บทท่ี 124
ปรากฏการณ์เข็มทิศ
เช้าวันรุ่งข้ึน น�้ำทะเลยังไม่ลดลง คลื่นลูกใหญ่ยังคงก่อตัวหนาสะสมพลังซัด
ลากยาว และดน้ิ รนอยใู่ นรอยทางนำ�้ ของเรอื พคี วอดทไ่ี หลรนิ โครกคราก ผลกั
ให้เรือแล่นออกไปข้างหน้าราวกับกางฝ่ามือยักษ์ออก สายลมแรงไม่เรรวน
กระหนำ่� พดั อยา่ งดาษดนื่ ทอ้ งฟา้ และอากาศดเู หมอื นเปน็ ใจใหใ้ บเรอื โปง่ รบั
ลม โลกทงั้ ใบฟูฟอ่ งอยเู่ บ้อื งหนา้ สายลม ภายใตแ้ สงขมุกขมวั ของเช้าวนั ใหม่
ดวงอาทิตย์ยังคงเร้นกายทว่าเปล่งรัศมีออกมาเป็นรังสีเจิดจ้าดังแสงแวววาว
ของคมดาบปลายปืนที่เล็ดรอดออกมาจากก�ำบัง ประกายระยิบระยับราว
มงกฎุ ประดบั ขององคร์ าชนั ยแ์ ละราชนิ แี หง่ บาบโิ ลเนยี ทค่ี รอบครองทกุ สรรพ
ส่ิง ทอ้ งทะเลเวลาน้เี ปรียบดงั ทองเหลวในเบา้ หลอมกระเฉาะแสง และความ
รอ้ นพุ่งออกมา
เอแฮ็บแยกตัวออกมายืนล�ำพัง เคลิบเคล้ิมเน่ินนานไปกับบรรยากาศ
เงียบสงบดังต้องมนต์สะกด คราใดเรือโยนตัวไปเบื้องหน้าด่ิงเอาเครื่องเสา
ลงต่�ำ เขาจะหันไปมองล�ำแสงของดวงอาทิตย์สาดส่องไปข้างหน้า คราใด
ท้ายเรือหย่อนลึกตามระดับน�้ำลด เขาจะหันไปทางด้านท้าย มองไปยังด้าน
หลงั ของดวงอาทิตย์ รังสสี ีเหลืองนวลน้สี อดรับอาการตืน่ ตัวอยา่ งไม่แชเชือน
ของเขาเป็นอยา่ งดี
“ฮ่า ฮ่า เรือฉัน! เวลาน้ีเจ้าอาจถูกใช้เป็นราชรถแห่งดวงอาทิตย์บนท้อง
ทะเล โฮ โฮ! พลเมอื งทกุ เชอื้ ชาตทิ อ่ี ยเู่ บอื้ งหนา้ หวั เรอื นี้ ฉนั จะนำ� ดวงอาทติ ย์
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 701
มาสเู่ จา้ ! เทยี มคลืน่ ทะเลลกู ใหญ่พวกน้นั ไว้ ฮัลโล! ใหม้ นั ลากราชรถนไี้ ป ฉัน
จะขบั เคลื่อนทะเล!”
ทว่าฉับพลันนั้นบังเหียนถูกกระตุกดึงด้วยความคิดบางอย่างท่ีสวนทาง
เขารีบเดินตรงไปยังหางเสือเรือร้องถามเสียงแหบแห้งว่าเรือก�ำลังมุ่งหน้าไป
ทางใด
“อยู่ระหว่างทิศตะวันออกกบั ทศิ ตะวนั ออกเฉียงใตค้ รับ” นายคัดท้ายเรือ
ลนลานรบี ตอบไป
“ไอ้โกหก!” เขาก�ำหมัดแน่นทุบไปที่นายคัดท้าย “มุ่งไปทางตะวันออกใน
ชว่ั โมงนที้ เ่ี ปน็ เวลาเช้า ดวงอาทติ ยจ์ ะอยทู่ ้ายเรอื อยา่ งน้นั เหรอ?”
ทุกคนต่างรู้สึกมึนงงกับปรากฏการณ์ท่ีเอแฮ็บเพิ่งสังเกตเห็นในส่ิงท่ีคน
อืน่ ๆ มองไม่เห็น แต่ก็คิดไดว้ า่ นา่ จะมสี าเหตุมาจากแสงอันเจดิ จา้ นน้ั
เอแฮบ็ ชะโงกหนา้ จนเกอื บชดิ กลอ่ งใสเ่ ขม็ ทศิ จบั ตามองไปยงั เขม็ ทศิ ดา้ น
ใน สองแขนท่ยี กขน้ึ สงู ของเขาค่อยๆ ตกลง ชว่ งเวลาน้ันคลับคล้ายคลบั คลา
ว่าเขาจะตวั เซไปเลก็ น้อย ขณะสตารบ์ คั ยนื ดอู ยู่ดา้ นหลัง ดสู ิ! เขม็ ทิศท้ังสอง
อันล้วนชี้ไปทางทิศตะวันออก แต่เรือพีควอดก�ำลังมุ่งหน้าไปทางทิศตะวัน
ตกแนไ่ มผ่ ดิ เพ้ียน
ทวา่ กอ่ นสญั ญาณบอกเหตรุ นุ แรงจะโดดออกมาเพน่ พา่ นทา่ มกลางเหลา่
ลกู เรือ ชายชราเปลง่ เสยี งเคน้ หัวเราะออกมา แล้วพูดขน้ึ ว่า “ฉนั รแู้ ลว้ ! เร่ือง
อย่างนี้เคยเกิดข้ึนมาก่อน คุณสตาร์บัค...ฟ้าคะนองเม่ือคืนน่าจะเป็นเหตุให้
เขม็ ทศิ ของเราหมนุ รวนแน่ นายเคยไดย้ นิ เรอ่ื งทำ� นองนมี้ ากอ่ นมยั้ ฉนั เคยนะ”
“เคยได้ยินครับ แต่เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดข้ึนกับผมเลย” ต้นเรือใบหน้า
ซีดเซยี วพูดอยา่ งหมดหวงั
จำ� เปน็ ตอ้ งกลา่ วไวต้ รงนวี้ า่ อบุ ตั เิ หตทุ ำ� นองนเ้ี กดิ ขนึ้ ไดม้ ากกวา่ หนง่ึ ครง้ั
กับเรือท่ีแล่นอยู่ท่ามกลางพายุลมแรง พลังงานแม่เหล็กท่ีอยู่ในเข็มทิศของ
ชาวเลเปน็ ทร่ี กู้ นั ทวั่ วา่ เปน็ สง่ิ หนง่ึ ทมี่ คี วามเกย่ี วขอ้ งอยา่ งสำ� คญั กบั กระแสไฟ
ท่ีเห็นในท้องฟ้า ดังน้ันจึงไม่ใช่เร่ืองน่าแปลกอะไรหากเกิดเหตุการณ์ท�ำนอง
702 : โมบี้-ดกิ๊
นี้ข้ึน ในกรณีท่ีมีสายฟ้าฟาดลงมาบนเรือจนสร้างความเสียหายให้กับเครื่อง
เสา และเครื่องเชือกระโยง บางครัง้ จะส่งผลกระทบตอ่ เขม็ ทศิ ใหไ้ ด้รับความ
เสยี หายรา้ ยแรงตามไปดว้ ย คุณสมบัติแมเ่ หลก็ ของมันจะถกู ทำ� ลายจนท�ำให้
เหลก็ ทมี่ แี รงดงึ ดดู กอ่ นหนา้ นกี้ ลายเปน็ ของทมี่ ปี ระโยชนใ์ ชง้ านไมม่ ากไปกวา่
ไปเขม็ เยบ็ ผา้ ของภรรยาเกา่ ทวา่ สำ� หรบั เขม็ ทศิ แลว้ คณุ สมบตั เิ ดมิ ทถ่ี กู ทำ� ลาย
หรอื สญู เสยี ไปจะไมม่ ที างฟน้ื กลบั คนื ไดอ้ กี ครง้ั หากเขม็ ทศิ ในกลอ่ งไดร้ บั แรง
กระเทอื น ความหายนะแบบเดยี วกันน้นั อาจเกดิ ข้ึนกบั อุปกรณท์ กุ ชิน้ บนเรอื
ไดด้ ้วยเช่นกนั ไมเ่ วน้ แม้แต่ส่วนทอ่ี ยตู่ �่ำสุดทสี่ อดอยใู่ นกระดูกงูใน
เอแฮบ็ ยนื นง่ิ เงยี บอยเู่ บอ้ื งหนา้ กลอ่ งเขม็ ทศิ สายตามองเขม็ ทศิ ทชี่ ผี้ ดิ ทาง
ก่อนยื่นมือออกไปจับมันช้ีตรงไปทางดวงอาทิตย์ แล้วยืนดูอย่างพอใจท่ีเห็น
เข็มทิศหันกลับมาช้ีถูกทาง เขาตะโกนออกค�ำส่ังร้องบอกให้เปลี่ยนเส้นทาง
เดินเรอื ตามเขม็ ทิศ ใบเรอื ถูกน�ำข้ึนกาง และแลว้ พีควอดกก็ ลบั มาพุง่ ทะยาน
หัวเรือเข้าปะทะสายลมอย่างไม่สะทกสะท้านอีกคร้ัง เส้นทางท่ีก่อนหน้านี้
เชอ่ื วา่ ถกู ต้องนน้ั เป็นเพียงเลห์กลที่ลอ่ ลวงเจา้ เรือพีควอด
เวลาเดียวกนั นนั้ สตารบ์ ัคยังคงเก็บความคิดของตนไวเ้ ปน็ ความลับต่อไป
เขาไมไ่ ดพ้ ูดอะไรออกมา นอกจากออกคำ� สง่ั ที่จ�ำเปน็ แก่ลกู นอ้ งอยา่ งเงียบๆ
ขณะสตับบ์ และฟลาสค์ ที่มีต�ำแหนง่ เล็กกวา่ เขา้ ใจความรสู้ ึกของกนั และกัน
ท่ีตอ้ งยอมทำ� ตามโดยไมป่ ริปากบน่ สว่ นลูกเรอื คนอ่นื ๆ แมม้ ีบางคนส่งเสียง
พมึ พำ� ไมพ่ อใจออกมาเบาๆ แตพ่ วกเขากลวั เอแฮบ็ มากกวา่ กลวั เคราะหก์ รรม
ทว่านักพุ่งฉมวกชาวป่าเป็นเหมือนเช่นเคยมายังคงไม่ได้มีทีท่าว่าไม่พอใจ
อะไร หรือถา้ จะมอี ะไรใหร้ สู้ ึกไมพ่ อใจ ก็คงจะเปน็ สง่ิ ที่มีอ�ำนาจดงึ ดดู พุ่งตรง
สหู่ วั ใจของพวกเขาที่มคี วามไม่ยืดหยนุ่ เชน่ เดยี วกับหัวใจของเอแฮบ็
ขณะชายชราเดนิ ไปเดนิ มาบนดาดฟา้ เรอื พรอ้ มกบั ปลอ่ ยความคดิ เตลดิ ไป
เรือ่ ยนน้ั อะไรบางอยา่ งล่ืนไถลมากระทบสน้ เท้าสงี าของเขาโดยบังเอิญ เมื่อ
กม้ ลงมองเขาเหน็ ตวั กลอ้ งทองแดงของวงเสยี้ วแตกหกั อนั ทเ่ี ขาเหยยี บกระทบื
ท้งิ บนดาดฟา้ เม่อื วนั วาน
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 703
“ช่างน่าสงสารนัก เจ้ากล้องแอบมองฟ้า และน�ำทางดวงอาทิตย์! เมื่อ
วานนฉี้ ันทำ� ลายเจ้า มาวันน้ีเข็มทศิ พอใจทำ� ลายฉัน คงเป็นเชน่ นนั้ เอง ทว่า
เอแฮบ็ ยงั คงมอี ำ� นาจเหนอื ผมู้ อี ำ� นาจในระดบั เดยี วกนั คณุ สตารบ์ คั เอาหอก
มาถอดดา้ มออกซะ แลว้ เอาคอ้ นใหญ่ กบั เขม็ เยบ็ ใบเรอื ทเ่ี ลก็ ทส่ี ดุ มา เรว็ เขา้ !”
บางทีค�ำสั่งแบบฉับพลันเรียกหาสิ่งท่ีเขาก�ำลังต้องการจะท�ำน้ันอาจเกิด
จากสายตามองการณ์ไกลที่เล็งเห็นผลในการปลุกจิตวิญญาณของเหล่าลูก
เรือด้วยทักษะอันแหลมคมของตนในการสร้างปาฏิหาริย์ให้กับเข็มทิศที่พลิก
กลับ ยิ่งไปกว่าน้ันชายชรารู้ดีว่าการน�ำทางโดยเข็มทิศท่ีชี้ผิดทางเป็นเร่ืองที่
เหล่าลูกเรือที่เชื่อไสยศาสตร์จะไม่มีทางก้าวข้ามไปโดยปราศจากความสั่น
กลัว และมองวา่ เป็นลางร้าย
“ลูกเรือท้ังหลาย” เขาพูดขณะหันไปมองเหล่าลูกเรือด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว
ขณะต้นเรือยืนถือของต่างๆ ตามท่ีเขาส่ัง “เหล่าลูกเรือของฉัน...สายฟ้าได้
เปลย่ี นเขม็ ทิศของเอแฮบ็ เฒ่า ทว่าดว้ ยเข็มธรรมดาๆ เล่มนี้ เอแฮ็บจะท�ำให้
มันกลายเปน็ เขม็ ทศิ ข้ึนมาด้วยตวั เอง มนั จะชไี้ ปจดุ ท่ถี ูกตอ้ งเสมอ”
เหลา่ ลกู เรอื ตา่ งมองตากนั ประสานสายตางงงวยอยา่ งคนสน้ิ คดิ ชว่ งขณะ
ฟงั คำ� พดู นี้ พวกเขาตา่ งเฝา้ จบั ตารอคอยดวู า่ จะมมี นตว์ เิ ศษอนั ใดเกดิ ขน้ึ ทวา่
สตาร์บัคกลบั มองผา่ นอยา่ งไมส่ นใจ
เอแฮ็บหวดค้อนใหญ่เคาะเอาเหล็กกล้าท่ีหัวหอกออก แล้วย่ืนส่งท่อน
เหล็กยาวให้ต้นเรือ ส่ังให้เขาถือตั้งตรงโดยอย่าให้มันสัมผัสกับพ้ืนดาดฟ้า
จากนน้ั ใชค้ อ้ นทบุ ลงไปทป่ี ลายดา้ นบนสดุ ของทอ่ นเหลก็ แลว้ หยบิ เขม็ ทกู่ ลบั
ปลายข้ึนด้านบนวางบนท่อนเหล็ก ก่อนจะใช้ค้อนทุบเบาๆ หลายคร้ัง โดย
ตน้ เรอื ยงั คงทำ� หนา้ ทถี่ อื ทอ่ นเหลก็ อยดู่ งั เดมิ จงั หวะนนั้ เขม็ มกี ารเคลอ่ื นไหว
ผดิ แปลกไปเล็กนอ้ ย จะเกิดจากแรงดงึ ดดู ของแม่เหล็ก หรอื เพียงตง้ั ใจเพม่ิ
ความรู้สึกหวาดหว่ันในใจเหล่าลูกเรือหรืออย่างไรก็ไม่แน่ชัดนัก เขาเรียก
หาเส้นด้ายลินินแล้วเดินตรงไปยังกล่องใส่เข็มทิศ เล่ือนเข็มที่พลิกกลับด้าน
สองเล่มตรงนั้นออก แล้วน�ำเอาเข็มเย็บใบเรือวางลงในแนวขวางตรงกลาง
704 : โมบ-ี้ ด๊กิ
หนา้ ปดั อนั หนงึ่ ในตอนแรกเหล็กเข็มหมุนเป็นวงรอบ สั่นระรัว และแกว่งไป
มาท่ีปลายแต่ละข้าง แต่ในท่ีสุดมันหยุดอยู่ในต�ำแหน่งของมัน เอแฮ็บที่เฝ้า
รอดูผลอย่างจดจ่อรีบเดินกลับออกมาจากกล่องเข็มทิศ แล้วช้ีแขนตรงไปยัง
มนั ก่อนร้องบอกวา่ “ดูสิ พวกนายมาดดู ้วยตัวเอง หากคิดวา่ เอแฮ็บไมใ่ ชผ่ ู้มี
อ�ำนาจเหนือผู้มีอ�ำนาจในระนาบเดียวกัน! ดวงอาทิตย์อยู่ทางทิศตะวันออก
แม้แต่เขม็ ทศิ ยงั ปฏญิ าณเชน่ นั้น!”
ลูกเรือค่อยๆ เดินตามกันเข้าไปดูทีละคน ไม่มีสิ่งใดปรากฏนอกจาก
สายตาพวกเขาเองจะมองเห็นตามความเขลาของตนพาไป จากนน้ั แต่ละคน
ก็คอ่ ยๆ เดินจากไป
เม่ือมองลึกเข้าไปในดวงตาท่ีแวววาวด้วยความรู้สึกดูหม่ินเหยียดหยาม
และคึกคะนองในชัยชนะ คุณจะเห็นเอแฮ็บอยู่ในท่วงท่าหยิ่งผยองอย่าง
ร้ายกาจ
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 705
บทท่ี 125
ไม้และเชอื ก อุปกรณว์ ัดความเรว็ เรอื
นบั ตงั้ แตพ่ คี วอดแลน่ เรอื ลอยนำ�้ ตามยถากรรมมานานจวบจนเวลานี้ แทบไม่
คอ่ ยไดใ้ ชอ้ ปุ กรณว์ ดั ความเรว็ เรอื ทเ่ี รยี กวา่ รอกเชอื กวดั ความเรว็ เลย นนั่ เพราะ
ใหค้ วามไวว้ างใจอยา่ งเชอ่ื มน่ั ตอ่ เครอื่ งมอื ชนดิ อนื่ ในการกำ� หนดตำ� แหนง่ เรอื
สว่ นใหญเ่ รอื เดนิ สนิ คา้ และเรอื ลา่ วาฬจำ� นวนมาก มกั ละเลยการลากแผน่ ไม้
วดั ความเรว็ โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ ขณะเดนิ เรอื อยใู่ นเสน้ ทาง แมบ้ อ่ ยครงั้ ในเวลา
เดยี วกนั นเ่ี ปน็ งานทต่ี อ้ งใหค้ วามสำ� คญั มากกวา่ งานอนื่ กระนนั้ โดยทวั่ ไปจะ
ใช้สมุดบันทึกเส้นทางเดินเรือค�ำนวณหาทิศทาง และกะประมาณอัตราค่า
เฉล่ยี ความคบื หนา้ ในทุกช่วั โมง เฉกเชน่ เดียวกบั เรือพคี วอด รอกและแผน่ ไม้
มมุ เสย้ี วถกู ผกู แขวนทงิ้ ไว้ และไมม่ ใี ครมาแตะตอ้ งนานแลว้ มนั ถกู แขวนอยใู่ ต้
ราวกราบเรอื ดา้ นทา้ ย โดนนำ�้ ฝนนำ�้ ทะเลสาดซดั จนเปยี กชมุ่ ซำ�้ แดดลมทำ� ให้
บดิ เบยี้ วไป ธาตธุ รรมชาตทิ งั้ หมดรว่ มกนั สรา้ งความผพุ งั ใหก้ บั สงิ่ ของทแี่ ขวน
ทง้ิ ไวโ้ ดยเปลา่ ประโยชน์ ทวา่ ความประมาททง้ั หมดทเ่ี กดิ ขนึ้ เปน็ เหตใุ หเ้ อแฮบ็
อยูใ่ นอารมณ์ขุ่นหมอง หลังผา่ นเหตกุ ารณ์เรอื่ งแมเ่ หลก็ ไปไมก่ ี่ชวั่ โมงเอแฮบ็
บังเอิญเห็นรอกไม้ท�ำให้จ�ำได้ว่าวงเส้ียวของเขาใช้การไม่ได้อีกแล้ว และยัง
ระลกึ ไดถ้ งึ คำ� สาบานคลมุ้ คลงั่ ของเขาเกย่ี วกบั รอกไมว้ ดั ระดบั ความเรว็ ขณะ
นนั้ เรอื แล่นกระโจนไล่หลงั คลื่นยักษ์ทสี่ าดซัดอลหมา่ น
“ขา้ งหนา้ นั่น! มาช่วยลากแผ่นไมข้ ึน้ มาที!”
ลูกเรือสองคนเดินมาตามเสียงเรียก คนหนึ่งเป็นชาวตาฮิติผิวสีเหลือง
706 : โมบ้-ี ด๊ิก
ทอง สว่ นอกี คนคือแมนซ์มันผมสีดอกเลา “พวกนายคนหน่ึงไปเอารอกไม้มา
ฉนั จะลากเอง”
ทงั้ สองคนเดนิ ไปยงั สว่ นทา้ ยสดุ ของเรอื ทางฝง่ั ทเี่ ปน็ ดา้ นรบั ลมของเรอื บน
ดาดฟา้ ซงึ่ เวลานพ้ี ลงั ลมพดั แฉลบมาทำ� ใหด้ าดฟา้ เรอื เอยี งกระเทจ่ นเกอื บจม
ลงในฟองน�้ำทะเลแตกกระเซน็ บรเิ วณข้างเรอื อกี ด้าน
แมนซม์ นั หยบิ รอกไมข้ นึ้ มายกสงู โดยจบั ปลายดา้ มทงั้ สองขา้ งของเพลาไว้
แลว้ หมนุ ใหเ้ ชอื กขน้ึ มาพนั เกบ็ ในแกนหลอด จนแผน่ ไมม้ มุ เสย้ี วถกู ลากขน้ึ มา
ห้อยอยู่ดา้ นลา่ ง ขณะเอแฮบ็ ยืนอยตู่ รงหน้าเขา
เอแฮ็บยืนอยู่เบ้ืองหน้าเขา ขณะก�ำลังคลายเชือกออกเล็กน้อยประมาณ
สามสิบ ถึงส่ีสิบรอบเพ่ือให้ได้ขนาดพอเหมาะส�ำหรับเหวี่ยงออกไปนอกเรือ
แมนซม์ ันยืนมองผู้เป็นนายและเชือกอยา่ งงงๆ จนอดพูดออกมาไม่ไดว้ ่า
“กัปตันครับ ผมไม่ไว้ใจมัน เชือกนี่ดูทรุดโทรมไปมาก มันโดนความร้อน
และความชื้นนานจนเสยี หายหมดแล้ว”
“มนั จะยงั คงยดึ ไวไ้ ด้ ตาเฒา่ ความรอ้ นและความชนื้ สรา้ งความทรดุ โทรม
ให้กับนายนานแล้วหรือ? นายดูเหมือนยังคงอึดอยู่นี่ หรือว่าจริงๆ แล้วชีวิต
ยดึ ตัวนายไว้กระมงั มิใช่นายเปน็ ฝา่ ยยดึ มนั ”
“ผมยดึ แกนมว้ นเชอื กเอาไวอ้ ยคู่ รับ แต่อย่างท่กี ปั ตนั เพ่ิงกล่าวไป ผมสีด
อกเลาของผมนีไ้ ม่มีค่าพอจะโตแ้ ยง้ โดยเฉพาะอยา่ งย่งิ กับนายเหนือหัวผ้ไู ม่
เคยยอมรบั ความผดิ ”
“อะไรกันน่ี? ผู้เช่ียวชาญการประนีประนอมในวิทยาลัยสร้างหินแกรนิต
ของนางพญาธรรมชาติอยู่ท่ีนี่เวลานี้หรอกหรือน่ี ทว่าฉันคิดว่าเขาอ่อนน้อม
จนเกนิ ไป นายเกดิ ท่ไี หนกันละ่ ?”
“บนเกาะหนิ กรวด...เกาะแมนขอรบั ”
“เยีย่ ม! นายโจมตโี ลกดว้ ยของสง่ิ นนั้ ล่ะสิ”
“ผมไม่รู้หรอกท่าน รู้แตว่ า่ ผมเกดิ ทีน่ น่ั ”
“บนเกาะแมนอย่างน้ันเหรอ? ถ้าง้ันก็ดีน่ะสิ ชายคนนี้มาจากเกาะแมน
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 707
ชายคนนเ้ี กดิ อยบู่ นเกาะแมนดนิ แดนทค่ี รง้ั หนงึ่ เคยมอี สิ ระ ทวา่ เวลานเ้ี กาะท่ี
ไร้การควบคุมถูกยุบไป ดว้ ยสาเหตุใด? ยกรอกไมน้ นั่ ขนึ้ ! ในทสี่ ดุ เป้ากำ� แพง
ปดิ มดิ นน้ั ก็ล้วนถามหาหัววาฬเช่นกนั ยกมนั ข้ึน! อย่างนน้ั แหละ”
แผน่ ไมถ้ กู ยกขนึ้ ขดเชอื กผอ่ นออกเปน็ ทางยาวตามแรงลากไปทางทา้ ยเรอื
เพยี งชวั่ อดึ ใจรอกไมก้ เ็ รม่ิ หมนุ และกระตกุ ขนึ้ ลงตามระลอกคลน่ื ลกู ใหญ่ แรง
ตา้ นของแผน่ ไมท้ ำ� ใหช้ ายชราผู้ถอื รอกไมอ้ ย่ถู ึงกับยืนตวั เซ
“จบั ใหแ้ น่น!”
เมื่อคว้าตะครุบไว้! เชือกที่ขึงตึงสะบัดกลับตีวงเป็นห่วงขนาดใหญ่ เมื่อ
แผน่ ไม้ลากหลดุ หายไป
“ฉันเหยียบวงเส้ียวท้ิง สายฟ้าพลิกเข็มทิศกลับทาง แล้วมาตอนน้ีทะเล
คล่งั สะบดั เชอื กวัดความเร็วขาดอกี แตย่ ังไงซะเอแฮ็บก็แก้ไขไดห้ มด ลากขน้ึ
มา ม้วนเชือกขึ้นมา...แมนซ์มัน แล้วฟังนะบอกให้ช่างไม้ท�ำแผ่นไม้ข้ึนมาอีก
อนั ส่วนนายสองคนซ่อมเชอื กเส้นนี้ซะ เข้าใจล่ะ”
“เขาเดินจากไปแล้ว ส�ำหรับเขาคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ส�ำหรับฉัน รู้สึก
เหมือนไดถ้ อนไม้เสยี บออกจากใจกลางโลก ลากมา ลากมา เจา้ ตาฮติ ิ! เชอื ก
พวกน้ีวง่ิ ออกไปจนหมดม้วน จนมันขาดหมดแลว้ ค่อยๆ ลากข้ึนมา อา...เจ้า
ปีปเอ๋ย? มาชว่ ยที อ้า...เจ้าปีป?”
“ปีป? ใครเรยี กเจา้ ปีป? ปปี โดดออกจากเรอื เชือดวาฬ การหายตัวไปของ
ปปี จงรไู้ วเ้ ถดิ วา่ ยงั ไมม่ ใี ครนำ� เขาขน้ึ มาจากทะเล...ชาวประมงเอย๋ ลากลำ� บาก
จงั เขานา่ จะกำ� ลงั ดงึ เชอื กไวอ้ ยู่ กระตกุ เขาออกไปซะ เจา้ ตาฮติ กิ ระตกุ เขาออก
ไป เราจะไมล่ ากคนขีข้ ลาดข้ึนมา โฮ! น่นั แขนเขาตนี ้ำ� อยนู่ ั้น ขวานเลก็ ! เอา
ขวานเลก็ มา! ตดั เชอื กซะ เราจะไมล่ ากคนขีข้ ลาดขนึ้ มา กัปตนั เอแฮ็บ! ครบั ...
ครบั ! เจ้าปีปอย่นู ่ี พยายามจะปีนขึ้นเรอื มาอีกแล้ว”
“สงบใจไว้...เจ้าบ้า” แมนซ์มันร้องบอกขณะจับแขนของเขาไว้ “หลบไป
จากดาดฟา้ ท้ายเรือน!ี่ ”
“คนโง่มากย่อมต�ำหนิคนโง่น้อยกว่า” เอแฮ็บพึมพ�ำขณะก้าวมาข้างหน้า
708 : โมบ้ี-ดก๊ิ
“เอามอื ออกจากสงิ่ ศักด์ิสิทธ์นิ ่ีซะ! เจา้ ว่าปีปอย่ทู ่ไี หน..เจา้ หน?ู
“ท้ายเรือนัน่ ครับท้ายเรอื ! นน่ั ! ดูนัน่ !”
“แลว้ เจ้าเป็นใครกัน..เจา้ หน?ู ฉนั ไมเ่ หน็ ภาพสะทอ้ นของตัวเองในแววตา
ทวี่ า่ งเปลา่ ของเจา้ โอ.้ ..พระเจา้ ! คนคนนน้ั ตอ้ งเปน็ สงิ่ ทเี่ รยี กวา่ วญิ ญาณอมตะ
ร่อนผ่านแน่! เจ้าเปน็ ใครกัน..เจ้าหนู?”
“คนรับใช้ครับ ผู้ประกาศบนเรือ ด๊ิง ด๊อง ด๊ิง! ปีป! ปีป! ปีป! ดินเหนียว
หน่ึงรอ้ ยปอนหเ์ ปน็ รางวลั ใหก้ บั ปปี ความสูงห้าฟตุ ดชู า่ งขลาดเขลา รบี รูเ้ อา
ไว้ในสง่ิ น้นั ! ดง๊ิ ดอ๊ ง ด๊งิ ! ใครเห็นเจ้าขีข้ ลาดปปี บ้าง?”
“ไม่มีหัวใจใดอาศัยได้บนดินแดนท่ีปกคลุมด้วยหิมะเหน็บหนาว โอ้...
พระเจา้ ผเู้ ยน็ ชาบนสรวงสวรรค!์ มองลงมาดา้ นลา่ งนเี้ ถดิ ทา่ นเปน็ ผใู้ หก้ ำ� เนดิ
เดก็ นอ้ ยอบั โชคนี้ แลว้ ทอดทง้ิ เขาไป ทา่ นผสู้ รา้ งไรซ้ งึ่ ศลี ธรรม มานแี่ นะ่ เจา้ หนู
หอ้ งเครอื่ งของเอแฮบ็ ตอ่ แตน่ ไี้ ปจะเปน็ บา้ นใหก้ บั ปปี ตราบทเี่ อแฮบ็ มชี วี ติ อยู่
เจ้าสัมผัสส่วนที่ลึกท่ีสุดในตัวฉัน...เจ้าหนู เจ้าพันธนาการหัวใจฉันด้วยเชือก
ทอ มาเถิด...ลงไปข้างลา่ งกนั ”
“อะไรกนั น?่ี หนงั ฉลามกำ� มะยห่ี รอื น”่ี พดู ขณะเพง่ จอ้ งไปทม่ี อื ของเอแฮบ็
แล้วสมั ผสั ดู “อ้า...จนถงึ เดี๋ยวน้ปี ีปผู้อาภัพสัมผสั ได้แตเ่ พียงของจำ� พวกเดียว
กบั สง่ิ น้ี บางทีเขาอาจไมเ่ คยสญู เสีย! ส�ำหรบั ผมแลว้ ส่ิงนเี้ หมอื นกบั เชอื กราว
บันได ส่ิงที่ใช้รั้งจิตวิญญาณที่อ่อนแอไว้ โอ้...ท่านครับให้ผู้เฒ่าเพิร์ธมาตอก
หมุดเหลก็ มอื สองขา้ งนี้ไว้ดว้ ยกันเถิด มือสดี �ำ กบั สขี าว เพ่ือผมจะได้ไมต่ อ้ ง
เสยี มันไป”
“โอ้เจ้าหนู ฉนั จะไมท่ อดท้งิ เจา้ จนกวา่ ฉนั จะดึงเจ้าเข้าสู่เหตกุ ารณท์ ่เี ลว
ร้ายเสยี ยิง่ กวา่ อยทู่ ่นี ี่ มาเถดิ ...มา ไปทห่ี อ้ งเครอ่ื งของฉัน นแ่ี นะ่ ! เจ้าผศู้ รัทธา
ต่อความดงี ามในพระเจา้ และศรัทธาต่อความชว่ั ร้ายในตวั มนุษย์ นแี่ น่ะเจ้า!
จงร้ไู ว้พระเจ้าผูร้ อบร้หู ลงลมื คนทุกขย์ าก และมนษุ ย์ มาตรวา่ โง่เง่า และไมร่ ู้
ในส่ิงที่เขาท�ำ กระน้ันก็เต็มไปด้วยความความรักอันหอมหวาน และความ
ซาบซ้ึงใจ มาเถิด! ฉันรู้สึกภูมิใจท่ีจะได้จูงมือสีด�ำของเจ้า มากกว่าจะได้จับ
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 709
มอื ของจักรพรรดิ
“คนบา้ สองคนเดนิ ไปโนน่ แลว้ ” แมนซม์ นั เฒา่ พมึ พำ� ขน้ึ “คนบา้ คนหนง่ึ เขม้ แขง็
ส่วนคนบ้าอีกคนอ่อนแอ ทว่าปลายเชือกเปื่อยยุ่ยน้ีมีน�้ำหยดไหลด้วยช่นกัน
ซ่อมมันซะ...ง้ันสินะ? ฉันคิดว่าเราควรใช้เชือกเส้นใหม่ท้ังหมดน่าจะดีกว่า
ฉนั จะไปคยุ กบั ตน้ หนสตบั บ์เรอื่ งน้ี”
710 : โมบ-้ี ดิ๊ก
บทที่ 126
ทุน่ ชชู พี
ด้วยการน�ำทางสู่ทิศตะวันออกเฉียงใต้โดยแท่งเหล็กปรับระดับของเอแฮ็บ
และการเดินหน้าของเรือด้วยการใช้รอกไม้วัดระดับของเอแฮ็บเพียงอย่าง
เดยี ว พคี วอดแลน่ อยบู่ นเสน้ ทางมงุ่ สเู่ สน้ ศนู ยส์ ตู ร ตลอดเสน้ ทางอนั ยาวนาน
ของการแลน่ ผา่ นนา่ นนำ้� อา้ งวา้ งรา้ งไรว้ แ่ี ววเรอื ลำ� อน่ื ใหไ้ ดเ้ หน็ ไมน่ านนกั ลม
มรสุมผลักเรือให้แล่นไปทางด้านข้าง ลอยตัวเอ่ือยเฉ่ือยอยู่เหนือคล่ืนแผ่ว
บาง บรรยากาศโดยรวมที่ให้ความรู้สึกสงบเงียบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนน้ีดู
เหมอื นจะเปน็ เพยี งชว่ งเบกิ โรงของฉากเหตกุ ารณช์ ลุ มนุ และอบุ ตั เิ หตรุ า้ ยแรง
ในทส่ี ดุ เรอื กแ็ ลน่ เขา้ ใกลร้ อบนอกบรเิ วณนา่ นนำ้� ประมงแถบเสน้ ศนู ยส์ ตู ร
ท่ามกลางความมืดมิดที่ก�ำลังมีแสงสลัวปรากฏลางๆ เป็นสัญญาณเช้าวัน
ใหม่ เรือแล่นผ่านเกาะแก่งหินผาเรียงรายล้อมรอบ เวลาน้ันเป็นชั่วโมงเฝ้า
ยามท่ีน�ำโดยฟลาสก์ ทุกคนต่างสะดุ้งตกใจกับเสียงร้องโหยหวนร่�ำไห้ เสียง
นั้นประหลาดจนน่าขนลุก ฟังคล้ายเสียงร้องคร�่ำครวญดังชัดจากวิญญาณ
ของเหล่าผู้บริสุทธ์ิท่ีถูกกษัตริย์เฮรอดฆ่าตาย ฟลาสก์และลูกเรือท้ังหมดต่ืน
จากความนึกคิดของตน แล้วเดินมาหาท่ียืน นั่ง หรือเอนหลังฟังอย่างน่ิงงัน
ราวทาสแกะสลักชาวโรมันขณะเสียงคลุม้ คลัง่ ยงั คงดังใหไ้ ดย้ ิน ทง้ั ด้านทเ่ี ป็น
ครสิ เตยี น หรอื ดา้ นทเ่ี ปน็ อารยธรรมของเหลา่ ลกู เรอื ลว้ นบอกตรงกนั วา่ เสยี ง
น้ันเป็นเสียงของนางเงือก ทว่าแมนซ์มันเฒ่าผู้เป็นกะลาสีมีอายุแก่ที่สุดใน
กลุ่มประกาศว่าเสียงอันน่าขนพองสยองกล้าท่ีได้ยินน้ันเป็นสียงของคนเพิ่ง
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 711
จมนำ้� ทะเลใหมๆ่
บนเปลญวณด้านล่าง เอแฮ็บไม่ได้ยินเสียงน้ีกระท่ังถึงช่วงเวลาฟ้าสาง
เมื่อเขาปรากฏตัวข้ึนบนดาดฟ้าเรือ ฟลาสก์รายงานเร่ืองนี้ให้เขาฟัง โดยไม่
ลืมบอกให้รู้ถึงนิมิตหมายอันเป็นลางร้าย กัปตันแสร้งหัวเราะออกมา แล้ว
บอกเล่าให้ฟงั ถึงเสียงพิศวงนี้
บนเกาะแกง่ หนิ ผาทเ่ี รอื แลน่ ผา่ นมาลว้ นเปน็ ทอี่ ยอู่ าศยั ของแมวนำ�้ จำ� นวน
มาก ลกู แมวนำ�้ บางตวั สญู เสยี แมข่ องมนั ไป ขณะแมแ่ มวนำ�้ บางตวั สญู เสยี ลกู
นอ้ ยไป พวกมนั จะมาลอยคอใกลๆ้ เพอื่ มาอยเู่ ปน็ เพอื่ นเรอื รว่ มรอ้ งไหส้ ะอกึ
สะอ้ืนกับมนุษย์จ�ำพวกชอบโอดครวญร่�ำไห้ ทว่าเสียงนี้ส่งผลมากเฉพาะกับ
บางคน เพราะชาวเรือส่วนใหญ่มีความเช่ืองมงายฝังรากลึกกับแมวน�้ำ ซึ่ง
ไม่เพียงเป็นผลมาจากโทนเสียงประหลาดของพวกมันขณะก�ำลังอยู่ในห้วง
แหง่ ความโศกเศรา้ แต่ยงั เป็นผลมาจากศีรษะกลมโตของมนุษย์ และใบหนา้
คลบั คล้ายว่ามีสติปญั ญาน้ัน ปรากฏใหเ้ ห็นขน้ึ รางๆ บนผวิ นำ้� ข้างเรือ ทะเล
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้หลายคร้ังแมวน้�ำจะเป็นสาเหตุให้มนุษย์เกิดความ
เขา้ ใจผิดข้ึนได้
ทว่าลางสังหรณ์ของเหล่าลูกเรือได้รับการยืนยันถึงความเป็นไปได้ด้วย
เคราะหก์ รรมของลูกเรอื คนหน่ึงในเช้าวนั นัน้ หลงั จากต่ืนนอนเขาลุกข้นึ จาก
เปลญวณแลว้ ปนี ขึ้นไปบนยอดเสากระโดงหน้าทา่ มกลางแสงอาทิตย์โผลพ่ น้
ขอบฟ้า จะเปน็ เพราะยังสะลึมสะลอื อยู่ (บางครงั้ ลูกเรอื จะปนี ข้ึนยอดเสาใน
ขณะทย่ี งั ไมส่ รา่ งจากอาการงว่ งหงาวหาวนอน) หรอื เปน็ เพราะความสะเพรา่
ของคนผ้นู ้นั เองจนถงึ บัดนี้กไ็ มอ่ าจบอกได้แนช่ ดั ทว่าอาจเปน็ ไปไดว้ า่ เขาอยู่
บนรงั กาไดไ้ มน่ านกม็ เี สยี งรอ้ งดงั ใหไ้ ดย้ นิ เสยี งรอ้ งพรอ้ มรา่ งหนง่ึ หลน่ วบู เมอื่
เพง่ มองดเู หลา่ ลกู เรอื เหน็ เงาหนงึ่ รว่ งหลน่ กลางอากาศ พวกเขามองตามลงไป
ด้านลา่ งเห็นฟองน�้ำสีขาวผดุ ขึ้นเปน็ วงเล็กๆ บนน�้ำทะเลสีคราม
ทุ่นชูชีพ หรือถังไม้เรียวยาวถูกโยนลงไปจากท้ายเรือบริเวณจุดท่ีมันถูก
แขวนนิ่งไว้เตรียมพร้อมส�ำหรับใช้งาน ทว่าไม่มีมือโผล่ขึ้นมาคว้าเอาไว้ แสง
712 : โมบ-้ี ดกิ๊
อาทิตยห์ วดลงบนถังจนมันหดตวั ลงเปน็ เหตุให้น้ำ� ค่อยๆ ซมึ ไหลเขา้ ไป เนื้อ
ไม้หิวกระหายน�้ำดูดซับเอาความชุ่มชื้นเข้าผ่านทุกอณูรูขุมขนจนในที่สุดถังท่ี
มีปุ่มตะปูหัวเหล็กก็จมตามลูกเรือผู้น้ันลงสู่ก้นทะเล ราวกับตามไปให้เขาได้
ใชแ้ ทนหมอน แมน้ ่ีจะเปน็ เรอื่ งจริงแต่ก็ยากจะท�ำใจ
และน่ันก็เป็นลูกเรือคนแรกของพีควอดท่ีปีนข้ึนไปบนเสากระโดง เฝ้า
จับตามองหาวาฬสีขาวบนน่านน�้ำที่เป็นถิ่นอาศัยของวาฬสีขาวโดยเฉพาะ
ลูกเรือผู้ถูกน้�ำทะเลกลืนกินลงสู่เบื้องลึก ทว่ามีเพียงไม่กี่คนท่ีไตร่ตรองเร่ือง
นใ้ี นชว่ งเวลานนั้ โดยสว่ นใหญแ่ ลว้ พวกเขาไมไ่ ดเ้ ศรา้ สลดกบั เหตกุ ารณน์ มี้ าก
ไปกวา่ เห็นเปน็ เพียงลางร้าย ทวา่ ไมไ่ ด้มองวา่ เปน็ ลางรา้ ยบอกใหร้ ้ถู ึงส่ิงทีจ่ ะ
เกดิ ขนึ้ ในอนาคต แตเ่ ปน็ ผลลพั ธท์ เ่ี กดิ ขนึ้ จากลางรา้ ย พวกเขาบอกวา่ ตอนนี้
รแู้ ลว้ ถงึ สาเหตทุ ที่ ำ� ใหไ้ ดย้ นิ เสยี งกรดี รอ้ งโหยหวนเมอ่ื คนื กอ่ น ทวา่ แมนซม์ นั
เฒา่ กล่าวปฏิเสธอีกครัง้
เมอื่ ท่นุ ชูชีพจมหายกจ็ �ำเปน็ ต้องหาอันใหมม่ าทดแทน สตาร์บัคส่ังการให้
จดั หามา แตบ่ นเรอื ไมม่ ถี งั ไมอ้ นั ใดทมี่ คี วามเบาพอจะใชเ้ ปน็ ทนุ่ ชชู พี ได้ อกี ทงั้
ในเวลาน้ีจิตใจของเหล่าลูกเรือมัวพะวักพะวงอยู่กับส่ิงท่ีเป็นจุดสุดยอดของ
การเดินทางครง้ั นจี้ งึ ไมใ่ สใ่ จกบั งานหนกั อนื่ ใดเวน้ แตเ่ รื่องท่ีเกีย่ วข้องโดยตรง
กบั เปา้ หมายสงู สดุ ของการเดนิ ทาง หรอื อะไรกต็ ามทจี่ ะนำ� ไปสเู่ ปา้ หมายนน้ั
ด้วยเหตุน้ีพวกเขาจึงเดินจากท้ายเรือมาโดยไม่ได้จัดเตรียมทุ่นชูชีพไว้ ควีเค
วกรอ้ งเพลงแปลกๆ และพดู ประชดประชนั ในทำ� นองว่าให้นำ� เอาหบี ศพของ
เขาไปใชแ้ ทน
“ทนุ่ ชูชพี ทำ� จากหบี ศพ” สตาร์บัคเร่มิ พูดข้นึ กอ่ น
“ผมอยากบอกว่ามันแปลก” สตบั บ์พูด
“นา่ จะเปน็ ทนุ่ ทใี่ ชไ้ ดด้ อี นั หนงึ่ ” ฟลาสกพ์ ดู “ชา่ งไมข้ องเรานา่ จะดดั แปลง
มนั ไดไ้ ม่ยากนัก”
“ท�ำมันขึ้นมา ไม่มีอะไรใช้แทนมันได้อีกแล้ว” สตาร์บัคพูดข้ึนหลังหยุด
ครุ่นคิดอย่างกระอักกระอวนใจไปพักใหญ่ “ประกอบมันขึ้นมา...ช่างไม้ อย่า
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 713
มองฉนั อยา่ งน้นั ฉันหมายถึงหบี ศพนน่ั แหละ ไดย้ ินมั้ย เอามาประกอบใหม”่
“ผมควรตอกฝาโลงปดิ ดว้ ยหรอื เปล่าครบั ?” พดู พรอ้ มกับขยบั มือของเขา
ราวกบั มคี ้อนอยูใ่ นมือ
“เออ”
“แล้วผมก็ควรเช่ือมรอยต่อด้วยใช่ม้ัยครับ?” พูดพร้อมกับขยับมือราวกับ
มีเหล็กเช่อื มรอยตอ่ อยู่ในมอื
“เออ”
“แล้วก็ต้องราดทับด้วยน้�ำมันดินตามรอยต่อด้วยใช่ม้ัยครับ?” พูดพร้อม
กับขยบั มือราวกับมหี มอ้ นำ�้ มันดินอยู่ในมือ
พอได้แล้ว! นายเป็นบ้าอะไรน่ี? ประกอบหีบศพขึ้นมาใช้แทนทุ่นชูชีพซะ
แลว้ กไ็ ม่ตอ้ งถามอะไรอีก คณุ สตับบ์ คุณฟลาสก์ ตามฉนั มา”
“เขาหวั เสยี ขนึ้ มาทนั ทเี ชยี ว เรอ่ื งทเี่ ขาอดทนได้ คงมแี ตเ่ รอื่ งทเ่ี ขาไมเ่ ตม็ ใจ
ท�ำ ฉันไม่ชอบเร่ืองแบบน้ีเลย ฉันท�ำขาให้กัปตันเอแฮ็บ เขาก็ใส่มันราวกับ
เป็นสุภาพบุรุษ แต่พอฉันท�ำหมวกทรงสูงให้ควีเควก เขากลับไม่ใส่หัวของ
เขาลงไป เรื่องท่ีท�ำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากที่สุดก็คือหีบศพนั่นไม่ได้ถูกน�ำ
ไปใช้ประโยชน์อะไร? แล้วน่ีจะสั่งให้ฉันเอาหีบศพมาท�ำเป็นทุ่นชูชีพอีก มัน
เหมือนกับการกลับด้านซีดของเสื้อคลุมเข้าด้านใน เพ่ือเอาด้านที่ยังสดใหม่
ออกมาด้านนอก ฉันไมช่ อบทำ� งานหยาบๆ พวกน้ี ฉันไม่ชอบเอาซะเลย มนั
ไมท่ ำ� ใหร้ สู้ กึ ภมู ใิ จ ไมใ่ ชส่ ง่ิ ทฉ่ี นั เปน็ ปลอ่ ยใหล้ กู ชา่ งบดั กรที ำ� งานซอ่ มปะพวก
นไี้ ปเถอะ เราเหนอื กวา่ พวกเขามาก ฉนั เพยี งตอ้ งการใหม้ อื ของฉนั ไดท้ ำ� งาน
ทถ่ี กู ต้องตรงไปตรงมา สะอาดบรสิ ทุ ธ์ิ งานทม่ี ักเรม่ิ จากจดุ เรมิ่ ตน้ ด�ำเนินตอ่
ไปจนถงึ ชว่ งกลางของงานเมอื่ ถงึ กลางทาง กระทง่ั มาถงึ จดุ สนิ้ สดุ เมอื่ ถงึ ตอน
จบ ไม่ใช่งานของช่างซ่อมท่ีอยชู่ ว่ งทา้ ยของงานสว่ นตรงกลาง และเริ่มต้นข้ึน
เม่ือถึงตอนจบ นั่นเป็นเล่ห์เหล่ียมของสาวแก่ที่มอบหมายงานซ่อมแซมให้
พระเจ้า! น่ันเป็นอารมณ์ความรู้สึกที่สาวแก่ทุกรายล้วนมีให้กับช่างซ่อม ฉัน
เคยรู้จักสาวแก่วัยหกสิบห้าปีคนหนึ่งหนีไปกับช่างซ่อมหนุ่มหัวล้านคนหนึ่ง
714 : โมบ-้ี ดิ๊ก
และนนั่ กเ็ ปน็ สาเหตทุ ที่ ำ� ใหฉ้ นั ไมเ่ คยทำ� งานใหก้ บั สาวแกแ่ มม่ า่ ยผเู้ ปลา่ เปลย่ี ว
หัวใจขณะที่ฉันท�ำงานอยู่ท่ีโรงเหล็กในเกาะวินเยิร์ด พวกหล่อนคงต้องเอา
เรอื่ งซ่อมแซมใสห่ ัวผมสีดอกเลาท่เี ปล่ยี วเหงาเพ่ือพาฉันหนีไปกับหล่อนเปน็
แน่ เฮ้อ! ไม่มีหมวกสักใบแต่เหตุใดในท้องทะเลจึงมียอดหิมะ ไหนนะ ตอก
ฝาโลง อุดรูตามแนวต่อ แนวยาทับด้วยน้�ำมันดิน ตรึงไว้ให้แน่นกับกระดาน
แล้วแขวนด้วยลวดสปริงตรงท้ายเรือ งานพวกนี้เคยท�ำมาแล้วตอนประกอบ
โลงศพขึ้นมาไม่ใชห่ รือ? ชา่ งไมเ้ ฒา่ ผเู้ ช่อื ถอื ในเร่ืองโชคลาง ตอนนค้ี งตอ้ งผูก
เข้ากับเชือกระโยงก่อนที่พวกเขาจะท�ำงาน แต่ฉันถูกสร้างข้ึนมาให้เป็นไม้เฮ
มล็อคที่มีปมเต็มต้น ฉันจะไม่ให้ขยับเขย้ือน จะรัดสายหนังกับโลงศพ! ล่อง
เรอื ไปพรอ้ มกบั กระบะหลมุ ศพ! แตไ่ มต่ อ้ งเปน็ กงั วลไป พวกเราเหลา่ ชา่ งฝมี อื
งานไมจ้ ะทำ� โครงเตยี งเจา้ สาว และโต๊ะเล่นไพ่ รวมท้งั โลงศพ และรถขนศพ
ขึ้นมา เราท�ำงานคร้ังละเดือน ทีละงาน ทีละประโยชน์ ไม่ใช่เพื่อให้พวกเรา
มาถามหาสาเหตุ และจุดมุ่งหมายในงานของเรา จนกว่ามันจะถูกซ่อมมาก
จนเกินไป เมื่อถึงเวลาน้ันเราจะเอามันไปเก็บไว้ในทันที ฮึม! ฉันจะท�ำงาน
น้ี เด๋ียวนี้ อย่างบรรจง ฉันจะมีตัวฉันเองเป็นเพ่ือน ดูสิ มีเพ่ือนมากแค่ไหน
บนเรอื ล�ำน้ี ทุกคนล้วนถูกออกคำ� สั่ง? ทวา่ ฉนั ไม่ไดใ้ สใ่ จ แตถ่ ึงอย่างนนั้ ฉนั
จะยอมใหต้ วั ฉนั ผกู ปมกบั เสน้ ชวี ติ อกี สามสบิ เสน้ แตล่ ะเสน้ ยาวสามฟตุ หอ้ ย
อยู่รอบโลงศพ เพ่ือว่าเมื่อหัวเรือจมลงเหล่าพ้องเพ่ือนสามสิบคนจะแย่งชิง
โลงศพหนึ่งเดียวนี้เอาชีวิตรอด นี่จะเป็นภาพท่ีพบเห็นได้ไม่บ่อยคร้ังนักภาย
ใตด้ วงอาทิตย์สาดแสง! เอาคอ้ นมาสิ เอาเหลก็ อุดรรู ัว่ มา เอาหม้อน้ำ� มันดนิ
กบั เชือกฟ่ันมาด้วย! ฉนั จะท�ำมัน”
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 715
บทท่ี 127
ดาดฟ้าเรอื
(หีบศพวางบนถังเชือกสองใบที่ต้ังอยู่ระหว่างโต๊ะท�ำงานช่าง และทางลงใต้
ท้องเรอื ช่างไมก้ ำ� ลงั อุดรอ่ งตามแนวต่อ เชอื กดา้ ยดบิ ค่อยๆ คลายออกจาก
มว้ นทอ่ี ยใู่ นอกเสอ้ื คลมุ ของเขา เอแฮบ็ เดนิ ชา้ ๆ มาตามทางเดนิ ออกจากหอ้ ง
เครือ่ ง และได้ยนิ เสียงปปี เดินตามหลังเขามา)
“กลบั ไปไอห้ นู สกั ครฉู่ นั กจ็ ะกลบั มาอยกู่ บั นายอกี เขาจากไปแลว้ ! มอื นไี้ ม่
ตามใจฉนั เทา่ กบั เจา้ หนนู น่ั เลย แทน่ วางหบี ศพในโบสถห์ รอื นน่ั ! นอ่ี ะไรนะ่ ?”
“ทนุ่ ชูชีพครบั สตาร์บัคส่ังใหท้ �ำ โอ้...ระวังนะครับ! ทางลงมนั แคบ!”
“ขอบใจ...พวก หีบศพของนายเหมาะจะเอามาวางทีท่ อ้ งเรอื นะ”
“อะไรนะครับ? ทางลงไปใต้ท้องเรือนะ่ หรอื ครับ? โอ!้ ได้สคิ รับ มันใช้ได้”
“นายเป็นช่างทำ� ขาไม่ใช่รึ? ดนู ี่แน่ะ ตอกุดนี่ไม่ไดม้ าจากโรงชา่ งของนาย
หรอกร?ึ ”
“ผมคิดวา่ ใชน่ ะครบั ห่วงเหล็กยงั ยึดอยูร่ ึเปล่าครับ?”
“อ้อื ยงั ยึดดีอยู่ วา่ แตน่ ายยงั เป็นสปั เหร่อดว้ ยรึ?”
“ใชค่ รบั ผมทำ� ไอน้ ขี่ น้ึ มาเปน็ หบี ศพใหค้ วเี ควก แตต่ อนนพี้ วกเขาสง่ั ใหผ้ ม
เปล่ียนมนั เปน็ ของอยา่ งอน่ื น่ะขอรบั ”
“บอกฉันมาสิว่านายไม่ใช่เฒ่าจอมสะเพร่า ไร้ศาสนา ผู้ผูกขาดทุกอย่าง
จุ้นจ้านไปเร่ือย ฉวยเอาหมด สมบูรณ์ลงตัวด้วยตัวเอง วันหนึ่งท�ำขาเทียม
อีกวันท�ำโลงศพให้พวกน้ัน แล้วตอนน้ียังจะเอาโลงศพน่ันมาท�ำทุ่นชูชีพอีก
716 : โมบี้-ดก๊ิ
ยงั งัน้ หรอื ? นายมนั ไรศ้ ีลธรรมพอๆ กับเหลา่ เทพ เปน็ พวกจบั ปลาหลายมอื
ทำ� ได้ทกุ อยา่ งงนั้ ละส”ิ
“ผมไม่ได้ท�ำไดท้ กุ อยา่ งครบั แค่ท�ำในส่งิ ที่ต้องทำ� ”
“กพ็ วกเหลา่ เทพนน่ั แหละ นแี่ นะ่ นายไมเ่ คยรอ้ งเพลงขณะทำ� โลงศพนใี้ ช่
มย้ั ? กลา่ วกนั วา่ เหลา่ ยกั ษฮ์ มั เพลงในชว่ งระหวา่ งขดุ ปากปลอ่ งภเู ขาไฟ คนขดุ
หลุมศพร้องเพลง1ขณะเสยี มอย่ใู นมือ แต่นายไมเ่ คยเลยใช่ม้ัยล่ะ?”
“ร้องเพลงหรือครับ? ผมจะร้องเพลงท�ำไม? ผมไม่สนใจเร่ืองอย่างนี้เลย
ครับ ว่าแต่เหตุผลที่คนขุดหลุมศพต้องร้องเพลงนั่นก็เพราะเสียมของเขา
ไมม่ เี สียงเพลงกระมัง แตค่ อ้ นไม้สำ� หรับอุดรรู ว่ั นี้มีเสียงเพลงตลอดเวลาครบั
กัปตันลองฟงั ดูสิ”
“จริงสินะ เพราะฝาโลงนั่นมีแผ่นไม้ช่วยเพ่ิมเสียงกังวาน และส่ิงเดียวท่ี
จะท�ำให้เกิดเสียงกังวานได้ก็คือไอ้น่ี ด้านล่างนั่นไม่มีอะไรเลย และเม่ือโลง
ใสศ่ พอยดู่ า้ นในกจ็ ะสง่ เสยี งกงั วานอยา่ งเดยี วกนั อกี ดว้ ยละ่ สนิ ะ...ชา่ งไม้ นาย
เคยชว่ ยแบกแครห่ ามศพ และเคยไดย้ นิ เรอ่ื งทวี่ า่ โลงศพฟาดกบั ประตทู างเขา้
สสุ านขณะขนเขา้ ไปด้านในบ้างหรอื เปล่าละ่ ?”
“ม่นั ใจเถอะครบั ผมเคย”
“มนั่ ใจ? มน่ั ใจอะไร?”
“อา้ ว กม็ นั่ ใจไดไ้ งครบั กแ็ คค่ ำ� อทุ านจำ� พวกเดยี วกบั ‘กน็ น่ั แหละ’ นะ่ ครบั ”
“อืม อืม ท�ำต่อไปเถอะ”
“กปั ตนั ครับ...ผมอยากจะบอกว่า...”
“นายเป็นตัวไหมหรือยังไง? ปั่นเชือกออกมาจากตัวเองหรือยังไง? ดูอก
เสื้อของนายสิ! พอแล้ว! รบี เอาเครอ่ื งเคาะเสยี งพวกน้ไี ปให้พน้ ๆ ตาฉันดว้ ย”
“เขาเดนิ ไปทางทา้ ยเรอื แลว้ จากไปอยา่ งรวดเรว็ แตจ่ ๆู่ ลมพายกุ พ็ ดั มายงั
เสน้ รุ้งร้อน ฉันเคยได้ยินมาว่าเกาะอลั เบอร์มารล์ หนง่ึ ในหมู่เกาะกาลพิ ากอ
1 คนขุดหลุมศพร้องเพลง-แฮมเล็ตของเชกสเปียร์ ท่ีร้องเพลงขณะขุดหลุมศพโอฟีเลีย คนเขาของเขาที่
โดดนำ�้ ตาย
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 717
สถูก2ผ่ากลางด้วยเส้นศูนย์สูตร ฉันคิดว่าเส้นศูนย์สูตรเดียวกันนี้ผ่าตาเฒ่า
น่ันด้วยเช่นกัน กลางตัวเขาน่ัน เขามักอยู่ภายใต้เส้นศูนย์สูตรเสมอ เร่าร้อน
ตลอดเวลา ฉนั จะบอกให้! เขากำ� ลังมองมาทางน้ี มานีม่ า...เชือกด้ายดิบ เร็ว
เขา้ เรามาเริ่มกันใหม่ดกี ว่า ค้อนไมน้ ่ีจะเปน็ ไม้กอ๊ ก ส่วนฉนั เปน็ ผ้เู ชย่ี วชาญ
ดา้ นการบรรเลงเครอื่ งเสยี งถ้วยแกว้ 3 เอา้ ...แต๊ง แตง๊ !”
(เอแฮบ็ พดู กบั ตวั เอง) “ภาพนนั้ ! เสยี งนน่ั ! ไอห้ วั หงอกเจาะรไู มก้ ำ� ลงั เคาะ
โพรงต้น! หูหนวกตาบอดยังดีเสียกว่าในเวลานี้ ดูน่ัน! ของน่ันวางอยู่บนถัง
เชือกสองใบที่มีเชือกโยงอยู่เต็มด้านใน ช่างตลกร้ายส้ินดี...เจ้าหมอนั่น เคาะ
เคาะ! เสียงตก๊ิ ๆ ของเจ้าน่ัน! โอ้! สงิ่ ที่ไรแ้ ก่นสารใยจงึ เปน็ แก่นสารขนึ้ มาได!้
มอี ะไรท่ีตรงนน่ั เปน็ จริงบา้ ง นอกจากความคิดทีไ่ ม่อาจประเมินค่าได?้ เวลา
นี้สัญลักษณ์ท่ีน่าหวาดกลัวของความตายที่น่ากลัวอยู่ตรงน้ีแล้ว ปรากฏให้
เหน็ รางๆ ดว้ ยเสยี งเพลงรำ�่ รอ้ งขอความชว่ ยเหลอื และความคาดหวงั ตอ่ ชวี ติ
ทเี่ ตม็ ไปดว้ ยอนั ตราย ทนุ่ ชชู พี หบี ศพ! มนั จะไปไดไ้ กลมยั้ ? มนั จะยงั เปน็ ทพี่ กั
อาศัยของจิตวิญญาณเหมือนดังเช่นโลงศพหรือไม่ หรือเป็นได้เพียงเครื่อง
ปกป้องชวี ติ อมตะ! ฉันครนุ่ คดิ ถึงสิ่งน้นั แต่ไม่ดีกว่า ฉันออ่ นลา้ อยู่ในดา้ นมืด
บนโลกนม้ี ากพอแลว้ สว่ นอกี ดา้ นทเี่ ปน็ ดา้ นสวา่ งตามหลกั ทฤษฎี ไมแ่ นว่ า่ จะ
เป็นแสงอรณุ รุ่งส�ำหรับฉนั นายยงั ท�ำไม่เสร็จใช่มัย้ ...ชา่ งไม้ เสียงอปั รียน์ ่ันจึง
ยังคงดังอยู่? ถ้าเช่นน้ันฉันจะลงไปด้านล่าง อย่าให้ฉันเห็นเจ้าส่ิงน้ันอีกเม่ือ
ยอ้ นกลบั มาทน่ี อ่ี กี ครงั้ เอาละ่ ปปี เราสองคนคยุ กนั เสรจ็ แลว้ ฉนั จะไปสบู เอา
หลักปรชั ญาชีวิตจากนาย! รางน้�ำลึกลบั จากโลกลกึ ลับจะพร่ังพรลู งสู่นาย!”
2 เกาะอลั เบอรม์ าร์ล หนึ่งในหม่เู กาะกาลพิ ากอส-หมเู่ กาะกาลาปาโกส ประเทศเอกวาดอร์ เปน็ หมู่เกาะ
กลางมหาสมทุ รแปซิฟิก
3 เครอื่ งเสียงถ้วยแกว้ -พวกแก้วหรือชามใส่นำ�้ ทีใ่ ช้นำ�้ เปียกเคาะหรอื ถจู นดงั เปน็ เสยี งดนตรี
718 : โมบี้-ดิก๊
บทท่ี 128
พีควอดพบเรือราเชล
วันต่อมา เรือเดินสมุทรล�ำใหญ่ราเชลปรากฏให้เห็นมุ่งหน้าตรงมายังเรือพีค
วอด เคร่ืองเสาทุกต้นบนเรือมีลูกเรือเกาะกลุ่มกันอย่างหนาแน่น ช่วงเวลา
นั้นพีควอดก�ำลังเร่งความเร็วแล่นผ่านน่านน�้ำบริเวณน้ี ทว่าขณะเรือแปลก
หน้ากางปีกกว้างรับลมแรงแล่นเข้ามาใกล้ ใบเรือโอ่อ่าโอ้อวดน้ันพลันหุบ
ลงพร้อมกันราวกับถุงเปล่าระเบิดแตกออก และส่ิงมีชีวิตทั้งหมดโบยบินหนี
จากหวั เรอื แตกพัง
“ขา่ วรา้ ย เรอื นนั่ นำ� ขา่ วรา้ ยมา” แมนซม์ นั เฒา่ บน่ พมึ พำ� ขณะผบู้ ญั ชาการ
เรอื นน้ั ยนื บนเรอื แจวของเขา แลว้ หยบิ โทรโขง่ ขนึ้ จอ่ ปาก แตก่ อ่ นทเ่ี ขาจะรอ้ ง
ทักทายอย่างมคี วามหวัง เสยี งของเอแฮบ็ กด็ ังข้ึนกอ่ น
“เหน็ วาฬสีขาวบ้างม้ยั ?”
“เห็นเมอ่ื วานน้ี คุณเห็นเรอื เชอื ดวาฬลอยมาบ้างมย้ั ?”
เอแฮบ็ สะกดกลนั้ ความยนิ ดขี องตนไว้ เขาตอบปฏเิ สธตอ่ คำ� ถามทไี่ มค่ าด
คดิ น้ี แลว้ แสดงความยนิ ดจี ะไปขนึ้ เรอื แปลกหนา้ นนั้ เมอื่ กปั ตนั เรอื ราเชลหยดุ
เรอื ดว้ ยตวั เขาเองแลว้ กเ็ ดนิ ลงมาทข่ี า้ งเรอื จากนนั้ เพยี งแจวเรอื เลก็ แรงๆ ไม่
กที่ ีเขาก็นำ� ตะขอเรอื เกี่ยวเขา้ กบั ห้ิงเกบ็ เชอื กขา้ งเรอื พคี วอดได้สำ� เร็จ และไต่
ขึ้นมาบนดาดฟ้าเรือ เอแฮ็บจ�ำได้ทันทีว่าเขาเป็นชาวแนนทักเก็ตที่เคยรู้จัก
ทวา่ ทง้ั สองไมไ่ ด้กลา่ วคำ� ทกั ทายใดๆ ต่อกนั
“มนั อยทู่ ไี่ หน? ยงั ไมไ่ ดถ้ กู ฆา่ ใชม่ ย้ั ! ยงั ไมต่ ายใชม่ ยั้ !” เอแฮบ็ รอ้ งถามขณะ
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 719
เดนิ เข้าไปใกล้ “ว่ายงั ไงล่ะ?”
ดูเหมือนว่าช่วงบ่ายคล้อยของวันก่อนหน้าน้ี ขณะเรือบดสามล�ำของคน
แปลกหน้าเหล่าน้ีก�ำลังชุลมุนอยู่กับวาฬฝูงหนึ่งซ่ึงน�ำหน้าพวกเขาห่างออก
ไปจากเรือใหญป่ ระมาณสกั สี่ หรอื หา้ ไมล์ อกี ทัง้ ขณะนน้ั พวกเขายงั แลน่ เรือ
เรว็ ไลล่ า่ อยใู่ นเสน้ ทางกระแสลมพดั ผา่ น ฉบั พลนั นน้ั หนอก และหวั สขี าวของ
โมบดี้ กิ๊ จๆู่ กป็ รากฏขนึ้ มาเหนอื นำ�้ ทะเลสคี ราม หา่ งไปทางดา้ นอบั ลมไมไ่ กล
นกั ซงึ่ บรเิ วณนน้ั เรอื ตดิ ใบเรอื ลำ� ทสี่ ที่ เี่ กบ็ สำ� รองไวถ้ กู หยอ่ นลงมาเพอ่ื การไล่
ลา่ ในทนั ที เรอื ลำ� ทส่ี น่ี แี้ ลน่ ฉวิ อยเู่ บอ้ื งหนา้ ลมไลต่ ามหลงั เรอื ทง้ั สามลำ� ทแี่ ลน่
น�ำหน้าไป และดูเหมือนว่าจะปักฉมวกบนตัววาฬได้ส�ำเร็จ อย่างน้อยนั่นก็
เปน็ เรื่องทล่ี ูกเรือบนเสากระโดงบอกไดถ้ งึ เหตุการณ์นนั้ จากระยะห่างขนาด
นั้นเขาเห็นเรือท่ีมีขนาดเล็กลงจนเหลือเพียงจุดเล็กๆ และแสงวูบวาบของ
ฟองน้�ำสีขาว หลังจากนั้นก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย เม่ือแน่ใจว่าวาฬที่ถูกจับได้
พาผู้ล่าของมันหนีหายตามกันไปด้วยดังเช่นท่ีเกิดขึ้นได้บ่อยครั้ง ความรู้สึก
หวาดหวัน่ เข้าครอบง�ำ ทว่าไม่ไดท้ �ำใหพ้ วกเขาตกใจมากนกั กระทง่ั ถึงเวลานี้
ธงสญั ญาณฉกุ เฉนิ ถกู ตดิ บนเชอื กระโยง ทอ้ งฟา้ ใกลม้ ดื คำ่� จงึ จำ� ตอ้ งไปรบั เอา
เรอื เล็กที่แล่นอยู่ในทางลมกลับขึน้ เรอื ใหญ่ ก่อนออกเรอื ค้นหาเรอื เล็กลำ� ทสี่ ี่
ในทศิ ทางตรงกนั ขา้ มกนั เรอื ใหญไ่ มเ่ พยี งจำ� ตอ้ งปลอ่ ยใหเ้ รอื ลำ� ทสี่ เี่ ผชญิ โชค
ชะตาตามลำ� พงั ถงึ รงุ่ สางวนั ใหม่ แตใ่ นเวลานนั้ ยงั ลอยลำ� หา่ งออกมาไกลจาก
จดุ เดมิ ดว้ ย รุง่ สางวันใหม่ลูกเรอื ทเ่ี หลอื กลบั ขึ้นเรือใหญม่ าได้อย่างปลอดภัย
ในวันก่อน ต่างพากันติดใบเรือเสริมบนใบเรือเสริมจนบนเรือคลาคล่�ำด้วย
ใบเรือ นับตั้งแต่เรือล�ำท่ีส่ีหายไป เตาต้มน้�ำมันวาฬถูกจุดไฟให้ส่องสว่าง
เป็นสัญญาณ และลูกเรือแต่ละคนต่างผลัดกันข้ึนไปยืนมองหาบนยอดเสา
แต่เม่ือเรือแล่นมาจนถึงจุดท่ีน่าจะเป็นบริเวณที่เห็นเรือเล็กเป็นครั้งสุดท้าย
และหยอ่ นเรอื สำ� รองลงทะเลไปชว่ ยกนั คน้ หา ทวา่ ไมเ่ หน็ แมว้ แี่ วว จากนน้ั ถงึ
น�ำเรือใหญ่ออกแล่นไปอีกคร้ัง ก่อนจะหยุดเรือและน�ำเรือเล็กลง ท�ำอย่างน้ี
ซำ้� ๆ กนั อยา่ งตอ่ เนอื่ งจนถงึ เทยี่ งวนั แตก่ ย็ งั ไมเ่ หน็ แมเ้ งาของเรอื ลำ� ทหี่ ายไป
720 : โมบ-ี้ ด๊ิก
กัปตันเรือราเชลบอกเล่าเรื่องนี้จบก็รีบเผยให้รู้ถึงวัตถุประสงค์ของเขาที่
ขน้ึ เรอื พคี วอดมาวา่ เขาปรารถนาจะใหเ้ รอื ลำ� นรี้ ว่ มกบั เรอื ของเขาในการตาม
หา โดยแล่นเรือในน่านน�้ำบริเวณนี้ห่างกันสักส่ี หรือห้าไมล์บนเส้นระนาบ
เดียวกนั และหากเป็นไปได้กใ็ หแ้ ล่นอ้อมไปตามเส้นขอบฟา้ ดว้ ย
“ฉนั ทา้ เดิมพนั เลยวา่ ...” สตบั บ์กระซิบกับฟลาสก์ “ใครสักคนบนเรือล�ำที่
หายไปน้ันจะต้องสวมเส้ือโค้ตตัวท่ีดีท่ีสุดของกัปตันไป หรืออาจเป็นนาฬิกา
ของเขากไ็ ด้ เขาถึงได้กระวนกระวายใจจะตามเอากลบั คืน ใครเคยได้ยินบ้าง
ว่าเรือล่าวาฬล�ำใหญ่ใจบุญสองล�ำออกแล่นเรือเพ่ือตามหาเรือบดล�ำเล็กท่ี
หายไปในฤดูท่ีมีวาฬชุกชุมให้ล่าอย่างน้ี? ดูสิ...ฟลาสก์ ..ดูสิว่าเขาดูซีดขนาด
ไหน สีซีดเผือดในดวงตาคู่น้ันของเขา ฉันว่าบางทีมันอาจไม่ใช่เส้ือโค้ตแล้ว
ล่ะ แต่น่าจะเปน็ ...”
“ลกู ผม ลูกชายแทๆ้ ของผมอยู่ในเรอื ลำ� น้นั พระเจ้า...ผมขอรอ้ งละ่ ขอ
วงิ วอนละ่ ” กปั ตนั เรอื ตา่ งถน่ิ รอ้ งขอตอ่ เอแฮบ็ ผตู้ อบรบั คำ� รอ้ งขอของเขาดว้ ย
เพยี งสหี นา้ เยน็ ชา “ขอใหผ้ มเชา่ เรอื ของคณุ สกั สส่ี บิ แปดชวั่ โมง ผมยนิ ดจี ะจา่ ย
ให้ จา่ ยให้ท้งั หมด หากไม่มีหนทางอืน่ แคส่ ส่ี ิบแปดชว่ั โมงเท่านนั้ แคน่ นั้ คุณ
ต้องช่วยผมนะ โอ.้ ..คุณ...จะชว่ ยผมหาใช่มัย้ ”
“ลกู ชาย!” สตบั บพ์ ดู ขน้ึ “โอ.้ ..ลกู ชายของเขาหายไป! ฉนั ขอถอนคำ� พดู ทวี่ า่
เป็นเสือ้ โค้ตกบั นาฬกิ า ว่าแต่เอแฮ็บวา่ ยงั ไงบ้าง? เราตอ้ งชว่ ยเด็กคนนัน้ นะ”
“เขาจมไปพรอ้ มกบั พวกทเี่ หลอื เมอ่ื คนื น”ี้ แมนซก์ ะลาสเี ฒา่ ยนื พดู อยดู่ า้ น
ลา่ ง “ฉนั ไดย้ นิ เสยี งนน่ั พวกนายเองกไ็ ดย้ นิ เสยี งวญิ ญาณพวกเขาเหมอื นกนั น”ี่
ภายในเวลาไมน่ านเหตกุ ารณท์ เี่ ปน็ สาเหตใุ หเ้ รอื ราเชลตกอยใู่ นบรรยากาศ
เศร้าสลดก็ถูกเปิดเผยออกมา เหตุการณ์นั้นไม่เพียงพรากลูกชายคนหน่ึง
ของกัปตันไปพร้อมกับลูกเรือในเรือล�ำท่ีหายไปเท่าน้ัน ทว่าในทางกลับกัน
เวลาเดียวกันนั้นเขายังมีลูกชายอีกคนอยู่ในกลุ่มลูกเรือบนเรือล�ำอื่นที่ต้อง
ลงจากเรือใหญ่ในช่วงค่�ำมืดเพ่ือแยกย้ายกันค้นหาคนหาย ช่วงเวลานั้นพ่อผู้
เศร้าหมองจมสู่ก้นบ้ึงแห่งความสับสนเหลือแสน ส่ิงท่ีพอช่วยให้คลี่คลายขึ้น
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 721
มาได้บ้าง ก็เมื่อหัวหน้าต้นหนของเขารับปากว่าจะท�ำตามธรรมเนียมปฏิบัติ
ของเรอื ลา่ วาฬกรณเี กดิ เหตฉุ กุ เฉนิ ขนึ้ เมอื่ ตกอยใู่ นภาวะอนั ตรายจะตอ้ งเลอื ก
ชว่ ยชวี ติ คนสว่ นใหญก่ อ่ นเสมอโดยไมส่ นใจเรือท่ีถกู พลัดแยกกนั ไป ทวา่ ดว้ ย
เหตุผลส�ำคัญบางอย่างท�ำให้กัปตันย้ังใจไม่บอกเล่าถึงเรื่องน้ีออกมาท้ังหมด
กระทง่ั จำ� ต้องพูดออกมาเมื่อเห็นท่าทเี ยน็ ชาของเอแฮบ็ ด้วยวา่ ลูกชายท่หี าย
ไปกับเรือนั้นยังคงเป็นเด็กเล็กนัก เขาเพิ่งมีอายุเพียงแค่สิบสองปี เพราะผู้
เป็นพ่อมีใจเหมือนเช่นชายชาวแนนทักเก็ตที่ต้องการปลูกฝังความกล้าหาญ
ให้กับลูกของตน จึงชักน�ำเขาสู่อาชีพท่ีเต็มไปด้วยภัยอันตราย และเรื่องราว
นา่ พศิ วง อนั เปน็ เหมอื นโชคชะตารบั สบื ทอดมาแตน่ านนมในวงศต์ ระกลู ของ
ตน บอ่ ยครงั้ กปั ตนั แนนทกั เกต็ จะสง่ ลกู ชายวยั ออ่ นเยาวไ์ ปจากอกตน ใหไ้ ปใช้
ชีวิตรอนแรมอยู่ในทะเลนานราวสาม หรอื สี่ปบี นเรือล�ำอนื่ ที่ไมใ่ ช่เรอื ของตน
เพ่ือให้บทเรียนแรกของเด็กหนุ่มในอาชีพล่าวาฬไม่ลดน้อยลงไปอันเนื่องมา
จากการแสดงออกตามสัญชาตญาณของความเป็นพ่อท่ีมีแตจ่ ะล�ำเอยี งอย่าง
ไม่เหมาะควร และเปน็ กังวลจนเกินควร
ชว่ งขณะชายแปลกหนา้ ยงั คงออ้ นวอนขอรอ้ งเอแฮบ็ ผขู้ น้ แคน้ ความกรณุ า
อย่นู น้ั เอแฮ็บยงั คงยืนน่งิ ราวกับทง่ั ตีเหลก็ ตะลึงงันกับเรอื่ งทีไ่ ด้ยนิ แตย่ ังคง
ปราศจากอาการสนั่ ไหวแม้แต่นอ้ ย
“ผมจะไม่ไปไหนท้ังนั้น” ชายแปลกหน้าพูดข้ึน “จนกว่าคุณจะพูดค�ำว่า
ตกลงออกมา ได้โปรดกรณุ าตอ่ ผม ดังเชน่ ที่ผมจะกรุณาต่อคณุ ในเหตกุ ารณ์
ลกั ษณะเดยี วกันน้ีเถิด คณุ เองก็มีลกู ชายเหมือนกันนี่...กัปตันเอแฮบ็ แมจ้ ะมี
เพยี งคนเดยี ว และตอนนก้ี อ็ ยอู่ ยา่ งปลอดภยั ทบ่ี า้ น ลกู คนเดยี วของคณุ กอ็ าจ
เทา่ นเี้ หมือนกนั ใชแ่ ลว้ ใช่ คุณต้องเหน็ ใจในเร่อื งนีแ้ น่ ผมรู้ เรว็ เร็วเขา้ เดก็ ๆ
ลงมอื เดยี๋ วนีเ้ ลย เตรยี มกางใบเรือบนเพลา”
“หยุด” เอแฮ็บร้องบอก “ห้ามแตะต้องเชือกป่าน” จากนั้นค่อยๆ เปล่ง
เสียงพูดช้าๆ ออกมาทีละค�ำ “กัปตันการ์ดิเนอร์ ผมคงช่วยอะไรไม่ได้ แค่นี้
ผมกเ็ สยี เวลามากพอแลว้ ลากอ่ น ลากอ่ น ขอพระเจา้ คมุ้ ครองคณุ ...เกลอ ผม
722 : โมบ้-ี ดิ๊ก
ตอ้ งขออภยั จริงๆ แตผ่ มตอ้ งไปแล้ว คุณสตาร์บัค ดูนาฬกิ าท่กี ล่องเขม็ ทศิ ที
สามนาทีนับจากนี้ไปห้ามยุ่งเกี่ยวกับคนแปลกหน้าทุกคนทันที หันเพลาเรือ
ไปดา้ นหน้า แล้วกางใบเรอื เดินหนา้ ตอ่ ”
พูดจบเอแฮ็บรีบหันหน้าเดินจากไปโดยไม่แม้แต่ชายตามอง เขาลงไป
ยังห้องเคร่ืองของตน ปล่อยให้กัปตันเรือราเชลตะลึงงันกับค�ำปฏิเสธแบบไร้
เยือ่ ใยอย่างสนิ้ เชิงต่อค�ำรอ้ งขออย่างจรงิ ใจของเขา คร้ันเม่ือไดส้ ติจากอาการ
งุนงง การ์ดเิ นอร์หนุ หันไปยงั ขา้ งเรือโดยไมม่ คี ำ� กลา่ วใดๆ ออกมาอีก เขาลง
จากข้างเรือพีควอดเร็วเสียยิ่งกว่าก้าวขึ้นเรือเล็กของตัวเองแล้วแจวกลับไป
ยงั เรอื ราเชล
เรือท้ังสองล�ำต่างแยกออกจากรอยทางน�้ำนั้นอย่างรวดเร็ว ทว่าเรือต่าง
ถ่ินยังคงอยู่ในระยะการมองเห็นอีกนาน มันหันหัวเรือไปทางน้ันทางน้ีทุกๆ
ท่ีในความมืดมน แม้แต่จุดเล็กๆ ในทะเลก็ตาม ใบขวางบนเรือแกว่งไปทาง
กราบเรือขวาที ทางกราบเรือซ้ายที มันปรับใบเรือเปล่ียนทิศไปเรื่อยๆ และ
ในเวลาน้ีมันแล่นปะทะกับกระแสน้�ำท่ีสาดซัดเข้าใส่ ตลอดเวลาเสากระโดง
และเพลาเรือหนาแน่นด้วยเหล่าลูกเรือราวกับเด็กชายจ�ำนวนมากก�ำลังปีน
ป่ายอยตู่ ามกิ่งก้านต้นเชอรเ่ี พอื่ เก็บผลของมัน
ทวา่ การหยดุ ชะงกั และหนั หวั เรอื ไปมาบนเสน้ ทางแหง่ ความอาดรู นนั้ คณุ
เห็นได้ชัดว่าเรือล�ำน้ียังคงหล่ังน้�ำตาออกมา นั่นแสดงว่ามันยังไม่ได้รับความ
ชว่ ยเหลอื ใดๆ เรอื ลำ� นนั่ คอื ราเชล รำ่� ไหค้ รวญหาลกู ๆ ของหลอ่ นทสี่ ญู หายไป
เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 723
บทท่ี 129
ห้องเครื่อง
(เอแฮ็บกำ� ลงั จะเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ ปปี คว้ามือเขาไว้แลว้ เดินตาม)
“ไอ้หนู ไอ้หนู ฉันบอกแล้วว่าอย่าตามเอแฮ็บมา เม่ือถึงเวลาเอแฮ็บจะ
ไม่ไล่ตะเพิดนาย แต่ตอนน้ียังไม่ใช่เวลาที่นายจะอยู่ข้างเขา สิ่งที่อยู่ข้างใน
ตวั นาย...ไอห้ นนู อ้ ยเปน็ สงิ่ ทที่ ำ� ใหฉ้ นั รสู้ กึ วา่ โรคของฉนั ไดร้ บั การรกั ษา ความ
ปรารถนายอ่ มเยยี วยาความปรารถนา สำ� หรบั การไลล่ า่ ครงั้ น้ี โรคทฉ่ี นั เปน็ อยู่
กลายเปน็ สง่ิ ทช่ี ว่ ยใหฉ้ นั มคี วามแขง็ แรงดงั ใจฉนั ปรารถนาเปน็ ทสี่ ดุ นายจงรอ
อยูข่ า้ งลา่ งนี่ ทที่ ี่พวกเขาจะดแู ลนายราวกบั นายเป็นกัปตัน จริงสิ...ไอ้หนู จง
นง่ั อยทู่ เ่ี กา้ อยี้ ดึ พื้นของฉนั น่ี นายจงเปน็ สกรูอีกตัวทข่ี นั อยบู่ นมนั ”
“ไม่นะ ไม่ ไม่! กปั ตนั ไมไ่ ดม้ ีอวัยวะสมบูรณพ์ รอ้ มนะครับ ตอ้ งใชผ้ มเป็น
ขาท่ีหายไป เหยียบลงบนตวั ผมเถอะครบั ผมจะไมร่ อ้ งขออะไรอีก ผมจะยัง
คงเป็นส่วนหนึ่งในตัวกัปตนั ”
“โอ้! ช่างร้ายกาจอะไรอย่างน้ี มันท�ำให้ฉันแทบคลั่งต่อความจงรักภักดี
ไม่เส่ือมคลายของมนุษย์! คนด�ำ! และคนบ้า! แต่ฉันคิดว่าความปรารถนา
ย่อมเยียวยาความปรารถนาน้ันใช้ได้กับเจ้านี่เช่นกัน เจ้าหนูก�ำลังจะกลับมา
เปน็ ปกตอิ ีกคร้ัง”
“พวกเขาบอกผมครบั วา่ สตบั บเ์ คยทอดทง้ิ ปปี นอ้ ยผนู้ า่ เวทนา กระดกู ของ
ไอห้ นทู จี่ มนำ�้ ไปไดแ้ สดงความขาวบรสิ ทุ ธแิ์ ลว้ ใหก้ บั สดี ำ� มดื ของผวิ ยามเขายงั
มชี วี ติ อยู่ ทแตผ่ มจะไมท่ อดทงิ้ กปั ตนั ครบั ผมจะไมท่ ำ� อยา่ งทส่ี ตบั บท์ ำ� กบั เดก็
724 : โมบี้-ด๊ิก
นัน่ รบั ผมจะไปกบั กปั ตัน”
“ถ้านายพดู อยา่ งนน้ั กบั ฉนั อีก เจตนาทีเ่ อแฮ็บมตี อ่ นายจะเปล่ียนไป ฉนั
บอกแลว้ วา่ ไมต่ อ้ งตาม ก็ไม่ตอ้ งตาม”
“โอ้...ค�ำสัง่ เดด็ ขาด เด็ดขาด เด็ดขาด!”
“ถ้าคร่�ำครวญแบบน้ัน ฉันจะฆ่านายทิ้งเลย! ระวังเอาไว้ให้ดีในเวลาที่เอ
แฮบ็ บา้ คลง่ั จงตงั้ ใจฟงั แลว้ นายจะไดย้ นิ ขาสงี าของฉนั เดนิ อยบู่ นดาดฟา้ นน้ั
เสมอ และจงมน่ั ใจไวว้ า่ ฉนั อยบู่ นนนั้ สว่ นตอนนฉี้ นั จะจากนายไปกอ่ นสกั พกั
ฉะนนั้ มอื ของนาย! จดั การซะ! ความเทย่ี งแทค้ อื ตวั นาย...ไอห้ นู ดงั รศั มเี สน้ รอบ
วงย่อมล้อมรอบศูนย์กลางของมนั เสมอ พระเจ้าให้พรนายเสมอ และเมื่อถงึ
เวลานั้น พระเจา้ จะคุม้ ครองนาย จงปล่อยใหม้ ันเป็นไป”
(เอแฮ็บเดินจากไป ปีปก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว) “เมื่อกี้เขายืนอยู่ตรงน้ี
ตอนน้ฉี นั ยืนอยูบ่ นความวา่ งเปล่าของเขา ทว่าฉันอยเู่ พยี งล�ำพัง คงมแี ตเ่ จา้
ปปี ผนู้ า่ เวทนาเทา่ นนั้ ทฉ่ี นั จะยนื หยดั อยไู่ ด้ แตเ่ ขาหายตวั ไปแลว้ ปปี ! ปปี ! ดง๊ิ
ดอ๊ ง ด๊ิง! ใครเห็นปีปบา้ ง? เขาตอ้ งอยู่บนนแ้ี น่ ลองดูทป่ี ระตูสิ อะไรน?่ี ไมไ่ ด้
ลอ็ ค ไม่ได้ใสก่ ลอน ไม่ไดล้ น่ั ดาล แตก่ ็ไม่ได้เปดิ เอาไว้ นต่ี ้องเปน็ มนตส์ ะกด
แน่ เขาบอกให้ฉันอยทู่ ่ีน่ี ใชแ่ ลว้ และบอกวา่ เกา้ อีข้ นั สกรูนี่เปน็ ของฉนั ตรงนี้
ถา้ งนั้ ฉนั จะน่ังตรงน้ี ติดกับเตียงนอนนีต่ รงกลางสุดของเรอื ลำ� น้ี ทง้ั กระดูก
งูเรือ และเสากระโดงท้งั สามตน้ อย่เู บอ้ื งหน้าฉัน พวกกะลาสีผอู้ าวุโสของเรา
กลา่ วไวว้ า่ บางครงั้ พลเรอื เอกชาวผวิ ด�ำเจด็ สิบสน่ี ายจะนั่งอยูท่ ่โี ต๊ะและออก
ค�ำสง่ั อยู่หน้าแถวกปั ตนั และเรือโท ฮ่า! อะไรน?่ี ยศประดบั ! ยศประดับ! ผู้
มียศประดับบ่าต่างมาเบียดเสียดกันตรงน้ี ส่งขวดเหล้าให้แก่กัน ผมยินดีที่
ไดพ้ บกบั พวกท่าน เติมให้เต็ม...มองซเิ ออร!์ ชา่ งเปน็ ความร้สู กึ แปลกพลิ ึกนกั
เมื่อเวลาน้ีเด็กหนุ่มผิวด�ำเป็นเจ้าภาพเลี้ยงคนผิวขาวท่ีมีดิ้นทองประดับบน
เส้ือโค้ตของพวกเขา! มองซิเออร์...พวกทา่ นพบปีปบา้ งมย้ั ? เดก็ หนมุ่ นิโกรตัว
น้อย สงู หา้ ฟุต หน้าตาท่าทางนา่ สังเวช และขข้ี ลาด! เขาเคยโดดออกจากเรือ
เชือดวาฬ เคยเห็นเขาบ้างม้ัย? ไม่เหรอ! ถ้าง้ันก็ช่างเถอะ เติมเหล้ามาอีก...
เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 725
กัปตัน แล้วดื่มให้กับความน่าละอายของพวกขี้ขลาดท้ังหลาย! ฉันจะไม่ขอ
เอ่ยนามพวกนนั้ ไอพ้ วกหน้าไม่อาย! วางเท้าข้างหนึง่ บนโตะ๊ ไอ้พวกข้ขี ลาด
หนา้ ไมอ่ ายทกุ คน ฮอ้ื ! ขา้ งบนนน่ั ฉนั ไดย้ นิ เสยี งขาสงี า โอ.้ ..ทา่ นผบู้ ญั ชาการ!
ทา่ นผ้บู ญั ชาการ! ฉันร้สู กึ ส้ินหวงั จริงๆ ยามท่านเดนิ จากฉนั ไป แต่ฉันจะยัง
อยู่ตรงนี้ มาตรวา่ ทา้ ยเรอื ชนเขา้ กับหินโสโครก และปดู ทะลขุ นึ้ มาน�ำพาหอย
นางรมมารว่ มอยู่เปน็ เพอ่ื นฉนั ”
726 : โมบ้-ี ด๊ิก
บทที่ 130
ลางสังหรณ์จากหมวก
หลังเดินทางผ่านทะเลกว้างมายาวนานในช่วงเริ่มต้นของการล่องเรือ ท่ี
สุดพีควอดก็แล่นมาถึงสถานที่ท่ีถูกต้องในช่วงเวลาที่เหมาะสม ตลอดเส้น
ทางผ่านนา่ นน�้ำลา่ วาฬทุกแหง่ หน ดปู ระหนึง่ ว่าเอแฮบ็ ก�ำลังไล่ตอ้ นศตั รูของ
ตนเข้าสู่วงล้อมในมหาสมุทรเพ่ือสังหารมันให้ส้ินเสียตรงนั้น ด้วยบัดนี้เขา
พบว่าตัวเองก�ำลังเข้าใกล้เส้นละติจูดและลองติจูดอันเป็นบริเวณท่ีบาดแผล
ทุกข์ระทมได้รับความเจ็บปวด ด้วยบัดนี้เรือเผยให้เห็นถึงวันวานที่ได้พบ
เจอกบั โมบี้ดิก๊ และด้วยบัดนผ้ี ่านการพบปะกับเรอื มากมายอย่างต่อเนือ่ งซึ่ง
ต่างพรอ้ มใจแสดงความเหน็ ผดิ แผกต่อความเย็นชาราวปศี าจขณะวาฬสขี าว
ฉีกร่างนักล่าของมันไม่ว่าจะเป็นฝ่ายถูกกระท�ำ หรือเป็นฝ่ายกระท�ำ เวลาน้ี
อะไรบางอยา่ งซกุ ซอ่ นอยใู่ นดวงตาของชายชราผนู้ ี้ บางอยา่ งทม่ี นษุ ยผ์ มู้ จี ติ ใจ
อ่อนแอยากจะทนมองได้ ยามค�่ำคืนตลอดหกเดือนดาวเหนือจะปรากฏบน
ฟากฟา้ ทางขวั้ โลกเหนอื เฝา้ สอ่ งแสงสวา่ งรอบรศั มไี มเ่ สอ่ื มคลาย เฉกเชน่ เปา้
หมายของเอแฮบ็ สอ่ งสวา่ งทา่ มกลางความมดื มดิ ของลกู เรอื ผหู้ มน่ หมอง แสง
สว่างน้ันครอบง�ำพวกเขา กระท่ังลางสังหรณ์ ความสงสัย ความหวาดหว่ัน
และความหวาดกลัวทั้งหลายต่างยินดีหลบลึกลงสู่จิตวิญญาณด้านใน และ
ไม่โผลร่ ากงอกตน้ ออ่ น หรือผลติ น้ แตกใบออกมาอีก
ช่วงระยะห่างของลางสังหรณ์นี้ยังเป็นผลให้ทุกเสียงหัวเราะกลายเป็น
ความฝดื เคน้ ความเปน็ ธรรมชาตอิ นั ตรธานหาย สตบั บไ์ มแ่ มแ้ ตจ่ ะพยายาม
เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 727
ฝืนยิ้มออกมา สตาร์บัคไม่แม้แต่จะตรวจสอบอะไรอีก ราวกับความสุขและ
ความเศร้า ความหวังและความกลัว ในช่วงเวลานั้นถูกบดเป็นฝุ่นธุลี และ
ผุยผงอยู่ในครกบดแห่งจิตวิญญาณอันโหดเหี้ยมของเอแฮ็บ ตลอดเวลาพวก
เขาต่างท�ำหนา้ ทขี่ องตนบนดาดฟ้าอยา่ งเงียบๆ ราวกับเคร่อื งจกั รท�ำงานอยู่
ในสายตาเผด็จการของกปั ตันเฒา่ ผ้เู ฝ้าจับตามอง
ทว่าหากคุณเพ่งพินิจเขาอย่างลึกซ้ึงในช่ัวยามที่ความลับของเขาเร้น
อำ� พราง เวลาทีเ่ ขาไม่คิดจะชำ� เลอื งมองหาผู้ใดนอกเสยี จากคนขา้ งกาย แลว้
คุณจะพบว่าขณะสายตาของเอแฮ็บดูน่าเกรงขามในสายตาลูกเรือ สายตา
ท่ีช�ำเลืองมองของหมอบูชาไฟผู้ลึกลับก็ดูน่าหวาดผวาในสายตาเขาด้วยเช่น
กัน คงด้วยเหตุผลบางอยา่ ง และน่าจะเป็นเรือ่ งของความบ้าคลงั่ ท่ที ำ� ใหบ้ าง
ครัง้ เขาไดร้ บั อทิ ธิพลมา ความแปลกพลิ ึกท่ีเพิม่ ขน้ึ เรอื่ ยๆ เรม่ิ ครอบง�ำเฟดัล
เลาะหผ์ ซู้ ดี เซยี ว อาการส่ันไมห่ ยดุ เชน่ นน้ั สั่นสะท้านเขาดว้ ยเชน่ กนั และน่นั
ทำ� ใหเ้ หลา่ ลกู เรอื มองดว้ ยความสงสยั ไมแ่ นใ่ จวา่ จรงิ ๆ นนั่ เปน็ รา่ งกายมนษุ ย์
หรอื เปน็ เงาสนั่ ไหววบู วาบอยบู่ นดาดฟา้ ของรา่ งทม่ี องไมเ่ หน็ กนั แน่ เงานน้ั มกั
โฉบไปมาอยทู่ นี่ นั่ เสมอ ไมเ่ พยี งแตค่ นทเี่ ฝา้ ยามในเวลากลางคนื เทา่ นนั้ หาก
แตผ่ ทู้ น่ี อนหลบั หรอื ผทู้ อี่ ยใู่ ตท้ อ้ งเรอื เองกร็ วู้ า่ เฟดลั เลาะหม์ กั จะขนึ้ มายนื อยู่
นานหลายชวั่ โมงโดยไมน่ ง่ั หรอื เอนหลงั พกั แววตาอนั นา่ พศิ วงบนดวงหนา้ ซดี
เผือดของเขาบอกใหร้ ู้ชดั วา่ เราสองจะเฝา้ ยามอย่อู ยา่ งนไ้ี มม่ หี ยดุ
ไม่มชี ว่ งเวลาใดในตอนกลางคืน หรอื กลางวนั ที่เหลา่ ลูกเรือจะกา้ วขึ้นมา
บนดาดฟ้าแล้วไม่เห็นเอแฮ็บอยู่เบื้องหน้าพวกเขา หากกัปตันเฒ่าไม่ยืนน่ิง
อย่ทู ี่ช่องเดอื ยขาของเขา ก็จะเหน็ เขาก้าวขา้ มแผน่ กระดานเรอื ไปมาระหว่าง
สองจดุ ไม่แปรผนั นน่ั คอื ตรงเสากระโดงกลาง และเสากระโดงท้าย หรอื ไม่ก็
จะเห็นเขายืนอยู่ที่หน้าทางลงไปยังห้องเคร่ือง ขาข้างท่ียังดีอยู่ของเขาจะยื่น
ไปทางดาดฟ้าราวกับเตรียมจะก้าวเท้าออกมา หมวกบนหัวหลุบต�่ำลงปิด
ดวงตา ไมว่ า่ อยา่ งไรเขายงั คงยนื นงิ่ ไมไ่ หวตงิ ไมว่ า่ วนั คนื ผา่ นไปนานเพยี งใด
เขายังคงไม่ลงไปนอนให้เปลญวณแกว่งไกว ภายใต้หมวกหลุบต�่ำท่ีเขาพราง
728 : โมบี-้ ดิ๊ก
ตัวอยู่น้ัน เหล่าลูกเรือไม่รู้เลยว่าดวงตาของเขาถูกปิดบังไว้จริงๆ หรือยังคง
เฝา้ จับตามองพวกเขาอยู่กันแน่ ไม่ใชเ่ รอ่ื งสำ� คญั แม้เขาจะยืนอยู่หนา้ ทางลง
หอ้ งเครอื่ งเปน็ เวลาหลายชว่ั โมงยดื ยาว และปลอ่ ยใหเ้ มด็ นำ�้ คา้ งในยามคำ่� คนื
ชน้ื แฉะพรา่ งพรมรดเสอื้ โคท้ และหมวกสลกั หนิ ของตน เพราะเครอื่ งแตง่ กาย
ทีเ่ ปียกปอนในยามค�ำ่ จะกลบั มาแหง้ อกี ครง้ั เมอ่ื โดนแสงแดดของเช้าวันใหม่
วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า เขาไม่เคยหลบลงไปอยู่ใต้แผ่นกระดานพวกน้ี
อะไรกต็ ามทเี่ ขาตอ้ งการจากหอ้ งเครอื่ งสง่ิ นนั้ จะมผี นู้ ำ� มามอบใหก้ บั เขาบนนี้
บนที่โล่งแจ้งเดียวกันน้ียังเป็นท่ีท่ีเขาน่ังกินอาหารซ่ึงจะกินเพียงสองม้ือ
เทา่ นัน้ คืออาหารเชา้ และอาหารเที่ยง ส่วนอาหารค�่ำเขาไม่เคยแตะตอ้ ง ไม่
แม้กระทั่งเก็บเก่ียวหนวดเคราของเขาที่ยาวรกคร้ึมราวรากไม้อากาศเลื้อย
เกลี่ยบนพื้นโล่ง และเหี่ยวแห้งอยู่ในความเขียวชอุ่มด้านบน ทว่าแม้ตลอด
เวลาเขาจะใช้ชีวติ หยุดน่ิงอยูเ่ พยี งแค่นั่งเฝ้าอยูบ่ นดาดฟา้ เรอื และแมส้ ายตา
ซอ่ นเรน้ ของหมอบชู าไฟจะเฝา้ มองเขาโดยไมห่ ยดุ พกั ตามอยา่ งเอแฮบ็ ทำ� ทวา่
คนท้ังสองดูเหมือนจะไม่ได้พูดคุยกันเลย ไม่แม้แต่ฝ่ายหน่ึงจะเอื้อนเอ่ยกับ
อีกฝ่าย ตราบเท่าช่วงเวลาอันยาวนานท่ีผ่านไปอย่างไม่มีเร่ืองอะไรส�ำคัญ
น้ีจะเป็นเหตุให้เกิดเรื่องส�ำคัญข้ึนมา แม้ดูประหน่ึงว่าอ�ำนาจมนต์สะกดน้ัน
จะกันทั้งสองให้เช่ือมโยงต่อกันเพียงล�ำพัง ทว่าก็แผ่รัศมีกว้างสู่สัมผัสของ
เหลา่ ลกู เรอื ผปู้ ระหวน่ั พรนั่ พรงึ ในยามนท้ี งั้ คดู่ รู าวกบั สองขวั้ โลกทอ่ี ยหู่ า่ งกนั
คนละทศิ ระหวา่ งวันพวกเขาไม่พดู คยุ กนั แมส้ ักค�ำ ยามมดื คำ่� ต่างเงียบงนั ไม่
สนทนา บางชว่ งเวลาระหวา่ งหลายชวั่ โมงอนั ยาวนานทที่ ง้ั คไู่ มป่ รปิ ากแมเ้ อย่
คำ� ทกั ทายตอ่ กนั พวกเขาจะลกุ ขนึ้ ยนื ทา่ มกลางแสงดาวในมมุ ทหี่ า่ งกนั ไป เอ
แฮบ็ ยืนอย่หู น้าทางเขา้ ห้องเครือ่ งของเขา ขณะหมอศานาบูชาไฟยืนอยู่ทีเ่ สา
กระโดงตน้ กลาง ทวา่ ตา่ งยงั คงวางสายตาแนว่ แนไ่ ปยงั อกี ฝา่ ย ราวกบั วา่ ในตวั
ของหมอบชู าไฟ เอแฮบ็ มองเหน็ เงาของเขาทอดยาวไปขา้ งหนา้ ขณะหมอบชู า
ไฟมองเหน็ ร่างกายทถ่ี ูกทอดทงิ้ ของเขาอยู่ภายในตวั ของเอแฮบ็
กระนน้ั ดว้ ยเหตใุ ดไมเ่ ปน็ ทปี่ ระจกั ษช์ ดั มนั ยงั สง่ ผลตอ่ ความเปน็ ตวั ตนอนั
เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 729
แทจ้ รงิ ของเอแฮบ็ ซงึ่ ในแตล่ ะวนั แตล่ ะชว่ั โมง และทกุ ๆ ขณะ ถกู เผยออกมา
อยา่ งเดน่ ชดั ตอ่ บรรดาผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาของเขา เอแฮบ็ แสดงตนเปน็ ผมู้ อี ำ� นาจ
ปกครองตนเอง ทวา่ หมอบูชาไฟเป็นเพียงข้าทาสของเขา ถึงอย่างน้ันทัง้ คูย่ ัง
คงดูเหมือนถูกสวมแอกเชื่อมติดกันโดยมีทรราชผู้เร้นกายขับเคลื่อนทั้งสอง
อยู่ เป็นเงาลางๆ ท่เี คยี งขา้ งโครงกระดกู แขง็ สำ� หรับหมอบชู าไฟนัน่ คอื ส่ิงท่ี
เขาอาจเปน็ ได้ แตก่ ระดกู งเู รอื และโครงเรอื ทง้ั หมดลว้ นคอื เอแฮบ็ ผหู้ นกั แนน่
แรกรุ่งอรุณส่องแสงสลัวในเช้าวันหน่ึง เสียงกร้าวแกร่งของเขาดังมาจาก
ทา้ ยเรอื “ไอห้ นมุ่ ทบี่ นยอดเสา!” จากนนั้ ตลอดทง้ั วนั กระทงั่ พระอาทติ ยต์ กดนิ
หลังส่องแสงขมกุ ขมวั เสียงเดยี วกนั น้นั จะดังขึน้ ทกุ ๆ ช่วั โมงทก่ี ระดง่ิ ของคน
ถือพวงมาลยั ดังใหไ้ ดย้ นิ “เหน็ อะไรบ้างมยั้ ? ดสู ิ! ดใู หช้ ดั ๆ! ดูชดั ๆ!”
เปน็ เวลาสาม หรอื สวี่ นั นบั จากพบกบั กปั ตนั เรอื ราเชลตามหาลกู ชายทหี่ าย
ไป พคี วอดแล่นเรอื มาโดยไมพ่ บพวยนำ้� แตใ่ ดเลย นน่ั ท�ำใหจ้ อมเฒ่าหมกมุ่น
ไมว่ างใจตอ่ ความสตั ยซ์ อื่ ของเหลา่ ลกู เรอื แทบทกุ คน เวน้ กแ็ ตเ่ พยี งบรรดานกั
พุ่งฉมวกชาวป่า เขาสงสัยแม้กระท่ังว่าสตับบ์กับฟลาสก์อาจไม่ใส่ใจมองหา
สิง่ ทีเ่ ขาก�ำลังคน้ หา ทว่าความคลางแคลงใจน้เี ขาฉลาดท่ีจะย้ังปากไม่พูดมนั
ออกมา กระน้นั การกระท�ำกบ็ อกชัดให้เหลา่ ลกู เรือไดร้ บั รู้
“ฉันอยากจะเห็นวาฬตัวน้ันด้วยตาของตัวเองเป็นคนแรก” เขาพูด “ใช่
แลว้ ! เอแฮบ็ ตอ้ งมเี หรยี ญทองนนั่ !” เขาผกู ปมเชอื กทำ� ตาขา่ ยกระเชา้ ดว้ ยสอง
มือของตัวเอง แล้วส่งลูกเรือคนหน่ึงข้ึนไปด้านบนพร้อมกับลูกรอกล้อเดียว
เพื่อมัดไว้กับยอดเสา เขารับปลายเชือกทั้งสองด้านที่ร้อยผ่านล้อลูกรอกนั้น
แล้วผูกปลายเชือกข้างหน่ึงกับกระเช้าของตัวเองโดยเตรียมหมุดไขว้เชือกไว้
สำ� หรบั ปลายอกี ดา้ นเพอ่ื ยดึ มนั ใหต้ ดิ แนน่ กบั ราวกราบเรอื เมอ่ื เสรจ็ แลว้ ขณะ
ปลายเชือกยงั อยู่ในมอื และเขายืนอยขู่ า้ งหมุดไขว้เชอื ก เอแฮบ็ กวาดตามอง
ไปท่ลี ูกเรือทีละคนๆ กอ่ นหยุดพกั สายตาท่ีแด๊กกู ควเี ควก แทชเทโก แตข่ า้ ม
เฟดลั เลาะหไ์ ป และมาหยดุ นง่ิ สนทิ ทตี่ น้ เรอื พรอ้ มพดู วา่ “ดแู ลเชอื กใหห้ นอ่ ย
นะตน้ เรอื ฉนั ขอวางมนั ไวท้ ม่ี อื ของนาย...สตารบ์ คั ” จากนน้ั พาตวั เองเขา้ ไปอยู่
730 : โมบ-้ี ด๊ิก
ในกระเช้าเชือกแล้วสั่งให้ลูกเรือชักรอกเขาข้ึนไปบนรังกา สตาร์บัคเป็นคนที่
ถือปลายเชอื กไวแ้ ละผกู มนั ในท้ายท่สี ุดจากนน้ั ก็ยนื อยขู่ า้ งๆ มนั เมอื่ มอื ขา้ ง
หน่ึงเกาะรอบเสาท่อนบนสุดได้ เอแฮ็บกวาดตามองออกไปนอกเรือ มอง
ไปยังทะเลกว้างไกลหลายๆ ไมล์ หันมองออกไปยังท้ายเรือที ข้างเรือทาง
น้ี และทางนน้ั ภายในขอบเขตของอำ� นาจท่ีแผ่ขยายกว้างไกลออกไปเม่ืออยู่
บนจดุ ที่สูงสุดเช่นนั้น
การทำ� งานอยา่ งโดดเดย่ี วบนทสี่ งู ของเชอื กระโยงในลกั ษณะไมม่ ฐี านทม่ี นั่
ใหว้ างเท้ายืนได้ ลกู เรือจะถูกชักรอกใหข้ นึ้ ไป และอยบู่ นน้นั ไดด้ ้วยเส้นเชือก
ในสถานการณ์เช่นนี้ปลายเชือกที่ผูกไว้อย่างแน่นหนากับหลักบนดาดฟ้าเรือ
จะตอ้ งมอบหมายใหม้ ผี รู้ บั ผดิ ชอบดแู ลเปน็ พเิ ศษ นนั่ เพราะความยงุ่ เหยงิ ของ
เชอื กทไ่ี หลตามแรงชกั รอกซง่ึ สมั พนั ธก์ บั เชอื กจำ� นวนมากดา้ นบนในลกั ษณะ
ต่างๆ กันน้นั อาจทำ� ให้การเฝา้ จบั ตามองเชอื กบนดาดฟา้ เกิดความผดิ พลาด
ขนึ้ ได้ เพยี งปลายเชอื กทด่ี าดฟา้ คลายตวั ออกทกุ ๆ สองสามนาทจี ะทำ� ใหเ้ กดิ
อบุ ัติเหตุขึน้ หากเชอื กไม่ไดร้ บั การดูแลโดยคนเฝ้าทีม่ คี วามสตั ยซ์ ่อื ลกู เรอื ท่ี
ถกู ชกั รอกขนึ้ ไปอาจถกู เหวยี่ งตวั ปลวิ และพงุ่ ถลาลงสทู่ ะเลดว้ ยนำ�้ มอื การชกั
รอกทสี่ ะเพรา่ ของเหลา่ ลกู เรอื ผเู้ ลนิ เลอ่ บางคนกเ็ ปน็ ได้ ดว้ ยเหตนุ กี้ ารกระทำ�
ของเอแฮบ็ ในเรอื่ งนจี้ งึ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งผดิ ปกตอิ ะไรเลย เรอื่ งแปลกเพยี งอยา่ งเดยี ว
สำ� หรบั กรณนี น้ี า่ จะเปน็ เรอ่ื งทว่ี า่ สตารบ์ คั แทบจะเปน็ เพยี งคนเดยี วทม่ี กั กลา้
คัดค้านเขาด้วยหนทางท่ีมีผลน้อยมากต่อการตัดสินใจ ซึ่งรวมถึงเร่ืองน้ีด้วย
เช่นกัน เอแฮ็บควรคลางแคลงใจในความสัตย์ซื่อของสตาร์บัคหากให้เขาเฝ้า
ระวังเชือกให้ มันน่าแปลกท่ีน่ีคือคนท่ีเขาเลือกให้เป็นคนเฝ้าเชือก โดยมอบ
ชวี ิตท้งั ชวี ติ ของเขาไว้ในมอื ของคนท่เี ขาไม่เคยไวว้ างใจเลย
ช่วงที่เอแฮ็บปีนขึ้นไปเกาะบนรังกาด้านบนได้ในตอนแรก ก่อนเขาอยู่
บนนนั้ นานสบิ นาที เหยยี่ วทะเลปากแดงดุร้ายตวั หน่งึ บินออกจากฝงู ของมนั
ซ่ึงมักจะพากันมาบนิ วนเวียนอยูร่ อบๆ ลกู เรือผยู้ นื ท�ำหน้าทเ่ี ฝา้ ยามบนยอด
เสากระโดงในแถบละติจูดน้ีเป็นประจ�ำ นกตัวน้ันมาบินวนบนหัวเขาพร้อม
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 731
กับกรีดเสียงร้อง มันบินหมุนวนฉวัดเฉวียนไปมาเป็นรูปวงแหวนก่อนจะพุ่ง
ทะยานขนึ้ ไปบนฟา้ หา่ งออกไปราวหนงึ่ พนั ฟตุ แลว้ ถลากลบั ลงมาอกี ครง้ั โดย
หมุนคว้างเป็นรูปกน้ หอย จากน้ันกบ็ นิ ฉดั เฉวยี นหมุนวนรอบหัวเขาอีกคร้งั
ทว่าสายตาท่ีจับจ้องไปยังแสงสลัวปลายฟ้าไกลท�ำให้เอแฮ็บเหมือนจะ
ไม่ไดส้ ังเกตเห็นนกดุรา้ ยตวั นี้ อนั ที่จรงิ แลว้ แทบไม่มใี ครจะใส่ใจกับมนั เทา่ ไร
นัก เพราะนี่ไม่ใช่เร่ืองผิดปกติอะไร ดูเหมือนว่าสายตาท่ีเพ่งมองด้วยความ
คาดหวังนอ้ ยท่สี ุดมักมองเหน็ ความหมายทีซ่ กุ ซ่อนอยใู่ นทุกๆ ภาพทแ่ี ลเห็น
“หมวกครับ...หมวกกปั ตนั ครบั !” จๆู่ ลกู เรอื ชาวซิซลิ ีก็รอ้ งเสยี งดงั ขึ้น เขา
ก�ำลังยืนเฝ้ายามอยู่ท่ียอดเสากระโดงต้นท่ีสามตรงด้านหลังเอแฮ็บพอดี แต่
เขาอยใู่ นระดบั ต�ำ่ กว่าเอแฮบ็ และมีช่องอากาศค่นั กลางระหวา่ งท้ังสอง
ทวา่ เวลานนั้ ปกี สนี ำ้� ตาลเขม้ อยเู่ บอื้ งหนา้ สายตาชายชราแลว้ จะงอยปาก
ยาวบนหวั ของมนั สง่ เสยี งกรดี รอ้ ง และแลว้ เหยยี่ วดำ� กพ็ งุ่ ตวั จากไปพรอ้ มกบั
ของทม่ี นั ยึดได้
ครั้งหนึ่งนกอินทรีบินวนรอบหัวทาร์ควินสามคร้ังแล้วถอดหมวกบน
หัวออกก่อนจะน�ำกลบั มาวางคืนทีเ่ ดมิ ในทนั ทีนนั้ ทานาควิล ภรรยาของเขา
กล่าวว่าทาร์ควินจะได้เป็นพระราชาแห่งโรม ทว่าการน�ำหมวกกลับมาวางที่
เดมิ นน้ั เปน็ ลางสงั หรณท์ บ่ี อกถงึ เรอื่ งดี แตส่ ำ� หรบั กรณนี ้ี เอแฮบ็ ไมไ่ ดร้ บั หมวก
กลบั คนื เหยย่ี วดรุ า้ ยตวั นน้ั บนิ นำ� จากไปไกลขน้ึ ๆ บนิ ไกลออกไปจากหวั เรอื ก
ระทงั่ ลบั สายตาไป จากจดุ ทม่ี นั ลบั สายตาไปนนั้ หมวกใบนน้ั ยงั พอมองเหน็ ได้
ลางๆ เปน็ จุดสีด�ำเล็กๆ รว่ งเล่นจากบนท่ีสูงสทู่ ้องทะเล
732 : โมบ-้ี ดิ๊ก
บทที่ 131
พคี วอดพบเรือดไี ลต์
หลายวนั ผา่ นไปพคี วอดยงั คงครำ�่ เครง่ เดนิ หนา้ แลน่ เรอื ฝา่ คลนื่ ทะเลอยา่ งมงุ่
มน่ั โลงทนุ่ ชชู พี ยงั คงแขวนอยา่ งงา่ ยๆ อยทู่ า้ ยเรอื ขณะเรอื อกี ลำ� กำ� ลงั มงุ่ หนา้
ผา่ นมา ดไี ลตเ์ ปน็ ชอื่ ทไ่ี มเ่ หมาะเอาเสยี เลยกบั เรอื ลำ� ทเี่ หน็ นี้ ขณะมนั แลน่ เขา้
มาใกลส้ ายตาทกุ คจู่ บั จอ้ งอยทู่ ค่ี านไมข้ นาดใหญท่ เ่ี รยี กวา่ เชยี ร์ ซง่ึ เรอื ลา่ วาฬ
บางลำ� จะสรา้ งครอ่ มดาดฟา้ ทา้ ยเรอื ในระดบั ความสงู แปด หรอื เกา้ ฟตุ เพอ่ื ใช้
เปน็ ทเี่ กบ็ เรอื บดสำ� รอง เรอื บดถอดสายระโยงและเครอื่ งมอื ออก หรอื เรอื บด
ที่ใช้งานไมไ่ ด้แล้ว
บนเชยี รข์ องเรอื ทพ่ี บลำ� นม้ี เี ศษซากแตกหกั พงั โครงไมส้ ขี าว และซกี แผน่
ไม้จ�ำนวนหนึ่งซึ่งคร้ังหน่ึงเคยเป็นช้ินส่วนของเรือเชือดวาฬ ทว่าเวลาน้ีคุณ
เห็นเศษซากหักพังเหล่านี้ชัดพอๆ กับเห็นโครงกระดูกม้าสีขาวซีดที่ถูกเลาะ
ออกมากองปนกัน
“เหน็ วาฬสีขาวบ้างมยั้ ?”
“ดนู น่ั ส!ิ ” กปั ตนั แกม้ ตอบบอกกลบั มาจากราวทา้ ยเรอื พรอ้ มกบั ใชโ้ ทรโขง่
ของเขาชไี้ ปที่ซากหักพังนั่น
“ฆ่ามันไปหรือยัง?”
“ฉมวกยังหลอมไม่ทันเสร็จพอที่จะท�ำอย่างนั้นได้น่ะสิ” อีกฝ่ายตอบ
กลับมา ขณะสายตาเศร้าสรอ้ ยหนั ไปมองห่อเปลวญวนบนดาดฟ้าที่เหล่าลกู
เรอื ตา่ งง่วนอย่กู บั การมัดปลายทง้ั สองดา้ นเขา้ ด้วยกันในบรรยากาศเงียบงัน
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 733
“ยังไม่ได้หลอม” พูดจบก็คว้าเหล็กแหลมท่ีเพิร์ธหลอมไว้มาจากง่ามพัก
แลว้ ชมู นั ขน้ึ มาพรอ้ มตะโกนวา่ “ดนู ส่ี ชิ าวแนนทกั เกต็ ในมอื นฉี่ นั กมุ ชะตาชวี ติ
ของมนั ไว้! เงีย่ งเหลก็ พวกนีไ้ ดด้ ่ืมเลือด และพลงั สายฟา้ ฟาดมาแล้ว และฉัน
สาบานวา่ พวกมนั จะไดด้ มื่ เลอื ดเปน็ ครงั้ ทสี่ าม เลอื ดรอ้ นแรงบรเิ วณหลงั ครบี
ท่ีทวี่ าฬสขี าวจะได้สมั ผัสกบั ชีวิตท่ีถกู สาปของมนั !”
“ขอพระเจา้ ทรงคุม้ ครอง...กัปตนั ผู้เฒา่ เหน็ นัน่ มัย้ ” ช้ีไปที่เปลญวน “นนั่
เป็นเพียงหนึ่งในห้าผู้กล้าท่ีผมได้ท�ำพิธีศพให้กับเขา เมื่อวานน้ีท้ังหมดยังมี
ชีวิตอยู่ แต่มาเสียชีวิตก่อนค�่ำ มีเพียงแค่คนเดียวนั่นท่ีผมได้ท�ำพิธีศพให้กับ
เขา ส่วนท่ีเหลือถูกฝังกลบก่อนท่ีพวกเขาจะตายเสียอีก น�้ำทะเลท่ีเรือของ
ท่านแล่นผ่านอยู่นี้คือสุสานของพวกเขา” แล้วหันไปพูดกับลูกเรือของเขา
“พวกนายเสร็จกันรึยัง? เสร็จแล้วก็วางไม้กระดานวางบนราวกราบเรือ แล้ว
ยกศพขึ้น อย่างน้ันแหละ โอ้!...พระเจ้า” เดินไปยังห่อเปลญวนแล้วยกมือทั้ง
สองขา้ งขนึ้ “ขอใหช้ ีวติ นีไ้ ด้ฟื้นกลับคืนมาใหม”่
“นำ� เรอื ออก! ปรับหางเสอื !” เอแฮบ็ สง่ เสียงร้องดงั สายฟา้ ฟาดไปยงั เหลา่
ลูกเรอื ของเขา
ทว่าการเดินเรืออย่างเร่งรีบของพีควอดไม่เร็วพอทันหนีเสียงตูมของศพ
ที่ถูกโยนลงน้�ำไปอย่างรวดเร็วราวกับมันพุ่งหลาวลงสู่ทะเล เพราะแล่นเรือ
ไม่เร็วพอจึงท�ำให้ละอองน้ำ� ทะเลสาดกระเซ็นขึ้นมาพรา่ งพรมหัวเรอื พคี วอด
ดว้ ยนำ�้ ลา้ งบาปวิญญาณของพวกเขา
เม่ือพีควอดแล่นห่างจากดีไลต์ผู้เศร้าหมองตามค�ำสั่งของเอแฮ็บ โลงทุ่น
ชูชพี ทีแ่ ขวนอยทู่ า้ ยเรือจงึ เผยให้เห็นเด่นชดั ในสายตาของลกู เรือดไี ลต์
“ฮา่ ! น่นั ! พวกนายดนู ่ัน!” กปั ตันสง่ เสียงรอ้ งบอกลางสงั หรณ์บนรอยทาง
น้�ำของเรือ “เสียเวลาเปล่า โอ้...เหล่าเพื่อนชาวเรือท้ังหลาย นายรีบโฉบเรือ
หนีพิธีศพอันหดหู่ของเรา แต่กลับหันราวท้ายเรือให้พวกเราได้เห็นโลงศพ
ของพวกนาย!”
734 : โมบ-้ี ดก๊ิ
บทท่ี 132
ประสานเสยี ง
วันน้ีท้องฟ้าสว่างโล่ง สีน�้ำเงินบนฟากฟ้าและท้องทะเลทั่วบริเวณกว้าง
กลมกลืนจนแทบไม่อาจแยกจากกัน บรรยากาศชวนฝันดุจดังหญิงสาวผู้ใส
บริสุทธิ์และอ่อนโยน ส่วนท้องทะเลเป็นด่ังบุรุษผู้ก�ำย�ำยกมวลน้�ำลากยาว
ออ้ ยองิ่ เฉกเช่นแผ่นอกแซมสนั กระเพอ่ื มข้ึนลงขณะอยใู่ นนิทรา
บนฟากฟ้าตรงน่ันตรงนี้มีปีกสีขาวราวหิมะของนกตัวเล็กๆ ท่ีไร้มลทิน
บนิ วอ่ นรอ่ นทวั่ ฟา้ เปน็ ภาพทใี่ หค้ วามรสู้ กึ นมุ่ ละมนุ ดจุ ดงั ลมหายใจของหญงิ
สาวผอู้ อ่ นโยน ทวา่ ลกึ ลงไปใตแ้ ผน่ นำ�้ สฟี า้ ครามไรก้ น้ บง้ึ เหลา่ สตั วท์ ะเลยกั ษ์
ปลาดาบ และฉลามท่ีน่าเกรงขามว่ายโฉบเฉ่ียวกลับไปกลับมา ภาพน้ีกลับ
ใหค้ วามรูส้ กึ ถงึ ความรนุ แรง ความทกุ ข์ยาก และการฆาตกรรมของทะเลทม่ี ี
พละกำ� ลังดจุ ดังชายชาตรี
ทวา่ แมม้ คี วามแตกตา่ งใหส้ มั ผสั รู้ แตเ่ ปน็ เพยี งความแตกตา่ งทป่ี ราศจาก
เฉดสี และแสงเงา ทัง้ สองความต่างกลมกลนื ประหนงึ่ เปน็ หนึ่งเดยี ว มเี พยี ง
ความรู้สึกท่ีแตกต่างทางเพศเท่าน้ันท่ีท�ำให้ท้องฟ้า และท้องทะเลแตกต่าง
กันอยา่ งชดั เจน
เบอื้ งบนน้นั เฉกเช่นพระเจ้าซาร์ และพระราชา ดวงอาทติ ย์ดูคล้ายกำ� ลงั
มอบอากาศอันอ่อนโยนน้ีให้กับน�้ำทะเลที่ออกเดินทางอย่างห้าวหาญ ขณะ
น�ำพาเจ้าสาวส่งมอบให้กับเจ้าบ่าว ขณะรอบๆ เส้นขอบฟ้า อาการส่ันเทา
เพยี งเบาๆ ทมี่ องเหน็ ไดช้ ดั ถนดั ตาจากบรเิ วณเสน้ ศนู ยส์ ตู รตรงนแ้ี สดงใหเ้ หน็
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 735
ถงึ ความไวว้ างใจทก่ี ระเพอื่ มไหวตามความลมุ่ หลง ความหวน่ั วติ กตอ่ ความรกั
ซ่ึงเจ้าสาวผูน้ ่าสงสารมอบหวั ใจหล่อนใหก้ บั เขาไป
รอยยับย่นบนใบหน้าของเขาขมึงเกลียวผูกปมเง่ือน สีหน้าหนักแน่นน้ัน
ซีดเซยี ว ดวงใจเดด็ เดี่ยวไม่ยอ่ ท้อ ภายในดวงตาเปล่งแสงลกุ โชนราวถ่านหิน
ทย่ี งั รอ้ นแรงเปน็ สแี ดงอยใู่ นเศษซากเผาไหม้ เอแฮบ็ เดนิ โซเซออกมาสอู่ ากาศ
แจ่มใสในยามเช้า เงยหน้าเอายอดหมวกแตกกะเทาะของเขาแตะหน้าผาก
ของสาวงามนางสวรรค์
โอ้...ช่วงแรกเกิดอันเปน็ นริ นั ดร์ ความบรสิ ทุ ธิข์ องทอ้ งฟา้ กระจา่ งใส! สัตว์
ปกี ซอ่ นเรน้ เลน่ หยอกเยา้ รา่ ยลอ้ มรอบตวั เรา! ชว่ งเรมิ่ วนั อนั สดใสของสายลม
และท้องฟ้า! เจ้าลบเลือนความทุกข์ระทมท่ีไหลวนอยู่รอบตัวเอแฮ็บเฒ่าได้
อย่างไรกัน! ทว่าภายในดวงตานั้นฉันยังเห็นมิเรียมและมาร์ธา สองเทพธิดา
นอ้ ยผมู้ ดี วงตาซกุ ซนพากนั กระโดดโลดเตน้ อยา่ งสนกุ สนานรอบตวั บดิ าผชู้ รา
ของตน เลน่ หยอกลอ้ กบั กระจกุ ปอยผมไหมเ้ กรยี มทโี่ ผลข่ น้ึ มาจากรมิ ขอบปาก
ปลอ่ งภเู ขาไฟในสมองของเขา
เอแฮ็บเดินช้าๆ จากปากทางลงห้องเคร่ืองแล้วเดินข้ามดาดฟ้าเรือมา
ชะโงกหน้าออกไปข้างเรือเฝ้ามองดูเงาของเขาในน้�ำทะเลค่อยๆ จมลงแก่
สายตา ยงิ่ เขาพยายามมองทะลลุ งไปในความลกึ มนั กย็ ง่ิ จมลกึ ลงมากขนึ้ ทวา่
ดูเหมือนว่าท่ีสุดแล้วกล่ินหอมสดช่ืนของอากาศเบิกบานได้ขจัดปัดเป่าแผล
เน่าเปื่อยในจิตวิญญาณของเขาจนส้ินภายในชั่วอึดใจเดียว ที่สุดแล้วสายลม
แห่งความช่ืนสุขสำ� ราญใจ ท้องฟ้าแห่งความเริงร่าลูบไล้สัมผัส และประเล้า
ประโลมกายเขา โลกผเู้ ปน็ มารดากล่าวค�ำอ�ำลาภยั อันตรายอันโหดร้าย แลว้
หนั มาโอบออ้ มแขนแหง่ ความเมตตารอบคอทแ่ี ขง็ กระดา้ งของเขา และเหมอื น
ว่าจะมีน้�ำตาแห่งความปีติสุขไหลรินออกมาด้วย ราวกับว่าแม้เขาจะดื้อรั้น
และทำ� ผดิ พลาดมากแคไ่ หน หลอ่ นยงั คงมใี จใหค้ วามชว่ ยเหลอื และคมุ้ ครอง
น�้ำใสๆ น้ันไหลออกจากดวงตาใต้หมวกหลุบต่�ำของเอแฮ็บแล้วร่วงหล่นสู่
ทะเล ไมม่ หี ยดนำ้� ใดในมหาสมทุ รแปซฟิ คิ มคี า่ เทา่ กบั หยดนำ�้ ตาเลก็ ๆ หยดน้ี
736 : โมบี้-ดกิ๊
สตารบ์ คั มองดชู ายชรา ดวู า่ เหตใุ ดเขาจงึ ชะโงกหนา้ ออกไปขา้ งตวั เรอื มาก
ขนาดน้นั และดูเหมือนจะไดย้ นิ เสียงสะอน้ื อยา่ งหนักในหวั ใจดวงแทข้ องเขา
ท่ีลักลอบน�ำไปจากศูนย์กลางบรรยากาศเงียบสงบ จงระวังอย่าไปแตะต้อง
ตัวเขา หรือปล่อยให้เขาหันมาเห็น ทว่าสตาร์บัคยังคงเดินเข้าไปใกล้ และ
ยืนอยู่ตรงนัน้
เอแฮบ็ หนั กลบั มา
“สตาร์บคั !”
“ครบั ”
“โอ.้ ..สตารบ์ ัค! สายลมโชย ช่มุ ชืน่ ใจนกั ท้องฟ้ากด็ ูออ่ นโยน ชา่ งเป็นวนั ที่
สดใสอะไรเช่นนี้ ฉันปักฉมวกวาฬตัวแรกตอนที่ยังเป็นนักพุ่งฉมวกหนุ่มวัย
เพยี งสบิ แปดป!ี เปน็ เวลาสส่ี บิ ปี สส่ี บิ ปแี ลว้ มนั ผา่ นมานานถงึ สส่ี บิ ป!ี มนั ผา่ น
มาแลว้ ! ส่ีสบิ ปีของการลา่ วาฬอยา่ งต่อเน่อื ง! สีส่ ิบปีของการใชช้ วี ติ อยา่ งยาก
แค้น เต็มไปด้วยอันตราย และมรสมุ ร้าย! สส่ี บิ ปีของการใช้ชีวติ อยใู่ นทะเลที่
ไรค้ วามเมตตา! สส่ี บิ ปที เี่ อแฮบ็ ตดั ขาดจากชวี ติ สงบสขุ บนบก สสี่ บิ ปที ต่ี อ้ งทำ�
สงครามอยู่ทา่ มกลางความนา่ กลวั ของทะเลลกึ ! ใชแ่ ล้ว...ใช่ สตาร์บัค ในช่วง
สส่ี บิ ปนี ฉี้ นั ไมเ่ คยใชเ้ วลาบนฝง่ั เกนิ สามแหง่ เมอื่ ฉนั คดิ ถงึ ชวี ติ นที้ ผ่ี า่ นมา มนั
เปน็ ความอา้ งวา้ งโดดเดยี่ ว ความรสู้ กึ ทถี่ กู กอ่ อฐิ กำ� แพงลอ้ มไวส้ ำ� หรบั กปั ตนั
โดยเฉพาะ มเี พยี งหนทางเลก็ ๆ นำ� ไปสกู่ ารไดร้ บั ความเขา้ อกเขา้ ใจจากบรรดา
ทาสบนชายฝั่งกินีที่ต้องท�ำตามค�ำสั่งกดข่ี! ประเทศสีเขียวท่ีปราศจาก...โอ้...
ความเหนอื่ ยลา้ ! ความยากลำ� บาก! เมอ่ื ฉนั ไดค้ ดิ ถงึ เรอื่ งพวกนี้ ทำ� ใหน้ กึ สงสยั
เหตใุ ดกอ่ นหนา้ นจ้ี งึ ไมเ่ คยใสใ่ จคดิ ถงึ อาหารดองเคม็ ทฉ่ี นั กนิ มานานรว่ มสส่ี บิ
ปี กนิ จนมนั กลายเปน็ อาหารหลอ่ เลย้ี งจติ วญิ ญาณของฉนั ! ขณะทผ่ี ยู้ ากไรบ้ น
บกไดก้ นิ ผลไมส้ ดๆ ครบทกุ มอื้ โลกกลบั ลอกเปลอื กแขง็ ของขนมปงั สดมาให้
ฉันกิน ยามเม่ือล่องเรือไปในมหาสมุทร ห่างออกไปไกลจากภรรยาสาวของ
ฉนั ฉนั แต่งงานเม่ืออายุเลยห้าสบิ ไปแลว้ จากน้ันกล็ ่องเรอื ไปยงั แหลมเคปฮ
อร์นในวันถัดมา ทิ้งรอยบุ๋มบนหมอนแต่งงานไว้เบื้องหลัง ภรรยา? ภรรยา?
เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 737
เรยี กวา่ หญงิ มา่ ยผทู้ สี่ ามยี งั มชี วี ติ อยคู่ งจะดเี สยี กวา่ กระมงั ? ใชแ่ ลว้ ...ฉนั ทำ� ให้
สาวนอ้ ยนา่ สงั เวชตอ้ งกลายเปน็ มา่ ยเมอื่ ฉนั แตง่ งานกบั หลอ่ น..สตารบ์ คั หลงั
จากนนั้ เอแฮ็บเฒ่ามแี ตค่ วามคลมุ้ คล่ัง ความบา้ ระหำ่� เลอื ดเดอื ดพลา่ น และ
ใบหน้าขุ่นมัวขณะน�ำเรือเล็กล่าวาฬลงทะเลนับพันครั้ง เพื่อไล่ล่าเหย่ือของ
เขาดว้ ยความโกรธเกรยี้ ว แคน้ เคอื งจนเขากลายเปน็ ปศี าจมากกวา่ จะเปน็ คน!
ใช่แล้ว...ใช่! ช่างเป็นส่ีสิบปีแห่งความโง่เขลาจริงๆ โง่จริงๆ ตาเฒ่าโง่ น่ันล่ะ
คือสิ่งท่ีเอแฮ็บเป็น! จะบากบั่นไล่ล่าไปท�ำไมกัน? ท�ำไมต้องลงไปเหน่ือยล้า
ปล่อยให้แขนเป็นเหน็บชาอยู่ท่ีไม้พาย เหล็กแหลม และด้ามหลาว? ตอนนี้
เอแฮบ็ กลายเป็นคนรำ่� รวย หรอื ใหญ่โตขึ้นอยา่ งนัน้ หรือ? ดสู ิ… โอ้...สตาร์บัค!
ภาระอนั เหนอ่ื ยลา้ ที่ฉนั แบกอยนู่ ้ีคงไม่หนกั หนาเกนิ ไป หากขาขา้ งท่ีเสียของ
ฉนั ถกู กระชากไปจากตวั ฉนั อยา่ งนนั้ ละ่ ส?ิ ดนู สี่ ิ เมอื่ ฉนั ปดั ผมหงอกนไี่ ปทาง
ด้านข้าง มันท�ำให้ดูเหมือนว่าฉันก�ำลังร้องไห้อยู่ ปอยผมสีขาวน่ีไม่เคยงอก
ออกมาจากเถ้าถ่าน! แต่เหตุใดฉันจึงดูแก่นัก แก่มาก แก่มากๆ สตาร์บัค?
ฉันรู้สึกอ่อนแรงจริงๆ หัวก็คล้อยต�่ำ หลังก็โก่งงอ ราวกับฉันคืออาดัมก�ำลัง
เดินโซซัดโซเซอยู่ใต้ต้นไม้ที่มีอายุนับร้อยๆ ปีนับต้ังแต่ถูกทอดท้ิงอยู่ในสวน
พระเจ้า! พระเจ้า! พระเจ้า! ท่านหวดดวงใจฉันจนแตกสลาย! ทา่ นเจาะลงไป
ในสมองของข้า! เย้ยหยัน! เย้ยหยนั ! เจ็บปวดนกั ...เจ็บปวดกับคำ� เย้ยหยันถึง
ผมหงอก นข่ี า้ มชี วี ติ อยนู่ านพอทจี่ ะมเี จา้ บนหวั จนรสู้ กึ และสมั ผสั ไดถ้ งึ ความ
แกท่ ี่เหลอื ทนน่ีแล้วหรือ? เขา้ มาใกล้ๆส!ิ มายนื ใกลฉ้ นั ..สตารบ์ คั ขอให้ฉนั ได้
มองเขา้ ไปในดวงตาของมนษุ ยห์ นอ่ ยเถอะ มนั ดกี วา่ จอ้ งมองทะเล หรอื ทอ้ งฟา้
ดกี วา่ มองพระเจา้ ดนิ แดนเขยี วขจี บา้ นท่ีสดใส! น่มี นั ลกู แกว้ วิเศษ...พวก ฉนั
เหน็ เมีย และลกู ของฉนั อยู่ในดวงตานาย ไม่นะ...ไม่...อยูบ่ นเรือ บนเรอื ! อยา่
จมลงไปเวลาฉนั มองดู เพือ่ ตราตรงึ เอแฮ็บใหไ้ ล่ลา่ โมบีด้ ๊กิ นั่นไม่ใชอ่ ันตราย
ส�ำหรับนาย ไม.่ ..ไม!่ ไมเ่ กี่ยวกับเรอื่ งที่อยหู่ ่างบา้ นทฉี่ ันเห็นในดวงตานน้ั !”
“โอ.้ ..กปั ตนั ! กปั ตนั ครบั ! กปั ตนั ชา่ งมจี ติ วญิ ญาณสงู สง่ ! มหี วั ใจอนั ยงิ่ ใหญ่
เพราะเหตุใด! ท�ำไมต้องมีใครไล่ล่าวาฬท่ีน่าเกลียดชังตัวน้ัน! หนีไปกับผม
738 : โมบี-้ ดก๊ิ
เถิด! พวกเราหนจี ากนา่ นน้ำ� อนั ตรายนี้ไปกนั ! กลับบา้ นเรากัน! เพ่อื เมยี และ
ลูกของสตาร์บัคเอง เมียและลูกของพ่ีน้องร่วมอาชีพ พ่ีน้อง และเพื่อนของ
พวกเขา และของกปั ตันเองด้วยครับ ลกู เมียของกัปตันตา่ งรักและปรารถนา
บิดาผแู้ ก่ชรา! หนีไป! พวกเราหนกี ันเถดิ ! ขอให้ผมไดเ้ ป็นผ้เู ปลี่ยนแปลงเส้น
ทางนใ้ี นทันที! น่ายินดีอะไรเชน่ น้ี ช่างเปน็ เรอื่ งน่ายินดีจริงๆ โอ้...กัปตนั เรา
จะเดนิ ทางอยา่ งราบรนื่ ไดไ้ ปเหน็ แนนทกั เกต็ กนั อกี ครง้ั ! ผมคดิ วา่ นะครบั คน
ทีแ่ นนทักเกต็ นัน้ เองก็คงทกุ ข์ใจไม่แพ้เราในเวลาน”้ี
“พวกเขาเป็นทุกข์ พวกเขาทุกข์ใจจริงๆ ฉันเห็นพวกเขา ช่วงฤดูร้อนใน
เช้าวันน้ัน เหมือนกับช่วงเวลาน้ี ใช่แล้ว...วันน้ันเขางีบหลับกลางวัน เจ้าหนู
ต่นื ข้ึนมาอย่างสดใส ลกุ นั่งบนเตยี ง แมข่ องเขาบอกเขาเร่ืองฉนั เรอื่ งฉันเจอ
กับพวกมนุษย์กินเน้ือสดๆ ฉันตกเรือจมลงไปในทะเลลึก แต่ก็ยังกลับไป
เตน้ รำ� กบั เขาไดอ้ ีก”
“แมรีข่ องผม แมร่ขี องผมกพ็ ูดเชน่ นน้ั ! หลอ่ นให้สญั ญากบั ลกู ชายของผม
ทุกเช้า บอกให้ไปท่ีเนินเขาเพ่ือเฝ้าดูการกลับมาของพ่อเขา ใช่แล้ว...ใช่แล้ว!
ไม่มีอีกแล้ว! พอแล้ว! เราจะมุ่งหน้าสู่แนนทักเก็ต! มาเถิด กัปตัน มาดูเส้น
ทางกนั พาพวกเราหน!ี ดสู ิ...ด!ู ใบหนา้ ของเด็กชายจากหนา้ ต่างนั่น! มือของ
เด็กชายจากเนินเขานนั่ !”
ทวา่ เอแฮบ็ เบอื นหนา้ หนี เฉกเชน่ ตน้ ผลไมเ้ หยี่ วเฉาทเี่ ขาเขยา่ และเหวยี่ ง
มันสุดแรงเฮือกสุดท้าย ซากผลแอ๊ปเป้ลิ ร่วงหล่นลงดนิ
“เกิดอะไรขึ้น น่ีเป็นเรื่องประหลาดลึกลับที่ช่างเข้าใจยากอะไรอย่างนี้ น่ี
มนั คำ� ลวง และพลงั อำ� นาจลล้ี บั ใดกนั ทอ่ี งคจ์ กั รพรรดผิ โู้ หดรา้ ยไรค้ วามปรานี
บัญชาฉันให้ต่อต้านความรัก และความปรารถนาอันเป็นปกติมนุษย์ ฉันยัง
คงดงึ ดัน เบียดเสียด และแทรกแซงตัวเองอยตู่ ลอดเวลา รบี รอ้ นทำ� ให้ตวั ฉนั
พรอ้ มทำ� ในสงิ่ ทถี่ กู ทค่ี วรตอ่ ตวั ฉนั เอง ตอ่ ความปรารถนาในหวั ใจ ฉนั ไมก่ ลา้
พอจะเสี่ยงอยา่ งน้ันหรอื ? ฉนั ไมใ่ ชเ่ อแฮ็บหรอกหรือ ฉันใชเ่ อแฮ็บหรือไม่กัน
ล่ะ? ฉันไม่ใช่หรือที่คือพระเจ้า คือคนที่ยกแขนนี้ข้ึน? หากดวงอาทิตย์ท่ียิ่ง
เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 739
ใหญไ่ มข่ บั เคลอื่ นตวั เอง มนั กค็ งเปน็ เพยี งแคเ่ ดก็ เดนิ หนงั สอื บนสวรรคเ์ ทา่ นน้ั
ทว่าดวงดาวจะโคจรเองไม่ได้หากไร้ซึ่งอ�ำนาจทม่ี องไม่เหน็ เชน่ น้ันแล้วหวั ใจ
เล็กๆ ดวงน้ีจะเต้นอยู่ได้อย่างไรกัน สมองน้อยๆ น้ีจะคิดได้อย่างไรกัน ถ้า
หากพระเจา้ ไม่ชว่ ยใหห้ ัวใจเตน้ ไมช่ ่วยใหส้ มองคดิ และชว่ ยใหม้ ชี วี ติ และไม่
ช่วยฉัน บนสวรรค์นั่น...พ่อหนุ่ม พวกเราถูกส่งกลับมาบนโลกใบนี้ครั้งแล้ว
ครั้งเลา่ เหมอื นกบั เครือ่ งกวา้ นตรงโน้น สว่ นชะตาชีวิตก็เหมอื นกับดา้ มหมนุ
และตลอดเวลา...ดูน่ันสิ! ท้องฟ้าก�ำลังย้ิมเยาะอยู่น่ัน ส่วนทะเลนี่มีแต่ความ
ไม่ปลอดภัย! ดูนั่น! เห็นปลาอัลบิคอร์นั่นมั้ย! ใครกันเป็นคนผลักดันให้มัน
ตอ้ งไลล่ า่ และฝงั เขย้ี วลงบนตวั ปลานกกระจอกนนั่ ? พวกฆาตกรจะไปทไ่ี หน
ได.้ ..พ่อหนุม่ ! ใครเป็นคนกำ� หนดชะตากรรม เมอ่ื ตัวผพู้ ิพากษาเองยงั ถูกลาก
ข้ึนไปอยู่บนแท่งไม้น่ัน? ทว่าน่ีเป็นลมอ่อน ลมพัดโชย และท้องฟ้าอ่อนโยน
สายลมน่ีโชยกล่ินราวกับว่ามันพัดมาจากทุ่งหญ้าที่อยู่ห่างออกไปไกล หญ้า
พวกนนั้ กำ� ลงั กลายเปน็ หญา้ แหง้ อยทู่ ไ่ี หนสกั แหง่ ใตเ้ นนิ เขาแอนดสี ...สตารบ์ คั
มีคนตัดหญ้าก�ำลังนอนหลับอยู่ท่ามกลางหญ้าแห้งที่เพิ่งตัด นอนหลับหรือ?
จริงสิ...พวกเราท�ำงานกันหนักมากแค่ไหน ท้ายท่ีสุดเราทุกคนก็ต้องนอนบน
ทุ่งหญ้ากันท้ังนั้น นอนงั้นหรือ? ใช่แล้ว...แล้วก็เน่าเปื่อยอยู่ท่ามกลางความ
เขียวสด เคียวตัดหญ้าเมื่อปีท่ีแล้วถูกขว้างทิ้ง และปล่อยทิ้งไว้บนผืนหญ้าที่
ยงั ตดั ไม่เสร็จ...สตาร์บัค!”
ทวา่ ตน้ หนแอบเดนิ หลบออกไปแลว้ ดว้ ยดว้ ยความสนิ้ หวงั ใบหนา้ ซดี ขาว
ราวสีซากศพ
เอแฮ็บเดินข้ามไปยังดาดฟ้าอีกฝั่งมองออกไปยังข้างเรืออีกด้าน มอง
ดวงตาท่ีจับจ้องมาจากผืนน�้ำตรงนั้น ส่วนเฟดัลเลาะห์ยังคงยืนนิ่งพิงอยู่ราว
กราบเรือท่ีเดมิ
740 : โมบ-ี้ ดิก๊
บทที่ 133
ไล่ลา่ โมบ้ดี ิก๊ - วนั ทหี่ น่งึ
ชว่ งระหวา่ งการเฝา้ ยามในคนื นนั้ กปั ตนั เฒา่ ทำ� ตามความเคยชนิ กา้ วออกมา
จากหนา้ ทางลงหอ้ งเครอ่ื งจดุ ทเี่ ขาเอนกายพงิ หลงั แลว้ เดนิ ไปยงั ชอ่ งเดอื ยขา
ของตน ฉบั พลนั นน้ั เขายนื่ หนา้ พรวดออกไปอยา่ งเรว็ ทำ� ทา่ สดู ดมอากาศทะเล
เฉกเชน่ สนุ ขั เฉลยี วฉลาดทำ� ขณะนนั้ พคี วอดกำ� ลงั แลน่ ใกลเ้ กาะปา่ รกชฏั แหง่
หนึ่ง เขาประกาศว่าตอ้ งมีวาฬอยูใ่ กล้ๆ แถวนี้ ไมน่ านกล่นิ แปลกๆ นัน้ ก็โชย
มา บางครงั้ วาฬหวั ทยุ จะสง่ กลน่ิ ของมนั ลอยตามลมมาแตไ่ กล ซง่ึ คนเฝา้ ยาม
จะไดก้ ลน่ิ นอ้ี ยา่ งชดั เจน แมแ้ ตล่ กู เรอื คนอน่ื ๆ กไ็ มม่ ใี ครรสู้ กึ ประหลาดใจเมอ่ื
มคี �ำสงั่ จากเอแฮ็บใหป้ รบั เสน้ ทางเดินเรอื เล็กน้อย หลังเขาตรวจสอบเขม็ ทศิ
กับกังหันลมบนยอดเสา และมองหาทิศทางที่แน่ชัดของกล่ินที่น่าจะอยู่ใกล้
แถวน้ี จากน้ันใบเรือถกู ลดลงเพ่ือชะลอความเรว็
แผนการแยบยลทบี่ งการการเคลอ่ื นไหวเหลา่ นไี้ ดร้ บั การพสิ จู นช์ ดั ถนดั ตา
ยามเม่ือฟ้าสาง ด้วยภาพมันเงาบนผิวน�้ำเป็นทางยาวตรงไปข้างหน้า ความ
มันลื่นนั้นคือน้�ำมัน และดูเหมือนว่าน้�ำบริเวณขอบมันเงาน้ันจะพับเป็นรอย
ยน่ สว่ นทเี่ หน็ คลา้ ยโลหะขดั เงานนั่ เปน็ กระแสนำ้� ไหลทวนกลบั จากปากทะเล
ลึก จดุ ทีก่ ระแสน�้ำไหลแรง
“คนท่อี ยตู่ รงเสากระโดงใหญ่น่ัน! เรยี กลกู เรอื ทกุ คนมา!”
แด๊กกูตบแรงๆ ท่ีปลายด้ามหมุนสามอันของเครื่องกว้านบนดาดฟ้าหัว
เรือ มันส่งเสียงดังพอปลุกลูกเรือท่ีกำ� ลังหลับใหลอยู่ด้านล่างให้รีบลุกข้ึนมา
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 741
สวมเส้ือผ้าในชุดท�ำงานของตนแล้วข้ึนมาสูดอากาศหน้าช่องประตูลงสู่ห้อง
ใต้ทอ้ งเรือ
“พวกนายเห็นอะไรมั้ย?” เอแฮ็บร้องถามขณะเงยหน้าขึ้นเรียบขนานกับ
แผน่ ฟา้
“ไมเ่ ห็น...ไม่เห็นอะไรเลยครบั !” เสียงน้ันตะโกนตอบลงมาจากดา้ นบน
“กางใบเรือเสาบน! ติดใบเรือเสริม! ท้ังข้างล่าง และข้างบน ติดให้ครบ
ทุกด้าน!”
เมื่อใบเรอื ทกุ ใบถูกกางออก เขาปลดเชือกชีวิตออกเพ่อื ใช้ดงึ ตัวเองข้ึนไป
บนยอดเสากระโดงเรือต้นใหญ่ เพียงไม่ก่ีนาทีเหล่าลูกเรือก็ชักรอกเขาขึ้นไป
บนน่ัน ทว่าขณะไปได้ถึงความสูงเพียงแค่สองในสามของเสากระโดง ขณะ
เอแฮ็บมองไปข้างหน้าทะเลผ่านความว่างเปล่าของเส้นขอบฟ้าในระยะห่าง
ระหวา่ งใบเรอื บน และใบเรอื บนสดุ ของเสากระโดง เขาก็ตะโกนเสียงดงั ออก
มากลางอากาศ เสยี งราวกบั เสยี งรอ้ งของนกทะเลนน้ั พดู วา่ “มนั พน่ นำ้� อยตู่ รง
นน่ั ! มันพน่ น้�ำอยตู่ รงนนั่ ! หนอกสีขาวราวหมิ ะ นั่น...โมบ้ดี กิ๊ !”
เสียงร้องเร่าร้อนของคนเฝ้ายามบนยอดเสาทั้งสามต้นดังขึ้นพร้อมกัน
กระตุ้นให้เหล่าลูกเรือบนดาดฟ้าต่างร่ีรุดไปยังเชือกระโยงเพื่อมองดูวาฬชื่อ
ดังที่พวกเขาตามหามานาน เอแฮ็บในเวลาน้ีขึ้นไปยืนบนคานเกาะช้ันบนสุด
ซึ่งอยู่สูงจากเหล่าคนเฝ้ายามทั้งหมดไม่กี่ฟุต แทชเทโกยืนอยู่ใต้กัปตันเฒ่า
บนยอดเสาท่อนบนของเสากระโดงใหญ่ ด้วยเหตุนี้หัวของเจ้าอินเดียนแดง
ผู้นจ้ี งึ เกือบอยู่ระดับเดยี วกับสน้ เทา้ ของเอแฮ็บ จากระดบั ความสูงเทา่ นี้วาฬ
ขาวเหน็ ไดใ้ นระยะหนง่ึ ไมล์ หรอื อาจไกลกวา่ นน้ั คลนื่ ทะเลซดั ผา่ นแตล่ ะครงั้
เผยให้เห็นหนอกขาวส่องประกายแวววาว และพวยน้�ำท่ีมันพ่นขึ้นสู่อากาศ
อย่างเงียบๆ ส�ำหรับลูกเรือหูเบาทั้งหลายน่ีอาจเป็นพวยน้�ำเงียบงันที่พวก
เขาเคยเห็นมาก่อนหน้าน้ีนานแล้วท่ามกลางแสงจันทร์ส่องในมหาสมุทร
แอตแลนตกิ และอินเดีย
“พวกนายเคยเห็นมันมาก่อนมั้ย?” เอแฮ็บร้องถามลูกเรือท่ีเกาะคานอยู่
742 : โมบ-้ี ดกิ๊
รอบตัวเขา
“ผมเคยเหน็ มนั ในระยะเกอื บเทา่ ทเี่ หน็ อยนู่ คี่ รบั แลว้ กท็ ำ� อยา่ งทก่ี ปั ตนั เอ
แฮบ็ ทำ� ผมร้องบอกออกมา” แทชเทโกพูดขึ้น
“ไมเ่ หมือนกนั หรอก ไมเ่ หมอื นกัน ไมห่ รอก เหรียญทองนัน่ ตอ้ งเปน็ ของ
ฉัน โชคชะตาจบั จองเหรยี ญทองน่นั ใหฉ้ นั ฉนั คนเดียวเทา่ น้นั พวกนายไม่มี
ใครจะไดจ้ บั วาฬสขี าวนนั่ ไดก้ อ่ น นน่ั มนั พน่ นำ�้ ! มนั พน่ นำ�้ อยนู่ นั่ ! มนั พน่ นำ้� อยู่
น่ัน! มันพน่ น�้ำอยูน่ นั่ ! พ่นอีกแลว้ ! อกี แลว้ !” เขาร้องบอกออกมาด้วยน�้ำเสยี ง
ออ้ ยองิ่ ตามระดบั การมองเห็นพวยน้ำ� ของวาฬ “มนั ก�ำลังจะดำ� ลงไป! ใบเรอื
เสริม! ลดใบเรือบนเสากระโดงใหญ่! เตรียมเรือบดสามล�ำ คุณสตาร์บัค...จ�ำ
ไว้อย่บู นเรอื เฝ้าเรือใหญ่ไวใ้ ห้ดี พลขบั ตรงนั่น! หนั ทวนลม หนั ทวนลม หน่ึง
พอ้ ยท!์ เอาละ่ เตรยี มพรอ้ ม ทกุ คนเตรยี มพรอ้ ม! ไปควา้ โชคทนี่ น่ั ! ไมส่ ิ ไม่ นน่ั
แคน่ ำ้� เปอื้ นมลิ ทิน! ทุกคนเตรียมเรอื บดกนั แลว้ รึยัง? เตรยี มพรอ้ มไว้ เตรียม
พรอ้ มไว้! เอาฉนั ลงไปที คณุ สตารบ์ คั เอาฉันลง เอาลง เร็วเข้า เรว็ อีก!” เขา
ร่อนจากอากาศลงสู่ดาดฟา้ เรือ
“มนั กำ� ลงั มงุ่ ตรงไปยงั ดา้ นอบั ลมครบั ” สตบั บร์ อ้ งบอก “หา่ งเราไปในทนั ที
ยงั ไม่ทันได้เห็นเรือเลย”
“เงยี บไว้...พวก! เตรียมเครอ่ื งเสา! คดั ทา้ ยเรือไปทางลม! หันเพลาไปทาง
ด้านหน้าเรอื ! กางใบเรือ! กางใบเรอื ! น่นั แหละ ดีแลว้ ! เรือบด...เรอื บด!”
ในที่สุดเรือของทุกคน ยกเว้นของสตาร์บัคถูกหย่อนลงทะเล เรือบดทุก
ลำ� กางใบเรอื ออก ฝพี ายทกุ คนเรง่ จำ้� ไมพ้ าย ระลอกคลน่ื กระเพอื่ มแรงสง่ เรอื
พงุ่ สดู่ ้านอับลมทะเล นำ� พาเอแฮ็บมุ่งหนา้ สูก่ ารโจมตี แววตามืดมวั ซดี เผอื ด
ฉายอยใู่ นดวงตากลวงโบข๋ องเฟดลั เลาะห์ การเคลอื่ นไหวทนี่ า่ สยดสยองนขี้ บ
กดั ปากของเขา
หัวเรือแหวกม่านน�้ำทะเลไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเงียบงันเฉกเช่น
หอยนอติลุสทไ่ี ร้เสียง พวกเขาเข้าใกลศ้ ตั รมู ากข้ึนเรือ่ ยๆ ยง่ิ เขา้ ใกล้มากเท่า
ไหร่ น้ำ� ทะเลยง่ิ เพิ่มระดบั ความมันลื่นมากเท่านน้ั เหมอื นการปพู รมลาดบน
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 743
คล่ืนน�้ำ เหมือนทุ่งหญ้ายามเท่ียงวันปกคลุมด้วยความสงบเงียบ ในที่สุดนัก
ลา่ ผปู้ ราศจากลมหายใจเขา้ ใกลเ้ หยอ่ื ทไี่ รท้ ที า่ วา่ จะไหวตวั หนอกแพรวพราว
ของมันโผล่ขึ้นมากระจ่างตาเหนือผิวน�้ำร่อนไปตามล�ำน�ำมหาสมุทรราวเป็น
ส่ิงที่แยกตัวออกมาจากน�้ำ แล้วสร้างแหวนวงโคจรของฟองสีเขียวนุ่มละมุน
ข้ึนปกคุลม เขาเห็นรอยยับย่นขนาดใหญ่รอบหัวท่ีย่ืนพ้นออกมาเล็กน้อย
เบ้ืองหน้ามันห่างออกมาจากน�้ำผิวขรุขระละมุนอ่อนอย่างชาวตุรกี เงาสีขาว
ส่องแสงระยิบจากหน้าผากกว้างสีน�้ำนม ระลอกคล่ืนประสานเสียงไพเราะ
ล้อเล่นเงา ทางด้านหลัง น�้ำสีน้�ำเงินไหลเปล่ียนหมุนเวียนเข้าไปในหุบเขา
เคล่ือนที่ของรอยทางน�้ำสม�่ำเสมอน้ัน ฟองคลื่นสว่างใสฟูฟ่องร่ายร�ำรอบ
ข้างมัน ทั้งหมดนี้แตกสลายลงอีกคราภายใต้อุ้งเท้าของเหล่าสัตว์ปีกหลาย
รอ้ ยตวั ที่กางปกี เริงรา่ รอ่ นลงประดับทะเล สลบั กบั การบินหนีเปน็ พักๆ และ
ดูเหมือนจะมีเสาธงโผล่ขึ้นมาจากตัวเรือพ่นสีขาวของเรือเดินสมุทรพาณิชย์
ขนาดใหญ่ เสาน้ันสูงแต่ได้รับความเสียหายจากหลาวที่เพิ่งปักไปไม่นานมา
น้ี มนั ยน่ื ออกมาจากบรเิ วณสว่ นหลงั ของวาฬสขี าว สตั วป์ กี องุ้ เทา้ ออ่ นนมุ่ บนิ
ฉวัดเฉวยี นไปมาคราครำ� ดูราวกับพ้นื ผิวปกคลุมบนตวั วาฬ พักๆ หนง่ึ หน่ึง
ในฝูงบินโฉบข้ึนไปเกาะเสาแล้วโยกตัวเงียบๆ อยู่บนนั้น ขนหางยางของมัน
ปลวิ ไสวราวธงปลายเรยี วแหลม
ความเบกิ บานใจละมนุ ละไม ความออ่ นโยนอนั ทรงพลงั ของการผอ่ นคลาย
อยู่ในความว่องไวขณะวาฬสีขาวร่อนไหลในทะเล ต่างไปจากคร้ังจูปิเตอร์ผู้
แปลงกายเป็นวัวตัวขาวว่ายน้�ำน�ำโฉมงามยูโรปาที่เขาแย่งชิงมาพาหนี ขณะ
หล่อนเกาะอยู่บนสองเขาสูงสง่า สายตาเสน่หารักใคร่ของเขาคอยช�ำเลือง
จากด้านข้างมองสาวบริสทุ ธิ์บนหลงั ด้วยความเสนห่ าทีเ่ กดิ ขึ้นอย่างรวดเรว็
ระลอกน�้ำสร้างสรรคซ์ มุ้ แต่งงานในกรีกโดยพลนั องคจ์ ปู ิเตอร์ ฤา ราชาผทู้ รง
อำ� นาจสงู สุดนัน้ ! กม็ อิ าจเปล่งรศั มรี ุง่ โรจน์ไดเ้ กนิ หน้ากวา่ วาฬสีขาวขณะมัน
วา่ ยนำ�้ ดว้ ยทา่ ทางดจุ ดงั เทพ
ฟองคลนื่ นมุ่ ละมนุ ขา้ งลำ� ตวั มนั ฟฟู อ่ งพรอ้ งประสานกบั คลนื่ นำ�้ กระเพอ่ื ม
744 : โมบ-้ี ดก๊ิ
ไหวเป็นระลอกน้�ำว่ิงห่างออกมา วาฬขาวขจัดภาพลวงตาออกจากข้างตัวสี
สวา่ งใสของมนั ไมใ่ ชเ่ รอื่ งแปลกหากมนี กั ลา่ ถกู ลวงลอ่ ใหเ้ คลบิ เคลมิ้ กบั ความ
สงบเงยี บนจี้ นกลา้ เสยี่ งจโู่ จมมนั กระทงั่ พบกบั ความจรงิ ทวี่ า่ ภาวะสงบนงิ่ นนั้
เป็นเพยี งม่านบงั ตาทีป่ กคลุมเทอร์นาโดอยู่ ยิ่งเงียบสงบ ยง่ิ ลอ่ ลวง โอ้...วาฬ!
เจา้ แลน่ ไปในสายน้ำ� ปรากฏตวั แกส่ ายตาทุกค่ขู องผู้ทีไ่ ด้เหน็ เจา้ เป็นครงั้ แรก
ไมส่ ำ� คัญวา่ นเี่ ป็นวิธีการเดมิ ๆ สักกค่ี ร้ังท่ีเจ้าเคยใช้มันหลอกล่อ และท�ำลาย
ล้างเหลา่ นักลา่ มาก่อนหนา้
ทา่ มกลางบรรยากาศสงบราบรนื่ ในทะเลเขตรอ้ นเชน่ น้ี คลน่ื ทะเลเจา้ ของ
เสยี งปรบมอื เกรยี วกราวนน้ั หยดุ ชะงกั งนั ดว้ ยความปตี ยิ นิ ดี โมบดี้ ก๊ิ เคลอื่ นตวั
ไปข้างหน้า ยังคงยับยั้งไม่ให้ล�ำตัวอันใหญ่โตดูน่าสยดสยองของมันโผล่ขึ้น
จากใตน้ ำ�้ ซกุ ซอ่ นขากรรไกรบดิ เบยี้ วนา่ เกลยี ดนา่ กลวั นน้ั ไว้ ทวา่ ฉบั พลนั นนั้
สว่ นหนา้ ของมนั คอ่ ยๆ โผลข่ นึ้ เหนอื นำ�้ และทนั ใดนน้ั ลำ� ตวั สหี นิ ออ่ นของมนั
โค้งตัวสูงคล้ายสะพานธรรมชาติแห่งเวอร์จิเนีย ปลายหางของมันโบกสะบัด
กลางอากาศเพ่ือประกาศเตือน พระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่เผยตัวตน ก่อนด�ำลึกและ
อันตรธานหายไปจากสายตา ฝูงนกทะเลสีขาวหยุดโฉบเฉี่ยว และเอียงลาด
ปกี ออกบนิ ออ่ ยอ่ิงอยเู่ หนอื กระแสน�้ำวนทเี่ จ้าวาฬเหลอื ทิ้งรอ่ งรอยไว้
ไมพ้ ายทกุ ดา้ มตง้ั ตรงและแกวง่ ลง ผนื ผา้ ใบเรอื ลอยลอ่ ง เรอื ทง้ั สามลำ� ยงั
คงลอยนำ�้ นงิ่ เงยี บรอคอยการปรากฏตัวขนึ้ อีกคร้ังของโมบี้ด๊กิ
“ชัว่ โมงหนึง่ แล้ว” เอแฮบ็ พูดข้ึนขณะยนื ขาแขง็ อยทู่ า้ ยเรอื สายตาจบั จอ้ ง
ไปทผี่ วิ นำ้� จดุ ทว่ี าฬจมหายไป มองลกึ ลงไปในความวา่ งเปลา่ สนี ำ้� เงนิ เขม้ และ
กวาดตามองไปทั่วความเว้ิงว้างทางด้านอับลม เพียงชั่วอึดใจสายตาของเขา
เหมือนจะเห็นกระแสน�ำ้ วนบนหัวของมันอีกครง้ั ขณะมันกวาดนำ�้ ออกเป็นวง
ด้วยลมหายใจเฮือกใหม่ น้ำ� ทะเลเริ่มกระเพื่อมระลอกน�้ำอกี ครั้ง
“นกน่นั ! นกนนั่ !” แทชเทโกร้องเสยี งดังขึ้น
นกกระสากางปกี บนิ เรยี งเดย่ี วเปน็ แถวยาว นกสขี าวทงั้ ฝงู นนั้ บนิ ตรงมายงั
เรอื ของเอแฮบ็ เมอื่ เขา้ มาใกลป้ ระมาณไมก่ หี่ ลาพวกมนั ตา่ งพากนั กระพอื ปกี
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 745
อย่เู หนอื น�ำ้ ทะเลตรงนั้น แล้วบนิ หมุนวนรอบแลว้ รอบเลา่ พรอ้ มกับเสียงร้อง
อย่างมีความหวงั หรรษา สายตาของมันแหลมคมเสียยิง่ กว่าสายตามนุษย์ เอ
แฮ็บยงั มองไมเ่ ห็นอะไรในทะเล ทวา่ เมื่อเขาเพง่ สายตามองลึกลงไปในทะเล
ลกึ ทนั ใดนนั้ เขามองเหน็ สงิ่ มชี วี ติ สขี าวขนาดไมใ่ หญไ่ ปกวา่ ตวั เพยี งพอนสขี าว
แลว้ ค่อยๆ ขยายใหญ่ขน้ึ ตามระดบั ความเรว็ ทม่ี ันโผลข่ ้นึ มาบนผิวนำ้� กระท่งั
ฟันแวววาวโค้งงอสองแถวบริเวณส่วนท้ายท่ีปกปิดลอยข้ึนมาให้เห็นอย่าง
เด่นชัด น่ันเป็นภาพโมบี้ด๊ิกก�ำลังอ้าปากม้วนขากรรไกร ตัวขนาดมหึมาของ
มันทอดเงากว้างใหญ่จนเกือบกลมกลืนไปกับน้�ำทะเลสีคราม ปากประกาย
ระยิบน้ันอ้าปากกว้างอยู่ใต้เรือราวกับสุสานหินอ่อนเปิดประตูอ้าไว้ เอแฮ็บ
ใช้ไม้พายของตนกวาดไปทางข้างเรือด้านหนึ่งเพ่ือหันเรือหลบการปรากฏตัว
ของรา่ งใหญโ่ ตนา่ เกรงขามน้ี แล้วร้องเรียกให้เฟดลั เลาะหเ์ ปลีย่ นทก่ี ับเขา เอ
แฮ็บเคล่ือนตัวไปทางหัวเรือคว้าเอาฉมวกของเพิร์ธไว้ในมือแล้วส่ังให้ลูกเรือ
ควา้ ไม้พายไว้ และเตรียมตัวแจวไปทางด้านท้าย
น่ีเป็นการหันเรือโดยใช้หัวเรือเป็นแกนหมุนโดยกะให้อยู่ตรงหน้าหัววาฬ
ท่ียังอยู่ใตน้ ้�ำพอดี ทวา่ ราวกบั เขา้ ใจในแผนการน้ี สัตวท์ ีเ่ ช่ือกันวา่ มใี จอาฆาต
อย่างโมบ้ีดิ๊ก ฉับพลันน้ันเคลื่อนตัวไปทางด้านข้างเล็กน้อย ราวกับก�ำลัง
พุ่งหลาวหัวยับยน่ ของมันเขา้ มาใตเ้ รอื
ชว่ั พรบิ ตานนั้ แผน่ กระดานทกุ แผน่ ซโ่ี ครงไมท้ กุ เสน้ สนั่ รวั เจา้ วาฬเหยยี ด
หลงั ยาวเปน็ มมุ เฉยี งลกั ษณะเดยี วกบั การกดั ของฉลามคอ่ ยๆ งบั และสมั ผสั
หัวเรือไว้เต็มปาก ขากรรไกรล่างที่มีลักษณะแคบยาวของมันโค้งสูงข้ึนกลาง
อากาศ หูกรรเชียงอันหน่ึงเข้าไปติดท่ีฟันซี่หน่ึงของมัน ความขาวดังไข่มุก
สีน้�ำเงินอ่อนของขากรรไกรน้ันอยู่ห่างจากหัวเอแฮ็บประมาณหกนิ้ว และ
เหยยี ดสงู ขนึ้ ไปกวา่ นน้ั ดว้ ยทา่ ทางลกั ษณะนว้ี าฬสขี าวโยกสะบดั เรอื ไมซ้ ดี าร์
เบาๆ เฉกเชน่ แมวดตุ ะครบุ หนขู องมนั เฟดลั เลาะหย์ นื กอดอกมองเหตกุ ารณ์
น้ีด้วยสายตาไร้ว่ีแววอาการตกใจ เจ้าเสือเหลืองเพียงพุ่งถลาข้ามหัวลูกเรือ
แต่ละคนจนเกือบมาถึงท้ายเรอื
746 : โมบี-้ ด๊ิก
ตอนน้ีกราบเรือยืดหยุ่นก�ำลังดีดตัวเข้าออกในปากวาฬ ราวกับมันกำ� ลัง
หยอกล้อเรือเคราะห์ร้ายล�ำนี้ด้วยวิธีอันโหดเหี้ยม ด้วยร่างของมันจมอยู่ใต้
เรอื จงึ ไมอ่ าจมองเหน็ มนั จากหวั เรอื ได้ เวลานด้ี ปู ระหนง่ึ วา่ หวั เรอื เกอื บเขา้ ไป
อยู่ในปากของมัน ขณะเรือล�ำอื่นหยุดชะงักงันโดยไม่รู้ตัวราวกับว่าไม่มีทาง
ตา้ นทานเหตกุ ารณร์ า้ ยแรงฉบั พลนั ทเ่ี กดิ ขนึ้ เบอื้ งหนา้ นน้ั ได้ นนั่ ทำ� ใหเ้ อแฮบ็
ผู้คลุ้มคลัง่ ย่งิ ฉุนเฉียวต่อการยั่วเย้าอยู่ใกลๆ้ ของศัตรทู ปี่ ล่อยใหเ้ ขายังมีชวี ิต
อยโู่ ดยไมอ่ าจท�ำอะไรไดภ้ ายในขากรรไกรทเ่ี ขาเกลยี ดชัง ด้วยความบา้ ระห่ำ�
ถึงขีดสุดเขาคว้าเอากระดูกยาวน้ันไว้ด้วยมือเปล่าแล้วพยายามบิดมันออก
จากการยึดแนน่ ไวอ้ ย่างแรง ชว่ งจงั หวะที่เขาก�ำลังพยายามอย่างไรป้ ระโยชน์
อยู่น้ัน ขากรรไกรล่ืนหลุดจากเขา เป็นเหตุให้กราบเรือเปราะบางพับงอ หัก
และแตกออกคาขากรรไกรราวกบั กรรไกรขนาดใหญก่ ำ� ลงั ไถลไปทางทา้ ยเรอื
ตดั แยกเรอื ออกเปน็ สองสว่ น เหลา่ ลกู เรอื เกาะกลมุ่ กนั อกี ครง้ั ในนำ้� ทะเล พวก
เขาลอยตวั อย่รู ะหว่างกลางซากเรอื สองทอ่ นทีล่ อยนำ้� อยู่ ก่อนจะลอยตวั ไป
ทางข้างเรือ เม่ือปลายท้ังสองด้านของเรือไร้ท่ียึด ลูกเรือที่อยู่ซากท้ายเรือจึง
เกาะกราบเรอื ไว้ และพยายามควา้ ไม้พายมาผกู เชอื กรัดไว้ใหแ้ นน่
ชว่ งเรมิ่ ตน้ ของเหตกุ ารณ์ ขณะเรอื ยงั ไมถ่ กู งบั จนหกั เปน็ สองทอ่ น เอแฮบ็
เปน็ คนแรกทรี่ บั รถู้ งึ ความตงั้ ใจของเจา้ วาฬ เนอื่ งจากเรอื คอ่ ยๆ เลอ่ื นสงู ขน้ึ ไป
เหนือหวั เขา ช่วงขณะเรือเคล่ือนสูงขน้ึ ไปท�ำให้เขาหลดุ จากเกาะยดึ เวลานน้ั
เขาพยายามใชม้ อื ผลกั เรอื ออกจากการกดั ของวาฬ แตน่ นั่ กลบั ยง่ิ ทำ� ใหเ้ รอื ไถล
เข้าไปในปากวาฬมากขึ้น และเอยี งข้างขณะลื่นไถลเขา้ ไป เรอื สะบดั เขาหลุด
จากขากรรไกรวาฬแลว้ ถลาตกลงมาในลกั ษณะหนั หนา้ ลงทะเล
ขณะระลอกคลื่นถอนตัวจากเหยื่อ โมบี้ดิ๊กอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก มัน
กำ� ลงั พงุ่ หวั สขี าวรปู สเ่ี หลย่ี มผนื ผา้ ของมนั เปน็ แนวดงิ่ ขนึ้ ลงอยใู่ นคลน่ื ลกู ใหญ่
พร้อมๆ กับปั่นตัวหมนุ รอบเพื่อให้หนา้ ผากใหญ่ยับยน่ ของมนั โผลข่ ้ึนจากนำ้�
ลึกราวยี่สิบฟุต หรืออาจมากกว่านั้น น้�ำทะเลยกตัวข้ึนขณะคล่ืนทุกลูกไหล
มาบรรจบก่อนแตกกระเซ็นพร่างพราย ละอองน้�ำสาดโปรยโรยตัวข้ึนกลาง
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 747
อากาศ1 เฉกเช่นคล่ืนลูกใหญ่ในช่องแคบอังกฤษล่าถอยจากฐานโขดหินเพื่อ
เร่งความเรว็ กระโดดข้ามยอดสูงสุดจนส�ำเร็จทา่ มกลางพายุลมแรง
คร้ันแล้วมันก็กลับมาเคล่ือนไหวในแนวราบอีกครั้ง โมบ้ีด๊ิกว่ายน้�ำวน
รอบๆ เหล่าลูกเรืออับปางอย่างว่องไว กวนน�้ำทะเลจากด้านข้างให้ฟูฟ่อง
ฟองแค้นของมันราวกับก�ำลังเตรียมตัวมันเองให้พร้อมส�ำหรับการจู่โจม
อย่างรุนแรง ดูเหมือนภาพเศษซากเรือกระตุ้นให้มันคลุ้มคล่ัง เฉกเช่นเลือด
องุ่น และมลั เบอรี่ทเ่ี หว่ยี งออกไปเบ้อื งหน้าฝูงคชสารของแอนติโอคัสในพระ
คัมภีร์ของแม็คคาบีส ขณะเดียวกันเอแฮ็บจมอยู่ในฟองคลื่นจากหางทะล่ึง
พรวดของวาฬ แม้เขาจะยังสามารถลอยตัวอยู่ได้ แต่ก็ต้องว่ายน�้ำอย่างคน
พกิ ารตะเกยี กตะกายอยใู่ จกลางกระแสนำ้� วน หวั ของเอแฮบ็ โผลข่ นึ้ มาใหเ้ หน็
ราวกับฟองอากาศที่ผุดขึ้นมาเตรียมพร้อมจะระเบิดออกตลอดเวลา เฟดัล
เลาะห์ทอดสายตามาจากซากหักพังบริเวณส่วนท้ายเรือมองดูผู้เป็นกัปตัน
ด้วยสายตาไม่ใยดี และเฉยชา สว่ นลูกเรอื คนอ่นื ๆ ทเ่ี กาะทอ่ นหวั เรือลอยน้ำ�
อยู่ก็ไม่สามารถเข้าไปช่วยเหลือเขาได้ ท�ำได้อย่างมากก็แค่เอาตัวเองให้รอด
เท่าน้ัน ด้วยภาพของวาฬสีขาวท่ีว่ายน�้ำหมุนวนรอบพวกเขาอยู่น้ันก�ำลังหด
วงล้อมเข้ามาใกล้ขึ้นทุกขณะจนน่ากลัวว่ามันเตรียมพร้อมจะพุ่งเข้ามาจู่โจม
พวกเขาจากทางด้านใดด้านหน่ึง และแม้เรือล�ำอื่นจะไม่ได้รับอันตรายใดๆ
แต่ก็ยังคงเข้ามาใกล้ได้ยาก พวกเขายังไม่กล้าเสี่ยงแจวเรือเข้าไปในกระแส
น้�ำวนเพ่ือท�ำการจู่โจม ด้วยเกรงว่าจะเป็นจุดสังเกตให้เกิดอันตรายแก่เหล่า
คนเรือแตกที่อาจถูกท�ำลายล้างเพียงชั่วอึดใจ ท้ังเอแฮ็บ และลูกเรือของเขา
ทุกคน ซึ่งกรณีเช่นน้ันจะทำ� ใหพ้ วกเขาหมดหวงั จะหนีรอดได้ เหตุนเ้ี หลา่ ลกู
เรอื ลำ� อนื่ จงึ ทำ� ไดเ้ พยี งเฝา้ จบั ตามองอยรู่ อบนอกบรเิ วณจดุ หายนะรา้ ยแรงท่ี
มีหัวของกัปตนั เฒ่าเปน็ จดุ ศูนยก์ ลาง
เวลาเดยี วกนั ภาพเหตกุ ารณท์ ง้ั หมดนบั จากเรมิ่ ตน้ อยใู่ นสายตาของผเู้ ฝา้
1 การเคลอ่ื นไหวแบบนขี้ องวาฬหวั ทยุ เปน็ ลกั ษณะเฉพาะทไ่ี ดร้ บั การเรยี กขาน (พงุ่ หลาวปลายหอก) จาก
การนำ� ไปเปรยี บเทยี บการเลยี้ งหลาวใหท้ รงตวั กอ่ นทำ� การพงุ่ ออกไปดงั ไดบ้ รรยายถงึ กอ่ นหนา้ นแี้ ลว้ การ
เคลอื่ นไหวในลักษณะน้จี ะทำ� ใหว้ าฬเห็นภาพรอบตวั มนั ไดช้ ดั ทีส่ ดุ และครอบคลุมมากท่ีสุด
748 : โมบ-้ี ด๊กิ
ระวังบนยอดเสากระโดง เรือปรับใบกางออกแล้วแล่นตรงมายังสถานท่ีเกิด
เหตจุ นเขา้ มาใกลม้ ากพอทีเ่ อแฮ็บจะตะโกนเรียกออกมาจากน้�ำทะเล! “แล่น
เรือ..” พริบตาน้นั โมบดี้ ๊ิกซดั น้ำ� ทะเลสาดเขาจนท่วมมดิ ตวั ทว่าเอแฮบ็ ด้นิ รน
จนหลุดขึ้นมาโผล่หัวตั้งตระหง่านเหนือผิวน�้ำอีกครั้งแล้วเปล่งตะโกน “แล่น
เรอื พงุ่ ใสว่ าฬ! ขับมันออกไป!”
หวั เรอื พคี วอดพงุ่ ทะยานฝา่ วงลอ้ มมรณะนน้ั เขา้ ไป และสามารถแยกวาฬ
สีขาวออกจากเหย่ือได้ส�ำเร็จ มันว่ายน�้ำหนีไปอย่างเชื่องช้า เรือล�ำอื่นๆ ถือ
โอกาสนี้รบี แล่นเรือเข้าไปให้ความช่วยเหลอื
เอแฮบ็ ถกู ลากขนึ้ เรอื สตบั บด์ ว้ ยดวงตาแดงกำ�่ เปน็ สเี ลอื ด ทะเลนำ�้ เคม็ แหง้
เปน็ สขี าวเกรอะกรงั ตามรอยยบั ยน่ บนใบหนา้ เขา การตกอยใู่ นสภาพตงึ เครยี ด
เป็นเวลานานท�ำให้ร่างกายแข็งแกร่งของเอแฮ็บถึงกับย่อยยับลง เขาจ�ำต้อง
ยินยอมผ่อนตามความต้องการของร่างกายช่ัวขณะ ล้มตัวลงให้ร่างท่ียับเยิน
นี้ได้นอนพักใต้ก้นเรือของสตับบ์เหมือนรอยเท้าท่ีเหยียบย่�ำอยู่ท่ามกลางฝูง
ช้าง เสียงร้องคร่�ำครวญดังแผ่วเบามาจากตัวเขา คล้ายเสียงโหยหวนดังมา
จากหบุ เขาไกลในทะเลสาบ
ทว่าการนอนแผ่ราบหมดสภาพทางร่างกายของเขานั้นเกิดขึ้นเพียงช่วง
เวลาสน้ั แสนสน้ั เสยี ยงิ่ นกั ภายในระยะเวลาอนั สนั้ บางครงั้ หวั ใจอนั กลา้ แกรง่
ของมนุษย์จะเคี่ยวข้นความเจ็บปวดให้ไหลลึกลง ขณะผลรวมของความเจ็บ
ปวดอนั ตนื้ เขนิ แผซ่ า่ นอยา่ งนมุ่ นวลผา่ นชวี ติ ทงั้ ชวี ติ ของมนษุ ยผ์ อู้ อ่ นแอ หวั ใจ
ของคนเหล่าน้ีแม้ความทุกข์ยากจะมลายหายไปได้โดยพลัน ทว่าหากเหล่า
ทวยเทพทรงมบี ญั ชา ชวั่ ชวี ติ ของพวกเขาจะยงั คงมคี วามทกุ ขโ์ ศกไหลรวมเปน็
จำ� นวนเทา่ กบั อายขุ ยั ทง้ั หมด ซงึ่ จะเตมิ เตม็ เชอ้ื ไฟใหล้ กุ โชนขน้ึ ในพรบิ ตา แม้
ภายในหัวใจท่ีไร้จุดหมายของพวกเขาเองน้ัน คุณลักษณะอันประเสริฐล�้ำจะ
ขดี เสน้ รอบวงล้อมเหลา่ ดวงจติ วิญญาณผตู้ ่ำ� ต้อย
“ฉมวกน่ัน” เอแฮ็บพูดขึ้นขณะก�ำลังพยุงตัวลุกขึ้นโดยใช้แขนข้างหนึ่งค้�ำ
ยนั “ยังสภาพดอี ยู่ใชม่ ั้ย?”
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 749
“ครบั มนั ยงั ไมไ่ ดพ้ งุ่ ออกไป นไ่ี ง...” สตบั บพ์ ดู พรอ้ มกบั ควา้ ขนึ้ มาชไู วใ้ นมอื
“วางไวต้ รงหนา้ ฉนั นี่ มใี ครหายไปมยั้ ?”
“หน่ึง...สอง...สาม.. สี่...ห้า...มหี ้าไมพ้ ายครับ แลว้ ก็นลี่ ูกเรอื หา้ คน”
“ดแี ลว้ มาชว่ ยฉนั ที ฉนั อยากลกุ ขน้ึ ยนื อยา่ งนนั้ อยา่ งนน้ั ฉนั เหน็ มนั ! ตรง
นน้ั ! ตรงนน้ั ! ยงั คงวา่ ยไปทางทศิ อบั ลม พวยนำ้� พงุ่ กระโจนสงู เชยี ว! ปลอ่ ยมอื
ไดแ้ ลว้ ! พลงั ชวี ติ อนั เปน็ นริ นั ดรก์ ลบั มาไหลหลอ่ เลย้ี งกระดกู เอแฮบ็ แลว้ ! กาง
ใบเรือ หวดฝพี ายเตม็ ก�ำลงั คุมหางเสือไว!้ ”
กรณเี ชน่ นเี้ กดิ ขน้ึ ไดบ้ อ่ ยครงั้ ยามเมอ่ื มเี รอื เลก็ อบั ปางลง และเหลา่ ลกู เรอื
ไดร้ บั ความชว่ ยเหลอื จากเรอื เลก็ อกี ลำ� ลกู เหลอื เหลา่ นนั้ จะมาเปน็ กำ� ลงั เสรมิ
ใหก้ บั เรอื ลำ� ทส่ี องเพอ่ื การไลล่ า่ อยา่ งตอ่ เนอ่ื งเรยี กขานกนั วา่ เพม่ิ กำ� ลงั ฝพี าย
ยกกำ� ลงั สอง ดงั เชน่ สถานการณท์ เ่ี กดิ ขนึ้ ในเวลานี้ ทวา่ การเพมิ่ กำ� ลงั ของเรอื
เลก็ ยงั ไมเ่ ทา่ กบั พละกำ� ลงั ทเ่ี พมิ่ ขน้ึ ของวาฬ ราวกบั ทกุ ครบี ของมนั มกี ำ� ลงั เพมิ่
ข้นึ เปน็ สามเท่า มันวา่ ยนำ้� ดว้ ยอตั ราเร่งในระดบั ความเร็วทีเ่ ห็นไดช้ ดั ถนดั ตา
ชนิดที่มั่นใจได้ว่าภายใต้สถานการณ์เช่นน้ีการไล่ล่าคงยืดเย้ือยาวนานเป็น
แนแ่ ท้ หากไมห่ มดหวังกนั เสยี ก่อน และเหลา่ ลูกเรืออดทนได้ยาวนานตลอด
ช่วงเวลาเช่นน้ันโดยไม่ได้หยุดพักแม้ชั่วขณะหน่ึง ร่างกายต้องโหมแรงหนัก
หวดฝพี ายตลอดเวลา ทงั้ ทใี่ นความเปน็ จรงิ แลว้ ความอดทนเปน็ สงิ่ ทจี่ ะคงอยู่
ในสภาวะเดมิ ไดเ้ พยี งชวั่ เวลาสนั้ ๆ แลว้ กต็ อ้ งหมนุ เวยี นผนั เปลยี่ นไป บางครงั้
เรอื ใหญต่ อ้ งทำ� หนา้ ทเี่ ปน็ พาหนะไลต่ ามใหท้ นั สตั วท์ ก่ี ำ� ลงั ลา่ ดงั เชน่ ขณะนเ้ี รอื
เลก็ แลน่ ตามกนั มายงั เรอื ใหญ่ และถกู นำ� ขน้ึ มาแกวง่ ไกวอยบู่ นเครน สว่ นเรอื ท่ี
แตกออกเปน็ สองทอ่ นถกู นำ� กลบั ขน้ึ มาไวบ้ นเรอื กอ่ นหนา้ นแี้ ลว้ เมอื่ ทกุ อยา่ ง
ถกู ชกั รอกขนึ้ มาไวท้ ขี่ า้ งเรอื เสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ เรอื ใหญก่ างใบออก และขงึ ใบ
เรือเสริมทั้งสองข้าง เฉกเช่นปีกแร้งทะเลที่เชื่อมกันสองปีกซ้อน พีควอดมุ่ง
หนา้ สทู่ ศิ อบั ลมตามรอยทางนำ้� ของโมบดี้ กิ๊ ไป เปน็ ทรี่ กู้ นั ดวี า่ ในชว่ งระหวา่ งน้ี
ลูกเรือผู้ท�ำหน้าท่ีเฝ้ายามอยู่บนยอดเสาจะต้องคอยแจ้งให้คนข้างล่างรู้ถึง
ความเคล่ือนไหวของพวยน�้ำส่องประกายแสงลงมาเป็นระยะๆ และเมื่อมี
750 : โมบ้-ี ด๊กิ
The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.
โมบี้-ดิ๊ก ผลงานคลาสสิกของ Herman Melville ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2 โดยสำนักพิมพ์ทับหนังสือ ฉบับปรับปรุงจากต้นฉบับแปล “โมบี้-ดิ๊ก ฉบับประชาชน” โดยโครงการระดมทุนเพื่อสนับสนุนการแปล Moby-Dick; or, The Whale นวนิยายของ เฮอร์แมน เมลวิลล์ เป็นภาษาไทย
Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Moby Dick โมบี้ ดิ๊ก
- 1 - 50
- 51 - 100
- 101 - 150
- 151 - 200
- 201 - 250
- 251 - 300
- 301 - 350
- 351 - 400
- 401 - 450
- 451 - 500
- 501 - 550
- 551 - 600
- 601 - 650
- 651 - 700
- 701 - 750
- 751 - 800
Pages: