"รีบออกไปเถอะโยมอย่าห่วงหลวงตา ไม่มีอะไรทาร้ายหลวงตาได้หรอกไปชะ"ท่านพูดจบ
ก้อนจึงเขา้ มาดึงแขนหมวดเกา้ ใหอ้ อกไป ตามหาร่างของนางผีรา้ ยกบั เขา กอ้ นเดินกา้ วไดน้ ิด
เดียวเขาก็ถึงกบั เซเพราะไดร้ ับบาดเจบ็ ท้งั ตวั
"โอย๊ ..เจ็บ”
"ไหวไหมถา้ ไมไ่ หวคณุ รออยใู่ นน้ีกบั หลวงตาก็ได้ ผมออกไปคนเดียวเอง"หมวดเกา้ ถามกอ้ นที่
เลือดของเขาทหี่ ัวไหล่ยงั ไหลอยเู่ ลย
"ไหวผมยงั พอไหวรีบไปเถอะ ไหนคณุ เอารูปภาพในมอื ถอื ของคณุ เปิ ดดูสิ ว่าเราจะหาร่างของ
เธอไดท้ ไี่ หน.” กอ้ นเงยหนา้ ข้ึนพูดกบั หมวดเกา้
"ไดเ้ ด๋ียวผมจะเปิ ดให้ดู แต่เดี๋ยวกอ่ นน่าน้ีจา่ สมชายเขาโทรหาผม เหมอื นกาลงั จะบอกอะไร
แตผ่ มไม่ทนั ไดฟ้ ังเขา ขอผมโทรกลบั หาจ่าสมชายกอ่ นดีไหม เผือ่ เขาอาจจะไดเ้ บาะแสเก่ียวกบั
ภาพวาดน้ีกไ็ ด"้
หมวดเกา้ รีบบอกกอ้ นทต่ี อนน้ียืนพิงผนงั หอ้ งดา้ นนอกอยา่ งอ่อนลา้ ใบหนา้ ของเขาเริ่มซีด
เพราะเสียเลอื ด เขาหยิบกลอ่ งของขวั ญออกมาจากกระเป๋ าเส้ือของเขา กระดาษห่อของขวั ญมนั
เป้ื อนเลอื ดของเขาไปแถบหน่ึง กอ้ นจอ้ งมองมนั อยนู่ าน ช่วงท่รี อให้หมวดเกา้ พูดโทรศพั ทก์ บั
คนของเขา กอ่ นจะตดั สินใจยน่ื มนั ใหก้ บั หมวดเกา้ หลงั จากเขาวางโทรศพั ทจ์ ากจ่าสมชาย
"คุณช่วยเอามนั ใหก้ บั กนั ดาไดไ้ หม เผ่ือว่าผมไมร่ อด"กอ้ นบอกหมวดเกา้ เสียงส่ัน ๆ
"ทาไมคณุ ไมร่ อเอาให้เธอเองละ..”
หมวดเกา้ เอ่ยถามกอ้ นดว้ ยท่าทางสงสยั เม่ือเหน็ เขาย่นื กล่องของขวญั สีสวยหวานมา
ตรงหนา้ เขา
"เพราะผมไม่รู้วา่ ผมจะอยถู่ งึ ไดเ้ อามนั ใหก้ บั กนั ดาหรือเปล่านะสิครบั ผมจึงอยากใหห้ มวดเกา้
ช่วยเกบ็ มนั ไวใ้ ห้ผมท"ี กอ้ นพดู จบก็เอากลอ่ งของขวญั ใส่มือหมวดเกา้ ”
“ผมฝากไวก้ บั หมวดเกา้ ละกนั ถา้ ผมรอดผมจะมาเอาคนื แตถ่ า้ ไม่ คณุ ช่วยเอาให้กนั ดาแทนผม
ดว้ ย”กอ้ นบอกเขา
"แต่เราตอ้ งรอดเช่ือผมสิ ตอนน้ีผมพอรูแ้ ลว้ วา่ เราจะแกไ้ ขปริศนาไดย้ งั ไง จ่าสมชายเพงิ่ บอก
ผม มาเรารีบไปเถอะ คณุ พอจะเดินไหวไหม เด๋ียวผมช่วยพยงุ "หมวดเกา้ เขา้ มาประคองตวั กอ้ น
และเลา่ เรื่องภาพวาดใหก้ อ้ นฟังไปดว้ ย
"คนท่ีเขยี นภาพน้ีข้ึนมาตอ้ งการจะใชม้ นั สาปแช่ง หรือเป็นตวั แทนในการแกแ้ คน้ คนที่ทา
ร้ายเธอ โดยใชเ้ ลือดของเธอเองเขียนภาพน้ีข้นึ มา จากน้นั ก็เขยี นคาสาปเอาไวท้ ี่ดา้ นล่าง
ภาพวาดน้นั พรอ้ มกบั รายชื่อของคนทีเ่ ธอตอ้ งการให้พวกเขาตายใส่ไปดว้ ย โดยการยอมมอบ
วญิ ญาณของเธอให้กบั ผีรา้ ยตนน้นั ใหเ้ ขา้ สิงร่างของเธอได"้ หมวดเกา้ บอกกบั กอ้ น
"แลว้ ใครละท่ีเธออยากจะใหพ้ วกเขาตาย หรือวา่ จะเป็นเพอ่ื น ๆ ของคณุ จอยท้งั หมด แลว้
เธอมเี หตุผลอะไรถึงอยากจะฆา่ พวกเขาดว้ ย..” กอ้ นเอย่ ถามหมวดเกา้
"เร่ืองน้ีผมไมร่ ู้เราคงจะตอ้ งช่วยกนั หาคาตอบ ว่าทาไมเธอถึงอยากจะฆ่าพวกเขา แตม่ ีอยคู่ น
หน่ึงท่ีไมม่ รี ายชื่อในน้ัน คอื คนทีช่ ื่อภผู า คุณวา่ มนั แปลกไหม กอ่ นทผี่ มจะสลบไปผมถกู
ผหู้ ญงิ ท่ีช่ือกาหลง เขา้ มาทารา้ ยผม แต่เธอทารา้ ยผมไมไ่ ด้ แตผ่ มกบั ถกู ใครบางคนตหี วั จน
สลบไป..” หมวดเกา้ บอกกบั กอ้ น พรอ้ มกบั จอ้ งมองท่ีภาพวาดในมอื ของหมวดเกา้
เสียงหมวดเกา้ พดู ข้นึ ทาลายความคดิ ของเขา
“และนางผีร้ายตนน้นั กจ็ ะตามฆา่ ทุกคนท่เี ธออยากใหม้ นั ฆา่ ซ่ึงกค็ ือทกุ คนทตี่ ายไปแลว้
ยกเวน้ แค่คนเดียวที่ไมม่ ีชื่อในน้นั และนัน่ ก็แสดงวา่ มนั ยงั ไมไ่ ดฆ้ ่าเขา แตก่ บั เขา้ สิงร่างของเขา
แทน คณุ คดิ วา่ ผูห้ ญงิ ท่วี าดภาพน้ีใช่กาหลงไหม..”
หมวดเกา้ พยายามจะถามกอ้ นทเ่ี อย่ ออกมาเบา ๆ
“อาจเป็ นไปได”้
"เพราะตอนน้ีเทา่ กบั มผี รู้ า้ ยท้งั หมดสองคนดว้ ยกนั เดก็ สาวทีห่ ายตวั ไปอยา่ งลึกลบั กบั ชายแก่
พ่อของนางผรี า้ ยรวมหวั กนั ปลกุ วิญญาณผีรา้ ยข้ึนมา เพอ่ื จะแกแ้ คน้ ทกุ คนใช่แลว้ ลุงแก่ ๆ น้นั
มนั กพ็ ูดแบบน้ีกบั ผม"
กอ้ นเพิ่งคดิ ออกสรุปแลว้ เดก็ สาวทชี่ ื่อกาหลง เธอไมไ่ ดห้ ายไปไหน แต่กลบั รอเวลาเพอื่ จะ
ไดแ้ กแ้ คน้ เพอื่ นของเธออยา่ งน้นั หรือ บา้ จริงง้นั เราก็ตอ้ งหาร่างท้งั สองคนใหเ้ จอนะสิแบบน้ี"
กอ้ นสบถเสียงดงั
"ใช่คณุ พดู ถกู แลว้ ขาดร่างใดร่างหน่ึงไม่ได้ และคณุ มองดูภาพน้ีให้ดี ๆ สิวา่ ผหู้ ญงิ ในภาพวาด
น้ีเธอหันหน้าออกไปทะเลทาไม.” หมวดเกา้ ท้งิ ปริศนาให้กอ้ นไดค้ ิด
"น้ีหมวดอยา่ บอกนะวา่ เราจะตอ้ ง.”
กอ้ นเงยหนา้ ข้ึนมองหมวดเกา้ หลงั จากทเ่ี ขาจอ้ งมองภาพวาดอยนู่ าน และคาตอบท่ีเขาไดร้ บั
จากหมวดเกา้ ก็ทาให้กอ้ นถงึ กบั อ้งึ เมื่อหมวดเกา้ พยกั หนา้ วา่ สิ่งท่กี อ้ นกาลงั คิดน้นั แหละ
"ทะเลน้ีนะ จะบา้ หรือครบั หมวด ทะเลมนั ออกกวา้ ง เราจะหาร่างของพวกเธอเจอไดย้ งั ไง
กนั ให้ตายเถอะ หมวดเกา้ เลน่ ตลกกบั ผมหรือเปลา่ ครบั ..ผมไมข่ าหรอกนะจะบอกให้"กอ้ น
ถึงกบั จอ้ งมองหนา้ หมวดเกา้ วา่ เขาพดู เล่นใช่ไหมน้ี แต่หมวดเกา้ กบั ดูจริงจงั จนเขาถงึ กบั พดู ไม่
ออกไปเลยคร้งั น้ี
"คณุ ดาน้าเป็นใช่ไหม ถา้ เป็นก็ลุยกนั เลยตอนน้ีเหลือเวลาแคห่ น่ึงชว่ั โมงเทา่ น้นั ไปเถอะเลน่
น้าทะเลกนั "
หมวดเกา้ เอ่ยชวนกอ้ นยงั กะจะชวนสาวไปว่ายน้าเล่นกนั อยา่ งง้นั แหละ ท้งั ท่ีความเป็น
ความตายรออยขู่ า้ งหนา้ น้นั แท้ ๆ
“หมวดนะหมวด”
กอ้ นมองตามหลงั หมวดเกา้ เดินออกหอ้ งใตด้ ินไปกอ่ นเขาอยา่ งงง ๆ น้ีเขาจะตอ้ งดาน้าทะเล
หาศพของนางผีรา้ ยน้นั จริง ๆ หรือน้ี
"แตเ่ ดี๋ยวก่อนหมวดแน่ใจนะ ว่าเราไม่ไดเ้ ขา้ ใจอะไรผิดไป การทศ่ี พทต่ี ายมาหลายสิบปี
ป่ านน้ีมนั ไมถ่ ูกปลาหรือน้าทะเลกลนื กินไปแลว้ หรือครับหมวดเกา้ ..” กอ้ นรีบถามหมวดเกา้
เพราะเขาไมค่ ดิ วา่ ศพจะอยใู่ นน้าไดน้ านถงึ ตอนน้ี
"เอาง้นั คุณคดิ วา่ ตายแกน่ ้ัน จะเอาศพลูกสาวไปซอ่ นไวท้ ไี่ หนดีละ..” หมวดเกา้ พดู พรอ้ มกบั
กม้ ลงมองท่ีภาพวาดใหมอ่ ีกคร้ัง อยา่ งพจิ ารณาใหม่อีกคร้งั
"ผหู้ ญงิ ในภาพวาด กาลงั จอ้ งมองไปทีจ่ ดุ ใดระหวา่ งทอ้ งทะเลกบั ..” หมวดเกา้ จอ้ งมองตามเธอ
ออกไปสู่ทอ้ งทะเลตรงหนา้ ของพวกเขาสิ่งทีเ่ ขาเจอก็คอื โหดหินสูงชนั
"เนินหนา้ ผาน้นั ..!”กอ้ นเป็นคนพูดออกมาดงั ๆ
และท้งั สองคนกค็ ดิ เหมอื นกนั ก่อนจะกดเปิ ดมอื ถอื และรีบพากนั เดินออกไปจากประตู
ทางเขา้ ห้องใตด้ ิน เพือ่ ออกไปสารวจตามโหดหินทีพ่ วกเขามองเหน็ ในรูป พอออกมาจากตวั
บา้ น กอ้ นกเ็ ดินออกมายืนตรงจุดที่ภาพวาดผหู้ ญงิ คนน้นั นง่ั อยู่ และมองออกไปจากจดุ ท่ีพวก
เขายืน มนั เหมอื นมโี หดหินบงั อยกู่ อ่ นท่ีจะลงไปสู่ทะเลขา้ งลา่ งน้นั
"ผมรูแ้ ลว้ วา่ เราจะหาศพของเธอไดท้ ่ีไหนครบั หมวด และมนั ไมไ่ ดถ้ กู ทง้ิ ลงทะเลอยา่ ง
แน่นอน ไมง่ ้นั ร่างของมนั จะถกู น้าพดั พาหายไป มนั จะตอ้ งซ่อนศพของมนั เอาไวใ้ นท่ีปลอดภยั
ทส่ี ุดที่ ๆ คดิ วา่ จะไม่มีใครหามนั เจอ"
กอ้ นหันมาพูดกบั หมวดเกา้ และเดินไปตามทส่ี ายตาของเขามองออกไปเม่อื ก้ีน้ี อยา่ งชา้ ๆ
เดินผ่านสระว่ายน้า และสวนหลงั บา้ นออกไปตรงป่า ก่อนจะถึงโหดหินขา้ งหนา้ ลงสู่ทอ้ งทะเล
มนั ดสู ูงชนั อยเู่ หมอื นกนั แต่พอเดินออกมาถึงตรงจดุ น้นั กอ้ นและหมวดเกา้ กอ็ ดแปลกใจไมไ่ ด้
มนั ไมไ่ ดเ้ ป็นอยา่ งท่ีพวกเขาคิดเอาไวเ้ ลย ท้งั สองสารวจตามโหดหินกไ็ ม่เจออะไรทน่ี ่าสนใจอยู่
นานหลายนาที
“ผมบอกคุณแลว้ ว่าศพมนั ตอ้ งอยใู่ นน้าทไี่ หนสักแห่ง เราคงจะตอ้ งลงไปดาดใู ตน้ ้าน้นั “
หมวดเกา้ บอกกอ้ นที่ตอนน้ีเร่ิมคิดอะไรไม่ออกแลว้ ในเมื่อมนั ไมไ่ ดเ้ ป็นอยา่ งทีเ่ ขาคาดเดา
น้นั เอง
“บา้ จริงแลว้ ไอแ้ ก่น้นั มนั เอาศพลกู สาวของมนั ไปซ่อนไวท้ ไ่ี หนกนั ละ ตกลงหมวดจะลงไป
ดาหาในทะเลจริง ๆ เหรอครับ.” กอ้ นยงั ไม่ อยากจะเช่ือวา่ ศพจะอยใู่ นทะเล
“ใช่คงจะตอ้ งลองดู มนั ก็ไมเ่ สียหายอะไรน้ีจริงไหมละ”
พดู จบหมวดเกา้ กถ็ อดรองเทา้ และถอดเส้ือนอกออก เหลอื แคเ่ ส้ือกลา้ มตวั เดียวกบั กางเกงขา
ยาว เขาตดั สินใจกระโดดลงน้าโดยไม่รอใหก้ อ้ นพดู อะไรอีกแลว้ เพราะมนั จะไม่ทนั เวลาแลว้
น้นั เอง โชคดีท่คี ืนน้ีมีแสงจนั ทร์ส่องลงมาทาให้พวกเขามองเห็นอะไรไดบ้ า้ ง
“ตูม”
“อา้ วไมร่ อกนั เลยนะหมวดใจรอ้ นเป็นวยั รุ่นไปได”้ กอ้ นตะโกนตามหลังเขา ท่ลี งไปวา่ ยอยใู่ น
ทะเลแลว้ ตอนน้ี
“ตามมาเร็ว ๆ คุณ”หมวดเกา้ ตะโกนเรียกเขา
ส่วนกอ้ นยงั ลงั เลยนื มองดูหมวดเกา้ ดาผุดดาว่ายอยใู่ นน้าทะเล ทเี่ ยน็ เยือกน้นั อยา่ งช่างใจวา่ จะ
เอาไงดี กอ่ นจะยอมถอดรองเทา้ ถอดเส้ือผา้ ออกและกระโดดลงน้าไปอกี คน
“ตูม”
"โอย้ โคตรเยน็ เลยน้าตอนน้ี หนาวจะแยแ่ ลว้ ทาไงดีเยน็ โคตร ๆ ไข่หดหมดแลว้ นี่ "กอ้ นดาไปก็
บ่นไปร่างกายเริ่มหนาวส่นั
ดา้ นในห้องใตด้ ินตอนน้ี มรี ่างที่หลบั ใหลอยา่ งไมไ่ ดส้ ติของกนั ดา นอนสงบนิ่งอยตู่ รงหนา้
ของหลวงตา และชายแกน่ ้นั พรอ้ มดว้ ยดวงวญิ ญาณลกู สาวของมนั ทสี่ ิงอยใู่ นร่างของภผู า
ตอนน้ีดว้ ย
ชายแก่ใชว้ ชิ าอาคมมนตด์ าปลกุ พวกผีรา้ ยให้ต่ืนข้ึนมาไดอ้ กี คร้งั พวกมนั เขา้ มาหวงั จะลุมทา
รา้ ยหลวงตา แตท่ า่ นกต็ า้ นพวกมนั เอาไวไ้ ด้
ชายแกอ่ าศยั ช่วงจงั หวะทีท่ ่านกาลงั หนั ไปบงั คบั ให้พวกผีรา้ ยยอมกลบั ไปอยใู่ นทขี่ องมนั
รีบเขา้ ไปช่วยลูกสาวของมนั ชายแก่ลกุ ข้นึ เดินเขา้ ไปใชม้ ดี อาคมตดั ดา้ ยสายสินของหลวงตา
ออกจากร่างลกู สาวของมนั จนได้
“ไปรีบไปจดั การกบั ไอส้ องคนน้นั อยา่ ใหพ้ วกมนั หาร่างของเจา้ เจอ ทางน้ีพ่อจะจดั การกบั
ไอพ้ ระแกน่ ้ีเองเร็วเขา้ ”
พูดจบชายแกก่ ร็ ่ายวิชามนตด์ าอีกคร้ัง เพอื่ จะปลกุ พวกผีตายโหงข้นึ มาก่อกวนสมาธิหลวงตา
ไม่ใหท้ า่ นมสี มาธิ ทอ่ งคาถาสะกดลกู สาวของมนั ได้ และใชว้ ชิ ามนตด์ าทาลายคาถาทีท่ ่าน
กากบั เอาไวท้ ี่สายสินน้นั เป็นผลสาเร็จ
ทาเอาหลวงตาถึงกบั ถูกมนั ใชม้ นตด์ าทาร้ายทา่ นไดร้ ับบาดเจบ็ ไปดว้ ย กวา่ ท่านจะจดั การกบั
พวกผตี ายโหง ทชี่ ายแก่ปลกุ ข้นึ มาเพื่อใหม้ ากอ่ กวนทา่ นไดห้ มด มนั ก็ดูจะชา้ ไปชะแลว้ ตอนน้ี
เพราะนางผีร้ายน้นั มนั ถูกปล่อยตวั ออกไปไดแ้ ลว้ เกินกว่าทที่ า่ นจะยบั ยง้ั ดวงวิณาญาณร้ายของ
มนั เอาไวไ้ ดท้ นั
“แยล่ ะโยมท้งั สองคนคงจะตอ้ งช่วยตวั เองแลว้ ละนะ”
ทา่ นเริ่มเป็นห่วงคนสองทกี่ าลงั ตามหาร่างของนางผรี ้าย ทา่ นพยายามรวบรวมสมาธิใหม่อีกคร้งั
แตก่ บั ถูกขดั ขวางจากชายแก่ ทพ่ี ยายามสะกดวญิ ญาณของกาหลงเขา้ มาขดั ขวางท่านเอาไวอ้ ีก
คร้งั
“อยา่ พยายามเลยพระแกอ่ ยา่ งแก หรือจะมาสูม้ นตด์ าของขา้ ได้ กลบั ไปอยวู่ ดั ของแกดกี ว่า
อยา่ มายงุ่ เร่ืองน้ีไปชะ”ชายแกต่ ะคอกใส่หลวงตาเสียงดงั พรอ้ มกบั สง่ั ให้พวกผรี า้ ยกอ่ กวนทา่ น
ตอ่ ไป
ทางดา้ นหมวดเกา้ และกอ้ นกพ็ ยายามดาผุดดาว่ายอยใู่ นทะเลอยนู่ าน กไ็ มเ่ จออะไรไรซ้ ่ึงร่าง
ของนางผรี า้ ย จนเริ่มอ่อนลา้ ท้งั สองคนโผล่ข้นึ จากผืนน้าที่เยน็ เยอื กไปถงึ กระดกู กว็ ่าไดต้ อนน้ี
“ไม่เจออะไรเลยหมวดเกา้ เราจะทาไงดี น้ีกเ็ หลอื เวลาแคค่ ร่ึงชว่ั โมงเองแลว้ ดว้ ย"กอ้ นพดู กบั
หมวดเกา้ เสียงส่ัน เพราะความหนาวและเร่ิมเหนื่อยลา้ เตม็ ที
แต่อยดู่ ี ๆ ก็เกิดแสงสว่างข้ึนในน้าใกล้ ๆ โหดหิน หมวดเกา้ หนั ไปเจอเขา้ พอดี
“คณุ ดนู ้นั ทใ่ี ตน้ ้าน้นั มีแสงอะไรสว่างอยตู่ รงน้นั คุณเหน็ ไหม ถา้ ไมไ่ หวกร็ อผมอยนู่ ้ีก่อนนะ
เด๋ียวผมมา”
หมวดเกา้ รีบดาน้าลงไปดู และสิ่งท่ีเขามองเหน็ ก็ดูเหมอื นจะเป็นปากถ้า หรือเปลา่ เขาไม่
แน่ใจ จึงวา่ ยน้าเขา้ มาดูใกล้ ๆ มนั คอื ปากถ้าใตน้ ้าจริง ๆ ดว้ ย หมวดเกา้ ถงึ กบั ตน่ื เตน้ เขาไมค่ ดิ
ว่าจะมีถ้าใตน้ ้า อยใู่ ตห้ นา้ ผาน้ีดว้ ยซ้าไป ถา้ ไม่ไดม้ าเหน็ กบั ตาของเขาเอง หวงั ว่ามนั คงจะใช่ท่ี
ๆ เขากาลงั ตามหามนั อยนู่ ะ
“มีถ้าอยใู่ ตโ้ ขดหินน้ี แสดงวา่ ศพอาจจะถูกซ่อนอยขู่ า้ งในถ้าน้ีกไ็ ด”้
หมวดเกา้ คดิ กอ่ นจะตดั สินใจว่ายมุดเขา้ ไปดขู า้ งในของถ้า ใตห้ นา้ ผาแห่งน้ีปากถ้ามนั กวา้ ง
มากพอทค่ี นสองคนจะมดุ เขา้ ไปไดอ้ ยา่ งสบาย ถา้ ใครคิดจะหาทซ่ี ่อนอะไรทไ่ี มอ่ ยากใหใ้ ครหา
เจอ ก็น่าจะเป็นทีน่ ้ีแหละเขาคิด พร้อมกบั รีบวา่ ยกลบั ข้ึนมาหากอ้ น ทตี่ อนน้ีกาลงั ลอยตวั รอเขา
อยทู่ เ่ี ดิมพรอ้ มกบั ตะโกนบอกกอ้ นเสียงดงั
“ผมเจอแลว้ ”เขาบอกกอ้ นอยา่ งดีใจ
"เจออะไรครบั หมวด”
กอ้ นรีบเอย่ ถามหมวดเกา้ เม่ือมองเหน็ อีกฝ่ายวา่ ยกลบั ข้ึนมาหาเขา ดว้ ยทา่ ทางดูดีใจ ส่วน
กอ้ นใบหนา้ เขาเริ่มซีดเชียว เพราะรูส้ ึกหนาวสัน่ ไปท้งั ตวั เลยตอนน้ีเหมอื นเขากาลงั จบั ไข้
“ผมเจอถ้าใตน้ ้าอยตู่ ดิ กบั หนา้ ผาน้ีพอดี คุณจะลงไปดดู ว้ ยกนั ไหม” หมวดเกา้ บอกกอ้ น
"ถ้าหรือครับหมวด ง้นั เราไปดกู นั คุณนาไปเด๋ียวผมวา่ ยตามหลงั คณุ เอง"กอ้ นบอกพรอ้ มกบั
รีบว่ายตามหลงั หมวดเกา้ ทด่ี าลงไปกอ่ นเขา
หมวดเกา้ พากอ้ นมาจนถึงปากถ้า และรีบว่ายมุดเขา้ ไปในถ้าใตน้ ้า เขา้ ไปขา้ งในเขามองเหน็
แสงสวา่ งลอยอยตู่ รงหนา้ เขา มนั พาเขาดามดุ เขา้ ไปลึกถึงขา้ งในกน้ ของถ้าแห่งน้ี ทีไ่ มม่ ีน้าเขา้
มาถึงไดอ้ กี แลว้ ตอนน้ี ขา้ งในถ้ามนั มีทางเดินไมก่ วา้ งนกั แตก่ ก็ วา้ งพอที่จะลากอะไรเขา้ มาได้
แต่อากาศขา้ งในถ้าเริ่มนอ้ ยลงเรื่อย ๆ กอ้ นเกิดหายใจติดขดั และไอเบา ๆ
"แคร่ก ๆ”
หมวดเกา้ รีบหนั มามองทกี่ อ้ น
"คุณไหวแน่นะ..”
"ไหวผมยงั ไหวอยา่ ห่วงเลย รีบเขา้ ไปขา้ งในเถอะ ผมอยากรู้วา่ มนั มอี ะไรซ่อนอยไู่ หม..” กอ้ น
บอกหมวดเกา้ เสียงเร่ิมสั่น ๆ
ทาเอาหมวดเกา้ ให้รูส้ ึกแปลก ๆ จึงเอย่ ถามกอ้ น เมอ่ื เขาเหน็ หนา้ กอ้ นดซู ีด ๆ
"คุณโอเคหรือเปล่าผมวา่ ใบหนา้ ของคณุ มนั ดซู ีด ๆ ไปนะ..”
"ผมแค่รูส้ ึกหายใจไมส่ ะดวก เพราะในน้ีมนั อากาศดูไม่ถา่ ยเทเลย และอากาศในถ้าน้ีกโ็ คตร
เยน็ เลยคุณ ไม่รูส้ ึกอะไรบา้ งหรือไงกนั ..” กอ้ นบอกหมวดเกา้
"ถ้าน้ีมนั อยใู่ ตน้ ้ากค็ งจะอากาศเยน็ เลยอาจทาใหเ้ ราหายใจอึดอดั เพราะอากาศไม่ถา่ ยเท
อดทนอกี หน่อย ถา้ เราหาร่างของเธอเจอกจ็ ะไดก้ ลบั ออกไปจากถ้าน้ีแลว้ "หมวดเกา้ บอกกอ้ น
พรอ้ มกบั เดินตามแสงขา้ งหนา้ ของเขาไป จนมาถงึ สุดทางเดินของถ้าน้ี ไม่มที างเดินต่อไปแลว้
มนั สิ้นสุดแคน่ ้ี เสียงพูดคุยของท้งั สองดงั กอ้ งไปทว่ั ถ้าแห่งน้ี มนั ดงั สะทอ้ นกลบั มาทีพ่ วกเขา
หยดุ ยนื อยู่
แลว้ แสงสว่างสีขาวเลอื นรางน้นั มนั กห็ ายไปเฉยเลย แปลกจริง ๆ หมวดเกา้ คิด แตต่ อนน้ีมนั
มอี ะไรที่ทาใหเ้ ขาสนใจมากกว่าไอแ้ สงสว่างทพ่ี าเขามาจนถึงท่ีน้ีน้นั เอง
“ตรงน้นั มอี ะไรนะคณุ ”
เขาช้ีมอื ไปท่ีมมุ หน่ึงในถ้าแห่งน้ี เขามองเห็นเหมอื นมลี งั ไมเ้ กา่ ไมใ่ หญน่ กั ความยาวน่าจะ
เทา่ ตวั คน ต้งั อยตู่ รงมมุ สุดของถ้าถกู คลมุ ดว้ ยผา้ สีดา วางไวต้ ดิ กบั ผนงั ของถ้าไม่ไกลจากจุดที่
เขากบั กอ้ นหยดุ ยืนอยนู่ กั
“ไปดสู ิคุณ”
ท้งั สองถึงกบั จอ้ งมองมนั ดว้ ยความต่ืนเตน้ สุด ๆ หมวดเกา้ รีบเดินเขา้ ไปเปิ ดผา้ คลมุ สีดาทด่ี เู กา่
มาก ๆ ออกดู วา่ มนั คือลงั อะไรกนั แน่ เขาดึงผา้ ออกจนสุดและโยนมนั ท้งิ ไป
“ลงั ไมข่ นาดเท่ากบั โลงศพ”
ท้งั สองอุทานออกม่พร้อมกนั อยา่ งดีใจ
“ขอใหใ้ ช่โลงศพของนางผรี ้ายดว้ ยเถอะนะ” ท้งั สองพดู กอ่ นจะมองหาอะไรมางบั ฝาของ
โลงไมอ้ อก ไม่นานเขาก็เปิ ดมนั ไดแ้ ละส่ิงที่ทาให้เขาแทบตกตะลึงจอ้ งมองตาคา้ ง ก็คือร่างที่
เหลอื แคโ่ ครงกระดูกของใครคนหน่ึง นอนเหยยี ดตวั ยาวอยใู่ นโลงไมน้ ้ี เส้นผมของเธอยงั อยู่
ครบหมด แตเ่ น้ือหนงั ทหี่ ่อหุ้มร่างกายมนั ถกู ยอ่ ยสลายไปหมดแลว้ ตอนน้ี
“ใช่ศพของเธอจริง ๆ ดว้ ยหมวดเกา้ เราหาเธอเจอแลว้ ”กอ้ นพูดกบั เขาอยา่ งดีใจ
“ใช่มนั จะเป็นศพใครไมไ่ ด้ ทีต่ าลงุ น้นั จะเอามาซ่อนในทแี่ บบน้ี ถา้ ไม่ใช่ศพลกู สาวของเขา ”
หมวดเกา้ เงยหนา้ ข้ึนมาบอกกอ้ น ที่กาลงั จอ้ งมองศพในโลงไม้ ดูจากเส้ือผา้ และการแต่งตวั
ทีย่ งั หลงเหลอื อยบู่ าง น่าจะเป็นศพของผหู้ ญิง หมวดเกา้ คดิ มนั จะเป็นศพของใครไปไมไ่ ดน้ อก
ชะจาก
"โอพ้ ระเจา้ น้ีมนั โครงกระดกู ของคนทน่ี ่าจะตายมาหลายสิบปี แลว้ ดว้ ย "
หมวดเกา้ บอกกอ้ นรีบมองดรู ่างทีไ่ ร้ซ่ึงผิวหนงั ห่มหุ้ม เหมือนตายมานานนบั หลายสิบปี แลว้
เหลอื ไวใ้ ห้เห็น แคโ่ ครงกระดูกสีขาวหมน่ ๆ ทีม่ ีเส้ือผา้ ทเี่ กา่ และขาด แทบดูไม่ออกวา่ มนั เคย
เป็นสีอะไรมากอ่ นห่อหุม้ ร่างทไ่ี รช้ ีวิต หรือเรียกใหถ้ ูกกช็ ากศพหรือโครงกระดกู น้นั เอง ดู
เหมอื นจะตายมานานมากแลว้
"แลว้ เราจะรูไ้ ดย้ งั ไงว่าน้ีมนั คอื โครงกระดกู หรือชากศพของนางผรี า้ ยน้นั จริง ๆ เราไม่มีอะไร
ทจ่ี ะมาพิสูจนไ์ ดว้ า่ จะใช่โครงกระดกู ของเธอไหม..” กอ้ นยงั ไมม่ นั่ ใจวา่ น้ีจะใช่ศพท่ีพวกเขา
กาลงั ตามหาอยหู่ รือเปลา่
"เรากค็ งจะตอ้ งเส่ียง เพราะตอนน้ีเราเองก็ไมม่ เี วลามาหาหลกั ฐานมาพิสูจนไ์ ด้ ว่าใช่ศพของ
เธอไหม แตก่ ารท่มี นั มศี พถูกนามาซ่อนเอาไวใ้ นถ้า ท่ีแทบไม่มใี ครจะหามนั เจอ มนั อาจใช่ศพ
ของเธอจริง ๆ กไ็ ด"้ หมวดเกา้ พดู กบั กอ้ น ทาใหก้ อ้ นเองกไ็ ม่รู้จะหาอะไรมาโตแ้ ยง้ ในส่ิงท่ี
หมวดเกา้ บอกไดย้ งั ไงเหมอื นกนั ตอนน้ี กค็ งตอ้ งเส่ียงเพราะไมม่ ที างเลอื กแลว้ น้ี
"ผมเองกไ็ มร่ ู้ และถา้ มนั ใช่ศพเธอจริงกค็ งจะดีไม่นอ้ ย เราจะไดจ้ ดั การเรื่องน้ีให้จบ ๆ ไปชะที
จะไดไ้ มม่ ใี ครตอ้ งตาย เพราะนางผรี ้ายและพอ่ ของเธออกี "กอ้ นบอกพรอ้ มกบั เอย่ ออกมาดงั ๆ
"แต่เดี๋ยวก่อนครบั หมวด แลว้ ศพของผหู้ ญงิ ทช่ี ่อื กาหลงละ ศพของเธออยไู่ หนกนั ครับ
หมวดทาไมในน้ีไมม่ ีศพของเธอ แยล่ ะสิน้ีกเ็ หลือเวลาแค่ย้ีสิบกว่านาทีเอง กจ็ ะถงึ เทยี่ งคนื แลว้
ดว้ ยทาไงดีครับหมวดเกา้ ท้งั สองศพไม่ไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั .” กอ้ นรีบบอกหมวดเกา้ เสียงดงั
"น้นั สิเอาไงดีเราจะทาลายโครงกระดูกน้ีกอ่ นเลยไหม หรือวา่ จะนาออกไปให้หลวงตา
ดูกอ่ น.” หมวดเกา้ เองกพ็ ่งึ นึกข้นึ มาได้
"ง้นั เอาง้ี ผมวา่ เรานาเอาไอโ้ ครงกระดกู ปริศนาน้ีข้นึ ไปขา้ งบน ให้หลวงตาทา่ นไดด้ กู อ่ นดี
ไหม แลว้ เราคอ่ ยคดิ กนั วา่ จะไปหาร่างของผูห้ ญงิ คนน้นั ที่ไหนตอ่ ดี.”
หมวดเกา้ บอกกอ้ นพรอ้ มกบั รีบกม้ ลงเกบ็ รวบรวมโครงกระดูกในโลงไม้ ทมี่ กี ลนิ่ เหมน็ สาบ
อยบู่ า้ งเพราะตายมานานแลว้ เอามาไวใ้ นห่อผา้ สีดา ท่เี ขาดึงมนั โยนทิง้ ไปกอ่ นน่าน้ี เขานาผา้ ผืน
น้นั มาวางท่พี ้นื กางออกกอ่ นจะนากระดกู ท้งั หมดมาใส่ในผา้
"มาผมช่วยจะไดเ้ สร็จไวๆ "
กอ้ นจึงตอ้ งรีบช่วยเขาเกบ็ กระดกู ท้งั หมดใส่ห่อผา้ เพราะบรรยากาศในถ้าแห่งน้ี มนั ดูน่ากลวั
แปลก ๆ เหมอื นตอนน้ีกาลงั มีอะไรสักอยา่ งทเ่ี ขาพวกมองไมเ่ หน็ มนั กาลงั จอ้ งมองพวกเขาอยกู่ ็
ไม่ปาน กอ้ นใหร้ ู้สึกถึงมนั ได้ แตไ่ ม่ไดพ้ ดู ออกมาใหห้ มวดเกา้ รู้ เพราะคิดวา่ อกี ฝ่ายกค็ งรู้สึกได้
ไม่ต่างจากเขานกั หรอก ถงึ ไดอ้ ยากออกไปจากถ้าน้ีเร็ว ๆ
ท้งั สองคนช่วยกนั เกบ็ ช้ินส่วนกระดกู ของศพปริศนาในโลงไม้ ออกมาจนหมดเสร็จแลว้ ก็
มดั ผา้ เขา้ ดว้ ยกนั เพือ่ ห่อผา้ ให้สนิทกนั ช้ินส่วนท่ีเป็นเศษเล็กเศษนอ้ ยจะหล่นหายไปน้นั เอง
หมวดเกา้ เอาห่อผา้ มดั ตดิ กบั เอวของเขาเอาไว้ เพื่อจะไดว้ า่ ยน้าข้นึ ขา้ งบนไดส้ ะดวกน้นั เอง
เขาเอาห่อผา้ ที่มีกระดกู ของคนตายออกไปจากถ้าแห่งน้ี เมอื่ มาถึงตรงปากถ้ากว็ ่ายน้าออกไปเพอื่
จะนาโครงกระดกู ในห่อผา้ น้ีข้ึนขา้ งบน แตอ่ ยดู่ ี ๆ กเ็ หมือนมอี ะไรมากระชากขอ้ เทา้ ของเขา
เอาไวอ้ ยา่ งแรง มนั ดึงร่างของเขาใหจ้ มลงน้าอยา่ งรวดเร็ว
"เฮย้ เฮย้ ปล่อยอยา่ ดึง..!!”
เสียงร้องอยา่ งตกใจกลวั กบั อะไรสกั อยา่ งของหมวดเกา้ และเสียงดิ้นรนจนสายน้าแตก
กระจายไปรอบ ๆ ตวั ของเขา เพอ่ื จะเอาตวั รอดในน้าทาให้กอ้ นตอ้ งรีบหันกลบั มามองที่หมวด
เกา้ ท่ีตอนน้ีถกู ดึงลงน้าท่ลี ึกไปกวา่ เดิมและพยายามดิ้นรนเพอ่ื ให้หลุดพน้ จากไอส้ ่ิงทก่ี าลงั ดงึ
ปลายเทา้ ของเขาอยตู่ อนน้ีอยา่ งเอาเป็นเอาตาย
"ปล่อยเทา้ ฉนั นะนางผบี า้ อยา่ ดึงปลอ่ ยสิวะ คุณกอ้ นช่วยผมดว้ ย มนั กาลงั จะลากผมลงไป
แลว้ คณุ ช่วยมาเอาห่อผา้ น้ีข้ึนไปที "
หมวดเกา้ พยายามตะโกนเรียกกอ้ นใหม้ าเอาห่อผา้ ไป เขาเร่ิมจะตา้ นมนั ไมไ่ หวแลว้ เพราะ
กาลงั จะขาดอากาศหายใจน้นั เอง เขาพยายามจะช่วยตวั เองในน้า
“บุ่ม ๆ ๆ ๆ” เขาพยายามตะเกือกตะกายเอาตวั รอด และสองแขนกอดห่อผา้ ทีม่ ดั ติดกบั เอวของ
เขาเอาไวแ้ น่น ไมย่ อมปลอ่ ยกอ้ นเห็นเขากาลงั ถกู นางผีร้ายดึงลากตวั ลงน้าลกึ ไปเรื่อย ๆ กอ้ นจงึ
รีบวา่ ยน้ากลบั มาช่วยหมวดเกา้
กอ้ นวา่ ยน้ามาจนถึงตวั หมวดเกา้ พยายามช่วยดึงตวั เขาเอาไว้ ไมใ่ หน้ างผีรา้ ยดึงตวั เขาลงไป
ได้ แตม่ นั ไม่ไดผ้ ลเพราะนางผรี ้ายแรงมากกว่าพวกเขา กอ้ นจึงตดั สินใจแกะดึงเอาห่อผา้ ทผี่ กู ตดิ
กบั เอวของหมวดเกา้ ออกมาได้ เพือ่ ทจ่ี ะหลอกลอ่ ใหม้ นั ยอมปล่อยตวั หมวดเกา้ แต่หนั มาสนใจ
เขาแทน
“เฮย้ นางผีรา้ ย ทางน่ี”
กอ้ นตะโกนเรียกผีรา้ ย ให้หันมาสนใจเขา และชู่ห่อผา้ ที่มกี ระดูกของนางผรี ้ายอยใู่ นน้นั แลว้
กอ้ นก็รีบวา่ ยน้าหนีมนั เพ่อื จะข้นึ ขา้ งบน นางผรี า้ ยเหน็ แบบน้นั จึงรีบปล่อยตวั ของหมวดเกา้
หนั มาสนใจกอ้ นแทนหมวดเกา้
“เอาของกคู นื มา”
เสียงมนั ตะโกนสัง่ เขา ให้คนื โครงกระดกู ของมนั ใหก้ บั มนั กอ้ นรีบว่ายน้าหนีมนั สุดชีวิต
หมวดเกา้ จงึ รีบว่ายน้าข้นึ ขา้ งบน เพราะตอนน้ีเขาตอ้ งการอากาศเพ่ือจะไดห้ ายใจไดส้ ะดวกข้นึ
น้นั เอง
“อ้ือ เฮือก”
พอข้นึ มาเหนือผิวน้าไดห้ มวดเกา้ ก็รีบสูบหายใจเขา้ ปอดลกึ ๆ เฮือกใหญ่
"ฮา้ ค่อยยงั ชวั่ นึกว่าจะไม่รอดชะแลว้ เรา ให้ตายเถอะคณุ กอ้ นรีบวา่ ยน้าใหเ้ ร็ว ๆ เขา้ หนีไปมนั
จะถงึ ตวั คณุ แลว้ เร็ววา่ ยให้เร็วกวา่ น้ี"
หมวดเกา้ ตะโกนบอกกอ้ นทีก่ าลงั วา่ ยน้าหนีไป และรีบวา่ ยน้าเขา้ ไปช่วยกอ้ นท่กี าลงั ตอ่ สู้กบั
นางผรี ้าย ท่เี ขา้ ถงึ ตวั ของเขาไดแ้ ลว้ ตอนน้ีอยไู่ ม่ไกลจากเขานกั
“เอาของกคู ืนมา ไอพ้ วกสารเลว กจู ะเอาชีวิตพวกมึงทุกคน”
มนั เขา้ จู่โจมกอ้ นอยา่ งรวดเร็วไม่ใหก้ อ้ นไดต้ ้งั ตวั เขา้ กระชากตวั กอ้ นเอาไว้ และทาร้ายเขา
อยา่ งโกรธจดั จนกอ้ นตอ้ งรีบปลอ่ ยห่อผา้ หลดุ มือของเขาไป เมือ่ มนั เขา้ มาบีบลาคอของเขา
กอ้ นจึงตอ้ งใชม้ อื ท้งั สองขา้ งพยายามจะดึงมือของมนั ออกจากลาคอของเขาน้นั เอง
“หมวดช่วยดว้ ย ห่อผา้ ”
"โอ๊ยอยา่ บบี หายใจไมอ่ อกปลอ่ ย ๆ ๆ"
กอ้ นพยายามบอกหมวดเกา้ และแกะมือผรี า้ ยออกจากลาคอของเขาไปดว้ ยอยา่ งหวาดกลวั สุด ๆ
กาลงั แต่มนั กบั บีบลาคอของเขาแน่นกวา่ เดิม กอ้ นเร่ิมหนา้ ดาหนา้ แดงเพราะถูกบีบคอจนเขา
เร่ิมจะขาดอากาศหายใจ ดิน้ ไปมาอยใู่ นอุม้ มอื ของมนั ท้งั สองขา้ ง อยา่ งเอาเป็นเอาตายเพ่อื ให้
รอดสุดชีวติ และกอ้ นเริ่มรูส้ ึกว่าเหมือนกระดกู ทีล่ าคอของเขามนั กาลงั จะหกั หรือลน่ั เบา ๆ และ
คดิ ว่าคร้ังน้ีเขาคงจะไมร่ อดแน่แลว้
“มงึ ตอ้ งตาย หึ หึหึ หึ”นางผรี ้ายหวั เราะอยา่ งสะใจ ท่จี ดั การศตั รูของมนั ได้
ส่วนห่อผา้ มนั กาลงั เร่ิมจมน้าลกึ ลงไปเร่ือย ๆโชคดีทห่ี มวดเกา้ ดาลงไปควา้ มนั เอาไวไ้ ดท้ นั
กอ่ นที่มนั จะจมหายไปลกึ กว่าน้ี กอ้ นพยายามส่งเสียงตะโกนเท่าทเี่ ขาจะทาได้
“หมวดผมคงไม่ไหวแลว้ หนีไปชะ เอาหอผา้ น้นั ไป” กอ้ นบอกให้หมวดเกา้ รีบหนีไป เขาคง
ไมร่ อดแน่ ๆ จงึ พยายามหันไปมองทีห่ มวดเกา้ เป็นคร้ังสุดทา้ ย
"ไป..”
กอ้ นทาทา่ ทางพยกั หนา้ เทา่ ที่เขายงั พอจะมสี ตจิ ะทาได้ บอกหมวดเกา้ พรอ้ มกบั ตดั สินใจควา้
ร่างของนางผรี ้าย ทก่ี าลงั จะผลกั ตวั วา่ ยน้าไปหาหมวดเกา้ เอาไว้ กอ้ นกอดร่างของมนั เอาไว้
ไมใ่ ห้มนั ว่ายตามหมวดเกา้ ไปได้ ถงึ แมว้ ่าการทาแบบน้ีเขาอาจจะไม่รอดกต็ าม แต่เพอ่ื กนั ดาเขา
ยอมเอาชีวติ เขา้ แลก
“ลาก่อนครบั หมวด”
“คุณกอ้ นไมน่ ะ”
หมวดเกา้ เหน็ กอ้ นกอดร่างของนางผรี า้ ยเอาไว้ และยอมเสียสละตวั เอง ถงึ แมเ้ ขาอยากจะไป
ช่วย แตเ่ ขาก็กลวั วา่ จะไปช่วยกนั ดาไม่ทนั เพราะกอ้ นไดต้ ดั สินใจเลือกทจี่ ะใหเ้ ขารอด เขาจงึ
ตอ้ งทาตามที่กอ้ นตอ้ งการ เขารีบว่ายข้ึนขา้ งบนถงึ จะเป็นห่วงกอ้ น แต่เขาก็ไม่อยากจะให้การ
เสี่ยงของกอ้ นมนั เสียเปลา่ เขาจงึ ตดั สินใจทาตามทก่ี อ้ นบอก
"ปลอ่ ยกนู ะ มงึ มาจบั กไู วท้ าไมปล่อย มึงอยากตายนกั ใช่ไหม ง้นั มงึ ไดต้ ายแน่ ตายชะเถอะ
มึง ไอห้ นา้ โง่ "
นางผีรา้ ยตะคอกใส่กอ้ นน้าเสียงน่ากลวั แตก่ อ้ นไม่กลวั มนั อีกตอ่ ไปแลว้ ตอนน้ี มนั เร่ิมโกรธ
จดั เมอื่ ตามหมวดเกา้ ไม่ได้ เพราะถูกกอ้ นกอดร่างของมนั เอาไว้ มนั จึงหันกลบั มาเล่นงานกอ้ น
โดยการบบี คอกอ้ นเพอ่ื หวงั จะฆา่ ให้ตายที่บงั อาจมาขดั ขวางมนั น้นั เอง
" อ้อื ไมป่ ลอ่ ยกูยอมตาย มงึ อยา่ หวงั ว่าจะไดใ้ ชร้ ่างของคนทก่ี รู กั มงึ กบั กูตอ้ งตายดว้ ยกนั ในน้า
ทะเลน้ีแหละ"
กอ้ นดึงลากร่างของมนั ลงไปในน้าดว้ ยกนั กบั เขา กอ้ นตดั สินใจแลว้ และหมวดเกา้ ตอ้ งรอด
ถึงจะช่วยกนั ดาได้
“ลาก่อนยยั กนั ดา ลาก่อนหมวดกอ้ น “ กอ้ นดึงลากร่างของมนั ลงสู่น้าลึกลงไปเรื่อย ๆ มนั จึง
บบี คอเขาไม่ยอมปล่อยเช่นกนั
"อยากตายนกั ใช่ไหม ง้นั กูจะใหม้ งึ ไดต้ ายสมใจมึง "
นางผีรา้ ยตดั สินใจฆา่ เขาดว้ ยสองมือของมนั กอ้ นพยายามดิน้ รนเม่อื เขาเร่ิมหายใจไมอ่ อกอยู่
ในน้า พรอ้ มกบั มรี ่างของนางผีร้ายท่กี าลงั บบี ลาคอของเขา ดว้ ยสายตาโกรธแคน้ เขา ดวงตา
ของมนั ดูน่ากลวั จอ้ งมองสบตาของกอ้ นเป็นคร้งั สุดทา้ ย ก่อนจะพรากวญิ ญาณของเขาออกจาก
ร่าง
“ อา..”
กอ้ นดิน้ รนเพื่อเอาชีวิตใหร้ อดอยใู่ นน้าไปมา พยายามจะแกะน้ิวมือของมนั ออกจากลาคอของ
เขาอยไู่ ดไ้ มน่ าน ร่างของเขากถ็ ึงกบั แน่นิ่งไป มนั ปล่อยร่างที่ไรล้ มหายใจของกอ้ นจมลงไปใน
น้าลึกไปเร่ือย ๆ อยา่ งสะใจ
“ตายสมใจมงึ แลว้ สินะ”
มนั รีบวา่ ยน้าตามหมวดเกา้ ท่ีตอนน้ีข้นึ มาถึงขา้ งบนไดแ้ ลว้ เพราะการเสียสละของกอ้ น
น้นั เอง เขาไมไ่ ดร้ ู้เลยว่าตอนน้ีกอ้ นไดจ้ มน้าไปแลว้ เพราะห่วงแตจ่ ะนาห่อโครงกระดูกทเี่ ขา
ถอื อยไู่ ปให้หลวงตาดนู ้นั เอ
หมวดเกา้ รีบหยิบเส้ือท่กี องอยทู่ ี่พ้นื ข้นึ มาสวมอยา่ งรวดเร็ว พร้อมกบั รีบเก็บของทกุ อยา่ ง
รวมเขา้ ดว้ ยกนั ออกว่ิงตรงไปท่ตี วั บา้ นใหญ่ขา้ งหนา้ ของเขาสุดชีวติ เพื่อจะเอากระดูกของนาง
ผีร้ายไปให้หลวงตาน้นั เอง
"หยดุ อยตู่ รงน้นั อยา่ คิดวา่ จะทาลายร่างของฉนั ไดไ้ อต้ ารวจหนา้ โง่ เอาร่างของฉันคนื มาเอา
คืนมา"
เสียงหวยหวนของมนั พยายามจะหยดุ เทา้ ท่กี าลงั วิง่ หนีของเขาเอาไวช้ ว่ั คราว และตะคอกใส่
เขาเสียงดงั จนหมวดเกา้ ใหร้ ู้สึกขนลุกเกรียวเส่ียวสันวาบไปท้งั ตวั เขากอดห่อผา้ เอาไวแ้ น่และ
พยายามจะหนีตอ่
"กูบอกใหม้ ึงเอาร่างของกูคืนมาไดย้ ินไหม เอาคนื มาเอาร่างของกูคืนมา"
คร้ังน้ีมนั พ่งุ ตวั ออกจากร่างของภผู า เพราะตอ้ งการจะเขา้ มาขดั ขวางหมวดเกา้ ใหท้ นั น้นั เอง
มนั จงึ ยอมท้ิงร่างของเขาชว่ั คราว ร่างท่ีไรส้ ติของภผู าจงึ หงายหลงั ลม้ ลงทพ่ี ้ืนเสียงดงั
"ตุบ.”
ทาให้หมวดเกา้ ตอ้ งหันหลงั กลบั มามองดวู า่ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึน ที่ดา้ นหลงั ของเขาตอนน้ี เม่ือ
มเี สียงเหมอื นอะไรหล่นลงทพ่ี ้ืนอยา่ งแรง แลว้ เขากเ็ ห็นร่างของนางผีร้ายพุง่ ลอยออกมาจากร่าง
ของภผู า ส่วนภผู านอนสงบน่ิงอยทู่ ี่พ้นื
“นางผีร้ายสิงร่างของคนชื่อภูผาน่ีเอง ง้นั เขากย็ งั ไม่ตายนะสิ”หมวดเกา้ คิด
นางผีร้ายพุ่งเขา้ มาหาเขาอยา่ งรวดเร็วจนเขาต้งั ตวั แทบไม่ทนั เลยกว็ า่ ไดม้ นั ผลกั ร่างของ
หมวดเกา้ ลม้ ลงกบั พ้ืน พร้อมกบั กม้ ลงมาหาเขาใกล้ ๆ ดว้ ยใบหนา้ เน่าเฟะน้าเหลืองไหลเยิม้ ดวง
สายตาแขง็ กรา้ วดนู ่ากลวั พรอ้ มกบั ตะคอกส่ังเขาเสียงดงั กอ้ ง
"ส่งร่างของฉนั คืนมาเด๋ียวน้ี...ไม่ง้นั แกจะตอ้ งตายเหมอื นกบั เพอ่ื นของแก เอาร่างของฉนั คืน
มา"
มนั ส่ังเขาเสียงดงั และพยายามจะยน่ื มือมาที่ลาคอของเขาหวงั จะบบี คอเขาน้นั เอง
"ไม่อยา่ ฉนั ไม่มวี นั คืนร่างใหแ้ กไดก้ ลบั ไปทารา้ ยคนอื่นไดอ้ กี หรอก ไม่อยา่ เขา้ มานะอยา่ ไมง่ ้นั
ฉันจะทาลายโครงกระดขู องแกชะตอนน้ีเลยถอยออกไปนะ"
หมวดเกา้ รีบหยิบไฟแชกข้ึนมาถือเอาไวใ้ นมือของเขา ดว้ ยมือสนั่ ๆ พร้อมกบั รีบยกแขนข้ึน
กนั อมุ้ มอื ของนางผรี า้ ยทีย่ น่ื มาจะบบี ลาคอของเขาเอาไวอ้ ยา่ งรวดเร็ว เพราะความตกใจกลวั สุด
ขดี และรีบจดุ ไฟแชกในมอื ของเขาขมู่ นั
“ไม่อยา่ ”
มนั ถงึ กบั หวีดรอ้ งอยา่ งเจ็บปวด เม่ือปลวิ ไฟอยใู่ กลโ้ ครงกระดกู ของมนั
นางผีร้ายถึงกบั ตกใจ จึงพยายามจะเขา้ มาทาร้ายเขา เพ่ือจะแยง่ เอาร่างของมนั คืนไปน้นั เอง
“เอาร่างของกคู ืนมา”
แต่มนั กเ็ ขา้ มาทาอะไรเขาไม่ไดอ้ ยา่ งท่มี นั ตอ้ งการ เมอื่ หมวดเกา้ ยกแขนขา้ งท่มี ีดา้ ยสายสินของ
หลวงตาผกู ติดขอ้ มือเอาไว้ ข้ึนกนั มนั เอาไวไ้ ดท้ นั โชคดีทีด่ า้ ยสายสินช่วยไมใ่ ห้มนั เขา้ มาทาร้าย
เขาได้
“โอย้ รอ้ น”
มนั ถึงกบั ร้องเสียงดงั เมือ่ พงุ่ เขา้ มาใกลต้ วั ของหมวดเกา้ แต่กลบั เหมอื นโดนอะไรรอ้ น ๆ ทา
ร้ายมนั เขา้ จนตอ้ งกระเดน็ ออกไป และรีบถอยออกห่างตวั เขาอยา่ งรวดเร็ว พรอ้ มกบั ร้องอยา่ ง
เจ็บปวด
"กร๊ีดดโอ๊ยร้อน...!”
หมวดเกา้ เหน็ มนั เขา้ มาทาร้ายเขาไมไ่ ด้ ถึงกบั ให้รูส้ ึกดีใจทด่ี า้ ยสายสินท่ขี อ้ มอื ของเขามนั ช่วย
เขาเอาไวไ้ ดใ้ นคร้ังน้ี อยา่ งนอ้ ยมนั ก็ทาใหเ้ ขาไดม้ เี วลาทาลายร่างของมนั ไดใ้ นตอนน้ี
ในเมื่อโครงกระดกู น้ีมนั คือของนางผรี า้ ยจริง ๆ แบบน้ีเขากไ็ ม่จาเป็นจะตอ้ งเอากระดกู ใน
ห่อผา้ น้ีไปใหห้ ลวงตาดแู ลว้ สินะ เผามนั ทงิ้ เลยละกนั ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แลว้ หมวดเกา้ คดิ เขาจงึ
“ไดเ้ วลาส่งแกไปสู่นรกแลว้ นางผรี ้าย”
เขากม้ ลงวางห่อผา้ กบั พ้ืนและจุดไมข้ ีดไฟในมือของเขา เพ่ือจะเผาทาลายโครงกระดูกของมนั
ชะใหจ้ บ ๆ
หมวดเกา้ จึงจุดไฟเผาร่างของมนั ตรงหนา้ ประตูทางเขา้ บา้ น ท่ีจะลงไปทบี่ นั ไดไปทีห่ อ้ งใต้
ดินมนั ชะเลย เพราะเขาไม่อยากจะเสี่ยงพาห่อผา้ โครงกระดูกของมนั ว่ิงเขา้ ไปหาหลวงตาในน้นั
อีกแลว้ เพราะกลวั ว่าจะพลาดถูกมนั ฆา่ ตายชะกอ่ นจะไปถงึ หลวงตาน้นั เอง
"กร๊ีดดไม่อยา่ เผาร่างของฉนั นะอยา่ เผาโอย๊ รอ้ น ๆ ร้อนเหลอื เกิน พ่อจ๋าช่วยหนูดว้ ย พอ่ จา้ พอ่
จ๋าช่วยลูกดว้ ย มนั จะเผาร่างของหนูแลว้ ช่วยดว้ ย"
เสียงหวดี รอ้ งอยา่ งหวยหวนของมนั ดงั กอ้ งไปทวั่ บา้ น ฟังใหช้ วนรูส้ ึกขนหวั ลุกเลยก็ว่าได้
เม่ือไฟเริ่มลกุ ไหมโ้ ครงกระดกู ของมนั จนเกือบจะหมดอยแู่ ลว้ ตอนน้ี
“โอน้ ทรมานเหลอื เกิน ร้อน ๆ ๆ”
หมวดเกา้ รู้สึกดีใจทเ่ี ขาไดท้ าลายร่างของมนั ไดแ้ ลว้ ตอนน้ี แตไ่ ม่นานเขากบั ตอ้ งถึงกบั ชอ็ กตา
คา้ งอีกคร้งั เมือ่ อยู่ ๆ นางผีรา้ ยกลบั ลกุ ข้ึนพุง่ ตวั เขา้ มาหาเขาไดอ้ ีกคร้ัง อยา่ งรวดเร็วท้งั ทร่ี ่าง
ของมนั ไดถ้ กู เผาไหมไ้ ปหมดแลว้ เหลอื แต่ข้เี ถา้ เท่าน้นั ตอนน้ี แปลกจริงมนั เป็นไปไดย้ งั ไงกนั
“บา้ เอย้ น้ีมนั เกิดอะไรข้ึนกนั แน่ ทาไมมนั ถึงออกมาเป็นแบบน้ีไปไดท้ าไมมนั ถงึ ไม่ตาย”
"หึหึหึฮ่าฮา่ ..เป็นไงถงึ กบั ตกตะลงึ จนหนา้ ซีดไปเลยหรือไอต้ ารวจน่าโง่ อยา่ คิดว่าแกเผาร่างน้ี
แลว้ แกจะฆา่ ฉนั ได้ หึหึหึ มนั ไดส้ ายไปแลว้ ตอนน้ี แกฆ่าฉนั ไม่ไดอ้ กี แลว้ ไอต้ ารวจน่าโง่ ดชู ะ
ว่าตอนน้ีมนั เที่ยงคืนแลว้ เพราะฉันยงั มอี ีกร่าง ต่อใหแ้ กทาลายร่างน้ีไป แตแ่ กจะไม่มวี นั หาอกี
ร่างของฉนั เจอ ตายชะเถอะไอต้ ารวจสารเลวอยา่ อยเู่ ลย แกจะไมม่ ีวนั ช่วยผหู้ ญงิ ของแกไดอ้ กี
แลว้ หึหึหึหึ ฮ่าฮ่า"
พอไดฟ้ ังมนั พูดจบหมวดเกา้ ถงึ กบั เขา่ ออ่ นทรุดตวั ลงนงั่ กบั พ้ืน อยา่ งหมดแรงดว้ ยใบหนา้ ซีด
เชียวคิดไม่ถงึ ว่าเขาจะทาลายดวงวิญญาณของมนั ไมไ่ ด้ แถมยงั ทาใหม้ นั กบั มาแข็งแกร่งข้ึน
กว่าเดิมอีกดว้ ย
“เราทาพลาดอะไรไปง้นั หรือ ทาไม”
เพราะตอนน้ีมนั กเ็ ทย่ี งคนื ห้านาทแี ลว้ ดว้ ยจริง ๆ
“โธ่เอย้ เพราะไอน้ าฬกิ าบา้ น้ีมนั เดินชา้ กวา่ เวลาจริงไปหา้ นาทีน่ีเอง” เลยทาใหเ้ ขาทาลายร่าง
ของมนั ชา้ ไป
“ใหต้ ายเถอะน้ีเราทาอะไรลงไป ทาไมถงึ ไดเ้ ป็นแบบน้ีไมน่ ะกนั ดา ขออยา่ ให้เธอเป็นอะไร
นะ”
พอต้งั สตไิ ดอ้ กี คร้งั หมวดเกา้ รีบลกุ ข้นึ วงิ่ ลงบนั ไดหอ้ งใตด้ ินไป อยา่ งไม่คดิ ชีวิตเพราะ
กาลงั เป็นห่วงกนั ดาน้นั เอง แต่เขาวง่ิ ไปไดแ้ คก่ า้ วเดยี ว กถ็ กู นางผีรา้ ยเขา้ ถงึ ตวั เขาชะกอ่ น
"แกรีบไปไหน แกจะตอ้ งตายตาย..ถึงเวลาตาของแกแลว้ ”
"ไมป่ ล่อยอยา่ เขา้ มานะอยา่ ..!” หมวดเกา้ ยกแขนข้นึ กนั มนั เอาไว้ เม่อื ผรี ้ายใชอ้ านาจของมนั
กระชากตวั เขาสุดแรง
"โอย๊ ..ร้อน ”
ดา้ นนอกของบา้ นตอนน้ีดวงวิณญาณของทอ้ งฟ้าไดก้ ลบั มาท่บี า้ นน้ีอกี คร้งั เพราะยงั เป็นห่วง
นอ้ งชายและทกุ คนท่นี ้ีน้นั เอง เขากาลงั พยายามเรียกให้ภูผารู้สึกตวั ต่นื
"นายภตู ื่นสิ ภูเร็วนายตอ้ งรีบไปช่วยหมวดเกา้ เขานะ ตื่นสิวะนายภผู าตื่นนายไดย้ นิ เสียงพ่ี
ไหมภผู าต่ืนไดแ้ ลว้ เร่ืองที่แกกอ่ ข้นึ มารูไ้ หมวา่ มนั ทาให้คนอื่นตอ้ งเดือดรอ้ น ตื่นเร็ว ๆ เขา้ ภูผา
..!” ทอ้ งฟ้าเอามือเขยา่ ตวั ภูผาแรง ๆ พยายามปลุกเขาใหร้ ูส้ ึกตวั ไมน่ านภูผาก็คอ่ ย ๆ ลืมตา
ข้นึ มามองทเี่ ขา
"พ่ีทอ้ งฟ้ามอี ะไรแลว้ น้ีผมอยทู่ ่ไี หนกนั ..” ภูผาพอรูส้ ึกตวั ตื่น จึงรีบลกุ ข้นึ นงั่ และหนั มองไป
รอบ ๆ ตวั ในความมืดทตี่ อนน้ีมพี ชี่ ายนงั่ จอ้ งหนา้ เขาอยู่
"ตน่ื ชะทนี ะเราพ่เี รียกอยตู่ ้งั นาน อยา่ บอกนะว่า ท่ีผ่านมาแกไม่รู้ตวั เลยว่าไดท้ าอะไรลงไปบา้ ง
เวรละ ไมม่ เี วลาอธิบายแลว้ ตอนน้ีแกตอ้ งรีบไปช่วยพวกเขาก่อน เร็วเขา้ อยา่ เพง่ิ ถามอะไรพ่ี
ตอนน้ี”ทอ้ งฟ้าบอกภผู า ท่ียงั ไมเ่ ขา้ ใจที่เขาพูด
“เด๋ียวช่วยใคร และผมทาอะไร บอกมาก่อนผมงงไปหมดแลว้ เนี่ย”ภูผาถามพี่ชายอยา่ งง ๆ
“ไมม่ เี วลาแลว้ เดี๋ยวคอ่ ยคุย พีม่ ีเร่ืองอยากจะให้นายช่วย กอ่ นทมี่ นั จะสายจนช่วยใครไมไ่ ดอ้ ีก
ลกุ ข้ึนเร็วสินายภู"
ทอ้ งฟ้าเร่งภผู าให้ลกุ ข้ึน ท้งั ท่ีตอนน้ีภผู าเริ่มงงไปหมดแลว้ ว่าพชี่ ายของเขาจะใหเ้ ขาไปช่วย
ใครกนั แลว้ มนั ไดเ้ กิดเร่ืองอะไรข้ึนง้นั หรือ.. แต่ไม่มเี วลาถามพีช่ าย เมื่อเขาออกวงิ่ หนา้ ต้งั เขา้
บา้ นไปก่อนเขาแลว้ ตอนน้ี และยงั หนั กลบั มาเร่งเขาให้รีบตามไปอกี
“ตามมาเร็ว ๆ สิภูผานายมวั ยนื เบ้ียอยอู่ กี ทาไมกนั ”
"อาไรของเขากนั นะ พีท่ อ้ งฟ้าน่ีดรู ้อนรนแปลก ๆ แลว้ น้ีเขาจะใหเ้ ราไปช่วยใครกนั เล่นไมย่ อม
บอกอะไรเลยแบบน้ีเอากบั เขาสิ..แลว้ เรามาทีบ่ า้ นน้ีไดย้ งั ไง ”
ภูผาวิ่งตามพี่ชายเขา้ มาในบา้ น จนตามมาทนั ไดเ้ ห็นผชู้ ายคนหน่ึง กาลงั ถูกผหู้ ญงิ ท่ีมี
หนา้ ตาน่าเกลยี ดน่ากลวั ใบหนา้ บางส่วนคลา้ ยกาหลงเอามาก ๆ ผหู้ ญิงหนา้ ผกี าลงั เลน่ งานเขาอยู่
ในหอ้ งใตด้ ินน้นั ทาให้ภผู าเร่ิมนึกออกวา่ กอ่ นน่าน้ีเขาทาอะไรอยู่ และมาทบ่ี า้ นหลงั น้ีได้
อยา่ งไร
"น่ีผมทาอะไรลงไปครับพ่ี ผมขอโทษผมไม่ไดต้ ้งั ใจใหม้ นั เป็นแบบน้ี ผมแค่อยากจะตาม
หากาหลง และผมก็ปลกุ นางผีร้ายตนน้ีข้นึ มา เพราะคิดวา่ เป็นวิญญาณของกาหลงน้นั เอง ใช่
ไหมครับพีบ่ อกผมมาสิครบั "ภผู าเอ่ยถามพชี่ ายท่หี นั มามองท่ีเขาและพยกั หนา้
"ใช่นายไดป้ ลกุ หลอ่ นข้ึนมา และนางผีรา้ ยตนน้ีก็ฆ่าคนไปหลายคนแลว้ ดว้ ย รวมท้งั เพือ่ น ๆ
ของนายทุกคนตอนน้ี เหลือแคน่ ายและเขาเทา่ น้นั นายจะตอ้ งช่วยให้พวกเขารอดเร็วเขา้ เถอะ
มนั จะฆา่ เขาแลว้ "
ทอ้ งฟ้าตะโกนบอกภผู าให้รีบเขา้ ไปช่วยหมวดเกา้ ทีด่ ูท่ากาลงั จะแยท่ ี่ไม่สามารถท่ีจะสู้นางผี
ร้ายเลยตอนน้ี แต่ภูผากบั คิดไมอ่ อกว่าจะช่วยผชู้ ายคนน้นั ยงั ไง ในเม่อื เขาไมม่ หี นงั สือเลม่ ทีเ่ ขา
ปลุกมนั ข้ึนมาน้นั เอง
"แตพ่ ีค่ รบั ผมทาไมไ่ ด้ ถา้ ไม่มหี นงั สือเลม่ น้นั "ภูผาบอกกบั ทอ้ งฟ้า ทาใหท้ อ้ งฟ้าเพ่ิงนึกข้นึ มา
ได้
"นายหมายถงึ ไอห้ นงั สือน้ีใช่ไหม..” ทอ้ งฟ้ายกหนงั สือในมือของเขาใหภ้ ผู าดู
"ใช่ครบั พ่ี ผมตอ้ งใชม้ นั ส่งดวงวญิ ญาณของเธอกบั ไปในทผี่ มเรียกเธอมา"ภูผาบอกทอ้ งฟ้า
"ถา้ ง้นั นายกร็ ีบ ๆ ทาชะก่อนท่มี นั จะฆา่ ทกุ คนตายหมด"ทอ้ งฟ้าโยนหนงั สือส่งมาใหภ้ ูผา รีบ
รับมนั มาเปิ ดหาหน้าทีจ่ ะส่งวิญญาณของผรี ้ายกลบั ภพภูมขิ องเธอ
ส่วนทอ้ งฟ้าเขาเขา้ ไปขดั ขวางไม่ใหม้ นั ทารา้ ยหมวดเกา้ ทกี่ าลงั ใชอ้ านาจของมนั ผลกั เขา
กระแทกผนงั ห้องอยตู่ อนน้ี เพราะมนั เขา้ ใกลต้ วั ของหมวดเกา้ ไม่ไดน้ ้นั เอง จงึ ใชว้ ธิ ีน้ีทารา้ ยเขา
"หยดุ อยา่ ฆา่ เขา เธอจะสร้างเวรกรรมไปถงึ ไหนกนั พอเถอะ"ทอ้ งฟ้าเขา้ มาขวางมนั เอาไว้
"ถอยไปนะไอว้ ิญญาณเร่ร่อน อยา่ เขา้ มาขวางขา้ ชะให้ยากออกไป..!” มนั ใชอ้ านาจของมนั ทา
ร้ายทอ้ งฟ้าผลกั เขากระเด็นไปไกล
"โอ๊ย..!”
ร่างของทอ้ งฟ้าลอยปลิวไปกระแทกพ้นื ไม่ไกลจากท่ีภูผายืนอยนู่ กั และตอนน้ีภูผากาลงั ท่อง
คาถาสะกดวิญญาณ นางผรี า้ ยเห็นแบบน้นั จึงตรงเขา้ มาจะเล่นงานภูผาแทนหมวดเกา้ และ
ทอ้ งฟ้า
"มงึ อกี คน ฮึ คดิ หรือวา่ มึงจะส่งกกู ลบั ไปได้ ไมม่ ที างกูไม่ยอมใหม้ งึ ส่งกกู ลบั ไปทกุ ข์
ทรมานอีกหรอก มึงหยดุ ท่องไอค้ าถาบา้ ๆ ของมึงเดี๋ยวน้ีนะ ไอเ้ ด็กโปรตกูบอกให้มึงหยดุ ทอ่ ง
ไงหูแตกหรือไงกนั โอย๊ ..! มึงอยากจะลองดีกบั กใู ช่ไหมไอเ้ ดก็ เวร"
นางผรี า้ ยตรงเขา้ มาจะบบี คอของภผู า ที่กาลงั นงั่ ทาพธิ ีอยตู่ อนน้ีทาใหภ้ ูผาเร่ิมไม่มสี มาธิทจี่ ะ
อา่ นคาถาสะกดมนั เพราะมวั แต่หวาดกลวั วา่ มนั จะเขา้ มาทาร้ายเขาน้ันเอง
และสุดทา้ ยเขาก็ถูกมนั จบั เกา้ อ้ีเหวย่ี งมาทรี่ ่างของเขาสุดแรง
"โอ๊ย..! “
ทาให้หนงั สือในมอื ของภูผาหล่นกระเด็นไปไกลจากตวั เขา พรอ้ มกบั ทรี่ ่างของนางผีรา้ ยกพ็ ุ่ง
เขา้ มาหาภผู าอยา่ งรวดเร็ว
"กูไมฆ่ ่ามึงเพราะนางเด็กกาหลงขอเอาไว้ แต่ถา้ มึงคดิ จะฆา่ กูวนั น้ี มงึ กอ็ ยา่ มชี ีวิตอยอู่ กี เลยไอ้
เด็กสารเลวตายชะ..!” นางผีรา้ ยบบี ลาคอของภูผาสุดแรงจนเขาหายใจแทบไมอ่ อก
"โอ๊ย..! ปล่อยกอู ยา่ บีบหายใจไมอ่ อก ช่วยดว้ ยใครกไ็ ดช้ ่วยผมท.ี .!”
ภูผาพยายามแกะมือของนางผรี ้ายออกจากลาคอ ดว้ ยอาการหวาดกลวั ทอ้ งฟ้ารีบเขา้ มาช่วยภู
ผาท่กี าลงั ดิ้นรนอยบู่ นพ้ืนกลางหอ้ ง รวมท้งั หมวดเกา้ ช่วยกนั หาทางช่วยภผู าทนี่ างผีร้ายกาลงั
ลากร่างของเขาไปตามพ้ืน
"ปล่อยนอ้ งกนู ะอีผีร้าย ปลอ่ ยสิวะกูบอกใหม้ งึ ปลอ่ ยตวั นอ้ งกู"ทอ้ งฟ้าวงิ่ เขา้ มาดึงตวั ของภูผา
เอาไว้ พร้อมกบั หมวดเกา้ ท้งั สองช่วยกนั สุดชีวิตเพอื่ จะช่วยภผู า
"พหี่ นงั สือน้นั มนั ช่วยให้เรารอดได้ แตต่ อ้ งมีคนอา่ นมนั ให้จบเร็วสิ"เมอ่ื ภผู าดึงมือของมนั ออก
จากลาคอไดส้ าเร็จ กร็ ีบตะโกนบอกทอ้ งฟ้าก่อนทจ่ี ะถูกมนั จบั ตวั เหวย่ี งสุดแรง
"โอย๊ ..!”
ร่างของภผู าลอยปลวิ ไปเหมอื นใบไมแ้ ห้ง ไปกระแทกเขา้ กบั ประตูหอ้ งทม่ี ภี าพวาดตดิ อยู่
"ปัง..!”
"โอ๊ย..”
ภผู าจกุ จนร้องไมอ่ อกมสี ีหนา้ ดูเจ็บปวดสุด ๆ จงึ ไดแ้ ต่นอนตวั งออยบู่ นพ้ืน ทตี่ อนน้ีมีภาพวาด
แผ่นใหญร่ ่วงหล่นลงมาทบั ทบ่ี นตวั เขา ทาให้มองเหน็ เหมือนมปี ระตูอีกบานซ่อนอยขู่ า้ ง ๆ ผนงั
หอ้ งท่ีมีภาพวาดตดิ เปิ ดทบั เอาไวน้ ้นั เอง
“ประตหู อ้ งอะไรวะ”
หมวดเกา้ ท่ีรีบวิง่ เขา้ มาช่วยพยงุ ตวั ภูผาใหล้ กุ ข้ึน จงั หวะทีเ่ ขาเผลอเอามอื ไปโดนตรงผนงั
ห้องเขา้ พอดี จึงทาใหห้ นั ไปมองเหน็ ประตลู บั เขา้ โดยบงั เอิญ
"เดี๋ยวน้นั ประตอู ะไรคุณ พอจะลกุ ไหวไหมเดี๋ยวผมขอเขา้ ไปดมู นั กอ่ น..”หมวดเกา้ รีบบอกภู
ผาที่ตอนน้ีนอนหอบหายใจแรง ๆ อยบู่ นพ้นื
"ไม่รูส้ ิผมก็ไมเ่ คยเหน็ มนั มาก่อน เพ่ิงจะเหน็ พรอ้ มกบั คณุ น้ีแหละครับ ไม่เคยรู้มากอ่ นวา่ ขา้ ง
หลงั ภาพวาดน้ีจะมปี ระตูลบั ดว้ ย ลองเปิ ดดูสิกอ่ นทน่ี างผรี ้ายจะหันมาทางเราท้งั สองคนตอนน้ี
เร็วเขา้ เถอะคุณ ถา้ อยากรูก้ ต็ อ้ งรีบทาแลว้ ละพ่ีทอ้ งฟ้าคงตา้ นมนั ไดไ้ ม่นาน"
ภูผาบอกพรอ้ มกบั รีบพยงุ ตวั ลกุ ข้ึนยืนอยา่ งยากลาบาก จกุ จนแทบลุกไม่ข้ึน แต่กต็ อ้ งฝืน
พยายามลกุ ใหไ้ ดไ้ มง่ ้นั คงไม่รอดแน่ เพราะตอนน้ีทอ้ งฟ้าเริ่มจะตา้ นนางผีร้ายเอาไวไ้ ม่ไหวแลว้
น้นั เอง ภผู ารีบว่งิ กลบั ไปเอาหนงั สือปลุกวญิ ญาณของเขาทห่ี ล่นอยอู่ กี มมุ หน่ึงของหอ้ งมาได้
กอ่ นจะรีบช่วยหมวดเกา้ หาทางเปิ ดประตลู บั น้ีแต่ก็เปิ ดไมไ่ ดช้ ะที
"บา้ จริงมนั เปิ ดไม่ออกทาไงดี เราตอ้ งหาทางเปิ ดมนั ใหไ้ ด้ แต่เดี๋ยวมนั เหมอื นจะมรี หสั เปิ ด
ดว้ ยแปลกมนั ห้องอะไรกนั "หมวดเกา้ เงยหนา้ ข้นึ บอกภูผา
"บา้ เอย้ แลว้ เราจะรูไ้ ดย้ งั ไง เวลากไ็ ม่มแี ลว้ ดว้ ยมนั มาน้นั แลว้ หนีเร็วคุณตารวจ"ภผู ารีบดึง
แขนหมวดเกา้ ว่งิ สุดชีวติ กอ่ นที่นางผีนรา้ ยจะเขา้ มาถงึ ตวั พวกเขา
" ลืมไอป้ ระตูบา้ น้ี กอ่ นเถอะตอนน้ีเอาชีวิตให้รอดก่อนละกนั ค่อยหาทางเขา้ มาเปิ ดมนั "ภูผา
บอกพรอ้ มกบั วง่ิ หนา้ ต้งั ไปอกี ห้องพรอ้ มกบั หมวดเกา้
"บา้ เอย้ เราไมม่ ที างฆ่ามนั ไดเ้ ลยหรือยงั ไงกนั คุณ..” หมวดเกา้ ว่งิ หนีผรี ้ายไปก็ตะโกนถามภูผา
ไปดว้ ย พรอ้ มกบั หอบหายใจแรง ๆ อยา่ งเหนื่อยลา้ สุด ๆ
"มแี ตค่ งจะตอ้ งเส่ียงกนั หน่อย เพราะตอนน้ีมนั คงฆา่ ไดย้ ากข้ึน แต่ถา้ เราหาร่างของมนั เจอเราก็
จะฆา่ มนั ได"้ ภผู าว่งิ หาท่ีหลบพรอ้ มกบั บอกหมวดเกา้
"แต่ผมไดเ้ ผาร่างของมนั ไปแลว้ นะคุณ"หมวดเกา้ บอกภผู า
"อา้ วเหรอแลว้ ทาไมมนั ไม่ตายละ..คณุ หาร่างของมนั เจอไดย้ งั ไงกนั ผมหมายถงึ ตอ้ งร่างใหม่
ของมนั ดว้ ยนะ เพราะไมอ่ ยา่ งง้นั เราก็ฆ่ามนั ไม่ได"้ ภผู าหอบหายใจแรง ๆ หนั มาบอกหมวดเกา้
พรอ้ มกบั บอกเขาใหห้ ยดุ กอ่ น เขาเพง่ิ นึกออกทาเอาหมวดเกา้ แทบเบรกไม่ทนั จงึ ซนภูผาอยา่ ง
แรง
"โอย๊ ..! เฮย้ โครม..!”
ท้งั คถู่ งึ กบั ลกุ หนา้ คว่า เมอ่ื หมวดเกา้ ซนภูผาท่หี ยุดกะทนั หันชะง้นั ท้งั สองเลยลงไปวดั พ้ืน
เลน่ เลยตอนน้ี
"โอย๊ ..! คณุ จะหยดุ ก็บอกกนั บางสิดูสิเลยลม้ ไม่เป็นทา่ เพราะคณุ เขา้ มาซนผม ลุกข้นึ เร็วเขา้
เถอะ"ภผู าทน่ี อนอยใู่ ตร้ ่างของหมวดเกา้ รีบบอกเขา ใหล้ กุ ออกไปจากตวั เขาให้เร็วเลย
"จะโทษใครกค็ ณุ เลน่ หยดุ วิ่งไมบ่ อกผมก่อน ผมถงึ วิ่งเขา้ มาซนคณุ แบบน้ีไงละ มาผมช่วยดึง
ขอโทษละกนั "หมวดเกา้ ยน่ื มือมาช่วยดึงตวั ภผู าให้ลุกข้ึน พร้อมกบั รีบหนั กลบั มามองที่
ดา้ นหลงั ของพวกเขา
"นางผีน้นั หายไปไหนแลว้ ละ แปลกจริงทาไมมนั ไม่ตามเรามา..” ภผู านึกสงสัยพรอ้ มกบั หนั
มองไปทีด่ า้ นหลงั ของพวกเขา อยา่ งหวาดกลวั แต่กบั ไม่พบอะไรเลย
"มนั ไมต่ ามมาก็ดีแลว้ ไงคุณ เราจะไดม้ เี วลาหาวิธีกลบั ไปเปิ ดไอป้ ระตลู บั น้นั ได"้ หมวดเกา้
บอกพรอ้ มกบั หันมองไปรอบ ๆ ตวั เขากอ่ นจะพูดออกมาดงั ๆ
"คุณผมรู้แลว้ ว่าทาไมมนั ถึงไมต่ ามเขา้ มาในห้องน้ี คุณลองหันมองไปรอบ ๆ ตวั คุณดูสิว่าเรา
อยใู่ นห้องอะไร..” หมวดเกา้ บอกกบั ภูผา
ตอนที่ 35 ห้องลบั
ภูผาหันมองไปรอบ ๆ หอ้ งถึงไดร้ ูว้ ่าห้องน้ีมีสิ่งท่ที าให้นางผรี า้ ยกลวั น้นั เอง ภผู าถึงกบั พดู
ออกมาดงั ๆ ดว้ ยความดีใจ
“น้ีมนั ห้องพระน้ีคณุ ตารวจถงึ ว่าทาไมนางผีร้ายถงึ ไมต่ ามเขา้ มาในหอ้ งน้ี อยา่ งน้ีเรากร็ อดแลว้ สิ
ครับ ผมไม่เคยรู้เลยวา่ ในช้นั ใตด้ ินน้ีจะมีหอ้ งพระอยทู่ ่ีน้ีดว้ ย ดูสิไม่ไดม้ แี คพ่ วกเราแต่ยงั มี คน
อ่นื ดว้ ย เราเจอเพ่อื นแลว้ ละคุณ ตารวจ ”
ภผู าพดู พรอ้ มกบั รีบเขา้ มาดสู ิ่งท่เี ขามองเห็นอยตู่ อนน้ี มนั คือร่างของใครคนหน่ึงนอนอยขู่ า้ ง ๆ
พระพุทธรูปองคใ์ หญ่กลางห้องพระน้ี เขากม้ ลงไปจบั ตวั ของคนที่นอนกม้ หนา้ อยกู่ บั พ้ืนห้อง
เอามือจบั พลิกใบหนา้ ของเขาข้นึ มาดู ภูผากแ็ ทบผงะท้งั ยนื เมื่อสิ่งทเี่ ขามองเห็นคือศพของคน
ตายแลว้
“เขาตายแลว้ น่ี และน่าจะตายนานแลว้ ดว้ ย หว่าเสียดายจงั เพอื่ นใหม่ของเรากลายเป็นศพไปชะ
แลว้ ”
เพราะร่างท่เี ขากาลงั จบั อยไู่ รซ้ ่ึงลมหายใจ และอาจส้ินใจมานานแลว้ ดว้ ย คงเพราะร่างกายของ
เขาขาดอาหารและน้าดื่มน้นั เอง เจา้ ของร่างน้ีคงจะหนีตายมาซ่อนอยใู่ นห้องพระน้ี และไม่กลา้
ออกไปจากห้องน้ีถงึ ไดม้ ีสภาพเป็นศพแหง้ เหน่ียว เหลอื แคห่ นงั ติดกระดกู อยอู่ ยา่ งน้ี
"บา้ เอย่ มคี นตายอยใู่ นห้องน้ีดว้ ยขนาด อยใู่ นห้องพระเขายงั ไม่รอด แลว้ แบบน้ีเราจะทายงั ไงดี
ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครดสู ิครับหมวด หวงั วา่ เราคงจะไม่เป็นอกี สองศพทตี่ อ้ งมาตายในห้องพระน้ี
หรอกนะครบั หมวด..” ภผู าเงยหนา้ ข้นึ มาพดู กบั หมวดเกา้ อยา่ งหวาด ๆ เมอื่ สารวจดรู ่างทไี่ รล้ ม
หายใจของศพตรงหนา้ เขาอยา่ งละเอยี ด
"ผมจะไม่ยอมให้เป็นแบบน้ีแน่ เราตอ้ งหาทางออกไปจากบา้ นหลงั น้ีให้ได้ และตอ้ งออกไป
ช่วยเพ่ือนของผมอีกคนเธอกาลงั ตกอยใู่ นอนั ตราย ตอนน้ีหลวงตาทา่ นกาลงั หาทางช่วยเธออยแู่ ต่
ผมไม่รูว้ า่ ท่านจะทาสาเร็จไหม เราจะตอ้ งรีบออกไปหาร่างกาหลงหรืออกี ร่างของเธอใหเ้ จอรอ
ชา้ กวา่ น้ีไม่ไดแ้ ลว้ ผมจะตอ้ งรูใ้ หไ้ ดว้ ่าในหอ้ งลบั น้นั มนั มีอะไรซ่อนอยกู่ นั แน่"หมวดเกา้ บอก
"ใช่ผมเองกอ็ ยากรูพ้ อ ๆ กบั คุณน้นั แหละ ขอให้พวกเรารอดออกไปจากบา้ นผสี ิงน้ีไดอ้ ยา่ ง
ปลอดภยั ไมม่ ใี ครตอ้ งตายอกี ผมจะช่วยหมวดเอง " พดู จบภูผากก็ ม้ ลงกราบไหวพ้ ระพทุ ธรูป
ตรงหนา้ ของเขา โดยไม่คิดจะสนใจศพที่นอนอยขู่ า้ ง ๆ พระพุทธรูปอกี แลว้ ถงึ จะใหร้ ูส้ ึกหวาด
ๆ อยบู่ า้ งก็เถอะเพอื่ จะขอพรใหท้ า่ นช่วยพวกเขาใหห้ าร่างของนางผรี ้ายเจอดว้ ยเถอะ
หมวดเกา้ จึงทาตามภูผาบา้ ง เมอ่ื เห็นเขากม้ ลงกราบพระพุทธรูปตรงหนา้ และขอใหท้ า่ นช่วย
คุม้ ครองกนั ดาอยา่ ให้นางผรี า้ ยทารา้ ยเธอ และขอใหเ้ ธอรอดปลอดภยั จากส่ิงชวั่ รา้ ยในคืนน้ีดว้ ย
เสร็จแลว้ เขากร็ ีบลกุ ข้นึ
“เรารีบออกไปกนั เถอะครบั ป่ านน้ีนางผีร้ายคงไปที่อืน่ แลว้ ละ กอ่ นทีม่ นั จะหาเราเจอ”
หมวดเกา้ บอกภูผาท้งั สองจงึ เตรียมจะออกไปจากหอ้ งพระ หลงั จากขอพรท่านเสร็จแลว้ เพราะ
เวลาตอนน้ีก็ตหี น่ึงเขา้ ไปแลว้ อกี ไมน่ านก็จะสว่างแลว้ ดว้ ยถา้ ผ่านคืนน้ีไป พวกเขาคงจะทา
อะไรนางผีร้ายไมไ่ ดอ้ ีกแลว้ ถา้ มนั ไดร้ ่างใหม่ของมนั กอ่ นที่ฟ้าจะสาง
อีกหอ้ งหน่ึงในช้นั ใตด้ ิน หลวงตาท่านกาลงั ตอ่ สูอ้ ยกู่ บั พวกผตี ายโหงท่ีชายแกป่ ลกุ พวกมนั
ข้นึ มา เพือ่ จะกาจดั หลวงตาไมใ่ ห้มารบกวนการทาพธิ ีเปลีย่ นร่างให้ลกู สาวของมนั น้นั เอง
หลวงตาท่านกาลงั ใชค้ าถาทางธรรมสะกดพวกวิญญาณผีร้าย และทาลายมนตด์ าของตาแก่ที่
สะกดกนั ดาอยตู่ อนน้ี ให้คลายมนตส์ ะกดของมนั ออกเพอ่ื ช่วยกนั ดาน้นั เอง ท้งั สองกาลงั ตอ่ สู้
กนั ดว้ ยคาถาอาคม
“ต่ืนเถอะสีกาถงึ เวลาทเี่ จา้ จะตอ้ งลกุ ข้ึนมาปกป้องตวั เองแลว้ อยา่ ให้อานาจของผีร้ายควบคมุ เจา้
ได้ ต่ืนเถอะสีกาอยา่ ยอมให้สิ่งชวั่ ร้ายนาพาสีกาได”้ หลวงตาพยายามเรียกจติ ของกนั ดา ท่ีตอนน้ี
เธอกาลงั หลบั ไหลตกอยใู่ นอานาจของผรี ้ายในหว้ งแห่งความฝันน้ันเอง
ในรอบ ๆ ตวั เธอมหี มอกสีขาวลอยเต็มไปหมดแทบมองไมเ่ หน็ ทางเดิน กนั ดากาลงั เดินหลง
ทางอยใู่ นสวนทไ่ี หนสักแห่งในความมืด ซ่ึงเธอไม่คยุ้ เคยเอาสักเลยท้งั หวาดกลวั และหนาว
เหนบ็ กนั ดากาลงั เดินวนไปมาอยใู่ นสวนน้นั อยนู่ านก็ไม่เจอใครสกั คน
"ไอก้ อ้ นแกอยไู่ หนช่วยฉนั ดว้ ย หมวดเกา้ คณุ อยไู่ หนฮ่ือ ๆ นายทอ้ งฟ้าไหนนายบอกจะไม่ทิ้ง
ฉันไง นายอยไู่ หนช่วยฉันดว้ ย ไอผ้ บี า้ ไมร่ กั ษาสัญญาฮ่ือ ๆ คอ่ ยดนู ะ ถา้ ฉนั เจอนายเมอื่ ไรจะชก
ให้หนา้ ค่าเลยคอ่ ยดสู ิ ฮื่อ กลา้ ท้งิ ฉนั ไดย้ งั ไงกนั ไอผ้ ใี จรา้ ยฮื่อ ๆ "
กนั ดาตะโกนเรียกหาทกุ คนท้งั น้าตา เพราะกาลงั รู้สึกกลวั จนถึงกบั ตอ้ งรอ้ งไหอ้ อกมาดงั ๆ
เม่อื ตอนน้ีเธอมองหาใครไมเ่ จอเลย นอกจากความมดื และไอห้ มอกสีขาวรอบ ๆ ตวั ของเธอ
เทา่ น้นั
แต่อยู่ ๆ เธอก็เหมอื นจะไดย้ ินเสียงของใครสกั คน ท่ีกาลงั เรียกเธออยไู่ กล ๆ เสียงนน่ั
ลอ่ งลอยมาจากไหน เธอเองกไ็ ม่รู้ กนั ดาหนั มองหาว่าเสียงมาจากทางไหน น้าเสียงฟังดูอบอนุ่
มีเมตตาเสียงคุน้ ๆ แต่กนั ดากไ็ มส่ ามารถจบั ทิศทางของเสียงได้ กอ่ นทีเ่ ธอจะตดั สินใจวง่ิ ไปตาม
เสียงทก่ี าลงั เรียกเธออยู่
“ตน่ื เถิดสีกากนั ดา”
แตแ่ ลว้ เธอก็มองไปเห็นผหู้ ญิงคนหน่ึง เดินผา่ นหน้าของเธอไปชะกอ่ น จงึ รีบวงิ่ ตามเธอไปเลิก
สนใจเสียงทก่ี าลงั เรียกเธออยตู่ อนน้ี
"สีกากนั ดากลบั มา อยา่ ตามไปสีกากนั ดา..!” หลวงตากาลงั เรียกกนั ดาน้นั เอง
แต่กนั ดากาลงั ดีใจทม่ี คี นอยใู่ นสวนน้ีกบั เธอดว้ ย กนั ดาจึงตดั สินใจว่งิ ตามหลงั ผหู้ ญิงท่เี ดิน
ผ่านสระว่ายน้าไปเร็วมาก เมอื่ ก้ีพร้อมกบั ตะโกนเรียกใหอ้ กี ฝ่ายรอเธอดว้ ย
"คณุ คะรอหนูดว้ ยอยา่ เพิ่งไป" กนั ดาวง่ิ ใหเ้ ร็วข้ึนกวา่ เดิม เพ่อื จะตามใหท้ นั ผหู้ ญิงที่มองเห็นขา้ ง
หลงั อยไู่ ม่ไกล จากตรงทเ่ี ธอยืนอยนู่ กั ตอนน้ี
แตว่ งิ่ ตามเท่าไรก็ตามไม่ทนั เธอชะที ทาเอากนั ดาเริ่มหอบหายใจแรง ๆ อยา่ งเหน่ือยลา้ สุด ๆ
"ฮา... เหนื่อยจงั ทาไมผูห้ ญงิ คนน้ีเธอถงึ เดินเร็วจงั เราว่าเราวง่ิ เร็วแลว้ นะ โอย้ โคตรเหนื่อย
กลวั กก็ ลวั ออื่ ๆ "กนั ดายกมอื ข้นึ เชด็ น้าตาออกจากแกม้ ท้งั สองขา้ งพรอ้ มกบั บน่ เบา ๆ
อยู่ ๆ เธอคนน้นั กห็ ยดุ เดินเหมอื นวา่ เธอจะไดย้ ินเสียงเรียกจากกนั ดา ทาให้กนั ดาถึงกบั ดีใจ เธอ
ไดย้ ินเสียงเราเรียกเธอแน่เลย กนั ดาคดิ พร้อมกบั รอ้ งเรียกอกี ฝ่าย
"คณุ คะ่ ขอโทษคะที่ฉนั ตอ้ งเรียกคณุ เอาไวพ้ อดี ฉันกาลงั หลงทางนะคะ คณุ ช่วยบอกทางฉัน
ไดไ้ หมคะ ฉนั กาลงั ตามหาเพือ่ นของฉนั อยนู่ ะคะ ไม่รู้พวกเขาหายไปไหนกนั หมดตอนน้ี พอ
ตื่นข้นึ มาฉันกห็ าพวกเขาไม่เจอแลว้ และไมร่ ูว้ า่ ฉันมาอยใู่ นสวนน้ีไดย้ งั ไงกนั ฉนั รบกวนดว้ ย
นะคะช่วยพาฉนั ออกไปจากสวนน้ีท"ี กนั ดารีบบอกอกี ฝ่าย
"ฉันรูแ้ ลว้ ตามมาสิจะพาไปหาเพอ่ื นของเธอ พวกเขากาลงั รอเธออยใู่ นบา้ น"
ผูห้ ญงิ คนน้นั หันมาพูดกบั เธอ ทาให้กนั ดารูส้ ึกขนลกุ เกรียวข้นึ มาทนั ทีกบั น้าเสียงเยน็ ๆ ของ
เธอ พร้อมกบั มเี สียงหมาห่าหอนดงั ลอยมาแต่ไกล กนั ดาตอ้ งรีบยกมอื ข้ึนมาลูบตน้ แขนเบา ๆ
ตอนน้ีเธอรู้สึกเหมือนกบั มีสายลมเยน็ ๆ พดั ผา่ นตวั เธอไป รู้สึกเยน็ เยอื กไปท้งั ตวั อากาศรอบ ๆ
ตวั เธอมนั หนาว ๆ ยงั ไงไมร่ ูต้ อนน้ี มองไปทางไหนกเ็ จอแตค่ วามมดื กนั ดาเริ่มหวาดกลวั กบั
บรรยากาศรอบ ๆ ตวั ของเธอ หนั มองไปรอบ ๆ สวนท่ดี นู ่ากลวั เอามาก ๆ
“คณุ ไมห่ นาวหรือคะ”เธอกลวั กบั ความมือและความเงยี บ จึงอยากชวนผูห้ ญิงคนน้ีคยุ เผ่อื จะ
ช่วยใหเ้ ธอหายกลวั ไดบ้ า้ ง
“ไมน่ ้ี ทาไมเธอหนาวหรือ ง้นั ตามฉันมาสิจะไดไ้ ปหลบหนาวกนั ในบา้ น”เธอบอกกนั ดา ท่ีให้
รู้สึกคุน้ ๆ ใบหนา้ ของผหู้ ญิง ที่กาลงั หนั มาพดู กบั เธอแคแ่ วบเดียว เธอกร็ ีบหันกลบั ไปมอง
ขา้ งหนา้ ทาให้กนั ดาไมท่ นั ไดม้ องเห็นใบหนา้ ของเธอใหช้ ดั ๆ แตก่ ็ใหร้ ูส้ ึกคุน้ หน้าเธอจริง
ๆ เหมอื นว่าจะเคยเห็นทไี่ หนมากอ่ นนะ กนั ดาพยายามนึกวา่ เคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน
“ทาไมฉันรู้สึกคนุ้ หนา้ คุณจงั คะ เราเคยเจอกนั มาก่อนไหมคะ”กนั ดาเอ่ยถามเธอ
เพราะนึกไม่ออก ว่าเคยเจอเธอท่ไี หนมากอ่ นหรือเปลา่
“ไม่น่ี เราไม่เคยเจอกนั มากอ่ น มาเถอะเวลาเหลอื นอ้ ยแลว้ ฉันตอ้ งรีบไป”เธอบอกกบั กนั ดาจึง
เดินตามหลงั เธอไป เม่ืออกี ฝ่ายพูดจบกอ็ อกเดินไปกอ่ น โดยไมค่ ดิ จะรอเธอเลยกนั ดาจึงตอ้ งวงิ่
ตามเธออกี คร้งั
"เดี๋ยวรอฉนั ดว้ ยคะ่ คณุ เลน่ เดินชะเร็วแบบน้ีฉนั ตามคณุ ไม่ทนั แลว้ นะคะ รอฉนั ดว้ ยคะ"
กนั ดาพยายามว่งิ ตามจะใหท้ นั เธอจนมาถึงทางเขา้ บา้ นผูห้ ญงิ คนน้ีก็พาเธอเดินผ่านประตูเขา้
มาดา้ นในของบา้ น เหมือนกบั เป็นเจา้ ของบา้ นชะเอง เธอพากนั ดาเดินมาจนถึงตรงประตูหอ้ ง
หน่ึงทป่ี ิ ดอยู่ และเธอกห็ ยดุ เดินทาเอากนั ดานึกสงสยั วา่ เธอจะพาไปไหนกนั นะ และน้ีมนั หอ้ ง
อะไรทาไมดแู ปลก ๆ..”
"เปิ ดประตเู ขา้ ไปชะสิเพอ่ื นของเธอรออยขู่ า้ งในน้นั "เธอบอกกบั กนั ดาทีก่ าลงั ยืนจอ้ งมอง
ประตูอยอู่ ยา่ งตนื่ เตน้ สุด ๆ กาลงั จะยื่นมือไปดึงประตูใหเ้ ปิ ดออก ตามท่ผี หู้ ญงิ ตรงหนา้ บอกเธอ
"เด๋ียวอยา่ เปิ ดประตูน้นั ..!”
เสียงรอ้ งหา้ มกนั ดาเอาไวจ้ ากใครบางคน ทาให้กนั ดาตอ้ งคา้ งมือเอาไว้ ไม่ทนั ไดเ้ ปิ ดประตู
บานตรงหนา้ ของเธอ ทาใหผ้ หู้ ญิงที่บอกใหเ้ ธอเปิ ดประตูตรงหนา้ ถงึ กบั ไม่พอใจเขาและตวาด
ออกไปดงั ๆ
"อยา่ มายงุ่ นะไอผ้ เี ร่รอน"
เสียงตะคอกของผหู้ ญงิ ทย่ี นื อยขู่ า้ ง ๆ กนั ดา ทาเอาเธอถึงกบั สะดุง้ ตกใจกลวั และรีบหนั มา
มองทีด่ า้ นหลงั วา่ ใครกนั ทีเ่ ขา้ มาหา้ มเธอไมใ่ หเ้ ปิ ดประตูน้ี
" นายทอ้ งฟ้าไอผ้ ีผิดสัญญา ไหนบอกจะไม่ทงิ้ กนั ไงแลว้ น้ีนายหายไปไหนมา ฉันตามนาย
และหมวดเกา้ จนฉันตอ้ งเดินหลงหาทางกลบั มาไมไ่ ด”้ กนั ดาตอ่ ว่าทอ้ งฟ้า อยา่ งโมโห ทีถ่ ูกทง้ิ
ใหอ้ ยคู่ นเดียว
“แลว้ นายมาหา้ มฉันไม่ให้เปิ ดประตูน้ีทาไม” กนั ดาหันมาถามทอ้ งฟ้า ที่ยนื อยขู่ า้ งหลงั เธอพจงึ
รีบต่อวา่ เขาทีท่ ง้ิ เธอให้หลงทางอยคู่ นเดยี วในสวนน้นั
“อยา่ เพงิ่ โมโหสิคุณ ผมเปล่าทิง้ คุณนะ และผมไม่ไดห้ ายไปไหน ผมแค่มเี ร่ืองตอ้ งไปทา
จากน้นั ผมก็ตามหาคุณไปทวั่ บา้ น จนมาเจอคณุ ท่ีน้ี ขอร้องคุณอยา่ เปิ ดประตนู ้ีเลยนะ ไมม่ ีใครรอ
คุณในหอ้ งนี่หลอก นางผีรา้ ยมนั หลอกคุณ "ทอ้ งฟ้าบอกกนั ดา แต่กถ็ กู นางผีรา้ ยพ่งุ ตวั เขา้ มาหา
เขาชะกอ่ น
“โอย้ ”
"กบู อกมงึ แลว้ ไงว่าอยา่ มายงุ่ มงึ ฟังไม่รู้เร่ืองหรือไงกนั ไอผ้ เี ร่รอนออกไป..!” นางผรี า้ ยผลกั ตวั
ทอ้ งฟ้ากระเดน็ ไปกระแทกผนงั หอ้ ง สุดแรงและจะเขา้ มาซ้าเขาอกี คร้ัง
“อยา่ ถอยไป คณุ หนีไปเร็วเขา้ ไม่ตอ้ งห่วงผม ไปสิ”ทอ้ งฟ้าทกี่ าลงั ถกู นางผรี ้ายเล่นงานเขา
ตะโกนบอกกนั ดา
"หยดุ เด๋ียวนี่นะ อยา่ ทาอะไรเขานะปลอ่ ยเขาสิ..!” กนั ดาวิ่งเขา้ มาดึงตวั ผหู้ ญิงที่กาลงั ทารา้ ย
ทอ้ งฟ้า ออกจากทอ้ งฟ้าไวไ้ ม่ใหท้ าร้ายเขา
"ฉันไมท่ าอะไรมนั กไ็ ด้ ถา้ เธอยอมเปิ ดประตูน้นั เขา้ ไปในห้องน้นั ดี ๆ โดยทฉี่ นั ไม่ตอ้ งใช้
กาลงั กบั เธอ ไปสิไปเปิ ดประตนู ้นั ..”
ผหู้ ญงิ ทีท่ าร้ายทอ้ งฟ้าหนั ข้ึนมาบอกกนั ดาดว้ ยสายตาน่ากลวั จนกนั ดาตอ้ งรีบผงะถอยหลงั
หนีอยา่ งรวดเร็ว
“หนีเร็ว ไม่ตอ้ งไปฟงั มนั ”
เป็นจงั หวะท่ที อ้ งฟ้าลุกข้นึ วง่ิ มาดึงแขนกนั ดาให้วิง่ ออกมาจากตรงน้นั ก่อนท่ีจะถกู นางผี
ร้ายบงั คบั ใหเ้ ธอเปิ ดประตนู ้นั
“เดี๋ยวแลว้ เราจะหนีไปทางไหน”กนั ดาที่ถูกทอ้ งฟ้าดึงแขนใหเวิ่งตามเขามา เอ่ยถามเขา
"ไม่รู้ ผมรูแ้ คว่ ่าเราตอ้ งหนี อยา่ ใหม้ นั จบั ตวั คณุ ได้ "ทอ้ งฟ้าดึงแขนกนั ดาใหว้ ง่ิ ตามเขาออกมา
โดยมรี ่างของผรี า้ ยลอยตามมาตดิ ๆ
"พวกแกจะหนีฉันไปไหน พวกแกหนีไม่รอดหรอก "เสียงผรี ้ายไล่ตามหลงั ท้งั สองคนมา
"เด๋ียวนายทอ้ งฟ้านายจะพาฉันหนีไปไหน ฉันวงิ่ เหน่ือยแลว้ นะ หายใจจะไมท่ นั อยแู่ ลว้ ตอนน้ี
"กนั ดาวงิ่ ไปกต็ ะโกนถามทอ้ งฟ้าไปดว้ ยอยา่ งเหน่ือยหอบ
"ก็บอกแลว้ ไง วา่ ไมร่ ู้หนีให้รอดกอ่ นละกนั ครับ อยา่ ใหม้ นั จบั ตวั คุณไดเ้ ร็วเขา้ มนั ตามมาน้ัน
แลว้ วงิ่ ใหเ้ ร็วเลย ผมจะล่อมนั ไปอกี ทางคุณพยายามตามหาหลวงตาให้เจอ อยา่ หนั หลงั กลบั มา
มองทีผ่ มไปเร็วเขา้ ตามเสียงเรียกของหลวงตาไป ท่านกาลงั เรียกคุณอยู่ คณุ ลองต้งั ใจฟังสิครับ
ตามเสียงน้นั ไป "ทอ้ งฟ้าบอกกนั ดา และช่วยหลอกผรี า้ ยใหต้ ามเขาไปอกี ทางหน่ึง
“เฮย้ นางผีรา้ ย แน่จริงตามมาให้ทนั สิวะ ทางน้ี”ทอ้ งฟ้าหลอกนางผรี ้าย
“สีกากนั ดามาทางน้ี”
กนั ดาว่งิ ตามเสียงเรียกของหลวงตาจนมาถึงห้องหน่ึงท่ีประตูเปิ ดอยู่ เธอมองเขา้ ไปขา้ งใน
ห้องก็มองเห็นชายแก่ในชุดสีดานงั่ อยู่ ถนดั ไปก็มีร่างของหลวงตานง่ั อยตู่ รงขา้ มกบั ชายแก่คน
น้นั และทใี่ นวงกลมกม็ รี ่างของเธอนอนหลบั อยู่ ทาใหก้ นั ดาถงึ กบั ตกใจแทบช็อกเมอื่ มองเห็น
ร่างของเธอนอนอยใู่ นหอ้ งน้นั
"น้ีเราตายแลว้ หรือทาไมเราถงึ มายืนอยตู่ รงน้ีได้ แลว้ ท่นี อนอยบู่ นพ้ืนในหอ้ งน้นั ละ ใช่ตวั เรา
หรือเปลา่ ..” กนั ดาถงึ กบั ให้รู้สึกสับสนวา่ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้นึ กนั แน่ จึงตดั สินใจเดินเขา้ มาดูใกล้
ๆ
"กลบั มาแลว้ หรือสีกา เขา้ มาสิอยา่ มวั ยืนมองอยแู่ บบน้นั สีกายงั ไมต่ ายหรอก แค่ดวงจติ ออก
จากร่างไปชว่ั คราวเทา่ น้นั รีบกบั เขา้ ร่างของสีกาชะกอ่ นทผี่ รี า้ ยน้นั จะเขา้ มาแทนท่ีสีกาเถอะ
"เสียงหลวงตาบอกกบั เธอ
"ไม่มที างร่างน้ีจะตอ้ งเป็นร่างใหมข่ องลกู สาวขา้ ฉันจะไม่ยอมให้แกไดร้ ่างของแกกบั คนื ไป
หรอก อยา่ เขา้ มานะถอยออกไปใหห้ ่าง ๆ ร่างน้ีชะ ร่างน้ีไมใ่ ช่ของแกอีกต่อไปแลว้ นางเดก็ โง่"
เสียงชายแก่ตะโกนพูดกบั กนั ดาท้งั ท่ีแกยงั นง่ั หลบั ตาอยู่
"เขา้ มาเถอะสีกากบั เขา้ ร่างของสีกาชะ อยา่ ไปกลวั คาขู่ของมารรา้ ยไมม่ ใี ครจะเอาร่างของสีกาไป
ได้ ถา้ อาตมายงั คงมีชีวิตอย.ู่ ."
หลวงตาบอกกนั ดาพรอ้ มกบั ใชพ้ ลงั จติ ของทา่ น ตอ่ สูก้ บั อานาจของวชิ ามนตด์ าของตาแก่
ไม่ใหม้ นั มาบงั คบั ดวงจติ ของกนั ดาได้ อยา่ งท่ีมนั กาลงั ทาอยตู่ อนน้ี เมอื่ ชายแกใ่ ชว้ ิชามนตด์ า
สะกดไม่ใหก้ นั ดามาเขา้ ร่างของเธอไดส้ าเร็จ
"โอย๊ ..! หนูเจ็บ ลงุ ปล่อยหนูเถอะนะหนูเจ็บ " เสียงกนั ดาร้องออกมาอยา่ งเจบ็ ปวด เมื่อถูก
ชายแกเ่ อาเข็มแทงที่ตุก๊ ตาผา้ ทีเ่ ขยี นช่ือของเธอติดเอาไวอ้ ยา่ งแรง
"โอย๊ ..! เจบ็ เหลือเกิน หลวงตาช่วยหนูดว้ ยเถอะเจา้ คะ หนูเจ็บที่หวั โอ๊ย..! เจ็บทเี่ ทา้ ดว้ ยจะยืนไม่
ไหวแลว้ เจา้ คะ อยา่ ทารา้ ยหนูอกี เลยปลอ่ ยหนูไปเถอะนะคะลุง โอย้ "
กนั ดาถึงกบั ทรุดตวั นง่ั ลงกบั พ้ืนเอามอื กมุ ฝ่าเทา้ เอาไวท้ ้งั สองขา้ งอยา่ งเจบ็ ปวด เม่อื ตาแกเ่ อา
เข็มลงอาคมแทงทีฝ่ ่าเทา้ ของหุ่นในมือของมนั สุดแรงอกี คร้งั
“น่ีอแน่ แกตอ้ งทกุ ขท์ รมานเหมือนทลี่ ูกสาวของฉนั ถา้ แกไม่ยอมใหร้ ่างน่ีกบั ลกู สาวของฉัน
แกก็ตอ้ งเจบ็ ปวดแบบน้ีแหละ นี่แน่”ลงุ แก่เอาเขม็ ทมิ่ แทงตามร่างหุ่นของกนั ดา เพื่อสะกดเธอ
และทาให้เธอเจบ็ ปวดจนทนไมไ่ ดต้ อ้ งยอมให้ร่างของเธอกบั มนั น้นั เอง
“โอย้ หนูเจ็บเหลือเกิน ลงุ อยา่ ทาร้ายหนู เจ็บ พอแลว้ หนูยอมแลว้ อยา่ ทาหนูอกี เลย”กันดา
เจบ็ ปวดเกินกว่าจะทนไหว
“สีกากนั ดาอดทนไว้ อยา่ ยอมแพ้ อดทนไว้ อยา่ ไปยอม อาตามาจะเรียกคนมาช่วยสีกาเอง อดทน
ไว้ ”
หลวงตาส่งกระแสจิตของทา่ นมาทรี่ ่างของหมวดเกา้ ทีก่ าลงั วิ่งกลบั มาทห่ี ้องลบั ทพี่ วกเขา
เห็นมนั เมื่อก้ี เพ่ือใหห้ มวดเกา้ มาช่วยกนั ดากอ่ นน้ันเอง เพราะท่านไมส่ ามารถจะฆา่ ชายแก่ได้
เพราะทา่ นเป็นพระ จงึ ตอ้ งใหห้ มวดเกา้ ช่วยกนั ดาแทน
ส่วนทา่ นไดแ้ ตช่ ่วยสกดั ก้นั ไมใ่ หช้ ายแก่ใชค้ าถามนตด์ าของมนั ทาร้ายกนั ดาไปมากกวา่ น้ี
เพอื่ ใหห้ มวดเกา้ มาช่วยเธอไดท้ นั เวลาเท่าน้นั
แต่ธรรมกใ็ ช่ว่าจะเอาชนะส่ิงชวั่ ร้ายไดเ้ สมอไป ย่งิ ท่านเป็นพระจะฆ่าใครกไ็ มไ่ ด้ ต่อใหค้ น
น้นั จะทาเลวสกั แค่ไหนก็เถอะ เพราะมนั เป็นกรรมของแตล่ ะคนน้นั เอง จงึ ตอ้ งให้เจา้ กรรมนาย
เวรของเขามาจดั การกนั เอง
"โยมหมวดเกา้ รีบกลบั มาทห่ี ้องทอ่ี าตมาอยกู่ อ่ นเถอะ มาช่วยสีกากนั ดาก่อน ส่วนทางน้นั
ปลอ่ ยใหเ้ ป็นหนา้ ท่ขี องโยมอกี คนทาแทนไปก่อน เร็วเขา้ เถอะโยม"เสียงหลวงตาส่งจิตเป็นส
เยงมาบอกกบั หมวดเกา้ ทาใหเ้ ขาตอ้ งหนั มาบอกภูผาท่ีกาลงั วง่ิ ตามหลงั เขามาตดิ ๆ อยา่ งรอ้ น
รน
"ภผู าหลวงตาเรียกผม คงไปกบั คณุ ไม่ไดแ้ ลว้ คุณไปท่ีหอ้ งน้นั ก่อนเถอะ กนั ดากาลงั ตกอยใู่ น
อนั ตรายผมตอ้ งไปเธอกอ่ น หลวงตากาลงั เรียกผม ถา้ ผมช่วยกนั ดาเสร็จแลว้ จะรีบกลบั มาช่วย
คณุ ทน่ี ้ีอกี แรง"หมวดเกา้ บอกกบั ภูผาดว้ ยสีหนา้ ร้อนรน
“ง้นั คณุ กไ็ ปช่วยเพ่ือนคณุ กอ่ นเถอะ ทางน้ีเด๋ียวผมจดั การคนเดียวกน็ ่าจะได”้ ภผู าบอกเขา
“ง้นั ผมฝากคุณทาตอ่ ดว้ ยนะ ผมจะรีบลกบั มาช่วย ผมไปนะ”หมวดเกา้ บอกเขาก่อนจะรีบผลกั ตวั
จะวง่ิ ไปอกี ทาง แต่กถ็ กู ภผู าเรียกเขาเอาไวช้ ะก่อน
"เดี๋ยวคณุ รู้หรือว่าจะตอ้ งไปทางไหน”ภูผาถามเขา
“รู้สิ ผมกต็ ามเสียงของหลวงตาไปไงคณุ ตอนน้ีกนั ดาเธออยกู่ บั หลวงตา " หมวดเกา้ รีบบอกภูผา
“โอเคผมจะไดห้ มดห่วง ถา้ คณุ รูว้ ่าจะตอ้ งไปทางไหน ง้นั เจอกนั โชคดีนะคณุ ตารวจ “ภูผาบอก
เขา
“หือขอบใจ คุณเองกเ็ ช่นกนั ” หมวดเกา้ หนั มาพดู กบั ภผู า
“ไม่เป็นไรคณุ รีบไปเถอะ เดี๋ยวช่วยเพื่อนคณุ ไมท่ นั ”
ภูผารีบบอกหมวดเกา้ เพราะดทู ่าทางของเขาจะเป็นห่วงเพอื่ นคนน้ีเอามาก ๆ ท้งั ๆ ท่ยี งั ไม่
หายสงสัยว่าหลวงตามาบอกหมวดเกา้ ตอนไหน ทาไมเขาถึงไม่เหน็ ท่านเลย แตก่ ไ็ ม่อยากจะร้งั
หมวดเกา้ เอาไว้ จงึ ไดแ้ ต่เกบ็ ความสงสัยเอาไวก้ อ่ น เพราะตอนน้ีเขาเองก็ตอ้ งรีบไปหาคาตอบ
เรื่องหอ้ งลบั เหมอื นกนั
“กนั ดารอผมนะผมกาลงั รีบไปช่วยคุณ”
หมวดเกา้ รีบว่ิงตรงมาที่ห้องท่หี ลวงตาทา่ นกาลงั ตอ่ สูอ้ ยกู่ บั อานาจร้าย และสิ่งทเ่ี ขามองเหน็ ก็
คอื ร่างของกนั ดากาลงั ดิน้ ทุรนทลุ ายอยบู่ นพ้ืนกลางห้อง ไม่ไกลจากร่างของเธอนกั โชคดีท่ี
ดวงตาของหมวดเกา้ สามารถมองเหน็ วิญญาณไดเ้ ขาจึงมองเห็นเธอได้
"กนั ดาคณุ เป็นอะไรบอกผมมาสิ คณุ ทาไมถึงไดเ้ ป็นแบบน้ี..” หมวดเกา้ รีบเขา้ มาพยงุ ตวั เธอ
ลุกข้ึนแตก่ นั ดากบั เอามือช้ีไปที่ร่างของชายแก่ตรงหนา้ ของเธอ
"คุณช่วยฉนั ดว้ ยช่วยฉันที ฉันปวดเหลอื เกินเขาทาอะไรฉนั ก็ไม่รู้ เจ็บไปหมดท้งั ตวั เลยช่วย
ดว้ ย ช่วยหยดุ ลงุ คนน้นั ทเี ถอะ ฉันจะทนไมไ้ หวแลว้ ทรมานเหลือเกิน "
กนั ดาพูดจบกด็ ิน้ ไปมาอยา่ งเจบ็ ปวด หมวดเกา้ จงึ วางเธอลงทีพ่ ้นื เหมอื นเดิมกอ่ นจะรีบเขา้ ไป
หาชายแก่ทก่ี าลงั นงั่ เอาเขม็ ท่ิมแทงใส่ตกุ๊ ตาตรงหนา้ ในมือของแกดว้ ยสายตาน่ากลวั
“นี่แน่แกตอ้ งทนทุกขท์ รมาน ทนทกุ ขท์ รมาน น่ีแน่ ตายชะ ตายไปชะ”เสียงลุงท่ีกลงั นง่ั หลบั ตา
มือหน่ึงนบั ลกู ประคา อีกมือถอื เขม็ ท่ิมแทงหุ่นข้ีผ้ึงตรงหนา้ ไปดว้ ย ปากกบ็ ่นพึมพาไปดว้ ย
หทวดเกา้ ถงึ กบั ตกใจ ทเ่ี หน็ แบบ เขาจงึ เร่ิมเขา้ ใจ ว่าทาไมกนั ดาถกู ดูเจบ็ ปวด
"น่ีลุงกาลงั อะไรเธอบอกมานะ..ลงุ ทาอะไรเพอื่ นผม ทาไมเธอถึงดเู จบ็ ปวดแบบน่ี หยดุ ทาร้าย
เธอนะลุง ผมไม่อยากทาร้ายคนแก่ ลุงอยา่ บงั คบั ผมนะ หยดุ สิครับลงุ ไมง่ ้นั ผมยงิ ลุงจริง ๆ ดว้ ย
อยา่ บงั คบั ใหผ้ มตอ้ งทา ” หมวดเกา้ ยกปื นข้นึ ขู่ตาแก่ท่ีกาลงั นงั่ เอาเข็มทิ่มแทงตวั ตกุ๊ ตาอยู่ โดย
ไมส่ นใจจะตอบคาถามของเขา
"แกคดิ วา่ ไอป้ ื นกระจอกของแกจะฆา่ ฉันไดห้ รือไงกนั ไอต้ ารวจน่าโง่เอย่ หึหึหึ"!ชายแก่พดู
กบั เขาพรอ้ มกบั หนั หนา้ มามองทเ่ี ขา ใบหนา้ น้นั เปลยี่ นจากใบหนา้ ของคนธรรมดาเป็นหนา้ ผี
ไปแลว้ ตอนน้ี
"เฮย้ ..เป็นไปไดไ้ งกนั !”
หมวดเกา้ เหน็ แบบน้นั ถึงกบั มือสน่ั ทาอะไรไมถ่ กู ไปเลย อทุ านออกมาดงั ๆ
" อะไรกนั น้ีลุงคนน้ีเขาตายไปแลว้ หรือ เขาไม่ไดต้ าฝาดไปเองใช่ไหม ผะ ผี ท้งั พ่อท้งั ลกู เลย
ใช่ไหม เวรละ เคยแต่ไลจ่ บั โจรไมค่ ิดวา่ จะตอ้ งมาไลจ่ บั ผีตวั เป็น ๆ ทาไงดีครบั หลวงตา ผมมเคย
จบั ผชี ะดว้ ยสิครบั ” หมวดเกา้ ถึงกบั ขอความเห็นจากหลวงเลยคร้ังน้ี
"ใช่แลว้ โยมเขาตายมานานแลว้ ปื นของโยมทาอะไรผรี ้ายตนน้ีไมไ่ ดห้ รอก โยมตารวจ
นอกจากเผาร่างของพวกเขาเทา่ น้นั ตอนน้ีโยมคงจะตอ้ งรีบเอาร่างของสีกากนั ดาไปไวใ้ นหอ้ ง
พระน้นั ก่อน อยา่ ให้นางผีร้ายไดร้ ่างของสีกากนั ดา”หลวงตาบอกกบั เขา
“ตอนน้ีสีกายงั ไม่สามารถเขา้ ร่างของเธอได้ เพราะอานาจของผรี า้ ยท้งั สองตนน้ีขดั ขวางอยู่
เร็วเขา้ เถอะโยม รีบพาร่างของสีกาไปชะอาตมาจะช่วยกนั พวกเขาไวใ้ ห้"หลวงตาพูดจบก็
หลบั ตาลงเขา้ สมาธิของท่านตอ่ ไป
"ครับหลวงตา"
หมวดเกา้ จงึ รีบวงิ่ เขา้ มาอมุ้ เอาร่างท่นี อนหลบั อยบู่ นพ้ืนของกนั ดา กาลงั จะพาร่างของเธอ
ออกไปจากหอ้ งน้ี ถา้ ไมม่ ีนางผีรา้ ยเขา้ มาขวางเอาไวช้ ะกอ่ น
"แกปลอ่ ยร่างของฉนั ลงนะ ไอห้ นุ่มเอาร่างของหล่อนมาใหฉ้ นั แลว้ แกจะรอดเอามาสิ อยาก
ตายหรือไง อยา่ ยงุ่ กบั ร่างน้ี "นางผีร้ายตะคอกใส่หมวดเกา้ เสียงดงั อยา่ งดุดนั และน่ากลวั
"ไม่มที างฉนั ไมย่ อมยกร่างของเธอให้แกหรอก นอกจากวา่ แกจะฆ่าฉันชะก่อน หลบทางของ
ฉันนะหลีกไปสิ แกเป็นผีก็อยสู่ ่วนผี ทาไมจะตอ้ งมาหลอกหลอนผูกพยาบาทพวกเราดว้ ย เรา
ไมเ่ คยทาเวรกรรมตอ่ กนั ชะหน่อย" หมวดเกา้ บอกกบั ผรี า้ ย ก่อนจะตดั สินใจพุ่งตวั ออกไปจาก
ประตูห้องท้งั ๆ ที่ยงั มีร่างของนางผีรา้ ยขวางทางของเขาอยู่ อยา่ งไม่คดิ กลวั ตายอีกตอ่ ไป
พรอ้ มกบั ทีภ่ ผู าเองก็เพ่งิ หาทางเปิ ดประตูหอ้ งลบั น้นั ไดส้ าเร็จ
“ปัง ปัง ปังป๊ักป๊ัก โครม เพลง้ ”
ออกชะทไี อก้ ญุ แจบา้ เอย้ จะแข็งอะไรนกั หนาวะ มอื แตกเลยกู โคตรเจบ็ “ภผู าบน่ คนเดียว
หลงั จากใชแ้ ทง่ เหล็กทบุ จนประตูกุญแจพงั ตอนน้ีเหง่ือไหลท่วมตวั แถมมือยงั มาเจบ็ อกี แต่มนั
กท็ าให้เขาทาสาเร็จจนได้ เม่อื เขาทาลายประตบู านน้ีไดแ้ ลว้
"ฮาเปิ ดไดแ้ ลว้ ไหนดูสิ วา่ มนั คอื หอ้ งอะไรกนั แน่ อูโ้ คตรเหม็นอบั เลย กลนิ่ เหมือนชากศพ
นบั ร้อยก็ไมป่ าน"ภผู าบ่นเสียงดงั พรอ้ มกบั เอามือผลกั ประตอู อกกวา้ ง กอ่ นทก่ี ลิน่ เหม็นจะพวย
พ่งุ ออกมาเตะจมูกของเขาอยา่ งจงั
"อยุ้ แหวะ แหวะ โอม้ นั มีอะไรมาตายในห้องน้ีวะ่ น้ี แคร่ก ๆ” ภูผาถึงกบั สาลกั กลิ่นเหม็นและ
ไอจามออกมาดงั ๆ
"แคร่ก ๆ "
เพราะท้งั กลน่ิ เหมน็ และฝุ่นอบอวนไปทว่ั หอ้ งน้ี หลงั จากทปี่ ระตูพงั ลงเขาเอามอื ดึงใยแมลง
มุมท่เี กาะเตม็ ไปหมดออก พรอ้ มกบั เพ่งสายตามองสารวจไปขา้ งในหอ้ ง และสิ่งทเ่ี ขามองเหน็ ก็
คือโลงศพนบั สิบวางเรียงกนั อยใู่ นหอ้ งน้ี
“ห่าเหวน่ีมนั หอ้ งสุสานชดั ๆ มีแต่โลงศพคนตายเต็มไปหมด มนั คอื ศนู ยร์ วมห้องซ่อนศพสินะ
ถา้ เดาไมผ่ ดิ หน่ึงในน้นั จะตอ้ งมีศพของนางผรี ้ายแน่ ๆ “ภูผามองสารวจโลงศพทม่ี ยี กั ใยมุมเกาะ
เต็มไปหมด
“น่ีมนั บา้ นผสี ิงชดั ๆ มแี ต่ศพคนตาย ซ่อนอยู่ ใครกนั ทฆี่ ่าพวกเขา แลว้ เอาศพในไวใ้ นหอ้ งน้ี
น่าจะตายมานานแลว้ ดว้ ย ฆาตกรคงจะโหดน่าดู ถึงฆา่ คนไดม้ ากถงึ เพยี งน้ี ”
ภผู าคิดกอ่ นจะเดินไปทโี่ ลงศพอนั หน่ึงทว่ี างอยไู่ ม่ไกลจากจดุ ที่เขายนื อยนู่ กั หอ้ งน้ีเยน็ มาก ๆ
เยน็ จนเขาใหร้ ูส้ ึกหนาวส่นั แต่เขาตอ้ งหาร่างของนางผรี ้ายให้เจอกอ่ น ต่อใหต้ อ้ งทนหนาวสกั
แค่ไหน จึงรีบมองหาอะไรมางบั ฝาโลงศพออกดู เขาเรียกทจ่ี ะเปิ ดโลงศพทอี่ ยใู่ กล้ ๆ ประตกู อ่ น
และบ่นไปดว้ ย
"บา้ เอย้ น้ีมนั ห้องเก็บศพดี ๆ น้ีเอง อุตส่าหต์ ามหามาต้งั นาน ที่แทก้ อ็ ยใู่ นหอ้ งบา้ นี่ท้งั หมด ดู
สิว่าศพน่ีของใครกนั ขอโทษนะครับ ที่ตอ้ งรบกวนพวกคณุ ทก่ี าลงั หลบั สบาย อยา่ วา่ กนั นะ "
เขาบอกกบั เจา้ ของโลงศพ ก่อนจะเปิ ดฝาโลงศพออกกอ่ นดู แลว้ เขาก็มองเห็นร่างทไ่ี ร้ซ่ึงลม
หายใจของผชู้ ายคนหน่ึงนอนเหยียดยาว อยใู่ นโลงศพน่ี
เขาเหลือแค่หนงั หุม้ กระดกู เท่าน้นั เขาสวมเส้ือผา้ ชุดสีขาวเหมือนหมอนอนสงบน่ิงอยใู่ นโลงศพ
ตรงหนา้ ภผู า
“ศพน่ีของใครกนั คงตายอยา่ งทรมานน่าดู ดจู ากสภาพศพแลว้ ไมน่ ่าดเู ทา่ ไหร่ “ภูผาทีไ่ มไ่ ดก้ ลวั
ผี เพราะเคยบวชเรียนอยใู่ นวดั กบั หลวงตา และเคยเห็นศพคนตายมาหลายศพดว้ ยกนั มนั เคยทา
ให้เขาชินตา กลา้ ทจ่ี ะมองสารวจศพตรงหนา้
“ ท่หี ัวมรี อยแตกเหมอื นถกู ของแขง็ ตจี นเละ แทบมองไมอ่ อกวา่ เขาเป็นใคร จะเป็นใครกช็ ่าง
เขาเถอะ เอาไวใ้ ห้ตารวจมาจดั ากรเองละกนั ไมใ่ ช่ศพทเี่ ราตอ้ งการ ไม่กวนแลว้ นะหลบั ใหส้ บาย
นะครับ ”
ภูผาจงึ ตดั สินใจปิ ดฝาโลงศพกลบั ลงไปเหมอื นเดมิ เพราะไมใ่ ช่ศพท่เี ขาตอ้ งการน้นั เอง ภูผา
เปิ ดอกี โลงศพดูกม็ แี ตศ่ พที่เขาแทบไมร่ ู้จกั นอนอยใู่ นน้นั จนมาถึงโลงศพท่ีหก
“เอาวะโลงน่ีขอให้ใช่ทเี ถอะ ไมง่ ้นั คงไดเ้ ปิ ดทกุ โลงแน่เลย ถงึ จะไมก่ ลวั แตก่ ห็ วน่ั ๆ อยนู่ ะ
ไม่อยากรบกวนคนตาย ”
ภูผาพยายามคดิ ขออยา่ ใหเ้ ป็นกาหลงเลย เพราะลกึ ๆ แลว้ เขาก็ไมอ่ ยากจะคดิ วา่ กาหลงจะตาย
แลว้ จริง ๆ เขายงั หวงั วา่ กาหลงจะยงั มีชีวติ อยู่ เขาคอ่ ย ๆ ยืน่ มอื ไปจบั ท่ีฝาโลง เพ่ือจะเปิ ดมนั
ออกอยา่ งชา้ ๆ สุดทา้ ยฝาโลงก็ถกู เปิ ดออกกลา้ ง
และภาพที่เขามองเห็นกท็ าให้เขาถงึ กบั รีบถอนหายใจออกมาแรง ๆ
“โลง่ อกไปที ไม่ใช่ศพของคนทเ่ี ขากลวั ว่าจะเป็นเธอ”ภูผายกมือทาบอก ไม่ใช่กาหลงสงสยั จะ
เป็นแม่บา้ น เพราะดูจากชุดและการแต่งตวั แลว้
“สรุปทุกคนในบา้ นน้ีถูกฆ่าตายยกบา้ นเลยหรือวะนี่ โหดสัส ๆ ๆ ”
ภผู าไมอ่ ยากจะเชื่อก็ตอนท่ีเขามาทน่ี ้ีคร้ังแรก ทกุ คนก็ยงั ดมู ชี ีวิตอยนู่ ้ีนา หรือวา่ พวกเขาจะ
เจอผหี ลอกแต่ไม่รู้ตวั บา้ เอย้ ..”
“ทผ่ี ่านมามนั คอื อะไร ผหี รือคน ท่พี วกเขาเจอ เม่อื หา้ เดือนก่อน คดิ แลว้ โคตรหลอนเลย
ตอนน้ี”
ภผู าเปิ ดฝาโลงศพอีกโลงคร้ังน้ีเขาถงึ กบั แทบชอ็ ก เพราะอกี ศพกค็ ืออตี าลงุ คนน้นั สภาพฝาโลง
ไมไ่ ดป้ ิ ดสนิทและสภาพศพของแกกเ็ หมือนต้งั ใจฆา่ ตวั ตายโดยการกินยาฆ่าตวั ตาย เพราะมีขวด
ยาพิษวางอยใู่ นโลงศพดว้ ยพรอ้ มกบั กุญแจของหอ้ งน้ีวางอยขู่ า้ ง ๆ ศพของแก
"ตาลงุ น้ีก็ตายแลว้ ดว้ ย ถา้ แกตายไปแลว้ ใครกนั ทใ่ี ส่กุญแจห้องน้ี ขา้ งนอกน้นั เอาละสิ หรือว่า
จะมที างเขา้ หอ้ งน้ีไดส้ องทาง ช่างมนั เด๋ียวคอ่ ยหาคาตอบ หาศพตอ่ แลว้ อีกสองโลงน้ีละจะเป็น
ของใครกนั ..” ภผู ารีบหาอะไรมางบั ฝาโลงออกแตม่ นั เปิ ดไม่ออก
"อ้ือเปิ ดสิวะกาหลงพขี่ ออยา่ ให้เป็นเธอเลย เปิ ดสิโธ่เวย้ ไอโ้ ลงศพบา้ น้ี ทาไมมนั เปิ ดยากจงั ว่ะ
..! ภูผาพยายามใชเ้ หลก็ งบั ฝาโลงออกแรง ๆ เขางบั อยนู่ านจนมอื เร่ิมเจบ็ มีเลอื ดซึมทฝ่ี ่ามือท้งั
สองขา้ ง
"โธ่เวย้ เปิ ดสิวะ..!” ภผู ากระแทรกสุดแรงทฝ่ี าโลง
"เพลง้ ..!”
ดา้ นหมวดเกา้ ตอนน้ีเขากาลงั อมุ้ ร่างไรส้ ติของกนั ดา วิง่ หนีนางผรี ้ายดว้ ยความเหน่ือยหอบผี
รา้ ยกาลงั ไลต่ ามเขา และสุดทา้ ยมนั ก็พุ่งตวั เขา้ มาจะทารา้ ยเขา ทอ้ งฟ้ากบั หลวงตารีบเขา้ มาช่วย
เขาเอาไวไ้ ดอ้ กี แคไ่ ม่กี่กา้ วเขากจ็ ะถงึ หอ้ งพระอยแู่ ลว้ แตเ่ ขาตอ้ งสะดุดหกลม้ ลงท่พี ้นื พรอ้ ม ๆ
กบั ร่างของกนั ดา ส่วนเจา้ ของร่างไดแ้ ต่ยืนรอ้ งไหอ้ ยขู่ า้ ง ๆ เขา โดยไม่สามารถกลบั เขา้ ร่างของ
ตวั เองได้ เพราะถกู ชายแกข่ ดั ขวางเธอเอาไวน้ ้นั เอง
ชายแกใ่ ชอ้ านาจของมนั ทาร้ายหลวงตาจนทา่ นไดร้ ับบาดเจบ็ สาหสั เช่นกนั " หึหึหึ วา่ ไงไอ้
พระแกแ่ กมีอะไรจะมาสู้กบั ขา้ อกี ไหม แค่ถูกมดี หมอของขา้ ฟันเขา้ แค่คร้ังเดยี วกไ็ ม่ไหวหรือวะ่
หึหึ ตายชะเถอะไอพ้ ระชอบแส่ดีนกั "
มนั พุง่ มดี หมอของมนั เขา้ ใส่ร่างของหลวงตาตอนทที่ ่านกาลงั ต่อสูอ้ ยกู่ บั พวกผรี า้ ยทม่ี นั ปลุก
ข้ึนมาขดั ขวางหมวดเกา้ และทอ้ งฟ้าน้นั เอง
"โอย๊ ย..”
เสียงร้องของหลวงตา ทาให้ทอ้ งฟ้าตอ้ งรีบเขา้ ไปดทู ่านท่ลี ม้ ลงกบั พ้นื หอ้ ง และร่างของ
ทา่ นก็หายไปต่อหนา้ ตอ่ ตาของพวกเขา เหลอื เอาไวแ้ คค่ วามวา่ งเปลา่ ในหอ้ งน้ีกบั ร่างของชายแก่
ทสี่ ่งเสียงหัวเราะออกมาดงั ๆ อยา่ งพอใจ
“หีหีหึหึหึ..!”
“หลวงตาครบั ไมน่ ะหลวงตาหายไปไหนแลว้ ..!” เสียงทอ้ งฟ้าร้องข้นึ มาสุดเสียง เมือ่ เขา
มองเห็นหลวงตาทา่ นหายไปต่อหนา้ ต่อตาเขา
"พระแก่น่าโงส่ ุดทา้ ย แกกแ็ พข้ า้ จนไดฮ้ า่ ฮ่า..”
ชายแแก่เดินเขา้ มาหาทอ้ งฟ้าทกี่ าลงั ตกใจ ที่หลวงตาถกู มนั ทารา้ ยทา่ นจนตอ้ งยอมกลบั ไปหา
ร่างของท่าน ที่มจี า่ สมชายเฝ้าอยเู่ ขาถึงกบั ตกใจที่เหน็ หลวงตาถึงกบั มเี ลอื ดไหลซึมออกมาที่
หนา้ อกขา้ งซา้ ยของท่าน และท่านถงึ กบั มอี าการเซนิด ๆ
"หลวงตาไปโดนอะไรมาครับถงึ ไดม้ สี ภาพเป็นแบบน้ี ดสู ิเลือดออกมามากดว้ ยตอ้ งใหผ้ ม
ตามหมอมาทนี่ ้ีไหมครับหลวงตา..”
จ่าสมชายรีบลุกข้นึ มาดูทา่ น ท่นี งั่ เอาฝ่ามือกุมบาดแผลท่ีถูกแทงดว้ ยมดี หมอของตาแกน่ ้นั
อยา่ งเจ็บปวด สีหนา้ ของทา่ นตอนน้ีดูไมด่ ีเอาชะเลย แตท่ า่ นพยายามฝื นเอาไวแ้ ละพูดกบั จ่า
สมชาย
"อาตมาถกู ผีร้ายตนน้นั ลอบทารา้ ยเอาตอนทอี่ าตมาเผลอนะโยม จา่ สมชายคงกลบั ไปช่วย
โยมท้งั สามคนท่ีนน่ั ไม่ไดอ้ กี แลว้ ตอนน้ี กค็ งตอ้ งปล่อยใหเ้ ป็นหนา้ ทข่ี องเวรกรรมของแต่ละคน
แลว้ ละนะโยม อาตมาคงตอ้ งขอตวั ไปรกั ษาตวั เองกอ่ น"พูดจบทา่ นก็พยายามจะลกุ ข้ึนยืน แตเ่ ซ
จนเกือบจะลม้ ลง ถา้ ไม่ไดจ้ า่ สมชายเขา้ มาพยงุ ทา่ นเอาไว้
"ตอนน้ีโยมอยา่ เพิง่ ห่วงอาตมาเลย รีบตามไปช่วยโยมท้งั สามคนทน่ี น่ั กอ่ นเถอะ ส่วนทางน้ี
ปล่อยใหอ้ าตมารักษาดว้ ยวิธีของอาตมาเองเถอะนะรีบไปชะ"หลวงตาบอกกบั จา่ สมชาย เขาจึง
รีบเรียกลกู พระในวดั มาดแู ลหลวงตาทา่ นแทนเขา กอ่ นจะรีบว่ิงออกไปข้นึ รถท่จี อดอยทู่ ลี่ าน
จอดรถหนา้ กุฏิของหลวงตาท่าน
ส่วนทางดา้ นหมวดเกา้ พวกเขากาลงั จะแย่ เมอ่ื ชายแก่ใชว้ ิชามนตด์ าของเขาทาร้ายหลวงตา
จนเป็นผลสาเร็จไดแ้ ลว้ มนั จึงหันมาเลน่ งานทอ้ งฟ้ากบั หมวดเกา้ เป็นรายตอ่ ไป
"แกอกี คนไอผ้ ีเลร่อนฉนั จะกาจดั แกไปใหพ้ น้ ๆ ทางของลกู สาวขา้ ใหส้ ิ้นชาก เหมือนกบั ขา้ ฆ่า
ไอพ้ ระแกน่ ้นั ตายชะเถอะไอผ้ ตี วั แสบ"ชายแกย่ กมดี หมอของมนั จะแทงทรี่ ่างของทอ้ งฟ้า แต่
หมวดเกา้ ยกปื นข้นึ ยิงใส่มนั ชะก่อน
"ปัง..!”
ร่างของชายแก่แคส่ ะดุง้ เมอ่ื กระสุนว่งิ ผา่ นร่างของมนั ไปถงึ สองนดั ดว้ ยกนั เพราะลูกปื น
ของเขาไมส่ ามารถทาอะไรมนั ไดเ้ ลย แต่กย็ งั พอช่วยให้ทอ้ งฟ้ารอดไปได้ ชายแกห่ ันมาเล่นงาน
หมวดเกา้ แทนทอ้ งฟ้า
"ลกู ปื นของแกฆา่ คนที่ตายไปแลว้ ไม่ไดห้ รอกไอต้ ารวจน่าโง่ ขา้ บอกแกไปแลว้ ไง"ชายแก่
หันมาตวาดใส่หมวดเกา้ เสียงดงั ดว้ ยความโมโหทีเ่ ขาเขา้ มาขดั ขวางมนั อกี คร้ัง
"ใช่ลกู ปื นของฉันอาจฆ่าผีร้ายอยา่ งแกไม่ได้ แต่มนั กพ็ อจะหยดุ แกไมใ่ หฆ้ า่ เพ่ือนของฉันได"้
พูดจบหมวดเกา้ ก็ยิงใส่มนั อีกนดั ติด ๆ กนั ชายแก่เซไปตามแรงกระสุนของเขาทวี่ งิ่ ผา่ นตวั ของ
มนั ไป
"รีบหนีเถอะครบั หมวดเราทาอะไรมนั ไมไ่ ดห้ รอก ตอนน้ีเอาร่างของเพอื่ นคุณไปทห่ี ้องพระ
ตามทห่ี ลวงตาบอกกอ่ นเถอะ"ทอ้ งฟ้าบอกมหวดเกา้ ท่กี าลงั ยกปื นจะยงิ ใส่ผีร้ายตรงหนา้ ของเขา
อีกนดั
"ผมกอ็ ยากจะรู้อยเู่ หมอื นกนั วา่ เราจะไมม่ วี ธิ ีฆา่ มนั ได้ แตเ่ ราคงจะตอ้ งร่วมมอื กนั "หมวด
เกา้ พูดจบกส็ ่งซิกใหท้ อ้ งฟ้ารีบเขา้ ไปแยง่ เอามีดหมอในมอื ของมนั มาใหไ้ ด้ ตอนท่ีเขาหลอกลอ่
มนั ใหม้ าสนใจเขาแทน
และจงั หวะทีห่ มวดเกา้ ใชก้ ลวิธีของเขาหลอกล่อไอผ้ ีรา้ ย ให้หลงกลเขาดว้ ยการพุ่งตวั เขา้ หา
มนั อยา่ งไม่กลวั ตาย ก็ทาใหช้ ายแกเ่ องกว็ ง่ิ เขา้ มาหาเขาเหมือนกนั เพราะคิดว่าไอเ้ ดก็ หนุ่มคนน้ี
ไมส่ ามารถจะฆา่ มนั ไดน้ ้ันเอง
“เขา้ มาเลย วนั น้ีแกตายแน่”
แตม่ นั คิดผิดถนดั เมื่อมนั ถกู หมวดเกา้ ใชแ้ ขนขา้ งทม่ี ีเชือกสายสินของหลวงตาที่ผกู ติดอยกู่ บั
ขอ้ มือของเขา พ่งุ เขา้ ชกที่หนา้ ผากของมนั เต็มหมดั ของเขาพอดิบพอดี
“โอย้ ร้อนร้อน”
ทาใหม้ นั ถงึ กบั หงายหลงั ลม้ ลงไปท่ีพ้ืนส่งเสียงรอ้ งออกมาอยา่ งเจบ็ ปวด
"โอย๊ ยย.. รอ้ นเหลอื เกินไอต้ ารวจสารเลวน้ีมึงทาอะไรกะก.ู .อยา่ บอกนะว่ามงึ มนั กม็ ขี องดีติดตวั
ขา้ ถงึ ทาอะไรเอง็ ไม่ได”้
มนั ถงึ กบั รีบปลอ่ ยมีดหมอในมอื ลงกบั พ้นื เพราะตอ้ งเอาฝ่ามอื กมุ ทหี่ นา้ ผากทม่ี รี อยไหมข้ อง
มนั เอาไวอ้ ยา่ งเจบ็ ปวด ทาให้ทอ้ งฟ้ามีโอกาสพงุ่ ตวั เขา้ มาแยง่ เอามีดหมอของมนั ไปได้ ตอนที่
มนั กาลงั เผลอ
"หมวดรับ..”
ทอ้ งฟ้ารีบโยนมีดหมอของผีร้ายไปให้หมวดเกา้ กอ่ นทมี่ นั จะทนั ไดร้ ูต้ วั วา่ หลงกลท้งั สอง
คนเขา้ แลว้ กส็ ายเกินไปชะแลว้ ตอนน้ี
“หมบั ”
เพราะหมวดเกา้ ไดม้ ีดหมอของมนั ไปแลว้ น้นั เอง มนั ถงึ กบั โกรธท้งั สองคนที่มนั เสียรู้เขา้ จนได้
จนปล่อยให้มีดหมอของมนั ตกไปอยใู่ นมือของศตั ูร
"ไอเ้ ดก็ เวรมึงกลา้ ดียงั ไงมาหลอกกแู บบน้ี เอามดี ของกูคืนมาเด๋ียวน้ีเอาของกูคนื มา..”
มนั ตวาดใส่หมวดเกา้ ท้งั ทีย่ งั เอามอื กมุ หนา้ ผากของมนั อยู่ และจะเขา้ มาแยง่ เอามีดของมนั
คนื ไป แตห่ มวดเกา้ รอจงั หวะอยกู่ อ่ นแลว้ เมอ่ื เขาตดั สินใจดึงสายสินทีข่ อ้ มอื ของเขานามาผูกตดิ
กบั ปลายมีดหมอเอาไว้ เขาจงึ ใชม้ ดี หมอของมนั ฆ่าตวั มนั เอง เขาพงุ่ ปลายมีดเขา้ ใส่ร่างของมนั
“ฉีก..”
"โอย๊ ยยหวดี ..!”
มดี หมอแทงเขา้ ตรงหวั ใจของมนั จนมิด
เม่ือผีรา้ ยถูกแทงเขา้ ที่หวั ใจดว้ ยมดี หมอของมนั เอง
“โอย้ ....รอ้ น”
ถงึ กบั ส่งเสียงรอ้ งอยา่ งหวยหวนดิ้นทรุ นทุลายเกิดเป็นเปลวไฟลกุ ไหมท้ ว่ มร่างของมนั เลย
ตอนน้ี กอ่ นที่วญิ ญาณรา้ ยของมนั จะแตกดบั ไป เหลือเอาไวแ้ ค่ความวา่ งเปลา่ ตรงหนา้ ของท้งั
สองคน ท่ีถึงกบั คดิ ไม่ถึงวา่ พวกเขาจะสามารถฆา่ มนั ไดด้ ว้ ยมดี ของมนั เองแท้ ๆ
"กร๊ีดด..!โอไ้ มน่ ะพ่อจ๋า พ่อของลกู อยา่ ทิ้งลกู ไปแบบน้ีสิพ่อจ๋า..!ฮ่ือ ๆๆ "
เสียงกรีดรอ้ งอยา่ งเจ็บปวดจากนางผรี ้าย ที่เห็นพอ่ ของมนั มอดไห้มไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตาของมนั
สร้างความโกรธแคน้ ใหก้ บั วิณญาณร้าย มากย่งิ กวา่ เดิม
“พวกแกฆ่าพอ่ ของฉันพวกแกตอ้ งตาย ตอ้ งตาย”
ท้งั สองคนยงั ไมท่ นั ไดย้ นิ ดีกบั ชยั ชนะของพวกเขาดว้ ยซ้า เสียงกรีดรอ้ งอยา่ งหวยหวนชวน
ขนหัวลกุ กด็ งั กอ้ งไปทว่ั บา้ นหลงั น้ี เมอื่ นางผรี ้ายไดส้ ูญเสียพอ่ ของนางไปดว้ ยน้ามือของไอ้
ตารวจคนน้ีทีย่ ืนอยตู่ รงหนา้ ของมนั
นางผรี ้ายจอ้ งมองมาทเ่ี ขาดว้ ยสายตาน่ากลวั น่าสยดสยองพองขนสุด ๆ พรอ้ มกบั ตะคอกใส่
เขาเสียงดงั กอ้ ง
"มงึ ไดต้ ารวจเลวฮื่อๆ ๆ มึงฆา่ พ่อของกูมึงตอ้ งตายตกไปตามกนั กูจะฉีกร่างของมึงออกเป็น
ชิ้น ๆ ฮื่อ ๆ โธ่พอ่ จ๋า อยา่ ท้ิงลกู ไป กบั มาพ่อจ๋า....."
"กรี๊ดดดพ่อจ๋าอยา่ จากลกู ไปแบบน้ีนะไม.่ .!พวกมึงทุกคนตอ้ งตายกนั หมดน้ี กูจะเอา
วิญญาณของพวกมงึ ไปลงนรกดว้ ยกนั ไอต้ ารวจสารเลวมึงฆา่ พอ่ ของกูมงึ อยา่ อยเู่ ลยตายชะ
เถอะมึง"
เสียงร้องอยา่ งเจ็บปวดและโกรธแคน้ หมวดเกา้ ของนางผีรา้ ย ก่อนจะพงุ่ ตวั เขา้ มาหาร่างของ
หมวดเกา้ ที่ตอนน้ี ไม่มีดา้ ยสายสินของหลวงตาเป็นเกาะป้องกนั ตวั เขาอกี แลว้ เพราะเขาเอาไป
ผูกกบั มดี หมอเพอ่ื ฆ่าวณิ ญาณรา้ ยพ่อของนางผีรา้ ยน้นั เอง มนั จึงเขา้ หาเขาไดใ้ นตอนน้ี
“มงึ ตอ้ งตาย”
“อยา่ ”
หมวดเกา้ รอ้ งออกมาอยา่ งตกใจ ท่ถี กู นางผรี ้าย จบั ร่างของเขาเหวีย่ งสุดแรงไปกระแทรกผนงั
หอ้ ง
"โครมตุบโอย๊ ..!
หมวดเกา้ ร่วงหล่นลงมากระแทรกพ้ืนสุดแรง หนา้ ผากหมวดเกา้ แตกมเี ลือดไหลซึมมออกมา
สายตาของเขาฟางมวั พยายามจะลุกแตก่ ล็ กุ แทบไมข่ ้นึ ไดแ้ ต่นอนตวั งอคุกฝุ่นอยกู่ บั พ้ืนดว้ ยสี
หนา้ แสดงความเจ็บปวด และเร่ิมกระอกั ออกมาเป็นเลอื ดสด ๆ
“อือ แค่รก”
นางผีรา้ ยพุ่งตวั เขา้ มาใกลต้ วั เขาอีกคร้งั อยา่ งรวดเร็ว ปานสายลมพดั ผา่ นจนทอ้ งฟ้าและกนั ดา
ท่เี ป็นเพยี งดวงวิญญาณไมส่ ามารถเขา้ มาช่วยหมวดเกา้ หรือรอ้ งเตรียมเขาไดท้ นั กอ่ นทม่ี นั จะ
เขา้ มาถงึ ตวั เขา ทยี่ งั นอนจุกอยกู่ บั พ้นื มีเลือดไหลซึมออกมาจากริมฝีปากของเขาสีแดงสด นางผี
รา้ ยมนั ใช้มอื ท้งั สองขา้ งของมนั กระชากตวั ของเขาใหล้ กุ ข้นึ และใชม้ ืออีกขา้ งบีบทลี่ าคอของ
เขาสุดแรงจอ้ งมองสบตาเขาดว้ ยดวงตาแดงโรจน์ดนู ่ากลวั ชวนขนหวั ลกุ
“ออื อือ ออื อยา่ บบี หายใจไม่ออก ออื ออื ”
หมวดเกา้ ดิ้นทุรนทุลายพยายามแกะฝ่ามอื ของผีรา้ ยออกจากลาคอของเขา อยา่ งหวาดกลวั สุด
ชีวติ สีหนา้ ดเู จบ็ ปวด เมอ่ื มนั ใชค้ มเล็บท่ีมปี ลายนิ้วอนั แหลมคมของมนั กดลงที่ลาคอของเขา
แรง ๆ จนมเี ลอื ดไหลซึมออกมาจากรอยบาดแผล ท่ถี ูกเลบ็ อนั แหลมคมของมนั ที่กรีดผิวหนงั
รอบลาคอของเขา ตรงผวิ หนงั ดา้ นนอกเป็นบาดแผลทางยาว เลอื ดไหลซึมลงมาตามบาดแผล
สด ๆ หมวดเกา้ ส่งเสียงรอ้ งออกมาอยา่ งเจบ็ ปวดและหวาดกลวั
“โอ๊ยยปล่อยอยา่ บีบ อยา่ กดโอ๊ยเจ็บปล่อยก.ู .”
"หยดุ นะนางผีร้าย ปล่อยตวั เขาลงชะ ไมง่ ้นั ฉันจะจุดไฟเผาร่างน้ี.”
ภูผาตะโกนบอกนางผรี ้าย เขาลากเอาโลงศพทม่ี รี ่างของกาหลงอยใู่ นน้นั ออกมาจาก
ห้องเก็บศพรวมท้งั ภาพวาดของจริงทเ่ี ขาเหน็ มนั วางอยขู่ า้ ง ๆ ศพของกาหลงน้นั เอง
“แกอกี แลว้ หรือ ไอเ้ ด็กหนา้ โง่”
มนั หันมาตะคอกใส่ภผู า ท่ียืนอยขู่ า้ งโลงศพของมนั
“แกนี่มนั แส่ไมเ่ ขา้ เร่ือง นางเดก็ น้ีอุตส่าห์ ขอให้ฉนั ปลอ่ ยแกไป แต่แกกบั รนหาทต่ี ายเอง แก
หาร่างของฉนั เจอไดย้ งั ไงกนั แกจะเก่งเกินไปแลว้ นะ”นางผรี า้ ยช้ีมอื มาทภ่ี ผู า
ที่หาร่างของมนั เจอจนได้ ตอนแรกทเ่ี ขาไดเ้ ห็นวา่ ขา้ งในโลงศพทเ่ี ขาพยายามเปิ ดฝาโลงอยู่
นานกว่าจะเปิ ดมนั ได้ แต่พอฝาโลงศพเปิ ดออก เขาเองแทบจะลม้ ท้งั ยืนเมือ่ มองเห็นร่างทีไ่ รล้ ม
หายใจของกาหลงนอนเหยียดตวั ยาวอยใู่ นโลงตรงหนา้ เขา ภูผาถึงกบั กม้ ลงกอดร่างไรว้ ิญญาณ
ของกาหลงและรอ้ งไหอ้ อกมาดงั ๆ อยคู่ นเดียว
"ทาไมกาหลง ทาไมจะตอ้ งเป็นแบบน้ีดว้ ย พม่ี าช่วยเธอชา้ ไปใช่ไหม พีข่ อโทษถา้ พอ่ี ยขู่ า้ ง ๆ
เธอเร่ืองมนั คงไม่เป็นแบบน้ีฮ่ือ ๆ กาหลงพ่ขี อโทษ เธอไมน่ ่าตอ้ งมาตายในสภาพแบบน้ีเลย
ทาไมไมร่ อพ่กี าหลงทาไม.”
ภูผาร้องไห้กอดศพของกาหลงท้งั น้าตานองหนา้ ปานจะขาดใจ ตายตามเธอไปให้ไดเ้ ขาเอา
แตพ่ ดู โทษตวั เองอยกู่ บั ศพของกาหลงอยู่นานหลายนาที รอ้ งไหจ้ นน้าตาแทบเป็นสายเลอื ดแต่
น้าตาของเขามนั กไ็ ม่สามารถทาใหก้ าหลงฟ้ื นข้ึนมาได้ ภูผาจงึ ตดั สินใจลากเอาโลงศพของ
กาหลงออกมาจากหอ้ งน้นั จนมาเจอเขา้ กบั นางผรี า้ ยท่กี าลงั จะทาร้ายหมวดเกา้ อยพู่ อดี
"แกไอเ้ ดก็ เลว แกหาร่างน้ีเจอไดย้ งั ไงกนั ..”นางผีร้ายถึงกบั ตกใจท่ภี ผู าจดุ ไฟใส่เศษผา้ ในมอื ของ
เขาข้ึนขมู่ นั
"ไมแ่ กอยา่ เผาร่างน้ีนะ อยา่ ทาลายร่างของขา้ เอาร่างของขา้ คืนมา แกตอ้ งไม่ทานะ แกตอ้ ง
ช่วยฉนั แกแ้ คน้ ใหค้ นทแ่ี กรกั สิ ตอ้ งฆ่าพวกมนั ทท่ี าใหค้ นรกั ของแกตอ้ งตาย อยา่ ไปช่วยพวก
มนั "
นางผรี า้ ยพยายามพูดใหภ้ ผู า มาเป้นพวกของมนั
“ไม่ฉันจะไม่ช่วยแกแกแ้ คน้ ใครท้งั น้นั เพราะคนท่แี กฆา่ เขาไม่ไดร้ ูเ้ รื่องน้ีดว้ ย นอกจากไอพ้ รี
ภทั รเท่าน้นั ท่ีฉนั อยากจะฆา่ มนั ไมใ่ ช่คนพวกน้ี ปล่อยพวกเขาไปชะ “ภูผาพูดกบั นางผีรา้ ย
“ไม่แกมนั โง่ พวกมนั คือพวกเดียวกนั กบั ไอค้ นทีท่ ารา้ ยคนที่แกรัก แตแ่ กกบั ไปช่วยพวกมนั แก
มนั โง่ ก็สมแลว้ ท่ีแกจะไม่สมหวงั กบั คนทีแ่ กรกั ”
มนั ด่าภูผา มนั ปลอ่ ยมือออกจากตวั หมวดเกา้ เพราะมนั ห่วงร่างของมนั น้นั เอง
“ตุบ”
หมวดเกา้ หล่นลงไปกองทพ่ี ้ืน
“อยา่ ยงุ กบั ร่างของขา้ ”
มนั สงั่ ภผู าเสียงดงั และจอ้ งมองภูผาของโกรธจดั เมื่อภูผาเผาร่างของมนั มนั พุ่งตวั เขา้ มาหวงั
จะแยง่ เอาร่างของมนั คืนจากภูผา แต่มนั ชา้ ไปชะแลว้ ตอนน้ี เพราะภผู าตดั สินใจทิง้ เศษผา้ ท่มี ี
เปลวไฟลกุ ท่วมลงไปบนโลงศพตรงหนา้ เขากอ่ นท่นี างผีร้ายจะเขา้ มาถึงตวั เขา
“ไม.่ ..”มนั ส่งเสียงรอ้ งอยา่ งหวยหวน หวาดกลวั เปลวไฟจะไห้มร่างของมนั
"มนั สายไปแลว้ ละ เพราะฉันจะไม่ยอมให้แกตอ้ งฆา่ ใครไดอ้ ีกแลว้ ไปตามทางของเธอชะเถอะ
นะ อยา่ จองเวรจองกรรมกบั พวกเราอกี เลย ท่ีผ่านมาฉันจะอโหสิกรรมใหก้ บั แก ที่พรากคนรัก
ของฉนั ไป จงกลบั ไปในโลกของเธอชะ"ภผู าบอกกบั มนั ก่อนทร่ี ่างของมนั จะค่อย ๆไหมไ้ ปต่อ
หนา้ ตอ่ ตาของทกุ คน
"ไม่.กไู มไ่ ปไหนท้งั น้นั กูจะเอาร่างของกูคืน .!กรี๊ดดด.. ร้อนเหลือเกินรอ้ น.. เมอื่ เปลวไฟเริ่ม
ลุกไหมร้ ่างของกาหลง นางผรี ้ายกถ็ งึ กบั รอ้ งออกมาอยา่ งเจบ็ ปวด รวมท้งั กาหลงดว้ ย เธอเร่ิม
ปรากฏร่างออกมาใหท้ ุกคนไดเ้ หน็ วิญญาณของเธอ เม่ือสองดวงวิญญาณรวมอยใู่ นดวงเดียวกนั
ไดแ้ ยกออกจากกนั แลว้ ตอนน้ี
"โอ๊ยร้อน ๆ ช่วยฉันดว้ ย อยา่ เผาฉนั เลย ช่วยดว้ ยร้อนเหลอื เกิน พีภ่ ูผากาหลงรอ้ นและ
ทรมานเหลอื เกินช่วยกาหลงดว้ ย ช่วยดว้ ย.."
เสียงรอ้ งอยา่ งเจ็บปวดของนางผรี า้ ยรวมท้งั กาหลง ต่างกด็ ิน้ ทรุ นทลุ ายไปมาท่ามกลางเปลว
ไฟ เม่อื ร่างท่มี นั เคยอาศยั ตอนน้ีถกู เผาไปคร่ึงร่างแลว้ ภผู าเองก็ถงึ กบั น้าตาไหลพราก เมอื่ ตอ้ ง
เผาร่างของผหู้ ญงิ ทเี่ ขารักสุดหวั ใจดว้ ยมอื ของเขาเอง
"กาหลงพ่ขี อโทษ ท่ีตอ้ งทาร้ายเธอ ใหอ้ ภยั พี่ดว้ ยเถอะนะ พี่ขอใหเ้ ธอจงไปสู่สุคติเถอะนะ ถา้
ชาติหน้ามีจริงขอใหพ้ ่ีกบั เธอไดเ้ กิดมาคกู่ นั อยา่ ใหเ้ หมอื นชาติน้ีเลยฮ่ือ ๆ พขี่ อโทษกาหลงท่ี
ตอ้ งทารา้ ยเธอแบบน้ีพี่ขอโทษจริง ๆ ฮื่อ ๆ พ่รี กั เธอนะกาหลง "
ภผู าพดู จบก็ทรุดตวั ลงนงั่ กบั พ้นื ไมห่ ่างจากร่างของกาหลงและกนั ดานกั โดยมดี วงวญิ ญาณ
ของผหู้ ญงิ ท้งั สองคนจอ้ งมองมาทีเ่ ขาดว้ ยสายตาเจบ็ ปวดและแคน้ เขา ทีท่ าลายร่างของพวกเธอ
"พภ่ี ผู าช่างใจรา้ ยกบั กาหลงเสียเหลอื เกิน เสียแรงทก่ี าหลงรกั พเี่ หมอื นพ่ีชายแท้ ๆ คนหน่ึง
และคิดมาตลอดวา่ พค่ี ือเพอื่ น และพีช่ ายคนเดียวทร่ี กั กาหลงอยา่ งจริงใจ แต่สิ่งที่กาหลงคดิ มนั
ไมจ่ ริงเลย พก่ี เ็ หมือนกบั ทกุ คนที่ทารา้ ยกาหลงฮ่ือ ๆ ความเจ็บปวดใดเลา่ จะเทา่ ถูกคนที่เรารกั
และไวใ้ จมากทส่ี ุดทารา้ ยไม่มีอกี แลว้ ในโลกใบน้ีมนั ไม่มใี ครท่รี ักกาหลงจริงเลยสกั คน แมแ้ ต่
พ่คี นทีบ่ อกวา่ รักกาหลงมาตลอด"
เสียงพดู เยน็ เยือกอยา่ งคร่าครวญ ออกจะหวยหวนชวนขนลุกเกรียวของกาหลง ท่ีกาลงั พดู
ตดั ทอ้ ภผู าอยา่ งเจบ็ ปวด เธอกาลงั ดิน้ ทุรนทุลายอยทู่ ่พี ้ืนตรงหนา้ ของเขา ท้งั น้าตานองหนา้
ความเสียใจทีค่ นทีเ่ ธอหลงไวใ้ จมากท่ีสุด กบั มาทาร้ายเธอชะเองในวนั น้ี มนั หมดแลว้ ความเช่ือ
ใจของเธอทมี่ ีใหก้ บั ภูผาพช่ี ายท่แี สนดีของเธอคนน้ี ไมม่ ีอกี แลว้ มนั จบแลว้
“กาหลงพ่ขี อโทษ พข่ี อโทษ”
“กาหลงจะไม่เชื่อใจใครอีกแลว้ ทุกคนไมม่ ใี ครรกั กาหลงจริงเลยสกั คน พกี่ ็เหมอื นกนั กาหลง
ไม่มีวนั ยกโทให้พแ่ี ละพวกมนั ทุกคน จะตอ้ งตาย”กาหลงพูดอย่างอาฆาตรแคน้ ภูผาและทกุ คน
ท่ีทาร้ายเธอ
“พีไ่ มไ่ ดอ้ ยากจะทารา้ ยกาหลงเลยนะ แต่พี่ปล่อยให้กาหลงฆา่ คนทีไ่ ม่ไดร้ ูเ้ รื่องน้ีดว้ ยไมไ่ ด้
พวกเขาไม่ไดท้ ารา้ ยกาหลง ถา้ กาหลงอยากจะฆา่ ก็ฆา่ พ่ีเถอะ อยา่ ทารา้ ยพวกเขา พ่ียอมตาย ถา้
มนั จะทาให้กาหลงหายโกรธพี่ “ภูผาบอกกบั กาหลง อยา่ งเสียใจและเจบ็ ปวดไม่ต่างจากเธอ ที่
เขาตอ้ งทาร้ายคนท่เี ขารัก
“ไม่พ่ไี ม่ไดร้ ักกาหลง ถา้ พี่รักกาหลง พ่ตี อ้ งฆ่าพวกมนั แต่พี่กบั ช่วยมนั ทาร้ายกาหลง ไมว่ ่าพี่
หรือใครกต็ อ้ งตาย ฉันจะไม่ปลอ่ ยใครไปท้งั น้นั พวกแกทกุ คนตอ้ งไปลงนรกกบั ฉนั ดว้ ย หึ หึ หึ
“
“ไมน่ ะกาหลง อยา่ ทาปาบอกี เลย ปลอ่ ยพวกเขาไปเถอะนะ มาเอาชีวิตพ่ไี ปคนเดียวกพ็ อ” ภู
ผาบอกกบั กาหลง
“ไม่ ทกุ คนตอ้ งตาย ไมต่ อ้ งมาขอ กาหลงไม่เช่ือใครอีกแลว้ เตรียมตวั ตายกนั ไดเ้ ลย หึหึหึ”
และสิ่งท่ีทกุ คนไม่ทนั ไดค้ าดคิดกเ็ กิดข้ึน เมื่อปรากฏร่างของกาหลงลกุ ข้ึนเดินเขา้ มาหยดุ อยู่
ไม่ห่างจากภูผา เธอกม้ หนา้ ลงมามองหนา้ เขาเป็นคร้ังสุดทา้ ยดว้ ยน้าตาอาบแกม้ ท้งั สองขา้ ง
และน้าตาของเธอก็หยดลงมาท่ีหนา้ ผากของเขาหน่ึงหยด ทาเอาภผู ารู้สึกใจเสียและเจบ็ ปวด
ไม่ต่างกนั กบั กหาลง ทกี่ าลงั จอ้ งหนา้ เขาอยตู่ อนน้ี อยา่ งผิดหวงั ในตวั เขา สายตาของกาหลงดู
เจ็บปวดมาก ไมต่ า่ งจากภูผาเลยสกั นิดเดียว เขาเจบ็ ปวดจนไม่สามารถพูดออกมาเป็นคาพดู ได้
“พขี่ อโทษ ทีไ่ ม่ไดอ้ ยขู่ า้ ง ๆ กาหลงในวนั ทีก่ าหลง ไม่เหลือใคร พขี่ อโทษ พ่ผี ิดไปแลว้ ”ภผู าพูด
กบั วญิ ญาณของกาหลงท้งั น้าตา
“ง้นั พีก่ ็มาอยกู่ บั กาหลงสิ ถา้ พบ่ี อกวา่ พรี่ ักกาหลง ก็ฆ่าพวกมนั ให้กาหลงสิ”กาหลงส่งั ภผู าดว้ ย
สายตาตดั ทอ้ เขา
“ทาไดไ้ หมละ”
“ไม่พ่ที าไม่ได้ พวกเขาไมไ่ ดท้ าร้ายกาหลง พต่ี า่ งหากทส่ี มควรตาย ไมใ่ ช่พวกเขา อยา่ บงั คบั ให้พ่ี
ฆา่ พวกเขาเลยนะ พีข่ อร้องปลอ่ ยพวกเขาไปเถอะนะ แลว้ พี่จะไปอยกู่ บั กาหลง”ภูผาขอรอ้ ง
กาหลง
“เอาชีวติ ของพไ่ี ปแทนทุกคนเถอะนะ กาหลง ไม่มีกาหลงพีเ่ องก็คงอยไู่ ม่ได้ พี่ยอมตาย “ภผู า
มองกาหลงอยา่ งเจบ็ ปวดเขาไมอ่ ยากจะทนมองดูผหู้ ญิงทเ่ี ขารัก ตอ้ งทนทกุ ขท์ รมานกบั บาปท่ี
เธอทาอีกต่อไปได้ เขาไม่อยากจะเหน็ เธอตอ้ งทารา้ ยคนอนื่ จึงตอ้ งเป็นคนทาร้ายเธอชะเองถงึ
จะไม่อยากทากเ็ ถอะ
“พี่ขอรบั ปาบท้งั หมดเอาไวค้ นเดียว กาหลงอยา่ ทาปาบอกี เลยนะ”
ภูผาบอกกบั กาหลง เพราะไมอ่ ยากจะให้กาหลงตอ้ งมีบาปตดิ ตวั ไปมากกวา่ น้ี แต่ส่ิงท่ีเขาทา
กาหลงคงไม่มวี นั เขา้ ใจ เพราะเธอกาลงั ผดิ หวงั ในตวั เขาน้นั เอง เมื่อภูผาไดม้ องเห็นสายตาแห่ง
ความผดิ หวงั และเจบ็ ปวดจากดวงตาของกาหลง
“มนั สายไปแลว้ กาหลงทาปาบไปแลว้ และจะใหก้ าหลงหยดุ กาหลงทาไมไ่ ด้ พีเ่ ลกิ บอกให้
กาหลงปลอ่ ยพวกมนั เถอะ ต่อใหก้ าหลงตอ้ งตกนรกกาหลงก็ยอม ถา้ กาหลงแกแ้ คน้ พวกมนั ได้
อยา่ มาขอรอ้ งใหเ้ สียเวลา พแ่ี ละทกุ คนตอ้ งตาย”
ภูผาถงึ กบั ใจหายวาบหวั ใจแทบแตกสลาย เมอื่ กาหลงท่เี ขาเคยรักไดต้ ายจากไปแลว้ จริง ๆ
ตอนน้ีกาหลงคนน้นั ไม่มอี ีกแลว้ คนท่ีเคยน่ารักไดห้ ายไปแลว้ เหลือไวแ้ ค่กาหลงทดี่ ูน่ากลวั
เกินกวา่ ที่เขาจะหยดุ เธอได้
“สิ่งท่พี ี่ทาพที่ าเพื่อช่วยกาหลงนะ พร่ี กั กาหลง ไมอ่ ยากใหก้ าหลงทาปาบ”
"พอกนั ทีสาหรับความรักระหว่างฉนั กบั พ่ี กาหลงจะไมม่ ีวนั เชื่อพอ่ี กี แลว้ พีม่ นั คน
หลอกลวง และฉนั จะไม่มีวนั ให้อภยั พตี่ ลอดไป เพราะวนั น้ีพีไ่ ดท้ าร้ายกาหลงเหมือนกบั คนอืน่
ๆ ทาไมพี่ทาร้ายจิตใจของฉนั แบบน้ีฮื่อ ๆ ไหนพ่ีบอกว่ารกั กาหลงมาก จนยอมทาทุกอยา่ งเพอ่ื
กาหลงได้ น้ีหรือคอื ความรกั ของพ่ีทาไมจะตอ้ งมาพรากร่างน้ีไปจากฉนั ดว้ ย ฉนั เกลยี ดพภ่ี ูผา
เกลียดฮื่อ ๆ พี่ทรยศหกั หลงั กาหลงทาไม พ่ีตอ้ งชดใชร้ วมท้งั พวกมนั ดว้ ย "
เสียงกาหลงตดั ทอ้ ภูผาเสียงเยน็ เยือกดงั กอ้ งอยา่ งโกรธแคน้ เขา ดวงตาทก่ี าลงั จอ้ งมองสบตา
ของเขาแดงโรจน์อยา่ งน่ากลวั ไม่เหลอื ความรกั ในตวั ของภผู าอกี แลว้ ตอนน้ี
"พคี่ ือคนท่ีบงั คบั ให้กาหลงตอ้ งร้ายเองนะ ต่อไปน้ีฉันจะทาเพอ่ื ตวั เองเท่าน้นั ถอยไปฉนั ไม่
อยากทาร้ายพี่ อยา่ เขา้ มายงุ่ กบั เรื่องน้ีอกี ฉนั อุส่าหปลอ่ ยพ่ไี ปแลว้ "กาหลงบอกภผู าดว้ ยสายตา
น่ากลวั เหมอื นไมใ่ ช่กาหลงคนเดิม ที่ภูผาเคยรูจ้ กั อีกแลว้ ตอนน้ี
"กาหลงหยดุ เถอะนะ อยา่ ทารา้ ยใครอกี เลย ทเี่ ธอกาลงั ทาอยมู่ นั เป็นบาปยง่ิ ฆา่ คนมากเทา่ ไร
กรรมก็จะติดตวั ของเธอไปสู่ภพหนา้ ดว้ ยพอเถอะนะ กาหลงพ่ไี มเ่ คยคิดวา่ ผหู้ ญิงที่มจี ติ ใจดี
อยา่ งกาหลงจะกลายเป็นคนน่ากลวั แบบน้ีไปได้ พอเถอะกาหลงทกุ คนทเี่ คยทาร้ายเธอ พวกเขา
กไ็ ดร้ ับผลกรรมน้นั แลว้ เธอควรจะหยดุ สรา้ งเวรสรา้ งกรรมไดแ้ ลว้ เช่ือพ่ีหยดุ เถอะนะ อยา่ ฆา่
พวกเขาที่ไม่ไดร้ ูเ้ ร่ืองระหว่างพวกเราอีกเลย ปลอ่ ยคนพวกน้ีไปเถอะพข่ี อรอ้ งละ”
ภูผาพูดกบั กาหลงท้งั น้าตาดว้ ยสายตาทีย่ งั รกั เธอไม่เคยเปลยี่ น แตก่ าหลงจะฟังเขาก็หาไม่
เพราะภูผาไดท้ าลายความเช่ือใจของเธอทม่ี ีต่อเขาไปหมดแลว้
"แลว้ ทีพวกมนั ทากบั กาหลงละ กาหลงทาผดิ อะไรกาหลงทาดีกบั ทุกคนมาตลอด แตด่ สู ่ิงที่
พวกเขาทากบั กาหลงสิ ความรกั ท่หี ลอกลวงน้ีหรือคอื สิ่งทกี่ าหลงควรไดร้ บั จากทกุ คน ท่ี
กาหลงเคยรกั เคยคดิ วา่ ทุกคนรกั กาหลง เคยคิดวา่ ทกุ คนคอื เพอื่ นของกาหลงฮ่ือ ๆ ความรักที่
กาหลงทุ่มเทไปให้พพ่ี ีรภทั ร กาหลงรกั เขาจนหมดหัวใจ แต่เขาตอบแทนความรักของกาหลง
ดว้ ยการหลอกลวง เขาสมควรตายแลว้ อยา่ มาขอรอ้ ง"กาหลงพดู กบั ภผู าเสียงเยอื กเยน็ ดูน่ากลวั
"ในเมือ่ ความรักที่กาหลงใหก้ บั พวกเขามนั ไมม่ ีค่าเลยใช่ไหม พวกเขาถงึ ไดห้ ลอกลวงกาหลง
แบบน้ีทาไม พ่ีช่วยตอบฉนั มาสิทาไมการท่กี าหลงฆ่าพวกมนั เพราะพวกมนั สมควรตาย
ท้งั หมดที่ช่วยกนั หลอกกาหลงมาตลอด.” กาหลงตะโกนใส่ภูผาทกี่ าลงั มองเธอดว้ ยสายตา
เจ็บปวด ทีเ่ หน็ กาหลงโกรธแคน้ เพอื่ น ๆ ทุกคนรวมท้งั จอยดว้ ย
"แต่พไี่ ม่เขา้ ใจ แลว้ จอยกบั นิกรและสารุจน์ละ พวกเขาทาผดิ อะไร ทาไมพวกเขาจะตอ้ งมา
ตายแบบน้ีดว้ ย กาหลงบอกพ่ีมาสิทาไมเธอตอ้ งฆ่าพวกเขาดว้ ย..”
ภูผาตะโกนถามกาหลงกลบั บา้ งดว้ ยความอยากรู้ ว่าพวกเขาทาผดิ อะไรถงึ ตอ้ งตาย ถา้ พรี
ภทั รกบั จอหน์ ภผู ายงั พอเขา้ ใจ แต่เพือ่ นคนอื่น ๆ กาหลงฆ่าพวกเขาทาไม รวมท้งั ตารวจและคน
ท่ถี กู กาหลงฆา่ ดว้ ย
"เพราะพวกมนั ช่วยกนั ปิ ดบงั เรื่องท่พี พี่ ีรภทั รเป็นเกยเ์ อาไว้ ไม่ยอมใหก้ าหลงรู้ และช่วยกนั
โกหกเรื่องทกี่ าหลงหายตวั ไปดว้ ย ไมม่ ีใครยอมบอกความจริงกบั ทุกคน เพราะพวกมนั ไมร่ กั
กาหลง พวกมนั เหน็ แกต่ วั ดีแตเ่ อาตวั รอด พวกมนั รวมหัวกนั หลอกลวงกาหลงยงั ไงละ พวก
มนั ถึงตอ้ งตายกนั หมดหึหึหึ "กาหลงตอบคาถามของภผู า ดว้ ยสายตาน่ากลวั ไม่ไดร้ ู้สึกผิดกบั ส่ิง
ทีเ่ ธอทาเลยสกั นิดเดียว เธอหัวเราะออกมาดงั ๆ อยา่ งสะใจ
"ถา้ ง้นั กาหลงคงจะตอ้ งฆ่าพ่ดี ว้ ยอีกคน เพราะพ่ีเองก็มีส่วนในเร่ืองน้ีดว้ ย และอาจจะมาก
ทส่ี ุดเพราะเร่ืองท้งั หมดมนั เกิดข้ึนเพราะพ่ี ทเ่ี ป็นตน้ เหตุทที่ าใหไ้ อพ้ รี ภทั รมนั ตอ้ งหลอกให้
กาหลงมาหลงรักมนั ก็เพ่ืออยากจะแกลง้ พี่มนั ตอ้ งการเห็นพี่เจ็บปวด เหมอื นท่มี นั เจ็บปวดทถ่ี ูก
พปี่ ฏเิ สธมนั คนื น้นั ในงานวนั เกิดของมนั คนื ที่กาหลงถกู พีรภทั รและเพอื่ น ๆ แกลง้ คืนน้ันพี่
ไดท้ ารา้ ยความรูส้ ึกของพีไปโดยไมต่ ้งั ใจ และไม่คดิ มากอ่ นวา่ พีจะยอมลงทนุ ทาเร่ืองหลอกลวง
กาหลง เพราะพ่ี มนั ยมอสรภาพกบั พใ่ี นคืนทม่ี นั ขอกาหลงหม้นั น้นั เอง"
“พคี่ อื คนทท่ี าร้ายกาหลง”