บวกกบั ร้านน้ีอยใู่ กลท้ ที่ างาน และตารวจทกุ คนกร็ ูจ้ กั กบั เจา้ ของรา้ นน้ีดี ตารวจบา้ งคนกินกอ่ น
จา่ ยทีหลงั หรือจ่ายตอนส้ินเดือนกย็ งั มี ถา้ เดือนไหนพวกเขาชกั หนา้ ไมถ่ ึงหลงั เพราะรายไดม้ นั
นอ้ ยกวา่ รายจ่ายน้นั เอง
และคนื น้ีบรรยากาศในรา้ นอาหาร คนไม่คอ่ ยจะเยอะเหมือนตอนกลางวนั นกั เพราะตอนน้ี
พนกั งานท่ที างานในตกึ น้ี ต่างก็พากนั เลิกงานกลบั บา้ นกนั เกือบหมดแลว้ ดว้ ย เพราะเป็นวนั
ศุกร์ส้ินเดือนเงนิ เดือนเพิง่ จะออก ก็พากนั ไปหาทางใชเ้ งนิ เดือนกนั ชะหน่อย
ไม่ต่างจากจา่ สมปองและลกู นอ้ งคนอืน่ ๆ ของหมวดเกา้ ที่มีครอบครวั กนั แลว้ ภาระค่าใชจ้ ่ายก็
เป็นเงาตามตวั ไหนจะคา่ เรียนลกู ไหนจะโนน้ น้ีชกั หนา้ ไมถ่ งึ หลงั กนั เลยละ
แตพ่ อตน้ เดือนป๊ บุ พากนั หนา้ ปานเชียว อยากกินอยากซ้ืออะไรก็ใชง้ า่ ยจ่ายคล่องมือ แบบรูด
ปี๊ ด รูดปี๊ ด เพราะเงินเดือนยงั เตม็ กระเป๋ า แต่พอกลาง ๆ เดือนมาเทา่ น้ันละ มองเห็นความสาคญั
ของนอ้ งมา ม่า และพป่ี ลากระป๋ องข้นึ มาเชียว ทีอีตอนตน้ เดือนน้ี แทบมองไม่เหน็ ความสาคญั
ของนอ้ งมา มา่ กบั พีป่ ลากระป๋ องดว้ ยซ้า
ถา้ อาหารท้งั สองอยา่ งมนั สามารถท่จี ะพดู ได้ มนั คงจะมีงอนกนั บา้ งละ ประมาณวา่ พอใกลส้ ิ้น
เดือนป๊ บุ มองเหน็ ความสาคญั ของกขู ้นึ มาเชียวนะพวกมึง เพราะมนั คือตวั ช่วยทดี่ ีสาหรับพวก
เขาในเวลาใกลส้ ิ้นเดอื นดี ๆ น้ีเอง ยง่ิ ตอ้ งประหยดั เพื่อให้เงินพอใชใ้ หไ้ ดจ้ นถงึ สิ้นเดอื น พอ
ใกลส้ ้ินเดือนหนา้ น้ีเร่ิมเหี่ยว เพราะเงินในกระเป๋ าใกลห้ มด มนั เป็นเรื่องธรรมดาของพนกั งาน
เงนิ เดือนอยา่ งเรา ๆ น้นั เอง จ่าสมปองคดิ เมื่อมองเหน็ บรรยากาศในร้านคนื น้ี ดเู งยี บเหงาไป
มากตา่ งจากวนั อ่ืน ๆ
ทเี่ หลอื กเ็ ห็นจะมีแคต่ ารวจทม่ี าเขา้ เวรในคืนน้ีห้าหกคน และทมี ของหมวดเกา้ ท่ียงั ทางานกนั อยู่
ในตึกน้ี ทาให้คืนน้ีไม่ค่อยจะมีคนมากนกั เพราะทุกคนในตกึ ตา่ งก็เลิกงานกนั หมดแลว้ น้นั เอง
ในรา้ นอาหารจึงเหลือแขกในรา้ นแคไ่ ม่ก้ีโต๊ะเทา่ น้นั
หน่ึงในน้ันกม็ ีโต๊ะของหมวดเกา้ และจ่าสมปอง กนั ดากาลงั นง่ั คยุ กนั เรื่องงานเพ่อื รอกอ้ น
เพอ่ื นของกนั ดา ทีก่ าลงั เดินทางมาเจอกบั พวกเขาทร่ี ้านแห่งน้ี
"มองดอู ะไรอยนู่ ะจา่ ..?” เสียงหมวดเกา้ เอ่ยถามจา่ สมปอง ทีเ่ ห็นเขามองไปรอบ ๆ
ร้านอาหารแห่งน้ีอยา่ งอดสงสยั ไมไ่ ด้
"เปลา่ หรอกครบั หมวดเกา้ พอดีผมกาลงั นง่ั คดิ วา่ เยน็ น้ีจะซ้ืออะไร ไปฝากลูกชายกบั ลกู สาว
ดีพอดีเงินเดือนเพง่ิ ออกก็เลยอดคิดถงึ ลกู ๆ ไม่ไดน้ ะครบั " จา่ สมปองบอกยิม้ ๆ
"อมื จริงสินะ ผมกล็ มื ไปเลยวา่ วนั น้ี เงินเดือนของพวกเราออกกนั แลว้ พอดีผมยงุ่ จนลืมวนั
ไปเลย ง้นั แบบน้ีจ่าก็ตอ้ งอยากจะกลบั ไปทานขา้ วกบั ครอบครัวของจ่าสินะครบั ผมน้ีแยจ่ งั ดนั
ชวนจ่ามาทานขา้ วเยน็ ดว้ ย ผมตอ้ งขอโทษจา่ ดว้ ยนะครับ ทีท่ าให้จ่าอดกลบั บา้ นไปหา
ครอบครัวในวนั เงนิ เดือนออกแบบน้ี" หมวดเกา้ ใหร้ ูส้ ึกผิดตอ่ จา่ สมปอง ท่ตี วั เองเป็นตน้ เหตุให้
จ่าสมปองไมไ่ ดก้ ลบั บา้ นเร็วในเยน็ น้ี
"ไม่เป็นไหรอกครับหมวดเกา้ หนา้ ที่ตอ้ งมาก่อนครอบครัวสิครับ น้ีมนั กง็ านของผม
เหมอื นกนั ใช่แค่ผมคนเดียวเมอ่ื ไหร่ครบั ที่ไม่ไดก้ ลบั บา้ น หมวดเกา้ กบั คุณกนั ดาเองก็
เหมือนกนั ไมต่ อ้ งคดิ มากหรอกครับ ผมชินแลว้ ตารวจอยา่ งพวกเราหนา้ ท่ตี อ้ งมาก่อนครับ" จา่
สมปองบอกยิม้ ๆ เมือ่ เห็นหมวดเกา้ หวั หนา้ ของเขารู้สึกผดิ
มนั ก็จริงทีห่ นา้ ทีต่ อ้ งมาก่อน แตค่ รอบครัวก็สาคญั พอ ๆ กนั นะครบั จา่ ง้นั เดี๋ยววนั หลงั ผมจะหา
เวลาชดเชยให้จ่าละกนั นะครับ คืนน้ีผมคงจะตอ้ งรบกวนจ่าใหช้ ่วยงานผมไปก่อน แต่พอคุย
งานเสร็จจ่าจะกลบั กอ่ นก็ไดน้ ะครับ ผมอนุญาตให้จา่ กลบั กอ่ นได้ ที่เหลือเดี๋ยวผมจะทาเองละ
กนั " หมวดเกา้ บอกอยา่ งเกรงใจจ่าสมปอง
"ครบั หมวด ผมแลว้ แตห่ มวดครบั " จ่าสมปองรับคาของหมวดเกา้ ดว้ ยรอยยิม้ ทอี่ กี ฝ่าย
อนุญาตใหเ้ ขากลบั กอ่ นไดค้ ืนน้ี
"วา่ แต่เราคุยกนั ถงึ ไหนแลว้ ครบั จ่า..?” หมวดเกา้ จึงหนั มาคุยเร่ืองงานต่อ
"ฉันจาไดค้ ณุ กาลงั พดู ถงึ เร่ืองคนรา้ ยท่ีพวกเราเจอในวนั น้ี และเร่ืองบา้ นท่พี วกเขาพากนั ไป
จดั ปราต้ีค่ะ" กนั ดาเป็นคนตอบคาถามของเขาน้นั เอง
"อืมผมจาไดแ้ ลว้ เร่ืองคนรา้ ยทพี่ วกเรายงั สรุปไม่ได้ ว่าเขาเป็นคนหรือผใี ช่ไหมครับ..?”
หมวดเกา้ พูดข้นึ อกี คร้ัง ทาเอาจา่ สมปองถงึ กบั เริ่มเสียวสนั หลงั เม่ือไดย้ นิ คาว่าผี และเริ่มหนั
มองซา้ ยขาวทว่ั ร้านทมี่ ีบรรยากาศความมืดเขา้ มาปกคลมุ อยรู่ อบ ๆ ดา้ นนอกของร้านท่ีพวกเขา
กาลงั นง่ั อยตู่ อนน้ี และอยดู่ ี ๆ กม็ ีเสียงของใครคนหน่ึงทกั ข้ึนท่ีดา้ นหลงั ของจา่ สมปองชะก่อน
ทาเอาจ่าสมปองถงึ กบั สะดงุ้ ตกใจรอ้ งเสียงหลงข้นึ มาเชียว
"คนื น้ีวนั พระผดี ุนะครบั จา่ ระวงั ดว้ ยเดี๋ยวผจี ะมาหลอกเอา ..?”
“เฮย้ ”
น้าเสียงเยน็ ๆ ยานคางของใครบางคนท่ีกาลงั พูดอยใู่ กล้ ๆ หูของจา่ สมปอง ทาเอาแกแทบ
อยากจะลกุ ข้นึ วง่ิ หนี ถา้ ไมไ่ ดห้ นั ไปเห็นกอ้ นทก่ี าลงั กล้นั ขาแกเอาไวเ้ ขา้ ชะกอ่ น เพราะตอนน้ี
เขายนื อยดู่ า้ นหลงั จ่าสมปอง พร้อมกบั กม้ ลงมากระซิบใกล้ ๆ หูของแก ทาเอาจา่ สมปองถึงกบั
ขนลุกเกรียวและใจหายหมด ถงึ กบั ลกุ ข้นึ ยนื ยกมือทาบอกเลยทเี ดียว เมื่อเหน็ หนา้ กอ้ นชดั ๆ
ไมใ่ ช่ผอี ยา่ งทแ่ี กกาลงั นึกกลวั อยตู่ อนน้ี
"โธ่...คณุ กอ้ นจะเขา้ มาทาไมไมใ่ หเ้ สียงก่อนละครบั ดสู ิน้ีมาแกลง้ ทาผหี ลอกผมแทบหัวใจ
วาย เมอื่ ก้ีน้ียงั มีหนา้ มายนื หัวเราะอยอู่ ีก เด๋ียวพอ่ กส็ อยเขา้ ให้ชะเลยคนยงิ่ ๆ กลวั ๆ ผอี ยดู่ ว้ ย"
เสียงจา่ สมปองตอ่ วา่ กอ้ นทีก่ าลงั ยืนขนั แกทีก่ ลวั ผีจนหนา้ ซีดตวั สน่ั เขาเดินเขา้ มาไดย้ นิ พวกเขา
กาลงั คยุ กนั เร่ืองผอี ยพู่ อดีกเ็ ลยอยากแกลง้ จ่าสมปองเลน่ ๆ ซะหน่อยเพราะรูว้ ่าแกกลวั ผนี ้นั เอง
"ฮ่าฮ่าฮ่า ถึงกบั หนา้ ซีดเลยหรือครบั จ่า ผมแค่ลอ้ เลน่ นิดเดียวเอง กลวั ไปไดค้ นเยอะแบบน้ีผี
ไม่มาหรอกครบั จา่ ถงึ จะเป็นวนั พระกเ็ ถอะนะ ว่าแตพ่ ูดเรื่องผีกนั ทาไมหรือครับ และผีมาเก่ียว
อะไรดว้ ย ผมชกั อยากรู้ชะแลว้ สิ แบบน้ีฟังดนู ่าสนุกขอร่วมดว้ ยคนสิครับ..? "
กอ้ นบอกยมิ้ ๆ และหัวเราะขนั จ่า ทีก่ าลงั ทาหนา้ งอนใส่เขาทีแ่ กลง้ แกเมอื่ ก้ี ทาใหท้ กุ คนพลอย
หวั เราะจา่ สมปองไปดว้ ยเมือ่ เหน็ ท่าทางแกกลวั ผีเอามาก ๆ
"กค็ ุณเลน่ แกลง้ กนั แบบน้ี ระวงั เถอะจะเจอผหี ลอกเขา้ ใหส้ กั วนั ชอบแกลง้ คนแกด่ ีนกั ระวงั ตวั ดี
ๆ ละกนั คุณกอ้ นถึงตอนน้นั ผมจะหัวเราะสามวนั ไมจ่ บเลยคอ่ ยดูสิ" จ่าสมปองถึงกบั ฆาตรกอ้ น
เอาไวท้ แ่ี กลง้ แก ส่วนกอ้ นยงั ยนื หัวเราะแกจนทอ้ งแข็งอยตู่ อนน้ีต่อหนา้ ทุกคน
"โอเค ๆ ผมขอโทษก็เหน็ กาลงั คยุ กนั สีหนา้ เครียด ๆ ผมก็แคอ่ ยากหาอะไรช่วยใหพ้ วกคณุ ได้
คลายเครียดกนั บา้ งก็เทา่ น้นั แตร่ ูส้ ึกว่าจ่าสมปองจะเครียดกวา่ เดิมชะอีก ง้นั ผมไม่เล่นแลว้ วา่
แต่เมอ่ื ก้ีคยุ อะไรกนั อยหู่ รือครบั ถงึ ไดม้ ผี เี ขา้ มาเกี่ยวดว้ ย..?”
กอ้ นเอ่ยถามหลงั จากทีเ่ ขายอมนง่ั ลงทเี่ กา้ อ้ขี า้ ง ๆ กนั ดาน้ันเอง และหันไปถามหมวดเกา้ ตอ่ แต่
ยงั มสี ีหนา้ ยิม้ ๆ อยเู่ พราะยงั ขาจ่าไมห่ าย
"คณุ กอ้ นมาก็ดีแลว้ ครบั คณุ พอจะจาผชู้ ายทเ่ี ขาช่วยสเก็ตภาพวาดของผหู้ ญงิ ท่ีชื่อกาหลงให้
คณุ กนั ดาไดไ้ หมครบั ..?” หมวดเกา้ เลยพดู เขา้ ประเดน็ เรื่องทเี่ ขาไดพ้ ดู คา้ งเอาไวเ้ มอ่ื ก้ี
"อ๋อจาไดส้ ิครับ แต่มนั เกี่ยวอะไรกบั เรื่องผี ทีพ่ วกคุณกาลงั คุยกนั อยดู่ ว้ ยหรือครบั ..?” กอ้ นถาม
อยา่ งอดสงสัยไม่ได้
"เกี่ยวสิครบั กว็ นั น้ีเขาคอื คนร้ายทจี่ บั ผชู้ ายที่ชื่อจอหน์ โยนลงมาจากบนั ไดหนีไฟ ของตึกทคี่ ณุ
และพวกผมเพ่ิงไปเกบ็ ศพของเขา เม่อื บา่ ยน้ีเองครับ ผมกบั คุณกนั ดาเพอ่ื นของคณุ เหน็ เขากาลงั
จะโยนผูช้ ายคนน้นั ลงมาพอดี แตก่ ช็ ่วยหา้ มเขาเอาไวไ้ มท่ นั " หมวดเกา้ บอกกบั กอ้ นท่ีกาลงั ทา
หนา้ ไม่อยากจะเชื่อกบั สิ่งทห่ี มวดเกา้ กาลงั บอกเขาน้นั เอง
"หมวดเกา้ แน่ใจหรือครับ ว่าหมวดเกา้ ไมไ่ ดจ้ าคนผิด..?” กอ้ นเอ่ยถามหมวดเกา้ อกี คร้ัง เพราะ
เขาคิดว่าหมวดเกา้ น่าจะจาคนผดิ น้นั เอง
"ทาไมคณุ กอ้ นถึงคดิ วา่ ผมกบั คุณกนั ดาจะจาคนผดิ ละครับ ในเมื่อเราสองคนก็เหน็ เขา ดว้ ยตา
ของเราท้งั สองคน จริงไหมครบั คุณกนั ดา..?” หมวดเกา้ หนั ไปพูดกบั กนั ดาท่ีกาลงั นง่ั ฟงั ทุกคน
คยุ กนั อยเู่ งียบ ๆ
"จริงหรือกนั ดา ทวี่ ่าแกกเ็ หน็ เหมือนกนั กบั หมวดเกา้ ..?”
กอ้ นจงึ หันมาถามกนั ดาอีกคน เพราะเขาไม่เช่ือวา่ ผชู้ ายท่ีหมวดเกา้ บอกวา่ เห็นเขาอยใู่ นที่เกิด
เหตุ มนั จะเป็นคนเดียวกนั ไปไดย้ งั ไง เขาไม่อยากจะเชื่อท้งั สองคนน่าจะจาคนผิดมากกวา่
"อืม ฉันกเ็ หน็ เหมอื นกบั ทหี่ มวดเกา้ เขาเหน็ น้นั แหละ แกทาไมหรือ..?”
กนั ดาก็ตอบแบบเดียวกนั กบั หมวดเกา้ เพราะเธอเหน็ เป็นผชู้ ายคนน้นั จริง ๆ ถึงจะไม่มี
หลกั ฐานมายืนยนั กบั ทกุ คนไดก้ ็เถอะ เพราะเอาเขา้ จริงผชู้ ายคนที่พวกเขาเหน็ กบั ไม่มตี วั ตน
น้นั เอง ซ่ึงมนั แปลกมากจนเธอเองก็ไม่รู้จะพูดหรืออธิบายยงั ไงใหก้ อ้ น และจา่ สมปองเขา้ ใจได้
กบั ส่ิงท่ีพวกเขาเจอกบั ตวั เองในวนั น้ีสด ๆ รอ้ น ๆ
" แลว้ ทาไม คณุ กอ้ นถึงคิดว่าผมกบั เพอ่ื นของคุณจะจาคนผิดละครับ หรือคณุ สามารถยนื ยนั ได้
วา่ ผชู้ ายท่ผี มกบั คุณกนั ดาเห็นเขา คือคนละคนกนั กบั ทพ่ี วกผมเหน็ เขากาลงั ฆ่าคนอน่ื อยคู่ รับ
คุณช่วยตอบให้ผมหายงงทเี ถอะ ถา้ คณุ สามารถทจ่ี ะยืนยนั ว่าพวกเราจาผดิ คนจริง ๆ ไดล้ ะก็ผมก็
อยากจะเจอกบั เขาเหมอื นกนั ตอนน้ี..?”
เสียงหมวดเกา้ เอย่ ถามกอ้ น อยา่ งอดสงสยั ไม่ไดก้ บั ทา่ ทางท่กี อ้ นกาลงั มองพวกเขา เหมือนไม่
อยากจะเชื่อเร่ืองของผูช้ ายที่หมวดเกา้ บอกกบั เขาอยตู่ อนน้ี กอ้ นจงึ ตอ้ งเลา่ เร่ืองทเ่ี ขาเพ่ิงไปเจอ
กบั ผชู้ ายท่ีทกุ คนกาลงั พูดถงึ เขา อยตู่ อนน้ีให้ทกุ คนรู้
"ใช่ไมแ่ ปลกหรอกครบั ท่ีผมบอกวา่ พวกคณุ น่าจะจาคนผดิ เพราะผมเองก็เพง่ิ ไปเจอกบั ผชู้ าย
คนน้ีมา ผมเองเพงิ่ จะไปเย่ยี มเขาที่โรงพยาบาลมาน้ีเองครบั ก่อนที่ผมจะขบั รถมาหาพวกคณุ
ทนี่ ้ี" กอ้ นบอกกบั ทกุ คนตามทเี่ ขาเหน็
"และผมคดิ ว่าผูช้ ายคนน้ีไม่มีทาง ท่จี ะออกไปทาเร่ืองอย่างที่พวกคุณว่าได้ อยา่ งแน่นอนครับ
เพราะตอนน้ีเขายงั ไม่รู้สึกตวั เลยดว้ ยซ้า ต้งั แต่วนั ที่ผมไดช้ ่วยเขาออกมาจากชากรถของเขา
หลงั จากเกิดอตุ บตั เิ หตรุ ถชนกนั ในอโุ มงค์ หลงั จากท่ผี มกลบั ไปทางานไดแ้ คส่ องชว่ั โมง ก็เกิด
ฝนตกหนกั และทาให้รถตดิ อยใู่ นอโุ มงค์ จึงเกิดอุตบตั ิเหตรุ ถชนกนั ในอุโมงคน์ ้นั หลายคนั
ดว้ ยกนั ครับ และหน่ึงในน้นั กม็ รี ถของผูช้ าย คนท่ีสเก็ตช์ภาพวาดให้กนั ดารวมอยดู่ ว้ ยตอนน้ี
เขายงั นอนโคมา่ อยใู่ นห้องไอซียูอยเู่ ลยครบั เช่ือผมสิคนทีพ่ วกคณุ เห็นไมใ่ ช่เขาหรอก"
พอกอ้ นพูดจบทาเอาทุกคนถงึ กบั ขนลกุ เกรียวข้ึนมาทนั ที และใหร้ ูส้ ึกงงกบั เหตกุ ารณ์ที่พวกเขา
เองก็เพง่ิ เจอมา และไมอ่ ยากจะเชื่อวา่ มนั จะเป็นไปได้ ทีว่ ่าผูช้ ายคนน้นั ตอนน้ีนอนอยทู่ ี่
โรงพยาบาล และยงั อยใู่ นอาการโคมา่ ดว้ ย หมวดเกา้ และกนั ดาถึงกบั หนั มามองหนา้ กนั อยา่ ง
ไมอ่ ยากจะเช่ือกบั ส่ิงทีก่ อ้ นบอกกบั พวกเขา
"ถา้ พวกคุณไมเ่ ช่ือผม เด๋ียวพอทานขา้ วกนั เสร็จ ผมจะพาทุกคนไปเยีย่ มเขาทโ่ี รงพยาบาล
ดว้ ยกนั ตอนน้ีหมอธีมเป็นเจา้ ของไขข้ องเขาอยู่ และผมพึงจะไดเ้ จอกบั คุณพอ่ คุณแมข่ องเขามา
เอง"
กอ้ นบอกอกี คร้งั เมอ่ื เหน็ สายตาไมอ่ ยากจะเชื่อจากหมวดเกา้ และกนั ดา ที่กาลงั มองเขาอยแู่ บบ
เช่ือคร่ึงไม่เชื่อคร่ึงอยตู่ อนน้ี
"จะไดห้ ายงงและหายสงสยั กนั เขายงั ไม่รู้สึกตวั เลย ต้งั แตเ่ มอื่ วานจนตอนน้ี เขาจะลกุ ข้ึนมาทา
เรื่องอยา่ งทพ่ี วกคุณวา่ ไดย้ งั ไงกนั "กอ้ นพดู ถงึ อาการของภผู าน้นั เอง
ตอนที่22 อยา่ หลอกกนั 2
หลงั ทานขา้ วเยน็ กนั เสร็จกอ้ นเลยพาทุกคนมาที่โรงพยาบาล เพ่อื มาเย่ยี มภผู าที่ยงั นอนโคมา่ อยู่
ในหอ้ งไอซียู และมสี ายระโยงระยางเคร่ืองช่วยหายใจและเครื่องชว่ ยชีวติ ของเขาหอ้ ยเต็มไป
หมด ทาเอาหมวดเกา้ และกนั ดาถงึ กบั พูดไม่ออก เมอ่ื ไดม้ าเหน็ สภาพของภูผากบั ตาของพวก
เขา เหน็ แบบน้ีแลว้ ผชู้ ายคนน้ีคงจะเดินไปไหนหรือลกุ ข้ึนไปทาร้ายใครไมไ่ ดจ้ ริง ๆ อยา่ งท่ี
กอ้ นวา่ น้นั แหละ
“พวกคณุ เหน็ หรือยงั ครับ วา่ เขายงั นอนโคมา่ อยใู่ นห้องน้ีจริง ๆ ..?”
กอ้ นพูดกบั ท้งั สามคน ท่กี าลงั ยืนมองภผู าที่นอนน่ิงอยบู่ นเตยี งพยาบาลเหมอื นเจา้ ชายนิทรา
เพราะยงั ไม่ไดส้ ติน้นั เอง เพราะเขาไดร้ บั การกระทบกระเทอื นอยา่ งแรงทศี่ ีรษะของเขา ทีถ่ กู อดั
เขา้ อยา่ งแรงกบั ชากรถของเขา และตามร่างกายไดร้ ับบาดแผลสาหัสจนสลบไปถึงสองวนั น้ีแลว้
หมอยงั ใหค้ าตอบไม่ได้ ว่าเขาจะฟ้ื นข้ึนมาวนั ไหนหรืออาจจะไม่ฟ้ื นเลยตลอดไป นอกเสียจาก
จะมีปาฏิหาริยเ์ ท่าน้นั ตอนน้ี
“ใช่ครบั ผมเช่ือวา่ ผูช้ ายคนท่ีกาลงั นอนนิ่งอยบู่ นเตยี งน้ี เขาเป็นผชู้ ายคนเดียวกนั กบั ทส่ี เกต็ ช์
ภาพวาดให้คุณกนั ดาจริง ๆ แลว้ ผชู้ ายทผี่ มกบั คณุ กนั ดาเห็นเขา ฆ่าผูช้ ายเคราะห์รา้ ยคนน้นั ละ
เขาเป็นใครกนั ถึงไดม้ หี นา้ ตาเหมอื นกนั ราวกบั เป็นฝาแฝดกนั กบั ผูช้ ายคนน้ีได้ และท่แี ปลกก็
คอื ไม่มใี ครไดเ้ ห็นเขาอีกนอก จากผมกบั คณุ กนั ดาเท่าน้นั แมแ้ ต่กลอ้ งวงจรปิ ดทตี่ กึ น้นั ก็ยงั
บนั ทกึ ภาพของเขาเอาไวไ้ มไ่ ดเ้ ลย ทายงั กบั เขาสามารถล่องหนไดก้ ไ็ มป่ าน..?” หมวดเกา้ ยิง่
สงสัยหนกั เขา้ ไปอีก กบั เหตกุ ารณท์ เี่ ขาไดเ้ จอมากบั ตวั เองในคร้ังน้ี
“เรื่องน้ีผมเองก็คงจะใหค้ าตอบกบั หมวดเกา้ ไม่ไดห้ รอกครบั เทา่ ทผ่ี มฟังพวกคณุ เล่า เหตกุ ารณ์
ท้งั หมดใหผ้ มฟังท่รี า้ นอาหารเมื่อก้ี ถา้ เขาไม่ไดร้ ู้วา่ มีกลอ้ งวงจรปิ ดอยตู่ ้งั แตแ่ รก และรู้ว่าจะทา
ยงั ไงไมใ่ หก้ ลอ้ งจบั ภาพของเขาได้ กม็ ีแค่ส่ิงเดียวครับคอื เขาอาจไม่ใช่คนอยา่ งเรา ๆ นอกจากผี
รา้ ยทาน้นั ..?”
กอ้ นบอกตามทีเ่ ขาคดิ เรื่องบางเร่ืองมนั ก็หาขอ้ พิสูจนไ์ ดย้ ากเหมือนกนั เหมอื นกบั ทค่ี ร้ังแรกเขา
ไมเ่ ช่ือเรื่องวิญญาณ จนหลวงตาไดพ้ สิ ูจนใ์ ห้เขาไดเ้ ห็นมนั กบั ตาของเขา เลยทาให้กอ้ นไม่กลา้
ที่จะสรุปไดว้ ่า ส่ิงทก่ี นั ดาและหมวดเกา้ ไดไ้ ปเจอมาดว้ ยกนั มนั คอื อะไรกนั แน่ ในตอนน้ีจนกว่า
พวกเขาจะหาขอ้ สรุปกบั มนั ไดจ้ ริง ๆ
พอนึกเรื่องผีข้นึ มาได้ กอ้ นก็เลยเอย่ ถามหมวดเกา้ เพ่ือลองหัยงเชิง ดูว่าอกี ฝ่ายจะเช่ือเร่ืองผี
หรือเร่ืองดวงวิญญาณของผทู้ ไ่ี ดจ้ ากโลกน้ีไปแลว้ บา้ งไหม
"แลว้ หมวดละครบั เคยคิดทจ่ี ะเช่ือเร่ืองผีหรือวญิ ญาณของคนตายบา้ งไหมครบั ..?” กอ้ นถาม
พรอ้ มกบั รอคาตอบจากอีกฝ่ายวา่ จะตอบคาถามเขาวา่ ยงั ไง
"ผมเองก็บอกไมถ่ ูกหรอกครบั ว่าผหี รือวญิ ญาณของคนที่เขาตายไปแลว้ มนั มีอยจู่ ริงไหมและ
เมื่อตายไปแลว้ พวกเขาไปอยทู่ ไ่ี หนกนั ถา้ มนั มีจริงอยา่ งที่เคยมีคนเขาเล่ามา เพราะผมเองไม่
เคยไดส้ มั ผสั กบั ตวั เองมากอ่ น เคยแต่ฟังคนอน่ื เขาเลา่ มาอกี ที กเ็ ลยเอาเป็นวา่ หา้ สิบหา้ สิบละกนั
ครับ ไม่ถงึ กบั เชือ่ ท้งั หมดทไี่ ดย้ นิ มาแตก่ ็ไม่อยากจะลบลู่"
เพราะหมวดเกา้ ไมอ่ ยากจะถกู จ่าสมปองและกนั ดาเขม่นเอาอกี น้นั เอง
"แลว้ คุณกอ้ นละครบั เช่ือเร่ืองผไี หม..?” หมวดเกา้ เลยไดโ้ อกาสเอย่ ถามกอ้ นกบั บา้ ง
"แตก่ อ่ นผมเองกม็ ีความคดิ เหมอื น ๆ กบั หมวดน้ีแหละครบั คือเช่ือคร่ึงไมเ่ ช่ือคร่ึง "
กอ้ นบอกยมิ้ ๆ แต่ไม่ยอมตอบคาถามของหมวดเกา้ ตรง ๆ ปล่อยใหอ้ ีกฝ่ายอดทจ่ี ะสงสยั ไม่ได้
วา่ ตกลงเขาเช่ือหรือไม่เชื่อกนั แน่จนกอ้ นพดู ข้ึนมาอีกคร้ั’
"เอาอยา่ งน้ีละกนั ครับหมวดเกา้ ถา้ คืนน้ีคณุ ไม่ไดร้ ีบกลบั ผมจะพาคุณไปพบใครคนหน่ึง ที่
อาจจะสามารถให้คาตอบในเรื่องน้ี ไดด้ ีกวา่ ผมกเ็ ป็นได้ มาครับเราไปกนั ตอนน้ีเลย"
พดู จบกอ้ นก็เดินนาทกุ คนออกไปจากหอ้ งไอซียู ทมี่ ีร่างของภผู านอนไมไ่ ดส้ ตอิ ยใู่ นน้ี ตรงไป
ทล่ี ิฟทแ์ ละกดลงไปทีช่ ้นั จอดรถของโรงพยาบาลแห่งน้ี
กอ่ นจะเดินเขา้ มาถึงหนา้ ลิฟท์ กนั ดาให้รูส้ ึกแปลก ๆ เหมอื นมใี ครเดินตามหลงั เธอมาดว้ ย จึง
หันกลบั ไปมองดา้ นหลงั ของเธอ แต่ก็ไม่เจอใคร กนั ดามนั่ ใจว่าเธอรู้สึกเหมือนมคี นกาลงั เดิน
ตามหลงั มาจริง ๆ จึงหยดุ ยืนมอง วา่ คนน้นั ไดเ้ ดินผ่านเธอไปไหนแลว้ นะ แปลกจริงไมน่ ่าจะ
เดินไปไดเ้ ร็วจนเธอมองตามไม่ทนั ได้
เธอมองหาไปรอบ ๆ บริเวณหนา้ ลฟิ ทว์ า่ จะมีทางเดนิ ไปห้องไหนไดอ้ ีกบา้ ง นอกจากลฟิ ท์
ตรงหนา้ ของเธอจนไดย้ นิ เสียงกอ้ นเรียกเธอ
"น้ียยั กนั ดามวั ยนื มองอะไรอยู่ รีบเขา้ มาเร็วจะไดร้ ีบไปกนั "
เสียงกอ้ นเร่งให้เธอเดินเขา้ ลฟิ ท์ ท่ีเขากาลงั กดรอเธออยกู่ บั ทกุ คน กนั ดาเลยตอ้ งเลกิ สนใจมอง
หาคนทเ่ี ดินผา่ นเธอไปเมอ่ื ก้ีน้ี และยอมเดินเขา้ ลฟิ ทโ์ ดยทเ่ี ธอไม่ไดร้ ูเ้ ลยว่าตอนน้ีจริง ๆ แลว้ มี
ใครบางคนกาลงั หยดุ ยนื อยใู่ กล้ ๆ ตวั เธอน้ีเอง เขาเดินตามกนั ดาและทกุ คนออกมาดว้ ยพอ
มองเหน็ กนั ดาหยดุ เขาจงึ หยดุ เดินตามเธอไปดว้ ย
เขาเองกใ็ ห้สงสัยเหมือนกนั วา่ ผหู้ ญงิ ตรงหนา้ เขาเธอหยดุ เดินทาไมกนั และกาลงั มองหาใคร
กนั แน่ เพราะเขาไมร่ ูว้ ่าหล่อนกาลงั มองหาเขาน้นั เอง
แต่พอกนั ดาเดินเขา้ มาในลฟิ ท์ เขาก็เดินตามเขา้ มาดว้ ยสีหนา้ อดสงสัยไม่ไดต้ อนน้ี เขาใหร้ ู้สึก
สับสนและไมร่ ู้ว่าจะไปไหนดี เม่อื มองเห็นคนพวกน้ียนื อยขู่ า้ ง ๆ เตยี งจึงตดั สินใจเดินตาม
ออกมาดว้ ย เพราะอยากรูว้ า่ พวกเขาจะไปไหนกนั
ส่วนพีรภทั รตอนน้ีเขาขบั รถออกนอกชานเมืองมาเรื่อย ๆ โดยไมร่ ูจ้ ุดหมายปลายทาง เหมือน
คนที่กาลงั ใจลอยไมไ่ ดเ้ ป็นตวั ของตวั เองเลยสกั นิด จนเขาขบั รถผา่ นดา่ นของตารวจเขา้ โดย
บงั เอิญ ตารวจมองเหน็ เขาขบั รถส่ายเป็นงจู งึ โบกมอื เรียกใหเ้ ขาหยดุ รถ เพอ่ื จะตรวจวา่ เขาดื่ม
เหลา้ หรือของมนึ เมามาหรือเปลา่ ถึงไดข้ บั รถแบบน้ีพอเขาจอดรถเสร็จ จงึ เปิ ดกระจกเอย่ ถาม
คุณตารวจ
"มอี ะไรครับคุณตารวจ เรียกใหผ้ มจอดทาไมกนั ..?”
พีรภทั รเอย่ นายตารวจท่เี ป็นคนโบกรถเขาใหจ้ อดเมอ่ื ก้ีน้ี ตารวจนายน้นั เดินมาหาเขาที่รถ และ
เขามองเหน็ ทางดา้ นหลงั ของคนขบั มคี นนงั่ มาดว้ ยอกี สามคนและทด่ี า้ นหน้ากม็ ผี หู้ ญิงผมยาว
คนหน่ึงนงั่ อยดู่ ว้ ย แตม่ องเหน็ หนา้ ไม่ชดั จงึ ไมร่ ูว้ ่าใบหนา้ ของผหู้ ญิงทีน่ งั่ ค่มู ากบั ไอห้ นุ่มน้ี
หนา้ ตาเธอเป็นยงั ไง เพราะผมของเธอมนั ปิ ดใบหนา้ เอาไวน้ ้นั เอง
"รบกวนคุณช่วยลงมาจากรถดว้ ยครบั ไมท่ ราบวา่ พวกคุณไดด้ ่ืมกนั มาไหมครับ แลว้ น้ีจะพา
กนั ไปไหนหรือครบั น้ีกใ็ กลจ้ ะดึกแลว้ ดว้ ยขบั รถแบบน้ีมนั อนั ตารยนะครับคุณ ถา้ รูต้ วั ว่าเมาก็
ควรจะหาโรงแรมหยดุ พกั ชะอยา่ ฝืนขบั ต่อไปอีกเลยครับ..?”
“อะไรของตารวจคนน้ีวะ”
พรี ภทั รใหเ้ ป็นงง ว่าตารวจพดู กบั เขาหรือใครกนั ก็ในรถก็มีแค่เขาคนเดียวไมไ่ ดพ้ าใครมาดว้ ย
ชะหน่อย ทาไมตารวจคนน้ีถึงไดถ้ ามเหมือนเขามีเพ่ือนนงั่ มาดว้ ยอยา่ งน้นั แหละแปลกจริง ตก
ลงเขาเมาหรือตารวจเมากนั แน่วะ่ น้ี มองยงั ไงวา่ เขามีเพื่อนนงั่ มาดว้ ยกเ็ หน็ ๆ อยวู่ ่ามีเขาคนเดียว
ในรถของเขา
"ผมไม่ไดจ้ ะไปไหน ก็แค่อยากขบั รถเลน่ ๆ กินลมมอี ะไรหรือเปลา่ ครับคณุ ตารวจ..?”
พีรภทั รตอบคาถามของตารวจคนเดิม เพราะเขาเองก็ยงั ไม่รู้วา่ จะไปทไ่ี หนเหมือนกนั ตอนน้ี แต่
เขาก็ไม่เขา้ ใจตวั เองว่าทาไมถงึ ไดข้ บั รถมาเสน้ ทางน้ี มารู้ตวั ก็ตอนท่ีถกู ตารวจโบกมือให้
สัญญาณใหเ้ ขาจอดน้ีแหละ
ตอนน้ีเขาไมส่ นหรอก ว่าจะไปไหน เพราะอยากจะไปใหม้ นั พน้ ๆ กบั เร่ืองร้าย ๆ ทีเ่ ขากาลงั เจอ
อยตู่ อนน้ีใหไ้ ดเ้ ท่าน้นั ที่ไหนกไ็ ดท้ ีไ่ ม่ตอ้ งมาเจอกบั เร่ืองน่ากลวั แบบน้ีอกี
และมนั ทาให้เขาอดที่จะคิดไปถึงเพือ่ นท่ีเพงิ่ จากเขาไปท้งั สามคนไมไ่ ด้ ข้ึนมาอกี แลว้ และเร่ิมจะ
หวาดกลวั อกี คร้งั หันมองซ้ายขวาอยใู่ นรถ ตอนน้ีขออยา่ ให้ไอส้ ิ่งทเ่ี ขากาลงั กลวั มนั ตามเขามา
ไดเ้ ลยพรี ภทั รไดแ้ ต่แอบภาวนาอยใู่ นใจ แตเ่ สียงของตารวจคนเดิมก็ทาให้เขาตอ้ งสนใจเขา
"มีครับเพราะคณุ ขบั รถส่ายเหมอื นงเู ลย ขอผมดใู บขบั ข่ีหน่อยครบั คณุ และช่วยลงมาจากรถ
และมาตรวจหาสารเพสติดหรือสารมนึ เมาดว้ ยครบั ไม่อยา่ งง้นั ผมคงจะปลอ่ ยให้คุณขบั ตอ่ ไป
อกี ไมไ่ ดแ้ น่ ขนื คณุ ยงั ขบั รถแบบน้ีเด๋ียวจะพาลเกิดอบุ ตั เิ หตทุ าให้คนอนื่ เขาเดือดร้อนไปดว้ ย
เพราะคุณขบั รถขวางทางจราจรของคนอืน่ เขาอย"ู่
ตารวจบอกเขา ทาเอาพีรภทั รเร่ิมงง ๆ เขาก็ขบั รถของเขามาดี ๆ มนั ส่ายตรงไหนวะ่ แตต่ ารวจดู
ทา่ จะไม่ฟังเขาอที า่ เดียว พรี ภทั รจงึ ตอ้ งลงไปเป่ าทเี่ ป่ าตรวจจบั แอลกอฮอร์หาสารมึนเมาตามท่ี
ตารวจบอก และเดินผา่ นทก่ี ้นั ถนนที่ตารวจต้งั เอาไว้ ตามทตี่ ารวจบอกใหเ้ ขาเดินให้ตารวจดู เขา
กเ็ ดินไดต้ วั ตรงไม่มอี าการเชหรือเมาให้ไดเ้ หน็ เลยสกั นิดเดียว แถมยงั ตรวจไม่เจอสารมึนเมา
หรือสารอะไรทจ่ี ะบอกไดว้ า่ เขาด่ืมเหลา้ หรือยาเสพตดิ มาเลย ทาเอาตารวจงง ๆ เหมอื นกนั แลว้
ทาไมเขาถงึ ไดข้ บั รถขวางทางจราจรคนอ่ืนเขาแบบน้ีละ แปลกคนจริงเมาก็ไม่ไดเ้ มา
"ขอโทษครับ คุณหมอไมท่ ราบวา่ คณุ หมอมีอาการงว่ งนอนหรือเปลา่ ครับ ตอนขบั รถมาเมอ่ื
ก้ีน้ีนะครับ ถงึ ไดข้ บั รถส่ายไปมาเหมอื นงวู า่ ยน้าแบบน้นั ..?”
ตารวจยงั อดสงสยั ไมห่ าย แถมจากท่เี ขาดบู ตั รของชายหนุ่มคนน้ี กเ็ ป็นถงึ หมอผ่าตดั ดว้ ยไม่
น่าจะไมร่ ูก้ ฎจราจรหรือความปลอดภยั ดีพอ หนา้ ตาก็หลอ่ เอาการชะดว้ ย แต่นายตารวจคนเดิมก็
เห็นรถคนั น้ีขบั ส่ายไปมาจริง ๆ อยบู่ นถนนเขาไม่ไดต้ าฝาดไปแน่ ๆ ถงึ ไดเ้ รียกใหจ้ อดตรวจ
คน้ หาสารมึนเมา
"กบ็ อกแลว้ ว่าผมไมไ่ ดด้ ื่มมา และผมกไ็ ม่ไดง้ ่วงนอนดว้ ย ทนี ้ีผมไปไดห้ รือยงั ครบั คุณ
ตารวจเสียเวลาจริง ๆ"พรี ภทั รเขาบ่นใหต้ ารวจท้งั สองคนดว้ ยใบหนา้ ไมพ่ อใจ
"ยงั ครับคุณหมอพี แลว้ เพอ่ื นของคุณหมอละครบั ตอ้ งตรวจเหมือนกนั คุณหมอแน่ใจนะครบั ว่า
พวกเขาไม่ไดด้ ่ืมเหลา้ มากนั ทกุ คนครับ ตกลงเมอื่ ก้ีคุณขบั เองหรือว่าเพอื่ นของคณุ หมอเขาขบั
กนั แน่ครบั อยา่ คิดมาสบั เปล่ยี นตวั กนั เพื่อหลอกพวกเรานะครับคุณหมอ ตอ่ ให้เป็นหมอกเ็ ถอะ
แต่ถา้ ทาผดิ กฎจราจรผมก็จบั ท้งั น้นั แหละครบั ..?”
ตารวจเดินมาดูท่รี ถของเขาอกี คร้งั และกม้ ลงมองดทู กุ คนที่เขามองเห็นนงั่ อยใู่ นรถมากบั คุณ
หมอหนุ่มหลอ่ คนน้ีดว้ ยกนั หลายคน และก็สบเขา้ กบั สายตาของหญงิ สาวคนหน่ึงและผชู้ ายอกี
สามคนท่ีนงั่ อยใู่ นรถทางดา้ นหลงั สามคน ตารวจถึงกบั ตอ้ งรีบยกมอื ข้นึ มาขย้ีตาวา่ เขามองผิดไป
หรือเปลา่
โดยมีเสียงของพรี ภทั รเริ่มไมพ่ อใจทต่ี ารวจไม่ฟังเขาพดู เอาแตจ่ ะจบั ผิดเขาอยนู่ ้นั แหละแลว้ น้นั
เขาจะจอ้ งมองอะไรในรถของเขานกั หนา เขาไม่ไดท้ าผดิ กฎหมายมาชะหน่อย
" คุณตารวจผมไมไ่ ดด้ ่ืมและผมก็ขบั รถมาคนเดียวครับ ไมม่ ีใครนง่ั มาดว้ ย คุณตารวจตาฝาด
ไปหรือเปล่าครบั มองยงั ไง" พีรภทั รมองดทู รี่ ถของเขาก็ไม่เหน็ จะมีใคร อยา่ งที่คณุ ตารวจบอก
เขาเลยสกั คนเดียว
ตารวจจึงช้ีใหเ้ ขาดทู ี่รถของเขา แตพ่ ีรภทั รไมไ่ ดส้ นใจจะดู เพราะเขามน่ั ใจว่าเขามาคนเดียว
จริง ๆ และคดิ วา่ ตารวจคงจะบา้ ไปแลว้ ตารวจคนเดมิ จึงกม้ ลงมองใกล้ ๆ ตวั รถและบน่ เบา ๆ
"มาคนเดียวทไี่ หนกนั มากนั ต้งั หลายคนดูสิ มสี าวผมยาวนงั่ มาดว้ ย "
ตารวจบ่นเบา ๆ และพยายามกม้ ลงมองดูทกุ คนในรถใหช้ ดั ๆ เมือ่ ทุกคนในรถเองก็เร่ิมหันมา
มองท่คี ุณตารวจเหมอื นกนั แตต่ อนน้ีตารวจไมไ่ ดม้ องเห็นเป็นใบหนา้ ของคนเหมอื นตอนแรก
แตก่ ลบั มองเหน็ เป็นใบหนา้ เน่าเฟะทก่ี าลงั จอ้ งมองสบตาของเขามาอยา่ งจงั เลยตอนน้ี
โดยฉะเพราะผูห้ ญงิ ท่นี ง่ั อยดู่ า้ นหนา้ คู่กบั คนขบั ยกเวน้ คณุ หมอหนุ่มท่ีเขาออกมายนื คยุ กบั พวก
เขาสองคนอยนู่ ้ี ท่ดี ูเป็นคนเหมอื นกบั พวกเขา
"เออ้ เฮ.้ .ผะ ๆๆ ตกลงมนั คนหรือผีกนั แน่วะ่ นี่ โคตรดูน่ากลวั เลยไมเ่ อาแลว้ เรา..?”
ตารวจคนน้นั อทุ านออกมาเบา ๆ แต่พีรภทั รไม่ไดย้ นิ หรือไม่คดิ จะสนใจฟังกไ็ ม่รู้ เลยไม่รู้ว่าใน
รถของเขาตอนน้ีมอี กี สี่คนนง่ั มาดว้ ยโดยไมไ่ ดร้ ับเชิญน้นั เอง
ตารวจคนน้นั พูดน้าเสียงดตู นื่ กลวั กบั พีรภทั ร และเร่ิมตวั สนั่ ๆ ไม่กลา้ มองดทู ่รี ถของเขาอีก
แลว้ ตอนน้ี กลวั จะเจอเขา้ กบั สายตาท้งั แปดคู่ทก่ี าลงั จอ้ งมาท่ีเขา เพราะเพง่ิ จะมองสบตาของทุก
คนท่นี งั่ อยบู่ นรถคนั น้ี เมื่อก้ีนี่เอง ขนแขนของเขาสแตนพดั ไปหมดแลว้ ตนอน้ี เม่ือดวงตาแดง
ก่าจอ้ งมาทเี่ ขา อยา่ งนึกกลวั สุด ๆ จงึ พดู ตดิ ๆ ขดั ๆ เพราะกาลงั ขวญั หนีดีฟ่ ูอยา่ งตื่นตระหนก
น้นั เอง
"โอเคครบั คุณหมอ ผะ.. ผม..ผมเชื่อแลว้ ว่าคณุ หมอมาคนเดียว ง้นั กเ็ ชิญคุณหมอไปนง่ั รถกินลม
ต่อเถอะนะครับ ผมไมร่ บกวนเวลาของคุณหมอแลว้ ละครับตามสบายครับ ขอใหค้ ณุ หมอโชค
ดีละกนั นะครบั พวกผมไปละครับ ไมก่ ลา้ ยงุ่ แลว้ เลน่ ขนกนั มาเต็มคนั รถแบบน้ีลาละครบั ผม"
ตารวจคนแรกโกยไปแลว้ ตอนน้ี แตต่ ารวจอีกคนเพง่ิ จะหันมามองทรี่ ถ เพราะอดสงสยั ไมไ่ ดว้ ่า
เพือ่ นเขาเป็นอะไรถงึ ไดว้ ิ่งหนีไปโนน้ แลว้
และเขากม็ องเห็นไม่ต่างจากตารวจคนแรก แถมคราวน้ีมนั ชดั เลยตารวจอีกคนถงึ กบั เป็นฝ่าย
ตาเหลือกคา้ งพดู ไม่ออกไปเลย ไดแ้ ตย่ นื อา้ ปากพะงาบ ๆ เพราะพูดบอกใครไมไ่ ด้ เมอ่ื เจอสายตา
ส่งั ห้ามเขาจากผหี ญงิ สาวในรถคนั น้ี ที่กาลงั หันมาส่งยิม้ ให้คุณตารวจมนั ดไู ม่ใช่คนเหมอื นอยา่ ง
พวกเขาน้นั เอง ตารวจคนท่ีสองแทบจะฉ่ีราดกางเกงก็วา่ ได้
อยากจะบอกคุณหมอหนุ่มตรงหนา้ ของเขาใหไ้ ดร้ ู้วา่ ในรถของเขามนั มี
“ผสระอีผมี าดว้ ยเต็มคนั รถเลย”
แตก่ ไ็ ม่กลา้ เมือ่ สบเขา้ กบั สายตาแดงก่าของผีผูห้ ญิงที่กาลงั จอ้ งมองมาทีเ่ ขาอยตู่ อนน้ี อีกคร้ัง
เหมอื นกบั ว่าห้ามแหกปากร้องออกมา ไมง่ ้นั ไดถ้ กู เธอจบั หักคอแน่ จงึ ไดแ้ ต่ยืนขาสั่นเป็นเจา้ เขา้
อยตู่ รงหนา้ พรี ภทั ร ดว้ ยใบหนา้ ซีดแลว้ ซีดอีก อยากจะวงิ่ ตามเพื่อนตารวจของเขาไปให้มนั พน้
ๆ แตก่ ็ทาไมไ่ ด้
เพราะสายตาของผีแต่ละคนทนี่ งั่ อยใู่ นรถตา่ งก็ดดุ นั ดนู ่ากลวั
น่าสยดสยองพองขนกนั ทุกตวั ยงิ่ ใบหนา้ ท่เี น่าเฟะทกี่ าลงั จอ้ งเขาอยดู่ ว้ ยยง่ิ ทาใหเ้ ขาตอ้ งรีบปิ ด
ปากเงียบเอาไว้ ตารวจถึงกบั รีบเป็นฝ่ายถอยหลงั ออกมาให้ห่าง ๆ รถของพรี ภทั รเลยตอนน้ีพูด
เบา ๆ คนเดียว
"ผะผี มนั ผีชดั ๆ เลยเต็มรถของหมอคนน้ี"
แตต่ ารวจไม่ไดบ้ อกเขา เพราะแคม่ องเหน็ ผหู้ ญิงทนี่ ง่ั อยเู่ บาะหนา้ ขา้ งเบาะคนขบั ส่งยิม้ แบบ
ข่มข่มู าให้เขาทีม่ ีดวงตาแดงก่าจอ้ งมาท่เี ขาอยา่ งดูน่ากลวั จนขนหวั ของเขามนั จะต้งั ชนั อยแู่ ลว้
ตอนน้ี แถมแม่เจา้ ยงั แลบล้นิ ออกมาชะยาว กท็ าเอาหัวใจของนายตารวจคนน้นั แทบหัวใจวายจะ
ตายเอาให้ไดเ้ ลยตอนน้ี บอกตวั เองใหถ้ อยออกห่างรถอยา่ งดลู นลาน ทาใหพ้ ีรภทั รรูส้ ึกงงว่า
ตารวจพวกน้ีท่าจะบา้ อยดู่ ี ๆ กว็ ิ่งหนีเขาไปคนหน่ึงส่วนอกี คนกเ็ ร่ิมจะพดู ไม่รูเ้ รื่องชะน้ี
"นี่คุณตารวจพวกคุณเป็นบา้ อะไรกนั ไปแลว้ แลว้ คนน้นั เขาจะรีบไปไหนกนั ตกลงผมจะได้
ไปไหมครับคนื น้ี..?”
เสียงพรี ภทั รเอย่ ถามคุณตารวจอีกคนที่ยงั ยืนอยกู่ บั เขาเสียงดงั และทาทา่ ขาส่ันเขา้ ไปอกี ใหต้ าย
เถอะเพ้ียนกนั ไปหมดตารวจพวกน้ี
ส่วนตารวจท่ียืนขาสัน่ ก็เพราะอยากจะวง่ิ หนีตามเพอ่ื นของเขาไปเหมอื นกนั แตว่ ง่ิ หนีไม่ได้
ตารวจถงึ กบั บอกใหเ้ ขารีบข้นึ รถ และรีบไปเถอะกอ่ นทเ่ี ขาจะใจขาดตายชะกอ่ น เพราะเขารู้แลว้
ว่ามาคนเดียวจริง ๆ ใหต้ ายเถอะ ดนั พาผีนงั่ รถกินลมเลน่ น้ีนะ คงสนุกละ คณุ หมอคืนน้ี
ตารวจไดแ้ ตส่ บถเบา ๆ เพราะสายตาแดงก่า กาลงั จอ้ งมองเขาอยเู่ ลย ไมก่ ลา้ ทีจ่ ะส่งเสียงรอ้ ง
ออกมาให้พรี ภทั รไดย้ ิน ท้งั ทีต่ อนน้ีเขาอยากจะว่ิงหนีไปใหไ้ กล ๆ ผีพวกน้ี แต่กบั กา้ วขาไม่
ออกไดแ้ ตย่ นื จอ้ งรถดว้ ยสายตาหวาดกลวั เหงอ่ื เริ่มซึมออกมา ตามรูขุนขนของเขามือเทา้ เริ่มเยน็
เยือกเลยตอนน้ี เกิดมาจากทอ้ งพ่อทอ้ งแม่ก็เพง่ิ เจอผหี ลอกตวั เป็น ๆ จะ ๆ กค็ ร้ังน้ีเอง
" ง้นั คณุ รีบไปเถอะครับ พวกเราไมใ่ ห้คุณเป่ าแลว้ ขบั รถดี ๆ นะครับ โชคดีตลอดการเดินทาง
ครบั คุณหมอ "
พดู จบตารวจคนน้ีกเ็ อาแตย่ นื ตวั ส่นั เหมอื นเจา้ เขา้ ก็ไม่ปาน เพราะวิ่งหนีไปไหนไม่ไดน้ ้นั เอง
เพราะกาหลงใชส้ ายตาสะกดเขาเอาไว้ กลวั ว่าตารวจคนน้ีจะทาให้พภี รัทรรูต้ วั ชะก่อนคราวน้ี
พีรภทั รถงึ กบั งงหนกั เขา้ ไปอีก
“เป็นอะไรของเขากนั นะแปลก ๆ ตารวจพวกน้ีดูเพ้ืยน ๆ กอ่ นหน้าน้ีกด็ ูปกติดีอยเู่ ลย”
"เออ ท่าจะบา้ กนั ไปหมด อะไรของตารวจพวกน้ีมาเรียกใหเ้ ราจอด ใหเ้ สียเวลาบทจะใหไ้ ปก็
งา่ ย ๆ แบบน้ีนี่นะหรือ บา้ กนั หรือเปลา่ นี่ "
พรี ภทั รเดินบน่ ออ้ มมาข้ึนรถฝ่ังคนขบั และเปิ ดประตูรถข้นึ มานง่ั ประจาท่คี นขบั และออก
รถ และมสี ายตาของตารวจท้งั สองนายมองตามหลงั รถของเขาไป จนลบั สายตาอยา่ งใหร้ ูส้ ึก
สยองแทนเขา คราวน้ีไม่มีดา่ นหรือตารวจคนไหนกลา้ โบกให้เขาจอดอกี เลยตลอดเสน้ ทางที่
เขาขบั ผา่ น
เขาขบั รถออกนอกเขตกรุงเทพข้นึ ทางดว่ นโทลเวยข์ บั รถไปเร่ือย ๆ โดยไม่รู้ตวั เขากข็ บั รถเขา้
เขตจงั หวดั ระยอง และขบั ตอ่ ไปในป่ าทมี่ เี สน้ ทางตรงไปเรื่อย ๆ ท้งั ทีเ่ ขาเองก็ไมร่ ูว้ ่ากาลงั จะไป
ไหนดว้ ยซ้า แตก่ ็หยดุ รถหรือหนั รถกลบั ไมไ่ ด้ ทาเอาเขาเริ่มหวาดกลวั วา่ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึนกบั
รถของเขากนั แน่ตอนน้ี เหมือนกาลงั มอี ะไรบงั คบั ให้เขาตอ้ งมาเสน้ ทางน้ี
และอยดู่ ี ๆ พอขบั มาถึงบา้ นสวนหลงั หน่ึงรถของเขามนั กห็ ยดุ วงิ่ ชะง้นั โดยทีเ่ ขาไม่ไดท้ าอะไร
กบั มนั เลยดว้ ยซ้าใหต้ ายเถอะ มนั เกิดอะไรข้ึนกบั เขา ทาไมวนั น้ีถึงไดเ้ จอแต่เร่ืองแปลก ๆ อยู่
ตลอดเวลาดว้ ยวะ และเขาขบั รถมาจนถงึ บา้ นสวนหลงั น้ีไดย้ งั ไงกนั หนา้ รถของเขาจอดอยตู่ รง
ประตูร้วั ทางเขา้ บา้ นหลงั น้ีพอดี ยงั กบั เขาต้งั ใจจะขบั รถเขา้ บา้ นของตวั เองก็ไมป่ าน
"เฮอ้ ะไรว่ะบา้ นใครกนั และไอร้ ถบา้ น้ีกด็ นั มาเสียเอาตรงน่ีดว้ ยให้ตายสิวะ แถมจอดขวางประตู
บา้ นเขาอกี ต่างหาก ติดสิวะกูไม่อยากจะมานอนกลางป่ าแบบน้ีนะโวย้ ติดสิไอร้ ถบา้ นี่..?”
เขาพยายามกดสตาร์ทรถใหม่อีกคร้งั และสตาร์ทอยหู่ ลายทกี ย็ งั เหมอื นเดิม คือรถสตาร์ทไมต่ ดิ
น้นั เอง
"เออดีมาเสียมนั ตอนน้ีนี่นะไอร้ ถเฮงซวยกลบั ไปกรุงเทพ กูจะขายมงึ ใหพ้ วกเศษเหลก็ เลยคอยดู
สิวะ ทาไมวนั น้ีมนั ถึงไดเ้ จอแต่เรื่องซวย ๆ แบบน้ีดว้ ยวะ่ กูแลว้ ท่ีนี่มนั ท่ไี หนอีกละนี่...?”
พรี ภทั รหนั มองไปนอกตวั รถของเขาอยา่ งหวั เสีย และเร่ิมหวาดกลวั ปนสงสยั กนั ไปหมดเหมอื น
คนที่ไม่รู้ว่าตวั เองจะไปทางไหนดีและสบถออกมาดงั ๆ
“บา้ จริงกขู บั รถมาถึงทน่ี ้ีไดย้ งั ไงกนั แลว้ ทน่ี ้ีมนั ที่ไหนกนั ละน้ี..?”
เขาถามตวั เองซ้าแลว้ ซ้าอีก และตดั สินใจเปิ ดประตรู ถออกมายนื อยนู่ อกตวั รถ อยา่ งใหร้ ูส้ ึกงง
ๆ ว่าเขามาทนี่ ้ีไดย้ งั ไงกนั และยกนาฬิกาขอ้ มือข้นึ ดู เวลาตอนน้ีก็ใกลจ้ ะสามทมุ่ เขา้ ไปแลว้ ดว้ ย
ไมร่ ูว้ า่ จะเอายงั ไงดี รถกม็ าเสียอยหู่ นา้ บา้ นของใครก็ไม่รู้อีก กูบา้ จริงน้ีเราถงึ ขนาดขบั รถหลง
ทศิ เลยหรือน้ี
พีรภทั รมองเขา้ ไปในตวั บา้ นที่มองเห็นแสงไฟส่องสว่างมาแต่ไกล ๆ จากประตรู ้วั บา้ นไป
ทีห่ นา้ บา้ นน้นั กค็ งจะตอ้ งเดินไกลอยเู่ หมอื นกนั จากตรงประตทู ีเ่ ขากาลงั ยนื มองมนั อยนู่ ้ีบา้ นดู
ใหญโ่ ตน่าดูพีรภทั รคิดดว้ ยความสงสัยวา่ ทาไมเขาจงึ รูส้ ึกคนุ้ ๆ กบั บา้ นหลงั น้ีจงั เลย
ซ่ึงมนั แปลกมากเหมอื นเขาจะเคยมาท่นี ้ีหรือเปล่านะ พรี ภทั รกาลงั คิดวา่ น้ีมนั บา้ นของ
ใครกนั แต่ก็คิดไม่ออก อยดู่ ี ๆ ประตูร้วั บา้ นทเ่ี ขากาลงั ยนื เกาะมนั อยกู่ เ็ ปิ ดออกเอง ทาเอาเขา
ถึงกบั สะดุง้ ตกใจเร่ิมจะกลวั ข้นึ มาอีกคร้ัง รีบกระโดดออกห่างจากบานประตทู ี่มนั กาลงั เลอื่ น
เปิ ดอยตู่ อนน้ีทนั ที
“เฮย๊ ..ไอป้ ระตบู า้ น้ีมนั เปิ ดไดย้ งั ไงวะ่ กเ็ รายงั ไม่ไดก้ ดกริ๊งเรียกให้ใครมาเปิ ดเลยดว้ ยซ้าทาเรา
ตกใจหมดเลยใหต้ ายสิ”
พีรภทั รบน่ เบา ๆ อยคู่ นเดียวไมน่ านลุงแก่ ๆ คนหน่ึงกโ็ ผล่หวั ออกมาจากป้อมยามของแกทอี่ ยู่
ขา้ ง ๆ ประตูน้ีเอง และเสียงแกเอย่ ถามข้นึ มาดงั ๆ แต่ฟังดโู คตรเยน็ เยอื กไปถึงไขสนั หลงั ของ
เขาเลยตอนน้ีและเร่ิมมีลมกรรโซกแรง โดยไมไ่ ดม้ กี ารต้งั เคา้ มาก่อนดว้ ยซ้าให้ตายสิพรี ภทั รคิด
ใหม้ นั ไดอ้ ยา่ งง้ีสิวะ
ดทู า่ ฝนจะตกแลว้ ดว้ ยอีแบบน้ี"ฝนแมง่ ดนั จะมาตกเอาอะไรตอนน้ีว่ะ"
จบคาพดู ของพรี ภทั รท้งั เสียงลมและเสียงฝน เสียงฟ้ารอ้ งโครมครามข้นึ มาทนั ที แข่งกบั เสียงตา
ลุงแก่ ๆ ทก่ี าลงั พูดกบั เขาทาเอาพีรภทั รไม่รู้จะฟงั เสียงอะไรดีแลว้ ตอนน้ี เขาจงึ ตะโกนแข่งกบั
เสียงลมแรงและเสียงฝนท่ีกาลงั จะเทลงมาเร็ว ๆ น้ี
"ครับลงุ "
เขาขานรบั แกดงั ๆ แขง่ กบั เสียงลมพดั แรง ๆ ทาเอาตน้ ไมใ้ บไมร้ ่วงหลน่ กนั ใหญ่ ดนู ่ากลวั เอา
มาก ๆ ในเวลาแบบน้ีสาหรบั พรี ภทั รท่ไี ม่รู้ว่าจะเอายงั ไงดีกบั ชีวติ ของเขาตอนน้ี
“มาหาใครหรือพอ่ หนุ่ม..?”
"จะเขา้ มาหลบฝนก่อนไหมละ ดูท่าตอนน้ีฝนมนั กาลงั จะตกหนกั ชะดว้ ยสิ ลุงจะไดเ้ ปิ ดประตู
ให.้ .?”
เสียงลงุ แก่ ๆ ที่เอาแต่ยืนกม้ หนา้ เพราะโดนสายลมพดั ผา้ ขาวมา้ ที่คอของแกปลวิ มาปิ ดใบหนา้
ของแกเอาไว้ จนพีรภทั รดไู ม่ออกวา่ แกเป็นใครอยตู่ รงหนา้ ของพีรภทั รตอนน้ี ทาเอาเขาแทบ
หวั ใจจะวายเสียให้ไดเ้ พราะอยดู่ ี ๆ แกก็โผลเ่ ขา้ มาหยดุ ยืนอยขู่ า้ ง ๆ ตวั ของเขาตรงหนา้ ตอนน้ี
โดยเขาไมท่ นั ไดม้ องเหน็ เพราะกาลงั คดิ เร่ืองที่จะหาท่หี ลบฝน หรือทีน่ อนคืนน้ียงั ไงดีซ่ึงเขาคง
จะทนหนาวไมไ่ ดต้ ลอดท้งั คืนแน่ ๆ กบั เส้ือผา้ ที่เพง่ิ จะเปี ยกฝนของเขาชุดน้ี
และแกยงั เอ่ยถามเขาอกี คร้งั ดว้ ยน้าเสียงฟังดเู ยน็ เยือก เหมอื นมนั ลอยมาแตไ่ กล ๆ จนชวนขน
หวั ลกุ มากกว่าจะดีใจ ที่ไดเ้ จอกบั แกท่ีกาลงั ยนื อยไู่ ม่ไกลจากตวั เขานกั
“ว่าไงพอ่ หนุ่มจะเขา้ มาหลบฝนขา้ งในก่อนไหม ลุงจะไดเ้ ปิ ดประตใู ห”้ เสียงลงุ แกเอ่ยถามเขา
และไม่ทนั ไดม้ องว่าแกเดินมายนื อยตู่ รงประตใู กล้ ๆ ทเ่ี ขายนื ตอนไหน
“โธ่…ลงุ เล่นโผล่มาแบบน้ี ผมก็ตกใจแยส่ ิครับ แลว้ น้ี ว่าแต่บา้ นน้ีมนั บา้ นของใครกนั หรือครบั
ลุง..?” พอต้งั สตไิ ดพ้ รี ภทั รจงึ รีบเอ่ยถามลุงแกอยา่ งอยากรู้
“บา้ นคณุ หลวงนเรศ ว่าแตพ่ ่อหนุ่มหลงทางมาหรือยงั ไงกนั ถงึ ไดม้ ายืนอยตู่ รงหนา้ บา้ นน้ีได้
นะ..?” เสียงลงุ แก่ ๆ ตอบเขา และถามเขา
“ทาไมเรารู้สึกคนุ้ กบั ชื่อน้ีจงั นะ” พีรภทั รพูดกบั ตวั เอง และมองดูฝนไมน่ ่าจะหยดุ งา่ ยแน่ ๆ
แบบนี่เขากไ็ มม่ ีทางเลอื ก เพราะรถก็ดนั มาเสียตรงหนา้ บา้ นหลงั น้ีพอดี จะไม่เขา้ ไปขอหลบฝน
ในบา้ นกบั ลงุ แกก็คงไมไ่ ดแ้ ลว้ ไมอ่ ยา่ งง้นั เขาคงไดย้ ืนตากฝนเปี ยกปอน์อยหู่ นา้ ประตบู า้ นหลงั
น้ีแน่ ๆ คืนน้ีจงึ ตอบแกออกไปตรง ๆ
“แลว้ น่ีหลงทางมาใช่ไหม หรือต้งั ใจมาท่ีน้ีละพอ่ หนุ่ม ”เสียงลงุ แกถามเขา
“ใช่ครบั ลงุ ผมขบั รถหลงทางมา กเ็ ลยมาจอดรถอยตู่ รงหนา้ บา้ นเจา้ นายของลงุ น้ีแหละครับ แถม
รถผมก็ยงั มาเสียตรงน้ีอกี ไม่ทราบว่าแถว ๆ น้ีพอจะมโี รงแรมให้ผมไปหาท่ีพกั ไดบ้ า้ งไหมครับ
ลงุ ..?” พรี ภทั รรีบเอย่ ถามลงุ แกเรื่องท่ีพกั คา้ งคนื แถว ๆน้ี
“อา้ วหลงทางมาหรอกหรือ ลุงกค็ ดิ ว่าพ่อหนุ่มต้งั ใจมาทนี่ ้ีชะอีก..?”
เสียงแกพดู เบา ๆ เยน็ ๆ เหมือนเดิมดูช่างจะประหยดั คาพดู ชะเหลอื เกิน พรี ภทั รแอบคิดว่าแกอยู่
ในใจเขา ท่เี ขาถามคาแกก็ตอบชะเสียงเยือกเยน็ ชะง้นั
“แถวน้ีไม่มีโรงแรมที่พอ่ หนุ่มตอ้ งการหรอก มีแคท่ นี่ ้ีที่เดียว” แกบอกกบั เขาและยนื เงยี บอยู่
เหมอื นเดิม ถา้ เขาไม่ถามแกก่อน
“หวา่ ง้นั แบบน้ีผมก็แยส่ ิครบั ไมร่ ูว้ า่ คืนน้ีจะไปหาทพ่ี กั ไดท้ ไ่ี หน..?” พีรภทั รบน่ เบา ๆ แตแ่ กดนั
ไดย้ ินทเี่ ขาพูดชะอกี ท้งั ทเ่ี ขาพูดออกเบา
“ง้นั จะเขา้ มาขา้ งในกอ่ นไหมละ เด๋ียวลุงจะไปบอกเจา้ นายให้ ว่าพอ่ หนุ่มหลงทางมาเผอ่ื ว่าท่าน
จะยอมใหพ้ ่อหนุ่มพกั อาศยั คา้ งคืนไดส้ กั คืน ตอนเช้า ๆ คอ่ ยไป เขา้ มาสิลุงจะพาไปเจอกบั
เจา้ นายของลงุ ในบา้ น.?”
เสียงแกเอย่ อนุญาตใหเ้ ขาเขา้ มาในบริเวณบา้ นได้ ทาเอาพีรภทั รเร่ิมใจช่ืนข้นึ มาทนั ที ดว้ ยความ
ดีใจที่แกใจดจี ะช่วยหาทพี่ กั ให้เขาในคนื น้ี
“ขอบคุณลงุ มากนะครบั ท่ยี อมช่วยผมและใหท้ ีห่ ลบฝนคืนน้ี ถา้ รถผมมนั ไม่มาตายตรงหนา้
บา้ นของลงุ พอดี ยงั ไงคืนน้ีผมขอรบกวนคุณลงุ ดว้ ยนะครบั ..?” พีรภทั รรีบเอ่ยขอบคุณแกอยา่ งดี
ใจท่คี ืนน้ีเขาไมต่ อ้ งนงั่ ทนรอ้ นอยใู่ นรถทีเ่ สียของเขาตลอดท้งั คนื น้ี
“อืมไม่เป็นไรหรอก คนกนั เองท้งั น้นั หึหึหึ”
พดู จบแกก็หวั เราะเสียงดงั แขง่ กบั เสียงลมกรรโซก อยา่ งแรงอยตู่ อนน้ี ทาเอาพีรภทั รถงึ กบั นึก
สงสยั วา่ แกหวั เราะทาไม ก็แค่เขาเอย่ ขอบคุณแกเท่าน้นั มนั น่าขนั ตรงไหนกนั แต่เสียงหัวเราะ
ของแกมนั ฟังดูแปลก ๆ ยงั ไงชอบกล จนพรี ภทั รเริ่มหันมองไปรอบ ๆ บริเวณบา้ นอกี คร้งั เมอ่ื
ไดย้ ินแกบอกว่าคนกนั เองท้งั น้นั น้ีแกทายงั กะเคยรูจ้ กั กบั เขามาก่อนอยา่ งง้นั ละ แปลกคนจริง
พีรภทั รคิดท้งั ทเี่ ขาเพง่ิ เคยพบกบั แกเม่ือก้ีน้ีเอง
เขาเดินตามแกเขา้ มาใกลจ้ ะถึงตวั บา้ น พีรภทั รเริ่มคนุ้ เคยกบั ตวั บา้ นน้ีข้ึนเรื่อย ๆ ทางเดินก็ดคู นุ้
ๆ พอเดินมาถงึ ทางเขา้ สู่ตวั บา้ นใหญ่เท่าน้นั ละ พรี ภทั รถงึ กบั หยดุ ยนื อยกู่ บั ท่ีทนั ที เมือ่ ความทรง
จาของเขามนั เริ่มกลบั มา เม่อื ไดม้ ายืนอยตู่ รงบนั ไดทางข้ึนบา้ นสวนหลงั น้ีน้นั เอง
เท่าน้นั แหละเขาถงึ กบั อุทานออกมาเบา ๆ
“เฮย้ ..ไมน่ ะมนั ตอ้ งไมใ่ ช่บา้ นคุณลุงของจอหน์ สิ ไมจ่ ริงเป็นไปไม่ได.้ .?”
พีรภทั รพูดพรอ้ มกบั เริ่มมีอาการหวาดกลวั บา้ นหลงั น้ีข้นึ มา จนดูลน ๆ เหมอื นจะควบคุมตวั เอง
เอาไวไ้ ม่ไดใ้ นเวลาน้ี ถา้ เลือกไดท้ ี่น้ีคอื ทแี่ รกและทส่ี ุดทา้ ยท่ีเขาไม่คดิ จะกลบั มาเหยยี บมนั อีก
คร้ังเลยดว้ ยซ้า
สาหรบั พรี ภทั รทน่ี ้ีมนั มีความทรงจาท่ีแสนจะเลวรา้ ย สาหรับเขาจนไม่อยากท่จี ะจดจามนั เอาไว้
หรืออยากจะเห็นมนั อีก เพราะเขาพยายามท่จี ะลืมทกุ อยา่ งทเี่ กิดข้นึ ทีน่ ้ีไปใหห้ มด จากหวั ของ
เขา แตต่ อนน้ีเหมอื นเหตุการณเ์ มื่อหา้ เดือนที่ผ่านมา มนั กาลงั เริ่มจะเขา้ มาหลอกหลอนเขาอีก
คร้งั จนได้ เพราะภาพของทกุ คนท่ีไดม้ าท่นี ้ีกบั เขา ในคร้ังน้นั มนั เริ่มวิง่ เขา้ มาในหวั ของเขาอีก
คร้งั
“ไม่ออกไปไมฉ่ ันกลวั แลว้ ออกไปอยา่ มายงุ่ กบั ฉนั นะ ออกไป ฉันไม่อยากจะจามนั อีกแลว้
ไปให้พน้ ๆ ”
พรี ภทั รเริ่มมีอาการดูลนลาน จนเกือบจะควบคุมตวั เองไมไ่ ด้ เหมือนคนกาลงั เร่ิมมีอาการจะ
คุม้ คลงั่ เม่อื เขามองไปรอบ ๆ บริเวณบา้ นหลงั น้ี อยา่ งตื่นกลวั ดว้ ยสายตาหวาดระแวงอยู่
ตลอดเวลา และมแี ววตาต่นื ตระหนกกบั ภาพความทรงจาเก่า ๆ ที่มนั กาลงั หลอกหลอนเขาให้
กลวั
ไมว่ ่าจะเป็นเสียงหวั เราะ อยา่ งมคี วามสุขของทกุ คน "ฮา่ ฮา่ ฮ่า"
และเสียงทกุ คนร่วมแสดงความยินดีกบั เขา ในงานคนื น้ันทเี่ ขากลา้ ขอกาหลงหม้นั และเสียง
ทีเ่ ขากาลงั ทะเลาะกบั ภูผาเรื่องของกาหลงตรงหนา้ บา้ นนี
"กาหลงคือผหู้ ญิงคนเดียวท่ีฉันรกั แกอยา่ คิดใชก้ าหลงเป็นแค่เคร่ืองมอื ของแก เพอ่ื จะเอาคนื ฉนั
ไดโ้ ปรด ฉันขอรอ้ งแกอยา่ ทา ถา้ แกยงั คิดวา่ ฉนั คอื เพอื่ นของแกอยู่ ฉันยอมเสียกาหลงให้แกได้
แตฉ่ นั จะไม่ยอมอดทนนง่ั ดูกาหลงถูกแกทาร้ายแน่ จาเอาไวถ้ า้ วนั ไหนแกทาใหก้ าหลงเจบ็ ปวด
วนั น้นั ฉันจะกลบั มาเอาคนื แกอยา่ งสาสมเช่นกนั ไอพ้ ีรภทั รแกจาเอาไว้ และฉนั ไดแ้ ตห่ วงั วา่ มนั
คงจะไมม่ วี นั นน้นั เพราะอยา่ งนอ้ ยแกกบั ฉันก็เคยเป็นเพือ่ นที่ดีต่อกนั มาก่อน แกอยา่ บงั คบั ให้
ฉันตอ้ งทามนั นะพีอยา่ บบี กนั ใหม้ ากนะ"
มนั คือเสียงของภผู าน้นั เอง ท่บี อกกบั เขาเป็นคร้งั สุดทา้ ย กอ่ นทภ่ี ูผาจะกลบั กรุงเทพไปในวนั
น้นั พรอ้ มกบั การสูญเสียกาหลงใหก้ บั เขา
ตอ่ มามนั กค็ อื เสียงของจอหน์ ท่ีกาลงั ต่อวา่ เขา
"ทาไมพีตอ้ งทารา้ ยจอหน์ แบบน้ีดว้ ย ทาไมพตี อบจอหน์ มาสิ พไี ม่ไดร้ ักจอหน์ แลว้ ใช่ไหม พถี งึ
กลา้ ท่จี ะประกาศหม้นั นางเด็กกาหลงน้นั ต่อหน้าเพ่ือนทกุ คนของนายท้งั ๆ ทจ่ี อหน์ กย็ ืนอยตู่ รง
น้ีดว้ ย นายมนั มองไมเ่ หน็ หวั ของฉนั เลยนะ ถามจริง ๆ จอหน์ ยงั มคี วามหมายและยงั สาคญั
สาหรบั พบี า้ งไหม จอหน์ จะอยไู่ ดย้ งั ไง ถา้ ไม่มีพอี ีกแลว้ พีบอกจอหน์ มาสิพี เคยคิดบา้ งม้ยั วา่ จะ
ให้จอหน์ อยใู่ นฐานะอะไร หลงั จากทพี่ ีประกาศจะแต่งงานกบั นางเด็กกาหลงน้นั แลว้ และ
ตอนน้ีจอหน์ เป็นอะไรกบั พีกนั แน่ เรายงั เป็นคนทพ่ี ีเคยบอกว่ารกั มากทีส่ ุดอยอู่ ีกม้ยั ..?”
จอหน์ พูดในส่ิงทเ่ี ขาอดทนเกบ็ มนั เอาไวม้ าท้งั คืน จนถงึ ตอนน้ีทีจ่ ะไมแ่ สดงความโกรธออกมา
ให้เพ่อื นทกุ คนของเขาไดร้ ู้ เร่ืองความสัมพนั ธ์ระหวา่ งเขากบั พี และรอให้ทกุ คนกบั ไปกอ่ นเขา
ถงึ ระเบิดมนั ออกมาต่อหนา้ พี อยา่ งอดทนตีหนา้ ช่ือใจใสอกี ตอ่ ไปไม่ไหวแลว้ น้นั เอง
"ช่วยฉันดว้ ยพี่พี ช่วยฉนั ดว้ ยกาหลงเจบ็ เหลอื เกินพี่พโี อ๊ย..!"
เสียงรอ้ งอยา่ งโหยหวนและเจ็บปวดของกาหลง มนั ยงั อยใู่ นหัวของเขาตอนน้ี มนั คือเสียง
สุดทา้ ยทเี่ ขาไมอ่ ยากจะไดย้ นิ มนั
พอเขาไดย้ ินเสียงสุดทา้ ยน้ี พรี ภทั รถงึ กบั รีบยกมือข้ึนอุดหูของเขาเอาไวท้ ้งั สองขา้ ง ปิ ดหู
เอาไวแ้ น่น มีสีหน้าต่นื ตระหนกปนหวาดกลวั และเริ่มตวั ส่นั เทาอยา่ งตนื่ กลวั ไม่อยากจะไดย้ นิ
มนั เหมอื นคนกาลงั ใกลบ้ า้ เขา้ ทกุ ที เขามที ่าทางดูเงอะงะลนลานหนั มองซ้ายขวารอบ ๆ ตวั ของ
เขา เหมือนกาลงั หวาดกลวั กบั อะไรสกั อยา่ ง ทีเ่ ขาไมอ่ ยากจะเห็นมนั หรืออยากจะเจออีกคร้งั
เมื่อนึกถงึ คาพดู สุดทา้ ยของกาหลงในวนั น้นั
“กาหลงรักพีพ่ มี ากนะคะ อยา่ ท้งิ กาหลงนะคะพี่พี”
“ไม่ ฉนั ไม่อยากไดย้ ินเสียงน้ี ออกไป อยา่ เขา้ มาในหวั ของฉันออกไป “
พีรภทั ร มที ่าทีเลกิ ลกั หันมองรอบ ๆ ตวั อยา่ งตืน่ ตระหนกั สายตาดหู วาดระแวงตลอดเวลา วี
หนา้ ดเู คร่งเคลยี ร์ กายสนั่ สะทา้ น ดวงตาเหมือนคนใกลจ้ ะบา้ ดวงตาดูเล่ือนลอย สองขากา้ วถอย
หลงั
พรี ภทั รเร่ิมกา้ วถอยหลงั ดว้ ยขาท้งั สองขา้ งท่กี าลงั สนั่ ๆ เมอื่ เขาจาไดด้ ีว่า ทน่ี ้ีมนั คอื บา้ นคุณลงุ
ของจอห์นจริง ๆ ไมผ่ ิดแน่ แต่มนั ไดส้ ายไปชะแลว้ ตอนน้ี ต่อให้เขาพยายามคิดวา่ เขามาทีน่ ้ีได้
ยงั ไง หรือมีบางส่ิงพาเขามาที่น้ีกนั แน่ และไอส้ ิ่งท่ีพาเขามามนั ตอ้ งการอะไรจากเขาอยา่ งง้นั หรือ
แค่คิดพรี ภทั ร ก็แทบจะเป็นบา้ อยแู่ ลว้ ตอนน้ี เพราะเขาไมอ่ ยากจะมีสภาพเป็นเหมือนกบั เพอ่ื น
ๆ ของเขาน้นั เอง
เขาอยากจะวง่ิ กลบั ไปท่รี ถของเขา ถา้ หากเขาสามารถทามนั ได้ แตเ่ สียงของลงุ แก่ ๆ เม่ือก้กี บั
เรียกเขาเอาไวช้ ะก่อน
" น้นั จะไปไหนหรือพอ่ หนุ่มเขา้ มาสิ ไหนบอกวา่ อยากไดท้ ่พี กั ยงั ไงละ..?”
แกหนั มาพูดกบั เขาทีก่ าลงั เริ่มถอยหลงั หนีแก และเตรียมจะกา้ วลงจากบนั ไดดว้ ยใบหนา้ เร่ิมซีด
เชียวตวั สนั่ เทา ลงุ แก่ ๆ เรียกเขาเสียงเขม้ ดุกว่าตอนแรกท่ีเขาไดเ้ จอกบั แก พรอ้ มกบั ทปี่ ระตูบา้ น
ถกู เปิ ดออกกวา้ ง พรอ้ มกบั กลิ่นเหม็นเน่าหรือกลน่ิ เหม็นสาบจากอะไรสกั อยา่ ง
“ อู่ !!”
ก็ลอยออกมาปะทะเขา้ ทจ่ี มูกของเขาทนั ที ทาเอาพรี ภทั รถงึ กบั ตกใจสะดุง้ สุดตวั ผงะตวั ถอย
หลงั หนีโดยอตั โนมตั ิ รูส้ ึกมว่ นทอ้ งอยากจะอว้ กข้ึนมาทนั ที
“อู่”
แตเ่ สียงเรียกจากลุงแก่ ๆ กเ็ รียกเขาไม่หยดุ
"ข้ึนมาบนบา้ นสิพอ่ หนุ่ม"
เสียงลงุ แก่ ๆ เอ่ยปากเรียกเขาน้าเสียงฟงั ดูดุดนั กวา่ เดิม เม่ือมองเห็นเขาดลู น ๆ เหมอื นจะกา้ ว
ถอยหลงั หนีแกลงบนั ไดไปเรื่อย ๆ จนจะถงึ ข้นั สุดทา้ ยพอดี
ตอนท่ี 23 อย่าหลอกกัน3
ส่วนกอ้ นตอนน้ีเขาไดพ้ าหมวดเกา้ และทุกคนมาถึงวดั ของหลวงตา ทเ่ี ขาเคยพากนั ดามาน้ันเอง
โชคดีทเี่ ขาไดโ้ ทรมาบอกท่านเอาไวก้ อ่ น หลวงตาทา่ นกเ็ คยรอพวกเขาอยู่ และรู้ดวี ่าท้งั หมดมา
หาท่านทาไมในคนื น้ี
ทา่ นจึงนงั่ รอพวกเขาอยา่ งใจเยน็ อยบู่ นกุฏิของท่าน และนง่ั กรรมฐานอยตู่ อนท่ีกอ้ นพาทุกคน
มาถึงหนา้ กฏุ ิของท่าน และพาทุกคนเดินข้นึ บนั ไดกุฏเิ ดินเขา้ ประตูทีไ่ ดเ้ ปิ ดรอเอาไวแ้ ลว้ หมอบ
คลานมาตรงหนา้ ของหลวงตาทก่ี าลงั นง่ั หลบั ตา เขา้ กรรมฐานอยตู่ รงหนา้ ทกุ คนในเวลาน้ี
ท้งั หมดกม้ ลงกราบไหวห้ ลวงตาตามกอ้ นกนั ทุกคน เสียงฝีเทา้ ท่ที กุ คนเดินเขา้ มาในหอ้ ง
ของหลวงตา ทาให้ท่านสามารถรบั รู้ได้ จึงเอย่ ทกั ทายทุกคนท้งั ท่ยี งั หลบั ตาอยใู่ นทา่ นง่ั
กรรมฐานของทา่ นน้นั เอง
“อืมไหวพ้ ระเถอะยม มาถงึ กนั ไดเ้ ร็วดีนะ เห็นเพ่งิ โทรมาเองไม่ใช่หรือ แสดงว่าคนื น้ีรถ
ไม่คอ่ ยจะติดเทา่ ไร ”
หลวงตาทา่ นพดู จบกค็ ่อย ๆ ลมื ตาข้ึนมามองหนา้ ทุกคน ดว้ ยสายตามีเมตตาต่อทกุ คนที่
นง่ั อยตู่ รงหนา้ ของทา่ น พูดดว้ ยน้าเสียงทุม้ หนกั แน่นเป็นกงั วานทีม่ ีความเยือกเยน็ อยใู่ นน้าเสียง
ของทา่ น
“ครับหลวงตา พอดีพวกผมมเี ร่ืองร้อนใจอยากจะรบกวนขอใหห้ ลวงตาช่วยไขปริศนาบาง
เร่ืองใหพ้ วกเราไดร้ ู้ นะขอรับหลวงตา พวกเรากเ็ ลยมารบกวนท่านชะดึกด่ืนเอาปานน้ี แถมมา
รบกวนเวลาพกั ผ่อนของหลวงตาดว้ ยในคืนน้ี ผมและทกุ คนตอ้ งขอภยั หลวงตาดว้ ยนะขอรบั ”
เสียงกอ้ นพูดกบั ทา่ น อยา่ งมอบนอ้ มพร้อมกม้ ลงการบท่าน
“ไมเ่ ป็นไรหรอกยมกอ้ น อาตมารูแ้ ลว้ พอเขา้ ใจว่าทาไมทุกคนถงึ ตอ้ งพากนั มาเวลาน้ี เอาว่ามา
จะให้อาตมาช่วยอะไรละ..?”
หลวงตาเอ่ยถามในเรื่องท่ที กุ คนพากนั มาถึงกฏุ ิท่านในคืนน้ีชะดึก และมองเลยไปที่ดา้ นหลงั ของ
หมวดเกา้ ท่ีตอนน้ีมีดวงวญิ ญาณของชายหนุ่มคนหน่ึงนงั่ อยไู่ ม่ไกลตอ่ จากเขานะ
ท่านเลยส่งจติ ไปถามอกี ฝ่าย เพราะไม่อยากพดู หรือทาให้พวกของกอ้ น พากนั ตกอกตกใจ
น้นั เอง
“วา่ แต่เราละยม มากบั พวกเขาดว้ ยหรือยงั ไง..?”
ท่านเอย่ ถามผา่ นทางจิตกบั ชายหนุ่มตรงหนา้ ท่าน ทกี่ าลงั นง่ั มองทา่ นอยดู่ ว้ ยสายตาอยากรู้
เหมือนกบั ทกุ คนทม่ี าทน่ี ้ี แตเ่ ขาก็ยอมตอบคาถามของท่านแต่โดยดี
“ครับหลวงตาผมมากบั พวกเขาขอรบั ”
เขาตอบออกไปตามที่เขาคดิ ทาให้หลวงตาคลายความสงสยั และคิดว่าไอห้ นุ่มน้ีคงไม่รูต้ วั วา่
ดวงวิญญาณหรือจติ ของเขา ไดล้ ่องลอยออกจากร่างเดิมของเขาแลว้ ในเวลาน้ี เจา้ ตวั คงจะยงั
ไมท่ นั ไดร้ ู้ตวั และคงคดิ วา่ ตวั เองคงจะเป็นคนเหมือน ๆ กบั คนอ่นื ๆ ท่นี งั่ อยตู่ รงหนา้ ของเขาละ
สินะ ไอห้ นุ่มเอยช่างน่าเวทนาชะจริง ๆ
แต่ทา่ นก็คงทาอะไรไมไ่ ด้ นอกจากรอเวลาของเขาเอง เมอื่ ถงึ ตอนน้นั เด๋ียวไอห้ นุ่มน้ีก็จะรู้
เองละนะ เร่ืองของทางโลก ทางธรรมอยา่ งท่านไม่อยากจะเขา้ มาไปยงุ่ เกย่ี วสกั เท่าไร เพราะมนั
ไม่ใช่จติ ของสงฆน์ ้นั เอง
อมื เวรกรรมของเจา้ หนุ่มคนน้ีทีจ่ ติ ออกจากร่าง โดยไม่ทนั ไดร้ ู้ตวั น้นั เอง คงจะตอ้ งรอให้ครบ
เจด็ วนั กอ่ นละนะ พ่อหนุ่มน้ีถึงจะรูว้ ่าเขาไม่ใช่คนเหมอื นกบั คนอ่นื ๆ ทนี่ งั่ อยนู่ ้ี
“อืมง้นั กต็ ามสบายนะยม”
หลวงตาพูดกบั เขาผา่ นทางจิตเหมือนเดิม และหนั มามองทหี่ มวดเกา้ ท่ีกาลงั นงั่ มองมาท่ีท่านพอดี
เหมอื นกาลงั นึกสงสัย ที่เหน็ ท่านนง่ั น่ิงแตส่ ายตาของทา่ นกบั เหมือนกาลงั เพ่งมองขา้ มหัวเขาไป
ทางดา้ นหลงั ของเขาแทนในเวลาน้ี
แตพ่ อเขาหนั กลบั มามองที่ดา้ นหลงั ของเขา ก็เจอแคค่ วามว่างเปล่าและผนงั ห้องทีเ่ ป็นไมอ้ ดั
ท้งั หมด นอกน้นั กไ็ ม่เห็นจะมอี ะไรน่าสนใจ ถึงกบั ตอ้ งจอ้ งมองอยา่ งเพง่ พินิจพจิ ารณา
เหมอื นกบั ทห่ี ลวงตาทา่ นกาลงั มองอยตู่ อนน้ีเลยสักนิด ซ่ึงเขาให้รู้สึกแปลกใจมาก หลวงตาท่าน
กาลงั มองอะไรอยนู่ ะ จนเขาไดย้ นิ เสียงของทา่ นเอย่ ทกั เขาข้นึ มา เขาถงึ ไดร้ ู้สึกตวั สะดุง้ ตืน่ จาก
ความคิดของเขา
“วา่ แต่คณุ ยมตารวจเถอะ ไปเจออะไรมาละ ถึงไดถ้ กู ไอเ้ จา้ กอ้ นพามาหาหลวงตาในคืนน้ี..?”
หลวงตาเอ่ยถามหมวดเกา้ ดว้ ยรอยยมิ้ เพราะท่านพอจะดูออกว่าตารวจคนน้ีกาลงั นึกสงสยั ในตวั
ทา่ นละสิ ว่าเมือ่ ก้ีท่านมองอะไรทีด่ า้ นหลงั ของเขา เพราะท่านมองเห็นเขาหนั มองตามทา่ น
น้นั เอง และดทู า่ ทางตารวจหนุ่มคนน้ีจะเป็นคนทม่ี ีความมนั่ ใจสูง และพ้ืนดวงของเขากแ็ ข็ง
น่าดดู ว้ ย เหมาะแลว้ ทไี่ ดท้ าอาชีพตารวจของเขา และมคี วามคิดเป็นของตวั เองอยมู่ าก คงจะไม่
ยอมเช่ืออะไรง่าย ๆ ถา้ เขาไมไ่ ดเ้ ห็นมนั ดว้ ยตาของเขาเอง
“ครบั หลวงตา เมอื่ ตอนกลางวนั ผมเพิง่ จะไดเ้ จอเรื่องแปลก ๆ มาครบั ก็เลยหาคาตอบกบั เรื่อง
น้ีไมไ่ ด้ คุณกอ้ นกเ็ ลยพามาหาหลวงตาใหช้ ่วยในเร่ืองที่ พวกเราไมร่ ูว้ า่ มนั คอื อะไรกนั แน่ ซ่ึง
ผมเองกย็ งั สรุปไม่ได้ วา่ ไอส้ ่ิงทผ่ี มเจอมาดว้ ยตวั เองเม่ือบ่ายน้ี มนั คือคนหรือผกี นั แน่ครับ..?”
หมวดเกา้ บอกกบั หลวงตา
“เรื่องมอี ยวู่ า่ ยมตารวจไมเ่ ช่ือเร่ืองวิญญาณมากอ่ นใช่ไหมละ เห็นยมกอ้ นโทรมาเล่าให้หลวงตา
ฟังทางโทรศพั ท์ ตอนท่ียมกอ้ นโทรมาหาหลวงตากอ่ นทจี่ ะพาพวกยมมาที่น้ี อมื มนั กด็ ีทีย่ มไม่
หลงเช่ืออะไรง่าย ๆ จะไดไ้ ม่หลงงมงายเช่ือคาพูดของใครเขาง่าย ๆ ไม่ใช่ใครเลา่ อะไรมาก็เชื่อ
เขาไปหมด โดยไม่คดิ ชะกอ่ น” หลวงตาทา่ นพูดยมิ้ ๆ
“แลว้ ทพี่ ากนั มาถึงน้ี อยากจะถามอะไรละ เอาถามมา ถา้ อาตมาตอบไดก้ จ็ ะช่วยตอบใหล้ ะกนั
..?”
หลวงตาทา่ นพดู กบั นายตารวจหนุ่มตรงหนา้ ของทา่ น เพราะอยากรูว้ ่าตารวจคนน้ีคิดยงั ไงกบั
เร่ืองที่ท่านกาลงั จะบอกเขาอยใู่ นเร็ว ๆ น้ี ชะก่อนทจ่ี ะบอกเร่ืองจริงกบั เขา
“คอื ผมไดย้ นิ มาวา่ หลวงตาสามารถสื่อกบั ดวงวญิ ญาณของคนทต่ี ายไปแลว้ ไดจ้ ริงหรือเปล่า
ขอรบั ท่าน..?”
หมวดเกา้ เอย่ ถามท่านในส่ิงที่เขาอยากรูอ้ ยตู่ อนน้ี แต่หลวงตาไม่ไดต้ อบคาถามของเขาตรง ๆ
แตก่ บั ยื่นของบางอยา่ งมาใหเ้ ขา ผ่านทางกอ้ นเอามาให้เขา เมอ่ื เจอคาถามเดียวกนั กบั ทีย่ มเจา้
กอ้ นเคยถามท่าน ดว้ ยรอยยิม้ มเี ลศนยั แฝงอยใู่ นรอยยิม้ ของทา่ น
“ถา้ อยากรูก้ ็ตอ้ งพสิ ูจนด์ ว้ ยตวั ของยมเอง น่าจะดีกวา่ มาถามอาตมา จริงไหมละยมตารวจ เอาไอ้
น้ีทาท่ีเปลือกตาของยมชะ แลว้ ก็หลบั ตาเอาไวแ้ ปบหน่ึงคอ่ ยลืมตาข้ึนมา หลงั จากน้นั กม็ องไป
รอบ ๆ ตวั ของยมดู และบอกอาตมาดว้ ยวา่ ยมมองเหน็ อะไร กเ็ หน็ สิ่งน้นั แหละ คนหรือผียม
ยอ่ มจะรู้ดีกวา่ คนอืน่ ทบี่ อกกบั ยมเองอาตมาบอกไดแ้ คน่ ้ีแหละยม..?”
ทา่ นบอกหมวดเกา้ ก่อนจะนงั่ สงบนิ่งไม่ไดพ้ ูดอะไรอีก ทาให้ทุกคนไม่กลา้ พดู หรือคุยกนั เมอื่
เห็นทา่ นนง่ั นิ่งและหลบั ตาลงเช่นกนั ไดแ้ ตน่ งั่ มองหมวดเกา้ และหลวงตาที่กาลงั นง่ั กรรมฐานอยู่
ตอ่ หนา้ พวกเขาท้งั หมดอยา่ งเงยี บ ๆ
ไมน่ านพวกเขากเ็ ห็นหมวดเกา้ มีทา่ ทางแปลก ๆ เขาเร่ิมขยบั ตวั แต่ตายงั คงหลบั อยู่ เพราะ
ตอนน้ีหมวดเกา้ มองเห็นดา้ นหลงั ของผูช้ ายที่เขารูส้ ึกคุน้ ๆ เอามาก ๆ เขาช่างเหมือนกบั ภูผาจริง
ๆ เสียงหมวดเกา้ เพอ้ ออกมาเบา ๆ
"เดี๋ยวอยา่ เพงิ่ ไปกลบั มากอ่ น "
เขาร้องเรียกผชู้ ายทเี่ ขาเพ่งิ มองเห็นเดินออกไปจากกฏุ ิหลวงตาเอาไว้ แตผ่ ูช้ ายคนน้นั แค่หันมา
มองท่ีเขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไร และกา้ วเดินตอ่ ไปไมไ่ ดห้ ยดุ ตามท่ีหมวดเกา้ ร้องเรียกเขาเอาไวเ้ ลย
หมวดเกา้ จึงรีบลมื ตาข้นึ และรีบลุกข้ึนจะวงิ่ ออกไปจากกุฏิของหลวงตา เกือบจะถงึ ประตกู ฏุ อิ ยู่
แลว้ ทาเอาทกุ คนถงึ กบั พากนั ตกใจกบั ท่าทางของเขา ที่อยดู่ ี ๆ กล็ ุกข้นึ จะวงิ่ ออกไปจากกุฏิของ
หลวงตาชะง้นั ถา้ หลวงไมไ่ ดเ้ รียกเขาเอาไวเ้ สียก่อน
"อยา่ ตามเขาออกไปเลยยม น้นั ไมใ่ ช่คนท่ียมตอ้ งการจะตามหาเขาหรอก แต่มีอกี คนหน่ึง
ตา่ งหากละท่ียมจะตอ้ งตามหาเขาใหเ้ จอ"
หลวงตาพูดเป็นปริศนาใหพ้ วกเขาไดค้ ดิ ทาเอาหมวดเกา้ ทีก่ าลงั จะกา้ วเทา้ ออกไปจากประตกู ฏุ ิ
ของหลวงตา ตามผูช้ ายท่ีเขามองเหน็ เมอ่ื ก้ี ตอนทเี่ ขาหลบั ตาลงไม่นานก็มองเห็นแผ่นหลงั ของ
เขากา้ วลงจากกฏุ ิของหลวงตาไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตาของเขา ถึงกบั หยดุ ชกั งกั คา้ งเอาไวห้ ยดุ อยกู่ บั ที่
และหันกลบั มาเอ่ยถามหลวงตา
"แลว้ คนท่ีหลวงตากาลงั พูดถงึ เขาคอื ใครละครบั หลวงตา พวกผมจะไดต้ ามถูกคน ไม่ใช่ตอ้ ง
มาโงมเขม็ ในทะเลท่ีมืดมิดทีม่ องไม่เหน็ ทางอยแู่ บบน้ี หลวงตาช่วยบอกใหพ้ วกผมหายสงสยั
ดว้ ยเถอะขอรบั ทา่ น..?”
หมวดเกา้ เอย่ ถามหลวงตาถึงบคุ คลทท่ี า่ นเอ่ยถงึ เขาเมอื่ ก้ีน้ี ถา้ ไม่ใช่คนที่เขามองเหน็ เมอื่ ก้ีน้ีแลว้
มนั ใครกนั แน่ที่เขาจะตอ้ งตามหา
"อาตมาเสียใจดว้ ยนะยม ทบ่ี อกอะไรมากกวา่ น้ีไม่ไดจ้ ริง ๆ มนั เป็นเรื่องของทางโลก อาตมา
พูดมากไปกวา่ น้ีไมไ่ ด้ อาตมาบอกไดแ้ คว่ า่ เมอื่ ไรทีย่ มท้งั หมดตามหาบา้ นหลงั น้นั เจอ ปริศนา
ทกุ อยา่ งมนั อยนู่ ้นั ยมกจ็ ะพบทางออกเอง แต่มนั ดูจะเส่ียงอยนู่ ะ บางทอี าจจะตอ้ งแลกดว้ ยชีวิต
ของใครบางคนซ่ึงอาตมากบ็ อกไม่ได"้
หลวงตาบอกกบั หมวดเกา้ ทย่ี ืนมองท่านอยอู่ ยา่ งอยากรูค้ วามหมายท่ที ่านกาลงั จะบอกกบั เขา ว่า
มนั คืออะไรกนั แน่เขาเร่ิมงงไปหมดแลว้ ตอนน้ี
"แลว้ คนทีผ่ มมองเหน็ เขาเมือ่ ก้ีน้ีละขอรับ ตกลงเขาเป็นคนหรือผีขอรบั ท่าน และเขาน้ีแหละคอื
คนทพ่ี วกผมตอ้ งการตวั เพราะเขาคอื คนทฆ่ี า่ ผชู้ ายเคราะห์ เมือ่ ตอนบา่ ยน้ีเอง แลว้ ทาไมท่านถึง
บอกไม่ให้ผมตามเขาไป..?” หมวดเกา้ ไม่เขา้ ใจในสิ่งท่หี ลวงตากาลงั จะบอกเขาน้นั เอง
"เอาเป็นว่าอาตมาบอกยมไดแ้ คว่ า่ ถึงตามไปยมกไ็ มม่ ที างตามจบั ตวั ของเขาไดห้ รอก ปริศนาที่
ยมอยากรู้มนั กาลงั รอใหย้ มทุกคนไปคน้ หามนั อยู่ แตไ่ มใ่ ช่ที่น้ี แต่มนั คือบา้ นหลงั น้นั ต่างหากละ
..?”
หลวงตาช้ีมอื มาทภ่ี าพวาดทจ่ี ่าสมปองเอามนั วางไวข้ า้ ง ๆ ตวั เขาน้ีเอง ทาเอาจ่าสมปองถงึ กบั รีบ
กม้ ลงมองทภี่ าพวาดน้ีทนั ที รวมท้งั กอ้ นและหมวดเกา้ ทาให้กนั ดาก็หันมามองดูทีภ่ าพวาดขา้ ง
ตวั จา่ สมปองดว้ ยเช่นกนั เมอื่ ไดฟ้ ังหลวงตาบอกกบั ทกุ คนรวมท้งั เธอดว้ ย
"พรุ่งน้ียมท้งั หลายกจ็ งรีบไปที่น้นั ชะ กอ่ นท่ีจะสายจนเกินไป ส่ิงชว่ั ร้ายมนั กาลงั รอจะเอาชีวติ
ของทกุ คนท่เี กี่ยวขอ้ งกบั มนั ไปอยดู่ ว้ ยกนั ที่น้นั "หลวงตาหยดุ พูดไปนิดหน่ึง เพราะกาลงั ลว้ ง
หยิบเอาอะไรสกั อยา่ งออกมาจากยา่ มของทา่ นน้นั เอง
"หรือทกุ คนทขี่ ดั ขวางเขา ไม่ให้ทาไดส้ าเร็จจนกวา่ สิ่งที่เขาตอ้ งการจะครบทกุ คน ยมจะตอ้ ง
ช่วยพวกเขาใหร้ อดใหไ้ ด้ ถา้ ไม่ไดท้ ้งั หมดที่เหลอื กจ็ ะตอ้ งรอดคนหน่ึงในกลมุ่ ของพวกเขา ไม่
อยา่ งง้นั แมห่ นูคนน้ีกจ็ ะตอ้ งถงึ คราวของเขาไปดว้ ย เพราะดนั มจี ิตทผ่ี กู พนั กนั กบั ดวงวิญญาณ
ดวงน้นั เขา้ โดยบงั เอิญ และหาร่างของผหู้ ญงิ ในภาพวาดน้ีใหเ้ จอ ก่อนฟ้าจะสวา่ งในคืนพรุ่งน้ี"
หลวงตาพูดจบกน็ งั่ สงบน่ิงและเอย่ ออกมาเบา ๆ และหยิบดา้ ยสายสินทท่ี ่านเอาออกมาไวก้ อ่ น
น่าน้ี มาวางไวใ้ ห้ทุกคนจนครบ
"เร่ืองทีอ่ าตมาควรบอกกบั ยมอาตมากไ็ ดบ้ อกไปหมดแลว้ ยมท้งั หลายรีบไปเถอะ กอ่ นทีจ่ ะสาย
จนเกินไป และผูกดา้ ยเสน้ น้ีเอาไวก้ บั ขอ้ มอื กนั ทุกคนนะยม อยา่ ใหม้ นั ขาดออกจากขอ้ มือของ
ใครละ และทเ่ี หลอื เอาไวส้ าหรับคนท่ียมกาลงั ตามหาเขาอยู่ และผกู ให้พวกเขา จะรอดไม่รอดก็
ข้ึนอยกู่ บั เวรกรรมของแต่ละคน " หลวงตาบอกเป็นคร้ังสุดทา้ ย กอ่ นจะหลบั ตาลงชา้ ๆ เพอ่ื เขา้
กรรมฐานของท่านตอ่ น้นั เอง
ทุกคนเลยไม่กลา้ ทจ่ี ะเอย่ ถามทา่ นอีก ถงึ จะอยากรูม้ ากกว่าน้ีกเ็ ถอะ และเร่ิมหนั มามองหนา้ กนั
และทุกคนกม็ องมาทีก่ นั ดาอยา่ งห่วงใย ถา้ เรื่องท่ีหลวงตาบอกเป็นความจริง คนทก่ี าลงั จะตกอยู่
ในอนั ตรายมากที่สุดตอนน้ี ก็น่าจะเป็นกนั ดาเอง เพราะพวกเขายงั ไม่รูเ้ ลยว่าตอนน้ีมีใครบา้ งที่
ยงั รอดชีวติ อยู่ และมกี นั ก้ีคนในกลมุ่ ของภผู า หมวดเกา้ จึงหันไปทางจ่าสมปอง
"จา่ วีดิโอน้นั จ่าไดเ้ อาติดตวั มาดว้ ยไหมครบั ..?” หมวดเกา้ เอ่ยถามจา่ สมปองอยา่ งรอ้ นรน
"อ๋ออยใู่ นรถครบั หมวดเกา้ พอดีผมยงั ไมไ่ ดเ้ อาไปเกบ็ ครบั มีอะไรหรือครบั หมวดเกา้ ..? “จ่า
สมปองเอย่ ถามหมวดเกา้ ทไี่ ดย้ ินเขาถามหาวีดิโอน้นั อกี คร้งั
"เพราะเราจะตอ้ งรู้ให้ไดว้ า่ มใี ครบา้ งในกลุ่มของภผู า และตอนน้ีเหลอื ใครบา้ งที่ยงั มีชีวิตรอด
อยู่ เราจะตอ้ งตามหาพวกเขาให้เจอกอ่ นท่ี ไอค้ วามชวั่ ร้ายทห่ี ลวงตาวา่ จะหาพวกเขาเจอกอ่ นเรา
นะสิครบั จ่าถามได"้
หมวดเกา้ บอกในสิ่งทเี่ ขากาลงั คดิ อยตู่ อนน้ี คนแรกทเี่ ขาคดิ ถึงคอื หญิงสาวที่ชื่อจอย เพราะเธอ
คอื คนทีร่ ูว้ า่ บา้ นหลงั น้ีอยทู่ ไี่ หน เขาไดใ้ หจ้ า่ สมปองโทรนดั ให้เธอมาหาเขาที่สานกั งานตารวจ
พรุ่งน้ี แต่เขาคงจะรอจนถึงพรุ่งน้ีไมไ่ ดแ้ ลว้ ตอนน้ี เพราะพวกเขามีเวลาแคค่ นื น้ีจนถึงคนื พรุ่งน้ี
กอ่ นทีฟ่ ้าจะสว่างน้นั เอง
ถงึ หมวดเกา้ ยงั ไม่อยากจะเช่ือเรื่องผีหรือวญิ ญาณ แต่เขากไ็ ม่กลา้ ท่ีจะเอาชีวิตของคนอ่ืนมา
เส่ียงกบั การตดั สินใจของเขาในคร้ังน้ี เขาจงึ อยากจะพสิ ูจนใ์ หม้ นั ไดร้ ู้ไปเลย วา่ ส่ิงทเ่ี ขากาลงั
เจอมนั คือคนหรือผใี หม้ นั เห็น ๆ กนั อยา่ งรูด้ ารูแ้ ดงกนั ไปขา้ งหน่ึงเลย
ตอนที่24 อย่าหลอกกนั 4
ส่วนพีรภทั รเขากาลงั จะหันหลงั เตรียมจะวงิ่ กลบั ไปท่รี ถของเขา เมือ่ ลงมายนื ทีพ่ ้นื ได้
สาเร็จ แต่เขากบั ทาไมไ่ ดเ้ มื่อเสียงประตบู า้ นมนั ถูกเปิ ดออกกวา้ ง ทาใหเ้ ขาตอ้ งรีบหนั กลบั ไป
มองเพราะอดสงสัยไมไ่ ด้ ว่าใครทกี่ าลงั เปิ ดประตอู อกมาจากขา้ งในน้นั
พีรภทั รจอ้ งมองดว้ ยความอยากรู้ แต่กบั มองไมเ่ ห็นใครนอกจากสายลมเยน็ ๆ ที่พงุ่ ออกมาจาก
ขา้ งในตวั บา้ น เขา้ มาปะทะท่ีร่างของเขาอยา่ งจงั ทาให้เขาถึงกบั ตอ้ งยนื ตวั แข็งทื่ออยกู่ บั ที่ ไม่
กลา้ ขยบั ตวั ไปไหนเลยตอนน้ี
“ปล่อยผมนะครับ ลุงผมไม่อยากเขา้ ไปในบา้ น้ี ปลอ่ ยผม ไม่ผมไม่เขา้ ผมกลวั อยา่ บงั คบั ผม
ปล่อย ..”
จากน้นั ลุงแก่ ๆ คนเดิมกเ็ ดินเขา้ มาลากเอาตวั เขาใหเ้ ดินข้ึนบนั ไดบา้ นไปดว้ ยกนั ถึงแมเ้ ขาจะ
พยายามขดั ขืนไมย่ อมใหแ้ กลากตวั เขาข้ึนบนั ไดมาไดง้ า่ ย ๆ
“หึ กลวั อะไรไมม่ อี ะไรตอ้ งกลวั หรอกไอห้ นุ่ม อยา่ ดิ้น ตามขา้ มาดี ๆ เขา้ ไป”
แต่แกกพ็ ยายามลากเอาตวั เขามาจนถึงหนา้ ประตบู า้ นทเ่ี ปิ ดรออยู่ และลากเอาตวั ของเขาเดินมา
จนถงึ ราวบนั ไดทสี่ ูงชนั ทอดยาวข้นึ ไปสู่ดา้ นบน
ทมี่ ีหอ้ งนอนหรือหอ้ งพกั อยหู่ ลายห้องดว้ ยกนั และเขาจาราวบนั ไดในบา้ นน้ีไดด้ ีไม่เคยลมื
มนั ตอลดเวลาหา้ เดือนเต็ม ๆ เพราะมนั คือราวบนั ไดเดียวกนั กบั ที่กาหลงพลดั กลง้ิ ตกลง
นอนจมกองเลอื ดอยตู่ รงจดุ เดียวกนั กบั ท่เี ขาถกู จบั โยนลงไปกองอยกู่ บั พ้ืนตรง ท่เี ธอนอน
สลบอยนู่ ้นั เอง
“ไมผ่ มกลวั แลว้ ลงุ จะทาอะไรผม ปลอ่ ยผมไปเถอะนะครับลงุ ทาอยา่ ร้ายผมเลย ผมกลวั แลว้ ”
ท้งั ที่เขาพยายามทจี่ ะดิ้นรนขดั ขนื แกใหป้ ลอ่ ยเขา แตท่ าไมเขาถงึ ไมม่ ีแรงมากพอทจ่ี ะขดั ขืนแก
ไดเ้ ลย พีรภทั รถึงกบั หวาดกลวั จบั ใจ ว่าทาไมลงุ แก่ ๆ คนน้ีถึงไดม้ ีเรี่ยวแรงมากกวา่ เขา
ทีเ่ ป็นหนุ่ม ๆ ชะอีก พรี ภทั รถงึ กบั ตาเหลือกเม่ือถกู แกจบั โยนมาตรงทางข้ึนบนั ได ท่ีมนั ทาให้
กาหลงไดห้ ายตวั ไปอยา่ งปริศนาจนทกุ วนั น้ี
"ปล่อยผมนะครบั ลุง ผมไม่อยากจะอยทู่ ่ีน้ี ปลอ่ ยสิ ผมกลวั แลว้ ปลอ่ ย" พีรภทั รรอ้ งเสียงดงั
และดิ้นรนขดั ขนื สุดชีวิตของเขา แต่มนั ก็ดจู ะไร้ผล
และภาพของจอหน์ กไ็ ดเ้ ขา้ มาในหัวของเขาอีกคร้งั ซ้า ๆ อยแู่ บบน้ี เขาไม่เขา้ ใจวา่ มนั ไดเ้ กิด
บา้ อะไรข้ึนกบั เขากนั แน่ และมนั ค่อย ๆ ชดั เจนข้นึ ยงั กะเร่ืองท้งั หมดมนั เพ่ิงจะเกิดข้ึนตรงหนา้
ของเขา
“ไม่ฉันไมอ่ ยากเหน็ นายจอห์น ออกไปจากหัวฉันนะจอห์น ออกไป ไม”่
“ พีช่วยจอหน์ ดว้ ยพี อยา่ ท้ิงจอหืนไปนะพี จอหน์ รักพีนะ ช่วยจอหน์ ดว้ ย”
ในตอนน้ีเองให้ตายเถอะ เขาอยากจะลืมมนั แต่อะไรบางอยา่ งมนั กบั บงั คบั ใหเ้ ขาตอ้ งจาและ
เห็นภาพน้นั อกี คร้งั และอกี คร้งั และคาพดู ของจอหน์ กด็ งั ข้นึ ในหวั ของเขาเหมือนตอนที่เขา
กบั จอหน์ ยใู่ นหอ้ งนอนขา้ งบนน้นั เสียงท่ที ้งั สองคนกาลงั ทะเลาะกนั เร่ืองของกาหลง
"ถา้ พคี ดิ จะแตง่ งานกบั นางเด็กน้นั จริง ๆ พีช่วยฆ่าจอหน์ ใหต้ ายก่อนเลยดีไหม..?”
เสียงจอห์นท่ีกาลงั ต่อวา่ เขา ดว้ ยความเสียใจกบั ส่ิงท่ีเขาทาร้ายจอหน์ เพยี งเพราะอยากจะ
เอาชนะภูผา และอยากจะแกแ้ คน้ ภูผาใหไ้ ดเ้ จ็บปวดเหมือนท่ีภูผาเคยทากบั เขาเอาไว้ มนั กาลงั
ตามมาหลอกหลอนเขาทกุ การกระทา
"ไมฉ่ ันไม่อยากจะไดย้ ิน เสียงนายออกไปจากหวั ของฉนั นะจอหน์ ออกไปจากหัวของฉัน
ฉนั ขอโทษฉนั ไม่ไดต้ ้งั ใจจะให้มนั ออกมาเป็นแบบน้ีนายกร็ ูจ้ อห์น ฉันขอโทษฮ่ือ ๆๆๆ "
พรี ภทั รพดู เหมอื นคนกาลงั ใกลบ้ า้ และเริ่มยกมอื ปิดหูของเขาเอาไว้ ไม่อยากจะไดย้ ินเสียง
อะไรท้งั น้นั แตเ่ สียงจอหน์ กย็ งั ดงั ไมห่ ยดุ
"ทาไมพีทากบั จอหน์ แบบน้ี พที ารา้ ยจอหน์ ทาไม เราทาผิดอะไรเราทาตวั ไมด่ ีตรงไหน ที่ผ่าน
มาเรายงั ไม่ดีพอสาหรบั พีอกี หรือ พตี อ้ งการหรืออยากไดอ้ ะไรจอห์นก็ยอมพมี าตลอด ตอนทีพ่ ี
บอกวา่ จะขอคบยยั เดก็ น้นั เพราะอยากจะแกแ้ คน้ เพอื่ นพี จอหน์ กย็ อม แต่ตอนน้ีมนั ไดเ้ กิด
อะไรข้ึน พถี ึงไดใ้ จร้ายกบั เราอยา่ งน้ี พีเป็นบา้ ไปแลว้ หรือยงั ไง ก็ไหนพเี คยบอกวา่ พีรกั จอหน์
คนเดียวยงั ไงวะ “เสียงจอหน์ โวยวายกบั เขา
“ พีบอกจะไม่มวี นั รักนางเด็กน้นั คนโกหกหลอกลวง ไอค้ นไมร่ กั ษาสญั ญา ไอค้ นไมม่ ีหัวใจ
คนอยา่ งนายมนั รกั ใครไมเ่ ป็นหรอกใช่ไหม นอกจากรกั ตวั ของนายเอง นายมนั คนเห็นแกต่ วั ไอ้
คนเหน็ แกต่ วั ..."
เสียงจอหน์ ร้องไห้และต่อว่าเขาดว้ ยความเสียใจ และใชม้ ือผลกั อกแกร่งของพแี รง ๆ แต่พีกบั ดึง
ตวั ของจอหน์ เขา้ มากอดเอาไว้ ไมย่ อมปลอ่ ยจอหน์ และพยายามใชเ้ สน่ห์ของเขาหลอกลอ่
จอหน์ ให้ใจอ่อนยอมฟังเขา วา่ สิ่งทีเ่ ขาทาไปท้งั หมดมนั ก็แคก่ ารเลน่ ละครหลอกทกุ คน
เพอื่ อยากเอาคนื ภูผากบั กาหลงกเ็ ท่าน้นั จริง ๆ พรอ้ มกบั พูดปลอบใจจอห์นใหเ้ ลกิ เขา้ ใจผดิ แต่
จอหน์ ก็ดจู ะไมย่ อมฟังเขา เพราะกลวั วา่ จะถูกหลอกเหมอื นกบั กาหลงอีกคน
“เราจะเช่ือพไี ดย้ งั ไง วา่ พีจะไม่หลอกเราเหมือนกบั ที่พีหลอกกาหลง”จอหน์ ถามเขา
“จอห์นตอ้ งเชื่อเราสิว่าเรารกั จอหน์ จริง ๆ เราทาทุกอยา่ งกเ็ พื่อเราสองคนนะ เช่ือพนี ะครับ”
“ไดเ้ ราจะยอมเชื่อพอี กี สักคร้งั แตพ่ จี ะตอ้ งไปบอกเลกิ นางเด็กกาหลงน้นั ชะ เราถงึ จะเช่ือพี
“จอห์นยน่ื คาขาดกบั พี
“แต่ พเี พิ่งขอเดก็ น้นั หม้นั เองนะจอหน์ ไปบอกเลกิ ตอนน้ี ไม่ได้ รออีกหน่อยไดไ้ หม ”
พถี ึงกบั ทาหนา้ ไมถ่ ูก
“ไมไ่ ด้ ไม่ง้นั นายจะตอ้ งเลือก”
เมอื่ ไดย้ นิ ที่จอหน์ บอกเขา และพยายามจะพูดใหจ้ อห์น เช่ือเขา
“เราเลอื กจอห์นแลว้ ไง และกอดจอหน์ อยนู่ ่ีไงครบั ให้เวลาพหี น่อยนะครบั ”
แตเ่ พราะความรกั ทเี่ ขามตี ่อพี จอหน์ จงึ ไมก่ ลา้ ทาอะไรรุนแรงกบั พี
“ไม่ตอ้ งมากอดเราเลยนะ ถา้ พยี งั ทาตามท่ีเราขอไม่ได้ ปล่อย เราไม่โงน่ ะพี อยา่ ทาเหมอื นเราเป็น
คนโง่ไดไ้ หมเล่า”
และไม่ยอมใหเ้ ขากอดตวั เอาไว้ เมอ่ื จอหน์ พยายามจะขดั ขนื เขา พจี งึ ตวาดใส่จอหน์ เสียงดงั
"พียอมจอหน์ ขนาดแลว้ จะเอาไงอกี วะ หัดเชื่อใจกนั บา้ งสิ “พีรภทั รเร่ิมอารมณเ์ สีย
“อยา่ บา้ น่าจอหน์ เราไดต้ กลงกนั แลว้ ไง ว่าจอหน์ จะยอมให้พีไดแ้ กแ้ คน้ ไอภ้ ผู ามนั และแกแ้ คน้
นางเดก็ กาหลงทม่ี นั กลา้ มาทาใหภ้ ูผาเปลย่ี นไป จากทเ่ี ราเคยเป็นเพอื่ นรกั คนเดียวของภูผา แต่
ตอนน้ีไอภ้ ูผามนั กาลงั หลงรกั นางเดก็ กาหลงน้นั จนมองไมเ่ ห็นหวั พี จอหน์ ก็เห็นว่ามนั บา้ นาง
เด็กน้นั แค่ไหน “พีรภทั รท่ีกาลงั ลืมตวั ดว้ ยความโกรธ
“ พียอมใหม้ นั ท้งั สองคนมีความสุขไม่ไดห้ รอก ยงิ่ พดู พียง่ิ เจ็บใจ ถา้ นายรกั เราจริง กต็ อ้ งช่วยเรา
แกแ้ คน้ มนั ท้งั สองคนสิวะ ไมใ่ ช่เอาแตง่ ี่เงา่ ใส่เราแบบน่ี จอหน์ ไดเ้ ห็นหนา้ ไอภ้ ผู าตอนที่พี
ประกาศหม้นั กาหลงต่อหนา้ มนั ไหม..หนา้ มนั โคตรซีดเลย เราแม่งโคตรสะใจ ฮ่า.” พรี ภทั รพูด
พร้อมกบั หวั เราะเสียงดงั อยา่ งใหร้ ู้สึกสะใจสุด ๆ
"เหน็ มนั หน้าซีดเหมือนไกต่ ม้ ไปเลย ฮ่าฮ่าฮา่ สะใจพจี ริง ๆ เลยจอหน์ แค่น้ีมนั ยงั นอ้ ยไปพจี ะ
หลอกให้นางเดก็ น้นั รกั พีให้หวั ปักหวั ปา และเจบ็ ปวดจนแทบจะเป็นบา้ ไปเลย และจากน้นั พีก็
จะท้ิงนางเดก็ น้นั ชะ หลอ่ นคงจะแทบเป็นบา้ ถา้ มารู้ทีหลงั วา่ ตลอดมา พแี คห่ ลอกใชห้ ลอ่ นแก้
แคน้ ไอภ้ ูผามนั กเ็ ท่าน้นั น้ีมนั แค่เริ่มตน้ เองจอหน์ อยา่ มาทาใหพ้ ีแผนท่วี างไวไ้ ดไ้ หมเลา่ ทรี่ กั
ของพี เชื่อพีนะว่าพรี ักจอหน์ คนเดียวจริง ๆ "
“แน่นะที่ทาไปทกุ อยา่ ง กแ็ คพ่ ตี อ้ งการอากจะแกแ้ คน้ ท้งั สองคนน้นั จริง ๆ ไมไ่ ดห้ ลงรกั เดก็ น้นั
จริง ๆ”
“ใครจะหลงรกั ผหู้ ญงิ ทส่ี วยไดเ้ พราะ ของปลอมกนั ละครบั จอห์น สูจ้ อหน์ ของพไี ม่ได้ ท่ไี มต่ อ้ ง
ไปทาอะไร ก็ดูดีไปหมด ของปลอม ๆ จะมาสู้ของจริง อยา่ งจอหน์ ของพีไดย้ งั ไงกนั ครบั คนดี”
พใี ชน้ ้าเยน็ เขา้ ลูบพูดจนทาใหจ้ อหน์ เช่ือเขา ว่าสิ่งทเี่ ขาทามนั แค่ละครเอาไวห้ ลอกภูผากบั เด็ก
กาหลงกแ็ ค่น้นั มนั ไม่มีทางเป็นเร่ืองจริงไปไดห้ รอก เพราะเขาไมเ่ คยคิดจะรกั นางเดก็ กาหลงท่ี
สวยได้ เพราะไปทาศลั ยกรรมมาอยา่ งแน่นอน
"ใครจะไปรกั กบั คนท่ีมนั สวย เพราะมดี หมอไดแ้ คค่ ิดก็บา้ แลว้ มนั จะมาสู้สวยแบบธรรมชาติ
อยา่ งจอหน์ ไดย้ งั ไงกนั ทีร่ กั ของพี อยา่ โกรธพเี ลยนะ พีขอโทษท่ีไม่ไดบ้ อกแผนของพีกอ่ น
เพราะพอี ยากจะใหพ้ วกมนั ซ็อกตาต้งั ท้งั คู่ เมือ่ ถงึ เวลาทพ่ี วกมนั ไดร้ ูค้ วามจริง วา่ ที่ผา่ นมา พี
ไม่ไดร้ ักมนั จริง ๆ กแ็ คล่ ะครฉากหน่ึงของเขา ใครใชใ้ หม้ นั หลอกเอง "
พพี ดู ดว้ ยสายตาเจบ็ แคน้ กาหลงและภูผา ทก่ี าหลงมาแยง่ ภูผาไปจากเขาน้นั เอง โดยทจ่ี อหน์ เอง
ไม่เคยรู้เลย
ว่าแทท้ จ่ี ริงพแี อบรกั ภผู ามานานแลว้ เช่นกนั
แตถ่ กู กาหลงแยง่ ภูผาไปจากเขา เสียงเขาพดู กบั จอหน์ ทเ่ี ริ่มจะสงบลงไดบ้ า้ งแลว้ หลงั จากทถ่ี ูก
พีออดออ้ นจนเขายอมฟังดว้ ยความเสน่หห์ าของเขา และยอมใหพ้ กี อดเขาโนน้ ตวั ลงไปบนท่ี
นอนหนานุ่มดว้ ยกนั
“ตอนน้ีเราอยา่ ไปพูดถงึ พวกมนั เลยนะ มาพูดเรื่องของเราสองคนดีกวา่ พอี ยากรักจอหน์ แลว้
ตอนน้ี ให้พที าให้จอห์นมีความสุขนะครับทีร่ กั ของพี”
“พีนะ ออ้ นแบบน่ี จะให้จอห์นปฏิเสธไดย้ งั ไง อืม”
เพราะเขากาลงั จะทาใหจ้ อหน์ ลมื เรื่องหม้นั ของกาหลงกบั เขาไปชะ ความเสน่หห์ าท่เี ขากาลงั
จะมอบให้กบั จอหน์ เมอ่ื เขาเร่ิมพรมจบู ไปตามใบหูของจอหน์ อยา่ งชา้ ๆ และวนกบั มาท่ี
ใบหนา้ ของจอหน์ และพูดกรอบหูจอหน์
“พีรักจอหน์ คนเดียวนะครบั ท่รี ัก”
ว่าเขารกั จอหน์ คนเดียว
"เชื่อใจพนี ะว่าพรี ักจอหน์ คนเดียวจริง ๆ เพราะจอหน์ คือคนที่น่ารกั ทส่ี ุดสาหรับพี ทร่ี กั อยา่
คดิ ระแวงพเี ลยนะครับ เรามามีความสุขดว้ ยกนั นะครับ "
พีพดู เสียงเริ่มแตกพร่า เมือ่ ไดส้ มั ผสั เน้ือตวั ของจอหน์ ท่ีกาลงั โอนออ่ นไปตามแรงออดออ้ นของ
เขา เม่ือมือของพีไดล้ บู ไลไ้ ปตามลาตวั ของจอหน์ เพื่อปลกุ อารมณ์ความตอ้ งการของจอหน์ ให้
เคลมิ้ ตามเขาจนสาเร็จ และเขาลืมไปวา่ ประตหู อ้ งไมไ่ ดป้ ิ ดสนิท และท้งั สองกล็ ืมไปเลยว่า
ตอนน้ีกาหลงยงั อยใู่ นบา้ นน้ีเหมอื นกนั ไมใ่ ช่จะมแี คพ่ วกเขาเพยี งลาพงั ในบา้ นหลงั น้ีน้นั เอง
เสียงพแี ละจอหน์ มนั ดงั ออกมา จากในหอ้ ง จนทาใหก้ าหลง ทีก่ าลงั จะข้นึ มาตามท้งั สองคน ลง
ไปทานของวา่ งขา้ งลา่ ง หลงั จากทีเ่ ธอเตรียมเอาไวใ้ หพ้ วกเขา เสร็จแลว้
“อะ. อา อา พี เบา ๆ ครับ อะ อ่ะ พีจอหน์ ไมไ่ หวแลว้ พคี รับ อะ อะ อา พรี ูส้ ึกดีจงั เลย จอหน์
เกง่ มากเลยครับ พไี ม่ไหวแลว้ เหมือนกนั อะ อา ”
เสียงท่ีดงั แววออกมาเขา้ มากระทบประสาทหูของกาหลง ทีย่ ืนกดั ริมฝีปากของเธอเอา ไวจ้ น
ใหร้ ูส้ ึกเจบ็ ปวด ปานจะขาดใจ ทไี่ ดย้ นิ ทุกคาพูดของสองคนน้นั และทบรกั ที่พวกเขากาลงั ทา
ร่วมกนั บนเตยี งนอนในห้องตรงหนา้ เธอ น้าตาแห่งความเจบ็ ปวดเสียใจ ไหลอาบแกม้ ท้งั สอง
ขา้ งของเธอ
ถงึ กบั ยนื ตวั แขง็ ท่อื คาพดู ของพีมนั ยงั ดงั กอ้ งอยใู่ นหัวของเธอ จุกและเจบ็ ปวดเกินกวา่ จะทนรับ
ไหว เธอยกมอื ปิ ดหูตวั เองเอาไว้ ท้งั สองขา้ ง น้าตาไหลริน เสียงพีดงั ไมห่ ยดุ
" พจี ะทาใหค้ นท่มี นั รักเจ็บปวดทถี่ ูกพีทงิ้ จอหน์ ตอ้ งช่วยพีสะใจสิครบั ช่วยกนั หวั เราะเยาะพวก
มนั ทโ่ี งป่ ล่อยใหพ้ หี ลอกป่ันหัวพวกมนั เลน่ สนุก ๆ หลอกให้นางเด็กน้นั มีความสุข ทีม่ นั กาลงั
หลงคิดว่าจะไดแ้ ต่งงานกบั พีจริง ๆ พีไมม่ วี นั ไปหลงรักยยั เดก็ กาหลงน้นั หรอก พกี ็แค่แกลง้
หลอกนางเด็กน้นั ให้มนั ดีใจเล่น ๆ หลอกให้มนั มคี วามสุขไปก่อน ให้มนั สุขจนแทบสาลกั ตาย
แลว้ พกี ็จะท้ิงมนั หลงั จากน้นั มนั ไดจ้ ะซอ็ กไปเลย และอบั อายจนไมอ่ ยากจะมชี ีวติ อยตู่ อ่ ไปได้
อีกยงิ่ ดี หรือใหม้ นั อยากตาย ๆ ไปชะ หึหึหึ"
พีรภทั รหัวเราะออกมาอยา่ งโหดเห้ียม สายตาของเขาตอนน้นั รูส้ ึกพอใจท่ไี ดแ้ กลง้ ภผู าและ
กาหลงในคร้ังน้นั ทกุ คาพดู และการกระทาของเขาในวนั น้นั มนั ไดย้ อ้ นภาพกลบั มาให้พไี ด้
เห็นอีกคร้งั เสียงท่ีเขาพดู ใหจ้ อหน์ ฟังอยา่ งรู้สึกสะใจ รูส้ ึกสนุกสนาน ดว้ ยสายตาเห็นแก่ตวั
ตอ้ งการแค่เอาชนะภูผาเทา่ น้นั โดยไม่ทนั ไดค้ ิดถึงผลท่ีมนั จะตามมาเลยสกั นิด
"จอหน์ ฟังพีนะ พอพีแกลง้ ไอภ้ ูผาจนสะใจพีแลว้ พีกจ็ ะขอเลกิ กบั นางเด็กน้นั และถอนหม้นั
หล่อนชะ เรื่องกจ็ บพีไมแ่ ตง่ งานชะอยา่ งใครจะมาบงั คบั พไี ด้ จอหน์ อยา่ คิดมากน่าพกี แ็ ค่เลน่ ๆ
สนุก ๆ พีไม่มวี นั ยอมแตง่ งานกบั ศตั รูของพหี รอก จอหน์ กร็ ู้วา่ พเี กลยี ดนางเด็กน้นั มากแค่ไหน”
คาพูดใดจะเจบ็ เทา่ น้ีไม่มอี ีกแลว้ คาพูดทมี่ นั กาลงั ฆา่ เธอใหต้ ายท้งั เป็น
“ความรกั ที่กาหลงมีให้พพ่ี ี มนั คงไมม่ ีค่าพอที่จะทาให้พ่รี กั กาหลง ไดจ้ ริง ๆ สินะ นอกจากคา
หลอกลวง ทพี่ โ่ี กหกกาหลง คาว่ารักที่มีให้พ่ี ตอ่ ใหก้ าหลงแสดงความจริงใจ ออกไปแคไ่ หน พ่ีก็
คงไมม่ ีวนั เห็น ค่าของมนั หรือกาหลงจะตะโกนใหด้ งั เท่าใด พ่ีพีก็คงไม่มวี นั ไดย้ ิน หรือรบั รู้มนั
สินะ “กาหลง ไดแ้ ตเ่ สียใจ วนเวยี น ทกุ คาพดู มนั กาลงั ตามหลอกหลอนเธอ เหมือนมีดนบั หมื่น
เล่มทิ่มแทง่ หวั ใจดวงนอ้ ยของเธอ ท่คี อ่ ย ๆ กรีดมนั ใหแ้ หลกคามอื ของคนทบ่ี อกว่ารักเธอ
“คาวา่ รกั ทมี่ นั เร่ิมมาจาก คาโกหก ของคนท่ีเห็นแก่ตวั ”
“แคพ่ ีตอ้ งทนฝืนนอนกบั มนั และทนแกลง้ ไปไหนมาไหนดว้ ยกบั มนั พีกแ็ ทบอยากจะอว้ กแลว้
และแกลง้ พดู เพอื่ เอาใจมนั อยทู่ กุ วนั น้ี พกี ็แทบอยากจะดกั ลนิ้ ตวั เองจะแย่ ตอ้ งทนฝืนสุด ๆ
กลวั จะเผลอทาใหม้ นั จบั ได้ ว่าพไี ม่ไดช้ อบผหู้ ญิงอยกู่ ห็ ลายคร้งั ..?”
เธอไดย้ ินทุกคาพูดของเขาทเ่ี อย่ ถงึ เธอและภูผา เขา้ โดยบงั เอญิ คาพดู ของพมี นั ทาให้กาหลง
แทบเข่าอ่อนเกือบจะลม้ ท้งั ยนื ก็ว่าได้ ตวั ชาไปท้งั ตวั กายเร่ิมส่นั สะทา้ นยนื พงิ ขอบประตู
เอาไวด้ ว้ ยความเสียใจดว้ ยขาสัน่ ๆ ดวงตาท้งั สองขา้ งฉ่าไปดว้ ยคราบน้าตา กามอื ท้งั สองขา้ ง
แน่น จิกจนฝ่ามือใหร้ ูส้ ึกเจ็บ แตม่ นั ไม่เจบ็ เท่าหัวใจของเธอตอนน้ี สมองหยดุ ส่งั การไปชวั่
ขณะหน่ึงหูอ้อื อ้งึ ไปเลยตอนน้ี เพราะไม่เคยคาดคิดมากอ่ นว่าจะมีเร่ืองแบบน้ีเกิดข้ึนกบั ตวั เอง
น้นั เอง
เธอเคยไปทาอะไรใหพ้ ีเ่ ขาเจ็บซ้าน้าใจหรืออยา่ งไร ถึงไดม้ าทาร้ายจิตใจของเธอถึงเพียงน้ี เจบ็
เหลอื เกินเจ็บจนสุดจะทนทานได้ หัวใจเหมือนกาลงั ถูกบบี ดว้ ยมือนบั สิบๆ กไ็ ม่ปานเจบ็ จนชา
ไปท้งั หวั ใจ หายใจเริ่มติดขดั ใบหนา้ เริ่มซีดเชียว อยากจะเป็นลมหรือขาดใจตายไปเลยตอนน้ี
เพอ่ื จะไดไ้ ม่ตอ้ งมารบั รูเ้ รื่องจริง ทอ่ี อกมาจากปากของคนทีเ่ ธอรกั เขาหมดหวั ใจ มนั แค่เป็นเรื่อง
โกหกท้งั หมดทีพ่ ีพ่ ีบอกวา่ รกั เธอ มนั ไม่มคี วามรกั จริง ๆ อยเู่ ลย นอกจากคาหลอกลวงมาตลอด
แตค่ วามเจ็บปวดมนั ไดบ้ งั คบั ให้เธอตอ้ งพยายามฝืนยืนตอ่ ไปให้ได้ เพราะความอยากรู้ว่าพวก
เขาจะพูดถงึ เธอกบั พี่ภูผาวา่ ยงั ไงตอ่ แตส่ ่ิงที่เธอไดเ้ ห็นตรงหนา้ ตอนน้ีมนั บอกไดด้ ีกว่าคาพูดเสีย
อีก
กาหลงถงึ กบั ปล่อยน้าตาให้มนั ไหลออกมาปนเสียงสะอ้ืนไห้เบา ๆ แข่งกบั เสียงครวญคราง
ของพีกบั จอหน์ ทก่ี าลงั มีความสุขในห้องน้นั กาหลงกาลงั ช็อกทเ่ี หน็ พกี าลงั มีอะไรกบั ผชู้ าย
ดว้ ยกนั อยบู่ นเตยี งนอนของเขาตอนน้ี ถึงกบั ยนื ตวั แขง็ ทอื่ อยากจะยกมอื ข้ึนปิ ดหูปิ ดตาของเธอ
เอาไวจ้ ะไดไ้ ม่ตอ้ งไดย้ นิ เสียง ไดเ้ ห็นในส่ิงท่ีท้งั สองคนกาลงั สวมสู่กนั อยบู่ นเตียง ต่อหนา้ ตอ่
ตาของเธอโดยไม่คดิ อายฟ้าดิน
กาหลงรูส้ ึกเจ็บจนชาไปท้งั ตวั และหัวใจมนั สนั่ สะทา้ นไปหมด เพราะกาลงั รู้สึกเหมือนถกู เขม็
นบั พนั ๆ เลม่ ทิม่ แทงที่หัวใจดวงนอ้ ย ๆ ของเด็กสาวผหู้ ลงคิดว่าความรกั มนั เป็นสิ่งสวยงามมา
ตลอด
แตส่ าหรับกาหลงตอนน้ีความโกรธความเสียใจมนั ตกี นั จนเธอพูดไม่ออก ว่าเธอกาลงั รู้สึกเช่น
ไรกบั ส่ิงท่เี ห็นอยตู่ รงหนา้ เหมอื นฟ้าไดผ้ า่ ลงมาท่กี ลางลาตวั ของเธอใหต้ ายท้งั เป็นอยตู่ อนน้ี
แทบจะยนื ไมอ่ ยอู่ กี ตอ่ ไป ทรุดตวั ลงนงั่ กบั พ้ืน แตส่ ายตากม็ องดพู วกเขาอยตู่ รงหนา้ ประตูท้งั
น้าตาอาบแกม้ ท้งั สองขา้ งโลกใบน้ีมนั ช่างโหดรา้ ยกบั เธอเสียเหลอื เกินกาหลง เธอไดท้ าผดิ
อะไรถึงตอ้ งมาเจอกบั เร่ืองแบบน้ีดว้ ยพระเจา้ ทาไมโหดรา้ ยกบั เธอนกั
แค่เธอจะรักใครสักคนมนั ผดิ มากเลยหรือ เหมือนเธอกาลงั ถกู ฆา่ ใหต้ ายท้งั เป็น เพราะผชู้ ายที่
เธอหลงไวใ้ จเชื่อใจและมอบความรกั ของเธอ ท้งั หมดใหเ้ ขาไปท้งั กายและใจจนหมดไม่เหลอื
อะไรอีกแลว้ ตอนน้ี
ความฝันว่าสกั วนั เธอจะไดเ้ จอกบั ความสุขกบั คนอน่ื เขาบา้ ง มนั ไดพ้ งั ทลายลงจนหมดส้ิน
ความหวงั มนั ไดห้ ายไปจนหมด ไม่เหลือทางเลอื กให้เธออกี แลว้ ในเวลาน้ี
“นี่หรือคือการตอบแทน ความรักของเธอ ทีม่ ีต่อพพี่ เี ขากาลงั ฆา่ เธอ ใหต้ าย ดว้ ยคาโกหกหลอ
หลวง จากของเขา เธอมนั โง่เองกาหลง เธอมนั โง่ ออื่ ๆๆ ”
มองไปทางไหนกช็ ่างมืดมนและสิ้นหวงั ทอ้ งฟ้าท่เี คยดูสวา่ ง ตอนน้ี มนั ดไู รซ้ ่ึงแสงสวา่ ง สิ่งที่
เคยคาดหวงั มนั ไดห้ ายไปในเวลาเพยี งแค่ชว่ั พริบตาเดียว เมื่อภาพทพี่ รี ภทั รกาลงั ระเริงรักกบั
จอหน์ ท่ีเป็นผูช้ ายเหมอื นกบั เขาอยตู่ รงหนา้ ของเธอตอนน้ี
พวกเขาท้งั สองคนไมร่ ูว้ า่ กาหลงแอบมาไดย้ ินไดเ้ ห็น พวกเขากาลงั พูดคยุ กนั และรู้เหน็ ทกุ
การกระทาระหว่างพวกเขาหมดแลว้ น้นั เอง และยงั แอบถ่ายภาพพวกเขาเอาไวด้ ว้ ย หลงั จากเธอ
หายชอ็ ก เพราะคดิ ไม่ถึงวา่ พ่ีพกี บั จอห์น คือคู่เกยก์ นั น้นั เอง เธอเขา้ ใจมาตลอดว่าพ่ีพีแค่เป็นคน
เจา้ ชูแ้ ละชอบมวั่ ผูห้ ญงิ ไม่เลือกหนา้ เท่าน้นั ไมค่ ิดว่าพี่พีจะเป็นเกยเ์ ลยสักนิดเดียว เธอดพู วกเขา
แทบไม่ออก แตภ่ าพตรงหนา้ มนั กบ็ อกเธออยแู่ ลว้ ตอนน้ีวา่ เขาเป็นเกยจ์ ริง ๆ เธอไม่โกรธหรือรัง
เกลยี ดที่พ่ีพเี ป็นเกย์
แตท่ เี่ ธอเจบ็ ปวดกค็ อื คาพดู โกหก ท่พี ่ีพหี ลอกเธอมาตลอด มนั เจ็บปวดยงิ่ กวา่ รูว้ ่าพี่พีเป็นเกยช์ ะ
อกี
เธอไดแ้ ตน่ ง่ั กากรอบผา้ ใบที่เธอใชว้ าดรูปเอาไวแ้ น่น ๆ ในมอื ของเธอตอนน้ี เพื่อข่มความรู้สึก
เจบ็ ปวดเอาไว้ มนั ไม่จริงใช่ไหมกบั ส่ิงทีเ่ ธอกาลงั ไดย้ นิ มนั จากปากของพ่พี ีอยตู่ อนน้ี..กาหลงยงั
อยากจะหลอกตวั เองว่าเธอไดย้ นิ มนั ผิดไปเอง หูและตาของเธอไม่ดีถึงไดย้ ินไดเ้ ห็นหรือมอง
อะไรผิดเพ้ยี นไปเองแบบน้ี
พ่ีพตี อ้ งไมใ่ ช่คนใจรา้ ยแบบน้ีสิมนั ไมจ่ ริง ฮ่ือ ๆ ฮื่อ ๆ พ่ีพตี อ้ งไม่ใช่คนใจรา้ ย คนโกหก
หลอกลวง กาหลงเงยหนา้ ข้นึ มองท้งั สองคนท้งั น้าตานองหนา้ อีกคร้ัง เพ่ืออยากจะให้ภาพทเ่ี ธอ
กาลงั มองดอู ยมู่ นั เป็นแคภ่ าพลวงตาเทา่ น้นั
มนั ไมใ่ ช่เรื่องจริง ไมอ่ ยากจะให้มนั เป็นเร่ืองจริงเลยสกั นิด แตเ่ ธอกค็ งจะหลอกตวั เองไม่ไดอ้ กี
แลว้ ตอนน้ี
เพราะภาพทีเ่ ธอมองเห็นพีกาลงั พยายามงอ้ งอนจอหน์ อยบู่ นเตยี ง ในห้องนอนในแบบของเขา
มนั ชดั เจนชะจนกาหลงอยากจะอว้ ก และอยากจะตะโกนออกมาดงั ๆ วา่ พวกเขาทาแบบน้ีกบั
เธอไดย้ งั ไงกนั ยงั มีความเป็นคนหลงเหลืออยบู่ า้ งไหม เพราะภาพทเี่ ขากาลงั กอดจูบกบั จอหน์
และบอกรกั กนั และกนั
ท้งั สองคนกาลงั แลกจบู กนั อยา่ งเมามนั ส จนไม่ไดร้ ู้เลยว่าตอนน้ีกาหลงกาลงั ยนื มองลอ่ ดผา่ น
ช่องของประตู เขา้ มาในห้องนอนของพี และยนื สะกดกล้นั ความโกรธความเสียใจทถ่ี กู พีรภทั ร
หลอกลวงเธอมาตลอดสามเดือนเตม็ ทีเ่ ธอกบั เขาไดต้ ดั สินใจคบหากนั แบบเปิ ดเผยจนเพ่อื น ๆ
ของเขาทกุ คนรบั รูว้ า่ เธอคือผหู้ ญิงของเขา และเพ่ิงจะไดเ้ ป็นคู่หม้นั ของเขาเมือ่ คืนน้ีเอง เขาทา
ให้เธอมคี วามสุข หลงปล้ิมปตดิ ีใจ เพียงขา้ มคนื ถึงตอนน้ีความสุขน้ันมนั ไดพ้ งั ลง และมลาย
หายไปจนหมด กาหลงพยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้ ดว้ ยการจกิ เลบ็ ของเธอกบั ฝ่ามือของ
ตวั เองจนไดเ้ ลือดซึมออกมาหยดลงทีพ่ ้ืนหนา้ ห้องของพีรภทั ร
“ตอนน้ีคงสมใจ พพี่ ี แลว้ สินะ อตุ ส่าห์ ใหช้ ีวิตกบั เขาไปจนหมด จุดจบ ไดร้ ับมาแค่คา
หลอกลวง เขากาลงั ฆ่าเธอใหต้ าย บาดแผลท่ีพพ่ี ที ิ้งไวใ้ หเ้ ธอ มนั กาลงั ฆ่าเธอจริง ๆ เจ็บปวด
เหลอื เกิน กบั ความจริง ทไี่ ดร้ ู้ในวนั น้ี ”
สองมือกาฟูกนั วาดภาพจนหักคามือ เศษไมท้ ม่ิ แท่งฝ่ามอื แต่เธอกบั ไม่มีความรู้สึกเจ็บตรงฝ่ามอื
ทกี่ าลงั มเี ลอื ดไหลซึมออกมาอยตู่ อนน้ีเลย เพราะหัวใจของเธอมนั กาลงั เจบ็ ปวดจนแทบแตก
สลายไปแลว้
กบั คาโกหกหลอกลวงของคนทเี่ ธอเลยหลงรักเขาจนหมดหัวใจ ทผี่ ่านมามนั แคค่ าพูดโกหก
มาตลอดเวลาใช่ไหม ท่เี ขาบอกว่ารกั เธอชอบเธอคนเดียว มนั แค่ลมปากของผชู้ ายทไ่ี มใ่ ช่ชาย
แทอ้ ยา่ งเขาใช่ไหม ท่จี ะพดู ออกมายงั ไงกไ็ ดโ้ ดยไม่ไดค้ ิด วา่ คาพูดของเขาทาไดท้ ารา้ ยใครบา้ ง
ทุกอยา่ งท่ีเขาพูดมนั ออกมาเลยจริงสกั นิดไหม เขามนั ช่างเลวอยา่ งหาท่ีเปรียบไมไ่ ดจ้ ริง ๆ
กาหลงอยากจะร้องกรี๊ดดดออกมาใหม้ นั ดงั ๆ ให้สมกบั ความเสียใจความเจ็บปวดทถี่ กู หลอกมา
นาน จากคนท่ีเธอคดิ วา่ เขาเป็นคนดีมาตลอดเวลาหลายปี
คิดเสมอวา่ เขาคอื เทพบุตรสาหรบั เธอมาตลอดเวลาหลายปี ท่ีเธอเฝา้ รอคอยใหเ้ ขามองเห็น
ความรกั และความจริงใจทเ่ี ธอมใี ห้กบั เขาเสมอมา จนเธอทามนั สาเร็จไมใ่ ช่สิน่าจะเป็นจนเขา
หลอกเธอสาเร็จมนั น่าจะถูกมากกว่า กาหลงอยากจะหัวเราะเยาะตวั เองออกมาให้มนั ดงั ๆ
ใหก้ บั ความโง่เขลาของเธอเองชะจริง ๆ
"ยยั กาหลง ยยั ผหู้ ญงิ หนา้ โง่เอย้ ..!” แกมนั คนหนา้ โง่ถกู เขาหลอก แกมาตลอดแกมนั ยงั โงท่ จ่ี ะ
เช่ือว่าเขาเป็นคนดีอยอู่ ีกฮอื่ ๆฮ่ือ ๆ ยยั โง่ ... อ่ือ ๆๆ "
แต่ตอนน้ีคนทเ่ี ธอหลงรกั หลงไวใ้ จมากที่สุด เขาคือคนเลวคนลวงโลก เขาเป็นแคส่ ุภาพบุรุษ
ในคราบของชาตานดี ๆ น้ีเอง เขายอมทาทกุ อยา่ งเพอ่ื จะไดห้ ลอกใหเ้ ธอรกั เขา และทาให้เธอ
ตายใจหลงรกั เขาจนหวั ปักหวั ปา เพยี งเพื่ออยากจะแกลง้ พ่ีภูผาอยา่ งง้นั หรือ เหตผุ ลมนั ฟังดบู า้
ส้ินดี
และยงั หลอกใหเ้ ธอยอมมอบความสาว และความรกั ท้งั หมดท่เี ธอไม่เคยใหใ้ คร หรือรักใครมา
กอ่ นใหเ้ ขาไปหมดสิ้น เธอไม่เหลืออะไรอกี แลว้ ความเช่ือใจความไวใ้ จมนั ไดถ้ ูกทาลายเพราะ
คนเลว ๆ คนน้ีเพยี งคนเดียว
กาหลงไดแ้ ตย่ นื น้าตาไหลพราก และรีบยกฝ่ามือข้ึนปิ ดปากของเธอเอาไวไ้ ม่ให้ เผลอร้องไห้
ออกมาดงั ๆ เพราะกลวั ว่าเสียงรอ้ งไห้ของเธอ มนั จะไปทาใหท้ ้งั สองคนไดร้ ูต้ วั วา่ เธอกาลงั
แอบดพู วกเขาอยตู่ รงน้ี
และรูห้ มดแลว้ วา่ พวกเขาช่วยกนั เลน่ ละครหลอกลวงเธอกบั ภูผา และทกุ คนความเจ็บปวดใด
มนั จะเท่ากบั ถกู คนทเ่ี รารักมากทสี่ ุดทรยศหักหลงั กบั ความรักทเี่ ธอมใี หก้ บั เขา มนั ไม่มีอกี แลว้
ตอนน้ี
เพราะกาลงั เจ็บปวดจนสุดจะทนยนื มองภาพบาดตาบาดใจไดอ้ กี ตอ่ ไป เธอไดแ้ ตต่ อ่ ว่าพีรภทั ร
อยใู่ นใจของเธอ ว่าเธอเคยไปทาอะไรใหเ้ ขาเจบ็ ซ้าน้าใจกนั นกั กนั หนาหรือ เขาถงึ ไดค้ ิด
แผนการมาทารา้ ยเธอไดถ้ ึงเพยี งน้ี
ทาไมนะพี่พกี าหลงไมเ่ คยคิดรา้ ยกบั พ่ีเลยสักคร้งั ทาไมพ่จี ะตอ้ งมาทาร้ายกาหลงแบบน้ีดว้ ย ไม่
รักไมช่ อบเธอจริง ๆ ก็ไมน่ ่าจะมาหลอกลวงกนั แบบน้ีเลย ถา้ เขาไมไ่ ดร้ ักชอบเธอจริง ๆ และ
ไม่ไดช้ อบผหู้ ญงิ อยา่ งทเ่ี ขาแสดงละครหลอกลวงทกุ คนอยใู่ นเวลาน้ี เขากค็ วรจะบอกกนั ตรง ๆ
ไม่ใช่มาทารา้ ยกนั แบบน้ี ความรู้สึกดี ๆ ท่ีเคยมีให้กบั พมี นั ไดห้ มดไปแลว้ ในเวลาน้ี สาหรับ
กาหลงมนั เหลอื เอาไวแ้ ค่ความโกรธแคน้ และความเสียใจเท่าน้นั
ความเสียใจความเจบ็ ปวด ท่เี ธอกาลงั ไดร้ ับจากคนใจร้ายคนชว่ั อยา่ งพรี ภทั ร มนั ทาให้กาหลง
รู้สึกอบั อายและโกรธแคน้ ให้เขา จนไม่คดิ จะให้อภยั เขาไดอ้ ีกตอ่ ไปเช่นกนั เม่ือความรกั ความ
จริงใจทเ่ี ธอเคยมใี หเ้ ขามาตลอด มนั ไม่มีค่าไม่มคี วามหมายสาหรับเขาอกี ตอ่ ไป แต่ส่ิงท่ีเขาได้
ตอบแทนความรกั ของเธอ ดว้ ยคาพูดโกหกหลอกลวงมาตลอดเวลาที่คบหากนั
เธอจึงอยากจะเอาคนื พรี ภทั รและจอห์นให้รู้สึกเจบ็ ปวดเหมือน ๆ กบั ทีพ่ วกเขากาลงั ทากบั เธอ
ไดเ้ จ็บบา้ ง อยากรา้ ยเธอกจ็ ะขอร้ายใหด้ ู เม่ือทาดีมาตลอดแตส่ ิ่งทเี่ ธอไดร้ บั คอื คาโกหก
หลอกลวงมาแทน เธอกข็ อทาอยา่ งท่หี วั ใจของเธอมนั กาลงั ส่ังอยตู่ อนน้ีบา้ ง เพราะความเสียใจ
มนั ไดก้ ลายเป็นความแคน้ ไปแลว้ น้นั เอง
กาหลงจงึ หยบิ มอื ถอื ข้นึ มากดแอบถา่ ยคลปิ ที่พรี ภทั รกบั จอหน์ กาลงั มอี ะไรกนั อยบู่ นเตยี ง
เอาไวท้ ้งั น้าตานองหนา้ น้าตาไหลออกมาเป็นทาง เธอแอบถา่ ยคลปิ ของท้งั สองคนไปกร็ อ้ งไห้
ไปดว้ ยมือสั่นเทา
ในเมื่อพวกเขากลา้ ทจี่ ะทารา้ ยเธอได้ แลว้ ทาไมเธอจะเอาคนื คนเลว ๆ อยา่ งพีรภทั รบา้ งไม่ได้
ผชู้ ายเลว ๆ คนน้ีมนั จะตอ้ งชดใชใ้ นสิ่งทีม่ นั ไดท้ าเอาไวอ้ ยา่ งสาสมเช่นกนั
“ ฉันจะทาให้ทกุ คนไดร้ ู้ว่าคณุ หมอสุดหลอ่ และการศึกษาดี แบบพวกนายท้งั สองคนมนั น่า
รงั เกยี จน่าขยะแขยงมากแคไ่ หนกนั และอยา่ ไดห้ วงั วา่ พวกนายจะไดม้ ีที่ยืนอยใู่ นสงั คมน้ีไดอ้ กี
ต่อไป ค่อยดฤู ทธ์ิเดชของคนอยา่ งนางกาหลงคนน้ีดบู า้ ง”กาหลงจอ้ งมองท้งั สองคนดว้ ยสาตา
แห่งความแคน้
“ ฉันจะทาใหน้ ายพวกไดส้ ูญเสียมากกว่าท่ฉี ันตอ้ งเจอมากเป็นสิบเท่า หรือทาให้คณุ พอ่ คุณแม่
ของพวกไดร้ ู้ วา่ ลกู ชายของพวกทา่ น เป็นเกย์ นายท้งั สองคนจะไดร้ ับรู้ถึงความเจ็บปวด อยา่ งท่ี
ฉนั กาลงั เจอบา้ ง เม่อื ทกุ คนไดร้ ูเ้ รื่องราวเลว ๆ ของพวกแกกนั ให้หมด ฉนั ก็อยากจะรู้
เหมอื นกนั วา่ พวกนายจะเอาหนา้ ไปไวท้ ่ีไหน และจะอยยู่ งั ไงไดเ้ ช่นกนั เม่อื เรื่องที่พวกนายเป็น
ค่เู กยก์ นั ถกู เปิ ดเผยให้พวกเขาไดร้ บั รูก้ นั หมดในอีกไมช่ า้ น้ี”
วา่ ลกู ชายสุดทีร่ กั ของพวกเขามนั คอื ไอพ้ วกเกยจ์ มหลอกลวงดี ๆ น้ีเอง ทกี่ ลา้ หลอกลวงพวกเขา
มาตลอด ในเมือ่ เขาทารา้ ยเธอกอ่ น และเธอจะไม่ยอมเจ็บปวดอยคู่ นเดียวหรอก พวกนายก็ตอ้ ง
เจอไมต่ า่ งจากฉัน และตอ้ งเจบ็ ปวดยง่ิ กว่าคอยดสู ิ กอ็ ยากมารา้ ยกบั เธอกอ่ นมนั กต็ อ้ งเอาคืนให้
สาสมเช่นกนั
กาหลงคดิ หลงั จากไดก้ ดถา่ ยทกุ อยา่ งเอาไวไ้ ดต้ ามท่ีเธอตอ้ งการหมดแลว้ กาหลง กก็ ดส่งคลิป
ที่เธออดั ไว้ ส่งไปเก็บไวท้ อี่ ีเมลส์ ่วนตวั ในคอมพวิ เตอร์ของเธอ อกี ที เผือ่ เกบ็ ไว้ อกี ไฟล์
จากน้นั เธอกต็ ้งั ใจจะเดินออกไปจากตรงหนา้ ประตหู อ้ งนอนของพี ที่กาลงั นอนกอดกบั จอห์น
อยบู่ นเตียง หลงั จากพวกเขาปรับความเขา้ ใจกนั ไดแ้ ลว้ ในเวลาน้ี และพอเธอมองเห็นท้งั สองคน
สุขสมกนั เสร็จ เธอจงึ คดิ จะถอยออกไปจากหนา้ ห้องของพวกเขา
เพราะให้รูส้ ึกขยะแขยงท้งั พแี ละจอหน์ อยา่ งบอกไมถ่ กู เมอ่ื ไดม้ าเหน็ ธาตุแทข้ องท้งั สองทเี่ ป็น
คู่เกยก์ นั ซ่ึงเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าในชีวิตของเธอจะตอ้ งมาพบเจอกบั เรื่องราวท่ีน่าอดสูใจและ
น่าขยะแขยงเช่นน้ีมาก่อน เธอไมไ่ ดร้ ังเกียจพวกรักร่วมเพศเดียวกนั ถา้ พวกเขาไมม่ าทารา้ ยเธอ
กอ่ น แต่สาหรับไอเ้ กยห์ นา้ ไหวห้ ลงั หลอกท้งั สองคนน้ี เธอไม่คดิ ทีจ่ ะให้อภยั กบั พวกมนั อกี
ตอ่ ไป
กาหลงกาลงั เจบ็ ปวดท่ถี กู เกยอ์ ย่างพีรภทั รหลอกเอาความสาวของเธอไป และหลอกใหเ้ ธอรกั
มนั จนหมดหัวใจ จะไปโทษใครเพราะเธอดนั คิดไปเองมาตลอด วา่ ไอค้ นเลวคนน้ีมนั เป็น
สุภาพบุรุษสาหรับเธอ และทกุ คนน้นั เอง กาหลงคอ่ ย ๆ ถอยออกห่างประตไู ปเร่ือย ๆ ท้งั ท่ี
สายตาของเธอยงั มคี ราบน้าตาเกาะเต็มดวงตาท้งั สองขา้ ง
และตาพร่ามวั เพราะม่านน้าตากาลงั จบั จอ้ งอยทู่ ร่ี ่างท้งั สองคนทกี่ าลงั นอนกอดก่ายกนั กลม อยู่
บนเตียงภายใตผ้ า้ ห่มผืนเดียวกนั อยา่ งเจ็บปวดหวั ใจสุด ๆ
และเธอกเ็ ผลอถอยไปซนเขา้ กบั แจกนั ท่ีต้งั อยใู่ กล้ ๆ กบั ประตเู ขา้ จนได้ อยา่ งไม่ต้งั ใจ เพราะ
กาหลงไม่ทนั มองเหน็ วา่ มนั ต้งั อยตู่ รงน้ีน้นั เอง จึงทาให้แจกนั อนั น้นั ลม้ ลงและเกิดเสียงดงั ข้นึ
อยา่ งไม่ไดต้ ้งั ใจ กาหลงถงึ กบั ตกใจจนทาอะไรไม่ถกู กลวั ว่าท้งั สองคนจะจบั ไดว้ ่าเธอมาแอบ
ฟังแอบดพู วกเขาน้นั เอง
"โครม..!”
และเสียงเหมือนใครกาลงั ว่งิ หนีออกไปจากตรงหนา้ ประตู และของลม้ ลงที่พ้นื มนั ไดท้ าใหพ้ ี
และจอหน์ รีบผลกั ร่างออกห่างจากกนั อยา่ งรวดเร็ว ท้งั ทกี่ าลงั นอนกอดกนั โดยไมไ่ ดส้ วมใส่
เส้ือผา้ อยบู่ นเตียง ตอ้ งรีบลกุ ข้ึนเดินไปหยบิ เส้ือผา้ ทถี่ ูกถอดออกไปก่อนน่าน้ี ข้นึ มาสวมใส่
อยา่ งรวดเร็วและรีบเดินออกมาดูวา่ ใครมาแอบดูพวกเขากนั
และท้งั สองก็ไดม้ องเห็นดา้ นหลงั ของกาหลงไว ๆ
“พีกาหลง”
“จอห์นบอกพีรภทั ร
“กาหลงตอ้ งรู้เรื่องของเราแลว้ แน่ ๆ ไม่ง้นั ไม่วง่ิ หนีไปแบบนี่หรอก เราตอ้ งจบั เธอไวพ้ ี และเอา
มือถือของเธอมาใหไ้ ด้ เดก็ น้ีจะตอ้ งแอบถา่ ยพวกเราเอาไวแ้ น่ ๆ” จอหน์ บอกพี
“นายตามเธอไปจอห์น อยา่ ให้กาหลง เอาเรื่องของเราไปบอกใครได้ เราจะตอ้ งหยดุ เธอ ไม่ง้นั
เราสองคนซวยแน่ เด็กบา้ เอย่ หนหาเรื่องจนได”้ พีรภทั รสบถเสียงดงั และวงิ่ ตามจอหน์ ที่ วงิ่ ตาม
กาหลงไป กอ่ นเขา
“หยดุ นะกาหลง เธอจะไปไหน กลบั มาคยุ กนั กอ่ น เธอเหน็ อะไร อยา่ หนีนะ นางเดก็ บา้ ฉนั บอก
ให้เธอหยดุ ไงเล่า เธอแอบถา่ ยพวกเราใช่ไหม เอามือถือของเธอ มาใหฉ้ ัน แลว้ ฉนั จะปล่อยเธอ
ไป กาหลง อยา่ ทาใหม้ นั เป็นเรื่อง “จอหน์ ตะโกนเรียกกาหลง และบอกเธอ ใหเ้ อามือถือใหเ้ ขา
“ไม่ให้ ทกุ คนจะตอ้ งไดร้ ูเ้ ร่ืองของพวกแก ไอพ้ วกใจร้าย ไอพ้ วกโกหก หลอหลวง วนั น้ีฉันจะฉ
เร่ือง ของพวกแกใหโ้ ลกไดร้ ู้ ทุกคนจะตอ้ งไดร้ ู้เรื่อง ท่พี วกแกท้งั สองคนเป็นเกย์ หยดุ อยา่ ตาม
มานะ ไดค้ นใจรา้ ย ออ่ื ๆ ไอพ้ วกคนสารเลว ฉนั เกลยี กดพวกแก ไดย้ นิ ไหม ไปใหพ้ น้ “
กาหลง หนั มาด่าท้งั สองคน ท่ีไล่ตามเธอมา เพราะตอนน้ีพวกเขารูแ้ ลว้ ว่ากาหลงไดม้ าเห็น
ทุกอยา่ งระหวา่ งพวกเขาหมดแลว้ น้นั เอง พวกเขาจะไมย่ อมปล่อยหลอ่ นไปบอกคนอื่น เรื่อง
ของพวกเขาแน่ ถา้ เร่ืองท่ีพวกเขาเป็นคูเ่ กยถ์ ูกเปิ ดเผยออกไปมหี วงั ชีวติ ของพวกเขาจบแน่ ไม่วา่
อาชีพการงาน หรือถา้ เรื่องน้ีรู้ถงึ หูพอ่ แมข่ องพวกเขาท้งั สองครอบครวั เขากบั จอห์นคงจะตอ้ ง
ถูกจบั แยกกนั ตลอดไป เพราะพอ่ แมข่ องพวกเขาคงรับเรื่องท่พี วกเขารกั กนั ไม่ได้
"น่ีเธอคิดจะแฉพวกเราจริง ๆ ใช่ไหม ฉันไมม่ ีทางยอมใหเ้ ธอแฉฉนั กบั พีไดห้ รอก ลบคลปิ
ออกชะ ไม่ง้นั อยา่ หาว่าฉันใจร้ายนะกาหลง “จอหน์ ข่กู าหลง
“แกจะทาอะไรฉนั ไดเ้ ลว ไอต้ ดุ๊ ”กาหลงด่าจอหน์