เสียงลมพดั ตหี นา้ ตา่ ง ท่ีมนั ปิ ดสนิทอยนู่ ้นั เอง ทาเอากนั ดาตกใจแทบซ๊อก หัวใจจะวายเอาให้
ไดเ้ ลยตอนน้ี หนั มองไปตามเสียงน้นั อยา่ งอยากรู้วา่ มนั เสียงอะไรกนั แน่ ท้งั ๆ ที่ไม่อยากจะมอง
ผ่านศพที่มีผา้ ขาวคลมุ อยู่ บนเตยี งตรงหนา้ เลยสกั นิด ถา้ เลอื กได้ ในห้องน้ีกอ็ ากาศเยน็ โคตร ๆ
ให้ตายเถอะ เธอเร่ิมแสดงอาการรนลาน เพราะเร่ิมคดิ ไปไกลเกีย่ วกบั เรื่องผี ๆ ทเี่ ธอเคยอา่ น
เจอ หรือดูในหนงั ผมี า กลวั ว่าศพทีก่ าลงั นอนอยจู่ ะลกุ ข้นึ มาเดินไดเ้ หมือนอยา่ งในหนงั ผเี ขาทา
กนั
ส่วนกอ้ นรออยขู่ า้ งนอกหอ้ งตรงหนา้ ประตู รอฟังเสียงของกนั ดาที่อยขู่ า้ งในหอ้ ง ส่งเสียง
ร้องโวยวายด่าเขา ทท่ี าแบบน้ีกบั เธอไดย้ งั ไงเอามือตบุ ประตเู สียงดงั
"ตุบ...!!!!!!!"
“ไม…่ !นายอยา่ ทากบั ฉันแบบน้ีนะกอ้ น นายก็รูว้ า่ ฉันกลวั ผีกลวั คนตายมากแคไ่ หน ไม่นะไอ้
กอ้ นไอเ้ พื่อนเลวไอเ้ พอื่ นชว่ั ไอค้ นใจร้าย แกทากบั ฉันยงั ง้ไี ดย้ งั ไง แกทาไดย้ งั ไงปล่อยฉนั
ออกไปสิวะฮื่อ ๆ ๆ …!
กนั ดาเอามอื ทบุ ประตเู สียงดงั บอกให้กอ้ นเปิ ดประตูให้เธอออกไปจากหอ้ งเก็บศพ ท่นี ่ากลัวน้ี
ดว้ ยสีหนา้ ตกใจกลวั สุดขดี ถงึ กบั หนั มองซา้ ยทขี าวที ทกุ คร้ังทเี่ กิดเสียงดงั โครมคามในห้องน้ี
เธอย่ิงหวาดกลวั จนตวั สัน่ เทาอยตู่ รงหนา้ ประตูห้องดบั จิต ดา้ นในทม่ี ีเธอคนเดียวกบั ศพคนตายที่
นอนอยบู่ นเตียงพยาบาล
และพยายามจะไมห่ ันไปมองทศ่ี พคนตาย ทีม่ ผี า้ สีขาวคลุมอยหู่ ลายเตียงดว้ ยกนั นบั ไดน้ ่าจะ
สามศพดว้ ยกนั ทท่ี ีมแพทยย์ งั ไมไ่ ดเ้ อาร่างของผเู้ สียชีวติ เขา้ ไปเก็บในตเู้ กบ็ ศพในช่องแช่แขง็
ดว้ ยเสียงสั่นกลวั เธอใชก้ าป้ันทบุ ประตูแรง ๆ เพื่อหวงั จะใหก้ อ้ นยอมเปิ ดประตูใหเ้ ธอออกไป
จากหอ้ งน่ากลวั น้ีอยา่ งรวั เร็ว หลบั หูหลบั ตาร้องเรียกกอ้ นจนแทบจะฉ่ีราดอยแู่ ลว้ ตอนน้ี เร่ิม
หายใจตดิ ๆ ขดั ๆ
“ตุบ…!!” เสียงเธอพยายามถีบประตแู ละทบุ ประตูสุดแรงทมี่ ีอยู่ เพอื่ ใหเ้ ขาเปิ ดมนั ออกให้กบั
เธอ
“กอ้ นแกไดย้ นิ ฉันไหม..!ปลอ่ ยฉันออกไป ปล่อยฉันออกไป ไอก้ อ้ นไดโ้ ปรดปลอ่ ยฉัน
ออกไป ฉันกลวั แลว้ ฉันกาลงั จะบา้ ตายอยแู่ ลว้ ฮื่อ ๆ แกอยา่ แกลง้ ฉนั แบบน้ีสิ"
เสียงกนั ดาโวยวายไมห่ ยดุ เพราะ เร่ิมจะหวาดกลวั กบั ศพพวกน้นั จนรอ้ งไหอ้ อกมาเสียงดงั อยู่
คนเดียว นงั่ ฟุบหนา้ อยตู่ รงประตหู ้อง ไม่ไดข้ ยบั ตวั ออกห่างจากประตเู ลยแมแ้ ตก่ า้ วเดียว เพราะ
ความกลวั จนตวั ส่นั เทา สายตาเบิกคา้ งเมื่อเธอเผลอมองไปเหน็ แขนของศพคนตาย ท่นี อนอยบู่ น
เตียงยื่นออกมาจากผา้ สีขาวทค่ี ลมุ ร่างของผตู้ ายเอาไวข้ า้ งหน่ึง ทาเอาเธอถงึ กบั สะดงุ้ ตกใจ
ตาเหลือกส่งเสียงร้องออกมาดงั ๆ ขนลุกเกรียวไปทว่ั ท้งั ตวั กลวั ว่าศพทเ่ี ธอกาลงั ยืนมองอยจู่ ะลกุ
ข้ึนมานงั่
“กร๊ีดดดด..!”
เธอร้องสุดเสียงทเี่ ธอมี และแทบชอ๊ กตาต้งั ใบหนา้ เร่ิมซีดเชียวไร้สีเลอื ด และพยายามเอามือทุบ
ประตูห้องอยา่ งสุดชีวติ แบบตะเกียบตะกลายเกาะประตเู อาไวเ้ หมอื นตุก๊ แกก็ไม่ปาน
"ตบุ ...!!!! โครม..!!!! “กร๊ีดดดดด..!”
ทาเอาหัวใจของเธอแทบหยดุ เตน้ ไปชว่ั ขณะ ยนื ตวั ส่นั เทา มีเหงอื่ เร่ิมไหลช่ึมออกมาตามรูขุม
ขนของเธอ และออกมาจากฝ่ามอื ของเธอ และใบหนา้ เพราะความหวาดกลวั กบั ภาพท่เี หน็
ตรงหนา้ ของเธอตอนน้ี
เพราะเธอมองไปเตยี งไหนก็เจอแต่ศพคนตายท้งั น้นั และอยดู่ ี ๆ กม็ สี ายลมพดั ผา่ นตวั ของเธอ
ไปวบู หน่ึง จนกนั ดารู้สึกถงึ มนั ได้ เธอรูส้ ึกขนลกุ เกรียวข้นึ มาอกี คร้งั ท้งั ๆ ทใ่ี นห้องน้ี ประตู
หรือหนา้ ตา่ งกป็ ิ ดสนิทหมด แลว้ ลมมนั พดั เขา้ มาไดย้ งั ไงกนั พอคดิ มาถึงตรงน้ีกนั ดากแ็ ทบจะบา้
ใหไ้ ด้
เธอกาลงั เจอดีเขา้ ให้แลว้ ตอนน้ี.."ไมน่ ะมนั ตอ้ งไม่มจี ริง มนั แค่ความคดิ ของเราเอง ตอ้ ง
ไมใ่ ช่"
เธอพยายามบอกตวั เอง แตย่ ่งิ พยายามหลอกตวั เอง ว่าสิ่งที่เธอกาลงั เหน็ มนั ไมใ่ ช่เรื่องจริง แต่
มนั กบั ยิ่งทาให้เธอแทบฉี่ราดกางเกงอยแู่ ลว้ ตอนน้ี
เมอ่ื มีสายลมวบู หน่ึงพดั เอาผา้ ขาวท่ีคลมุ ศพ คนตายท่นี อนอยบู่ นเตยี งตรงหนา้ ของเธอเตยี ง
แรกที่ใกลท้ ่สี ุดตอนน้ี อยดู่ ี ๆ ผา้ คลุมก็เปิ ดออกไปคร่ึงหน่ึง
"โอไ้ มน่ ะอยา่ มาหลอกกนั เลย"กนั ดาพยายามขอใหส้ ่ิงทเี่ ธอกาลงั กลวั อยา่ เป็นจริงเลย
แต่สิ่งท่เี ธอขอ ดจู ะไม่เป็นใจกบั เธอเทา่ ไร เพราะศพทีเ่ ธอกาลงั กลวั อยตู่ อนน้ี มใี บหนา้ เละจน
แทบดูไม่ได้ เธอมองเหน็ ใบหนา้ ของศพทน่ี อนอยบู่ นเตยี งน้นั ไดเ้ ต็ม ๆ ลกู กระตาของเธอเลย
ตอนน้ี ศพที่ดูน่าสยดสยองพองขน นอนสงบนิ่งอยบู่ นเตยี งพยาบาลตรงหนา้ เธอ ทีม่ เี ลือดและ
เน้ือของใบหนา้ บา้ งส่วนหอ้ ยลงมาทค่ี างของศพ และเน้ือตวั ซีดเชียวไรส้ ีเลอื ดและใบหนา้ ซีก
ซ้ายถูกถลกหนงั ลอกออกไป จนดนู ่าเกลียดน่ากลวั เอามาก ๆ และสมองเละจนดนู ่าสยดสยอง
พองขนเอามาก ๆ มนั ก็คอื ศพของสารุจนน์ ้นั เอง เท่าน้นั แหละเธอก็ร้องเสียงหลงอกี คร้งั
“กร๊ีดดดด..”!
กนั ดากร๊ีดดข้นึ มาสุดเสียงของเธอ ดว้ ยความหวาดกลวั สุดขีด ต่อภาพตรงหนา้ ทาให้กนั ดา
ถงึ กบั นง่ั ลงเอามือปิ ดตาของตวั เองเอาไว้ อยา่ งหมดแรงจะยนื อกี ต่อไป นง่ั เอาหลงั พงิ กบั ประตู
และพยายามเอาขอ้ ศอกทุบที่ประตแู ทนมือทกี่ าลงั ปิดดวงตาเอาไวท้ ้งั สองขา้ ง ทุบสุดแรงที่มีอกี
คร้ังจนให้รู้สึกเจบ็ ทข่ี อ้ ศอกท้งั สองขา้ ง
ท้งั ๆ ทกี่ าลงั หลบั ตาเอาไว้ เพราะไมอ่ ยากจะมองเหน็ ภาพท่นี ่ากลวั ตรงหนา้ ของเธออกี คร้งั
แต่หูของเธอกย็ งั ไดย้ นิ เสียงลมพดั ประตูตเู้ กบ็ ศพบางอนั ทป่ี ิ ดไมส่ นิทกระแทกกนั เสียงดงั ใน
ห้องน้ี เหมอื นมีใครกาลงั จบั มนั กระแทกกนั แรง ๆ แตเ่ ธอก็ไม่กลา้ เปิ ดตาข้ึนมองไปทเี่ สียงน้นั
“ตุบ.!”
ส่วนกอ้ นเขาไม่ไดเ้ หน็ อะไรกบั กนั ดา กไ็ ดแ้ ตค่ อยฟังเสียงกนั ดากรี๊ดรอ้ งเสียงหลงอยใู่ นหอ้ ง
น้นั หลายคร้ังท่เี ขาเกือบจะลม้ เลิกความต้งั ใจ เพราะเสียงร้องโหยหวนอยา่ งหวาดกลวั ของกนั ดา
มนั ทาเขาเกือบจะใจอ่อนยอมเปิ ดประตใู หเ้ ธอออกมา เขาพยายามท่องเอาไว้ อยา่ ใจออ่ นเพราะ
มนั จะไม่ช่วยอะไรเพอ่ื นของเขาไดเ้ ลย ถา้ เขายอมเปิดประตูตอนน้ี
ส่วนกนั ดาตอนน้ี หัวใจแทบจะหยดุ เตน้ เป็นคร้งั ทเี่ ทา่ ไรแลว้ กไ็ ม่รู้ ถึงกบั นง่ั ตวั สั่นเทาใบหนา้
ขาวซีดไรส้ ีเลือด แขนขาของเธอเริ่มไม่มีแรง ขนลกุ เกรียวมือเทา้ เร่ิมเยน็ เฉียบ ปากคอสน่ั พูดเริ่ม
จะไม่รูเ้ รื่อง เอามอื ทุบประตูและรอ้ งตะโกนเรียกหากอ้ นเสียงหลง ทาท่าจะเป็นลมใหไ้ ดใ้ นเวลา
น้ี ส่วนกอ้ นพยายามใจแข็งทจี่ ะไม่เปิ ดประตู ปลอ่ ยเธอออกมากอ่ นที่จะถึงขีดสุดจริง ๆ เขา
ตะโกนบอกเธอ
“อดทนไวย้ ยั กนั ดา แกตอ้ งผา่ นมนั ไปให้ได้ ทอ่ งเอาไว้ แกทาได้ แกทาได้ ไมม่ ีอะไรตอ้ งกลวั ”
กอ้ นตะโกนอยหู่ นา้ ห้องเพ่ือปลอบเธอ
"ไอก้ อ้ นปล่อยกอู อกไป ปลอ่ ยกูสิว่ะฮื่อ ๆ กไู ม่ไหวแลว้ ตอนน้ี ศพท่ีนอนอยมู่ นั น่ากลวั มนั
กาลงั จอ้ งมองมาทัก่ี ูดว้ ยสายตาน่ากลวั "กนั ดาตวั สน่ั เทาหวั ใจจะวายให้ไดต้ อนน้ี
“แกตอ้ งพยายามเอาชนะความกลวั น้นั ให้ได้ แลว้ แกจะไมต่ อ้ งกลวั กบั มนั อีก ฉันขอโทษ
เพ่อื นฉันรกั แกนะ ถา้ ฉนั ยอมเปิ ดประตูใหแ้ กออกมาตอนน้ี มนั จะไม่มคี วามหมายอะไรเลยกบั
สิ่งทีเ่ ราทากนั วนั น้ี แกจะตอ้ งสูก้ บั ความกลวั และเอาชนะมนั ให้ไดก้ นั ดา เชื่อฉันสิเพ่อื นรัก
เอาชนะมนั ให้ได้ คนพวกน้นั พวกเขาเป็นแค่คนทต่ี ายไปแลว้ พวกเขาไม่สามารถลุกข้ึนมาทา
อะไรแกได้ หรอกน่าเชื่อฉันสิ อยา่ กลวั พวกเขา แกจะตอ้ งมองผา่ นคนพวกน้นั ไปให้ได”้
กอ้ นบอกกบั เธอ ท่ดี า้ นนอกประตูอยา่ งสงสารกนั ดา แตเ่ ขากต็ อ้ งทาใจแขง็ เอาไว้ เหลอื เวลาอกี
แคไ่ มก่ ่ีนาทีกนั ดากจ็ ะผ่านมนั ไปไดแ้ ลว้
"อดทนหน่อยนะเพ่อื น แกตอ้ งผ่านมนั ไปให้ได้ ทอ่ งไวแ้ กทาได้ " กอ้ นไดแ้ ต่ปลอบใจกนั ดา
อยดู่ า้ นนอกหอ้ งอกี ดา้ นหน่ึง
“ไม่..! กูทาไม่ได้ กูกลวั ปลอ่ ยกอู อกไปไดโ้ ปรด ปลอ่ ยกอู อกไป มึงไอก้ อ้ น ไดเ้ พ่อื นชว่ั มงึ
ไม่ไดอ้ ยใู่ นน้ี มึงไม่มวี นั รูห้ รอกวา่ มนั น่ากลวั มากแค่ไหน มงึ รูไ้ หมว่าศพพวกน้ีมนั กาลงั จะทาให้
กแู ทบจะเป็นบา้ อยแู่ ลว้ ตอนน้ี..! " กนั ดาถงึ กบั ข้นึ กูมึงกบั กอ้ นเลยคร้งั น้ี
กนั ดามองไปรอบ ๆ ห้องเก็บศพอกี คร้งั ท้งั ๆ ทก่ี าลงั กลวั จบั ใจแตบ่ รรยากาศมนั ชนใหเ้ ธอ
ตอ้ งขนหัวลกุ ชนั ข้ึนมาอกี คร้ังเพราะอากาศรอบ ๆ ตวั ของเธอเร่ิมรู้สึกเยน็ เยียบจบั ข้วั หวั ใจข้นึ
เรื่อย ๆ ตอนน้ีเธอรู้สึกจะแข็งตายอยแู่ ลว้ นง่ั ปากคอสั่น เหลอื บสายตามองไปทวั่ ห้องพยายาม
มองผ่านไอศ้ พทน่ี ่าสยดสอยงน้นั ไปท่อี ืน่ ในห้องน้ีอยา่ งหวาดกลวั ถงึ แมว้ า่ เธอแทบไม่อยากจะ
มองมนั เลยดว้ ยซ้าดว้ ยหวั ใจท่ีเร่ิมเตน้ แรงข้ึนเรื่อย ๆ เพราะความหวาดกลวั สุด ๆ และรอ้ งไห้
ออกมาดงั
" ไอก้ อ้ นไอเ้ พ่ือนเลวไอเ้ พอื่ นชวั่ ไอเ้ พอ่ื นใจรา้ ยปลอ่ ยฉนั ออกไปเถอะนะฉันจะไมไ่ หวอยู่
แลว้ ตอนน้ี อยา่ ทาแบบน้ีกบั ฉนั เลยนะ ฉนั กลวั ฮื่อ ๆ"
กนั ดาพูดและเธอแทบจะชอ๊ กอกี คร้งั เมื่อความกลวั เขา้ ถึงสุดข้วั หวั ใจของเธอหวั ใจแทบหยดุ
เตน้ ไปชวั่ ขณะ เม่อื ศพท่เี ธอเห็นมนั เร่ิมจะขยบั ไดข้ ้นึ มาในตอนน้ี..!
เธอพยายามบอกกบั ตวั เองว่าเธอไม่ไดค้ ดิ ไปเองใช่ไหม ทม่ี องเห็นวา่ ศพมนั ขยบั ได้ เมือ่
ใบหนา้ ของศพทีน่ ่าสยดสยองพองขนหนั หัวมามองทีเ่ ธอดว้ ยสายตาดนู ่ากลวั สุด ๆ เท่าน้นั แหละ
กนั ดากรี๊ดข้นึ มาอีกคร้ัง
"กร๊ีดดด.!และคร้ังน้ีเธอก็ถงึ กบั สตดิ บั วูบไปเลย ไมอ่ ยากจะรบั รูอ้ ะไรอกี แลว้ เพราะกลวั จน
ควบคุมสติเอาไวไ้ มไ่ ดอ้ ีกแลว้ น้นั เองทาเอากอ้ นเริ่มใจเสียวา่ กนั ดาเป็นอะไรไปหรือเปล่าถงึ ได้
เงยี บไปแบบน้ี
ตอนที่ 6 อะไรที่มนั เชื่อมโยงกับศพ
กอ้ นไดย้ นิ เสียงของกนั ดาเงียบไปแลว้ เขาจึงรีบเปิ ดประตแู ละเขากม็ องเหน็ กนั ดานอนขด
ตวั อยบู่ นพ้ืนหอ้ งเกบ็ ศพตรงหนา้ ประตหู ้องน้ีเอง
“บา้ จริงยยั กนั ดาถงึ กบั สลบไปชะแลว้ ..!"
กอ้ นสบถเบา ๆ เม่ือไดเ้ หน็ สภาพเพอ่ื นสาวของเขา คงจะกลวั มากจนชอ๊ กสลบไป เขาอมุ้ เอา
ร่างท่ีไมไ่ ดส้ ตขิ องกนั ดาออกมาจากหอ้ งเกบ็ ศพ และหันไปปิ ดประตูหอ้ งน้นั ก่อนจะพากนั ดา
เดินออกมาห่างจากตกึ น้นั
ไม่ไดห้ ันไปสนใจกบั ศพบนเตียงทีม่ ีผา้ คลมุ เปิ ดอยสู่ กั เท่าไร เพราะกอ้ นชินกบั ศพคนตาย
พวกน้นั แลว้ เขาจึงไม่ไดค้ ดิ กลวั เหมอื นกบั กนั ดา เขาอมุ้ พากนั ดาออกมาจากตึกน้นั กลบั มาที่รถ
ของเขาที่จอดอยตู่ รงหนา้ โรงพยาบาล และพยายามทาให้กนั ดารูส้ ึกตวั แต่เขากบั ไดย้ นิ เสียงกนั
ดากาลงั ละเมอพูดอะไรไมร่ ู้ เขาฟังไมไ่ ดศ้ พั ทเ์ พราะเธอพูดเบามาก ๆ
แตต่ อนน้ี กนั ดากาลงั หลบั ลกึ และเธอกาลงั ฝันแปลก ๆ ในฝันของเธอ มภี าพของใครบางคน
ทเ่ี ธอแทบไมเ่ คยรูจ้ กั กบั เขามากอ่ นมนั เป็นแค่ภาพราง ๆ
ผูช้ ายคนน้นั เขากาลงั ขบั รถอยบู่ นทอ้ งถนนทไ่ี หนสักแห่ง บนทางหลวงสายหลกั กาลงั จะมุ่งหนา้
เขา้ สู่กรุงเทพ ตอนน้ีรถของเขาเป็นรถเก๋งสีดาย้ีห้อมนิ ิ
เจา้ ของรถเป็นชายหนุ่มหนา้ ตาหลอ่ เหลาผิวสองสี เขาสวมใส่เส้ือเชิ้ตสีฟ้าตวั ในเหมือนชุด
ทางานและกางเกงทางานสีดาสวมทบั ดว้ ยเส้ือกาวน์สีขาว เหมอื นพวกหมอหรือพวกเภสชั จ่ายยา
ตามโรงพยาบาลหรือเปล่า เธอไม่แน่ใจ กนั ดามองเห็นไม่คอ่ ยจะชดั วา่ โรงพยาบาลอะไร เพราะ
ในรถของเขามนั ดมู ืด ๆ บวกกบั ตอนน้ี บนทอ้ งถนนทีเ่ ขากาลงั ขบั รถอยู่ มนั กาลงั หวั ค่าแลว้ ดว้ ย
มนั จงึ ดมู ืด และเขาขบั รถไวมาก ๆ
เธอเริ่มละเมอพดู ออกมาเสียงดงั แตก่ อ้ นฟังไม่รูเ้ ร่ือง เขาพยายามทจี่ ะปลกุ เธอให้รูส้ ึกตวั แต่กนั
ดากาลงั มองเห็นผชู้ ายคนในฝันของเธอ
เหมอื นเขากาลงั รีบจะไปพบใครสกั คน แลว้ เธอกม็ องเห็นเขากาลงั คยุ โทรศพั ทก์ บั ใครไปดว้ ย
พรอ้ มกบั ขบั รถมือหน่ึง
”ฮลั โหลเจน ผมกาลงั จะรีบไปหาคุณนะครับ ทาใจดี ๆ เอาไวน้ ะครับเจน ผมเพงิ่ จะรูข้ า่ วการตาย
ของสารุจน์ จากตารวจทโ่ี ทรหาผมเมือ่ หน่ึงชวั่ โมงน้ีเองครับ ผมเสียใจดว้ ยนะครับเจน อกี ไม่
เกินหน่ึงชวั่ โมงผมก็น่าจะถึงคณุ รอผมกอ่ นนะ ผมจะรีบไปใหเ้ ร็ว แลว้ เจอกนั ทค่ี อนโดของคณุ
นะครับเจน”
เสียงนิกรพูดคุยกบั เจน แฟนสาวของสารุจนน์ ้นั เอง ตอนน้ีเธอกาลงั นง่ั อยใู่ นรถของเธอ อยหู่ นา้
คอนโดของสารุจนแ์ ละกาลงั รอ้ งไห้อยใู่ นรถ เพราะกาลงั ตกใจและยงั รับไม่ได้ กบั การจากไป
ของคนรกั ของเธอ
กอ่ นทีน่ ิกรจะกดวางสายจากเธอไป และหนั มาสนใจกบั การขบั รถของเขาตอ่ แต่อยู่ ๆ
โทรศพั ทม์ ือถือของเขาก็มีขอ้ ความเรียกเขา้ เขาจงึ กดเปิ ดดูว่าใครมนั ส่งอะไรมาใหเ้ ขา และก็เหน็
เป็นภาพวาดแปลก ๆ เขาไม่ไดส้ นใจ กบั ภาพวาดน้นั นกั เพราะกาลงั คิดเป็นห่วงเจนแฟนเพื่อน
ของเขา ทเ่ี พง่ิ จะฆา่ ตวั ตายไปน้นั เอง จึงแค่มองดูผา่ น ๆ และกดปิ ดมอื ถอื พรอ้ มบ่นให้ไอค้ นท่ีมนั
ส่งมาใหเ้ ขาเบา ๆ
“บา้ จริง ใครมนั ส่งภาพวาดบา้ อะไรมาน้ี มนั ใช่เวลาไหมวะ ใครมนั กาลงั ลอ้ เล่นตลกอะไรกบั เขา
กนั นะ.!"
เขาหยิบมอื ถอื ข้ึนมา กดหาเบอร์คนท่ีส่งมนั มาใหเ้ ขาก็หาไมเ่ จอ แลว้ ทาไมมนั ถึงส่งมาให้เขาได้
ทาเอานิกรรู้สึกแปลก ๆ และอดสงสยั ไมไ่ ด้ แต่เขาก็เลิกสนใจอยากจะรูว้ ่าใครทีม่ นั ส่งมาให้เขา
เพราะไม่คิดว่ามนั จะสาคญั อะไร ก็แค่ภาพวาดแปลก ๆ และเขากาลงั จะเงยหนา้ ข้นึ มองไปทที่ อ้ ง
ถนนเหมือนเดิม เมือ่ เขาเอามือถอื วางไวข้ า้ ง ๆ ตวั เขา
“โครม!!”
“เฮย้ ..!!!!”หล่นมาไดไ้ งว่ะ
เสียงนิกรเผลอรอ้ งออกมา เพราะกาลงั ตกใจจนแทบซอ็ กสบถออกมาดงั ๆ เพราะมีร่างของ
ผหู้ ญิงคนหน่ึง หล่นลงมากระแทกกระจกหนา้ รถของเขาอยา่ งแรง จนกระจกหนา้ รถของเขา
ถึงกบั แตกร้าว เพราะแรงกระแทก และเขาไม่รูว้ า่ ร่างน้ีหลน่ มาจากไหน เพราะไมม่ ีเวลาไดม้ อง
หาท่มี าทไี่ ป ของร่างตรงหนา้ เขาน้นั เอง
เม่ือร่างทีห่ ล่นลงมา ทาเอาเขาถงึ กบั ตกใจจนหวั ใจแทบจะหยดุ เตน้ เผลอกรีดรอ้ งเสียงดงั
“เฮย้ !!!”
พรอ้ มกบั เผลอเหยยี บคนั เร่งเตม็ เทา้ ของเขา จนรถพงุ่ ออกขา้ งทางไปชนอดั เขา้ ก็เสาไฟฟ้า
“เอยี๊ ด”
เสียงดงั สะนน่ั หวน่ั ไหว เพราะเขากาลงั ตกใจจึงไม่สามารถควบคมุ หรือบงั คบั รถใหว้ ่งิ ตรงทาง
ได้
“โครม..!!!”
ร่างของเขากระแทกถูกอดั กบั พวกมาลยั รถ จนหนา้ ผากแตกเลือดไหลซ่ึมออกมา สภาพของเขา
ตอนน้ีเป็นตายเทา่ กนั รถเละพงั ยบั แทบดูไม่ได้ เขาให้รูส้ ึกมนึ ๆ ที่หัว แต่ยงั พอจะมสี ติรบั รูอ้ ยู่
บา้ งนิดหน่อย นิกรเงยหนา้ ข้นึ มองดูท่ีหนา้ รถของเขาท้งั ท่เี จบ็ ร้าวไปท้งั ตวั ตอนน้ีจะขยบั ตวั ก็
ขยบั ไม่ได้ เพราะเขากาลงั ไดร้ บั บาดเจบ็ รถของเขาอดั กบั เสาไฟฟ้าพงั เละ และเขายงั ตอ้ งตกตลงึ
อกี คร้งั ตาเหลือกคา้ งอุทานในใจ เพราะไม่สามารถพูดออกมาไดเ้ ป็นคาพดู กบั ร่างทีเ่ ขาเห็นอยู่
ตอนน้ี
เม่อื ผหู้ ญิงทีน่ อนอยตู่ รงหนา้ รถของเขา เธอมใี บหนา้ เน่าเฟะเหมอื นชากศพ ดวงตาแดงก่าร่างกาย
บดิ เบ้ยี วพอ ๆ กบั ใบหนา้ ของหล่อน ทก่ี าลงั จอ้ งมองมาท่เี ขาท่กี าลงั มีเลือดไหลเตม็ ใบหนา้ ดว้ ย
สายตาโกรธแคน้ สุด ๆ และแลว้ เธอกย็ นื่ มอื ทะลกุ ระจกหนา้ รถมาทเี่ ขา ที่กาลงั จอ้ งมองหลอ่ น
ดว้ ยสายตาเหลือกคา้ ง อา้ งปากจะรอ้ งอยา่ งหวาดกลวั กบั ภาพตรงหนา้ เขา โดยไมม่ ีโอกาสไดร้ อ้ ง
ออกมาเลยดว้ ยซ้า
กรงเลบ็ แหลมคม จากมอื ท่ดี ูน่าเกลยี ดน่ากลวั น่าสะอิดสะเออื นสุด ๆ จากชากศพตรงหนา้ ของ
เขา มนั กาลงั ยื่นมาทตี่ รงหนา้ ของเขา ตรงหนา้ ผากท่มี เี ลอื ดไหลหยดอยแู่ ลว้ มนั ก็กรีดกรงเลบ็ ท่ี
แหลมคมของมนั กระชากดึงผิวหนงั ตรงหนา้ ผากของเขาออกไป สด ๆ ทาเอานิกรหมอ
ศลั ยกรรมหนุ่มถงึ กบั กรีดรอ้ ง ออกมาอยา่ งเจ็บปวดสุดแสนทรมาน
"โอย้ …อยา่ ...ฉันกลวั แลว้ อยา่ ..!!"
คาร้องขอชีวติ ของเขาจากผรี ้าย ไมไ่ ดผ้ ลเมือ่ เลือดสด ๆ แดงฉานหยดลงตามใบหนา้ และเส้ือผา้
ของหมอศลั ยกรรมหนุ่มหนา้ ตาดี แต่ตอนน้ีไดก้ ลายเป็นหนา้ ผีไปแลว้ น้นั เอง เขานง่ั ตาเหลือก
คา้ งจอ้ งมองร่างผีรา้ ย ตรงหนา้ ตวั สนั่ เทาหายใจตดิ ขดั ๆ และเร่ิมกระตกุ แรง ๆ เพราะหัวใจเตน้
เร็วเกินไป
หวาดกลวั ถงึ ขดี สุด เมอ่ื มองเห็นเสาไฟฟ้าแรงสูงทีร่ ถของเขาพงุ่ ชนมนั เม่อื ก้ี กาลงั จะลม้ ลงมา
ทบั เขาทีน่ ง่ั อยใู่ นรถของเขา แต่ขยบั ตวั ไม่ได้ เขาตาเหลอื กลานพยายามดิน้ หนีตาย โดยทเ่ี ขาไม่
สามารถจะช่วยตวั เองให้รอด ไปจากชะตากรรมของเขาคร้ังน้ีไดเ้ ลย
กนั ดามองเหน็ ผูช้ ายคนน้นั กาลงั จะถูกเสาไฟฟ้าแรงสูงลม้ ทบั ท้งั เขา และรถของเขาไปต่อหนา้
ตอ่ ตาของเธอ แต่เธอไมไ่ ดม้ องเห็นร่างของผีร้าย เหมือนอยา่ งทน่ี ิกรกาลงั มองเห็น เห็นแต่ร่าง
ของเขาท่ีถูกเสาไฟฟ้าแรงสูงลม้ ลงมาทบั กอ่ นจะขาดใจตายอยา่ งทกุ ขท์ รมาน และน่าสยดสยอง
ท่สี ุด กนั ดาจึงกรีดรอ้ งออกมาดงั ๆ
“กร๊ีดดดด..!!”
เสียงกอ้ นเรียกกนั ดาใหต้ ื่น"ยยั กนั ดา...กนั ดากนั ดา..!แกเป็นอะไรต่ืนสิวะเพอ่ื น..?"
กอ้ นเหน็ กนั ดา เอาแตห่ ลบั หูหลบั ตาส่งเสียงรอ้ ง และดิ้นไปมาเหมือนกาลงั กลวั กบั อะไรสุดขีด
แตต่ ายงั ปิ ดอยู่ เขาจึงเอามือเขยา่ ตวั กนั ดาแรง ๆ จนสุดทา้ ยกนั ดากย็ อมคืนตาข้นึ มามองทเ่ี ขา และ
โผเขา้ กอดตวั กอ้ นเอาไวแ้ น่น
"ฉันกลวั ฮ่ือ ๆ ๆ ๆ ฉนั เหน็ ศพมนั ขยบั ได้ ในหอ้ งเกบ็ ศพน้นั และฉันก็ฝันเหน็ คนขบั รถชน
เสาไฟฟ้าตาย ต่อหนา้ ต่อตาฉนั แกรู้ไหม มนั น่ากลวั มากแค่ไหน แกคือคนทที่ าให้ฉันตอ้ งมาเหน็
ภาพพวกน้ี" พูดจบกนั ดากผ็ ลกั ตวั กอ้ นออกอยา่ งแรง ดว้ ยความโมโหสุดขดี เธอยกฝ่ามอื ข้นึ ตบที่
ใบหนา้ ของกอ้ นสุดแรง
"เปี ยะ..! เพราะแกฉนั ถงึ ตอ้ งเจอกบั เร่ืองบา้ ๆ น้ี ไอเ้ พอ่ื นบา้ ไอเ้ พอ่ื นเลว แกทากบั ฉนั อยา่ งน้ี
ไดย้ งั ไง "
กนั ดาตอ่ วา่ กอ้ น ท่ีกาลงั เสียใจกบั ส่ิงทเ่ี ขาทา เพราะคดิ ว่ามนั จะช่วยกนั ดาได้ แตม่ นั กบั ทาใหเ้ ธอ
รู้สึกแยก่ วา่ เดิม เพราะตอนน้ีมนั กบั ทาใหเ้ ธอไดเ้ จอกบั เรื่องทนี่ ่ากลวั สาหรับเธอ ทไ่ี ม่เคยคิดมา
ก่อนในชีวิตของเธอว่าจะไดเ้ จอ
"ฉันขอโทษ ยยั กนั ดาฉนั ขอโทษ อยา่ โกรธฉนั เลยนะ ฉนั ไม่คดิ ว่ามนั จะกลายเป็นแบบน้ีไป
ได"้ กอ้ นย่นื มือมาจบั ทแี่ ขนของกนั ดา แตห่ ญงิ สาวกบั สะบดั มนั ออก และเปิ ดประตรู ถของเขาจะ
ออกไปจากรถ
"อยา่ มายงุ่ กบั ฉนั แกรู้ไหมว่าภาพผชู้ ายคนน้นั มนั ยงั ตดิ ตาของฉันอยเู่ ลย ฉันไมร่ ูว้ า่ เขาเป็น
ใคร มนั น่ากลวั มากฉนั เห็นเขากาลงั จะตาย ดว้ ยสองตาของฉันจริง ๆ นะ" กนั ดาเอาแต่บ่นเรื่องที่
เธอฝัน เห็นผูช้ ายในฝันของเธอไม่ยอมหยดุ
“แลว้ น้นั แกจะไปไหน กลบั เขา้ มาในรถเถอะฉนั จะพาแกกลบั บา้ น ฉนั สญั ญาวา่ เร่ืองแบบเมื่อ
ก้ี มนั จะไมเ่ กิดข้ึนอกี แกตอ้ งเชื่อฉนั นะ แกก็รู้วา่ ฉันไม่เคยโกหกแก..?” กอ้ นพยายามพูดให้กนั
ดายอมเชื่อใจเขาอกี คร้งั แต่กบั เจอสายตาตดั ทอ้ มาจากกนั ดา
"แกแน่ใจหรือว่าแกไมเ่ คยโกหกฉัน กเ็ ร่ืองท่ีแกหลอกฉนั มาทีน่ ้ี และแกกย็ งั กลา้ ท่ีจะขงั ฉัน
เอาไวก้ บั ศพพวกน้นั แกคดิ ว่าฉนั ควรจะไวใ้ จคนอยา่ งแกไดอ้ ยอู่ กี ไหม ไอเ้ พอื่ นใจร้ายแกทาฉัน
ยงั น้ีไดย้ งั ไงฮ่ือ ๆ ๆ "
กนั ดาหนั มาเอากาป้ันทุบท่ีหวั ไหลข่ องกอ้ นไปแรง ๆ หลายทีดว้ ยกนั เพอ่ื ระบายโทสะของเธอ
กอ้ นก็นง่ั นิ่งปลอ่ ยใหก้ นั ดาทุบเขาจนพอใจของเธอ ไมห่ า้ มและไม่ร้องโวยวายถงึ จะรูส้ ึกเจบ็ ก็
เถอะ จนกนั ดาทบุ เขาจนเหน่ือยหอบถึงหยดุ ทบุ เขา และเอาแตน่ ง่ั น่ิง ๆ ไม่ยอมพูดกบั เขา อยนู่ าน
จนมเี สียงเรียกเขา้ ที่มือถือของกอ้ น
เขาจึงหยิบมนั ข้นึ มากดรับสายตอ่ หนา้ กนั ดา และกรอบเสียงลงไป"ฮลั โหลครบั พีเ่ กต..? "กอ้ น
พดู กบั คนในสายของเขาแต่หันมามองทีเ่ ธอ
“ฮลั โหลกอ้ นเหรอ แกอยไู่ หนตอนน้ี เดี๋ยวมาเจอพวกพีท่ กี่ ่อนจะถึงสะพานลอยถนนบางนา
จะมีแยกเล้ยี วขวา ของถนนสุขุมวทิ สายเก่า ท่ีเกิดเหตุอยแู่ ถว ๆ น้นั พอดี เพราะมคี นขบั รถชนเสา
ไฟฟ้าเสียชีวติ คืนน้ีคงจะตอ้ งยงุ่ กนั น่าดู กว่าจะเอาร่างของผูเ้ สียชีวิตออกมาจากชากรถของเขา
ได้ พ่จี าไดว้ ่าในรถของแก มนั เครื่องมอื ตดั สายไฟและตดั เหลก็ อยดู่ ว้ ยใช่ไหมวะกอ้ น..?” เสียง
คนในสายเอ่ยถามเขามาอยา่ งร้อนรน
"ครบั พ่ี ในรถของผมมีเครื่องตดั สายไฟ เดี๋ยวผมจะรีบไปเจอพวกพี่นะครับ ไมเ่ กินคร่ึงชวั่ โมง
น่าจะถงึ ทีน่ ้นั ครบั พีเ่ กต" เสียงกอ้ นพูดกบั คนในสายของเขา
"ดีมากไอน้ อ้ งรีบ ๆ มาละ จะไดช้ ่วยกนั กศู้ พคนตายให้เสร็จไว ๆ" พเ่ี กตหวั หนา้ ทมี ของเขา
บอก กอ่ นจะกดวางสายไป
ไม่นานหมวดเกา้ และทมี ของเขา ก็ไดร้ ับแจง้ มีอบุ ตั เิ หตรุ ถชนเสาไฟฟ้าเสียชีวิตรายหน่ึง จาก
หน่วยกภู้ ยั พวกเขาจงึ ตอ้ งรีบมาดทู เี่ กิดเหตทุ นั ที ท่ไี ดร้ บั แจง้ พอมาถึงที่เกิดเหตุ พวกเขาเหน็
หน่วยกภู้ ยั ไดม้ าถงึ กอ่ นแลว้ พร้อมกบั ทมี แพทยข์ องหมอธีม กาลงั ช่วยกนั ยกเสาไฟฟ้าและ
สายไฟออกจากตวั รถของผเู้ สียชีวิต
ท่ีตดิ อยใู่ นชากรถเก๋งสีดาย่ีหอ้ นิมิ สภาพพงั ยบั เยนิ คนขบั เป็นผชู้ ายสภาพศพแทบดูไมไ่ ด้ มนั น่า
สยดสยองมาก กลิน่ คาวเลอื ดสด ๆ ทีไ่ หลออกมาจากบาดแผลถูกกระแทกอยา่ งแรง และยงั ถกู
เสาไฟฟ้าลม้ ลงมาทบั ที่ตวั รถอดั ทบั ร่างของเขาทน่ี ง่ั อยดู่ า้ นในของตวั รถอีกคร้ัง กลิ่นคาวเลอื ด
เหม็นคละคลุง้ ไปทว่ั บริเวณ ที่เกิดเหตอุ นั น่าสยดสยองของคนื น้ี
ส่วนกอ้ นเขามาถึงท่เี กิดเหตพุ ร้อมกบั กนั ดา เพราะเขาไม่มีเวลาไปส่งเธอน้นั เอง เลยตอ้ งพากนั
ดามาดว้ ย แต่พอเธอมองเหน็ ย้ีห้อรถและสถานท่เี กิดเหตเุ ธอกพ็ ดู ออกมาเบา ๆ
“ไมจ่ ริงมนั เป็นไปไมไ่ ด้ ท่ภี าพของผชู้ ายที่เธอฝันเห็นเขา ขบั รถชนเสาไฟฟ้ามนั จะเป็นจริง
ไปได.้ .!”กนั ดาถงึ กบั หวาดกลวั จนตวั ส่ัน ทาเอากอ้ นทีท่ นั ไดย้ ินเธอพดู ถงึ กบั ใหร้ ูส้ ึกแปลกใจ
"ยยั กนั ดาแกเป็นอะไร ทาไมหนา้ ซีดแบบน้ี แกโอเคไหมวะ ถา้ ไมไ่ หวเดี๋ยวแกกลบั ไปรอฉนั ที่
รถก่อนกไ็ ดน้ ะ เด๋ียวพอฉนั ช่วยทกุ คน เอาร่างของคนขบั ออกมาจากชากรถเสร็จ ฉนั จะรีบพาแก
ไปส่งห้อง" กอ้ นหันมาบอกกนั ดาอยา่ งห่วงใย เพราะเห็นหนา้ ตาของเธอเริ่มซีด ๆ คงจะกลวั
เลอื ดน้นั เอง
“ฉนั ยอมรับ ว่าฉนั กลวั แต่ฉนั ก็อยากจะให้แน่ใจ วา่ เขาใช่ผชู้ ายทฉ่ี นั ฝันเห็นเขา ตอนฉนั สลบไป
หรือเปล่า นะแกฉันขอเขา้ ไปดูดว้ ยคนนะ ถา้ ไม่ไหวจริง ๆ ฉนั จะออกมารอแกทีร่ ถ..?”
กนั ดาบอกกบั กอ้ น ถงึ ตอนน้ีจะรู้สึกมนึ ๆ หัว เพราะเธอกลวั เลอื ดน้นั เอง แต่ความอยากรู้มนั ก็
บงั คบั ใหเ้ ธอ ตอ้ งรูใ้ หไ้ ดว้ ่าผชู้ ายในรถ คือคนเดียวกนั กบั คนท่ีเธอฝันเห็นเขา ก่อนทเี่ ขาจะตาย
ต่อหนา้ ต่อตาของเธอเม่ือคร่ึงชวั่ โมงท่ีผ่านมาน้ี หรือเปล่า เธอขออยา่ ใหเ้ ป็นเขาเลย..!
ส่วนหมวดเกา้ เขากาลงั วนุ่ วายกบั การช่วยคนอนื่ ๆ งดั เอาร่างของผเู้ สียชีวติ ออกมาจากชากรถ
ท่พี งั ยบั เยนิ น้ีออกมาให้ได้ หลงั จากพีเ่ กตไดเ้ อาทตี่ ดั เหล็กและตดั สายไฟทกี่ อ้ นเอามาให้ทมี ของ
เธอ ตดั มนั ออก และพวกเขาก็ทาสาเร็จเอาร่างของผเู้ สียชีวิตออกมาจากชากรถไดแ้ ลว้
พอกนั ดาไดเ้ หน็ ใบหนา้ ของศพชดั ๆ เธอถึงกบั อ้ึงกิน ยนื ตวั แข็งทอื่ พดู ไมอ่ อกรีบยกมอื ปิ ดปาก
เอาไว้ ไม่ใหเ้ ผลอปลอ่ ยเสียงรอ้ งกร๊ีดออกมาดงั ๆ เธอถงึ กบั ยนื ตวั สนั่ เทา มองร่างของเขา
ตรงหนา้ เธอดว้ ยใบหนา้ ซีดเชียว ในหัวของเธอเร่ิมจะวนิ เวยี นเกิดอยากจะอาเจยี นข้ึนมาทนั ที แต่
พยายามฝื นเอาไว ้
"คณุ พระช่วย ใช่เขาจริงๆ ดว้ ย..!
เพราะเจา้ ของร่างทหี่ น่วยกภู้ ยั ช่วยกนั ยกเขาออกมาจากชากรถ ทตี่ อนน้ีมีเลอื ดแดงฉานเป้ิ อน
เลอะตามร่างกายและมบี าดแผลทด่ี ูน่าเกลยี ดน่ากลวั ตรงหนา้ ผากของเขา ทไี่ มม่ ผี ิวหนงั ตรง
ส่วนน้นั เหลอื อยเู่ ลย เหมอื นมนั ไดห้ ลุดออกไป ทง้ิ ไวแ้ คเ่ น้ือสด ๆ และเลอื ดแดงฉานไหลซ่ึมอ
อกมาตามบาดแผลไหลหยดลงมาตามใบหนา้ และดวงตาของเขาเบกิ คา้ งเอาไวเ้ หมอื นคนกาลงั
เกิดอาการช๊อกถงึ สุดขีด กอ่ นทีจ่ ะขาดใจตายยงั ไงยงั ง้นั
น้นั คือผชู้ ายคนเดียวกบั ที่เธอเห็นเขา ในฝันของเธอน้นั เอง เธอถงึ กบั รอ้ งกรี๊ดข้ึนมา และลม้ ลง
กบั พ้นื แน่น่ิงไปตอ่ หนา้ ของทุกคน รวมท้งั หมวดเกา้ ดว้ ยทกี่ าลงั ช่วยกนั ยกร่างของผูเ้ สียชีวิต เอา
มาวางลงทพ่ี ้ืนตรงหนา้ ของเธอ
ทุกคนถงึ กบั หันมามองเมอ่ื ไดย้ ินเสียงเธอร้องกรี๊ดข้นึ มาดงั ๆ เพราะสภาพศพมนั ดูน่าเกลียดน่า
กลวั เอามาก ๆ จนเธอเกิดอาการช็อกเพราะกาลงั ตกใจกลวั สุดขดี น้นั เอง
"อา้ วเป็นลมไปซะแลว้ หน่ึงคนครบั หมวด น้ีละน่ารู้ตวั ว่าตวั เองกลวั หรือขวั ญอ่อน ก็ไม่น่ามาดู
เลย แลว้ ทาไมถงึ ยงั อยากจะมาดู แปลกคนจริงถงึ กบั ช็อกไปแลว้ .." จา่ สมปองพูดกบั หมวดเกา้
เหมอื นบน่
ท่ียืนอยไู่ มไ่ กลจากร่างของกนั ดา ท่ลี ม้ ลงมานอนแน่น่ิงอยทู่ ่ีพ้ืนขา้ ง ๆ ตวั เขา ชายหนุ่มจึงตอ้ ง
เป็นคนอมุ้ เอาตวั เธอออกไปจากจดุ เกิดเหตอุ ยา่ งเสียไม่ได้ พามาวางท่ีรถของเขา พร้อมกบั ส่าย
หนา้ อยา่ งระอา เพราะเขาจาหนา้ ผหู้ ญงิ แวน่ คนน้ีไดด้ ี ไม่เคยลืมใหต้ ายเถอะ หลอ่ นมาทาอะไร
ทีน่ ้ีอกี แลว้ อยา่ บอกนะวา่ คิดจะตามมาป่ วนเขาถงึ ทีน่ ้ี..?"
“บา้ จริงเลย ตอ้ งมาเป็นภาระเขาจนได.้ .!”
หมวดเกา้ บ่นเบา ๆ หลงั จากที่ เอาร่างทีไ่ มไ่ ดส้ ตขิ องกนั ดามาวางท่เี บาะหลงั ในรถของเขา เสร็จก็
เปิ ดประตอู อกกวา้ ง ๆ ใหม้ ีลมไดร้ ะบายเขา้ มาได้ ก่อนจะเดินมาทดี่ า้ นหนา้ รถของเขา เพอ่ื คลาน
หายาดมมาไดพ้ อดี ก็มองเห็นเพอื่ นของเธอวงิ่ เขา้ มาหาเขา ทรี่ ถหนา้ ตาตืน่ พร้อมกบั เอย่ ขอโทษ
เขา ทีต่ อ้ งลาบากอมุ้ กนั ดาออกมาจากจุดเกิดเหตเุ มอื่ ก้ีน้ี เพราะกอ้ นกาลงั ยงุ่ กบั การตดั สายไฟอยู่
จึงเขา้ มาช่วยกนั ดาไม่ทนั ตอนไดย้ ินเสียงเธอรอ้ งกรี๊ดและลม้ ลง
"ผมตอ้ งขอโทษหมวดเกา้ ดว้ ยนะครบั ที่ตอ้ งลาบากช่วยเพือ่ นผมเอาไวอ้ ีกแลว้ พอดีเธอตดิ รถ
ของผมมาทีเ่ กิดเหตดุ ว้ ย และอีกอยา่ งกนั ดาเขาเป็นโรคกลวั เลอื ดเอามาก ๆ ครบั พอเหน็ เลอื ดก็
เลยเกิดอาการช๊อก เด๋ียวยงั ไงผมจะดูแลเขาตอ่ เอง ขอบคุณหมวดเกา้ อกี คร้งั ทีช่ ่วยพาเธอออกมา"
กอ้ นบอกกบั เขา พรอ้ มกบั กม้ ลงไปอมุ้ เอาตวั กนั ดาออกมาจากรถของหมวดเกา้ อยา่ งเกรงใจเขา
"ไม่เป็นไรครบั พอดีผมอยใู่ กลต้ รงจดุ ทเ่ี ธอลม้ มากทีส่ ุด กเ็ ลยตอ้ งเป็นคนพาเธอออกมา ยงั ไงก็
ฝากคุณช่วยดแู ลเธอดว้ ยละกนั ครบั ถา้ รูว้ ่าเธอกลวั เลอื ดวนั หลงั กอ็ ยา่ พาเธอมาที่เกิดเหตแุ บบน้ี
อีก เด๋ียวจะทาใหค้ นอนื่ ๆ ทเ่ี ขากาลงั ทางานกนั ตกใจกนั ไปหมด ง้นั ผมขอตวั ไปทางานตอ่ กอ่ น
ละกนั ครบั "
หมวดเกา้ บอกกบั กอ้ น เหมือนอยากจะตาหนิเขากลาย ๆ ทเี่ พ่ือนของเขาเป็นตวั สรา้ งปัญหา
ใหก้ บั ทกุ คน ทก่ี าลงั วุ่นวายกนั อยตู่ อนน้ี
"ครบั ผมตอ้ งขอโทษหมวดเกา้ และทกุ คนดว้ ยที่ยยั กนั ดาทาให้ทกุ คนตกใจเม่อื ก้ีน้ี"
กอ้ นรับคาของเขาเบา ๆ ก่อนที่หมวดเกา้ จะหนั มามองท่ีใบหนา้ ของคนที่ยงั ไมไ่ ดส้ ติ ทีก่ อ้ น
กาลงั อุม้ อยใู่ นออ้ มแขนของเขาโดยไม่พูดอะไรอกี และก่อนจะเดินออกไปเขาไดเ้ อายาดมมาใส่
ในมอื ของกอ้ นเผอ่ื ตอ้ งใช้ เสร็จเขากเ็ ดินกลบั ไปทางานของเขาต่อปลอ่ ยใหเ้ พื่อนของเธอดแู ล
กนั เอง
ตอนท่ี 7 สัมผสั สยอง
หมวดเกา้ เดินกลบั มาท่ชี ากรถทีท่ กุ คนเพงิ่ เอาร่างของผเู้ สียชีวติ ออกมาได้ เขาเดินมาหยดุ ยืนอยู่
ใกล้ ๆ ร่างของเจา้ ของรถที่ทมี แพทยก์ าลงั จะเอาผา้ ขาวห่อคลุมศพของเขาอยู่ และคดิ ว่าเกิดอะไร
ข้นึ ถงึ ทาให้ผชู้ ายคนน้ี ขบั รถพงุ่ เขา้ ชนอดั กบั เสาไฟฟ้าได้ มนั จะตอ้ งมสี าเหตุสิ เขาจอ้ งมองดทู ี่
ศพของผตู้ าย อยา่ งใชค้ วามคิด และเอย่ ออกมาเบา ๆ
“จา่ ลองคน้ ดูกลอ้ งวงจรปิ ดแถว ๆ น้ีดหู รือยงั เผื่อวา่ จะมีกลอ้ งสักตวั ท่ีสามารถจบั ภาพ
กอ่ นทเี่ ขาจะเกิดอบุ ตั เิ หตุไดบ้ า้ ง เผอื่ วา่ เราอาจจะไดข้ อ้ มูลอะไรจากกลอ้ งตรวจจบั ความเร็วรถ
บนถนนเส้นน้ีไดบ้ า้ ง..?" หมวดเกา้ บอกกบั จา่ สมปอง
“ครบั เดี๋ยวผมจะใหค้ นรีบไปตรวจดูครับหมวด”
จา่ สมปองรับคาส่งั จากหมวดเกา้ กาลงั จะเดินออกไปบอกเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ใหไ้ ปดทู ี่
กลอ้ งตรวจจบั ความเร็วรถ ตามท่หี มวดเกา้ บอก หลงั จากที่เขาไดถ้ ่ายรูปเก็บภาพท่ีเกิดเหตุ และ
ของผเู้ สียชีวิตเอาไวไ้ ดห้ มดแลว้ แต่เขายงั ไม่ทนั จะไดเ้ ดินออกไปห่างจากหมวดเกา้ และทกุ คนท่ี
กาลงั เอาผา้ ขาวห่อศพอยกู่ ็ตอ้ งสะดงุ้ ตกใจ รีบกม้ ลงมองมอื ถือของเขาในกระเป๋ ากางเกง เมื่อเขา
ไดย้ นิ เสียงโทรศพั ทด์ งั และหนั มามองหนา้ หมวดเกา้
“กร๊ิง ๆ ๆ”
“ไม่ใช่โทรศพั ทข์ องผมครับหมวดเกา้ น่าจะเป็นของหมวดน้นั ละครับ” เสียงจา่ สมปองพดู
หมวดเกา้ ลว้ งมือถอื ของเขาข้ึนมากดดบู า้ ง
“ก็ไมใ่ ช่ของผมเหมอื นกนั ครับจ่า” หมวดเกา้ รีบบอกจ่าสมปอง ทาเอาอกี ฝ่ายรีบหันมองหาว่า
เสียงโทรศพั ทท์ ่วี า่ มนั ดงั มาจากตรงไหนกนั แน่ อยา่ งหวาด ๆ
“แลว้ มนั เป็นของใครละครบั หรือจะเป็นเสียงมาจากชากรถ น้นั ครบั หมวดเกา้ ..? "จา่ สมปอง
บอกออกมาดงั ๆ เมอื่ มองดทู กุ คนทกี่ าลงั ทางานอยู่ ไม่มีใครเป็นเจา้ ของเสียงโทรศพั ทท์ กี่ าลงั ดงั
อยตู่ อนน้ีเลยทกุ คน ต่างก็ส่ายหนา้ กนั หมด
“ถา้ ง้นั เราลองไปหาดกู นั คงจะมใี ครโทรหาผูต้ าย เสียงมนั ยงั ดงั อยเู่ ลยจ่า” ท้งั สองคนจงึ รีบเดิน
มาทชี่ ากรถ และช่วยกนั ฟังว่าเสียงมนั ดงั มาจากตรงไหนของชากรถน้นั และพวกเขากจ็ บั เสียง
ของมนั ได้
“เจอแลว้ ครบั หมวด เสียงมนั ดงั มาจากใตเ้ บาะที่นง่ั ของคนขบั น้ีเอง แตค่ นโทรเขา้ เงยี บไปแลว้
สงสยั จะรอนานไม่มีคนรับก็เลยกดตดั สายไปแลว้ ครับ ตอนน้ีผมมองเหน็ ไฟกระพริบดบั ไปแลว้
ครบั ”
จ่าสมปองรีบเอามอื ลว้ งเขา้ ไปหยิบโทรศพั ท์ของผเู้ สียชีวติ ออกมาจากใตเ้ บาะอยา่ งยากลาบาก
และทเ่ี บาะตรงท่ีนงั่ คนขบั ก็มเี ลอื ดของผตู้ ายหยดกระเด็นท้งั บนเบาะรถ และทก่ี ระจกรถมเี ลอื ด
สีแดงฉานเกาะติดเตม็ ไปหมด ส่งกลน่ิ เหม็นคาวมาเขา้ จมกู ของเขาเต็ม ๆ เลยตอนน้ี แตเ่ ขากล็ ว้ ง
เอามนั ออกมาจนได้
“น้ีครับหมวด ลองดสู ิครบั วา่ ใครที่โทรหาผตู้ าย..?" จ่าสมปองย่ืนมือถอื เคร่ืองน้นั มาให้หมวดเกา้
เขาเอามากดดูสายท่โี ทรเขา้ มาเมอ่ื ก้ี ก่อนจะกดโทรออก รอไม่นานกม็ คี นรับสายเป็นเสียงของ
ผหู้ ญงิ เธอกาลงั พูดและเอ่ยถามกลบั มาอยา่ งร้อนรน
“ฮลั โหลนิกรน้นั คุณหรือคะ่ ฉนั โทรหาคุณต้งั นาน แตค่ ณุ ไม่ยอมรบั สายฉันสักที ตอนน้ีคุณถึง
ไหนแลว้ คะ่ ฉนั กลบั มารอคุณทีค่ อนโด จะเป็นชวั่ โมงแลว้ นะคะ ไหนคุณบอกว่าใกลจ้ ะถึงแลว้
ยงั ไงคะ่ ..? "เสียงคนในสายดูเป็นกงั วล เธอไมเ่ ปิ ดโอกาสให้หมวดเกา้ ไดพ้ ูดบา้ งเลย พอเธอพดู
จบเขาถงึ มโี อกาสไดพ้ ดู บา้ ง
“ขอโทษครับ ผมไมใ่ ช่เจา้ ของมือถือเครื่องน้ีหรอกครับคณุ “ เสียงหมวดเกา้ บอกกบั คนทีเ่ ขากด
โทรออกหาเธอ อยตู่ อนน้ีอยา่ งสุภาพ
“อา้ วแลว้ คุณเป็นใคร และเพอื่ นของฉันเขาอยไู่ หน ทาไมคุณถึงไดเ้ อาโทรศพั ทข์ องเขาโทรมาหา
ฉนั ได.้ .?" เธอถามเขากบั อยา่ งอดสงสัยไมไ่ ด้ ทาเอาหมวดเกา้ เริ่มลาบากใจทจ่ี ะตอ้ งเป็นคนท่ีจะ
บอกขา่ วรา้ ย เก่ียวกบั เจา้ ของมือถือเครื่องน้ีกบั เธอในคร้งั น้ี
“คือว่าเจา้ ของมือถอื เครื่องน้ี เขาไดเ้ สียชีวติ แลว้ ครบั เขาเพิ่งเกิดอบุ ตั เิ หตุขบั รถพงุ่ ชนเสาไฟฟ้า
เสียชีวิต เมื่อหน่ึงชว่ั โมงทีผ่ า่ นมาน้ีเองครับคณุ และผมเป็นตารวจทเ่ี ขา้ มาดแู ลเร่ืองน้ีพอดีครบั ”
หมวดเกา้ บอกกบั อกี ฝ่าย ไมน่ านเขาก็ไดย้ นิ เสียงเหมอื นกบั ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งทเี่ ขาไดบ้ อกกบั
เธอออกไป
“ไมจ่ ริงฉนั ไม่เชื่อ เขาตอ้ งไม่ตายสิ ก็ฉนั เพง่ิ จะไดค้ ยุ กบั เขาเอง เขาบอกกาลงั เดินทางมาเจอฉนั
ไม่จริงคุณกาลงั หลอกอาฉันเล่น ๆ ใช่ไหม ฉันไมส่ นุกกบั คุณดว้ ยหรอกนะ คณุ ตารวจหรือจะ
เป็นใครกช็ ่าง” เจนเธอยงั ไมเ่ ชื่อวา่ นิกรไดต้ ายแลว้ เจนถงึ กบั ทาอะไรไมถ่ กู มนั จะเป็นไปได้
ยงั ไง กเ็ ขายงั คยุ กบั เธออยเู่ ลย และเธอก็กาลงั เฝ้ารอเขาอยตู่ อนน้ี
“ผมไม่ไดพ้ ดู เพ่ืออยากจะแกลง้ คณุ เล่น เพอ่ื ความสนุกหรอกนะครบั ทาใจดี ๆ เอาไวน้ ะครับ
เพือ่ นของคุณเขาตายแลว้ จริง ๆ ถา้ ไม่เช่ือคุณจะมาดูดว้ ยตาของคณุ เองทีโ่ รงพยาบาลตอนน้ีเลยก็
ไดค้ รบั เรากาลงั จะนาร่างของเขาไปท่โี รงพยาบาลตามที่อยทู่ ผ่ี มกาลงั จะบอกคณุ น้ีนะครับ คณุ
มารับศพของผตู้ ายไดเ้ ลยหลงั จากที่ทมี แพทยไ์ ดต้ รวจหาสาเหตกุ ารตายของเขาเสร็จเรียบรอ้ ย
แลว้ ”
หมวดเกา้ บอกชื่อโรงพยาบาลกบั หญงิ สาว ทเี่ ขากาลงั พดู ดว้ ยอยา่ งให้รู้สึกเหน็ ใจเธอ ทีต่ อ้ งไดร้ บั
ขา่ วร้ายจากเขาตอนน้ี และเขาไดย้ นิ เสียงเธอกาลงั เริ่มร้องไห้ออกมาดงั ๆ
“ฮื่อ ๆ .! ไม่จริงมนั ตอ้ งไม่จริง ทาไมสารุจนก์ บั นิกรต้องมาตายห่างกนั แค่วนั เดียวดว้ ย มนั ไดเ้ กิด
อะไรข้ึนกบั ท้งั สองคน” เสียงหญิงสาวเริ่มรอ้ งไห้ฟมู ฟาย เสียงดงั แว่วเขา้ มาในโทรศพั ทท์ าให้
หมวดเกา้ ถึงกบั ไมร่ ูว้ า่ จะพดู ยงั ไงตอ่ ดี
“ผมตอ้ งขอแสดงความเสียใจกบั คุณดว้ ยนะครับ ทต่ี อ้ งสูญเสียเพ่ือนจากอุบตั ิเหตุในคร้งั น้ี และ
ยงั ไงผมจะรอเจอคณุ ทโี่ รงพยาบาลแลว้ กนั นะครบั ผมรู้ว่าตอนน้ีคณุ คงกาลงั เสียใจ ง้นั ผมคงจะ
ไมร่ บกวนเวลาของคณุ ผหู้ ญงิ แลว้ นะครับ ผมตอ้ งขอโทษดว้ ยท่จี ะตอ้ งวางสายจากคณุ กอ่ น แลว้
เจอกนั ครบั ผมหมวดเกา้ จากหน่วยงานสืบสวนคดีพเิ ศษ ” หมวดเกา้ บอกกบั ผหู้ ญิงในสาย รอ
เธออยสู่ กั พกั เธอก็เอาแต่รอ้ งไหไ้ มย่ อมฟังเขาพูด จนเขาตอ้ งเป็นฝ่ายรีบกดตดั สายจากเธอเสีย
เอง
หลงั จากน้นั เขาก็เอามือถอื ของผตู้ ายลองมากดไลด่ วู า่ กอ่ นที่เขาจะเสียชีวติ เขาไดก้ ดโทรหาใคร
บา้ ง แต่เขากเ็ จอเบอร์ของผหู้ ญิงคนทเี่ ขาไดค้ ุยกบั เธอเมอื่ ก้ี และเบอร์พอ่ แมข่ องเขาและเพอ่ื น ๆ
ของเขาอกี หลายคนดว้ ยกนั แตห่ มวดเกา้ ตดั สินใจกดโทรหาพอ่ แม่ของผเู้ สียชีวิตกอ่ นเป็นราย
แรก เพอ่ื โทรแจง้ ใหพ้ วกเขาไดร้ ูว้ ่าลูกชายของพวกเขาเสียชีวิตแลว้ ตอนน้ี
หลงั จากตรวจทเี่ กิดเหตเุ สร็จเรียบรอ้ ยแลว้ ทกุ คนจงึ แยกยา้ ยกนั ไปทาหนา้ ที่ของตวั เอง ส่วน
หมวดเกา้ กบั จ่าสมปองและจ่าสมหมายสองพีน่ อ้ งฝาแฝด ก็ตามมาทีโ่ รงพยาบาล เพื่อมารอพบ
กบั ญาติ ๆ ของผูเ้ สียชีวิตกอ่ น
ทหี่ อ้ งตรวจชนั สูตรพลกิ ศพ ทางนิตเิ วชคณุ หมอธีมกาลงั เปิ ดผา้ ห่อศพออก โดยมีหมวดเกา้ และ
หมอคนอนื่ ๆ รวมอยดู่ ว้ ยอีกสามคน เสียงพวกหมอพูดคยุ กนั
“หมอธีม ดตู รงหน้าผากของคนตายสิครับ” เสียงหมอกอ้ งพูดกบั หมอธีม
“มอี ะไรหรือครับหมอ ..?" หมอธีมเอ่ยถามหมอกอ้ ง
“ก็ผวิ หนงั ส่วนน้ีนะสิครับ มนั เหมือนกบั ศพเมอ่ื วานไมม่ ผี ิด มนั ถกู ดึงออกไปอกี ศพหน่ึงแลว้
มนั แปลกมาก ..?" เสียงหมอกอ้ งพดู และช้ีใหท้ ุกคนดูทบ่ี าดแผลตรงหนา้ ผากของผตู้ าย ที่ผวิ หนงั
ส่วนน้นั ไดห้ ายไปทงิ้ เอาไวแ้ ต่เน้ือสด ๆ แดงฉานให้พวกเขาไดเ้ หน็ กบั ดวงตาทเ่ี หลือกคา้ งของ
ผตู้ าย
“แตเ่ ขาตายเพราะเกิดอบุ ตั ิเหตนุ ะครบั หมอกอ้ ง แลว้ เขาจะถกู ดึงผวิ หนงั ตรงหนา้ ผากออกไปได้
ยงั ไงกนั ..?" เสียงหมอธีมออกความเห็น
“ไมร่ ูส้ ิครับ แต่ผมไดต้ รวจสอบดูดีแลว้ ไม่เช่ือลองคณุ หมอธีมลองดูท่บี าดแผลดี ๆ สิครบั วา่ มนั
ไดเ้ กิดบาดแผลแบบน้ีกบั เขาไดย้ งั ไงกนั ในเมื่อเขาถกู อดั กบั ตวั รถ และเสาไฟฟ้าหล่นลงมาทบั
อีกที ไม่ไดถ้ ูกรถลากไปตามผวิ ถนนชะหน่อย จะไดม้ บี าดแผลถลอกหรือมอี ะไรทจ่ี ะมาขูดข่วน
ถลกหนงั ของเขาออกไปได"้ คาพดู ของคุณหมอกอ้ ง เร่ิมทาใหห้ มวดเกา้ และทกุ คนสงสยั ข้ึนมา
วา่ ตกลงเขาตายเพราะอะไรกนั แน่..?”
หมวดเกา้ จึงสะกิดจ่าสมปอง เดินออกไปจากหอ้ งเกบ็ ศพดว้ ยกนั “จา่ ไหนลองเอาเทปกลอ้ งวงจร
ปิ ด ทผี่ มใหจ้ า่ ไปหามาใส่ไปในแท็บเล็ตเปิ ดใหผ้ มดหู น่อยสิครับ..?" เสียงหมวดเกา้ เอย่ ถามหา
เทปวีดโิ อของกลอ้ งตรวจจบั ความเร็วรถ ทถ่ี กู บนั ทึกภาพคนใชร้ ถใชถ้ นนในเวลาน้นั เอาไวก้ บั จ่า
สมปอง
“อ๋อมนั ไม่ไดอ้ ยกู่ บั ผมครบั หมวด พอดีผมเพง่ิ ไดเ้ อาให้ไอส้ มหมายเอาไปเขา้ คอมเพอ่ื โหลดภาพ
ในน้นั ออกมาอยคู่ รับ หมวดเกา้ มีอะไรหรือครบั ..? "จา่ สมปองเอย่ ถามเขากบั อยา่ งอดสงสยั
ไม่ได้
“จา่ กไ็ ดย้ นิ คณุ หมอกอ้ งพูดไมใ่ ช่หรือครบั วา่ การตายของเขาดูแปลก ๆ อกี ศพหน่ึงแลว้ เรา
จะตอ้ งรีบตรวจสอบหาสาเหตุให้ได้ เพราะฉะน้นั ผมจงึ อยากจะรูว้ ่าเขาเสียชีวิต เพราะอบุ ตั เิ หตุ
หรือว่าเขาถกู ฆาตกรรมกนั แน่..?"
หมวดเกา้ บอกในสิ่งที่เขากาลงั คดิ อยตู่ อนน้ี และเร่ิมกบั มาให้ความสนใจกบั มือถือของคนตายใน
มอื ของเขาอกี คร้งั และกดตรวจดอู ยา่ งละเอยี ดกวา่ เดมิ ไมใ่ หล้ อดพน้ สายตาของเขาไปไดแ้ มแ้ ต่
จุดเดียว แลว้ เขากไ็ ปสะดดุ ตาเขา้ กบั ภาพวาดอนั เดียวกนั กบั ท่ีเขาเจอทหี่ อ้ งพกั ของศพเมอ่ื วานน้ี
เอง ในมอื ถือเครื่องน้ี แตย่ งั ไม่ทนั ไดด้ รู ายละเอียดในน้นั จา่ สมหมายก็เดินถอื แท็บเล็ตมาหาพวก
เขาท้งั สองคน ที่กาลงั กดดรู ูปภาพตา่ ง ๆ ในมอื ถือของผตู้ ายอยพู่ รอ้ มกบั เอ่ยข้ึน
“หมวดเกา้ พี่สมปอง มาดนู ้ีสิครับ ผมโหลดมนั เสร็จแลว้ ”
เสียงจ่าสมหมายบอกกบั ท้งั สองคน หมวดเกา้ จึงรีบเขา้ มาดู และกเ็ หน็ ภาพของนิกรทก่ี าลงั ขบั รถ
อยใู่ นวดี ิโอทถี่ กู บนั ทึกเอาไว้ ดสู ีหนา้ ของเขากาลงั เป็นกงั วลและรีบรอ้ นขบั รถ พร้อมกบั คยุ
โทรศพั ทไ์ ปดว้ ย กลอ้ งตรวจจบั ความเร็วรถจบั ภาพรถของเขารวมกบั รถคนั อ่ืน ๆ ท่ีวง่ิ อยบู่ น
ถนนสายน้ีไดพ้ อดี ช่วงท่เี ขากาลงั คุยโทรศพั ทน์ ้นั เอง
หลงั จากน้นั เขากไ็ ดก้ ดวางสายไป และหนั มาสนใจกบั การขบั รถของเขาตอ่ แตไ่ ม่นานก็เห็นเขา
หันไปกม้ ลงมองดูท่ีมือถอื ของเขาใหม่อกี คร้งั แต่ภาพน้ีมนั ดไู ม่ค่อยจะชดั เจนสกั เท่าไร บาง
จงั หวะมนั กด็ ลู าง ๆ เป็นแคเ่ งาทเ่ี คลอ่ื นไหวได้ ทกุ คนเงยหนา้ ข้ึนมามองหนา้ กนั ประมาณว่า
วีดิโอมนั เป็นอะไรถึงจบั ภาพไดไ้ ม่ชดั เจนพอมาถงึ ตรงน้ี
หลงั จากน้นั ไมถ่ งึ สองนาที เขากด็ มู ีทา่ ทางแปลก ๆ ดเู หมือนกาลงั หวาดกลวั กบั อะไรสกั อยา่ ง
เพราะสีหนา้ ของเขามนั ดูจะตกตลงึ และหวาดกลวั เอามาก ๆ สายตาเหลอื กคา้ ง อา้ งปากคา้ ง
เหมอื นกบั อยากจะรอ้ งออกมาดงั ๆ พยายามดิน้ รนอยา่ งเอาเป็นเอาตาย อยใู่ นรถของเขาคนเดียว
เหมือนคนกาลงั บา้ หรือมอี าการคลุม้ คลง่ั และจอ้ งมองไปที่กระจกหนา้ รถของเขาดว้ ยสายตา
เหลอื กราน และเขาขบั รถส่ายไปมาเหมอื นงูว่ายน้าก็ไม่ปาน
และหลบั หูหลบั ตาขบั รถออกขา้ งทางพุ่งเขา้ ชนกบั เสาไฟฟ้า ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ รถของเขาอยา่ ง
รวดเร็ว ดูจากภาพวดี ิโอแลว้ เขาคงจะตดั สินใจเหยยี บคนั เคร่ง เพอ่ื เพิ่มความเร็วจนสุดเข็มไมล์
เหมือนกาลงั ขดั ขืนหรือหนีอะไรสักอยา่ ง
แตท่ กุ คนก็มองไม่เหน็ อะไร นอกจากตวั ผตู้ ายเพียงคนเดียวในรถของเขา หรือว่าเขากาลงั เกิด
อาการเมายากนั แน่นะ ทกุ คนคดิ ดจู ากอาการของเขาก่อนทีจ่ ะขบั รถพงุ่ เขา้ ชนกบั เสาไฟฟ้า ได้
เกิดอาการคลุม้ คลงั่ จนถงึ ขนาดควบคุมสตขิ องตวั เองไมไ่ ด้ หรือวา่ เขาเริ่มจะคลมุ้ คลงั่ กเ็ ลยคิดจะ
ฆ่าตวั ตายกนั แน่ ถงึ ไดข้ บั รถเร็วแบบน้นั เร็วจนรถของเขาพงุ่ ออกนอกถนนไปอดั เขา้ กบั เสา
ไฟฟ้าสุดแรง รถเละพงั ยบั เยินตอ่ หนา้ ต่อตาของท้งั สามคน ทีก่ าลงั ยืนดภู าพท่ีถูกบนั ทกึ เอาไว้ ทา
เอาทกุ คนถึงกบั พดู ไม่ออกกบั ภาพตรงหนา้ ตอนน้ี เมอ่ื มองดเู ขากาลงั เจ็บปวดอยา่ งทุกขท์ รมาน
สุด ๆ
แตเ่ ขากย็ งั ไม่ตายเสียทีเดยี ว กอ่ นทีเ่ สาไฟฟ้าจะลม้ ลงมาทบั เขา และรถอกี คร้งั หน่ึงและกาลงั จะ
สิ้นใจไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตาของท้งั สามคน ทกี่ าลงั มองดูเขาอยตู่ อนน้ี และอดทีจ่ ะสงสารเขาไมไ่ ด้
เวลาในวีดิโอไดบ้ นั ทึกเวลาตายของเขาเอาไว้ สองทมุ่ ตรงพอดีทเี่ ขาเสียชีวติ ทาเอาท้งั สามคน
ถงึ กบั มองดูภาพในวีดิโอแบบงง ๆ ว่าตกลงเขาต้งั ใจท่จี ะฆา่ ตวั ตายเอง หรือว่ารถของเขามนั เบรก
ไมอ่ ยกู่ นั แน่
สงสยั งานน้ี เขาจะตอ้ งให้คุณหมอธีมลองตรวจหาสารเสพติดในตวั ของศพดูบา้ งแลว้ เพอ่ื จะได้
อะไรทจ่ี ะสามารถช่วยให้พวกเขาไดเ้ จอและคล่คี ลายคดีการตายของผตู้ ายไดโ้ ดยเร็ว และเขาก็ยงั
ไม่ทิง้ เร่ืองภาพวาดในมอื ถือทเ่ี ขาเหน็ อยดู่ ี เพราะกาลงั ให้รู้สึกนึกสงสัยไอภ้ าพวาดน้ีจริง ๆ
หมวดเกา้ อดท่ีจะสงสัยไมไ่ ด้ จงึ หันมากดดูทมี่ ือถือของเขาอกี คร้งั เพราะเม่อื ก้ีเขากาลงั ดูคา้ งอยู่
น้นั เอง เขาเพิง่ จะเจออะไรที่น่าสนใจน้นั เอง โดยเฉพาะภาพวาดที่เขาเห็นมนั ในมือถือเคร่ืองน้ี
ในโหลดขอ้ ความภาพ เพราะเขาจามนั ไดด้ ี ไม่เคยลมื ภาพน้ีมนั มาอยทู่ ่ีมือถอื ของผูต้ ายไดย้ งั ไง
กนั นะ ศพกอ่ นหน้าน้ีกม็ ีภาพน้ีอยใู่ นหอ้ งพกั ของเขา และภาพวาดน้ีมนั จะตอ้ งมอี ะไรท่สี าคญั
หรือเกย่ี วขอ้ งกบั ท้งั สองคนท่ีตาย ในเวลาใกลก้ นั เพยี งวนั เดียวอยแู่ น่ ๆ
หมวดเกา้ ใชค้ วามคิดลองวิเคราะห์ดู ก็พวกเขาเจอการตายแบบแปลกประหลาดไปถงึ สองศพ
ดว้ ยกนั แลว้ ตอนน้ี เขาพยายามกดหาดวู ่าใครกนั ที่ส่งภาพวาดน้ีมาใหเ้ ขา แต่ก็หาชื่อหรือเบอร์
โทรของคนส่งใหเ้ ขาไมเ่ จอ ซ่ึงมนั แปลกมากไมม่ ีขอ้ มูลอะไรท่จี ะสามารถเช่ือมโยงกับตวั คนส่ง
ไดเ้ ลย แลว้ มนั ถูกส่งเขา้ มาไดย้ งั ไงกนั ..?
แต่กบั มีเวลาส่งเขา้ มาบอกเอาไวอ้ ยา่ งชดั เจนซ่ึงมนั ใกล้ ๆ กบั เวลาเสียชีวติ ของเขาเพียงแคส่ อง
นาที ก่อนทพี่ วกเขาจะเหน็ ผตู้ ายเกิดมีอาการคลมุ้ คลงั่ น้นั เอง
หมวดเกา้ ดจู ากเวลาท่วี ีดิโอไดบ้ นั ทกึ เอาไว้ และเอามาเปรียบเทยี บกบั เวลาในมือถือที่ภาพน้ีถกู
ส่งเขา้ มาให้กบั ผตู้ าย เพราะภาพวาดน้ีถกู ส่งเขา้ มาช่วงเวลาหน่ึงทุ่ม 58 นาที ก่อนทเ่ี ขาจะเกิด
อุบตั ิเหตุและมีทา่ ทางทด่ี ูแปลก ๆ ไป
หรือว่าตอนที่เขากาลงั ขบั รถอยู่ มขี อ้ ความน้ีเรียกเขา้ พอดี เขากเ็ ลยกม้ ลงหยบิ เอามอื ถอื ข้นึ ไปกด
ดู ใช่มนั ตอ้ งใช่แน่ ๆ เพราะเวลามนั กบ็ อกเอาไวอ้ ยแู่ ลว้ โดยไม่ตอ้ งสงสยั ..!แลว้ ทาไมหลงั จากที่
เขาไดด้ ภู าพวาดน้ีแลว้ ทาไมเขาถงึ ไดด้ มู ีอาการคลุม้ คลง่ั น้ีสิที่พวกเขาจะตอ้ งหาสาเหตุให้ได.้ .?
(ความต่อจากตอนท่ีแลว้ คะ่ )
เวลาผ่านไปไมน่ าน เจนกม็ าถงึ ท่ีโรงพยาบาลเพือ่ มาดูว่าคนที่ตายคอื นิกรจริง ๆ หรือ แต่พอเธอ
ไดม้ าเห็นสภาพศพของเขาเธอกแ็ ทบจะรับไม่ได้ เพราะมนั ดนู ่าเกลียดน่ากลวั เอามาก ๆ เธอ
ถึงกบั ว่ิงออกไปจากหอ้ งเกบ็ ศพ แทบไม่ทนั หมวดเกา้ จึงวง่ิ ตามเธออกมา เหน็ เธอทาท่าจะเป็น
ลมตอ่ หนา้ เขาพอดี จึงรีบเขา้ มาช่วยพยงุ ตวั เธอเอาไว้
“เป็นยงั ไงบา้ งครับคุณ..?" เสียงหมวดเกา้ เอ่ยถามเธอ
“ฉัน..ฮ่ือ ๆๆ ..! ไมค่ ดิ ว่าจะเป็นเขาจริง ๆ ทแี รกฉนั ขอให้เป็นคนอื่นอยา่ ใช่เขาเลย แตต่ อนน้ีฉนั
คงจะหลอกตวั เองไมไ่ ดอ้ กี แลว้ ทาไมเขาถงึ ไดโ้ ชครา้ ยแบบน้ี ฉนั เพิง่ ไดค้ ุยกบั เขาเอง” เจนถึงกบั
รอ้ งไหอ้ อกมาดงั ๆ หมวดเกา้ กอดตวั เธอเอาไว้ เมอ่ื หญิงสาวเอาแตร่ อ้ งไห้เพราะกาลงั เสียใจ
“ฉนั ไมร่ ูว้ ่าจะทายงั ไงแลว้ ตอนน้ี เมอ่ื วานฉันเพิง่ จะเสียคนรกั ของฉนั ไป แต่มาวนั น้ีฉันก็เสีย
เพื่อนของเขาไปอกี คน มนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึนกนั แน่ ทาไมเขาท้งั สองคนถึงตอ้ งมาตายอยา่ งน่า
สยดสยองแบบน้ีดว้ ย..?" เสียงหญงิ สาวเอย่ ถามเขาท้งั น้าตานองหนา้ ของเธอ
“ผมก็ไมร่ ู้ครบั เรากาลงั สืบหาสาเหตกุ ารเสียชีวติ ของพวกเขากนั อยู่ ถา้ คณุ คือแฟนของคุณสา
รุจน์ท่ีเพงิ่ เสียชีวติ เมอ่ื วานน้ี ง้นั ผมขอรบกวนถามอะไรคณุ บางอยา่ งจะไดไ้ หมครบั ..? "หมวดเกา้
เอย่ ถามเธอ เมื่อเธอผลกั ตวั ออกห่างจากอกของเขาแลว้ ตอนน้ี แตย่ งั มีน้าตาอยู่
“คณุ อยากจะถามอะไรฉันหรือค่ะ..? "เจนมองหนา้ ผูช้ ายตรงหนา้ ทเ่ี ขา้ มาช่วยพยงุ ตวั และยงั ช่วย
กอดปลอบใจเธอเมือ่ ก้ีอยา่ งอยากรูว้ า่ เขาตอ้ งการจะถามอะไรเธอ
“แฟนของคุณเขาเคยมีศตั รู หรือเคยขดั แยง้ กบั ใครมาก่อนหรือเปล่าครบั ..?" หมวดเกา้ เห็นเธอ
เร่ิมรูส้ ึกดีข้นึ แลว้ จงึ เอย่ ถามเธอเก่ยี วกบั แฟนของเธอ
“ไม่มคี ่ะ ฉนั รูจ้ กั กบั เขามาไดห้ กปี แลว้ เขาไมเ่ คยมีเรื่องกบั ใคร แถมยงั ดูเป็นคนชอบเกบ็ ตวั ดว้ ย
วนั ๆ เขาทาแต่งาน และไมค่ อ่ ยไดอ้ อกไปไหน ทาไมหรือคะ่ ..?" เจนเอย่ ถามชายหนุ่มตรงหนา้
ของเธอกบั บา้ ง
“เปลา่ หรอกครบั ผมก็แคถ่ ามดเู ผ่อื วา่ มนั จะพอมีทางทาให้เราไดร้ ู้รายละเอยี ดเก่ียวกบั แฟนของ
คุณบา้ ง เพอื่ ใชเ้ ป็นขอ้ มลู ” หมวดเกา้ ไม่กลา้ บอกเรื่องที่ผตู้ ายถูกถลกผวิ หนงั ออกไป เพราะกลวั
วา่ เธอจะเกิดอาการกลวั ข้นึ มา
“แลว้ คณุ พอจะรูเ้ รื่องภาพวาดน้ีบา้ งไหมครับ..?" หมวดเกา้ เลยเปล่ยี นเร่ืองคยุ กบั เธอ หญงิ สาวกม้
ลงมองภาพวาดในมือถอื ท่ีชายหนุ่มตรงหนา้ เธอเอาใหด้ ู
“ภาพวาดน้ีหรือค่ะ ฉันเป็นคนเอามนั มาให้เขาเองละค่ะ ตอนหวั คา่ ในคืนทีเ่ ขาเสียชีวิตพอดี ฉัน
ไดม้ นั มาจากทไ่ี ปเทย่ี วตา่ งจงั หวดั มาคะ่ แถว ๆ ทะเลทางใต้ คร้ังแรกทฉ่ี ันมองเห็นภาพวาดชิ้นน้ี
วางขายอยขู่ า้ งทาง ฉันรู้สึกแปลก ๆ กบั มนั และไดต้ ดั สินใจซ้ือมนั มาให้กบั เขา เพราะสารุจน์เขา
ชอบภาพวาดเกา่ ๆ มาก" เธอบอกกบั หมวดเกา้ ถงึ สิ่งทแ่ี ฟนของเธอชอบ
“และภาพวาดชิ้นน้ี ฉนั วา่ มนั ดูแปลกดีตรงท่ีกระดาษทใ่ี ชว้ าดมนั หาไม่ไดง้ ่าย ๆ จากคนทข่ี าย
ภาพวาดน้ีให้กบั ฉนั เขาบอกมานะคะ โดยเฉพาะภาพวาดวิวบา้ นสวนช้ินน้ี มนั มีอยเู่ พยี งชิ้นเดียว
ทีห่ าเจา้ ของท่วี าดมนั ไม่ได้ สารุจน์เขาชอบภาพวาดแบบน้ี ฉนั กเ็ ลยนามนั มาใหเ้ ขาในคนื น้นั
ทาไมหรือค่ะ..?” เจนเอ่ยถามเขากบั
“เปล่าหรอกครบั พอดีผมเหน็ ภาพวาดแบบน้ีในมือถือของเพ่อื นของคณุ เขากม็ ีภาพวาดน้ี
เหมอื นกนั แต่คณุ บอกกบั ผมวา่ มนั มอี ยเู่ พียงช้ินเดียว มนั คงจะไมใ่ ช่ชะแลว้ ละมงั ครบั ผมกเ็ ลย
อยากจะรูว้ ่าภาพวาดชิ้นน้ีมนั มคี วามสาคญั อะไร สาหรบั ผูต้ ายท้งั สองคนหรือเปลา่ ครบั ..?"
หมวดเกา้ ถามผหู้ ญงิ ตรงหนา้ เขา อยา่ งอดสงสัยไม่ได้ กใ็ นเมอื่ เธอบอกเองว่ามนั มแี ค่เพยี งช้ิน
เดียว ง้นั ภาพวาดในมือถือทถี่ กู ส่งมาน้ีละมนั หมายความว่ายงั ไงกนั
"เอ่อเร่ืองน้ีฉนั ไมเ่ คยรูม้ าก่อนจริง ๆ ค่ะ วา่ นิกรเขาก็ชอบภาพวาดแบบน้ีดว้ ย เพราะรายน้ี
เขาชอบความสวยความงามมากกวา่ คอื นิกรเขาป็นหมอศลั ยกรรมความงามนะคะ” เจนบอกกบั
ชายหนุ่มตรงหนา้ เธอ และให้รู้สึกแปลกใจท่ีนิกรสนใจเรื่องภาพวาดดว้ ยหรือ
“ครับอนั น้ี ผมกไ็ มร่ ู้เหมือนกนั ถงึ ไดถ้ ามคณุ เผื่อว่าคณุ จะพอใหค้ าตอบกบั พวกเราไดบ้ า้ ง และน้ี
ก็คือมือถอื ของเขาครบั และภาพวาดทผ่ี มใหค้ ุณดเู ม่ือก้ี ก็เพงิ่ ถูกส่งมาให้เขาก่อนที่เขาจะเสียชีวิต
แคส่ องนาที ไม่ทราบคณุ ไดเ้ ป็นคนส่งมาให้เขาหรือเปลา่ ครับ เพราะคณุ เป็นคนบอกเองว่า คณุ
เพิ่งไดภ้ าพวาดน้ีมาจากท่ไี ปเทย่ี ว และมอี ยภู่ าพเดียวเทา่ น้นั ..?" หมวดเกา้ ถามเธอ และพยายาม
จบั ผิดวา่ หญิงสาวตรงหนา้ เขาจะมพี ริ ุธบา้ งไหม หรือวา่ เธอคอื คนท่ีส่งมนั มาให้เขากนั แน่
“ทาไมคณุ ถึงคดิ ว่าฉนั จะส่งภาพวาดน้ีมาให้กบั เขาดว้ ยละคะ่ ในเมื่อฉนั ก็รู้วา่ เขาไมใ่ ช่คนที่จะ
ชอบภาพวาดอะไรแบบน้ี และฉนั ขอบอกว่าฉนั ไมไ่ ดเ้ ป็นคนส่งมนั หรอกค่ะ น่าจะเป็นคนอ่ืน”
เธอปฏิเสธเขา และอดสงสยั ไม่ได้ จงึ ขอมือถอื ของนิกรจากชายหนุ่มตรงหนา้ มากดดูภาพวาดใน
น้นั อีกคร้งั
“ขอฉันไดด้ มู นั ใกล้ ๆ หน่อยนะคะ วา่ มนั ภาพวาดชิ้นเดียวกนั หรือเปลา่ ..?"
เจนพยายามจอ้ งมองภาพวาดน้นั อยา่ งต้งั ใจ และถึงกบั ทาหนา้ งง ๆ วา่ มนั จะเป็นไปไดย้ งั ทม่ี นั จะ
มีภาพวาดแบบน้ีอีกชิ้นหน่ึงง้นั หรือ ก็ไหนตาลุงคนน้นั บอกเธอวา่ มนั มีอยเู่ พยี งภาพเดียว อยา่
บอกนะว่าเธอกาลงั ถกู ตาลุงคนน้นั หลอกขายภาพใหเ้ ธอบา้ จริงเลย..? "หญงิ สาวคิด
“แลว้ คณุ ซ้ือภาพวาดน้ี มาจากที่ไหนหรือครบั คณุ พอจะจาไดไ้ หม เผอื่ วา่ เราจะไดร้ ูว้ ่าใครกนั ที่
เป็นคนวาดภาพน้ีข้ึนมา ..?" หมวดเกา้ เอย่ ถามเธอ
“ไม่ค่ะ ฉันเองกจ็ าไม่ได้ วนั น้นั ฉนั ไปเดินเทยี่ วทต่ี ลาดกบั เพือ่ นทห่ี าดบา้ นแพงจงั หวดั ระยอง
กอ่ นจะเดินทางกลบั เขา้ กรุงเทพ ฉันเดินดูอะไรไปเรื่อยเปลื่อย ไมไ่ ดเ้ จาะจงว่าจะซ้ืออะไร แต่ฉนั
บงั เอิญเดินผา่ นรา้ นเล็ก ๆ ที่มีลุงแก่ ๆ คนหน่ึงแกวาดภาพขายราคาถูก คนขายดูจะแกม่ ากแลว้
ฉนั เห็นแลว้ อดสงสารไม่ได้ จึงเดินเขา้ ไปดู”เธอหยดุ เล่าไปนิดหน่ึง พยายามคดิ ถึงวนั น้นั กอ่ นจะ
เล่าตอ่
“ทีแรกฉันกไ็ มร่ ูจ้ ะช่วยแกซ้ือภาพวาดไหนดี เพราะฉนั ไมร่ ู้เรื่องภาพศลิ ป์ อะไรพวกน้ีเหมือนกนั
ถา้ เป็นสารุจนเ์ ขาจะรู้ดี “เธอเอ่ยถงึ คนรักของเธอน้าเสียงเครา้ ๆ
“ แตฉ่ นั กส็ ะดดุ ตา เขา้ กบั ภาพวาดวิวบา้ นสวนท่มี ผี ูห้ ญงิ คนหน่ึงนง่ั อยู่ เห็นแตด่ า้ นหลงั ของเธอ
มนั ดูแปลกดี ฉันมองมนั อยนู่ าน ฉนั รูส้ ึกถงึ ความเครา้ จากภาพวาดน้นั แผงดว้ ยความเจ็บปวด
และรู้สึกอยากจะเห็นหนา้ ตาของคนที่อยใู่ นภาพดว้ ย แต่คนวาดดนั วาดใหเ้ ธอนงั่ หันหลงั
เหมอื นกบั เขาต้งั ใจอยากจะให้เราอยากคน้ หาวา่ เธอจะหนา้ ตาเป็นแบบไหนนะ เพราะในภาพ
เสน้ ผมของเธอช่างดสู วยงามมาก ๆ ดมู ปี ระกายเหมือนมนั กาลงั มชี ีวติ “ เธอหยดุ เล่าและเร่ิมนึก
ถงึ คร้งั แรกทเ่ี ธอไดเ้ ห็นภาพวาดน้ี เหมือนมนั กาลงั ดึงดดู เธอให้ตอ้ งซ้ือมนั
“ ลุงแกบอกวา่ ภาพวาดน้ีไมร่ ูว้ า่ มีใครเอามาวางไวห้ นา้ รา้ นของแกเม่ือสองวนั กอ่ น แกก็เลยเอา
ออกมาวางขายดว้ ย ขายไดเ้ ทา่ ไหร่ก็เอา เพราะแกไม่ไดว้ าดเอง แตก่ ็ยงั หาใครซ้ือไมไ่ ดเ้ ลย เพราะ
มนั ดนั ไม่มีช่ือของคนทีว่ าดมนั เขยี นเอาไวใ้ นภาพวาด มนั เป็นภาพวาดโนแนมน้ันเอง หาคนท่ี
วาดมนั ข้ึนมาไมไ่ ดค้ ณุ ว่ามนั แปลกดีไหม..?" เธอหันมาถามเขาเบา ๆ
“ลงุ แกกเ็ ลยยอมขายใหฉ้ นั ในราคาแค่ 300 บาท เพราะภาพวาดมนั เกา่ มากแลว้ ถึงฝีมอื การวาดจะ
ดีก็เถอะ แต่ไมม่ ีชื่อของคนวาดมนั ก็ขายไมค่ อ่ ยจะออกอยดู่ ี และเน้ือของกระดาษท่ใี ชว้ าดภาพน้ี
แกว่ามนั ไมเ่ หมอื นกบั กระดาษทวั่ ไป มนั เหมือนภาพวาดจากหนงั ของอะไรสกั อยา่ ง แต่แกก็
บอกไม่ได้ เพราะตลอดชีวิตนกั ภาพวาดของแก ไมค่ ่อยไดเ้ จอกบั กระดาษวาดรูปแปลก ๆ แบบน้ี
มาก่อน แกเลยยอมขายมนั ใหฉ้ นั ในวนั น้ัน” เธอบอกกบั หมวดเกา้
“และฉนั ก็นามนั มาใหก้ บั คนรักของฉนั ในคนื น้นั ท่ีฉันไดก้ ลบั มาถึงกรุงเทพ ฉนั กร็ ีบกลบั บา้ น
เพราะมนี ดั ทานขา้ วเยน็ กบั คนในครอบครวั ของฉัน คนื น้นั ฉันชวนสารุจน์ไปดว้ ยกนั แต่เขา
ปฏิเสธบอกว่ามงี านตอ้ งรีบทาเพราะพรุ่งน้ีเขาจะตอ้ งส่งงานแลว้ ฉันเลยไม่คิดจะเซ้าซี่ให้เขาไป
ดว้ ย” เจนพดู และคิด ถา้ วนั น้นั เขายอมไปทานขา้ วกบั เธอเ ขาอาจจะไม่ตอ้ งตายกไ็ ด้
“คืนน้นั ฉันน่าจะพาเขาไปดว้ ย เขาอาจจะไม่ตายกไ็ ด”้ เธอพดู กบั หมวดเกา้ ดว้ ยความเสียใจ
หมวดเกา้ เลยพดู ปลอบใจเธอเสียงออ่ นโยน
“อยา่ โทษตวั เองเลยครบั คณุ ไม่ไดผ้ ิด เพราะคณุ เองกไ็ ม่ไดร้ ู้วา่ ในคืนน้นั มนั จะเกิดเรื่องร้าย ๆ
ข้นึ กบั เขาเหมอื นกนั “ หมวดเกา้ บอกกบั เธอ
“ค่ะ ถา้ ฉนั รูฉ้ นั คงจะไม่ยอมใหเ้ ขาตอ้ งอยคู่ นเดียว” เจนพูดในส่ิงทเ่ี ธอกลบั ไปแกไ้ ขมนั ไมไ่ ด้
แลว้ ในตอนน้ี
ตอนท่ี 8 สัมผสั สยอง2
ส่วนกนั ดาเธอเพง่ิ รูส้ ึกตวั “กนั ดาเป็นไงบา้ งเธอโอเคไหม..?" เสียงกอ้ นเอย่ ถามเธอ
“ฉนั ไม่เป็นไร ฉันขอโทษทท่ี านายเดือดรอ้ น ทาให้นายไม่ไดช้ ่วยงานทุกคน แต่ตอ้ งมาดูแลฉัน
แทน"กนั ดาบอกกบั กอ้ น
"ไม่เป็นไรหรอกพี่ ๆ ทกุ คนเขาเขา้ ใจดี ตอนน้ีงานก็เสร็จหมดแลว้ เดีย๋ วฉนั จะพาเธอกลบั
ห้องพกั "กอ้ นบอก
"เด๋ียว แต่ฉันมีเรื่องอยากบอกนาย เมือ่ กี่กอ่ นฉันจะรูส้ ึกตวั ฉนั ฝันอีกแลว้ ในฝันของฉันมีผูห้ ญิง
คนหน่ึง ฉันเห็นหนา้ ตาของเธอไม่ชดั เพราะเธอยนื หันหลงั ให้ฉนั ” กนั ดาเล่าความฝันของเธอ
ให้กอ้ นฟัง
“แตส่ ิ่งทฉ่ี นั เหน็ คอื เธอกาลงั ถกู ชายหนุ่มกลุ่มหน่ึงแกลง้ เธอ ผูห้ ญงิ คนน้นั เธอดนู ่าสงสารมาก
เธอเอามอื ปิ ดหนา้ ร้องไหใ้ หญ่เลย ฉันเห็นพวกเขากาลงั หัวเราะเยาะเธอ อยา่ งสนุกสนานหลงั จาก
พวกเขาช่วยกนั แกลง้ เธอเสร็จ และมชี ายหนุ่มอีกคนเขา้ มาหา้ มท้งั สามคน ไมใ่ ห้แกลง้ ผหู้ ญิงคน
น้นั "กนั ดาเลา่
"และหน่ึงในน้นั กม็ ีผูช้ ายท่เี พ่ิงเสียชีวติ เม่ือก้ีรวมอยดู่ ว้ ย ผูห้ ญงิ คนน้นั ถึงกบั ท้ิงกล่องของขวั ญ
ในมือของเธอ และวงิ่ หนีพวกเขาไป ฉนั เหน็ ผูช้ ายท่ีสวมแวน่ ตาเขา้ มาช่วยเธอเอาไว้ กม้ ลงเกบ็
กล่องของขวั ญของเธอเอาไว้ แลว้ ฉันก็ตืน่ ” กนั ดาเลา่ จบกใ็ หร้ ู้สึกแปลก ๆ
“นายรู้ไหม ต้งั แตฉ่ ันถกู ขงั อยใู่ นห้องเก็บศพน้นั ฉันกเ็ อาแตฝ่ ันแปลก ๆ มาสองคร้งั แลว้ และ
ฉันก็ยงั ฝันเหน็ ผชู้ ายทเ่ี พ่ิงตายเมอื่ กี่น้ีดว้ ยสองคร้ังดว้ ยกนั ฉนั ไมเ่ ขา้ ใจ มนั น่ากลวั มาก ทาไมฉัน
จะตอ้ งไปฝันเหน็ พวกเขาดว้ ย และเขาทาไมถงึ ตอ้ งมาตายอยา่ งน่าสยดสยองแบบน้ี ” กนั ดาบอก
กบั กอ้ น
“เธออาจคิดมากหรือกลวั จนเกบ็ เอาไปฝันก็ได้ “ กอ้ นพูด
“ไม่ฉนั ไมไ่ ดค้ ดิ และไม่ไดร้ ู้จกั เขา แลว้ ทาไมฉนั ตอ้ งฝันเห็นเขาดว้ ย นายลองคิดดูสิ และก่อนที่
เขาจะตาย ฉนั ก็ฝันเห็นเหตกุ ารณต์ อนทเ่ี ขาจะขบั รถชนเสาไฟฟ้าเสียชีวิต ดว้ ยตาของฉนั เอง..? "
กนั ดายงั ยืนยนั ว่าเธอไดฝ้ ันเหน็ เขากอ่ นทีเ่ ขาจะตายจริง ๆ นะ
“นายอาจจะไมเ่ ชื่อที่ฉันพูด และนายคงกาลงั คิดว่าฉนั บา้ ใช่ไหมกอ้ น..?" กนั ดาพดู
“ไม่หรอกฉนั ไม่ไดค้ ดิ วา่ เธอบา้ เพียงแต่ฉนั ยงั ไม่เขา้ ใจว่าทาไมพอเธอต่นื ข้นึ มาถงึ ไดก้ ลายเป็น
แบบน้ีไปได้ มนั ตอ้ งมสี าเหตสุ ิ เราตอ้ งหาคาตอบกบั เรื่องน้ีให้ได้ เอาอยา่ งน้ีไหม ถา้ ทกุ คร้ังท่ี
เธอฝันเหน็ อะไรแบบน้ีอกี กม็ าเล่าให้ฉนั ฟังได้ และทาไมเธอไม่ลองเขยี นมนั ออกมาละ เผ่ือว่า
มนั อาจจะช่วยให้เธอไดเ้ ขยี นหนงั สือของเธอได้ ..?" กอ้ นพดู ตามทีเ่ ขาคิด
"ดีชะอกี กนั ดา เธอจะไดม้ อี ะไรใหเ้ ขียน จากท่เี ธอไม่รูว้ ่าจะตอ้ งเขยี นยงั ไงละ"กอ้ นช่วยเธอ
คิด
"มนั ก็จริงนะ แต่ฉนั กก็ ลวั ถา้ ทกุ คร้งั ทฉี่ นั ฝันจะตอ้ งมีใครตอ้ งตาย" กนั ดาบอกอยา่ งใหร้ ูส้ ึก
กลวั ท่จี ะฝันและเร่ิมจะกลวั การนอนหลบั เพราะเธอคิดว่าเม่อื ไรทเ่ี ธอหลบั จะตอ้ งฝันเหน็ เร่ืองที่
น่ากลวั อกี
"ฉันวา่ ความกลวั ของเธอ มนั อาจช่วยให้เธอกลายเป็นคนทีม่ ีซิกเซ้นส์ข้ึนมากเ็ ป็นได"้ กอ้ นพูด
"ฉันไมร่ ูว้ า่ มนั คืออะไร แตฉ่ ันไม่คอ่ ยชอบเลยกบั ความรูส้ ึกแบบน้ี นายกร็ ูว้ ่าฉนั กลวั ผแี ละ
เลือดแคไ่ หน ขืนฉนั จะตอ้ งมซี ิกเซน้ สใ์ นเร่ืองสยดสยองแบบน้ี ฉนั ไม่เอาดว้ ยหรอกน่ากลวั จะ
ตายชกั ฝันเห็นคนตายน้ีนะมนั น่าสนุกตรงไหนกนั วะมึง"
กนั ดาบน่ และใหร้ ู้สึกเหมอื นมใี ครกาลงั จอ้ งมองเธออยตู่ ลอดเวลาก็ไมร่ ู้ตอนน้ี เธอรูส้ ึกแปลก ๆ
ต้งั แตเ่ ธอเห็นใบหนา้ ของคนตาย ตอนท่หี น่วยกูภ้ ยั นาร่างของเขาออกมาจากชากรถน้นั ได้ และ
เอามาวางลงตรงหนา้ ของเธอทก่ี าลงั ยนื อยตู่ รงน้นั พอดี
กนั ดานึกถงึ ใบหนา้ ทีม่ แี ตค่ ราบเลอื ดเกาะเต็มใบหนา้ และตามร่างกายของเขา ไหนจะดวงตาท่ี
ยงั เหลอื กคา้ งของเขา ทีไรทาใหเ้ ธอเร่ิมหวานสะทา้ นข้นึ มาทนั ที เธอถงึ กบั ขนลกุ ขนชนั ข้นึ มา
เลยตอนน้ี ถงึ กบั รีบหนั มองไปรอบ ๆ ตวั รถดา้ นนอก ทม่ี แี ตค่ วามมืดเขา้ มาปกคลุมไปทวั่ บริเวณ
ทีม่ นั มองดูวงั เวงเอามาก ๆ
เสียงหมาขา้ งถนนเริ่มส่งเสียงเห่าหอนข้ึนมาเชียวใหต้ าเถอะ มนั จะมาเห่าหอนเอาอะไรตอนน้ี
กนั นะ กนั ดาถงึ กบั เบยี ดตวั เขา้ หากอ้ นท่ีกาลงั ลว้ งหากุญแจรถในกระเป๋ ากางเกงของเขาอยตู่ อนน้ี
เธอพยายามจะไม่มองไปทจ่ี ดุ เกิดเหตุตรงทเ่ี ขาตายไม่ไกลจากรถของกอ้ นทจ่ี อดอยนู่ ้ีนกั เพราะ
กาลงั ให้รูส้ ึกหวาดกลวั เอามาก ๆ ตอนน้ีกอ้ นหากญุ แจไปกพ็ ูดกบั กนั ดาไปดว้ ยเมือ่ เหน็ กนั ดา
เงียบไป คงกาลงั คดิ เร่ืองความฝันของเธออกี ละสิ
"ดทู าหนา้ เขา้ น้ีเธอกลวั อะไร บา้ น่าฉันก็แคล่ อ้ เธอเล่น มนั กแ็ คค่ วามฝัน เพยี งแต่เธอดนั ไป
ฝันเหน็ คนที่ใกลจ้ ะตายก็เท่าน้นั อยา่ คิดมากเด๋ียวมนั ก็คงจะดีข้นึ เอง ฉนั ว่าสงสัยเป็นเพราะเธอ
เขา้ ไปเห็นศพคนตายในห้องเกบ็ ศพน้นั แน่ ๆ มนั ก็เลยทาให้เธอเกบ็ เอามาคิดและฝันเร่ือยเปลอื่ ย
ไปทว่ั "
กอ้ นพูดปลอบใจกนั ดา โดยไม่รูเ้ ลยว่ากนั ดากาลงั กลวั ไอเ้ สียงหมาหอนน้นั เอามาก ๆ ตอนน้ีเขา
ยงั พูดไม่หยดุ
"ไปเรากลบั กนั เถอะ ตอนน้ีทกุ คนเขากลบั กนั หมดแลว้ เหลอื แค่ฉันกบั เธอที่ยงั อยนู่ ้ีเป็นชุด
สุดทา้ ย"
พดู จบกอ้ นก็เตรียมสตาร์ทรถ เพอื่ ขบั ออกไปจากทเ่ี กิดเหตุ ทาใหก้ นั ดาถึงกบั รีบถอนหายใจ
ออกมาเบา ๆ เม่ือไดอ้ อกไปให้มนั พน้ ๆ จากตรงน้ีซะที และเธอตอ้ งคดิ หนกั เมือ่ ฟังกอ้ นพูดจบ
คนทใี่ กลต้ ายอยา่ งง้นั หรือแปลกจริง..แตเ่ สียงกอ้ นทาใหเ้ ธอตอ้ งตืน่ จากความคิดของเธอ
"“เดี๋ยวก่อนกลบั ห้องพกั ของเรา ขอฉันแวะไปทสี่ านกั งานตารวจหน่อยนะพอดี พี่เกตใหฉ้ นั เอา
ของไปให้หมวดเกา้ นะ” กอ้ นบอกก่อนจะขบั รถเล้ยี วไปทางทจี่ ะไปสานกั งานตารวจท่ีหมวดเกา้
ประจาอยู่
“อมื่ กเ็ อาสิ ตอนน้ีฉนั กย็ งั ไมอ่ ยากจะอยคู่ นเดียว ขอฉันไปกบั นายดว้ ยละกนั น้ีกจ็ ะห้าทุม่ เขา้ ไป
แลว้ เพราะฉนั ยงั จาภาพผูช้ ายคนน้นั ไดต้ ดิ ตาของฉันอยเู่ ลย มนั น่ากลวั และน่าสยดสยองจนฉัน
ไม่อยากจะอยคู่ นเดียวเลยตอนน้ี ถา้ ฉันหลบั ตาลงฉนั กลวั จะตอ้ งเหน็ ภาพทีน่ ่ากลวั น้นั อกี ”
กนั ดาบอกพรอ้ มกบั เริ่มขนลกุ เกรียวอยา่ งไม่มสี าเหตุ เธอยกฝ่ามอื ข้ึนลูบลาแขนของตวั เองไปมา
ทาไมเธอรูส้ ึกวา่ อากาศในรถตอนน้ีมนั เยน็ ๆ แปลก ๆ นะ
"กอ้ นนายช่วยปรบั แอร์ลงหน่อยไดไ้ หมอะ่ ฉนั หนาว"กนั ดาบอกกอ้ น
"ไดส้ ิเดี๋ยวฉันปรับให้ สงสัยเธอจะไมส่ บายหรือเปล่า ถงึ ไดเ้ ป็นลมไปเม่ือก้ีน้ี สงสัยแอร์ใน
หอ้ งเกบ็ ศพมนั คงจะเยน็ เกินไปเธอเลยอาจจะป่วยเอาได้ เพราะเธอนงั่ อยใู่ นน้นั เกือบชว่ั โมง ฉนั
ขอโทษนะที่ทาให้เธอไม่สบาย"กอ้ นพดู
"อื่มช่างมนั เถอะ ทีหลงั นายก็อยา่ เล่นอะไรบา้ ๆ แบบน้ีอีกละกนั ไมง่ ้นั ฉันตดั นายจากการ
เป็นเพอ่ื นฉันแน่ ฉันพูดจริงนะ "กนั ดาบอกกอ้ น
“อืม่ ตอ่ ไปฉนั สัญญาวา่ จะไม่ทาแบบน้ีอีก ถา้ ฉันผดิ คาสัญญาฉนั ยอมให้เธอตดั ฉันจากการเป็น
เพ่ือนไดเ้ ลยโอเคไหม...? ”กอ้ นบอกยิม้ ๆ และหันมามองหนา้ กนั ดา เม่ือเขาเห็นเธอมีสีหนา้ แดง
ๆ
"ฉันว่าเธอไม่สบายชวั ร์ ยยั กนั ดาหนา้ ตาของเธอมนั เริ่มเหมอื นคนป่ วยเขา้ ทุกทีแลว้ " กอ้ นพดู
และรีบขบั รถใหเ้ ร็วข้นึ เพราะอยากไปใหถ้ งึ สานกั งานตารวจไว ๆ จะไดร้ ีบพากนั ดากลบั ห้องพกั
"ฉนั กไ็ ม่แน่ใจ รูแ้ ตว่ ่าตอนน้ีฉันให้รู้สึกมนั หนาว ๆ ยงั ไงไมร่ ูว้ ะ" กนั ดาบอกกอ้ น เพราะเธอรูส้ ึก
คน่ั เน้ือคนั่ ตวั แปลก ๆ หรือว่าฉนั จะไม่สบายจริง ๆ กนั ดาคดิ และนงั่ เอามือกอดอกเอาไว้
ไม่นานกอ้ นก็ขบั รถมาถึงสานกั งานตารวจ ที่หมวดเกา้ และเพ่อื นร่วมงานของเขาอยบู่ นช้นั ห้า
ของตกึ ตรงหนา้ ของพวกเขา ท้งั สองเดินเขา้ ประตลู ฟิ ท์ แต่กนั ดารู้สึกเหมือนมใี ครเดินตามเขา้ มา
ในลิฟทด์ ว้ ยอีกคน เธอจึงหนั กลบั ไปมองขา้ งหลงั ของเธอ แต่กไ็ ม่เหน็ จะมีใครสกั คนแปลก กนั
ดาบ่นเบา ๆ
"บา้ จริงสงสัยเราจะคิดมากไปเอง"
เธอจงึ ปล่อยให้กอ้ นกดลฟิ ท์ เพอ่ื ข้นึ ช้นั บนสุดของตึกน้ี มนั คอื สานกั งานตารวจหน่วยงาน
สืบสวนสอบสวนคดีพเิ ศษน้นั เอง
พอลฟิ ทข์ ้ึนมาถึงช้นั ห้าลิฟทก์ เ็ ปิ ดออก พวกเขาก็เดินออกจากลฟิ ท์ แตก่ นั ดากร็ ูส้ ึกเหมือนมลี ม
เยน็ ๆ พดั ผ่านตวั ของเธอไปวบู หน่ึง ตอนที่เธอกาลงั จะเดินออกจากลฟิ ท์ ทาเอาเธอถึงกบั ขนลุก
เกรียวหนาวสะทา้ นข้นึ มาอีกคร้งั
แต่เธอก็ไมไ่ ดบ้ อกกอ้ น เธอเดินตรงไปท่ีประตูทางเขา้ สานกั งานตารวจหน่วยงานพิเศษ ตามหลงั
กอ้ นไมห่ ่างเขา พรอ้ มกบั หนั มองซ้ายขาวอยตู่ ลอดเวลา พอท้งั สองคนเดินเขา้ มาดา้ นในหอ้ ง
ทางานที่มีตารวจอยเู่ วรกนั หลายคน รวมท้งั ลกู ทมี ของหมวดเกา้ ดว้ ย กนั ดาไมเ่ คยมาที่น้ีจงึ หัน
มองไปทวั่ ห้อง และมองหานายตารวจคูป่ รับเก่าของเธอ เพราะเธอไมอ่ ยากจะเจอหนา้ เขาสัก
เท่าไรแตค่ งจะเลย่ี งไมไ่ ดอ้ ยดู่ ี
“ขอโทษครับจ่า คือผมมาขอพบหมวดเกา้ นะครับ ไมท่ ราบว่าหมวดอยไู่ หมครับ คอื พ่ีเกต
หวั หนา้ ของผมเขาฝากของสาคญั มาให้หมวดเกา้ ครบั ผม”
เสียงกอ้ นกาลงั พูดกบั จา่ สมปองน้นั เอง กนั ดาจงึ มโี อกาสไดม้ องสารวจในสานกั งานตารวจแห่ง
น้ี แกเ้ บื่อช่วงที่กาลงั รอกอ้ นเอาของไปใหต้ ารวจคนน้นั
และเธอกม็ องไปเห็นภาพวาดช้ินหน่ึง วางรวมอยกู่ บั กองเอกสารหลายใบบนโต๊ะทางาน ของจ่า
สมปองเขา้ โดยบงั เอิญ เธอเดินเขา้ ไปดูมนั ใกล้ ๆ เพราะวา่ ช่วงที่กาลงั รอให้กอ้ นเอาของเขา้ ไปให้
นายตารวจคนน้นั พร้อมกบั จา่ สมปองเธอไม่มอี ะไรทาน้นั เอง
เธอกาลงั จอ้ งมองภาพวาดน้นั และกเ็ หมือนกบั ภาพวาดตรงหนา้ ของเธอมนั ดึงดดู เธอ ให้ตอ้ งย่นื
มือไปสมั ผสั มนั หรือว่าเธอจะรูส้ ึกไปเองนะหญิงสาวคิด
กนั ดายืน่ มือไปสัมผสั ทภี่ าพวาดน้นั เอามือลูบไปมาเบา ๆ ท่ภี าพวาด และมนั กท็ าใหเ้ ธอรูส้ ึก
เหมอื นภาพมนั กาลงั จะบอกอะไรกบั เธอสกั อยา่ ง
เพราะมนั ดนั มีภาพของใครคนหน่ึงวบู เขา้ มาในหวั ของเธอ ท้งั ท่เี ธอไม่เคยรูจ้ กั พวกเขามากอ่ น
กนั ดาถงึ กบั สะดุง้ สุดตวั เหมือนโดนไฟฟ้าซ็อตแลว้ เธอกส็ งบน่ิง กอ่ นท่ีเธอจะมองเห็นภาพราง ๆ
ของใครสกั คนมนั คอ่ ย ๆ ชดั เจนข้นึ เร่ือย ๆ จนดูเป็นรูปร่างของคนกลุ่มหน่ึงตรงหนา้ ของเธอ
เหมอื นเธอไดเ้ ขา้ ไปยืนอยกู่ บั พวกเขาดว้ ย
ภาพชายหนุ่มหนา้ ตาดี สวมชุดนกั ศกึ ษาแพทยแ์ ตง่ ตวั ดดู ี ท้งั สามคนไม่ใช่สามคน แตเ่ ป็นสี่คน
เพราะเธอมองเหน็ อีกคนเพงิ่ เดินเขา้ มาหาท้งั สามคนทเี่ ธอเห็นก่อนหนา้ น้ี
แต่คนน้ีหนา้ ตาไม่ถงึ กบั หล่อ แตก่ ไ็ ม่ไดด้ ขู ้เี หร่ในมือของเขาถอื กลอ่ งเคร่ืองมือที่ใชส้ าหรบั วาด
รูปมาดว้ ย และตามตวั ของเขากม็ ีสีเป้ื อนท่ีแขนเส้ือขา้ งหน่ึง ทส่ี ะดดุ ตาเธอมากทสี่ ุดก็คือ เขาใส่
แวน่ ตาเหมอื นกบั เธอ กนั ดาหมายถึงชายหนุ่มคนท่สี ่ีพวกเขาดสู นิทสนมกนั มาก สงสัยจะเป็น
เพื่อนกนั ท้งั หมด แตช่ ายหนุ่มคนน้ีคงจะไม่ไดเ้ รียนที่คณะเดียวกนั กบั ชายหนุ่มท้งั สามคน ทีส่ วม
ชุดนกั ศกึ ษาแพยทเ์ ม่ือก้ีน้ี
และเธอกเ็ ห็นมีผูห้ ญงิ รุ่นราวคราวเดียวกนั กบั ชายหนุ่มท้งั ส่ีคน ถา้ เธอดูไมผ่ ดิ เพราะกนั ดา
สังเกตจากชุดนกั ศึกษาท่เี ธอใส่อยตู่ อนน้ีน้นั เอง เธอสวมชุดนกั ศกึ ษาสีขาวเหมือนกนั กบั ชาย
หนุ่มคนทส่ี ่ี น่าจะเรียนที่คณะเดียวกนั กบั ชายหนุ่มคนทสี่ วมแว่นตา
ไม่ใช่นกั ศึกษาแพทย์ ถา้ ดไู ม่ผิดน่าจะคณะศิลปศาสตร์ของมหาลยั ไหนสักแห่งของไทย ดู
เหมือนเธอกาลงั แอบมองพวกเขาอยไู่ กล ๆ เธอเห็นหนา้ ตาของผหู้ ญิงคนน้ัน แคด่ า้ นขา้ งของ
เธอจึงมองเหน็ ไมช่ ดั อกี แลว้
เธอกาลงั จอ้ งมองมาท่ีผูช้ ายที่ดูหนา้ ตาดีกว่าเพอื่ นของเขาทุกคนในกลุ่ม ท้งั สี่คนกาลงั จะเดินผา่ น
ตรงที่เธอกาลงั ยืนแอบดพู วกเขาอยพู่ อดี กนั ดากาลงั จะไดเ้ หน็ หนา้ ตาของเธออยแู่ ลว้ ถา้ ไมม่ ี
เสียงของใครบางคนเรียกเธอใหร้ ู้สึกตวั ชะกอ่ น
“นี่คุณแว่น คณุ เขา้ มายงุ่ อะไร กบั ของบนโต๊ะของจา่ สมปองเขานะฮึ..! เด๋ียวเกิดมอี ะไรหาย
ข้ึนมาละยงุ่ เลย..?" เสียงของหมวดเกา้ ทาให้กนั ดารู้สึกตวั ถงึ กบั สะดงุ้ ตกใจ
“วา้ ย..! คนบา้ ทาไมเขา้ มาไม่ใหซ้ ุ่มใหเ้ สียง รูไ้ หมคุณทาฉนั ตกใจหมดเลย และฉันเปลา่ หยบิ
อะไรชะหน่อย กแ็ ค่เห็นภาพวาดมนั สวยดี ”
กนั ดารีบแกต้ วั กบั เขา แตไ่ มไ่ ดบ้ อกเร่ืองทเ่ี ธอเห็นภาพในหวั ของเธอกบั เขา เด๋ียวเขาจะหาว่าเธอ
บา้ นะสิ ถา้ บอกเขาออกไปอยา่ งทเี่ ธอเหน็ เธอตอ้ งหาคาตอบกบั สิ่งท่ีมนั กาลงั เกิดข้ึนกบั เธอให้
ไดช้ ะกอ่ น กนั ดากเ็ ลยเกบ็ เร่ืองของผูห้ ญงิ ทเ่ี ธอเหน็ และชายหนุ่มท้งั สี่คนเอาไวก้ อ่ น และแอบดา่
ชายหนุ่มที่กาลงั ยืนจอ้ งหนา้ เธออยตู่ อนน้ีในใจ
"คนบา้ อะไรวะ เรียกเธอชะเสียงดงั เชียว ดสู ิทาใหท้ กุ คนหนั มามองทีเ่ ธอกนั หมดเลยตอนน้ี"
เลยทาใหก้ นั ดาอดรูเ้ ลยว่าผูห้ ญิงที่กาลงั แอบดผู ูช้ ายท้งั สี่คนหนา้ ตาเป็นยงั ไง กนั ดาแอบบ่นหมวด
เกา้ เบา ๆ คนเดียวไม่ใหเ้ ขาไดย้ นิ เดี๋ยวจะหาเร่ืองกดั เธออกี
แตห่ มวดเกา้ กพ็ ดู ข้ึนลอย ๆ ทาให้เธอตอ้ งทาหนา้ งอง้าใส่เขา อยา่ งไมพ่ อใจเขาที่ชอบมองเธอไม่
ดีอยเู่ รื่อย แค่เธอเคยทาผดิ แคค่ ร้งั เดียวเอง เลยกลายเป็นว่าเธอทาอะไรกผ็ ิดตลอดในสายตาของอี
ตาตารวจบา้ น้ีสินะ เซ่อะกนั ดาชกั สีหนา้ ใส่เขา
“ไม่รูล้ ะผมไม่ไวใ้ จคุณ ยิง่ ตอนท่ีคุณขบั รถเฉี่ยวชนผมแลว้ หนีวนั น้นั ผมจาไดค้ ุณบอกไม่มเี งิน
กาลงั ถงั แตกอยดู่ ว้ ย เกิดคุณแอบหยบิ อะไรตอนทพ่ี วกผมเผลอ ตดิ มอื กลบั ไปดว้ ยจะว่าไง”
หมวดเกา้ ยงั หาเรื่องกนั ดาไม่หยดุ
“นี่นายเออ่ .. คณุ ตารวจ ถึงฉันจะไมม่ ีเงินแต่ฉนั กไ็ มใ่ ช่หวั ขโมยชะหน่อย อยา่ กลา่ วหาฉันพลอ่ ย
ๆ แบบน้ีสิ ไหนละหลกั ฐานของคุณท่ีจะมาหาวา่ ฉันจะหยิบอะไรไป อยา่ ดถู ูกกนั ให้มากนกั เลย
น่า ฉันไม่คดิ หากินกบั คนตายหรอก” กนั ดาตอ่ วา่ เขากบั อยา่ งฉุน ๆ
“ผมก็ขอใหม้ นั จริงเถอะ วา่ แตท่ าไมถงึ ไดไ้ ปเป็นลมที่น้นั ผมหมายถงึ ทเ่ี กิดเหตวุ นั น้ี ทหี ลงั ถา้ รู้
วา่ ตวั เองใจไม่แขง็ พอกอ็ ยา่ คดิ ตามเพ่อื นของคณุ ไปอีก รูไ้ หมคุณทาคนอนื่ เขาเดือดรอ้ น รวมถึง
ผมดว้ ย” เขาว่าใส่กนั ดา
“ฉนั ก็ไม่ไดอ้ ยากจะเป็นลม หรืออยากจะทาใหใ้ ครตอ้ งมาเดือดรอ้ น เพราะฉนั ชะหน่อย ใครจะ
ใจแข็งไดเ้ หมอื นคณุ ละ มนั น่ากลวั ชะขนาดน้ัน”
กนั ดาบอกพรอ้ มกบั เริ่มกลวั ข้นึ มาอกี แลว้ เหมือนมีลมเยน็ ๆ พดั ผ่านตวั เธอไปวบู หน่ึง เธอถงึ กบั
ยกแขนข้ึนกอดอกเอาไว้ ทาเอาหมวดเกา้ ถงึ กบั แปลกใจ กบั ท่าทางแม่สาวแว่นตรงหนา้ เขา
“คุณเป็นอะไรหนาวหรือยงั ไง ทาไมถงึ ยนื กอดอกเอาไว้ ในหอ้ งกไ็ มไ่ ดเ้ ปิ ดแอร์เยน็ ชะหน่อยน้ี
นา ผมว่ามนั ยงั ร้อนดว้ ยซ้าไป”
เขาพดู พรอ้ มกบั เผลอเอาหลงั มือข้นึ บงั ทหี่ นา้ ผากของกนั ดา เพื่อวดั ไขเ้ ธอดูอยา่ งเผลอตวั มนั ทา
ให้กนั ดาถึงกบั พดู ไม่ออกและลมื หันหนา้ หลบมือของเขาแทบไม่ทนั เลยปลอ่ ยใหเ้ ขาวดั ไขเ้ ธอ
จนเสร็จ เธอใหร้ ูส้ ึกแปลก ๆ เมื่อเหน็ เขาทาแบบน้ี
“อื่มตวั คุณดูจะรุม ๆ อยนู่ ะ ง้นั เอาเส้ือผมไปใส่ก่อนละกนั เด๋ียวจะมาเป็นลมเป็นแลง้ ที่น้ีอกี ผมข้ี
เกียจตอ้ งมาปฐมพยาบาลคุณอีก” เขาบ่นพรอ้ มกบั ถอดเส้ือตวั นอกของเขาทีใ่ ส่อยอู่ อกมาย่นื ให้
เธอ
“เอาใส่ชะเด๋ียวจะป่วยข้นึ มาจริง ๆ คณุ น้ียงั ไงนะ รูต้ วั หรือเปลา่ ว่าคุณกาลงั จะป่ วย แลว้ น้ีทาไม
เพ่ือนของคุณยงั พามาที่น้ีดว้ ยอีก รีบกลบั บา้ นไปนอนพกั ชะ แลว้ ก็หายากินดว้ ยละ กอ่ นท่พี รุ่งน้ี
คณุ จะลกุ ไมข่ ้ึนเอาไดห้ นา้ ตาก็ดซู ีด ๆ ” เขาพดู เหมือนอยากจะเหน็บแนมเธอหรือเขากาลงั เป็น
ห่วงเธอกนั แน่..กนั ดาคิดเม่อื เห็นเขายอมถอดเส้ือนอกของเขามาใหเ้ ธอ
มนั เลยทาให้กนั ดาลงั เลที่จะรบั เส้ือของเขา ท่ีเขากาลงั ยนื่ มนั มาใหเ้ ธออยตู่ รงหนา้ ของเธอ
ตอนน้ี "ทาไมคุณกลวั ผมจะทว้ งบญุ คุณคณุ หรือไงถงึ ไม่อยากรบั ความหวงั ดีจากผมนะฮึ..!ไ เขา
เอย่ ถาม พรอ้ มกบั หรี่ตามองเธอ ท่กี าลงั มองเส้ือในมือของเขา
"รับไปเถอะน่า ผมไม่คดิ ทว้ งบุญทว้ งคุณคุณหรอกน่า แคใ่ ห้ยมื เส้ือใส่แคน่ ้ี ผมเหน็ คุณกาลงั
ยนื หนาวสน่ั กอ็ ดสงสารไมไ่ ดถ้ งึ ไดใ้ ห้ยมื เส้ือใส่กนั หนาว หรือว่าคณุ รังเกียจเส้ือของตารวจจน ๆ
อยา่ งผมครับ" เขาถามยิม้ ๆ ในหนา้ เมือ่ เหน็ สาวแวน่ ตรงหนา้ เขาเอาแต่มองเส้ือในมอื เขาอยไู่ ด้
ไมย่ อมรบั ไปชะที
"เปลา่ ฉันไม่ไดค้ ิดอะไรแบบน้นั หรอก เพยี งแตฉ่ นั เกรงใจคุณกเ็ ท่าน้นั " กนั ดาบอกเขา
"ง้นั ถา้ ไม่ไดค้ ิดรงั เกียจ กไ็ ม่ตอ้ งเกรงใจผมเอารีบใส่ชะ "
พดู จบเขากร็ ีบเอาเส้ือนอกของเขาวางใส่มือใหเ้ ธอ กอ่ นจะรีบเดินกลบั ไปท่ีโตะ๊ ทางานของ
เขา โดยไม่รอใหก้ นั ดาไดข้ อบคณุ เขาเลยดว้ ยซ้า
ทาเอากนั ดาตอ้ งมองตามแผน่ หลงั ของเขาไปจนลบั ตา อยา่ งไม่คอ่ ยจะเขา้ ใจผชู้ ายคนน้ีสัก
เท่าไร อตี าน้ีเหมอื นคนปากร้ายแต่แอบใจดีหรือยงั ไงกนั เธอเผลอยมิ้ ออกมาท่ีตอนน้ีในมือของ
เธอมีเส้ือนอกหนงั สีดาของเขาถอื อยู่ และเธอก็ยอมสวมเส้ือทเ่ี ขาให้มาเอาไวเ้ พราะใหร้ ู้สึกหนาว
ๆ น้นั เอง
ตอนท่ี 9 สัมผัสสยอง3
หมวดเกา้ หลงั จากที่กอ้ นกบั ผหู้ ญงิ แวน่ คนน้นั ไดก้ ลบั ไปแลว้ เขาจงึ สัง่ ใหจ้ ่าสมปองเร่งตาม
หาตวั เพ่อื น ๆ ของผูต้ ายโดยดว่ น เพราะเขาจะตอ้ งตามหาคนทเ่ี กี่ยวขอ้ งกบั ท้งั สองคน เพอ่ื นาตวั
มาสอบปากคาให้หมดทกุ คนใหเ้ ร็วที่สุด เพอ่ื จะไดค้ ลคี่ ลายคดีน้ีให้จบ ๆ ไป มนั จะตอ้ งมีใครสัก
คนทจ่ี ะตอ้ งรู้เร่ืองภาพวาดช้ินน้ีสิน่า เขาไม่เชื่อว่าภาพวาดมนั จะโผมาเองไดห้ รอก โดยทไี่ ม่มี
ใครนาเอามนั มา
กนั ดากาลงั อาบน้าอยใู่ นห้องน้า แต่อยดู่ ี ๆ เธอก็ให้รูส้ ึกแปลก ๆ เหมือนกบั มีใครอยใู่ นห้องน้าน้ี
กบั เธอดว้ ย ทางดา้ นหลงั ของเธอ กนั ดารวบรวมความกลา้ หนั มามองที่ผา้ ม่าน
ตรงผา้ มา่ นคลา้ ยกบั ปรากฏเงาร่างคนราง ๆ กนั ดาย่นื มอื อนั สน่ั เทาอยา่ งนึกหวาดกลวั กบั ส่ิงทเี่ ธอ
กาลงั จอ้ งมองมนั อยตู่ รงหลงั ผา้ ม่านน้นั และดึงกระชากผา้ มา่ นออกอยา่ งแรง แต่สิ่งทเ่ี ธอเหน็ ก็
คือความว่างเปล่า ไม่มีใครอยตู่ รงหลงั ผา้ มา่ นน้ีเลย
“บา้ จริงกเ็ ม่ือก้ีเราเหน็ เป็นเงาคนยืนอยจู่ ริง ๆ น้ีนา หรือวา่ เราจะตาฝาดไปเอง ..!" กนั ดาคดิ จงึ หัน
กลบั ไปอาบน้าต่อให้เสร็จ ๆ แตเ่ ธอยงั ไมท่ นั ไดท้ าอยา่ งท่ตี ้งั ใจ ไฟในหอ้ งน้ากพ็ ลนั ดบั พรึบ
ข้ึนมาซะง้นั ทาเอากนั ดาตกใจจนหวั ใจแทบจะหยดุ เตน้ เผลอส่งเสียงร้องออกมาดงั ๆ
“กรี๊ด..!"
เธอยนื ตวั ส่ันอยทู่ ่ามกลางความมดื และสายน้าที่เยน็ ฉ่า ทมี่ นั กาลงั ไหลลงมารดบนตวั เธอต้งั แต่
หัวจรดเทา้ กนั ดาคอ่ ย ๆ ยนื่ มือออกไป เพอื่ จะควานหาป่ ุมกดปิ ดฝักบวั บนหัวของเธอให้น้าหยดุ
ไหล และเอามือควานหาผา้ เช็ดตวั ทีเ่ ธอเอาวางไวไ้ มไ่ กลจากตรงทเี่ ธอยืนอยู่ จนหยิบผา้ ผืนน้นั มา
ได้ และรีบเอามาพนั รอบตวั เอาไว้
ในความมดื และเริ่มรูส้ ึกเหมือนมีมือของใคร หรืออะไรมาสัมผสั ที่ลาคอเปลอ่ื ยเปลา่ ของเธอเยน็
ๆ หลงั จากน้นั ร่างกายของเธอเหมือนกาลงั ถูกไฟช๊อต มนั วงิ่ เขา้ มาตามกระแสเลือดของเธออยา่ ง
รวดเร็วผา่ นไปวบู หน่ึง และภาพของผหู้ ญงิ คนหน่ึงก็ปรากฏเขา้ มาในหวั ของเธออยา่ งชา้ ๆ และ
ค่อย ๆ ชดั เจนข้ึนเรื่อย ๆ
หญงิ สาวหนา้ ตาดีเธอสวยอยา่ งหาทตี่ ิไม่ไดเ้ ลย จากหนา้ ตาท่ดี ูสวยงามแปลเปลี่ยนเป็น ใบหนา้ ที่
ดูเจ็บปวดพรอ้ มคราบน้าตานองหนา้
ใบหนา้ ของเธอดทู กุ ขร์ ะทมและโศกเคร้า น้าตาไหลอาบแกม้ ท้งั สองขา้ ง เธอพยายาม
ตะเกียกตะกายเพอื่ เอาตวั รอด จากการหิวโช ใบหนา้ ดซู ีดเชียว เพราะคงไม่ไดก้ ินอะไรมานาน
มาก ริมปากเร่ิมแห้งตกสะเก็ดขาวซีดท้งั ปาก ร่างกายของเธอมนั คงจะขาดน้าและอาหารไป
หลายชว่ั โมงหรืออาจจะหลายวนั ดว้ ยกนั
เธอพยายามจบั ทกุ อยา่ งท่มี นั ว่งิ ผ่านเขา้ มาใกลต้ วั เธอ อยใู่ นห้องมดื ๆ น้นั กินเป็นอาหารประทงั
ความหิว เพ่อื ให้เธอพอมีชีวิตอยใู่ หไ้ ดน้ านทส่ี ุด เพื่อเฝา้ รอใครสักคนมาช่วยเธอออกไปจากหอ้ ง
มดื ๆ น้ีอยา่ งน่าสงสาร และน่าเวทนาสุด ๆ ในความรู้สึกของกนั ดาตอนน้ี
กนั ดามองสงั เกตรอบ ๆ หอ้ งทเ่ี ธออยู่ มนั เป็นหอ้ งมดื ๆ ทมี่ ีผนงั ท้งั สี่ดา้ นปิ ดทึบเอาไวห้ มด เป็น
แค่ห้องส่ีเหลย่ื มเล็ก ๆ ผนงั หอ้ งดอู บั ช่ืน เป็นปนู สีดาท้งั ส่ีดา้ น มีแคแ่ สงสวา่ งจากหลอดไฟดวง
เล็ก ๆ แค่ดวงเดียวท่ีพอจะให้ความสวา่ งแกเ่ ธอไดพ้ อสลวั ๆ ให้ไดม้ องเห็นในห้องอบั ชื่นนน่ั
นอกน้นั ก็ไม่มีแสงสวา่ งท่จี ะส่องเขา้ มาไดอ้ กี เคย
กนั ดาสังเกตจากหอ้ งที่เธออยู่ น่าจะเป็นหอ้ งที่เกบ็ เสียงไดด้ ีทเี ดียว ต่อให้ตะโกนจนคอแตกตาย
ก็คงจะไม่มใี ครไดย้ นิ เสียงของเธออยา่ งแน่นอนกนั ดาคดิ
เพราะผนงั หอ้ งเป็นปูนหนาทบึ ท้งั หมด กนั ดาหันเหความสนใจจากผนงั ห้องมามองท่ีหญงิ สาว
คนน้นั มองดูหลอ่ นกดั กินแมแ้ ตห่ นูหรือแมลงสาบทีม่ นั ว่ิงผ่านหนา้ ของเธอไป และเธอก็
พยายามจบั ไดห้ นูเล็ก ๆ ตวั หน่ึงทดี่ นั ซะตาขาด วิ่งเขา้ มาหาเธอตอนน้ี มาเขา้ ปากของเธอและกดั
เค้ียวมนั จนมีเลือดแดงฉานของหนู ทเี่ ธอกดั กินมนั ไหลหยดลงมาตามมุมปากและริมฝีปากของ
เธอท้งั สองขา้ ง และท่ฟี ันของเธอทีม่ ีท้งั เลอื ดและเน้ือของหนูซะตาขาดตวั น้นั ติดอยใู่ นซ่ีฟันของ
เธอ
ทาเอากนั ดาแทบอยากจะอาเจยี น เอาอาหารที่เธอเพงิ่ กินมนั เขา้ ไปเมอ่ื คร่ึงชวั่ โมงทีผ่ ่านมา เอา
มนั ออกมาจากทอ้ งของเธอใหม้ นั หมดไสห้ มดพุงของเธอเลยตอนน้ี กบั ภาพที่เธอเห็นตรงหนา้
ของเธอ
กนั ดาถึงกบั มอี าการปั่นป่ วนในช่วงทอ้ งข้ึนมาทนั ที อยากจะอาเจียนออกมาจริง ๆ เมือ่ มองเห็น
หล่อนกาลงั กินเจา้ หนูตวั นนั่ ต่อหนา้ ต่อตาของเธอตอนน้ี แต่เธอกบั กินมนั อยา่ งอร่อยเหมือนกบั
เป็นอาหารช้นั ดีสาหรบั เธอตอนน้ี และการกินของเธอมนั ดนู ่าสะอดิ สะเอยี นเอามาก ๆ ผิดกบั
หนา้ ตาทด่ี ูสวยงามของเธอ และเส้ือผา้ สีขาวท้งั ชุดท่ีเธอสวมมนั อยตู่ อนน้ี มนั ดสู กปรกและเป้ื อน
ไปดว้ ยเลือดของหนูทีห่ ยดลงมาตามมอื ทอ่ นแขนของเธอและฝุ่นในห้องน้นั
บางคร้ังเธอดเู จบ็ ปวดและดทู รมานสุด ๆ เธอพยายามเอามือเกาะกุมหนา้ ทอ้ งของเธอเอาไว้
เลอื ดใช่เลอื ดมนั คอ่ ย ๆ ไหลออกมาจากหว่างขาของเธอท้งั สองขา้ ง เลอื ดสด ๆ สีแดงฉานมนั
ไหลทะลกั ออกมายงั กะเปิ ดน้าฝักบวั ไหลนองไปตามพ้นื ท่ีเธอนง่ั อยู่
และแลว้ ใบหนา้ ท่ีมองดูสวยงามอยา่ งหาทต่ี ิไมไ่ ดข้ องเธอคนน้นั กแ็ ปรเปล่ยี นไปอยา่ งรวดเร็ว
เหมือนภาพในหนงั สยองขวั ญทีเ่ ธอเคยเหน็ เป็นใบหนา้ ท่ีดบู ดิ เบ้ียว เธอกาลงั นอนดิ้นอยา่ งทรุ น
ทุรายอยใู่ นหอ้ งแคบ ๆ น้นั อยา่ งเจ็บปวดทุกขท์ รมานสายตาเหลอื กข้นึ มามองดทู ่ผี นงั ห้อง ตรงที่
มภี าพวาดช้ินหน่ึงแขวงอยตู่ รงหนา้ ประตูห้องน้ี เธอไม่รู้ว่ามนั หมายถึงอะไร
ท้งั ที่มเี ลอื ดแดงฉานไหลไปตามพ้ืนหอ้ งน้นั และทีก่ ระโปรงสีขาวทเ่ี ธอใส่ขา้ ง ๆ กายของเธอมี
ภาพวาดช้ินหน่ึงวางอยดู่ ว้ ยแตม่ นั เป้ื อนไปดว้ ยเลอื ดสด ๆ ของเธอ และผสมเขา้ กบั สีในภาพวาด
ขา้ งกายเธอไปดว้ ย ผหู้ ญงิ คนน้นั พยายามส่งเสียงรอ้ งและยน่ื มอื ท่มี แี ต่เลือดหยดเป็นทางมา
ตรงหนา้ ของกนั ดา
“ช่วยฉนั ดว้ ย ช่วยฉนั ดว้ ย ทรมานเหลือเกินช่วยฉนั ดว้ ย..!"
ทาเอากนั ดาถงึ กบั หวาดกลวั กบั หนา้ ตาท่คี ่อย ๆ เปลยี่ นไปของเธอ จนกลายเป็นใบหนา้ ทีเ่ น่าเฟะ
ดูน่าเกลียดน่ากลวั มนั เน่าเปื่ อยมีแต่น้าเหลอื งไหลเยมิ้ ออกมาจากใบหนา้ นน่ั แทบทาใหก้ นั ดาเกิด
อาการชอ๊ คตาต้งั รอ้ งออกมาเสียงหลงอยา่ งหวาดกลวั กบั ภาพตรงหนา้ ของเธอ
“กร๊ีดอยา่ เขา้ มานะฉันกลวั แลว้ อยา่ เขา้ มา !!!!”
ถอยหลงั หนีอยา่ งลนลาน แต่เธอกถ็ อยไปไหนไมไ่ ด้ เพราะตวั ของเธอตดิ กบั ผนงั หอ้ งน้าเขา้
พอดี
“ไมฉ่ นั กลวั แลว้ อยา่ มานะ ฉันกลวั แลว้ อยา่ ไดโ้ ปรดเอามนั ออกไป..! " เธอพยายามเอามือผลกั
ไสมอื ของผูห้ ญงิ คนน้นั ท่ียนื่ มาตรงหนา้ ให้ออกไปห่าง ๆ ตวั เธอ ผูห้ ญิงท่ีดนู ่าเกลียดน่ากลวั กบั
ย่ืนมือมาที่ลาคอของเธอ พรอ้ มกบั อา้ ปากออกกวา้ งตะโกนใส่เธอเสียงดงั
“เธอตอ้ งตามหาฉนั ช่วยตามหาฉันดว้ ย เอาฉนั ออกไปจากทน่ี ้ีที ไดโ้ ปรด ฉันทรมานเหลือเกิน
ช่วยฉันดว้ ย ไมง่ ้นั ฉนั จะเอาเธอไปอยดู่ ว้ ยอีกคน..!" กนั ดาเกิดอาการกลวั จนตวั ส่ันเทา ทรุดลงไป
นง่ั กบั พ้ืนหอ้ งน้า
“กรี๊ดดด..!"
ส่วนกอ้ นตอนน้ี เขากาลงั นงั่ ดบู อลอยทู่ ่หี อ้ งรบั แขกดา้ นนอก ยงั ไมไ่ ดเ้ ขา้ นอน เขาก็ไดย้ นิ เสียง
กนั ดาร้องเอะอะโวยวายอะไรไมร่ ู้อยใู่ นหอ้ งของเธอ เพราะกนั ดาบอกรูส้ ึกเพลยี ๆ เลยขอตวั ไป
อาบน้าและจะเขา้ นอนเลย
แลว้ ทาไมยยั กนั ดารอ้ งเอะอะโวยวายแบบน้ีละ เสียงร้องของกนั ดามนั ดงั ออกมาเขา้ หูเขาพอดี ที
แรกเขามองหาว่าเสียงใครรอ้ ง เขาคิดหรือใครท่มี นั เปิ ดหนงั ผดี ูซะดงั เขา้ ใจว่าเป็นหอ้ งขา้ ง ๆ ซะ
อีก พอต้งั ใจฟังดี ๆ ถงึ ไดร้ ูว้ ่าเสียงรอ้ งของกนั ดาน้ีเอง เขาจงึ รีบลุกข้ึนไปเคาะประตู เรียกกนั ดาท่ี
อยใู่ นห้องนอนของเธอ
“ยยั กนั ดา แกเป็นอะไรวะ ถึงไดร้ ้องเสียงดงั แบบน้ี แกช่วยเปิ ดประตูให้ฉนั ทีสิ..แกโอเคไหมวะ
..?" เสียงกอ้ นตะโกนเรียกกนั ดา เพราะกาลงั ตกใจเสียงรอ้ งของเธอ
เรียกอยนู่ านกนั ดากไ็ ม่ยอมเปิ ดประตู จนกอ้ นตอ้ งใชเ้ ทา้ ถีบพงั ประตูหอ้ งนอนของเธอเขา้ มาดู วา่
มนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึนกบั กนั ดากนั แน่ และเขากเ็ ห็นในหอ้ งไมไ่ ดเ้ ปิ ดไฟ เขาจงึ เดินไปกดเปิ ดไฟให้
สวา่ งทว่ั ท้งั หอ้ ง และตะโกนเรียกหากนั ดา เพราะไม่เห็นเธออยบู่ นเตยี งนอนของเธอ
“ไอก้ นั ดา แกอยไู่ หนทาไมปิ ดไฟซะมืดไปท้งั หอ้ งเลย วะ่ ..แลว้ น้ีแกอยใู่ นหอ้ งน้าหรือเปลา่ ฉัน
จะเขา้ ไปหาแกแลว้ นะแก “กอ้ นส่งเสียงบอกไปก่อน และกาลงั จะเดินมาท่หี ้องน้า แตเ่ สียงกนั ดา
ดงั ออกมาจากห้องน้าพอดี
“อยา่ ปล่อยฉัน อยา่ มายงุ่ กบั ฉันฉนั กลวั แลว้ แกตอ้ งการอะไรเดี๋ยวฉันจะช่วยทาบญุ ไปให้ แตอ่ ยา่
มายงุ่ กบั ฉนั ปลอ่ ยฮือ่ ๆ ฉนั กลวั แลว้ ..!"
กนั ดาท่ีตอนน้ีมีแคผ่ า้ เช็ดตวั ผืนเดียวพนั อยบู่ นตวั ของเธอ ทย่ี งั มีหยดน้าเกาะตามท่อนแขนและ
ตามตวั เธอ เอาแต่หลบั หูหลบั ตารอ้ ง อยา่ งหวาดกลวั อยใู่ ตฝ้ ักบวั อาบน้า ท่ตี อนน้ีเธอปิ ดน้าไป
แลว้
“แกไอก้ นั ดา แกเป็นบา้ อะไรวะ ถงึ ไดม้ ายงั่ รอ้ งไหอ้ ยใู่ นหอ้ งน้าน้ีคนเดียว ไอก้ นั ดา..! "กอ้ นดึง
ผา้ ม่านออกแรง ๆ และยืน่ มือมาเขย่ าตวั กนั ดาท่นี งั่ อยบู่ นพ้นื ห้องน้า เอามอื ปิ ดใบหนา้ ของเธอ
เอาไว้ อยคู่ นเดียวในห้องน้า
ปากกบ็ อกวา่ "ปล่อยฉัน ปลอ่ ยฉนั ฉนั กลวั แลว้ ปล่อยฉัน อยา่ มายงุ่ กับฉนั ยยั ผีร้าย ออกไป "
“กนั ดาแกลมื ตาสิว่ะ น้ีฉันเอง ไม่ใช่ผอี ยา่ งทีแ่ กกาลงั กลวั ..! "เสียงกอ้ นเรียกเธอ มนั จงึ ทาใหก้ นั
ดายอมลืมตาข้นึ มามองที่เขา และก็โผเขา้ หาเขาอยา่ งหวาดกลวั ตวั สั่นเทาไปท้งั ตวั
“ไอก้ อ้ นฉนั กลวั ผะผี ในหอ้ งน้ีมผี ีผหู้ ญงิ ดว้ ย เม่ือก้ีฉนั เหน็ เธออยใู่ นห้องน้ากบั ฉัน และไฟมนั ก็
ดบั จนฉันทาอะไรไม่ถูกฉันกลวั ฮื่อ ๆ แกตอ้ งเชื่อฉันนะฉนั ไมไ่ ดค้ ิดไปเองจริง ๆ “ กนั ดารีบบอก
กอ้ น
“เพราะแบบน้ี ใช่ไหมแกถึงไดร้ ้องซะดงั เลย .?" กอ้ นยิงคาถามใส่เธอเป็นชุด
“อยดู่ ี ๆ ไฟมนั กด็ บั พรึบ จนฉนั ตกใจแทบตาย หัวใจจะวาย และผีผหู้ ญิงคนน้นั ก็โผเขา้ มาในหวั
ของฉัน เธอมเี ลือดเต็มตวั และเธอรอ้ งให้ฉันช่วยเธอ มนั ดนู ่าเกลียดน่ากลวั เอามาก ๆ ฉันกลวั
เธอจะบีบคอฉนั กเ็ ลยร้องเสียงดงั ”กนั ดาเล่าให้กอ้ นฟังในส่ิงที่เธอเห็นมนั เมอ่ื ก้ีปากคอส่ัน
“ฉันว่าสงสยั ฉนั จะตอ้ งรีบพาแกไปให้หลวงตาทวี่ ดั รดน้ามนตส์ กั สิบขนั ซะแลว้ ละวะ่ ถา้ แกยงั มี
อาการฝันเห็นผหี รือรู้สึกเหน็ อะไรแปลก ๆ ท่ีคนอ่นื เขาไม่เหน็ กนั อยแู่ บบน้ี เรื่องมนั ชกั จะไปอนั
ใหญ่แลว้ ผีเผลอทไี่ หนกนั วะ่ " กอ้ นเอามือเกาหวั ตวั เอง เพราะเขาก็ไม่รู้วา่ จะช่วยกันดาไดย้ งั ไง
กบั ส่ิงทเ่ี ขาไมเ่ คยเหน็ มนั กบั ตาของเขาสกั ที
"ง้นั แกก็รีบแต่งตวั และรีบเขา้ นอนซะ พรุ่งน้ีฉันจะไดร้ ีบพาแกไปวดั ปลอ่ ยเอาไวแ้ บบน้ีไม่ได้
แลว้ ”
กอ้ นบอกและทาทา่ จะเดินออกไปจากห้องนอนของกนั ดา เพราะหญิงสาวแต่งตวั ไมเ่ รียบร้อย
เขาเป็นผชู้ ายดว้ ยถึงจะเป็นเพอื่ นกนั กเ็ ถอะ แต่มนั ดูไม่สมควรกอ้ นคิด
“ อมื่ กไ็ ดแ้ ต่ ฉนั ขอบใจแกนะที่เขา้ มาช่วยฉนั คืนน้ีแกนอนในห้องน้ี ตรงโชฟาน้นั ไดไ้ หมกอ้ น
นะนะ ฉันไมอ่ ยากจะอยใู่ นหอ้ งคนเดียว ฉนั กลวั ” กนั ดาบอกกอ้ น แตก่ ลบั มที ่าทางแปลก ๆ จน
กอ้ นอดสงสยั ไม่ได้
“แลว้ น้ีแกเป็นอะไรดหู วาดกลวั แปลก ๆ ดลู นลานดว้ ย แกโอเคจริงเปลา่ วะ่ ไหนดูสิหรือแกไข้
ข้ึนอีกแลว้ โอต้ วั รอ้ นจ๋เี ลยแก ไปรีบ ๆ ไปใส่เส้ือผา้ เลยไอก้ นั ดา ถา้ แกแต่งตวั เสร็จแลว้ แกเรียก
ฉนั ละกนั เดี๋ยวจะเขา้ มานอนเป็นเพอื่ นแกเองคืนน้ี” กอ้ นบอกพรอ้ มกบั ลากกนั ดาเดินมาทตี่ ู้
เส้ือผา้ ของเธอ
“เอารีบ ๆ แต่งตวั เขา้ ฉนั จะออกไปกอ่ น และเด๋ียวฉนั ออกไปเอายาแกไ้ ขม้ าให้แกกินอกี คร้งั
กอ่ นนอนละกนั ” กอ้ นพูดจบกเ็ ดินออกไปจากหอ้ งของเธอ
ตอนท่ี 10 ภาพสเก็ตหญิงสาวปริศนา
กอ้ นพากนั ดามาทวี่ ดั แต่เชา้ เพราะเม่อื คืนกนั ดาไม่กลา้ นอน เพราะกลวั วา่ จะตอ้ งฝันรา้ ยอกี คร้ัง
ร่างกายของเธอมนั กาลงั ออ่ นแอเอามาก ๆ หลงั จากทีม่ ีอาการไขแ้ ละนอนไมห่ ลบั เมอ่ื คนื มนั จงึ
ส่งผลให้ขอบตาของดาคล้า ดไู มส่ ดชื่นในเชา้ วนั น้ีใบหนา้ ดูอิดโรยเอามาก ๆ
กอ้ นพากนั ดามาหาหลวงตาที่วดั ที่เขาเคยมาบวชเรียนอยสู่ ามเดือน ตอนท่ีเรียนจบมหาลยั ใหม่ ๆ
พอหลวงตามองเหน็ กอ้ นและเพอ่ื นสาวเดินมาแตไ่ กล ทา่ นกถ็ งึ กบั แปลกใจ เพราะท้งั สองไม่
ไดม้ าแคส่ องคน แตก่ บั พาดวงวญิ ญาณทเ่ี พ่งิ ตายใหม่ ๆ มาดว้ ยหน่ึงคนดว้ ยกนั
แต่พวกเขาคงจะยงั ไม่รูต้ วั ทา่ นจงึ เอย่ พกั ท้งั สองคน “ไปไงมาไงละโยมถงึ ไดเ้ ขา้ มาทวี่ ดั เชา้ น้ี
ไหนแม่หนูขยบั เขา้ มาใกล้ ๆ หลวงตาหน่อยสิเรา ดหู นา้ เชียว ๆ นะ กาลงั ไม่สบายหรือเปลา่ การ
ไม่สบายมนั ทาให้ร่างกายของเราออ่ นแอ พลงั มนั จงึ ออ่ นแอตามไปดว้ ย อะไรที่มนั ตอ้ งการทา
ร้ายเรามนั จงึ ทาไดง้ ่ายข้ึน” หลวงพูดเป็นนยั ๆ กบั ท้งั สองคน ทาเอากอ้ นถึงกบั แปลกใจ
“น้ีหลวงตารูด้ ว้ ยหรือครับ ว่าพวกผมมาท่นี ้ีทาไม..?" กอ้ นเอย่ ถามท่าน
"อมื่ รู้ แต่คงจะช่วยอะไรมากไมไ่ ด้ เพราะมนั เป็นกรรมของพวกเขาทม่ี รี ่วมกนั มา มนั ตอ้ งแกท้ ี่
เหตุ เทา่ น้นั แม่หนูน้ีไมไ่ ดเ้ ป็นคนทากรรมน้นั หรอก แต่คนอืน่ ทา แตผ่ ลมนั กบั มาตกทีเ่ ธอแทน
และแมห่ นูเป็นคนท่ีดวงวญิ ญาณเขา้ หาไดง้ ่าย เพราะจติ ใจออ่ นแอ อยากจะใหร้ อดกต็ อ้ งพยายาม
เขม้ แขง็ เขา้ ไว้ อยา่ ปลอ่ ยให้ร่างกายหรือจติ ใจออ่ นแอ เพราะสิ่งชว่ั ร้ายมนั จะแข็งแกร่งกวา่ เราได้
” หลวงตาบอกในส่ิงทีท่ ่านพอจะบอกไดเ้ ทา่ น้นั
“แลว้ มีทางแกไ้ หมครับหลวงตา..? "เสียงกอ้ นเอย่ ถามทา่ น
“ใช่คะ่ หลวงตา หนูไมอ่ ยากจะอยใู่ นสภาพแบบน้ีอีกแลว้ คะ่ หนูกลวั มนั ๆ น่ากลวั มาก ๆ หนู
เห็นเธอคนน้นั อยทู่ ่ีไหนในห้องมดื ๆ น้นั เธออยากจะให้หนูช่วยเธอ แต่หนูไมร่ ูว้ ่ามนั อยทู่ ไี่ หน
ไอห้ อ้ งบา้ ๆ ทหี่ นูเหน็ มนั ” กนั ดาบอกกบั หลวงตา
“ใชส้ ตแิ ลว้ หนูจะสามารถหามนั เจอ คร้ังตอ่ ไปถา้ ดวงวญิ ญาณน้นั มาหาเราอกี ใหต้ ้งั สตแิ ละ
พยายามส่ือกบั ดวงวิญญาณใหพ้ าไปหาสถานท่นี ้นั ใหเ้ จอ หนูเท่าน้นั ท่จี ะเห็นมนั เพราะหนูส่ือ
กบั ดวงวญิ ญาณของเขาไดค้ นเดียว” ทา่ นบอกกบั กนั ดาทาเอาเธอ ขนลกุ เกลยี วข้นึ มาทนั ทีท่ี
หลวงพูดจบ เธอถงึ กบั มสี ีหนา้ หวาดกลวั ซีดแลว้ ซีดอีก น้ีเธอยงั จะตอ้ งเจอกบั ผีรา้ ยน้นั อยอู่ กี หรือ
น้ี
“หลวงตารูว้ ่าหนูกาลงั กลวั แต่ความกลวั ไมไ่ ดช้ ่วยอะไร มนั ย่ิงจะทาให้แยล่ ง ต้งั สติและปลอ่ ยใจ
ใหล้ อยไปตามท่ีเธออยากจะใหห้ นูไดเ้ หน็ และไดร้ ับรู้มนั และใส่สรอ้ ยเสน้ น้ีเอาไวต้ ลอดเวลา
อยา่ ถอดมนั ออกจากคอของหนูเป็นอนั ขาดจาเอาไว้ ต้งั สต”ิ หลวงตาบอกไดเ้ ท่าน้นั และเอา
น้ามนตพ์ รมทห่ี ัวให้เธอสามที กนั ดากม้ ลงกราบไหวห้ ลวงตา
“อื่มหลวงตาทาพิธีใหแ้ ลว้ ทนี ้ีกอ็ ยทู่ ต่ี วั หนูว่าจะทายงั ไงกบั ชีวติ ของตวั เอง ไปหาตารวจและเล่า
เรื่องท้งั หมดใหพ้ วกเขาฟงั และให้พวกเขาช่วยตามหาผหู้ ญิงคนน้ีให้เจอ ก่อนทจี่ ะมีเร่ืองรา้ ย ๆ
เกิดข้ึนอกี ในเวลาไมช่ า้ น้ี ถา้ พวกเธอไมส่ ามารถหยดุ ความแคน้ ของเธอได้ ก็ตอ้ งหาร่างของเธอ
ใหเ้ จอ และนาร่างน้นั มาทาบญุ ส่งดวงวิญญาณใหไ้ ปสู่สุคตสิ มั ปรายภพชะ”หลวงตาบอกกบั ท้งั
สองคน
ทาเอากอ้ นกบั กนั ดาถึงกบั พูดไม่ออก “แลว้ มนั จะมใี ครเชื่อพวกเราหรือครบั หลวงตา เขาจะไม่หา
ว่าพวกผมบา้ หรือครบั อยดู่ ี ๆ ไปบอกพวกเขา วา่ ฆาตกรท่ีฆ่าท้งั สองคนน้นั คือผรี า้ ยไมใ่ ช่คน
อยา่ งเรา ๆ ..?" กอ้ นเองกย็ งั ไมอ่ ยากจะเช่ือเลย แลว้ หมวดเกา้ กบั ตารวจทกุ คนจะเช่ือพวกเขาหรือ
“เอา้ น้ีไปทาท่เี ปลอื กตาดู และช่วยบอกดว้ ยวา่ เอง็ มองเหน็ อะไรไหมเจา้ กอ้ น..?" หลวงตากม้ ลง
หยบิ ข้เี ถา้ จากกระถางจุดธูปไหวศ้ พมาให้กอ้ น หยบิ หน่ึง กอ้ นกลา้ ๆ กลวั ๆ แตก่ ็ยอมทาตามที่
หลวงตาบอก เขาเอาข้เี ถา้ ทห่ี ลวงตาใหม้ าทาท่ีเปลอื กตาท้งั สองขา้ ง
“แลว้ ยงั ไงตอ่ ครบั หลวงตา..?"กอ้ นเงยหนา้ หนั ไปถามทา่ น หลงั จากเอาข้ีเถา้ ทาเปลอื กตาเสร็จ
แลว้
“เอ็งลองมองไปทดี่ า้ นหลงั ของแม่หนูคนน้ีสิ และบอกมาวา่ เอ็งเห็นอะไรบา้ ง..”
หลวงตาท่านบอกกอ้ น เขาจึงทาตาม คร้ังแรกเขามองไม่เหน็ อะไร แตพ่ อจอ้ งมองนาน ๆ เขา้ กบั
ปรากฏร่างของผูช้ ายคนหน่ึงนง่ั อยขู่ า้ ง ๆ ตวั ของกนั ดา เขาไมอ่ ยากจะเชื่อ คิดวา่ ตวั เองคงจะตา
ฝาดไป จึงยกมอื ข้นึ ขย้ตี าแรง ๆ
และหันกลบั ไปมองตรงนนั่ ใหม่อกี คร้งั ชดั เลยคร้งั น้ี มนั ผีชดั ๆ ร่างท่ีมใี บหนา้ เละ เลือดเกาะเตม็
ใบหนา้ ซีดไร้สีเลือดดวงตาเหลอื กคา้ ง มนั กาลงั หนั มามองทีเ่ ขาอยตู่ อนน้ี
กอ้ นถงึ กบั สะดงุ้ สุดตวั แทบหงายหลงั ท้งั ทีย่ งั นง่ั อยดู่ วงตาเหลอื กคา้ ง ถงึ เขาจะเป็นคนท่จี ิตใจ
เขม้ แขง็ และเหน็ ศพคนตายมากม็ าก แต่เขาไม่เคยเหน็ ผีท่ตี ายไปแลว้ จริง ๆ สักที แถมตอนน้ีร่าง
ท่มี ีใบหนา้ เน่าเฟะ ยงั จอ้ งมองมาทเ่ี ขาดว้ ยสายตาน่ากลวั เท่าน้นั แหละกอ้ นก็รอ้ งเสียงหลงข้ึนมา
ทนั ที ถอยมานง่ั ตดิ กบั หลวงตาอยา่ งรวดเร็ว
“เฮย้ ..! ผะผะผะผี ๆ ครับหลวงตา มนั เป็นไปไดย้ งั ไงกนั ครบั หลวงตา” เสียงกอ้ นรอ้ งโวยวายกบั
หลวงตา และช้ีมอื ไปทด่ี า้ นหลงั ของกนั ดา ทาเอากนั ดาเร่ิมขนลกุ เกรียวข้นึ มาอกี คร้งั หันกลบั มา
มองทด่ี า้ นหลงั ของเธอ แต่ก็มองไม่เห็นเพราะผตี นน้นั ไม่ไดอ้ ยากจะใหเ้ ธอเหน็ น้นั เอง แตห่ ลวง
ตากบั บอกยิม้ ๆ
“ไอผ้ ตี นน้ีมนั ไม่ทาอะไรเอ็งหรอก ไอเ้ จา้ กอ้ น มนั แคต่ ามมาเพ่อื จะให้แกช่วยมนั แกแ้ คน้ ไอผ้ ที ี่
ฆ่ามนั ต่างหากละ “ หลวงตาบอกกบั ท้งั สองคน
“ทีน้ีพวกเธอกไ็ ปหาตารวจคนน้นั ไดแ้ ลว้ อยา่ รอชา้ เดี่ยวก็ไมท่ นั การ เพราะคนทมี่ นั คิดจะแก้
แคน้ ยงั เหลอื อยอู่ กี ” หลวงตาบอกอีกคร้งั แตท่ า่ นบอกไมไ่ ดว้ ่าพวกเขาทเี่ หลอื เป็นใคร
“แลว้ ผมจะตอ้ งมองเหน็ ผีอยา่ งน้ี ตลอดไปหรือเปลา่ ครับหลวงตา..?" กอ้ นเอ่ยถามท่านดว้ ย
ทา่ ทางเร่ิมหวาด ๆ แค่ผีตวั เดียว เขายงั พอทนแต่ถา้ มนั เล่นมากนั เป็นจานวนมาก เขาคงไม่
อยากจะเห็นพวกมนั นกั หรอก ถึงจะใจแขง็ มากแคไ่ หนกม็ สี ิทธ์ิชอ็ กตายเอาได้ เหมือนกนั
“แลว้ เอง็ ยงั อยากจะเห็นมนั อยอู่ ีกไหมละ ถา้ ไมก่ ็แคเ่ อาน้ามนตน์ ้ีไปลา้ งหนา้ ลา้ งตาออกชะ กส็ ิ้น
เรื่อง” ทา่ นบอก กอ้ นจึงรีบไปลา้ งหนา้ ของเขาออก และขอน้ามนตข์ องหลวงตดิ มาดว้ ยขวดหน่ึง
เอาไวก้ นั เหนียวไวก้ อ่ นเพอ่ื เจออะไรทจ่ี ะตอ้ งใชม้ นั
“ทนี ้ีเอ็งกเ็ ชื่อแลว้ สินะ วา่ ผีมีจริง และถา้ ตารวจหนุ่มคนน้นั เขาไม่ยอมเช่ือ ก็ใหพ้ าพวกเขามาหา
หลวงตาที่วดั น้ีแทนละกนั เด๋ยี วหลวงตาจะช่วยพูดอกี แรง ถา้ พระพูดยงั ไม่เช่ือ ก็สุดแทแ้ ต่ชะตา
กรรมของพวกเขาแลว้ ละโยม เอง็ รีบไปเถอะ กอ่ นทจี่ ะไม่มีเวลา ผีรา้ ยตนน้ีเขามีความแคน้ อยู่
มาก เพราะเธอตายอยา่ งทกุ ขท์ รมานอยา่ งทไ่ี ม่ควรจะตายน้นั เอง หลวงตาบอกไดแ้ ค่น้ีละ”
“ง้นั ผมกบั เพอ่ื นขอลานะครบั หลวงตา ลาละคะ่ หลวงตา” ท้งั สองคนกม้ ลงกราบไหว้ หลวงตา
“อ่ืมพวกเอง็ กร็ ีบไปเถอะ” ทา่ นพดู จบกน็ ง่ั หลบั ตาโดยไมพ่ ดู อะไรอีก กอ้ นจึงตอ้ งรีบพากนั ดาไป
หาหมวดเกา้ ทท่ี างานของเขาตามทห่ี ลวงตาไดบ้ อกเอาไว้
ส่วนหมวดเกา้ เขากาลงั สอบปากคาเพอ่ื นของสารุจนแ์ ละนิกรอยู่ หน่ึงในน้นั มภี ูผานงั่ รวมอยู่
ดว้ ย เขาถูกตารวจนายหน่ึงกาลงั ใหเ้ ขาดภู าพวาดตรงหนา้ ของเขา ชายหนุ่มพดู กบั ตารวจคนน้นั
“ผมไม่เคยเหน็ ภาพน้ีครบั จา่ ส่วนเรื่องของสารุจนก์ บั นิกร ผมกไ็ ดบ้ อกพวกคณุ ไปหมดแลว้ ผม
เป็นเพือ่ นกบั สองคนน้นั กจ็ ริง แตเ่ ราไม่ไดเ้ จอกนั านเกือบจะหา้ ดือนไดแ้ ลว้ ม้งั เท่าทผี่ มจาได้ ”
เสียงชายหนุ่มกาลงั พูดกบั ตารวจคนน้นั กอ่ นท่ี กนั ดากบั กอ้ นจะเดินเขา้ มาในหอ้ งน้ี และพูด
แทรกข้ึนกลางวง
“ขอโทษครบั หมวดเกา้ และทกุ คน พอดีผมกบั เพอื่ นมีเรื่องอยากจะบอกกบั หมวดเกา้ เกี่ยวกบั คดี
น้ีอยพู่ อดีครบั และขอตารวจทม่ี ีฝีมอื ในการสเก็ตภาพคนท่ีเก่งทีส่ ุดในหอ้ งน้ี มใี ครสามารถบา้ ง
ครับ..?" กอ้ นถามคณุ ตารวจทุกคน แลว้ ก็มีเสียงตารวจคนหน่ึงพดู ข้ึน
“มแี ต่ตอนน้ีเขาพกั ไปกินขา้ วเท่ียง คณุ คงจะตอ้ งรอไปก่อน ไม่รูว้ า่ เขาจะกลบั เขา้ มาตอนไหน”
นายตารวจคนน้นั ตอบ
“ถา้ พวกคุณไม่รงั เกยี จทจ่ี ะให้ผมช่วยสเก็ตภาพแทนคณุ ตารวจคนน้นั ผมยนิ ดีทาให้ฟรี ๆ เลย
ครับ “เสียงภูผาบอกกบั ทกุ คน เพราะเขาถนดั วาดภาพหรือสเก็ตภาพน้นั เอง
“ง้นั ดีเลย รบกวนใหค้ ุณเป็นคนสเก็ตภาพ ทเ่ี พอื่ นของผมจะบอกรายละเอยี ดกบั คุณละกนั ครบั ”
พดู จบกอ้ นก็หันไปทางกนั ดา ทาเอาหมวดเกา้ ถึงกบั ใหร้ ูส้ ึกงง
“เดี๋ยวกอ่ น น้ีพวกคุณกาลงั คิดจะทาบา้ อะไรกนั แน่ บอกผมมาใหห้ มด และเด๋ียวคุณแวน่ คุณมา
เกี่ยวอะไรดว้ ยในเร่ืองคดีของผม..?"หมวดเกา้ เอย่ ถามหญงิ สาวคนเดียวในห้องน้ี
“มาน้ีเลยคณุ กบั ผมเรามีเรื่องตอ้ งคุยกนั จะบา้ กนั ไปใหญ่แลว้ คุณน้ีนะจะมาบอกว่าใครคือ
ฆาตกรที่ฆ่าท้งั สองคน ทต่ี ารวจอยา่ งพวกผมกาลงั สืบหาตวั มนั ให้วุน่ ไปหมด คณุ จะมาป่ วน
อะไรผมอีกละวนั น้ี ผมไม่คดิ สนุกกบั คณุ ไปดว้ ยหรอกนะ” หมวดเกา้ เดินเขา้ มาดึงแขนหญงิ สาว