"เขาบอกมีนอ้ งชายช่ือภูผา" หมวดเกา้ ตอบแทนทอ้ งฟ้า
"ง้นั เขากค็ อื พี่ทอ้ งฟ้านะสิ เป็นไปไดย้ งั ไงท่ีเขาตายแลว้ ก็เรายงั เหน็ เขานอนโคม่าอยทู่ ่ี
โรงพยาบาลอยเู่ ลยน้ีค่ะ .พ่เี ขายงั ไมต่ ายชะหน่อย หรือว่าท่ีเขานอนโคม่า เพราะวิญญาณของเขา
ออกจากร่าง เหมอื นในหนงั ทฉ่ี นั เลยดู วา้ วน่ีมนั สุดยอดไปเลย ทฉี่ ันกลงั คุยกบั ผจี ริง ๆ “ จอ
ยไม่อยากจะเช่ือ และใหร้ ู้กลวั นอ้ ยลง เมือ่ ไดร้ ู้วา่ ผที พ่ี วกเขากาลงั คยุ ดว้ ยก็คอื พ่ีทอ้ งฟ้า พีช่ ายของ
ภูผาน้ันเอง
"คณุ อยากจะเห็นเขาเองไหมละ จะไดร้ ู้วา่ เขาใช่คนทคี่ ุณกาลงั พูดถงึ ไหม..” คร้งั น้ีเป็นกอ้ นชะ
เองทถี่ ามข้ึน พร้อมกบั หยบิ เอาขวดท่ีเขาไดจ้ ากหลวงตาออกมาจากกระเป๋ าเปข้ องเขา มายนื่ ให้
จอยตรงหนา้ ของเธอ
"ลองทาข้ีเถา้ น้ีดู ไมต่ อ้ งกลวั ผมก็เคยทามาแลว้ "กอ้ นบอก จอยจึงรบั ขวดมาจากกอ้ นมือสน่ั ๆ
"คุณแน่ใจนะวา่ มนั จะไดผ้ ลจริง ๆ และเขาไมไ่ ดด้ ูน่ากลวั ใช่ไหมคะ่ ฉันกลวั ผีหลอกฉนั ถงึ จะ
เป็นพ่ีทอ้ งฟ้าก็เถอะ " จอยยงั ไม่กลา้ ทา
"คณุ ตอ้ งเห็นเอง ส่วนจะไดผ้ ลไหมคุณก็ดทู ี่หมวดเกา้ วา่ เขาเหน็ ผีจริง ๆ ไหม และเขาก็กาลงั พูด
กบั ผีตอ่ หนา้ คุณกเ็ หน็ ๆ อยู่ ถา้ ไม่เช่ือคณุ ตอ้ งพิสูจนด์ ว้ ยตวั เอง อยา่ กลวั ถา้ เรามองเหน็ พวกเขา
เรากจ็ ะไดร้ ูว้ า่ ผีพวกน้ีอยตู่ รงไหน เราจะไดห้ นีรอดจากพวกมนั ได้ ทาชะ ผมเองก็จะทา
เหมือนกนั เพราะตอนน้ีเราไมร่ ูว้ ่าเรากาลงั ตอ่ สูก้ บั อะไร การมองเห็นพวกมนั เราอาจจะ
ไดเ้ ปรียบ" กอ้ นบอกพรอ้ มกบั พยกั หนา้ ใหจ้ อยทาตามเขา
หลงั จากน้นั ท้งั สองคนกส็ ามารถมองเหน็ ทอ้ งฟ้าได้ จอยถงึ กบั ตกใจเป็นไปไดไ้ งทพ่ี ีท่ อ้ งฟ้า
ตายแลว้ แต่เธอกค็ งปฏเิ สธไม่ได้ เพราะพเ่ี ขาตวั เป็น ๆ ยืนอยตู่ รงหนา้ เธอนี่เอง และกาลงั โบกมอื
ทกั ทายเธอดว้ ย ให้ตายเถอะ มนั ไดผ้ ลจริง
"สวสั ดีจอยไมเ่ จอกนั นานนะเรา " ทอ้ งฟ้าเอ่ยทกั ทายจอย ที่กาลงั ยนื ทาหนา้ ไม่อยากจะเชื่อกบั
ภาพของทอ้ งฟ้าท่ีเธอกาลงั เห็นอยนู่ ้ี
"พ่ีทอ้ งฟ้าจริงดว้ ย พ่ที อ้ งฟ้าทาไมถึงตายและทาไมภูผาถงึ ไดก้ ลายเป็นผรู้ า้ ยไปได้ ภผู าฆ่าทุก
คนจริงหรือคะ พี่ช่วยบอกจอยหน่อยสิวา่ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึน..กบั พ่แี ละภูผา ทาไมถึงเกิดเร่ืองร้าย
ๆ ข้นึ กบั พวกเราทกุ คนได้ “จอยเอย่ ถามทอ้ งฟ้า
"พี่ไม่รู้จอย แต่ท่ีเราเห็นไมใ่ ช่ภูผา เพราะพคี่ ิดว่าภผู าไมน่ ่าทาแบบน้ี มนั ตอ้ งมอี ะไรสักอยา่ งทที่ า
ให้ภผู าเป็นแบบน้ี เราตอ้ งช่วยเขาจากสิ่งชวั่ รา้ ยน้นั เพราะถา้ เป็นภผู าเขาจะไมม่ วี นั ทาร้ายพี่หรือ
จอย" ทอ้ งฟ้าบอกกบั จอย
"แลว้ มนั จะเป็นใครละค่ะ ก็เราทุกคนกเ็ หน็ ว่าเป็นภผู าจริง ๆ ทจี่ บั ตวั เพ่อื นของคณุ กอ้ นไป
และทาร้ายหมวดเกา้ " จอยบอกทอ้ งฟ้า
"พ่ีกบ็ อกไม่ได้ แต่พี่ไมเ่ ชื่อว่าน้นั คือภูผานอ้ งชายของพี่ ภูผาไม่ไดฆ้ า่ ใคร ภผู าอาจทาพลาดท่ี
ดนั ไปปลุกวิญญาณผีรา้ ยใหม้ นั ตืน่ ข้นึ มา โดยไมต่ ้งั ใจ แตภ่ ูผาไมใ่ ช่คนทาเร่ืองท้งั หมดแน่ เช่ือ
พี่สิจอย ผมอยากใหท้ ุกคนช่วยผม ตามหาตวั ภูผา ถา้ เขาและผมไดเ้ จอกนั ผมอาจช่วยเขาได้ "
ทอ้ งฟ้าหันไปมองทางหมวดเกา้
"นายจะใหพ้ วกเราช่วยยงั ไง ในเมื่อกเ็ ห็นอยวู่ ่านอ้ งนายคือฆาตกร ทฆี่ ่าทุกคนรวมท้งั เพอื่ น
ร่วมงานฉันดว้ ย" หมวดเกา้ บอกเสียงเขม้
"ผมพูดอะไรไปตอนน้ี ทกุ คนกค็ งไมเ่ ชื่อผม ว่าน้นั ไมใ่ ช่ภผู า ผมรูว้ ่าพวกคณุ เห็นแบบน้นั แต่
สิ่งทีผ่ มมองเห็นมนั ต่างจากท่ีพวกคณุ มองเห็น เช่ือผมสิ น้นั ไมใ่ ช่ภผู า แต่มนั คอื วิญญาณของ
ผหู้ ญิงคนหน่ึงทีโ่ กรธแคน้ และตอ้ งการคนไปอยแู่ ทนที่เขาในบา้ นหลงั น้ี"ทอ้ งฟ้าบอกกบั ทุก
คนที่กาลงั ตกใจกบั สิ่งที่ทอ้ งฟ้ากาลงั บอกพวกเขา
"หน่ึงร่างแทนที่อกี หน่ึงร่างจะเป็นร่างใหมข่ องเธอ และนอ้ งชายของผมกถ็ กู มนั คอบงาเขาอยู่
ตอนน้ี ต้งั แต่เมื่อไรผมเองกไ็ ม่รู้ จากที่ผมอ่านหนงั สือเล่มน้ี มนั ไดบ้ อกอะไรผมให้ตาสว่าง
ข้ึนมา เก่ียวกบั พธิ ีกรรมในหนงั สือเลม่ น้ี วา่ มนั จะตอ้ งใชอ้ ะไรในการเปลย่ี นร่างของมนั ในคร้งั
น้ี และตอ้ งคนื น้ีดว้ ย"ทอ้ งฟ้าเลา่ เกี่ยวกบั สิ่งที่เขาพ่งึ รูม้ า
"มนั ฆา่ ไปแลว้ หา้ คน หรืออาจมากกว่าน้นั เราเองกไ็ มร่ ู้ คุณลองนบั ดูสิ วา่ มนั จะตอ้ งฆา่ อกี ก้ีคน
ถงึ จะครบตามที่มนั ตอ้ งการ มนั ตอ้ งการวิญญาณท้งั หมดเกา้ ดวงดว้ ยกนั ผมเพง่ิ เอ๊ะใจก็ตอนที่
ผมปะทะกบั วญิ ญาณของมนั เมือ่ หน่ึงชว่ั โมงที่ผ่านมา มนั พูดถึงการเปล่ียนร่างใหม่ และร่าง
ใหมท่ ี่มนั ตอ้ งการกค็ อื คุณกนั ดา เพราะเธอเกิดวนั เดยี วกนั กบั ผหู้ ญิงคนน้นั "ทอ้ งฟ้าบอกกบั ทกุ
คน เพราะเขาเพง่ิ รู้ว่ากนั ดาเกิดวนั น้ี จากทเ่ี ขาเปิ ดดบู ตั รประชาชนของเธอในกระเป๋ าเปข้ องเธอ
"รวมท้งั กาหลงดว้ ย" จอยพดู ข้ึนมาบา้ ง
"ง้นั ทกี่ าหลงหายไปกต็ อ้ งเป็นผีตนน้ี ทีเ่ อากาหลงไปซ่อนนะสิ ถา้ พท่ี อ้ งฟ้าบอกวา่ มนั
ตอ้ งการร่างใหม่ เพราะกาหลงเกิดวนั น้ีเหมือนกนั แยแ่ ลว้ มีคนเกิดวนั เดียวกนั ถงึ สามคนและ
หายตวั ไปกนั หมด" จอยถงึ กบั ให้รู้สึกกลวั
"อาจใช่หรืออาจไม่ใช่สาหรับกาหลง แตท่ ี่แน่ ๆ คือคณุ กนั ดาเธอกาลงั ตกอยใู่ นอนั ตราย
เพราะวิญญาณตนน้ี เธอตายมานานแลว้ ดว้ ย เมื่อหลายสิบปี กอ่ น ไม่เช่ือพวกคุณดูน้ี ผมเพ่งิ ไป
เจอมนั เขา้ ตอนทตี่ ามหาพวกคณุ บนั ทกึ ของผูห้ ญงิ คนน้นั เขยี นเอาไว้ กอ่ นจะถูกใครฆ่าตาย
และมหี นงั สืออกี เลม่ เก่ียวกบั มนตด์ า หรือการทาเสน่ห์รวมท้งั วิธีเปลย่ี นร่าง พวกคุณลองอา่ นดู
เผ่อื วา่ มนั จะช่วยเราแกไ้ ขเร่ืองน้ีได"้
ทอ้ งฟ้ายนื่ หนงั สือเก่า ๆ เล่มหน่ึงมาตรงหนา้ หมวดเกา้ และมรี ูปของผูห้ ญิงคนน้นั ถ่ายเอาไวก้ บั
ใครคนหน่ึงดว้ ย มนั เกา่ มากแตก่ ็ยงั พอดอู อก และมอี กี รูปทเ่ี ธอถา่ ยกบั ผชู้ ายคนหน่ึงทมี่ หี นา้ ตา
ออกไปทางฝร่งั ลกู คร่ึงไทยทถ่ี า่ ยคกู่ บั เธอ
"เธอถูกฆา่ ตายอยา่ งทุกขท์ รมาน และคนที่ฆา่ เธอก็คือคนรกั ของเธอเองอีกดว้ ย ผมคดิ วา่ จะเป็น
ใครไปไม่ได้ ถา้ ไม่ใช่เจา้ ของบา้ นหลงั น้ี ผมเพง่ิ ลงไปที่ห้องใตด้ ินน้นั มา มนั น่ากลวั มาก มแี ต่
เคร่ืองมือแพทยเ์ ต็มไปหมด และคราบเลือดที่นานมาแลว้ ในห้องน้นั แต่ก่อนน่าจะเคยเป็นที่ทา
แทง้ เดก็ มาก่อน ผมเห็นวญิ ญาณของเดก็ เต็มไปหมดรวมท้งั ลกู ของเธอคนน้นั ดว้ ย เราจะตอ้ ง
ช่วยกนั ปลดปลอ่ ยดวงวญิ ญาณพวกน้ีใหไ้ ปสู่สุคตภิ พภมู ทิ ีด่ ี" ทอ้ งฟ้าบอกกบั ทุกคน
"แลว้ พวกเราจะชว่ ยพวกเขายงั ไงละครบั .” กอ้ นถามทอ้ งฟ้า
"เราจะตอ้ งตามหาร่างของพวกเขาให้เจอนะสิครบั คนทีฆ่ า่ พวกเขาเอาร่างของพวกเขาไป
ซ่อนไวท้ ่ีไหนสกั แห่ง ผมเองกไ็ มร่ ู้ผมจึงอยากจะใหท้ กุ คนช่วยผมหาร่างของพวกเขาใหเ้ จอ
ก่อนจะเทย่ี งคืนของคืนน้ี ไม่ง้นั เราจะช่วยใครไมไ่ ดเ้ ลยสกั คนรวมท้งั พวกเราดว้ ย"ทอ้ งฟ้าบอก
ความจริงทีน่ ่ากลวั ใหท้ กุ คนฟัง และยนื่ รูปถา่ ยมาใหจ้ อยดู
เม่ือจอยไดเ้ ห็นรูปถ่ายท้งั สองใบ ท่ใี บหน่ึงมีรูปถ่ายของคนทเ่ี ธอเคยเห็นหนา้ อยใู่ นน้นั ดว้ ย แต่
อกี ใบเธอไมร่ ูว้ ่าคนในรูปเป็นใคร ที่ทอ้ งฟ้าย่ืนมาใหด้ ูถงึ กบั หนา้ ถอดสีเกือบทารูปหลน่ จากมือ
ของเธอ
"น้ีมนั ๆ ลุงแก่ ๆ คนน้นั ทีเ่ ฝ้าบา้ นหลงั น้ีค่ะทุกคน เขาเป็นอะไรกบั ผูห้ ญงิ สวย ๆ ในรูปน้ีกนั แน่
..” จอยย่ืนส่งรูปถา่ ยให้หมวดเกา้ ดู
ใบหนา้ ของผหู้ ญงิ ในภาพมนั มเี คา้ หนา้ คลา้ ย ๆ กนั กบั ผชู้ ายดมู ีอายแุ ลว้ ในรูปเหมอื นจะเป็น
พอ่ ลูกกนั มากกว่าจะเป็นแฟนไปได้ เพราะดูจากอายดุ จู ะห่างกนั อยมู่ าก และลกั ษณะการยืน
กอดกนั ในรูป เหมือนลูกสาวกาลงั กอดกบั พอ่ จากสายตาของท้งั สองคนทแี่ สดงต่อกนั สายตา
ของพอ่ ที่มองลกู สาวมกั จะดอู บอุ่นเสมอ
"ใช่แลว้ เธอคอื ลกู สาวของผูช้ ายในรูปถ่ายน้ีอยา่ งแน่นอนครบั ส่วนผูช้ ายอีกคนในรูปน้ีผมไมร่ ูว้ า่
เขาเป็นใคร และเป็นอะไรกบั ผูห้ ญิงในรูปน้ี แตผ่ มว่ามนั อาจจะพอมีหลกั ฐานอะไรสกั อยา่ งใน
บา้ นน้ีหลงเหลอื ใหพ้ วกเราไดค้ น้ หาบา้ งละน่า เราคงจะตอ้ งช่วยกนั หาดู" หมวดเกา้ บอก
"ง้นั เราก็ลงมอื กนั เถอะครบั ผมห่วงกนั ดา ถา้ เรารู้วา่ ผหู้ ญิงในรูปน้ีเธอเป็นใคร มนั อาจช่วยกนั
ดาได้ "กอ้ นบอกหันมาทจี่ อย
"คณุ จะไปกบั ผมไหมหรือวา่ จะไปกบั หมวดเกา้ เราตอ้ งแยกกนั คน้ หาไมง่ ้นั อาจไม่ทนั การ"
กอ้ นบอกกบั จอย
"ฉันขอไปกบั คณุ ละกนั ส่วนพีท่ อ้ งฟ้าก็ไปกบั หมวดเกา้ ละกนั ค่ะ" จอยเป็นคนเลอื กเองคร้ังน้ี
"กด็ ีไปกนั เถอะ"หมวดเกา้ ออกเดินไปกอ่ น
"เดี๋ยวหมวดเกา้ คน้ บนบา้ น ส่วนผมกบั คุณจอยจะไปท่หี อ้ งใตด้ ินเองครบั ระวงั ตวั ดว้ ยนะทกุ
คน นายดว้ ย " กอ้ นบอกกบั หมวดเกา้ และทอ้ งฟ้า
"ไดน้ ายกบั คุณจอยกร็ ะวงั ตวั ดว้ ย แลว้ ออกมาเจอกนั ทห่ี นา้ บา้ นเขา้ ใจนะทกุ คน" หมวดเก้า
บอกกบั ท้งั สองคน
"ครบั หมวด" กอ้ นพาจอยเดินลงบนั ไดไปอีกทาง
"แลว้ เราจะไปหอ้ งไหนกอ่ นดี.” หมวดเกา้ หนั มาถามทอ้ งฟ้า
"ตามผมมาครบั หมวดมีอยหู่ อ้ งหน่ึงท่ผี มยงั ไม่ไดเ้ ขา้ ไป มนั อยมู่ ุมสุดทางขวามือ"ทอ้ งฟ้าพูด
จบก็เดินนาหนา้ เขาไปก่อนอยา่ งรวดเร็ว
"เดี๋ยวฉันรู้สึกวา่ นายยงั บอกเราไม่หมด ฉันว่านายรู้อะไรมามากกว่าน้ี แต่นายไม่อยากจะพดู
ตอ่ หนา้ สองคนน้นั เพราะอะไร..” หมวดเกา้ พดู กบั ทอ้ งฟ้า
"ฉลาดมากหมวดสมแลว้ ท่คี ุณเป็นตารวจ"ทอ้ งฟ้าหันกลบั มามองทเี่ ขาดว้ ยสายตามีเลศนยั
พร้อมกบั พดู เบา ๆ
"ใช่ผมยงั บอกไม่หมดในเรื่องของผหู้ ญงิ ที่ช่ือกาหลง เอาไวใ้ ห้ผมหาหลกั ฐานน้ันเจอกอ่ นแลว้
ผมจะบอกคุณ ตอนน้ีขอเกบ็ ไวก้ อ่ น การทเี่ ราพดู อะไรออกไปโดยทเี่ ราเองกไ็ ม่แน่ใจวา่ ใครกนั
ทเ่ี ป็นฆาตกรตวั จริง ในคดีของกาหลงกนั แน่ ผมกเ็ ลยกลวั วา่ มนั จะทาให้เราพลาดได"้ ทอ้ งฟ้า
พูดข้ึน
"แลว้ หมวดละ คดิ วา่ ไงเก่ียวกบั คดีของกาหลง เธอตายแลว้ หรือวา่ เธอยงั ..” ทอ้ งฟ้าหยดุ คาพดู
ของเขาเอาไวแ้ ค่น้นั กอ่ นจะเปิ ดประตูหอ้ งทีอ่ ยมู่ มุ สุดของบา้ นหลงั น้ีออกชา้ ๆ
"เดี๋ยวนายกาลงั จะบอกอะไรฉันกนั แน่ทอ้ งฟ้า..” หมวดเกา้ รีบเดินเขา้ มาดึงตวั ทอ้ งฟ้าเอาไว้
ก่อนที่เขาจะทนั ไดก้ า้ วเทา้ เขา้ ไปในหอ้ ง
"คาตอบมนั อาจจะอยใู่ นภาพวาดปริศนาน้นั ก็ไดค้ รบั หมวด เมอ่ื ไรทคี่ ณุ หาตวั คนทวี่ าดมนั เจอ
เรากจ็ ะไดค้ าตอบในเร่ืองรา้ ย ๆ ท้งั หมดน้ีได้ ในเร็ว ๆ น้ี และนอ้ งชายของผมกจ็ ะหลดุ พน้ การ
ถกู กล่าวหาว่าเป็นฆาตกรน้นั เอง"
ทอ้ งฟ้าพูดจบก็ดึงมอื หมวดเกา้ ออกจากตวั เขา ก่อนจะเดินเขา้ ห้องไปปลอ่ ยให้หมวดเกา้ เริ่มคิด
หนกั ยืนอ้งึ อยตู่ รงหนา้ หอ้ งคนเดียว
"ภาพวาดง้นั หรือ.เราลืมเร่ืองภาพวาดน้นั ไปเลย” หมวดเกา้ หยบิ มอื ถอื ข้นึ มากดโทรออกหาจา่
สมชาย นอ้ งฝาแฝดของจ่าสมปอง เมอื่ เขาเพง่ิ คดิ อะไรได้
"เพราะการหายตวั ไปของผหู้ ญงิ ทชี่ ่ือกาหลงมนั ไดก้ ลายเป็นวา่ ดนั มาเก่ียวพนั กนั กบั การฆา่ กนั
ตายในบา้ นหลงั น้ีที่ถกู ปิ ดมานานหลายสิบปี ถกู เปิ ดเผยข้นึ มาดว้ ยตอนน้ี มนั ตอ้ งไมใ่ ช่เร่ือง
บงั เอิญแลว้ สินะ ถา้ ไมม่ ีใครตอ้ งการใหม้ นั ถูกเปิ ดเผยกต็ อ้ งเป็นวิญญาณในบา้ นหลงั น้ีอาจจะรอ
เวลามานานแลว้ จนเดก็ พวกน้ีมาทน่ี ้ีกนั ..'ถา้ อยา่ งง้นั ก็ตอ้ งมใี ครหรืออะไรสักอยา่ งในบา้ นหลงั น้ี
อยากให้คนภายนอกไดร้ ูว้ ่ามนั ไดเ้ กิดอะไรข้นึ ในบา้ นหลงั น้ีน้นั เอง.?
หมวดเกา้ พดู เร่ืองภาพวาดกบั จ่าสมชาย และให้เขาหาดวู า่ รูปภาพท่เี ขาส่งให้เขาเกบ็ ไว้ มนั มจี ดุ
ไหนทด่ี ูผดิ ปกตแิ ละน่าสนใจบา้ ง หลงั จากน้นั เขากร็ ีบวางสายจากจ่าสมชาย
"หมวดครับมาทางน้ีที ผมเจออะไรบางอยา่ ง" เสียงทอ้ งฟ้าร้องเรียกเขา ท่กี าลงั คยุ โทรศพั ทก์ บั
จ่าสมชายอยตู่ อนน้ี แตย่ งั ไม่มีโอกาสไดบ้ อกเร่ืองทจ่ี า่ สมปองหายไปตวั อกี คน
"นายเจออะไร.” หมวดเกา้ รีบเดินมาหาทอ้ งฟ้า ท่ีกม้ ๆ เงย ๆ ร้ือคน้ อะไรอยใู่ นห้องนอน
ตรงหนา้ เขา
"หอ้ งน้ีเหมือนถกู ร้ือคน้ ไปแลว้ คร้งั หน่ึง สงสยั จะเป็นตอนที่ตารวจชุดกอ่ น ๆ ท่มี าตามหาผูห้ ญงิ
ท่ีช่ือกาหลง เขา้ มาร้ือคน้ หรือไมก่ ็ตอ้ งมใี ครสกั คนเขา้ มาคน้ หาอะไรในหอ้ งน้ี กอ่ นหนา้ พวกเรา
จะมา หอ้ งมนั ถกู ร้ือคน้ ชะเละไปหมด แต่ผมเจอน้ีเขา้ มนั อยใู่ ตก้ องกระดาษพวกน้ี รูปถา่ ยอกี ใบ
ของผหู้ ญงิ ทเ่ี รากาลงั ตามหาเธออยตู่ อนน้ี ตอนน้ีเรากพ็ อจะรู้เร่ืองของเธอบา้ งแลว้ อยา่ งนอ้ ยเราก็
ไดร้ ู้ วา่ เธอเป็นพยาบาลครบั หมวด ผหู้ ญิงทเ่ี ธอถูกฆ่าตายในบา้ นหลงั น้ีเธอเป็นพยาบาล"
ทอ้ งฟ้าบอกกบั หมวดเก้k
" เธอเป็นพยาบาลแลว้ มนั เก่ียวขอ้ งอะไรกบั การตายของเธอกนั ละ นายก็รีบบอกฉนั มาสิวะ มวั
กกั อยนู่ ้นั แหละ ” หมวดเกา้ เอ่ยถามทอ้ งฟ้า ที่กาลงั นง่ั จอ้ งรูปถา่ ยของผหู้ ญงิ ทเี่ ขากาลงั พดู ถงึ อยู่
ในมอื ของเขาตอนน้ี
"ผมไมร่ ู้ ถา้ ผมรู้ผมคงไมเ่ รียกคณุ มาช่วยผมดูหรอก แตอ่ ยา่ งนอ้ ยเรากพ็ อไดร้ ูจ้ กั ตวั ตนของเธอ
บา้ งแลว้ น้ีครับ มนั จะทาให้เราไมห่ ลงทาง" ทอ้ งฟ้าบอกเขาและลงมอื ร้ือคน้ ตอ่ ไป
ส่วนกอ้ นกบั จอยตอนน้ี ท้งั สองคนลงมาถึงห้องใตด้ ินแลว้
"บรรยากาศทีช่ ้นั น้ีโคตรดูน่ากลวั เลย คณุ ว่าไหม เราเลอื กถูกหรือเปลา่ ท่ขี อมาตรวจดูทน่ี ้ี "
กอ้ นบ่นกบั จอย
"เราคงจะตอ้ งระวงั ตวั กนั ให้มาก ไม่รูว้ ่าจะมีอะไรซ่อนอยขู่ า้ งล่างน้นั ไหม เพราะเราไม่ใช่ดวง
วญิ ญาณเหมือนพี่ชายเพอ่ื นของคุณ มนั เสี่ยงกวา่ กนั มาก เพราะเราอาจถูกฆ่าไดง้ า่ ย ๆ"กอ้ นบอก
กบั จอย
"เอาไงดีคณุ เลน่ พูดให้ฉันรู้สึกกลวั จนไมอ่ ยากจะลงไปแลว้ นะ เราอยา่ เขา้ ไปดเู ลยนะคณุ ไม่
น่าเลือกลงมาทีน่ ้ีเลย น่าจะให้พีท่ อ้ งฟ้ามากบั หมวดเกา้ ส่วนเราน่าจะสารวจขา้ งบนน้นั แทน
พวกเขาแขง็ แรงกว่าเรามาก"จอยบอกกอ้ น และใหร้ ูส้ ึกกลวั ข้ึนมาอกี คร้ัง บรรยากาศกโ็ คตร
หลอน แถมล่างน้ีกเ็ ยน็ จนชวนขนหัวลุก
"มนั ไม่ทนั แลว้ ละคณุ เราลงมาถึงทนี่ ้ีแลว้ เปลีย่ นใจตอนน้ีคงไมท่ นั เอาน่าถา้ คนมนั จะตายอยทู่ ่ี
ไหนก็ตายคดิ อะไรมาก อยา่ กลวั เชื่อผม แต่ถา้ เราจะตอ้ งลงไปดจู ริง ๆ เราจะตอ้ งหาปลกั๊ ไฟให้
เจอก่อน ผมคดิ วา่ มนั จะตอ้ งมไี ฟฟ้าในห้องน้ีแน่ แต่มนั อยตู่ รงจุดไหนของหอ้ งน้ีเท่าน้นั
ช่วยกนั มองหาเร็วเขา้ คุณ"
กอ้ นบอกจอย พรอ้ มกบั มองหาป่ มุ กดเปิ ดไฟจนเจอ กอ้ นมองหาทป่ี ลก๊ั ไฟ จนเจอ
"ผมเจอที่กดเปิ ดไฟแลว้ คณุ มาเร็ว”
เขาลองกดเปิ ดไฟดวู า่ มนั จะติดไหม โชคดีท่ีมนั ยงั เปิ ดตดิ บา้ งไมต่ ิดบา้ ง ไฟมนั กระพริบอยู่
ตลอดเวลา เด๋ียวติดเดีย๋ วดบั ติด ๆ ดบั ๆ สลบั กนั หลายดวง ทาใหบ้ รรยากาศมนั ดนู ่า
สะพรึงกลวั เขา้ ไปอกี ท้งั เยน็ เยอื กจนชวนขนลุกมองไปทางไหนกเ็ จอแตต่ โู้ ตะ๊ เก่า ๆ ทมี่ แี ต่ฝ่นุ
เกาะเต็มไปหมด และยงั มียกั ใยแมลงมมุ เกาะอยตู่ ามผนงั หอ้ งและเครื่องมือต่าง ๆ อากาศดูอบั
ชื่นกล่นิ มนั ไม่ค่อยดีเลย ทาใหห้ ายใจขดั ๆ และโคตรวงั เวงเลยในหอ้ งใตด้ ินน้ีบรรยากาศ
เหมือนห้องผสี ิงดี ๆน้ีเอง
"เรารีบเขา้ ไปสารวจกนั เถอะ ตอนน้ีเรามีไฟฟ้าแลว้ ถึงจะไมส่ วา่ งพอเท่าไรกเ็ ถอะ ยงั ดีกวา่ ไมม่ ี
แสงไฟเลย"กอ้ นบอกพรอ้ มกบั กา้ วเดินนาหน้าไปก่อน ทาเอาจอยตอ้ งรีบวิง่ ตามเขาใหท้ นั
"เดี๋ยวรอฉันดว้ ยสิคุณ อยา่ เดินเร็วนกั สิ ฉันเดินตามคุณไม่ทนั แลว้ เน่ีย คนยิง่ กลวั ผีอยดู่ ว้ ย "เสียง
จอยตะโกนตามหลงั กอ้ น
"เพลง้ .!”
ตามมาดว้ ยเสียงหอบหายใจแรง ๆ ดงั แวว่ มา
“ชู่”กอ้ นรีบทามือบอกใหเ้ ธอเงยี บเสียง อยา่ สเยงดงั เมือ่ มเี สียงแปลก ๆ
“เสียงอะไรนะคณุ ไม่ใช่ผีใช่ไหม”จอยถงึ กบั รีบกระโดดเขา้ มาเกาะหลงั เขาเอาไว้ อยา่ งกลวั ๆ
" เงยี บกอ่ นคุณ อยา่ เพงิ่ พดู คุณไดย้ นิ เสียงอะไรไหม ตอ้ งมีใครอยใู่ นช้นั ใตด้ ินน้ีกบั เราแน่ มนั คง
ไดย้ นิ เสียงคุณ เมือ่ กี่ แตท่ าไมมนั เงยี บไปแลว้ ละ อยา่ ส่งเสียงดงั เกิดเป็นไอต้ วั น้นั ข้ึนมาละยงุ่
เลย"
กอ้ นหันมาเอามือปิ ดปากจอยเอาไว้ กอ่ นจะเอยี งหูฟังว่าเสียงทีด่ งั เมือ่ ก้ีมนั มาจากทางไหน ดว้ ย
ท่าทางตน่ื เตน้ สุด ๆ ทาเอาจอยถึงกบั เริ่มรู้สึกกลวั ข้ึนมาอกี คร้ัง
"เราออกไปจากน้ีกนั เถอะ ฉนั ไม่อยากไปต่อแลว้ ตอนน้ี" จอยพยายามกระซิบบอกกอ้ นเสียงส่ัน
กลวั
"แต่ผมอยากจะรูว้ ่า ไอเ้ สียงเม่อื ก้ีมนั คอื เสียงอะไรชะก่อน เราจะออกไปโดยทย่ี งั ไม่ไดส้ ารวจ
เลยง้นั หรือ แลว้ ถา้ หมวดถามผมจะตอบเขายงั ไง”กอ้ นบอกจอย
“กบ็ อกไปตามความจริง กฉ็ ันกลวั น้ี “จอยบอกกอ้ น เพราะตอนน้ีเธอกลวั จนจะกา้ วขาไม่ออก
แลว้
แตเ่ รารบั ปากเขาแลว้ นะ ไหน ๆ เรากล็ งมาแลว้ ไปต่อเถอะคณุ มนั อาจไม่ใช่ไอต้ วั บา้ น้นั ก็ได้
“กอ้ นพยายามพูดไมใ่ ห้เธอกลวั
“แลว้ ถา้ มนั ใช่ละ เราไมถ่ กู มนั ฆ่าหรือไง” จอยถามกอ้ นอยา่ งเริ่มโมโห เขาท่ีไม่ยอมฟังเธอบา้ ง
เลยเดีย๋ วก็ไดต้ ายสมใจ
" เอาน่าคุณคงไม่มอี ะไรหรอก อยา่ เพงิ่ กลวั ไปกอ่ นสิ เดินตามผมมาเถอะน่า อยา่ ทาเสียงดงั
เสียงมนั เงยี บไปแลว้ ดว้ ยตอนน้ี"
กอ้ นพาจอยเดินไปตามทางเดินเร่ือย ๆ จนมาถงึ จดุ ที่ทอ้ งฟ้า บอกว่ามนั คอื ห้องทาแทง้ กอ้ น
พยายามจะเปิ ดประตเู ขา้ ไปดู แต่ประตูมนั ถกู ใส่กญุ แจเอาไว้ เขาเอาแท่งเหลก็ ทบุ ลูกกุญแจ
“ปัง ๆๆๆ”
"โครม..!”
"ประตเู ปิ ดไดแ้ ลว้ คุณ ตามมาเร็วเราตอ้ งรีบหาใหท้ วั่ เพ่ือวา่ ร่างของพวกเขาจะถกู ซ่อนเอาไวใ้ น
น้ีกไ็ ด"้
พอกอ้ นเปิ ดประตูไดเ้ ขากแ็ ทบผงะ เพราะตอนน้ีเขามองเห็นดวงวญิ ญาณเด็กกาลงั จอ้ งมองมา
ท่ีเขาอยา่ งน่ากลวั รวมท้งั จอยดว้ ยในความมืดมีดวงตาแดงก่าอยหู่ ลายดวงดว้ ยกนั มนั
เคลือ่ นไหวไปมารอบ ๆ ตวั พวกเขา
" ผะ ผีเด็ก คุณเห็นอยา่ งท่ฉี นั เห็นไหม น่ี)นจะตอ้ งเห็นผีตวั เป็น ๆ อกี หลายสิบตวั จริง ๆ หรือน่ี
ส่ิงทีพ่ ีท่ อ้ งฟ้าบอกมนั มีอยจู่ ริง ๆ มนั คือผีเด็ก พวกเขาจอ้ งเราอยดู่ สู ิ มนั น่ากลวั ชะมดั คุณยงั จะ
เขา้ ไปอกี หรือ ฉนั ว่าเราออกไปกนั เถอะ ตอ่ ให้มรี ่างของเธอซ่อนอยใู่ นห้องน้ี เราจะเขา้ ไปหา
มนั ไดย้ งั ไง ในเมื่อมีแตผ่ เี ต็มไปหมดแบบน้ี ฉนั กลวั จะแยแ่ ลว้ นะ ฉนั จะกา้ วขาไมอ่ อกอยแู่ ลว้
ดว้ ยตอนน้ี คณุ ขาฉนั ขยบั ไมไ่ ดแ้ ลว้ ช่วยดึงฉนั ไปดว้ ย อยา่ ทิง้ ฉนั นะ "
จอยบอกกอ้ นและเอามือเกาะเขาเอาไว้ กอ้ นที่กาลงั ตะลงึ เช่นกนั พดู ปลอบใจตวั เองและเธอ
เสียงสนั่ นิด ๆ
"อยา่ กลวั มนั กแ็ ค่วิญญาณเดก็ เราตอ้ งหาร่างแม่ของเดก็ ใหเ้ จอ"กอ้ นบอกจอยท้งั ๆ ท่ีเขาเองก็
กลวั แต่ตอ้ งพยายามข่มใจเอาไว้
"แตฉ่ ันว่าเราไม่กลวั ไม่ไดแ้ ลว้ ละ เด็กพวกน้นั มนั ไมใ่ ช่คนอยา่ งเรานะคุณ กร็ ู้ดูสิมนั กาลงั จอ้ ง
มองเราใหญ่เลย และมนั กาลงั จะพ่งุ ตวั มาหาเราแลว้ ระวงั "จอยบอกเขาอยา่ งตน่ื กลวั เมื่อ
มองเห็นร่างของเด็กทารก เร่ิมขยบั เขา้ มาใกลพ้ วกเขาที่ยืนมองพวกมนั อยกู่ ลางหอ้ ง กอ้ นเองก็
ระวงั ตวั อยแู่ ลว้ จงึ พดู ข้ึน
“แม่จ๋า......”
"ง้นั ก็วง่ิ สิคุณจะมวั รออะไรอยเู่ ล่า เดี๋ยวผีเด็กทารกพวกน้ีกพ็ ากนั คดิ วา่ คุณกบั ผมคือแมข่ อง
พวกเขาหรอกวิง่ ไปทางน้นั "
กอ้ นดึงแขนจอยวง่ิ ผา่ ไปในความมดื ไปอีกหอ้ งหน่ึงก่อนทวี่ ิญญาณเด็กทารกทถ่ี กู ฆา่ ตายกอ่ นท่ี
พวกเขาจะไดอ้ อกมาลืมตาดโู ลก จะพงุ่ เขา้ มาหาเขา และเสียงรอ้ งไห้ของเด็กทารกก็ดงั กอ้ งไป
ทว่ั ห้องน้ีตามมาติด ๆ
"อแุ วอ้ ุแวอ้ แุ ว"้
"เอาไงดีละคุณ ผเี ดก็ ทารกพวกน้ีเต็มไปหมดเลย เราออกไปไมไ่ ดแ้ ลว้ ตอนน้ี เราถูกมนั ลอ้ ม
เอาไวห้ มดแลว้ ไม่มีทางไปแลว้ ดว้ ย ฉันเตอื นคุณแลว้ ว่าอยา่ เขา้ มากไ็ มเ่ ช่ือฉนั ตายแน่งานน้ี"
จอยพูดเสียงสนั่ กลวั พรอ้ มกบั มองไปรอบ ๆ ห้องมืด ๆ ทีน่ ่ากลวั น้ี ตอนน้ีเธอมองเห็น
วิญญาณเด็กและผหู้ ญงิ คนหน่ึงวบู ไหวไปมารอบ ๆ ตวั ของท้งั สองคน ในความมดื อยา่ งดูกลวั
เท่าน้นั ยงั ไมพ่ อ ยงั มีเสียงหวั เราะตามมาอีก จะบา้ ตายเริ่มขวญั กระเจงิ และรู้สึกสยองข้นึ มาเลย
งานน้ีจะรอดไหมละน้ีจอยคดิ
"หึหึหึหึ..!ฮ่า....หวดี ดด! แม่จ๋า... อูแว้ อแู ว้ ..ฮา......”
เสียงหวั เราะพรอ้ มเสียงกรีดรอ้ งอยา่ งหวยหวนทฟี่ ังช่างเยน็ เยอื กจนขนแขนของท้งั สองคนลกุ
เกรียวเลยคราวน้ี กอ้ นเร่ิมมอี าการกลวั ข้ึนมาเม่ือมองเหน็ ร่างของหญงิ สาวคนหน่ึงที่สวมชุดขาว
เป้ื อนเลอื ดเตม็ ไปหมดกาลงั พ่งุ เขา้ มาหาพวกเขากอ้ นรีบยกท่อนแขนของเขาข้นึ กนั เอาไวด้ ว้ ย
ความตกใจกลวั สุดขีดคดิ วา่ งานน้ีเขาคงตายแน่แลว้
"กร๊ีดด.!” เสียงจอยรอ้ งข้นึ สุดเสียงท่มี ี
"เฮย้ ..!”
"กรี๊ดดดหวดี ดดด..!”
มีแสงสีขาวสะทอ้ นข้นึ วบู หน่ึง ก่อนทจี่ ะมีเสียงรอ้ งอยา่ งหวยหวนดงั ข้ึน เม่อื มนั พุ่งเขา้ มาใกล้
ตวั เขา แตท่ าอะไรท้งั สองคนไมไ่ ดแ้ ละร่างของมนั กระเด็นออกไปอยา่ งเจบ็ ปวด เหมอื นมีอะไร
มาช่วยพวกเขาเอาไว้ ทาเอากอ้ นถึงกบั รีบลืมตาข้นึ มองอยา่ งตกใจ ว่าทาไมวิญญาณร้ายมนั ถงึ
ไดถ้ อยกบั ไป พรอ้ มกบั ส่งเสียงรอ้ งออกมาอยา่ งหวยหวนและดูจะเจ็บปวดแบบน้ีละ
กอ้ นให้รูส้ ึกงง ๆ จนเมื่อเขาไดก้ ม้ ลงมองเห็นดา้ ยสายสินของหลวงตาผกู ติดอยทู่ ่ีขอ้ มอื ของเขา
ทีไ่ ดช้ ่วยชีวติ ของเขาเอาไวใ้ นคร้งั น้ี ทาให้กอ้ นเร่ิมรู้สึกอุ่นใจข้นึ มาทนั ที ความหวาดกลวั เร่ิม
นอ้ ยลง อยา่ งนอ้ ยกย็ งั มีสิ่งทส่ี ามารถทาใหน้ างผีรา้ ยตนน้ีกลวั ได้ กอ้ นคดิ ก่อนจะหันมามอง
จอย
"เราไปตอ่ กนั เถอะคณุ มนั ไปแลว้ ตอนน้ี แต่ไมร่ ูว้ า่ มนั จะกลบั มาอีกตอนไหน"
กอ้ นพดู ให้จอยมสี ตกิ ลบั มาอีกคร้งั เม่ือมองเห็นเธอยืนตวั สน่ั เทาอยา่ งน่าสงสารเขารีบดึงตวั
จอยมากอดเอาไวพ้ ดู ปลอบขวญั เธอพรอ้ มกบั เอามอื ลูบแผ่นหลงั ของเธอที่กาลงั สนั่ ไปท้งั ตวั
“ไม่เป็นไรนะมนั ไปแลว้ มนั ไปแลว้ มนั ทาอะไรเราไมไ่ ด้ ถา้ เรายงั ผกู ดา้ ยสายสินของหลวงตา
อย"ู่
กอ้ นบอกจอยทก่ี าลงั ช็อกกบั ส่ิงทเี่ พงิ่ เจอเมอื่ ก้ีน้ีดว้ ยใบหนา้ ซีดเชียวไรส้ ีเลอื ด เงยหนา้ มองเขา
ดว้ ยความหวงั วา่ เขาจะช่วยเธอใหร้ อดออกไปได้ เพราะตอนน้ีเขาคือความหวงั เดียวของเธอ
"แต่ฉนั กลวั มนั จะฆ่าพวกเราฮื่อ ๆ เม่ือก้ีคุณเหน็ ไหมมนั จะฆา่ พวกเราฮ่ือ ๆ มนั จะไม่มวี นั ปลอ่ ย
ให้พวกเรารอดไปไดเ้ ช่ือฉนั สิ คุณพาฉันกลบั บา้ นดว้ ยนะอยา่ ปลอ่ ยใหม้ นั ฆ่าฉนั นะฮ่ือ ๆ "จอย
พูดเสียงสั่นและกอดกอ้ นเอาไวแ้ น่น ๆอยา่ งกลวั สุด ๆ รอ้ งไห้ออกมาเบา ๆ
"คณุ ฟังผมนะเราจะตอ้ งไดก้ ลบั บา้ นจะไม่มีใครตอ้ งตาย ถา้ เราหาร่างของมนั เจอ ถา้ คณุ เอาแต่
กลวั เราอาจจะตอ้ งตายจริง ๆ ถา้ เรายงั หาร่างของมนั ไม่เจอกอ่ นเที่ยงคืนน้ี ดา้ ยสายสินน้ีอาจจะ
ช่วยอะไรพวกเราไม่ไดเ้ ลย คุณตอ้ งช่วยผมตามหาร่างของเธอใหเ้ จอ ต้งั สตหิ น่อยผมเองก็กลวั
แตถ่ า้ เราเอาแต่กลวั เราจะตายกนั หมดน้ี"กอ้ นบอกจอย และกอดปลอบเธอ
"ถา้ คณุ กลวั ง้นั หาเรื่องอะไรมาคยุ กบั ผมระหว่างทเ่ี รากาลงั เดินอยนู่ ้ีกไ็ ด้ มนั อาจจะช่วยคณุ ได้
โอเคนะครับ ผมจะดแู ลคุณเองและจะไมป่ ลอ่ ยใหม้ นั ทารา้ ยคณุ ไดผ้ มสญั ญา นอกจากวา่ ผมจะ
ตายก่อนคณุ "
กอ้ นบอกพรอ้ มกบั ดึงเธอใหเ้ ดินตามเขาไปทว่ั หอ้ งทีม่ ีเตียงพยาบาลเกา่ ๆ ทจ่ี ะพงั ไมพ่ งั แล่
วางเรียงกนั ไปทว่ั ห้องน้ี คราบเลือดทีด่ ูเกา่ มากแลว้ มฝี ่นุ และส่ิงสกปกรปนเป้ื อนอยตู่ ามพ้ืน
ใกล้ ๆ เตยี ง ที่มีเคร่ืองมือทางการแพทยเ์ ก่าและข้ึนสนิมและฝุ่นเกาะเต็มไปหมด เหมอื นห้องน้ี
จะรา้ งมานานแลว้ หรือไมไ่ ดใ้ ชง้ านมานานมาก ๆ เขามองเห็นกระดานทตี่ ดิ อยมู่ มุ หอ้ งตรงผนงั
น้นั มีเขยี นอะไรเอาไวด้ ว้ ยกอ้ นจงึ เดินเขา้ ไปดมู นั ใกล้ ๆ
"บนั ทกึ ทางการแพทยเ์ ป็นสูตรหรือภาษาที่เขาอ่านไมเ่ ขา้ ใจ กอ้ นกาลงั จะเอามอื ถอื ถา่ ยไปให้
หมวดเกา้ ไดด้ ู แตอ่ ยดู่ ี ๆ ขอ้ ความพวกน้นั กบั กลายเป็นเลอื ดสีแดงหยดลงมาตามกระดานน้นั
ทาเอากอ้ นแทบชอ็ กตาคา้ งอกี คร้งั
"เฮย้ ..!”
มนั เกิดอะไรข้ึนอกี แลว้ น้ี กอ้ นรีบผงะตวั ออกห่างกระดานที่น้าหมกึ สีดา ทีเ่ ขามองเห็น
คร้ังแรกเปลยี่ นเป็นเลอื ดสีแดงสดคอ่ ย ๆ หยดลงตามกระดาน และพ้นื หอ้ งตรงหนา้ เขา ทาเอา
จอยถงึ กบั ร้องอยา่ งตกใจ
"กร๊ีดด! มนั ตอ้ งการอะไรกนั แน่ คุณดสู ิเลอื ดสด ๆท้งั น้นั เลย มนั เตม็ ไปหมดกรี๊ดดฉันจะบา้
ตายแลว้ นะ ถา้ มนั ยงั เป็นแบบน้ีฉันกลวั ฮ่ือ ๆๆ เลอื ดสด ๆ บา้ น้ีมนั มาจากไหนกนั "
จอยพูดเสียงดงั ข้นึ มาอกี คร้ังและว่งิ ออกไปจากตรงน้ีอยา่ งต่ืนกลวั สุด ๆ เธอว่ิงเขา้ ไปมดุ ใต้
เตียงพยาบาลอยา่ งหวาดกลวั สุดชีวติ นงั่ ตวั ส่ันเทาอยใู่ ตเ้ ตยี งพยาบาลเตยี งหน่ึง กอ้ นเองกแ็ ทบ
ทาอะไรไมถ่ กู อยดู่ ี ๆ ไฟฟ้ากพ็ ลนั ดบั วบู ไปเลยคร้งั น้ี
"กรี๊ดด..”
เมอ่ื ไฟฟ้าดบั ลงกะทนั หันจอยเร่ิมจะสตแิ ตกจนควบคมุ ตวั เองไมไ่ ดแ้ ลว้ ตอนน้ี เธอเอาแต่
กรีดร้องกรี๊ดดในความมืด กอ้ นพยายามปลอบเธอไมใ่ ห้กลวั ก็แคไ่ ฟดบั แต่จอยไมย่ อมฟังเขา
แลว้ คร้ังน้ีเมอ่ื รอบ ๆ ตวั มนั เตม็ ไปดว้ ยความมดื ท่นี ่ากลวั แฝงไปดว้ ยบรรยากาศท่ีน่า
สะพรึงกลวั มากถึงมากทส่ี ุดในชีวิตของเธอทเี่ คยพบเจอมา
"ฉันไมเ่ ช่ือคุณแลว้ เรากาลงั จะถกู มนั ฆ่าตายหมด พาฉันออกไปฉันจะทนไม่ไหวแลว้ ไดโ้ ปรด
ช่วยพาฉนั ออกไปจากหอ้ งบา้ ๆ น้ีทีฮื่อ ๆๆ ฉันอยากกลบั บา้ น ฉันไม่อยากจะตายอยใู่ นบา้ น
หลงั น้ีฮ่ือ ๆ "
จอยเริ่มมองเหน็ ภาพหลอนรอบ ๆตวั เธอ พรอ้ มกบั เสียงหวั เราะสลบั กบั เสียงรอ้ งไหอ้ ยา่ ง
หวยหวนดงั ข้ึน จอยพยายามยกมอื ปิ ดหูของเธอเอาไวด้ ว้ ยท่าทางลนลาน หันมองไปรอบ ๆ ตวั
ดว้ ยสายตาเลกิ ลกั กลวั ว่าไอต้ วั ทเ่ี ธอกาลงั กลวั มนั อยตู่ อนน้ีจะโผล่มาในไมช่ ้าน้ี กอ้ นตะโกน
พูดกบั จอยเสียงดงั
"จอยฟังผมนะ คณุ ช่วยต้งั สตหิ น่อยไม่มีอะไรท้งั น้นั มนั ก็แคภ่ าพลวงตา อยา่ คดิ ว่ามนั เป็นเร่ือง
จริงสิครับ คดิ วา่ มนั แค่ภาพลวงตามนั ทาอะไรเราไม่ได้ ผมอยนู่ ้ีแลว้ อยา่ กลวั จอยอยา่ กลวั ถา้
คณุ ไมก่ ลวั มนั ก็ทาอะไรเราไม่ไดเ้ ชื่อผมสิจอยเช่ือผม"
กอ้ นพยายามบอกจอยทีก่ าลงั ตวั สัน่ ไปหมด สายตาเหลอื กคา้ งเมอื่ ส่ิงทน่ี ่ากลวั มนั อยู่
ตรงหนา้ เธอแลว้ ตอนน้ี และคาพดู ปลอบใจเธอของกอ้ นมนั ดจู ะไม่ไดผ้ ล เมือ่ สติของเธอมนั ได้
แตกกระเจิงไปแลว้ ตอนน้ี
เม่ือผีร้ายไดย้ นื่ ใบหนา้ อนั เน่าเฟะพรอ้ มกบั มกี ลนิ่ อนั เหมน็ เน่าสุด ๆ โชยมาเขา้ จมกู ของเธอ
และกอ้ น และยงั มนี ้าเหลืองไหลยดื ลงมาตามใบหนา้ และดวงตาของมนั ที่กาลงั จอ้ งมองพวกเขา
อยตู่ รงหนา้ ของท้งั สองคน ในความมืดดวงตาของมนั แดงก่าลมหายใจของมนั หอบแรงข้นึ เรื่อย
ๆ กอ้ นถึงกบั พูดไม่ถกู เลยคร้งั น้ี เขาเองกเ็ อาแตจ่ อ้ งมองมนั อยา่ งตกตะลึง เมอ่ื ตอ้ งเผชิญกบั
ความหวาดกลวั ถงึ ขีดสุด
“กร๊ีดดดด อยา่ เขา้ มานะ กลวั แลว้ ออกไป”
เสียงรอ้ งของจอยเรียกสตเิ ขาให้กลบั มาอีกคร้งั
" ไมฉ่ นั กลวั แลว้ ออกไปออกไป อยา่ งมายงุ่ กบั ฉนั นางผรี ้ายออกไปฮอื่ ๆ ฉันกลวั แลว้ กลวั แลว้ "
จอยพยายามดิ้นรนหนีมนั ไปตามชอกแคบ ๆ ใตเ้ ตียงในความมดื ท้งั น้าตานองหนา้ เหมือน
คนกาลงั เสียสตเิ ริ่มควบคมุ ตวั เองไม่ได้ เธอเริ่มทาร้ายตวั เองท่ึงร่างกายของเธอเองตอ่ หนา้ กอ้ น
ที่กาลงั ขวญั เสียพอ ๆ กนั แตเ่ ขาตอ้ งพยายามช่วยจอยใหไ้ ด้ ถงึ จะกลวั มากเพยี งใดกต็ ามตอนน้ี
กอ้ นรีบเอามอื ดึงตวั จอยเอาไวไ้ มใ่ หท้ ารา้ ยตวั เอง และถอยออกไปห่างตวั เขาท้งั ๆ ที่จอย
พยายามผลกั ไสมอื ของเขาออกไมใ่ หจ้ บั ตวั เธอไดอ้ กี
เพราะกาลงั หวาดกลวั ผรี ้ายที่กาลงั พยายามจะดึงตวั ของเธอเอาไวน้ ้นั เอง โดยไม่รูเ้ ลยวา่ น้นั คือ
กอ้ นไมใ่ ช่ผรี ้าย อยา่ งทเ่ี ธอกาลงั มองเหน็ เลยสกั นิด ทาเอากอ้ นเริ่มไมเ่ ขา้ ใจว่าทาไมจอยถงึ ไดด้ ู
หวาดกลวั เขานกั
"จอยครบั คุณเป็นอะไร น้ีผมเองนะไม่ใช่ผีอยา่ งท่ีคณุ กลวั หรือเหน็ อยตู่ อนน้ี มองผมดี ๆ สิ
ครับจอยมองหนา้ ผมดี ๆ อยา่ กลวั น้ีผมเองนะครับจอย ฟังผมสิครบั จอยคณุ เป็นอะไรไปต้งั สติ
หน่อยสิครบั " กอ้ นพยายามเรียกสติจอย แต่มนั กบั ไมไ่ ดผ้ ลจอยยง่ิ กลวั เขา จนถงึ กบั วิ่งหนีเขา
ออกไปจากใตเ้ ตยี งทเ่ี ธอวง่ิ เขา้ มาซ่อน
ส่วนกอ้ นไม่รูว้ า่ ผรี ้ายทาใหจ้ อยมองเหน็ เขาเป็นมนั น้นั เอง จงึ เอาแต่ตะโกนบอกจอยให้
หยดุ วง่ิ หนีเขาชะที เพราะตอนน้ีเธอหวาดกลวั เขาจนวิ่งซนอะไรไปทว่ั แต่เธอกไ็ ม่ยอมหยดุ หนี
เขาอยดู่ ี
“คุณหยดุ กอ่ นอยา่ ไป กลบั มาก่อน คุณ”
กอ้ นก็พยายามตามเธอไมห่ ยดุ เพราะความเป็นห่วงกลวั วา่ เธอจะไดร้ บั บาดเจ็บ ทว่ี งิ่ ไม่ดู
ทางซนโตะ๊ ซนเกา้ อ้ีซนโนน้ น้ีจนไดแ้ ผล ไปหลายแผลแลว้ ตอนน้ีมนั ยิ่งทาใหจ้ อยกลวั จนลน
ลานและถอยหนีเขาไปเรื่อย ๆ และเธอพยายามดึงดา้ ยสายสินทีข่ อ้ มอื ออก เพราะไมเ่ ป็นตวั ของ
ตวั เองน้นั เอง
มนั จึงทาให้ผีร้ายเขา้ ใกลต้ วั ของจอยไดแ้ ลว้ ตอนน้ี เพราะอานาจของนางผรี ้ายมนั กาลงั สะกด
เธอให้เหน็ ตามที่มนั ตอ้ งการจะใหจ้ อยเห็น วา่ กอ้ นคอื มนั และกาลงั จะทารา้ ยจอยน้นั เอง
"อยา่ เขา้ มานะ ถอยไปฉนั กลวั แกแลว้ อยา่ หื่อ ฮอื่ ๆ อยา่ เขา้ มา โอ๊ย..โครม.!"
จอยถอยไปซนเกา้ อ้กี ลางหอ้ งจนลม้ ลงท้งั เธอและเกา้ อ้ี แตจ่ อยกย็ งั ลกุ ข้ึนวงิ่ หนีเขาออกไป
อีกหอ้ งหน่ึงจนได้ กอ้ นว่งิ ตามจอยอยา่ งตกใจกบั ท่าทางท่ีดเู ปลีย่ นไปมากของจอย ดว้ ยความงง
ๆ วา่ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้นึ กบั เธอกนั แน่ ทาไมถงึ มีทา่ ทางเป็นแบบน้ีไปไดแ้ ละทาไมถงึ ตอ้ งกลวั
เขาดว้ ย
"จอยครบั อยา่ วง่ิ หนีผมแบบน้ีสิครบั จอยกลบั มาก่อนอยา่ ไปทางน้นั ระวงั คุณกาลงั วงิ่ ไปหา
นางผรี า้ ยอยนู่ ะครับ จอยกลบั มาครับจอย อยา่ ไปอยา่ ไปทางน้นั จอยครบั ไดโ้ ปรดฟงั ผมกอ่ น
อยา่ ไป"
กอ้ นพยายามวง่ิ ตามจบั ตวั จอย แต่เขาชา้ ไป เพราะตอนน้ีจอยไมม่ เี ชือกสายสินของหลวงตา
ผูกทีข่ อ้ มอื ของเธอแลว้ น้นั เอง เธอเร่ิมเอามอื ดึงเชือกดา้ ยสายสินทีข่ อ้ มอื ออกโดยทีก่ อ้ นเองก็
ไมไ่ ดส้ งั เกตเห็น เพราะเขามวั แตว่ ง่ิ ตามเธอ และระวงั ผีร้ายท่ีมนั กาลงั จอ้ งจะทารา้ ยเขาและเธอ
ไปดว้ ยอยนู่ ้นั เอง
แลว้ สิ่งทเ่ี ขาไมค่ าดคดิ กเ็ กิดข้ึน เม่ือมนั พยายามจะสะกดจติ จอยใหอ้ อกไปหามนั ท่คี ิดว่าน้นั
คอื กอ้ นทีก่ าลงั ยืนเรียกเธอใหว้ ่งิ ไปหาเขาอยตู่ รงหนา้ ประตูหอ้ งน้นั เอง
""วิ่งออกมาหาฉันสิ สาวนอ้ ยมาหาฉันน้ีหึหึหึ"
กอ้ นพ่ึงรู้ตวั วา่ เขาพลาดไปแลว้ เมอ่ื เขามองเห็นทขี่ อ้ มือของจอยไมม่ ีดา้ ยสายสินผกู ตดิ อยู่
อีกแลว้ ตอนน้ี และนางผีร้ายมนั ไดพ้ งุ่ ตวั เขา้ มาถึงตวั จอย ก่อนทเ่ี ขาจะทนั ไดเ้ ขา้ ไปช่วยเธอ
เอาไวไ้ ดท้ นั และมนั เอาตวั จอยออกไปจากเขาจนได้
"ไม่ ๆๆ ไม่ ๆ จอยทาไมคุณทาแบบน้ี คณุ ดึงดา้ ยน้นั ออกทาไมจอยไม่ ๆๆ..! “ กอ้ น
ร้องเสียงหลง เม่อื นางผรี ้ายมนั จบั ตวั จอยลากไปตอ่ หนา้ ต่อตาเขา กอ้ นวิ่งตามจะช่วยเธอ แต่
นางผีรา้ ยมนั กบั ปิ ดประตขู งั เขาเอาไว้
"ปัง”
"ไม่อยา่ เอาตวั เธอไปปล่อยเธอนะนางผีรา้ ยปลอ่ ยเธออยา่ เอาเธอไปไม่ ๆๆ!” กอ้ นพยายามเอา
มอื ทบุ ประตใู หเ้ ปิ ด แตม่ นั เปิ ดไมไ่ ดเ้ ขาร้องตะโกนเสียงดงั พร้อมกบั เอามอื ทบุ ประตเู สียงดงั
"ตบุ ! ปังๆๆๆๆๆ”
"จอยคณุ อยา่ ไป กลบั มาจอย..!” กอ้ นรอ้ งตะโกนจนสุดเสียงของเขา เพือ่ จะเรียกสตจิ อยแตม่ นั
ไดส้ ายไปแลว้ เขาช่วยเธอไมไ่ ดต้ ามทไ่ี ดส้ ัญญากบั เธอเอาไว้ กอ้ นรอ้ งไหอ้ อกมาดงั ๆ อยา่ ง
เสียใจที่ช่วยจอยไม่ได้
"ฮื่อ ๆ โธ่เวย้ ทาไมมนั จะตอ้ งทากบั เธอแบบน้ีดว้ ย จอยคณุ ทาไมปลอ่ ยให้มนั ควบคมุ คณุ ได้
ฮ่ือ ๆ ใหต้ ายสิวะ นางผีสาระเลว แน่จริงมงึ มาเอาตวั กไู ปสิวะ ปลอ่ ยกอู อกไปอยา่ ทาอะไรเธอ
นะ จอยตื่นสิจอยตื่นสิฮ่ือ ๆ ถา้ กูออกไปไดก้ ูจะฆา่ มงึ นางผรี า้ ยฮื่อ ๆ .!”
"จอยผมขอโทษที่ช่วยคณุ ไม่ได้ฮอ่ื ๆ ผมจะฆ่ามนั แก้แค้นให้คุ ณผมสัญญาจอยผมสัญญา”
ก้อนยืนตุบประตูอย่างเจ็บปวดทเี่ ขาต้องเห็นจอยถูกมันเอาตวั ไปต่อหน้าต่อตาเขา โดยทเี่ ขา
ไม่สามารถช่วยเธอให้รอดได้เลย เขามันไม่สมควรทจี่ ะมชี ีวิตอยู่ทาไมมันไม่มาเอาตัวเขาไปแทน
เธอฮ่อื ๆ ก้อนร้องไห้ออกมาดงั ๆ น้าตาไหลอาบแก้มท้งั สองข้าง ทรุดตัวลงนัง่ กบั พื้นอย่างหมด
แรงจะทาอะไรต่อไป
"โดยไม่รู้เลยว่าอกี ห้องหน่ึงอยไู่ ม่ไกลจากเขานกั พรี ภทั รไดย้ ินเสียงคนกาลงั รอ้ งไห้อยตู่ อนน้ี
เขาเร่ิมมคี วามหวงั ข้ึนมา พรี ภทั รรีบลกุ ข้นึ และพยายามเอามอื ตุบประตหู ้องเสียงดงั และตะโกน
เรียกใหค้ นช่วยอยา่ งดีใจ ท่ยี งั มีใครอยขู่ า้ งนอกหอ้ งที่เขาถูกขงั อยตู่ อนน้ี
"ช่วยดว้ ย ใครกไ็ ดช้ ่วยผมดว้ ย ผมถกู ขงั อยใู่ นหอ้ งน้ี ช่วยผมดว้ ย คณุ ไดย้ ินผมไหมตุบ ๆๆ”
ตอนที่ 33 ฆาตกร
กอ้ นหยดุ ทบุ ประตเู มื่อเขาไดย้ ินเสียงเหมือนคนกาลงั ร้องขอใหช้ ่วย อยทู่ ี่ไหนสกั แห่งในห้อง
ใตด้ ินแวว่ มาเขา้ หูเขา คร้ังแรกกอ้ นคดิ ว่าเขาคงจะโดนผีเล่นงานเขา้ อีกแลว้ จึงรีบหันมองหาว่า
เสียงทวี่ า่ มนั มาจากไหนกนั พร้อมกบั พูดข้ึนอยา่ งตนื่ กลวั ดว้ ยสายตาเลิกลกั สองมอื กาแท่ง
เหล็กในมือเอาไวแ้ น่น อะไรโผลเ่ ขาจะไดฟ้ าดมนั ไดเ้ ตม็ ที่
เพราะเขาเพิง่ จะเสียจอยไปน้นั เอง จึงตอ้ งระวงั ตวั มากข้นึ เมือ่ เหลือเขาเพียงลาพงั ในห้องใต้
ดินมดื ต้ือน้ี ทไ่ี มม่ ีแมแ้ ต่แสงไฟส่องเขา้ มาเลยสกั นิดเดียว บรรยากาศมนั ยง่ิ น่าสะพรึงกลวั อยู่
ดว้ ย ยงั มเี สียงแปลก ๆ เกิดข้นึ อีก กอ้ นจึงกดเปิ ดไฟฉายจากมอื ถอื ของเขาหนั ส่องไปรอบ ๆ ตวั
อยา่ งหวาดระแวงและกลวั ไปหมด พร้อมกบั ตะโกนถามออกไปเสียงสน่ั ๆ กลวั แบบไมม่ น่ั คง
นกั
“น้นั เสียงใครร้องนะ ออกมานะแกตอ้ งการอะไรกนั แน่ ถา้ คดิ จะมาทาผีหลอกกนั ละก็ ขอ
บอกว่าแกไดเ้ จอดีแน่ หรือถา้ เป็นผแี กไดโ้ ดนฉันตหี ัวแปะแน่ไอผ้ ชี าติชว่ั ออกมาสิวะ..!” หลอก
อยไู่ ดค้ นย่งิ กลวั ๆ อยดู่ ว้ ย แต่ถา้ เป็นคนก็รีบปรากฏตวั ออกมาชะก่อนทจี่ ะโดนแท่งเหลก็ ในมอื
ฉนั ตีหัวนาย ฉันไมไ่ ดแ้ ค่ขู่นะเวย้ ออกมาสิวะ แกตอ้ งการอะไร..?” กอ้ นตวาดถามออกไปดงั
ๆ เมื่อเหมือนเขาจะไดย้ ินเสียง ใครสกั คนตะโกนให้ช่วยแวว่ มาอกี คร้งั
“ช่วยผมดว้ ย ช่วยผมดว้ ยใครก็ไดท้ อี่ ยแู่ ถวน้ี ไดย้ นิ เสียงผมไหมครบั ไดโ้ ปรดช่วยผมออกไป
จากหอ้ งน้ีที ผมจะตายอยแู่ ลว้ ตอนน้ี”
พรี ภทั รพยายามส่งเสียงพูดกบั คนทีก่ าลงั ตะโกนถามเขาอยขู่ า้ งนอกน้นั อยา่ งออ่ นลา้ เตม็ ที
หิวน้าก็หิวจนคอแห้งผว่า อากาศในห้องกแ็ สนจะโหดรา้ ยสาหรบั เขาสุด ๆ เพราะมีกล่นิ เหม็น
เน่าของศพปริศนาสองศพ ท่อี ยใู่ นหอ้ งกบั เขาตอนน้ีเร่ิมจะข้ึนอดึ เต็มทีแ่ ลว้ เขาแทบจะทนไม่
ไหวอยแู่ ลว้
“ตกลงแกเป็ นคนหรือผกี นั แน่ตอบกูมาสิวะ รอ้ งครวญครางอยไู่ ดก้ โู คตรราคาญกบั เสียงรอ้ ง
หวยหวนของมงึ เต็มทนแลว้ นะไอผ้ หี ่าน้ี" กอ้ นเอาแท่งเหลก็ ฟาดกบั ประตูแรง ๆ เพอ่ื ขมู่ นั กบั ไป
บา้ ง
"ปังปัง ต้งึ โครม..!”
ทาเอาพรี ภทั รถึงกบั สะดุง้ ตกใจกบั เสียงข่ขู องใครสักคน ทเ่ี ขากาลงั ไดย้ นิ อยตู่ อนน้ีจึงรีบ
ตะโกนบอกออกไป อยา่ งดีใจที่มคี นไดย้ นิ เสียงของเขาแลว้
"ผมไม่ใช่ผีนะครบั ผมยงั ไมต่ าย แต่ผมถกู ขงั อยใู่ นหอ้ งน้ีมาหลายชวั่ โมงแลว้ ช่วยผมดว้ ย"
พรี ภทั รรอ้ งบอกคนที่กาลงั โมโหใหเ้ ขาอยตู่ อนน้ี อยา่ งขอรอ้ งเขา กอ้ นเองยงั ไม่อยากจะเชื่อท่ี
อกี ฝ่าย พดู กลวั จะเป็นผแี ปลงกายมาหลอกเขาให้หลงกลมนั อีก
"กูไม่เช่ือมึงหรอกไอผ้ ีร้าย ถา้ คิดจะหลอกกูดว้ ยลกู ไมต้ ้ืน ๆ แบบน้ีละก็ มึงไปไกล ๆ กูเลยไอผ้ ี
สาระเลวก่อนทก่ี จู ะเอาไอเ้ หล็กน้ีฟาดกะบาลมงึ ใหต้ ายอีกคร้งั ใหม้ ึงไม่ตอ้ งไปผุดไปเกิดอกี
รอบ"
กอ้ นตะคอกออกไปดงั ๆ และหันมองไปทว่ั ในความมดื รอบ ๆ ตวั ของเขา แตก่ บั ไมเ่ จอ
อะไรนอกจากเสียงตบุ กาแพงแวว่ มาเบา ๆ และเสียงหอบหายใจแรง ๆ ของเขาเองตอนน้ี
เพราะกาลงั ตน่ื เตน้ กบั ส่ิงทเี่ ขาตอ้ งเผชิญอยตู่ อนน้ีเพยี งลาพงั เหงอ่ื เร่ิมซึมออกมาเพราะความ
หวาดกลวั
"ว่าไงมึงจะออกมาดี ๆ หรือจะใหก้ ฟู าดมงึ ดว้ ยแท่งเหลก็ น้ีกอ่ น ถา้ มึงเป็นคนจริง ๆ กบ็ อก
ชื่อของมึงกบั กมู าสิวะ ตอบกมู าว่าทาไมมึงจะตอ้ งถกู ขงั อยใู่ นห้องใตด้ ินน้ีดว้ ย และมงึ เป็นใคร
ทาไมถึงถกู จบั มาขงั ในน้ี และหอ้ งที่วา่ มนั อยสู่ ่วนไหนของช้นั ใตด้ ินน้ี ถา้ มึงบอกไดก้ จู ะยอม
เชื่อมึง" กอ้ นบอกกบั เสียงลกึ ลบั ทเ่ี ขาไดย้ นิ แว่วมาดงั ๆ อีกคร้งั และรอฟังวา่ มนั จะตอบเขาวา่ ไง
"ผมชื่อพรี ภทั รเป็นหมอผา่ ตดั หรือนกั ศึกษาแพทยท์ ่ีเพ่ิงจบมาไดไ้ ม่นาน ส่วนผมถูกขงั อยสู่ ่วน
ไหนของบา้ นหลงั น้ี ตวั ผมเองกไ็ ม่รู้ แต่ผมไดย้ ินเสียงของคณุ อยไู่ มไ่ กลจากหอ้ งที่ผมถูกขงั อยู่
นกั คุณลองฟังดี ๆ สิครับ ไดโ้ ปรดช่วยผมออกไปที ผมจะไม่ไหวแลว้ ตอนน้ีหิวน้าเหลอื เกิน
คอแหง้ ไปหมดแลว้ ช่วยผมดว้ ย เชื่อผมเถอะนะครบั ผมไม่ใช่ผีจริง ๆ " พรี ภทั รยอมบอกช่ือ
ของเขากบั คนขา้ งนอกห้องน้นั ดว้ ยน้าเสียงออ้ นวอนขอให้เขาช่วยชีวิต
"แน่ใจนะวา่ ไม่ใช่ผจี ริง ๆ ไมง่ ้นั กจู ะไมท่ าอะไรท้งั น้นั มึงไม่ใช่นางผีร้ายท่ีตอ้ งการจะหลอก
กแู น่นะ..”
กอ้ นยงั ไม่อยากจะเช่ือว่าจะมใี ครถกู ขงั อยใู่ นน้ี แต่พอไดย้ นิ อกี ฝ่ายยอมบอกชื่อจงึ จะลองเช่ือดู
สักคร้งั
"จริงครบั ผมยงั ไมต่ ายและไมใ่ ช่ผีอยา่ งทคี่ ณุ วา่ ดว้ ย แตก่ าลงั จะตายถา้ คุณมวั แตถ่ ามผมอยนู่ ้ี
แหละ"พรี ภทั รเร่ิมเป็นฝ่ายโมโหบา้ งท่อี กี ฝ่ายไมย่ อมเชื่อเขาชะที
“ตกลงนายชื่อพรี ภทั รจริงนะ ส่วนจะเป็นหมอหรืออะไรก็ช่างหวั นายเถอะ.. แคไ่ มใ่ ช่นางผี
ร้ายเท่าน้นั พอ”
กอ้ นตะโกนถามอีกคร้ังเพื่อให้แน่ใจ ว่าเขากาลงั คยุ กบั คนจริง ๆ ที่ทาเสียงให้เขาไดย้ ินอยู่
ตอนน้ีอยา่ งต่นื เตน้ ว่าใช่หมอทช่ี ื่อพรี ภทั รจริงหรือไม่ เขาคงจะตอ้ งลองพิสูจนด์ ูและหันมองไป
รอบ ๆ หอ้ ง ว่าเสียงมนั ดงั มาจากทางไหนกนั แน่ เพราะมนั กอ้ งไปหมดจนเขาไมส่ ามารถจะจบั
ทศิ ทางของเสียงทม่ี าไดช้ ดั เจนนกั และอยดู่ ี ๆ เสียงน้นั กเ็ งยี บไปชะง้นั ทาเอากอ้ นเริ่มคิดหนกั
จึงตะโกนถามออกไปอกี คร้งั
“เกิดอะไรข้นึ กบั นายทาไมเงียบไปแบบน้ีละ ถา้ นายยงั มีชีวิตอยกู่ ช็ ่วยส่งเสียงบอกฉนั อกี คร้งั
สิ เพราะฉนั ไมร่ ู้ว่านายถกู ขงั อยทู่ ไ่ี หนมนั มดื ไปหมด ช่วยส่งเสียงหรือทาอะไรสักอยา่ งให้ฉนั
ไดร้ ู้ ว่านายอยสู่ ่วนไหนในหอ้ งใตด้ ินน้ีอีกทีไดไ้ หม ถา้ อยากจะใหช้ ่วยจริง ๆ ..? ” กอ้ นตะโกน
บอกคนทไี่ ดย้ นิ เสียงเมือ่ กี่ ก่อนจะต้งั ใจฟังวา่ เสียงมนั ดงั มาจากส่วนไหน
“ป๊ อก ป๊ อก ๆๆ ไดย้ ินผมไหมช่วยผมดว้ ย ผมถกู ขงั อยใู่ นห้องส่ีเหลยี่ มเล็ก ๆ น้ี มนั มืดมากผม
ไม่สามารถบอกคณุ ไดว้ า่ มนั อยสู่ ่วนไหนเหมือนกนั เพราะผมมองไม่เหน็ อะไรเลยในหอ้ งน้ี
คณุ ตอ้ งหาเองว่าเสียง ทีผ่ มทามนั ดงั มาจากตรงไหน ช่วยดว้ ยผม จะไมไ่ หวแลว้ ”
พีรภทั รตะโกนสุดเสียง และพยายามเคาะผนงั หอ้ งไปเรื่อย ๆ เผอ่ื ว่าคนทีบ่ อกจะช่วยเขาจะได้
ยนิ เสียงมนั เทา่ ท่เี รี่ยวแรงของเขายงั พอทาได้ อยา่ งออ่ นแรงเตม็ ที เพราะพรี ภทั รเร่ิมบงั คบั
ร่างกายของเขาทีเ่ ริ่มอ่อนแรงลงเร่ือย ๆ เพอ่ื จะยกแขนของเขาทบุ ไปกบั กาแพงหอ้ งแรง ๆ
“ป๊ อก ๆๆๆ “
พยายามจะพยงุ ตวั ลุกข้นึ ยืน แต่ก็ลกุ แทบไม่ไหวแลว้ น้นั เอง และเอามอื ทุบกาแพงหอ้ งจนเจบ็
ไปหมดไดก้ ล่ินคาวเลอื ดทหี่ ลงั ฝ่ามือของเขา ผสมกบั กล่ินเหมน็ เน่าของศพท่ีนอนตายอยู่
ใกล้ ๆ เขา แต่ความหวงั ทวี่ ่าจะมีชีวิตรอดออกไปจากหอ้ งน้ี มนั ทาให้เขาเกิดมีพลงั ข้ึนมาอีก
คร้ัง ถงึ ร่างกายอ่อนแรง เพราะขาดน้าและอาหารจนไม่มีแรงจะยกมือข้ึนทบุ อยแู่ ลว้ ตอนน้ี
“ป๊ อก ๆ ๆ ๆ ไดย้ นิ ผมไหม”
กอ้ นพยายามต้งั ใจฟัง และเขาก็เริ่มจบั ทิศทางของเสียงเคาะทีด่ งั อยไู่ ดแ้ ลว้ ตอนน้ี
“ฉันไดย้ ินนายแลว้ อยา่ หยดุ เคาะ ทาเสียงเอาไว้ ฉนั กาลงั จะไปช่วยนายแลว้ อดทนไว้ ”กอ้ น
ตะโกนบอกคนทข่ี อความช่วยเหลือจากเขา และรีบเดินไปตามเสียงน้นั
” ป๊ อก ๆ ๆ ๆ ”
“ขอบคุณพระเจา้ ทค่ี ุณไดย้ นิ เสียงผมแลว้ ขอบคุณ”พรี ภทั รถงึ กบั ยิม้ ท้งั น้าตา ทีเ่ ขาจะรอดตาย
แลว้ มีคนมาช่วยเขาแลว้
“ฉนั ไดย้ นิ แลว้ ว่าเสียงของนายอยทู่ างไหน รอฉนั ใกลน้ ายเขา้ มาเร่ือย ๆ แลว้ ส่งเสียงไว้ ” กอ้ น
จึงเดินหาไปตามเสียงทไี่ ดย้ ินเสียงเคาะกาแพงดงั ข้นึ เรื่อย ๆ และเสียงมนั อยไู่ ม่ไกลจากจดุ ท่ีเขา
กาลงั เดินอยตู่ อนน้ีแลว้ พรอ้ มกบั พดู ไปดว้ ย
“ฉันกาลงั เขา้ ใกลน้ ายแลว้ อยา่ หยดุ เคาะจนกว่าฉนั จะบอกให้หยดุ ไดย้ นิ ไหมครบั ..”
กอ้ นตะโกนบอกและเดินเขา้ ใกลจ้ ดุ ท่เี ขาไดย้ ินเขา้ ไปทุกที เขาเดินผา่ นห้องอกี หลายหอ้ งทม่ี ี
เตียงเกา่ ๆ วางเรียงกนั ไปตามความมดื
“โครม โอย้ ชนจนไดน้ ะกู แม่งเอย้ ”กอ้ นสบถเสียงดงั เมือ่ เผลอเดินซนเกา้ อ้โี ต๊ะไปทว่ั ลม้ ลกุ
คุกคลานไปตามพ้ืนบา้ ง เพราะมนั ไม่มีไฟน้ันเอง เขาพยายามเดินคลาทางผ่าความมืดตามเสียง
เคาะเรียกเขา จนมาถงึ หอ้ งหน่ึงที่เขาไดย้ ินเสียงดงั มาจากขา้ งหนา้ ของเขาตอนน้ี
“ฉันเจอนายแลว้ ขอบคณุ พระเจา้ ทห่ี านายเจอ ” กอ้ นถงึ กบั ดีใจ
“ ป๊ อก ๆ ๆ ๆ ขอบคณุ ที่คณุ หาผมจนเจอขอบคณุ จริง ๆ ช่วยเอาผมออกไปที”พรี ภทั รพูดอยา่ งดี
ใจ
“ฮื่อ ๆ ๆ ๆ ผมรอดแลว้ ”เขาท้งั พดู และรอ้ งไหอ้ อกมาอยา่ งดีใจ ไม่มคี ร้งั ไหนท่เี ขาจะรูส้ ึก
อยากจะขอบคุณพระเจา้ มากไปกวา่ น้ีอีกแลว้ ถา้ เขารอดไปได้ เขาสัญญาวา่ ต่อไปเขาจะไมท่ าร้าย
ใครอกี และจะไปทาบญุ ใหก้ บั กาหลง เพอ่ื ไถโ่ กรธและเวรกรรมที่เขาเคยทารา้ ยเธอ เขาสญั ญา
เขารู้แลว้ ว่าสิ่งทเ่ี ขาชวั่ กบั คนอนื่ เอาไว้ เขาไดร้ ับผลกรรมมนั ทกุ ขท์ รมานมากแค่ไหน
“ฉนั เจอนายแลว้ นาย เด๋ียวฉันหาอะไรเพอ่ื เปิ ดประตกู อ่ นนะ นายรอแป๊ บนึง ฉนั จะพยายามช่วย
นายออกมา หนา้ หอ้ งน้ีมนั มอี ะไรวางขวางเอาไวเ้ ต็มไปหมด นายอดทนรอหน่อยนะ อยา่ พ่ึง
รีบด่วนตายไปกอ่ นชะละฉันมาช่วยนายแลว้ ”
กอ้ นบอกกบั คนที่อยขู่ า้ งในห้องตรงหนา้ ของเขา ดว้ ยความตืน่ เตน้ สุด ๆ ท่ใี นห้องใตด้ ินน้ี
ไม่ไดม้ แี คเ่ ขาเพียงลาพงั กอ้ นพยายามยกเอาส่ิงของหรือเกา้ อ้ีเก่า ๆ ท่วี างซ้อนกนั ทบั ปากทางเขา้
ไปหาประตหู อ้ งน้นั เอาไว้ เขาร้ือเอาเกา้ อ้ีพวกน้นั ออกไปอยา่ งเร่งรีบ เพราะอยากจะช่วยคนท่ี
ถกู ขงั อยใู่ หอ้ อกมาจากห้องน้นั ให้ไดเ้ ร็ว ๆ เพราะจากท่ีเขาฟังเสียงเหมือนอกี ฝ่ายดูจะออ่ นลา้ เต็ม
ที
“ขอบคณุ ผมรอได้ ผมรอคณุ ได้ แคร่ ู้ว่าคุณกาลงั ช่วยผมก็ดีใจแลว้ นานกวา่ น้ีผมกร็ อมาแลว้
“พรี ภทั รบอกท้งั น้าตา
“ใจเยน็ ๆ ฉนั เจอนายแลว้ และกาลงั ช่วยอย”ู่
กอ้ นพดู ไปก็ยกเอาเกา้ อ้แี ละแท่งเหลก็ ท่วี างกองกนั เต็มไปหมดออกจากหนา้ ประตู และมอง
หาอะไรทจ่ี ะพอใชง้ บั เอากุญแจทีล่ อ็ คประตเู อาไวอ้ อกไป ไฟฉายมือถอื ของเขามนั กเ็ ร่ิมจะออ่ น
แสงลงเรื่อย ๆ
"ใหต้ ายสิวะจะมาแบตรี่ใกลห้ มดอะไรเอาตอนน้ีวะ่ นี่..!” กอ้ นสบถเสียงดงั อยคู่ นเดียวเหงอ่ื
ไหลทว่ มตวั เส้ือเปี ยกหมดเพราะออกแรงไปมากน้นั เอง
“อยา่ เพ่ิงมาหมดตอนน้ีนะเวย้ ขออกีแคน่ ิดเดียวกจ็ ะเปิ ดประตไู ดแ้ ลว้ ช่วยกหู น่อย”กอ้ นพูดและ
เร่ิมงบั ประตไู ปดว้ ย
“อื่ม ๆ ๆ ออกสิวะไอก้ ุญแจบา้ น้ี ไฟอยา่ เพ่งิ มาดบั เอาตอนน้ีนะ กูรีบแลว้ อกี นิดเดียวจะไดแ้ ลว้ ”
กอ้ นพยายามงบั แม่กญุ แจออกอยา่ งสุดกาลงั ของเขา พรี ภทั รไดย้ ินเสียงคนขา้ งนอกพูดบ่นอะไร
ของเขา จงึ ส่งเสียงบอกเขา
“ขอบคุณทม่ี าช่วยผม ถา้ ออกไปได้ ผมจะไมล่ ืมบุญคณุ ในคร้งั น้ีเลย”
พีรภทั รพดู กบั คนทกี่ าลงั งบั ประตูช่วยเขาอยตู่ อนน้ี เฝ้ารออยา่ งมีความหวงั และลนุ้ ระทกึ เขาก็
ไดย้ นิ เสียงอะไรร่วงลงพ้ืนเสียงดงั
“เพลง้ .”
เสียงของแม่กญุ แจหลดุ ท่ลี อ็ กประตูหล่นลงทพ่ี ้นื กอ้ นจึงรีบเปิ ดประตูออกกวา้ ง จมูกของกอ้ นก็
ปะทะเขา้ กบั กล่นิ เหม็นเน่าของอะไรสกั อยา่ ง
“อู ๆ ๆ ๆ เหม็น”
“เปิ ดประตไู ดช้ ะท”ี กอ้ นดีใจท่เี ปิ ดประตูได้ แตเ่ ขาก็แทบผะ เมอ่ื ดึงประตเู ปิ ดออกกวา้ ง
“โอย้ กลนิ่ อะไรวะเหม็นโคตร ๆ กอู ยากจะอว้ ก โอย้ เหมน็ มใี ครตายในน้ีหรือเปล่าวะ”กอ้ น
รีบเอามอื อุดจมกู ของเขาเอาไว้ แทบไม่ทนั ทอ้ งไสถ้ งึ กบั ปั่นป่ วน อยากจะอว้ กเอาของท่กี ินเขา้
ไปออกมาหมด
“ก็กล่ินศพในน้ีนะสิคุณ เอาผมออกไปที”พรี ภทั รไดย้ นิ เสียงเขาบ่น
“ นายอยไู่ หน ส่งเสียงบอกฉันหน่อย จะไดร้ ูว้ ่านายอยตู่ รงไหนในหอ้ งน้ี ไฟแม่งก็จะหมดแลว้
มองแทบไมเ่ หน็ อะไรเลยให้ตายเถอะ”กอ้ นสบถ และพยายามผ่าความมืดทม่ี ีแค่แสงไฟพอลลิ ี่
จากมือถอื ของเขา ทมี่ นั จะดบั ไมด่ บั แหละอยตู่ อนน้ี
“ผมอยตู่ รงน้ี ผมลกุ ไมข่ ้นึ ช่วยผมดว้ ย “พรี ภทั รส่งเสียงบอกเขา
“เวรละ ถูกขงั ใหเอยกู่ บั ศพ เป็นกคู งกบ้นั ใจตายไปนานแลว้ กล่นิ เหม็นขนาดน้ี รอดมาไดไ้ งวะ
โอเคฉนั พอจบั ทิศทางจากนายไดแ้ ลว้ โอย้ ในห้องน้ีแม่งย่งิ พูดย่ิงเหม็น ไมไ่ หวแลว้ ”กอ้ นบ่น
เสียงดงั เริ่มจะทนไม่ไหวกบั กล่นิ เหม็นเน่าน้ี
“ใครมนั เอานายมาขงั ไว้ กบั ศพพวกน้ีวะ แม่งโคตรโหดรา้ ยเลย ขงั คนเป็น ๆ ไวก้ บั ศพคนตาย
แคค่ ดิ กส็ ยองแลว้ ไมส่ ตแิ ตกตายก็คงบา้ ไปเลย ถา้ เป็นเขา ทตี่ อ้ งทนอยกู่ บั ศพและกลิ่นเหม็นน้ี
อยา่ งไมร่ ูช้ ะตากรรม ในห้องเลก็ แคบแสนแคบน้ี แถมโคตรมืด เขาคงช็อกตายไปนานแลว้ ไม่อยู่
มาถึงรอให้คนมาช่วยหรอก..”
กอ้ นพยายามดึงประตูท่เี ปิ ดโคตรยากเพราะมนั ขดั น้นั เองใหเ้ ปิ ดออกจนไดแ้ ตพ่ อเปิ ดประตู
ตรงหนา้ ของเขาไดก้ อ้ นกแ็ ทบผงะเพราะกลิ่นเหม็นเน่าของชากศพลอยโชยมาเขา้ จมูกของเขา
อยา่ งจงั จนแทบสาลกั หรือแทบอยากจะอาเจยี นออกมามนั ตรงน้ี
“ใหต้ ายเถอะนายทนอยกู่ บั มนั ไดย้ งั ไงกนั กลิน่ โคตรน่าสะอิดสะเอยี นเลยให้ตายสิ มาลุกข้ึนจะ
ไดอ้ อกไปจากหอ้ งศพเน่าน้ีกนั ”กอ้ นบอกเม่ือเจอตวั เจา้ ของเสียงทเ่ี รียกให้เขาช่วยแลว้
“ลกุ ไหวไหม มาฉันช่วยพยงุ นายลกุ ข้นึ ”กอ้ นช่วยดึงตวั ของพีรภทั รใหล้ กุ ข้ึนยืน
“ขอบคุณทชี่ ่วยผม”เขาเอย่ ขอบคุณ
“ไม่เป็นไร รีบออกไปก่อนท่ี ฉนั จะสาลกั ไดก้ ล่นิ ศพเน่าน้ีก่อนเถอะ คอ่ ยว่ากนั ”กอ้ นรีบบอกและ
ช่วยประคองพรี ภทั รออกไปจากหอ้ งน้ีใหไ้ ว ๆ เทา่ ท่พี วกเขาจะทาได้ และเอามืออกี ขา้ งปิ ดจมกู
ของเขา
"เดินไหวไหมเน่ีย บา้ เอย้ อยา่ ใหฉ้ ันตอ้ งแบกนายออกไปเลยนะ "กอ้ นบ่นและเผลอเดินสะดดุ กบั
อะไรสักอยา่ งทพ่ี ้ืน
“โอย้ อะไรวะ”กอ้ นกม้ ลงไปมองทพี่ ้นื ผ่านความมดื เห็นแคว่ า่ มนั อะไรดา ๆ นอนอยตู่ รงพ้นื
ใกลเ้ ทา้ ของเขาตอนน้ี และมนั ส่งกลิน่ เหมน็ ลอยมาเขา้ จมูกของเขา
“คุณชนศพนะ เดินระวงั นะคุณ ”เสียงพรี ภทั รบอกเขา
“ บา้ เอย้ ..! ศพทาไมไม่หลบกวู ะ นอนขวางทางเดินอยไู่ ด้ กอ้ นบ่นให้ศพคนตาย ทนี่ อนอึดอยทู่ ่ี
พ้นื ไมไ่ กลจากเขานกั ดีนะที่เขาชินกบั ศพคนตาย เพราะทางานเป็นจติ อาสาเก็บศพบอ่ ย ๆ จงึ ไม่
ถึงกบั ช็อก ถา้ เป็นคนอื่นคงไดข้ วญั ผวา เพราะไมค่ ดิ วา่ ไอร้ ่างทเี่ ขาสะดุด เมอื่ ก้ีคอื ศพของคนตาย
"มนั มดื คณุ คงจะมองไมเ่ ห็น เลยเดินสะดดุ มนั เขา้ ไม่ใช่แคศ่ พเดียว แต่มถี งึ สองศพไม่รูว้ ่าถกู
ใครฆ่าแลว้ เอาศพมาทิ้งไวใ้ นห้องน้ี ก่อนท่มี นั จะเอาผมมาขงั รวมกบั ศพพวกน้ีตอนน้ี มนั กาลงั
ข้ึนอดึ พร้อมทีจ่ ะเน่าเฟะเลยละท่คี ุณไดก้ ลน่ิ เหมน็ เน่า กม็ าจากศพสองคนน้ีแหละ"พีรภทั รบอก
เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญส่ าหรบั เขาเลยตอนน้ี
"บา้ จริงทพี่ ูดน้ีเรื่องจริงใช่ไหม ไม่ไดแ้ ค่จะหลอกอาฉันใหข้ วญั ผวาเล่นใช่ไหมน้ี ไม่ใช่แคศ่ พ
เดียวดว้ ย ถา้ มศี พกต็ อ้ งมีคนรา้ ยในบา้ นหลงั น้ีนะสิ ถา้ ผีร้ายมนั คงจะไมท่ าแบบน้ี นายคดิ เหมอื น
ฉันไหม” กอ้ นเอ่ยถามเพือ่ นร่วมชะตากรรมเดียวกบั เขาตอนน้ี
"ก็ไอค้ นท่มี นั จบั ผมมาขงั ในห้องนี่แหละ มนั ไมใ่ ช่ผีหรอก คนเป็น ๆ นี่แหละ แตม่ นั ฆ่าพวก
เขาทาไมผมเองกไ็ มร่ ู้ "พรี ภทั รบอกคนตรงหนา้ เขา
“ถา้ อยากรูค้ งจะตอ้ งไปถามมนั เองแลว้ ละ”พรี ภทั รบอกเขา
"แต่สาหรับผมเจอมาท้งั ผี ท้งั ไอห้ นา้ กากผีบา้ น่ัน ทม่ี นั จบั ตวั ผมมาขงั เอาไวใ้ นหอ้ งน้ี แลว้ มนั ก็
หายหวั ไปไหนกไ็ มร่ ูจ้ นเจอคุณน้ีแหละ แตม่ นั ไมโ่ ผล่มาก็ดี อยา่ งนอ้ ยเรากย็ งั มีลมหายใจอยู่
ไมต่ อ้ งเหมือนไอส้ องศพน้ี"เสียงพรี ภทั รพดู กบั คนแปลกหนา้ ทย่ี อมเขา้ มาช่วยเข
"ถา้ เป็นตามทีน่ ายพดู มาท้งั หมดมนั ก็น่ากลวั มาก ๆ เพราะตอนน้ีไม่รู้ว่าเราตอ้ งเผชิญกบั ผหี รือ
ฆาตกรกนั แน่นายว่าจริงไหม ง้นั เรากร็ ีบออกไปจากห้องน้ีกอ่ นที่ไอต้ วั ท่ีมนั จบั นายมาขงั จะ
ยอ้ นกลบั มาดีกว่าไหมฉันยงั ไมอ่ ยากจะกลายเป็นศพเน่าข้ึนอึดแบบน้ี"กอ้ นพดู พรอ้ มกบั ช่วยพยงุ
ตวั พีรภทั รลกุ ข้ึน
"นายพอจะมแี รงเดินออกไปไหวไหม เราจะตอ้ งรีบออกไปจากช้นั ใตด้ ินน้ีใหเ้ ร็วทีส่ ุดเพราะ
ไม่รู้วา่ จะมีตวั อะไรโผลม่ าอกี มนั ฆา่ เพื่อนฉันไปแลว้ สองคน ตอนน้ีในห้องน้ีก็เหลอื แคเ่ ราสอง
คนเทา่ น้นั "
กอ้ นบอกกบั คนทเ่ี ขากาลงั ช่วยพยงุ ตวั ลุกข้ึนอยตู่ อนน้ีถงึ จะมองไม่เหน็ หนา้ กนั ก็เถอะและไมร่ ู้
วา่ หนา้ ตาไอห้ มอน้ีเป็นยงั ไงดว้ ยซ้าแต่กอ้ นไม่สนใจเพราะเขาช่วยแลว้ กค็ งจะตอ้ งช่วยให้ตลอด
"พอไหวถา้ คณุ แค่พยงุ ผมกพ็ อ เรารีบไปกนั เถอะ "
พีรภทั รบอกพรอ้ มกบั พยายามเดินตามแรงลากของกอ้ น ออกมาจากหอ้ งทข่ี งั เขาเอาไวก้ บั
ศพเหมน็ เน่าน้นั เกือบจะถึงประตทู างออกจากหอ้ งใตด้ ินไดอ้ ยแู่ ลว้ กอ้ นกไ็ ดย้ นิ เสียงเหมอื นมี
คนเดินมาทางน้ี
"หลบเร็วมคี นมา"กอ้ นบอก
"แลว้ จะหลบไปทางไหนมนั มืดไปหมดมองไม่เหน็ ทางเลย..” พรี ภทั รเอ่ยถามกอ้ น
"หลบมาตรงน้ีชอกประตูน้ี"กอ้ นลากตวั อกี ฝ่ายมาตรงชอกประตูอยา่ งเร็ว
"โอย๊ ..ชา้ ๆ คณุ เดินไม่ทนั "พีรภทั รบอกเขา ทก่ี ระชากตวั อีกฝ่ายอยา่ งแรง
"บา้ เอย้ เกือบจะออกไปพน้ ห้องน้ีอยแู่ ลว้ เชียว เงียบน่านายจะบน่ ใหม้ นั ไดย้ ินเสียงเราหรือไง
กนั "กอ้ นดคุ นขา้ ง ๆ เขาทเ่ี อาแตบ่ ่นเป็นผหู้ ญิงไปได้ ไม่นานก็มคี นถือไฟฉายเดินมาทางทีพ่ วก
เขากาลงั หลบอยพู่ อดี ท้งั สองคนถงึ กบั ลุน้ วา่ คนทีพ่ วกเขาไดย้ นิ เสียงเดินมาทางน้ีจะเป็นใคร
ถึงกบั ตื่นเตน้ เสียงหวั ใจของพวกเขาเตน้ แรง อยา่ งหวาดกลวั
"ตึก ๆ ๆ ๆ "
เสียงเดินลงบนั ไดใกลเ้ ขา้ มาเร่ือย ๆ
“ขออยา่ ให้เป็นคนรา้ ยหรือผรี า้ ยเลย “กอ้ งคดิ อยา่ งกลวั ๆ ในใจก็ขอใหเ้ ป็นหมวดเกา้ กบั เพื่อนผี
ของเขาดว้ ยเถอะ
เขาจอ้ งมองไปทางเสียงที่กาลงั ใกล้ เขา้ มาเรื่อย ๆ อยา่ งอยากรู้ว่าใครทก่ี าลงั เดินลงบนั ไดมา
ทางน้ี เสียงมนั ใกลเ้ ขา้ มาเร่ือย ๆ พรอ้ มกบั แสงไฟส่องมาทางท่พี วกเขาหลบอยู่ พร้อมกบั ไดย้ นิ
เสียงหวั ใจของท้งั สองคนมนั กาลงั เตน้ รัวเร็วอยา่ งรอคอยและลนุ้ สุด ๆ ขอใหใ้ ช่คนทกี่ อ้ นกาลงั
คดิ ถงึ ดว้ ยเถอะอยา่ ไดเ้ ป็นไอผ้ รี า้ ยน้นั เลย
“คณุ วา่ จะเป็นใคร คุณมเี พ่ือนมาดว้ ยหรือ”คนขา้ ง ๆ กระซิบถามเขาใหไ้ ดย้ ินกนั สองคน
“ใช่” กอ้ นตอบเบา ๆ
“ง้นั กไ็ มไ่ ดม้ ีแคค่ ุณกบั ผมทบี่ า้ นหลงั น้ี”พีรภทั รใหร้ ูส้ ึกใจช่ืนข้ึนมาหน่อย ที่ยงั มคี นอ่นื ในบา้ น
น้ีดว้ ย
“เงยี บ เสียงใกลเ้ ขา้ มาแลว้ ”กอ้ นทาเสียงบอกเขา
พรี ภทั รพอมองผ่านความมืดทมี่ ีแสงไฟจากไฟฉายของมนั ส่องมา ใหพ้ อมองเหน็ สลวั ๆ
ของเงาของคนทกี่ าลงั ถอื มนั อยู่ และไดม้ องเห็นใบหนา้ ของคนที่กาลงั ถอื ไฟฉายอยู่ กถ็ งึ กบั
ตกใจขวญั หนีดีฟ่ ู เพราะจาหนา้ มนั ไดไ้ อค้ นทพ่ี าเขามาเจอกบั เร่ืองน่ากลวั เมอ่ื หลายชว่ั โมงท่ี
ผา่ นมาน้ีเองมั นคงจะมาดูวา่ เหงื่อของมนั ตายหรือยงั น้นั เอง พีรภทั รเกือบเผลออุทานออกมาเบา
ๆ
"นนั่ มนั ไอค้ นท่จี บั ตวั ผมมาขงั ไวใ้ นหอ้ งมดื ๆ น้ันน้ี ไอห้ นา้ กากผีมนั ทาร้ายผมจนสลบไป
และ เอาตวั ผมไปขงั เอาไว้ ผมจาไอบ้ า้ น้ีไดด้ ี เห็นยงั น้ีเถอะแรงมนั โคตรเยอะเลย ระวงั มนั ให้ดี
ๆ นะ มนั ไมใ่ ช่เพ่ือนคณุ ใช่ไหม "
พีรภทั รบอกพร้อมรีบถอยไปหลบมนั เพราะกลวั ว่ามนั จะหนั มาเหน็ เขาเขา้ น้นั เอง แต่ดนั
เผลอไปเหยียบโดนแผน่ ไมก้ ระดานเกา่ ๆ ทพี่ ิงขา้ งผนงั อยลู่ ม้ ลง
"โครม..!”
“ซวยแลว้ ”
กอ้ นสบถ มนั ทาใหม้ นั รูต้ วั เพราะเสียงเม่อื ก่ี ทาใหม้ นั หันมองหาตามเสียงทนั ที
“นายระวงั หน่อยสิ เห็นไหมมนั เลยรู้ตวั ”กอ้ นบน่ ใหค้ นขา้ ง ๆ เขา ที่ทาให้คนรา้ ยรูต้ วั พวกเขา
กาลงั จอ้ งมองมนั อยดู่ ว้ ยหวั ใจเตน้ ระทกึ ในความมืด เมือ่ มนั หันกลบั มามองดูทด่ี า้ นหลงั ของมนั
พรอ้ มกบั ตะคอกถามเสียงดุดนั
"น้ันใครหลบอยตู่ รงน้นั ออกมานะไมง่ ้นั ถา้ ฉันจบั แกไดฉ้ ันจะตีให้หัวแปะเลยคอยดูสิออกมา"
มนั ส่งเสียงขพู่ รอ้ มกบั ตวาด และรีบวง่ิ กลบั มาทพ่ี วกเขากาลงั หลบซ่อนตวั อยตู่ อนน้ี
กอ้ นบอก
“เวรแลว้ วง่ิ เร็วมนั รูต้ วั แลว้ ว่าเราอยตู่ รงน้ี เพราะนายคนเดียวเลยให้ตายสิวะ เกิดบา้ อะไรถงึ ไม่
ระวงั แผ่นไมม้ นั วางอยขู่ องมนั ดี ๆ ก็ดนั ไปเหยียบมนั เขา้ โธ่เอย้ แยแ่ น่คราวน้ีตวั ใครตวั มนั ละ
งานน้ีวง่ิ ใหเ้ ร็วเลย ถา้ อยากจะรอดไปจากหอ้ งใตด้ ินน้ี"
กอ้ นบอกใหพ้ รี ภทั รวง่ิ พร้อมกบั ลากตวั อกี ฝ่ายวงิ่ ออกไปจากหอ้ งใตด้ ินดว้ ยกนั อยา่ ง
ทลุ กั ทเุ ลเพราะพีรภทั รไมม่ แี รงมากพอจะไปไดเ้ ร็วน้นั เอง
"ช่วยผมดว้ ย คณุ อยา่ ทิ้งผมนะเอาผมไปดว้ ย"
พีรภทั รพยายามดึงแขนกอ้ นเอาไว้ เม่ือกอ้ นพยายามจะข้นึ บนั ไดไปท่ดี า้ นบนของบา้ นกอ่ น
เขา และมีไอค้ นทใ่ี ส่หนา้ กากผีว่งิ ไลต่ ามหลงั มาตดิ ๆ
"รูแ้ ลว้ น่าข้ึนมาเร็วมนั มาน้นั แลว้ "
กอ้ นกม้ ลงมาดึงตวั พรี ภทั รข้นึ บนั ไดไปดว้ ยกนั อยา่ งยากลาบาล จะถงึ ดา้ นบนอยแู่ ลว้ ไอ้
หนา้ กากผีก็ควา้ เทา้ ของพีรภทั รเอาไวไ้ ด้ มนั กระชากดึงขาพรี ภทั รอยา่ งแรง จนร่างของเขาเกอื บ
ล่วงตกบนั ได โชคดีทก่ี อ้ นควา้ แขนของเขาเอาไวไ้ ดท้ นั
"โอย๊ ..!ปลอ่ ยขากูสิวะ ไอส้ าระเลวปลอ่ ยกูบอกใหม้ ึงปลอ่ ยไง.. คุณช่วยผมดว้ ย อยา่ ให้มนั เอา
ตวั ผมไดน้ ะ ผมกลวั ปลอ่ ยกู ”
พีรภทั รใชเ้ ทา้ ถีบใบหนา้ ของมนั สุดแรง อยา่ งหวาดกลวั สุด ๆ พรอ้ มกบั รอ้ งเสียงหลงอยา่ ง
กลวั ตาย กอ้ นพยายามดึงแขนพีรภทั รเอาไวไ้ มใ่ ห้ไอห้ นา้ กากาผีไดต้ วั เขาไปอกี คร้ัง อยา่ งสุด
ความสามารถเขา ออกแรงช่วยดึงตวั พีรภทั รแต่กถ็ กู มนั ดึงลงไปอีกคร้งั จนได้
"พยายามหน่อยนายตอ้ งรอด ฉันอตุ ส่าหช์ ่วยนายออกมาจากไอห้ อ้ งเหม็นเน่าน้นั ไดแ้ ลว้
นายจะมาตายแบบน้ีไม่ไดน้ ะ เสียแรงที่ฉนั อตุ ส่าหเ์ ขา้ ไปช่วยนายเอาไว้ สู้หน่อยสิวะลุกข้นึ มา
สลดั มนั ใหห้ ลุดสินายทาไดเ้ ร็วเขา้ อยา่ ยอมแพ"้
กอ้ นบอกพีรภทั รทพี่ ยายามอยา่ งเอาเป็นเอาตาย ไมใ่ หไ้ อห้ นา้ กากผลี ากตวั เขากลบั ลงไปได้
อกี คร้งั ดว้ ยใบหนา้ หวาดกลวั สุดขีด
"ช่วยดว้ ยอยา่ ใหม้ นั เอาตวั ผมไปไดอ้ กี นะช่วยผมดว้ ยฮื่อ ๆ ผมยงั ไม่อยากตาย"
พีรภทั รดิน้ รนเพื่อใหต้ วั เองรอดอยบู่ นบนั ไดคร่ึงตวั อีกคร่ึงตวั ถูกกอ้ นกอดเอาไวแ้ น่น กอ้ น
และไอห้ นา้ กากผีพยายามจะแยง่ เอาร่างของพรี ภทั รอยา่ งเอาเป็นเอาตายดว้ ยกนั ท้งั คู่
“ปล่อยเขาสิวะไดผ้ ีรา้ ย ปลอ่ ยกูบอกมงึ ปลอ่ ยไงวะ”กอ้ นดา่ มนั และพยายามดึงตวั พีรภทั ร
ไมใ่ ห้มนั เอาตวั เขาไปได้
“กไู มป่ ล่อยมนั และพวกมึงทุกคนจะตอ้ งตาย ไมม่ ใี ครออกไปจากบา้ นน้ีได”้ มนั บอกกอ้ น และ
พยายามแยง่ พรี ภทั รไปจากกอ้ นใหไ้ ด้
“ไม่กจู ะไมย่ อมให้มงึ ฆ่าใครไดอ้ ีก ถา้ กูยงั ไม่ตาย ไดส้ ารเลว”กอ้ นบอกมนั และยอ้ื ตวั พรี ภทั ร
เอาไว้ ไมใ่ หม้ นั เอาตวั ไปได้ สุดกาลงั ของเขา
ดา้ นหมวดเกา้ และทอ้ งฟ้าท้งั สองเหมอื นไดย้ ินเสียงอะไรสักอยา่ ง
"นายไดย้ นิ ไหม.” หมวดเกา้ ถามทอ้ งฟ้า ทีก่ าลงั เงยหนา้ ข้ึนมามองเขาดว้ ยสายตาสงสัย
"ทาไมหรือคุณไดย้ ินอะไรง้นั หรือ แต่ผมไม่ไดย้ ินเลยนะครับ" ทอ้ งฟ้าบอกกบั หมวดเกา้
"ฉันชกั เป็นห่วงคณุ กอ้ นกบั คุณจอยชะแลว้ สิ ฉนั ว่าเรารีบลงไปหาพวกเขากนั เถอะ มนั ดู
เงยี บเกินไปไหม ท้งั สองคนหายไปคร่ึงชวั่ โมงแลว้ นะ"หมวดเกา้ พดู กบั ทอ้ งฟ้า
"กไ็ ดค้ รับ ง้นั คณุ ลงไปดูพวกเขาก่อน เดี๋ยวผมตามไป"ทอ้ งฟ้าบอกหมวดเกา้
"กไ็ ดง้ ้นั ฉันไปดูพวกเขากอ่ น ส่วนนายหาเบาะแสไป เจออะไรก็รีบบอกฉันละ"หมวดเกา้ พดู
จบก็เตรียมจะเดินไปท่ปี ระตู
"ไดค้ รบั หมวด คณุ รีบไปเถอะทางน้ีผมจดั การเอง"
ทอ้ งฟ้าบอกเขา ก่อนท่หี มวดเกา้ จะเดินออกไปจากหอ้ ง ทิ้งทอ้ งฟ้าไวค้ นเดียวเขาเดินมาตาม
ทางทีจ่ อยไดบ้ อกเอาไว้ กอ่ นที่เธอกบั กอ้ นจะพากนั แยกจากเขากบั ทอ้ งฟ้า
หมวดเกา้ เดินมาเกือบจะถงึ ช้นั ใตด้ ินอยแู่ ลว้ แต่กบั มสี ายเรียกเขา้ จากจา่ สมชาย
"ฮาโหลหมวดผมไดใ้ ห้คนท่รี ู้เร่ืองภาพวาดดแู ลว้ นะครบั เขาบอกภาพน้ีมนั แปลกมาก คน
ที่ภาพวาดน้ี ใชเ้ ลอื ดเขยี นภาพข้ึนมาไม่ใช่สีสาหรับวาดภาพ อยา่ งทเ่ี ราเขา้ ใจและทใี่ ตภ้ าพวาด
มนั เขยี นคาสาปเอาไว้ ถา้ ไม่สังเกตดี ๆ แทบมองไม่เหน็ เพราะมนั ถกู รอยเลอื ดวาดทบั เอาไวอ้ กี
ทีหน่ึง ตอ้ งใช่กลอ้ งส่องขยายดถู งึ จะมองเหน็ และทน่ี ่ากลวั กวา่ น้นั คอื ..!” จ่าสมชายกาลงั จะบอก
หมวดเกา้ แตก่ บั มีเสียงคนร้องให้ช่วยดงั มาจากช้นั ใตด้ ินเขา้ ชะกอ่ น
"ช่วยดว้ ยใครก็ไดช้ ่วยผมที จะดึงไม่ไหวแลว้ อดทนหน่อยเด๋ียวจะมีคนมาช่วยนายแลว้ อยา่
ตายนะเพือ่ นอยา่ ยอมแพม้ นั นายมองท่ีหนา้ ฉันสิวะ"
กอ้ นพยายามดึงตวั พรี ภทั รทกี่ าลงั รอ้ งครวญครางอยา่ งเจบ็ ปวด และใบหนา้ ของเขามนั เร่ิม
ซีดเชียวเริ่มออ่ นแรงทจ่ี ะต่อสูไ้ หว แตก่ อ้ นก็ไม่ยอมปลอ่ ยมอื จากพรี ภทั ร ถงึ แรงของกอ้ นมนั
จะนเริ่มออ่ นแรงลงเรื่อย ๆ บวกกบั พีรภทั รเองก็ ถกู มนั ทารา้ ยจนเร่ิมจะทนไม่ไหวอยแู่ ลว้ ตอนน้ี
"ผมจะทนไม่ไหวแลว้ ช่วยผมดว้ ย ผมยงั ไมอ่ ยากตาย มนั เจบ็ เหลอื เกินช่วยผมดว้ ย ช่วยพาผม
กลบั บา้ นทสี ญั ญาสิว่าจะพาผมกลบั บา้ น"
พรี ภทั รส่งเสียงรอ้ งอยา่ งทกุ ขท์ รมาน มองหนา้ กอ้ นอยา่ งขอรอ้ งให้ช่วยดึงเขาข้ึนไปทีมนั
กาลงั แทงร่างของเขา จนแทบจะพุนไปหมดแลว้ ตอนน้ี
"ฉันสญั ญาวา่ จะพานายกลบั บา้ น ฉนั สญั ญาแต่นายอยา่ ตายนะเพ่ือน"
กอ้ นบอกชายหนุ่มท่ีเขาพยายามจะช่วยชีวิตอยตู่ อนน้ีท้งั น้าตานองหนา้ สองมือก็ดึงร่างอนั
โชกเลอื ดของเขาเอาไว้ ไดแ้ คแ่ ขนท้งั สองขา้ งเทา่ น้นั ตอนน้ี
"ขอบคณุ ทช่ี ่วยผมออกมาจากหอ้ งน้นั และขอบคุณทสี่ ัญญาวา่ จะพาผมกลบั บา้ น"
พูดจบพีรภทั รก็คอ่ ย ๆ ปลอ่ ยมือจากมือของกอ้ น เพราะเร่ิมทนพิษบาดแผลไม่ไหวน้นั เอง
แผลท่ีเกิดจากการถูกมนั ใชม้ ีดแทงเขาไปหลายแผล และถูกตดั เส้นเอ็นที่ขอ้ เทา้ ไปอกี ท้งั สองขา้ ง
เขาเป็นหมอรูด้ ีวา่ แต่ละบาดแผลมนั สาหสั มากแคไ่ หน ถึงรอดก็คงพกิ ารตลอดชวี ติ แต่คนเรา
ต่อใหร้ ู้ท้งั รูว้ า่ จะไมร่ อด แตก่ ็ยงั พยายามจนสุดชีวติ เพอื่ จะใหต้ วั เองรอด ถงึ แมว้ ่าจะแค่ลม
หายใจเฮือกสุดทา้ ยกเ็ ถอะ เพราะเลอื ดของเขามนั ไหลไม่หยดุ น้นั เอง
“ผมไมไ่ หวแลว้ คณุ หนีไปเถอะ”
พรี ภทั รบอกกอ้ น ก่อนทร่ี ่างของเขาจะถูกมนั กระชากไปจากมือของกอ้ น ทกี่ าลงั ตกใจแทบชอ็ ก
ทีพ่ รี ภทั รยอมปลอ่ ยมอื เขาจนได้
"คุณรีบหนีเอาตวั รอดไปชะผมคงไม่รอดแลว้ ลากอ่ น"
พีรภทั รพูดกบั กอ้ น กอ่ นจะถูกลากลงไปจากบนั ไดต้ อ่ หนา้ ตอ่ ตาของกอ้ น ท่ีมีเลือดของพรี
ภทั รเต็มมอื เขาท้งั สองขา้ งของเขา และทขี่ ้นั บนั ไดเสียงรอ้ งใหช้ ่วยทาให้หมวดเกา้ ไม่อาจทนฟัง
อยไู่ ดอ้ กี ต่อ ไปเขาจงึ รีบวงิ่ มาดูวา่ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้นึ ที่น้ี ก่อนจะบอกจา่ สมชายเพ่อื จะไดว้ าง
สายไปกอ่ น
"เดี๋ยวก่อนจ่าผมไดย้ นิ คนรอ้ งให้ช่วย เอาไวเ้ ราคอ่ ยคุยกนั นะจ่า ผมจะไปดูก่อนวา่ ใครกนั ท่ี
รอ้ งให้ช่วย"หมวดเกา้ รีบบอกจา่ สมชาย ทก่ี าลงั รอ้ งเรียกเขาให้ฟงั ให้จบกอ่ น
"แต่หมวดครบั หมวดตอ้ งฟังใหจ้ บกอ่ นนะครับ เรื่องน้ีมนั สาคญั มาก ถา้ หมวดไม่ฟังผม
ตอนน้ีอาจจะช่วยอะไรผูห้ ญิงคนน้นั ไม่ไดเ้ ลยนะครบั หมวดหมวดครบั ฟังผมก่อนตุ๊ด ๆ ๆ " จ่า
สมชายพยายามจะบอกหมวดเกา้ แตอ่ ีกฝ่ายกบั รีบกดตดั สายเขาไปกอ่ น
"โธ่หมวดเลยไม่ตอ้ งรูก้ นั แลว้ ทีน่ ้นั มนั ไดเ้ กิดอะไรข้นึ ละน้ี สงสัยเราคงจะตอ้ งรีบไปพาหลวง
ตาไปท่ีน้นั แลว้ ละสิ กอ่ นที่จะสายเกินไป หมวดนะหมวดจะฟังใหจ้ บกอ่ นก็ไม่ได"้
เสียงจ่าสมชายบน่ ให้หมวดเกา้ ท่ี ดนั ตดั สายจากเขาไป เพราะเขาตอ้ งวง่ิ มาท่ชี ้นั ใตด้ ินน้นั เอง
แต่ก็มาไม่ทนั เพราะภาพทเี่ ขาเขา้ มาเหน็ ก็คอื กอ้ นกาลงั นงั่ คอตกเหมอื นกบั กาลงั ช็อกกบั อะไร
สกั อยา่ งอยคู่ นเดียว ตรงบนั ไดทางลงไปหอ้ งใตด้ ินน้นั เอง พรอ้ มกบั มเี ลอื ดเป้ื อนที่มือและแขน
เส้ือของเขาเต็มท้งั สองขา้ ง เอาแต่พดู เพอ้ อยคู่ นเดียวและจอ้ งมองลงไปทบ่ี นั ไดน้ ้นั
"ใหต้ ายเถอะ มนั เกิดอะไรข้นึ ทน่ี ้ีกนั แน่ เป็นอะไรหรือเปลา่ คณุ แลว้ น้นั เลอื ดของใครเตม็ มือ
คุณเลย แลว้ คุณจอยเธอหายไปไหนครับคณุ กอ้ น ตอบผมมาสิครับคุณจอยเธอไปไหน..”
หมวดเกา้ พยายามถามกอ้ น ทีเ่ ร่ิมสติแตกไปแลว้ ตอนน้ี เพราะเขาช่วยใครไมไ่ ดเ้ ลย ไมว่ า่ จอย
หรือพีรภทั รทเ่ี ขาเพิ่งช่วยออกมาจากห้องขงั เขารู้สึกเสียใจและเจ็บปวด ที่ช่วยพวกเขาไม่ได้
"ไม่อยา่ ฆา่ เขาไดโ้ ปรด ปลอ่ ยตวั เขาไอส้ าระเลว อยา่ ฆ่าเขาช่วยดว้ ยใครกไ็ ดช้ ่วยที มนั ไดต้ วั
เขาไปแลว้ ช่วยดว้ ย..!”
กอ้ นพูดเพอ้ แต่คาเดิม ๆ และจอ้ งมองบนั ไดด้ ว้ ยสายตาเจ็บปวด เพราะกาลงั รูส้ ึกเสียใจที่เขา
ไมส่ ามารถช่วยใครไดเ้ ลยสกั คน และตอนน้ีไอห้ นา้ กากผีแยง่ เอาร่างของพรี ภทั รไปไดแ้ ลว้
น้นั เอง
“คุณกอ้ นตอบผมสิว่ามนั เกิดอะไรข้ึน กบั คุณและคณุ จอย มีสติหน่อย”
และหมวดเกา้ ก็ไดย้ นิ เสียงรอ้ งของใครอีกคน ที่ขา้ งล่างห้องใตด้ ินน้นั ดงั กอ้ งข้ึนมาตอนน้ีเอง
ที่เขาเริ่มเขา้ ใจแลว้ วา่ กอ้ นกาลงั จะบอกอะไรเขา การทก่ี อ้ นเอาแต่นงั่ จอ้ งมองมนั อยอู่ ยา่ ง
หวาดกลวั ไมย่ อมขยบั ตวั ไปไหน เอาแต่พดู ซ้า ๆ เพราะเขายงั ไมห่ ายช็อกน้นั เอง
"ช่วยผมดว้ ย ช่วยผมดว้ ยฮ่ือ ๆ ๆ ผมยงั ไมอ่ ยากตาย"
เสียงร้องขอให้ช่วยอยา่ งหวยหวนเป็นคร้งั สุดทา้ ยจากพีรภทั ร ท่ตี อนน้ีมเี ลอื ดทว่ มตวั เพราะ
ถูกมนั กระชากตวั เขาลงมากระแทกพ้ืนอยา่ งแรง และตซี ้าดว้ ยคอ้ นตอกตะปไู ปหลายทีดว้ ยกนั
โดยที่กอ้ นไมส่ ามารถช่วยอะไรเขาไดเ้ ลย เพราะต่อให้เขายอมเส่ียงชีวติ ลงไปช่วย กค็ งจะช่วย
อกี ฝ่ายไมท่ นั แลว้ น้นั เอง กอ้ นจงึ เอาแต่นง่ั มองข้นั บนั ไดดว้ ยความเจบ็ ปวด ทีต่ อ้ งทนฟังเสียง
ร้องของผชู้ ายทช่ี ื่อพีรภทั ร ทเ่ี ขาเพ่ิงรูจ้ กั เขาพยายามแลว้ ที่จะช่วยชีวิตผชู้ ายคนน้ี แต่สุดทา้ ยก็
ช่วยไมไ่ ดท้ ้งั น้าตานองหนา้
“ฉันขอโทษทช่ี ่วยนายไมไ่ ด้ ฉนั ขอโทษ แต่ฉนั สัญญาว่าจะพานายกลบั บา้ น ไมว่ ่านายจะไมม่ ี
ลมหายใจแลว้ กต็ าม ฉนั สัญญา ถา้ ฉนั ยงั ไม่ตายชะก่อน”กอ้ นบอกกบั ตวั เองและพรี ภทั รทเี่ สียง
เงยี บไปแลว้
หมวดเกา้ จึงผลกั ตวั กอ้ นออกจากบนั ได กอ่ นจะรีบเอาไฟฉายส่องทางวิง่ ลงบนั ไดไปทีห่ อ้ ง
ใตด้ ินอยา่ งเร่งรีบ เขาลงมาทนั ไดเ้ ห็นมนั กาลงั จะลากร่างของใครบางคนทมี่ ีเลอื ดเตม็ ตวั และ
ตามเส้ือผา้ ของเขาหายเขา้ ไปในห้องหน่ึง อยา่ งรวดเร็วหมวดเกา้ ยกปื นข้นึ ยงิ ใส่มนั ทนั ที
"หยดุ นะไอฆ้ าตกร ปัง..!!”
"บา้ เอย้ ไดส้ ารเลว ปลอ่ ยตวั เขาออกมาไมง่ ้นั ฉนั ยิงนายหัวเปะแน่"
หมวดเกา้ ตะโกนบอกมนั ที่กาลงั ลากร่างไร้ชีวิตของพรี ภทั รเขา้ หอ้ งไป อยา่ งไม่สนใจจะฟัง
เสียงเขาทพ่ี ยายามจะพดู กบั มนั เลยสกั นิด
หมวดเกา้ วงิ่ ตามหลงั มนั มาติด ๆ กลน่ิ คาวเลือดเคลา้ คลงุ้ ไปทวั่ หอ้ งน้ี เขาตามมาทนั ตอนมนั
ทง้ิ ร่างไร้ลมหายใจของเหยอ่ื เอาไวท้ พี่ ้ืนหอ้ งแลว้ และหนั มามองทเี่ ขาอยา่ งน่ากลวั ดวงตาแข็ง
กรา้ วของมนั จอ้ งมาทเ่ี ขา
"นายเป็นใครกนั แน่ ภผู านายเป็นคนหรือผตี อบมาสิวะ ไอส้ าระเลวนายมสี ิทธ์ิอะไรที่จะฆ่า
ชีวิตของอนื่ นายจะท่าทายฉนั มากไปแลว้ นะ ไดส้ ารเลว นายคิดวา่ นายเป็นใคร ถึงไม่เกรงกลวั
กฎหมาย แกเห็นชีวิตของคนอืน่ เป็นผกั ปลาหรือไงว่ะไอฆ้ าตกรโครจติ .”
หมวดเกา้ ตะคอกถามมนั ทยี่ นื จงั กา้ ตรงหนา้ เขา และในมอื ของมนั ยงั ถือคอ้ นและมดี แหลมคม
เอาไวท้ ้งั สองมอื ดวงตาของมนั จอ้ งมองเขาแตไ่ มย่ อมพดู อะไรออกมา จนหมวดเกา้ ไอย้ ินเสียง
ของใครบางคนออกคาส่งั กบั มนั
"ฆ่ามนั ชะ.อยา่ ไปฟังมนั พดู เสียเวลา”
เทา่ น้นั แหละชายในร่างหน้ากากผกี พ็ งุ่ ตวั เขา้ มาหาหมวดเกา้ อยา่ งรวดเร็ว พร้อมกบั ฟาดคอ้ น
ในมือของมนั ใส่เขา โชคดีทีห่ มวดเกา้ ไมไ่ ดป้ ระมาทมนั จึงหลบทนั และสวนกบั
"ผวั ะ..”
“เขา้ มาวนั น้ีฉันจะจบั นายเขา้ คุกให้ได้ ไมว่ า่ นายจะเป็นผหี รือคนก็ตาม”
หมวดเกา้ ใชท้ ่อนเหลก็ ทเ่ี ขาถอื อยใู่ นมือ ฟาดทแ่ี ผ่นหลงั ของมนั สุดแรง
“ผวั ะ”
มนั เซไปนิดหน่ึง แตก่ ็ยงั มแี รงกบั มาเลน่ งานเขาไดอ้ กี คร้งั แต่คร้ังน้ีกอ้ นเขา้ มาช่วยหมวดเกา้
เอาไว้
"ไอส้ าระมึงฆา่ เพอ่ื นกูตอ่ ใหม้ ึงมเี กา้ ชีวติ กูกไ็ มเ่ อามึงไวแ้ น่"กอ้ นใชแ้ ท่งเหลก็ ฟาดไปท่ีหัวของ
มนั และซ้าเขา้ ทเ่ี ดิมอีกหลายคร้ัง พรอ้ มกบั กระโดดถบี มนั กระเด็นไปซนกบั ผนงั หอ้ ง
"ตบุ โครม..! ลุกข้ึนฆา่ มนั ชะฉันสั่งแก"คนท่ีควบคุมไอห้ นา้ กากผี ออกคาสง่ั กบั มนั เสียงดงั
"แน่จริงมึงโผล่หัวออกมาสิวะ ไอส้ าระเลวอยา่ ดีแต่ใชค้ นอนื่ "เสียงหมวดเกา้ ตะโกนพูดกบั ไอ้
คนท่ีควบคุมผชู้ ายตรงหนา้ พวกเขาตอนน้ีเสียงดงั ลน่ั หอ้ ง
"ฉันไม่จาเป็นจะตอ้ งสู้กบั พวกแก ในเม่ือฉันมีคนที่สู้แทนอยแู่ ลว้ หึ หึ หึ วนั น้ีพวกแกจะตอ้ ง
ตายกนั หมดน้ีฮาฮาฮาอยากแส่หาทีต่ ายกนั เอง"
เสียงพูดของคนลึกลบั ดงั กอ้ งไปทว่ั หอ้ งน้ี หมวดเกา้ และกอ้ นพยายามหนั หาว่าเสียงของมนั ดงั
มาจากทศิ ทางใดกนั แน่ และไมท่ นั ไดร้ ะวงั ไอห้ นา้ กากผที ่ีกาลงั พงุ่ ตวั เขา้ หาหมวดเกา้ ตอนเขา
กาลงั เผลอน้นั เอง
"หมวดระวงั "
กอ้ นว่งิ เขา้ มารับปลายมดี ของมนั แทนหมวดเกา้ ที่กาลงั ตกใจไม่ทนั ไดร้ ะวงั เขาผลกั ตวั
หมวดเกา้ ออกอยา่ งแรง
"ปึ ก..!”
มนั แทงเขา้ ทห่ี วั ไหล่ของกอ้ นพอดี กอ้ นเงยหนา้ ข้นึ มามองที่หมวดเกา้ ทีเ่ ขา้ มาพยงุ ตวั เขาเอาไว้
พร้อมกบั เอามอื กมุ บาดแผลทหี่ วั ไหลท่ มี่ ีเลือดซึมออกมาเป้ื อนฝ่ามือของเขา อยา่ งรีบรอ้ นพร้อม
กบั พ่งุ ตวั หลบปลายมีดของไอห้ นา้ กากผีไปดว้ ย ปากพูดกบั หมวดเกา้ แตเ่ ทา้ และมือของเขาก็
พยายามต่อสู้กบั หนา้ กากผี
"หมวดตอ้ งหาไอค้ นท่มี นั ควบคุมไอบ้ า้ น้ีใหไ้ ด้ เราถงึ จะรอดไปเร็วสิครบั หมวดทางน้ี ผมสู้
เองอยา่ ให้ผมตอ้ งเสี่ยงโดยเปล่าประโยชน์ไปชะ กอ่ นท่ีมนั จะทาอะไรกบั ร่างของกนั ดา ผมฝาก
หมวดดแู ลยยั กนั ดาดว้ ยนะครบั ถา้ เกิดผมไม่รอด"
กอ้ นบอกพรอ้ มกบั สลดั ตวั ออกจากมอื ของหมวดเกา้ ทีเ่ ขา้ มาพยงุ เขาที่ถูกมนั ฟาดดว้ ยไมจ้ น
ลม้ ลงมาใกล้ ๆ เขา กอ้ นลุกข้ึนไดก้ พ็ ุ่งเขา้ หาร่างไอค้ นทีแ่ ทงเขาดว้ ยความโมโห ถึงจะเจ็บอยกู่ ็
ตามตอนน้ีเขาขอสู้ตายกบั มนั ไปขา้ งหน่ึง
หมวดเกา้ เห็นกอ้ นยอมเสี่ยงชีวิต เพอ่ื ใหเ้ ขาไดไ้ ปช่วยกนั ดา หมวดเกา้ จงึ ตะโกนบอกกอ้ น
"ผมสญั ญาจะพาเพอ่ื นคุณกบั มาหาคุณ คณุ เองก็ดูแลตวั เองดว้ ยนะ ผมจะรีบไปตามหาไอบ้ า้
น้นั " พูดจบเขากร็ ีบตะโกนพดู กบั มนั เสียงดงั
"แน่จริงมงึ อยา่ มดุ หัวอยแู่ บบน้ีสิวะออกมา"
หมวดเกา้ เอย่ ปากทา้ มนั เสียงดงั และดา้ นหลงั ของเขากอ้ นกาลงั ต่อสูก้ บั ไอห้ นา้ กากผอี ยา่ งเอา
เป็นเอาตาย ตอนน้ีหนา้ กากของมนั ถูกกอ้ นใชแ้ ท่งเหลก็ ฟาดชะแตกกระจายไปแลว้ เผยให้เหน็
ใบหนา้ ของมนั อกี คร้งั
"ภูผานายอีกแลว้ หรือน้ี ตกลงนายถูกอะไรมนั ควบคุมกนั แน่บอกมาสิวะฉนั จะไดช้ ่วยนาย
ได.้ .”
กอ้ นพยายามตะโกนถามภูผา ท่ีดจู ะพดู กนั ไม่รูเ้ รื่องชะแลว้ ตอนน้ี มนั เอาแตจ่ ะพ่งุ เขา้ มาฆ่า
เขาอยา่ งเดียว ดูไมเ่ ป็นตวั ของตวั เองเลยสกั ให้ตายสิวะ กอ้ นสบถเสียงดงั พรอ้ มกบั ต้งั รับมอื จาก
การจโู่ จมของภูผา เพราะเขาถกู วิญญาณร้ายควบคุมหรือใครกนั แน่ท่ีควบคมุ เขาอยทู่ ไ่ี หนสัก
แห่งในหอ้ งใตด้ ินน้ี
ส่วนหมวดเกา้ เขาเริ่มจบั ทิศทางของเสียงทค่ี วบคมุ ร่างของภูผาไดแ้ ลว้ ตอนน้ี หมวดเกา้ หนั
มองตามเสียงและรีบวงิ่ ตรงไปทางหอ้ งดา้ นหลงั สุดของช้นั ใตด้ ิน มนั มีหอ้ งอยหู่ อ้ งหน่ึงขา้ งหนา้
เขาพอดีแต่ประตถู ูกลอ็ กเอาไว้
"บา้ เอย้ มนั เปิ ดไม่ได"้
หมวดเกา้ พยายามจะหาอะไรมาเปิ ดประตหู ้อง แตเ่ ขาตอ้ งตกตะลงึ อกี คร้งั เม่อื มีบางอยา่ งพงุ่
เขา้ มาหาเขาในความมดื อยา่ งรวดเร็ว มนั ตรงเขา้ มาบีบคอเขาทกี่ าลงั จะใชแ้ ทง่ เหล็กสะเดาะ
กุญแจประตูให้เปิ ดออก
"โอ๊ยหายใจไม่ออกปล่อยสิวะอยา่ บีบ..”
หมวดเกา้ ดิน้ รนให้มนั ปล่อยมือจากลาคอของเขาอยา่ งสุดฤทธ์ิ แต่เขาก็ไม่สามารถทาได้
หมวดเกา้ คิดวา่ เขาคงจะไม่รอดแน่แลว้ แบบน้ี จงึ นึกถึงบทสวดมนตข์ องหลวงตาท่ีบอกเขา
เอาไวใ้ นใจมนั คือคาถาหรือบทสวดมนตอ์ ิติปิ โส ทีใ่ ชส้ วดกอ่ นเขา้ นอน และเพื่อเอาไวไ้ ลผ่ หี รือ
ปี ศาจหรือสิ่งไมด่ ีไมใ่ ห้เขา้ มารบกวนเวลานอนน้นั เอง
หมวดเกา้ พยายามทอ่ งบทสวดน้ีในใจ พรอ้ มกบั พยายามดึงมอื ของหญงิ สาวตรงหนา้ ของเขา
ออก มนั เลยทาให้เขาไม่คอ่ ยจะมสี มาธิในการท่องบทสวดสักเทา่ ไร เขาพยายามต้งั สตใิ หม่อีก
คร้ัง
คราวน้ีมนั ไดผ้ ลร่างทกี่ าลงั บบี ลาคอของเขาอยถู่ งึ กบั ปลอ่ ยมอื ออกจากลาคอของเขา ลม้ ลง
ท่พี ้ืนตรงหนา้ เขานอนสงบน่ิงอยบู่ นพ้ืนเสียงดงั
"ตุบ..!”
หมวดเกา้ รีบสูดลมหายใจเขา้ ปอดลึก ๆ เพอ่ื เอาอากาศเขา้ มาใหเ้ ตม็ ปอด กอ่ นจะกม้ ลงมองดู
ร่างตรงหนา้ ของเขาในความมืด เขากดไฟมือถอื ใหส้ วา่ งข้นึ ให้พอมองเห็นไดเ้ ลอื นรางให้แน่ใจ
อีกคร้งั ว่าร่างตรงหนา้ เขาจะไมล่ กุ ข้นึ มาทาร้ายเขาไดอ้ กี อยา่ งตน่ื เตน้ สุด ๆ ทเี่ ขารอดจากความ
ตายมาไดอ้ ยา่ งหวุดหวิด เมื่อก้ีน้ีดว้ ยคาถาบทสวดอติ ปิ ิ โสน้นั เอง ดีนะทีเ่ ขาเคยทอ่ งบทสวดน้ีอยู่
บ่อย ๆ เวลาไหวพ้ ระกอ่ นเขา้ นอนทกุ คนื ทบี่ า้ น ไมง่ ้นั กไ็ ม่รู้วา่ จะทายงั ไงกบั ผีรา้ ยพวกน้ี
หมวดเกา้ ใชไ้ ฟส่องดูว่าใบหนา้ ของเธอใหช้ ดั ๆ วา่ เธอเป็นใครถงึ ไดค้ ดิ จะฆา่ เขาคนหรือผี
กนั แน่ และเขากม้ ลงใชม้ อื จบั ใบหนา้ ของอกี ฝ่ายพลกิ ข้นึ มามองดู หมวดเกา้ แทบผงะเมือ่ ได้
มองเห็นใบหนา้ ของเธอชดั ๆ เพราะใบหนา้ ของหญงิ สาวตรงหนา้ เขา มนั เป็นแผลเป็นทีด่ นู ่า
เกลยี ดน่ากลวั มากแผลเป็นน้ีเกือบคร่ึงซีกของใบหนา้ เธอ
แต่อกี ซีกหน่ึงยงั พอดูออกวา่ เธอเป็นใคร
"กาหลง..! เธอเองหรอกหรือน้ี ทาไมถงึ เป็นเธอไปได้ พระเจา้ และทาไมเธอถึงไดม้ ีสภาพ
แบบน้ี..”
หมวดเกา้ อทุ านออกมาเสียงดงั และเริ่มจบั ตน้ ซนปลายไม่ถูก ตกลงเร่ืองมนั ยงั ไงกนั แน่
ตอนน้ี การทผ่ี หู้ ญงิ ทห่ี ายตวั ไปอยา่ งปริศนาหลายเดือนท่ผี ่านมา เธอมานอนอยตู่ รงหนา้ เขา
ตอนน้ี มนั ทาใหเ้ ขารูส้ ึกตืน่ เตน้ มากแคไ่ หนทอี่ ยดู่ ี ๆ เธอกโ็ ผล่มาทาร้ายเขา และทุกคนแบบน้ี
แปลกจริงมนั ไดเ้ กิดอะไรข้นึ กบั เธอ
หมวดเกา้ มวั แต่ตื่นเตน้ และสบั สน ว่าตกลงเธอถูกใครทาร้ายกนั แน่ จึงไมท่ นั ไดร้ ะวงั
ดา้ นหลงั ของเขา ทตี่ อนน้ีมใี ครบางคนกาลงั ถอื ไมห้ นา้ สามเตรียมยกข้ึนจะฟาดลงมาท่ที า้ ยทอย
ของเขาอยตู่ อนน้ี เพราะมวั แต่กม้ มองดรู ่างของหญงิ สาวตรงหนา้ ของเขาน้นั เอง ว่าใชก้ าหลง
หญิงสาวทีเ่ ขาตามหาจริงหรือเปล่า เพอื่ จะเช็คให้แน่ใจวา่ เขาดูไมผ่ ดิ ตวั
"ผวั ะ..”
"โอย๊ ..!”
ร่างของหมวดเกา้ ลม้ ลงทพี่ ้ืนสตดิ บั วูบไปทนั ที ทถี่ ูกของแขง็ ฟาดทท่ี า้ ทอยของเขาสุดแรง
คนทฟ่ี าดเขาใชเ้ ทา้ เขี่ยร่างเขาแรง ๆ ดวู ่าอกี ฝ่ายไมร่ ูส้ ึกตวั จึงโยนไมใ้ นมือทงิ้ ไปกอ่ นจะกม้ ลง
ลากเอาร่างทไี่ รส้ ติของเขาไปตามทางเดินตรงไปในห้องทีม่ นั ไดเ้ ตรียมเอาไว้
ส่วนทอ้ งฟ้าเขามาทนั ไดเ้ หน็ เหตุการณ์ท้งั หมดเขา้ พอดี แตย่ งั ไม่มโี อกาสไดช้ ่วยหมวดเกา้
เพราะเขาเป็นแคว่ ญิ ญาณเร่ร่อนไมอ่ าจต่อสู้ กบั ไอค้ นท่ีมนั ควบคมุ ร่างของภผู านอ้ งชายของเขา
ไดน้ ้นั เอง
ทอ้ งฟ้าจงึ วงิ่ กลบั ไปหากอ้ นท่กี าลงั ตอ่ สูอ้ ยกู่ บั ภผู า เขาพยายามจะบอกว่าหมวดเกา้ ถูกมนั จบั
ตวั ไปแลว้ ตอนน้ี
ทอ้ งฟ้าพยายามเรียกกอ้ น
"คณุ ๆ ไดย้ ินผมไหม แยแ่ ลว้ ตอนน้ีหมวดเกา้ ถูกทารา้ ย และถูกจบั ตวั ไปแลว้ ดว้ ย คณุ ตอ้ ง
ไปช่วยเขากอ่ น..” ทอ้ งฟ้าเขา้ มาขวางกอ้ นกบั ภผู าเอาไวไ้ ดท้ นั
"นายถอยไปเขา้ มาขวางทาไม น้ีมนั ไม่ใช่นอ้ งชายนายแลว้ นะ ออกไป"กอ้ นตะโกนบอก
ทอ้ งฟ้า
"ผมรู้ว่าเขาถูกควบคมุ โดยวญิ ญาณของผูห้ ญิงคนน้นั แตต่ อนน้ีคุณตอ้ งไปช่วยหมวดเกา้ กอ่ น
เร็วเขา้ "ทอ้ งฟ้าบอกกอ้ น ท่กี าลงั จะวิ่งผ่านตวั เขาไปถงึ กบั หยดุ ชะชกั
"นายว่าอะไรนะใครถกู มนั จบั ตวั ไป..” กอ้ นตะคอกถามทอ้ งฟ้า
"หมวดเกา้ เขาถกู ตหี วั สลบไปแลว้ เราตอ้ งท้งิ ภูผาไวน้ ้ีกอ่ น ตามผมมาเร็วเขา้ "ทอ้ งฟ้าวง่ิ
นาหน้ากอ้ นที่วง่ิ ตามเขามาติด ๆ ตามดว้ ยภูผาทม่ี ีวญิ ญาณชว่ั รา้ ยควบคมุ เขาอยู่
ก้อนสบถเสียงดงั "ทาไมหมวดเก้าถึงได้พลาดท่าถูกมนั จับตวั ไปได้แล้วนนี้ ายรู้หรือว่ามนั เอา
ตัวเขาไปไว้ไหนนะอืม..” ก้อนว่ิงมาทันท้องฟ้าพอดี
"รู้ตามมาเถอะน่าใกล้ถงึ แล้วห้องน้ไี ง คณุ เข้าไปคนเดยี วผมเข้าไม่ได้ เพราะผมเป็ นแค่
วิญญาณถ้าเข้าไปจะถูกมันควบคุมอกี คน" ท้องฟ้าบอกก้อนก่อนจะช่วยกนั ภูผาเอาไว้ให้ก้อน
"ถอยไปนะไอผ้ หี นา้ โง่ อยา่ มาขวางทางขา้ "เสียงจากผีร้ายพยายามจะสั่งทอ้ งฟ้า
"เธอสิถอยและปลอ่ ยนอ้ งชายฉันคนื มานะ แกอยใู่ นร่างของเขานานเกินไปแลว้ ออกไปจาก
ร่างของเขาชะ ไม่ง้นั ฉนั จะให้พวกเขาทาให้แกไมไ่ ดไ้ ปผดุ ไปเกิดอกี เลยคอยดูสิ นางผรี า้ ยตาย
แลว้ ยงั ไม่ไปผดุ ไปเกิดอกี จะทาบาปไปถงึ ไหน อยากเป็นผีไรศ้ าลอยแู่ บบน้ีหรือไงกนั "ทอ้ งฟ้า
บอกกบั นางผีร้ายในร่างของภผู า
"มนั เร่ืองของขา้ ไมเ่ ก่ียวกบั ผนี ่าโงอ่ ยา่ งแก อยา่ ไดค้ ิดมาต่อกรกบั ขา้ วญิ ญาณเร่รอนอยา่ ง
นายหรือจะกลา้ มาขวางฉันไวไ้ ด้ ถอยไปอยากจะใหข้ า้ ตอ้ งทาให้วิญญาณของแกดบั สลายไป
หรือไงกนั คร่ึงคนคร่ึงผอี ยา่ งแกไม่มีอานาจมาทาอะไรฉนั ไดห้ รอก อยา่ ไดค้ ิดมาสู้กบั ขา้ ..!”
มนั ตรงเขา้ มาผลกั ร่างของทอ้ งฟ้าออกจากทางของมนั สุดแรง แต่ทอ้ งฟ้ากบั ไม่ยอมถอยเขายงั
ยืนขวางทางของมนั เอาไว้ อยา่ งไม่คดิ กลวั กบั คาข่ขู องมนั ในเมื่อไหน ๆ เขากต็ ายแลว้ ทาไม
ตอ้ งกลวั
"ไม่ถอย แน่จริงแกก็ฆ่าฉนั อกี คร้ังใหไ้ ดส้ ิวะ และปล่อยนอ้ งชายของฉันไป" ทอ้ งฟ้ายืนขวาง
มนั เอาไวไ้ มย่ อมหลบ
"อีกไมน่ านแกไดต้ ายจริง ๆ แน่ไอน้ ่าโงแ่ ละนอ้ งชายของแกดว้ ย ถอยกูบอกให้มึงถอยไปอยา่ มา
ขวางก"ู
คร้งั น้ีมนั ผลกั เขาชะกระเดน็ ไปกระแทกผนงั ห้อง ร่างของทอ้ งฟ้าร่วงลงไปกองทีพ่ ้นื และเขา
เร่ิมรู้สึกถงึ ความเจ็บปวด ซ่ึงกอ่ นน่าน้ีเขาไมเ่ คยรูส้ ึกถงึ มนั เลยสักนิดเดยี ว แต่ตอนน้ีมนั ไดเ้ กิด
อะไรข้ึนกบั เขากนั แน่ แปลกจริง ๆ ทอ้ งฟ้าคดิ เพราะจริง ๆ แลว้ ร่างของเขามนั ยงั ไม่ไดด้ บั
สลายน้นั เอง แตเ่ ป็นเพราะเขาออกมานานเกินไป เพราะคิดว่าตวั เองตายแลว้
ณ ท่โี รงพยาบาลในหอ้ งไอซียู ร่างทีไ่ รส้ ตขิ องทอ้ งฟ้ามีสัญญาณชีพจรของเขาเตน้ เร็ว
ผดิ ปกติ จนพยาบาลท่ีแวะเขา้ มาตรวจดเู ขาถงึ กบั ตกใจรีบวงิ่ ออกไปเรียกหมอ
"หมอคะ่ เร็วเขา้ เถอะคะ่ คนไขท้ ีน่ อนโคม่าอยตู่ อนน้ี มีอาการแยล่ งคะ่ ชีพจรของเขามนั เตน้ เร็ว
มากค่ะหมอ และมอี าการซกั กระตกุ ดว้ ยคะ่ หมอ"
พยาบาลและหมอรีบวิ่งเขา้ มาดูคนไขท้ ี่อยดู่ ี ๆ กเ็ กิดชีพจรเตน้ เร็ว และมอี าการชกั กระตกุ เฉย
เลย ท้งั ทเ่ี ขานอนโคมา่ มาหลายวนั แลว้ อยา่ งรวดเร็ว จนผิดปกติและหยดุ หายใจไป หมอและ
พยาบาลต่างกว็ ่นุ วายช่วยย้ือชีวติ ของคนไขเ้ อาไวใ้ หไ้ ด้ ท้งั ป้ัมหวั ใจและใชเ้ คร่ืองช่วยแต่ร่างท่ี
นอนโคม่าอยกู่ ็ยงั กระตุกไม่ยอมหยดุ
ทุกคร้งั ท่ีทอ้ งฟ้าถกู นางผีร้ายทารา้ ย ดวงวิญญาณของเขาร่างทน่ี อนโคมา่ อยกู่ จ็ ะไดร้ ับ
ผลกระทบไปดว้ ยทุกคร้งั ทาเอาหมอและพยาบาลตา่ งกพ็ ากนั แปลกใจ วา่ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึน
ทาไมคนไขถ้ ึงไดม้ ีอาการผิดปกติแบบน้ี
"แยแ่ ลว้ ค่ะหมอชีพจรของเขาหยดุ เตน้ อกี แลว้ ทาไงดีค่ะ หรือว่าเราจะตอ้ งเสียเขาไปแลว้ คะ่
..? “ พยาบาลท่ีกาลงั ช่วยหมอยอ้ื ชีวติ ของคนไขถ้ งึ กบั หนา้ เสียเม่ือชีพจรของทอ้ งฟ้ามนั หยดุ เตน้
อีกคร้งั
"เร็วช่วยเอาเครื่องซอตไฟฟ้ามาให้ผมที และคุณพยาบาลคอยดทู เ่ี คร่ืองช่วยหายใจเอาไวน้ ะ
ผมจะใชว้ ธิ ีน้ีถา้ ไม่ไดผ้ ลเราคงจะตอ้ งเสียเขาไปจริง ๆ แลว้ คร้ังน้ีเราคงตอ้ งเส่ียงกนั แลว้ "หมอ
พดู จบก็พยายามช่วยชีวติ ของทอ้ งฟ้าอกี คร้งั
ส่วนทอ้ งฟ้าเขาพยายามกนั นางผรี ้ายไมใ่ ห้เขา้ ไปในห้อง ที่กอ้ นกาลงั จะหาวธิ ีช่วยหมวดเกา้
อยตู่ อนน้ีอยา่ งสุดความสามารถเช่นกนั เขายอมเอาตวั เองเขา้ เสี่ยงเลยถกู มนั ทาร้ายจนวญิ ญาณ
ของเขาเร่ิมออ่ นแรงลงเร่ือย ๆ เพราะไดร้ บั บาดเจบ็ น้นั เอง
“แกจะไม่ยอมแพง้ า่ ย ๆ ใช่ไหมแกจะขวางฉันใหไ้ ดว้ ่าง้นั เถอะ ไอผ้ ีหนา้ โง่ ตายซะเถอะแก”นาง
ผีร้ายพุ่งเขา้ มาบีบคอทอ้ งฟ้า
ดา้ นกอ้ นเขาแอบเขา้ มาในห้องทีม่ แี สงเทียนจุดเอาไว้ เป็นวงกลมลอ้ มรอบร่างของกนั ดาที่
นอนหลบั อยู่ และมีร่างของหมวดเกา้ ถูกมดั มือไขว้ เอาไวก้ บั เสากลางห้อง นง่ั คอพบั อยตู่ อนน้ี
เพราะเขายงั ไม่ไดส้ ติน้นั เอง กอ้ นถึงกบั หัวใจเตน้ แรงเม่ือมองเห็นร่างของกนั ดานอนเหยยี ดยาว
อยกู่ ลางวงลอ้ มของแสงเทยี นน้นั
“กนั ดามนั พาแกมาไวห้ ้องน้ีเอง มนั ตอ้ งการอะไร ถึงทากบั แกแบบน้ี ฉันจะช่วยแกออกไปเอง
ฉนั ไมย่ อมใหม้ นั ทาอะไรกบั แกหรอก”กอ้ นพดู กบั ตวั เอง และมองท่ีกนั ดาสลบั กบั หมวดเกา้ วา่
เขาควรช่วยใครกอ่ นดี อยา่ งตดั สินใจไม่ถูก
และมรี ่างของชายแก่ ๆ คนหน่ึงกาลงั ทาพธิ ีกรรมของเขาอยู่ ตรงหนา้ ของกนั ดานอกวงลอ้ ม
ของแสงเทยี น มนั กาลงั นงั่ สวดคาถาอะไรสักอยา่ งท่ีกอ้ นฟังไม่เขา้ ใจอยตู่ อนน้ี
“ไอแ้ กน่ ่ีมนั จะทาอะไรกนั แน่”
และอยู่ ๆ กป็ รากฏร่างของผีร้ายหนา้ ตาน่าเกลียดน่ากลวั น่าขนหวั ลุกชวนสยองโผลอ่ อกมาจาก
มุมหอ้ งในความมดื ตรงหน้าของกอ้ นตอนน้ี
ทาเอากอ้ นถงึ กบั รอบกลนื น้าลายดงั เฮือกอยา่ งขนลุกขนพอง บวกกบั บรรยากาศชวนขนลกุ
สุด ๆ กอ้ นหันมองพวกผีร้ายทีค่ ่อย ๆ เดินตรงมาหาเขาอยา่ งชา้ ๆ เสียงหมาเห่าหอนดงั แวว่ มาแต่
ไกลพรอ้ มกบั สายลมพดั ผา่ นตวั ของเขาไปเยน็ วูบ กอ้ นถึงกบั ตวั สั่นสะทา้ นท้งั ๆ ทอ่ี ยใู่ นหอ้ งใต้
ดิน แต่กบั มีลมพดั เขา้ มาไดเ้ ฉยเลย
“กรี๊ดดดด”
เสียงหวีดรอ้ งของชากศพเดินไดต้ รงหนา้ กอ้ นตอนน้ี มนั กาลงั ทาใหก้ อ้ นต่นื กลวั สุด ๆ แตจ่ ะ
ถอยกค็ งไม่ทนั แลว้ ตอนน้ี นอกจากตอ้ งสูก้ บั มนั เทา่ น้นั ถงึ จะรอด
"เอาว่ะตายเป็นตายกขู อสูต้ าย ผกี ผ็ เี ถอะวะ หมวดเกา้ ตื่นสิครบั หมวดเกา้ ผมจะแยแ่ ลว้
ตอนน้ี"
กอ้ นรูส้ ึกเยน็ เยอื กไปถึงไขสันหลงั เมื่อเสียงสงั่ เยือกเยน็ จากชายแก่ ๆ ทนี่ งั่ ทาพิธีกรรม
ปลุกผขี องมนั อยู่ ออกคาสงั่ กบั พวกผรี า้ ยตรงหนา้ เขา พร้อมกบั ทีก่ อ้ นพยายามส่งเสียงตะโกน
ปลุกหมวดเกา้ ที่ถกู มดั อยใู่ หร้ ูส้ ึกตวั ไปดว้ ย
"ฆา่ มนั ชะ..”
เมอื่ ร่างของสารุจน์และเพือ่ น ๆ ของเขาที่ตายแลว้ และผหู้ ญิงอีกคนที่เขาไม่รูจ้ กั พวกมนั ต่าง
จอ้ งมองมาทกี่ อ้ นกนั หมดรวมท้งั จอยดว้ ย แตจ่ อยไม่ไดด้ นู ่าเกลยี ดน่ากลวั เหมอื นกบั ผตี วั อน่ื ๆ
กอ้ นคดิ ว่าเธอคงจะยงั ไม่ตาย เพยี งแตอ่ าจถกู วญิ ญาณร้ายสิงร่างของเธออยตู่ อนน้ี
“คณู กเ็ อาดว้ ยกบั พวกมนั หรือคณุ จอย บา้ เอย่ ”
เอาละสิกอ้ นถึงกบั กาสายสินท่ีสวมท่ีลาคอของเขาเอาไวแ้ น่น และเร่ิมนึกถึงหลวงตาข้นึ มา
ทนั ทงี านน้ีเขาเจอผี นบั สิบตวั รุมกินโตะ๊ เตม็ ๆ งานน้ีเอาไงดีวะน้ี กอ้ นเร่ิมคดิ หนกั ว่าจะช่วย
ใครดีระหว่างกนั ดากบั หมวดเกา้ และการเอาตวั เองให้รอดจากการถูกผรี ้ายพวกน้ีจบั เขาฉีกเป็น
ชิ้น ๆ
แลว้ เสียงทอ้ งฟ้ากต็ ะโกนบอกเขา กอ่ นท่ีพวกผีรา้ ยจะเขา้ มาลุมทีเ่ ขา
"ทาลายภาพวาดของผูห้ ญิงคนน้นั ชะคุณกอ้ น ไมง่ ้นั คณุ ไมร่ อดแน่เช่ือผมหาทางเขา้ ใหถ้ ึง
ภาพวาดน้นั ให้ได้ อยา่ ให้มนั ทาพิธีกรรมสาเร็จ ถา้ นางผรี า้ ยมนั ไดเ้ ขา้ สิงร่างใหม่ เราจะฆ่ามนั
ไม่ไดแ้ ละอาจจะฆา่ มนั ยากข้นึ "
ทอ้ งฟ้ามวั แตห่ นั ไปตะโกนบอกกอ้ น เขาเลยถกู ผีร้ายเขา้ มาบบี ลาคอของเขาไดต้ อนน้ี
หนงั สือท่เี ขาพยายามถือมนั อยู่ จงึ ร่วงตกลงทพ่ี ้ืน เพราะทอ้ งฟ้าตอ้ งใชม้ อื ท้งั สองขา้ งพยายาม
กนั ไมใ่ ห้มนั ทารา้ ยดวงวญิ ญาณของเขาไดน้ ้นั เอง ทอ้ งฟ้าเร่ิมออ่ นแรงลงเร่ือย ๆ ดวงวญิ ญาณ
ของเขามนั เร่ิมเลอื นราง และสุดทา้ ยดวงวญิ ญาณของเขามนั กห็ ายวูบไปจากมือของนางผีร้าย
ล่องลอยไปในอากาศ
ตอนท่ี 34 ฆาตกรจบ
ร่างของทอ้ งฟ้าลอ่ งลอยมาตกลงทขี่ า้ งเตยี งคนไข้ ทตี่ อนน้ีมหี มอและพยาบาลกาลงั ช่วยยอ้ื
ชีวิตของเขากนั อยอู่ ยา่ งวนุ่ วาย
“เป็นไงบา้ งชีพจรของเขาเตน้ กลบั มาหรือยงั ครับคณุ พยาบาล เราใชไ้ ฟฟ้าสูงสุดแลว้ นะ ถา้
มากกวา่ น้ีร่างกายของคนไขค้ งจะรบั ไม่ได.้ ”
คุณหมอธีมเอย่ ถามพยาบาลผชู้ ่วยของเขา น้าเสียงดูหอบเหนื่อยเอามาก ๆ เพราะเขาพยายาม
ยื้อชีวิตคนไขอ้ ยนู่ าน กวา่ จะทาใหห้ วั ใจของคนไขก้ ลบั มาทางานปกติไดอ้ ีกคร้งั
“มีสญั ญาณชีพจรกลบั มาเป็นปกตแิ ลว้ คะ่ คณุ หมอ เราทาสาเร็จค่ะ ดูสิคะ่ หัวใจของคนไข้
เตน้ เป็นปกติแลว้ ตอนน้ี”
พยาบาลท่กี าลงั มองเคร่ืองบอกสญั ญาณการเตน้ ของหัวใจคนไข้ หนั มาบอกคณุ หมอธีมดว้ ย
เสียงดีใจ ที่ตอนน้ีใบหนา้ ของคุณหมอมีเหง่ือไหลทว่ มตวั ท้งั ทแี่ อร์ในหอ้ งก็ออกจะเยน็ แต่
เพราะหมอออกกาลงั ไปเยอะน้นั เอง แถมยงั ถอดเส้ือกาวนอ์ อก เหลือแต่เส้ือเช้ิตตวั เดียว เพราะ
ทางานไมถ่ นดั น้ันเอง
“ดีมากคณุ พยาบาลเอาเครื่องช่วยหายใจมาใส่ให้เขาชะ และคอยดอู ยตู่ ลอดเวลาอยา่ ใหเ้ ขา
ช็อกไปอกี ละ ผมขอพกั กอ่ นตอนน้ีหายใจแทบไมท่ นั แลว้ หมดแรงเลยตอนน้ี”
เสียงหมอธีมบอกกบั พยาบาลผชู้ ่วยของเขา บรรยากาศในหอ้ งไอซียเู ริ่มกลบั มาเป็นปกติ ที่
ก่อนหนา้ น้ีท้งั หมอท้งั พยาบาลต่างก็หนา้ เสียไปตาม ๆ กนั กลวั ว่าจะเสียคนไขไ้ ปแลว้ น้นั เอง
ส่วนเจา้ ของร่างทเ่ี พิง่ กลบั มาถึงกบั ยนื มองพวกเขาอยหู่ ่าง ๆ และมองไปทรี่ ่างของเขาอยา่ ง
สงสยั วา่ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้นึ ในห้องน้ีทาไมมหี มอและพยาบาลเต็มไปหมด และเคร่ืองช่วยชีวติ
ของเขาอีก และไม่นานเหมือนมีคลน่ื แมเ่ หล็กดึงดูดเขาให้เขา้ มาในร่าง ที่กาลงั นอนโคมา่ อยบู่ น
เตยี งอยา่ งรวดเร็ว จนทอ้ งฟ้าเผลอรอ้ งออกมาดงั ๆ อยา่ งตกใจ
“เฮย้ เฮย้ ..”
ดวงวิญญาณของเขาล่องลอยเขา้ ร่าง แต่เขากบั ให้รู้สึกอึดอดั แปลก ๆ พยายามจะขยบั ตวั แต่
กข็ ยบั ไม่ไดแ้ ละดวงวญิ ญาณของเขามนั ก็ลอยออกมาจากร่างน้นั อีกคร้ัง ทาเอาทอ้ งฟ้าเริ่มงง ๆ
วา่ ทาไมเขาถงึ ยงั เขา้ ร่างของตวั เองไม่ไดแ้ ปลกจริง
ทางดา้ นกอ้ นตอนน้ีก็กาลงั จะแย่ เพราะเริ่มจะรบั มือผรี า้ ยพวกน้ีไมไ่ หว กอ้ นกาลงั จะถูก
พวกมนั ลุมเขา วิง่ หลบไปทางไหนกเ็ จอแต่พวกผที น่ี ่าเกลียดน่ากลวั จะเขา้ มาเล่นงาน เขาคน
เดียวแต่ผรี ้ายกย็ งั ไมน่ ่ากลวั เทา่ กบั ชายแก่ท่ีกาลงั ทาพธิ ีกรรมเรียกวญิ ญาณร้ายอยตู่ อนน้ี กบั นาง
ผรี า้ ยในร่างของภผู าน้นั เอง
"หมวดเกา้ ตืน่ ชะทสี ิครับผมคนเดียวไมไ่ หวแลว้ นะ ช่วยตน่ื ทีหมวดเกา้ "กอ้ นตะโกนเรียก
หมวดเกา้ พร้อมกบั วิ่งหนีผีไปทว่ั ห้อง ซนโนน้ น้ีไปทว่ั พรอ้ มกบั ตะโกนไปดว้ ย
"หึหึหึไงไอห้ นุ่มยงั คดิ ว่าแกจะรอดออกไปจากบา้ นน้ีไดห้ รือยงั ไงกนั ขา้ ไม่มีวนั ยอมให้พิธีใน
วนั น้ีลม้ เพราะไอเ้ ดก็ ปากยงั ไม่สิ้นกลิ่นน้านมอยา่ งแกหรอก ขา้ รอเวลาน้ีมานานหลายปี กวา่ จะ
เจอคนทจ่ี ะสามารถทาใหล้ กู สาวของขา้ กลบั มามชี ีวิตไดอ้ ีกคร้ัง คนื น้ีจะเป็นคนื ทลี่ ูกสาวของ
ขา้ จะไดก้ ลบั มาอีกคร้งั เหลอื เวลาอีกแคส่ องชวั่ โมงเท่าน้นั จะเท่ียงคืนแลว้ "เสียงชายแก่พูดกบั
กอ้ น ทพ่ี ยายามจะหาทางหนีใหร้ อดจากพวกผีร้ายพวกน้ีใหไ้ ด้
"ลงุ ตอ้ งการอะไรถึงทาแบบน้ี ลกู สาวลงุ เธอตายไปนานแลว้ ลุงควรจะปลอ่ ยเธอใหไ้ ปเกิด
ใหม่ไดแ้ ลว้ ไมใ่ ช่ให้เธอตอ้ งมาสรา้ งบาปสรา้ งกรรมกบั คนอนื่ แบบน้ี"กอ้ นตะคอกใส่ชายแก่ ที่
กาลงั จอ้ งมองมาทีเ่ ขาอยา่ งน่ากลวั
"แลว้ ใครบอกวา่ ขา้ ไม่อยากจะเหน็ ลูกสาวของขา้ ไดเ้ กิดใหม่อกี คร้งั ละ น้ีไงคอื ส่ิงทีข่ า้ ทาเพือ่
ลกู สาวของขา้ ไอท้ า่ นเจา้ คุณเจา้ ของบา้ นหลงั น้ีมนั หลอกใชล้ กู สาวของขา้ ให้ทางานใหม้ นั
หลอกวา่ จะยอมยกทกุ อยา่ งของมนั ใหก้ บั เธอ แตส่ ุดทา้ ยมนั กฆ็ ่าลกู สาวของขา้ อยา่ งทกุ ขท์ รมาน
ท้งั ๆ ทเ่ี ธอกาลงั ทอ้ งแก่ มนั ฆ่าหลานของขา้ มนั จึงตอ้ งตายตกไปตามกนั ขา้ ฆ่ามนั กบั มือของขา้
เอง และฝังร่างของมนั ไม่ใหไ้ ดไ้ ปผุดไปเกิด สมบตั พิ วกน้ีรวมท้งั บา้ นหลงั น้ี มนั ควรจะเป็น
ของลกู สาวของขา้ ไม่ใช่ไอห้ ลานนอกไสอ้ ยา่ งพอ่ ไอเ้ ด็กน้นั "
ตาแกช่ ้ีมือไปทรี่ ่างของจอหน์ ทม่ี ีสภาพน่าเกลยี ดน่ากลวั ตรงหนา้ ของกอ้ น ดว้ ยสายตา
เกลยี ดชงั อยา่ งเห็นไดช้ ดั วนั แรกที่เขาเหน็ หนา้ ของมนั และเพอ่ื น ๆ ของมนั พากนั มาที่น้ี มนั ทา
ให้เขาคิดถึงลูกสาวทจ่ี ากไปอยา่ งทกุ ขท์ รมานหลายสิบปี ความแคน้ ทเี่ ฝ้ารอเวลาชาระไดม้ าถงึ
ชะที ในเมื่อลงุ ของมนั คอื คนทที่ าใหล้ ูกสาวของเขาตอ้ งตายอยา่ งทุกขท์ รมาน หลานชายของมนั
ก็ตอ้ งเจอกบั ชะตากรรมเดียวกนั น้ีเช่นกนั
"แลว้ มนั เก่ียวอะไรกบั พวกเราและคนพวกน้ีดว้ ย พวกเขาไมไ่ ดร้ ู้เหน็ กบั สิ่งทเี่ จา้ ของบา้ น
หลงั น้ีทาเลยสกั นิดเดียว คณุ ควรจะปล่อยพวกเขาไปทาไมคณุ ถงึ ฆา่ พวกเรา..”
กอ้ นตะโกนถามตาแกต่ รงหนา้ เขาท่ตี อนน้ีหันมามองทก่ี อ้ น พร้อมกบั รอยยมิ้ ช่างดู
โหดเห้ียมอยา่ งน่ากลวั ในความรูส้ ึกของกอ้ นตอนน้ี
"ไหน ๆ ก็จะตายอยแู่ ลว้ จะบอกใหเ้ อาบญุ ละกนั นะไอห้ นุ่ม ไอเ้ ดก็ พวกน้ีมนั ไมม่ อี ะไร
เก่ียวขอ้ งกบั เร่ืองท้งั หมดก็จริง ถา้ นางเด็กผหู้ ญงิ ท่ีช่ือกาหลง ไมไ่ ดม้ ีใบหนา้ ทีค่ ลา้ ยกบั ลูกสาว
ของขา้ และขา้ ก็ไดร้ ูม้ าว่ามนั เกิดวนั เดียวกนั กบั ลูกสาวของขา้ มนั เหมือนฟ้าไดส้ ่งหลอ่ นมาเพอ่ื
จะช่วยใหล้ กู สาวของขา้ ไดร้ ่างใหม่ที่ขา้ เฝา้ รอมานานท่จี ะหาใครสกั คน มาใหล้ ูกสาวของขา้
ไดอ้ าศยั ในร่างน้นั ดีกว่าตอ้ งเป็นแค่ดวงวญิ ญาณเร่ร่อนแบบน้ีตลอดไป"ตาแกย่ อมบอกกบั กอ้ น
เร่ืองทีม่ นั ตอ้ งการร่างของกาหลงเพราะอะไร
"แต่มนั ดนั โชครา้ ยท่นี างเด็กน้นั มนั ดนั ตกบนั ได เพราะไอห้ นุ่มสองคนน้นั ทาให้ใบหนา้
เกิดเป็นแผลเป็น และยงั ตกเลอื ดเพราะแทง้ ลูกในทอ้ งของมนั อีก ขา้ จึงเอาตวั มนั ไปซ่อนและ
รักษามนั อยนู่ านหลายเดือน แตอ่ าการของมนั กแ็ ยล่ งเรื่อย ๆ ก่อนมนั จะตายมนั ขอร้องใหข้ า้ ช่วย
แกแ้ คน้ ทกุ คนท่ีทาร้ายมนั ให้กบั มนั เพ่อื แลกเปลยี่ นกบั การใหล้ กู สาวของขา้ อาศยั ในร่างของมนั
ชวั่ คราว จนกว่าจะหาร่างทด่ี ีกวา่ ได้ และตอนน้ีขา้ ก็เจอร่างทเี่ ขา้ กบั ลกู สาวของขา้ ไดแ้ ลว้ แต่
พวกแกกบั มาขวางทางของขา้ น้ีไง คอื เหตผุ ลที่ขา้ ตอ้ งฆา่ พวกแกท้งั หมด"
ตาแก่บอกกบั กอ้ นพร้อมกบั จอ้ งไปทร่ี ่างของกนั ดา ดว้ ยสายตาคาดหวงั ว่าลกู สาวของเขาจะ
ไดก้ ลบั มามีชีวติ อีกคร้งั ถึงจะตอ้ งอาศยั ร่างคนอ่นื กต็ าม อยา่ งนอ้ ยเขาก็ไดล้ ูกสาวกลบั มาอยกู่ บั
เขาตลอดไป แมว้ า่ เขาจะตอ้ งฆ่าคนอกี หลายคนเพอ่ื ช่วยลกู สาวของเขา
"ไม่นะลุงจะเอาร่างของกนั ดาใหล้ ูกสาวของลงุ ไมไ่ ดน้ ะ เธอตายไปแลว้ ส่วนเพ่อื นของผม
เธอยงั ไม่ตาย ลุงจะทาแบบน้ีไม่ไดน้ ะ แลว้ เพอ่ื นของผมละเธอจะเป็นยงั ไง ลุงคิดบา้ งไหมมนั
ผดิ รู้ไหม ปลอ่ ยเพอ่ื นผมไปเถอะลงุ อยา่ ทาแบบน้ีเลย"กอ้ นพยายามขอรอ้ งให้ตาแก่เปล่ยี นใจ
"หึหึหึอยา่ มาขอชะให้ยาก ขา้ เฝ้ารอวนั น้ีมานานแคไ่ หน ไอเ้ ดก็ อยา่ งแกไมเ่ คยรูห้ รอกการที่
ตอ้ งสูญเสียลกู สาวคนเดียวของขา้ ไป มนั เจ็บปวดแค่ไหน ขา้ ตอ้ งคน้ หาวธิ ีทุกอยา่ งเพื่อช่วยลูก
สาวของขา้ ไดก้ ลบั มา แกไมม่ ีสิทธ์ิมาบอกวา่ อะไรถกู อะไรผิดกบั ขา้ รู้เอาไว้ เพราะแกเองก็
จะตอ้ งตายตกไปตามเพ่ือนของแกทกุ คน"ตาแก่บอกกบั กอ้ นเสียงดงั ลน่ั ห้อง พรอ้ มกบั สง่ั ผีรา้ ย
จดั การกบั กอ้ นชะ
"ผมไมย่ อมให้ลงุ ทาร้ายเพื่อนผมหรอก"
กอ้ นรีบวงิ่ เขา้ มาหาตาแก่ท่ีกาลงั นง่ั อยทู่ พ่ี ้ืน ตอนแกเผลอพรอ้ มกบั กม้ ลงหยบิ เอากระดาน
วาดภาพท่ีวางอยตู่ รงหนา้ ของตาแก่น้นั มาไดแ้ ตเ่ ขาก็ถูกนางผีรา้ ยพ่งุ ตวั เขา้ มาหาเขาอยา่ ง
รวดเร็ว มนั กระชากร่างของเขาลอยข้ึนจากพ้นื พร้อมกบั แผน่ กระดานวาดภาพในมอื ของกอ้ น
"พลก่ั โอย๊ ..ปลอ่ ยกลู งเดี๋ยวน้ีนะ นางผีบา้ ปลอ่ ยสิวะ่ ..”
"โอย๊ ..”
กอ้ นร้องเสียงหลงดว้ ยความตกใจกลวั สุดขีด เมือ่ ร่างของเขาลอยข้ึนจากพ้ืนจนไปกระแทก
กบั เพดานหอ้ ง และลอยลงไปกระแทกกบั ผนงั หอ้ งดา้ นลา่ งอกี คร้ังอยา่ งแรง
“ตบุ โอย้ ”
แตก่ อ้ นกไ็ ม่ยอมปลอ่ ยมอื จากกระดานวาดภาพในมือของเขาอยดู่ ี ถึงจะจุกจนพดู ไมอ่ อกกอ้ น
กระอกั ออกมาเป็นเลือดสด ๆ เขาพยายามจะทาลายไอแ้ ผ่นกระดานวาดภาพในมอื แต่กท็ าไม่ได้
เพราะนางผรี า้ ยมาแยง่ เอาไปชะก่อน
พร้อมกบั ให้พวกผรี ้ายเขา้ มาลมุ ท้ึงเขา กอ้ นรอ้ งเสียงหลงอยา่ งหวาดกลวั และเจ็บปวดเม่อื
ถูกพวกผีรา้ ยลากตวั เขาแยง่ กนั ไปมา
"ไม่อยา่ มายงุ่ กบั กู ปล่อยกปู ล่อยอยา่ เขา้ มานะ"กอ้ นพยายามปกป้องตวั เอง ให้รอดพน้ จาก
พวกผตี ายโหงท้งั หมด
เสียงรอ้ งอยา่ งเจ็บปวดของกอ้ นทาให้หมวดเกา้ ไดส้ ตกิ ลบั คืนมาอีกคร้งั เขาเพง่ิ รู้สึกตวั คอ่ ย ๆ
ลืมตาข้ึนมองไปรอบ ๆ ห้อง รูส้ ึกมนึ ๆ ท่ีทา้ ยทอย แตพ่ อเขามองเห็นกอ้ นกาลงั ถกู ทารา้ ยอยู่
ตรงหนา้ ของเขา จากพวกผีรา้ ยท้งั หลายหมวดเกา้ พยายามดิ้นรน เพ่ือให้หลดุ จากการถกู มดั และ
ตะโกนออกไปดงั ๆ
"คุณกอ้ นต้งั ใจฟังผมให้ดีนะ ต้งั สตอิ ยา่ กลวั พวกมนั และสวดบทสวดอติ ิปี โสออกมาดงั ๆ
มนั จะช่วยคณุ ได้ เชื่อผมอยา่ กลวั พวกมนั " หมวดเกา้ ตะโกนบอกกอ้ น ทก่ี าลงั ดิน้ รนหนีตายจาก
พวกผรี ้ายทกี่ าลงั เขา้ มาลุมท้ึงเขาอยา่ งลนลาน
“ขอบคุณพระเจา้ หมวดเกา้ คุณฟ้ื นแลว้ ช่วยผมดว้ ย”กอ้ นพดู กบั หมวดเกา้ อยา่ งยากลาบาก
“ผมจะพยายามแกม้ ดั ให้ได้ แตค่ ณุ ตอ้ งทาตามท่ผี มบอกกอ่ น ท่องตามผมนะ ”
พูดจบหมวดเกา้ ก็สวดบทสวดออกมาดงั ๆ ไมน่ านกป็ รากฏร่างของหลวงตาตรงหนา้ ของทุก
คน รวมท้งั พวกผีรา้ ย หลวงตาโยนขา้ วสารเสกใส่พวกมนั ท่ีพยายามจะทาร้ายกอ้ น ทาเอาผีร้าย
ท้งั หมดถงึ กบั ส่งเสียงรอ้ งออกมาอยา่ งเจ็บปวด
"กร๊ีดดหวีดดโอ๊ย..!”
เสียงหวีดรอ้ งอยา่ งหวยหวนดงั ข้นึ ทาเอากอ้ นและหมวดเกา้ ถึงกบั ตะลงึ ว่ามนั ไดเ้ กิดอะไร
ข้นึ กบั พวกผีรา้ ยทกี่ าลงั จะฆ่าเขา เสียงพวกมนั ร้องหวยหวนอยา่ งเจบ็ ปวด
"โอย๊ เจ็บร้อนเหลอื เกิน"
พวกผรี ้ายส่งเสียงรอ้ งอยา่ งหวยหวนดิ้นทลุ นทุลายกบั พ้ืน พวกมนั ตา่ งก็พากนั ตกใจกลวั หลวง
ตา เมื่อทา่ นบอกใหพ้ วกมนั ถอยออกห่างร่างของกอ้ น ทนี่ อนหมดสภาพอยบู่ นพ้ืนตรงหนา้ ของ
ทา่ น
“ปลอ่ ยพวกเขาไปเถอะยม พวกเจา้ ท้งั หลายอยายงุ กบั พวกเขา ไปชะ พวกเจา้ ไม่ไดม้ ีเวรกรรม
กนั กบั คนพวกน้ี อยา่ สรา้ งเวรกรรมอกี เลย ”เสียงหลวงตาพดู กบั พวกผีรา้ ย
"อยา่ ไปฟังมนั ฆ่าไอห้ นุ่มน้ีชะ แลว้ พวกแกจะเป็นอสิ ระ พระก็อยสู่ ่วนพระสิมายงุ่ อะไรกบั
เร่ืองของทางโลก ถอยออกไปขา้ ไม่อยากทาร้ายทา่ น อยา่ มายงุ่ เร่ืองของขา้ น้ีไม่ใช่จิตของ
พระสงั ฆกลบั วดั ของทา่ นไปชะ เป็นพระกอ็ ยสู่ ่วนพระ"
เสียงชายแกต่ ะคอกใส่หลวงตาอยา่ งไมเ่ กรงกลวั ทา่ น แต่หลวงตาไมส่ นใจทช่ี ายแกอ่ อกปาก
ไลท่ า่ น หลวงตาพดู ดว้ ยน้าเสียงมเี มตตากบั ชายแก่ออกไปดงั ๆ
"หยดุ เถอะอยา่ ทารา้ ยพวกเขาอีกเลย อาตมากไ็ ม่ไดอ้ ยากจะเขา้ มายงุ่ เรื่องของทางโลก แต่
อาตมาทนมองเห็นโยมทาผดิ ต่อไปอกี ไมไ่ ดแ้ ลว้ และไม่อยากทารา้ ยดวงวิญญาณของพวกเจา้
ท้งั หมด กลบั ไปในโลกของเจา้ ชะ อยา่ คิดสร้างกรรมเวรอกี เลย คนตายไปแลว้ ต่อให้ทายงั ไงก็
กลบั มาเป็นคนเหมอื นเดิมไมไ่ ด้ นอกชะจากจะกลายเป็นพวกผีรา้ ยท่ตี อ้ งอาศยั ร่างของคนอืน่ ไป
เร่ือย ๆ ไมม่ ีทส่ี ้ินสุด"
หลวงตาบอกกบั พวกผรี ้ายทกี่ าลงั ปวดแสบปวดรอ้ นนอนรอ้ งครวญครางอยทู่ พี่ ้ืน ยกเวน้ แต่
นางผีร้ายท่ขี า้ วสารเสกของท่านไม่สามารถทาอะไรมนั ได้ จงึ พยายามจะเขา้ มาทาร้ายท่าน แต่
ทา่ นใชถ้ าคากกั ก้นั นางผรี ้ายเอาไวไ้ ดช้ ว่ั คราวเทา่ น้นั ตอนน้ี
"ปล่อยขา้ นะ ปล่อยขา้ รอ้ นเหลือเกิน พ่อจ๋าช่วยลกู ดว้ ยเอามนั ออกไปท"ี
นางผีร้ายดิน้ ทุรนทลุ ายพร้อมกบั จอ้ งหนา้ หลวงตา และตะคอกใส่หลวงตาดว้ ยสายตาโกรธ
แคน้ ที่ทาให้มนั เจบ็ ปวดและมดั มนั ไวด้ ว้ ยสายสิน แต่สุดทา้ ยมนั ก็ทาลายสายสินของทา่ นจน
ขาดไปได้ และจะเขา้ มาทารา้ ยกอ้ นอีกคร้งั มนั จบั ตวั กอ้ นลอยข้ึนจากพ้นื อีกคร้งั ดว้ ยสายตา
อาฆาตแคน้ จอ้ งมองมาทห่ี ลวงตา
“แน่จริงกช็ ่วยมนั ให้ไดส้ ิ”มนั ทา้ ทายหลวงตา
“อยา่ ทาร้ายคนอ่ืนอีกเลยยม มนั ปาบ”
หลวงตาเอาสายสินอีกอนั โยนใส่ร่างของมนั
“โอย้ ไอพ้ ระแกม่ ึงทาร้ายกทู าไม โอย้ ทาไมกตู อ้ งปล่อยพวกมนั ดว้ ย ในเม่ือพวกมนั รนหาท่ี
ตายเอง” นางผรี ้าย พูดกบั หลวงตา
“เพราะพวกเขาไมไ่ ดท้ าร้ายยม แตย่ มกาลงั สร้างปาบให้กบั ตวั ยมเอง ที่จะเอาชีวติ พวกเขา”
หลวงตาบอกกบั นางผรี ้าย
“อาตมา ไมไ่ ดอ้ ยากจะทารา้ ยโยม แตย่ มบงั คบั อาตมาเองนะ ปลอ่ ยเขาชะ”หลวงตาขอรอ้ งนางผี
ร้าย
“ไม่กจู ะเอาชีวิตของพวกมนั ทุกคน รวมท้งั แกดว้ ยไอพ้ ระแก่ อยา่ มายงุ่ ดีนกั “นางผีร้ายไมค่ ดิ จะ
ฟังที่หลวงตาขอ ทา่ นจงึ ตอ้ งโยนสายสินเสกรดั ตวั มนั ไว้
“โอย้ แกมารดั ฉันทาทาไม ร้อน ๆ ๆ พ่อจ๋าลกู ร้อน ไอพ้ ระแกน่ ้ีมนั ทาร้ายลกู พอ่ ช่วยลกู ดว้ ย
“นางผรี ้าย ยอมปลอ่ ยร่างของกอ้ นหลน่ ลงที่พ้ืนอยา่ งแรง พร้อมกบั ส่งเสียงร้องโอดโอย๊ ครวญ
ครางอยา่ งเจบ็ ปวด ดิ้นไปมาพยายามจะแกะสายสินออกจากร่างของมนั
"ปล่อยตวั ลกู สาวของขา้ เดี๋ยวน้ีไอพ้ ระแก่ ไมง่ ้นั ขา้ จะฆา่ แกเหมือนกบั ทฆี่ า่ พวกมนั อยา่ คดิ
วา่ เป็นพระแลว้ ขา้ จะไมก่ ลา้ ฆ่าพระนะ และขา้ ไม่กลวั บาปดว้ ยไหน ๆ ขา้ ก็ฆ่ามาหลายศพแลว้
จะฆ่าพระอีกศพจะเป็นไรไป ขา้ ไม่เกรงกลวั อานาจของแกหรอก ต่อให้แกเป็นเทวดาขา้ กไ็ ม่
กลวั ปล่อยลกู สาวขา้ เดี๋ยวน้ี ถา้ ไมอ่ ยากตายเป็นผเี ฝา้ บา้ นหลงั น้ีอกี ศพ"
ชายแก่ลุกข้นึ ดึงมีดออกมาจากเอวของมนั พรอ้ มกบั ช้ีมาทห่ี ลวงตาดว้ ยสายตาน่ากลวั แต่
หลวงตาจะเกรงกลวั คาข่มขู่ของชายแกก่ ห็ าไม่ ทา่ นกบั ยนื สงบนิ่งปลอ่ ยให้ชายแกเ่ ดินเขา้ มาหา
ทา่ น พร้อมกบั เอามีดที่แหลมคมในมอื ทมิ่ แทงใส่ร่างของทา่ นอยา่ งเอาเป็นเอาตาย
แต่หลวงตากบั ไม่เป็นอะไรเลยสกั นิดเดียว ทาเอากอ้ นและหมวดเกา้ ทกี่ าลงั ตกใจกลวั ว่า
หลวงตาจะถกู ชายแก่ทาร้ายดว้ ยมีดของมนั ถงึ กบั อ้งึ มองตาคา้ งดว้ ยสายตาไมอ่ ยากจะเชื่อ ใน
ส่ิงทพ่ี วกเขาเหน็ อยตู่ อนน้ีจริง ๆ รวมท้งั ชายแก่ทีค่ ดิ จะทาร้ายทา่ น มนั ตกตะลึงคิดไม่ถึงว่าพระ
รูปน้ีจะมีวิชาเก่งกลา้ สามารถถอดกายทิพยไ์ ดด้ ว้ ย
"บา้ เอย้ แกใชก้ ายทพิ ยม์ าสินะ ”
ชายแก่สบถเสียงดงั เมอ่ื ทาอะไรทา่ นไม่ไดด้ งั ใจตอ้ งการ มนั จึงรีบถอยออกห่างร่างของหลวง
ตาดว้ ยสายตาโกรธแคน้ ทา่ นสุด ๆ
“แลว้ เราจะไดเ้ หน็ ดีกนั ไอพ้ ระแก่ อยากจะเขา้ มาแส่ดีนกั "มนั ยงั พยายามจะข่มขู่ทา่ นอกี คร้ัง
อยา่ งไม่คดิ จะเกรงกลวั บาปกรรม จะตามสะหนองเลยสกั นิดเดียว
"พอเถอะโยมเลกิ ทาบาปเถอะนะ อาตมาขอบณิ ฑบาตขอให้ไวช้ ีวิตพวกเขาเถอะนะ ถอื ว่าเหน็
แกพ่ ระเถอะโยม อยา่ ฆ่าชีวิตของคนอื่นอกี เลยมนั บาปนะโยม กรรมทีต่ ิดตวั อยตู่ อนน้ีก็มาก
พอแลว้ อยา่ สร้างเวรกรรมเพ่ิมอกี เลย ตายไปจะตกนรกหมกไหมไ้ มไ่ ดไ้ ปผุดไปเกิดกบั ใครเขา"
พดู จบหลวงตากเ็ สกบางอยา่ งใส่ร่างของนางผรี า้ ย
"กรี๊ดด..”
มนั ถงึ กบั กรีดรอ้ งอยา่ งหวยหวน หวีดดงั กอ้ งห้องดว้ ยเสียงทีช่ วนขนหวั ลุก ร่างกายที่แทจ้ ริง
ของมนั เร่ิมปรากฏออกมาจากร่างของภูผา เป็นหญงิ สาวหนา้ ตาเน่าเฟะดวงตาทะโหลนออกมา
จากตาท้งั สองขา้ ง ดนู ่าสยดสยองพองขนเอามาก ๆ หลวงตาเขา้ มาช่วยกอ้ นเอาไวไ้ ดท้ นั เวลา
พอดี มนั ปลอ่ ยร่างของกอ้ นหลน่ ลงท่ีพ้นื เสียงดงั
"ตุบโอ๊ย.”
กอ้ นจุกจนลุกแทบไมข่ ้นึ เจบ็ ระบมไปหมดท้งั ร่างกาย แตก่ พ็ ยายามฝื นลุกข้นึ ไปช่วยแกม้ ดั
หมวดเกา้ ทถี่ ูกมดั อยอู่ อกมาได้ หลวงตาหันมาบอกท้งั สองคนเสียงดงั
"โยมท้งั สองคนจงรีบไปตามหาร่างของนางชะ ทางน้ีอาตมาจะช่วยตา้ นเอาไวใ้ ห้ จงหาทาง
แกป้ ริศนาทีภ่ าพน้นั ใหไ้ ด้ แลว้ โยมจะรู้วา่ ร่างของนางถกู ซ่อนเอาไวท้ ไี่ หนเร็วเขา้ เถอะโยม
เวลามนั ใกลเ้ ขา้ มาแลว้ รีบไป"
หลวงตาพูดจบกน็ งั่ ลงต้งั สมาธิตรงหนา้ ชายแก่ และนางผรี ้าย ทา่ นเขา้ กรรมฐานะใชถ้ าคา
บงั คบั ใหน้ างผรี ้ายอยใู่ นวงกลมท่ีทา่ นกากบั เอาไว้ ไม่ไดล้ ืมตาข้ึนมามองท่ที ้งั สองคนอกี หมวด
เกา้ จงึ เขา้ ไปหาชายแกท่ ่มี นั ยืนถือภาพวาดอยใู่ นมือ และกาลงั จอ้ งมองหลวงตาอยา่ งอาฆาตร
ทา่ น แต่กบั ทาอะไรท่านไมไ่ ด้ เพราะหลวงตาทา่ นมาดว้ ยกายทพิ ยน์ ้นั เอง ชายแกจ่ งึ นง่ั ลงทอ่ ง
ถาคาของมนั เพ่ือต่อสูก้ บั หลวงตาเช่นกนั เสียงหลวงตาพดู กบั หมวดเกา้