ภผู าพดู ในส่ิงทกี่ าหลงไมเ่ คยรูม้ ากอ่ นให้เธอฟัง กาหลงจะไดเ้ ขา้ ใจะชะที ว่าทาไมพีรภทั รถงึ
ไดห้ ลอกลวงกาหลงใหม้ าหลงรกั มนั และตอ้ งเจบ็ ปวดและทุกขท์ รมานอยแู่ บบน้ี
"เพราะมนั รู้วา่ พแ่ี อบชอบรกั กาหลงอยนู่ านแลว้ และมนั ก็ชอบพ่ีดว้ ย แต่พี่ไมไ่ ดช้ อบผชู้ าย
พจ่ี งึ ปฏเิ สธมนั พีรภทั รเคยมาบอกชอบพ่ี พอถกู พ่ปี ฏเิ สธมนั จงึ เสียใจ และมนั คิดวา่ กาหลงแยง่ พ่ี
ไปจากมนั พีรภทั รโกรธท่ีพ่ีรกั กาหลง สาหรบั มนั เป็นไดแ้ ค่เพื่อน "ภผู าตดั สินใจเล่าเร่ืองน้ีให้
กาหลงไดร้ ู้ ถงึ แมว้ ่ามนั จะสายไปแลว้ ก็ตาม แตอ่ ยา่ งนอ้ ยกาหลงควรจะไดร้ ูว้ ่าเร่ืองจริง ๆ มนั
เป็นอยา่ งไรกนั แน่
"ไอพ้ ีมนั จึงใชก้ าหลง เพื่อจะเอาคนื พ่ีท้งั ท่ีมนั ไมเ่ คยรกั กาหลงเลยดว้ ยซ้า พีผ่ ดิ เองทไ่ี ม่บอกให้
กาหลงรู้ตวั ต้งั แตแ่ รก เพราะพี่คดิ ว่าความรกั ที่กาหลงมใี ห้ไอพ้ ี จะสามารถเอาชนะใจของไอพ้ ี
ได้ แตพ่ ี่คิดผิด พี่จงึ ไดแ้ ต่เก็บความจริงเอาไวจ้ นวนั น้ี มนั กส็ ายไปแลว้ “
“เพราะคาปฏเิ สธของพ่ใี นวนั น้นั มนั ไดท้ าร้ายจิตใจของไอพ้ ี มนั เสียใจมนั จงึ มาลงท่ีกาหลง
แทนตวั พ่ี พีค่ ือคนท่ีทาใหก้ าหลงตอ้ งมาเจอกบั เร่ืองราวร้าย ๆ แบบน้ี ท้งั หมดเพราะพค่ี นเดียวพี่
ขอโทษกาหลงพข่ี อโทษ กาหลงช่วยยกโทษและช่วยอโหสิกรรมให้พ่ีชายเลว ๆ คนน้ีดว้ ยเถอะ
นะกาหลง พข่ี อโทษพี่รกั กาหลงมากนะ และรักมานานแลว้ ดว้ ย แตพ่ ่ีไมก่ ลา้ ทีจ่ ะบอกกาหลงพ่ี
มนั ข้ขี ลาดเกินไป จนตอ้ งเสียกาหลงไปแบบน้ีและทาใหก้ าหลงตอ้ งมามีจดุ จบแบบน้ี พ่มี นั เลว
จนสมควรตายมากทีส่ ุด"
ภูผาบอกกบั กาหลงดว้ ยความเสียใจท้งั น้าตานองหนา้ ไม่ไดน้ ึกกลวั เธอเลยสกั นิดเดียว
เพราะเธอคอื ผหู้ ญิงคนเดียวท่ีเขาจะรกั ตลอดไป ต่อให้เธอตอ้ งกลายเป็นผีที่น่าเกลยี ดน่ากลวั สกั
เพียงใดกต็ าม แตก่ าหลงที่เขาเคยรกั ไมไ่ ดเ้ ป็นแบบน้ี เขายงั เชื่อกาหลงคนน้นั จะกลบั มาหาเขา
และเชื่อวา่ เขาจะสามารถเปลีย่ นใจของกาหลงได้ และอยกู่ บั เขาตลอดไปแมจ้ ะตอ้ งตายกต็ าม
" ถา้ มนั จะพอทาใหก้ าหลงคลายความเจ็บปวดลงไดบ้ า้ ง หรือเลกิ โกรธแคน้ ทกุ คนได้ กาหลง
กม็ าเอาชีวติ พี่ไปแทนทุกคนท่ีเหลอื อยตู่ อนน้ีเถอะนะ พี่ขอชีวติ ของพวกเขาท้งั สามคน"ภผู าพูด
พร้อมกบั เดินเขา้ มาหากาหลง ท่กี าลงั ยนื มองเขาดว้ ยสายตาเจบ็ ปวดเมอื่ ไดฟ้ ังเขาพดู จบ
"ไมจ่ ริงเป็นไปไมไ่ ดท้ ่พี พี่ จี ะรกั พีภ่ ูผา ไมจ่ ริงฉนั ไม่อยากจะเชื่อ และไมอ่ ยากจะไดย้ นิ มนั อีก
ไมม่ ใี ครทีจ่ ะรอดออกไปจากบา้ นหลงั น้ีได้ รวมท้งั พดี่ ว้ ยพภ่ี ผู าทาไมตอ้ งทารา้ ยกาหลงแบบน้ี
กาหลงอุตส่าหไวใ้ จพมี่ ากท่สี ุดทาไมฮ่ือ ๆ ..!”
กาหลงพงุ่ เขา้ มาผลกั ตวั ภผู าสุดแรงพรอ้ มกบั จะเขา้ สิงร่างของกนั ดา ทนี่ อนอยบู่ นพ้นื ตรงหนา้
ของภูผาน้ีเอง ดว้ ยหวงั จะใชร้ ่างของกนั ดาแทนร่างท่ถี กู ภูผาเผาจนไหม้ เหลือแคเ่ ถา้ ถ่านไปแลว้
นน่ั เอง
"ไมน่ ะกาหลง”.
"ไมน่ ะกนั ดาไม่..อยา่ ยงุ่ กบั ร่างของกนั ดานะ ”
หมวดเกา้ ถึงกบั ตกใจรีบลกุ ข้ึนมาจากพ้นื ท้งั ๆ ท่ีร่างกายของเขายงั เจ็บอยู่ เม่อื มองเหน็ กาหลง
จอ้ งมองไปทรี่ ่างของกนั ดาดว้ ยสายตาบอกใหร้ ู้ว่า มนั ตอ้ งการร่างของเธอภผู าเองกเ็ ช่นกนั
“กาหลงอย่าสงิ รา่ งของเธอนะ พข่ี อรอ้ ง อย่า “
ตอนที่ 36 คาถาสะกดวิญญาณ
กาหลงตดั สินใจรวมดวงวิญญาณเขา้ กบั นางผีร้ายอีกคร้งั ท้งั สองดวงวิญญาณพงุ่ ตวั จะเขา้ สิง
ร่างของกนั ดาดว้ ยกนั เพื่อหวงั จะใชร้ ่างของกนั ดาแทนร่างของพวกเธอน้นั เอง
พอภผู าและหมวดเกา้ รวมท้งั กนั ดาท่มี องเห็น กาหลงพุง่ ตวั เขา้ มาใกลร้ ่างของกนั ดา พวกเขาก็
พากนั ตกใจรีบเขา้ มาขดั ขวางกาหลงไม่ใหเ้ ขา้ สิงร่างของกนั ดาได้ อยา่ งท่ีเธอตอ้ งการ
“ไม่กาหลง อยา่ เอาร่างของฉันไปเลยนะ..”
กนั ดารีบวงิ่ เขา้ มาหาร่างของเธออยา่ งตกใจสุดขีด พร้อมกบั ลม้ ลงไปทบั ทรี่ ่างของเธอเอาไว้
ท้งั ตวั กอ่ นท่ีกาหลงจะทนั ไดเ้ ขา้ สิงร่างของเธอ แตก่ าหลงก็ไม่ยอมลามืองา่ ย ๆ กาหลงพยายาม
จะผลกั ดวงวญิ ญาณของกนั ดาออก ห่างร่างของเธออีกคร้งั
"ออกไป ร่างน้ีมนั จะตอ้ งเป็นร่างใหม่ของฉนั ออกไปยยั คนน่าโง่" กาหลงผลกั กนั ดาออกจาก
ร่างของเธอ แตก่ นั ดาไมย่ อมงา่ ย ๆ
"ไม่น้ีมนั ร่างของฉัน เธอไม่มสี ิทธ์ิทาแบบน้ี เธอน้ันแหละออกไปอยา่ มายงุ่ กบั ร่างของฉนั
นะยยั ผขี ้ตี ู่ ฉนั ไมย่ อมแกหรอกต่อให้ตอ้ งตายฉันก็ไม่ยอมยกร่างของฉนั ให้แก"กนั ดาสวนกลบั
บา้ งคร้ังน้ี ผีก็ผีเถอะวะ เธอไม่กลวั หลอ่ นอีกแลว้ ตอนน้ี
หมวดเกา้ และทอ้ งฟ้าจงึ เขา้ มาช่วยกนั ดา ผลกั วญิ ญาณของกาหลงออกจากกนั ดาไดท้ นั กอ่ นที่
กาหลงจะไดเ้ ขา้ สิงร่างของกนั ดาเป็นผลสาเร็จ
“ออกไปนางผีร้าย อยา่ ยงุ กบั ร่างของกนั ดา”
และจงั หวะน้นั ภูผาก็ยืนถอื ภาพวาดในมือของเขา เพื่อรอรับดวงวญิ ญาณของกาหลงใหเ้ ขา้
มาสิงทีภ่ าพวาดเอาไวไ้ ด้ กอ่ นทกี่ าหลงจะหนีไปดวงวิญญาณของกาหลงจงึ ถกู ภาพวาดดูดเขา้ มา
สิงในภาพวาดน้นั แทน ร่างของกนั ดาอยา่ งไมต่ ้งั ใ
"กร๊ีดดดไม่มนั ตอ้ งไมใ่ ช่แบบน้ี เอากาหลงออกไปนะพ่ีภผู า กาหลงไม่อยากจะอยใู่ น
ภาพวาดน้ี ปล่อยกาหลงออกไป"กาหลงรอ้ งตะโกนบอกภผู า ใหป้ ล่อยเธอออกจากภาพวาดใน
มือของเขา อยา่ งรอ้ นรนและขอร้องเขาเสียงโกรธจดั
"ไม่นะ นายภูอยา่ ใจออ่ นกบั กาหลงเป็นอนั ขาด นายก็รู้วา่ กาหลงจะฆ่าพวกเราท้งั หมดน้ี ถา้
เธอออกมาจากภาพวาดน้ีได้ อยา่ นะนายภผู าฟังพนี่ ะนายตอ้ งช่วยเธอให้หยดุ ทาบาป ถา้ นายรัก
เธออยา่ ใจอ่อน "
เสียงทอ้ งฟ้าและหมวดเกา้ พยายามหา้ มภูผาไมใ่ ห้ปลอ่ ยกาหลงออกมา ภผู าเองกต็ ดั สินใจไม่
ถูก ว่าจะฟังใครดี ระหวา่ งกาหลงกบั พ่ชี ายของเขา คนหน่ึงกค็ นรกั อีกคนกพ็ ี่ชาย แตเ่ พ่ือทกุ คน
เขาจึงยอมท่ีจะสะกดวิญญาณของกาหลงเอาไวใ้ นกรอบภาพวาดน้ีกอ่ น
"พ่ีขอโทษกาหลงพ่ีคงให้ตามท่ีเธอขอไม่ไดจ้ ริง ๆ เพราะพไ่ี มอ่ ยา่ ให้เธอตอ้ งทาร้ายใครอกี
แลว้ อโหสิกรรมให้พ่ดี ว้ ยเถอะนะกาหลง พี่จาเป็นตอ้ งทาแบบน้ี เพื่อดวงวญิ ญาณของกาหลง
เอง " ภผู าบอกกบั กาหลง ท่ีกาลงั โกรธทภี่ ูผาจบั เธอมาขงั เอาไวใ้ นภาพวาด ทเี่ ธอวาดมนั ข้นึ มา
เอง
"ไมพ่ ่ตี อ้ งไม่ทากบั กาหลงแบบน้ี กาหลงเกลยี ดพแี่ ละจะไมม่ วี นั ให้อภยั หรืออโหสิกรรม
ใหก้ บั พ่ี ถา้ พีท่ าร้ายกาหลงอกี คร้งั ปลอ่ ยกาหลงออกไปเด๋ียวน้ี"กาหลงตะคอกใส่ภูผาเสียงดงั
อยา่ งโมโห และโกรธแคน้ เขาท่เี ลอื กทีจ่ ะช่วยคนพวกน้ีมากกว่าช่วยเธอ ที่เขาบอกว่ารกั
"ฮื่อ ๆ ในท่ีสุดทา้ ยกาหลงก็ไดร้ ู้แลว้ วา่ พีภ่ ผู าไมไ่ ดร้ ักกาหลงจริงอยา่ งทพี่ ีพ่ ูดเลยสักนิดเดียว
ฮื่อ ๆ พี่ก็เหมือนกบั พวกมนั ทุกคน ทีโ่ กหกกาหลงหลอกกาหลง ไมม่ ใี ครรกั กาหลงจริง ๆ เลยสัก
คน "
เสียงกาหลงรอ้ งไห้คร่าครวญตดั ทอ้ เขาอยใู่ นภาพวาด ภูผาถึงกบั มือสน่ั เร่ิมจะใจออ่ นน้าตา
ไหลซึมออกมาอาบแกม้ ของเขา
"พร่ี ักกาหลงรกั มากท่สี ุดเทา่ ทผี่ ชู้ ายคนหน่ึงจะรักได้ พ่ียอมใหก้ าหลงโกรธและเกลยี ดพ่ี ถา้
สิ่งท่ีพ่ที ามนั ทาให้กาหลงไดไ้ ปสู่ภพภูมทิ ดี่ ีกวา่ น้ี เลิกพยาบาทเลกิ จองเวรกบั ทกุ คนได้ มนั จะ
เป็นผลดีกบั กาหลงเองอยา่ โกรธพ่ชี ายคนน้ีเลยนะกาหลงพขี่ อโทษ"
น้าตาของภผู าหยดลงใส่ทภี่ าพวาดสองหยดดว้ ยกนั กาหลงเองก็รบั รูไ้ ดว้ ่าเขากาลงั รอ้ งไห้
ให้กบั เธอ แต่ความโกรธแคน้ พยาบาทมนั มมี ากกวา่ ท่จี ะยอมรับความจริง และยอมรบั ความรัก
ทภี่ ูผามใี ห้ต่อเธอได้
"ถา้ พร่ี กั กาหลงจริงก็ปลอ่ ยกาหลงสิจะ้ อยา่ จบั กาหลงมาขงั ไวแ้ บบน้ีเลย กาหลงไม่อยากจะ
อยใู่ นภาพวาดน้ี มนั อกึ อดั กาหลงจะเช่ือคาพูดของพ"ี่ กาหลงพยายามจะหลอกล่อภูผา ให้ใจ
ออ่ นยอมปลอ่ ยเธอ
"ไม่นะคณุ ภูผาอยา่ ปล่อยเธอ ผีร้ายกาลงั หลอกให้คณุ ใจอ่อน อยา่ ยอมใจอ่อน จะทาอะไรก็
รีบ ๆ ทาชะท"ี เสียงหมวดเกา้ บอกภผู า
"ไอต้ ารวจสารเลวแกอยา่ แส่ อยา่ ให้ฉันออกไปจากไอภ้ าพวาดน้ีไดน้ ะ ฉันจะหักคอแกเป็น
คนแรกเลยคอยดูสิ หึ หึ หึ พี่ภูผาปล่อยกาหลงออกไปเถอะนะจะ้ กาหลงกลวั แลว้ กาหลงยอม
พท่ี ุกอยา่ งแลว้ "
เสียงออ้ นอวนจากผรี ้ายพยายามจะวอนขอภผู า ทกี่ าลงั รู้สึกสับสนในใจไมร่ ู้วา่ ควรจะทา
ยงั ไงดี รกั กาหลงเขากร็ กั แต่เขาก็ไม่กลา้ ปลอ่ ยเธอออกมาทาร้ายพช่ี ายของเขาและคนอ่ืนได้
เช่นกนั
"นายภูผารีบลงมอื เถอะ เด๋ียวถา้ รอนานกว่าน้ี ผีรา้ ยไดอ้ อกมาฆ่าพวกเราแน่ มาน้ีพีช่ ่วยนาย
ตดั สินใจเอง และนางผรี า้ ยช่วยหุบปากของเธอไปชะ อยา่ ไดค้ ิดมาหลอกล่อนอ้ งชายของฉันให้
หลงกลของเธอหน่อยเลย ไม่สาเร็จหรอกถา้ ฉันยงั อยู่ เธอตายไปแลว้ กไ็ ปอยสู่ ่วนของเธอสิ
อยา่ มายงุ่ กบั เขาไดย้ ินฉนั พดู ไหม"
ทอ้ งฟ้าเขา้ มาแยง่ เอาภาพวาดจากมอื ของภูผา เอามนั มาวางลงตรงหนา้ ของภูผาและเอามีด
หมอยดั ใส่มอื ของภูผาแทนและบอกเขาเสียงดงั
"อยา่ ไปฟังเสียงของมนั ปลอ่ ยใหม้ นั ร้องไป ส่วนนายรูน้ ะวา่ ควรจะช่วยพวกเราให้รอด
ออกไปจากบา้ นหลงั น้ีไดย้ งั ไง นายคอื ความหวงั เดยี วของพวกเราภผู าปิ ดหูของนายชะ และ
ท่องบทสวดสะกดดวงวิญญาณของเธอไดแ้ ลว้ ตอนน้ี ก่อนท่จี ะสายเกินไป อกี แค่คร่ึงชว่ั โมงก็
จะสว่างแลว้ ดว้ ย นายจะไม่มีวนั ทาลายดวงวญิ ญาณของกาหลงไดอ้ กี ถา้ นายยงั มวั ลงั เลอยแู่ บ
น้ี กาหลงตายไปแลว้ ส่วนพวกเรายงั ตอ้ งการนาย ช่วยให้พวกเรารอดนายตอ้ งเลอื กระหวา่ งนาง
ผีรา้ ยกบั ฉนั พชี่ ายของนาย และทุกคนทย่ี งั มีชีวติ อยตู่ อนน้ี นายจะเลอื กช่วยใคร..” ทอ้ งฟ้าพดู
จบก็เอาฝ่ามือตบแรง ๆ ท่ีหวั ไหล่ของภูผา เพ่ือเตอื นสติของเขา
"เช่ือพีไ่ อน้ อ้ งชาย นายไมผ่ ดิ ท่ตี อ้ งช่วยพวกเราอยา่ คดิ มาก และอยา่ รูส้ ึกผดิ พรี่ ู้ว่านายกาลงั
รู้สึกผดิ ต่อกาหลง เพราะนายรกั เธอ แต่ความรกั มนั กต็ อ้ งมเี หตุผลสิวะ่ ตอนน้ีกาหลงเธอไดต้ าย
จากนายไปแลว้ นายไม่สามารถช่วยใหเ้ ธอฟ้ื นข้นึ มาไดอ้ ีกแลว้ แตน่ ายยงั มโี อกาสทีจ่ ะช่วยพวก
เราไมใ่ หถ้ กู กาหลงฆ่าตายได้ นายยงั ทาสิ่งทถ่ี ูกตอ้ งไดใ้ นเวลาน้ี กอ่ นท่ีจะสายไป ภผู าอยา่ รอ
อกี เลยนายคงไม่อยากจะเห็นพวกเราถกู กาหลงฆา่ หรอกจริงไหม..?"ทอ้ งฟ้าถามภูผาเป็นคร้งั
สุดทา้ ย
"ครบั พ่ผี มจะช่วยทกุ คนใหร้ อด ถงึ แมว้ า่ ผมจะตอ้ งทารา้ ยคนทผี่ มรักมากทีส่ ุด เพอ่ื ความ
ถูกตอ้ ง"ภูผาตดั สินใจทจ่ี ะช่วยให้ทุกคนรอด และยอมขงั ดวงวญิ ญาณของกาหลงไวใ้ นภาพวาด
น้ี เพ่ือช่วยไมใ่ หเ้ ธอตอ้ งออกไปฆา่ ใครไดอ้ กี ต่อไป
"พ่ีคงจะปล่อยเธอออกมาจากภาพวาดน้ีไม่ไดห้ รอกนะกาหลง พ่ีขอโทษอยา่ โกรธพี่เลยนะ
พีร่ ักเธอและจะรกั เธอคนเดียวตลอดไปไม่ว่าชาตนิ ้ีหรือชาติไหน พต่ี อ้ งทาในสิ่งท่ถี กู ตอ้ งเพอื่
ทกุ คนและเพอื่ เธอ กาหลงวนั น้ีเธอคงจะไม่เขา้ ใจพี่ แตพ่ ี่ขอให้เธอรู้ไวพ้ ไ่ี มเ่ คยคดิ ทจ่ี ะทารา้ ย
เธอไมเ่ คยเลยสกั คร้งั เดียว แตค่ ร้งั น้ีพ่ีตอ้ งทา"
ภูผาร้องไห้กบั กาหลงอกี คร้ัง ก่อนที่จะกม้ ลงหยบิ ภาพวาดข้ึนมาถือเอาไวใ้ นมอื ของเขาท้งั
สองขา้ ง หลงั จากน้นั เขาก็ต้งั ใจทอ่ งบทสวดทเี่ ขาพอจะจามนั ไดบ้ า้ ง แตไ่ ม่ท้งั หมดเพื่อสะกด
ดวงวิญญาณของกาหลงเอาไวใ้ นภาพวาดทเ่ี ธอวาดมนั ข้ึนมาเอง
"ไม่พีอ่ ยา่ ทารา้ ยกาหลงแบบน้ีนะ อยา่ ท่องบทสวดน้ี อยา่ เพราะมนั จะทาใหก้ าหลงเจบ็ ปวด
และทุกขท์ รมาน พ่ีก็รู้อยา่ ท่องนะไดโ้ ปรดปลอ่ ยกาหลงออกไปเถอะ กาหลงขอร้อง" เสียง
กาหลงรอ้ งไหค้ ร่าครวญปานจะขาดใจ ทหี่ ลอกให้ภผู าปลอ่ ยเธอไม่ได้
"พไ่ี มร่ ักกาหลงแลว้ หรือถึงไดท้ ารา้ ยกาหลงแบบน้ีฮ่ือ ๆ กาหลงเจ็บปวดเหลือเกินฮื่อ ๆ อยา่
ทารา้ ยกาหลงเลยนะ อยา่ ไปเช่ือคนพวกน้ีพวกมนั กาลงั หลอกให้พ่ที ารา้ ยกาหลง ถา้ พ่ขี งั กาหลง
ไวใ้ นภาพวาดน้ี ง้นั พี่กบั กาหลงเรากข็ าดกนั นบั แต่วินาทีน้ี ถา้ กาหลงออกไปไดเ้ มือ่ ไรฉนั จะฆ่า
ทกุ คน"กาหลงพยายามเป็นคร้ังสุดทา้ ย หวงั จะให้ภผู าเปล่ียนใจช่วยเธอ
"พีค่ งห้ามกาหลงใหโ้ กรธเกลียดพไ่ี มไ่ ด้ แต่พ่จี ะไม่โกรธกาหลงหรอกนะ ถา้ กาหลงเลอื กทจ่ี ะ
โกรธจะเกลยี ดพี่ สาหรับพีจ่ ะขออโหสิกรรมให้เธอและขอให้เธออโหสิกรรมใหก้ บั ทกุ คนดว้ ย
เถอะนะกาหลง อยา่ พยาบาทหรือจองเวรกบั พวกเขาอกี เลย ขอให้มนั จบลงตรงน้ีในวนั น้ีเถอะ
นะ กาหลงจะไดไ้ ปสู่ภพภูมทิ ด่ี ีไม่ตอ้ งมาทนทุกขท์ รมานอยแู่ บบน้ีอีกต่อไป"
พูดจบภูผากท็ อ่ งคาถาสะกดดวงวญิ ญาณผีรา้ ยเสียงดงั ข้ึนเบา ๆ
“ไม่กูจะฆ่าพวกมงึ ทกุ คน ปลอ่ ยกอู อกไป”กาหลงกลา่ วอาฆาตรทกุ คนรวมท้งั ภผู าดว้ ย เม่อื ภผู า
เริ่มท่องบทสวดสะกดวญิ ญาณ
“นะโม พุทธะ ตสั สะ นะโม ธมั มะ ตสั สะ นะโม สังฆะ ตสั สะ”
หลงั จากน้นั ภูผากเ็ อามดี หมอ ที่หมวดเกา้ ใชฆ้ ่าพ่อของนางผรี า้ ยนามาปักลงบนภาพวาด ตรง
หัวกลางทา้ ย สามจุดและทอ่ งบทสวด เขาท่องคาว่าตสั สะ เขาก็เอามีดหมอฟันลงไปท่ีภาพวาด
“กรี๊ดดด โอย๊ เจ็บ ฉนั เจ็บ อยา่ ทากบั ฉัน ไอค้ นใจรา้ ยโอย๊ ปลอ่ ยกอู อกไปนะ โอย๊ รอ้ น
เหลอื เกินปลอ่ ยพวกกอู อกไป อยา่ ให้กอู อกไปไดน้ ะกจู ะฆา่ พวกมึงท้งั หมดเลยคอยดูสิ ไอค้ นใจ
รา้ ยกรี๊ดด..”
เสียงรอ้ งอนั หวยหวนของกาหลง และนางผีร้ายก็ดงั ผสานกนั ข้ึน ทาให้บรรยากาศรอบ ๆ
ตวั ทุกคนตอนน้ี ชวนขนหัวลกุ เกรียวเลยก็ว่า เมอื่ พวกเขามองเหน็ ภาพวาดในมอื ของภูผามนั
เร่ิมขยบั และส่นั สะเทือนแรง ๆ ไปมา เพราะมดี วงวญิ ญาณของผีรา้ ยท้งั สองตนถกู ขงั อยใู่ นน้นั
และมนั พยายามจะออกมาจากภาพวาดให้ได้ มนั จึงเป็นภาพทด่ี ูน่าสยดสยองพองขนสุด ๆ
เม่ือใบหนา้ ท่ีพยายามจะโผลอ่ อกมาจากภาพวาด มใี บหนา้ ท่ีดูบิดเบ้ียวไม่เป็นรูปร่างและช่างน่า
เกลียดน่ากลวั เอามาก ๆ เพราะท้งั สองกาลงั เจบ็ ปวดและทกุ ขท์ รมาน เม่ือคาถาท่ภี ูผากาลงั ทอ่ ง
ไดส้ ะกดดวงวิญญาณของมนั เอาไวใ้ นน้นั แต่พวกมนั ยงั ด้ือดา้ นท่ีจะฝืนไม่ยอม ใหเ้ ขาสะกดมนั
ไดง้ ่าย ๆ
“ปล่อยพวกกอู อกไป ไอเ้ ดก็ เวลมึงทาร้ายพวกกทู าไม โอย้ ร้อนเหลอื เกินร้อน ๆ ๆ ๆ”เสียงรอ้ ง
หวยหวนชวนขนหัวลุก ดงั ไปทว่ั บา้ น
ทอ้ งฟ้ารวมท้งั หมวดเกา้ และกนั ดา ทตี่ อนน้ีเธอกลบั เขา้ ร่างของเธอเองไดแ้ ลว้ หลงั จากทีภ่ ู
ผาไดท้ าพธิ ีของเขาผ่านไปไดไ้ มน่ าน เธอเองแตย่ ืนลนุ้ ขอใหภ้ ูผาสามารถสะกดดวงวญิ ญาณรา้ ย
ไดส้ าเร็จดว้ ยเทดอ ไดแ้ ตย่ ืนหวั ใจเตน้ ระทึกทกุ คร้งั ทผี่ ีรา้ ยท้งั สองตวั โผลห่ นา้ ออกมาจาก
ภาพวาดน้นั
พวกเขายืนมองภผู าทเ่ี ริ่มท่องคาถาดว้ ยเสียงสนั่ รัวแทบฟังไม่ทนั เหมือนไมใ่ ช่ภูผาอกี ตอ่ ไป
และมอื ของเขาก็เริ่มสนั่ ไหวแรง ๆ เหงือ่ ไหลท่วมตวั เขา แต่ภผู ายงั ท่องคาถาไมย่ อมหยดุ แมว้ า่
จะถกู รบกวนดว้ ยเสียงรอ้ งหวยหวนของท้งั สองดวงวญิ ญาณก็ตาม
ภผู าพยายามจะใชม้ ีดหมอฟันภาพวาดให้ขาดเป็นสามทอ่ น
“สบั ๆ ๆ ๆ”
“กร๊ีดดโอ๊ยอยา่ ทากาหลงเลยนะพภี่ ผู า ไดโ้ ปรดปลอ่ ยกาหลงออกไปเถอะนะพ่ภี ผู า ฮ่ือ ๆ
กาหลงกลวั แลว้ กรี๊ดดปลอ่ ยกาหลงออกไปนะบอกใหป้ ลอ่ ยกูไง..”
เสียงรอ้ งของกาหลงขอใหภ้ ูผาปล่อยเธอ ออกมาจากภาพวาดน้นั อยา่ งน่าสงสารและน่า
เวทนา ผสมกบั เสียงรอ้ งหวยหวนของเธอ อยา่ งโกรธแคน้ แทบจะทาให้ภูผาอยากจะหยดุ ทา
รา้ ยเธอ แต่เขากต็ อ้ งทาใจแข็งเขา้ ไวท้ อ่ งคาถาต่อไป เสียงเร่ิมไม่มน่ั คง
“ฮื่อ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
เพราะสมาธิเร่ิมส่ันไหวกบั เสียงรอ้ งไห้คร่าครวญของกาหลง มนั กาลงั รบกวนสมาธิของภูผา
น้นั เอง
เขาเอาปลายมดี หมอกลึงภาพวาดตอ่ ไป พรอ้ มกบั ท่องคาถาของเขาตอ่ ไปอกี คร้งั ดงั ข้ึนเร่ือย
ๆ แข่งกบั เสียงร้องไห้ของผรี า้ ย
“กร๊ีดดดพอแลว้ กาหลงกลวั กาหลงเจ็บ กาหลงร้อน กาหลงยอมพีภ่ ผู าแลว้ พอเถอะนะ
อยา่ ทารา้ ยกาหลงอีกเลย กาหลงยอมพ่แี ลว้ จะใหก้ าหลงทาอะไรก็ยอม ปล่อยกาหลงออกไป
เถอะนะ เจบ็ เหลอื เกิน กาหลงจะไม่ไหวอยแู่ ลว้ มนั ปวดมนั รอ้ นไปหมดท้งั ตวั โอย๊ ..!”กาหลง
รอ้ งขอภผู า ที่ยงั ท่องคาถาสะกดเธออยู่ เสียงเขาทอ่ งคาถาดงั ข้นึ เร่ือย ๆ
“ฆะเฏสิ ฆะเฏสิ กึงกะระนงั อะรงั หงั ปิ ตตงั นะซานามิ โจระ โจรา..ปะรายนั ติ”
จบบทสวดเขากเ็ อามีดหมอ กลงึ ขีดแต่ละทอ่ นของภาพวาด ต้งั แตด่ า้ นบนขอบภาพวาดลง
มาถึงดา้ นลา่ งแลว้ เขียนตวั อกั ขระ ในอากาศลงบนภาพวาดสะกดดว้ ยบทสวดสุดทา้ ย”
“ขา้ แต่ส่ิงศกั ด์ิสิทธ์ิ ขา้ พเจา้ ขอส่งั หรือสะกดดวงวิญญาณผีร้ายท้งั สองดวงน้ี ให้อยแู่ ตใ่ น
ภาพวาดน้ีตลอดไป ขออยา่ ให้ดวงวญิ ญาณร้ายน้ีออกมาจากภาพวาดน้ีไดอ้ กี เลยตลอดไป เจา้ ผี
นรกขา้ ขอให้เจา้ จงติดอยใู่ นภาพวาดน้ีตลอดไป จงอยา่ ไดอ้ อกมาทารา้ ยใครเขาไดอ้ ีก ขา้ ขอสั่ง
ดวงวญิ ญาณของเจา้ ดว้ ยคาถาแห่งมนตส์ ะกดทบน้ี
"อะ สังวธิ า ปุกะยะปะ…”
แตภ่ ผู าดนั จาไดไ้ มห่ มด
”บา้ เอย้ แลว้ ท่อนสุดทา้ ยมนั คืออะไรว่ะน้ี จะเสร็จอยแู่ ลว้ เชียว เราดนั ลมื ไปไดแ้ ยล่ ะสินี่..!”
ดวงวญิ ญาณรา้ ยในภาพวาดเร่ิมขยบั อกี คร้งั
“หือ หือ แกจาไม่ไดล้ ะสิ อยา่ หวงั ว่าจะขงั พวกกูได้ หือ ห่ือ” เหมอื นผีร้ายจะรูว้ า่ ภผู าจดบทสวด
ไดไ้ ม่หมด มนั จึงมีความหวงั อกี คร้งั หวั เราะภผู าอยา่ งสะใจ ท่ีทาอะไรพวกมนั ไม่ได้ คราวนี่ถงึ
ตาของมงึ บา้ งละ
ๆ เมอื่ ภูผาหยดุ ท่องคาถา เพราะเขานึกยงั ไงก็นึกไม่ออกน้นั เอง
“แยแ่ ลว้ ทุกคน ผมจาบทสวดไดไ้ ม่หมด ผมสะกดวิญญาณของพวกเขาไมไ่ ด้ ถา้ บทสวดไม่
ครบ ”เสียงภูผาตะโกนบอกทกุ คน ถา้ ขาดท่อนน้ีไปพธิ ีทเ่ี ขาทามาท้งั หมดก็ไม่มคี วามหมาย
เพราะตอ้ งท่องใหค้ รบทุกทอ่ นน้นั เอง
“อา้ วซวยละสิ แบบน่ี นางผรี ้ายกอ็ อกมาฆ่าพวกเขาไดอ้ ีกคร้งั นะสิ แลว้ จะทายงั ไง”หมวดเกา้ กบั
กนั ดาถงึ กบั ตกใจ
“แตเ่ รายงั มีทางรอด ถา้ มหี นงั สือบทสวดน้นั ”ภูผาบอกกบั ท้งั สองคน ท่ีกาลงั เร่ิมกลวั ว่าจะขงั ผี
ร้ายไมไ่ ด้ พวกเขากต็ อ้ งวง่ิ หนีผีกนั อกี
”พี่ทอ้ งฟ้าหนงั สือเล่มน้นั อยไู่ หนครบั ผมตอ้ งการใชม้ นั พช่ี ่วยเอามนั มาให้ผมทีครบั เร็วเลย
ก่อนท่กี าหลงจะออกมาได.้ .” ภูผาพูดกบั ทอ้ งฟ้า
"มนั สายไปแลว้ ละไอพ้ วกน่าโง่ กจู ะไม่ยอมให้พวกมงึ ไดอ้ อกไปจากบา้ นหลงั น้ี ถา้ กไู ม่ไดใ้ น
ส่ิงทก่ี ตู อ้ งการ ก็ตายดว้ ยกนั หมดน้ีแหละ หื่อ หื่อ ห่ือ พวกมงึ ขงั กไู มไ่ ดอ้ ีกตอ่ ไปแลว้ "เสียง
กาหลงบอกกบั ภูผากอ่ นทีจ่ ะพยายามออกมาจากภาพวาดน้นั ใหไ้ ด้
"หึหึหึ ถงึ เวลาตายของพวกมึงแลว้ คดิ หรือว่าจะมใี ครช่วยพวกมึงไดอ้ กี พวกมงึ มีปัญญาขงั กู
ไดแ้ คน่ ้ีเองหรือ หื่อ หื่อ ไดไ้ กอ่ ่อนคดิ จะเล่นกบั ผอี ยา่ งกู มงึ รูจ้ กั กูนอ้ ยไปชะแลว้ กูมแน่จริงกมู
ไอยรู่ อวนั แกแ้ คน้ พวกมงึ มาถงึ วนั น้ีไดห้ รอก ไหนพวกมึงมีอะไรจะเล่นกบั กูอกี ไหม เอาออกมา
โชวค์ วามโงข่ องพวกมึงใหห้ มด ถา้ ไมม่ ีก็ถงึ เวลาของพวกมงึ ท่จี ะตอ้ งตาย "
เสียงของกาหลงหวั เราะเยาะภผู าทขี่ งั เธอไมไ่ ด้ และยนื่ มอื ออกมาบบี ทล่ี าคอของภูผาเอาไว้
ท้งั สองมือ
"ถึงเวลาตายของมงึ แลว้ ไอค้ นใจร้ายคดิ หรือวา่ มงึ จะขงั กู ไดถ้ งึ ตามงึ ถูกกูฆ่าบา้ งหึหึหึ" เสียงท่ี
กาลงั พูดไมใ่ ช่ของกาหลง แตเ่ ป็นนางผรี ้ายอกี ตวั น้นั เอ งแต่มนั กบั กาหลงอยใู่ นดวงวญิ ญาณ
เดียวกนั
"ไม่กาหลงปล่อยพี่ อยา่ บบี คอพี่หายใจไมอ่ อกกาหลงปลอ่ ย"
ภูผาร้องบอกกาหลงเสียงแหบ เพราะเร่ิมหายใจตดิ ขดั เมอ่ื กาหลงเริ่มแรงบบี แน่นกวา่ เดิม
แต่ภผู าก็ยงั ไม่ยอมแพง้ า่ ย ๆ ภผู าทอ่ งคาถาสะกดเธออกี คร้งั ในใจ ถึงจะขงั เธอเอาไวใ้ นน้นั ไมไ่ ด้
ตลอดไป แตอ่ ยา่ งนอ้ ยกช็ ว่ ยให้เขาถว่ งเวลาให้ทกุ คนหนีไดใ้ นตอนน้ี
“พท่ี อ้ งฟ้าพาทกุ คนหนีไป”
ภูผาส่งกระแสจติ ไปบอกทอ้ งฟ้า กอ่ นจะตดั สินใจเลือกท่ีจะทาอะไรสกั อยา่ ง ทเ่ี ขาไมเ่ คยคดิ
อยากจะทามาก่อน เมื่อกาหลงและนางผีร้าย พยายามจะโผล่หัวออกมาจากภาพวาดให้ได้ และ
จะฆ่าเขาให้ไดด้ ว้ ยมอื ผที ีด่ นู ่าเกลียดน่ากลวั เล็บอนั แหลมคมของกาหลงกระชากดึงเส้นผมของภู
ผาสุดแรง
“หมบั ”
"โอ๊ย..! กาหลงอยา่ ดึงผมพี่ปล่อย พเ่ี จบ็ กาหลง "
“เจ็บสิดีมึงจะไดร้ ูว้ ่าเวลาที่มึงทากเู จบ็ มนั เป้นยงั ไง ทนี ่ีรูห้ รือยงั วา่ ความเจบ็ ปวดมนั เป็นยงั ไง ต่อ
ให้มึงร้องให้ตายกกู ไ็ มป่ ลอ่ ยใหม้ ึงรอดหรอก ตายชะเถอะ”
“โอย้ อยา่ ..”
ภผู าถงึ กบั ตกใจเผลอรอ้ งออกมาดงั ๆ เมื่อมือของกาหลงทยี่ ื่นออกมาจากภาพวาด ไดก้ ระชาก
ดึงเส้นผมของเขาเอาไว้ และอกี มือกพ็ ยายามจะยื่นออกไปหากนั ดาท่ยี นื ใบหนา้ ซีด ตวั สน่ั อยไู่ ม่
ไกลาจากภูผานกั กนั ดามวั แตต่ ื่นตกใจ จงึ ไมท่ นั ระวงั ตวั
“คุณระวงั ”
หมวดเกา้ จึงรีบเขา้ มาดึงเอาตวั กนั ดาหลบ มอื อนั ยาวน่าเกลยี ดน่ากลวั ของกาหลง ไดท้ นั
กอ่ นทมี่ อื น้นั จะยน่ื มาถงึ ตวั เธอได้
“วา้ ย”
กนั ดารอ้ งอยา่ งตกใจกลวั สุดขดี
“ไมเ่ ป็นไรนะคณุ อยกู่ บั ผมแลว้ ไม่ตอ้ งกลวั นะ มนั ทาอะไรคุณไมไ่ ดแ้ ลว้ ”
เสียงหมวดพดู ปลอบกนั ดาท่ยี ืนตกตะลงึ ตวั สนั่ อยใู่ นออ้ มกอดของเขา ทเี่ มื่อเหตุการณม์ นั
เกิดข้ึนเร็วจนเธอต้งั ตวั ไม่ทนั ส่วนภูผาเขาพยายามแกะมือของกาหลงออกจากลาคอไดก้ ็รีบ
ตะโกนบอกกบั ทกุ คน
"ทกุ คนวิ่งผมคงขงั กาหลงไวใ้ นภาพวาดน้ีไมไ่ ดอ้ กี แลว้ เพราะหนงั สือเลม่ น้นั มนั ไดห้ ายไปแลว้
และตอนน้ีกาหลงเธอไม่คดิ จะฟงั ผมอีกแลว้ เพราะอานาจของนางผรี ้ายมนั ควบคุมกาหลงอยู่
ตอ่ ใหผ้ มพดู อะไรเธอกค็ งไม่ฟัง "ภผู าร้องบอกกบั ทกุ คน เมอ่ื เขายงั พอพดู ได้
"ถา้ ไม่มีหนงั สือเล่มน้นั เรากจ็ บ ตายกนั หมดน้ีแน่ ถา้ ยงั อยใู่ นบา้ นหลงั น้ีรีบหนีออกไปชะ ผม
จะถ่วงเวลาเอาไวใ้ ห้ทุกคนเองรีบไปเร็ว ถา้ ผมท่องคาถาไดไ้ ม่จบกไ็ มส่ ามารถขงั เธอไวไ้ ด้ ผม
คงจะตอ้ งทาอะไรสกั อยา่ งเพื่อจบเรื่องน้ีดว้ ยตวั ของผมเอง พีท่ อ้ งฟ้าพี่รีบพาทกุ คนออกไปเถอะ
อยา่ ห่วงผม ถา้ ชาติหนา้ มีจริงเราคงจะไดเ้ กิดมาเป็นพ่นี อ้ งกนั อีก ลาก่อนพีท่ อ้ งฟ้าฝากบอกพ่อ
กบั แมด่ ว้ ย ว่าผมรกั พวกทา่ นลาก่อนทกุ คน"
พูดจบภผู าก็รีบถอื ภาพวาดทมี่ วี ิญญาณของกาหลงและนางผีรา้ ยที่พยายามจะออกมาจาก
ภาพวาดน้นั ใหไ้ ดว้ ง่ิ หนีไปทหี่ ้องเกบ็ โลงศพน้นั การกระทาของภผู าทาให้ทอ้ งฟ้าและทกุ คน
ตกใจท่ภี ผู าตดั สินใจแบบน้ี
"เดี๋ยวภู นายคิดจะทาอะไรไมน่ ะภผู าแกไมต่ อ้ งทาแบบน้ีกไ็ ด้ ภูผาอยา่ ทากลบั มาพ่ีไม่ยอมใหแ้ ก
ตอ้ งตายแบบน้ีหรอก แลว้ พจ่ี ะบอกพอ่ กบั แมว่ า่ ยงั ไงนายภอู อกมา"
“เราไม่มที างเลือกแลว้ พ่ี ถา้ อยากใหท้ ุกคนรอด ก็ตอ้ งมีใครสักคนยอมท่จี ะเสียสละ ผมขอเป็น
คนน้นั เอง พ่ตี อ้ งรอด เพ่อื ผม”ภผู าบอกทอ้ งฟ้า
“ไมภ่ ู ไมเ่ อาแบบนี่ พ่ไี ม่ยอมเสียแกไป ถา้ ตายก็ตายดว้ ยกัน อยา่ ทา”
ทอ้ งฟ้ารีบร้องตะโกนเรียกภผู าเอาไว้ แตม่ นั ไดช้ า้ ไปชะแลว้ เมอ่ื ภูผาตดั สินใจปิ ดประตู
ห้องเกบ็ ศพน้นั ขงั ตวั เขาเอาไวก้ บั กาหลง และผรี ้ายกอ่ นท่ีวิญญาณของกาหลงและผรี ้ายจะ
ออกมาจากภาพวาดน้นั ได้ ภูผากต็ ดั สินใจจดุ ไฟเผาภาพวาดรวมท้งั โลงศพท้งั หมด และบา้ น
หลงั น้ีให้ไหมไ้ ปดว้ ยกนั ไม่ง้นั เขาคงหยดุ วิญญาณรา้ ยท้งั หมดไมไ่ ดถ้ า้ ไมท่ าแบบน้ี
"ไม่นายภไู มอ่ ยา่ ทา"ทอ้ งฟ้าทรุดตวั ลงกบั พ้นื เมอ่ื แสงไฟสว่างลอดออกมาจากห้องเก็บศพเขา
กร็ ูท้ นั ทวี า่ ภผู าคดิ จะทาอะไร
"ไม่..นายภูผาแกตอ้ งไม่เผาตวั เองท้งั เป็นแบบนี่ ไมน่ ะ ออกมาอยา่ ทาแบบน้ีฮ่ือ ๆ ออกมาสิวะ
ไอน้ อ้ งบา้ อยา่ ทาแบบนี่ ฮ่ือ ๆ ตงึ ตงึ ตงึ ๆ ๆ ๆ ๆ "
ทอ้ งฟ้านง่ั รอ้ งไห้ทบุ ประตขู อรอ้ งใหภ้ ูผาเปิ ดประตใู หเ้ ขาเขา้ ไป พาตวั นอ้ งชายออกมาอยขู่ า้ ง
นอกหนา้ ประตู เมื่อเห็นชายนอ้ งยอมที่จะเผาตวั เองไปพรอ้ มกบั กาหลง ภูผามนั คิดจะฆา่ ตวั ตาย
ชดั ๆ น้ีหรือคอื ทางเลอื กท่มี นั จะช่วยให้เขาและทกุ คนรอดในคร้งั น้ี ทาไมมนั ถงึ ไดท้ าถงึ ขนาดน้ี
ดว้ ยการ ถา้ เขาจะตอ้ งรอด แต่ตอ้ งเสียนอ้ งชายไปเขาจะมีชีวติ ไปเพอื่ อะไร ทอ้ งฟ้าคงทนไมไ่ ด้
ถา้ นอ้ งชายตอ้ งตายทอ้ งฟ้าถึงกบั รบั ไม่ได้
“คนท่ีตอ้ งตายตอ้ งเป็นพส่ี ิไอน้ อ้ งบา้ ออกมา ตึง ตงึ ตึง ใหพ้ ต่ี ายแทนแกนะภู อยา่ ทาแบบน่ี”
เสียงทอ้ งฟ้าตะโกนพดู กบั ภูผา เพ่ือใหภ้ ูผาเปล่ียนใจ แต่จนแลว้ จนรอดภผู ากไ็ ม่ยอมเปิ ดประตู
ใหเ้ ขา
"ทาไมนายภูทาไมนายตอ้ งเสียสละตวั เองแบบน้ีดว้ ย พีไ่ ม่อยากเห็นแกตอ้ งมาตายท้งั ๆ ทีแ่ กยงั
มอี นาคตอกี ยาวไกล ใหพ้ ่ีทาแทนนายเถอะนะไดโ้ ปรดฟังพน่ี ะภูผาออกมาเถอะ อยา่ ทาเลย
ออกมาสิวะไอน้ อ้ งบา้ ทาไมแกตอ้ งทาแบบน้ีฮ่ือ ๆ ..อยา่ ตายนะ พ่ขี อรอ้ ง แกอยา่ ตายนะ ”
ทอ้ งฟ้าร้องไหเ้ สียงดงั เมอ่ื พยายามพูดเปลยี่ นใจนอ้ งชายไมไ่ ด้ เขาทนเห็นนอ้ งชายตอ้ งตาย
ในกองไฟไมไ่ ดจ้ ริง ๆ แตเ่ ขาก็จนหนทางทจ่ี ะเปลี่ยนใจภูผาได้ เขามนั ช่างเป็นพ่ที ีไ่ มเ่ อาไหนเลย
นอ้ งชายคนเดียวยงั ช่วยไม่ได้ เขาจะมหี นา้ กบั ไปหาพอ่ กบั แม่ไดย้ งั ไง
"พี่ทอ้ งฟ้ารีบหนีออกไปเถอะอยา่ ห่วงผม และอยา่ รู้สึกผิด พีท่ าหนา้ ทพ่ี ชี่ ายทด่ี ีมาตลอด คร้งั
น้ีของใหผ้ มไดท้ าหนา้ ท่ขี องผม เพอ่ื พบ่ี า้ ง เพราะผมเลอื กของผมเองไม่มีใครบงั คบั ใหผ้ มตอ้ ง
ทา อยา่ รอ้ งไห้อยา่ เสียใจใหก้ บั ผมอกี เลย ผมรู้ว่าพี่รกั ผมมากแค่ไหน ผมเองก็รกั พ่ี แตช่ าตนิ ้ี
ผมคงทาบุญมานอ้ ยเกินไป พี่ออกไปชะเถอะผมรักพี่ ผมเองก็คงทนมองเหน็ พตี่ อ้ งมาตายเพราะ
ผมไมไ่ ดเ้ หมือนกนั อยา่ โกรธผมเลยนะทเี่ ลอื กทาแบบน้ีลากอ่ นครับพ่ีชาย "
ภูผาตะโกนออกมาบอกกบั ทอ้ งฟ้า เมื่อเขาไดย้ ินเสียงพช่ี ายพยายามเรียกเขาใหอ้ อกไป อยา่ ง
นอ้ ยใหเ้ ขาไดท้ าหนา้ ทีข่ องนอ้ งชายเป็นคร้งั สุดทา้ ย เพอ่ื ใหพ้ ี่ชายของเขามีชีวิตอยตู่ อ่ ไปดีกว่า
ตอ้ งมาตายดว้ ยกนั ท้งั หมดน้ี
"ไม่นะนายภผู าพค่ี งทนไมไ่ ด้ ถา้ ไม่มีนายกลบั ไปดว้ ยกนั ฮ่ือ ๆ อยา่ ทาแบบน้ีอยา่ ทา.”
“ ตงึ ตงึ ตึง ๆ ๆ”
ทอ้ งฟ้าเอาแต่ยนื ทบุ ประตูแรง ๆ พยายามจะพงั ประตเู ขา้ ไปให้ได้ แต่เขาเป็นแค่ดวงวิญญาณ
จงึ ทาอะไรไม่ได้
" ปัง ปัง ปัง ๆๆ"
ต่อใหเ้ ขาขอรอ้ งออ้ นวอนแค่ไหน ภผู าก็ไม่ยอมออกมาและเงยี บเสียงไปแลว้ ตอนน้ี ทอ้ งฟ้า
ให้รู้สึกใจหายพยายามจะเขา้ ไปในหอ้ งน้นั อกี คน
“ทอ้ งฟ้าอยา่ เขา้ ไป “
หมวดเกา้ เขา้ มารวบตวั ของเขาเอาไวก้ อ่ นทเี่ ขาจะทนั ไดเ้ ขา้ ไปอยา่ งท่ีต้งั ใจ และยืนขวางประตู
เอาไว้
"อยา่ ทอ้ งฟ้า อยา่ เขา้ ไปนายกร็ ูว้ ่าถา้ นายเขา้ ไปนายจะออกมาไมไ่ ดเ้ หมือนกนั อยา่ ทาให้ภผู า
เขาตอ้ งผดิ หวงั ในตวั นายสิ เขาอตุ ส่าห์ยอมเสียสละใหพ้ วกเรารอด แต่นายกาลงั ทาให้เขาเป็น
ห่วงนายอยนู่ ะ ฟังฉันนะตอนน้ีมนั สายไปแลว้ ทจี่ ะเปล่ยี นใจเขา ตอ่ ใหน้ ายพยายามแค่ไหนภูผา
เขาก็คงไม่ฟังนายหรอกเชื่อฉัน ในเมอ่ื เขาทาเพราะอยากจะใหน้ ายรอดออกไปจากบา้ นน้ี นายก็
ควรทาตามทเ่ี ขาตอ้ งการมนั ถงึ จะถกู อยา่ ใหค้ วามพยายามของเขามนั เสียเปลา่ เลยนะทอ้ งฟ้า"
เสียงหมวดเกา้ พดู กบั ทอ้ งฟ้าท่ีกาลงั เสียใจ ทตี่ อ้ งยนื มองนอ้ งชายของเขาตายไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตา
ของเขาโดยทเี่ ขาทาอะไรไมไ่ ดเ้ ลย อยา่ งเจ็บปวดหวั ใจแทบแตกสลาย
"แต่ผมทนเห็นเขาตอ้ งตายอยา่ งทกุ ขท์ รมานแบบน้ีไมไ่ ด้ เขากาลงั จะถกู เผาท้งั เป็นนะ คณุ จะ
ให้ผมทนดูนอ้ งชายของผมถกู ไฟคอบตายท้งั เป็น และเขาคงจะตอ้ งจบชีวติ ลงอยา่ งทกุ ขท์ รมาน
ไดย้ งั ไงกนั ฮ่ือ ๆ ผมมีเขาแคค่ นเดียว..” ทอ้ งฟ้ายงั ไม่ยอมแพ้ และยงั พยายามจะหาเหตผุ ลมาพดู
กบั หมวดเกา้ ให้ช่วยภูผาใหไ้ ด้
"ผมเองก็ไม่อยากจะเหน็ เขาตอ้ งถูกเผาท้งั เป็นเหมือนกนั กบั คณุ น้นั แหละ ถา้ เลอื กได้ แต่เราทา
อะไรไม่ไดแ้ ลว้ เพราะประตนู ้ีมนั ลอ็ คจากขา้ งใน ถา้ เขาไม่ยอมเปิ ดเรากค็ งเขา้ ไปช่วยเขาไมไ่ ด้
อยดู่ ี และมนั ไดส้ ายไปแลว้ เราจงึ ตอ้ งปลอ่ ยเขาไป"
หมวดเกา้ พูดอยา่ งรู้สึกเสียใจเช่นกนั แตเ่ ขาจะทาอะไรไดใ้ นเมอื่ ตอนน้ีไฟมนั ไดล้ ุกไหมล้ ่าม
ไปทวั่ บริเวณรอบ ๆ หอ้ งแลว้ ตอนน้ี นอกจากรอปาฏหิ าริยเ์ ท่าน้นั ภผู าถงึ จะรอดออกมาไดซ้ ่ึง
หมวดเกา้ ก็ไมร่ ูว้ า่ มนั จะมไี หมไอป้ าฏิหาริยท์ ว่ี ่า จงึ ตอ้ งช่วยทอ้ งฟ้าให้รอดกอ่ นสาหรบั ภูผาเขา
คงช่วยอะไรไมไ่ ดแ้ ลว้ ตอนน้ี จึงไดแ้ ตภ่ าวนาขอใหเ้ ขาอยา่ ไดท้ กุ ขท์ รมานในกองไฟน้นั เลย
"เรารีบออกไปกนั เถอะทอ้ งฟ้า ตอนน้ีเราคงช่วยภูผาไม่ทนั แลว้ ละ เพราะเขาเป็นคนเลือก
เองไม่ใช่ความผดิ ของนาย อยา่ โทษตวั เองภูผาเขาคงคิดดีแลว้ ถงึ ไดท้ าอยา่ งน้ีเราทกุ คนต่างก็
เสียใจท่ตี อ้ งเสียเขาไป และขอบคณุ ทเี่ ขายอมเสียสละตวั เองเพอ่ื พวกเราทุกคน ผมเสียใจดว้ ยที่
เร่ืองมนั ไดก้ ลายเป็นแบบน้ี ทาใหเ้ ราตอ้ งเสียเพ่อื นดี ๆ ไป เราทกุ คนจะจดจาเขาเอาไวใ้ นความ
ทรงจาและในใจตลอดไป วา่ คร้ังหน่ึงเขาคือคนทีช่ ่วยชีวิตพวกเราในวนั น้ี ตอนน้ีเราคงทาไดแ้ ค่
น้ี"
เสียงหมวดเกา้ เรียกสติของทอ้ งฟ้า เม่อื เห็นเขาเอาแต่นงั่ จอ้ งมองหอ้ งท่ีมีเปลวไฟลุกไหมล้ ่าม
ออกมาถงึ ขา้ งนอกห้องแลว้ ตอนน้ี โดยท่ที าอะไรไม่ไดเ้ ลยเม่ือภผู าไดเ้ ลอื กทางของเขาเอง
หมวดเกา้ ช่วยดึงเอาตวั ของทอ้ งฟ้าใหร้ ีบออกไปจากหนา้ หอ้ งเก็บศพ และออกไปจากช้นั ใต้
ดินดว้ ยกนั ทอ้ งฟ้าส่งเสียงพดู กบั ภูผาเป็นคร้งั สุดทา้ ย กอ่ นจะยอมเดินตามแรงลากจูงของหมวด
เกา้ ออกมาจากหนา้ ประตหู ้องน้นั
"นายภพู ข่ี อโทษที่ช่วยนายไม่ไดฮ้ ื่อ ๆพขี่ อโทษนอ้ งรกั หากชาตหิ นา้ มีจริง ขอใหเ้ ราท้งั สองได้
เกิดมาเป็นพี่นอ้ งกนั อีกดว้ ยเถอะนะ ลาก่อนนอ้ งรกั พีข่ อให้นายอยา่ ไดเ้ จบ็ ปวดหรือทกุ ขท์ รมาน
เลย ขอให้จากไปอยา่ งสงบลาก่อน "
ท้งั สามคนรีบวิ่งหนีเปลวเพลิงทล่ี กุ ไหมอ้ ยา่ งรวดเร็ว เม่อื ไฟเร่ิมโหมแรงข้นึ เรื่อย ๆ เปลวไฟ
มนั ไลต่ ามพวกเขามาติด ๆ เหลอื เพยี งภผู าและกาหลงทีย่ งั อยใู่ นห้องเกบ็ ศพน้นั ท่ามกลางกอง
เพลงิ ที่เริ่มโหมแรงข้ึนเร่ือย ๆ ร่างของกาหลงถูกแยกออกจากกนั กบั ดวงวญิ ญาณของนางผีร้าย
เพราะกาหลงถูกภูผากอดเอาไวน้ ้นั เอง นางผีร้ายจงึ ตอ้ งรีบอออกมาจากกาหลง ดวงวญิ ญาณ
ของนางพยาบาลทย่ี งั มีแรงอาฆาตล่องลอยออกมาจากหอ้ งเก็บศพ ไลต่ ามท้งั สามคนออกมาดว้ ย
ตอนน้ี เมอื่ กาหลงถกู ภูผาดึงตวั เอาไวไ้ มย่ อมปลอ่ ยใหเ้ ธอไดอ้ อกไปจากห้องน้ีไดส้ าเร็จ
"พี่พร้อมจะชดใชก้ บั ความผิดทีพ่ ่ีไดท้ ากบั กาหลงแลว้ ตอนน้ี เราคงไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ตลอดไป"ภู
ผากอดภาพวาดของกาหลงเอาไวด้ ว้ ยแขนขา้ งเดียว อีกขา้ งเขากอดตวั กาหลงเอาไวใ้ นออ้ มแขน
ของเขา
"ไม่กาหลงไม่ไดต้ อ้ งการแบบน้ี ปล่อยกาหลงออกไปเดี๋ยวน้ีนะ พี่ภูผาปลอ่ ยฮื่อ ๆ ทาไมถงึ
ไดโ้ ง่ฆา่ ตวั ตายเพอื่ คนอ่นื แบบน้ี พ่มี นั โง่รูต้ วั บา้ งไหม ทาไมไมห่ นีเอาตวั รอดไป ทาแบบน้ี
ทาไมกนั คนโงฮ่ ่ือ ๆ คิดวา่ การทีพ่ ี่ยอมตาย แลว้ กาหลงจะหายโกรธพห่ี รือยงั ไงกนั ..? "
กาหลงทอี่ อกมาจากภาพวาดไดแ้ ลว้ ตอ่ วา่ ภผู าทก่ี อดเธอและยิม้ ใหเ้ ธอความสายตาดูอบอุ่น
ออ่ นโยนเหมอื นเช่นทุกคร้งั ไม่เคยเปลยี่ น กาหลงดิน้ รนเพ่ือใหเ้ ขาปลอ่ ยตวั เธอ แตก่ บั ถูกภผู า
กอดร่างของเธอเอาไวด้ ว้ ยกนั ไม่ยอมปลอ่ ย
"ทาไมตอ้ งช่วยพวกมนั ดว้ ย ทาไมไมร่ กั ตวั เองบา้ งคนโง่ฮ่ือ ๆ จะกี่คร้ังตอ่ กี่คร้งั พี่มนั กย็ งั โง่
อยเู่ หมือนเดิม ชอบท่ีจะเป็นผทู้ เ่ี สียสละเพ่อื คนอืน่ ตลอด ทาไมไม่ทาเพื่อตวั เองบา้ งฮื่อ ๆ ทาไม
ชอบทาอะไรโง่ ๆ อยเู่ รื่อย "กาหลงถงึ กบั ยอมยนื นิ่งอยใู่ นออ้ มกอดของภผู า เม่ือเขายอมทจี่ ะตาย
กบั เธอในกองไฟน้ีดว้ ยกนั
"พยี่ อมเป็นคนโงใ่ นสายตาของกาหลง ถา้ ส่ิงท่พี ท่ี ามนั สามารถทาใหพ้ ไี่ ดอ้ ยกู่ บั กาหลง
ตลอดไป เพราะพรี่ ักกาหลงตอ่ ใหต้ อ้ งตายพกี่ ย็ อม ขอแค่กาหลงยอมยกโทษใหพ้ ช่ี ายเลว ๆ คน
น้ีดว้ ยเถอะนะกาหลง อยา่ ผูกใจเจ็บกบั ทกุ คนอกี เลยอโหสิกรรมใหพ้ วกเขาเถอะนะ กรรมท่ี
กาหลงไดท้ าเอาไวม้ นั จะไดเ้ บาบางลงไดบ้ า้ งเชื่อพ่"ี
เสียงภผู าบอกกาหลงอยา่ งออ่ นโยนและยงั กอดเธอเอาไวแ้ น่น ๆ แนบอกของเขา อยกู่ ลาง
เปลวไฟทรี่ อ้ นระอุ แทบจะเผาเขาใหม้ อดไหม้ แต่ภูผากบั ไม่รู้สึกถงึ ความร้อนน้นั เลยสกั นิด
เดียว เมือ่ เขาไดห้ ลบั ตาลงชา้ ๆ และโอบกอดคนท่ีเขารกั เอาไวด้ ว้ ยกนั พรอ้ มกบั เอย่ คาพดู
สุดทา้ ยออกมาดงั ๆ กอ่ นทีเ่ ขาจะไมม่ โี อกาสไดพ้ ดู มนั อีกตอ่ ไปในชาติน้ี
"ทาไมละ พพี่ รอ้ มจะตายกบั กาหลงแลว้ อยา่ งนอ้ ยกาหลงจะไดม้ พี อ่ี ยเู่ ป็นเพ่อื นตลอดไปไม่
ตอ้ งเหงาอีกตอ่ ไป อยา่ ตามพวกเขาออกไปเลยนะอยกู่ บั พี่ภูผาในหอ้ งน้ีเถอะกาหลง เราจะไม่มี
วนั พรากจากกนั อกี ไม่วา่ ชาตนิ ้ีหรือชาตไิ หน พส่ี ัญญาว่าจะอยขู่ า้ ง ๆ เธอแบบน้ีตลอดไป ไมว่ ่า
จะทกุ ขจ์ ะสุขหรือเจ็บปวดเราจะผ่านมนั ไปดว้ ยกนั พร่ี ักเธอนะ"
ภูผาบอกกาหลงดว้ ยรอยยิม้ ไม่กลวั ความตายทก่ี าลงั จะมาถงึ เขา ในอีกไมก่ ้ีนาทีน้ีเองอีก
ตอ่ ไปใน ในเมอ่ื ตอนน้ีเขาไดอ้ ยกู่ บั คนทเ่ี ขารกั แลว้ ถึงแมต้ อนน้ีเปลวไฟจะรอ้ นสกั แค่ไหน เขา
กไ็ มส่ นใจไม่คิดจะหนีไปไหนอกี แลว้ เขาจอ้ งมองกาหลงท่ยี ืนมองเขาดว้ ยสายตาเจบ็ ปวด
ท่ามกลางเปลวไฟลกุ ไหมไ้ ปตามผนงั หอ้ ง และไหมไ้ ปดา้ นนอกของหอ้ งเกบ็ ศพลอ้ มรอบภผู า
และกาหลงเอาไว้ ท้งั สองยืนอยทู่ า่ มกลางกองเปลวเพลงิ ดว้ ยกนั
"ทาไมจะตอ้ งทาเพอ่ื กาหลงถงึ เพียงน้ีดว้ ย ทาไมจะตอ้ งยอมเผาตวั เองท้งั เป็นดว้ ยคนโงฮ่ ื่อ ๆ
แตก่ าหลงก็ขอบคุณพีม่ ากนะ ทีไ่ ม่คดิ ทง้ิ กาหลงไปเหมอื นกบั เพ่ือนคนอืน่ ๆ ขอบคณุ จริง ๆ
ตอนน้ีกาหลงเช่ือแลว้ วา่ ยงั มีคนทร่ี กั กาหลงจริง ๆ อยนู่ ้ีหน่ึงคน คอื พีช่ ายทก่ี าหลงเคยรกั และ
เคารพมากท่ีสุด กาหลงรักพเี่ หมือนพี่ชายของกาหลงจริง ๆ และจะยอมยกโทษใหพ้ กี่ ไ็ ด"้
กาหลงยอมยกแขนท้งั สองขา้ งข้ึนกอดเอวภผู าเอาไวห้ ลวม ๆท้งั น้าตานองหนา้ เธอไมค่ ดิ ว่า
พช่ี ายคนน้ีจะรักเธอมากถึงเพยี งน้ี มากจนยอมทจ่ี ะตายเป็นเพือ่ นเธอในกองไฟน้ีไดจ้ ริง ๆ
"ทีน้ีกาหลงเชื่อพีห่ รือยงั วา่ พภ่ี ูผาคนน้ีรกั กาหลงจริง ๆ ไม่ไดแ้ ค่พูดดว้ ยลมปาก อยา่ งทกี่ าหลง
เคยเขา้ ใจผดิ พี่ ปลอ่ ยพวกเขาไปเถอะนะ มาเอาตวั พ่ีไปอยกู่ บั กาหลงแทน"ภผู ากอดกาหลง
เอาไวด้ ว้ ยออ้ มแขนของเขา และกม้ ลงหอมทห่ี นา้ ผากของกาหลงเบา ๆ ไปทีหน่ึงพรอ้ มกบั ส่ง
ยมิ้ ให้กาหลงเป็นคร้งั สุดทา้ ย ไมไ่ ดส้ นใจว่าเธอจะเป็นแคว่ ญิ ญาณ
"กาหลงเชื่อพีภ่ ูผาแลว้ ละคะ ว่าพ่ีรกั กาหลงจริง ๆ ขอบคุณท่รี กั กาหลงผูห้ ญิงหนา้ โงค่ นน้ี ท่ี
ไมเ่ คยมองเห็นความหวงั ดที ่ีพ่เี คยมใี ห้กบั กาหลงเสมอมา กาหลงขอโทษท่เี คยทาร้ายพยี่ กโทษ
ให้กาหลงดว้ ยเถอะนะคะ และช่วยอโหสิกรรมใหก้ บั กาหลงดว้ ย"
กาหลงพดู จบกก็ อดภผู าเอาไวแ้ ละยอมซบลงทแ่ี ผงอกของเขา ท้งั สองยนื กอดกนั อยกู่ ลางกอง
ไฟที่ลุกไหมร้ อบ ๆ ตวั ของพวกเขาดว้ ยความเขา้ ใจกนั และหลบั ตาลงอยา่ งมคี วามสุข
"พี่ไม่เคยโกรธหรือเกลียดกาหลงเลย ไม่เลยกบั ดใี จทว่ี นั น้ีพ่ไี ดบ้ อกความในใจของพก่ี บั เธอ
และพมี่ ีความสุขทส่ี ุดที่ไดอ้ ยกู่ บั กาหลง ถงึ แมว้ า่ จะเป็นเพียงเวลาส้ัน ๆ ก่อนท่ีเราจะไดไ้ ปสู่อกี
ภพหน่ึงดว้ ยกนั ยอดรักของพอ่ี ยา่ คดิ มากเลยนะ พส่ี ญั ญาตอ่ ไปพี่จะทาดีกบั กาหลงใหม้ ากกวา่
น้ี"ภูผาบอกกบั กาหลงและกอดเธอเอาไวแ้ น่น ๆ
ตอนน้ีทด่ี า้ นนอกห้อง ทุกคนต่างก็รีบวง่ิ หนีตายกนั อยา่ งเหนื่อยหอบเหง่ือไหลท่วมตวั ไป
ตาม ๆ กนั กนั ดาเองตอนน้ีเธอเริ่มสาลกั ควนั ไฟถงึ กบั มีอาการหนา้ มืด หมวดเกา้ เห็นแบบน้นั
จึงรีบกม้ ลงอมุ้ เอาตวั เธอข้นึ ขีห่ ลงั ของเขา พาเธอวิ่งออกไปดว้ ยกนั แต่ก่อนทเี่ ขาจะทนั ได้
ออกไปพน้ ประตหู อ้ งใตด้ ิน กม็ ีอะไรเขา้ มากระชากเอาตวั ของกนั ดาและหมวดเกา้ กลบั เขา้ ไปใน
หอ้ งใตด้ ินดว้ ยกนั อกี คร้งั ทาเอาหมวดเกา้ ถึงกบั ตกใจร้องอทุ านออกมาดงั ๆ
“เฮย้ ไมน่ ะกนั ดาระวงั .”
"เอาร่างของขา้ คืนมานะนางเด็กสารเลว คดิ หรือวา่ พวกแกจะรอดออกไปจากบา้ นหลงั น้ีไดง้ า่ ย
ๆ หึหึหึ..!” วิญญาณผีร้ายน้นั เองทีเ่ ขา้ มาลากเอาตวั ของหมวดเกา้ และกนั ดา กลบั เขา้ มาในหอ้ ง
ใตด้ ินอกี คร้งั และมนั ตอ้ งการทจ่ี ะแยง่ เอาร่างของกนั ดาไปเป็นของมนั อกี คร้ัง
"นางน่าโงแ่ กตายชะเถอะ แกจะไดไ้ ม่ตอ้ งมาแยง่ ร่างน้ีไปจากขา้ อีกตอ่ ไป ร่างน้ีจะเป็นของ
ขา้ คนเดียว"
พดู จบมนั ก็ผลกั เสาไมท้ ี่ถูกไฟลุกไหมไ้ ปคร่ึงตน้ เสา เพ่ือจะใหล้ ม้ ลงมาทบั กนั ดาน้นั เอง
"กนั ดาหลบไป..”
แตห่ มวดเกา้ วงิ่ เขา้ ไปผลกั ร่างของกนั ดาออก ก่อนที่จะถกู เสาตน้ น้นั ลม้ ลงมาทบั ทีต่ วั เธอได้
ทนั ชะก่อน กนั ดาจงึ รอดไปไดอ้ ยา่ งหวดุ หวดิ
"วา้ ย..”
กนั ดาตกใจไมค่ ิดว่าหมวดเกา้ จะวงิ่ เขา้ มาผลกั ตวั เธอ
กอ่ นจะไดย้ ินสเยงรอ้ งอยา่ งเจบ็ ปวด ของหมวดเกา้
“โอย้ ”
เมอ่ื เธอลม้ ลงไปกองกบั ฟ้ื น กอ่ นทีไ่ อเ้ สาไมต้ น้ น้นั มนั จะลม้ ลงมาทบั ทตี่ วั ของเขาแทนตวั เธอ
ทถี่ กู ผลกั ออก ไปไมห่ ่างจากจุดทีเ่ ขาถกู เสาไมล้ ม้ ลงมาทบั เขาจนสลบแน่นิ่งไป
"ไมน่ ะหมวดเกา้ อยา่ เป็นอะไรไปนะตืน่ สิต่ืน..”
กนั ดารีบลกุ ข้ึนมาดูหมวดเกา้ ท่ีถกู เสาไมท้ บั อยคู่ ร่ึงตวั เธอพยายามจะยกตน้ เสาออกจากร่าง
ของเขาท่ีนอนหัวแตกมีเลือดไหลซึมออกมา สีแดงฉานไหลอาบใบหนา้ ของเขาเลยตอนน้ี แต่
มนั หนกั จนเธอแทบจะยกไมข่ ้นึ
"อ้ึด อ้ดึ ยกไม่ข้นึ ทาไงดี หมวดเกา้ อยา่ ตายนะ...โอย้ ทาไมเสาน้ีมนั หนกั จงั ”
กนั ดาพยายามจะยกตน้ เสาออกจากตวั ของหมวดเกา้ แตเ่ ธอกบั ถกู นางผีรา้ ยเขา้ มาดึงเอาตวั ของ
เธอออกไปชะกอ่ น
"กรี๊ดดไมป่ ลอ่ ยฉันนะ ปลอ่ ย"กนั ดาพยายามดิน้ รนให้หลดุ พน้ จากมือของผรี า้ ย และรอ้ งเสียง
ดงั อยา่ งตน่ื กลวั สุดชีวิต
"ช่วยดว้ ยทอ้ งฟ้า ช่วยฉันดว้ ยใครก็ไดช้ ่วยฉันท"ี กนั ดาร้องเรียกทอ้ งฟ้า ท่ีเพิง่ จะวงิ่ กลบั มาหา
เธอ และหมวดเกา้ หนา้ ตาตื่นตกใจ ทอ้ งฟ้าเขา้ มาจะช่วยกนั ดา แตก่ บั ถูกนางผรี า้ ยผลกั ประตูท่ี
ถูกไฟลกุ ไหมเ้ ขา้ ใส่เขาแทน
"ปัง โอย้ ..!” ทอ้ งฟ้ารีบว่งิ หลบไอป้ ระตนู ้นั แทบไม่ทนั
"โครม..”
พอต้งั ตวั ไดเ้ ขากร็ ีบตามกนั ดาและนางผรี ้ายเขา้ ไปในห้องใตด้ ิน ท่ีไฟเริ่มโหมแรงข้ึนเรื่อย ๆ
เปลวไฟรอ้ นประทไุ ปทวั่ หอ้ งใตด้ ิน ไฟเริ่มลา่ มข้ึนสู่ตวั บา้ นใหญค่ วนั สีเทาดาขาวพวยพงุ่ ข้ึนสู่
ทอ้ งฟ้า กนั ดาพยายามดิ้นรนเพอื่ ช่วยตวั เองให้รอดจากนางผรี ้าย อยา่ งยากลาบากมนั พยายามจะ
ลากเธอไปท่ีหอ้ งหน่ึงทไ่ี ฟกาลงั จะล่ามไปถงึ พอดี
"นี่ปล่อยฉนั นะ ยยั ผใี จรา้ ยปลอ่ ยสิ ยยั ผีบา้ กูบอกใหม้ งึ ปบอ่ ยไง"กนั ดากม้ ลงกดั ท่แี ขนของมนั
สุดแรงแต่นางผีรา้ ยกบั ไม่รู้สึกอะไร
"กดั ใหต้ ายแกกท็ าอะไรขา้ ไม่ไดห้ รอกนางเด็กน่าโง่ ตายชะเถอะแก"ผรี า้ ยบีบคอของกนั ดาสุด
แรง
"อ้อื ๆ ๆ ปลอ่ ยแคร่ก ๆ หายใจไม่ออกปล่อยสิ"
กนั ดาพยายามเอามือตแี ขนของมนั แรง ๆ เพ่อื จะใหม้ นั ยอมปล่อยมือจากลาคอของเธอ จน
แทบจะขาดใจอยแู่ ลว้ กนั ดาเริ่มตาเหลอื กใบหนา้ ขาวซีดเพราะเร่ิมขาดอากาศหายใจ
“ปลอ่ ยหายใจไมอ่ อก อ้ือ ๆๆๆ”
แต่แลว้ กอ่ นทกี่ นั ดาจะหมดสติไป เธอก็ทนั ไดย้ ินเสียงรอ้ งอยา่ งหวยหวนดงั ข้ึน กอ่ นทีส่ ติ
ของเธอจะดบั วูบไปจริง ๆ เมอ่ื กาหลงในร่างของภูผาเขา้ มาช่วยกนั ดาเอาไวไ้ ดท้ นั กอ่ นทม่ี นั จะ
ไดฆ้ า่ เธอจริง ๆ
“ปล่อยพวกเขาไปชะ อยา่ ยงุ่ กบั เธอ”
" โอย้ แกนางเดก็ เนรคุณ ฉนั อตุ ส่าหช์ ่วยแกแกแ้ คน้ พวกมนั แต่แกกบั มาหกั หลงั ฉนั แกนาง
ผีเลวอยา่ อยเู่ ลยฉันจะใหแ้ กไดต้ ายอกี คร้งั "
นางผรี ้ายตวาดใส่กาหลงในร่างของภูผา พร้อมกบั ลอยเขา้ มาหาเธอสองมือกางเกรงเล็บอนั
แหลมคมของมนั ออก หวงั จะกระชากดวงวญิ ญาณของกาหลงใหอ้ อกมาจากร่างของภผู าน้นั เอง
แต่กบั ถกู กาลหลงใช่มือผลกั ร่างของมนั สุดแรง
“ โอย้ ร้อน “
จนกระเดน็ เขา้ ไปในกองไฟทก่ี าลงั ลกุ โชอยา่ งรวดเร็ว จนมนั ไมท่ นั ไดต้ ้งั ตวั ถงึ กบั ส่งเสียง
รอ้ งออกมาอยา่ งหวยหวนเจ็บปวดทุกขท์ รมานแสนสาหสั เมือ่ ถกู เปลวไฟลุกไหมท้ ว่ มร่างของ
มนั ตอนน้ี
"กร๊ีดดด..”
ร่างของนางผรี า้ ยดิ้นทุรนทลุ ายไปมาอยใู่ นกองไฟ ทก่ี าลงั ลุกโซดวงวิญญาณของมนั กาลงั ถกู
เผาใหด้ บั ไปตอ่ หนา้ ต่อตาของทอ้ งฟ้า ท่กี าลงั ตกตะลึงกบั ภาพทเ่ี ขากาลงั เหน็ อยตู่ อนน้ี อยา่ ง
ตน่ื เตน้ เกินจะเชื่อสายตาของตวั เองได้
"ภูผานายยงั ไมต่ าย เป็นไปไดย้ งั ไงกนั ..” ทอ้ งฟ้าอทุ านออกมาดงั ๆ เมอ่ื ไดเ้ หน็ ภูผา เพ่งิ จะเขา้
มาช่วยพวกเขาจากนางผีรา้ ยอีกคร้ัง
"กร๊ีดดรอ้ นร้อน ช่วยฉนั ดว้ ยแกนางเดก็ สารเลว แกกลา้ เนรคณุ ขา้ แกกลา้ ทารา้ ยคนที่เคย
ช่วยเหลอื แกไดย้ งั ไงกนั นางเดก็ เนรคณุ กรี๊ดดด..โอย้ รอ้ นเหลอื เกิน ร้อน !”
นางผีรา้ ยยกมือช้ีหนา้ ของกาหลงอยา่ งโกรธแคน้ ดว้ ยสายตาอาฆาตแคน้ ต่อกาหลง
“แกเองก็จะไมต่ ่างจากขา้ หรอกนางเดก็ เนรคณุ แกจะตอ้ งตกนรกหมอกไหมอ้ ยา่ งทุกขท์ รมาน
เหมือนขา้ นางเดก็ สารเลวแกทรยศขา้ แกกลา้ ทาร้ายขา้ ที่เคยช่วยแกฆ่าพวกมนั ใหก้ บั แก ฉันขอ
แช่งแก “
มนั แช่งกาหลงเอาไวก้ ่อนทร่ี ่างของมนั จะถูกเปลวไฟเผาไหมด้ วงวิญญาณของมนั ดว้ ยสายตา
อาฆาตผกู พยาบาทกาหลง
"ฉันจะรอแกทนี่ รกนางเดก็ เนรคณุ แกไดเ้ จอกบั ฉันแน่ ฉนั จะรอแกที่นนั่ หึ หึ หึ โอย๊ ร้อน
เหลือเกินกร๊ีดด..ร้อน อา...!” หลงั จากน้นั ร่างของผรี า้ ยก็ถกู เผาดบั ไป เหลอื เอาไวแ้ ค่ความวา่ ง
เปลา่ ในเปลวไฟตรงหนา้ ของทอ้ งฟ้าตอนน้ี
"อโหสิกรรมให้กบั ฉันดว้ ยเถอะนะราณี ท่ีฉันตอ้ งทาร้ายเธอ ใช่เธอช่วยฉันแกแ้ คน้ พวกเขา แต่
ตอนน้ีฉันไม่ตอ้ งการมนั แลว้ เพราะฉนั รูแ้ ลว้ วา่ อะไรผดิ อะไรถูก กอ่ นน่าน้ีฉันทาผดิ เพราะคดิ ว่า
ไม่มีใครรกั ฉนั จริง แต่ตอนน้ีฉันไดร้ ูแ้ ลว้ ว่าพวกเขาไมไ่ ดเ้ ลวกนั ทกุ คน อยา่ งนอ้ ยกย็ งั มคี นรัก
ฉนั อยู่ ถึงแมว้ า่ มนั จะเป็นความรกั ทฉ่ี นั ไมไ่ ดต้ อ้ งการจากเขา แตอ่ ยา่ งนอ้ ยมนั กท็ าใหฉ้ นั ไดร้ ู้ว่า
ในโลกใบน้ี ก็ยงั มคี วามรักแทท้ จ่ี ริงใจหลงเหลืออยบู่ าง ถา้ เธอไม่มายงุ่ กบั พวกเขาฉนั คงไมต่ อ้ ง
ทารา้ ยเธอแบบน้ี เลกิ พยาบาทเถอะนะราณีลากอ่ น"
เสียงของกาหลงบอกกบั ดวงวญิ ญาณราณี นางพยาบาลท่จี ติ ใจของเธอมแี ต่ความแคน้ ท่ี
สะสมมานานหลายสิบปี เพื่อรอเวลาไดแ้ กแ้ คน้ ทุกคน แตต่ อนน้ีมนั ไดจ้ บลงแลว้ เพราะกาหลง
เปลยี่ นใจมาช่วยพวกเขาเอาไวใ้ นคร้งั น้ี กาหลงในร่างของภูผา เดินมาหาร่างของกนั ดากอ่ นจะ
กม้ ลงอมุ้ กนั ดา ท่ีนอนสลบหมดสติอยทู่ ่ีพ้ืนข้ึนมาพาเดินออกไปจากกองไฟ ท่ีกาลงั จะลกุ ไหม้
มาถงึ ตรงน้ีแลว้ ตอนน้ี ชากตึกเริ่มพงั ทลายลงมาเรื่อย ๆ เม่ือถูกความรอ้ นของเปลวไฟเผาไหม้
อยา่ งรุนแรง
"เร็วสิพที่ อ้ งฟ้ารีบตามออกมากอ่ นท่ไี ฟจะไหมม้ าถึงตรงน้ี แลว้ พวกพ่ีจะไม่มีทางออกไปได้
ถา้ ไมอ่ ยากจะถกู ไฟคอบตายกร็ ีบออกไปชะตอนน้ี"
พดู จบกาหลงในร่างของภูผา กอ็ ุม้ กนั ดาว่ิงหลบเปลวไฟท่รี อ้ นแรงออกไป ก่อนเอาร่างของ
กนั ดาไปวางเอาไวท้ ด่ี า้ นนอกตวั ตึก ทไี่ ฟกาลงั ลุกโซโหมแรงข้ึนเร่ือย ๆ แสงไฟส่องสวา่ งไปทวั่
บริเวณบา้ นหลงั น้ี หลงั จากน้นั กาหลงก็วง่ิ กลบั มาช่วยหมวดเกา้ ทถี่ กู เสาไมท้ บั นอนสลบอยใู่ น
กองไฟน้นั อกี คร้งั กาหลงช่วยยกตน้ เสาน้นั ออกจากร่างของเขา และช่วยลากร่างทไี่ ร้สติของ
หมวดเกา้ ออกมากอ่ นทจี่ ะถูกเปลวไฟคอบตายชะกอ่ น
พอช่วยไดค้ รบทกุ คนแลว้ กาหลงกอ็ อกจากร่างของภผู าทาใหภ้ ผู าถึงกบั ท้ิงตวั ลงไปกองกบั
พ้ืนหมดสตไิ ปอกี คน ทาเอาทอ้ งฟ้าตกใจรีบวงิ่ เขา้ มาดูนอ้ งชายของเขาดว้ ยความห่วงใย และดีใจ
ท่ีภูผายงั ไมต่ าย อยา่ งทเ่ี ขาหวาดกลวั และพยายามเขยา่ ตวั ปลุกเขาใหต้ ่นื
"นายภตู ื่นสิตืน่ .."พร้อมกบั เงยหนา้ ข้ึนพูดกบั กาหลง
"ขอบใจมากนะกาหลงทเ่ี ธอไมฆ่ า่ เขาขอบใจจริง ๆ ทีย่ อมช่วยพวกเรา"ทอ้ งฟ้าบอกกบั กาหลง
ท้งั น้าตานองหนา้ ดีใจท่ีเขาไดน้ อ้ งชายกลบั มาอีกคร้งั เหมือนปาฏหิ าริยจ์ ริง ๆ เขาไมอ่ ยากจะเชื่อ
ว่ากาหลงจะเปลย่ี นใจมาช่วยพวกเขาในคร้ังน้ีได้
"ตอ้ งขอบคุณพีภ่ ผู าทท่ี าให้กาหลงไดร้ ูค้ วามจริง ถา้ ไมใ่ ช่เพราะพ่ภี ผู ากาหลงคงตอ้ งทาบาป
และฆ่าทกุ คนไปแลว้ เพราะพ่เี ขาทาใหก้ าหลงตาสวา่ งมองเห็นความรกั ท่เี ขามใี ห้กบั กาหลงใน
คร้งั น้ีจริง ๆ เขาคอื คนท่ีทาใหก้ าหลงเลกิ ท่ีจะผกู พยาบาททุกคนได้ กาหลงขอโทษท่ีผา่ นมาเคย
ทาร้ายพวกพ่ี จนเกือบจะเอาชีวติ ไม่รอด เพราะกาหลงคนเดียว เพราะกาหลงมนั โง่และหลงผิด
ไป ช่วยอโหสิกรรมให้กบั กาหลงดว้ ยเถอะนะคะพที่ อ้ งฟ้า ฝากบอกทุกคนดว้ ยว่ากาหลงขอ
โทษและเสียใจกบั เร่ืองทกี่ าหลงกอ่ ข้นึ มาในคร้ังน้ี ขอให้ทกุ คนช่วยอโหสิกรรมให้กบั กาหลง
ดว้ ย"กาหลงพูดกบั ทอ้ งฟ้าทีย่ นื อยกู่ บั เธอตอนน้ี
"จะ๊ พี่จะบอกกบั ทกุ คนใหไ้ มต่ อ้ งเป็นห่วง พขี่ อใหก้ าหลงไปสู่ภพภูมทิ ่ีดี และขอให้ไปสู่สุคติ
ในภพหนา้ อยา่ ไดอ้ าภพั ในความรกั เหมอื นในชาตนิ ้ีเลย พ่ีและทุกคนขออโหสิกรรมใหก้ บั เรื่อง
ท้งั หมดทีก่ าหลงเลยทาร้ายพวกพ่ี พีเ่ ชื่อว่าทกุ คนคงไม่คิดโกรธแคน้ กาหลงหรอก อยา่ ห่วงเลย
ไปเถอะน้ีก็จะสว่างแลว้ อยา่ รออกี เลยพจ่ี ะบอกภูผาให้ ถา้ เขาฟ้ื น"ทอ้ งฟ้าบอกกบั กาหลง
กาหลงจึงเดินเขา้ มาหาภูผาท่ีนอนสลบอยู่ กม้ ลงพดู กบั เขาเสียงเบาท้งั น้าตานองหนา้ ไหลอาบ
แกม้ ท้งั สองขา้ ง หยดลงมาโดนหนา้ ของภูผาไปหยดหน่ึง
"ลากอ่ นพีช่ ายทีแ่ สนดีของกาหลง นอ้ งสาวคนน้ีจะจดจาพีเ่ อาไวต้ ลอดไป กาหลงขอให้พี่ได้
เจอกบั คนทเี่ ขารกั พจ่ี ริง ๆ ไม่ใช่ผหู้ ญิงท่อี าภพั รกั อยา่ งกาหลง ขอให้พี่ไดเ้ จอความสุขในชีวติ ท่ี
เหลอื ยลู่ ากอ่ น"
กาหลงลุกข้ึนยนื กอ่ นที่ร่างของเธอจะค่อย ๆ หายไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตาของทอ้ งฟ้า ท่ยี งั มสี ตอิ ยู่
เพยี งคนเดยี วตอนน้ี และตวั ของเขาเองก็ตอ้ งกลบั ไปเหมือนกนั เพราะถึงเวลาท่เี ขาเองจะตอ้ ง
กลบั เขา้ ร่างของตวั เอง
ทอ้ งฟ้าเองกถ็ งึ กบั ตกใจทอี่ ยดู่ ี ๆ กเ็ หมอื นกบั มีลมอะไรสักอยา่ งวง่ิ เขา้ มาดดู เอาตวั ของเขา
ลอ่ งลอยไปกบั อากาศเมื่อกาหลงจากไปไมน่ าน
"เฮย้ ยยเกิดอะไรข้นึ กบั เราอีกละน้ี..”
ทอ้ งฟ้าเลยตอ้ งท้ิงท้งั สามคนทน่ี อนสลบไม่ไดส้ ติอยทู่ ี่พ้ืน ห่างจากตวั บา้ นทมี่ ีเปลวไฟกาลงั
ลกุ ไหมไ้ ปทว่ั ตวั บา้ นแลว้ ตอนน้ี เปลวเพลงิ เร่ิมโหมแรงข้นึ ทาใหเ้ กิดแสงสวา่ งไปทวั่ รอบ ๆ
บริเวณบา้ น
ทาใหจ้ ่าสมชายที่เพิ่งจะขบั รถมาถึงหนา้ บา้ น ถงึ กบั ตกใจว่ามนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึนทาไมถงึ เกิด
ไฟไหมบ้ า้ นจนแทบจะหมดหลงั อยแู่ ลว้ ตอนน้ี เม่อื เขามองเห็นเปลวไฟสีแดงพวยพงุ่ ลุกไหม้
บา้ นหลงั น้ีอยตู่ รงหนา้ เขา จนความร้อนแผ่มาถงึ ตรงทีร่ ถของเขาจอดอยกู่ ว็ ่าได้
"แยล่ ะสิแลว้ หมวดเกา้ กบั คนอน่ื ๆ ละจะเป็นยงั ไงกนั บา้ งละน้ี ไฟไหมบ้ า้ นท้งั หลงั แบบน้ีแลว้
จะมีใครรอดหรือเปล่าวะ่ น้ี เราก็อตุ ส่าหเ์ หยียบสุดเข็มไมลแ์ บบซิ่งสุด ๆ แลว้ นะแตก่ ม็ าไม่ทนั
อยดู่ ี เกิดอะไรข้นึ วะเน่ีย ไหมห้ มดเลย .”
จา่ สมชายรีบเปิ ดประตรู ถออกมาเดินดรู อบ ๆ บริเวณบา้ น เพ่อื ใหแ้ น่ใจพรอ้ มกบั รีบว่ิงเขา้
มาใกลต้ วั บา้ น ทไ่ี ฟกาลงั ลุกไหมเ้ กอื บจะท้งั หลงั แลว้ ตอนน้ี ควนั ไฟลอยสูงควนั สีดาปนขาว
เทาลอยพวยพุ่งข้ึนสู่ทอ้ งฟ้า ท่ีกาลงั ใกลจ้ ะฟ้าสางแลว้ ตอนน้ี ให้มองเหน็ อะไรไดร้ าง ๆ บา้ ง
แลว้
"หายไปไหนกนั หมดละน้ี แปลกจริงเงียบเหมือนไมเ่ หลือใครเลยสักคนเดียว หมวดเกา้ ครบั
ยงั อยดู่ ีหรือเปล่าครบั ไดย้ นิ ผมไหมครับหมวดเกา้ ครบั ฮูห้ มวดเกา้ อยทู่ ไี่ หนครับ ช่วยส่งเสียง
ตอบผมหน่อยสิครับ มใี ครอยแู่ ถวน้ีหรือเปล่าครบั ..” เสียงจ่าสมชายตะโกนเรียกหาทกุ คนเสียง
ดงั
"ฮู.้ .มใี ครอยแู่ ถวน้ีบา้ งไหมครับ ถา้ มใี ครทร่ี อดชีวิตก็ช่วยส่งเสียงบอกให้ผมรูห้ รือตอบผมหน่อย
เถอะครบั ใครกไ็ ดฮ้ ู.้ .! เสียงเรียกของจา่ สมชาย ทาใหก้ นั ดาที่เพิง่ จะไดส้ ตลิ ืมตาข้ึนชา้ ๆ
"โอ.้ .น้ีเราตายแลว้ หรือ วา่ ยงั ไม่ตายกนั นะ.เสียงใครเรียกเรา หรือวา่ จะเป็นยมทตู มารับวิญญาณ
ของเรากนั นะ” กนั ดาพยายามพยงุ ตวั เองลกุ ข้นึ นง่ั ชา้ ๆ และลองเอามือหยิกแขนของตวั เองแรง ๆ
ดู
"โอย๊ ..เจบ็ น้ีแสดงว่าเรายงั ไมต่ ายหรอกหรือน้ี เป็นไปไดย้ งั ไงกนั ท่ีเธอรอดมาได้ ก็เธอถกู นาง
ผรี ้ายน้นั บีบคอจนหายใจไมอ่ อกไปแลว้ น้ีนา" กนั ดาพดู กบั ตวั เองเบา ๆ ก่อนจะหันมองรอบ ๆ
ตวั และมองไปเห็นภผู าและหมวดเกา้ นอนอยู่ไมไ่ กลจากเธอนกั จึงรีบขยบั ตวั มองสารวจท้งั
สองคน
"อา้ วแลว้ น้นั หมวดเกา้ กบั คนทช่ี ่ือภูผาน้ี พวกเขามานอนอยตู่ รงน้ีกบั เธอไดย้ งั ไงกนั แปลก
จริงแลว้ นายทอ้ งฟ้าละหายไปไหน รวมท้งั นางผรี า้ ยน้นั ดว้ ย หายไปไหนกนั หมดแลว้ ละ อยา่
บอกนะว่าท้งั สองคนถกู ผีร้ายฆ่าตายแลว้ ไมน่ ะ..”
กนั ดาถึงกบั รู้สึกแปลกใจ วา่ ใครท่ีมาช่วยเธอหมวดเกา้ กบั ภูผาละ ตายหรือยงั กนั ดาจงึ รีบลุก
ข้นึ ไปดทู ้งั สองคน อยา่ งรีบรอ้ นกลวั วา่ ท้งั สองคนจะตายแลว้ ถึงไดน้ อนแน่น่ิงแบบน้ี
แต่พอลองจบั เน้ือตวั ของท้งั สองคนดูเน้ือตวั ของพวกเขาก็ยงั อนุ่ ๆ อยเู่ ลยน้ีนา ส่วนหมวดเกา้
เขาหัวแตกเลอื ดยงั ซึมอยเู่ ลย พอกนั ดาหนั มามองดูภผู า เธอก็เพิง่ นึกข้ึนไดว้ ่าภผู าอยใู่ น
ห้องเก็บศพกบั กาหลงน้ีนา แลว้ เขาออกมาจากหอ้ งน้นั ไดย้ งั ไงกนั โดยทีไ่ มไ่ ดร้ บั อนั ตรายใด ๆ
เลยแมแ้ ต่นิดเดียวแปลกมาก
ท้งั ที่เขาน่าจะถกู เผาท้งั เป็นไปแลว้ ไม่ใช่หรือ แลว้ ตกลงมนั ไดเ้ กิดอะไรข้ึนกบั ทุกคนกนั แน่
ถงึ ไดต้ กอยใู่ นอาการสลบไมไ่ ดส้ ติแบบน้ี และส่ิงทีท่ าใหก้ นั ดาแปลกใจมากทส่ี ุดกค็ ือภูผา
ที่เธอเห็นเขามานอนอยตู่ รงน้ีไดย้ งั ไงกนั น้ี ในสภาพทีย่ งั อยคู่ รบสามสิบสองชะดว้ ย เขายงั
ไมต่ ายหรอกหรือ แลว้ เขารอดจากกองไฟน้นั มาไดย้ งั ไงกนั กนั ดาอดท่ีจะสงสัยไมไ่ ด้ แต่ตอนน้ี
เธอคงหาคาตอบไม่ได้ ถา้ ไมท่ าให้พวกเขาท้งั สองคนรูส้ ึกตวั ชะกอ่ น
ไหนดสู ิวา่ นายตายหรือยงั เพอ่ื ความแน่ใจลองเชค็ อีกคร้งั กนั ดาจึงลองเอาหลงั มอื บงั จมูกของ
ภูผาดูจงึ ไดร้ ู้ว่าเขายงั มลี มหายใจอยู่ คงจะสลบไปน้ีเองเธอจงึ รีบกม้ ลงเอามอื เขยา่ ตวั เขาแรง ๆ
"คณุ ๆๆ ตื่นต่ืน..!” เธอปลุกเขาอยนู่ านกว่าจะมองเหน็ เขาขยบั เปลือกตาชา้ ๆกอ่ นจะลมื ตา
ข้ึนมามองหนา้ เธออยา่ งดงู งๆ
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าคุณ เจ็บตรงไหนไหม..” กนั ดากม้ ลงถามเขาใกล้ ๆ
"ผมไมเ่ ป็นไร แตผ่ มมาอยตู่ รงน้ีไดย้ งั ไงกนั ผมตายแลว้ ใช่ไหมคณุ ช่วยบอกผมที แลว้ กาหลง
ละกาหลงอยไู่ หน..”
ภูผาเอย่ ถามหญงิ สาวตรงหนา้ เขาอยา่ งรู้สึกสบั สน นึกไม่ออกวา่ เขามานอนอยตู่ รงน้ีไดย้ งั ไง
เขาน่าจะตายในกองไฟน้นั กบั กาหลงไมใ่ ช่หรือ แลว้ ทาไมร่างกายของเขาถงึ ดไู มเ่ ป็นอะไรเลย
สกั นิดเดียวแปลกจริง หรือวา่ เขาจะตายแลว้ จริง ๆ แต่ไมร่ ู้สึกตวั แลว้ เธอคนน้ีก็คงจะตายแลว้
เหมอื นกนั สินะถึงไดม้ าอยตู่ รงน้ีกบั เขา..”
"น่ีคุณทาหนา้ แบบน้ีคงกาลงั คิดวา่ ตวั เองตายแลว้ ใช่ไหมละ ฉันเองตอนตืน่ ข้นึ มาใหม่ ๆ ก็คดิ
เหมอื นคณุ น้นั แหละ ว่าตวั เองคงจะตายไปแลว้ ไม่คดิ วา่ จะรอดมาไดด้ ว้ ยซ้า แต่ก็แปลกนะคุณ
ฉันจาอะไรไม่ไดเ้ ลย วา่ ใครท่ชี ่วยพวกเราเอาไว"้ กนั ดาบอกกบั ภูผาที่ กาลงั ทาหนา้ ไมเ่ ชื่อในสิ่ง
ท่เี ธอเพงิ่ จะบอกเขา
"นี่คุณอยา่ บอกนะ ว่าผมยงั ไม่ตาย..”
ภผู าเอย่ ถามหญิงสาวตรงหนา้ เขาอกี คร้งั อยา่ งไม่อยากจะเชื่อมนั จะเป็นไปไดไ้ งกนั ก็เขาจา
ไดว้ ่าไฟกาลงั จะเผาเขาใหต้ ายท้งั เป็นไปพรอ้ มกบั กาหลงไม่ใช่หรือ แลว้ มนั เกิดอะไรข้ึนกนั แน่
เขางงไปหมดแลว้ ตอนน้ี หรือวา่ กาหลงจะเปลย่ี นใจช่วยใหเ้ ขาและทกุ คนรอด
"โธ่กาหลงทาไมตอ้ งช่วยพใี่ หร้ อดดว้ ย ทาไมไม่ปลอ่ ยให้พต่ี ายตามเธอไป ทาไมนะกาหลงพ่ี
ไมอ่ ยากจะพรากจากเธออกี แลว้ ..”
"จริงคณุ ยงั ไม่ตายจริง ๆ ไมต่ อ้ งทาหนา้ สงสัยหรอก เพราะฉันกบ็ อกคณุ ไม่ไดว้ า่ พวกเรารอด
ตายมาจากผรี ้ายตนน้นั ไดย้ งั ไงกนั " กนั ดาบอกภผู าที่กาลงั เอามอื หยิบแขนตวั เอง ไม่ตา่ งจากกนั
ดาเลยสกั นิด
"อืมเจบ็ จริงดว้ ย" ภผู าอทุ านออกมาเบา ๆ
"ผมพอรู้วา่ เรารอดไดย้ งั ไง คงเพราะกาหลงเปลย่ี นใจช่วยใหพ้ วกเรารอด วา่ แต่ตารวจคนน้ี
ละเขาตายหรือยงั คณุ ..หวั เขาแตกน้ีนาคณุ ดูเขาหรือยงั ครับ..” ภูผาเอย่ ถามเธออีกคร้ัง
"ยงั เลยฉันมวั แตป่ ลกุ คุณอยู่ ก็เลยยงั ไม่ไดด้ เู ขา"
พูดจบกนั ดาและภูผาจงึ เขา้ มาดหู มวดเกา้ ทยี่ งั สลบไมไ่ ดส้ ติอยตู่ อนน้ี เขากาลงั นอนหายใจอยู่
แตอ่ าการน่าเป็นห่วงอยมู่ าก ดูจากบาดแผลของเขาแลว้ คงจะเสียเลอื ดอยไู่ มน่ อ้ ย
"เลือดเขาออกเยอะนะคุณ เราคงจะตอ้ งรีบพาเขาไปหาหมอแลว้ ล ะวา่ แต่คุณเหน็ พ่ชี ายของ
ผมบางไหมครับ เขารอดหรือเปล่าแลว้ น้ีเขาหายไปไหน..”
ภูผาถามหาพีช่ ายของเขา พร้อมกบั กม้ ลงมองสารวจไปตามตวั ของหมวดเกา้ และจบั ดูตามตวั
ของเขา
"เขาหายใจอยู่ เร็วเถอะคณุ เราตอ้ งรีบช่วยเขากอ่ น"
ภูผารีบกม้ ลงแบกร่างของหมวดเกา้ ข้นึ บ่าของเขา พาเดินไปหารถทีจ่ อดอยหู่ นา้ บา้ นโดยเดิน
ลดั ผา่ นสระวา่ ยน้าออกไป ทางหลงั บา้ นที่ตอนน้ีไฟไหมจ้ นตวั ตกึ พงั ลงมาเกือบจะหมดแลว้ ดว้ ย
จนมาเจอเขา้ กบั จ่าสมชายท่กี าลงั เดินหาพวกเขาอยทู่ รี่ อบ ๆ ตวั บา้ นดา้ นนอกน้ีเอง
"อา้ วพวกคณุ ไปอยไู่ หนกนั มาน้ีครบั ผมอตุ ส่าหเ์ ดินหาและตะโกนจนคอแทบแตก เสียงแหบ
ไปหมดแลว้ น่ี ไมม่ ใี ครตอบผมสกั คน จนผมคิดว่าพวกคุณไม่รอดกนั แลว้ ชะอกี แลว้ น้ีหมวดเกา้
เขาเป็นอะไรมากหรือเปลา่ ครับ ถึงกบั ไดแ้ บกกลบั มาแบบเนี่ย” จา่ สมชายเอย่ ถามถงึ หมวดเกา้
อยา่ งอดทจี่ ะเป็นห่วงหวั หนา้ ของเขาไม่ได้
"กอ็ าการหนกั อยเู่ หมอื นกนั ครบั เราคงจะตอ้ งรีบพาเขาไปหาหมอก่อน"ภูผาพูดจบก็รีบพา
หมวดเกา้ ไปข้ึนรถทจี่ อดอยหู่ นา้ บา้ น โชคดีทรี่ ถไมเ่ ป็นอะไร
"เดี๋ยวคุณนงั่ หลงั กบั เขาละกนั นะครับ ผมจะขบั เอง ส่วนคณุ ตารวจขบั ตามผมมาละกนั ครับ"
ภูผาบอกพรอ้ มกบั เขา้ มานงั่ ประจาท่คี นขบั ก่อนที่เขาจะออกรถเขาไดห้ นั กลบั ไปมองดูทต่ี วั
บา้ นทีก่ าลงั มีเปลวเพลงิ ลุกทว่ มอยอู่ ยา่ งอาลยั ถงึ กาหลง และเพื่อนทกุ คนของเขาที่ถูกฆ่าและดวง
วิญญาณของพวกเขากม็ าติดอยใู่ นบา้ นหลงั น้ีดว้ ยกนั รวมท้งั กาหลงดว้ ยส่งสายตาอาลยั ถงึ พวก
เขา
“ลาก่อนกาหลงขอโทษทพี่ ี่ไม่ไดอ้ ยเู่ ป็นเพื่อนเธออยา่ งทต่ี ้งั ใจ และบอกกบั เธอเอาไวท้ นี่ ้ี แต่
สกั วนั พ่หี วงั ว่าเราคงจะไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั เมือ่ ถึงวนั น้นั และขอบคุณทช่ี ่วยพ่ีกบั ทุกคนในคร้งั น้ี พ่ไี ด้
แตห่ วงั ว่าเราคงจะไดพ้ บกนั อีกในภพหนา้ รอพดี่ ว้ ยนะสกั วนั พี่จะไปอยกู่ บั เธอกาหลง”
หลงั จากน้นั ภูผาก็รีบออกรถเพ่อื จะพาหมวดเกา้ ไปโรงพยาบาลในตวั เมืองแถวน้ี เขาขบั
ออกมาไดไ้ มน่ านก็ออกสู่ถนนใหญแ่ ละว่ิงเขา้ ตวั เมืองตรงไปทโี่ รงพยาบาลพอถงึ โรงพยาบาล
หมอและพยาบาลก็พาร่างทไี่ ม่ไดส้ ติของหมวดเกา้ เขา้ หอ้ งตรวจฉุกเฉิน
ท้งั สามคนนงั่ รอฟังผลจากหมออยขู่ า้ งนอกหอ้ งตรวจ เวลาผ่านไปคร่ึงชว่ั โมงคณุ หมอก็เปิ ด
ประตูออกมาบอกกบั ทกุ คน ท่กี าลงั นง่ั รออยดู่ ว้ ยสีหนา้ เป็นกงั วล
"พวกคุณคอื ญาตขิ องคนเจบ็ หรือเปล่าครบั ..” คณุ หมอที่เปิ ดประตอู อกมาเอย่ ถามพวกเขา
"ครบั คะ่ "ท้งั สามตอบพรอ้ มกนั
"ง้นั คุณช่วยเก็บของทเี่ ราเอามาจากกระเป๋ ากางเกง ของคุณตารวจไวด้ ว้ ยนะครับ"
หมอยนื่ กล่องของขวญั เลก็ ๆ ที่ดยู บั ๆ แตก่ ระดาษห่อกลอ่ งสีสวยหวาน พรอ้ มกระเป๋ าตงั มา
ให้กนั ดามนั คอื ของหมวดเกา้ น้นั เอง
"อ๋อไดค้ ่ะ ฉันจะเก็บเอาไวใ้ หเ้ ขาเองคะ ขอบคณุ คณุ หมอมากค่ะ วา่ แตอ่ าการของเขาเป็นยงั ไง
บา้ งคะ่ คุณหมอ.” กนั ดารีบเอ่ยถามถงึ อาการของหมวดเกา้ อยา่ งห่วงใยเขา เพราะเขาเขา้ มาช่วย
เธอเขาถึงไดร้ บั บาดเจ็บในคร้งั น้ี
"น้นั สิครบั หมวดเกา้ เป็นไงบา้ งครบั หมอ..” สองหนุ่มเอย่ ถามหมอพร้อมกนั
"กห็ นกั อยเู่ หมือนกนั ครับ เพราะคนเจบ็ เสียเลอื ดมากคงจะตอ้ งนอนพกั ฟ้ื นท่นี ้ีหลายวนั อยู่
เหมอื นกนั ครับ แต่ตอนน้ีคนไขพ้ น้ ขีดอนั ตรายแลว้ อกี คร่ึงชว่ั โมงเราจะให้ยา้ ยคนเจ็บไปที่
หอ้ งพกั ฟ้ื นแทนครบั ถา้ ไมม่ อี ะไรแลว้ หมอขอตวั กอ่ นนะครบั " หมอรีบเอย่ ขอตวั กบั ทกุ คน
"เอ่อเชิญครับคุณหมอ ขอบคณุ มากครบั ที่ช่วยหมวดเกา้ " ท้งั สามเอ่ยขอบคุณคุณหมออยา่ ง
เกรงใจ
"ไมเ่ ป็นไรครบั หนา้ ท่ขี องหมออยแู่ ลว้ ครบั หมอขอตวั กอ่ นนะครบั พอดีผมมอี ีกเคสท่ีตอ้ ง
ไปตรวจ"
พดู จบหมอกเ็ ดินจากไป กนั ดาจึงกม้ ลงมองดกู ลอ่ งของขวญั สีสวยในมือของเธอ อยา่ งอดท่ี
จะสงสัยไมไ่ ด้ ว่าเขาจะเอาไปใหใ้ ครหรือเปลา่ และกระเป๋ าตงั หนงั แทส้ ีดาของเขา เธอจบั มนั
พลิกไปมาเบา ๆ แต่อยดู่ ี ๆ ก็มีรูปแผน่ หน่ึงหล่นออกมาจากกระเป๋ าตงั ของเขาเฉยเลย รูปแผน่
น้นั ร่วงลงที่พ้ืนตรงหนา้ เธอพอดี
กนั ดาจงึ กม้ ลงไปหยบิ มนั ข้นึ มาพลกิ ดู กนั ดาถึงกบั แปลกใจเมือ่ ไดม้ องเห็นรูปถ่ายเก่า ๆ ของ
เดก็ ผหู้ ญิงผมเปี ย แตส่ วมแวน่ สายตาคนหน่ึงทมี่ ใี บหนา้ เหมอื นเธอเอามาก ๆ แตพ่ อมองดูใหช้ ดั
ๆ กนั ดาถงึ กบั ตอ้ งอุทานออกมาเบา ๆ
"เฮย้ น้ีมนั รูปของเราตอนเป็นเดก็ น้ีนา แลว้ ทาไมมนั มาอยใู่ นกระเป๋ าตงั ของหมวดเกา้ ไดล้ ะ
ตอนน้นั เราจาไดว้ ่าเคยเอารูปใบน้ีให้พีแ่ กว้ เกา้ น้ีนา และดา้ นหลงั เราเขยี นอะไรเอาไวด้ ว้ ย..”
กนั ดาถงึ กบั เกิดความสงสยั ใคร่อยากรู้ และรู้สึกตื่นเตน้ อยา่ งบอกไมถ่ กู ตอนน้ี เมอ่ื เธอพลิก
ดา้ นหลงั ของรูปถา่ ยแผน่ น้ีดู ก็มีขอ้ ความที่เธอเขยี นเอาไวจ้ ริง ๆ
"พต่ี อ้ งสญั ญานะ ถา้ โตข้ึนพีจ่ ะกลบั มาขอกนั ดาเป็นแฟนของพีจ่ ริง ๆ "
พออ่านขอ้ ความทอ่ี ยดู่ า้ นหลงั ภาพถา่ ยจบเทา่ น้นั แหละ ใบหนา้ ของกนั ดาถึงกบั ให้รูส้ ึกรอ้ น
ผา่ วรูส้ ึกเขนิ จนจ่าสมชายและภูผา ทีก่ าลงั หันมามองวา่ กนั ดาบน่ อะไรคนเดียว และตอนน้ีก็ทา
หนา้ แดง ๆ เหมือนกาลงั เขนิ ใครสักคนชะง้นั ท้งั ที่ตอนน้ีมแี คพ่ วกเขาสองคนเอง และเธอเอา
แต่จอ้ งมองแผ่นกระดาษในมือของเธอดว้ ยท่าทางแปลก ๆ ทาใหท้ ้งั สองคนอดทจี่ ะสงสยั ไมไ่ ด้
"อะแฮม้ อะแฮม้ ๆ "
คณุ กนั ดากาลงั เขนิ ใครอยหู่ รือเปลา่ ครับ ถงึ ไดห้ นา้ แดงเชียวครบั หรือวา่ อากาศในหอ้ งน้ีจะ
รอ้ นเกินไปครับ คณุ ถึงไดด้ ูหนา้ แดง ๆ ..” เสียงจ่าสมชายเอ่ยแชวเธอเบา ๆ ทาเอากนั ดาถึงกบั
สะดุง้ ตกใจ ทีเ่ ธอเผลอแสดงออกจนทาให้จา่ สมชายจบั ได้
"เอ่อเปล่า ๆ คะ พอดีกนั ดาเออ่ กนั ...กาลงั คิดอะไรเพลิน ๆ อยนู่ ะคะ..”
กนั ดาเลยกลายเป็นคนติดอา่ งไปเลยตอนน้ี ก็จะให้เธอบอกไดย้ งั ไงวา่ เธอกาลงั เขินคนท่ีเธอเอา
รูปของเธอใหเ้ ขาไปตอนเด็ก ๆ น้นั เอง เมื่อนึกถึงวนั น้นั ทเ่ี ธอถูกเดก็ ชายคนน้นั หมอแกม้ เธอไป
ทีหน่ึงกอ่ นท่ีเขาจะจากไป พรอ้ มกบั คามนั่ สัญญาจากเขาว่าจะกลบั มาขอเธอเป็นแฟนของเขา
เมือ่ โตข้นึ เป็นหนุ่ม แตจ่ นถงึ วนั น้ีเธอกไ็ มไ่ ดเ้ จอเขาอีกเลย
ตอนที่ 37 ตอนจบ
ในหอ้ งพยาบาลหมวดเกา้ นอนหลับอย่บู นเตยี งคนไข ้ เขากาลงั ฝันเห็นกอ้ นมายนื อยขู่ า้ ง
เตยี งของเขา ดว้ ยรอยยมิ้ เสยี งกอ้ นเอย่ กบั เขาเบา ๆ
“หมวดผมฝากกันดาดว้ ยนะครับ ชว่ ยบอกเธอดว้ ยวา่ ผมรกั เธอ ขอบคุณทปี่ กป้องกันดา
และชว่ ยดแู ลกันดาแทนผมดว้ ยนะครับ ผมคงตอ้ งไปแลว้ ดูแลตวั เองดว้ ยนะหมวด ขอใหห้ ายไว
ๆ ลากอ่ น” กอ้ นพูดจบกเ็ ดนิ ตรงไปทป่ี ระตู
“เดยี๋ วคณุ กอ้ นอยา่ พง่ึ ไปรอกอ่ น ชว่ ยบอกผมทวี ่าคุณยังไม่ตายใชไ่ หม ผมดใี จทไี่ ดเ้ จอคณุ
อกี ครงั้ แลว้ ทาไมคณุ ตอ้ งมาฝากกนั ดากับผมดว้ ย ทาไมคณุ ไมด่ แู ลเธอเองละ คณุ กอ้ นเดยี่ ว
สกิ ลับมาพูดกับผมใหร้ เู ้ รอ่ื งกอ่ น นัน้ คุณกาลงั จะไปไหนกลับมากอ่ นคณุ กอ้ น อย่าเพง่ิ ไปสคิ รบั
แลว้ ทาไมผมตอ้ งดแู ลเพอื่ นคณุ ดว้ ย..?”
เสยี งหมวดเกา้ รอ้ งโวยวายเรยี กกอ้ นเสยี งดงั จนทาใหก้ นั ดาทนี่ ่ังเฝ้าเขาอยูข่ า้ งเตยี งจน
เผลอหลับไปตอนไหนไมร่ ตู ้ อ้ งสะดงุ ้ ตกใจตนื่ เพราะเสยี งรอ้ งของหมวดเกา้ ไมร่ วู ้ า่ เขาเป็ นอะไร
ถงึ ไดร้ อ้ งเสยี งดังทงั้ ๆ ทยี่ ังนอนหลบั ตาอยู่ แตก่ ับเห็นเขาทาทา่ ยนื่ มอื เหมอื นกาลังจะเรยี กใคร
สองมอื ของเขาไขว่ ควา้ อากาศไปมาอยู่บนเตยี ง ปากกร็ อ้ งเรยี กชอ่ื กอ้ นเสยี งดงั เหมอื นคนนอน
ละเมอหรอื กาลังฝัน กนั ดาจงึ รบี เอามอื เขย่าตัวเขาเบา ๆ
“คณุ ๆ เป็ นอะไรฝันรา้ ยหรอื เปลา่ คุณ แลว้ คณุ เรยี กหากอ้ นทาไมคณุ ตนื่ สติ นื่ .”
เสยี งกันดาพยายามจะปลกุ หมวดเกา้ ใหร้ ูส้ กึ ตัว เพราะเขาเอาแต่ละเมอเรยี กชอ่ื กอ้ นไมย่ อม
หยุด ทาใหก้ ันดาอยากรวู ้ ่าเขาฝันถงึ กอ้ นหรอื ยังไงกนั
สว่ นหมวดเกา้ เขาเพงิ่ รสู ้ กึ ตวั ก็ตอนทไี่ ดย้ นิ เสยี งกนั ดาเรยี กเขา และเหมอื นว่ามใี ครกาลงั
เขย่าตัวของเขาแรง ๆ จงึ สะดงุ ้ ตกใจตน่ื เขาคอ่ ยๆ ขยับเปิดเปลอื กตาอย่างชา้ ๆ รูส้ กึ หนัก ๆ
ทศี่ รี ษะเหมอื นมผี า้ อะไรมาพนั เอาไวร้ อบ ๆ หวั ของเขา จงึ เผลอยกมอื ขนึ้ ลูบคลาทห่ี นา้ ผาก
หรอื ทหี่ ัวของเขา กอ่ นจะลมื ตากม็ แี สงจากหลอดไฟในหอ้ งสอ่ งเขา้ มาแหย่ลกู ตาของเขา จน
ตอ้ งหลับตาลงไปใหม่กอ่ นทจี่ ะค่อย ๆ ลมื ตาขนึ้ อกี ครงั้ และพยายามปรับสายตาใหเ้ ขา้ กบั แสง
ในหอ้ งนีอ้ ย่างชา้ ๆ และคนแรกทเ่ี ขามองเหน็ ก็คอื ใบหนา้ ของกันดา เพราะเธอพยายามเขยา่ ตัว
เขาอยนู่ นั้ เอง
"คณุ ๆ ตน่ื สเิ ป็ นอะไร..?” เสยี งกนั ดาพยายามเรยี กเขาเสยี งดงั และมอื ของเธอยงั เขย่าตัว
เขาไมย่ อมหยดุ
"คุณนีเ้ องทเี่ ขยา่ แขนผม แลว้ นผ้ี มเป็ นอะไรไปครับ ถงึ ไดม้ าอยใู่ นหอ้ งนไี้ ด ้ แลว้ คณุ กอ้ น
ละเขาไปไหนเมอื่ กผี้ มยงั เหน็ เขาอยู่ในหอ้ งนี้อยูเ่ ลย..?”
พอไดส้ ตหิ มวดเกา้ ก็รบี ถามถงึ กอ้ นทนั ที เพราะเขาเขา้ ใจวา่ กอ้ นมาหาเขาในหอ้ งน้นี ัน้ เอง
เพราะไมร่ วู ้ ่าตัวเองเพง่ิ จะฝันไป
"ใครไมม่ ใี ครในหอ้ งน้ีมแี ค่ฉันคนเดยี วทน่ี ่ังเฝ้าคณุ กอ้ นเขาคงมาไมไ่ ดห้ รอก เพราะเขาตาย
ไปแลว้ คณุ ไดย้ นิ ไหมเขาตายแลว้ .." กนั ดาบอกหมวดเกา้ น้าเสยี งฟังดูเครา้ ๆ ปนสะอนื้ นดิ ๆ
ขอบตาแดงก่าทงั้ สองขา้ ง เหมอื นผ่านการรอ้ งไหม้ าอยา่ งหนัก
"เป็ นไปไม่ไดก้ ็ผมยงั มองเหน็ เขายนื อยู่ขา้ ง ๆ เตยี งของผมนีเ้ อง แลว้ เขาจะตายไดย้ งั ไง
กนั เขายงั บอกใหผ้ มดแู ลคณุ อยู่เลย" หมวดเกา้ พูดในสงิ่ ทเ่ี ขาเหน็ เมอ่ื กน้ี ใี้ หก้ นั ดาฟัง
"สงสยั คุณจะฝันไปเองแลว้ ละ กอ้ นเขาจะมาไดย้ งั ไงเขาจมน้าตายทที่ ะเลสาปหลงั บา้ นผสี งิ
นัน้ เมอื่ คนื นเ้ี อง เชอื่ ฉันสวิ า่ กอ้ นไม่ไดม้ าจรงิ ๆ เขาตายแลว้ คณุ ไดย้ นิ ไหมเพอื่ นรักของฉนั เขา
ตายแลว้ ฮอ่ื ๆ "เธอบอกเขา พรอ้ มกบั รอ้ งไห ้ เมอื่ หมวดเกา้ พดู ถงึ กอ้ นอกี ครงั้
"ถา้ สงิ่ ทคี่ ุณพูดเป็ นความจรงิ คณุ คงจะเห็นกอ้ นมาหาคุณในฝันของคณุ แลว้ ละ เพราะฉัน
เหน็ คณุ ตะโกนเรยี กเขาทงั้ ทยี่ งั นอนหลับตาอยบู่ นเตยี งนี้ แต่เออทาไมกอ้ นเขาจะตอ้ งบอกให ้
คณุ ชว่ ยดแู ลฉันดว้ ย..”
กันดาอดทจ่ี ะสงสัยไม่ได ้ เมอื่ ฟังหมวดเกา้ พดู จบ และหยุดรอ้ งไหจ้ อ้ งมองหนา้ หมวดเกา้
อย่างอยากรูด้ ว้ ยสายตาจบั ผดิ ทาเอาหมวดเกา้ เรม่ิ วางสหี นา้ ไม่ถูก เมอื่ โดนกนั ดาน่ังจอ้ งหนา้
เขาดว้ ยสายตาเครา้ ๆ แตแ่ ฝงไปดว้ ยความอยากรอู ้ ยากเห็น อยตู่ รงหนา้ เขาดวงตามนี ้าตาเออ่
ลน้ ไปดว้ ยคราบน้าตาทงั้ สองขา้ ง
"วา่ ไงหมวดบอกฉันมาสิ ว่าทาไมกอ้ นเขาจะตอ้ งฝากคุณใหด้ ูแลฉันดว้ ย คุณไปรบั ฝากอะไร
เขาไวแ้ ละฉันไปเกยี่ วอะไรดว้ ย..?”
กนั ดาเอย่ ถามย้าอกี ครงั้ เมอ่ื หมวดเกา้ เอาแตน่ อนจอ้ งตากบั เธอแบบคนุ ้ คดิ นดิ ๆ เพราะยงั คดิ หา
คาตอบทจี่ ะบอกเธอไมไ่ ดน้ นั้ เอง
"ผมก็จะไปรหู ้ รอื คณุ อยากรกู ้ ไ็ ปถามคณุ กอ้ นเขาเอาเองสคิ รบั เขาคงเป็ นห่วงคณุ มงั้ หรอื ไม่
เขาก็คงแอบชอบคุณ อยา่ บอกนะว่าคณุ ไม่รวู ้ า่ เขาคดิ อะไรกับคุณ เป็ นเพอ่ื นเขามาตงั้ นาน แต่
เดย๋ี วผมเพงิ่ นกึ ขนึ้ ได ้ เขาฝากกล่องอะไรไวใ้ หค้ ุณกบั ผมดว้ ยนะ"
หมวดเกา้ รบี เอามอื คลาไปตามตัวของเขา เพอื่ จะหากล่องนัน้ แต่กลับไม่เจอกลอ่ งของขวญั
ทกี่ อ้ นฝากเขาเอาไว ้ แถมเสอ้ื ผา้ ชดุ เกา่ ของเขากถ็ กู เปลย่ี นออกไปแลว้ ดว้ ยตอนน้ี
"หาอะไรนะคณุ หรอื ว่าคุณกาลังหาไอก้ ล่องนี้ และกระเป๋ าตงั ของคณุ ใชไ่ หม..” กนั ดากม้ หยบิ
เอากลอ่ งของขวัญสสี วยหวานออกมาจากกระเป๋ าของเธอ มายน่ื ใหเ้ ขาตรงหนา้
"ใชผ่ มกาลงั หาไอก้ ล่องนแี้ หละคุณ ไดม้ ันมาจากไหนกล่องนคี้ ณุ กอ้ นเขาฝากผมใหเ้ อาเกบ็ ไว ้
ใหค้ ุณ เมอื่ คนื เหมอื นเขาจะรตู ้ ัววา่ จะเกดิ อะไรขน้ึ กบั เขา กเ็ ลยเอามาฝากผมไว ้ คณุ ลองเปิดมนั
ดสู คิ รับ ว่าเขาไดฝ้ ากอะไรไวใ้ หค้ ณุ เขายงั บอกอกี ว่าเขารกั คณุ มากนะ และสขุ สันตว์ นั เกดิ มัน
อาจจะชา้ ไป แต่เขากอ็ ยากใหส้ งิ่ นี้เป็ นของขวญั วนั เกดิ สาหรับคุณ และเขาขอใหค้ ณุ ไดเ้ ป็ น
นักเขยี นอย่างทไี่ ดฝ้ ันเอาไว"้
หมวดเกา้ พดู ในสงิ่ ทกี่ อ้ นไดฝ้ ากเขาเอาไวใ้ หบ้ อกกบั กนั ดา เขาเองถงึ กบั เครา้ เมอื่ นกึ ถงึ
คาพูดสดุ ทา้ ยทกี่ อ้ นไดบ้ อกเขาใหบ้ อกกบั กันดาแทนเขา
"ฮอ่ื ๆ กอ้ นนน้ี ายยงั อตุ สา่ หไ์ ปหาซอื้ ของขวญั วนั เกดิ ใหฉ้ ันอกี หรอื น้ี โถก่ อ้ นเพอ่ื นรักฉัน
คดิ ถงึ นายมากเลยนะ ฮอื่ ๆ “
กันดาถงึ กบั ปลอ่ ยน้าตาใหไ้ หลออกมา เมอ่ื เธอแกะของขวัญทก่ี อ้ นฝากไวใ้ หก้ บั เธอทงั้ น้าตา
เธอหยบิ ของขวญั ในกล่องออกมาดว้ ยมอื อันสน่ั เทา และสะอนื้ แรง ๆ เมอื่ ไดเ้ หน็ สง่ิ ทก่ี อ้ นมอบ
ใหเ้ ธอเป็ นของขวัญวันเกดิ ชนิ้ สดุ ทา้ ยจากเขามนั คอื สรอ้ ยคอทม่ี จี กี้ ังหนั เล็ก ๆ น่ารักเสน้ หนงึ่
"ของขวญั ชน้ิ น้มี นั สวยมากขอบใจนายมากจรงิ ๆ สาหรับของขวัญกอ้ น ฉนั หวังวา่ นายจะได ้
ยนิ ในสงิ่ ทฉ่ี ันพดู กบั นายอยู่ตอนนี้ ฉันชอบมนั มากและจะเก็บรักษามนั เอาไวใ้ หด้ ที สี่ ดุ เพราะ
มันคอื ของชน้ิ สดุ ทา้ ยทนี่ ายใหก้ ับฉันเพอ่ื นรัก ฉันรกั นายมากนะกอ้ นแกไดย้ นิ ฉันไหม ฉันรกั
นายฮอ่ื ๆ "
กนั ดาหยบิ สรอ้ ยคอขน้ึ มากาเอาไวใ้ นมอื เอามาแนบอกของเธอกอ่ นจะรอ้ งไหอ้ อกมาดัง
ๆ สะอน้ื จนตัวโยง หมวดเกา้ จงึ พยุงตวั ลกุ ขน้ึ น่ัง และดงึ ตัวเธอเขา้ มากอดเอาไวห้ ลวม ๆ
"อยากรอ้ งก็รอ้ งใหพ้ อผมรูว้ ่าคณุ กาลังเสยี ใจทเี่ สยี เขาไป คณุ กอ้ นเขาคงรับรวู ้ ่าคุณคดิ ถงึ เขา
ผมเองก็เหมอื นกัน เขาคอื เพอื่ นทดี่ ที สี่ ดุ ถงึ จะเพง่ิ รจู ้ กั กับเขาไมน่ านกเ็ ถอะ การทเ่ี ขายอมตาย
เพอ่ื ชว่ ยคุณและพวกเราทุกคนใหร้ อด เขาเสยี สละมากนะ "
หมวดเกา้ พดู ปลอบใจกันดาพรอ้ มกบั ยกมอื ลบู ทเ่ี สน้ ผมของเธอเบา ๆ เพอื่ ปลอบโยนเธอให ้
คลายเครา้ ทาใหก้ ันดารสู ้ กึ ดขี นึ้ เมอ่ื หมวดเกา้ พดู ปลอบเธอและกอดเธอเอาไว ้ และเขาสัญญา
กับกอ้ นในใจ
“กอ้ นคุณไม่ตอ้ งเป็ นห่วงกนั ดา ผมจะดแู ลเพอื่ นของคณุ ตอ่ จากคุณเอง ผมขอใหค้ ุณไปสู่
สคุ ตแิ ละภพภูมทิ ด่ี ดี ว้ ยเถอะนะคณุ กอ้ น พอหมวดเกา้ บอกกอ้ นในใจจบ กม็ สี ายลมเยน็ ๆ พดั
ผา่ นตัวของเขากับกนั ดาไปวูบหนงึ่ เหมอื นกบั จะบอกวา่ กอ้ นไดย้ นิ ในสง่ิ ทเี่ ขาอยากจะบอก
กอ่ นทเ่ี สยี งของกนั ดาจะเอย่ พูดกบั เขาเบา ๆ
"ฉันไมร่ วู ้ า่ เขาจะจากไปเรว็ แบบน้ี ไมง่ นั้ ฉันจะทาดกี ับเขาใหม้ ากกวา่ น้ี ฉันมกี อ้ นคนเดยี วท่ี
เป็ นเพอ่ื นสนทิ หลังจากเวลาหลายปี ทฉี่ ันไม่มใี ครทจี่ ะเขา้ ใจฉันเท่ากบั กอ้ นอกี แลว้ จากนไ้ี ม่มี
กอ้ นแลว้ ฉันไมเ่ หลอื ใครแลว้ ฮอื่ ๆ " กนั ดารอ้ งไหก้ บั อกเสอ้ื ของหมวดเกา้ จนเปียก
"ใครบอกวา่ คณุ ไมเ่ หลอื ใคร..”
หมวดเกา้ ดันตวั กนั ดาออกห่างตวั เขา พรอ้ มกบั จอ้ งหนา้ เธอ พอถูกถามแบบน้ีกนั ดาถงึ กับทา
หนา้ ไม่ถกู จงึ เอย่ ถามเขากลับบา้ ง
"ฉันพดู ผดิ ตรงไหน กต็ อนนี้กอ้ นตายแลว้ ฉันมเี ขาคนเดยี วเป็ นเพอ่ื นสนทิ ถา้ ไมน่ ับคนทเี่ ขา
เคยสญั ญากบั ฉันเอาไวต้ อนเป็ นเดก็ ขาดกอ้ นแลว้ ฉันกเ็ หลอื แคเ่ ขาคนนนั้ คนเดยี วตอนนี้ แต่
เขาอยูท่ ไี่ หนในโลกใบน้ีละ รไู ้ หมวา่ ฉันเฝ้ารอเขามาตลอดเวลาหลายปี คณุ คดิ ว่าฉันจะเหลอื
ใครไหม คณุ ชว่ ยบอกฉันมาส.ิ .” คราวนห้ี มวดเกา้ อง้ึ บา้ ง เพราะยังไมเ่ ขา้ ใจในสงิ่ ทกี่ ันดาพดู
นัน้ เอง ว่าใครคอื เพอื่ นสนทิ ตอนเดก็ ของเธอนอกจากกอ้ นแลว้
"ถา้ ไม่มคี าตอบใหฉ้ ัน งัน้ คณุ ชว่ ยบอกฉันทวี ่าคุณมรี ูปถ่ายของฉันในกระเป๋ าตงั ของคุณไดย้ ังไง
กัน..”
กนั ดาดงึ รูปถ่ายเกา่ ๆ สมัยยังเดก็ ออกมาใหเ้ ขาดู หมวดเกา้ ถงึ กับสงสัยวา่ กนั ดาไดร้ ปู นม้ี าได ้
ยงั ไง เมอื่ ถกู เธอจอ้ งหนา้ เหมอื นตอ้ งการคาตอบจากเขา เรอื่ งภาพถ่ายตรงหนา้ เขา
"รปู นน้ี ะหรอื ..”
"ใชร่ ปู น้ีแหละ คณุ ไดม้ นั มาจากไหนใครใหค้ ุณมา..”
"ผมไดร้ ูปนมี้ าไดย้ งั ไงนะหรอื ..” หมวดเกา้ กาลงั จะตอบคาถามของเธออยู่พอดี กม็ คี นเปิดประตู
เขา้ มาในหอ้ งชะกอ่ น
"อา้ วคุณกนั ดาหมวดเกา้ รสู ้ กึ ตัวแลว้ หรอื ครับ ไมเ่ หน็ ออกไปบอกพวกผมบา้ งเลย..”เสยี งจ่า
สมชายนัน้ เอง เขาเปิดประตเู ขา้ มาในหอ้ งกับภูผาพรอ้ มกับเอย่ ถามกนั ดาเสยี งดงั ขัดจงั หวะ
ของทงั้ สองคน เมอื่ มองเห็นหมวดเกา้ ลกุ ขนึ้ มาน่ังไดแ้ ลว้
"ครบั ผมเพง่ิ รูส้ กึ ตวั แตเ่ ออนัน้ คณุ ภผู าจรงิ ๆ ใชไ่ หมครับ ผมไม่ไดฝ้ ันไปเองหรอื วา่ มองเหน็
วญิ ญาณของคุณมาหลอกหลอนผมใชไ่ หมครบั ทกุ คนชว่ ยบอกผมทวี า่ มนั เกดิ อะไรขนึ้ ทาไม
พวกเราถงึ รอดมาได.้ .” หมวดเกา้ ใหร้ สู ้ กึ ตน่ื เตน้ ทเี่ หน็ ภูผามายนื อยูต่ รงหนา้ ของเขาในหอ้ งน้ี
ดว้ ยตัวเป็ น ๆ
"ใชผ่ มตวั จรงิ เสยี งจรงิ ครับหมวด อย่าทาหนา้ เหมอื นไดเ้ หน็ ผสี คิ รับหมวด ผมยังไมต่ ายชะ
หน่อย หึ หึ ห.ึ .” ภูผาถงึ กบั หวั เราะออกมาเบา ๆ เมอื่ มองเหน็ หมวดเกา้ มที า่ ทางตกตะลงึ ทไี่ ด ้
เจอเขาอกี ครงั้
"จะพูดยังไงดลี ะ อาจเป็ นเพราะกาหลงเขาชว่ ยพวกเราเอาไวม้ ัง้ ครับพวกเราก็เลยรอด ไมง่ นั้ เรา
คงไมไ่ ดม้ ายนื พดู กนั อยูแ่ บบน"้ี ภผู าบอกดว้ ยรอยยม้ิ
"นัน้ สนิ ะครับ เพราะตอนนัน้ ผมเองกไ็ มค่ ดิ วา่ ตัวเองจะรอดออกมาจากบา้ นหลังนัน้ ได ้ ตอ้ ง
ขอบคณุ ผหู ้ ญงิ ทชี่ อื่ กาหลงทเี่ ธอเปลย่ี นใจ ผมไมร่ ูห้ รอกว่าคุณไปทาอที า่ ไหน ถงึ ทาใหเ้ ธอไม่
ฆา่ พวกเราอย่างทจ่ี ะเป็ น แตก่ ็ขอบคณุ คณุ มาก ๆ ทชี่ ว่ ยพวกเราเอาไวไ้ ด ้ "หมวดเกา้ เอย่ กับภผู า
จากใจจรงิ ของเขา
"ว่าแตค่ ณุ เองก็ไดร้ บั บาดเจ็บนี้ครับ ไมไ่ ปทาแผลหน่อยหรอื .” หมวดเกา้ เอย่ ถามภผู าเมอื่
มองเหน็ ทแี่ ขนของเขาไดแ้ ผล และทหี่ ัวของเขาอกี ละตรงหางควิ ก็มรี อยบาด
"นัน้ สคิ ะ มาฉันพาคุณไปทาแผลทห่ี อ้ งพยาบาลกอ่ นละกัน"กนั ดาเพงิ่ มองเห็นเหมอื นกนั
เพราะตอนนัน้ เธอมัวแต่ห่วงหมวดเกา้ จนไมท่ ันไดส้ งั เกต
"ไมเ่ ป็ นไรมัง้ ครับแผลแคน่ ้ีเอง ผมทนไดอ้ ยา่ เป็ นห่วงผมเลย ว่าแต่คณุ ตารวจเถอะเป็ นไงบา้ ง
ครบั ดขี นึ้ บา้ งหรอื ยงั ผมเหน็ คุณเลอื ดออกเยอะเลย..” ภผู ารบี เปลยี่ นเรอ่ื ง เพราะไมอ่ ยากให ้
ทุกคนห่วงเขาจนเกนิ ไปนนั้ เอง
"ก็ยังรูส้ กึ ปวดทแี่ ผลอยบู่ า้ งครบั แตไ่ ดน้ อนพักไปบา้ งแลว้ ก็เลยไม่รูส้ กึ เพลยี สกั เท่าไร แน่ใจ
นะครบั คุณภูผาว่าจะไม่ไปทาแผลจรงิ ๆ ..?” หมวดเกา้ ยังไม่ลมื เรอ่ื งทาแผลของภผู าอย่ดู ี
"เอาไวผ้ มคอ่ ยออกไปใหพ้ ยาบาลดใู หท้ หี ลงั กไ็ ดค้ รับ ตอนนผี้ มมเี รอ่ื งจะตอ้ งรบี ไปทากอ่ น คอื
ผมกาลังเป็ นหว่ งพที่ อ้ งฟ้านะครบั ก็เลยเขา้ มาดูคณุ กอ่ นจะกลบั เขา้ กรงุ เทพพรอ้ มกับจ่าสมชาย
เขายังไงผมกข็ อใหค้ ณุ ตารวจหายไว ๆ นะครับ ผมคงจะตอ้ งรบี ไปกอ่ น"ภผู าบอกกบั หมวดเกา้
และกันดา
"ผมฝากดูแลผหู ้ มวดดว้ ยนะครับคุณกนั ดา แลว้ เจอกันทกี่ รงุ เทพครบั ลาละครบั ทกุ คน"ภผู า
เอย่ กบั ทงั้ สองคน
"ผมเองกข็ อใหห้ มวดหายไว ๆ นะครบั แลว้ เจอกนั ทสี่ านักงานครบั ผมคงจะตอ้ งรบี ไปชว่ ยคน
อนื่ ๆ กอ่ น"จ่าสมชายบอกเขาอกี คน
"งัน้ กข็ อบคุณทุกคนมากครบั ทอี่ ตุ สา่ หอ์ ยเู่ ป็ นเพอื่ นผม จา่ รบี ไปทางานเถอะอย่ามัวหว่ งผมเลย ดี
ขน้ึ แลว้ ผมจะรบี ตามไป ยังไงผมฝากดว้ ยนะจา่ "หมวดเกา้ บอกจ่าสมชาย
"ครบั หมวดเกา้ อย่าหว่ งเลยเรอื่ งงาน เดย๋ี วผมจัดการแทนหมวดเกา้ เองครับรบี รักษาตัวใหห้ าย
ไว ๆ นะครบั พวกเรารอหมวดเกา้ อย่ลู าละครับหมวด คณุ กนั ดาผมขอฝากหมวดเกา้ ดว้ ยนะครบั
รบกวนชว่ ยดูแลหมวดแทนผมทเี ถอะครับ"จา่ สมชายยังหนั มาฝากหัวหนา้ ของเขากบั หญงิ สาว
อกี คน
"คะ่ ฉันจะดูแลเขาเอง อยา่ ห่วงเลยคะ่ เขาตอ้ งมาเจบ็ ตวั เพราะชว่ ยฉัน ฉันคงไม่กลา้ ปลอ่ ยให ้
เขาอยทู่ นี่ ต้ี ามลาพังหรอกคะ่ พวกคุณไปเถอะค่ะ" กันดารับปากยมิ้ ๆ
"งนั้ ผมกจ็ ะไดห้ ายหว่ ง เรารบี ไปกันเถอะครับคุณภูผา เดย๋ี วผมจะขับไปสง่ คุณทโ่ี รงพยาบาลท่ี
พชี่ ายของคณุ นอนรกั ษาตวั อย่กู อ่ นละกนั ครับ"จา่ สมชายบอกกบั ภผู า กอ่ นจะเดนิ ออกประตไู ป
ดว้ ยกนั ทงิ้ ใหก้ ันดาอยกู่ บั หมวดเกา้ ในหอ้ งตามลาพงั สองคน
ดา้ นทอ้ งฟ้าเขามาถงึ ทโ่ี รงพยาบาลกต็ อนทท่ี กุ คนกาลงั วุน่ วาย ยา้ ยรา่ งของเขาเขา้ หอ้ งไอซยี ู
อกี ครงั้ เพราะชพี จรของเขาหยดุ เตน้ ไปเฉยเลย ทอ้ งฟ้ามองเหน็ พ่อกบั แม่ของเขายนื รอหมอ
อยหู่ นา้ หอ้ งไอซยี ดู ว้ ยสหี นา้ เป็ นทกุ ข์ และห่วงเขาทงั้ สองคน
"หมอคะ่ ลูกชายของฉัน เขาจะฟื้นไหมคะ่ หมอ ชว่ ยบอกฉันทเี ถอะคะ่ ..” เสยี งแมข่ องเขาเอย่
ถามคณุ หมอธมี
"ผมจะพยายามทาใหด้ ที สี่ ดุ ครับ อยา่ ห่วงเลย เราคงจะตอ้ งลองดูอกี ครงั้ ครบั ถา้ ไม่ไดผ้ ลเรา
คงจะตอ้ งถอดเครอื่ งชว่ ยชวี ติ เขาออกและปล่อยใหเ้ ขาไปอยา่ งสงบ ถา้ เรายังรงั้ เขาเอาไวอ้ กี ก็
จะทรมานเขาเปลา่ ๆ ครับ หวังวา่ คณุ แมก่ บั คุณพอ่ จะเขา้ ใจนะครบั ..” หมอธมี บอกกับทา่ นทงั้
สองคน
"โถ่ตาทอ้ งฟ้าลูกแม่ ทาไมลกู ฉนั ถงึ โชครา้ ยแบบน้ลี ูก อกี คนก็หายไปสว่ นอกี คนกอ็ ยรู่ ะหว่าง
ความเป็ นกบั ความตายพอ ๆ กันฮอ่ื ๆ "
เสยี งแม่รอ้ งไหอ้ ยา่ งน่าสงสาร มันบบี หวั ใจเขาสุด ๆ ทอ้ งฟ้าอยากจะเดนิ เขา้ ไปกอดปลอบ
ท่าน แต่เขากท็ าไม่ได ้ เพราะท่านคงจะมองไมเ่ ห็นเขานัน้ เอง จงึ ไดแ้ ต่เดนิ ตามหมอธมี เขา้ ไป
ในหอ้ งไอซยี ู ทหี่ มอและพยาบาลกาลังชว่ ยยอ้ื ชวี ติ ของเขาอยู่ตอนน้ี ทอ้ งฟ้าพยายามจะเขา้
ร่างของเขาใหไ้ ด ้ แตก่ ท็ าไมไ่ ดจ้ นเขาเรม่ิ จะหมดหวัง เพราะลองอยหู่ ลายครงั้ กเ็ หมอื นเดมิ จน
เขาตอ้ งยนื คอตกอยขู่ า้ ง ๆ เตยี งของเขานนั้ เอง ไดแ้ ตย่ นื มองดพู วกหมอและพยาบาลทาอะไร
กบั ร่างกายของเขาโดยทที่ าอะไรไมไ่ ด ้
ภผู ากบั จ่าสมชายขบั รถมาถงึ หนา้ โรงพยาบาลพอดี เขารบี วงิ่ เขา้ มาดา้ นในของโรงพยาบาล
อยา่ งรอ้ นรน เมอื่ ไดร้ ขู ้ า่ วของพชี่ ายของเขา เพราะกลวั วา่ จะมาไมท่ นั ชว่ ยทอ้ งฟ้านัน้ เอง
"แม่ครบั พอ่ ครบั พที่ อ้ งฟ้าละครับ..”
“ภผู าลกู หายไปไหนมา นะลกู “แม่ถงึ กบั ดใี จทล่ี ูกชายอกี คนกลบั มาแลว้
ภผู าวงิ่ เขา้ มาถงึ หนา้ หอ้ งไอซยี ู และเจอเขา้ กบั คุณพอ่ คณุ แม่ของเขาทกี่ าลงั เดนิ ไปมาอยูห่ นา้
หอ้ งดว้ ยท่าทางเป็ นกงั วล สหี นา้ ดูไม่ดเี ลย ทาเอาภผู าใหร้ ูส้ กึ กลวั ว่าเขาจะมาไม่ทนั เวลา
"พอ่ี ยู่ขา้ งในหอ้ งไอซยี ูกับหมอลกู แลว้ ภผู าลกู หายไปไหนมาแม่จะบา้ ตายอยู่แลว้ ตอนน้รี ไู ้ หม
พช่ี ายของเราเขากอ็ าการแย่ลงเรอ่ื ย ๆ แม่กลวั ว่าเขาจะไมร่ อดแมไ่ ม่อยากเสยี เขาไป ออื่ ๆ “
แม่รบี เดนิ เขา้ มาหาเขาพรอ้ มกับมที ่าทางดใี จทลี่ กู ชายอกี คนกลบั มาแลว้ หลงั จากหายตัวไป
หลายเดอื นทาใหท้ า่ นถงึ กบั กนิ ไม่ไดน้ อนไม่หลับมาหลายเดอื น เพราะความเป็ นห่วงลกู ชายทงั้
สองคนของทา่ น
"พท่ี อ้ งฟ้าตอ้ งรอดครับแม่เชอื่ ผมนะครบั แม่อย่ารอ้ งไหผ้ มจะไม่ยอมเสยี เขาไปอกี คน แมท่ า
ใจดี ๆ นะครบั เรอ่ื งผมเอาไวก้ อ่ น ผมขอไปชว่ ยพท่ี อ้ งฟ้ากอ่ นครับ แลว้ ผมจะกลับมาเลา่ ใหพ้ อ่
กับแม่ฟังทหี ลังนะครบั " ภผู ารบี บอกกบั พ่อแม่
"เดยี๋ วแลว้ ลกู จะชว่ ยพเ่ี ขายงั ไง เราไม่ใชห่ มอนะลูกจะไปทาอะไรได.้ ”
แม่ของเขาถามอย่างรอ้ นรน แตภ่ ผู าไมไ่ ดห้ นั กลบั มาตอบคาถามแม่ของเขา เพราะกาลงั เป็ น
ห่วงพชี่ ายนัน้ เอง ภผู าเดนิ ไปเปิดประตหู อ้ งไอซยี ูจะเขา้ ไปดา้ นใน แตก่ ับถูกบรุ ษุ พยาบาลเขา้
มาขวางเขาเอาไวไ้ มใ่ หเ้ ขา้ ไปรบกวนหมอทก่ี าลงั รกั ษาคนไขอ้ ยู่
"คณุ ครับเขา้ ไปขา้ งในไมไ่ ดน้ ะครบั ยกเวน้ คณุ หมอกบั พยาบาลเทา่ นัน้ ครับทเี่ ขา้ ได ้ ญาตโิ ปรด
รอขา้ งนอกนะครับ" แต่ภผู าไมค่ ดิ จะฟังคาหา้ มปรามของบรุ ษุ พยาบาล เพราะเขารวู ้ า่ จะทายงั ไง
ใหพ้ ชี่ ายของเขาฟ้ืนได ้
"แต่ผมตอ้ งเขา้ ไปครบั ไม่งนั้ พชี่ ายของผมเขาจะตอ้ งตาย ถา้ ไมม่ ผี มชว่ ยเขา" ภผู าพยายามจะ
บอกบั บุรุษพยาบาล
"แตค่ ณุ ครบั เขา้ ไม่ไดจ้ รงิ ๆ ครับอกี อยา่ งคณุ ไมใ่ ชห่ มอ คณุ เขา้ ไปจะชว่ ยอะไรคนไขไ้ ดล้ ะครบั
เชอ่ื ผมนะครบั คณุ ชว่ ยอะไรไมไ่ ดห้ รอก อย่าไปรบกวนเวลาของคุณหมอเลย รออยขู่ า้ งนอกน้ี
เถอะครบั อยา่ ใหผ้ มตอ้ งใชก้ าลงั เลยนะครบั " บุรษุ พยาบาลบอกเขาดว้ ยสหี นา้ จรงิ จัง ไม่ยอม
ใหภ้ ูผาเขา้ ขา้ งใน เพราะมนั เป็ นสถานทส่ี าหรับพนักงานของโรงพยาบาลเทา่ นัน้ คนนอกหา้ ม
เขา้ กอ่ นไดร้ ับอนุญาตนัน้ เอง
"ขอโทษ ผมจาเป็ นตอ้ งเขา้ ไปจรงิ ๆ "
พดู จบภผู ากต็ ัดสนิ ใจผลกั ตวั ของบรุ ษุ พยาบาลทเ่ี ขา้ มาขวางทางเขาออกอยา่ งแรง กอ่ นจะ
รบี วง่ิ ผา่ นประตเู ขา้ ไปดา้ นใน ทต่ี อนน้ีทงั้ หมอทงั้ พยาบาลต่างก็พากันตกใจ ทเี่ ห็นเขาวงิ่ เขา้ มา
ในหอ้ งดว้ ยท่าทางรบี รอ้ น เมอ่ื เขามองเหน็ พชี่ ายยนื คอตกอยู่ไมไ่ กลจากเตยี งของเขานกั
"พที่ อ้ งฟ้าทาไมยนื มองร่างของตัวเองอยแู่ บบนล้ี ะครับ รบี เขา้ รา่ งสคิ รับพ.่ี .”
ภผู าไม่สนใจกบั ท่าทางทดี่ ูจะตน่ื ตกใจของหมอและพยาบาล ทเี่ ห็นเขาตะโกนพดู กับใครก็
ไมร่ เู ้ หมอื นคนบา้
"พเ่ี ขา้ ร่างของพไ่ี มไ่ ดภ้ ผู า พไ่ี มร่ วู ้ า่ เป็ นเพราะอะไร ภผู าชว่ ยพดี่ ว้ ยพยี่ งั ไมอ่ ยากตาย"
ทอ้ งฟ้าบอกกบั นอ้ งชายดว้ ยทา่ ทางหมดหวงั
"อยา่ เพงิ่ ทอ้ สคิ รบั พี่ ผมเชอ่ื ว่าพที่ าไดเ้ รว็ สคิ รบั ลองอกี ครงั้ "
“ใครปลอ่ ยใหค้ ุณเขา้ มาในหอ้ งน้ี “เสยี งหมอเอย่ ถามเขา แต่ภูผาไม่มเี วลาอธบิ ายใหห้ มอและ
พยาบาลเขา้ ใจ
“ผมเขา้ มาชว่ ยพชี่ ายของครบั หมอ เขายนื อยนู่ ัน้ ”
ภูผาบอกกับหมอ และชม้ี อื ไปทขี่ า้ งเตยี งคนไข ้ ทท่ี อ้ งฟ้ายนื อยู่ ทาใหห้ มอและพยาบาลถงึ กับ
ยนื องึ้ เพราะพวกเขาไม่เห็นทอ้ งฟ้าของทภ่ี ผู าเห็นนนั้ เอง
พที่ อ้ งฟ้าเร็วสิ รบี เขา้ รา่ งของพไ่ี ดแ้ ลว้ “
เสยี งภผู าบอกกบั ทอ้ งฟ้าเขาจงึ ตดั สนิ ใจเดนิ เขา้ มาใกลร้ า่ งของเขาอกี ครัง้ และพยายามจะเขา้
ร่าง แตก่ เ็ หมอื นมอี ะไรสกั อย่างผลักดวงวญิ ญาณของเขาใหก้ ระเด็นออกมาจากรา่ งของเขาอกี
ครงั้ จนได ้
"โอ๊ย..พเี่ ขา้ ไมไ่ ดภ้ ผู ามนั เหมอื นเดมิ พอเขา้ ใกลร้ ่างของพท่ี ไี รเหมอื นมอี ะไรกนั้ พก่ี ับร่างของ
พเี่ อาไว ้ ไมใ่ หพ้ เี่ ขา้ รา่ งได ้ และมนั รูส้ กึ อดึ อัดมาก ๆ เหมอื นมอี ะไรกดทบั พเ่ี อาไว ้ พอพเ่ี ขา้ รา่ ง
ทไี รทาใหพ้ หี่ ายใจไมอ่ อกจนตอ้ งออกมาจากรา่ งของพี่ มันไดเ้ กดิ อะไรขนึ้ กับพน่ี ายภูชว่ ยบอก
พท่ี ี พไี่ มร่ จู ้ ะทายงั ไงแลว้ ตอนน"ี้
ทอ้ งฟ้าเอย่ ถามภผู าทยี่ นื อยู่ท่ามกลางหมอและพยาบาล ทก่ี าลังมองมาทเ่ี ขาดว้ ยสายตา
สงสยั วา่ เขาพูดอยูก่ บั ใคร เพราะพวกเขามองไมเ่ ห็นทอ้ งฟ้าอยา่ งทภี่ ผู ามองเหน็ นนั้ เอง พวก
เขาจงึ คดิ วา่ ภูผาทา่ จะบา้ พดู อยคู่ นเดยี ว
"คณุ ค่ะออกไปเถอะคะ่ อย่าเขา้ มารบกวนเวลาของคุณหมอเลยนะคะ เรากาลังจะชว่ ยคนไข ้
อย่นู ะคะ ถา้ คณุ ยังอยใู่ นหอ้ งนีพ้ วกเราคงจะชว่ ยอะไรคนไขไ้ ม่ทนั ออกไปเถอะคะ่ "
พยาบาลเขา้ มาบอกเขาอย่างกลา้ ๆ กลวั ๆ เพราะคดิ วา่ เขาบา้ นัน้ เอง และหนา้ ตาของเขาก็ดจู ะ
เหมอื นกับคนไขท้ พี่ วกเขากาลงั ชว่ ยชวี ติ อยู่ตอนนี้ดว้ ย อย่างกบั เป็ นฝาแฝดกนั
"ไมผ่ มไมอ่ อกไปไหนทงั้ นัน้ จนกว่าพวกคุณจะหยดุ ย่งุ กบั ร่างของพชี่ ายของผมกอ่ น เพราะ
พวกคุณกาลงั ทาใหเ้ ขาเขา้ ร่างไมไ่ ด ้ เพราะไอเ้ ครอื่ งมอื ทางแพทยข์ องพวกคณุ กาลงั ขดั ขวาง
เขาอยู่ อย่ายุ่งกบั รา่ งของเขาถา้ อยากจะใหเ้ ขาฟ้ืน"
ภูผาบอกกับทกุ คนในหอ้ งเสยี งดงั ทาเอาหมอและพยาบาลถงึ กับองึ้ ไมอ่ ยากจะเชอ่ื กบั สง่ิ ที่
เขากาลงั พูด ตา่ งกค็ ดิ ว่าผชู ้ ายคนนท้ี า่ จะบา้ หรอื เปลา่ อยูด่ ี ๆ มาบอกใหพ้ วกเขาหยุดชว่ ยชวี ติ
คนไขจ้ ะไดต้ ายจรงิ ๆ นะสิ แถมไมพ่ ดู เปล่าภูผายังเดนิ เขา้ มาดงึ เอาสายเครอื่ งชว่ ยหายใจท่ี
หมอเอาใสไ่ วใ้ หท้ อ้ งฟ้าออก จนทงั้ หมอทงั้ พยาบาลต่างกต็ กใจทาอะไรไม่ถูกรอ้ งเสยี งหลง
"วา้ ยคณุ คะ คณุ ครบั อยา่ ดงึ เครอื่ งชว่ ยหายใจออกนะครับ คนไขอ้ าจตายไดอ้ ยา่ ครบั ใครกไ็ ดท้ ่ี
อยู่ขา้ งนอกหอ้ งเขา้ มาเอาตัวผชู ้ ายคนนีอ้ อกไปทคี รบั เขาจะฆา่ คนไขอ้ ยแู่ ลว้ ตอนนช้ี ว่ ยดว้ ย
ครบั "
เสยี งหมอตะโกนออกไปบอกบุรุษพยาบาล ทวี่ ง่ิ เขา้ มาในหอ้ ง เพราะถกู ภูผากดล็อคประตูจน
บุรษุ พยาบาลตอ้ งวง่ิ ไปเอากญุ แจมาเปิด ถงึ เขา้ มาไดก้ วา่ จะเขา้ มาถงึ ตวั ภผู าก็ดงึ เครอ่ื งมอื ทกุ
อย่างออกจนเกอื บหมดแลว้ ตอนนี้ ทงั้ หมอทงั้ พยาบาลตา่ งก็พากันวนุ่ วายดงึ ตัวเขาเอาไวไ้ มใ่ ห ้
เขามายงุ่ กับคนไข ้
“คณุ หยุดเดยี๋ วนนี้ ะ คณุ กาลังทารา้ ยคนไขข้ องผมอยู่นะ เร็วมาเอาตัวเขาออกไป “หมอตะโกน
บอกบรุ ษุ พยาบาล
"ปล่อยผมนะผมจะชว่ ยพช่ี ายของผม ปล่อยสหิ มอปล่อยผม" ภผู าตะคอกใสท่ กุ คนทเี่ ขา้ มาจบั
ตัวเขาเอาไว ้ ไม่ใหท้ าลายเครอ่ื งมอื ของโรงพยาบาล
"พที่ อ้ งฟ้าเร็วเขา้ สคิ รบั ผมชว่ ยพแี่ ลว้ "
ภูผาตะโกนบอกทอ้ งฟ้าทไ่ี ม่รูจ้ ะชว่ ยนอ้ งชายยังไงดี เมอ่ื ไดย้ นิ ภผู าตะโกนบอกเขาจงึ มี
ท่าทางลงั เลไมก่ ลา้ เขา้ ใกลร้ า่ งของเขาอกี กลัววา่ จะกระเดน็ ออกมาจากร่างอกี ครงั้
"พมี่ ัวยนื รออะไรเร็วสิ กอ่ นทจ่ี ะสายจนเขา้ รา่ งไมไ่ ด ้ ผมชว่ ยพแ่ี ลว้ นะต่อจากน้ีพตี่ อ้ งชว่ ย
ตวั เอง"
ภูผาบอกกบั ทอ้ งฟ้าทก่ี าลังลงั เลวา่ จะลองอกี ครงั้ ดไี หม กอ่ นทเี่ ขาจะมองเหน็ ภผู าถกู บรุ ษุ
พยาบาลและร.ป.ภ. เขา้ มาลากตวั เขาออกไปจากหอ้ งไอซยี ู ทอ้ งฟ้าจงึ ตดั สนิ ใจลองเขา้ ร่าง
ของเขาอกี ครงั้
"บา้ เอย้ ทาไมเราถงึ เขา้ รา่ งไมไ่ ดอ้ ยูด่ ี มนั เกดิ อะไรขน้ึ กบั ร่างของเรากนั แน่ “
ทอ้ งฟ้าเรมิ่ ทอ้ อกี ครงั้ กอ่ นทเ่ี ขาจะมองเห็นมอี ะไรผกู อย่ทู ขี่ อ้ มอื ขา้ งขวาของเขา จงึ ลองยน่ื มอื
เขา้ ไปจับมันดู แตเ่ ขาตอ้ งรบี ชักมอื กับอย่างเจ็บปวด
"โอย๊ ..! นี้มนั คอื อะไรทาไมเราถงึ แตะตอ้ งมันไมไ่ ด ้ หรอื วา่ จะเป็ นไอส้ ง่ิ นีท้ ท่ี าใหเ้ รารสู ้ กึ อดึ
อัดทุกครงั้ ทเี่ ขา้ ร่างของเรากันนะ”
ทอ้ งฟ้าเรม่ิ หาคาตอบจากดา้ ยสขี าวทผ่ี กู อยทู่ ขี่ อ้ มอื ของเขา คนทจี่ ะบอกเราไดค้ งตอ้ งเป็ น
หลวงตาคนนัน้ ทอ้ งฟ้าจงึ ตดั สนิ ใจไปหาท่าน
ทว่ี ัดหลวงตากาลงั น่ังกรรมฐานอยู่ทก่ี ฏุ ขิ องทา่ น ทอ้ งฟ้ากม็ าปรากฏร่างต่อหนา้ ของท่าน
"มาแลว้ หรอื โยม มเี รอื่ งจะใหช้ ว่ ยใชไ่ หมละโยม..” หลวงตาเอย่ ถามเขาดว้ ยเสยี งมเี มตตา
"ครบั หลวงตา แตท่ าไมท่านถงึ รลู ้ ะครับว่าผมมเี รอื่ งอยากใหท้ า่ นชว่ ย ผมยังไมไ่ ดบ้ อกทา่ น
เลยดว้ ยซ้า..” ทอ้ งฟ้ารบี ถามท่านอย่างแปลกใจ วา่ ท่านรไู ้ ดอ้ ย่างไรกัน
"ไมต่ อ้ งถามหรอกโยมว่าอาตมารไู ้ ดย้ ังไง ถา้ มาเพราะเรอื่ งนโ้ี ยมคงตอ้ งไปใหต้ ารวจคนนัน้
ชว่ ยแลว้ ละ ตอนนี้อาตมาไปไมไ่ ด"้ หลวงตาบอกกบั ทอ้ งฟ้า
"ตารวจคนไหนหรอื ครับหลวงตา..” ทอ้ งฟ้ารบี ถามท่าน
"กค็ นทช่ี อื่ หมวดเกา้ ยงั ไงละโยม จติ ของโยมกบั เขาผูกกนั อยู่ เพราะเขาโยมถงึ รอดมาได ้
ทุกครงั้ พูดไปโยมคงจะไมเ่ ขา้ ใจมนั เป็ นเรอื่ งทอี่ าตมาบอกโยมไมไ่ ดจ้ งไปหาเขา เพราะครงั้
หนงึ่ โยมเคยชว่ ยชวี ติ เขาใหร้ อด ครัง้ นเี้ ขาจะตอ้ งชว่ ยโยมเชน่ กนั "หลวงตาบอกกับทอ้ งฟ้า
"ผมไม่เขา้ ใจอยู่ดี ท่านกาลงั จะบอกอะไรกับผมกนั แน่ครับ..” ทอ้ งฟ้างงกับสงิ่ ทหี่ ลวงตาบอก
เขา
"คนเราทุกคนยอ่ มมกี รรมเป็ นของตัวเอง โยมรูแ้ ค่นก้ี พ็ อไปเถอะอยา่ มวั เสยี เวลาสงสยั อกี เลย
ถงึ เวลาโยมก็จะรเู ้ อง"หลวงตาบอกเขา กอ่ นทท่ี ่านจะหลบั ตาลงอกี ครงั้ ทอ้ งฟ้าจงึ ไมก่ ลา้ ทจี่ ะ
รบกวนทา่ นอกี
สว่ นหมวดเกา้ เขากาลังถูกกนั ดาคาดคนั้ ถามเรอื่ งรูปน้ีเขาไดม้ นั มายังไง แตเ่ ขากค็ ดิ ไม่ออก
"ผมไมร่ จู ้ าไดม้ นั กอ็ ยูใ่ นกระเป๋ าตังผมแลว้ ว่าแตท่ าไมหรอื ดคู ุณจะใหค้ วามสนใจกบั มันจัง..
ละ ” หมวดเกา้ ถามกนั ดาดว้ ยความสงสัย
"เพราะมันคอื รูปฉันตอนเดก็ นะสฉิ ัน ตอนเดก็ ฉันเคยใหร้ ูปกบั ใครคนหนงึ่ เอาไว ้ เพอ่ื ทเี่ ขาจะได ้
จาฉันได ้ กอ่ นทเี่ ราจะจากกนั เมอื่ หลายปีมาแลว้ ฉันถงึ อยากรวู ้ ่าคุณไดม้ นั มาไดย้ งั ไง แต่คณุ
กับบอกไม่รบู ้ า้ จรงิ เลย"กนั ดารสู ้ กึ โมโหหมวดเกา้ ทเี่ ขาบอกไมร่ ู ้ ทงั้ ทร่ี ูปนีอ้ ยู่กบั เขา
"ผมขอโทษนะทผี่ มไม่รจู ้ รงิ ๆ คณุ วา่ แต่คนทค่ี ณุ พดู ถงึ คงจะเป็ นเดก็ ผชู ้ ายใชไ่ หมครบั ดเู ขา
จะมคี วามสาคัญกบั คณุ จงั .” หมวดเกา้ เอย่ ถามกนั ดาไม่ได ้ เพราะเห็นเธอดูจะใหค้ วามสาคัญ
กับรูปนี้มาก
"ใชเ่ ขาคอื คนทฉี่ ันชอบและคนเดยี วทฉ่ี ันเฝ้ารอเขา"กนั ดาพดู ในสง่ิ ทเี่ ธอเกบ็ เอาไวใ้ นใจมา
นานใหห้ มวดเกา้ ฟัง
"ถงึ ว่าทาไมคณุ ถงึ ดเู สยี ใจทผี่ มบอกไมร่ ู ้ ว่าไดร้ ูปนี้มันมาไดย้ งั ไงผมเขา้ ใจแลว้ แตผ่ มก็ตอ้ งขอ
โทษจรงิ ๆ คณุ "หมวดเกา้ บอกกนั ดาน้าเสยี งบอกว่าเสยี ใจจรงิ ๆ ทเ่ี ขาดนั จาไมไ่ ด ้
"ชา่ งมนั เถอะคณุ มนั คงไมส่ าคญั แลว้ ละเขาคงจาฉันไมไ่ ดแ้ ลว้ เรอื่ งของฉันกบั เขามนั กน็ าน
มากแลว้ ใครมันจะไปจา คงมแี คฉ่ นั นแี่ หละทบ่ี า้ จาอยคู่ นเดยี ว และยังหวังลม ๆ แหล้ ง ๆ อยูค่ น
เดยี ว วา่ สกั วนั เขาจะกลบั มาหาฉัน"กันดาบอกเสยี งเครา้ ๆ แตต่ อ้ งอทุ านออกมาเสยี งดงั เมอื่
อยดู่ ี ๆ ทอ้ งฟ้ากก็ ระซบิ ทข่ี า้ งหขู องเธอเบา ๆ
"กาลังบ่นถงึ ใครอยูห่ รอื คณุ ..”
"เฮย้ ..ตกใจหมดเลยนายผบี า้ เขา้ มาแบบน้ไี ดย้ งั ไงกนั ทาฉันตกใจหมด
กนั ดาต่อว่าทอ้ งฟ้าทย่ี ังมาทาหนา้ ยมิ้ ระรนื่ ใสเ่ ธออกี มันหนา้ ชกหนา้ หล่อ ๆ ของหมอนนี้ ัก
กันดาคดิ แตท่ อ้ งฟ้ากาลังสนกุ ทไี่ ดแ้ กลง้ กันดาจนลมื เรอื่ งของตวั เองไปเลยตอนนี้
"เป็ นอะไรไปคณุ ทาหนา้ เครา้ ยงั กะมใี ครตาย ผมไม่อยู่แค่แปบเดยี วเองนะ คณุ คดิ ถงึ ผมจนตอ้ ง
ทาหนา้ เครา้ ถงึ ขนาดนเ้ี ลยหรอื ครบั ..”
ทอ้ งฟ้าแกลง้ แซวกนั ดา เพราะอยากจะใหเ้ ธอยม้ิ มากกว่าทาหนา้ เครา้ ๆ แบบนี้ เขาไม่ชอบเห็น
เธอเครา้ เลยใหต้ ายสทิ อ้ งฟ้าคดิ
"อะแฮม ๆ นายมาทาอะไรทนี่ ที้ อ้ งฟ้า มอี ะไรหรอื เปลา่ ทาไมนายไม่กลับร่างของตวั เอง ชอบ
เป็ นวญิ ญาณเร่รอนหรอื ยงั ไงกัน หรอื ชอบทจี่ ะเป็ นผไี มม่ ศี าล..” เสยี งหมวดเกา้ เอย่ ถามทอ้ งฟ้า
“ เออผมลมื ไปเลย ผมมาทนี่ เ้ี พราะมเี รอื่ งอยากจะใหค้ ุณชว่ ยผม คอื ผมเขา้ รา่ งของตัวเอง
ไมไ่ ด ้ ผมจงึ ไปหาหลวงตาท่านมา แต่ท่านกับบอกใหผ้ มมาหาคณุ ทา่ นบอกวา่ คณุ จะชว่ ยให ้
ผมเขา้ รา่ งของผมได ้ ผมจงึ ตอ้ งมาขอใหค้ ุณชว่ ยผม"ทอ้ งฟ้าบอกตามทหี่ ลวงตาบอกเขามา กับ
หมวดเกา้
"แลว้ ผมตอ้ งชว่ ยคณุ ยงั ไงละครบั ผมไม่ใชห่ มอนะคุณ ผมเป็ นตารวจเรอื่ งวญิ ญาณหรอื การ
กับเขา้ รา่ งคุณ ผมเองรเู ้ รอื่ งพวกน้ที ไี่ หนกนั ถา้ นอ้ งชายของคุณละไมแ่ น่ เขานา่ จะรดู ้ กี ว่าผม"
หมวดเกา้ บอกทอ้ งฟ้า เพราะเขาไม่รวู ้ ่าจะชว่ ยทอ้ งฟ้าไดย้ งั ไงเหมอื นกนั
"ผมก็ไม่รวู ้ ่าคุณจะชว่ ยผมไดย้ งั ไง แต่หลวงตาทา่ นบอกมาแบบนี้ ผมกไ็ ม่รวู ้ ่าจะทายงั ไงคง
จะตอ้ งลองดู ถา้ คณุ ไม่ว่าอะไรชว่ ยผมทเี ถอะนะครับหมวดเกา้ "ทอ้ งฟ้าเอย่ ขอรอ้ งหมวดเกา้ อกี
ครงั้
"ใชค่ ณุ ชว่ ยเขาหนอ่ ยเถอะนะ เผอ่ื วา่ มนั จะเป็ นตามทหี่ ลวงตาท่านบอก ลองดกู ็ไม่เสยี หายนี้
นา่ นะ"กนั ดาขอรอ้ งเขาอกี คน
" กไ็ ดผ้ มจะลองดู บอกมาละกนั ว่าผมตอ้ งทายังไง"
หมวดเกา้ ยอมชว่ ยทอ้ งฟ้า ทาใหท้ ัง้ ทอ้ งฟ้าและกนั ดาหันมาสง่ ยม้ิ ใหก้ นั ดว้ ยความดใี จ
ทาใหห้ มวดเกา้ รสู ้ กึ แปลก ๆ เมอื่ ไดเ้ หน็ สายตาทที่ อ้ งฟ้ามองกนั ดาตอนนี้ มนั เหมอื นสายตาของ
คนทก่ี าลังมคี วามรักกไ็ มป่ าน
"หรอื เราจะคดิ มากไปเองไมห่ รอกนา่ "
หมวดเกา้ บอกตวั เอง แตเ่ ออแลว้ เขาทาไมจะตอ้ งรสู ้ กึ ใจหายหรอื หงดุ หงดิ หวั ใจดว้ ยวะ
ถา้ ทงั้ สองคนจะรกั ชอบกัน แปลกจรงิ เรา..
หมวดเกา้ ใหร้ สู ้ กึ สับสนในหวั ใจ เพราะหาคาตอบไม่ไดน้ ัน้ เอง วา่ จรงิ ๆ แลว้ เขาละชอบ
ผหู ้ ญงิ แว่นคนน้ีหรอื เปลา่ รแู ้ ตว่ า่ แม่คนนีช้ อบเขา้ มารบกวนความคดิ ของเขาอยเู่ รอื่ ยระยะหลัง
มาน้ี สงสัยเราเองจะบา้ แน่ ๆ เขาจงึ รบี สลัดเจา้ ความคดิ ของเขาออกไป กอ่ นจะบอกกบั ทงั้ สอง
คน
"งนั้ เรารบี ไปกนั เถอะ ผมจะไดช้ ว่ ยคุณใหเ้ ขา้ ร่างใหไ้ ดช้ ะท"ี หมวดเกา้ รบี บอกกับทงั้ สองคน
ทก่ี าลังหนั มามองทเี่ ขาดว้ ยสายตาเป็ นห่วง
"แตห่ มวดกาลงั ไม่สบายอยนู่ ะครบั จะไปตอนนเี้ ลยหรอื ..” ทอ้ งฟ้าถามเขา เพราะกลวั ว่าจะ
ทาใหห้ มวดเกา้ ไดร้ บั บาดเจ็บอกี ครงั้ ถา้ เขาตอ้ งขยบั ตัวมากเกนิ ไป เพราะดูอาการของเขายัง
ไม่ดขี น้ึ ถา้ จะใหเ้ ขาเดนิ ทางเขา้ กรงุ เทพในเวลาน้ี
"ไมเ่ ป็ นไรหรอกผมยังพอไหวบาดเจบ็ แค่นเ้ี อง ไปเถอะนา่ แผลแคน่ ไ้ี กลหัวใจ ผมไม่ตาย
งา่ ย ๆ หรอกน่า เรว็ สริ บี มาชว่ ยพยุ่งผมลุกขนึ้ ที จะไดจ้ ดั การเรอื่ งของนายใหเ้ สรจ็ ๆ "หมวด
เกา้ บอกกับทัง้ สองคนดว้ ยน้าเสยี งจรงิ จัง
"แนใ่ จนะ คณุ ว่าจะเดนิ ทางไหว เดย๋ี วเกดิ น็อคเอากลางทางละยงุ่ เลย ฉันว่าไปขอหมอ
กอ่ นดไี หมค่ะ..”กนั ดาอดเป็ นหว่ งเขาไม่ไดอ้ ยดู่ ี จงึ ถามอกี ครงั้ ใหแ้ นใ่ จวา่ เขาไหวแนน่ ะ
"แน่สคิ ุณผมรสู ้ กึ ดขี น้ึ มากแลว้ บอกว่าไหวก็ไหวสิ ถามอย่ไู ดไ้ ปไดแ้ ลว้ เดยี๋ วกไ็ ปไม่ทนั กัน
พอดี กไ็ หนอยากจะใหท้ อ้ งฟ้าเขาเขา้ ร่างใหไ้ ดไ้ มใ่ ชห่ รอื ไง ชา้ เดยี๋ วก็ไม่ทนั ”
หมวดเกา้ บอกเสยี งหว้ น ๆ เมอ่ื กันดาทาเหมอื นเขาเป็ นคนออ่ นแอไปได ้ โดยไมร่ เู ้ ลยว่า
คาพูดของเขา มนั ทาใหค้ นฟังรูส้ กึ ขวางเขาทเี่ หมอื นกาลงั หาเรอื่ งเธออกี แลว้ โดยทคี่ นพดู
ไมไ่ ดร้ ตู ้ ัวเลยสกั นดิ เดยี ว กอ่ นทเ่ี ขาจะดงึ สายน้าเกลอื ออกจากแขนของเขา ทาใหก้ ันดารสู ้ กึ
ผดิ แตไ่ มก่ ลา้ จะหา้ มเขาอกี เพราะกลัวจะถกู เขาบ่นใหเ้ ธออกี ครงั้
"คนบา้ อะไรคนเขาอตุ สา่ หเ์ ป็ นห่วง อยากทาเป็ นเกง่ ดนี ักกต็ ามใจ"
กนั ดาจงึ รบี เขา้ มาชว่ ยพยุงเขาลุกขน้ึ จากเตยี ง เดนิ ตามทอ้ งฟ้าไปทห่ี นา้ ประตู แตห่ มวด
เกา้ กับทากระเป๋ าตังทก่ี ันดาเอาใหเ้ ขาหลน่ ลงทพี่ น้ื ชะกอ่ น
"ตบุ ..เดยี๋ วคณุ ผมทากระเป้าตก”
หมวดเกา้ รบี เรยี กบอกกนั ดา และกาลงั จะกม้ ลงไปเก็บมันขนึ้ มา ตอนนนั้ เองทที่ อ้ งฟ้าหันกับ
มามองเห็นกระเป๋ าตงั ของหมวดเกา้ ทก่ี ระเป้าเปิดกางออกทาใหท้ อ้ งฟ้าเห็นกระดาษแผน่ หนง่ึ
โผลอ่ อกมาจากกระเป๋ าตังของเขา
"นนั้ กระดาษอะไรนะหมวด ขอผมดไู ดไ้ หมครบั .”
ทอ้ งฟ้ากาลังจะกม้ ลงไปหยบิ มนั ขนึ้ มา แตเ่ ขากบั หยบิ มนั ไมไ่ ด ้ เพราะตอนนี้ร่างกายของ
เขามันเป็ นแคอ่ ากาศธาตนุ ัน้ เอง ไมส่ ามารถสัมผสั หรอื เตะตอ้ งอะไรไดอ้ กี แลว้ นัน้ แสดงใหเ้ ขา
ไดร้ วู ้ า่ เวลาของเขามันคงใกลเ้ ขา้ มาทุกทแี ลว้ ถา้ เขายงั เขา้ ร่างไมไ่ ดด้ วงวญิ ญาณของเขามนั ก็
จะดับสลายไปเอง ไมม่ วี นั ไดก้ ับมาเป็ นคนไดอ้ กี ตอ่ ไป ทอ้ งฟ้าถงึ กับรูส้ กึ ไมด่ ี เขามสี หี นา้ เป็ น
กงั วลจนกนั ดาสัมผสั ได ้ จากสายตาของทอ้ งฟ้าตอนน้ี
"อะไรหรอื ครบั .” หมวดเกา้ ไม่ทันไดฟ้ ังทที่ อ้ งฟ้าถามเขา
"ผมหมายถงึ กระดาษแผ่นนัน้ นะครบั มนั มอี ะไรในนัน้ หรอื ครบั ผมรูส้ กึ คนุ ้ ๆ กบั มนั จงั
เหมอื นจะเคยเห็นทไ่ี หนมากอ่ น..”
ทอ้ งฟ้าชม้ี อื ไปทก่ี ระดาษทโี่ ผล่พน้ ออกมาจากกระเป๋ าตังของเขา ก็กระดาษสเี ทาอมสฟี ้านดิ
ๆ ดว้ ยสหี นา้ อยากรู ้ และรูส้ กึ ตน่ื เตน้ แปลก ๆ เหมอื นมอี ะไรดงึ ดดู เขาใหส้ นใจมนั
"ไม่รูส้ ผิ มเองกไ็ มร่ วู ้ ่าไดม้ นั มายังไงเหมอื นกนั ผมจามันไมไ่ ด ้ จาไดว้ า่ ตอนทผ่ี มเป็ นเดก็ ผม
ไดร้ ับอบุ ตั เิ หตถุ ูกรถซน ไดร้ ับบาดเจ็บสาหสั นอนสลบอยูท่ โ่ี รงพยาบาลหลายวนั พอตนื่ ขน้ึ มา
ผมกเ็ ห็นมันวางอยูท่ หี่ วั เตยี งของผม คุณพยาบาลทเ่ี ฝ้าไขผ้ ม เขาบอกวา่ ผมถอื มนั ไวใ้ นมอื
ตลอดเวลาทส่ี ลบไป เขาจงึ เก็บเอาไวใ้ หผ้ มตงั้ แตน่ นั้ มา ผมก็เกบ็ มนั เอาไวต้ ดิ ตวั ตลอดมา"
หมวดเกา้ บอกกบั ทอ้ งฟ้า
ทาใหก้ ันดาหันมาใหค้ วามสนใจ กับกระดาษทท่ี อ้ งฟ้ากับหมวดเกา้ พูดถงึ มนั อยตู่ อนนที้ นั ที
“ไหนขอฉันดหู นอ่ ยสคิ ุณ “กันดาบอกเขา
"มนั คงจะเหมอื นรปู ภาพของคุณกนั ดานนั้ แหละครบั ผมเองกจ็ าไม่ได ้ ว่าใครทใี่ หผ้ มมา
และผมไดข้ องทงั้ สองชนิ้ นมี้ าจากไหน ตวั ผมเองกจ็ าไม่ได ้ ถา้ พวกคณุ อยากชว่ ยผมหาคาตอบ
กับของทงั้ สองอยา่ งนี้ กล็ องเปิดดูสคิ รบั “ หมวดเกา้ มองกระดาษในกระเป้าตงั ของเขา พรอ้ ม
กบั มองมาทก่ี นั ดาและทอ้ งฟ้า
“เผอ่ื วา่ มนั จะบอกอะไรผมไดบ้ า้ ง ผมเองกอ็ ยากรมู ้ านานแลว้ วา่ ใครกันนะทใ่ี หผ้ มมา จะ
ตามหาคนใหผ้ มไดช้ ะที ผมไม่รวู ้ า่ จะตามหาเขาไดท้ ไี่ หน เพราะผมจาอะไรไม่ไดเ้ ลย หลังจาก
เกดิ อตุ บัตเิ หตุครงั้ นัน้ ผมตอ้ งสญู เสยี คุณแมข่ องผมไป หลังจากนนั้ คณุ พอ่ ก็มารบั เอาตัวผมไป
เลยี้ งดทู บี่ า้ นของท่าน ผมจงึ ไดแ้ ต่เกบ็ มนั เอาไวใ้ นกระเป๋ าตังของผมมาตลอดจนถงึ วันนี.้ .”
หมวดเกา้ บอกทอ้ งฟ้า กอ่ นทพี่ วกเขาจะเปิดกระดาษแผ่นนัน้ ออกดู
"คุณชว่ ยเปิดออกใหผ้ มดูหนอ่ ยสิ แขนผมกาลังเจบ็ อยเู่ ปิดเองไมค่ อ่ ยถนัดนะครบั "
หมวดเกา้ บอกกบั กันดาเสยี งออ้ น ๆ โดยทเ่ี ขาเองกไ็ มร่ ูต้ วั ทาเอากันดาถงึ กบั ทาหนา้ ไม่
ถกู เมอ่ื เจอเขาขอรอ้ งดว้ ยท่าทางแปลกไป เมอ่ื กย้ี งั กดั เราอยูเ่ ลยทตี อนนม้ี าทาเป็ นพดู ดี คน
บา้ อะไรทาเอาเราเรม่ิ วางตัวไม่ถูกแลว้ นะ
"กไ็ ดเ้ ดยี๋ วฉันเปิดใหพ้ วกคุณดูเอง"
พูดจบกันดาก็หยบิ กระดาษแผน่ นนั้ เปิดกางออกใหท้ งั้ สองคนดู พอเปิดแผน่ กระดาษ
ออกกันดากเ็ หน็ ภาพวาดดว้ ยสไี ม ้ นา่ จะเป็ นสมี อื การวาดรูปของเด็ก เพราะมนั ดแู ทบไมอ่ อกว่า
มันคอื รูปอะไรกนั แน่ ถา้ ไมต่ งั้ ใจมองดใู หด้ ี ๆ
"เดยี๋ วพวกคุณเหน็ เหมอื นฉันไหม ฉันว่ามันเหมอื นภาพวาดรูปเทวดาสองคน กาลังจบั มอื กันอยู่
หรอื เปล่าคะ่ ฉันเองกไ็ ม่แน่ใจ จากทฉี่ ันเหน็ เหมอื นจะเป็ นรูปเทวดา เพราะมวี งกลมอยูเ่ หนอื
ศรี ษะของเทวดาทงั้ สองคน สว่ นคนหนง่ึ ยนื อยบู่ นพน้ื อกี คนกาลังลอยตัวอยู่ดา้ นบน แตย่ นื่ มอื
ลงมาใหอ้ กี คนหนงึ่ จับมอื ของเขาเอาไวข้ า้ งหนงึ่ "เสยี งกันดาพดู ออกมาดัง ๆ ใหท้ งั้ สองคนไดย้ นิ
สว่ นหมวดเกา้ เมอื่ มองดภู าพวาดตรงหนา้ ของเขาไม่ไดร้ ูส้ กึ สะกดิ ใจอะไร เพราะเขาจา
อะไรไมไ่ ดน้ นั้ เอง แตค่ นทกี่ าลงั องึ้ และจาเรอื่ งทงั้ หมดไดไ้ มเ่ คยลมื คอื ทอ้ งฟ้าเพราะเขาคอื
เจา้ ของภาพวาดในกระดาษยบั ๆ แผน่ น้นี เ่ี อง
ทอ้ งฟ้าถงึ กับเงยหนา้ ขน้ึ มามองสบตากับหมวดเกา้ ทกี่ าลงั จอ้ งมองทก่ี ระดาษแผน่ ทอ่ี ยใู่ น
มอื ของกันดา ดว้ ยสายตาสงสัยเมอ่ื กันดาเอย่ ถงึ เทวดา เพราะตอนนัน้ เขาจาไดร้ าง ๆ เหมอื น
ฝันว่า เขากาลงั จับมอื ของใครสกั คน กอ่ นทเ่ี ขาจะสลบไป แตก่ ับนกึ ใบหนา้ ของเด็กคนนนั้ ไม่
ออก
"ใชค่ ุณเขา้ ใจไมผ่ ดิ หรอก ภาพวาดน้ีคอื ภาพวาดเทวดาจรงิ ๆ เพราะคนทวี่ าดมนั ขนึ้ มาตอ้ งการ
ทจ่ี ะใหเ้ ทวดา ในภาพวาดนช้ี ว่ ยใครสักคนทเี่ ขาไมอ่ ยากจะใหเ้ ขาตาย จงึ ไดแ้ ตภ่ าวนาให ้
เทวดาในภาพวาดจากจนิ ตนาการของเขา ชว่ ยเพอื่ นแปลกหนา้ ของเขาคนนัน้ ใหร้ อดชวี ติ ใน
ครงั้ นัน้ ทงั้ ๆ ทพี่ วกเขาไมเ่ คยรูจ้ กั กนั มากอ่ นเลยดว้ ยซ้า คณุ ว่ามันฟังดแู ปลกไหมละครับ..”
ทอ้ งฟ้าเอย่ ออกมาเบา ๆ เมอ่ื ไดเ้ ห็นภาพวาดนีอ้ กี ครัง้
"และความหมายของภาพวาดน้ี ก็คอื การทเี่ ด็กคนหนงึ่ พยายามทจี่ ะชว่ ยเด็กคนหนง่ึ ใหร้ อด
จากความตาย ดว้ ยการฉุดมอื อกี คนหนงึ่ ไว ้ สง่ ความรูส้ กึ ของเขาผา่ นฝ่ ามอื ของทงั้ สองคน
เชอ่ื มต่อกัน ทาใหเ้ กดิ พลังชวี ติ ขนึ้ มาใหม่”ทอ้ งฟ้าบอกกบั ทงั้ สองคน
“ นนั้ คอื จนิ ตนาการของเดก็ อกี คน ทอี่ ยากจะชว่ ยใหเ้ พอ่ื นรว่ มโลกของเขารอดชวี ติ
ถงึ แมว้ ่ามันอาจฟังดูเหนอื ธรรมชาตหิ รอื เกนิ ทจ่ี ะเชอ่ื ได ้ ว่าสงิ่ ทเี่ ขาทาในครงั้ นัน้ มันจะเป็ นจรงิ
ไปไมไ่ ด”้ ทอ้ งฟ้าพดู ในสงิ่ ทเ่ี ดก็ คนนัน้ คดิ ในตอนนัน้
“เดยี๋ วนายจะบอกว่า เดก็ คนหนง่ึ งนั้ แสดงว่า นายจะตอ้ งรวู ้ า่ ใครคอื คนทว่ี าดภาพนใ้ี ชไ่ หม
ทอ้ งฟ้า”หมวดเกา้ ถามทอ้ งฟ้า
“ครับ เพราะมันก็แคค่ วามรสู ้ กึ ลกึ ๆ ของเขาทไ่ี ม่อยากจะเห็นคนอนื่ ตอ้ งตายไปตอ่ หนา้ ต่อตา
ถา้ เขาสามารถทจี่ ะทาหรอื หยดุ ความตายเอาไวไ้ ด ้ มันกค็ งจะดไี มน่ อ้ ย ในความคดิ ของเขา
ตอนนนั้ " ทอ้ งฟ้าพดู ใหท้ งั้ สองคนฟัง
ทาเอากนั ดาถงึ กบั องึ้ ว่าทอ้ งฟ้ารเู ้ รอื่ งนไี้ ดย้ ังไง ทายังกับเขาคอื เดก็ คนนัน้ ชะเองอย่างงนั้
ละ ทาใหก้ นั ดาเรมิ่ เอะ๊ ใจ
"นน้ี ายอยา่ บอกนะวา่ เดก็ คนทน่ี ายพดู ถงึ อยตู่ อนน้กี ็คอื นายเองในตอนนนั้ และภาพวาดน้กี ็
คอื นายทว่ี าดมัน..”
กนั ดาถามทอ้ งฟ้าพรอ้ มกบั จอ้ งหนา้ เขา เพอ่ื รอคาตอบจากเขาดว้ ยสายตาอยากรสู ้ ดุ ๆ เรม่ิ
รูส้ กึ ตนื่ เตน้ กบั สง่ิ ทเี่ ธอ เพงิ่ จะไดร้ ับรมู ้ ันจากเขาดว้ ยท่าทางไม่อยากจะเชอื่ ว่ามันจะมเี รอ่ื ง
แปลกประหลาดแบบนเ้ี กดิ ขน้ึ ดว้ ย
"ถา้ ผมบอกวา่ ใชล่ ะ พวกคุณจะเชอ่ื ผมไหมละครบั .” ทอ้ งฟ้าเลยถามทงั้ สองคนกับบา้ ง
พรอ้ มกับหันมาพูดกบั หมวดเกา้
"ผมคงจะตอ้ งเล่าเรอื่ งทงั้ หมดใหพ้ วกคุณฟังกอ่ น สว่ นพวกคณุ จะเชอ่ื เรอื่ งทผี่ มจะ
เลา่ น้ีไหม ก็แลว้ แตพ่ วกคุณละกนั นะครับ"ทอ้ งฟ้าพดู กับทงั้ สองคน
"ผมเองกเ็ พง่ิ จะรวู ้ า่ คณุ คอื เดก็ ผูช้ ายคนนนั้ ทถ่ี กู รถชนในเย็นวันนัน้ คณุ มอี าการเป็ น
ตายเทา่ กนั ผมทอ่ี ยู่ในเหตกุ ารณ์ทเ่ี ห็นคุณถกู เขน็ เขา้ มาในโรงพยาบาลตอน ทผ่ี มกาลังน่ังวาด
รปู เล่นอยู่ เพราะตอ้ งรอคณุ แมท่ ที่ างานเป็ นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลนัน้ ”
“พอดวี นั นัน้ เป็ นวันเกดิ ของผม คณุ แม่จงึ บอกว่าจะพาผมไปฉลองวนั เกดิ แตต่ อ้ งรอใหค้ ณุ
แม่ทางานเสร็จกอ่ นเราถงึ จะไปเจอกบั ภผู า ทอ่ี ยกู่ บั คุณพ่ออกี ทหี นง่ึ แตว่ นั นนั้ คุณแมไ่ มไ่ ดพ้ า
ผมไปฉลองวันเกดิ ตามทที่ า่ นไดบ้ อกเอาไว ้ เพราะคณุ แม่ตอ้ งชว่ ยคุณหมอผ่าตดั เดก็ ผูช้ ายคน
หนงึ่ "ทอ้ งฟ้าเลา่ ใหท้ งั้ สองคนฟัง
"คนื นัน้ ผมเลยอดไปฉลองวนั เกดิ ครบรอบสบิ สามปีของผมกับครอบครัว เพราะกว่าคณุ แม่
ของผมจะชว่ ยคุณหมอผา่ ตัดเสร็จกด็ กึ มากแลว้ ”ทอ้ งฟ้าบอกกับทงั้ สองคน
“น่าสงสารนายจัง แลว้ นายเสยี ใจไหม ”กันดาบอกกับทอ้ งฟ้า
“ไม่ครบั ผมไมไ่ ดเ้ สยี ใจทไี่ มไ่ ดไ้ ปฉลองวนั เกดิ คนื นัน้ ระหวา่ งทผ่ี มกาลงั น่งั วาดรูปเลน่ รอคณุ
แม่ของผมอยู่ พอดกี ับทบ่ี ุรษุ พยาบาลเขน็ เตยี งทม่ี เี ด็กชายคนหนง่ึ นอนเลอื ดทว่ มตัวอยบู่ นเตยี ง
กาลงั จะเขน็ ผ่านตรงทผี่ มน่ังเลน่ อยู่ ผมจงึ อยากจะรวู ้ า่ เดก็ คนนนั้ เป็ นอะไร ถงึ ไดม้ เี ลอื ดเต็มตัว
เขาไปหมด”ทอ้ งฟ้ามองมาทหี่ มวดเกา้ เหมอื นจะบอกว่าเด็กทเี่ ขาพดู ถงึ ก็คอื หมวดเกา้ ตอนเดก็
นัน้ เอง
“ ผมจงึ วง่ิ เขา้ ไปหาเขาและยนื มองเขา ทกี่ าลงั รอ้ งไหห้ าแม่ไม่หยุด แตแ่ ลว้ อยดู่ ี ๆ ผมก็
อดสงสารเขาไมไ่ ด ้ จงึ ยน่ื มอื ไปจบั ทมี่ อื ของเขาเอาไว ้ และเดก็ คนนนั้ กจ็ ับมอื ของผมเอาไว ้
แนน่ ไม่ยอมปล่อย ตอนนัน้ เองมนั ทาใหผ้ มรสู ้ กึ แปลก ๆ"ทอ้ งฟ้าหยุดเลา่ ไปนดิ หนง่ึ กอ่ นจะยอม
เล่าตอ่
"ตอนนนั้ ไม่รวู ้ ่าผมรูส้ กึ ไปเองหรอื เปลา่ เพราะอยู่ ๆ มนั เหมอื นมกี ระแสไฟฟ้าดดู มอื ของผม
กบั เขา เดก็ คนนัน้ จับมอื ของผมเอาไวแ้ นน่ และมองมาทผี่ มทงั้ น้าตาอาบแกม้ ทงั้ สองขา้ ง ผม
สงสารเขาจงึ กม้ ลงพดู กับเขาเบา ๆ
“อย่ากลัวนายจะไมเ่ ป็ นอะไรเทวดาจะคมุ ้ ครองนายใหป้ ลอดภัย ไมต่ อ้ งกลวั นะ เราจะชว่ ยขอ
พรใหน้ ายเอง เราจะขอใหเ้ ทวดาชว่ ยนายใหห้ ายเจบ็ เทวดาอยกู่ ับนายแลว้ นะ กานี้เอาไวอ้ ย่า
ปลอ่ ยมอื ผมเอาภาพวาดทผ่ี มวาดใสไ่ วใ้ นมอื ของเขา กอ่ นทเี่ ขาจะถูกเขน็ เขา้ ไปทหี่ อ้ งผา่ ตดั
ในคนื นนั้ และผมน่งั ขอพรตอ่ เทวดาใหช้ ว่ ยเด็กคนนัน้ จากความตายดว้ ยเถอะ "
ทอ้ งฟ้าเล่าใหห้ มวดเกา้ ฟังดว้ ยสายตาแสดงความดใี จ ทเี่ ขาไดเ้ จอกับเด็กชายคนนนั้
อกี ครงั้ และเขากค็ อื ตารวจคนนเี้ อง โลกมนั ชา่ งกลมชะจรงิ ๆ ทอ้ งฟ้าจงึ เลา่ ตอ่
"ตอนนนั้ คุณเอาแตร่ อ้ งไหห้ าแม่ของคณุ ทงั้ ทค่ี ณุ เองกไ็ ดร้ ับบาดเจ็บสาหัส แตแ่ มข่ อง
คณุ ทา่ นไมร่ ูส้ กึ ตัว ผมจงึ วง่ิ ตามคณุ ไปจนถงึ หนา้ หอ้ งผา่ ตดั แลว้ ผมกไ็ ดแ้ ตย่ นื มองประตหู อ้ ง
ผ่าตดั อยูน่ านขา้ งนอกหอ้ งนัน้ ”ทอ้ งฟ้าเลา่ ใหห้ มวดเกา้ ฟัง ว่าคนื นนั้ เกดิ อะไรขนึ้ กับเขาและแม่
ของเขา
“ และขอใหเ้ ทวดาชว่ ยคมุ ้ ครองเด็กคนนัน้ ใหเ้ ขาปลอดภัยดว้ ยเถอะ กอ่ นทแ่ี ม่จะเขา้ มาดงึ
เอาตัวผมออกไปจากหนา้ หอ้ งผา่ ตัดในตอนนัน้ เอง ผมไดย้ นิ วา่ พวกเขาตอ้ งการเลอื ดกรปุ๊ โอ
เพอ่ื จะชว่ ยชวี ติ เดก็ "
ทอ้ งฟ้าบอกกับหมวดเกา้ ดว้ ยความรูส้ กึ อยากชว่ ยเขาจรงิ ๆ ในตอนนัน้ และยงั จา
คาพดู ของเขากับคุณแมข่ องเขาในวนั นัน้ ไดด้ ี เมอื่ เขาไดเ้ อย่ ถามท่านเกยี่ วกบั กรปุ๊ เลอื ดของเขา
"คุณแม่ครบั แลว้ ทอ้ งฟ้าเลอื ดกรุ๊ปอะไรหรอื ครับแม.่ ” ทอ้ งฟ้าเอย่ ถามแมข่ องเขาอยา่ ง
อยากรู ้ เมอ่ื ไดย้ นิ พยาบาลคยุ กนั เดนิ ผ่านเขาและคณุ แมข่ องเขาไปแลว้