สว่ นเจา้ ชายอาหรบั คนทสี่ าม เมอ่ื เหน็ วา่ ตวั เองไดอ้ ยตู่ ามลำ� พงั บนดาดฟา้
ทา้ ยเรอื กใ็ หร้ สู้ ึกผอ่ นคลายไร้สายตาคอยจบั จอ้ ง เขายักคิ้วหล่ิวตาไปรอบทิศ
กอ่ นจะเตะรองเทา้ กระเดน็ หลดุ หวอื ออก แล้วเริ่มเต้นร�ำสดุ เหวีย่ งตามตำ� รบั
กะลาสแี บบเกบ็ เสยี ง เปน็ การเตน้ รำ� อยเู่ หนอื หวั ของสลุ ตา่ นนนั่ เอง เขาโยนหมวก
ของตัวเองข้ึนไปแขวนบนยอดเสากระโดงท้ายเรืออย่างคล่องแคล่วแม่นย�ำ
เต้นแร้งเต้นกาชนิดไม่เข้ากับจังหวะดนตรีชนิดใดตลอดเวลาที่ยังอยู่บริเวณ
บนดาดฟ้า กระนั้นก่อนก้าวลงช่องประตูสู่ห้องใต้ท้องเรือด้านล่าง เขาก็
หยดุ เตน้ พรอ้ มกบั ปรบั เปลยี่ นสหี นา้ ใหม่ แลว้ ฟลาสกห์ นมุ่ เจา้ สำ� ราญ ผรู้ กั อสิ ระ
กพ็ รอ้ มไปปรากฏกายเบอ้ื งหน้าราชาเอแฮ็บในบคุ ลิกของผู้ต่�ำตอ้ ยหรือทาส
นนั่ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งแปลกในบรรดาเรอื่ งแปลกๆ ทง้ั หลายทเี่ กดิ ขน้ึ ในธรรมเนยี ม
ปฏิบัติทางทะเล ซ่ึงต้องใส่หน้ากากเข้าหากันอย่างเต็มท่ี กล่าวคือตอนอยู่
บรเิ วณลานโลง่ แจง้ บนดาดฟา้ เรอื พนกั งานชน้ั นายเรอื อาจถกู ยว่ั ยใุ หก้ ลา้ พอ
ท้าทายผบู้ งั คบั บัญชาของตน แต่หลงั นบั ถอยหลังจากสิบจนถงึ หนง่ึ อกี เดี๋ยว
พนักงานช้ันนายเรือเหล่าน้ีก็จะได้รับเชิญให้ลงไปกินอาหารค่�ำร่วมโต๊ะตาม
ธรรมเนียมในห้องของผู้บังคับบัญชาคนเดิม พวกเขาจะลดท่าทีก้าวร้าวของ
ตนลงอย่างฉับพลัน ท้ังไม่พูดจาต่อต้าน และท�ำตัวนอบน้อมต่อผู้เป็นนาย
ทนี่ ัง่ อยู่หัวโตะ๊ นี่นับเป็นเรือ่ งประหลาด จนบางครง้ั น่าขบขนั เปน็ ทส่ี ดุ ท�ำไม
ถงึ เปลยี่ นทา่ ทไี ดแ้ บบนน้ั ? นนั่ เปน็ ปญั หาหรอื เปลา่ ? บางทอี าจจะไม่ การเปน็
เบลชัสซาร์2 ผู้เป็นราชาแห่งบาบิโลน และเป็นเบลชัสซาร์ ผู้ไม่วางท่าถือตัว
แต่กลับอ่อนน้อมสุภาพ แบบน้ีต้องสร้างความรู้สึกอันย่ิงใหญ่ทางโลกอย่าง
แน่นอน ด้วยผอู้ ยใู่ นศักดิฐ์ านะอนั สูงศักดแิ์ ละมากปัญญา มานง่ั เปน็ ประธาน
ตอ่ หนา้ แขกผไู้ ดร้ บั เชญิ มารว่ มโตะ๊ อาหารคำ่� สว่ นตวั ของเขา นนั่ เปน็ อำ� นาจอนั
ไมอ่ าจโตแ้ ยง้ เปน็ อทิ ธพิ ลสว่ นตวั ชว่ั เวลานน้ั ของคนคนนน้ั ซงึ่ มสี ถานะสงู สง่
กวา่ เบลชสั ซาร์ ดว้ ยเบลชสั ซารก์ ใ็ ชว่ า่ จะยง่ิ ใหญท่ สี่ ดุ ผทู้ ไี่ ดเ้ ลย้ี งอาหารคำ่� กบั
เพ่ือนๆ สักคร้ัง ก็จะสัมผัสได้ว่าเป็นจักรพรรดิน้ันรู้สึกอย่างไร มนต์เสน่ห์
2 เบลชัสซาร์-กษัตรยิ แ์ ห่งบาบิโลน (ในคัมภีร์ไบเบิล) ผตู้ ้อนรบั แขกโดยใชจ้ อกทองคำ� ที่ยึดมาได้จากโบสถ์
ยิวในเยรซู าเร็ม
เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 201
ของการเป็นจักรพรรดิในวงสังคมช่างไม่อาจต้านทาน คุณลองคิดดูก็แล้วกัน
ว่า เมื่อเพ่ิมอ�ำนาจเข้าไปให้แก่อ�ำนาจสูงสุดอย่างเป็นทางการของกัปตันเรือ
ก็จะเขา้ ใจไดถ้ ึงที่มาแปลกๆ ของชีวิตทางทะเลทเี่ พิ่งกล่าวถงึ
บนโต๊ะอาหารเลี่ยมงาของเขา เอแฮ็บน่ังเป็นประธานราวกับสิงโตทะเล
จา่ ฝงู นงั่ เงยี บอยบู่ นหาดปะการงั สขี าว รายลอ้ มดว้ ยลกู ฝงู ทพ่ี รอ้ มจะแหกคอก
แต่ยังคงยอมอยู่ในโอวาท รองกัปตันแต่ละรอคิวเสิร์ฟอาหารจากเขาตาม
ล�ำดับ ต่างเหมือนเด็กเล็กๆ เบ้ืองหน้าเอแฮ็บ และดูเหมือนเอแฮ็บเองก็
ไม่ได้ปกปิดความเย่อหย่ิงในวงสังคมเล็กๆ นี้เลย ทุกคนต่างจ้องมองเป็น
ตาเดยี วไปยงั มดี ของชายแกข่ ณะเฉอื นอาหารจานหลกั ตรงหนา้ ผมคดิ วา่ ไมใ่ ช่
เสยี มารยาทอะไร และทกุ คนคงไมค่ ดิ ไปมองอะไรอน่ื ตอนนน้ั ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะพดู
คยุ กันเรอื่ งทัว่ ไปอยา่ งลมฟ้าอากาศ ไมเ่ ลย! แลว้ เม่อื มีดและสอ้ มของเขาคบี
ตดิ ชนิ้ เน้อื ท่ีเฉือนออกไดแ้ ล้ว เอแฮบ็ ก็บุ้ยใบใ้ หส้ ตารบ์ คั ย่ืนจานให้ ต้นเรอื รับ
เนอื้ ชน้ิ นนั้ มาราวกบั รบั อาหารบรจิ าค และคอ่ ยๆ บรรจงหน่ั ชนิ้ เนอื้ สง่ เขา้ ปาก
แต่มีดก็ยังบังเอิญครูดกับจานเล็กน้อย เขาเค้ียวมันอย่างเงียบๆ และกลืน
ลงทอ้ งอยา่ งระมดั ระวงั เพราะเชน่ เดยี วกบั งานเลยี้ งในวนั ราชาภเิ ษกทแี่ ฟรงค์
เฟริ ต์ 3 ซงึ่ จกั รพรรดเิ ยอรมนั จดั เลยี้ งอาหารคำ่� แกผ่ คู้ ดั เลอื กจกั รพรรดเิ จด็ คน4
อาหารภายในห้องเคร่ืองมื้อนี้ก็มีพิธีรีตองไม่ต่างกัน แต่ละคนก้มหน้ากิน
อาหารเงยี บๆ ทง้ั ๆ ทเี่ อแฮ็บเฒ่ากไ็ มไ่ ดห้ ้ามการสนทนาบนโตะ๊ อาหาร หาก
แตต่ วั เขากลบั นงั่ ใบไ้ มพ่ ดู จาอะไร สตบั บค์ อ่ ยหายใจทวั่ ทอ้ งขนึ้ บา้ ง เมอื่ หนตู วั
หน่ึงท�ำเสียงดังขึ้นอย่างกะทันหันในห้องเก็บของด้านล่าง ส่วนฟลาสก์หนุ่ม
น้อยผู้น่าสงสาร เขาเปรียบเหมือนบุตรชายคนเล็กสุด เป็นหนุ่มน้อยในงาน
เลย้ี งของครอบครวั ทน่ี า่ เบอื่ นี้ อาหารสว่ นของเขาเปน็ กระดกู แขง้ ของเนอ้ื เคม็
ซง่ึ ลบี เลก็ เทา่ ขาเปด็ ไกไ่ ด้ หากฟลาสกก์ ลา้ หน่ั เนอื้ ใหต้ วั เอง กค็ งตอ้ งดเู หมอื น
3 งานเล้ียงในวันราชาภิเษกท่ีแฟรงค์เฟิรต์ -ชว่ งจักรวรรดโิ รมันอนั ศกั ดิ์สิทธิ์ ราวค.ศ. 962-1806 (เยอรมนี
อิตาลี เบอร์กันดี ฯลฯ) งานเลี้ยงในพิธีราชาภิเษกจักรพรรดิองค์ใหม่ จัดขึ้นท่ีศาลากลางจังหวัด เมือง
แฟรงคเ์ ฟริ ต์ เยอรมนี ณ หอ้ งทีเ่ รยี กกนั ว่า “หอจักรพรรด”ิ
4 ผคู้ ดั เลอื กจกั รพรรดเิ จด็ คน-คณะพระครสิ ตร์ ะดบั สงู และราชนกิ ลู ผคู้ ดั เลอื กจกั รพรรดโ์ รมนั อนั ศกั ดสิ์ ทิ ธิ์
202 : โมบ-้ี ด๊ิก
การขโมยแบบอุกอาจเลยทเี ดยี ว และหากเขาตกั อาหารให้ตวั เอง แน่นอนวา่
เขาย่อมไม่อาจแบกหน้าสู้โลกอันซื่อสัตย์น้ีได้ ถึงอย่างนั้นก็เป็นเรื่องแปลกท่ี
ต้องบอกวา่ เอแฮ็บเองไมเ่ คยหา้ ม และหากฟลาสก์จะท�ำขน้ึ มาจรงิ ๆ โอกาส
ท่เี อแฮ็บจะสงั เกตเหน็ ก็มไี ม่มากนกั อยา่ งน้อยๆ หากฟลาสก์กล้าตกั เนยให้
ตัวเอง แต่เขาคิดว่าพวกเจ้าของเรือคงไม่อยากให้เขาท�ำแบบน้ัน เพราะจะ
ไปอุดตันเส้นเลือดและส่งผลต่อผิวสีสดใสของเขา หรืออาจเพราะเขาห็นว่า
การเดนิ ทางอันยาวนานท่ามกลางทะเลท่ีปราศจากรา้ นค้าใดๆ เนยยอ่ มเปน็
อาหารพิเศษ ซ่ึงนายเรือช้ันล่างอย่างเขาไม่มีสิทธิได้ล้ิมลอง ไม่ว่าจะเพราะ
อะไรกต็ าม อนิจจา! ฟลาสกเ์ อ๋ย ช่างเป็นชายผู้ไรเ้ นยจรงิ ๆ!
อกี ประการหนงึ่ ฟลาสกเ์ ปน็ คนสดุ ทา้ ยทลี่ งมากนิ อาหาร และเปน็ คนแรก
ท่ีจะต้องกลับข้ึนไป คิดดู! ช่วงเวลากินอาหารของฟลาสก์จะสั้นขนาดไหน
สตารบ์ ัคกบั สตับบ์ได้เรมิ่ กนิ ก่อนเขา แถมยังมีสทิ ธินั่งเอกเขนกปดิ ทา้ ย หาก
เปรยี บกบั สตบั บ์ ผทู้ แี่ มจ้ ะมตี ำ� แหนง่ สงู กวา่ ฟลาสก์ แตม่ คี วามตอ้ งการอาหาร
ในปริมาณน้อยกว่าและดูจะอิ่มเร็วมาก ดังน้ันฟลาสก์จึงต้องรีบท�ำเวลาให้
ตัวเอง ไม่เช่นน้ันเขาจะกินอาหารได้ไม่เกินสามค�ำในวันนั้น หากสตับบ์กิน
เสร็จและต้องการจะกลับข้ึนไปบนดาดฟ้าเรือก่อน ด้วยเหตุน้ี นับตั้งแต่
ฟลาสก์ได้รับสิทธิพิเศษนี้หลังจากได้รับแต่งต้ังให้เป็นพนักงานเรือ จากนั้น
มาเขาไม่เคยรู้รสชาติอะไรมากไปกว่าความหิว...หิวมากหรือหิวน้อยเท่านั้น
เพราะเขาไมเ่ คยกนิ อาหารมากพอจะให้หายหวิ ราวกบั จะกักเก็บความหิวไว้
กบั ตวั ชวั่ กาลนาน ในความคดิ ของฟลาสก.์ ..ความสขุ กบั ความพงึ พอใจตอ้ งแยก
ออกจากทอ้ งไปตลอดกาล ฉนั เปน็ พนกั งานเรอื แลว้ อยากจะไปควา้ เนอื้ กนิ บน
ดาดฟ้าหวั เรือเหมือนท่ีเคยท�ำตอนอย่หู นา้ เสาเรือได้อย่างไร นีล่ ะ่ ผลของการ
เลอ่ื นฐานะ มที ง้ั ความยง่ิ ยโสในเกยี รตยิ ศ และความวปิ ลาสแหง่ ชวี ติ ! และหาก
จะมีเพียงลูกเรือพีควอดคนใดริษยาฟลาสก์ในการปฏิบัติหน้าท่ีเจ้าพนักงาน
เรือของเขา สิ่งท่ีลูกเรือคนนั้นควรจะท�ำเพ่ือให้ได้มาซ่ึงการล้างแค้นอย่าง
สาสมกค็ อื การไปยงั ทา้ ยเรอื ชว่ งอาหารคำ�่ ชำ� เลอื งมองผา่ นชอ่ งรบั แสงของหอ้ ง
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 203
เคร่ืองเข้าไป กจ็ ะเห็นฟลาส์กำ� ลังนั่งเปน็ เบอื้ ใบอ้ ยเู่ บ้อื งหนา้ เอแฮบ็ จอมโหด
เวลาน้ี เอแฮ็บและผู้ช่วยทั้งสามของเขาเสร็จส้ินพิธีที่อาจเรียกได้ว่าเป็น
งานเลี้ยงบุคคลส�ำคัญในห้องเครื่องเรือพีควอดแล้ว หลังท้ังหมดลุกออกไป
การเตรียมการณ์ส�ำหรับการมาถึงของเหล่านักพุ่งฉมวกก็เร่ิมขึ้น ผ้าใบได้รับ
การเก็บกวาด หรือน่าจะเรียกว่าส่งต่ออย่างเร่งด่วนโดยบริกรตัวซีด จากนั้น
ท้งั สามนกั พุ่งฉมวกกไ็ ด้รบั เชญิ ใหเ้ ข้ากนิ เลย้ี งต่อได้ พวกเขารบั ชว่ งของเหลอื
ตอ่ จากนน้ั รว่ มสรา้ งหอ้ งอาหารชว่ั คราวของคนรบั ใชภ้ ายในหอ้ งเครอ่ื งทส่ี งู สง่
และทรงอำ� นาจ
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารของกัปตันช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิงระหว่าง
ท่าทางฝืดฝืน และอ�ำนาจกดขี่ซ่อนเร้น กับอิสระเสรีและความสะดวกสบาย
เปน็ ความเสมอภาคผดิ เพย้ี นของนกั พงุ่ ฉมวกซงึ่ เปน็ ลกู นอ้ ง ขณะนายของพวก
เขา ตน้ หนทงั้ สามตอ้ งค่อยๆ เคย้ี วราวกบั หวาดกลัวเสียงบานพบั ขากรรไกร
ของตัวเอง นักพุ่งฉมวกท้ังสามกลับเคี้ยวอาหารอย่างเอร็ดอร่อยออกรส
ออกชาติ พวกเขากินอาหารราวกับเป็นนายใหญ่ ยัดอาหารลงท้องราวกับ
เรือชาวอินเดียขนเคร่ืองเทศขึ้นเรือตลอดทั้งวัน การกินอาหารอย่างตะกละ
ตะกลามของควเี ควก และแทชเทโกนนั้ เปน็ การเตมิ เตม็ ใหก้ บั สว่ นทข่ี าดหายไป
ของมอื้ อาหารกอ่ นหนา้ นี้ บอ่ ยครงั้ โดบอยตวั ซดี ยนิ ดเี สริ ฟ์ เนอ้ื เคม็ ชน้ิ ใหญ่ ซง่ึ
แขง็ ราวกบั กะเทาะออกมาจากววั แขง็ และหากเขาไมเ่ ตม็ ใจจะทำ� เชน่ นนั้ หรอื
หากเขาไม่กระตือรือร้นจะขยับตัว แทชเทโกจะกระตุ้นเขาโดยไม่สนใจเร่ือง
มารยาทด้วยการจ้ิมส้อมไปท่ีหลังของโดบอยตามแบบฉบับของนักพุ่งฉมวก
ยิ่งเมื่อแด็กกูนึกสนุกร่วมจู่โจมด้วยช่วยเตือนความจ�ำของโดบอย โดยการ
คว้าเขาขึ้นมาท้ังตัวแล้วดันหัวของเขาวางลงบนถาดไม้อันใหญ่ท่ียังว่างเปล่า
อยู่ ขณะแทชเทโกถอื มดี ไวใ้ นมอื ทำ� ทา่ จะโกนหวั เขา โดบอยมนี สิ ยั ขกี้ ลวั เปน็
คนรปู รา่ งเลก็ ทข่ี ตี้ กใจ บรกิ รหนา้ ขนมปงั คนนเี้ ปน็ ลกู หลานของชา่ งทำ� ขนมปงั
ทีล่ ม้ ละลายและพยาบาลประจำ� โรงพยาบาล เม่อื ต้องมาใชช้ วี ติ อยูเ่ บ้ืองหน้า
เอแฮ็บผู้เกร้ียวกราด และช่วงเวลาอันสับสนอลหม่านยามเมื่อสามจอมโฉด
204 : โมบ้ี-ดกิ๊
เหล่าน้ีมาเยือน ตลอดชีวิตของโดบอยจึงต้องตกอยู่ในสภาพปากสั่นงันงก
อยู่ตลอดเวลา โดยปกติแล้วหลังจากดูแลจนนักพุ่งฉมวกให้ได้รับส่ิงต่างๆที่
ต้องการเรียบร้อยแล้ว เขาจะหลบหลีกการเกาะกุมของสามคนนี้เข้าไปในตู้
อาหารเล็กๆ ของเขา เฝ้าแอบมองคนทั้งสามอย่างหวาดๆ ผ่านม่านประตู
จนกว่าพวกเขาจะกนิ เสรจ็
ภาพทป่ี รากฏอยตู่ อนนจี้ ะเหน็ ควเี ควกนง่ั ตรงขา้ มกบั แทชเทโก หนั ฟนั เรยี ง
แถวของเขาไปยังฟันของเจ้าคนอินเดีย ด้านทแยงมุมของพวกเขา แด็กกูนั่ง
อยบู่ นพนื้ เพราะมา้ นง่ั อาจทำ� ใหห้ วั ตดิ ขนนกแตง่ มา้ ขนศพของเขาตอ้ งแสงไฟ
บนเรือทส่ี อ่ งต่�ำอยูไ่ ด้ ทกุ อิรยิ าบถแขนขาขนาดมหึมาของเขาทำ� ใหโ้ ครงสร้าง
ต่�ำของห้องเคร่ืองโยกคลอน เหมือนตอนช้างแอฟริกาเดินทางโดยสารมา
ในเรือ ถึงอย่างน้ันเจ้านิโกรยักษ์กลับกินด่ืมพอประมาณไม่มูมมามออก
รสชาติแต่อย่างใด จนแทบไม่น่าเป็นไปได้ว่าอาหารค�ำเล็กเพียงแค่น้ันจะพอ
ใหก้ ำ� ลงั วังชาแทรกซึมทั่วรา่ งของบคุ คลผ้ซู ง่ึ สงู สง่ ในต�ำแหนง่ บารอน กระน้นั
แน่นอนว่าคนป่าชั้นสูงผู้นี้กินดื่มอากาศธาตุที่มีอยู่อย่างมากมายด้วยการ
สดู ลมหายใจผา่ นโพรงจมกู ขยายกวา้ งของเขาตลอดชวี ติ อนั บรสิ ทุ ธบ์ิ นโลกใบ
นี้ เขาไมไ่ ด้เตบิ โตขน้ึ มาจนตวั ใหญ่ยักษด์ ้วยการกินเน้ือหรอื ขนมปัง ตา่ งจาก
ควีเควก เขากินอย่างมูมมามหิวกระหาย และส่งเสียงดังฟังน่ากลัวเสียจน
โดบอยตวั สน่ั คอยจอ้ งมองดวู า่ ฟนั ซใ่ี ดสกึ พอทเี่ ขาจะหลบซอ่ นแขนลบี เลก็ ของ
เขาเองได้บ้าง เม่ือเขาได้ยินเสียงแทชเทโกร้องเรียกให้เขาเลือกชิ้นกระดูกที่
จะนำ� มาปรงุ รสเปน็ อาหารให้กบั ตัวเขาเอง บริกรซอื่ บรสิ ทุ ธ์ิถึงกับทำ� หม้อไห
ท่ีแขวนอยู่รอบตัวเขาในตู้อาหารตกแตกเพราะอาการชักกระตุกข้ึนมาอย่าง
ฉับพลัน บางครั้งนักพุ่งฉมวกจะน�ำเอาหินลับมีดท่ีพวกเขามักติดตัวไว้ใน
กระเป๋ากางเกงเพ่ือใช้ลับคมหลาวและอาวุธอื่นๆ ข้ึนมาลับคมมีดโอ้อวดกัน
ในช่วงอาหารค่�ำ เสียงครูดนั้นท�ำให้โดบอยผู้น่าสงสารไม่อาจสงบใจได้เลย
ท�ำอย่างไรเขาจึงจะลืมวันเวลาบนเกาะของเขา ควีเควกเป็นคนหน่ึงที่รู้สึก
ผิดกับการลอ้ เล่นทเี่ ลินเล่อและเสี่ยงอนั ตราย อนิจจา! โดบอย! นเี่ ป็นอาหาร
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 205
มอื้ สาหสั ทบ่ี รกิ รผวิ ขาวตอ้ งคอยรบั ใชม้ นษุ ยก์ นิ คน แขนของเขาไรผ้ า้ กนั เปอ้ื น
พาดวางหากแต่เป็นโลก่ ลมเล็ก แม้ในเวลาที่เขายินดีมาถงึ ยามนกั รบนำ�้ เค็ม
ท้ังสามลุกขึ้นเดินจากไป หูท่ีชอบสอดส่ายฟังเสียงหลอกเด็กอย่างงมงาย
กจ็ ะฟงั เสยี งกระทบกนั ของกระดกู นกั รบทดี่ งั ขน้ึ ในแตล่ ะกา้ วยา่ งของพวกเขา
เปน็ เสยี งดาบสน้ั โคง้ ของแขกมวั รด์ ังกระทบฝักอยูภ่ ายใน
คนป่าเหล่านี้ไม่ว่าจะกินอาหารอยู่ในห้องเคร่ือง หรือท�ำอะไรก็ตามแต่
คนพวกน้ียังคงนิสัยเดิมของตัวเองไว้ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่เว้นแม้แต่ช่วงเวลา
อาหาร และก่อนเข้านอนยามเมื่อต้องผ่านห้องเครื่องไปยังท่ีพักที่จัดไว้เป็น
พเิ ศษสำ� หรับพวกเขาเอง
ในเรื่องน้ีเอแฮ็บดูเหมือนจะไม่มีข้อยกเว้น ต่างไปจากกัปตันเรือล่าวาฬ
ชาวอเมริกันสว่ นใหญ่ ซึ่งทั้งหมดคอ่ นขา้ งมีความเห็นว่าสิทธิครอบครองหอ้ ง
เครอ่ื งเปน็ ของพวกเขา ดว้ ยเหตนุ จี้ งึ เปน็ มารยาทสำ� หรบั คนอน่ื ทจ่ี ะตอ้ งไดร้ บั
อนุญาตจงึ จะเขา้ มาใชป้ ระโยชนใ์ นหอ้ งนีไ้ ด้ ในความเปน็ จรงิ แล้วต้องบอกวา่
พวกผู้ช่วยกัปตันและนักพุ่งฉมวกแห่งเรือพีควอดใช้ชีวิตอยู่นอกห้องเคร่ือง
มากกว่าอยู่ภายใน ยามใดพวกเขาเขา้ มาในหอ้ งนี้ นนั่ หมายถงึ กำ� ลังเดนิ ผ่าน
ทางเขา้ สบู่ า้ น ซง่ึ เมอ่ื เดนิ เขา้ ไปแลว้ อกี สกั พกั กต็ อ้ งเดนิ ออกมา และไปใชช้ วี ติ
ถาวรอยูด่ ้านนอกบริเวณกลางแจ้ง ดว้ ยเหตทุ ี่พวกเขาไม่มีสิทธเิ ขา้ พกั ในหอ้ ง
เคร่ือง เขตแดนไร้มิตรภาพและการเข้าสังคม เอแฮ็บจึงเป็นบุคคลผู้เข้าถึง
ได้ยาก แม้จะได้รับส�ำรวจให้อยู่ในกลุ่มชาวคริสต์ แต่เขายังคงเป็นคนแปลก
หน้าส�ำหรับกลุ่ม เขาอาศัยอยู่บนโลกราวกับเป็นหมีกรีซลีตัวสุดท้ายที่อาศัย
อยู่ในรัฐมิสซูรี ยามเมื่อฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนผ่านไป โลแกน5ฝังตัวเองใน
โพรงต้นไม้ หลบลมหนาวอยใู่ นนนั้ ดดู องุ้ เล็บของตวั เอง รอ้ งโหยหวนถงึ ชว่ ง
หลงั ของชวี ติ จิตวญิ ญาณของเอแฮบ็ ฝงั อยใู่ นโพรงร่างกายของเขา ได้รบั การ
หลอ่ เลี้ยงดว้ ยความเคอื งแค้นในอ้งุ เล็บแหง่ ความมดื มวั
5 โลแกน (ค.ศ. 1725-1780) – หวั หน้าเผ่าอนิ เดยี นแดง ซง่ึ ครอบครวั ถกู ฆ่าสังหารหมู่ จึงซ่อนตัวและน�ำ
พลพรรคคอยดักซมุ่ โจมตพี วกท่ีมาตัง้ รกราก จนนำ� ไปสสู่ งครามดนั มอร์
206 : โมบี-้ ดกิ๊
บทที่ 35
ยามยอดเสา
ชว่ งอากาศกำ� ลงั สบาย เปน็ เวลาถงึ กำ� หนดลกู เรอื อกี คนมาผลดั เปลย่ี นหนา้ ท่ี
ยนื เฝ้ายามบนยอดเสากระโดงเรือแทนผมซึง่ ทำ� หนา้ ทน่ี ้ีเป็นคนแรก
เรือล่าวาฬชาวอเมริกันส่วนใหญ่จะมียามประจ�ำบนหัวเสาแทบในทันท่ี
ที่เรือออกจากท่า แม้บางคร้ังเรือยังห่างจากเส้นทางเดินเรือหนึ่งหม่ืนห้าพัน
ไมล์หรือกว่านั้น และหลังจากนั้นสักสาม ส่ีหรือห้าปีของการเดินทาง ขณะ
น�ำเรือกลับบ้านโดยไม่ได้วาฬสักตัวหรือไขมันสักหยด กระนั้นผู้ท�ำหน้าท่ี
เวรยามบนยอดเสายังคงต้องอยู่ประจ�ำท่ีจนถึงนาทีสุดท้าย! และจะไม่ลงมา
จนกว่าใบเล็กติดยอดเสาจะถูกกางขึ้น ซึ่งนั่นหมายถึงเรือยอมยกธงขาวใน
การตามลา่ วาฬอกี
ปจั จบุ นั หนา้ ทยี่ นื เฝา้ ยามบนยอดเสาทง้ั บนบกหรอื ลอยลำ� กลางทะเล เปน็
หนา้ ทที่ น่ี า่ สนใจและมมี าแตโ่ บรำ�่ โบราณ ขอใหเ้ ราไดข้ ยายความเพม่ิ เตมิ ตรง
น้ีสักหน่อยเถิด ผมคิดว่าคนยืนเฝ้ายามบนยอดเสาคนแรกๆ น่าจะเป็นชาว
อียิปต์โบราณ เพราะจากผลการศึกษาของผมทั้งหมดพบว่า ไม่เคยมีใครท�ำ
หนา้ ทนี่ ม้ี ากอ่ นคนพวกน้ี แมบ้ รรพบรุ ษุ ของพวกเขาจะเปน็ ผสู้ รา้ งหอบาเบล1
แนน่ อนวา่ พวกเขาตงั้ ใจสรา้ งใหเ้ ปน็ หอคอยทมี่ ยี อดเสาสงู ทสี่ ดุ ทว่ั ทงั้ ในเอเชยี
หรือแอฟริกา กระน้ัน (ก่อนของช้ินสุดท้ายถูกน�ำข้ึนไปบนหอคอย) กล่าว
ได้ว่าเสาหินมหึมาของพวกเขานั้นได้พังทลายลงโดยคณะผู้สร้าง อันเป็นผล
1 หอบาเบล-เป็นสงิ่ กอ่ สรา้ งหลังนำ้� ทว่ มโลก โดยมจี ุดมงุ่ หมายใหเ้ ปน็ หอเทยี มฟ้า สูงไปถงึ สวรรค์
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 207
จากแรงลมพโิ รธแหง่ พระองค์ ดงั น้ันเราจงึ ไม่อาจนบั รวมผู้สร้างหอบาเบลไว้
ก่อนหน้าชาวอียิปต์ นอกจากน้ีนักโบราณคดียังเชื่อว่าชาวอิยิปต์เป็นชาติท่ีมี
คนเฝ้ายามบนหอสูงโดยพิจารณาจากพีระมิดในยุคแรกท่ีถูกค้นพบน้ันสร้าง
ขึ้นเพื่อใช้เฝ้าสังเกตดวงดาวบนท้องฟ้า เป็นสมมติฐานที่ได้รับการสนับสนุน
อยา่ งชดั เจนจากโครงสรา้ งประหลาดทม่ี ลี กั ษณะคลา้ ยขน้ั บนั ไดทง้ั สด่ี า้ นของ
ส่ิงปลูกสร้าง คอื ยกสูงจากฐานด้านลา่ งทอดยาวขน้ึ ไป นกั ดาราศาสตร์เหล่า
น้ันคุ้นเคยกับการปีนข้ึนสู่ยอดพีระมิดเพ่ือมองหาดาวดวงใหม่ เช่นเดียวกับ
คนเฝ้ายามของเรือยุคใหม่ที่ข้ึนไปยืนอยู่บนยอดเสาเพื่อเฝ้ามองหาเรือหรือ
วาฬ ก่อนจะตะโกนบอกคนด้านล่าง เซนต์สไตไลตส2์ นักบุญของคริสเตียน
ผมู้ ชี ่ือเสียงในยุคเก่า ได้สร้างหอคอยหินในทะเลทราย และใชเ้ วลาท้งั หมดใน
ชว่ งท้ายของชวี ิตอยบู่ นยอดหอคอย โดยชักรอกอาหารจากด้านลา่ งข้ึนมากิน
เขาเป็นกรณีตัวอย่างที่น่ายกย่องของต้นแบบคนเฝ้ายามบนยอดเสาสูง ผู้ซ่ึง
ไม่เคยหลบลงมาดา้ นล่างแมจ้ ะเจอกบั หมอก นำ�้ คา้ งเยน็ จดั ฝน ลกู เหบ็ หรอื
หิมะ เขากล้าเผชิญกับอุปสรรคทุกชนิดที่ถาโถมเข้ามาจนกระท่ังเสียชีวิตอยู่
บนหอคอยของตวั เอง บนยอดเสาในยคุ ปจั จบุ นั เราเพยี งตดิ ตงั้ อปุ กรณไ์ รช้ วี ติ
อยา่ งเชน่ หนุ่ หนิ หนุ่ เหลก็ และหนุ่ บรอนซ์ ซง่ึ แมจ้ ะมศี กั ยภาพตอ่ การตา้ นทาน
พายุลมแรง แตไ่ รซ้ ่งึ ความสามารถในการเฝา้ สงั เกตการณ์และคอยแจ้งเตอื น
เมอื่ พบเหน็ สงิ่ ผดิ ปกตใิ ดๆ อยา่ งรปู ปน้ั นโปเลยี นทยี่ นื กอดอกอยบู่ นยอดเสาใน
วงั วองตโ์ ดมซง่ึ อยกู่ ลางอากาศสงู ราวหนง่ึ รอ้ ยหา้ สบิ ฟตุ แตส่ มยั นไี้ มม่ คี นสนใจ
แล้วว่าใครควบคุมดาดฟ้าด้านล่าง ไม่ว่าจะเป็นหลุยส์ฟีลีป3 หลุยส์บลองก์4
หรือปีศาจหลุยส์5น่ันก็ตาม มหาบุรุษวอชิงตันก็เช่นเดียวกัน ขึ้นไปยืนอยู่บน
เสาสงู ในบลั ตมิ อร6์ เชน่ เดยี วกบั เสาหนิ เฮอรค์ วิ ลสิ 7 เสาวอชงิ ตนั เปรยี บดงั จดุ
2 เซนตส์ ไตไลตส์- (ราว ค.ศ. 390-459) ใชช้ วี ิตบนยอดเสาในไซเรยี ถงึ 37 ปี
3 หลุยส์ฟลี ปี -กษตั ริย์องคส์ ดุ ท้ายที่ปกครองฝร่ังเศส ถกู ขับไลใ่ นการปฏวิ ัติปี 1848
4 หลยุ สบ์ ลองก-์ นักการเมอื งหัวรนุ แรงในการปฏิวัติปี 1848
5 ปศี าจหลุยส-์ หลยุ สน์ ะโปเลียน แห่งราชวงศ์โปนาปาต
6 เสาสูงในบลั ตมิ อร-์ อนุสาวรยี ว์ อชิงตัน ในบัลตมิ อร์ แมริแลนด์
7 เสาหินเฮอรค์ วิ ลสิ -ผาหนิ สองฝากของช่องแคบยิบรอลตาร์ ซ่งึ แยกสเปนกับอเมรกิ าเหนอื
208 : โมบี้-ดกิ๊
ยง่ิ ใหญข่ องมนษุ ยท์ นี่ อ้ ยคนจะกา้ วไปถงึ 8 พลเรอื เอกเนลสนั 9กถ็ กู กวา้ นขนึ้ ไป
ยนื อยบู่ นยอดหอคอยในจตั รุ สั ทราฟลั การ1์ 0 และตอ้ งมวั หมองลงเพราะหมอก
ควันจากกรุงลอนดอน กระน้ันก็ยังคงมีหลักฐานบ่งช้ีถึงวีรบุรุษล้ีลับอยู่ท่ีน่ัน
เพราะทใ่ี ดมคี วนั ทน่ี น่ั ยอ่ มมไี ฟ กระนน้ั ไมว่ า่ มหาบรุ ษุ วอชงิ ตนั หรอื นโปเลยี น
หรือเนลสันจะร้องตอบเสียงทักทายจากเบื้องล่าง แต่ก็ต้องถูกท่ีปรึกษาของ
พวกเขาอุทธรณ์การผูกมิตร ดาดฟ้าเรือต้องหันเหไปตามส่ิงท่ีพวกเขาเห็น
ถงึ อยา่ งนน้ั อาจสนั นษิ ฐานไดว้ า่ จติ วญิ ญาณของพวกเขาทะลมุ า่ นหมอกหนา
ของอนาคตภายหน้า และมองเห็นสันดอนและกองหินทไ่ี มอ่ าจหลบเลีย่ งได้
ดูเหมือนจะไม่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัดถึงความสัมพันธ์ท่ีเช่ือมโยงกัน
ระหว่างคนยนื เวรยามยอดหอคอยบนบก กับคนเฝ้าสงั เกตการณบ์ นยอดเสา
เรือกลางทะเล หากแตข่ ้อเท็จจริงทีม่ ตี ่างออกไป ซึ่งพสิ ูจน์ชดั ได้ดว้ ยสิ่งของท่ี
โอเบด เมซี่11 นักประวัติศาสตร์เพียงผู้เดียวแห่งแนนทักเก็ตใช้ในการยืนยัน
โอเบดผู้น่าสรรเสริญบอกกับเราว่าในยุคแรกๆ ของการประมงล่าวาฬ ก่อน
น�ำเรือล่องไปบนเส้นทางเดินเรือตามปกติ ชาวเกาะจะยกเคร่ืองเสาสูงตาม
ชายฝั่งเพ่ือให้ผู้สังเกตการณ์ปีนข้ึนไป โดยใช้ราวเกาะซึ่งมีลักษณะเหมือนไม้
หรือโลหะยึดเชือกรูปตัวที คล้ายกับท่ีพวกเป็ดไก่ใช้ไต่ข้ึนไปบนเล้าของมัน
เวลาผ่านไปไม่ก่ีปีวิธีการน้ีถูกน�ำไปใช้โดยนักล่าวาฬที่ท่องไปยังอ่าวใกล้แผ่น
ดินของนิวซีแลนด์ ผู้ซ่ึงเห็นความจ�ำเป็นในการมีผู้สังเกตการณ์บนยอดเสา
คอยบอกเส้นทางการน�ำเรือเข้าฝั่ง แต่ธรรมเนียมปฏิบัตินี้ปัจจุบันเลิกใช้ไป
แลว้ กลายเปน็ วา่ ผจู้ ะมาท�ำหน้าท่ียนื เฝ้าสังเกตการณบ์ นยอดเสาเรือล่าวาฬ
กลางทะเลตอ้ งมคี ณุ สมบตั อิ นั เหมาะสม โดยมผี ทู้ ำ� หนา้ ทนี่ ที้ ง้ั สน้ิ สามคนผลดั
8 จดุ ยง่ิ ใหญข่ องมนษุ ยท์ นี่ อ้ ยคนจะกา้ วไปถงึ -ในปี 1851 ยงั มกี ารพฒั นานอ้ ยในบลั ตมิ อร์ ซงึ่ อยทู่ างเหนอื
ของอนสุ าวรียว์ อชงิ ตัน
9 พลเรอื เอกเนลสัน-ฮอราชิโอ เนลสนั (ค.ศ.1758-1805)
10 จตั รุ สั ทราฟลั การ-์ อยใู่ จกลางกรงุ ลอนดอน ประเทศองั กฤษ เปน็ อนสุ รณส์ ถานของสงครามทราฟลั การ์
หรือสงครามวอเตอร์ลูระหว่างอังกฤษกับฝร่ังเศสในปี 1805 ซ่ึงนายพลเนลสันเสียชีวิตลง) อนุสาวรีย์
นายพลเนลสนั ตงั้ อย่ทู น่ี ั่น โดยมรี ูปป้ันของเขาอยบู่ นยอดเสาสงู
11 โอเบด เมซ-ี่ พอ่ คา้ ชาวเควเกอรผ์ ู้ตีพมิ พ์หนงั สอื ประวตั ศิ าสตร์ของแนนทกั เกต็ ในปี 1835
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 209
เปลยี่ นกนั ยนื ยามตงั้ แตต่ ะวนั ขนึ้ จนตะวนั ลบั ขอบฟา้ ลกู เรอื ผทู้ ำ� หนา้ ทจ่ี ะตอ้ ง
ผลดั เปลย่ี นกนั ยนื เฝา้ คนละสองชวั่ โมง (เชน่ เดยี วกบั คนถอื พวงมาลยั เรอื ) ชว่ ง
อากาศปลอดโปร่งในทะเลเขตร้อนเป็นเร่ืองน่ายินดีอย่างย่ิงในการท�ำหน้าท่ี
ยนื ยามบนยอดเสา และเป็นความสขุ สดุ ยอดส�ำหรับคนชา่ งฝัน ตรงจุดทคี่ ณุ
ยนื สงู จากดาดฟา้ ดา้ นลา่ งหนง่ึ รอ้ ยฟตุ กำ� ลงั แลน่ ไปในทะเลลกึ ราวกบั เสาเรอื
เป็นเหมือนไม้ต่อขาขนาดใหญ่ ขณะด้านล่างท่ีอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของ
คุณคือสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ยักษ์แหวกว่ายในท้องทะเล เปรียบดังเม่ือเรือ
แล่นผ่านสองเท้าของเทวรูปแห่งโรดส์12อันเลื่องลือยุคเก่าก่อน ยามคุณยืน
อยู่บนน้ัน หลุดเข้าไปในอาณาจักรไม่ส้ินสุดแห่งท้องทะเล ไร้สิ่งรบกวน มีก็
แตแ่ รงกระเพอื่ มของระลอกคลน่ื เรอื ทจ่ี มอยใู่ นภวงั คจ์ ะแลน่ เออื่ ยไปตามลม
อย่างคนงว่ งซมึ สรรพส่งิ รอบตวั จะทำ� ให้คุณกลายเป็นคนเซือ่ งซมึ สง่ิ สำ� คญั
ที่สุดของชีวิตการล่าวาฬในเขตร้อน ชีวิตเร่ือยๆ เอ่ือยๆ จะค่อยๆ เปล่ียน
คุณ คุณไม่ได้ยินข่าวอะไร ไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์ ไม่มีเรื่องใหม่ๆ ให้ต้อง
ต่ืนเต้นตกใจเกินจ�ำเป็น ไม่ได้รับรู้เร่ืองทุกข์ร้อนของครอบครัว ไม่ว่าหลัก
ทรพั ยจ์ ะลม้ ละลาย หรอื หนุ้ จะตก ไมต่ อ้ งเดอื นรอ้ นกบั อาหารคำ�่ และอาหาร
ม้ืออื่นๆ เพราะมใี หก้ นิ ตลอดชว่ งสามปี และยังมีเกบ็ ไว้ในถังไม้อกี มาก โดย
เมนูอาหารไมม่ เี ปล่ยี นแปลง
บ่อยคร้ังการท�ำหน้าท่ีนี้ของนักล่าวาฬทางตอนใต้ตลอดระยะเวลาเดิน
ทางนานรว่ มสามหรอื สีป่ ี เวลาจำ� นวนมากท่ใี ช้ไปบนยอดเสานับรวมกนั แล้ว
เป็นเวลาหลายเดอื นเลยทีเดียว มากพอจะเสียดายว่าสถานที่ทค่ี ุณอุทิศเวลา
ท้ังหมดในชีวิตประจ�ำวันของคุณตลอดระยะเวลาการเดินทางครั้งน้ี เป็นที่
น่าเศร้าใจว่าได้ท�ำลายหนทางใดๆ ในการใช้ชีวิตผาสุก หรือหนทางในการ
ปรับความรู้สึกใหค้ ุ้นเคยอย่สู บายได้ เชน่ สงิ่ ของประเภทเตยี งนอน เปลญวน
รถขนศพ ตู้ยาม ทานเทศน์ รถม้า หรือส่ิงประดิษฐ์อ่ืนใดที่มีขนาดเล็กและ
อุ่นสบายพอที่มนุษย์จะปลีกตัวมาพักอาศัยอยู่ชั่วคราว คอนเกาะของคุณ
12 เทวรปู แหง่ โรดส-์ เทวรปู ขนาดมหมึ าของเทพฮลี อิ อสหรอื อะพอลโล ยนื อยบู่ นเกาะโรดสข์ องกรกี สรา้ งขน้ึ
ราว 280 ปี กอ่ นครสิ ตกาล เปน็ หนงึ่ ในเจด็ สงิ่ มหศั จรรยข์ องโลก (ยคุ เจด็ สง่ิ มหศั จรรยข์ องโลกยคุ โบราณ)
210 : โมบ้-ี ด๊กิ
นนั้ เปน็ เพียงยอดบนของเสารปู ตัวที ยนื อยู่บนแท่งไม้แผ่นบางคูห่ นึ่ง (ทำ� ข้นึ
เพอ่ื นกั ล่าวาฬโดยเฉพาะ) เรียกวา่ ครอสทรีบนยอดเสากระโดง บนน้ีแรงโยก
คลอนจากคลน่ื ทะเลจะทำ� ใหผ้ ทู้ เ่ี พง่ิ ขนึ้ ไปเรมิ่ ตน้ ยนื รสู้ กึ สบายพอๆ กบั ยนื อยู่
บนเขาววั ฉะนน้ั ตรวจสอบใหแ้ นใ่ จเสยี กอ่ นวา่ ในเวลาอากาศเยน็ จดั คณุ ไดน้ ำ�
เอาความอบอนุ่ ตดิ มอื ขน้ึ มาดว้ ย กพ็ วกเสอ้ื โคต้ นนั่ แหละ แตจ่ ะวา่ ไปเสอื้ โคต้
ตวั หนานกี้ ไ็ มไ่ ดอ้ บอนุ่ มากไปกวา่ รา่ งกายเปลอื ยเปลา่ นนั่ กเ็ พราะจติ วญิ ญาณ
ทถ่ี กู ตดิ แนน่ ไวก้ บั เนอ้ื หนงั มงั สาทใี่ ชพ้ กั อาศยั ชว่ั คราว คณุ ไมส่ ามารถขยบั ตวั
ได้อย่างอสิ ระ และไมอ่ าจเคลื่อนย้ายไปไหนได้ ไมม่ ีทางหนภี ยั อนั ตราย (เช่น
เดยี วกบั นกั เดนิ ทางผไู้ มช่ ำ� นาญทาง เดนิ ขา้ มเขาแอลปท์ มี่ หี มิ ะปกคลมุ ในชว่ ง
ฤดูหนาว) ด้วยเหตุนี้เสื้อโค้ตจึงไม่ได้ให้ความอุ่นใจได้มากไปกว่าเป็นเพียง
แค่ผา้ หอ่ หมุ้ กาย หรอื ผิวหนงั ทเี่ พิม่ ขึ้นมาห่อหุม้ ตวั ไว้เทา่ นั้น คุณไมส่ ามารถ
เพ่ิมชั้นวางของ หรือตู้ลิ้นชักในร่างกายของคุณ และไม่อาจเพ่ิมพ้ืนที่สะดวก
สบายในเสอื้ โคต้ ได้
ความกังวลทั้งหมดนี้มากพอจะท�ำให้รู้สึกเศร้าใจว่าบนยอดเสาของเรือ
ล่าวาฬชาวใต้ไม่ได้จัดเตรียมเต้นท์ หรือมุขเล็กๆ ท่ีเรียกว่ารังกา ซึ่งผู้เฝ้า
สังเกตการณ์ของนักล่าวาฬกรีนแลนด์ใช้หลบภัยจากอากาศในทะเลน้�ำแข็ง
เร่ืองเล่าเป็นกันเองของกัปตันสลีต13ในหัวข้อ “การเดินทางท่ามกลาง
ภเู ขาน�ำ้ แข็งเพอ่ื ส�ำรวจวาฬกรีนแลนด์ และการค้นพบโดยบงั เอิญครัง้ ใหมใ่ น
ดินแดนไอซ์แลนด์แห่งกรีนแลนด์ยุคก่อน” หนังสือน่ายกย่องเล่มนี้กล่าวถึง
ผู้สังเกตการณ์บนยอดเสาทุกคนได้รับความสะดวกสบายจากรังกาแห่งเรือ
เกลเชอรซ์ งึ่ เพงิ่ เรมิ่ ประดษิ ฐข์ นึ้ ในเวลานน้ั ใหม้ พี นื้ ทใี่ ชส้ อยนา่ อยู่ เขาเรยี กมนั
วา่ รงั กาของสลีตเพอื่ เป็นเกยี รติแก่ตวั เขาเอง เขาเป็นผปู้ ระดิษฐค์ นแรก และ
เป็นผู้ถือสิทธิบัตร การเรียกชื่อเช่นน้ันก็เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาการแอบอ้าง ก็
ในเม่อื เราเรียกชอื่ ลกู ตามหลังชอื่ ของเราเองได้ (เรารเิ ร่มิ การเป็นนกั ประดิษฐ์
คนแรก และผู้ถือสิทธิบัตร) ท�ำนองเดียวกันเราก็น่าจะเรียกช่ือเคร่ืองใช้อื่น
13 กปั ตนั สลตี -ฉายาลอ้ เลยี นวลิ เลยี น สกอรบ์ ี (ค.ศ. 1789-1857) นกั สำ� รวจขวั้ โลกเหนอื นกั วทิ ยาศาสตร์
และบาทหลวงชาวองั กฤษ แมจ้ ริงๆ แล้ว สกอรบ์ บี อกว่า พ่อของเขาต่างหากทเ่ี ป็นคนคดิ สรา้ งรังกาขึน้
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 211
ใดที่เราสร้างขึ้นหลังชื่อของเราได้ด้วยเช่นกัน รังกาของสลีตมีลักษณะคล้าย
ถงั ไมข้ นาดใหญห่ รอื ยกั ษ1์ 4 เปดิ โลง่ ดา้ นบนแตม่ ตี ดิ ตง้ั ฉากพบั เกบ็ ไดไ้ วส้ ำ� หรบั
ปอ้ งกนั หวั ของคณุ เวลาเกดิ พายหุ นกั รงั กานจ้ี ะตดิ อยบู่ นยอดเสาเวลาขน้ึ คณุ
ต้องปนี ผา่ นชอ่ งเลก็ ๆใต้ท้องเรือ โดยจะอยหู่ ลงั ด้านข้างเรือ หรือดา้ นข้างถดั
จากท้ายเรือเป็นที่น่ังสบายมีตู้เก็บของอยู่ใต้ที่น่ังไว้ส�ำหรับใส่ร่มกันแดด ผ้า
พันคอ และเส้ือคลุม บริเวณด้านหน้าจะมีราวหนังไว้ส�ำหรับแขวนโทรโข่ง
กล้องยาสูบ กล้องส่องทางไกล และอุปกรณ์อื่นที่ใช้อ�ำนวยความสะดวก
ขณะเดินเรือทะเล ตอนกัปตันสลีตยืนอยู่บนยอดเสาในรังกา เขาบอกกับ
เราว่าเขามักจะน�ำปนื ยาวขึ้นไปดว้ ย (แขวนไว้ที่ราวหนงั เชน่ กนั ) รวมทง้ั ขวด
ดนิ ปนื และลกู กระสุนไวใ้ ช้ส�ำหรับยิงนาร์วาฬ15หลงฝูง หรอื ยูนคิ อร์นพเนจร
แห่งท้องทะเลที่ก�ำลังว่ายวนเวียนอยู่ในน้�ำ เพราะคุณจะไม่มีทางยิงมันจาก
ดาดฟา้ ได้เนือ่ งจากจะโดนแรงเสียดทานของนำ้� แตห่ ากยิงจากดา้ นบนจะให้
ผลที่ต่างออกไป กัปตันสลีตโปรดปรานที่จะพรรณนาถึงส่ิงท่ีเขาท�ำ ท้ังหมด
ล้วนเป็นเคร่ืองอ�ำนวยความสะดวกที่มีรายละเอียดปลีกย่อยในรังกาของเขา
แตแ่ มเ้ ขาจะเพมิ่ สงิ่ ตา่ งๆเหลา่ นม้ี ากเพยี งใด และแมจ้ ะสรา้ งความเพลดิ เพลนิ
ใหก้ บั พวกเราดว้ ยการอธบิ ายวทิ ยาศาสตรก์ ารทดลองในรงั กานี้ เกยี่ วกบั เขม็
ทศิ ขนาดเลก็ ทเี่ ขานำ� ขนึ้ มาไวใ้ ชส้ ำ� หรบั ลดปญั หาความผดิ พลาดจากสง่ิ ทเ่ี รยี ก
วา่ “แรงดงึ ดดู ใกลต้ วั 16” ของแมเ่ หลก็ ในกลอ่ งใสเ่ ขม็ ทศิ 17 ความผดิ พลาดทน่ี า่ จะ
เกดิ ขนึ้ บรเิ วณแนวราบใกลเ้ หลก็ ในแผน่ กระดานเรอื และในหบี ของเรอื เกลเชอร์
หรือบางทีอาจมีช่างเหล็กสุขภาพทรุดโทรมหลายคนปะปนอยู่ในกลุ่มลูกเรือ
กไ็ ด้ ผมวา่ แมก้ ปั ตนั จะเปน็ คนคดิ รอบคอบ และเปน็ ระบบมากแคไ่ หน หากแตส่ ง่ิ
ทเี่ ขาไดเ้ รยี นรทู้ ง้ั หมดไมว่ า่ จะเปน็ “ความคลาดเคลอ่ื นของเขม็ ทศิ ” “การสงั เกต
14 ถงั ไมข้ นาดใหญห่ รือยักษ-์ จุ 42 และ126 แกลลอน
15 นาร์วาฬ-วาฬมีฟันขนาดกลาง เพศผมู้ ลี ักษณะที่โดดเดน่ คือ มีงาท่ยี าวตรงเปน็ เกลยี ว ยน่ื มาจากกราม
บนดา้ นซา้ ย ซ่งึ แท้ทจี่ รงิ แลว้ คือฟันเพียงซเี่ ดยี ว ทีอ่ าจยาวไดถ้ งึ 3 เมตร
16 แรงดงึ ดดู ใกลต้ ัว-เหลก็ ในเรือเองท่ีสง่ ผลตอ่ เขม็ ทิศ
17 กล่องใสเ่ ขม็ ทิศ-เพ่ือป้องกันผลจากเหล็กในเรือปว่ นเขม็ ทศิ
212 : โมบ้-ี ดิ๊ก
เขม็ ทศิ ในแนวราบ” และ “คา่ ความผดิ พลาดโดยประมาณการ” กปั ตนั สลตี ยอ่ มรู้
ตวั เองดกี วา่ ไมไ่ ดใ้ ชเ้ วลาในการพจิ ารณาไตรต่ รองเกย่ี วกบั แมเ่ หลก็ อยา่ งลกึ ซง้ึ พอ
เพราะถกู ดงึ ความสนใจไปกบั ขวดเหลา้ สเ่ี หลยี่ มเลก็ ๆ18 ทส่ี อดไวอ้ ยา่ งดตี รงมมุ
ดา้ นหนึ่งของรงั กา จดุ ทีเ่ ขาสามารถฉวยหยิบได้งา่ ย แมโ้ ดยรวมผมจะช่นื ชม
และนับถือกัปตันผู้มีความกล้าหาญ ซื่อสัตย์ และใฝ่รู้ กระน้ันผมก็มองเห็น
ขอ้ บกพรอ่ งเกยี่ วกบั เหลา้ ขวดเลก็ ของเขา ซง่ึ เขามองวา่ มนั เปน็ เพอื่ นผซู้ อ่ื สตั ย์
และปลอบโยนในยามที่มือต้องสวมถุงมือและศีรษะสวมหมวกครอบ ขณะ
ศกึ ษาคณติ ศาสตรอ์ ยบู่ นรงั นกทอ่ี ยรู่ ะหวา่ งคอนสามหรอื สอี่ นั บนยอดเสานน้ั
ทว่าแม้นเราชาวประมงล่าวาฬทะเลใต้ไม่ได้อาศัยอยู่บนนั้นอย่างสบาย
เหมือนอย่างกัปตันสลีตและลูกเรือชาวกรีนแลนด์ของเขา กระนั้นข้อเสีย
เปรียบน้ีก็ได้รับการถ่วงดุลอย่างยอดเย่ียมด้วยความปลอดโปร่งอันแตกต่าง
อย่างสิ้นเชิงของทะเลที่เต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ดึงดูดซึ่งเราชาวประมงทะเลใต้
ล่องลอยอยู่ ผมเป็นคนหนึ่งท่ีเคยเอกเขนกอยู่บนสายระโยงเรือ น่ังเล่นอยู่
บนยอดเสาคยุ กบั ควเี ควก หรอื ใครสกั คนทวี่ า่ งจากงานแลว้ บงั เอญิ พบกบั ผม
บรเิ วณนนั้ ผมจะชวนปนี ขน้ึ ไปหยอ่ นขาเฉอ่ื ยชาอยบู่ นคานพยงุ ใบเรอื หลกั กนิ
บรรยายกาศแรกของทอ้ งน้ำ� กวา้ ง กอ่ นจะปนี ต่อขน้ึ ไปบนยอดสูงสุด
ผมจะขอกลา่ วอยา่ งจรงิ ใจ และตรงไปตรงมา ณ ตรงนวี้ า่ ผมทำ� หนา้ ทเี่ ฝา้ ยาม
ไดไ้ มด่ นี กั ปญั หาเกดิ จากสรรพสง่ิ ทง้ั มวลรอบตวั ผมควรทำ� อยา่ งไรขณะตอ้ งอยู่
บนระดบั ความสงู ทก่ี อ่ ใหเ้ กดิ ความคดิ เชน่ นน้ั ทำ� อยา่ งไรผมจงึ จะทำ� หนา้ ทอี่ ยา่ ง
มคี วามสขุ ในการยนื เฝา้ สงั เกตการณต์ ามภารกจิ ทไ่ี ดร้ บั มอบหมายบนเรอื ลา่ วาฬ
“สงั เกตลมฟา้ อากาศใหด้ ี และรอ้ งตะโกนบอกทกุ ครงั้ ทเ่ี กดิ การเปลยี่ นแปลง”
ขอใหผ้ มผทู้ ำ� หนา้ ทอ่ี ยบู่ นนไี้ ดก้ ลา่ วเตอื นใจคณุ ทา่ นผเู้ ปน็ เจา้ ของเรอื แหง่
แนนทักเก็ต! จงระวังเด็กหนุ่มหน้าตาซูบซีด และดวงตากลวงโบ๋ผู้สมัครเข้า
ร่วมการประมงเฝ้าระวังภัยของคุณ เขาจะให้ค�ำพยากรณ์อากาศที่ผิดเพี้ยน
18 ขวดสี่เหล่ียม-คือมสี ่ีด้าน สะดวกในการใส่ในหีบเดินทาง
เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 213
จากมันสมองของฟีโด19 แทนท่ีจะเป็นโบดิตช์20 จงระวังคนอย่างน้ีให้ดีผม
ขอเตอื น เพราะวาฬของคณุ จำ� เปน็ ตอ้ งถกู พบเหน็ เสยี กอ่ นพวกมนั จงึ จะถกู ฆา่
ขณะหนมุ่ สาวกเพลโตแกม้ ตอบตาโบน๋ ี้ จะลากคณุ ใหเ้ ฝา้ ระวงั รอบโลกรว่ มสบิ
ครงั้ แตก่ ลบั ไมท่ ำ� ใหค้ ณุ ไดร้ ำ�่ รวยจากไขวาฬสกั หนง่ึ ไปนต์ หรอื บางทคี ำ� เตอื น
เหล่าน้ีอาจไม่เป็นท่ีต้องการท้ังหมดเสียเลย ปัจจุบันน้ีประมงล่าวาฬจัดให้
มสี ถานทคี่ ุ้มภัยส�ำหรับเด็กหนุ่มจ�ำนวนมากผ้เู พ้อฝัน คิดมาก และเหมอ่ ลอย
ผูส้ ะอดิ สะเอียดการเอาใจใสโ่ ลกเกินควร และค้นหาความหมายบางอยา่ งใน
นำ้� มนั ดนิ และไขวาฬ บอ่ ยครง้ั ไชด์ แฮโรลด2์ 1ยนื เกาะคอนบนยอดเสากระโดง
เรอื ล่าวาฬอยา่ งผิดหวังจนโพล่งออกมาเป็นวลีจบั ใจ
“หลากไป เจ้ามหาสมุทรลึกนำ้� เงนิ เข้ม ไหลไป!
หม่นื นักล่าไขมันโฉบไปบนเจา้ อยา่ งควา้ น�้ำเหลว”22
บอ่ ยครง้ั มากทเี่ หลา่ บรรดากปั ตนั เรอื มกั กลา่ วตำ� หนพิ วกนกั ปราชญห์ นมุ่
ผู้มีใจเหมอ่ ลอย ดดุ ่าหาว่าพวกเขาไมใ่ ห้ “ความสนใจ” อย่างเพียงพอในการ
เดินทาง กล่าวเป็นนัยว่าพวกเขาสูญเสียความทะเยอทะยานอันน่ายกย่อง
ไปจนหมดสิ้น น่ันจึงเป็นเหตุให้พลังที่ซ่อนอยู่ภายในจิตวิญญาณไม่อาจมอง
เห็นวาฬมากกว่าสรรพสิ่งอ่ืนใด กระน้ันความล้มเหลวท้ังมวลท่ีเกิดขึ้นพวก
นกั ปราชญห์ นมุ่ กลบั มองวา่ เปน็ เพราะสายตาของพวกเขาบกพรอ่ ง23 พวกเขา
สายตาสน้ั ถา้ เชน่ นน้ั กค็ วรหาอะไรมาเพมิ่ ประสทิ ธภิ าพของประสาทตาไมใ่ ช่
19 ฟีโด-งานปรชั ญาของเพลโต เปน็ บทสนทนากับโสกราตีสเร่อื งชีวิตหลังความตาย
20 โบดิตช์-ข้อเขยี นของนาทาเนียล โบดิตช์ ตพี ิมพค์ ร้ังแรกในวารสารนกั เดนิ ทางสำ� รวจทะเลเมือ่ ปี 1802
ซง่ึ ทุกวนั น้ยี งั ใชเ้ ปน็ ค่มู อื ส�ำรวจมหาสมุทรของเรอื อเมริกนั
21 ไชด์ แฮโรลด-์ ขอื่ ตวั เอกจากบทกวขี นาดยาวชอื่ "การจารกิ แสวงบญุ ของไชด์ แฮโรลด”์ ทเ่ี ขยี นโดยจอรจ์
กอร์ดอน และลอร์ดไบรอน ตพี มิ พ์ระหวา่ ง ปี 1812-1818
22 หมน่ื นกั ลา่ ไขมันโฉบไปบนเจ้าอย่างคว้าน�้ำเหลว-บทกวีจริงๆ คือ "กองเรือนับหมน่ื โฉบไปบนเจ้าอย่าง
คว้าน�้ำเหลว" โดยไมไ่ ด้กล่าวถงึ การล่าวาฬแตอ่ ยา่ งใด
23 สายตาของพวกเขาบกพร่อง-เพลโตอุปมาว่า เราอยุ่แต่ในถ้�ำ ชีวิตทางโลกก็เป็นแค่เงาแห่งความจริงที่
ปรากฏบนถนงั ถ้ำ� เราเหน็ เพยี งแตบ่ างส่วนของความจรงิ แตไ่ มร่ ู้ว่าเราเหน็ เพยี งแค่บางส่วน
214 : โมบ-ี้ ด๊กิ
หรอื หากแต่พวกเขากลับท้ิงแว่นดูละครโอเปรา่ ไว้ทบี่ ้าน
“เพราะอะไร...เจา้ ขยี้ า” นกั พงุ่ ฉมวกคนหนง่ึ กลา่ วกบั หนงึ่ ในกลมุ่ หนมุ่ นอ้ ย
“เราลอ่ งเรอื มาอยา่ งยากลำ� บากรว่ มสามปี แตน่ ายกลบั ยงั หาวาฬไมเ่ จอสกั ตวั
วาฬหายากพอๆ กับฟนั แมไ่ กเ่ วลานายข้นึ ไปอย่บู นน้ัน” พวกมนั อาจหายาก
จรงิ ๆ หรอื บางทพี วกมนั ทง้ั ฝงู อาจวา่ ยเวยี นอยไู่ กลสดุ ขอบทะเลนน่ั กระนน้ั การ
ลมุ่ หลงในความเหงาหงอย โดยปลอ่ ยอารมณไ์ ปตามจติ นาการเลอื่ นลอยไรส้ ติ
เหมอื นเสพฝน่ิ ดงั หนมุ่ ใจลอยผนู้ ปี้ ลอ่ ยความคดิ ไลร่ ะดบั ไปกบั จงั หวะคลนื่ ซดั
สาดจนทส่ี ดุ ตอ้ งสญู เสยี ความเปน็ ตวั ตนของตนเอง มองเหน็ มหาสมทุ รลกึ ลบั
ใต้สองเท้าของเขาเป็นภาพจิตวิญญาณเศร้าสร้อยด�ำดิ่งสู่ก้นบ้ึงไร้จุดจบ
จนิ ตนาการแผซ่ า่ นสมู่ วลมนษุ ยชาตแิ ละธรรมชาติ ทกุ ภาพงามลวงตาลอ่ หลอก
เขา ทุกครบี ของร่างทอ่ี ำ� พรางตาโผลพ่ น้ นำ้� ขนึ้ มาให้เหน็ รางๆ กลบั เปน็ เพยี ง
ภาพที่แล่นผ่านความคิดของบุคคลผู้ซ่ึงจิตวิญญาณล่องลอย จิตใจลุ่มหลงน้ี
ทำ� ใหจ้ ติ วญิ ญาณของเจา้ ไหลไปยงั แหลง่ ทม่ี าของมนั แผซ่ า่ นผา่ นกาลเวลาและ
ความวา่ งเปลา่ เหมอื นเถา้ อฐั ใิ หร้ ะลกึ ถงึ คนทเี่ ชอ่ื วา่ พระเจา้ คอื กฎแหง่ จกั รวาล
อยา่ งแครนเมอร2์ 4 ซง่ึ ในทสี่ ดุ กก็ ลายเปน็ สว่ นหนงึ่ ของชายฝง่ั ทะเลทกุ แหง่ ทว่ั โลก
เวลานี้ตัวท่านไร้ซึ่งชีวิต เหลือเพียงลมหายใจเสี่ยงภัยลอยล่องไปกับเรือ
แล่นบนแผ่นน้�ำ นาวาอาศัยทะเลลอยล�ำ ทะเลอาศัยกระแสน�้ำลึกลับแห่ง
พระองค์ กระนั้นนิทราแลความฝันน้ี ดลใจท่านขยับเท้าหรือมือทีละน้อย
ปลดปล่อยท่านจากภวังค์ และน�ำตัวตนของท่านกลับมาสู่ความน่าสะพรึง
กลัว ท่านบินโฉบร่อนอยู่เหนือวังวนของเดอส์การ์ตส์25 และบางทีในเวลา
ฟา้ กระจา่ งของเทยี่ งวนั ทา่ นอาจกรดี เสยี งรอ้ งจนลนิ้ จกุ คอขณะรว่ งหลน่ ผา่ น
อากาศโปร่งใสลงสู่ทะเลฤดูร้อนโดยไม่มีวันได้กลับข้ึนมาอีก เฝ้าระวังไว้ให้
ดีเถิด ทา่ นผเู้ ชื่อวา่ พระเจา้ เปน็ แคก่ ฎแหง่ จักรวาล!
24 แครนเมอร์-โมบี้ดิกฉบับตีพิมพ์ครั้งแรก ใช้ช่ือ โทมัส แครเมอร์ แต่จริงๆ คือจอห์น วีคลีฟ นักปฏิรูป
ศาสนาชาวองั กฤษ หลงั เสยี ชีวิต สนั ตะปาปาสั่งใหเ้ ผาศพของเขาและนำ� เถ้าอฐั ิไปโปรยในแม่น้ำ�
25 วงั วนของเดอสก์ ารต์ ส-์ วงั วนมหมึ าของอากาศหรอื ของเหลว ซง่ึ เรอเน เดอสก์ ารต์ ส์ (ค.ศ. 1596-1650)
นกั ปรัชญาชาวฝร่ังเศสคดิ วา่ จักรวาลเกิดขน้ึ จากวังวนนี้
เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 215
บทที่ 36
ดาดฟ้าทา้ ยเรือ
(เอแฮบ็ ออกโรง ตามดว้ ยทุกคน)
ตามปกติเช่นทุกวันหลังอาหารเช้า และหลังพักสูบยาเส้น เอแฮ็บจะท�ำเช่น
เคยทกุ วนั คอื ปนี ชอ่ งบนั ไดจากใตท้ อ้ งเรอื ขน้ึ มาบนดาดฟา้ เหมอื นกปั ตนั เรอื
สว่ นใหญม่ ักทำ� กนั ในเวลาช่วงนั้น เดินไปรอบๆ เช่นสุภาพบุรุษคนเมืองออก
ไปเดนิ เลน่ ในสวนหลงั อาหารมื้อเดียวกนั
ไม่นานนักฝีเท้าสีงาก้าวยาวสม�่ำเสมอของเขาก็ดังข้ึน ก้าวไปมาบน
กระดานเรือตรงจุดเดิมท่ีเขาขึ้นมาเดินเป็นประจ�ำจนมันสึกเป็นรอย เหมือน
แหลง่ หนิ ธรรมชาตทิ ม่ี รี อยเทา้ ของเขาปรากฏ คณุ สงั เกตเหน็ รอยนนั่ ดว้ ยไหม
รอยเว้าเป็นแอ่งร่องลึกบนหน้าผากน่ัน คุณก็คงเห็นเป็นรอยย่�ำประหลาด
ร่องรอยท่เี กิดจากนอนไม่หลับและเอาแต่คร่นุ คิดตลอดเวลา
กระน้ันในห้วงเวลาอันน่าพิศวงน้ี รอยท่ีปรากฏน้ันเป็นร่องลึกกว่าเดิม
ราวกับจังหวะก้าวแห่งความร้อนรนในเช้าวันนั้นได้ท้ิงร่องรอยเป็นแอ่งลึก
ความคดิ ของเอแฮบ็ ตดิ ตามเขาทกุ รอบของการกา้ ววนตรงเสาหลกั และกลอ่ ง
เขม็ ทศิ คณุ จะเหน็ ไดเ้ ลยวา่ ความคดิ นน้ั หนั ตามขณะเขาหนั หลงั กลบั และกา้ ว
ตามขณะเขากา้ วเทา้ เดนิ ความคดิ นนั้ ครอบงำ� เขา จะวา่ ไปแลว้ ดรู าวกบั ความ
ต้องการภายในตวั เขากำ� หนดทกุ ท่วงท่าของการเคล่ือนไหวภายนอก
“เห็นไหม...ฟลาสก์” สตับบ์กระซิบ “ลูกไก่ในตัวเขาก�ำลังจิกเปลือกอยู่
อกี ไมน่ านมนั กจ็ ะโผล่ออกมา”
216 : โมบ้ี-ดก๊ิ
หลายชั่วโมงผ่านไป เอแฮ็บในตอนน้ีหลบเข้าไปในห้องเคร่ืองของเขา
ไมน่ านกอ็ อกมาเดนิ วนไปมาบนดาดฟา้ ดว้ ยทา่ ทางเครง่ เครยี ดดนั ทรุ งั เหมอื น
เดิม
จนใกล้เวลาเที่ยงวัน จู่ๆ เขาก็หยุดน่ิงอยู่บริเวณกราบเรือ แล้วสอดขา
กระดกู ของเขาลงชอ่ งเดอื ยตรงนั้น ใชม้ อื ขา้ งหนึ่งควา้ เชอื กระโยงเอาไว้ กอ่ น
จะสัง่ สตาร์บคั ให้เรียกทุกคนมารวมตวั กนั ยงั ทา้ ยเรือ
“ครบั !” ตน้ เรอื ตอบรับด้วยความแปลกใจกับค�ำสงั่ ทีไ่ มค่ อ่ ยจะได้ยนิ หรือ
แทบไม่เคยไดร้ บั บนดาดฟ้าเรือ เว้นแต่ในกรณีพิเศษ
“บอกให้ทุกคนมาทที่ า้ ยเรอื ” เอแฮ็บกล่าวย�ำ้ อกี ครง้ั “คนที่อยู่บนยอดเสา
นนั่ ! กใ็ หล้ งมาดว้ ย”
เมื่อประชากรบนเรือทั้งหมดมารวมตัวกัน ทุกคนมีสีหน้าแปลกใจระคน
สงสัย ต่างจ้องมองไปที่เขา ซ่ึงดูเหมือนว่าเขาไม่ได้มองอากาศตรงเส้นขอบ
ฟ้าท่ีลมพายุก�ำลังตั้งเค้า เม่ือหันกลับมายังกราบเรือ เอแฮ็บพุ่งสายตาไปท่ี
ลกู เรอื โดยเรมิ่ จากจดุ ทเี่ ขายนื อยู่ ราวกบั เขาไรว้ ญิ ญาณอยกู่ บั ตวั ยามเมอ่ื เขา
กลับมาก้าวเท้าหนักเดินวนไปมาบนดาดฟ้าอีกคร้ัง หัวก้มลงหมวกหลุบต่�ำ
และกา้ วเทา้ เดินไมห่ ยดุ โดยไมส่ นใจเสยี งพมึ พำ� ดว้ ยความสงสยั ของกลุม่ ชาย
ตรงหนา้ กระทง่ั สตบั บแ์ อบกระซบิ กบั ฟลาสกว์ า่ เอแฮบ็ ตอ้ งเรยี กประชมุ ทกุ คน
มาทน่ี เ่ี พ่ือมาดูความคลอ่ งตัวในการก้าวเดินของเขาเป็นแน่ ทวา่ พฤติกรรมน้ี
เกดิ ขน้ึ ไมน่ านนกั ทส่ี ดุ เขากช็ ะงกั เทา้ กกึ กอ่ นจะตะโกนออกมา “พวกนายจะ
ท�ำยังไงถา้ ไดเ้ หน็ วาฬ...หืมม์?”
“ตะโกนบอกกนั !” ค�ำตอบทนั ควันจากเสยี งประสานพรอ้ มเพรยี งกัน
“ดี!” เอแฮ็บตะโกนรับด้วยน้�ำเสียงดุดัน เฝ้ามองปฏิกิริยากระเห้ียน
กระหอื รอื ก่อนยิงคำ� ถามต่อ
“แลว้ ท�ำจะท�ำยงั ไงต่อพวก?”
“โดดลงเรอื เล็กแล้วตามลา่ มนั !”
“แล้วไงต่อ พวก?”
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 217
“วาฬตายหรือไมก่ ็เรอื แตก!”
เสยี งตะโกนแตล่ ะครง้ั ของจอมเฒา่ ยงิ่ เพมิ่ สหี นา้ แววตาแสดงความพอใจ
และยินดีอย่างพิลึกและดุเดือดมากข้ึนเร่ือยๆ ขณะลูกเรือเร่ิมมองหน้ากัน
อย่างสงสัย ราวกับก�ำลังงงงวยว่าเหตุใดพวกเขาเองจึงต่ืนเต้นไปกับค�ำถาม
ท่ีไรว้ ัตถุประสงคเ์ ช่นนัน้
ถงึ อยา่ งนนั้ พวกเขาทกุ คนกก็ ลบั มาตน่ื ตวั อกี ครงั้ เมอื่ เอแฮบ็ ในตอนนห้ี มนุ
ตวั ไปมาบนแทง่ ขาทฝี่ งั อยใู่ นชอ่ งเดอื ย โดยทม่ี อื ขา้ งหนงึ่ ควา้ เชอื กระโยงเอาไว้
แน่นจนเกอื บสัน่ กระตกุ พร้อมกับพดู กบั พวกเขา “พวกเจ้าคนหนา้ เสาทกุ คน
จงฟังค�ำสั่งฉันเกี่ยวกับวาฬขาวตัวหนึ่ง ดูนี่! พวกนายเห็นทองออนซ์สเปนน่ี
ไหม” ชเู หรยี ญเหลืองอร่ามขึ้นสดุ แขน “มนั เป็นเหรียญสบิ หกดอลลาร1์ ...พวก
เหน็ รึยงั ? คณุ สตาร์บัคส่งค้อนหนกั 2ตรงโนน้ ให้ทสี ิ”
ช่วงจังหวะที่ต้นเรือก�ำลังไปหยิบค้อน เอแฮ็บไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ถู
เหรียญทองกับชายเส้ือนอกของเขาเบาๆ ราวกับจะเพิ่มความเงางามให้กับ
มนั พรอ้ มกบั ส่งเสียงพมึ พ�ำกบั ตวั เองเบาๆ เสยี งนนั้ ฟังไมไ่ ด้ศัพท์ เปน็ เสียง
อูอ้ ้ีอย่ใู นล�ำคอฟังดคู ล้ายกับเสียงหึ่งๆ ของกงลอ้ เคร่อื งจกั รภายในตวั เขา
เม่ือรับหัวค้อนมาจากสตาร์บัคแล้ว เขาหันกลับมายังหน้าเสาพร้อมกับ
ชูคอ้ นขึน้ ในมอื ขา้ งหน้า ขณะมืออกี ข้างถอื ทองไว้ และตะโกนเสียงดงั ขน้ึ กวา่
เดมิ “ใครกต็ ามทส่ี ามารถนำ� เอาหวั ไอว้ าฬสขี าวทม่ี หี นา้ ยบั ยน่ และขากรรไกร
โค้งงอมาให้ฉันได้ ใครที่จับไอ้วาฬสีขาวตัวท่ีมีรูสามรูท่ีครีบหางด้านขวาของ
มนั มาให้ฉันได้ พวกนาย ใครกต็ ามหากล่าวาฬสีขาวตวั น้มี าได้ คนนน้ั จะได้
ทองเหรยี ญน้ีไป ไอ้ลกู ชาย!”
“ฮู้เร่! เย้!” ชาวเรือตะโกนโห่ร้อง ขณะโบกหมวกเปื้อนน�้ำมันเรียกร้องให้
ตอกตะปตู ดิ เหรียญทองไวบ้ นเสา
“มนั เปน็ วาฬสขี าว อยา่ งทฉ่ี นั บอก” เอแฮบ็ เรมิ่ พดู ขนึ้ อกี ครงั้ ขณะกระหนำ่�
คอ้ นลง “วาฬตวั สขี าว ถา่ งตาไว.้ ..พวก จอ้ งลงไปในสายนำ�้ ใส ถา้ เหน็ แมเ้ พยี ง
1 เหรียญสบิ หกดอลลาร-์ เหรียญทองสเปน หนักราว 13.5 กรมั
2 คอ้ นหนัก-ค้อนขนาดใหญ่ หวั เป็นไมห้ รือเหล็ก
218 : โมบ-้ี ดก๊ิ
ฟองอากาศก็ตะโกนออกมาเลย”
ขณะนั้นแทชเทโก แด็กกู และควีเควกดูกระตือรือร้นสนใจระคนแปลก
ใจอย่างเคร่งเครียดมากกว่าคนอื่นๆ ราวกับค�ำพูดท่ีเอ่ยถึงหน้ายับย่นและ
ขากรรไกรโค้งงอน้ันท�ำให้พวกเขาแต่ละคนหวนระลึกถึงความทรงจ�ำบาง
อย่างทย่ี ังฝงั ใจ
“กัปตันเอแฮ็บ” แทชเทโกพูดขึ้น “วาฬสีขาวตัวนั้นใช่ตัวเดียวกับตัวที่ช่ือ
โมบี้ด๊กิ หรือเปล่า”
“โมบดี้ กิ๊ ” เอแฮบ็ ตะโกนออกมา “งนั้ นายกร็ จู้ กั ไอว้ าฬขาวนนั่ แลว้ ส.ิ ..แทช?”
“มนั จะโบกหางแบบแปลกๆ เหมอื นพดั กอ่ นจะดำ� นำ�้ หายไปใชไ่ หมครบั ?”
เจ้าหนุม่ ชาวเกยเ์ ฮดคอ่ ยๆ พูดออกมา
“มันยงั พน่ นำ้� แปลกๆ ดว้ ย” แดก็ กพู ูด “พ่งุ ขึ้นเป็นล�ำหนาเชียว แมจ้ ะเปน็
วาฬหวั ทยุ แต่ก็เร็วมาก กัปตนั เอแฮบ็ ”
“มนั มเี หล็กฝังอยูใ่ นตัวหนง่ึ สอง สาม โอ!้ มีมากกว่าน้ันเยอะเลยกัปตนั ”
ควเี ควกร้องออกมาเปน็ ค�ำพดู ตดิ ๆ ขดั ๆ “เหลก็ ทกุ อันบิ-บิด งะ-งอ เหมอื น...
ตัวมัน” พูดตะกุกตะกัก พร้อมกับบิดมือหมุนๆ ราวกับก�ำลังจะดึงจุกขวด
“เหมือน...มัน”
“ท่ีเปิดจุกขวด!” เอแฮ็บพูดเสียงดัง “ใช่แล้ว ควีเควก ฉมวกยาวทั้งหมด
บิดงอฝังอยู่ในตัวมัน ใช่แล้วแด็กกู มันพ่นน้�ำขนาดใหญ่ออกมาเหมือนกับ
มัดข้าวสาลี และมีสีขาวราวกับกองขนแกะแนนทักเก็ตของเราหลังการ
ตดั ขนแกะประจำ� ปี ใชแ่ ลว้ แทชเทโกมนั สะบดั หางเหมอื นใบเรอื หนา้ 3ขาดแยก
ท่ามกลางพายุฝน มันเปน็ มฤตยู และปีศาจ! วาฬทีพ่ วกนายเห็นคือโมบี้ดก๊ิ ...
โมบี้ดก๊ิ ...โมบดี้ ๊กิ !”
“กัปตันเอแฮ็บ” สตาร์บัคพูด เขากับสตับบ์ และฟลาสก์จ้องมองนาย
ของตนด้วยความงุนงงหนัก กระท่ังมาคิดออกเม่ือได้ยินประโยคที่คล่ีคลาย
ข้อสงสัยท้งั หมด “กปั ตันเอแฮ็บ กระผมก็เคยไดย้ นิ ชอื่ โมบีด้ ิก๊ มากอ่ น แตม่ นั
3 ใบเรอื หน้า-ใบเรอื ผนื เล็กทรงสามเหลยี่ ม หนา้ เสากระโดงหน้า
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 219
คงไม่ใช่โมบี้ด๊กิ ตวั ท่กี ัดขาของท่านขาดไปหรอกใช่ม้ยั ?”
“ใครบอกนายอย่างนั้นล่ะ” เอแฮ็บพูดเสียงดังแล้วหยุดคิด “ใช่แล้ว...
สตาร์บคั ใชแ่ ลว้ ...พวก โมบีด้ กิ๊ คอื วาฬตวั ทีโ่ ฉบเอาขาฉนั ไป โมบด้ี ๊กิ ทำ� ใหฉ้ นั
ต้องต่อขายืนบนซากกระดูกอยู่ในตอนน้ี ใช่...ใช่แล้ว” เขาตะโกนเสียงดังน่า
กลวั ราวกับเสยี งรอ้ งโหยหวนของสตั ว์ คลา้ ยกวางใหญ่ได้รบั บาดเจ็บท่ีหวั ใจ
“ใช่...ใช่แล้ว! มันคือไอ้วาฬขาวอัปรีย์ตัวท่ีท�ำลายชีวิตฉัน ท�ำให้ฉันต้องใส่ขา
เทยี มเดนิ อยุ้ อา้ ยตลอดชวี ติ !” เขาเหวยี่ งแขนทงั้ สองขา้ งพรอ้ มกบั สบถดา่ เสยี ง
ดังออกมาอย่างบ้าคล่ัง “ใช่...ใช่! ฉันจะล่ามันรอบแหลมกู๊ดโฮป รอบแหลม
ฮอรน์ และรอบวงั วนเมลสตรอม4 และรอบนรกทกุ ขมุ เพอ่ื ฉนั จะไดม้ อบความ
ตายใหก้ บั มนั และนคี่ อื ภารกจิ ทพี่ วกนายลอ่ งมากบั เรอื ลำ� น.ี้ ..พรรคพวก! ตาม
ลา่ วาฬสขี าวตวั นนั้ ทงั้ สองฝง่ั ของแผน่ ดนิ และทวั่ ทกุ มมุ โลก จนกวา่ ทอ่ พน่ นำ�้
ของมนั จะพน่ เลอื ดสีด�ำออกมา และคลีค่ รบี ออก พวกนายจะว่ายังไง..พวก?
พวกนายจะเขา้ เอาด้วยไหม? ฉันคดิ วา่ พวกนายดกู ล้ากนั ดี”
“ครบั ! ครบั !” เหลา่ บรรดานกั พงุ่ ฉมวกและลกู เรอื ตา่ งโหร่ อ้ งตะโกน พรอ้ ม
กับกรูกันเข้าใกล้ตาเฒ่าผู้เร่าร้อน “ส่ายตาคมกริบหาวาฬสีขาว พุ่งหลาว
คมกรบิ ไปทีเ่ จ้าโมบดี้ กิ๊ !”
“พระเจ้าอวยพรพวกนาย” เขาแผดเสียงคร่�ำครวญออกมา “พระเจ้า
อวยพรพวกนาย...บริกร! ลงไปเอาเหล้ามามากๆ ว่าแต่ท�ำไมคุณสตาร์บัค
ถึงหน้าตาอมทุกข์อย่างนั้นล่ะ ไม่อยากล่าวาฬสีขาวหรอกรึ? ไม่อยากล่า
โมบด้ี ๊ิกเหรอ?”
“ผมอยากลา่ เอาขากรรไกรตะขอของมนั และขากรรไกรมฤตยดู ว้ ย กปั ตนั
เอแฮบ็ หากน่ันเปน็ วธิ ีท่ีจะทำ� ใหไ้ ด้ในส่งิ ทีเ่ ราตามหา เพราะผมมานเ่ี พอ่ื ตาม
ล่าวาฬ แต่ไมใ่ ชเ่ พื่อลา้ งแคน้ ใหแ้ กผ่ นู้ ำ� ของผม ศัตรูคอู่ าฆาตของกัปตนั จะให้
นำ�้ มนั ไดส้ กั กบ่ี ารเ์ รลกนั หากจบั มนั ได?้ กปั ตนั เอแฮบ็ มนั จะขายไดไ้ มม่ ากนกั
ในตลาดแนนทกั เกต็ ของเรา”
4 วงั วนเมลสตรอม-กระแสนำ้� วนเช่ียวกรากอนั ตราย ท่เี กาะโลโฟเตน ทางชายฝ่ังตอนเหนือของนอร์เวย์
220 : โมบ้ี-ด๊ิก
“ตลาดแนนทักเก็ตน่ะเหรอ! โธ่เอ้ย! เข้ามาใกล้ๆ น่ีสิ สตาร์บัค คงต้อง
อธิบายให้ลึกซ้ึงสักหน่อยแล้ว หากใช้เงินเป็นตัวชี้วัดนะ...เจ้าหนุ่ม และหาก
นักบัญชีประเมินค่าส�ำนักงานของตน คงต้องเอาเหรียญกินนีไปวางทุกๆ
หนึ่งในสามน้ิวรอบโลก ฉันจะบอกอะไรให้นะ ความแค้นของฉันคงขายได้
ราคาสูงท่ีน่ี!”
“ตาเฒา่ กำ� ลงั ทะลวงใจเขา” สตบั บก์ ระซบิ “เพราะอะไรนะ่ เหรอ ฉนั วา่ นำ�้
เสียงหนักแน่นนน่ั ฟังดไู ม่จรงิ ใจ”
“อาฆาตแคน้ สตั วเ์ ดรจั ฉานนะ่ เหรอ!” สตารบ์ คั เสยี งดงั “นน่ั จะทำ� ใหก้ ปั ตนั
กลายเปน็ คนไรส้ ต!ิ วกิ ลจรติ ! โกรธแคน้ สตั วไ์ รส้ มอง กปั ตนั เอแฮบ็ คงจะกลาย
เป็นพวกหม่ินศาสนาไปเลย”
“จงฟังซ�้ำอีกครั้ง ขออธิบายให้ลึกซึ้งอีกหน่อย ทุกส่ิงที่เห็นนะ...ไอ้หนุ่ม
มันเป็นเพียงแค่หน้ากากกระดาษที่มีชีวิตแตกต่างกันไปตามแต่สถานการณ์
ตัวตนที่แท้จริงน้ันไม่มีใครรู้ สตินึกคิดยังคงเป็นแรงกดแม่พิมพ์สร้างหน้าตา
ใหมภ่ ายใตห้ นา้ กากทไี่ รส้ ตนิ กึ คดิ นนั้ หากนายคดิ จะจโู่ จม จงโจมตที ห่ี นา้ กาก
น่ัน! นักโทษจะหนีออกมานอกคุกได้อย่างไรกัน หากไม่ท�ำลายก�ำแพงคุก
ส�ำหรบั ฉันแลว้ ไอว้ าฬขาวกค็ อื กำ� แพงท่ถี ูกผลักเข้ามาใกล้ บางคร้ังฉันคดิ วา่
มนั อยหู่ า่ งไปไมไ่ กล แตใ่ กลม้ ากทเี ดยี ว มนั ทงิ้ นำ้� หนกั มาบนตวั ฉนั ทบั กองลง
มาบนตวั ฉนั เห็นพลงั รนุ แรงในตัวมัน ความอาฆาตพยาบาทลึกลบั เพ่มิ พลงั
ให้กับมัน ส่ิงลกึ ลบั น้นั เป็นสง่ิ ที่ฉันเกลียดท่ีสดุ มันเป็นตัวแทนของวาฬสีขาว
หรอื ไมก่ เ็ ปน็ ตวั จา่ ฝงู วาฬสขี าว ฉนั จะแกแ้ คน้ มนั “อยา่ มาบอกวา่ ฉนั เปน็ พวก
หมิ่นศาสนา เจ้าหนุ่ม ฉันจะดับดวงตะวัน หากมันสบประมาทฉัน และถ้า
หากดวงตะวันท�ำเช่นน้ันจริง ฉันก็คงท�ำอย่างอ่ืน เพราะน่ีเป็นการเล่นอย่าง
ยตุ ิธรรมสำ� หรบั กรณนี ี้ ความริษยามีอำ� นาจครอบงำ� ทุกสรรพส่ิง แต่ไมใ่ ช่กบั
นายของฉัน ไอ้หนุ่ม นั่นล่ะท่ีเรียกว่าการเล่นอย่างยุติธรรม ใครอยู่เหนือฉัน
สัจธรรมไร้ขอบเขต ลดสายตาของนายลง! ทนเบิกตากว้างสู้แสงเจิดจ้าของ
ปศี าจรา้ ยเปน็ เรอื่ งของคนโง!่ เชน่ นนั้ เชน่ นน้ั แลว้ เจา้ คนหนา้ ดำ� หนา้ แดง ความ
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 221
เร่าร้อนในตัวฉันคงหลอมโทสะอารมณ์นายให้พุ่งขึ้น แต่จงฟังนะ สตาร์บัค
ค�ำพูดที่พูดออกมาด้วยความฉุนเฉียวไม่ได้พูดออกมาได้ด้วยตัวมันเอง แต่มี
คนปน้ั คำ� ขนึ้ มาเพอื่ ใหม้ ผี ลยว่ั โทสะ ฉนั ไมไ่ ดต้ ง้ั ใจจะทำ� ใหน้ ายโกรธ ลมื มนั ไป
ซะเถอะ ดูสิ! ดูโน่น ดวงอาทิตยแ์ ก้มแดงระบายสสี ันเปน็ ภาพแห่งชีวิต “เสือ
ดาวป่า สิ่งมีชีวติ ท่ีไมน่ า่ ห่วงใย และไม่นา่ บูชา มันใชช้ วี ิตแสวงหา โดยไมเ่ คย
มเี หตุผลใหก้ ับชวี ติ รอ้ นรนทมี่ ันสัมผสั ! ลกู เรือ เจา้ หน่มุ ลูกเรือ! ไมใ่ ชท่ กุ คน
สนใจลา่ วาฬรว่ มกบั เอแฮบ็ งน้ั หรอกหรอื ดสู ตบั บส์ !ิ ยมิ้ ออกรา่ ! ดเู จา้ หนมุ่ ชลิ ี
โนน่ ส!ิ มนั โหต่ ะโกนถงึ เรอ่ื งน้ี คนหนมุ่ อยา่ งนายคงไมอ่ าจฝนื พายเุ ฮอรเิ คนได้
หรอก..สตารบ์ คั ! เพราะอะไรรไู้ หม ลองคดิ ดสู ิ นอกจากชว่ ยโจมตเี จา้ ครบี ยกั ษ์
สตาร์บัคก็แทบไม่มีความสามารถอย่างอื่นอีก อะไรอีกรู้ไหม หากการล่าน้ี
ล้มเหลวลง แน่นอนว่านักพุ่งหลาวท่ีมีฝีมือท่ีสุดแห่งแนนทักเก็ตจะไม่ลังเล
เมอ่ื คนงานหนา้ เสาเรอื ควา้ หนิ ลบั มดี ขน้ึ มาใหม่ อา้ ! ความเกบ็ กดไดก้ กั ขงั นาย
เอาไว้ ฉันรู้! คลื่นยักษ์ยกนายขึ้นไป! พูดสิ พูดออกมา! เอาเถอะ เอาเถอะ!
นายจะเงยี บกต็ ามใจ (ปอ้ งปากพดู ) ลมหายใจจากจมกู กวา้ งของฉนั พน่ ออก
มาใหน้ ายได้สูดลงปอด สตารบ์ ัคยามนี้นายเปน็ ของฉนั จงอย่าไดต้ อ่ ต้านฉนั
อกี เว้นแต่นายจะทรยศ”
“ขอพระองคค์ มุ้ ครองดว้ ย! คมุ้ ครองพวกเราทกุ คน” สตารบ์ คั พมึ พำ� เบาๆ
หลังร่ายมนต์สะกดต้นเรือให้สงบปากค�ำ เอแฮ็บก็ไม่ได้ยินเสียงร้องบอก
เหตใุ ดๆ อกี ไมม่ ีแมเ้ สียงกลัน้ หัวเราะ ไมม่ ีแมล้ างบอกเหตจุ ากเสยี งส่ันของ
เชอื กระโยงเพราะแรงลม ไมม่ แี มเ้ สยี งสะบดั ใบเรอื กบั เสากระโดงยามเมอื่ แกน
กลางของมันติดอยู่ในร่อง และเม่ือสายตาละห้อยของสตาร์บัคจุดประกาย
ความดื้อดึงแห่งชีวิต รอยยิ้มซ่อนเร้นจางหายไป สายลมเร่ิมโชยมาอีกครั้ง
ใบเรือกางออก และเรือผงกหัวแล่นต่อไปเบื้องหน้า อ้า...เจ้าห้ามปราม และ
ตักเตือน! ใยจึงไม่อยู่ต่อในเมื่อเจ้าก็มาถึงนี่แล้ว น่ันเพราะเจ้าได้ท�ำนาย
เหตุการณ์ล่วงหน้ามากกว่าแค่เตือนให้ระวังภัยใช่หรือไม่ เจ้าบอกเป็นนัย!
ไม่ใช่เพียงแค่ท�ำนายไปเร่ือยเปื่อย หากแต่เป็นการวิเคราะห์เหตุการณ์จาก
222 : โมบี-้ ดก๊ิ
เรื่องราวในกาลก่อน อิทธิพลภายนอกเพียงเล็กน้อยฝืนบังคับเรา หากแต่
ความต้องการภายในตัวตนของเรายงั คงผลกั ดันเราใหก้ ้าวต่อไป
“เอาเหลา้ มา! เอาเหลา้ มา!” เอแฮ็บร้องบอก
เมอื่ รบั เหยอื กทมี่ เี หลา้ ปรม่ิ ขอบมาแลว้ เขาหนั กลบั ไปยงั นกั พงุ่ ฉมวก ออก
คำ� สง่ั ใหห้ ยบิ อาวธุ ฉมวกขน้ึ มาถอื ไว้ แลว้ ยนื เรยี งแถวตรงหนา้ เขาทยี่ นื อยใู่ กล้
กวา้ นสมอเรือ ขณะผู้ชว่ ยกปั ตันทัง้ สามถอื หลาวยนื เคยี งขา้ งเขา สว่ นลูกเรอื
ที่เหลือทั้งหมดยืนล้อมวงเป็นกลุ่ม เขายืนจ้องส�ำรวจไปยังลูกเรือแต่ละคน
สายตาแตล่ ะคทู่ สี่ บตาเขาแดงกำ่� ดดุ นั ราวกบั ดวงตาของหมาปา่ ทงุ่ แพรสี่ บตา
จ่าฝูงของพวกมัน ก่อนจะกระโจนตามจ่าฝูงตามรอยกระทิงไป แต่ อนิจจา!
มนั กลบั ตกลงไปในหลุมกับดกั ของชาวอนิ เดยี นแดง
“ด่ืมแล้วส่งต่อกันไป!” เขาร้องบอกพร้อมกับยื่นเหยือกที่มีเหล้าอยู่เต็ม
ส่งให้กับลูกเรือคนท่ีอยู่ใกล้สุด “พวกลูกเรือด่ืมแล้วส่งไปรอบๆ ให้ท่ัวถึงกัน
นะ! อกึ สัน้ ๆ แล้วกลืนลงชา้ ๆ พวกม มันร้อนแรงราวกบั บาทาซาตานอย่าง
นั้นแหละ น่ันแหละ สง่ ไปรอบๆ ดีๆ มันจะเข้าไปป่วนในตวั นาย เปิดทางให้
กับดวงตาตะครบุ ซาตาน ดีมาก ดม่ื ให้หมด ทางนั้นสง่ ไป ทางนีส้ ่งมา ส่งมา
ใหฉ้ นั เฮ!้ เอามานพี่ วก นายเอาไว้นานไปแลว้ ด่มื รวดเดียวเตม็ อกึ แล้วหมด
เลย บรกิ รเอามาเตมิ ใหม่
“จงฟัง เหล่าผู้กล้าของฉัน ขอให้พวกนายทุกคนล้อมวงกันเข้ามาที่
กวา้ นสมอน่ี พวกตน้ เรอื ดว้ ย มายืนขา้ งๆ ฉนั พรอ้ มกบั หลาวในมือนาย พวก
นายด้วยเหล่านักพุ่งฉมวก มายืนตรงนี่พร้อมกับเหล็กในมือ ส่วนพวกชาว
เรือร่างก�ำย�ำก็ล้อมวงกันเข้ามา ฉันจะฟื้นชีพประเพณีสูงส่งแห่งบิดาประมง
เบอ้ื งหนา้ โอ.้ ..เหลา่ ชาวประมง พวกนายจะไดเ้ หน็ ฮา้ ! หนมุ่ นอ้ ย กลบั มาเถดิ
เงนิ สกปรกจะมาในเวลารวดเรว็ 5 สง่ มาน่ี เอาละ่ เวลานเี้ หยอื กถกู เตมิ เตม็ อกี
คร้ังแล้ว พวกนายเตน้ เซนตไ์ วตสั 6หรือไง มาลาเรียกินรึ!
5 เงินสกปรกจะมาในเวลารวดเร็ว-มีภาษิตว่า ถ้าใช้เงินปลอมซื้ออะไร ไม่ช้าก็จะได้รับมันกลับมาตอนได้
รับเงนิ ทอน เปน็ กงเกวยี นกำ� เกวยี น
6 โรคชักกระตกุ เดมิ เรียกกนั ว่าเตน้ เซนต์ไวตสั
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 223
“ก้าวมาข้างหน้าน่ี พวกต้นเรือ! ย่ืนหลาวของพวกนายมาไขว้ตรงหน้า
ฉัน ดี! ขอให้ฉันได้สัมผัสแกนกลาง” พร้อมกับพูด เขาย่ืนแขนออกไปคว้า
ตรงจุดศูนย์กลางท่ีหลาวท้ังสามอันไขว้ทับกัน แล้วกระตุกมันอย่างแรงและ
เรว็ ขณะกวาดสายตาจอ้ งสตาร์บัคไปยังสตบั บ์ และจากสตับบไ์ ปยงั ฟลาสก์
ราวกับว่าการกระท�ำไร้ความหมายน้ีเกิดจากแรงผลกั ดนั ภายใน เขาต้องการ
กระตุ้นพลังในตัวคนท้ังสามให้มีความเร่าร้อนเหมือนกับพลังที่สะสมภายใน
ขวดไลเด็น7ของชีวิตแม่เหล็กในตัวเขาเอง ผู้ช่วยกัปตันทั้งสามยืนสั่นกลัวอยู่
เบอื้ งหนา้ ทา่ ทางแขง็ กรา้ ว ไมล่ ดละ และลล้ี บั ของเขา สตบั บ์ และฟลาสกม์ อง
ไปด้านขา้ งเห็นสายตาน่าเชือ่ ถือของสตาร์บคั เส่ือมลงโดยสน้ิ เชงิ
“ไม่ไดเ้ ร่ือง!” เอแฮบ็ รอ้ งข้ึนมา “แต.่ ..บางทกี ็ดีเหมอื นกัน เมอื่ นายสามคน
ตกใจจนชอ็ กหนกั ขนาดนแี้ ลว้ กระแสไฟในตวั ฉนั อาจหมดไปจากตวั แลว้ และ
บางทีมนั อาจทำ� ให้พวกนายเลิกก่อกวนเสียที ไมว่ า่ พวกนายจะตอ้ งการหรอื
ไม่ก็ตาม เอาหลาวลง! เอาล่ะ ทีน้ี พวกต้นเรือ ฉันขอแต่งต้ังให้พวกนายท้ัง
สามเป็นคนรินเหล้าให้แก่พี่น้องคนป่าท้ังสามของฉันตรงนี้ สามสุภาพบุรุษ
ผู้สูงศักดิ์และน่ายกย่องที่สุด เหล่านักพุ่งฉมวกผู้กล้าของฉัน รังเกียจที่จะ
ท�ำงั้นหรือ ท�ำไม...แม้แต่โป๊ปผู้ย่ิงใหญ่ยังเคยล้างเท้าให้กับเหล่ายาจก โดยใช้
มงกฎุ เปน็ คนโทไมใ่ ชห่ รือ โอ.้ ..ราชาคณะผู้เป็นทรี่ ักแห่งข้า! ความกรุณาในตัว
ทา่ น โนม้ กายทา่ นลงมา ขา้ ไมไ่ ด้ส่ังท่าน แต่ทา่ นท�ำด้วยตวั ของทา่ นเอง ตดั
เชือดพันหัวฉมวกของพวกนายซะ และวางด้ามไมน้ ่นั ลงนกั พงุ่ ฉมวก!”
นักพุ่งฉมวกท้ังสามท�ำตามค�ำส่ังอย่างเงียบๆ ถอดส่วนเหล็กคมของ
ฉมวกออก แล้ววางด้ามไม้ยาวประมาณสามฟุตลง พร้อมกับยื่นเง่ียงฉมวก
ไปตรงหนา้ เขา
“ยน่ื เงยี่ งตะขอปราศจากดา้ นคมมาทฉ่ี นั ! ยนื่ มา ยนื่ มาตรงน!่ี ฉนั รวู้ า่ พวก
นายไม่มีแก้วเหลา้ พลกิ ตะขอนน่ั ! อย่างนั้นแหละ อยา่ งน้นั เอาละ่ พวกคน
รินเหล้า จัดการได้ เหลก็ กล้าเอ๋ย! ยื่นมนั ออกมา ถอื เอาไวฉ้ นั จะรินเหลา้ ให้”
7 ขวดไลเดน็ -ขวดแก้วพิเศษทใ่ี ชป้ ระจุไฟฟ้าได้
224 : โมบ-ี้ ดิก๊
แล้วค่อยๆ รินเหล้าให้ผู้ช่วยกัปตันคนหน่ึงไปยังอีกคนหนึ่ง เขาเติมน�้ำเมา
ใส่ในเบา้ ฉมวกจากเหยือกในมือ
“ทีน้ี ให้พวกนายยืนประจันหน้ากันสามต่อสาม มอบจอกเหล้ามฤตยู
น่ัน! สละให้กับมัน พวกนายตอนน้ีรวมกันเป็นกลุ่มท่ีเข้มแข็ง ฮ่า! สตาร์บัค!
ข้อตกลงได้เกิดข้ึนแล้ว! ดวงอาทิตย์ตรงนั้นจะเป็นพยาน ด่ืม นักพุ่งฉมวก
ทั้งสาม! ด่ืมและร่วมสาบาน พวกนายคนหนุ่มคือคันศรของเรือล่าวาฬอัน
กล้าแกร่ง จงตามฆ่าโมบ้ีดิ๊ก! พระเจ้าจะตามล่าพวกเราทุกคน หากเรา
ไม่ตามล่าเอาชีวิตเจ้าโมบ้ีด๊ิก!” แก้วเหล้าเงี่ยงเหล็กยาวถูกยกขึ้นพร้อมกับ
เสยี งสาปแชง่ วาฬสขี าว จติ วญิ ญาณถกู กลนื หายไปกบั เสยี งโหร่ อ้ งพรอ้ มๆ กนั
สตาร์บัคหน้าซีดเผือด หมุนคว้าง และตัวส่ันเทา เหยือกเหล้าได้รับการเติม
เต็มอีกคร้ังและส่งต่อไปยังเหล่าบรรดาลูกเรือแต่ละคนที่ก�ำลังบ้าคลั่ง และ
เมอื่ เขาโบกมอื เปน็ สญั ญาณให้ ทกุ คนกแ็ ยกยา้ ยกนั ไป จากนน้ั เอแฮบ็ กป็ ลกี ตวั
กลบั ไปยังห้องเครื่องของเขา
เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 225
บทท่ี 37
อาทิตย์อัสดง
(จากชอ่ งหนา้ ตา่ งดา้ นหลงั ภายในหอ้ งเครอื่ ง เอแฮบ็ นงั่ อยเู่ พยี งลำ� พงั เหมอ่ มอง
ออกมาดา้ นนอก)
ฉันทิ้งร่องน้�ำขาวขุ่นไว้เบ้ืองหลังยามเม่ือล่องเรือผ่าน น้�ำทะเลขาวซีด หาก
แตส่ องแกม้ ซดี ขาวยงิ่ กวา่ ขณะคลน่ื รษิ ยามว้ นตวั สงู กลบกลนื รอ่ งรอยของฉนั
ชา่ งเถดิ เพราะอยา่ งไรฉันกไ็ ดผ้ า่ นพ้นเส้นทางนัน้ มาแลว้
ทางดา้ นโนน้ รมิ ขอบจอกเหลา้ ลน้ ปรมิ่ ตลอดกาล คลน่ื อนุ่ เขนิ อายดง่ั ไวน์
แดง วงโค้งสีทองหยั่งความลึกล�้ำแห่งน้�ำทะเลสีน้�ำเงิน ดวงอาทิตย์ค่อยๆ
ขบั เคลอื่ นเวลาจากเทยี่ งวนั ไปจนตะวนั ตกดนิ ยามนจ้ี ติ วญิ ญาณของฉนั ไตส่ งู
ขน้ึ ! เหนด็ เหนอ่ื ยออ่ นลา้ กบั การปนี ปา่ ยเนนิ ทไ่ี รป้ ลายยอด หรอื นจี่ ะเปน็ มงกฎุ
หนกั องึ้ ทฉี่ นั ไดส้ วมไว้ มงกฎุ เหลก็ แหง่ ลอมบารด์ 1ี้ แมม้ นั จะมอี ญั มณสี อ่ งแสง
แพราวพราว ฉนั ผสู้ วมใสก่ ลบั มองไมเ่ หน็ แสงสวา่ งทสี่ อ่ งออกไปไกล สมั ผสั ได้
เพียงความมืดมนขณะสวมความหรูหราอันแวววาว น่ีคอื เหลก็ กล้า ฉนั กร็ ู้ว่า
ใช่ทองคำ� มันเต็มไปด้วยรอยปริแตกเท่าทฉี่ นั ได้สมั ผสั ขอบขรุขระนน้ั ระคาย
เคอื งฉนั ย่งิ นกั ศรี ษะของฉนั ราวกบั กระหน่�ำฟาดโลหะแข็ง ใช่แลว้ ...กะโหลก
เหล็ก...ของฉนั เปน็ แบบทไี่ ม่ตอ้ งมีหมวกนิรภัยในขณะต่อส้กู ันอย่างรุนแรง
หนา้ ตาฉนั แหง้ แลง้ งน้ั หรอื โอ!้ นนั่ เปน็ ไปตามกาลเวลา ขณะแสงอรโุ ณทยั
เร่งเร้าฉันใหเ้ รา่ รอ้ น อสั ดงคตกลอ่ มฉนั ใหช้ ุ่มเย็น ไม่มอี กี แล้ว แสงสว่างงาม
1 มงกฎุ เหลก็ แหง่ ลอมบารด์ -ี้ เกบ็ รกั ษาอยทู่ โ่ี บสถม์ อนซา ใกลก้ รงุ มลิ าน อติ าลี สรา้ งขน้ึ จากเหลก็ แถบบาง
ท่เี ชื่อกนั วา่ หลอมมาจากตะปูซึ่งใชต้ รึงกางเขนพระเยซู
226 : โมบี้-ดิ๊ก
ตาไมส่ อ่ งมาทฉ่ี นั อกี ตอ่ ไป ความงดงามทงั้ มวลลว้ นสรา้ งความปวดรา้ วใหแ้ ก่
ฉัน แต่นัน้ มาฉนั ไม่เคยได้รน่ื เริง พรสวรรคแ์ หง่ การหย่ังรู้ ฉนั ไรซ้ ่ึงอ�ำนาจแหง่
ความส�ำราญใจแม้เพียงเล็กน้อย เป็นเคราะห์ร้ายมากด้วยเล่ห์เหล่ียม และ
มากด้วยความช่ัวร้าย! ถูกสาปอยู่ในแดนสุขาวดี! ราตรีสวัสด์ิ...ราตรีสวัสดิ์!
(เขาโบกมอื จากทางหนา้ ต่างน้นั )
มันไม่ใช่ภารกิจหนักหนาอะไร ฉันแค่จะตามหาคู่ปรับท่ีรับมือได้ยาก
สักตนหน่ึง อย่างน้อยที่สุดขอเพียงให้ฟันเฟืองหนึ่งของฉันเข้ากันกับกงล้อ
นานาชนิดของพวกเขาท้ังหมดได้ เพ่ือให้พวกเขาได้โคจรไป หรือหากท่าน
ปรารถนา เหมือนดังเช่นจอมปลวกจ�ำนวนมากบนเนินดิน ทั้งหมดยืนอยู่
เบือ้ งหน้าฉัน และฉนั คือคู่ปรบั ของพวกเขา โอ.้ ..ช่างยากนัก! ท่ีจะเติมเชือ้ ไฟ
ให้ผู้อนื่ การห�ำ่ หนั่ กนั ท�ำใหต้ ้องเสียเวลาเปลา่ ! ส่งิ ทีฉ่ นั ทา้ ทาย ฉันปรารถนา
มนั และสิ่งใดท่ฉี นั ปรารถนา ฉันจะลงมอื ทำ� ! พวกเขาคิดวา่ ฉนั บ้า สตาร์บคั
ก็คิดเช่นน้ัน แต่ฉันคือปีศาจร้าย ฉันเป็นคนบ้าท่ีถูกสาป! ความบ้าคล่ังน้ัน
จะสงบลงได้ก็โดยตัวมันเองเท่าน้ัน! ค�ำท�ำนายท่ีว่าร่างของฉันจะถูกฉีกขาด
ออกเป็นส่วนๆ จริงสิ! ฉันเสียขาน้ีไปแล้วนี่ ฉันจะขอพยากรณ์บ้างว่าฉันจะ
ฉกี ช้ินเนอื้ เจา้ ศัตรทู ่มี ันฉีกขาของฉนั ไปบา้ ง เพราะตอนน้ฉี นั คือผหู้ ย่ังรู้ และ
ผปู้ ระทานพร ผอู้ ยเู่ หนอื ทา่ น...พระเจา้ ผยู้ งิ่ ใหญต่ ลอดกาล ฉนั จะหวั เราะเยาะ
และโห่ร้องใส่ท่าน...ท่านผู้ปั่นจิ้งหรีด...ท่านผู้เป็นนักต่อสู้...เจ้าหนวกเบิร์ค2
และไอ้บอดเบนดิโก!3 ฉันไม่ได้พูดออกมาอย่างเด็กเกเรในร้ัวโรงเรียน แต่
เป็นใครสักคนที่มีรัศมีเทียบเท่ากับตัวท่านเอง อย่าได้ชกต่อยฉัน! เม่ือท่าน
ไดล้ ม้ ฉันลงแลว้ ฉนั จะลกุ ข้นึ ใหม่อีกครัง้ แตท่ ่านก็คงหลบไปซอ่ นเร้น จงก้าว
ออกมาจากหลังกระสอบทรายนั่น! ฉันไม่มีปืนกระบอกยาวส่องถึงท่าน
ออกมาเถดิ ...เอแฮบ็ มคี ำ� สรรเสรญิ จะมอบใหแ้ กท่ า่ น ออกมาวดั ดวงกนั วา่ ทา่ น
2 เจ้าหนวกเบริ ์ค-เจมส์ (หนวก) เบริ ก์ (ค.ศ. 1809-1845) นกั มวยเจ้าของแชมปใ์ นยคุ ตน้ ๆ ของอังกฤษ
เขาเป็นคนหูหนวก
3 เจา้ บอดเบนดโิ ก-วลิ เลยี ม อะเบดนโี ก ทอมปส์ นั (ค.ศ. 1811-1880) ผคู้ วำ�่ เบริ ก์ (หนวก) และควา้ แชมป์
ไดใ้ นการชกปี 1839 แตจ่ ริงๆ เขาตาไม่บอด
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 227
น้ันจะเปล่ียนใจฉันได้หรือไม่ จะเปลี่ยนฉันงั้นหรือ เส้นทางสู่เป้าหมายของ
ฉนั ไดป้ ทู างไวด้ ว้ ยรางเหลก็ กลา้ เสน้ ทางทจ่ี ติ วญิ ญาณของฉนั แลน่ ตรงไปนน้ั
ทอดผ่านเขาวงกต ผ่านร่องผาที่มีธารน้�ำไหลเชี่ยว หากแต่ฉันยังคงตะบึงสู่
เบอื้ งหนา้ อยา่ งมน่ั คง! สง่ิ กดี ขวางใดกไ็ รค้ วามหมาย เหลย่ี มมมุ ลวงลอ่ ใดกไ็ ม่
อาจหักเหเส้นทางเหล็กกลา้ นไี้ ด้!
228 : โมบี้-ดกิ๊
บทที่ 38
ยามสนธยา
(บรเิ วณเสากระโดงเรอื ต้นใหญ่ สตาร์บคั นงั่ เอนหลงั ครุ่นคิดค�ำนงึ )
จิตวิญญาณแห่งฉันก�ำลังถูกท้าทาย มันร้อนรุ่มเพราะชายผู้บ้าคลั่ง! เจ็บ
ปวดเกินจะทน คนจิตปกติคงต้องท้ิงอาวุธยกธงขาวแล้วในสนามรบแบบนี้!
แต่เขาขุดลึกลงไปท�ำลายจิตส�ำนึกของฉัน! ฉันว่าฉันมองเห็นเป้าหมายอันไร้
ศลี ธรรมของเขา หากแตก่ ค็ ดิ วา่ ฉนั คงตอ้ งชว่ ยเขาไปใหถ้ งึ เปา้ หมายนนั้ ไมว่ า่
ฉนั อยากหรอื ไมอ่ ยากใหเ้ กดิ บางสง่ิ ทม่ี องไมเ่ หน็ ผกู มดั ฉนั ไวก้ บั เขา ลากจงู ฉนั
ดว้ ยเชอื กเส้นใหญ่ขนาดทฉี่ นั ไม่อาจหามีดมาตดั ออกได้ จอมเฒ่าสยองขวญั !
เบือ้ งบนเขาคอื ใครกนั เขารอ้ งครำ่� ครวญ จริงสิ...เขาคงเป็นนักประชาธปิ ไตย
สำ� หรับผ้อู ยู่เบอื้ งบน แต่จงเฝา้ ระวงั วธิ ีท่เี ขาใชอ้ �ำนาจปกครองผู้คนเบือ้ งลา่ ง!
โอ!้ ฉนั มองเหน็ อยา่ งชดั แจง้ ลกู นอ้ งผนู้ า่ สงั เวชของฉนั เชอ่ื ฟงั รว่ มกอ่ กบฏและ
ซ�้ำร้ายชิงชังความน่าเวทนา! ในดวงตาของเขาฉันมองเห็นความโศกเศร้า
ระทมทกุ ขจ์ นทำ� ใหฉ้ นั สนิ้ หวงั ...ฉนั มดี วงตาเชน่ นน้ั ดว้ ยหรอื ขณะนย้ี งั มคี วาม
หวงั อยอู่ กี หรือ เวลาและวารกี วา้ งไพศาล วาฬทีถ่ ูกชังมีสายน�้ำกว้างรอบโลก
ใหว้ า่ ยวน เหมอื นดงั ปลาทองตวั เลก็ อยใู่ นโหลแกว้ กลม เจตนาเยย้ สวรรคข์ อง
เขา พระเจ้ามีหนทางหลบหลีก ฉันคงเพิ่มพลังให้แก่หัวใจได้ หากมันไม่ใช่
อวัยวะส่วนส�ำคัญ แต่เม่ือนาฬิกาชีวิตของฉันหยุดเดิน หัวใจของฉันควบคุม
ทุกสว่ นในรา่ งกาย ฉันไม่มลี านทีจ่ ะไขสร้างพลังข้นึ มาใหม่
(เสยี งครกึ ครื้นดังปะทุมาจากดาดฟ้าหัวเรอื )
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 229
โอ้พระเจ้า! ล่องเรือไปกับเหล่ากะลาสีป่าเถื่อนที่มีหัวใจแห่งความเป็น
มนุษย์เพียงน้อยนิด! เหล่าบรรดาผู้ถือก�ำเนิดมาจากดงฉลาม ซึ่งมองเห็น
วาฬสีขาวเป็นดังร่างทรงของปีศาจกอร์กอน1 ฟังสิ! ปาร์ต้ีนรกน่ัน! เสียง
ครึกครื้นเบ้ืองหน้านั่น! ตอกตรึงมฤตยูเงียบท่ีอยู่เบ้ืองหลังไม่ให้แปรเปลี่ยน!
ฉันคิดว่ามันคือชีวิตในภาพฝัน แสงระยิบระยับของน�้ำทะเลส่องสว่างมายัง
หัวเรือท่ีบรรดากะลาสีเสเพลผู้พร้อมรบก�ำลังหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
กอ่ นจะตามมาดว้ ยความดำ� มดื ทซ่ี อ่ นเรน้ ภายในใจเอแฮบ็ ซง่ึ เขากำ� ลงั ครนุ่ คดิ
อยู่ภายในห้องเครอื่ งทา้ ยเรือ สิ่งก่อสรา้ งเหนือนำ้� นงิ่ หากแต่ป่นั ป่วนอยูเ่ บื้อง
ลกึ ยงิ่ ไปกวา่ นนั้ ยงั ถกู ลา่ ดว้ ยกระแสนำ้� ไหลเชยี่ ว เสยี งโหยหวนทำ� ใหฉ้ นั ขนลกุ
พอง! สงบนิ่งเถิด! พวกเจ้าเหล่าจอมเสเพล และจงเฝา้ ระวงั ! โอช้ วี ิต! ในตอน
น้ฉี นั สมั ผสั ไดถ้ ึงหายนะที่ซอ่ นเรน้ อย่ใู นตวั พวกเจา้ ! แต่ไมใ่ ช่ฉัน! หายนะนัน้
ไม่ได้อยู่ในตัวฉัน ด้วยสัมผัสอันอ่อนโยนเย่ียงมนุษย์ในตัวฉัน ยิ่งท�ำให้ฉัน
อยากตอ่ ตา้ นพวกเจา้ ...จอมโหด เงาลวงแห่งอนาคต! อยูก่ บั ฉนั เถดิ เกาะกุม
ฉันไว้ ผกู มดั ฉนั โอท้ า่ นผู้ทรงอ�ำนาจศกั ด์ิสทิ ธิ!์
1 ปศี าจกอร์กอน-เดโมกอรก์ อน เทพโบราณหรอื ปศี าจในนรก
230 : โมบ-้ี ด๊กิ
บทท่ี 39
ยามกลางคืนกะแรก
แทน่ บนยอดเสาหน้า
(สตบั บก์ �ำลังซ่อมแซมเชอื กโยงเสาอยเู่ พียงลำ� พงั )
ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! แฮ่ม! เสียงกระแอมไอของฉัน! ฉันใคร่ครวญนับแต่นั้นมา
เสยี งหวั เราะ และผลลงเอยหลงั เสยี งหวั เราะนนั้ เพราะอะไรหรอื กเ็ พราะเสยี ง
หวั เราะเปน็ คำ� ตอบทฉี่ ลาดทสี่ ดุ และเขา้ ใจงา่ ยทสี่ ดุ สำ� หรบั เรอื่ งพลิ กึ พลิ นั่ นน่ั
และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เสียงสนับสนุนหนึ่งจะยังคงอยู่ตลอดไป เป็นเสียง
สนับสนุนท่ีไม่เปล่ียนแปลง มันได้ถูกก�ำหนดไว้ล่วงหน้าแล้ว ฉันไม่ได้ยินค�ำ
พูดท้ังหมดที่เขาพูดกับสตาร์บัค แต่จากสายตาอันต่�ำต้อยของฉัน ดูเหมือน
สตาร์บัคจะเป็นเหมือนท่ีฉันเป็นเม่ือคืนก่อน โมกุล1เฒ่าน่ันคงต้องสะกดเขา
เอาไว้แล้วเป็นแน่ ฉันรู้...ฉันเห็น...คงเป็นพรสวรรค์ท่ีท�ำให้เห็นลางบอกเหตุ
เมื่อฉนั ปราดสายตาไปยงั หวั กบาลของเขา ฉันก็ไดเ้ หน็ ใช่แลว้ สตบั บ์...สตับบ์
ผู้เฉลียวฉลาด น่ันเป็นนามของฉัน ก็ใช่...สตับบ์ แล้วยังไงล่ะ...สตับบ์ มันก็
แค่ซากศพ ฉันไม่ไดร้ ู้สิง่ ท่จี ะเกดิ ขึน้ ท้ังหมด แตอ่ ะไรจะเกิดมันกต็ ้องเกดิ ฉัน
ทำ� ไดเ้ พยี งแค่หวั เราะใหก้ ับมนั มองใหเ้ ปน็ เร่อื งตลกขบขนั ขณะซอ่ นความนา่
กลัวของเจา้ ไว้ภายใน! ฉนั สนกุ สนาน ฟา...ลา!...เลยี รา...สเคอรา! แพร์ผลเล็ก
หวานฉำ่� ทไ่ี วใ้ ชต้ อ้ นรบั แขกของฉนั กำ� ลงั ทำ� อะไรอยใู่ นตอนนี้ กำ� ลงั หลง่ั นำ้� ตา
ออกมาหรอื เพอ่ื เลยี้ งฉลองใหก้ บั เหลา่ นกั พงุ่ ฉมวกทเ่ี หลอื อยู่ ฉนั ขอทา้ ความ
1 โมกุล-กษตั ริยแ์ ห่งจกั รวรรดโิ มกุล ปกครองบรเิ วณอนุทวีปอนิ เดยี ในช่วงครสิ ต์ศตวรรษท่ี 16 ถงึ 19
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 231
สนุกสนานเป็นดงั่ ธงของเรอื รบ เช่นเดียวกบั ฉัน ฟา...ลา!...เลยี รา...สเคอรา!
เราด่มื ดำ�่ ยามค�่ำดว้ ยดวงใจดง่ั เปลวไฟ
สนุกสนานเริงรา่ เพียงเดีย๋ วเดียว
ดังฟองฟ่องว่ายวนรมิ ขอบแกว้
แลว้ แตกหายเมือ่ ชนโดนริมปาก
บทเพลงปลกุ ใจนน่ั ...ใครกนั เปน็ ผสู้ งั่ การ คณุ สตารบ์ คั หรอื ได.้ ..ไดข้ อรบั - (ปอ้ ง
ปากพูด) เขาเป็นผู้บังคับบัญชาของฉัน และตัวเขาเองก็มีผู้บังคับบัญชาของ
ตัวเองด้วยเช่นกัน หากฉันไม่ท�ำผิดพลาด - ได้...ได้ขอรับ เพียงท�ำงานนี้ให้
เรยี บรอ้ ย - ผลสำ� เรจ็ ก็จะตามมา
232 : โมบี-้ ด๊ิก
บทที่ 40
เท่ียงคืน ดาดฟ้าหวั เรือ
เหลา่ นกั พงุ่ ฉมวกและลกู เรอื (ใบเรอื เสากระโดงหนา้ ถกู กางขน้ึ มองเหน็ ยาม
ก�ำลังยืนเฝ้า บางขณะพวกเขาเปลี่ยนท่าทางเอกเขนกน่ังๆ นอนๆ ลูกเรือ
ท้ังหมดตา่ งประสานเสยี งรอ้ งเพลง)
ลากอ่ น ลาแล้วเจา้ ...สาวสเปน!
ลากอ่ น ลาแล้วเจ้า...สาวชาวสเปน!
กับตนั ของเรามคี �ำส่งั การออกมาแล้ว
ลูกเรือชาวแนนทักเก็ตคนท่ีหน่ึง: โอ้..เจ้าหนุ่มอย่าได้อ่อนไหวกันไปนัก
หมกมุ่นครุน่ คิดใชเ่ ป็นเรอ่ื งด!ี คกึ คกั เข้าไว้ รอ้ งตามฉัน!
(เสียงร้องเพลงดงั ข้ึน ทุกคนก็ร้องตาม)
กปั ตันของเรายืนอยู่บนดาดฟา้ นนั่
กล้องสอ่ งทางไกลอยูใ่ นมอื ของเขา
กำ� ลังสอ่ งมองหาเหลา่ วาฬน่าเกรงขาม
ทลี่ ่องเขา้ หาฝ่งั
โอ้ถังเชอื ก1ในเรอื เลก็ ของพวกนาย.…
1 ถงั เชอื ก-ใส่เชอื กฉมวกที่ขดไว้ เพอื่ ปล่อยไดส้ ะดวก
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 233
ด้วยเชอื กฉมวกพวกนีแ้ หละ
เราจะไดเ้ จ้าวาฬตวั โต
เรว็ ๆ เข้าไอห้ น!ู
แข็งขนั ไว้ พวก! นายจะไม่ผิดหวงั
เม่ือนักพุ่งฉมวกผหู้ าญกล้าปักคมแหลมใส่เจา้ วาฬ!
เสียงผชู้ ว่ ยกปั ตันดังมาจากดาดฟา้ ท้ายเรือ: ตีระฆงั แปดครั้ง2 ไป!
ลูกเรือชาวแนนทักเก็ตคนที่สอง: หยุดร้องประสานเสียงซะ! แล้ว
จงตีระฆังตรงนั้นแปดครั้ง! ได้ยินไหม...เจ้าบริกร จงตีระฆังแปดคร้ัง
เจา้ ปปี ! เจา้ คนดำ� ! ฉนั จะเรยี กคนเฝา้ ยาม ฉนั มหี นา้ ทเี่ พอื่ การนี้ สง่ เสยี งตะโกน
ลงไปในปากถังยักษ์นั่น นั่น....นั่นละ (แล้วเขาก็ชะโงกหัวลงไปในช่องบันได)
เวรยามกะตอ่ ไปเร่ิมแลว้ ชาวเรอื ! ตีระฆังด้านล่างบอกเวลาเทยี่ งคืน! เปลย่ี น
เวรได้!
ลูกเรือชาวดัตช์: งีบหลับเป็นตายในค่�ำคืนน้ี...เพื่อนเอ๋ย ราตรีสวัสด์ิเลย
ฉนั คดิ วา่ คงเปน็ เพราะไวนโ์ มกลุ เฒา่ ของพวกเรา มนั มฤี ทธทิ์ ำ� ใหบ้ างคนมนึ ชา
พอๆ กบั กระตุ้นใหบ้ างคนคกึ คัก เราตา่ งรว่ มรอ้ งบรรเลง...ขณะพวกเขาหลบั
ใหล...ใช่แลว้ ...นอนอยู่ด้านลา่ งน่ัน ทีก่ น้ ถังใหญย่ ักษ์ ลงไปหาพวกเขาอกี ครัง้ !
ใชป้ ม๊ั ทองแดงนเ้ี ชอ้ื เชญิ พวกเขาไหลผา่ นมนั มา บอกพวกเขาใหห้ ยดุ ฝนั หวาน
ถึงสาวๆ บอกพวกเขาถึงเวลาฟื้นคืนชีพแล้ว พวกเขาต้องจูบลาพวกหล่อน
และข้ึนมาฟังค�ำพิพากษา มันเป็นวิถีท่ีต้องด�ำเนินไปเช่นนั้น ล�ำคอของพวก
นายไม่เผาไปเพราะกนิ เนยอมั สเตอรด์ มั หรอก
ลูกเรอื ชาวฝรัง่ เศส: เงียบเถอะ ไอห้ นูทั้งหลาย! มาเต้นรำ� กนั สักรอบสอง
รอบก่อนพวกเราจะแล่นเรือไปจอดสมอในแบลงเก็ตเบย์ ว่าไงนะ ได้เวลา
เปลี่ยนเวรยามกะต่อไปแล้วรึ เตรียมขาเอาไว้ให้พร้อม! ปีป! เจ้าปีปน้อย!
บรรเลงกลองแทมบรู นิ ของนายหนอ่ ยส!ิ
2 ตีระฆังแปดครง้ั -บอกเวลาเทย่ี งคืน
234 : โมบี-้ ดิก๊
ปีป: (ไมพ่ ูดไม่จา เอาแต่หลับทา่ เดยี ว) ไมร่ ู้วา่ ทีน่ ีค่ อื ทไี่ หน
ลกู เรือฝรัง่ เศส: ตีกลอง แลว้ กระดิกหขู องนาย ตีให้เขา้ จังหวะ...พวก พดู
ถงึ ความรนื่ เรงิ ฮรู า! ใหต้ ายเถอะ ทำ� ไมไมเ่ ตน้ ละ่ ตอ่ แถวกนั เถอะ จดั แถวแบบ
อินเดียนแดง แล้วเต้นสลบั เทา้ เบิ้ลเลย โยนตวั ขึน้ ไป! เต้น! เตน้ !
ลกู เรอื ไอซแ์ ลนด:์ ฉนั ไมช่ อบพนื้ วะ่ ...ไอเ้ กลอ มนั ยดื หยนุ่ เกนิ ไป...ฉนั ไมช่ อบ
ฉนั คนุ้ กบั พนื้ นำ้� แขง็ มากกวา่ เสยี ใจดว้ ยทไ่ี มอ่ าจทำ� ตามทน่ี ายตอ้ งการ โทษทนี ะ
ลูกเรือชาวมอลตา: ฉนั กเ็ หมือนกัน สาวๆ ของพวกนายอยู่ไหน ใครจะ
ยอมโงม่ าคลอ้ งแขนซ้ายดว้ ยแขนขวาของเขา แล้วพูดกบั ตวั เองว่า เปน็ ไงบา้ ง
จ๊ะ...ทร่ี ัก! ฉันตอ้ งการคเู่ ต้นร�ำวะ่ !
ลกู เรอื ชาวเกาะซซิ ิล:ี จรงิ ดว้ ย สาวๆ และสนามหญ้า! มาเถอะ ฉนั อยาก
โดดร่วมกับเธอ มาสิ เจ้าตกั๊ แตนสาวมาเตน้ ร�ำกนั !
ลูกเรือเกาะลองไอแลนด์: โอ...โอ้...นายไม่พูดไม่จา คงเพราะพวกเรามี
กันมากมาย ฉันจะขอให้นายพรวนข้าวโพดเอาไว้ สองขาของทุกคนเตรียม
พร้อมจะเขา้ ไปเกบ็ เกีย่ วในไมช่ ้า อา้ ! นัน่ เสียงดนตรี ถึงเวลาร่ายรำ� กันแลว้ !
ลูกเรือชาวเกาะอะซอร์: (ก�ำลังปีนเอากลองแทมบูรินขึ้นมาถึงด้านบน
ชอ่ งบันได) เอาน่.ี ..ปปี ใชไ้ ม้คำ�้ เครอ่ื งกวา้ นนนั่ แลว้ ตลี งไปบนปากกลองของ
นาย! เด๋ียวนี้เลย...ไอ้หนมุ่ !
(ลูกเรือคร่ึงหน่ึงเต้นร�ำตามจังหวะกลองแทมบูริน บางคนลงไปด้านล่าง
เรอื นอน บางคนนอนบนขดเชอื กระโยง ขณะเสยี งสบถดังระงม)
ลูกเรือชาวเกาะอะซอร์: (ขณะเต้นร�ำ) ตีต่อไป...ปีป! ตีกลอง เจ้าเด็ก
รับใช้! ขึงมัน เจาะมัน ติดตรามัน รัวมัน ไอ้หนูบริกร! เอาให้ไฟแลบ รัว
กระพรวน3น่นั เลย!
ปปี : นายพดู ถงึ ฉ่ิงฉาบหรือ ยงั มอี กี อันรว่ งหล่นอกี ฉันกจ็ ะตมี นั ดว้ ย
ลูกเรอื ชาวจีน: รัวฟนั ของนาย รัวเปน็ เสียง เอาตวั นายเปน็ เจดยี 4์ เลย
ลูกเรือชาวฝร่ังเศส: สนกุ เปน็ บ้า! ถอื ห่วงของนาย...ปีป จนกว่าฉนั จะโดด
3 กระพรวน-บนกลองแทมบรู นิ (กลองมอื )
4 วดั จีนมกั หอ้ ยโมบาย (กระด่ิงลม) ไว้ตามเจดยี ์
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 235
ผา่ นมันไปได้! ใหธ้ งมนั ฉีกเลย! ฉกี แขนนายออกส!ิ
แทชเทโก: (นงั่ สบู ยาเสน้ อยเู่ งยี บๆ) นน่ั แหละพวกคนขาว บอกวา่ ทำ� อยา่ ง
นน้ั แล้วสนุก ฮื้อ! ฉนั ออมเหงื่อไว้ดกี ว่า
กะลาสีเฒ่าแมนซ์: ฉันสงสัยนักว่าไอ้หนุ่มคึกคะนองพวกน้ันจะคิดหรือ
ไมว่ า่ ก�ำลงั เตน้ ร�ำอยู่บนไหน ฉนั จะเตน้ ร�ำรอบหลุมศพพวกนาย ฉนั สัญญา...
นน่ั เปน็ คำ� ขอู่ นั แสบสนั ตข์ องแมม่ ดของนาย ลมแรงยากจะหกั เลย้ี วเปลย่ี นทาง
ได้ โอ้...พระเจา้ ! ทรงระลึกถึงเหล่าราชนาวีหน้าอ่อน และลกู เรอื หัวออ่ น! เอา
เถอะ...เอาเถอะ บางทนี อี่ าจเปน็ เหมอื นงานรน่ื เรงิ ในงานโรงเรยี นสำ� หรบั พวก
นาย งนั้ ก็ใชส้ ิทธิ์ในงานเลี้ยงน้ีใหเ้ ตม็ ที่ เต้นรำ� กันให้สนกุ สนาน...ไอห้ นู พวก
นายยงั หนุ่มแนน่ ครงั้ หนึ่งฉันเองกเ็ คยผา่ นช่วงวยั นี้มาก่อน
ลกู เรอื ชาวแนนทกั เก็ตคนท่สี าม: พักกอ่ นเถอะ โอ้! วู้! เหนื่อยเสียยิ่งกวา่
ลากวาฬในทะเลสงบเงียบเสียอีก ให้พวกเราไดพ้ กั หายใจกนั ก่อนเถอะ แทช
(พวกเขาหยุดเตน้ แลว้ มานัง่ รวมกลุม่ กนั ขณะน้ันท้องฟา้ ด�ำมืด ลมพายุ
ตง้ั เค้า)
ลูกเรือชาวแขก: พระพรหมช่วย! พวก...ถึงเวลาต้องลดใบเรือลงแล้ว
ทอ้ งฟา้ กำ� ลงั หลงั่ นำ�้ คงคาอนั ศกั ดสิ์ ทิ ธใิ์ นสายลม! ทา่ นสำ� แดงเดชดว้ ยใบหนา้
ด�ำคล�้ำของท่าน องค์ศวิ ะ!
ท้องฟ้าก�ำลังหลั่งน�้ำคงคาศักด์สิ ิทธ์ิในสายลม-ในท่นี ค้ี อื ทางชา้ งเผอื ก
ลูกเรือชาวมอลตา: (นั่งพิงและเขย่าหมวกของเขา) ดูคล่ืนนั่น ตอนนี้
แตกเป็นฟองขาวละเอียดตามจังหวะดนตรี อีกสักครู่พวกมันคงสั่นพู่ระร้ิว
จากนน้ั ทกุ เกลยี วคลน่ื จะกลายเปน็ หญงิ งาม เราโดดลงดา้ นลา่ งกนั เถอะ เตน้
บลั เลตก์ บั เจา้ หลอ่ นตลอดวนั คนื ! จะมอี ะไรสขุ ไปกวา่ การไดอ้ ยบู่ นโลกมนษุ ย์
แม้สวรรค์ก็ไม่อาจเทียบเท่า! ดังสายตาคนเลือดร้อนช�ำเลืองหาดอกไม้ป่าใน
สายลมหววิ ยามเมอื่ กิง่ ก้านแผร่ ่มเงาซ่อนเรน้ ผลองนุ่ สุกปลัง่ ไวภ้ ายใน
ลกู เรอื ชาวเกาะซซิ ลิ :ี (นง่ั พงิ หลงั ) บอกฉนั สวิ า่ มนั เปน็ ความฝนั ! ใชไ่ หม...
ไอห้ นุ่ม สองแขนประสาน รา่ งอรชรโยกไกว กริ ยิ าเอียงอาย รา่ งสั่นเทา! ริม
236 : โมบี-้ ดิก๊
ฝีปาก! หัวใจ! สะโพก! ความนุ่มนวลท้ังมวลท�ำให้ไม่อาจหยุดสัมผัสได้เลย!
ยังไม่รู้รสอกี หรอื ดนู ายสิ คนอน่ื อิ่มแปลก้ ันแลว้ นา...ไอ้คนป่า (กระทุง้ ศอก)
ลูกเรือชาวเกาะตาฮิติ: (เอกเขนกอยู่บนเสื่อ)ร่วมทักทายสักการะร่าง
เปลือยเปล่าของสาวนักเต้น! เอ้าเต้นฮีว่า-ฮีว่า5! อ้า! ลดผ้าคลุมหน้าลง
แล้วชูฝ่ามือข้ึนสูงชาวตาฮิติ! แม้ฉันจะยังคงนอนพักบนเสื่อของเธอ แต่ผืน
ดินนุ่มจะไหลล่ืนไป! ฉันเห็นเธอแกว่งไกวในป่าไม้ เสื่อของฉัน! ในวันแรก
ท่ีฉันน�ำเธอมา เธอยังคงเขียวสด แต่เดี๋ยวนี้กลับผุกร่อนเห่ียวเฉาไป โธ่...
ถัง! ท้ังเธอและฉันต่างก็ไม่อาจทนต่อการเปลี่ยนแปลง! ท่ีสุดแล้วก็ต้องแปร
สภาพไปอยู่บนท้องฟ้าโน่น...จริงไหม จงฟังฉัน กระแสธารค�ำรามก้องจาก
ยอดเขาพิโรไฮที6 ขณะพุ่งหลาวลงผาชัน และไหลท้วมหมู่บ้าน ระเบิดตูม...
ตูม! ต้ังหลังตรงแล้วเตรียมเผชิญหนา้ กบั มนั ! (กระโดดขน้ึ มายืน)
ลูกเรือชาวโปรตุเกส: น่ันทะเลซัดคล่ืนใส่เรือ! เตรียมพร้อมม้วนใบเรือ
ข้ึนเร็ว...เกลอเอย๋ ! ลมพายกุ �ำลงั โหมพดั กระหนำ�่ ความโกลาหลก�ำลังจะเกิด
ขน้ึ ในช่ัวอดึ ใจ
ลูกเรอื ชาวเดนมารก์ : ใหร้ วดเร็ว ว่องไว เจา้ เรือแก!่ เร็วเท่าทีเ่ จา้ จะเรว็ ได้
ยดึ ไว้ใหม้ น่ั เทา่ ทีเ่ จ้าจะยึดได!้ ท�ำไดด้ ีน!่ี ตน้ หนอยนู่ ั่นเขาจะประคองเจ้าใหส้ ู้
ลมแรง เขาไมก่ ลวั อะไรไปกวา่ เกาะกลางทะเลคตั เคกตั ทเ่ี กดิ ขน้ึ มาเพอ่ื ตอ่ กร
กับบอลตกิ ด้วยปืนลมพายกุ ระหน่�ำซึง่ มาจากเกาะเกลือ
ลกู เรอื ชาวแนนทกั เกต็ คนที่ 4: เขาไดร้ บั คำ� สงั่ แลว้ พวกนายเตรยี มตวั ไว้
ให้ดี ฉันได้ยินเฒ่าเอแฮ็บบอกให้เขาจัดการเจ้าพายุนั่น ก็ใช้ปืนยิงใส่น่ันงวง
ช้าง7นั่นแหละ พุง่ เรือของพวกนายไปยงั งวงน่นั !
ลูกเรือชาวองั กฤษ: พวกเราคือเหลา่ เลือดนักสู้! หากแต่ ณ อ่าวเก่าแกน่ า่
เกรงขามของจอมเฒา่ น!ี่ พวกเราไมต่ า่ งอะไรจากเดก็ หนมุ่ ผไู้ ลล่ า่ หาวาฬใหก้ บั เขา!
ทุกคน: ใช่! ใช!่
5 ฮวี ่า-ฮีว่า-การเต้นแบบหน่งึ ของชาวตาฮติ ิ จะตบมือ กระทืบเทา้ และพดู ประกอบ
6 พโิ รไฮท-ี หนงึ่ ในภูเขาหลกั บนเกาะตาฮิติ
7 เชือ่ กนั ว่า ถ้างวงพายุหมนุ ลงมาแตะผวิ น้ำ� ให้ยิงปืนใส่ พายกุ ็จะสงบลง
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 237
กะลาสเี ฒา่ แมนซ:์ ไมว่ า่ สามตน้ สนจะถกู สน่ั คลอนอยา่ งไร! ตน้ สนกย็ งั คง
เปน็ ตน้ ไมท้ มี่ คี วามแขง็ แกรง่ หยดั ยนื แมถ้ กู เปลย่ี นยา้ ยไปยนื ตน้ ยงั ดนิ แดนอนื่
และทน่ี ค่ี งมแี ตเ่ พยี งรา่ งอนั ถกู สาปของเหลา่ ลกู เรอื จงหนกั แนน่ ไวเ้ ถดิ ! นายทา้ ย!
จงหนักแน่น อากาศในยามนี้ท้าหัวใจอันหาญกล้าน�ำพาเรือแล่นเข้าหาฝั่ง
และเสยี่ งพลกิ ควำ่� กลางทะเล กปั ตนั เราเคยไดร้ บั บาดแผล มองดนู น่ั เจา้ หนมุ่
บางอยา่ งบนทอ้ งฟ้าแดงฉานนน่ั พวกนายดูสินัน่ มันมีสีด�ำคล้�ำกว่าแห่งใด
แดก๊ ก:ู อะไรกนั นนั่ ? ใครหวาดกลวั ความนา่ กลวั ของตวั ฉนั ในความดำ� มดื
น้ัน ฉนั เองก็ถกู ขุดออกมาจากความมืดดำ� นน้ั !
ลูกเรือชาวสเปน: (ป้องปากพูด) เขาต้องการจะหาเร่ือง อ้า! จอมริษยา
เฒ่าท�ำเอาฉันอารมณ์เสีย (ก้าวไปข้างหน้า) ใช่แล้ว...นักพุ่งฉมวก เผ่าพันธุ์
ของนายไม่อาจหลีกเลี่ยงด้านมืดของมนุษย์ ซ่ึงเป็นความมืดด�ำอันชั่วร้าย
อยา่ ถอื สาเลย
แดก๊ กู: (สีหน้าถมึงทงึ ) ไมพ่ ูดอะไร
ลูกเรือเซ็นต์จาโก8: ความบ้า หรืออารมณ์เมาของชาวสเปนนั้น ไม่ใช่
เพยี งแคผ่ ลลพั ธห์ นง่ึ หรอื อนื่ ๆ อนั เกดิ จากนำ้� เมาของโมกลุ เฒา่ ออกฤทธค์ิ า้ ง
ลูกเรอื ชาวแนนทักเก็ตคนท่ี 5: ทีฉ่ นั เห็นนนั่ ใชส่ ายฟ้าแลบหรือไม?่ คง
ใช่สนิ ะ
ลกู เรอื ชาวสเปน: ไม่ใชห่ รอก นั่นแด๊กกกู �ำลงั ยิงฟนั ขาวของเขาอยู่
แดก๊ กู: (ดดี ตวั ข้ึน) ฉันจะกนิ เนอ้ื นาย ไอต้ ัวจ้อย! ไอค้ นขาว ไอข้ ข้ี ลาด!
ลกู เรอื ชาวสเปน: (ทา้ ดวลเขา) ฉนั จะแทงนายใหด้ นิ้ ตาย! ไอต้ วั ใหญ่ ใจเลก็
ทุกคน: เอ้า เฮ! เอ้า เฮ! เอา้ เฮ!
แทชเทโก: (เปา่ ลมออกจากปาก)เอ้า เฮ พวกด้านลา่ ง เอ้า เฮ พวกด้าน
บน พระเจา้ และมนุษย์ปถุ ชุ น สองนกั ส!ู้ ฮื้อ!
ลูกเรือชาวเบลฟาสต์: เอ้าเฮ! อาฮ่า เอ้าเฮ! ความบริสุทธ์ิจะได้รับการ
สรรเสริญ เอา้ เฮ! เอาเลย!
8 เซน็ ตจ์ าโก-เกาะซานเตียโก หนึ่งในหมู่เกาะนอกชาวฝ่ังตะวันตกของแอฟริกา
238 : โมบ-ี้ ดกิ๊
ลกู เรอื ชาวองั กฤษ: เพอื่ ความยตุ ธิ รรม! รบิ มดี เจา้ สเปนไวก้ อ่ น! แลว้ ลอ้ มวง
กนั เขา้ ล้อมวงกันเขา้ มา!
กะลาสเี ฒา่ แมนซ:์ ลอ้ มวงกนั พรอ้ มแลว้ ทน่ี นั่ ! ในวงลอ้ มนนั้ เปน็ วงลอ้ ม
ที่เคนเล่นงานอาเบล9 เป็นเร่ืองน่ายินดี เป็นความถูกต้องหรือ! ไม่ใช่หรอก
เพราะอะไรงนั้ หรอื พระองคจ์ ะพโิ รธพวกนายที่ยืนลอ้ มวงอยูห่ รอื ไมล่ ะ่
เสียงต้นหนดังมาจากดาดฟ้าท้ายเรือ: เหล่าคนงานเตรียมจับเชือกไว้!
เสน้ โยงใบเรอื บน! เตรยี มตัวชักใบเรอื ได!้
ทกุ คน: พายุ! พายุ! สะดุง้ โหยง เฮย้ ! (พวกเขาแตกฮอื )
ปีป: (มุดตัวอยู่ใต้เคร่ืองกว้าน) ความสนุกสนานงั้นหรือ? พระองค์ทรง
กรุณาความสนุกสนานเช่นน้ันด้วยเถิด! คริ๊ก แคร็ก! ไปทางเชือกผูกหัวเรือ!
พล่าง พล่าง! พระเจ้า! มุดหัวลงต�่ำสิ...ปีป มาท่ีเสาเอกน่ี! มันแย่กว่า
อยู่ตรงไม้หมุนอีก นี่เป็นวันสุดท้ายของปี! ใครจะเป็นคนปีนขึ้นไปหลัง
สนุกสนานกับค�ำพูดตลกโปกฮา? แต่โน่นพวกเขาไปโน่นแล้ว ทุกคนต่าง
ก�ำลังสาปแช่ง ยกเว้นฉันท่ียืนอยู่ตรงนี้ ขอให้โอกาสดีๆ จงเกิดกับพวกเขา
ทุกคนอยู่บนถนนที่มุ่งสู่สรวงสวรรค์ จับเอาไว้ให้ม่ัน! จิมมินี่ เสียงกรีดร้อง
อะไรน่ัน! แต่คนเหล่าน้ันยังแย่ย่ิงกว่า พวกเขาคือลมพายุท่ีไร้วี่แววต้ังเค้า
ลมกรด10งนั้ สนิ ะ วาฬสขี าว รดู ! รดู ! ตอนนฉ้ี นั ไดย้ นิ พวกเขาคยุ กนั วาฬสขี าว
รูด! รูด! แม้คร้งั หนึง่ จะเคยพดู ไว!้ และอีกครงั้ ในเยน็ วนั น้ี เสียงน่ันกระทบโสต
ประสาทฉนั ตลอดเวลาราวกบั กลองแทมบรู นิ ของฉนั พษิ รา้ ยของจอมเฒา่ สาป
ใหพ้ วกเขาตอ้ งไลล่ า่ มนั ! โอ!้ เจา้ วาฬยกั ษ์ พระเจา้ เบอื้ งบนจะปกปอ้ งเจา้ จาก
ผูค้ นทั้งมวลทไี่ รซ้ ่งึ ความกลัว!
9 เคนเล่นงานเอเบล-ในคัมภีร์ไบเบิลภาคพันธสัญญาเดิม “บุตรชายคนโตของอาดัมกับอีฟชื่อเคน ยังชีพ
ดว้ ยเพาะปลูก ส่วนบุตรชายคนรองชือ่ อาเบลเปน็ คนเล้ยี งแกะ พระเจ้าทรงพอพระทยั ท่อี าเบลถวายลูก
แกะตวั แรกในฝงู ให้ เคนบรวงสรวงพระเจา้ เชน่ กนั แตพ่ ระเจา้ ไมท่ รงพอพระทยั เคนกบั ธญั บชู า ดว้ ยความ
โกรธแคน้ เคนจงึ มาหาอาเบลผเู้ ป็นน้องชายในทงุ่ นา แลว้ จดั การสังหารเขา”
10 ลมกรด-ในทีน่ ห้ี มายถงึ พายุทเ่ี กิดโดยไมม่ ีเมฆด�ำต้ังเคา้ หรอื ส่ิงเตอื นอ่ืนๆ
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 239
บทท่ี 41
โมบี้ดก๊ิ
ผม...อิชเมล คือหนึ่งในกลุ่มลูกเรือน้ัน เสียงโห่ร้องของผมดังก้องพร้อมไป
กับพวกเขา ค�ำสาบานของผมหลอมรวมกับพวกเขา เสียงร้องตะโกนยิ่งดัง
เทา่ ไร ยงิ่ ตอกติดแนน่ ค�ำสาบานมากเทา่ น้ัน น่ันเพราะความหวาดกลัวฝังอยู่
ในจิตวญิ ญาณ ความพลงุ่ พล่าน สบั สน ตืน่ เต้น คุกรุ่นอย่ใู นตัวผม คล้ายกับ
ว่าไฟอาฆาตแค้นท่ีไม่อาจดับลงได้ของเอแฮ็บน้ันเป็นของผมด้วย เปิดสองหู
ฟังอย่างกระหาย ท�ำให้ผมรู้เร่ืองราวของเจ้าปีศาจร้าย มันคือศัตรูตัวฉกาจ
ของบคุ คลผซู้ ง่ึ ผมและคนทงั้ หมดนตี้ อ้ งรว่ มสาบานดว้ ยความอาฆาตมาดรา้ ย
อดีตท่ีผ่านมา วาฬสีขาวไม่เอาฝูงตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้นคร้ังคราวกลาง
ทะเลเดอื ด แมช้ าวประมงนกั ลา่ วาฬหวั ทยุ จะออกเรอื มาบรเิ วณนา่ นนำ้� แหง่ นี้
บอ่ ยเพยี งใด ใช่วา่ ทกุ คนจะล่วงร้ถู งึ การด�ำรงอยขู่ องเจา้ วาฬ มีเพียงไมก่ ี่คน
เคยพบเหน็ มัน และจนถึงบดั นีค้ นเหล่านัน้ มนี อ้ ยมากท่ไี ดร้ ้จู ักมันเป็นอยา่ งดี
และเคยต่อสู้กับมัน นั่นเป็นเพราะเรือล่าวาฬกระจายรอนแรมไปทั่วน่าน
น�้ำกว้างใหญ่ เรือจ�ำนวนมากเหล่านี้มุ่งหน้าอย่างท้าทายไปตามเส้นละติจูด
ห่างไกล ท�ำใหไ้ ม่คอ่ ยหรือไม่เคยได้ขา่ วจากเรือลำ� อ่ืนตลอดชว่ งสบิ สองเดอื น
หรือมากกว่านั้นบนหนทางยืดยาว ระยะห่างที่ไม่แน่นอนของการเดินทาง
แต่ละคร้ัง รวมท้ังช่วงเวลาล่องเรือจากบ้านท่ีไม่ตายตัว เหล่าน้ีร่วมกับ
ปัจจัยแวดล้อมอื่นๆ เป็นอุปสรรคทั้งทางตรงและทางอ้อมให้เรื่องราวอันน่า
จับตาของโมบ้ีดิ๊กไม่สามารถแพร่กระจายไปยังคาราวานเรือล่าวาฬได้อย่าง
240 : โมบี้-ด๊ิก
ท่ัวถึงกัน แทบไม่ต้องสงสัยยามเม่ือเรือหลายล�ำรายงานการพบเจอวาฬ
หวั ทุยในชว่ งเวลาใดเวลาหนึ่ง บริเวณใดบริเวณหนง่ึ ของเส้นเมอริเดียน วาฬ
ขนาดใหญ่ไม่ธรรมดาและดุร้ายหลังสร้างความเสียหายให้กับผู้โจมตี จะหนี
หายไปอยา่ งไรร้ อ่ งรอย ผมรใู้ นทนั ทอี ยา่ งมน่ั ใจวา่ วาฬตวั นนั้ จะเปน็ อน่ื ไปไมไ่ ด้
นอกจากโมบด้ี กิ ไมน่ านมานก้ี ารประมงลา่ วาฬหวั ทยุ ไดร้ บั แจง้ ใหเ้ ฝา้ ระวงั เหตุ
ร้ายนานาที่เกิดขึ้นบ่อยคร้ังอันเนื่องมาจากความดุร้าย เจ้าเล่ห์ และอาฆาต
พยาบาทในการโจมตีของเจ้าปีศาจยักษ์ เช่นนี้แล้วบรรดาผู้เคยปะทะกับโม
บ้ีดิกโดยบังเอิญ นักล่าเหล่าน้ันพร้อมใจลงความเห็นว่าความน่าสะพรึงกลัว
ท่ีมันบ่มเพาะขึ้นน้ันย่ิงมากก็ย่ิงเป็นภัยต่อการประมงล่าวาฬหัวทุยส่วนใหญ่
มากกว่าจะเป็นภัยเฉพาะตัวบุคคล ด้วยเหตุนี้จนถึงปัจจุบันการเผชิญหน้า
กันอย่างท้าทายระหว่างเอแฮ็บกับวาฬยักษ์ได้รับการจับตามองอย่างสนใจ
จากคนทั่วไป
ส�ำหรับบรรดาผู้เคยได้ยินเกี่ยวกับวาฬสีขาวมาก่อน และมีโอกาสได้
พบเหน็ มนั โดยบงั เอญิ เบอื้ งตน้ สงิ่ ทพี่ วกเขามกี นั แทบทกุ คนคอื ความหา้ วหาญ
และปราศจากความกลัวที่จะลงเรือเล็กไปหามันเหมือนดังเช่นการไล่ล่าวาฬ
ตัวอื่นในวงพันธุ์เดียวกับมัน แต่ในระยะยาวความสูญเสียอันเป็นผลมาจาก
หลงั การโจมตที ไ่ี มไ่ ดจ้ ำ� กดั อยเู่ พยี งแคข่ อ้ มอื ขอ้ เทา้ บดิ เคลด็ แขนขาหกั หรอื ถกู
กลืนกนิ จนพิการขาดหาย แตอ่ าจเคราะห์ร้ายรนุ แรงถงึ ขนั้ ตายท้ังเปน็ ความ
ยอ่ ยยับซ้ำ� ๆ ขจดั ความกลัวโมบด้ี ิก๊ ทพี่ อกพูนอยบู่ นตัวพวกเขา ไมม่ ีอะไรสน่ั
คลอนความแข็งแกร่งของนักล่าผู้กล้าได้อีก บุคคลผู้ซึ่งได้บรรลุถึงเรื่องราว
ของวาฬสขี าวมาเป็นอยา่ งดี
ขา่ วลอื เรอื่ งความดรุ า้ ยปา่ เถอ่ื นทกุ ชนดิ นอกจากจะไมไ่ ดก้ ลา่ วเกนิ จรงิ แลว้
ความน่ากลัวยิ่งมากเท่าไหร่ย่ิงมีหลักฐานความจริงจากเหล่าเดนตายมาก
เท่านั้น ข่าวลือน่าเหลือเช่ือไม่เพียงงอกเงยข้ึนจากซากศพจ�ำนวนมากใน
เหตกุ ารณส์ ยองขวญั สนั่ ประสาททง้ั มวล ดงั เชน่ ตน้ ไมห้ กั โคน่ ลงอยา่ งยอ่ ยยบั
ได้ให้ก�ำเนิดเห็ดรา ทว่าชีวิตในท้องทะเลเองก็มีเรื่องราวให้เล่าลือเสียย่ิงกว่า
เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 241
บนผืนดิน ข่าวลือมีดาษดื่นทุกแห่งหนท่ีมีมูลความจริงให้มันเกาะอาศัย แต่
ส�ำหรับเร่ืองความน่ากลัวแล้วข่าวลือในท้องทะเลแพร่สะพัดหนักกว่าบน
ผืนดิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแวดวงการประมงวาฬน้ันมีมากกว่าชีวิตใน
ท้องทะเลรูปแบบอ่ืน บางคร้ังข่าวลือเรื่องประหลาด และความน่ากลัวจะ
หมุนวนอยู่กับกลุ่มคนพวกน้ี นักล่าวาฬไม่เพียงเป็นกลุ่มคนที่พัวพันอยู่กับ
ความไมร่ ู้ และความเชอื่ ทางไสยศาสตรอ์ นั เปน็ มรดกตกทอดในหมกู่ ะลาสเี รอื
ทกุ คนเท่านนั้ แต่กะลาสีเรอื เกอื บแทบทกุ คนไม่ชา้ ไมน่ านยังต้องถกู ชกั นำ� ให้
เผชิญกับส่ิงต่างๆ ที่ท�ำให้เกิดความพิศวงจนน่าขนลุกในท้องทะเลอีกด้วย
พวกเขาไม่เพียงต้องเผชิญหน้ากับความน่าพิศวงแบบประชิดตัว แต่ยังต้อง
ต่อกรกับมันด้วยมือเปล่า ความเดียวดายท่ามกลางผืนน้�ำไกลห่างเช่นนั้น
แมค้ ณุ จะลอ่ งเรอื ไกลเปน็ พนั ๆไมล์ ผา่ นชายฝง่ั มาแลว้ พนั ๆ แหง่ คณุ กย็ งั ไมร่ ู้
ซงึ้ ถงึ แหลง่ พกั พงิ ใด หรอื ไมตรจี ติ ใดภายใตแ้ สงอาทติ ยน์ นั้ บนเสน้ ละตจิ ดู และ
ลองตจิ ดู เหลา่ นกั ลา่ วาฬยงั คงมงุ่ มน่ั กบั งานทท่ี ำ� พวกเขาจะถกู ปจั จยั แวดลอ้ ม
ชักจูงใหจ้ นิ ตนาการถึงการให้ก�ำเนิดเรื่องราวเร้นลบั มากมาย
ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกหากข่าวลือนั้นเพ่ิมความน่ากลัวให้กับผืนน�้ำมากขึ้น
เรอ่ื ยๆ ตามระดบั การแพรก่ ระจาย จนทา้ ยทส่ี ดุ เรอ่ื งของวาฬสขี าวถกู นำ� รวม
เขา้ กบั คำ� ทำ� นายทกุ ประเภท และคำ� แนะนำ� ของเทวรปู นอ้ ยอนั เปน็ สญั ลกั ษณ์
ของส่ิงเหนือธรรมชาติ ซึ่งได้มอบให้โมบ้ีดิ๊กเป็นผู้รับผิดในความน่ากลัวใดๆ
ทไี่ ด้ปรากฏใหเ้ หน็ กระนนั้ หลายกรณคี วามอลหมา่ นทีเ่ กดิ ขน้ึ เป็นผลมาจาก
มนั กระทำ� การโจมตี ซง่ึ ทำ� ใหค้ นจำ� นวนหนงึ่ ไดย้ นิ ขา่ วลอื หรอื อยา่ งนอ้ ยทสี่ ดุ
กไ็ ดฟ้ งั เรอ่ื งราวเกย่ี วกบั วาฬสขี าว คนจำ� นวนนคี้ อื เหลา่ นกั ลา่ วาฬผปู้ รารถนา
เผชิญหนา้ กบั กรามกรรไกรอนั น่าสะพรึงกลัวของมัน
กระน้ันยังคงมีอิทธิพลโน้มน�ำอ่ืนและเป็นผลส�ำคัญยิ่งกว่าขณะล่าวาฬ
ไมเ่ พยี งแคช่ อื่ เสยี งในปจั จบุ นั ทมี่ อี ยเู่ ปน็ ทนุ เดมิ ของวาฬหวั ทยุ ทท่ี ำ� ใหม้ นั โดด
เด่นเป็นพิเศษไปกว่าสัตว์ทะเลยักษ์สายพันธุ์อื่นท้ังมวลซึ่งได้สาบสูญไปจาก
จิตใจของเหล่านักล่าวาฬส่วนใหญ่ กลุ่มคนเหล่าน้ีแม้ในวันน้ีบางคนมีไหว
242 : โมบ้ี-ดก๊ิ
พรบิ และกล้าหาญพอตอ่ กรกับวาฬกรีนแลนด์ หรือวาฬไรต์ แต่ก็อาจมีความ
เชี่ยวชาญไม่มากพอ หรืออาจไร้ความสามารถ หรือขลาดกลัว จนปฏิเสธ
ที่จะต่อสู้กับวาฬหัวทุย เมื่อเทียบกับนักล่าวาฬจ�ำนวนมากโดยเฉพาะอย่าง
ยงิ่ เหลา่ ชนชาตนิ กั ลา่ วาฬทไี่ มไ่ ดเ้ ดนิ เรอื ภายใตธ้ งอเมรกิ นั ผไู้ มเ่ คยเผชญิ หนา้
อย่างเอาเป็นเอาตายกับวาฬหัวทุยมาก่อน และจ�ำกัดรู้แต่เพียงว่าสัตว์ทะเล
ยักษ์นั้นเป็นอสุรกายร้ายท่ีเคยถูกไล่ล่าในทะเลเหนือยุคแรกๆ คนเหล่าน้ี
ขณะนง่ั ประจำ� การอยบู่ นดาดฟา้ เรอื พวกเขาจะตงั้ ใจฟงั เรอ่ื งเลา่ ตา่ งถน่ิ อนั นา่
สะพรงึ กลวั เกยี่ วกบั การลา่ วาฬในทะเลใตด้ ว้ ยทา่ ทที สี่ นใจและหวาดกลวั ของ
เด็กน้อยผู้ไม่ประสา วาฬหัวทุยไม่ว่าจะอยู่ท่ีแห่งใดก็ล้วนมีขนาดใหญ่โตเกิน
กวา่ ตัวเรือจะต้านทานมันไวไ้ ด้ในความรสู้ กึ ของผู้คนทั่วไป
ราวกับว่าความจริงเกี่ยวกับมันท่ีได้รับการยอมรับในตอนน้ีอาจเป็น
เร่ืองราวท่ีเคยเกิดข้ึนเป็นต�ำนานในอดีตซ่ึงได้กลายเป็นเงาทอดยาวมาถึง
ปจั จบุ นั เราอา่ นเจอในหนงั สอื ของนกั ธรรมชาตวิ ทิ ยาสองคน โอลาสเซนและ
พอเวลซัน1 ระบุว่าวาฬหัวทุยไม่เพียงสร้างความน่าสะพรึงกลัวต่อสัตว์
ทกุ ชนดิ ในทอ้ งทะเลเทา่ นนั้ แตย่ งั มคี วามดรุ า้ ยกระหายเลอื ดมนษุ ยอ์ ยา่ งแทบ
ไม่น่าเช่ือ ข้อสันนิษฐานน้ันไม่ได้เส่ือมถอยลงแม้เวลาจะล่วงเลยมาจนถึง
ยุคของกูวีแยร์2 เร่ืองราวเหล่าน้ี หรือเหตุการณ์ฝังใจที่คล้ายกันน้ีไม่ได้
ถูกลบล้างไปจากหนังสือของเขา ในหนังสือธรรมชาติวิทยาของเขา กูวีแยร์
เห็นพ้องว่าเม่ือได้พบเห็นวาฬหัวทุย ปลาทุกชนิด (รวมท้ังปลาฉลาม) จะ
“กลวั ลนลาน” และ “มักพุ่งตวั หนสี ุดชีวิตจนวา่ ยชนหินตายในทนั ที” อยา่ งไร
กต็ ามประสบการณท์ วั่ ไปในการประมงอาจแกไ้ ขรายงานเหลา่ นี้ กระนน้ั ยงั คง
อยใู่ นความนา่ กลวั ถงึ ขดี สดุ ของพวกเขา แมก้ ระทง่ั เรอื่ งทพี่ ดู ถงึ ความกระหาย
เลอื ดของพอเวลซนั ความเชอื่ เหนอื ธรรมชาตขิ องพวกเขาจะฟน้ื กลบั มาอกี ครง้ั
ในจติ ใจของนกั ล่าในชว่ งเวลาใดชว่ งเวลาหน่ึงของการท�ำอาชีพน้ี
1 โอลาสเซนและพอเวลซัน-สองนักเขยี นชาวไอซ์แลนด์ ผู้เขียนหนังสอื "ทอ่ งไอซแ์ ลนด์" (ปี 1805)
2 บารอน จอร์จส์ กูวีแยร-์ (1769-1832) นักสัตววทิ ยาและธรรมชาติวิทยาชาวฝรัง่ เศส
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 243
เพราะความหวาดกลวั ในขา่ วลอื และลางบอกเหตเุ กยี่ วกบั มนั จงึ แทบไมม่ ี
ชาวประมงคนใดจดจำ� โมบด้ี ก๊ิ ได้ กอ่ นหนา้ ทจี่ ะมกี ารประมงลา่ วาฬหวั ทยุ เปน็
เร่ืองยากที่จะชักชวนให้นักล่าวาฬไรต์ท่ีมีประสบการณ์ยาวนาน มาออกเรือ
เผชญิ อันตรายจากสงครามในสนามรบใหมท่ ี่ต้องใชค้ วามกลา้ หาญ คนเหล่า
นปี้ ฏเิ สธวา่ แมจ้ ะมสี ตั วท์ ะเลยกั ษช์ นดิ อน่ื ใหล้ า่ ไดด้ งั ใจหมาย แตก่ ารไลล่ า่ และ
พงุ่ หลาวไปยงั ปศี าจรา้ ยอยา่ งวาฬหวั ทยุ ไมใ่ ชภ่ ารกจิ ของมนษุ ย์ ความพยายาม
ทำ� เชน่ นน้ั จะเปน็ เหตทุ ไ่ี มอ่ าจหลกี เลย่ี งใหช้ วี ติ อนั เปน็ นริ นั ดรแตกสลายไปใน
พรบิ ตา ซง่ึ เรือ่ งน้มี ีหลักฐานสำ� คัญจ�ำนวนมากใหไ้ ดศ้ กึ ษา
กระน้ันยังมีบางคนท่ีถึงแม้จะรู้เรื่องราวเหล่าน้ีดีแต่ก็ยังพร้อมจะไล่ล่า
โมบด้ี กิ๊ และยงั มคี นอกี จำ� นวนมากมโี อกาสเพยี งแคไ่ ดย้ นิ เรอื่ งราวของมนั อยา่ ง
คลุมเครอื จากแดนไกล โดยปราศจากรายละเอยี ดชัดเจนถึงเคราะหภ์ ยั และ
ความเช่อื ทางไสยศาสตรอ์ ยา่ งเพียงพอ เม่อื ตอ้ งเผชิญหน้ากับมนั โดยบงั เอิญ
จึงแทบไมอ่ าจรอดพ้นจากการปะทะไปได้
หนง่ึ ในเรอื่ งเลา่ อันน่าสะพรึงกลัวที่ไดก้ ลา่ วขานกันไมจ่ บสน้ิ เกี่ยวกับวาฬ
สีขาว ก่อให้เกิดจินตนาการเกินจริงท่ีท�ำให้โมบ้ีดิ๊กปรากฎอยู่ทั่วทุกหนแห่ง
มันอาจถูกพบจริง ณ เส้นละติจูดหน่ึง และในเวลาเดียวกันก็อาจถูกพบเจอ
ในอีกเสน้ ละตจิ ดู ท่อี ยู่ห่างไกลออกไปคนละฟากฝงั่
ไม่ใช่เพราะความหูเบาเชื่อคนง่าย หรือกระท่ังจินตนาการโดยปราศจาก
เค้ารางของความเป็นไปได้ที่ยากต่อการพิสูจน์ หากแต่เพราะความเร้นลับ
ของกระแสน้�ำในทะเลไม่เคยเผยความลับออกมาแม้กระทั่งแก่ผู้ศึกษาวิจัย
อย่างทุ่มเท กลวิธีซ่อนเร้นของวาฬหัวทุยยามเมื่ออยู่ใต้ผิวน�้ำยังคงเป็นส่วน
ส�ำคัญที่ไม่เคยมีค�ำอธิบายให้แก่ผู้ไล่ล่ามัน และบางครั้งคราวยังก่อให้เกิด
ความอยากรู้อยากเห็น และการโต้เถียงกันขึ้นในกลุ่มคนเหล่านี้ โดยเฉพาะ
อย่างยงิ่ เร่อื งลล้ี บั หลังเกิดเสียงก้องในทะเลลกึ มนั จะเคลอื่ นตัวอย่างรวดเร็ว
ไปยังจดุ ตา่ งๆ ที่ห่างไกล
เรอ่ื งนเ้ี ปน็ ทรี่ กู้ นั ดใี นกลมุ่ เรอื ลา่ วาฬทงั้ ชาวอเมรกิ นั และองั กฤษ อกี ทงั้ ยงั
ถูกเขียนบันทึกไว้เม่ือหลายปีที่ผ่านมาโดยสคอร์บ้ี ซึ่งระบุว่าวาฬท่ีถูกจับได้
244 : โมบ้ี-ด๊ิก
ในทะเลแปซิฟิกห่างออกไปทางตอนเหนือ เป็นตัวเดียวกันกับวาฬท่ีถูกเงี่ยง
ฉมวกแทงมาจากทะเลกรีนแลนด์ ซ่ึงไม่อาจปฏิเสธได้ว่ากรณีเหล่าน้ีบ่งบอก
ถึงชว่ งเวลาระหว่างการโจมตที ้งั สองครงั้ ไมไ่ ดใ้ ชเ้ วลาหลายวนั นัก
ด้วยเหตุนี้จึงอนุมานได้ว่า นักล่าวาฬเชื่อว่าเส้นทางตะวันตกเฉียง
เหนือ3เป็นเส้นทางที่สร้างปัญหาให้กับมนุษย์มาช้านานไม่เคยเป็นปัญหา
เลยสำ� หรบั วาฬ ณ ท่นี มี่ เี ร่อื งเล่าจากประสบการณจ์ รงิ ของมนุษยผ์ อู้ ยอู่ าศัย
เร่ืองราวแปลกประหลาดในอดีตเกี่ยวกับเทือกเขาสเตรลโลในประเทศ
โปตุเกส (กล่าวกันว่าใกล้ยอดเขาเป็นที่ต้ังของทะเลสาบซ่ึงมีเรืออับปางลอย
ขึ้นเหนือผิวน�้ำ) และยังมีเรื่องราวมหัศจรรย์เกี่ยวกับน้�ำพุอาร์ทูซาในใกล้
ซิราคิวส์4 (เช่ือกันว่าน�้ำพุนี้ไหลมาจากโฮล่ีแลนด์โดยผ่านใต้ดิน) เรื่องราว
น่าเหลอื เชอื่ เหล่านี้มีนำ�้ หนกั เกือบเท่าๆ กับความจริงของนักลา่ วาฬ
ความมหศั จรรยเ์ หลา่ นเ้ี ปน็ เหตใุ หเ้ กดิ ความเคยชนิ ทำ� ใหร้ วู้ า่ หลงั การโจมตี
อยา่ งทรหดซำ�้ ๆ วาฬสขี าวจะเอาชวี ติ รอดไปได้ และไมใ่ ชเ่ รอื่ งนา่ แปลกใจอะไร
นักหากนกั ลา่ วาฬจะไล่ตามโชคลางของเขาไป และน่เี องเป็นเหตุยืนยันได้วา่
โมบี้ด๊ิกไม่เพียงอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่ยังเป็นอมตะอีกด้วย (ความเป็นอมตะ
อนั เปน็ นริ นั ดร) ซงึ่ แมจ้ ะมหี ลาวนบั รอ้ ยปกั อยบู่ นสขี า้ ง มนั จะยงั คงวา่ ยนำ้� หนี
ไปโดยไม่สะทกสะท้านอะไร หรือแม้จะมีเลือดพุ่งออกมาจากตัวมัน เลือดท่ี
เห็นนั้นก็จะเป็นเพียงภาพหลอนหลอกตา คล่ืนเปื้อนเลือดตีวงห่างออกไป
ร้อยๆ ลกี 5 จากน้ันล�ำนำ�้ ไร้รอยเลอื ดของมนั จะพน่ พุง่ ข้ึนให้เห็นอกี ครั้งหน่ึง
การปะติดปะต่อความคาดเดาในเร่ืองเหนือธรรมชาติเหล่านี้เพียงพอให้
เชื่อถึงความเป็นไปได้ และลักษณะท่ีไม่อาจโต้แย้งได้เกี่ยวกับอสุรกายท่ีก่อ
ตัวข้ึนในจินตนาการด้วยอ�ำนาจแห่งความไม่รู้ ล�ำตัวขนาดใหญ่ของมันไม่ใช่
สง่ิ ทที่ ำ� ใหม้ นั แตกตา่ งจากวาฬหวั ทยุ ตวั อน่ื หากแตเ่ ปน็ คณุ สมบตั สิ ว่ นอน่ื นนั่
3 เส้นทางตะวันตกเฉียงเหนือ-เส้นทางเดินเรือที่ตัดผ่านมหาสมุทรอาร์กติก เชื่อมมหาสมุทรแอนแลนติก
กบั แปซิฟิก
4 ซริ าคิวส-์ ในแควน้ ซซิ ิลี อิตาลี
5 ลกี เป็นหน่วยระยะทางประมาณ 3 ไมลใ์ นองั กฤษ หรือ 3 ไมลใ์ นอเมริกา
เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 245
คอื ส่วนหัวยับย่นสีขาวดงั หมิ ะ และโหนกสขี าวสงู ราวพรี ะมิด คุณสมบตั ิโดด
เดน่ นเ้ี ปน็ สญั ลกั ษณต์ ดิ ตวั มนั ไปทกุ หนแหง่ ทว่ั ทอ้ งทะเลกวา้ งใหญไ่ รข้ อบเขต
มันเผยโฉมให้เห็นมาแตไ่ กล ปรากฏแกส่ ายตาผูท้ ่ีร้จู กั มันเป็นอยา่ งดี
ส่วนท่ีเหลือบนล�ำตัวของมันมีริ้วรอยและรอยด่าง เป็นลายหินอ่อนสีผ้า
ห่อศพไปจนถึงส่วนหาง อันเป็นท่ีมาของสมญานามเฉพาะใช้เรียกขานมัน
ว่าวาฬสีขาว ชื่อบอกชัดถึงลักษณะของมัน ยามเมื่อมันโผล่ข้ึนมาร่อนเหนือ
ทะเลสีครามเข้มเวลาเที่ยงตรง จะทิ้งร่องรอยฟองคล่ืนสีขาวข้นยาวเป็นทาง
ชา้ งเผอื กสอ่ งแสงระยบิ ดว้ ยประกายทอง
กระนน้ั ลำ� ตัวขนาดใหญ่ สผี วิ ผดิ ธรรมชาติ หรือแมก้ ระทัง่ กรามต่ำ� ผดิ รูป
ยงั ไมใ่ ช่ส่วนสำ� คัญทำ� ให้วาฬตัวนม้ี คี วามนา่ กลัวแตก่ �ำเนดิ หากแตเ่ ปน็ ความ
ฉลาดอย่างร้ายกาจท่ีไม่เคยมีปรากฏมาก่อนซ่ึงมันแสดงให้เห็นประจักษ์
ชัดในการโจมตีแต่ละคร้ังจนกลายเป็นลักษณะเฉพาะของมัน ย่ิงไปกว่านั้น
การล่าถอยของมันสร้างความวิตกกังวลให้เกิดขึ้นมากกว่าให้ความรู้สึกเป็น
อย่างอื่น เมื่อมันว่ายอยู่เบ้ืองหน้าผู้ล่าท่ีก�ำลังอยู่ในอารมณ์ปรีดา อาการ
อันเป็นสัญญาณบอกเหตุ หลายคร้ังมันรับรู้ได้ถึงความประมาทน้ัน และหัน
หลงั กลบั มาอยา่ งฉบั พลนั ตรงรมี่ ายงั พวกเขาพงุ่ ใสเ่ รอื เลก็ แตกออกเปน็ ชน้ิ ๆ
หรอื กดดนั ให้พวกเขาจำ�้ อา้ วกลบั เรือใหญด่ ว้ ยความตกตะลึง
หายนะถงึ ตายหลายตอ่ หลายครงั้ เกดิ จากการไลล่ า่ กระนนั้ หายนะคลา้ ย
กันน้ีมีส่วนน้อยที่เป็นข่าวไปถึงฝั่ง และน่ันก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติส�ำหรับการ
ประมงแต่อย่างใด กรณีสว่ นใหญ่คลา้ ยกบั ว่า ความอาฆาตพยาบาทในความ
ดุร้ายของวาฬสีขาวที่เกิดขึ้นกับบุคคลผู้สูญเสียแขนขาหรือเสียชีวิตไปเพราะ
มันนนั้ ไม่ถอื ว่าเปน็ ผลมาจากการลงโทษโดยวาฬที่โง่เง่า
ตัดสินจากระดับความเดือดดาลรุนแรง และสับสนของนักล่าผู้ส้ินหวัง
ยิ่งกว่าที่แสดงออกมา เม่ือลอยคออยู่ท่ามกลางเศษไม้จากเรือท่ีโดนบดขย้ี
และแขนขาของสหายทฉี่ ีกขาดและจมนำ�้ ลกู เรอื เหล่านีว้ า่ ยนำ�้ หลดุ ออกจาก
ฟองคล่ืนน�้ำนมขาวข้นอันเป็นผลจากความโกรธาของเจ้าวาฬร้าย มุ่งสู่แสง
246 : โมบ-้ี ดกิ๊
อาทติ ยเ์ จดิ จา้ รอ้ นแรงซงึ่ สอ่ งแสงลงมาเหมอื นจะยมิ้ ใหร้ าวกบั วา่ เบอ้ื งลา่ งนนั้
คอื ทารกเกิดใหม่ หรอื เจา้ สาวก็ไมป่ าน
เศษไม้เรือเล็กสามล�ำลอยรอบตัวมัน ไม้พายและลูกเรือต่างหมุนวนอยู่
ในกระแสน้�ำวน กัปตันนายหน่ึงฉวยมีดส้ันจากซากหัวเรือโถมเข้าใส่เจ้าวาฬ
ราวกับคู่ดวลจากรัฐอาร์คันซอ เขาหวังใช้ใบมีดยาวหกน้ิวจ้วงแทงหัวใจที่อยู่
ลึกลงไป โดยไม่คิดหน้าคิดหลังแต่อย่างใด กัปตันผู้น้ันคือเอแฮ็บ ทันใดน้ัน
โมบด้ี ก๊ิ ตวดั กรามลา่ งรปู ทรงเคยี วไปขา้ งใตต้ ดั ขาเอแฮบ็ ออกขาด ราวกบั ใบมดี
เคร่ืองตัดหญา้ ในสนาม คงไมม่ ีชาวเติรก์ โพกผา้ ชาวเวเนเชยี หรือชาวมาเลย์
ที่ถูกจ้างมาคนใดจะท�ำร้ายเขาได้อย่างนี้อีกแล้ว มีเหตุผลบางอย่างชวนให้
สงสัยอยู่ว่าหลังรอดชีวิตจากสู้กันจนเจียนตายคร้ังนั้น เอแฮ็บหล่อเล้ียงแรง
อาฆาตพยาบาทที่มีต่อวาฬตัวนี้ ความแค้นย่ิงฝังลึกเท่าไร ยิ่งเพิ่มความ
คลุ้มคลั่งในตัวเขามากขึ้นจนท่ีสุดเขากลายเป็นคนที่มีลักษณะดังเช่นท่ีเป็น
ไม่เพยี งทุกข์ร้อนทางกายเท่าน้ัน แต่ยังมคี วามรมุ่ รอ้ นทางใจและจติ วญิ ญาณ
ด้วย วาฬสีขาวที่ว่ายอยู่เบ้ืองหน้าเปล่ียนเขาให้หมกมุ่นครุ่นคิดอยู่แต่การ
แก้แค้น ขณะเหล่าลูกเรือหมกมุ่นหวังจะได้กลืนกินมันกระทั่งหลงเหลือแต่
เพียงหัวใจครึ่งดวงและปอดครึ่งซีก ความร้ายกาจท่ีไม่อาจสัมผัสได้ซึ่งก่อตัว
ข้ึนจากจุดต้นก�ำเนิดนั้น มีอ�ำนาจครอบง�ำแม้กระท่ังชาวคริสเตียนยุคใหม่ท่ี
วา่ กนั วา่ มอี ยรู่ าวครงึ่ หนงึ่ บนโลก ซง่ึ ลทั ธโิ อไฟต์6โบราณของชาวตะวนั ออกได้
เคารพปศี าจรปู ปน้ั ของพวกเขา เอแฮบ็ ไมเ่ คารพและสกั การะสง่ิ เหลา่ นเี้ หมอื น
กบั พวกเขา แตไ่ ดส้ ง่ ผา่ นความเพอ้ คลง่ั ไปยงั วาฬสขี าวทนี่ า่ รงั เกยี จ เขาขดุ หลมุ
ฝังตัวเอง สูญเสียทุกสิ่งเพื่อมัน ความบ้าและความระทมทุกข์ กากตะกอน
ของสง่ิ ต่างๆ ท่ีถกู ปลกุ ปัน่ สจั ธรรมแห่งความพยาบาทที่แฝงอยภู่ ายใน เสยี ง
บดแตกของเสน้ เอน็ และกอ้ นสมอง ความเชอื่ เรอ่ื งศาสตรเ์ รน้ ลบั ของชวี ติ และ
ความคิด ปีศาจทั้งมวล ล้วนหล่อหลอมให้เอแฮ็บกลายเป็นบุคคลฟั่นเฟือน
6 ลัทธโิ อไฟต์ (ราวค.ศ. 100) ทเี่ ชอ่ื ว่า งซู ่งึ ลอ่ ลวงอะดัมกบั อีฟนน้ั คอื พระเอกของเร่ือง ในขณะทพี่ ระเจ้า
คือผูร้ า้ ย
เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 247
เอาแต่ครุ่นคิดที่จะตามล่าโมบี้ด๊ิก เขายกยอดความเกลียดชังและความโกรธ
แค้นทง้ั หมดทมี่ พี งุ่ เป้าไปที่โหนกสขี าวของเจ้าวาฬ ความรูส้ กึ ทไี่ ดร้ บั สืบทอด
จากอาดัม และแล้วราวกับทรวงอกของเขาเปน็ เหมือนด่ังปนื ใหญ่ เขาระเบดิ
หัวใจออกราวกบั มันเป็นลกู กระสุน
อาการหมกมุ่นท่ีเกิดข้ึนกับเขานี้ ไม่น่าจะเกิดข้ึนแบบฉับพลันในขณะ
ร่างกายของเขาถูกฉีกขาด ช่วงจังหวะโถมเข้าใส่อสุรกายเขาก�ำมีดอยู่ในมือ
แต่ได้ผ่อนคลายความเร่าร้อน และความเกลียดชังในตัวมนุษย์ไปโดยไม่คาด
คิด ตราบเมื่อเขาได้รับแรงกระชากฉีกร่างของเขาออก วินาทีน้ันเขาคงไม่รู้
สึกอะไรนอกจากความเจ็บปวดทางกายที่ฉีกขาด ไม่มีอย่างอื่นให้ต้องค�ำนึง
ถึงอีก การปะทะกันน้ีเป็นสาเหตุให้เขาต้องหันหัวเรือกลับบ้าน และใช้เวลา
นานหลายเดือน เอแฮ็บและความปวดร้าวนอนขึงเหยียดร่วมกันในเปล
ญวณท่ามกลางบรรยากาศเศร้าซึมในฤดูหนาวและเสียงโหยหวนของแหลม
เพทาโกเนยี 7 ชว่ งเวลานน้ั เองร่างกายขาดดว้ นของเขา และบาดแผลฝงั ลึกใน
จิตวิญญาณได้หลอมรวมกันจนท�ำให้เขากลายเป็นอีกคน มันหล่อหลอมให้
เขากลายเปน็ คนบา้ สงิ่ เดยี วทเี่ กดิ ขนึ้ หลงั จากนนั้ ชว่ งระหวา่ งการเดนิ ทางกลบั
บ้านหลังการเผชิญหน้ากันน่ันคือช่วงสุดท้ายก่อนอาการหมกมุ่นจะครอบง�ำ
เขา สนั นษิ ฐานไดแ้ นช่ ดั เชน่ นนั้ จากความจรงิ ทวี่ า่ ชว่ งเวลาระหวา่ งเดนิ ทางเขา
กลายเปน็ คนบา้ คลง่ั และถงึ แมจ้ ะเสยี ขาไปขา้ ง แตพ่ ละกำ� ลงั ยงั คงซกุ ซอ่ นอยู่
ในหวั ใจชาวอยี ปิ ตข์ องเขา และยงิ่ ทรงพลงั มากขน้ึ ดว้ ยอาการคลมุ้ คลงั่ อนั เปน็
เหตใุ หพ้ วกผชู้ ว่ ยของเขาตอ้ งมดั เขาไวใ้ หแ้ นน่ แม้ ณ ตอนนน้ั เขาจะอยบู่ นเรอื
ที่ก�ำลังแล่นและเพ้อเจ้ออยู่ในเปลญวนก็ตาม ในเสื้อรัดแขนคนบ้าเขาแกว่ง
ไปมาตามแรงโยกคลอนอย่างบา้ คลั่งของลมพายุ เมอื่ เขา้ สู่เสน้ รงุ้ ท่ียงั พอทน
ผา่ นไปได้ เรอื กางใบพเิ ศษ8แล่นเออ่ื ยลอยข้ามน่านนำ้� สงบของทะเลเขตร้อน
ณ ท่ีน้ี ชายชราปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง คราวน้ีดูเหมือนความบ้าคล่ังของเขา
ถูกทิ้งไปกับคลื่นยักษ์ในแหลมเคปฮอร์นท่ีอยู่เบ้ืองหลัง เขาออกมายืนหน้า
7 แหลมเพทาโกเนีย-กค็ ือแหลมฮอรน์ นน่ั เอง ซ่ึงอากาศแปรปรวนและมีอันตรายมาก
8 ใบพเิ ศษ-กางในชว่ งลมออ่ นถงึ ปานกลาง
248 : โมบี้-ด๊ิก
รงั หลบซ่อน กา้ วส่แู สงเจดิ จ้าและอากาศอบอ่นุ เขาคำ้� ตัวยืนมนั่ เชิดใบหน้า
ซีดเซียวข้ึน และลั่นค�ำบัญชาการอีกคร้ังอย่างสงบนิ่ง เหล่าผู้ช่วยกัปตันต่าง
รู้สึกยินดีท่ีอาการคลุ้มคล่ังหายไป แต่ในความจริงแล้วเอแฮ็บได้เก็บซ่อน
อาการเพอ้ คลง่ั ของเขาไวส้ ว่ นลกึ ของหวั ใจ บอ่ ยครง้ั ความวกิ ลจรติ ของมนษุ ย์
นน้ั ชา่ งเจา้ เลห่ แ์ สนกลยง่ิ นกั เมอ่ื คณุ คดิ วา่ มนั หายไปแลว้ มนั ไมเ่ พยี งยงั คงอยู่
แต่ยังได้เปล่ียนรูปแบบไปเป็นในส่ิงที่เข้าใจยากยิ่งข้ึน ความวิกลจริตของ
เอแฮบ็ ไมเ่ พยี งไหลซมึ ลงเบอื้ งลกึ แตย่ งั ตกตะกอนอยภู่ ายใน เชน่ เดยี วกบั แมน่
น�้ำฮดั สันซึง่ ไมเ่ คยหยดุ ยั้ง ยามเม่ือสายน�ำ้ จากสแกนดเิ นเวยี น่ันไหลเปน็ สาย
แคบๆ แตล่ ึกลำ้� ไม่อาจหยัง่ ถึงระหว่างช่องเขา9 ไม่ตา่ งจากความหมกมุ่นของ
เอแฮบ็ ทต่ี อ้ งการผ่านทะลวงทางแคบๆ เบือ้ งหนา้ และความทง้ิ ความบ้าคลง่ั
ไว้เบ้ืองหลัง ความบ้าระห�่ำนั้นไม่น้อยไปกว่าสติปัญญาอันเป็นพรสวรรค์
แต่ก�ำเนิดของเขาท่ีได้ดับสูญลง จากส่ิงมีชีวิตในตอนน้ีได้กลายเป็นเครื่อง
จกั รกลทมี่ ชี วี ติ เมอื่ ความคลง่ั แคน้ ของเขาคกุ รนุ่ รนุ แรง ความวกิ ลจรติ ของเขา
จึงไดโ้ หมกระหน่�ำสภาพจติ ปกติ กลายสภาพเปน็ ปนื ใหญเ่ ล็งไปยังเป้าหมาย
อนั บา้ คลงั่ ของเขาเอง น่นั เพือ่ ไมใ่ ห้มาท�ำลายความเข้มแขง็ ของเขาทจ่ี ะไปให้
ถึงยังปลายทางอีกด้าน เอแฮ็บในตอนน้ีครอบง�ำอ�ำนาจพันเท่าท่ีเขาเคยมี
เหมอื นเมือ่ ครั้งโลดแล่นไปสู่เปา้ หมายในสภาพจติ ทย่ี ังดีอยู่
แต่น่ียังไม่เท่าไรนัก ส่วนที่ลึกลับ ด�ำมืด และย่ิงใหญ่ของเอแฮ็บยังไม่ถูก
เผยออกมา ไม่มีประโยชน์ท่ีจะสร้างความนิยมให้กับความลึกซ้ึง ในเมื่อทุก
สัจธรรมล้วนเป็นความลึกซึ้ง ลมพัดเจาะใจกลางโฮเต็ล เดอ คลูนีย1์ 0ท่ีซึ่ง
เรายืนอยู่นี้ อย่างไรก็ตามความยิ่งใหญ่และความมหัศจรรย์ในตอนน้ียุติมัน
ลงแล้วและน�ำคุณไปตามหนทางท่ีจะท�ำให้คุณมีชื่อเสียงย่ิงขึ้น จิตวิญญาณ
9 ระหว่างช่องเขา-แม่น�้ำฮัดสันช่วงนี้ไหลลึก แต่เป็นสายแคบๆ ยาวราว 15 ไมล์ ระหว่างพีกสกิลล์กับ
นวิ เบิรก์
10 โฮเตล เดอ คลูนีย์-ปจั จุบันชื่อ มูเซ เดอ กลนู ี ตั้งอยู่ในปารีส
เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 249
เศร้าโศกมากข้ึน โถงทางเดินกว้างใหญ่ทรงโรมันของเทอร์เมส11 ท่ีซ่ึงอยู่ใต้
หอคอยระฟ้าบนโลกที่สูงกว่าของมนุษย์ รากฐานแห่งความสูงศักด์ิของเขา
แกน่ แทแ้ หง่ ความนา่ ยำ� เกรงทงั้ ปวงนนั้ นง่ั อยใู่ นสภาพหนวดเครารงุ รงั โบราณ
วัตถทุ ี่ฝังกลบอยใู่ ตย้ ุคสมยั โบราณ บลั ลงั ค์บนรปู สลกั มนษุ ย!์ ซากปลกั หกั พัง
ของราชบัลลงั คน์ น้ั พระผสู้ ูงส่งเย้ยหยนั ราชาผ้ถู กู คุมขังเปน็ ดังเช่นรปู ป้ันสตรี
บนเสา เขาตอ้ งนง่ั อยอู่ ยา่ งอดทนยกคว้ิ แขง็ ทอื่ ของเขาอนั เปน็ สว่ นตอ่ ระหวา่ ง
เสาและหลังคาในสถาปัตยกรรมคลาสสิกแห่งยุคสมัย สายลมพัดผ่านคุณ
บรเิ วณนน้ั ดวงวญิ ญาณแหง่ ทฐิ ิ และโสมนสั ! ตงั้ คำ� ถามตอ่ พระราชาผทู้ ฐิ ิ และ
โศกเศร้า! เหมือนกับวงศ์พันธุ์เดียวกัน! ใช่แล้วเขาได้ให้ก�ำเนิดคุณ เหล่า
ราชนกิ ลู หนมุ่ ผถู้ กู เนรเทศ การสบื พนั ธค์ุ วามโหดรา้ ยของคณุ เปน็ เพยี งสงิ่ เดยี ว
ทีจ่ ะเผยความลบั แหง่ สถานะเกา่ ออกมา
ในตอนนห้ี วั ใจของเอแฮบ็ ชำ� เลอื งมองหาสงิ่ น้ี เสยี งในหวั ใจของเขากลา่ ววา่
เจตนาทงั้ ปวงของฉนั ตง้ั อยู่บนเหตผุ ล หากแรงบันดาลใจ และเปา้ หมายของ
ฉันไร้เหตผุ ล กระนัน้ ปราศจากอำ� นาจแหง่ การทำ� ลาย หรอื การเปลีย่ นแปลง
หรือหลีกเลี่ยงความจริง ย่ิงกว่าน้ันเขารู้ว่าความเป็นมนุษย์ของตนได้ถูก
กลบเกล่ือนมานานแล้ว แม้บางส่วนยังคงอยู่ หากแต่ส่ิงที่ถูกกลบเกลื่อนไป
น้ันเป็นสิ่งส�ำเหนียกได้ชัดโดยเขาเองก็ไม่อาจควบคุมได้ดังใจปรารถนา และ
ถึงแม้เขาจะประสบความส�ำเร็จในการกลบเกล่ือนมากเพียงใด ในท่ีสุดแล้ว
เม่อื เขากา้ วขาสีงาข้ึนบนฝง่ั ไมม่ ีชาวแนนทักเกต็ คนใดมองเขาด้วยความรูส้ กึ
เป็นอื่นนอกเสียจากความเศร้าสลดใจ และตระหนักรู้ได้ทันทีถึงคนจ�ำนวน
มากทต่ี อ้ งตายจากไปอยา่ งนา่ สยดสยอง
อาการเพ้อคลั่งกลางทะเลเป็นข่าวที่ไม่อาจปฏิเสธได้นั้นยังคงถูกน�ำมา
กล่าวถึงกันในหมู่ญาติมิตร ซึ่งรวมถึงอารมณ์หงุดหงิดที่เกิดข้ึนเสมอหลัง
การลอ่ งทะเลไปกบั เรือพคี วอดกระท่งั ถงึ การเดนิ ทางในขณะน้ี เขาเอาแตท่ �ำ
หนา้ เครง่ เครยี ดอยตู่ ลอดเวลา แทบไมม่ อี ะไรใหต้ อ้ งแคลงใจถงึ ความเหมาะสม
11 ทอร์เมส-จริงๆ ค�ำละตินแปลว่า “อาบน�้ำ" ผู้เชี่ยวชาญเช่ือกันว่า เมลวิลล์อาจเข้าใจผิดคิดว่าเป็นชื่อ
เฉพาะของบุคคล
250 : โมบี้-ดก๊ิ
The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.
โมบี้-ดิ๊ก ผลงานคลาสสิกของ Herman Melville ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2 โดยสำนักพิมพ์ทับหนังสือ ฉบับปรับปรุงจากต้นฉบับแปล “โมบี้-ดิ๊ก ฉบับประชาชน” โดยโครงการระดมทุนเพื่อสนับสนุนการแปล Moby-Dick; or, The Whale นวนิยายของ เฮอร์แมน เมลวิลล์ เป็นภาษาไทย
Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Moby Dick โมบี้ ดิ๊ก
- 1 - 50
- 51 - 100
- 101 - 150
- 151 - 200
- 201 - 250
- 251 - 300
- 301 - 350
- 351 - 400
- 401 - 450
- 451 - 500
- 501 - 550
- 551 - 600
- 601 - 650
- 651 - 700
- 701 - 750
- 751 - 800
Pages: