"ตกึ กก.."
แตช่ ายคนนไ้ี ม่ใชค่ นอย่างพวกเขามันคอื วญิ ญาณอกี ดวงหนง่ึ ทกี่ าลังวง่ิ หนีการตามไลล่ า่
นัน้ เอง
"แฮก..!
เสยี งหอบหายใจของเขาแรง ๆ และเสยี งฝีเทา้ วง่ิ ตามมาอกี หลายคนดว้ ยกัน
"ตกึ กกก..มนั ไปทางนัน้ แลว้ อย่าปล่อยใหม้ นั ขนึ้ ไปถงึ ประตแู หง่ กาลเวลาไดเ้ รว็ เขา้ รบี ไปตาม
จับตวั มนั เอาไว"้
เสยี งใครสักคนกาลงั ออกคาสง่ั กบั คนอกี หลายคนทก่ี าลังไลล่ า่ ดวงวญิ ญาณของชายคนหนงึ่
ทพ่ี งึ่ ผา่ นวง่ิ พวกเขาไปไมน่ านน้เี องทาใหท้ งั้ สามคนหวั ใจเรม่ิ เตน้ ระทกึ กลัววา่ พวกทกี่ าลังตาม
ไลล่ ่าดวงวญิ ญาณชายคนเมอื่ กจ้ี ะผ่านมาเจอพวกเขาเขา้ นัน้ เอง
"ไปเร็วเราตอ้ งรบี ออกไปจากทน่ี ้กี อ่ นทค่ี นพวกนัน้ จะวง่ิ มาถงึ "
หมวดเกา้ วง่ิ ไปอกี ดา้ นหนง่ึ ของตกึ รา้ งผ่าหมอกควนั จาง ๆ ไปทอ้ งฟ้าจงึ หนั มาดงึ แขนภผู า
ใหว้ ง่ิ ตาหมวดเกา้ ไปอกี คนพอวง่ิ มาไดไ้ มไ่ กลหมวดเกา้ ก็หยดุ วง่ิ เมอื่ เขามองเขา้ ไปเหน็ ดวง
วญิ ญาณอกี หลายสบิ หลายรอ้ ยดวงถกู กักขงั เอาไวใ้ นหอ้ งแต่ละหอ้ งเต็มไปหมดพวกเขากาลงั
สง่ เสยี งรอ้ งใหท้ งั้ สามคนชว่ ยปลดปลอ่ ยพวกเขาออกมา
"ชว่ ยพวกเราดว้ ยชว่ ยพวกเราออกไปทที รมานเหลอื เกนิ ชว่ ยพาเราออกไปทไี ดโ้ ปรดเถอะ"
ทอ้ งฟ้ากบั ภูผาถงึ กับตกตะลงึ่ ตาคา้ งนีม้ นั หอ้ งกกั ขังวญิ ญาณทถี่ ูกจับมาเพอ่ื รอการตดั สนิ
โทษน้ีนาถา้ เขาเดาไม่ผดิ เรว็ เราชว่ ยกันตามหากาหลงเผอ่ื ว่าเธอจะถกู เอามาขงั รวมกบั วญิ ญาณ
พวกนก้ี ็ไดค้ รบั "
ภผู าหันมองไปรอบ ๆ หอ้ งขังในตกึ รา้ งนี้และเดนิ ดูไปเรอ่ื ย ๆ ในหูของพวกเขาก็ไดย้ นิ แต่
เสยี งรอ้ งอนั โหยหวนของพวกวญิ ญาณทข่ี อใหช้ ว่ ยปลดปลอ่ ยพวกเขาตลอดทางเดนิ ทดี่ นู า่ กลวั
นา่ ขนลุกขนพองสดุ ๆ วญิ ญาณแตล่ ะดวงมสี ภาพแทบจะดไู ม่ไดม้ ันชา่ งดนู า่ เกลยี ดน่ากลวั ยงิ่ นัก
พวกเขาสง่ เสยี งรอ้ งครวญครางอยู่ตลอดเวลาไม่ยอมหยดุ บางคนมแี คโ่ ครงกระดูกหรอื เน้อื
หนังทเ่ี รม่ิ เนา่ เปลอื่ ยไปหมดแลว้ บางคนร่างกายเรม่ิ เนา่ เปล่ือยน้าเหลอื งไหลเยม้ิ เกาะเตม็ ไป
หมดแมลงวนั บนิ ตอมไปทวั่ สภาพชา่ งน่าสะอดิ สะเออื นสดุ ๆ
แลว้ เขากม็ องเห็นผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ ทดี่ คู นุ ้ ตาเอามาก ๆ เธอนั่งหนั หลงั ใหก้ บั ประตู
"เอะ๊ หมวดพท่ี อ้ งฟ้าพด่ี ผู หู ้ ญงิ คนนัน้ สพิ ว่ี ่านัน้ คุณกันดาหรอื เปลา่ ครับ..?
ภูผาชม้ี อื ไปทร่ี า่ งหญงิ สาวทเ่ี อาแต่นั่งเอาใบหนา้ ชบกับท่อนแขนทวี่ างอยูบ่ นหัวเขา่ ของเธอ
ทงั้ สองขา้ งไมไ่ ดส้ นใจทจี่ ะมองใครเหมอื นกาลังน่ังคดิ อะไรอยคู่ นเดยี วทม่ี มุ หอ้ ง
"ใชค่ ณุ กนั ดาจรงิ ๆ ดว้ ยนายภผู าแตท่ าไมเธอถงึ มาถกู ขงั อยู่ในคกุ แหง่ นไ้ี ด"้ คราวนเี้ ป็ นทอ้ งฟ้า
ทมี่ ที ่าทางตกใจบา้ งรวมทงั้ หมวดเกา้
"นีม้ นั ยงั ไงกนั คุณภูผาทาไมกันดาถงึ ถกู ขังอยใู่ นนร้ี วมกับคนอน่ื ๆ กนั ดา กันดานัน้ คณุ ใชไ่ หม
ตอบผมสกิ ันดา..? หมวดเกา้ รบี เดนิ เขา้ มาใกล ้ ๆหอ้ งขังสดุ ทา้ ยเพอ่ื เรยี กกันดาใหร้ ูส้ กึ ตวั เสยี ง
ดงั เธอถงึ กับสะดงุ ้ ตกใจรบี เงยหนา้ ขนึ้ มามองดตู ามเสยี งทไี่ ดย้ นิ เสยี งเรยี กชอ่ื เธออยูต่ อนนเ้ี พราะ
ใหร้ สู ้ กึ คนุ ้ ๆ เสยี งนีม้ นั เสยี งของ..
"หมวดเกา้ คณุ จรงิ ๆ ดว้ ยฉันไมไ่ ดฝ้ ันไปใชไ่ หมคะ่ ทอ้ งฟ้าภผู าพวกคณุ กม็ าดว้ ยฮอื่ ๆ ชว่ ยฉัน
ออกไปดว้ ยพวกคุณมาชว่ ยฉันใชไ่ หม..? กนั ดารบี ลกุ ขนึ้ วง่ิ มาทหี่ นา้ หอ้ งขงั ดว้ ยท่าทางดใี จสดุ ๆ
ทไ่ี ดเ้ จอกับทกุ คนใบหนา้ ยงั เปื้อนคราบน้าตาอยู่เลยสงสัยจะกลวั จนรอ้ งไหภ้ ูผาและทุกคนคดิ
เมอ่ื มองเห็นคราบน้าตาทใี่ บหนา้ ของเธอทม่ี ลี กู เกรงเหล็กของหอ้ งขงั กนั้ พวกเขากบั เธอเอาไว ้
"ทาไมถงึ ถูกจบั มาขงั อยใู่ นหอ้ งนน้ี ะหกึ นั ดาคณุ มาทนี่ ้ีไดย้ งั ไง....? หมวดเกา้ ยนื่ มอื ของเขา
ไปจับมอื กนั ดาเอาไวอ้ ย่างดใี จและชว่ ยปลอบใจเธอ
"ฉันเองกไ็ ม่รวู ้ า่ ฉันมาทน่ี ไ้ี ดย้ ังไงตน่ื มาอกี ทฉี นั กอ็ ยใู่ นป่ านัน้ แลว้ และมัจจรุ าชคนหนง่ึ เขาดนั
ไปเจอฉันเขา้ เลยจับตวั ฉันมาขังเอาไวเ้ พอื่ รอใหใ้ ครสักคนตรวจดวู ่าฉันตายยงั ไงและจะสง่ ฉันไป
ทไ่ี หนต่อไปเขาเลยพาฉันมาขงั ไวใ้ นหอ้ งนีฉ้ ันกลวั แทบตายฮอ่ื ๆ คดิ วา่ ฉันคงไม่มโี อกาสได ้
กลบั ไปหาพ่อกบั แม่ของฉันและทุกคนทฉี่ ันรจู ้ ักอกี แลว้ คุณชว่ ยเอาฉันออกไปจากหอ้ งขงั นา่ กลัว
นีท้ ฉี ันไม่อยากจะอยู่กบั วญิ ญาณพวกนี้มนั นา่ กลัว" กนั ดาบอกกบั ทุกคนพรอ้ มกบั รอ้ งไหไ้ ม่หยุด
เพราะกาลังดใี จเธอรอดตายแลว้
"ไมต่ อ้ งรอ้ งไหน้ ะไม่รอ้ งและไม่ตอ้ งกลัวผมและทกุ คนจะชว่ ยคณุ ออกมาใหไ้ ดใ้ จเย็นกอ่ น"
หมวดเกา้ บอกเธอเสยี งออ่ นโยนพรอ้ มกบั เอามอื ชว่ ยเช็ดน้าตาออกใหก้ นั ดาอยา่ งเบามอื
เพอื่ ทาใหเ้ ธอสงบสตอิ ารมณ์และคายความหวาดกลัวลงไดบ้ า้ งอย่างนอ้ ยตอนนเี้ ธอกไ็ ม่ตัวคน
เดยี วอกี ต่อไปกันดาคดิ และเรม่ิ ยม้ิ ออกมาไดท้ งั้ น้าตาอาบแกม้ ทงั้ สองขา้ งหมวดเกา้ บอกใหเ้ ธอ
ถอยหลงั ออกไปใหห้ ่างประตเู พราะพวกเขาจะพงั ประตเู หล็กนี้เพอ่ื ชว่ ยเธอออกมานัน้ เอง
"ทุบตบุ ตบุ บบโครมม..!
ทงั้ สามคนพยายามใชแ้ รงทงั้ หมดทพ่ี วกเขามชี ว่ ยกันดันประตูเหลก็ หอ้ งขงั ใหเ้ ปิดออกทัง้
ผลกั ทัง้ ใชเ้ ทา้ ถบี านประตพู รอ้ มกนั ไม่นานมันกเ็ ปิดออกไดส้ าเร็จกันดาทไี่ ดแ้ ต่ยนื มองพวกเขา
พังประตูพอเหน็ ประตเู ปิดไดแ้ ลว้ เธอถงึ กับวง่ิ เขา้ หาหมวดเกา้ ทนั ทหี มวดเกา้ เองก็ถงึ กบั ดงึ ตัว
เธอเขา้ มากอดเอาไวแ้ นน่ ๆ อย่างดใี จเชน่ กันสว่ นกนั ดาถงึ กับรอ้ งไหอ้ อกมาเบา ๆ เพราะกาลังดี
ใจทไ่ี มต่ อ้ งถกู ขงั อย่ใู นหอ้ งนา่ กลวั น้ีอกี แลว้
"คณุ ไมเ่ ป็ นไรแลว้ ไมเ่ ป็ นไรแลว้ นะเราชว่ ยคณุ ไดแ้ ลว้ นงิ่ ซะไมร่ อ้ งไหแ้ ลว้ เราจะพาคณุ ออกไป
จากทนี่ ี้"หมวดเกา้ พดู ปลอบใจกนั ดาเบา ๆ
"รไู ้ หมว่าฉันดใี จแค่ไหนทไี่ ดเ้ จอคุณและทกุ คนอกี ครงั้ ฮอื่ ๆ "กนั ดารอ้ งไหอ้ ยู่กบั อกเสอื้ ของ
เขาจนเสอื้ ของเขาเปียกน้าตาของเธอหมดแลว้ ตอนนี้
"พวกเรากด็ ใี จทไ่ี ดเ้ จอคุณอกี ครัง้ เชน่ กันกนั ดา"เสยี งทอ้ งฟ้าบอกกบั เธอนัน้ เองเมอื่ ยนื มองกนั
ดายนื กอดกบั หมวดเกา้ อยสู่ กั พักแลว้ หมวดเกา้ จงึ รบี ดันตัวกนั ดาออกหา่ งตวั เขาเบา ๆ
"ขอบคุณมากนะคะทพ่ี วกคณุ อตุ สา่ หช์ ว่ ยฉันออกมาแลว้ นพ้ี วกคณุ จะไปไหนกนั ..? กนั ดาเอย่
ถามพวกเขาดว้ ยความอยากรู ้
"เรากาลงั จะไปตามหากาหลงเธอเองก็ถกู จับมาทนี่ ี้เหมอื นกนั วา่ แตค่ ุณเห็นเธอบา้ งไหมครับ..?
ภูผาถามกันดาเพราะเธออาจจะรกู ้ ็ไดว้ ่ากาหลงถกู เอาตัวไปไวท้ ่ีไหนแตค่ าตอบทเ่ี ขาไดร้ บั กลับ
ไมเ่ ป็ นอยา่ งทเี่ ขาคดิ
"เปลา่ คะ่ ฉันไม่เห็นเธอเลยและไม่รมู ้ ากอ่ นวา่ กาหลงก็ถูกจับตวั มาทนี่ ีด้ ว้ ยเหมอื นกนั แลว้ พวกคุณ
จะไปตามหาเธอไดท้ ไ่ี หนละค่ะขอฉนั ไปดว้ ยคนนะ..? กันดารบี ขอไปดว้ ย
"เอาสเิ ราไมค่ ดิ จะปล่อยคุณไวท้ น่ี ี้โดยลาพงั อยู่แลว้ ละงนั้ เรารบี ไปกนั เถอะ"ทอ้ งฟ้ารบี เรง่ ทกุ
คนเพราะเขารสู ้ กึ ไดว้ า่ ตอนนเ้ี หมอื นมเี สยี งคนกาลังเดนิ มาทางนแี้ ลว้ ดว้ ย
"วงิ่ เรว็ มคี นมานนั้ แลว้ "ทอ้ งฟ้ารบี ดนั หลงั ภผู าใหอ้ อกวง่ิ สว่ นหมวดเกา้ เขารบี ควา้ มอื กันดาใหว้ งิ่
ตามเขาไปอกี ทาง
"สว่ นคณุ มากับผมกันดาเรว็ เขา้ " หมวดเกา้ พากันดาวง่ิ ไปหลบทห่ี อ้ งขา้ ง ๆ กอ่ นทจ่ี ะมเี สยี ง
"ตกึ กก..! วงิ่ มาทางทพ่ี วกเขากาลงั หลบอยูพ่ รอ้ มกับเสยี งโวยวายจากใครสกั คน
"แย่แลว้ ครับท่านอารกั ษ์หญงิ สาวทที่ ่านพาเธอมาดว้ ยเธอไดห้ ายตวั ไปแลว้ ครับท่านหอ้ งขงั ก็
ถกู ทาลายดว้ ยครับทา่ น" ลกู นอ้ งของทา่ นมัจจุราชอารักษ์รบี รายงานเจา้ นายของเขา
"อมื่ ขา้ เหน็ แลว้ ไมต่ อ้ งรายงานแปลกจรงิ ตอ้ งมใี ครสกั คนแอบเขา้ มาชว่ ยหลอ่ นออกไปเพราะ
ประตูหอ้ งขังพงั ยบั ซะขนาดนีล้ าพังเธอคนเดยี วคงไมส่ ามารถทาลายประตูบานนไ้ี ดห้ รอกพวก
เจา้ ชว่ ยกนั ออกไปตามเอาตวั หลอ่ นกลบั มาขา้ จะตอ้ งสง่ หลอ่ นกลบั ไปยงั โลกของหล่อนหญงิ
สาวคนน้เี ธอยังไม่ถงึ ทตี่ ายขา้ กไ็ ม่รวู ้ า่ ทาไมหลอ่ นถงึ มาอย่ใู นโลกแหง่ วญิ ญาณไดไ้ ปเรว็ เขา้
กอ่ นทอี่ ะไร ๆ มันจะสายเกนิ ไปเราอาจไม่สามารถสง่ หล่อนกลบั ไปไดถ้ า้ พน้ วันนไ้ี ป"
เสยี งของใครสักคนทฟ่ี ังดูมอี านาจแปลก ๆ เขากาลังออกคาส่งั กบั คนของเขาอกี หลายคน
ใหต้ ามหากนั ดานัน้ เอง แต่หมวดเกา้ ยังไมพ่ รอ้ มทจี่ ะใหพ้ วกเขาไดต้ ัวของกันดาไปตอนน้เี พราะ
ตอ้ งตามหากาหลงใหเ้ จอกอ่ นพอคนพวกนัน้ วง่ิ ผา่ นพวกเขาไปแลว้ ทกุ คนจงึ รบี ออกมาจากที่
ซอ่ นของพวกเขาและรบี เดนิ ออกไปจากตกึ รา้ งทเี่ ป็ นทค่ี ุมขงั ดวงวญิ ญาณเร่รอ่ นทพี่ วกเขาตาม
จบั ตัวมาไดไ้ ปยงั อกี ตกึ หนงึ่ ทม่ี องเห็นอยไู่ มไ่ กลนัก
พอเดนิ เขา้ มาดา้ นในตวั ตกึ กม็ ปี ระตบู านหนงึ่ เปิดอย่พู อดที ัง้ สคี่ นจงึ รบี พากนั แอบเขา้ ไปขา้ ง
ในหอ้ งแต่สงิ่ ทพี่ วกเขาไดเ้ หน็ แทบทาใหท้ ุกคนถงึ กบั ตอ้ งยนื ตวั แข็งทอื พรอ้ มกนั
ตา่ งแสดงอาการตกใจกลวั สดุ ขดี กบั ภาพตรงหนา้ ของพวกเขาตอนนี้กันดากาลงั จะอา้ ปากสง่
เสยี งรอ้ งออกมาดงั ๆ เพราะความหวาดกลัวกับภาพทเ่ี ธอกาลงั มองมนั อยู่ตอนนโี้ ชคดที หี่ มวด
เกา้ รบี เอามอื ปิดปากของเธอเอาไวไ้ ดท้ นั กอ่ นทจ่ี ะแหกปากรอ้ งกร๊ดี ดขน้ึ มาซะกอ่ น
“ไมต่ อ้ งหนั ไปมองมันอยา่ มองหลับตาเอาไวพ้ ยายามอยา่ นกึ ถงึ มัน”
หมวดเกา้ ดงึ ตัวกนั ดามากอดเอาไวแ้ น่น ๆ เธอถงึ กบั เน้อื ตัวส่ันเทาและตัวเยน็ เฉยี บก็วา่ ได ้
หมวดเกา้ และสองพนี่ อ้ งกเ็ หมอื นกนั พวกเขาถงึ กับไมก่ ลา้ ทจี่ ะหันไปมองกับภาพทนี่ ่าสยดสยอง
ตรงหนา้ ทม่ี พี วกมัจจุราชพรอ้ มทงั้ ดวงวญิ ญาณทงั้ หลายทกี่ าลงั ถูกลงโทษใหแ้ วกวา่ ยอยใู่ นบ่อ
แห่งเปลวเพลงิ นรกนนั้ สดุ ลกู หลู กู ตาเต็มไปหมดบางคนกถ็ กู เปลวไฟแฝ่ ดเผาร่างกายหรอื ดวง
วญิ ญาณของเขาใหล้ กุ ไหมเ้ ป็ นเถา้ ผงเหลอื แต่ขเี้ ถา้ แลว้ ก็กลับมาเกดิ ใหมแ่ วกวา่ ยอยใู่ นบอ่ เพลงิ
ตะเกยี กตะกายหนีตายตอ่ ไปพรอ้ มกบั พากันดนิ้ ทรุ นทลุ ายสง่ เสยี งรอ้ งดว้ ยความเจ็บปวดอยใู่ น
บ่อเพลงิ นัน้ ตายแลว้ กเ็ กดิ ขนึ้ มาใหม่ทนทกุ ขท์ รมานอยแู่ บบนัน้ ชั่วกลบั ช่ันกาล
ความรอ้ นของเปลวเพลงิ ในบ่อไฟนรกนนั้ รอ้ นเอามาก ๆ มันรอ้ นจนแทบจะแฝ่ ดเผาพวกเขาท่ี
ยนื อยขู่ า้ งบนนีไ้ ดท้ งั้ ทพี่ วกเขายนื ห่างออกมาตงั้ ไกลกว็ ่าไดน้ ้ีขนาดพวกเขายนื อยู่ดา้ นบนและ
แอบอยูใ่ นมุมหนงึ่ ทพี่ อจะมองเหน็ ขา้ งลา่ งนัน้ ไดย้ งั รสู ้ กึ ถงึ ความรอ้ นนัน้ ไดถ้ งึ เพยี งน้ีพวกเขา
ถงึ กบั มเี หงอ่ื ไหลทว่ มตัวผวิ กายเรมิ่ รอ้ นระอไุ ปหมด
จนไม่กลา้ ทจ่ี ะคดิ ถา้ เกดิ วา่ เป็ นพวกเขาซะเองทตี่ อ้ งตกลงไปในบอ่ เพลงิ นัน้ คงไมเ่ หลอื แมแ้ ต่
เถา้ กระดูกเลยก็วา่ ไดเ้ ขาไม่อยากจะคดิ เลยว่ามนั จะเจ็บปวดและทุกขท์ รมานสกั เพยี งใดแคไ่ ด ้
ยนิ เสยี งรอ้ งอนั โหยหวนของดวงวญิ ญาณพวกนัน้ กแ็ ทบไม่สามรถจะบรรยายออกมาเป็ นคาพูด
ไดถ้ กู แลว้ ตอนนม้ี นั ชา่ งน่าสยดสยองและน่าสงสารจบั จติ และน่าอดสพู รอ้ มกับนา่ เวทนาซะจรงิ ๆ
เหน็ แลว้ ทาใหเ้ กดิ ความรูส้ กึ ไมก่ ลา้ ทจี่ ะทาบาปอกี ตอ่ ไปขมุ นรกแห่งนม้ี นั ชา่ งน่ากลัวเอามาก
ๆ ถา้ เลอื กไดค้ งไมม่ ใี ครอยากทจี่ ะถกู จบั โยนลงไปในบ่อเพลงิ นนั้ แน่ ๆ จากเสยี งรอ้ งและภาพ
ตรงหนา้ ของพวกเขาตอนนี้มนั ก็บอกใหร้ อู ้ ยแู่ ลว้ วา่ ถา้ ทากรรมอะไรเอาไวต้ อนทยี่ งั เป็ นมนุษย์
เมอ่ื ถงึ แกค่ วามตายจะตอ้ งมาพบเจอกบั อะไรในขมุ นรกแหง่ น้ีนัน้ เอง
"โอ๊ยรอ้ น ๆ ขา้ กลวั แลว้ จะไม่ทาอกี แลว้ ปล่อยพวกขา้ ออกไปเถอะโอย๊ รอ้ นเหลอื เกนิ ชว่ ยขา้
ออกไปทโี อ๊ยเจ็บปวดแสบปวดรอ้ นไปหมดทัง้ ตวั ขา้ มนั กาลงั จะไหมห้ มดแลว้ ชว่ ยขา้ ขน้ึ ไปที
เถอะทา่ นไดโ้ ปรดขา้ รอ้ นเหลอื เกนิ โอย๊ ยย..!
เสยี งรอ้ งอนั โหยหวนดงั เขา้ มาในหูและความรสู ้ กึ ของกนั ดาทกี่ าลงั ยนื ตวั สัน่ เทาชบอกหมวด
เกา้ หลับตาป๋ีอยตู่ อนนีอ้ ยา่ งหวาดกลวั สดุ ๆ ยง่ิ ไดย้ นิ เสยี งดดุ นั แฝงดว้ ยพลงั อานาจแขง็ กรา้ ว
และฟังดูโหดรา้ ยจากมจั จุราชทงั้ หลายทกี่ าลังใชข้ วานสับร่างของพวกวญิ ญาณเล่านัน้ ดังแวว่ มา
แตไ่ กลดว้ ยแลว้
กนั ดายงิ่ กลวั จนอยากจะรอ้ งไหอ้ อกมาดงั ๆ ถา้ ไมก่ ลัววา่ พวกเขาจะไดย้ นิ เสยี งของเธอและ
มาจบั เอาตวั เธอไปโยนลงในบอ่ นัน้ ละกค็ งปล่อยเสยี งรอ้ งออกมาแลว้ จงึ ไดแ้ ต่ยนื กดั รมิ ปากขม่
ความหวาดกลัวเอาไวส้ ดุ ความสามารถซง่ึ หมวดเกา้ กร็ สู ้ กึ ถงึ สง่ิ ทกี่ นั ดากาลงั กลัวไดเ้ หมอื นกัน
"ถา้ กลัวแลว้ พวกเจา้ คดิ ทาชัว่ ทาไม..กันมารอ้ งขอชวี ติ กบั พวกขา้ เอาตอนนม้ี นั ก็สายไปแลว้ จง
กลบั ลงไปในบอ่ แหง่ ความตายเพอื่ ชดใชก้ รรมของพวกเจา้ ตอ่ ไปจนกวา่ จะหมดเวรกรรมของพวก
เจา้ ซะไป.. ฉัวะ ฉัวะฉัวะ..!
เสยี งมัจจุราชทก่ี าลังใชข้ วานตดั รา่ งของวญิ ญาณเลา่ นัน้ อย่างไมค่ ดิ จะปราณีตอ่ พวกเขาเล่า
นัน้ ทมี่ บี าปกรรมตดิ ตวั มาเมอ่ื ครงั้ ยงั เป็ นมนษุ ยจ์ นถงึ แกค่ วามตายเลอื ดของพวกเขาไหลนองเตม็
พนื้ กระเด็นไปท่ัวบรเิ วณแดนประหารของพวกมจั จรุ าชทัง้ หลายทพี่ ากนั ใชข้ วานฆา่ ชวี ติ ของพวก
เขาใหต้ ายครัง้ แลว้ ครัง้ เลา่ เพราะบาปทพ่ี วกเขาทาเอาไวย้ ังไมไ่ ดร้ บั การชดใชใ้ หห้ มดไปนัน้ เอง
จงึ ตอ้ งมาชดใชก้ รรมอยู่ในนรกขมุ นจี้ นกว่าจะหมดเวรหมดกรรมของพวกเขาเล่านี้ตอ่ ไปโดย
ถูกมัจจุราชทงั้ หลายทดี่ ูแลขมุ นรกแห่งนจ้ี ับรา่ งของพวกเขาโยนลงไปในบ่อเพลงิ ครงั้ แลว้ ครงั้
เล่าแววตาของมจั จุราชทงั้ หลายไรซ้ งึ่ แววตาแหง่ ความเมตตาปราณีดวงตาแดงก่าจอ้ งมองดวง
วญิ ญาณตรงหนา้ ของเขาดว้ ยดวงตาดดุ ันทงั้ ทดี่ วงวญิ ญาณทงั้ หลายกาลงั พนมมอื ไหวเ้ พอ่ื ออ้ น
วอนรอ้ งขอชวี ติ ตอ่ พวกเขาอยตู่ รงหนา้ แตก่ ับถกู ขวานในมอื มัจจุราชตัดฉัวะลงมาทลี่ าคอของ
พวกเขาจนขาดกระเดน็ ออกจากรา่ งแทนคาว่าปราณจี ากมอื เพรชฆาตรเล่านัน้ อยา่ งโหดเหย้ี มสดุ
ๆ ใครบา้ งจะทนยนื ดกู ารกระทาอนั โหดรา้ ยนไี้ ดต้ อ่ ใหจ้ ติ ใจเขม้ แข็งสักแคไ่ หนกเ็ ถอะ
ดวงตาทก่ี าลงั จอ้ งมองดวงวญิ ญาณตรงหนา้ ดดู ดุ ันและแข็งกรา้ วพวกเขาไม่สนใจกับเสยี ง
รอ้ งออ้ นวอนขอชวี ติ จากคนเลา่ นัน้ ทกี่ าลงั รอ้ งหม่ รอ้ งไหใ้ หป้ ล่อยพวกเขาไปแต่กลับถกู ขวานใน
มอื ตัดฉัวะฉัวะลงมาทก่ี ลางลาตวั ของพวกเขาจนขาดครงึ่ ตัวดนิ้ หนีตายอยบู่ นพนื้ แทนคาว่าปราณี
จากมัจจุราชตรงหนา้ ของพวกเขาเป็ นคนทเ่ี ทา่ ไรกไ็ มอ่ าจนับได ้
"ฉันกลวั ถา้ พวกเราตายไปจะตอ้ งตกนรกหมกไหมใ้ นกองเพลงิ แบบดวงวญิ ญาณพวกนี้หรอื
เปลา่ คุณฉันกลวั จงั เลยคณุ กลวั วา่ ถา้ ฉันตายจะตอ้ งถกู จบั โยนลงไปในกองเพลงิ นัน้ เหมอื นกับ
พวกเขา ..! เสยี งกนั ดาบอกกับหมวดเกา้ เสยี งสน่ั กลวั กบั ภาพทเ่ี ธอพงึ่ เหน็ มันตอนนส้ี ด ๆ รอ้ น ๆ
"ผมไมร่ คู ้ งอยู่ทว่ี ่าเราไดท้ ากรรมอะไรเอาไวม้ งั ครับถา้ เราทาแตก่ รรมดเี ราก็คงไมไ่ ดม้ าทตี่ รงนี้
แตถ่ า้ เราเคยทากรรมช่วั เอาไวก้ ค็ งหนีไม่พน้ นรกขมุ น้เี ชน่ กนั อยา่ พง่ึ คดิ ถงึ มนั เลยถา้ กลัวกอ็ ย่า
มองหลับตาไวผ้ มจะพาคุณออกไปจากทนี่ ้"ี
หมวดเกา้ บอกกับกนั ดาแตเ่ ขากบั อดหันกลบั ไปมองไมไ่ ดอ้ ยดู่ เี มอ่ื ไดย้ นิ เสยี งรอ้ งครวญ
ครางอย่างโหยหวนอยู่ดา้ นล่างนัน้ ในบ่อแห่งเปลวไฟนรกทก่ี าลังแฝ่ ดเผาร่างหรอื ดวงวิญญาณที่
กาลงั เวยี นว่ายตายเกดิ อยู่ในบอ่ นัน้ ตายแลว้ ก็กบั มาเกดิ ใหมแ่ ลว้ กถ็ ูกจบั โยนลงไปในบ่อเพลงิ นัน้
อกี ครัง้ เป็ นอยอู่ ย่างนไี้ มม่ วี นั สน้ิ สดุ จนกวา่ จะหมดเวรกรรมทพ่ี วกเขาเคยทาเอาไวน้ ัน้ แหละหมวด
เกา้ คดิ แตเ่ ขากบ็ อกไม่ไดว้ ่าเขาและทกุ คนหลงเขา้ มาในนรกขมุ ไหนกนั แน่นตอนน้ี
จะนรกขมุ ทเี่ ทา่ ไรเขาเองกไ็ มอ่ ยากจะรูเ้ มอ่ื ไดม้ าเห็นมจั จรุ าชกาลงั ใชข้ วานของพวกเขาสับ
ลงบนรา่ งของดวงวญิ ญาณทตี่ อ้ งรบั โทษในบาปกรรมทพี่ วกเขาไดท้ าเอาไวใ้ นตอนทยี่ งั คงมชี วี ติ
อยเู่ พอ่ื ฆา่ พวกเขาเหมอื นทพี่ วกเขาไดท้ ากรรมเอาไวก้ ับคนอน่ื อยูต่ อนน้ียงิ่ ไมอ่ ยากจะรเู ้ ขา้ ไป
ใหญ่
ยงิ่ เขาไดม้ าเห็นบ่อแหง่ เปลวเพลงิ ทม่ี กี องไฟลกุ โพลงไปทงั้ บ่อยงิ่ อยากจะหนไี ปใหห้ ่างไกล
จากนรกขมุ นใ้ี หเ้ รว็ เพราะภาพตรงหนา้ ทมี่ ดี วงวญิ ญาณหลายรอ้ ยดวงทพ่ี ยายามกระเสยี กกระ
สนหวังจะปีนกลบั ขน้ึ มาจากบ่อเพลงิ อนั รอ้ นละอนุ ัน้ แลว้ แตต่ อ้ งถกู ฟันดว้ ยดาบหรอื ถูกตัดหวั ตดั
แขนขาของพวกเขาใหเ้ ป็ นชนิ้ ๆ แลว้ พวกมัจจรุ าชกจ็ ะจบั เอาสว่ นชน้ิ ของพวกเขาจบั โยนลงไป
ในบ่อเปลวไฟทก่ี าลังลกุ ไหมร้ อ้ นแรงไดร้ บั ทุกขท์ รมานอยา่ งสาหสั บา้ งก็ถกู จบั มัดใหน้ อนลงบน
แผ่นเหลก็ แดงทรี่ อ้ นเอามากๆ
นัน้ อกี ครัง้ ภาพเล่านัน้ มนั ชา่ งดูน่าสยดสยองซะจรงิ ไหนจะเสยี งรอ้ งโหยหวนดว้ ยความเจบ็ ปวด
ทต่ี อ้ งทนทุกขท์ รมานในกองไฟนัน้ มนั ยงิ่ ทาใหเ้ ขารสู ้ กึ เวทนาดวงวญิ ญาณเลา่ นัน้ ยงิ่ นักทต่ี อ้ งถูก
เฉือนเนือ้ จนหมดรา่ งกาย เหลอื แค่เพยี งโครงกระดูก ถูกถากหนังออกไปตายแลว้ กท็ าใหฟ้ ้ืน
ขน้ึ มาใหมม่ ันเป็ นบาปกรรมของพวกเขาคงไมม่ ใี ครทจ่ี ะชว่ ยแบง่ เบาบาปกรรมนัน้ แทนใครได ้
นอกจากตวั ของเขาเองเท่านนั้
ทงั้ สามคนจงึ รบี พากนั ออกมาจากหอ้ งนนั้ เงยี บ ๆ กอ่ นจะเดนิ ไปตามทางเดนิ ไปเรอื่ ย ๆ เพอ่ื
ตามหากาหลงต่อไปจนมาถงึ ทแี่ ห่งหนงึ่ เขา้ โดยบังเอญิ
"มนั คอื ประตไู ปสนู่ รกขมุ ไหนอกี ละน้ี"เสยี งภผู าพดู ขนึ้ เบา ๆ เพอ่ื ทาลายความเงยี บเพราะทุก
คนพงึ่ ผ่านเรอ่ื งทนี่ า่ หวาดกลัวสดุ ๆ ในชวี ติ มานัน้ เอง
"จะนรกขมุ ไหนก็กค็ งเลย่ี งมนั ไม่ไดแ้ ลว้ ละคณุ รบี เขา้ ไปเถอะทว่ี า่ นา่ กลัวพวกเราก็ผา่ นมันมา
หมดแลว้ น้ีจะมอี ะไรทน่ี ่ากลวั ไปมากกวา่ นี้อกี ละจรงิ ไหมครบั "หมวดเกา้ บอกกับภผู าพรอ้ มกบั เป็ น
ฝ่ ายเดนิ นาหนา้ ซะเองครงั้ นโ้ี ดยมกี ันดาเดนิ เกาะแขนเขาไมห่ ่างเพราะยงั ไมห่ ายหวาดกลวั
นัน้ เอง
"เอาไงกเ็ อากันไหน ๆ กไ็ หนแลว้ นน้ี ะไปพท่ี อ้ งฟ้าวนั นเ้ี ราทวั รน์ รกกันใหม้ ันรไู ้ ปเลยพว่ี ่ามันจะ
มสี กั กข้ี มุ นรกกนั แนเ่ คยแต่อา่ นในหนงั สอื ของคณุ ลงุ คราวนีไ้ ดเ้ ห็นของจรงิ กนั บา้ งละจะไดไ้ ม่เสยี
ชาตเิ กดิ รอดตายจากครงั้ นไี้ ปไดพ้ วกเราทงั้ หมดนคี้ งเหมอื นตายแลว้ ไดเ้ กดิ ใหมก่ นั ละคราวน้ีมี
อยา่ งทไ่ี หนทัวรฟ์ รโี ดยไมต่ อ้ งซอ้ื ต๋วั ใหเ้ สยี ตงั คโ์ คตรวไี อพเี ลยพวี่ า่ ไหมหหึ "ึ
ภผู าหันมาพดู กบั ทอ้ งฟ้าพรอ้ มกบั อยากจะหัวเราะแต่เขาดนั หัวเราะไมอ่ อกซะงนั้ ตอนนก้ี อ่ น
จะเดนิ ตามหลงั หมวดเกา้ เขา้ ไปขา้ งในถ้าตรงหนา้ ของพวกเขาตอนน้ี
"เดยี๋ วนนั้ แสงอะไร..? เสยี งหมวดเกา้ พดู ขน้ึ พรอ้ มกับชบี้ อกใหท้ ุกคนดู
"อมื่ แสงสเี ขยี วอมสแี ดงมันพงุ่ ออกมาจากมมุ โนน้ เราเดนิ เขา้ ไปดูกันไหมเพอื่ วา่ จะมอี ะไรอยู่
ตรงนัน้ ..? ภผู าสังเกตเห็นมนั เขา้ พอดี
"แต่ระวังหน่อยละกนั เราไม่รวู ้ า่ มนั คอื อะไร"หมวดเกา้ บอกกับทกุ คนกอ่ นจะเดนิ นาไปกอ่ นเขา้
มาไดไ้ ม่นานกนั ดากร็ บี กระตกุ แขนหมวดเกา้ แรง ๆ
"อย่าเขา้ ไปอกี เลยนะฉันวา่ ในนี้มันดูน่ากลวั แปลก ๆ ฉันรสู ้ กึ เหมอื นมใี ครหรอื ตัวอะไรกาลงั จอ้ ง
มองพวกเราอยกู่ ลับออกไปกนั เถอะคุณฉนั กลัว" กนั ดาพยายามบอกกบั หมวดเกา้
"ฟังดสู มิ ันมบี างอย่างในถา้ นี้แนน่ ๆ ฉัน..! กันดาหนั มองไปรอบ ๆ เพราะเธอเหมอื นจะไดย้ นิ
เสยี งอะไรสกั อย่าง
"ไม่ตอ้ งกลวั นะผมจะปกป้องคุณเองอยา่ ลมื สเิ ราตอ้ งตามหากาหลงใหเ้ จอเราถงึ จะกลับออกไป
ได ้ มาเถอะเราตอ้ งรใู ้ หไ้ ดว้ ่าในถ้านม้ี นั มอี ะไรกนั แนถ่ า้ มันดูไมป่ ลอดภยั เราจะรบี ออกไปทันท"ี
หมวดเกา้ บอกกบั กนั ดาและจุงมอื เธอใหเ้ ดนิ ไปขา้ งหนา้ ดว้ ยกัน
"ฮา่ ฮา่ มากนั แลว้ หรอื ไอว้ ญิ ญาณกระจอกกบั ไอเ้ พอ่ื นมนุษยห์ นา้ โง่ของเจา้ หหึ หึ .ึ .? เสยี ง
หัวเราะดังกอ้ งไปท่ัวถ้านี้ทาเอากันดาถงึ กับรูส้ กึ หวาดกลัวเธอกระโดดกอดตวั หมวดเกา้ เอาไว ้
แนน่
"คณุ นนั้ มันเสยี งหวั เราะของใครกนั ฟังดนู ่ากลัวจังเขากาลงั พูดกบั เราหรอื ใครกนั แน่ผหี รอื คนกัน
แน.่ .? กันดาเขย่าแขนหมวดเกา้ แรง ๆ
"ไมต่ อ้ งกลัวนะมันก็แค่มัจจุราชทนี่ สิ ยั ไมด่ ชี อบรงั แกผทู ้ อี่ อ่ นแอกว่า ผมกับทอ้ งฟ้าเคยสกู ้ บั มนั
มาแลว้ นแ้ี หละไอค้ นทมี่ ันจบั ตวั กาหลงมาถา้ มันอยูใ่ นถ้านี้กาหลงกค็ งจะอยู่แถวนีเ้ หมอื นกนั "
หมวดเกา้ บอกกนั ดาและภผู า
"ใชม่ นั น้แี หละทเ่ี รากาลงั ตามหาอยเู่ จอตัวกด็ แี ลว้ แน่จรงิ โผล่หวั ออกมาสวิ ะ่ " ทอ้ งฟ้าตะโกนพดู
กับมัจจุราชทก่ี าลังหลบอยู่ตรงไหนสักทใ่ี นถา้ แห่งนี้
"เจา้ ชา่ งกลา้ ดนี ีอ้ ย่าคดิ ว่าพวกเจา้ เขา้ มาในดนิ แดนของขา้ แลว้ จะกลบั ออกไปไดง้ ่าย ๆ "
มจั จรุ าชตนนัน้ ยอมปรากฏตวั ออกมาพรอ้ มกบั อาวุธของเขาทถ่ี อื อยูใ่ นมอื ตรงประตทู างเขา้
อกี ดา้ นหนง่ึ ซง่ึ กอ่ นหนา้ น้พี วกเขามองไม่เหน็ ประตูน้มี ากอ่ นจนมจั จุราชปรากฏกายพวกเขาถงึ ได ้
เหน็ วา่ มปี ระตอู ยู่ตรงนัน้
"แลว้ นดี้ วงวญิ ญาณสองดวงนมี้ าจากไหนอกี ละพวกเจา้ มากันกค้ี นกนั แน่บอกขา้ มานะพวกเจา้
มันชา่ งกลา้ รนหาทซี่ ะจรงิ ๆ ..?
มจั จรุ าชมองเหน็ มมี าเพมิ่ อกี สองคนก็ถงึ กับรสู ้ กึ แปลกใจวา่ หญงิ สาวอกี คนกบั ไอห้ นุ่มนมี้ า
ไดย้ งั ไงกนั สรปุ พวกน้ีมาทโ่ี ลกแหง่ วญิ ญาณไดย้ ังไงกันแตเ่ ขากบั ไมไ่ ดค้ าตอบจากมนษุ ยต์ รง
เขาตามทเี่ ขาอยากจะรู ้
"บอกมานะแกเอากาหลงไปไวไ้ หนปลอ่ ยตวั เธอซะ"ภูผาตะคอกถามมันเสยี งดงั
"ถา้ อยากจะรวู ้ ่าขา้ เอาตัวเดก็ นัน้ ไปไวไ้ หนก็เขา้ มาทาใหข้ า้ ยอมบอกพวกเจา้ สฮิ า่ ฮา่ ..! มัจจุราช
แหง่ ขมุ นรกทา้ ทายพวกเขาดว้ ยทา่ ทางเหนอื กวา่
"งนั้ ฉันเองจะทาใหน้ ายยอมบอกว่ากาหลงอย่ไู หน"พูดจบภูผากพ็ งุ่ ตัวเขา้ หามัจจรุ าชทนั ที
"ภูผาอยา่ นายสมู ้ ันไม่ไดห้ รอกอย่าวง่ิ เขา้ ไปหมวดทาอะไรสักอยา่ งสคิ รบั "
ทอ้ งฟ้ารบี รอ้ งหา้ มนอ้ งชายเอาไวแ้ ตช่ า้ ไปซะแลว้ เพราะภูผาไมค่ ดิ จะฟังเขาภูผาพงุ่ ตัวเขา้ ใส่
ร่างทก่ี าลงั ยนื มองเขาอยนู่ ง่ิ ๆ ดว้ ยสายตาแขง็ กรา้ วไม่ไดค้ ดิ จะหลบหมัดของเขาเลยสักนดิ เดยี ว
แถมยังรับมอื ของภผู าไดห้ มดและสดุ ทา้ ยภผู าซะเองทถ่ี ูกมันใชด้ า้ มอาวธุ ของมนั ผลักเขา
กระเดน็ ลม้ ลงไปกองกับพนื้ ไมเ่ ป็ นท่า
"โครมตบุ โอย๊ โคตรเจบ็ เลย"ภูผาเผลอรอ้ งออกมาเสยี งดัง
"นายภูเป็ นไงบา้ งพกี่ บ็ อกแลว้ นายสมู ้ นั ไมไ่ ดห้ รอกก็ไม่เชอื่ ดสู ถิ ูกมันเล่นงานซะยบั เลยเรา"
ทอ้ งฟ้ารบี เขา้ มาชว่ ยพยงุ ตวั ภูผาใหล้ กุ ขน้ึ ยนื อยา่ งยากลาบาก
"กใ็ ครจะรวู ้ า่ มันจะเป็ นแบบน้ลี ะพผี่ มทาอะไรมนั ไมไ่ ดเ้ ลยแบบน้เี ราจะเอาชนะมันไดย้ งั ไงกนั เรา
ไม่มอี าวุธใชม้ อื เปลา่ ๆ คงเอาชนะไดย้ ากนอกซะจากจะมปี าฏหิ ารยิ แ์ ลว้ ละอแี บบน.ี้ .? ภูผายก
หลงั มอื ขน้ึ เช็ดเลอื ดออกจากมุมปากของเขาแรง ๆ อยา่ งนกึ โมโหทที่ าอะไรศัตรขู องเขาไม่ได ้
แถมยงั ถกู มนั เล่นงานซะยบั เลย
"ผมวา่ ถา้ เราชว่ ยกนั ทงั้ สามคนอาจพอจะรบั มอื มนั ได"้ เสยี งหมวดเกา้ พดู ขน้ึ เบา ๆ
"แต่คณุ กเ็ หน็ วา่ มัจจุราชตนน้ีตวั ใหญ่กว่าพวกคุณตงั้ เยอะจะเอาชนะเขาไดพ้ วกคณุ คงจะไม่รอด
ซะกอ่ นหาวธิ อี นื่ ดไี หมคะ่ .?กันดาไมอ่ ยากจะใหท้ ุกคนตอ้ งสกู ้ บั มัจจุราชตนนเ้ี พราะเหน็ ๆ อยูว่ า่
พวกเขาตอ้ งแพอ้ ยดู่ ี
"ต่อใหเ้ ราไม่อยากสเู ้ ราก็คงเลย่ี งไมไ่ ดอ้ ยูด่ ี แตเ่ ราตอ้ งระวงั อย่าใหพ้ ลาดแบบเมอื่ กน้ี อี้ กี เอานา่
เรามกี ันหลายคนมันตอ้ งมสี ักวธิ สี นิ ่า"ทอ้ งฟ้าคดิ และพยายามหาวธิ ที จี่ ะทาใหพ้ วกเขาชนะ
มัจจรุ าชตนนโี้ ดยทพี่ วกเขาไม่ถูกฆา่ ตายซะกอ่ น
"พจ่ี าไดไ้ หมภาพวาดของพพ่ี าพวกเรามาทน่ี ที้ าไมพไ่ี ม่ลองวาดอะไรทมี่ ันจะชว่ ยพวกเราได ้
บา้ งละครบั ในเมอื่ ทแี่ หง่ น้ีมันคอื โลกแห่งวญิ ญาณเราเองตอนนี้กเ็ ป็ นแค่วญิ ญาณมนั ก็ตอ้ งทา
อะไรไดบ้ า้ งส.ิ .? ภผู าพงึ่ คดิ ออก
"ใชส่ นิ ะกญุ แจมันอยู่ทภี่ าพวาดนน้ี า"ทอ้ งฟ้าพง่ึ นกึ ขน้ึ ได ้
"ไหนนายลองเอาภาพวาดทัง้ สองมาใหพ้ ด่ี สู "ิ ทอ้ งฟ้าบอกภผู าแต่กับถูกขัดจงั หวะจากมัจจุราช
ตนนัน้ เขา้ ซะกอ่ น
"นพ้ี วกเจา้ จะเอายังไงกนั แนข่ า้ รออยนู่ านแลว้ นะหมดเวลาของพวกเจา้ แลว้ ตกลงจะยอมสกู ้ บั
ขา้ อกี ครงั้ หรอื จะยอมแพข้ า้ ก็บอกมา..?" มัจจุราชพ่งุ ตวั เขา้ มาหวงั จะเล่นงานพวกเขาทาให ้
ทอ้ งฟ้าตอ้ งรบี บอกใหภ้ ูผาเอากระดาษออกมาเร็ว ๆ เขา้
"นายภเู อาภาพวาดมาใหพ้ เ่ี ร็วสกิ อ่ นทจี่ ะไมม่ เี วลาเอาดนิ สอมาดว้ ย"
ทอ้ งฟ้าบอกภผู าพรอ้ มกบั ผลักตัวของกันดาออกจากปลายอาวธุ ของมัจจุราชอย่างรวดเรว็
"วา้ ย..! กนั ดากระเดน็ ไปตดิ ผนังถา้ เพราะแรงผลกั ของทอ้ งฟ้านนั้ เอง
หมวดเกา้ รบี วง่ิ เขา้ มาชว่ ยกันมัจจรุ าชเอาไวเ้ พอ่ื ใหท้ อ้ งฟ้ากับภผู าไดม้ เี วลาคดิ หาวธิ รี บั มอื กับ
มจั จรุ าชตนน้ี
แตเ่ ขาคนเดยี วดจู ะรบั มอื อกี ฝ่ ายไดไ้ ม่นานเขาก็ถูกเลน่ งานซะสะบักสะบอมกันดาเลยตอ้ งเขา้ มา
ชว่ ยอกี คน
"นอ้ี ยา่ ทารา้ ยเขานะปล่อยเขาสปิ ลอ่ ยมจั จุราชใจรา้ ยรงั แกคนไดย้ ังไงกนั ปลอ่ ย"
กันดาพยายามทงั้ ทบุ ตที แี่ ขนของมจั จรุ าชเพอ่ื ใหป้ ลอ่ ยหมวดเกา้ ทก่ี าลงั ถกู มนั บบี ลาคอของ
เขาจนทาใหเ้ ขาแทบจะหายใจไมอ่ อกหนา้ ดาหนา้ แดงดน้ิ รนเพอ่ื ใหร้ อดอย่ใู นอมุ ้ มอื ของมัจจุราช
อยู่ตอนนีแ้ รง ๆ ทาใหม้ จั จุราชเกดิ ความราคราญเธอจงึ หนั มาผลกั ตัวกนั ดาออกอยา่ งแรง
"เจา้ นม้ี นั ชา่ งน่าราคราญซะจรงิ ๆ อย่ามาเกกะขา้ ถอยออกไปนะถา้ ไม่อยากจะใหข้ า้ ฆา่ เจา้ อกี
คน"มนั ใชแ้ ขนดันตัวกนั ดาออกอยา่ งแรงรา่ งของเธอกระเดน็ ไปกระแทกเขา้ กับกอ้ นหนิ ขา้ งผนัง
ถา้ สดุ แรง
"วา้ ยโอ๊ยโป๊ ก..! กนั ดาถงึ กบั มนึ หัวทงิ้ ตัวลงกับพน้ื เหมอื นนกปีกหักเพราะหวั ของเธอถกู
กระแทกอยา่ งแรงนนั้ เอง
"กันดา" หมวดเกา้ ทอ้ งฟ้าและภผู าทเ่ี หน็ ร่างของเธอกระเด็นไปเมอื่ กถ้ี งึ กับรอ้ งอยา่ งตกใจ
พยายามจะเรยี กกันดาทก่ี าลงั รสู ้ กึ มนึ งงอยตู่ อนนี้
"คณุ เป็ นไงบา้ งคณุ โอเคหรอื เปลา่ ไหวไหมถา้ ยังพอไหวกร็ อผมอยตู่ รงน้ีหา้ มเขา้ มายุ่งเขา้ ใจ
ไหมผมจะไปชว่ ยหมวดเกา้ กอ่ น..?
ภูผาหลังจากรบี เขา้ มาดูกนั ดาเอย่ ถามเธออย่างหว่ งใยพอเหน็ เธอพยักหนา้ บอกวา่ ยงั พอไหว
เขาจงึ รบี ลกุ ขนึ้ วง่ิ เขา้ ไปชว่ ยหมวดเกา้ ทก่ี าลงั ถกู มัจจุราชเล่นงานอยู่อกี ดา้ นหนงึ่ ดทู ่าหมวดเกา้
จะสมู ้ ันไมไ่ หวแลว้ ดว้ ยเขาไดร้ ับบาดเจบ็ หลายทดี่ ว้ ยกนั ตามรา่ งกายของเขา
"พท่ี อ้ งฟ้าเรว็ ๆ สพิ ร่ี บี ทาอะไรชกั อยา่ งกอ่ นทพ่ี วกเราจะถูกฆา่ ตายกนั หมดนี้"
ภูผาตะโกนบอกทอ้ งฟ้าทกี่ าลังคดิ วา่ จะภาพอะไรดเี พราะเวลาแบบนี้เขากบั คดิ และวาดอะไร
ไมไ่ ดเ้ ลยใหต้ ายสวิ ่ะคดิ สปิ ระตูใชป่ ระตเู ราตอ้ งพาทกุ คนหนีกอ่ นอย่างนอ้ ยกข็ อแคเ่ วลาใหไ้ ดต้ ัง้
ตวั หรอื หาวธิ ใี หไ้ ดก้ อ่ นทอ้ งฟ้าจงึ รบี ลงมอื วาดรปู ประตูดว้ ยมอื ไมท้ สี่ นั่ เทาไปดว้ ยอยา่ งเร่งรบี แต่
สมาธขิ องเขากบั ไมม่ มี นั จงึ ทาใหภ้ าพวาดของเขาเป็ นไดแ้ ค่ภาพวาดในกระดาษเปล่า ๆ แผ่น
หนงึ่ ซง่ึ ไม่มผี ลอะไรขนึ้ มาเลย
"ทกุ คนผมวาดเสรจ็ แลว้ เร็วเขา้ "
ทอ้ งฟ้าตะโกนบอกภูผาและหมวดเกา้ ทกี่ าลงั จะแยแ่ ลว้ ตอนนเ้ี พราะเรม่ิ ตา้ นมัจจุราชจะไม่
ไหวอยแู่ ลว้ ภผู าใชเ่ ทา้ ของเขากระโดดเตะเขา้ ทแ่ี ผน่ หลังของมจั จรุ าชสดุ แรงเลยทาใหม้ นั หนั
กลบั มาเลน่ งานเขาแทนหมวดเกา้ ทนี่ อนหมดสภาพอยทู่ พ่ี น้ื
"ปึกตุบ..!
รา่ งภผู ากระเดน็ ไปอกี คน หมวดเกา้ พยายามลุกขนึ้ มาอกี ครงั้ พ่งุ ตัวเขา้ หามัจจุราชเพอ่ื กนั ใหท้ ุก
คนไดห้ นเี ขาใชแ้ ขนรวดรอบลาคอของมนั เอาไวอ้ ยา่ งยากลาบากพรอ้ มกับตะโกนบอกทกุ คน
"เรว็ หนไี ปกอ่ นเรว็ เขา้ ออกไปจากตรงนไ้ี ปสทิ อ้ งฟ้านายตอ้ งพาทกุ คนออกไปถา้ สเู ้ ราไม่รอดแน่
เรว็ เขา้ " หมวดเกา้ พยายามตา้ นมจั จรุ าช
"แตเ่ ราตอ้ งไปดว้ ยกนั สผิ มจะไม่ปลอ่ ยคณุ ไวค้ นเดยี วแน"่ ทอ้ งฟ้าพยายามรวบรวมสมาธขิ อง
เขาเพอื่ ทจ่ี ะใชพ้ ลังจติ บงั คับใหภ้ าพวาดพาพวกเขาออกไปจากทนี่ แ้ี ตเ่ ขากท็ าไมไ่ ด ้
"บา้ เอย้ ทาไมมนั ถงึ ไมไ่ ดผ้ ลหรอื ว่าเราลมื อะไรไปงนั้ หรอื ..?"ทอ้ งฟ้ารูส้ กึ โมโหทเ่ี ขาทาอะไร
ไม่ไดเ้ ลยสกั นดิ เดยี วทาไมตอนนัน้ เขาถงึ ทาไดแ้ ต่ครงั้ นเี้ ขากบั ทาไมไ่ ดแ้ ปลกจรงิ
"ไมน่ ายตอ้ งพาทุกคนออกไปกอ่ นทอ้ งฟ้าเชอ่ื ผมสไิ ปผมจะตา้ นไมไ่ หวแลว้ นะ"หมวดเกา้ ถกู
มัจจรุ าชใชอ้ าวุธเลน่ งานเขาจนไดแ้ ผลทแ่ี ขนขา้ งซา้ ยเลอื ดหยดเป็ นทางเปื้อนแขนเสอื้ ของเขา
แดงฉาน
"โอย๊ ..! ร่างของเขาลม้ ลงไปทพ่ี น้ื หลังกระแทกอยา่ งแรงพรอ้ มกับทป่ี ลายอาวธุ ของมัจจุราช
กาลังจะฟันลงมาทร่ี า่ งของเขาภผู าและกันดารวมทงั้ ทอ้ งฟ้าถงึ กบั ตกใจจนหนา้ ซดี เผลอรอ้ ง
เรยี กชอ่ื ของเขาสดุ เสยี ง
"หมวดเกา้ ระวัง..!
"ฉัวะฉัวะโอ๊ย....! เสยี งอาวุธตดั อะไรสกั อยา่ งดงั ขน้ึ พรอ้ มกบั ทรี่ ่างหนงึ่ กระเด็นไปปะทะเขา้ กบั
ผนังถา้ สดุ แรง"โครม..ตบุ ..!
เจา้ ของร่างยกั ษ์ถงึ กับสง่ เสยี งรอ้ งออกมาอยา่ งเจบ็ ปวดเมอื่ มอื ขา้ งทถ่ี อื อาวุธของเขาที่
กาลังจะฟันลงมาทล่ี าคอของหมวดเกา้ ถูกอาวุธขวานเลม่ ใหญต่ ดั มนั ขาดออกไปจากแขนของ
เขากระเดน็ ไปตกลงทพี่ นื้ ใกล ้ ๆกับหมวดเกา้ ทน่ี อนอยู่บนพนื้ ถงึ กบั ถอนใจหายอยา่ งโลง่ อกท่ี
เขาไม่ถกู ฟันคอขาดอออกจากบา่ กไปเมอื่ กดี้ ว้ ยหัวใจเตน้ ระทกึ
"โอ๊ย..!
"ทา่ นอารกั ษ์ทาไมจะตอ้ งทารา้ ยขา้ ถงึ เพยี งนด้ี ว้ ยน่ที ่านไมค่ ดิ จะไวห้ นา้ ขา้ บา้ งเลยนะทที่ ากนั
อย่างนี้.?
มัจจรุ าชร่างยักษ์ถงึ กบั อทุ านออกมาดงั ๆ อยา่ งรูส้ กึ ไมพ่ อใจทถี่ ูกมัจจรุ าชอกี ตนทเ่ี ขา้ มา
ขัดจังหวะและหกั หนา้ เขาตอ่ หนา้ ไอม้ นุษยแ์ ละเพอ่ื นวญิ ญาณของมนั ถงึ มอื ทถี่ กู ตดั ออกไปของ
เขามนั จะกลับมาต่อไดอ้ กี ครงั้ กเ็ ถอะแตเ่ ขาตอ้ งเสยี หนา้ นีส้ มิ ันนา่ เจบ็ ใจนัก
"ใชข่ า้ เองดใี จทท่ี า่ นยงั จาชอ่ื ขา้ ไดอ้ ยู่ ท่านมัจจุราชนรบิ าลขา้ ว่าสง่ิ ทขี่ า้ ทาไปมนั ยงั นอ้ ยไป
สาหรับความผดิ ของทา่ นทคี่ ดิ จะทาอะไรโดยไมร่ ายงานขา้ ใหร้ กู ้ อ่ น ทา่ นเองน่าจะรดู ้ วี า่ การทา
ผดิ กฏของโลกแห่งวญิ ญาณโดยการใชอ้ ารมณ์อยูเ่ หนือเหตุผลคดิ จะฆา่ มนุษยผ์ ูน้ เ้ี พอื่ บนั ดาล
โทสะของทา่ นซะเองซง่ึ เป็ นผทู ้ ดี่ แู ลขมุ นรกแห่งนไี้ มต่ ่างจากขา้ และมจั จรุ าชตนอน่ื ๆ ทา่ นพญา
ยมรเู ้ ขา้ โทษของท่านมนั คอื อะไรอย่าใหข้ า้ ตอ้ งเตอื นท่านอกี ครงั้ เพราะครงั้ ตอ่ ไปขา้ อาจไม่แค่
ตัดมอื ของทา่ นจาเอาไว ้ สว่ นพวกเจา้ คุมตวั พวกเขาเอาไวเ้ ดย๋ี วขา้ จะสบื สวนเอง"
มจั จรุ าชทเ่ี ขา้ มาชว่ ยหมวดเกา้ ใหร้ อดชวี ติ ไวไ้ ดอ้ ยา่ งหวดุ หวดิ ในครัง้ นีห้ นั มาพดู กับมัจจรุ าช
ร่างยักษ์ทลี่ ุกขนึ้ ยนื พรอ้ มกบั เดนิ เขา้ มาจอ้ งหนา้ ทา้ ทายมจั จุราชทถ่ี อื ขวานเลม่ ใหญ่ทกี่ าลังออก
คาสัง่ กบั ลูกนอ้ งของเขาไมไ่ ดห้ นั มาสนใจท่าทางไมพ่ อใจของมัจจุราชรา่ งยักษ์ตรงหนา้ ของเขา
เลยสักนดิ ซง่ึ นัน้ มันยงิ่ ทาใหเ้ ขาสรา้ งความไม่พอใจใหอ้ กี ฝ่ ายมากกวา่ เดมิ ไมไ่ ดส้ นใจคาเตอื น
ของเขาเลย
"มันเรอ่ื งของขา้ ทา่ นไม่ควรเขา้ มายุ่ง และไอม้ นุษยน์ ้ีกับเพอ่ื นวญิ ญาณของมันกอ็ ยใู่ นการดแู ล
ของขา้ เรอ่ื งนข้ี า้ จัดการเองไดท้ ท่ี า่ นหักหนา้ ขา้ อาจยอมไดแ้ ตถ่ า้ จะเอาตวั พวกน้ีไปขา้ ยอมไมไ่ ด ้
"พูดจบมจั จรุ าชรา่ งยกั ษ์กเ็ ขา้ มาขดั ขวางไมใ่ หค้ นของท่านมัจจุราชอารกั ษ์ไดต้ ัวของพวกเขาไป
"นี้ขา้ เตอื นท่านดี ๆ ไม่เชอ่ื กนั บา้ งเลยใชไ่ หมท่านนรบิ าลท่านกาลงั จะทาอะไรกนั แน่ อย่าให ้
ขา้ กับทา่ นตอ้ งสกู ้ ันเพราะเรอ่ื งน้ีเลยน่าปลอ่ ยใหข้ า้ พาพวกเขาไปรบั โทษของพวกเขาเถอะ ไป
พาตัวพวกเขาไป"ทา่ นมจั จุราชอารกั ษ์หันไปบอกกบั คนของเขาอกี ครงั้
"ไดข้ า้ ขอท่านดี ๆ ไม่ฟังงัน้ ท่านกบั ขา้ คงพูดดี ๆ กนั ไม่ไดแ้ ลว้ สนิ ะ"พดู จบมัจจรุ าชนรบิ าลกพ็ ุ่ง
อาวุธเขา้ ใสร่ ่างของทา่ นมัจจุราชอารักษ์ทางดา้ นหลังของเขาแต่ท่านอารกั ษ์กห็ ันกลับมารบั มอื
ไดท้ นั ทัง้ สองจงึ เกดิ การปะทะกนั ขนึ้ อยา่ งดเุ ดอื ดเสยี งอาวธุ ของพวกเขาปะทะกนั ดังสนั่น
หวน่ั ไหว
"พที่ อ้ งฟ้าหมวดเกา้ เอาไงกนั ดพี วกเขาสกู ้ นั ใหญแ่ ลว้ เรารบี หนเี ถอะแตเ่ รายงั หากาหลงไม่เจอ
เลยนะ" หมวดเกา้ บอกกับภผู าเบาๆ
"งัน้ เรากต็ อ้ งไปตอนนก้ี าหลงคงจะถูกขงั อย่ทู ไ่ี หนสักทใ่ี นถ้าน้แี หละเรว็ เขา้ "
ทอ้ งฟ้าเขา้ มาชว่ ยพยงุ หมวดเกา้ ทไี่ ดร้ บั บาดเจบ็ สาหัสใหล้ กุ ขน้ึ ยนื ชว่ ยกันกบั กนั ดาพากนั
หลบออกไปตอนทท่ี ุกคนกาลงั เผลอหันไปมองหัวหนา้ ของพวกเขาตอ่ สกู ้ ันอยา่ งดุเดอื ดอยโู่ ดย
ไมไ่ ดเ้ ฉลยี วใจวา่ นักโทษของพวกเขาจะคดิ หลบหนนี ัน้ เองทงั้ สคี่ นพากนั เขา้ ประตทู ม่ี องเหน็ อยู่
ตรงหนา้ ไปอยา่ งรวดเร็วกอ่ นทจ่ี ะมใี ครหันมาเจอพวกเขาเขา้ ไปไดส้ าเรจ็
"แลว้ จะไปไหนตอ่ ดลี ะภูผา..? ทอ้ งฟ้าเอย่ ถามภูผาทเ่ี ดนิ นาหนา้ ทุกคนเขา้ มาขา้ งในภผู า
มองเหน็ มแี สงสว่างอยขู่ า้ งหนา้ จงึ รบี หันมาบอกกับทุกคน
"ดนู ัน้ สคิ รบั มแี สงสวา่ งอะไรไมร่ ูอ้ ย่ดู า้ นนัน้ และอากาศในถ้านี้ก็โคตรรอ้ นสดุ ๆ ยังกะพวกเรา
กาลงั อยใู่ นกองไฟกไ็ ม่ปานพวี่ ่าไหมดสู เิ หงอื่ ผมนไี่ หลท่วมตัวเลย..?
"พูดจบภผู าก็วง่ิ ไปทางทเ่ี ขามองเหน็ แสงสวา่ งนัน้ กอ่ นคนอน่ื ๆ ทกี่ าลงั พยุงหมวดเกา้
ตามหลงั เขามาตดิ ๆ และสงิ่ ทเี่ ขามองเห็นกค็ อื รา่ งของกาหลงถกู มัดเอาไวก้ บั เสาอยู่ตรงกลาง
บอ่ แหง่ เปลวเพลงิ ทก่ี าลงั ลกุ โพลงรอ้ นระอเุ ดอื ดผุ ๆ อยูต่ รงหนา้ ของเขาตอนนดี้ ว้ ยสายตาตกใจ
และกาลงั ตกตะลงึ ตาคา้ ง
"ไมน่ ะกาหลงพท่ี อ้ งฟ้ากาหลงถูกมัดอยนู่ ัน้ ดูสกิ าหลง"
ภผู ารบี ตะโกนบอกกบั ทกุ คนอย่างรอ้ นรนเพราะกาลังเป็ นหว่ งกาหลงทถ่ี กู มดั ตดิ กบั เสา
กลางบอ่ เพลงิ ทมี่ สี ะพานไมเ้ ลก็ ๆ เกา่ มากจะพงั ไมพ่ งั แล่ทสี่ ามารถเดนิ ไปไดท้ ลี ะคนเท่านนั้ ยน่ื
ออกไปเกอื บจะถงึ จุดทเี่ ธอถกู มดั อยู่ตวั สะพานมองไปหา่ งจากบ่อเพลงิ นัน้ อย่มู าก
"พผ่ี มจะเขา้ ไปชว่ ยกาหลงออกมาจากบอ่ เพลงิ น้กี อ่ นนะพวกพร่ี บี ตามผมมาละกัน ผมทนรอไม่
ไหวแลว้ เธอคงจะรอ้ นน่าดขู นาดเรายนื อยตู่ งั้ ไกลบอ่ นเ้ี รายังแทบจะทนกับความรอ้ นของมนั
แทบไม่ไหวอยู่แลว้ กาหลงถูกมัดอยกู่ ลางบ่อเพลงิ นนั้ เธอจะทกุ กขท์ รมานแค่ไหนพ"่ี
"เดย๋ี วสนิ ายภรู อพวกเราดว้ ยนายไมเ่ ห็นหรอื ยงั ไงว่าสะพานไมน้ มี้ ันเกา่ มากมนั อาจขาดได ้
นายควรเชค็ ใหด้ ี ๆ กอ่ นคอ่ ยขา้ มไป"
ทอ้ งฟ้าพยายามจะบอกภูผาเพราะเขามองดสู ะพานไมต้ รงหนา้ มนั ดูไมค่ อ่ ยจะแขง็ แรงเอา
ซะเลยแต่ไมท่ นั ทที่ อ้ งฟ้าหรอื ใครจะทันไดร้ อ้ งหา้ มภผู าเอาไวไ้ ดท้ นั เขากว็ ่ิงไปทสี่ ะพานนัน้ กอ่ น
คนอน่ื ๆ เพอื่ จะรบี ไปชว่ ยกาหลงออกมาจากบอ่ เพลงิ นัน้
โดยทเ่ี ขาไมท่ ันไดส้ ังเกตวา่ สะพานมันผแุ ละตอนน้ยี ังมสี ัวตป์ ระหลาดตวั หนง่ึ ทหี่ นา้ ตาเหมอื น
มังกรมปี ีกบนิ ไดม้ ันกาลงั ทาหนา้ ทเ่ี ฝ้าบ่อเพลงิ น้ีอยหู่ ลบอยตู่ รงชอกหนิ ไมไ่ กลจากบอ่ เพลงิ นนี้ ัก
พอมันมองเห็นมสี ง่ิ ผดิ ปกตกิ เขา้ มาในเขตของมันกร็ บี พงุ่ ตวั มาทกี่ ลางสะพานทภ่ี ูผากาลงั เดนิ อยู่
พอดอี ยา่ งรวดเรว็ กว่ากนั ดาหมวดเกา้ และทอ้ งฟ้าจะมองเหน็ มนั ก็สายไปซะแลว้ ตอนน้ี
"ภุผาระวังขา้ งหลงั นายมตี วั อะไรไมร่ กู ้ าลังตรงมาหานายแลว้ ตอนนี้หลบเรว็ เขา้ ..!
ทกุ คนตะโกนบอกภผู าขนึ้ พรอ้ มกนั อยา่ งตกใจสดุ ขดี เมอื่ พวกเขามองเห็นมตี ัวอะไรกาลัง
โฉบลงมาหาภผู าทก่ี ลางสะพานดว้ ยสายตาหวาดกลวั แทนเขาหวั ใจทุกคนตา่ งเตน้ ระทกึ สายตา
จอ้ งมองไปทไ่ี อต้ วั เหมอื นนกหัวเหมอื นมังกรนนั้ พรอ้ ม ๆ กั
ส่วนภผู าเขาพ่งึ จะมองเห็นไอน้ กยกั ษท์ ี่มีหวั เป็นมงั กรกาลงั โฉบลงมาหาเขากต็ อนที่ไดย้ ินเสียงทกุ คน
ตะโกนบอกเขาน้ีเองภผู ายืนอยู่กลางสะพานไมพ้ อดเี ขารีบท้งิ ตวั ลม้ ลงไปบนพ้ืนของสะพานเพอ่ื หลบกรง
เลบ็ ของไอน้ กยกั ษอ์ ย่างรวดเร็วอมุ้ เทา้ ของนกยกั ษเ์ ฉียดผ่านหัวของเขาไปแค่นิดเดียว
"เฮย้ ยย.!
นกยกั ษ์สง่ เสยี งรอ้ งคารามดงั กกึ กอ้ งโฉบไปมารอบ ๆ ตวั ของภูผาทนี่ อนลาบอยบู่ นสะพานไมท้ ี่
เรม่ิ ส่ันไหวเพราะแรงผลักของอมุ ้ เทา้ นกนัน้ เองทาใหท้ อ้ งฟ้าและทกุ คนรูส้ กึ เป็ นหว่ งภูผากลวั วา่
เขาจะตกอยใู่ นอันตรายหมวดเกา้ จงึ หันมาบอกทอ้ งฟ้า
"นายกบั คณุ กนั ดารอผมอยตู่ รงน้ีกอ่ นเดย๋ี วผมจะเขา้ ไปชว่ ยภผู าเองเพราะสะพานมันคงจะรับ
น้าหนักของพวกเราทกุ คนพรอ้ ม ๆ กนั ไมไ่ ด"้ หมวดเกา้ จงึ ดงึ ปืนของเขาออกมาจากเอวพรอ้ มกับ
วง่ิ ไปทส่ี ะพานเพอ่ื ชว่ ยภูผาจากนกยกั ษ์ตัวนัน้
"กม้ หัวเอาไวผ้ มกาลงั เขา้ ไปชว่ ยคณุ แลว้ "หมวดเกา้ ตะโกนบอกภูผาไม่ใหเ้ ขาลกุ ขนึ้ ยนื พรอ้ ม
กับยงิ ปืนเขา้ ใสร่ ่างของนกยกั ษ์เพอื่ ขไู่ ม่ใหม้ นั เขา้ มายงุ่ กบั ภผู านกยกั ษ์จงึ หันความสนใจมาทเี่ ขา
แทนภูผาทนี่ อนอยูบ่ นพน้ื สะพานเมอื่ มนั ถูกคกุ ครามจากศตั รูตัวเล็กตรงหนา้ ของมัน
"แนจ่ รงิ แกอย่ายุ่งกบั เขามาสกู ้ ับฉันน"ี่ หมวดเกา้ ตะโกนทา้ มนั
"สว่ นคุณรบี ลุกขน้ึ และวง่ิ ไปชว่ ยกาหลงกอ่ นเรว็ เขา้ ไปผมจะหลอกลอ่ มันเอาไวใ้ หเ้ รว็ สริ ีบไป"
หมวดเกา้ พูดกับภูผาพรอ้ มกบั พยายามวงิ่ หลบกรงเล็บอันแหลมคมและแขง็ แรงของนกยกั ษ์
ไปดว้ ยอย่างยากลาบากเพราะสะพานมันทงั้ แคบจะขยับตวั กย็ ากเพราะมันกาลงั แกง่ ไปมาทุก
ครัง้ ทพ่ี วกเขาขยบั ตัวสะพานมันจงึ สั่นไหวไปดว้ ยนัน้ เอง
และไมน่ านสะพานนี้คงจะขาดแน่ ๆ เพราะมันใกลจ้ ะพงั อยู่แลว้ ตอนนีน้ กยกั ษ์มนั กาลงั กางปีก
บนิ ขน้ึ สงู พรอ้ มกับบนิ วนกลับลงมาสง่ เสยี งรอ้ งดงั ลนั่ กอ่ นจะพงุ่ ตวั เขา้ หาหมวดเกา้ อยา่ งรวดเรว็
ดวงตาของมนั มสี แี ดงก่าอมสเี ขยี วมรกตเขม้ กาลงั จอ้ งเขง้ มาทห่ี มวดเกา้ อย่างเอาเรอื่ ง
ทาใหห้ มวดเกา้ เรม่ิ รูส้ กึ เย็นวาบไปทงั้ รา่ งเตรยี มยกปืนในมอื ของเขาขน้ึ ดว้ ยมอื ไมส้ น่ั ๆ ไม่
มั่นคงนะเล็งไปทร่ี า่ งของมนั อย่างตงั้ ใจสดุ ชวี ติ ถา้ งานนเี้ ขายงิ พลาดก็คงตอ้ งเป็ นเขาซะเองท่ี
ตอ้ งสังเวยชวี ติ ในครงั้ นี้หมวดเกา้ คดิ กอ่ นจะจอ้ งไปทรี่ า่ งของมนั เชน่ กันดว้ ยสายตาแข็งกรา้ ว
อย่างมุ่งม่นั
"เอาวะอย่างมากกแ็ ค่ตายเขา้ มาเลยไอน้ กยกั ษ์ฉันพรอ้ มจะสกู ้ บั แกแลว้ ตอนน้ีเรามาเสย่ี งกนั สกั
ตัง้ ภผู าคุณวงิ่ สดุ ชวี ติ เร็วเขา้ ขา้ มไปใหไ้ ดก้ อ่ นทม่ี นั จะบนิ วนกลบั มาถงึ ตวั ผมหรอื คณุ ตอนนไี้ ปวงิ่
ใหเ้ รว็ กวา่ นอี้ กี ถา้ อยากรอดจากกรงเล็บของมนั วงิ่ ไปเลยอย่าหยดุ .."เขาตะโกนแขง่ กับเสยี ง
กระพอื่ ปีกของมนั ใกลเ้ ขา้ มาเรอื่ ย ๆ
"กาหลงพม่ี าชว่ ยเธอแลว้ ยา้ ก.."ภผู าวง่ิ สดุ ชวี ติ กระโดดขา้ มสะพานผา่ นไปไดอ้ ย่างหวดุ หวดิ
สว่ นหมวดเกา้ เขาตงั้ สมาธยิ งิ เขา้ ใสน่ กยกั ษ์ทพ่ี ุ่งตรงเขา้ ใสเ่ ขา
"ปัง...!
ลูกปืนของหมวดเกา้ แทบไมร่ ะคายผวิ หนังของเจา้ นกยักษ์เลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี วมันตรงเขา้ จโู่ จม
เขาอยา่ งหนักหน่วงไมเ่ ปิดโอกาสใหเ้ ขาไดต้ งั้ ตวั
"เฮย้ ยยฮาฮาฮายา้ ก..!
"ฟิ้ว...ครนื นน!
ตัวสะพานแยกออกจากกนั เพราะแรงปะทะของเจา้ นกยักษ์และมนั ตรงเขา้ จกิ ทห่ี ัวของหมวด
เกา้ ทรี่ นื่ ถไหลไปตามพน้ื ของสะพานทข่ี าดออกจากกนั รา่ งของหมวดเกา้ เกอื บจะล่วงหลน่ จะตก
จากสะพานอยู่แลว้ แต่ยังโชคดที เี่ ขาเออ้ื มมอื ควา้ เชอื กทขี่ าดเอาไวไ้ ดท้ นั กอ่ นจะลว่ งหล่นลงไป
ทก่ี องเพลงิ ดา้ นล่างนัน้
"หมวดเกา้ คณุ ยงั โอเคไหมเกาะเอาไวแ้ นน่ ๆ นะผมจะรบี ลงไปชว่ ยคณุ ขน้ึ มา..?
เสยี งทอ้ งฟ้าและกนั ดาตะโกนถามเขาเพราะกาลงั ยนื ลุน้ ดว้ ยหัวใจระทกึ เมอ่ื มองเห็นนกยักษ์
มนั กาลงั เล่นงานเขาและภผู าอยา่ งตงั้ ตัวไม่ตดิ และสะพานไมก้ ็ขาดแลว้ ดว้ ยตอนนี้รา่ งของหมวด
เกา้ หอ้ ยตองแตง้ อยทู่ ก่ี ลางสะพานทข่ี าดออกจากกนั และมเี จา้ นกยกั ษ์บนิ โฉบไปมารอบ ๆ ตวั
ของเขาไมย่ อมหา่ ง
"นายทาอะไรเขา้ สหิ มวดเกา้ เขาจะไมร่ อดแลว้ นะ"กันดาบอกกับทอ้ งฟ้ากอ่ นจะวง่ิ มาชโงกดู
หมวดเกา้ ทเี่ กาะขอบสะพานอย่ดู า้ นล่างนัน้ ดว้ ยความห่วงใยเขา
"อดทนไวน้ ะเราจะหาทางชว่ ยคุณขนึ้ มาอย่ายอมแพค้ ณุ ตอ้ งรอดเพอื่ ฉันนะเร็วทอ้ งฟ้าเราตอ้ ง
รบี ชว่ ยเขาขน้ึ มากอ่ นทเ่ี ขาจะทนไมไ่ หวเพราะดา้ นล่างนัน้ มนั คงจะรอ้ นมาก ๆ "
กนั ดาพยายามจะดงึ สะพานไมท้ ห่ี นักอง้ึ ทงั้ น้าตานองหนา้ แตเ่ ธอกด็ งึ มนั ขน้ึ มาไมไ่ ดอ้ ย่าง
โมโหทเี่ ธอชว่ ยเขาไมไ่ ดท้ อ้ งฟ้าจงึ รบี เขา้ ชว่ ยเธออกี แรงผมจะลงไปชว่ ยเขา
สว่ นภูผาเขากต็ ดิ อยูอ่ กี ฝ่ังหนงึ่ ทาอะไรไมไ่ ดเ้ ชน่ กนั เขาคงจะกลบั ไปชว่ ยหมวดเกา้ ไมไ่ ดแ้ ลว้
จงึ ตดั สนิ ใจหันไปชว่ ยกาหลงกอ่ นเพราะหมวดเกา้ มีพช่ี ายของเขากบั กนั ดาคอยชว่ ยอยแู่ ลว้ เขา
คดิ จงึ ดงึ เอาเชอื กทผี่ กู ตดิ กับสะพานสว่ นทข่ี าดฝั่งเขามาแกะออกจากสะพานผูกตดิ กบั เอวของ
เขาอกี ดา้ นผกู ตดิ กับกอ้ นหนิ อนั ใหญ่เพอ่ื จะไดใ้ หม้ ันยงึ ตัวของเขาเอาไวไ้ มใ่ หล้ ่วงลงไปทกี่ อง
เพลงิ ขา้ งล่างนัน้ ตอนทเี่ ขากระโดดไปทเี่ สาเหลก็ ทมี่ รี า่ งของกาหลงถูกมดั ตดิ อยูอ่ ย่าง
ยากลาบากแต่เขาก็ทามนั ไดส้ าเรจ็ เชอื กผกู ทเี่ อวของเขาพรอ้ มแลว้ ตอนน้ี
"กาหลงรอกอ่ นนะพจ่ี ะชว่ ยเธอออกไปจากทนี่ "้ี ภูผาบอกกับกาหลงทก่ี าลงั หนั มามองทเี่ ขาอยา่ ง
ดใี จ
"พภ่ี ูผาพมี่ าไดย้ งั ไงกัน ชว่ ยกาหลงดว้ ยกาหลงกลวั มันรอ้ นเหลอื เกนิ กาหลงรอ้ นจนจะไหมอ้ ยู่
แลว้ ชว่ ยกาหลงออกไปท"ี กาหลงพูดอยา่ งออ่ นแรงเตม็ ทตี าของเธอจะปิดอยู่แลว้ ตอนน้เี พราะ
ความทกุ ขท์ รมานกับเปลวไฟทก่ี าลงั จะเผาเธอใหเ้ กรยี มอยู่แลว้ ผวิ ของเธอรอ้ นระอไุ ปทงั้ กาย
"อย่ากลวั พมี่ าชว่ ยกาหลงแลว้ รอกอ่ นนะพจี่ ะกระโดดไปหาเธอเองยา้ กก.. ! ภูผากระโดดขา้ ม
กองเพลงิ ไปทเ่ี กาะกลางบ่อเพลงิ ไดส้ าเร็จตอนนี้เขามายนื อยกู่ ับกาหลงแลว้ และพยายามจะแกะ
เชอื กทม่ี ัดตัวเธอออกให ้
กาหลงพอเป็ นอสิ ระจากการถูกมัดกก็ อดตวั ภผู าเอาไวแ้ นน่ "กาหลงดใี จทพ่ี มี่ าชว่ ยกาหลงมนั
เหมอื นความฝันกาหลงไม่คดิ วา่ พแี่ ละทกุ คนจะตามมาถงึ ทน่ี ี้ไดท้ าไมพถี่ งึ มาทนี่ ้รี ไู ้ หมวา่ มัน
อนั ตรายมากแค่ไหนแลว้ พมี่ ายงั ไงค่ะ..? กาหลงถามภูผาอย่างรอ้ นรน
"อยา่ พงึ่ ถามอะไรพตี่ อนนเ้ี ลยนะเรารบี ออกไปจากบ่อเพลงิ นีก้ อ่ นเถอะตอนนกี้ ายพมี่ ันรอ้ นจนจะ
ไหมอ้ ยแู่ ลว้ มากาหลงกอดตัวพเ่ี อาไวเ้ ราจะกระโดดขา้ มไปทฝ่ี ่ังนัน้ ดว้ ยกนั ถา้ พนี่ ับเราตอ้ งโดด
พรอ้ มกนั เขา้ ใจไหมอยา่ กลัวพจี่ ะไมป่ ลอ่ ยใหเ้ ธอล่วงลงไปอย่างแนน่ อนเชอื่ พนี่ ะเอาพจ่ี ะเรม่ิ นับ
แลว้ นะหนงึ่ สอง สามโดด..! ภูผาพากาหลงทผี่ กู ตดิ กับตวั เขากระโดดขา้ มไปอกี ฝ่ังดว้ ยกันได ้
สาเร็จ
แตพ่ วกเขากต็ อ้ งเผชญิ กับเจา้ นกยกั ษ์อกี ครัง้ หลงั จากทม่ี นั หนั มาเหน็ ทงั้ สองคนเขา้ จงึ เลกิ
สนใจหมวดเกา้ ทย่ี ังหอ้ ยเป็ นลงิ อยู่ตรงปลายสะพานทมี่ ที อ้ งฟ้ากาลงั ใชเ้ ชอื กผูกทตี่ วั เขา
ค่อย ๆไตล่ งมาตามสะพานทขี่ าดครงึ่ เพอื่ จะไต่ลงมาชว่ ยหมวดเกา้ ขน้ึ ไปหลังจากทนี่ กยักษ์
พยายามทจ่ี ะจ่โู จมเขาอยนู่ านจนตอนนม้ี นั หนั ไปสนใจภผู าและกาหลงแทนแลว้ โอกาสเลยเป็ น
ของพวกเขาในเวลาอนั สนั้ นี้
"หมวดยังไหวอยไู่ หมผมมาแลว้ อกี นดิ เดยี วจะถงึ คณุ แลว้ อดทนไวน้ ะ"
ทอ้ งฟ้าพยายามตะโกนถามหมวดเกา้ ทกี่ าลงั พยายามหอ้ ยโหนตัวรอความชว่ ยเหลอื จาก
ทอ้ งฟ้าอยแู่ ขนของเขามนั เรมิ่ รูส้ กึ ชาและปวดเอามาก ๆ เพราะหอ้ ยอยู่นานแลว้ และยงั ไดร้ ับ
บาดเจบ็ จากเจา้ นกยกั ษ์ทพ่ี ยายามจกิ กัดเขาอกี หลายแผลดว้ ยกนั รา่ งกายเรมิ่ ลา้ แรงเรมิ่ จะหมด
ลงเรอ่ื ย ๆ
สว่ นทอ้ งฟ้าเขาคอ่ ย ๆ ไตล่ งไปเรอื่ ย ๆ ตามสะพานทห่ี อ้ ยตวั อยู่อย่างมนิ่ หมอ่ นเกอื บจะถงึ ตวั
หมวดเกา้ อย่แู ลว้ เชอื กของเขาดนั สนิ้ สดุ แคต่ รงนไ้ี ปตอ่ ไมไ่ ดแ้ ลว้ ทอ้ งฟ้าถงึ กับสบถดงั ๆ
"บา้ เอย้ เชอื กหมดซะแลว้ ทาไงดลี ะทนี ี้หมวดเกา้ ยงั ไหวอยู่ไหมถา้ ไหวตอบใหผ้ มรูห้ น่อยสิ
หมวด..? "ทอ้ งฟ้าบน่ เสยี งดงั อยู่คนเดยี วพยายามคดิ หาวธิ ชี ว่ ยหมวดเกา้ ใหร้ อดและชวนเขาคยุ
ไปดว้ ย
"ตอนน้ผี มยังพอไหว แต่อกี ไมน่ านผมคงจะตอ้ งปล่อยมอื เพราะผมปวดแขนไปหมดแลว้ และ
เรมิ่ ปวดทบี่ าดแผลคณุ หนเี อาตวั รอดไปเถอะปล่อยผมไวท้ นี่ แ้ี หละอย่าลงมาอกี เลยกลับขน้ึ ไปซะ
ไมอ่ ย่างงนั้ เราคงไดต้ ายดว้ ยกนั แนเ่ ชอื กมันกาลังจะขาดอยู่แลว้ กลับขน้ึ ไปซะอย่าห่วงผม
ทอ้ งฟ้าหนั กลับไปน้คี อื คาสั่งสดุ ทา้ ยของผมอย่าลงมาผมฝากคณุ ดแู ลกนั ดาแทนผมดว้ ยถา้ รอด
ไปไดส้ ญั ญานะวา่ คุณจะขอเธอเป็ นแฟนแทนผมดว้ ยผมคงทาหนา้ นไ้ี ม่ไดแ้ ลว้ สัญญาสวิ ่าคุณจะ
ดแู ลเธอ"
หมวดเกา้ บอกทอ้ งฟ้าเมอ่ื เขาเรมิ่ รสู ้ กึ ไดว้ ่ารา่ งกายของเขามันเรม่ิ ออ่ นแรงลงเรอ่ื ย ๆ แลว้
ตอนนแ้ี ละถา้ พวกเขาปีนกลับขนึ้ ไปพรอ้ มกนั เชอื กอาจขาดไดพ้ วกเขาตอ้ งหล่นลงไปในบ่อเพลงิ
นัน้ อยูด่ สี เู ้ ขาหล่นคนเดยี วมันอาจดกี ว่าตอ้ งตายดว้ ยกันทัง้ สองคนหมวดเกา้ คดิ และตัดสนิ ใจ
"ไมน่ ะหมวดเกา้ คุณหา้ มปลอ่ ยมอื รอผมเราตอ้ งรอดดว้ ยกันสหิ มวดผมจะไมก่ ลบั ขน้ึ ไปขา้ งบน
นัน้ โดยไม่มคี ณุ ขนึ้ ไปดว้ ยแนผ่ มจะบอกกนั ดาวา่ ยงั ไงถา้ ปลอ่ ยใหค้ ณุ ตอ้ งตายในกองเพลงิ นไี้ ม่
คุณหา้ มปล่อยมอื นะนค้ี อื คาขอของผมทาเพอื่ กนั ดาคณุ ตอ้ งฝืนอดทนไว.้ .!..!
ทอ้ งฟ้าตะคอกใสห่ มวดเกา้ เสยี งดงั เพราะกาลงั กลวั ใจเขากลวั ว่าหมวดเกา้ จะยอมเสยี สละ
ตวั เองเพอื่ ใหเ้ ขารอดนัน้ เองมนั ไมใ่ ชท่ างเลอื กทเี่ ขาตอ้ งการเลยสักนดิ เดยี วตอ่ ใหเ้ ขาตอ้ งตาย
ไปพรอ้ ม ๆ กับหมวดเกา้ เขากไ็ มค่ ดิ จะใหอ้ กี ฝ่ ายเสยี สละชวี ติ อนั มคี า่ ของหมวดเกา้ เพอ่ื ใหต้ ัวเอง
รอดอยา่ งเห็นแกต่ วั ได ้
"ผมไม่ไหวแลว้ ปล่อยผมไปเถอะนะผมเหนอ่ื ยเหลอื เกนิ ไม่ไหวแลว้ จรงิ ๆ..! เสยี งหมวดเกา้
บอกกับทอ้ งฟ้าทพี่ ยายามหอ้ ยตัวลงมาหาเขาอย่างรอ้ นรนและจะถงึ เขาอยแู่ ลว้ ตอนน้พี ยายาม
จะไขว่ ควา้ มอื ของเขาเอาไวใ้ หไ้ ด ้
"ไม่นะหมวดเกา้ ไมอ่ ย่าพง่ึ ยอมแพส้ เิ พอ่ื นยากยน่ื มอื ของคณุ มาใหผ้ มหมวดเกา้ ยน่ื มอื มาสอิ ยา่
ทาอะไรบา้ ๆ นะคณุ ไมม่ สี ทิ ธติ์ ดั สนิ ใจแทนผมหรอื ใครทงั้ นัน้ ตอนน้ีผมลงมาชว่ ยคณุ แลว้ อย่าทา
ใหผ้ หู ้ ญงิ ทรี่ ักคุณตอ้ งเสยี ใจไปตลอดชวี ติ ของเธอถา้ คณุ รกั เธอยน่ื มอื มาใหผ้ มชว่ ยคณุ ขน้ึ ไปหา
เธอครับหมวดเกา้ "
ทอ้ งฟ้ายน่ื มอื หวงั จะใหห้ มวดเกา้ จบั มอื เขาเอาไวแ้ ละจอ้ งมองสบตาของเขาทพ่ี ยายามจะลมื ตา
ขนึ้ มามองทที่ อ้ งฟ้าเป็ นครัง้ สดุ ทา้ ยกอ่ นจะสง่ ยมิ้ ใหท้ อ้ งฟ้าทาเอาทอ้ งฟ้าเรมิ่ ใจหายเพราะ
รอยยม้ิ ของเขามันคอื การส่งั ลานัน้ เองทอ้ งฟ้าพยายามจะยนื่ มอื ไปดงึ มอื ของเขาเอาไวใ้ หไ้ ดแ้ ต่
หมวดเกา้ กับตัดสนิ จะปล่อยมอื จากเขาซะงัน้ ใหต้ ายสทิ อ้ งฟ้าคดิ อยา่ งใจหายเขาจะไมย่ อมเสยี
นายตารวจดี ๆ คนน้ไี ปแนต่ อ่ ใหต้ อ้ งแลกมนั ดว้ ยชวี ติ
"ไม่หมวดมันตอ้ งไมใ่ ชแ่ บบนไ้ี มไ่ ม่..!
"ขอบคณุ ทคี่ รงั้ นัน้ คณุ เคยชว่ ยชวี ติ ของผมใหร้ อดจากความตายมาไดค้ รงั้ น้ีขอใหผ้ มไดต้ อบ
แทนคณุ บา้ งมนั คงถงึ เวลาของผมแลว้ อย่าคดิ มากหรอื โทษตัวเองถา้ ผมตอ้ งตดั สนิ ใจแบบน้ี
เพราะผมเลอื กเองลากอ่ น..! หมวดเกา้ พดู กับทอ้ งฟ้าจบเขากต็ ดั สนิ ใจปล่อยมอื ขา้ งหนง่ึ ออก
จากเชอื กทเี่ ขาจบั อย่แู ตแ่ หนงหนา้ ขน้ึ มาจอ้ งมองทที่ อ้ งฟ้าเป็ นครงั้ สดุ ทา้ ยฝากกันดาดว้ ยขอให ้
พวกคณุ รอดออกไปไดห้ มวดเกา้ หลบั ตาลงชา้ ๆ
"ไมไ่ ม่..!
"ผมจับมอื คุณไดแ้ ลว้ ถา้ คณุ ไมร่ อดพวกเราจะกลบั ไปไดย้ งั ไงกนั คณุ ลมื ไปแลว้ หรอื ไง ..?
ทอ้ งฟ้าพงุ่ ตัวลงไปควา้ มอื หมวดเกา้ เอาไวไ้ ดท้ นั กอ่ นทร่ี ่างของเขาจะล่วงลงไปทงั้ สอง
คนจงึ หอ้ ยตัวอยกู่ ลางอากาศรา่ งแกง่ ไปมาเชอื กทผี่ กู เอวทอ้ งฟ้าเรมิ่ จะรบั น้าหนักของทงั้ สองคน
ไม่ไหวมันคอ่ ย ๆ ขาดออกทลี ะเสน้ เสยี งสะพานดงั ลนั่ เปียะทาเอาทัง้ สองหนมุ่ ทก่ี าลังหอ้ ยโหน
ตัวอยดู่ ว้ ยกนั เรมิ่ ใจคอไมด่ หี วั ใจเตน้ ระทกึ กับเหตุการณท์ พ่ี วกเขากาลงั เผชญิ หนา้ กบั ความตาย
อยตู่ อนนี้หมวดเกา้ ถงึ กบั สบถออกมาดงั ๆ อย่างเรม่ิ หวั เสยี และไม่คดิ วา่ จะรอดไปไดท้ ัง้ สองคน
อยา่ งทที่ อ้ งฟ้าคดิ หวังเอาไวน้ ัน้ เอง
"คุณมนั บา้ ไปแลว้ ทอ้ งฟ้าทาไมไมฟ่ ังกันบา้ งนะเราจะตอ้ งตายกันทัง้ คมู่ นั เสย่ี งเกนิ ไปปล่อยมอื
ผมเถอะขนื หอ้ ยกนั อยู่แบบน้เี ราไดต้ ายดว้ ยกันจรงิ ๆ แนเ่ ชอ่ื ผมปล่อยมอื ผมซะเร็วเขา้ คณุ ตอ้ ง
รอดเพอื่ กลับไปชว่ ยกันดาและนอ้ งชายของคณุ กลบั ออกไปใหไ้ ด"้
หมวดเกา้ พยายามเตอื นสตทิ อ้ งฟ้าแตท่ อ้ งฟ้ากบั ไม่คดิ ทจ่ี ะเอาตวั รอดคนเดยี วและกาลังคดิ
หาวธิ ใี หพ้ วกเขารอดใหไ้ ดใ้ นเวลาน้ี
"คณุ ตอ้ งเชอื่ ใจผมเราถงึ จะรอดจากความตายในครัง้ นีไ้ ดห้ รอื ไม่เรากแ็ คต่ ายดว้ ยกนั "ทอ้ งฟ้า
พดู ดงั ๆ
“และอย่าบอกใหผ้ มปล่อยมอื คณุ ไมม่ ที างตายก็ตายสจิ ะไปกลวั อะไร..! พูดจบทอ้ งฟ้า
พยายามแกง่ ตวั ไปดา้ นทเี่ ขามองเห็นมกี อ้ นหนิ ยน่ื ออกมาพอดพี รอ้ มกบั เสยี งหมวดเกา้ พดู ขนึ้ ดัง
ๆ
“ไดผ้ มจะยอมเสยี่ งกบั คณุ ถา้ คณุ มัน่ ใจวา่ เราจะรอดจากความตายครงั้ นไ้ี ปไดเ้ รามาเสยี่ งกัน”
หมวดเกา้ พูดกบั ทอ้ งฟ้ากอ่ นจะมองเหน็ รอยยม้ิ อย่างม่นั ใจจากทอ้ งฟ้าและเสยี งเขาพูดขนึ้ ดงั ๆ
"คณุ ฟังผมนะหมวดเราตอ้ งชว่ ยกนั โยนตวั ไปทกี่ อ้ นหนิ นัน้ ใหไ้ ดก้ อ่ นทเ่ี ชอื กทผ่ี ูกเอวผมอย่มู ัน
จะขาดซะกอ่ น"ทอ้ งฟ้าพูดจบก็ทาท่าทางใหห้ มวดเกา้ ดูทม่ี อื เขาทชี่ ไี้ ปทห่ี นิ กอ้ นนัน้ กอ่ นทจี่ ะ
ตดั สนิ ใจพรอ้ มกัน
"พรอ้ มนะหมวดเกา้ เกาะกอ้ นหนิ นนั้ ใหไ้ ดไ้ มง่ นั้ เราไดต้ ายสมใจคณุ แน่ถา้ เราพลาดกับมัน"
"โอเคผมรูใ้ นสง่ิ ทคี่ ณุ คดิ จะทาแลว้ รบี ๆ เขา้ เถอะพดู อยนู่ ัน้ ขนื ชา้ กวา่ นผ้ี มจะไมไ่ หวแลว้
ตอนนม้ี อื ของผมมนั ชาไปหมดทงั้ แขนแลว้ "หมวดเกา้ พยายามแกง่ ตัวตามทท่ี อ้ งฟ้าบอกเขา
"ยา้ ก..!
ทอ้ งฟ้ากับหมวดเกา้ สง่ เสยี งรอ้ งสดุ เสยี งพรอ้ ม ๆ กนั กอ่ นทรี่ า่ งของพวกเขาจะลอยไปปะทะ
เขา้ กับกอ้ นหนิ ทพี่ วกเขาเล็งเอาไวอ้ ยา่ งแรงจุกจนพดู ไมอ่ อก
"พลกั่ ปึกโอ๊ย..!
แลว้ พวกเขาก็แกง่ กลบั มาทเ่ี ดมิ เพราะไมม่ ใี ครสามารถยน่ื มอื ไปไขว่ ควา้ กอ้ นหนิ เอาไวไ้ ดท้ นั
นัน้ เอง
"บา้ เอย้ เราทาไมส่ าเร็จลองใหมอ่ กี ครงั้ เอาแกง่ สดุ แรงเลยหมวดพรอ้ มนะ..?
ทอ้ งฟ้าบอกอกี ครงั้ และโยนตวั ไปทก่ี อ้ นหนิ อกี รอบแต่ครัง้ นเ้ี สยี งเชอื กเรมิ่ ลั่นเปียะเตอื นให ้
พวกเขารวู ้ ่าถา้ ยังพลาดอกี ครงั้ ไดล้ ว่ งหลน่ ลงไปทบ่ี ่อเพลงิ ดา้ นลา่ งแทนกอ้ นหนิ นัน้ แนค่ ราวนี้
ทอ้ งฟ้าจงึ แกง่ สดุ ชวี ติ และแลว้ เชอื กทเ่ี อวของเขามนั ก็ขาดตามทพ่ี วกเขาคาดเอาไวจ้ รงิ ๆ เหลอื
แคเ่ สน้ เดยี วแลว้ จังหวะทเี่ ขาแกง่ ตวั สดุ แรงเชอื กกข็ าดออกจากกนั รา่ งของพวกเขาจงึ ถูกเวย่ี งไป
ทก่ี อ้ นหนิ นนั้ สดุ แรงเวย่ี ง
"โอแ้ ยแ่ ลว้ เชอื กขาดแลว้ หมวดเกา้ ยา้ กกก..!
"โครมตุบผัวะ..! โอย๊ จกุ ..!
ทงั้ สองเลยกลายเป็ นลงิ เกาะกอ้ นหนิ เอาไวแ้ น่นเพราะกลัวจะล่วงไปทบี่ อ่ เพลงิ นัน้ ถงึ ร่างของ
พวกเขาจะถกู กระแทกอัดเขา้ กบั กอ้ นหนิ อย่างแรงจนหนา้ เขยี วก็เถอะแต่มอื ของพวกเขากไ็ ม่
ยอมปล่อยมอื ใหห้ ลุดจากกอ้ นหนิ เหมอื นกับวา่ มนั คอื สง่ิ สดุ ทา้ ยทจี่ ะชว่ ยพวกเขาใหร้ อดนัน้ เอง
สว่ นภูผาพวกเขากาลังวง่ิ หนีเจา้ นกยกั ษ์ไปรอบ ๆ เกาะกลางบอ่ เพลงิ นัน้ จนเรมิ่ จะหมดแรง
"แฮก ๆ โอย๊ โคตรเหนอื่ ยเป็ นบา้ ทาไมมนั ถงึ ตอ้ื ไม่เลกิ แบบนี้นะไอน้ กบา้ นี่เดย๋ี วพ่อก็จบั ไป
ทาตม้ ยานกนรกกนิ มันซะเลยดสู วิ า่ มนั จะอร่อยเหมอื นกบั นกในโลกของฉันไหมไอเ้ รากค็ ดิ วา่ จะ
ไม่คดิ ทาปาบแลว้ นะเพราะกลวั จะตกนรกหมกไหมแ้ ต่อยา่ ใหพ้ อ่ โมโหนะมงึ แกไดก้ ลายไปเป็ น
นกตม้ ยาในหมอ้ กองเพลงิ แนไ่ อน้ กบา้ น้ี"
ภูผายนื หอบหายใจแรง ๆ พรอ้ มกับบน่ ใหเ้ จา้ นกยกั ษ์อยา่ งหวั เสยี ไปดว้ ยความเหน่ือยลา้ ขา
ของเขาเตม็ ทกี บั การทตี่ อ้ งพยายามวงิ่ หนีกรงเลบ็ ของมันเมอ่ื เจา้ นกยกั ษ์มนั โฉบตวั บนิ ขน้ึ ไป
เกาะทกี่ อ้ นหนิ ไม่ไกลจากทอ้ งฟ้ากับหมวดเกา้ นักตอนนีเ้ พราะมนั เลน่ งานเหยอื่ ของมนั ไมไ่ ด ้
นัน้ เองสายตาของมนั กาลังจอ้ งมองทท่ี รี่ า่ งของทงั้ สองคนทาเอาทอ้ งฟ้าเรมิ่ จะหายใจไมท่ วั่ ทอ้ ง
ของเขาซะแลว้ ตอนนเ้ี มอื่ มองไปเหน็ ดวงตาของมนั เขา้ พอดี
"เอาละสหิ มวดไอน้ กบา้ นีม่ ันมองเหน็ พวกเราแลว้ ปีนขน้ึ ไปสหิ มวดกอ่ นทเ่ี ราทงั้ สองคนจะ
กลายเป็ นอาหารของมนั เป็ นรายต่อไป"ทอ้ งฟ้าพยายามปีนสดุ ชวี ติ
"นายปีนขนึ้ ไปกอ่ นเอาเทา้ เหยยี บทไี่ หล่ผมนี่เรว็ เขา้ มันมานัน้ แลว้ ..! ภผู าและกนั ดามองเหน็
เจา้ นกยกั ษ์พงุ่ ตวั บนิ ไปทรี่ า่ งของทอ้ งฟ้ากับหมวดเกา้ พอดพี วกเขาจงึ พยายามตะโกนเพอ่ื เรยี ก
ความสนใจจากมันเพอ่ื ใหท้ งั้ สองคนปีนขน้ึ ขา้ งบนใหไ้ ดก้ อ่ น
"เฮย้ ..ไอน้ กบา้ ทางนเ่ี ฮย้ ย..ฮ.ู ้ .! ภผู าพยายามหลอกล่อมนั ใหห้ ันมาสนใจเขาแทน
"กาหลงหลบไปมันมานัน้ แลว้ พจ่ี ะลอ่ มันเอง"ภูผาวงิ่ หนีมนั อกี ครงั้ แตเ่ ขาดนั พลาดเพราะเชอื กท่ี
ผูกอยู่ทเี่ อวของเขานัน้ เองทาใหเ้ ขาวง่ิ ไปไมไ่ ด ้
"เฮย้ ..!
เจา้ นกยักษ์โฉบลงมาหาเขาพรอ้ มกบั ใชอ้ มุ ้ เทา้ ทม่ี กี รงเล็บอันแหลมคมของมันควา้ รา่ งของ
เขาลอยขน้ึ แตก่ ถ็ กู เชอื กดงึ ตวั ของเขาเอาไวท้ าใหม้ นั บนิ ขนึ้ ไมไ่ ดจ้ งึ พยายามกระชากร่างของภู
ผาทม่ี เี ชอื กผกู เอวเขาอย่อู ยา่ งแรง
"เฮย้ โอ๊ยอยา่ กระชากเจบ็ นะเวย้ ..!ภผู าพยายามเอามอื จับเชอื กเอาไวแ้ นน่ ไมย่ อมปล่อยมอื จาก
เชอื กทผี่ ูกเอวของเขาเพอื่ ถวง่ มนั เอาไวไ้ ม่ใหม้ นั บนิ ไปไดเ้ จา้ นกสง่ เสยี งรอ้ งขม่ ขคู่ ารามดงั กอ้ ง