลยี่ นไปเขยี นเรื่องอะไร..?" กนั ดา
บอกกอ้ นอยา่ งเซง็ ๆ สุด ๆ ไปเลยตอนน้ี
“แลว้ อะไรละทเี่ ขาอยากจะใหแ้ กเขยี นนะ..? "กอ้ นพดู ไปเค้ยี วขา้ วตุย้ ๆ ในปากไปดว้ ย และหัน
ไปหยิบแกว้ น้ามาด่ืมเมื่อเขากินขา้ วคาสุดทา้ ยหมด
“ก็เรื่องการฆาตกรรมหรือเรื่องผี ๆ อะไรประมาณน้ี แกกร็ ูว้ า่ ฉันมนั คนกลวั ผีข้ึนสมอง แถมยงั
กลวั เลอื ดดว้ ย งานน้ีฉนั มีแตต่ ายกบั ตา๊ ยสิแก ฉันจะเอาปัญญาทไี่ หนไปหาแรงบนั ดาลใจ มาเขยี น
หนงั สืออยา่ งทเ่ี ขาตอ้ งการได้ แบบน้ีเขาตอ้ งการจะฆ่าฉนั ให้ตายเห็น ๆ แบบแกลง้ บีบใหฉ้ ันยอม
ลาออกเอง ทางออ้ มมากกวา่ แก ไม่แน่คร้งั น้ีฉันอาจจะไดอ้ อกอยา่ งที่เขาตอ้ งการกไ็ ด้ ที่ฉนั ทน
ทางานกบั เจา้ นายคนน้ี ก็เพราะรุ่นพีฝ่ ากหรอกนะ ฉันไม่อยากทาใหเ้ ขาตอ้ งผดิ หวงั ในตวั ฉัน แต่
ฉนั ก็ทาไมไ่ ดน้ ะแก ” กนั ดาพดู พรอ้ มกบั เร่ิมทาหนา้ เคร้ากลนื ขา้ วไมล่ ง
“สงสัยชีวิตเสน้ ทางการเป็นนกั เขียนของฉัน มนั คงจะจบลงแคน่ ้ีละแก ฉันคงทาตามท่หี ัวหนา้
บอกไมไ่ ดห้ รอก ความฝันของฉันมนั คงจะพงั หมด กเ็ พราะฉนั น้ีแหละ ดนั ทาอะไรไม่ไดเ้ ร่ือง”
กนั ดาบอกอยา่ งทอ้ ๆ เพราะเธอกลวั ผี และกลวั เลอื ดจะไปเขยี นเรื่องอยา่ งน้นั ไดย้ งั ไงกนั ละ คร้ัง
น้ีคงไดต้ กงานจริง ๆ และคงหนีไมพ่ น้ คาทีพ่ อ่ ของเธอดา่ เธอ ทเ่ี ป็นนกั เขยี นไสแ้ หง้ จริง ๆ
“แลว้ แกจะยอมแพ้ และยอมใหเ้ ขาไลแ่ กออกงา่ ย ๆ แบบน้ีเหรอวะ น้นั มนั ความฝันของแก
เลยนะเวย้ แกถึงขนาดยอมทะเลาะกบั คุณพ่อของแก เพ่ือใหไ้ ดท้ างานน้ี แลว้ แกจะมายอมแพเ้ อา
ตอนเนี่ย แกไม่เสียดายหรือยงั ไงวะ ..มนั จะตอ้ งมที างออกสิไอก้ นั ดา อยา่ เพิง่ คิดยอมแพง้ า่ ย ๆ มา
ฉนั จะช่วยแกหาแรงบนั ดาลใจให้แกเอง รับรองแกไดเ้ ขยี นหนงั สือเล่มน้ีแน่ แกอยา่ ลืมสิว่าแกยงั
มฉี นั อยขู่ า้ ง ๆ แกท้งั คนจะเวย้ กลวั อะไรวะ ” กอ้ นบอกพรอ้ มกบั พดู ปลอบใจกนั ดา ท่ีเห็นเพอ่ื น
หญิงของเขาทาหนา้ เครา้
“แกแน่ใจหรือวะ ว่าแกจะช่วยฉนั ไดจ้ ริง ..?" เสียงกนั ดาดดู ีใจข้นึ มาทนั ที ทก่ี อ้ นบอกว่าจะ
ช่วย
“อมื ..คิดวา่ มวี ิธีนะ แต่แกจะตอ้ งยอมทาตามท่ีฉันบอก เด๋ียวแกก็ทาไดเ้ อง เช่ือฉนั สิวะ ไมม่ ี
อะไรเกินความสามารถของไอก้ อ้ นไปไดห้ รอก ” กอ้ นพูดไม่เต็มเสียงนะ เพราะส่ิงท่ีเขาจะทาให้
กนั ดาไดแ้ รงบนั ดาลใจ มาเขยี นหนงั สือของเธอได้ เธออาจจะตอ้ งฆา่ เขาแน่ ๆ แตเ่ ร่ืองอะไรกอ่ น
จะยอมบอกวธิ ีของเขาให้ยยั ตวั แสบรูต้ อนน้ีละ
“เชื่อฉนั และไวใ้ จฉัน ทาใหแ้ กไดเ้ ขยี นงานตามที่ เจา้ นายแกตอ้ งการแน่นอน"กอ้ นคิด แต่เขา
จะตอ้ งทาให้กนั ดาเลิกกลวั ผี และเลกิ กลวั เลือดให้ไดช้ ะก่อนน้นั เอง งานน้ีเขาจะโดนยยั กนั ดาด่า
หรือฆ่าเขาตายไหมเนี่ย
กอ้ นแอบคดิ และนึกภาพของกนั ดาไมอ่ อก ถา้ ยยั เพื่อนตวั แสบยอมทาตามแผนของเขาจริง ๆ
จะเป็นยงั ไง เขาก็ยงั ไม่รูเ้ ลย แตม่ นั กต็ อ้ งลองดเู ผ่อื มนั จะช่วยใหย้ ยั กนั ดาหายกลวั เรื่องพวกน้ีได้
บา้ ง กอ้ นไดแ้ ต่แอบหวงั วา่ เขาจะทามนั สาเร็จอยา่ งทไี่ ดต้ ้งั ใจ
“แลว้ แกจะทายงั ไง ฉนั ถงึ จะเขยี นเร่ืองแบบน้ีได.้ ." กนั ดารีบเอ่ยถามกอ้ น ทก่ี าลงั ลกุ เอาจาน
ขา้ วท่ีกินเสร็จแลว้ ออกไปเกบ็ ท่ีอ่างลา้ งจาน แตย่ งั หันมาพดู กบั เธอทนี่ ง่ั ทานขา้ วตอ่
“เดี๋ยวแกกร็ ูเ้ อง รีบทานเถอะ วนั น้ีฉันจะพาแกออกไปหาแรงบนั ดาลใจของแกเอง รบั ลองแกได้
แรงบนั ดาลใจสมใจแกแน่ ”
กอ้ นหันมาบอก ก่อนจะเดินเอาจานไปเกบ็ กนั ดาจึงตอ้ งรีบทานขา้ วให้เสร็จ เพราะกาลงั รู้สึก
ตื่นเตน้ ว่าเพอ่ื นเธอมนั จะพาเธอไปหาแรงบนั ดาลใจทไี่ หนกนั นะ ทา่ ทางมนั ดูแปลก ๆ
ส่วนหมวดเกา้ หลงั จากเขาเอาของไปส่งให้คณุ แมข่ องเขาเสร็จ ก็รีบกลบั มาทางานของเขาตอ่
เขาเดินเขา้ มาหาจ่าสมปองในหอ้ งทางานของพวกเขา และเอ่ยถามจา่ สมปองท่กี าลงั จดั วาง
ภาพถ่ายของแกอยตู่ อนน้ีอยา่ งต้งั ใจ
“เจออะไรบา้ งไหมครับจ่า..? "หมวดเกา้ พดู กบั จา่ สมปอง
“ก็ทห่ี มวดเกา้ ใหผ้ มตามหาญาติหรือคนท่ีพอจะรูจ้ กั กบั ผตู้ าย และทุกคนทีเ่ ขามีเบอร์โทรอยใู่ น
มอื ถือของเขา รวมท้งั ผหู้ ญิงทีห่ นา้ จอมอื ถือผูต้ าย ตอนน้ีเรารู้แลว้ วา่ เธออยไู่ หน และกร็ ายชื่อ
เพอื่ น ๆ ของคนตายท้งั หมดมใี ครบา้ งตามทีห่ มวดบอกเอาไว”้ จ่าสมปองเอารายชื่อของคนทีเ่ ขา
หามาไดม้ าส่งใหห้ มวดเกา้ ดู
“คณุ ทาดีมากจ่า แลว้ หลกั ฐานอ่ืน ๆ ละมีบา้ งไหม และผมขอดรู ูปถ่ายท่คี ุณถา่ ยมา จากในหอ้ ง
ของผตู้ ายดว้ ยนะครบั จ่าขอท้งั หมดเลย…?"
หมวดเกา้ พูดก่อนจะเดินไปนงั่ ทีโ่ ต๊ะทางานของเขา ตรวจดูรายช่ือท้งั หมดว่ามใี ครบา้ ง และจะ
เร่ิมติดตอ่ ที่ใครก่อนหลงั ดี
“ครับหมวดเกา้ และสารวตั รตอ้ งการให้หมวดเกา้ เขยี นรายงาน ส่งทา่ นดว้ ยนะครับ เกี่ยวกบั
คดีน้ี”จ่าสมปองบอกเขา
“ไดจ้ า่ แต่ตอ้ งหลงั จากทผี่ มไดด้ หู ลกั ฐานทีจ่ ่าไดม้ าท้งั หมดก่อนนะครบั ”
หมวดเกา้ บอกพรอ้ มกบั หยบิ ภาพถ่ายข้ึนมาดู ทีละใบอยา่ งพจิ ารณา ทกุ ภาพทจี่ า่ สมปองจดั การ
ลา้ งออกมาแลว้ ข้ึนมาตรวจดูเขานงั่ ดูมนั ซ้า ๆ อยหู่ ลายคร้งั ก็ไมเ่ จออะไร จนเขาไดม้ าสะดุดเขา้
กบั ภาพถา่ ยใบหน่ึงเขา้ จนได้
"มนั คือรูปถา่ ยภาพใบหนา้ ของคนตายน้นั เอง มนั มีบางอยา่ งดูแปลก ๆ ไป เขาพยายามจอ้ งมอง
มนั อยนู่ าน ใช่เลย..!”
เขาจาไดต้ อนที่อยทู่ จ่ี ดุ เกิดเหตุ เขาไดย้ ินพวกแพทยค์ ยุ กนั ถึงเร่ืองผิวหนงั ตรงใบหนา้ ซีกซ้าย
ของศพ ถูกถลกออกไปเศษช้ินเน้ือหอ้ ยอยใู่ ตค้ างของใบหนา้ ศพ เละเทะดว้ ยเลือดแดงฉานดนู ่า
กลวั เอามาก ๆ
และพวกเขาคน้ หาผวิ หนงั ส่วนน้นั ของผูต้ ายไมเ่ จอ ซ่ึงมนั แปลกมาก มนั จะหายไปไดย้ งั ไง จะ
ว่าโดนอะไรเกี่ยวออกไปตอนเขาล่วงหลน่ ลงมาก็ไมน่ ่าจะใช่ เพราะเขาไดต้ รวจดูแลว้ ไมน่ ่าจะมี
อะไรทจี่ ะสามารถเกี่ยวเขาได้
เพราะตรงทเ่ี ขาลว่ งหลน่ ผ่านลงมาไมไ่ ดม้ สี ่ิงกรีดขวางเลยสกั อยา่ ง ไม่ไดม้ ีก่ิงไมห้ รือแทง่
เหลก็ อะไรย่ืนออกมา จากตวั อาคารเลย ทมี่ นั พอจะทาใหเ้ ขาตกไปกระทบหรือเกีย่ วได้
ซ่ึงมนั ทาใหเ้ ขาอดสงสัยไมไ่ ด้ ว่าผตู้ ายจะถูกใครฆาตกรรมกอ่ นจะจบั ตวั เขาโยนลงมา จากตึก
ตรงระเบียงน้นั แลว้ คนทต่ี อ้ งการฆ่าเขาทาไมจะตอ้ งถลกผิวหนงั ของใบหนา้ ซีกซ้ายของเขา
ออกไปดว้ ย และตอ้ งการเอาไปทาอะไร..?"
หมวดเกา้ พยายามจะหาคาตอบกบั ส่ิงทเ่ี ขากาลงั เจออยตู่ อนน้ี เขาจอ้ งมองรูปภาพในมือของ
เขา อยา่ งใชค้ วามคดิ มนั เหมอื นกบั เขาถกู ถลกหนงั ตรงส่วนน้นั ออกไป อยา่ งโหดเห้ียมเอามาก ๆ
ถา้ เป็นฆาตกรทฆ่ี า่ เขาจริง ๆ ทาเรื่องแบบน้ีทาไมมนั ฆ่าเขาแลว้ ยงั ถลกหนงั ใบหนา้ ของเขา
ออกไปอกี มนั เป็นคดีที่แปลกมาก ๆ หรือจะเป็นพวกโรคจติ แต่ทาไมถึงไดไ้ มม่ รี ่องรอยของการ
ตอ่ สูใ้ นหอ้ งน้นั เลย เขาจึงอยากใหจ้ า่ สมปองช่วยดอู กี คน
“จา่ จา่ มาดูน้ีสิครบั และช่วยผมวเิ คราะหท์ ีสิครับ วา่ มนั คืออะไร..!” หมวดเกา้ ตะโกนเรียกจ่า
สมปองเสียงดงั
“มีอะไรครับหมวดเกา้ เรียกผมชะตนื่ เตน้ เชียว หรือว่าหมวดเกา้ จะเจอหลกั ฐานที่สาคญั เขา้ ให้
แลว้ ครับ..?" จ่าสมปองรีบเดินมาหาเขา ทก่ี าลงั นงั่ จอ้ งภาพทเ่ี ขาถ่ายเอาไวใ้ นมือของเขาอยู่
ตรงหนา้ แลว้ ย่ืนมาใหจ้ ่าสมปองดูพรอ้ มกบั ช้ีที่ใบหนา้ ของศพ
“จา่ ลองมองดรู ูปน้ีสิ ตอนท่ีผมไปถงึ ทเี่ กิดเหตุ ไมท่ นั ไดส้ งั เกตตวั ของผตู้ ายใหช้ ดั ๆ แตใ่ นรูป
ทีจ่ ่าถา่ ยมา ผิวหนงั ทใ่ี บหนา้ ซีกซ้ายของเขา หายไปเหมือนมนั ถูกถลกออกไป ไม่ใช่รอยเป้ื อน
เลอื ด แต่มนั คือเน้ือสด ๆ ห้อยตกลงมาใตค้ างของเขาท่ถี ูกดึงผวิ หนงั ออกไป” หมวดเกา้ ช้ีใหจ้ ่า
สมปองดูทร่ี ูปถา่ ยตรงใบหนา้ ของศพ
“จริงดว้ ยครับหมวดเกา้ ผมเองกล็ ืมดู เพราะคิดว่าเป็นรอยเลอื ดเหมือนกนั ครบั ง้นั เราคง
จะตอ้ งไปขอดูศพของเขาท่ีห้องเกบ็ ศพท่โี รงพยาบาลชะแลว้ สิครบั แบบน้ี มนั ไมใ่ ช่การฆา่ ตวั
ตายที่ธรรมดา อยา่ งท่พี วกเรากาลงั เขา้ ใจกนั แลว้ ละครับ หมวดเกา้ พวกเราพลาดไปไดย้ งั ไงกนั
..? "จา่ สมปองบอกกบั เขา
“ใช่จ่าเราตอ้ งไปกนั แลว้ ”
พูดจบหมวดเกา้ ก็รีบลุกข้นึ หยบิ เอาเส้ือตวั นอกหนงั สีดาของเขา เดินออกไปทปี่ ระตู และมีจา่
สมปองรีบว่ิงไปหยิบเอากลอ้ งและเครื่องมือของเขา วิง่ ตามหมวดเกา้ ออกมาจากหอ้ งทางานของ
พวกเขาแทบไม่ทนั
“หมวดเกา้ รอผมดว้ ยสิครบั คนอะไรบทจะไปก็ไปเอาเลย เลน่ ไมร่ อกนั เลย ไมร่ ู้เขาจะรีบอะไร
ของเขานกั หนา ศพมนั ไมไ่ ดเ้ ดินหนีเขาไปไหนชะหน่อย”
จา่ สมปองแอบบน่ หมวดเกา้ เบา ๆ เพราะวงิ่ ตามเขาออกมาทนั ทรี่ ถของเขา เลน่ เอาจา่ สมปอง
ถงึ กบั หอบหายใจแรง ๆ
พอมาถงึ โรงพยาบาลหมวดเกา้ ก็ตรงไปพบแพทยน์ ิติเวช ท่ีห้องชนั สูตรพลกิ ศพ ที่กาลงั
ชนั สูตรพลกิ ศพของผูต้ ายเมอื่ เชา้ น้ี อยพู่ อดีเลยตอนน้ี
“อา้ วหมวดเกา้ ทาไมวนั น้ี เขา้ มาชา้ กวา่ ทุกคร้ังละครับ ผมกาลงั อยากจะเจอหมวดเกา้ อยพู่ อดี
ครับ ผมมีอะไรอยากจะใหห้ มวดช่วยดหู น่อยครับ..?"
คุณหมอธีมทเ่ี ป็นหมอนิติเวชเอย่ ทกั ทายเขา ท้งั ๆ ที่ในมอื ของหมอกก็ าลงั จบั อยทู่ รี่ ่างของ
ผูต้ าย เพราะกาลงั ตรวจดบู าดแผลทหี่ วั และใบหนา้ ของผตู้ ายอยนู่ ้นั เอง
หมวดเกา้ จอ้ งมองทร่ี ่างของผตู้ าย ท่มี ีสภาพน่าสยดสยองนอนอยบู่ นเตียงพยาบาล ตรงหนา้ เขา
ตอนน้ี อยา่ งพจิ ารณากว่าเม่อื เชา้ และเอ่ยถามคณุ หมอธีม
“หมอตรวจแลว้ เจออะไรที่น่าสนใจหรือครบั ..?"
“ถา้ ถามผมจากการวเิ คราะหอ์ ายขุ องผตู้ าย น่าจะสามสิบห้าปี ตามรายงานของพวกคณุ ทเ่ี ขียน
เอาไว้ และตามทผ่ี มไดต้ รวจดู ผตู้ ายสวมใส่ชุดนอนแบบผชู้ ายกางเกงนอนขายาว เส้ือนอนแขน
ส้นั สีเทาท้งั ชุด และทีก่ ระโหลกหรือสมองเละแตกกระจายหนงั ศรีษะเปิ ด และ.." หมอธีมกาลงั
จะพูดตอ่ แตห่ มวดเกา้ รีบเบรกเขาเอาไวช้ ะกอ่ น
“หมอครับช่วยเขา้ เร่ืองเลยดีกว่าครบั ไอเ้ รื่องเส้ือผา้ หรืออายขุ องผูต้ าย พวกเราทุกคนในห้องน้ีก็
รูก้ นั หมดแลว้ หมอช่วยบอกเร่ืองท่ี หมอตรวจเจอกบั ผมกอ่ นดีกว่าไหมครับ.. "หมวดเกา้ บอก
เสียงเรียบ และไมไ่ ดอ้ ยากจะฟังเรื่องน้า ๆ อีกแลว้ เขาตอ้ งการเน้ือ ๆ
“แหมผหู้ มวดใจรอ้ นจริงนะครบั ” หมอธีมเอย่ แชวเขายมิ้ ๆ
“โอเค ง้นั ผมเขา้ เร่ืองเลยละกนั ครับ ดูคณุ ใจรอ้ นอยากจะรู้ ก็อยา่ งท่ีเหน็ ใบหนา้ ซีกซ้ายของ
ผูต้ าย ผิวหนงั ส่วนน้ันไดถ้ ูกถลกลอกออกไปอยา่ งโหดเห้ียม พอเห็นอยา่ งน้ีแลว้ คุณท้งั สองคน
คดิ ว่ายงั ไงบา้ งครบั ..” หมอธีมเงยหนา้ ข้นึ จากศพ มาถามเขาและพูดต่อ
“งานน้ีผมว่า เขาไมไ่ ดต้ อ้ งการจะฆ่าตวั ตายเองแน่ ๆ ใครมนั จะกลา้ ถลกหนงั ของตวั เองออกมา
อยา่ งโหดเห้ียมแลว้ กก็ ระโดดตกึ ลงมาตาย อยา่ งน่าอนาถแบบน้ี ถา้ ไอค้ นน้ันมนั ไมใ่ ช่พวกโรค
จติ วติ ถารเทา่ น้นั ที่จะทาแบบน้ีได้ แต่ดจู ากประวตั ขิ องผตู้ ายไม่ไดม้ ีประวตั ิดา้ นโรคจติ หรือมี
แวววา่ เขาจะป่ วยทางจติ แต่อยา่ งใดเลย ซ่ึงมนั แปลกมาก"หมอธีมลงความเหน็ ของเขา
"และถา้ เขาถูกคนอนื่ ฆ่า แตใ่ ครละท่ตี อ้ งการอยากจะฆ่าผชู้ ายคนน้ี และฆา่ เขาทาไมเพอ่ื อะไร
พวกคุณคงจะตอ้ งไปตามหาสืบกนั เอาเอง หนา้ ทข่ี องผมจบแลว้ วนั น้ี”
หมอธีมบอกเขาเสียงจริงจงั ไมไ่ ดพ้ ดู เล่นอีกแลว้ ตอนน้ี กอ่ นจะเก็บอปุ กรณเ์ ครื่องมอื ทางาน
ของเขา และเดินไปลา้ งมอื ทอี่ ่างลา้ งมอื ในห้องพยาบาล หรือหอ้ งทางานของเขา ปลอ่ ยให้
นายตารวจท้งั สองคนไดอ้ ยตู่ ามลาพงั กบั ศพ
เพราะตอนน้ีอาจมฆี าตกรทีด่ จู ะโหดเห้ียม ผดิ มนุษยก์ าลงั เดินลอยนวลอยขู่ า้ งนอกนนั่ ซ่ึงมนั คง
จะดไู ม่ปลอดภยั สาหรับทุกคนตอนน้ีนกั ว่างา่ ย ๆ คือทกุ คนกาลงั ไมป่ ลอดภยั จากโลกภายนอก
ของพวกเขาน้นั เอง ถา้ ยงั จบั ตวั คนทาผิดมาลงโทษไม่ได้
และฆาตกรมนั ตอ้ งการถลกหนงั ตรงใบหนา้ ของผตู้ ายไปทาอะไร น้ีสิคือส่ิงที่พวกเขาจะตอ้ งรู้
ใหไ้ ด.้ .ท้งั สามคนคิดหนกั และให้รู้สึกสยดสยองแทนคนทถ่ี ูกมนั ทาแบบน้ี
ตอนท่ี 5 ความกลวั แกด้ ว้ ยความกลวั ไดจ้ ริงหรือ..?
กอ้ นพากนั ดามาทโ่ี รงพยาบาล ทาเอากนั ดาถึงกบั ทาหนา้ แปลกใจ อดท่ีจะเอย่ ถามเขาไม่ได้ ว่า
ทาไมจะตอ้ งพาเธอมาหาแรงบนั ดาลใจในโรงพยาบาลน้ีดว้ ย มนั จะมอี ะไรท่จี ะทาใหเ้ ธอ
สามารถมอี ะไรทจ่ี ะเอาไปเขยี นหนงั สือไดง้ ้นั หรือ..?"
โดยทเี่ ธอไมร่ ู้เลย ว่าเธอกาลงั จะไดเ้ จอกบั อะไรที่จะทาใหเ้ ธอตอ้ งตื่นเตน้ จนลืมไม่ลงเลยละ
งานน้ี ในอกี ไม่ก่ีนาทีท่ีจะถงึ น้ี และคงจะจดจามนั ไปจนวนั ตายของเธอเลยกว็ ่าได้ ถา้ กอ้ น
สามารถทาใหเ้ ธอผา่ นมนั ไปไดใ้ นวนั น้ี ถึงจะรูว้ า่ กนั ดาจะตอ้ งโกรธและอาจจะเลกิ ไวใ้ จเขาไป
เลย
แต่กอ้ นกต็ อ้ งทา เพ่อื ช่วยใหก้ นั ดาผา่ นความกลวั ตรงจุดน้ีไปให้ไดเ้ สียกอ่ น ไมอ่ ยา่ งง้นั เธอคง
ไม่มวี นั ทาความฝันของเธอไดส้ าเร็จ ถา้ ยงั มคี วามกลวั อยใู่ นใจของเธอ ตอนน้ีเขารู้ว่ามนั อาจฟังดู
เหมอื นเขาโหดกบั ยยั น้ีเกินไป ท่ีตอ้ งใชว้ ธิ ีน้ีกบั กนั ดา เพอื่ ใหเ้ ธอไดเ้ ผชิญหนา้ กบั ความกลวั ให้
ถึงทีส่ ุด เพอื่ ทเ่ี ธอจะไดไ้ มต่ อ้ งหวาดกลวั กบั มนั อกี ตอ่ ไป กนั ดาตอ้ งเผชิญมนั ดว้ ยตวั เองและตอ้ ง
ผ่านมนั ไปใหไ้ ด้
เพราะกอ้ นไดโ้ ทรมาขออนุญาตคุณหมอธีม ท่เี ขาพอจะรู้จกั กบั หมอธีมอยบู่ า้ ง เพราะเจอกนั
อยบู่ ่อย ๆ เวลามคี นเกิดอบุ ตั เิ หตุหรือมีคนตาย เพราะเขาจะตอ้ งนาศพมาส่งใหค้ ณุ หมอธีมทหี่ อ้ ง
ดบั จิตบ่อย ๆ เพือ่ ให้คณุ หมอธีมชนั สูตรพลกิ ศพของผเู้ สียชีวิต กอ่ นจะใหญ้ าติมารบั เอาไป
ทาบุญตามประเพณีของพวกเขา จนเริ่มจะคุน้ เลยและรูจ้ กั กบั คณุ หมอธีมดี
วนั น้ีเขาจึงโทรมาขอปรึกษาคุณหมอธีม เร่ืองเพ่อื นของเขา ทอี่ ยากจะหาแรงบนั ดาลใจ เพอ่ื
เขยี นหนงั สือของเธอ จนคุณหมอธีมอดท่จี ะขนั ความคดิ ของกอ้ นไมไ่ ด้ ทีพ่ ยายามจะช่วยให้
เพอ่ื นของเขา หายกลวั ผหี รือคนท่ตี ายไป แลว้ โดยใชว้ ิธีเดียวกนั กบั ทพ่ี วกเขาเคยฝึก พวก
นกั ศึกษาแพทยท์ ี่เขา้ มาเรียนแพทยใ์ หม่ ๆ เขาทากนั ซ่ึงนกั ศกึ ษาแพทยท์ กุ คนจะตอ้ งผ่านความ
กลวั ตรงจดุ น้ี ไปใหไ้ ดถ้ งึ จะมาเป็นแพทยเ์ พ่ือรักษาคนอน่ื ได้
และคณุ หมอธีมถงึ กบั แชวกอ้ น วา่ ไม่ใช่พอจบงานน้ีแลว้ เขาตอ้ งเสียเพ่ือนคนน้ีไปเลยนะ อยา่
หาวา่ คุณหมอธีมไมเ่ ตือนเล่นชะโหดถงึ ขนาดน้ี เขาคดิ ไดย้ งั ไงทีจ่ ะพาเพ่อื นของเขามาหาแรง
บนั ดาลใจกบั ศพ ของคนตายในหอ้ งดบั จติ แบบน้ี
แต่เหน็ ความต้งั ใจของกอ้ นแลว้ ทอ่ี ยากจะช่วยเพอื่ นจริง ๆ คุณหมอธีมกเ็ ลยยอมช่วยเขา
และยอมยกหอ้ งน้ีใหเ้ ขาใชไ้ ดต้ ามสบาย เพราะยงั ไมต่ อ้ งการทจี่ ะใชห้ อ้ งน้ี เพราะคณุ หมอธีมมี
เคสด่วนตอ้ งไปตรวจพอดี และขอใหเ้ ขาโชคดีในการช่วยเพอื่ นในคร้ังน้ีไดส้ าเร็จละกนั หวงั วา่
เพือ่ นของเขาคงไม่ฆา่ เขาชะกอ่ น ที่เธอจะไดร้ ู้ถงึ ความหวงั ดีของเขาท่อี ยากจะช่วยเธอหรอกนะ
กอ้ นกาลงั คดิ ถึงคาพดู ของคุณหมอธีมท่เี ตอื นเขากอ่ นน่าน้ี
“นี่นายจะพาฉันมาท่ีน้ีทาไมละ ในหอ้ งน้ีมนั มีอะไรหรือ..?”
กนั ดาเอย่ ถามกอ้ นอยา่ งอยากรู้ เพราะมนั ดเู งียบ ๆ วงั เวงยงั ไงไม่รู้ พอเดินมาถงึ ตรงตกึ น้ี แทบไม่
มใี ครเดินผา่ นมาทางน้ีกนั เลยดว้ ยซ้า คดิ แลว้ เธอให้รูส้ ึกขนลกุ เกรียวและหนาวสะทา้ นข้ึนมา
ทนั ที เธอรู้สึกเหมอื นมคี วามเยน็ วิง่ ผา่ นออกมาจากช่องประตูตรงหนา้ ของเธอ ตอนน้ีแปลก
ๆ แตก่ อ้ นกบั ไม่ไดต้ อบคาถามของเธอ
“ถา้ เธออยากจะรูว้ ่า ในห้องน้ีมนั มีอะไร เธอจะตอ้ งลองเขา้ ไปดเู อง.."
เสียงกอ้ นบอกเธอ และดทู ่าทางกอ้ นดูแปลก ๆ ทาไมมนั เหมือนกาลงั ปิ ดบงั อะไรเธออยู่ หรือ
เปลา่ นะ ทาไมเวลามนั พดู กบั เธอมนั จะตอ้ งหลบสายตาของเธอดว้ ย ทา่ ทางมนั ดูมพี ิรุธแปลก ๆ
จนทาใหก้ นั ดาอยากจะรู้ เลยพยายามถามกอ้ นอกี คร้งั และจอ้ งหนา้ เขาอยา่ งจบั ผดิ
“แกมอี ะไรอยากจะบอกฉนั หรือเปลา่ ..?”
"ไมม่ อี ะไร..ก็แคฉ่ นั อยากจะช่วยใหแ้ กหายกลวั ไอโ้ รคที่แกกาลงั เป็นมนั อยกู่ ็เท่าน้นั ฉันก็เลย
ตดั สินใจพาแกมาท่นี ้ีไง เผอ่ื วา่ มนั อาจจะช่วยใหแ้ กหายกลวั ในส่ิงทีแ่ กกาลงั กลวั มนั ได"้
กอ้ นบอก แตไ่ มไ่ ดบ้ อกท้งั หมดทาเอากนั ดาอยากจะรู้ วา่ อะไรท่ีมนั จะทาใหเ้ ธอหายกลวั ผีและ
เลือดไปได้ เธอไมอ่ ยากจะเชื่อวา่ มนั จะมีอะไรมารักษาความกลวั ของเธอไดส้ าเร็จ
“เดี๋ยวน้ีนายกาลงั พูดถงึ เร่ืองอะไร นายอยา่ บอกฉันนะวา่ นายกาลงั คิดจะไมน่ ะ..?"
กนั ดาพดู ไดเ้ ท่าน้นั ประตหู อ้ งตรงหนา้ ของเธอ กถ็ ูกเปิ ดออกดว้ ยฝีมอื ของกอ้ น ทาเอากนั ดา
ถงึ กบั รีบหันไปมองในหอ้ งน้นั ดว้ ยความอยากรู้ แต่สิ่งท่เี ธอเห็นในห้องน้นั ทม่ี ผี า้ สีขาวคลมุ
เอาไวอ้ ยหู่ ลายเตียงดว้ ยกนั ถึงกบั ผวารีบหนั กลบั มามองทหี่ นา้ กอ้ นดว้ ยใบหนา้ ซีด ๆ และเริ่มพดู
ไมอ่ อก เสียงเร่ิมติดอา่ งขนลกุ เกรียวข้ึนมาทนั ที..!
"นี่ ๆ ๆ นายอยา่ บอกนะวา่ นายจะพาฉันเขา้ ไปใน ๆ ๆ ห้องน้ี นายแค่จะอาฉนั เล่น ๆ ใช่ไหม
ไอเ้ พอ่ื นบา้ ..! กนั ดาถึงกบั ทาหนา้ หวาดกลวั ข้ึนมาทนั ที ถอยหลงั ออกห่างจากประตูตรงหนา้ ของ
เธออยา่ งรวดเร็ว
"อยา่ บอกนะว่า นี่มนั ห้องดบั ๆ ๆ จิต ๆ ๆ น่ะ..! กนั ดาพูดไดแ้ คน่ ้นั ก็หันมาดึงคอเส้ือกอ้ น
อยา่ งนึกโมโหเขาสุด ๆ
"ถึงว่า ต้งั แตฉ่ ันกบั แกเดินมาถึงทตี่ ึกน้ี มนั ถึงไดไ้ มเ่ จอใครเลย และบรรยากาศแม่งกโ็ คตรน่า
กลวั เพราะมนั ไม่มีใครอยากจะมาท่นี ้ีน้ันเอง น้ีแกจะบา้ หรือเปลา่ แกจะใหฉ้ ันมาหาแรงบนั ดาล
ใจในหอ้ งทีม่ ีคนตาย อยเู่ ตม็ ไปหมดน้ีนะ แกกาลงั จะฆา่ ฉันชดั ๆ นายมนั บา้ ไปแลว้ คดิ ไดย้ งั ไง
วะ ไม่ฉันไม่เอาดว้ ยกบั แกหรอก ฉนั กลวั และจะกลบั ละ" กนั ดาพดู พรอ้ มกบั เตรียมจะเดินหนี
กอ้ น เพือ่ ไปจากสถานทีน่ ่ากลวั น้ีอยา่ งโกรธกอ้ นสุด ๆ แตเ่ สียงกอ้ นไดห้ ยดุ ขาของเธอเอาไวช้ ะ
ก่อน
“ใช่แกกาลงั เขา้ ใจถกู ตอ้ งแลว้ และวนั น้ีแกจะตอ้ งผา่ นมนั ไปให้ได้ ถา้ แกยงั อยากจะทาตาม
ความฝันของแกให้สาเร็จ ท่ีน้ีแหละทม่ี นั จะทาใหแ้ กไดม้ แี รงบนั ดาลใจ กลบั ไปเขยี นหนงั สือ
ของแกได้ ถา้ แกไมท่ าแกก็ไม่มวี นั หลดุ พน้ จากไอส้ ิ่งทแ่ี กกาลงั หวาดกลวั มนั อยู่ ไปไดห้ รอกไอ้
กนั ดาแกเช่ือฉนั สิวะ" กอ้ นบอกกบั กนั ดา ให้ลองใชว้ ิธีของเขาดู เผ่อื ว่ามนั อาจจะช่วยเธอได้
"ไม่…ฉันทาไม่ได้ และไม่มวี นั ทาไดด้ ว้ ย แกก็รูว้ า่ ฉนั กลวั ผีและเลอื ดมากแค่ไหน แกอยากจะ
ให้ฉนั บา้ ตายหรือยงั ไงกนั แกคดิ อะไรบา้ ๆ แบบน้ี ไมฉ่ นั ไม่เชื่อว่าไอก้ ารทฉ่ี นั จะยอมเขา้ ไปอยู่
ในห้องน้นั กบั ศพพวกน้นั มนั จะช่วยใหฉ้ ันหายกลวั พวกเขาได้ ไมม่ วี นั มนั อาจจะแยล่ งกว่าเกินก็
ได้ นายเลิกคดิ ทีจ่ ะทาแบบน้ีชะเถอะ ฉันไม่เล่นกบั นายดว้ ยหรอก"
เสียงกนั ดาตะคอกใส่กอ้ นอยา่ งไม่พอใจ ที่ไอเ้ พอื่ นบา้ ของเธอมนั คดิ บา้ อะไรของมนั คิดว่าการ
กลวั ของเธอมนั เป็นเรื่องเลน่ ๆ หรือยงั ไงกนั บา้ ซิบเธอโกรธมนั จนอยากจะเอากาป้ันตะบนั หนา้
ของมนั สกั หมดั ดว้ ยซ้าตอนน้ี
แต่กอ้ นก็ยงั พยายามเกล้ียกลอ่ มเธอใหล้ องดกู อ่ น เขารู้วา่ กนั ดากาลงั กลวั แต่ความกลวั มนั ก็
ตอ้ งแกใ้ หต้ รงจุดของมนั คอื เอาความกลวั สู้กบั ความกลวั น้นั เอง ถงึ จะถกู ในเมอ่ื เธอกลวั ผีก็ตอ้ ง
ลองอยกู่ บั ศพดู เผอ่ื มนั จะช่วยใหเ้ ธอไดห้ ายกลวั ผขี ้นึ มาไดบ้ า้ ง
"เพราะก่อนหนา้ กม็ รี ุ่นนอ้ งคนหน่ึงของฉนั เคยมอี าการหวาดกลวั แบบแก แตต่ อนน้ีเขาผ่าน
มนั ไปไดแ้ ลว้ และกาลงั เรียนหมอปี สุดทา้ ยแลว้ ดว้ ย" กอ้ นบอกเรื่องรุ่นนอ้ งของเขากบั กนั ดา
"ฉันหวงั วา่ แกเองกจ็ ะผ่านมนั ไปไดเ้ หมอื นกนั ฉันขอโทษนะเพอื่ น ส่ิงท่ีฉันกาลงั จะทา ฉันทา
เพอ่ื อยากจะช่วยแกใหห้ ายกลวั มนั จริง ๆ อยา่ โกรธกนั เลยนะ”
“วา้ ย...!”
พูดจบกอ้ นกผ็ ลกั ตวั ของกนั ดาเขา้ ไปในห้องเกบ็ ศพ เพยี งคนเดียวตอนทีก่ นั ดากาลงั เผลอ และ
ปิ ดประตหู อ้ งขงั เธอเอาไวก้ บั ศพคนตายพวกน้นั โดยไมย่ อมเปิ ดโอกาสให้กนั ดาไดป้ ฏเิ สธมนั
ได้ กนั ดาถึงกบั ร้องเสียงหลง โวยวายใส่กอ้ นท้งั ด่าท้งั ออ้ นวอนให้กอ้ นปลอ่ ยเธอออกมา
"ไมไ่ อก้ อ้ น แกปล่อยฉนั ออกไปนะ ฉนั ไม่อยากจะอยใู่ นน้ีกบั ศพพวกน้ี เปิ ดประตใู หฉ้ ัน
เด๋ียวน้ีไมง่ ้นั ถา้ ฉันออกไปไดฉ้ นั ฆา่ แกตายแน่ ไอก้ อ้ นเปิ ดสิวะเปิ ดประตู"
เสียงกนั ดาร้องตะโกนบอกกอ้ นอยา่ งขวั ญเสียสุด ๆ เม่ือตอ้ งเขา้ มาอยกู่ บั ศพในหอ้ งน้ี โดยลาพงั
และบรรยากาศในห้องน้ีมนั กด็ วู งั เวงน่ากลวั เอามาก ๆ เธอพยายามจะไมม่ องไปรอบ ๆ หอ้ งน้ี
เพราะไมอ่ ยากจะมองเหน็ ศพทนี่ อนอยบู่ นเตียงน้นั เอง พยายามทาตวั ให้ลีบเล็กตดิ กบั ประตูหอ้ ง
เขา้ ไวพ้ ยายามจะหลบั ตา
"ไม่มอง..เราตอ้ งไมม่ องไปทเี่ ตยี งพวกน้นั " เธอบอกตวั เอง แตด่ นั ไดย้ ินเสียงแปลก ๆ ดงั เขา้
มาในหูของเธอ จนตอ้ งทาใหเ้ ธอตอ้ งยอมลมื ตาข้นึ มามองมนั จนได้
“ตึง..!”