กนั ดาเมอื่ ไดย้ นิ ทอ้ งฟ้าพูดจบกถ็ งึ กบั ใหร้ ูส้ กึ ผดิ ทท่ี าใหท้ อ้ งฟ้ารูส้ กึ ไมด่ ที เ่ี ขาตอ้ งทงิ้ หมวด
เกา้ ในครงั้ นเ้ี พอ่ื ชว่ ยเธอเชน่ กนั ถา้ จะผดิ คน ๆนัน้ มันก็คอื เธอทท่ี าใหพ้ วกเขาตอ้ งเป็ นห่วงและ
เสยี สละในครงั้ นี้กันดาจงึ ยกหลังมอื ขน้ึ เชด็ น้าตาออกจากแกม้ ของเธอกอ่ นจะเอย่ พดู ออกมาเบา
ๆ เสยี งสนั่ เครอื่
"ตอนนนี้ ายควรจะหาทางเขา้ ร่างของนายใหไ้ ดก้ อ่ นเถอะอยา่ พง่ึ คดิ ถงึ เรอ่ื งของหมวดเกา้ เขา
เลยอย่างนอ้ ยกอ็ ย่าทาใหเ้ ขาผดิ หวังทช่ี ว่ ยพวกเราจนตอ้ งตดั โอกาสทจ่ี ะไดก้ ลับมาของเขา"
กนั ดาพยายามทาตัวใหเ้ ขม้ แข็งเพราะไมอ่ ยากจะเป็ นตัวถว่ งของทกุ คนนนั้ เองถงึ ตอนนเี้ ธอ
จะรูส้ กึ เจบ็ ปวดมากแค่ไหนก็ตามพยายามพดู ใหท้ อ้ งฟ้าทาในสง่ิ ทเ่ี ขาควรจะทาตอนนี้ใหส้ าเรจ็
กอ่ น
"ผมจะลองดูอกี ครงั้ หวงั วา่ ครงั้ น้ีจะไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ อกี แลว้ นะ"พดู จบทอ้ งฟ้าก็ลกุ ขน้ึ เดนิ เขา้
ไปทป่ี ลายเตยี งพยาบาลทม่ี รี ่างของเขานอนหลบั อยดู่ ว้ ยทา่ ทางไมค่ ่อยจะมนั่ ใจวา่ เขาจะเขา้ รา่ ง
ได ้
"คุณตอ้ งมนั่ ใจสอิ ยา่ กลวั รบี ทามันซะ"กันดาเดนิ มาจบั มอื เขาเอาไวพ้ รอ้ มกบั พดู ใหก้ าลงั ใจเขา
"มนั จบแลว้ เชอ่ื ฉนั เขา้ ร่างของคณุ เถอะฉันจะอย่กู บั คณุ จนกว่าจะแน่ใจว่าคุณเขา้ รา่ งไดแ้ ลว้ ฉัน
ถงึ จะไปไมม่ อี ะไรทต่ี อ้ งกลัวอกี แลว้ "กนั ดากอดทอ้ งฟ้าเอาไวห้ ลวม ๆ
"สญั ญานะวา่ คณุ จะอยู่จนผมรูส้ กึ ตวั พนื้ ขน้ึ มาคุณคอื คนทผ่ี มอยากตน่ื ขนึ้ มาเห็นหนา้ เป็ นคนแรก
อย่างอย่างนอ้ ยนอกจากภผู ากม็ คี ณุ ทรี่ เู ้ รอื่ งของผมมากทสี่ ดุ มนั อาจฟังดผู มเป็ นคนทเี่ หน็ แกต่ ัว
แต่ผมกอ็ ยากขอคณุ ใหอ้ ย่กู ับผมกอ่ น"
ทอ้ งฟ้าไมก่ ลา้ บอกกนั ดาวา่ เขารกั เธอเชน่ เดยี วกบั ทหี่ มวดเกา้ รกั เธอไดแ้ ต่เก็บความรูส้ กึ ของ
เขาเอาไวเ้ พราะรดู ้ วี ่ากันดารกั หมวดเกา้ ไมใ่ ชเ่ ขานัน้ เองบอกไปมนั คงจะทาใหเ้ ธอตอ้ งลาบากใจ
เปล่า ๆ เขาจงึ เลอื กทจ่ี ะไม่บอกเธอวา่ เขารกั เธอและอยากใหเ้ วลาเธอไดท้ าใจทตี่ อ้ งเสยี คนรัก
ไปในนรกนัน้ อยา่ งนอ้ ยทงั้ สองคนกค็ อื คนทส่ี าคญั สาหรับเขา
"ไดฉ้ นั สญั ญากับนายรบี ทาเถอะฉันจะยนื อยใู่ กล ้ ๆ ตวั นายและคอ่ ยจับมอื นายเอาไวจ้ นกว่า
นายจะพนื้ "กนั ดาบอกเสยี งเครา้ ๆ และเขา้ ใจความรสู ้ กึ ของทอ้ งฟ้าวา่ เขากาลังรสู ้ กึ กลัวนัน้ เอง
"ผมไปนะแลว้ เจอกันครบั "กอ่ นจะเดนิ ไปเขา้ รา่ งทอ้ งฟ้าตดั สนิ ใจดงึ ตวั กันดาไปกอดเอาไวแ้ น่น
ๆ
"ขอบคุณสาหรับทุกอย่างทค่ี ุณทาใหผ้ มกบั นอ้ งชายครบั ผมจะไมม่ วี นั ลมื มนั ตลอดไปวา่ ครงั้
หนงึ่ คณุ และหมวดเกา้ ทาเพอ่ื เราสองคนมากแคไ่ หนขอบคณุ จรงิ ๆ "
พดู จบเขาก็ตัดสนิ ใจพงุ่ ตวั ไปทรี่ ่างของเขาบนเตยี งพยาบาลกันดาไดแ้ ตร่ สู ้ กึ แปลก ๆ กบั
ออ้ มกอดสดุ ทา้ ยของทอ้ งฟ้ากอ่ นทเ่ี ขาจะจากไปเขา้ รา่ งของเขามนั บอกไมถ่ ูกมนั เหมอื นทหี่ มวด
เกา้ กอดเธอกอ่ นทเ่ี ขาจะจากไปเชน่ กนั
ทอ้ งฟ้าพยายามจะเขา้ ร่างของเขาครัง้ นเ้ี ขาทามันสาเรจ็ เครอื่ งตรวจวัดสญั ญาณเตน้ ของหวั ใจ
ของเขามนั เรมิ่ เตน้ เป็ นปกตทิ าใหพ้ วกหมอและพยาบาลทก่ี าลังตรวจร่างกายของเขาอย่ตู อนนี้
รูส้ กึ แปลกใจเอามาก ๆ
"หมอค่ะมาดนู ้สี คิ ะ่ ชพี จรคนไขเ้ ตน้ แรงกว่าเดมิ ค่ะและหวั ใจของเขากเ็ ตน้ ปกตกิ ว่าทกุ วนั ไมอ่ อ่ น
แรงอกี แลว้ หมอว่าแบบน้เี ขามสี ทิ ธจิ์ ะพนื้ ไหมคะ่ .?พยาบาลทเ่ี ฝ้าไขข้ องเขารบี รายงานคุณ
หมอธมี
"อม่ื จรงิ ดว้ ยเป็ นสญั ญาณทดี่ ที ุกคนเตรยี มตวั เอาไวค้ งอกี ไมน่ านเขาอาจจะรสู ้ กึ ตัวก็ไดข้ อผม
ตรวจรา่ งกายของเขาอกี ครงั้ เพอื่ ความแนใ่ จว่าเขาจะพน้ื ขน้ึ มาแน่ ๆ และคุณพยาบาลรบี ออกไป
บอกญาตขิ องคนไขใ้ หผ้ มทวี ่าเราอาจไดเ้ ขากลับมาซงึ่ ผมเองยงั แปลกใจอยู่เลยวา่ มันเป็ นไปได ้
ยังไงกนั ผมคดิ วา่ เขาจะนอนหลบั เป็ นเจา้ ชายนทิ ราตลอดไปซะอกี โอพ้ ระเจา้ ไดเ้ มตตาเขาแลว้
ไปเร็วเขา้ "
หมอธมี บอกกบั พยาบาลผชู ้ ว่ ยของเขาน้าเสยี งตน่ื เตน้ สดุ ๆ โดยไมร่ เู ้ ลยว่าขา้ ง ๆ กายของ
พวกเขาตอนนไ้ี ดม้ ดี วงวญิ ญาณของกนั ดายนื อยกู่ บั ทอ้ งฟ้าดว้ ยตลอดเวลาเธอไดท้ าตามทไี่ ด ้
สัญญากบั เขาเอาไวน้ ัน้ เองวา่ จะรอใหเ้ ขาพนื้ กอ่ นถงึ ค่อยไปทร่ี ่างของเธอทว่ี ดั นัน้ ทตี่ อนน้ีภผู า
กาลงั เฝ้ารอใหเ้ ธอพน้ื ขน้ึ มาเชน่ กนั หลังจากทเ่ี ขาโทรหาพอ่ และแมข่ องเขาถงึ ไดร้ วู ้ า่ พช่ี ายของ
เขาก็ยงั ไมพ่ น้ื เชน่ กนั
"บา้ จรงิ มนั ไดเ้ กดิ อะไรขนึ้ กบั พวกเขาทงั้ สามคนกันแน่ครบั คณุ ลุงทาไมผมถงึ พน้ื แคค่ นเดยี ว..?
ภผู าเอย่ ถามคณุ ลงุ ของเขาดว้ ยความสงสยั ว่าทาไมพชี่ ายและกนั ดาพรอ้ มทัง้ หมวดเกา้ ถงึ ไม่
กลบั มาซะที
"ลุงเองกบ็ อกไมไ่ ดเ้ ชน่ กนั นายภูหลานคงตอ้ งพารา่ งของเธอไปหาพวกเขาทโี่ รงพยาบาลแลว้ ละ
หลานตอนนค้ี งตอ้ งรอใหส้ งิ่ ศักดส์ิ ทิ ธเ์ิ ป็ นผกู ้ าหนดซะตาของพวกเขาแลว้ ละถา้ บญุ หรอื อายุขัย
ของพวกเขายงั มอี ยู่พวกเขากค็ งจะกลับออกมาจากนรกนัน้ ไดเ้ หมอื นกบั หลานรบี ไปเถอะเอารถ
ลงุ ไปนา่ จะเรว็ กว่า"คุณลุงของเขาหยบิ กญุ แจรถใหเ้ ขา
"ครับคณุ ลงุ ผมจะตอ้ งไปดูใหเ้ ห็นกบั ตาของผมว่าพที่ อ้ งฟ้าเขาอยูท่ ไ่ี หนตอนน้ี"
พดู จบภูผาก็ทาท่าจะกา้ วออกไปจากหอ้ งเก็บศพแต่อย่ดู ี ๆ เขากร็ ูส้ กึ แปลก ๆ ถงึ กับพูดขน้ึ
ดงั ๆ
"โอ๊ยทาไมผมถงึ เวยี นหัวแบบนลี้ ะครับคุณลุงมองไม่เหน็ อะไรเลยตอนนแี้ ยแ่ ลว้ โครมตบุ ..?
พูดจบเขากว็ บู ไปเฉยเลยลม้ ลงต่อหนา้ ตอ่ ตาของทงั้ สองคนทก่ี าลังนง่ั มองเขาอยอู่ ยา่ ง
ตกใจกับเสยี งรอ้ งบอกของ
เขาโดยไมท่ นั ไดค้ าดคดิ วา่ จะมอี ะไรเกดิ ขน้ึ กับเขาอกี นัน้ เองดว้ ยอานาจของอะไรสกั อยา่ งทาให ้
เขาเกดิ อาการแปลก ๆ
"นายภหู ลานเป็ นอะไรเรว็ จ่าเขา้ ไปดูเขาทที าไมอยู่ดี ๆถงึ บอกว่าเวยี นหวั ไดแ้ ละนนั้ ลม้ ลง
ไปแลว้ ตอนนี้บา้ จรงิ มนั กาลังเกดิ อะไรขน้ึ กันแน"่ คณุ ลงุ รบี ลกุ ขนึ้ มาดเู ขาพรอ้ มกบั จ่าสมชาย
"นายภหู ลานตน่ื สเิ ป็ นอะไรไปนายภไู ดย้ นิ ลุงไหม..?
คุณลงุ ของเขาพยายามปลกุ เขาใหต้ น่ื ขนึ้ อย่างรอ้ นรนและรบี เอาน้ามนตพ์ รมทหี่ ัวและ
ใบหนา้ ของเขาจนภผู าพนื้ ขน้ึ มาอกี ครัง้ จนไดเ้ ขาค่อย ๆ ลมื ตาขนึ้ มามองหนา้ ทกุ คนอยา่ งรูส้ กึ
แปลกใจวา่ เขาอย่ไู หนตอนนที้ า่ ทางของเขาทาใหค้ ุณลงุ และจ่าสมชายเรม่ิ รูส้ กึ แปลก ๆ เหมอื น
เขากาลงั จาอะไรไมไ่ ดน้ นั้ เองว่าไดเ้ กดิ อะไรขน้ึ กับเขา
"คณุ ลุงจา่ สมชายทาไมผมถงึ มาอยกู่ บั คุณลงุ และจา่ สมชายไดล้ ะครบั ..แลว้ น้ผี มเป็ นอะไรไปครับ
..? ทาใหท้ งั้ สองคนถงึ กบั เงยหนา้ ขน้ึ มาสบตากันอย่างมนึ งงแต่ต่างก็คดิ ในใจเอาละสภิ ผู าจา
ไม่ไดว้ า่ เขาไดไ้ ปทไี่ หนมานัน้ เองตอนนี้
"ออ๋ หลานเป็ นลมไปนะไมม่ อี ะไรรูส้ กึ ตวั ก็ดแี ลว้ มาลุกขนึ้ มาน่ังทโี่ ลง่ ๆ กอ่ นคอ่ ยคยุ กัน"
คุณลงุ ของเขาบอกกอ่ นจะหันมาทางจา่ สมชายประมาณวา่ ไม่ตอ้ งบอกเขาเรอ่ื งทเ่ี กดิ ขน้ึ
ปลอ่ ยเอาไวแ้ บบนแี้ หละทาใหจ้ ่าสมชายเรม่ิ ไมเ่ ขา้ ใจว่าทาไมถงึ เป็ นแบบนไ้ี ปได ้
"เอาน่าจ่าเรอื่ งบางเรอ่ื งลมื ๆ มันไปไดก้ ็จะดกี ับพวกเขาผมคดิ ว่าคงมใี ครสกั คนไมอ่ ยากจะให ้
พวกเขาจดจาไดว้ า่ พวกเขาไดไ้ ปทไี่ หนมานนั้ เองเราเก็บไวเ้ ป็ นความลับนะดแี ลว้ "คณุ ลงุ เขากม้
ลงมากระซบิ บอกจ่าสมชาย
"เอาอย่างงนั้ เลยหรอื ครับ..? จา่ สมชายยงั มถี ามท่านอกี ครงั้ เพอ่ื ความแนใ่ จ
"อมื่ อย่างนนั้ แหละปลอ่ ยใหม้ นั เป็ นไปตามทางของมนั ผมคดิ ว่าเรอื่ งบางเรอื่ งปล่อยใหม้ ันเป็ น
อดตี ไปกับพวกเขานะดแี ลว้ อย่าไปอยากรมู ้ นั นักเลยจา่ คนทโ่ี ลกนัน้ อาจจะอยากใหพ้ วกเขาลมื
เรอื่ งของพวกเขาไปซะจะไดไ้ ม่มปี ัญหากับพวกเขาในการใชช้ วี ติ ทเ่ี หลอื อยอู่ กี ตอ่ ไปใหม้ ันจบไป
แบบนีล้ ะดแี ลว้ จ่ารแู ้ ค่ผมกบั คุณก็พอโอเคนะคุณดสู แิ ม่หนูนัน้ เธอก็กลบั มาแลว้ "
พูดจบคุณลงุ กช็ มี้ อื ไปทร่ี า่ งของกันดาทต่ี อนนเี้ ธอเรม่ิ ขยับตัวแลว้ และคอ่ ย ๆ ลมื ตาขน้ึ มา
มองทพี่ วกเขาเชน่ กนั มที ่าทางแปลก ๆ แบบเดยี วกบั ภูผาอกี คนและถามหาน้าดมื่ เสยี งดงั ๆ
สว่ นคณุ ลุงของเขากก็ าลงั จอ้ งมองสบตากับท่านพญายมอย่ตู อนน้ีเหมอื นกาลังทาสญั ญา
ต่อกนั และกนั กอ่ นทร่ี ่างของท่านพญายมจะหายไปโดยทจี่ ่าสมชายไมม่ วี นั ไดร้ วู ้ า่ ท่านไดเ้ จอกับ
ใครในหอ้ งนไ้ี มไ่ กลจากโลงศพแกว้ ตรงหนา้ ของท่านน้ีเอง
"น้าขอน้าหนูดม่ื ทคี ะ่ ใครกไ็ ด.้ .? เสยี งกนั ดาเธอเรยี กหาน้าดม่ื ดว้ ยทา่ ทางกระหายน้าสดุ ๆ
ทาใหจ้ ่าสมชายเรมิ่ พอจะเขา้ ใจในสงิ่ ทคี่ ุณลงุ บอกกบั เขาก็ตอนน้ีเอง
"อา้ วตนื่ แลว้ หรอื หนกู นั ดาพอดเี ลยเจา้ ภูผาเองกพ็ ง่ึ ตน่ื หลาน ๆ นอนหลบั ไปนานมากเลยนะมา
ๆ ลุกขนึ้ มาดม่ื น้านก้ี อ่ นท่าทางจะหวิ น้ามากเลยสนิ ้จี า่ เอาอะไรมาใหห้ นูกันดาเขาดม่ื หน่อยนอน
นานคงจะหวิ น้านา่ ดูเสร็จแลว้ พวกเราจะไดก้ ลับออกไปจากวัดนกี้ นั ซะทอี ยู่นานเกนิ ไปแลว้ "
คณุ ลงุ พูดเหมอื นไม่ไดม้ อี ะไรเกดิ ขนึ้ เลยสักกระนดิ เดยี วทาเอาจา่ สมชายทไ่ี ม่ไดถ้ ูกสัง่ ให ้
ลมื เหมอื นกับทงั้ สองคนทเี่ ขาเองกไ็ มร่ วู ้ า่ เด็กสองคนนีไ้ ดไ้ ปเจอกับอะไรมาถงึ ไดถ้ ูกลบความ
ทรงจาบางสว่ นของพวกเขาออกไปคอื จาไมไ่ ดว้ ่าตัวเองไดไ้ ปทไ่ี หนมานนั้ เองจ่าสมชายคันปาก
อยากจะบอกพวกเขาเต็มทนและอยากจะถามวา่ พวกเขาไดไ้ ปเจออะไรมากนั แนแ่ ตพ่ อเจอ
สายตาหา้ มปราบดุ ๆ มาจากคณุ ลุงของภผู าเขากเ็ ลยตอ้ งเกบ็ ความอยากรอู ้ ยากเห็นเอาไวต้ อ่ ไป
"ฮา่ เลยอดไดร้ เู ้ ลยเรากเ็ ลน่ จาอะไรกนั ไม่ไดแ้ บบนี้ถามไปกค็ งจะตอบในสงิ่ ทเี่ ขาอยากจะรู ้
ไม่ไดอ้ ยดู่ โี คตรสงสยั วา่ พวกเขาไดไ้ ปเจอกับมัจจรุ าชตัวเป็ น ๆ มาจรงิ ๆ เหรอเพราะตอนทภี่ ูผา
พนื้ ขน้ึ มาใหม่ ๆ เขายงั พูดถงึ มัจจุราชอยเู่ ลยแตม่ าตอนน้ีกบั จาไมไ่ ดซ้ ะแลว้ แย่จงั เลยอดรเู ้ รอ่ื ง
ต่อไปจ่าสมชายไดย้ นิ เขาพดู ถงึ ทา่ นพญายมและมจั จุราชอะไรนแ้ี หละถา้ เขาฟังไมผ่ ดิ แตท่ าไม
ตอนนเี้ ขากลับเหมอื นคนทพี่ งึ่ ตน่ื นอนมาเทา่ นัน้ หรอื วา่ เขาแค่นอนหลับแลว้ ฝันไปพอตนื่ ขนึ้ มาก็
ลมื หมด..?
จ่าสมชายไดแ้ ต่แอบบ่นในใจเพราะจะถามกไ็ ม่ไดอ้ ยู่ดเี พราะตอนนภี้ ูผาและกนั ดาจาอะไร
ไม่ไดแ้ ลว้ ซง่ึ จา่ สมชายเองกไ็ ม่รูว้ า่ ทาไม
ดา้ นทอ้ งฟ้าตอนน้เี ขาเองก็รูส้ กึ ตวั แลว้ เขากาลงั อยูก่ ับหมอและพ่อแมข่ องเขา"คุณรูส้ กึ ยังไง
บา้ งครับ..?
หมอธมี เอย่ ถามคนไขข้ องเขาดว้ ยความตน่ื เตน้ ทคี่ นไขข้ องเขารสู ้ กึ ตัวซะทแี ละแถมเขายงั
แขง็ แรงดเี หมอื นกบั คนไมไ่ ดป้ ่ วยเลยสักนดิ เดยี วซงึ่ มันแปลกมากบาดแผลของเขาหายดี
หมดแลว้ ตอนน้ีพรุ่งนี้หลงั จากตรวจเชค็ รา่ งกายอกี ครัง้ ก็นา่ จะออกจากโรงพยาบาลกลับบา้ นได ้
"ผมสบายดคี รับคุณหมอขอบคุณมาก ๆ ทช่ี ว่ ยชวี ติ ผมในครัง้ น"ี้
ทอ้ งฟ้าบอกกับหมอธมี อย่างจรงิ ใจและเขาเองกจ็ าไมไ่ ดว้ ่าไดเ้ กดิ อะไรขนึ้ กับเขาเชน่ กนั รู ้
แตว่ ่าเขาไดเ้ กดิ อตุ บตั เิ หตุรถซนในอโุ มงคเ์ มอ่ื หลายเดอื นกอ่ นและนอนเป็ นเจา้ ชายนทิ ราอยนู่ าน
จนถงึ วันนเ้ี ขาถงึ ไดต้ นื่ ขน้ึ มาหลงั จากทที่ กุ คนเขา้ เยย่ี มเขาเสร็จแลว้ ก็พากนั ออกไปรวมทงั้ ภผู า
และพอ่ แม่ของเขาดว้ ย
หมอจงึ บอกใหพ้ วกเขาออกไปเพอื่ ใหท้ อ้ งฟ้าไดพ้ กั ผอ่ นกอ่ นถา้ วนั นเ้ี ขาปกตดิ กี จ็ ะได ้
กลับบา้ นทุกคนจงึ ออกไปจากหอ้ งปลอ่ ยใหเ้ ขาไดพ้ กั หลงั จากทนี่ อนหลบั มานานมาก ๆ ทงั้ ๆ ที่
เขายังไมอ่ ยากจะพกั เพราะนอนมามากพอแลว้ นัน้ เองแตไ่ ม่กลา้ จะขัดคาส่งั ของหมอจงึ ตอ้ งยอม
พกั อกี วันบนเตยี งพยาบาลในหอ้ งพักฟ้ืนของเขาตอนนี้
เขากาลงั น่ังอยู่บนเตยี งเพอื่ คดิ อะไรเพลนิ ๆ เขารูส้ กึ เหมอื นมสี ายลมเย็น ๆ พดั ผ่านตัวเขาไป
วูบหนง่ึ แตพ่ อเขาหันมองไปรอบ ๆ หอ้ งกับไม่เจอใครหรอื อะไรเลยแต่ความรสู ้ กึ ของเขามนั กับ
บอกว่าเหมอื นมใี ครสักคนอยใู่ นหอ้ งน้กี บั เขาหรอื วา่ เขาจะคดิ ไปเองนะชายหน่มุ คดิ แต่ตวามรสู ้ กึ
ของเขามนั ก็ยงั รบั รแู ้ ละรสู ้ กึ ไดเ้ หมอื นกบั มใี ครกาลังจอ้ งมองเขาอยู่ในหอ้ งนท้ี ไี่ หนสกั แหง่ แต่
เขากบั มองไมเ่ ห็น
"ทาไมเราถงึ รสู ้ กึ เหมอื นมใี ครจอ้ งเราอยู่นะ..หรอื วา่ เราจะนอนนานเกนิ ไปอยา่ งทหี่ มอบอก
จรงิ ๆ เลยฟ่ งุ ซา่ นไปเองคงไม่มอี ะไรหรอกน่าในหอ้ งก็มแี คเ่ ราคนเดยี วบา้ จรงิ เราไมใ่ ชค่ นกลัวผี
ซะหน่อย"
เขาบน่ เบา ๆ โดยไมร่ ูว้ ่าสงิ่ ทเ่ี ขากาลงั รสู ้ กึ นัน้ เขาไมไ่ ดค้ ดิ ไปเองแตม่ รี า่ งของใครบางคนยนื
อย่ขู า้ ง ๆ เตยี งของเขาจรงิ ๆ แต่เขามองไม่เหน็ อกี ฝ่ ายกเ็ ทา่ นนั้ จนกระทงั้ ทอ้ งฟ้ามองไปเห็นมี
กระดาษแผ่นหนงึ่ ทมี่ อี ยแู่ ค่ครงึ่ เดยี วถูกผา้ ห่มของเขาทบั มนั เอาไวอ้ ยตู่ อนนเ้ี ขาจงึ กม้ ลงหยบิ มัน
ขน้ึ มาดู
"เอน้ีมนั กระดาษอะไรกันแปลกจรงิ ทาไมเราถงึ รูส้ กึ คนุ ้ ๆ กับภาพวาดน้จี งั เลย..?
ภาพวาดรปู เทวดาทม่ี อี ยแู่ ค่ครง่ึ เดยี วในกระดาษยบั ๆ ตรงหนา้ ของเขาแตเ่ ขากบั คดิ ไมอ่ อก
ว่ามนั มาจากไหนถงึ ไดม้ าอยูบ่ นเตยี งของเขาไดแ้ ปลกทาไมเขาถงึ รูส้ กึ คุน้ เคยและรสู ้ กึ ว่า
ภาพวาดนมี้ ันกาลังยน่ื มอื มาทเี่ ขา..ทอ้ งฟ้าจอ้ งมองภาพวาดเหมอื นกบั ว่ามันกาลังมชี วี ติ และเอา
มอื สมั ผัสทก่ี ระดาษครงึ่ แผน่ นเี้ บา ๆ เพราะกลวั วา่ มันจะขาดนัน้ เองและเขารูส้ กึ ถงึ พลงั บางอย่าง
จากมนั ไดแ้ ต่ไม่สามารถพูดออกมาเป็ นคาพดู ไดจ้ นตอ้ งรบี ชกั ฝ่ ามอื ออกจากแผ่นกระดาษในมอื
ของเขาอย่างรวดเร็วอยา่ งหวาดกลวั มันแปลก ๆ
"บา้ ไมห่ รอกน่าเราแค่คดิ ไปเองแน่ ๆ เป็ นไปไมไ่ ดบ้ า้ แลว้ มนั ก็แคก่ ระดาษแผน่ หนงึ่ เทา่ นัน้ เรา
ทา่ จะบา้ หหึ หึ "ึ
ทอ้ งฟ้าหัวเราะตัวเองอยู่คนเดยี วบนเตยี งโดยมรี า่ งอกี รา่ งยนื มองเขาอย่างมงึ งงว่าเขา
หวั เราะอะไรของเขาดูท่าทางไม่อยากจะเชอ่ื กบั พลังทเี่ ขาพยายามจะสอ่ื กับอกี ฝ่ ายนัน้ เอง
ทอ้ งฟ้าพยายามสลัดหวั เพอื่ ขับไลไ่ อค้ วามคดิ ของเขาใหม้ ันออกไปจากหัวของเขาและเอา
แผ่นกระดาษเก็บไวใ้ ตห้ มอนของเขาแทน
หนงึ ปีผา่ นไปทสี่ านักงานตารวจสบื สวนสอบสวนภาคพเิ ศษจ่าสมชายหลงั จากทเ่ี ขาไดร้ วด
รวมหลักฐานมาไดท้ งั้ หมดทเี่ ขาหามาไดจ้ ากบา้ นทถี่ ูกไฟเผาไหมเ้ กอื บทงั้ หลงั เมอื่ หนงึ่ ปีทผี่ า่ น
มาซง่ึ เจา้ ของคดกี ค็ อื หมวดเกา้ ทไ่ี ดห้ ายตัวไปในการตามสบื คดนี ี้ไม่มใี ครไดเ้ จอหนา้ เขาอกี เลย
จนวนั น้ี
จา่ สมชายไดป้ ิดคดขี องเดก็ สาวกาหลงทห่ี ายตัวไปแทนหมวดเกา้ โดยเขาไดท้ าการปิด
สานวนคดแี ละสรปุ ว่าเป็ นการฆาตกรรมโดยเดก็ สาวกาหลงทไี่ ดว้ างแผนฆา่ เพอื่ น ๆ ของเธอเพอ่ื
แกแ้ คน้ ทกุ คนนนั้ เอง
จ่าสมชายไมก่ ลา้ บอกกับเจา้ นายหรอื ผบู ้ ญั ชาการของเขาวา่ เรอื่ งทงั้ หมดทเี่ กดิ ขน้ึ เป็ นฝีมอื
ของผรี า้ ยนัน้ เองพูดไปใครมันจะมาเชอ่ื เขาจงึ ปล่อยใหเ้ รอ่ื งมนั จบในแบบทเ่ี ขาไมต่ อ้ งมาน่งั
อธบิ ายอะไรใหม้ ากความดกี ว่าเดยี๋ วเรอื่ งจะไปกนั ใหญถ่ า้ ขนื บอกออกไปตามความจรงิ ปล่อยให ้
ทกุ คนเขา้ ใจวา่ มนั คอื การฆาตรกรรมน้ีแหละดแี ลว้ เขาคดิ
และไหนจะเรอ่ื งทหี่ มวดเกา้ มาหายตัวไปอยา่ งลกึ ลบั อกี ละจนป่ านนเี้ ขายงั หาคาตอบไม่ไดเ้ ลย
จะไปตามหาอกี ฝ่ ายทไ่ี หนเขากจ็ นปัญญาสงสารแต่คณุ แมข่ องหมวดเกา้ ทไี่ ม่มวี ันไดร้ วู ้ า่ ลูกชาย
ของท่านเป็ นตายรา้ ยดยี งั ไงและยังคงมชี วี ติ อยู่หรอื ว่าไดต้ ายจากโลกนี้ไปแลว้ นัน้ เองเรอื่ งบาง
เรอื่ งมันกเ็ หลอื เชอ่ื เกนิ กว่าทค่ี นธรรมดาอยา่ งเรา ๆ จะเอาไปพดู ใหใ้ ครฟังไดว้ า่ จรงิ ๆ แลว้ มนั ได ้
เกดิ อะไรขนึ้ กับพวกเขาทงั้ หมดเขาแน.่ .?
สว่ นกนั ดาหลังจากวันนัน้ เป็ นตน้ มาเธอกไ็ ดก้ ลายเป็ นนักเขยี นเตม็ ตัวซง่ึ เธอเองก็ไม่รูว้ ่าเขยี น
มันไดย้ งั ไงเหมอื นกนั รแู ้ ต่ว่ามันอย่ใู นหวั ของเธอพอนกึ อยากเขยี นเธอกเ็ ขยี นมนั ไดย้ ังกะเธอได ้
ไปเจอเรอื่ งทเี่ ธอเขยี นมันมาดว้ ยตวั เธอเองกไ็ มป่ ่ านวนั นี้คอื วนั ทเ่ี ธอจะเปิดตวั หนังสอื เลม่ แรก
ของเธอนัน้ เอง
กนั ดาใหร้ ูส้ กึ ตนื่ เตน้ เอามาก ๆ มอื ของเธอเยน็ เฉยี บเพราะกาลังรสู ้ กึ ตนื่ เตน้ สดุ ๆ หนังสอื เลม่
แรกของเธอมนั กาลงั จะไดอ้ อกไปสสู่ ายตาของคนอา่ นแลว้ แต่ทาไมเธอถงึ รสู ้ กึ เหมอื นกับวา่ มนั มี
อะไรบางอย่างทย่ี งั ดูขาดหายไปแตเ่ ธอก็หาคาตอบกับมนั ไมไ่ ดจ้ นตอนนเี้ ธอไดม้ ายนื อยูต่ อ่ หนา้
คนอา่ นในรา้ นหนังสอื แหง่ หนง่ึ เพอื่ จะแจกลายเซ็นของเธอใหก้ บั นักอา่ นทเ่ี ป็ นแฟนคลับและนัก
อา่ นทุกคนทชี่ อบผลงานของเธอบรรยากาศทา่ มกลางผคู ้ นมากมายเลยทาใหก้ ันดาเธอย่งุ จนไม่
มเี วลาไดเ้ งยหนา้ ขนึ้ มามองหนา้ ใครเลยกว็ ่าได ้
"ขอโทษครับรบกวนคุณชว่ ยเซน็ ทปี่ กหนังสอื ใหผ้ มจะไดไ้ หมครับ..ผมชอบนยิ ายเรอ่ื งนี้ของ
คุณมากและเป็ นแฟนคลับของคณุ ดว้ ยครบั "
น้าเสยี งเขม้ ๆ ฟังดมู อี านาจแปลก ๆ ทก่ี าลงั ยนื คลา่ หัวเธอทนี่ ั่งกม้ หนา้ กม้ ตาเซน็ หนังสอื
ของเธอใหก้ บั คนอา่ นอยูอ่ ย่างวุ่นวายไมไ่ ดห้ ยดุ มอื ถงึ กับตอ้ งเงยหนา้ ขน้ึ มามองคนท่ีกาลงั ยนื่
หนังสอื เลม่ หนาเลม่ หนงึ่ มาตรงหนา้ ของเธอมันคอื หนังสอื นยิ ายทเี่ ธอเป็ นคนเขยี นมันขนึ้ มา
นัน้ เอง
ทาใหก้ ันดาอดทจ่ี ะอยากรูไ้ มไ่ ดว้ ่าเขาเป็ นใครทาไมน้าเสยี งของเขามันถงึ ทาใหห้ ัวใจของ
เธอเตน้ แรงและเตน้ ผดิ จงั หวะไดถ้ งึ เพยี งน้ีละหนงึ่ ปีมาแลว้ สนิ ะทเ่ี ธอไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ตน่ื เตน้ และหัว
ใจเตน้ รว่ั เรว็ แบบนี้อกี เลย
"งัน้ รบกวนคุณชว่ ยไปต่อควิ ตอ่ จากคนอนื่ จะไดไ้ หมคะ่ คณุ เลน่ เขา้ มาแซงควิ คนอนื่ เขาแบบนี้
ฉันคงเซน็ ใหไ้ มไ่ ดห้ รอกคะ่ เดยี๋ วแฟนคลบั คนอน่ื ๆจะหาว่าฉันลาเอยี งทเ่ี ซน็ ใหค้ ณุ กอ่ นพวกเขา
ทต่ี ่อควิ รอนานแลว้ รบกวนดว้ ยนะคะ..?
พดู จบกันดากเ็ งยหนา้ ขน้ึ มามองทเี่ จา้ ของหนังสอื ตรงหนา้ ของเธอหลังจากทเ่ี ธอเซน็
หนังสอื ใหแ้ ฟนคลับอกี คนเสรจ็ พอดแี ต่ใบหนา้ ของคนทกี่ าลงั ยนื คา้ หวั เธออยพู่ รอ้ มกับมหี นังสอื
นยิ ายของเธออยใู่ นมอื ของเขามนั กาลังทาใหเ้ ธอรสู ้ กึ ตกตะลงึ ตาคา้ งจนพูดไม่ออกไปเลยตอนน้ี
กนั ดาจงึ น่ังจอ้ งหนา้ เขาอยา่ งนกึ ไมถ่ งึ นเี้ ธอแค่ฝันไปใชไ่ หมกันดาพยายามถามตัวเองในใจดว้ ย
หวั ใจทหี่ วาดหวน่ั มอื ไมส้ ั่นไปหมดคอ่ ย ๆ ยนื ขน้ึ ชา้ ๆ เหมอื นคนกาลังละเมอ้
"เออ่ คณุ ๆ !
กนั ดาเกอื บจะทาปากกาหล่นจากมอื ของเธอถา้ ไมไ่ ดเ้ ขายนื่ มอื มารบั มนั เอาไวไ้ ดท้ นั ซะ
กอ่ นทมี่ นั จะหลน่ ลงทพ่ี น้ื ตรงหนา้ ของเธอมอื ของเขาสมั ผัสโดนปลายนว้ิ ของเธอทาเอากนั ดา
ถงึ กบั มอื เยน็ เฉยี บไดแ้ ตย่ นื ตัวแข็งทอ่ื จอ้ งมองหนา้ ของเขาอยา่ งลมื ตัวโดยไมไ่ ดย้ นิ ในสงิ่ ทเ่ี ขา
กาลงั พูดกับเธอเลยสักนดิ เดยี วตอนน้ีหูของเธอมันออื้ ไปหมดขอบตาเรมิ่ รอ้ นผ่าว ๆ โดยไมร่ ูต้ วั
วา่ น้าตาของเธอมนั ไดไ้ หลออกมาตงั้ แตต่ อนไหนเขาชา่ งดคู นุ ้ เคยจนเธอไม่อาจจะละสายตาจาก
ใบหนา้ ของเขาไดท้ าใหเ้ ธอรูส้ กึ โหวยหาเขาแปลก ๆ เหมอื นกับคนรักทไี่ ม่ไดเ้ จอกนั มานานแสน
นาน
"สัวสดสี าวแวน่ สบายดไี หมโอไ้ มน่ ะเดก็ โง่นผี้ มกาลังทาใหค้ ุณรอ้ งไหอ้ กี แลว้ หรอื นโี้ อ๋ ๆ อยา่
รอ้ งไหเ้ ลยนะผมอยตู่ รงนแ้ี ลว้ และสญั ญาว่าจะไมจ่ ากคุณไปไหนไกลแตจ่ ะอยู่ขา้ ง ๆ คณุ เสมอ
ตลอดไปแคค่ ุณคดิ ถงึ ผมกจ็ ะมาหาคณุ หยดุ รอ้ งไหไ้ ดแ้ ลว้ คนดวี นั น้วี นั สาคญั ของคุณนะดูสนิ เี้ ล่น
รอ้ งไหจ้ นขอบตาแดงหมดแลว้ เดยี๋ วแฟนคลับของคณุ ก็จะหาวา่ ผมรังแกคุณกนั พอดผี มอตุ สา่ ห์
รบี มาแสดงความยนิ ดกี ับคุณทส่ี ดุ ทา้ ยคุณกเ็ ขยี นหนังสอื นยิ ายของคุณจนสาเรจ็ ไดอ้ อกหนังสอื
เป็ นของตัวเองอย่างทค่ี ณุ เคยฝันเอาไวจ้ รงิ ๆ ควรจะยม้ิ และดใี จกบั ความสาเร็จของคณุ สถิ งึ จะ
ถกู ไมเ่ อาไม่รอ้ งแลว้ นะ..?
เขาไมพ่ ูดเปล่าแตย่ งั ยน่ื ปลายนวิ้ สาก ๆ ของเขามาเชด็ คราบน้าตาทไ่ี หลลงมาอาบแกม้
ทงั้ สองขา้ งออกใหเ้ ธออยา่ งออ่ นโยนไม่ไดส้ นใจวา่ ตอนนก้ี าลังมแี ฟนคลับและเพอ่ื นร่วมงาน
ของเธอกาลงั ยนื มองเธออยา่ งอดสงสยั ไมไ่ ดช้ ายหนุ่มคนนเี้ ป็ นอะไรกับนักเขยี นของพวกเขา
นัน้ เอง
จบคาพดู ของเขาเทา่ นัน้ แหละกันดาก็โผลเขา้ กอดตวั ของเขาเอาไวแ้ นน่ ๆ โดยไมค่ ดิ จะ
อายใครเพราะกลวั ว่าถา้ เธอไม่กอดเขาเอาไวแ้ บบนเ้ี ขาจะหายไปจากชวี ติ ของเธออกี ครงั้ นัน้ เอง
เมอื่ ไดส้ ัมผัสกายกนั และกนั ความทรงจาทัง้ หมดกก็ บั มาอกี ครงั้ ภาพวันเกา่ ๆ ผ่านเขา้ มาในหัว
ของเธออย่างรวดเร็วเหมอื นเขากาลังพยายามฟ้ืนความทรงจาใหก้ ับเธอนัน้ เอง
โดยทเี่ ธอกไ็ มร่ ูว้ า่ ทาไมตอ้ งรสู ้ กึ กลวั แบบนัน้ ดว้ ยแต่ความรูส้ กึ ลกึ ๆ ของเธอมนั บอกใหเ้ ธอ
ตอ้ งกลวั และทาไมเธอถงึ รูส้ กึ ผกู พันกบั ผชู ้ ายตรงหนา้ และยอมใหเ้ ขากอดเธอต่อหนา้ ทุกคน
ตอนนม้ี นั บอกไม่ถกู รแู ้ ตว่ า่ รูส้ กึ ดใี จจนตอ้ งรอ้ งไหอ้ อกมาเงยี บ ๆ กบั อกเสอ้ื ของเขาเมอ่ื ไดเ้ จอ
กับเขาทัง้ ทเี่ ธอจาไดว้ า่ ครงั้ แรกทไี่ ดเ้ จอกับเขาเธอรสู ้ กึ ไม่ชอบขเ้ี ขาเลยดว้ ยซ้าแต่แลว้ อยู่ ๆ
ความทรงจาทงั้ หมดของเธอก็กลับมาเมอ่ื ชายหนมุ่ กอดเธอเอาไวแ้ นบอกของเขาอย่างโหยหา
ไมต่ า่ งกนั เขาเอาฝ่ ามอื ลูบทเี่ สน้ ผมของเธอเบา ๆ อยา่ งปลอบโยนสัมผัสจากเขามนั ทาใหก้ ันดา
ตอ้ งเงยหนา้ ขนึ้ พดู กับเขาในสงิ่ ทเี่ ธอเกบ็ มันเอาไวม้ านาน
"คณุ หายไปไหนมารไู ้ หนวา่ ฉันกลวั มากแค่ไหนทต่ี อ้ งอยคู่ นเดยี วโดยไมม่ คี ณุ อย่าทง้ิ ฉันไป
อกี นะสญั ญาสวิ า่ จะไมท่ าแบบนกี้ บั ฉันอกี ..?
กนั ดาเกอื บบอกเขาออกไปตรง ๆ ว่าเธอคดิ ถงึ เขามากแค่ไหนเวลาทไี่ มไ่ ดเ้ จอกับเขาแตเ่ ธอ
กบั พดู มนั ออกมาไมไ่ ดเ้ พราะกาลังตนื่ เตน้ กบั รอยยมิ้ ของเขานัน้ เอง
"ขอโทษและสญั ญาวา่ จะไมม่ วี นั ทง้ิ คุณใหอ้ ยคู่ นเดยี วอกี ตอ่ ไปจนกวา่ ลมหายใจสดุ ทา้ ย
ของผมทเี่ หลอื อยู่ อย่าบอกนะว่าคณุ กาลังจะบอกวา่ คุณเองกค็ ดิ ถงึ ผมเหมอื นกันนะหรึ สู ้ กึ ดยี งั ไง
ไมร่ ตู ้ อนนอ้ี ย่างนอ้ ยผมกไ็ ดร้ วู ้ า่ คณุ รกั ผมเหมอื นกันไดย้ นิ แลว้ ชน่ื ใจจงั มนั คมุ ้ กับทผ่ี มตอ้ งเสย่ี ง
ในครงั้ นเ้ี พอ่ื จะไดก้ ลับมาหาคณุ ในวันนี.้ .?
ชายหนมุ่ ในชดุ สดี ากม้ ใบหนา้ ลงมากระซบิ บอกเธอชดิ ใบหขู องเธอเบา ๆ ลมหายใจอนุ่ ๆ
ของเขามันกาลงั เป่ ารดลาคอระหงของเธอทาเอาเธอรสู ้ กึ ขนลุกเกรยี วอกี ครัง้ แตไ่ ม่ใชก่ ลวั เขาแต่
รสู ้ กึ อบอนุ่ แปลก ๆ ในออ้ มกอดของเขาตอนนเี้ ธอบอกเขาเสยี งฟังดอู อู ้ เี่ พราะกาลังรอ้ งไหด้ ว้ ย
ความดใี จนัน้ เอง
"ถา้ ฉันบอกวา่ ใชล่ ะคุณจะเชอื่ ฉันไหมคนใจรา้ ยทง้ิ ฉันแบบนไ้ี ดย้ งั ไงกนั รไู ้ หมว่าฉันเฝ้ารอคุณ
ตลอดเวลาไดแ้ ต่หวังว่าสักวนั ฉันจะไดเ้ จอคุณไหมคณุ มนั คนใจหนิ ไม่ยอมมาเจอฉันบา้ งเลยถา้
วนั นฉี้ ันไมไ่ ดเ้ ป็ นนักเขยี นคุณจะยอมออกมาเจอฉันไหม..?
กนั ดาเงยหนา้ ขนึ้ ถามเขาอย่างตดั ทอ้ ตอ่ ว่าเขาไม่ยอมหยุดทาทา่ ทางงอน ๆ ใสเ่ ขานดิ ๆไม่
นานเมอื่ เจอสายตาออ้ น ๆ เหมอื นกาลังงอ้ งอนเธอสง่ มาใหเ้ ท่านัน้ แหละเธอกเ็ รม่ิ รูส้ กึ เขนิ อาย
เขาเมอื่ ใบหนา้ ของเธอมันเรมิ่ ออกสแี ดง ๆ เพราะกาลังรูส้ กึ เกอ้ เขนิ กบั สายตาของเขาทกี่ าลงั กม้
ลงมาสบตาค่สู วยของเธอภายใตก้ รอบแวน่ สายตาของเธอนัน้ เอง
"ผมขอโทษนะทปี่ ลอ่ ยใหค้ ุณรอผมนานไปหน่อยแตจ่ รงิ หรอื ทค่ี ุณเองกค็ ดิ ถงึ ผมเหมอื นกนั นะ
หไึ หนชว่ ยตอบอกี ครัง้ ใหผ้ มหายคดิ ถงึ หน่อยสคิ รบั กันดา..?
เขายงั มแี กลง้ เอย่ ถามยมิ้ ๆ และกม้ ลงมาจนเกอื บจะชดิ ใบหนา้ ของเธอทาเอากนั ดาเรม่ิ ตัว
ส่นั ๆ กบั สายตาคู่คมเขม้ ของเขาทก่ี าลงั จอ้ งสบตากับเธอตรง ๆ เพอื่ ถ่ายทอดความรูส้ กึ ทัง้ หมด
ทเี่ ขามตี ่อเธอใหเ้ ธอไดร้ ถู ้ งึ ความในใจของเขาทม่ี นั กาลงั บอกเธอผ่านทางสายตาคคู่ มของเขา
อยู่ตอนนี้
เมอ่ื ใบหนา้ ของเขาเรมิ่ กม้ ต่าลงมาใกลแ้ ละปลายจมกู ของเขาจดลงมาทพี่ วงแกม้ แดงระเรอื่
ของเธอกนั ดาถงึ กับหลบั ตาลงชา้ ๆ และปล่อยใหเ้ ขาไดแ้ สดงความรักของเขาตอ่ เธอและบอก
รกั เธอทข่ี า้ งใบหอู ย่างออ่ นหวานกนั ดาจา๋ ผมคงตอ้ งไปแลว้ คนื นผ้ี มจะกลับมาหาคุณอกี ครงั้ รอผม
นะคนด"ี ชายหนุม่ บอกกบั กันดาทยี่ ังคงหลบั ตาอยูใ่ นออ้ มกอดของเขาอยา่ งมคี วามสขุ เธอขาน
รับคาของเขาเบา ๆ อยา่ งไมร่ ตู ้ ัว
"ค่ะกนั ดาจะรอคณุ "
เธอตอบเขาออกไปเบา ๆ โดยทไ่ี ม่รเู ้ ลยวา่ ตอนน้ีกาลงั มใี ครอกี คนกาลังยนื เรยี กเธออยู่ขา้ ง
ๆ ใกล ้ ๆ ตัวเธอเพราะการทเี่ ธอน่ังเซน็ ปกหนังสอื ใหก้ ับแฟนคลับของเธออยดู่ ี ๆ กเ็ ป็ นลมวบู ไป
เฉยเลยทาเอาทมี งานและแฟนคลบั ของเธอพากันตกใจกนั หมด
และตอนนี้ทอ้ งฟ้ากบั ภผู ารวมทงั้ จา่ สมชายทงั้ สามคนตงั้ ใจวา่ จะมาแสดงความยนิ ดกี บั เธอใน
วนั นท้ี หี่ นังสอื นยิ ายของเธอไดร้ ับการตอบรับจากคนอา่ นอยมู่ ากแตพ่ อมาถงึ กบั เหน็ เธอทกี่ าลงั
ถกู ทกุ คนชว่ ยกันปฐมพยาบาลเธออยูก่ ถ็ งึ กับตกใจวา่ มนั ไดเ้ กดิ อะไรขน้ึ กบั กันดากันแน่จงึ รบี เขา้
มาดูเธอทย่ี งั นอนสลบไมไ่ ดส้ ตอิ ยบู่ นเกา้ อโี้ ซฟาตัวยาวกลางรา้ นหนังสอื แหง่ นี้
สว่ นคนทที่ าใหท้ ุกคนวุ่นวายกก็ ม้ ลงจูบทร่ี มิ ฝีปากของกนั ดาเบา ๆ กอ่ นทเ่ี ขาจะรบี ผลกั รา่ ง
ออกห่างจากร่างของกันดาและทาใหเ้ ธอรสู ้ กึ ตัวตน่ื ขนึ้ มาอกี ครงั้ กนั ดาถงึ กลับรูส้ กึ มนึ งงวา่ ทาไม
ทกุ คนจงึ มองเธอแปลก ๆ และเธอมานอนอยบู่ นโซฟาไดย้ งั ไงกนั ก็เธอจาไดว้ ่ากาลงั ยนื กอดกับ
หมวดเกา้ อยู่ตรงโต๊ะทเ่ี ธอน่ังเซ็นปกหนังสอื ใหก้ ับแฟนคลบั อยเู่ ลยนน้ี าแปลกจรงิ แลว้ นห้ี มวด
เกา้ เขาหายไปไหนกนั อย่าบอกนะวา่ เขาหนกี ลับไปอกี แลว้ คนบา้ นบ่ี ทจะมากม็ าบทจะไปกห็ นไี ป
เฉยเลยมนั นา่ โกรธนักกันดาคดิ พรอ้ มกบั ผงตัวลกุ ขน้ึ นั่ง
"กันดาคุณโอเคไหมบอกผมมาสวิ ่าเกดิ อะไรขนึ้ คณุ ถงึ เป็ นลมแบบนี้ น้คี ณุ ทางานจนลมื ทาน
ขา้ วเทยี่ งอกี แลว้ ใชไ่ หมครบั กนั ดา..? เสยี งทอ้ งฟ้าเอย่ ถามเธออย่างหว่ งใยแต่คนทเี่ ขากาลัง
อยากจะใหต้ อบคาถามกบั รบี ลุกขน้ึ พรอ้ มกบั สา่ ยสายตามองหาอะไรสักอย่าง
"ทอ้ งฟ้าหมวดเกา้ เขาไปไหนแลว้ ตอบฉันมาสทิ อ้ งฟ้า..? กันดาไมไ่ ดส้ นใจในสงิ่ ทที่ กุ คนกาลงั
หว่ งใยเธอแต่กับถามถงึ หมวดเกา้ จนทาใหท้ กุ คนมองเธอแปลก ๆ ไปทัว่ รา้ นหนังสอื
"ไม่มหี มวดเกา้ หรอกครับกันดาคุณกาลงั ฝันไปมากกว่าหมวดเกา้ เขาไม่ไดม้ าหาคณุ รตู ้ วั ไหม
ว่าคณุ พงึ่ เป็ นลมไป" ทอ้ งฟ้าบอกกับกนั ดาเสยี งจรงิ จัง
"ไมจ่ รงิ เมอ่ื กเ้ี ขายังอยกู่ บั ฉันในหอ้ งนอ้ี ยู่เลย ดสู เิ ขาเอาหนังสอื มาใหฉ้ ันเซ็นใหเ้ ขานี้ไงฉัน
ไม่ไดฝ้ ันไปคณุ นัน้ แหละโกหกฉันหลกี ไปเลยนะฉันจะออกไปตามหาเขาคนบา้ ทาแบบนกี้ บั ฉัน
อกี แลว้ นะ"กนั ดารบี วง่ิ ผา่ กลุ่มคนทกี่ าลงั ยนื มองเธออยา่ งห่วงใยออกมาขา้ งนอกรา้ นหนังสอื และ
พยายามมองหาหมวดเกา้ แต่ก็ไรซ้ งึ่ เงาของเขา
"ไมจ่ รงิ ไหนคณุ บอกจะไมท่ งิ้ ฉันไปอกี ไงเล่าคนใจรา้ ยกลับมาสฮิ อื่ ๆ คนผดิ สัญญาฉัน
เกลยี ดคณุ หมวดเกา้ ฉันเกลยี ดคณุ ซะเมอื่ ไรถงึ ฉันจะเกลยี ดคณุ ทก่ี ลา้ ทง้ิ ฉันในครัง้ นัน้ ฮอ่ื ๆ แต่
ฉันกท็ าไม่ลงและไม่มวี นั ลมื คณุ ไปจากหวั ใจของฉันไดฮ้ อื่ ๆ "
กันดาทรุดตวั ลงนั่งกบั พนื้ อย่างหมดแรงและรอ้ งไหโ้ ฮออกดัง ๆ เสยี งสะอนื้ ของเธอที่
พยายามจะกลัน้ มันเอาไวข้ า้ งในจนตัวโยงรา่ งส่ันเบา ๆ เพราะแรงอนื้ ของเธอคนทก่ี าลงั ยนื มอง
เธออยูท่ ม่ี ุมหนง่ึ ของรา้ นถงึ กบั รูส้ กึ ผดิ ตอ่ เธอมนี ้าตาไหลซม่ึ ออกมาเชน่ กนั ท่านมจั จรุ าชอารกั ษ์
ใชฝ้ ่ ามอื ตบแรงๆ ทแ่ี ผ่นหลงั ของหมวดเกา้
"เจา้ ควรจะตัดใจไดแ้ ลว้ นะปลอ่ ยเขาไปตามทางของเขาสว่ นเจา้ ก็ควรทาหนา้ ทขี่ องเจา้ ได ้
แลว้ ถา้ ยังเอาแตเ่ ครา้ อยแู่ บบนีเ้ มอ่ื ไรเจา้ จะทาใหเ้ ธอลมื เจา้ ไดซ้ ะทขี า้ ใหเ้ วลาเจา้ ไดท้ าใจมาปี
หนงึ่ แลว้ นะเจา้ เลอื กทางเดนิ นเี้ องกอ็ ยา่ มัวแต่เครา้ โศกเสยี ใจตอนนี้ชวี ติ ของเจา้ ไมเ่ หมอื นเดมิ
อกี แลว้ ชวี ติ มจั จรุ าชอยา่ งเราไม่มสี ทิ ธร์ิ กั ใครไดเ้ จา้ กร็ ถู ้ า้ เจา้ ยังดอื้ ดงึ จะกลบั ไปหาคนรักอกี ขา้ จะ
ทาใหพ้ วกเขาจาเจา้ ไมไ่ ดต้ ลอดไปขา้ จะลบความทรงจาของพวกเขาซะจะไดไ้ ม่มใี ครมาทาให ้
เจา้ ตอ้ งคดิ ถงึ ไดอ้ กี เลอื กเอา"ท่านมจั จุราชชว่ ยเตอื นสตขิ องเขาอกี ครงั้
"ผมรแู ้ ตผ่ มอยากขอโอกาสอกี ครงั้ ถงึ มนั จะแคเ่ วลาสัน้ ๆ ก็เถอะขอแคไ่ ดอ้ ยกู่ บั เธอสักครัง้ ได ้
เห็นรอยยม้ิ ของเธออย่างมคี วามสขุ จะแค่คนื เดยี วกย็ งั ดไี ดโ้ ปรดเถอะท่านถา้ ท่านเคยรกั ใครสกั
คนอยา่ งขา้ ทา่ นอาจจะเขา้ ใจในสงิ่ ทข่ี า้ กาลงั ทนทกุ ขท์ รมานอยูต่ อนนี้"
หมวดเกา้ ทรดุ ตัวลงเอาหัวชบลงกบั ฝ่ าเทา้ ของท่านมจั จรุ าชอารกั ษ์เพอื่ ขอรอ้ งท่านอกี ครงั้
พรอ้ มกบั เสยี งรอ้ งไหป้ านจะขาดใจของกนั ดามันทาใหท้ ่านมัจจุราชอดทจ่ี ะสงสารทงั้ สองคน
ไม่ไดจ้ งึ ยอมพยักหนา้ ตกลงอย่างเสยี ไม่ไดซ้ งึ่ เขาเองกไ็ มเ่ ขา้ ใจเรอื่ งความรักของพวกมนษุ ยน์ ัก
หรอกแต่เมอื่ ไดเ้ หน็ ท่าทางเหมอื นจะตายเสยี ใหไ้ ดข้ องทงั้ สองคนแลว้ กเ็ ลยยอมใหพ้ วกเขาไดม้ ี
โอกาสอกี ครงั้
"มนั ตอ้ งไมใ่ ชค่ วามฝันคณุ มอี ยจู่ รงิ ฉันไมเ่ ชอื่ ว่าทฉ่ี นั เหน็ คุณมนั คอื ความฝันฮอื่ ๆ ไดโ้ ปรด
กลับมาหาฉันเถอะนะอย่าทง้ิ ฉันเอาไวค้ นเดยี วอกี เลยมาพาฉันไปกับคณุ ดว้ ยตอ่ ใหต้ อ้ งบกุ น้าลยุ
ไฟฉันก็จะไปกบั คณุ ไดโ้ ปรดกลบั มาเถอะนะอย่าทงิ้ ฉันไวแ้ บบนีค้ นเดยี วฮอ่ื ๆ เมอ่ื ไมม่ คี ณุ หวั ใจ
ของฉันมนั กเ็ หมอื นกับคนทไ่ี ดต้ ายไปแลว้ ทกุ วนั นี้ฉนั มชี วี ติ อยู่ก็เพอ่ื รอคุณกลับมาหาฉันอกี ครงั้
จาไดไ้ หมคณุ สญั ญาว่าจะกลับมา"
กนั ดายังไมย่ อมรบั ในสง่ิ ทท่ี อ้ งฟ้าและทกุ คนบอกเธอสว่ นคนทกี่ าลังทาใหเ้ ธอรอ้ งไหก้ ็ได ้
แตย่ นื มองเธออยอู่ กี ดา้ นหนงึ่ ดว้ ยสายตาเครา้ ๆ เขากาลังจะยอมแพแ้ ละตดั สนิ ใจจะเดนิ เขา้ มา
หาเธออกี ครงั้
"เจา้ กร็ ูว้ า่ สงิ่ ทเี่ จา้ กาลังทามันจะทาใหเ้ ธอเจ็บปวดแต่ทาไมเจา้ ถงึ ไมต่ ัดใจซะแกว้ เกา้ การท่ี
เจา้ ยอมสละตวั เองเพอื่ พวกเขาขา้ ก็ไดท้ าตามสัญญาแลว้ ตอนนเ้ี จา้ เป็ นมัจจุราชอย่างพวกขา้ การ
ทเี่ จา้ จะมคี นรักซงึ่ มันเป็ นไปไมไ่ ดเ้ อาอย่างนี้ขา้ จะใหโ้ อกาสเจา้ ไดอ้ ยู่กบั คนรกั ของเจา้ แคค่ นื นี้
คนื เดยี วเทา่ นัน้ หลงั จากนัน้ ขา้ จะไม่ยอมใจออ่ นใหก้ บั เจา้ อกี นีค้ อื โอกาสสดุ ทา้ ยของเจา้ จงรับมัน
เอาไวแ้ ละใชม้ นั ไหค้ ุม้ กบั ทเี่ จา้ ตอ้ งการ"
พูดจบท่านมัจจรุ าชอารกั ษ์กย็ อมกลบั ไปปล่อยใหห้ มวดเกา้ ยนื มองคนรกั ของเขาอย่คู นเดยี ว
ทา่ มกลางผคู ้ นทไี่ มส่ ามารถมองเห็นเขาไดก้ อ่ นทเ่ี ขาจะเดนิ เขา้ มาหากันดาทก่ี าลงั นั่งรอ้ งไหอ้ ยู่
ทพี่ น้ื อย่างเจ็บปวดและดูน่าสงสารมที อ้ งฟ้าพยายามพูดปลอบใจเธออยไู่ ม่หา่ งหมวดเกา้ จงึ ตอ้ ง
ยอมปรากฏกายใหเ้ ธอเห็นเขาอกี ครงั้
"ลกุ ขน้ึ มาเถอะกันดาผมจะพาคุณกลับบา้ นของผมและผมมาตามทไี่ ดส้ ัญญากับคุณและ
ทอ้ งฟ้าเอาไวแ้ ลว้ อยา่ มวั แตร่ อ้ งไหเ้ ลยนะผมยนื อยู่ตรงหนา้ คุณแลว้ ตอนนเี้ งยหนา้ ขน้ึ มามองท่ี
ผมสกิ ันดาผมคอื คนทคี่ ณุ กาลงั เรยี กหาอยู่ตอนนี"้ เมอ่ื กนั ดาไดย้ นิ เสยี งเรยี กจากเขาเธอถงึ กับ
เงยหนา้ ขนึ้ มาทงั้ น้าตานองหนา้
"คณุ กลบั มาแลว้ ฉันไมไ่ ดฝ้ ันไปจรงิ ๆ ทุกคนเหน็ ไหมวา่ เขากลับมาแลว้ จรงิ ๆ ฉันไมไ่ ดแ้ ค่
ฝันไปเหน็ ไหมว่าเขามตี วั ตนจรงิ ๆ "
กนั ดาพดู ทงั้ น้าตานองหนา้ รบี หันหนา้ ไปบอกทอ้ งฟ้าและภูผารวมทงั้ จ่าสมชายดว้ ยตอนนี้
หมวดเกา้ เลยตอ้ งปรากฏตวั ใหท้ กุ คนไดม้ องเห็นเขาจนไดเ้ พราะไมอ่ ยากจะทาใหก้ ันดาตอ้ ง
เสยี ใจถา้ ไดร้ วู ้ ่าเขาไม่มตี วั ตนอกี แลว้ เพราะเขาไดเ้ สยี สละร่างกายไปแลว้ เพอื่ ใหท้ กุ คนรอดจาก
นรกมาได ้
"ใชผ่ มกลับมาแลว้ จรงิ ๆ คุณไมไ่ ดแ้ ค่ฝันไปลกุ ขน้ึ มาเถอะอยา่ น่ังรอ้ งไหอ้ ย่แู บบนี้เลยทกุ คน
มองมาทค่ี ณุ หมดแลว้ นงิ่ ซะนะผมอย่กู ับคณุ ตรงนแ้ี ลว้ "
เขายน่ื มอื มาใหเ้ ธอจบั เพอ่ื ดงึ ตัวเธอลกุ ขนึ้ อย่างนอ้ ยเขาควรจากเธอไปใหเ้ หมอื นกบั คน
ปกตหิ รอื ไมก่ ็พาเธอไปหาคณุ แม่ของเขาสักครัง้ คนื นี้คอื คนื สดุ ทา้ ยระหว่างเขากบั เธอเขาอยาก
ทาใหเ้ ธอมคี วามสขุ ทสี่ ดุ กอ่ นทเี่ ขาจะจากไปจรงิ ๆ อยา่ งคนทไี่ ดต้ ายจากกันไปไม่ใชไ่ ปโดยไม่
มโี อกาสไดบ้ อกลากนั แบบนี้
อยา่ งไหนมนั จะเจบ็ ปวดกว่ากนั เขาเองก็บอกไมถ่ กู รแู ้ ตว่ ่าตอนนเ้ี ขาขอทาตามทหี่ ัวใจของ
เขามันตอ้ งการกอ่ นละกันทาใหท้ อ้ งฟ้าภูผาจ่าสมชายถงึ กบั ดใี จทห่ี มวดเกา้ กลับมาแลว้ จรงิ ๆ
พวกเขาไม่ไดฝ้ ันไปใชไ่ หมภูผารบี แยง่ กันเอย่ ถามเขาอยา่ งตน่ื เตน้
"นี้หมวดเกา้ ตัวเป็ น ๆ จรงิ ๆ ใชไ่ หมครับไหนขอผมจบั ตวั คณุ ดสู ิ วา้ วหมวดเกา้ จรงิ ๆ ดว้ ย
ทุกคนเขายงั ไม่ตายไซโยหมวดเกา้ ของผมกลับมาแลว้ จรงิ ๆ "จ่าสมชายตะโกนดัง ๆ อย่างดใี จ
สดุ ๆ และกระโดดเขา้ กอดตวั หมวดเกา้ เอาไวแ้ นน่ ๆ
"พวกเราคดิ ถงึ หมวดเกา้ มากนะครับรไู ้ หมวา่ หมวดเกา้ ไม่อยพู่ วกเราวุ่นวายกนั แคไ่ หน..? จา่
สมชายบอกอยา่ งดใี จสดุ ๆ
"อแู ้ บบนีเ้ ราตอ้ งฉลองกนั หนอ่ ยแลว้ ทกุ คน"จา่ สมชายหันไปพูดกับทอ้ งฟ้าและภูผาทเี่ อาแต่
ยนื ยมิ้ อย่างดใี จแทนทุกคนทหี่ มวดเกา้ กลบั มาแลว้ ตอนน้แี ละรสู ้ กึ ดใี จแทนกนั ดาทไี่ ดค้ นรักกลบั
มาแลว้ ซะทหี ลงั จากทเี่ ธอเฝ้ารอเขามานาน
"ขอบคณุ ทค่ี ณุ ทาตามทไี่ ดส้ ญั ญากบั ผมและกนั ดาเอาไวว้ า่ คุณจะกลบั มาหาพวกเราใหไ้ ดว้ ่า
แตห่ มวดเกา้ คุณหายไปไหนมาเป็ นปี ๆ ครับพวกผมน้ีคดิ วา่ หมวดเกา้ ตายไปแลว้ ซะอกี ดสู ถิ า้ คุณ
กนั ดาไมบ่ อกพวกผมคงไม่รูว้ ่าหมวดเกา้ ยงั มชี วี ติ อยจู่ นถงึ ตอนนร้ี า้ ยนะครับหมวดเกา้ ทาพวกผม
แทบคลัง่ ตอนทค่ี ณุ กนั ดาบอกว่าคณุ กลับมาแลว้ แต่กับหาคุณไม่เจอคดิ ว่าพวกผมถูกผหี ลอกเขา้
ใหซ้ ะอกี ครับ..?
เสยี ทอ้ งฟ้าพดู กบั เขาอยา่ งดใี จสดุ ๆ รวมทงั้ ทกุ คนก็พากนั ลมุ ถามเขากนั ใหญท่ าใหห้ มวด
เกา้ เรมิ่ รูส้ กึ ผดิ ต่อทกุ คนทเี่ ขาตอ้ งโกหกพวกเขาเรอ่ื งทเ่ี ขายงั มชี วี ติ อย่ถู งึ จะมชี วี ติ แต่ชวี ติ ของ
เขามนั กไ็ ม่เหมอื นเดมิ อยดู่ เี พราะเขาไดก้ ลายเป็ นมจั จุราชไปแลว้ นัน้ เอง
"ผมเองก็ดใี จทไ่ี ดก้ ลบั มาเจอกบั พวกคุณอีกครงั้ ครบั แตว่ า่ เราไปคยุ กันทบ่ี า้ นผมกันดไี หมครับ
ผมเองกม็ เี รอ่ื งอยากจะบอกกับทุกคนเหมอื นกนั "หมวดเกา้ ตดั สนิ ใจกลับบา้ นของเขาและพาทกุ
คนไปดว้ ยเขาโอบกอดกนั ดาเอาไวใ้ หเ้ ดนิ ไปดว้ ยกันทร่ี ถของจา่ สมชายซงึ่ เขาจามันไดด้ ี
พอมาถงึ บา้ นหมวดเกา้ ก็เปิดประตูรวั้ หนา้ บา้ นทเี่ ขาคนุ ้ เคยกบั มนั อย่างดรี บี จูงมอื กนั ดาและพา
ทกุ คนเดนิ เขา้ มาขา้ งในบา้ นทต่ี อนน้คี ณุ แมข่ องเขานั่งอย่ใู นหอ้ งรับแขกกับแมบ่ า้ นของทา่ นดว้ ย
ใบหนา้ ทเี่ ครา้ สรอ้ ยเหมอื นท่านกาลังทุกขใ์ จเรอ่ื งทเ่ี ขาหายตวั ไปนัน้ เองเขารดู ้ เี มอื่ ท่านไดย้ นิ
เสยี งเดนิ ทคี่ ุน้ เคยเขา้ มาใกล ้ ๆ ตวั ทา่ นจงึ รบี หนั หนา้ กลับมาตามเสยี งนัน้ ทนั ที
และท่านก็ถงึ กับตกตะลงึ อทุ านออกมาดงั ๆ "ตาเกา้ ของแม.่ .! เมอื่ คุณแมข่ องเขามองมาเหน็
ลกู ชายกลบั มาบา้ นเทา่ นัน้ แหละทา่ นก็รบี ลกุ ขน้ึ อย่างดใี จสดุ ๆ
"ตาเกา้ กลบั มาแลว้ หรอื ลกู นีล้ กู ของแม่หายไปไหนมารไู ้ หมวา่ แม่เป็ นหว่ งลูกมากแค่ไหนนะหึ
แมก่ นิ ไมไ่ ดน้ อนกไ็ ม่หลบั กลัวไปสาระพัดว่าลกู จะเป็ นตายรา้ ยดยี งั ไงจะยงั มชี วี ติ อยูไ่ หมแม่เฝ้า
ออ้ นวอนขอตอ่ สง่ิ ศกั ดส์ิ ทิ ธข์ิ อใหล้ กู ชายของแม่ปลอดภยั กลับมาหาแม่คนนี้ตลอดเวลาหนง่ึ ปี
เต็มรไู ้ หมว่าคาขอของแมม่ นั พงึ่ เป็ นจรงิ ก็วันน้ีเองแมด่ ใี จทลี่ ูกกลบั มาหาแม่อกี ครัง้ ลกู รกั ฮอ่ื ๆ "
ทา่ นพูดทงั้ น้าตาไหลอาบแกม้ ของท่านกอ่ นจะลกุ ขน้ึ เดนิ เขา้ มากอดตัวเขาเอาไวแ้ นน่ ๆ
อยา่ งรกั ใครส่ ดุ หัวใจของคนทเ่ี ป็ นแม่ทไ่ี ม่ไดเ้ จอลกู ชายนานแสนนานสาหรับท่านแม่ของเขายก
ฝ่ ามอื อนั ส่ันเทาขน้ึ ลูบเบา ๆ ทใ่ี บหนา้ ของเขาอยา่ งเบามอื กลัวว่าจะทาใหเ้ ขาเจ็บ
ทาเอาชายหนมุ่ ถงึ กับปลอ่ ยใหน้ ้าตามนั ซมึ่ ออกมาโดยไมร่ ูต้ วั ถา้ แมร่ วู ้ า่ เขากลบั มาไดไ้ ม่นาน
ท่านจะรเู ้ จบ็ ปวดมากแคไ่ หนเขาไมอ่ ยากจะคดิ เลยไหนจะกนั ดาอกี ละผหู ้ ญงิ ทงั้ สองคนตา่ งก็รัก
เขาสดุ หวั ใจไมต่ ่างกนั และตอ้ งเจ็บปวดเพราะเขาเป็ นตน้ เหตุ
คดิ แลว้ เขามันชา่ งบาปนักทท่ี าใหแ้ ม่ของเขาและผหู ้ ญงิ ทเ่ี ขารกั ตอ้ งเป็ นทกุ ขก์ ับเขาถงึ
เพยี งนีถ้ า้ แม่ของเขาท่านรวู ้ า่ เขาจะไมไ่ ดอ้ ยู่กบั ท่านอกี หลงั จากคนื นไ้ี ปแลว้ ท่านจะอยู่ไดย้ งั ไง
กนั ท่านจะทุกขใ์ จมากแคไ่ หนเขาไม่อาจคาดเดาไดร้ แู ้ ตว่ ่าท่านคงจะทกุ ขแ์ ละน่างสงสารทสี่ ดุ ที่
ตอ้ งสญู เสยี เขาไปในอกี ไม่กชี้ วั่ โมงขา้ งหนา้ นี้แลว้
เพราะอยา่ งนีเ้ ขาจงึ ตดั สนิ ใจพากันดามาหาท่านเพอ่ื วา่ ถา้ วนั หนง่ึ ไมม่ เี ขาแลว้ ทัง้ สองคนจะ
ไดเ้ ป็ นกาลงั ใจใหก้ ันและกนั ไดแ้ ละการทก่ี นั ดามคี ณุ แม่ของเขาอยดู่ ว้ ยเธออาาจจะลมื เขาไดง้ ่าย
ขน้ึ เพราะเธออาจจะชว่ ยดูแลแม่ของเขาแทนเขาไดใ้ นวันขา้ งหนา้ เมอื่ ทา่ นไมเ่ หลอื เขาอกี แลว้
ท่านกไ็ ม่มใี ครอยา่ งนอ้ ยเขาควรพาลูกสะใภม้ ากราบท่านสกั ครัง้ กอ่ นทเ่ี ขาจะตอ้ งกลับไปยังโลก
แหง่ วญิ ญาณของเขาถงึ เขากับกนั ดาจะไมม่ วี นั ไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ตลอดไปอกี แลว้ ถา้ พน้ คนื นไี้ ปอย่าง
นอ้ ยเขากอ็ ยากใหท้ งั้ สองคนไดร้ จู ้ ักกันเอาไว ้
ชายหนมุ่ กม้ ลงกอดร่างของทา่ นเอาไวแ้ นน่ ๆ อยา่ งคดิ ถงึ ทา่ นสดุ หวั ใจเชน่ กนั ออ้ มกอดของ
แมอ่ บอนุ่ เสมอสาหรับลกู คนนีห้ มวดเกา้ พยายามกลนั้ น้าตาเอาไวแ้ ตเ่ ขากท็ าไมไ่ ดอ้ ยดู่ แี มข่ อง
เขายกมอื ขน้ึ ชับน้าตาทแี่ กม้ สากออกใหเ้ ขาเบา ๆ กอดเขาดว้ ยออ้ มแขนอันส่นั เทาของทา่ น
เอาไวโ้ ยตัวของเขาไปมาเบา ๆ อย่างปลอบโยนเหมอื นตอนทเ่ี ขายงั เดก็ ๆ
"ไม่รอ้ งนะลูกแม่อยนู่ ี้แลว้ ไม่มอี ะไรมาพรากลูกไปจากแมค่ นนไี้ ดอ้ ยา่ รอ้ งลกู รกั "ท่านพูดไปก็
กอดเขาเอาไวแ้ น่นๆ
"ครบั แม่ผมจะไมร่ อ้ งไหผ้ มรักแม่มากนะครับ" หมวดเกา้ กม้ ลงกราบทา่ นทอ่ี กของทา่ นอยา่ ง
หวยหาออ้ มกอดของทา่ นและหันมาบอกใหก้ นั ดาเขา้ มากราบท่านอกี คน
"แม่รูล้ กู แม่รูแ้ ม่กร็ ักลกู " ท่านบอกกบั เขาและเอามอื ลูบเสน้ ผมของเขาเบา ๆ
"แมค่ รบั ผมพาคนรักของผมมากราบแม่ครบั แมช่ ว่ ยรบั เธอเป็ นลูกอกี คนของแม่ดว้ ยนะครับ"
หมวดเกา้ บอกกับแม่ของเขาเมอ่ื กันดาคลานเขา้ มากม้ ลงกราบท่านทต่ี กั ของทา่ น
"อมื่ ไหวพ้ ระเถอะลกู แม่ดใี จนะทเี่ จา้ เกา้ พาหนมู าหาแมว่ ันน้ีรา้ ยนักนะเราแอบมคี นรกั ไมย่ อม
บอกแมด่ ูสเิ ล่นจู่โจมซะแม่ตงั้ ตวั แทบไม่ตดิ เลยไมไ่ ดเ้ ตรยี มของเอาไวร้ ับไหวว้ ่าทล่ี กู สะใภข้ อง
แม่เลยทา่ นบอกดว้ ยรอยยม้ิ อย่างมคี วามสขุ ทไ่ี ดล้ กู ชายกลับมาพรอ้ มไดล้ กู สะใภก้ ลับมาดว้ ยใน
ครงั้ นี้ "ท่านยนื่ มอื มาจบั ทใ่ี บหนา้ ของกนั ดากอ่ นจะหันมาพดู กบั ลูกชายสดุ ทร่ี ักของทา่ นต่อดว้ ย
รอยยมิ้ ดใี จ
"เลอื กไดเ้ กง่ นะเรานา่ รกั เชยี ว แลว้ นัน้ ก็เพอ่ื น ๆ ของลกู ละสิ สว่ นจา่ สมชายแมร่ จู ้ ักดแี ลว้ สอง
หนุม่ คแู่ ฝดนั่นละชอ่ื อะไรนะลกู ทงั้ สองคนหนา้ ตาเหมอื นกับมากฝาแฝดกนั ใชไ่ หมจ๋ะ..? ทา่ นหัน
ไปเอย่ ถามเพอื่ นของลกู ชายทงั้ สองคนทด่ี ูมหี นา้ ตาคลา้ ยกันมากไมบ่ อกกร็ วู ้ ่าน่าจะเป็ นแฝดกนั
นัน้ เอง
"ครบั คณุ แมผ่ มกบั นอ้ งชายเป็ นแฝดกันครับ"ทอ้ งฟ้าตอบแทนนอ้ งชายนอ้ งของเขา
"ดจี งั ตอนนแ้ี ม่กเ็ ทา่ กบั มลี กู ชายเพม่ิ ขน้ึ มาอกี สองคนและไดล้ ูกสาวอกี หนงึ่ คนสนิ ะตอนน้ี"
ท่านบอกยม้ิ ๆ ทาใหท้ ุกคนพลอยยมิ้ ไปดว้ ยกบั ท่านไม่ได ้
"แลว้ น้ีทานอะไรกันมาหรอื ยงั แม่จะไดใ้ หค้ นไปจดั อะไรมาใหท้ านกันกอ่ น"ท่านจงึ หนั ไปสัง่
แม่บา้ นของท่านใหไ้ ปเตรยี มขา้ วปลาอาหารมาใหท้ ุกคนไดท้ านกนั
สว่ นหมวดเกา้ เขาขอตัวกบั ทุกคนเพอื่ พากันดามาดหู อ้ งพักของเธอเพราะคนื นี้เขาอยากจะ
อยู่กับเธอจนกว่าจะถงึ พรุ่งนเี้ ชา้ กอ่ นทเ่ี ขาจะตอ้ งจากเธอไปและอยากจะหาโอกาสไดบ้ อกลา
เธอเพยี งลาพงั ในคนื น้ี
"กนั ดาครับคุณชอบบา้ นหลงั น้ไี หมครบั สว่ นหอ้ งนีห้ อ้ งนอนของผมเองตอ่ ไปมันจะเป็ น
หอ้ งนอนของคณุ ผมอยากจะใหค้ ุณยา้ ยเขา้ มาอยใู่ นบา้ นหลงั นก้ี ับคณุ แมจ่ ะไดไ้ หมครบั กันดาถอื
ซะวา่ คณุ คอื ลกู สาวของท่านคนหนง่ึ แมผ่ มทา่ นใฝ่ ฝันอยากจะไดล้ กู สาวมานานแลว้ ตอนนคี้ งจะ
สมใจท่านแลว้ ละครบั ถา้ กนั ดาไมร่ งั เกยี จทจี่ ะเป็ นลกู สาวอกี คนของทา่ นต่อจากผม..? หมวดเกา้
เอย่ ถามกันดาเสยี งออ่ นโยนและออ้ นนดิ ๆ เขาดงึ ตวั เธอเขา้ มากอดเอาไวห้ ลวม ๆ
"นะครบั กนั ดาคุณยา้ ยเขา้ มาอยู่ทบี่ า้ นนนี้ ะครับ"
หมวดเกา้ ทาเสยี งออ้ น ๆ เธอเหมอื นเดก็ ๆ ทาเอากนั ดาแทบอยากจะหัวเราะกบั ทา่ ทาง
ของเขานักคนอะไรบทจะทาตวั เหมอื นเดก็ ก็ดูหล่อและนา่ รกั ไปอกี แบบซง่ึ เธอไม่คดิ วา่ จะไดเ้ หน็
กบั ลคุ นขี้ องเขาดว้ ยซา้ จนนาทนี ีท้ าเอาเธอถงึ กับแอบยมิ้ ขันเขาแตห่ มวดเกา้ กบั ชอบทไ่ี ดเ้ หน็
รอยยมิ้ ของเธอมนั รูส้ กึ ดกี วา่ ตอนไดเ้ หน็ เธอรอ้ งไหใ้ หก้ ับเขานัน้ เองจงึ พยายามทาหนา้ ตาใหด้ นู ่
สงสารสาหรบั กนั ดามากทส่ี ดุ ทาเอากันดาถงึ กบั สง่ เสยี งหัวเราะออกมาดงั ๆ
"มนั จะดหี รอื ค่ะเรายงั ไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไรกนั สักหน่อย คุณจะใหก้ ันดายา้ ยเขา้ มาอยใู่ นบา้ นของคณุ
แบบนี้..? กันดาเอย่ ถามเขาอยา่ งใหร้ สู ้ กึ เขนิ อายเขาเพราะเธอกาลังรูส้ กึ วา่ เขากาลังจะขอเธอ
แต่งงานยงั ไงไมร่ เู ้ ลน่ บอกใหเ้ ธอยา้ ยเขา้ มาอยใู่ นบา้ นของเขาแบบน้ี
"ฉันจะไมด่ ูใจงา่ ยเกนิ ไปหรอื คะ่ คณุ ตารวจฉันคนมพี ่อมแี ม่นะคะ่ คุณเลน่ ชวนลูกสาวชาวบา้ น
เขาหนตี ามมาอยูด่ ว้ ยกนั ในบา้ นของคุณแบบน้ฉี ันเสยี หายนะคุณ..? กนั ดาบอกเขาลอ้ ๆ แกลง้
เล่นตวั หน่อย ๆ พอเป็ นพธิ ที าเอาหมวดเกา้ ถงึ กับหนา้ จ๋อยไปเลยคราวน้ี
"จรงิ สนิ ะไอผ้ มกล็ มื คดิ ไปหวา้ ทายังไงนาเราถงึ จะไดล้ กู สาวของเขามาอยูใ่ นบา้ นของเราได ้
ชวนมาอยดู่ ว้ ยเฉย ๆ กค็ งไม่ได ้ ผมจะไมบ่ งั คบั ใจคุณถา้ คุณไมอ่ ยากจะยา้ ยเขา้ มาอยู่ ผมแค่
อยากจะใหค้ ุณแมท่ า่ นไดม้ เี พอ่ื นหรอื ลูกสาวสักคนไดอ้ ยใู่ กล ้ ๆทา่ นแทนผมถา้ วันหนง่ึ ผมไมไ่ ด ้
อยูก่ บั ทา่ นแลว้ ผมจะไดห้ มดห่วงทา่ นและคุณถา้ คนทผี่ มรกั ทงั้ สองคนไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั "หมวดเกา้
พดู เสยี งเครา้ ๆ ทาใหก้ ันดารสู ้ กึ แปลก ๆ ในคาพูดของเขามนั ฟังดสู นั่ ๆ เหมอื นเขากาลังสะกด
กลนั้ ความเจ็บปวดเอาไวข้ า้ งในน้าเสยี งนัน้ ซงึ่ เธอสมั ผัสถงึ มนั ได ้
"ทาไมคณุ พูดเหมอื นกับว่าคุณจะอยทู่ น่ี ้ีไดไ้ มน่ านอย่างนัน้ ละคะ่ ก็คณุ พงึ่ จะกลับมาถงึ บา้ นของ
คุณเอง หรอื ว่าคุณจะไปไหนหรอื เปล่าคะ่ ถงึ ไดพ้ ูดเหมอื นกับจะสง่ั เสยี กนั แบบนี้ บอกฉันมานะ
คุณกาลังคดิ จะทาอะไรกันแน่ถงึ ไดพ้ าฉันเขา้ มาหาคณุ แมข่ องคณุ ในวันน.ี้ .? กนั ดารบี เอย่ ถาม
เขาอยา่ งรอ้ นรนและพยายามจับผดิ เขาไม่ยอมใหเ้ ขาไดห้ ลบสายตาของเธอไปได ้
"เปลา่ หรอกครับผมกแ็ ค่พดู เผอ่ื เอาไวน้ ะครบั เพราะทกุ วันนอ้ี ะไร ๆ มนั ก็ไมแ่ นน่ อนดูอย่าง
เพอื่ นผมจา่ สมปองสติ อนนี้เขาจากไปแลว้ โดยทไ่ี มม่ โี อกาสไดร้ า่ ลาคนในครอบครวั ของเขาเลย
ผมก็เลยกลัวว่าสกั วันหนง่ึ มนั อาจจะเป็ นผมซะเอง" หมวดเกา้ บอกกนั ดาน้าเสยี งเครา้ ๆ ทาใหก้ ัน
ดาตอ้ งจบั มอื ของเขามาเกาะกมุ เอาไวอ้ ยา่ งปลอบใจเขา
"อยา่ คดิ มากเลยคะ่ คุณแมข่ องคณุ กเ็ หมอื นคณุ แมข่ องฉัน ยงั ไงฉนั ก็ไมท่ งิ้ ใหท้ า่ นตอ้ งอย่คู น
เดยี วหรอกค่ะ และคณุ อยา่ พงึ่ พดู เรอื่ งความเป็ นความตายเลยนะค่ะพงึ่ จะไดก้ ลับมาบา้ นเองฉัน
รสู ้ กึ ไม่คอ่ ยดยี งั ไมอ่ ยากจะฟังเรอื่ งเครา้ ตอนนี้ในเวลาทฉี่ ันกาลังมคี วามสขุ ทไ่ี ดเ้ จอกับคุณอกี
ครัง้ ไหนคุณบอกจะพาฉันเขา้ ไปดหู อ้ งนอนของคณุ ยงั ไงละค่ะฉันชักอยากจะเหน็ หอ้ งนอนของ
คณุ ตารวจคนรักของฉันซะแลว้ สติ อนนไ้ี มร่ ูว้ ่าหอ้ งจะรกไหมนะ..? "กนั ดาบอกเขาและเอามอื ปิด
ปากเขาไม่ใหพ้ ดู ถงึ เรอ่ื งตายขนึ้ มาอกี และรบี เปลยี่ นเรอื่ งคุยเพอื่ อยากจะใหเ้ ขาลมื ๆ เรอื่ งนนั้ ไป
ซะ
หมวดเกา้ เลยหาโอกาสทจ่ี ะบอกเธอเรอื่ งของเขาไม่ไดเ้ มอ่ื ไดย้ นิ กนั ดาบอกกบั เขาแบบนี้ จงึ
ตอ้ งพาเธอเขา้ ไปดูหอ้ งนอนของเขากอ่ นเอาไวค้ อ่ ยหาโอกาสบอกเธอในหอ้ งนัน้ ละกันเขาคดิ
เขาพาเธอเดนิ ดูจนท่ัวหอ้ งนอนของเขาทไ่ี มไ่ ดร้ กอยา่ งทเี่ ธอคดิ เอาไวเ้ ลยสงสัยคณุ แมข่ องเขา
จะใหค้ นเขา้ มาทาความสะอาดใหเ้ ขาทกุ วันนัน้ เอง
"กนั ดาครบั ผมมเี รอ่ื งอยากจะบอกใหค้ ณุ รูค้ รบั มนั สาคญั สาหรับคณุ และผมมากถา้ ผมไมไ่ ด ้
บอกคณุ ในวนั นผี้ มอาจจะไมไ่ ดพ้ ูดมันอกี เลยตลอดไปก็ได"้
หมวดเกา้ เหน็ กนั ดากาลงั มคี วามสขุ เขาไมอ่ ยากจะเป็ นคนทที่ าลายรอยยม้ิ บนใบหนา้ ของ
เธอเลยถา้ เลอื กไดแ้ ตเ่ ขาไมม่ เี วลามากแลว้ ตอนนเี้ ขาจงึ ตอ้ งพูดมนั กบั เธอ
"เรอื่ งอะไรหรอื คะ่ ถงึ วา่ ฉันดูคุณดูจะเป็ นกงั วลกับมนั จงั สงสัยจะสาคัญมากจรงิ ๆ งัน้ ก็บอกมา
เถอะคะ่ ฉันพรอ้ มจะรับฟังคณุ แลว้ "กนั ดาเดนิ เขา้ มาหาเขาทก่ี าลังยนื ชั่งใจคดิ อยู่ววา่ จะบอกเธอ
ยังไงไม่ใหเ้ ธอตกใจและเสยี ใจมากเกนิ ไป
"รูไ้ หมกนั ดารอยยมิ้ ของคุณมนั มคี ่ากบั ผมมากแคไ่ หน ผมคงจะรสู ้ กึ แยม่ าก ๆ ถา้ ผมเองคอื
คนทท่ี าใหร้ อยยม้ิ นัน้ ของคณุ หายไปในเวลาอนั ใกลน้ ี้ผมขอโทษนะครบั กนั ดามนั จาเป็ นจรงิ ๆ
อย่าโกรธผมเลยนะทตี่ อ้ งบอกเรอื่ งนกี้ บั คณุ ในเวลาน้ที งั้ ๆ ทค่ี ณุ กาลงั มคี วามสขุ แต่ผมไมม่ ี
ทางเลอื กจรงิ ๆ เวลาของผมมนั เหลอื นอ้ ยลงทกุ ทผี มจงึ อยากใหค้ ุณไดอ้ ย่กู ับผมในคนื น"ี้ หมวด
เกา้ พยายามจะพดู เขา้ เรอื่ งอยา่ งยากลาบากใจทตี่ อ้ งทาลายความสขุ ของคนทเี่ ขารักในตอนนี้
"คณุ พดู เหมอื นคณุ กาลงั จะจากไปไหนไกล ๆ อยา่ งนัน้ ละ ถา้ มันเป็ นอย่างนัน้ ฉันยงั ไม่
พรอ้ มทจี่ ะรับฟังมนั ตอนนี้ คณุ รตู ้ วั บา้ งไหมว่าคุณมันใจรา้ ยกับฉันมากแคไ่ หนคณุ พง่ึ จะกลบั มา
ทาใหฉ้ ันดใี จและมคี วามสขุ ไดแ้ ค่ไมก่ ชี้ ่ัวโมงคณุ กม็ าบอกกับฉันวา่ เวลาอะไรของคุณทเี่ หลอื
นอ้ ยทาไมมนั ตอ้ งเป็ นนด้ี ว้ ยไม่ฉันไมอ่ ยากจะฟังไม.่ ."
กันดารบี สา่ ยหนา้ ปฏเิ สธจนเสน้ ผมกระจายเพราะไมอ่ ยากจะไดย้ นิ หรอื รบั ฟังเขาในสง่ิ ทเ่ี ขา
อยากจะบอกเธอกนั ดากาลงั รสู ้ กึ หวาดกลัวมันอย่ตู อนนี้และยกมอื ขนึ้ ปิดหขู องเธอเอาไวท้ งั้ สอง
ขา้ งยนื หนั หลังใหเ้ ขาอยา่ งรูส้ กึ นอ้ ยใจเขาทาเอาหมวดเกา้ เรมิ่ ใจฟ่ อเรมิ่ รังเลมสี หี นา้ เจบ็ ปวดกบั
ทา่ ทางของกันดาทกี่ าลงั ตอ่ ตา้ นเขาอย่ตู อนน้ี
"แตผ่ มตอ้ งพดู เพอ่ื คณุ จะไดร้ ูค้ รบั กันดาผมจะไมโ่ กหกคณุ อกี ต่อไปยอดรักผมเสยี ใจจรงิ ๆ ท่ี
ตอ้ งพูดมันออกมาฟังผมใหด้ นี ะกันดา คนื นผ้ี มจะอยกู่ ับคุณทงั้ คนื แตก่ ารทผ่ี มกลบั มาไดม้ ันกต็ อ้ ง
มขี อ้ แลกเปลยี่ น"เขาตัดสนิ ใจพดู พรอ้ มกับถอนหายใจดัง ๆ เมอื่ ตอนน้กี นั ดายอมเอามอื ออกจาก
หขู องเธอหลงั จากทเี่ ขาพดู จบประโยคเธอหนั กบั มามองหนา้ เขาดว้ ยสายตาตกใจกับสงิ่ ทเี่ ธอพงึ่
จะไดย้ นิ จากปากของเขา
"เดย๋ี วคณุ ไมแ่ ค่คดิ จะลอ้ ฉันเลน่ ๆ ใชไ่ หม ทคี่ ณุ พดู มนั เรอ่ื งจรงิ ใชไ่ หม คณุ กาลงั จะบอกอะไร
ฉันกนั แนบ่ อกฉันมาตรง ๆ สหิ มวดไมอ่ ย่าบอกนะว่าคุณไมไ่ ดก้ ลับมาอยู่กบั ฉันตลอดไปอย่างท่ี
ฉันเขา้ ใจแลว้ คุณจะไปไหนถงึ อยู่ทนี่ ไ้ี มไ่ ดท้ ี่ ๆ คุณจะไปฉันไปดว้ ยไดไ้ หมมันสาคัญกวา่ ฉันและ
คณุ แม่ของคณุ มากเลยใชไ่ หม..?
กนั ดาเอย่ ถามเขากลบั เสยี งเรมิ่ ส่นั เครอ่ื นดิ ๆ ขออย่าใหส้ งิ่ ทเ่ี ธอกาลงั คดิ มันไดก้ ลายเป็ น
ความจรงิ เลยไดโ้ ปรดกนั ดาถงึ กบั ตวั ชาวาบเมอ่ื คนรักของเธอกบั พยักหนา้ ว่าเขาตอ้ งไปจรงิ ๆ
ถงึ จะไม่รวู ้ า่ เขาจะไปไหนแต่กนั ดากแ็ ทบเขา่ อ่อนถงึ กับเซนดิ ๆ หมวดเกา้ รบี เขา้ มาประคองตัว
เธอเอาไวไ้ ดท้ นั กอ่ นทเี่ ธอจะลม้ ลงไปทป่ี ลายเตยี งของเขาน้าตาไหลลงมาอาบแกม้ ทนั ที
"คณุ ตอ้ งไปจรงิ ๆ นะหรอื คะ่ ไม่ไปไม่ไดห้ รอื อยกู่ บั ฉันและคณุ แมข่ องคุณทน่ี ้ีเถอะนะได ้
โปรดอยา่ ไปเลยฉันขอรอ้ ง"กันดาเงยหนา้ ขน้ึ มาพูดกับเขาน้าเสยี งออ้ นวอนเขาใหอ้ ยกู่ ับเธอดว้ ย
สายตาเจบ็ ปวด
"ผมทาตามทค่ี ณุ ขอไมไ่ ดห้ รอกครับกันดาถงึ ผมอยากจะทามนั ใจแทบขาดแต่เพอ่ื ความ
ปลอดภัยของคณุ และทกุ คนผมจงึ ตอ้ งกลบั ไปทน่ี ัน้ อยา่ โกรธอยา่ เกลยี ดผมเลยนะทต่ี อ้ งทา
แบบน้ีผมทาเพอื่ คณุ และทุกคน" หมวดเกา้ พูดออกมาเบา ๆ เพราะกาลังรสู ้ กึ สงสารกันดาจบั ใจ
เมอ่ื ไดเ้ หน็ กนั ดาทรุดตวั ลงกบั พนื้ ต่อหนา้ ของเขาตอนน้ี
"ฉันไม่สามารถขอใหค้ ณุ อยู่กบั ต่อไดน้ านกว่าคนื นไี้ ดเ้ ลยใชไ่ หมค่ะ ทาไมคุณถงึ ใจรา้ ยกับ
ฉันแบบนี้ค่ะหมวดท่างนั้ คณุ กลบั มาหาฉันอกี ทาไมกนั ทาไมตอบฉันมาสคิ ่ะว่าทาไมฮอื่ ๆ ทาไม
ตอ้ งกลับมาทาใหฉ้ ันตอ้ งเจ็บปวดอกี "กันดาตดั ทอ้ เขาเสยี เบางววิ เธอกาลังหมดแรงทจี่ ะพดู มนั
ออกมา
"เพราะผมรักคุณอยากจะเจอคณุ สักครัง้ อย่างนอ้ ยขอแคผ่ มไดบ้ อกใหค้ ุณไดร้ วู ้ า่ ทาไมผมถงึ
ตอ้ งทง้ิ คุณในวนั นัน้ ขอแค่เวลาเพยี งสัน้ ๆ ทจี่ ะไดอ้ ยู่กับคุณกอ่ นทผี่ มจะไมม่ โี อกาสนัน้ อกี เลย
ตลอดไปผมขอโทษทผ่ี มทาใหค้ ุณรูส้ กึ เจ็บปวดผมขอโทษกนั ดา"หมวดเกา้ คกุ เขา่ ลงตรงหนา้
ของกนั ดาทัง้ น้าตาเขายนื่ มอื อนั สั่นเทามาจับมอื ของเธอเอาไว ้
"ทงั้ ๆ ทค่ี ณุ ตอ้ งจากไปนนี้ ะแลว้ คุณคดิ บา้ งไหมวา่ ฉันจะอยไู่ ดย้ ังไงถา้ คุณจากไปแลว้ ฉัน
ขอใหค้ ุณอยู่ต่อกไ็ มไ่ ดแ้ ลว้ มนั จะมปี ระโยชนอ์ ะไรสาหรบั เวลาสัน้ ๆ ทค่ี ณุ ใหก้ บั ฉันหลงั จากนัน้
คณุ กท็ งิ้ ใหฉ้ ันตอ้ งทนอย่กู ับความทรงจาทไ่ี มม่ คี ณุ ดว้ ยตลอดไปอกี ครงั้ ฉันไมไ่ ดฟ้ ังผดิ ไปใช่
ไหมตอบฉันมาสหิ มวด..?
กันดาหนั หนา้ มามองเขาและยกมอื ขนึ้ เขย่าตวั เขาแรง ๆ อย่างตอ้ งการคาตอบจากเขาอกี
ครงั้ ใหแ้ นใ่ จว่าเธอหฝู าดไปเองเขาไม่ไดห้ มายความอยา่ งทเี่ ธอไดย้ นิ
"ใชค่ ณุ ไดย้ นิ ไมผ่ ดิ หรอกผมอยกู่ ับคุณไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ถา้ ผา่ นคนื นไี้ ปแลว้ ผมไมใ่ ชอ่ ย่างทคี่ ุณเห็น
อกี แลว้ "เขาบอกดว้ ยน้าเสยี งฟังดเู จ็บปวดสดุ ๆ
"ไม่จรงิ มันไม่จรงิ ใชไ่ หมคณุ แค่หลอกฉันเลน่ ใชไ่ หมทาไมคะ่ หมวดทาไมฮอื่ ๆ คณุ ตอบฉัน
มาสวิ ่าทาไม..?
กนั ดาปลอ่ ยน้าตาใหม้ นั ไหลรนิ ออกมาและโผลเขา้ กอดเขาเอาไวแ้ นน่ เขาเองก็กอดเธอ
เอาไวแ้ ละสะอนื้ เสยี งดงั และหมวดเกา้ ยอมเล่าเรอื่ งทเ่ี ขาไดต้ กลงเอาไวก้ บั ทา่ นมจั จรุ าชอารักษ์
เมอื่ หนง่ึ ปีทผ่ี า่ นมาในโลกแห่งวญิ ญาณของเขา
"คณุ จาไดไ้ หมวา่ ทาไมพวกคุณถงึ รอดมาไดอ้ ย่างงา่ ยดาย วนั นัน้ ผมไดต้ กลงกับทา่ นมจั จรุ าช
อารักษ์เอาไวเ้ ราตอ่ สกู ้ นั อย่างหนักผมไดร้ ับบาดเจบ็ สาหัสจนเกอื บจะเอาชวี ติ ไม่รอดแตท่ า่ น
อารกั ษ์ไดย้ น่ื ขอ้ เสนอใหก้ บั ผมใหมถ่ า้ ผมยอมทง้ิ ชวี ติ แบบมนษุ ยแ์ ตย่ อมทาหนา้ ทม่ี ัจจรุ าช
เชน่ เดยี วกับเขาท่านอารกั ษ์จะยอมปล่อยพวกคุณไปแต่ผมจะตอ้ งทางานชดใชใ้ หก้ บั ขอ้ ตอบ
แทนนี้ แตผ่ มไมเ่ สยี ใจทเี่ ลอื กทาแบบนี้อยา่ งนอ้ ยผมกย็ งั ไดเ้ หน็ คณุ มชี วี ติ อยอู่ กี ครงั้ "หมวดเกา้
บอกกับกันดาและเอามอื จบั ใบหนา้ ทเี่ ปื้อนคราบน้าตาของเธอใหเ้ งยหนา้ ขน้ึ มามองสบตาของ
เขา
"เพราะอย่างนี้ใชไ่ หมคณุ ถงึ ไดห้ ายไปตัง้ หนงึ่ ปีเพราะคุณกลับมาอย่างพวกเราไมไ่ ดน้ เี้ อง ฮอ่ื
ๆ ทาไมคุณตอ้ งยอมเสยี สละตัวเองถงึ เพยี งนีด้ ว้ ยฉนั ไมเ่ ขา้ ใจฮอ่ื ๆ ฉันจะทายงั ไงดถี า้ พรงุ่ นไี้ มม่ ี
คณุ อยู่ขา้ ง ๆ ฉันอกี แลว้ ฉันจะบอกคุณแมข่ องคุณวา่ ยังไงทา่ นจะรบั ไดไ้ หมทตี่ อ้ งเสยี คณุ ไปแลว้
ฉันละคณุ รบู ้ า้ งไหมว่าเราทงั้ สองจะเป็ นยงั ไงเมอื่ ไมม่ คี ุณอกี แลว้ ..? กนั ดารอ้ งไหอ้ ยา่้ งหนักอกี
ครงั้
"ผมถงึ ตอ้ งตดั สนิ ใจบอกคณุ ใหร้ ูใ้ นคนื นก้ี อ่ นทผ่ี มจะไป และฝากคุณชว่ ยดูแลทา่ นแทนผมดว้ ย
ผมเชอื่ วา่ คุณทาไดก้ นั ดาคณุ ตอ้ งเขม้ แขง็ เพอ่ื ผมคณุ จะทาไดไ้ หมครบั ..ผมรวู ้ ่ามนั ไมง่ ่ายผมเอง
ก็เจ็บปวดไม่ต่างกันแต่มนั คอื ความจรงิ ทอ่ี าจเจบ็ ปวดแต่สกั วันคณุ จะอยูไ่ ดด้ ว้ ยตวั คุณเอง ผมจะ
คดิ ถงึ คุณตลอดไปอยา่ งนอ้ ยผมกด็ ใี จทไี่ ดพ้ ดู ความจรงิ กับคณุ ดกี วา่ ปล่อยใหค้ ุณคดิ เอาเองวา่
ผมหายไปไหนคณุ จะไดไ้ ม่ตอ้ งเฝ้ารอคอยผมอกี ต่อไป"
หมวดเกา้ พยายามพดู ในสงิ่ ทเี่ ขาพยายามจะพดู ใหไ้ ดม้ ากทสี่ ดุ ถงึ จะเจ็บปวดจนแทบขาดใจ
เขากอดร่างทก่ี าลงั สะอนื้ แรง ๆ เอาไวแ้ นน่ ๆ น้าตาซม่ึ ออกมาทข่ี อบตาทัง้ สองขา้ งของเขามอง
ออกไปในความมดื ทเี่ ขาไมอ่ ยากจะใหม้ นั ถงึ พร่งุ นี้เลยถา้ เลอื กไดห้ ลงั จากทเ่ี ขาไดบ้ อกเรอื่ ง
ทงั้ หมดกบั กันดาแลว้ หมวดเกา้ กเ็ ขยี นจดหมายขนึ้ มาฉับบหนงึ่ เพอื่ จะเอาไวใ้ หท้ อ้ งฟ้านนั้ เอง
คนื นัน้ เขาจงึ อยกู่ บั ทุกคนรวมทงั้ กนั ดาใหไ้ ดม้ ากทส่ี ดุ ทุกครงั้ ทเ่ี ขามองเขา้ ไปในดวงตาของ
กนั ดาเขารูส้ กึ ผดิ และเจบ็ ปวดทกุ ครัง้ แตเ่ ขาพยายามเกบ็ ซอ่ นความเจ็บปวดเอาไวไ้ ม่ใหท้ กุ คน
ไดร้ พู ้ ยายามทาตวั ใหด้ ปู กตทิ งั้ ทข่ี า้ งในหวั ใจของเขาและกนั ดามนั กาลงั รอ้ งไหอ้ ยา่ งหนักนัน้ เอง
แต่ไมส่ ามารถบอกใหใ้ ครรไู ้ ดว้ ่าเขาและเธอกาลงั หวั ใจแทบแตกสลายกันดาเรม่ิ จะทนฝืนตอ่ ไป
อกี ไมไ่ หวเธอจงึ ลกุ ขน้ึ เดนิ ออกไปจากหอ้ งอาหารกอ่ นทเ่ี ธอจะปลอ่ ยใหน้ ้าตาของเธอมนั ไหล
ออกมาใหค้ ุณแม่ของหมวดเกา้ และทุกคนไดเ้ ห็นว่าเธอกาลังรอ้ งไหน้ นั้ เองและมนั จะทาใหท้ ุก
คนสงสัยว่าทาไมเธอตอ้ งรอ้ งไหอ้ ยา่ งหนักดว้ ย
"อา้ วคุณกันดาอมิ่ แลว้ หรอื ครบั ..?
ทอ้ งฟ้าทส่ี ังเกตทัง้ สองคนมาตงั้ แต่ชว่ งเยน็ แลว้ ใหร้ ูส้ กึ เป็ นห่วงว่ามันไดเ้ กดิ อะไรขน้ึ ทาไมคน
ทก่ี าลังมคี วามรกั และพง่ึ จะไดก้ ลบั มาอยูใ่ กลช้ ดิ กนั ถงึ ไดม้ ใี บหนา้ ทดี่ เู ครา้ ๆ จงั สายตาของพวก
เขามนั ถงึ ไดด้ ูกาลงั เกบ็ ซอ่ นความเจ็บปวดเอาไวแ้ ตม่ ันก็ซอ่ นไดไ้ ม่มดิ นัน้ เองต่อใหก้ ันดาและ
หมวดเกา้ พยายามากแค่ไหนก็ตามทอ้ งฟ้ากย็ งั รสู ้ กึ ได ้
เพราะทอ้ งฟ้าพอจะดูออกวา่ พกวเขาพยายามแกลง้ ทาตวั ใหด้ ูมคี วามสขุ ทงั้ ๆ ทดี่ วงตาของ
พวกเขามนั ออกจะเครา้ ๆ ไมไ่ ดเ้ ป็ นเหมอื นกับยใบหนา้ ทพ่ี ยายามยม้ิ เลยสักนดิ เดยี วแต่เขาไม่
กลา้ จะถามเพราะมันเป็ นเรอ่ื งสว่ นตัวของทัง้ สองคนนัน้ เองจงึ ไดแ้ ต่มองอยู่หา่ งอย่างหว่ งใย
"ผมขอตวั กอ่ นนะครบั คุณแมแ่ ละทุกคนพอดวี นั น้ีผมรสู ้ กึ เพลยี ๆ และเหน่อื ยมากครบั ขอเขา้
หอ้ งนอนกอ่ นตามสบายนะทอ้ งฟ้าภูผาและจา่ สมชายตอ้ งขอโทษดว้ ยทอ่ี ยคู่ ยุ เป็ นเพอ่ื นทกุ คน
ไมไ่ ด"้
หมวดเกา้ รบี ลุกขน้ึ ทาใหค้ ณุ แมข่ องเขาอดเป็ นหว่ งไมไ่ ดจ้ งึ รบี เอย่ ถามเขากอ่ นทชี่ ายหนมุ่ จะ
ลุกออกไปจากโต๊ะอาหาร
"อา้ วอมิ่ แลว้ หรอื ลูกหนูกนั ดาก็อกี คนทานนอ้ ยกนั จังอาหารไมถ่ กู ปากหรอื ลูก ..? ท่านเอย่
ถามลกู ชายอยา่ งหว่ งใยเพราะเห็นเขาทานนอ้ ยกว่าทุกวันหรอื ว่าอาหารไมถ่ กู ปาก
"เปลา่ หรอกครับคุณแม่พอดลี กู รูส้ กึ เพลยี ๆ นะครับคณุ แมผ่ มขอตัวนะครับ"
พูดจบหมวดเกา้ กเ็ ดนิ เขา้ มาหอมแกม้ ทา่ นสองทสี องต่อหนา้ ทุกคนทก่ี าลงั นั่งทานอาหาร
และเงยหนา้ ขน้ึ มามองเขาทกี่ าลงั แสดงความรกั ระหวา่ งเขากบั คุณแมข่ องเขากอ่ นทห่ี มวดเกา้ จะ
รบี เดนิ ตามกันดาออกมาจากหอ้ งอาหารอกี คนเขาเดนิ มาทนั เธอทหี่ นา้ หอ้ งนอนของเธอพอดี
และเหน็ เธอกาลงั ยนื รอ้ งไหจ้ นตวั โยงอยู่ลาพงั ทร่ี ะเบยี งหนา้ หอ้ งนอนของเขานเ้ี อง
"ฮอื่ ๆ ..!
เสยี งรอ้ งไหข้ องเธอมนั บาดลกึ ลงไปถงึ ขา้ งในหัวใจของหมวดเกา้ เขาเดนิ เขา้ มาดงึ ตัวของ
กนั ดาเขา้ ไปกอดเอาไวแ้ นน่ ๆ แนบอกของเขาและพาเธอเดนิ เขา้ หอ้ งนอนของเขา
"นง่ิ ซะนะผมรวู ้ า่ คณุ ทาดที ส่ี ดุ แลว้ ทโี่ ตะ๊ อาหารเมอื่ กขี้ อบคณุ ทคี่ ุณไมท่ าใหค้ ณุ แมท่ ่านจับได ้
เรอื่ งทผี่ มคยุ กบั คุณ"เขาเอาฝ่ ามอื ลบู ทหี่ ลงั ไหลข่ องเธอเพอ่ื ปลอบโยนทงั้ เขาและเธอไปดว้ ยกัน
"คนื นีค้ ณุ จะวา่ อะไรไหมถา้ ผมอยากจะขอนอนกอดคณุ แบบนีท้ งั้ คนื บนเตยี งของผมและขอ
หลบั ไปพรอ้ มกับคุณในออ้ มกอดของผมเป็ นครงั้ สดุ ทา้ ย..?
หมวดเกา้ เอย่ ถามคนตัวเลก็ ในออ้ มกอดของเขาเสยี งรอ้ งขอตอ่ เธอทาใหก้ นั ดาถงึ กบั โผล
เขา้ ชบทอี่ กของเขาอย่างเจ็บปวดและรอ้ งไหก้ บั อกเสอ้ื ของเขาออกมาดงั ๆ โดยไม่ตอ้ งกลัวว่า
ใครจะผา่ นมาไดย้ นิ เสยี งรอ้ งไหข้ องเธออกี แลว้ ตอนนี้
"รอ้ งมนั ออกมาไหพ้ อแลว้ ฟังนะครับกันดาผมรกั คณุ เทา่ ชวี ติ ของผม แต่เราจากกนั แค่กาย
เท่านัน้ ความรกั ของเรามันจะยงั คงอยู่ชั่วนจิ นริ ันดรผ์ มอาจมาหาคุณไม่ไดแ้ ต่ผมจะคดิ ถงึ คณุ
เสมอ คุณตอ้ งเขม้ แข็งและอยูใ่ หไ้ ดถ้ า้ ไม่มผี มการจากลามนั เจ็บปวดผมรูซ้ งึ่ ถงึ มันดี แตก่ ็ใชว่ ่า
เราจะอย่ไู ม่ไดส้ กั วนั คณุ จะไดเ้ จอคนทด่ี กี วา่ ผมเมอื่ ถงึ วนั นัน้ ผมอยากจะใหค้ ณุ อยา่ ตัดโอกาส
ของตวั เองเพราะผม การทผี่ มรกั คุณใชว่ ่าผมจะอยากใหค้ ุณอยเู่ ป็ นโสดตลอดไปเพอ่ื ผมเพราะ
คณุ ยังสาวและยังสวย"
หมวดเกา้ พูดกบั กันดาทพี่ ยายามสา่ ยหนา้ ปฏเิ สธทจี่ ะฟังเขาทบี่ อกใหเ้ ธอลมื เขาและ
เรมิ่ ตน้ ใหม่กับคนอน่ื เธอจะทาอยา่ งนนั้ ไดย้ งั ไงในเมอ่ื เธอรักเขาจนหมดหวั ใจไปแลว้ ไมส่ ามารถ
ทจี่ ะรักใครไดอ้ กี นอกจากเขาคนเดยี วต่อใหเ้ ธอตอ้ งอย่คู นเดยี วโดยไมม่ เี ขาตลอดไปกเ็ ธอก็จะ
ขอรักเขาแค่คนเดยี วเท่านนั้
"อย่าทาอย่างทค่ี ณุ กาลงั คดิ เลยนะครับกนั ดา ผมอยากจะเห็นคุณมชี วี ติ ทเี่ หลอื อยู่อย่างมี
ความสขุ และอยากจะเหน็ คณุ มรี อยยมิ้ บนใบหนา้ ของคณุ มากกว่าสายตาทอ่ี มทุกขข์ องคณุ อยา่
จมปักอยูก่ ับความรสู ้ กึ เจ็บปวดทไ่ี มม่ ผี มอยู่ขา้ ง ๆ คณุ แตจ่ งคดิ วา่ ผมกาลงั มองคณุ อยทู่ ไี่ หนสกั
แหง่ ในโลกใบนแี้ ละจงยม้ิ ในทกุ ๆวนั ทเ่ี หลอื อยเู่ พอื่ ผมและใชช้ วี ติ เพอื่ ผมคณุ จะทามันไดไ้ หม
ครบั คนดที ร่ี ักของผม..?
หมวดเกา้ กม้ ลงจูบชบั น้าตาใหก้ ับเธอทแี่ กม้ และใบหนา้ นวลออ่ นหวานทเ่ี ป้ือนคราบน้าตา
ของเธออย่างออ่ นโยนเขาจบู วนมาทห่ี นา้ ผากของเธอและจบลงทรี่ มิ ฝีปากนุม่ อยา่ งรสู ้ กึ โหยหา
จนพอใจเขาแลว้ จบึ กอดเธอเอาไวแ้ น่น ๆ ในออ้ มกอดของเขาหมวดเกา้ เองกส็ ะอน้ื ในอกเบา ๆ
แตเ่ ขาพยายามฝืนเอาไวอ้ ย่างสดุ ความสามารถทจ่ี ะไมป่ ลอ่ ยเสยี งรอ้ งไหอ้ อกมาเพราะไม่
อยากจะทาใหก้ นั ดาตอ้ งรอ้ งหรอื ทกุ ขใ์ จไปมากกว่านี้
เขาหยบิ ชองจดหมายสเี ขม้ ทเ่ี ขาเขยี นเสรจ็ แลว้ ออกมายนื่ ใหเ้ ธอ
"ผมฝากใหท้ อ้ งฟ้าดว้ ยเอาใหเ้ ขาพรุ่งนี้และสญั ญากบั ผมไดไ้ หมว่าคุณจะอยู่อยา่ งมี
ความสขุ จะไม่รอ้ งไหท้ กุ วันเหมอื นคนื น้เี มอื่ ผมไดจ้ ากไปแลว้ สัญญาสคิ รับกันดาอย่างนอ้ ยผมจะ
ไดส้ บายใจว่าคุณสบายด"ี หมวดเกา้ พดู กบั กนั ดาเสยี งสน่ั ๆ เพราะกอ้ นสะอนื้ มนั ไดว้ งิ่ ขน้ึ จกุ อยู่ที่
ลาคอของเขานัน้ เองและเขาหยบิ แหวนวงหนงึ่ ออกมาสวมทน่ี วิ้ นางขา้ งซา้ ยใหก้ บั กนั ดาและกม้
ลงจบู ทน่ี ว้ิ มอื ขา้ งทเ่ี ขาสวมแหวนใหก้ บั เธอไปทหี นง่ึ
"แหวนวงนคี้ ุณชว่ ยเก็บมนั เอาไวด้ ว้ ยมนั คอื หัวใจของผมและคดิ ซะว่าผมจะอยกู่ บั คุณ
ตลอดไปไม่วา่ คุณจะอยูท่ ไี่ หนคณุ จะมผี มอยดู่ ว้ ยเสมอจาเอาไวน้ ะครับกนั ดาและอยา่ รอ้ งไห ้
ใหก้ ับผมอกี คุณจะทาไดไ้ หม..? หมวดเกา้ บอกกบั กนั ดากอ่ นจะผลักตวั เธอออกหา่ งเขานดิ หนงึ่
เพอื่ จะไดม้ องหนา้ เธอใหช้ ัด ๆ อกี ครัง้
"คะ่ ฉันสัญญาวา่ จะไมร่ อ้ งไหท้ กุ วันแตข่ อฉนั รอ้ งไหใ้ หก้ บั คณุ จนกว่าฉันจะทาใจกบั ความ
สญู เสยี คณุ ในครงั้ นกี้ อ่ นจะไดไ้ หมค่ะ หวั ใจของฉันมนั มคี วามรสู ้ กึ นะคะ่ มันไม่ไดต้ ายดา้ นถงึ จะได ้
ไม่รูส้ กึ เจ็บปวดเมอ่ื ตอ้ งพรากจากคนทฉี่ นั รักทัง้ ทย่ี งั รกั กันอยแู่ บบนี้ อยา่ บงั คบั ฉันใหล้ มื คุณ
เพราะฉันคงทามันไมไ่ ด ้ แตข่ อแคใ่ หฉ้ ันไดค้ ดิ ถงึ คณุ ในแบบของฉนั ในทุก ๆ วนั กพ็ อฉันขอคณุ
แค่นี้จะไดไ้ หมค่ะยอดรกั ของฉัน"
เธอเงยหนา้ ขนึ้ มามองทห่ี นา้ ของเขาทงั้ น้าตา และเอาฝ่ ามอื ลบู เบา ๆ ทใี่ บหนา้ ของเขา
อยา่ งรักใคร่เหมอื นกบั อยากจะบนั ทกึ ใบหนา้ ของเขาเอาไวใ้ นความทรงจาของเธอตลอดไป
น้าตาของเธอหยดลงมาทฝี่ ่ ามอื ของเขาทก่ี าลงั สมั ผสั เบา ๆ ทแี่ กม้ ของเธอ
"ใบหนา้ นท้ี ผ่ี มไม่คดิ จะลมื มนั แมแ้ ตต่ อนทผี่ มใกลจ้ ะสนิ้ ลมหายใจและจะรักคณุ ชัว่ นจิ นริ ันดร์
ตอ่ ใหผ้ มตอ้ งจากไปไกลแสนไกลอกี โลกหนงึ่ กต็ ามผมจะจดจาใบหนา้ ของคณุ เอาไวต้ ลอดไป
อย่ากลัวว่าผมจะลมื คณุ นอนเถอะคนื นีม้ นั หนกั มากแลว้ สาหรบั คณุ อย่ากังวลหรอื กลัวคนื นีผ้ มจะ
อย่ขู า้ ง ๆ คุณตลอดเวลาจะไม่ยอมห่างกายคณุ หลบั ตาลงซะเถอะยอดรักของผม"
เขากอดรา่ งเล็กแนบแผงอกของเขาเอาไวแ้ น่น ๆ เธอชบลงทห่ี วั ไหล่ของเขาพรอ้ มกบั ยังมี
แรงสะอนื้ ป่ านจะขาดใจเป็ นระลอบ ๆ เขารบั รูม้ นั ไดว้ า่ เธอคงไม่หลับเชน่ เดยี วกบั เขานนั้ เอง
ชายหนุ่มใชเ้ วลาทเ่ี หลอื อยู่กับกนั ดาทงั้ คนื เขากม้ ลงหอมทแี่ กม้ นวลและทหี่ นา้ ผากของเธอ
ตลอดเวลาไลข่ น้ึ มาทกี่ ลุ่มเสน้ ผมของเธออย่างรักใคร่สดุ หวั ใจกลา้ มเน้ือของเขาเกรง็ เขา้ หากนั
อยา่ งพยายามสะกดกลัน้ ความเจบ็ ปวดเอาไวไ้ มใ่ หม้ เี สยี งรอ้ งไหข้ องเขามนั เรด็ รอดออกมาให ้
คนตัวเลก็ ไดย้ นิ เมอื่ กนั ดารอ้ งไหจ้ นเหนือ่ ยลา่ จนเผลอหลบั ไปในออ้ มกอดของเขาเหลอื แค่เขาท่ี
พยายามเก็บความสขุ ทเ่ี หลอื ของคนื น้ีเอาไวใ้ หไ้ ดม้ ากทสี่ ดุ เท่าทเ่ี ขาจะทามันได ้
เสยี งรอ้ งของไกบ่ า้ นบอกเวลาใกลส้ ว่างเขา้ มาแลว้ เขายง่ิ กระชบั ออ้ มกอดของเขาเอาไวแ้ นน่
กว่าเดมิ มันคงจะถงึ เวลาทเ่ี ขาตอ้ งไปแลว้ สนิ ะหมวดเกา้ กม้ ลงมองหนา้ ผากคนตัวเลก็ ทก่ี าลัง
นอนหลับอยแู่ นบอกของเขาอย่างอาลยั อาวรณ์สดุ หัวใจเขาใหร้ สู ้ กึ ใจหายเมอื่ ตอ้ งจากไปแลว้
จรงิ ๆ หมวดเกา้ ยกร่างของกนั ดาวางลงทหี่ มอนขา้ งกายเขาอยา่ งเบามอื ทสี่ ดุ กอ่ นจะกม้ ลงจบู
เบา ๆ ทรี่ มิ ฝีปากของเธอและจบู ทห่ี นา้ ผากของเธออกี ครงั้ เขาใชม้ อื สมั ผสั ใบหนา้ ของเธอเบา ๆ
"ลากอ่ นยอดรักของพแี่ กว้ เกา้ พร่ี กั เธอนะกันดาพไี่ ดแ้ ตห่ วงั ว่าเขาจะดแู ลเธอแทนพไ่ี ดด้ กี วา่
ผชู ้ ายทอ่ี าภัพคนนข้ี อใหเ้ ธอไดม้ ชี วี ติ ทดี่ ใี นวันขา้ งหนา้ และลมื พซ่ี ะกันดาพข่ี อแคเ่ ธอเกบ็ พี่
เอาไวใ้ นความทรงจาของเธอกพ็ อแลว้ สาหรับพค่ี นน้ี"
หมวดเกา้ พยายามตัดใจทงั้ น้าตาหันหนา้ หนแี ต่กับไดย้ นิ เสยี งกนั ดากาลังละมอ้ เรยี กชอ่ื
ของเขาออกมาเบา ๆ เขาจงึ หันกลับไปมองทเี่ ตยี งอกี ครงั้ ดว้ ยสายตาอาลยั อาวรณแ์ ละสะเทอื น
ใจเขาอย่างบอกไม่ถูกรูส้ กึ เหมอื นกาลังจะหมดแรงทจ่ี ะกา้ วเดนิ ซะงนั้
"อยา่ ไปเลยนะพแ่ี กว้ เกา้ อยู่กับกนั ดากอ่ นอยา่ ไป..!
เสยี งกันดาละเมอ้ พดู เรยี กชอ่ื เขาออกมาดัง ๆ และยกแขนไขว่ ควา้ หาเขาในอากาศอย่าง
นา่ สงสารจบั ใจมนั ทาใหห้ มวดเกา้ แทบอยากจะหยดุ ปลายเทา้ เอาไวแ้ ต่ตอ้ งตดั ใจรบี เดินตรงไป
ทป่ี ระตูไมย่ อมหันหลงั กลบั มามองทร่ี า่ งเลก็ ทกี่ าลังนอนหลับไปทงั้ ทม่ี คี ราบน้าตาเปื้อนแกม้ นวล
ของเธออยบู่ นเตยี งนอนของเขาทงิ้ เอาไวแ้ คแ่ ผน่ กระดาษทม่ี ภี าพวาดรปู เทวดาอยู่แคค่ รง่ึ แผน่
วางไวข้ า้ ง ๆ มอื ของกันดากอ่ นจะเปิดประตูออกไปอยา่ งเงยี บ ๆ และเดนิ ตรงไปทหี่ อ้ งนอนของ
แมเ่ ขายนื มองทา่ นอยนู่ านกอ่ นทเ่ี ขาจะจากไป
"ลากอ่ นครบั แม่ผมรกั แมน่ ะครับผมคงบุญนอ้ ยถงึ ไม่มโี อกาสไดอ้ ยดู่ ูแลแมอ่ ย่างเชน่ ลูกคนอน่ื
ๆ หากชาตหิ นา้ มจี รงิ ผมขอเกดิ มาเป็ นลกู ของแมอ่ กี นะครับแม่"
หมวดเกา้ กม้ ลงกราบทปี่ ลายเทา้ ของทา่ นกอ่ นจะลกุ ขนึ้ ยนื และเดนิ ตรงไปทหี่ นา้ ประตูบา้ น
เพอื่ กลับไปยังทข่ี องเขานัน้ เองโดยมรี า่ งของท่านมจั จุราชอารกั ษ์ยนื รอเขาอยู่ตรงประตูทางเขา้
บา้ นของเขาตอนน้ีหมวดเกา้ ตอ้ งพยายามตดั ใจจากกนั ดาและแมข่ องเขาใหไ้ ดต้ อนน้มี นั ถงึ เวลา
ทเ่ี ขาตอ้ งทาตามทไ่ี ดต้ กลงกบั ท่านมัจจรุ าชอารกั ษาเอาไวซ้ ะทตี ่อใหเ้ ขาตอ้ งการจะอยู่กับกันดา
และทุกคนทเี่ ขารกั มนั ก็คงเป็ นไปไมไ่ ดแ้ ลว้ ในเมอื่ เขาเป็ นคนเลอื กทางเดนิ น้เี องเขากต็ อ้ ง
ยอมรับกบั สง่ิ ทเ่ี ขาจะตอ้ งสญู เสยี ใหไ้ ดห้ มวดเกา้ จงึ ตัดสนิ ใจไม่หนั หลังกลบั ไปมองทบ่ี า้ นของ
เขาอกี
ทงั้ สองคนเดนิ หายไปกบั ความมดื ทต่ี อนนเ้ี ป็ นเวลาตสี เ่ี รมิ่ ใกลเ้ วลาจะเขา้ สวู่ นั ใหม่เตม็ ทแี ต่มนั
เป็ นเวลาทพ่ี วกเขาจะตอ้ งกลบั ไปยังโลกแหง่ วณิ ญาณกอ่ นทท่ี อ้ งฟ้าจะสางใหท้ ันเวลาโดยทงิ้
ทุกคนเอาไวข้ า้ งหลังของเขาตลอดไปดว้ ยความอาลยั ยง่ิ
ตอนนีจ้ บแลว้ ค่ะ
นยิ ายเรอื่ งนม้ี ภี าคต่อนะะตอนนเ้ี รากาลังเขยี นภาคต่ออยคู่ ่ะแต่รอใหเ้ สร็จกอ่ นถงึ จะเอาลงให ้
อา่ นคะ่ รอไปกอ่ นนะคะอย่าพง่ึ ทงิ้ กันนะขอบคุณทต่ี ดิ ตามอา่ นนยิ ายหดั เขยี นของเรามาตลอดค่ะ
ขอบคณุ จรงิ ๆ จากใจคนหัดเขยี นค่t