เธอกรีดออกมาอยา่ งตกใจสุดเสียงที่มีกว็ า่ ได้
“กรี๊ดดดดด”
“กระดาษมนั มนั ลอย ๆ ๆ ไดค้ ณุ เหน็ ไหมผะ ผีหลอกชดั ๆ ฉันกลวั คณุ ”กนั ดาที่กาลงั ตกใจ ช้ีมอื
ไปท่ีแผนดาษที่ลยอยตู่ รงหนา้ ของเธอ ตาโตอยา่ งตื่นกลวั
“ผ..สระอีผ.ี .เทา่ น้ัน ท่ีจะทาแบบนี่ได้ น่ีเธอกาลงั โดนผีหลอกอยใู่ ช่ไหม ไมน่ ะ”
เม่อื กระดาษแผ่นน้นั มนั กาลงั ปลวิ ร่วงหลน่ ลงไปทพ่ี ้นื หอ้ งต่อหนา้ ต่อตาของเธอกว็ า่ ได้ เท่าน้นั
แหละกนั ดาถึงกบั ตาเหลอื คา้ ง
เธอกาลงั คิดวา่ ไดถ้ กู ผหี ลอกเขา้ จริง ๆ แลว้ คร้งั น้ีอยา่ งสด ๆ ร้อน ๆ ตวั เป็น ๆ เธอถงึ กบั หัน
มองไปรอบ ๆ ห้องดว้ ยสายตาดตู น่ื กลวั ดว้ ยใบหนา้ ที่ดูขวญั เสียสุด ๆ และจอ้ งมองสบตาของ
หมวดเกา้ วา่ เขาเหน็ อยา่ งทเ่ี ธอเหน็ ไหม
“กรี๊ดด! ผีหลอก.คุณช่วยฉนั ดว้ ย คุณ ๆ กเ็ ห็นอยา่ งท่ฉี ันเหน็ ใช่ไหม วา่ ในหอ้ งน้ีมนั มีผอี ยกู่ บั
เราดว้ ย ปร้ือฉันกลวั มนั ตอ้ งเป็นผแี น่ ๆ ทีด่ ึงกระดาษแผน่ น้ีไปจากมอื ของฉัน และฉันมนั่ ใจวา่
ฉนั ไมไ่ ดค้ ิดไปเองหรือรู้สึกไปเองแน่ ๆ คร้ังน้ีมนั ของจริง ..”
กนั ดารีบโผเขา้ มาหาหมวดเกา้ ทีไ่ มไ่ ดม้ ีท่าทวี า่ จะตกใจกลวั เหมือนกบั เธอเลยสกั นิด เพราะ
หมวดเกา้ รู้ว่าใครทก่ี ระชากกระดาษแผน่ น้ันไปจากมอื ของกนั ดาน้นั เอง
“ใจเยน็ ๆ คณุ มนั ไม่มอี ะไรน่ากลวั หรอก ผีตวั น้ี มนั ไม่ทาอะไรคุณกบั ผมหรอกน่า อยา่ กลวั ใจ
เยน็ ๆ นะ ต้งั สติหน่อย หายใจเขา้ ลึก ๆ คอ่ ย ๆ ต้งั สติ”หมวดเกา้ บอกเธอ ท่ีกาลงั ยืนตวั สนั่ เทาอยู่
ในออ้ มแขนของเขา
“ไม่โยงไมเ่ ยน็ ในแลว้ ผหี ลอกนะคณุ ใครจะใตเยน็ ไหว ฉนั ไมช่ อ็ กตายก็บญุ เท่าไหร่แลว้ ”กนั ดา
ทยี่ งั ซบหนา้ กบั อกเส้ือเขาเอาไว้ ไม่ยอมฟังทห่ี มวดเกา้ บอกเธอ
“นายทาให้เธอกลวั อกี แลว้ นะ ไอผ้ บี า้ น่ี เลน่ อะไรไม่ดูเวร่าเวลาวะ เกิดเธอชอ็ กหวั ใจวายตาย
ข้นึ มาจะทายงั ไง “ทาใหห้ มวดเกา้ ตอ้ ง มองจอ้ งหนา้ ไอต้ วั กอ่ ปัญหาใหเ้ ขาอยตู่ อนน้ีดว้ ยสายตไม่
พอใจ ทมี่ นั กลา้ มาทาให้กนั ดากลวั จนรานรนไปหมดแลว้ ตอนน้ี ท้งั ทเ่ี ขาเพง่ิ จะทาใหเ้ ธอหาย
กลวั ไปไดแ้ คไ่ มก่ ่ีนาที
“ขอโทษทหี มวดเกา้ ผมไม่ไดต้ ้งั ใจ ผมลืมไปว่าผมตายแลว้ และเธอมองไม่เหฌนผมเหมอื นกบั
คณุ กเ็ ลยลมื ตวั ไปหน่อย”คนทเ่ี พิง่ รูว้ ่าตวั เอง เป็นแคด่ วงวิญญาณรีบแกต้ วั กบั หมวดเกา้ ไมเ่ ตม็
เสียงนกั
“ทหี ลงั จะทาอะไรหนดั คดิ บา้ ง”หมวดเกา้ ตอ่ วา่ เขา
“ครบั ผมขอโทษ ผมไม่ไดต้ ้งั ใจทาให้เธอตกใจจริง ๆ”
คนเป็นผโี ดยไมร่ ูต้ วั รีบขอโทษ ว่าตวั เองตายตอนไหน และเป็นอะไรตายทาหนา้ เครา้ ๆ
“ช่างมนั เถอะทหี ลงั กร็ ะวงั หน่อยละกนั อยา่ ลืมวา่ นายตายไปแลว้ เธอมองไมเ่ หน็ นาย”
หมวดเกา้ สง่ั สอนผี ที่ไอผ้ บี า้ น้ีมนั น่าจะโดนเขาเตะเขา้ ให้สกั ปัดชะจริง ๆ ดูสิวา่ ตอนน้ีมนั ได้
ทาอะไรลงไปบา้ เอย้ ดใู บหนา้ ของยยั แวน่ น้ีสิตอนน้ี ถงึ กบั เส้นผมต้งั ตรงเชียวใหต้ ายสิเขา
อยากจะหวั เราะก็หวั เราะไมอ่ อก เพราะกาลงั มีเร่ืองใหเ้ ขาตอ้ งจดั การอยตู่ อนน้ี
“นายนี่มนั น่าถกู ฉนั เตะสักปัดดีไหมหือ”หมวดเกา้ พดู ยงั ไมห่ มดคา
“พรืบ”
อยู่ ๆ ไฟในห้องกม็ าดบั อีก ให้ตายเถอะ
“วา้ ย ไฟดบั ”
“กร๊ีดด.! ฉนั กลวั ความมืดฉนั กลวั ผีคณุ อยา่ ท้ิงฉันนะฮ่ือ ๆ”
กนั ดายนื กอดกบั หมวดเกา้ แน่นกวา่ เดิม เมอ่ื ตอ้ งตกอยใู่ นความมดื ในบา้ นที่มีผีอยรู่ ่วมกบั เธอ
และเขาดว้ ยตอนน้ี อยา่ งหวาดกลวั จนตวั สน่ั เทาถงึ ขนาดทีท่ าอะไรไม่ถูก ไดแ้ ต่เกาะเขาเอาไว้
ไม่กลา้ ลมื ตาข้นึ มองความมืดรอบ ๆ ตวั ของเธอเลยตอนน้ี เพราะกลวั วา่ จะมองไปเห็นอะไรท่ี
มนั ดูน่ากลวั เขา้ น้นั เอง จึงหลบั ตาเอาไวแ้ ละเร่ิมหวั ใจเตน้ แรงอยา่ งขวญั เสีย และตอนน้ีเองท่เี ธอ
ไดย้ ินเสียงแปลก ๆ ดงั ข้ึนในความมืด
"ช่วยฉนั ดว้ ย ช่วยฉันดว้ ย"
"คุณ ๆ ไดย้ นิ เสียงอะไรไหม ฉนั ไดย้ ินเต็มสองหูเลยตอนน้ี..”
กนั ดาเอย่ ถามหมวดเกา้ ดว้ ยน้าเสียงสน่ั ฟังดูตน่ื กลวั กบั เสียงทไี่ ดย้ ินอยตู่ อนน้ี เธอถงึ กบั เอามือ
กอดตวั หมวดเกา้ แนบชิดกวา่ เดิม เมอ่ื น้าเสียงเยน็ เยอื กมนั กาลงั ลอยมาแต่ไกลจากความมดื
รอบ ๆ ตวั ของพวกเขาตอนน้ี
“ช่วยดว้ ย ช่วยฉนั ดว้ ย ใครกไ็ ดช้ ่วยพาฉันออกไปจากบา้ นหลงั น้ีที ไดโ้ ปรด ช่วยฉนั ดว้ ย ออ่ื ๆๆ
ช่วยฉันดว้ ยออ่ื ๆๆ”เสียงรอ้ งไห้สลบั กบั เสียงหวั เราะ อนั เยือกเยน็ ชวนขนหวั ลุกเกรียว ดงั แวว่
มาแต่ลอย เหมอื นกบั สายลม ท่ีพดั ผา่ นเขา้ มาในประสาทของพวกเขา ฟังดูน่าอกส่ันขวญั ผาสุด ๆ
"หึหึหึฮ่าฮ่าฮ่า"
เสียงหัวเราะสลบั รอ้ งไห้ ยงั ดงั แวว่ มาไม่หยดุ
“อือ่ ๆ ออื่ อื่อ ฮ่าฮา่ ฮา่ ”
เสียงหวั เราะที่ชวนขนหวั ลกุ เกรียว ดงั แวว่ มาเหมือนสายลมทอ่ี ยไู่ กล และคอ่ ยดงั ใกลเ้ ขา้ มาอยู่
รอบ ๆ ตวั ของพวกเขาท้งั สามคน
“ฮื่อ ๆๆ มนั เสียงของใคร ทาไมฟังดูน่ากลวั จงั มนั คนหรือผกี นั แน่ ถา้ เป็นคนเขาตอ้ งการให้เรา
ช่วยอะไรเขานะคุณ ฉนั กลวั จนจะฉี่ราดแลว้ น่ี คณุ ช่วยทาอะไรสกั อยา่ งสิ”
กนั ดาพดู เสียงสั่น ๆ กบั เขา ตอนน้ีเองท่หี มวดเกา้ เร่ิมเป็นฝ่ายขยบั ตวั หันมองไปรอบ ๆ และ
พยายามฟังวา่ เสียงมนั ดงั มาจากทศิ ทางไหนกนั แน่ เขามนั่ ใจวา่ มนั ไม่ใช่เสียงของไอผ้ ตี วั ท่อี ยกู่ บั
เขาตอนน้ีแน่ เพราะมนั เสียงของผูห้ ญิงน้นั เอง แต่มนั เสียงของใคร คนหรือผีท่ที าเสียงน่ากลวั
หลอกพวกเขาอยตู่ อนน้ี
“นายไดย้ ินไหม ไอผ้ ี”หมวดกา้ หนั ไปถามผีที่ยนื อยไู่ ม่ไกลาจากเขาและกนั ดานะ
“คุณพูดกบั ใครนะ “ทาให้กนั ดาถงึ กบั กลวั รีบเอย่ ถามเขา วา่ คุยกบั ใคร
“ไม่มอี ะไรคุณ ผมแค่พูดคนเดียวนะ “หมวดเกา้ รีบบอกเธอ
“จะบา้ หรือคุณใครเขาพูดคนเดียว อยา่ โกหกฉนั นะ คุณคุยกบั ผนี ้นั อีกแลว้ ใช่ไหม”เธอถามเขาท้งั
ทย่ี งั หลบั ตาอยู่
“ถา้ กลวั แลว้ คุณจะอยากรูไ้ ปทาไม กลวั กอ็ ยเู่ ฉย ๆ”หมวดเกา้ พูดกบั กนั ดา
“ก็คณุ กาลงั ทาใหฉ้ ันกลวั นี่ ท่คี ณุ คุยกบั ใครก็มรู้ “กนั ดาต่อวา่ เขา
“เอาน่าคณุ ไมต่ อ้ งสนใจหรอกวา่ ผมจะคุยกบั ใคร ถา้ คุณกลวั กแ็ ค่หลบั ตาเอาไว้ และปิ ดหูเอาไว้
จะไดไ้ มต่ อ้ งไดย้ นิ เสียงอะไร “หมวดเกา้ เอาหูฟังใส่ไวท้ ีห่ ูของกนั ดา และเปิ ดเสียงเพลงใหเ้ ธอ
ฟัง ไมใ่ หเ้ ขาไดย้ นิ เสียงอะไรอกั นอกจากเสียงเพลง
“ผมคยุ กบั หมวดเกา้ ไดแ้ ลว้ ใช่ไหมครบั “เม่ือผเี หน็ วา่ หมวดเกา้ เอาหูฟังใส่หูกนั ดาเอาไวเ้ ขาจึง
กลา้ ที่จะพดุ กบั หมวดเกา้
"เสียงน้ีผมไมไ่ ดท้ านะครบั หมวด ตอนน้ีเราคงจะมแี ขกไม่ไดร้ ับเชิญอยใู่ นบา้ นดว้ ยแลว้ ละ
ระวงั ตวั กนั ดว้ ยนะ แบบน้ีผมวา่ มนั คงไมม่ าดีแน่ ๆ "
มเี สียงกระซิบท่ขี า้ งหูของเขาเบา ๆ ในความมืดทาเอาเขาถงึ กบั ขนลุก แต่พอรู้วา่ เสียงกระซิบ
น้ีมนั ของใคร เขาถึงรู้สึกใจชื่นข้ึนมาหน่อยอยา่ งนอ้ ยเขาก็รูจ้ กั ไอผ้ ตี นน้ีอยบู่ า้ ง
“นายเองกไ็ ดย้ นิ ใช่ไหม นายคิดว่าเสียงท่ีเรากาลงั ไดย้ นิ มนั เป็นเสียงท่ีเกิดจากคนทา หรือเกิด
จาก”เขาหยดุ คาพดู เอาไว้
“ผมเองก็มแน่ใจ ว่าจะเป็นคน หรือเป็นผเี หมือนกบั ผม แตท่ แี่ น่ใจ มนั คงไมด่ ีแน่ ผมรูส้ ึกได้ มนั
ต้งั ใจทาให้พวกเรากลวั มนั ”
พอจบคาพูดของผเี สียงลมและเสียงฝนทีก่ าลงั ตกอยกู่ เ็ ร่ิมกรรโชกแรงข้นึ เรื่อย ๆ ตอนน้ี ดู
เหมอื นวา่ จะมีพายเุ ขา้ จริง ๆ อยา่ งทล่ี งุ คนน้นั ไดบ้ อกพวกเขาเอาไวจ้ ริง ๆ
“คร้ึมคร้ึมคร้ึม”
“อือ่ ๆๆ อื่อ ๆๆ ช่วยดว้ ยช่วยฉันดว้ ย ออ่ื ๆ โอย้ เจบ็ เหลือเกิน ฉนั หายใจไม่ออก ช่วยดว้ ย อ่ือ ๆ
ฮา่ ฮ่า ฮ่าฮ่า หึหึหึหึ”
เสียงฟ้าร้องสลบั กบั ไอเ้ สียงรอ้ งครวญครางอยา่ งหวยหวนชวนขนลุกฟังดนู ่ากลวั น้นั ยงั ดงั ไม่
ยอมหยดุ ท้งั เสียงรอ้ งไหด้ งั กอ้ งข้นึ เร่ือย ๆ และสลบั กนั กบั เสียงหวั เราะผสมผสานแข่งกนั กบั
เสียงฟ้ารอ้ งฟ้าแลบ และเสียงฝนตกกระหน่าลงมา เสียงรอ้ งคารามอกึ ทกึ ครึกโครมดงั น่ากลวั น่า
หวนั่ ไหวเขยา่ ประสาทหมวดเกา้ สุด ๆ ตอนน้ี โชคดีท่ีเขาเอาหูฟงั ใส่หูกนั ดาเอาไวท้ าใหเ้ ธอ ได้
ยินเสียงน้นั ไมช่ ดั แตเ่ ขาตอนน้ีสิไดย้ นิ เตม็ ๆ สองหู โชคดีทเ่ี ขาไม่ขวญั ออ่ นและต่ืนกลวั งา่ ย
เหมือนกบั กนั ดา
ตอนน้ีกนั ดาไดย้ ินแค่เสียงเพลง ที่หวดเกา้ เปิ ดใหเ้ ธอฟัง มนั ช่วยเธอไดม้ าก ท่ไี ม่ตอ้ งไดย้ ินเสียง
อนั น่ากลวั น้นั แต่สองมือยงั กอดตวั หมวดเกา้ เอาแน่น ไม่ยอมปล่อยมือจากตวั เขา
"ช่วยฉันดว้ ย ช่วยฉันดว้ ยฮื่อๆๆ" เสียงร้องไห้อยา่ งหวยหวนแข่งกบั เสียงฟ้ารอ้ งอกึ คึก
ครึกโครม
“ปังๆๆๆๆๆ”
และเสียงลมพดั หนา้ ต่างกระแทกกนั ดงั ไม่ยอมหยดุ ผสมผสานกนั เขา้ มาอีก มนั สุดระทกึ และ
น่าสะพรึงกลวั เลยคราวน้ี
"หลบั ตาเอาไวน้ ะคุณ ไมว่ ่าจะไดย้ นิ เสียงอะไร หา้ มคณุ ลมื ตา หรือเอาหูฟังออกจากหูของคณุ
เขา้ ใจไหม ไมต่ อ้ งกลวั ผมจะอยขู่ า้ ง ๆ คณุ เสมอ ผมจะไมท่ ิง้ คุณไมว่ ่าจะเกิดอะไรข้ึน ผมจะ
ปกป้องคุณดว้ ยชีวิตของผม แคค่ ุณทาตามทผ่ี มบอก จะไม่มอี ะไรมาร้ายคณุ ได้ เช่ือใจผมนะ ใส่หู
ฟังเอาไวต้ ลอดเวลา ถา้ ผมมไม่บอกให้คณุ เอามนั ออกหา้ ม ดึงมนั ออกจากหูของคณุ “หมวดเกา้
เอาหูฟังขา้ งหน่ึงออกจากหูเธอ
“อมื ฉันเขา้ ใจแลว้ แตค่ ณุ หา้ มท้ิงฉันนะ คุณสัญญาแลว้ นะ ฉนั กลวั ฉนั จะเชื่อใจคุณ และทาตามที่
คุณบอก ”เธอพยกั หนา้ รบั คาของเขา
“ดีมากเด็กนอ้ ย ฟังเพลงของคุณไปนะ ไม่ตอ้ งกลวั ”หมวดเกา้ จงึ ใส่หูฟังกบั ใหเ้ ธอใหม่ เปิ ด
เสียงเพลงให้ดงั ข้นึ อกี หลงั จากบอกเธอจบ เขาเองกไ็ ม่รูว้ า่ ไอเ้ สียงหลอนน่ากลวั บา้ ๆ น้ีมนั จะ
หยดุ ลงเมอ่ื ไรเหมือนกนั และมนั คอื อะไร
“ช่วยฉนั ดว้ ย ช่วยฉนั ดว้ ย อ่ือ ๆๆ อื่อ ๆๆ ฮา่ ฮา่ ฮ่าฮ่า หึหึหึ”
หมวดเกา้ พยายามขม่ ใจไมใ่ ห้กลวั กบั ไดเ้ สียงทีก่ าลงั หลอกหลอนเขาอยตู่ อนน้ี และส่องไฟใน
มอื ไปรอบ ๆ ห้อง แลว้ เขากเ็ หมอื นจะมองเหน็ อะไรสกั อยา่ งมนั วูบไหวลอยผ่านแสงไฟของเขา
ไปวบู หน่ึงอยา่ งรวดเร็ว มนั ลอยไปท่ีประตหู ้อง และหยดุ น่ิง ทาเอาเขาถึงกบั หัวใจเตน้ ไมเ่ ป็น
จงั หวะ
“เฮย้ น้นั มนั คอื ตวั อะไร”
เขาเผลออทุ านออกมาเบา ๆ กลวั กนั ดาไดย้ ิน พยายามขม่ ความกลวั หรือความตนื่ เตน้ เอาไว้
เม่อื มเี งาทะมนึ สูงใหญ่สวมชุดสีดาท้งั ชุดยืนขวางประตูห้อง จอ้ งมาทางเขาดว้ ยสายตาแข็งกรา้ ว
ดูน่ากลวั เขารีบกระชบั ออ้ มแขนกอดตวั กนั ดาเอาไวแ้ น่นเขา้ กวา่ เดิม ทาให้กนั ดาท่กี าลงั ตืน่ กลวั
ท้งั ทีย่ งั หลบั ตาอยู่ ถงึ หูของเธอจะมหี ูฟังและเสียงเพลงทีห่ มวดเกา้ เปิ ดให้เธอฟงั อยตู่ อนน้ี มนั จะ
ช่วยทาให้เธอหายตนื่ กลวั ไดบ้ า้ ง แต่พอเธอรูส้ ึกว่า ออ้ มแขนของหมวดเกา้ กอดรัดตวั เธอเอาไว้
แน่นกวา่ เดิม มนั กท็ าให้เธอ สัมผสั ได้ ถึงเสียงของหวั ใจของเขาที่ มนั กลงั เตน้ แรงรัวเร็ว เหมือน
เขากาลงั ตื่นเตน้
“ตกึ ตึก ตกึ ตึก”
“คุณยงั โอคอยไู่ หม “เธอเงยหนา้ ข้นึ มาถามเขาท้งั ทีย่ งั หลบั ตาอยู่ ตามคาส่ังของเขา
หมวดเกา้ ยกฝ่ามอื ลูบท่หี ลงั ของเธอเบา ๆ เหมอื นเป็นการปลอบเธอ ไม่ให้กลวั กระซิบบอกเธอ
เบา ๆ
" ไมม่ อี ะไรตอ้ งกลวั ฟังผมดี ๆ นะกนั ดา เม่อื ไรท่ีผมคณุ ลมื ต้งั สติและว่งิ ตรงไปทห่ี อ้ งน้า
น้นั อยา่ เอาหูฟังออกจากหูของคณุ คุณตอ้ งรีบวงิ่ ใหส้ ุดชีวติ ของคณุ เลยนะ อยา่ กลวั เช่ือผมแลว้
ผมจะตามคุณไป ส่วนนายจะตอ้ งอยขู่ า้ ง ๆ กนั ดาเอาไว้ กนั ดาเชื่อผมอยา่ กลวั ถา้ คุณไดย้ นิ เสียง
ผมเริ่มหน่ึง ถึงสาม ผมขอให้คณุ ลมื ตาข้นึ และมองไปที่หอ้ งน้า จากน้นั ว่ิงไปทห่ี ้องน้าให้ไว
ต้งั ใจฟังเสียงผมนบั นะกนั ดา หน่ึง สอง .." หมวดเกา้ เริ่มนบั เบา ๆ เมอ่ื เขาเริ่มมองเหน็ ไอเ้ จา้ ร่าง
ทะมนึ ทมึ สูงใหญ่ตรงหนา้ ประตูห้อง มนั เริ่มขยบั กายอยา่ งชา้ ๆ ในความมืดน้นั
"สาม..ไปไดแ้ ลว้ กนั ดาว่งิ ให้เร็วมนั มาน้นั แลว้ ..เขา้ ไปหลบในห้องน้า และหลบั ตาเอาไว้ หา้ มดึง
หูฟังออกจากหูของคุณ จนกวา่ จะไดย้ ินเสียงผมเรียกคุณ ไป..”
"ไปสิเขา้ ไปในห้องน้า อยา่ หนั กลบั มา ไม่ตอ้ งสนใจผม เขา้ ไป ผมสัญญาว่าจะตามเขา้ ไป ถา้ ผม
ไล่มนั ออกไปไดแ้ ลว้ "เขาตะโกนบอกเธอ ทวี่ ่ิงไปหยดุ อยหู่ นา้ หอ้ งน้า แต่ไม่ยอมเขา้ ไปในน้นั
เพราะยงั ห่วงเขา
"ไม่ฉันไม่ท้งิ คณุ เราตอ้ งไปดว้ ยกนั "
“อยา่ หันกลบั มา หนั ไปอยา่ ด้ือสิกนั ดา เชื่อทีผ่ มบอกสิกนั ดา เขา้ ไปเร็ว”เสียงหมวดเกา้ สง่ั เธอ
อยา่ งรอ้ นรน เพราะเขาไม่มีเวลาแลว้
“อดทนไวผ้ มรู้ว่าคณุ กลวั ผมเช่ือวา่ คณุ ทามนั ได้ เขา้ ไปอยใู่ นน้นั ถา้ อยากจะรอดเราตอ้ งทาแบบ
น้ีเขา้ ใจไหม ฟังผมนะกนั ดาอีกไม่นานก็จะสว่างแลว้ อดทนอีกนิดเดียว จ่าสมปองกบั ทุกคน
กาลงั จะมาถงึ ท่นี ้ีแลว้ อยา่ กลวั เชื่อผมอยใู่ นหอ้ งแลว้ คณุ จะปลอดภยั ไม่ตอ้ งห่วงผมเอาตวั รอด
ได้ สบายมาก "
พดู จบเขากห็ ันมาทางเงาดาทะมนึ ตวั สูงใหญ่ ทดี่ นู ่ากลวั มนั กาลงั กา้ วขา้ มประตูหอ้ ง เขา้ มาหาเขา
ทย่ี ืนอยกู่ ลางหอ้ ง ดวงตาของมนั แดงก่าในความมืดน้นั มนั เริ่มขยบั เขา้ มาทีละนิดอยา่ งดูใจเยน็ สุด
ๆ
"เขา้ มาสิวะไอส้ ารเลวกูไม่กลวั มงึ หรอก ไม่ว่ามึงจะเป็นตวั อะไรกต็ าม ขอสู้ตาย "
เขาตะโกนใส่มนั พรอ้ มกบั ยกปื นในมอื ข้นึ เพอ่ื จะยงิ ใส่มนั ท่ีกาลงั ยืนจงั ก้า จอ้ งเขาในความืด
ดว้ ยสายตาน่าสะพรึงกลวั ชวนขนลุกขนพองสยองเกา้ อยไู่ มห่ ่างจากตวั ของเขานกั ตอนน้ี สอง
สายตาสบกนั อยา่ งไม่มีใครยอมใคร กอ่ นท่มี นั จะพงุ่ เขา้ หาเขาอยา่ งรวดเร็ว ๆ จนเขาแทบจะพงุ่
ตวั หลบมนั ไม่ทนั หมวดเกา้ เหนี่ยวไกรปื นปลอ่ ยกระสุนออกไปทนั ทตี รงเป้าท่เี ขากาลงั มองมนั
อยตู่ อนน้ี
"ปังปังปังปัง”
เสียงปื นดงั ข้นึ สองนดั ตดิ ๆ กนั แขง่ กบั เสียงฟ้ารอ้ งเสียงฝนตกดงั อกึ ทกึ ครึกโครมดงั สะนน่ั
หวน่ั ไหวไปทวั่ ห้องน้ี ร่างของหมวดเกา้ ถกู มนั จบั เหว่ียงไปกระแทกกบั ผนงั ห้อง
“ตกึ โครม”
เสียงดงั โครมคราม..! อยหู่ ลายคร้งั
กนั ดาไดย้ ินเสียงจากขา้ งนอกไม่ชดั นะ เพราหมวดเกา้ สง่ั ห้ามเธอดึงหูฟังออก จากหูของเธอ
น้นั เอง แตถ่ ึงอยา่ งน้นั เธอยงั อดกลวั ไม่ได้ เพราะเธอรู้ดีว่าขา้ งนอกน้นั หมวดเกา้ อาจกาลงั เผชิญ
กบั อะไรอยสู่ กั อยา่ งแน่ ๆ
“ฉนั ขอใหค้ ณุ ปลอดภยั และกบั มาหาฉนั นะหมวดเกา้ อือ่ ๆ”
เธอไดแ้ ตภ่ าวนาอยใู่ นใจ ให้เขาปลอดภยั อยากออกไปช่วยเขา แต่เขาไม่ใหเ้ ธออยดู่ ว้ ย เธอยืนตวั
ส่ันอยกู่ ลางห้องน้าไมก่ ลา้ ท่ีจะส่งเสียงรอ้ ง เพราะกลวั วา่ เสียงของเธอจะทาให้หมวดเกา้ ตกใจ
และกงั วลกบั เธอ กลวั เกินกวา่ จะกลา้ ออกไปช่วยเขา และขา้ งกายเธอตอนน้ีก็มรี ่างท่ีดูจะไร้ตวั ตน
กบั เธอ อยขู่ า้ ง ๆ ตามคาสั่งของหมวดเกา้ เขายนื มองเธออยา่ งห่วงใย แต่ก็ช่วยอะไรเธอไมไ่ ด้
เพราะเธอมองไม่เห็นเขา และเสียงดงั โครมครามจากขา้ งนอกหอ้ งน้นั อีก
" ตุบ ปัง โครม..!”
"โอ๊ย..!”
เสียงหมวดเกา้ รอ้ งออกมาดว้ ยความเจบ็ เพราะมนั เร็วมากมนั สามารถหลบลกู ปื นของเขาได้
อยา่ งท่หี มวดเกา้ เองก็คดิ ไมถ่ งึ วา่ มนั จะเร็วถึงเพียงน้ีทาเอาเขาถกู มนั จบั เหวยี งลอยละลิ่วไป
ปะทะผนงั ห้องอยหู่ ลายคร้ัง ร่างของเขาร่วงหลน่ ลงมากองที่พ้นื หอ้ งอยา่ งไม่เป็นท่าในความมดื
“โครมตุบ โอย้ ”
เขาพยายามตะเกียกตะกายลกุ ข้นึ และพุ่งตวั วงิ่ ตรงไปทปี่ ระตู เพราะถา้ สถานการณ์แบบน้ี เขา
จะตอ้ งหลอกล่อมนั ใหอ้ อกไปจากหอ้ งน้ีชะก่อน ไมใ่ หม้ นั เขา้ ใกลต้ วั ของกนั ดาไดง้ ่าย ๆ อยา่ ง
นอ้ ยกนั ดาจะตอ้ งปลอดภยั จนกวา่ จะสวา่ งหรือทุกคนมาถึงท่นี ้ี
"มนั คือตวั บา้ อะไรวะ่ น้ี เราจะตอ้ งต้งั สติและรูใ้ หไ้ ดว้ ่ามนั คืออะไรกนั แน่ และหาจดุ ออ่ นของ
มนั ให้เจอ เพ่ือจะไดเ้ ล่นงานมนั ถูกจดุ "
“เฮย้ แน่จริงตามกูมาสิวะ ทางน้ีเวย้ เพ่อื น”
หมวดเกา้ ว่งิ ออกมาจากหอ้ งน้นั พร้อมกบั หลอกลอ่ มนั ให้ตามเขามาตดิ ๆ เขาว่งิ หลอกลอ่ มนั
ไปทว่ั บา้ น ตามทางเดิน อยา่ งไมร่ ู้วา่ เขาควรจะวงิ่ ไปทางไหนดีแลว้ ตอนน้ี มนั มดื ไปหมดมอง
แทบไม่เห็นทางเดิน เพราะไฟท้งั บา้ นดนั ดบั หมด เขามีแค่ไฟจากไฟฉายที่เขาเอาติดตวั มาดว้ ย
แค่กระบอกเดียว
"บา้ เอย้ ทาไมไฟตอ้ งมาดบั ตอนน้ีดว้ ยวะ นี่มนั บา้ ชดั ๆ เลย ไฟฉายก็ใกลจ้ ะถ่านหมดอกี อะไร
จะซวยกว่าน้ีไมม่ อี กีแลว้ กู อยา่ มาดบั ตอนน้ีนะเวย้ ไอไ้ ฟฉายบา้ ตดิ สิวะ เอาแสงออ่อนเขา้ ไป
“ไฟฉายของเขามนั ดนั ถา่ นจะหมดชะง้นั แสงไฟเริ่มร่ีลงเร่ือย ๆ
“ให้มนั ไดแ้ บบนี่สิวะแมง่ เอย้ กูอยากจะบา้ ตาย แกร่ง ๆ ๆ "
เขาพยายามใชฝ้ ่ามือเคาะท่ไี ฟฉาย ใหม้ นั กบั มาสวา่ งไดอ้ กี คร้งั ไปทางไหนดี เขาพยายามคดิ
หาทางรอดอยา่ งลนลานหนั มองไปรอบ ๆ ตวั อีกคร้งั และเขากเ็ หมอื นจะมองเหน็ อะไรสกั อยา่ ง
ในความมดื วูบไหวอยไู่ กล ๆ เขาตดั สินใจออกวงิ่ ตรงไปทางน้นั
"นน่ั แสงอะไรวะ เหน็ แวบ ๆ ทางฝั่งน้นั ”หมวดเกา้ มองตามแสงทสี่ วา่ งข้ึนมาแวบหน่ึง ก่อนท่ีจะ
หายไป แลว้ กส็ ว่างข้ึนมาใหม่ อยหู่ ลายคร้งั ดว้ ยกนั อีกดา้ นหน่ึงของบา้ นหลงั น้ี เขาจงึ ตดั สินใจ
ว่งิ ลองว่งิ ไปทางน้นั ดู
“ เอาวะ่ เราคงจะตอ้ งเสี่ยง "
โดยทีเ่ ขาเองก็ไมร่ ูว้ ่าทาไมถงึ ไดต้ ดั สินใจวง่ิ ตามไอแ้ สงน้นั ไป แสงทเ่ี ขากาลงั เห็นอยอู่ ีกดา้ น
หน่ึงในบา้ นหลงั น้ี แตค่ วามรู้สึกมนั สัง่ ให้เขาตอ้ งวงิ่ ไปทางน้นั ดว้ ย สันชาตญาณอะไรสกั อยา่ ง
ของเขาเอง เขากไ็ ม่อาจพูดหรืออธิบายมนั ไดใ้ นตอนน้ีรูแ้ ค่ว่าเอาตวั รอดไวก้ อ่ น
ส่วนทางดา้ นจ่าสมปองและกอ้ นรวมท้งั หญงิ สาวอกี คนท่ตี อนน้ี เธอปลอดภยั ดีแลว้ และ
พวกเขากาลงั นงั่ อยบู่ นรถของกอ้ น ทก่ี าลงั ว่งิ ทะยานไปดว้ ยความเร็วสูง บนถนนเส้นหน่ึงทว่ี ิง่
ตรงเขา้ สู่ตวั จงั หวดั ระยอง เพราะอยากจะไปใหถ้ ึงบา้ นหลงั น้นั ท่ีตอนน้ีหมวดเกา้ และกนั ดาอยทู่ ี่
น้นั กนั แลว้
“ไมโ่ ทรบอกหมวดเกา้ หน่อยหรือครบั จา่ ไมร่ ูว้ ่าปานพวกท้งั สองคนจะถงึ ท่นี ้นั หรือยงั เหน็
หายเงยี บไปเลย “กอ้ นอดห่วงกนั ดาและหมวดเกา้ ไมไ่ ด้
“ใครว่าผมไม่โทรหาพวกเขาละครบั ครุ กอ้ น แต่ผมโทรเป็นสิบสายหมวดเขากไ็ ม่รับสายผมสักที
ผมเองกอ็ ดห่วงไมไ่ ด้ ไมร่ ู้ว่าพวกเขากาลงั ทาอะไรกนั อยู่ หรือถกู คนรา้ ยจบั ตวั ไปแลว้ ก็ไม่รู้”จ่า
สมปองบอกกบั กอ้ น
“คร้งั สุดทา้ ยหมวดเกา้ ส่งขอ้ ความให้หาผม บอกว่าเจอบา้ นหลงั น้นั ใหผ้ มกบั คณุ รีบตามไปเจอ
เขาทนี่ ้นั แลว้ ก็หายเงียบไปจนตนอน้ี”จา่ สมปองเล่าให้กอ้ นฟัง ตามทเ่ี ขาไดร้ บั ขอ้ ความจาก
หมวดเกา้ คร้งั ล่าสุดตอนตีสามกวา่ ๆ
“เขาหายเงยี บไป เพราะกาลงั ตกอยใู่ นอนั ตรายหรือเปลา่ นะ “กอ้ นเร่ิมกงั วล และพูดกบั จ่า
สมปอง
“คุณจอยพอจะรู้ไหมครับ วา่ ทีบ่ า้ นหลงั น้นั มีใครอยบู่ า้ ง”กอ้ นเอย่ ถามหญิงสาวคนเดียว ท่เี คย
ไปบา้ นหลงั น้นั
“เอ่อ ฉันเองก็ไมแ่ น่ใจคะ เท่าที่ฉันจาได้ ตอนทีเ่ ราไปทบ่ี า้ นหลงั น้นั เมอ่ื หา้ ถงึ หกเดือนกอ่ น ก็
เอจแคล่ ุงแก่ ๆ คนหน่ึง ทเี่ ป็นคนดูแลบา้ นหลงั น้นั ให้กบั คุณลุงของคุณจอหน์ นะคะ “เธอบอก
กบั ท้งั สองคน เท่าท่ีเธอจะจาได้
“ อยา่ งน้นั ก็คงไม่มีอะไรน่ากลวั “กอ้ นคอ่ ยโล่งอกข้ึนมาหน่อย
“แตล่ ุงคนแกเป็นคนดูแล ฉนั ไม่ค่อยจะชอบคุยกบั แกเท่าไหร่หรอกคะ ถา้ ไมจ่ าเป็น แกดเู ป็นคน
ลุกลบั แปลก ๆ ไมส่ ุ่มสิงกบั ใคร และเป็นคนยิม้ ยาก ตาแกดูดุ ๆ บา้ งคร้ัง ฉนั แอบเห็น แกชอบ
จอ้ งมองพวกเราเวลาเผลออยบู่ อ่ ย ๆ โดยเฉพาะกบั กาหลง ฉนั เคยเหน็ แกชอบแอบมองกาหลง
ตอนท่กี าหลงเผลออยบู่ อ่ ย ๆ จนฉันตอ้ งเตอื นกาหลง ให้ระวงั ลุงแกเอาไวบ้ า้ ง แตก่ าหลงกบั บอก
ว่า แกก็ดเู ป็นคนดี ไมไ่ ดน้ ่ากลวั สาหรับเธอ
“จริงหรือครบั แค่มองไม่ไดม้ อี ะไรมากกวา่ น้นั ใช่ไหมครับ “จา่ สมปองถึงกบั สนใจ เมอ่ื ฟังจอย
เลา่ ถึงลงุ คนดูแลบนั่ หลงั น้นั ข้นึ มา
“คะ เพราะกาหลงอยกู่ บั พรี ภทั รตลอด ไม่คอ่ ยไดอ้ ยคู่ นเดียวหรอกคะ เวลานอนกน็ อนหอ้ ง
เดียวกบั ฉนั แต่ฉันก็มไค่อยชอบสายตาเสลาทถ่ี กู แกมองสักเมา่ ไหร่ มนั ให้รู้สึกไม่ดี หรือสึกขน
หวั ลุกแปลก ๆ หรือวา่ ฉนั อาจคดิ มากไปเองก็ไม่คะ “จอยบอกความรู้สึกของเธอ เวลาเห็นลงุ คน
น้นั
“แต่เขาว่าผหู้ ญิงจะเป็นคนทม่ี เี ซนสแรงและถูกเสมอ ผมเช่ือคุณนะ ลงุ คนน้ีสกั น่าสนใจ”กอ้ น
บอกกบั จอย
“คณุ กอ็ ยา่ เช่ือฉนั มากเลยคะ บางทเี ซนของฉันอาจจะพลาดกไ็ ด้ “เธอรีบออกตวั เอาไวก้ ่อน
“ครับ เด๋ียวเราก็ไดร้ ู้ วา่ เซนสขงอคณุ จอยจะแม่นจริงหรือเปลา่ “กอ้ นพดู เป็นนยั ๆ ในใจเขาก็
ขอใหเ้ ซนสของจอยไม่แมน่ เพราะตอนน้ีเขารู้สึกห่วงกนั ดาเอามาก ๆ ถงึ จะมีหมวดเกา้ อยดู่ ว้ ยก็
เถอะ
หลงั จากที่เขาไดร้ ู้ความจริง เกีย่ วกบั ลุงคนดแู ลบา้ นหลงั น้นั จากจอยผหู้ ญงิ ทพ่ี วกเขาไดช้ ่วย
เธอเอาไว้ และไหนจะเรื่องทเี่ ธอถูกเงาดาลึกลบั ท่ดี นู ่าสะพรึงกลวั ทดี่ ยู งั ไงมนั ก็ไม่ใช่คน
เหมอื นกบั พวกเขาไล่ตาม ท่ีทาให้เธอหวาดกลวั จนวง่ิ ออกมาจากบา้ นของเธอ จนเกือบจะถูกรถ
ของกอ้ นชนเธอเขา้
“ผชู้ ายทีก่ าลงั นอนโคมา่ อยบู่ นเตียงในห้องไอซียู น้นั ใช่เพ่ือนของคุณจอยใช่ไหมครบั ”จ่า
สมปองเอย่ ถามเธออกี คร้งั หลงั จากนงั่ เงยี บกนั สักพกั
“คะ ทาไมหรือคะ”
เธอเอย่ ถามจา่ สมปองกบั
“เปล่าครับผมแค่สงสยั แลว้ เขาช่ืออะไรเหรอครบั ”จา่ สมปองเธอ
“ภผู าคะ เขาไดร้ บั อตุ บตั ิเหตุ เม่ือคนื ก่อน ในอโุ มงค”์ เธอบอกจา่ สมปองเทา่ ทเ่ี ธอรู้มา
“อยา่ บอกนะคะ ว่าภูผาคอื คนที่พวกคณุ กาลงั ตามหาตวั เขาอยตู่ อนน้ี “เธอถามจา่ สมปองกบั
“ครบั เพราะหมวดเกา้ บอกวา่ เขาคือคนที่ ฆา่ ผชู้ ายที่ชื่อจอหน์ เพอื่ นของพวกคณุ หลงั จากเขา
ฆา่ นายจอห์นเสร็จเขากห็ ายตวั ไป จนมานอนโคม่าอยใู่ นโรงพยาบาล ตอนน้ี ผมก็เลยสงสัยวา่
เกิดอะไรข้ึนกบั เขาหลงั จากทีเ่ ขาฆ่าคนเสร็จ ทาไมเขาถึงอยใู่ นสภาพน่ี”จา่ สมปองพูดกบั จอย
“ฉันเองกอ็ ยา่ รูพ้ อ ๆ กบั จา่ แหละคะ ว่ามนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึนกบั เพอ่ื น ๆ ของฉัน ทาไมทุกคนถึงได้
เกิดเร่ืองร้าย ๆ ข้ึน และใครกนั ทท่ี าเรื่องแบบน่ี มนั ตอ้ งการอะไร ถงึ อยากจะฆ่าทุกคนรวมท้งั ฉัน
ดว้ ย พวกเราไดไ้ ปทาอะไรให้เขาอยา่ งง้นั รู้”เธอเองกอ็ ยากรูเ้ หมอื นกบั จ่าสม ถึงไดย้ อมตามพวก
เขามาดว้ ย ท้งั ทเี่ ธอเองกก็ ลวั จะเกิดอะไรข้ึนกบั ตวั เองเช่นกนั แต่ความสงสัยอยากรู้มนั มีมากกว่า
ความกลวั ตาย
"คุณจอยแน่ใจนะครับ ว่าน้นั คอื นายภูผาจริง ๆ เขาไมไ่ ดม้ ฝาแฝด หรือว่ามีใครทีม่ ีหนา้ ตา
เหมือนกบั เขา ”
กอ้ นหันมาถามคนทก่ี าลงั นง่ั อยขู่ า้ ง ๆ ตวั เขาตอนน้ี หลงั จากทเี่ ขามาคดิ ทบทวน และ
ปะติดปะต่อ ระหวา่ งช่วงเวลาทหี่ มวดเกา้ บอกเขากบั ช่วงเวลาที่ เขาไดพ้ าร่างของภูผานาส่ง
โรงพยาบาล ซ่ึงเวลามนั อยไู่ ล่เลยี่ กนั มาก ๆ ซ่ึงไมม่ ีทางที่ผชู้ าย ที่เขาช่วยชีวิตของมาจากชากราก
ของเขาจะกลายเป็นฆาตกรฆ่าคนตายได้ นอกเสียจาก เขาคนน้นั จะมฝี าแฝดหรือมใี ครสกั คน ท่มี ี
หนา้ ตาเหมือนกบั เขา และกอ่ เหตใุ นเวลาเดียวกนั กบั ที่เขาเกิดอตุ บตั ิ บนถนน
“เดี๋ยวนะ คณุ พูดแบบนี่ทาให้ฉนั เพ่งิ นึกอะไรออก ใช่ภผู ามีพี่ชายฝาแฝดจริง มไี มก่ ี่คนทร่ี ู้เรื่องท่ี
ภผู ามีฝาแฝด แตพ่ ่ีทอ้ งฟ้าเขาไม่ไดอ้ ยทู่ กี่ รุงเทพ เขาอยทู่ เ่ี ชียงใหม่ และตอนน้ีเขาไปต่างประเทศ
ยงั ไม่กบั มาเลยนะคะ เป็นไปไม่ได้ ท่เี ขาจะ..”คราวน้ีจอยถงึ กบั คิดหนกั ใครกนั แน่ ท่ีนอนอยใู่ น
ห้องไอซียู ภผู าหรือพ่ีทอ้ งฟ้า จอยถงึ กบั ตกใจ และคดิ ตามท่ีกอ้ นพดู
“คณุ กาลงั ทาใหฉ้ ันรูส้ ึกสบั สนแลว้ สิ ฉันเองมวั แต่เป็นห่วงภผู า จนลืมสงั เกต “เธอสารภาพกบั
กอ้ น
“น้นั ไงผมวา่ แลว้ เชียว วา่ เขาจะตอ้ งมฝี าแฝดจริง ๆ แลว้ แบบนี่ เราจะรูไ้ ดย้ งั ไง ว่าคนไหนภผู าคน
ไหนคือฝาแฝดของเขาละครบั คณุ จอยพอจะแยกพวกเขาออกไหมครบั ”กอ้ นเอย่ ถามเธอทีก่ าลงั
ใชค้ วามคดิ
“คะฉันแยกพวกเขาออก ถา้ เจอพวกเขาอยดู่ ว้ ยกนั พี่ทอ้ งฟ้าจะเป็นคนอารมณ์ดีเขา้ ถงึ งา่ ย และรัก
ภูผามาก เขาเป็นคนคยุ เก่งคยุ สนุกดูร่าเริงสดใสใจเยน็ มีเหตุมผี ล แถมยงั ใจดีอีกดว้ ย ส่วนภผู า
เป็นคนพดู นอ้ ย จะไม่ค่อยยิม้ ให้ใครงา่ ย ๆ ชอบเก็บทุกอยา่ งเอาไวก้ บั ตวั ไม่ค่อยจะเล่าเรื่อง
ส่วนตวั ใหใ้ ครฟงั งา่ ย ๆ นอกจากคนที่สนิทหรือรูจ้ กั เขาดี และคอ่ ยขา้ งเงยี บขรึมเจบ็ ตวั ไม่สุ่มสิง
กบั ใคร แตภ่ ูผาจะยมิ้ ง่ายเวลาอยกู่ บั กาหลงและฉนั หรือเพอื่ นสนิทจริง ๆ เท่าน้นั แต่เร่ืองทภ่ี ผู า
จะไปฆา่ ใครได้ อนั น้ีฉนั ขอยืนยนั ได้ ไม่มที างที่ภผู าจะทาแบบน้นั ”
จอยเล่าเรื่องภูผาและคแู่ ฝดของเขาใหก้ อ้ นและจา่ สมปองฟัง ทส่ี องพนี่ อ้ งฝาแฝดมีนิสยั
แตกตา่ งกนั ก็
"เพราะคุณพอ่ กบั คณุ แม่ ของพวกเขาแยกทางกนั ตอนท่พี วกเขามีอายไุ ดแ้ คเ่ จ็ดขวบ พี่
ทอ้ งฟ้าจงึ อยกู่ บั แม่และคุณยายที่รกั เขามาก คณุ ยายเป็นคนจติ ใจดีและเล้ยี งดูพ่ที อ้ งฟ้าแทนคณุ
แม่ของเขา พีท่ อ้ งฟ้าจงึ โชคดีกวา่ ภผู าในเรื่องน้ี ส่วนภผู าอยกู่ บั พอ่ ท่เี อาแต่บา้ ทางานไมม่ ีเวลาให้
เขา และชอบทงิ้ เขาใหอ้ ยแู่ ต่กบั พ่เี ล้ยี งของเขา ท่ีคุณพอ่ ของเขาจา้ งมาใหด้ ูแลเขาในเรื่องการ
ทาอาหารหรือดูแลบา้ นและเส้ือผา้ " จอยพดู ในส่ิงทสี่ องพ่นี อ้ งตอ้ งเจอมาตลอดชีวิตของพวกเขา
และนิสัยทต่ี า่ งกนั ของท้งั สองคนอยา่ งส้ินเชิง
"แต่ทุกสามเดือน พวกเขาจะนดั ทานขา้ วกนั เพ่อื ใหพ้ ่ีนอ้ งท้งั สองคนไดเ้ จอหนา้ กนั บา้ ง เป็น
บางคร้งั และทกุ คร้งั ภผู าจะชอบชวนฉนั ไปดว้ ย เพราะไม่อยากจะนง่ั ฟังพอ่ กบั แม่ของพวกเขา
ท้งั สองคนตอ้ งทะเลาะกนั ทกุ คร้ังทเี่ จอหนา้ กนั และพีท่ อ้ งฟ้า จะตอ้ งค่อยเป็นกรรมการหา้ ม
พวกเขาไม่ใหท้ ะเลาะทกุ คร้งั "
จอยเลา่ ไปกข็ าไป เมอ่ื นึกถึงเวลาท่พี ่ที อ้ งฟ้าตอ้ งคอยแยก คณุ พ่อกบั แม่ของเขาออกจากกนั ทา
เอากอ้ นอดสงสยั ไมไ่ ด้ ว่าเธอยมิ้ อะไร แต่เขากไ็ ม่ไดถ้ ามเธอ ยงั คงขบั รถของเขาต่อไปจนเธอ
หนั มาเลา่ ต่อ
"ส่วนภผู าเขาเอาแต่นง่ั ฟัง หรือไม่ไดอ้ ดไม่ไหว กถ็ ึงกบั ลุกข้นึ เดินหนีออกจากโตะ๊ กินขา้ วไป
เลยกม็ ี เพราะเบอ่ื หน่ายทจี่ ะตอ้ งทนนง่ั ฟัง พอ่ แมท่ ะเลาะกนั ในเรื่องเดิม ๆ ตอ่ หนา้ พวกเขา และ
ฉนั ที่เป็นเพื่อนเขา พวกเขาจะรู้สึกอบั อายและรู้สึกแยม่ ากแคไ่ หน ทพ่ี ่อแม่มาทะเลาะกนั ต่อ
หนา้ เพอ่ื น แตพ่ วกท่านคงไม่ทนั ไดค้ ิดถึงความรูส้ ึกของลกู ๆ นอกจากความรู้สึกของพวกทา่ น
เอง ฉันเขา้ ใจภูผานะ เขาคงจะเจบ็ ปวดและเร่ิมเบอื่ หน่ายกบั เร่ืองทเ่ี ขาตอ้ งเจออยทู่ ุกคร้ังแบบน้ี
ถา้ เป็นตวั ฉนั กค็ งจะทาไม่ต่างกนั กบั เขา" กอ้ นกพ็ อเขา้ ใจ เดก็ ทผี่ า่ นครอบครวั พ่อแมแ่ ยกทางกนั
ตอ้ งเจอกบั ปัญหาแบบน้ี
“ก็น่าเหน็ ใจเขาอยนู่ ะครับ”กอ้ นพดู กบั จอย
“คะ แตภ่ ูผาก็ชินแลว้ ละคะ มนั บอก มนั คงเลือกเกิดไม่ได้ ที่ตอ้ งเกิดมาในครอบครวั ทพ่ี ่อแมต่ อ้ ง
เลกิ กนั และผใู้ หญ่ทีไ่ มส่ ามารถแยกเรื่องส่วนตวั ทพ่ี วกเขาทาผิดพลาดเอาไวอ้ อกจาก ชีวติ และ
ใหอ้ ภยั กนั ได้ แมว้ า่ จะเลิกกนั ไปแลว้ ปัญหาหนกั มนั เลยมาตกทคี่ นเป็นลกู อยา่ งพวกเขา ซ่ึงไมม่ ี
ทางเรียกร้องอะไรจากพวกเขาได้ นอกจากยอมรับมนั ใหไ้ ด้ วา่ เขาไปเปลี่ยนความคดิ ของใคร
ไม่ไดน้ อกจากเรียนรู้ที่จะอยกู่ บั มนั ให้ได้ และไม่ทาผิดซ้า ๆ เหมอื นกบั พวกเขา ถา้ เราเปลย่ี น
พวกเขาไม่ได้ เราจงึ ตอ้ งเปล่ยี นวธิ ีคิดและเปล่ียนทีต่ วั ของเราเอง เพอื่ ที่เราจะไดไ้ มต่ อ้ งเจบ็ ไป
มากกว่าน้ี และทาใหเ้ ราเจ็บปวดนอ้ ยลง และหยดุ คาดหวงั จากพกวเขา ทจ่ี ะแกไ้ ข กบั ความ
ผดิ พลาดของพอ่ แม่ ”ภูผาเคยบอกกบั ฉันแบบน้ีนะ
“ภผู ารกั พ่ที อ้ งฟ้ามาก เพราะพวกเขามีกนั แคส่ องคน ท่พี อจะเขา้ ใจกนั ได้ หลงั ๆ มาถา้ ภผู า
คดิ ถงึ พี่ชาย พวกเขาจะนดั เจอกนั เอง ไมต่ อ้ งมเี สียงพ่อแม่มาทะเลาะกนั ให้ฟังอีกตอ่ ไป เพราะ
พวกเขาโตและตดั สินใจอะไรเองไดแ้ ลว้ พอหลงั เรียนจบพ่ที อ้ งฟ้าเขาชอบเดินทางไกลตามหา
ความฝันของเขาในการเขยี นภาพของเขา”จอยเล่าใหก้ อ้ นกบั จา่ สมปองฟัง
“ โอฉ้ นั ลมื บอก พวกคณุ ว่าท้งั สองคนพน่ี อ้ งพวกเขาชอบศิลปะเหมอื นกนั น้ีคือส่ิงท่พี วกเขา
เหมอื นกนั มาก ๆ เพียงขอ้ เดียวเทา่ น้นั แต่พ่ีทอ้ งฟ้าเขาเดินทางไปทวั่ ประเทศ ไม่ค่อยไดอ้ ยบู่ า้ น
นาน ๆ เขาจะกลบั มาเยี่ยมบา้ น ก็ในวนั รวมญาติ แต่ตอนท่ีภูผาเรียนจบเขาก็กลบั มานะแต่ฉัน
ไม่ไดเ้ จอเขา” เพราะฉนั ก็เพง่ิ เริ่มเขา้ ทางาน กเ็ ลยไมม่ ีเวลาคุยกบั ใคร
"เราจึงไม่ค่อยไดเ้ จอกบั เขาช่วงหลงั ๆ แต่ฉนั กจ็ าพ่ีเขาไดน้ ะ เพราะเขาคอื พช่ี ายท่รี กั ภผู ามาก ๆ
ทกุ คร้ังที่ภผู าอยกู่ บั เขา ฉันจะไดเ้ ห็นรอยยิม้ ของภผู าทกุ คร้งั ถา้ ไมม่ ีพ่ที อ้ งฟ้าคอยอยขู่ า้ ง ๆ ภูผา
ฉนั ก็ไมร่ ูว้ ่าชีวติ ของภูผาจะเป็นยงั ไงเหมอื นกนั พีท่ อ้ งฟ้าจะคอยดูแลภผู าอยหู่ ่าง ๆ ในเวลาท่พี อ่
แมไ่ ม่มเี วลาใหเ้ ขา เพราะพเี่ ขาเป็นคนอบอุ่นเป็นพี่ชายทีแ่ สนดีของภูผาน้นั เอง และเขาข้ีเลน่ ชอบ
เยา้ แหยใ่ ห้ภผู าไดม้ ีรอยยมิ้ ”จอยยงั เล่าไมห่ ยดุ
“ ตา่ งจากภผู าทพี่ ูดเล่นไมค่ ่อย แตภ่ ูผาก็เป็นคนจริงใจนะ เวลาที่มนั รกั ใครกจ็ ะรกั จริงจนวนั ตาย
เลยแหละ และยอมทาทุกอยา่ ง เพ่อื คนท่ีมนั รัก ตอ่ ให้ตวั เอง ตอ้ งเจบ็ ปวดก็ยอม ถา้ มนั จะทาให้
คนทีม่ นั รกั มีความสุข มนั ยอมทาท้งั น้นั เรื่องของท้งั สองคนก็มเี ทา่ น้ีแหละคะ "
พอเลา่ จบจอยหันมามองท่ีกอ้ น ที่กาลงั ต้งั ใจฟงั เธอ เลา่ ถึงท้งั สองคนพี่นอ้ งใหเ้ ขา และจา่
สมปองที่กาลงั นงั่ ฟังเธออยทู่ เี่ บาะดา้ นหลงั ตอนน้ีดว้ ยอยา่ งต้งั ใจ
“อมื เท่าทผี่ มฟังคณุ จอยเลา่ มา ท้งั สองคนก็มคี วามแตกตา่ งกนั มากอยนู่ ะครับ สกั น่าสนใจ”จ่า
สมปองพูดกบั จอย
“กเ็ ป็นฝาแฝดที่มีความสนิมกนั อยู่มากเลยนะ และมคี วามคดิ ทเ่ี ป็นตวั ของตวั เองสูง เรียนรูใ้ น
การใชช้ ีวิตไดด้ ี คนหน่ึง ไม่น่าจะกลายเป็นคนที่สามารถทาร้ายใครได้ อยา่ งท่ีคณุ วา่ แต่คนเรา
บางทีกอ็ าจมีหลายบคุ ลกิ บางคนอาจแสดงเพียงดา้ นเดียวใหเ้ ราไดเ้ ห็น แต่ซ่อนอกี ดา้ นเอาไว้ ก็
ได้ ยงิ่ เขาเตมิ โตมาในครอบครวั ที่มพี ่อแมแ่ ยกทางกนั และยงั เขา้ กนั ไมไ่ ด้ เขาคงตอ้ งผ่านเรื่อง
กดดนั มาไม่นอ้ ย ต่อให้คณุ บอกว่าเขา รบั กบั ปัญหาเรื่องของพอ่ แม่ไดก้ ็เถอะ “จ่าสมปองพูดตาม
ทฤษฎีแบบตารวจ ท่ผี ่านคดีความขดั แยง้ ระหว่างครบครวั มาเยอะ ที่ทาใหเ้ ด็กทเี่ กิดจาก ครบครวั
แตกแยกกลายมาเป็น ฆาตกรหรือมคี วามแรงทางอารมณ์ และกอ่ คดีสะเทอื นขวญั ให้เหน็ อยบู่ ่อย
ๆ
“แต่ฉันไม่เชื่อหรอกคะ วา่ ภผู าจะเป็นแบบทพ่ี วกเขาพดู ”แตเ่ ธอก็เร่ิมไม่มนั่ ใจรู้สึกหวน่ั ไหวไป
กบั คาพูดของจ่าสมปองไมไ่ ด้ หรือวา่ ภผู าจะเกบ็ กดจริงอยา่ งและเขาเกบ็ ซ่อนมนั เอาไว้
“เพราะหลงั ๆ พที่ อ้ งฟ้าเขาเดินทางไกลบอ่ ยข้นึ เขาอยากออกไปหาประสบการณเ์ ก่ียวกบั การ
เขยี นภาพของเขา ภูผาจึงไมไ่ ดเ้ จอเขาเลยช่วงหลงั ๆ ไม่รู้วา่ เขากลบั มาเมืองไทยแลว้ ดว้ ยซ้า ถา้
ไม่ไดม้ าเจอเขานอนโคม่าอยบู่ นเตยี งในโรงพยาบาลน้นั ชะก่อน มนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึนกบั เขา และ
ภผู าง้นั หรือ ท้งั สองคนเขาไปทาอะไรมากนั แน่ คนหน่ึงนอนโคม่าอีกคนก็ดนั มาหายตวั ไปอยา่ ง
ไร้ล่องรอยแบบน้ีมนั แปลกมาก ๆ ..”
เธอเช่ือว่าภูผาไมใ่ ช่ฆาตกรตามท่ีตารวจกล่าหาเขาอยา่ งแน่นอน เธอรูจ้ กั ภผู าดี ภูผาไม่ใช่คน
โหดรา้ ยหรือใจร้าย หรือทาร้ายใครได้ ถา้ เป็นพีรภทั รละไมแ่ น่ รายน้นั ดูภายเหมอื นเป็นคนดี แต่
เบ้อื งหลงั เพอ่ื นทุกคนรูด้ ีว่าจริง ๆ พีรภทั รมนี ิสัยเอาแต่ใจ และโมโหร้าย เหน็ แกต่ วั ไมส่ นใจ
ใคร แยง่ ไดแ้ มก้ ระท้งั ผูห้ ญงิ ทเ่ี พอื่ นรั
“แตก่ ใ็ ช่ว่านิสัยของคนเรามนั จะเปลี่ยนไปไม่ไดน้ ิครบั คนทีเ่ คยทาดีมาตลอด บางทถี กู กดดนั
หรือถกู ทาร้ายจิตใจ เขา้ บอ่ ย ๆ กอ็ าจกลายไปเป็นคน ท่ลี ุกข้นึ มาทาเร่ืองทีเ่ ราไม่คาดคดิ ก็ไดน้ ะ
ครับ”จา่ สมปองพูดในเชิงมองในรูปคดที เ่ี ขาเคยเจอมากเ็ ยอะจากประสบการณต์ ารวจของเขา
“ผมเหน็ ดว้ ยกบั จา่ สมปองนะครับ คนเรามนั เปลี่ยนกนั ได”้ กอ้ นเองก็คดิ เหมือนจ่า
“คณุ พอจะมอี ะไรทม่ี ากกว่านิสัยของพวกเขา ท่มี ีไมเ่ หมือนกนั บางไหมครบั เช่นรอยตาหนิบน
ร่างกาย หรืออะไรสักอยา่ งทพี่ อจะแยกพวกเขาออกได”้ กอ้ นให้ขอ้ คิดกบั เธอ
"บา้ จริงฉันลืมเร่ืองน้ีไปไดย้ งั ไงกนั ใช่ ๆ พีท่ อ้ งฟ้าเขามีปานอยทู่ ี่ขอ้ มอื ของเขา ส่วนภูผาไม่มี
ฉันลมื สงั เกต ทแ่ี ขนของเขา เพราะคิดวา่ พีท่ อ้ งฟ้าไม่น่าจะอยทู่ ีก่ รุงเทพ กเ็ ลยคิดว่าคนท่นี อน
โคม่าอยคู่ ือภภูผา ฉันพลาดเองแหละ”เธอถึงกบั ตกใจ
" เลยไม่รูว้ ่าคนทนี่ อนโคม่าอยู่ เป็นภผู าหรือพท่ี อ้ งฟ้ากนั แน่ตอนน้ี ทายงั ไงดีคณุ กอ้ น คุณตารวจ
“เธอหนั มาถามท้งั สองคน
“ไม่ยากหรอกครับ เดี๋ยวผมจะโทรใหค้ ณุ หมอ ทีผ่ มรู้จกั ช่วยเชค็ เร่ืองปานท่ีขอ้ มือของ คนที่
โคม่าอยใู่ ห้ “กอ้ นรีบบอกกบั เธอ
“ง้นั รีบโทรเลยคณุ เราจะไดร้ ูว้ า่ คนทนี่ อนโคม่าอยู่ ใช่ภผู าไหม “จอยถงึ กบั รอ้ นใจ อยากรูว้ า่ ใคร
ที่นอนอยใู่ นห้องไอซียตู อนน้ี ใช่ภผู าไหม ในใจกข็ อให้เป็นภผู าดว้ ยเถอะนะ ถา้ ไมใ่ ช่ภผู า เธอคง
หาขอ้ แกไ้ ขกบั ตารวจ เพอ่ื ช่วยภผู าไม่ได้
กอ้ นจงึ โทรหาหมอทเ่ี ขารูจ้ กั ทโี่ รงพยาบาลทนั ที เพอ่ื เชค็ ปานที่ขอ้ มอื ของคนไขข้ องหมอ
น้นั เอง ว่ามีปานทขี่ อ้ มือของเขาไหม
ส่วนจอยและจา่ สมปองเองก็รอลนุ้ ผลจากหอมท่กี อ้ งขอให้ช่วย ดใู หด้ ว้ ยความตื่นเตน้ ส่วนจอ
ยขอให้เป็นภูผาท่ีนอนโคมา่ ส่วนจ่าสมปงอและกอ้ น จะเป็นใครในหน่ึงพน่ี อ้ งฝาแฝดน้ีพวกเขา
ก็ลนุ้ เหมือนกนั เพราะมนั คอื เบาะแสทีพ่ วกเขากาลงั ตามหาน้นั เอง
ตอนที่ 30 มนั อย่ใู นบ้าน2
ในหอ้ งทมี่ ดื มดิ ส่วนใดส่วนหน่ึงของบา้ นหลงั น้ี มีร่างของใครอกี คนทกี่ าลงั นอนขดตวั อยทู่ ่ี
พ้ืนทเี่ ยน็ เยอื กและอบั ช่ืนขา้ ง ๆ ตวั ของเขามศี พอยดู่ ว้ ยสองศพ พรี ภทั รนอนกอดตวั เองอยา่ ง
หมดอาไรตายอยาก เม่อื เขาพยายามตะโกนใหค้ นช่วยมานานหลายชว่ั โมงจนหมดแรง และ
ร่างกายของเขามนั เร่ิมอ่อนเพลยี และตอ้ งการน้าและอาหาร เขาเร่ิมคอแหง้ ผา่ วเพราะร่างกายขาด
น้ามาหลายชว่ั โมงแลว้ น้นั เอง
“ช่วยดว้ ยช่วยผมดว้ ยใครกไ็ ดช้ ่วยผมดว้ ย ไดโ้ ปรดช่วยเอาผมออกไปจากไอห้ อ้ งบา้ ๆ น่ีที” เขา
นอนร้องครวญครางอยกู่ บั พ้ืนห้องทอ่ี บั ช่ืน บวกกบั มกี ลน่ิ เหมน็ เน่าของชากศพส่งกลน่ิ เหม็นไป
ทวั่ ห้องเลก็ ๆ ทเ่ี ขาถกู ขงั อยตู่ อนน้ี”
เสียงของเขาเริ่มแหบลาคอแหง้ ผา่ วน้าลายเร่ิมเหนียวหนืด มองไปตรงไหนกเ็ จอแตค่ วามมดื
รอบ ๆ ตวั และรูส้ ึกหมดหวงั หิวขา้ วกห็ ิวอยากด่ืมน้าสักแกว้ ใหญ่ ๆ คอแหง้ ทอ้ งร้องหิวจนไส้
จะขาดอยแู่ ลว้ ตอนน้ี เขาคดิ ว่าคงจะตอ้ งตายอยใู่ นหอ้ งน้ีอยา่ งเดียวดาย คงจะไมม่ ใี ครมาช่วยเขา
แลว้ เพราะไม่มใี ครรูว้ ่าเขาถกู ขงั อยใู่ นห้องบา้ ๆ นี่น้นั เอง เขาไหร้ อ้ งออกมาดงั ๆ อยา่ งรู้สึกส้ิน
หวงั
ส่วนกนั ดาเธอกาลงั คอยฟังเสียงจากขา้ งนอกหอ้ งดว้ ยความรูส้ ึกสงสัย วา่ ทาไมตอนน้ีเสียง
ของหมวดเกา้ จึงเงียบไปแลว้ ละ เธอคอ่ ย ๆ เปิ ดประตูหอ้ งน้าออกเบา ๆ และชะโชกหนา้ ออกมา
ดวู า่ หมวดเกา้ เป็นยงั ไงบา้ ง แต่เธอกบั ไมเ่ จอใครเลยในหอ้ งทีม่ ีแตค่ วามมดื เธอพยายามส่งเสียง
เรียกหาเขาเบา ๆ
“หมวดเกา้ คุณอยไู่ หน ไดย้ ินฉันไหม ถา้ คณุ อยใู่ นห้องน้ีก็ช่วยตอบฉันกลบั มาที อยา่ ทิง้ ฉันไว้
แบบน้ีนะ คนบา้ คุณอยไู่ หนอยา่ ตายนะ ฉันไม่อยากจะอยคู่ นเดียวในบา้ นผีสิงน้ี ไหนคณุ บอก
จะมาหาฉนั ไงฮ่ือ ๆ อยา่ ทิง้ ฉนั ไปแบบน้ีนะ”
กนั ดาร้องไหอ้ อกมาเบา ๆ เมอื่ พยายามเรียกหาหมวดเกา้ อยนู่ าน กไ็ ม่มเี สียงตอบรบั จากเขา
หญงิ สาวเริ่มคิดไปไกล ว่าเขาจะเป็นอะไรไปหรือเปลา่ ทาไมไมย่ อมกลบั มาหาเธอสักที
เขาหายไปเกือบคร่ึงชวั่ โมงแลว้ นะ เธอกลวั ว่าเขาจะถูกไอต้ วั ประหลาดน้นั มนั ทาร้ายเขา
และเป็นกงั วลสาระพดั เลยตอนน้ี เธอไม่รู้วา่ จะไปตามหาเขาไดท้ ่ีไหน เพราะมองไปทางไหนก็
มแี ต่ความมืด ขา้ งนอกบา้ นกย็ งั มดื อยเู่ ม่ือไรมนั จะสวา่ งชะที เสียงฝนยงั ตกอยู่ แต่ไม่มีเสียงฟ้า
ร้องหรือฟ้าแลบเหมอื นพายมุ นั เริ่มสงบลงบา้ งแลว้ ตอนน้ี
ส่วนหมวดเกา้ ตอนน้ี เขาไดว้ ง่ิ หนีไอต้ วั ประหลาดจนหลงทางไมร่ ู้ว่าตอนน้ีเขาอยตู่ รงจดุ
ไหนของบา้ นหลงั น้ี เขาเดินไปเร่ือย ๆ ในความมืดตามห้องต่าง ๆ เป็นห่วงกนั ดาก็ห่วง กลวั วา่
ไอบ้ า้ น้นั มนั จะกลบั ไปหาเธอ ถา้ มนั ยงั ไมไ่ ดต้ วั เขา ชายหนุ่มจึงพยายามจะหาทางกลบั ไปทห่ี ้อง
น้นั อกี คร้งั พยายามคิดอยวู่ า่ ตอ้ งไปทางไหนดี
แต่พอเขาเดินผา่ นห้องหน่ึงท่ีอยมู่ ุมสุดของบา้ นหลงั น้ี เขากเ็ ร่ิมจาไดว้ า่ ตอนทเ่ี ขาเดินข้นึ
บนั ไดบา้ นมากบั ลงุ คนน้นั เขามองเหน็ ผหู้ ญิงใส่ชุดสีขาวเดินมาทางน้ี ง้นั ดา้ นน้ีมนั กอ็ ยู่
ทางซา้ ยสินะหอ้ งท่กี นั ดาอยมู่ นั อยขู่ วามือ หมวดเกา้ จงึ ลองมองหาวา่ มนั จะมีทางไหนทจ่ี ะไปได้
อีกไหม
“บา้ นหลงั น้ีมนั เหมอื นเขาวงกดชดั ๆ เพราะมีหลายหอ้ งมาก สลบั ซบั ซอ้ น ถา้ สงั เกตไม่ดีอาจ
เดินหลงเขา้ ไปในห้องใดหอ้ งหน่ึงไดง้ า่ ย ๆ ”
เขาบ่นอยคู่ นเดียว พยายามส่ายสายตามองมนั ผ่านความมืดที่ไม่ไดม้ ดื มากแลว้ เพราะตอนน้ีดา้ น
นอกของบา้ นมนั เร่ิมจะสวา่ งแลว้ น้นั เองจากทเ่ี ขาดูนาฬกิ ามนั บอกเวลาตีห้าใกลจ้ ะหกโมงเชา้
แลว้
ตอนน้ีเขาไมเ่ ห็นไอต้ วั ท่ีตามไล่ลา่ เขาแลว้ มนั ไดห้ ายไปแลว้ เพราะอะไรเขาเองกไ็ ม่รู้ หรือวา่
มนั จะกลบั ไปหากนั ดาแลว้ พอคดิ ไดอ้ ยา่ งน้นั เขาจงึ หนั หลงั วิง่ กลบั มาท่หี อ้ งทเ่ี ขาขงั กนั ดาเอาไว้
ในห้องน้าน้นั อยา่ งรวดเร็ว
กนั ดายงั นงั่ กอดเข่าอยใู่ นหอ้ งน้าไมย่ อมขยบั ตวั ไปไหน เพราะไม่รู้วา่ จะไปทางไหนแลว้
ตอนน้ีพอไมม่ หี มวดเกา้ เธอเร่ิมหวาดกลวั กบั ความมดื ข้ึนมาอกี คร้ัง เพราะตอ้ งอยคู่ นเดียวใน
ห้องน้ามืด ๆ ที่มีแสงสว่างส่องเขา้ มาทางหนา้ ต่างพอสลวั ๆ เทา่ น้นั
เธอนง่ั ร้องไหอ้ ยเู่ พียงลาพงั โดยไม่รูเ้ ลยว่าตอนน้ี เธอไม่ไดอ้ ยคู่ นเดียวแตย่ งั มใี ครอกี คนท่นี งั่
อยขู่ า้ ง ๆเธอตลอดเวลา ไมไ่ ดท้ งิ้ เธอไปไหนแมแ้ ต่วินาทีเดียว เพราะหมวดเกา้ บอกใหเ้ ขาอยู่
กบั เธอน้นั เอง
“อยา่ กลวั ไปเลยผมจะดูแลคุณเอง จะไมป่ ลอ่ ยใหค้ ณุ ตอ้ งอยลู่ าพงั อยา่ รอ้ งไหอ้ กี เลยตาบวม
หมดแลว้ สาวนอ้ ย”
เขาพยายามปลอบใจกนั ดา และใชม้ ือของเขาช่วยเชด็ น้าตาใหเ้ ธอเบา ๆ แตเ่ ขายิ่งเช็ดน้าตา
ของเธอมนั ก็ยิ่งไหลไม่ยอมหยดุ เขาจงึ เปลยี่ นเป็นเอาออ้ มแขนของเขาโอบกอดเธอเอาไวแ้ ทน
การเชด็ น้าตาให้เธอ
“ไมร่ อ้ งไห้นะผมกอดเธอแลว้ ไม่ตอ้ งกลวั เดี๋ยวเขาก็กลบั มา”
และเอามอื ลบู ทเี่ สน้ ผมของเธอเบา ๆ อยา่ งปลอบประโลมดว้ ยรูส้ ึกแปลก ๆ กบั ผหู้ ญิงใน
ออ้ มกอดของเขาอยา่ งบอกไม่ถกู เขาไม่เคยชอบใครมาก่อนแตผ่ หู้ ญิงคนน้ีเขากบั รูส้ ึกถูกชะตา
และชอบเธอ ต้งั แต่คร้ังแรกทีไ่ ดเ้ หน็ เธออยากจะดแู ลเธอ ไม่อยากจะเห็นเธอมีน้าตาหรือรอ้ งไห้
แบบน้ีเลย แต่เขาก็คงทาไมไ่ ดเ้ พราะเธอไมเ่ ห็นเขา
“อือ่ ๆๆ หมวดเกา้ คุณอยไู่ หน อยา่ ท้งิ ฉนั ไปนะ ฉนั กลวั ฉนั ไม่อยากจะติดอยทู่ ีบ่ า้ นน้ีคนเดียว
คุณตอ้ งกลบั มาหาฉันนะ อยา่ ท้ิงฉันไวค้ นเดียวออ่ื ๆๆ”
เสียงเธอร้องไห้มนั ช่างบาดหวั ใจของเขาเหลอื เกิน แตก่ ็ช่วยอะไรเธอไมไ่ ด้ อยากจะไปตาม
หมวดเกา้ ให้กบั มาหาเธอ แต่เขาก็ไมก่ ลา้ ทงิ้ เธอไวค้ นเดียว
“อยา่ ร้องไหส้ ิ ผมทาอะไรมถกู แลว้ นะสาวนอ้ ย ไม่รู้ว่าจะตอ้ งทายงั ไง เธอถึงจะหยดุ รอ้ งได้ ”
ทอ้ งฟ้ากอดกนั ดาเอาไวแ้ นบอกของเขา อยา่ งมคี วามสุขท่ไี ดด้ แู ลเธอ ถึงแมว้ ่าเธอจะไมร่ ับรู้
ถึงสิ่งทเ่ี ขากาลงั ทาอยตู่ อนน้ีก็เถอะ แต่เขารูส้ ึกถงึ มนั ไดค้ นเดียวกพ็ อ ท้งั สงสารเธอทร่ี ้องไหไ้ ม่
หยดุ คงกลวั ที่จะตอ้ งอยคู่ นเดียว
ส่วนกนั ดาเธอให้รูส้ ึกอบอ่นุ แปลก ๆ เหมือนมใี ครกาลงั โอบกอดเธออยตู่ อนน้ี มนั ทาให้
เธอรูส้ ึกดีข้ึนจากความกลวั ของเธอ คลายความหวาดกลวั ลงไดบ้ า้ ง ซ่ึงมนั แปลกมากก่อนน่าน้ี
เธอยงั รู้สึกกลวั เอามาก ๆ แต่ตอนน้ีเธอรู้สึกเหมือนมีใครสกั คนอยใู่ กล้ ๆ เธอในหอ้ งน้ีดว้ ย
หรือวา่ เธอจะคิดไปเอง หรือไมเ่ ธอก็คงจะกลวั ผจี นบา้ ไปแลว้ ทค่ี ิดอะไรแบบน้ีในเมอื่
ตอนน้ีเธอนง่ั อยเู่ พยี งลาพงั ในหอ้ งน้าน้ี ไม่มีใครเลยสักคนอยกู่ บั เธอกเ็ ห็น ๆ อยู่
เธอจึงหยดุ รอ้ งไห้ และยกหลงั มือข้นึ เชด็ คราบน้าตาออกจากแกม้ ของเธอท้งั สองขา้ ง และ
ตดั สินใจลกุ ข้นึ ยนื จนทาให้คนที่กาลงั นง่ั โอบกอดตวั เธออยู่ ถงึ กบั ถูกผลกั ออกไปอยา่ งไม่ทนั
ต้งั ตวั เขาเลยหงายหลงั ลงไปนอนแผห่ ราอยบู่ นพ้ืนขา้ ง ๆ ปลายเทา้ ของเธอ ทก่ี าลงั ยืนอยใู่ กล้ ๆ
ร่างของเขาทน่ี อนแหนงหนา้ มองเธออยตู่ อนน้ี ดว้ ยสายตาสงสยั ว่าเธอจะทาอะไรถึงไดล้ ุกข้นึ
ยืน
กนั ดาจงึ คิดวา่ จะออกไปตามหาหมวดเกา้ เพราะเขาหายไปนานเกินไปแลว้ ถงึ จะกลวั ก็เถอะ
แตเ่ ธอจะไม่ยอมทงิ้ เขาให้ตอ้ งสูก้ บั ไอต้ วั ประหลาดน้นั คนเดียวอกี แลว้ ตอนน้ี
กนั ดาไม่ไดร้ ูเ้ ลยวา่ ตอนน้ี ทีข่ า้ ง ๆ ปลายเทา้ ของเธอบนพ้นื หอ้ งน้า มีร่างของใครคนหน่ึงที่
ไมท่ นั ไดร้ ะวงั ตวั นอนแผ่หรามองเธออยู่ เพราะเธอเล่นลุกข้ึนไมไ่ ดบ้ อกเขาให้รูต้ วั กอ่ นน้นั เอง
เขาจงึ เสียการทรงตวั และเทา้ ของเธออกี ขา้ งตอนน้ีมนั ไดเ้ หยยี บลงมาบนยอดอกของเขาพอดี เขา
ถึงกบั รอ้ งเสียงหลง เพราะพลิกตวั หลบฝ่าเทา้ ของเธอไมท่ นั น้นั เอง เพราะมวั แตม่ องเธอ
“เฮย้ ๆ ไม่ ๆ นะสาวนอ้ ยระวงั หน่อยสิ คณุ กาลงั เหยยี บผมอยนู่ ะตอนน้ี”
เขาตะโกนบอกกนั ดาเสียงดงั แต่กห็ ลบไมพ่ น้ ฝ่าเทา้ ของเธออยดู่ ี ให้ตายสิเขาคิดเต็ม ๆ เลย
เราตอนน้ี ดีแต่วา่ เธอไม่ไดเ้ หยยี บลงมาท้งั สองเทา้ ไมง่ ้นั เขาคงจะรูส้ ึกแยก่ วา่ น้ี ถึงเธอจะตวั ไม่
หนกั กเ็ ถอะ เขาพยายามจะตะโกนบอกกนั ดา ว่าเขาอยใู่ ตฝ้ ่าเทา้ ของเธอไดโ้ ปรดช่วยยกเทา้ ของ
เธอออกไปจากตวั ของเขาทเี ถอะ เขาอดที่จะนึกขาตวั เองไมไ่ ดต้ อนน้ี ที่เขาเคยหัวเราะ
นายตารวจคนน้นั ทีถ่ กู เธอใชเ้ ทา้ กระแทกทเี่ ทา้ ของเขาคร้ังน้นั แต่ดูเขาตอนน้ีสิมนั แยย่ ิ่งกว่านาย
น้นั ชะอกี ตอนน้ี
“โดนเหยียบชะแลว้ เรา ทาไงเธอถงึ จะมองเห็นเราบา้ งนะ ถา้ ตารวจน้นั กลบั มาเห็นเราตอนน้ี
คงไดอ้ ายหนา้ ดู เอาเทา้ ออกไปสิคณุ ๆ อะไรมนั จะซวยแบบนี่วะกู ”
ยงั โชคดีทีน่ ายตารวจมาดเขม้ คนน้ัน ไมไ่ ดอ้ ยตู่ รงน้ีดว้ ยไม่อยา่ งง้นั เขาไมร่ ู้วา่ จะเอาหนา้ ไปไว้
ไหนแลว้ แบบน้ีคงไดถ้ ูกนายน้นั เอาคนื เขาแน่ ๆ
เราคงจะอายหมอน้นั น่าดูชมละงานน้ี หรืออาจจะถูกนายน้นั หัวเราะเยาะเขาจนทอ้ งแข็งไป
เลยกเ็ ป็นได้
”นี่คุณ ๆ ช่วยเอาเทา้ ของคณุ ออกไปจากตวั ของผมไดแ้ ลว้ เหยยี บลงมาไดน้ ้ีคนนะครบั ไม่ใช่
อากาศธาตุ น้ีเราจะตอ้ งทายงั ไงเธอถงึ จะมองเหน็ เราไดช้ ะทนี ะกลมุ้ จริง ๆ เวย้ ”
ทอ้ งฟ้าคิดหนกั เขาไมอ่ ยากจะเป็นแค่อากาศธาตสุ าหรบั เธออีกแลว้ ตอนน้ี เขาพยายามจะยก
เทา้ ของเธอออกจากลาตวั ของเขา แตเ่ ธอจะไดย้ นิ เสียงของเขากเ็ ปลา่ แต่พอคิดไดถ้ า้ เขาทาอยา่ ง
น้นั เดี๋ยวเธอจะกลวั ข้ึนมาอีก จงึ ไดแ้ ต่นอนอยใู่ ตเ้ ทา้ ของเธอน่ิง ๆ รอจนกวา่ เธอจะเอาเทา้ ออกไป
เอง และสุดทา้ ยเธอกก็ า้ วเทา้ อกี ขา้ งขา้ มตวั เขาออกไปจากห้องน้านี่จนได้ เขารีบถอนหายใจ
ออกมาดงั ๆ
“อืมใหม้ นั ไดอ้ ยา่ งน้ีสิไอท้ อ้ งฟ้ามงึ น้ีมนั โคตรโชครา้ ยชะจริง ๆ เลย ตอนน้ีเขามองไมเ่ หน็ มึงยงั
ไมร่ ู้อีกหรือไงว่ะ ต่อให้มงึ รอ้ งเรียกเขาใหค้ อแตกตาย เขาก็ไม่ไดย้ นิ เสียงมงึ อยดู่ ี”เขาด่าตวั เอง
ทายงั ไงสาวเจา้ กไ็ ม่ยอมรบั รู้วา่ มเี ขาอยตู่ รงน้ี
กนั ดาพยายามมองหากระเป๋ าของเธอ และของหมวดเกา้ ทไ่ี ดว้ างเอาไวใ้ กล้ ๆ กนั บนเกา้ อ้ี
กลางหอ้ งนอนในความมดื แลว้ เธอกม็ องเห็นเงาของเกา้ อ้อี ยไู่ ม่ไกลจากจุดทเี่ ธอยนื อยนู่ กั จึง
เดินไปหากระเป๋ าของเธอ
“อยนู่ ้ีเอง ไหนดูสิว่าจะพอมอี ะไรท่ีจะช่วยเราไดบ้ า้ ง ตอนน้ีไมร่ ู้วา่ หมวดเกา้ จะเป็นยงั ไงบา้ ง”
กนั ดาพยายามพูดปลอบใจตวั เองอยคู่ นเดียวในความมืด และใชม้ ือพยายามลว้ งหาของที่เธอ
ตอ้ งการไม่ยอมหยดุ สายตาก็พยายามมองไปรอบ ๆ ตวั ดว้ ย เพราะกลวั ว่าไอต้ วั ประหลาดเมือ่ ก้ี
มนั จะโผลม่ าเจอเธอเขา้ อกี ไม่ง้นั ละแยเ่ ลยดว้ ยมืออนั สน่ั เทาและลนลานอยา่ งรีบเร่ง
“มนั อยไู่ หนนะ ของทีห่ ลวงตาให้เรามา กลวั ผกี ก็ ลวั แตถ่ า้ เรามองไม่เหน็ มนั ยิง่ น่ากลวั กวา่
ตอนน้ี เราคงไมม่ ีทางเลอื กแลว้ มองเหน็ ผีหรือไม่เหน็ ก็คงมีคา่ เท่ากนั สู้เหน็ มนั ไปเลยอาจจะ
ดีกวา่ อยา่ งนอ้ ยเรายงั ระวงั มนั ได้ กวา่ มองไมเ่ ห็นอะไรเลย ยงั รูว้ ่าผีอยตู่ รงไหน ”
เธอพยายามคลานหาของและมอื ถือของเธอ ท่ีไดเ้ อาใส่ไวใ้ นกระเป๋ าเล็กจนเจอ และเธอกก็ ด
เปิ ดไฟฉายในมอื ถอื ใหม้ นั สว่าง เพื่อจะมองดูว่าของท่ีหลวงตาใหเ้ ธอมา เธอไดเ้ อามนั ไว้
ตรงไหนในกระเป๋ าใบน้ี แลว้ เธอก็หามนั เจอจนได้
“เจอแลว้ อยนู่ ้ีเอง ข้เี ถา้ ของหลวงตาในขวดเลก็ ๆ น้ี แลว้ เราจะกลา้ ใชม้ นั ไหมละน่ี ยง่ิ กลวั ๆ ผี
อยดู่ ว้ ย ถา้ เกิดเราตอ้ งมองเหน็ ผีจริง ๆ เราจะทายงั ไงดีไม่ชอ็ กตายไปเลยหรือไงกนั ฮื่อ ๆ แค่คดิ ก็
ขนลกุ ข้ึนมาอกี แลว้ ตอนน้ี..”
ถา้ เธอตดั สินใจเอาไอส้ ่ิงน้ีทาทีเ่ ปลอื กตาเมือ่ ไร เธอกต็ อ้ งมองเหน็ ผีนะสิ ทายงั ไงดีเธอยงั ทา
ใจทจี่ ะเห็นผไี ม่ไดอ้ ยดู่ ี บา้ จริงทาไมเราถึงไม่เป็นคนท่ใี จกลา้ กบั ใครเขาบา้ งนะ ปอดแหกแบบ
น้ีจะไปช่วยตารวจบา้ น้นั ไดย้ งั ไงกนั ยยั กนั ดาเอยกลา้ ๆ หน่อยสิวะฉนั
กนั ดาคน้ ดา่ ตวั เองทดี่ นั ข้ีขลาด กนั ดาเริ่มคดิ หนกั ว่าจะทาดีไหมท้งั ๆ ท่กี ลวั จนไม่กลา้ แต่อกี
ใจก็บอกใหเ้ ธอหยบิ มนั ข้นึ มาทาชะจะไดจ้ บ ๆ รวมท้งั คนทก่ี าลงั ลนุ้ ให้เธอหยบิ มนั ข้ึนมาทา
เพ่ือทเ่ี ธอจะไดร้ ู้ชะทีวา่ เขามตี วั ตนอยตู่ รงน้ีเขาพูดกบั เธอ
“หยบิ มนั ข้นึ มาทาชะกนั ดา เร็วสิทาเร็ว ๆ เขา้ ทาไอข้ ้ีเถา้ น้ีชะ เธอจะไดเ้ ห็นผมไงละกนั ดา รู้
ไหมผมยนื อยตู่ รงน้ี”ผีมลี นุ้ ละงานน้ี
เขาพยายามบอกเธออยขู่ า้ งหูของเธอทก่ี าลงั ยืนถอื ไอข้ วดเล็ก ๆ ในมอื ของเธออยตู่ รงหนา้ เขา
ตอนน้ี อยา่ งต่นื เตน้ ลนุ้ แทบขาดใจใหเ้ ธอตดั สินใจทามนั ชะที และเวลาทีเ่ ขารอคอยก็มาถึงเมอ่ื
กนั ดาตดั สินใจเปิ ดฝาขวดเลก็ ๆ น้นั ออกและเอาน้ิวของเธอแตะผงข้เี ถา้ น้นั ทม่ี ือของเธออยา่ งช่าง
ใจคอ่ ย ๆ ป้ายผงน้นั ท่เี ปลอื กตาของเธออยา่ งชา้ ๆ เสียงของใครบา้ งคนพูดข้ึนอยา่ งดีใจสุด ๆ
“ใช่มนั ตอ้ งอยา่ งน้ีสิกนั ดาสาวนอ้ ยของผม คณุ เกง่ มากคณุ เป็นคนทีก่ ลา้ หาญมากสาวนอ้ ย
ตอ้ งอยา่ งน้นั ทาเขา้ ไป”
จบคาพดู ของทอ้ งฟ้ากนั ดากถ็ ึงกบั หูผ่งึ หนั หาว่าเสียงพูดน้ีมนั มาจากทางไหน เพราะตอนน้ี
เธอเร่ิมไดย้ นิ เสียงแปลก ๆ หลงั จากท่เี ธอเอาข้เี ถา้ ทาท่เี ปลอื กตาของเธอเสร็จแลว้
“บา้ จริงอยา่ บอกนะว่า เธอกาลงั จะไดย้ นิ เสียงผพี ูดอยตู่ อนน้ี.”
กนั ดาคดิ และใหร้ ู้สึกกลา้ ๆ กลวั ๆ กบั สิ่งทเ่ี ธอกาลงั จะเผชิญมนั อยตู่ อนน้ี อยา่ งหลกี เล่ียง
ไม่ได้ เมือ่ เธอไดต้ ดั สินใจทามนั จบแลว้
“คณุ เก่งมากสาวนอ้ ย คณุ มองมาทผี่ มสิ ผมอยตู่ รงน้ี คุณเห็นผมไหม”ผีทีล่ นุ้ ให้เธอมองเห็นเขา
ชะที พูดอยา่ งดีใจสุด ๆ พยายามเรียกเธอใหม้ องมาทเ่ี ขา
ส่วนกนั ดา พอเอาเขา้ จริง ๆ เธอกแ็ ทบจะชอ็ กตาต้งั เม่ือเธอหนั หนา้ มาเจอใครบางคนเขา้
ตอนน้ี
“เฮย้ นายเป็นใครนะมายนื อยตู่ รงน้ีต้งั แต่เม่ือไรกนั นายไมใ่ ช่ผี ทต่ี ามเรามาจากกรุงเทพใช่
ไหม” เธอเอ่ยถามผชู้ ายหนา้ ตาดี ถือวา่ หล่อเลยแหละ
“สวสั ดี เหน็ ผมแลว้ ใช่ไหมครบั ดีใจจงั คณุ มองเหน็ ผมแลว้ ผมทอ้ งฟ้าครับ ”
เขาเอ่ยทกั ทายเธอเบา ๆ พรอ้ มกบั ส่งยิม้ มาให้เธอ จนเห็นฟันขาว ๆ ของเขามนั เรียงรายกนั
อยา่ งเป็นระเบยี บ เขายนื อยใู่ กล้ ๆ ตวั เธอน้ีเองใหต้ ายเถอะแถมยงั มสี ่งยิม้ มาให้เธออกี ใหเ้ ธอ
กดั กลิน้ ตวั เองตายเลยดีไหมน่ี
“กรี๊ดดดผะ ๆ ผี ๆ หลอก…นะน่ะ นายเป็นผใี ช่ไหม”
กนั ดาร้องข้ึนสุดเสียงท่ีมเี ลยคราวน้ี เมือ่ เธอหันมาเจอผีตวั เป็น ๆ ทก่ี าลงั ยนื ส่งยิม้ ให้เธอยยู่
ขา้ ง ๆ ตวั เธอน้ีเอง พระเจา้ ช่วยลกู ดว้ ยทาป๊ บุ เจอผีปับเลยฉัน
“สวสั ดีสาวนอ้ ยกนั ดา ผมเองทอ้ งฟ้าอยา่ กลวั ผมไมท่ าอะไรคุณหรอก เรานงั่ รถมาดว้ ยกนั
ตลอดทางจาไดไ้ หม ผมอยกู่ บั คณุ และเขาตลอดเวลาเลยนะ ตอนน้ีดีใจจงั คุณมองเห็นผมแลว้ เย้
เย้ รู้ไหมว่าผมรูส้ ึกแยแ่ คไ่ หนท่พี ยายามพูดกบั คุณเทา่ ไร คณุ กไ็ ม่ไดย้ นิ เสียงของผมไมร่ บั รู้ว่าผม
มีตวั ตน”
เขาพดู อยา่ งดีใจสุด ๆ และทาท่าจะย่นื มอื มาจบั มือเธอ เพื่อทกั ทายอยา่ งดีใจท่เี ขาไดพ้ ูดในสิ่ง
ท่ีเขาอยากจะพดู มานานแลว้ ต้งั แตไ่ ดเ้ จอเธอดว้ ยสายตาแปลก ๆ และไอห้ นา้ ตาข้เี ลน่ ของไอผ้ ี
ตรงหนา้ ของเธอ มนั ไม่ไดท้ าให้เธอรูส้ ึกดีข้นึ เลยสกั นิดเดียว
“อยา่ ฉันกลวั แลว้ อยา่ แตะตอ้ งตวั ฉนั ไดโ้ ปรด ออกไปไกล ๆ ฉันเลยนะ อยา่ เขา้ มาใกลฉ้ นั
ถอยออกไปไอผ้ ีรา้ ย อยา่ มาหลอกมาหลอนฉันเลย อยากจะใหฉ้ นั ทาอะไรให้กบ็ อกมา ถา้ ฉนั
กลบั ไปไดฉ้ ันจะรีบทาบญุ ไปให้นายไปชะเถอะ อยา่ มาหลอกกนั เลยนะไดโ้ ปรดฮ่ือ ๆ กลวั แลว้
ใครก็ไดช้ ่วยฉนั ทีผหี ลอก”
ทอ้ งฟ้าถงึ กบั หนา้ เสีย เมอื่ มองเห็นกนั ดามที า่ ทางดจู ะหวาดกลวั เขาอยา่ งลนลาน เธอถอย
หลงั หนีเขาไปเรื่อย ๆ เขาจงึ ไม่กลา้ เขา้ ใกลเ้ ธออีก เมอ่ื เธอรอ้ งหา้ มเขาอยา่ แตะตอ้ งตวั ของเธอ
อยา่ งหวาดกลวั ถงึ สุดขีด และยนื ตวั สั่นเทาตอ่ หนา้ เขา ถงึ เขาจะไม่ไดด้ นู ่ากลวั หรือมใี บหนา้ เน่า
เฟะก็เถอะ แตเ่ ขากค็ ือผอี ยดู่ ีน้นั แหละกนั ดาคิด
“ผมไม่ไดจ้ ะทารา้ ยคณุ นะ ผมแค่อยากจะช่วยคณุ อยา่ กลวั ผมไดโ้ ปรด ฟังผมก่อนสาว
นอ้ ย”
เขาพยายามพดู ใหก้ นั ดาอยา่ กลวั เขา แต่กนั ดาจะรับฟังเขากเ็ ปล่า เธอยง่ิ กลวั เขาจนเริ่ม
ควบคุมสตไิ มอ่ ยแู่ ลว้ ตอนน้ี อยดู่ ี ๆ กนั ดาก็สตดิ บั วบู ไปเลย กอ่ นที่ร่างของเธอจะลม้ ลงไปที่
พ้ืน ทอ้ งฟ้าก็รีบพุง่ ตวั เขา้ มารบั ร่างของเธอเอาไวไ้ ดท้ นั พอดี ไม่ง้นั เธอคงจะไดล้ ม้ หวั ฟาดพ้ืน
ไปแลว้ เพราะกาลงั ช็อกท่ีมองเหน็ เขาน้นั เอง
“บา้ จริงเธอเป็นลมไปแลว้ ไมร่ ู้จะกลวั อะไรเขานกั หนา หรือวา่ เขาจะดนู ่ากลวั เธอกเ็ ลยกลวั
เขาอยา่ งลนลานแบบน้ี เขาก็ไมร่ ูว้ ่าตอนน้ีหนา้ ตาของเขามนั ดนู ่ากลวั จริงหรือ”
เขาอมุ้ เธอไปวางลงบนเตยี งนอน กอ่ นจะเดินเขา้ ไปในห้องน้า หาอะไรมาเชด็ หนา้ เชด็ ตา
ให้เธออยา่ งเบามอื และอดเป็นห่วงเธอไมไ่ ด้ หลงั จากน้นั เขากน็ ง่ั เฝ้าเธอไม่ไดห้ ่าง
ส่วนกนั ดาตอนน้ี เธอกาลงั ดาดิ่งเขา้ สู่ความฝันท่ีแปลกมาก เหมอื นเธอกาลงั เดินไปทไ่ี หน
สกั แห่งในบา้ นหลงั น้ี ผ่านประตบู านหน่ึงเขา้ ไปในห้องมดื ๆ ท่มี ีกลิ่นเหมน็ อบั มาก ๆ และกลิ่น
คาวเลอื ด ในห้องน้นั มีเครื่องมือทางการแพทยว์ างอยเู่ ต็มไปหมด แทบจะเปิ ดคลีนิคไดเ้ ลยกว็ ่า
ได้
และมเี ตียงคนไขอ้ ยหู่ ลายเตยี งดว้ ยกนั มรี ่างของเดก็ ทารกวางอยใู่ นกะละมงั ขนาดเล็กใบหน่ึง
มเี ลอื ดเต็มตวั ของเดก็ คนน้นั ท่ีดวงตายงั ปิ ดสนิทอยา่ งน่าสงสาร และส่ิงท่เี ธอรบั รู้กค็ อื เดก็ น้นั
ตายกอ่ นทเ่ี ขาจะไดอ้ อกมาลมื ตาดโู ลกภายนอกชะอกี กนั ดามองเห็นแลว้ อดท่จี ะเวทนาเด็กนอ้ ย
ไมไ่ ด้ ใครเนอ้ ช่างใจรา้ ยกบั เขาเสียเหลอื เกินช่างกลา้ ฆา่ เขาไดล้ งคอ
ส่วนผหู้ ญิงท่ีนอนสลบอยบู่ นเตียงพยาบาล ก็น่าจะเป็นแม่ของเดก็ คนน้ี เพราะเธอเห็น
ผชู้ ายทแี่ ตง่ ตวั สวมเส้ือกาวน์แบบหมอ และมผี า้ อนามยั ปิ ดปากและจมูกของเขาเอาไว้ เธอจึงดู
ไม่ออกว่าเขาเป็นใคร เขากาลงั ให้ความสนใจกบั ร่างท่ไี มไ่ ดส้ ติของผหู้ ญิงบนเตียงตรงหนา้ เขา
ท่มี ีเลือดสด ๆ เป้ือนกระโปรงสีขาวของเธออยตู่ อนน้ี เขากาลงั ฉีดอะไรเขา้ ร่างของเธอ กนั ดาก็
ไมร่ ูโ้ ดยไมส่ นใจว่าตอนน้ีมเี ธอกาลงั ยนื มองเขาอยทู่ างดา้ นหลงั ของเขานี่เอง
กนั ดาใหร้ ู้สึกหวาดกลวั กบั ภาพตรงหนา้ ของเธอตอนน้ีจนตวั สนั่ เทา ไมอ่ ยากจะมองดูในสิ่ง
ที่ผูช้ ายคนน้นั กาลงั ทากบั ร่างท่ีไมไ่ ดส้ ตขิ องผหู้ ญิงคนน้นั
เมื่อผูช้ ายคนน้ันใช้มีดกรีดใบหนา้ ของเธอสด ๆ ต่อหนา้ ตอ่ ตาของกนั ดาตอนน้ี เขาคอ่ ย ๆ
ลอกเอาผวิ หนงั ตรงแกม้ ของเธอออกมาสด ๆ อยา่ งงา่ ยดายเลอื ดสด ๆไหลซึมออกมาจาก
บาดแผล ท่ถี กู เขากรีดมนั หยดลงบนเตยี ง และที่มือท้งั สองขา้ งของเขากเ็ ต็มไปดว้ ยเลือดของเธอ
อยา่ งน่าสยดสยอง
แตแ่ ลว้ อยดู่ ี ๆ ผูห้ ญิงคนน้นั ก็ลืมตาข้ึนมามองทเ่ี ธอ ที่กาลงั ยืนตวั ส่นั มองเธออยดู่ ว้ ยสายตา
น่ากลวั และเจบ็ ปวดปนกนั ทาเอากนั ดาถึงกบั ตกใจแทบช็อกตาเหลอื กคา้ ง เธอคนน้นั พยายาม
จะอา้ ปากพูดกบั เธอ
“ช่วยฉนั ดว้ ยช่วยฉนั ดว้ ย”
ทาเอากนั ดาแทบอยากจะรอ้ งกร๊ีดด ออกมาใหม้ นั ดงั ๆ กบั ภาพน่ากลวั ตรงหนา้ เธอตอนน้ีเมใื่ บ
หนา้ ทมี่ ีแต่เลือดสด ๆ แดงฉานกาลงั จอ้ งมาท่ีเธอดว้ ยสายตาขอรอ้ งออ้ นวอนแกรมสั่ง ใหก้ นั ดา
ช่วยเธอกบั ลกู ของเธอ กนั ดากลวั จนรอ้ งกรี๊ดออกมา
“กรี๊ดดด ๆ”
ทอ้ งฟ้าไดย้ ินเสียงกนั ดาส่งเสียงร้อง ท้งั ๆ ทเี่ ธอยงั นอนหลบั ตาอยู่ ถึงกบั ตกใจรีบกม้ ลงมองดู
เธอ วา่ เธอเป็นอะไรสงสยั จะกาลงั ฝันร้ายสินะ
"คุณ ๆ เป็นอะไรคุณกาลงั ฝันรา้ ยใช่ไหมคุณ ไมต่ อ้ งกลวั นะผมอยกู่ บั คุณแลว้ นอนพกั ชะนะ
สาวนอ้ ยหลบั ชะไม่ตอ้ งกลวั ไม่มีอะไรมาทาร้ายคุณแลว้ นะ .”เขาพยายามมเรียกกนั ดาให้รูส้ ึกตวั
แต่เธอก็ไมไ่ ดย้ ินเขาเอาแต่นอนดิ้นไปมา
เขารีบดึงตวั เธอข้ึนมากอดเอาไว้ และคอยพดู ปลอบเธอให้คลายความหวาดกลวั ดว้ ยการเอามอื
ลูบเสน้ ผมของเธออยา่ งปลอบประโลม น้าเสียงอ่อนโยนจนกนั ดาเร่ิมสงบลงได้ และนอนหลบั
ไปจริง ๆ คราวน้ีเขาเห็นกนั ดานอนหลบั ไปแลว้ จึงวางเธอลงท่ีเตยี งเหมอื นเดิมปลอ่ ยใหเ้ ธอได้
พกั ผอ่ น
“หลบั ให้สบายนะคณุ ไมม่ ีอะไรตอ้ งกลวั ผมจะเฝ้าคุณเองสาวนอ้ ย “
ทอ้ งฟ้าเริ่มคดิ ถงึ ภผู า ปานน้ีภูผาจะเป็นยงั ไงบา้ งนะ เขาพยายามคดิ วา่ เขาตายยงั ไง ขณะทเ่ี ฝ้า
รอให้กนั ดารู้สึกตวั แลว้ กม็ ีภาพบางอยา่ งวิ่งเขา้ มาในหัวของเขา มนั คือภาพของภูผาทีก่ าลงั นงั่
สวดคาถาเรียกวิญญาณของคนตาย ใหม้ าปรากฏตวั ตอ่ หนา้ เขาน้นั เอง
ทอ้ งฟ้าไม่เคยรูม้ าก่อน วา่ ภูผารูเ้ ร่ืองเกยี่ วกบั คาถาพวกน้ีกบั เขาดว้ ย จนเขาไดม้ าเห็นนอ้ งชาย
กาลงั นงั่ ทาพธิ ีของเขาอยใู่ นห้องส่วนตวั ในบา้ นคืนน้นั ภผู าไดว้ าดภาพของผหู้ ญิงที่ช่ือกาหลง
ใส่กระดาษเอาวางไวต้ รงหนา้ ของเขา เอย่ เรียกชื่อเธอใหม้ าหาเขาเป็นภาษาทที่ อ้ งฟ้าฟังไม่รูเ้ รื่อง
เลยสกั คาเดียว แต่บรรยากาศ ณ ช่วงเวลาท่ีภผู ากาลงั นง่ั ทาพิธีตอนน้นั มนั น่ากลวั สุด ๆ สาหรบั
ทอ้ งฟ้า
ทอ้ งฟ้าใหร้ ู้สึกไม่ค่อยดี ทนี่ อ้ งชายของเขามาทาเร่ืองแบบน้ี ถา้ เกิดเขาไม่ไดแ้ คป่ ลกุ วิญญาณ
ของผูห้ ญงิ ทีช่ ่ือกาหลงข้ึนมาเพยี งคนเดียวละ หลงั จากน้นั มนั จะเกิดอะไรข้ึน
"ภพู ี่วา่ นายอยา่ ทาเลยนะพก่ี ลวั เรื่องแบบน้ีมนั เอามาทาเลน่ ๆ กนั ไมไ่ ดน้ ะภู แกก็รู้ น้ีแกแอบ
ไปเรียนวิชาน้ีมาจากลงุ ก่าทบี่ า้ นแกมาใช่ไหม บอกพม่ี านะภูท่ีแกไมย่ อมไปเรียนตอ่ และพต่ี อ้ ง
ไปแทนแกน้ี เพราะนายมวั แตห่ มกมุ่นไปเรียนวชิ าบา้ ๆ นี่นะหรือภู พี่ผดิ หวงั ในตวั นายจริง ๆ ภู
ผา กบั อีแคผ่ ูห้ ญงิ คนน้ีคนเดียว นายยอมทิง้ อนาคตของนายเพ่ือเธอ นายมนั บา้ ไปแลว้ ภูผารู้บา้ ง
ไหม เวลาห้าเดือนเตม็ ๆ นายมวั ไปทาเร่ืองไร้สาระแบบน้ีนะไอน้ อ้ งบา้ เอย้ ..”
ทอ้ งฟ้าตอ่ วา่ นอ้ งชาย หลงั จากทนี่ อ้ งชายโทรเรียกใหเ้ ขามาหาที่บา้ น เพราะเรื่องทาพธิ ีบา้ ๆ
น้ีของภผู าน้นั เอง
"ใช่พี่ทอ้ งฟ้าเขา้ ใจถูกแลว้ มนั จาเป็นน้ีพี่ ผมไม่อยากจะให้กาหลงตอ้ งถกู ไอบ้ า้ พมี นั หลอก
ผมตอ้ งทาให้เธอหนั มาชอบผมใหไ้ ด้ ถงึ จะตอ้ งใชม้ นตเ์ สน่หก์ ็เถอะ กาหลงจะไดเ้ ลิกยงุ่ กบั ไอ้
พรี ภทั รมนั ชะที แต่ผมกม็ าชา้ ไป " ภูผาบอกเขาอยา่ งผิดหวงั น้าเสียงฟังเครา้ สร้อย เม่อื เขา
กลบั มาไม่ทนั ไดช้ ่วยกาหลงตามที่ต้งั ใจ อตุ ส่าห์ไปเรียนวชิ าพวกน้ีมาเผอ่ื อยากจะเปลย่ี นใจ
กาหลงไดบ้ า้ ง
ภาพท่ภี ผู าขอรอ้ งใหเ้ ขามาอยเู่ ป็นเพ่ือนนอ้ งชาย ในคืนท่ภี ผู าจะทาพิธีเรียกวญิ ญาณกาหลง
น้นั เอง เม่อื ไม่ก้ีวนั ทผี่ ่านมา ภูผาบอกว่าถา้ เธอตายแลว้ จริง ๆ เขากน็ ่าจะเรียกเธอมาหาได้ แต่ถา้
เธอยงั มชี ีวติ อยเู่ ขากท็ าอะไรไมไ่ ด้ ภผู าจงึ อยากจะรูว้ า่ จริง ๆ แลว้ กาหลงยงั มชี ีวิตอยู่ หรือได้
ตายไปแลว้ กนั แน่น้นั เอง
"พี่ทอ้ งฟ้าไมต่ อ้ งทาอะไร แค่อยเู่ ฝา้ ร่างของผมกพ็ อครับ ที่ผมเรียกพีม่ ากเ็ พราะไมอ่ ยากจะ
ให้คนอืน่ รู้ว่าผมกาลงั ทาอะไร ผมไวใ้ จพค่ี นเดียว"
นอ้ งชายบอกกบั เขา ก่อนท่ีภูผาจะจดั การทาพธิ ีของเขา ถงึ ทอ้ งฟ้าจะไมเ่ ห็นดว้ ยกเ็ ถอะ แต่ก็
ห้ามนอ้ งชายไม่ไดอ้ ยดู่ ี ภูผามกั จะเป็นตวั ของตวั เองเสมอและยงั เป็นคนที่ด้ือเงยี บอกี ดว้ ย ยากที่
จะเชื่อฟังคาพดู ของเขา เวลาที่ภผู าอยากจะทาอะไรก็ตอ้ งทาใหไ้ ด้ ซ่ึงมนั ช่างแตกตา่ งจากเขาชะ
จริง ๆ
"พ่ีครับช่วยอยเู่ ป็นเพอ่ื นผมไดไ้ หมครับ นะครบั พ่ผี มไมร่ ู้จะใหใ้ ครช่วยแลว้ ตอนน้ี ผมอยากไป
ตามหากาหลง อยากจะรู้วา่ ตอนน้ีเธออยทู่ ไ่ี หนกนั แน่ " เสียงของภผู ายงั ดงั กอ้ งอยใู่ นหัวของเขา
ตอนน้ีวนไปมาไม่ยอมหยดุ
"แกพูดยงั กะผูห้ ญงิ คนน้นั เธอไดต้ ายไปแลว้ อยา่ งนน่ั แหละนายภู ข่าวมนั ก็บอกอยวู่ ่าเธอหายตวั
ไป ไมใ่ ช่หรือยงั ไงกนั ..” ทอ้ งฟ้าพดู กบั นอ้ งชายดว้ ยเหตผุ ล
"แต่ผมไมเ่ ช่ือว่ากาหลงจะหายตวั ไปเฉย ๆ แบบน้ีแน่ ๆ ครบั ถา้ เธอยงั มชี ีวติ อยแู่ ลว้ เธออยไู่ หน
ละครับตอนน้ี พ่ีช่วยบอกผมมาสิครบั พี่..” ภูผาเอย่ ถามพช่ี ายของเขาดว้ ยเสียงเจ็บปวด
"ฉันไมร่ ูพ้ อ ๆ กบั แกน้นั แหละภู อยา่ มาถามพเี่ รื่องของคนรกั ของแก ฉนั จะตอบคาถามแกได้
ยงั ไง ฉันยงั ไม่เคยเจอคนท่แี กรักเลยสักคร้งั นอกจากทแ่ี กมาเล่าให้ฉันฟังอยทู่ กุ วนั อยนู่ ้ี"
ทอ้ งฟ้าบอกกบั ภูผา ตามท่ีเขารูม้ าจากนอ้ งชาย
"มนั จะตอ้ งมีอะไรทที่ าให้เธอตอ้ งหายตวั ไปสิครบั พ่ี" ภผู ายงั ไมย่ อมเชื่อทอ้ งฟ้า
“วนั น้ีผมไดไ้ ปทส่ี านกั งานตารวจมาแลว้ ดว้ ย และยยั จอยกบ็ อกวา่ กาหลงหายไปวนั ทีผ่ ม
เดินทางไปตา่ งประเทศ"ภผู าพูดออกมาดงั ๆ
"แต่นายกร็ ูด้ ีว่าจริง ๆ แลว้ นายมนั ไมไ่ ดไ้ ปคนท่ไี ปคือฉันน้ี" เสียงทอ้ งฟ้าต่อว่านอ้ งชายดว้ ย
สายตาผดิ หวงั สุด ๆ ทเี่ ขาตอ้ งไปแทนภูผา และตอ้ งใชเ้ อกสารของภผู าทกุ อยา่ งไม่ใช่ของเขา
เพราะตวั๋ เคร่ืองบนิ และทเ่ี รียนเขยี นภาพเป็นชื่อของภูผาน้ันเอง
"แลว้ ถา้ เธอตายแลว้ ทาไมไม่มใี ครเจอศพของเธอเลยละนายภู” เขาถามนอ้ งชายอยา่ งอดสงสยั
ไม่ได้
“ แกมีอะไรตดิ บงั พ่หี รือเปลา่ ภผู าบอกพีม่ าให้หมดนะ”
"ผมไมร่ ู้ น้ีแหละทผ่ี มอยากรูว้ ่าตกลงเธอไดต้ ายแลว้ จริง ๆ หรือแค่เรื่องลอ้ ผมเล่นกนั แน่ ผม
จะตอ้ งรู้ใหไ้ ด้ คนหายไปท้งั คนนะครบั พี่ จะปลอ่ ยให้เงียบไปแบบน้ีไมไ่ ด"้
ภูผาบอกกบั เขาอกี คร้งั ดว้ ยใบหนา้ หมองเคร้า เพราะกาหลงคือผหู้ ญงิ ท่ีนอ้ งชายเขารกั น้นั เอง
จนเขาไม่ไดเ้ อะ๊ ใจเลยสักนิดเดียว ว่ามนั จะเกิดเร่ืองราวรา้ ยข้นึ เพราะความใจออ่ นของเขาแท้ ๆ
เลยทอ้ งฟ้าคิด
“ถา้ วนั น้นั พีไ่ ม่ให้แกสวดเรียกวณิ ญาณกาหลงก็คงไม่เกิดเรื่องข้ึนกบั แก และเราสองคน”
เขาจงึ ใจอ่อนยอมอยเู่ ป็นเพ่ือนภผู า จนไดใ้ นคืนน้นั เพราะความทีเ่ ขารักนอ้ งชายมากน้นั เอง
จงึ ไมก่ ลา้ ปลอ่ ยให้ภผู าทาเร่ืองน่ากลวั น้ีเพยี งคนเดียวในบา้ นคนื น้นั แต่สิ่งท่ภี ูผาทามนั ไม่ไดแ้ ค่
เรียกวิญญาณของกาหลงคนเดียวน้นั เอง แตเ่ ขาดนั เรียกไอว้ ิญญาณทีอ่ ยกู่ บั กาหลงออกมาดว้ ย
มนั ถึงไดเ้ กิดเรื่องเลวรา้ ย ๆ ข้นึ จนได้ เขาจาไดแ้ ลว้ ตอนน้ี
และคืนน้ันภูผาก็ไดห้ ายตวั ไปดว้ ยอยา่ งลกึ ลบั เช่นกนั เขาออกตามหาภูผาตลอดท้งั คนื แตก่ ็
หาไม่เจอจนวนั น้ี และเขาเองก็พ่ึงรู้ตวั วา่ เขาไดต้ ายไปแลว้ เพราะอตุ บตั เิ หตเุ มอ่ื วนั ฝนตกหนกั น้า
ทว่ มเกิดรถซนกนั ในอโุ มงคน์ ้นั เพราะเขาถูกไอว้ ิญญาณท่ีภูผาเป็นคนปลุกมนั ข้ึนมาตามไลล่ า่
เขา ทอ้ งฟ้าพยายามขบั รถหนีมนั จนเขา้ ไปในอโุ มงคน์ ้นั ทอ้ งฟ้าจาไดแ้ ลว้ ตอนน้ี
ดา้ นกอ้ นและจา่ สมปองรวมท้งั จอย เพง่ิ ไดร้ ูว้ ่าคนท่นี อนโคม่าอยทู่ โ่ี รงพยาบาลก็คอื ทอ้ งฟ้า
พีช่ ายฝาแฝดของภผู าเขา ไม่ใช่ภผู า
“เอาแลว้ ไง จ่าคณุ จอย สรุปนายภูผาหายตวั ไปจริง ๆ ท่ีโคม่าก็คอื พ่ชี ายนายน้ัน เร่ืองทห่ี มวด
เกา้ บอกวา่ เจอ นายภูผาทเ่ี กิดเหตุ กน็ ่าจะจริง เขาตอ้ งไปที่น้นั แน่ ๆ และหลบหนีไปตอนทหี่ มวด
เกา้ เผลอ”กอ้ นบอกกบั ท้งั สองคน
“แตเ่ รากย็ งั ไม่มหี ลกั ฐาน ทีจ่ ะเอาผิดนายภูผาได้ จนกว่าเราจะหาตวั เขาเจอ และสอบปากคาเขา
ให้เขายอมรับสารภาพเองวา่ เขาทาจริง “จา่ สมปองบอกกบั กอ้ นและจอย
“แต่ที่ฉนั อยากรู้กค็ ือทาไมพท่ี อ้ งฟ้า ถึงเกิดอุตบตั ิเหตุ และทาไมเขาถึงกลบั มา ทกี่ รุงเทพ มนั
จะตอ้ งมีอะไรสกั อยา่ งทท่ี าใหพ้ ่ีทอ้ งฟ้าเขาตอ้ งกลบั มา ”
จอยไดแ้ ตส่ งสยั วา่ ทาไมพ่ีทอ้ งฟ้าถงึ ไดม้ านอนโคมา่ อยแู่ บบน้ี แลว้ ภผู าละเขาจะรู้ไหมว่า
พีช่ ายคนเดียวของเขา ไดร้ ับอตุ บตั เิ หตอุ าการหนกั นอนเป็นเจา้ ชายนิทราอยตู่ อนน้ี
ตอนท่ี31 มนั อยใู่ นบา้ น3
ดา้ นกอ้ นและจ่าสมปองรวมท้งั จอยมาถงึ บา้ นหลงั น้ี ในเวลาท่ีทอ้ งฟ้าเร่ิมสว่างแลว้
““ถงึ แลว้ ครบั ทุกคน ลงจากรถกนั ไดแ้ ลว้ ” กอ้ นบอกกบั จอยและจ่าสมปอง
“อมื ถงึ ชะทนี งั่ รถจนเม่อื ยกน้ ไปหมดแลว้ ตอนน้ี ไดย้ ดื เส้นยืดสายบา้ งค่อยรู้สึกดีข้นึ โคตร
เหน่ือยเลยเม่ือคนื แทบไม่ไดน้ อนสักงบี เลยให้ตายเถอะ ถา้ ตอนน้ีไดก้ าแฟร้อน ๆ สักแกว้ มนั คง
จะดี เชา้ น้ีหนงั ตามนั จะปิ ดอยแู่ ลว้ "เสียงจา่ สมปองบน่ เบา ๆ
"ว่าแตห่ มวดเกา้ กบั ยยั กนั ดาอยไู่ หนละน้ี ไม่เหน็ ออกมารบั พวกเราเลย หรือวา่ จะยงุ่ กบั การ
สารวจบา้ นหลงั น้ีกนั อยู่ เรารีบเขา้ ไปดูกนั เถอะ”
กอ้ นบอกกบั ทกุ คน เขาแอบซ้ือของขวญั มาใหก้ นั ดาดว้ ย เพราะวนั น้ีเป็นวนั เกิดกนั ดาน้นั เอง
กอ้ นเดินมาหยิบถุงของดา้ นหลงั รถของเขา พอดีกบั ท่จี อยกาลงั ยืนรอเขาอยู่ เธออดสงสัยไมไ่ ด้
ทเ่ี หน็ กล่องของขวญั เลก็ ๆ ในถุงทเ่ี ขากาลงั ถอื มนั อยู่ ห่อดว้ ยกระดาษสีสวยหวานเชียว
“ขอโทษนะคณุ แอบซ้ือของขวญั มาใหใ้ ครทนี่ ี่หรือเปลา่ คะ พอดีฉันอดแปลกใจไม่ได้ เพราะ
วนั น้ีก็เป็นวนั เกิดของกาหลงเพือ่ นรุ่นนอ้ งของฉันเหมอื นกนั ไม่คดิ ว่าจะมใี ครเกิดวนั เดียวกบั
กาหลงดว้ ยอีกคน เธอเป็นคนทีพ่ วกเรากาลงั จะไปเจอเธออยตู่ อนน้ีหรือเปลา่ คะ”
จอยเอ่ยถามกอ้ นยิม้ ๆ เห็นเขามีทา่ ทางเขนิ อายเธอนิด ๆ ที่ถกู จบั ได้ เธอคนน้ีตอ้ งเป็นคนพเิ ศษ
สาหรบั เขาแน่ ๆ คงจะไมใ่ ช่แค่เพ่ือนธรรมดา
“ครบั เธอเป็นเพ่อื นสนิทผมเองครับ เธอลว่ งหนา้ มาก่อนกบั หมวดเกา้ ตอนน้ีน่าจะอยใู่ นบา้ นน้ี
แลว้ พอดีเรามาทีน่ ้ีเลยไมม่ ีเวลาไดจ้ ดั วนั เกิดใหย้ ยั กนั ดา ผมก็เลยหาซ้ือแคข่ องขวญั มาให้กนั ดา
แทน จริงหรือครบั ท่เี พอ่ื นคุณกเ็ กิดวนั เดียวกนั กบั ยยั กนั ดาเพ่ือนผม..” กอ้ นเอย่ ถามจอยกบั แก้
เกอ้ เขิน
“ใช่ค่ะกาหลงเกิดวนั น้ีทกุ ๆ ปี ภผู าจะชวนฉันไปซ้ือเคก้ เพอ่ื ฉลองวนั เกิดใหก้ บั กาหลง แต่ปี น้ี
ท้งั กาหลงท้งั ภผู าตา่ งกห็ ายตวั ไป ฉนั คิดถงึ ท้งั สองคนจงั ป่ านน้ีจะเป็นตายรา้ ยดียงั ไงก็ไมร่ ู้” จอ
ยบอกดว้ ยสีหนา้ ดูเคร้า ๆ เม่ือคิดถงึ กาหลงกบั ภูผาข้ึนมาอีกคร้ัง ตอนน้ีพวกแกอยไู่ หนกนั
กาหลงภูผา
"ผมเสียใจดว้ ยนะครบั เร่ืองเพอื่ นของคุณท้งั สองคน ท่พี วกเขาหายตวั ไป เดยี๋ วเราจะช่วยกนั
ตามหาพวกเขาให้เจอครบั อยา่ ห่วงเลย" กอ้ นบอกกบั จอย
"ค่ะขอบคณุ มาก ฉันก็ไดแ้ ต่หวงั วา่ เราจะหาพวกเขาเจอในเร็ว ๆ น้ี และขอบคุณทพี่ วกคณุ
ช่วยกนั ออกตามหาพวกเขา ก่อนน่าน้ีไม่มใี ครช่วยฉันตามหาพวกเขาเลย"
จอยบอกกบั กอ้ นอยา่ งเครา้ ๆ เพราะหลงั ๆ ตารวจก็ไปสนใจคดีอนื่ กนั หมด เพราะกาหลงไมม่ ี
ญาตทิ ี่ไหนน้ันเอง เม่ือไม่มีเจา้ ทุกขค์ อยทวงถามเร่ืองก็เงยี บหายไป
"ครบั ตอนน้ีกม็ ีพวกเราแลว้ คุณไม่ไดท้ าแค่คนเดียวเพียงลาพงั เราจะช่วยกนั ทาใจให้สบาย
เถอะครับ เรารีบไปกนั เถอะครบั จา่ คงรอเราแลว้ จา่ ครับผมเก็บของทต่ี อ้ งการเสร็จแลว้ เราเขา้
ไปกนั เถอะครบั "
กอ้ นตะโกนบอกจา่ สมปอง เพราะกอ้ นอยากจะเจอกนั ดาเตม็ ทีแลว้ เขาอยากจะเอา
ของขวญั ที่ซ้ือมาใหเ้ ธอไว ๆ ทอ้ งฟ้าเริ่มสวา่ งแลว้ ดว้ ย
“ผมคดิ วา่ น่าจะมคี นเฝ้าบา้ นอยตู่ รงประตูน้นั นะครับ เมอ่ื ก้ีก่อนจะลงจากรถผมยงั มองเหน็ มี
คนยนื มองพวกเราอยเู่ ลย แตเ่ หน็ หนา้ ไม่ค่อยชดั เพราะแสงไฟหนา้ รถมนั ส่องจนแสบตา”
กอ้ นบอกกบั ทกุ คนกอ่ นจะเดินตรงไปกดกริ๊งทห่ี นา้ ประตู เพือ่ ดวู ่าจะมีคนมาเปิ ดให้พวกเขา
ไหม กอ่ นจะยนื รออยา่ งใจเยน็ แตพ่ วกเขายืนรออยสู่ กั พกั กไ็ มเ่ หน็ จะมีใครออกมาเปิ ดประตูให้
พวกเขาเลย กอ้ นจงึ ลองดึงทลี่ ็อคประตูดเู ห็นมนั เปิ ดได้ เขาจงึ ดึงประตูให้เปิ ดออกกวา้ งพร้อม
กบั หันมาเรียกคนอืน่ ๆ ทีก่ าลงั ยืนมองเขาอยู่
“ประตูไม่ไดล้ อ็ คครบั จา่ เอาไงดีจะแอบเขา้ ไปเลยดีไหมครับ เรารอนานแลว้ ไมเ่ ห็นใครได้
ยินเสียงกร๊ิงทผ่ี มกดเลย หรือกริ๊งมนั จะเสียครบั จ่าคดิ ว่าไงเขา้ ไปเลยดีไหม แลว้ ถา้ เขาจบั ไดว้ ่า
เราแอบเขา้ บา้ นโดยไมไ่ ดร้ บั อนุญาตจะเจอขอ้ หาบกุ รุกไหมครบั จา่ ..” กอ้ นหันมาเอ่ยถามจ่า
สมปอง
“ถา้ รอแลว้ ไมม่ คี นมาเปิ ด ง้นั เรากแ็ อบเขา้ ไปเลยกไ็ ด้ ไมต่ อ้ งรอแลว้ เสียเวลาน้ีก็จะหกโมงเชา้
แลว้ ”จ่าสมปองบอกกอ้ น
"ตกลงครบั จา่ ง้นั เรามาลุยกนั เลย"
พวกเขาท้งั สามคนจงึ กา้ วขา้ มประตรู ้ัวบา้ นเขา้ มาในบริเวณบา้ น แต่จอดรถเอาไวน้ อกร้วั บา้ น
พอเดินเขา้ มาในบริเวณสวนหนา้ บา้ น ทางเดินไปทต่ี วั บา้ นใหญจ่ อยกพ็ ดู ข้นึ
"ทจ่ี ริงท่นี ้ีมคี นเฝ้าบา้ นแคค่ นเดียวคะ่ คือลงุ แก่ ๆ คนหน่ึง แต่แกคอ่ นขา้ งเก็บตวั และแปลก
มาก ไม่คอ่ ยพูดและไม่คอ่ ยสุงสิงกบั ใคร ฉันวา่ แกคงจะอยแู่ ถว ๆ น้ีแหละคะ่ " จอยบอกกบั ทุก
คน กอ้ นจงึ เอย่ ถามเธอเร่ืองทีเ่ ธอกบั เพอื่ นมาที่น้ีกนั
"คุณกบั เพือ่ น ๆ มาทาอะไรกนั ท่บี า้ นหลงั น้ีครบั ก่อนท่ีเพ่อื นรุ่นนอ้ งของคุณ เธอจะหายตวั ไป
อยา่ งลึกลบั จนวนั น้ี..”
จอยจงึ ยอมเล่าเร่ืองท้งั หมดใหก้ อ้ นและจ่าสมปองฟัง ระหว่างทพี่ วกเขากาลงั เดินเขา้ สู่ตวั
ใหญ่ใกลเ้ ขา้ ไปเรื่อย ๆ
”ฉนั กบั เพอ่ื นอกี ห้าคนเรามองหาสถานทจี่ ะเล้ยี งส่งภูผา เพอ่ื นสนิทของฉนั ทห่ี ายตวั ไปอยู่
ตอนน้ีนะคะ รวมท้งั กาหลงดว้ ย"จอยหยดุ พูดพรอ้ มกบั เงยี บไปนิดหน่ึงก่อนจะเลา่ ตอ่
" บา้ นหลงั น้ีเป็นบา้ นคุณลงุ ของจอหน์ เขา คือจอหน์ เป็นเพอ่ื นกบั พรี ภทั รเราพ่ึงรูจ้ กั กบั เขาเม่อื
ไมน่ านมาน้ีเอง พวกเราไม่สนิทกบั จอหน์ หรอกค่ะ เขาบอกพวกเราว่ามบี า้ นคณุ ลุงของเขาอยทู่ ีน่ ้ี
ซ่ึงเขาก็ไม่เคยมา ถา้ พวกเราอยากจะเปลยี่ นบรรยากาศหาที่เงียบสงบจดั เล้ยี งกนั และเบื่อที่จะ
เทีย่ วในเมืองกนั แลว้ เขาก็เลยเสนอใหพ้ วกเรามาเล้ยี งส่งภูผากนั ท่นี ้ี พวกเราเหน็ ในภาพทีเ่ ขาเอา
ใหพ้ วกเราดู ก็เกิดชอบเพราะบา้ นหลงั น้ีมนั อยตู่ ดิ กบั ทะเล กเ็ ลยตดั สินใจพากนั มาทน่ี ้ี"
"ตอนท่ฉี ันกบั เพื่อน ๆ มาถึงท่นี ้ี วนั แรกจอหน์ เคยเลา่ ให้ฟังวา่ เขาเป็นแคญ่ าติห่าง ๆ ที่ไดร้ บั
มรดกจากคุณลุงของเขาที่เป็นคุณหลวง ชื่อคณุ หลวงนเรศ แต่ทา่ นไม่มลี ูกเพราะยงั ไม่ได้
แตง่ งาน ชื่อท่ีเขยี นติดอยทู่ ป่ี ้ายหนา้ ร้วั บา้ นน้นั แหละคะ่ เท่าทีฉ่ นั จาไดโ้ ดยทา่ นไดย้ กบา้ นหลงั
น้ีให้กบั ครอบครวั ของจอหน์ ก่อนที่ทา่ นจะตาย จอหน์ เองก็ไม่รูว้ า่ คุณลงุ ของเขาตายยงั ไงเพราะ
ตอนน้นั เขายงั เด็กมากรู้แค่ว่าท่านเป็นหมอ”จอยเลา่ เรื่องเจา้ ของบา้ นหลงั น้ี ให้กอ้ นและจ่า
สมปองฟังจากทฟ่ี ังมาจากจอหน์ อีกที
“เพราะจอหน์ กบั พรี ภทั รชวนพวกเราทกุ คนมาทบี่ า้ นหลงั น้ีเป็นคร้งั แรก เพื่อจะเล้ยี งส่งภผู า
ไปเรียนตอ่ ตา่ งประเทศ ตวั จอหน์ เองเขากเ็ พิ่งเคยมาทน่ี ้ีเป็นคร้ังแรกพร้อม ๆ กบั พวกเรา เขา
โทรไปขอทอี่ ยบู่ า้ นหลงั น้ีจากคณุ พอ่ ของเขา ทเี่ ป็นหลานคนเดียวของคณุ ลงุ เขา จอหน์ เองเขา
แทบไมร่ ู้จกั คุณลุงของเขาเลยดว้ ยซ้า มแี คค่ าบอกเลา่ จากคณุ พอ่ ของเขาเท่าน้นั ”
จอยหยดุ พดู เม่อื เริ่มเดินเขา้ มาถึงลานจอดรถหนา้ บา้ นใหญ่ เธอเร่ิมคดิ ถงึ เพ่ือน ๆ ของเธอ
ทกุ คนในวนั น้นั และบรรยากาศคืนสุดทา้ ยในบา้ นหลงั น้ีกบั เพอ่ื น ๆ ของเธอและเล่าตอ่
“คร้งั แรกท่ีพวกเรามาถึงบา้ นหลงั น้ี ยอมรับว่าพวกเรารูส้ ึกตืน่ เตน้ มาก เพราะบา้ นมนั ใหญโ่ ต
กวา่ ท่ีพวกเราคดิ เอาไวม้ าก จะมกี แ็ คภ่ ผู าทเี่ ขาไมค่ ่อยชอบบา้ นหลงั น้ี เขาว่ามนั ดูแปลก ๆ มนั
เหมอื นบา้ นผีสิง ในหนงั ผีมากบรรยากาศก็ดูน่ากลวั ผดิ กบั กาหลงเธอชอบบา้ นหลงั น้ีมาก
ถึงกบั อยากจะมบี า้ นหลงั ใหญ่ ๆ แบบน้ีสักหลงั ตอนน้นั ฉันไมไ่ ดพ้ ูดอะไรไดแ้ ตฟ่ ังพวกเขาคยุ
กนั ”
จอยหยดุ พดู เมอื่ เธอมองเหน็ เหมอื นใครสกั คนเดินผา่ นไปทางดา้ นหลงั ของตวั บา้ น เธอคดิ
อาจจะเป็นคุณลุงแก่ ๆ คนเฝ้าบา้ นหลงั น้ีคนน้ันก็เป็นได้
“เม่ือกี่ฉนั เห็นมีคนเดินไปทางหลงั บา้ น”เธอบอกกบั ท้งั สองคน
“น่าจะเป็นคนเฝา้ บา้ น”
เธอมองไปทางหลงั บา้ น
“ลุงคนน้ีแกชอบทาตวั ลกึ ลบั แปลก ๆ อยดู่ ว้ ย”
คร้ังน้นั จอยให้รูส้ ึกไมค่ ่อยชอบแกสักเทา่ ไร เพราะแกดเู ป็นคนน่ากลวั หนา้ กไ็ มย่ อมยิม้ แก
ชอบทาหนา้ น่ิง ๆ สายตากอ็ อกดุ ๆ และเงียบขรึมในความรู้สึกของจอยคร้งั แรกท่เี จอกบั แก คร้งั
น้นั จอยสงั เกตเหน็ แกชอบมองกาหลงอยบู่ อ่ ย ๆ จอย เองกไ็ ม่รูว้ า่ ทาไม
“เขาไปทางไหนคุณ”ถามเธอ
“ทางน้นั ดา้ นหลงั ”
จอยช้ีมอื ไปทางหลงั บา้ น ทาใหก้ อ้ นและจา่ สมปองตอ้ งหันไปมองตามท่เี ธอบอก ท่ตี รงน้นั
เหมือนจะเป็นสวน และไกลออกไปก็น่าจะเดินออกไปทางชายหาดท่พี วกเขากาลงั ไดย้ นิ เสียง
คลนื่ ดงั แว่วมาอยตู่ อนน้ี มนั คอื ทางลงทะเลดา้ นหลงั ของบา้ นหลงั น้ีน้นั เอง
"อา้ วหรือครบั ง้นั เราไปดกู นั เผื่อวา่ จะเป็นคนดแู ลบา้ นน้ี เราจะไดถ้ ามเขาวา่ หมวดเกา้ และกนั
ดาอยทู่ ่ีไหนตอนน้ี"
จา่ สมปองบอกกอ่ นจะเดินนาหนา้ ทกุ คนไปทางหลงั บา้ น แตพ่ อพวกเขาเดินหาจนทวั่ บริเวณ
หลงั บา้ น จนเดินมาเกือบจะถึงทางลงไปสู่ชายหาดทอ่ี ยไู่ มไ่ กลจากตวั บา้ นนกั ก็ไมเ่ หน็ จะมีใคร
สกั คนผ่านมาใหเ้ ห็นเลยเอาละสิ
"แปลกจริงเขาหายไปทางไหนแลว้ เดินเร็วจริง ๆ แน่ใจนะครับคณุ จอยว่าคุณมองเห็นเขาเดิน
มาทางน้ีจริง ๆ ไมไ่ ดต้ าฝาดไป..”
เสียงกอ้ นพูดข้นึ หลงั จากเดินหากนั จนเหน่ือยก็ไม่เจอใครเลย ทาไมบา้ นน้ีมนั ถึงดเู งียบ
เหมอื นไมม่ คี นอยเู่ ลยนะ ท้งั ทบี่ า้ นออกจะใหญ่โตชะขนาดน้ี ไม่มีแมแ้ ต่หมาหรือคนสักคน
ออกมาให้เหน็ มนั จะดูผิดปกตไิ ปไหมนะกอ้ นคิด
"ฉันแน่ใจค่ะ เพราะฉันเห็นคนเดินไปทางน้นั จริง ๆ ฉนั เปล่าตาฝาดหรือคดิ ไปเอง" จอย
ยนื ยนั ว่าเธอมองเห็นคนเดินมาทางน้ีจริง
"แลว้ เขาจะหายไปไหนไดล้ ะครบั ทายงั กะเขาลอ่ งหนไดพ้ อคณุ บอกพวกเราก็รีบเดินมาเลย"
จ่าสมปองพดู บา้ ง
"น้ันสิคะ่ ฉันเองกแ็ ปลกใจอยนู่ ้ี ง้นั เราลองเขา้ ไปดูในบา้ นกนั ไหมค่ะ เผอื่ วา่ เขาจะเขา้ ไปใน
บา้ นแลว้ ก็เป็นได้ เพราะมนั มที างลดั จากสระว่ายน้าเขา้ ไปในบา้ นไดอ้ ีกทางตามมาคะ่ "จอยบอก
กบั ท้งั สองคน
"ทางลดั ตรงน้ี ฉนั กบั ภูผาเจอตอนทเี่ ราเดินสารวจบา้ นหลงั น้ีกนั คนอ่ืนไม่รู้ มนั เชื่อมตอ่ ไป
ห้องใตด้ ินไดด้ ว้ ยมบี นั ไดส้ องทาง"
"เด๋ียวก่อนครับ คณุ กาลงั จะบอกพวกเราว่าบา้ นหลงั น้ีมีห้องใตด้ ินดว้ ยง้นั หรือ” เสียงของจา่
สมปองพดู ขดั เธอข้นึ ก่อนท่ีจอยจะไดเ้ ล่าต่อ
"คะ่ ฉันกบั ภผู าเหน็ มปี ระตบู านหน่ึงอยทู่ างน้นั ตามฉันมาคะ่ ถา้ ไมส่ งั เกตดี ๆ แทบจะดูไม่
ออกวา่ มนั มีประตซู ่อนอยขู่ า้ งหลงั ภาพวาดน้นั เพราะมีภาพเขียนปิ ดทบั เอาไว้ วนั น้นั ภูผาดนั ไป
ซนมนั เขา้ โดยบงั เอิญ เลยทาให้เราเหน็ มนั " จอยเดินนาท้งั สองคนมาท่ที างลงไปสู่หอ้ งใตด้ ิน
และก็เจอกบั ประตลู บั ทีเ่ ธอกบั ภผู าเคยมาเจอมนั เขา้ วนั น้นั
"น้ีไงประตทู ี่วา่ แต่เอทาไมตอนน้ีมนั ไม่มีภาพวาดปิ ดทบั เอาไวแ้ ลว้ ละ และไม่มกี ระดาษท่ี
เขียนภาษาแปลก ๆ ตดิ เอาไวแ้ ลว้ ดว้ ย คือฉนั หมายถงึ ตอนน้นั ทฉี่ นั กบั ภูผาเจอประตนู ้ี มนั มี
กระดาษสีแดงติดอยบู่ นประตูบานน้ี ภูผากาลงั จะดึงมนั ออก เพ่ือทีจ่ ะเปิ ดประตูแต่ลงุ แก่ ๆ ท่ีเฝ้า
บา้ นหลงั น้ี เขา้ มาเจอกบั เราเขา้ ชะก่อน ภูผาจงึ ยงั ไม่ไดด้ ึงหรือทนั ไดเ้ ปิ ดประตูน้ี แต่ตอนน้ี
กระดาษน้นั มนั ไดห้ ายไปแลว้ และพวกคณุ ดสู ิประตมู นั ไมไ่ ดม้ กี ุญแจล็อคแลว้ ดว้ ย ซ่ึงมนั แปลก
มาก ๆ "
จอยบอกกบั ท้งั สองคน เธอยงั จาคาพูดของลงุ แก่ ๆ คร้ังน้นั ไดด้ ีไม่เคยลมื วนั น้นั เธอตกใจ
แทบแยท่ ถ่ี ูกจบั ไดพ้ ร้อมกนั กบั ภูผา เสียงของแกยงั ดงั กอ้ งอยใู่ นหวั ของจอย
"น้ีพวกเธอสองคนลงมายงุ่ อะไรทน่ี ้ี ออกไปชะตรงน้ีไมใ่ ช่ท่ีจะมาเดินเล่น มนั ไมป่ ลอดภยั
สาหรับพวกเธอ กลบั ข้นึ ไปขา้ งบนบา้ น"
เธอยงั จาเสียงของลงุ คนน้นั ไดด้ ีในวนั น้นั เสียงแกดุและดจู ะโกรธมาก และเหมอื นกาลงั ไม่
พอใจเธอกบั ภูผา จนถึงขนาดไลพ่ วกเราออกไป แตภ่ ูผาก็อดสงสยั ไม่ไดว้ า่ ทาไมแกจะตอ้ ง
โมโหดว้ ย ก็แค่พวกเขาหลงทางเขา้ มาก็เท่าน้นั กเ็ ลยอยากรูว้ ่าน้ีมนั หอ้ งอะไร
"ทาไมละครับลุงหอ้ งน้ีมนั มอี ะไรซ่อนอยหู่ รือยงั ไงกนั ลงุ ถงึ ไดห้ ้ามพวกเราไม่ให้เปิ ดมนั ..”
เสียงของภผู าเอ่ยถามแกอยา่ งอยากรู้ แต่แกกบั บอกวา่
"ไมม่ ีอะไรก็แคห่ ้องใตด้ ินทใ่ี ชเ้ ก็บของทไี่ ม่ใช่แลว้ มนั รกและสกปรกมาก เด๋ียวพวกเธอจะ
เผลอเดินไปเหยียบตะปหู รืออะไรเขา้ กเ็ ท่าน้นั ไปจากตรงน้ีชะอยา่ มาเดินเล่นดา้ นล่างน้ีอกี ฉัน
เตอื นแลว้ นะไปสิยนื มองอะไรอยอู่ กี ไปหาเพอ่ื น ๆ ของพวกเธอขา้ งบนโนน้ ”
“ แกไลพ่ วกเรา ฉันจงึ ชวนภูผาออกไปจากตรงน้ีวนั น้นั เราเลยไม่รูว้ า่ ช้นั ใตด้ ินอยอู่ ะไรซอ่ นอยู่
กนั แน่ ฉันกลวั ลงุ แกโกรธ จึงรีบดึงแขนภผู ากบั ไปหาเพ่อื น ๆ
"ไปเถอะภู ลุงแกห้ามก็อยา่ อยากรู้เลยน่า ไปสนุกกบั ทุกคนกนั ป่ านน้ีพวกเขาคงเตรียม
ทาอาหารเสร็จแลว้ "จอยบอกภผู า
"ก็ไดเ้ ราไปกนั เถอะ แตฉ่ นั อยากรู้วา่ ห้องน้ีมนั ซ่อนอะไรอยกู่ นั แน่ ๆ ถา้ แคห่ ้องเก็บของเก่า
ทาไมลุงแกตอ้ งโกรธและดพุ วกเราดว้ ยวะ เธอไมอ่ ยากรูห้ รือไงกนั "
"ภูผากม้ ลงกระซิบพูดกบั จอย ก่อนจะพาจอยออกไปจากตรงน้ี ลงุ คนน้นั ก็ตามออกมาดว้ ย
แต่ตอนน้นั ฉนั สงั เกตเห็นแกถอนหายใจเบา ๆ แต่ยงั มสี ีหนา้ เป็นกงั วลแปลก ๆ "จอยบอกกบั ท้งั
สองคน
"ง้นั เราเขา้ ไปดูกนั วา่ หลงั ประตูบานน้ีมนั มอี ะไรกนั แน่"เสียงจา่ สมปองบอกกบั ท้งั สองคน แต่
เสียงใครบางคนก็ทาให้พวกเขาตอ้ งหยดุ เทา้ เอาไวช้ ะก่อน
"กรี๊ดดด.” “
"เสียงใครร้องนะ..” กอ้ นพูดข้ึนอยา่ งสงสัย ทาให้ท้งั จอยและจ่าสมปองอยากรู้ไปดว้ ย
"น้ันสิเสียงรอ้ งของใคร ในบา้ นน้ีมีใครเป็นอะไรหรือเปลา่ ไปดกู นั เร็ว " กอ้ นหวงั วา่ คงจะไม่ใช่
เสียงรอ้ งของกนั ดาหรอกนะ ท้งั หมดรีบวง่ิ ข้ึนบนั ไดไปตามเสียงท่ไี ดย้ นิ เมื่อก้ีน้ี
ทห่ี อ้ งหน่ึงในบา้ นหลงั น้ีมีร่างทะมึนท่ีดูน่ากลวั เขาสวมหนา้ กากผปี กปิ ดใบหนา้ ที่แทจ้ ริง
ของเขาเอาไว้ ยนื อยตู่ รงกลางหอ้ ง ทอ้ งฟ้ากาลงั เผชิญหนา้ กบั มนั ตรงปลายเตียง ที่มีกนั ดานงั่ ตวั
สั่นเทาอยบู่ นเตียงนอนไม่ไกลจากเขานกั
"ออกไปชะอยา่ มายงุ่ กบั เธอไอผ้ ีรา้ ย แกเป็นใครตอ้ งการอะไรจากพวกเรา.” ทอ้ งฟ้าเอ่ยถาม
มนั พร้อมกบั คอยปกป้องกนั ดาไปดว้ ย
แตม่ นั จะฟังที่เขาพูดกเ็ ปล่า มนั กบั ตรงเขา้ มาหาเขาทย่ี นื อยตู่ รงปลายเตยี ง พรอ้ มกบั ผลกั ตวั
เขาออกไม่ให้ขดั ขวางทางของมนั สุดแรง
“โครม “จนร่างของทอ้ งฟ้าถกู มนั เหว่ยี งลงไปกองทพ่ี ้ืนกลางห้อง
“ฮ้ืมม”
เสียงคารามของมนั ดงั ข้ึนอยา่ งกึกกอ้ ง
"ถอยไปฉนั ไมไ่ ดต้ อ้ งการแก ไอว้ ญิ ญาณหนา้ โง่ เธอคอื คนที่ฉนั ตอ้ งการ หึ หึ หึ เธอจะเป็น
ร่างใหม่" มนั พูดแค่น้นั กอ่ นจะตรงเขา้ มาหากนั ดาทน่ี ง่ั ตวั สั่นมองมนั กบั ทอ้ งฟ้าอยบู่ นเตยี ง
"เด๋ียวแกหมายความวา่ ยงั ไง บอกมาสิวะเธอจะเป็นอะไร อยา่ ยงุ่ กบั เธอไอส้ าระเลว ปลอ่ ยเธอ
ไปชะแกมาสู้กบั ฉันน้ี"
ทอ้ งฟ้ารีบลุกข้นึ พุง่ ตวั เขา้ หาร่างท่อี ยตู่ รงหนา้ เขา หวงั จะช่วยกนั ดาท่มี นั กาลงั จะถงึ ตวั เธออยู่
แลว้ ถา้ เขาไมเ่ ขา้ มาขวางมนั เอาไวช้ ะก่อน
"กร๊ีดด..กลวั แลว้ อยา่ เขา้ มา ออกไป"กนั ดาถอยหลงั หนีมนั อยบู่ นเตยี ง จนหลงั ของเธอไปตดิ
หัวเตยี ง เสียงทอ้ งฟ้าตะโกนบอกเธอ
"กนั ดาว่งิ .... ผมจะหลอกลอ่ มนั เองเร็วออกไปจากห้องน้ี อยา่ ใหม้ นั จบั ตวั คุณได้ ไมต่ อ้ งกลวั
ผมจะลอ่ มนั เองวง่ิ .."
ทอ้ งฟ้าพ่งุ ตวั เขา้ หาร่างที่กาลงั จะเขา้ มาควา้ ตวั ของกนั ดา ท่ีกาลงั ลุกข้ึนวิง่ ลงจากเตียงตรงไปท่ี
ประตูหอ้ ง และหันมามองทท่ี อ้ งฟ้าของห่วงใยเขา
"แลว้ นายละ นายจะไมเ่ ป็นอะไรใช่ไหม..” กนั ดาหันกลบั มาถามเขา
"ไปเถอะน่าอยา่ ห่วงผม มนั ทาอะไรผมไม่ไดห้ รอก อยา่ ลืมสิผมตายแลว้ นะ จะตายอีกคร้ัง
มนั คงจะไมด่ แู ยเ่ ท่าไรหรอกน่า เร็วรีบหนีไปจากบา้ นน้ีชะ" ทอ้ งฟ้าตะโกนบอกกนั ดา และ
พยายามตา้ นมนั เอาไว้ เพื่อให้กนั ดาไดห้ นีรอด
กนั ดาวง่ิ หนีออกมาจากห้องมายืนคา้ งอยขู่ า้ งนอก ไมร่ ู้วา่ จะไปทางไหนดี เธอหัวสมองต้ึอไปห
มด เพราะกาลงั หวาดกลวั สุดขีด
"ทาไงดี จะหนีไปทางไหนดีบา้ เอย้ ฮื่อๆ หมวดเกา้ คณุ อยไู่ หน ทาไมไม่มาช่วยฉัน ออ่ื ๆ คุณ
หายไปไหน "
กนั ดาเร่ิมลนลานหันมองซ้ายขวาอยา่ งรังเล แตส่ ุดทา้ ยเธอกต็ ดั สินใจวง่ิ เขา้ ไปในห้องทาง
ขวามือเป็นห้องนอนทม่ี เี ตยี งขนาดใหญ่ เธอตดั สินใจมดุ เขา้ ไปแอบอยู่ใตเ้ ตียงนอนน้นั อยา่ งตืน่
กลวั หอบหายใจแรง พยายามสะกดกล้นั ความหวาดกลวั ในหัวเอาไวเ้ มอ่ื ไดย้ ินเสียงของไอส้ ่ิงท่ี
เธอกาลงั กลวั มนั อยขู่ า้ งนอกหอ้ งน้นั
"ออกมาแมส่ าวนอ้ ย เธอหนีฉันไม่พน้ หรอก"
เสียงมนั ตะโกนหาเธอไปตามหอ้ งตา่ ง ๆ และมนั ใกลจ้ ะมาถึงหอ้ งทเี่ ธอกาลงั ซ่อนตวั อยู่ ในไม่
ชา้ น้ีแลว้ พร้อมกบั เสียงคาราม
“ฮ้ึมมมมม”
กนั ดากลวั จนตวั สนั่ เทาอยใู่ ตเ้ ตียง
"เราตอ้ งไมก่ ลวั มนั ตอ้ งไม่เหน็ เรา ไอผ้ นี ้นั มนั คือตวั อะไรกนั แน่" กนั ดาบอกตวั เอง
เสียงเดินของมนั กาลงั จะมาถงึ เตยี งทเ่ี ธอแอบอยู่ กนั ดาเร่ิมทาตวั ไม่ถกู กลวั ว่ามนั จะหาเธอเจอ
ไอห้ นา้ กากผมี นั กาลงั จะกม้ หัวลงมาดูทใ่ี ตเ้ ตียงพอดี กนั ดาเริ่มใจหายใจควา่ เตรียมจะคลาน
ออกไปจากใตเ้ ตยี งกอ่ นทมี่ นั จะเหน็ เธอ เมอ่ื มองเหน็ เทา้ ของมนั ยนื อยขู่ า้ งเตยี งท่เี ธอกาลงั นอน
แอบมนั อยใู่ ตเ้ ตยี งน้ี เสียงหอบหายใจของมนั แรงมาก
“ฮ้ึมมมมม”
แตอ่ ยดู่ ี ๆ มนั กบั เปลยี่ นใจเดินออกไปจากห้องทเี่ ธอกาลงั ซ่อนตวั อยู่ชะง้นั แปลกจริงกนั ดา
ถงึ กบั โล่งอก ไม่เขา้ ใจว่าอะไรทาใหม้ นั เปลี่ยนใจไม่กม้ ลงมาดทู ี่ใตเ้ ตยี ง
“เกือบไปแลว้ ไหมละเรา”
เพราะมนั ไดย้ นิ เสียงจากขา้ งนอกหอ้ งน้ีน้นั เอง กอ้ นกบั จ่าสมปองและจอย กาลงั เดินหาวา่ ไอ้
เสียงทพี่ วกเขาไดย้ ินดงั มาจากหอ้ งไหนกนั นะ
"จ่าครบั ตกลงเสียงทเี่ ราไดย้ นิ มนั คือเสียงผหู้ ญิงใช่ไหมครบั จา่ และมนั ดงั มาจากขา้ งบนน้ีแน่ ๆ
ถา้ ผมไดย้ ินไม่ผิด แต่ไมเ่ ห็นจะมใี ครเลยดสู ิ..”
เสียงกอ้ นเอย่ ถามจา่ สมปอง และหันกลบั มามองทจ่ี า่ แต่ยงั ไม่ทนั ไดพ้ ดู อะไรต่อ ทข่ี า้ งหลงั จา่
สมปองตอนน้ี กป็ รากฏร่างทะมึนสูงใหญ่ ยืนอยขู่ า้ งหลงั เขา ไม่รู้วา่ มนั โผล่มาจากไหน กอ้ น
ตกใจจนเผลอร้องออกมาดงั ๆ
"จ่าระวงั ตวั บา้ อะไร มนั อยขู่ า้ งหลงั จ่า.”
กอ้ นตะโกนข้ึนสุดเสียง เมือ่ เขามองเหน็ ไอห้ นา้ กากผี มนั กาลงั พุ่งตวั เขา้ หาจา่ สมปองทาง
ดา้ นหลงั ของเขาอยา่ งรวดเร็ว จา่ สมปองหนั กลบั ไปมองขา้ งหลงั ของเขาอยา่ งตกใจสุดขีด เขา
ยกปื นข้นึ จะยิงใส่มนั แต่มนั ชา้ ไปชะแลว้ กว่าจา่ สมปองจะรูต้ วั มนั ก็เขา้ ถงึ ตวั เขาแลว้ น้นั เอง
"เฮย้ ..!โอย๊ ..! โครม.”
ร่างของจา่ สมปองลอยข้ึนจากพ้ืน หลงั จากน้นั มนั กจ็ บั เขาโยนลอยไปกระแทกกบั ผนงั
หอ้ งร่วงลงมานอนตวั งอเป็นกงุ้ แทบลกุ ไมข่ ้นึ เพราะกาลงั จกุ ปื นในมอื ของแกกระเด็นไปอีก
ทางจึงไมม่ อี ะไรจะหยดุ มนั ได้
กอ้ นกบั จอยมวั แตต่ กใจจนทาอะไรไม่ถกู เมอื่ เห็นมนั จบั จ่าสมปองโยนต่อหนา้ ตอ่ ตาพวกเขา
"จ่าเป็นไงบา้ ง ลุกข้นึ มาเร็วเขา้ มนั จะเขา้ ไปหาจ่าอีกแลว้ เร็วสิจา่ .."
กอ้ นตะโกนบอกจา่ สมปองใหร้ ีบลกุ ข้นึ แตจ่ า่ สมปองเจบ็ จนลุกไมไ่ หว ไดแ้ คค่ ลานหนีมนั ไป
ตามพ้ืนอยา่ งยากลาบาก และหวาดกลวั เมอื่ มนั เร่ิมยา่ งสามขมุ เขา้ หาเขาอยา่ งชา้ ๆ
"อยา่ เขา้ มาโอย้ เจบ็ อยา่ นะเวย้ อยา่ เขา้ มานะ กูบอกวา่ อยา่ เขา้ มาไงไอเ้ ลว กกู ลวั แลว้ "
เสียงจา่ สมปองร้องห้ามมนั ไมใ่ หเ้ ขา้ มาใกลเ้ ขา ดว้ ยท่าทางตน่ื กลวั ถอยหลงั หนีมนั อยา่ งลน
ลาน ไอห้ นา้ กากผเี ดินเขา้ มาดึงเอาตวั เขาทพี่ ยายามดิน้ รนหนีมนั อยา่ งสุดฤทธ์ิ
“เราตอ้ งช่วยจ่านะ ไม่ง้นั เขาไม่รอดแน่ เร็วสิคุณ ทาอะไรสกั อยา่ งเขา้ สิ มนั จฆ่าเขาแลว้ “จอ
ยบอกกอ้ น ท่ีกาลงั ตกใจ จนทาอะไรไม่ถกู ไดแ้ ลว้ จอ้ งมองร่างที่กาลงั ตรงเขา้ หาจา่ สมปอง ตา
เหลอื คา้ ง
"ไม่ ๆ กยู งั ไม่อยากตายฮ่ือ ๆๆ ปลอ่ ยกสู ิวะไอส้ ารเลว ปลอ่ ยกูช่วยดว้ ย ช่วยผมดว้ ย อยา่ ให้
มนั เอาตวั ผมไปนะ ผมยงั มีลูกมเี มียใหต้ อ้ งกลบั ไปหาฮื่อ ๆ ไม.่ .." จา่ สมปองกลวั จนรอ้ งไห้
ออกมา เมื่อมนั ลากเขาหายไปต่อหนา้ ตอ่ ตากอ้ นกบั จอย ทีย่ นื น่ิงขาสน่ั จนทาอะไรไมถ่ ูก ไม่
สามารถช่วยจา่ สมปองเอาไวไ้ ด้ เพราะมวั แต่หวาดกลวั ไอต้ วั ทเ่ี อาเขาไป ไม่รูว้ า่ มนั คือตวั อะไร
กวา่ พวกเขาจะไดส้ ติ
กอ้ นกบั จอยรีบวง่ิ เขา้ มาจะช่วยจ่าสมปอง แตไ่ มท่ นั แลว้ เพราะมนั ลากเขาหายไปทางไหนแลว้
ก็ไม่รูต้ อนน้ี
"ไอบ้ า้ นน่ั มนั เอาตวั จ่าไปไหนแลว้ คณุ จ่าครบั จา่ อยไู่ หน.."กอ้ นหันมาหาจอยทยี่ นื ตวั สน่ั เทา
ไม่ยอมพูดอะไรออกมาเพราะกาลงั ชอ็ ก
"คุณ ๆ เป็นอะไรทาไมยนื ตวั สัน่ แบบน้ี ตอบผมสิคณุ เราตอ้ งรีบตามหาจ่าสมปองใหเ้ จอนะ
มนั เอาตวั เขาไปแลว้ ไอเ้ วรน้นั มนั เอาเขาไปแลว้ ไดย้ นิ ผมพดู ไหมคุณ ฟังผมสิอยา่ เอาแตต่ วั สั่น
แบบน้ี" กอ้ นเขยา่ ตวั จอย แรง ๆ เพ่อื เรียกสตเิ ธออยา่ งตกใจ ท่ีเห็นเธอคมุ สตไิ มอ่ ยู่
"ฉันกลวั ฮื่อ ๆ ฉนั อยากกลบั บา้ น คุณกเ็ หน็ เหมือนฉนั เห็นใช่ไหม มนั เอาตวั จา่ ไปแลว้ มนั ฆ่า
เขาแลว้ และไมน่ านมนั จะกลบั มาฆ่าพวกเราดว้ ย เราจะตายกนั หมดฮ่ือ ๆ หนีเร็วคณุ " จอยเพิ่ง
จะมสี ตกิ ลบั มา เธอโผเขา้ กอดกอ้ นเอาไวแ้ น่นอยา่ งตกใจสุดขดี และเอาแต่พูดเพอ้
"ไม่เราจะไมต่ าย เราตอ้ งรอดเช่ือผมสิ แต่เราจะตอ้ งตามหาทกุ คนก่อน และหาจา่ สมปองให้
เจอ ในบา้ นน้ียงั มีคนอ่ืนอยไู่ มไ่ ดม้ ีแคเ่ รา จาไดไ้ หมเพ่ือนผมและหมวดเกา้ กอ็ ยนู่ ้ี พวกเขาคงจะ
อยทู่ ีไ่ หนสกั แห่งในบา้ นน้ี ไปเถอะเดี๋ยวเกิดมนั ยอ้ นกลบั มาอีก
กอ้ นบอกจอยทกี่ าลงั ตนื่ กลวั เขาพยายามดึงเธอให้เดินตามเขา พอเดินมาถึงตรงมุมห้องฝ่ัง
ขวา กอ้ นกร็ ีบดึงตวั เธอใหร้ ีบหลบเขา้ มุมเสาเมื่อไดย้ ินเสียงเหมอื นใครกาลงั วงิ่ มาทางน้ี
"ตึก ๆๆ "
"หลบเร็วคุณมีคนมา แตเ่ ราไม่รู้ว่ามนั เป็นใคร"กอ้ นดึงจอยใหห้ ลบหลงั เสา ยกแทง่ เหลก็ ในมอื
เตรียมพรอ้ ม อะไรโผล่มาเขาจะฟาดมนั ดว้ ยเหลก็ น่ีแหละ
"ฮื่อ ๆ ถา้ เกิดเป็นไอต้ วั น้นั อกี ละคุณ เราจะทายงั ไงดี คุณฉนั กลวั ฮื่อ ๆ ฉนั ยงั ไมอ่ ยากตาย"
จอยพดู เสียงสัน่
“เงยี บ ๆ ไว ้ เสยี งมนั ใกลเ้ ขา้ มาแลว้ เราจะตอ้ งไมต่ าย ผมไม่ยอมตายง่าย ๆ หรอก ผมจะ
ปกป้องคณุ เองไมต่ อ้ งกลวั “กอ้ นยกท่อนเหลก็ เตรยี มพรอ้ ม เมอื่ เสยี งเดนิ นนั้ ใกลเ้ ขา้ มาทกุ ที
จอยยนื หลบหลังเขา และยนื ตวั สั่นดว้ ยความกลวั
กอ้ นเองกห็ ัวใจเตน้ แรง อย่างตนื่ เตน้ เขาจอ้ งมองไปตรงทางเดนิ ท่ีมเี งาของอะไรสักอย่าง
กาลังจะผ่านมาทางทพ่ี วกเขาหลบอยู่
ตอนท่ี 32 ร่างภายใตห้ นา้ กากผี
เสียงว่ิงกาลงั ใกลเ้ ขา้ มาเร่ือย ๆ กอ้ นกบั จอยถงึ กบั หวั ใจเตน้ ระทกึ และกอ้ นยกแทง่ เหล็กในมือ
ของเขาข้ึนกาเอาไวใ้ นมือแน่น ๆ พรอ้ มกบั ร่างของใครบางคนก็วงิ่ ผา่ นเขา้ มาตรงท่ีพวกเขาหลบ
อยพู่ อดี กอ้ นใชแ้ ทง่ เหล็กฟาดไปท่รี ่างของคนทว่ี ่งิ มาสุดแรง
“ผวั ะ..พลก่ั !”
“โอ๊ย..!”
หมวดเกา้ ร้องเสียงหลงอยา่ งตกใจทเ่ี ขาถูกของแข็ง ๆ ฟาดเขา้ ที่หวั จนรูส้ ึกมนึ ไปหมด
ตอนน้ีร่างของเขาเซไปซนกบั กาแพงเลือดไหลซ่ึมออกมาจากหวั ตรงทีถ่ ูกตี
เพราะไมค่ ิดวา่ จะมีใครดกั ตหี วั เขาน้นั เอง จงึ ไม่ทนั ไดร้ ะวงั ตามดว้ ยเสียงร้องอยา่ งตกใจของ
จอยเมอื่ มองเหน็ ว่าคนที่กอ้ นเอาแทง่ เหลก็ ตีหัวไปเมอ่ื ก้ีน้นั ไม่ใช่ไอต้ วั หนา้ กากผีแต่เป็นหมวด
เกา้ กอ้ นเองกต็ กใจเช่นกนั เพราะตีผิดตวั เตม็ ๆ งานน้ี
“วา้ ย..!ทาไงดีละคุณ เลน่ ตหี ัวตารวจเขา้ ชะง้นั ซวยละดชู ิหัวแตกเลย” เสียงจอยพดู กบั กอ้ นเมอ่ื
พวกเขาตหี ัวหมวดเกา้ เลอื ดอาบอยตู่ อนน้ี
“กผ็ มไมร่ ู้น้ีวา่ จะเป็นหมวด ก็เลยตสี ุดแรงเลย ขอโทษครบั หมวดเกา้ ผมไมไ่ ดต้ ้งั ใจจะทารา้ ย
หมวดนะครับ คอื เราเขา้ ใจวา่ เสียงวงิ่ เม่อื ก้เี ป็นไอต้ วั ที่มนั จบั ตวั จา่ สมปองไป ผมกเ็ ลยฟาดเต็มท่ี
เลย หมวดคงไม่โกรธพวกเรานะครบั ใครจะทนั คิดวา่ จะเป็นหมวดเกา้ ทวี่ ิง่ มาละครบั ผมขอ
โทษจริง ๆ .”
กอ้ นรีบยกมือขอโทษหมวดเกา้ อยา่ งรู้สึกผิดท่ีไมด่ ูให้ดี ๆ ชะก่อนทีจ่ ะตี แต่เขาก็คงทาอะไร
ไม่ไดแ้ ลว้ เพราะหมวดเกา้ กห็ วั แตกไปเรียบรอ้ ยแลว้ ตอนน้ี เพราะฝีมอื ของเขาเอง ส่วนหมวด
เกา้ ไดแ้ ต่ยืนเอามือกุมหวั ตรงทถ่ี กู ตเี อาไวอ้ ยา่ งมึนงงสุด ๆ แต่ยงั พอพูดได้
“ช่างมนั เถอะกฟ็ าดไปแลว้ น้ี โคตรเจ็บเลยให้ตายสิ พวกคณุ ทีน่าทหี ลงั ก็หัดดูดี ๆ ชะก่อนไมใ่ ช่
ฟาดมวั่ แบบน้ี เกิดผมเป็นอะไรข้นึ มาละยงุ่ เลย ดูสิผมหวั แตกเลย วา่ แตเ่ มื่อก้ีคณุ วา่ มนั จบั ตวั ใคร
ไปนะ..”
หมวดเกา้ รีบเอ่ยถามกอ้ นอยา่ งรอ้ นรน ถงึ จะรู้สึกมนึ ๆ หัวอยกู่ ็เถอะ เพราะถกู ฟาดชะแรง
แตค่ วามอยากรู้ว่าใครทถ่ี ูกมนั จบั ตวั ไปกม็ มี ากกว่า
“กจ็ า่ สมปองนะสิครับถกู มนั จบั ตวั ไป ป่ านน้ีไม่รู้วา่ ถกู มนั ฆ่าจา่ ไปหรือยงั ” กอ้ นบอกกบั
หมวด
“น้ีจา่ สมปองถูกไอต้ วั น้นั มนั จบั ตวั ไปหรอกหรือ บา้ เอย้ "
เมือ่ ฟังกอ้ นพูดจบ หมวดเกา้ ถึงกบั เขา่ ออ่ นทรุดลงไปนงั่ กบั พ้ืน เพราะเขาไมน่ ่าพาจา่ สมปอง
มาตายแบบน้ีเลย เขาใหร้ ูส้ ึกผิดต่อจา่ สมปองและลกู เมยี ของจ่าสมปองจริง ๆ ทไี่ มอ่ าจช่วยจา่ ให้
รอด กลบั ไปเจอลูกและเมยี ของแกไดอ้ ีกแลว้
"จา่ ผมขอโทษทีพ่ าจ่ามาตายแบบน้ี ผมจะไมย่ อมให้จ่าตายฟรี ผมสัญญาจะแกแ้ คน้ ใหจ้ ่าใหไ้ ด้
มนั จะตอ้ งตายตกไปตามกนั "
หมวดเกา้ พูดอยา่ งโกรธแคน้ ไอผ้ รี า้ ยน้นั เขากาหมดั ชกกาแพงอยา่ งบา้ คลงั่ เพราะความ
โมโหท่เี ขาปลอ่ ยให้จา่ ตายดว้ ยสายตาแขง็ กรา้ ว งานน้ีไมเ่ ขาก็ไอผ้ รี ้ายน้นั มนั จะตอ้ งตายกนั ไป
ขา้ งหน่ึง เมอื่ นึกถึงจ่าสมปองทถี่ กู มนั ฆ่าพรอ้ มกบั หนั มาถามกอ้ น ดว้ ยดวงตาทม่ี ีน้าตาเอ่อลน้
ทีข่ อบตาของเขา เพราะกาลงั เสียใจทสี่ ูญเสียลูกนอ้ งคนสนิทไป
"แลว้ พวกคุณเหน็ กนั ดาบา้ งไหม ผมตามหาเธอไม่เจอ เพราะผมลอ่ ไอบ้ า้ น้นั ไปอกี ทางกลบั มา
อีกที กไ็ ม่เจอเธอที่หอ้ งแลว้ ผมขอให้มนั อยา่ ไดจ้ บั เธอไปขอให้กนั ดายงั ปลอดภยั และหวงั ว่า
มนั คงไมฆ่ า่ จา่ ไปแลว้ แต่โอกาสท่ีจะรอดมนั ก็ยากเหมอื นกนั "หมวดเกา้ บอกกอ้ น ทาใหก้ อ้ น
ถึงกบั ตกใจจนหนา้ ซีดบา้ งคราวน้ี และรีบเอย่ ถามหมวดเกา้ เสียงรัว
“หมวดวา่ อะไรนะ ยยั กนั ดาก็หายไปอีกคนง้นั หรือ ทาไมหมวดปลอ่ ยใหย้ ยั กนั ดาเพ่อื นผม
หายไปแบบ น้ีหมวดบอกมาสิว่ะยยั กนั ดาหายไปไดย้ งั ไงกนั ..”
กอ้ นตกใจทีร่ ูว้ า่ กนั ดากห็ ายตวั ไปอกี คน เขาเขา้ มาดึงคอเส้ือหมวดเกา้ อยา่ งโมโห เพราะความ
ลมื ตวั จนควบคุมสติไมอ่ ยู่ เขาเขยา่ ตวั หมวดเกา้ แรง ๆ
“บอกมาสิหมวดยยั กนั ดาหายไปไหน ฮ่ือ ๆ ไม่นะยยั กนั ดาฉันมาชา้ ไปใช่ไหมฮ่ือ ทาไมแกไม่
รอฉนั วะ บา้ เอย้ ผมไมน่ ่าปล่อยยยั กนั ดามากบั หมวดเลย ถา้ รู้ว่าคุณจะดแู ลยยั กนั ดาไมไ่ ดแ้ บบน้ี
..! กอ้ นถึงกบั จะยกกาป้ันชกท่ใี บหนา้ ของหมวดเกา้ ถา้ ไม่ถกู จอยเขา้ มาหา้ มเอาไวช้ ะกอ่ น
"คุณใจเยน็ ๆ สิ อยา่ เอาแต่ใชอ้ ารมณ์ หมวดเองเขาก็คงไมอ่ ยากจะใหม้ นั เป็นแบบน้ีหรอก ดู
อยา่ งฉนั กบั คณุ สิเรายงั ช่วยชีวิตจ่าสมปองไม่ไดเ้ ลย แลว้ หมวดเกา้ ละเขากค็ งไมต่ ่างจากเรานกั
หรอก เขากค็ งเสียใจทดี่ ูแลเพอ่ื นคุณไมไ่ ดเ้ หมอื นกบั ที่ฉนั กบั คณุ กเ็ สียใจ ท่ชี ่วยชีวิตจา่ สมปอง
ลูกนอ้ งของเขาไม่ไดใ้ จเยน็ ๆ สิ ชกหน้าหมวดเขาไปแลว้ มนั ทาใหเ้ ราหาพวกเขาเจอหรือไงกนั "
จอยตอ่ ว่ากอ้ นทีจ่ ะทารา้ ยหมวดเกา้ เพราะความเสียใจ เขาจงึ ปลอ่ ยมอื จากคอเส้ือของหมวด
เกา้ พรอ้ มกบั ทิง้ ตวั ลงนงั่ อยา่ งหมดแรงเมอ่ื ฟังจอยพดู จบ
“ผมเสียใจท่ีดแู ลเพือ่ นคุณไดไ้ ม่ดีพอ ผมก็ไมร่ ู้ว่ากนั ดาอยไู่ หนตอนน้ี พอ ๆ กบั พวกคุณน้ีแหละ
ครบั แต่เราตอ้ งคดิ ในทางท่ดี ีเอาไวก้ ่อน เธออาจจะปลอดภยั ดอี ยกู่ ไ็ ด”้
หมวดเกา้ พดู พร้อมกบั มองทก่ี อ้ นอยา่ งเขา้ ใจเขา ไม่ไดโ้ กรธทอี่ กี ฝ่ายจะชกหนา้ เขาเม่อื ก้ี เพราะ
ตวั เขาเองกก็ าลงั รู้สึกเป็นห่วงกนั ดาพอ ๆ กนั
“ผมก็ขอให้เป็นอยา่ งง้นั ไมง่ ้นั ผมก็ไมร่ ู้ว่าจะทายงั ไงแลว้ ตอนน้ี ยยั กนั ดาแกอยไู่ หนตอนน้ี..?
กอ้ นรีบลุกข้ึนยืนอยา่ งมคี วามหวงั รีบเช็ดน้าตาออก ผมจะไปตามหายยั กนั ดา แตก่ อ้ นยงั ไม่
ทนั ไดก้ า้ วเทา้ ไปไหน เขากม็ องเห็นเงาของอะไรสกั อยา่ งเขา้ ไปในห้องไม่ไกลจากทพี่ วกเขายนื
อยนู่ กั และมเี สียงดงั โครมครามตามมาติด ๆ
“เด๋ียวหมวดผมเหน็ มีคนวงิ่ เขา้ ไปในห้องน้นั ครับ เราตามไปดกู นั เผ่ือวา่ จะเป็นยยั กนั ดาเร็วคุณ
จอยตามผมมา”
กอ้ นออกวิง่ นาหนา้ ทุกไปท่ีหอ้ งที่เขามองเหน็ เงาสีดาวูบไหวผ่านเขา้ ไป กอ่ นจะเกิดเสียงดงั
พอวิง่ มาถึงทุกคนถงึ กบั ตกใจ เม่อื ไอเ้ งาทว่ี า่ มนั คอื ไอห้ นา้ กากผนี ้นั เอง
“กรี๊ดด..”
แตเ่ สียงรอ้ งของใครบางคนท่ใี ตเ้ ตยี งใหญ่กลางหอ้ งน้ี มนั ทาให้กอ้ นและทุกคนตอ้ งหันไป
มอง เมอื่ ไอต้ วั ที่พวกเขากาลงั หวาดกลวั มนั อยตู่ อนน้ี มนั กาลงั กม้ จะมดุ ตวั เขา้ ไปลากเอาตวั ของ
กนั ดาออกมาจากใตเ้ ตยี ง ทก่ี นั ดากาลงั คลานหนีมนั อยา่ งเอาเป็นเอาตายอยใู่ นน้นั ตอนน้ี พรอ้ ม
กบั ส่งเสียงรอ้ งอยา่ งหวาดกลวั ไปดว้ ย
“ไมอ่ อกไปนะ อยา่ มายงุ่ กบั ฉันกร๊ีดด..! “กนั ดาหลบั หูหลบั ตาร้องและคลานหนีไอต้ วั น่ากลวั
อยเู่ พยี งลาพงั ใตเ้ ตยี งแคบ ๆ กลวั จนไดแ้ ตร่ ้องกร๊ีดด!
“หมวดยยั กนั ดาอยใู่ ตเ้ ตียงน้นั เร็วหมวดเราจะตอ้ งลอ่ มนั ให้มาสนใจทางเรา เพ่ือให้ยยั กนั ดา
ออกมาจากใตเ้ ตยี งน้นั กอ่ น” กอ้ นบอกกบั ทุกคน
“ง้นั คุณจอยออกไปกอ่ น ผมกบั คณุ กอ้ นจะล่อมนั เอง ส่วนคุณหาทซี่ ่อนอยา่ ใหม้ นั เหน็ คณุ ผม
ไมอ่ ยากใหค้ ุณตกเป็นเป้าของมนั อกี คนไปเร็วครบั ”
หมวดเกา้ หันมาบอกจอยท่ียืนตวั ส่ันอยขู่ า้ งเขา หมวดเกา้ เอาลกู กระสุนใส่เพม่ิ เขา้ ไปอกี หลายนดั
ดว้ ยกนั เพราะเขาไม่มีโอกาสแน่ถา้ ไมท่ าตอนน้ี พรอ้ มกบั ยิงขมู่ นั ไปนดั หนี่ง
“ปัง..”
เพอ่ื เรียกความสนใจของมนั มาที่ตวั เขาแทน กนั ดาท่ีกาลงั คลานหนีมนั ไปรอบ ๆ พ้นื ใตเ้ ตยี ง
น้นั อยา่ งลนลาน ไอต้ วั น้นั พอไดย้ นิ เสียงปื นมนั จงึ หนั มามองทหี่ มวดเกา้ และกอ้ นแทน
"ไปคณุ รีบไปช่วยเพือ่ นคุณออกมาก่อน ทางน้ีเดี๋ยวผมจะล่อมนั เอง ไปเร็วเขา้ " หมวดเกา้ พงุ่ ตวั
เขา้ หามนั อยา่ งรวดเร็ว เปิ ดโอกาสให้กอ้ นเขา้ ไปช่วยกนั ดาออกมาจากใตเ้ ตยี ง
“เร็วกนั ดาออกมา ฉนั มาช่วยแกแลว้ ไมต่ อ้ งกลวั ”
กอ้ นกม้ บอกกนั ดาให้รีบคลานออกมาจากใตเ้ ตียงอยา่ งรอ้ นรน เพราะกลวั ว่าไอต้ วั บา้ น้นั มนั
จะหันกลบั มาเลน่ งานเขากบั กนั ดาอกี ตอนน้ีหมวดเกา้ กาลงั หลอกลอ่ มนั ให้ไปสนใจเขาแทน
แต่ดูท่าหมวดเกา้ จะเร่ิมตา้ นมนั เอาไวไ้ ม่ไหวแลว้ ตอนน้ี
หมวดเกา้ กบั ไอห้ นา้ กากผีกาลงั ต่อสูก้ นั อยา่ งเอาเป็นเอาตาย แต่หมวดเกา้ ก็เสียท่ามนั เขา้ จนได้
“ปึ กโอย๊ ..!”
ถูกมนั แทงเขา้ ทที่ อ้ งไปแผลหน่ึง เขาถงึ กบั รูส้ ึกเจบ็ ปวดและชาทกี่ ลางลาตวั แต่ก็พยายามฝืน
เอาไว้ เมือ่ มเี ลอื ดสด ๆ ไหลซึมออกมาเป้ื อนตามชายเส้ือของเขาแดงฉาน
“หมวดระวงั ”
มนั จะแทงเขาซ้าอกี คร้งั แต่เสียงของกนั ดาช่วยเขาเอาไวก้ อ่ น เธอออกมาจากใตเ้ ตยี งไดแ้ ลว้
และแยง่ เอาแทง่ เหลก็ ในมอื ของกอ้ นท่ีถอื อยู่ ฟาดไปท่หี วั ของไอต้ วั ประหลาดท่ีกาลงั จะทาร้าย
หมวดเกา้ อยตู่ อนน้ีสุดแรง
“ผวั ะ ๆๆ พลกั่ ..!น้ีแน่ ไอผ้ ีสาระเลว ไอผ้ บี า้ อยา่ ทารา้ ยเขานะ”
กนั ดาฟาดมนั ดว้ ยแท่งเหลก็ ไมย่ ้งั หลาย ๆ ทดี ว้ ยกนั จนมนั สูญเสียการทรงตวั เซไปนิดหน่ึงทา
ให้หมวดเกา้ มจี งั หวะหยบิ ปื นของเขาข้นึ มา
“ปังๆๆ”
ยิงใส่ร่างของมนั ไปสองนดั
“ปัง ๆ ..!”
ร่างของมนั ลม้ ลงมาทบั ทต่ี วั เขาไปคร่ึงตวั แต่มนั ยงั ไม่ยอมตายง่าย ๆ ยงั พยายามจะทาร้ายหมวด
เกา้ อกี คร้ัง แต่เขากไ็ มย่ อมให้มนั ฆ่าเขาไดง้ ่าย ๆ
หมวดเกา้ พยายามผลกั ตวั ของมนั ออกไปจากตวั ของเขาจนได้ พร้อมกบั ใชเ้ ทา้ ถบี ท่ใี บหนา้
ของมนั ไปแรง ๆ จนหนา้ กากทม่ี นั สวมอยทู่ าท่าจะหยดุ ออกมา และเขากถ็ ีบซ้าอกี คร้งั คราวน้ีไอ้
หนา้ กากน้ันก็หลดุ ออกไปจากใบหนา้ ของมนั จนได้ ทาให้พวกเขาไดเ้ ห็นหนา้ ตาของมนั ได้
อยา่ งชดั เจน รวมท้งั จอยท่ียงั ไมไ่ ดว้ ่ิงหนีไปไหนดว้ ย เธอถงึ กบั รอ้ งอุทานออกมาดงั ๆ
"ภูผา..ทาไมถงึ เป็นนายไปได้ ทาไมนายทาแบบน้ีภผู า ทาไมตอ้ งเป็นนายดว้ ย.”
เสียงของจอยพูดข้นึ อยา่ งรูส้ ึกเสียใจและเจบ็ ปวด เพราะไมค่ ดิ ว่าเพ่ือนสนิทของเธอเองทีฆ่ า่
เพ่อื นทกุ คน เมื่อหนา้ กากผไี ดห้ ลุดไปจากใบหนา้ ของเขา ที่นอนสลบอยตู่ รงหนา้ ทุกคนตอนน้ี
ตวั เป็น ๆ ไม่ใช่ผรู้ า้ ยทีไ่ หน เพราะไมม่ ีใครคาดคิดว่าจะเป็นภูผาไปไดน้ ้นั เอง ทที่ าเรื่องร้าย ๆ
ท้งั หมดน้ี
ต่างกพ็ ากนั ตกใจแทบชอ็ ก เพราะเขา้ ใจมาตลอดว่าพวกเขากาลงั ต่อสูอ้ ยกู่ บั ผีร้าย ท่ีพยายาม
จะพรากชีวติ ของทกุ คนไป โดยท่ีไม่มีใครคาดคดิ วา่ จะเป็นภูผาที่ทุกคนตามหาตวั เขามาตลอด
จนไม่ทนั ไดร้ ะวงั กนั ดาเพราะกาลงั ตกตะลงึ กบั ความจริงที่พวกเขาเพงิ่ ไดร้ ู้น้นั เอง
"กร๊ีดดช่วยฉนั ดว้ ย..”
จนเสียงร้องของกนั ดาดงั ข้นึ พวกเขาถึงรูส้ ึกตวั ว่าไดพ้ ลาดไปแลว้ ก็ตอนน้ีเอง แตม่ นั ก็
ไดต้ วั ของกนั ดาหายไปพร้อมกบั มนั แลว้ ตอนน้ี
"ไม่..นะยยั กนั ไม.่ .”
เสียงกอ้ นร้องข้นึ อยา่ งตกใจ เมอ่ื มองเหน็ มนั กระชากเอาตวั กนั ดาออกไปจากหอ้ งต่อหนา้ ตอ่ ตา
ทุกคน กอ้ นเองก็ช่วยกนั ดาไวไ้ ม่ทนั เพราะความประมาทของเขาเองทคี่ ิดว่ามนั ตายแลว้
“ตามมนั ไปเร็ว เราตอ้ งเอาตวั กนั ดากบั มาให้ได้ มนั ไมใ่ ช่ผีรา้ ยไม่น่าจะไปไดไ้ กล “หมวดเกา้ วิง่
ตามหลงั ภูผาไปตดิ ๆ แตก่ ็ไมท่ นั อยดู่ ี
“มนั ไปทางไหนแลว้ หมวด”
กอ้ นและหมวดเกา้ รีบวงิ่ ตามมนั ออกไป แต่ก็ไมท่ นั มนั ไวมาก น้ีขนาดว่ามนั ไดร้ ับบาดเจบ็ และ
ถกู หมวดเกา้ ยงิ ไปถงึ สองนดั มนั ยงั ว่ิงไดไ้ วและมีแรงเอาตวั กนั ดาไปได้ ท้งิ ไวแ้ ค่หนา้ กากผีของ
มนั เอาไวใ้ หด้ ตู ่างหนา้ ตกลงมนั เป็นคนหรือผีกนั แน่
ถา้ พวกเขาไมไ่ ดเ้ หน็ กบั ตาของตวั เอง วา่ เมื่อก้ีมนั ไดต้ ายไปแลว้ น้ีนา แต่ทาไมมนั กบั ลกุ
ข้ึนมาวิ่งไดอ้ ีก ตกลงมนั ยงั ไงกนั แน่ กอ้ นกบั จอยถงึ กบั ยืนหนา้ ซีด ส่วนหมวดเกา้ เขาให้รู้สึก
โกรธตวั เอง ที่เขาพลาดอีกคร้งั จนมนั ไดต้ วั กนั ดาไปแลว้ ตอนน้ี
"บา้ เอย้ ทาไมมนั จะตอ้ งเป็นแบบน้ีดว้ ยวะ..!” เขาสบถออกมาอยา่ งหวั เสียสุด ๆ
"แลว้ เราจะเอาไงดีหมวด มนั เอาตวั กนั ดาไปแลว้ ป่ านน้ีกนั ดาจะถกู มนั ฆ่าหรือยงั กไ็ มร่ ู.้ .”
กอ้ นพูดเพราะกลวั ว่ามนั จะฆา่ กนั ดาน้นั เอง
"เราตอ้ งหาเธอให้เจอ กอ่ นถงึ วนั ใหม่ของพรุ่งน้ี น้ันก็คอื เทย่ี งคืนของวนั น้ี จาไดไ้ หมที่หลวงตา
ไดบ้ อกเอาไว้ และตอ้ งช่วยคนพวกน้ีใหร้ อดกนั ดาถงึ จะรอดไปดว้ ยน้ี ก็เพิง่ จะหกโมงเชา้ เรายงั
พอมีเวลาเหลอื อยหู่ ลายชวั่ โมง รีบไปตามหากนั ดากนั เถอะ"หมวดเกา้ บอกกบั กอ้ นและจอย
" เดี๋ยวหมวด ขอผมไปดว้ ยคนสิครับ..” เสียงของทอ้ งฟ้าน้นั เอง ที่ไดเ้ รียกเขาเอาไว้
" น้ีแกหายไปไหนมา ไอผ้ ีบา้ ถึงไดม้ าเอาป่ านน้ี..” หมวดเกา้ พูดกบั ทอ้ งฟ้า ทาให้กอ้ นกบั จอย
หันมามองท่เี ขาแปลก ๆ วา่ เขาพดู กบั ใครในห้องน้มี ีแค่พวกเขาเอง
" ไมต่ อ้ งทาหนา้ สงสัยกนั หรอก ผมพูดกบั ผนี ะ" หมวดเกา้ บอกกบั ท้งั สองคน
"หา..หมวดพูดกบั ผี มนั หมายความวา่ ไงครับหมวด ช่วยพดู ให้เราเขา้ ใจกว่าน้ีจะไดไ้ หมครับ
..งงไปหมดแลว้ เน่ีย “ กอ้ นถามเขา คาวา่ ผีทาให้จอยถงึ กบั รีบขยบั เขา้ มาใกลก้ อ้ น อยา่ งกลวั ๆ
"คุณจาตอนทห่ี ลวงตาเอาข้ีเถา้ ใหผ้ มทาเปลือกตาไดไ้ หมละครบั ผมถงึ ไดม้ องเหน็ วิญญาณ
ของคนตายไดย้ งั ไงละ และไอด้ วงวิญญาณน้ี มนั ก็ติดตามผมกบั กนั ดามาจากวดั ท่เี ราไปหา
หลวงตาน้นั แหละครบั " หมวดเกา้ บอกกบั กอ้ น
"จาไดค้ รับหมวด แลว้ ดวงวญิ ญาณท่ีหมวดกาลงั เจออยนู่ ้ี มนั ของใครหรือครับมาดีหรือรา้ ย
ครับ”
กอ้ นถามท้งั ท่ีขนแขนของเขาเร่ิมลกุ เกรียวและเยน็ วาบไปถึงไขสนั หลงั เลยตอนน้ี เมอ่ื เพิง่ จะรูว้ า่
มวี ิญญาณอยกู่ บั พวกเขาในน้ี จอยย่ิงแลว้ ใหญเ่ ธอถงึ กบั กระโดดเขา้ มาเบยี ดกอ้ นเลยคร้งั น้ี ไม่แค่
ยนื ใกลแ้ ลว้
"จริงหรือคุณทวี่ า่ มผี ีอยกู่ บั เราในหอ้ งน้ี ฉันกลวั เขาอยสู่ ่วนไหนในห้องน้ีค่ะ หมวดช่วยบอก
ฉนั ท.ี .อยา่ ให้เขาเขา้ มาใกลฉ้ ันนะ ฉนั กลวั ผี ” จอยพยายามมองไปทว่ั ห้องอยา่ งหวาดกลวั
"เขายืนอยตู่ รงหนา้ คณุ น้ีเองครบั ตอนน้ี และกาลงั มองคุณอยู่ " หมวดเกา้ บอกจอย
"หาหมวดว่าไงนะ ขะ เขาอยใู่ กลฉ้ ันและกาลงั มองฉันดว้ ยไม่เอาฉันไม่ชอบผี " จอยถึงกบั รีบ
กระโดดกอดกอ้ นเอาไวท้ ้งั ตวั เลยคร้ังน้ี
"หมวดไม่ไดแ้ คจ่ ะลอ้ ฉันเลน่ ใช่ไหมคะ่ ทว่ี า่ ผกี าลงั มองฉนั อยู่ คณุ ช่วยบอกผอี อกไปห่าง ๆ
ฉันทไี ดโ้ ปรดฉนั กลวั ผ"ี
จอยบอกเสียงสน่ั กลวั ทาเอาทอ้ งฟ้าถงึ กบั อดทจี่ ะขาจอยไมไ่ ดท้ กี่ ลวั เขา และกาลงั คิดวา่ ถา้ จอย
ไดร้ ู้วา่ ผที ่หี มวดเกา้ พดู ถงึ อยนู่ ้ี คือเขาจอยยงั จะกลวั อยไู่ หม..”
" ไมต่ อ้ งกลวั ไอผ้ นี ้ีมนั ไมท่ าอะไรคณุ หรอกน่า ใหม้ นั กลา้ ทาสิผมจะเตะมนั เขา้ ให้ " หมวด
เกา้ บอกจอยสีหนา้ จริงจงั
"เฮส้ ่วนนายถอยออกมายนื ห่าง ๆ เธอเลยไอผ้ บี า้ และบอกฉันมาแกช่ืออะไร ต้งั แตเ่ จอกนั แก
ยงั ไมย่ อมบอกช่ือของแกกบั ฉนั เลย..” หมวดเกา้ เอย่ ถามผีตรงหนา้ เขาเสียงเขม้ คราวน้ีทอ้ งฟ้า
ยอมบอกช่ือของเขากบั หมวดเกา้ เพราเขาหาตวั ภผู าเอจแลว้ น้นั เอง
"ผมช่ือทอ้ งฟ้า" เขาหนั มาตอบหมวดเกา้ แตย่ งั ไม่ยอมถอยออกห่างจอย เพราะเขากาลงั ดีใจทไ่ี ด้
เจอจอยเพื่อนของนอ้ งชาย
" ทอ้ งฟ้าง้นั หรือ อืมชื่อนายน้ีมนั แปลกดีช่ือทอ้ งฟ้าฟังดูยิ่งใหญน่ ่าด.ู .” หมวดเกา้ พดู แตจ่ อยกบั
ให้รูส้ ึกสะดุดหูกบั ช่อื ของเขา
"เด๋ียวผที ่ีหมวดเกา้ กาลงั พูดดว้ ย เขาช่ือทอ้ งฟ้าจริงหรือ แลว้ เขามพี น่ี อ้ งไหมค่ะ..” จอยถามอยา่ ง
ต่นื เตน้
"ว่าไงเธอถาม ว่านายมพี ่ีนอ้ งไหม..” หมวดเกา้ ถามทอ้ งฟ้า
"มีนอ้ งชายช่ือภผู า" ทอ้ งฟ้าตอบคาถามของจอย และหมวดเกา้