กันดารบี วงิ่ มาชว่ ยดงึ ตัวทอ้ งฟ้ากับหมวดเกา้ ขนึ้ จากปากบ่อเพลงิ ทกุ คนมองเหน็ ภผู าถกู เจา้ นก
ยักษ์เอาตวั เขาบนิ โฉบไปทั่วรอบ ๆ ปากบ่อเพลงิ เพราะมนั บนิ ไปไม่ไดถ้ า้ ไมป่ ล่อยร่างของเขา
นัน้ เองเจา้ นกน่ีมนั ชา่ งมคี วามพยายามซะจรงิ ทุกคนกลวั ว่าเจา้ นกจะเปลย่ี นใจปลอ่ ยร่างของภู
ผาลหลน่ ลงไปทบ่ี ่อเพลงิ แทนจับกนิ เขาเป็ นอาหารแทนตอนนี้
"ภผู านายยงั โอเคไหมพก่ี าลงั หาทางชว่ ยนายลงมาอยู่นะอดทนไว"้
ทอ้ งฟ้าพยายามตะโกนบอกภผู าทพี่ ยายามยดื เชอื กเอาไวไ้ มย่ อมปลอ่ ยหวาดเสยี วสดุ ๆ
ตอนนก้ี ลัวว่าเจา้ นกจะทาเขาหล่นลงไปทบี่ ่อเพลงิ นนั้ ซะจรงิ ๆ เพราะมนั เรม่ิ สลดั เขาสดุ แรง
หลังจากทม่ี ันพยายามจะบนิ ขน้ึ อยนู่ านก็บนิ ไมไ่ ดค้ ราวน้ีเลยกลายเป็ นภผู าซะเองทต่ี อ้ งเกาะขา
ของมนั ทงั้ สองขา้ งเอาไวแ้ นน่ อยา่ งกลวั ตายสดุ ๆ มนั บนิ โฉบขนึ้ ลงไมย่ อมหยุดจนภผู าเรมิ่ เวยี น
หัวเพราะมนั เลน่ กระพอื ปีกอย่างแรงทาใหภ้ ูผาเกอื บจะลว่ งเมอ่ื มันหนุมตวั โฉบเขา้ ใกลบ้ อ่ เพลงิ
ดา้ นลา่ งหวังจะ
"เฮย้ ยอยา่ บนิ ลงไปตา่ กวา่ นน้ี ะไอน้ กบา้ บนิ กลับขน้ึ ไปสวิ ะ่ ไม่เฮย้ ฉันยังไมอ่ ยากถูกเผาทงั้ เป็ น
โคตรรอ้ นเลยใหต้ ายสวิ ะ่ บนิ ขน้ึ เดยี๋ วนนี้ ะฉันบอกใหแ้ กบนิ ขนึ้ ไงว่ะอย่า.."
ภผู าพยายามตะโกนบอกมนั ใหบ้ นิ ขน้ึ เพราะตอนน้ีเทา้ ของเขามนั จะจุม่ ลงไปทบ่ี อ่ เพลงิ อยู่
แลว้ ภูผาพยายามงอเทา้ ขน้ึ มาเกาะทลี่ าตัวของมนั เอาไวอ้ ยา่ งสดุ ความสามารถและพยายามปีน
ขน้ึ เกาะทป่ี ีกของมนั ขา้ งหนง่ึ เอาไวไ้ ดเ้ จา้ นกพยายามจะสลัดตัวเขาใหต้ กลงไปทบี่ ่อเพลงิ น้ใี ห ้
ไดแ้ ต่ภผู าไม่ยอมปลอ่ ยใหต้ วั เขาตอ้ งถูกมนั สลัดอยฝู่ ่ ายเดยี วแน่ไดเ้ วลาเอาคนื มนั บา้ งแลว้
ตอนนเี้ ขาคดิ และลงมอื ทาทันที
เจา้ นกยกั ษ์มันเรม่ิ โมโหทถ่ี ูกเขาเกาะปีกเอาไวแ้ ทนอมุ ้ เทา้ ของมนั ตอนนี้มนั จงึ ยอมบนิ ขน้ึ ท่ี
สงู อกี ครงั้ เพราะปีกของมันขา้ งหนง่ึ ถูกดงึ ลงไปจมุ่ ลงบนบ่อเพลงิ ทมี่ เี ปลวไฟลุกไหมด้ ว้ ยความ
รอ้ นระอเุ ขา้ อยา่ งจงั มนั ถงึ กับสง่ เสยี งรอ้ งอย่างเจ็บปวดเมอ่ื ถูกเปลวเพลงิ ไหมป้ ีกของมนั ขา้ งทภ่ี ู
ผาเกาะอย่ตู อนนี้และเขาจงใจดนั ปีกของมันใหจ้ ุ่มลงไปทบ่ี อ่ เพลงิ ถา้ ไมท่ าเขาคงจะไมร่ อด
นัน้ เอง
ภผู าเลยไดโ้ อกาสใชม้ ดี ภพของเขาตดั เชอื กทผ่ี กู ทเี่ อวของเขาใหข้ าดและใชเ้ ชอื กผูกทลี่ าคอ
ของมันตอนทม่ี ันกาลงั เจบ็ ปวดทปี่ ีกของมนั จงึ ไมท่ นั ไดร้ ะวงั เขามันจงึ ง่ายทภ่ี ูผาจะใชเ้ ชอื กของ
เขาใหเ้ ป็ นประโชยน์ตอนนี้ผูกลาคอของมนั แทนและเขากป็ ีนขนึ้ ขหี่ ลังของมันกระชากเชอื กทผี่ กู
ทลี่ าคอของมนั สดุ แรงเพอื่ บงั คับใหม้ ันพาเขาบนิ ไปรับกาหลงทงั้ ทปี่ ีกของมนั กาลังถกู ไฟไหม ้
ควันคลุง้ ภผู าใชเ้ ทา้ ของเขาชว่ ยดับไฟใหม้ ันกอ่ นจะบังคบั ใหม้ ันโฉบไปหากาหลงทย่ี นื มองเขา
อยูต่ อนน้ีอย่างใจหายใจคา่ กลวั วา่ เจา้ นกยกั ษ์จะสลดั เขาลว่ งลงบอ่ เพลงิ ตลอดเวลาทเี่ ขาสกู ้ ับ
มนั รวมทงั้ หมวดเกา้ ทอ้ งฟ้าและกันดาดว้ ยทไ่ี มอ่ ยากจะเชอื่ วา่ ภูผาจะทาไดพ้ วกเขาลุน้ แทบขาด
ใจ
"นายเกง่ มากนายภูฮ.ู ้ .! ทอ้ งฟ้าดใี จจนอดทจ่ี ะตะโกนบอกภูผาไมไ่ ดท้ ส่ี ามารถเอาตัวรอดจาก
เจา้ นกนัน้ ไดแ้ ละยงั บังคับมนั ใหบ้ นิ ไปรบั กาหลงมาหาพวกเขาไดส้ าเร็จทอ้ งฟ้ากบั หมวดเกา้ รบี
วง่ิ มารับตวั กาหลงลงมาจากหลงั จากนกยกั ษ์เมอ่ื ภผู าพาเธอบนิ ขา้ มาทฝ่ี ั่งทพ่ี วกเขารออยไู่ ด ้
สาเรจ็
"ถา้ แกเลกิ ยุ่งกบั พวกเราฉันจะปล่อยแกเป็ นอสิ ระ"ภูผากม้ ลงพูดกบั เจา้ นกยักษ์เขารวู ้ า่ มัน
จะตอ้ งฟังเขารเู ้ รอื่ งเพราะมนั ไม่ใชน่ กธรรมดานัน้ เอง
"แปะ ๆ ! เสยี งตบมอื ดงั ขน้ึ กอ่ นทภี่ ผู าจะทนั ไดป้ ลอ่ ยเจา้ นกยกั ษ์เป็ นอสิ ระตามทเ่ี ขาพูดทกุ คน
จงึ ตอ้ งหนั ไปมองทด่ี า้ นหลังของพวกเขาตอนนอี้ ย่างตกใจ
"เกง่ นีท้ พี่ วกเจา้ ปราบเจา้ สวั ตน์ รกของขา้ ไดอ้ ยู่หมัด กาสามาน้ีส.ิ .!
เสยี งตบมอื นัน้ มาจากทา่ นมัจจรุ าชอารกั ษ์นัน้ เองเขายนื มองคนพวกน้อี ยู่นานแลว้ เพราะ
อยากจะรวู ้ ่าพวกเขาจะหาทางแกป้ ัญหาทเ่ี กดิ กบั พวกเขาไดไ้ หมแตพ่ วกเขากท็ าไดส้ าเรจ็
หลังจากทเี่ ขาตอ้ งต่อสกู ้ ับมจั จุราชนรบิ าลอย่พู กั หนงึ่ แต่สดุ ทา้ ยเขากเ็ อาชนะนรบิ าลไดส้ าเรจ็
และใหล้ กู นอ้ งของเขานาตวั มจั จรุ าชตนนัน้ ไปใหท้ า่ นพญายมสาเร็จโทษของเขาแทนสว่ นตัว
เขาตรงมาตามหาคนพวกนีเ้ พอ่ื จะพาตวั ไปตัดสนิ โทษเชน่ กนั
"ถงึ เวลาทพี่ วกเจา้ จะตอ้ งไปรบั โทษแลว้ เชน่ กนั หมดเวลาเลน่ สนกุ ของพวกเจา้ แลว้ ..!
เสยี งทา่ นมัจจรุ าชอารกั ษ์พูดขนึ้ หลงั จากทเี่ ขาเดนิ เขา้ มาหาเจา้ นกยกั ษ์ของเขาและเอามอื
ลบู เบา ๆ ทหี่ ัวของมนั อยา่ งรกั ใคร่และลบู ทป่ี ีกขา้ งทถี่ กู ไฟเผาของมนั ทาใหบ้ าดแผลของมนั
หายดโี ดยไมต่ อ้ งใสย่ าดว้ ยซ้าทาใหท้ กุ คนถงึ กบั แปลกใจวา่ เขาทาไดย้ งั ไงกนั
"ไปกันไดแ้ ลว้ อยา่ ใหข้ า้ ตอ้ งใชก้ าลังพวกเจา้ เป็ นแคด่ วงวญิ ญาณและมนษุ ยต์ ัวเลก็ ๆ คงรดู ้ วี ่า
สขู ้ า้ ไมไ่ ดอ้ ยา่ พยายามเลยรกั ษาชวี ติ และวญิ ญาณตวั เองใหร้ อดเขา้ ไวไ้ มแ่ นพ่ วกเจา้ อาจรอด
กลบั ไปทโี่ ลกของพวกเจา้ ได"้
พดู จบท่านมัจจรุ าชอารักษ์กโ็ บกมอื ใหเ้ จา้ นกยักษ์บนิ จากไปทาหนา้ ทข่ี องมันตอ่ สว่ นเขาเดนิ
นาหนา้ ทุกคนไปทป่ี ระตโู ดยไม่หันกลับมาเพราะคดิ วา่ พดู จบแลว้ ถา้ คนพวกนฉี้ ลาดกค็ งไม่คดิ หนี
อกี ครงั้ แน่
"เราคงจะตอ้ งตามเขาไปถา้ หนเี ราก็คงหนีไมร่ อดอย่ดู ฝี ีมอื ของเขาเราก็เหน็ ๆ อยขู่ นาด
มัจจุราชตนนัน้ ยังพ่ายแพใ้ หแ้ กเขาแลว้ อย่างพวกเราจะเอาอะไรไปสรู ้ บกับเขาได"้ ทอ้ งฟ้าพูดกับ
ทกุ คนแตก่ ับมเี สยี งหนง่ึ ดังขนึ้
"เจา้ พดู ถูกแลว้ เจา้ หนุ่ม"เสยี งจากทา่ นอารักษ์นนั้ เองถงึ ตวั ของเขาจะเดนิ ออกไปพน้ ประตู
แลว้ แตจ่ ติ ของเขาก็สามารถรับรไู ้ ดท้ กุ คาพูดของทอ้ งฟ้า
ทาเอาทุกคนถงึ กบั สะดุง้ ตกใจไม่คดิ ว่าเขาจะไดย้ นิ ทท่ี อ้ งฟ้าพูดดว้ ยจงึ รบี เขา้ มาชว่ ยกันพยงุ
หมวดเกา้ ใหเ้ ดนิ ตามออกไปจากหอ้ งนไ้ี มน่ านพวกเขาก็ถกู พามาทห่ี อ้ งหนงึ่ ทมี่ มี ัจจรุ าชรวมอยู่
ในหอ้ งน้เี ต็มไปหมดแต่มอี ยคู่ นหนงึ่ ทนี่ ั่งอยบู่ นเกา้ อหี้ รอื จะเรียกอกี ทกี ็คอื บลั ลงั กน์ ัน้ เอง
เพราะชายผนู ้ ัน้ มใี บหนา้ ดดู ดุ ันดวงตาดมู อี านาจเหนือทุกคนในหอ้ งน้ีนั่งอยบู่ นบัลลงั กข์ องเขา
กาลังจอ้ งมองมาทพ่ี วกเขาทุกคนทพ่ี ง่ึ เดนิ เขา้ มาใหมด่ ว้ ยสายตาจับผดิ แสดงอาการอยากรวู ้ ่า
พวกเขาเป็ นใครทาเอาหมวดเกา้ รวมทงั้ ทกุ คนทมี่ ากบั เขารสู ้ กึ รอ้ น ๆหนาว ๆ กลวั ว่าจะถกู
ลงโทษหรอื ถูกจับโยนลงไปในบ่อเพลงิ เหมอื นกับดวงวญิ ญาณอนื่ ๆ นัน้ เองเรม่ิ มอี าการ
หวาดกลัวกบั สายตาทกี่ าลังจอ้ งมองพวกเขาอยตู่ อนน้ใี บหนา้ ซดี เชยี วมอื เรม่ิ เยน็ เฉยี บ
"น่ังลงเพราะพวกเจา้ กาลังอยตู่ ่อหนา้ ท่านพญายมทเี่ ป็ นใหญ่ทส่ี ุดในนรกทุกขมุ ในโลกแหง่
วญิ ญาณทพี่ วกเจา้ หลงเขา้ มาจะดว้ ยเหตุใดกต็ ามแต่พวกเจา้ จะตอ้ งใหค้ วามเคารพแกท่ ่านพญา
ยมเชน่ เดยี วกบั พวกขา้ "
เสยี งของทา่ นมจั จรุ าชอารักษ์พูดขนึ้ ดงั ๆ กอ่ นทชี่ ายผูห้ นงึ่ ทมี่ ใี บหนา้ ดุดนั ไมต่ ่างจากทุกคนใน
หอ้ งน้จี ะกม้ หยบิ สมุดเล่มใหญข่ องเขาขนึ้ มาเพอ่ื จะเปิดดูบัญชขี องเขานัน้ เองเพอื่ จะรายงาน
ความเป็ นมาทงั้ หมดทเ่ี กดิ ขน้ึ
"อมื่ ขา้ ไดต้ รวจดดู วงชะตาของคนพวกนแ้ี ลว้ พวกเขาบางคนเคยโกงความตายดว้ ยเจา้ คนนัน้
มันเป็ นใครกันเดนิ ออกมาใหข้ า้ ดูหนา้ ของเจา้ ใกล ้ ๆสเิ จา้ คนไหนทไี่ ดร้ บั พรใหร้ อดชวี ติ ในครัง้
นัน้ ..? เสยี งพูดอยา่ งดดุ นั ฟังดเู หย้ี มเกรยี มแต่แฝงไวด้ ว้ ยอานาจทาใหท้ อ้ งฟ้าและหมวดเกา้ ตอ้ ง
หนั มาสบตากนั อย่างหวาดหวน่ั กอ่ นทหี่ มวดเกา้ จะเดนิ ออกมาจากกลมุ่ ของเขา
"ขา้ เองครบั ทา่ น" หมวดเกา้ กม้ หวั ยอมรบั ผดิ
"ไม่ขา้ เองทช่ี ว่ ยขอพรใหเ้ ขารอดในครัง้ นัน้ ถา้ จะลงโทษก็ตอ้ งเป็ นขา้ ถงึ จะถูกครบั ทา่ น" ทอ้ งฟ้า
กา้ วออกมาอกี คนหมวดเกา้ ถงึ กับหนั มามองทเี่ ขาสง่ สายตาว่าอยา่ เขา้ มายงุ่ แต่ทอ้ งฟ้าไมค่ ดิ จะ
ฟังในสงิ่ ทเี่ ขาหา้ มไม่ใหย้ ุ่ง
"พวกเจา้ มันใจกลา้ ทงั้ คดู่ งี นั้ กร็ บั โทษทงั้ สองคนเลยละกัน" ทา่ นพญายมพูดดงั ๆ
"ไม่ไดค้ รบั ทา่ นโทษนี้ขา้ ขอรบั ไวค้ นเดยี วปลอ่ ยพวกเขาไปเถอะขา้ ผดิ เองไม่เกยี่ วกับเขาได ้
โปรดปลอ่ ยพวกเขากลบั ไปเถอะครบั ผมยนิ ดรี ับโทษแทนทกุ คนเพราะผมพวกเขาถงึ ตอ้ งลงมา
ทน่ี ี้เพราะผมเราจงึ ตอ้ งบุกรุกเขตของทา่ นไดโ้ ปรดยกโทษใหพ้ วกเราดว้ ย"หมวดเกา้ น่ังลงคกุ เขา่
ขอรอ้ งใหป้ ลอ่ ยทกุ คนไป
"พวกเจา้ ไมต่ อ้ งยอมรับโทษแทนกนั นกั หรอกโทษของใครก็ของมนั ไม่มใี ครจะสามารถรบั
แทนใครไดร้ เู ้ อาไวซ้ ะดว้ ย"เสยี งทา่ นพญายมพูดขน้ึ ดงั ๆ พรอ้ มกบั ชมี้ อื มาทที่ อ้ งฟ้าพดู เสยี ง
ดุดัน
"เจา้ นม่ี ันชา่ งกลา้ บงั อาจขอพรใหเ้ จา้ รอดตายในครงั้ นัน้ หารูไ้ หมวา่ มนั คอื การโกงความตาย
นัน้ เองคนทส่ี มควรจะตายกบั ไมต่ ายเพราะมนั ยอมใหช้ วี ติ ของมันแกเ่ จา้ ถงึ ไดร้ อดมาไดจ้ นถงึ
ตอนนแ้ี ต่อกี ไม่นานเจา้ นจี่ ะตอ้ งตายเชน่ กนั เพราะจะตอ้ งชดใชใ้ นสงิ่ ทเี่ จา้ เคยขอเอาไวเ้ จา้ ได ้
แบง่ ปันอายขุ ยั ของเจา้ ใหเ้ พอ่ื นของเจา้ ในครงั้ นนั้ ถา้ อยากจะรอดออกไปจากโลกของขา้ พวกเจา้
คนใดคนหนง่ึ จะตอ้ งยอมเสยี สละชวี ติ ของตวั เองพวกเจา้ มใี ครจะยอมเสยี สละไหม..? ทา่ นพญา
ยมพูดกบั ทงั้ สองคนทกี่ าลงั ฟังทา่ นอยู่ดว้ ยหวั ใจเตน้ ระทกึ หันมามองสบตากนั อย่างไมก่ ลวั ตาย
ดว้ ยกันทัง้ คแู่ ตเ่ สยี งของท่านพญายมกด็ งั ขน้ึ ขัดพวกเขาซะกอ่ นทจ่ี ะทนั ไดพ้ ูดในสงิ่ ทพ่ี วกเขา
กาลงั คดิ
"สว่ นเจา้ ทงั้ สองคนพวกเจา้ มาทาไมทโี่ ลกของขา้ พวกเจา้ ยังไมถ่ งึ ทตี่ ายชา่ งบังอาจนะกลา้
เขา้ มากอ่ กวนทาใหค้ นของขา้ ตอ้ งวนุ่ วายเพราะพวกเจา้ ขา้ จะลงโทษพวกเจา้ ยังไงดถี งึ จะสาสม
กบั สง่ิ ทพ่ี วกเจา้ กอ่ ขนึ้ "ทา่ นพญายมเอย่ ถามภผู าและกันดานัน้ เอง
"พวกเราผดิ ไปแลว้ ไดโ้ ปรดอภยั ใหด้ ว้ ยเถอะค่ะครบั "ภูผากับกันดาคุกเขา่ ยอมรับผดิ พรอ้ มกัน
อยา่ งสานกึ ผดิ
"แตท่ ข่ี า้ ทงั้ สองคนทาไปก็มเี หตผุ ลเพราะพช่ี ายขา้ ถูกพามาทน่ี ขี้ า้ จงึ ตอ้ งลงมาชว่ ยพาเขา
กลบั ไปและอกี อย่างเพราะขา้ คอื ตน้ เหตุเรอ่ื งรา้ ย ๆ ทเ่ี กดิ ขนึ้ กบั พวกเขาถา้ จะทาโทษกท็ าโทษ
ขา้ คนเดยี วเถอะครับขา้ ทาใหผ้ หู ้ ญงิ คนน้เี ธอตอ้ งเจบ็ ปวดและทนทกุ ขท์ รมานทาใหค้ วามรักของ
เธอไมส่ มหวงั และทาใหเ้ ธอตอ้ งมาตายอย่างน่าอนาถทาใหด้ วงวญิ ญาณของเธอไมไ่ ดไ้ ปเกดิ ใน
ภพภมู ทิ ด่ี เี พราะตอ้ งทาบาปเพราะความเขา้ ใจผดิ เพราะผมคอื ตน้ เหตแุ หง่ บาปของเธอ"ภผู า
ยอมรับผดิ ทงั้ หมด
"และไดโ้ ปรดชว่ ยใหเ้ ธอคนน้ที ผี่ มรักขอใหเ้ ธอไดม้ โี อกาสไดแ้ กไ้ ขในสงิ่ ทเ่ี คยทาผดิ พลาด
เอาไวก้ ับทกุ คนดว้ ยเทอดครบั ทา่ นไดโ้ ปรดใหเ้ ธอไดช้ ว่ ยถอนคาสาปของเธอใหแ้ กพ่ ช่ี ายของขา้
ดว้ ยเทอดเพราะผมทาใหเ้ ธอเจบ็ ปวดและโกรธแคน้ ทกุ คนเธอจงึ ไดส้ าปแชง่ ทกุ คนทเ่ี กย่ี วขอ้ ง
กับผมใหพ้ วกเขาตอ้ งตายรวมทัง้ พช่ี ายของผมดว้ ยโดยใชภ้ าพวาดแผน่ น้ีเป็ นสอื่ ทาใหพ้ วกเขา
ถงึ แกค่ วามตาย"ภผุ าหนั มาทก่ี าหลงและเอย่ ขอรอ้ งใหก้ าหลงชว่ ยพ่ชี ายของเขาดว้ ยและขอ
โทษทเ่ี ขาตอ้ งทาเชน่ นีเ้ พราะพ่อกบั แม่ของเขากาลงั รอพช่ี ายของเขาใหก้ ลบั ไปหาพวกเขาอยู่
ตอนน้ี
"วา่ ไงสว่ นเจา้ กม็ คี วามผดิ ถงึ เวลาทเี่ จา้ ควรปลดปลอ่ ยดวงวญิ ญาณทเ่ี จา้ กกั ขงั พวกเขาให ้
ออกมารับโทษไดแ้ ลว้ และโทษของเจา้ กห็ นักเอาการทบ่ี งั อาจคดิ เอาชวี ติ ของผูอ้ น่ื บาปกรรมนี้
เจา้ จะตอ้ งชดใชใ้ หก้ ับทุกคนทเ่ี จา้ ไดท้ ารา้ ยพวกเขาในนรกขมุ ทหี่ นง่ึ ไปจนกวา่ บาปกรรมทเ่ี จา้
ไดท้ าเอาไวจ้ ะหมดไป
"หนขู อโทษออื่ ๆ หนยู นิ ดจี ะถอนคาสาปทัง้ หมดและขอรับกรรมในสงิ่ ทห่ี นูไดท้ าเอาไวแ้ ตไ่ ด ้
โปรดปลอ่ ยพวกเขาไปเถอะนะค่ะท่านทงั้ หมดเป็ นเพราะความโกรธแคน้ ของหนูคนเดยี วทพ่ี วก
เขาตอ้ งมาพบเจอเรอื่ งรา้ ย ๆ กรรมนหี้ นขู อรับเอาไวค้ นเดยี ว"กาหลงรอ้ งไหอ้ อกมาพรอ้ มกับหัน
มามองทภ่ี ผู าอยา่ งเสยี ใจทเี่ ธอทาใหเ้ ขาตอ้ งเดอื ดรอ้ นเพราะเธอคอื ตน้ เหตแุ ตภ่ ผู ารกั กาหลงเขา
จงึ ไมค่ ดิ โทษเธอแตก่ บั โทษตวั เอง
"กาหลงขอโทษพภ่ี ูผาพท่ี อ้ งฟ้ากนั ดาหมวดเกา้ กาหลงผดิ ไปแลว้ ยกโทษใหก้ าหลงดว้ ยฮอ่ื ๆ
"กหาลงกม้ ลงกราบทกุ คนตอ่ หนา้ ท่านพญายมเพอ่ื ขออโหสกิ รรมและยอมถอนคาสาปแชง่
ทงั้ หมดในภาพวาดของเธอ
"ขา้ ขอปลดปล่อยทกุ คนทข่ี า้ เคยสาปแชง่ เอาไวแ้ ละทุกคนทข่ี า้ ตอ้ งการใหพ้ วกเขาตายขอใหค้ า
สาปของขา้ จบสน้ิ ไปแต่บดั นดี้ ว้ ยเทอดขา้ ขอคนื ชวี ติ ใหก้ ับผชู ้ ายคนนขี้ อใหเ้ ขารอดชวี ติ และฟ้ืน
กลับคนื มาขา้ ขอใหพ้ ท่ี อ้ งฟ้าฟ้ืนในเรว็ วัน"
กาหลงยอมถอนคาสาปแชง่ ของเธอตอ่ หนา้ ทุกคนและพวกดวงวญิ ญาณทเ่ี ธอกักขงั พวกเขา
เอาไวใ้ นภาพวาดก็ถกู ปลดปลอ่ ยออกมาหมดทกุ คนมาปรากฏตวั ต่อหนา้ ทุกคนในหอ้ งน้ีพรอ้ ม
หนา้ กันเรมิ่ จากดวงวญิ ญาณของสารจุ นน์ กิ รจอยพรี ภพั จอนหพ์ อทุกคนไดถ้ ูกปลดปลอ่ ยตา่ งกไ็ ด ้
เป็ นอสิ ระจากคาสาปแชง่ ของกาหลง
"กาหลงตอ้ งขอโทษทกุ คนทกี่ าหลงไดท้ ารา้ ยพวกพดี่ ว้ ยไดโ้ ปรดชว่ ยอโหสกิ รรมใหก้ บั กหา
ลงดว้ ยเถอะนะคะ"
กาหลงกม้ ลงกราบดวงวญิ ญาณของทกุ คนทเ่ี ธอฆา่ พวกเขาทกุ คนต่างมองกาหลงดว้ ย
สายตาขอโทษเชน่ กนั และยอมใหอ้ ภยั กบั สงิ่ ทเ่ี ธอทากับพวกเขาเพราะตอนนีพ้ วกเขากไ็ ดร้ บั
ความทุกขท์ รมานมากพอแลว้ ไมอ่ ยากจะสรา้ งเวรกรรมตอ่ ไปอกี
"พวกเรายอมอภัยใหเ้ ธอกาหลงและขออโหสกิ รรมใหเ้ ธอและหวังวา่ เธอเองจะอภยั ใหก้ ับพวก
เราทกุ คนดว้ ยเชน่ กนั ขอใหพ้ วกเราอย่าไดม้ เี วรกรรมต่อกนั อกี เลยนะกาหลงไมว่ ่าภพชาตไิ หนก็
ตามขอใหห้ มดเวรหมดกรรมต่อกันในชาตภิ พน้ดี ว้ ยเทอดจอยนัน้ เองทพ่ี ูดแทนเพอ่ื น ๆ ของเธอ
ทกุ คนในครงั้ น"ี้ ทกุ คนต่างกย็ อมอโหสกิ รรมใหก้ าหลงสว่ นพรี ภัพเขาเองก็สานกึ ผดิ เชน่ กนั
"พเี่ องกต็ อ้ งขออโหสกิ รรมจากกาหลงดว้ ยเชน่ กนั ทต่ี อนทพี่ ย่ี ังมชี วี ติ อยู่เคยหลอกลวงให ้
กาหลงมาหลงรักพแี่ ละทาใหก้ าหลงตอ้ งเจ็บซ้าน้าใจจนตอ้ งถงึ แกค่ วามตายอยา่ งทุกขท์ รมาน
เชน่ นี้พข่ี อโทษและขออโหสกิ รรมจากกาหลงดว้ ยนะกาหลงพพ่ี ผี ดิ ไปแลว้ จรงิ ๆ ถา้ ชาตหิ นา้ มี
จรงิ ขอใหเ้ ราไดเ้ กดิ มาเป็ นเพอื่ นกนั อกี ครงั้ พจ่ี ะไมข่ อทาผดิ ต่อเธอและทุกคนอกี รวมทงั้ นายดว้ ย
นะภผู าเราขอโทษนายทเี่ ราทาใหน้ ายและกาหลงตอ้ งเสยี ใจเพราะการกระทาของเราในครัง้ นัน้
เราขอโทษนายจรงิ ๆ และขอใหน้ ายชว่ ยอภัยใหเ้ ราดว้ ยตอนนเี้ ราก็ไดร้ บั ผลกรรมทเ่ี ราไดท้ า
เอาไวก้ บั นายและทกุ คนแลว้ มันเจ็บปวดและทุกขท์ รมานมากจนเราไมค่ ดิ ทอ่ี ยากจะทาชัว่ หรอื
ทาบาปนัน้ กับใครอกี ถา้ เลอื กได"้ พรี ภทั บอกกบั กาหลงและภผู าอย่างรูส้ กึ ผดิ จรงิ ๆ เขากม้ ลง
กราบขออโหสกิ รรมจากทัง้ สองคน
"เราเองก็ผดิ เชน่ กนั พไี ม่ใชน่ ายแคค่ นเดยี วหรอกทผ่ี ดิ แตเ่ รายอมใหอ้ ภยั นายและทุกคนเพอ่ื น
และขอโทษนายดว้ ยทเ่ี ราเองกท็ าใหน้ ายตอ้ งเสยี ใจไม่ต่างกนั และขอโทษทกุ คนทตี่ อ้ งมาเจอ
กบั ชะตากรรมทที่ กุ ขท์ รมานในครงั้ น้ีรว่ มกบั พวกเราทงั้ หมดทงั้ ทพี่ วกนายไมน่ ่าจะตอ้ งมาเจอกับ
เรอ่ื งเลวรา้ ยแบบนีเ้ ลยดว้ ยซ้า"ภผู ายอมรับผดิ กับเพอื่ นทกุ คนต่อหนา้ พวกเขาและกม้ ลงกราบขอ
โทษเพอ่ื นของเขาทุกคนดว้ ยใบหนา้ เสยี ใจ
"เราอยากบอกเราเสยี ใจกบั สง่ิ ทเ่ี กดิ ขนึ้ กบั ทกุ คนถา้ เรายอมบอกกับกาหลงเรอื่ งทน่ี ายพรี ภพั
แอบชอบเราตงั้ แต่ตน้ เรอื่ งรา้ ย ๆ มันกค็ งจะไมเ่ กดิ ขน้ึ กบั ทกุ คนถา้ จะผดิ มนั คงเป็ นเราเองทท่ี าให ้
พรี ภพั โมโหและอยากจะเอาชนะเราในครงั้ นัน้ มันถงึ ไดก้ ลายเป็ นศพฆาตรกรรมอันน่าเครา้ นก้ี บั
ทุกคนทเี่ รารกั เราไดแ้ ต่หวังว่าเพอื่ นทกุ คนจะยอมใหอ้ ภัยเราทที่ าใหพ้ วกนายตอ้ งตายอย่างทกุ ข์
ทรมานเชน่ น้เี พอ่ื นนายนกิ รนายสารจุ น์จอยจอนหเ์ ราขอโทษพวกนายดว้ ยจรงิ ๆ "ภผู าบอกกบั
ทงั้ สค่ี นตรงหนา้ ของเขาดว้ ยสายตาเจบ็ ปวดไม่ตา่ งกนั แต่เขาคงกลบั ไปแกไ้ ขอะไรไม่ไดแ้ ลว้
นอกจากยอมรับผดิ ทงั้ หมดทที่ าใหท้ ุกคนตอ้ งเป็ นแบบนี้
"ชา่ งมนั เถอะนายภูมนั กลับไปแกไ้ ขอะไรไม่ไดแ้ ลว้ พวกเราเขา้ ใจดฉี ันและทกุ คนก็ผดิ รทู ้ งั้ รู ้
วา่ ว่านายพชี อบผชู ้ ายดว้ ยกันแตก่ ็ไมไ่ ดบ้ อกกบั กาหลงและปลอ่ ยใหน้ ายพหี ลอกกาหลงใหม้ ารกั
จนเกดิ เรอ่ื งเพราะพวกเราไดแ้ ตค่ าดหวังวา่ กาหลงอาจจะทาใหน้ ายพเี ปลยี่ นใจมาชอบผหู ้ ญงิ ได ้
นัน้ เองแต่พวกเรากค็ ดิ ผดิ และไม่คดิ วา่ เรอ่ื งมนั จะกลายมาเป็ นแบบน้ีไดพ้ วกเราเองตา่ งกเ็ สยี ใจ
กบั เรอ่ื งทเ่ี กดิ ขน้ึ และขอโทษกาหลงดว้ ยเชน่ กนั พวกเราไมส่ ทิ ธคิ์ ดิ โกรธหรอื เกลยี ดนายและ
กาหลงไดห้ รอกมันอาจเป็ นกรรมของพวกเราเองทเี่ คยทาเอาไวแ้ ตช่ าตปิ างกอ่ นกไ็ ดถ้ งึ ไดม้ าเจอ
กบั ชะตากรรมแบบนพ้ี วกเราใหอ้ ภัยนายเพอื่ น"
นกิ รและจอยพดู รวมทัง้ สารจุ นด์ ว้ ยอกี คนสว่ นจอนหเ์ ขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไรเอาแต่นั่งเงยี บเพราะ
เขาเองก็ผดิ ทไ่ี มไ่ ดช้ ว่ ยกาหลงตอนทเี่ ธอตกบนั ไดนัน้ เองจะว่าไปเขาเองก็ผดิ
"ใชเ่ พอ่ื นมนั คอื กรรมของพวกเราไม่มใี ครผดิ ใครถกู หรอกและไมม่ ใี ครทจ่ี ะทาใหใ้ ครตอ้ งมารับ
กรรมแทนใครไดน้ ายไดท้ าดที ส่ี ดุ แลว้ เรารวู ้ า่ นายเองกค็ งไมอ่ ยากใหเ้ รอื่ งรา้ ย ๆ เกดิ ขน้ึ กับพวก
เราทุกคนหรอกพวกเรารักนายและรูด้ วี ่านายเองก็รกั พวกเราลากอ่ นเพอื่ นใชช่ วี ติ ทเ่ี หลอื แทน
พวกเราดว้ ยพวกเราไดแ้ ตห่ วังว่านายจะมชี วี ติ ทด่ี กี ว่าพวกเราทตี่ อ้ งจากไปรบั ผลกรรมของตวั เอง
กอ่ นนายนะเพอื่ นเราใหอ้ ภยั นายและยอมอโหสกิ รรมใหน้ ายและนอ้ งกาหลงเขา"สารุจนพ์ ูดกับภู
ผาทกี่ าลังนงั่ มองหนา้ เพอ่ื นรักของเขาอย่างเจบ็ ปวดและน้าตาซม่ึ ออกมา
"เราขอบใจนายมากเพอื่ นขอบใจจรงิ ๆ ทน่ี ายยอมใหอ้ ภัยเราและกาหลง"
ภผู าเขา้ มากอดเพอ่ื นทุกคนเป็ นครงั้ สดุ ทา้ ยอย่างรกั และคดิ ถงึ สดุ หวั ใจตอ่ ไปเขาคงไมไ่ ด ้
เห็นพวกเขาแลว้ มนั ใหร้ ูส้ กึ ใจหายแปลก ๆ ถงึ แมร้ า่ งกายของทกุ คนจะมสี ภาพนา่ กลัวแตภ่ ผู ากับ
ไมไ่ ดค้ ดิ กลวั พวกเขาเลยสกั นดิ เพราะพวกเขาคอื เพอื่ นรกั ของเขานนั้ เองทาใหก้ าหลงน้าตาไหล
อาบแกม้ กับภาพตรงหนา้ ของเธอและใหร้ สู ้ กึ ผดิ ต่อทุกคนมากๆ ในตอนนเี้ พราะเธอคอื คนทที่ า
รา้ ยพวกเขานัน้ เองจงึ พูดกับทกุ คนทงั้ น้าตานองหนา้ เขา้ มาหาทกุ คนทก่ี าลงั หนั มามองเธออยู่
ตอนนดี้ ว้ ยสายตาใหอ้ ภยั เธอ
"กาหลงขอบคณุ พี่ ๆ ทุกคนมากๆ คะทยี่ อมอโหสกิ รรมใหก้ ับกาหลงและกาหลงขออโหสกิ รรม
ใหก้ ับพี่ ๆ ทกุ คนเชน่ กนั ขออย่าใหม้ เี วรกรรมตอ่ กนั อกี เลย" กาหลงบอกกับทกุ คนกอ่ นจะไหว ้
พวกเขาเป็ นครงั้ สดุ ทา้ ย
"เอาละงนั้ ก็ถงึ เวลาทเ่ี จา้ จะตอ้ งรับโทษของเจา้ แลว้ พานางออกไปรับโทษซะในเมอ่ื ตอนนน้ี าง
กย็ อมรบั ผดิ ทุกอย่างแลว้ "
จบคาพูดของท่านพญายมท่านมัจจรุ าชตนหนงึ่ ก็ลกุ ขน้ึ เดนิ มาทก่ี าหลงภผู าเหน็ อยา่ งนัน้ ก็
ถงึ กบั ลุกขนึ้ โผตวั เขา้ มาหากาหลงและดงึ ตัวเธอเขา้ ไปกอดเอาไวแ้ นน่ ไมย่ อมใหเ้ ธอไปกบั
มัจจุราชตนนัน้
"ไมน่ ะอย่าพากาหลงไปเธอไม่ผดิ ผมผดิ เองเอาตวั ผมไปแทนไดไ้ หมครับกรรมทเี่ ธอทากบั ทุก
คนผมขอรับโทษแทนเธอไดไ้ หมครบั ทา่ นไดโ้ ปรดเถอะ"
ภผู าน้าตาไหลอาบแกม้ สากของเขาปานจะขาดใจเมอ่ื กาหลงกาลงั จะถกู พาตวั ไปรับโทษ
ของเธอซง่ึ เขาคงทนไม่ไดท้ จ่ี ะตอ้ งเหน็ เธออยใู่ นกองไฟนัน้
"ไมไ่ ดเ้ จา้ จะมารบั กรรมแทนใครไมไ่ ดก้ รรมของใครกก็ รรมของคนนัน้ กต็ อ้ งรับโทษของเขาสว่ น
เจา้ ยงั ไมถ่ งึ ทตี่ ายถอยออกไปซะอย่ามาขดั ขวางคนของขา้ ตอ่ ใหเ้ จา้ อยากจะชว่ ยนางสกั แค่ไหน
ขา้ กค็ งใหเ้ จา้ ไมไ่ ดป้ ล่อยนางไปรบั โทษของนางไดแ้ ลว้ อยา่ บงั อาจกลา้ ขัดคาส่ังของขา้ "ทา่ น
พญายมรบี ออกคาส่งั เสยี งเด็ดขาดน้าเสยี งแข็งกรา้ ว
"เอาตวั นางไปสว่ นพวกทเ่ี หลอื ขา้ จะสาเร็จโทษของพวกเจา้ ต่อ"สนิ้ คาสั่งของท่านพญายม
กาหลงกถ็ กู ดงึ ตัวออกไปจากภูผาทพี่ ยายามยด้ื มอื ของกาหลงเอาไวส้ ดุ ความสามารถ
"ไมก่ าหลงอยา่ พง่ึ ไปกลับมากอ่ นกาหลงฮอื่ ๆ กาหลงพขี่ อโทษกาหลงอยา่ ไปฮอื่ ๆ " ภผู า
รอ้ งไหอ้ ย่างหนักกาหลงเองกเ็ ชน่
"ลากอ่ นพภี่ ูผาและทุกคนฮอ่ื ๆ "
กาหลงน้าตาไหลอาบแกม้ พรอ้ มกบั จอ้ งมองมาทภี่ ผู าเป็ นครงั้ สดุ ทา้ ยกอ่ นทจี่ ะถกู พาตวั
ออกไปจากหอ้ งน้ภี ผู าจะลุกขน้ึ วง่ิ ตามออกไปแตเ่ ขาก็ถูกคนของทา่ นพญายมเขา้ มาขวางเอาไว ้
รวมทัง้ ทอ้ งฟ้าและหมวดเกา้ ก็ชว่ ยกนั จบั ตวั เขาเอาไวภ้ ผู าดน้ิ รนจะตามกาหลงออกไปจนทอ้ งฟ้า
ตอ้ งใชก้ าลังกบั ชายนอ้ ง
"พอเถอะนายภูถงึ ตามออกไปนายกช็ ว่ ยอะไรกาหลงไมไ่ ดอ้ ยูด่ นี ายจะตามไปใหเ้ จ็บปวด
ทาไมกนั ปล่อยเธอไปเถอะนะเชอ่ื พน่ี ายทาอะไรไมไ่ ดแ้ ลว้ มนั ไดส้ ายไปแลว้ นายภู"
ทอ้ งฟ้าพยายามพดู ใหภ้ ผู าเขา้ ใจวา่ มนั เป็ นกรรมของกาหลงเองตอ่ ใหน้ อ้ งชายของเขา
อยากจะชว่ ยกท็ าอะไรไมไ่ ด ้
"ปล่อยผมพท่ี อ้ งฟ้าผมจะไปกบั กาหลงฮอื่ ๆ อยา่ งนอ้ ยกาหลงจะไดม้ ผี มเป็ นเพอ่ื นปลอ่ ยผม
กาหลงรอพดี่ ว้ ยกาหลง..!
เสยี งภผู าทกี่ าลงั รอ้ งหม่ รอ้ งไหเ้ สยี งดังไม่คดิ เกรงกลัวใครอกี แลว้ ตอนน้ีเพราะเขากาลัง
เสยี ใจจนหัวใจแทบแตกสลายทต่ี อ้ งเห็นคนทเี่ ขารกั ตอ้ งตกนรกหมกไหมไ้ ปต่อหนา้ ต่อตาของ
เขาโดยทเ่ี ขาไมส่ ามารถชว่ ยเหลอื เธอไดอ้ ย่างบา้ คลงั้ เรม่ิ ควบคมุ สตไิ ม่อยู่เพราะกาลงั เสยี ใจ
ทอ้ งฟ้าจงึ ตัดสนิ ใจชกภผู าไปทหี นง่ึ
"ผวั ะพอไดแ้ ลว้ เลกิ บา้ ซะทกี บ็ อกแลว้ วา่ นายไมส่ ามารถช่วยเธอไดฟ้ ังกนั บา้ งสภิ ูผาแกอยากจะ
ใหพ้ ่อกบั แม่ตอ้ งเจ็บปวดเหมอื นแกตอนนีใ้ ชไ่ หมทต่ี อ้ งเสยี นายไปอกี คนนะหคึ ดิ ถงึ พวกทา่ นทงั้
สองคนบา้ งสวิ ่าจะรสู ้ กึ ยังไงถา้ นายไม่ยอมกลับไปกบั พพี่ อเถอะเลกิ บา้ ไดแ้ ลว้ พร่ี ูว้ ่าแกกาลงั
เสยี ใจแตช่ ว่ ยมสี ตหิ น่อยกาหลงเธอตายแลว้ สว่ นนายยังไม่ตายและพก่ี ็ยงั อยากใหน้ ายมชี วี ติ อยู่
เพอื่ พ่อกับแม่ของพวกเรา"
ทอ้ งฟ้าตวาดใสภ่ ผู าอย่างเหลอื อดเขาสงสารนอ้ งชายแตก่ ารทภี่ ูผาทาอะไรโดยขาดสติ ยิ งั คดิ
แบบน้เี ขาจะกลบั ไปบอกพ่อกบั แมไ่ ดย้ งั ไงกนั ถา้ ไมม่ นี อ้ งชายกลบั ไปพรอ้ มกบั เขาในครงั้ น้ี
"แตผ่ มทนเหน็ กาหลงตอ้ งตกนรกไมไ่ ดฮ้ อื่ ๆ พท่ี อ้ งฟ้าเธอจะตอ้ งทนทุกขท์ รมานมากแค่
ไหนพกี่ ร็ ใู ้ นกองไฟนัน้ เธอคงจะเจ็บปวดแสนสาหัสซง่ึ เธอจะทนมันไดน้ านแคไ่ หนผมรูส้ กึ ถงึ
ความเจ็บปวดทเี่ ธอจะไดร้ ับมนั ไดพ้ ที่ อ้ งฟ้าผมเจบ็ ปวดทชี่ ว่ ยเธอไมไ่ ด"้
ภูผารอ้ งไหเ้ สยี ใจทรดุ ตัวนัง่ ลงกบั พน้ื ไม่ไดด้ อ้ื ดงึ ทจ่ี ะออกไปอกี แลว้ ตอนนเ้ี ขาเอาแตน่ ่ัง
รอ้ งไหท้ าใหท้ กุ คนรสู ้ กึ สงสารเขาจบั ใจแต่ก็ชว่ ยอะไรไม่ไดจ้ งึ ปลอ่ ยใหเ้ ขาไดร้ อ้ งไหใ้ หพ้ อ
"ทนี ก้ี ็ถงึ ตาของพวกเจา้ บา้ งเจา้ ทัง้ สองคนจะตอ้ งกลบั ไป" เสยี งพญายมพูดขนึ้ เมอื่ ทนนั่งมองดู
ภผู ารรอ้ งไหค้ รา่ ครวญอยนู่ านแลว้ และชม้ี อื มาทก่ี ันดาและภผู า
"เจา้ จะตอ้ งกลับไปยังโลกของพวกเจา้ สว่ นเจา้ ทงั้ สองคนจะกลบั ไปไมไ่ ด"้ พญายมชม้ี อื มาที่
หมวดเกา้ และทอ้ งฟ้า
"ไมข่ า้ จะไม่ยอมเสยี พข่ี องขา้ ไปอกี คน"ภผู าลุกขนึ้ พรอ้ มกับตะโกนพดู กบั ทา่ นพญายมเสยี งดงั
อย่างไมเ่ กรงกลวั อกี ตอ่ ไป
"นั่งลงเเดยี๋ วนเ้ี จา้ กลา้ ดยี ังไงถงึ ไดก้ ลา้ ทา้ ทายอานาจของทา่ นพญายมแบบนี"้ ท่านมัจจุราช
อารกั ษ์เขา้ มากดตัวภผู าใหน้ ่ังลงเพราะเขาไม่อยากจะเหน็ ท่านพญายมโกรธนัน้ เอง
"ไมข่ า้ ไมน่ งั่ จนกว่าขา้ จะพูดจบ ก็ทา่ นบอกเองว่าพขี่ า้ ยังไมถ่ งึ ทตี่ ายแลว้ ทาไมทา่ นถงึ ไมย่ อม
ปลอ่ ยพวกเขากลบั ไปกบั ขา้ ดว้ ยตอบขา้ มาสวิ ่าเพราะอะไร..? ภูผายังไม่ยอมเชอ่ื ฟังทท่ี ่าน
มัจจุราชอารักษ์พยายามจะเตอื นสตเิ ขา
"เจา้ อยากรูเ้ หตุผลขา้ ก็ไดบ้ อกไปแลว้ เพราะพช่ี ายของเจา้ เขาโกงความตายใหไ้ อห้ นุ่มน้ถี า้ จะ
ใหพ้ เี่ จา้ กลบั ไปดว้ ยก็ตอ้ งมขี อ้ แลกเปลยี่ นแลว้ เจา้ มอี ะไรมาแลกเปลยี่ นกับชวี ติ ของพช่ี ายเจา้
ไหนบอกขา้ มาสไิ อม้ นุษยต์ ัวเล็ก..?
ท่านพญายมเอย่ ถามภูผาทก่ี ลา้ อวดดกี บั ทา่ นดว้ ยทา่ ทางเหยี้ มเกรยี มสายตาจอ้ งมองหนา้ ภู
ผาอย่างเอาเรอื่ งทาใหท้ อ้ งฟ้าตอ้ งหนั มาสง่ สายตาหา้ มปราบภูผาเอาไวอ้ ยา่ หาเรอื่ งเดอื ดรอ้ นแต่
ภผู ากับไมค่ ดิ จะยอมแพง้ ่าย ๆ
"ไมผ่ มไมเ่ ชอ่ื วา่ จะไม่มที างพาพวกพกี่ ลับไปไดม้ ันตอ้ งมสี "ิ ภูผาหันมาพดู กับทอ้ งฟ้า
"ใชฉ่ ันคนหนงึ่ ละจะไม่ยอม"กนั ดาลุกขนึ้ บา้ ง
"จาไดไ้ หมภาพวาดอาจชว่ ยใหพ้ วกเรารอดกลับไปไดแ้ ตเ่ ราตอ้ งรูใ้ หไ้ ดว้ า่ มนั จะตอ้ งทายงั ไง
จาไดไ้ หมทค่ี ณุ ลุงบอก..?
กนั ดากระซบิ บอกกบั ทอ้ งฟ้าเบา ๆ ไมใ่ หค้ นอนื่ ไดย้ นิ ในสงิ่ ทเ่ี ธอพดู แต่หารูไ้ มว่ ่าทา่ นพญา
ยมและท่านมัจจรุ าชอารกั ษ์ไดย้ นิ ทุกคาพูดของเธอแต่กบั ทาเป็ นนั่งนง่ิ เพราะอยากจะรวู ้ ่าคนพวก
นี้จะหาทางออกไปจากโลกแห่งวญิ ญาณของพวกเขาไดย้ ังไงนนั้ เอง
"ผมไม่มั่นใจวา่ จะทาไดแ้ ต่จะลองดู"ทอ้ งฟ้าตอบเธอเบา ๆ
"และเราตอ้ งรอจงั หวะทพี่ วกเขาพาเราออกไปจากหอ้ งน้ซี ะกอ่ นถงึ ตอนนนั้ คณุ รนู ้ ะวา่ ตอ้ งทา
ยงั ไง..? ทอ้ งฟ้าบอกแผนของเขากับกนั ดาเธอพยกั หนา้ วา่ เขา้ ใจในสง่ิ ทเี่ ขากาลังคดิ และ
ทอ้ งฟ้าก็ใชเ่ วลาตอนทที่ ่านพญายมกาลงั ใหม้ จั จรุ าชผชู ้ ว่ ยของทา่ นอา่ นโทษของพวกเขา
"เจา้ ทงั้ สองคนจะตอ้ งรับโทษของพวกเจา้ ทบ่ี งั อาจโกงอายขุ ัยของพวกเจา้ ทงั้ สองคน"
ทา่ นพญายมชม้ี อื มาทห่ี มวดเกา้ และทอ้ งฟ้าทาใหท้ อ้ งฟ้าตอ้ งหยดุ มอื ทก่ี าลงั แอบร่าง
ภาพวาดของเขาอยู่เงยี บ ๆ สว่ นหมวดเกา้ เขายนิ ดรี บั โทษของเขาและพยายามเอย่ ปากขอรอ้ ง
ใหป้ ลอ่ ยทอ้ งฟ้ากลับไปยังโลกของเขาเพราะสง่ิ ทท่ี อ้ งฟ้าทาในครัง้ นัน้ กแ็ ค่เดก็ คนหนงึ่ ที่
อยากจะชว่ ยเพอื่ นมนุษยด์ ว้ ยกนั เขาไมผ่ ดิ ถา้ จะผดิ กค็ งเป็ นเขาเอง
"ท่านไดโ้ ปรดปล่อยเพอ่ื นของผมไปเถอะนะครับผมยนิ ดจี ะรับโทษทงั้ หมดเอง "หมวดเกา้ กม้
ลงกราบขอรอ้ งทา่ นพญายมดว้ ยทา่ ทางขอรอ้ งท่านเพอ่ื ขอความเหน็ ใจจากท่าน
"ไม่ไดข้ า้ ใหใ้ นสง่ิ ทเ่ี จา้ ขอไม่ไดถ้ า้ ขา้ ใหใ้ นสงิ่ ทเี่ จา้ ขอต่อไปใครมันจะกลวั เกรงอานาจของขา้
พวกเจา้ ทงั้ สองจะตอ้ งรับโทษนด้ี ว้ ยกนั ไม่มคี าวา่ ยกเวน้ และสว่ นเจา้ ทัง้ สองคนทย่ี งั ไมถ่ งึ ทต่ี าย
ขา้ จะใหม้ ัจจุราชอารกั ษ์สง่ พวกเจา้ กลับไปยงั โลกของพวกเจา้ และอยา่ ไดค้ ดิ กลับมาทน่ี อี้ กี
จนกวา่ อายุขยั ของพวกเจา้ จะหมดลง ถา้ ยังบังอาจเขา้ มาโลกของขา้ อกี พวกเจา้ จะถูกทาโทษ
เชน่ กนั ขา้ จะไมส่ นใจวา่ พวกเจา้ จะถงึ ทตี่ ายหรอื ไมถ่ า้ ครัง้ ต่อไปขา้ จะกักดวงวญิ ญาณของพวก
เจา้ ใหท้ นทกุ ขท์ รมานในโลกแหง่ วญิ ญาณนจ้ี าเอาไวท้ า่ นมจั จุราชอารักษ์และคนของท่านจงนา
ตัวพวกเขาออกไปจากหอ้ งตดั สนิ ของขา้ ไดแ้ ลว้ ใครทต่ี อ้ งรบั โทษก็จงพาไปรับโทษของมนั ซะที่
เหลอื กช็ ว่ ยสง่ พวกเขากลับดว้ ย"
ทา่ นพญายมออกคาสง่ั กับท่านมัจจุราชอารกั ษ์น้าเสยี งเด็ดขาดแฝงไปดว้ ยพลังอานาจทไ่ี ม่มี
ใครกลา้ ทจี่ ะขัดคาสงั่ ของทา่ นได ้
"ครับทา่ นขา้ จะรบี นาตวั พวกเขากลบั ไปตามทท่ี ่านส่ัง"ท่านอารักษ์รบี กม้ หวั รับคาส่ังของทา่ น
พญายม
"ถา้ งัน้ ขา้ กค็ งหมดธุระกบั ท่านแค่นแ้ี ลว้ สนิ ะเชญิ ทา่ นและคนของทา่ นพานักโทษออกไปไดข้ า้
จะไดต้ ดั สนิ ดวงวญิ ญาณอน่ื ต่อไป"พอท่านพญายมสัง่ เสร็จท่านมัจจรุ าชอารักษ์กเ็ ดนิ เขา้ มาหา
พวกเขาพรอ้ มกับบอกเสยี งดังฟังชดั
"ไปกนั ไดแ้ ลว้ ขา้ จะพาพวกเจา้ ออกไปสง่ ในทข่ี องพวกเจา้ และจะนาเจา้ ทัง้ สองคนไปสง่ ยังประตู
แห่งกาลเวลากอ่ นทเ่ี วลาของพวกเจา้ ในโลกของขา้ จะหมดลงในอกี ไมก่ นี่ าทนี ถี้ า้ เป็ นอยา่ งนัน่
พวกเจา้ จะไม่มวี ันกลับไปยังโลกของพวกเจา้ ไดอ้ กี "
ทา่ นอารักษ์บอกกับกันดาและภผู าดว้ ยเสยี งแขง็ กรา้ วสายตาดุดันดนู ่าเกรงขาลกาลงั จอ้ ง
มองมาทพี่ วกเขาทาเอากนั ดาไมก่ ลา้ ทจ่ี ะเงยหนา้ ขนึ้ มามองสบกบั ดวงตาคนู่ ั่นของทา่ นมจั จรุ าช
ตนนี้ผดิ กับภผู าเขาไม่ไดค้ ดิ กลัวเกรงกบั สายตาคโู่ หดของอกี ฝ่ ายเลยสักนดิ เดยี วทาใหท้ า่ น
อารกั ษ์รูส้ กึ ถงึ พลังแปลก ๆ จากเขาเหมอื นเจา้ คนนกี้ าลงั อยากจะทา้ ทายกับอานาจของเขาเลย
ทาใหท้ า่ นอารักษ์อยากจะลองเล่นกบั เจา้ นด้ี ูชกั ตงั้ และไมไ่ ดพ้ ูดอะไรออกมาไดแ้ ต่จอ้ งตากบั ภู
ผาอยา่ งทา้ ทายเชน่ กนั
"สว่ นเจา้ สองคนไปกบั คนของขา้ ลกุ ขน้ึ ไดแ้ ลว้ "
ทา่ นมัจจุราชอารักษ์พูดกบั ทกุ คนทาใหท้ อ้ งฟ้าทพี่ งึ่ วาดภาพของเขาเสร็จพอดรี บี เกบ็
ภาพวาดซอ่ นเอาไวใ้ นกระเป๋ ากางเกงของเขาและหนั มาสง่ ซกิ ใหก้ ันดาและภูผาไดร้ วู ้ า่ พวกเขา
ทงั้ สองคนตอ้ งทาอะไรสว่ นเขาจะหาทางบอกหมวดเกา้ เอง
ภผู าและกันดาถูกกนั ออกมากอ่ นทอ้ งฟ้าและหมวดเกา้ หลังจากน่นั ทงั้ สองคนก็ตามออกมาตดิ
ๆ ภผู าหนั กลบั ไปมองทพ่ี ชี่ ายของเขากอ่ นจะเดนิ ออกมาพน้ ประตูหอ้ งของทา่ นพญายมไดท้ ่าน
มัจจุราชอารักษ์ก็เดนิ นาหนา้ ทกุ คนรวมทงั้ คนของเขาออกไปกอ่ นปลอ่ ยใหค้ นของเขาคุม
นักโทษเดนิ ไปตามทางเดนิ ผ่านตกึ รา้ งสามสต่ี กึ ดว้ ยกนั กม็ ที างแยกบอกใหร้ วู ้ า่ พวกเขาจะตอ้ ง
แยกกนั กบั ทอ้ งฟ้าและหมวดเกา้ ตรงทางเดนิ ขา้ งหนา้ นแ้ี ลว้
ภูผาแหนงหนา้ ขน้ึ มองกลุม่ หมอกควันบนทอ้ งฟ้าเขากาลังใชค้ วามคดิ อย่างหนักเพอ่ื จะหาวธิ ี
เบนความสนใจของลกู นอ้ งท่านมจั จุราชอารกั ษ์ยังไงดเี พอื่ ใหท้ อ้ งฟ้าและหมวดเกา้ หนีได ้
กลุม่ หมอกควันลอยเต็มไปหมดทาใหภ้ ผู ารบี สะกดิ แขนของกนั ดาเบา ๆ ทาใหเ้ ธอรทู ้ นั ทวี ่า
จะตอ้ งทาอะไรต่อไปภูผาจงึ หันไปผลักตวั ของลกู นอ้ งทา่ นอารักษ์ทงั้ สองคนทเี่ ดนิ นาหนา้ พวก
เขาอย่ตู อนน้สี ดุ แรง
"เฮย้ ยยโครม..! มจั จรุ าชทงั้ สองคนไมท่ ันไดต้ งั้ ตัวจงึ หนา้ คะมาทงั้ คู่จากนัน่ ภูผาก็รอ้ งตะโกน
บอกกนั ดาใหว้ งิ่ สดุ ชวี ติ
เทา่ นัน้ แหละกนั ดากว็ ง่ิ ตรงไปหาหมวดเกา้ และทอ้ งฟ้าทนั ทโี ดยมพี วกมัจจุราชทเ่ี หลอื วง่ิ ตาม
เธอไปตดิ ๆ และอกี คนก็วง่ิ ไลก่ วาดเพอื่ จะตามจับตัวภผู ากนั ใหว้ ุ่นวายไปหมดภผู าพยายาม
หลอกลอ่ มจั จรุ าชพวกน่ันไวเ้ พอื่ ใหก้ ันดาพาทงั้ สองคนหนีไปใหไ้ ด ้
"ไปเรว็ คุณเราตอ้ งไปทป่ี ระตแู ห่งกาลเวลาดว้ ยกันฉันจะไมย่ อมปล่อยใหค้ ณุ ตอ้ งตดิ อยู่ใน
โลกแหง่ วญิ ญาณน้หี รอกเร็วส"ิ
กนั ดารบี ดงึ มอื หมวดเกา้ ใหอ้ อกวง่ิ ตามเธอไปทท่ี างเดนิ ทเ่ี ขยี นบอกเอาไวท้ ันทที งั้ ทหี่ มวด
เกา้ ยังทาหนา้ งง ๆ แตก่ ็ยอมวง่ิ ตามเธอไปไมห่ ยดุ สว่ นทอ้ งฟ้าเขาก็รบี วง่ิ ไปชว่ ยภผู าทกี่ าลังถกู
ไล่ลา่ จากกลมุ่ มจั จรุ าชอย่ตู อนนี้
"ไปเรว็ นายภผู าเราไม่มเี วลาแลว้ คุณกนั ดาพาหมวดเกา้ วงิ่ ไปนนั่ แลว้ เรว็ เขา้ รบี สลดั พวกเขาให ้
หลดุ "
ทอ้ งฟ้าวง่ิ ตรงมาหาภผู าทกี่ าลังใชอ้ าวธุ ของพวกมัจจุราชเพอ่ื จัดการกับพวกเขาซะเองกอ่ น
จะรบี สลัดมัจจรุ าชอกี คนทเี่ ขาแยง่ อาวุธของมนั มาไดใ้ หจ้ ดั การกับมันจนหมดสภาพไปแลว้ ตอนนี้
นอนหงายทอ้ งอยบู่ นพนื้ ตรงหนา้ เขาดว้ ยท่าทางเจ็บปวด
สว่ นมจั จรุ าชอกี คนกร็ บี วง่ิ มาบอกท่านอารกั ษ์ทพ่ี ง่ึ จะรวู ้ ่าคนของเขาทางานพลาดจนไดเ้ ขา
คดิ เอาไวแ้ ลว้ เชยี วว่าไอเ้ จา้ มนษุ ยน์ ั่นมนั ตอ้ งคดิ ทาอะไรสักอยา่ งเขา้ จรงิ ๆ ถงึ เวลาไลล่ า่ ของ
เขาแลว้ สนิ ะท่านอารกั ษ์คดิ กอ่ นไดร้ บั รายงานจากคนของเขา
"พวกเขาหนไี ปแลว้ ครับทา่ นอารกั ษ์ลูกนอ้ งของทา่ นอารกั ษ์รบี มารายงานหวั หนา้ ของพวกเขา
อย่างรอ้ นรนและหวาดกลวั ความผดิ ทปี่ ล่อยใหน้ ักโทษหนีไปได ้
"ก็รบี ตามไปจบั ตวั พวกเขากลับมาสจิ ะมัวรออะไรพวกเจา้ นช้ี า่ งไมท่ ันเลห่ เ์ หลยี่ มของพวก
มนษุ ยเ์ อาเสยี เลย"ท่านอารกั ษ์บอกอยา่ งนกึ ฉนุ คนของเขาทป่ี ล่อยใหน้ ักโทษพวกนห้ี นีไปได ้
กอ่ นจะออกตดิ ตามไลล่ ่าพวกเขากบั ลกู นอ้ งอกี คน
"ขา้ รวู ้ ่าพวกเขาจะหนีไปทไ่ี หนตามขา้ มาเจา้ คนพวกน้ีคดิ จะลองดกี ับอานาจของขา้ กับทา่ น
พญายมเพอื่ พานักโทษทงั้ สองหนไี ปดว้ ยชา่ งกลา้ ดนี ักขา้ ก็อยากจะรวู ้ า่ พวกมนั จะหนีดว้ ยวธิ ใี ด"
ท่านอารักษ์บอกกบั คนของเขาเสยี งดงั เพราะรูด้ วี ่าคนพวกนี้จะตอ้ งไปทปี่ ระตูแห่งกาลเวลา
นั่นเอง
ทงั้ สค่ี นทก่ี าลงั ถกู ตามไลล่ ่าจากพวกมจั จรุ าชตา่ งก็วง่ิ มาจนเกอื บจะถงึ ปากทางทจี่ ะไปทปี่ ระตู
แห่งกาลเวลาอยแู่ ลว้ ตอนนแี้ ตก่ บั มพี วกมัจจรุ าชทท่ี ่านอารกั ษ์ส่งั ใหม้ าดกั รอพวกเขาอย่ตู รงปาก
ทางเขา้ พอดี
"เอาไงดพี ท่ี อ้ งฟ้าพวกมัจจรุ าชมันรวู ้ า่ พวกเราจะไปไหนมันเลยใหค้ นของมนั มาดักรอเราแลว้
พพ่ี อจะมแี ผนอน่ื บา้ งไหมพ.่ี .? ภผู าเอย่ ถามทอ้ งฟ้าเบา ๆ
"นัน้ สคิ ณุ ฉันเองก็อยากรูว้ ่าคณุ วาดภาพอะไรตอนอยใู่ นหอ้ งตดั สนิ โทษของพวกเรา..? กนั ดา
กบั อยากรเู ้ รอ่ื งภาพวาดทที่ อ้ งฟ้าวาดมนั ขน้ึ มามากกว่าเพราะเธออยากจะรวู ้ ่ามันจะพาพวกเขา
กลับไปไดจ้ รงิ หรอื เปลา่ นัน้ เอง
"วา่ ไงนะทอ้ งฟ้านายวาดภาพอะไรทาไมไมเ่ ห็นบอกผมบา้ งเลย นี้พวกคุณรเู ้ รอ่ื งหนกี นั หมด
ยกเวน้ ผมทไ่ี มร่ อู ้ ะไรเลยบา้ เอย้ ..!หมวดเกา้ สบถเบา ๆ เมอ่ื เขาพงึ่ รเู ้ รอ่ื งทท่ี กุ คนกาลงั คดิ จะทา
กนั โดยทเี่ ขาไมร่ เู ้ ลย
"อยา่ พงึ่ โมโหเลยน่าหมวดพวกเราไมม่ เี วลาไดบ้ อกคุณกเ็ ท่านั่น"ภผู าชว่ ยแกต้ ัวแทนทอ้ งฟ้า
กบั กนั ดา
"นัน้ สติ กลงพวี่ าดรูปอะไรชว่ ยเอาออกมาใหผ้ มดูส.ิ .?
ภผู าเอย่ ถามทอ้ งฟ้าอกี คนทอ้ งฟ้าเลยตอ้ งดงึ เอาแผ่นกระดาษทเ่ี ขาวาดรปู เอาไวอ้ อกมาให ้
ทุกคนดพู อทอ้ งฟ้าคก่ี ระดาษออกเท่านั่นแหละทุกคนถงึ กับอทุ านออกมาพรอ้ ม ๆ กัน
"ภาพเคก้ ..! เพราะในกระดาษทที่ อ้ งฟ้ากาลังถอื มนั อยู่เป็ นภาพวาดทพี่ วกเขาไมเ่ คยคดิ ว่า
ทอ้ งฟ้าจะวาดมันนน่ั เอง
"นพี้ จี่ ะบา้ หรอื ยังไงกนั พค่ี ดิ อะไรกนั แนถ่ งึ ไดว้ าดรปู เคก้ บา้ ๆ นี่ขนึ้ มาไอผ้ มก็คดิ ว่าพจี่ ะวาดอะไร
ทม่ี นั จะชว่ ยพวกเราออกไปจากไอน้ รกนไี้ ดซ้ ะอกี โธเ่ อย้ "ภูผากบั เป็ นฝ่ ายหัวเสยี ซะเองตอนนี้
เพราะกาลังรูส้ กึ ผดิ หวังในตวั ของพช่ี ายของเขานั่นเองทวี่ าดอะไรทด่ี กี ว่าไอภ้ าพวาดเคก้ นไ่ี มไ่ ด ้
แลว้ หรอื ยงั ไงกนั
"เอาน่านายกอ็ ยา่ พงึ่ โมโหสภิ ผู า"กันดารบี พดู ขดั ภผู าทก่ี าลงั โมโหอยตู่ อนนี้ สว่ นหมวดเกา้ เขา
ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรเพราะกาลงั ใชค้ วามคดิ ว่าทอ้ งฟ้าคดิ อะไรถงึ ไดว้ าดภาพเคก้ ขน้ึ มานัน่ เองแต่
เสยี งพูดของกนั ดาก็ดงั ขนึ้ เบา ๆ
"ว่าไงทอ้ งฟ้านายวาดภาพเคก้ นข่ี น้ึ มานายมเี หตผุ ลอะไรกนั แน่รบี บอกพวกเรามาส.ิ .? กนั ดา
เอย่ ถามทอ้ งฟ้าทกี่ าลงั ถูกภผู ามองหนา้ เขาอยู่เพอื่ รอคาตอบจากเขาเชน่ กนั รวมทัง้ หมวดเกา้
ดว้ ย
"พวกคุณอย่ามองผมแบบน้สี มิ ันก็แค่ความคดิ ชวั่ วูบทม่ี ันวง่ิ เขา้ มาในหวั ของผมตอนนัน้ กเ็ ท่าน่ัน
ผมเองกไ็ ม่รวู ้ ่าวาดรูปเคก้ นีอ่ อกมาไดย้ งั ไงแต่ตอนนนั่ ผมรูส้ กึ วา่ จะตอ้ งวาดมนั ก็เท่าน่ัน"ทอ้ งฟ้า
บอกกับทกุ คนตามทเี่ ขารูส้ กึ ในตอนนัน้
"พจี่ ะบา้ หรอื ไงพดู แบบนี้ออกมาไดย้ งั ไงกนั พเ่ี ป็ นคนวาดมันพตี่ อ้ งรูส้ วิ ่ามันจะชว่ ยพวกเรา
ออกไปจากทไ่ี ดย้ ังไง..? ภผู าตะคอกใสท่ อ้ งฟ้าอย่างลมื ตัว
"พอเถอะภผู าเราตอ้ งชว่ ยกันคดิ สไิ มใ่ ชเ่ อาแตโ่ มโหอยู่แบบนี้นายกเ็ ห็นว่าเรามเี วลาไม่มากแลว้
คนพวกน่ันกาลงั ขวางทางหนขี องพวกเราอยู่ตรงนนั้ เราตอ้ งชว่ ยกนั คดิ ว่าจะหนีออกไปไดย้ งั ไง
อยา่ เอาแตโ่ มโหสิ แลว้ หมวดเกา้ ละคณุ คดิ ว่าไงทที่ อ้ งฟ้าวาดภาพออกมาแบบน่ี..? หมวดเกา้ ที่
กาลงั ใชค้ วามคดิ อยูว่ ่าการทที่ อ้ งฟ้าวาดภาพน่อี อกมามนั หมายความวา่ ยงั ไงแต่แลว้ อยู่ ๆ เขาก็
คดิ ถงึ คาพดู สดุ ทา้ ยของกอ้ นขนึ้ มาได ้
"เดยี๋ วผมพอจะคดิ ออกแลว้ "
หมวดเกา้ พดู ขนึ้ อย่างดใี จทตี่ อนนเ้ี ขารแู ้ ลว้ วา่ ทาไมทอ้ งฟ้าถงึ ไดว้ าดรูปเคก้ และมองเหน็ ภาพ
เคก้ ในหัวของเขาแต่เขายงั ไมท่ นั ไดพ้ ูดมนั ออกมากไ็ ดย้ นิ เสยี งมัจจรุ าชคนหนงึ่ วง่ิ ตรงมาทางท่ี
พวกเขาหลบอยู่พอดี
"วง่ิ เรว็ เขา้ หาทางไปทที่ างเขา้ ประตูแห่งกาลเวลานนั่ ใหไ้ ดก้ ่อนทมี่ นั จะปิดลง ผมจะหลอกล่อ
พวกมนั ไปอกี ทางแลว้ จะรบี ตามไปเจอทน่ี ั่น"
หมวดเกา้ บอกกบั ทงั้ สามคนกอ่ นจะดงึ ตวั กันดาเขา้ มากอดเอาไวแ้ นน่ ๆ
"จาไวผ้ มรกั คุณและจะไม่ปล่อยใหใ้ ครหนา้ ไหนมาทารา้ ยคุณไดถ้ า้ ผมยังมชี วี ติ อยู่"
หมวดเกา้ กม้ ลงจูบทห่ี นา้ ผากกันดาทหี นง่ึ อยา่ งหนักแนน่ ทาเอากันดาแทบลมื หายใจหัว
ใจเตน้ แรงเพราะไมค่ ดิ ว่าหมวดเกา้ จะกลา้ บอกรกั เธอตอ่ หนา้ ทงั้ สองพน่ี อ้ งทยี่ นื อยู่ขา้ ง ๆ เขา
และเธอตรงนดี้ ว้ ยทาเอาเธอถงึ กบั อง้ึ มสี หี นา้ แดงระเรอ่ื พอ ๆ กับทภี่ ผู าและทอ้ งฟ้าเองก็ถงึ กับนกึ
ไม่ถงึ เชน่ เดยี วกับเธอตา่ งกย็ นื อง้ึ ดว้ ยกันหมดกอ่ นทเี่ ขาจะรบี ผลักตัวเธอออกจากออ้ มกอดของ
เขาและจบั ตัวเธอหันหลังบอกกนั ดาทกี่ าลงั ทาหนา้ มนึ งงกับการกระทาของเขาทแี่ สดงออกตอ่
เธอใหไ้ ปกับทอ้ งฟ้าและภูผากอ่ นเขา
"อยา่ หว่ งผมรบี ตามทงั้ สองคนไปทอ้ งฟ้าภผู าผมฝากเธอกับพวกคุณดว้ ยถา้ ผมไปไมท่ นั ไม่
ตอ้ งรอผมเขา้ ใจไหมสว่ นคุณกนั ดาสงิ่ ทคี่ ณุ ตอ้ งทากค็ อื พอไปถงึ ประตแู ห่งกาลเวลาไดส้ าเรจ็ ผม
อยา่ ใหค้ ุณตงั้ จติ อธษิ ฐานของพรกับเคก้ วนั เกดิ ทที่ อ้ งฟ้าทามันขน้ึ มาใหค้ ุณในครงั้ นเี้ พราะมันคอื
เคก้ วันเกดิ ของคณุ นัน้ เองคณุ คอื คนทจ่ี ะชว่ ยพวกเราทุกคนใหก้ ลับไปไดเ้ พราะสงิ่ ทค่ี ุณขอกับ
เคก้ วันเกดิ ของคณุ จะชว่ ยพวกเราไดผ้ มอยากใหค้ ุณทามนั เพอื่ ทุกคน"
หมวดเกา้ พูดในสง่ิ ทเี่ ขาเขา้ ใจวา่ เธอจะชว่ ยทุกคนไดเ้ ธอถงึ ไดถ้ กู สง่ มาทน่ี ด้ี ว้ ยมันตอ้ ง
ไมใ่ ชเ่ รอื่ งบังเอญิ แนท่ ก่ี ันดาตอ้ งมาทนี่ กี้ บั พวกเขา
"แตฉ่ ันไม่ม่นั ใจว่าสง่ิ ทคี่ ณุ กาลังบอกมนั จะเป็ นไปได ้ และฉันไมอ่ ยากจะใหค้ ุณตอ้ งเสยี่ งคน
เดยี ว ทาไมคุณไมไ่ ปพรอ้ มพวกเราเลยฉันไมอ่ ยากทง้ิ คุณใหเ้ สยี่ งคนเดยี ว..? กันดาบอกกบั
หมวดเกา้ เสยี งตกใจทเี่ ขาบอกใหเ้ ธอไปกับทงั้ สองพน่ี อ้ ง
"แต่คุณตอ้ งเชอื่ ในสงิ่ ทผ่ี มพูด มันไมม่ อี ะไรจะตอ้ งเสยี่ งอกี แลว้ ไมล่ องเรากไ็ ม่รูด้ อู ย่าง
ทอ้ งฟ้าสคิ รงั้ หนง่ึ เขาเคยชว่ ยชวี ติ ผมเอาไวเ้ พราะพรทเี่ ขาขอจากวนั เกดิ ของเขาในครงั้ นั่นผมถงึ
รอดมาได ้ และตอนนก้ี ็มแี คค่ ณุ เทา่ น่ันทจี่ ะทามนั ไดเ้ ชอื่ ผมคณุ ทาไดก้ นั ดาไปเรว็ เราไมม่ เี วลา
มากแลว้ ประตูนั่นจะปิดในไม่กน้ี าทนี แี้ ลว้ อยา่ มัวรออกี เลยผมคงตอ้ งไปแลว้ "
พูดจบหมวดเกา้ กผ็ ลกั ตัวกนั ดาใหก้ ับทอ้ งฟ้าใหพ้ าเธอออกไปจากตรงนเ้ี ขาก็หนั หลงั วงิ่
ออกไปจากทซี่ อ่ นของพวกเขาปลอ่ ยใหท้ อ้ งฟ้าและภูผาพากันดามองตามหลังเขาไปตดิ ๆ กอ่ น
จะตัดสนิ ใจพากนั ดาวงิ่ หลบไปอกี ทางสว่ นหมวดเกา้ เขาวงิ่ ออกไปล่อมจั จุราชทย่ี นื เฝ้าทางเขา้
ประตอู ยใู่ หห้ ันมาสนใจทางเขาแทนทงั้ สามคนทก่ี าลงั หลบไปอกี ดา้ นหนึ่งเพอ่ื ออ้ มไปอกี ทาง
ไมใ่ หม้ จั จุราชพวกน้ีเหน็ พวกเขา
"เฮย้ ..พวกทางนี้..!
หมวดเกา้ ตะโกนบอกพวกมันทยี่ นื หนั หลังใหเ้ ขาอย่พู รอ้ มกับสอยหมดั หนัก ๆ เขา้ ทป่ี ลาย
คางของพวกมันคนหนงึ่ สดุ แรง
"ผัวะพลักโอย๊ ..!
หมวดเกา้ สอยมัจจรุ าชล่วงไปคนหนงึ่ กอ่ นทพ่ี วกมนั อกี คนทห่ี ันมาเหน็ เพอ่ื นของมันถูกเขาอัด
มนั ลว่ งลม้ ลงไปนอนทพี่ นื้ มันสง่ เสยี งรอ้ งบอกกับคนอนื่ ๆ หมวดเกา้ จงึ แยง่ เอาอาวุธของมนั มา
ใชบ้ า้ งเพราะปืนเขาไม่สามารถทาอะไรมจั จรุ าชพวกน้ไี ดน้ อกจากอาวุธของพวกมันเองถงึ จะฆา่
พวกมันได ้
"มนั อยูท่ างนเี้ รว็ พวกเราจัดการมนั ซะ"
กอ่ นทจี่ ะวงิ่ มาหาเขาทย่ี นื ตัง้ หลักรออยแู่ ลว้ ตอนน้ีจงึ เกดิ การตอ่ สกู ้ ันขน้ึ ระหว่างหมวดเกา้ กบั
พวกมจั จุราชอกี สามคนหมวดเกา้ ใชอ้ าวุธของมัจจรุ าชคนทเี่ ขาสอยมนั ล่วงไปกอ่ นคนอน่ื เขา้
จัดการกับพวกมนั อกี สามคนจนสาเร็จเขาจงึ รบี วง่ิ ไปทป่ี ระตแู ห่งกาลเวลาทตี่ อนนที้ อ้ งฟ้าภูผา
และกันดากาลงั รอเขาอยู่อย่างรอ้ นรนกลัวว่าหมวดเกา้ จะมาไม่ทนั
"ผมมาแลว้ ทกุ คนเรมิ่ ไดเ้ ลย.."เสยี งหมวดเกา้ ทพ่ี ง่ึ วง่ิ มาถงึ รบี บอกกับทุกคนดว้ ยท่าทางหอบ
หายใจแรง ๆ เพราะพงึ่ ออกกาลังไปเมอ่ื กนี้ ้ี
"หมวดเกา้ มาแลว้ งนั้ คณุ กนั ดากต็ งั้ ใจอธษิ ฐานเพอ่ื เป่ าเคก้ วันเกดิ ของคณุ ไดแ้ ลว้ "ภูผาบอกกบั
กนั ดาทก่ี าลงั ดใี จทหี่ มวดเกา้ กลับมาทนั เวลาจงึ รบี ทาตามทภ่ี ผู าบอกเธอ
"เดยี๋ วทอ้ งฟ้านายลมื วาดเทยี นใหเ้ ธอ"หมวดเกา้ พง่ึ มองดทู ภี่ าพวาดเคก้ และนกึ ขน้ึ ไดว้ า่ มัน
ขาดเทยี นไป
"อา้ วจรงิ ดว้ ยงนั้ รอแป๋ บหนงึ่ ผมจะวาดเทยี นใสใ่ หล้ มื ไปตอนนน่ั รบี ไปหนอ่ ยไมท่ ันคดิ "
ทอ้ งฟ้าจงึ รบี เอาดนิ สอวาดรูปเทยี นปักทเ่ี คก้ ใหก้ นั ดาและวาดเปลวไฟใสใ่ หเ้ ธอดว้ ยพอวาด
เสรจ็ เขากส็ ง่ ใหก้ ันดาถอื เอาไวก้ นั ดาจงึ จอ้ งมองทภี่ าพเคก้ กอ่ นทจี่ ะหลับตาลงและคดิ วา่ มันคอื
เคก้ วันเกดิ ของเธอจรงิ ๆ เพอื่ ตงั้ จติ อธษิ ฐานขอพรตามทห่ี มวดเกา้ บอกกบั เธอไมน่ านกเ็ กดิ มี
สายลมพัดมาอย่างแรงประตแู ห่งกาลเวลาเปิดออกกวา้ งกวา่ เดมิ อากาศรอบ ๆ ตัวเรมิ่ หนาวเย็น
อย่างรวดเรว็ ผดิ กบั เมอ่ื กน้ี ี้
"ประตแู ห่งกาลเวลาเปิดออกแลว้ ตอนนเ้ี ราทาสาเร็จแลว้ ไซโย"หมวดเกา้ พดู ขน้ึ ดงั ๆ อย่าง
รสู ้ กึ เตน้ ตนื่ และดใี จไม่คดิ ว่าสง่ิ ทเี่ ขาคดิ จะกลายเป็ นจรงิ ไปไดน้ นั้ เอง
"กันดาคณุ คอื ตัวชว่ ยของพวกเราจรงิ ดว้ ยครบั เร็วรบี ขา้ มไปกันเถอะกอ่ นทพี่ วกมัจจรุ าชจะ
ตามมาทัน"
หมวดเกา้ บอกกบั กันดาทพี่ งึ่ ลมื ตาขนึ้ มามองหลงั จากทเ่ี ธอพยายามตงั้ สตสิ งบจติ ใจเพอื่ ขอ
พรจากเคก้ ในกระดาษทที่ อ้ งฟ้าวาดมันใหก้ บั เธอเพราะไมค่ ดิ ว่าสงิ่ ทเี่ ธอขอมนั จะเป็ นจรงิ ไปได ้
น่ันเองกนั ดาเองกด็ ใี จสดุ ๆ ถงึ กับพูดขนึ้ เสยี งดัง
"พวกเรารอดแลว้ หมวดเรารอดแลว้ เราจะไดไ้ ปจากนรกนีแ้ ลว้ " กันดาดใี จรบี จับมอื หมวดเกา้
เอาไวอ้ ยา่ งลมื ตัวหมวดเกา้ เองก็บบี มอื เธอแนน่ ๆ เชน่ กันทงั้ สองสบตากนั อยา่ งดใี จรวมทงั้ สอง
พน่ี อ้ งดว้ ย
"ใชเ่ รารอดแลว้ เพราะคุณเราถงึ เปิดประตนู ้ไี ดข้ อบคณุ จรงิ ๆ กนั ดาทค่ี ุณชว่ ยพวกเราในครงั้ นี"้
หมวดเกา้ บอกกนั ดาอยา่ งดใี จพรอ้ มกบั หนั มาสง่ ยม้ิ ใหก้ ับทอ้ งฟ้าทเ่ี ขาวาดเคก้ วนั เกดิ ให ้
กันดาในครัง้ น้ีสว่ นภผู าเขากาลงั ตน่ื เตน้ สดุ ๆ ทจ่ี ะไดก้ ลับบา้ นใครจะคดิ ว่าไอภ้ าพเคก้ ทที่ อ้ งฟ้า
พช่ี ายของเขาวาดมนั ขน้ึ มาจะมปี าฏหิ ารยิ ช์ ว่ ยใหเ้ ปิดประตแู ห่งกาลเวลาเปิดออกไดม้ นั ชา่ ง
เหลอื เชอ่ื เกนิ จะเอาไปเล่าใหใ้ ครฟังไดว้ ่าเรอื่ งมหัศจรรยแ์ บบน้ีจะเกดิ กบั พกวเขาไดใ้ นโลกแห่ง
วญิ ญาณน้ีอะไร ๆ ก็อาจจะเป็ นไปไดโ้ ดยทเี่ ราไม่ทนั ไดค้ าดคดิ ว่ามนั จะเกดิ ขน้ึ ไดภ้ ูผาคดิ ในสงิ่ ท่ี
เขากาลงั เผชญิ กบั ตวั เองอยูต่ รงหนา้ ตอนนี้
"งนั้ เรารบี ไปกนั เเถอะพท่ี อ้ งฟ้าหมวดคุณกันดา"
ภผู าหันมาบอกกบั ทกุ คนกอ่ นจะเดนิ ไปขา้ งหนา้ ประตูทกี่ าลังหมุนเป็ นวงกลมอยูต่ รงหนา้
ของพวกเขาตอนนเ้ี หมอื นมนั มแี รงดงึ ดดู ภูผายน่ื มอื ของเขาเขา้ ไปกอ่ นแลว้ เขาก็ถกู มนั ดูดเขา้ ไป
สดุ แรง
"เฮย้ ..!
เสยี งรอ้ งอยา่ งตกใจของภผู าดงั กอ้ งไปทัว่ บรเิ วณกอ่ นทร่ี า่ งของเขาจะถูกดดู หายไปตอ่ หนา้ ต่อ
ตาของทุกคนทอ้ งฟ้าจงึ หันมามองทหี่ มวดเกา้
"คณุ กบั กนั ดาขา้ มไปกอ่ นไหมเดยี๋ วผมจะดตู น้ ทางใหเ้ อง"ทอ้ งฟ้าบอกกบั หมวดเกา้
"ไม่นายนัน้ แหละทตี่ อ้ งไปกอ่ นและตามดว้ ยกนั ดาสว่ นผมจะตามไปทหี ลงั ครงั้ นน้ี ายจะตอ้ งให ้
ผมเลอื กไปส"ิ
หมวดเกา้ บอกกบั ทอ้ งฟ้าดว้ ยรอยยม้ิ และภาพวาดอนั น้ีฉันอยากจะใหน้ ายชว่ ยเก็บมันเอาไว ้
แทนฉันดว้ ย"
หมวดเกา้ ยนื่ สง่ ภาพวาดรปู เทวดาใหก้ บั ทอ้ งฟ้าทก่ี าลังจะยนื่ มอื มารบั มันไปจากมอื ของ
หมวดเกา้ พอดอี ยา่ งมนึ งงก็หมวดกต็ อ้ งไปกบั เขาดว้ ยน้ที าไมจะตอ้ งเอามนั มาใหเ้ ขาดว้ ยทอ้ งฟ้า
ไดแ้ ตค่ ดิ ยงั ไมท่ ันไดม้ โี อกาสไดถ้ ามหมวดเกา้ เพราะพวกเขากับถูกขดั จังหวะเขา้ ซะกอ่ น
"พวกเจา้ ทัง้ สองคนจะไมไ่ ดไ้ ปไหนทงั้ นนั่ ฮา่ ฮา่ "
เสยี งของทา่ นมจั จุราชอารกั ษ์นัน้ เองทดี่ งั ขน้ึ ขัดขวางพวกเขาทงั้ ทเ่ี ขายังไม่ปรากฏตัว
ออกมาดว้ ยซา้ ทาใหท้ ัง้ สามคนถงึ กบั ตกใจหนั มองหาวา่ ทา่ นมจั จรุ าชอารกั ษ์อยู่ทใี่ ดกันตอนน้ี
หมวดเกา้ พอหายตกใจจงึ รบี บอกทอ้ งฟ้า
"ไปเรว็ ทอ้ งฟ้านายตอ้ งพากนั ดากลบั ไปเรว็ เขา้ อยา่ คดิ ทาอะไรเหมอื นตอนทเี่ ราอยทู่ า่ มกลาง
บอ่ เพลงิ นัน้ เป็ นอันขาดเพราะครงั้ น้เี ราอาจจะไม่โชคดเี หมอื นตอนนนั้ กอ้ ไดฉ้ ันอยากใหน้ ายพา
กนั ดากลบั ออกไปจากโลกแหง่ วญิ ญาณน้ีแทนฉันรบั ปากสวิ า่ นายจะทาตามทฉ่ี ันขอรอ้ งนาย
อยากกลับมาชว่ ยฉันเขา้ ใจไหมทอ้ งฟ้าครัง้ นีน้ ายตอ้ งทาตามทฉ่ี ันบอกอย่ากลับมาถงึ แมว้ ่าผมจะ
ไปไดก้ ลับออกไปกับพวกคุณจาเอาไวใ้ หด้ ถี า้ เพอื่ นยงั คดิ วา่ ฉันกับนายเป็ นเพอ่ื นกนั อยรู่ บั ปากสิ
ทอ้ งฟ้าว่านายจะทาตามทฉี่ ันขอนายทอ้ งฟ้า..?
หมวดเกา้ พูดเสยี งเขม้ กับทอ้ งฟ้าทกี่ าลงั มองเขาดว้ ยสายตาไมอ่ ยากจะทาตามทเี่ ขาบอก
นักแตเ่ มอ่ื มองเห็นสายตาจรงิ จงั ของหมวดเกา้ แลว้ เขาก็ไม่กลา้ ทจ่ี ะขดั คาส่ังของอกี ฝ่ ายนัก
เพราะครงั้ นี้มนั คงเกนิ กว่าทเ่ี ขาจะรบั มอื ไดจ้ รงิ ๆ เขาเองก็ไมอ่ ยากจะใหก้ ันดาตอ้ งมาตดิ อยใู่ น
โลกอนั น่ากลัวนเ้ี ชน่ กนั เขาคดิ ว่าหมวดเกา้ คงคดิ ไมต่ า่ งจากเขาถงึ ไดต้ ดั สนิ ใจยอมทจี่ ะเสย่ี งคน
เดยี วเพอื่ ใหเ้ ขาพากนั ดาหนไี ปกอ่ น
"ไดค้ รัง้ นี้ผมจะยอมเชอ่ื คาของคุณแต่คุณตอ้ งสญั ญากับผมว่าไม่ว่าจะเกดิ อะไรขนึ้ คณุ ตอ้ ง
ออกไปจากทน่ี แี้ ละตามพวกเรากลับไปใหไ้ ดถ้ า้ คุณรับปากว่าจะดแู ลตัวเองใหก้ ลบั ไปเจอพวก
เราไดค้ รบสามสบิ สองผมกจ็ ะยอมทาตามทคี่ ณุ ขอวา่ ไงหมวดเกา้ คณุ จะทาไดไ้ หม..? ทอ้ งฟ้ารอ
คาตอบจากหมวดเกา้ บา้ ง
"ไดผ้ มรบั ปากวา่ จะทาทกุ วถิ ที างใหก้ ลับออกไปใหไ้ ดไ้ ม่ว่าจะเกดิ อะไรเกดิ ขนึ้ ผมสญั ญาถา้
ผมยงั คงมลี มหายใจอยูโ่ อเคไหมรบี พากันดาไปไดแ้ ลว้ ทางนผ้ี มจะรบั มอื เองเรว็ เขา้ ทอ้ งฟ้า"
หมวดเกา้ เร่งทอ้ งฟ้าใหต้ ดั สนิ ใจกอ่ นรอ้ นรนและหันไปพดู กับกันดาทย่ี นื ฟังทงั้ สองคนคยุ
กนั โดยไมค่ ดิ ถามการตัดสนิ ใจของเธอเลยสักนดิ มันน่านอ้ ยใจนกั ทัง้ สองคนแตเ่ ธอกไ็ ม่มเี วลาได ้
ต่อวา่ พวกเขาทงั้ สองคนทด่ี ูจะหว่ งเธอมากกวา่ ตวั พวกเขาเองซะอกี เธอควรจะดใี จหรอื เสยี ใจดี
หญงิ สาวคดิ ทัง้ รูส้ กึ เจบ็ ปวดทต่ี อ้ งจากคนทเี่ ธอรกั ไปทัง้ ทเ่ี ธอไมอ่ ยากจะทงิ้ เขาเอาไวท้ น่ี คี้ น
เดยี วแตก่ ข็ ดั ทงั้ สองคนไมไ่ ดอ้ ยดู่ เี มอ่ื เธอถกู หมวดเกา้ ผลักตวั เธอไปใหก้ ับทอ้ งฟ้าอยา่ งรวดเร็ว
"กนั ดาคุณตอ้ งไปแลว้ ไม่มเี วลาแลว้ ไปซะตอนนกี้ อ่ นทที่ า่ นมจั จุราชอารกั ษ์จะออกมาจับตัว
พวกเราทงั้ หมดกลับไปรับโทษดว้ ยกนั หมดนผี้ มคงยอมใหม้ ันเป็ นแบบนัน้ ไมไ่ ดไ้ ปซะไดโ้ ปรด
เชอ่ื ผมสกั ครงั้ เถอะนะกนั ดายอดรัก"หมวดเกา้ รบี ผลักตวั ทอ้ งฟ้าและกันดาเขา้ ไปในกรอบประตทู ่ี
กาลังหมุนอยู่ตอนน้ีพรอ้ มกนั ไม่ใหพ้ วกเขาไดต้ งั้ ตวั
"เฮย้ ..วา้ ย..ไมน่ ะหมวดเกา้ แลว้ คุณละไมน่ ะหมวดเกา้ คุณตอ้ งไปกับพวกเราดว้ ยอย่าทาแบบนี้
ไม่เราไม่ไปถา้ คุณไมไ่ ปกบั พวกเราไมห่ มวดเกา้ อย่าทาแบบนีฮ้ อื่ ๆ ทาไมตอ้ งทาแบบนท้ี าไมฮอ่ื
ๆ ..!
เสยี งกนั ดารอ้ งไหโ้ ฮออกมาดงั ๆ มนั แทบทาใหห้ มวดเกา้ แทบขาดใจทเ่ี ขาตอ้ งยอมปล่อย
เธอกลับไปกับทอ้ งฟ้าถงึ เขาจะไมไ่ ดก้ ลบั ไปพรอ้ มกับเธอในครัง้ น้อี ย่างนอ้ ยเธอกไ็ ดก้ ลับไปใช ้
ชวี ติ ทเ่ี หลอื อยู่เพอื่ เขาผมขอใหท้ อ้ งฟาและคณุ โชคดรี อดไปใหไ้ ดน้ ะกนั ดาผมรักคณุ ในตอนทว่ี ง
ประตกู าลังหนุมเพอ่ื จะพารา่ งของทงั้ สองคนกลบั ไปยงั อกี โลกหนง่ึ ตรงหนา้ ของเขาหมวดเกา้ ก็
ตะโกนพูดกับทงั้ สองคนดงั ๆ
"ลากอ่ นกนั ดายอดรกั ลากอ่ นทอ้ งฟ้าฝากนายดแู ลเธอดว้ ยสญั ญาสทิ อ้ งฟ้าวา่ นายจะดแู ลเธอ
แทนผมใหด้ ที ส่ี ดุ เท่าชวี ติ ของคณุ เอง..?
"ครับหมวดผมจะดูแลเธอเพอ่ื คณุ อย่าห่วงเลยและจะพาเธอกลบั ไปใหไ้ ดค้ ุณเองกอ็ ยา่ ลมื
สัญญาทไี่ ดใ้ หเ้ อาไวก้ ับผมละว่าคณุ จะหาทางกลบั บา้ นของเราใหไ้ ดพ้ วกเราจะรอคณุ อยูท่ อี่ กี
โลกหนง่ึ นะครบั หมวดเกา้ ขอบคณุ ทค่ี ณุ ยอมสละทจ่ี ะสเู ้ พอื่ พวกเราทกุ คนดูแลตัวเองดว้ ยครับ
หมวดเกา้ ผมจะไปรอคุณทอี่ กี โลกหนง่ึ ลากอ่ นครบั หมวดเกา้ เพอื่ นรกั "
ทอ้ งฟ้าบอกกบั หมวดเกา้ ดว้ ยน้าเสยี งจรงิ จงั หนักแน่นและมแี ววตาเจ็บปวดทเี่ ขาตอ้ งทงิ้
หมวดเกา้ เพราะเขารวู ้ ่าหมวดเกา้ ตอ้ งการใหเ้ ขาพากันดากลบั ไปแทนเขานนั้ เองทอ้ งฟ้าจงึ ไมม่ ี
ทางเลอื กนอกจากจะตอ้ งทาตามทหี่ มวดเกา้ ตอ้ งการแทนเขาและไดแ้ ต่หวังว่าหมวดเกา้ จะทา
ตามทไี่ ดส้ ัญญากบั เขาเอาไวไ้ ดส้ าเรจ็ ผมจะรอคุณกลับไปนะหมวดทอ้ งฟ้าบอกกับหมวดเกา้ ครัง้
สดุ ทา้ ย
"ขอบใจนายมากทอ้ งฟ้าแลว้ เราจะไดเ้ จอกันลากอ่ นเพอื่ นรักลากอ่ นกนั ดาผมรกั คุณทร่ี กั "
หมวดเกา้ ตะโกนดัง ๆ สดุ เสยี งของเขากอ่ นทกี่ นั ดาจะตะโกนออกมาบอกเขาเชน่ กนั และ
พยายามจะเกาะออ้ มแขนทก่ี อดรัดตวั ของเธอออกเพอ่ื จะวง่ิ ออกมาจากกรอบประตูแห่งกาลเวลา
มาหาเขาแต่กถ็ กู ทอ้ งฟ้ากอดตัวเธอเอาไวแ้ น่นไมย่ อมปลอ่ ยใหเ้ ธอออกมาหาเขาไดก้ ันดาจงึ ได ้
แตย่ นื รอ้ งไหพ้ ดู กับเขาทงั้ น้าตานองหนา้
"ไมฉ่ ันจะไมไ่ ปถา้ คณุ ไม่กลบั ไปดว้ ยกันทอ้ งฟ้านายชว่ ยพูดกบั เขาหน่อยสหิ มวดเกา้ อย่าทา
แบบน้ี ฉันจะอยไู่ ดย้ งั ไงถา้ ไม่มคี ณุ ไหนคณุ บอกวา่ รักฉันแลว้ ทาไมถงึ ทงิ้ ฉันแบบนีไ้ ม่นะฮอื่ ๆ
มนั จะมปี ระโยชน์อะไรถา้ ฉันกลับไปโดยไม่มคี ณุ อยกู่ บั ฉันทโี่ ลกนัน้ ดว้ ยกลับไปดว้ ยกันเถอะนะ
อยา่ ทงิ้ ฉันไดโ้ ปรดหมวดเกา้ ไดโ้ ปรดอยา่ ทาแบบนีเ้ ลยนะ..!
กนั ดาเธอทรดุ ตวั ลงนัง่ ออนวอนหมวดเกา้ ทก่ี าลงั สง่ ยนื่ วาดภาพรูปเทวดามาใหท้ อ้ งฟ้าดว้ ย
มอื อันสัน่ เทาสายตาของเขากาลังจอ้ งมองมาทกี่ ันดาดว้ ยสายตาแสดงความเสยี ใจและเจ็บปวด
ทท่ี าตามทเี่ ธอขอไมไ่ ดใ้ นครงั้ นีถ้ า้ เขาไปดว้ ยทุกคนคงไมรอดนัน้ เอง
"คณุ ตอ้ งกลับไปกันดาเชอ่ื ผมอยา่ ดอ้ื สคิ นดผี มรกั คุณนะถงึ ผมจะอยูก่ ับคุณไมไ่ ดแ้ ตผ่ มจะมี
คุณในหัวใจของผมตลอดไปผมขอโทษทกี่ ลบั ไปพรอ้ มคุณไมไ่ ดต้ อนนกี้ ันดาดแู ลตัวเองดว้ ยผม
รักคณุ "
หมวดเกา้ ไม่มน่ั ใจวา่ เขาจะทาตามทไ่ี ดส้ ญั ญากบั ทอ้ งฟ้าไดไ้ หมเพราะเขาจะเอาอานาจอัน
ใดไปสรู ้ บปรบมอื กับมัจจรุ าชไดแ้ ตเ่ ขาคงจะตอ้ งลองเสย่ี งดูเพอื่ ทุกคนเขาอยากจะบอกใหท้ ุกคน
ลมื ผมซะอยา่ คดิ ถงึ ผมเราคงไม่ไดเ้ จอกันอกี แลว้ ลากอ่ นกนั ดาทอ้ งฟ้าผมจะรอพวกคณุ อย่ใู นโลก
แหง่ น้ีสกั วันเราคงจะไดเ้ จอกันอกี ไปซะอย่าห่วงผมพวกคุณจะตอ้ งมชี วี ติ ทดี่ กี วา่ นช้ี ว่ ยใชม้ นั เพอ่ื
ผมดว้ ยกันดาทอ้ งฟ้าผมจะชว่ ยกนั พวกเขาไมใ่ หต้ ามพวกคุณกลบั ไปทโ่ี ลกของเราดว้ ยชวี ติ ของ
ผมเองลากอ่ นทกุ คน
หมวดเกา้ ไดแ้ ตพ่ ดู มนั ออกมาเบา ๆ ในลาคอของเขาเพราะไม่กลา้ บอกออกไปตรง ๆ กลวั วา่
สง่ิ ทเี่ ขาพูดออกไปมันจะทาใหท้ อ้ งฟ้าเปลยี่ นใจกลบั มาชว่ ยเขานัน้ เองถา้ มันเป็ นแบบนัน้ เขาคง
ตอ้ งเสยี ใจไปตลอดชวี ติ ทที่ าแบบน้ี
หมวดเกา้ ตัดสนิ ใจทาในสง่ิ ทเ่ี ขาคดิ เอาไวค้ อื ชว่ ยใหท้ อ้ งฟ้าและกันดากลบั ไปใหไ้ ดพ้ รอ้ มกบั
ทที่ อ้ งฟ้ายน่ื มอื มารบั แผ่นกระดาษจากมอื ของเขาไดพ้ อดมี อื อกี ขา้ งของทอ้ งฟ้ากก็ อดดงึ ตัวกัน
ดาไมใ่ หว้ ง่ิ ออกจากวงลอ้ มของประตแู ห่งกาลเวลากลับไปหาหมวดเกา้ อกี ครงั้ เอาไวส้ ดุ กาลงั
พรอ้ มกบั เกดิ แรงดงึ ดดู ของวงลอ้ มของประตูแห่งกาลเวลาเกดิ ขน้ึ อยา่ งฉับพันแรงดงึ กระชากรา่ ง
ของทงั้ สองคนในกรอบประตทู าใหร้ ่างของทงั้ สองคนถกู ดงึ ดดู เขา้ ไปอกี ดา้ นหนงึ่ อยา่ งรวดเรว็
โดยไมท่ นั ไดต้ งั้ ตวั
"ไมน่ ะหมวดเกา้ ไม่กร๊ดี ดด..!
หมวดเกา้ ไดย้ นิ เสยี งรอ้ งอยา่ งตกใจของทัง้ สองคนกอ่ นทเี่ ขาจะเอามอื ทม่ี แี ผน่ กระดาษ
ภาพวาดรูปเทวดาตดิ มอื กลับมาอกี ครง่ึ หนง่ึ อกี ครงึ่ ทอ้ งฟ้าไดม้ นั กลบั ไปดว้ ยตอนนกี้ เ็ หลอื แคเ่ ขา
คนเดยี วทยี่ งั คงอยู่ยังโลกแห่งวญิ ญาณในขมุ นรกนพี้ รอ้ มกบั ทเ่ี ขาก็ถกู กลุ่มมจั จุราชลอ้ มตัวเขา
เอาไวก้ อ่ นทป่ี ระตูแห่งกาลเวลาทเี่ ชอ่ื มตอ่ กบั โลกของเขาจะปิดลงชา้ ๆ เหลอื แคค่ วามวา่ งเปลา่
ตรงหนา้ ของเขาตอนน้แี ลว้ รา่ งของทา่ นมจั จุราชอารักษ์ก็ปรากฏขน้ึ ตรงหนา้ ของเขาดว้ ยสายตา
ดุดันพรอ้ มกับเสยี งหัวเราะเยาะเขาดังกอ้ งไปทัว่ บรเิ วณ
"หหึ หึ ึ เจา้ คดิ วา่ จะหนขี า้ รอดไปไดห้ รอื ยังไงกนั รวมทงั้ เพอ่ื นของเจา้ ดว้ ยขา้ จะไปตามจับตวั
พวกเขากลบั มาจนไดต้ อ่ ใหพ้ วกเขาหนีรอดไปไดก้ ็เถอะหหึ หึ .ึ .?
พูดจบทา่ นมจั จุราชอารักษ์กพ็ ุง่ ตวั เขา้ หาหมวดเกา้ ทย่ี นื ขวางประตูกนั เขาเอาไวไ้ มใ่ หต้ าม
ทอ้ งฟ้าและกนั ดาไปไดโ้ ดยมลี ูกนอ้ งของเขายนื มองดูอยเู่ ฉย ๆ ปล่อยทงั้ สองคนต่อสกู ้ ันเอง
เพราะคดิ ว่ายังไงทา่ นมัจจุราชอารักษ์กจ็ ดั การไอม้ นษุ ยน์ ้ีไดอ้ ยแู่ ลว้ นัน้ เองทัง้ สองตอ่ สไู ้ ปก็
โตค้ ารมกันไปดว้ ย
"ใชผ่ มอาจหนีทา่ นไม่รอดแตอ่ ย่างนอ้ ยเพอ่ื นของผมกห็ นีท่านรอดไปไดต้ อนน้ที า่ นจะทาอะไร
กับผมกเ็ ชญิ เลยผมพรอ้ มแลว้ เพราะผมไม่มอี ะไรทจ่ี ะตอ้ งห่วงอกี แลว้ ตอนนแี้ ละผมจะไม่ยอมให ้
ท่านตามไปจบั ตวั พวกเขากลบั มาอกี แน่ถา้ ผมยงั ไมต่ าย"
หมวดเกา้ รับมอื กับท่านมจั จุราชอารักษ์ดว้ ยอาวุธของพวกเขาเอง การต่อสจู ้ งึ เกดิ ขนึ้ อกี ครงั้
อยา่ งดุเดอื ดแตม่ หี รอื ทคี่ นธรรมดาจะสกู ้ ับมจั จุราชทมี่ อี านาจเหนือมนุษยไ์ ดแ้ ต่หมวดเกา้ กไ็ มค่ ดิ
จะยอมแพง้ า่ ย ๆ ตราบใดทเ่ี ขายงั มลี มหายใจอยู่
"ขา้ ก็อยากจะรูว้ ่าไอม้ นษุ ยอ์ ยา่ งเจา้ จะมอี ะไรมาตอ่ สกู ้ ับอานาจของขา้ ได.้ .? ท่านมจั จรุ าช
หัวเราะเยาะหมวดเกา้
"มหี รอื ไม่เดย๋ี วทา่ นก็จะไดร้ เู ้ อง แตถ่ า้ ขา้ ทาไดห้ วงั ว่าท่านคงไมไ่ มค่ ดิ ตดิ ตามพวกเขากลบั มา
ยงั โลกของทา่ นอกี จนกว่าอายขุ ัยของพวกเขาจะหมดลงเองทา่ นจะสัญญากบั ขา้ ไดไ้ หมละ..?
หมวดเกา้ ขอทา้ ท่านมจั จรุ าชอารกั ษ์
"ไดข้ า้ ใหส้ ญั ญากบั เจา้ ถา้ เจา้ ลม้ ขา้ ไดแ้ ลว้ เราจะไดร้ ูก้ ันวา่ ระหวา่ งขา้ กบั เจา้ ใครมันจะแกร่งกว่า
กนั หหึ หึ ขึ า้ ซักสนุกซะแลว้ ส"ิ ทา่ นมจั จุราชอารักษ์บอกเสยี งดงั พรอ้ มกับเปิดโอกาสใหห้ มวดเกา้
จู่โจมเขากอ่ น
ดา้ นภูผาเขากลบั มาเขา้ รา่ งทนี่ อนอยใู่ นโลงแกว้ ไดส้ าเรจ็ และเรม่ิ รสู ้ กึ ตัวเขาถงึ กับหอบหายใจ
แรง ๆ "ฮอื้ ๆ ใครกไ็ ดช้ ว่ ยเอาผมออกไปท.ี .?
ภผู าเรม่ิ ดน้ิ แรง ๆ อยู่ในโลงแกว้ นนั้ เขาใหร้ สู ้ กึ อดึ อัดสดุ ๆ และสง่ เสยี งรอ้ งใหช้ ว่ ยทาใหค้ ุณ
ลงุ ของเขาทกี่ าลังน่งั สมาธชิ ว่ ยพวกเขาอยกู่ บั จา่ สมชายถงึ กับรบี ลมื ตาขน้ึ
"เร็วเขา้ จา่ ไปชว่ ยเขาออกมาจากโลงศพนัน้ " คณุ ลงุ ของเขาบอกกบั จา่ สมชายใหร้ บี ไปเปิด
ฝาโลงศพออกใหห้ ลานชายของท่านใหเ้ ขาไดร้ บั อากาศหายใจไดส้ ะดวกขน้ึ
"ผมมาชว่ ยคุณแลว้ เป็ นไงบา้ งหายใจเขา้ ลกึ ๆ รูส้ กึ ดขี น้ึ หรอื ยังร่างกายดอู อ่ นลา้ มากนะคงจะ
หนักเอาการเลยสนิ ี้บอกไดไ้ หมว่าไปเจออะไรมาบา้ งแลว้ คณุ พาพวกเขากลับมาไดไ้ หม..?
จา่ สมชายชว่ ยเปิดฝาโลงศพแกว้ ออกใหภ้ ูผาและรบี เอย่ ถามเขาอยา่ งตนื่ เตน้ สดุ ๆ ทไี่ ดเ้ ห็น
เขากลบั มาอกี ครงั้ คดิ ว่าจะเสยี เขาไปแลว้ ซะอกี หลังจากทวี่ ธิ ขี องคณุ ลงุ ของเขาเป้ือนเลอื ดของ
กันดาและเธอกส็ ลบไปตัง้ แตต่ อนนัน้ หลายช่ัวโมงดว้ ยกันจนถงึ ตอนนก้ี ็ยังไม่รสู ้ กึ ตวั เลยพวกเขา
กาลังเป็ นห่วงทงั้ สองคนอยพู่ อดโี ชคดที ภ่ี ผู ากลับมาไดแ้ ลว้
"ขอผมหายเหนอื่ ยกอ่ นไดไ้ หมครบั ขอน้าดมื่ สกั แกว้ สคิ รบั จา่ ผมคอแหง้ มากเลยตอนน้ี..? ภผู า
รบี เอย่ ขอน้าดม่ื
"ไดเ้ ดย๋ี วผมเอามาให"้ พูดจบจ่าสมชายก็รบี เดนิ ไปหยบิ น้ามาใหเ้ ขาดมื่ จนหายกระหายจงึ ถาม
ต่อ
"วา่ ไงจะตอบคาถามผมไดห้ รอื ยงั แลว้ น้ีทาไมคณุ ถงึ กลับมาคนเดยี วแลว้ เธอละ..?จ่าสมชาย
พยักหนา้ ไปทางรา่ งของกนั ดาทน่ี อนสลบอยู่บนพน้ื ตรงหนา้ ของพวกเขาดว้ ยความอยากรวู ้ ่า
ทาไมเธอถงึ ไม่พน้ื ขนึ้ มาเหมอื นเขา
"เท่าทผี่ มจาไดเ้ รากาลงั จะขา้ มประตูแหง่ กาลเวลานัน้ แตผ่ มขา้ มมากอ่ นคนอน่ื ๆ ผมเลยไม่รวู ้ า่
มนั ไดเ้ กดิ อะไรขนึ้ ทาไมคณุ กันดาถงึ ยังไมก่ ลบั มาพรอ้ มกับผม"ภผู าบอกกบั จา่ สมชายและคุณลุง
ของเขา
"หลานแนใ่ จนะว่าทกุ คนปลอดภยั และสามารถกลบั มาไดห้ มดทกุ คน..? คณุ ลุงของเขาถามขน้ึ
บา้ งหลงั จากทน่ี ั่งเงยี บฟังจา่ สมชายคุยกับภผู าอยู่
"ครับผมม่นั ใจวา่ พที่ อ้ งฟ้าคุณกันดาและหมวดเกา้ กาลงั จะขา้ มประตแู ห่งกาลเวลาตามผมมา
จรงิ ๆ แตท่ าไมป่ านนเี้ ธอถงึ ยังไม่พนื้ กไ็ ม่รคู ้ รับคณุ ลงุ หรอื วา่ พวกเขาจะถกู ขัดขวางจากท่าน
มจั จุราชอารกั ษ์"ภูผาบอกกบั ทงั้ สองคนทก่ี าลังอยากรวู ้ า่ มนั ไดเ้ กดิ อะไรขน้ึ บา้ งกบั พวกเขา
"หลานว่าอะไรนะน้พี วกเธอไปเจอกบั มัจจุราชมาดว้ ยงนั้ หรอื ..? คณุ ลงุ ของเขาเอย่ ถามอย่างให ้
รสู ้ กึ ตน่ื เตน้ สดุ ๆ
"ครับคุณลุงมัจจุราชในหนังสอื ทคี่ ณุ ลุงเคยเลา่ ใหผ้ มกับพที่ อ้ งฟ้าฟังเขามตี ัวตนอยู่จรงิ ๆ ครบั
และไม่ไดแ้ ค่ไปเจอมจั จุราชตวั เป็ น ๆ แตพ่ วกเราทงั้ สคี่ นยงั ไดเ้ ห็นนรกจรงิ ๆ และไดเ้ จอกับท่าน
พญายมอกี ดว้ ยครับคุณลงุ ทโี่ ลกแหง่ วญิ ญาณมันน่ากลัวมากครับถา้ เลอื กไดผ้ มจะไมย่ อม
กลบั ไปทนี่ ัน้ อกี แนค่ รัง้ เดยี วกเ็ กนิ พอแลว้ ครบั สาหรับผม"ภูผาเลา่ ในสงิ่ ทเี่ ขาไดไ้ ปเจอมาสด ๆ
รอ้ น ๆ จ่าสมชายและคุณลงุ ของเขาฟัง
"ผมคงจะจดจาประสบการณอ์ ันนา่ สยดสยองและนา่ ขนลุกนไ้ี ปจนตายเลยละครบั เหน็ แลว้ มัน
ทาใหผ้ มไม่กลา้ คดิ ทจี่ ะทาบาปหรอื ทาชั่วอกี เลยครบั คุณลงุ จ่าสมชายทนี่ รกนัน้ มนั นา่ กลวั มากๆ
ครบั ผมเห็นวญิ ญาณของคนทต่ี ายไปแลว้ ไดเ้ หน็ คนพวกนัน้ ตอ้ งรับกรรมทพ่ี วกเขาเลยทาเอาไว ้
กอ่ นตายอยา่ งทกุ ขท์ รมานแสนสาหัสเสยี งรอ้ งอนั โหยหวนของพวกเขามนั ยงั อยใู่ นหัวของผมอยู่
เลยครบั คดิ แลว้ กย็ งั สยองไม่หายบอ่ื ๆ "
ภผู าเล่าไปก็ทาทา่ ทางหวาดกลวั ไปดว้ ยกอ่ นจะรบี ลกุ ขน้ึ เดนิ มาดทู ร่ี า่ งของกนั ดาทน่ี อนหลบั
อยไู่ ม่ไกลจากตรงทเี่ ขาน่งั อย่นู กั อย่างอดสงสยั ไม่ไดว้ า่ ป่ านน้ีเธอทาไมถงึ ไมร่ ูส้ กึ ตัวแปลกจรงิ
ทาใหเ้ ขาเรมิ่ กงั วล
"กนั ดาทาไมป่ านนคี้ ณุ ถงึ ยงั ไมพ่ น้ื นะตน่ื ขนึ้ มาสกิ นั ดาคณุ ไดย้ นิ ผมไหม..? ภผู าพยายามเขยา่ ตัว
กันดาแรง ๆ เพอื่ ปลกุ เธอ
"ใจเยน็ ๆ นายภูลุงวา่ เดยี๋ วเธอกค็ งรสู ้ กึ ตวั ถา้ เธอสามารถกลับมาไดอ้ ยา่ งทหี่ ลานบอกกับพวกเรา
คงตอ้ งใชเ้ วลาเราคงตอ้ งรอ"คณุ ลุงของเขารบี หา้ มเขาไมใ่ หเ้ ขยา่ ตวั เธอ
"แยแ่ ลว้ ผมตอ้ งรบี โทรถามทโ่ี รงพยาบาลวา่ พท่ี อ้ งฟ้าเขารูส้ กึ ตัวหรอื ยัง เห็นคณุ กันดานอนนงิ่
แบบนีแ้ ลว้ มันทาใหผ้ มเรม่ิ เป็ นหว่ งพวกเขาซะแลว้ สคิ รับคณุ ลงุ ยงั ไงผมขอเช็คใหแ้ น่ใจกอ่ น"ภู
ผาพูดจบกร็ บี กดมอื ถอื โทรหาพ่อกบั แมข่ องเขาเพราะอยากจะรวู ้ า่ พช่ี ายของเขา้ รา่ งไดห้ รอื ยัง
ตอนน้ี
ดา้ นทอ้ งฟ้ากับกนั ดาตอนนีท้ งั้ สองคนถูกคลนื่ บางอย่างดงึ ดดู พวกเขามาทโ่ี รงพยาบาลในหอ้ ง
ไอซยี ูทมี่ รี า่ งของทอ้ งฟ้านอนอยูบ่ นเตยี งโดยมเี ครอื่ งชว่ ยชวี ติ ของเขาเตม็ ไปหมดทงั้ สองล่วง
หล่นลงมาทพี่ น้ื กลางหอ้ ง
"เฮย้ ..!วา้ ย..!ตุบโอย๊ โคตรเจบ็ เลยเรา" เสยี งกนั ดาบน่ เสยี งดงั อยขู่ า้ ง ๆ ทอ้ งฟ้าทนี่ อนหมด
สภาพอยู่บนพน้ื หอ้ งพยาบาลพรอ้ ม ๆ กบั เธอพอนกึ ถงึ หมวดเกา้ ก็ทาใหเ้ ธอตอ้ งเลกิ บ่นเจบ็ และ
น้าตาไหลซมึ่ ออกมาทันที
"ฮอื่ ๆ เราทง้ิ เขาใหเ้ ผชญิ กบั มจั จุราชนัน้ คนเดยี วไดย้ ังไงฮอ่ื ๆ พวกเรามันเหน็ แกต่ ัวชัด ๆ ฉัน
อยากจะกลับไปชว่ ยเขา"
กนั ดาเอาแตโ่ ทษตัวเองและน่ังรอ้ งไหค้ รา่ ครวญทพ่ี าตัวหมวดเกา้ กลับมาไมไ่ ดก้ นั ดารอ้ งไห ้
แทบขาดใจเจ็บปวดจนหวั ใจแทบแตกสลายแต่เธอกไ็ ม่สามารถกลบั ไปชว่ ยเขาไดอ้ ยา่ งท่ี
อยากจะทาจงึ เอาแต่รสู ้ กึ ผดิ ตอ่ หมวดเกา้ ในเวลาน้ี
"ผมเองกเ็ จบ็ ปวดไมต่ ่างจากคณุ แตเ่ ราไมม่ ที างเลอื กถา้ ผมไมพ่ าคุณกลับมาเราอาจจะตอ้ ง
ตดิ อยู่ทนี่ รกนัน้ กนั หมดทกุ คนซง่ึ หมวดเกา้ เขาคงไมย่ อมใหเ้ ป็ นแบบนัน้ แนผ่ มขอโทษทต่ี อ้ ง
ตดั สนิ ใจทาตามทหี่ มวดเกา้ เขาตอ้ งการและทาใหค้ ณุ กับเขาตอ้ งพรากจากกันทจี่ รงิ คนทนี่ ่าจะ
ตดิ อยู่นรกนนั้ มันนา่ จะเป็ นผมซะเองโธ่เวย้ ผมมนั ไมเ่ อาไหนจรงิ ๆ "
ทอ้ งฟ้าบอกกับกันดาอยา่ งรูส้ กึ ผดิ ตอ่ เธอทตี่ อ้ งสญู เสยี คนทเี่ ธอรักอยา่ งหมวดเกา้ เพอื่ ชว่ ย
ใหเ้ ขากับเธอรอดในครัง้ นเี้ พราะหมวดเกา้ ยอมทจ่ี ะเสยี สละตวั เองเพอื่ ชว่ ยพวกเขาใหก้ ลับมาใน
โลกของพวกเขา
"พอเถอะเลกิ โทษตัวเองซะทนี ายไมผ่ ดิ ตอนนีม้ าน่ังโทษตัวเองมนั ก็คงจะชว่ ยใหเ้ ขากลบั มา
ไม่ไดอ้ ยดู่ นี ายอยา่ โทษตัวเองอกี เลยฉันเองกผ็ ดิ ทช่ี ว่ ยเขาไมไ่ ดฮ้ อ่ื ๆ "