Moby Dick โมบี้ ดิ๊ก

รายงานว่าวาฬเพิ่งจมหายไป เอแฮ็บใช้เวลานั้นเดินไปยังดาดฟ้าเรือพร้อม
กับนาฬิกากล่องเข็มทิศในมือ ทันทีท่ีหมดเวลาคร่ึงหลังของชั่วโมงท่ีก�ำหนด
ไวเ้ สยี งของเขาดงั ขน้ึ “ใครเปน็ เจา้ ของเหรยี ญทองนน่ั ในตอนน?ี้ พวกนายเหน็
มนั ม้ัย?” และเม่ือคำ� ตอบคือ ไม่ครับ! กปั ตันเฒ่าออกค�ำสัง่ ใหเ้ หล่าลกู เรือยก
เขาข้ึนไปบนคานเกาะของตัวเอง และใช้เวลาอยู่บนนั้นจนช่วงวันคล้อยผ่าน
เอแฮบ็ ในเวลานย้ี งั คงอยดู่ า้ นบนยนื นง่ิ ไมข่ ยบั ตวั แตเ่ ดย๋ี วกล็ งมาดา้ นลา่ งเดนิ
ไปเดินมาบนพื้นกระดานไมไ่ ด้หยดุ หย่อน

ขณะเขากำ� ลงั เดนิ ไปมาอยนู่ นั้ ไมม่ เี สยี งใดๆ เลด็ รอดออกมานอกจากเสยี ง
ตะโกนเรยี กลกู เรอื ทอ่ี ยดู่ า้ นบน หรอื ไมก่ ส็ ง่ั ใหเ้ หลา่ ลกู เรอื ชกั รอกใบเรอื ใหส้ งู
ขน้ึ อกี หรอื ไมก่ ก็ างใหก้ วา้ งขน้ึ กวา่ เดมิ เพอ่ื ใหร้ บั ลมไดม้ ากขน้ึ ขณะเดนิ ไปมา
ภายใตห้ มวกหลบุ ตำ่� ของเขา แตล่ ะรอบเขาตอ้ งเดนิ ผา่ นซากเรอื อบั ปางของตวั
เองซง่ึ เวลานถ้ี กู กองอยบู่ นดาดฟา้ ทา้ ยเรอื ในลกั ษณะวางพลกิ กลบั ดา้ นอยตู่ รง
นั้น หัวเรือที่แตกหักไปจนถึงท้ายเรือที่ได้รับความเสียหาย ที่สุดเขาหยุดยืน
อยู่เบ้ืองหน้ามัน ดังขณะฟ้าหม่นเพิ่งเร่ิมก่อตัวสะสมเมฆหมอกบางคร้ังก้อน
เมฆจะแลน่ ขา้ มฟากฝง่ั ฟ้า เฉกเช่นปรากฏการณบ์ นใบหน้าของชายชราเวลา
น้คี วามหมองหมน่ คอ่ ยๆ เคลอ่ื นคลอ้ ยไป

สตบั บเ์ หน็ เอแฮบ็ หยดุ มอง และคงตงั้ ใจอยา่ งไมค่ ดิ ทจ่ี ะโออ้ วดอะไร เพยี ง
ตอ้ งการแสดงใหเ้ หน็ ถงึ ความแขง็ แกรง่ ทไี่ มถ่ ดถอยลงของเขา และยงั ปรารถนา
จะรกั ษาสภาพความกลา้ หาญในจติ ใจผเู้ ปน็ กปั ตนั ของเขา ตน้ หนจงึ กา้ วออก
มาข้างหน้า สายตาจ้องมองไปยังซากหักพังแล้วอุทานออกมาว่า“ไม้ธิสเซิล
กลายเป็นเศษซากของความล้มเหลวไปซะแล้ว คงต�ำปากเจ้านั่นแรงทีเดียว
เลยล่ะครบั ฮา่ ! ฮา่ ! ฮา่ !”

“ส่ิงมีชีวิตไร้จิตวิญญาณใดกันส่งเสียงหัวเราะเบื้องหน้าเศษซากปรักหัก
พัง? ว่ายังไงเล่าพวก เอาว่ายังไง! ฉันไม่รู้หรอกหรือว่าเจ้ากล้าหาญดุจดั่ง
เปลวเพลงิ รอ้ นแรง (และดง่ั เครอื่ งกลไรจ้ ติ ใจ) แตถ่ งึ อยา่ งไรฉนั กอ็ าจกน่ ดา่ เจา้
ว่าข้ีขลาดตาขาวได้เช่นกัน นั่นเพราะไม่ว่าจะเสียงร้องครวญคราง หรือเสียง

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 751

หัวเราะลว้ นแล้วแตไ่ มค่ วรดงั ให้ได้ยนิ ต่อหนา้ ซากปรกั หักพังทัง้ สิน้ ”
“จริงครับ” สตาร์บัคพูดขึ้นขณะเดินเข้ามาใกล้ “มันเป็นภาพท่ีน่าขนลุก

เปน็ ลางรา้ ย และสง่ิ ชัว่ รา้ ย”
“ลางร้าย? ลางร้ายอะไรกัน? ค�ำค�ำนน้ั ! หากทวยเทพคดิ จะพูดอย่างตรง

ไปตรงมากบั มนษุ ย์ พวกทา่ นก็จะพดู ออกมาอย่างมีคณุ ธรรมไม่อิดเอื้อน ไม่
ผงกหวั แลว้ ปลอ่ ยใหผ้ เู้ ปน็ ภรรยาแอบบอกใบอ้ ยใู่ นทมี่ ดื ไปใหพ้ น้ ซะ! นายทงั้
สองตา่ งกเ็ ปน็ เสาคนละดา้ น สตารบ์ คั กค็ อื สตบั บท์ ก่ี ลบั ดา้ น สว่ นสตบั บก์ ค็ อื ส
ตารบ์ คั กลบั ดา้ น นายสองคนเปน็ เหมอื นมนษุ ยท์ ว่ั ไป เอแฮบ็ ยนื อยอู่ ยา่ งเดยี ว
ดายในโลกทเ่ี ตม็ ไปดว้ ยผคู้ นนบั ลา้ นลา้ น ไมใ่ ชท่ งั้ ทวยเทพ ไมใ่ ชท่ ง้ั มนษุ ยท์ อ่ี ยู่
เปน็ เพอื่ นบา้ นเขา! หนาว หนาวเหลอื เกนิ ฉนั หนาวสนั่ ! แลว้ ยงั ไงละ่ ? ขา้ งบน
น่นั ! พวกนายเห็นมนั มัย้ ? จงรอ้ งบอกทกุ ครง้ั เม่อื เห็นพวยน้�ำพ่งุ แมว้ า่ มนั จะ
พ่นน�ำ้ ออกมาสกั สบิ ครงั้ ตอ่ วนิ าทีก็ตาม!”

แสงแห่งวันจวนเจียนอ่อนแรงลง หลงเหลือเพียงขอบสีทองกรุยกรายดั่ง
ชายผ้าพลวิ้ ลม ไม่นานความมดื คืบคลานเขา้ ปกคลมุ ทวา่ คนเฝา้ ยามอยดู่ ้าน
บนยงั คงรู้สกึ เหมือนดวงอาทติ ยค์ งอยู่คา้ งฟา้

“ยงั ไมเ่ ห็นพวยน้ำ� พุ่งครับ ตอนนมี้ ืดมาก” เสียงดงั มาจากฟ้าด้านบน
“คร้งั สุดทา้ ยเหน็ เม่ือไหร่ มนั ไปทางไหน?”
“กอ่ นหน้านี้ครบั ตรงไปทางทิศอับลม”
“ดี! มันจะว่ายช้าลงในคืนนี้ เอาใบเรือบน และใบเรือเสริมท่อนกลางลง
คุณสตาร์บัค เราจะไม่ไล่ตามมันจนกว่าจะถึงพรุ่งน้ีเช้า มันท้ิงร่องรอยไว้ให้
แล้ว และคงจะลอยอย่อู ยา่ งน้ันช่วั ระยะหนงึ่ พลขับตรงพวงมาลัยน่ัน! ปลอ่ ย
ใหม้ นั แลน่ อยหู่ นา้ ลมอยา่ งนน้ั แหละ! พวกขา้ งบนนน่ั ! ลงมาขา้ งลา่ ง! คณุ สตบั
บส์ ง่ ลกู เรอื คนใหมข่ น้ึ ไปบนยอดเสากระโดงหนา้ แลว้ อยเู่ ฝา้ บนนนั้ จนถงึ เชา้ ”
พูดจบก็กา้ วไปยังเหรยี ญบนเสากระโดงหลกั “ลกู เรือทง้ั หลาย เหรียญทองนี้
เป็นของฉัน ฉันสมควรได้รับมัน แต่ฉันจะทิ้งมันไว้อย่างนี้จนกว่าวาฬสีขาว
จะตาย และถ้าหากพวกนายคนใดก็ตามลากมันขึ้นมาได้เป็นคนแรก ในวัน

752 : โมบ้ี-ดกิ๊

ท่ีมันถูกฆ่า ทองเหรียญน้ีจะเป็นของคนนั้น แต่ถ้าหากวันน้ันฉันชักรอกมัน
ได้อกี ครงั้ สิบเท่าของมลู คา่ เหรียญน้จี ะถูกแบง่ ใหก้ ับพวกนายทกุ คน! เอาละ่
แยกยา้ ยกนั ไปได้แลว้ ! ดาดฟ้าเป็นของพวกนายทกุ คน!

หลังพูดจบเขาพาตัวเองไปยืนระหว่างทางลงห้องเครื่อง ยืนสวมหมวก
หลุบต่�ำอยู่ตรงน้ันจนถึงรุ่งสางวันใหม่ ระหว่างน้ันเขาจะปลุกตัวเองขึ้นเป็น
พกั ๆ เพอื่ ลืมตาดูวา่ ความมืดมิดยามค่�ำเคล่ือนคลอ้ ยไปหรอื ยงั

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 753

บทที่ 134

ไล่ลา่ โมบดี้ ิก๊ - วนั ท่ีสอง

ฟา้ สางวนั ใหม่ ลกู เรอื ผทู้ ำ� หนา้ ทยี่ นื เฝา้ ยามบนยอดเสากระโดงเรอื ทง้ั สามขน้ึ
ประจ�ำการอกี คร้งั อยา่ งตรงเวลา

“เห็นมันม้ัย?” เอแฮ็บร้องถามหลังทิ้งช่วงรอให้แสงอรุณแห่งวันแผ่รัศมี
ส่องสว่างทั่วบรเิ วณ

“ไมเ่ ห็นอะไรเลยครับ”
“เรียกลูกเรือทุกคนมาช่วยกันกางใบเรือ! มันไปเร็วกว่าท่ีฉันคิดไว้ กาง
ใบเรือตอนกลาง! อย่างน้ันแหละ ใบเรือพวกน้ีน่าจะกางไว้ตลอดทั้งคืน แต่
ไม่เปน็ ไร พักไปก็ดีจะได้มแี รงไวว้ ่งิ พรวด”
กลา่ วไดว้ า่ การยนื หยดั ไลล่ า่ วาฬตวั ใดตวั หนงึ่ เปน็ การเฉพาะเจาะจงอยา่ ง
ต่อเนื่องตลอดวันล่วงถึงกลางคืน และตลอดคืนล่วงถึงกลางวันนั้น ใช่ว่าจะ
เปน็ สงิ่ ที่ไมเ่ คยเกดิ ขนึ้ มาก่อนในการประมงทะเลใต้ ด้วยทักษะอนั ยอดเยย่ี ม
บวกกับประสบการณ์ท่ีมีมาเป็นทุนเดิม และความเชื่อม่ันท่ีไม่อาจท�ำลายลง
ไดโ้ ดยงา่ ย ลว้ นเปน็ คณุ สมบตั พิ เิ ศษทมี่ อี ยทู่ ว่ั ไปในหมผู่ บู้ ญั ชาการเรอื ชาวแน
นทกั เกต็ ซง่ึ เพยี งแคไ่ ดส้ งั เกตพฤตกิ รรมของวาฬทพี่ บครงั้ ลา่ สดุ กส็ ามารถบอก
ไดค้ อ่ นขา้ งแมน่ ยำ� ภายใตส้ ภาพแวดลอ้ มทแ่ี นช่ ดั ทงั้ ทศิ ทางทว่ี าฬจะยงั คงวา่ ย
น�้ำต่อไปอกี ระยะ ช่วงเวลาท่มี นั จะหายไปจากสายตา รวมทัง้ อัตราความเร็ว
ในการว่ายน�้ำหนีของวาฬท่ีน่าจะเป็นไปได้ในช่วงเวลานั้นๆ กรณีเช่นที่ว่า
น้ีจะคล้ายกับคนน�ำร่องคร้ังมองไม่เห็นฝั่งแต่ก็ยังรู้ดีว่าชายฝั่งอยู่ทิศทางใด

754 : โมบ้ี-ดิก๊

และทิศทางไหนท่ีเขาจะใช้เป็นเส้นทางกลับฝั่งได้อีกคร้ังในเวลาอันส้ัน เว้น
แต่จะอยู่ห่างออกไปไกลมากเกิน ราวกับว่าคนน�ำร่องยืนอยู่ข้างเข็มทิศของ
ตน และน�ำเรือมุ่งหน้าสู่ฝั่งแหลมท่ีประจักษ์ชัดอยู่ในขณะนั้น เพื่อความถูก
ต้องแม่นย�ำมากย่ิงขึ้นในการน�ำเรือเดินทางมุ่งหน้าสู่แหลมท่ีอยู่ห่างออกไป
ไกล และมองไม่เห็น จนทส่ี ดุ ก็เดินทางไปถงึ ไดส้ �ำเร็จ เฉกเช่นชาวประมงยนื
อยู่ที่เข็มทิศติดตามวาฬที่ก�ำลังตามล่า และเฝ้าจับตามองมาเป็นเวลานาน
หลายชั่วโมงตลอดทั้งวัน กระท่ังพลบค่�ำความมืดอ�ำพรางตัววาฬ ทว่ารอย
ทางนำ้� ขา้ งหนา้ ของมนั ทปี่ รากฏในความมดื แทบกระจา่ งชดั ในปญั ญาอนั เฉยี บ
คมของนกั ลา่ ดงั่ เช่นชายฝ่งั ปรากฏอย่ใู นใจคนน�ำร่อง ส�ำหรบั นกั ลา่ ผู้มีทักษะ
ดีเย่ียม รอยเส้นขีดเขียนลงบนแผ่นน้�ำอย่างไม่ยั่งยืนท่ีรู้จักกันดีในชื่อเรียกว่า
รอยทางนำ้� นนั้ เปน็ เปา้ หมายตามความประสงคท์ เี่ ชอื่ ถอื ไดเ้ กอื บเทยี บเทา่ กบั
ความมนั่ คงบนผนื แผน่ ดนิ อกี ทงั้ เสน้ รางรถไฟของสตั วท์ ะเลยกั ษใ์ หญส่ เี หลก็
ตัวนี้ยังเป็นที่คุ้นเคยดีในทุกระยะทางจากการเฝ้าจับตามองของเหล่าลูกเรือ
ซ่ึงสามารถบอกเวลาได้แม่นย�ำราวกับหมอบอกอัตราการเต้นของหัวใจเด็ก
ได้อย่างคล่องแคล่วจากการจับชีพจร พวกเขาสามารถบอกได้ว่ารถไฟขาขึ้น
หรือขาลงจะมาถึงท่ีจุดใด ชั่วโมงไหน กระนั้นจะว่าไปแล้วแทบทุกคร้ังท่ีชาว
แนนทกั เกต็ เหลา่ นมี้ โี อกาสไดส้ งั เกตเหน็ ระดบั ความเรว็ ในการวา่ ยนำ�้ ของสตั ว์
ทะเลยักษต์ ัวอน่ื ใด พวกเขากส็ ามารถบอกได้วา่ หลายช่ัวโมงจากนไ้ี ปวาฬจะ
วา่ ยไปไดไ้ กลสองรอ้ ยไมลโ์ ดยจะไปถงึ ทเ่ี สน้ ละตจิ ดู หรอื ลองตจิ ดู ทเ่ี ทา่ นนั้ เทา่
นี้ ทวา่ ทา้ ยทสี่ ดุ แลว้ ความหไู วตาไวจะนำ� ไปสผู่ ลสำ� เรจ็ ไดห้ รอื ไมน่ น้ั ยงั คงตอ้ ง
อาศัยสายลม และน้ำ� ทะเลเขา้ ช่วยนกั ลา่ วาฬเหล่าน้ีดว้ ย เพราะยังตอ้ งข้ึนอยู่
กบั ว่าชาวประมงผู้ประสบเหตุลมสงบ หรือพายตุ า้ นจะใชป้ ระโยชนอ์ ะไรจาก
สถานการณน์ เี้ พอื่ ชว่ ยใหเ้ ขามน่ั ใจไดว้ า่ เขาอยหู่ า่ งจากทา่ เรอื เกา้ สบิ สามลกี กบั
อกี หนง่ึ สว่ นสไ่ี มล?์ จากขอ้ ความเหลา่ นที้ ำ� ใหอ้ นมุ านไดว้ า่ นเ่ี ปน็ เรอ่ื งละเอยี ด
อ่อนท่ีมอี ยมู่ ากมายในการประมงลา่ วาฬ

เรือแหวกคลื่นไปข้างหน้าทิ้งร่องรอยลงบนน้�ำทะเลเฉกเช่นลูกกระสุน

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 755

เหล็กขนาดใหญ่วิ่งผิดวถิ กี ลายเป็นใบมีดคันไถไถลพลกิ หน้าดินทงุ่ กว้าง
“นำ้� เคม็ และปอปา่ น!” สตบั บพ์ ดู ขน้ึ “ทวา่ การเคลอ่ื นไหววอ่ งไวบนดาดฟา้

เรอื นเ้ี คลอ่ื นสองขาของใครคนหนง่ึ มาชา้ ๆ เขา้ มาเสยี วแปลบทกี่ ลางใจฉนั เรอื
ล�ำน้ีและฉนั เราสองต่างเปน็ ผกู้ ล้า! ฮา่ ฮ่า! ใครบางคนยกฉันข้ึน แล้วปลอ่ ย
ฉนั ไปตง้ั ลำ� กระดกู สนั หลงั รว่ งลงสทู่ ะเล ดว้ ยตน้ โอก๊ มชี วี ติ ! สนั ยาวของกระดกู
สนั หลงั ฉัน ฮ่า ฮา่ ! เราก้าวไปในความเร็วท่ีไม่ทิ้งฝนุ่ ไว้เบ้อื งหลัง!”

“มันพ่นน�้ำอยู่น่ัน มันพ่นน้�ำอยู่! มันพ่นน�้ำ! ทางขวามือข้างหน้า!” เสียง
รอ้ งดังมาจากบนยอดเสา

“ใชแ่ ล้ว ใช่แลว้ !” สตับบพ์ ูด “ฉันรแู้ ลว้ เจา้ ไม่อาจหนไี ปไหนได้ พ่นออก
มาแลว้ แยกพวยนำ้� ของเจา้ ออก โอ้...เจ้าวาฬ! เขาเองผ้เู ป็นปีศาจร้ายทไี่ ล่ตาม
เจา้ ! เปา่ แตรของเจา้ พองลมในปอดเจา้ ! เอแฮบ็ จะทำ� ลายทำ� นบเลอื ดของเจา้
เฉกเชน่ เจา้ ของโรงงานปดิ ประตนู ำ�้ เหนือสายธาร!”

ทว่าสตับบ์ไม่ได้พูดออกมาขณะอยู่ใกล้ลูกเรือทุกคน เวลานี้พวกเขาต่าง
ใจเต้นระส่�ำเพ่ิมขึ้นทีละน้อยคล้ายฟองท่ีค่อยๆ ผุดข้ึนมาเหมือนไวน์เก่าที่
ถูกท�ำให้สดข้ึนมาใหม่ ความรู้สึกต่ืนกลัว และลางสังหรณ์ใดก็ตามที่พวก
เขาสัมผัสได้ก่อนหน้าน้ีไม่เพียงถูกขจัดให้หายไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว
ที่เพิ่มขึ้นของเอแฮ็บ แต่พวกเขายังหนีแตกกระเจิงกันไปท่ัวทุกทิศ เฉกเช่น
กระตา่ ยปา่ ตาขาวในทงุ่ แพรที ว่ี งิ่ กระจดั กระจายอยเู่ บอื้ งหนา้ ววั กระทงิ ทก่ี ำ� ลงั
วง่ิ ไลป่ ระชดิ องุ้ มอื แหง่ โชคชะตารวบตะครบุ จติ วญิ ญาณของพวกเขาทกุ คนไว้
และดว้ ยอนั ตรายทถี่ กู ปลกุ เรา้ เมอื่ วนั กอ่ น การถกู กระตกุ ขวญั เมอ่ื คนื ทผ่ี า่ นมา
สภาพการณก์ ารกลา้ ไดก้ ลา้ เสยี อยา่ งไรส้ ติ ไมห่ วน่ั เกรงสงิ่ ใด และไมแ่ ปรเปลยี่ น
ทิศทางซ่ึงพาหนะป่าเถ่ือนของพวกเขาพุ่งพรวดไล่ตามเป้าหมายที่บินฉิวอยู่
เบอื้ งหนา้ ทงั้ หมดทงั้ มวลนที้ ำ� ใหห้ วั ใจของพวกเขาถกู เหวยี่ งใหพ้ งุ่ ออกไปขา้ ง
หน้าอย่างแรง สายลมที่ท�ำให้ใบเรือของพวกเขาโป่งพอง ผลักให้ตัวเรือแล่น
ไปขา้ งหนา้ ดว้ ยสองแขนท่มี องไมเ่ หน็ และไม่อาจต้านทานได้ ดปู ระหนึ่งวา่ น่ี
เปน็ สญั ลกั ษณข์ องสง่ิ ทม่ี องไมเ่ หน็ ทเี่ ปน็ ผกู้ ระทำ� กดขพ่ี วกเขาใหต้ อ้ งวง่ิ แขง่ ขนั

756 : โมบ้ี-ดิก๊

พวกเขาคือคนคนหน่งึ ไม่ใช่สามสบิ คน เมื่อน�ำมาเปรยี บเทยี บกับเรือเดิน
สมทุ รลำ� หนงึ่ ทบี่ รรทกุ พวกเขาทกุ คนไว้ แมม้ นั จะประกอบขนึ้ มาดว้ ยสง่ิ ตา่ งๆ
ที่แตกต่างกนั อยา่ งสน้ิ เชิง ท้งั ไมโ้ อก๊ เมเปิ้ล ไม้สน เหลก็ กล้า น้�ำมนั ดิน และ
เชอื กปอ หนำ� ซำ้� ทงั้ หมดนยี้ งั ไหลมาบรรจบกนั ทหี่ วั เรอื อนั แขง็ แกรง่ ซง่ึ พงุ่ ออก
ไปบนวิถีทางของมัน โดยมีกระดูกงูเส้นยาวตรงกลางลำ� เรือช่วยทั้งเรื่องการ
ทรงตวั และบ่ายหนา้ ส่เู ส้นทางทตี่ ้องการ แตก่ ระน้นั ลูกเรอื แต่ละคนต่างลว้ น
มบี คุ ลกิ ลกั ษณะตน ลกู เรอื คนนมี้ คี วามองอาจ ลกู เรอื คนนน้ั มคี วามกลวั คนน้ี
มคี วามผดิ คนนน้ั มมี ลทนิ ความแตกตา่ งเหลา่ นห้ี ลอมรวมเปน็ หนง่ึ และลว้ น
มเี สน้ ทางสเู่ ปา้ หมายแหง่ ความหายนะซงึ่ เอแฮบ็ เจา้ นายคนเดยี วของพวกเขา
ที่เปน็ เหมือนดั่งกระดูกงกู �ำหนดทิศทาง

เชือกระโยงโลดเต้นไปมา ยอดเสากระโดงด่ังส่วนบนของต้นปาล์มสูงแผ่
กระจกุ แขนขาออกกว้าง มือขา้ งหน่ึงเกาะบนเสา มอื อีกขา้ งเออื้ มไปขา้ งหนา้
โบกไหวๆ ไปมาไม่ได้หยุด ส่วนมืออื่นๆ ป้องสายตาจากแสงแดดแรงกล้า
พวกเขาเกาะหา่ งออกมาจากเพลาเรอื ทก่ี ำ� ลงั โยกคลอน เสาทกุ ตน้ แบกภาระ
อนั หนกั อง้ึ สกู่ ารเตรยี มพรอ้ ม และรอเวลาเคราะหก์ รรมของตนมาถงึ อา้ ! เหตุ
ใดคนพวกนจี้ งึ ยงั คงดนิ้ รนแลน่ ผา่ นนา่ นนำ�้ สคี รามไรข้ อบเขตนเี้ พอ่ื ตามหาสงิ่
ทอ่ี าจทำ� ลายลา้ งชวี ติ ตน!

“ถ้าเห็นมันจริง ท�ำไมพวกนายร้องบอกแค่คร้ังเดียว?” เอแฮ็บร้องถาม
หลังจากเสียงร้องครั้งแรกผ่านไปหลายนาทีแล้วไม่มีเสียงร้องบอกคร้ังต่อๆ
มาอีก “ดึงฉนั ข้นึ ไปบนนน้ั พวกนายต้องหลอกฉนั อยู่แน่ โมบี้ด๊ิกจะไม่แค่พ่น
พวยนำ้� ออกมาครงั้ เดียวแลว้ หายไปแบบนน้ั ”

เป็นเช่นนั้นจริงๆ ความกระตือรือร้นเร่งรีบท�ำให้คนเฝ้ายามบนยอดเสา
ทั้งสามพลาดเห็นพวยน�้ำวาฬบางคร้ังบางช่วง ดังเหตุการณ์ท่ีปรากฏให้เห็น
ในเวลาอนั ใกล้นี้ เอแฮ็บแทบยังไปไม่ถงึ บนคานเกาะ และเชือกแทบยังไม่ทนั
ได้ผูกเข้ากับหมุดบนดาดฟ้าเรือ เขาก็พบโน๊ตตัวส�ำคัญส�ำหรับวงออเคสตรา
ท่ีท�ำให้แรงส่ันสะเทือนในอากาศผสมร่วมกับแรงขับลูกกระสุนในปืนไรเฟิล

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 757

เสยี งโหร่ อ้ งดว้ ยความดใี จดงั ออกมาจากปอดหนงั กวางสามสบิ ลกู มนั อยใู่ กล้
เรอื มากกวา่ จดุ ทพี่ วยน�ำ้ ในจนิ ตนาการปรากฏให้เหน็ ลางๆ ห่างออกไปไมถ่ ึง
หนึง่ ไมลข์ ้างหน้านัน้ โมบ้ดี กิ๊ โผล่ร่างของมันพรวดเขา้ มาในสายตา! พวยน�้ำท่ี
พน่ ออกมานน้ั ไมไ่ ดน้ ง่ิ สงบ และเออ่ื ยเฉอ่ื ย นำ้� พลุ ล้ี บั ทไี่ หลออกมาจากหวั มนั
ไมไ่ ดใ้ หค้ วามรสู้ กึ สงบสขุ เวลานวี้ าฬสขี าวปรากฏตวั อยบู่ รเิ วณใกลๆ้ แตห่ า่ ง
ออกไปมากพอที่มันจะสร้างปรากฏการณ์อันน่าทึ่งด้วยการโดดตัวลอยขึ้น
เหนือผืนน�้ำ พุ่งตัวข้ึนมาด้วยความเร็วสูงสุดจากใต้ทะเลลึกท่ีสุด วาฬหัวทุย
พารา่ งอนั ใหญโ่ ตของมนั ลอยตวั ขนึ้ บนอากาศธาตบุ รสิ ทุ ธิ์ ทำ� ใหเ้ กดิ ฟองคลน่ื
ขนาดเท่าภูเขาลูกโตส่องประกายแสงระยิบระยับ เผยให้เห็นจุดท่ีมันอยู่ห่าง
ออกไปประมาณเจ็ดไมล์ หรอื อาจมากกวา่ ช่วงเวลานั้นคลนื่ ทะเลท่มี นั เขย่า
จนเกิดเป็นฟองเดอื ดพลา่ นดูราวกับแผงคอของมนั บางกรณีการโดดตวั ลอย
ขึ้นกลางอากาศเปน็ วธิ ที ่ีวาฬใช้ในการทา้ ทายศัตรูของมัน

“มันโดดอยู่น่ัน! มันโดดอยู่นั่น!” เสียงร้องบอกดังขึ้น ขณะวาฬสีขาว
แสดงความองอาจเหลือคณานับของตนด้วยการโดดขึ้นสู่ท้องฟ้าราวกับปลา
แซลมอนวา่ ยนำ้� สแู่ ดนสขุ าวดี ฉบั พลนั นนั้ มนั โดดเดน่ ในนำ�้ ทะเลสคี ราม และ
สะดุดตาอยู่บนขอบฟ้าสีน�้ำเงิน พวยน�้ำที่มันพ่นออกมาในช่วงเวลานั้นส่อง
แสงเจิดจ้าแวววาวคล้ายกับธารน�้ำแข็ง มันพุ่งให้เห็นอยู่ตรงน้ันแล้วค่อยๆ
เลือนหายไปจากความเข้มชัดในตอนแรก กลับสู่ความพร่ามัวของกระแสน้�ำ
ทส่ี าดออกมาจากหุบเขาลำ� ธาร

“เอาเลย พาร่างของแกโดดขนึ้ ส่ดู วงอาทติ ยเ์ ป็นครงั้ สดุ ทา้ ย...เจา้ โมบดี้ ิ๊ก!”
เอแฮบ็ พดู ข้นึ “เตรียมตวั ฉมวกเตรยี มไวใ้ หพ้ รอ้ ม! ลงขา้ งล่าง! ลงข้างลา่ งให้
หมดทกุ คน เหลอื ไว้แคค่ นท่ีอยูเ่ สากระโดงหน้า เรือเลก็ ! เตรยี มไว้ใหพ้ รอ้ ม!”

ลูกเรือทั้งคู่ไมส่ นใจใชบ้ นั ไดเชอื กยึดเสากระโดงที่นา่ เบ่ือน่ัน แตห่ นั มาพุ่ง
ตัวหลาวราวกับดาวตกร่วงหล่นสู่ดาดฟ้าเรือด้วยเชือกค�้ำจุนเส้นเดี่ยว และ
เชือกชกั ใบเรือ ขณะเอแฮ็บพุ่งตวั ลงมาชา้ กว่า แต่กท็ ง้ิ ตัวลงมาจากคานเกาะ
อย่างรวดเรว็

758 : โมบ้-ี ด๊ิก

“เอาลงขา้ งลา่ ง” เขารอ้ งบอกทนั ทที เ่ี ทา้ แตะถงึ เรอื เลก็ ของตนซงึ่ ไดเ้ ตรยี ม
พร้อมเอาไว้ก่อนเวลาบ่าย “คณุ สตารบ์ คั เรอื ใหญล่ ำ� น้ีเปน็ ของนาย ใหม้ นั อยู่
ห่างจากเรอื เลก็ ไว้ แต่อย่าไปไกลมากนกั เอาเรอื เลก็ ลงทกุ ลำ� !”

ราวกับว่าพวกเขาถูกข่มขวัญให้หวาดกลัวด้วยการชิงโจมตีก่อนของโมบ้ี
ดกิ๊ เอง มนั หนั กลบั มาและพ่งุ ตวั ตรงด่ิงมามายงั เรอื ท้ังสามลำ� ขณะน้นั เรอื เอ
แฮ็บอยู่ตรงกลาง เขาตะโกนส่งเสียงเรียกขวัญก�ำลังใจให้กับเหล่าลูกเรือของ
ตน บอกวา่ ตนเองจะเผชญิ หนา้ กบั วาฬซง่ึ ๆ หนา้ นน่ั คอื จะนำ� เรอื ขนึ้ ไปอยบู่ น
หนา้ ผากของมนั ซงึ่ นไ่ี มใ่ ชเ่ รอ่ื งแปลกอะไร ในชว่ งเวลาทจี่ ำ� กดั เชน่ นนี้ เ่ี ปน็ วธิ ที ่ี
ป้องกันการโจมตีจากวาฬท่ีมองเห็นภาพได้ชัดจากทางด้านข้าง ทว่าก่อนถึง
ชว่ งเวลาคบั ขนั นน้ั เรือเลก็ ทงั้ สามลำ� ถูกเหน็ ชดั ประจกั ษ์แก่สายตาวาฬสีขาว
ตง้ั แตห่ อ้ ยอยบู่ นยอดเสากระโดงเรอื ทง้ั สามตน้ มนั เรง่ ความเรว็ อยา่ งเตม็ กำ� ลงั
โกรธ เพียงชว่ั พรบิ ตาโมบ้ดี ก๊ิ ปรากฏอย่เู บือ้ งหนา้ เรอื ทง้ั หมดพร้อมอา้ ปากให้
เห็นฟนั กราม และหวดหางทรงพลงั ของมันเขย่าขวัญศตั รูที่อยลู่ ้อมตวั มนั อยู่
รอบทิศ โดยไม่สนใจเหล็กแหลมท่ีพุ่งใส่มันจากเรือทุกล�ำ ประหน่ึงว่าต้ังใจ
อย่างมุ่งมั่นจะบดขยี้เรือพวกน้ีให้แตกเป็นเศษซากชิ้นไม้ ทว่าเรือท้ังสามล�ำ
ใช้ฝีมืออันช�ำนาญการเร่งจ�้ำอย่างสุดก�ำลังดั่งม้าศึกจัดเจนสนามรบ ชั่วอึดใจ
กห็ ลบหลกี มนั ได้ ทวา่ บางคราแทบอยหู่ า่ งมนั เพยี งชว่ งกวา้ งของแผน่ กระดาน
ตลอดเวลาเสยี งอนั นา่ กลวั ของคำ� รอ้ งกอ่ นเขา้ รบของเอแฮบ็ ดงั กรดี ทบั ทกุ เสยี ง
อื่นใดกระทั่งเสยี งนน้ั ขาดหายไป

ในท่ีสุดวาฬสีขาวว่ายเวียนไปมาจนยากจับตาติดตามมอง มันว่ายน�้ำตัด
ขวางซำ�้ ไปซำ�้ มา ทำ� ใหเ้ ชอื กทหี่ ยอ่ นคลอ้ ยออกมาจากฉมวกทป่ี กั อยบู่ นตวั ทง้ั
สามเสน้ พันกนั ไปมานบั พนั ครง้ั จนหดสน้ั ลง และลากเอาเรอื เจา้ ของเชอื กพงุ่
เข้ามาหาเหล็กแหลมทฝ่ี ังอยใู่ นตวั วาฬ ทวา่ ช่วงจังหวะนั้นเจา้ วาฬดึงตัวออก
ไปทางด้านข้างเล็กน้อย ราวกับต้ังใจจะรวบรวมก�ำลังเพื่อการจู่โจมด้วยแรง
มหาศาลกว่าเดิม เอแฮ็บฉวยโอกาสนั้นผ่อนเชือกให้ยาวขึ้น แล้วรีบดึง และ
กระตกุ มนั อีกครงั้ หวังให้มนั คลายปมทพี่ นั กันยงุ่ ครั้นแลว้ ดนู ั่น! ภาพน้นั น่า

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 759

กลัวเสยี ยง่ิ กวา่ ฟนั อันแขง็ แกร่งของฝูงฉลามเสียอกี !
เชอื กตดิ และบดิ เกลยี ววนเวยี นตามเสน้ คดเคย้ี วกระชากฉมวก และหลาว

หลุดออกมาพรอ้ มกับเงยี่ ง และปลายแหลมส่วนหัวของมนั ทั้งหมดพุ่งเร็วดงั
สายฟา้ แลบมาปกั อยบู่ นไมห้ นนุ หวั เรอื เอแฮบ็ สง่ิ เดยี วทเี่ ขาพอจะทำ� ไดใ้ นชว่ ง
วกิ ฤตนิ นั้ คอื รบี ควา้ มดี สนั้ มาไวใ้ นมอื พรอ้ มกบั ลากเชอื กทอี่ ยหู่ า่ งออกไปซงึ่ ไร้
แสงแวววาวของคมเหลก็ ส่งเขา้ กลับมาในเรือใหก้ ับฝพี ายท่ีอยู่หัวเรอื แลว้ ตัด
เชอื กทอ่ี ยใู่ กลไ้ มห้ นนุ สองครงั้ กอ่ นจะโยนเศษเหลก็ ทต่ี ดิ อยลู่ งทะเลไป แลว้ ผกู
เชอื กทงั้ หมดอกี ครงั้ อดึ ใจนน้ั วาฬสขี าวพงุ่ หลาวมายงั เชอื กเสน้ อน่ื ทยี่ งั พนั กนั
อยู่ ทำ� ใหเ้ กิดแรงลากทไี่ ม่อาจตา้ นทานได้ ดึงเอาเรือของสตับบ์ และฟลาสค์
วิ่งฉิวไปทางปลายหางของมันที่กระแทกใส่พวกเขาในทันทีราวกับคล่ืนยักษ์
ซัดเข้าหาฝั่ง จากน้ันมันก็มุดตัวลงสู่ใต้ทะเลจมหายไปในกระแสน้�ำวนเดือด
พล่าน โดยมีเศษซากไม้ซีดาร์กลิ่นหอมหมุนวนไปมาดูเหมือนกับลูกจันทร์
ครูดลอยวนฉิวอยู่ในชามพันช์

แม้แต่เหล่าลูกเรือของเรือท้ังสองล�ำต่างก็หมุนวนอยู่ในกระแสน�้ำวน ไล่
ตามไขวค้ วา้ ถงั เชอื กทกี่ ำ� ลงั หมนุ ตว้ิ ไมพ้ าย และบรรดาขา้ วของเครอ่ื งใชอ้ นื่ ๆ
ทล่ี อยนำ�้ อยู่ ทางดา้ นฟลาสค์ นอ้ ยเอยี งกระเทผ่ ลบุ ๆ โผลๆ่ เหมอื นขวดเปลา่
ลอยนำ�้ เขาตอ้ งคอยกระตกุ สองขาขนึ้ หนใี หพ้ น้ จากกรามฟนั อนั แหลมคมของ
เหล่าฝูงฉลาม ทางดา้ นสตบั บเ์ ฝา้ ร�่ำรอ้ งเรยี กหาใครสักคนใหช้ ่วยช้อนเขาข้ึน
จากนำ้� สว่ นเรอื ของกปั ตนั เฒา่ ในตอนนก้ี ำ� ลงั ใชเ้ ชอื กหยอ่ นลงไปชว่ ยดงึ ลกู เรอื
เทา่ ทชี่ ว่ ยไดใ้ หข้ นึ้ มาจากกระแสนำ�้ วนดงั่ ครมี ขน้ นน้ั ทา่ มกลางภยั อนั ตรายรา้ ย
แรงทเ่ี กดิ ขน้ึ พรอ้ มกนั นบั พนั ครง้ั เรอื ของเอแฮบ็ ยงั ไมไ่ ดร้ บั ความเสยี หายอะไร
ทวา่ วนิ าทนี น้ั จๆู่ เรอื กปั ตนั เฒา่ ถกู ลากขน้ึ สงู เสยี ดฟา้ ดว้ ยสายเสน้ ลวดทมี่ อง
ไมเ่ หน็ เจา้ วาฬสขี าวพงุ่ ตงั้ ฉากขนึ้ มาจากใตท้ ะเลลกึ ดว้ ยอตั ราความเรว็ ดง่ั ลกู
ศรวงิ่ ออกจากคนั ธนู มนั ใชห้ นา้ ผากกระแทกเขา้ ใสก่ น้ เรอื สง่ ใหเ้ รอื ขน้ึ ไปหมนุ
ติ้วๆ อยู่กลางอากาศกระท่ังตกลงมาอีกคร้ัง โดยส่วนกราบเรือหันหน้าลงสู่
ผืนนำ้� เอแฮ็บ และลูกเรอื ต่างพยายามกระเสอื กกระสนด้นิ รนออกมาจากใต้

760 : โมบ-้ี ดก๊ิ

กราบเรอื คล้ายแมวนำ้� ออกมาจากถ้ำ� บนชายหาด
พลังจากแรงผลักของวาฬในตอนแรกเป็นผลให้ทิศทางการเคลื่อนท่ีของ

มันเปลี่ยนทิศไปโดยอัตโนมัติเม่ือมันหล่นลงมาปะทะผิวน้�ำและตัวลอยปลิว
ตามแรงส่งท่ีลากมันห่างออกจากจุดศูนย์กลางการท�ำลายล้างของมันเองไป
ไม่ไกลนัก เจ้าวาฬพลิกตัวย้อนกลับมาใหม่ ครั้งน้ีมันใช้หางกวาดช้าๆ จาก
ด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งเผื่อว่าอะไรก็ตามไม่ว่าจะเป็นไม้พายพลัดหลง เศษ
ไมก้ ระดานหกั พงั เศษซากแมเ้ พยี งนอ้ ยนดิ หรอื เหลา่ คนไรค้ า่ ของเรอื สามลำ�
น้ันมาสัมผัสถูกผิวของมัน ส่วนหางจะชักกลับอย่างรวดเร็ว และฟาดแรงลง
นำ้� ทะเลดา้ นขา้ ง ทวา่ ฉบั พลนั นน้ั ราวกบั มนั พอใจในผลงานทต่ี วั เองทำ� สำ� เรจ็
ลลุ ว่ ง เจา้ วาฬเผอื กดนั หนา้ ผากยบั ยน่ ของมนั แลน่ ฝา่ มหาสมทุ รจากไป โดยมี
เชือกพันเกลียวลากตามหลงั ไป มนั ยงั คงมงุ่ หน้าสดู่ ้านอบั ลมอนั เป็นเส้นทาง
ตามแบบแผนของนักเดนิ ทาง

ดังเช่นครั้งก่อนหน้า เรือใหญ่เฝ้าจับตามองการต่อสู้ท่ีเกิดขึ้นตลอด
เหตกุ ารณ์ และมงุ่ ตรงมาใหค้ วามชว่ ยเหลอื หลงั ทกุ อยา่ งสงบลง โดยหยอ่ นเรอื
เลก็ ลงไปรบั เอาลกู เรอื ทกี่ ำ� ลงั ลอยคออยใู่ นนำ�้ รวมทง้ั ถงั ไมพ้ าย และทกุ อยา่ ง
ทห่ี ยบิ ฉวยขน้ึ มาไดแ้ ละนำ� พามาไวบ้ นดาดฟา้ อยา่ งปลอดภยั ลกู เรอื แตล่ ะคน
เคล็ดขัดยอกตรงหวั ไหล่บา้ ง ขอ้ มือบ้าง ข้อเท้าบา้ ง บางคนก็มีรอยฟกชำ้� ดำ�
เขียว บางคนซีดเซียวจนเขียวคล้�ำ ส่วนฉมวกและหลาวที่บิดเบี้ยว เชือกพัน
กันยุ่งเป็นปมแน่นแก้ไม่ออก ไม้พาย และแผ่นกระดานแตกป่นปี้ ทั้งหมดน้ี
จงึ ถกู ท้ิงไว้ทีน่ ั่น อย่างไรเสยี ก็ไมม่ เี หตรุ า้ ยแรงอะไรเกิดขึ้นกับใคร หรือมใี คร
ไดร้ บั บาดเจบ็ รนุ แรงอะไร เฟดลั เลาะหท์ ำ� ดงั เชน่ วนั กอ่ นทำ� เขาจอ้ งมองเอแฮ็
บดว้ ยสายตาวา่ งเปลา่ ซงึ่ ในเวลานกี้ ปั ตนั เฒา่ พยายามกระเสอื กกระสนเกาะ
เรอื ทหี่ กั เหลอื ครง่ึ ทอ่ นของเขาไวเ้ พอื่ ชว่ ยใหล้ อยตวั ไดง้ า่ ยขน้ึ ครงั้ นเี้ ขาไมไ่ ดใ้ ช้
แรงจนหมดก�ำลงั ดังเชน่ เหตกุ ารณว์ นั ก่อน

ทวา่ เมอื่ เขาไดร้ บั ความช่วยเหลือขึ้นมาบนดาดฟา้ สายตาทุกคจู่ บั จ้องไป
ทเ่ี ขา กปั ตนั เฒา่ ไมอ่ าจยนื ไดด้ ว้ ยตวั เองแตย่ งั คงตอ้ งอาศยั เกาะตวั สตารบ์ คั ผู้

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 761

ที่เข้าไปช่วยเขาข้ึนมาก่อนใคร น่ันเพราะขาสีงาของเอแฮ็บหักจนเหลือเพียง
เศษไม้ปลายแหลมสัน้

“ใชแ่ ลว้ ใช่ สตารบ์ คั การไดพ้ งิ บา้ งบางครง้ั กท็ ำ� ใหร้ สู้ กึ สบาย เปน็ ผพู้ กั พงิ
คนทีเ่ ขาจะพ่งึ พงิ ได้ แลว้ เอแฮบ็ เฒ่าจะไดพ้ กั พงิ บ่อยกว่าที่เคย”

“หัวหุ้มไม่เหลือติดอยู่เลยครับ” ช่างไม้พูดขึ้น หลังจากเพ่ิงโผล่ออกมา
“ผมจะใสอ่ ันใหม่ให”้

“ผมขอให้ไม่มีกระดูกหักนะครับ” สตับบ์พูดข้ึนด้วยความเป็นห่วงอย่าง
จริงใจ

“ใช่แล้ว! ทั้งหมดแตกละเอียดเป็นช้ินๆ สตับบ์! นายเห็นมั้ย แต่ถึงจะ
กระดกู หกั เอแฮบ็ เฒา่ กไ็ มไ่ ดถ้ กู แตะตอ้ ง และฉนั กถ็ อื วา่ ไมม่ กี ระดกู ใดเปน็ ของ
ฉนั นอกเสียจากกระดูกตายแลว้ ของขาข้างที่หายไป ไมว่ า่ วาฬสีขาว มนษุ ย์
คนใด หรอื ปศี าจตนไหนไม่มใี ครแตะต้องเอแฮ็บเฒ่าได้ ท�ำได้อย่างมากก็แค่
ถากตวั เขาไปเท่านั้น และไมม่ ีทางจะเข้าถงึ ตัวเขาได้เลย จะมตี ะกัว่ ใดสมั ผัส
พน้ื ตรงโนน่ ได้บ้าง และจะมเี สาต้นใดครดู หลังคาตรงโน่นไดบ้ ้างละ่ ? เฮ.้ ..ขา้ ง
บนโนน่ นะ่ ! มนั ไปทางไหนแลว้ ?”

“ตรงไปทางอับลมครบั ”
“ดึงหางเสือ แล้วกางใบเรือออกอีกครั้ง คนเฝ้าเรือ! เอาเรือเล็กส�ำรองที่
เหลือลงแลว้ กางใบ คณุ สตารบ์ คั ไปได้แล้ว ไปเรยี กลูกเรือมารวมกลมุ่ กัน”
“ให้ผมชว่ ยพากัปตนั ไปที่กราบเรือกอ่ นเถอะครับ”
“โอว...โอว...โอว! เศษไม้นจี้ ะทม่ิ แทงฉันหรอื ยงั ไงนะ! ช่างเคราะห์รา้ ยนกั !
กัปตนั ผไู้ มเ่ คยแพ้ใครในจิตวญิ ญาณควรมีต้นเรือตาขาวเชน่ นห้ี รือ!”
“ครบั ?”
“ร่างกายของฉัน...พวก ไมใ่ ช่ของนาย หาอะไรมาให้ฉันใช้เปน็ ไม้เทา้ ก็พอ
นั่น...เศษดา้ มหลาวตรงนน้ั นา่ จะใชไ้ ด้ แล้วไปรวบรวมคนมา ฉันยงั ไมไ่ ดเ้ หน็
เขาเลย สวรรค์จะต้องไม่ให้เกิดเรื่องอย่างนี้ข้ึน! หายตัวไปง้ันรึ? เร็วเข้า! ไป
เรียกพวกนัน้ มาให้หมด”

762 : โมบี้-ดกิ๊

ลางสังหรณข์ องชายชราเปน็ จริง เมื่อเรียกทุกคนบนเรือมารวมตัวกันแลว้
ผลปรากฏว่าหมอศาสนาบชู าไฟไมไ่ ดอ้ ยู่ตรงนนั้ ดว้ ย

“หมอบูชาไฟ!” สตบั บ์พดู ขน้ึ “เขาจะต้องติดไปกับ...”
“อยากอาเจยี นออกมาเปน็ สีด�ำรึไง! พวกนายทุกคนข้ึนไปดูข้างบนนน่ั ลง
ไปดูข้างล่างด้วย ไปดูท่ีห้องเคร่ือง ห้องใต้ดาดฟ้าหน้าเรือ ไปหาเขา ต้องไม่
หายไปไหน เขาตอ้ งไมห่ ายไปไหน!”
ไม่นานนักพวกเขาก็ย้อนกลับมารายงานกัปตันเฒ่าว่าไม่พบหมอบูชาไฟ
ทีใ่ ดๆ เลย
“ใช่แล้วครับ” สตบั บ์พูดข้นึ “เขาถูกพันติดกับเชอื กบนเรอื ของกัปตัน ผม
คิดว่าเหน็ เขาถูกลากลงไปในทะเล”
“เชือก! เชือกของฉัน? มันหายไป? หายไปแล้ว? น่ีหมายความว่ายังไง?
เสยี งระฆงั มรณะนบี่ อกอะไร มนั ทำ� ใหเ้ อแฮบ็ เฒา่ สน่ั สะทา้ นราวกบั เขาเปน็ หอ
ระฆังสูง ฉมวกก็ด้วย! ลอยเกลอ่ื นอยู่ตรงน้นั พวกนายเหน็ ม้ยั ? เหลก็ หลอม
คน วาฬสีขาว ไม่นะ ไม่ ไม่ คนโง่มีแผลพุพอง มือน้ีไม่ได้พุ่งหลาวออกไป!
มันอยใู่ นตัววาฬ! ข้างบนน่ัน! จับตาดมู นั ไว.้ ..เรว็ ! ลูกเรอื ทุกคนกางใบเรือเลก็
รวบรวมฝพี าย นกั พงุ่ ฉมวก! เหลก็ แหลม เหลก็ แหลม! ชกั ใบเรอื สงู สดุ กางใบ
เรือทกุ ใบ คนถอื หางเสอื ตรงน่นั ! ตรงึ เสน้ ทางไว้ ตรึงเสน้ ทางไว้เพื่อชีวติ ของ
นาย! ฉันจะแล่นเรือรอบโลกไรข้ อบเขตนีส้ กั สิบรอบ ใช่แล้ว แล่นเรอื มุง่ หน้า
ไป แต่ฉนั กย็ งั คงสงั หารมันไมไ่ ด!้ ”
“พระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่! ปรากฏกายเพียงชั่วพริบตาเดียวเท่าน้ัน” สตาร์บัค
พูดข้ึน “ไม่มีทาง ไม่มีทางท่ีจะจับมันได้ ท่านกัปตันเฒ่า ในนามของพระผู้
เป็นเจ้า จะไม่มีทางปล่อยให้เรื่องนี้เกิดข้ึน มันเลวร้ายเสียยิ่งกว่าความบ้า
คล่ังของปีศาจ การไล่ล่าสองวันที่ผ่านมา เรือบดถูกฟาดแตกละเอียดไปถึง
สองครง้ั ขาขา้ งนน้ั ของกปั ตนั ถกู ควา้ ไป เงาปศี าจของกปั ตนั หายไปกบั สายนำ้�
เหลา่ เทวทตู หอ้ มลอ้ มเพอื่ กลา่ วคำ� เตอื น กปั ตนั ยงั อยากมอี ะไรมากกวา่ นอี้ กี ?
เราจะตดิ ตามไลล่ า่ วาฬวายรา้ ยตวั นไี้ ปจนกวา่ มนั จะลากเอาลกู เรอื คนสดุ ทา้ ย

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 763

จมลงไปใตท้ ะเลงน้ั หรอื ? พวกเราจะปลอ่ ยใหม้ นั ลากลงสกู่ น้ บง้ึ ทะเลงนั้ หรอื ?
พวกเราจะปลอ่ ยใหม้ ันลากลงสอู่ เวจีเบอ้ื งลา่ งง้นั หรือ? โอ้.. โอ้...คดิ จะลา่ มนั
ตอ่ ไป ช่างเป็นเรอื่ งที่สบประมาทและขาดศรทั ธาในศาสนาเสียยิ่งนัก!

“สตารบ์ คั ...สายเสยี แลว้ ละ่ ฉนั คงรสู้ กึ แปลกพกิ ลถา้ ตอ้ งยา้ ยไปยนื ฝง่ั เดยี ว
กับนาย นับต้ังแต่ชั่วโมงที่เราท้ังคู่ต่างได้เห็นสายตาของกันและกัน นายได้
รู้ถึงส่ิงท่ีอยู่ในดวงตาของอีกฝ่าย ทว่าเร่ืองส�ำคัญท่ีเก่ียวกับวาฬฉายอยู่บน
ใบหนา้ ของนายตรงหนา้ ฉันเฉกเชน่ ฝ่ามือน้ี มนั ว่างเปล่า ไมม่ ีรมิ ฝปี าก ไม่มี
ดวงหนา้ เอแฮบ็ กค็ อื เอแฮบ็ ...เจา้ หนมุ่ การกระทำ� ทง้ั หมดคอื คำ� บญั ชาทไี่ มอ่ าจ
เปลย่ี นแปลงได้ มนั ถกู ฝกึ ซอ้ มโดยนายกบั ฉนั มานบั พนั ลา้ นปกี อ่ นมหาสมทุ ร
แห่งนี้จะมีเรือแล่นผ่าน เจ้าโง่เอ๊ย! ฉันเป็นตัวแทนของเคราะห์กรรม ฉันท�ำ
ตามบัญชาสวรรค์ ฟังให้ดีนะเจ้าพวกลิ่วล้อทั้งหลาย! พวกนายต้องเช่ือฟัง
ฉัน มายืนรอบๆ นี่เหล่าลูกเรือ ชายแก่ท่ีพวกนายเห็นกลายเป็นคนขาด้วน
ที่ต้องอาศัยเศษด้ามหลาวเป็นไม้เท้ายันตัวยืนอยู่บนเท้าข้างเดียวคนนี้ นี่คือ
เอแฮ็บ เป็นเพียงส่วนร่างกายของเขา ทว่าจิตวิญญาณของเอแฮ็บมีขานับ
ร้อยของตะขาบเคล่ือนไปข้างหน้า ฉันรู้สึกถึงความเหนียวแน่นตึงยืดราวกับ
เชอื กทใ่ี ชล้ ากเสาทโ่ี คน่ หกั ไปของเรอื รบโบราณทา่ มกลางพายลุ มแรง และนนั่
ล่ะคือฉันในตอนน้ี ทว่าก่อนฉันจะขาดออกเป็นสองท่อน พวกนายจะได้ยิน
เสียงฉันดังล่ันแครกๆ ให้ทุกคนได้ยิน กระทั่งได้รู้ว่าเชือกพวนของเอแฮ็บยัง
คงลากเป้าหมายของเขาอยู่ จะให้เช่ือพวกนายง้ันหรือ...ลูกเรือทั้งหลาย ใน
สง่ิ ตา่ งๆ ท่เี รียกวา่ ลางสงั หรณ์อยา่ งนั้นหรอื ? เช่นนนั้ จงหัวเราะออกมาดังๆ
แล้วร้องออกมาซ�้ำๆ! ก่อนพวกเขาจะจมลง ก่อนสิ่งต่างๆ จะจมน�้ำไป จะ
ต้องโผล่ขึ้นมาเหนือผิวน�้ำสองครั้ง แล้วโผล่ขึ้นมาอีกคร้ังเพื่อที่จะจมหายไป
ตลอดกาล เช่นเดียวกับโมบี้ด๊ิก สองวันท่ีผ่านมามันลอยขึ้นมาให้เห็น และ
พรุ่งน้ีจะเป็นคร้ังท่ีสาม ใช่แล้ว...พวก มันจะโผล่ขึ้นมาได้อีกครั้งหน่ึง แต่น่ัน
จะเปน็ พวยน้ำ� ท่ีมนั พน่ ออกมาเป็นคร้ังสุดทา้ ย! พวกนายสมั ผสั ได้ม้ยั ! ผกู้ ล้า
ท้งั หลาย พวกนายกล้ากนั หรือไม่?”

764 : โมบ-้ี ดิ๊ก

“ดง่ั ลกู กระสุนท่ีไม่หวาดหวน่ั ” สตับบ์รอ้ งบอก
“และดงั่ เครอื่ งจกั รกล” เอแฮบ็ พมึ พำ� เบาๆ และเมอื่ เหลา่ ลกู เรอื เดนิ จากไป
แลว้ เขาพึมพำ� ต่อวา่ “ส่ิงต่างๆ ท่เี รียกว่าลางสงั หรณ!์ เมือ่ วานน้ฉี นั พดู เร่อื ง
เดยี วกนั นกี้ บั สตารบ์ คั ทต่ี รงนนั่ เกยี่ วกบั เรอื ทแี่ ตกพงั ไปของฉนั โอ!้ ชา่ งองอาจ
ยงิ่ นกั นฉ่ี นั พยายามผลกั ดนั สง่ิ ทเ่ี กาะแนน่ อยใู่ นใจฉนั ใหอ้ อกจากใจของผอู้ น่ื !
หมอบูชาไฟ หมอบูชาไฟ! เขาจากไปแล้วหรอื ไปแล้วหรือ? เขาเดินทางลว่ ง
หน้าไปก่อน แต่จะยังคงเห็นได้อีกคร้ังก่อนฉันแตกดับลง อย่างนั้นใช่ม้ัย? น่ี
คือปรศิ นาทอี่ าจท�ำใหห้ มอความทกุ คนงงงวยซ่งึ ไดร้ ับการสนบั สนนุ โดยภูตผี
ในเสน้ เชอื กของตลุ าการ เหมอื นจะงอยปากเหยย่ี วจกิ ลงบนสมองของฉนั ฉนั
จะ...ฉันจะหาคำ� ตอบน้นั ให้ได้ ไม่วา่ จะยังไงก็ตาม!”
ดวงอาทติ ยเ์ คลื่อนคล้อยในยามสนธยา วาฬตวั นัน้ ยังคงเหน็ มงุ่ หนา้ สู่ทิศ
อบั ลม
และแล้วใบเรือถูกลดลงเก็บอีกครั้ง ทุกส่ิงทุกอย่างบนเรือด�ำเนินไปเฉก
เช่นคืนก่อนหน้าแทบไม่ผิดเพี้ยน เว้นแต่เพียงในคืนน้ีมีเสียงค้อน และเสียง
ครืดคราดของหินลับมีดดังให้ได้ยินจนเกือบสว่าง เหล่าคนงานท�ำงานหนัก
อยู่ท่ามกลางแสงจากโคมไฟเพ่ือเตรียมเชือกระโยงบนเรือเล็กส�ำรองให้เสร็จ
ส้ินเรียบร้อย และต้องลับคมอาวุธทุกชิ้นของพวกเขาเตรียมไว้ส�ำหรับวันรุ่ง
ขน้ึ ขณะเดยี วกันชา่ งไม้น�ำกระดูกงูทีห่ กั พังของซากเรืออับปางของเอแฮ็บมา
ทำ� ขาอนั ใหมใ่ หเ้ ขา ขณะเอแฮบ็ ยงั คงทำ� ดงั เชน่ คนื กอ่ นหนา้ ยนื นง่ิ หลงั งองมุ้ อยู่
ภายในชอ่ งทางลงห้องเครื่อง สายตาที่ซอ่ นเรน้ ของเขาชำ� เลอื งหาแสงอาทติ ย์
มนั พลกิ กลับบนหน้าปดั ขณะเขานงั่ หันหน้าไปทางทิศตะวนั ออกเพ่อื รอคอย
ดวงอาทติ ยใ์ นยามเชา้ ตรู่

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 765

บทที่ 135

ไลล่ ่าโมบ้ดี ิก๊ - วันทีส่ าม

เริ่มต้นเช้าวันที่สามท้องฟ้าทอแสงงามตาพาช่ืนใจ และเป็นอีกคร้ังท่ีคนเฝ้า
ยามกลางดึกอยา่ งโดดเดย่ี วบนยอดเสากระโดงหน้าได้ผ่อนคลายลงเม่ือกลุ่ม
ลูกเรือเฝ้ายามช่วงกลางวันพากันมาประจ�ำท่ีบนยอดเสาทุกต้น และเกือบ
ครบทกุ เครอ่ื งเสา

“เห็นมันม้ยั ?” เอแฮ็บร้องถาม ทวา่ ยังไมม่ ีใครเห็นวาฬ
“ยงั ไงซะ รอ่ งรอยของมนั กไ็ มผ่ ดิ เพย้ี น แคต่ ามรอยทางนำ�้ นนั้ ไป แคน่ น้ั พอ
คนถือหางเสือทางนั้น คุมให้อยู่ในเส้นทางไว้ ไปตามทางที่แล่นเรืออยู่นี่ น่ี
เป็นวันที่น่าเบิกบานใจอีกวัน! มันจะเป็นวันที่สร้างโลกใหม่ และสร้างศาลา
พกั รอ้ นใหก้ บั เหลา่ ทวยเทพ และนจ่ี ะเปน็ เชา้ วนั แรกของการเปดิ ศาลาตอ้ นรบั
เหลา่ เทพทงั้ หลาย วนั แจม่ ใสไมอ่ าจทอแสงสอ่ งโลก นคี่ อื อาหารของความคดิ
ให้เอแฮ็บมีเวลาได้คิด ทว่าเอแฮ็บจะไม่คิด เขาเพียงแต่รู้สึก...รู้สึก...รู้สึก...
ความเจ็บปวดน้ันเพียงพอส�ำหรับมนุษย์ผู้ถึงแก่ความตาย! ต่อความมุทะลุ
ของเขา พระเจ้าเท่าน้นั จงึ มีสิทธแ์ิ ละอภิสิทธิ์ ความคิดกค็ อื ...หรือควรจะเปน็
ความเยอื กเยน็ และความเงยี บสงบ หัวใจไร้คุณภาพของเราเตน้ แรง สมองไร้
ศกั ยภาพของเราบบี คนั้ เกนิ ไปสำ� หรบั เรอ่ื งนน้ั แตท่ วา่ บางครง้ั ฉนั คดิ วา่ สมอง
ของฉนั สงบเย็น เยน็ ยะเยือก เสยี จนหัวกะโหลกเกา่ ชรานป้ี ริแตก เหมือนเนื้อ
แก้วกลายเป็นนำ้� แข็ง และสนั่ ระรกิ ถึงตอนนผ้ี มบนหวั ยังคงงอกออกมา ช่วง
เวลาทผ่ี มงอกออกมานี้ ความรอ้ นคงบ่มเพาะมัน แตก่ เ็ ปล่าเลย...มันเปน็ เฉก

766 : โมบ้ี-ดิ๊ก

เชน่ ตน้ หญา้ ทว่ั ไปทเี่ ตบิ โตไดท้ กุ แหง่ หน ระหวา่ งรอยแยกพนื้ ผวิ บนเกาะนำ้� แขง็
กรีนแลนด์ หรือในลาวาบนภูเขาเวซูเวียส ลมร้ายโบกพัดยอดหญ้า โบกโบย
ราวกับฉนั เปน็ เศษผา้ ใบเรือฉกี ขาดหวดเฆย่ี นเรือโยกคลอนทีย่ งั คงยึดไว้ บาง
แหง่ ฉันคบื คลานเขา้ ไปในอุโมงคแ์ ล้วเดินลับๆ ล่อๆ อยูใ่ นนนั้ กระน้ันกย็ งั คง
เปน็ สงิ่ ทสี่ งู สง่ และสงา่ งาม สายลม! ใครบา้ งเคยเอาชนะมนั ได?้ ในการสรู้ บกบั
มนั แต่ละครัง้ ล้วนเปน็ กระแสลมท่ียดื เยอื้ และรนุ แรง หากโถมเข้าใสม่ ัน ก็ได้
แคว่ ่ิงผา่ นมันไป ฮ่า! เจ้าลมตาขาวโจมตีชายผ้เู ปลอื ยเปลา่ ทว่าจะไม่ยืนหยัด
รบั กระแสลมเดยี่ ว แมเ้ อแฮบ็ จะเปน็ ชายผกู้ ลา้ และสงู สง่ กวา่ นน้ั กต็ าม ลมอาจ
เป็นแต่เพียงมวลสาร ทว่ามนุษย์ทุกคนล้วนมีความโกรธเกลียด ท้ังหมดนี้ไร้
รปู รา่ ง ทวา่ สงิ่ ทไี่ รร้ ปู รา่ งนเี้ ปน็ เพยี งภาวะวสิ ยั ไมใ่ ชผ่ กู้ ระทำ� นเ่ี ปน็ ความแตก
ตา่ งที่พิเศษสุด ประณตี สุด โอ้...ช่างเป็นความแตกตา่ งทรี่ ้ายเหลือ! และฉนั ยัง
จะขอพดู อีกคร้งั และให้คำ� ปฏญิ าณตรงนีว้ ่ามสี ่ิงทเ่ี ตม็ ไปด้วยความเปลง่ ปลง่ั
และสง่างามอยู่ในสายลมนั้น ลมมรสุมที่พัดเข้าหาเส้นศูนย์สูตร อย่างน้อย
ท่ีสุดก็พัดตรงลงมาจากท้องฟ้าท่ีแจ่มใส พัดแรง และไม่เปล่ียนแปลง ความ
อ่อนโยนที่มีพลัง และไม่หันเหไปจากเป้าหมายของมัน ทว่ากระแสน้�ำทะเล
เบ้ืองล่างอาจหันเห และเปลี่ยนทิศทางเรือ แม่น�้ำมิสซิสซิปปีอันทรงพลังดิน
แดนท่ีจะท�ำให้เกิดการหักเหอย่างฉับพลันสู่หนทางไม่แน่นอนในท่ีสุด และ
เมื่ออยู่ใกล้ข้ัวโลกอันเป็นนิรันดร์! ลมมรสุมเดียวกันน้ีพัดพาเรือช�ำนาญการ
ของฉันโดยตรง ลมมรสุมน้ี หรือลมในแบบเดียวกันกับมัน เป็นส่ิงที่ไม่มีวัน
เปลี่ยนแปลง และเตม็ ไปด้วยพลัง พดั พาจติ วญิ ญาณพลิกคว่�ำของฉนั ใหล้ ่อง
ลอยไป! ไปตามมนั ! ข้างบนนั่น! เห็นอะไรมย้ั ?”

“ไมเ่ ห็นเลยครับ”
“ยงั ไมเ่ หน็ อะไร! นใ่ี กลจ้ ะเทย่ี งแลว้ ! เหรยี ญทองนค้ี งไมม่ ใี ครตอ้ งการ! ดดู
วงอาทติ ยน์ น่ั ! ใชแ่ ลว้ ใชแ่ ลว้ ตอ้ งเปน็ เชน่ นนั้ แน่ ฉนั ไลต่ ามมนั มากเกนิ ไป เรม่ิ
ต้นยงั ไงนะ? ใชแ่ ลว้ ตอนนม้ี ันกำ� ลังไลล่ า่ ฉนั อยู่ ไมใ่ ชฉ่ นั แตเ่ ป็นมนั ท่ีไล่ลา่
แยแ่ ล้ว ฉันเองกอ็ าจรู้เร่ืองน้ีแล้วด้วย เจ้าโง่เอ้ย! เชือกนั่น ฉมวกท่ีมันลากไป

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 767

ใช่แล้ว ใช่แลว้ ฉันแลน่ เรอื ไลต่ ามมันเมื่อคืนก่อน ใกลๆ้ นี่! ใกล้ๆ น่ี! ลงมา
ลงมาใหห้ มดทุกคน เหลอื แต่คนเฝา้ ยามประจ�ำหนา้ ท่!ี ลูกเรือที่เชอื กระโยง!”

การบา่ ยหนา้ ของเรอื พคี วอดสง่ ผลตอ่ ลมทพ่ี ดั มาทา้ ยเรอื ใหเ้ ปลยี่ นทศิ จน
เรอื หนั กลบั มาแลน่ ทวนลม ตอนนเี้ รอื พยายามแลน่ ฝา่ ลมไปพรอ้ มกบั กวนนำ้�
ทะเลเปน็ ฟองครมี ข้าวข้นทิง้ ไวเ้ ป็นรอยทางน้�ำ

“ฝ่าลมไปอย่างนั้น เขาก�ำลังน�ำเรือไปทางกรามขากรรไกรท่ีเปิดอ้ารอรับ
อยู่” สตาร์บัคพึมพ�ำข้ึนกับตัวเอง ขณะม้วนเชือกปรับใบเรือเสากระโดงหลัก
ขดไวบ้ นราวกราบเรอื “พระเจา้ ทรงคมุ้ ครองพวกเรา ทวา่ กระดกู ฉนั สมั ผสั ได้
ถงึ ความเปยี กชน้ื อยภู่ ายในตวั ฉนั และเนอ้ื ตวั ฉนั เปยี กปอนออกมาจากดา้ นใน
ฉนั สงสยั วา่ ตัวฉนั เองไม่ไดเ้ ชอื่ ฟังพระเจา้ เพราะไปเชอื่ ฟังเขา!”

“เตรยี มดงึ ฉนั ขน้ึ ไป!” เอแฮบ็ รอ้ งบอก พรอ้ มกบั กา้ วไปยงั ตะกรา้ เชอื กปา่ น
“เราต้องหามนั ให้เจอเรว็ ที่สุด”

“ได้ ได้ครับ” สตารบ์ ัครบี ท�ำตามคำ� สงั่ ของเอแฮบ็ ดงึ กัปตันเฒา่ ข้ึนสเู่ บือ้ ง
บนอีกคร้งั

หนง่ึ ชว่ั โมงเตม็ ผา่ นไปแลว้ เวลาขยายยดื ยาวไมร่ จู้ บ แมแ้ ตเ่ วลาเองยงั ถอน
หายใจยาวออกมาดว้ ยความวติ กกงั วลหนกั ทวา่ ในทส่ี ดุ หา่ งจากหวั เรอื รบั ลม
ไปสามพอ้ ยท์ เอแฮบ็ เหน็ พวยนำ�้ ขนึ้ อกี ครง้ั และทนั ใดนนั้ คนเฝา้ ยามบนยอด
เสาทงั้ สามกรดี เสียงร้องดงั ราวกับแฉกลน้ิ ไฟเปลง่ เสียงออกมา

“แหงนหน้ามาเจอเจ้า นี่เป็นคร้ังท่ีสามแล้วโมบ้ีด๊ิก! บนดาดฟ้าเรือนั่น!
เสรมิ ใบเรอื แลว้ กางออกแลน่ เรอื เขา้ หาลม มนั ไปไกลขนึ้ แลว้ กย็ ง่ิ ลงตำ่� ดว้ ย...
คณุ สตารบ์ คั ใบเรอื สะบดั ! ตรงึ หางเสอื ใหค้ า้ งไวด้ ว้ ยคอ้ นหนกั ! อยา่ งนนั้ แหละ
อยา่ งนนั้ มันไปเรว็ มาก ฉันต้องลงแล้ว แตข่ อฉันได้มองไปรอบๆ ทะเลบนนี้
อีกสักคร้ัง ยังพอมีเวลาอยู่บ้าง ภาพเก่า ภาพเก่าๆ แต่ยังไงก็ยังดูเด็กเหลือ
เกนิ ใชแ่ ล้ว...แสงระยบิ ระยับไมเ่ คยเปลยี่ นแปลงนบั ตง้ั แต่ฉนั เคยเห็นคร้ังแรก
เจา้ หนนู อ้ ยจากแซนด์ฮลิ ล์แห่งแนนทักเก็ต! เหมอื น...เหมือนมาก! เหมือนโน
อาห์ส�ำหรับฉัน ฝนตกโปรยปรายตรงทิศลมอับ ช่างเป็นการมุ่งหน้าสู่ทิศอับ

768 : โมบี้-ดก๊ิ

ลมท่ีน่าเบิกบานย่ิงนัก! มันคงพัดพาไปท่ีไหนสักแห่ง ไปหาส่ิงอ่ืนนอกเหนือ
จากดินแดนท่ัวไป ส่ิงที่มีชัยได้มากกว่าชัยชนะ ทิศอับลม! วาฬสีขาวไปทาง
นั้น หันกลับมองไปทางลมพัดมาเช่นน้ัน ย่ิงพัดมามากก็ยิ่งแรงมากพอกัน
เอาเถอะ ลาก่อน ลากอ่ น ยอดเสาเก่า! แลว้ อะไรละ่ น?ี่ สีเขยี วรึ? อืม...ตะไคร้
นำ้� ขน้ึ รอ่ งแตกบดิ เบยี้ วพวกนส้ี นิ ะ แตไ่ มม่ คี วามเขยี วชนื้ ใดเปอ้ื นหวั เอแฮบ็ ! นี่
เปน็ ความแตกตา่ งระหวา่ งความเกา่ แกข่ องคนกบั วตั ถุ แตถ่ งึ ยงั ไง...เจา้ เสาแก่
เราทง้ั คตู่ า่ งกก็ า้ วผา่ นกาลเวลาดว้ ยกนั มา หยง่ั ขาลกึ ลงไปในตวั เรอื เชน่ นน้ั ถงึ
อย่างไรเราก็ไม่ต่างกัน เจ้าเรือเอ๋ย? ใช่แล้ว เสียขาไป ก็แค่น้ัน ด้วยอ�ำนาจ
แห่งสวรรคไ์ มไ้ ร้ชวี ติ น้มี ีความแขง็ แกร่งของเลือดเนอ้ื ฉันอยทู่ ุกหนแหง่ ฉันไม่
อาจเปรยี บเทยี บกบั มนั และรดู้ วี า่ เรอื ทท่ี ำ� จากตน้ ไมไ้ รช้ วี ติ อยไู่ ดน้ านกวา่ ชวี ติ
มนษุ ยท์ สี่ รา้ งขนึ้ มาจากวตั ถดุ บิ สำ� คญั ของบดิ าผสู้ รา้ ง เขาพดู วา่ ยงั ไงนะ? เขา
จะลว่ งหนา้ ไปกอ่ นฉนั เสมอ...คนนำ� ทางของฉนั และจะมาใหเ้ หน็ อกี ครง้ั งนั้ ร?ึ
ที่ไหนล่ะ? หากฉันเดินลงบันไดท่ีไม่ส้ินสุดนั้นลงไปได้ ฉันจะต้องลงไปมอง
หาท่ีใต้ก้นทะเลลึกอย่างน้ันหรือ? ตลอดท้ังคืนฉันแล่นเรือจากเขามา จาก
บริเวณไหนสักแห่งท่ีเขาจมหายไป ใช่แล้ว ใช่แล้ว ช่างเหมือนกับข้อเท็จจริง
อนั นา่ กลวั ท่ีเขาไดก้ ลา่ วเอาไว้เกีย่ วกับตวั เอง โอ.้ ..หมอบูชาไฟ ทวา่ ...เอแฮบ็ รู้
สกึ วา่ การคาดเดาของเขายงั ไมด่ พี อ ลากอ่ นยอดเสากระโดง จงจบั ตามองวาฬ
ตัวนัน้ ใหด้ ี ขณะท่ีฉันจากไป แล้วเราคอ่ ยกลับมาคุยกันใหม่ในวันพร่งุ น้ี ไมใ่ ช่
สิ...คนื นเี้ มอื่ วาฬสขี าวนอนตายอยู่ขา้ งลา่ งน่ัน ถกู มดั หวั และหางไวข้ า้ งเรือ”

เขากลา่ วคำ� อำ� ลา พรอ้ มกบั มองไปรอบๆ ตวั แลว้ โยนตวั ทะลผุ า่ นอากาศ
สีฟ้าเขม้ ลงมาสูด่ าดฟา้ เรือ

เมอ่ื สมควรแกเ่ วลา เรอื เลก็ สามลำ� ถกู นำ� หยอ่ นลงทะเล ทวา่ เอแฮบ็ ทตี่ อ้ ง
ยนื อยใู่ นชอ่ งทา้ ยเรอื กลบั เพง่ิ โฉบไปใกลจ้ ดุ ทางลง เขาโบกมอื เรยี กตน้ หนซง่ึ
เปน็ คนหนง่ึ ทกี่ ำ� ลงั ชกั รอกเชอื กอยบู่ นดาดฟา้ เอแฮบ็ สง่ั ใหเ้ ขาหยดุ มอื ไวก้ อ่ น

“สตาร์บคั !”
“ครับ?”

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 769

“ในคร้ังที่สามน่ีเรือแห่งวิญญาณของฉันจะเร่ิมออกเดินทางคร้ังนี้...
สตาร์บัค”

“ใชค่ รับ กัปตนั จะได้เดินทางแล้ว”
“เรอื บางลำ� แลน่ ออกจากท่า แลว้ กห็ ายไปตลอดกาล...สตารบ์ คั !”
“จริงครับ เปน็ เรือ่ งจรงิ ทน่ี า่ เศร้า”
“บางคนตายทก่ี ระแสนำ้� ลด บา้ งกต็ ายทน่ี ำ้� นอ้ ย บา้ งกต็ ายทน่ี ำ้� เออ่ ทว่ มสงู
ตอนนฉี้ นั รสู้ กึ ราวกบั คลน่ื ยกั ษย์ กตวั สงู อยทู่ กุ หนแหง่ ...สตารบ์ คั ขอใหต้ าเฒา่
อย่างฉนั ไดจ้ บั มอื กบั นายหน่อยเถอะ...เจ้าหนมุ่ ”
มือของทั้งสองสัมผัสกันแน่น สายตาจับจ้องต่อกัน น้�ำตาที่แห้งแล้งของ
สตารบ์ คั ไหลรินออกมา
“โอ้...กัปตัน กัปตนั ของผม! ดวงใจอนั ประเสริฐ อย่าไปเลย อยา่ ไป! ชาย
ผกู้ ลา้ ยังหล่ังน้�ำตาออกมา นีเ่ ปน็ การโน้มน้าวทเี่ จ็บปวดทุกข์ทรมานย่ิงแล้ว!”
“เอาเรือลงได้แล้ว!” เอแฮ็บร้องบอก ขณะสะบัดมือต้นหนออก “เตรียม
ลูกเรือให้พร้อม!”
เพียงไม่นานเรอื หย่อนลงแตะผวิ น�้ำใกลบ้ ริเวณท้ายเรือ
“นนั่ ฝงู ฉลาม! ฝงู ฉลาม!” เสยี งดงั มาจากหนา้ ตา่ งหอ้ งเครอื่ งดา้ นลา่ ง “โอ.้ ..
กัปตนั กปั ตันของผม กลบั มาก่อน!”
ทว่าเอแฮ็บไม่ได้ยินเสียงอะไร มีแต่เพียงเสียงของเขาแผดลั่น ก�ำกับเรือ
เล็กให้พ่งุ ทะยานออกไปขา้ งหน้า
ทว่าเสียงน้ันบอกถึงเรื่องจริง เพราะยังไม่ทันท่ีเขาจะลงจากเรือใหญ่ ก็
ปรากฏฉลามจ�ำนวนหนึ่งโผล่ออกมาจากน�้ำทะเลสีมืดใต้ล�ำเรือ พวกมัน
ผลัดกันงับใบพายอย่างมาดร้ายในทุกครั้งท่ีเหล่าฝีพายจุ่มไม้ลงน้�ำ โดยว่าย
น้�ำตามเรือไปพร้อมกับกัดไม้พาย น่ีไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรส�ำหรับเรือพิฆาต
วาฬท่ีแล่นอยู่ในน่านน้�ำทะเลแถบน้ี บางครั้งฝูงฉลามจะปรากฏตัวไล่ตามพ
วกเขาในลักษณะหย่ังรู้เหมือนนกแร้งบินโฉบไปมาอยู่บนธงเรือรบที่ก�ำลัง
เดินทัพในทิศตะวันออก ทว่านี่เป็นฉลามฝูงแรกท่ีได้เห็นจากเรือพีควอดนับ

770 : โมบ้ี-ด๊กิ

ต้ังแต่วาฬสีขาวปรากฏตัวให้เห็นเป็นคร้ังแรก จะใช่เพราะลูกเรือของเอแฮ็บ
ล้วนเป็นคนป่าตัวเหลืองดั่งเสือหรือไม่นะ ฝูงฉลามอาจคิดว่าเนื้อของพวก
เขากล่ินหอมก็ได้ บางทีพวกมันอาจรู้ว่าก�ำลังจะมีเร่ืองผิดปกติอะไรเกิดข้ึน
กไ็ ด้ เพราะถึงอย่างไรดเู หมือนวา่ พวกมันจะไลต่ ามแตเ่ รอื ล�ำนน้ั ล�ำเดยี ว โดย
ไม่ไปรบกวนเรือล�ำอืน่ เลย

“หวั ใจทำ� ดว้ ยเหลก็ กลา้ !” สตารบ์ คั พมึ พำ� ออกมาขณะมองออกไปขา้ งเรอื
และเลื่อนสายตาตามเรือเล็กที่ก�ำลังลอยห่างไป “เขาจะยังคงล่ันกระดิ่งได้
อย่างกล้าหาญต่อภาพน้ันหรือไม่นะ? น�ำกระดูกงูของเขาลงทะเลท่ามกลาง
ฝูงฉลามจอมตะกละตะกลาม ให้พวกมันอ้าปากไล่ตามงับไม้พาย นี่คงเป็น
วิกฤติในวันท่ีสามอย่างน้ันสินะ? สามวันท่ีผ่านมาเป็นการไล่ล่าอย่างดุเดือด
และตอ่ เนอื่ ง เรมิ่ จากวนั แรกในตอนเชา้ วนั ทส่ี องตอนเทย่ี ง และวนั ทสี่ ามตอน
เยน็ และน่ีคงจะเปน็ ช่วงเวลาสดุ ท้ายแล้ว คงจะจบสิน้ กนั เสยี ที โอ้! พระเจา้ !
สิ่งที่ผละไปจากฉันนั้นคืออะไรกันนี่ เดินจากฉันไปอย่างเยือกเย็น ทว่าเต็ม
ไปด้วยความหวัง ฉันสั่นกลัวจนไม่อาจขยับตัว! อนาคตว่ายน�้ำอยู่เบ้ืองหน้า
ฉนั ตามโครงร่างอนั ว่างเปล่า และโครงกระดกู สว่ นอดตี ทผ่ี ่านมาทัง้ หมดนัน้
ก�ำลังดบั มดื ลง แมร่ีท่รี ัก ภาพเจา้ สว่างเลือนรางอยดู่ ้านหลงั ฉัน ลูกเอย๋ ! พอ่
เหน็ แตส่ ีน�้ำเงนิ เขม้ ในดวงตาของเจา้ ปัญหาผิดธรรมชาติของชีวติ กำ� ลังจะได้
รับการช�ำระล้าง ทว่าเงามืดเคล่ือนคล้อยคั่นกลาง หรือจุดหมายปลายทาง
ของฉันก�ำลังจะมาถึง? ขาของฉันอ่อนแรงเหมือนขาของเขาผู้ซ่ึงเหยียบย่�ำ
มันทั้งวัน สัมผัสหัวใจของนายดูสิ...มันยังเต้นอยู่มั้ย? ปลุกตัวนายให้ต่ืนขึ้น
มา...สตารบ์ ัค! ขจัดมนั ออกไป ขยบั ตวั ขยับ! ตะโกนออกมา! บนยอดเสานน่ั !
พวกนายเหน็ มอื ของลกู ชายฉนั บนเนนิ เขามยั้ ? บา้ จรงิ ...ขา้ งบนนนั่ ! เฝา้ จบั ตา
ดูเรือเล็กท้ังสามล�ำให้ดี สังเกตดูวาฬด้วย! โฮ้! พูดอีก! ไล่เหยี่ยวนั่นไปซะ!
เห็นม้ัย! มันจิก มักฉีกใบกังหันลมอยู่น่ัน” พูดพร้อมกับชี้มือไปที่ธงสีแดงท่ี
ปลิวไสวอยู่บนแผ่นไม้รอดเชือกบนเสากระโดงหลัก “อ่า...มันบินโฉบเอาไป
แล้ว! ตอนนี้กัปตันเฒ่าอยู่ท่ีไหนกัน? เมื่อได้เห็นเขาในภาพน้ัน โอ้...เอแฮ็บ!

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 771

ฉันสน่ั สะทา้ น สน่ั สะทา้ นย่งิ นกั !”
เรือทั้งหมดแล่นไปไม่ไกลนัก ขณะสัญญาณจากยอดเสากระโดงท่ีลูกเรือ

บนนั่นทำ� แขนชลี้ ง เอแฮ็บรู้ทันทวี า่ วาฬด�ำลงน�้ำไป และอาจตง้ั ใจจะโผล่กลับ
ข้ึนมาอีกคร้ังใกล้เขา เอแฮ็บยังคงแล่นเรืออยู่บนเส้นทางเดิมซึ่งเฉียงจากเรือ
ใหญ่ไปเล็กน้อย ลูกเรือท่ีถูกสะกดให้น่ิงย่ิงน่ิงเงียบขึ้นกว่าเดิม ขณะคล่ืนหัว
โคง้ พุง่ เข้ามาซัดใสห่ วั เรือทแ่ี ล่นประจันหน้ามัน

“ซดั เขา้ มา ซดั ใสต่ ะปสู ามตวั นม้ี าเถดิ โอเ้ จา้ คลน่ื หวั คอ้ น! เอาหวั คอ้ นของ
เจา้ ตอกลงมาน!่ี เจา้ ทบุ ไดก้ แ็ ตส่ งิ่ ทไ่ี มม่ ฝี าปดิ เทา่ นน้ั ไมม่ โี ลงศพ และไมม่ รี ถ
ขนศพที่เปน็ ของฉนั มีเพียงเส้นเชอื กเท่าน้ันที่จะฆ่าฉันได้! ฮา่ ! ฮ่า!”

ทันใดนั้นผืนน�้ำรอบล�ำเรือค่อยๆ นูนตัวขึ้นเป็นวงกว้าง แล้วยกตัวสูงขึ้น
ฉบั พลนั ราวกบั แผน่ นำ้� ลน่ื ไถลจากภเู ขานำ�้ แขง็ ใตน้ ำ้� ทโ่ี ผลข่ น้ึ เหนอื ผวิ นำ้� อยา่ ง
รวดเร็ว เสียงดังกราวก้อง เสียงครางดังมาจากใต้ทะเล วินาทีน้ันทุกคนต่าง
กลั้นลมหายใจหยุดนิ่ง ขณะรา่ งใหญย่ ักษเ์ ปรอะเป้อื นดว้ ยเชอื กปลาย ฉมวก
และหลาว พงุ่ ตวั ยาวทวา่ เฉยี งไปทางดา้ นขา้ งขน้ึ มาจากทะเล รา่ งนนั้ อำ� พราง
อยู่ในผ้าคลุมบางของม่านละอองน้�ำ มันโฉบข้ึนไปบินร่อนอยู่ในอากาศสี
รุ้งอยู่ช่ัวครู่หนึ่ง ก่อนหล่นกลับลงมาจุ่มใต้ผืนน้�ำอีกคร้ัง และทันทีน้ันผิวน�้ำ
ถูกกระแทกแตกกระเซ็นพุ่งสูงสามสิบฟุตราวกับน้�ำพุขนาดใหญ่ มันจมหาย
เข้าไปในม่านน้�ำตกทิ้งให้ผืนน้�ำวงรอบเป็นฟองขาวข้นเหมือนน�้ำนมสดล้อม
รอบตัวถงั หนิ ออ่ นของวาฬ

“บกุ เขา้ ไป!” เอแฮบ็ รอ้ งบอกฝพี าย เมอ่ื สนิ้ เสยี งเรอื ทง้ั หมดเดนิ หนา้ พงุ่ เขา้
โจมตี แตด่ เู หมอื นวา่ เหลก็ แหลมเมอื่ วานนที้ ย่ี งั คงกดั เซาะอยบู่ นตวั ทำ� ใหโ้ มบี้
ดกิ๊ มอี ารมณฉ์ นุ เฉยี วรนุ แรงราวกบั เหลา่ เทวดาตกสวรรคท์ งั้ หลายเขา้ สงิ สู่ เสน้
เอน็ จำ� นวนมากแผก่ ระจายไปทวั่ หนา้ ผากสขี าวกวา้ งแตล่ ะเสน้ เชอื่ มตอ่ กนั เปน็
ชน้ั ๆ อยใู่ ตผ้ วิ หนงั โปรง่ แสงดรู าวกบั ถกู มดั รวมกนั มนั บา่ ยหนา้ เขา้ มา ใชห้ าง
กวนนำ้� ทา่ มกลางเรอื ทงั้ สามลำ� แลว้ ลากพวกเขาแยกออกจากกนั อกี ครงั้ เหลก็
แหลม และหลาวจำ� นวนมากสาดออกมาจากเรอื ของตน้ หนทง้ั สอง โมบด้ี ก๊ิ พงุ่

772 : โมบี้-ดก๊ิ

เขา้ ใสส่ ว่ นบนหวั เรอื ของพวกเขาดา้ นหนง่ึ แตแ่ ทบไมไ่ ดโ้ ดนเรอื ของเอแฮบ็ เลย
ขณะแด๊กกู และควีเควกก�ำลังพยายามหยุดเรือไม่ให้แล่นไปตามแรง

กระแทก เป็นช่วงจังหวะท่ีวาฬว่ายออกห่างพวกเขาแล้วหันกลับมาเผยให้
เห็นสีข้างด้านหนึ่งเต็มตาขณะมันพุ่งตัวมาอีกครั้ง ช่ัววินาทีน้ันเสียงร้อง
แหลมดังขึ้น บนหลังวาฬมีเชือกพันรอบรวบแขนขาของหมอบูชาไฟอยู่บน
น้ัน ตลอดคืนที่ผ่านมาวาฬม้วนตัวพันเชือกมัดเขาไว้อยู่บนน้ัน เฟดัลเลาะห์
เวลานเี้ หลอื เพยี งร่างท่อนบน เสอื้ สดี ำ� ของเขาขาดร่งุ ริง่ สายตาเบกิ โพรงจ้อง
มองเอแฮ็บอยูเ่ ต็มตา

ฉมวกร่วงหลน่ จากมอื กัปตันเฒา่
“ช่างโง่นกั ช่างโงน่ กั !” พดู จบกผ็ ่อนยาวลมหายใจทแี่ ทบปราศลมออกมา
“ในทส่ี ดุ หมอบชู าไฟ! ฉนั กไ็ ดพ้ บกบั นายอกี ครง้ั จรงิ สิ นายจะลว่ งหนา้ ไปกอ่ น
ฉัน แล้วน่ี...นี่...นี่คงจะเป็นรถขนศพท่ีนายได้บอกไว้สินะ แต่นายยังมีค�ำม่ัน
ของนายอีกเรื่องหนึ่งน่ี ไหนล่ะรถขนศพคันท่ีสอง? ไปเถอะ...พวก กลับไปที่
เรือใหญ่! เรือเล็กของพวกนายใช้การอะไรไม่ได้แล้ว ซ่อมมันเท่าที่พวกนาย
จะทำ� ทนั แลว้ กลบั มาช่วยฉนั หาไม่แลว้ เอแฮ็บคงไม่รอด ส�ำหรบั คนทค่ี ดิ จะ
โดดลงน�้ำไป! สงิ่ แรกท่ฉี นั จะทำ� หากใครคดิ โดดออกจากเรือที่ฉนั ยนื อยู่น่ี ฉัน
จะพุง่ ฉมวกใส่มัน พวกนายมใิ ช่ใครอืน่ นอกจากแขนขาของฉัน ฉะนนั้ จงเชื่อ
ฟังฉนั เจ้าวาฬน่ันไปไหนแลว้ ? หายไปอกี แลว้ สินะ?”
โมบด้ี ก๊ิ ปรากฏตวั ขน้ึ อกี ครง้ั ใกลๆ้ เรอื เอแฮบ็ และทำ� ทา่ ราวกบั จะมงุ่ หนา้
หนไี ปพรอ้ มกบั ซากศพทแ่ี บกอยบู่ นตวั มนั ราวกบั ตอ้ งการหนไี ปใหพ้ น้ จากจดุ
เผชญิ หนา้ ครง้ั สดุ ทา้ ยนซี้ งึ่ เปน็ เพยี งทางผา่ นในการเดนิ ทางสทู่ ศิ อบั ลมของมนั
เจา้ วาฬขาววา่ ยน�ำ้ มุ่งหนา้ ผ่านเรือใหญไ่ ป เวลานี้พคี วอดหนั หวั เรอื อยูใ่ นทิศ
ตรงข้ามกับมนั แมจ้ ะไมไ่ ดแ้ ลน่ ออกไปขา้ งหน้าก็ตาม ดเู หมอื นว่าเจา้ วาฬวา่ ย
นำ�้ อัตราเรง่ สงู สดุ และก�ำลังมุ่งหนา้ สูเ่ ส้นทางเดิมของมัน
“โอ!้ กัปตนั เอแฮ็บ” สตารบ์ คั พดู ขนึ้ “ยงั ไมส่ ายเกนิ ไป แม้ในตอนน้ี ที่จะ
หยุดลงในวันทีส่ าม ดูสิ! โมบดี้ ๊กิ ไม่ได้แสวงหาท่จี ะเผชญิ หน้ากับกปั ตันเลย มี

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 773

แต่กัปตนั เองต่างหากใคร่จะไล่ล่ามันอยา่ งบ้าคลัง่ !”
หลงั กางใบเรอื รบั ลมแรง เรอื บดลอยลำ� เดยี วดายลอยแลน่ สทู่ ศิ อบั ลมดว้ ย

แรงแจวของฝพี าย และแรงผลกั ผา้ ใบเรอื ในทสี่ ดุ เรอื ของเอแฮบ็ กแ็ ลน่ ถลามา
ถึงข้างเรือใหญ่ใกล้จนสังเกตเห็นสีหน้าสตาร์บัคอย่างชัดเจน ขณะเขาชะโงก
หน้าออกมาจากราวกราบเรือ กัปตันเฒ่าส่ังให้เขาหันหัวเรือเดินสมุทรแล้ว
แลน่ ตามเรอื บดเขาไปไมต่ อ้ งเรว็ มากนกั ในชว่ งระหวา่ งพกั รบอนั ควรคา่ นี้ เมอ่ื
แหงนหน้ามองขึ้นไปตาเฒา่ เหน็ แทชเทโก ควีเควก และแด๊กกกู ำ� ลังปีนขึน้ ไป
บนยอดเสาอยา่ งรบี เรง่ ขณะเหลา่ ฝพี ายตา่ งหวั โยกหวั คลอนอยใู่ นเรอื แตกสอง
ล�ำที่เพิ่งถูกยกขึ้นไปข้างเรือ ทุกคนต่างขะมักเขม้นอยู่กับงานซ่อมแซมอย่าง
เต็มก�ำลัง เรือเล็กแล่นตามหลังเรือใหญ่ ขณะแล่นผ่านช่องหน้าต่างใต้ท้อง
เรือในระดับความเร็วท่ีวิ่งอยู่น้ันพลันสายตาเอแฮ็บช�ำเลืองเห็นสตับบ์ กับฟ
ลาส์คก�ำลังง่วนกับการรวบรวมเหล็กแหลม และหลาวอันใหม่อยู่บนดาดฟ้า
เรอื เมอ่ื ไดเ้ หน็ ภาพทงั้ หมดน้ี และไดย้ นิ เสยี งคอ้ นตอกเรอื ทแี่ ตกพงั อยู่ ราวกบั
มีค้อนอีกอนั กำ� ลังตอกตะปูลงบนหวั ใจของเขา ทวา่ เอแฮบ็ รวบรวมสตขิ นึ้ อกี
คร้ัง คราน้เี ขาสังเกตเหน็ กังหนั ลม หรอื ใบธงหายไปจากยอดเสากระโดงใหญ่
จงึ ตะโกนบอกใหแ้ ทชเทโกทเี่ พงิ่ ขนึ้ ไปถึงทร่ี งั กาใหป้ นี กลับลงมาเอาธงอกี อัน
พรอ้ มกบั ค้อน และตะปขู ึ้นไปตอกธงติดกบั ยอดเสา

คงเพราะเร่ียวแรงอ่อนจากการไล่ล่าอย่างต่อเนื่องตลอดสามวัน และยัง
ต้องออกก�ำลังว่ายน�้ำลากเชือกท่ีพันขดเป็นปมอยู่บนตัวมัน หรืออาจะเป็น
กลลวงแอบแฝงความนัยบางอย่างที่มาดร้ายของมัน จะอะไรก็ตามแต่เวลา
นว้ี าฬสขี าวเรม่ิ ลดความเรว็ ลง กระทง่ั ดเู หมอื นวา่ เรอื ของเอแฮบ็ แลน่ ฉวิ ฉบั ไว
จนเข้าใกลม้ นั ได้อกี ครัง้ ท้ังท่ีจริงๆ แล้วจุดสุดทา้ ยท่เี จา้ วาฬเริม่ วา่ ยนำ้� หนไี ป
น้ันอยู่ไม่ห่างจากเบื้องหน้ามากนัก กระนั้นเอแฮ็บยังคงร่อนขึ้นไปบนคลื่น
โดยมีฝูงฉลามไร้ความเห็นใจว่ายน้�ำตามอย่างไม่ลดละ พวกมันเกาะติดเรือ
แจและยังคงรุมกัดไม้พายแทบทุกครั้งที่จุ่มลงน้�ำกระท่ังใบพายแตกเป็นรอย
เวา้ แหว่ง เหลือเพียงซกี ไมอ้ ยู่ในน�ำ้

774 : โมบ้ี-ด๊กิ

“ไมต่ อ้ งไปสนใจพวกมนั ! ฟนั คมของพวกมนั แคท่ ำ� ใหพ้ วกนายตอ้ งเปลยี่ น
ไม้พายอันใหมใ่ สช่ อ่ งยึดเท่าน้นั แจวต่อไป! ให้ไม้พายค�ำ้ ฟันกรามฉลามยงั ดี
เสยี กว่าค้�ำยนั นำ้� อ่อนยวบ”

“แต่ทุกครงั้ ที่มันกัด ใบพายแผน่ บางเลก็ ลงเรือ่ ยๆ นะครับ!”
“มันยังใช้ไดอ้ ีกนาน! แจวตอ่ ไป! แตใ่ ครจะร้”ู เขาพมึ พำ� ตอ่ วา่ “ฉลามฝงู นี้
วา่ ยนำ้� มาเพื่อรอกนิ เล้ียงฉลองเน้อื วาฬ หรอื ตวั เอแฮ็บเอง? แตจ่ งแจวตอ่ ไป!
อย่างน้ันแหละ แข็งขนั กันทกุ คน เรว็ เขา พวกเราใกลถ้ งึ ตัวมนั แล้ว หางเสือ!
จบั หางเสือไว!้ ให้ฉนั ไปหน่อย” พูดจบฝีพายสองคนชว่ ยกปั ตันเฒ่าใหผ้ ่านไป
ข้างหนา้ หวั เรือทก่ี ำ� ลงั แล่นฉิว
ที่สุดเรือแล่นมาถึงข้างวาฬสีขาวและวิ่งไปตามข้างตัววาฬไปด้านหน้า ดู
เหมือนเจ้าวาฬไม่รู้สึกตัวถึงการเคล่ือนไหวข้างตัวมันซึ่งเป็นเร่ืองปกติในบาง
ครั้ง ตอนนี้เอแฮบ็ เกอื บอย่ภู ายในหมอกภูเขาปลอ่ งควันลอยลอ่ งออกมาจาก
ช่องลมหายใจวาฬที่เป็นลอนม้วนรอบหนอกขนาดใหญ่ราวภูเขาตระหง่าน
กลางทุง่ ราบของมนั ขณะกปั ตันเฒา่ อย่ใู กลโ้ มบด้ี กิ๊ เชน่ นั้น เขาโก่งตัวไปดา้ น
หลัง สองแขนชูสูงเพื่อทรงตัวแล้วพุ่งเหล็กแหลมออกไปอย่างแรง พร้อมกับ
สบถด่าวาฬที่เกลียดชัง เมื่อเหล็กแหลม และค�ำสาปแช่งจมหายไปในเบ้า
หลุม ราวกับมันถูกดูดลงไปในตม โมบ้ีดิ๊กบิดตัวงอไปทางด้านข้าง และกล้ิง
ตัวกระตุกชนหัวเรือที่อยู่ใกล้สีข้างมัน เรือปราศจากร่องรอยแตกพัง แต่ฉับ
พลนั นัน้ มนั เอียงลาดขน้ึ หากไมใ่ ช่เพราะเขาเกาะอย่สู ่วนของกราบเรือยกสูง
เอแฮบ็ คงถูกแรงเหวี่ยงโยนลงทะเลไปอีกครง้ั ดังเชน่ เกดิ ขน้ึ กับฝพี ายสามคน
ผู้เห็นชว่ งขณะสีขา้ งโมบี้ดก๊ิ โถมเข้าใสอ่ ยา่ งแรง และเร็ว แต่ไม่ทันต้ังตวั รบั ผล
ทเี่ กดิ ขน้ึ จงึ ถกู เหว่ยี งถลาตกทะเลไป แต่อดึ ใจนนั้ สองในสามโผลก่ ลบั ขึ้นมา
ควา้ กราบเรอื ไวไ้ ดอ้ กี ครงั้ และยกตวั ขน้ึ เหนอื คลนื่ หวั แตกพาตวั เองปนี ขนึ้ เรอื
ได้ส�ำเร็จ ทว่าคนท่ีสามโชคไม่เข้าข้างตกไปทางด้านท้ายเรือ แต่ยังสามารถ
ลอยตวั วา่ ยน�้ำอยไู่ ด้
เกอื บเวลาเดยี วกนั นนั้ วาฬสขี าวพงุ่ ตวั ผา่ นระลอกคลนื่ นำ้� ทะเลดว้ ยความ

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 775

วอ่ งไวฉบั พลนั ทไี่ มแ่ ปรพลนั ดงั ใจหมายมนั่ เอแฮบ็ เพยี งรอ้ งบอกนายทา้ ยเรอื
ใหห้ นั มาควา้ เชอื กถอื เอาไวแ้ ทนหางเสอื แลว้ สง่ั เหลา่ ลกู เรอื ใหก้ ลบั ไปนงั่ ทข่ี อง
ตนแล้วช่วยกนั ลากเรือเขา้ หาเปา้ หมาย ชว่ งเวลานน้ั เมอ่ื เจา้ เชอื กทรยศถกู ดงึ
ลากแรงเปน็ สองเทา่ มันหวดกลับข้นึ กลางอากาศ!

“ขา้ งในตวั ฉนั มอี ะไรหกั ? คงมเี สน้ เอน็ ขาด! แตก่ ลบั มาเปน็ ปกตแิ ลว้ ฝพี าย!
ฝีพาย! บกุ ขึน้ ไปบนตัววาฬ!”

เมอ่ื ไดย้ นิ เสียงเรอื แลน่ ฝ่าผิวน�้ำมาอย่างเรว็ และแรง เจา้ วาฬขาวหันกลบั
มาเอาหน้าผากเปล่าเปลอื ยของมนั ประจนั หน้ากับศตั รู ทว่าชว่ งจงั หวะที่หนั
ตัวน้นั ทำ� ให้มนั เหลอื บเห็นลำ� ตวั สีด�ำของเรือเดนิ สมุทรทีอ่ ยใู่ กล้ๆ ราวกับมัน
ได้เหน็ แหล่งศนู ยร์ วมของเหลา่ บรรดาจอมก่อกวนทัง้ หลาย ภายในใจมนั คง
คิดว่านี่น่าจะเป็นศัตรูตัวใหญ่กว่า และสูงศักด์ิกว่า ทันใดน้ันมันบ่ายหน้าพุ่ง
ตัวไปยงั หัวเรอื พรอ้ มกบั ฟาดขากรรไกรของมันทำ� ให้เกดิ ฟองน้�ำเดอื ดพลา่ น

เอแฮ็บยืนโงนเงนใช้มือทุบลงไปบนหน้าผากของตัวเอง “ฉันมองอะไรไม่
เห็น คนเรือ! ย่ืนมือมาข้างหน้านี่ ฉันจะได้คล�ำทางได้ น่ีเป็นเวลากลางคืน
หรือไงนะ?”

“วาฬ! ไปทีเ่ รือใหญ่!” เสียงรอ้ งของเหล่าฝพี ายที่กำ� ลังยืนย่อตวั อยู่
“ฝีพาย! ฝีพาย! นั่งลงบนช่องของพวกนาย โอ้...ทะเล ก่อนทุกอย่างจะ
สายเกินไป เอแฮ็บอาจล่ืนไถลสู่จุดหมายปลายทางนี้ ได้อยู่บนตัวเป้าหมาย
ของเขาเป็นครั้งสุดท้าย! ฉันเห็น...เรือ! เรือ! ก�ำลังถูกโจมตี เหล่าลูกเรือของ
ฉัน! พวกนายจะไม่ดูแลเรอื ของฉนั เลยหรอื ?”
ทวา่ แมเ้ หลา่ ฝพี ายจะเรง่ จำ้� อยา่ งแรงเพอ่ื ใหเ้ รอื แลน่ ฝา่ นำ้� ทะเลทก่ี อ่
ตวั เปน็ คอ้ นยกั ษใ์ หญ่ ไมก้ ระดานสองแผน่ ตรงปลายหวั เรอื ทกี่ ระแทกวาฬยกั ษ์
กอ่ นหนา้ นปี้ รแิ ตก ชวั่ พรบิ ตานน้ั เรอื เปน็ อมั พาตไปขณะหนงึ่ มนั ลอยตวั เกอื บ
ระดับเดียวกับคลื่นยักษ์ เหล่าลูกเรือแทบกระเสือกกระสนจมอยู่ในน�้ำ ต่าง
พยายามอยา่ งหนักท่ีจะน�ำเรือออกจากโพลง และม้วนน้�ำทก่ี รกู นั เขา้ มา
เปน็ จงั หวะเดยี วกบั แทชเทโกไดส้ งั เกตเหน็ ขณะนนั้ เขายงั ถอื คอ้ นตอกยอด

776 : โมบี-้ ด๊ิก

เสากระโดงค้างอยู่ในมือ มีธงสีแดงพันเกือบรอบตัวเป็นผ้าพันคอลายสก๊อต
ก่อนปลิวไสวเป็นทางยาวออกมาจากตัวเขา ดุจหัวใจของเขาปลิวสะบัดไป
ดา้ นหนา้ ขณะสตารบ์ คั และสตบั บท์ ก่ี ำ� ลงั ยนื อยใู่ ตเ้ สาหวั เรอื แลเหน็ ภาพเจา้
อสรู กายยกั ษม์ ่งุ หนา้ ตรงมาอย่างรวดเรว็

“วาฬ...วาฬ! ดงึ หางเสือ ดึงหางเสือ! โอ.้ ..พลังสายลมอ่อนโยน เวลานี้เจา้
จงโอบกอดฉนั ไว!้ อยา่ ปลอ่ ยใหส้ ตารบ์ คั ตายไป หากเขาตายไปจะทำ� ใหผ้ หู้ ญงิ
คนหนงึ่ ออ่ นกำ� ลงั ลง ฉันส่ังใหด้ งึ หางเสือ...เจา้ พวกโง่ทัง้ หลาย! กรามกรรไกร
นนั่ ! นีจ่ ะเป็นเสียงออ้ นวอนท่ฉี ันได้ร�ำ่ ร้องเป็นคร้งั สดุ ท้ายแลว้ หรอื ? ท้ังหมด
นี้คอื ความซ่อื ตรงตลอดชีวติ ของฉันง้นั หรือ? โอ.้ ..เอแฮบ็ เอแฮ็บ ดสู ่งิ ทเี่ จา้ ทำ�
จับหางเสอื ไว!้ นายท้ายจบั หางเสือไว้ ไมน่ ะ...ไม!่ ดงึ หางเสอื ไว!้ มันหนั กลับ
มาหาเรา! โอ.้ ..ใบหนา้ ทไี่ มอ่ าจระงบั โทสะกำ� ลงั มงุ่ มนั่ บอกกบั มนั วา่ มนั ยงั ตาย
ไมไ่ ด้ พระเจา้ ...ขอพระองค์ทรงอยูเ่ คียงขา้ งฉันในเวลาน้ีด้วยเถดิ !”

“อยา่ ยืนเคยี งข้างฉนั แตจ่ งยืนอยเู่ บื้องล่างฉนั ทา่ นใดก็ตามทีจ่ ะมาชว่ ยส
ตับบใ์ นตอนน้ี เพ่อื สตับบ์แล้ว ได้โปรดเกาะตดิ อยู่ที่น่ดี ว้ ย ฉนั ยมิ้ แย้มใหเ้ จ้า...
เจ้าวาฬแสยะย้ิม! ใครกันจะช่วยเหลือสตับบ์ตลอดไป หรือจะคอยปลุกสตับ
บ์ให้ลืมตาต่ืนแม้ดวงตาของสตับบ์เองไม่อาจกะพริบได้? เวลาน้ีสตับบ์ผู้น่า
สงสารกำ� ลงั จะเขา้ นอนบนฟกู ออ่ นนมุ่ มนั ถกู ยดั ดว้ ยกง่ิ กา้ นไม!้ ฉนั แยม้ ยม้ิ ให้
เจา้ ...เจา้ วาฬแสยะยม้ิ ! โปรดฟงั ทางน้ี ดวงอาทติ ย์ ดวงจนั ทร์ และดวงดาว! ฉนั
เรียกร้องให้นักฆ่าอย่างพวกเจ้ามาร่วมกันท�ำให้วิญญาณของมันพวยพุ่งออก
มา เชน่ นนั้ แลว้ ฉนั จะยงั คงเคาะแกว้ รว่ มดม่ื อวยพรกบั ฉนั แมน้ ฉนั มเี พยี งถว้ ย
ถอื อยู่ในมอื ! โอ้...โอ้!...โอ.้ ..โอ!้ เจ้าวาฬแสยะยิ้ม ยังคงมีอกี มากหลายนกั ทเ่ี จ้า
ตอ้ งกลนื ลงคอในไมช่ า้ น!ี้ เหตใุ ดไมแ่ ลน่ มาใหเ้ รว็ กวา่ นี้ โอ.้ ..เอแฮบ็ ! สำ� หรบั ฉนั
ไม่ต้องสวมรองเท้า และเสอื้ คลมุ ใหแ้ กซ่ ากศพ ขอให้สตับบ์ตายในชุดกางเกง
ชนั้ ในของเขา! แม้จะเปน็ ความตายท่ีแสนเคม็ และอบั ชนื้ เชอรี!่ เชอร่ี! เชอร่ี!
โอ.้ ..ฟลาสก์ มารว่ มล้มิ รสเชอรแี่ ดงกันสักลกู กอ่ นตายกันเถอะ!”

“เชอรงี่ น้ั หรอื ? ฉนั ไดแ้ ตห่ วงั วา่ เราจะไดไ้ ปอยตู่ รงทที่ มี่ นั เตบิ โต โอ.้ ..สตบั บ์

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 777

ฉันหวังเพียงให้แม่ผู้แก่ชราถอนเงินส่วนแบ่งของฉันออกมาก่อนเหตุการณ์น้ี
จะเกิดขึ้น มิเช่นน้ันแล้วท่านคงได้เงินเพียงไม่ก่ีเพนนีส�ำหรับการเดินทางที่
สิน้ สุดลงน้”ี

บริเวณใกล้ๆ หัวเรือ กะลาสีทุกคนต่างยืนแข็งทื่อเกาะติดอยู่กับท่ีโดยมี
ค้อน แผน่ ไม้กระดาน หลาว และฉมวกอย่ใู นมือตลอดเวลา ราวกบั พวกเขา
เพง่ิ ลกุ พรวดจากกจิ กรรมตา่ งๆ ทก่ี ำ� ลงั ทำ� อยมู่ ายนื จอ้ งตาไมก่ ะพรบิ ไปยงั เจา้
วาฬ ซงึ่ เวลานีม้ ันแกวง่ หวั ส่ายไปมาน่าประหลาด ฟองคลนื่ แผก่ ระจายกวา้ ง
เป็นรูปคร่ึงวงกลมอยู่เบ้ืองหน้าขณะมันแล่นรี่เร่งโถมเข้ามา ลักษณะของมัน
ในเวลานี้สะท้อนถึงความมุ่งม่ันจองเวร ต้องการล้างแค้นคืนอย่างฉับพลัน
และผูกพยาบาทช่ัวกัปกัลป์ เป็นความมาดร้ายเฉกเช่นมนุษย์ชั่วร้ายทั้งมวล
อาจหาญคิดกระทำ� การ สว่ นแขง็ สีขาวท่คี ้ำ� ยันสว่ นหนา้ ผากยับยน่ ของมนั พุ่ง
กระแทกเขา้ ใสห่ วั เรอื บรเิ วณกราบขวาจนลกู เรอื และโครงเรอื หมนุ ควา้ ง บาง
คนร่วงหล่นลักษณะเอาหน้าลงนาบผืนราบ หัวของนักพุ่งฉมวกบนยอดเสา
โยกคลอนอย่ใู นลำ� คอราวกบั วัวกระทิง แม้เหตุการณ์ทำ� ลา้ ยล้างก�ำลงั ดำ� เนิน
ตอ่ ไปอยา่ งดเุ ดอื ด ทวา่ พวกเขายงั ไดย้ นิ เสยี งนำ�้ หลงั่ รนิ ออกมาราวกบั กระแส
น้ำ� จากร่องภูเขาไหลรนิ ลงมา

“เรอื ใหญ!่ รถขนศพ! รถขนศพคนั ที่สอง!” เอแฮบ็ ร้องออกมาจากเรือเลก็
“ไมจ้ ากอเมรกิ าเท่านัน้ !”

เจ้าวาฬด�ำน�้ำลงไปใต้เรือใหญ่ที่ก�ำลังกางใบ มันส่ายสันหลังยาวของมัน
ไปมา แล้วหันหัวกลับก่อนพุ่งพรวดข้ึนเหนือผิวน้�ำอีกครั้งห่างจากหัวเรือล�ำ
อื่น แต่อยู่ห่างจากเรือของเอแฮ็บไปเพียงไม่กี่หลา ซึ่งในเวลาน้ันเขาเงื่อง
หงอยไรก้ ารเคล่ือนไหว

“ฉันหนั ร่างของตัวเองจากดวงอาทิตย์ เฮ้...แทชเทโก! ขอให้ฉันได้ยินเสียง
คอ้ นของนายหนอ่ ยเถดิ โอ!้ สามเจดยี ส์ งู ผไู้ มส่ ะทา้ นฟา้ ดนิ ของฉนั และนนั่ เจา้
กระดกู งทู ไ่ี มเ่ คยบบุ สลาย โครงเรอื เลศิ ลำ้� ดจุ ดงั พระเจา้ ดาดฟา้ แขง็ แกรง่ พวง
มาลยั หยง่ิ ทระนง และหวั เรอื มงุ่ ตรงสขู่ ว้ั โลก ถงึ คราวดบั สญู แลว้ เรอื เดนิ สมทุ ร

778 : โมบี้-ดิ๊ก

รุ่งโรจน์! ความย่อยยับจะมาถึงเจ้าโดยปราศจากฉันเคียงข้างอย่างนั้นหรือ?
ฉันถูกตัดโอกาสได้ภาคภูมิใจเย่ียงกัปตันจมน้�ำไปพร้อมเรืออับปางอย่างน้ัน
หรือ? โอ้...ช่างเป็นวาระสุดท้ายที่โดดเดี่ยวในชีวิตท่ีอ้างว้างเสียน่ีกระไร! โอ้...
เวลานฉ้ี นั รสู้ กึ ไดว้ า่ ความยงิ่ ใหญส่ งู สดุ ของฉนั ฝงั อยใู่ นความอาดรู สดุ แสน โฮ...
โฮ! สายน�้ำทั่วสารทิศ จากที่ไกลแสนไกล พัดพาเจ้ามาสร้างคล่ืนยักษ์ซัดใส่
ชีวิตฉันท่ีถูกก�ำหนดชะตาไว้ล่วงหน้า คลื่นทะเลยกตัวสูงม้วนแผ่นน�้ำทับถม
มรณกรรมแห่งฉัน! เมื่อไปถึงตัวเจ้า ฉันจะหอบซัดเจ้าให้พังทลายแม้นเจ้า
จะเป็นวาฬที่ไมเ่ คยพ่ายแพใ้ คร หว้ งลมหายใจสดุ ทา้ ยฉันจะฟาดฟันเจ้า ฉัน
จะทิ่มแทงเจา้ จากเบอื้ งลกึ ขมุ นรก ฉันจะหลงั่ รดลมหายใจสุดทา้ ยใส่เจ้าด้วย
ความชงิ ชงั หีบศพทั้งมวล และรถขนศพทัง้ หลายจะจมลงไปในหนองน�ำ้ หนึง่
เดยี วกนั น!้ี เพราะไมม่ สี ง่ิ ใดเปน็ ของฉนั เชน่ นน้ั กใ็ หฉ้ นั ไดผ้ กู ทง้ั หมดเขา้ ไวด้ ว้ ย
กนั แมน้ ตอ้ งผกู มดั ไวก้ บั ตวั เจา้ ขณะฉนั ยงั คงไลล่ า่ เจา้ อยนู่ กี่ ต็ ามเถดิ เจา้ วาฬ
อัปรีย์! ดังน้แี ลว้ ฉันขอสละหลาวนี!้ ”

ฉมวกพุ่งออกจากมือของเอแฮ็บเข้าปักใส่ตัววาฬ มันแล่นปรี่ตัวปลิวไป
ขา้ งหนา้ ขณะเชอื กวง่ิ ไปตามรอ่ งอยา่ งรวดเรว็ และพนั กนั เอแฮบ็ กม้ ตวั คลาย
เชอื กออก เขาท�ำส�ำเรจ็ แต่เชือกน้นั ปลิวสะบัดกลบั มาพนั รอบคอเขา ดงั สาย
ธนขู องนกั ฆา่ ใบช้ าวตรุ กที ใี่ ชส้ ายธนรู ดั คอเหยอื่ ของตน กปั ตนั เฒา่ ถกู กระชาก
ออกจากเรอื ไปกอ่ นลกู เรอื จะรตู้ วั เสยี ดว้ ยซำ้� วนิ าทถี ดั มาหว่ งใหญป่ ลายเชอื ก
ปลวิ ออกจากถงั เปลา่ ฟาดใสฝ่ พี ายคนหนงึ่ รว่ งหลน่ ลงนำ้� จมหายไปใตท้ ะเลลกึ

เพียงช่ัวพริบตา ลูกเรือในเรือเอแฮ็บต่างยังคงยืนนิ่งราวถูกมนต์สะกด
ก่อนได้สติขึ้นอีกครั้ง “เรือใหญ่ล่ะ? พระเจ้า เรือใหญ่หายไปไหน?” ทันใด
น้ันทุกคนต่างอยู่ในอาการสิ้นหวัง สับสนมึนงง มองดูเงารางๆ ของเรือพีค
วอดค่อยๆ จมหายไปราวกับภาพลวงตาฟาตามอร์กาน่า เหลือเพียงยอด
เสากระโดงทย่ี งั คงโผลพ่ น้ นำ้� ขณะเหลา่ นกั พงุ่ ฉมวกยงั คงทำ� หนา้ ทท่ี ห่ี ลงใหล
อยา่ งซอื่ สตั ย์ ดง่ั พรหมลขิ ติ ชวี ติ พวกเขายงั คงยนื เฝา้ ยามอยบู่ นยอดเสาสงู ทง้ั
ทมี่ นั กำ� ลงั จมลงสนู่ ำ�้ ทะเล เวลานเ้ี รอื เลก็ ลอยลำ� โดดเดยี่ วลอ้ มรอบดว้ ยเหลา่

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 779

ลกู เรือ ไม้พาย และดา้ มหลาว ลอยนำ�้ หมุนวน บางสิ่งเคลื่อนไหว บางส่งิ ไม่
ไหวตงิ ทง้ั หมดหมนุ วนรอบแลว้ รอบเลา่ อยใู่ นกระแสนำ้� วน กระทงั่ เศษชน้ิ สว่ น
ไม้กระดานเรือพคี วอดจมหายลับไปจากสายตา

ทว่าก่อนคล่ืนลูกสุดท้ายจะหลั่งไหลท่วมมิดหัวเจ้าอินเดียนแดงที่อยู่บน
ยอดเสากระโดงหลัก เวลาน้ันยอดเสาโผล่พ้นน้�ำข้ึนมาให้เห็นเพียงไม่ก่ีนิ้ว
โดยมีธงผืนยาวปลิวไสว เหตุการณ์น่าขันเกิดข้ึนพร้อมกันกับขณะคล่ืนยักษ์
พลังทำ� ลายลา้ งเคลอ่ื นตวั เกอื บเขา้ มาใกล้ ในจงั หวะนนั้ ค้อนในมอื สีแดงลอย
โฉบไปทางดา้ นหลงั แลว้ ยกขนึ้ กลางอากาศในลกั ษณะกำ� ลงั ตอกตะปตู ดิ ธงบน
ยอดเสาอยา่ งเรว็ แตก่ ย็ งั ไมท่ นั กบั ยอดเสาทจี่ มนำ�้ เรว็ ยงิ่ กวา่ เหยย่ี วบนทอ้ งฟา้
รอ่ นลงมาจากบา้ นเกดิ ทพ่ี รา่ งพราวดว้ ยหมดู่ าว มนั บนิ ตามแผน่ รอดเชอื กบน
ยอดเสากระโดงหลกั ลงมาจกิ ยว่ั ยไุ ปทธ่ี ง คอยรบกวนแทชเทโกอยตู่ รงนนั้ เจา้
นกตวั นคี้ อยหาโอกาสกระพือปกี กางคน่ั กลางระหว่างคอ้ นกบั ไม้ สร้างความ
ร้สู ึกต่ืนเตน้ แผว่ หวิวไปพร้อมๆ กัน เจ้าคนปา่ ท่ีจมอยู่ใตน้ ้ำ� ฟาดค้อนของตน
ฝงั แน่นอยอู่ ย่างนน้ั ในชว่ งเฮอื กสดุ ทา้ ยของลมหายใจ เจ้านกแหง่ สวรรคก์ รดี
เสยี งรอ้ งของประมขุ ทตู สวรรคอ์ อกมา ขณะเสยี ดแหงนจะงอยปากทรงอำ� นาจ
ของมนั ขน้ึ ดา้ นบน จากนนั้ รา่ งของผเู้ ปน็ เชลยถกู หอ่ มดิ ดว้ ยธงของเอแฮบ็ กอ่ น
จมลงไปพรอ้ มเรอื เฉกเชน่ ซาตานจะไมจ่ มลงสอู่ เวจจี นกวา่ จะไดล้ ากสง่ิ มชี วี ติ
ของสวรรคต์ ามกนั ไป โดยใชม้ ันเป็นเคร่ืองน�ำทาง

ฝงู นกตวั เลก็ บนิ มาสง่ เสยี งกรดี รอ้ งอยเู่ หนอื หบุ เหวทยี่ งั คงกลนื กนิ ทกุ อยา่ ง
ลงไป เจา้ วาฬขาวหน้าตาบูดบงึ้ โต้คล่ืนซดั ด้านขา้ งหลมุ ชนั เวลานน้ั ทุกส่ิงทกุ
อยา่ งยอ่ ยยบั ลง คลน่ื ทะเลลกู ใหญเ่ คลอื่ นปกคลมุ รอ่ งรอยเฉกเชน่ การซดั สาด
เหมอื นเม่ือหา้ พันปที ีผ่ ่านมา

780 : โมบี้-ดกิ๊



บทส่งทา้ ย

“มขี า้ พเจ้าเพียงคนเดยี ว หนีรอดมาเรยี นท่าน”
โยบ

เรือ่ งราวสะเทือนใจไดจ้ บลงแล้ว เหตุใดเร่ืองนี้จงึ ถกู ถา่ ยทอดออกมาไดอ้ ย่าง
นน้ั หรอื ? นั่นกเ็ พราะมีคนหนง่ึ รอดชวี ติ จากเหตุการณเ์ รอื อบั ปางครงั้ นั้น

เป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตให้ภายหลังการหายตัวไปของหมอศาสนาบูชาไฟ
ทำ� ใหผ้ มมโี อกาสไดร้ บั หนา้ ทเี่ ปน็ ฝพี ายหวั เรอื ใหแ้ กเ่ อแฮบ็ เนอ่ื งจากตำ� แหนง่
นน้ั วา่ งไป และผมกเ็ ปน็ หนง่ึ ในสามคนเรอื ทถี่ กู โยนออกนอกเรอื สา่ ยโคลงเคลง
อยา่ งแรงในวนั สดุ ทา้ ย เปน็ คนทร่ี ว่ งหลน่ ลงมาดา้ นทา้ ยเรอื และลอยคออยขู่ า้ ง
เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมเห็นทุกเหตุการณ์เต็มตา กระท่ัง
เรือใหญ่จมน้�ำไป และเกิดกระแสน�้ำวนดึงดูดทุกสิ่งทุกอย่างจมตามลงไป
ผมพยายามย้ือตัวเองให้พ้นจากแรงดึงดูดของกระแสน้�ำวนจนหมดแรง และ
ค่อยๆ จมลงสู่บ่อครีมขาวข้น หมุนวนอยู่ในนั้นรอบแล้วรอบเล่า กระท่ังเข้า
สฟู่ องสดี ำ� คลา้ ยปมุ่ ตรงกลางวงรอบของกระแสนำ้� วนทห่ี มนุ วนชา้ ลงๆ คลา้ ย
ผมอยู่ในกงล้อท่ีกษัตริย์อิคไซออนถูกมัดไว้ทรมาน กระทั่งถึงนาทีวิกฤติของ
ชีวิต ฟองสีดำ� ปะทุขึ้นมาด้านบน ผมจึงได้รับการปลดปล่อยให้เป็นอิสระอัน
เนอื่ งมาจากทกั ษะอนั ชำ� นาญในการทะลงึ่ พรวดขน้ึ สผู่ วิ นำ�้ และโดยการอาศยั
เครอ่ื งทนุ่ แรงจากทนุ่ ลอยนำ�้ หบี ศพทถ่ี กู ดดู จากผนื นำ�้ ทะเลตกลงไปในกระแส
นำ้� วนมาลอยวนอยใู่ กลๆ้ ผมเกาะทนุ่ ลอยนำ�้ อาศยั แรงดนั ของมนั กลบั ขนึ้ ผวิ นำ้�
แล้วลอยตัวอยู่ในหีบศพน้ันเป็นเวลาหน่ึงวัน กับอีกหนึ่งคืนเต็ม ลอยตัวอยู่

782 : โมบี้-ดิก๊

ทา่ มกลางความโศกาอาดรู ในทะเลกว้าง ฝงู ฉลามที่ไมเ่ ป็นอันตรายร่อนผา่ น
ไปมาราวกบั ถกู ใสก่ ญุ แจไวท้ ป่ี ากของมนั ฝงู เหยยี่ วทะเลดรุ า้ ยบนิ ถลามาพรอ้ ม
กบั จะงอยปากท่ีใสป่ ลอกปิด วันทีส่ องของการลอยอย่ใู นทะเล เรอื เดินสมุทร
ลำ� หนงึ่ แล่นผา่ นมาใกล้ และกใ็ กลข้ ้ึนเร่ือยๆ กระทั่งมาพบผมและช่วยขึ้นไป
ไดใ้ นท่ีสดุ เรือลำ� น้คี อื เรือราเชลที่แลน่ คดเค้ียวออ้ มไปอ้อมมาเพื่อตามหาลูก
น้อยท่หี ายไป แตท่ ้ายที่สดุ กพ็ บเจอเพียงลกู กำ� พร้าของเรอื ล�ำอ่ืน

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 783

ประวัตผิ ู้เขียน

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ (1819-1891) เปน็ นกั เขยี นชาวอเมรกิ นั ทมี่ ชี อื่ เสยี ง ชอ่ื ขอ
งมารว์ ลิ ลเ์ ปน็ ทจ่ี ดจำ� มากทส่ี ดุ ในฐานะผสู้ รา้ งโมบดี้ ก๊ิ นยิ ายทไ่ี ดร้ บั การยกยอ่ ง
ให้เป็นนวนิยายอเมรกิ ันที่ประสบความสำ� เร็จสงู สุดในช่วงศตวรรษท่สี บิ เกา้

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ลเ์ กดิ ทเ่ี มอื งนวิ ยอรค์ ปคี .ศ. 1819 ในครอบครวั ทม่ี เี ลอื ด
ผสมทง้ั เชอื้ สายองั กฤษ และดทั ช์ ขณะเขายงั เปน็ เดก็ ครอบครวั มคี วามมนั่ คง
ท้งั ดา้ นสถานะทางการเงนิ และสังคม แต่พ่อผเู้ ติบโตมาในชาติตระกลู ที่ดีได้
รับความทุกข์ยากจากปัญหาทางการเงิน และถูกบังคับคดีให้ล้มละลายในปี
1830 เขาตายหลงั จากนนั้ ไม่นาน

เฮอร์แมนได้รับการศึกษาไม่เกินช่วงอายุสิบห้าปี หลังจากน้ันเขาต้อง
ท�ำงานหลายอย่าง เช่น เสมยี นธนาคาร พนกั งานขายในร้านขายหมวก และ
ผ้าขนสตั ว์ของพี่ชาย รับจ้างท�ำงานในไรน่ า และเปน็ ครู ก่อนร่วมเดนิ ทางกับ
เรอื เดนิ สมทุ รไปยงั ลเิ วอรพ์ ลู ในฐานะเดก็ รบั ใชบ้ นเรอื ในปี 1839 การเดนิ ทาง
ครง้ั นน้ั สรา้ งความเพอ้ ฝนั และความขมขนื่ ใหก้ บั เขาดงั ถกู ถา่ ยทอดออกมาใน
นิยายเรอื่ ง Redburn กระนัน้ การเดนิ ทางกย็ ังหล่อหลอมใหเ้ ขามีใจหลงรัก
ทะเล การเดนิ ทางไปกบั เรอื ลา่ วาฬนานสบิ แปดเดอื นเพอื่ มงุ่ หนา้ สทู่ ะเลใตใ้ น
ปี 1841 ท�ำใหม้ รี ายละเอยี ดขอ้ มูลมากพอนำ� มาเขียนโมบี้ด๊ิก

ในเดอื นกรกฎาคม ปี 1842 เขาลงเรอื ทเ่ี กาะมาร์เคซัส และพกั อยู่กับคน
ปา่ ทน่ี น่ั หนงึ่ เดอื น กอ่ นขนึ้ เรอื เดนิ ทางไปกบั เรอื พาณชิ ยช์ าวออสเตรเลยี แลว้
หนลี งจากเรอื อกี ครง้ั อนั เนอื่ งมาจากเกดิ เหตจุ ลาจลของเหลา่ ลกู เรอื ขนึ้ ตอ่ มา
เขาถูกจับขังคุกท่ีตาฮิติในข้อหาหนีสัญญาจ้างงาน เฮอร์แมนกลับอเมริกาใน
ปี 1844 ด้วยการเป็นลูกเรือท�ำงานท่ัวไปในเรือลาดตระเวนสหรัฐอเมริกา
ท่ีมีจุดหมายปลายทางมายังบอสตัน เขาเขียนหนังสือหลายเล่มในช่วงชีวิตที่
ได้รับความทุกข์ยากแสนสาหัสน้ี เช่น Typee และ White-Jacket และนั่น
ท�ำให้เขาประสบความส�ำเร็จมีชื่อเสียงเป็นท่ีรู้จักในกลุ่มผู้อ่าน เขาแต่งงาน

784 : โมบ้-ี ดกิ๊

ในปี 1847 แล้วพาภรรยาย้ายไปอยู่ท่ีไร่ในแมสซาชูเซ็ทในปี 1850 อยู่ท่ีนี่
เป็นเวลานานสิบสามปี ช่วงเวลาน้ีเขาได้รู้จักสนิทสนมกับแนแธเนียล ฮอว์ธ
อรน์ เพ่ือนบ้าน และเพื่อนนกั เขียนร่วมสมัยเดยี วกัน อีกท้ังยังเป็นบุคคลทไ่ี ด้
รับการจารึกชื่อในหนังสือโมบ้ีดิ๊กด้วย ช่ือเสียงของเมลวิลล์เร่ิมเสื่อมถอยลง
หลงั การตพี ิมพ์หนงั สอื โมบด้ี ิ๊กออกมา เนื่องจากประเด็นซับซ้อนของหนงั สอื
คนอา่ นไมค่ นุ้ เคยกบั สำ� นวนประดดิ ประดอย และคาดหวงั จะไดอ้ า่ นเรอ่ื งราว
การผจญภัยเชน่ เรือ่ งกอ่ นหน้าน้ี

นอกจากงานรวมเรอ่ื งส้ันตพี ิมพใ์ นปี 1856 และนิยายเรื่อง The Confi-
dence Man (1857) แลว้ เมลวลิ ลไ์ มเ่ ขยี นหนงั สอื อกี เลย กระทงั่ ไดม้ าเยอื น
โฮลี่แลนดใ์ นปี 1857 เขาไดร้ ับแรงบันดาลใจใหเ้ ขยี นบทกวีร่ายยาวเป็นเรือ่ ง
ราวเกย่ี วกบั การคน้ หาหนทางในการศรทั ธาตอ่ หลกั ศาสนา และบนั ทกึ การเดนิ
ทางของเขาพิมพ์ในชื่อ Journal up the Straits ต่อมาในปี 1860 เป็นชว่ ง
ที่ เมลวลิ ลร์ ม่ิ หมดพลังความคดิ สรา้ งสรรค์ เขาพยายามหาเล้ยี งชพี ด้วยการ
เป็นอาจารย์ในมหาวทิ ยาลยั เมลวลิ ลย์ า้ ยกลบั ไปเมอื งนวิ ยอร์คช่วงระหว่าง
สงครามกลางเมอื ง สามปหี ลงั จากนน้ั ในปี 1866 เขาไดร้ บั แตง่ ตงั้ ใหเ้ ปน็ รอง
ผตู้ รวจการในโรงภาษี และดำ� รงตำ� แหนง่ นนี้ านรว่ มสบิ เกา้ ปี ชว่ งเวลาหลายปนี ี้
ผา่ นไปโดยไมเ่ ปน็ ทร่ี จู้ กั เมลวลิ ลต์ ายในปี 1891 ทง้ิ ตน้ ฉบบั ทย่ี งั เขยี นไมเ่ สรจ็
ซงึ่ ถกู พบโดยบงั เอญิ ในชว่ งปี 1920 เมอื่ มกี ารหยบิ งานของเขามาตพี มิ พใ์ หม่
อกี ครง้ั ทำ� ใหผ้ ลงานทไี่ มเ่ ปน็ ทส่ี นใจมาอยา่ งยาวนานกลบั มามชี อ่ื เสยี งอกี ครง้ั

โมบ้ีดิก๊ หรอื เดอะเวล เขยี นขน้ึ ในช่วงกอ่ นฤดใู บไมผ้ ลปิ ี 1850 กระทั่ง
ถงึ ฤดูใบไม้รว่ ง เนอื้ หามที ัง้ ส่วนท่ีเปน็ ผจญภัย และแฝงคติเปรยี บเปรย เรือ่ ง
ราวของเอแฮ็บผู้หมกมุ่นอยู่กับการตามล่าวาฬ สัตว์ท่ีมีขนาดใหญ่โต และ
ดุร้ายในท้องทะเล ยังคงเป็นผลงานจินตนาการท่ียิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์
งานวรรณกรรม

หากผู้อ่านสนใจเร่ืองราวของเฮอร์แมน เมลวิลล์ ยังคงมหี นังสอื อกี หลาย
เล่มที่เขียนถึงเขาได้อย่างน่าสนใจซึ่งท่านสามารถติดตามหาอ่านได้ อาทิ

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 785

M. Bowen, The long Encounter: Self Experience in the Writings of
Herman Melville (1980); Watson Branch, Herman Melville: The Criti-
cal Heritage (1985); James Duban, Melville’s Later Fiction (1983);
E.H. Miller, Melville (1975); Lewis Mumford, Herman Melvill: A Study
of His Life (1963); Michael Paul Rogin, Subversive Genealogy: The
Politics and Art of Herman Melville (1983); John Seelye, Melville’s
Ironic Diagram (1970)

786 : โมบ-้ี ดก๊ิ





รายนามผูร้ ะดมทุน

อาทติ า รตั นคอน•ดนยั สนั หะกจิ •ญาณาธปิ เตชะวเิ ศษ•วรวฒั น์ อทุ ธโยธา•
ธนิตย์ จิตต์ก�ำแหง•วิชา รอดแดง•Thitipong Geenupong•นพ.ศุภฤกษ์
เจียรผัน•พัทธรัต พลสุวรรณา•รณฤทธ์ิ มณีพันธุ์•เดชา สุนทรารชุน•
นนั ทพร โพธารามกิ •กติ ตพิ ล สรคั คานนท•์ ปรญิ ญา สตั ยาประเสรฐิ •อานนท์
ทองเตม็ •อิศรา ประทีปสุขทน•สุภาภรณ์ ไชยภฏั •ปรญิ ญา คำ� ตา•ทกั ษศ์ ิล
ฉัตรแก้ว•ฬุรยิ า เบญจานุกร•เดชนะ พูลเจรญิ ศิลป์•สรรค์ ตนั ติจัตตานนท์
•อัญชลี สิงห์สิริวณิชกุล•มานพ นภาพึ่งไพศาล•นายกัมพล ลิขสิทธิพันธุ์
•วริษา ประเสริฐเมฆ•ทวิช บุญญะถิติ•อลงกต ยศรุ่งเรือง•ธนบรรฎ
อิสระด�ำรงกุล•มาโนช พรหมสิงห์•ศศิพรรณ ศุภประภาวณิชย์•จิระวุฒิ
กลับนวล•ทิวัตถ์ ตีระพงศ์ไพบูลย์•พิษณุ ศิลปชัย•ธนวัฒน์ พุ่มศุขโข•
Culprit Cat•ชลิดา ภูวเดชสิริวรดี•ธนาคาร จันทิมา•นายสิทธินนท์
สังฆะโร•เกียรติภูมิ จันเต•สุรชาติ รุ่งโรจน์ธนกุล•คันฉัตร รังษีกาญจน์
สอ่ ง•ธนาคาร สาระคำ� •ปารวี ม่ันเข็มทอง•กา้ วหนา้ สขุ สชุ ะโน•ถนดั วทิ ย์
โรจนพ์ จนรตั น•์ PHRA KUSALA•สริ กิ ร ศรคี นั ธร•บญุ เสรมิ หงสท์ พิ ยฉตั ร•
อคั รวิช เงินกร•พงษ์พันธุ์ พุทธา•สุภาวดี สรคั คานนท•์ จริ าภรณ์ วญิ ญรตั น์
•นายปิติภัทร อัจฉราวรรณ•วิทิต เจียรลลิต•นาวิน จันทร์ทอง•เทพฉัตร
สวัสดิวัตน์•วชิรา รุธิรกนก•จริญญา เปรมเปร่ืองเวส•อรรถพล ปะมะโข•
ชินรัตน์ สายอุ่นใจ•สุชัญญา ผดุงพันธ์•กานต์ปพนธ์ บุญพุฒ•รุ่งกานต์
อินทวงศ•์ วิศิษฏ์ ชวนพพิ ฒั นพ์ งศ•์ สมภพ แจม่ จนั ทร•์ ณฐั ธยาน์ ลิขติ เดชา-
โรจน์•ลิษา ห่วงมณี•อภินันท์ ธรรมวงศา•วสันต์ ล่ิวลมไพศาล•บุณฑริก

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 789

เจนวิถสี ขุ •ดลลดา ช่ืนจันทร•์ ปรัชญา คัมภริ านนท์•วรมน บ่งุ สุด•ศตวรรษ
อดุลยธรรม•กุลเชษฐ์ วิวัฒน์วรายศ•Worapoom Chueawanit•มนัสวี
จติ รหาญ•เกรยี งศกั ด์ิ ทาสทิ ธ•์ิ Termpol Wannarat•กรมลานนท์ ทบั แวว่ •
ทวิ าพร จอสูงเนิน•อัญชุลี วิสุนี•ภากร ขันติธรรมโชติ•ไอศรู ย์ รวมสวุ รรณ
•ศศิวิมล ย่าพรหม•ชิษณุ ภู่อยู่•โฆสิต นนท์ประสาท•ภญ.ปิยะฉัตร
ธรรมแก้ว•ธัญญานุช ตันติกุล•บุณยรัตน์ ดัดสอน•พีรวิชญ์ ช่วงโชติ•
ธนพัฒน์ วงษ์วิสิทธิ์•ไฟ คูสุวรรณ•ศราวุธ ปราชญากุล•พงษ์สันต์ิ
เอกปฐมศักดิ์•วรางคณา จันทรัฐ•ภูริปกรณ์ ภักดีรัตน์•นายเรวัต
ฤกษ์มงคลกุล•สุทธิพงศ์ สุขเกษมกุลชัย•ศิขรินทร์ บุญญประภา•มุญัดดิด
โมรา•ชัยพร อินทุวิศาลกุล•พิสมัย ศรีเนตร•วสันต์ ขันทะคีรี•ชัยวัฒน์
รุ่งศิริรัตนชัย•ทศพล ติปยานนท์•ภัทรพงศ์ ทิมจรัส•ศศิกาญ จิตรณรงค์•
พลรชั ฏ์ สทุ ธวิ ฒั นม์ งคล•วสธุ ร ปยิ ารมณ•์ ศรชั ญศ์ รณ์ ศรประสทิ ธ•ิ์ เอกพงษ์
สราญเศรษฐ์•Gan Srivitshupong•กรกฎ หลอดค�ำ•สิทธารัถ ไซกัล•
สทิ ธศิ กั ด์ิ ช�ำนาญณรงค•์ ฐติ ิมา โล่ธุวาชัย•นุชนาฎ ค�ำโมนะ•ปพน บญุ ยศ
•สุวัฒน์ ลิ้มสุวรรณ•รัตนาภรณ์ หล่อปิยานนท์•ริณ รัติยาภรณ์•
นายเจตนัตว์ ธนารักษ์โชค•ธีระพล จตุวิมล•ภัฐชญา ไตรวิทยาศิลป์
•นายสงวนศักดิ์ ธนาพรพูนพงษ์•ธีรพล พัฒนภักดี•ภัทราวดี คุ้มเมือง•
พฤษภ์ บุญมา•กรณรงค์ ภักดีพันธ์•เล็ก ปัทมา จันทร์เจริญสุข•ซารีฟา
มิตรมานะ•ธวัช งานรุ่งเรือง•อุทิศ เหมะมูล•ชอศักด์ิ ตังเดชะหิรัญ•
สภุ ตั ตรา มจั ฉา•เพญ็ ศริ ิ โพรบสท์ •อญั ชลี มณโี รจน•์ สมพร โถปญั ญา•วภิ าส
ศรีทอง•อภิชาติ จันทร์ทองค�ำ•สเุ ธียร โล้กลู ประกจิ •คุณวรี พล จงจิตสนั ต์
•สถาบัน พงศาวกุล•ณัฐพล ตันตินิติ•สุทธิพงศ์ วัชรศศิกุล•ณัฐพันธุ์
สคุ นธพันธ•์ุ ชนน ศิลปรัสม•ี หฤทยล์ ักษณ์ ทวกี สกิ รรม•อุนนดา กองมงคล
•อโณทัย เอมวัฒนา•นางสาวสุพรรษา กระเสียร•นพ.ศุภฤทธิ์ ศิลารัตน์•
วรลกั ษณ์ ศรีใย•กษดิ ศิ อนนั ทนาธร•ปกรณ์ ทัตโชตวิ งษ•์ ประภากร จ�ำนง
ประสาทพร•นายเมธา เถกิงนาม•ธีรชัย เกตุจันทร์•สราวุธ จันทะศรี

790 : โมบี-้ ด๊ิก

•วทญั ญู ทาจันทร์•สุจนิ ต์ ตระการรัตน์สันติ•วัจนก์ ร เสือด•ี พิพฒั น์ สว่าง
วงศ์อนันต์•ธีรภัทร์ รักหน้าที่•สรภัณฑ์ เลิศอุดมลักษณ์•สุดคนึง มลิทอง
•กฤชชัย ชัยรัตน์เมธี•Pianissimo Press•ศิวศิลป์ จุ้ยเจริญ•การุณรัตน์
ศรีลาชัย•ไอดา อรุณวงศ์•นายธีระศักดิ์ พลีบัตร•เกริกเกียรติ ต้ังตรงจิตร์
•ภัทราวุธ มาตยานุมัตย์•วรรณพร คิดดีจริง•อิศรา อุดมพาณิชย์•นภภร
จิวะรังสินี•พระมหาเทวา บุญทาทอง•สมศรี ภู่เลี้ยง•ช่อบุญ จิรานุภาพ
•คณาธิป จิตตวิสุทธิวงศ์•เยเนอเวียบ ศิริวรรณ ฟิเนท์•พีรวัส อนุอัน•
กฤษณา หิรัญชนะโชค•สราวุฒิ อนุรักษ์•มงคล ธนพลเกียรติ•ณฤดี
ยทุ ธศิลป•์ นภสั วรรณ จิรายกุ ลู •ข้าวโอต๊ จฑุ ามาศ ถมงั รกั ษส์ ัตว์•ณฐั ภทั รา
จ�ำรัสรัตนกร•อนุวัตน์ แสงอ่อน•อัจฉรา ลีละศิธร•จอมทัพ จอมค�ำ•
นายบรุ ินทร์ วารดี ี•ชนาธปิ ไชยเหลก็ •ศิรพิ รรณ เตชจินดาวงศ•์ ปยิ ะลกั ษณ์
นาคะโยธนิ •กอบกลุ บญุ ทว•ี ภทั รพล อนิ ทรหอม•วรศกั ด์ิ วรพพิ ฒั น•์ อานนั ท์
เอ้ือสุขตระกูล•แสงขวัญ ภูริพันธุ์ภิญโญ•ศักด์ิชัย, ญาณิศา, ณัฏฐ์นรี,
ณัฏฐกานต์ และณัฏฐ์กมล ประมาณพาณิชย์•กรวิก ลีลาวัฒน์•กุลวัฒน์
โลหะจรูญ•สเุ จอื จนั ท์ ทองครองทรพั ย•์ กติ ติ์ รุจนภาคย•์ สมชยั รัตนจินดา-
พนั ธ•์ุ ศภุ คั ชญา กลน่ิ อบุ ล•ธรี ภทั ร กระจา่ งวฒุ ชิ ยั •การณกิ ยม้ิ พฒั น•์ สภุ าพ
ดวงสา่ น•ศริ วิ ฒุ ิ บญุ ชนื่ •กมลพนั ธ์ ภาคณิ •ปารนิ ทร์ สวุ ทิ ยาวฒั น•์ kittipob
kantardong•จิราภรณ์ ศรีแจ่ม•ปริยากร เหรียญสง่าวงศ์•กฤษฎา
ผ่องแผ้ว•Jarinthon Ponlertnapalai•อภิรดี ดิศแพทย์•ยิ่งลักษณ์
ไกรฤกษ•์ กฤษดา พลู วนั •อลนี เฉลมิ ชยั กจิ •ณฐั หทยั นำ� ศริ วิ วิ ฒั น•์ ปฏกิ าล
ภาคกาย•นายสรนาถ รัตนโรจน์มงคล•พงษ์ประสิทธ์ิ พงษ์พิจิตร•ไพลิน
กรมแสง•ส�ำนักพิมพ์ ฟ้าเดียวกัน ธนาพล อ๋ิวสกุล•นายพรศักด์ิ อักษรน�ำ
•วิษณุ เอ้ือชูเกียรติ•อนุชตรา นลินนพคุณ•นันทรัตน์ วุฒิการโกศล•
สยามรัฐ ชินสร้อย•ภาสกร เทศะวิบุล•อุมาพร เทพประดิษฐ์•ศรายุทธ
ไขรัศมี•อภิวุฒิ คงคาพิทักษ์กุล•นาวิน กิ่งแก้ว•คุณรุ่งนภา ขจรวัฒนา,
คุณวรวุฒิ อมรทวีพร•ดาวุธ ศาสนพิทักษ์•สมโภช อินทะนะ•อภันตรี

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 791

วงษ์รกั ษา•จุฑาภรณ์ ทองรวย•ธีรภัทร์ รตั นกาญจน•์ ธรรมรัตน์ แกว้ มณ•ี
ชัยรัตน์ ววิ ัฒน์วรพันธ•์ กนกวรรณ เป่ียมสวุ รรณศิริ•วรพล ปรชี าเกรยี งไกร
•วีระยศ ส�ำราญสุขทิวาเวทย์•ปริญญา นิ่มนวล•จักเรศ อิฐรัตน์•กฤษฎา
ศภุ วรรธนะกลุ •คณุ ากร เกอื้ ดว้ ง•ปยิ ะพร บญุ ปลอด•Panot Chaimongkol
•นาย พรพล ขันธุปัตน์•เพ็ญพิชญา สายสมัยโชตน์•รพีพัฒน์ อิงคสิทธ์ิ•
ประเทืองพร วิรัชโภคี•ภูกระดึง อ้ึงเจริญสุกานต์•ศักด์ิดินันท์ กันโท•
จติ รท์ ศั น์ ฝกั เจรญิ ผล•นนั ธวรรณ์ ชาญประเสรฐิ •พทั ธธ์ รี า เขยี วไสว•กฤตกิ า
วัฒนาเจริญศิลป์•วิสิฐ จันมา•กษิดิศ โตสงวน•ภัคพงษ์ เลาหเพ็ญแสง
•พิไลพรรณ ผาลีพัฒน์•อติภพ ภัทรเดชไพศาล•นางสาววลัยภรณ์
ใจโต•นางสายบัว ใจโต•สุริยกานต์ พรมมงคล•ชัชนัย เจริญสุข•จิรนันท์
หาญธ�ำรงวิทย์•มานิตา เจริญปรุ•พัฒน์ธวัช พละศักด์ิ•เอก เปียงแก้ว•
พุฒิพงษ์ มุสิกเจริญ•ศิริโฉม โภชฌงค์•อัญชา แดงทองดี•ย่ิงลักษณ์
ไกรฤกษ์•ณพวรี ์ ประจวบจนิ ดา•พทิ ักษพ์ งศ์ จิตสทุ ธ•ิ นายณฐั วุฒิ นิมติ ชัย
โกศล•พาทิศ จงหมายกลาง•นาย ธงชัย ไชยจันลา•สัณห์ชัย และโชติรส
เศรณ•ี ประภาส นลิ โกศล•ณฐั ฐก์ านต์ ศภุ มงคลทวสี ขุ •สริ นิ ภรณ์ แสนสมบตั ิ
•วิไล ตระกูลสิน•ณิชา คงส�ำราญ•กรกนก อ�ำนาจวรรณพันธ์•อชิรญา
มิตรชัย•ณัฐฐิญา เชี่ยวพานิชย์•นายฉัตรชัย แตงเทศ•บุญชัย แซ่เงี้ยว•
เกศรา เมทา•ภาวัต ไชยราช•ชนิสรา ฤกษ์ยาม•พฤกษา สุวรรณศรี•
จิราวัฒน์ เหลาสุภาพ•สุรชาติ ไวย่ิง•ปาลีรัฐ เหลืองชูฤทธ์ิ•ก�ำแหง
พัฒนอริยางกูล•ภัทรพล เปี้ยวน่ิม•สรรชัย โรจนธรรมเจริญ•ปรัตถกร
ศรีอินทยุทธ•น�้ำฝน โคตะนันท์•จรัญ หอมเทียนทอง•วรท ไชยคุณา•
ลลิตา หาญวงษ์•เกตุเกล้า คงภักดีพงษ์•จิณดิษฐ์ ละออปักษิณ•พนธกร
โรจนวทิ ย•์ วริ ยิ า พพิ ฒั นส์ กลุ โรจน•์ สรญั ญา เลาหวงศเ์ พยี รพฒุ •ิ พงศพ์ สิ ทุ ธิ์
เอกธนติ พงศ•์ นพพล ไทยเครอื วลั ย•์ มายา อบรมชอบ•ธรรมนติ ย์ จน่ั สกลุ •
พไลวรรณ ศรีศฤงคาร•ชานนท์ ญาณากร•กานต์ ทัศนภักดิ์•ธนเหม
วิจิตร•Wattanasak Chirathivat•กฤตนันท์ ดุษฎีเมธานนท์•ทักษ์ดนัย

792 : โมบ้-ี ดก๊ิ

อริยะวรรณ•อติกานต์ ทองศรีทอง•พินิจ สุคนธมาน•สิรสิทธิ์ ภู่ตระกูล
•ฉัตรมงคล ฉ่�ำมาก•ประกาศิต ภัทรธีรานนท์•ประวีณ กาญจนไพศาล•
ณฐั วฒุ ิ ลออวรากุล•นิธิ เสาหงษ•์ วีระ รักบา้ นเกิด•ธนสิทธิ์ ด�ำเกิงขจรวงศ์
•ธีรศักด์ิ ขอพุทธพรชัย•จิระวัฒน์ อาพัทธ์สกุล•เอกลักษณ์ สงแทน•
นายนัธทวัฒน์ ชาคริตนิรันดร์•จารุ ลิ่มศิลา•ปฐมพงศ์ กวางทอง•อัญชนา
นนทพ์ ิทยา•กิตตศิ กั ดิ์ รจุ ิรานุพงศ์•จตภุ มู ิ นาคบรุ นิ ทร•์ สุณสิ า เจริญนา•
รสลินน์ ทวีกิตติกุล•ระมิงค์พร ทองค�ำฟู•ณัฐวัฒน์ อรรถสวัสด์ิ•ทิพย์วัลย์
คงประพันธ์•ภานุพงศ์ สิทธิสาร•ปิยพร เฟื่องฟู•นิธิ นิธิวีรกุล•ศุภณัฏฐ์
บญุ เยย่ี มเยยี น•สุรญาณ โปบ้ ุญส่ง•ธงชัย กะรนรกั ษ•์ ธวชั ชยั พัฒนาภรณ•์
รณฤทธ์ิ ศรพี นั ธ•์ุ วณฎั ฐ์ ศรวี ชิ ยั •สรชั สนิ ธปุ ระมา•กวี อมรพฒั นา•สริ ริ ตั น์
บัวหิรัญ•จิตติ หนูสุข•วีระพงษ์ เจตน์พิพัฒนพงษ์•วิมุต ปัญจวรญาณ•
กังวาล ปุริมาณเสวี•สุรวุฒิ ตุงคะรักษ์•เอกกมล เอมระดี •พัชรพล
แก้วพุกผา•จุฬนี ศิริขันธ์•Harmish Muszid•ศิระ กิจนิธิกุล•ศิวัสว์
ตรีนวรัตน์•ชิษณ์ชญา ต้ังพรพิพัฒน์•โรจฤทธิ์ สว่างแจ้ง•นายกฤชกร
กอกเผือก•สถาปนา เชิงจอหอ•นายศิวัช อ่วมประดิษฐ์•ธีระพล ศรีอินทร์
•ชวณฐั สวุ รรณ, คนชั อยุ ยามาฐติ ,ิ กรดา ศรที องเกิด•วชิ าญ ชาวตระการ•
จิตรภาณุ ชัยรัตนกุล•ชญานุช ทองใบ•ธนพล ฟักสุมณฑา•ธีรภัทร
อ๊ึงศรีวงศ์•ปัณณพร เนตรอ�ำพันธ์•พัชร เกิดศิริ•อนุรักษ์ รอดมี•ปาริชาติ
สุทธิประสิทธ์ิ•นิศากร แก่นมีผล•นันทนุช อุดมละมุล•อิศรา อยู่หว่าง•
ฌานนิ ี ชทู รพั ย์•พรเทพ เบญจศริ ิมงคล•นายโชตพิ งษ์ บุญฤทธ•ิ์ นายคมั ภรี ์
อปั สรภาสกร•เอลยี าห์ ปน่ิ ปกั •wishriwint thongkruer•นกยงู นยิ มสมาน•
สังคม จิรชูสกุล•ปริญญา ตระการศิริวานิช•อภิวัฒก์ สุขภิมนตรี•วยากร
พึ่งเงิน•สุรชัย ตรงงาม•สุรวิทย์ หวังดี•ธีรภัทร สุจารีย์•ธัชชัย
เจริญศิลาวาทย์•วรรษชล ศิริจันทนันท์ ณธัชกร ธนภูบดี•สุทัศน์
สุริยเรืองเวท•วิมล เขตตะ•ขจรศักดิ์ เฉลิมดิษฐ•พุทภรณ์ รุจิระกุล•
สรารัตน์ บัวลอย•พิชเญนทร์ โพธิคุณ•พระปลัดธนพล ธนพโล เรือนมา•

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 793

อรอนงค์ อรุณเอก•ณัฐวัฒน์ หอมจิตต์•กรวินท์ โชคเปี่ยมลาภ•เฉลิมชาติ
ศรีจันทร์หล้า•เข็มเงิน ต้นสกุลรุ่งเรือง•เยาวลักษณ์ ศรณ์เศรษฐกุล•
จิระอุบล สุภาวรรณ•นายคมสันต์ ไชยนาท•ฉัตรชัย สิทธิกรโอฬารกุล
•เอกฤทธ์ิ ไพรรุ่งเรือง•คัทลียา เผ่าศรีเจริญ•พิมพ์สุดา วรพงศ์พิเชษฐ•
ภัทร์ อยทู่ มิ •ศราวุธ แซ่ฉั่ว•อรณุ จติ รถเวช•นายทรงธรรม ตระกลู สวา่ งภพ
•พรหมพจน์ พัวพันประสงค์•Latthapan Saenapatumpan•จิรัชฌา
จงอดุ มเลศิ •อรพนิ ท์ ปชู นยี างกรู •วาสนา กติ ตกิ ลุ •ปวณี า วสิ ทุ ธโิ ก•พฒั นา
กายาไชย•มานิกา สทิ ธชิ ยั •ฐติ พฒั น์ ธีระพัฒนา•รัฐ เรืองอรา่ ม•ณฐั วฒั น์
ชยั วฒั นรัตน•์ เอกลักษณ์ มาลีทิพย์วรรณ•ววิ ัฒน์ กฤษณาเวศน•์ Duangjai
Samakrathkit•อิศรา ชุติมาวงศ์•ฐิติกร เลิศศิริรังสรรค์•รณสิทธิ ภุมมา•
ไกรสิทธิ์ ลิหงวน•นายศศิวัฒน์ ติตะปัญ•วิชชานันท์ สุวรรณสิงห์•ก�ำพล
จนั ทรพ์ งษ•์ ยลพลอย อทิ ธพิ นั ธก์ุ ลุ •จสั มนิ มะมงิ •จริ พงษ์ หลอ่ ตระกลู ชยั •
บุญเก้ือ หงส์ประภศั ร•ชวี ิน สนั ธิ•นายรวศิ สวุ รรณแสง•พสุ อินทรมานวงศ์
•ต่อสกุล ถิระพัฒน์•ทศพล บุญสินสุข•กชกานต์ คุ้มไพโรจน์•พรเพ็ญ
ภูติพนั ธ์ทรพั ย•์ ระพีเดช กลุ บุศย•์ วิวัฒน์ รุ่งแสนสขุ สกลุ •เกริก ประชากลุ •
สมพร หน่ายโย•เสน่ห์ กุมมารสิทธิ์•บรรจง ปิสัญธนะกูล•นายกานน
นุชดอนไผ•่ ฐาปนา ตรีนติ ย•์ ฐติ พิ งศ์ ศริ ิรตั นอ์ ัสดร•ปภาดา อนรุ ักษว์ นั ด•ี
ยศศิริ เภสัตเวช•อุษณีย์ ลักษณาปัญญากุล•มนตรี ทองอ่อน•วิวัฒน์
เลิศวิวัฒน์วงศา•สุดารัตน์ คุวโรดม•สุรินทร์ ทรัพย์ศิริ•นายแสนภูมิ
ภู่ทอง•ณัฏฐพงศ์ ฮวกนิล•วรรณา เอื้อศิริพันธ์•Champhippie88•อชิร
รวีวงศ์•มูฮ�ำมัดลุกมัน สุระป้อม•ศุภณัฐ บุญสด•ภูวฤทธิ์ พรมนิ่ม•สกล
ปัญจปรีชา•ณฐั ยิ า ธรรมราษฎร•์ อธิเจต มงคลโสฬศ•สุจิตรา สนั ธนาภรณ์
•ฉัตรชัย โพธิ์รักษา•อธิตภรณ์ บัวแก้ว•พิรุณ ชื่นกระโทก•ศราวุฒิ
พรมมะลิ•นับวงศ์ ชว่ ยชวู งศ•์ ทฆิ ัมพร ฟ้งุ ทศธรรม•อมรศกั ดิ์ ศรสี ขุ กลาง•
วรมน ศิรินพกุล•นันทนีย์ มนะสิการ•พิมพ์พิฐศุภา เพชรกุล•วรางคณา
มลเิ ถา•ภาณุ ตรยั เวช•ธรี วฒั น์ ทศั นภริ มย•์ ดลภาค สวุ รรณปญั ญา•ทวศี กั ด์ิ

794 : โมบ-ี้ ดิ๊ก

อภิรกั ษเ์ สนา•ภานกุ ร จริ ะอรณุ •ทกั ษ์ ไทยทะเล•บุรินทร์ ปุรินทราภบิ าล•
ครสิ ฟูจิตนริ นั ดร•์ ภมรี สรุ เกยี รติ•พชั รา แสงบรสิ ทุ ธ•์ิ รจุ ริ า พทั ลงุ •อามนี
อุเซ็ง•วนาวรรณ ชื้นสุวรรณ•เชิดพงษ์ บุญมา•จรีย์พร วิศรี•พวงเพชร
ศรรี าม•วรพงษ์ เรืองกิจวิทยา•ปฐมพร บุญโลง่ •ปิยฤทธิ์ ปญั จธรรมวิทย์•
กอบกุล กฤษอัมร์•ศุภชาญ ภควิโรจน์กุล•สัมพันธ์ ลิมปิติ•กิตติมน
วรรณา•ชินวัชร์ แซ่โก•อุรัชยา อภิราชจิตร•วรรณา ขันตยาวุธ•ภัทรธิดา
มหาพรหม•นายวรรธนิธ สุวรรณรัตน์•พาขวัญ กาญจนาคม•สมพล
ทรัพย์มีชูสกุล•จิรายุ แซ่เตีย•ภาณุพงศ์ เชยช่ืน•อทิจ เวฬุนิตยานุกูล•
ชรินทร์ อาภาประสิทธ์ิ•ทศพล ศรีนุช•นครินทร์ วนกิจไพบูลย์•พัชรี
ศรยี าภยั •สทิ ธพิ งศ์ อม่ิ เจรญิ •ณฐั นนั ท์ สรอ้ ยทรพั ย•์ พฒั นพงศ์ สนุ ทรกำ� จร
พานิช•ภาณุวัฒน์ อู้สกุลวัฒนา•สุชญา จิตสุภานันท์•อัครา สาเร๊ะแล๊ะ•
ศุภชัย จิวะพันธุ์ชัย•ทรรศนรรจ์ ยุวดี•สุพจน์ สุระเดช•ศรายุทธ กุลราช•
ธนภัทร สุขทวี•PRIEW PHOLASA•ศิวา จันทรักษา•นายน�ำโชค
เมธีวรรณกิจ•Rattana Suailuek•ฉัตรชัย หงส์ศิริกุล•ปฐวี โชติอนันต์•
สิทธวิ ัฒน์ เรืองพงศธร•วรวฒุ ิ กอกำ� เนดิ ทอง•วภิ าวี ใหม่สุวรรณ•แทนพงศ์
ตันติโรจน์รัตน์•Panattha Saekhio•ธีระรัตน์ จูเจริญ•รณภพ เตชะวงศ์•
ปณุ ยวจั น์ กำ� จดั ภยั •ธเนศน์ นนุ่ มนั •กติ ตพิ งศ์ ทองเกดิ •นรรณ วงศพ์ วั พนั ธ์ุ
•อนันต์ แซ่แทว•นายกิติวัจน์ หมายทวี•ธิติ เจริญยศ•ฉัตรชัย วัฒนไชย
ประทปี •พระญาณพล ไพรอมรรตั น•์ สภุ กจิ รตั นสวุ รรณ•ฉตั รชยั ฉตั รภญิ ญา
คปุ ต•์ พรพยงค์ ดรุ งคเวโรจน์•สุประวณี ์ นิลประเสริฐ•ชณฎั เจริญพานชิ •
วกิ รานต์ ปอแกว้ •สมยศ แสงสวา่ ง•ทองกร โภคธรรม•เจษฎ์ เลศิ เจยี มรตั น•์
วิบูลย์ ภัสสรศิริกุล•ณัฐชนน มหาอิทธิดล•จันตพล จันทรา•จินตนา
แหนไธสง•จุฑามาศ ธรรมจติ ร์•รตพิ ร ทิพยะวัฒน์•คณนิ อดุ มสุขประเสรฐิ
•สาวรส บา้ นพวน•วรนาถ ประทมุ มณ•ี จะเดจ็ เชาวนว์ ไิ ล•นางสาวบรมิ าส
ศรขี จร•วนสั นนั ท์ ศรไี พศาล•พสิ ติ ศรปี ราสาททอง•ชนะกาล ตณิ สลู านนท์
•บำ� รุง พันธุส์ ดี า•วรวฒุ ิ ธรรมภิบาล•ดาราณี ทองศริ •ิ เกตสิ ักก์ ตนั ตเิ ตมิท

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 795

•สมิชฌน์ สมันเลาะ•กว่าช่ืน บางคมบาง•นางสาวยลชนก โยธีจรัสศรี•
อานนท์ สาธรวิริยะพงศ์•ปิตุภูมิ นิตยานันทะ•ไพรัชณ์ ตั้งจารุพงศ์สกุล•
นชุ นภางค์ สนิ ลอื นาม•ปณธิ าน ใจกลา้ •ประภาธร ชอบศลิ ป•์ คณุ จารลุ กั ษณ์
ลีลานุเกษมพงศ์•ปารย์ ละอองมณี•นันท์นรี พานิชกุล•สุปรีดี จันทะดี•
เศกสรร ตะนุรานนท์•ภัทร ปราชญ์วิทยาการ•ภัทรานิษฐ์ แก้วมหานิล•
กวีศักดิ์ สาสุธรรม•มธุริน จุฬพุฒอพงษ์•อิสริยะ ไพรีพ่ายฤทธิ์•อรรคพล
คชาอนันต์•ณขวัญ ศรีอรุโณทัย•สุภัชชา เต็มดี•ณัฐยา บุญภักดี•วีรยุทธ
สุขสว่าง•วุฒิ วิโนทัย•ปกภัส ชมภูทิพย์•อาทิตย์พล ปกรณ์ธาดา•
nuth arwakunpanich•ศรุต รัตนวิจิตร•ณัฐพงศ์ ฉ่�ำมาลัย•กรชลี
ชื่นกิตติพล•นายภคพล น้อยไพโรจน์•อนันต์ ติ๊บกันเงิน•มนัชญา
วัณโณ•สุทธิดา มนทิรารักษ์•ปิยะวุฒิ กิจบ�ำรุง•ผศ.ธนภณ สมหวัง•
กัณฑ์ชนก เฉลยถ้อย•สุณัฐชัย จินดารัตน์•นิรัตศัย สุขประเสริฐ•ธนารักษ์
มหาชัยพงศ์กุล•ทองฉัตร วจะรักษ์เลิศ•ไพลินภรณ์ จันทร์ต๊ะฝั้น•อาทิตย์
ชูสกุลธนะชัย•สิริลักษณ์ สัจจาพันธ์•เวชาพัฒน์ ฟูวัฒนะสุวรรณ•ปณิธาน
สบื นกุ ารณ•์ รพพี รรณ อยทู่ อง•สพุ เิ ศษ ศศวิ มิ ล •วรงค์ หลไู พบลู ย•์ ขนษิ ฐา
บุญสนอง•ทัดภูมิ ภู่ไพโรจน์•เจษฎ์ จ�ำรูญโรจน์​•ดวงกมล ตังตระกูล•
สัฟวัน แปเราะ•ธิษณา กูลโฆษะ•จิราภรณ์ มุสิกรักษ์•วิวัฒน์ ใจเที่ยง•
ณิชกุล วิกรัยแจ่มเลิศ•อรวรรณ ตรีบุรุษ•กิติวัฒน์ ตันทะนันท์•ดนัย
จิรศานต์ชัย•กมล แซ่ลู่•น.ส.กนกพร วิทยาสกุลชัย•ณัฐกฤตา ชมช่ืน•
ปาจรยี ์ กลิน่ ช•ู สิทธิวุฒิ ยอดพยุง•สัญญา สายะสถติ ย์•ธีรธร แพง่ ประสทิ ธิ์
•เพชรบุรี รุจางกูร•อภิญญา ร่มบัวแก้ว•นายวิชิต ธันธรา•ภัทรพร
บญุ น�ำอุดม•ร้ดี เดอร่ี

796 : โมบ้ี-ดิ๊ก





โมบ้ี-ด๊คิ
ผเู้ ขียน เฮอรแ์ มน เมลวิลล์
ผู้แปล ขวัญดวง แซเ่ ตยี
บรรณาธกิ าร มนตรี ภมู่ ี
แปลจาก Moby-Dick ของ Herman Melville

จดั พมิ พเ์ พอ่ื เป็นการขอบคุณผู้ระดมทนุ สนบั สนนุ การแปล มกราคม 2557
จ�ำนวนพิมพ์ 850 เล่ม

หัวหนา้ โครงการ กติ ตพิ ล สรัคคานนท์
ฝ่ายประสานงาน วรงค์ หลูไพบูลย์
ประชาสัมพันธ์ Redery.co
พิสูจน์อักษร ภาณุพงศ์ เชยชน่ื
ออกแบบรูปเล่ม กุลวัฒน์ กาญจนสนุ ทรี
ฝ่ายศลิ ป์ พลอยรุ้ง สุวรรณดี

แบบอกั ษร TF Chiangsaen ขนาด 11/12/14 Point โดย โครงการพัฒนาแบบตวั พิมพไ์ ทย
Sukhumvit Set 11/12/18/24 Point โดย คดั สรร ดีมาก

โครงการวรรณกรรมไม่จ�ำกดั
เลขท่ี 119/58 ถนนสุขมุ วิท คลองตัน คลองเตย กรงุ เทพฯ 10110
อีเมล info@ unlimitedliterature.org เว็บไซต์ www.unlimitedliterature.org
facebook/unlimitedliterature