"หอื ถา้ แมจ่ าไมผ่ ดิ นา่ จะเลอื ดกรุ๊ปโอนะลูก มอี ะไรหรอื เปลา่ ทาไมอยู่ ๆ ถงึ อยากรูว้ ่าลูก
เลอื ดกร๊ปุ อะไรดว้ ยละ เด็กคนนี้ "เสยี งแมเ่ อย่ ถามเขา เมอื่ ไดย้ นิ ลูกชายเอย่ ถามทา่ นอยา่ งอยาก
รดู ้ ว้ ยสายตารอคอยคาตอบจากท่าน
"ผมเลอื ดกร๊ปุ โอจรงิ ๆ หรอื ครบั คุณแม.่ .”ทอ้ งฟ้าเอย่ ถามท่านอกี ครงั้ ใหแ้ น่ใจ
"จ๊ะลูกเลอื ดกรุป๊ โอ แต่ทาไมหรอื จะ๊ .สงสัยอะไร” แม่ทาหนา้ สงสยั ว่าผมถามทา่ นเรอื่ งกรุ๊ป
เลอื ดทาไมกนั
"พอแมบ่ อกว่าผมมเี ลอื ดกรุ๊ปโอ” ผมดใี จมากทมี่ เี ลอื ดกรุ๊ปโอ
“ เพราะผมจะไดช้ ว่ ยเด็กคนนัน้ ไดย้ งั ไงละครับคณุ แม่"ทอ้ งฟ้าเลา่ ดว้ ยรอยยมิ้ ดใี จ ทาใหก้ นั
ดาและหมวดเกา้ รสู ้ กึ ซาบซงึ่ ในสง่ิ ทเ่ี ขาทามาก ๆ ทงั้ ทเี่ ขาเป็ นแคเ่ ดก็ คนหนง่ึ แตก่ ับมจี ติ ใจท่ี
อยากจะชว่ ยคนอน่ื
"ผมจงึ ขอคณุ แม่ ใหผ้ มใหเ้ ลอื ดของผมกับเดก็ คนนัน้ ไดไ้ หมครบั คณุ ”ทอ้ งฟ้า
"ไดส้ ลิ ูกการทลี่ ูกอยากจะชว่ ยคนอน่ื มนั เป็ นเรอื่ งทด่ี มี ากเลยนะรไู ้ หมจะ้ และแม่ภูมใิ จในตวั
ลกู มากทล่ี ูกของแม่เป็ นเด็กดี และคดิ ถงึ คนอน่ื กอ่ นตัวเองแบบนี้ ทงั้ ทวี่ นั น้เี ป็ นวนั เกดิ ของลกู
แต่ตอ้ งมาตดิ อยูท่ โ่ี รงพยาบาลกบั แม่ ไมไ่ ดไ้ ปฉลองวนั เกดิ เหมอื นกบั เดก็ คนอนื่ เขา”แม่พูดกบั
เขาดว้ ยรอยยมิ้ ภมู ใิ จในตวั เขา
“ ลกู เสยี ใจไหมจะ๊ ทไี่ ม่ไดไ้ ปเลยี้ งวันเกดิ ในวันน้ี แมข่ อโทษนะลกู รกั ..แตช่ วี ติ ของเดก็ คนนี้ก็
สาคัญ ” แม่เอย่ ถามทอ้ งฟ้าดว้ ยสายตารูส้ กึ ผดิ ตอ่ ลกู ชาย แต่คาพดู ของทอ้ งฟ้ากับทาใหท้ ่าน
ยม้ิ ได ้
"ไมค่ รบั ผมไม่เสยี ใจทไ่ี มไ่ ดไ้ ปฉลองวันเกดิ ของผมเหมอื นกบั ทกุ ปี เพราะผมรวู ้ า่ คณุ แม่ตอ้ ง
ชว่ ยชวี ติ เด็กคนนัน้ ถา้ ผมเป็ นคณุ แม่กค็ งทาแบบเดยี วกนั จรงิ ไหมละครบั ..” ทอ้ งฟ้าบอกแมข่ อง
เขาในสง่ิ ทเี่ ขาคดิ ดว้ ยรอยยม้ิ ทาใหแ้ ม่ยม้ิ ทงั้ น้าตา
"ถูกแลว้ ลกู การชว่ ยชวี ติ ของคนตอ้ งมากอ่ นเสมอ จาเอาไวน้ ะลกู ถา้ หากเราพอทจี่ ะ
ชว่ ยเหลอื คนอนื่ ได ้ เรากค็ วรจะทา ถา้ การชว่ ยของเรามนั ไม่ไดท้ าใหต้ วั เราหรอื คนอนื่ ตอ้ ง
เดอื ดรอ้ น การทลี่ ูกคดิ ดที าดมี นั จะเป็ นผลดกี ับตวั ลกู เองในวนั ขา้ งหนา้ และชวี ติ ของลกู แมก่ ็จะ
พบเจอแตเ่ รอ่ื งดี ๆ และสง่ิ ดี ๆ เสมอ เพราะลูกแมเ่ ป็ นคนดยี ังไงละครบั "แมย่ กมอื ลบู ทห่ี ัวของ
เขาเบา ๆ อย่างเอน็ ดใู นตวั ลกู ชายพรอ้ มกับบอกเขาอยา่ งภมู ใิ จในตวั เขา
"งนั้ เราไปทห่ี อ้ งพยาบาลกนั เถอะลกู จะไดบ้ รจิ าคเลอื ดของลกู ใหเ้ ดก็ คนนัน้ กนั " รอยยมิ้
ของแม่ในวันนนั้ ทอ้ งฟ้ายงั จาไดด้ ที า่ นดูภมู ใิ จในตวั เขามาก
"คุณแม่จงึ พาผมไปทห่ี อ้ งพยาบาล เพอ่ื จะเอาเลอื ดของผมใหเ้ ด็กคนนัน้ ผมไดแ้ ตห่ วงั ว่า
เดก็ คนนัน้ จะรอด ถา้ เขาไดเ้ ลอื ดของผมไปชว่ ยเขา ตอนนัน้ ผมไมไ่ ดค้ ดิ อะไร ก็แคส่ งสารไม่
อยากจะเหน็ ใครตอ้ งตายตามประสาเด็กคนหนงึ่ "
ทอ้ งฟ้าบอกกับหมวดเกา้ แตห่ มวดเกา้ กับจาเขาไม่ได ้ เพราะตอนนัน้ เขาไม่รูส้ กึ ตวั แลว้
นัน้ เอง จนวนั นีท้ อ้ งฟ้าบอกกับเขานแี้ หละ มนั จงึ ทาใหห้ มวดเกา้ ถงึ กับรูส้ กึ ดใี จมาก ทใ่ี นทส่ี ดุ
เขาก็ไดร้ ูแ้ ลว้ วา่ ใครกันคอื เจา้ ของภาพวาดปรศิ นาชน้ิ นี้
และยงั เคยชว่ ยชวี ติ เขาเอาไวอ้ กี ดว้ ย ซงึ่ มนั ฟังดเู หนอื ธรรมาชาตจิ รงิ ๆ แตใ่ ครจะคดิ วา่ มนั จะ
เป็ นจรงิ ไปได ้ ทพ่ี วกเขาไดม้ าเจอกบั กนั อกี ครงั้
หมวดเกา้ ไดเ้ จอกบั คนทเ่ี คยชว่ ยชวี ติ เขาเอาไว ้ แถมยงั มาเสยี่ งเป็ นเสย่ี งตายดว้ ยกนั อกี ใน
ครงั้ นี้ เขาจงึ คดิ ว่าเรอ่ื งนม้ี ันคงไมธ่ รรมดาแลว้ ละ และมันคงไม่ใชแ่ ค่เรอ่ื งบังเอญิ แน่ ๆ การที่
พวกเขาไดม้ าเจอกันอกี ครงั้ มันคงจะตอ้ งมสี าเหตใุ หไ้ ดเ้ จอกนั นนั้ เอง
"เพราะภาพวาดรปู เทวดาและเลอื ดของนายสนิ ะ ในวนั นัน้ ฉันถงึ รอดตายมาได ้ ถา้ อยา่ งนนั้
ฉันกับนายก็ตอ้ งมอี ะไรทเี่ ชอื่ มตอ่ กันไดจ้ รงิ ไหม และฉันเองกต็ ดิ คา้ งหรอื เป็ นหนช้ี วี ติ นาย
เพราะไมง่ นั้ เราคงไม่ไดม้ าเจอกันอกี ครงั้ และเสยี่ งตายดว้ ยกนั แบบนแี้ น่หรอื นายคดิ วา่ ไง..”
หมวดเกา้ พูดดว้ ยน้าเสยี งฟังดูตน่ื เตน้ เอามาก ๆ เมอื่ เขาไดร้ ูว้ า่ ทอ้ งฟ้า คอื เดก็ ชายทจ่ี บั
มอื ของเขาเอาไวใ้ นตอนนัน้ และยงั ชว่ ยชวี ติ เขาไวใ้ นครงั้ นัน้ เมอื่ หลายปีกอ่ นและตอนนเ้ี องที่
เขาเพงิ่ เขา้ ใจ วา่ ทาไมเขาถงึ จาไมไ่ ดว้ า่ ใครกันทใี่ หร้ ูปถ่ายเด็กผหู ้ ญงิ ใสแวน่ กับเขา เพราะเขา
จาอะไรไมไ่ ดจ้ งึ จากันดาไมไ่ ดเ้ ชน่ กัน
"ถา้ วนั นัน้ ไม่ไดเ้ ลอื ดของนาย ฉันอาจไม่รอดกไ็ ด ้ ยงั ไงก็ขอบคณุ นายมาก ๆ นะทอี่ ตุ สา่ ห์
ชว่ ยชวี ติ ฉันตอนนัน้ และครัง้ นีฉ้ ันจะชว่ ยนายเชน่ กนั บอกมาเลยจะใหฉ้ ันทาอะไรใหน้ าย ฉันจะ
ทาเตม็ ทแ่ี มแ้ ต่ชวี ติ ของฉันกส็ ามารถใหน้ ายได"้
หมวดเกา้ บอกทอ้ งฟ้า ดว้ ยความเตม็ ใจและรสู ้ กึ ดใี จทเี่ ขาไดม้ โี อกาสไดช้ ว่ ยเหลอื คนท่ี
เคยชว่ ยชวี ติ เขาเอาไวใ้ นวนั นัน้ กลับบา้ งในวนั นี้พรอ้ มกับยนื่ มอื มาจบั มอื ของทอ้ งฟ้าเอาไวแ้ นน่
ๆ โดยไมร่ ตู ้ ัวเลยวา่ การทพี่ วกเขาไดส้ มั ผัสมอื กนั อกี ครงั้ มันมอี ะไรบางอย่างเกดิ ขน้ึ อยา่ ง
รวดเรว็ จนทงั้ สองคนไม่ทันไดต้ งั้ ตัว
"อยา่ ใหถ้ งึ กับตอ้ งแลกดว้ ยชวี ติ เลยครับ ถา้ แบบนัน้ ผมคงไม่ตอ้ งการทจี่ ะเหน็ คณุ เป็ นอะไร
ไปเหมอื นกนั เราทงั้ สองคนจะตอ้ งรอดดว้ ยกนั สคิ รับ "
ทอ้ งฟ้าพดู จบร่างกายของทงั้ สองคน กเ็ หมอื นมคี ลน่ื แม่เหล็กดงึ ดูดพวกเขาสดุ แรง จน
เกดิ แสงสวา่ งวูบขนึ้ ทวั่ หอ้ ง กันดาเองกถ็ งึ กับตกใจทเี่ ห็นร่างของทงั้ สองคน มแี สงบางอยา่ ง
รอบ ๆ ตวั พวกเขา กอ่ นทรี่ ่างของทงั้ สองคนจะหายไปต่อหนา้ ต่อตาของกันดา
ทาเอากนั ดาถงึ กบั ยนื งงอย่คู นเดยี วกลางหอ้ งพยาบาล ว่าพวกเขาหายไปไหนกนั แลว้ ตอนน้ี
ทงิ้ เธอเอาไวค้ นเดยี วในหอ้ งนี้ สว่ นพวกเขาหายตัวไปอยา่ งไรล้ อ่ งรอย
"เฮย้ บา้ ไปแลว้ นีม้ นั ไดเ้ กดิ อะไรขน้ึ กับพวกเขากันอกี ละน้ี แลว้ ฉันจะไปตามหาพวกเขาได ้
ทไ่ี หนกันละน่.ี .อยู่ ๆ ก็มาหายไปต่อหนา้ ต่อตาเรา ไม่เชอื่ ก็ตอ้ งเชอื่ “
กนั ดาเผลออทุ านออกมาเสยี งดงั ๆ ใจหายใจควา่ ไปหมด จะวา่ เธอถกู ผหี ลอกกลางวัน
แสก ๆ กไ็ มน่ า่ จะใช่ เพราะหมวดเกา้ เขายังไมต่ ายสกั หนอ่ ย แตม่ ันเกดิ เรอื่ งแบบนขี้ นึ้ ไดย้ งั ไง
กัน เธอไปเล่าใหใ้ ครเขาฟังจะมใี ครเชอื่ คาพดู ของเธอไหมละนี่ โคตรนา่ เหลอื เชอื่ เลยใหต้ าย
เถอะ
เธอเองยงั ไมอ่ ยากจะเชอ่ื ว่ามันจะเป็ นไปได ้ กนั ดารูส้ กึ ตน่ื เตน้ สดุ ๆ มอื ไมส้ ่นั ไปหมด
ถงึ กบั พดู ไมอ่ อกยนื อา้ ปากคา้ งตาเหลอื กคา้ ง เพราะกาลังตกตะลงึ กับสงิ่ ทเ่ี ธอเพงิ่ จะประสบ
ดว้ ยตัวเองสด ๆ รอ้ น ๆ ถูกผรี า้ ยตามฆา่ เอาชวี ติ ยงั ไม่ทาใหเ้ ธอตอ้ งช็อกถงึ ขนาดนีด้ ว้ ยซ้า กับ
การทเ่ี ธอเหน็ ทงั้ สองคนหายตัวไปตอ่ หนา้ ต่อตาของเธอนี้เอง
“ เราไม่ไดต้ าฝาดไปเอง มนั เกดิ ขน้ึ จรงิ ๆ พวกเขาหายตวั ไดจ้ รงิ ๆ “
พอตงั้ สตไิ ดก้ ันดาจงึ หันมองไปรอบ ๆ หอ้ งอยา่ งนกึ หวาด ๆ เพราะเพงิ่ ผ่านเรอื่ งทนี่ ่า
ตน่ื เตน้ ไปนัน้ เอง และคอ่ ย ๆ กม้ ลงมองทพ่ี นื้ หอ้ งอย่างสารวจว่าพวกเขาหายไปไหนกัน โดย
ไม่ทง้ิ ลอ่ งรอยอะไรเอาไวเ้ ลยสกั นดิ เดยี ว
แต่สงิ่ ทเ่ี ธอมองเหน็ กบั มแี ค่ภาพวาดรูปเทวดาทที่ อ้ งฟ้าเป็ นคนวาดมนั ขน้ึ มา ปลวิ ตกลง
มาทพี่ น้ื ตรงหนา้ ของเธอตอนนี้ ทาเอากนั ดาถงึ กบั จอ้ งมองมนั เหมอื นเป็ นสง่ิ ประหลาดไปเลย
ตอนน้ี ไม่กลา้ จะกม้ ลงไปหยบิ มันขนึ้ มา สว่ นกระเป๋ าตังของหมวดเกา้ และรูปถ่ายของเธอยงั อยู่
ในมอื ของเธออยเู่ หมอื นเดมิ ไรซ้ งึ่ เงาและรา่ งของทัง้ สองคน..
ดา้ นภผู าหลงั จากถูกบรุ ุษพยาบาลและ ร.ป.ภ. พาตัวเขาออกมาจากหอ้ งไอซยี ู พอ่ กับแม่
ของเขา กถ็ งึ กับตกใจรบี เขา้ มาดูภผู า วา่ เขาเขา้ ไปทาอะไรมาถงึ ไดถ้ กู ลากตวั ออกมาแบบบนี้
"รบกวนชว่ ยดูแลลูกชายของคณุ ดว้ ยนะครบั อยา่ ปล่อยใหเ้ ขาเขา้ ไปรบกวนหมอทก่ี าลงั ชว่ ย
คนไขอ้ ยูอ่ กี นะครับ ไมง่ นั้ ผมคงจะตอ้ งโทรเรยี กตารวจใหม้ าจดั การแทน" บรุ ุษพยาบาลบอกกบั
คณุ พ่อคณุ แม่ของเขา
"ค่ะ ๆ เราสองคนตอ้ งขอโทษดว้ ยนะคะ ถา้ ลกู ชายของฉันเขาทาใหค้ ณุ หมอและทุกคนตอ้ ง
เดอื ดรอ้ น ยงั ไงกอ็ ย่าโทรตามตารวจเลยนะคะ ฉันจะไมใ่ หเ้ ขาเขา้ ไปรบกวนคณุ หมออกี แลว้ คะ
ขอบคณุ มาก ๆ คะ"
คุณแม่ของภผู ารบี เอย่ ขอโทษบรุ ุพยาบาล คนทล่ี ากตัวภูผาออกมาจากหอ้ งไอซยี ูดว้ ย
ทา่ ทางเกรงใจเขาทภี่ ูผาทาเรอ่ื งเมอื่ ก้ี
"ภผู าลกู ไปทาอะไรมา ทาไมถงึ ไดเ้ ป็ นแบบนภี้ ูบอกแมม่ าสลิ ูก วา่ ลูกเขา้ ไปทาอะไรถงึ ไดถ้ กู
พวกเขาลากตวั แกออกมาจากหอ้ งนนั้ ได.้ .” แมพ่ ยายามคาดคนั้ ถามภูผา
"แมค่ รบั ผมขอโทษ ผมกแ็ คอ่ ยากจะชว่ ยพที่ อ้ งฟ้าเขากเ็ ทา่ นนั้ ผมเปล่าทาไมด่ นี ะครับแม่"
ภผู าบอกแมข่ องเขาดว้ ยสหี นา้ จรงิ จงั แตแ่ ววตาของเขาดูมที า่ ทางเป็ นกงั วลแปลก ๆ จน
แม่ไม่อยากจะเชอื่ ว่ามันไมม่ อี ะไร
"ภูกาลงั ปิดบังอะไรแมแ่ ละพ่ออยู่หรอื เปล่านะลกู บอกแมม่ าใหห้ มดนะว่ามนั เกดิ อะไรขนึ้ กับ
พชี่ ายของลูกกันแน่บอกแมม่ าสภิ .ู .” แม่ถามเขาอกี ครงั้ ดว้ ยทา่ ทางไม่สบายใจ ทเี่ หน็ เขามที า่ ที
เหมอื นกาลงั ปิดบังอะไรท่านอยู่
"ผมไม่รวู ้ ่าจะเรม่ิ ตน้ แม่พอ่ กบั แม่วา่ ยังไงดี พ่อกับแม่ถงึ จะยอมเชอ่ื ผมนะสคิ รับ..”ภูผาบอกกับ
แมข่ องเขา
"ก็เล่ามากอ่ นสิ แมจ่ ะเป็ นคนตดั สนิ เอง ว่าจะเชอ่ื หรอื ไม่เชอื่ "แม่บอกกับเขา
"คอื ตอนน้ีพที่ อ้ งฟ้าเขาเขา้ รา่ งของเขาไมไ่ ดค้ รับแม่ ผมเลยตอ้ งไปชว่ ยเขา แตผ่ มกถ็ กู คนพวก
นี้ลากตวั ออกมาชะกอ่ นทจ่ี ะไดช้ ว่ ยเขาสาเร็จ ก็อยา่ งทพี่ อ่ กับแมเ่ หน็ พวกเขาคดิ ว่าผมบา้ แต่
ผมไมไ่ ดบ้ า้ นะครบั พอ่ กบั แม่ตอ้ งเชอ่ื ผมนะครับ ถา้ ไม่มผี มพก่ี จ็ ะเขา้ รา่ งไมไ่ ดเ้ ราตอ้ งชว่ ยเขา
ครบั แม่"
ภผู ายอมพดู ความจรงิ กับพอ่ และแมข่ องเขา แต่ดถู า้ ทงั้ สองคนจะไมเ่ ขา้ ใจในสงิ่ ทเ่ี ขา
พยายามจะบอกอยดู่ ี จนเขาตอ้ งเลา่ เรอ่ื งทงั้ หมดทเ่ี กดิ ขน้ึ ใหก้ ับพวกท่านฟัง
ดา้ นทอ้ งฟ้าและหมวดเกา้ พวกเขาถูกพามาอยู่ทไ่ี หนก็ไม่รตู ้ อนนี้ รา่ งเขาทงั้ สองลอยมาตกลง
ทใี่ ดสกั แหง่ ในความมดื ทม่ี แี ตก่ ลุ่มควันสขี าวลอยวนอยู่รอบ ๆ ตัวของพวกเขา
"เฮย้ ย..”
"ตบุ ..!”
"โอ๊ย..เจบ็ เป็ นบา้ "
เสยี งหมวดเกา้ เผลอรอ้ งออกมาดัง ๆ เมอ่ื ร่างของเขากระแทกลงมากับพนื้ แข็ง ๆ อยา่ งแรง
สว่ นทอ้ งฟ้าเขาเองกร็ ูส้ กึ ไดเ้ หมอื นกนั
"นเี้ ราอยู่ทไ่ี หนกันนะคณุ ..” เสยี งหมวดเกา้ เอย่ ถามทอ้ งฟ้า
"ผมก็ไม่รเู ้ หมอื นกนั "
พูดจบทอ้ งฟ้ากพ็ ยายามหนั มองไปรอบ ๆ กอ่ นทเี่ ขาจะมองเไปเหน็ มคี นอย่หู ลายคน
กาลงั เดนิ เขา้ แถวเหมอื นกาลังจะไปทไี่ หนสักแห่งอยู่ไมไ่ กล จากตรงจุดทพ่ี วกเขาลอยตกลงมา
นัก แตค่ นพวกนัน้ ดจู ะไม่ใชค่ นเป็ น ๆ อยา่ งหมวดเกา้ เลยสกั นดิ พวกเขาดูเหมอื นคนทตี่ ายแลว้
ทาเอาหมวดเกา้ ถงึ กบั เรม่ิ ขนหัวลกุ เกรยี วขน้ึ มาทันที
"นอี้ ย่าบอกนะว่า เขาตอ้ งเจอผหี ลอกเขา้ ใหอ้ กี แลว้ ครงั้ นหี้ ลายตวั เลย น้ีมโี ลกของคนตายชดั
ๆ แลว้ พวกเขามาทาอะไรกันทน่ี ีล้ ะนี่..” หมวดเกา้ หนั มามองหนา้ ทอ้ งฟ้าเป็ นเครอื่ งหมายคาถาม
สง่ มาทเี่ ขา
"นายคดิ เหมอื นกับฉันคดิ หรอื เปลา่ วา่ ตอนนเ้ี ราอยทู่ ไี่ หนกนั ..”
หมวดเกา้ เอย่ ถามทอ้ งฟ้าผ่านทางสายตาของเขาไม่กลา้ พดู ออกมาเพราะกลัววา่ จะทาให ้
ผูช้ ายทยี่ นื คมุ ผคู ้ นพวกนัน้ ไดย้ นิ เสยี งของเขานัน้ เองดว้ ยสายตาหวาดกลวั สดุ ๆ
"ใชผ่ มก็คดิ เหมอื นคุณนัน้ แหละครบั เราคงถกู อะไรสักอย่างพามาทนี่ ี้"
ทอ้ งฟ้าตอบคาถามของหมวดเกา้ ผา่ นทางสายตาเหมอื นกนั เพราะตอ้ งระวังตวั เอาไวก้ อ่ น
ไม่รวู ้ ่าคนทก่ี าลังยนื คุมคนพวกนนั้ จะดหี รอื รา้ ยนัน้ เอง ถา้ เกดิ คนพวกนนั้ หนั มาเจอพวกเขาที่
กาลงั นอนอยทู่ พี่ น้ื ไม่ไกลจากพวกเขานกั หันมาเจอเขา้
"เราคงจะตอ้ งหาคาตอบใหไ้ ด ้ วา่ ทาไมเราถงึ มาทน่ี หี้ รอื เพราะไอภ้ าพวาดนัน้ พาพวกเรามากนั
แนแ่ ละมนั เกดิ อะไรขนึ้ กับรา่ งของผม ทนี่ อี้ าจจะบอกเราได ้ แต่เราจะไปถามใครนส้ี ิ คอื ปัญหา
ทเ่ี ราจะตอ้ งชว่ ยกนั แก.้ .” ทอ้ งฟ้ากระซบิ พูดกบั หมวดเกา้ หลงั จากทเ่ี ขาขยบั เขา้ มาใกล ้ ๆ ตัว
ของหมวดเกา้
"และจะตอ้ งไม่ใหค้ นพวกนนั้ รวู ้ ่าคุณยงั ไมต่ าย ไมง่ นั้ เราเสร็จแน่ เพราะทนี่ ้ีมันคอื โลกของ
วญิ ญาณนนั้ เอง ผมดูจากสภาพของคนทถี่ กู ควบคมุ อยู่ตอนน้ี พวกเขาเป็ นเหมอื นกับผมเลย
คุณตอ้ งระวังตัวใหม้ ากอยา่ ใหถ้ กู จบั ได"้
ทอ้ งฟ้าบอกหมวดเกา้ เสยี งเบากอ่ นจะคอ่ ย ๆ คลานไปตามพุ่มไม ้ และหันมาเรยี กเขาให ้
คลานตามไปชา้ ๆ พอหมวดเกา้ คลานเขา้ มาใกล ้ เขาทอ้ งฟ้ากพ็ ดู ขนึ้ เบา ๆ
"หมวดมองเห็นอย่างทผี่ มเหน็ ไหมครับ ผหู ้ ญงิ ทเี่ ดนิ รวมอย่ใู นกลมุ่ ของวญิ ญาณพวกนนั้ สภาพ
ดอู อ่ นแรงเอามาก ๆ นัน้ มันกาหลงนค้ี รบั ดูส.ิ .”
ทอ้ งฟ้าชม้ี อื ไปทผี่ ูห้ ญงิ คนหนง่ึ หมวดเกา้ จงึ มองตามเขาไป และเหน็ อย่างทท่ี อ้ งฟ้า
บอกจรงิ ๆ ทาเอาเขารูส้ กึ แปลกใจ วา่ ทาไมพวกเขาตอ้ งมาเจอกบั กาหลงในทน่ี อี้ กี ครงั้ ในเมอ่ื
เธอยอมปล่อยพวกเขาแลว้ น้ี มนั ยังไงกนั แน่เรอ่ื งชกั ไม่ธรรมดาชะแลว้ สแิ บบนี้ พวกเขามาเกย่ี ว
อะไรกบั วญิ ญาณดวงนี้อกี งนั้ หรอื มนั นา่ จะจบไปแลว้ น่นี าแปลกจรงิ .
หมวดเกา้ เรม่ิ คดิ หนักมนั ตอ้ งมอี ะไรสกั อย่างสนิ า่ ทที่ าใหพ้ วกเขาตกลงมาทนี่ ี้คดิ สวิ ะคดิ
หมวดเกา้ เรมิ่ โมโหตัวเองทคี่ ดิ ไมอ่ อก
"เดย๋ี วเรอ่ื งมันเรม่ิ มาจากไอภ้ าพวาดบา้ ๆ นัน้ ใชไ่ หมทอ้ งฟ้า ถา้ จะแกไ้ ขเราตอ้ งกลบั ไปแกไ้ ขที่
ภาพวาดนัน้ มนั ถงึ จะถูกมนั ตอ้ งใชแ่ น่ ๆ "หมวดเกา้ เพงิ่ นกึ ออก
"แตภ่ าพวาดนัน้ มันไดถ้ ูกทาลายไปพรอ้ มกับรา่ งของกาหลงแลว้ นคี้ รบั หมวด มันจะเป็ นไปได ้
ยังไงทเี่ ราจะไปแกไ้ ขมนั ได ้ มนั คงสายไปแลว้ ละครบั แถมตอนนี้เราทงั้ สองคนยงั มาตดิ อยู่ทนี่ ี้
อกี ทางทจี่ ะกลับออกไปก็คงยาก ผมยงั ไม่รเู ้ ลยวา่ เราจะกลับไปไดย้ ังไง"ทอ้ งฟ้าบอกกับหมวด
เกา้
"มนั ตอ้ งมสี ักทางสนิ า่ เราตอ้ งชว่ ยกนั คดิ กอ่ นทกี่ าหลงจะเดนิ ไปถงึ ประตู ทม่ี คี นยนื คมุ อยู่
ตรงนัน้ ไมง่ นั้ ฉันกบั นายคงไดต้ ายกันจรงิ ๆ แนง่ านน้ี เรว็ สนิ ายตอ้ งชว่ ยฉันคดิ การทเี่ ราจะแก ้
คาสาปของกาหลงกับนางผรี า้ ยตนนนั้ ได ้ มันตอ้ งมอี ะไรสักอย่างสนิ ่า"หมวดเกา้ พยายามบอก
กบั ทอ้ งฟ้า
"ถา้ ตอนน้ีภผู าอยกู่ ับพวกเราดว้ ยกค็ งดี เพราะเขารเู ้ รอื่ งมนตด์ าพวกนด้ี กี ว่าผม"ทอ้ งฟ้าบ่น
ใหห้ มวดเกา้ ฟัง แตค่ าพดู ของทอ้ งฟ้ามนั กลับทาใหห้ มวดเกา้ คดิ บางอย่างขนึ้ มาได ้
"นัน้ สเิ ราจะทายังใหน้ อ้ งชายของคณุ รวู ้ ่าเรามาตดิ อยูท่ ไ่ี หนตอนนไ้ี ด.้ .” หมวดเกา้ พดู ในสงิ่ ท่ี
เขากาลงั คดิ ออกมาดงั ๆ
"ถา้ ภาพวาดทน่ี ายวาดมนั ขนึ้ มา สง่ ใหเ้ ราตอ้ งมาทน่ี ี่ได ้ มันก็ตอ้ งพาเรากลบั ไปไดส้ จิ รงิ
ไหม..”
หมวดเกา้ ถามความคดิ เหน็ จากทอ้ งฟ้า แต่ทอ้ งฟ้ายงั ไมท่ นั ไดต้ อบคาถามของเขา กต็ อ้ ง
รบี ดงึ หมวดเกา้ ใหห้ ลบหลงั พุ่มไมช้ ะกอ่ น เพราะมคี นมองมาทางทพี่ วกเขากาลังหลบอยู่พอดี
"หลบกอ่ นเถอะหมวด ไอค้ นทม่ี นั คุมวญิ ญาณพวกนี้อยู่กาลงั มองมาทางนแ่ี ลว้ เรว็ เขา้ กอ่ นท่ี
มันจะเหน็ เรา"ทอ้ งฟ้ารบี กดไหล่หมวดเกา้ ใหก้ ม้ ลงตา่ ตดิ พนื้ ดนิ
"แตเ่ ราตอ้ งรบี เขา้ ไปเอาตวั กาหลงออกมากอ่ นนะ อยา่ ใหเ้ ธอขา้ มประตูนัน้ ไปได ้ เพราะเธอ
คอื คนทท่ี าใหเ้ ราตอ้ งมาตดิ อยทู่ น่ี "้ี หมวดเกา้ บอกทอ้ งฟ้า
"ผมรแู ้ ลว้ แต่กาลงั คดิ หาวธิ อี ย่นู ี้แหละครับหมวด"
ทอ้ งฟ้ากระซบิ บอกเขา และพอเหน็ ไอค้ นทยี่ นื คมุ วญิ ญาณอยหู่ ันกลบั ไปแลว้ ทงั้ สองคนจงึ
รบี คลานไปตามพน้ื เขา้ ใกลก้ ลุ่มวญิ ญาณเร่รอนที่ กาลงั เดนิ ตามกนั ไปทปี่ ระตกู นั เป็ นแถวยาว
หนง่ึ ในวญิ ญาณพวกนนั้ กม็ กี าหลงรวมอยู่ดว้ ย เธอดอู อ่ นลา้ เตม็ ทกี าลังถูกลากจงู จากคนทสี่ วม
ชดุ โบราณดว้ ยผา้ สแี ดง แตเ่ ปลอื ยทอ่ นบนมอื ขา้ งหนงึ่ ถอื เหล็กสามง่ามคลา้ ยหอกแหลมคม
คมุ พวกวญิ ญาณใหเ้ ดนิ ไปขา้ งหนา้ ดว้ ยท่าทางดดุ นั ดว้ ยสายตาดูนา่ กลัว ดวงตาของพวกเขามี
สแี ดงก่า ตา่ งจากดวงตาของคนทัว่ ไป ทาเอาหมวดเกา้ ถงึ กบั เรมิ่ ขนลุกเกรยี วอกี ครงั้ เพราะ
ตงั้ แตเ่ กดิ มากเ็ พงิ่ เคยเหน็ มจั จรุ าชตัวเป็ น ๆ กค็ รงั้ นเ้ี อง
ดา้ นภูผาเขาเพงิ่ จะไดร้ ับโทรศัพทจ์ ากกนั ดา และจา่ สมชายเรอื่ งทห่ี มวดเกา้ และพช่ี ายของ
เขาหายตัวไปต่อหนา้ ต่อตาของกันดา ทาใหภ้ ผู าเรม่ิ เป็ นหว่ งทงั้ สองคนกลัววา่ จะเกดิ อนั ตราย
ขนึ้ กับพวกเขา เท่าทฟ่ี ังกนั ดาเลา่ มาทงั้ หมด ภผู าจงึ รบี ขับรถมาท่ีบา้ นของคุณลงุ ก่า เพราะถา้
เป็ นอยา่ งทกี่ นั ดาวา่ กค็ งจะมแี คค่ ุณลงุ ของเขาเท่านัน้ ทจี่ ะชว่ ยทงั้ สองคนไดต้ อนนี้
เพราะไม่รวู ้ า่ พวกเขาหายไปไหนนัน้ เอง กันดากบั จ่าสมชายจงึ ตามเขามาดว้ ย ปล่อยใหพ้ อ่
กบั แมเ่ ฝ้ารา่ งของทอ้ งฟ้าอยทู่ โี่ รงพยาบาลแทนเขา
ทงั้ สามขับรถมาทบี่ า้ นสวนของคุณลุงเขาอย่างเรง่ รบี ทาเอากนั ดาและจา่ สมชายใจหายใจ
คว่ากบั การขบั รถของภผู าเอามาก ๆ พอมาถงึ เขากร็ บี เขา้ บา้ นมาหาลุงของเขาทนี่ ่ังรออยูแ่ ลว้
ตอนน้ใี นหอ้ งทาพธิ ที ห่ี อ้ งพระ
"เอา้ มากนั แลว้ หรอื ไหนเอารปู ทว่ี า่ มาดหู น่อยสหิ นู..”
ทงั้ สามคนรบี ยกมอื ไหวค้ ุณลงุ ของภผู า และเอาภาพวาดรูปเทวดาใหค้ ณุ ลงุ ดู ทา่ นจอ้ งมอง
ภาพวาดอยูน่ านกอ่ น จะพูดออกมาดงั ๆ เพราะคดิ ไม่ถงึ ว่านทิ านทท่ี ่านเคยเลา่ ใหห้ ลานทงั้
สองคนฟังตอนเด็ก ๆ จะมคี นกลา้ วาดมนั ขนึ้ มาจรงิ ๆ
"อม่ื มนั เป็ นภาพวาดทแ่ี ปลกมาก คนทว่ี าดมนั ขน้ึ มาจะตอ้ งรเู ้ รอ่ื งการชว่ ยต่ออายุขยั ของคนที่
ใกลต้ ายเอาไวน้ นั้ เอง อย่าบอกนะวา่ ทอ้ งฟ้าคอื คนทวี่ าดมันขน้ึ มานะภูผา ลงุ เคยหา้ มพวกเธอ
แลว้ ใชไ่ หม ว่าอย่าทาเรอื่ งน้ี เพราะมนั อาจฆา่ พวกเธอได ้ ทาไมถงึ ไมฟ่ ังกนั บา้ งนะไอห้ ลาน
พวกน.ี้ .”
คุณลุงเอย่ ถามภูผาเสยี งเขม้ และรูส้ กึ แปลกใจ ทห่ี ลานของท่านกลา้ ทาเรอ่ื งแบบนี้ได ้
เพราะมนั ไม่ใชเ่ รอื่ งงา่ ย ๆ ทใี่ ครก็สามารถจะทาได ้ ถา้ ไม่มคี วามรเู ้ รอื่ งน้อี ยูบ่ า้ ง แตถ่ งึ มคี วามรู ้
ถา้ จติ ไม่เชอ่ื มโยงตอ่ กนั กับคนทอ่ี ยากจะชว่ ย มันกเ็ ป็ นไปไมไ่ ดอ้ ยดู่ ี ตอ่ ใหม้ หี นังสอื วเิ ศษเล่ม
นัน้ มาวางอยู่ตรงหนา้ ก็เถอะ
"เพราะคนทงั้ สองจะตอ้ งมจี ติ ใจทเ่ี ชอื่ มโยงตอ่ กันเท่านนั้ ถงึ จะชว่ ยคนนัน้ ใหร้ อดได ้ นี้
แสดงวา่ พวกเขาทัง้ สองคนตอ้ งมอี ะไรทสี่ อื่ ถงึ กันไดเ้ ท่านัน้ เมอ่ื คนหนงึ่ ตกอยู่ในอันตรายอกี คน
จะชว่ ยฉุนอกี คนเอาไว ้ หรอื อาจตายแทนอกี คนหนงึ่ ได ้ เมอื่ จาเป็ นเพราะภพชาตกิ อ่ นพวกเขา
ตอ้ งเคยทาบุญร่วมกนั มา หรอื อาจเคยมสี ายสมั พนั ธก์ ันมากอ่ นนัน้ เอง"เสยี งคุณลงุ ของภูผาเอย่
ออกมาเบา ๆ หลงั จากทที่ า่ นไดด้ ภู าพวาดเสรจ็ แลว้
"แลว้ เราจะชว่ ยพวกเขาไดย้ ังไงครบั คุณลุง ตอนนพี้ วกเขาหายไปไหนก็ไมร่ ู ้ คณุ กนั ดาบอก
ว่ากอ่ นทพี่ วกเขาจะหายตัวไป พวกเขาไดพ้ ดู ถงึ ภาพวาดแผน่ นค้ี รบั มนั คอื อะไรกนั แนค่ รับคณุ
ลุง ชว่ ยบอกใหพ้ วกผมเขา้ ใจทเี ถอะครบั ตอนนี้ผมไมร่ จู ้ ะทายังไงแลว้ ..” ภผู าเอย่ ถามลงุ ของ
เขา
"ใชค่ ะ่ หนเู ห็นกบั ตาเลยวา่ พวกเขาหายตวั ไปจรงิ ๆ ค่ะ ซง่ึ มันแปลกมากหนไู มเ่ คยเจอเรอื่ ง
อะไรแบบนีม้ ากอ่ น ตอนนนั้ ถงึ กับช็อกไปเลย กเ็ ราสามคนยนื พดู คยุ กนั ถงึ ภาพวาดนอ้ี ยดู่ ี ๆ ก็มา
หายตวั ไปชะงนั้ ใครไมต่ กใจกบ็ า้ แลว้ ละคะ่ พวกเขาทง้ิ กระดาษแผ่นนเี้ อาไวค้ ่ะ"กนั ดาบอกกับ
ทกุ คนอย่างตนื่ เตน้ สดุ ๆ
"มนั กพ็ อจะมที างตามหาพวกเขาอยู่ แต่มนั อาจจะเสยี่ งสกั หนอ่ ยเพราะที่ ๆ พวกเขาไปมัน
เป็ นอกี โลกหนงึ่ ตอ้ งมใี ครสกั คนทต่ี อ้ งไปพาพวกเขากลับมา แตต่ อ้ งไปดว้ ยจติ เทา่ นนั้ นะ
พรอ้ มกบั ภาพวาดนี้ และภาพวาดอกี ชน้ิ ทเี่ ดก็ สาวคนนัน้ วาดขนึ้ มา ถา้ หาภาพวาดของเธอไดเ้ รา
ก็พอจะมที างแกไ้ ข และชว่ ยพวกเขาได ้ แตใ่ ครจะยอมเป็ นคนไปชว่ ยพวกเขา เราค่อยมาดู
กนั " คณุ ลุงของเขาพูดกบั ภผู าและจ่าสมชาย
"ผมจะเป็ นคนขอไปเองครับคณุ ลุง"เสยี งภูผาพดู แทรกขนึ้ ทาใหท้ ุกคนตอ้ งหนั มามองทเี่ ขา
พรอ้ มกันซงึ่ ลุงของเขากเ็ ห็นดว้ ย เพราะภูผารเู ้ รอื่ งพวกน่อี ยู่บา้ ง
"งนั้ กแ็ ลว้ แตเ่ ราละกัน แต่หลานจะตอ้ งระวังตัวใหม้ าก ๆ เพราะทน่ี ัน้ ไมไ่ ดม้ แี คว่ ญิ ญาณของ
คนทตี่ ายแลว้ เทา่ นัน้ แต่ยงั มมี จั จุราชทคี่ อยดูแลพวกวญิ ญาณเรร่ อนรวมอยูด่ ว้ ย ถา้ ถกู จบั ได ้
หลานจะกลับมาไมไ่ ด ้ เขา้ ใจทล่ี งุ พูดใชไ่ หมเจา้ ภ.ู .” คณุ ลุงบอกกับภผู าดว้ ยทา่ ทางดูมกี งั วล
"ครบั คุณลงุ ผมจะระวังตวั ใหม้ ากไม่ใหถ้ ูกจับได"้ ภผู ารบี รบั คาของท่าน
"เรอื่ งภาพวาดรูปเทวดาอนั น้ีเคยมคี นเลา่ ใหล้ ุงฟังนานมาแลว้ และเคยมหี นงั สอื อย่เู ล่มหนงึ่
จาเรอื่ งทล่ี ุงเคยเลา่ ใหฟ้ ังตอนทเ่ี ธอกบั ทอ้ งฟ้ายังเดก็ ๆ ไดไ้ หมละเจา้ ภผู า..” คณุ ลงุ ของภผู า
เอย่ ถามเขา
"จาไดค้ รับคุณลงุ ตอนนัน้ ผมอยากไดห้ นังสอื เลม่ น้มี าก แต่คณุ ลงุ บอกว่ามันยงั ไมถ่ งึ เวลา
แตผ่ มเหน็ พท่ี อ้ งฟ้าแอบเอาไปอา่ นบ่อย ๆ "
ภูผายอมบอกความจริ งกับคุณลงุ ของเขา เรอื่ งทพี่ ช่ี ายชอบแอบเอาหนังสอื ของท่านไปอา่ น
ตอนเดก็ ๆ เพราะทอ้ งฟ้าชอบเรอ่ื งการชว่ ยชวี ติ คนอนื่ ใหร้ อดนัน้ เอง เพราะเขาไมช่ อบเหน็ คน
อน่ื ตอ้ งตาย ตอนนัน้ มนั ก็แคค่ วามคดิ ของเดก็ ๆ ผดิ กับภูผา ชอบเรอ่ื งมนตด์ าหรอื เรอ่ื งวญิ ญาณ
มากกวา่ เรอ่ื งเทวดาชว่ ยชวี ติ เพราะเขาไมเ่ ชอ่ื ว่าจะหยดุ ความตายไดน้ ัน้ เอง ถงึ จะเชอ่ื เรอ่ื ง
วญิ ญาณกเ็ ถอะ
"อมื ก็ถงึ ว่าทาไมเจา้ ทอ้ งฟ้ามนั รเู ้ รอ่ื งนด้ี ี เพราะอยา่ งน้ีสนิ ะไอห้ ลานพวกน้ี ชอบขัดคาสงั่
ลุงอยเู่ รอ่ื ย ดูสเิ กดิ เรอ่ื งยงุ่ ขนึ้ มาจนได ้ อยากรอู ้ ยากเหน็ จนไดเ้ รอื่ ง แต่กช็ า่ งมนั เถอะคงกลับไป
แกไ้ ขอะไรไมไ่ ดแ้ ลว้ ละตอนน้ี ก็เรอ่ื งมนั มาถงึ ขนาดนี้แลว้ จะดา่ พวกแกไปกค็ งไม่มผี ลอะไร"
คุณลงุ ของเขาไดแ้ ต่บ่นใหภ้ ูผาและทอ้ งฟ้า ทช่ี อบขดั คาสัง่ ท่าน เรอื่ งเรยี นวชิ าพวกนีล้ ับ
หลงั ท่าน
"ลงุ เองยังไม่เคยคดิ ว่ามันจะเป็ นจรงิ ไปได ้ พวกเธอดทู รี่ ปู ภาพสิ เทวดาทงั้ สองคนยน่ื มอื
มาจับกนั เอาไว ้ ความหมายกค็ อื เทวดาคนหนง่ึ เกดิ มาเพื่อเหลอื ชว่ ยอกี คนหนงึ่ ใหร้ อด แตเ่ มอ่ื
อายุของพวกเขาวนมาครบสองรอบอกี ครงั้ จะตอ้ งมเี หตกุ ารณ์ไมค่ าดคดิ เกดิ ขนึ้ กับชวี ติ ของ
พวกเขาทงั้ สองคน เพอื่ ใหพ้ วกเขามาเจอกนั และตอ้ งชว่ ยเหลอื กนั และกนั อกี ครงั้ ฟังดูหลอน
ไหมละ มันก็คงเหมอื นภาพวาดซอ่ นตายนัน้ แหละ คอื อกี คนอยากใหพ้ วกเขาตาย แตอ่ กี คน
กลับอยากจะใหพ้ วกเขารอด เทวดาทงั้ สองจงึ ฉนุ มอื กนั เอาไว ้ เพอื่ จะชว่ ยใหอ้ กี คนหนง่ึ รอด
จากความตาย มนั กเ็ หมอื นการถ่ายพลังชวี ติ ของอกี คนมาใหอ้ กี คนทใ่ี กลต้ ายนัน้ เอง"คณุ ลงุ
บอกกบั ทกุ คน
"หรอื พดู ใหเ้ ขา้ ใจงา่ ย ๆ กค็ อื ทอ้ งฟ้าไดว้ าดภาพนี้ขน้ึ มา เพอ่ื จะหยดุ ความตายของ
ตารวจคนนัน้ เอาไวน้ ัน้ เอง ทอ้ งฟ้าไปรเู ้ รอื่ งภาพวาดน้ไี ดย้ งั ไงกัน ถงึ ไดร้ วู ้ ธิ หี ยดุ ความตาย
เอาไวไ้ ด ้ การทที่ อ้ งฟ้าไดช้ ว่ ยชวี ติ ของตารวจคนนัน้ เอาไวเ้ มอื่ หลายปีกอ่ น วนั นี้คอื วนั ทคี่ รอบ
รอบทท่ี อ้ งฟ้าอธฐิ านต่อภาพวาดนัน้ สนิ ะ และยังมวี ญิ ญาณทอ่ี าฆาตรของหญงิ สาวอกี คนเขา้
มารว่ มดว้ ย มนั เลยทาใหแ้ ยห่ นักเขา้ ไปอกี การทพ่ี วกเขาจะถอนคาสาปแชง่ ของเด็กคนนัน้ ได ้
ก็ตอ้ งใหเ้ จา้ ตวั ของเขาเป็ นคนถอนคาสาปเทา่ นัน้ "คณุ ลุงพดู ใหท้ กุ คนฟัง
"ทกุ คนเขา้ ใจใชไ่ หม ว่าลุงกาลงั หมายถงึ อะไร.” ทา่ นเงยหนา้ ขน้ึ มาถามทกุ คน
"แต่หนูยังไม่เขา้ ใจอยดู่ คี ่ะ คุณลงุ ชว่ ยพดู ใหเ้ ขา้ ใจงา่ ยกวา่ นี้จะไดไ้ หมคะ่ พอดหี นโู คตรโง่
เรอื่ งพวกน้มี าก ๆ เลยค่ะ"กนั ดาเอย่ ขัดขนึ้ กลางวง
"ผมกด็ ว้ ยครับ"จ่าสมชายอกี คน
"พูดง่าย ๆ เลยนะ คอื พวกเขาตอ้ งตามหาเธอใหเ้ จอ ไมว่ า่ เดก็ สาวคนนนั้ จะอยูท่ ไี่ หนก็ตาม
จะเป็ นคนหรอื ผี และตอ้ งใหเ้ ธอเป็ นคนทชี่ ว่ ยถอนคาสาปแชง่ ของเธอใหก้ ับทุกคน ไมง่ นั้ ทกุ
คนทเี่ ธออยากจะใหเ้ ขาตาย จะตอ้ งตายตามทเี่ ธอไดส้ าปแชง่ เอาไวท้ ัง้ หมด เพราะคาสาปแชง่
มนั ไดร้ บั คาตอบรับจากผรี า้ ยอกี ตนนัน้ เอง"
เด็กสาวคนน้ีเธอไดข้ ายวญิ ญาณของเธอใหก้ บั นางผรี า้ ยตนหนงึ่ เพอ่ื ใหผ้ ตี นนัน้ แกแ้ คน้
ใหก้ ับเธอ มันจงึ ทาใหท้ อ้ งฟ้าเขา้ รา่ งไมไ่ ด ้ เพราะเขาจะตอ้ งตายตามทเี่ ดก็ สาวคนนนั้ ไดต้ กลง
กบั ผรี า้ ยเอาไวน้ ัน้ เอง หรอื ตอ้ งแลกดว้ ยชวี ติ หรอื เลอื ดของใครสกั คนทเี่ กดิ วนั เดยี วกนั กบั เธอ
เทา่ นัน้ ถงึ จะชว่ ยใหพ้ วกเขารอดในครัง้ น้ี แตม่ นั กไ็ ม่แนเ่ สมอไป วา่ มันจะไดผ้ ลหรอื เป็ นจรงิ
ตามทห่ี นังสอื ไดเ้ ขยี นบอกเอาไวไ้ หม เรากค็ งจะตอ้ งลองเสย่ี งดถู งึ จะรู ้
ตอนที่ 38 ตอนจบ2
“แต่คณุ ลงุ ครับภาพวาดทก่ี าหลงวาดขน้ึ มามันถกู เผาไปแลว้ นะครบั ผมเป็ นคนเผามนั เองกบั มอื
ของผมครบั แบบนเ้ี ราจะทายงั ไงดลี ะครับเราไม่มภี าพวาดของกาหลง..?”
ภูผาบอกกับคุณลงุ ของเขาเรอื่ งภาพวาดของกาหลง ทคี่ ณุ ลงุ เขาพดู ถงึ พอไดฟ้ ังหลานชาย
พดู จบ ลุงของเขาถงึ กับมสี หี นา้ เคร่ งเครยี ด เพราะถา้ ไมม่ ภี าพวาดเจา้ ปัญหานัน้ ท่านก็คงชว่ ย
ทงั้ สองคนใหก้ ลบั มาไมไ่ ดน้ นั้ เอง
“แตเ่ ดยี๋ วกอ่ นครับทกุ คน ถา้ เราเอาภาพถ่ายจากมอื ถอื ของหมวดเกา้ ทส่ี ง่ ใหผ้ มไปถ่ายเอกสาร
ออกมาใหม่จะไดไ้ หมครับ ผมมเี ก็บเอาไวใ้ นมอื ถอื ของผมอกี ชดุ ครบั ..?” จา่ สมชายเอย่ ถามคุณ
ลงุ ของภูผา และรบี กดหารูปในมอื ถอื ของเขากอ่ นจะเปิดใหท้ ุกคนดู
“อมื่ มันกน็ ่าจะไดน้ ะอยา่ งนอ้ ยมนั ก็ภาพเดยี วกัน นถี้ อื วา่ ยงั โชคดที ค่ี ุณตารวจยงั ฉลาดอยู่บา้ ง
งนั้ รบี เอาไปทาใหม้ นั ออกมาจากมอื ถอื ของคณุ ชะ เราจะไดเ้ รมิ่ ทาพธิ กี ัน”คุณลุงบอกกับทกุ คน
“ครบั คุณลงุ ”ภูผาจงึ ออกไปจากหอ้ งพระกับจ่าสมชาย เพอ่ื ไปหาทถ่ี ่ายเอกสารนัน้ เองไมน่ าน
พวกเขากก็ ลบั มา
"ไดร้ ูปทวี่ า่ มาหรอื เปลา่ ภผู า ถา้ ไดแ้ ลว้ เราจะไดไ้ ปกัน"คณุ ลงุ ของเขาเอย่ ถาม เมอ่ื ภูผาเดนิ เขา้
มาในหอ้ งพระอกี ครงั้
"ไดแ้ ลว้ ครับคณุ ลุง แต่ว่าเราจะไปทไี่ หนกันหรอื ครับ..?” ภูผาเอย่ ถามคุณลงุ ของเขาอยา่ งอด
สงสัยไม่ไดว้ ่าทาไมท่านไมท่ าพธิ ใี นหอ้ งน้ี
"ไปทวี่ ดั ทห่ี อ้ งเก็บศพทป่ี ่ าชา้ ทา้ ยวัด เพราะทนี่ ่ันเหมาะทจี่ ะทาพธิ แี บบนี"้ ท่านบอกเขา
พรอ้ มกบั กม้ เก็บของทท่ี า่ นจาเป็ นตอ้ งใชใ้ นการทาพธิ คี รัง้ นี้ พวกเขาจงึ ไปทว่ี ัดไม่ไกลจากบา้ น
ของคณุ ลุงของเขานัก
"หอ้ งเกบ็ ศพทา้ ยป่ าชา้ งนั้ หรอื คะ่ แลว้ ๆ มันมศี พคนตายอยู่ในนัน้ ดว้ ยหรอื เปลา่ คะ.. แคฟ่ ังกข็ น
ลกุ แลว้ ละคะคุณลงุ "กนั ดาพดู ขน้ึ ในรถระหวา่ งเดนิ ทางไปทป่ี ่ าชา้
"ห.ึ .มนั ไมม่ ศี พคนตายหรอกหนู ลุงโทรถามหลวงตาทวี่ ดั ดูแลว้ วนั นี้หอ้ งเก็บศพว่าง ถงึ ไดพ้ า
พวกเธอมาทนี่ ้ียังไงละ คนื นีเ้ หมาะทจี่ ะทาพธิ "ี คณุ ลงุ ของภผู าบอกกับกันดาทม่ี ที ่าทาง
หวาดกลัวผขี นึ้ มาอกี แลว้
"ถะ..ถา้ งัน้ เรากต็ อ้ งเดนิ ผ่านป้าชา้ ทม่ี ศี พคนตายฝังอยใู่ ตน้ ัน้ อยดู่ ใี ชไ่ หมค่ะคุณลุง แลว้ เรา
จะรไู ้ ดย้ งั ไงวา่ ตรงไหนมศี พคนตายถกู ฝังอยู่ เกดิ เดนิ ไปเหยี บบนหลมุ ศพของพวกเขาเขา้ จะทา
ไงละค่ะ..?” กันดายังไม่หยดุ สงสัยอยดู่ เี พราะเรม่ิ หวาด ๆ ถา้ จะตอ้ งเดนิ ผา่ นป่ าชา้ ในเวลาใกล ้
มดื แบบนี้
"เอานา่ หนปู ่ าชา้ ทไ่ี หน ๆ มันก็มหี ลมุ ฝังศพทงั้ นัน้ แหละ อย่ากลัวไปเลย เอานายภูรบี หาที่
จอดรถเขา้ ชักชา้ เดย๋ี วไม่ทันเวลากันพอดี ชักถามโนน้ นี้อย่นู ัน้ แหละไมร่ ูจ้ ะกลวั ทาไมก็แคผ่ ี คน
ตายไปแลว้ กต็ อ้ งเป็ นผดี ว้ ยกันทุกคนเราเองก็เหมอื นกัน"
คุณลงุ แกลง้ บน่ เบา ๆ ไมจ่ รงิ จงั นะ กอ่ นจะหนั หนา้ มองออกไปขา้ งนอกตวั รถเพอ่ื มอง
รอบ บรเิ วณวัดทช่ี า่ งเงยี บสงบดจี รงิ คนื นี้
"กลัวผหี รอื คณุ ยังไม่ชนิ กบั ผอี กี หรอื ครบั กเ็ หน็ คณุ อยกู่ บั พผี่ มทยี่ งั เป็ นแคว่ ญิ ญาณอยู่เลย
และคณุ เองก็เพง่ิ จะผ่านเรอื่ งพวกนมี้ า กน็ ่าจะชนิ ไดแ้ ลว้ นะคุณ ..?”
ภูผาพดู จบกห็ วั เราะในลาคอเบา ๆ พรอ้ มกับขบั รถเลย้ี วเขา้ เขตประตูของวัด ทด่ี วู งั เวงน่า
กลวั สดุ ๆ ในความรสู ้ กุ ของกันดาตอนน้ี บรรยากาศโคตรน่ากลวั นขี้ นาดเวลาเพงิ่ จะหกโมงเยน็
เองนะ ถา้ ดกึ กวา่ นีม้ นั จะดูนา่ กลัวมากแคไ่ หน กันดาคดิ เมอ่ื เรมิ่ มองไปรอบ ๆ บรเิ วณวดั แหง่ นี้
"ลงมาสคิ ณุ มัวคดิ อะไรอยู่ ผนี ะมันไม่น่ากลวั เทา่ คนอย่างเราหรอกนา่ เชอ่ื ผม ถา้ เราไมไ่ ปยงุ่
กับพวกเขาพวกเขากไ็ มม่ าย่งุ กบั พวกเรา ลงมาเถอะเราจะไดร้ บี ทาพธิ กี นั คณุ ลุงผมทา่ นเดนิ ไป
โนน้ แลว้ กับจ่าสมชาย"
ภผู าเรยี กกันดาทย่ี งั น่งั นงิ่ ไม่ยอมลงจากรถของเขา จนเขาตอ้ งเรยี กเธออกี ครงั้ เธอจงึ ยอม
ออกมาจากรถและเดนิ ตามเขามาเรอ่ื ย ๆ ตามทางเดนิ ทม่ี ปี ้ายเขยี นบอกเอาไว ้ มองเหน็ คุณลงุ
ของเขานาหนา้ ทุกคนไปทปี่ ่ าชา้ หลงั วัดแหง่ น้ี
ผา่ นเจดเี กบ็ กระดูกของคนตายไปเรอ่ื ย ๆ บรรยากาศรอบ ๆ บรเิ วณวัดก็เรมิ่ จะดวู งั เวง้ นา่
กลวั มากขนึ้ เรอื่ ย ๆ ทาเอากนั ดาถงึ กบั หันมองซา้ ยทขี วาทอี ย่างหวาดหวนั่ วา่ จะมตี วั อะไรโผล่
ออกมาหลอกหลอนพวกเธออกี หรอื เปล่า จนภผู าอดทจี่ ะถามเธอไม่ไดก้ ับท่าทางดตู นื่ กลัวของ
สาวแวน่ ตรงหนา้ เขา
"แลว้ ผที เี่ รากาลังเผชญิ อยู่ตอนนล้ี ะ ฉนั เคยอยากจะไปยุง่ กับพวกเขาทไี่ หนกนั เขายังจะมา
เอาชวี ติ ของพวกเราเลย คุณกเ็ หน็ ว่ามนั ฆา่ เพอ่ื นของคุณและฉันไป คณุ ยงั จะบอกอกี หรอื ว่าเรา
ไม่ยงุ่ กับเขาพวกเขาจะไมย่ ุ่งกบั เรา “กนั ดาไม่เห็นดว้ ยกับทภี่ ผู าพูด
“ สง่ิ ทคี่ ณุ พดู มันไมจ่ รงิ เลยฉนั ตอ้ งเสยี เพอ่ื นทด่ี ที ส่ี ดุ ของฉันไป และตอนนมี้ ันกก็ าลงั จะเอา
พช่ี ายของคุณไปอกี นหี้ รอื ทคี่ ณุ บอกฉันคนบา้ ออ่ื ๆ "กนั ดารอ้ งไหอ้ อกมาเบา ๆ
"ผมขอโทษ ถา้ ผมพดู ผดิ ไปผมกแ็ คไ่ ม่อยากใหค้ ุณกลวั จนไม่กลา้ ลกุ ขน้ึ มาสู ้ ก็เลยลมื คดิ ไป
ว่าพวกเราไดเ้ สยี ใครไปบา้ ง แต่กใ็ ชว่ า่ ผที กุ ตนจะรา้ ยเสมอไป ดอู ย่างพชี่ ายของผมสติ อนนเ้ี ขา
กเ็ ป็ นผนี ะ เขายังไมน่ า่ กลัวเลยเรารบี ไปกนั เถอะอย่าคดิ มากมาผมชว่ ย"
ภูผายน่ื มอื มาใหก้ ันดาจบั มอื ของเขาเดนิ ไปดว้ ยกนั เพอื่ ทเี่ ธอจะไดไ้ ม่ตอ้ งกลวั เมอื่ มเี ขาเดนิ
จูงมอื เธออยู่แบบนี้ และสง่ สายตาขอโทษเธอทเี่ ขาพดู ใหเ้ ธอคดิ มากจนมสี หี นา้ เครา้ ๆ กอ่ นจะ
พากนั เดนิ ตามหลังจ่าสมชายกบั คณุ ลุงของเขาเขา้ ไปทห่ี อ้ งเกบ็ ศพ ทป่ี ้าชา้ ทา้ ยวัดบรรยากาศดู
วังเวงแถมตอนนีย้ งั มเี สยี งหมาเห่าหอนแว่วมา แตไ่ กลเพม่ิ ใหบ้ รรยากาศรอบวดั ดูนา่ กลวั เขา้ ไป
อกี ใหต้ ายเถอะกนั ดาคดิ อยา่ งหวาด ๆ
"โฮง่ โฮง่ ...! “
เสยี งหมาทว่ี ัดเรม่ิ เห่าหอนรับหมาทน่ี อกวัดเสยี งดังไปทัว่ ป่ าชา้ แห่งนีท้ าเอากันดาถงึ กับหัน
มองไปทว่ั ๆ ในความมดื อกี ครัง้ เสยี งหอนของมนั ฟังดหู วยหวนชวนขนหวั ลกุ จนขนแขนของเธอ
เรม่ิ ลุกเกรยี วรบี เกาะแขนของภูผาเอาไวแ้ นน่ ๆ
"เป็ นอะไรไปอกี แลว้ คณุ กลวั เหรอไมต่ อ้ งกลวั นะผมอย่ดู ว้ ยทงั้ คนไม่ปล่อยใหค้ ุณถูกผหี ลอก
หรอกนา่ ไปเร็ว" ภูผาเอาฝ่ ามอื ตบเบา ๆ ทห่ี ลังมอื ของเธอ
"ขอบใจนะทน่ี ายเป็ นห่วงเราและชว่ ยพูดปลอบใจ ถงึ แมว้ า่ เราจะเพง่ิ รจู ้ กั กนั กเ็ ถอะ แต่ฉันก็
รสู ้ กึ ดนี ะขอบใจนายมาก ๆ "กนั ดาพดู กบั ภูผาทก่ี าลงั สง่ ยมิ้ ใหเ้ ธออย่ตู อนนี้
"นเ้ี จา้ ภูผามัวทาอะไรอยู่ถงึ เดนิ ชา้ อย่างน้ี เดนิ มานเี้ ร็ว ๆ เขา้ "เสยี งคณุ ลุงของเขาเรยี กเขา
เสยี งดงั แขง่ กับเสยี งพวกหมาเหา่ หอนอยู่ตอนน้ี พรอ้ มกับเปิดประตูหอ้ งเกบ็ ศพ
"แอด๊ ..เสยี งฝืด ๆ ของบานประตกู ็ดังขนึ้ อย่างแผ่วเบาในความมดื พอประตเู ปิดออกคณุ ลุง
ของเขาก็กา้ วเขา้ ไปในหอ้ งเกบ็ ศพ พรอ้ มกับเดนิ เขา้ ไปจุดเทยี นไขในหอ้ งทถ่ี กู จดั ตงั้ วางเตรยี ม
ไวร้ อบ ๆ เพอื่ สรา้ งความสว่างไสวภายในหอ้ งมดื นี้
และภาพตรงหนา้ ของภผู าและทกุ คนรวมทงั้ กันดา ทไี่ ดเ้ ห็นทา่ มกลางบรรยากาศอันน่าขนลกุ
ในคา่ คนื เรมิ่ จะสงดั นก้ี ค็ อื ภาพของโลงศพแกว้ ใสหนงึ่ ใบ ถกู จัดวางเอาไวบ้ นพน้ื ตรงหนา้ ของ
พวกเขา ทม่ี ผี า้ ขาวปูเอาไวก้ อ่ นทจี่ ะวางโลงศพทบั ลงไป และโตะ๊ ไมต้ วั เลก็ ๆ อกี หนง่ึ ตวั ทม่ี พี าน
สเี งนิ วางไวข้ า้ ง ๆ ตงั้ อย่ดู า้ นหนา้ ระหว่างมา้ น่ังไมท้ งั้ สอง
"เอาเจา้ ภผู าเขา้ ไปนอนในโลงไดแ้ ลว้ เราตอ้ งรบี ทาเวลากนั ไม่งนั้ จะไมท่ นั การ"เสยี งคุณลงุ
ของเขาพดู ขนึ้ ดงั ๆ ใหท้ กุ คนไดย้ นิ ทาเอากนั ดาเรมิ่ รสู ้ กึ กลัวแทนภผู าทต่ี อ้ งลงไปนอนในโลง
ศพแคบแค่นนั้ พอนกึ ภาพกใ็ หร้ ูส้ กึ กลวั แทนเขาแลว้ ตอนนี้
ดา้ นภผู าเขารบี ทาตามทค่ี ณุ ลงุ ของเขาบอก ภูผาลงไปนอนอย่ใู นโลงศพแกว้ นัน้ ในมอื ของ
เขาขา้ งหนง่ึ ถอื แผน่ กระดาษทม่ี ภี าพวาดเอาไวด้ ว้ ย พรอ้ มเสยี งของคุณลุงสั่งใหเ้ ขารบี หลับตา
รวบรวมสมาธิ
ดว้ ยการท่องพุธโทพุธโทไปเรอื่ ย ๆ หา้ มคดิ อะไรวอกแวกอย่างเดด็ ขาด ถา้ ไมอ่ ยากไปโผล่
ในภพภูมอิ น่ื หรอื ในนรกภูม"ิ เสยี งคุณลงุ ของเขาบอก กอ่ นทท่ี ่านจะเรม่ิ ทอ่ งคาถาสวดมนตข์ อง
ทา่ น
ภผู าเองตอนทเี่ ขากา้ วขา้ มขอบโลงศพเพอ่ื จะทงิ้ ตวั ลงนอนในนนั้ อยา่ งเสยี ว ๆ เพราะมนั มี
ความรสู ้ กึ แปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก แตก่ ย็ อมทาตามทค่ี ณุ ลงุ เขาส่งั พรอ้ มกบั ทอ่ งพุธโทอยู่ใน
ใจไปพรอ้ มกับทา่ นและหลับตาเอาไว ้ เขาเรม่ิ ใหร้ สู ้ กึ หนาว ๆ และขนลกุ ชันไปทงั้ ร่างกายเยน็
เยอื กเขา้ ถงึ จติ ใจ เมอื่ เสยี งท่องดังแขง่ กันขน้ึ เรอ่ื ย ๆ
สว่ นกันดากับจา่ สมชายถงึ กบั หันมองไปรอบ ๆ หอ้ งอยา่ งหวาดกลัวกบั สงิ่ ทพี่ วกเขามองไม่
เห็นมนั แต่ก็ใชว่ ่าผจี ะไมม่ อี ยู่จรงิ ชะเมอ่ื ไรกัน เพราะเธอก็ไดพ้ สิ จู น์และเหน็ มนั มากบั ตาของ
เธอเองแลว้ ยง่ิ ไดร้ วู ้ ่ามันมอี ยจู่ รงิ เธอยง่ิ กลวั มากกว่าทไี่ มร่ ูช้ ะอกี
"หนกู ันดากับจา่ ชว่ ยมาขงึ ดา้ ยสายสญิ จนล์ อ้ มรอบขอบเขตในการประกอบพธิ กี รรมใหล้ ุงหน่อย
เรว็ เขา้ " เสยี งคุณลงุ ของภูผาพูดพรอ้ มกับเงยหนา้ ขนึ้ มาบอกกบั พวกเขาเสยี งดัง ทาใหก้ นั ดาท่ี
กาลังคดิ เรอื่ งผเี พลนิ ๆ ถงึ กับสะดงุ ้ ตกใจ รบี ทาตามทท่ี า่ นบอกอย่างหวาดกลวั ดว้ ยมอื ไมส้ นั่ ๆ
"อยุ ้ ..! “
กนั ดาเผลออทุ านออกมาเบา ๆ เพราะไม่ไดร้ ะวังจนถูกเสน้ ดา้ ยสายสญิ จน์บาดทน่ี วิ้ มอื ของ
เธอ นว้ิ หนงึ่ จนไดเ้ ลอื ดเปื้อนทเี่ สน้ ดา้ ยไปหลายจุดและหยดลงบนโลงศพดว้ ย คณุ ลงุ ของภผู า
มองเห็นเขา้ พอดถี งึ กับมสี หี นา้ เป็ นกังวล เพราะนีเ้ ท่ากบั แม่หนนู ้ีทาใหพ้ ธิ ขี องทา่ นตอ้ งใชเ้ ลอื ด
ของเธอจนได ้
"แยแ่ ลว้ แม่หนู เลอื ดของเธอเปื้อนทด่ี า้ ยสายสญิ จน์ของลงุ หมดแลว้ แย่ละสแิ บบนี้..!”
คณุ ลงุ ของภผู าพดู ไมท่ ันจบ กนั ดาก็ลม้ ตงึ เสยี งดงั "โครม..!” ลงทพ่ี น้ื ตรงหนา้ ของ
ท่าน แนน่ งิ่ ไปทาใหค้ ุณลุงกับจ่าสมชาย ทเี่ ห็นเหตกุ ารถ์ งึ กับพากันตกใจ
"อา้ วเฮย้ ..! เป็ นอะไรไปอกี คนแลว้ ละนีค้ ณุ ลงุ ครบั ..?” จา่ สมชายตกใจจงึ พดู เสยี งดงั พรอ้ ม
กบั หันมาถามคณุ ลุงเสยี งสัน่ กลัว
พรอ้ มกับทใ่ี นโลงศพตอนนีภ้ ผู าเองกก็ าลังรสู ้ กึ แปลก ๆ จติ ของเขามันกาลงั รอ้ นรนจะออกไป
จากรา่ งของเขาใหไ้ ด ้
แลว้ ดา้ ยสายสญิ จนก์ ข็ าดออกจากกันกอ่ นทท่ี ุกคนจะทันไดท้ าอะไร จติ ของกนั ดาและภผู าก็
ออกจากร่างของพวกเขาพรอ้ มกันทงั้ สองคน จ่าสมชายเขา้ มาดูกนั ดาเธอยงั หายใจอยแู่ ตไ่ ม่ได ้
สตสิ งสัยคงจะเป็ นลม
"แยแ่ ลว้ ครับคณุ ลงุ หนูกนั ดาเป็ นเป็ นลมไปแลว้ ครับ ทาไงดคี รบั ..?” เสยี งจ่าสมชายรอ้ งขน้ึ
อยา่ งตกใจทอี่ ยู่ ๆ กันดาก็ลม้ ตงึ ลงไปชะงนั้ อยา่ งไมม่ สี าเหตุทาเอาจ่าสมชายตกใจจนหนา้ ซดี
มอื สนั่ ทาอะไรไม่ถกู ไปเลยตอนน้ี
"โอ๊ยรอ้ นโอ๊ยหนาว ทาไมมันทงั้ รอ้ นและหนาวสบั กนั แบบน้ี จะทนไมไ่ หวแลว้ นะชว่ ยดว้ ยใคร
กไ็ ดช้ ว่ ยเอาตวั ผมออกไปท.ี ! “
ภูผาถงึ กับรอ้ งเสยี งหลงเมอ่ื จติ ของเขากาลังลอ่ งลอยไปในอากาศพ่งุ ตวั ออกจากโลงศพแกว้
ทมี่ รี า่ งของเขานอนอยู่ในนัน้ แตเ่ ขาทาอะไรไมไ่ ดแ้ ลว้ ตอนน้มี นั เหมอื นมแี รงดงึ ดดู รา่ งของเขาให ้
ไปอกี ทหี่ นงึ่ เขาไดย้ นิ เสยี งคณุ ลงุ ของเขาพดู กับจา่ สมชาย
"แมห่ นูนไ้ี มไ่ ดเ้ ป็ นลมหรอกจา่ สมชาย แต่เธอถกู ดงึ ตวั เขา้ ไปสอู่ กี ภพภูมหิ นงึ่ กับภผู าดว้ ย
เพราะเลอื ดของเธอเป้ือนในพธิ นี ีด้ ว้ ย บา้ จรงิ มนั เป็ นอยา่ งน้ไี ดย้ งั ไงแมห่ นคู นนเ้ี ลยตอ้ งไปกับเจา้
ภผู าดว้ ยจนได ้ เราคงทาอะไรไม่ไดแ้ ลว้ ละจ่านอกจากชว่ ยกนั ภวนาใหพ้ วกเขารอดกลับมาใหไ้ ด ้
เทา่ นัน้ ตอนน"้ี
เสยี งคุณลงุ ของภูผาพูดกบั จ่าสมชายดว้ ยทา่ ทางเป็ นกังวลเพราะท่านรูด้ วี า่ มนั คงเป็ นกรรม
ของพวกเขาทา่ นคงจะชว่ ยอะไรไม่ไดแ้ ลว้ ตอนนี้
"ลุงขอใหส้ งิ่ ศกั ดสิ์ ทิ ธท์ งั้ หลายชว่ ยคุม้ ครองหลานและทกุ คนดว้ ยเทอดนะภผู า" คณุ ลงุ ของ
ภผู าบน่ พม่ึ พาเบา ๆ กอ่ นจะหลบั ตาลงชา้ ๆ พยายามตัง้ จติ เขา้ สมาธติ ่อไปเพอ่ื ชว่ ยพวกเขาที่
อยู่อกี ภพภมู หิ นงึ่ ในตอนน้ี
อกี ดา้ นของโลกวญิ ญาณหมวดกเกา้ และทอ้ งฟ้ากาลังคลานตามกาหลงไปตามพุ่มไมเ้ รอื่ ย ๆ
พวกเขามองเหน็ กาหลงกาลงั ถูกคนทสี่ วมชดุ โบราณจูงเธอใหเ้ ดนิ ตามวญิ ญาณดวงอนื่ ๆ ไป
"ไมห่ นไู มอ่ ยากตกนรกอย่าเอาตัวหนไู ปเลยปล่อยหนเู ถอะนะไดโ้ ปรดปลอ่ ยหน"ู
กาหลงพยายามยอ้ื ยุธไมย่ อมใหถ้ ูกลากไปทปี่ ระตสู ดี าตรงหนา้ ทตี่ อนนี้มพี วกวญิ ญาณเร่
รอนทถ่ี ูกตามจบั ตัวมาไดใ้ หเ้ ขา้ ไปในนนั้ ตา่ งก็สง่ เสยี งรอ้ งโวยวายหวยหวนไมอ่ ยากจะขา้ มประตู
นีไ้ ปเสยี งดงั ละโงมไปทว่ั บรเิ วณในความมดื
"ไมไ่ ดเ้ จา้ ทาความผดิ พรากชวี ติ ของคนอน่ื โดยไมค่ ดิ กลัวบาปกรรม ตอนนีจ้ ะมารอ้ งขอชวี ติ
แลว้ ทตี อนทเี่ จา้ คดิ ฆา่ คนอน่ื ทาไมเจา้ ไมค่ ดิ ใหด้ ี ๆกอ่ นทจี่ ะคดิ ทาบาปไปเขา้ ไปรับโทษกรรม
ของเจา้ ซะอยา่ ใหข้ า้ ตอ้ งใชก้ าลังบังคบั ใหเ้ จา้ ตอ้ งเจ็บตวั ไปมากกว่านีอ้ กี เลยเดนิ ตามขา้ มาดี ๆ
"
เสยี งชายรา่ งสงู ใหญ่ทม่ี ใี บหนา้ ดดู ดุ นั พูดขน้ึ ดงั ๆ กอ่ นจะลากจงู กาหลงใหเ้ ดนิ ตามเขาไป
อย่างยากลาบากกาหลงพยายามจะดนิ้ รนขดั ขนื ดว้ ยความหวาดกลัวสดุ ชวี ติ
"ไม่ปล่อยหนูกค็ นพวกนัน้ เขาทารา้ ยหนกู อ่ นทาไมหนูแค่อยากแกแ้ คน้ หนูผดิ อะไรฮอ่ื ๆ
ปล่อยตอนน้ีหนูก็สานกึ ผดิ แลว้ ปล่อยหนไู ปเถอะนะคะทา่ นอยา่ เอาตัวหนูไปเลยหนูกลัวแลว้
ตอ่ ไปหนูจะไมท่ าบาปอกี แลว้ "
กาหลงยกมอื ไหวอ้ อ้ นวอนชายรา่ งสงู ใหญ่ตรงหนา้ เธอทงั้ น้าตานองหนา้ ทาใหท้ อ้ งฟ้ากบั
หมวดเกา้ ไดย้ นิ ทกุ คาพดู ของทงั้ สองคน
"เอาไงดคี รับหมวดเราตอ้ งชว่ ยกาหลงตอนนน้ี ะครบั ถา้ รอชา้ กว่านก้ี าหลงอาจไม่รอดก็ได.้ .?
ทอ้ งฟ้าเอย่ ถามความเห็นจากหมวดเกา้
"เราคงจะหลบอยู่แบบน้ีไมไ่ ดแ้ ลว้ ละเราคงจะตอ้ งเสยี่ งเป็ นไงเป็ นกนั ถา้ เราไม่รบี ชงิ ตวั ของ
กาหลงตอนนเี้ ราคงจะกลบั ไปไม่ไดง้ ัน้ นายตอ้ งหาทางเบยี่ งเบนความสนใจของชายคนน้สี ว่ นฉนั
จะรบี เขา้ ไปชว่ ยกาหลงออกมาตกลงตามนี้นะทอ้ งฟ้า"หมวดเกา้ บอกกับทอ้ งฟ้ากอ่ นจะลกุ ขนึ้ ช้ี
มอื บอกทอ้ งฟ้าทาตามทเ่ี ขาบอกทอ้ งฟ้าจงึ ลกุ ขนึ้ พรอ้ มกบั ตะโกนออกไปดงั ๆ
"เฮย้ ไอห้ นา้ โหดแกปลอ่ ยผหู ้ ญงิ คนนน้ี ะเธอไม่อยากไปดว้ ยจะมาบังคับเธอทาไมวะปล่อย
เธอส"ิ ทอ้ งฟ้าพูดกับชายทกี่ าลังบังคบั ใหก้ าหลงเดนิ ไปขา้ งหนา้ ใหไ้ ดด้ ว้ ยทา่ ทางทา้ ทายมนั สดุ
ๆ มนั ถงึ กับฉนุ ทถ่ี กู ทา้ ทายซง่ึ ๆ หนา้ จากไอว้ ญิ ญาณกระจอกตนนี้
"น๊อยแนไ่ อน้ ้มี นั วอนซะแลว้ กลา้ มาทา้ ทายมัจจุราชอยา่ งขา้ แกเป็ นใครไอว้ ญิ ญาณเรร่ อนไมร่ ทู ้ ่ี
ต่าทส่ี งู เลยนะมงึ แกคงจะเป็ นวญิ ญาณเร่รอนอกี คนหนงึ่ ละสถิ งึ ไม่คดิ กลวั เกรงอานาจของขา้
แสดงว่าแกยังไมร่ จู ้ ักขา้ ดี แกกลา้ มากนะทมี่ าบอกใหข้ า้ ปล่อยนางเดก็ นี้ ตวั เจา้ เองมนั กแ็ ค่
วญิ ญาณกระจอกเงาหัวจะหลุดจากบ่ากอยูย่ งั ไม่รตู ้ วั เองอกี แกกลา้ ดยี งั ไงมาสง่ั ขา้ เจา้ นัน้ แหละท่ี
ตอ้ งไปกบั ขา้ อกี คนไอห้ นุ่มมานี้เลย"
พดู จบชายรูปร่างสงู ใหญ่ก็ปล่อยมอื จากแขนของกาหลงหวังจะเขา้ มาจัดการกบั ทอ้ งฟ้าไอ ้
วญิ ญาณปากสามหาวทกี่ ลา้ มาออกคาสัง่ กบั มนั ดว้ ยทา่ ทางโกรธจดั ควนั แทบออกหมู นั ทาให ้
มัจจรุ าชอยา่ งเขาอารมณข์ น้ึ ไดเ้ ดย๋ี วมงึ ไดเ้ จอดกี บั กแู น่ ๆ ไอต้ ัวป่ วน
"น้แี กคงไม่รูว้ า่ ขา้ เป็ นใครละสถิ งึ ไดป้ ากกลา้ กับขา้ แบบนเ้ี จา้ มันไมร่ จู ้ ักทต่ี ่าทสี่ งู มาขา้ จะทา
ใหไ้ อว้ ญิ ญาณกระจอกอย่างเจา้ ไดร้ จู ้ ักขา้ ดขี นึ้ "
พดู จบร่างสงู ใหญก่ ็พุ่งเขา้ มาหาร่างของทอ้ งฟ้าอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าทาเอาทอ้ งฟ้าท่ี
เตรยี มรับมอื ของอกี ฝ่ ายอยู่แลว้ ยังแทบหลบไมท่ ันกบั ปลายอาวุธของมันถงึ กับเฉียดผ่านลาคอ
ของเขาไปแคน่ ดิ เดยี วถา้ ชา้ อกี นดิ คอเขาคงคอขาดออกไปแลว้
"เฮย้ เกอื บไปแลว้ เราหวุดหวดิ คอขาดแลว้ ไหมละดทู า่ มันจะโกรธนา่ ดูชมแถมยงั เคลอ่ื นตัวได ้
เรว็ ยังกะสายลมยงั ไมท่ ันขาดคาปลายอาวุธแหลมคมของมนั กพ็ งุ่ มาหาเขาอกี ครัง้ เฮย้ ทาไมมนั
เร็วแบบน้ีวะ่ เกอื บอกทะลุแลว้ ไหมละเราไอท้ อ้ งฟ้าแบบน้ีสตู่ ่อคงไม่ไหวเผน่ กอ่ นดกี ว่าหนีไปตัง้
หลกั กอ่ น" ทอ้ งฟ้าถงึ กับเกอื บเสยี การทรงตัวหลบปลายอาวุธของอกี ฝ่ ายทพี่ ุ่งเขา้ หาเขาอยา่ ง
รวดเร็วเขากม้ หลบหนุมตวั ไปทวั่ ทาเอาเรมิ่ ชลุ มนุ
"หนเี ร็วทอ้ งฟ้าผมไดต้ วั กาหลงแลว้ "
เสยี งหมวดเกา้ ตะโกนเรยี กเขาแตต่ อนนีท้ อ้ งฟ้าหนีไมท่ นั แลว้ เพราะชายร่างสงู ใหญ่ไมย่ อม
เปิดโอกาสใหเ้ ขาไดต้ งั้ ตัวเลยสักนดิ เดยี ว
"แกคดิ หรอื ว่าจะหนขี า้ พน้ ไอว้ ญิ ญาณจอมกอ่ กวนตวั แสบมาใหข้ า้ จบั แกไปลงนรกซะดี ๆ "
เสยี งมันตะคอกใสท่ อ้ งฟ้าพรอ้ มกับไลล่ า่ เขาจนทาใหพ้ วกของมันหันมามองว่าไดเ้ กดิ อะไรขน้ึ ท่ี
ปลายแถวสดุ
"หวั หนา้ เกดิ อะไรขน้ึ หรอื ครับ..? อกี คนทอี่ ยูก่ ลางแถวเอย่ ถามลกู พขี่ องมนั เสยี งดงั
"ไม่มอี ะไรไอว้ ญิ ญาณเร่รอนนะแคน่ ้ขี า้ จัดการเองไดม้ ันกแ็ คว่ ญิ ญาณปลายแถวไม่มฤี ทธเ์ิ ดชมา
สกู ้ ับขา้ ไดห้ รอกพวกแกรบี พาวญิ ญาณเรร่ อนพวกนี้ขา้ มประตูไปซะทางนีข้ า้ คนเดยี วก็จดั การ
ไหว"
มนั หันไปบอกคนของมนั กอ่ นจะหันกลับมาเล่นงานทอ้ งฟ้าตอ่ สว่ นทอ้ งฟ้าเขารบี วง่ิ หนีสดุ
ชวี ติ เรอ่ื งอะไรจะอยู่รอใหถ้ ูกจับตดั หัวขาดละหมวดเกา้ เองกร็ บี ควา้ มอื กาหลงใหว้ งิ่ ตามเขาไปอกี
ทาง
"ตามมาเรว็ ถา้ อยากรอดจากไอค้ นพวกนัน้ เธอตอ้ งชว่ ยพวกเราและปลดปล่อยดวงวญิ ญาณ
ของทุกคนทเ่ี ธอฆา่ พวกเขากอ่ นไมง่ นั้ พวกฉันกต็ อ้ งตายเหมอื นเธอวง่ิ เรว็ เขา้ กาหลงอย่าหยดุ
จนกวา่ เราจะหนีรอดออกไปจากทนี่ ไ้ี ด"้
หมวดเกา้ บอกกาหลงพรอ้ มกลับหันไปมองที่ขา้ งหลงั ของเขากเ็ ห็นคนทเ่ี ล่นงานทอ้ งฟ้าเมอื่
กกี้ าลงั วงิ่ ตามมาตดิ ๆ
"วง่ิ ทอ้ งฟ้าวง่ิ เร็วขน้ึ อกี อยา่ หนั กลบั ไปมองมันหนใี หร้ อดอย่าใหม้ ันจบั ตัวนายไดไ้ ม่งนั้ พวกเรา
แย่กันหมดนแ้ี น่"
หมวดเกา้ ตะโกนสดุ เสยี งเมอ่ื เหน็ อกี ฝ่ ายวงิ่ ไลท่ อ้ งฟ้าใกลเ้ ขา้ มาทกุ ทมี นั ใชอ้ าวุธของมนั
พุง่ เขา้ ใสร่ ่างของทอ้ งฟ้าทก่ี าลังออกวง่ิ ไปขา้ งหนา้ ตรงมาทห่ี มวดเกา้ กับกาหลงยนื รอเขาอยไู่ ม่
ไกลนะ
"ปึกตุบ..!
"โอ๊ยเจบ็ ..! ทอ้ งฟ้าอทุ านออกมาเบา ๆ กอ่ นทเ่ี ขาจะลม้ ลงหนา้ จูบพน้ื ดนิ ตรงหนา้ เขาจุก
จนรอ้ งแทบไมอ่ อกเหมอื นกนปีกหกั พรอ้ มกับมอี าวุธทแ่ี หลมคมของชายร่างสงู ปักเขา้ ทกี่ ลาง
แผน่ หลังของเขาเสยี บคาอยทู่ งั้ เลม่
"ห.ึ .แกคดิ หรอื ว่าจะหนขี า้ พน้ ไอว้ ญิ ญาณนา่ โง่อวดดนี ักกลา้ มาสัง่ ขา้ เกง่ จรงิ แกกล็ ุกขนึ้ วง่ิ
หนีอกี สวิ ะ่ ..! มนั เดนิ เขา้ มาดงึ อาวุธของมนั ออกจากแผ่นหลังของทอ้ งฟ้า
"โอย๊ เจ็บดงึ ออกเบา ๆ เจบ็ นะโวย้ ..!
ทอ้ งฟ้ารอ้ งเสยี งหลงเพราะกาลงั เจ็บทบี่ าดแผลของเขานัน้ เองถงึ จะเป็ นแคว่ ญิ ญาณกเ็ ถอะ
แต่อาวธุ ของมนั ก็สามารถทารา้ ยวญิ ญาณอยา่ งเขาได ้ มนั กม้ ลงกระชากรา่ งของทอ้ งฟ้าใหล้ กุ
ขนึ้ มาจอ้ งมองหนา้ ทอ้ งฟ้าดว้ ยสายตาแข็งกรา้ วดูดุดนั อย่างน่ากลวั ดวงตาแดงกา่ เหมอื นมเี ปลว
ไฟลุกโซอยขู่ า้ งในดวงตาคู่ทก่ี าลงั จอ้ งหนา้ เขาอยูต่ อนน้ี
"ห.ึ มันทาเสยี งในลาคอ
"แกตายยงั ไงบอกมา..?
มนั ตะคอกถามทอ้ งฟ้าเสยี งเขม้ น้าเสยี งฟังดแู ขง็ กรา้ วดมู อี านาจแปลก ๆ แตค่ าถามของมนั
กลบั ทาใหท้ อ้ งฟ้าถงึ กบั งงวา่ มนั อยากจะรไู ้ ปทาไมวา่ เขาตายยงั ไงแปลกคนจังไอบ้ า้ นต้ี ัวก็
ใหญโ่ ตแต่ชอบรังแกผทู ้ อี่ อ่ นแอกวา่ อยา่ งเขาไดแ้ ถมยังมาถามอะไรแปลก ๆ อกี ดว้ ยถา้ เขารวู ้ ่า
ตวั เองตายยงั ไงคงไม่ตอ้ งถ่อมาถงึ ทน่ี ้ีหรอกตัวเขาเองยังไม่รูว้ า่ ตกลงเขาตายแลว้ หรอื ยงั มชี วี ติ
อยดู่ ว้ ยซ้าแลว้ จะตอบมนั ถกู ไดย้ ังไงวะ่
"ไม่ร.ู ้ .! ทอ้ งฟ้าตอบเสยี งเบาเพราะกาลงั เจ็บและงงนัน้ เอง
"อย่าคดิ มาพูดกวนประสาทขา้ นะไอว้ ญิ ญาณบา้ นขี้ า้ ไม่มเี วลามาเล่นกบั แกหรอกนะ บอก
มาแกตายยังไง..? มนั ตะคอกใสเ่ ขาอกี ครัง้ พรอ้ มกับทาทา่ จะอดั เขาทใ่ี บหนา้
"อย่าชกหนา้ ผมเลยกลวั แลว้ ครับคนอะไรโคตรโหดเลยคาก็ใชก้ าลงั สองคากใ็ ชก้ าลงั หดั
ใชเ้ หตุผลบางสคิ ณุ ..!
ทอ้ งฟ้าถงึ กับรอ้ งเสยี งหลงเมอื่ มองเห็นหมัดหนัก ๆ ของมันทกี่ าลงั จะลอยมาทใ่ี บหนา้ ของ
เขาแลว้ ใหร้ สู ้ กึ หวาดเสยี วกลัวว่าใบหนา้ และปลายจมกู ของเขามนั คงจะหักหรอื แตกไม่มชี น้ิ ดี
และคงจะมสี ภาพทด่ี ไู ม่จดื ถา้ ถกู ชกดว้ ยหมัดใหญ่ ๆ ของมนั เขา้ เตม็ ใบหนา้ ของเขา
ชายร่างสงู ใหญจ่ งึ ยกหมดั คา้ งเอาไวเ้ มอื่ มนั มองเห็นทอ้ งฟ้าถงึ กบั หลบั ตาพรอ้ มกบั แหกปาก
สง่ เสยี งรอ้ งซะดังและมที ่าทางหวาดกลวั มนั ขน้ึ มาบางแลว้ ตอนน้ีถงึ กับยนื ตัวสัน่ มนั ใหร้ สู ้ กึ พอใจ
ทส่ี ามารถขใู่ หไ้ อว้ ญิ ญาณกระจอกนกี้ ลัวมันไดเ้ สรจ็ แต่ทอ้ งฟ้าก็ยังปากดไี มเ่ ลกิ
"กบ็ อกวา่ ไมร่ ถู ้ า้ รกู ้ ต็ อบไปแลว้ เปล่ากวนประสาทนายซะหน่อยตายยังไงใครจะไปรกู ้ ็ร่างของ
ขา้ นอนอยทู่ โี่ รงพยาบาลอย่ตู อนน้"ี
ทอ้ งฟ้ารบี พดู รั่วเร็วเพราะกลัวว่าจะถูกชกทใ่ี บหนา้ นัน้ เองแตค่ าตอบของเขากับดูไมค่ อ่ ย
ถกู ใจของอกี ฝ่ ายสักเทา่ ไรมนั หาว่าทอ้ งฟ้าถว่ งเวลามไี ม่ยอมบอกความจรงิ
"ยงั ปากดอี ยู่อกี ไอน้ หี้ .ึ .!
คราวนี้มนั เรม่ิ ฉนุ หนักกวา่ เดมิ เมอ่ื มนั อตุ สา่ หใ์ หโ้ อกาสไอบ้ า้ นแี้ ลว้ ยงั กลา้ กวนอารมณข์ อง
มนั อกี ครงั้ พอไดย้ นิ คาตอบของทอ้ งฟ้าจบลงมนั จงึ ยกอาวุธในมอื ขนึ้ จะทารา้ ยทอ้ งฟ้าแทนกาปัน้
หนัก ๆ ของมนั เพราะไม่พอใจกับคาตอบของเขานนั้ เอง
"สงสยั แกอยากจะใหข้ า้ ใชอ้ าวุธของขา้ แทงร่างของแกใหพ้ ุนกอ่ นใชไ่ หมถงึ จะยอมตอบคาถาม
ของขา้ ดี ๆ ไอว้ ญิ ญาณปลายแถวตัวแสบนีห้ .ึ .! มันยกอาวธุ ของมนั เตรยี มทจ่ี ะพุ่งเขา้ ใสร่ ่างของ
ทอ้ งฟ้า
"อย่าทารา้ ยเขานะแนจ่ รงิ อย่าทารา้ ยผูท้ อี่ อ่ นแอกว่าสวิ ่ะ"
เสยี งของหมวดเกา้ ไดห้ ยดุ การกระทาของมันเอาไวไ้ ดท้ ันเวลาพอดกี อ่ นทป่ี ลายแหลม ๆ
ของอาวธุ มันจะแทงหนา้ อกของทอ้ งฟ้าทะลุ
"ไดข้ า้ ไม่ทารา้ ยมันกไ็ ดต้ อนนเ้ี อาไวก้ อ่ นรอใหข้ า้ จดั การกับแกใหเ้ สรจ็ กอ่ นคอ่ ยมาคดิ บญั ชี
กับไอผ้ นี ี้ทหี ลงั ก็ยงั ไม่สาย แลว้ แกเป็ นใครถงึ ไดก้ ลา้ เขา้ มาขัดขวางการทางานของขา้ ไม่รหู ้ รอื
ไงว่าขา้ เป็ นใคร..?
มนั หันกลับมามองทดี่ า้ นหลังของมนั ดว้ ยสายตาโกรธจัดทถี่ ูกขดั ขวางการทางานของมัน
อกี ครัง้ และตะคอกถามกลบั ไปดงั ๆ แต่สงิ่ ทมี่ นั มองเห็นกับทาใหม้ นั รูส้ กึ สงสยั ไม่ไดเ้ พราะไอค้ น
นีม้ ันดไู มเ่ หมอื นวญิ ญาณหรอื คนทต่ี ายแลว้ เลยสักนดิ เดยี วหรอื วา่ มันจะยงั ไมต่ ายพอคดิ ไดม้ นั จงึ
ถามออกไปดงั ๆ อย่างนกึ โมโหใหช้ ายร่างเลก็ ตรงหนา้ ของมนั ทก่ี าลงั มองมาทม่ี นั อยา่ งทา้ ทาย
กับอานาจของมนั สดุ ๆ
"เดยี๋ วแกไม่ใชพ่ วกวญิ ญาณเรร่ อนเหมอื นไอค้ นน้ีน่ขี า้ ดอู อกนะอย่าคดิ มาหลอกขา้ ซะให ้
ยากแกเป็ นใครบอกขา้ มาเดยี๋ วนแี้ กมาทาอะไรทน่ี ้ใี นเมอ่ื แกยงั ไมต่ ายแลว้ แกมาทนี่ ไ้ี ดย้ ังไงกัน
ทน่ี ้ีไม่ใชโ่ ลกของแกทแี่ กจะลงมาเดนิ เล่น ๆไดแ้ กกลา้ มากนะไอม้ นุษยห์ นา้ จดื แกรไู ้ หมวา่ ทน่ี ้ี
มันทไี่ หนอยา่ บอกนะแกเป็ นพวกเดยี วกับมนั ถงึ ไดป้ ากดเี หมอื นกนั ..?
มนั หนั มามองทห่ี มวดเกา้ ดว้ ยสายตาโกรธจัดทม่ี มี นษุ ยห์ ลงเขา้ มาในโลกของมันทม่ี ันดแู ล
อย่ไู ดย้ งั ไงกนั บา้ เอย้ มนั ไดเ้ กดิ อะไรขน้ึ ลูกนอ้ งคนไหนของมนั ทป่ี ลอ่ ยไอม้ นษุ ยค์ นน้เี ขา้ ในที่
แหง่ นไี้ ด ้
"ใชผ่ มยงั ไม่ตายคณุ เขา้ ใจถกู ตอ้ งแลว้ ผมไมไ่ ดค้ ดิ จะหลอกคุณ เพราะผมจะมชี วี ติ หรอื ตายมัน
ก็คงจะไมเ่ กย่ี วอะไรกับคณุ ดว้ ยซะหน่อยชว่ ยปลอ่ ยตัวเพอื่ นของผมดว้ ยครบั เราไมอ่ ยากมเี รอื่ ง
กับใครพวกเรามาดไี มไ่ ดค้ ดิ จะมาทารา้ ยใครหรอื มาหาเรอื่ งใครเราแค่มาตามหาคนเจอเธอแลว้
เราก็จะไปจากทน่ี ี้ทนั ทผี มตอ้ งขอโทษดว้ ยทเี่ ขา้ มารบกวนหรอื ขดั ขวางการทางานของคณุ โดย
ไมไ่ ดต้ งั้ ใจคณุ มคี นทเ่ี ราตอ้ งการใหเ้ ธอชว่ ยเราจงึ ตอ้ งทาแบบน้ชี ว่ ยยกโทษใหพ้ วกเราดว้ ยเถอะ
ครับ"
หมวดเกา้ บอกกับอกี ฝ่ ายอยา่ งไมค่ ดิ กลวั เกรงกบั สายตาทกี่ าลงั จอ้ งหนา้ เขาเหมอื นจะกนิ
เลอื ดกนิ เนอ้ื ของเขาถา้ อกี ฝ่ ายสามารถทาไดต้ อนนี้
เพราะคาพดู ของหมวดเกา้ ทาใหห้ ัวหนา้ มจั จุราชอย่างมันเหมอื นโดนดถู ูกทปี่ ล่อยใหไ้ อ ้
มนษุ ยห์ นา้ ขนน้ีพูดจาดถู ูกมนั ไดท้ งั้ ทม่ี นั ดูแลทนี่ มี้ านานแสนนานไมเ่ คยมใี ครกลา้ ลองดกี บั มนั
แบบนีม้ ากอ่ นเลยสกั คนเดยี ว
แลว้ ไอม้ นษุ ยห์ นา้ ขนนีม้ นั เป็ นใครกันถงึ ไดก้ ลา้ ทา้ ทายมนั แบบนส้ี งสยั มันจะตอ้ งสัง่ สอนให ้
พวกน้รี จู ้ ักกับอานาจของหวั หนา้ มัจจรุ าชอย่างมนั มากขนึ้ ซะแลว้ สจิ ะปลอ่ ยพวกมนั ไปงา่ ย ๆ
แบบนไี้ ม่ได ้
ตงั้ แตม่ ันจาความไดม้ ันกอ็ อกไลล่ า่ ดวงวญิ ญาณเรร่ อนพากลบั มายงั โลกแหง่ วญิ ญาณเพอื่ นา
ตวั มาลงโทษมานานหลายรอ้ ยปีกไ็ ม่เคยมใี ครทาใหม้ นั รสู ้ กึ แย่เทา่ ครงั้ นมี้ ากอ่ นตอนน้มี นั ถงึ กับ
ใหร้ ูส้ กึ ไม่พอใจทมี่ นั กาลงั ถกู ไอม้ นุษยห์ นา้ ขนตัวเลก็ แตช่ า่ งกลา้ พูดจาสามหาวกบั มัจจุราชอยา่ ง
มนั โดยไมก่ ลวั วา่ จะถูกอาวธุ ในมอื ของมนั กระชากดวงวญิ ญาณของไอม้ นษุ ยค์ นนอ้ี อกจากรา่ ง
มนุษยข์ องมนั บา้ งเลยหรอื ไงกนั มันชา่ งอวดดซี ะจรงิ ไอม้ นษุ ยผ์ โู ้ งเ่ ขลาวันนีแ้ กไดก้ ลายเป็ น
วญิ ญาณเรร่ อนอกี ดวงแน่
"แกอย่าคดิ วา่ เขา้ มาไดแ้ ลว้ แกจะกลับออกไปไดง้ ่าย ๆ ตอ่ ใหแ้ กเป็ นมนุษยก์ เ็ ถอะขา้ กจ็ ะไม่ละ
เวน้ เอาไวแ้ นแ่ กกลา้ เขา้ มาทา้ ทายอานาจของขา้ จนถงึ ทขี่ องขา้ แบบน้ีเราไดเ้ หน็ ดกี ันแน่ พวกแก
จะไมม่ ที างไดก้ ลบั ออกไปจากทนี่ ีถ้ า้ ขา้ ยงั อยูด่ แู ลทนี่ ้"ี พูดจบมันกผ็ ลักรา่ งของทอ้ งฟ้าใหล้ ม้ ลง
ไปทพ่ี น้ื สดุ แรง
"ตุบโอ๊ย..!
กอ่ นทม่ี นั จะหันมาเลน่ งานหมวดเกา้ แทนทอ้ งฟ้าเพราะกาลังโมโหทถ่ี กู บกุ รกุ เขตพน้ื ทขี่ องมนั
จากมนุษยต์ ัวเล็ก ๆ คนนก้ี ับไอว้ ญิ ญาณปากเกง่ อกี หนง่ึ
"ขา้ จะจับแกขงั ในขมุ นรกของขา้ ใหแ้ กไดต้ ายทงั้ เป็ นแกจะไดร้ ซู ้ ง่ึ ถงึ ความทุกขท์ รมานทแี่ ก
บังอาจกลา้ ท่าทา้ ยอานาจของขา้ ไปจนกวา่ แกจะหมดอายขุ ัยไอม้ นษุ ยห์ นา้ โงก่ ลา้ ลองดกี ับขา้
นักใชไ่ หม"
มนั ยา่ งสามขมุ เขา้ มาหาหมวดเกา้ พรอ้ มกบั อาวุธในมอื ของมันสว่ นหมวดเกา้ เขากาลังคดิ หา
วธิ ที จี่ ะเอาตัวรอดจากคนหรอื จะเรยี กยงั ไงดลี ะจะผหี รอื คนกช็ า่ งหวั มนั เถอะตอนนี้หาทางเอาตวั
รอดจากอาวธุ ของมันใหไ้ ดก้ อ่ นเถอะเราหมวดเกา้ คดิ อยา่ งรวดเรว็ เขาไม่ยอมใหไ้ อห้ นา้ โหดนีจ้ บั
เขาไปขงั อย่างทมี่ ันบอกไดง้ า่ ย ๆ หรอกมันตอ้ งเสยี่ งกันหน่อยแลว้
ดา้ นกันดาเธอพงึ่ จะรูส้ กึ ตวั ค่อย ๆ ลมื ตาขนึ้ ชา้ ๆ รูส้ กึ มนึ ๆ ทหี่ ัวเธอพยายามกวดสายตามอง
ไปรอบ ๆ ตวั และบรเิ วณทเ่ี ธอกาลังนอนอยู่ตอนน้มี ันชา่ งดูไม่คอ่ ยจะคนุ ้ กับภาพรอบ ๆ ตวั เอาซะ
เลยทน่ี ี้มนั ทไี่ หนกันละนีม้ องไปทางไหนกม็ แี คต่ กึ เกา่ ๆ และป่ าอากาศก็ดจู ะหวานเยน็ แถมวังเวง
อกี ต่างหากเธอใหร้ ูส้ กึ แปลกใจวา่ ทาไมเธอถงึ มานอนอยูต่ รงนไี้ ดเ้ ธอจาไดว้ ่าเธอกาลงั ชว่ ยคุณ
ลุงของภูผาเอาสายสญิ จนเ์ ดนิ วนรอบ ๆ โลงศพทภี่ ผู านอนอยใู่ นนนั้ ไม่ใชห่ รอื แลว้ ทาไมเราถงึ มา
นอนอยนู่ ไี้ ดล้ ะบา้ จรงิ แลว้ ทน่ี ้มี นั ทไ่ี หนกันโอ๊ยโครตงงเลยเราตอนน้ี..!
กนั ดาเรมิ่ บ่นเสยี งดงั พรอ้ มกับพยุงกายขน้ึ ลุกยนื ตวั ตรงและเอามอื ปัดเศษใบไมแ้ ละฝ่ ุนที่
เกาะตดิ ตามเสอื้ ผา้ ของเธอออกแรง ๆ หันมองไปทัว่ พยายามคดิ ว่าเธอมาทนี่ ้ีไดย้ ังไงแตเ่ อ๊ะ
เลอื ดของใครกนั ทเี่ ปื้อนคชตดิ อยทู่ ช่ี ายเสอ้ื ของเรากันดากม้ มองดูคราบเลอื ดทต่ี ดิ อยทู่ ชี่ ายเสอื้
ของเธออย่างอดสงสยั ไม่ไดพ้ รอ้ มกับนกึ ในใจหรอื วา่ จะเป็ นไมน่ ะ
กนั ดารบี ยกมอื ขน้ึ ดเู ธอถงึ ไดร้ วู ้ า่ ทม่ี อื ของเธอมรี อยบาดเลก็ ๆ อยทู่ นี่ วิ้ มอื ขา้ งซา้ ยตรงนว้ิ ชน้ี ้ี
เองเลอื ดของเราเองหรอกหรอื น้ีบา้ จรงิ หลงเขา้ ใจผดิ คดิ วา่ เลอื ดของคนอน่ื แลว้ นเี้ ราจะทายงั ไง
ต่อดลี ะนม้ี องไปทางไหนกม็ แี ต่ตกึ รา้ งและป่ านา่ กลัวซะไมม่ ใี หต้ ายเถอะเธอจะตอ้ งมาเจอเรอื่ ง
อะไรอกี แลว้ หรอื น้ี
โดยทเ่ี ธอไมค่ าดคดิ กม็ ดี วงวญิ ญาณเรร่ อนตนหนง่ึ วง่ิ ตรงมาทางทเ่ี ธอกาลังยนื อย่พู อดใี บหนา้
ของเขาเละไปขา้ งหนง่ึ ทาเอากนั ดาตกใจแทบชอ๊ คตาเหลอื กคา้ งไมค่ ดิ วา่ จะมาเจอผหี ลอกเขา้
ใหอ้ กี แลว้ เหมอื นกบั เขากาลงั วงิ่ หนอี ะไรมาสกั อยา่ งทา่ ทางดูตน่ื กลัวและดูรนลาน
"อา้ ยอยา่ เขา้ มาใกลฉ้ ันกลวั แลว้ ผหี ลอกโอย้ ใครกไ็ ดช้ ว่ ยฉันดว้ ย..!
"อา้ ว เฮย้ ..!หลบไม่ทันแลว้ ซนเลยละกนั ผอี ะไรว่ะกลัวผดี ว้ ยกันก็เป็ น"
เสยี งของอกี ฝ่ ายรอ้ งขน้ึ เชน่ กนั กนั ดาเองก็ถงึ กับแหกปากรอ้ งสดุ เสยี งพรอ้ มกนั กบั ดวง
วญิ ญาณทว่ี ง่ิ เขา้ มาชนเธอเขา้ เต็มแรงทาเธอหงายหลงั ลม้ ลงไปทพ่ี น้ื อกี ครงั้
"ตบุ วา้ ยกร๊ดี ดด..!
พวกเขาถงึ กบั ลม้ ลงไปทพี่ นื้ ดว้ ยกนั ทงั้ ค่รู ่างของผตี นนนั้ ทบั อยบู่ นตัวของกนั ดาทนี่ อนอย่ใู ต ้
รา่ งของมนั ดว้ ยสหี นา้ หวาดกลวั จนตวั สั่นเทาแทบอยากจะรอ้ งออกมาดัง ๆ หรอื เป็ นลมใหม้ ันรู ้
แลว้ รลู ้ อดไปเลยถา้ ทาไดโ้ ดนผวี ง่ิ ซนเขา้ เตม็ ๆ แถมผยี ังมพี ดู กับเธอดว้ ยใหต้ ายเถอะกลวั จน
หัวใจจะวายอยแู่ ลว้
"นเ้ี ธอหนีเร็วลุกสเิ ดยี๋ วก็ถกู จับไดห้ รอกมันมาโนน้ แลว้ ไอม้ ัจจรุ าชใจรา้ ยแมง่ ตามกไู มเ่ ลกิ เลยวง่ิ
หนมี นั จนเหนอ่ื ยหอบแลว้ ตอนนแ้ี ฮก ๆ แฮก"
พูดไปเขาก็หอบหายใจแรง ๆ ใสห่ นา้ เธอไปดว้ ยไมไ่ ดส้ นใจเลยว่าคนทม่ี นั กาลงั พูดดว้ ยกลวั
มนั จนจะซอ๊ คอยแู่ ลว้ เพราะมันไมม่ เี วลาไดส้ ังเกตนัน้ เอง
สว่ นกนั ดากาลงั ตนื่ ตกใจกลวั ไอค้ นทกี่ าลงั บอกเธอใหห้ นีนี้มากกว่าเพราะใบหนา้ ของเขามนั
ทัง้ เละจนดูนา่ เกลยี ดนา่ กลวั สดุ ๆ จงึ เอาแต่นอนตกตะลงึ่ หนา้ ซดี อา้ งปากคา้ งตาเหลอื กไมย่ อม
ลุกขน้ึ ตามทผี่ ตี นนี้บอกเธอดวงวญิ ญาณทว่ี ง่ิ มาซนเธอเขา้ รบี ลุกขนึ้ และยงั มนี ้าใจหันมาเรยี กเธอ
ใหห้ นใี ครสกั คนทก่ี าลงั วง่ิ ตามมนั มาทางนใ้ี นไม่ชา้ คงจะตามมาเจอเขา้ ดวงวญิ ญาณแปลกหนา้
บอกกบั เธอยงั ไมท่ ันขาดคากนั ดากห็ นั ไปเหน็ เขา้ พอดเี ทา่ แหละมันก็รบี เผน่ หนีทนั ทเี พราะไม่
อยากจะถกู จบั นัน้ เอง
"ตะตะ...ถา้ เธอไมห่ นฉี ันไปละนะไมร่ อแลว้ ตัวใครตวั มนั ละตอนน้มี นั มานัน้ แลว้ เผน่ เถอะเรามัวรอ
อะไรอกี ละกแู ม่งตามไดต้ ามดกี เู หนอื่ ยแลว้ นะเวย้ แฮก ๆ "
พูดจบมนั ก็วง่ิ หนสี ดุ ชวี ติ ใสต่ นี หมาทนั ทที าเอากนั ดารบี ลกุ ขน้ึ น่ังตวั ตรงทาท่าทางตะลง่ึ ตา
คา้ งอกี ครัง้ ไม่ทันไดล้ ุกขนึ้ วงิ่ ตามมนั ไปดว้ ยซา้ คนทม่ี ันกลวั กว็ งิ่ มาถงึ ตรงทเี่ ธอกาลงั นั่งองึ้ อยู่
พอดี
"แฮก แฮก อย่าหนนี ะมงึ ไอว้ ญิ ญาณเรร่ ่อนอย่าใหก้ จู บั มงึ ไดล้ ะน่าดมู นั วง่ิ โคตรเรว็ เลยมตี นี หมา
หรอื ไงกนั วะไอน้ เี้ ลน่ ทาเอาเราไดเ้ หงอ่ื เลย..!
คนในชดุ โบราณตัวสงู ใหญว่ ง่ิ มายนื หอบอยูข่ า้ ง ๆ ปลายเทา้ ของกนั ดาทก่ี าลงั น่ังจอ้ งมอง
หนา้ เขาอยอู่ ย่างอดสงสัยไมไ่ ดว้ า่ เขาเป็ นใครกนั ท่าทางดูน่ากลวั ใบหนา้ เหยี้ มดุดนั ดวงตาแดงก่า
ในมอื ถอื อาวธุ ชนิ้ ใหญ่เหมอื นมัจจุราชในหนังหรอื ละครทเี่ ธอเคยดูต่างกนั ก็ตรงทอี่ าวธุ ไม่
เหมอื นกันในหนังเป็ นเหลก็ สามงา้ มแตข่ องคนนเี้ ป็ นขวานดา้ มใหญแ่ ค่อาวุธในมอื กท็ าใหก้ นั ดา
ตาเหลอื กคา้ งแลว้ ยงั ไม่รวมสายตาทพี่ ง่ึ จะหันมาเจอเธอน่ังอยู่ตอนนที้ าเอากนั ดาถงึ กบั ขนลกุ
เกรยี วขนึ้ มาเลยตอนนี้น่ังหนา้ ซดึ ปากสนั่
"แลว้ นเี้ ธอเป็ นใคร..ทาไมไมเ่ หน็ มใี ครแจง้ ขา้ วา่ มวี ญิ ญาณเร่รอ่ นอกี ตนอยแู่ ถวน้ลี ุกขนึ้ ..?
ชายทย่ี นื ถอื ขวานดา้ มใหญ่ในมอื กม้ ลงมาพดู กบั กันดาเสยี งเขม้ ทาเอากนั ดาทนี่ ่ังทาหนา้ ซดี
ไรส้ เี ลอื ดอย่ตู รงหนา้ เขาเรม่ิ ทาอะไรไม่ถกู กลัวกก็ ลัวแต่จะลกุ ขนึ้ วง่ิ หนกี ็คงไมท่ นั แลว้ ตอนนตี้ อ้ ง
ยอมสบตากบั ชายตรงหนา้ อย่างนกึ หวาดกลวั เขาจนมอื เรมิ่ เหงอ่ื ออกทงั้ สองฝ่ ามอื
"อา้ วแมค่ ณุ จะน่ังจอ้ งหนา้ ขา้ อกี นานไหมขา้ ส่งั ใหเ้ จา้ ลกุ ขน้ึ เจา้ หูแตกหรอื ไงกันนั่งนง่ิ อยู่ไดท้ า
ทา่ ทางยังกะไมเ่ คยเห็นมัจจุราชอย่างขา้ วญิ ญาณอยา่ งพวกเจา้ ไม่รจู ้ กั ขา้ ก็เกนิ ไปแลว้ หรอื วา่ เจา้
พงึ่ ตายมาใหม่ ๆ ถงึ ไดด้ ูท่าทางแปลก ๆ ไหนขอขา้ ตรวจดูสวิ า่ เจา้ ตายยงั ไง..? ชายตัวใหญพ่ ดู
เสยี งดใุ สก่ ันดาเธอจงึ ไดส้ ตกิ ลับมาเลกิ จอ้ งหนา้ เขาแตก่ ย็ งั น่ังนง่ิ ไมย่ อมลกุ ขนึ้ ตามทเ่ี ขาบอก
เพราะกาลังกลวั นัน้ เอง
สว่ นมัจจรุ าชหนา้ ดุกก็ าลังหยบิ สมุดเลม่ สดี าพอเหมาะมอื ของเขาออกมาตรวจดวู า่ หญงิ สาว
ตรงหนา้ ของเขาเธอตายยงั ไงและตายตอนไหนแต่กห็ าไม่เจอแปลกจรงิ ทาไมถงึ ไมม่ ใี นรายชอ่ื
คนตายมนั จะเป็ นไปไดย้ ังไงกนั บา้ แลว้ เขาจงึ ปิดสมดุ ในมอื เอาไวเ้ ขา้ ไวใ้ นกระเป๋ าของเขาพรอ้ ม
กบั เอย่ ถามหญงิ สาวตรงหนา้ เสยี งเขม้ กว่าเดมิ
"บอกมาเจา้ มาเจา้ มชี อ่ื ว่าอะไรและเจา้ มาจากไหนทาไมขา้ ถงึ หารายชอื่ ของเจา้ ในสมดุ เลม่ ดา
สมดุ แห่งความตายไมเ่ จอและเจา้ มชี อื่ ว่าอะไรตอบขา้ มาเดยี๋ วนมี้ ันจะเป็ นไปไดย้ ังไงคนตายแต่
ไมม่ ชี อ่ื ในบญั ชคี นตาย..?
มจั จรุ าชตวั ใหญเ่ อย่ ถามกันดาทไ่ี ม่รวู ้ ่าจะตอบคาถามของอกี ฝ่ ายว่าไงดเี พราะเธอเองกไ็ ม่รู ้
วา่ มาทน่ี ้ีไดย้ งั เชน่ กันและไม่รวู ้ ่าเธอตายแลว้ หรอื แคว่ ญิ ญาณออกจากรา่ งเหมอื นกบั ทอ้ งฟ้ากนั
แนท่ าไมผชู ้ ายคนนี้ถงึ มาถามเธอแบบน้ีเขาเป็ นมัจจรุ าชจรงิ หรอื ..?
"หรอื วา่ เธอตายแลว้ จรงิ ๆ ชายคนนถ้ี งึ ไดเ้ รยี กเธอว่าวญิ ญาณเรร่ อน่ .?
กนั ดาถงึ กบั ตกใจไม่คดิ ว่าแคถ่ กู ดา้ ยสายสญิ จนบ์ าดมอื แคน่ ี้ก็ตายไดฮ้ อื่ ๆ กนั ดาถงึ กบั
รอ้ งไหเ้ มอ่ื คดิ ว่าตัวเองตายแลว้ ทาใหม้ ัจจุราชหนา้ เขม้ ถงึ กบั งงวา่ เธอคนนอ้ี ยู่ดี ๆ ก็รอ้ งไห ้
ออกมาซะงนั้ แปลกผจี รงิ เลยอยากจะรอ้ งกร็ อ้ งไดเ้ ลยหรอื ไงกนั น่าสง่ ไปเป็ นดาราเจา้ น้าตานะน่ี
แม่คนน้ี
"อา้ วว..แลว้ นีเ้ จา้ เป็ นอะไรอยู่ดี ๆ รอ้ งไหท้ าไมกนั ไปลุกขนึ้ มาไดแ้ ลว้ รอ้ งอยูน่ ัน้ แหละหรือว่า
พงึ่ รวู ้ า่ ตัวเองตายมนษุ ยน์ ี้กแ็ ปลกดใี จกร็ อ้ งไหเ้ สยี ใจก็รอ้ งไหร้ ตู ้ วั วา่ ตายก็ยังรอ้ งไหอ้ กี เกดิ เป็ น
มนษุ ยใ์ หม้ ันไดย้ ังงส้ี มิ นุษยเ์ อย๋ มนุษย"์ มัจจุราชบน่ พมึ พามใหเ้ ธอกอ่ นจะดงึ เอาตัวของกนั ดาให ้
ลกุ ขน้ึ
"ก็ฉันยังไมอ่ ยากตายน้ฮี อื่ ๆ ยงั ใชช้ วี ติ ไมค่ มุ ้ เลยไดเ้ กดิ มาทงั้ ทคี ดิ แลว้ ยง่ิ เครา้ และเสยี ใจ
หนักกว่าเดมิ ฮอื่ ๆ "
กนั ดายังรอ้ งไหไ้ ม่หยดุ ไม่สนใจว่าอกี ฝ่ ายจะมองเธอยงั ไงแลว้ ตอนน้กี ็คนมันกาลังเสยี ใจจะ
ตายทัง้ ทกี น็ า่ จะไดบ้ อกลาพ่อกับแม่กอ่ นแตน่ อี้ ะไรไม่ไดล้ าใครเลยสักคนฮอื ๆ ทาไมชวี ติ เธอมนั
ถงึ ไดเ้ ครา้ แบบนี้
"พ่อจ๋าแมจ่ า๋ หนูอยากกลับบา้ นหนคู ดิ ถงึ พอ่ กับแม่มาก ๆ เลยตอนน้ีหนขู อโทษทช่ี อบทาให ้
พ่อเสยี ใจมาตลอดทเี่ ป็ นลกู หวั ดอิ้ ไม่ยอมเชอื่ ฟังคาสงั่ สอนของพอ่ กบั แมเ่ อาแต่ใจตัวเองมา
ตลอดหนขู อโทษพอ่ จ๋าแมจ่ า๋ ชว่ ยหนดู ว้ ยฮอื่ ๆ หนสู ญั ญาถา้ หนกู ลับไปไดห้ นูจะเป็ นลูกทดี่ เี ชอ่ื
ฟังพ่อกบั แมาทกุ อยา่ งจะไมด่ อิ้ กบั ทุกคนอกี แลว้ ฮอ่ื ๆ มนั คงจะสายไปแลว้ ใชไ่ หมคะ่ พ่อจา๋ แม่จ๋า
อภยั ใหล้ กู สาวหัวดอื้ คนนี้ดว้ ยนะคะ่ หนอู ยากบอกวา่ หนขู อโทษถงึ มนั จะสายไปแลว้ ฮอื่ ๆ "
"ไปไดแ้ ลว้ หมดเวลามาคร่าครวญหรอื รอ้ งห่มรอ้ งไหข้ องเจา้ แลว้ คนตายไปแลว้ จะรอ้ งไหท้ าไม
ไปใชก้ รรมของเจา้ ทท่ี าเอาไวต้ งั้ แต่ยงั มชี วี ติ อยเู่ ถอะถา้ ทากรรมดเี จา้ ก็ไม่ตกนรกแต่ถา้ เจา้ ทา
กรรมชั่วเอาไวเ้ จา้ กต็ อ้ งไปทน่ี รกภมู กิ บั ขา้ เมอื่ ตายมกี รรมกต็ อ้ งชดใชจ้ าเอาไวต้ อนทยี่ ังมชี วี ติ ก็
ใหร้ บี ทาแตค่ วามดอี ย่าคดิ ทากรรมชว่ั พอตายแลว้ จะกลับไปแกไ้ ขมนั กส็ ายเกนิ ไปแลว้ ละเหมอื น
เจา้ ตอนนี้รอ้ งไหไ้ ปกไ็ รป้ ระโยชน"์ มัจจุราชพูดกับกันดาทยี่ ังยอมรับความจรงิ ไม่ไดว้ า่ เธอไดต้ าย
แลว้ จงึ ไมค่ ดิ จะขดั ขนื เมอ่ื ถูกอกี ฝ่ ายจูงแขนเธอใหเ้ ดนิ ตามเขาไป
สว่ นภูผาตอนนเ้ี ขาไดห้ ลน่ ลงมาอยกู่ ลางป่ า
"ตบุ ..โอ๊ย..!
"เฮย้ ..ทาไมเราถงึ ตกลงมาทน่ี ไ้ี ดว้ ะนีแ้ ลว้ มันทไี่ หนกันมองไปทางไหนกป็ ่ ากับป่ าใหต้ าย
เถอะว่ะ"
ภูผาลกุ ขนึ้ เดนิ ไปตามป่ าพรอ้ มกับคดิ ถงึ ทอ้ งฟ้ากบั หมวดเกา้ ปานนี้พวกเขาอย่ทู ไี่ หนกันแลว้
ภพภมู ทิ ค่ี ณุ ลงุ เขาบอกจะสง่ เขามามันทน่ี ้จี รงิ หรอื หวงั วา่ เขาคงไม่มาผดิ ทหี่ รอกนะบา้ จรงิ แลว้
ทนี่ ม้ี ันทไ่ี หนกันเขาไมเ่ ห็นหมวดเกา้ กบั พชี่ ายของเขาเลยในป่ านหี้ รอื ว่าเราจะมาผดิ ภพว่ะนข้ี อ
อย่าใหเ้ ป็ นอย่างทค่ี ดิ เลยไมง่ นั้ เขาคงจะซวยน่าดตู งั้ ใจมาชว่ ยพชี่ ายแต่กบั ตอ้ งมาเดนิ หลงอยู่ใน
ป่ าแบบน้ี
ดา้ นหมวดเกา้ และทอ้ งฟ้าตอนนกี้ ็กาลงั ตอ่ สอู ้ ยู่กับมัจจุราชอกี ตนพวกเขาดูจะพลาดท่าใหม้ นั
อยแู่ ลว้ ตอนน้เี มอื่ ปลายอาวุธของมัจจุราชร่างสงู ใหญ่ใชอ้ าวธุ ของเขาพุ่งแทงเขา้ ทหี่ วั ไหลข่ อง
หมวดเกา้ เตม็ ๆ จนเขาไดเ้ ลอื ดซบิ ๆ
"ปึกโอ๊ย..!
ทอ้ งฟ้าพอเหน็ แบบนัน้ ถงึ กับตกใจและรูส้ กึ เจบ็ แทนหมวดเกา้ เลอื ดเขาไหลหยดลงทพ่ี นื้
ใกล ้ ๆตัวหมวดเกา้ ยนื เอามอื กมุ บาดแผลทหี่ ัวไหล่เอาไวข้ า้ งหนงึ่
"หมวดคณุ โอเคไหม..? เสยี งทอ้ งฟ้าตะโกนถามเขาเมอ่ื มองเหน็ หมวดเกา้ ถูกแทงไดเ้ ลอื ด
"ผมยังไหวหนไี ปพากาหลงหนไี ปกอ่ นเร็วเขา้ ไมต่ อ้ งหว่ งผมเร็วสมิ ัวรออะไร"หมวดเกา้ พูดไปก็
วงิ่ หลบปลายอาวธุ ของมัจจุราชไปดว้ ยเพราะไมอ่ ยากถกู แทงอกี แผลพรอ้ มกบั บอกทอ้ งฟ้าให ้
หนไี ปซะ
"แตผ่ มทง้ิ คณุ ไมไ่ ดถ้ า้ ไปเราตอ้ งไปดว้ ยกันผมไม่เอาตวั รอดคนเดยี วหรอกเราตอ้ งชว่ ยกันถงึ จะ
รอดจาคาโบราณไดไ้ หมคนเดยี วหวั หายสองคนเพอื่ นตายถา้ เราสดู ้ ว้ ยกนั เราอาจรอดหรอื ไมก่ ็
ตายดว้ ยกันมนั ตอนน้แี หละไหน ๆ ผมกจ็ ะตายอยแู่ ลว้ มอี ะไรตอ้ งกลัวอกี "ทอ้ งฟ้าไม่ยอมทง้ิ
หมวดเกา้ ตามทเี่ ขาบอกกลับวงิ่ เขา้ มาชว่ ยหมวดเกา้ สกู ้ บั มจั จุราชอย่างไม่คดิ กลัวตายอกี แลว้
"ฮา่ ฮา่ ๆๆ พวกแกเสรจ็ ขา้ แน่วญิ ญาณกระจอกกบั ไอม้ นษุ ยห์ นา้ โง่ คดิ หรอื วา่ พวกแกจะสกู ้ บั
อาวุธของขา้ ไดเ้ กง่ จรงิ เขา้ มาสวิ ะ่ อยา่ เอาแตว่ ง่ิ หลบ"
มันตะโกนทา้ ทายหมวดเกา้ และทอ้ งฟ้าทาใหท้ งั้ สองเรม่ิ นกึ โมโหทถ่ี กู มันหวั เราะเยาะพวก
เขาทส่ี มู ้ ันไมไ่ ดเ้ อาแต่วง่ิ หลบอาวธุ ของมนั ไปรอบ ๆ
"หมวดเกา้ ระวัง"แวก้ ฟ้ิวก๊ากแคก้ ..!
ชา้ ไปซะแลว้ ตอนนเี้ สยี งขาดของผา้ ตรงสว่ นของกางเกงตรงกน้ ของหมวดเกา้ ขาดออกเสยี ง
ดังแคก้ ..เพราะปลายอาวธุ อนั แหลมคมของมัจจรุ าชตัวรา้ ยมนั ไดต้ ัดเน้ือผา้ กางเกงของหมวด
เกา้ ไปจนเผยใหเ้ หน็ กางเกงในทเ่ี ขาใสอ่ ยตู่ อนนเี้ ตม็ ๆ ลูกกระตาของทกุ คนทาเอาทอ้ งฟ้าและ
กาหลงทเี่ ห็นเหตกุ ารณ์ทงั้ หมดตอนนแี้ ทบอยากจะหัวเราะออกมาดงั ๆ ไม่รจู ้ ะสงสารเขาดหี รอื
ว่าจะหัวเราะหมวดเกา้ ดตี อนนโี ดยเฉพาะกาหลงเธอถงึ กับปล่อยเสยี งหวั เราะออกมาดัง ๆ
"โอว้ า้ ว ๆๆ หมวด ฮา่ ฮา่ หมวดฉันไมย่ ะกะรูว้ ่าคุณตารวจมาดเขม้ มาดเทอ่ ย่างคณุ น้ลี กึ ๆ แลว้
จะชอบใสก่ างเกงในลายการต์ ูนเหมอื นเดก็ ๆ กับเขาก็เป็ นดว้ ยฮา่ ฮา่ น่ารกั เป็ นบา้ เลยหมวด ว.ู ้ .!
ลายการต์ นู ไอแ้ มลงมมุ ตอนกาลงั เตะบอลซะดว้ ยโอว้ า้ วเห็นแลว้ โคตรฟินเลยคะ่ หมวดภาพนหี้ าดู
ทไ่ี หนไมไ่ ดแ้ ลว้ ขอบอกวา้ ว..!..!
เสยี งแชวจากกาหลงและทอ้ งฟ้าทก่ี าลงั หัวเราะเขาทด่ี นั ใสก่ างเกงในลายการต์ นู ซง่ึ ผดิ กบั
หนา้ ตาดุ ๆ เขม้ ๆ ของเขาซะไม่มที าใหห้ มวดเกา้ นกึ ฉนุ ใหก้ ับทงั้ สองคนทม่ี วั แตย่ นื หวั เราะขา
เขาอยไู่ ดจ้ ะตายอยแู่ ลว้ ยังมาหวั เราะกันอกี ไม่ชว่ ยแลว้ ยังมาซา้ เตมิ มนั นา่ นักไอพ้ วกนห้ี มวดเกา้
คดิ อายทงั้ สองคนกอ็ ายพรอ้ มกบั รบี เอามอื เออ้ื มไปปิดตรงรอยขาดทก่ี น้ ของเขาเอาไวพ้ รอ้ มกับ
วงิ่ หลบปลายอาวุธของมจั จุราชทต่ี ามไลล่ ่าเขาไมย่ อมหยดุ พรอ้ มกบั หอบหายใจแรง ๆ แถมยงั
สง่ สายตาดุ ๆ มาทท่ี ัง้ สองคนยนื ขาเขาอยตู่ อนนด้ี ว้ ย
"แฮก แฮก ๆ "
"เอา้ พวกนายมัวยนื หวั เราะอยนู่ ัน้ แหละมาชว่ ยกันหนอ่ ยสเิ ร็วเขา้ ฉันจะตา้ นมนั ไมไ่ หวแลว้ นะเรว็
สวิ ่ะนายทอ้ งฟ้าขาพอหรอื ยงั กจู ะตายอย่แู ลว้ ตอนนแ้ี ฮกแฮกหยดุ ขาไดแ้ ลว้ ชว่ ยกดู ว้ ย"
หมวดเกา้ ตะโกนว่าทอ้ งฟ้ากบั กาหลงทย่ี งั ยนื ขาทอ้ งโขด่ ทอ้ งแขง็ อย่อู กี มุมหนงึ่ ปล่อยใหเ้ ขา
วงิ่ ไล่จับกับมัจจรุ าชอยู่ไดใ้ หต้ ายสทิ งั้ สองคนนี้มนั นา่ ไลเ่ ตะกน้ นัก
"ก็ใครจะคดิ ว่าหมวดกม็ มี มุ แบบนี้กบั เขาดว้ ยโอเคเดยี๋ วผมชว่ ยฮา่ ฮา่ โคตรขาเลยหมวดขอบอก
สงสยั ถา้ รอดไปไดผ้ มคงมเี รอื่ งเอาไปเลา่ หน่อยแลว้ ละจรงิ ไหมครับหมวดเกา้ ฮา่ ฮา่ ”
คดิ แลว้ ยงั ขาไมห่ ายถงึ จะอย่ใู นเวลาหนา้ สว้ี หนา้ ขวานกเ็ ถอะทอ้ งฟ้ายมิ้ ทะเลน้ ใสห่ มวดเกา้
หลงั จากพดู จบแตก่ บั ไดร้ บั สายตาอาฆาตรตอบกับมาจากหมวดเกา้ แทนคาตอบประมาณว่าเดย๋ี ว
นายจะโดนฉันเตะแทนถา้ เขารอดไปไดว้ นั นอี้ ย่าไดห้ วังวา่ จะไดเ้ อาเรอ่ื งของเขาไปเลา่ ใหใ้ ครฟัง
ไดน้ ายตอ้ งถกู ขา้ เตะกอ่ นละกนั
แตท่ อ้ งฟ้าจะสนใจกับสายตาดุ ๆ ของหมวดเกา้ กเ็ ปลา่ เขากับสง่ รอยยม้ิ ลอ้ เลยี นใหห้ มวดเกา้
แทนกับไปซะงัน้ และรบี เขา้ มาชว่ ยหมวดเกา้ รับมอื กับมัจจรุ าชทก่ี าลังไลแ่ ทงหมวดเกา้ อย่ตู อนน้ี
อยา่ งเอาเป็ นเอาตาย
"นหี้ ยุดหนนี ะไอพ้ วกหนา้ โงม่ าใหข้ า้ ฆา่ ซะดี ๆ ไอม้ นุษยเ์ จา้ เล่ห"์ มจั จุราชรา่ งยกั ษ์เรม่ิ โมโห
หนักทวี่ ง่ิ ไล่ลา่ จบั ตวั ทงั้ สามคนเท่าไรกจ็ ับไมไ่ ดซ้ ะทพี วกมันต่างเจา้ เล่หน์ ักจนสดุ ทา้ ยมนั ก็จับตัว
กาหลงไดส้ าเรจ็ เพราะเธอวงิ่ ไมท่ ันทงั้ สองคนนัน้ เอง
"วา้ ย..ปลอ่ ยตวั หนนู ะมัจจุราชใจรา้ ยปล่อย"กาหลงดนื้ รนใหห้ ลุดพน้ จากออ้ มแขนแขง็ แรงที่
กอดรัดตวั ของเธอเอาไวไ้ ดแ้ ต่ดน้ิ รนเท่าไรก็ดนิ้ ไมห่ ลดุ จนเรม่ิ เหนอื่ ยหอบทงั้ กดั ทงั้ ขว่ ยทงั้ เตะ
แต่ก็ดจู ะไรผ้ ลเพราะเธอทาอะไรร่างสงู ใหญเ่ หมอื นยกั ษ์นไ้ี ม่ไดเ้ ลย
"แยแ่ ลว้ หมวดมันจับตวั กาหลงไดแ้ ลว้ ทาไงดลี ะทนี เี้ ราไมร่ อดแน่แบบน้.ี .? ทอ้ งฟ้าหยดุ วง่ิ เพราะ
เหน็ กาหลงถกู จับไปไดแ้ ลว้ ตอนนห้ี มวดเกา้ เลยตอ้ งหยดุ วง่ิ ไปดว้ ยพรอ้ มกบั ยนื หอบหายใจอยา่ ง
เหนอ่ื ยลา้ สดุ ๆ
"แฮก แฮก ๆ บา้ เอย้ เราพลาดใหม้ นั ไดต้ วั กาหลงไปจนไดไ้ มน่ า่ เลย" เสยี งหมวดเกา้ บ่นออกมา
เบา ๆ เพราะกาลังเหนื่อยจนแทบขาดใจนนั้ เอง
"ฮา่ ฮา่ แนจ่ รงิ พวกแกวงิ่ หนตี ่อไปสวิ ะ่ ขา้ จะไดเ้ อาตัวนางเด็กนก้ี ลบั ไปกบั ขา้ ดว้ ยไปสมิ ัวยนื รอ
อะไรหเึ กง่ นะใชไ่ หมดูสวิ า่ พวกแกจะชว่ ยหล่อนไดย้ งั ไง"
มนั พูดอยา่ งเป็ นต่อโดยมกี าหลงเป็ นตวั ตอ่ รองไม่ใหท้ งั้ สองคนมที างเลอื กเพราะไดย้ นิ มัน
บอกวา่ นางเดก็ นค้ี อื คนทจี่ ะทาใหพ้ วกมันกลับไปไดน้ ัน้ เองดสู ถิ า้ พวกมันไมม่ เี ดก็ นี้จะกลบั ไปได ้
ยงั ไงกนั เขาอยากรนู ้ ัก
"ว่าไงถา้ อยากจะไดต้ วั นางเด็กนี้กพ็ ากันเขา้ มาแยง่ เอาตวั หลอ่ นกลับไปใหไ้ ดส้ วิ ่ะไอม้ นษุ ย์
หนา้ โง่กบั ไอว้ ญิ ญาณกระจอกพวกแกมปี ัญญาจะแยง่ หลอ่ นไปจากขา้ ไดไ้ หมละ..?
มัจจรุ าชร่างยกั ษ์ทา้ ทายทงั้ สองคนเสยี งดังดว้ ยทา่ ทางเยาะหยันพวกเขาอย่ใู นทรี ูส้ กึ พอใจท่ี
พวกมนั ถงึ กับมที ่าทางหนา้ ซดี ไปเลยตอนน้เี มอื่ เขาจบั ตัวนางเด็กนไี้ ดร้ งู ้ ไี้ ม่มวั เสยี เวลาเลน่ จับกบั
พวกมนั ใหเ้ สยี เวลาเป็ นชว่ั โมงอย่ตู ลอดถา้ รูว้ า่ เดก็ นส้ี าคญั กบั พวกมันถงึ เพยี งนม้ี ัจจรุ าชร่างยักษ์
คดิ อยู่ในใจ
"งนั้ เอางเ้ี ราเขา้ ไปแยง่ เอาตัวกาหลงจากมันพรอ้ ม ๆ กนั เลยอยา่ ปลอ่ ยใหม้ ันตงั้ ตวั ได"้ หมวด
เกา้ เขา้ มาพดู กบั ทอ้ งฟ้า
"เอางนั้ เลยหรอื ครบั หมวด..? ทอ้ งฟ้าถามย้าอกี ครงั้ ใหแ้ นใ่ จ
"กเ็ ออสวิ ่ะถามไดห้ รอื นายมที างเลอื กอน่ื ก็รบี ๆ บอกมา..? หมวดเกา้ เอย่ ถามทอ้ งฟ้า
"ไมม่ คี รับหมวดว่าไงก็ว่าตามกันครบั งนั้ ลยุ เลยนะครับผมพรอ้ มแลว้ " ทอ้ งฟ้าบอกหมวดเกา้
กอ่ นจะทาทา่ จะวง่ิ เขา้ ไปหาศตรู ของเขาทงั้ สองคนแต่กลบั ถกู หมวดเกา้ ดงึ ตัวของเขาเอาไวซ้ ะ
กอ่ น
"เดย๋ี วกอ่ นนายจะบา้ หรอื ยงั ไงกนั จะเขา้ ไปสกู ้ ับมนั ดว้ ยมอื เปล่านนี้ ะ แบบนต้ี ่อใหเ้ ราสใู ้ มนั หต้ าย
เรากค็ งชว่ ยกาหลงไมไ่ ดห้ รอกเราตอ้ งหาอาวุธกอ่ น"หมวดเกา้ บอกกับทอ้ งฟ้า
"เออเนาะไอผ้ มก็ลมื คดิ ไปหมวดนฉ้ี ลาดจงั งนั้ เดยี๋ วผมไปหาอาวธุ กอ่ นนะ"ทอ้ งฟ้าเดนิ ไปมอง
หาอาวธุ ของเขากอ่ นจะไดไ้ มม้ าชนิ้ หนง่ึ เทา่ ลาแขนจองเขาเองสว่ นหมวดเกา้ เขากไ็ ดม้ าชนิ้ หนงึ่
เหมอื นกัน
"ตอนนเ้ี ราลยุ ไดแ้ ลว้ ใชไ่ หมครับหมวด..? ทอ้ งฟ้าถามหมวดเกา้ อกี ครงั้ เขาจงึ พยักหนา้
"อม่ื ไดแ้ ลว้ ลยุ เลยจะมัวรอใหม้ นั เขา้ มาฆา่ นายกอ่ นหรอื ไงเอา้ ลยุ "
พดู จบทงั้ สองคนก็พงุ่ ตัวเขา้ หารา่ งสงู ใหญข่ องมัจจุราชรา่ งยกั ษ์ทยี่ นื มองพวกเขาอย่ไู มไ่ กล
นักอย่างนกึ สงสัยวา่ พวกมันคุยอะไรกนั กอ่ นจะมองเหน็ พวกมันเดนิ ไปกม้ หยบิ ท่อนไมข้ นึ้ มาคน
ละชน้ิ มนั มองหาอาวุธเพอื่ จะมาเลน่ งานเขานเ้ี องคดิ ว่าพวกมันจะทาอะไรพวกมันคงคดิ ว่าไอท้ อ่ น
ไมส้ องทอ่ นเล็ก ๆนจ้ี ะละคายผวิ หนังของเขาไดห้ รอื ยงั ไงกันห.ึ .เดย๋ี วพวกมันจะไดร้ ถู ้ งึ อานาจ
ของเขา
หมวดเกา้ และทอ้ งฟ้าพงุ่ ตวั เขา้ หารา่ งยักษ์พรอ้ มกันแตก่ ับถูกมัจจรุ าชใชอ้ าวธุ ของมนั รบั มอื กบั
พวกเขาเอาไวไ้ ดท้ ุกครงั้ จนพวกเขาถงึ กบั เหนอื่ ยหอบ
"เอาไงดหี มวดมนั รบั มอื พวกเราไดท้ กุ ครงั้ เลยแบบนี้จะเป็ นเราซะเองทจ่ี ะไมไ่ หว"ทอ้ งฟ้าหนั มา
ขอความเหน็ จากหมวดเกา้ อกี ครงั้
"ไมร่ แู ้ ลว้ ว่ะตอนนอ้ี ะไรกท็ ารา้ ยมันไมไ่ ดแ้ บบน้เี ห็นทฉี ันกับนายจะแยซ่ ะแลว้ ละว่ะตอนนี้เอาว่ะ
อย่างมากกแ็ คต่ ายลยุ มันอกี ครงั้ ดู"หมวดเกา้ พูดจบกบ็ ุกเขา้ หามนั กอ่ นตามดว้ ยทอ้ งฟ้าจู่โจมมัน
จากทางดา้ นหลังแตก่ ็ถูกมันใชอ้ าวธุ ผลกั ร่างของเขากระเดน็ ไปอกี ทางตอนนจ้ี งึ เหลอื แคห่ มวด
เกา้ ทรี่ ับมอื มนั
เครง้ ..งเสยี งโลหะปะทะกนั กบั ท่อนไมใ้ นมอื ของหมวดเกา้ "วดื ..ด.เสยี งอาวธุ ของอกี ฝ่ ายลอย
ผา่ นลาตวั ของหมวดเกา้ ไปฉวิ เฉยี ดอย่างนา่ หวาดเสยี วสดุ ๆ พรอ้ มกับเสยี งโหละตดั ท่อนไม ้
"ฉัวะฉัวะฉัวะ "
เทา่ นนั้ ท่อนไมใ้ นมอื ของหมวดเกา้ ก็ถูกอาวธุ ของมนั ตัดขาดเป็ นชนิ้ เลก็ ชน้ิ นอ้ ยจนเหลอื แค่
ทอ่ นเทา่ ฝ่ ามอื ไม่พอทจี่ ะเอาไปสรู ้ บกับมันไดอ้ กี แลว้ ตอนน้ีแมแ้ ต่จะป้องกนั ตวั กแ็ ทบไมไ่ ดเ้ สยี้ ว
วนิ าทแี หง่ ความระทกึ ใจจนหัวใจของหมวดเกา้ มนั กาลังเตน้ ร่วั เรว็ เพราะกาลังเป็ นวนิ าทสี ดุ ระทกึ
สาหรับเขานัน้ เอง
สงิ่ ทไ่ี มค่ าดคดิ กไ็ ดเ้ กดิ ขน้ึ กับหมวดเกา้ เมอื่ เขาถงึ กบั เสยี การทรงตัวเพราะถูกอาวธุ ของ
มัจจุราชรา่ งยกั ษ์แทงเขา้ ทท่ี อ้ งของเขาสดุ แรงอาวุธของมนั ทะลผุ า่ นเสอื้ ผา้ ของเขาจนทะลุ
ผวิ หนังใตร้ ม่ ผา้ ทเี่ ขาสวมใสท่ าใหห้ มวดเกา้ ถงึ กับตกใจเสยี ววาบทก่ี ลางลาตวั รา่ งกายชาไป
ทงั้ ตวั
"ปึกโอ๊ย..!
รา่ งของเขาลม้ ลงไปทพ่ี น้ื อย่างแรง"ตุบโครม..ม..!ทอ้ งฟ้าและกาหลงถงึ กบั พากนั ตกใจจนหนา้
ซดี คาดไมถ่ งึ วา่ หมวดเกา้ จะถกู แทงเขา้ อกี แผลจนไดแ้ ลว้ จะรอดไหมละนี่
"ไม.่ .นะหมวดไม.่ .!
เสยี งรอ้ งอยา่ งตกใจของทัง้ สองดวงวญิ ญาณรอ้ งขน้ึ พรอ้ มกันอยา่ งตกใจสดุ ขดี เมอ่ื มองเหน็
ร่างของหมวดเกา้ ลม้ ลงไปนอนตวั งออยทู่ พ่ี น้ื ต่อหนา้ ต่อตาของพวกเขาโดยทไ่ี ม่มใี ครเขา้ ไป
ชว่ ยเหลอื เขาไดเ้ ลยมเี ลอื ดไหลซม่ึ ออกมาจากทอ้ งของเขาสแี ดงสดใบหนา้ ของเขาดเู จบ็ ปวด
เอามาก ๆ
มัจจรุ าชรา่ งยักษ์เตรยี มจะกม้ ลงหมายจะกระชากเอาดวงวญิ ญาณของหมวดเกา้ ออกมาจาก
ร่างมนุษยข์ องเขาหมวดเกา้ หวั ใจเตน้ ระทกึ กบั เสย้ี ววนิ าทแี ห่งความเป็ นความตายของเขาทร่ี อ
อย่ตู รงหนา้ ตอนนเ้ี มอ่ื เขาเงยหนา้ ขนึ้ จอ้ งมองหนา้ ของมัจจรุ าชตรงหนา้ เขาดว้ ยสายตาเรมิ่ ออ่ น
แสงลงมนั สง่ ยม้ิ เยาะเยย้ มาใหเ้ ขาพรอ้ มดวงตาแดงกา่ เหมอื นเปลวเพลงิ ทก่ี าลงั จอ้ งสบตาของ
เขาอยู่ตอนนีม้ นั เอย่ ออกมาดงั ๆ
"ไดเ้ วลาตายของเจา้ แลว้ ไอม้ นษุ ยห์ นา้ โง"่
"อย่าไดโ้ ปรดอย่าเอาดวงวญิ ญาณของเขาไปเลยนะท่าน..? กาหลงและทอ้ งฟ้ารอ้ งหา้ มขน้ึ
พรอ้ มกนั
"เจา้ มสี ทิ ธอ์ิ ะไรมาหา้ มไม่ใหข้ า้ เอาดวงวญิ ญาณของมนั ไอพ้ วกวญิ ญาณเรร่ อ่ นอยา่ ว่าแต่
วญิ ญาณของไอม้ นุษยค์ นน้เี ลยของพวกเจา้ เองกต็ อ้ งไปกบั ขา้ เพอ่ื ชดใชก้ รรมของพวกเจา้ ใน
นรกนนู ้ เหมอื นกนั ฮา่ ฮา่ " พูดจบมนั กห็ วั เราะออกมาดัง ๆ
"แตเ่ ราจะไม่ยอมใหท้ า่ นฆา่ เขาหรอกในเมอื่ เขายงั ไมถ่ งึ ทต่ี ายสกั หนอ่ ยปลอ่ ยเขานะไอ ้
มจั จุราชใจรา้ ยใจดา"ทงั้ สองดวงวญิ ญาณวงิ่ เขา้ มาขดั ขวางไม่ใหม้ ัจจรุ าชใจรา้ ยไดด้ วงวญิ ญาณ
ของหมวดเกา้ ไปไดง้ า่ ย ๆ
"เฮย้ พวกเจา้ น่ีมนั รนหาทซ่ี ะจรงิ ๆ "
มจั จุราชร่างยักษ์ใชอ้ าวธุ ของมันกระแทกเขา้ ใสร่ ่างของทอ้ งฟ้าและกาหลงเพอ่ื กนั ไมใ่ ห ้
ทงั้ สองคนเขา้ มาขดั ขวางเขาไดท้ อ้ งฟ้าพยายามยนื่ มอื ของเขาไปแตะทฝี่ ่ ามอื ของหมวดเกา้ และ
จับมอื ของเขาเอาไวแ้ นน่ ๆ แลว้ สง่ิ ทน่ี า่ ประหลาดกเ็ กดิ ขนึ้ เมอื่ ทงั้ สองคนแตะมอื กนั อกี ครงั้ ใน
เวลาทอี่ กี คนตกอย่รู ะหว่างความเป็ นและความตายพลงั ชวี ติ ของคนทงั้ สองจะรวมกันเพอื่ ชว่ ยอกี
คนใหร้ อดนัน้ เอง
"เฮย้ บา้ แลว้ มันไดเ้ กดิ อะไรขนึ้ ..? มจั จุราชรา่ งยักษ์ถงึ กับตะลงึ กบั สง่ิ ทเี่ ขาไดเ้ ห็นเมอ่ื ร่าง
ของทงั้ สองไดเ้ กดิ แสงสวา่ งไสวขน้ึ และดวงวญิ ญาณของหมวดเกา้ กก็ ลบั เขา้ ร่างของเขาอกี ครงั้
หลงั จากทม่ี ัจจรุ าชตนนี้กระชากดวงวญิ ญาณของเขาออกมาไดไ้ มน่ านเมอื่ มอื ของทงั้ สองแตะ
กัน
"ไมม่ นั ตอ้ งไม่ใชเ่ รอื่ งจรงิ ทม่ี นษุ ยธ์ รรมดาคนน้ีกบั ไอว้ ญิ ญาณกระจอกนจี่ ะทาอะไรแบบน้ีได ้
เหมอื นกับพวกเขานอกจากเทวดาหรอื เทพในดนิ แดนของพวกเขาเทา่ นนั้ ทจี่ ะทาแบบนไี้ ดน้ ่ีพวก
เจา้ เป็ นตวั อะไรกันแนพ่ วกเจา้ มพี ลังชวี ติ แบบน้ไี ดย้ งั ไงกนั ..? มัจจุราชร่างยกั ษ์ถงึ กับองึ้ และไม่
ทนั ไดจ้ บั ตวั พวกเขาเอาไวอ้ ยา่ งทเ่ี ขาตงั้ ใจเอาไวเ้ พราะมนึ งง
"เป็ นไปไมไ่ ดท้ พ่ี วกเจา้ จะทาอะไรแบบนี้ไดน้ อกซะจากพวกเจา้ จะไดร้ บั พรวเิ ศษบางอยา่ งจาก
เทพแห่งชวี ติ ทน่ี ี่เทา่ นัน้ ซง่ึ มันไม่ไดม้ มี นษุ ยห์ นา้ ไหนจะทาไดง้ ่าย ๆ ....? เสยี งมัจจุราชเอย่ ขนึ้
ดัง ๆ
"บอกมาวา่ พวกเจา้ ลงมาทดี่ นิ แดนแหง่ โลกวญิ ญาณนท้ี าไมกนั ขา้ ถามไมไ่ ดย้ นิ หรอื ไงกัน..?
เสยี งมจั จุราชเอย่ ถามพวกเขาทงั้ สองคนอยา่ งจบั ผดิ กอ่ นหนา้ น้ีเขาคดิ แค่วา่ พวกมนั คงจะหลง
เขา้ แต่ตอนนมี้ ันอาจจะไม่ใชแ่ คเ่ รอ่ื งบังเอญิ แลว้ สนิ ะมนั ตอ้ งมอี ะไรแอบแฝงแน่ ๆ
"เรากแ็ ค่มาตามหาคนไมไ่ ดค้ ดิ มาทาอะไรไม่ดที น่ี หี้ รอื ทาความเดอื ดรอ้ นท่านอยา่ กลัวไปเลย
ปล่อยพวกเราไปเถอะตอนนเ้ี ราเจอเธอคนนแี้ ลว้ "
หมวดเกา้ พยายามฝืนความเจ็บปวดพรอ้ มกับเงยหนา้ ขน้ึ ตอบคาถามของมัจจรุ าชตรงหนา้ เขา
แทนทอ้ งฟ้าและหอบหายใจแรง ๆ หลังจากทดี่ วงวญิ ญาณของหมวดเกา้ กลบั เขา้ ร่างของเขา
ไดอ้ กี ครัง้ หลังจากทอ้ งฟ้ายอมชว่ ยเขาหมวดเกา้ ค่อย ๆพยงุ ตวั ลกุ ขน้ึ แตเ่ ขากบั เซนดิ ๆ จน
ทอ้ งฟ้าตอ้ งเขา้ มาพยงุ ร่างของเขาเอาไวเ้ พราะร่างกายของเขามนั กาลังออ่ นแอผลจากอาการ
เจ็บปวดจากบาดแผลของเขานนั้ เอง
"ไมข่ า้ จะไมย่ อมปลอ่ ยพวกเจา้ ไปจนกวา่ ขา้ จะไดร้ วู ้ า่ พวกเจา้ มพี ลงั แห่งชวี ติ นี้ไดย้ งั ไง แมเ่ ด็ก
น้ีสนิ ะทพี่ วกเจา้ ตอ้ งการดงี นั้ ก็ตามไปเอาตัวเด็กนใ้ี นดนิ แดนของขา้ ใหไ้ ดล้ ะกันหหึ ไึ ปเจา้ ไปกับ
ขา้ "พูดจบมัจจุราชตนน้กี ็ดงึ เอาตัวของกาหลงไปดว้ ยกับมนั และหายไปต่อหนา้ ต่อตาของทงั้ สอง
คน
"ไมน่ ะบา้ เอย้ มันเอาตวั กาหลงไปไหนแลว้ นี้..?
ทงั้ สองคนถงึ กบั คดิ ไม่ถงึ ว่ามัจจรุ าชเจา้ เล่หจ์ ะทาแบบนกี้ ับพวกเขาโดยการจบั ตัวกาหลงไป
แต่ปลอ่ ยใหพ้ วกเขาตามหากาหลงในดนิ แดนของมนั นนี้ ะบา้ จรงิ หมวดเกา้ ถงึ กบั สบถออกมา
เสยี งดังอยา่ งหวั เสยี
"ฮา่ ฮา่ ขา้ ก็อยากจะรูว้ ่าในดนิ แดนของขา้ พวกเจา้ จะมชี วี ติ อยู่ไดน้ านแค่ไหนกนั แน่จรงิ ก็
ตามมาสวิ ่ะ" มนั ตะโกนบอกกบั ทัง้ สองคนทม่ี องหามนั เทา่ ไรก็หาไม่เจอ
"แกแนจ่ รงิ ก็อยากเลน่ ซอ่ นแอบสวิ ่ะไอม้ ัจจุราชเจา้ เล่หอ์ อกมาสวิ ะ่ "เสยี งทอ้ งฟ้าตะโกนพดู กบั
ความวา่ งเปล่าตรงหนา้ เขา
"ถา้ ปล่อยใหพ้ วกเจา้ ไดเ้ ด็กนไี้ ปงา่ ย ๆ มนั จะไปสนุกอะไรในเมอื่ พวกแกสามารถเพมิ่ พลงั ชวี ติ
ใหก้ ันและกนั ไดข้ า้ กอ็ ยากจะรวู ้ า่ พวกแกจะมปี ัญญาพาเดก็ นี้กลับออกไปจากโลกของขา้ ไดไ้ หม
..? สนิ้ เสยี งพดู ของมันกม็ สี ายลมพดั มาปะทะทรี่ ่างของทัง้ สองคนสดุ แรง
"เฮย้ ..! ทงั้ สองคนเผลอรอ้ งออกมาสดุ เสยี งและกระเดน็ ไปคนละทางหมวดเกา้ ถงึ กบั กระอัก
ออกมาเป็ นเลอื ดสด ๆ สว่ นทอ้ งฟ้าเขาเองกเ็ จบ็ ไม่ตา่ งกันเพยี งแตเ่ ขาไม่มเี ลอื ดเน้อื เหมอื น
หมวดเกา้ จงึ ไมเ่ หน็ เลอื ดของเขา
"บา้ จรงิ มนั เล่นเราทเี ผลอจนได"้ ทอ้ งฟ้าบน่ เสยี งดงั แลว้ พวกเขากไ็ ดย้ นิ เสยี งรอ้ งของกาหลง
ดังแวว่ มาแตไ่ กล
"พที่ อ้ งฟ้าชว่ ยกาหลงดว้ ยอยา่ ใหเ้ ขาพากาหลงขา้ มประตูนไี้ ปไดน้ ะกาหลงกลัวชว่ ยกาหลง
ดว้ ยพท่ี อ้ งฟ้าหมวดเกา้ ชว่ ยดว้ ย..! ทงั้ สองถงึ กบั รบี ลกุ ขน้ึ ยนื และออกวงิ่ ตามเสยี งของกาหลงไป
อยา่ งรวดเร็วแต่มันกช็ า้ ไปซะแลว้ ตอนนเ้ี มอื่ มัจจรุ าชตนนัน้ พาดวงวญิ ญาณของกาหลงผา่ นประตู
นัน้ เขา้ ไปจนไดท้ งั้ สองไดแ้ ต่ยนื จอ้ งมองบานประตตู รงหนา้ อยา่ งโกณะแคน้ มนั
"โถ่โวย้ ..! เอาไงดลี ะหมวดมันเอาตวั กาหลงขา้ มประตกู าลเวลาระหว่างโลกของเรากับของ
มันไปจนไดถ้ า้ เราตามเขา้ ไปทโ่ี ลกของมนั หมวดตอ้ งแยแ่ น่ ๆ เพราะหมวดไมใ่ ชว่ ญิ ญาณ
เหมอื นกบั ผม..? ทอ้ งฟ้าบอกกับหมวดเกา้ เพราะใหร้ ูส้ กึ เป็ นห่วงเขานัน้ เอง
"ทาไงไดถ้ า้ เราไม่ใหก้ าหลงถอนคาสาบใหเ้ ราก็ตายอยดู่ มี นั จะต่างอะไรกนั กบั การทผ่ี มตอ้ ง
ขา้ มไปทน่ี ัน้ อยา่ หว่ งผมเลยเรารบี ไปเถอะกอ่ นทม่ี นั จะพาตัวกาหลงไปไกลจนเราตามไม่ทนั ."
หมวดเกา้ บอกทอ้ งฟ้าทงั้ ทตี่ อนนร้ี ่างกายของเขามนั เรม่ิ ออ่ นแอลงเรอื่ ย ๆ แตเ่ ขาพยายามฝื น
ไม่ใหท้ อ้ งฟ้าเหน็ ว่าเขากาลงั จะแย่
"แตค่ ณุ อาจจะตายไดจ้ รงิ ๆ นะหมวดใหผ้ มตามเขา้ ไปคนเดยี วเถอะหมวดรออยู่ขา้ งนอกนี้ก็
ได"้ ทอ้ งฟ้ายังไมอ่ ยากใหห้ มวดเกา้ ตอ้ งเสยี่ งเกนิ ไป
"ไม่ไดก้ น็ ายบอกเองไม่ใชห่ รอื ว่าคนเดยี วหวั หายสองคนเพอ่ื นตายถา้ สามคนเราอาจจะรอด
ออกมาได ้ แลว้ ทาไมฉนั จะตอ้ งปลอ่ ยใหน้ ายตอ้ งไปเสยี่ งคนเดยี วดว้ ยไมเ่ อาฉันยังพอไหวเขา้ ไป
เถอะบอกแลว้ อยา่ งมากกแ็ คต่ ายกลัวอะไรการเป็ นผอี ย่างนายมนั กไ็ มไ่ ดด้ แู ย่สักเทา่ ไรไม่แน่ฉัน
อาจจะไดไ้ ปเจอเนอ้ื คขู่ องฉันในนรกนนั้ กไ็ ดใ้ ครจะไปรนู ้ ายว่าไหม..หหึ "ึ
หมวดเกา้ พยายามพูดใหม้ นั ดูเป็ นเรอื่ งตลกซะงนั้ แต่ทอ้ งฟ้ากบั ไม่ตลกกับเขาดว้ ยคนบา้ อะไร
เวลาแหง่ ความเป็ นความตายรออยู่ขา้ งหนา้ แท ้ ๆ ยงั มอี ารมณม์ าพดู เลน่ อกี
"แครก่ ๆ "
ดสู ไิ อออกมาเป็ นเลอื ดสด ๆ ซะขนาดนี้ยงั บอกวา่ ไหวทอ้ งฟ้าแอบบ่นใหห้ มวดเกา้ ทไี่ ม่พดู
เปล่าแตพ่ ยายามฝื นเดนิ นาหนา้ ทอ้ งฟ้าทก่ี าลงั รูส้ กึ เป็ นห่วงเขาเอามาก ๆ แต่คงหา้ มเขาไม่ให ้
ไปดว้ ยไม่ไดน้ ัน้ เองจงึ จาใจเดนิ ตามหลังเขาจนเกอื บจะถงึ ประตตู รงหนา้ พวกเขาอยู่แลว้ เชยี วถา้
ไม่มเี สยี งของใครบางคนตะโกนเรยี กพวกเขาใหห้ ยุดเทา้ เอาไวซ้ ะกอ่ น
"เดยี๋ วอย่าพง่ึ เขา้ ไป.!
ตอนที่ 39 จบบรบิ รู ณ์
"เดยี๋ วอยา่ พงึ่ เขา้ ไปรอผมดว้ ยแฮก แฮก คดิ ว่าจะตามหาพวกพไ่ี ม่เจอซะแลว้ วันนี้ครบั .?
เสยี งของภูผานัน้ เองเขาเดนิ หลงป่ าอย่ตู ัง้ นานพงึ่ จะออกมาไดโ้ ชคดที ม่ี าทนั กอ่ นทคี่ นทงั้
สองจะขา้ มประตูแหง่ กาลเวลาเขา้ ไปไดซ้ ะกอ่ น
"เฮอ้ ภผู านายมาทนี่ ไี้ ดย้ งั ไงกนั ..? ทอ้ งฟ้าเมอื่ หนั ไปตามเสยี งทเ่ี รยี กพวกเขาเอาไวก้ ถ็ งึ กับ
แปลกใจว่าทาไมภผู าถงึ มาอยู่ทน่ี ก้ี ับพวกเขาได ้
"แฮกโอย๊ พท่ี อ้ งฟ้า ...อย่าพง่ึ ถามไดเ้ ปลา่ ครับพขี่ อผมหายใจใหท้ ่วั ทอ้ งกอ่ นแฮก ๆ เหนอ่ื ย
เป็ นบา้ เลยผมอตุ สา่ หว์ งิ่ มาเลยนะกลัวจะไมท่ นั พวกพผี่ มเดนิ หลงป่ าอย่นู านกวา่ จะหาทางออกมา
จากป่ านี้ได"้ พดู ไปภูผากห็ อบหายใจแรง ๆ ไปดว้ ยเหงอื่ ไหลท่วมตวั พอหายใจเขา้ ไดเ้ ต็มปอด
เขาจงึ ยอมบอกวา่ เขามาทนี่ ี้ไดย้ ังไง
เพราะตอนนท้ี งั้ สองคนกาลงั จอ้ งหนา้ เขาทยี่ นื หอบอยูใ่ กล ้ ๆ ดว้ ยเครอ่ื งหมายคาถามบวก
ความอยากรสู ้ ดุ ๆ
"กาลงั สงสัยกนั ละสวิ ่าผมมาทน่ี ไี้ ดย้ งั ไงบอกใหก้ ็ไดก้ ค็ ณุ ลงุ ของเรานะสคิ รับสง่ ผมมาชว่ ย
พวกพผ่ี มถงึ ไดม้ ายนื อยตู่ รงหนา้ พวกพน่ี แี้ หละครบั ไงทนี ห้ี ายงงกนั หรอื ยงั ครบั จะไดบ้ อกเรอื่ งท่ี
สาคัญตอ่ ..? ภูผาหอบไปกพ็ ดู ไป
"ฉันยงั ไมห่ ายงงอยดู่ นี ายรไู ้ ดย้ ังไงวา่ พวกเรามาตดิ อยู่ทนี่ ท้ี ายงั กะนายมยี านวเิ ศษกไ็ มป่ าน..?
หมวดเกา้ เป็ นคนถามบา้ งเพราะเขาไม่รวู ้ ่าคุณลงุ ของภผู ากบั ทอ้ งฟ้าทา่ นเป็ นหมอปราบทูต
ผปี ีศาจหรอื มวี ชิ าอาคมนัน้ เองจงึ พอจะรเู ้ รอ่ื งโลกแหง่ วญิ ญาณอยบู่ า้ งเพราะบวชเรยี นมาหลาย
พรรษาเท่าอายขุ องทา่ นจงึ ลาสกิ ขาออกมาอยบู่ า้ นสวนหลงั จากทา่ นอายมุ ากแลว้ เพราะอยากอยู่
อย่างสงบในบา้ นของท่านเอง
"โอผ้ มลมื บอกไปวา่ คุณลุงของพวกเราทงั้ สองคนทา่ นพอจะมคี วามรเู ้ รอื่ งวชิ าอาคมและเรอื่ ง
เกยี่ วกับดวงวญิ ญาณของคนตายอยบู่ า้ งครับเพราะท่านเคยบวชเรยี นมาและแอบเรยี นวชิ าอาคม
มาดว้ ยผมเองกเ็ คยขอใหท้ า่ นสอนใหบ้ า้ งนดิ หน่อยพอเอาไวใ้ ชป้ ้องกนั ตวั "ภผู าบอกกับหมวด
เกา้ ใหเ้ ขาหายสงสัยเกย่ี วกบั คณุ ลุงของพวกเขาทัง้ สอง
"ออ๋ อยา่ งนน้ี ี่เองถงึ วา่ ทาไมคณุ ถงึ รเู ้ รอื่ งพวกน้ดี จี งั และตามมาหาพวกผมถงึ ทนี่ ไ้ี ด"้
หมวดเกา้ พอฟังภผู าบอกเรอื่ งคุณลุงของเขาจบกห็ มดความสงั สัยว่าภผู ารเู ้ รอ่ื งวชิ าอาคม
เกย่ี วกบั มนตด์ าหรอื เกยี่ วกับพวกวญิ ญาณไดย้ งั ไงเพราะคุณลุงของพวกเขาสอนใหน้ เี้ องสงสยั
ถา้ กลับออกไปไดค้ รัง้ นเี้ ขาคงตอ้ งไปขอเป็ นลกู ศษิ ยข์ อใหท้ ่านชว่ ยสอนวชิ าพวกนีใ้ หบ้ า้ งแลว้ ละ
จะไดม้ วี ชิ าเอาไวป้ ้องกันตัวเองและชว่ ยเหลอื คนอน่ื ไดเ้ วลาเจอเรอื่ งแบบนี้อกี ในวนั ขา้ งหนา้
เพราะอาชพี ตารวจอย่างเขามันชอบเจอเรอื่ งอะไรแปลก ๆ แบบน้อี ย่เู รอ่ื ย หมวดเกา้ คดิ
"แลว้ คณุ รไู ้ ดย้ ังไงวา่ พวกเราหายตวั ไปถงึ ไดต้ ามมาหาพวกเราไดถ้ ูกทแ่ี บบน้ีคุณอย่าบอกนะ
วา่ คุณกนั ดาบอกคณุ ..? หมวดเกา้ ยงั มถี ามต่อ
"ถกู ตอ้ งแลว้ ครบั กค็ ณุ กนั ดานะสคิ รบั โทรหาผมและเล่าเรอ่ื งทงั้ หมดใหพ้ วกเราฟังรวมทัง้ จ่า
สมชายดว้ ยเธอเล่าว่าอยดู่ ี ๆ พวกพกี่ ห็ ายตัวไปตอ่ หนา้ ต่อตาของเธอทโี่ รงพยาบาลนัน้ หลังจาก
ทพี่ ที่ อ้ งฟ้าเจอกบั ภาพวาดชนิ้ หนง่ึ ทกี่ ระเป๋ าตังคข์ องหมวดพอพวกคุณจับทก่ี ระดาษแผ่นนัน้
ดว้ ยกันมนั กเ็ กดิ อะไรขน้ึ ไมร่ อู ้ ยูด่ ี ๆ พวกคุณก็หายตัวไปตอนนัน้ เธอตกใจแทบชอ๊ คเพราะไมเ่ คย
เจออะไรแบบน้มี ากอ่ นเธอตกใจมากยนื องึ้ อยู่ตงั้ นานพอตงั้ สตไิ ดจ้ งึ รบี กดโทรศพั ทม์ าบอกผมท่ี
โรงพยาบาลทพ่ี นี่ อนรักษาตัวอยู่ตอนนัน้ ผมอยทู่ โ่ี รงพยาบาลพอดเี ราจงึ นัดเจอกันกอ่ นผมจะ
ตัดสนิ ใจพาเธอและจา่ สมชายไปทบี่ า้ นสวนของคุณลงุ และเล่าทกุ อยา่ งใหท้ ่านฟังตัง้ แตต่ น้ จน
จบ คุณลงุ ถงึ ไดท้ าพธิ สี ง่ ผมมาชว่ ยพาพวกพก่ี ลับไปยงั ไงละครับทนี ีห้ ายงงกนั ไดแ้ ลว้ นะงัน้ มา
เขา้ เรอ่ื งสาคัญกนั เลย..?
ภผู าบอกกับทงั้ สองคนตามทเี่ ขาฟังมาจากกนั ดาอกี ทพี รอ้ มกบั เอามอื ล่วงหยบิ แผ่นกระดาษ
ออกมาจากกระเป๋ าเป้หลงั ของเขาทเี่ อาตดิ ตัวมาดว้ ยจากอกี โลกหนงึ่ มายน่ื ใหก้ ับหมวดเกา้ ท่ี
กาลังมองเขาอย่วู ่าลว่ งหาอะไรในเป้หลงั ของเขาแตพ่ อมองเหน็ ภูผาหยบิ กระดาษทงั้ สองแผ่น
ออกมาจากเป้ของเขาและกางมันออกใหเ้ ขากับทอ้ งฟ้าดู
หมวดเกา้ จงึ หายสงสัยเมอ่ื ไดเ้ ห็นภาพวาดทัง้ สองชนิ้ ทเี่ ขาจดจามนั ไดด้ ไี มเ่ คยลมื เพราะ
ภาพวาดทงั้ สองชนิ้ น้ีทาใหพ้ วกเขาตอ้ งมาตดิ อยูใ่ นโลกวญิ ญาณบา้ ๆ นี้ในตอนนแี้ ละไมร่ วู ้ า่ จะ
กลับออกไปไดห้ รอื เปล่าดว้ ยซ้าเพราะตอนนี้กาหลงไดถ้ กู มจั จรุ าชร่างยกั ษ์จบั ตัวขา้ มประตูแหง่
กาลเวลาไปทโ่ี ลกหรอื ดนิ แดนของมนั แลว้ ตอนน้ีพวกเขายังไมร่ เู ้ ลยวา่ จะตามไปเอาตัวกาหลง
ออกมาไดย้ งั ไง
"คณุ ลุงบอกว่าถา้ พวกพอี่ ยากจะกลบั ออกไปจากทนี่ ใี้ หไ้ ดก้ ต็ อ้ งใชภ้ าพวาดทงั้ สองแผน่ น้ีและ
ตอ้ งหาตัวกาหลงใหเ้ จอขอใหเ้ ธอชว่ ยถอนคาสาปทเ่ี ธอเขยี นเอาไวใ้ นภาพวาดของเธอทงั้ หมด
เพอื่ ปลดปล่อยดวงวญิ ญาณของทกุ คนทถี่ ูกกกั ขงั อยู่ในภาพวาดนอี้ อกมาเพอื่ ใหพ้ วกเขาไดไ้ ปสู่
ภพภูมทิ ดี่ กี วา่ การถกู กกั ขังเอาไวใ้ นภาพวาดของเธอทต่ี อ้ งทนทกุ ขท์ รมานไม่ไดไ้ ปผุดไปเกดิ
เหมอื นดวงวญิ ญาณอนื่ ๆ ถา้ พวกพท่ี าไดส้ าเรจ็ ก็จะกลบั ออกไปยังโลกของเราไดเ้ มอื่ คาสาปได ้
ถูกถอนเป็ นผลสาเร็จแลว้ "
ภผู าบอกกับทอ้ งฟ้าและหมวดเกา้ เรอ่ื งทคี่ ุณลุงของเขาสง่ั มาทัง้ หมดโดยไม่รูว้ ่าตอนน้ี
กาหลงถูกเอาตวั ไปแลว้ นนั้ เองจนไดย้ นิ ทอ้ งฟ้าพูดขนึ้ ดัง ๆ
"เสยี ดายทนี่ ายมาชา้ ไปแค่นดิ เดยี วนายภไู มง่ นั้ เราคงใหก้ าหลงชว่ ยเราไดก้ อ่ นหนา้ นีแ้ ลว้ "
ทอ้ งฟ้าบอกเสยี งเครา้ ๆ
"พว่ี า่ อะไรนะครับใครกนั ทจ่ี บั เอาตวั กาหลงไปบอกผมมาสคิ รบั พท่ี อ้ งฟ้า..?
ภูผาถงึ กับตกใจทพ่ี งึ่ รวู ้ า่ กาหลงถกู จบั ตวั ไปเขาเผลอตัวเอามอื จับแขนของทอ้ งฟ้าเขย่าแรง
ๆ เพราะอยากรวู ้ ่าใครกันทพ่ี ากาหลงไปและไปทไ่ี หนกัน
"ใชน่ ายฟังไมผ่ ดิ หรอก นายคงยงั ไมร่ วู ้ า่ กาหลงไดถ้ กู มัจจุราชตนหนงึ่ ทม่ี นั เลน่ งานพกี่ บั หมวด
เกา้ แทบจะเอาชวี ติ ไม่รอดตอนนหี้ มวดเกา้ ไดร้ ับบาดเจ็บมากและมนั ยงั จับตวั กาหลงไปดว้ ยเพอื่
จะใหพ้ วกพตี่ ามมันเขา้ ไปในดนิ แดนของมนั ถา้ อยากจะไดต้ ัวกาหลงคนื เราตอ้ งตามมันไปโดย
ขา้ มประตตู รงหนา้ ของเราบานน้ียงั ไงละนายภู"
ทอ้ งฟ้าบอกกับภูผาทแ่ี ทบเขา่ ออ่ นเมอ่ื ไดร้ ูว้ ่ากาหลงถกู มัจจรุ าชจบั เอาตัวไปภผู าใหร้ ูส้ กึ เป็ น
หว่ งกาหลงขนึ้ มาทันทรี ูว้ า่ โทษของเธอมนั ก็หนักหนาอยูห่ รอกทพ่ี รากชวี ติ ของคนอน่ื ไปอย่าง
โหดรา้ ยแต่เขากย็ งั ยอมรับมนั ไม่ไดอ้ ยู่ดที จี่ ะตอ้ งทนเห็นผูห้ ญงิ ทเี่ ขารักตอ้ งทนทกุ ขท์ รมานใน
นรกกบั การชดใชเ้ วรกรรมของเธอ
"โธก่ าหลงพจี่ ะชว่ ยเธอยังไงดชี ว่ ยบอกพท่ี กี าหลงเธออยไู่ หน" ภูผาครา่ ครวญเสยี งแผ่วเบาใน
ลาคอรูส้ กึ เสยี ใจทไี่ ม่อาจชว่ ยคนรักของเขาไดใ้ นปาบกรรมของเธอในครงั้ นแี้ ตเ่ สยี งพูดของ
หมวดเกา้ ก็ทาลายความคดิ ของเขาซะกอ่ น
"ถา้ เราจะใหก้ าหลงเธอชว่ ยถอนคาสาปใหก้ ับเรากต็ อ้ งขา้ มประตแู ห่งกาลเวลาน้เี พอื่ ไปชว่ ย
เธอออกมาใหไ้ ดเ้ ราถงึ จะขอรอ้ งใหเ้ ธอถอนคาสาปใหก้ ับพวกเราไดต้ ามทน่ี ายบอก"หมวดเกา้
พูดหลังจากทที่ อ้ งฟ้าบอกกบั ภูผาเรอ่ื งทก่ี าหลงถกู จบั ตวั ไป
"พคี่ รบั ผมจะเขา้ ไปชว่ ยกาหลงออกมาและพาพวกพกี่ ลับออกไปจากทน่ี "ี้ พดู จบภผู ากเ็ ตรยี ม
จะวงิ่ ตรงไปทป่ี ระตูแตก่ ับถกู หมวดเกา้ ดงึ ตัวของเขาเอาไวซ้ ะกอ่ น
"เดยี๋ วใจเยน็ ๆ สเิ ราไดเ้ ขา้ ไปชว่ ยเธอแน่ แต่นายจะตอ้ งมสี ตใิ หม้ ากกว่านอี้ ย่าใชอ่ ารมณ์
เพราะนายยังไมร่ วู ้ ่ามัจจุราชตนน้ีมันโหดรา้ ยแค่ไหนและมนั เกง่ มากฉันกบั ทอ้ งฟ้ายงั แทบเอา
ชวี ติ ไม่รอดกอ่ นหนา้ ทน่ี ายจะมาถงึ ฟังนะถา้ เรอ่ื งทนี่ ายบอกเราว่าภาพวาดทงั้ สองแผ่นน้จี ะพา
พวกเราทงั้ หมดกลบั ไปไดฉ้ ันอยา่ จะใหน้ ายรกั ษามันไวใ้ หด้ อี ย่าพลาดใหค้ นอน่ื ไดม้ นั ไปเขา้ ใจ
ไหมภูผาแลว้ เราจะเขา้ ไปชว่ ยกาหลงกนั "หมวดเกา้ พูดเพอื่ อยากจะชว่ ยเตอื นสตภิ ูผานัน้ เอง
"ครบั ผมจะรกั ษามนั เทา่ ชวี ติ ของผมเลยคุณอยา่ หว่ งผมไม่ปล่อยใหใ้ ครมาเอามันไปไดแ้ นถ่ า้
ผมยังมลี มหายใจอย่"ู ภผู าใหส้ ญั ญากบั หมวดเกา้ เรอ่ื งภาพวาดทเ่ี ขาเอาไวใ้ นเป้ของเขาตอนนี้
"ดมี ากไดย้ นิ อย่างนผ้ี มค่อยโลง่ ใจหนอ่ ยงนั้ เราไปชว่ ยกาหลงกัน"
หมวดเกา้ เอาฝ่ ามอื ตบแรง ๆ ทหี่ วั ไหล่ของภูผาเพอื่ บอกใหเ้ ขาไปทปี่ ระตบู านตรงหนา้ ของ
พวกเขาไดแ้ ลว้ ตอนนี้ทอ้ งฟ้าจงึ เดนิ ขน้ึ มาเคยี งขา้ งนอ้ งชายของเขาและพูดกับภูผา
"พดี่ ใี จนะทม่ี นี ายอยูก่ บั เราทนี่ ด้ี ว้ ยเพราะนายรเู ้ รอื่ งพวกนี้มากกวา่ พอี่ ย่างนอ้ ยนายอาจพอชว่ ย
พวกเราเรอื่ งพวกผไี ด"้ ทอ้ งฟ้าบอกกบั ภูผาดว้ ยรอยยม้ิ เขารสู ้ กึ อนุ่ ใจทม่ี นี อ้ งชายอยดู่ ว้ ยตอนน้ี
"ครบั พผ่ี มไมม่ วี ันปลอ่ ยใหพ้ ตี่ อ้ งเผชญิ เรอ่ื งรา้ ย ๆ เพยี งลาพังหรอกครบั ต่อใหต้ อ้ งบกุ น้าลยุ ไฟ
ผมกจ็ ะไปกบั พท่ี ุกทเี่ พราะผมรับปากพอ่ กบั แมเ่ อาไวว้ ่าจะตอ้ งพาพกี่ ลับไปใหไ้ ดต้ ่อใหต้ อ้ งแลก
ดว้ ยชวี ติ ผมกย็ อมขอแค่พรี่ อดกลบั ไปหาพวกทา่ นใหไ้ ดผ้ มรกั พแ่ี ละทกุ คนในครอบครัวของเรา
นะครับ"ภผู าบอกกับทอ้ งฟ้า
"พเ่ี องก็รักนายเหมอื นกนั ไอน้ อ้ งรักและจะไม่ยอมเสยี นายไปต่อใหต้ อ้ งตาย"ทอ้ งฟ้าเอาออ้ ม
แขนของเขากอดรัดตวั นอ้ งชายเอาไวแ้ นน่ ๆ และตบเบา ๆทแ่ี ผน่ หลงั ของภูผา
"เราจะตอ้ งรอดออกไปจากทนี่ ี้ดว้ ยกันเชอื่ พนี่ อ้ งรักตอนนเี้ รารบี ไปช่วยกาหลงกันเถอะ"
พูดจบทอ้ งฟ้าก็ยอมปลอ่ ยออ้ มแขนของเขาออกจากตวั ของภผู ากอ่ นจะเดนิ เคยี งขา้ งกนั ไปที่
ประตูและมหี มวดเกา้ ตามมาตดิ ๆ เมอ่ื พวกเขาทงั้ หมดเดนิ มาถงึ ประตทู อ้ งฟ้าจงึ เป็ นคนทย่ี น่ื มอื
ไปดงึ บานประตูออกชา้ ๆ ประตูมันหนักเอาการเลยนะ
"แอด๊ ...!
พอบานประตูเปิดออกก็มคี วันลอยออกมาจากขา้ งในนัน้ เป็ นสายหมอกสขี าวบอกใหร้ ูถ้ า้ ผา่ น
ประตูนีเ้ ขา้ ไปแลว้ พวกเขาจะตอ้ งพบเจอกบั อากาศทห่ี นาวเยน็ มาก ๆ ทอ้ งฟ้าหันมาถามทงั้ สอง
คนทยี่ นื อยขู่ า้ ง ๆ เขา
"พวกเราพรอ้ มกนั แลว้ นะ..? ทงั้ สองตอบพรอ้ มกัน
"ใชเ่ ขา้ ไปกันเลย"
พูดจบภผู ากผ็ ลกั ประตใู หเ้ ปิดออกกวา้ งและกา้ วเทา้ ขา้ มไปกอ่ นคนอนื่ ๆ โดยไม่ทันได ้
คาดคดิ เพราะความทไ่ี มร่ จู ้ งึ ไม่ทันไดร้ ะวังเพราะเขา้ ใจว่าอกี ดา้ นของประตนู จ้ี ะเป็ นเหมอื นกนั กบั
ตรงทพี่ วกเขายนื อยแู่ ตเ่ ขาคดิ ผดิ ถนัดเมอ่ื เทา้ ของเขาไดส้ มั ผัสกับความว่างเปล่าไมม่ พี น้ื ดนิ ให ้
เหยยี บหรอื ยนื อยู่ไดน้ ัน้ เองภูผาถงึ กับใจหายวาบหวั ใจหล่นไปตกอยู่ตาตุ่มคดิ ในใจแยล่ ะสแิ บบน้ี
เมอื่ รา่ งของเขาลว่ งหลน่ ลงไปกอ่ นคนอน่ื ๆ แหกปากรอ้ งดังลงั่ ลอยละลวิ่ ผ่านอากาศลงไปเรอื่ ย
ๆ
"เฮย้ ยยยย..!
ตามตดิ มาดว้ ยหมวดเกา้ และทอ้ งฟ้า
"เฮย้ ยย..!
"ตบุ ..ปักโอย๊ ยย..!
ทงั้ สามคนลว่ งหล่นลงมากระแทกพน้ื เบอ้ื งล่างอยา่ งแรงปวดเขด้ ไปแทบทงั้ ร่างกายพวกเขาสง่
เสยี งรอ้ งครวญครางออกมาเบา ๆ เพราะกาลงั จุกสดุ ๆ
"บา้ จรงิ โคตรเจบ็ เลยขอบอกฮา่ ฮา่ ซวยจรงิ ๆ เลยเราหหึ หึ "ึ
เสยี งภผู าหวั เราะขน้ึ ดัง ๆ ในกลุ่มควนั สขี าวทปี่ กคลมุ รา่ งของพวกเขาเต็มไปหมดเพราะใคร
จะทนั ไดค้ ดิ ว่ามนั จะไมม่ พี น้ื ดนิ รองรบั เทา้ ของเขากนั เลา่ ถงึ ไดห้ ล่นลงมานอนหมดสภาพอยู่ตรง
พน้ื น้ีกนั หมดทุกคน
ฮา่ ฮา่ หหึ "ึ ตามดว้ ยเสยี งของทอ้ งฟ้าและหมวดเกา้
"นายนา่ จะบอกพวกเรากอ่ นว่ามันไม่มพี น้ื ดนิ แตก่ ช็ า่ งมนั เถอะเราก็หลน่ ลงมาแลว้ นเี้ อา้ ลกุ ขน้ึ
กันไดแ้ ลว้ "
หมวดเกา้ ลุกขน้ึ กอ่ นและยนื่ มอื มาดงึ ภผู าและทอ้ งฟ้าใหล้ กุ ขน้ึ พวกเขามองไปรอบ ๆ ทม่ี ี
กล่มุ หมอกควันสขี าวเต็มไปหมดเศษฝ่ นุ ละออ่ งทถ่ี กู เผาไหม้ ลอยคลงุ ้ เตม็ ไปหมดจนแทบมองไม่
เหน็ ทางเดนิ หรอื มองเหน็ อะไรเลยพวกเขาตดั สนิ ใจเดนิ ไปตามทางเดนิ ทเี่ ต็มไปดว้ ยกลุ่มควัน
และเศษฝ่ นุ ควันเผาไหมใ้ นทแ่ี หง่ นีไ้ มม่ ปี ่ าแตก่ ับมตี กึ รา้ งทด่ี ูเกา่ และโทรมมาก ๆ บางครงั้ อากาศ
หนาวเยน็ แตบ่ างครัง้ พวกเขาก็สัมผสั ไดถ้ งึ ไอแหง่ ความรอ้ นของเปลวไฟอะไรสกั อยา่ งทพ่ี วกเขา
ยงั มองไมเ่ หน็ มันเสยี งภูผาพดู ทาลายความเงยี บขนึ้ ดัง ๆ
"น้มี นั เป็ นเมอื งรา้ งหรอื ยงั ไงกันถงึ ไดด้ เู งยี บแบบนหี้ รอื ไม่กค็ งจะเป็ นขมุ นรกดี ๆ นเี้ องทกุ
คนว่าไหมครับบรรยากาศโคตรดูน่าขนลุกจรงิ ๆ ..?
"เดย๋ี วทกุ คนหยุดเดนิ กอ่ นเหมอื นมคี นเดนิ มาทางนหี้ ลบเร็วเขา้ "หมวดเกา้ รบี ดงึ แขนภผู าเอาไว ้
พรอ้ มกบั หนั มาบอกทอ้ งฟ้าใหห้ ลบเขา้ ไปทชี่ ว่ งตกึ รา้ งน้กี อ่ นไม่นานกม็ คี นวงิ่ ผ่านมาจรงิ ๆ