ไปทพ่ี ้นื ทม่ี ีน้าฝนเออ่ นองบนพ้นื ถนนตรงหนา้ มหาลยั คณะที่เธอเรียนอยตู่ กึ เดียวกนั กบั ภผู าท่ี
เป็นรุ่นพขี่ องเธอ
และเธอกบั ภูผากเ็ ริ่มสนิทสนมกนั ต้งั แต่วนั ท่ีภผู าไดช้ ่วยชกหนา้ พีรภทั รในคืนวนั งานเล้ียงวนั
เกิดของเขาคร้งั น้นั ภูผาก็ตามตดิ เธอเป็นเงาตามตวั แต่ในฐานะพชี่ ายท่แี สนดีของเธอมาโดย
ตลอด
ท้งั กอ่ นทเี่ ธอจะเกบ็ เงนิ จนไดค้ รบมากพอ ทจี่ ะไปทาศลั ยกรรมใบหนา้ ใหด้ สู วยงามเหมอื นกบั
ผหู้ ญิงทุกคน ทพี่ รี ภทั รเคยควงมาไดก้ ็เสียเวลาเกบ็ เงนิ อยถู่ งึ สามปี เต็ม ๆ รวมท้งั เงินทภี่ ผู าและ
รุ่นพจ่ี อยเอามาช่วยเธอดว้ ย เพราะอดสงสารเธอไม่ไดท้ ต่ี อ้ งอดทนทางานหนกั หลงั เลิกเรียนแทบ
ทุกคืนจนดึกด่ืน เพื่อจะไดม้ ีเงนิ เอาไปทาหนา้ ใหส้ วยอยา่ งทเ่ี ธอต้งั ใจเอาไวใ้ หส้ าเร็จ
ท้งั ทภ่ี ูผาไม่เหน็ ดว้ ยทีก่ าหลงจะเอาเงินท้งั หมดท่หี ามาได้ ไปทาอะไรแบบน้ี เขากร็ ู้อยหู่ รอกกว่า
ผหู้ ญิงทุกคนกอ็ ยากจะดสู วย และดูดีตอ่ หนา้ ของคนทพี่ วกเขารกั แต่ถา้ ความสวยมนั ไดม้ าเพราะ
การทาศลั ยกรรมเพอื่ ใหส้ วย เขากไ็ มร่ ูว้ ่าผชู้ ายทกุ คนจะยอมรบั มนั ไดไ้ หม ผชู้ ายบางคนเขา
อาจจะชอบผหู้ ญงิ ทด่ี สู วยเป็นธรรมชาตขิ องพวกเธอเอง มากกว่าจะสวยเพราะมีดหมอ
แต่กม็ ผี หู้ ญิงอกี หลายร้อยคน ทีย่ อมเจบ็ ตวั และยอมเสียเงนิ เพอ่ื ตวั เองจะไดเ้ ป็นคนทห่ี นา้ ตาดูดี
เหมือนผหู้ ญงิ สวย ๆ คนอ่ืนเขามีกนั จากการทาศลั ยกรรมจนทุกวนั น้ี ภผู าแทบจะดูไมอ่ อกว่า
พวกผหู้ ญิงสวย ๆ ที่เขาเจอเดินอยตู่ ามทอ้ งถนน ทุกวนั น้ีท่ีเหน็ หนา้ ตาสวย ๆ พวกเขาสวย
เพราะธรรมชาตสิ ร้างมา หรือเพราะมดี หมอกนั แน่ กบั ผหู้ ญงิ สมยั น้ีมนั ดเู หมอื นกนั ไปหมดจนดู
แทบไม่ออกจริง ๆ
หรือผชู้ ายบางคน อาจจะยงั ไงก็ไดข้ อใหเ้ ธอสวย จะสวยดว้ ยอะไรกต็ าม แตพ่ วกเขาไม่สนใจ
ขอให้มีแฟนหนา้ ตาสวยเป็นพอ แต่มนั กห็ าไดย้ าก ถา้ เลอื กไดผ้ ชู้ ายแบบเขาก็คงอยากจะไดแ้ ฟน
สวยตามธรรมชาติมากกวา่ น้ีคอื ในส่วนของภผู าทีเ่ ขาแอบคิดเมือ่ นึกถงึ กาหลง
ส่วนตวั เขา คดิ ว่าผหู้ ญิงทุกคนก็มีความสวยเป็นของเธอเองอยแู่ ลว้ ไมจ่ าเป็นจะตอ้ งไป
ทาศลั ยกรรมใหส้ วยก็ได้ มนั อยทู่ ่วี า่ ผชู้ ายท่ีมาชอบพวกเธอ จะมองเห็นความสวยงามของพวก
เธอตรงส่วนไหน อยา่ งทีเ่ ขามองเห็นว่ากาหลง เธอกม็ คี วามสวยในแบบของเธออยแู่ ลว้ ใน
ความรู้สึกของเขา กาหลงไม่ไดด้ ขู ้เี หร่อะไรเลยดว้ ยซ้าไป เธอกด็ อู อกจะน่ารัก แตท่ าไมพีรภทั ร
ถึงมองไมเ่ หน็ อยา่ งที่เขาเห็นเขาเองก็ไมร่ ู้
อาจเป็นเพราะ ผชู้ ายแตล่ ะคนชอบผูห้ ญิงไมเ่ หมอื นกนั ระม้งั เขาคิด อีกอยา่ งเขากร็ ู้ ๆ อยวู่ ่า พรี
ภทั รมนั ชอบผูช้ ายดว้ ยกนั น้นั เอง แต่ภผู าก็ไมก่ ลา้ ทจี่ ะบอกใหก้ าหลงไดร้ ู้ เพราะมนั เป็นเรื่อง
ส่วนตวั ของพีรภทั รน้นั เอง เขาไม่อยากจะทารา้ ยเพอื่ นดว้ ยวิธีน้ี ต่อให้เขาแอบชอบกาหลงมา
ตลอดกเ็ ถอะ
เร่ืองที่ภูผาแอบชอบกาหลง พรี ภทั รกร็ ูเ้ ขาจงึ อยากจะเอาคนื ภูผา ทชี่ กหนา้ เขาต่อหนา้ เพือ่ น ๆ ใน
คืนวนั เกิดของเขาน้นั เองถงึ จะผ่านมาหลายปี แตค่ วามแคน้ มนั กย็ งั คงอยใู่ นใจของเขาเสมอมาไม่
เคยลืม ความอบั อายในคืนน้นั ท่ีภูผาไดท้ ากบั เขาเอาไว้ เขาอยากจะเหน็ ไอภ้ ผู าไดเ้ จบ็ ปวดบา้ ง ท่ี
ผหู้ ญงิ ทม่ี นั ชอบตกเป็นแฟนเขา มนั รู้สึกสะใจดีกวา่ การไดช้ กหนา้ มนั กลบั ชะอกี
ภูผาพดู เสมอวา่ กาหลงสวยในแบบของกาหลงอยแู่ ลว้ ทาไมจะตอ้ งไปแคร์คาพูดบา้ ๆ ของ
ไอพ้ ีรภทั รมนั ดว้ ย คนเราถา้ จะงามมนั กต็ อ้ งงามที่ภายใจจิตใจก่อน ไม่ใช่จะงามแคห่ นา้ ตาเสมอ
ไปชะเม่ือไร คนตอ่ ให้รูปร่างหนา้ ตาสวยงามแคไ่ หนแตถ่ า้ ขา้ งในจติ ใจไม่ไดส้ วยงามดว้ ย อยา่ ง
แมน่ อ้ งสาวของกาหลงท่ีชื่อดอกฟ้าน้นั ความสวยความงามพวกน้นั มนั จะไปมปี ระโยชน์อะไร
จริงไหม สู้งามทจ่ี ิตใจไมด่ ีกวา่ หรือกาหลงเช่ือพน่ี ะ อยา่ ทาเลยไอศ้ ลั ยกรรมบา้ ๆ น้ี พรี ภทั รแอบ
ไดย้ ินภผู าคุยโทรศพั ทก์ บั กาหลงน้นั เอง
ภผู าบอกกบั กาหลง แตก่ าหลงไมเ่ คยคดิ ทจ่ี ะเชื่อคาพดู ของภูผา และจอยรุ่นพข่ี องเธอ เพราะยงั ฝัง
ใจในคาพดู ของพรี ภทั รในวนั น้นั ไม่เคยลมื แมแ้ ตเ่ วลาหลบั หรือตื่น มนั ยงั ตามหลอกหอลนเธอ
มาตลอด
เพราะเธอตอ้ งการเอาชนะคาพูดของพรี ภทั ร และทกุ คนที่เคยดา่ วา่ เธอให้ไดน้ ้นั เอง เธอจงึ
พยายามทาทุกหนทางเพ่ือใหไ้ ดใ้ บหนา้ ท่ดี ูสวยงามอยา่ งทเี่ ธอไดต้ ้งั ใจเอาไว้ และเธอก็ทามนั
สาเร็จและทาให้พรี ภทั รยอมรบั ในตวั เธอได้ ในวนั ทฝ่ี นตกโปรยปรายน้นั เอง
เพราะวนั น้นั พรี ภทั รนดั ภผู าว่าเขาจะไปรบั ไปงานเล้ยี งรุ่น ทบ่ี า้ นเพื่อนอกี คนดว้ ยกนั น้นั เอง ท้งั
สองคนจึงไดม้ าเจอกนั อกี คร้ัง ทีแรกพรี ภทั รจากาหลงไมไ่ ดแ้ ตพ่ อเร่ิมคบกนั ไปนาน ๆ เขาถึงได้
รู้ว่า เธอคอื กาหลงเด็กสาวท่ีเขาเคยดถู กู เธอเอาไวน้ ้นั เอง
และคร้ังน้ีพรี ภทั รเป็นฝ่ายเอย่ ทกั ทายเธอกอ่ น และขอชวนเธอไปร่วมงานเล้ียงกบั เขาดว้ ย ซ่ึงมนั
ทาใหก้ าหลงดีใจมาก จงึ ยอมไปกบั เขาและต้งั แตว่ นั น้นั เป็นตน้ มา พรี ภทั รกเ็ ริ่มทาตวั สนิทสนม
เธอมากข้ึน และหลอกใชก้ าหลงมาตอลดเวลาสามเดือน โดยที่กาหลงไมเ่ คยรู้เลยว่าเขาเป็นเกย์
และยอมคบกบั กาหลง เพราะอยากจะเอาคืนภผู าดว้ ยน้นั เอง
สองเดือนผา่ นไป ท้งั สองก็เริ่มมอี ะไรเกินเลยกว่าการคบหากนั แบบธรรมดา กาหลงตกเป็นของ
พีรภทั รในวนั ที่เขาเมา ส่วนกาหลงก็แอบมีใจให้กบั พรี ภทั รมาตลอด จงึ ปลอ่ ยเลยตามเลยไมไ่ ด้
หา้ มปราม เขาที่อยากมอี ะไรกบั เธอในคนื น้นั เพราะคดิ ว่าพีรภทั รคงจะรักเธอจริง ๆ เพราะไม่
เห็นวา่ เขาจะมคี นอนื่ หรือมหี ญงิ อืน่ ต้งั แต่เขาตกลงคบกบั เธอตลอดเวลาสองเดือนเต็ม ๆ โดย
ไม่ไดร้ ูเ้ ลยวา่ ท่ีเขาไม่ไดค้ บหาคนอ่นื เพราะเขาไดต้ กลงกบั จอหน์ เอาไวน้ ้นั เอง
แต่วนั เวลาผา่ นไป เขา้ เดือนทสี่ าม พีรภทั รเร่ิมจะมองเหน็ ความน่ารกั ในตวั ของกาหลง ทเี่ ธอ
เป็นคนใจเยน็ อ่อนหวานซ่ึงพรี ภทั รไมเ่ คยเจอผูห้ ญงิ แบบกาหลงมากอ่ น ถึงอดีตกาหลงจะดไู ม่
สวยในสายตาเขา แตต่ อนน้ีหลอ่ นไปทาหนา้ ตามาสวยอยา่ งท่ีเขาชอบ เขากไ็ ม่ถือถา้ เธอจะสวย
เพราะทาศลั ยกรรมมา เพราะเขาไม่ไดค้ ดิ อะไรในตวั กาหลงมากสกั เท่าไร แคค่ บเอาไวห้ ลอกพอ่
แมข่ องเขาก็เทา่ น้นั
ทเ่ี ขาเคยควงส่วนมากกเ็ ป็นพวกผหู้ ญิงชอบเท่ยี ว เฮฮาปารต้ดี ่ืมกินสนุกสนานตลอด ไมไ่ ดท้ าตวั
เป็นแมบ่ า้ นแมเ่ รือนแบบกาหลงเลยสักคน กาหลงทาใหพ้ อ่ แม่ของเขาเลกิ ระแวงในตวั เขา
ได้ และกาหลงช่างเอาใจใส่ทกุ คนรอบ ๆ ตวั เขา กาหลงแทบไม่เคยบน่ หรือตอ่ วา่ เขา เวลาที่ไป
รับเธอสายเลยสักคร้ัง และหลายคร้งั ทเี่ ขามองเห็น สายตาทีแ่ สดงความเจ็บปวดของภผู าแต่เขา
แกลง้ มองไมเ่ ห็นมนั
กาหลงเป็นผหู้ ญงิ ง่าย ๆ ไม่เรื่องมาก กินงา่ ยนอนง่ายและข้อี อ้ น ช่างเอาใจใส่เขา ทาอะไรให้เขา
ไดท้ ุกอยา่ ง ผดิ กบั จอหน์ ทพี่ ยายามจะเรียกร้องจากเขาอยตู่ ลอดเวลา
และเอาแต่ใจ ข้ีโมโหรา้ ย จนบางคร้งั พรี ภทั รกใ็ หร้ ู้สึกเหน่ือยกบั การตอ้ งเอาใจจอห์นอยเู่ สมอ
จอหน์ ตอ้ งการอะไรก็ตอ้ งไดด้ งั ใจเขาไปหมด และชอบบงั คบั เขาใหท้ าตามท่ีจอหน์ ตอ้ งการ ซ่ึง
พีรภทั รไม่ค่อยชอบเวลาจอหน์ บงั คบั เขา แตก่ ไ็ ม่กลา้ ทีจ่ ะขดั ใจจอหน์ เพราะลึก ๆ แลว้ เขารกั
จอหน์ น้นั เอง
ผิดกบั กาหลง เขาก็แค่รู้สึกดี ๆ ดว้ ย และสงสารทเี่ หน็ เธอทาตวั ดี และรูส้ ึกสะใจทุกคร้งั ทไ่ี ดเ้ ห็น
ภผู าเจ็บปวด เวลาเขาทาตวั ออ้ นกาหลงตอ่ หนา้ มนั การทกี่ าหลงไมเ่ ร่ืองมาก เวลาเขาอยใู่ กล้ ไม่
เหมือนจอหน์ ที่เอาแตท่ าใหเ้ ขารูส้ ึกร้อนท้งั กายและใจ แตจ่ อหน์ ก็สามารถทาใหเ้ ขามีความสุขได้
ในแบบของเขา
แตเ่ วลาเขาอยกู่ บั กาหลง เธอกบั ทาให้เขารู้สดชื่นและเยน็ สบาย ให้รู้สึกผ่อนคลายไมเ่ หน่ือยใจ
เหมอื นอยกู่ บั จอหน์ เพราะเธอยอมตามใจเขาทกุ อยา่ ง แทบไม่เคยขดั ใจเขาเลยสกั คร้งั แตท่ าไม
เขาถึงไม่รูส้ ึกเติมเต็ม เขาเองกบ็ อกไมถ่ ูกหรือเป็นเพราะวา่ เขาไม่ไดร้ ักหลอ่ น ก็แคอ่ ยากจะ
เอาชนะไดเ้ พือ่ นตวั แสบอยา่ งภูผาก็เทา่ น้นั
จนบางคร้งั พรี ภทั รรู้สึกกาสงสารกาหลงอยลู่ กึ ๆ ภายในใจเขา บา้ งเหมอื นกนั ถึงเขาจะไมไ่ ด้
รักหลอ่ นกเ็ ถอะ แต่การมกี าหลงอยดู่ ว้ ยมนั ทาใหเ้ ขา คบกบั จอหน์ ไดส้ ะดวกข้นึ เพราะกาหลงไม่
เคยสงสยั เขาเลย หลอ่ นออกจะโง่ ๆ หลงเขาจนหวั ปักหัวปา เขาช้ีไมเ้ ป็นนกหลอ่ นก็บอกวา่ นก
และไม่เคยหา้ มไม่ใหเ้ ขากบั จอหน์ คบกนั อาจเป็นเพราะกาหลงเขา้ ใจว่าจอหน์ เป็นแค่เพอื่ นสนิท
ของเขา
จนบางคร้งั เขาอยากจะบอกความจริงกบั เธอออกไปตรง ๆ ว่าเขาเป็นเกย์ และอยากให้เธอ
ยอมรบั ในส่ิงทีเ่ ขาเป็นจะไดไ้ หม และพรี ภทั รแอบคดิ ถา้ กาหลงยอมรับในตวั เขาได้ เขาอาจให้
เธอเป็นเมียแต่งของเขา เพอื่ ทจ่ี ะไดส้ มใจคณุ พอ่ คุณแมข่ องเขา ตามทพี่ วกทา่ นอยากจะใหเ้ ขามี
เมยี อยา่ งที่ท่านตอ้ งการ
แต่เขาขอมีจอหน์ ดว้ ยอกี คน ถา้ กาหลงยอมรบั ได้ ก็คงจะดีกบั พวกเขาท้งั สามคน เขายอมรับว่า
เขาอาจดูเป็นคนเห็นแก่ตวั แต่ใครบา้ งละทจี่ ะไม่เหน็ แกค่ วามสุขของตวั เองมาก่อนความสุขของ
คนอื่น ถา้ เลือกไดใ้ นโลกใบน้ีคงจะไมม่ ีใครหรอกทจี่ ะยอมทาเพอื่ คนอ่นื มากกว่าทาเพ่อื ตวั เอง
พีรภทั คิดเขา้ ขา้ งตวั เองอยคู่ นเดียว โดยไมไ่ ดค้ ิดถงึ จติ ใจของจอนห์และกาหลงวา่ ท้งั สองคน จะ
รับกบั การตดั สินใจของเขาในคร้งั น้ีไดไ้ หม
เมือ่ ทุกคร้งั ท่จี อหน์ เหน็ พรี ภทั รอยกู่ บั กาหลงทีไร เขาตอ้ งอดทนแคไ่ หนทจี่ ะไม่ไปแยกท้งั สอง
คนออกจากกนั เพราะความหึงหวงท่มี ตี อ่ พรี ภทั รน้นั เอง ตอ้ งอดทนฝืนใจไม่แสดงความเจบ็ ปวด
ออกมาใหใ้ ครไดเ้ ห็นตลอดสามเดือนทผ่ี า่ นมา
ย่งิ เม่อื พรี ภทั รประกาศขอหม้นั กาหลงตอ่ หนา้ ทุกคน ในคนื วนั เล้ียงส่งภูผาไปเรียนตอ่ มนั ยง่ิ กวา่
มีดท่ีแหลมคมนบั สิบ ๆ เลม่ มนั ไดท้ ม่ิ แทงจิตใจของจอหน์ และภูผาใหร้ ูส้ ึกเจ็บปวดจนเกินท่จี ะ
บรรยายออกมาเป็นคาพดู ได้
จอหน์ เขาไดแ้ ต่ยืนกามอื เขา้ หากนั อยา่ งระงบั อารมณ์เอาไวอ้ ยา่ งสุดความสามารถ ทจี่ ะไม่ระเบดิ
มนั ออกมาตอ่ หนา้ พีรภทั รและเพื่อน ๆ ของเขาทกุ คนในคืนน้นั เขาซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้
ตอนท่ี 16 บุคคลทนี่ ่าสงสัย
ดา้ นหมวดเกา้ ตอนน้ีคนท่ีเขาตอ้ งการเจอตวั มากทีส่ ุด ก็คอื ชายหนุ่มทีช่ ื่อภูผา แสนแกว้ เขาจงึ
ไปหาหญิงสาวทีช่ ื่อจอยเพอื่ นสนิทของภผู าอีกคร้งั จากทเี่ ขาสืบมาจนไดร้ ู้ว่าท้งั สองคนเป็น
เพอื่ นกนั และยงั เรียนทีเ่ ดียวกนั กบั นางสาวกาหลงทไี่ ดห้ ายตวั ไปอกี ดว้ ย
เสียงกดกร่ิงท่หี นา้ หอ้ งพกั ของจอยดงั ข้นึ เธอกาลงั นง่ั ทางานท่ีคา้ งจากเมื่อวานอยใู่ นห้อง จงึ วาง
ปากกาเดินมาเปิ ดประตูหอ้ งดวู ่าใครมาหาเธอแต่เชา้ แบบน้ี และตกใจทีเ่ ห็นตารวจมาทห่ี ้องของ
เธอแต่เชา้ แบบนี่ เธอแน่ใจวา่ ไมไ่ ดไ้ ปทาอะไรผดิ เอาไวแ้ น่ ๆ ตารวจมาทาไมกนั
“สวสั ดีครบั คณุ จอย ตอ้ งขอโทษดว้ ยท่ีผมมารบกวนคณุ แต่เชา้ คุณคือเพอ่ื นของผชู้ ายทชี่ ่ือภูผาใช่
ไหมครับ..?" หมวดเกา้ เอย่ ถามหญิงสาวตรงหนา้ เขา ที่เธอกาลงั ยืนทาหนา้ สงสยั เขาอยตู่ อนน้ีว่า
มาทาไมแตเ่ ชา้ และถามถึงเพ่ือนสนิทของเธอทาไมกนั
“ใช่คะ่ ฉนั เองที่เป็นเพ่อื นกบั ไอภ้ ผู ามนั มีอะไรหรือคะ่ คณุ ตารวจ..ไอภ้ ผู ามนั ไปทาอะไรผดิ
หรือคะ ?"
จอยเอ่ยถามคุณตารวจหนา้ เขม้ ตรงหนา้ เธอ ทีเ่ ธอเพิง่ จะเจอกบั เขาเมือ่ วานน้ีเอง อยา่ งอดสงสยั
ไม่ได้ ว่าไอภ้ ูผาเพ่ือนของเธอมนั ไปทาความผิดอะไรไวห้ รือเปลา่ ทาไมถึงไดม้ ีตารวจมาตามหา
มนั จนถึงหอ้ งเธอแบบน้ี
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครบั ผมกแ็ คอ่ ยากจะเจอหนา้ ผูช้ ายคนทีช่ ่ือภูผาสักคร้งั เกี่ยวกบั เรื่องคดี
ของนางสาวกาหลงเพ่ือนรุ่นนอ้ งของคุณท้งั สองคน เพราะเขาเป็นคนเดียวทยี่ งั ไมไ่ ดไ้ ปให้
ปากคาในคร้งั น้ี ผมไดข้ ่าวว่าเขาบนิ กลบั มาเมืองไทยแลว้ คุณพอจะบอกทอี่ ยขู่ องเขาให้พวกเรา
ไดร้ ู้จะไดไ้ หมครับ..? "หมวดเกา้ พดู กบั หญงิ สาว เธอถงึ กบั มีสีหนา้ ดูโลง่ ใจ ท่เี พอื่ นเธอไมไ่ ดท้ า
อะไรผิด
“อ๋อไดส้ ิค่ะ แตฉ่ นั ว่าไอภ้ ูผามนั ไม่มที างทาร้ายกาหลงไดห้ รอกค่ะ เพราะกาหลงคือผหู้ ญงิ ทีม่ นั
รัก แต่ถา้ เป็นคนอ่ืนละไม่แน่” จอยบอกกบั คณุ ตารวจเกี่ยวภูผา
“ไอเ้ รื่องที่ใครจะทารา้ ยใคร ทางเราเองกย็ งั ไม่สามารถสรุปไดเ้ หมือนกนั มนั จะตอ้ งดูท่ี
หลกั ฐานและความน่าจะเป็นไปได้ ครบั ซ่ึงเราเองกไ็ มอ่ าจจะรูไ้ ดว้ ่าจริง ๆ แลว้ ใครคอื ฆาตกรตวั
จริงกนั แน่ ตอนน้ีคณุ ภผู ากค็ อื ผตู้ อ้ งสงสยั คนหน่ึง ร่วมกบั ชายหนุ่มอีกสองคน ทีเ่ รากาลงั ตามตวั
พวกเขาอยตู่ อนน้ี แตอ่ ีกไมน่ านเราคงจะไดร้ ูว้ ่าใครที่ทาให้ผหู้ ญงิ ทีช่ ื่อกาหลงหายตวั ไปอยา่ ง
ลึกลบั ครับ ”หมวดเกา้ พดู ตามรูปคดีของเขา ท่ีตอ้ งทาตามข้นั ตอนให้ถูกตอ้ ง
“ แต่ตอนน้ี ผมตอ้ งทาตามหนา้ ทแ่ี ละตอ้ งควบคุมตวั เพอ่ื นของคุณเอาไวก้ อ่ น ถา้ เขาบริสุทธ์ิจริง
ทางเราก็ตอ้ งปลอ่ ยตวั เขาใหเ้ ป็นอสิ ระจนไดแ้ หละครบั ”หมวดเกา้ บอกกบั หญิงสาวตรงหนา้ เขา
ในเร่ืองของการดาเนินคดี ของทางตารวจกบั ผูต้ อ้ งสงสยั ทกุ รายเอาไวก้ ่อน
“แตส่ าหรบั ฉนั คดิ วา่ พวกคณุ สงสัยผิดคนแลว้ ละค่ะ” จอยบอกตามทเี่ ธอรูจ้ กั กบั ภูผามาก็นาน
และรูจ้ กั นิสยั ของภผู าดีถงึ จะดเู ป็นคนข้ีใจรอ้ น แต่ภูผาไมม่ ที างทาร้ายกาหลงแน่ ๆ
“คุณอยา่ ลมื สิครบั คนเราสมยั น้ีรู้หนา้ ไมร่ ูใ้ จ ใครจะรูว้ า่ พวกเขากาลงั คดิ อะไรอยู่ ทางทีด่ ีอยา่ เชื่อ
ใจใครงา่ ย ๆ น้นั แหละดีท่ีสุดครบั ระวงั ตวั เอาไวด้ ีกว่า เพราะผมเองเห็นมาเยอะตอ่ เยอะแลว้ คน
ที่เรามกั ไวใ้ จน้ีแหละ คอื บคุ คลท่ีน่ากลวั มากทส่ี ุด เพราะความไวเ้ น้ือเชื่อใจ เลยทาให้เราไมท่ นั
ไดร้ ะวงั อนั ตรายจากคนทเี่ ราไวใ้ จ มารูอ้ กี ทีก็สายไปชะแลว้ ” หมวดเกา้ ให้ขอ้ คิดกบั หญิงสาว
ตรงหนา้ เขา ในเรื่องการใชช้ ีวติ ในปัจจบุ นั น้ีมนั เส่ียงแคไ่ หน
“ เพราะบางคร้ัง คณุ อาจจะไม่รู้ตวั เลยวา่ คณุ กาลงั นอนกอดอยกู่ บั ฆาตกรฆ่าคนตายมาแลว้ เป็น
สิบราย กเ็ ป็นไดใ้ ครจะรูจ้ ริงไหมครับ ว่าพวกเขาไปแอบทาอะไรมาบา้ งลบั หลงั คุณ..?" หมวด
เกา้ พดู ชะฟังดนู ่ากลวั ทาเอาจอยเร่ิมคดิ ตามเขาจนได้
"ค่ะ คุณตารวจขอบคุณท่ชี ่วยเตือนสตฉิ นั จะไดร้ ะวงั ตวั เอาไวค้ ะ่ "
จอยบอกกบั ชายหนุ่มตรงหนา้ เธอ หลงั จากน้นั จอยก็ให้ท่อี ยขู่ องภผู ากบั ทางตารวจ แตเ่ ธอขอไป
หาภูผากบั พวกเขาดว้ ย หมวดเกา้ กไ็ ม่ไดข้ ดั ขอ้ งอะไร ดีชะอกี พวกเขาจะไดไ้ ม่ตอ้ งยงุ่ ยากเดินหา
ท่อี ยขู่ องผชู้ ายคนน้ี ถา้ เธอยอมพาพวกเขาไปเอง แตพ่ อมาถึงทค่ี อนโดของภผู า พวกเขาขอข้ึนไป
หาภผู าท่หี ้องของเขา รปภ.กบั บอกวา่ ชายหนุ่มออกไปต้งั แต่เชา้ มืดแลว้ ไมม่ ีใครอยใู่ นหอ้ งตอนน้ี
"คุณภูผาเขาไมอ่ ยหู่ รอกครับคุณตารวจ ผมเห็นนอ้ งเขาขบั รถออกไปตอนเชา้ มืด ปานน้ีกย็ งั ไม่
เหน็ นอ้ งเขาจะกลบั เขา้ มาเลยครับ น้ีก็มจี ดหมายมาจากต่างประเทศ มาส่งใหเ้ ขาผมก็รับเอาไวใ้ ห้
เขากลบั มารบั ของอยเู่ ลยครับ"
รปภ.บอกกบั ตารวจและจอย เพอื่ นของภผู าทเี่ ขาจาหนา้ เธอได้ เพราะแต่ก่อนเธอกบั หญงิ สาว
หนา้ ตาสวย ๆ มาท่กี นั บ่อย ๆ น้นั เอง แตห่ ลงั ๆ ต้งั แต่ชายหนุ่มไปเรียนเมอื งนอกเพิง่ กลบั มา เขา
กไ็ ม่เหน็ พวกเธอจะมาทน่ี ้ีอกี เลย จนวนั น้ีที่เขาเห็นหนา้ จอยเพือ่ นสาวของภผู ามาทน่ี ้ี
“บา้ จริงแลว้ แบบน้ีเราจะเอายงั ไงกนั ตอ่ ครบั หมวดเกา้ จะตอ้ งนง่ั รออยนู่ ้ีหรือครบั ..?” เสียงจ่า
สมปองน้นั เอง
“แต่เด๋ียวก่อนครับคุณจอย พอจะมเี บอร์โทรของคณุ ภูผาทีพ่ อจะติดตอ่ เขาไดบ้ า้ งไหมครับ ผม
ขอรบกวนคณุ ช่วยโทรหาเขาจะไดไ้ หมครบั เผือ่ วา่ เราอาจจะรูว้ า่ ตอนน้ีเขาอยทู่ ไี่ หน และจะกลบั
เขา้ มาทีพ่ กั เม่อื ไหร่..? ”หมวดเกา้ หนั มาขอร้องจอยใหโ้ ทรหาเพอื่ นของเธอน้นั เอง
"อ๋อไดส้ ิค่ะ เด๋ียวฉนั จะลองโทรหาภูผามนั ใหค้ ่ะ รอแป๊ บนะคะ"จอยบอกพรอ้ มกบั กดหาเบอร์
โทรของภูผา ทเ่ี ขาเพงิ่ จะโทรหาเธอเม่ือคนื น้ีเอง หลงั จากน้นั กก็ ดโทรออก
โทรศพั ทข์ องภผู าดงั อยนู่ าน แตก่ บั ไม่มีคนรบั สาย จอยลองกดโทรออกใหมอ่ ีกคร้ัง ก็ยงั
เหมอื นเดิมไมม่ คี นรบั สายอยดู่ ีซ่ึงมนั แปลกมาก ทาเอาเธอเริ่มจะเป็นห่วงภูผาชะแลว้ สิแบบน้ี
"ไม่มคี นรับสายคะ่ คณุ ตารวจ ฉันลองโทรไปสามคร้งั แลว้ แตก่ เ็ หมือนเดิม" จอยบอกกบั ทาง
ตารวจ ทาเอาพวกเขาหันหนา้ มามองกนั อยา่ งสงสยั ไม่ได้
"ขอบคุณครบั ง้นั เด๋ียวเรากล็ องนงั่ รออยทู่ น่ี ้ีไปกอ่ น ถา้ ชวั่ โมงหน่ึงแลว้ เขายงั ไมก่ ลบั มา เราก็
ค่อยกลบั มาใหม่" เสียงหมวดเกา้ บอกกบั จา่ สมปอง
“ครบั หมวดเกา้ หรือว่าเขาจะรูว้ า่ พวกเราจะมาหาเขาครับ เลยรีบออกไปก่อน..?” เสียงจ่า
สมปองออกความเหน็
"ผมเองก็ไมแ่ น่ใจเหมือนกนั ครบั จ่าสมปอง คงตอ้ งรอดู ว่าแต่เพอ่ื นคุณเขาไม่ไดฝ้ ากขอ้ ความ
อะไรถึงคณุ บา้ งหรือครับ ว่าเขาจะไปไหน เผ่อื ว่าเขาอาจจะส่งอะไรบอกคณุ บา้ ง"หมวดเกา้ หนั
มาถามหญงิ สาว เพื่อนของชายหนุ่มทีพ่ วกเขากาลงั ตามหาตวั เขาอยตู่ อนน้ี
"เดี๋ยวขอฉนั เปิ ดดกู อ่ นนะคะ พอดีฉันกม็ วั แตน่ ง่ั ทางานเพลินเลยไมท่ นั ไดเ้ ปิ ดดูนะคะ"พดู จบ
จอยกก็ ดดขู อ้ ความในมือถอื ของเธอตามทีค่ ณุ ตารวจบอกเธอ
"เอ่อไมม่ เี ลยคะ่ คุณตารวจ ภผู าไม่ไดส้ ่งอะไรใหฉ้ นั เลย" จอยหลงั จากกดดขู อ้ ความท้งั หมด ก็
เงยหนา้ ข้ึนบอกกบั ตารวจท้งั สองคน
“ง้นั เอาอยา่ งง้ีละกนั คณุ พอจะมกี ุญแจห้องของเขาไหมครับ ขอผมและจา่ สมปองเขา้ ไป
ตรวจดหู อ้ งของเขาหน่อย เผอ่ื ว่าจะไดเ้ บาะแสอะไรบา้ ง ถา้ ไมม่ ีเราจะไดไ้ ปขอกบั เจา้ ของตกึ น้ี
เอง..?” หมวดเกา้ บอกกบั จอย
ทแี รกจอยจะบอกวา่ ไมม่ ี แตพ่ อเห็นสายตารูท้ นั เธอของนายตารวจหนุ่มหนา้ เขม้ ขรึมตรงหนา้
เธอ แลว้ ก็ไม่กลา้ ทจี่ ะโกหกเขา จอยจงึ ยอมหยิบกญุ แจหอ้ งทีภ่ ูผาเคยเอาใหเ้ ธอไวช้ ุดหน่ึง ออกมา
จากกระเป๋ าเป้หลงั ของเธออยา่ งลงั เล แตก่ ไ็ มก่ ลา้ ปฏเิ สธคณุ ตารวจเพราะพวกเขามีหมายคน้ มา
ดว้ ยน้นั เอง
โชคดีทีเ่ ธอพกติดตวั เอาไวต้ ลอดเวลา เพราะมนั รวมอยใู่ นพวงเดียวกนั กบั กุญแจบา้ นของเธอ
น้นั เอง เพราะเขาบอกว่าเธอกบั กาหลงสามารถมาหาเขาไดต้ ลอดเวลา โดยไมต่ อ้ งรอเขาอนุญาต
ภผู าจึงทากญุ แจใหเ้ ธอกบั กาหลงคนระดอกใหเ้ กบ็ เอาไวใ้ ช้
ดา้ นพีรภทั รและจอหน์ ตอนน้ี ท้งั สองคนเอาร่างทส่ี ลบไมไ่ ดไ้ ร้สตขิ องภผู า ทีพ่ รี ภทั รไดท้ า
แผลใส่ยาให้เขาเสร็จแลว้ เขา้ มาขงั เอาไวอ้ กี หอ้ งหน่ึง ทีพ่ รี ภทั รไดใ้ ชเ้ ป็นหอ้ งเกบ็ ของทเ่ี ขาไม่
ตอ้ งการมนั น้นั เอง
และท้งั สองคนกช็ ่วยกนั ทาความสะอาดหอ้ งที่มีคราบเลือดของภูผาเป้ือนอยตู่ ามพ้ืนห้อง
ตรงหนา้ ประตจู นดูสะอาดเรียบรอ้ ยกาลงั จะนงั่ พกั ใหห้ ายเหนื่อย รอเวลาใหภ้ ผู ารูส้ ึกตวั แต่พอนง่ั
อยนู่ าน ๆ เขา้ ท้งั สองคนกเ็ ร่ิมหิวขา้ วจอหน์ เอ่ยปากชวนพีรภทั ร
"น้ีพฉี นั หิวเราไปหาอะไรกินก่อนไหม ท้งิ ไอเ้ พอื่ นเจา้ ปัญหาของนายเอาไวใ้ นห้องน้นั แหละ
กลบั มาค่อยว่ากนั ว่าจะเอายงั ไงกบั เขาดี"
เสียงจอหน์ เอย่ ชวนพีรภทั รแต่กบั ถกู พรี ภทั รตอ่ วา่ เขากลบั อยา่ งไมค่ ่อยสบอารมณส์ ักเทา่ ไร
"จอหน์ เกิดเร่ืองข้ึนขนาดน้ีเธอยงั จะมีอารมณ์อยากกินอะไรอกี หรือไงกนั บา้ กินเลย ดสู ิปานน้ีไอ้
ภูผามนั ยงั ไม่ยอมฟ้ื นเลย" เสียงพรี ภทั รบ่นให้จอห์น
"แลว้ เธอจะให้ฉนั ทนนง่ั หิวรอเพอื่ นนายฟ้ื นฉนั ก็หิวตายกนั พอดี ถา้ มนั เกิดฟ้ื นเอาพรุ่งน้ีละฉนั
ไมท่ นหิวแยห่ รือยะ ไม่รูล้ ะยงั ไงก็ออกไปหาอะไรกินกนั ก่อนเถอะน่านะฉนั หิวของสดในห้องก็
หมดแลว้ ดว้ ยไมเ่ หลอื อาหารอะไรทพี่ อจะทากินกนั ไดเ้ ลยนอกจากน้าเปล่า"จอห์นดทู า่ จะไม่ยอม
ฟังพงี ่าย ๆ
"อื่ม ๆ กไ็ ดแ้ ต่รีบไปรีบกลบั ละกนั เดี๋ยวพอไอภ้ ูผามนั ฟ้ื นข้นึ มากอ่ นเรากลบั มาถึงมนั จะอาละวาด
เอาอกี "เสียงพรี ภทั รบอกแบบเซง็ ๆ ท้งั สองจงึ ออกไปจากหอ้ งพกั ดว้ ยกนั ปลอ่ ยใหภ้ ผู านอนสลบ
อยใู่ นห้องเกบ็ ของตอ่ ไปเพียงลาพงั
ดา้ นจอยเธอพยายามกดโทรหาภผู าไม่ยอมหยดุ แต่ก็ไม่มีคนรับสายของเธออยดู่ ีจะกดโทรออก
สักก้ีคร้งั กย็ งั ไรค้ นรับสาย จนเธอเร่ิมจะหมดหวงั ว่าเขาจะรับสายของเธอกาลงั จะกดตดั สายอยู่
พอดีแต่เสียงสายเรียกเขา้ มาทม่ี ือถือของภูผามนั ไดท้ าให้เขาเริ่มรู้สึกตวั
ภูผาที่กาลงั นอนสลบอยทู่ พ่ี ้นื ห้องเริ่มรูส้ ึกตวั เพราะเสียงมือถอื ของเขาดงั จนทาใหเ้ ขาตืน่ น้นั เอง
ชายหนุ่มจงึ ค่อย ๆ ลืมตาตื่นเขาให้รู้สึกปวดทศี่ ีรษะตรงทถ่ี กู จอห์นเอาไมก้ อลฟ์ ฟาดชะเต็มแรง
สงสัยหวั เขาคงจะแตก ภูผายกมอื ข้ึนลูบคลาท่หี ัวตรงทีถ่ กู ตขี องเขาเบา ๆ เพราะรูส้ ึกว่ามี
ผา้ พนั แผลพนั ปิ ดเอาไวเ้ รียบรอ้ ยแลว้ ตอนน้ี
"โอย๊ ..เจบ็ ..!”
เขานอนบ่นอยคู่ นเดียว ภผู าคอ่ ย ๆ เงยหนา้ ข้ึนจากพ้ืนหันมองไปรอบ ๆ หอ้ ง โชคดีทเี่ ป็นเวลา
กลางวนั อยใู่ นหอ้ งจงึ ไมม่ ืดมากยงั พอมีแสงสว่างส่องเขา้ มาทางหนา้ ตา่ งอยบู่ า้ ง เขาไดย้ นิ เสียง
โทรศพั ทด์ งั ในกระเป๋ ากางเกงยีนของเขา แตพ่ ยายามจะลว้ งหยบิ มนั ออกมาดวู า่ ใครกนั ท่พี ยายาม
โทรหาเขาอยตู่ อนน้ี แต่เขากก็ ดรับสายไม่ทนั สายไดต้ ดั ไปก่อน แตพ่ อจะกดโทรออกโทรศพั ทก์ ็
ดนั แบตเตอร่ีหมดชะน้ี เพราะเขาลมื ชาร์จแบตเตอร่ีมอื ถอื น้นั เองเมือ่ คนื
"บา้ จริงเลย..!”
เขาบน่ เบา ๆ อยคู่ นเดียวในห้องเกบ็ ของอยา่ งหวั เสียสุด ๆ ทท่ี าอะไรไมไ่ ดเ้ ลยตอนน้ี แถมยงั ไม่
รูว้ า่ ตวั เองนอนอยทู่ ่ไี หนดว้ ยตอนน้ี
แตเ่ ขาใหร้ ูส้ ึกคุน้ ๆ น่าจะเป็นห้องเก็บของในหอ้ งพกั ของพรี ภทั รน้ีเอง เพราะเขาจากองเอกสาร
ไดแ้ ต่เส้ือผา้ เขาไม่รู้วา่ มนั ของใครบา้ งที่กองรวม ๆกนั อยใู่ นหอ้ งเกบ็ ของน้ี
ภูผาพยายามพยงุ ตวั เองใหล้ กุ ข้ึนรูส้ ึกมนึ ๆ ทีห่ ัวไม่หาย เขาลกุ เดินไปทีป่ ระตหู ้องลองเอามือจบั
หมนุ ลูกบิดประตดู ูมนั ถูกล็อคจากขา้ งนอกหอ้ งภูผาถึงไดร้ ูว้ า่ เขาถกู พรี ภทั รกบั จอหน์ เอาตวั เขา
มาขงั เอาไวใ้ นหอ้ งน้ี เขาพยายามจะพงั ประตูอยนู่ านก็พงั ไมไ่ ด้
"โครม..!”
เสียงภูผาพยายามเอาเทา้ ถบี ประตใู ห้เปิ ดออกใหไ้ ด้ จนเขาเริ่มหมดแรงรูดตวั นง่ั ลงตรงหนา้
ประตูและเอาหลงั พงิ กบั ประตูเอาไว้ เหยยี ดขาท้งั สองขา้ งกา้ งไปกบั พ้ืนอยา่ หมดแรงเหง่อื ไหล
ท่วมตวั เพราะหาทางออกไปจากหอ้ งเกบ็ ของบา้ ๆ น้ีไม่ไดแ้ ถมมือถือกด็ นั มาแบตรี่หมดอีกจะ
โทรขอความช่วยเหลอื จากใครกไ็ มไ่ ดอ้ กี
"ให้มนั ไดอ้ ยา่ งง้ีสิวะ่ แมง่ เอย้ ..!” พอทาอะไรไมไ่ ดเ้ ขาก็พยายามร้องตะโกนเสียงดงั ลนั่ หอ้ ง
"ไอพ้ รี ภทั รมึงปล่อยกูออกไปเด๋ียวน้ีนะ ไอเ้ พื่อนทรยศไอเ้ พื่อนเลวมึงกบั จอหน์ รวมหัวกนั ทา
อะไรกาหลงกนั แน่ บอกกูมาปลอ่ ยกูสิวะ่ ..!” ภผู าตะโกนด่าทอ้ พีรภทั ร แต่ส่ิงทเี่ ขาไดร้ บั กบั มา
มนั คอื ความเงยี บ จนเขาไดย้ นิ แมแ้ ตเ่ สียงหวั ใจของตวั เองมนั กาลงั เตน้ อยตู่ อนน้ี เพราะความ
เหนื่อยหอบ
เขาจงึ พยายามทรงตวั ลุกข้ึนใหม่อกี คร้ัง เอาหูเอยี งตดิ กบั ประตูหอ้ งรอฟังเสียงจากคนขา้ งนอก
ห้อง มนั เงยี บจนเขาเริ่มคดิ ว่าท้งั สองคนคงไม่ไดอ้ ยใู่ นห้องน้ีในเวลาน้ี
ภผู าจึงเดินมาทก่ี องเอกสารเพือ่ จะหาอะไร ที่จะสามารถเอาไปงดั แงะประตอู อกไปไดบ้ า้ ง เขา
ร้ือคน้ หาแทงเหลก็ หรืออะไรก็ได้ ทีจ่ ะทาให้เขาสามารถเปิ ดไอป้ ระตูบา้ ๆน้ีได้
และเขากเ็ จอเขา้ กบั ไมก้ อลฟ์ เก่า ๆ ช้ินหน่ึงเขา้ จนได้ มนั ถูกเส้ือผา้ ของใครไมร่ ูก้ องทบั มนั อยู่
เขาจึงกม้ ลงจบั เอาเส้ือผา้ พวกน้นั โยนออกไป และกม้ หยบิ เอาไมก้ อลฟ์ อนั หน่ึงข้ึนมาถือไวใ้ น
มอื
ภผู ากาลงั จะหนั หนา้ เดินไปท่ีประตู แตอ่ ยดู่ ี ๆ ก็ดนั มีอะไรกลม ๆ คลา้ ย ๆ แหวน ถา้ เขามองไม่
ผดิ มนั กลงิ้ ออกมาจากไอก้ องขยะพวกน้นั มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ ของเขาพอดี ภูผากม้ ลงหยบิ มนั
ข้นึ มาดู เขาถึงกบั รูส้ ึกตวั ชาวาบเยน็ เยอื กไปถงึ ไขสนั หลงั ของเขา
"น้ีมนั เป็นแหวนของไอพ้ รี ภทั ร ที่มนั ใชห้ ม้นั กาหลงในงานปราต้คี นื น้ันน้ี แลว้ มนั มาอยใู่ นหอ้ ง
น้ีไดย้ งั ไงกนั ..?”
ภผู าถึงกบั ปล่อยไมก้ อลฟ์ ในมอื ของเขาลงกบั พ้ืน และรีบหันกลบั ไปคน้ หาของช้ินอนื่ ๆ ว่ายงั
มีอีกไหม แตเ่ ขากห็ าอะไรไมเ่ จอนอกจากแหวนวงน้ีวงเดียวเท่าน้นั
ตอนท่ี 17 ใครกนั แนค่ อื ฆาตกร
หมวดเกา้ ตอนน้ีเขาพาจา่ สมปองกลบั มาท่สี านกั งานหน่วยสืบสวนพิเศษ เพราะเขาเพิง่
ไดร้ ับคาส่งั ใหเ้ ขา้ มารายงานตวั กบั เจา้ นายของเขาน้นั เอง เร่ืองคดีที่เขากาลงั ตามสืบอยตู่ อนน้ี
“ว่าไงหมวดเกา้ คดีที่คณุ กบั คนของคุณกาลงั ตามสืบอยู่ ไปถงึ ไหนแลว้ ผมไมเ่ ห็นวา่ คณุ จะ
เขียนรายงานส่งผมเลย ตกลงมนั ยงั ไงกนั ..?” ผบู้ ญั ชาการหน่วยงานพิเศษ เอ่ยถามหมวดเกา้ เสียง
เขม้ หลงั จากเขาเขา้ มารายงานตวั กบั ทา่ น
“ผมกบั ลูกทีมกาลงั ตามสืบอยคู่ รบั ทา่ น พอดีผมเหน็ ว่าเร่ืองคดที ่ผี มกบั ลกู ทีมรบั ผดิ ชอบอยู่
ตอนน้ี ยงั ไมส่ ามารถหาตวั ของผหู้ ญงิ ที่หายไปได้ ผมก็เลยยงั ไมไ่ ดเ้ ขยี นรายงานส่งทา่ นครับ
ผมกะว่าใหเ้ ราไดเ้ บาะแสการหายไปของเธอให้แน่นอนกอ่ น ถึงจะสามารถสรุปรายงานส่งท่าน
ได้ ผมตอ้ งขอโทษท่านดว้ ยทท่ี ารายงานส่งท่านล่าชา้ ครบั ผม”
หมวดเกา้ รายงานเจา้ นายของเขาตามความจริง เพราะเขายงั ไมส่ ามารถหาตวั ฆาตกรและผหู้ ญงิ ที่
หายไปไดน้ ้นั เอง
“ผมหวงั ว่าคุณกบั ลูกทีมของคุณจะรีบจดั การกบั คดนี ้ีใหจ้ บ ๆ โดยเร็ว ทางผใู้ หญท่ ่านทวงผม
มาแลว้ เพราะไมเ่ ห็นวา่ คดีทพ่ี วกคุณทามนั จะคืบหนา้ ไปถึงไหนเลย อยา่ ปลอ่ ยให้มนั ลา่ ชา้
เกินไปนะหมวดเกา้ เด๋ียวผมจะถกู ผใู้ หญ่ว่าเอาได้ เพราะคดีน้ีมนั เป็นคดีสะเทือนขวญั
ประชาชนอยมู่ าก ถา้ พวกคุณยงั ไมส่ ามารถสืบหาคนทท่ี าไดภ้ ายในเร็ว ๆ น้ี ผมอาจจะตอ้ งโอน
คดีน้ีไปใหห้ น่วยงานอนื่ ท่ีพวกเขามีความสามารถมากกวา่ พวกคณุ ทาแทน” ผบู้ ญั ชาการ
หน่วยงานพเิ ศษของเขาขเู่ ขาน้นั เอง
“ครบั ทา่ น ผมจะรีบสืบหาตวั ฆาตกรรายน้ี ให้ไดเ้ ร็วท่สี ุดครบั ทา่ น” หมวดเกา้ รับคาส่งั
“ดีมากอยา่ ทาใหผ้ มตอ้ งผดิ หวงั ในตวั คุณละหมวดเกา้ เชิญออกไปได้ และรีบเขยี นรายงานมาส่ง
ผมดว้ ย” ทา่ นผบู้ ญั ชาการหน่วยงานพเิ ศษบอกเขา
“ครับท่าน ผมจะรีบเขียนรายงานมาส่งท่านใหเ้ ร็วที่สุด ครบั ทา่ น”
หมวดเกา้ รับคาจากท่าน ก่อนจะเดินตรงไปทป่ี ระตหู อ้ งทางานของผูบ้ ญั ชาการของเขา และเปิ ด
ออกไปดว้ ยสีหนา้ หนกั ใจ เมอ่ื ผูใ้ หญ่เร่งมาแบบน้ี เขาคงจะตอ้ งหาทางคล่คี ลายคดีน้ีให้จบ ๆ
โดยไว
แต่เขายงั ไมท่ นั ไดน้ งั่ ลงที่โตะ๊ ของเขาดว้ ยซ้า กถ็ กู กนั ดารีบมาดึงตวั เขาใหอ้ อกไปกบั เธอชะก่อน
โดยไม่ยอมอธิบายอะไรให้เขาเขา้ ใจเลยสักนิด
“เดี๋ยว ๆ น้ีคณุ มนั อะไรกนั อยดู่ ี ๆ ก็ลากตวั ผมออกมาแบบน้ี ลูกทีมของผมเห็นเขา้ กจ็ ะเอาไปพูด
กนั ได้ มอี ยา่ งทีไ่ หนคุณเป็นผหู้ ญิง แตด่ นั เขา้ มาฉุดตวั ผมออกมาแบบน้ี..?” เขารีบดึงแขนของ
กนั ดาเอาไว้ กอ่ นท่เี ธอจะพาตวั เขาออกไปถงึ ลิฟทด์ า้ นหน้าสานกั งานของเขา
“บา้ น่าคุณ ฉันไม่ไดอ้ ยากจะฉุดตวั คุณ ไปทาอะไรแบบวา่ หรอกน่า อยา่ หลงตวั เองให้มากนกั
เลย เพยี งแตฉ่ นั มเี รื่องอยากจะใหค้ ุณรีบไปกบั ฉนั ตอนน้ีเลย” กนั ดาพดู จบก็หันไปกดลฟิ ทอ์ ยา่ ง
ร้อนรนจนเขาอดท่จี ะสงสัยไมไ่ ด้
“แตค่ ุณเล่นไมย่ อมบอกใหผ้ มรู้ตวั กอ่ นแบบน้ี ผมไม่ยอมไปกบั คุณหรอก เดี๋ยวคณุ จะพาผมไป
ไหนก็ไมร่ ู้ คนเราสมยั น้ียิง่ รู้หนา้ ไม่รูใ้ จอยดู่ ว้ ย ใครจะรูเ้ ผื่อคุณเกิดคดิ มิดีมริ า้ ยกบั ผมข้นึ มาละ
คณุ ย่งิ ไมค่ อ่ ยจะชอบข้ีหนา้ ผมอยดู่ ว้ ยใครจะรู้..?”
หมวดเกา้ ยงั มอี ารมณอ์ ยากจะกวนประสาทกนั ดาไมเ่ ลิก ท้งั ท่ีตวั เขาเองพ่ึงจะถูกผใู้ หญใ่ น
หน่วยงานของเขาตาหนิมาเรื่องงานแท้ ๆ แต่ไมร่ ู้เป็นไง เวลาเขาเจอสาวแว่นคนน้ีทีไรเขารู้สึก
คนั ปากอยากจะหาเร่ืองใหเ้ ธอไมช่ อบข้ีหนา้ เขาอยเู่ รื่อย
“คุณน่ีมนั ช่างหมน่ั หน้า หุบปากที่ชอบพูดกวนประสาทของฉันชะทนี ะคณุ เลิกพดู จาไรส้ าระ
ของคณุ ไปเลยก่อนทฉ่ี ันจะเปล่ยี นใจไม่ให้คณุ ไปดว้ ย แลว้ ก็รีบตามฉนั มากอ่ นท่ีจะไม่ทนั เวลา
กอ่ นท่ีจะมีใครตายไปอีกคน”
กนั ดายงั ไมย่ อมบอกเขาชะที แต่หมวดเกา้ ก็ยอมเดินตามเธอเขา้ มาในลฟิ ทเ์ หมอื นคนใจงา่ ยยงั ไง
ไม่รู้ พอถูกเธอขเู่ ขา้ หน่อยท้งั ทกี่ าลงั สงสยั วา่ เธอจะพาเขาไปไหนกนั แน่ ตอนน้ีดูมีความลบั
แปลก ๆ
“น้ีผมเพ่ิงจะรู้สึกวา่ เวลาตารวจเขาโดนฉุดตวั น้ี มนั ก็ดูแปลกดีเหมือนกนั นะคณุ แถมคนท่ี
อยากจะฉุดผมก็ดนั เป็นคณุ ชะน้ีใหต้ ายเถอะ เมอ่ื ไหร่คณุ จะยอมบอกผมสกั ทวี ่าเราจะไปไหนกนั
น้ีผมยอมตามคุณเขา้ มายืนอยใู่ นลิฟทแ์ ลว้ นะ..?”
หมวดเกา้ เร่ิมหมดความอดทนอกี ต่อไป เมื่อกนั ดาหรือสาวแวน่ ท่ีเขา้ ไปฉุดตวั เขาออกมาจากที่
ทางานของเขา ไม่ยอมบอกอะไรเขาสักที
“ฉนั กาลงั จะพาคุณไปหาคน ท่ีฉนั เห็นในฝันของฉนั นะสิถามได้ และน้ีคือภาพสเกต็ ของผชู้ ายที่
ฉันเหน็ เขา เม่อื หน่ึงชว่ั โมงที่ผ่านมาน้ีเอง ทฉี่ นั ให้ลกู ทมี ของคณุ เขาช่วยสเก็ตภาพของเขา
ออกมาให้ฉันเมอ่ื ก้ีน้ีเอง คณุ ลองดูสิวา่ คณุ พอจะรู้ไหมวา่ เขาเป็นใคร..?”
กนั ดาหันมาบอกกบั เขา เพราะตอนทเ่ี ธอกาลงั นงั่ เขยี นงานของเธอเกีย่ วกบั คดีน้ีอยู่ เธอเกิด
อาการงว่ งนอนข้ึนมา จึงเผลอฟุบหนา้ กบั โต๊ะทางานจนเผลอหลบั ไปตอนไหนไมร่ ู้ มารูต้ วั อกี ที
กต็ อนมภี าพของผูช้ ายคนน้ีว่ิงเขา้ มาในหวั เธอแลว้ น้นั เอง
ภาพของเขามนั ดชู ดั เจน จนเธอสามารถจาใบหนา้ ของเขาไดห้ มด และภาพท่เี กิดข้ึนในความ
ฝันของเธอ เขากาลงั จะไดร้ ับอนั ตรายในไม่ชา้ น้ี ถา้ เธอไปช่วยเขาเอาไวไ้ ม่ทนั ตามเวลาทีเ่ ขา
จะตอ้ งถกู ทาร้ายเป็นเวลาบา่ ยสามโมงตรงพอดี ตามวลาท่เี ธอเห็นเขาในฝันน้ีกจ็ ะบา่ ยสองโมง
คร่ึงแลว้ ดว้ ย ปานน้ีเธอยงั หาตวั เขาไม่เจอเลย กนั ดาใหร้ ู้สึกร้อนรน
หมวดเกา้ รบั แผ่นกระดาษในมอื ของกนั ดามาเปิ ดดู พอเห็นภาพสเกต็ ของคนในมือของเขา
หมวดเกา้ ถึงจาได้ เพราะเม่ือหน่ึงชวั่ โมงที่ผา่ นมา เขาเพง่ิ เหน็ รูปชายหนุ่มคนน้ีในห้องพกั ของ
ผชู้ ายทช่ี ่ือภูผา ท่ีพวกเขากาลงั ตามหาตวั เขาอยนู่ ้นั เอง
แต่ไม่รูว้ ่าเขาช่ืออะไร เขาจงึ รีบเอามือถือถา่ ยภาพสเก็ตใส่มือถือของเขาส่งไปใหจ้ ่าสมปองดู ว่า
ชายหนุ่มในภาพสเกต็ คนน้ีเขาชื่ออะไร ไมน่ านจ่าสมปองก็รีบโทรกลบั มาหาเขา
“ฮาโหลครับหมวดเกา้ คนในภาพสเกต็ ทหี่ มวดเกา้ ส่งมาใหผ้ มตรวจดู เขาช่ือจอหน์ เปาโล เป็น
ลกู คร่ึงองั กฤษอเมริกนั ครับ เขาเพง่ิ เรียนจบหมอพรอ้ มกนั กบั แฟนหนุ่มของหญิงสาวทชี่ ื่อ
กาหลง ทห่ี ายตวั ไปครบั หมวด”จ่าสมปองรีบรายงานหมวดเกา้
“ และเขาเคยไปใหป้ ากคา เม่อื หา้ เดือนท่ีผา่ นมากบั เพ่ือนอีกคน ชื่อพีรภรัท ซ่ึงถกู ระบเุ อาไวใ้ น
รายงาน ว่าพวกเขาเป็นเพอ่ื นกนั กบั นายภูผา รวมท้งั นางสาวกาหลงดว้ ยครับหมวดเกา้ แลว้
หมวดเกา้ ให้ผมตรวจประวตั ิของพวกเขาอกี รอบทาไมหรือครบั ..?” จ่าสมปองเอ่ยถามเขามาตาม
สาย
“ตอนน้ีผมเองกย็ งั บอกไม่ไดจ้ า่ เดี๋ยวคุณกบั คนอน่ื ๆ หาที่อยขู่ องท้งั สองคนน้ี แลว้ รีบตามไป
เจอผมทีน่ ้นั ละกนั ครบั จา่ ตอนน้ีผมกบั คณุ กนั ดาเราจะลว่ งหนา้ ไปท่ีน้นั ก่อน แลว้ รีบตามมานะ
จ่า สงสัยวนั น้ีเราคงมีอะไรตอ้ งทาอีกแลว้ แคน่ ้ีกอ่ นผมจะรีบไปทนี่ ้นั ”
พูดจบหมวดเกา้ กร็ ีบกดวางสายจากจา่ สมปองทนั ที โดยไม่รอใหอ้ กี ฝ่ายไดถ้ ามอะไรเขาอีก และ
ลิฟทก์ ็ไดพ้ าเขากบั สาวแวน่ ลงมาถงึ ช้นั ล่างสุดของตกึ น้ีพอดี ท้งั สองคนเดินออกจากลิฟท์
ดว้ ยกนั อยา่ งเร่งรีบ
กนั ดารีบเดินตรงไปทรี่ ถเมอเตอร์ไซคข์ องเธอทนั ที และยน่ื หมวกกนั น๊อคอีกใบมาให้เขา
พร้อมบอกเสียงดงั
“รีบใส่ชะ เพราะฉนั ยงั ไม่อยากจะตอ้ งมารับผิดชอบชีวิตของใครในเวลาน้ี ถา้ เกิดอุบตั เิ หตขุ ้นึ
บนทอ้ งถนน เพราะฉนั มนั กาลงั ถงั แตกอยดู่ ว้ ยตอนน้ี”
เสียงกนั ดาสาวแว่นขาซ่ิงบอกเขา อยา่ งไมค่ ิดอายวา่ เขาจะมองเธอว่าจน หมวดเกา้ รับหมวกท่ี
เธอยืน่ มาใหเ้ ขา มาสวมท่ีหัวของเขาอยา่ งงง ๆ เม่อื เหน็ กนั ดาที่ตอนน้ี เธอข้นึ นง่ั คร่อมรถเมอ
เตอร์ไซคข์ องเธอเรียบรอ้ ยแลว้ ดเู ธอจะถนดั ในการขบั ไอเ้ จา้ น้ีชะจริง พรอ้ มกบั กดสตาร์ทเครื่อง
รถของเธอเสียงดงั รอแค่ใหเ้ ขาข้ึนนงั่ ซ้อนทา้ ยเธอทางดา้ นหลงั เท่าน้นั
พอเขาข้ึนนงั่ เรียบรอ้ ย เธอกเ็ ร่ิมออกรถอยา่ งแรงทาเอาเขาแทบหงายหลงั จนตอ้ งรีบเอาแขน
กอดเอวของเธอเอาไวใ้ ห้แน่น ๆ เลยตอนน้ีใหต้ ายสิ ทาเอาเขาแทบเสียฟอร์มนายตารวจมาดเขม้
ของเขาตอ่ หนา้ แมส่ าวแว่นคนน้ี เหมอื นเธอจงใจจะแกลง้ เขาหรือยงั ไงกนั ถึงไดอ้ อกตวั ชะแรง
ไม่ยอมเตอื นเขากอ่ น
ไอเ้ ขาก็ไม่เคยตอ้ งมานง่ั ซ้อนทา้ ยเมอเตอร์ไซค์ ท่ีมีผหู้ ญิงขบั ใหเ้ ขานงั่ แบบน้ีมาก่อนเลยในชีวติ
ของเขา ดูแมค่ ณุ เวลาทเ่ี ธอไดข้ บั ไอเ้ จา้ น้ีกผ็ ิดกนั เป็นละคน เพราะดูเธอจะมีความมนั่ ใจเป็นคน
ละคน สงสยั เธอจะชอบความเร็วเอามาก ๆ ทาเอาเขาถงึ กบั นง่ั เกร็งไปท้งั ตวั อยดู่ า้ นหลงั ของเธอ
เพราะเขาเพิ่งรูว้ า่ หล่อนขาซิ่งเมอเตอร์ไซคด์ ี ๆ น้ีเอง ทาเอาเขาถึงกบั ลืมตวั เผลอเอาแขนของเขา
กอดเอวของเธอเอาไวแ้ น่นกวา่ เดิม เพราะกลวั ว่าเธอจะเผลอสลดั เขาหลน่ น้นั เอง
กนั ดาให้รู้สึกอดึ อดั ทถี่ ูกเขากอดเอวของเธอชะแน่น มนั เลยทาใหเ้ ธอขบั รถไม่คอ่ ยถนดั เพราะ
มวั แต่กงั วลไออ้ อ้ มแขนของเขาที่กอดเอวเธออยตู่ อนน้ี และไหนจะไออนุ่ จากตวั ของเขาอกี มนั
ทาให้เธอรูส้ ึกแปลก ๆ จึงหันมาบอกเขาเสียงดงั แข่งกบั เสียงลมที่พดั ผา่ นตวั พวกเขาไป เพราะ
ความเร็วของรถทเี่ ธอขบั อยตู่ อนน้ี
“นี่คณุ ไม่ตอ้ งกอดเอวฉันแน่นแบบน้ีกไ็ ด้ ฉันขบั รถไม่ถนดั มนั อกึ อดั รู้ไหม”
“หา.. อะไรนะคุณผมไม่ไดย้ นิ พูดใหมส่ ิ “หมวดเกา้ ยน่ื หนา้ ขา้ มหัวไหลข่ องเธอ มาถามเธอใกล้
ๆ
“ฉันบอกว่า คณุ กอดเอวฉันแน่นเกินไปแลว้ ฉันอึดอดั “เธอหนั หนา้ มาตะโกนบอกเขาแข่งกบั
เสียงรถ
“อา้ วเหรอ ก็ผมกลวั ตกน่ี”เขายอมคลายออ้ มแขนออกนิดหน่ึง
“ไมร่ ูจ้ ะกลวั อะไร ฉันก็ขบั ของฉันแบบน่ี แค่ร้อยกวา่ ๆ เอง เป็นผชู้ ายไหมนี่ข้กี ลวั ไปได้ “
กนั ดาแอบบ่นให้เขา หมวดเกา้ จึงชะโงกหนา้ ไปถามเธอทก่ี าลงั ต้งั ใจขบั รถอยู่ แต่กย็ งั ดูเกร็ง ๆ
อยู่
“คณุ ชินแต่ผมไม่ชิน น่ีคุณ ขบั ชา้ ลงกวา่ น่ีก็ไดก็”เขาบอกเธอ ทย่ี งั ช่ิงไม่หยดุ
“ขอโทษพอดีผมไมเ่ คยนง่ั รถทีม่ ีผูห้ ญงิ ขบั ให้นงั่ ก็เลยไมม่ นั่ ใจในความปลอดภยั ผมกลวั วา่ คุณ
จะทาผมหลน่ กลางถนน ทนี ้ีคุณจะบอกผมไดห้ รือยงั วา่ เราจะไปไหนกนั ..?”
หมวดเกา้ ตะโกนถามเธอทีก่ าลงั ต้งั ใจขบั รถ และมองถนนขา้ งหนา้ ของเธออยตู่ อนน้ี แขง่ กบั
เสียงลมพดั ใบหนา้ ของพวกเขาอยตู่ อนน้ี
“กไ็ ปหาคนท่ีฉันฝันเหน็ เขานะสิ ฉันจะรีบไปเตอื นเขาถงึ ภยั ทก่ี าลงั จะเกิดข้ึนกบั เขาตอนน้ี ฉนั ก็
ไดแ้ ต่หวงั ว่าฉนั จะไปช่วยเขาไดท้ นั ” กนั ดาบอกในสิ่งทเ่ี ธอต้งั ใจจะทาอยตู่ อนน้ี
“แลว้ คณุ รูห้ รือ ว่าพวกเขาอยทู่ ไ่ี หนตอนน้ี..?” หมวดเกา้ ยงั สงสยั
“ใช่เพราะฉันไดท้ ่อี ยขู่ องพวกเขามาแลว้ จากคนของคุณตอนทฉ่ี ันเขา้ ไปหาคณุ น้นั แหละ”
พดู จบกนั ดาก็เร่งความเร็วของรถข้ึนอีก เพราะเธอกลวั วา่ จะไปไม่ทนั ช่วยผชู้ ายในฝันของเธอ
น้นั เอง คราวน่ีหมวดเกา้ ถึงกบั นงั่ ตวั เกร็งอกี คร้งั
เพราะแมค่ ุณเลน่ ขบั รถแซงรถคนั อนื่ ๆ ท่พี วกเขาใชร้ ถใชถ้ นนเหมือนกนั ทีก่ าลงั ว่ิงอยบู่ นถนน
กบั เธอดว้ ยอยา่ งน่าหวาดเสียวสุด ๆ แถมยงั เร่งความเร็วข้ึนไปอีกจากที่เขามองเห็นเขม็ ไมลท์ ี่
หนา้ รถของเธอ ทาเอาเขาแทบพดู ไม่ออก เพราะเธอขบั ดว้ ยความเร็วสูงจนลมตีหน้าและผมของ
เธอมาโดนตาเขา เลน่ เอาแสบใบหนา้ ไปหมด
“ขบั ชา้ ๆ กว่าน้ีกไ็ ดม้ ้งั คุณ เดี๋ยวจะไดต้ ายกอ่ นไดไ้ ปช่วยคนอื่นเขากนั พอดี”
หมวดเกา้ อดรนทนไม่ไหว เพราะเธอขบั รถอยา่ งน่าหวาดเสียวชะเหลอื เกิน เขาลอบกลืนน้าลาย
ลงคอแบบแหง้ ๆ อยหู่ ลายคร้งั ดว้ ยกนั จนสุดทา้ ยเขาตอ้ งเอามอื ตบทหี่ วั ไหลข่ องเธอ เพ่อื
เตอื นสตกิ นั ดาให้ขบั ชา้ ลงกว่าน้ีหน่อยมนั อนั ตรายเกินไปแลว้
“น้ีคณุ ช่วยขบั ชา้ กว่าน้ีหน่อย อยา่ ลืมวา่ ตอนน้ีเน้ือคุณหุม้ เหลก็ ไมใ่ ช่เหลก็ หุ้มเน้ือนะคุณ เกิด
อบุ ตั เิ หตุข้ึนมาเราไดก้ ลายเป็นศพกนั พอดี” เขาบอกกบั สาวแว่นนกั ซ่ิงอยา่ งหวาด ๆ กลวั ว่า
หลอ่ นจะพาเขาไปตายกอ่ นวยั กนั ควรน้นั เอง
"ทาไมกลวั ตายดว้ ยหรือคณุ ..?”
กนั ดาเอ่ยถามเขาและเผลอยมิ้ ทม่ี ุมปากอยา่ งนึกสะใจ ที่แกลง้ อีตาตารวจข้เี กก๊ หนา้ เขม้ กบั ได้
บา้ ง
"กลวั สิคุณใครบา้ งไม่กลวั ตาย และอีกอยา่ งผมยงั ไม่ทนั ไดห้ าลูกสะใภเ้ อาไวเ้ ป็นเพ่อื นแม่ผม
เลย ขนื มาตายตอนน้ีเด๋ียวคุณแม่ผมท่านก็เหงาแยส่ ิ ไม่มใี ครดแู ลท่านตอ่ จากผม หรือคณุ เองไม่
กลวั ตาย..?” เขาถามเธอกบั บา้ ง
"กก็ ลวั สิคณุ ถามได้ ง้นั ฉันขบั ชา้ กวา่ น้ีก็ได้ แต่ถา้ ฉันไปไม่ทนั ช่วยผูช้ ายคนน้นั ก็ถอื ว่าเป็น
ความผิดของคุณละกนั "
ทแี รกเธอคดิ ว่าเขาจะกลวั อะไรไม่เป็นชะอีก ทแี่ ทก้ ก็ ลวั ตายกอ่ นไดเ้ มยี น้ีเอง คนบา้ อะไร เธอ
กบั บอกชะง้นั ทาเอาหมวดเกา้ เลยพูดไม่ออก เลน่ โยนความเป็นความตายของคนอ่นื มาไวใ้ นมือ
เขาชะน้ี แมค่ ุณคนมนั จะตายใครจะไปหา้ มเขาไมใ่ ห้ตายได้ ชายหนุ่มคดิ แต่ไมไ่ ดพ้ ดู มนั ออกมา
ดา้ นพรี ภทั รกบั จอห์น พวกเขากาลงั จะข้ึนลิทฟ์ กลบั มาท่ีหอ้ งพกั ท่ตี อนน้ีมภี ผู าถูกขงั อยใู่ นน้นั
โดยท่ีพวกเขาไม่ไดร้ ูเ้ ลย ว่าภูผาไดพ้ งั ประตูออกมาจากห้องเกบ็ ของไดแ้ ลว้ ตอนน้ี
และอยดู่ ี ๆ ในมือถือของจอหน์ กม็ ีภาพวาดอะไรไมร่ ู้ ถกู ส่งเขา้ มาให้เขา จอหน์ จงึ กดดูพรอ้ ม
กบั บ่นใหค้ นท่สี ่งมนั มาให้เขา
“ บา้ จริงใครมนั ส่งภาพวาดอะไรมาให้ฉนั น้ี ..?”
เสียงจอหน์ บ่นเบา ๆ ทาใหพ้ ีรภทั รท่ียืนอยขู่ า้ ง ๆ เขาไดย้ นิ เสียงบ่นของเขาเขา้ พอดี จงึ หนั มา
มองจอหน์ ท่ีกาลงั กดดูอะไรอยทู่ ่ีมือถอื ของเขา
“เป็นอะไรไป..?” เขาถามจอหน์ ท่ียนื มองมอื ถือของเขาอยตู่ อนน้ี
“เปล่าก็แค่ไมร่ ู้ใครมนั ส่งภาพบา้ น้ีมาใหฉ้ นั นายช่วยดหู น่อยสิวา่ มนั ภาพอะไร มนั ดคู นุ้ ๆ
เหมือนฉนั เคยเหน็ ภาพน้ีทไี่ หนมากอ่ นนะ คดิ ไมอ่ อกมนั คุน้ จริง ๆ นะพี แต่ใครมนั ส่งมาใหฉ้ ัน
ทาไมกนั ฉันชอบที่ไหนไอภ้ าพวาดงานศิลปะพวกน้ี ถา้ เป็นแฟชน่ั เส้ือสวย ๆ ละไม่แน่ เพราะ
ฉนั ชอบแตไ่ อภ้ าพวาดพวกน้ีส่งมาให้รก เมโมร่ีมือถอื ของฉนั ทาไมกนั เบื่อจริงไอพ้ วกชอบส่ง
อะไรไร้สาระน้ี.?”
จอหน์ บ่นให้พีรภทั รฟังและจะกดลบมนั ออกไปจากมอื ถือของเขา เพราะเก็บไวก้ ร็ กเปลา่ ๆ แต่
พรี ภทั รกบั แยง่ มอื ถอื ของเขาเอาไปดูใกล้ ๆ
“อมื จริงดว้ ย ภาพววิ บา้ นสวนคณุ ลุงของนายทเี่ ราเคยไปจดั ปราต้ี วนั ท่ีเล้ียงส่งไอภ้ ผู าไปเรียนตอ่
ต่างประเทศคร้งั น้นั น้ีนา ใครมนั วาดข้ึนมาวะ่ สงสัยเขาเหน็ วา่ เป็นบา้ นคณุ ลุงของนาย กเ็ ลยส่ง
มาให้นายละม้งั แตก่ ด็ สู วยดีนะแปลกดีแฝงความน่ากลวั เอาไวด้ ว้ ย เพราะบรรยากาศมนั ดู
อมึ คร่ึมไปหน่อยโคตรน่าสะพรึงกลวั เลยวะ่ ดนู ่าสยองอยา่ งบอกไมถ่ กู " ทาเอาพรี ภทั รทถึงกบั
ให้รูส้ ึกขนหวั ลกุ เกรียวข้ึนมาทนั ที เม่อื เขาจอ้ งมองภาพน้ีนาน ๆ "
จอหน์ เองกถ็ งึ กบั สงสยั วา่ ใครทเี่ ป็นคนวาดภาพน้ี แลว้ ผหู้ ญงิ ในภาพวาดมนั เป็นใครกนั ละ
จอหน์ ถงึ กบั พยายามจอ้ งมองทีภ่ าพคนอยา่ งอดสงสยั ไมไ่ ด้ เพราะผหู้ ญงิ ในภาพวาดน้นั มนั คลา้ ย
ๆ ใครสักคนที่พวกเขาอาจจะรู้จกั ก็ได้ แตก่ น็ ึกไมอ่ อกชื่อของเธอมนั เหมือนกาลงั ตดิ อยทู่ ี่ปากน้ี
เอง..?”
พรี ภทั รเองเขาก็รูส้ ึกดคู ุน้ ๆ ดา้ นหลงั ของผหู้ ญิงคนน้ีเอามาก ๆ เหมือนกนั เขาพยายามนึกแต่
ประตลู ฟิ ทด์ นั เปิ ดออกชะกอ่ นเขาเลยยงั ไม่ไดพ้ ูดในส่ิงท่ีเขาสงสยั ให้จอหน์ ไดร้ ูด้ ว้ ยอีกคนพอ
นึกชื่อของคนที่วาดภาพน้ีออกแลว้ พรี ภทั รทาท่าทางต่นื เตน้ เมอ่ื เขารูแ้ ลว้ วา่ ใครที่วาดภาพน้ี
จนพากนั เดินมาถงึ หน้าห้องพกั กาลงั จะหากุญแจเพือ่ จะเปิ ดประตูห้องของพวกเขาแตย่ งั ไมท่ นั
ไดเ้ ปิ ดเพราะพีรภทั รพดู ข้ึนเบา ๆ เกี่ยวกบั ภาพวาดชะก่อน
"นี่มนั ภาพวาดของกาหลงน้ี ท่ฉี นั เห็นหลอ่ นวาดอยขู่ า้ งสระว่ายน้าวนั แรก ทพี่ วกเราไปถึงบา้ น
สวนคณุ ลุงของนาย จาไดไ้ หมว่ะจอห์น เพราะกาหลงชอบบา้ นหลงั น้นั มาก จนอยากวาดเก็บ
เอาไว้ ฉนั จาไดแ้ ลว้ จอหน์ แตต่ อนน้นั ฉันไม่ไดส้ นใจวา่ หลอ่ นวาดภาพอะไร แค่มองดผู า่ น ๆ
ตากเ็ ท่าน้นั แตม่ นั ถกู ส่งมาไดย้ งั ไงวะ่ วนั น้นั แกเอามนั ไป ..?”
ท้งั สองคนเหมอื นจะรู้กนั ว่าพวกเขากาลงั พูดถงึ เร่ืองอะไรอยตู่ อนน้ีเกี่ยวกบั กาหลง เท่าน้นั
แหละประตูห้องของเขากเ็ ปิ ดออกเอง ตอ่ หนา้ ต่อตาของคนท้งั สอง ท้งั ท่ีไมม่ ใี ครมาเปิ ดใหพ้ วก
เขาดว้ ยซ้า
และคนท่ีพวกเขามองเห็นยืนอยตู่ รงกลางหอ้ ง ของพวกเขาตอนน้ีมนั กค็ ือภูผาน้นั เอง เขากาลงั
ยืนถอื ไมต้ ีกอลฟ์ อยใู่ นมือของเขา จอ้ งมองมาทป่ี ระตทู ีม่ รี ่างของพรี ภทั รกบั จอหน์ ยืนอยู่
ตรงหนา้ ประตหู ้องตอนน้ี
"เฮย้ พีภผู ามนั ออกมาจากหอ้ งเกบ็ ของไดย้ งั ไง นายเหน็ ไหมพมี นั ยืนอยกู่ ลางห้องน้นั ?”
จอหน์ รีบเอ่ยถามพรี ภทั รดว้ ยสีหนา้ แปลกใจ
"และในมือของมนั กาลงั ถอื เออ่ ถอื ไมต้ ีกอลฟ์ ดว้ ย" เสียงพีรภทั รหันมาพูดกบั จอหน์ ทกี่ าลงั ยืน
ตะลงึ อยตู่ อนน้ี
พอภูผาเร่ิมขยบั ตวั ทาเอาท้งั สองคนถึงกบั สะดุง้ ตกใจ มีสีหน้าหวาดกลวั เมอื่ เห็นภผู ายืนถือไม้
ตีกอลฟ์ ทีถ่ กู เกบ็ ไวอ้ ยดู่ า้ นในของห้องพกั ของพวกเขา กาลงั จะกา้ วเดินมาหาพวกเขา ทย่ี นื มอง
ภูผาอยตู่ อนน้ีดว้ ยสายตาหวาดระแวงระวงั ภยั จากภผู า
พีรภทั รกบั จอหน์ ตกใจทป่ี ระตเู ปิ ดออกเองไมพ่ อ ยงั มีภผู าท่ีเดินยา่ งสามขมุ เขา้ มาหาพวกเขา ท่ี
กาลงั เตรียมจะถอยหลงั หนี แถมยงั จอ้ งมองมาทพ่ี วกเขา ไม่ให้คลาดสายตาทาเอาท้งั สองถงึ กบั
พูดไมอ่ อก ไดแ้ ตย่ ืนตวั สั่นเทาเหมือนถกู สะกดเอาไวด้ ว้ ยสายตาคู่น้นั ของภผู าแทบจะขยบั ตวั
ไม่ได้
โดยท่ีพวกเขาคาดไมถ่ ึงมาก่อน วา่ ภูผาจะออกมาจากหอ้ งเก็บของได้ กพ็ วกเขาลอ็ คเอาไวอ้ ยา่ ง
ดีแลว้ น้ี มนั ออกมาไดย้ งั ไงกนั แต่พวกเขาไม่มีเวลาไดห้ าคาตอบ ว่าภูผาออกมาจากห้องน้นั ได้
ยงั ไง
ตอนน้ีภผู ามองมาท่พี วกเขาดว้ ยสายตาน่ากลวั เอามาก ๆ ทาให้พรี ภทั รถึงกบั ใหร้ ูส้ ึกขนลุกข้ึนมา
ทนั ที เพราะสายตาทภี่ ผู ากาลงั มองมาทพี่ วกเขามนั ดแู ปลก ๆ ไปมนั เหมอื นไมใ่ ช่ภูผาคนเดิม
รวมท้งั จอหน์ ดว้ ยอกี คน เขาถงึ กบั รีบถอยหลงั หนีอยา่ งดูลนลาน พร้อมกบั ยื่นมือไปดึงตวั พรี
ภทั รใหถ้ อยตามเขาออกมาให้ห่างประตูหอ้ งดว้ ยกนั และรอ้ งบอกพรี ภทั รเสียงดงั อยา่ ง
หวาดกลวั สุดชีวิต
“พรี ภทั รหนีเร็วสิ น้นั มนั ๆ ไม่ ๆ ใช่ภูผาแลว้ แต่มนั เป็น ๆ ..!” จอห์นพดู ไดแ้ คน่ ้นั
แต่มนั ชา้ ไป เพราะไมต้ ีกอลฟ์ ในมอื ของภผู า มนั ถกู เหวีย่ งมาหาพวกเขาทก่ี าลงั เตรียมจะวง่ิ
หนี แต่ไม่ทนั ไดก้ า้ วขาหรือวง่ิ อยา่ งทีต่ ้งั ใจเอาไว้ ไมต้ กี อลฟ์ ลทถ่ี ูกเหว่ียงมาอยา่ งแรง ก็ลอยมา
โดนท่หี วั ของจอหน์ เขา้ จงั ๆ โดยทเี่ ขาไมม่ ีโอกาสไดห้ ลบหรือว่ิงหนีทนั
"โป๊ ก..โอ๊ย.. โครม !”
เขาถงึ กบั เซลม้ ลงไปทพี่ ้นื ตรงหนา้ ประตหู ้องอยา่ งไม่เป็นทา่ ส่วนพรี ภทั รเขากลวั จนทาอะไรไม่
ถกู อยากจะว่งิ กลบั มาช่วยจอหน์ กไ็ ม่กลา้ ไดแ้ ต่ยนื ร้องเรียกจอหน์ อยตู่ รงหนา้ ลิฟท์ และเอามอื
กดเรียกลิฟทอ์ ยา่ งรวั เร็ว เพอ่ื เร่งลิฟทใ์ ห้ข้นึ มารบั เขา และร้องบอกจอหน์ ให้ลกุ ข้นึ และรีบหนี
ทา่ ทางดูลนลานอยา่ งกลวั ตายสุด ๆ
"จอหน์ ลกุ ข้ึนเร็วสิวะ จะมวั นงั่ ทาเห้ียอะไรอยอู่ กี มนั มานนั่ แลว้ เร็ว"
พีรภทั รพยายามเรียกจอหน์ ท่กี าลงั ยกมือข้นึ จบั ดูท่ีหวั ของเขา เพราะรู้สึกเจ็บตรงทถี่ กู ไมต้ กี อลฟ์
ลอยมาโดน โชคดีทหี่ วั เขาไม่แตก แต่กใ็ หร้ ู้สึกมนึ ๆ เขาต้งั ท่าจะลุกข้ึนวิ่งหนีอกี คร้ัง เมอื่ ไดย้ ิน
เสียงพรี ภทั รเรียกเขาให้ลุก
"จอหน์ ระวงั ไอภ้ ูผามนั จะถึงตวั นายแลว้ ตอนน้ี ฉันไมร่ อนายแลว้ นะ เพราะฉันยงั ไม่อยากตาย
อยา่ งน่าสยดสยองเหมือนกบั นิกรและสารุจน์ นายมาเร็ว ๆสิวะจอหน์ "
พูดจบพรี ภทั รกว็ ิ่งหนีเขา้ ลฟิ ทก์ ดหนีไป โดยไมค่ ดิ ท่ีจะรอจอหน์ อกี แลว้ ตอนน้ี เพราะเขากลวั
ตายน้นั เอง เขารีบกดลิฟทใ์ ห้ปิ ดประตไู ม่สนใจจะรอจอหน์ อกี แลว้ เพราะเหน็ ภูผาเขา้ ถงึ ตวั
จอหน์ แลว้ น้นั เอง
พีรภทั รเรียกทจี่ ะเอาตวั เองใหร้ อดกอ่ น ตอนน้ีเขาไม่สนใจแลว้ ว่าจอหน์ จะเป็นหรือตายอยา่ ง
เห็นแกต่ วั สุด ๆ ต่อให้เขาจะรกั จอหน์ มากแค่ไหน แต่เขากร็ กั ชีวติ ของตวั เองมากกว่า และไม่
สามารถท่จี ะตายแทนจอหน์ หรือใครไดอ้ ยดู่ ี น้ีแหละคอื ตวั ตนของเขาทเี่ พือ่ นทกุ คนรูจ้ กั พรี
ภทั รดี แมแ้ ต่จอหน์ เองก็เพงิ่ จะไดร้ ูซ้ ่ึง กต็ อนเผชิญชะตากรรมเสี่ยงเป็นเส่ียงตายดว้ ยกนั น้ีเอง
มนั ทาให้เขาไดร้ ู้จกั พีรภทั รมากข้ึน แต่มนั คงจะสายไปแลว้ ทีม่ ารู้เอาตอนน้ี
แต่จอหน์ ไม่รู้เลยวา่ ภผู ามาถงึ ตวั เขาต้งั แต่ตอนไหน มารู้ตวั อีกทีก็ตอนที่ภูผากม้ ลงมากระชาก
ตวั เขาข้นึ จากพ้นื อยา่ งกบั ตวั เขามนั ไม่ไดห้ นกั อะไรเลยสกั นิด เขาถงึ กบั รอ้ งเสียงหลง
"เฮย้ ภผู าอยา่ นะ ฉันกลวั แลว้ ปลอ่ ยฉันไปเถอะนะ อยา่ ทาอะไรฉันเลย ฉันขอโทษทเ่ี ลยทา
รา้ ยนาย ฉันขอโทษถงึ ยงั ไงเรากเ็ ป็นเพอื่ นกนั นะภผู า ปลอ่ ยฉนั ไปเถอะนะ ไดโ้ ปรดฉนั กลวั
แลว้ พรี ภทั รช่วยฉนั ดว้ ย พพี นี ายอยไู่ หน อยา่ ปล่อยใหม้ นั ฆา่ ฉันนะพี ช่วยฉันดว้ ยพฮี ่ือ ๆ "
จอหน์ ดิ้นรนใหภ้ ูผาปล่อยตวั เขาลงทพี่ ้ืน และรอ้ งขอความช่วยเหลอื จากพรี ภทั ร แตก่ ็ดจู ะไรเ้ งา
ของพรี ภทั ร เพราะเขาไดว้ งิ่ เขา้ ลฟิ ทก์ ดหนีไปก่อนน่าน้ีแลว้ น้นั เอง โดยไมค่ ดิ จะกลบั มาช่วย
เขาเลย
"ไอค้ นเหน็ แก่ตวั ไอเ้ ลวมึงกลา้ หนีเอาตวั รอดคนเดียวไดย้ งั ไงกนั ไหนนายเคยบอกวา่ รกั ฉนั ไงพี
น้ีหรือคอื สิ่งทคี่ นรักเขาทากนั ไอบ้ า้ พีไอห้ นา้ ตวั เมยี ไอเ้ ลวเอย้ แกมนั ไมใ่ ช่ลกู ผชู้ าย"
จอหน์ ตะโกนด่าพรี ภทั รเสียงดงั อยา่ งโกรธแคน้ พีรภทั ร ท่ีทง้ิ เขาเผชิญชะตากรรมกบั ภูผาเพียง
ลาพงั คนเดียว
( กว่าท่ีเราจะรูว้ า่ ใครท่ีรกั เราจริง ๆ ก็คงตอนน้ีแหละ ตอนทจี่ ะเป็นหรือจะตายน้ีเอง มนั
สามารถพิสูจน์จิตใจของคนทเี่ รารักไดด้ ีทเี ดยี ว)
มนั ทาให้เขาไดเ้ ห็นธาตุแทข้ องคนทเี่ คยบอกวา่ รักเขา แค่ลมปากของเขาเพยี งอยา่ งเดียวหรือเขา
จะยอมท่ีจะตายแทนกนั ได้ อยา่ งท่เี คยบอกว่ารักมากมายแคไ่ หน จอหน์ ถึงกบั รูซ้ ่ึงจิตใจของพรี
ภทั ร ก็เวลาตอ้ งเผชิญกบั ความตายท่กี าลงั รอเขาอยนู่ ้ีเอง
จอหน์ พยายามรอ้ งขอชีวิตของเขาต่อภูผา ท้งั น้าตานองหนา้ แตม่ นั ดจู ะไม่ไดผ้ ล เพราะจริง ๆ
แลว้ ภูผาแทบจะไม่รับรูอ้ ะไรเลย เพราะมนั ไมใ่ ช่ตวั ตนของเขาน้นั เอง แตส่ ิ่งทีค่ วบคุมเขาอยู่
ตอนน้ีต่างหาก ท่เี ป็นคนตดั สินชีวติ ของจอหน์ ไมใ่ ช่ภผู า อยา่ งท่เี ขาเห็น และจอหน์ เริ่มรู้ชะตา
กรรมของเขาแลว้ ตอนน้ี วา่ จะเจอกบั อะไร
ก่อนทีเ่ ขาจะถกู ส่ิงทอ่ี ยใู่ นร่างของภูผาจะทนั ไดฆ้ า่ เขา จอหน์ ก็มองเหน็ ใบหนา้ ของใครคน
หน่ึงมนั ซอ้ นทบั ใบหนา้ ของภผู าอยดู่ ว้ ยกนั
“มนั ๆ คอื ”
เขาถงึ กบั เร่ิมตวั ส่ันเทาอยใู่ นออ้ มแขนของภูผาตอนน้ี ดว้ ยสายตาเบกิ โพลงแสดงอาการ
หวาดกลวั สุดขีด กบั ดวงตาของคนที่อยใู่ นร่างเดียวกนั กบั ภผู า ที่กาลงั กม้ ลงมาจอ้ งมองสบตา
ของเขา ดว้ ยสายตาอาฆาตแคน้ ในตวั เขา และทกุ คนท่ีเคยทาร้ายเธอเอาไว้
ค่อย ๆ ปรากฏชดั ใหจ้ อหน์ ไดเ้ หน็ เขาถงึ กบั เผลอเรียกชื่อใครบางคนออกมาดงั ๆ เมอื่ เขา
เหน็ ใบหนา้ น้ันไดอ้ ยา่ งชดั เจน ใบหนา้ เน่าเฟะ เพราะถกู กรีดหนา้ จนเละจนแทบดไู มอ่ อกวา่ เธอ
เคยเป็นใครมากอ่ น หรือเคยสวยแคไ่ หน กอ่ นที่เธอจะถกู ใครบางคนทาร้ายเธอ จนมีใบหนา้ ที่
ดูน่าเกลยี ดน่ากลวั แบบน้ี และคนทีท่ ามนั ยอ่ มรูด้ ีวา่ พวกเขาจะตอ้ งพบเจอกบั อะไร ทไ่ี ม่ต่างจาก
ท่เี ธอเคยเจอมนั เช่นกนั
และแกม้ อกี ขา้ งหน่ึงกถ็ กู ถลกหนงั ลอกออกไป จนมองเหน็ เน้ือสด ๆ ของเธอมนั หอ้ ยตกลงมา
จนถึงปลายคาง ภาพในความทรงจาเก่า ๆ
เมอื่ ห้าเดือนท่ีผา่ นมา มนั ไดเ้ ขา้ มาหลอกหลอนจอหน์ ในหัวของเขาอยตู่ อนน้ี ภาพที่คนสองคน
กาลงั ทารา้ ยผหู้ ญิงคนหน่ึง เริ่มปรากฏชดั ข้ึนในความทรงจาของเขาที่ พยายามจะลืมมนั แตเ่ ขา
ไม่เคยที่จะลมื มนั ไดเ้ ลยสกั คร้งั มนั เหมอื นเป็นตราปาบท่คี อยหลอกหลอนพวกเขามาตลอดเวลา
ห้าเดือนเตม็ ๆ
จอหน์ หวาดกลวั จนถงึ ขีดสุด สายตาจอ้ งมองใบหนา้ น้นั อยา่ งไมส่ ามารถทจ่ี ะช่วยเหลือตวั เองได้
อีกต่อไป และถงึ ตอนน้ีเองเขารู้แลว้ วา่ เขาไม่รอดแน่ตอ่ ให้ดิ้นรนเพอ่ื ให้รอดสกั แคไ่ หน ก็คง
จะถงึ เวลาของเขาแลว้ สินะ จอหน์ มองกาหลงทอ่ี ยใู่ นร่างของภูผาอยา่ งเจบ็ ปวดไม่ต่างกนั เขา
รอ้ งไหอ้ อกมาดงั ๆ อยา่ งสานึกผิด
เขานึกถงึ พีรภทั รไอค้ นเห็นแก่ตวั เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าพีรภทั รจะเป็นคนแบบน้ีไปได้ แตก่ วา่
เขาจะรู้จกั ตวั ตนทีแ่ มจ้ ริง มนั กไ็ ดส้ ายไปชะแลว้ ตอนน้ี เขาคงกบั ไปแกไ้ ขอะไรไมไ่ ดแ้ ลว้
นอกจากนึกเสียใจและเจ็บปวดกบั ความรักที่เขามใี หก้ บั พีรภทั ร และยอมทาทุกอยา่ งเพอื่ เขามา
ตลอด แตพ่ ีรภทั รกบั ตอบแทนเขาดว้ ยการทง้ิ เขาใหก้ าหลงฆ่าเขา โดยท่ีเขากบั หนีเอาตวั รอดไป
คนเดียวไอส้ ารเลวเอย้ ฉนั ขอใหแ้ กอยา่ ไดต้ ายดีเช่นกนั
"กาหลง..!”
"ฉันขอโทษกาหลง อยา่ ทารา้ ยฉันเลยนะ ทผี่ า่ นมาเราต่างก็รักคนผดิ กาหลงไดโ้ ปรดปลอ่ ย
ฉันไปเถอะนะ ไดโ้ ปรดช่วยไวช้ ีวิตฉนั ดว้ ย กาหลงฉนั ยงั ไมอ่ ยากตาย กาหลงปลอ่ ยฉันไป
เถอะฮ่ือๆ"
จอหน์ กลวั จนร้องไหอ้ อกมาดงั ๆ ยกมือไหว้ ออ้ นวอนขอชีวิต อยา่ งไมค่ ดิ อาย ภาพวนั ท่กี าหลง
รอ้ งขอชีวติ กบั เขา ภาพน้นั มนั ผ่านเขา้ มาในหัวของเขาตอนน้ี มนั ดไู มต่ า่ งจากทเ่ี ขากาลงั รอ้ งขอ
ชีวติ ต่อเธออยตู่ อนน้ีเลย
แตส่ ายตาทกี่ าลงั จอ้ งมองเขาอย่างอาฆาตแคน้ อยตู่ อนน้ี มนั ไมเ่ หลือความเมตตาให้สาหรบั คน
ชว่ั อยา่ งเขาอกี ตอ่ ไปแลว้ ชีวติ กต็ อ้ งแลกดว้ ยชีวติ เช่นกนั มนั ถงึ จะสาสมกบั สิ่งท่เี ขาทากบั เธอ
ให้ตอ้ งจบชวี ติ อยา่ งทุกขท์ รมานมากแคไ่ หน เขาจะตอ้ งไดร้ บั มนั ไมต่ า่ งกนั
"ไมไ่ ดโ้ ปรดอยา่ จบั ฉนั โยนลงไปเลยนะ ฉนั ยงั ไมอ่ ยากตายในสภาพน่าทุเรศแบบน้ีอยา่ ..!”
จบคาพดู สุดทา้ ยของจอหน์ กาหลงในร่างของภผู าก็จบั ร่างของจอหน์ เหวย่ี งเหมือนลูกบอลไป
ที่บนั ไดของคอนโด อยา่ งทเี่ ธอเคยถูกทาร้ายไม่ต่างกนั
โดยท่ีจอห์นไมส่ ามารถช่วยเหลอื ตวั เองไดเ้ ลย เขารอ้ งข้ึนมาสุดเสียงท่มี อี ยา่ งกลวั ตายสุดชีวติ
สายตาเบกิ คา้ ง จอ้ งมองไปทรี่ าวบนั ไดตรงหนา้ ของเขาเป็นคร้งั สุดทา้ ย นึกเหน็ ภาพทก่ี าหลง
กลง้ิ ตกลงไปจากบนั ไดวนั น้นั ภาพเดียวกนั กบั เขาตอนน้ีดว้ ยลมหายใจเฮือกสุดทา้ ย ก่อนจะจบ
ชีวติ ของเขาลงอยา่ งเจบ็ ปวดทุกขท์ รมานน่าอนาถ ไมต่ ่างจากทีเ่ ขาเคยทาร้ายเธอเอาไว้
"ไมค่ ูณอยา่ ฆา่ เขาเลยนะคะ อยา่ ทา..!”
สามเสียงร้องข้นึ เสียงดงั อยา่ งตกใจ พรอ้ มกนั มนั คอื เสียงรอ้ งของจอหน์ ที่ร้องอยา่ งเจ็บปวด เมื่อ
ร่างของเขาลอยไปกระแทกเขา้ กบั ราวบนั ไดดา้ นล่างน้นั
และเสียงรอ้ งของกนั ดารวมท้งั หมวดเกา้ ท่ีกาลงั ตกใจกบั ภาพท่ีไดเ้ ห็นตรงหนา้ พวกเขามาชา้
ไปน้นั เอง ตอนน้ีคงจะช่วยอะไรผูช้ ายคนน้ีไมไ่ ดแ้ ลว้ เพราะเขาถกู โยนลงไปแลว้ ตอ่ หนา้ ตอ่ ตา
ของคนท้งั สอง ทีอ่ ตุ ส่าหร์ ีบว่งิ อยา่ งกระหืดกระหอบข้นึ ลิฟทม์ า เพ่อื จะมาช่วยเขาแต่ยงั ไมท่ นั
ไดท้ าอยา่ งที่คดิ เพราะมนั ไดส้ ายไปแลว้
ท้งั สองคนมองเห็นร่างของจอหน์ ปลวิ ไปกระแทกเขา้ กบั ตวั ของราวบนั ได ทางเดินหนีไฟของ
ตึกน้ีตอ่ หนา้ ตอ่ ตาของพวกเขาท้งั สองคน กล้ิงตกลงไปข้นั แลว้ ข้นั เล่า
อยา่ งน่าหวาดเสียวและน่ากลวั เอามาก ๆ กนั ดาถึงกบั รีบหนั หนา้ หนีภาพน้นั เพราะทนมองเขา
ตกลงไปกระแทกพ้ืนดา้ นล่างต่อไปอีกไม่ไหวแลว้ แขนขาของเธอมนั รู้สึกจะออ่ นแรงไปชะง้นั
เกิดอาการเวียนหัวข้ึนมาทนั ที ท่ีมองเหน็ ภาพของคนทเ่ี ธอต้งั ใจจะมาช่วยเขาลว่ งหล่นลงไป
กระแทกกบั ข้นั บนั ไดถงึ ช้นั ท่หี ้าของตึกน้ี
“ฮื่อ ฉนั กลวั ”
เธอพุ่งตวั เขา้ หาร่างของหมวดเกา้ เอาใบหนา้ ซบที่อกของเขาเอาไวย้ ืนตวั สั่นเทา เพราะความ
หวาดกลวั กบั ส่ิงทเ่ี ธอเห็นมนั อยตู่ อนน้ี และร้องไหอ้ อกมาเบา ๆ เพราะเสียใจทเี่ ธอมาช่วยผชู้ าย
คนน้ีเอาไวไ้ มท่ นั น้นั เอง
ส่วนหมวดเกา้ เขายืนตวั แขง็ ทอ่ื ทาอะไรไมถ่ กู เช่นกนั ทีม่ องเห็นคนตอ้ งตายไปต่อหนา้ ต่อตาเขา
และช่วยอะไรอกี ฝ่ายไมไ่ ดเ้ ลย เขากอดตวั กนั ดาเอาไวใ้ นออ้ มกอดของเขา เพ่ือปลอบขวญั เธอ
และตวั เขาเองในเวลาน้ี เพราะกาลงั ขวญั เสียดว้ ยกนั ท้งั คู่ เพราะไมค่ ิดวา่ จะตอ้ งมาเจออะไร
แบบน้ี
ร่างท่เี พงิ่ จะตกลงไป มนั ไมใ่ ช่ภาพที่น่าดูนกั กนั ดาคงจะกลวั เพราะความสูงของบนั ไดหนีไฟ
จากช้นั ที่พวกเขายนื อยู่ ลงไปถงึ ช้นั ล่างสุดของตึกน้กี ป็ ระมาณสิบช้นั เหน็ จะได้ โอกาสรอด
ชีวติ ของผชู้ ายท่ถี ูกจบั โยนลงไปคงเหลอื แค่ศูนยเ์ ทา่ น้นั มนั ไมต่ ่างอะไรกบั ร่างของคนที่
กระโดดตกึ ฆา่ ตวั ตายยงั ไงยงั ง้นั ดนู ่าสยดสยองเหมอื นจบั ตุ๊กตาตวั หน่ึงท่ีถกู จบั โยนลงไป กบั
ภาพทก่ี นั ดาและหมวดเกา้ เหน็ อยตู่ อนน้ี
เพราะร่างของเขามนั ไดล้ ว่ งลงกระแทกกบั ข้นั บนั ไดไมร่ ูก้ ้ีข้นั ตอ่ ก้ีข้นั กวา่ จะร่วงหล่นลงไปถงึ
ขา้ งล่างน้นั กค็ งแหลกเละแตกหักไปหลายจุดดว้ ยกนั สภาพศพของเขาคงจะไม่น่าดูสักเท่าไร
นกั หรอก หมวดเกา้ คิดอยา่ งน่าอนาถใจ
พอไดส้ ติกลบั มาอกี คร้งั เขาจึงหนั ไปมองดูคนทจ่ี บั ตวั ของผชู้ ายทเ่ี คราะหร์ า้ ยเมือ่ ก้ีโยนลงไป
ท่ีบนั ไดน้นั ตอนน้ีเขาสลบไปแลว้ แปลกจริง เมือ่ ก้ีกย็ งั เหน็ เขาดี ๆ อยเู่ ลย หมวดเกา้ จงึ กม้ ลงบอก
กนั ดา
"คุณ ๆ ดีข้นึ หรือยงั ถา้ ไมเ่ ป็นอะไรแลว้ ขอผมไปดูคนร้ายกอ่ น ไมร่ ูเ้ ขาเป็นอะไรอยดู่ ี ๆ กล็ ม้ ลง
ไปและนอนแน่น่ิงไปเลยดูสิ ท่หี วั ของเขามนั มีผา้ พนั แผลถูกพนั เอาไวด้ ว้ ย ใครทาร้ายเขากนั นะ
เราคงจะตอ้ งควบคมุ ตวั เขาเอาไวก้ ่อน ถงึ ตอนน้ีเขาจะไมไ่ ดส้ ติกเ็ ถอะ เแปลกมากเม่ือก้ีเขายงั ดู
แขง็ แรงดีอยเู่ ลย แถมยงั สามารถจบั ผชู้ ายเคราะห์คนน้นั โยนลงไปได้ มนั ดูจะแปลกคนไปไหม
ท่ีอยู่ ๆ ตอนน้ีเขากบั สลบไม่ไดส้ ตไิ ปแลว้ มนั เกิดอะไรข้ึนกบั เขากนั แน่ เพราะเมอ่ื ก้ีเขายงั ลกุ
ข้ึนมาฆ่าคนอืน่ ไดอ้ ยเู่ ลยน้ีนา"
พูดจบหมวดเกา้ ก็เดินมาดู ภูผาที่นอนสลบอยทู่ ี่พ้ืนหลงั จากทเี่ ขาฆา่ คนอน่ื ดว้ ยมือของเขาไปแลว้
และเอากุญแจใส่ขอ้ มือของเขาเอาไว้ กนั เขาคดิ หนีไปถงึ ตอนน้ีเขาจะไม่รู้สึกตวั กเ็ ถอะ เป็น
อะไรถงึ ไดส้ ลบไปแบบน้ี ทาเอาเขาเริ่มงง ๆ จึงจบั ใบหนา้ ของเขาข้นึ มาดใู กล้ ๆ อยา่ งอดสงสยั
ไม่ไดน้ ้นั เอง
ตอนท่ี 18 ใครกันแน่คือฆาตกร1
หมวดเกา้ พอไดเ้ ห็นใบหนา้ ของภผู า ชดั ๆ เขากจ็ าไดว้ า่ ภผู าเคยช่วยเขาสเกต็ ภาพผหู้ ญงิ ท่ชี ่ือ
กาหลงให้พวกเขา ในวนั ท่ีเขากาลงั สอบปากคาเพอ่ื นของผูต้ ายท่ชี ื่อนิกรกบั สารุจน์น้นั เอง
ถา้ อยา่ งง้นั เขาก็ตอ้ งรูจ้ กั กบั ผูห้ ญิงในภาพสเก็ตช์ ท่ีเขาเป็นคนสเก็ตชใ์ ห้พวกเขาต้งั แตต่ น้
แลว้ นะสิ แลว้ ทาไมวนั น้นั เขาถึงไดแ้ กลง้ ทาเป็นไมร่ ูจ้ กั กบั ผหู้ ญงิ ในภาพ ท่เี ขาเองเป็นคนส
เก็ตชใ์ หก้ นั ดาดว้ ย แปลกจริงเขามเี หตผุ ลอะไรถึงไดห้ ลอกตบตาตารวจทุกคนในห้องสอบสวน
ได้ อยา่ งแนบเนียนมาก ๆ จนตารวจอยา่ งเขา ยงั จบั พิรุธของผชู้ ายคนน้ีไม่ไดเ้ ลย ไม่คิดมากอ่ น
วา่ เขาเองคือคนร้ายทพ่ี วกเขากาลงั ตามหาตวั กนั อยู่
ถา้ วนั น้ีกนั ดาไม่พาเขามาท่ีน้ี พวกเขากค็ งยงั ไม่รู้วา่ จะหาตวั ฆาตกรไดย้ งั ไง และถา้ เขาไมค่ ดิ
ลงมือฆ่าผชู้ ายเคราะห์ร้าย ท่ถี กู เขาจบั โยนลงไปเมือ่ ก้ีน้ี เขาก็คงไม่รู้วา่ คนร้ายอยใู่ กลแ้ คป่ ลาย
จมูกของเขาน้ีเองให้ตายเถอะ เพราะหมวดเกา้ เขา้ ใจว่าภผู าคือคนท่ีวางแผนฆา่ ทุกคนน้ันเอง
หมวดเกา้ จงึ พยายามจะปลกุ เขาใหร้ ูส้ ึกตวั “คณุ ๆ คณุ ตน่ื สิคุณ” เขาเอามือเขยา่ ตวั ภผู าแรง ๆ
เพ่อื ตอ้ งการจะเรียกเขาให้รู้สึกตวั
พร้อมกบั เพงิ่ นึกข้นึ ได้ เขาจงึ ปลอ่ ยมือจากตวั ของภผู าที่ยงั คงไมร่ ู้สึกตวั อยตู่ อนน้ี และรีบหยิบ
มือถือข้ึนมากดโทรออกหาจ่าสมปอง
“ฮาโหลจา่ สมปอง”
“ฮาโหลครบั หมวดเกา้ มีอะไรหรือเปลา่ ครับถงึ โทรหาพวกผม..?” จา่ สมปองเอ่ยถามเขามาตาม
สาย
“เปลา่ ครับ ผมแค่จะโทรมาถามว่าพวกคณุ มาถงึ ที่เกิดเหตหุ รือยงั ครบั ..? “หมวดเกา้ พดู กบั จ่า
สมปอง
“อ๋อกาลงั จะถงึ ทีเ่ กิดเหตุแลว้ ครับหมวดเกา้ กาลงั จะเล้ยี วเขา้ ไปพอดคี รับ วา่ แต่มนั ไดเ้ กิด
อะไรข้นึ หรือครับ เห็นมคี นโทรเขา้ มาแจง้ ว่ามีคนตกตึกสิบกวา่ ช้นั มาจากบนั ไดหนีไฟท่อี ยดู่ า้ น
นอกตวั อาคารท่ีพกั ..?”
จ่าสมปองถามอยา่ งอดสงสยั ไม่ได้ เพราะมคี นโทรแจง้ ว่ามีคนตกตกึ ลงมาจากบนั ไดหนีไฟ
พอเขาจดรายละเอียดถงึ ไดร้ ู้วา่ มนั อยทู่ ีเ่ ดียวกนั กบั ทพ่ี วกเขาไดร้ บั คาส่งั จากหมวดเกา้ ให้มาที่น้ี
บนถนนสุขมุ วทิ ในซอยเล็ก ๆ แห่งหน่ึงใกล้ ๆ กบั รถไฟฟ้า แถวถนนเพลนิ จติ น้ีเอง หมวดเกา้
ทายงั กบั เขาจะรูอ้ ยแู่ ลว้ วา่ กาลงั จะเกิดอะไรข้นึ ทน่ี ้ีอยา่ งน้นั ละ
“ผมเองก็ไมร่ ู้จะพดู ยงั ไงเหมอื นกนั ครับจ่าสมปองพอดี คณุ กนั ดาเขาพาผมมาท่นี ้ี เด๋ียวคณุ
มาถึงกจ็ ะรูเ้ องแหละครับ ถา้ คณุ มาถงึ รบกวนช่วยใหใ้ ครข้นึ มาหาผมทีห่ อ้ งของผเู้ สียชีวิตดว้ ยนะ
ครับ เราคงจะตอ้ งทางานกนั ยนั ดึกละวนั น้ี เพราะตอนน้ีผมไดต้ วั คนรา้ ยท่ีฆา่ เขาแลว้ ดว้ ย เรา
มาทนั เหน็ ตอนท่เี ขากาลงั จะโยนผูช้ ายเคราะหค์ นน้นั ลงไปพอดี แตช่ ่วยเขาเอาไวไ้ ม่ทนั ตอนน้ี
เขากาลงั สลบไม่ไดส้ ตอิ ยู่ มาเร็ว ๆ นะครบั จ่าสมปอง ผมจะรออยบู่ นตึกน้ีท่ชี ้นั สิบห้อง
เลขที่10/9 ” หมวดเกา้ บอกกบั จ่าสมปอง
"ครบั หมวด ผมจะรีบข้นึ ไปหาคุณ ตอนน้ีเราถึงทเ่ี กิดเหตุแลว้ ครับ มไี ทยมุงอยเู่ ต็มดา้ นล่างน้ี
เลยพวกหน่วยกภู้ ยั กม็ าถึงแลว้ ดว้ ย พวกเขามาเร็วกวา่ พวกเราอีกครับ คงไดร้ ับแจง้ ก่อนพวก
เรา"จา่ สมปองรายงานเขา
"ดีมากจา่ ถา้ คุณเจอคุณกอ้ นก็ช่วยบอกเขาดว้ ย วา่ เพอื่ นสาวของเขาอยกู่ บั ผมตอนน้ี"เขาพดู กบั
จา่ สมปอง
"ไดค้ รบั หมวด ถา้ ผมเจอเขานะครับ จะบอกเขาให"้ จา่ สมปองรีบบอกเขา
"โอเคครบั จ่าง้นั แคน่ ้ีก่อนนะ ผมจะตอ้ งปลุกคนร้ายให้รูส้ ึกตวั กอ่ น จะไดส้ อบปากคาเขาไดช้ ะ
ที วา่ มนั ไดเ้ กิดอะไรข้นึ เขาถึงไดฆ้ า่ ผูช้ ายคนน้ีอยา่ งโหดเห้ียมแบบน้ี คนนะไมใ่ ช่ผกั ปลาจะได้
ฆา่ กนั ไดง้ า่ ย ๆ แบบน้ี"หมวดเกา้ บอกกบั จา่ สมปอ
"น้นั สิครับหมวดเกา้ ทาไมเขาจะตอ้ งฆ่า มีแรงจงุ ใจอะไร ผมเองกอ็ ยากจะรู้เหมอื นกนั คิดแลว้
ก็กลวั ใจคนสมยั น้ี เขาช่างฆ่ากนั ไดง้ า่ ยดายชะเหลอื เกิน แค่มองหนา้ กห็ าเร่ืองฆา่ กนั แลว้ ส่วน
รายน้ีมเี ร่ืองอะไรกนั ถงึ ตอ้ งฆา่ กนั อยา่ งโหดเห้ียมถงึ ข้นั เอาชีวติ กนั สังคมเราทุกวนั น้ีมนั เริ่มจะ
น่ากลวั ข้ึนทุกวนั เห็นแลว้ ตารวจอยา่ งเราคงตอ้ งเหนื่อยต่อไป..?”
จ่าสมปองเองก็อยากจะรูไ้ ม่ต่างจากหมวดเกา้ ท้งั สองคิด และคงจะตอ้ งรอใหค้ นร้ายบอกพวก
เขาเอง ว่าทาไมถึงตอ้ งฆ่าทายงั กบั โกรธแคน้ กนั มานานอยา่ งง้นั แหละ
"มนั จะตอ้ งมเี หตุผล ในการที่คนสักคนจะฆา่ ใคร ถงึ ข้นั เอาชีวติ มนั จะตอ้ งมีสาเหตุ เพียงแต่เรา
จะตอ้ งรอใหเ้ ขาพูดมนั ออกมา ถา้ ฆ่าอยา่ งไรเ้ หตผุ ลกค็ งจะเป็นไอพ้ วกโรคจิตทีช่ อบเห็นเหยอ่ื
ของเขาตอ้ งตายอยา่ งสยดสยอง โดยไมจ่ าเป็นตอ้ งหาเหตผุ ลในการฆ่าสาหรับคนท่ตี กเป็นเหย่ือ
ของคนพวกน้ี กถ็ ือวา่ พวกเขาดวงซวยไป"
หมวดเกา้ คดิ ตามที่เขาทาคดีมากม็ าก และเจอคดีแปลก ๆ มาก็เยอะ บางคร้ังก็หาเหตผุ ลจาก
ฆาตกรพวกน้ีไม่ไดเ้ หมอื นกนั แมแ้ ตค่ นท่ฆี ่าคนอื่นก็ยงั ให้คาตอบไม่ไดเ้ ลย แลว้ ตารวจอยา่ ง
พวกเขาจะไปเอาเหตผุ ลทวี่ า่ มาจากไหนกนั
"นอกเสียจากจะโทษเรื่องของเวรกรรม ของผคู้ นท่ีเคราะห์ร้ายที่ถูกฆาตกรพวกน้ีฆ่าเขา ถา้ คดิ
ในทางศาสนาพทุ ธ หรือกฎแห่งกรรมเทา่ ทเ่ี ขาเคยไดฟ้ ังมา ทากรรมอะไรเอาไวก้ บั ใครเขากก็ บั
มาทวงลืมในชาติน้ีเช่นกนั ถา้ มนั จะพอทาให้สบายใจไดบ้ า้ ง ถา้ คิดในทางมองโลกในแงบ่ วก
หรือแบบปลง ๆ แบบกรรมใครกรรมมนั กรรมของใครคนน้นั ก็รบั ไป"
หมวดเกา้ คิดไม่รู้จะพดู คาไหนแลว้ ตอนน้ี เพราะตารวจอยา่ งพวกเขากไ็ มใ่ ช่พระเจา้ ทจี่ ะได้
ร่วงรู้ถึงความคดิ ของพวกฆาตกรไดน้ ้นั เอง ว่าทาไมถงึ อยากจะฆ่า
"น้นั สิครบั หมวดมนั ก็พูดยาก ง้นั เดี๋ยวผมจะรีบจดั การถ่ายรูป เพ่อื เก็บหลกั ฐานขา้ งล่างน้ีให้
เสร็จ แลว้ จะรีบข้นึ ไปเจอหมวดละกนั ครบั "จา่ สมปองบอกเขาพร้อมกบั กดตดั สายไป
ส่วนหมวดเกา้ หลงั จากจา่ สมปองไดว้ างสายเขาไปแลว้ ชายหนุ่มจงึ หนั ไปมองดูกนั ดาที่
ตอนน้ีเธอดมู สี ีหน้าไมค่ ่อยจะดีเลย คงยงั ไม่หายตกใจหรือหายกลวั กบั เหตกุ ารณท์ เ่ี พง่ิ เกิดข้ึน
น้นั เอง
เขาจึงยงั ไม่ไดห้ ันกลบั ไปสนใจคนร้ายทเ่ี ขาคิดวา่ คงจะยงั ไม่พ้ืนง่าย ๆ และอีกอยา่ งเขาไดใ้ ส่
กุญแจมอื เอาไวแ้ ลว้ คงจะหนีไปไหนไม่ได้ เพราะเมื่อก้ีเขาก็ปลกุ อยนู่ าน แต่กย็ งั นอนแน่นิ่งอยู่
เหมือนเดิม เขาจงึ หนั มาใหค้ วามสนใจกนั ดากอ่ น เพราะเห็นเธอเอาแตน่ งั่ กอดเขา่ อยเู่ หมอื น
กาลงั กลวั ไมห่ ายกาลงั เสียขวญั น้นั เอง
“เป็นไงบา้ งคณุ พอจะไหวไหม ผมดูสีหน้าคุณมนั ซีดมากเลยนะ..?”
เขาเดินมาหากนั ดาท่ีกาลงั นงั่ เอาหลงั พงิ กบั กาแพงหอ้ งอยดู่ ว้ ยใบหนา้ ซีด ๆ เหมือนกระดาษ
กลวั ว่าหญิงสาวจะเป็นลมไปอีก
“ไหวแต่ตอนน้ีฉนั รูส้ ึกไม่คอ่ ยดี และใจเตน้ แรงอยเู่ ลยคุณ มนั น่ากลวั ฉันไมเ่ คยตอ้ งมาเห็นคน
ตอ้ งตายไปต่อหนา้ ตอ่ ตาแบบน้ีมากอ่ น นอกจากในฝันของฉนั แต่น้ีมนั ของจริงสด ๆ ร้อน ๆ
เลยคณุ คิดว่าไม่ใหฉ้ นั แทบซ๊อกกใ็ หม้ นั รูไ้ ปสิ”
กนั ดาบอกเขาพรอ้ มกบั หายใจเขา้ แรง ๆ ไม่กลา้ ท่จี ะเงยหนา้ ข้ึนมองไปตรงบนั ไดหนีไฟน้นั เลย
เพราะภาพของผูช้ ายคนน้นั มนั ยงั คงตดิ ตาและอยใู่ นหัวของเธออยเู่ ลย ทาเอาหมวดเกา้ ใหร้ ู้สึก
เห็นใจเธออยเู่ หมอื นกนั ท่ีตอ้ งมาเจอกบั เหตกุ ารณ์ทนี่ ่าสะเทอื นขวญั แบบน้ีเขา้ ในวนั น้ี
“ถา้ ไม่ไหว คุณจะกลบั ไปพกั กอ่ นไหม..?”
เขาถามเธออยา่ งห่วงใย เพราะเหน็ เธอมีสีหนา้ ซีดเชียวเอามาก ๆ เป็นคร้ังแรกทเ่ี ขายอมพดู ดี
ๆ กบั เธอ แบบไมก่ วนประสาทของเธอก็ว่าได้
“ไมเ่ อาหรอกฉนั กลบั ไปก็ไม่กลา้ จะพกั อยดู่ ี ใครมนั จะกลา้ หลบั ตาลง คงไดเ้ หน็ แตไ่ อภ้ าพน่า
กลวั เมอื่ ก้ีน้ีตลอดเวลาทหี่ ลบั ตานะสิคุณ ฉันขออยทู่ นี่ ้ีแหละ อยา่ งนอ้ ยฉนั กม็ คี ณุ และคนอืน่ ๆ
อยเู่ ป็นเพอื่ น ดีกวา่ กลบั ไปอยใู่ นหอ้ งพกั คนเดียว เพราะกอ้ นก็คงจะมาช่วยทกุ คนทน่ี ้ีเหมือนกนั
เด๋ียวฉันรอกลบั พรอ้ มกอ้ นดีกวา่ ไม่อยากจะกลบั ไปอยใู่ นห้องพกั คนเดียว น้ีกใ็ กลจ้ ะส่ีโมงแลว้
ดว้ ยอีกไมก่ ้ีชวั่ โมงกจ็ ะมืดแลว้ ฉันมนั เป็นโรคกลวั ผนี ะไม่ชอบอยคู่ นเดียว”
เธอบอกเขาตามตรง และใหร้ ูส้ ึกขนลกุ ข้นึ มาเชียวตอนน้ี เมอ่ื หันมองไปรอบ ๆ บริเวณห้อง
และรอบ ๆ ตวั เธอ แต่ตอนน้ีเธอไม่เห็นร่างของภูผาทนี่ อนอยทู่ พี่ ้ืนเมื่อก้ีน้ีแลว้ เขาไดห้ ายตวั ไป
ต้งั แตต่ อนไหนไมร่ ู้ เพราะกนั ดามวั แตก่ ลวั ก็เลยไมไ่ ดห้ นั ไปมองตรงทเ่ี ขานอนสลบอยู่ พอเงย
หนา้ ข้ึนมองอีกทไี ม่มีร่างของเขาแลว้ ตอนน้ี
“คณุ ๆๆ เขาหายไหนแลว้ คนท่ฆี ่าผูช้ ายคนน้นั เขาไม่อยตู่ รวน้ีแลว้ คุณ”กนั ดารีบบอกหมวดเกา้
“อา้ วหายไปแลว้ จริงดว้ ย แยล่ ะเขาหายไปไดย้ งั ไง ผมสวมกญุ แจท่มี อื ของเขาไวแ้ ลว้ น่ีคณุ บา้
เอย่ ”หมวดเกา้ ถึงกบั หัวเสีย ท่ีเขาปล่อยใหค้ นรา้ ยหนีไปได้ เขาพลาดอยา่ งไมน่ ่าใหอ้ ภยั
“ถา้ คณุ สวมกุญแจมือให้เขาแลว้ เขาจะไขกุญแจมอื ออกเองได้ แสดงวา่ เขาตอ้ งเกง่ มาก ท่ี
หลอกพวกเราไดส้ าเร็จ”กนั ดาตามทห่ี มวดเกา้ บอกเธอ
“ ผูช้ ายคนน่ีตอ้ งไมธ่ รรมดาแลว้ ละคณุ อนั ตรายกวา่ ที่เราคิดเอาไว้ ไมร่ ูว้ า่ เขาจะไปฆา่ ใครอีก
หรือเปลา่ ตอ้ งหาตวั เขาให้เจอ กอ่ นทจี่ ะมใี ครตอ้ งตายอีก”
กนั ดาถงึ กบั มสี ีหนา้ ประหลาดใจและอดท่ีจะสงสัยไมไ่ ด้ เธอจอ้ งมองไปที่พ้นื ตรงทกี่ ่อนน่าน้ี
เธอยงั มองเห็นร่างของผชู้ ายคนน้นั นอนอยเู่ ลย แตต่ อนน้ีไมม่ ีแมแ้ ต่เงาของเขาอยตู่ รงน้นั และ
เขาลุกเดินออกไปตอนไหน ทาไมเธอกบั หมวดเกา้ ถงึ ไมเ่ ห็นและไมไ่ ดย้ นิ เสียงเขาตอนทเี่ ขา
ข้นึ แปลกจริง ๆ กนั ดาคิดและมองไปทางดา้ นหลงั ของหมวดเกา้ ทาเอาเขาถงึ กบั อดสงสยั ไม่ได้
วา่ กนั ดากาลงั มองอะไรอยถู่ งึ ไดม้ ที า่ ทางดูแปลก ๆ
“ไมม่ ีร่องรอยของเขาทิ้งเอาไว้ ใหต้ ามตวั เขาไดเ้ ลย”หมวดเกา้ สบถ
วา่ คนรา้ ยทีถ่ ูกเขาใส่กุญแจมือเอาไวไ้ ดห้ ายตวั ไป โดยที่เขาไมร่ ู้มนั เป็นไปไดย้ งั ไงกนั ก็เมอ่ื ก้ี
เขาเพ่ิงจะเหน็ ผูช้ ายคนน้นั ยงั นอนสลบอยทู่ ี่พ้นื อยเู่ ลยน้ีนา ตรงทเี่ ขาลม้ ลงไปน้ีเองมนั ไมไ่ ดไ้ กล
จากตรงทเี่ ขากบั กนั ดานงั่ คยุ กนั อยเู่ ลยสกั นิด แต่เขากบั ไมไ่ ดย้ นิ เสียงของผูช้ ายคนน้นั ตอนเขา
ขยบั ต่ืนหรือลกุ ข้นึ เดินออกไป
" เฮย้ ..!มนั เป็นไปไดย้ งั ไงท่ผี ูช้ ายคนน้นั จะหนีไปได้ โดยท่ีเขาไม่รูต้ วั เลย แลว้ เขาหายตวั ไป
ไดย้ งั ไงกนั ก็เหน็ ๆ กนั อยวู่ ่าเขายงั นอนสลบอยเู่ ลย แคไ่ ม่ถึงนาทีทีห่ มวดเกา้ หนั มาดูกนั ดา
เทา่ น้นั ..?”
“คณุ ถกู เขาหลอก เขาอาจแคแ่ กลง้ สลบเพ่ือ ตบตาคณุ ให้หลงกลเขา พอสบโอกาสคณุ กบั ฉัน
เผลอ เขาก็รีบหนีไป “กนั ดาออกความคดิ เห็น
“ใช่ผมโงเ่ อง ไม่ทนั ความคิดของเขา บา้ เอย่ ไมน่ ่าเลย”หมวดเกา้ พน้ ดา่ ตวั เอง
หมวดเกา้ ก็รีบลกุ ข้นึ ว่งิ ไปดูดา้ นนอก และทางเดินทุกจดุ ทคี่ ิดว่าจะเจอผูช้ ายคนน้นั ว่าเขาจะ
หลบหนีออกไปได้ และรีบโทรแจง้ จา่ สมปองและตารวจทกุ นายใหด้ ูดา้ นล่างของตกึ น้ีดว้ ย เผ่อื
คนรา้ ยจะแอบออกไปทางใดทางหน่ึง หมวดเกา้ วงิ่ กลบั ข้นึ มาหากนั ดาทก่ี าลงั ยนื รอเขาอยู่
ดว้ ยทา่ ทางแปลกใจไมห่ ายทไี่ ม่ต่างจากเขาตอนน้ี เลยอยา่ งเหน่ือยหอบเพราะวิ่งใหว้ ุน่ ไปทว่ั เพอื่
ตามหาตวั คนร้าย
แต่กไ็ ม่เจอใครเลยขา้ งบนและตามทางเดิน เขาไม่น่าจะหลบหนีไปไดเ้ ร็วขนาดน้ี แคเ่ วลาไมถ่ ึง
สองนาทที ีเ่ ขาเผลอ ต่อใหเ้ ขามีปี กบินไดก้ เ็ ถอะ อยา่ งนอ้ ยกต็ อ้ งใชเ้ วลามากกวา่ น้นั ถงึ จะหนี
ออกไปจากตกึ น้ีได้ เพราะช้นั ทีพ่ วกเขาอยมู่ นั ช้นั สิบกว่าจะลงไปจากตึกน้ีได้ ก็ตอ้ งใชเ้ วลา
เกือบสิบนาทลี ะน่า
นอกเสียจากเขาจะลอ่ งหนไดเ้ ทา่ น้นั ให้ตายสิชายหนุ่มนึกโมโหใหต้ วั เองทเี่ ผลอปลอ่ ยให้
คนร้ายแอบหนีไปไดอ้ ยา่ งไมน่ ่าใหอ้ ภยั ที่เขาทางานพลาดในคร้ังน้ีอตุ ส่าห์ไดต้ วั คนรา้ ยแลว้
เชียว
"บา้ เอย้ ..! “
หมวดเกา้ ด่าตวั เองเสียงดงั ต่อหนา้ กนั ดา ทกี่ าลงั มองเขาอยา่ งเขา้ ใจความรู้สึกของเขาตอนน้ีดี
เขารีบโทรหาจา่ สมปองอกี คร้ัง
" เจอตวั คนร้ายไหมครบั จ่า ทางผมไมเ่ จอแมแ้ ตเ่ งาของเขาเลย บา้ จริงผมไมน่ ่าพลาดไดข้ นาดน้ี
หลงคดิ วา่ เขากาลงั สลบอยแู่ ท้ ๆ เลยผมมวั ชะลา้ ใจเกินไปเขาเลยหนีไปได"้ หมวดเกา้ คน้ ด่า
ตวั เองที่พลาด
"ไมเ่ จออะไรเลยครบั หมวดเกา้ มนั ทายงั กะมนั หายตวั ไดก้ ็ไมป่ าน มนั แปลกนะครับหมวดเกา้
พวกผมคน้ หากนั จนทว่ั ตกึ และทว่ั บริเวณใกล้ ๆ ท่คี ดิ ว่าคนร้ายจะสามารถหลบหนีออกไปจาก
ตกึ น้ีได้ แต่ก็ไมเ่ จออะไรเลยถาม คนแถวน้ีกไ็ มม่ ใี ครเหน็ ผชู้ ายทีม่ ลี กั ษณะตามท่หี มวดเกา้ บอก
เลยสกั คนครบั แลว้ จะเอายงั ไงกนั ตอ่ ดีครับหมวดเกา้ ..?” จ่าสมปองถามเขามาตามสาย
"เด๋ียวจา่ โทรแจง้ คนของเราทกุ หน่วยใหต้ รวจรถทกุ คนั ทีจ่ ะวง่ิ ออกไปจากบริเวณน้ี ทีใ่ กล้
เพยี งดว้ ยนะครับ และคนทผ่ี ่านไปมาดว้ ยนะดูวา่ ใครท่ีน่าสงสัย ใหค้ วบคมุ ตวั เอาไวก้ อ่ น ผมวา่
เขาคงจะไปไดไ้ มไ่ กลนกั หรอก เด๋ียวผมจะลงไปดา้ นล่างตอนน้ีขอผมตรวจดใู นห้องผูต้ ายกอ่ น
แลว้ จะลงไปเจอทกุ คนตามน้ีนะครบั จ่าสมปอง"
หมวดเกา้ รีบกดตดั สายจากคนของเขาอยา่ งรอ้ นรน เพราะจะตอ้ งรีบตามหาตวั คนร้ายรายน้ีให้
เจอโดยเร็ว กอ่ นทีเ่ ขาจะคดิ ไปทารา้ ยใครอกี
ส่วนพีรภทั รเขาหนีลงมาจนถงึ ลานจอดรถ และวิ่งไปหารถของเขาและกดเปิ ดประตรู ถมดุ ตวั
เขา้ ไปนง่ั ในรถ เตรียมจะขบั รถหนีออกไปจากตกึ น้ีอยา่ งลนลาน
เพราะตอนน้ีเขารูแ้ ลว้ ว่าจอหน์ คงจะไมร่ อด ตอนท่เี ขาวิ่งออกจากลิฟทต์ รงมาทล่ี านจอดรถ
เขาทนั ไดม้ องเห็นร่างของจอหน์ ตกลงมากระแทกพ้นื พอดี เขาหวาดกลวั จนไมก่ ลา้ จะหันหนา้
กลบั ไปมองดูท่รี ่างหรือศพของจอหน์ เพราะเขาคงจะทนรบั มนั ไม่ไดก้ บั สภาพทน่ี ่าสยดสยอง
ของจอหน์
จงึ ไดแ้ ตห่ นีเขา้ มานงั่ ตวั สั่นเทาอยา่ งกลวั ตายอยใู่ นรถของเขาตอนน้ี โดยทเ่ี ขาไม่ไดร้ ูเ้ ลยว่า
ในรถของเขามีวญิ ญาณของกาหลงกาลงั นงั่ อยเู่ บาะหนา้ ขา้ ง ๆ ตวั ของเขาในรถดว้ ยตอนน้ี
หลงั จากไดย้ ินเสียงผคู้ นพากนั แตกต่ืนท่อี ยดู่ ี ๆ ก็ไมร่ ู้วา่ ใครร่วงหลน่ ลงมา จากช้นั ไหนของ
ตกึ ที่พวกเขาพกั อยู่ และผูค้ นท่เี ดินผา่ นไปมาตลอดเวลาทีต่ อนน้ีไดม้ ีศพคนตาย ไม่รู้ร่วงลงมา
กระแทกพ้นื ไดย้ งั ไงกนั และสภาพศพแทบจะดไู มไ่ ดแ้ ขนขาหักดไู มเ่ ป็นรูปร่างเอาชะเลยตอนน้ี
ใบหนา้ แตกยบั สมองเละตามลาตวั เขียวซ้า กระดกู แขนขาตามลาตวั ของผเู้ สียชีวติ ผิดรูปบิด
เบ้ียวหยิกงอ เลือดแดงฉานเต็มตวั และกระจา่ ยเป็นวงกวา้ งรอบ ๆ ร่างของผตู้ าย ใบหนา้ ของเขา
แทบดไู ม่ออกวา่ ผตู้ ายเป็นใคร เพราะมนั ยบั เยินไปท้งั ใบหนา้ บดู เบ้ยี วผิดรูปดไู มใ่ ช่ใบหนา้ ของ
คน แต่มนั ไดก้ ลายเป็นใบหนา้ ท่ีดูสยดสยองเหมือนผีร้ายในหนงั ผีชะมากกวา่
สภาพศพดสู ยดสยองจน แมแ้ ต่พวกไทยมงุ ท่ชี อบอยากรูอ้ ยากเหน็ เรื่องของชวนบา้ น
ท้งั หลาย ยงั แทบไม่กลา้ จะมองดทู รี่ ่างของผเู้ สียชีวติ ถา้ คนน้นั จิตใจไม่เขม้ แข็งพออาจจะซอ็ ก
ตายเอาได้ ถา้ เป็นคนที่ขวญั อ่อนหรือจิตออ่ น
ส่วนพีรภทั รเขานง่ั รอ้ งไหอ้ ยา่ งรูส้ ึกหวาดกลวั และเสียขวญั บวกกบั เสียใจทจ่ี อหน์ ไดท้ งิ้ เขา
ไปแลว้ ตอนน้ี เขาไม่เหลือใครท่จี ะเป็นทพ่ี ่งึ ของเขาไดอ้ ีกแลว้ ในเวลาน้ี
ถา้ เขาใจกลา้ พอสักนิดและยอมกบั ไปช่วยจอหน์ จอหน์ กค็ งจะไม่ตอ้ งมาตายแบบน้ี มาคิด
ไดเ้ อาตอนน้ีมนั ก็สายไปชะแลว้ พีรภทั รรอ้ งไหเ้ สียใจอยคู่ นเดยี วอยา่ งเอาเป็นเอาตาย เพราะเขา
ไม่รูว้ า่ จะไปหาใครแลว้ ตอนน้ี เพราะเรื่องทเ่ี ขากาลงั เจอเอาไปเลา่ ใหใ้ ครฟังจะมใี ครยอมเชื่อเขา
จะหาวา่ เขาบา้ นะสิ
คุณพอ่ คณุ แมข่ องเขากไ็ ปเมืองนอกยงั ไม่กลบั มา ส่วนภูผาเขาก็ไปหาไมไ่ ดแ้ ลว้ เพราะตอนน้ี
ภผู าคอื คนท่ีเขากลวั มากที่สุดในเวลาน้ี จอยเขาก็ไมก่ ลา้ ท่จี ะไปหาเธอนิกรสารุจนก์ จ็ ากไป
หมดแลว้ ตอนน้ี คงจะเหลอื เขาแค่คนเดียวเท่าน้นั
"จอหน์ เราขอโทษเราขอโทษ นายอยา่ โกรธเราเลยนะ ทีเ่ ราทิง้ นายเม่อื ก้ี เพราะเรากลวั เกินไป
จอหน์ ฉนั คดิ ถงึ นายฮื่อ ๆ ไม่มนี ายเราจะทายงั ไงต่อไป ตอนน้ีฉันไม่เหลอื ใครแลว้ จริง ๆ "
พีรภทั รรอ้ งไหจ้ นตาบวมซ้าแดงก่า พร้อมกบั เอาใบหนา้ ซบกบั พวงมาลยั รถของเขา เหมอื น
คนใกลบ้ า้ เขา้ ทกุ ที รอ้ งไหอ้ ยา่ งบา้ คลง่ั อยคู่ นเดียวในรถของเขา เพราะอบั จนหนทางท่ีจะไป
เมื่อไม่มีจอหน์ ไมม่ ภี ูผาไม่มีนิกรและสารุจน์ เขาก็แทบไมเ่ หลือใครเลยจริง ๆ
ทกุ คนทเ่ี ขากาลงั นึกถึงตอนน้ี กม็ านงั่ อยใู่ นรถกบั เขาหมดโดยทเ่ี ขามองไม่เหน็ พวกเขา ทุก
คนตา่ งกไ็ ดแ้ ตม่ องเขาอยา่ งผิดหวงั ทีเ่ ขาทง้ิ ทกุ คน ใหต้ อ้ งเผชิญกบั ความตายอยา่ งโดดเดี่ยวท้งั ท่ี
พวกเขาไม่ไดร้ ู้เรื่องอะไรดว้ ยเลย กบั สิ่งทพี่ รี ภทั รและจอหน์ ทา แต่เพราะถูกบงั คบั ใหต้ อ้ ง
โกหกเพอื่ ช่วยใหท้ ้งั สองคนรอดจากการถกู ตารวจสอบ เมือ่ ห้าเดือนทผ่ี า่ นมาน้นั เอง
ถา้ ไมท่ าจอหน์ ก็จะเอาเงินที่พวกเขายืมมาลงทุนเปิดคลินิกกลบั ไปหมด ซ่ึงมนั เป็นเงนิ ไม่ใช่
นอ้ ย ๆ เลย นิกรกบั สารุจน์ยงั ไม่มีเงินมากพอทจ่ี ะหามาคืนจอหน์ ได้
จงึ ตอ้ งแลกกบั การตอ้ งโกหกตารวจซ่ึงจริง ๆ นิกรกบั สารุจน์กไ็ ม่รูห้ รอก ว่ากาหลงหายไหน
และไมไ่ ดร้ ูว้ า่ ใครทาร้ายเธอดว้ ยซ้า
เพราะพวกเขากลบั มาหลงั จากทีภ่ ูผากบั จอยไดก้ ลบั มาแลว้ น้นั เอง พวกเขารูแ้ คว่ ่าพรี ภทั รกบั
จอหน์ อยกู่ บั กาหลงเป็นคนสุดทา้ ย
จงึ ยอมช่วยเป็นพยานบอกกบั ตารวจว่าท้งั สองคนนง่ั รถกลบั มาทีก่ รุงเทพ พรอ้ มกบั พวกเขา
ในเยน็ วนั น้นั และบอกวา่ กาหลงไดก้ ลบั กรุงเทพไปกอ่ นน่าพวกเขาแลว้ แต่เธอไมไ่ ดบ้ อกว่าจะ
ไปไหนต่อ พวกเขาจงึ ไมร่ ูว้ ่าเธอไดห้ ายตวั ไป ในวนั น้นั ตามทีพ่ รี ภทั รกบั จอหน์ บอกให้พวกเขา
พดู กเ็ ท่าน้นั
มนั จงึ ทาใหต้ ารวจไมม่ พี ยานหลกั ฐานทจ่ี ะเอาผดิ คนท้งั สองได้ เพราะไมม่ ีศพของหญงิ สาวท่ี
หายตวั ไปอยา่ งลึกลบั มายนื ยนั เพ่ือเอาผดิ พวกเขาไดบ้ วกกบั ท้งั สองมีพยานรู้เห็น วา่ พวกเขาอยู่
ท่ีไหนตอนที่เธอหายตวั ไปน้นั เอง
"ท้งั สองคนอาจจะหนีกฎหมายรอดมาไดห้ ลายเดอื น แต่ก็ไม่สามารถหนีกรรมท่ีพวกเขาทา
เอาไวไ้ ดอ้ ยดู่ ี เมื่อสิ่งทพี่ วกเขาทาเอาไว้ ไดถ้ กู ปลดปล่อยออกมาได้ มนั ไดก้ ลบั มาทวงแคน้
ของมนั ที่มีต่อทกุ คนในเวลาน้ี
พวกเขาจึงตอ้ งรบั ผลกรรมท่ีช่วยกนั โกหก วา่ พีรภทั รและจอหน์ อยกู่ บั พวกเขาท้งั สองคน ใน
วนั ทก่ี าหลงหายตวั ไปน้นั เอง
การช่วยใหพ้ ีรภทั รกบั จอหน์ รอดมอื กฎหมายมาได้ แตพ่ วกเขาท้งั สองคนตอ้ งมาตายอยา่ ง
น่าสยดสยองแบบเดียวกนั กบั จอหน์ ตอนน้ี เพราะพีรภทั รคนเดียวนิกรและสารุจนถ์ งึ กบั มองพีร
ภทั รอยา่ งโกรธแคน้ ไมต่ า่ งจากกาหลงตอนน้ีท้งั สามคนนง่ั อยใู่ นรถของพรี ภทั ร รอเวลาทเี่ ขา
จะไดร้ ับกรรมทเ่ี ขาไดท้ าเอาไวก้ บั ทกุ คนคงอกี ไมช่ า้
หมวดเกา้ นึกข้นึ ได้ มนั ตอ้ งมีกลอ้ งวงจรปิ ดท่ีช้นั น้ีสกั ตวั สิน่าท่จี ะตอ้ งถกู บนั ทกึ เอาไว้ เขา
จงึ หนั มองหากลอ้ งวงจรปิ ด ทาให้กนั ดาตอ้ งมองตามเขาและอดทจ่ี ะถามเขาไม่ได้
"นน่ั คุณกาลงั มองหาอะไร อยหู่ รือคณุ ตารวจ..?”กนั ดาเอ่ยถามเขา
"ใช่ผม กาลงั มองหาไอก้ ลอ้ งวงจรปิ ด มนั จะตอ้ งมสี กั ตวั สิในตกึ น้ี เพราะคอนโดราคาแพง
ขนาดน้ี เจา้ ของจะตอ้ งตดิ กลอ้ งเอาไวแ้ น่"เขาหันมาพูดกนั ดา
"และมนั จะตอ้ งบนั ทกึ ภาพของเขาเอาไวบ้ า้ งละน่า คนท้งั คนมนั จะหายไป โดยไม่มใี ครเหน็ ได้
ยงั ไงกนั นอกจากเขาจะเป็นผีหรือวิญญาณ แตท่ ่ีเราเหน็ ๆ เขาก็เป็นคนเหมอื นผมเหมือนคณุ จา
ไดไ้ หม..?”
หมวดเกา้ มองหาทุกจดุ ท่คี ิดว่าเจา้ ของตกึ จะติดกลอ้ งเอาไว้ และมนั จะตอ้ งถกู ตดิ เอาไวใ้ นจุดท่ี
จะสามารถมองเหน็ คนหรือส่ิงทจี่ ะผ่านเขา้ ออก ในตกึ น้ีไดง้ า่ ยแลว้ เขากเ็ จอเขา้ จนได้
"น้นั ไงคุณมนั มกี ลอ้ งวงจรปิ ดจริง ๆ ดว้ ย เขาเสร็จเราแน่คราวน้ีตอ่ ให้เขามปี ี กบนิ ออกไปได้
แตก่ ไ็ มส่ ามารถท่จี ะหลบเจา้ กลอ้ งน้ีไดห้ รอก เพราะกลอ้ งมนั หนั ไปทางที่เขายืนอยตู่ อนทพ่ี วก
เราว่ิงข้นึ มาเจอ เขากาลงั จะจบั ผชู้ ายเคราะหค์ นน้นั เดินไปตรงจดุ ทจ่ี ะถกู จบั โยนลงไปพอดีเลย
"เขาบอกอยา่ งดีใจ และโทรหาจา่ สมปองให้ช่วยตามเจา้ ของตกึ ใหม้ าพบเขาทช่ี ้นั น้ีทนั ที
"จ่าสมปองเด๋ียวช่วยอะไรผมสกั อยา่ งสิครับ ใหเ้ จา้ ของตกึ หรือผูจ้ ดั การตึกน้ีเอาเทป
บนั ทกึ ภาพ คนเขา้ ออกจากตกึ น้ีท้งั หมดมาใหผ้ มที เราจะตอ้ งรูใ้ หไ้ ดว้ า่ เขาออกจากตึกน้ีไปได้
ยงั ไง มนั จะตอ้ งมกี ลอ้ งสกั ตวั ทเี่ ขาไม่ทนั ไดม้ องเหน็ มนั และหลบไมท่ นั บา้ งละน่าใหเ้ ร็วนะ
ครับจา่ สมปอง ผมตอ้ งการมนั ดว่ นก่อนทเ่ี ขาจะหนีเราไปไกลกว่าน้ี..?”
หมวดเกา้ สงั่ คนของเขาเสียงเขม้ เพราะกาลงั ตอ้ งการจะรูว้ า่ คนร้ายหนีออกไปจากตึกน้ีไดย้ งั ไง
นน่ั เอง
"ครับหมวดเก้ าผมจะรีบทาโดยดว่ นครบั โปรดรอสกั ครู่" จ่าสมปองรีบรับคาสั่งจากเขา
ไม่นานผจู้ ดั การตกึ และจา่ สมปองกข็ ้นึ มาขา้ งบนช้นั สิบ มาที่หอ้ งของพรี ภทั รผจู้ ดั การบอก
หมวดเกา้ วา่ เขาพอจะรูจ้ กั กบั ผตู้ ายอยบู่ า้ ง เพราะเป็นเพอื่ นกบั ลูกชายเพอื่ นของเจา้ นายของเขา
น้นั เอง
ส่วนคนที่ตายชื่อจอหน์ เป็นเพอื่ นของพีรภทั ร เพราะเจา้ ของห้องตวั จริงคอื พีรภทั ร เขาและ
เพื่อนของเขาที่เพิ่งตายพกั อยดู่ ว้ ยกนั สองคนมาห้าเดือนแลว้ แต่กอ่ นเหน็ ไป ๆ มา ๆ ไม่ไดพ้ กั อยู่
ดว้ ยกนั ประจา
แตก่ ่อนพีรภทั รมีผหู้ ญิงมาหาไมซ่ ้าหนา้ มแี ตค่ นหน้าตาดีท้งั น้นั แตค่ นสุดทา้ ยที่เขาเคยเห็น
หนา้ เธอดสู วยมาก ๆ ยงั กะเอาความสวยของผหู้ ญิงมารวมกนั ให้เป็นเธอคนน้นั แต่หลงั ๆ แทบ
ไม่เหน็ เธอมาเลยไมร่ ูเ้ ลกิ กนั หรือเปล่า
หลงั จากเธอคนน้นั แลว้ ก็ไมเ่ ห็นพีรภทั รจะมผี หู้ ญิงมาหาเขาอีกเลย ในระยะห้าเดือนท่ีผ่านมา
เห็นแคค่ นทชี่ ่ือจอหน์ อยกู่ บั เขาสองคนเท่าน้นั
ส่วนพีรภทั รเขาอยไู่ หนตอนเพอ่ื นของเขาตกลงไปตาย อยา่ งน่าสยดสยองเมือ่ ก้ีน้ี ผจู้ ดั การเองก็
ไมร่ ู้ เพราะเขามวั แตย่ งุ่ ๆ กบั งานจนไมม่ ีเวลาไดม้ านง่ั ดูกลอ้ งวงจรปิด เพราะเขาเดินไปขา้ ง
นอกตวั ตึก เพ่อื ไปทาธุระของเขาน้นั เองเม่อื สามชวั่ โมงท่ีผา่ นมา
กนั ดายืนมองหมวดเกา้ คยุ กบั คนของเขา และผูจ้ ดั การตึกน้ีอยเู่ งยี บ ๆ เธอไม่อยากจะรบกวนพวก
เขา และเอาทเี่ ปิ ดดูเทปแบบพกพาของตารวจติดมาดว้ ย ท้งั หมดเขา้ มาในหอ้ งพกั ของผูเ้ สียชีวิต
ดว้ ยกนั รวมท้งั กนั ดาดว้ ยเสียงหมวดเกา้ คุยกบั จา่ สมปอง
"เด๋ียวจา่ สมปองใหเ้ ขาเอากลอ้ ง ตวั ท่ตี ิดอยชู่ ้นั น้ีมาเปิ ดกอ่ นละกนั ครบั " หมวดเกา้ บอกกบั คน
ของเขา
"ครบั หมวด"จ่าสมปองจงึ หนั ไปคุยกบั ผูจ้ ดั การตกึ น้ี
และเอาเทปบนั ทึกภาพของกลอ้ งตวั ท่สี ิบมาเปิ ดดกู นั เทปบนั ทกึ เริ่มทางานของมนั ไปเรื่อย ๆ
จนจบั ภาพของพีรภทั รกบั จอหน์ ไดใ้ นเวลาใกล้ ๆ บา่ ยสองโมงสี่สิบห้านาทพี อดี ท้งั สองคนเดิน
พูดคุยกนั ออกจากลฟิ ทม์ าดว้ ยกนั ก็ดปู กติดีไมไ่ ดม้ อี ะไรผิดปกติ
จนพวกเขามาหยดุ ดอู ะไรกนั อยู่ตรงหนา้ ลฟิ ท์ ในมือถือของจอหน์ และพดู คยุ กนั ทาหนา้ ตา
แปลก ๆ เหมอื นกาลงั พูดถงึ อะไรสักอยา่ งในมอื ถือน้นั ดูสีหนา้ ของพวกเขาทมี่ ีอาการสงสยั หรือ
ทาทา่ ทางแปลก ๆ ไม่นานกเ็ หน็ พีรภทั รกาลงั กม้ หาอะไรสักอยา่ งในกระเป๋ าเป้ของเขา มนั คือ
กุญแจหอ้ งน้นั เองพรอ้ มกบั คยุ กบั จอหน์ ไปดว้ ย
ไม่นานท้งั สองคนดูมีทา่ ทางตกใจกบั อะไรสักอยา่ ง เมื่อประตูหอ้ งถกู เปิ ดออกกวา้ งหรือถกู เปิ ด
ดว้ ยใครสกั คน ที่อยใู่ นห้องของพวกเขาในน้นั ท่เี ดินมาเปิ ดมนั ให้พวกเขา แต่หมวดเกา้ และทุก
คนกบั มองไมเ่ ห็นจะมใี ครอยตู่ รงหนา้ ประตูหอ้ ง หลงั จากทปี่ ระตถู กู เปิ ดออกกวา้ ง
กลอ้ งจบั ภาพไปท่ีพรี ภทั ร ที่ยนื อยเู่ ขายงั ไม่ไดไ้ ขกญุ แจหอ้ งเลยดว้ ยซ้าไป ซ่ึงมนั แปลกมาก
แสดงวา่ จะตอ้ งมีคนอกี คนอยใู่ นหอ้ งของพวกเขาดว้ ย แตท่ าไมถงึ ไดท้ าทา่ ทางดตู กใจและดู
หวาดกลวั อยา่ งลนลานแบบน้นั ละ
หรือวา่ คนท่ีเดินมาเปิ ดประตใู ห้พวกเขา จะเป็นคนร้ายท่ชี ่ือภูผาน้นั เอง หมวดเกา้ คดิ แต่ทาไม
กลอ้ งจงึ จบั ภาพตอนเขาเปิ ดประตูใหท้ ้งั สองคนไม่ได้ มีแค่ประตูทมี่ นั เปิ ดออกเองโดยไมม่ ีใคร
ยนื อยตู่ รงหนา้ ประตเู ลยสักคน
เพราะปกตคิ นเราถา้ มาเปิ ดประตู กจ็ ะตอ้ งยนื จบั ลกู บิดของประตอู ยดู่ า้ นในของหอ้ งสิถงึ จะถกู
แลว้ เขาใชว้ ธิ ีไหนเปิ ดประตูใหท้ ้งั สองคน โดยทเ่ี ขาไมต่ อ้ งเดินมาตรงหนา้ ประตไู ดเ้ ร็วแบบน้ีได้
นอกจากประตูหอ้ งมนั จะมีรีโมทกดใหเ้ ปิ ด โดยทคี่ นเปิ ดจะยนื อยตู่ รงจุดไหนของหอ้ งน้ีกไ็ ด้
หรือเปลา่ นะ
หมวดเกา้ จงึ หนั มาถามผจู้ ดั การตกึ ดว้ ยความอยากรู้
"เอ่อคุณผจู้ ดั การครับ ผมอยากจะทราบคณุ ทากุญแจห้องให้ลกู คา้ ของคุณเป็นกุญแจท่ีใช้
รีโมทหรือเปลา่ ครบั ..?” หมวดเกา้ เอย่ ถามผจู้ ดั การตกึ
"เปลา่ น้ีครบั ทุกหอ้ งในตกึ ของเรา ใชก้ ุญแจแบบคยี ก์ าร์ดท้งั หมดครับ ไม่มีใครทีเ่ ราจะตอ้ งทา
กญุ แจพิเศษเป็นรีโมทใหก้ บั ลกู คา้ ทา่ นใดเลยครบั ทาไมหรือครับคุณตารวจ..?” ผจู้ ดั การตกึ เอย่
ถามเขากบั ดว้ ยสีหนา้ แสดงความสงสัยกบั คาถามของเขา
"’ง้นั เหรอครบั ผมก็แคส่ งสยั เลยถามดู พวกคณุ ลองดทู ี่ภาพในกลอ้ งวงจรปิ ดสิครบั ว่าประตู
หอ้ งมนั เปิ ดเอง หรือว่ามีใครจากดา้ นในห้องเปิ ดใหพ้ วกเขา ในเมอื่ คนทีถ่ อื กญุ แจคอื คนทีช่ ื่อพรี
ภทั ร เขายงั ไมไ่ ดใ้ ชม้ นั เพื่อเปิ ดประตเู ลยดว้ ยซ้า แต่กบั เหมือนมีคนดึงประตูเปิ ดออกกวา้ ง แต่
เรากบั มองไม่เหน็ คนที่เดินมาเปิ ดประตูใหก้ บั พวกเขา และดทู ่าทางท่พี วกเขาแสดงออกวา่ กาลงั
หวาดกลวั กบั ใครหรืออะไร ในห้องน้นั เม่ือประตูหอ้ งเปิด "หมวดเกา้ บอกกบั ท้งั สองคน ทาเอา
กนั ดาเร่ิมจะใหค้ วามสนใจไปดว้ ยเมอ่ื ฟังเขาพูดจบ
"อืมใช่จริงดว้ ยครับหมวดเกา้ งงประตมู นั เปิ ดออกเองไดไ้ ง หรือว่าคนเปิ ดมนั รีบเดินกลบั เขา้
ไปในหอ้ ง กไ็ ม่น่าจะเร็วถงึ ขนาดที่กลอ้ งจะจบั ภาพดา้ นหลงั ของเขาไมไ่ ด้ แปลกจริง ๆ ครับ"
จา่ สมปอลพดู อกี คน
"น้ีแหละครบั ผมถงึ ไดถ้ ามคุณถงึ กุญแจรีโมท"
หมวดเกา้ บอกกบั ผูจ้ ดั การตึก และภาพของท้งั สองคนในเทปกถ็ ูกเลอ่ื นไปเร่ือย ๆ จนถึงตอนท่ี
ท้งั สองคนเร่ิมมอี าการแปลก ๆ อีกแลว้ เหมือนกาลงั กลวั ใครหรืออะไรสักอยา่ งที่อยดู่ า้ นใน
หอ้ งพกั น้นั สีหนา้ ดตู ื่นเตน้ หวาดกลวั ท้งั สองคนมองจอ้ งไปทด่ี า้ นในของห้องพกั
และพวกเขาก็พากนั เริ่มถอยหลงั ออกห่างจากประตอู ยา่ งชา้ ๆ เหมือนกบั กาลงั กลวั กบั ใครหรือ
อะไรสกั อยา่ งทกี่ าลงั จะเดินออกมาจากห้องน้นั
และอยดู่ ี ๆ กม็ ีไมต้ กี อลฟ์ ลอยมาจากดา้ นในของหอ้ ง ลอยมาโดนทห่ี วั ของจอหน์ อยา่ งจงั ทา
เอาเขาถงึ กบั ลม้ ลงกบั พ้ืนอยา่ งไม่เป็นทา่ นงั่ เอามือของเขาเกาะกุมหัวเอาไว้ เพราะคงจะเจบ็ น่าดู
มนั เลยทาใหเ้ ขาลุกวงิ่ ตามอกี คนไปทหี่ นา้ ลิฟทไ์ มไ่ ด้ ใครกนั ทเี่ ขวียงไมก้ อลฟ์ มาโดนหัวจอหน์
ทาไมกลอ้ งถงึ จบั ภาพของคน ๆ น้นั ไมไ่ ดเ้ อาละสิงานน้ี คนร้ายมนั จะฉลาดเกินไปแลว้ เหมือน
มนั รูว้ า่ มีกลอ้ งอยตู่ รงจุดน้ี
หมวดเกา้ และทกุ คนกเ็ ร่ิมรู้สึกตืน่ เตน้ ไปดว้ ยรอลนุ้ จนเหง่ือแตก มอื เทา้ เร่ิมเยน็ เยอื กว่าใครที่
อยดู่ า้ นในห้องน้นั ที่ทาใหพ้ วกเขากลวั จนไม่กลา้ เขา้ ห้องของตวั เอง และพยายามจะหนีคนคน
น้นั ท่ีพยายามซ่อนตวั จากลอ้ งไดส้ าเร็จ นอกจากภาพของสองคน ทพ่ี ยายามจะว่ิงหนีใครสกั คน
ท่ถี ูกเทปบนั ทึกภาพน้นั ไว้ กบั ไมเ่ หน็ มใี ครหรือตวั อะไรสักอยา่ งว่ามนั จะโผล่ ออกมาใหพ้ วกเขา
ไดเ้ หน็ มนั หนา้ มนั เลย คนร้ายมนั ฉลาดจริง ๆ
หมวดเกา้ และทกุ คนกเ็ ร่ิมรู้สึกตื่นเตน้ ไปดว้ ยรอลนุ้ จนเหงือ่ แตก มอื เทา้ เริ่มเยน็ เยอื กวา่ ใครท่ีอยู่
ดา้ นในห้องน้นั ท่ที าใหพ้ วกเขากลวั จนไม่กลา้ เขา้ หอ้ งของตวั เอง และพยายามจะหนีคนคนน้ัน
ท่ีพยายามซ่อนตวั จากลอ้ งไดส้ าเร็จ นอกจากภาพของสองคน ท่พี ยายามจะวง่ิ หนีใครสักคน ท่ถี กู
เทปบนั ทกึ ภาพน้นั ไว้ กบั ไมเ่ หน็ มใี ครหรือตวั อะไรสักอยา่ งวา่ มนั จะโผ่ลออกมาให้พวกเขาได้
เหน็ มนั หนา้ มนั เลย คนรา้ ยมนั ฉลาดจริง ๆ เหมอื นมนั คงเตรียมตวั มาอยา่ งดี
“เพอื่ จะมาฆ่าเหย่อื ของเขาในคร้งั น้ี ”
แตส่ ิ่งทท่ี าใหพ้ วกเขาแปลกใจ ไมต่ ่างจากท่ีกลอ้ งจบั ภาพคนรา้ ยไม่ได้ ยงั ไมพ่ อ แต่ในภาพใน
กลอ้ ง ทพี่ วกเขาเห็นอยตู่ อนน้ี
มีแคภ่ าพของพีรภทั รและเพอ่ื นของเขาท่กี าลงั ว่งิ หนีไปที่ลิฟทด์ ว้ ยกนั ที่มีท่าทางทีด่ ู
หวาดกลวั กบั ใครหรืออะไรสกั อยา่ ง ทาไมกลอ้ งถึงจบั ภาพสิ่งที่ทาให้พวกเขาดหู วาดกลวั อยา่ งดู
ลนลานไม่ไดเ้ ลย ซ่ึงมนั ดแู ปลกมาก หมวดเกา้ คดิ หนกั
ภาพทพี่ ีรภทั รพยายามตะโกนเรียกจอหน์ ใหร้ ีบวงิ่ ตามเขาไปทห่ี นา้ ลฟิ ท์ และพยายามจะกด
เรียกลิฟทเ์ พอ่ื จะหนีไปน้นั แต่พอภาพตดั มาทีจ่ อหน์ มนั กบั กลายเป็นแคภ่ าพเบลอ ๆ ที่มองเหน็
แค่จอหน์ ดรู างเลอื นเท่าน้นั แต่คนรา้ ยท่อี ยกู่ บั เขากบั ไมม่ ีตวั ตน ซ่ึงมนั ดูแปลกมาก ทาเอาทกุ คน
ทีก่ าลงั นง่ั ดูภาพท่จี อหน์ กาลงั ดิน้ รนหนีตายอยคู่ นเดียว ถึงกบั ขนหัวลกุ ชนั ข้นึ มาทนั ที
“มนั เกิดเร่ืองบา้ อะไรข้ึนนี่ “หมวดเกา้ สบถเบา ๆ สายตาจอ้ งมองร่างของจอห์น ทีพ่ ยายามหนี
อะไรสกั อยา่ ง ทก่ี าลงั ตามฆ่าเขา