ให้ออกไปนอกห้องทางานของพวกเขา ตอ่ หนา้ กอ้ นและทุกคนทก่ี าลงั มองตามหลงั ท้งั สองคน
ออกไป
“คุณมาทางไหนออกไปทางน้นั เลยคณุ แว่น… ผมไม่ไดต้ อ้ งการใหค้ ุณช่วย ยงุ่ วนุ่ วายไม่เขา้ เรื่อง
“ พดู จบเขากเ็ ตรียมจะเดินกลบั เขา้ ไปในห้องอกี คร้งั หลงั จากกาจดั เธอเสร็จ
“แต่คุณจะตอ้ งฟังฉัน เพราะไมอ่ ยา่ งง้นั จะตอ้ งมีคนตอ้ งตายอีกหลายคน ฉันคนเดียวท่ีจะช่วย
พวกคณุ หาเธอใหเ้ จอได้ เชื่อฉันสิ ฉันไมไ่ ดโ้ กหกฉันพดู จริง ๆ สิ่งที่พวกคณุ กาลงั ตามหา มนั
ไมใ่ ช่คนแต่มนั คือวญิ ญาณร้ายของผหู้ ญิงคนหน่ึง ที่พยายามจะแกแ้ คน้ ทกุ คนทเี่ คยทารา้ ยเธอ”
กนั ดารีบบอกเขา และเสียงของเธอมนั ไดห้ ยดุ เทา้ ของเขาเอาไวไ้ ดท้ นั
“หึหึหึ ผงี ้้นั เหรอ ตลกน่าคณุ นี่มนั ปี อะไรแลว้ เอาไวไ้ ปหลอกเดก็ อมมอื เถอะ ผมี ที ่ีไหนในโลก
"เขาหัวเราะออกมาเมือ่ ไดย้ นิ เธอบอกมีวณิ ญาณตามฆ่าคน
“แต่คณุ ตอ้ งเช่ือฉันนะ ผีมีจริง ๆ เธอกาลงั ตามฆา่ ทกุ คนทเ่ี กี่ยวขอ้ ง ทเี่ คยทารา้ ยเธอ ฉนั ไมไ่ ด้
โกหกคุณนะ ”กนั ดาถงึ กบั เดือดที่ตารวจคนน้ีไม่เชื่อทเ่ี ธอพูด แถมยงั หัวเราะเยาะเธออีก ใหต้ าย
เถอะ มนั น่าปล่อยใหผ้ จี บั หกั คอชะดีไหมนะ ปากเสียจริงเลย
“คุณวา่ อะไรนะ ใครคอื เธอคนน้นั วิญญาณร้ายบา้ บออะไรกนั ถา้ คุณรูจ้ ริง ๆ ว่าฆาตกรมนั เป็น
ใครก็พาพวกเราไปเอาตวั เขามาลงโทษสิ อยา่ มาบอกวา่ พวกผมกาลงั ไล่จบั ผีไร้สาระส้ินดี คน
ตายไปแลว้ จะลุกข้นึ มาฆ่าคนได้ อยา่ งทีค่ ณุ ว่า..ผมไมต่ ลกหรือสนุกกบั มกุ ของคณุ หรอกนะ งาน
ผมเยอะพออยแู่ ลว้ เลกิ ป่วนผมชะที กลบั ไปชะ ?”หมวดเกา้ ไม่เชื่อ ทีก่ นั ดาพูด แตง่ เรื่องมาหลอก
เขาละสิไม่ว่า ยยั ตวั แสบเอ่ย
แตค่ ุณตอ้ งเชื่อฉนั ถา้ อยากปิ ดคดีน่ีให้ได้ คุณตอ้ งไปกบั ฉัน มฉี ันเท่าน้นั ทจี่ ะช่วยพวกคณุ ได้ "กนั
ดายงั ไมย่ อมแพ้ ตามต้อื ใหเ้ ขาเชื่อทเี่ ธอพูด
“ไม่มีทาง เลิกเล่นเป็นเดก็ ชะที ไม่ง้นั ผมจะจบั คณุ โยนออกไปจากห้องน้ี จะยอมกลบั ออกไป
ดี ๆ ไหมหื่อ หรืออยากใหผ้ มโยนคุณออกไป ”หมวดเกา้ หนั กบั มาจอ้ งหนา้ ของเธออยา่ งเอาเรื่อง
“แน่จริงคุณก็จบั ฉนั โยนออกไปสิ คดิ วา่ คนอยา่ งฉันจะยอมใหค้ ุณจบั โยนงา่ ย ๆ กล็ องดู ”กนั ดา
เร่ิมโมโหท่เี ขาไม่ยอมเชื่อเธอ จงึ ทา้ ทายเขากบั
“อยา่ ทา้ ผมนะคณุ ”หมวดเกา้ เองกเ็ ริ่มหงุดหงิดท่ถี กู ก่อกวน จากหญิงสาวแวน่ คนน้ี เขาไม่ไดม้ ี
เวลามาเลน่ ไล่จบั กบั เธอหรอกนะ
“กลบั ออกไปชะ ไมง่ ้นั อยา่ หาวา่ ผมไมเ่ ตือนคุณ ถา้ ยงั กลา้ มาโกหกผมจะจบั คุณขงั สกั คืนสองคนื
ดีไหมหือ”หมวดเกา้ ขูเ่ ธอ
“ถา้ คณุ ไมเ่ ช่ือฉนั คุณ เองน้นั แหละจะเสียใจ คณุ มนั ตารวจไรเ้ หตุผลสิ้นดี คนเขาอยากช่วย กบั ไล่
เหมอื นหมเู หมอื นหมา คณุ ไม่ตายดีหรอกค่อยดสู ิ”เธอด่าเขาอยา่ งโมโห
“คุณกลา้ มาแช่ผมเลยหรือทผี่ มไม่เช่ือทีค่ ณุ โกหกนะหือ แบบน่ีมนั น่าจบั ขงั ใหเ้ ข็ด ”หมวดเกา้ เร่ิม
หมดความอดทน
หมวดเกา้ ยอมหนั มาพูดกบั เธอ เพราะกาลงั นึกขาในสิ่งทแี่ มส่ าวแว่นคนน้ีกาลงั บอก วา่ เขากาลงั
ไลล่ า่ จบั ผนี ้นั เอง บา้ กนั ไปใหญแ่ ลว้ หลอ่ นคิดไดย้ งั ไงกนั แตง่ เร่ืองมาหลอกเขา หรือเปลา่ กไ็ ม่รู้
แม่น้ีย่งิ ดเู พ้ียน ๆ อยดู่ ว้ ย
“ไหนละผีท่ีคณุ ว่า บอกใหเ้ ขาปรากฏตวั ออกมาสิ อยา่ มาพูดจาลอย ๆ ไรห้ ลกั ฐาน ”หมวดเกา้ ทา้
เธอ
“บา้ ใครจะเรียกผอี อกมาได้ ฉันไม่ใช่หมอผีนะ ฉันพูดเร่ืองจริงนะ คณุ ตอ้ งเชื่อฉนั ถา้ อยากจะหา
เธอใหเ้ จอ แตต่ อนน้ีฉันไม่รู้วา่ เธออยไู่ หน ฉันกแ็ ค่ฝันเหน็ เธอในความฝันของฉนั กเ็ ทา่ น้นั ..?"
กนั ดาพดู ดว้ ยสีหนา้ ดจู ริงจงั แต่กเ็ ธอบอกไมไ่ ดจ้ ริง ๆ ว่าฆาตกรคือใคร เธอหมายถงึ คนทีฆ่ า่
ผหู้ ญงิ ในฝันของเธอน้นั เอง
“เหรอ หึ หึ หึ คณุ วา่ อาไรนะ คุณไมร่ ูว้ ่าเธอหรือเขาคนน้นั มนั เป็นใคร แลว้ คุณรู้ไดย้ งั ไง ว่าเขา
หรือเธอคนน้นั มนั ไม่ใช่คนอยา่ งเรา ๆ คณุ มีหลกั ฐานอะไรมายืนยนั ใหผ้ มสามารถทจ่ี ะเชื่อคุณ
ไดบ้ า้ งไหมละคณุ แว่น.."เขาย่ืนหนา้ เขา้ มาใกลห้ นา้ ของเธอ พรอ้ มกบั หวั เราะใส่หนา้ กนั ดาอยา่ ง
ใหร้ ูส้ ึกขนั และไมเ่ ช่ือในสิ่งทเี่ ธอพดู อยดู่ ี
“ไมม่ ี ”เธอตอบตามความจริง เธอไม่หลกั ฐานมายืนยนั ให้เขาเชื่อเธอไดจ้ ริง ๆ ทาให้หมวดเกา้
ถึงกบั ย่ิงแน่ใจวา่ เธอกาลงั โกหกเขา
"พอทเี ลกิ ลอ้ ผมเล่นเป็นเด็ก ๆ ชะที ผมไม่มีเวลามาเลน่ ตลกกบั คุณหรอกนะ งานผมยงุ่ คณุ ก็เห็น
ๆ ถา้ ไม่มีหลกั ฐานมายืนยนั วา่ ผีมจี ริง ก็กลบั ออกไปชะ อยา่ คิดเขา้ มาป่ วนงานของผมกบั ทกุ คน
แค่น้ีเราก็วนุ่ วายกนั มากพอแลว้ อยา่ คิดสรา้ งปัญหาให้ผมตอ้ งปวดหวั อกี เลยให้ตายเถอะ” หมวด
เกา้ บอกอยา่ งหวั เสีย เมือ่ ไดฟ้ ังหญงิ สาวพดู จบ
“กเ็ พราะว่าฉนั ไม่รู้น้ียงั ไงละ ฉันถึงตอ้ งการใหค้ ณุ ช่วยฉนั ตามหาเธอกอ่ นที่อะไร ๆ มนั จะสาย
จนเกินไป และอีกอยา่ งฉันมชี ื่อ และไม่ไดช้ ื่อคณุ แว่นอยา่ งทค่ี ุณกาลงั เรียกฉนั คณุ ช่วยกรุณา
เรียกชื่อของฉันดว้ ย ฉันชื่อกนั ดา ”
เสียงกนั ดาตะคอกใส่เขากบั บา้ ง เมื่อเขาเอาแต่โวยวายใส่เธออยไู่ ด้ โดยไม่เปิ ดโอกาสใหเ้ ธอได้
บอกในส่ิงทเี่ ธอรู้กบั เขา
“คุณจะให้ผมเชื่อความฝันของคุณน้ีนะ คนเรากินอมิ่ นอนหลบั มนั ก็ฝันกนั ท้งั น้นั แหละ เมอ่ื คืน
ผมยงั ฝันวา่ ไดก้ อดสาวสวยอยเู่ ลย หรือคณุ วา่ ไม่จริง..?"
เขาบอกเธอยิม้ ๆ ทีม่ มุ ปากนิด ๆ อยา่ งนึกขนั ท่ีเธอจะใหเ้ ขาเชื่อความฝันของเธอ ถา้ เขาเชื่อกบ็ า้
แลว้ เขาเชื่อสัญชาตญาณการเป็นตารวจของเขามากกว่า ไอค้ วามฝันของแม่น้ีชะอีก
“ส่วนคณุ เมือ่ วานก็คงจะเห็นศพคนตายจนเกบ็ เอาไปฝัน รูไ้ หมมนั ฟังดบู า้ สิ้นดี เพอ้ เจอ้ ..? ”เสียง
หมวดเกา้ สบถเบา ๆ ทาท่าจะเดินหนีเธอ แตเ่ สียงของกอ้ นก็หยดุ เทา้ ของเขาเอาไวช้ ะกอ่ น
“แตค่ ุณตอ้ งฟังยยั กนั ดาเพ่ือนของผมครับหมวดเกา้ ถา้ คุณอยากจะจบั ไอฆ้ าตกรคนน้ีให้ได้ เช่ือท่ี
พวกเราพดู เถอะครบั หมวดเกา้ ” กอ้ นยนื ยนั กบั หมวดเกา้ อีกคน บวกกบั เสียงของจา่ สมปอง
“ผมว่ามนั กไ็ มน่ ่าจะเสียหายอะไรมากนะครับหมวดเกา้ ในเมอ่ื ตอนน้ีเรากแ็ ทบจะไมร่ ู้อะไร
เก่ียวกบั ไอฆ้ าตกรคนน้ีเลย และถา้ เร่ืองท่พี วกเขารู้มาเป็นความจริง หรือถา้ ไมใ่ ช่มนั ก็คงไมไ่ ดท้ า
ให้พวกเราตอ้ งเสียเวลา อะไรมากนกั หรอกครบั ลองดูก็ได้ เผ่ือว่ามนั อาจจะช่วยให้พวกเราได้
เบาะแสข้ึนมาบา้ ง” จ่าสมปองออกความคดิ เหน็
“อยา่ บอกนะว่าจา่ กเ็ ช่ือท่ีท้งั สองคนน้ีบอก บา้ กนั ไปใหญ่แลว้ จา่ ”หมวดเกา้ ถึงกบั ยกมือกมุ ขมบั
เอาไว้ ทค่ี นของเขากด็ นั เช่ือทย่ี ยั ตวั แสบพดู อกี คน
“เอาน่าหมวดเกา้ ครบั ลองใหโ้ อกาสพวกเขาหน่อยนะครับ ลองฟงั ทพ่ี วกเขาจะบอกดูกอ่ น ”จา่
สมปองช่วยพูดอีกแรง
“น่ีจา่ พูดจริงดิ ”หมวดเกา้ ถงึ กบั ปวดหัวเลยคราวน้ี
“จริงครบั หมวดเกา้ อยา่ ลืมวา่ เราไมม่ ีเบาะแสคนร้ายเลย ต้งั แต่สืบมา เราหาลอ่ งรอยของคนร้ายก็
ไมเ่ จอ หมวดเกา้ ไมค่ ดิ วา่ มนั แปลกหรือครับ ตอ่ ใหฆ้ าตกรเก่งแค่ไหน มนั กต็ อ้ งท้งิ ล่องรอยเอาไว้
บา้ ง แต่น่ีไม่มีเลยสักอยา่ ง ทจ่ี ะสามารถหาตวั มนั ได้ ผมวา่ ลองฟังท้งั สองคนนี่จะบอกก่อน ”จ่า
สมปองขอร้องหมวดเกา้ ใหโ้ อกาสกอ้ นกบั เพื่อสาวไดบ้ อกในสิ่งท่ีพวกเขารู้มากอ่ น วา่ มนั
น่าสนใจไหม
“ก็ไดก้ ไ็ ด้ ..จ่าผมจะให้พวกเขาลองดู แต่ถา้ ไม่ไดเ้ รื่องอะไรพวกคณุ ตอ้ งสัญญาว่าจะไมเ่ ขา้ มายงุ่
ว่นุ วายกบั คดีของผมอีก ตกลงตามน้ีนะ คุณเริ่มไดเ้ ลยแลว้ ผมจะรอดู วา่ คณุ จะมีลกู เล่นอะไรมา
โชวผ์ มอีก คุณแวน่ "หมวดเกา้ ยงั ไม่เชื่ออยดู่ ี แตท่ เ่ี ขายอมเพราะจ่าสมปองขอรอ้ งหรอกนะ
“วา่ มาผหู้ ญิงทคี่ ณุ พดู ถงึ เธอมหี นา้ ตาเป็นยงั ไงผมก็ อยากจะรู้เหมอื นกนั ว่า เธอจะเป็นผหี รือคน
กนั แน่..?”
หมวดเกา้ พดู เนน้ น้าเสียงหนกั ๆ กบั กนั ดา หลงั จากน้นั เธอกบ็ อกให้ภูผาสเก็ตภาพวาดออกมา
ตามท่กี นั ดาไดบ้ อก กบั เขา ผา่ นไปเพียงคร่ึงชว่ั โมง ภาพสเกต็ กเ็ สร็จสมบรู ณต์ ามที่เธอบอก
ทาเอาภผู าถึงกบั จอ้ งมองภาพทเ่ี ขาเป็นคนสเกต็ มนั กบั มือ ของเขาดว้ ยสายตา ไม่อยากจะเช่ือ
เพราะผหู้ ญิงในภาพสเกต็ ทเ่ี ขาเพิ่งทาเสร็จ มนั คอื ภาพของกาหลงน้นั เอง
เสียงหมวดเกา้ พูดข้นึ “น้ีอยา่ บอกนะ ว่าผหู้ ญงิ คนน้ีคอื คนที่คุณฝันเหน็ ..และคุณบอกวา่ เธอ
คอื ฆาตกรท่ีฆ่าท้งั สองคน เป็นไปไดห้ รือคณุ ”
เขาเอ่ยถามกนั ดา หลงั จากเขามองดภู าพตรงหนา้ ของเขา เพราะผหู้ ญงิ ในภาพสเก็ตเธอสวยมาก
ๆ สวยจนหาท่ีตไิ ม่ได้ เหมือนกบั ไดเ้ อาผหู้ ญิงที่มใี บหนา้ สวย ๆ มารวมเขา้ ดว้ ยกนั ให้กลายเป็น
เธอคนน้ีกไ็ มป่ าน และเธอตวั เลก็ นิดเดียวจะไปฆา่ ใครได้
“ใช่เธอในภาพน้ีแหละ ท่ฉี ันฝันเห็นเมอื่ คืน เธอมาขอร้องใหฉ้ ันช่วยเธอ ”กนั ดาบอกกบั ทกุ คน
แตห่ มวดเกา้ กาลงั ตกตะลงึ กบั ใบหนา้ ของเธอ จนไม่สามารถละสายตาของเขาจากภาพของเธอ
ได้
ถา้ คนเราจะสวยไดแ้ บบน้ี มนั ก็ดจู ะเป็นพวกทน่ี ่าจะตอ้ งผ่านมดี หมอศลั ยกรรมมามากกว่า ที่
จะสวยดว้ ยธรรมชาตทิ ่ีถูกสรา้ งมาใหเ้ ธอตอ้ งสวยเขาคดิ เพราะผหู้ ญิงทีส่ วยดว้ ยมดี หมอ
ศลั ยกรรม กบั ผูห้ ญงิ ที่สวยงามดว้ ยธรรมชาตขิ องพวกเธอเอง มนั ดูแตกต่างกนั อยา่ งส้ินเชิง
“คณุ จะใหผ้ มตามหา ผูห้ ญิงคนน้ีว่าง้นั เถอะ..?” เขายงั สงสัย
"ใช่คณุ คดิ ถกู แลว้ ถา้ คุณหาเธอเจอ คณุ ก็สามารถทจ่ี ะรูว้ า่ ใครคอื ฆาตกรตวั จริง แตถ่ า้ คณุ หา
เธอไมเ่ จอในเร็ว ๆ น้ีก็จะตอ้ งมีคนตาย เพม่ิ ข้ึนมาอีกศพหรืออาจหลายศพ" กนั ดาบอกกบั เขา
อยา่ งทหี่ ลวงตาบอกกบั เธอ
“แลว้ คณุ รูเ้ รื่องพวกน้ีไดย้ งั ไง และแน่ใจนะวา่ ผมสามารถเชื่อคุณได้ ไม่ใช่คณุ มาทาใหพ้ วก
ผมตอ้ งเสียเวลาโดยเปลา่ ประโยชน์ แทนทเ่ี ราจะเอาเวลาทม่ี ไี ปตามหาผูห้ ญิงคนน้ี ไปตามหา
ฆาตกรตวั จริง..?”
หมวดเกา้ ยงั ไม่คอ่ ยอยากจะเช่ือ วา่ ผหู้ ญิงในฝันของสาวแวน่ ตรงหนา้ เขา คอื คนที่จะทาให้เขาหา
ตวั ฆาตกรตวั จริงเจอจริง ๆ ง้นั คุณจะตอ้ งช่วยพวกเราหาตวั เธอดว้ ย ถา้ คณุ บอกวา่ คุณคอื คนที่
เหน็ เธอในฝัน เมื่อไรทเ่ี ธอมาเขา้ ฝัน กช็ ่วยกรุณาบอกให้ผมรูด้ ว้ ยละกนั " เขาบอกกบั หญงิ สาว
ยม้ื ๆ อยา่ งนึกขนั และยงั ไม่เช่ือเร่ืองผีทกี่ นั ดาบอกเขาอยดู่ ี
"ช่วยบอกสถานทท่ี คี่ ณุ เหน็ ในฝันน้ันมาดว้ ย เด๋ียวผมจะให้คนของผมเขาช่วยสเกต็ ภาพ
สถานที่ ตามทีค่ ณุ บอกละกนั ถา้ คณุ พร้อมกเ็ ริ่มไดเ้ ลย" หมวดเกา้ บอกอกี คร้งั หน่ึง ถึงแมล้ ึก ๆ เขา
ยงั ไม่อยากจะเชื่อก็ตาม เขากอ็ ยากรูว้ ่าผหู้ ญิงคนน้ีจะมลี กู เลน่ อะไรมาหลอกเขาอกี
ตอนท่ี 11 ตามหาเบาะแสหญงิ สาวปริศนา
ภผู าจอ้ งมองหญงิ สาวในภาพทเี่ ขาเพิง่ วาดมนั เสร็จ กาหลงคูห่ ม้นั ของหมอพรี ภทั ร หรือไอ้
พีเพื่อนเขาน้นั เอง ภูผาถงึ กบั อดสงสยั ไม่ได้ กไ็ หนผูห้ ญงิ ทใ่ี ห้เขาสเกต็ ภาพให้ บอกว่าเธอตาย
แลว้ น้ี มนั จะเป็นไปไดย้ งั ไงกนั ถา้ เธอตายเขาก็ตอ้ งรูส้ ิ ในเมอ่ื เขาเป็นเพอ่ื นสนิทกบั หมอพรี ภทั ร
คู่หม้นั ของเธอ หรือว่าเขาจะตกข่าวอะไรไป กอ็ าจจะเป็นไปไดเ้ พราะเขาเพงิ่ กลบั มาจาก
ต่างประเทศ ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นเมอื งไทยมาหลายเดอื น
แต่เขายงั ไม่พรอ้ มจะบอกเรื่องของกาหลงกบั ตารวจตอนน้ี เขาขอเจอกบั พรี ภทั รกอ่ น เขา
อยากจะรูว้ า่ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้นึ กนั แน่
“ง้นั ถา้ ไม่มอี ะไรแลว้ ผมขอตวั กอ่ นนะครับคุณตารวจ” ภูผาบอกกบั ตารวจเม่ือเขาสเกต็ ภาพให้
ตามทไ่ี ดค้ ุยกนั เอาไวเ้ สร็จเรียบรอ้ ยแลว้ กค็ งจะหมดหนา้ ท่ขี องเขา
“อ๋อเชิญครบั คุณกลบั ไดเ้ ลย ถา้ มอี ะไรทางเราจะรีบโทรไปบอกนะครบั และขอบคณุ มากทคี่ ณุ
ช่วยพวกเราสเก็ตภาพของเธอ” หมวดเกา้ บอกกบั ภผู า
“ไมเ่ ป็นไรครับแคน่ ้ีเอง และถา้ มอี ะไรอยากจะใหผ้ มช่วย ก็ขอให้บอกมาไดเ้ ลยครบั แลว้ ผมจะ
รอฟังขา่ วจากพวกคณุ ขอใหพ้ วกคณุ โชคดีจบั ตวั ฆาตกรใหไ้ ดไ้ ว ๆ ครับ”
ภผู าบอกพร้อมกบั เดินออกไปจากหอ้ งสอบสวน ตรงไปทีล่ ิฟกดลงไปทช่ี ้นั จอดรถ พอลฟิ ทเ์ ปิ ด
ออกเขาก็รีบเดินไปที่รถของเขาขบั ออกไปจากทจี่ อดรถ โดยไมไ่ ดร้ ูเ้ ลยวา่ เบาะนง่ั ขา้ ง ๆ เขา
ตอนน้ีมดี วงวิญญาณของสารุจน์นง่ั ไปกบั เขาดว้ ย เขากดโทรออกหาพีรภทั ร โทรศพั ทด์ งั อยไู่ ม่
นานก็มคี นรับสาย
“ฮลั โหล”
มีเสียงคนรับสายเป็นเสียงผชู้ าย แต่ภูผาจาเสียงพีได้ คนรบั สายไม่ใช่พีรภทั ร ภูผาคดิ น่าจะเป็น
คู่ขาคนใหมข่ องพีรภทั รน้นั เองน้ีไอพ้ ีมนั ยงั ไม่เลกิ นสิ ยั แอบมีกิ๊กอกี หรือวะ่ น้ี เขาคิดว่ามนั จะเลกิ
นิสัยแบบน้ีไดแ้ ลว้ ชะอกี หลงั จากมนั ยอมตกลงจะแตง่ งานกบั กาหลง
น้ีขนาดมนั แต่งงานกบั กาหลงแลว้ มนั ก็ยงั ทาตวั เหมือนเดิมอยอู่ กี แลว้ กาหลงจะรูเ้ รื่องท่ีไอพ้ มี นั
ชอบเพศเดียวกนั อยดู่ ว้ ยหรือเปลา่ นะ มนั เล่นมว่ั ท้งั หญิงและชายไอบ้ า้ เอย้
แต่ภูผาคิดว่ากาหลงไมน่ ่าจะรู้ เพราะไอพ้ มี นั ปิ ดเธอมาไดต้ ลอดน้ีนา จะรูก้ ม็ ีแค่เขากบั สารุจน์
และนิกร แตเ่ รากพ็ ดู อะไรไม่ไดเ้ พราะมนั เรื่องส่วนตวั ของพรี ภทั รไดแ้ ตเ่ ตือน ๆ มนั
แตถ่ า้ มนั ยงั ไม่ยอมเลิกนิสยั แบบน้ี สักวนั เธอกต็ อ้ งจบั ไดภ้ ูผาคดิ และคนทจี่ ะตอ้ งเสียใจมากท่สี ุด
กต็ อ้ งเป็นกาหลง เพราะเธอรักไอพ้ เี พ่อื นเขามาก จนยอมทาทุกอยา่ งเพอื่ มนั ยอมแมแ้ ตใ่ หม้ นั มี
กิ๊กหรือควงหญงิ อน่ื ได้ แต่เธอไมเ่ คยรูเ้ ร่ืองทมี่ นั มีกิ๊กเป็นผูช้ ายดว้ ยกนั น้ีสิ เรื่องใหญ่กว่าเขาคิด
“ขอพดู สายกบั หมอพหี น่อยครับ ถา้ เขาอยกู่ บั คณุ ช่วยตามเขามารับสายผมท.ี .?" ภผู าบอกกบั คน
ในสายอยา่ งรีบรอ้ น เขารู้สึกคุน้ ๆ เสียงของอกี ฝ่าย แตค่ ิดไม่ออกว่าเสียงคลา้ ย ๆ ใครกนั นะ
“อ๋อไดร้ อแป๋ บนะ เด๋ียวจะไปตามเขามาให้ ว่าแต่จะใหผ้ มบอกเขาว่าใครอยากคุยดว้ ยครบั " เสียง
น้นั ดูระแวงเขาแปลก ๆ .. คนในสายพูดเหมอื นไม่ค่อยจะเตม็ ใจนกั แต่ก็ยอมลุกข้ึนจากเตยี ง
นอนไปตามหมอพรี ภทั ร ทนี่ ง่ั ทางานอยอู่ กี หอ้ งหน่ึงแตย่ งั ถอื โทรศพั ทแ์ นบหูอยู่
“บอกเขาวา่ ผมภผู าเพอ่ื นเก่าของเขาโทรหาเขา พเี ขารู้ว่าผมเป็นใคร” ภูผาบอกอกี ฝ่าย โดยไม่คิด
สนใจน้าเสียงฟังดจู ะหงดุ หงิดของอกี ฝ่าย คงจะคิดวา่ เขาเป็นก๊ิกไอพ้ อี ีกคนละสิ ถงึ ไดแ้ สดง
อาการหึงหวงเขา
“ไดค้ รบั รอเดยี๋ วจะรีบไปตามให้ เขากาลงั ทางานยงุ่ อย”ู่ คนในสายบอกเขาเหมือนพยายามดดั
เสียงใหน้ ่าฟังข้นึ มาหน่อย
“ไม่เป็นไร ผมรอได”้ ภผู าถือสายรอไม่นานกไ็ ดย้ นิ เสียงพียอมมาพูดสายกบั เขา
“ฮลั โหลไอเ้ สือ หายหนา้ ไปนานนะแก ไมต่ ดิ ตอ่ กลบั มาบา้ งเลย หลายเดอื นเลยนะเวย้ คดิ ถงึ แก
เป็นบา้ เลยวะ่ เมื่อก้ีจอหน์ ไปบอกฉันยงั ไมอ่ ยากจะเช่ือเลยว่าจะเป็นนายจริง ๆ ..?"
เสียงพพี ดู กบั เขาอยา่ งดีใจสุด ๆ ที่ภูผายอมกลบั มาเมืองไทยแลว้ ตอนน้ี แตค่ นท่ีนงั่ ฟังพคี ุยกบั คน
ในสาย เริ่มหวาดระแวงไมค่ ่อยจะพอใจที่เหน็ เขาดดู ีใจเวลาพูดคุยกบั คนในสาย แตไ่ ม่กลา้ ตอ่ ว่า
เขา เพราะนิสัยพีไม่ชอบใหใ้ ครมาแสดงความเป็นเจา้ ของเขา
“ขอโทษว่ะเพอ่ื น ช่วงน้นั ฉนั กาลงั สนุกกบั งานเขยี นภาพ และเที่ยวไปรอบโลกแถวยโุ รปอยนู่ ะ
กเ็ คยเพลินไปหน่อย ว่าแต่แกกบั กาหลงเป็นยงั ไงบา้ งว่ะ มเี จา้ ตวั เลก็ แลว้ หรือยงั ไมไ่ ดเ้ จอพวก
แกนานมากคดิ ถงึ วะ่ ..?" ภผู าเอ่ยถามพี แตเ่ ขากบั ไม่ไดย้ ินพพี ูดอะไร
ส่วนหมอพีเขากาลงั อ้งึ ไม่คดิ วา่ จะมีใครพูดชื่อของกาหลงข้นึ มาอกี ชายหนุ่มไมไ่ ดย้ นิ ช่ือน้ีมา
หลายเดือนแลว้ และไม่อยากจะไดย้ นิ ดว้ ย เขาถึงกบั พูดไมอ่ อก เงียบเสียงไปนานจนภผู าตอ้ ง
เรียกเขาอยหู่ ลายคร้ังดว้ ยกนั
“เฮ.้ .ไอห้ มอแกไดย้ ินฉันไหมว่ะ ทาไมแกเงียบไปนานจงั ไอพ้ .ี .!" เสียงภผู าเรียกเขา
“อ้อื ..ฉันไดย้ ินแกแลว้ น้ีแกไม่รูเ้ ลยหรือว่า ฉันกบั กาหลงเราไมไ่ ดแ้ ต่งงานกนั เราเลกิ กนั ไปนาน
หลายเดือนแลว้ ” เสียงหมอพีบอกกบั เขา และดูเหมอื นวา่ เขาไม่อยากจะพูดถงึ เรื่องน้ี
“อา้ วจริงหรือวะ ขอโทษเพอ่ื นฉันไมร่ ู้เรื่องน้ีจริง ๆ ต้งั แตเ่ มอ่ื ไหร่วะ่ ..ไมเ่ หน็ จะมีใครยอมส่งข่าว
บอกฉนั เลย ..? "ภูผาถามเพราะอดสงสยั ไมไ่ ด้ และแปลกใจท่ีพีกบั กาหลงไม่ไดแ้ ต่งงานกนั แบบ
นี่กาหลงไม่เสียใจแยห่ รือ และกาหลงยอมเลกิ กบั พงี า่ ย ๆ ไดย้ งั ไงกนั เธอรกั พมี าก เขาไม่คดิ ว่า
กาหลงจะยอมเลกิ กบั พี มนั เกิดอะไรข้ึน ทาไมพวกเขาถึงเลกิ กนั
“ก็แกพอไปอยทู่ โ่ี นน้ กเ็ งียบหายไปเลย ไม่ไดค้ ดิ จะตดิ ตอ่ กบั มาหาพวกเราเลย แลว้ พวกฉันจะส่ง
ข่าวบอกแกไดย้ งั ไงกนั วะ” เสียงหมอพีต่อวา่ เขากลบั
“ง้นั มนั กค็ วามผดิ ฉันสินะที่ไม่ไดท้ ิ้งทอ่ี ยู่ ทีโ่ นน้ เอาไวใ้ ห้พวกแก เฮ.้ . พอดีตอนฉนั ไปถึงที่น้นั
ใหม่ ๆ มนั วุ่น ๆ นะ ก็เลยลมื ไป ขอโทษทเี พ่ือน น้ีดีนะทแ่ี กยงั ใชเ้ บอร์เดิมไม่ง้นั ฉนั เองกไ็ มร่ ูจ้ ะ
ติดต่อแกยงั ไง ว่าแตท่ าไมแกกบั กาหลงถงึ ไมไ่ ดแ้ ตง่ งานกนั วะ กาหลงรักแกจะตาย มนั เกิดอะไร
ข้ึน แกช่วยเลา่ ให้ฉันฟังหน่อยสิวะ ”เขาเอย่ ถามพอี ยา่ งอยากรู้ วา่ เกิดอะไรข้นึ
“ช่างมนั เถอะเรื่องของฉันกบั กาหลงมนั จบไปนานแลว้ ฉันไมอ่ ยากจะพดู ถงึ มนั อกี แกคงเขา้ ใจ
นะ” เสียงหมอพบี อกเขาเหมือนไม่อยากพดู ถึงเรื่องระหวา่ งเขากบั กาหลง ซ่ึงมันฟังดูแปลกมาก
ทพ่ี ีไม่อยากพูดถงึ กาหลงกบั เขา ทาเอาภูผาเลยไมก่ ลา้ ท่ีจะเซา้ ซ่ีถามเขาอกี
แตภ่ ูผาก็อดท่ีจะสงสยั ไมไ่ ด้ วา่ ทาไมท้งั สองคนถึงไดเ้ ลกิ กนั ง่ายแบบน้ี ก็คนื กอ่ นท่เี ขาจะไป
เรียนตอ่ ทต่ี ่างประเทศ ท่บี า้ นสวนของจอหน์ คนื น้นั ในงานปราต้เี ล้ียงส่งเขาไปเรียนตอ่ เขากย็ งั
เหน็ ท้งั สองคนกด็ ูจะรกั ใคร่กนั ดีอยเู่ ลยไม่ใช่หรือ ยง่ิ กาหลงดว้ ยแลว้ เธอรกั หมอพมี ากแคไ่ หน
เพือ่ นทุกคนในกลุ่มกร็ ูก้ นั ท้งั น้นั
พอนึกมาถงึ ตรงน้ี มนั ทาใหเ้ ขานึกถึงภาพวาดบา้ นสวนทนี่ ายตารวจคนน้ันเอาให้เขาดู ที
แรกตอนทเ่ี ขาเห็นภาพวาดน้นั เขานึกไมอ่ อก ตอนน้ีภูผารูส้ ึกคนุ้ ๆ กบั บา้ นในภาพน้นั จริง ๆ แต่
เขาไมร่ ูว้ า่ ใครวาดมนั หรือวา่ จะเป็นกาหลงทเี่ ป็นคนวาดภาพน้ี เพราะเธอชอบวาดภาพบา้ นและ
ววิ เธอกบั เขาจบคณะเดียวกนั และภาพวาดมนั มาเกี่ยวอะไรดว้ ยกบั การตายของเพอ่ื นเขาท้งั สอง
คน ..?
“ไอภ้ ผู า ทาไมเงยี บไป ขอโทษนะทฉ่ี ัน ไมอ่ ยากพดู ถึงกาหลงอกี แกเขา้ ใจฉันนะ "หมอพบี อก
กบั เขา
“อม่ื เอาไวแ้ กอยากจะเลา่ เมอื ไ่ หร่กค็ อ่ ยเลา่ ใหฉ้ ันฟังละกนั ”ภผู าบอกหมอพี
“ขอบใจเพอื่ นทเ่ี ขา้ ใจฉนั ”หมอพีถอนหายใจเบา ๆ ทาใหภ้ ูผายิ่งสงสัย คนเราเคยรกั กนั พอเลิก
กนั แลว้ ไมอ่ ยากพูดถงึ เลยหรือวะ แสดงว่าท้งั สองคนตอ้ งจบกนั ไมด่ ีแน่ ๆ ทาให้ภผู าเริ่มเป็นห่วง
กาหลงชะแลว้ สิ แลพอยากรูว้ า่ ตอนน้ีเธออยทู่ ่ไี หน แตจ่ ะใหถ้ ามหมอพีมนั คงไมบ่ อกเขาแน่ ๆ ภู
ผานึกเรื่องที่เพื่อนของเขาตายข้ึนมาไดจ้ งึ เอ่ยถามหมอพี
“เออ หมอพีนายรูไ้ หม ว่าตอนน้ีมเี พอ่ื นของเราตายไปสองคนแลว้ นายพอจะรู้บา้ ง
ไหมว่ามนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึนกบั พวกเขา ฉนั หมายถึงนายสารุจน์กบั นิกรนะ..? "เสียงภูผาเอ่ยถาม
หมอพอี อกไป เหมอื นอยากจะจบั พริ ุธ เขาว่าเพ่อื นเขารู้เรื่องน้ีหรือยงั
พีรภทั รถึงกบั อ้ึงพูดไมอ่ อก เขาเงียบไปนาน จนภูผาตอ้ งถามย้าอีกคร้ัง “พีตกลงนายรู้
เรื่องทท่ี ้งั สองคนตายอยา่ งน่าสยดสยองไหมวะ ตอบฉนั มา..?" เสียงภผู าถามเสียงเขม้ กวา่ เดิม
เมือ่ พีรภทั รเอาแต่เงยี บ”ฉันไม่รูแ้ กจะมาถามฉนั ทาไม อยากรูแ้ กกไ็ ปถามตารวจสิวะ่
ฉนั จะรูไ้ ดย้ งั ไงวา่ พวกมนั ทาไมถึงตาย..? "เสียงพีรภทั รฟังดสู ่ัน ๆ จนภูผาเร่ิมจบั น้าเสียงของเขา
ได้
“ฉันไปมาแลว้ และตารวจเขากาลงั สืบหาตวั ฆาตกรอยู่ ฉันถงึ ไดโ้ ทรหาแกน้ีไง มีคน
บอกฉนั ว่ากาหลงตายแลว้ แตฉ่ ันไมเ่ ชื่อฉันถึงไดโ้ ทรหาแก เพราะอยากจะรูว้ า่ ตกลงเธอตายแลว้
จริงหรือ..?" เสียงภผู าเอ่ยถามพรี ภทั รในสิ่งทเี่ ขากาลงั สงสัย
“ฉันก็บอกแกแลว้ ไง ว่าฉนั ไมร่ ูว้ า่ หลอ่ นจะอยหู่ รือตาย.แกจะมาถามฉันทาไม ไอภ้ ู..?"
พีรภทั รพยายามเลยี่ งทจี่ ะไมต่ อบคาถามของภูผาแบบอ่าๆ อ้ึง ๆ
“ ก็เพราะแกเคยเป็นอดีตคหู่ ม้นั ของเธอนะสิ ถามได้ ถา้ แกไม่รูแ้ ลว้ ใครมนั จะรูว้ ะ แกรู้
ไหมตารวจกาลงั ตามหากาหลงอยู่ และแกกบั กาหลงเคยตวั ติดกนั มาตลอด เธอรกั แกมากแคไ่ หน
แกก็รู้ ขนาดแกทาเธอเสียใจไมร่ ูก้ ้คี ร้ังตอ่ ก้ีคร้งั เธอกไ็ มเ่ คยทจ่ี ะยอมเลกิ กบั แก ถา้ แกรูอ้ ะไร
เก่ียวกบั เธอ แกกค็ วรจะบอกฉนั นะเพือ่ น ก่อนทตี่ ารวจพวกน้นั จะสืบจนรู้ว่า แกกบั กาหลงเคย
เป็นคหู่ ม้นั กนั ..?" ภูผาบอกพีรภทั ร
“มนั กแ็ ค่อดีตแฟนเกา่ ทาไมแกจะตอ้ งทาให้มนั เป็นเรื่องใหญด่ ว้ ยวะ่ ไอภ้ ู ตารวจสืบรูก้ ็
รูส้ ิ ฉนั ไมเ่ ห็นจะตอ้ งกลวั เลย เร่ืองกาหลงมนั มาเกี่ยวอะไรกบั ฉนั ”
พีรภทั รพูดท้งั ทเ่ี ขาเองกเ็ ริ่มจะหวาด ๆ อยเู่ หมือนกนั ต้งั แตไ่ ดเ้ หน็ ขา่ วเพอื่ นของเขาสองคนตาย
ไป อยา่ งน่าสยดสยองเมอ่ื สองวนั ก่อน พอนึกถงึ เขาก็ใหร้ ู้สึกขนลุกเกรียวข้ึนมาเลย เผลอเอามอื
จบั ที่พระเคร่ืองทีเ่ ขาห้อยคอมาตลอดเวลา หลายเดือนมาน้ี ไมเ่ คยที่จะถอดมนั ออกจากคอของ
เขาเลย มนั คอื ส่ิงเดียวท่ีสามารถทาใหเ้ ขารอดมาไดจ้ นถึงทุกวนั น้ี
“แลว้ แกพอจะรูไ้ หมวา่ ตอนน้ีกาหลงเธออยทู่ ่ไี หน..?"
เสียงภูผาถามพรี ภทั ร ถงึ เรื่องกาหลงไมย่ อมหยดุ ทาเอาพรี ภทั รเริ่มหันมองไปรอบ ๆ หอ้ งพกั
อยา่ งหวาด ๆ เพราะหลงั ๆ มาน้ีมกั มีเร่ืองแปลก ๆ เกิดข้นึ กบั เขาอยบู่ ่อย ๆ จนเขาแทบจะบา้ ตาย
อยแู่ ลว้ เขาหวาดระแวงไปหมดตอนน้ี
แต่เสียง“หวีดหวอ..!กด็ งั แทรกเขา้ มาในโทรศพั ท์ ทเ่ี ขากาลงั พูดกบั ภูผาอยู่ กอ่ นที่เขาจะไดต้ อบ
คาถามของภูผาจนแกว้ หูของเขาแทบแตก เขาตอ้ งโยนมอื ถอื ในมือท้งิ ลงพ้นื โดยไมไ่ ดต้ ้งั ใจ ยนื
ตวั ส่ันเทา
“โครม..!"
“เฮอ้ ..เสียงบา้ อะไรวะ่ ..!" พีรภทั รตกใจจนถงึ กบั ดลู นลาน เม่อื อยดู่ ี ๆ ไอเ้ สียงบา้ น้ีมนั เกือบทา
แกว้ หูเขาแตก พรี ภทั รถงึ กบั หูอ้อื ไปเลยตอนน้ี ไมไ่ ดย้ นิ เสียงภผู าเรียกเขาในโทรศพั ท์ เพราะ
กาลงั ตกใจจนขวั ญเสีย
“ไอพ้ ีแกเป็นอะไรไปว่ะ ทาไมไม่ตอบฉนั ไอพ้ แี กไดย้ ินฉนั ไหมวะ่ ..?" ส่วนพีรภทั รตอนน้ีเขา
กาลงั ยนื จอ้ งมองมอื ถอื ของเขาอยา่ งหวาด ๆ ไมไ่ ดต้ อบรับเสียงเรียกจากภูผา จนเขายอมกดตดั
สายไปเอง
"ไอพ้ ีเป็นอะไรของมนั ไปว่ะ คยุ อยดู่ ี ๆ ก็ไม่ยอมพูดชะง้นั " ภูผาบ่นอยใู่ นรถคนเดียว หลงั จาก
เขากดวางสาย
ส่วนทางดา้ นหมวดเกา้ และกนั ดาตอนน้ีเธอกาลงั ให้ขอ้ มลู เก่ียวกบั สถานท่ที ี่เธอเห็น
มนั ในฝันของเธอใหก้ บั นายตารวจท่ีกาลงั สเก็ตภาพ ตามทีเ่ ธอบอกเขาเกือบเสร็จแลว้ หมวดเกา้ ก็
ยนื ดอู ยดู่ ว้ ย
ในภาพทตี่ ารวจกาลงั สเก็ตมนั อยู่ เป็นหอ้ งสี่เหลี่ยมผืนผา้ เลก็ ๆ ท่มี กี าแพงปนู สีดา
ลอ้ มรอบ ทกุ ดา้ นปิ ดทบึ หมดดูจะเป็นห้องทเี่ กบ็ เสียงดงั ไดด้ ีมาก จากทพ่ี วกเขาดใู นรูปตอนน้ี
“แลว้ เราจะหาไอห้ ้องเลก็ ๆ น้ีเจอไดย้ งั ไงครบั หมวดเกา้ เพราะเราไม่รู้วา่ ไอห้ อ้ งน้ีมนั
อยสู่ ่วนไหนหรือในตกึ หรือในบา้ นหลงั ไหนในประเทศไทยน้ี ..? "จ่าสมปองเอ่ยถามหมวดเกา้
“อนั น้ีจ่าสมปองคงจะตอ้ งถามคณุ แวน่ เออ่ ..คุณกนั ดาเขาเองแลว้ ละครบั เพราะเธอคอื
คนที่เห็นมนั ในฝันของเธอ ไมใ่ ช่ผม จริงไหมครับคณุ กนั ดา..?" เสียงหมวดเกา้ ถามเธอ เหมอื น
อยากจะประชดชะมากกว่าอยากจะไดค้ าตอบจากเธอจริง ๆ เพราะเขากร็ ูอ้ ยแู่ ลว้ วา่ เธอกค็ งจะ
ตอบ
“ไมร่ ูค้ ่ะ เพราะฉนั คงจะตอ้ งรอให้เธอมาเขา้ ฝันใหม่.” หมวดเกา้ พูดจบ กเ็ หลือบตามา
มองทีก่ นั ดาอยา่ งลอ้ เลยี นดว้ ยใบหนา้ ขรึม ๆ ผดิ กบั คาพดู กวนประสาทเธอของเขา
“ไมต่ อ้ งมามองฉันเหมือนตวั ตลกเลยคุณตารวจ ถา้ คุณเกง่ จริงก็หาเธอใหเ้ จอสิ ถา้ ฉนั
รูก้ ็คงไม่ตอ้ งมาให้พวกคณุ ช่วยอยแู่ บบน้ีหรอก ฉนั ไปหาเธอเองแลว้ ” เธอประชดเขากบั บา้ ง เมื่อ
ไดเ้ ห็นสายตาลอ้ เลียนแบบไมค่ อ่ ยจะเช่ือถอื เธอจากเขา
“น้นั ไงครบั จ่า คาตอบทผี่ มคดิ เอาไวไ้ ม่มผี ิด ว่าเธอจะตอ้ งตอบออกมาแบบน้ี”
เขาหันไปพูดกบั จา่ สมปองยมิ้ ๆ และหันมาหยกั ควิ้ หร่ีตาใหเ้ ธอแบบกวน ๆ อกี คร้งั วา่
เขาเร่ิมจะรูท้ นั ความคดิ ของเธอ ว่าเขาพูดผดิ ชะเม่อื ไหร่ จนหญงิ สาวตอ้ งถลงึ ตาใส่เขากบั บา้ ง
อยา่ งนึกหมนั่ ไส้เขาสุด ๆ อยา่ ให้เขาพลาดบา้ งนะเธอจะเอาคนื เขาใหเ้ จบ็ แสบเลยคอยดู
“ถา้ เขาเป็นคนเล่นหวยคงถกู รางวลั ท่ีหน่ึงไปแลว้ กบั ทเ่ี ขาเดาความคดิ ของผหู้ ญิงแวน่
คนน้ีถูกทาง” ชายหนุ่มคดิ เลน่ ๆ ในใจ
และหมวดเกา้ กห็ นั ไปบอกใหต้ ารวจทุกคนในทมี ของเขา ช่วยกนั นาภาพสเกต็ ของผหู้ ญงิ ใน
ภาพน้ีออกไป ตามหาถามทุกคนทอี่ าจจะพอรูเ้ ร่ืองของเธอตามท่ตี ่าง ๆ
โดยเร่ิมต้งั แตค่ น้ แฟ้มคนหายเมอ่ื หลายปี ทีผ่ า่ นมา และตามโรงเรียนท่เี ธอเคยเรียน หรือ
โรงพยาบาลท่เี คยไปรกั ษาหรืออาจเคยไปทาศลั ยกรรม และสถานท่ที างานและหาดวู า่ เธอมใี คร
เป็นเพอ่ื นบา้ ง และมีแฟนหรือญาตอิ ยทู่ ไี่ หน สืบทุกอยา่ งท่ีเก่ียวกบั เธอใหไ้ ดเ้ ร็วทสี่ ุด เพราะ
ผหู้ ญงิ คนน้ีเธอเป็นคนหน้าตาดี แบบน้ีคงจะหาไดไ้ มย่ ากนกั หรอก เพราะเธอตอ้ งเป็นจุด
น่าสนใจสาหรบั พวกหนุ่ม ๆ หรือพวกเพ่ือนสาว ๆ ดว้ ยกนั อยบู่ า้ งละน่า
“ส่วนคณุ ไปกบั ผม เพราะคุณคอื กุญแจสาคญั สาหรบั การหาเบาะแสของเธอ” เขาหนั มาบอกกนั
ดา ทาเอากนั ดาถึงกบั ไมก่ ลา้ ปฏเิ สธเขา
ส่วนภผู า เขากาลงั ขบั รถกลบั คอนโดของเขา เพราะยงั ไมอ่ ยากจะไปนอนทบ่ี า้ น ชายหนุ่ม
มาถึงทพ่ี กั ของเขา และหาที่จอดรถ เสร็จแลว้ ก็กดล็อกประตรู ถจะเดินไปท่ลี ฟิ ท์ เพอ่ื จะข้ึนช้นั ที่
เขาพกั แตอ่ ยดู่ ี ๆ ก็เหมอื นมเี สียงคนกาลงั เดินตามหลงั เขามา จึงหนั กลบั มามองดา้ นหลงั ของเขา
แต่เขากบั ไมเ่ จอใครสกั คน นอกจากความมดื ทาเอาเขาถึงกบั ขนลุก
"บา้ จริงสงสัยหูเราจะฝาดไป"เขาส่ายหนา้ ใหก้ บั ตวั เอง แลว้ กเ็ ดินตรงไปทลี่ ฟิ ทก์ ดเรียกลฟิ ท์ ไม่
นานลฟิ ทก์ ็เปิ ดออกเขาเดินเขา้ ไปดา้ นในของลิฟท์ แต่กร็ ูส้ ึกเหมือนมีใครเดินผา่ นตวั เขาเขา้ มา
ดา้ นในของลิฟทด์ ว้ ย อกี แลว้ ทาเอาเขาเริ่มรูส้ ึกแปลก ๆ
ภผู ายืนอยใู่ นลฟิ ทค์ นเดียวรู้สึกเบ่อื จงึ กดมือถอื เปิ ดดอู ะไรไปเรื่อย ๆ รอใหล้ ิฟทถ์ ึงช้นั ท่ีเขาพกั
เขารู้สึกมลี มอะไรเยน็ ๆ เป่ ารดท่ตี น้ คอของเขาอยตู่ อนน้ี จึงยกมือข้ึนลูบทตี่ น้ คอเบา ๆ
โดยไม่รู้เลยวา่ ท่ีดา้ นหลงั ของเขามีดวงวญิ ญาณของสารุจน์ กาลงั ยน่ื หนา้ ท่ีมศี ีรษะสมองเละ
แขนขาบิดเบ้ยี วไมเ่ ป็นรูปกาลงั เอาคางมาเกยท่ีไหลข่ องเขาเอาไว้ เหมอื นตอนทเี่ ขายงั มีชีวิตอยู่
เขาชอบทาแบบน้ีกบั ภผู าบ่อย ๆ เวลาภผู าแอบดูรูปภาพพวกสาว ๆ ในคลปิ เสือป่ า สาหรบั พวก
หนุ่ม ๆ ที่รูส้ ึกเปลยี่ วใจหาของสวย ๆ งาม ๆ ดแู กเ้ บื่อตามประสาผชู้ าย
ตอนที่ 12 จดุ เริ่มตน้ ของเร่ืองราวรา้ ย ๆ
พอเขา้ มาในห้องพกั ภูผากก็ ดเปิ ดสมดุ คน้ หาเบอร์โทรศพั ทข์ องจอย เพอื่ นอกี คนของเขา และเธอ
เป็นรุ่นพี่ของกาหลงน้นั เอง คน้ อยนู่ านเขากห็ าเบอร์โทรศพั ทข์ องจอยเจอจนได้
เขาลองกดโทรออกตามเบอร์ทไี่ ดเ้ ขียนเอาไว้ ไมน่ านกม็ คี นรับสายของเขา
“ฮลั โหลใครคะ..?" เสียงจอยถามมาตามสาย เพราะจาเบอร์โทรของภผู าไม่ไดน้ ้นั เอง เพราะ
ไม่ไดเ้ จอกนั นานหลายเดือน
“ภผู าเองจอย เธอจาเสียงฉนั ไม่ไดห้ รือไง.วะ.” ภผู าบอกกบั จอยเสียงตน่ื เตน้ ทาเอาจอยถงึ กบั ดี
ใจ
“น้ีนายเองหรือภผู า ฉันกน็ ึกวา่ จะมหี นุ่มทไี่ หนโทรหาฉันกลางดึกแบบน้ีชะอีก วา่ ไงแกหายหนา้
ไปนานเลยจนฉนั เกือบจะลมื แกไปแลว้ ดว้ ย คดิ ว่าแกไปตายที่ไหนแลว้ ชะอกี เหน็ หายเงยี บไป
หลายปี ทายงั กะแกไดต้ ายจากโลกน้ีไปแลว้ นะแก น้ีแกไม่คดิ จะตดิ ตอ่ หาเพอื่ นกลบั มาบา้ งเลย
นะ แกน้ีมนั ใจร้ายชะมดั เลย” จอยต่อวา่ ภูผาชะยาว และแอบต่ืนเตน้ ทภี่ ูผาโทรหาเธอในคนื น้ี
จากท่เี ขาหายเงยี บไปเกือบห้าเดือน
“กค็ นมนั กาลงั เพลนิ กบั การไดท้ าอะไรทช่ี อบน้ีนา โทษทีเพอื่ น แลว้ แกละเป็นไงบา้ ง สบายดีนะ
แลว้ น้ีมแี ฟนหรือยงั ละ..? "เขาเอ่ยถามจอยไม่จริงจงั นะ เพราะคิดว่าปานน้ีแมเ่ พอ่ื นตวั ดีคงจะไม่
รอเขาหรอก
“ถามทาไม คิดว่าฉันจะยงั รอแกอยอู่ กี หรือไงยะ เลน่ หายไปต้งั หา้ เดือนแบบน้ีคนใจร้าย” จอยตอ่
วา่ เขาไมห่ ยดุ
“นน่ั แน่ตอบแบบน้ีแสดงวา่ แกมแี ฟนแลว้ ใช่ป่ ะล่ะ ก็ดีท่แี กไม่รอฉนั หึหึหึ “ เสียงภผู าหัวเราะ
อยา่ งพอใจท่จี อยเพ่อื นเขามีแฟนแลว้ ตอนน้ี เธอจะไดไ้ ม่เสียเวลามารอเขาแบบลมๆ แลง้ ๆ อีก
ต่อไป คงมีแตเ่ ขาที่ไมย่ อมมีใคร อาจจะเป็นเพราะเขายงั ลมื ใครบางคนยงั ไมไ่ ดน้ ้นั เอง
“อ่มื มแี ลว้ กาลงั พบ ๆ อยู่ วา่ แต่แกเถอะ ฉันรูน้ ะว่าทแ่ี กเลน่ หายเงียบไปหลายเดือน คงแอบไป
รกั ษาแผลใจมาใช่ไหมละ..? "จอยพูดเหมือนกบั ไดเ้ ขา้ มานง่ั อยใู่ นใจของภผู าชะเอง
“แกรู้..? "ภูผาถามจอยเสียงเบาหวิว
“อื่มใช่ฉันรู้ ว่าแกเองก็แอบชอบยยั กาหลงมนั เหมือนกนั ใครบา้ งจะไม่ชอบผหู้ ญงิ สวยจริงไหม
แตฉ่ นั รูห้ รอกน่าวา่ แกไมไ่ ดช้ อบกาหลงมนั เพราะมนั ไปทาสวยมา แตแ่ กชอบกาหลงต้งั แตว่ นั ที่
แกเห็นกาหลงถูกไอพ้ รี ภทั รกบั ยยั นอ้ งสาวตวั แสบของกาหลงแกลง้ เพราะแกสงสารกาหลงใช่
ไหมวะ่ แตแ่ กไมอ่ ยากจะแยง่ กาหลงมาจากพีรภทั รมนั ฉนั ก็รู้ เพราะเขาเป็นเพอื่ นรกั ของแกน้ีใช่
ไหมวะ.อกี อยา่ งกาหลงกร็ กั ไอพ้ มี ากดว้ ย .? "จอยพูดอยา่ งเห็นใจภผู า ท่ีไดแ้ ต่แอบรักกาหลงอยู่
ขา้ งเดียว
“แกนะนา เอาแตเ่ ก็บความรูส้ ึกเอาไว้ ไม่ยอมบอกใหย้ ยั กาหลงไดร้ ู้บา้ ง ถงึ ตอ้ งแอบหนีไปเลยี
แผลใจชะไกลบา้ นถึงยโุ รปโนน้ ห้าเดือนเลยนะแก แลว้ ตอนน้ีเป็นไงลืมกาหลงไดบ้ า้ งหรือยงั
..?" จอยเอ่ยถามภผู า อยา่ งอยากรูเ้ พราะมนั เล่นหายไปชะนาน
“ไปอยโู่ นน้ เจอสาวแหมม่ ผมทองที่ถกู ใจแกสกั คนบา้ งไหมวะ่ ถงึ ไดอ้ ยู่ชะนานเชียว แลว้ น้ีทาไม
ถึงไดย้ อมกลบั มาเมอื งไทยบอกมานะ..?" เสียงจอยเอ่ยถามเขา
“กไ็ ม่มีอะไร ฉันเที่ยวจนเบ่ือแลว้ กเ็ ลยอยากจะมาเยยี่ มบา้ นเกิดบา้ งก็เทา่ น้นั คิดถงึ พวกแกดว้ ย”
ภูผาบอกจอย แตไ่ มไ่ ดบ้ อกเร่ืองทเี่ ขาฝันเห็นกาหลงอยบู่ อ่ ย ๆ ระยะหลงั ๆ มาน้ีไมร่ ู้เป็นไง บาง
คืนก็ฝันชะน่ากลวั เขาฝันเหน็ เธอมีเลือดท่วมตวั เดินมาหาเขาท้งั น้าตา เขาฝันติด ๆ กนั จนบางคืน
เขาตอ้ งนอนสะดงุ้ ตกใจตืน่ กลางดึกบอ่ ย ๆ มนั กเ็ ลยทาให้เขาตอ้ งรีบบินกลบั มาหาคาตอบอยนู่ ้ี
แตเ่ สียงของจอยก็ทาให้เขาต่นื จากความคดิ
“แลว้ น้ี แกจะมาอยนู่ านไหม..?" เสียงจอยถามเขา
“ก็ดูก่อน ถา้ จดั การทุกอยา่ งเสร็จ กอ็ าจจะอยเู่ ท่ียวเมืองไทยสกั พกั คอ่ ยบนิ กลบั ไปลยุ งานทโี่ นน้
ต่อว่ะ พอดีฉนั ไดง้ านเขยี นภาพทโ่ี นน้ ก็เลยพออยไู่ ด”้ เขาบอกจอย
“วา่ แต่กาหลงเป็นไงบา้ ง แลว้ ทาไมกาหลงกบั พีรภทั ถึงเลิกกนั แกพอจะรู้เร่ืองท้งั สองคนไหมว่ะ
จอย..?"
เขาอดถามจอยถงึ กาหลงไมไ่ ด้ เผือ่ ว่าจอยจะพอรูเ้ ร่ืองของท้งั สองคนบา้ ง เพราะกาหลงเป็น
เพ่อื นรุ่นนอ้ งของจอยน้นั เอง คาถามของภูผา ทาเอาจอยแทบพดู ไม่ออก ไมร่ ูจ้ ะบอกเร่ืองกาหลง
ท่หี ายตวั ไปกบั ภผู าอยา่ งไรดี
“ท่ีแกถามเป็น เพราะแกยงั ลืมกาหลงไมไ่ ดใ้ ช่ไหมวะ่ ไอภ้ ูผา..?" เสียงจอยเอ่ยถามเขา ทกี่ าลงั รอ
คาตอบจากจอยอยู่ แต่จอยกบั ถามเขากบั แต่ภผู าก็เอาแต่เงยี บจนจอยตอ้ งถามเขาอีกคร้งั
“ฉันถามแกจริง ๆ และช่วยตอบฉันตามจริงดว้ ย ฉนั จะไดร้ ูว้ า่ ฉันควรจะบอกแกดีไหม เร่ืองของ
กาหลงกบั ไอพ้ ี..?" จอยบอกกบั เขา
“แลว้ แกคิดวา่ รกั คร้ังแรกมนั ลืมกนั ไดง้ า่ ย ๆ หรือยงั ไงวะ่ แกถามเหมือนกบั แกไม่เคยรูจ้ กั ฉนั ดี
พอ ฉันมนั คงจะมกี รรมดนั รกั ใครแลว้ รกั เลย ต่อให้เขาจะเป็นของใครฉันก็จะยงั รกั เขา เวลาหา้
เดือนมนั ไมไ่ ดท้ าให้ฉนั ลมื หรือรกั เธอนอ้ ยลงเลย ฉนั ก็ไม่รู้วา่ ทาไมเหมือนกนั ”
ภูผาพดู กบั จอย ใช่เขายงั ลมื กาหลงไม่ได้ จนตอ้ งบินกลบั มาเมืองไทยเพราะความฝันบา้ ๆ น้นั
ท้งั ๆ ทเี่ ขาเคยคิดเอาไวว้ ่าจะไมก่ ลบั มาเหยียบเมืองไทยอกี ถา้ เขายงั ลมื กาหลงไมไ่ ดจ้ ากใจเขา ภู
ผาพดู กบั จอยโดยไม่รู้เลยว่า กาหลงไดย้ ินทกุ คาพดู ของเขา
เธอไดแ้ ต่ยืนมองเขาท้งั น้าตานองหนา้ อยทู่ ่รี ะเบยี งดา้ นนอก เมอ่ื ไดร้ ู้ว่าภผู าก็รกั เธอ แต่มนั คงจะ
สายไปแลว้ มนั คงจะเป็นกรรมของเธอ ทเ่ี ลือกรักคนผิดท่ีมองคนเพียงหนา้ ตาภายนอก และแอบ
คดิ ว่าเธอจะสามารถเปลย่ี นนิสัยเจา้ ชูข้ องพีรภทั รดว้ ยความรกั ที่เธอมีให้เขาไดแ้ ตเ่ ปลา่ เลย
ส่วนจอย พอไดฟ้ ังในส่ิงทภ่ี ผู าพูดจบ เธอถึงกบั เงียบไปก่อนจะพูดกบั ภูผา” ถา้ ไอก้ าหลงมนั
เลือกทจี่ ะรกั แก มนั คงไมต่ อ้ งเจบ็ ปวดและทกุ ขใ์ จ แต่กาหลงมนั กบั เลือกทจ่ี ะรกั คนผิด ดนั ไปรัก
คนเจา้ ชูอ้ ยา่ งไอพ้ ี กาหลงกเ็ ลยตอ้ งเจ็บปวดจนสุดทา้ ยก็ทนความเจา้ ชูข้ องไอบ้ า้ น้นั ไมไ่ ดจ้ นตอ้ ง
หนีหนา้ ทุกคนเหมือนคนท่ีไดต้ ายจากโลกน้ีไปแลว้ ” จอยตดั สินใจบอกความจริงกบั ภูผาเท่าที่
เธอรู้
“จอยแกว่าอะไรนะ กาหลงหนีไปไหน แกบอกฉันมาสิวะ่ และไอพ้ มี นั ทาอะไรกาหลงถงึ ไดห้ นี
ไป..?" เสียงภผู าเอย่ ถามจอยอยา่ งรอ้ นรนเมื่อไดร้ ูว้ ่ากาหลงหายไป
“ฉันเองกไ็ ม่รูว้ า่ กาหลงหายไปไหน น้ีก็ห้าเดือนแลว้ ฉันไม่รูร้ ายละเอียดอะไรมากนะหรอก เรา
ออกตามหากาหลงแลว้ แตห่ าเท่าไหร่ กห็ าไม่เจอจนตอ้ งปลอ่ ยเลยตามเลย เพราะแกก็รูว้ า่ กาหลง
ไมม่ ีญาติทีไ่ หนอีก หลงั จากท่คี ณุ ลงุ ของกาหลงเสียไปแลว้ แกคิดว่ากาหลงจะหนีไปไหนได้
ตอนน้นั ถา้ แกอยดู่ ว้ ยกค็ งจะดี กาหลงมนั จะไดม้ ีแกเป็นที่พ่ึง ฉนั เองกเ็ จอกบั กาหลงแค่คืนที่ไป
ร่วมเล้ียงส่งแกไปเรียนตอ่ ท่ตี ่างประเทศเหมือนกบั แกนนั่ แหละภผู า..?
จอยบอกภูผาเสียงเคร้า ๆ เพราะกาลงั คิดถงึ กาหลง พอไดฟ้ ังจอยพดู จบ ภูผาถึงกบั เขา่ ออ่ นมอื ถอื
แทบหล่นจากมอื ของเขา ขอบตารอ้ นผา่ วมนี ้าตาเอ่อลน้ ขอบตาท้งั สองขา้ งเขาใหร้ ู้สึกเสียใจ
เขาคดิ ตามท่จี อยพดู ถา้ วนั น้นั เขาไมไ่ ปต่างประเทศเพ่อื หนีปัญหา กาหลงก็คงจะไม่ตอ้ งเผชิญ
ปัญหาเพียงลาพงั คนเดียว จนตดั สินใจหนีหายไปแบบน้ี เขาคิดโทษตวั เองและร้องไหด้ ว้ ยความ
เสียใจ เมอ่ื ไดร้ ับรูเ้ รื่องของกาหลงอยคู่ นเดียวในห้องนอนของเขา
ท่ีตอนน้ีมีดวงวญิ ญาณของกาหลงกาลงั ยนื มองเขาอยู่ ดว้ ยความคดิ ถึงพชี่ ายทแี่ สนดีคนน้ีของเธอ
อยากบอกเขาวา่ มนั ไมใ่ ช่ความผดิ ของเขา
แต่มนั คือความผดิ ของคนเลว ๆ พวกน้นั ต่างหาก เธอคดิ ถงึ คนที่มนั ทาใหเ้ ธอตอ้ งตายอยา่ งทกุ ข์
ทรมานดว้ ยสายตาโกรธแคน้ ส่วนภผู าเขาพยายามคิด อยา่ ให้เร่ืองทผี่ หู้ ญงิ ท่ใี หเ้ ขาสเกต็ ภาพให้
เธอวนั น้ี มนั เป็นเรื่องจริงเลยภูผาไดแ้ ต่แอบภวนาในใจ
“ไม่กาหลงตอ้ งไมต่ าย กาหลงจะตอ้ งยงั มีชีวิตอยู่ กาหลงเธออยไู่ หน ..?"
ภูผาพดู เพอ้ อยคู่ นเดียว หลงั จากฟังจอยพดู จบ และเขาไม่สาารถจะพูดกบั จอยไดอ้ กี ตอ่ ไป เมอื่
ไดร้ ู้ว่ากาหลงหายไปเมอ่ื หา้ เดือนท่ีแลว้ วนั เดียวกบั ที่เขาเดินทางไปเรียนตอ่ ทีต่ า่ งประเทศอยา่ ง
ง้นั หรือ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้นึ ในวนั น้นั ..?"
โดยไม่รู้วา่ กาหลงตอนน้ี เธอมายืนอยขู่ า้ ง ๆ กายเขา แตภ่ ผู ามองไม่เห็นเธอเอง กาหลงอยากจะ
ช่วยเชด็ น้าตาให้เขา แต่เธอกท็ าไม่ได้ พ่ภี ูผากาหลงขอโทษกาหลงขอโทษทวี่ นั น้ี กาหลงทาให้
พี่ชายของกาหลงตอ้ งเสียน้าตา เพราะกาหลงอีกแลว้
กาหลงคิดถงึ คร้งั แรกทเ่ี ธอไดเ้ จอกบั ภผู า เขาไม่เหมือนกบั พรี ภทั รและเพอื่ น ๆ ของเขา วนั ทีเ่ ธอ
ถูกพีรภทั และนิกรกบั สารุจนก์ ลน่ั แกลง้ เธอ ตอนอยมู่ .ตน้ เธอแอบชอบพีรภทั รมานาน แตไ่ ม่กลา้
ท่จี ะบอกเขา จนวนั หน่ึงความรักมนั เตม็ อกถึงจะรูว้ ่าเขามีผหู้ ญงิ มาชอบเขาอยหู่ ลายคน แตล่ ะคน
กห็ นา้ ตาสวย ๆ กนั ท้งั น้นั
กาหลงรูต้ วั ดีว่า คงจะเทยี บผูห้ ญงิ พวกน้นั ไมไ่ ด้ แต่กต็ ดั ใจจากเขาไมไ่ ดช้ ะที ยิ่งอยากจะตดั กย็ งิ่
รักมากข้นึ ทกุ วนั เพราะพรี ภทั รคอื ผชู้ ายคนแรกที่เธอรัก ต้งั แต่เรียนอยชู่ ้นั ประถม จนเขายา้ ยไป
เรียนโรงเรียนชายลว้ น และมีเพือ่ นใหม่สามคนคือภผู าและนิกรและสารุจนใ์ นแวดวงของพรี
ภทั ร ไมเ่ คยมีกาหลงอยใู่ นสายตาของเขาเลยสักคร้งั เดียว
แต่เธอก็ยงั ตามแอบดูแอบมองเขามาตลอดทุกวนั ทเี่ หน็ เขาเดินผ่านหนา้ บ้านคุณลุงของเธอ
เพราะความทรงจาดี ๆ ท่ีเขาเคยทาเอาไวก้ บั เธอ
เม่อื คร้ังแรกทเ่ี ธอไดย้ า้ ยเขา้ มาอยทู่ ่ีบา้ นคุณลงุ ของเธอ พีรภทั รเคยช่วยเธอให้รอดจากคมเข้ยี วไอ้
หมาดาตวั ใหญข่ า้ งบา้ นเอาไวไ้ ด้ ตอนทีม่ นั กาลงั ว่ิงไล่จะขย้าเธอจนหกลม้ เขา่ เจบ็ ไดเ้ ลือด
เขาช่วยพาเธอมาส่งท่ีหนา้ บา้ น และเอาผา้ เชด็ หนา้ ของเขาพนั บาดแผลทห่ี ัวเขา่ ใหเ้ ธอตอนน้นั
พีรภทั รไมไ่ ดค้ ิดอะไรกบั กาหลงเลยสกั นิด เขากแ็ คอ่ ยากแสดงความเป็นสุภาพบุรุษหนา้ ตอ่ สาว
ๆ ทเ่ี ขาพามาเท่ียวบา้ นของเขา เพราะอยากจะให้สาว ๆ กรี๊ดเขาน้นั เอง เพราะหลงั จากวนั น้นั เขา
กไ็ ม่เคยสนใจกาหลงอีกเลยดว้ ยซ้าไป
และเม่ือกาหลงเอาผา้ เช็ดหนา้ ที่เธอชกั มนั จนสะอาดแลว้ ไปคนื ให้เขา พรี ภทั รยงั แอบเอาผา้
ผืนน้นั โยนทิ้งถงั ขยะขา้ ง ๆ ตวั เขา อยา่ งคดิ รงั เกียจทจี่ ะเอามาใชต้ อ่ แต่กาหลงแอบคดิ วา่ พรี ภทั ร
คือฮีโรสาหรบั เธอมาตลอดต้งั แตว่ นั น้นั
แตค่ นทเี่ กบ็ ผา้ เช็ดหนา้ ผืนน้ันเอาไวก้ บั เป็นภผู าชะเอง เขาเหน็ พีรภทั รโยนมนั ทงิ้ หลงั จากกาหลง
เดินหันหลงั ให้เขาไปแลว้ ภผู าให้รู้สึกไมช่ อบทพ่ี รี ภทั รชอบทาร้ายน้าใจของกาหลงอยเู่ ร่ือย มนั
คงคดิ ว่ามนั หล่อเลอื กไดน้ ้นั เองไอเ้ พือ่ นบา้ เอย้ สักวนั มนั จะตอ้ งเสียใจเพราะผหู้ ญิงสวย ๆ พวก
น้นั ภผู าคดิ
วนั เวลาผา่ นไป ความรู้สึกทก่ี าหลงมีต่อพรี ภทั รมนั กย็ ง่ิ มากข้นึ ทุกวนั เธอแอบมองเขาทุกวนั
เพราะบา้ นของพรี ภทั รอยเู่ ลยบา้ นคณุ ลุงของเธอเขา้ ไปอีกสามหลงั น้นั เอง เพราะคุณพอ่ คณุ แม่
ของพรี ภทั รเป็นคนมฐี านะร่ารวย บา้ นเขาหลงั ใหญก่ วา่ ทกุ คนในซอยน้นั
ส่วนกาหลง เธอเป็นแค่เด็กกาพรา้ ไม่มพี อ่ แม่ เพราะทา่ นเสียต้งั แต่เธออายไุ ดแ้ ค่ห้าขวบดว้ ย
อบุ ตั ิเหตุทางรถยนต์ พรอ้ มกนั ท้งั สองคน คณุ ลุงของเธอทา่ นสงสารจึงตอ้ งเอาเธอมาเล้ยี งคกู่ บั
ลูกสาวของทา่ น แต่ก็ไม่ไดร้ บั ความรักจากคณุ ป้าทเี่ ป็นเมยี ของคณุ ลงุ นกั เพราะท่านคดิ ว่าเธอ
มนั คอื ตวั ภาระของพวกท่านโดยไมจ่ าเป็นน้นั เอง
กาหลงจึงตอ้ งถกู ป้ากบั ลกู สาวคนเดียวของคณุ ลงุ ของเธอ กลนั่ แกลง้ อยเู่ สมอ ถา้ คุณลุงไป
ราชการตา่ งจงั หวดั ทกุ คร้งั บางวนั เธอแทบไม่ไดก้ ินอะไรเลยท้งั วนั เพราะท้งั สองคนแกลง้ เอา
อาหารไปเททง้ิ หมด หลงั จากพวกเขากินเสร็จ ซ่ึงพจ่ี นั แมบ่ า้ นก็ไม่กลา้ จะช่วยเธอ เพราะกลวั คุณ
ป้าจะไลแ่ กออกหรือถกู ตดั เงินเดือนน้นั เอง ไดแ้ ต่แอบสงสารและแอบดา่ ท้งั สองคนลบั หลงั
"คนอาไรใจดาแมแ้ ตก่ บั หลานสาวของตวั เอง" พจี่ นั แอบบน่ ใหก้ าหลงไดย้ นิ เม่อื คณุ ป้าของเธอ
ชอบแกลง้ เธอใหท้ างานช่วยพี่จนั แต่แม่ลูกสาวของตวั เองกับใหอ้ ยอู่ ยา่ งสุขสบาย
บางวนั เธอตอ้ งทนนอนหลบั ไปท้งั ๆ ท่ีไม่มีอะไรตกถึงทอ้ งของเธอเลย ท้งั วนั ดื่มน้าประทงั
ความหิวเอาเทา่ น้นั พอหิวมาก ๆ เขา้ กต็ อ้ งพยายามหลบั ตาลงใหไ้ ด้ และภวนาใหค้ ณุ ลุงกลบั มา
ไว ๆ เพราะเธอไมอ่ ยากจะทรมานเพราะความหิวอกี แลว้ กาหลงตอ้ งทนกินน้าตาต่างขา้ วก็หลาย
คร้งั
แต่โชคดีท่ีคณุ ลงุ เอน็ ดูเธอเหมอื นลูกของทา่ นจริง ๆ หลงั ๆ เหมอื นท่านจะรู้วา่ เธอถูกคณุ ป้า
แกลง้ แตก่ ไ็ ม่กลา้ ทจี่ ะพูดอะไรแรง ๆ กบั ท้งั สองคนแมล่ ูก ทา่ นแอบเอาเงินมาให้เธอเก็บไวก้ ิน
ขนมบา้ งนิดหน่อย กาหลงจงึ เก็บเงนิ ทที่ า่ นเอาไวใ้ หก้ ินขนมมาเกบ็ เอาไวไ้ มย่ อมซ้ือขนมกิน
เพราะเธออยากจะมเี งินเยอะ ๆ จะไดอ้ อกไปใหพ้ น้ ๆ สองคนแม่ลกู น้นั สักวนั
จนวนั หน่ึงดอกฟ้าไดม้ าเจอกาหลงกาลงั นงั่ ทาเส้ือไหมพรม อยใู่ นห้องของเธอ อารมณ์อยาก
แกลง้ กาหลงเหมือนทุกคร้งั หลอ่ นจึงแกลง้ หลอกถามว่ากาหลงจะทาไอเ้ ส้ือตวั น้ีใหใ้ ครหรือ..?
เพราะเธอดูออกวา่ มนั น่าจะเป็นของผูช้ าย เพราะสีฟา้ น้นั เอง และตวั ใหญเ่ กินกว่าทีก่ าหลงทต่ี วั
เลก็ นิดเดียวจะทาใส่เองไดย้ ยั น้ีสงสยั จะเร่ิมมีความรักรา้ ยนกั นะ เห็นข้ีเห่รแบบน้ีกเ็ ถอะ ไม่ไดแ้ ก
จะมามีแฟนกอ่ นฉันไมไ่ ด้ ฉันสวยกว่าแก ฉนั ตอ้ งไม่แพค้ นหน้าตาดูไม่ไดอ้ ยา่ งแกสินางกาหลง
แบบน้ีเธอจะตอ้ งรู้ใหไ้ ดว้ ่ามนั แอบชอบใครอยู่ พอถกู ดอกฟ้าหลอกถามไมห่ ยดุ กาหลงจงึ ยอม
บอกว่าเธอทาเส้ือตวั น้ีใหใ้ ครดว้ ยท่าทางอาย ๆ ทาเอาดอกฟ้าใหร้ ู้สึกหมน่ั ไส้กาหลงมาก นาง
หนา้ ไมอ่ ายดอกฟ้าแอบด่ากาหลงในใจ
พอกาหลงบอกวา่ จะเอาไวเ้ ป็นของขวญั ใหพ้ รี ภทั ร แตเ่ ธอไมก่ ลา้ ใหเ้ ขาหรอกกลวั เขาจะไม่ชอบ
เส้ือของเธอ กแ็ คอ่ ยากทาเอาไวด้ ูกาหลงบอกกบั ดอกฟ้าอยา่ งอาย ๆ ถงึ จะรู้วา่ ดอกฟ้าไมค่ ่อยจะ
ชอบเธอสกั เทา่ ไร
แตว่ นั น้ีดอกฟ้ายอมมาพูดดีดว้ ย มนั ก็เลยทาให้เธอไมไ่ ดค้ ิดระแวงอะไรดอกฟ้า เพราะคดิ เสมอ
ว่าดอกฟ้าคือนอ้ งสาวของเธอมาตลอด ถึงดอกฟ้าจะไมค่ ิดวา่ เธอเป็นพีก่ ็เถอะ แตค่ ุณลงุ คุณป้าก็
คอื ผูม้ ีพระคุณตอ่ เธอ ถา้ ไมไ่ ดพ้ วกท่านช่วยเล้ยี งดเู ธอเอาไว้ เธอกค็ งไม่ไดเ้ รียนหนงั สือและก็คง
จะไม่ไดม้ ีที่อยแู่ บบน้ี อาจตอ้ งกลายไปเป็นแคเ่ ด็กกาพร้าขา้ งถนนกไ็ ด้ ถงึ จะถกู ดอกฟ้าแกลง้ อยู่
บ่อย ๆ แต่เธอก็พยายามไมเ่ ก็บเอามาเป็นอารมณ์ พยายามคิดว่าดอกฟ้ายงั เด็กกว่าเธอ จึงยอมให้
เสมอมา
“อา้ วจริงเหรอ ฟังดนู ่าสนุกจงั แลว้ จะเอาไปให้เขาเมอ่ื ไหร่ละ ขอฉันไปดว้ ยนะ..? "ดอกฟ้า
หลอกถามกาหลง
“ฉันไม่กลา้ ให้เขาหรอก ก็แคท่ าเลน่ ๆ ” กาหลงบอกดอกฟ้า แต่ในใจกแ็ อบหวงั ว่าสักวนั คงจะมี
โอกาสไดใ้ ห้เขา
“เอาไปให้เขาเถอะนะนะ ฉันอยากรู้วา่ เขาจะชอบเส้ือท่ีเธอทาใหเ้ ขาไหม มนั ก็ดูสวยดีออก เธอ
เองไม่อยากจะรู้หรือไงว่าเขาจะชอบมนั ไหม..?" พอกาหลงโดนดอกฟ้าพูดโนม้ นา้ วใจ กาหลง
ใหค้ อ้ ยตามเธอ
“ ทาแลว้ เอามาเกบ็ ไวเ้ องมนั จะไปมีประโยชน์อะไร สู้เอาไปใหเ้ ขานะดีแลว้ เช่ือฉนั สิเธออตุ ส่าห์
ทามนั แลว้ ถา้ ไมก่ ลา้ ไปคนเดียว เด๋ียวฉนั จะช่วยพาเธอไปเอง เอาใหเ้ ขาในวนั เกิดทจ่ี ะถงึ น้ีแหละ
เหมาะท่สี ุด”
ดอกฟ้าทาเป็นพูดดีกบั กาหลง แตใ่ นใจแอบคดิ อยา่ งนึกสนุก ทจ่ี ะไดเ้ ห็นกาหลงหนา้ แตกถกู พรี
ภทั รปฏิเสธต่อหนา้ ทกุ คน ในวนั เกิดของเขา นางกาหลงจะตอ้ งจดจาวนั น้นั ไปจนวนั ตายเลยคอ่ ย
ดสู ิ ดอกฟ้าเร่ิมคดิ แผนรา้ ยทจ่ี ะแกลง้ กาหลงในใจของเธอ
“เอาง้ีเลยหรือ แต่ฉันไมก่ ลา้ กลวั เขาจะไมย่ อมรับของขวญั จากฉัน”
กาหลงยงั กลา้ ๆ กลวั ๆ อยา่ งไม่ค่อยมน่ั ใจ แตก่ าหลงไมเ่ คยคิดร้ายกบั ใครจงึ หลงเชื่อคาพดู ของ
ดอกฟ้า ทพี่ ยายามพดู หวาดลอ้ ม จิตใจของกาหลงก็แค่กอ้ นเน้ือนอ้ ย ๆ พอเจอคาพดู ดีดว้ ยของ
ดอกฟ้าเขา้ หน่อย กย็ อมใจออ่ นหลงเช่ือ
แต่ดอกฟ้าแอบหัวเราะเยาะกาหลงอยใู่ นใจ อีกาหลงบา้ มงึ น้ีมนั ไม่รู้จกั ดูเงาหวั ตวั เองบา้ งเลย
หนา้ ตาข้เี ห่รแบบน้ี แต่ดนั ไปหลงรกั พ่ีพรี ภทั รเขาหล่อยงั กะเทพบุตรตกลงมาจากฟ้าชะขนาดน้นั
เขาคงจะมีหนา้ หนั มามองคนอยา่ งแกหรอกนางโง่ เอ่ย ถกู ฉนั ยแุ คน่ ้ีกโ็ ง่ทาตาม เดี๋ยวหลอ่ นจะได้
หนา้ แตกกลบั มาหมอไม่รับเยบ็ แน่พรุ่งน้ี ฮา่ ฮา่ ฮ่า แคค่ ดิ กส็ นุกแลว้ ดอกฟ้าแอบเอามอื ปิ ดปาก
หวั เราะเบา ๆ โดยไม่ใหก้ าหลงไดเ้ ห็น
ส่วนกาหลงยอมหลงเชื่อคาพูดของดอกฟ้า บวกกบั เธอเองก็อยากจะรูเ้ หมือนกนั วา่ พีรภทั รจะ
ชอบเส้ือไหมพรมทเ่ี ธอทาให้เขาไหม จงึ เอาเส้ือห่อเป็นของขวญั ใหเ้ ขาหลงั จากทเ่ี ธอทามนั เสร็จ
คนื ก่อนวนั เกิดของเขา เธออดหลบั อดนอนทามนั ท้งั คืนจนถงึ เชา้ ไม่ไดห้ ลบั ไมไ่ ดน้ อนอยา่ ง
ต้งั ใจ และแอบหวงั ว่าเขาจะชอบมนั ดว้ ยรอยยมิ้ แห่งความสุข
แลว้ วนั น้นั กม็ าถงึ เธอเอาของขวญั ทเี่ ธอทามนั กบั มือมาใหพ้ รี ภทั รทบี่ า้ นของเขา ที่งานเล้ยี งวนั
เกิดของเขาท่ีมเี พอ่ื น ๆ ของเขามากนั หลายคนในงานคืนน้ัน โดยเฉพาะพวกสาว ๆ รวมท้งั ดอก
ฟ้ากบั กาหลงดว้ ย
ดอกฟ้าจบั กาหลงแต่งตวั โดยเอาเส้ือผา้ เก่าของเธอให้กาหลงยืมใส่ หลงั จากน้นั ก็พาเธอเดินเอา
ของขวญั ไปใหเ้ ขาในงานเล้ียงวนั เกิดของเขา ต่อหนา้ เพื่อน ๆ ของพรี ภทั ร
และบอกวา่ เธอต้งั ใจทามนั มาใหเ้ ขา เธอบอกพรี ภทั รว่ากาหลงแอบชอบพรี ภทั รมานานแลว้ ต่อ
หนา้ ทกุ คน ทาเอากาหลงถึงกบั หนา้ เสียแทบลม้ ท้งั ยนื ไม่กลา้ มองหนา้ พรี ภทั ร และทุกคนที่
กาลงั มองเธออยา่ งดถู ูก เมื่อฟังดอกฟ้าพูดจบ เพราะไมค่ ดิ วา่ ดอกฟ้าจะไปบอกพีรภทั รเร่ืองท่ีเธอ
แอบชอบเขาต่อหนา้ ทุกคนในงาน
และทกุ คนก็พากนั หวั เราะเยาะเธอ ท่ชี ่างไมด่ หู นงั หนา้ ของเธอเองเอาชะบา้ งเลย มนั ทาใหพ้ รี
ภทั รรู้สึกเสียหนา้ ท่ีกาหลงกลา้ มาประกาศบอกชอบเขาต่อหนา้ พวกสาว ๆ ของเขา จึงรูส้ ึกไม่
พอใจกาหลงเผลอพูดจาแรง ๆ ใส่กาหลงไปในคนื น้นั
“น้าหนา้ อยา่ งเธอน้ีนะ จะมาชอบพรี ภทั ร หลอ่ นเอาสมองส่วนไหนคดิ ยะ ยยั ตวั ตลกเอย้ หนา้ ไม่
อายไปเกิดอีกชาตกิ ไ็ ม่รูว้ า่ จะหาความสวยกบั เขาเจอไหม..?"
เสียงเพื่อนสาว ๆ ของเขาพากนั ดา่ ว่าเธอ ส่วนพรี ภทั รเขาเอากล่องของขวญั ของกาหลง ปาใส่
หนา้ กาหลงท่กี ลา้ มาทาเขาอบั อายเพอ่ื น ๆ ของเขา และเขาประกาศออกมาดงั ๆ ต่อหนา้ ทุกคน
“ผหู้ ญิงอยา่ งเธอไม่มวี นั ไดม้ าเป็นแฟนฉันหรอกนางโงเ่ อย้ กลบั ไปชะ อยา่ มาให้ฉันไดเ้ ห็นหนา้
เธออกี ยยั หนา้ ไมอ่ ายกลา้ ดียงั ไงอยากมาเป็นแฟนฉัน"
พีรภทั รช้ีหนา้ ดา่ วา่ กาหลง ถึงกบั น้าตาไหลอาบแกม้ ท้งั สองขา้ ง เจ็บปวดกบั คาพูดดูถูกของเขา
และทุกคน ย่ิงส่ิงทพ่ี ีรภทั รบอกกบั เธอ มนั ยง่ิ กว่ามีดนบั สิบเลม่ ทิ่มแทงทห่ี วั ใจดวงนอ้ ย ๆ ของ
เด็กสาวแทบแตกสลายใหไ้ ด้ เธอรอ้ งไหเ้ สียใจกบั ส่ิงท่ที กุ คนพดู เหมอื นเธอมนั ช่างดนู ่ารังเกียจ
เสียเกินสาหรบั พวกเขา
“ฮ่ือ ๆๆๆๆ ”กาหลงรอ้ งไห้เสียใจ ทถ่ี ูกพรี ภทั รปฏเิ สธและด่าเธอตอ่ หนา้ เพอ่ื น ๆ ของเขา
" และถา้ เธอสามารถไปเกิดใหมไ่ ด้ และกลบั มาหนา้ ตาสวย ๆ แบบสามคนน้ีไดเ้ มอื่ ไหร่ คอยมา
ขอฉันเป็นแฟน ถงึ ตอนน้นั ฉันอาจจะยอมคบเธอกไ็ ด้ แต่ตอนน้ีดูเธอสิ ยยั ข้เี ห่ร แบบน้ีฉนั ไม่
กลา้ ควงหรอก เดยี๋ วใครมนั จะมาหาวา่ คนอยา่ งฉนั ไม่มีปัญญาท่ีจะหาแฟนไดห้ นา้ ตาดีกวา่ น้ี ไป
ตายและเกิดใหม่ไป "เสียงพรี ภทั รพูดซ้าเติมใหก้ าหลงไดเ้ จบ็ ปวดใจอีกคร้งั
“ฮื่อ ๆ ๆ ”กาหลงไดแ้ ต่ยืนร้องไหจ้ อ้ งมองผชู้ ายทเี่ ธอแอบชอบเขามานาน ทก่ี าลงั ตะโกนด่าทอ
เธอ เหมอื นกบั เธอไม่ใช่คนเหมือนกบั เขาและคนอืน่ ๆ
“อยา่ บงั อาจกลา้ มาทาใหฉ้ ันตอ้ งขายข้ีหนา้ อกี ออกไปยยั บา้ เอย้ ออกไปให้พน้ ๆ งานของฉนั เลย
นะ ยยั หนา้ ไมอ่ าย พูดออกมาไดย้ งั ไง ว่าอยากจะเป็นแฟนฉัน ฟังดูทเุ รศวะ่ เธอน้ีมนั ช่างไม่ดู
หนงั หนา้ ตวั เองเลยจริง ใช่ไหมพวกเรา..ผหู้ ญงิ หน้าไมอ่ าย ?”
พีรภทั รพูดกบั ทุกคนทกี่ าลงั จอ้ งมองมาท่ีกาหลงเหมอื นตวั ประหลาด สาหรับพวกเขาทุกคนกไ็ ม่
ปาน ดอกฟ้าหวั เราะอยา่ งสะใจเธอสุด ๆ ที่ไดแ้ กลง้ ให้กาหลงไดอ้ ายทกุ คนในงานคนื น้ี
ส่วนกาหลง เธอเงยหนา้ ข้นึ มองทกุ คนผ่านม่านน้าตาอยา่ งเจ็บปวด วง่ิ เอามือปิ ดใบหนา้ ออกไป
จากบา้ นของพรี ภทั ร แต่ก่อนทเ่ี ธอจะทนั ออกไปพน้ ประตบู า้ นเขา เธอก็ไดย้ ินเสียงใครบางคน
พดู ข้นึ ชะกอ่ น เสียงของภูผาน้นั เอง กาหลงจาเสียงเขาไดเ้ ขาคือเพอ่ื นสนิทของพรี ภทั ร
“มึงสนุกมากไหมวะ่ ไอพ้ ี กบั การท่ีมึงแกลง้ เดก็ ผสู้ าวคนน้นั ใหเ้ ขาตอ้ งอบั อาย ไอบ้ า้ เอย้ การทม่ี ึง
ตอบแทนคนท่เี ขาอตุ ส่าห์เอาของขวญั มาแสดงความยินดีกบั มึง แตม่ ึงกบั ตอบแทนความหวงั ดี
ของเขาดว้ ยวธิ ีน้ีหรือวะ่ มนั ดโู คตรไมแ่ มนเลยวะขอบอก และพวกเธอทกุ คนดว้ ย สะใจไหมกบั
การไดห้ ัวเราะเยาะคนอื่นเขา และทาใหเ้ ขาเสียใจ ถา้ เป็นพวกเธอถกู ไอพ้ รี ภทั รมนั ทาแบบน้ีบา้ ง
ละ.จะยงั หวั เราะไดอ้ ยอู่ ีกไหม คนท่ีทุเรศคอื พวกเธอ และมงึ ไดพ้ ี .?" ภผู าช้ีหนา้ ทุกคน และถาม
ทุกคนทีก่ าลงั หวั เราะเยาะกาหลงอยเู่ มื่อก้ี ดว้ ยใบหนา้ ไม่พอใจกบั การกระทาของทกุ คนทท่ี ากบั
กาหลง เขาตะโกนถามทุกคนดงั ๆ
“พวกเธอจะยงั กลา้ มหี นา้ มายืนหวั เราะอยแู่ บบน้ีอกี ไหม ตอบฉันมาสิวะ่ มวั เงียบอยทู่ าไมกนั ดี
แต่หัวเราะเยาะคนอนื่ เขา พวกเธอมนั ดีนกั หรือไงกนั ทาอะไรหัดคิดกนั บา้ งสิวะ หรือว่าพวกแก
มนั คิดไมเ่ ป็น คนท่ดี ูทเุ รศนะคอื พวกเธอรูเ้ อาไวด้ ว้ ย .ทคี่ บคนแคร่ ูปลกั ษณ์ภายนอก หล่อสวย
แลว้ ไง ถา้ จิตใจสกปรก มนั กไ็ ม่เห็นจะน่าคบตรงไหน .โดยเฉพาะมงึ ไอพ้ ีรภทั รเสียแรงกเู ป็น
เพอื่ นกบั มึงมานาน แต่วนั น้ีมงึ ทากูผิดหวงั มาก มึงมนั ไมเ่ ป็นลูกผชู้ าย กลา้ ดูถกู ผหู้ ญงิ มึงไมช่ อบ
เขามึงกแ็ คบ่ อกเขาดี ๆ ไม่ใช่ไปด่าหรือดถู กู เขาแบบน่ี ?”
พูดจบหมดั หนกั ๆ ของภูผาก็ตอยเขา้ ทป่ี ลายคางของพรี ภทั รเตม็ หมดั
“จาเอาไว้ วา่ ท่หี ลงั อยา่ ดูถูกผหู้ ญิง ที่เป็นเพศอ่อนแอกว่ามงึ อีก มนั ดูไม่แมนหรอกนะกูจะบอก
มงึ เอาไว้ น่ีแคส่ ่ังสอน คนปากเสียอยา่ งมงึ ”
ภูผาช้ีหนา้ พีรภทั ร พวกเพอื่ น ๆ ตา่ งกพ็ ากนั ตกใจ ท่ีภูผาชกหนา้ พรี ภทั รต่อหนา้ ทุกคนในงาน
ของเขาเอง เพราะไมม่ ีใครเคยเหน็ ท้งั สองคน เคยทะเลาะกนั มากอ่ น แตว่ นั น้ีภูผายอมทารา้ ยพีร
ภทั รตอ่ หนา้ ทุกคน เพื่อนางกาหลงง้นั หรือ ยยั น้ีมนั มีอะไรดี ภูผาถงึ ไดก้ ลา้ มาปกป้องมนั และ
ยอมทารา้ ยเพอ่ื นรกั อยา่ งพีรภทั รไดถ้ ึงเพยี งน้ี
ทาเอาพีรภทั รถงึ กบั พูดไมอ่ อก เพราะไมค่ ดิ วา่ ภูผาจะชกเขาตอ่ หนา้ ทุกคน เขาใหร้ ู้สึกอบั อาย
และเสียใจกบั ส่ิงทีภ่ ูผาทากบั เขาแบบน้ี เพราะนางเดก็ บา้ น้นั คนเดียว ไดแ้ ต่ยนื เอาหลงั มือเช็ด
เลือดทม่ี ุมปากออก มองภผู าดว้ ยสายตาไม่พอใจ แต่เขาไมไ่ ดช้ กภผู ากบั เพราะรู้ดีวา่ คงสู้มนั
ไมไ่ ดอ้ ยดู่ ี เพราะพรี ภทั รเป็นคนชอบสาอางน้นั เอง เร่ืองชกตอ่ ยเขาไมถ่ นดั เหมอื นกบั ภูผา จึงได้
แต่ยนื มองตามแผน่ หลงั ของภผู าทีว่ ่ิงออกไปจากงานของเขา
ส่วนภูผาเขาวงิ่ ตามกาหลงออกมา ทนั เหน็ เธอยืนร้องไห้อยหู่ นา้ บา้ นคณุ ลุงของเธอน้นั เอง
“ฮ่ือ ๆๆๆ ”
“เดี๋ยวก่อนอยา่ เพิ่งไป เธอลืมของเอาไว้ ฉนั เอามนั มาลืมให้ อยา่ ไปเสียน้าตาใหก้ บั ไอค้ นเลว
ๆ อยา่ งมนั เลยนะ น้าตาของเธอมีคา่ มากกวา่ จะไปเสียให้กบั มนั “ภผู าพยายามพูดปลอบใจ
กาหลง อยา่ งสงสารทีเ่ ห็นเธอเสียใจ จากเพอื่ นของเขา
“ฮ่ือ ๆ กาหลงผิดเอง ทไ่ี มเ่ จยี มตวั เอง กาหลงมนั ข้ีเห่ร เกินไป ไม่สวยเหมือนคนอนื่ ๆ กถ็ กู แลว้
ทีพ่ พี่ รี ภทั รจะรงั เกียจกาหลง พ่กี ลบั ไปเถอะ อยา่ มายงุ่ กบั กาหลงอีกเลย ฮือ่ ๆๆ ”กาหลงอบั อาย
เกินกว่าจะ มองหนา้ ภูผาหรือใครไดอ้ กี เธอจงึ ว่ิงหนีเขา้ บา้ นไป วนั น้นั ภูผาจงึ เป็นคนที่เก็บ
ของขวญั ช้ินน้นั ของกาหลงเอาไวเ้ อง
ต้งั แต่วนั น้นั กาหลงกบ็ อกตวั เองว่า สกั วนั เธอจะตอ้ งสวยและตอ้ งไดเ้ ป็นแฟนกบั พีรภทั รใหไ้ ด้
เพราะจะตอ้ งลบคาพูดดูถูกของทุกคนในคนื น้นั ทีท่ าใหเ้ ธอตอ้ งอบั อายมาตลอดใหไ้ ด้ เธอจงึ
พยายามเริ่มหางานพิเศษทา หลงั เลกิ เรียนและเกบ็ เงนิ ให้ไดม้ ากทีส่ ุด
เพ่อื จะเอาไปทาศลั ยกรรมใบหนา้ ของเธอ ให้สวยเหมอื นผหู้ ญงิ ทกุ คนทีพ่ ีรภทั รเคยชอบ และ
ลบผหู้ ญงิ ท่หี นา้ ตาข้ีเหร่อยา่ งกาหลงคนเกา่ ออกไปจากชีวิตของเธอ
แมว้ ่าเธอจะตอ้ งทนเจบ็ ปวดกบั สกั กีค่ ร้ัง กว่าเธอจะทาใบหนา้ ของเธอ ใหอ้ อกมาสวยในแบบ
ท่พี รี ภทั รชอบได้ เธอตอ้ งเจบ็ ตวั อยหู่ ลายคร้ังต่อหลายคร้งั และเสียเงนิ ทาใบหนา้ เท่าไหร่เธอก็
ยอม ขอแคเ่ ธอสามารถทาให้พีรภทั รหนั มองมาที่เธอสกั คร้งั
กาหลงมองเห็นภูผากาลงั หยิบเอาเส้ือไหมพรม ตวั ทเี่ ธอต้งั ใจทาใหพ้ รี ภทั รเอามากอดเอาไวท้ ้งั
น้าตา เธอถึงกบั รอ้ งไหอ้ อกมา น้ีเขายงั เกบ็ เส้ือตวั น้ีเอาไวอ้ ยอู่ กี หรือ เธอไม่อยากจะเช่ือเลย
“กาหลงเธออยไู่ หนตอนน้ี ฉนั จะตามหาเธอใหเ้ จอฉนั สญั ญา” เสียงภูผาเพอ้ หาเธอบนเตยี งนอน
ของเขา และกอดเส้ือไหมพรมทเ่ี ธอทาเอาไวแ้ นบอกของเขา ดว้ ยความรักใคร่ทม่ี ตี ่อเจา้ ของเส้ือ
ตวั น้ี ไมเ่ คยเปลยี่ น แมว้ ่าจะผ่านมากี่ปี กต็ าม
แมว้ ่าเจา้ ของเส้ือตวั น้ีจะไม่เคยเหน็ เขาในสายตาของเธอ มากกวา่ พีช่ ายคนหน่ึงเท่าน้นั
ตอนท่ี 13 เบาะแสจากแฟ้มประวัตคิ นหาย
ดา้ นหมวดเกา้ เขากาลงั คน้ ดูประวตั คิ นหาย เมอื่ หน่ึงปี ท่ผี า่ นมาวา่ มีใครเคยมาแจง้ ความคนหาย
บา้ ง เขาคน้ อยนู่ านก็ไมเ่ จอใครทจ่ี ะมหี นา้ ตาเหมอื นกบั ผหู้ ญิงในภาพสเกต็ ชเ์ ลยสกั คน
บา้ จริงมนั จะเป็นไปไดย้ งั ไง ทจ่ี ะไมม่ ีใครมาแจง้ คนหายเลย ถา้ เธอถกู ขงั อยใู่ นห้องที่สาวแวน่
หรือกนั ดาบอกเขาจริง ๆ หมวดเกา้ บน่ เบา ๆ พร้อมกบั หันไปมองหาคนทีเ่ ขากาลงั บ่นถงึ เธออยู่
ตอนน้ี แลว้ เขากเ็ ห็นเธอกาลงั ปี นข้ึนจะไปเอาอะไรกไ็ ม่รู้ทช่ี ้นั บนสุดของช้นั เก็บเอกสาร แตย่ อ้ื
อยนู่ านเธอกเ็ อาไม่ถึงชะทจี นเธอพลาดเผลอโนม้ ตวั ออกห่างจากบนั ไดทเ่ี ธอกาลงั ยืนอยู่ จะพลดั
ตก โชคดีทเ่ี ขาหันไปมองเห็นเขา้ ชะ กอ่ นจงึ รีบรอ้ งเตือนเธอ
“เฮย้ ..คณุ ระวงั ลว่ งลงมา..!"
พอสิ้นเสียงเขาเทา่ น้นั แหละ กนั ดาถงึ กบั เสียการทรงตวั เพราะกาลงั ตกใจเสียงรอ้ งของหมวดเกา้
ท่เี ขาพยายามจะเตือนเธอ แตม่ นั ไมท่ นั แลว้ ตอนน้ี เขาถงึ กบั รีบพงุ่ ตวั เขา้ มาเพอ่ื จะช่วยรบั ร่างของ
เธอ ท่ีเขาคดิ ว่าลว่ งแน่ ๆ งานน้ี
“วา้ ย..! "
กนั ดาทาท่าจะล่วงจริง ๆ เพราะบนั ไดเจา้ กรรมมนั ดนั เล่ือนออกห่างจากจดุ ทเ่ี ธอยืนเกาะมนั อยู่
พร้อมกบั ทมี่ ือของเธอกค็ วา้ ไอแ้ ฟ้มน้นั ตดิ มือลงมาไดพ้ อดี
“โครม..!"
กนั ดาหลน่ ลงมาเหมอื นนกปี กหกั ลงมาทบั บนตวั ของหมวดเกา้ ทว่ี ง่ิ เขา้ มารับตวั เธอเอาไว้ แต่
เพราะความรีบรอ้ นเคยทาให้เขาเองก็ถงึ กบั เสียการทรงตวั ลม้ ลงไปปะทะกบั ช้นั เกบ็ เอกสาร
และหงายหลงั ลม้ ลงไปทพ่ี ้นื ห้องเกบ็ เอกสารดว้ ยกนั ท้งั สองคน
“ตุบ โอย๊ ..!"
เสียงหมวดเกา้ ร้อง เพราะกาลงั จุกที่ถกู กนั ดาหล่นมาลงทบั บนตวั เขาเตม็ ๆ
“โอย้ คุณ ฉนั ขอโทษเจบ็ มากไหม..?"
กนั ดาพยายามพยงุ ตวั ลกุ ข้นึ นง่ั รีบกม้ ลงถามเขาท้งั ทตี่ อนน้ีเธอมองแทบไมเ่ ห็นใบหนา้ ของเขา
สายตาของเธอมนั พร่ามวั ทาใหม้ องเหน็ ไมค่ อ่ ยชดั เจน เพราะแวน่ ตาของเธอมนั หลน่ ไปตอนที่
เธอล่วงลงมาทบั เขา เธอจึงพยายามใชม้ อื ลูบคลาหาตวั เขาจนไปโดนใบหนา้ ของเขาเขา้ พอดี
“อยุ้ !!"
“โอย๊ ..! คณุ มือคณุ โดนตาผม..! ”
เสียงหมวดเกา้ ร้องโวยวายบอกเธอทเี่ อามือมาทม่ิ โดนลกู กระตาเขาขา้ งหน่ึงเขา้ โดยบงั เอิญ
หล่นลงมาทบั เขาจุกยงั ไมท่ นั หายยงั ย่นื มือมาท่ิมโดนตาเขาอกี แมค่ ณุ เอย้ จะฆ่าเขาหรือไงกนั
“ฉนั ขอโทษ ฉนั ไม่ไดต้ ้งั ใจ เพราะฉันมองไม่เหน็ คุณ แวน่ ตาฉันหาย ฉันมองไม่เหน็ อะไรเลย
ตอนน้ี เลยเผลอไปโดนตาคณุ เขา้ พอไม่มแี วน่ สายตาฉันก็เหมอื นคนตาบอด นะ คุณช่วยหา
แว่นตาใหฉ้ นั หน่อยสิ มนั หล่นไปไหนไม่รู้ "
เธอพดู ไปกเ็ อามือพยายามควานหาแวน่ ตาของเธอไปตามพ้นื ใกลต้ วั เธอไปดว้ ย จนหมวดเกา้ ตอ้ ง
ช่วยเธอหาอีกคน เพราะขืนปลอ่ ยใหเ้ ธอหาเองคงไมเ่ จอแน่ แลว้ เขาก็หาแวน่ ตาของเธอเจอและ
เอามาใส่ใหเ้ ธอ
“เจอแลว้ คุณแว่นตาคุณ มาผมใส่ใหล้ ะกนั แลว้ แบบน้ีถา้ เกิดว่าคุณไม่ไดใ้ ส่แว่นสายตา คณุ กจ็ ะ
มองเห็นไมค่ ่อยชดั ใช่ไไหมหือ แบบน้ีก็แยห่ น่อยนะคุณ ถา้ เกิดแวน่ สายตาของคณุ มนั เกิด
หายไป..?" เขาพยายามใส่แวน่ ตาใหเ้ ธอ เสร็จก็อดทจ่ี ะถามเธอไม่ได้
“ใช่ฉนั สายตาส้ันมาต้งั แตเ่ ดก็ แลว้ ขอบคณุ ทคี่ ณุ ช่วยหาแวน่ ตาให้ฉนั และขอโทษทฉ่ี ันทาตาคุณ
เจ็บ ว่าแตค่ ุณเป็นอะไรมากหรือเปลา่ ที่เม่ือก้ี ฉนั หล่นลงมาทบั บนตวั คณุ ไหนขอฉนั ดสู ิ..?" กนั
ดาเอย่ ถามเขาอยา่ งเป็นห่วง หลงั จากไดแ้ ว่นตาคนื
“ไมเ่ ป็นไรหรอก แค่จุกนิดหน่อยและปวดทห่ี ลงั คงจะเผลอลม้ ไปโดนกองเอกสารทวี่ างอยบู่ น
พ้ืนนะ ว่าแตค่ ณุ ไมไ่ ดเ้ จ็บท่ีไหนใช่ไหม..?"เขาถามเธอกบั บา้ ง ไม่ไดส้ นใจจะห่วงตวั เองสกั
เทา่ ไร เพราะเขาเจ็บตวั บอ่ ยจนชินแลว้
“ไมเ่ พราะมีคณุ รองรับเอาไว้ ฉันก็เลยไมเ่ ป็นอะไร”เธอบอกอยา่ งอาย ๆ เขา ทเี่ ธอซุ่มซ่ามเลยทา
เขาเจ็บตวั ไปดว้ ย
“ไมเ่ ป็นอะไรกด็ ีแลว้ ง้นั รีบทางานต่อเถอะ จะไดพ้ กั หาอะไรกิน น้ีกด็ ึกแลว้ ดว้ ย ทางานจนลืม
เวลา ว่าแตเ่ พ่ือนคุณจะมารับคณุ กลบั ที่พกั อีกโมง ถา้ เขามาไมท่ นั เด๋ียวผมจะขบั รถไปส่ง
ให้” หมวดเกา้ ถามกนั ดา
“ไมร่ ูเ้ พราะฉนั ไมไ่ ดบ้ อกกอ้ นมารับ ทีแรกวา่ จะกลบั เอง” กนั ดาบอกเขาอยา่ งไม่ไดเ้ ดือดร้อน
เพราะเธอกลบั เองได้ เพราะกอ้ นเอารถมอเตอร์ไซคข์ องเธอมาทง้ิ เอาไวใ้ หแ้ ลว้ น้นั เอง
“ง้นั เดี๋ยวเก็บเอกสารทคี่ ณุ ทามนั ล่วงลงมาเสร็จ ก็รีบกลบั ละกนั มนั ดึกมากแลว้ เป็นผูห้ ญงิ
อนั ตรายรูไ้ หมคณุ เดินทางไปไหนมาไหนคนเดียวแบบน้ี” เสียงหมวดเกา้ พูดเหมอื นกาลงั เป็น
ห่วงเธอ เขากม้ เกบ็ เอกสารไปดว้ ย และกาลงั จะเอามนั ไปเก็บเขา้ ทกี่ ็มเี อกสารช้ินหน่ึงหล่นจาก
มอื เขาพอดี
“โครม..!"
อยู่ ๆ ก็มีลมพดั มาวูบหน่ึงจนแฟ้มเอกสารท่เี ขาทามนั ลว่ งอยทู่ พ่ี ้ืน ถึงกบั เปิ ดออก
เพราะถกู ลมพดั น้นั เอง ทาเอาท้งั สองคนถงึ กบั แปลกใจ ว่าลมมนั เขา้ มาจากทางดา้ นไหนกนั ใน
เมื่อห้องเกบ็ เอกสารหนา้ ต่างทุกปานก็ปิ ดสนิทหมด
ท้งั สองคนเงยหนา้ ข้นึ มองหนา้ กนั ถงึ กบั เริ่มขนลกุ และกม้ ลงมองทเ่ี อกสารในแฟ้มน้นั อกี คร้งั
ทาเอาหมวดเกา้ ถึงกบั รีบวางเอกสารในมอื ของเขาลงกบั พ้ืนใหม่ เมอื่ มีแผ่นกระดาษแผน่ หน่ึง
โผลอ่ อกมาให้เขาไดเ้ หน็ รูปเล็ก ๆ ของผูห้ ญงิ คนหน่ึงแปะติดอยบู่ นหัวของกระดาษแผ่นน้นั มนั
คือรูปถา่ ยและขอ้ มลู หรือประวตั คิ นหายน้นั เอง
นางสาวกาหลง กอ้ งกิดากร เขาไล่สายตาไปตามตวั หนงั สือจนข้นึ มาถงึ ภาพถา่ ยเลก็ ๆ พร้อมกบั
มองดรู ูปถ่ายของคนในภาพทแ่ี ปะอยบู่ นกระดาษ เขาก็ถงึ กบั ดีใจยิม้ ออกมา เมื่อเอาภาพสเก็ตช์
ในแฟ้มของเขานามาเทียบกนั มนั คอื คน ๆ เดียวกนั กบั ในรูปถา่ ยทแ่ี ปะอยทู่ ่หี วั กระดาษแผน่ น้ี
จริง ๆ
“คุณเราเจอเธอแลว้ ”
เสียงเขาเผลออทุ านออกมาเบา ๆ
“บา้ จริงบทจะเจอก็เจอเอางา่ ย ๆ แบบน้ีน่ีนะ"
เขาหามนั แทบตาย ดสู ิมาซ่อนอยนู่ ้ีเอง น้ีถา้ คณุ ไม่ทามนั ลว่ งลงมา เราคงไม่รูว้ ่าประวตั คิ นหาย
ของเธอมนั ถูกเก็บอยนู่ ้ีเอง” หมวดเกา้ พูด พรอ้ มกบั เปิ ดดขู อ้ มลู ในประวตั ทิ ่ถี ูกแจง้ เอาไวท้ ้งั หมด
มีคนมาแจง้ ความวา่ เธอไดห้ ายไป เมอ่ื วนั ที่ 13 มนี าคม 2560…ถา้ เทยี บกบั เดือนและปีปัจจุบนั
ตอนน้ีกเ็ ป็นเวลาห้าเดือนเขา้ ไปแลว้ ถา้ ง้นั เธอกไ็ ดห้ ายตวั ไปเกือบจะห้าเดือนแลว้ นะสิ ง้นั กม็ ี
สิทธ์ิเป็นไปไดว้ า่ เธออาจจะเสียชีวติ แลว้ กเ็ ป็นไปได้ เพราะเลน่ หายไปนานถงึ ห้าเดือนแบบน้ี
หมวดเกา้ คดิ ถา้ เธอยงั มชี ีวติ อยแู่ ลว้ เธอจะไปซ่อนตวั อยทู่ ไ่ี หนไดน้ านถงึ ห้าเดือน นอกเสียจากว่า
เธอจะลอ่ งหนได้ หรือวา่ จะถกู จบั ตวั ไปซ่อนเอาไวใ้ นทีล่ บั สายตาคน ในที่ไม่มีใครทจ่ี ะสามารถ
หาเธอเจอไดเ้ ท่าน้นั
คดีน้ีมนั ชกั น่าสนใจข้ึนมาแลว้ สิ หมวดเกา้ คดิ พรอ้ มกบั เอาแผน่ กระดาษย่นื มาใหก้ นั ดาดดู ว้ ย
”คุณดูชะสิ น้ีใช่ภาพถา่ ยของผูห้ ญิงที่คณุ ฝันเหน็ เธอจริง ๆ และเธอมตี วั ตนอยจู่ ริงตามทค่ี ณุ บอก
ดว้ ย” เขาบอกพรอ้ มกบั เริ่มจะเชื่อในสิ่งทกี่ นั ดาบอกเขาแลว้ ตอนน้ี สงสัยผหู้ ญงิ แวน่ คนน้ี ดทู ่า
จะมีซิกเซ้นสจ์ ริงเกี่ยวกบั ผหู้ ญิงในภาพถ่าย
กนั ดาถงึ กบั ไมอ่ ยากจะเชื่อ วา่ ความฝันของเธอมนั จะเป็นจริง เธอจอ้ งมองรูปถ่ายของกาหลงอยู่
นาน และเอย่ ขอบคุณเจา้ ของภาพในใจ พร้อมกบั ใหร้ ู้สึกขนลุกชู่ชนั ข้นึ มาเลยตอนน้ี เหมือนกบั
เธอกาลงั อยใู่ กล้ ๆ พวกเขาน้ีเอง
“ขอบคณุ ที่คณุ ช่วยพวกเราหามนั เจอ ขอบคณุ ท่ีคุณช่วยใหฉ้ ันไมต่ อ้ งกลายเป็นคนบา้ สาหรับ
ใครบางคนทเี่ ขาไม่ยอมเชื่อฉัน” กนั ดาเผลอยมิ้ กบั กระดาษในมอื ของเธอถงึ จะรูส้ ึกหวาด ๆ กบั
คนในภาพถ่ายในมอื ของเธอกเ็ ถอะ แต่มนั คือหลกั ฐานยนื ยนั ว่าเธอไม่ไดแ้ คฝ่ ันหรือบา้ ไปเอง แต่
เธอคนน้ีมตี วั ตนจริง ๆ
ส่วนหมวดเกา้ เ ขาถึงกบั ทาหนา้ ไม่ถกู เม่อื ตอนน้ี ส่ิงที่เขาเคยวา่ กนั ดาว่าเธอคิดไปเอง มนั ได้
กลายเป็นจริงแลว้ เขาจงึ เอ่ยขอโทษเธอ
“ขอโทษท่ผี มมองคุณผิดไป” เขาบอกเสียงเรียบ
“ไม่เป็นไร อยา่ งนอ้ ยตอนน้ีฉันกไ็ ดร้ ูแ้ ลว้ วา่ ฉนั ไม่ไดบ้ า้ คิดไปเอง” กนั ดาบอกยิม้ ๆ และรูส้ ึก
พอใจทเี่ ธอสามารถทาใหต้ ารวจคนน้ียอมขอโทษเธอไดแ้ ลว้
“ใช่คณุ ไมไ่ ดค้ ิดไปเอง ผมเองท่ีคดิ ผดิ มาตลอด”
เขาบอก เพราะหลกั ฐานยนื ยนั ของเธอมนั อยใู่ นมือของเขาแลว้ ตอนน้ี แคร่ อตามหาคนท่ีพอจะ
รู้จกั เธอใหม้ าใหข้ อ้ มลู ของเธอกบั เขา วา่ มีใครท่ีเก่ียวขอ้ งกบั เธอบา้ งเท่าน้นั พวกเขากจ็ ะไดร้ ู้วา่
มนั ไดเ้ กิดอะไรข้นึ กบั ผหู้ ญงิ ในรูปถา่ ยน้ีชะที มนั อาจไม่งา่ ยทจ่ี ะตามหาเธอ แตอ่ ยา่ งนอ้ ยตอนน้ี
เขาพอจะมองเห็นหนทางทีจ่ ะสืบหาตวั เธอไดบ้ า้ งแลว้ อยา่ งนอ้ ยพวกเขาก็ไม่ไดว้ งิ่ ไล่ตามจบั เสือ
มอื เปล่าอกี ตอ่ ไป หรือไล่ตามสืบโดยไมร่ ูท้ ิศรู้ทางเหมอื นกอ่ นน่าน้ี
“ง้นั เรารีบเอาหลกั ฐานไปใหท้ ุกคนไดด้ กู นั เถอะ”
เขาบอกกบั กนั ดา หลงั จากเขาอา่ นช่ือของคนทม่ี าแจง้ คนหายในกระดาษแผน่ น้ัน พรอ้ มกบั เบอร์
โทรของเธอ หรือเขาคนน้นั เขาจดเบอร์เอาไว้ พร้อมกบั กม้ เกบ็ เอกสารทเี่ ขาไมต่ อ้ งการท้งั หมด
เขา้ ท่เี ดิมของมนั ใหเ้ รียบรอ้ ย
(ความต่อจากตอนทแี่ ลว้ ค่ะ)
ดา้ นพีรภทั ร เขากาลงั จอ้ งมองมือถอื ของเขาดว้ ยความหวาดระแวงแสดงอาการลนลาน จนจอหน์
ท่ีแอบดูเขาคุยโทรศพั ทอ์ ยถู่ ึงกบั ใหร้ ูส้ ึกสงสยั ว่าพรี ภทั รเขาเป็นอะไรของเขา ถงึ ไดโ้ ยนมือถือ
ของเขาทงิ้ ลงพ้นื ไปอยา่ งน้นั
เขาจงึ เดินเขา้ มาหาพีรภทั ร เพราะอยากรูว้ า่ เขาเป็นไร ถึงไดม้ ที า่ ทางทีด่ ูตน่ื กลวั แบบน้ี ส่วนพีร
ภทั รกบั มองเหน็ ใบหนา้ ของจอหน์ ที่เพ่งิ จะเดินเขา้ มาหาเขาเป็นใบหนา้ ของคนอ่นื ทีไ่ มใ่ ช่จอหน์
ใบหนา้ ที่พีรภทั รกาลงั มองเห็นอยคู่ ือ ใบหนา้ ผหู้ ญงิ คนหน่ึงถกู กรีดหนา้ จนเละไปขา้ งหน่ึง และ
อีกขา้ งถกู ลอกผิวหนงั ออกไปจนมองเหน็ เป็นเน้ือสด ๆ และมเี ลือดไหลซึมออกมาจากบาดแผล
บนใบหนา้ น้นั อยา่ งน่าเกลยี ดน่ากลวั สุด ๆ ตามตวั กม็ ีเลือดสีแดงฉานเป้ื อนตามเส้ือผา้ และ
กระโปรงสีขาวของร่างตรงหนา้ ของเขาตอนน้ี
ร่างน้นั มีผมยาวถงึ กลางหลงั แต่ดูรุงรังไม่เป็นระเบยี บเหมอื นกบั เขาจะเคยเห็นผหู้ ญงิ ท่ีมรี ูปร่าง
แบบน้ี มนั เหมือนใครสักคนท่เี ขาเลยรูจ้ กั และรูส้ ึกคนุ้ ตาเอามาก ๆ ไหนจะเส้ือผา้ ชุดน้ีอกี แตเ่ ขา
กบั นึกใบหนา้ ไม่ออก เมอ่ื ไดม้ องเหน็ ใบหนา้ เน่าเฟะเขา้ ชะก่อน
เพราะความกลวั มนั ปิ ดบงั ดวงตาของพรี ภทั ร ใหด้ ไู มอ่ อกวา่ เธอเป็นใคร เพราะใบหนา้ ของเธอ
มนั เละชะจน เขาจาแทบไมไ่ ดแ้ ถมสายตาของเธอก็กาลงั จอ้ งมองมาที่เขาอยา่ งโกรธแคน้ พรอ้ ม
กบั ย่ืนมือมาหาเขา
โดยท่พี ีรภทั รไมร่ ูว้ ่าคนที่กาลงั ยน่ื มือมาคอื จอหน์ น้นั เอง เพราะอยากจะเขยา่ ตวั เรียกพรี ภทั รท่ี
กาลงั ถอยหนีเขาอยา่ งหวาดกลวั ใหไ้ ดส้ ติ แต่พีรภทั รไมส่ นใจจะฟังเสียงทจี่ อหน์ กาลงั เรียกเขา
เพราะกาลงั กลวั ถงึ ขีดสุดกบั ร่างเน่าเฟะตรงหนา้ ของเขาทีพ่ ยายามจะเดินเขา้ มาหาเขา
“ออกไปอยา่ เขา้ มาใกล้ ฉันกลวั แลว้ ออกไป อยา่ เขา้ มานะ ออกไป ฉันกลวั แลว้ ออกไป อยา่ เขา้
มา”พรี ภทั รรอ้ งโวยวาย และถอยหนีจอหน์ ไม่หยดุ ส่วนจอหน์ ท่ีไม่รูว้ า่ พีรภทั รกาลงั เห็นภาพ
หลอน กพ็ ยายามจะเขา้ มาจบั ตวั พรี ภทั รเอาไว้ ไมใ่ หถ้ อยหนีเขา
“พีรภทั รนายเป็นอะไร บอกฉนั สิพรี ภทั ร นายกาลงั กลวั อะไรน้ีฉันจอหน์ ไงทรี่ กั ฉนั เอง นายบา้
ไปแลว้ หรือพีรภทั ร ไล่ฉันทาไม บอกฉนั สิพรี ภทั ร นายกลวั อะไร ไม่ตอ้ งกลวั นะฉันอยนู่ ้ีแลว้
อยา่ ถอยหนีฉันสิพี ทาไมนายจะตอ้ งกลวั ฉนั ดว้ ย ”
จอหน์ พยายามจะย่ืนมือมาหาพรี ภทั ร ที่กาลงั ถอยหลงั หนีเขาอยตู่ อนน้ีอยา่ งหวาดกลวั สุดขดี จน
จะไปตดิ กบั ผนงั ห้องทางานของเขา และถอยไปชนขา้ วของหลน่ และลม้ ไปหลายชิ้นดว้ ยกนั
“ตบุ โครม”
แตไ่ ม่หยดุ ให้จอหน์ เขา้ ถงึ ตวั เขาได้ เขาหนีอยา่ งรนราน
“อยา่ เขา้ มา ฉันกลวั แลว้ แกอยา่ เขา้ มา ไปให้พน้ ออกไป อยา่ เขา้ มา นางผรี า้ ย ออกไป..” เขาถอย
ไปชนเกา้ อ้นี งั่ ทางานของเขาจนเกอื บจะหงายหลงั ลม้ ลงไป ถา้ จอหน์ ไม่รีบเขา้ มาดึงตวั เขาเอาไว้
ไดท้ นั แตเ่ ขากพ็ ยายามสลดั มือของจอหน์ ออกจนได้
“ไมแ่ กอยา่ เขา้ มานะ อยา่ มาถกู ตวั ฉนั ถอยออกไป แกไม่ใช่จอหน์ ฉันไม่รู้จกั แก ฉนั กลวั แลว้
นางผีร้ายออกไปออกไป..! " เสียงพีรภทั รรอ้ งโวยวายและพยายามถอยหลงั หนีไปเร่ือย ๆ แต่
จอหน์ ยงั พยายามย่ืนมอื มาจะจบั ตวั เขาเอาไวอ้ ีกคร้งั เพราะกลวั วา่ เขาจะสะดดุ ลม้ และตะโกน
ถามพีรภทั รทีเ่ อาแต่ไล่เขา
“ไมอ่ อกไป ออกไปสิวะ กบู อกให้มงึ ออกไป ไมง่ ้นั กูฟาดมงึ ดว้ ยกลอ่ งไมน้ ้ีแน่ ๆ ”
พรี ภทั รเริ่มลนลานหนกั ข้ึนกวา่ เดิม เม่ือจอหน์ พยายามท่จี ะโดนตวั เขาอีกคร้ัง เขาหันไปหาอะไร
ท่ีจะจบั โยนใส่จอหน์ ท่พี ยายามจะตามเขา ส่วนจอหน์ พยายามหลบของท่พี รี ภทั รจบั โยนใส่เขา
แทบไม่ทนั
พรี ภทั รจบั กลอ่ งไมโ้ ยนโดนหัวจอหน์ จนได้
“โอ๊ย..!”
เสียงจอหน์ รอ้ งเพราะความเจ็บ ทโี่ ดนไอก้ ลอ่ งไมบ้ า้ นน่ั ที่พรี ภทั รต้งั ใจจบั มนั โยนมาใส่เขา ที่
หนา้ ผากของเขาเขา้ เต็ม ๆ จอหน์ เริ่มโมโหให้พีรภทั รท่ีเริ่มจะบา้ ข้ึนเร่ือย ๆ จงึ ตะคอกใส่เขา
เสียงดงั
“พรี ภทั รนายต้งั สติหน่อยสิ มองดูดี ๆ น้ีฉันเอง จอหน์ คนรักของนายไง ฉนั ไมใ่ ช่คนท่นี ายตอ้ ง
กลวั ฉันรกั นายมากนะ นายอยา่ ทาให้ฉนั กลวั แบบน้ีสิ พีรภทั ร มองหนา้ ฉนั อยา่ หนีฉันสิพี ”
จอหน์ กอดตวั พรี ภทั รทพ่ี ยายามดิ้นหนีเขา ไม่ยอมใหเ้ ขากอดเอาไวไ้ ดง้ ่าย ๆ
“ปลอ่ ยกอู ผี บี า้ ปลอ่ ยกู อยา่ จบั กูปล่อยกู”
เสียงพรี ภทั รรอ้ งโวยวายเมื่อถูกจอหน์ จบั ตวั เขาเอาไวไ้ ด้ เขาดิน้ รนไมย่ อมหยดุ ท้งั ถีบท้งั ผลกั ตวั
จอหน์ ออกสุดแรงของเขาทม่ี ี จนจอหน์ เริ่มทนแรงดิน้ ของเขาไมไ่ หว จึงตบหนา้ เขาไปทีหน่ึง
เพอื่ อยากจะเรียกสติของพีรภทั รให้กลบั มาน้นั เอง
“เพ๊ียะ..!หายบา้ สกั ทีพี "
พร้อมกบั ตะหวาดใส่เขาเสียงดงั “พรี ภทั รหยดุ บา้ ชะที และหยดุ รอ้ งโวยวายไดแ้ ลว้ มนั ไม่ไดม้ ี
อะไร นายก็แค่คดิ ไปเอง ดูสิ ในหอ้ งน้ีมแี ค่ฉันกบั นายมีเราแคส่ องคนเทา่ น้นั นายเห็นไหม..?"
จอหน์ ตะคอกใส่พรี ภทั รทกี่ าลงั ยืนตวั สัน่ เทาอยตู่ รงหนา้ ของเขาตอนน้ี เขาเร่ิมมสี ติกลบั มาแลว้
หลงั จากทถ่ี กู จอหน์ ตบเขา้ ใหท้ หี น่ึง จอหน์ เอามือเกาะกุมใบหนา้ ของพีรภทั ร ท่ีกาลงั หวาดกลวั
เอาไวท้ ้งั สองขา้ ง จบั ใบหนา้ ของพีรภทั รให้เงยข้ึนมามองหนา้ เขาให้ชดั ๆ แตเ่ ขากย็ งั เห็นเป็น
หนา้ ผีอยเู่ หมอื นเดิม
“แกปล่อยฉันเถอะ ฉันกลวั แลว้ ฉนั ขอโทษ อยา่ ฆ่าฉันเลยนะ ปลอ่ ยฉันไปเถอะนะ ”พีรภทั ออ้ น
วอนขอชีวิตกบั จอนห์
“บอกมาว่าตอนน้ีนายมองเห็นฉนั เป็นใครพรี ภทั ร..? "จอหน์ เอย่ ถามพรี ภทั รที่กาลงั จอ้ งมองหนา้
เขา ดว้ ยเสียงเขม้ อยา่ งให้รู้สึกหงดุ หงิดท่พี รี ภทั รเอาแต่กลวั เขา อยา่ งไรเ้ หตุผล
“แกไมใ่ ช่จอหน์ แกมนั นางผรี ้าย ออกไป “พรี ภทั รบอกจอหน์ เสียงสน่ั
"มองดี ๆ พี ฉันไม่ใช่ผีี ฉนั คอื จอหน์ คนรกั ของนายไง ไมต่ อ้ งกลวั ”จอหน์ พยายามเรียกสตขิ อง
พีรภทั รกบั มา พรี ภทั รมองหนา้ จอหน์ อีกคร้งั คราวน้เี ขาไม่เหน็ ผีแลว้
“มองดดู ี ๆ พีนายเห็นอะไร”จอหน์ พยายามเรียกสตเิ ขา ที่จอ้ งมองหนา้ จอหน์ อยตู่ อนน้ี
" นายจอหน์ เป็นนายจริง ๆ ไมใ่ ช่นางผรี า้ ยอยา่ งที่ฉนั เห็นมนั ฮื่อ ๆ ฉนั กลวั จอหน์ มนั น่ากลวั
เหลอื เกิน ฉันไมไ่ ดบ้ า้ นะฉันเห็นมนั จริง ๆ นายตอ้ งเชื่อฉนั นะจอหน์ เชื่อฉนั ”
พีรภทั รพูดพร้อมกบั โผเขา้ กอดตวั จอนห์เอาไวแ้ น่น"นายอยา่ ปลอ่ ยใหฉ้ ันตอ้ งอยคู่ นเดียวนะ ฉนั
กลวั มนั จะกลบั มาหาฉนั อีก"
เม่อื เขาเห็นเป็นใบหนา้ ของจอหน์ แลว้ ไมใ่ ช่ใบหนา้ เน่าเฟะของนางผรี ้ายตนน้นั ท่ีเขาเห็นมนั
เมอ่ื ก้ีน้ี เขาค่อยรูส้ ึกดีข้ึนมาหน่อยแต่ก็ยงั คงมคี วามกลวั หลงเหลอื ยู่ และเฝา้ แตพ่ ูดถึงผีรา้ ยที่เขา
เห็นมนั คนเดียวไมย่ อมหยดุ จนดูเหมือนว่าเขากาลงั เพอ้
“จอหน์ ฉันกลวั นายเห็นนางผรี า้ ยน้ันไหมมนั ๆ จะมาทารา้ ยฉนั นายเห็นอยา่ งที่ฉนั เหน็ ไหม
จอหน์ บอกฉันสิ ช่วยไล่ให้มนั ออกไปที ฉันกลวั ” เสียงพรี ภทั รพดู บอกจอหน์ อยา่ งหวาดกลวั กบั
ส่ิงทีเ่ ขาเหน็ เมือ่ ก้ี
“มนั ไม่มีอะไรพรี ภทั ร นายช่วยต้งั สติหน่อย และบอกฉนั มาวา่ นายเห็นอะไร .? "จอหน์ พยายาม
จะถามพรี ภทั รวา่ เขาเห็นอะไรกนั แน่ ถงึ ไดม้ ีอาการหวาดกลวั เอามาก ๆ เพราะจอหน์ ไมไ่ ดเ้ หน็
ในส่ิงท่พี รี ภทั รมองเหน็ น้นั เอง เขาจงึ ไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทาไมพรี ภทั รถงึ ไดห้ วาดกลวั จนดูลนลานแบบ
น้ี
“ฉนั เห็นผรี า้ ย มนั น่ากลวั มาก มนั พยายามจะเดินเขา้ มาหาฉัน และมนั ยงั จะบีบคอฉนั ดว้ ย ฉัน
กลวั จอหน์ ฉันกลวั ”
พรี ภทั รพูดปากคอสัน่ ส่ายสายตามองไปทว่ั หอ้ งทางานของเขาอยา่ งหวาด ๆ ยิง่ เม่ือเขามองไป
ตรงผา้ มา่ นทก่ี าลงั พริ้วไหวตรงหนา้ ต่าง มนั ยงิ่ ทาให้เขามอี าการตวั สั่นเทา เพราะตรงน้นั เหมอื น
มีเงาเลือนรางของใครบางคนยืนอยตู่ รงน้นั และกาลงั จอ้ งมองมาที่เขา
“ฉันไมเ่ ห็นว่าจะมีใคร หรือผรี า้ ยอยา่ งท่ีนายว่าเลยสกั ตวั ฉนั เหน็ แค่นายกบั ฉนั เทา่ น้นั พีรภทั ร
นายคงจะคดิ ไปเอง สงสยั นายจะดภู าพของนิกรกบั สารุจนเ์ มอ่ื สองวนั กอ่ น ท่หี นา้ หนงั สือพมิ พ์
เขาลงขา่ วการตายของพวกเขาใช่ไหม นายเลยเกบ็ เอามาคิด มนั ก็แค่ศพคนตายพรี ภทั ร มนั ไม่
สามารถลุกข้ึนมาทาอะไรเราทีเ่ ป็นคนไดห้ รอก อยา่ ลืมสิว่านายเป็นหมอนะ หมอที่ไหนเขากลวั
ผกี นั ละ นายน้ีถา้ จะเพ้ยี นไปกนั ใหญ่แลว้ คิดมากน่า ฉันวา่ วนั น้ีนายคงทางานเหนื่อยเกินไป เลย
มองเหน็ อะไรแปลก ๆ เราว่านายไปพกั กค็ งจะดีข้นึ ไปนอนเถอะนะ มนั ดึกแลว้ มาฉันจะดแู ล
นายคนื น้ีเอง”
จอหน์ พยายามพูดปลอบใจ พรี ภทั รทีด่ จู ะขวญั เสียเอามาก ๆ ซ่ึงจอหน์ ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบน้ี
มาก่อน หลงั ๆ ต้งั แต่นิกรและสารุจน์ตายอยา่ งน่าสยดสยอง พรี ภทั รกม็ ีอาการเร่ิมเปล่ียนไปมาก
เขาดูลนลานและมีทา่ ทางแปลก ๆ
“ฉนั ขอโทษที่ตอ้ งทาร้ายนายแบบน้ี แตน่ ายเลิกบา้ ไดแ้ ลว้ พอเถอะอยา่ ทาอะไรบา้ ๆ แบบน้ีอีก
เลยนะ นายกาลงั ทาใหฉ้ นั กลวั ไปดว้ ย ฟังฉนั นะพีรภทั รมนั ไมม่ อี ะไร นายกแ็ คค่ ิดไปเอง มนั ไม่
มีอะไรนายเงยหนา้ ข้นึ มองดูไปรอบ ๆ ห้องของเราสิ มนั ไม่ไดน้ ่ากลวั อยา่ งท่ีนายคดิ และห้องน้ี
เราก็อยกู่ นั มาต้งั นาน อยา่ กลวั ไปเลย ฉนั จะไม่ยอมปล่อยใหใ้ ครหรือผตี วั ไหนมนั มาทารา้ ยนาย
ไดห้ รอก เชื่อฉันสิพรี ภทั รฉันรกั นายนะ ฉนั จะอยกู่ บั นายอยา่ กลวั ”
จอหน์ กอดตวั พีรภทั รทเี่ ริ่มสงบลงไดบ้ า้ งแลว้ ตอนน้ี หลงั จากถูกจอหน์ ตบเขา้ ใหท้ ีหน่ึง เพอ่ื เรียก
สติเขาและมนั กไ็ ดผ้ ลเกินคาด จอหน์ จงู พรี ภทั รเดินออกไปจากหอ้ งทางาน พร้อมพดู เรื่องทพ่ี วก
เขาเป็นหมอ ขืนหวาดกลวั คนตายชะเองแลว้ จะมีใครกลา้ มาให้เขารกั ษากนั ละ แต่สายตาของพรี
ภทั รก็ยงั จอ้ งมองไปท่ีผา้ มา่ นน้นั ไม่วางตา ก่อนจะถกู จอหน์ ลากเอาตวั เขาออกไปจากหอ้ ง และ
เขาก็ยอมพูดกบั จอหน์
“เป็นหมอแลว้ ไง หมอกม็ คี วามกลวั เหมือน ๆ กบั คนทวั่ ไปน้นั แหละ เพียงแตบ่ างคร้งั พวกเราก็
แค่พยายามหลอกตวั เองว่าฉันไม่กลวั และพยายามกดความหวาดกลวั น้นั เอาไวข้ า้ งในตวั ตนท่ี
แทจ้ ริง ไมไ่ ดแ้ สดงมนั ออกมาใหค้ นอน่ื ไดเ้ หน็ ธาตุแทข้ องพวกเรา ทพ่ี ยายามจะกดมนั เอาไว้
พยายามไม่แสดงความหวาดกลวั ออกมาก็เท่าน้นั อยา่ ลืมสิว่าหมออยา่ งเรา ๆ กค็ นเหมือนกนั เรา
เองก็มีความรกั โลภโกรธหลงไดเ้ หมอื น ๆ กบั คนทวั่ ไปเขามีกนั หรือนายจะเถียงวา่ ส่ิงท่ีฉันพูด
มนั ไมจ่ ริง นายยงั เคยกลวั จะเสียฉันไปเลย.? ”พีรภทั รพดู ในสิ่งท่เี ขากาลงั รูส้ ึกมนั อยตู่ อนน้ี
แตไ่ ม่ไดพ้ ูดว่าจอหน์ กลวั วา่ จะตอ้ งเสียเขาใหก้ บั กาหลงน้นั เอง เพราะไม่อยากจะทะเลาะกบั
จอหน์ อกี เร่ืองทีเ่ ขายงั ลมื กาหลงไมไ่ ด้ แตไ่ มไ่ ดค้ ดิ ถงึ เพราะยงั รกั กาหลงแตเ่ ขาเริ่มรูส้ ึกผิดในใจ
น้นั เอง
ตอนที่ 14 ใครบางคนเริ่มทาตวั มีพริ ุธ
พอเชา้ ของวนั ใหม่ภูผากร็ ีบมาหาพีรภทั รที่คอนโดของเขา เพราะตอ้ งการจะถามวา่ ทาไมกาหลง
ถงึ ไดห้ นีไป ใหร้ ูเ้ ร่ืองใหไ้ ดเ้ พราะเขาคดิ ว่าเรื่องน้ี พีรภทั รจะตอ้ งรูแ้ น่ ๆ
เสียงกดกริ่งดงั ทีห่ นา้ หอ้ ง ทาให้จอหน์ ตอ้ งรีบลมื ตาต่นื จากทก่ี าลงั นอนหลบั อยา่ งสบายอยบู่ น
เตียงของเขากบั พรี ภทั ร ทน่ี อนกอดกบั เขาอยบู่ นเตียงเดียวกนั เพราะเม่ือคืนพีรภทั รกลวั จงึ ไม่
ยอมห่างเขา
จอหน์ งวั เงียดึงผา้ ห่มออกจากตวั ของเขาอยา่ งข้เี กียจสุด ๆ และเขายกทอ่ นแขนของพรี ภทั รออก
จากลาตวั ของเขา พรอ้ มลกุ ข้ึนนง่ั หลงั ตรงบนเตยี ง กม้ ลงหยิบเส้ือนอนของเขาที่กองอยขู่ า้ ง ๆ
เตียงนอนข้นึ มาสวมให้เรียบรอ้ ย ก่อนจะกา้ วลงจากเตยี งตรงออกมาที่หอ้ งรับแขกดา้ นนอก กอ่ น
จะเดินลากขายาว ๆ ของเขาตรงไปท่ปี ระตหู ้อง
“ใครมนั มากดกร่ิงแตเ่ ชา้ ว่ะ คนจะหลบั จะนอนชะหน่อย ไม่รู้จกั เกรงใจกนั บา้ งเลยใหต้ ายสิ นี่
มนั เพิง่ จะหกโมงเชา้ เอง บา้ เอย้ ..!" เขาบ่นพรอ้ มกบั ย่นื มือไปดึงประตใู ห้เปิ ดออกกวา้ ง ท้งั ทย่ี งั มี
ท่าทางสะลมึ สะลืออยเู่ ลย เอามอื สลดั ผมท่ตี กลงมาปิ ดใบหนา้ ออกเบา ๆ
แตพ่ อมองเห็นหนา้ ภผู า เขากถ็ ึงกบั ตกใจ “น้ีคณุ มาทาอะไรแต่เชา้ ทน่ี ้ีนะฮ่ึ.?"
จอหน์ เอย่ ถามภูผา พยายามดดั เสียงใหด้ ูแมนเขา้ ไว้ เมื่อเขาเปิ ดประตูออกมาเจอภูผายนื อยหู่ นา้
หอ้ งของพีรภทั ร แตภ่ ผู าไมส่ นใจจะตอบคาถามของจอหน์ ตอนน้ี เขาอยากจะรูเ้ รื่องของกาหลง
อยา่ งรอ้ นใจ จงึ ไม่มอี ารมณจ์ ะมาตอบคาถามของคนตรงหนา้ เขา ทกี่ าลงั มองเขาเหมือนสงสยั ว่า
เขามาทาอะไรท่นี ้ีแตเ่ ชา้ แบบน้ี แถมหนา้ ตาดูเหมอื นคนอดนอนมาท้งั คืนเพราะที่ขอบตาของเขา
มนั ดาคล้า จนดอู อกว่าเขาคงยงั ไม่ไดน้ อนมาท้งั คนื แน่ ๆ เลย
“ไอพ้ ีรภทั รมนั อยไู่ หน บอกใหม้ นั ออกมาพบผมหน่อย ผมมีเรื่องจะคยุ กบั มนั ” ภูผารีบถามหาพีร
ภทั ร พรอ้ มกบั สอดส่ายสายตาเขา้ ไปในห้องเพอ่ื มองหาพีรภทั ร
“พีรภทั รเขานอนอยู่ คณุ มอี ะไรก็คยุ กบั ผมได้ หรือจะฝากผมเอาไวก้ ไ็ ด้ ถา้ เขาตนื่ ผมจะบอกเขา
ให้ เมือ่ คนื เขาไม่ค่อยสบาย” จอหน์ พยายามจะกนั ไม่ให้ภูผาไดเ้ จอกบั พีรภทั รน้นั เอง
พอไดฟ้ ังจอหน์ พูดจบ ภูผาถึงกบั ใหร้ ูส้ ึกไม่พอใจ “ถอยไป ผมจะเขา้ ไปหาไอพ้ รี ภทั รมนั เอง”
ภผู ารีบผลกั ตวั จอหน์ ให้หลกี ทางเขา ท่ียืนขวางประตทู างเขา้ ห้องอยตู่ อนน้ี ดว้ ยเสียงเขม้ อยา่ งให้
รู้สึกไมพ่ อใจ ทอ่ี กี ฝ่ายไม่ยอมไปตามพรี ภทั รใหม้ าคยุ กบั เขา
“เฮ.้ .พดู จาดี ๆ ก็ไดน้ ้ี ทาไมจะตอ้ งผลกั ตวั ผมดว้ ย และคณุ ไมม่ ีสิทธ์ิเขา้ มาในห้องโดย ท่ีเจา้ ของ
หอ้ งเขาไม่ไดอ้ นุญาตนะ” จอหน์ ยงั ตามมาดึงตวั ภูผาเอาไว้ ภูผาจึงตะโกนเรียกหาพรี ภทั รเสียงดงั
ลนั่ หอ้ งเลยทนี ้ี"
“ไอพ้ ีออกมาคยุ กบั กู ไอพ้ ีมงึ อยไู่ หน ไดย้ นิ ไหมออกมาหาก”ู ภูผาตะโกนเรียกพี
“น่ีคุณจะบา้ หรือไง ผมบอกพีนอนอยู่ คุณตะโกนดงั แบบนี่ เขากต็ ื่นสิ หดั รูจ้ กั เกรงใจคนนอน
บา้ ง ออกไปนะ อยา่ มากวนพี”จอหน์ ไล่ภูผา
“คุณเองกไ็ ม่มีสิทธ์ิไม่ใหผ้ มพบพีรภทั รเช่นกนั ไอพ้ ีรภทั รแกอยไู่ หน ออกมาคยุ กบั ฉันเด๋ียวนี่ไม่
อยา่ งง้นั ฉันจะบกุ เขา้ ไปลากตวั แก ให้ลกุ ออกมาจากเตยี งของแก ไอพ้ ตี ืน่ สิวะ” เสียงภผู าตะโกน
ดงั ลนั่ ห้อง
ทาเอาจอหน์ ตอ้ งรีบดึงตวั เขา ใหอ้ อกไปจากห้องหนา้ หอ้ งนอนของพรี ภทั ร เพราะกลวั จะทาให้
พรี ภทั รตืน่ น้นั เอง
“น้ีคุณหยดุ ตะโกนเสียงดงั ชะที น้ีมนั แค่หกโมงเชา้ เองนะ คณุ จะบา้ หรือไง หัดมมี ารยาทบา้ งสิ
กลา้ ดียงั ไงถึงไดม้ าปลุกใหพ้ ีรภทั รตื่นแตเ่ ชา้ แบบน้ี มีเรื่องอะไรกร็ อใหเ้ ขาตนื่ กอ่ นสิคอ่ ยคยุ กนั
พีรภทั รเขาเพ่ิงไดน้ อนไปเอง..?" เสียงจอหน์ รอ้ งห้ามภผู าไมใ่ หป้ ลกุ พีรภทั ร และพยายามลากตวั
เขาให้ออกไปจากหอ้ งใหไ้ ด้
“แลว้ คณุ มีสิทธ์ิอะไรมาหา้ มผมไมใ่ ห้ปลุกไอพ้ รี ภทั รมนั อยา่ ลืมสิวา่ ผมกบั ไอพ้ ีเราโตมาดว้ ยกนั
ส่วนคณุ ตกลงคณุ เป็นอะไรกบั มนั กนั แน่ หรือคณุ กค็ อื ก๊ิกคนใหมข่ องไอพ้ รี ภรั ทมนั ..?" ภผู าจอ้ ง
มองจอหน์ ต้งั แต่หัวจรดเทา้ ของเขาดว้ ยสายตา บอกให้รู้ว่าเขารูท้ นั อีกฝ่ายพรอ้ มกบั พูดใส่หนา้
เขา
“ ถา้ ผมไม่ไดม้ าเจอคณุ อยดู่ ว้ ยกนั ในห้อง ของไอพ้ รี ภทั รมนั สองตอ่ สอง ผมกค็ งไม่คิดอะไร แต่
เห็นแบบน้ีแลว้ คุณคงไมป่ ฏเิ สธสินะว่าคณุ กเ็ ป็นประเภทชอบไมป้ ่ าเดียวกนั ตอ่ ใหค้ ุณพยายาม
จะหลอกคนอื่น วา่ คณุ เป็นแมน แตส่ าหรบั ผมคณุ หลอกไม่ไดห้ รอก เพราะผชู้ ายดว้ ยกนั ยงั ไงมนั
ก็ดอู อก อยา่ เสแสรง้ แกลง้ ทาเหมือนตวั เองไม่ใช่อแี อบหน่อยเลยคุณ หลอกไดแ้ คค่ ุณพอ่ คุณแม่
ของพรี ภรั ทเขาเท่าน้นั แหละ เพราะพวกท่านนะแก่แลว้ ตามคณุ ไมท่ นั หรอก” ภูผาพูดในส่ิงทเ่ี ขา
คดิ ว่าตวั เองเขา้ ใจถูกตอ้ ง
“ ถอยไปอยา่ มายงุ่ ไม่วา่ คุณกบั ไอพ้ รี ภทั รจะเป็นอะไรกนั ก็ช่าง แต่เรื่องน้ีผมจะคยุ กบั ไอพ้ รี ภทั ร
มนั คนเดียวเทา่ น้นั คุณไม่เกี่ยวอยา่ ไดม้ าสงั่ ว่าผมตอ้ งทาอะไรไมต่ อ้ งทาอะไรกบั เพอ่ื นของผม”
ภูผาบอกจอหน์ น้าเสียงแข็งกระดา้ ง และสลดั มือจอหน์ ออกจากแขนของเขาสุดแรง อยา่ งนึก
รงั เกียจในตวั จอหน์ ทกี่ ลา้ มาโดนตวั เขา เพราะเขาไมไ่ ดม้ ีนิสัยชอบเพศเดียวกนั เหมือนกบั พีรภทั
เขาจึงไมช่ อบให้ผชู้ ายคนน้ีมากอดตวั เขาแบบน้ี เหน็ แลว้ มนั รู้สึกขยะแขยงเอามาก ๆ เวลาจอนห์
มาถูกตวั เขา
“ใช่คุณเขา้ ใจถูกตอ้ งแลว้ ผมคอื คนท่พี รี ภทั รรกั ส่วนคณุ มนั ก็แค่เพือ่ น พดู แบบน้ีคุณคงรู้นะว่า
ระหว่างเพ่ือนกบั คนรักใครมนั จะสาคญั กวา่ กนั ..?" จอหน์ ไมค่ ดิ ปิ ดบงั อีกแลว้ ดีในเมื่ออตี าน้ีรู้
แลว้ วา่ เขาไมไ่ ดแ้ มนจริง เขาก็ไมจ่ าเป็นจะตอ้ งเลน่ ละครหลอกเขาอกี ตอ่ ไป
“กลา้ ท่ีจะยอมรับออกมาแลว้ หรือ ดีเราจะไดร้ ู้ว่าระหว่างผมกบั คุณ ไอพ้ รี ภทั รมนั จะแคร์ใคร
มากกว่ากนั คุณทา้ ผมเองนะ..?"
เสียงภูผาพูดข้ึนบา้ ง เขาไม่รู้หรอกวา่ ระหว่างเขากบั ผชู้ ายคนน้ีใครทพ่ี ีรภทั รแคร์ หรือพรี ภทั ร
อาจจะไม่สนใจเลยท้งั สองคนกเ็ ป็นได้ เพราะเขารู้ดวี า่ พีรภทั รรักตวั เองมากกว่ารักคนอน่ื อยแู่ ลว้
พีรภทั รเป็นแบบน้ีมาต้งั แต่ไหนแต่ไร น้นั คือตวั ตนของพรี ภทั รท่ีภูผารูจ้ กั ดีมาตลอด
ส่วนภผู ารูส้ ึกว่าผชู้ ายตรงหนา้ ของเขา ดนู ่ากลวั แปลก ๆ ภูผาก็บอกไม่ถกู วา่ ทาไม เขาถึงรูส้ ึก
แบบน้นั แตอ่ ะไรบางอยา่ งในดวงตาคู่คมของเขา มนั เหมอื นกาลงั เก็บซ่อนอะไรเอาไว้ มนั ทาให้
ภผู าดูไมอ่ อกว่าเขาเป็นคนยงั ไงกนั แน่ดีหรือรา้ ย
ต้งั แต่คร้ังแรกทเี่ ขาไดเ้ จอกบั จอหน์ เม่อื หา้ เดือนทผ่ี า่ นมา ก่อนทีเ่ ขาจะบนิ ไปต่างประเทศ คนื
น้นั ทบี่ า้ นสวนของจอหน์ พวกเขาพากนั จดั ปราต้ีเพ่ือเล้ียงส่งภูผาไปต่างประเทศน้นั เอง
ท้งั ที่ภผู าไม่อยากจะไปจดั งานเล้ยี งทนี่ ้นั ดว้ ยซ้า แต่เป็นเพราะไม่อยากปฏเิ สธคาขอร้องจากพรี
ภทั ร และทกุ คนเขาจงึ ยอมไปท่ีน้นั ดว้ ย คร้งั แรกทีเ่ จอกบั จอหน์ เขาก็รูส้ ึกไม่ชอบข้ีหนา้ ของไอ้
หมอน้ีสกั เทา่ ไร เพราะเวลามนั มองกาหลงสายตาของมนั ดนู ่ากลวั เหมือนมนั กาลงั อจิ ฉากาหลง
ทเี่ ห็นพรี ภทั รดจู ะสนใจกาหลง
ตอนน้นั ภูผาไม่ไดค้ ดิ อะไรมาก เพราะคดิ วา่ เขาคงจะคิดมากไปเอง แต่มาวนั น้ีเขาคงจะตอ้ งเริ่ม
คดิ ทบทวนใหม่ หลงั จากทก่ี าหลงไดห้ ายตวั ไปอยา่ งลึกลบั แบบน้ี เมอื่ อกี ฝ่ายยอมเปิ ดเผยตวั ตน
ออกมาแลว้ วา่ เขากบั พีรภทั รคือคขู่ ากนั มนั จะตอ้ งเก่ียวขอ้ งกบั การทีก่ าหลงหายไป หรือเปล่าภู
ผาเองกไ็ มแ่ น่ใจ จนกว่าเขาจะไดร้ ูว้ า่ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึน ในวนั ที่เขาเดินทางไปต่างประเทศ แต่
กาหลงยงั อยกู่ บั ท้งั สองคนทีบ่ า้ นสวนหลงั น้นั ตอนทเ่ี ขากบั จอยขอตวั กลบั เขา้ กรุงเทพกอ่ น
เพราะจะตอ้ งรีบกลบั มาจดั ของน้นั เอง
ภูผาดูผูช้ ายคนน้ีไม่ออก ว่าเขาเป็นคนแบบไหนกนั เพราะเขาพยายามทาตวั ให้ดแู มนตอ่ หนา้ ของ
ทกุ คนในวนั น้นั แตภ่ ผู าก็พอดอู อกว่าเขาพยายามฝืนทามนั มากกว่า ท่ีเขาเห็นในวนั น้นั มนั ไมใ่ ช่
ตวั ตนจริง ๆ ของเขาน้ีเอง ยงิ่ ตอนน้ียง่ิ ดไู มน่ ่าไวใ้ จเพราะเหมอื นเขาพยายามจะกรีดกนั ไม่ใหพ้ ีร
ภทั รไดเ้ จอกบั เขาเห็น ๆ
ดา้ นหมวดเกา้ หลงั จากเขาไดเ้ อาหลกั ฐานมาจากแฟ้มคนหาย มาให้ทกุ คนในทีมของเขาไดด้ ู
และพวกเขากจ็ ดั การโทรหาและขอนดั เจอกบั จอย หญงิ สาวทีเ่ ป็นคนไปแจง้ ความคนหาย เมอ่ื ห้า
เดือนทีผ่ า่ นมา ว่าเพอื่ นรุ่นนอ้ งของเธอไดห้ ายไปใน วนั ที่ 13 มีนาคม เม่ือหา้ เดือนท่ีผา่ นมา แต่
คดีกย็ งั ไมค่ ืบหนา้ ไปไหน จนปานน้ีก็ยงั คน้ หาตวั หญงิ สาวท่ชี ื่อนางสาวกาหลง คนในรูปภาพไม่
เจอเลยจนถึงวนั น้ี
แถมท้งั สองคดี ยงั มาเก่ียวพนั กนั กบั คดีที่มชี ายหนุ่มเพอื่ นของเธอตายอยา่ งน่าสยดสยองเขา้
อีก ซ่ึงมนั ฟังดแู ปลกมาก วา่ ท้งั สองคดีน้ีมนั มาเก่ียวขอ้ งกนั ไดย้ งั ไง ท้งั ๆ ทีม่ นั คนละเวลาดว้ ยซ้า
มนั จะตอ้ งมีอะไรทเี่ กี่ยวโยงกนั ง้นั หรือ
ส่วนคนที่ดูจะเกี่ยวขอ้ ง และหนา้ สงสัยกไ็ ดถ้ กู ตามมาใหป้ ากคาที่โรงพกั เมอื่ ห้าเดือนท่ีแลว้ ก็ถกู
ใส่ช่ือเอาไว้ และหน่ึงในน้นั ก็มีแฟนหนุ่มของเธอ ช่ือว่านายพีรภทั ร แถมเพงิ่ จะเรียนจบหมอมา
ไดไ้ มน่ านน้ีเอง แตเ่ ขาไดใ้ หก้ ารปฏิเสธวา่ ไม่รู้วา่ เธอหายไปไหน และเพอื่ นอกี สองคนของเขา ที่
เพงิ่ จะเสียชีวิตไปเม่ือสองวนั น้ีเอง กค็ อื นายนิกรและนายสารุจนก์ ็เป็นพยานว่าพีรภทั รอยกู่ บั พวก
เขาตอนทกี่ าหลงหายตวั ไป
แต่ยงั มีคนทีเ่ ก่ียวขอ้ งอีกสองคน คอื นายจอหน์ แตเ่ ขาก็ยงั มีพยานรู้เห็นวา่ เขาอยกู่ บั นิกรและ
สารุจน์ รวมท้งั พรี ภทั รดว้ ยตอนท่นี างสาวกาหลงไดห้ ายตวั ไป อยา่ งลกึ ลบั ในเยน็ วนั น้นั ถกู
บนั ทึกเอาไวใ้ นคาใหก้ ารของเขาในวนั น้นั ทางตารวจจงึ เอาผดิ ใครไม่ไดเ้ พราะไมม่ ีหลกั ฐานว่า
พวกเขาทาผดิ น้นั เอง
และอีกคนคือนายภผู า แตท่ างตารวจไมส่ ามารถตามตวั เขามาให้การได้ เพราะเขาคนน้นั ได้
เดินทางไปตา่ งประเทศ ในคนื เกิดเหตทุ ่เี ธอไดห้ ายตวั ไปพร้อม ๆ กนั และไมส่ ามารถทจี่ ะตดิ ต่อ
เขาได้ มนั ทาใหห้ มวดเกา้ เริ่มท่ีจะสงสัย วา่ ผชู้ ายอกี คนทเี่ พอ่ื น ๆ ของพวกเขาพดู ถงึ คอื ใครกนั มี
แค่ชื่อของเขาเทา่ น้นั ทไ่ี ดเ้ ขียนเอาไว้
“นายภผู า แสนแกว้ ..ง้นั หรือเขาเป็นใครกนั .?” มนั ชกั ทาใหห้ มวดเกา้ อยากจะรู้ชะแลว้ สิ ว่า
คนทีช่ ื่อภูผาที่ว่าน้ีคือใครกนั เพราะเขาจาไม่ไดว้ า่ ภผู าก็คือคนทีส่ เกต็ ช์ภาพหญิงสาวที่ชื่อกาหลง
ให้พวกเขา ในหอ้ งสอบสวนวนั น้นั เอง
(ความต่อจากตอนท่ีแลว้ )
เสียงเอะอะโวยวายทน่ี อกห้องนอน มนั ทาให้ภรี ภทั รรูส้ ึกตวั ตนื่ จากการนอนหลบั ของเขา ค่อย ๆ
ลืมตาข้ึนมองไปรอบ ๆ หอ้ งนอน ดว้ ยความสงสัยวา่ มนั เสียงใครกนั ทีก่ าลงั ส่งเสียงร้องเอะอะ
โวยวายอยขู่ า้ งนอกห้องน้นั และบนเตยี งนอนไมม่ รี ่างของจอหน์ นอนอยแู่ ลว้ ตอนน้ี
พีรภทั รลกุ ข้ึนนงั่ บนเตียง และพยายามปรบั สายตากบั แสงสว่างรอบ ๆ ตวั ในหอ้ ง พรอ้ มกบั สลดั
ผา้ ห่มท่ีคลุมตวั ของเขาออก มองหาจอหน์ วา่ เขาลกุ ไปทาอะไรแตเ่ ชา้ หรือวา่ เขากาลงั อยกู่ บั คนที่
กาลงั ทาเสียงดงั เอะอะ ตะโกนเรียกหาเขาอยตู่ อนน้ีเสียงฟังดูคุน้ ๆ
พรี ภทั รจึงรีบลกุ ข้นึ จากเตียงนอน เดินออกมาขา้ งห้องนอนของเขา เดินผา่ นหอ้ งรบั แขกท้งั ทยี่ งั
ใส่แค่ชุดนอนสีฟ้า ซ่ึงมนั เป็นสีโปรดของเขาน้นั เอง ตรงมาทป่ี ระตหู นา้ ห้องของเขา ทตี่ อนน้ีมี
คนสองคนกาลงั ทะเลาะกนั อยู่ เสียงดงั โดยทไ่ี ม่มใี ครยอมใคร คนท้งั คกู่ าลงั ยอ้ื ยธุ ฉุดกระชากกนั
ไปมาอยนู่ ้นั ต่อหนา้ เขา
เพราะจอหน์ ไม่ยอมให้ภูผาเขา้ ไปปลุกพรี ภทั รในห้องนอนของเขา เพราะไมอ่ ยากใหเ้ ขาตื่น
น้นั เอง ส่วนภูผาก็ดทู า่ จะไม่ยอมอที า่ เดียว เพราะเขาตอ้ งการรูค้ าตอบจากปากของพรี ภทั ร ว่า
ทาไมกาหลงถึงไดห้ นีไป จนตอ้ งเกิดการย้ือยธุ ฉุดกระชากกนั เกิดข้ึนอยตู่ รงหนา้ ห้องของเขา ท่ี
ตอนน้ีพรี ภทั รกาลงั ยนื ดูพวกเขาอยู่
“น้ีพวกนายกาลงั ทาบา้ อะไรกนั อยู่ ถงึ ไดเ้ สียงดงั กนั ลน่ั หอ้ งฉันแบบน้ี เด๋ียวขา้ ง ๆ ห้องฉันเขาก็
ไดม้ าเคาะประตหู อ้ งฉันกนั พอดีหรอก เลิกเลน่ อะไรบา้ ๆ กนั ไดแ้ ลว้ ” เสียงพรี ภทั รน้นั เอง ท้งั
สองจงึ หันมามองท่เี ขา แต่ยงั ไมย่ อมปลอ่ ยมอื ออกจากกนั
“แลว้ น้ีภูผานายมาทาอะไรทีห่ อ้ งฉนั แต่เชา้ และจอหน์ นายปล่อยตวั ไอภ้ ูมนั ไดแ้ ลว้ เล่นอะไรกนั
แบบน้ี ดสู ิฉนั เลยตอ้ งตนื่ มาหา้ มทบั พวกนายท้งั สองคนแต่เชา้ มอี ะไรก็เขา้ มาคยุ กนั ดี ๆ สิวะ
เพอ่ื นกนั ท้งั น้นั ใหต้ ายสิฉันละเบอื่ จริงเลย” พรี ภทั รบน่ ให้ท้งั สองคนท่ีสร้างปัญหาให้เขาแต่เชา้
“นายตน่ื มากด็ ีแลว้ หัดบอกให้ไอค้ ขู่ าของนายมนั รู้ดว้ ยนะวา่ ฉนั มสี ิทธ์ิพบแกไดต้ ลอดเวลา
ไมใ่ ช่ใหม้ นั มากรีดกนั ไม่ใหฉ้ ันพบแกแบบน้ี”ภูผาบอกกบั พีรภทั ร เหมือนกาลงั ฟ้องเขาเรื่องที่
จอหน์ กรีดกนั เขาไม่ให้พบพรี ภทั ร
“จริงเหรอจอหน์ ที่ภผู ามนั บอก นายห้ามไม่ใหม้ นั เขา้ มาเจอฉนั จริงหรือเปลา่ ..? "พีรภทั รหนั ไป
ถามจอหน์ ท่ีกาลงั หันไปจอ้ งมองภผู าอยา่ งคดิ อาฆาตดว้ ยสายตาของเขา เมื่อภผู าถึงกบั เอาเร่ืองน้ี
ไปฟ้องพีรภทั ร
“ใช่เพราะไอบ้ า้ น้ี มนั ตอ้ งการจะเขา้ ไปปลุกนายใหต้ น่ื ก็ฉนั เหน็ วา่ นายเพงิ่ จะไดน้ อน จึงไม่
อยากจะใหไ้ อบ้ า้ น้ีไปรบกวนเวลานอนของนาย ฉันผดิ ดว้ ยหรือทเี่ ป็นห่วงนายพี”
จอหน์ พูดพร้อมทาเสียงงอน ๆ ใส่ท้งั สองคนท่ียืนอยู่ ท่าทางของเขาตอนน้ีเหมือนผูห้ ญิงไมม่ ีผิด
ทาเอาภูผาถึงกบั พดู ไม่ออกกบั ทา่ ทางที่จอหน์ แสดงออกตอ่ หนา้ พวกเขา มนั ออกแนวตดุ๊ หรือ
พวกเกยใ์ หเ้ หน็ ไดช้ ดั เจน โดยไม่ตอ้ งคิดสงสยั อกี แลว้ เวลาน้ี
“เอาละช่างมนั เถอะ ต่อไปท้งั สองคนกอ็ ยา่ ทะเลาะกนั อกี เห็นแลว้ โคตรราคาญเลยว่ะโต ๆ กนั
หมด แลว้ หัดรู้จกั ใช่เหตุผลกนั บา้ งสิวะ เอะอะอะไรแม่งกช็ อบตดั สินปัญหากนั ดว้ ยกาลงั ตลอด
ไอภ้ ู แกกด็ ว้ ยอกี คน ทาใจรอ้ นไปได้ ตกลงมาหาฉันแตเ่ ชา้ มีอะไรวะ่ ..?"
เสียงพรี ภทั รบ่นให้ท้งั สองคนไมจ่ ริงจงั นะ เพราะเขารู้จกั นิสยั ภูผาดี ไอน้ ้ีแม่งกใ็ จรอ้ นตลอดเวลา
มนั อยากจะรู้อะไรมนั ตอ้ งไดร้ ูท้ นรอไม่ค่อยจะไดว้ า่ ง้นั เถอะ
“ใช่แกเขา้ ใจถูกแลว้ ฉันจะมาถามแกเร่ืองของกาหลง.” ภูผาบอกพรี ภทั ร ว่าทาไมเขาถึงไดม้ าหา
มนั แต่เช้ามืดแบบน้ี
ทาเอาพีรภทั รถงึ กบั พดู ไมอ่ อก เร่ิมทาสีหนา้ เครียด ๆ จนภูผาทกี่ าลงั จบั ผดิ เขาอยู่ เริ่มจะสงสยั ว่า
พีรภทั รจะตอ้ งรู้อะไรเก่ียวกบั การหายตวั ไปของกาหลงแน่ ๆ
“มึงจะมาถามหากาหลงกบั กูใหม้ นั ไดอ้ ะไรข้ึนมาวะ่ กกู ็เคยบอกมงึ ไปแลว้ เมื่อคนื วา่ กไู มร่ ู้ว่า
กาหลงหายไปไหน..?" เสียงพีรภทั รพยายามปฏิเสธเร่ืองของกาหลง แต่เขากบั ไมก่ ลา้ ทจี่ ะมอง
สบตากบั ภผู าตรง ๆ
“แต่กไู ม่เช่ือว่ามงึ จะไมร่ ู้ ไอพ้ รี ภทั รทา่ ทางของมึงมนั มีพิรุธแปลก ๆ บอกกมู า วา่ กาหลงเธอหาย
ไหน..?" ภูผาเริ่มไมพ่ อใจกบั คาตอบที่พรี ภทั รบอกเขา เพราะทา่ ทางของพรี ภทั รมนั ดูมีพริ ุธ จน
เขาไม่เช่ือท่พี รี ภทั รบอกเขาวา่ มนั ไม่รูเ้ รื่อง
ภผู าถงึ กบั พุ่งตวั เขา้ มากระชากคอเส้ือของพรี ภทั รทก่ี าลงั ยนื อยตู่ รงหนา้ เขา เพอ่ื จะเคน้ เอาความ
จริงจากปากของพีรภทั รให้ไดใ้ นวนั น้ี ทาเอาพีรภทั รถงึ กบั รอ้ งเสียงหลง
“เฮ.้ .ไอภ้ มู ึงใจเยน็ ๆ สิวะ ทาไมจะตอ้ งใชก้ าลงั ดว้ ย..? "เสียงพีรภทั รต่อว่าเขา ที่ตอนน้ีกาลงั เอา
มือกาคอเส้ือของเขาอยทู่ ้งั สองขา้ งดว้ ยใบหนา้ จริงจงั จนดูน่ากลวั ในความรูส้ ึกของพรี ภทั รและ
จอหน์
“กม็ ึงแม่งไม่ยอมพดู ความจริงกบั กนู ้ี บอกมาวา่ กาหลงหายไปไหน..ถา้ มงึ อยากจะใหก้ ปู ลอ่ ยมึง”
ภผู าขูพ่ ีรภทั รกลบั บา้ ง ทาเอาจอนห์เร่ิมเป็นห่วงพรี ภทั ร กลวั ว่าภผู าจะทาอะไรพรี ภทั รถา้ ไมไ่ ด้
คาตอบอยา่ งทเี่ ขาตอ้ งการ
“น้ีไอบ้ า้ ภผู าปลอ่ ยตวั พรี ภทั รเขานะ เขาก็บอกแลว้ วา่ เขาไม่รูเ้ ร่ืองของยยั กาหลงบา้ บ่อะไรของ
แกท้งั น้นั ปลอ่ ยสิ” จอหน์ เขา้ มาช่วยดึงมือภูผาออกจากคอเส้ือของพีรภทั รอกี คน
“ถอยไปนะไอต้ ๊ดุ ถา้ มึงไม่อยากจะเจบ็ ตวั อยา่ เขา้ มาแส่เรื่องน้ี..?” เสียงภผู าขู่จอนหก์ ลบั บา้ ง
ซ่ึงมนั ทาให้จอนห์ไม่พอใจในคาพดู ของภผู าเอามาก ๆ สองคากต็ ดุ๊ สามคาก็ตุ๊ดใช่ไหม
"ไอต้ ดุ๊ ง้นั หรือ แลว้ นายจะไดร้ ูจ้ กั ไอต้ ดุ๊ อยา่ งฉันคนน้ีมากข้ึน ฉันเป็นตุ๊ดแลว้ มนั ไปหนกั หวั
นายตรงไหน ไอบ้ า้ เอย้ "
ถึงยงั ไงตดุ๊ อยา่ งเขามนั กย็ อมทาทุกอยา่ งเพอื่ คนที่มนั รักได้ ไม่ตา่ งจากผูห้ ญงิ นกั หรอกวะ่ เท่าน้นั
แหละ จอหน์ กเ็ ดินเขา้ ไปหยบิ เอาไมต้ ีกอลฟ์ ของพรี ภทั รออกมา ดว้ ยความโมโหใหภ้ ผู าที่กลา้ มา
ดา่ ว่าเขาอยา่ งโกรธแคน้ พรี ภทั รมองเห็นเขา้ พอดพี ยายามจะรอ้ งหา้ มเขา ไม่ให้จอหน์ ทารา้ ยภูผา
แต่มนั ชา้ ไปชะแลว้ ตอนน้ี
"จอหน์ นายอยา่ คิดทาอะไรบา้ ๆ อกี นะ พอเถอะจอหน์ วางไมน้ ้นั ลงชะ "
พรี ภทั รพยายามบอกจอหน์ ดว้ ยสายตาขอรอ้ งเขา ให้วางไมใ้ นมอื ของเขาลง แต่มนั สายไปชะ
แลว้ ตอนน้ี จอหน์ ไมค่ ดิ จะฟังคาขอรอ้ งของพีรภทั รอีกแลว้ เพราะกาลงั เจ็บปวดกบั คาพูดของภู
ผาน้นั เองทีก่ ลา้ มาดูถกู เขา
“ภผู าระวงั ..!” พรี ภทั พยายามรอ้ งเตอื นภูผา แตม่ นั ชา้ ไปแลว้
กวา่ ภผู าจะรู้วา่ อะไรเป็นอะไร เขากถ็ กู จอนห์เอาไมต้ ีกอลฟ์ ฟาดท่ีหวั ของเขาสุดแรง ภูผาถึงกลบั
รู้สึกมนึ งงและมีเลือดไหลซึมออกมาจากหวั ของเขา ไหลลงมาอาบใบหนา้ ของเขาท้งั สองขา้ ง
เลือดเขม้ ขน้ เหนียหนืดหยดลงมาที่เส้ือของเขา พรอ้ มกบั ที่ร่างของเขาก็หงายหลงั ลม้ ลงกบั พ้ืน
ห้องตรงหนา้ ประตู สลบไปต่อหนา้ ต่อตาของพรี ภทั รท่ยี นื ทาหนา้ ซีดอยตู่ อนน้ี และจอหน์ ท่ียืน
มองผลงานของเขาอยา่ งพอใจดว้ ยสายตาว่างเปลา่ ไมไ่ ดร้ ูส้ ึกกลวั หรือเสียใจกบั สิ่งที่เขาไดท้ ามนั
ลงไปเลยสกั นิดผิดกบั พรี ภทั ร
ตอนท่ี 15 สามเดือนก่อนท่ีกาหลงจะหายตวั ไป
“จอหน์ นายทาบา้ อะไรลงไป นายรู้ตวั บา้ งไหม นายกาลงั ทาใหเ้ ราท้งั สองคนตอ้ งเดือดรอ้ น นาย
ไมน่ ่าตหี วั ภผู าดว้ ยไมต้ กี อลฟ์ เลย เกิดวา่ เขาตายข้นึ มาจะทายงั ไง คอ่ ย ๆ พูดดี ๆ กบั เขาก็ได”้
พีรภทั รต่อว่าจอหน์ พรอ้ มกบั นง่ั ลงดูภูผาทน่ี อนสลบไม่ไดส้ ตอิ ยทู่ พ่ี ้ืน พีรภทั รรีบเอามือจบั ดทู ี่
บาดแผลทีห่ ัวของเขา แผลไมล่ กึ มากเท่าไร แต่เลือดยงั ไหลไมย่ อมหยดุ และโชคดีทเี่ ขายงั
หายใจอยู่ พรี ภทั รช่วยหา้ มเลอื ดให้ภผู าและรีบวง่ิ ไปเอาอปุ กรณป์ ฐมพยาบาลเพอื่ มาทาแผลให้
เขา โดยที่จอหน์ ไม่ยอมช่วยอะไรเขาเลย เอาแต่ยืนมองดูเขาทาแผลให้ภูผาและบน่ ให้ภผู า
“แลว้ เพอ่ื นของนายมนั ยอมใหเ้ ราพดู ดว้ ยดี ๆ ไหมละ กเ็ ขาอยากทาตวั ป่ าเถอ่ื นกอ่ นน้ี นายจะมา
วา่ ฉันฝ่ายเดียวไดย้ งั ไง กเ็ ขาจะทาร้ายนายกอ่ นทาไมละ ฉนั ทาแบบน้ีเพราะตอ้ งการจะช่วยนาย
นะพี อยา่ ลืมสิเขาทาร้ายนายก่อน ฉันก็แคป่ กป้องนายนะ เกิดเขาบา้ ทาให้นายเจบ็ ตวั ข้ึนมาจะทา
ยงั ไง”
จอหน์ พยายามพูดหาทางแกต้ วั ให้พน้ ความผดิ ไม่ยอมรับผิดในส่ิงทีเ่ ขาทากบั ภผู า กลบั โทษพีร
ภทั รทท่ี าให้เขาตอ้ งทาแบบน้ี จอหน์ เอาแตบ่ น่ ใหเ้ ขาท่กี าลงั พยายามทาแผลให้ภูผาอยดู่ ว้ ยมอื อนั
สัน่ เทา และมีเลอื ดของภูผาเป้ือนตามชุดนอนของเขาดว้ ยตอนน้ี
“ เพราะนายพีนายเป็นคนทาให้ไอเ้ รื่องยงุ่ ๆ พวกน้ีมนั เกิดข้นึ ถา้ ไม่ใช่เพราะความเจา้ ชูข้ องนาย
ที่ไปยงุ่ กบั ยยั เด็กกาหลงอะไรน้นั เพือ่ นของนายกไ็ มต่ อ้ งมาเจออะไรแบบน้ี และฉันกไ็ มต่ อ้ งมา
ทาเรื่องบา้ ๆ ท่ีมนั เสี่ยงคกุ แบบน้ี จะโทษใครถา้ ไมใ่ ช่เพราะนายมนั เจา้ ชูไ้ ปยงุ่ ไม่เลือกหนา้ รู้
เอาไวช้ ะดว้ ย เพราะความเจา้ ชูข้ องนายมนั กาลงั จะทาให้ตวั นายเองเดือดรอ้ นรวมท้งั ฉนั ดว้ ย”
จอหน์ พดู ถงึ เรื่องเม่อื สามเดือนกอ่ น ท่กี าหลงจะหายตวั ไป พรี ภทั รจงึ เงยหนา้ ข้นึ จากการทาแผล
ให้ภผู า และเร่ิมพูดกบั จอหน์ เสียงดงั อยา่ งไม่พอใจ ทีจ่ อหน์ เอาแต่โทษเขาอยฝู่ ่ายเดียว ตลอดเวลา
ที่เกิดเร่ืองข้นึ มา
“ก็แลว้ ใครมนั เป็นคนตน้ คดิ ให้ฉันตอ้ งหาผหู้ ญิงเพื่อมาหลอกคุณพอ่ คุณแมข่ องฉนั และของ
นาย ไม่ใหพ้ วกเขาตอ้ งมาหวาดระแวงในเร่ืองความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งฉันกบั นายกนั ละหื่อ บอก
ฉันมาสิจอนห์ใครกนั วะเร่ิมเรื่องน้ี..?" พรี ภทั รตะคอกใส่จอหน์ เสียงดงั พรอ้ มกบั โยนผา้ ทาแผล
ที่เป้ื อนเลือดภูผาลงทพ่ี ้นื ห้อง
“ ฉนั ทาทกุ อยา่ งเพราะไม่อยากจะใหพ้ วกท่าน ท้งั สองครอบครวั ตอ้ งมาสงสยั ในตวั ฉนั และนาย
เรื่องทเี่ ราสองคนเป็นพวกรกั ร่วมเพศทช่ี อบไมป้ ่ าเดยี วกนั ทฉี่ นั ทามนั ผิดมากเลยใช่ไหมจอหน์ ..
ผดิ มากใช่ไหม ?” พีรภทั รระเบิดเสียงใส่จอหน์ ลนั่ ห้องอยา่ งหมดความอดทนอกี ต่อไป
“ไม่ใช่เพราะนายกลวั ว่าจะถกู พวกท่านจบั ให้เราท้งั สองคน ตอ้ งแยกจากกนั หรอกหรือจอหน์ ท่ี
ฉนั ตอ้ งหลอกยยั เดก็ น้นั และตอ้ งทนทาอะไรแบบน้ี กเ็ พราะนาย ถา้ ไมใ่ ช่เพราะฉันรกั นายและ
หลงเชื่อคาขอร้องของนาย ฉนั ก็ไมต่ อ้ งไปหลอกยยั เดก็ กาหลงน้นั จนเกิดเร่ืองแบบน้ี..?"
พรี ภทั รตะคอกใส่จอหน์ และยกฝ่ามอื ข้นึ กุมขมบั ของเขาเอาไว้ เพราะกาลงั เครียดและรู้สึก
กดดนั สุด ๆ ในเวลาน้ี เขายงั หาทางออกกบั เรื่องท้งั หมดยงั ไมไ่ ด้ แตจ่ อหน์ ก็มาสร้างปัญหาใหเ้ ขา
อีก
จากความรูส้ ึกผิดของเขาที่มตี อ่ กาหลง เพราะความรกั ที่ตอ้ งหลบ ๆ ซ่อน ๆ ระหวา่ งเขากบั
จอหน์ ท่ีไม่อาจเปิ ดเผยให้พอ่ แมข่ องท้งั สองฝ่ายรบั รูไ้ ด้ ไม่อยา่ งง้นั พวกเขาจะตอ้ งถูกจบั แยกจาก
กนั ไมม่ วี นั ไดเ้ จอหนา้ กนั อีก ถา้ เรื่องน้ีรู้ถงึ หูของคณุ พอ่ คุณแม่ของท้งั สองคน วา่ พวกเขารกั กนั
แบบคนรกั ไมใ่ ช่แค่แบบเพ่อื นสนิทอกี ตอ่ ไป
เพราะพวกท่านคงจะยอมรบั ในสิ่งทลี่ ูกชายท้งั สองคนของพวกเขาเป็นไม่ได้ เพราะท้งั สอง
ครอบครวั เป็นเพื่อนบา้ นกนั น้นั เอง พรี ภทั รคิดถงึ คร้งั แรกทไี่ ดเ้ จอกบั จอหน์ เขาเป็นคนน่ารกั
ไม่ไดน้ ่าเบ่ือแบบวนั น้ี
จอหน์ เพิง่ ยา้ ยมาจากต่างประเทศ พรอ้ มพอ่ แม่ของเขาและมาซ้ือบา้ นอยใู่ กล้ ๆ กบั บา้ นของพีร
ภทั ร กต็ อนทพี่ รี ภทั รเริ่มจะเขา้ เรียนมหาลยั พีรภทั รอยากจะเป็นหมอ จอหน์ เองกเ็ หมือนกนั ตอน
น้นั ภผู าเองกย็ า้ ยไปเรียนอีกมหาลยั หน่ึง เพราะภผู าชอบศลิ ปะจึงไมไ่ ดเ้ รียนที่เดียวกนั กบั พรี ภทั ร
ช่วงน้นั ภูผากบั พีรภทั รจงึ ไมค่ ่อยไดเ้ จอกนั บอ่ ยนกั เพราะเริ่มเรียนหนกั กนั ท้งั คู่
จะมีก็แต่สารุจนก์ บั นิกรทีย่ งั ตามมาเรียนหมอกบั พีรภทั ร เพราะชอบเหมอื นกนั แต่นิกรเรียนดา้ น
หมอศลั ยกรรมเกี่ยวกบั ความสวยความงาม เพราะครอบครวั ของนิกรยอมรบั ในตวั ของเขาได้ ท่ี
ลกู ชายเป็นตุ๊ดต้งั แตเ่ ดก็ ๆ ส่วนสารุจน์เรียนหมอดา้ นทนั ตแพทยห์ รือหมอฟันน้นั เอง นิกรและ
สารุจนฝ์ ันอยากจะเปิ ดคลีนิกเป็นของตวั เอง
ส่วนพีรภทั รพอเขา้ เรียนไดป้ ี เดียว เขากเ็ ริ่มรูว้ า่ ตวั เองไม่ไดช้ อบผูห้ ญิง แต่กบั ชอบผชู้ ายดว้ ยกนั
อยา่ งชดั เจน ก็ตอนที่เขาไดเ้ จอกบั นกั เรียนหมอรุ่นพีค่ นหน่ึงเขา้ โดยบงั เอญิ
พรี่ ุ่นเอคนน้นั เขามีรูปร่างหนา้ ตาหล่อมาก จนพีรภทั รหลุมรกั เขาต้งั แต่คร้งั แรกที่ไดเ้ จอหนา้ เขา
ในห้องเรียนภาคพิเศษน้นั เอง พรี ภทั รแอบชอบหมอหนุ่มรุ่นพีค่ นน้นั เฝา้ แอบมองเขาทกุ วนั
และพยายามแอบดูว่าเขาเขา้ เรียนหอ้ งไหนเวลาไหนที่เขาเลกิ เรียน
จนวนั หน่ึงพรี ภทั รไดร้ ูว้ า่ พเี่ อไม่ไดช้ อบไมป้ ่ าเดียวกนั เหมือนอยา่ งเขา ซ่ึงพีรภทั รรูส้ ึกผิดหวงั
มาก แถมรุ่นพ่เี อจงั เกลยี ดพวกรกั ร่วมเพศเขา้ กระดกู ดาชะอีก มนั คงยากท่ีเขาจะกลา้ เขา้ ไป
ประสานสัมพนั ธก์ บั รุ่นพี่ได้
เพราะพีรภทั รจบั ไดว้ ่าเขามแี ฟนเป็นผหู้ ญิง ท่เี รียนหมอดว้ ยกนั เธอสวยมากจนพีรภทั รเองกย็ งั
อดอจิ ฉาผหู้ ญิงคนน้นั ไม่ได้ เขาจงึ อกหกั จากหมอรุ่นพีค่ นน้ัน ต้งั แตย่ งั ไมม่ ีโอกาสไดท้ าความ
รู้จกั กบั เขาเลยดว้ ยซ้า ไดแ้ ต่แอบมองอยหู่ ่าง ๆ เรื่อยมา ซ่ึงตวั เขาเองก็มีพวกผหู้ ญิงในคณะ
เดียวกนั มาแอบชอบอยหู่ ลายคน แต่เขาไม่คดิ จะสนใจ พอเริ่มอกหักเขากเ็ ร่ิมไมส่ นใจการเรียน
คะแนนในการเรียนกต็ กลงเรื่อย ๆ แตม่ าวนั หน่ึง
จอหน์ ยา้ ยเขา้ มาอยใู่ กล้ ๆ บา้ นพีรภทั ร ช่วงทพี่ รี ภทั รกาลงั อกหักพอดี ท้งั สองคนจึงมีโอกาสได้
เจอกนั และแคม่ องตาก็รู้แลว้ วา่ พวกเขาชอบอะไรทคี่ ลา้ ย ๆ กนั ความสัมพนั ธข์ องท้งั สองคนจงึ
เกิดข้นึ ไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว จนวนั หน่ึงท้งั สองเกือบจะถกู คณุ พ่อคุณแม่ของพีรภทั รจบั ได้ ว่าพวกเขา
แอบมอี ะไรกนั มากกวา่ ความเป็นเพอื่ นบา้ นอยา่ งเพอื่ นสนิท
และพวกทา่ นเร่ิมรูส้ ึกระแวงเวลาทเ่ี ห็นท้งั สองคนอยดู่ ว้ ยกนั มนั ดแู ปลก ๆ จนพวกเขาพยายามท่ี
จะหาสาว ๆ มาให้กบั พีรภทั รและจอหน์ ไดด้ ูตวั เพราะกลวั วา่ ลกู ชายของพวกเขาจะแอบชอบไม้
ป่ าเดียวกนั เหมือนกบั นิกรเพ่ือนเขาซ่ึงพวกเขาคงจะทนไม่ได้ เพราะมีลกู ชายแค่คนเดียวท่ี
อยากจะให้สืบทอดวงศต์ ระกูลของพวกท่าน
จนพีรภทั รตอ้ งทาตวั กลายเป็นคนเจา้ ชู้ ยอมยงุ่ กบั ผหู้ ญิงไมซ่ ้าหนา้ โดยใชห้ น้าตาทด่ี ูหลอ่ เหลา
ของเขา เพือ่ หลอกผหู้ ญิงทุกคนทเ่ี ขา้ มาตดิ กบั เขา เพอ่ื อยากจะใหค้ ุณพ่อคุณแม่เลิกหาผหู้ ญงิ มา
ใหเ้ ขาดตู วั ชะที
และกม็ ีบา้ งท่เี ขายอมหลบั นอนกบั ผหู้ ญงิ บางคน แต่ไมใ่ ช่จะทุกคนเสมอไป นอกน้นั กแ็ คเ่ อาไว้
ควงเลน่ ๆ เพอ่ื หลอกทกุ คน เพือ่ ปกปิ ดความเป็นเกยข์ องเขาใหผ้ า่ นไปไดใ้ นทกุ ๆวนั ถึงมนั จะ
น่าเบ่อื สาหรบั จอหน์ กเ็ ถอะ
เพราะจอหน์ เขาทาไมไ่ ดอ้ ยา่ งพรี ภทั ร จอหน์ ไมส่ ามารถหลบั นอนกบั ผหู้ ญงิ ไดอ้ ยา่ งทพี่ รี ภทั รทา
เพราะเขารงั เกยี จร่างกายของพวกผหู้ ญิง บวกกบั ทเี่ ขามจี ิตใจที่ชอบผชู้ ายไมไ่ ดช้ อบผหู้ ญงิ
น้นั เอง
เขาจงึ ฝืนทาอะไรไม่ไดอ้ ยา่ งทพ่ี รี ภทั รทา เขารู้สึกขยะแขยงผหู้ ญงิ เวลามาโดนตวั เขา แตก่ ็
พยายามฝืนทาเพือ่ อยากจะหลอกให้ทกุ คนเช่ือว่าเขาแมน ถงึ จะตอ้ งทุกขใ์ จทีต่ อ้ งทนเหน็ พีรภทั ร
นอนหรือควงกบั ผูห้ ญิงอ่ืนไมซ่ ้าหนา้
จนสุดทา้ ยจอหน์ เร่ิมจะทนไมไ่ หว ทีพ่ รี ภทั รคบผหู้ ญิงหลายคนในเวลาเดียวกนั และก็มีเขาไป
ดว้ ย จอหน์ จึงขอรอ้ งใหพ้ รี ภทั รทยอมคบผหู้ ญงิ ไดเ้ พยี งคนเดียเท่าน้นั และหา้ มพีรภทั รรกั กบั
ผูห้ ญิงคนไหนนอกจากเขาเท่าน้นั
แลว้ วนั หน่ึงกาหลงกไ็ ดผ้ า่ นเขา้ มาในชีวิตพรี ภทั รอีกคร้ัง อยา่ งทีไ่ ม่มใี ครคาดคดิ มากอ่ น หลงั จาก
ทีเ่ ธอไดห้ ายไปนานถึงสามปี คร่ึง
ในวนั ท่ีฝนตกโปรยปราย กาหลงเพิ่งจะเลิกเรียน เธอวิ่งหลบฝนจนมาชนเขาทกี่ าลงั จะเดินขา้ ม
ถนนไปทต่ี ึกทภ่ี ผู ากาลงั เรียนอยู่ หลงั จากท่ีเขาเอารถเขา้ ไปจอดในท่จี อดรถเสร็จแลว้ น้นั เอง
เธอไม่ทนั ไดม้ องเห็นเขา ทกี่ าลงั เดินกางร่มเดินขา้ มถนนอยู่ ส่วนเธอไมม่ รี ่มเอากระเป๋ า
หนงั สือวางไวท้ ่ีบนหัวของเธอกนั น้าฝนตกใส่หัวเธอ เพราะกลวั ว่าจะเป็นหวดั เอาได้ เพราะ
พรุ่งน้ีเธอมสี อบที่สาคญั น้นั เอง
ตวั เธอเปียกไม่เป็นไร แต่ไมอ่ ยากจะให้หัวเปี ยกไปดว้ ย เธอจงึ หลบั หูหลบั ตาวง่ิ ขา้ มถนน
ทา่ มกลางสายฝนโปรยปรายลงมาไมข่ าดสาย จึงชนเขา้ กบั พรี ภทั รอยา่ งจงั ท้งั สองเกือบจะลม้ ลง