The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

โมบี้-ดิ๊ก ผลงานคลาสสิกของ Herman Melville ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2 โดยสำนักพิมพ์ทับหนังสือ ฉบับปรับปรุงจากต้นฉบับแปล “โมบี้-ดิ๊ก ฉบับประชาชน” โดยโครงการระดมทุนเพื่อสนับสนุนการแปล Moby-Dick; or, The Whale นวนิยายของ เฮอร์แมน เมลวิลล์ เป็นภาษาไทย

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Published by BS_Library, 2019-12-20 01:23:42

Moby Dick โมบี้ ดิ๊ก

โมบี้-ดิ๊ก ผลงานคลาสสิกของ Herman Melville ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2 โดยสำนักพิมพ์ทับหนังสือ ฉบับปรับปรุงจากต้นฉบับแปล “โมบี้-ดิ๊ก ฉบับประชาชน” โดยโครงการระดมทุนเพื่อสนับสนุนการแปล Moby-Dick; or, The Whale นวนิยายของ เฮอร์แมน เมลวิลล์ เป็นภาษาไทย

Keywords: วรรณกรรม

อย่างรวดเรว็ จากน้ันลุกขึน้ ต้ังตวั ตรงอาสาใหใ้ ช้ไหลส่ งู ของเขาเปน็ แทน่ ยนื
“นา่ จะใช้แทนเสากระโดงเรอื ได้กระมังครับ จะปนี ข้นึ มาดูมั้ย”
“นั่นล่ะส่ิงท่ีฉันปรารถนา ขอบใจมาก..เกลอ หวังว่านายจะสูงกว่าห้าสิบ

ฟตุ นะ”
หลังขยับสองเท้ายืนม่ันบนแผ่นไม้สองด้านของเรือ นิโกรยักษ์ก้มตัวลง

เลก็ นอ้ ย แลว้ ยน่ื ฝา่ มอื แบนราบขา้ งหนง่ึ ไปทเี่ ทา้ ของฟลาสก์ มอื อกี ขา้ งจบั มอื
คงิ โพสตน์ อ้ ยวางลงบนหวั ขนนกของเขา กอ่ นออกแรงดดี ตวั ผเู้ ปน็ นายขน้ึ เปน็
ผลใหต้ วั เขาเองสา่ ยไปมาขณะรา่ งเลก็ ของผเู้ ปน็ นายถกู เหวยี่ งขนึ้ ไปยนื อยบู่ น
สองไหลส่ งู และแหง้ อยา่ งคลอ่ งแคลว่ ฟลาสกย์ นื ขนึ้ บนสองไหลไ่ ดแ้ ลว้ แดก๊ กู
ใช้แขนข้างหน่งึ ดึงเชอื กมาผูกตัวฟลาสก์ไวใ้ หย้ ดึ แนน่ กบั ตวั เขาเอง

ไม่ว่าเวลาใดนั่นยังคงเป็นภาพแปลกตาส�ำหรับผู้มาใหม่ เมื่อได้เห็น
ทักษะความสามารถอันน่าทึ่งของนักล่าวาฬที่ลุกขึ้นโดยสัญชาตญาณยืน
ประคองตัวบนเรือขณะถูกโยกเหวี่ยงโกลาหลท่ามกลางทะเลป่วนวิปลาส
และยงิ่ เปน็ ภาพแปลกตามากขนึ้ เมอ่ื ไดเ้ หน็ เขาเกาะบนเสากลมอยา่ งเลนิ เลอ่
ภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น ทว่าภาพของฟลาสก์น้อยปีนข้ึนไปยืนอยู่บนตัว
แดก๊ กยู กั ษย์ ง่ิ นา่ สนใจกวา่ เขาพยายามดำ� รงตนไวด้ ว้ ยความเยอื กเยน็ ไมอ่ นิ งั
ขังขอบ ใจเย็น และไม่คิดอะไรเก่ียวกับความใหญ่โตของคนป่า ขณะนิโกรผู้
ประเสรฐิ พยายามทรงตวั ใหก้ ลมกลนื ไปกบั คลน่ื ทะเลลกู แลว้ ลกู เลา่ ทเ่ี คลอื่ น
ผ่าน บนแผน่ หลังกว้างของเขา ฟลาสก์ผูม้ ีผวิ ขาวเหลืองดูคลา้ ยกับแผน่ หมิ ะ
ผู้แบกดูสง่างามเสียย่ิงกว่าผู้เหยียบยืนอยู่บนหลัง แม้ฟลาสก์น้อยจะแสดง
ทที า่ กระปรกี้ ระเปรา่ เอะอะโวยวาย และโออ้ วดขณะยนื อยดู่ ว้ ยความรอ้ นรน
กระนนั้ ไม่มที ่วงท่าใดของเขาจะส่ันคลอนอกผายของนโิ กรผนู้ ้ี ดงั เช่นผมเคย
ไดเ้ หน็ มนษุ ยผ์ เู้ ตม็ ไปดว้ ยกเิ ลสตณั หา และความอหงั การเหยยี บยำ่� ลงบนผนื
ดินกว้างใหญ่ ทว่าผืนดินน้ันไม่เคยแปรเปลี่ยนกระแสน้�ำข้ึนลง และฤดูกาล
ดว้ ยเพราะการน้นั ของมนุษย์

ขณะน้ันสตับบ์ ต้นหนที่มาถึงเป็นอันดับสาม ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 301

ถงึ ความกงั วลในเรอื่ งการมองเหน็ จากทไ่ี กล ฝงู วาฬอาจสง่ เสยี งตามปกตนิ สิ ยั
ของมันให้ไดย้ นิ บา้ งสกั ครัง้ การด�ำลงใต้น้ำ� ชวั่ คราวไม่ใช่เพราะเกิดจากความ
ตกใจเพยี งเทา่ นนั้ และถา้ หากเปน็ เชน่ นนั้ จรงิ สตบั บเ์ องกม็ คี วามคนุ้ เคยดกี บั
สถานการณ์แบบนนั้ ดเู หมือนเขาจะใชเ้ วลาน้พี กั เหน่อื ยด้วยกล้องยาสูบ เขา
ดงึ มนั ออกมาจากแถบคาดบนหมวกซงึ่ เขามกั เสยี บมนั ไวเ้ ปน็ มมุ เฉยี งเหมอื น
เสยี บขนนก สตบั บบ์ รรจยุ าใสแ่ ลว้ ใชป้ ลายนว้ิ หวั แมม่ อื กดยดั เขา้ ไปใหส้ ดุ แตย่ งั
ไมท่ นั ไดจ้ ดุ ไฟดว้ ยการฝนไมข้ ดี กบั กระดาษทรายหยาบในมอื เมอื่ แทชเทโก...
นักพุ่งฉมวกผู้ก�ำลังใช้สองตาถลึงจ้องไปทางลมเหมือนด่ังดาวสองดวงลอย
ค้างท่ามกลางความมืดมิด จู่ๆ เขาก็หย่อนตัวน่ังลงกะทันหันเหมือนดั่งแสง
ดาวรว่ งหลน่ จากจดุ ทเ่ี ขายนื แลว้ ตกลงบนทน่ี ง่ั ของเขา นกั พงุ่ ฉมวกประจำ� เรอื
ระลำ�่ รอ้ งเสยี งดงั เรว็ รวั “ขา้ งลา่ ง อยขู่ า้ งลา่ งทงั้ หมด ไปเรว็ ! พวกมนั อยนู่ นั่ !”

สำ� หรบั คนทใ่ี ชช้ วี ติ บนบก ผมไมเ่ หน็ วาฬ หรอื แมแ้ ตส่ ญั ญาณใดๆ เกย่ี วกบั
ปลาเฮอรร่ิงโผล่ข้ึนมาให้เห็นในช่วงเวลานั้น ไม่มีอะไรเลยนอกจากคลื่น
รบกวนของน้�ำทะเลสีเขียว และหมอกควันแผ่ล่องลอยบางเบาเหนือผิวน�้ำ
และลอยกระจายห่างไปทางลมพัด เหมอื นวา่ หมอกน้นั ปะปนละอองนำ้� จาก
คลื่นทะเล อากาศโดยรอบจู่ๆ สั่นระรัวให้ความรู้สึกเสียวแปลบราวกับว่านี่
เป็นอุณหภูมิร้อนจัดเหนือแผ่นเหล็ก ใต้บรรยากาศน้ีระลอกคล่ืนยกตัวข้ึน
ม้วนเป็นลูก บางส่วนของใต้ผืนน้�ำบางใสฝูงวาฬก�ำลังว่ายน้�ำอยู่เบื้องหน้า
คนชีท้ างทงั้ หมด ละอองไอน�้ำทพี่ วกมันพ่นออกมาดเู หมอื นวา่ ผู้น�ำสารกำ� ลงั
น�ำหนา้ พวกเขาอยู่ และแยกตัวห่างจากเรือท่ีกำ� ลังโบยบนิ

เรอื ท้งั สีล่ ำ� ในตอนน้ีขะมกั เขมน้ เรง่ ตามไปยงั บริเวณน�้ำทะเล และอากาศ
แปรปรวน กระน้ันยังพยายามไม่ได้มากไปกว่าพวกมัน ต่างเร่งรีบจ้�ำไป
ขา้ งหน้า ฟองคลื่นจ�ำนวนมากผสมผสานเข้ากบั กระแสน้ำ� เชย่ี วจากเนินคลืน่

“จำ้� เขา้ จำ้� เขา้ เดก็ ๆ” สตารบ์ คั เอย่ เสยี งแผว่ เบาเทา่ ทที่ ำ� ได้ แตน่ ำ�้ เสยี งนน้ั
กลบั ฟงั ดจู รงิ จงั หนกั แนน่ ในความรสู้ กึ ของเหลา่ ลกู เรอื เมอื่ สายตาคมกรบิ จาก
สองตาของเขาจ้องเขม็งตรงไปเบ้ืองหน้าหัวเรือ ราวกับเข็มสองเส้นบนหน้า

302 : โมบี-้ ด๊กิ

ปัดเข็มทิศช้บี อกทศิ ทแี่ ม่นยำ� ไมผ่ ดิ เพย้ี น เขาไมไ่ ด้พูดอะไรกับลกู เรอื มากนกั
แมล้ กู เรอื ของเขาเองกไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไรกบั เขา ความเงยี บกรบิ นนั้ เกดิ ขนึ้ ภายหลงั
เสยี งกระซบิ แผว่ เบาของเขากระทงุ้ ใหเ้ กดิ การตน่ื ตวั ขนึ้ สกั เดย๋ี วกต็ ะโกนออก
คำ� ส่งั เสยี งดังแสบแกว้ หู สักเด๋ยี วกว็ งิ วอนร้องขอเสยี งอ่อนโยน

ชา่ งแตกตา่ งกนั นกั กบั เสยี งดงั กกึ กอ้ งของคงิ โพสตน์ อ้ ย “รอ้ งเพลงออกมา
พูดอะไรก็ได้ เหล่าผู้กล้าแห่งฉัน จงแผดเสียงค�ำรามแล้วจ�้ำอ้าวไป เหล่า
อสุนีบาตของฉัน! เอาเรือขึ้นไปเกย พาฉันข้ึนไปเกยอยู่บนหลังสีด�ำของพวก
มัน...ไอ้หนมุ่ ท้งั หลาย ท�ำตามทฉ่ี นั บอก ฉันจะโอนมอบสวนมาร์ธาสว์ นิ เยิร์ด
ให้พวกนาย..ไอ้หนุ่ม จะให้เมีย และลูกๆ กับพวกนายด้วย...ไอ้หนุ่ม พาฉัน
ไปอยูบ่ นน้นั พาฉนั ไปบนนัน้ ! โอพ้ ระเจา้ .. พระเจ้า! ไม่เชน่ น้นั ฉนั จะแข็งตาย
จะกลายเปน็ บา้ ! ดนู น่ั ! ดนู �้ำทะเลสีขาวนั่น!” พรอ้ มกับเสียงตะโกนน้ัน เขาดงึ
หมวกจากหวั แลว้ กระทืบเหยียบยำ่� ก่อนจะหยบิ มันขนึ้ มาเหวย่ี งออกยงั ทอ้ ง
ทะเล และลงท้ายด้วยการร่วงหล่นไปทางด้านหลังและถลาพรวดไปยังท้าย
เรือเหมอื นม้าหน่มุ คึกคะนองจากทุ่งแพร่ี

“ดูเจ้าหนุ่มน่ันสิ” สตับบ์ลากเสียงพูดอย่างใจเย็น กล้องยาสูบท่ียังไม่ได้
จุดไฟยังคงคาอยู่ระหว่างฟันของเขาตลอดเวลาขณะแล่นเรือตามหลังมาไม่
ห่างนัก “เขาได้ท่ีน่ังเหมาะแล้ว เจ้าฟลาสก์นั่นลงน่ังแล้วสินะ ใช่แล้ว ให้เขา
นัง่ ลงเถอะ พูดอย่างนั้นแหละถูกต้องแลว้ ลงมาอย่กู บั พวกเขา รื่นเรงิ รนื่ เรงิ
หนุ่มคึกคักท้ังหลาย พวกนายรู้มั้ย...พุดด้ิงจะเป็นอาหารค่�ำน้ี โลกแห่งความ
สำ� ราญ แจว...เด็กๆ แจว...ไอ้เด็กออ่ น ทุกคน...แจว เอา้ ไอ้พวกปีศาจจะรบี ไป
ไหนกัน? ค่อยๆ คอ่ ยๆ แตใ่ หส้ ม่�ำเสมอ ลูกเรอื ทุกคน แจวแลว้ กแ็ จว ทำ� แค่
นน้ั พอ หวดกระดกู สนั หลงั ของพวกเจา้ ทกุ คน ตะครบุ สองดาบของพวกนายไว้
นั่นแหละ ใจเย็นๆ ทำ� ไมไม่ใจเยน็ กันละ่ ฉนั ขอส่ังใหพ้ วกนายระเบิดตับและ
ปอดของพวกนายซะ!”

ทว่าค�ำพูดที่เอแฮ็บผู้ลึกลับบอกกล่าวกับลูกเรือเสือเหลืองของพวกเขา
ไม่ได้ยินจากที่นี่ ที่ซึ่งส�ำหรับคุณผู้มีชีวิตอยู่ใต้แสงแห่งศรัทธาในดินแดน

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 303

อีแวนเจลิค มีเพียงเหล่าฉลามร้ายในทะเลท่ีเต็มไปด้วยภยันตรายเท่านั้นจึง
จะไดย้ นิ คำ� พดู พวกนน้ั เมอ่ื ลมพายทุ อรน์ าโดพดั กระหนำ�่ ดวงตาฆาตกรโหด
แดงกลำ�่ น้ำ� ลายฟูมปากด้วยความโกรธเกรยี้ ว เวลาน้นั เอแฮ็บจะกระโดดขึน้
หลงั เหยอ่ื ของเขา

ระหว่างนั้นเรือทุกล�ำแยกห่างจากกัน เสียงพล่ามของฟลาสก์ที่พูดถึง
“วาฬตัวน้ัน” ดังซ�้ำไปซ้�ำมา เขาเอ่ยพร�่ำไม่หยุดถึงอสุรกายจอมปลอมท่ีเขา
ประกาศว่าเห็นหางของมันจากบริเวณหัวเรือของเขา ค�ำพร�่ำบอกของเขาใน
บางคร้ังชัดเจนและเหมือนจริงเสียจนเป็นสาเหตุให้ใครสักคนหรือสองคนใน
กลุ่มลูกเรือของเขาลอบมองอย่างหวาดๆ ข้ามไหล่เขาไป กระน้ันการกระ
ท�ำเช่นนี้ผิดกฎข้อบังคับทั้งหมด ฝีพายทุกคนต้องวางสายตา และไม้เสียบ
ผ่านคอของพวกเขา ธรรมเนียมปฏิบัติท่ีก�ำหนดให้พวกเขาต้องไม่มีอวัยวะ
อื่นใดนอกจากสองหู และไม่มีแขนขานอกจากอาวุธประจ�ำกายในช่วงเวลา
วกิ ฤตเิ ชน่ น้ี

ภาพนั้นสร้างความต่ืนตระหนก และความน่าสะพรึงกลัวย่ิง! คล่ืนยักษ์
ในมหาสมุทรกว้างส่งเสียงค�ำรามล่ันขณะสาดซัดกราบเรือทั้งแปดด้าน
เหมอื นลกู ไมก้ ลมขนาดใหญว่ งิ่ อยบู่ นลานไรข้ อบเขต เรอื หยดุ ตะเกยี กตะกาย
ชว่ั เวลาสนั้ ๆ ขณะเอยี งวบู อยบู่ นคลน่ื บางเฉยี บราวคมมดี ความคมนน้ั เหมอื น
เป็นลางว่าเรือจะถูกตัดแยกออกเป็นสองท่อน ทันใดน้ันก็ร่วงหล่นจมลง
สหู่ ุบเขา และแอ่งโพรงนา่ นนำ้� ต่างขะมกั เขม้นกระตนุ้ ตะบึงไปให้ถงึ ยอดเนิน
ฝั่งตรงกันข้าม ก่อนจะปักหัวท่ิมไถลเหมือนแคร่เลื่อนลื่นไหลลงมาอีกด้าน
หนงึ่ นน่ั เป็นเหตใุ ห้ต้นหน และนกั พุ่งฉมวกส่งเสยี งรอ้ งลน่ั ขณะฝพี ายถึงกับ
อ้าปากส่นั ค้างดว้ ยความตกใจ ภาพน่าพศิ วงของเรือพคี วอดสีงาแลน่ เรว็ ร่ีพุ่ง
ตรงเข้ามาใกลเ้ รือเลก็ ดว้ ยใบเรือกางออกเต็มที่ ดูคล้ายแม่ไกป่ า่ ตามหาลูกไก่
ทีก่ �ำลงั ส่งเสยี งกรีดร้อง ทัง้ หมดนล้ี ว้ นเปน็ เหตกุ ารณเ์ ขย่าขวัญ ไมใ่ ช่แคท่ หาร
เกณฑ์ไร้ประสบการณ์ต้องพรากจากอกอุ่นของเมียสาวมาเป็นไข้ขึ้นสูงอยู่ใน
สนามรบของการออกศึกคร้ังแรก ไม่ใช่วิญญาณของคนตายประสบพบเจอ

304 : โมบ้ี-ดก๊ิ

กับภาพหลอนที่ไม่เคยคุ้นเป็นครั้งแรกในเมืองยมบาล ประสบการณ์ท้ังสอง
อย่างนี้ยังให้ความรู้สึกแปลก และประหลาดไม่มากเท่ากับท่ีคนเหล่านี้ก�ำลัง
เผชิญอยขู่ ณะน้ี นี่เปน็ คร้งั แรกท่พี วกเขาเพง่ิ เคยถกู สะกดใหอ้ ย่ใู นวงั วนเสน่ห์
ฟองคลน่ื ของวาฬหวั ทยุ ท่ถี ูกไลล่ ่า

นำ้� ทะเลถกู ตเี ปน็ ฟองคลน่ื สขี าวโดยเหยอื่ ทกี่ ำ� ลงั ถกู ลา่ ซง่ึ ในเวลานปี้ รากฏ
ตัวให้เห็นชัดข้ึนๆ เงามืดด�ำเข้มโผขึ้นเหนือทะเล ล�ำน�้ำพวยพุ่งในเวลาน้ีไม่
ได้รวมกลมุ่ กนั อกี ต่อไปแลว้ มนั พุ่งขึ้นจากรอบทศิ ท้งั ซา้ ยขวา ดเู หมอื นว่าฝงู
วาฬได้แยกตัวออกจากร่องรอยทางน�้ำของพวกมัน เรือท้ังหมดถูกแยกออก
จากกัน สตาร์บัคไล่ล่าวาฬสามตัวที่ก�ำลังหนีตายไปทางลม ใบเรือของเรา
ถูกกางออกรับลมที่ยังคงพัดแรง เรือแล่นฉิวไปบนผิวน้�ำอย่างบ้าคลั่งน�ำเรา
พุ่งพรวดไปข้างหน้า ท�ำให้ฝีพายไม่อาจเร่งความเร็วหลบทันจนถูกกระชาก
หลุดจากชอ่ งยึดแจว

ในไม่ช้าเราก็แล่นผ่านเข้ามายังบริเวณที่มีหมอกกระจายตัวปกคลุม ท่ีนี่
มองไมเ่ ห็นทง้ั เรอื ใหญ่ และเรอื เลก็

“ไปตอ่ พวก” สตาร์บัคกระซิบบอกขณะกำ� ลังดึงใบเรือของเขาไปทางดา้ น
ทา้ ยเรอื “ยงั มเี วลาฆา่ วาฬสกั ตวั กอ่ นพายจุ ะมา นนั่ นำ�้ ทะเลเปน็ สขี าวอกี แลว้ !
เตรยี มตวั ! โดด!”

ช่วงเวลาน้ันเอง มีเสยี งรอ้ งดงั รัวรับกนั มาจากทง้ั สองดา้ นของเรือเรา นนั่
ท�ำให้เรารู้ว่าเรือล�ำอื่นแล่นตามมาอย่างเร็ว ทว่าไม่ทันได้ยินตอนที่สตาร์บัค
กระซิบเร็วราวสายฟ้าแลบว่า “ยืนขึ้น!” และควีเควกถือฉมวกไว้ในมือพร้อม
กับดีดเท้าขึน้ โดด

แม้ไม่มีฝีพายคนใดในเวลาน้ันเผชิญหน้ากับความเป็นความตายจาก
ภยนั ตรายทใี่ กลเ้ ขา้ มาเบอื้ งหนา้ ทวา่ สายตาทจี่ บั จอ้ งเอาจากสหี นา้ ตงึ เครยี ด
ของต้นหนท่ีอยู่ด้านท้ายเรือก็ท�ำให้พวกเขารู้ว่าอันตรายก�ำลังใกล้เข้ามาทุก
ขณะ พวกเขายงั ไดย้ นิ เสยี งเกลอื กกลงิ้ ของสง่ิ ทม่ี ขี นาดใหญโ่ ตมโหฬารราวกบั
ชา้ งสารห้าสบิ ตวั ก�ำลงั ตื่นอยู่ในฟางหญ้า ขณะนั้นเรอื ยังคงแล่นฝ่ากลางสาย

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 305

หมอก คลนื่ ม้วนตวั ซดั สาดส่งเสียงคำ� รามรอบตัวเราคล้ายงยู ักษ์ชูหัวขน้ึ ขู่
“นน่ั หนอกมนั ตรงน้ัน นนั่ เสยี บมันเลย!” สตารบ์ ัคกระซิบบอก
เสียงเหล็กกล้าพุ่งออกจากเรือไปอย่างรวดเร็ว น่ันเป็นฝีมือการพุ่งหลาว

ของควเี ควก จากนนั้ เสยี งชลุ มนุ วนุ่ วายดงั ขน้ึ มาจากทางดา้ นหลงั เรอื ทา่ มกลาง
ความมดื สลวั มองไมเ่ หน็ อะไร จงั หวะนน้ั ดา้ นหนา้ เรอื เหมอื นจะชนกบั แนวหนิ
ใตท้ ะเล ใบเรอื ร่วงหลน่ และแผ่กระจาย ไอน�ำ้ รอ้ นพุ่งใกล้ลำ� เรือ บางอย่าง
กำ� ลงั พลกิ ตวั เกลอื กกลงิ้ อยดู่ า้ นลา่ งราวกบั เกดิ แผน่ ดนิ ไหวขนึ้ ลกู เรอื ทง้ั หมด
แทบส�ำลักออกมาเมื่อพวกเขาถูกเหวี่ยงไปมาในฟองครีมข้นขาวของพายุฝน
ลมพายุ วาฬ และฉมวกหมุนวนเขา้ ด้วยกัน ขณะวาฬท่แี คโ่ ดนเหล็กกลา้ ถาก
ตัวหนีไปได้

แมเ้ รอื จะมนี ำ้� ทะเลเขา้ ทว่ ม แตก่ แ็ ทบไมไ่ ดร้ บั ความเสยี หายอะไร พวกเรา
วา่ ยวนอยรู่ อบๆ ตามเกบ็ ไมพ้ ายทก่ี ำ� ลงั ลอยนำ�้ อยแู่ ลว้ โยนขา้ มกราบเรอื ขนึ้ ไป
กอ่ นจะรบี วา่ ยกลบั ขนึ้ เรอื พวกเราขน้ึ มานงั่ คกุ เขา่ อยทู่ า่ มกลางนำ�้ ทะเลทไี่ หล
ทะลกั เขา้ มาทว่ มโครงเรอื และแผน่ ไมก้ ระดาน สายตาจบั จอ้ งมองลงไปยงั ดา้ น
ลา่ งเรอื ทล่ี อยอยดู่ คู ลา้ ยกบั วา่ นจ่ี ะเปน็ เรอื ปะการงั ทล่ี อยขน้ึ มาจากใตท้ ะเลลกึ

เสียงลมร้องดังโหยหวนข้ึน ระลอกคลื่นพุ่งถลาเข้าใส่โล่เล็กของพวกเขา
พายฝุ นคำ� รามลั่น ประกายฟ้าแลบ และเสียงฟ้าเปรีย้ งปรา้ งรอบตวั เราคล้าย
เพลิงไฟสีขาวลามทุ่งแพร่ีซ่ึงไม่มีวันถูกท�ำลายส้ิน พวกเราก�ำลังถูกเผาไหม้
ช่ัวนิรันดร์ในขากรรไกรแห่งความตาย! เม่ือภารกิจล้มเหลวพวกเราโห่ร้อง
บอกเรือล�ำอ่ืนๆ รวมทั้งร้องบอกเรือของเจ้าตอตะโกผู้มีผิวสีคล้ายถ่านหิน
จากปล่องไฟในเตาเพลิง พวกเราร้องบอกให้พวกเขารู้ถึงลมมรสุมทก่ี ำ� ลังจะ
มา เวลานน้ั เมฆหมอกทแ่ี ผก่ ระจายไปทว่ั ทำ� ใหฟ้ า้ มดื ครมึ้ จนมองไมเ่ หน็ วแ่ี วว
ของเรอื ใหญ่ นำ้� ทะเลทไี่ หลทว่ มเขา้ มามากเปน็ อปุ สรรคในการวดิ นำ�้ ออกจาก
เรือ ไม้พายไม่มีประโยชน์อะไรขณะผู้ขับเคล่ือนเวลาน้ีจ�ำต้องท�ำหน้าท่ีเป็น
กองก�ำลังป้องกันภัย หลังพยายามหลายครั้งแต่ไม่เป็นผล ท่ีสุดสตาร์บัค
ตัดสินใจตัดเชือกผูกถังไม้ขีดไฟแล้วจัดแจงจุดตะเกียงในโคมไฟ จากน้ันขึง

306 : โมบ-้ี ดิ๊ก

มันบนเสาธงสัญญาณก่อนยื่นส่งให้ควีเควกเป็นผู้ถือธงแห่งความหวังอันริบ
หร่นี ไ้ี ว้ ทน่ี น่ั เวลานน้ั เขาน่ังลง มือพยุงถือเทยี นไขไรป้ ญั ญาไวใ้ นหัวใจเปลา่
เปลย่ี วสดุ พรรณนา ทน่ี น่ั เวลานน้ั เขานง่ั ลง เปน็ เครอ่ื งหมาย และสญั ลักษณ์
ของคนปราศซงึ่ ศรทั ธา ในมอื กมุ ความหวงั อยา่ งคนหมดหนทางอยทู่ า่ มกลาง
มา่ นหมอกแหง่ ความผิดหวัง

ร่างกายเปียกโชก แช่อยู่ในน้�ำ และหนาวสั่น ก�ำลังส้ินหวังกับเรือใหญ่
หรือแม้แต่เรือเล็ก พวกเราแหงนมองแสงอรุณรุ่งท่ีสาดส่องมา หมอกยัง
คงแพร่ปกคลุมทั่วน่านน้�ำ โคมไฟว่างเปล่าล้มกลิ้งอยู่ใต้ท้องเรือ ทันใดนั้น
ควเี ควกลกุ ขนึ้ ยนื แลว้ ยกมอื ขน้ึ ปอ้ งหู พวกเราทกุ คนไดย้ นิ เสยี งเอยี๊ ดๆ ดงั แผว่
เบาราวกับเสียงเชือกระโยง และเพลาเรือ แต่ถูกรบกวนด้วยเสียงลมมรสุม
เป็นระยะๆ เสียงนน้ั ดงั ใกล้เข้ามามากขน้ึ ๆ หมอกหนาค่อยๆ ถกู แหวกออก
แล้วแทนที่ด้วยโครงสร้างขนาดใหญ่คลุมเครือ ด้วยความตระหนกกลัวพวก
เราตา่ งโดดลงทะเลขณะเรอื ใหญป่ รากฏชัดแกส่ ายตาพงุ่ ตรงมายงั พวกเราใน
ระยะหา่ งไม่มากไปกวา่ ความยาวของล�ำเรอื

ขณะลอยคออยใู่ นระลอกคลนื่ เราเห็นเรอื เลก็ ทล่ี ะท้ิงมาในชัว่ พริบตานัน้
มันถูกเหว่ียงและดูดเข้าไปอยู่ใต้หัวเรือใหญ่เหมือนเศษไม้ที่ฐานน้�ำตก จาก
น้ันเรือล�ำใหญ่เดินหน้าเบียดมันจมหายไปจนมองไม่เห็น กระทั่งมันโผล่ขึ้น
มาอกี ครง้ั ด้านหลังเรือ พวกเราว่ายกลบั ไปหามนั อีกครงั้ ถูกคลน่ื ทะเลซดั ให้
พุ่งชนมนั แต่ท่สี ุดกส็ ามารถปนี กลบั ขึ้นเรือได้อยา่ งปลอดภยั กอ่ นพายฝุ นจะ
พัดกระหน�่ำเข้ามาใกล้ เรือลำ� อ่นื ๆ ยอมตดั ใจจากการตามลา่ วาฬ และกลับ
มายงั เรือใหญ่ทนั เวลาเชน่ กนั เรอื ใหญ่นำ� พวกเรากลบั ข้นึ ไปขณะที่ยงั คงแลน่
เรอื อยู่ หากจะมสี ง่ิ ใดทเี่ ปน็ เครอื่ งรำ� ลกึ ถงึ ความดบั สญู ของพวกเรา สง่ิ นนั้ คอื
ไมพ้ าย หรือไมค้ �ำ้ ถ่อ

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 307

บทที่ 49
เสียงหัวเราะโหยหวน

ช่วงเวลาและโอกาสพึลึกๆ ท่ีผสมผสานกันเป็นเรื่องแปลกๆ นี้ คือส่ิงท่ีเรา
เรียกว่าชีวิต ยามเม่ือคนคนหนึ่งมองว่าปรากฏการณ์ท้ังหมดน้ีเป็นเร่ืองตลก
ขนานใหญ่ในชีวิตประจ�ำวนั แมไ้ หวพริบทเี่ ขามีจะไม่แหลมคมนกั กต็ าม และ
ยงิ่ ชวนใหน้ า่ สงสยั มากยงิ่ ขน้ึ เมอื่ รวู้ า่ เรอื่ งตลกนไี้ มไ่ ดเ้ ปน็ ภาระกบั ใครนอกจาก
ตัวเขาเอง กระนั้นก็ตามไม่มีความสิ้นหวังใด และไม่มีประโยชน์อะไรในการ
ตอ่ ตา้ น บคุ คลผนู้ นั้ จะสวาปามทกุ ผลลพั ธท์ ตี่ ามมา ทกุ ขอ้ บญั ญตั ิ และความเชอื่
และการโนม้ นา้ ว ไมว่ า่ จะเกดิ ความทกุ ขย์ ากใดทง้ั ทเ่ี ปน็ รปู ธรรมและนามธรรม
ไม่หว่ันแม้มีอุปสรรคมากเพียงใด ด่ังนกกระจอกเทศท่ีมีระบบการย่อยทรง
พลังสามารถกลืนกินได้แม้กระทั่งลูกตะกั่วและชนวนไฟท่ีไกปืน ความยาก
ลำ� บาก และความกงั วลใจทมี่ เี พยี งเลก็ นอ้ ย การคาดการณถ์ งึ ภยั อนั ตรายทเี่ กดิ
ข้ึนฉับพลนั หายนะแห่งชวี ติ และแขนขา ทั้งหมดน้ีรวมถงึ ความดับสูญไปเอง
ส�ำหรับเขาแล้วเพียงซุ่มโจมตีอย่างสบายใจ และแย็บแหย่อย่างครึกคร้ืนใน
ด้านท่ีได้รับมอบจากตลกเฒ่าผู้ไร้คนแลและพิลึกคน ผมก�ำลังพูดถึงอารมณ์
แปรปรวนไมเ่ หมอื นใครนน่ั มนั ครอบงำ� เราไดก้ เ็ พยี งวนิ าทที พ่ี บกบั ความทกุ ข์
ทรมานขดี สดุ มนั จะทะลวงเขา้ สูใ่ จกลางแหง่ ความมุ่งมนั่ ของเรา กระท่งั สงิ่ ที่
เพง่ิ เกดิ ขนึ้ นน้ั กลายเปน็ สง่ิ ทมี่ คี วามหมายสำ� คญั ทส่ี ดุ ถงึ ตอนนค้ี วามทกุ ขย์ าก
จะเปน็ เพียงส่วนหนง่ึ ของเร่อื งตลกทวั่ ไป ไมม่ ภี ัยอนั ตรายใดเหมือนอนั ตราย
ท่ีเกิดขึ้นขณะล่าวาฬ มันก่อให้เกิดลักษณะไร้กฎเกณฑ์ในปรัชญาแห่งความ

308 : โมบ้ี-ดกิ๊

เบิกบานและอาจหาญ ด้วยเหตุนี้ท�ำให้ผมเร่ิมตระหนักถึงการเดินเรือตลอด
เสน้ ทางของพีควอด และวาฬสขี าวยกั ษท์ ่ีเป็นเป้าหมายของมัน

“ควีเควก” ผมเอ่ยเรียก ขณะพวกเขาฉุดผมข้ึนมาบนดาดฟ้าเรือเป็นคน
สดุ ทา้ ย และผมก�ำลงั สะบัดตวั เพอ่ื สลัดน้ำ� ออก “ควีเควก.. เจ้าเพ่ือนแท้ เร่อื ง
พวกนเี้ กดิ ขน้ึ บอ่ ยเหรอ?” ควเี ควกไมไ่ ดแ้ สดงความรสู้ กึ อะไรออกมามากนกั แม้
จะตวั เปยี กโชกเชน่ เดยี วกบั ผม เขาบอกใหผ้ มรวู้ า่ สง่ิ เหลา่ นเี้ กดิ ขน้ึ ไดบ้ อ่ ยครงั้

“คุณสตับบ์” ผมเอ่ยเรียก ขณะหันไปหาบุรุษผู้น่ายกย่องซ่ึงในเวลาน้ีติด
กระดุมเส้ือแจก๊ เก็ตผา้ ใบของเขาเสร็จแล้ว และกำ� ลงั สูบกลอ้ งยาอยา่ งใจเยน็
ท่ามกลางสายฝน “คุณสตบั บ์ จำ� ไดว้ า่ ผมเคยได้ยนิ คณุ เล่าถึงเรื่องนักลา่ วาฬ
ทกุ คนทเ่ี คยพบเจอ คณุ สตารบ์ คั ตน้ เรอื ของเรา เปน็ คนสขุ มุ รอบคอบมากทส่ี ดุ
ผมคิดว่าตอนกางใบเรือแล่นพุ่งเข้าหาวาฬที่ก�ำลังโผกระโจนอยู่ท่ามกลาง
พายหุ มอกฝนนนั่ เป็นการตัดสนิ ใจรอบคอบที่สุดของนกั ล่าวาฬแลว้ สนิ ะ?”

“แน่นอน ฉันยังเคยล่องเรือเล็กล่าวาฬขณะเรือใหญ่ก�ำลังแล่นหลบหาย
ไปในพายหุ ่างออกไปทางแหลมฮอร์นโน่น”

“คุณฟลาสก์” ผมเอ่ยเรียก ขณะหนั ไปหาเจา้ เป๊ียกคงิ โพสต์ทีย่ นื อยใู่ กล้ๆ
“คณุ มปี ระสบการณก์ บั เรอ่ื งพวกนี้ แตผ่ มไมม่ ี คณุ ชว่ ยบอกผมทเี ถอะวา่ นเ่ี ปน็
กฎตายตัวในการประมงนี่ คุณฟลาสก์ ฝีพายจะต้องคัดท้ายแล้วพายเข้าหา
กรามมรณะนัน่ เหรอ?”

“เอางัน้ เลยร?ึ ” ฟลาสกพ์ ูด “กใ็ ช่...นัน่ เป็นกฎ ฉนั อยากเห็นลกู เรือล่าวาฬ
กลบั พายแจว1เพอ่ื เผชญิ หนา้ กบั วาฬ ฮา่ ฮา่ ! วาฬจะหรต่ี าหนั มามอง ระวงั ไวล้ ะ่ !”

ถึงตอนน้ี ถ้อยค�ำสามพยานผู้มีความเป็นกลาง ท�ำให้ผมตรึกตรองเร่ือง
ทั้งหมด คิดถึงเร่ืองพายุฝน และเรือพลิกคว่�ำ จนเป็นเหตุให้ต้องค้างแรม
ชว่ั คราวกลางทะเลลกึ ทงั้ หมดนลี้ ว้ นเปน็ เรอื่ งทเ่ี กดิ ขนึ้ ตามปกตขิ องชวี ติ แบบ
น้ี คดิ วา่ ในชว่ งวกิ ฤตสิ งู สดุ ขณะกำ� ลงั ไลล่ า่ วาฬ ผมตอ้ งมอบชวี ติ วางไวใ้ นสอง
มอื ของเขาผคู้ วบคมุ เรอื พฆิ าตวาฬ บอ่ ยครงั้ เพอื่ นรว่ มงานซง่ึ ในเวลานน้ั เกดิ อยู่

1 กลบั พายแจวในเรอื เลก็ ลา่ วาฬ คนดดั ท้าย (ถอื หางเสือ) เท่าน้ัน ทห่ี ันหนา้ ไปทางหัวเรอื ส่วนฝพี ายคน
อ่นื ๆ จะหนั ไปทางทา้ ยเรือ ในทีน่ หี้ มายถึงพายกลบั หลัง ไปในทิศทางที่ฝพี ายหนั หน้าอยู่

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 309

ในอารมณห์ นุ หนั ในการนำ� เรอื เรง่ รดุ ไปดว้ ยสองมอื จำ้� แจวอยา่ งบา้ คลง่ั คดิ วา่
หายนะท่ีเกิดขึ้นกับเรือของเราเองน้ัน เป็นเพราะสตาร์บัคตะบ้ีตะบันไล่ตาม
วาฬจนเรือหลุดเข้าไปอยู่ในอ�ำนาจท�ำลายล้างของพายุฝน ถึงสตาร์บัคจะได้
รับการยอมรับในวงการประมงว่าเป็นคนมีความรอบคอบเป็นเย่ียมก็เถอะ
คิดถึงว่าถ้าผมเป็นคนหนึ่งท่ีอยู่ในเรือของสตาร์บัคผู้มีความรอบคอบอย่าง
แปลกพิลึกนี้ และท้ายท่ีสุดคิดถึงการไล่ล่าของปีศาจท่ีผมเข้ามาพัวพันด้วย
น้ีคอื วาฬสีขาว ทงั้ หมดนเ้ี มื่อนำ� มารวมกนั ผมคิดวา่ ผมควรลงไปข้างลา่ งแล้ว
รา่ งพนิ ยั กรรมของผมขึ้นมาคร่าวๆ ดีกวา่ “ควเี ควก” ผมพดู “ตามมาน่ี นาย
ต้องเป็นทนายให้ฉัน เป็นผ้จู ดั การมรดก และผู้รบั มรดกฉัน”

อาจเป็นเรื่องแปลกที่ชาวเรือทุกคนควรแก้ไขค�ำสั่งเสียและพินัยกรรม
ล่าสุดของเขา ทั้งท่ีไม่มีใครในโลกนี้ปรารถนาท่ีจะเปล่ียนแปลงมัน นี่เป็น
ครงั้ ทสี่ ใ่ี นชวี ติ กลางทะเลทผ่ี มทำ� แบบเดยี วกนั น้ี หลงั พธิ กี ารปรบั เปลย่ี นใหต้ รง
กับสถานการณ์ปัจจุบนั แล้ว ผมร้สู ึกสบายใจมากขนึ้ เหมอื นยกกอ้ นหินใหญ่
ออกจากอก ยง่ิ ไปกวา่ นน้ั ตลอดทงั้ วนั ผมยงั ใชช้ วี ติ ใหม้ คี า่ เหมอื นเชน่ ทลี่ าซารสั
ใชช้ วี ติ ของเขาหลงั ฟน้ื คนื ชพี เพราะนนั่ คอื รางวลั แหง่ ชวี ติ ทไี่ ดร้ บั เวลาเพม่ิ ขนึ้
มาอกี หลายเดอื น หรอื หลายสปั ดาหก์ อ่ นจะมเี หตรุ า้ ยเกดิ ขนึ้ ผมยงั ชพี อยดู่ ว้ ย
การกักเก็บความตาย และการฝังศพไว้ในใจ ผมมองไปรอบๆ ตัวอย่างสงบ
และพงึ พอใจในสิง่ ทีเ่ ปน็ อยู่ เหมือนวิญญาณสงบเสงี่ยมดว้ ยมีสติสัมปชัญญะ
แจ่มชัดน่งั อย่ดู า้ นในกรงขังห้องใตด้ ินอันแสนอบอุน่

เอาละ ผมคิดขณะยกแขนเส้ือคลุมขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผมเลือกท่ีจะสุขุม
รวบรวมสติกระโจนสู่ความตาย และการท�ำลายล้าง ฉะน้ัน ตัวใครตัวมันก็
แล้วกนั นะ2

2 ตัวใครตัวมันก็แล้วกัน-จากภาษิต "แม้ปีศาจเองยังต้องรั้งท้าย" หมายถึง ต้องระวังตัวเอง เพราะไม่มี
ใครจะช่วยระวงั ใหค้ ณุ ได้

310 : โมบี-้ ดก๊ิ

บทที่ 50

เรือเชือดวาฬและเฟดัลเลาะห์ ลกู เรือของเอแฮ็บ

“ใครจะไปนกึ ละ่ ฟลาสก!์ ” สตบั บพ์ ดู เสยี งดงั “ถา้ ฉนั มขี าแคข่ า้ งเดยี ว นายเอง
ก็คว้าฉันเอาไว้ไม่ได้หรอก เว้นแต่จะจิ้มนิ้วเท้าอุดรูไม้ก๊อกน่ัน โอ้ะ! เขาช่าง
เป็นเฒา่ มหศั จรรย์จริงๆ!”

“ผมไมค่ ดิ วา่ นนั่ เปน็ เรอ่ื งแปลกหรอกนะ คดิ ดสู ิ เขายงั มอี วยั วะสว่ นอน่ื อกี ”
ฟลาสกพ์ ดู “ถา้ ขาเขาไมม่ สี ะโพกสิ ถงึ จะเปน็ อกี เรอื่ ง เพราะเขาจะกลายเปน็
คนไรค้ วามสามารถ แต่นเ่ี ขายงั มเี ข่า และขาซ้ายทีย่ งั ดีอยู่ ต้นหนก็รู”้

“ฉนั ไมร่ หู้ รอก เจา้ เปี๊ยก ฉนั ยงั ไม่เคยเห็นเขาคุกเข่าเลย”
ในกลมุ่ ผรู้ อบรเู้ รอ่ื งการลา่ วาฬมกั มปี ระเดน็ โตเ้ ถยี งกนั ในเรอ่ื งสำ� คญั สงู สดุ
เกย่ี วกบั ความสำ� เรจ็ ในชวี ติ การเดนิ เรอื วา่ เปน็ เรอ่ื งสมควรหรอื ไมท่ ก่ี ปั ตนั เรอื
ล่าวาฬจะเอาชีวิตมาเส่ียงอันตรายขณะปฏิบัติการไล่ล่า เช่นเดียวกับเหล่า
ทหารของตาเมอรเ์ ลน1มกั โตเ้ ถยี งกนั ดว้ ยนำ้� ตานองหนา้ วา่ ชวี ติ ทม่ี คี า่ ของเขา
ควรหรอื ท่จี ะน�ำมาท้ิงไวใ้ นสนามรบ
แตค่ ำ� ถามนนั้ สำ� หรบั เอแฮบ็ แลว้ คงตอ้ งปรบั เปลยี่ นเสยี ใหม่ ควรพจิ ารณา
ในกรณีของคนท่ีมีสองขาครบแต่กะโผลกกะเผลกอยู่ในอันตรายตลอดเวลา
พิจารณาในกรณีตามล่าวาฬภายใต้สถานการณ์คับขันวิกฤติ ซึ่งเป็นวิกฤติ
อนั ตรายมากกวา่ ปกตทิ มี่ กั เกดิ ขนึ้ เสมอๆ ซง่ึ ชว่ งเวลาเฉพาะหนา้ นน้ั แนน่ อน
วา่ เต็มไปด้วยภยนั อันตราย ภายใต้สถานการณ์เหลา่ นีเ้ ปน็ เรื่องฉลาดหรอื ไม่

1  ตาเมอรเ์ ลน- หรือตเิ มอร์ จักรพรรดชิ าวเตริ ก์ -มองโกล (ค.ศ. 1336-1405) ผูพ้ ิชติ ดินแดนจำ� นวนมาก
ทางตะวันตกและเอเชยี กลาง

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 311

สำ� หรบั คนพกิ ารเสยี ขาจะลงเรอื เชอื ดวาฬเองเพอ่ื การไลล่ า่ ? ซงึ่ ตามปกตแิ ลว้
เจา้ ของร่วมเรอื พีควอดไม่ไดค้ ิดถึงเรอื่ งพวกน้ี

เอแฮ็บรู้ดีว่าเพื่อนของเขาที่อยู่ท่ีบ้านแทบไม่ได้สนใจการลงเรือเชือดวาฬ
ของเขาเพราะคิดว่าเขาน่าจะมีโอกาสรอดจากการไล่ล่าได้ในกรณีที่อยู่ใกล้
เหตุการณ์การล่า และคอยออกค�ำสั่งควบคุมปฏิบัติการนั้นด้วยตนเอง ทว่า
กัปตนั เอแฮบ็ เปน็ ผู้ตอ้ งการเรอื สำ� หรับตนเองเพือ่ ท�ำหน้าที่เปน็ เพชฌฆาตใน
การล่าด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกัปตันเอแฮ็บเป็นผู้จัดหาลูกเรือฝีมือดีห้าคน
ซึ่งก็คือคนกลุ่มเดียวกับที่เห็นในเรือเชือดของเขานั่นเอง เขายังรู้ดีอีกด้วยว่า
ความเอ้ือเฟื้อเช่นน้ีของเขาจะไม่เป็นผลให้เขาได้รับเลือกข้ึนเป็นผู้น�ำกลุ่ม
เจา้ ของเขาเรอื พคี วอดแตอ่ ยา่ งใด ดว้ ยเหตนุ เี้ ขาจงึ ไมไ่ ดร้ อ้ งขอลกู เรอื เชอื ดจาก
คนเหล่าน้ัน หรือแม้แต่แย้มพรายความปรารถนาของเขาท่ีต้องการร่วมเป็น
เพชฌฆาตด้วย ทว่าเขาใช้ความเห็นส่วนตัวจัดการเรื่องทั้งหมดนี้ด้วยตัวเอง
ก่อนคาบาโก้จะเผยเรื่องราวท่ีเขาค้นพบ แทบไม่มีลูกเรือคนใดล่วงรู้มาก่อน
แม้จะแน่ใจว่าเป็นช่วงเวลาสั้นๆ หลังเรือแล่นออกจากท่า แต่ลูกเรือทุกคน
ตา่ งเหน็ ตรงกนั วา่ เปน็ เรอื่ งปกตทิ จี่ ะตอ้ งจดั หาเรอื เชอื ดวาฬสำ� หรบั การใชง้ าน
ทุกครั้งหลังได้เห็นเอแฮ็บขะมักเขม้นลงมือท�ำหลักยึดกรรเชียง2ด้วยตัวเอง
ทุกคนคิดว่านั่นคงเอาไว้ส�ำหรับเรือส�ำรอง รวมถึงคร้ังที่ได้เห็นเขาพิถีพิถัน
เหลาแกนไม้เสียบเอาไว้ใช้ยึดเชือกให้อยู่ในร่องตรงหัวเรือ พฤติกรรมของ
เขาทงั้ หมดนลี้ ว้ นถกู เฝา้ สงั เกต โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ ความเอาใจใสใ่ นการเสรมิ
พน้ื ใตท้ อ้ งเรอื ใหห้ นาเปน็ พเิ ศษราวกบั ตอ้ งการทำ� ใหม้ คี วามแขง็ แกรง่ ทนทาน
แรงกดจากขาสีงาของเขา ยังรวมถึงท่าทีกระตือรือร้นท่ีเขาแสดงออกมา
ให้เห็นในการออกแบบกระดานยึดต้นขา หรือเสาหลักขนาดเทอะทะ หรือ
ในบางคร้ังอาจเรียกว่าไม้ขวางบนหัวเรือใช้ส�ำหรับค�้ำหัวเข่าขณะพุ่งหลาว
หรือกะซวกวาฬ เราเห็นกันบ่อยๆ ว่าเขาลุกขึ้นยืนบนเรือโดยใช้เพียงแค่
หวั เขา่ ยดึ ตดิ กบั หลมุ ครงึ่ วงกลมบนเสาหลกั นน้ั และใชส้ วิ่ ของชา่ งไมข้ ดุ แซะตรง

2  หลักยดึ กรรเชียง-หลักคู่ตง้ั ไว้ที่ขอบกราบเรอื เพือ่ ช่วยยดึ ใบพายใหเ้ ขา้ ที่

312 : โมบี้-ดก๊ิ

นนี้ ดิ ทำ� ใหเ้ รยี บตรงนน่ั หนอ่ ย ทง้ั หมดนผ้ี มวา่ มนั กระตนุ้ ความสนใจ และทำ� ให้
อยากรอู้ ยากเหน็ ในตอนนนั้ ทวา่ แทบทกุ คนตา่ งนกึ วา่ การใสใ่ จเตรยี มตวั อยา่ ง
เต็มก�ำลังของเอแฮ็บนี้ก็เพียงเพ่ือเป้าหมายสูงสุดในการตามล่าโมบ้ีด๊ิก
จากทเี่ ขาเคยไดเ้ ผยใหไ้ ดล้ ว่ งรถู้ งึ ความตง้ั ใจทจ่ี ะลา่ อสรุ กายรา้ ยนนั่ ดว้ ยตวั เอง
สมมติฐานนั้นไม่มีข้อใดบอกถึงความแคลงใจในเรื่องที่ว่าน่าจะมีการ
ตระเตรียมลกู เรอื สำ� หรบั เรอื ล�ำนัน้ ด้วย

เวลานี้เร่ืองราวของสมุนเงาปีศาจท่ีเหลืออยู่ในความสงสัยค่อยๆ เลือน
หายไป เพราะความกังขาของลูกเรือจะเลือนหายไปในไม่ช้า ย่ิงกว่าน้ันใน
บางครั้งข้าวของแปลกๆ ของคนต่างชาติมักโผล่มาให้เห็นในมุมใดมุมหนึ่ง
หรือไม่ก็ที่เผากองขยะสักแห่งบนแผ่นโลกท่ีคนเหล่านี้ลอยตัวอยู่เหนือกฎ
ขอ้ บงั คบั ของชาวเรอื และโดยปกตแิ ลว้ เรอื เดนิ สมทุ รเองกม็ กั รบั คนแปลกหนา้ ท่ี
ประสบเหตุเรือแตกลอยคอบริเวณปากทะเลโดยเกาะแผ่นกระดาน เศษซาก
เรอื อบั ปาง ไมพ้ าย เรอื เชอื ดวาฬ เรอื บด เรอื กำ� ปน่ั ญป่ี นุ่ ทป่ี ลวิ มาไกล และสงิ่ ที่
นอกเหนือจากน้ีอยูบ่ อ่ ยครั้ง ปศี าจตนนัน้ อาจพาตวั เองปนี ด้านข้างเรอื และ
กา้ วลงไปยังหอ้ งเครอื่ งเพื่อพูดคุยกับกัปตัน เรือ่ งราวของมันจะไม่สร้างความ
ตืน่ เตน้ จนเกินควบคุมให้กบั คนบนดาดฟ้าหวั เรืออกี ต่อไป

ทวา่ หากทงั้ หมดนเ้ี กดิ ขนึ้ จรงิ แนน่ อนวา่ สมนุ เงาปศี าจพวกนจ้ี ะผกู สมั พนั ธ์
กับลูกเรือได้ในไม่ช้า แมจ้ ะยังคงมีความแตกต่างจากพวกเขาบา้ งกต็ าม และ
แมค้ วามเปน็ มาของเฟดลั เลาะหย์ งั คงถกู ปกปดิ เปน็ ปรศิ นาจนถงึ ทสี่ ดุ แหลง่ ท่ี
เขาจากมาสโู่ ลกผดู้ เี ชน่ น้ี และลกั ษณะความสมั พนั ธท์ เี่ ขาจะแสดงใหป้ ระจกั ษ์
ในไม่ช้าว่ามีส่วนเช่ือมโยงกับโชคชะตาของเอแฮ็บอย่างไร ไม่ใช่แค่นั้น แต่ยัง
มีอำ� นาจช้นี ำ� สวรรคย์ ่อมรู้ นนั่ อาจเปน็ แค่อำ� นาจที่มีเหนือเขา ทง้ั หมดนไ้ี ม่มี
ใครรู้ เว้นแต่คนที่ไม่สามารถอดทนต่อท่าทางชั้นเลวของเฟดัลเลาะห์ได้ เขา
เปน็ คนพนื้ บา้ นทไ่ี ดร้ บั การศกึ ษาในบรเิ วณระหวา่ งแถบเขตรอ้ นกบั แถบขวั้ โลก
ไขว่คว้าแต่ส่ิงท่ีตนปรารถนาซ่ึงเป็นเพียงสิ่งลางเลือน หากแต่คล้ายกันกับผู้
ท่ีในบางคร้ังคราวไถลไปอยู่ท่ามกลางชุมชนชาวเอเชียผู้ไม่เคยเปล่ียนแปลง

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 313

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกาะแก่งทางด้านตะวันออกจนถึงด้านตะวันออกของ
ทวีป ประเทศเหล่านั้นแยกตัวโดดเดี่ยว เก่าแก่โบราณ และไม่เปลี่ยนแปลง
แม้จนถึงยุคสมัยปัจจุบันก็ยังอนุรักษ์ความเป็นอยู่ที่น่ากลัวแบบด้ังเดิมของ
บรรพบุรุษยุคแรกๆ ของโลก เมื่อความจ�ำของมนุษย์คนแรกเป็นความทรง
จ�ำท่ีแจ่มชัด และลกู หลานของเขาทุกคนไม่รวู้ า่ เขามาจากทแ่ี หง่ ใด ต่างสบตา
กนั ราวกบั เงามดื ทม่ี ตี วั ตน และเฝา้ แหงนหนา้ ถามดวงอาทติ ย์ และดวงจนั ทร์
ว่าพวกเขาถูกสร้างขึ้นมาเพื่ออะไร และจะมีจุดจบเช่นไร แม้นพระคัมภีร์ว่า
ดว้ ยกำ� เนดิ ของโลกและมนษุ ยจ์ ะบอกไวว้ า่ เทวดาไดผ้ กู สมั พนั ธก์ บั ลกู สาวของ
มนุษย์ เช่นเดียวกับปีศาจปล่อยใจหลงไปกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ บนโลกมนุษย์
ในบทประพนั ธ์ของแรบบนิ ส์ผู้ไมไ่ ด้รบั การยอมรบั กต็ าม

314 : โมบี-้ ดิก๊

บทท่ี 51

พวยนำ�้ ปรศิ นา

หลายวนั หลายสัปดาห์ผ่านไป เรือพคี วอดแลน่ เรอื่ ยๆ คอ่ ยๆ แลน่ ผ่านเสน้
ทางเดนิ เรอื ตา่ งๆ สแี่ หง่ คอื หมเู่ กาะอะโซรส์ 1 กาบเู วรด์ 2ี แมน่ ำ�้ เพลต3(เรยี กกนั
อยา่ งนนั้ ) ซง่ึ อยหู่ า่ งจากปากทางแมน่ ำ้� รโิ อเดอลาพลาตา และแครร์ อลกราวด4์
แหลง่ นำ้� ท่ีไม่มเี สาหลักปกั เขตทางด้านใตข้ องเซนต์เฮเลนา่ *5

ช่วงขณะก�ำลังแล่นผ่านแหล่งน่านน�้ำช่วงหลังๆ ในคืนเงียบสงบ และ
แสงจันทร์กระจ่าง หมู่เกลียวคลื่นม้วนตัวคล้ายขดม้วนเงิน ฟองละมุน
แผ่กระจายคล้ายความเงียบสีเงิน ในค่�ำคืนเงียบสงบนี้เราไม่ได้โดดเด่ียว
ละอองสีเงินพวยพุ่งข้ึนมาให้เห็นห่างไปทางด้านหน้าฟองคลื่นสีขาวบริเวณ
หัวเรือ สว่างชัดภายใต้แสงจันทร์ ดูคล้ายสรวงสวรรค์ ราวกับเทวดาติดปีก
ส่องประกายผุดข้ึนมาจากกลางทะเล เฟดัลเลาะห์เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น
พวยน�้ำนี้ คืนจันทร์ส่องกระจ่างหลายคืนมานี้เขาคุ้นเคยกับการปีนข้ึนไปบน
เสากระโดงใหญ่ยืนเฝ้ายามอยู่บนนั้น ด้วยแสงสว่างกระจ่างตาราวกับเวลา

1  หมเู่ กาะอะโซร์ส-ในมหาสมทุ รแอตแลนตกิ ตอนเหนอื
2  กาบูเวร์ดี-ประเทศท่ีเป็นเกาะ ตั้งอยู่บนกลุ่มเกาะภูเขาไฟประมาณ 10 เกาะในมหาสมุทรแอตแลนติก
ตอนกลาง
3  แม่น้�ำเพลต-กค็ อื แม่นำ�้ รโี อเดลาปลาตา (ภาษาสเปน หมายถงึ "แม่นำ�้ แหง่ แร่เงิน")นับเป็นแม่นำ�้ ทกี่ วา้ ง
ที่สุดในโลก ซ่ึงมีความกว้าง 30 กิโลเมตรในบริเวณจุดบรรจบกันของแม่น้�ำอุรุกวัยและแม่น�้ำปารานา
และเพ่ิมขึ้นเป็น 220 กโิ ลเมตรในบรเิ วณทีจ่ ะออกสู่มหาสมุทรแอตแลนติก เป็นพรมแดนทางธรรมชาติ
ระหวา่ งประเทศอารเ์ จนตินากับประเทศอรุ ุกวยั
4  แครร์ อลกราวด์-แหล่งวาฬนอกชายฝั่งแองโกลา แอฟริกา
5  เซนตเ์ ฮเลนา่ -เกาะทางตอนใตข้ องมหาสมุทรแอตแลนติก

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 315

กลางวัน ถงึ อยา่ งนนั้ ฝูงวาฬทถ่ี กู พบในเวลากลางคืน ไม่มนี กั ล่าวาฬคนใดใน
รอ้ ยคนจะเสย่ี งลงเรอื เลก็ ไปไลล่ า่ พวกมนั คณุ คงอยากรวู้ า่ ลกู เรอื จะรสู้ กึ ยงั ไง
เม่ือเห็นเฒ่าชาวตะวันออกผู้นี้ยืนเกาะอยู่บนท่ีสูงในช่ัวโมงที่ไม่ธรรมดาน้ัน
หมวกโพกหัวของเขา และแสงจันทร์เป็นเพื่อนร่วมทางบนผืนฟ้าแผ่น
เดียวกัน ทว่าหลังจากข้ึนไปอยู่บนน้ันในช่วงเวลาเดียวกันต่อเน่ืองหลายคืน
โดยปราศจากเสียงร้องสักเพียงครั้ง ท่ีสุดคืนเงียบสงบน้ีเองเสียงร้องน่ากลัว
ของเขาป่าวประกาศให้ได้ยินถึงละอองน�้ำสีเงินพวยพุ่งท่ามกลางแสงจันทร์
เหล่ากะลาสีที่ก�ำลังเอนกายเอกเขนกต่างลุกข้ึนยืนราวกับหัวใจติดปีกลอย
ลอ่ งไปยงั สายระโยงเรอื และโหร่ อ้ งเรยี กลกู เรอื จอมรา้ ย “มนั ลอยอยนู่ นั่ !” เมอ่ื
เสยี งแตรวนั พพิ ากษา6เปา่ ดงั ขน้ึ พวกเขาจะยนื ตวั สนั่ อกี ตอ่ ไปไมไ่ ด้ และตอ้ ง
ไม่รู้สึกกลัวแม้จะพอใจหรือไม่ก็ตาม ทว่าน่ีเป็นเวลาท่ีไม่เคยคุ้นเอาเสียเลย
ตน่ื กลวั จนแทบคลมุ้ คลงั่ และอยากแผดเสยี งรอ้ งออกมา แทบไมม่ มี นษุ ยค์ นใด
บนเรืออยากลงเรอื เชือดวาฬในเวลานี้

เมื่อเดินขึ้นมาถึงบนดาดฟ้าเรือด้วยจังหวะก้าวยาวๆ เอแฮ็บสั่งให้กาง
ใบเรือเสากลาง และใบเรือเสาเอก และใบเรือเสริมทุกปกี คนทมี่ ฝี มี อื ดีทส่ี ุด
บนเรอื ใหไ้ ปถอื พวงมาลยั และใหค้ นขน้ึ ไปประจำ� ทบ่ี นยอดเสาเรอื ทกุ ตน้ เรอื
เตรยี มพรอ้ มแล่นส่เู บ้อื งหนา้ สายลม ลมอ่อนมแี นวโนม้ ผดิ ไปจากปกตยิ กตัว
ลอยขึ้นเติมแอ่งบนใบเรือเป็นหลุมกว้าง ท�ำให้ดาดฟ้าเรือลอยฉวัดเฉวียน
ให้ความรู้สึกคล้ายลมพัดเอื่อยใต้เท้า ขณะรุดไปข้างหน้าราวกับสองผู้ทรง
อิทธิพลผู้เป็นปรปักษ์ต่อกันต่างฟาดฟันกันบนเรือ ฝ่ายหนึ่งปีนขึ้นไปบน
สวรรค์ อีกฝ่ายเปล่ียนทิศมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายในแนวราบ ถ้าคุณได้เห็น
ใบหน้าของเอแฮ็บในคืนน้ัน คุณอาจคิดว่าเขามีสองสิ่งท่ีก�ำลังสู้รบกันอยู่ใน
ตัว ขณะขาข้างหนึ่งที่มีชีวิตส่งเสียงก้องกังวานไปท่ัวดาดฟ้า ขณะแต่ละก้าว
ของขาทตี่ ายแลว้ สง่ เสยี งตอกราวกบั เสยี งเคาะโลงศพ ชายชราผนู้ กี้ า้ วเดนิ ดว้ ย
ขาข้างท่ีมีชีวิต และขาที่ตายไปแล้ว ทว่าแม้เรือจะแล่นไปอย่างรวดเร็ว และ

6  เสยี งแตรวนั พพิ ากษา-ซงึ่ ประกาศการกลับมาของพระเยซู

316 : โมบ-ี้ ด๊กิ

แม้สายตาแต่ละข้างจะเป็นด่ังลูกศร ซ่ึงผู้กระหายเล็งยิงออกไปยังเป้าหมาย
กระน้ันลำ� นำ�้ พุ่งสีเงนิ ก็ไมป่ รากฏใหเ้ ห็นอกี ในคนื น้นั ลกู เรอื ทกุ คนต่างยนื ยนั
ว่าเห็นมนั เพียงคร้งั เดยี ว แล้วก็ไม่ไดเ้ หน็ อีกเลย

พวยนำ�้ พงุ่ กลางดกึ เกอื บกลายเปน็ สงิ่ ทถี่ กู ลมื กระทงั่ หลงั จากนน้ั หลายวนั
เฮ้...ดนู ั่นสิ! เสียงทีด่ งั ข้นึ ในคำ่� คืนเงยี บสงบเช่นคนื กอ่ นดังขน้ึ อกี ครั้ง และเป็น
อีกครั้งที่พวยน้�ำพุ่งปรากฏแก่สายตาทุกคน แต่เมื่อแล่นเรือไปถึงมันกลับ
หายสาบสูญไปอีกคราราวกับไม่เคยมีปรากฏมาก่อน เหตุการณ์เช่นน้ียังคง
เกิดขึ้นคืนแล้วคืนเล่ากระทั่งไม่มีใครใส่ใจกับมันอีกเว้นแต่รู้สึกฉงนงงงวยกับ
ปรากฏการณ์ที่เกิดข้ึน ล�ำน�้ำปริศนาพวยพุ่งให้ได้เห็นท่ามกลางแสงจันทร์
หรือแสงดาว ปรากฏการณ์นี้เกิดข้ึนในอีกวัน หรือสองวัน หรือสามวัน และ
ดเู หมอื นวา่ ทกุ ครง้ั ทปี่ รากฏใหเ้ หน็ ซำ้� ชดั นนั้ จะมรี ะยะหา่ งไกลออกไปจากกอง
หน้าของเราเร่ือยๆ เรื่อยๆ ราวกับลำ� น้�ำพุ่งในคืนเงียบสงัดนี้ตั้งใจจะล่อลวง
เราชั่วนิรนั ดร์

หรือไม่ก็อาจเป็นความเช่ือเร่ืองโชคลางตามค�ำโบราณของเผ่าพันธุ์มัน
เรอื่ งราวนา่ มหศั จรรย์ ประหนง่ึ ประดงั ประเดปรากฏการณใ์ หเ้ รอื พคี วอดเรง่ รดุ
ไปตามแรงปรารถนาของชาวเรอื ผนู้ นั้ ผปู้ ฏญิ าณมน่ั ไมว่ า่ เมอ่ื ใด และนา่ นนำ�้ ใด
ทไี่ ดพ้ บเหน็ ไมว่ า่ เนน่ิ นานเพยี งใด หรอื หา่ งไกลไปบนเสน้ ละตจิ ดู และลองตจิ ดู
ใด พวยน�ำ้ พุ่งทีไ่ มม่ วี นั ไปถึงดว้ ยความจงใจของวาฬตวั เดยี วกัน วาฬตัวน้นั ...
โมบ้ีด๊ิก ห้วงเวลาแห่งภวังคอ์ ันน่าสะพรึงกลวั เขา้ ครอบง�ำยามเมื่อภาพหลอน
โฉบผ่านราวกับมันก�ำลังกวักมือเรียกพวกเราให้ตามไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เม่ือ
โอกาสเหมาะเจ้าอสุรกายจะหันกลับมาหาเรา ฉีกท้ึงพวกเราในทะเลโหดที่
อยู่ไกลลิบตา

ความรู้สกึ หวาดหวนั่ ทเ่ี กิดขึ้นในชว่ั เวลานี้ เลือนรางแตน่ า่ กลวั ยง่ิ อ�ำนาจ
อันน่าพิศวงน้ันเกิดขึ้นจากบรรยากาศเงียบสงบผิดแผกปกติ เบ้ืองล่างความ
ออ่ นโยนของทะเลสคี ราม บางคนคดิ ว่าอาจซกุ ซ่อนมายาแหง่ ความช่วั ร้ายไว้
วันแล้ววันเล่าที่เราแล่นเรือผ่านท้องทะเลแต่ละแห่งน�ำมาซ่ึงความเหน่ือยล้า

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 317

อ้างว้างวังเวง น่ันท�ำให้ส่วนส�ำนึกของเราที่ไม่เห็นด้วยกับภารกิจล้างแค้น
กำ� ลงั ถอนตวั ออกจากพื้นทีเ่ บื้องหน้าหวั เรือรปู โกศ

ทว่าเม่ือเปลี่ยนเส้นทางไปยังด้านตะวันออก ลมบริเวณแหลมเคปเริ่มส่ง
เสียงร้องโหยหวนรอบๆ เราลอยขึ้น และด่ิงลงตามแรงคลื่นทะเลป่วนที่เรือ
แล่นอยู่ เมื่อเรือพีควอดสีขาวดั่งงาก้มหัวฉับพลันให้กับลมแรง และทิ่มแทง
เกลยี วคลนื่ สดี ำ� อยา่ งบา้ คลง่ั กระทง่ั เศษเงนิ โปรยปรายดงั สายฝนพรำ�่ ละออง
ฟองคลน่ื สาดซดั ขนึ้ มาบนกราบเรอื ทง้ั หมดนท้ี ำ� ใหค้ วามอา้ งวา้ งหดหใู่ นชวี ติ
มลายหายส้ิน ทวา่ เพม่ิ โอกาสใหแ้ ลเห็นความหดหมู่ ากกว่ากอ่ น

ใกล้ๆ หัวเรือ สิ่งที่มีรูปร่างประหลาดโผจากทางด้านโน่น ด้านน่ันเบ้ือง
หนา้ เรา ลกึ ไปทางดา้ นหลงั เรอื นกทะเลสดี ำ� ลกึ ลบั บนิ โฉบไปมา ทกุ ๆ เชา้ เรา
เหน็ นกพวกน้เี กาะเรียงแถวอย่บู นเชือกโยง แม้เราส่งเสยี งร้องไล่ แตพ่ วกมนั
ยังด้ือดึงเกาะบนเชือกปออยู่นาน ราวกับพวกมันคิดว่าเรือของเราเป็นขอน
ไม้ลอยน้�ำ เรือร้าง หรือส่ิงท่ีไร้ผู้คนอาศัย จึงเหมาะส�ำหรับสัตว์ไร้บ้านอย่าง
พวกมันได้เกาะพักพิง น�้ำทะเลขึ้นลงเป็นจังหวะ ทะเลสีด�ำไม่หยุดพัก
กระเพอื่ มไหว กระแสนำ�้ กวา้ งใหญร่ ผู้ ดิ ชอบชวั่ ดฉี นั ใด มนษุ ยโ์ ลกผยู้ ง่ิ ใหญย่ อ่ ม
ระทมทกุ ข์ และส�ำนึกผิดต่อบาปตลอดมา และกำ� ลงั ทนทกุ ขต์ อ่ บาปทีก่ ่อขนึ้

โอ.้ ..แหลมกดู๊ โฮป พวกเขาเรยี กอยา่ งนน้ั หรอื ? แหลมตอรเ์ มนโตโต7้ ละ่ สไิ ม่
วา่ ตามทเี่ รยี กกนั ในอดตี กาล ความไมส่ ตั ยซ์ อื่ ทป่ี กปดิ เราไวก้ อ่ นหนา้ นลี้ อ่ ลวง
เรามาโดยตลอด เวลานเ้ี ราพบตวั เองถูกนำ� มาส่ทู ะเลแห่งความระทมทุกข์ ที่
ซึ่งผู้มีมลทินกลายร่างเป็นสัตว์ปีกพวกนั้น และสัตว์น�้ำพวกน้ี ถูกลงโทษให้
ต้องเวียนว่ายไม่มีท่ีสิ้นสุดโดยปราศจากแหล่งพักอาศัย หรือต้องกระพือปีก
อยู่กลางท้องฟ้าสีด�ำท่ีไร้ขอบเขต ทว่าความสงบนิ่ง ความขาวราวหิมะ และ
ความไมแ่ ปรเปลยี่ นยงั คงนำ� ทางแพขนนกของมนั ใหท้ ะยานขน้ึ ส่ทู อ้ งฟา้ เพอ่ื
กวกั มอื เรยี กพวกเราจากดา้ นหนา้ พวยนำ�้ หนงึ่ เดยี วนน้ั ถกู พบเหน็ เปน็ ครง้ั ครา

ทั้งล�ำเรือเงียบกริบราวกับถูกจัดวางลูกเรือเคลือบขี้ผึ้งไว้ วันแล้ววันเล่า

7  แหลมตอร์เมนโตโต้-ตอร์เมนโตในภาษาสเปนแปลว่า "ทรมาน" นักส�ำรวจชาวโปรตุเกสเคยเรียกแหลม
กดู๊ โฮปวา่ "ตอรเ์ มนโตโซ" แปลวา่ พายุ, ปั่นปว่ น

318 : โมบี-้ ด๊ิก

ผ่านไปท่ามกลางคล่ืนปีศาจที่เดี๋ยวร้ายเดี๋ยวดี ตกค่�ำยังไร้เสียงคนพูดคุย
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของลมแรงในมหาสมุทร ลูกเรือต่างยังคงแกว่งตัว
เงียบอยู่ในห่วงเชือก เอแฮ็บยังคงยืนหยัดอยู่ท่ามกลางลมแรงโดยไม่ปริปาก
พดู อะไรออกมา ยามเมอ่ื ธรรมชาตขิ องความเหนอ่ื ยลา้ บงการรา่ งกายใหต้ อ้ ง
หลบั พกั ผอ่ น เขากไ็ มป่ รารถนาจะพกั ผอ่ นบนเปลญวน สตารบ์ คั ไมเ่ คยลมื ภาพ
นั้นของชายชรา เม่ือคืนวันหน่ึงเขาลงไปที่ห้องเครื่องเพ่ือตรวจดูระดับความ
กดอากาศของเครอื่ งวดั เขาเหน็ ชายชราปดิ เปลอื กตานงั่ ตวั ตรงอยบู่ นเกา้ อต้ี ดิ
สกรยู ดึ พนื้ ของเขา แผน่ นำ้� แขง็ ทเี่ คลอื บคลมุ ตวั เขาไวก้ อ่ นหนา้ นกี้ ำ� ลงั ละลาย
กลายเปน็ หยดนำ�้ ร่วงหล่นจากหมวก และเส้อื คลมุ ที่มีน�ำ้ แขง็ เกาะจนแขง็ ทอ่ื
บนโตะ๊ ขา้ งตวั เขามแี ผนทแ่ี สดงระดบั นำ้� ขนึ้ ลง และกระแสนำ้� ทเี่ คยพดู ถงึ กอ่ น
หนา้ น้วี างอยู่ ตะเกียงหอ้ ยแกวง่ ไกวอย่ใู นมือของเขาทก่ี ำ� ไว้แน่น แมร้ า่ งกาย
น้ันยังคงต้ังตรง แต่หัวโยกไปทางด้านหลังท�ำให้ดวงตาหลับพร้ิมนั้นช้ีไปทาง
เขม็ ของเทลเทล8ที่แขวนอยูต่ รงคานไมบ้ นเพดาน

ชายชราผู้น่าเวทนา! สตาร์บัคคิด แม้ในยามหลับตัวส่ันระริกท่ามกลาง
พายุฝน กย็ งั คงวางสายตามนั่ ไว้กบั เปา้ หมาย

8  เข็มทิศในห้องเคร่ืองจะเรียกว่าเทลเทล (Tell-tale) มีไว้ส�ำหรับกัปตันใช้ดูเส้นทางการเดินเรือจากด้าน
ล่างโดยไม่ต้องไปดเู ขม็ ทิศทพ่ี วงมาลัยเรอื

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 319

บทที่ 52

เรอื อลั บาทรอส

ทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ของแหลมเคป ห่างจากหมู่เกาะโครเซตต์1 เป็น
เส้นทางทนี่ ักลา่ วาฬไรต์มกั แลน่ เรอื ผ่าน เรือล�ำหนง่ึ ปรากฏให้เห็นลางๆ อยู่
ด้านหนา้ เป็นเรอื ทีม่ ีช่ือวา่ กอนยี ์ (นกอัลบาทรอส) ขณะเรือค่อยๆ แลน่ เขา้
มาใกล้ ภาพทไี่ ดเ้ หน็ จากทสี่ งู บนเสากระโดงเรอื หนา้ ทผ่ี มเกาะอยนู่ ี้ เปน็ ภาพ
สวยจับตาส�ำหรับลูกเรือหน้าใหม่ในอุตสาหกรรมประมงทะเล นักล่าวาฬ
ผ้จู ากบ้านมาใชช้ ีวิตอยกู่ ลางทะเลเป็นเวลานาน

ราวกบั คลน่ื ทะเลเปน็ เหมอื นดง่ั เครอื่ งซกั ฟอก เรอื สซี ดี นน่ั จงึ ดคู ลา้ ยโครง
กระดกู สงิ โตทะเลเกยคลนื่ บรเิ วณดา้ นลา่ งทง้ั หมดปรากฏรอ่ งรอยแถบสนมิ สี
แดงไหลเปน็ ทางยาว เสาหรอื ไมค้ ำ้� ยดึ ใบเรอื และสายระโยงดคู ลา้ ยกง่ิ ไมห้ นา
ถกู ปกคลมุ ดว้ ยนำ้� คา้ งแขง็ มเี พยี งใบเรอื ลา่ งทกี่ างออก คนเฝา้ ยามทอี่ ยบู่ นเสา
กระโดงเรอื ทง้ั สามตน้ มหี นวดเครายาวรงุ รงั ดรู กตา พวกเขาดเู หมอื นสวมชดุ ขน
สตั วเ์ ดรจั ฉาน เครอ่ื งแตง่ กายนนั้ ฉกี ขาด และปะชนุ อยา่ งนม้ี าตลอดเกอื บสปี่ ี
ของการเดนิ เรอื คนเหลา่ นนั้ ยนื อยใู่ นตะแกรงเหลก็ ตอกตดิ กบั ตน้ เสาแกวง่ ไกว
อยเู่ หนือทะเลทย่ี ากหย่ังถึง และเมื่อเรอื ค่อยๆ เลือ่ นเขา้ มาชดิ ติดทา้ ยเรือเรา
พวกเราท้ังหกคนท่ีอยู่บนอากาศต่างอยู่ใกล้กันเสียจนแทบกระโดดจากเสา
กระโดงเรือล�ำหน่ึงไปยังอีกล�ำได้ ทว่าชาวประมงผู้เปล่ียวดายเหล่านั้นเพียง
ชำ� เลอื งมองพวกเราขณะเลยผา่ นไป โดยไมไ่ ด้พดู อะไรสักค�ำกับพวกเราท่ีอยู่

1 หม่เู กาะโครเซตต์-อยู่ทางตอนใต้ของมหาสมุทรอนิ เดีย

320 : โมบ-ี้ ดกิ๊

บนรังกา ขณะน้นั เสยี งโห่รอ้ งดงั ข้ึนมาให้ได้ยินจากดาดฟ้าทา้ ยเรอื ด้านล่าง
“เฮ้ เรอื ทางน้ันนะ่ ! เห็นวาฬสขี าวบา้ งมัย้ ?”
ทว่าขณะกัปตันต่างแดนก�ำลังชะโงกหน้าข้ามกราบเรือซีดจางพร้อมคว้า

โทรโข่งจ่อปากนั้น มันร่วงหล่นจากมือตกสู่ทะเลเป็นเวลาเดียวกับลมพัด
กระโชกแรง เมื่อปราศจากโทรโข่งเขาจึงล้มเหลวที่จะได้ยินเสียงนั้น จังหวะ
นั้นเรือของเขายังคงเพ่ิมระยะห่างจากเรือของเรา น่ันเป็นอีกหนึ่งรูปแบบที่
แตกต่างกันไปในหลายๆ คร้ังที่ลูกเรือพีควอดได้สัมผัสกับลางบอกเหตุยาม
เม่ือเอ่ยถึงชื่อของวาฬสีขาวกับเรือล�ำอื่น เอแฮ็บลังเลช่ัวขณะ คล้ายว่าเขา
คิดจะลงเรือเล็กไปข้ึนเรือคนแปลกหน้าโดยไม่สนใจลมพายุที่ก�ำลังขู่ค�ำราม
แต่เขากลับใช้ความได้เปรียบจากต�ำแหน่งท่ีอยู่ทางลม คว้าโทรโข่งของเขา
ไว้ได้อีกครั้ง ท�ำให้เห็นด้านข้างของเรือและรู้ว่าเรือแปลกหน้าล�ำนี้เป็นของ
ชาวแนนทักเก็ต และก�ำลังมุ่งหน้ากลับบ้านในเร็ววันน้ี เขาร้องเรียกเสียงดัง
“เฮ้...ทางนั่นน่ะ! นี่เรือพีควอด เดินเรือรอบโลก! บอกพวกนั้นให้จ่าหน้า
จดหมายทุกฉบับล่วงหน้าไปท่ีมหาสมุทรแปซิฟิกนะ! และจากน้ีไปอีกสามปี
ถา้ ฉนั ไม่ได้กลับบา้ นไป บอกพวกเขาใหจ้ ่าหน้าจดหมายถงึ ...”

ช่วงขณะนั้นร่องรอยทางน้�ำสองเส้นปรากฏข้ามผ่านพร้อมกันในชั่วอึดใจ
เวลาน้ันรอยทางน้�ำแต่ละเส้นปรากฏฝูงปลาขนาดเล็กท่ีไม่เป็นอันตราย ซ่ึง
ก่อนหน้าน้ีหลายวันพวกมันว่ายอย่างสงบเงียบอยู่ข้างเรือของเรา ส่วนท่ีมี
ลกั ษณะคลา้ ยครบี ของพวกมนั ระรกิ แลน่ ผา่ นอยา่ งตอ่ เนอ่ื ง ตา่ งเรยี งแถวหนา้
หลังอยู่ข้างเรือคนแปลกหน้า แม้ตลอดเส้นทางเดินเรืออย่างต่อเน่ืองเอแฮ็บ
เองเคยเห็นภาพแบบเดียวกันน้ีมาแล้วบ่อยครั้ง ทว่าส�ำหรับชายผู้มีจิตใจ
หมกมนุ่ แลว้ เร่อื งไร้สาระทสี่ ดุ บางครัง้ กก็ ลายเป็นเรื่องสำ� คัญข้ึนมาได้

“วา่ ยไปหา่ งๆ ฉนั ได้ยนิ มยั้ ?” เอแฮ็บพึมพ�ำ ขณะจ้องลงไปบนผวิ น�ำ้ นั้น
และเหมอื นจะพดู อะไรออกมาอกี สองสามคำ� ทวา่ นำ�้ เสยี งนนั้ สอ่ื ถงึ ความเศรา้
โศกสุดซ้ึงกว่าคร้ังไหนๆ ท่ีเฒ่าวิกลจริตผู้นี้เคยแสดงออกมาให้เห็น เขาหัน
ไปยังนายท้ายเรือผู้อยู่ห่างออกไป และก�ำลังควบคุมเรือท่ามกลางสายลม

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 321

ให้ลดความเร็วลง เขาส่งเสียงสิงโตเฒ่าของตนออกมา “ยกหางเสือ! พาเรือ
ไปรอบโลก!”

รอบโลก! เสียงนั้นมีพลังสร้างความรู้สึกล�ำพองใจได้มากทีเดียว ทว่าที่
แห่งใดจึงถือว่าเดินเรือรอบโลก? แล่นเรือผ่านภยันตรายนับไม่ถ้วนจนมาถึง
บริเวณจุดที่เราเริ่มต้น ท่ีซ่ึงเราท้ิงความม่ันใจไว้เบ้ืองหลัง ท้ังหมดนี้อยู่เบ้ือง
หน้าเราตลอดเวลา

หากโลกน้ีกว้างไกลไร้ขอบเขต การล่องเรือเรื่อยไปทางทิศตะวันออกเรา
คงไดพ้ บกบั ดนิ แดนใหมท่ อี่ ยไู่ กลโพน้ และพบกบั ภาพความงดงาม และแปลก
ตากวา่ หมเู่ กาะซคิ ละดสี 2 หรอื เกาะคงิ โซโลมอน3 เชน่ นน้ั แลว้ จงึ ถอื เปน็ เครอื่ ง
รับประกันของการเดินเรือ ทว่าการตามล่าบรรดาจอมล้ีลับที่เราฝันถึง หรือ
การไลล่ า่ ดว้ ยความรสู้ กึ ปวดรา้ ว ตามหาเงาปศี าจซงึ่ บางครงั้ หรอื บางตวั วา่ ย
อยู่เบ้ืองหน้ามนุษย์ผู้หาญกล้า การไล่ล่าเช่นน้ีรอบโลกกลมๆ ใบนี้ พวกมัน
ย่อมนำ� เราไปยงั เสน้ ทางวกวนอา้ งว้าง และปล่อยพวกเราจมหายกลางล�ำน�ำ้

2 หม่เู กาะซคิ ละดีส-หรือคีคลาเดส เป็นหมู่เกาะในประเทศกรีซ อยทู่ างตอนใตข้ องทะเลอีเจียน ประกอบ
ด้วยเกาะประมาณ 220 เกาะ
3  หมเู่ กาะคงิ โซโลมอน-หมเู่ กาะโซโลมอน คน้ พบ้ ในปี 1568 ทต่ี งั้ ชอ่ื นด้ี ว้ ยหวงั วา่ ไดค้ น้ พบเกาะทส่ี ญู หาย
ของกษตั รยิ โ์ ซโลมอนในคมั ภีรไ์ บเบิล

322 : โมบ-้ี ดิ๊ก

บทท่ี 53

สงั สรรค์

เหตุผลที่พอเข้าใจได้ว่าเหตุใดเอแฮ็บจึงไม่ไปขึ้นเรือของนักล่าวาฬที่เราได้
กลา่ วถงึ นน่ั เพราะลมและทะเลกำ� ลงั สอ่ เคา้ พายุ ทวา่ อาจยงั ไมใ่ ชส่ าเหตแุ ทจ้ รงิ
ทท่ี ำ� ใหเ้ ขาตดั สนิ ใจไมข่ น้ึ เรอื ลำ� นน้ั หากพจิ ารณาจากเหตกุ ารณท์ ำ� นองเดยี วกนั
นท้ี เ่ี กดิ ขนึ้ อกี หลายครงั้ ในภายหลงั เปน็ ไปไดว้ า่ ชว่ งโหเ่ สยี งรอ้ งเรยี กเขาไดร้ บั
การปฏิเสธต่อค�ำถามของเขา และน่ันเป็นเหตุผลให้ล้มเลิกใส่ใจผูกมิตรกับ
กปั ตนั แปลกหนา้ แมเ้ พยี งสกั หา้ นาที นอกเสยี จากกปั ตนั ผนู้ นั้ จะชว่ ยใหข้ อ้ มลู
ที่เขากระหายใครร่ ู้ ทว่าทง้ั หมดนอ้ี าจยังไมเ่ พียงพอส�ำหรับการประเมนิ และ
ไม่ใช่เรื่องที่กล่าวกันตามธรรมเนียมปฏิบัติเฉพาะกลุ่มเรือล่าวาฬเมื่อต่าง
พบกันในทะเลตา่ งแดน โดยเฉพาะอย่างยง่ิ บรเิ วณเสน้ ทางเดินเรือเดียวกนั

หากชายแปลกหน้าทั้งสองข้ามมาพบกันท่ีไพน์บาร์เรนในนิวยอร์คสเตท
หรอื สถานทที่ ี่แหง้ แล้งพอกนั อยา่ งซาลสิ บิวรีเพลนในอังกฤษ การพบกนั โดย
บังเอิญในดินแดนแห้งแล้งไร้ความปรานีเช่นน้ัน เพ่ือการมีชีวิตของท้ังสอง
พวกเขายอ่ มไมห่ ลกี หนโี อกาสกลา่ วคำ� อวยพรตอ่ กนั และหยดุ พกั แลกเปลย่ี น
ข่าวคราวระหว่างกันชั่วระยะหน่ึง หรืออาจนั่งลงช่ัวครู่เพ่ือพักชมการแสดง
ดนตรีร่วมกนั ธรรมชาตขิ องมนษุ ย์เช่นนจ้ี ะมีโอกาสเกิดขน้ึ ไดม้ ากอกี เพยี งใด
หากไพน์บาร์เรน และซาลิสบิวรีเพลนอยู่ในทะเลกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต เรือ
ล่าวาฬสองลำ� พบเจอกนั ณ ปลายสุดขอบโลก เกาะแฟนนงิ่ ดนิ แดนอา้ งวา้ ง
ตดั ขาดจากผนื ดนิ ใหญ่ หรอื คงิ สม์ ลิ ดนิ แดนหา่ งไกล ธรรมชาตมิ นษุ ยเ์ ชน่ นเ้ี กดิ

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 323

ข้ึนได้มากอีกเพียงใดน่ะหรือ ผมว่าภายใต้สถานการณ์เช่นน้ันเรือท้ังสองล�ำ
ไม่เพียงผลัดกันส่งเสียงโห่ร้องทักทายกันเท่าน้ัน แต่ยังจะเข้าใกล้กันมากข้ึน
ผกู สมั พนั ธเ์ ปน็ มติ ร และมไี มตรจี ติ ตอ่ กนั ยง่ิ ไปกวา่ นน้ั นจ่ี ะเปน็ เรอื่ งปกตมิ าก
ขนึ้ เมอ่ื เรอื ทงั้ สองลำ� มาจากเมอื งทา่ เดยี วกนั อกี ทง้ั กปั ตนั นายเรอื และลกู เรอื
จ�ำนวนไม่น้อยต่างรู้จักกันเป็นการส่วนตัว ผลสุดท้ายพวกเขาคงมีเรื่องราว
มากมายให้พูดคุยกนั เก่ียวกับบา้ นอันเปน็ ทร่ี ักของตน

สำ� หรบั เรอื ทจี่ ากบา้ นมาเปน็ เวลานาน เรอื ทเ่ี พงิ่ จากบา้ นมาไมน่ านอาจมี
จดหมายมากับเรือด้วย ไม่เช่นน้ันก็ต้องให้แน่ใจว่าได้มอบหนังสือพิมพ์ฉบับ
ปจั จบุ นั หรอื ปปี จั จบุ นั หรอื สองปหี ลงั ฉบบั ลา่ สดุ ซง่ึ ถกู อา่ นจนตวั หนงั สอื เลอื น
ราง และกระดาษสกึ กรอ่ นในแผงเกบ็ และโดยมารยาทตอบแทนแลว้ เรอื ทเี่ พง่ิ
จากบา้ นมาควรไดร้ บั ฟงั ขา่ วลา่ สดุ เกยี่ วกบั การลา่ วาฬในเสน้ ทางเดนิ เรอื ทเ่ี ปน็
เป้าหมาย ซ่ึงนั่นเป็นส่ิงส�ำคัญที่สุดส�ำหรับเรือล่าวาฬ และในความเป็นจริง
แต่ละฝ่ายย่อมมีข้อเท็จจริงเก่ียวกับเส้นทางเดินเรือท่ีเพ่ิงผ่านมา แม้จะจาก
บ้านมาเป็นเวลานานพอๆ กันก็ตาม บางคร้ังเรือล�ำใดล�ำหน่ึงอาจรับฝาก
จดหมายจากเรอื ลำ� ทสี่ ามซงึ่ ในเวลานอ้ี ยหู่ า่ งไกลออกไปมาก และบางฉบบั ของ
จดหมายเหลา่ นอี้ าจเปน็ ของคนบนเรอื ทแ่ี ลน่ ผา่ นมาเจอ ยงิ่ ไปกวา่ นนั้ พวกเขา
อาจไดแ้ ลกเปล่ยี นขา่ วการลา่ วาฬกนั และพดู คยุ กนั อยา่ งเปน็ มติ ร เพราะเรอื
ทั้งสองล�ำไม่เพียงมีลูกเรือที่มีสภาพจิตใจอย่างเดียวกัน แต่ยังถูกคอกันเป็น
พเิ ศษหลายเรอื่ งอนั เปน็ ผลมาจากการประกอบอาชพี เหมอื นกนั รว่ มแบง่ ปนั
ความคับแคน้ ใจและภยนั ตรายดว้ ยกนั

ไม่เพียงความแตกต่างของภูมิล�ำเนาสร้างความแตกต่างที่มีนัยส�ำคัญยิ่ง
น่ันคือคงต้องใช้เวลานานมากกว่าท้ังสองฝ่ายจะพูดจาภาษาเดียวกัน อย่าง
กรณชี าวอเมรกิ นั กบั ชาวองั กฤษ แมว้ า่ ...แนล่ ะ่ จากจำ� นวนทนี่ อ้ ยกวา่ ของนกั ลา่
วาฬชาวองั กฤษ การพบกนั ยอ่ มเกดิ ขนึ้ ไมบ่ อ่ ยนกั และเมอื่ พวกเขาบงั เอญิ ได้
พบกนั ขน้ึ มากม็ แี นวโนม้ เปน็ ไปไดม้ ากทท่ี ง้ั สองฝา่ ยจะเกดิ อาการประหมา่ ขนึ้
ชาวองั กฤษของคณุ จะค่อนขา้ งสงวนทที ่า ขณะทีช่ าวแยงกี้ของคุณจะไม่นิยม

324 : โมบี-้ ดิก๊

ชมชอบสิ่งท่ีคนอ่ืนเป็นนอกจากตัวเอง นอกจากนี้นักล่าวาฬชาวอังกฤษบาง
คร้ังชอบท�ำตัวเป็นคนสังคมช้ันสูงเหนือนักล่าวาฬชาวอเมริกัน โดยเฉพาะ
อย่างย่ิงกับชาวแนนทักเก็ตท่ีอัตคัดชั่วนาตาปีด้วยลักษณะท่าทางบ้านนอก
ทึมทื่ออย่างท่ีเรียกว่าชาวประมงชนบท ทว่าความเหนือกว่าที่นักล่าวาฬ
ชาวองั กฤษเปน็ กนั จรงิ ๆ นน้ั ไมอ่ ยากจะพดู ออกมาวา่ รบู้ า้ งมยั้ ในหนงึ่ วนั ชาว
แยงกฆ้ี า่ วาฬรวมกนั มากกวา่ ชาวองั กฤษฆา่ ไดร้ วมกนั นบั สบิ ปี แตน่ ก่ี เ็ ปน็ เพยี ง
ข้อบกพร่องเล็กๆน้อยๆ ในตัวนักล่าวาฬชาวอังกฤษซ่ึงไม่ได้เป็นพิษเป็นภัย
อะไรส�ำหรับชาวแนนทกั เก็ตที่ไม่ไดเ้ อามาใสใ่ จนัก บางทอี าจเปน็ เพราะพวก
เขารูด้ วี ่าพวกเขาเองก็มีข้อบกพรอ่ งอยู่บา้ งเช่นกนั

เอาละ่ ทีนี้ เรารู้แล้ววา่ เรอื แตล่ ะล�ำจะแยกยา้ ยกันไปตามทตี่ ่างๆ ทวั่ ท้อง
ทะเล นักล่าวาฬมีเหตุผลมากมายท่ีต้องผูกมิตร และพวกเขาต่างก็ปฏิบัติ
เช่นน้ัน ในทางตรงกันข้ามเรือพาณิชย์ท่ีแล่นสวนทางกันกลางมหาสมุทร
แอตแลนตกิ มกั จะผา่ นกนั ไปโดยไมไ่ ดพ้ ดู อะไรกนั มากไปกวา่ คำ� ทกั ทายทตี่ า่ ง
เหน็บแหนมใส่กันกลางทะเลลึก เหมือนคนขี้โอ่สองคนในบรอดเวย์ใช้เวลา
หมกมนุ่ อยกู่ ับการวิพากษ์วิจารณ์เครื่องแต่งกายของกันและกนั เช่นเดียวกับ
เรอื รบเมอ่ื มโี อกาสไดพ้ บกนั กลางทะเล อนั ดบั แรกพวกเขาจะไปยงั เชอื กทผี่ กู
ไวห้ ลวมๆ และปลดออกเพ่ือลดระดับธงชาติลง ท�ำเชน่ นั้นใช่จะหมายความ
วา่ ตา่ งมคี วามปรารถนาดตี อ่ กนั อยา่ งจรงิ ใจเสยี เตม็ ประดา หรอื รกั กนั เหมอื น
พ่ีเหมือนน้องอะไรนักหนาหรอกนะ ส่วนเรือบรรทุกทาสเม่ือพบกันทีไรพวก
เขาต่างเร่งรีบแล่นเรือหนีกันไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะท�ำได้ ขณะที่เรือโจรสลัด
เม่ือบังเอิญได้พบธงของกันและกัน อันดับแรกพวกเขาจะโห่ทักว่า “ได้กี่หัว
กันล่ะ?” เหมือนกับที่นักล่าวาฬตะโกนถาม “ได้มากี่ถังล่ะ?” และทันทีที่ได้
รับค�ำตอบ โจรสลัดก็จะคัดท้ายแล่นผ่านไปโดยพลัน เพราะพวกเขาต่างก็
เป็นคนเลวจิตใจโหดเห้ียมด้วยกันทั้งสองฝ่าย จึงไม่นึกอยากจะได้รู้เรื่องช่ัว
รา้ ยของกนั และกนั มากนกั

ทวา่ ลองพจิ ารณาความเลอ่ื มใสในศาสนา, ความสตั ยซ์ อื่ , ความไมโ่ ออ้ วด,

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 325

ความมอี ธั ยาศยั , มไี มตรจี ติ และทำ� ตวั งา่ ยๆ สบายๆ ของเหลา่ นกั ลา่ วาฬนด้ี อู กี
ท!ี พวกเขาจะทำ� เชน่ ไร หากเรอื ลา่ วาฬของพวกเขาพบกบั เรอื อกี ลำ� ทา่ มกลาง
บรรยากาศที่ดี? พวกเขาจะปฏิบัติต่อกันในสิ่งท่ีเรียกว่า “Gam” ซึ่งไม่มีเรือ
อน่ื รวู้ า่ คอื อะไรเพราะพวกเขาไมเ่ คยไดย้ นิ แมแ้ ตช่ อ่ื นนั้ และหากบงั เอญิ ไดย้ นิ
เข้า พวกเขาจะเพียงแค่ยิ้มกว้างให้กับมัน และพูดจาหยอกล้อต่อกันไปมา
เก่ียวกับ “พวยน�้ำ” และ “หม้อต้มไขมัน” เหมอื นการเปล่งเสยี งพูดคำ� ไพเราะ
ออกมา เหตใุ ดเรือพาณิชยท์ กุ ประเภท อกี ทงั้ เรอื ทุกล�ำทัง้ เรือโจรสลดั เรอื รบ
และเรือบรรทุกทาสต่างช่ืนชอบสบประมาทเรือล่าวาฬ นี่เป็นค�ำถามท่ียาก
จะตอบ นั่นก็เพราะในกรณีของเรือโจรสลัดคงต้องกล่าวว่า ผมอยากรู้นักว่า
อาชีพของคนพวกนี้จะน�ำความรุ่งเรืองมาสู่พวกเขาได้มั้ย อาจมีโอกาสท่ีเขา
จะไปถงึ จุดสงู ส่งเกนิ ปกติธรรมดา แน่นอน...คงหนีไมพ่ ้นตะแลงแกง ย่งิ เมอื่
คนคนหนง่ึ ถกู ยกระดบั ขน้ึ ในแบบทไ่ี มเ่ หมอื นใครแบบนนั้ โดยเขาไมม่ พี นื้ ฐาน
ท่ดี พี อส�ำหรบั จุดสูงสุดของเขา ฉะนน้ั ผมสรุปวา่ ในการโออ้ วดยกตวั เองใหส้ งู
กวา่ นกั ลา่ วาฬ ในการกลา่ วอา้ งนนั้ โจรสลดั ไมม่ พี น้ื ฐานแขง็ แรงพอจะยนื หยดั

ทว่า Gam คืออะไร? คุณคงเคยใช้นิ้วช้ีไล่ข้ึนลงไปบนแถวพจนานุกรม
และไม่เคยพบค�ำน้ันกระมัง ดร.จอห์นสันเองก็ไม่เคยรู้เกี่ยวกับค�ำนั้น เรือ
ของโนอา เวบสเตอร์ก็ไม่ได้บรรจุมันไว้ แม้กระนั้นค�ำท่ีออกเสียงคล้ายกันนี้
จนถงึ บดั นไี้ ดถ้ กู ใชอ้ ยา่ งตอ่ เนอื่ งกนั มาหลายปใี นกลมุ่ ชาวแยงกโี้ ดยกำ� เนดิ รว่ ม
หมนื่ หา้ พนั คน แนน่ อนมันจำ� เปน็ ต้องมีค�ำจ�ำกัดความ และควรน�ำรวมเขา้ ไว้
ในพจนานกุ รม ด้วยขอ้ พิจารณานน้ั ขอใหผ้ มกำ� หนดมันอยา่ งคนมีภูมิรเู้ ถอะ

GAM : คำ� นาม : การพบปะสงั สรรคข์ องเรอื ลา่ วาฬสองลำ� (หรอื มากกวา่ )
โดยปกติเกิดขน้ึ ระหว่างเส้นทางเดนิ เรือ หลงั ผลดั เปล่ียนทักทายกันแลว้ ลกู
เรอื แตล่ ะลำ� จะผลดั กนั ลงเรอื เลก็ ไปเยย่ี มเยยี นกนั ชว่ งเวลานนั้ กปั ตนั ของเรอื
ทั้งสองล�ำจะค้างแรมด้วยกันบนเรือล�ำใดล�ำหนึ่ง และต้นเรือของเรือท้ังสอง
ล�ำก็ค้างแรมด้วยเช่นกัน

ยังมีรายละเอียดอีกเล็กน้อยเก่ียวกับการสังสรรค์ ซ่ึงต้องไม่ลืมบันทึกไว้

326 : โมบี้-ดกิ๊

ตรงนี้ ทกุ อาชพี ลว้ นมรี ายละเอยี ดของคณุ สมบตั เิ ฉพาะในวชิ าชพี ของตน ชาว
ประมงลา่ วาฬเองกเ็ ชน่ กนั หากกปั ตนั ของเรอื โจรสลดั เรอื รบ หรอื เรอื บรรทกุ
ทาสตอ้ งลงเรอื เลก็ ไปทแ่ี หง่ ใด พวกเขาจะไดน้ งั่ สบายบนแผน่ กระดานทา้ ยเรอื
บางทีก็มีที่นั่งหุ้มเบาะอยู่ตรงน่ัน และมักพาเรือไปข้างหน้าด้วยหางเสือเรือ
ซ่ึงตกแต่งด้ามด้วยเชือก และริบบ้ินสีสันสดใส ทว่าส�ำหรับเรือล่าวาฬแล้ว
ไมม่ ที นี่ งั่ ทา้ ยเรอื ไมม่ โี ซฟาเพอ่ื การนน้ั และกไ็ มม่ ดี า้ มหางเสอื เรอื แตอ่ ยา่ งใด
ขนื กปั ตนั เรอื ลา่ วาฬนง่ั บนเกา้ อล้ี อ้ เลอ่ื น กค็ งถลาไปถลามาเหมอื นเทศมนตรี
วยั ชราทป่ี ว่ ยเปน็ โรคเกา๊ ตแ์ ละตอ้ งนงั่ อยบู่ นเกา้ อร้ี ถเขน็ สำ� หรบั กรณหี างเสอื
เรอื แลว้ เรอื ลา่ วาฬไมท่ ำ� อะไรกรดี กรายแบบนน้ั แน่ ดว้ ยเหตนุ เี้ องในการพบปะ
สงั สรรค์ ลกู เรือของเรือทม่ี คี วามพรอ้ มจะตอ้ งปลอ่ ยเรือจากเรือใหญ่ จากนัน้
นายทา้ ยเรอื หรอื นกั พงุ่ ฉมวกประจำ� เรอื จะทำ� หนา้ ทค่ี ดั ทา้ ยเรอื สำ� หรบั โอกาส
นั้น กัปตันจะไม่มีที่น่ังดังน้ันขณะน�ำเรือลอยล�ำออกไป เขาจะต้องยืนตลอด
เวลาเหมอื นต้นสนยืนตน้ หลายคร้งั คุณจะเหน็ ว่าการรบั รูข้ องคนบนโลกท่ใี ช้
ตามองใบนกี้ ำ� ลงั จอ้ งมองเขาจากทง้ั สองดา้ นของเรอื สองลำ� กปั ตนั ผกู้ ำ� ลงั ยนื
อยนู่ ต้ี ระหนกั ดถี งึ ความสำ� คญั ของการผดงุ ไวซ้ งึ่ ความสงู ศกั ดข์ิ องตนดว้ ยการ
ยืนหยดั สองขาไว้มั่น การยนื อยบู่ นนั้นไมใ่ ชเ่ ร่อื งงา่ ยเลย เพราะด้านหลงั ของ
เขามคี นผลกั ไมแ้ จวอนั ใหญย่ น่ื มาชนเขาเปน็ ครง้ั คราวบรเิ วณพน้ื ทแี่ คบเลก็ นน้ั
ขณะไมแ้ จวดา้ นทา้ ยยน่ื สลบั หนา้ หลงั ดนั มาเคาะสองเขา่ ของเขาจากดา้ นหนา้
เหตนุ เ้ี ขาจงึ ถกู บบี อดั จากดา้ นหนา้ และดา้ นหลงั ทำ� ไดเ้ พยี งยนื เหยยี ดขาออก
ไปทางดา้ นขา้ ง ทวา่ ชว่ งเรอื โยกโยนอยา่ งแรงกจ็ ะทำ� ใหล้ ม้ ลงได้ เพราะความยาว
ของรากฐานไม่ได้มากไปกว่าความกว้าง เป็นเพียงมุมห่างของไม้เสาสองต้น
ซึ่งคุณไม่สามารถต้ังมันข้ึน เช่นน้ันเอง ภาพตรึงสายตาโลกเช่นน้ีจะไม่มีทาง
ถกู มองดว้ ยสายตาเรยี บเฉย นน่ั ไมใ่ ชภ่ าพธรรมดา ผมวา่ อยา่ งนน้ั เพราะเหน็
กัปตันท่ีก�ำลังยืนถ่างขาอยู่นี้สร้างความมั่นคงให้กับตัวเองโดยแทบไม่ได้ใช้
สองมือยึดจับอะไรไว้เลย ตลอดทั้งตัวของเขาลอยข้ึนตามอ�ำนาจควบคุม
ของตนเองอย่างแท้จริง เขาเพียงแค่สอดสองมือซุกในกระเป๋ากางเกงไว้

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 327

แนน่ อนละ่ วา่ สองมอื นน้ั ใหญ่ และหนกั กวา่ คนทว่ั ไป เขาสอดมนั ไวใ้ นนน้ั เพอื่
ถ่วงดุลตัวเอง กระนั้นเคยเกิดเหตุการณ์ท่ีท�ำให้กัปตันได้รับรู้ถึงภาวะเส่ียง
อนั ตรายครง้ั หรอื สองครง้ั ขณะเกดิ พายฝุ นขนึ้ ฉบั พลนั ทำ� ใหร้ วู้ า่ เวลานนั้ ควร
ยึดผมของฝีพายท่ีใกล้ที่สุด จบั ไว้ใหม้ น่ั ดง่ั พยามจั จุราชถมึงทงึ

328 : โมบ-ี้ ดก๊ิ

บทท่ี 54

เร่อื งของเรือทาวน์โฮ (เรือ่ งเลา่ ทโ่ี รงแรมโกลด์เดนอินน์)

แหลมกดู๊ โฮปและทว่ั บรเิ วณนา่ นนำ�้ รอบๆ นน้ั มลี กั ษณะเหมอื นบรเิ วณสแี่ ยก
ถนนใหญ่บนทางหลวงมาก นี่เป็นบริเวณท่ีคุณจะได้พบผู้คนผ่านไปมามาก
กว่าท่ีไหนๆ

หลงั พบปะสง่ เสยี งทกั ทายเรอื กอนยี ไ์ มน่ านนกั เรามโี อกาสไดพ้ บกบั นกั ลา่
วาฬทกี่ ำ� ลงั มงุ่ หนา้ กลบั ถน่ิ พำ� นกั บนเรอื ทาวนโ์ ฮ1 ผคู้ วบคมุ เรอื เกอื บทงั้ หมด
เปน็ ชาวพอลนี เี ชยี น ชว่ งเวลาสน้ั ๆ ของการเยอื นอยา่ งเปน็ ทางการทำ� ใหเ้ ราได้
รบั รขู้ า่ วนา่ เชอื่ ถอื เกย่ี วกบั โมบดี้ กิ๊ จากเรอื นน้ั เรอ่ื งราวนา่ สนใจของวาฬสขี าว
เพิ่มความเข้มข้นขึ้นอย่างรวดเร็วจากเหตุการณ์ในเรื่องเล่าของเรือทาวน์โฮ
ซง่ึ ดเู หมอื นจะมสี ว่ นเกย่ี วขอ้ งกบั ความนา่ พศิ วงของวาฬนน้ั อยบู่ า้ ง การเยอื น
ตอบกลับของหนึ่งในผู้ท่ีเรียกตัวเองว่าตุลาการแห่งพระองค์ หรืออาจเรียก
อกี อย่างได้วา่ ผไู้ ล่ลา่ มนุษย์ การเยอื นคร้งั หลงั พรอ้ มด้วยเร่ืองเลา่ เพ่ิมเติมนัน้
ท�ำให้ส่วนท่ีเป็นความลับของละครโศกถูกบอกเล่าออกมา ทว่าเร่ืองลับนี้ไม่
เคยรถู้ งึ หกู ัปตันเอแฮ็บ หรือสามผ้ชู ่วยกปั ตันของเขาเลย ส่วนทีเ่ ปน็ ความลบั
ของเรอ่ื งน้ีไมเ่ ป็นทร่ี ับรมู้ าก่อนสำ� หรับกัปตนั เรือทาวนโ์ ฮด้วยเชน่ กนั มันเปน็
สมบัติส่วนตัวของสามเกลอลูกเรือผิวขาวบนเรือ ซึ่งหนึ่งในนั้นส่ือสารให้
แทชเทโก้รู้โดยเตือนเป็นการส่วนตัวในฐานะชาวโรมันด้วยกัน ทว่าคืนต่อมา
แทชเทโกเที่ยวเดินละเมอไปท่ัวท�ำให้ความลับถูกเปิดเผยออกมา ด้วยเหตุน้ี

1  ทาวนโ์ ฮ เปน็ เสยี งรอ้ งบอกของคนโบราณในการพบเหน็ วาฬเปน็ ครงั้ แรกจากบนเสากระโดงเรอื ซง่ึ ยงั ใช้
ในกลมุ่ นักล่าวาฬขณะไลล่ ่าเต่าทะเลยกั ษแ์ ห่งกอลลิเพกอส

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 329

เมื่อเขาตื่นข้ึนจึงไม่สามารถเก็บเป็นความลับได้อีกต่อไป แม้ความลับน้ีมี
อิทธิพลมากจนท�ำให้ลูกเรือพีควอดท่ีได้รู้เร่ืองราวทั้งหมดเกิดความรู้สึก
อ่อนไหวแปลกๆ ข้ึน แต่มันก็มีอิทธิพลครอบง�ำจนท�ำให้พวกเขาต้องเก็บ
ความลับน้ันไว้ในกลุ่มเพื่อไม่ให้รั่วไหลไปถึงคนท่ีอยู่ท้ายเสากระโดงเรือใหญ่
ของพคี วอด ทกุ คนตา่ งรว่ มถกั ทอเสน้ ใยสีดำ� มดื น้ีกบั เรอ่ื งราวทจี่ ะเปดิ เผยแก่
คนบนเรอื ก็เฉพาะเม่อื ถึงโอกาสเหมาะสม เรื่องประหลาดทั้งหมดนั้น เวลานี้
ผมไดบ้ นั ทกึ เอาไว้แลว้ อยา่ งยืดยาว

ผมเกิดนึกสนุกขึ้นมา จึงขอสงวนรูปแบบการเล่าตามที่ผมเคยเล่าที่ลิม่า
ในวงสนทนากับพวกเพอื่ นๆ ชาวสเปนของผม ในคืนเซนต์อฟี พวกเรานั่งสบู
บุหรี่อยู่บนลานกระเบ้ืองฉาบทองหนาของโรงแรมโกลด์เด้นอินน์ ในจ�ำนวน
ทหารม้าฝีมือดี มีสุภาพบุรุษหนุ่มสองนาย เปโดรกับซีบาสเตียน พักอยู่ใน
ช่วงเวลาใกล้เคียงกับผม ดังน้ันระหว่างเวลาว่างพวกเขาตั้งค�ำถามบางอย่าง
กบั ผม ซึ่งในเวลานั้นพวกเขาก็ได้รบั คำ� ตอบอยา่ งที่ตอ้ งการ

“สองปกี อ่ นหนา้ น้ี ผมไดร้ เู้ หน็ เหตกุ ารณเ์ หลา่ นนั้ เปน็ ครง้ั แรก เหตกุ ารณท์ ่ี
ผมกำ� ลงั จะเลา่ ใหพ้ วกคณุ ฟงั น้ี ทา่ นสภุ าพบรุ ษุ เปน็ เรอื่ งของเรอื ลา่ วาฬหวั ทยุ
ทาวนโ์ ฮแหง่ แนนทกั เก็ต ขณะก�ำลงั แล่นเรอื อยใู่ นมหาสมทุ รแปซฟิ กิ ของคุณ
ท่ีนี่ ใช้เวลาเพียงไม่ก่ีวันเดินเรือจากชายคาโรงแรมช้ันดีโกลด์เด้นอินน์แห่งนี้
ไปทางทศิ ตะวนั ออก เรอื กแ็ ลน่ ไปถงึ สถานทแี่ หง่ หนง่ึ บรเิ วณเสน้ ศนู ยส์ ตู รทาง
ดา้ นเหนอื เชา้ วนั หนง่ึ ขณะลกู เรอื กำ� ลงั จดั การกบั เครอื่ งสบู นำ�้ อยา่ งเชน่ เคยทำ�
เปน็ ประจำ� ทกุ วนั กพ็ บวา่ เรอื มนี ำ้� เขา้ มาในทอ้ งเรอื มากกวา่ ปกติ พวกเขานกึ วา่
ปลากระโทงแทงดาบแทงเรอื เข้าให้ ทา่ นสภุ าพบรุ ุษ ทวา่ กัปตันกลับมเี หตุผล
ประหลาดทท่ี ำ� ใหเ้ ชอ่ื วา่ ไมน่ า่ จะมโี ชคคอยเขาอยบู่ นเสน้ ละตจิ ดู นน้ั จงึ ออกโรง
คดั คา้ นความคดิ ของพวกเขา หลงั จากนนั้ กไ็ มม่ ใี ครใสใ่ จหารรู วั่ ทอ่ี าจกอ่ ใหเ้ กดิ
ภัยข้ึนได้ เม่ือพวกเขาไม่สามารถหาสาเหตุที่ท�ำให้ท้องเรือจมลงกว่าระดับที่
ควรจะเป็นในสภาพลมฟ้าอากาศค่อนข้างรุนแรง เรือจึงยังคงแล่นต่อไปบน
เส้นทางเป้าหมาย เหล่าชาวประมงต่างผลัดเปลี่ยนเวรกันมาท�ำงานที่เคร่ือง

330 : โมบ-้ี ด๊กิ

สบู โดยเวน้ เวลานานในแตล่ ะชว่ งกะ ทวา่ โชครา้ ยกเ็ กดิ ขนึ้ หลายวนั ผา่ นไปไม่
เพยี งพบรูรั่ว แต่รูรว่ั นน้ั ยังมจี ำ� นวนเพม่ิ ขน้ึ จนเห็นไดช้ ดั มมี ากเสยี จนคราวน้ี
สรา้ งความหวน่ั วติ กใหก้ บั กปั ตนั เขาสงั่ ใหก้ างใบเรอื ขนึ้ แลว้ แลน่ เรอื ตรงไปยงั
ทา่ เรอื ท่ีใกลท้ ี่สดุ ในหมูเ่ กาะนัน้ เพ่อื นำ� เรอื คว่�ำซอ่ มทอ้ งเรอื

“แม้ไม่มีรอยทางน้�ำอยู่เบ้ืองหน้า หน�ำซ�้ำยังมีโอกาสเสี่ยงท่ีเป็นไปได้ แต่
เขาไมไ่ ดร้ สู้ กึ กลวั เลยวา่ เรอื ของเขาจะอบั ปางลงบนเสน้ ทางนนั้ (ดว้ ยเหตนุ นั้ )
เพราะเช่ือม่ันว่าเคร่ืองสูบของเขาดีท่ีสุด และช่วยผ่อนแรงให้พวกลูกเรือเป็น
ระยะๆ คนคมุ เรอื หกคน และคนงานอกี สามสบิ คนของเขาสามารถปลดระวาง
เรอื ได้อย่างง่ายดาย ไมต่ อ้ งกงั วลว่ารรู ว่ั จะเพ่ิมขน้ึ เปน็ เทา่ ตวั ความจริงก็คือ
เม่ือผ่านเส้นทางนี้ไปแล้วเรือจะได้รับแรงลมเสริม ทาวน์โฮจะสามารถเดิน
ทางมาถึงท่าเรืออย่างปลอดภัยโดยปราศจากเหตุร้ายถึงแก่ความตายแม้แต่
นอ้ ย ทวา่ เหตรุ า้ ยเกดิ ขน้ึ เพราะนสิ ยั ชอบยกตนขม่ อยา่ งไรเ้ หตผุ ลของเรดนยี .์ ..
ต้นเรือชาววินเยิร์ด และจอมอาฆาตที่ถูกปลุกอารมณ์ให้ขุ่นเคือง...สตีลกิลต์
ชาวเลคแมน หรือขนุ โจรแห่งบฟั ฟาโล่

“‘เลคแมน! บฟั ฟาโล!่ ไดโ้ ปรดบอกทเี ถดิ วา่ เลคแมนคอื อะไร แลว้ บฟั ฟาโล่
อยทู่ ่ไี หน?’ ดอนซบี าสเตียนเอ่ยถามขนึ้

“บริเวณชายฝั่งด้านตะวันออกทะเลสาบอิรีของเรา...ดอน ยังไงผมต้อง
ขออภยั คณุ ดว้ ย แตค่ ณุ จะไดย้ นิ เรอ่ื งราวทงั้ หมดนบั จากเวลานไ้ี ป เอาละ่ ทา่ น
สุภาพบรุ ษุ เรอื สำ� เภาเสาสองตน้ ใบเรอื สเี่ หล่ียมวางขวาง และเรอื ขนาดใหญ่
เสากระโดงสามตน้ ใหญ่ จะมกี ำ� ลงั มากพอสามารถแลน่ เรอื จากทา่ แคลโลเกา่
ไปยังมะนิลาดินแดนท่ีอยู่ห่างไกลออกไป เลคแมนเป็นประชากรที่อาศัยอยู่
บรเิ วณทะเลสาบทมี่ แี ผน่ ดนิ อเมรกิ าของเราลอ้ มรอบ และยงั ไดร้ บั การเลย้ี งดู
โดยเหลา่ บรรดาผนู้ ยิ มชมชอบปลน้ สะดมดนิ แดนเชอื่ มตอ่ มหาสมทุ ร การไปมา
หาสรู่ ะหวา่ งกนั บรเิ วณทะเลนำ�้ จดื ขนาดใหญข่ องพวกเรา นนั่ คอื อริ ี ออนแทรโิ อ
ฮูรอน สุพีเรีย และมิชิแกน ท�ำให้พวกเขาครอบครองพื้นท่ีกว้างใหญ่ไพศาล
ราวมหาสมุทร ด้วยทักษะความช�ำนาญในการใช้ชีวิตท่ามกลางมหาสมุทร

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 331

ดว้ ยความหลากหลายของเชอื้ ชาติ และถน่ิ ฐานรอบดนิ แดน พวกเขาอาศยั อยู่
ตามเกาะแกง่ ของเกาะในฝนั แมแ้ ตเ่ กาะในเขตนา่ นนำ�้ พอลนี เิ ชยี นเอง ผนื ดนิ
กวา้ งใหญถ่ กู กำ� หนดเขตแดนโดยสองชนชาตทิ แี่ ตกตา่ งกนั โดยสน้ิ เชงิ เฉกเชน่
มหาสมทุ รแอตแลนตคิ พวกเขาเดนิ เรอื มาไกลรกุ คบื จนเขา้ ใกลอ้ าณานคิ มทม่ี ี
อาณาเขตมากมายของเราทางดา้ นตะวนั ออก เรยี งรายลอ้ มรอบบรเิ วณชายฝง่ั
ของเรา ทวา่ ไมว่ า่ ทน่ี ่ี หรอื ทน่ี นั่ ลว้ นถกู ตอ่ ตา้ นโดยกองรอ้ ยทหารปนื ใหญ่ และ
มือปืนบนป้อมปราการแมคกินาวซ่ึงอยู่บนผาสูงเหมือนแพะปีนอยู่บนหินผา
พวกเขาได้ยินเสียงโห่ร้องดงั สน่นั ของกองเรอื ทไ่ี ด้รับชัยชนะ ระหวา่ งน้นั พวก
เขายอมยกชายหาดของตนใหก้ บั อนารยชนปา่ เถอื่ น ผเู้ ปน็ เจา้ ของใบหนา้ ทาสี
แดงสอ่ งแสงแวบออกมาจากกระทอ่ มหนงั สตั วข์ องพวกนน้ั ระยะทางไกลเปน็
ลกี ๆ ขนาบขา้ งซ้ายขวาดว้ ยป่ารกชัฏและยากเขา้ ถึง มตี ้นสนผอมแหง้ ยืนตน้
ชิดเรียงติดกันเป็นแนวแถวทหารของเหล่ากษัตริย์ในราชวงศ์กอธิค ป่าไม้
น้ันมีลักษณะเช่นเดียวกับป่าที่เป็นแหล่งอาศัยของสัตว์ป่าล่าเนื้อแอฟริกา
และสัตว์ที่มีขนอ่อนนุ่มซึ่งขนของมันส่งไปท�ำเส้ือคลุมให้กับเหล่าจักรพรรดิ
ทารท์ าร์ พวกเขาเลยี นแบบชาวบฟั ฟาโล่ และเคลฟเวอรแ์ ลนดท์ ม่ี าบกุ เบกิ ทที่ าง
ทำ� กนิ ไวอ้ ยกู่ อ่ น ซงึ่ รวมทงั้ ชมุ ชนวนิ เนบาโกดว้ ย พวกเขาลอยเรอื มาเหมอื นเรอื
พาณิชย์ท่ีขึงใบเต็มก�ำลัง เรือรบหลวง เรือกลไฟ และเรือบดไม้บีช พวกเขา
อาศัยลมโบรีนพัดลอยมา และลมพัดกระชากเสากระโดงแรงพอๆ กับคลื่น
ทะเลน้�ำเค็มซัดสาดเข้าใส่ พวกเขารู้ว่าอุบัติเหตุเรือแตกเป็นยังไง เพราะเคย
ไดเ้ หน็ จากบนฝง่ั อยา่ งไรกต็ ามพวกเขาเปน็ ชาวฝง่ั ทเี่ คยจมเรอื ในเวลาเทย่ี งคนื
พรอ้ มลกู เรอื ทกี่ ลวั จนตวั สน่ั มานบั ตอ่ นบั ดว้ ยเหตนุ ้ี ทา่ นสภุ าพบรุ ษุ แมจ้ ะเปน็
คนบนฝั่ง แต่สตีลกิลต์ก็เป็นชาวทะเลไร้อารยธรรมโดยก�ำเนิด และเติบโต
มาอย่างชาวทะเลไร้อารยธรรม เป็นย่ิงกว่าชาวเรือผู้ชอบเสี่ยงภัยเสียอีก แต่
สำ� หรบั เรดนยี แ์ ลว้ แมว้ ยั เรม่ิ ตน้ ของสตลี กลิ ตเ์ ขาอาจจะใชช้ วี ติ อยบู่ รเิ วณชาย
หาดรา้ งแนนทกั เกต็ เพอ่ื ดแู ลทะเลบา้ นเกดิ ของเขา และแมเ้ มอื่ เตบิ ใหญเ่ ขาจะ
รอนแรมมาใช้ชีวิตเคร่งครัดตามอย่างชาวแอตแลนติคอย่างเรา และหมกมุ่น

332 : โมบ-ี้ ดกิ๊

ครุ่นคิดตามอย่างชาวแปซิฟิคอย่างคุณ ซ�้ำกระนั้นเขาก็ยังเป็นคนเจ้าคิด
เจา้ แคน้ และชอบทะเลาะเบาะแวง้ ไปทว่ั เฉกเชน่ ชาวทะเลปา่ ชฏั คนหนมุ่ จาก
เส้นละติจูดแห่งเขากวางผู้มีมีดโบว่ีเป็นอาวุธ แต่ถึงกระน้ันชาวแนนทักเก็ต
ผู้น้ีก็ยังเป็นคนท่ีมีความเมตตา และแม้เจ้าเลคแมนผู้นี้จะเป็นชาวทะเล
จ�ำพวกวายร้ายก็จริง แต่ก็มีจิตใจหนักแน่นไม่เปลี่ยนแปลง เขาจะหงุดหงิด
ก็แต่เฉพาะเรื่องที่ไม่ถูกท�ำนองคลองธรรมของส�ำนึกมนุษย์ต่อสิทธิชนช้ันต�่ำ
เท่านั้น อดุ มการณ์เช่นนี้สตลี กิลต์สงวนไวภ้ ายใตพ้ ฤติกรรมทอ่ี อ่ นน้อม และ
ไมส่ รา้ งความเดอื ดรอ้ นใหใ้ คร เหตกุ ารณท์ เี่ กดิ ขนึ้ ทงั้ หมดพสิ จู นใ์ หเ้ หน็ วา่ เขา
เป็นคนเช่นน้ัน ทว่าวาระกรรมของเรดนีย์มาถึง เขาจึงถูกท�ำให้เป็นบ้า และ
สตีลกิลต.์ ..ทวา่ ...ทา่ นสุภาพบุรษุ คณุ จะไดฟ้ ังเรอ่ื งราวทงั้ หมดน้ี

“ไม่เกินหนง่ึ หรอื สองวันเปน็ อยา่ งมาก หลังหันหวั เรือมุ่งหน้าไปยงั ท่าเรือ
บนเกาะ รูร่ัวบนเรือทาวน์โฮดูเหมือนจะมีเพิ่มข้ึน การท�ำงานท่ีเคร่ืองสูบ
จึงต้องใช้เวลาหน่ึงช่ัวโมงหรือมากกว่านั้นในแต่ละวัน คุณเองก็คงรู้ว่าใน
มหาสมุทรเงียบสงบ และมีอารยธรรมอย่างมหาสมุทรแอตแลนติคของเรานี้
ผบู้ งั คบั การเรอื แทบไมไ่ ดใ้ สใ่ จเรอ่ื งการสบู นำ�้ เลยตลอดเสน้ ทางเดนิ เรอื แมใ้ น
คืนสงบเงยี บน่าหลับใหล นายเรอื บนดาดฟ้าอาจลมื หนา้ ท่ขี องตนด้วยเพราะ
เหตนุ ไ้ี ดเ้ ชน่ กนั และมคี วามเปน็ ไปไดว้ า่ เขา และเพอื่ นรว่ มงานของเขาจะจำ� ไม่
ได้เลยดว้ ยซ้�ำ น่นั เป็นสาเหตุให้ลูกเรอื ทุกคนคอ่ ยๆ จมลงสู่กน้ บึ้งทะเล ไมใ่ ช่
ในทะเลเปล่ียวคลื่นลมแรงห่างจากคุณไปทางทิศตะวันตก ท่านสุภาพบุรุษ
กลา่ วโดยสรปุ นไี่ มใ่ ชเ่ รอ่ื งปกตทิ เี่ รอื เดนิ สมทุ รจะเรง่ ทำ� งานทเี่ ครอ่ื งสบู สง่ เสยี ง
แคร๊งๆ ดังกังวานประสานรบั กันเป็นจังหวะตลอดระยะทางการเดนิ เรอื ท่ีน่า
จะยาวนานนี้! กล่าวคือ...ถ้าเรืออยู่ในสภาพพอแล่นเข้าจอดเทียบฝั่งได้ หรือ
ถา้ มสี ญั ญาณลา่ ถอยอน่ื ใดทพี่ อใหพ้ วกเขายอมรบั ได้ มเี พยี งเรอ่ื งเดยี วเทา่ นน้ั
น่ันคือเรือมีรูรั่วขณะว่ิงไกลออกมาจากเส้นทางน่านน้�ำเหล่านั้น บริเวณเส้น
ละติจูดทไี่ รแ้ ผ่นดิน ซ่งึ ท�ำให้กปั ตนั เรือเรม่ิ รสู้ ึกกงั วลข้นึ มา

“เร่ืองราวทั้งหมดนี้เกิดข้ึนกับเรือทาวน์โฮ เมื่อรูรั่วบนเรือถูกพบอีกคร้ัง

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 333

ลกู เรอื หลายคนตา่ งสอ่ อาการกงั วลออกมาจนสงั เกตเหน็ ไดช้ ดั โดยเฉพาะตน้ เรอื
เรดนีย์ เขาสั่งให้ขึงใบเรือด้านบนให้กางข้ึนอีกคร้ัง และให้ขยายรับลมจาก
ทกุ ๆ ทาง เรดนยี ใ์ นเวลานี้ ผมคดิ วา่ เขาคอ่ นขา้ งขลาดเขลา และมแี นวโนม้ วา่
นา่ จะมอี าการประหวน่ั พรน่ั พรงึ อนั มผี ลตอ่ บคุ ลกิ สว่ นตวั ของเขาทเี่ ปน็ คนไม่
หวาดหว่ัน ไม่ยงั้ คิดทัง้ บนบก หรอื กลางทะเลซง่ึ คุณเองคงนึกภาพออกได้ไม่
ยากนัก...ท่านสุภาพบุรุษ ดังนั้นเม่ือเขาเผยความนึกคิดของตนซึ่งกังวลเร่ือง
ความปลอดภยั ของเรอื ออกมา จงึ เปน็ ผลใหล้ กู เรอื สว่ นหนง่ึ ประกาศวา่ นเี้ ปน็
ความรบั ผดิ ชอบของเขาในฐานะเปน็ เจา้ ของรว่ มของเรอื ลำ� นี้ ดงั นนั้ เมอ่ื พวกเขา
ก�ำลงั ทำ� งานในเย็นวันนน้ั ท่ีเคร่ืองสูบ ในสมองของเขาไมม่ กี ะจติ กะใจจะเลน่
ชวนหัวกบั เหลา่ ลูกเรือเลยแม้แต่นอ้ ย ขณะสองเทา้ ของพวกเขามนี ้�ำนองไหล
ผ่านเป็นระลอกคลื่น ดังน�้ำตกจากภูเขา ท่านสุภาพบุรุษ ฟองน้�ำจากเครื่อง
สบู ไหลทะลกั ทวั่ ดาดฟา้ และเทตวั ลงในรางนำ้� แขง็ แรงทช่ี อ่ งระบายนำ�้ ขา้ งเรอื

“ถงึ ตอนนี้ อยา่ งทร่ี ู้ ไมค่ อ่ ยมกี รณเี ชน่ นเี้ กดิ ขนึ้ ในโลกทเี่ ตม็ ไปดว้ ยนำ�้ ของเรา
ใบนม้ี ากนกั หรอื แมแ้ ตโ่ ลกใดๆ กต็ าม เมอ่ื คนๆ หนง่ึ อยใู่ นตำ� แหนง่ ทม่ี อี ำ� นาจ
เหนือเพื่อนร่วมทางพบว่าหน่ึงในน้ันเหนือกว่าเขามากในความเป็นลูกผู้ชาย
เต็มความภาคภูมิ เขาเกิดความรู้สึกไม่ชอบหน้า และเคียดแค้นชายผู้น้ันข้ึน
มาในทันที ถา้ มโี อกาสเขาคงอยากท�ำลาย และบดขยี้หอสูงของผู้บงั คบั การผู้
นน้ั และนำ� ดนิ มาทบั ถมไว้ ตามความเหน็ ของผม ทา่ นสภุ าพบรุ ษุ อยา่ งไรเสยี
สตีลกิลต์ต้องเป็นคนตัวสูงสง่ามีส่วนหัวเหมือนคนโรมัน หนวดเคราสีทอง
ห้อยระย้าเหมือนด่ังเคร่ืองตกแต่งพู่ระหงของม้าศึกเปล่งเสียงดังทางจมูก
ของอุปราชคนสุดท้ายของคุณ สมอง หัวใจ และจิตวิญญาณของเขา ท่าน
สภุ าพบรุ ษุ ทำ� ใหช้ ารล์ เลอมาญ สตลี กลิ ต์ นา่ จะเกดิ มาเปน็ บตุ รของทา่ นบดิ า
ชารล์ เลอมาญ แตส่ ำ� หรบั เรดนยี ์ ตน้ เรอื ผอู้ ปั ลกั ษณเ์ หมอื นลอ่ ซำ�้ ยงั เกรยี้ วกราด
ด้อื รน้ั และผูกพยาบาท เขาไมป่ ล้ืมสตลี กลิ ต์ และสตลี กลิ ตเ์ องก็รดู้ ี

“แม้เห็นแล้วว่าต้นเรือเคล่ือนเข้ามาใกล้ขณะเขาก�ำลังขะมักเขม้นอยู่กับ
เครอ่ื งสบู นำ�้ ทเ่ี หลอื ชาวเลคแมนผนู้ แ้ี สรง้ ทำ� เปน็ ไมเ่ หน็ และไมเ่ กรงกลวั ทจี่ ะ

334 : โมบี้-ดิก๊

พดู จาหยอกลอ้ อยา่ งสนกุ สนานต่อ
“‘ใช่ ใชแ่ ลว้ พอ่ หนมุ่ เจา้ สำ� ราญ พวกนายคนหนง่ึ เอาถว้ ยมารองนำ�้ รว่ั ไหลน้ี

แลว้ ลองชมิ ดสู ิ เหน็ แกพ่ ระเจา้ เถอะ มนั ใสข่ วดกนิ ไดม้ ย้ั ! ฉนั จะบอกพวกนาย
ให้...พวก การลงทนุ ของตาเฒา่ เรดจะตอ้ งได้รับผลคุ้มคา่ ! เขาจะยอมตัดส่วน
ของเขา แลว้ ลากเรอื กลบั บา้ น ความจรงิ กค็ อื ...เดก็ ๆ...ปลากระโทงแทงดาบแค่
เพ่ิงเริ่มต้นงานนี้ มันจะกลับมาอีกครั้งพร้อมกับพวกช่างไม้เรือใหญ่ ท้ังปลา
ฉนาก และปลาตะไบ และปลาอะไรตอ่ อะไรอกี มาก คราวนก้ี องกำ� ลงั ตดิ อาวธุ
ของพวกมนั พรอ้ มสงู้ านหนกั ทงั้ ตดั ทงั้ เฉอื นใตท้ อ้ งเรอื หนทางแกไ้ ขกค็ อื ...ฉนั
คดิ วา่ ถา้ ผตู้ าเฒา่ เรดอยทู่ นี่ ใ่ี นตอนนี้ ฉนั จะบอกใหเ้ ขาโดดลงนำ้� ไปจดั การพวก
มนั ใหแ้ ตกกระเจงิ ไปซะ พวกมนั ทำ� ตวั เปน็ ปศี าจรา้ ยทำ� ลายทรพั ยส์ นิ ของเขา
ฉนั จะบอกเขาอยา่ งนน้ั ทวา่ เขาเปน็ แคช่ ายแก่ และมจี ติ ใจงดงาม เดก็ ๆ...พวก
เขากลา่ ววา่ ทรพั ยส์ มบตั สิ ว่ นทเ่ี หลอื ของเขาสรา้ งมลู คา่ ในคนั ฉอ่ ง ฉนั เกรงวา่
เขาจะใหว้ ายรา้ ยผู้นา่ สังเวชอยา่ งฉนั สบื ทอดเจตนาของเขา’

“‘ตาบอดกันหรอื ไง! หยดุ สูบนำ�้ กนั ทำ� ไม?’ เรดนยี แ์ ผดเสียงคำ� ราม แกล้ง
ท�ำเปน็ ไมไ่ ดย้ นิ เหลา่ ลกู เรือพูดกันวา่ ‘แผดเสยี งไมห่ ยุดสนิ ่า’

‘ครับ ครับ’ สตีลกิลต์ขานรับ น�้ำเสียงเบิกบานราวจิ้งหรีดส่งเสียงร้อง
‘คล่องแคล่วกันหน่อย เด็กๆ คล่องแคล่วเร็ว!’ เมื่อเคร่ืองสูบส่งเสียงราว
เครอ่ื งกลไฟห้าสิบแรงมา้ คนงานทั้งหมดตา่ งโห่ร้องยนิ ดี เป็นเวลานานก่อน
หน้านั้นเสียงหายใจของพวกเขาหอบดังให้ได้ยินบ่งบอกถึงความขึงเครียด
ทีส่ ุดในชวี ิต

“หลงั ชว่ ยกนั กบั พวกทเ่ี หลอื สบู นำ้� จนสำ� เรจ็ ไดใ้ นทสี่ ดุ ชาวเลคแมนผนู้ ถ้ี อน
ใจโล่งอก เขาพาตัวเองน่งั ลงบนเครอ่ื งกว้านสมอ ใบหนา้ แดงดงั เพลิงลุกโชติ
ดวงตาแดงก�่ำ เขาเช็ดเหงื่อพราวบนใบหน้า ตอนน้ีล่ะไม่รู้ผีร้ายตนใด...ท่าน
สภุ าพบรุ ษุ ดลใจเรดนยี ใ์ หเ้ ขา้ ไปแหยช่ ายผนู้ ใี้ หล้ แุ กโ่ ทสะขนึ้ มา ผมเองกไ็ มร่ .ู้ ..
รู้แต่เพียงว่าเกิดเหตุการณ์นั้นข้ึน ต้นเรือเดินพล่านไปทั่วดาดฟ้า ขณะสั่งให้
สตีลกิลต์หยิบไม้กวาดมากวาดพื้นกระดาน และยังให้เอาพลั่วมาแซะส่ิง

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 335

สกปรกออกเพื่อให้โลหะจากเตาหลอมไหลได้สะดวก
“ด้วยเหตุท่ี...ท่านสุภาพบุรุษ...งานกวาดดาดฟ้าเรือกลางทะเลเป็นงาน

ท่ัวไปท่ีต้องท�ำตลอดเวลา เว้นแต่ช่วงลมพัดแรงดังเช่นท่ีเกิดข้ึนเป็นประจ�ำ
ทุกเย็น เป็นที่รู้กันว่าการท�ำเช่นน้ันจะเป็นผลให้เรืออับปางในเวลาน้ัน ท่าน
สภุ าพบรุ ษุ นนั่ เปน็ ขอ้ ปฏบิ ตั อิ ยา่ งเครง่ ครดั ของชาวทะเล และลกั ษณะนสิ ยั รกั
ความเปน็ ระเบยี บเรยี บรอ้ ย บางคนถงึ ขนาดทว่ี า่ จะไมย่ อมจมนำ้� ไปโดยทย่ี งั ไม่
ไดล้ า้ งหนา้ เสยี กอ่ น ทวา่ เรอื ทกุ ลำ� จะกำ� หนดงานกวาดพนื้ ใหเ้ ปน็ หนา้ ทเี่ ฉพาะ
ในกลุ่มกลาสีฝึกงานบนเรือ ยิ่งไปกว่าน้ันคนงานที่แข็งแรงในเรือทาวน์โฮ
ถกู แบง่ กลมุ่ สลบั กนั ไปดแู ลเครอ่ื งสบู และดว้ ยเพราะเปน็ กลาสที ม่ี คี วามปราด
เปรียวมากท่ีสุดในจ�ำนวนคนท้ังหมด สตีลกิลต์จึงมักได้รับมอบหมายให้เป็น
ผนู้ ำ� กลมุ่ เสมอ ฉะนนั้ เขาจงึ ควรเปน็ อสิ ระจากงานหยมุ หยมิ ทไี่ มเ่ กยี่ วขอ้ งกบั
หนา้ ทก่ี ารเดนิ เรอื จรงิ ๆ งานเชน่ นน้ั จะเปน็ ของมติ รสหายของเขา ผมกลา่ วถงึ
เรื่องท้ังหมดนี้เป็นพิเศษก็เพ่ือให้พวกคุณเข้าใจว่าเหตุใดเรื่องนี้จึงเป็นสาเหตุ
ให้ชายสองคนนี้บาดหมางกัน

“ทว่าเร่ืองน้ีมีประเด็นมากกว่านั้น ค�ำส่ังเกี่ยวกับพลั่วนั้นเกือบชัดเจนว่า
ต้องการทำ� ร้ายจติ ใจ และดูถูกสตลี กลิ ต์ ไมต่ า่ งอะไรกับเรดนยี ์ถม่ น�้ำลายรด
หน้าเขา ชายทุกคนท่ีมีอาชีพเป็นลูกเรืออยู่บนเรือล่าวาฬต่างเข้าใจเร่ืองนี้ดี
เหตกุ ารณท์ ง้ั หมดเดาไดไ้ มย่ ากนกั เลคแมนผนู้ ก้ี เ็ ขา้ ใจดเี มอื่ ไดย้ นิ ตน้ เรอื แผด
เสียงสัง่ การ แตเ่ ขายงั คงนงั่ น่ิงอย่างน้นั อีกชวั่ อึดใจ สายตาเด็ดเดย่ี วมองไปท่ี
ดวงตามาดร้ายของตน้ เรอื ตระหนักดถี งึ กองถังดินปนื ท่ีสุมอย่ใู นตัวเขา และ
สายชนวนไฟคอ่ ยๆ ลามเลยี ไปยงั กองถงั ดนิ ปนื นน้ั อยา่ งเงยี บๆ สตลี กลิ ตเ์ ขา้ ใจ
เรอ่ื งทงั้ หมดในทนั ที เขาอดทนอดกลนั้ ไดเ้ กนิ คาด และพยายามระงบั อารมณ์
รนุ แรงทก่ี ำ� ลงั เดอื ดดาลลกึ อยภู่ ายใน ความรสู้ กึ เกลยี ดชงั อยา่ งรนุ แรง เมอ่ื เกดิ
ขึ้นแล้ว ชายผู้กล้าย่อมเจ็บปวด ความรู้สึกหลอนร้ายเหลือคณานับนี้...ท่าน
สุภาพบุรุษ...คอ่ ยๆ ครอบง�ำสตลี กิลต์

“ดว้ ยเหตนุ น้ั เขาจงึ ตอบกลบั ไปดว้ ยโทนเสยี งปกติ แตแ่ ตกพรา่ เลก็ นอ้ ยอนั

336 : โมบ้ี-ด๊ิก

เนอ่ื งมาจากความเหนด็ เหนอ่ื ยในชว่ งเวลานนั้ วา่ งานกวาดพน้ื ไมใ่ ชง่ านของเขา
และเขาจะไมท่ ำ� สตลี กลิ ตไ์ มเ่ อย่ ถงึ พลว่ั ตกั เลย เพยี งแตช่ ไ้ี ปทเี่ ดก็ หนมุ่ สามคน
ผมู้ หี นา้ ทกี่ วาดพน้ื เปน็ ประจำ� อยแู่ ลว้ และไมไ่ ดถ้ กู จดั ใหไ้ ปชว่ ยงานทเ่ี ครอื่ งสบู
แตอ่ ย่างใด ตลอดทง้ั วนั แทบไมไ่ ด้ทำ� อะไรเลย น่นั ทำ� ใหเ้ รดนียส์ บถอย่างแรง
และวางอำ� นาจใส่ดว้ ยการออกคำ� ส่งั ซำ�้ ๆ เวลานน้ั เขาพุ่งเขา้ หาเลคแมนผยู้ งั
คงน่งั นิ่งในมือเงอ้ื ค้อนตขี องชา่ งไม้ทค่ี วา้ มาจากถังไม้ข้างตวั

“สตลี กลิ ตร์ สู้ กึ รอ้ น และระคายตวั จากงานใชแ้ รงทเ่ี ครอ่ื งสบู อยเู่ ปน็ ทนุ เดมิ
อกี ทง้ั รา่ งกายเตม็ ไปดว้ ยเหงอ่ื ทว่ มตวั เหตนุ คี้ วามอดทนเกนิ ความจำ� เปน็ ของ
เขาในตอนแรกจงึ ควรถงึ คราวสน้ิ สดุ ลงตอ่ ทา่ ทางของตน้ เรอื ผนู้ ้ี ทวา่ เขายงั คง
สะกดอารมณด์ ัง่ เปลวเพลิงไว้ภายใน สตีลกลิ ต์ไมพ่ ดู อะไรยงั คงรน้ั นั่งเฉยอยู่
กับท่ี กระทั่งเรดนีย์โกรธจัดสะบัดค้อนห่างจากใบหน้าของเขาเพียงไม่กี่นิ้ว
พรอ้ มตวาดเสียงฉุนเฉียวให้เขาท�ำตามค�ำสงั่

“สตลี กิลตล์ ุกขึน้ ยืน และค่อยๆ ถอยไปรอบๆ เครอ่ื งกว้านสมอ ขณะตน้
เรอื ถอื คอ้ นตามขอู่ ยา่ งไมล่ ดละ เจา้ เลคแมนพดู ซำ้� อยา่ งชดั ถอ้ ยชดั คำ� ถงึ ความ
ตง้ั ใจของเขาทจ่ี ะไมย่ อมทำ� ตามคำ� สง่ั เมอื่ เหน็ วา่ ไมว่ า่ จะทำ� ยงั ไงความอดกลนั้
ของเขากไ็ มเ่ ปน็ ผลเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย แมเ้ ขาจะบดิ มอื แสดงทา่ ทางนา่ เกรงขามเกนิ
บรรยายเพอื่ เตอื นใหช้ ายไรส้ มองและหลงตวั ใหอ้ อกหา่ ง แตก่ ไ็ มเ่ ปน็ ผล ทง้ั สอง
เดินวนอย่างช้าๆ จนครบรอบเคร่ืองกว้าน เมื่อไม่สามารถจะถอยได้อีกแล้ว
ลองนกึ ถงึ สตลี กิลตว์ ่าความอดกลนั้ ของเขาเวลาน้ีมมี ากพอๆ กบั อารมณ์ขนั
จู่ๆ เจ้าเลคแมคก็นึกถึงประตูดาดฟ้าเรือข้ึนมาจึงบอกกับต้นเรือว่า “ต้นเรือ
เรดนยี ์ ผมจะไมท่ ำ� ตามคำ� สงั่ ของตน้ เรอื เอาคอ้ นออกไปซะ ไมอ่ ยา่ งนนั้ จงคอย
ระวังตวั ไว”้ แต่ต้นเรอื ผู้ชะตาขาดยงั คงสาวเท้ารุกเขา้ ใกล้ เจา้ เลคแมนยืนนง่ิ
กบั ทคี่ ราวนี้ค้อนถูกสะบดั หา่ งจากฟันของเขาไม่กน่ี ิ้ว พรอ้ มกบั เสียงสาปแช่ง
พรง่ั พรอู อกมาไมข่ าดสาย สตลี กลิ ตไ์ มถ่ อยแมเ้ ศษเสย้ี วนวิ้ สายตาคมกรบิ ไม่
หวนั่ เกรงจอ้ งแทงเขา้ ไปในดวงตาของตน้ เรอื เขากำ� หมดั ขวาไวด้ า้ นหลงั คอ่ ยๆ
ดึงกลับขึ้นมา บอกกับผู้ข่มเหงว่าหากค้อนถากแก้มเขาเพียงนิดเดียว เขา

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 337

(สตีลกิลต์) ฆ่าเขาแน่ ทว่า...ท่านสุภาพบุรุษ...คนเขลาผู้นี้ถูกสวรรค์ตีตราให้
โดนสังหาร ทันทีทค่ี ้อนแตะถูกแกม้ ของเจา้ เลคแมน ทนั ใดนั้นขากรรไกรล่าง
ของต้นเรือแตกร้าวไปถึงหัว เขาล้มลงท่ีประตูดาดฟ้าเลือดไหลพุ่งออกมา
เหมอื นดังเชน่ วาฬ

“ก่อนเสียงร้องดังขึ้น สตีลกิลต์เดินไปยังด้านท้ายเรือ โยกเชือกระโยง
เส้นหน่ึงที่โยงขึ้นไปบนยอดเสากระโดงซ่ึงสหายของเขายนื อยู่ คนทงั้ สองเปน็
คานาลเลอร์

“‘คานาลเลอร!์ ’ ดอนเปโดรรอ้ งถามขน้ึ ‘เราเหน็ เรอื ลา่ วาฬแถวๆ ทา่ เรอื ของ
เรามากม็ าก แต่ไม่เคยได้ยินค�ำวา่ คานาลเลอรข์ องคุณเลย ขอโทษทเี ถอะนะ
นนั่ เปน็ ช่อื ของใคร หรืออะไรหรอื ?’

“‘คานาลเลอร์...ดอน...คือลูกเรือประจ�ำเรือบรรทุกท่ีใช้แล่นในคลองอิรี
ของเรา คุณต้องเคยไดย้ ินมากอ่ นแน่’

“‘ไมเ่ คยเลย...ซนิ ญอร.์..คนแถวนไ้ี มค่ อ่ ยรอู้ ะไร รกั สบาย และสว่ นใหญเ่ ฉอ่ื ยชา
เปน็ ลกั ษณะนสิ ยั ทไี่ ดม้ าจากบรรพบรุ ษุ เรารเู้ รอ่ื งราวเกยี่ วกบั ชาวเหนอื ผขู้ ยนั
ขันแขง็ อยา่ งพวกคุณน้อยมาก’

“‘จรงิ ส?ิ เอาเถอะ ถา้ อยา่ งนน้ั .. ดอน ..ชว่ ยเตมิ สรุ าใหผ้ มหน่อย เบยี ร์ชชิ า
ของคณุ รสกลมกลอ่ มมาก กอ่ นเลา่ เรอื่ งตอ่ ผมจะบอกพวกคณุ ใหว้ า่ คานาลเลอร์
ของเราคอื อะไร ข้อมลู นอี้ าจให้รายละเอียดทช่ี ดั เจนกับเร่อื งของผมมากขน้ึ ’

“ด้วยระยะทางสามร้อยหกสิบไมล์...ท่านสุภาพบุรุษ...ผ่านความกว้าง
ทงั้ หมดของรฐั นวิ ยอรก์ ผา่ นเมอื งทม่ี พี ลเมอื งหนาแนน่ และหมบู่ า้ นทมี่ คี วาม
เจรญิ รงุ่ เรอื งขดี สดุ หลายตอ่ หลายแหง่ ผา่ นหนองนำ้� สายยาว บรรยากาศมดื มวั
ไรผ้ คู้ นอาศยั และพน้ื ดนิ อดุ มสมบรู ณเ์ หมาะแกก่ ารเพาะปลกู มากกวา่ แดนดนิ
ถิน่ ใด ผ่านไปห้องบิลเลียด และห้องจ�ำหน่ายสุรา ผ่านความศักดิ์สทิ ธ์ิของส่ิง
ศักด์ิสิทธิ์ในป่าใหญ่ ตามซุ้มประตูโรมันเหนือแม่น้�ำอินเดีย ผ่านพระอาทิตย์
และรม่ เงา ดว้ ยหวั ใจเปน็ สขุ และแตกสลาย ผา่ นทศั นยี ภาพทแี่ ตกตา่ งกนั อยา่ ง
กว้างขวางของหลายๆ ประเทศในแถบดินแดนโมฮอคท่ีมีช่ือเสียงเหล่านั้น

338 : โมบ-ี้ ดก๊ิ

โดยเฉพาะอย่างย่ิงโบสถ์สีขาวดังหิมะเรียงแถวยาวเหล่าน้ันมียอดแหลมตั้ง
ตรงจนเกอื บดูคล้ายหลักไมลไ์ หลไปตามแมน่ ำ�้ สายยาวแหง่ ความเสอ่ื มทราม
อยา่ งชาวเวนสิ ผใู้ ชช้ วี ติ ผดิ กฎหมาย ทนี่ น่ั เปน็ ถนิ่ อาศยั ของชาวเผาอชานตขิ อง
คณุ ...ทา่ นสภุ าพบรุ ษุ ...ทนี่ น่ั มเี สยี งโหห่ อนของคนนอกศาสนา ทๆี่ คณุ จะไดพ้ บ
กับพวกเขา ไม่ไกลจากน้ันนัก ใต้ร่มเงาทอดยาว ภายในที่ก�ำบังของโบสถ์
ที่ให้ความผาสุก ด้วยโชคชะตาท่ีไม่มีใครเหมือนดังเช่นเห็นกันบ่อยคร้ังว่า
โจรสลดั หลวงของคณุ ตงั้ คา่ ยรายลอ้ มรอบศาลสถติ ยตุ ธิ รรม คนชวั่ ชา้ มากมาย...
ท่านสภุ าพบุรุษ...ดาษด่ืนอยู่ทัว่ สถานศกั ดสิ์ ทิ ธิ์

“‘พระคริสต์ก�ำลังตัดสินอยู่ล่ะสิ?’ ดอนเปโดรเอ่ยข้ึนขณะก�ำลังมองลงไป
ยงั ฝงู ชนด้านลา่ งลานกวา้ งดว้ ยอารมณข์ บขนั

“‘โอ้..เพ่ือนชาวเหนือของเรา การสอบสวนเย่ียงมาดามอิซาเบลล่าเสื่อม
นยิ มไปแล้วในลมิ ่า' ดอนซีบาสเตียน หัวเราะออกมา ‘เลา่ ตอ่ เถอะ...ซนิ ญอร์’

“‘เดย๋ี วกอ่ น! ขอโทษทเี ถดิ !’ เพอ่ื นอกี คนรอ้ งบอก ‘ในนามของชาวลมิ า่ ทกุ คน
ผมเพยี งปรารถนาใหค้ ุณได้รบั รู้ครบั ...คณุ ชาวเรือ เราไมม่ ที างมองข้ามคำ� พูด
ทไี่ มร่ ะมดั ระวงั ของคณุ ในการนำ� เอาลมิ า่ มาเปรยี บเปรยกบั เมอื งไกลปนื เทย่ี ง
อย่างเวนิชในเร่ืองของความเสื่อมทรามโดยเด็ดขาด โอ้! อย่าท�ำสีหน้าสงสัย
และแปลกใจเชน่ นน้ั คณุ รจู้ กั คำ� พงั เพยบนพรมแดนนดี้ ี “ความเสอ่ื มทรามอยา่ ง
ชาวลิม่า” ก็แค่ยืนยันค�ำพูดของคุณเพ่ิมเข้าไป โบสถ์มีมากกว่าโต๊ะบิลเลียด
และเปดิ บรกิ ารเสมอ และนนั่ คอื “ความเสอื่ มทรามอยา่ งชาวลมิ า่ ” แตส่ ำ� หรบั
เมืองเวนิชแล้ว ผมเคยพักอยู่ที่นั่น เมืองศักด์ิสิทธิ์ของผู้เผยแพร่ค�ำสอนของ
พระเจ้า เซนต์มารค์ ! เซนตโ์ ดมนิ ิค ล้างบาปซะ! ถว้ ยของคุณล่ะ! ขอบใจ มา
ผมจะรนิ เหลา้ ให้ เอาล่ะ เล่าเรอื่ งของคุณมา’

“วาดภาพลักษณะอาชีพของเขาตามใจชอบเถิด...ท่านสุภาพบุรุษ
คานาลเลอรอ์ าจเปน็ วรี บรุ ษุ ในละครนา่ ดเู รอ่ื งหนง่ึ เขาเลวทรามเหลอื รา้ ย และ
มเี สนห่ น์ า่ ดชู ม เหมอื นมารค์ แอนโทน่ี วนั แลว้ วนั เลา่ เอาแตน่ วยนาดเกยี จครา้ น
อยู่ริมแมน่ �ำ้ ไนล์ ทีส่ นามหญา้ สเี ขียว แมกไม้แพรวพรรณ คลอเคลียข้างกาย

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 339

คลีโอพัตราโอษองค์ หรือไม่ก็อยู่บนดาดฟ้าเรือนอนเผาขาอ่อนสีแอปริคอท
ของเขาให้สุกงอม แต่เม่ือข้ึนมาบนฝั่ง ลักษณะอ่อนแอท้ังหมดนี้จะมลาย
หายส้ินไป หน้ากากจอมโจรถูกน�ำมาสวมด้วยความภูมิใจ หมวกตกแต่ง
ด้วยริบบ้ินสีฉูดฉาดสวมหลุบต�่ำเป็นลักษณะการวางโตของคานาลเลอร์
ความน่ากลัวอยู่ท่ีรอยย้ิมบริสุทธ์ของชาวบ้านยามเม่ือเห็นท่าทางเย้ืองกราย
ของเขา บง่ บอกว่าใบหนา้ สคี ลำ�้ และทา่ ทางวางโตของเขาไม่ไดถ้ ูกรงั เกียจใน
หลายๆ เมือง กาลก่อนคนไร้คา่ อาศยั อยู่บนถนิ่ ฐานคลองของตน ผมเคยได้
รบั ประสบการณท์ ด่ี จี ากหนง่ึ ในคานาลเลอรพ์ วกน้ี และรสู้ กึ ซาบซงึ้ อยา่ งใจจรงิ
จงึ ไม่ขอเนรคุณโดยเดด็ ขาด ทว่าโดยมากแลว้ คุณสมบัติสำ� คัญท่ีทำ� ใหค้ นแขง็
กระดา้ งของคุณมคี ่าข้นึ มาได้ นั่นคอื เวลาที่เขาใช้ความแข็งแรงนัน้ ตอบโต้คน
แปลกหนา้ ชวั่ ชา้ ในชอ่ งแคบ ทล่ี อบเขา้ มาปลน้ สะดมคนรำ่� รวย กลา่ วโดยยอ่ ...
ทา่ นสภุ าพบรุ ษุ ...ชวี ติ รมิ คลองปา่ เถอ่ื นเพยี งใดประจกั ษช์ ดั กโ็ ดยสงิ่ น้ี อตุ สาหกรรม
เดือดในประมงล่าวาฬของเรามีการแบ่งช้ันความช�ำนาญเอาไว้หลายชั้นมาก
ทำ� ใหไ้ มค่ อ่ ยมเี ผา่ พนั ธม์ุ นษุ ยส์ กั เทา่ ไร เวน้ แตช่ าวซดิ นยี ์ ซงึ่ มกั ไมไ่ ดร้ บั ความ
ไวว้ างใจจากกปั ตนั เรอื ลา่ วาฬของเรา ไมเ่ พยี งมผี ลใหธ้ รุ กจิ นลี้ ดความนา่ สนใจ
ลงส้ิน แต่ยังท�ำให้เด็กหนุ่มชาวชนบท และชายหนุ่มผู้ถือก�ำเนิดตามแถบ
ชายฝง่ั ของเราจำ� นวนหลายพนั คนลดจำ� นวนลงอกี ดว้ ย ชวี ติ ระหวา่ งภาคทณั ฑ์
ของคลองขนาดใหญเ่ ปดิ โอกาสใหเ้ กดิ การเปลยี่ นแปลงอยา่ งคอ่ ยเปน็ คอ่ ยไป
จากชีวิตเรียบง่ายเก็บเก่ียวอยู่ในไร่ข้าวโพดของชาวคริสเตียน สู่ชีวิตบุ่มบ่าม
แลน่ ฝา่ ผิวน้�ำในทะเลเถ่ือน

“‘ผมรแู้ ลว้ ! ผมรแู้ ลว้ !’ ดอนเปโดรหนุ หนั อทุ านเสยี งดงั ขณะชชิ าของเขาหก
รดชดุ ครยุ สเี งนิ ‘ไมจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งไปทไ่ี หนอกี ! ลมิ า่ คอื โลกทงั้ ใบ ตอนนผี้ มเขา้ ใจ
ชาวเหนอื ผ้คู มุ โทสะได้ดขี องคุณแลว้ เกิดในยคุ เดียวกับคนที่มีจิตใจเยือกเย็น
และเครง่ ในศาสนาด่ังภูผา วา่ แต่แลว้ เรอื่ งเปน็ ยงั ไงต่อ’

“ผมไดท้ งิ้ ทา้ ยเอาไวว้ า่ ...ทา่ นสภุ าพบรุ ษุ ...เลคแมนโยกเชอื กระโยงทา้ ยเรอื
โยกได้ไม่ทันไรลูกเรืออ่อนอาวุโสสามคน พร้อมด้วยนักพุ่งฉมวกอีกส่ีคนมา

340 : โมบี้-ด๊กิ

รวมกลมุ่ อยขู่ า้ งกายเขาบนดาดฟา้ เรอื ทวา่ ระหวา่ งรดู เชอื กรอ่ นลงมาราวดาว
มฤตยูนัน้ คานาลเลอรท์ งั้ สองพงุ่ ลงมาพร้อมกบั ความโกลาหล และพยายาม
ไล่ต้อนคนของเขาให้ออกจากความวุ่นวายน้ันไปยังดาดฟ้าหน้าเรือ ลูกเรือ
คนอน่ื ๆ เข้าช่วยพวกเขาต้อนด้วยจงึ ยงิ่ ท�ำให้เกดิ ความสบั สนอลหมา่ นยิง่ ข้ึน
จงั หวะนนั้ กปั ตนั ผกู้ ลา้ ยนื หา่ งจากบรเิ วณเสย่ี งอนั ตราย กำ� ลงั กระโดดโลดเตน้
ใชห้ อกในมอื ทม่ิ แทงเปา้ หมายทสี่ รา้ งความขนุ่ เคอื งใหก้ บั เขา แตส่ ตลี กลิ ตแ์ ละ
เพ่ือนเดนตายเป็นต่อกว่าคนทั้งหมด เม่ือชาวประมงปารีสเหล่านี้ข้ึนไปบน
ดาดฟ้าหน้าเรือได้แล้วต่างเร่งรีบย้ายถังไม้สามสี่ใบมาเรียงแถวข้างเคร่ือง
กว้านสมอ เพื่อยึดเป็นท่ีม่ันป้องกันภัยก่อนจะพากันเข้าไปหลบอยู่ด้านหลัง
เครื่องกดี ขวางน้ี

“‘ออกมานะ ไอพ้ วกโจร!’ กปั ตนั แผดเสยี งลน่ั เวลานเ้ี ขาขเู่ หลา่ เดนตายดว้ ย
ปืนพกในมอื ทั้งสองข้างซงึ่ เด็กรับใชไ้ ปเอามาให้ “ออกมาซะ ไอ้พวกฆาตกร!’

“สตลี กลิ ตโ์ ดดขนึ้ มายนื บนถงั ปราการ กา้ วขนึ้ กา้ วลงอยตู่ รงนนั้ โดยไมห่ วนั่
เกรงว่าปืนสองกระบอกนั้นจะล่ันกระสุนออกมา เขาเพียงต้องการให้กัปตัน
ประจกั ษช์ ดั วา่ ความตายของเขา (สตลี กลิ ต)์ จะเปน็ สญั ญาณใหก้ บฎเดนตาย
ทเ่ี ปน็ คนกลมุ่ หนง่ึ ในจำ� นวนลกู เรอื ทง้ั หมดลกุ ฮอื ขนึ้ มา ความกลวั ในหวั ใจของ
กปั ตนั เวลานี้คอื เกรงว่าเหตุการณจ์ ะเกดิ ข้ึนจริง เขาหยดุ การกระท�ำ แต่ยังคง
ส่งั ใหก้ ลุ่มผกู้ ่อการจลาจลรีบกลบั ไปท�ำงานตามหนา้ ทขี่ องตน

“‘สญั ญาสวิ า่ กัปตนั จะไมแ่ ตะต้องพวกเราอีก?’ หวั โจกส่งเสยี งเรยี กรอ้ ง
“‘กลบั ไปซะ! กลบั ไป! ฉนั ไมส่ ญั ญาอะไรทง้ั นน้ั ไปทำ� งานของพวกนายซะ!
พวกนายอยากให้เรือจมด้วยการหยุดงานในเวลาอย่างน้ีหรือยังไง? กลับไป
ทำ� งานซะ’ แล้วเขาก็ยกปืนขนึ้ มาอีกครัง้
“‘จมเรืองนั้ หรือ?’ สตีลกิลตร์ อ้ งถาม ‘ก็ชา่ งมันสิ ปลอ่ ยใหจ้ มไป พวกเรา
จะไมม่ ใี ครกลบั ไปทำ� งานแน่ จนกวา่ กปั ตนั จะใหค้ ำ� มน่ั กอ่ นวา่ จะไมย่ กเกลยี ว
เชือกน่ันข้ึนมาขเู่ ราอีก พวกนายวา่ ยังไง...เพ่ือน?’ หันกลับไปยงั สหายของเขา
เสยี งโหด่ ังระห�่ำข้ึนสนบั สนนุ คำ� พูดน้ัน

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 341

“เจา้ เลคแมนในเวลานเี้ ดนิ วนกลบั ไปมาอยบู่ นถงั ปราการ ตลอดเวลาจอ้ ง
มองไปยงั กปั ตนั ไมว่ างตา พดู เสยี งตะกกุ ตะกกั วา่ ‘ไมใ่ ชค่ วามผดิ ของเรา พวกเรา
ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนี้ ผมบอกให้เขาเอาค้อนไปห่างๆ นั่นเป็นงานของ
เด็กๆ เขาควรจะรู้จักผมให้มากกว่านี้ ผมบอกเขาแล้วว่าอย่ามาตอกใส่ชาว
บัฟฟาโล่ ผมนวิ้ หกั ไปนิ้วหนง่ึ เพราะขากรรไกรนา่ รังเกยี จนน่ั เพื่อนๆ ผมบน
ดาดฟา้ น่จี ะไมย่ อมลดมีดในมือลง ใชม่ ั้ยพวก? เฝ้าระวงั เหลก็ แหลมพวกนน้ั
ไว.้ ..สหายรกั กปั ตนั ...ไดโ้ ปรด ระวงั ตวั เองดว้ ย บอกสวิ า่ กปั ตนั จะไมเ่ ปน็ คนโง่
ลมื ทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งซะ แลว้ เราจะกลบั ไปทำ� งาน ปฏบิ ตั กิ บั เราอยา่ งทคี่ วรจะเปน็
พวกเราเปน็ คนงานของกัปตนั แตเ่ ราจะไม่ยอมถูกเฆย่ี นตเี ดด็ ขาด’

“‘กลับไปซะ! ฉนั ไม่สัญญาอะไรท้ังนั้น ฉนั สงั่ ให้กลับไป!’
“‘ดูกัปตันตอนน้ีสิ’ เจ้าเลคแมนร้องบอก ขณะเหว่ียงอาวุธของเขาไปยัง
กปั ตนั ‘พวกเราตรงนมี้ กี นั อยจู่ ำ� นวนหนงึ่ (รวมผมเปน็ หนง่ึ ในนน้ั ดว้ ย) ถกู จา้ ง
มาเดนิ เรอื แตร่ มู้ ยั้ ตอนนอ้ี ยา่ งทกี่ ปั ตนั เองกร็ คู้ รบั ...เราสามารถยกเลกิ การจา้ ง
งานนไี้ ด้ในทันทที ที่ อดสมอจอดเรือ ดงั นน้ั แล้วเราไมอ่ ยากมเี รอ่ื ง นีไ่ มใ่ ชส่ ง่ิ ที่
เราตอ้ งการ เราตอ้ งการสนั ตสิ ขุ เราพรอ้ มจะไปทำ� งาน แตไ่ มต่ อ้ งการถกู เฆยี่ นต’ี
“‘กลบั ไป!’ กปั ตันสง่ เสยี งคำ� ราม
“สตีลกิลต์กวาดตามองรอบๆ เขาครหู่ นง่ึ แล้วพูดขนึ้ วา่ ‘ผมจะบอกใหว้ า่
เวลานเ้ี กดิ อะไรขนึ้ ...กปั ตนั อาจถกู ฆา่ แลว้ แขวนอยทู่ า่ มกลางอนั ธพาลสกปรก
พวกน้ี เราจะไม่ก�ำหมัดใส่หากกัปตันไม่ท�ำเราก่อน หากกัปตันบอกว่าจะไม่
โบยพวกเรา เราก็จะไม่ยกมือขึ้นสู’้
“‘ลงไปใตท้ อ้ งเรอื นน่ั พวกนายกล็ งไปดว้ ย ฉนั จะขงั พวกนายไวท้ น่ี น่ั จนกวา่
พวกนายป่วยเพราะมนั พวกนายจะลงไปม้ยั ’
“‘เราจะลงไปกันมั้ย?’ หัวโจกรอ้ งถามคนของเขา ส่วนใหญป่ ฏิเสธท่จี ะท�ำ
เชน่ นนั้ แตส่ ดุ ทา้ ยพวกเขากย็ อมเชอื่ สตลี กลิ ต์ เดนิ นำ� หนา้ เขาลงไปในหอ้ งมดื
หายเขา้ ไปในนนั้ พร้อมกบั เสยี งคำ� รามเหมอื นกับฝูงหมีเดินเข้าถำ้� ไป
“ทันทีที่ศีรษะเปลือยของเจ้าเลคแมนอยู่ในระดับเดียวกับพ้ืนกระดาน

342 : โมบ้-ี ดิก๊

กัปตันและกองก�ำลังติดอาวุธของเขาโดดไปท่ีถังปราการ รีบเลื่อนปิดบาน
ประตหู อ้ งใตด้ าดฟา้ ฝงั คนงานทงั้ กลมุ่ ไวใ้ นนน้ั พรอ้ มทงั้ ตะโกนสงั่ ใหเ้ ดก็ รบั ใช้
เอาสายยทู องเหลืองมาคลอ้ งทางลงบันได จากนั้นเลื่อนประตเู ปิดช่องเลก็ ๆ
กัปตันกระซิบกระซาบบางอย่างลงไปทางช่องนั้นแล้วลั่นกุญแจขังคนสิบคน
ไว้ในนนั้ ส่วนที่เหลอื บนดาดฟ้าอกี ประมาณยสี่ บิ คน หรือมากกว่านัน้ ยงั คง
ไมเ่ ลอื กข้างฝ่ายใด

“ตลอดท้ังคืนการเฝ้ายามยังคงด�ำเนินอย่างต่อเน่ือง นายเรือทุกคนตื่น
ตัวเดินยามทั้งด้านหน้า และด้านท้ายเรือ โดยเฉพาะอย่างย่ิงบริเวณห้องใต้
ดาดฟ้าเรือส่วนหน้า และหน้าประตูทางลงดาดฟ้า ซ่ึงต้องคอยระวังไม่ให้
พวกกบฏโผล่ข้ึนมาหลังจากผลักดันให้ลงไปอยู่ในนั้นได้ ทว่าหลายช่ัวโมง
ผ่านไปท่ามกลางความมืดอันเงียบสงบ กลุ่มคนงานยังคงท�ำหน้าที่ของตน
อย่างหนักอยู่บริเวณเคร่ืองสูบ เสียงคริ๊งแคร๊งดังสะท้อนเสียงห่อเห่ียวไปทั่ว
ลำ� เรือตลอดค�่ำคนื อนั น่าเบอ่ื

“รงุ่ เชา้ กปั ตนั เดนิ ไปดา้ นหนา้ เคาะดาดฟา้ ปลกุ ใหน้ กั โทษลกุ ขน้ึ มาทำ� งาน
แต่พวกเขายังคงตะโกนปฏิเสธตอบกลับมา เขาจึงหย่อนน้�ำลงไปให้พวกเขา
พร้อมด้วยขนมปังกรอบหน่ึงก�ำมือโยนตามลงไป จากนั้นก็ล่ันกุญแจขังพวก
เขาไวต้ ามเดมิ เสรจ็ แลว้ กปั ตนั กเ็ ดนิ กลบั ไปยงั ดาดฟา้ ทา้ ยเรอื เขาทำ� เชน่ นน้ั วนั
ละสองครงั้ เปน็ เวลาตดิ ตอ่ กนั นานสามวนั และแลว้ ในเชา้ วนั ทสี่ ม่ี เี สยี งทะเลาะ
โหวกเหวกดงั ขึ้น ตามมาดว้ ยเสยี งตะลมุ บอนกนั มเี สยี งเรียกร้องใหป้ ลอ่ ยตวั
จากที่คุมขังดังขึ้นมาให้ได้ยิน เมื่อประตูเปิดออกคนงานส่ีคนโผล่พรวดข้ึน
มาจากห้องใต้ดาดฟ้าบอกว่าพวกเขาพร้อมจะกลับไปท�ำงานแล้ว คงเพราะ
อากาศเหมน็ อบั และความอดอยากหวิ โหยรว่ มกบั ความหวาดกลวั ตอ่ ผลกรรม
จนถงึ ขดี สดุ กระมงั เปน็ ผลผลกั ดนั ใหพ้ วกเขาจำ� ตอ้ งยอมจำ� นน นนั่ ทำ� ใหก้ ปั ตนั
มกี ำ� ลงั ใจทจ่ี ะกลา่ วยำ้� คำ� สงั่ ของตนกบั คนทเี่ หลอื อยู่ แตส่ ตลี กลิ ตต์ ะโกนกลบั
ขน้ึ มาดว้ ยถอ้ ยคำ� รนุ แรงวา่ ใหเ้ ขาหยดุ พลา่ มแลว้ กลบั ไปยงั ทข่ี องตวั เองซะ เชา้
วนั ทหี่ า้ กบฏอกี สามคนหนขี นึ้ มาสดู อากาศดา้ นบนโดยเหลา่ เดนตายดา้ นลา่ ง

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 343

ไม่อาจยบั ยั้งไว้ไดอ้ ีกตอ่ ไป เวลาน้จี ึงเหลอื เพียงอกี สามคนดา้ นล่าง
“‘ตอนน้อี ยากกลับขึ้นมารยึ ัง?’ กัปตนั สง่ เสยี งเยย้ หยันอย่างคนแลง้ น�ำ้ ใจ
“‘เพื่อจะได้ขังพวกเราไว้ข้างบนนั่นอีกน่ะสิ ใช่มั้ยล่ะ!’ สตีลกิลต์ร้องตอบ

กลับมา
“‘โอ้! แนล่ ะ่ ’ กัปตันพดู ขณะกญุ แจลนั่ กริก๊
“ตอนนเี้ อง...ทา่ นสภุ าพบรุ ษุ ...ความโกรธแคน้ จากเพอื่ นรว่ มกลมุ่ กอ่ นหนา้

น้ีท่ีตีตัวออกห่าง ความเจ็บปวดจากเสียงเย้ยหยันที่โห่ร้องใส่เขาเม่ือล่าสุด
รว่ มกบั ความหงดุ หงดิ จากการถกู ขงั ใหอ้ ยใู่ นสถานทม่ี ดื มดิ พอๆ กบั กน้ บาดาล
แห่งความส้ินหวัง ความรู้สึกทั้งหมดทั้งปวงน้ีท�ำให้สตีลกิลต์ชักชวนสอง
คานาลเลอรใ์ หร้ วมใจเปน็ หนงึ่ เดยี วกบั เขาหาทางหนจี ากหอ้ งขงั ขน้ึ มารวมตวั
กนั ทป่ี อ้ มปราการ ใชม้ ดี เสย้ี วพระจนั ทรข์ องพวกเขา (อาวธุ ขนาดใหญย่ าวเปน็
รปู พระจนั ทรเ์ สยี้ วมดี า้ มจบั ทปี่ ลายทงั้ สองดา้ น) ตวดั วอ่ นจากเครอื่ งเสาหวั เรอื
ไปจนถงึ ราวทา้ ยเรอื และหากเปน็ ไปไดก้ ใ็ หใ้ ชค้ วามโหดเหย้ี มรา้ ยกาจยดึ ครอง
เรอื ลำ� นเ้ี สยี เลย สำ� หรบั ตวั เขาเองแลว้ เขาจะทำ� แน่ เขาบอก...ไมว่ า่ คานาลเลอร์
ท้ังสองจะร่วมมือกับเขาหรือไม่ก็ตาม คืนนั้นควรเป็นคืนสุดท้ายท่ีเขาจะใช้
ชวี ติ อยใู่ นกรงขงั นี้ แผนการนน้ั ไมเ่ พยี งไมถ่ กู คดั คา้ นจากเพอื่ นรว่ มชะตากรรม
ทงั้ สอง พวกเขายังกล่าวค�ำม่นั วา่ พร้อมรว่ มปฏบิ ัติการ ไม่วา่ จะให้ท�ำในเร่อื ง
บ้าๆ หรือเรื่องอะไรก็ตามยกเว้นเร่ืองการยอมแพ้ ย่ิงไปกว่านั้นท้ังสองต่าง
แย่งกันขอเป็นคนแรกท่ีจะได้ขึ้นไปบนดาดฟ้าทันทีที่โอกาสมาถึง ทว่าใน
เร่ืองน้ีผู้น�ำของพวกเขาคัดค้านอย่างหนักว่าควรจะให้ตัวเขาเป็นคนแรกที่ได้
ขึ้นไปก่อน น่ันเพราะสหายคู่แฝดของเขาคงไม่ยอมให้อีกคนข้ึนไปก่อนตน
เป็นแน่ ด้วยเหตุน้ีเองทั้งคู่จึงไม่มีทางได้ข้ึนไปเป็นคนแรก อีกทั้งบันไดยังใช้
ปีนขึ้นได้ทีละคนเท่าน้ัน เวลาน้ันเอง...ท่านสุภาพบุรุษ...ความคิดสกปรกของ
คนชว่ั ทงั้ สองจึงเรม่ิ ข้นึ

“เมื่อได้ยินแผนการบ้าคลั่งของผู้น�ำ ทั้งสองต่างมีความคิดแตกแยกกับ
เขาในทันที ดูเหมือนว่านั่นเป็นความคิดท่ีไม่ต่างอะไรกับการทรยศหักหลัง

344 : โมบ-ี้ ด๊กิ

กลา่ วคอื ความตอ้ งการเปน็ คนนำ� พงั ประตอู อกกเ็ พอื่ จะไดเ้ ปน็ คนแรกในสามคน
แมจ้ ะเปน็ คนลา่ สดุ ในสบิ คนทยี่ อมแพ้ แตก่ ม็ นั่ ใจไดว้ า่ นา่ จะมโี อกาสไดร้ บั การ
ละเวน้ โทษบา้ งไมม่ ากกน็ อ้ ย แตเ่ มอ่ื สตลี กลิ ตบ์ อกใหร้ ถู้ งึ ความตงั้ ใจของเขาที่
มงุ่ มน่ั จะนำ� พวกเขาใหไ้ ด้ ทง้ั สองจงึ ใชเ้ ลหเ์ พทบุ ายทซ่ี กุ ซอ่ นไวก้ อ่ นหนา้ นห้ี า
โอกาสใช้น�้ำยาแห่งความช่ัวร้ายกับเขา เม่ือผู้น�ำงีบหลับไปความคิดของพวก
เขาถกู เผยออกมาดว้ ยการกระทำ� ในสามขนั้ ตอน อนั ดบั แรกจบั ผหู้ ลบั ใหลมดั
ด้วยเชือก ปิดปากเขาดว้ ยเชอื ก และส่งเสียงกรดี ร้องเรยี กกัปตันกลางดกึ

“คดิ ถงึ การฆาตกรรมทก่ี ำ� ลงั ใกลเ้ ขา้ มา กลน่ิ คาวเลอื ดสแี ดงเขม้ กปั ตนั กบั
พวกผชู้ ว่ ยกปั ตนั พรอ้ มอาวธุ ในมอื และนกั พงุ่ ฉมวกของเขารบี รดุ มายงั ดาดฟา้
หน้าเรือ ภายในเวลาไม่ก่ีนาทีประตูทางลงห้องดาดฟ้าก็ถูกเปิดออก หัวโจก
ดิ้นรนขัดขืนในสภาพถูกมัดมือมัดเท้าขณะถูกน�ำตัวข้ึนมากลางดาดฟ้าโดย
พนั ธมติ รผทู้ รยศของเขา ทงั้ สองรบี อา้ งถงึ คณุ ความดที จ่ี บั กมุ ชายผซู้ ง่ึ ชำ� นาญ
การฆาตกรรมได้ ทวา่ ทงั้ หมดถกู ใสป่ ลอกคอ และลากไปตามดาดฟา้ เหมอื นเชน่
วัวควายที่ตายแล้ว และถูกมัดเรียงกันด้วยเชือกเสากระโดงท้ายเรือเหมือน
ขาเนื้อสามช้ิน พวกเขาถูกแขวนไว้อย่างนั้นจนรุ่งเช้า ‘ไอ้พวกอัปรีย์’ กัปตัน
ร้องด่าขณะก้าวขึ้นมาและเดินวนไปมาหน้าคนท้ังสาม ‘แร้งยังไม่อยากแตะ
ต้องพวกแก...ไอ้คนชวั่ !’

“รงุ่ เชา้ นนั้ เขาเรยี กประชมุ ลกู เรอื ทกุ คน และแยกบรรดาผกู้ อ่ กบฏออกจาก
บรรดาผู้ไม่ได้เข้าร่วมกบฏ และพูดขึ้นว่าก่อนหน้านี้เขามีความคิดท่ีจะเฆ่ียน
ตีพวกเขาท้ังหมด เพราะในเวลานั้นเขาคดิ วา่ เขาต้องทำ� อย่างน้นั เขาควรทำ�
เพอ่ื ความยตุ ธิ รรม แตต่ อนน้ี เมอ่ื พจิ ารณาถงึ การยอมจำ� นนในชว่ งเวลาเหมาะ
สม เขาจะปล่อยใหพ้ วกทีก่ ลบั ใจถูกประณามตามวิถปี ฏบิ ตั ขิ องคนพนื้ เมอื ง

“‘แต่ส�ำหรับพวกแก ไอ้คนพาลตัวเหม็นเน่า’ หันมายังคนทั้งสามท่ีสาย
ระโยงเรือ ‘ส�ำหรับพวกแก ฉันตั้งใจจะสับให้ละเอียดแล้วใส่หม้อต้มไขวาฬ’
พดู พรอ้ มกบั ควา้ เชอื กขนึ้ มา แลว้ ออกแรงทงั้ หมดทเ่ี ขามตี ไี ปทแ่ี ผน่ หลงั ของคน
ทรยศท้งั สอง ตจี นกระทง่ั พวกเขาไมม่ ีเสยี งร้องใดๆ ออกมาอกี ทงั้ สองสลบ

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 345

คอพบั ไปดา้ นขา้ งเฉกเชน่ สองหวั ขโมยในพระคมั ภรี ห์ มดแรงอยบู่ นไมก้ างเขน
“‘ขอ้ มือของฉันเคล็ดเพราะพวกแก!’ เขารอ้ งออกมา ‘แตย่ ังมเี ชือกอกี มาก

พอสำ� หรับพวกแก เล็กพรกิ ขห้ี นูของฉัน จะไม่ยอมแพแ้ ค่นีแ้ น่ เอาเชือกออก
จากปากมนั ดูว่ามันจะพดู อะไรออกมา’

“ช่วงเวลานั้นกบฎผู้หมดแรงปากสั่นเพราะตะคริว และความเจ็บปวด
รอบๆ คอ เขาสง่ เสียงรอดไรฟัน ‘ทผี่ มจะพดู กค็ อื คดิ ใหด้ ี ถา้ กปั ตนั เฆ่ียนผม
ผมฆา่ กปั ตันแน!่ ’

“‘แกยังพูดอย่างนั้นได้อีกรึ ถ้าง้ันมาดูกันสิว่าแกยังจะกล้าขู่ฉันได้อีกม้ัย’
กัปตันเงือ้ เชือกขึ้นเตรยี มฟาด

“‘อย่าดกี ว่า’ เจา้ เลคแมนพดู รอดไรฟัน
“‘ฉนั จะท�ำ’ เชือกถกู เง้อื ไปทางดา้ นหลงั เตรยี มฟาดอกี ครง้ั
“สตีลกิลต์พูดอะไรบางอย่างออกมา ไม่มีใครได้ยินนอกจากกัปตันซ่ึง
เวลาน้ันสร้างความประหลาดใจให้กับลูกเรือทุกคน เขาก้าวถอยหลังอย่าง
รวดเรว็ สองสามครงั้ แลว้ รบี โยนเชอื กทง้ิ กอ่ นจะพดู ขน้ึ ‘ฉนั ไมท่ ำ� แลว้ ปลอ่ ยเขา
แก้มัดเขา ไดย้ ินม้ยั ?’
ทว่าขณะเหล่าผู้ช่วยกัปตันก�ำลังเร่งรีบปฏิบัติตามค�ำสั่งนั้น ชายหน้าตา
ซดี เซยี ว บนหวั พนั ดว้ ยผา้ พนั แผลหยดุ พวกเขาไว้ เขาคอื หวั หนา้ ตน้ เรอื ...เรดนยี ์
นบั ตง้ั แตถ่ กู ตอ่ ยจนลม้ เขานอนซมอยบู่ นเตยี งนอนมาตลอด กระทงั่ เชา้ วนั นน้ั
เขาได้ยนิ เสยี งเอะอะอึกทึกบนดาดฟา้ จึงค่อยๆ ยอ่ งข้นึ มาทนั เหน็ เหตกุ ารณ์
ที่เกิดขึ้นทั้งหมด แม้สภาพบาดแผลท่ีปากของเขาเป็นผลให้เขาพูดได้อย่าง
ยากเยน็ แตเ่ ขากย็ งั คงพมึ พำ� คำ� พดู บางอยา่ งทบี่ อกถงึ ความตง้ั ใจของตน และ
ทำ� ในสง่ิ ทกี่ ปั ตนั ไมก่ ลา้ ทำ� เขาควา้ เชอื กขน้ึ มา และกา้ วตรงไปยงั ศตั รผู ถู้ กู มดั
แขนขาของเขา
“‘นายมนั คนข้ขี ลาด!’ เจ้าเลคแมนส่งเสยี งขู่
“‘ใชฉ่ ันขข้ี ลาด แตล่ องนด่ี ูสักหนอ่ ย’ ตน้ เรือหวดเชือกอย่างแรง แต่เสียงขู่
ทดี่ งั ขนึ้ อกี ครง้ั ทำ� ใหเ้ ขาตอ้ งเงอื้ เชอื กคา้ งไว้ เขาหยดุ ชะงกั พกั หนงึ่ จากนนั้ กไ็ ม่

346 : โมบี-้ ดกิ๊

ยง้ั มอื อกี เขาทำ� อยา่ งทพี่ ดู แมส้ ตลี กลิ ตจ์ ะพดู ขม่ ขอู่ ะไรกต็ าม จากนนั้ นกั โทษ
ทงั้ สามไดร้ บั การแกม้ ดั คนงานทกุ คนถกู พลเรอื ขห้ี งดุ หงดิ สง่ั อยา่ งฉนุ เฉยี วให้
กลบั ไปท�ำงาน ลูกสูบเหลก็ สง่ เสียงดังแคลง๊ ๆ ขน้ึ อีกคร้งั

“หลังคืนวันน้ัน ขณะเวรยามคนหนึ่งลงมาพักด้านล่าง เขาได้ยินเสียง
ครึกโครมดังมาจากดาดฟ้าด้านหน้า คนทรยศท้ังสองวิ่งไปล้อมรอบประตู
หอ้ งเคร่อื งบอกว่าพวกเขาไมก่ ลา้ รว่ มมือกบั ชายหัวโจกนน้ั อกี แล้ว วิงวอนขอ
ใหต้ บตี และเตะถบี พวกเขาแทนการผลกั ไสใหก้ ลบั ไป ทวา่ คำ� รอ้ งขอนนั้ ทำ� ให้
พวกเขาถกู นำ� ตวั ไปไถบ่ าปอยใู่ ตท้ อ้ งเรอื สว่ นกลางทจี่ มอยใู่ ตน้ ำ�้ ทะเล กระนน้ั
ไม่มีสญั ญาณการก่อกบฏปรากฏให้เหน็ อีกในกล่มุ ลูกเรือทเ่ี หลอื ตรงกันขา้ ม
ดเู หมอื นวา่ สตลี กลิ ตเ์ ปน็ แรงดลใจใหพ้ วกเขาตดั สนิ ใจทจี่ ะรกั ษาความสงบสขุ
ไว้อย่างเคร่งครัด เชื่อฟังทุกค�ำสั่งจนถึงท่ีสุด และเมื่อเรือกลับถึงท่าพวกเขา
จะพากนั ออกจากงานไปทง้ั กลมุ่ แตเ่ พอ่ื ใหแ้ นใ่ จวา่ เรอื แลน่ ดว้ ยความเรว็ เตม็
กำ� ลัง พวกเขาทกุ คนเห็นตรงกันในอีกเรอ่ื งหน่ึงน่ันคอื จะไม่สง่ เสยี งแจ้งบอก
เมอ่ื พบเหน็ วาฬ เพราะแม้เรอื จะรวั่ และแม้จะมอี ันตรายใดๆ แค่ไหน แต่เรือ
ทาวน์โฮยงั คงมเี สากระโดงเรือ และกัปตนั ยังคงปรารถนาลงเรอื เล็กเพ่อื พิชติ
วาฬในเวลานน้ั ซง่ึ เปน็ เวลาทเี่ รอื ของเขาแลน่ เขา้ สแู่ หลง่ ลา่ วาฬ และตน้ เรอื เรด
นีย์เองก็พร้อมเปลี่ยนที่พักของเขาไปอยู่บนเรือพิชิตวาฬแล้ว อีกทั้งปากปิด
ด้วยผ้าพันแผลของเขาแสวงโอกาสได้เล่นล้ินกับความตายจากขากรรไกร
คมกรบิ ของวาฬ

“ทว่าแม้เจ้าเลคแมนจะชักจูงให้เหล่าลูกเรือยอมรับการนิ่งเฉยไม่แสดง
ปฏกิ ริ ยิ าตอบโตใ้ ดๆ ออกมา แตเ่ ขายงั คงบอกถงึ (อยา่ งนอ้ ยกจ็ นกวา่ ทกุ อยา่ ง
จะจบสิ้นลง) ความแค้นท่ีเป็นเร่ืองส่วนตัวของเขาที่มีต่อชายผู้ท�ำให้เขาเจ็บ
ฝงั ลกึ เขา้ ไปในหวั ใจ (อยา่ งนอ้ ยกจ็ นกวา่ ทกุ อยา่ งจะจบสนิ้ ลง) เขาถกู หวั หนา้
ต้นเรือเรดนีย์เฝ้าจับตามอง ราวกับว่าชายผู้ลุ่มหลงถล�ำตัวสู่หายนะเกินกว่า
คร่ึงทางแล้ว หลังเหตุการณ์ท่ีเสาระโยงเขาปฏิบัติตามค�ำแนะน�ำของกัปตัน
ใหก้ ลบั ไปเปน็ ผนู้ ำ� งานเฝา้ ยามกะกลางคนื ระหวา่ งปฏบิ ตั งิ านน้ี และอกี หนง่ึ

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 347

หรอื สองหนา้ ท่ี สตีลกลิ ตค์ ดิ แผนล้างแค้นของเขาควบคไู่ ปด้วย
“คนื วนั นน้ั เรดนยี ก์ ำ� ลงั นงั่ อยใู่ นทา่ ทไี่ มเ่ หมอื นกลาสเี รอื นงั่ อยบู่ นกราบเรอื

ดาดฟา้ ด้านทา้ ย วางพาดแขนบนกราบเรอื เชอื ดวาฬทแี่ ขวนอยูบ่ นน้นั เหนอื
ดา้ นขา้ งเรอื เลก็ นอ้ ย ทา่ ทางนนั้ ทำ� ใหร้ วู้ า่ เขาครง่ึ หลบั ครง่ึ ตนื่ ตรงนน้ั มชี อ่ งวา่ ง
ระหวา่ งเรอื เลก็ ทห่ี อ้ ยอยดู่ า้ นขา้ งเรอื เดนิ สมทุ ร ลกึ ลงไปดา้ นลา่ งเปน็ นำ�้ ทะเล
สตีลกิลต์ค�ำนวณเวลาการท�ำงาน หน้าท่ีถัดไปของเขาที่พวงมาลัยเรือจะถึง
กำ� หนดตอนตสี องในเชา้ วนั ทสี่ ามนบั จากเหตกุ ารณท์ เ่ี ขาถกู หกั หนา้ ชว่ งเวลา
ว่างนี้เขาใช้ไปกับการถักร้อยอะไรบางอย่างอยู่อย่างต้ังใจไปพร้อมกับงาน
เฝ้ายามอยดู่ ้านลา่ ง

“‘นายก�ำลงั ท�ำอะไรอยตู่ รงนนั่ นะ่ ?’ เพือ่ นกะลาสเี รือถามขึ้น
“‘นายคิดว่ายังไงล่ะ? น่ีดูเหมือนอะไร?’
“‘นา่ จะเปน็ เชอื กสำ� หรบั กระเปา๋ ของนายนะ แตม่ นั ดแู ปลกๆ เหมอื นของฉนั ’
‘ใช่ คอ่ นขา้ งแปลกทเี ดยี ว’ เจา้ เลคแมนพดู ขณะหยบิ ขน้ึ มากางตามความยาว
ของแขนตรงหนา้ เขา ‘แตฉ่ นั คดิ วา่ นนี่ า่ จะเปน็ คำ� ตอบนะ...เพอ่ื น ฉนั มไี มม่ ากพอ
จะถักเป็นเกลียว นายพอจะมีอกี มย้ั ?’
‘บนดาดฟา้ เรือด้านหนา้ น่ีไมม่ ีเลย’
‘ถ้างั้นฉันคงตอ้ งไปเอาจากตาเฒ่าเรด’ พูดจบเขาลุกขึ้นเดนิ ไปยงั ท้ายเรือ
“‘นายคงไมค่ ดิ ทจี่ ะไปขอกบั เขาหรอกนะ!’ ลกู เรอื คนหนึ่งพูดขึ้น
“‘ทำ� ไมละ่ ? นายคดิ วา่ เขาจะไม่ยอมให้มาง้นั เหรอ ในเม่อื เชือกนไี่ วใ้ ช้ชว่ ย
ชวี ติ เขาเองนะเพอ่ื น?’ พดู จบกเ็ ดนิ ไปหาตน้ เรอื สตลี กลิ ตม์ องเขาเงยี บๆ และ
เอย่ ปากขอสายปา่ นมาซอ่ มเปลญวน เขาไดร้ บั ตามคำ� ขอ จากนนั้ ทง้ั สายปา่ น
หรอื เชอื กกไ็ มป่ รากฏใหเ้ หน็ อกี กระทง่ั คนื วนั ถดั มาลกู เหลก็ หอ่ หมุ้ ดว้ ยตาขา่ ย
บางส่วนกลิ้งออกมาจากกระเป๋าเส้ือคลุมของเจ้าเลคแมน ขณะเขาก�ำลังพับ
เสอื้ คลมุ วางบนเปลญวนเพอื่ ใชเ้ ปน็ หมอน ยสี่ บิ สชี่ ว่ั โมงหลงั การปฏบิ ตั หิ นา้ ที่
ของเขาทห่ี างเสอื เรอื เงยี บๆ ใกลช้ ายผสู้ มควรลงไปนอนหลบั ใหลในหลมุ ฝงั ศพ
ทเ่ี ขาได้ขุดเตรยี มไวใ้ ห้ ช่วั โมงแหง่ ความตายก�ำลงั ใกลเ้ ขา้ มา ในความคิดล่วง

348 : โมบี-้ ดกิ๊

หน้าของสตลี กิลต์ ตน้ เรอื ผนู้ ี้ตายไปแล้ว และถูกขงึ พืดเปน็ ซากศพ ใบหนา้ มี
รอ่ งรอยถูกฟาด

“ทวา่ ...ทา่ นสภุ าพบรุ ษุ ...คนขขี้ ลาดชว่ ยใหว้ า่ ทฆ่ี าตกรรอดพน้ จากแผนการ
ทจ่ี ะทำ� ใหม้ อื ของเขาเปอ้ื นเลอื ด เขาแกแ้ คน้ ไมส่ ำ� เรจ็ และไมไ่ ดเ้ ปน็ ผลู้ า้ งแคน้
เปน็ เพราะเคราะหก์ รรมดลบนั ดาล คลา้ ยพระเจ้าเข้ามาฉวยภารกิจน้ีไปจาก
มือเขา แลว้ ส่งใหเ้ หตุร้ายที่ทรงบันดาลขนึ้ มาจัดการเขาแทน

“ขณะนั้นเป็นเวลาเช้ามืด และแสงอาทิตย์ของเช้าวันที่สองเริ่มสาดส่อง
พวกคนงานก�ำลังล้างท�ำความสะอาดดาดฟ้าเรือ คนเรือโง่เซ่อชาวเทนเนรีฟ
กกั นำ้� ทะเลไวใ้ นชอ่ งเกบ็ เชอื กระโยง ทนั ใดนน้ั ทกุ คนสง่ เสยี งรอ้ งดงั ลน่ั ‘นน่ั วาฬ!
นัน่ วาฬ!’ พระเจา้ วาฬน่นั ! มันคือโมบีด้ ิก๊

“‘โมบด้ี กิ๊ !’ดอนซบี าสเตยี นเอย่ ขน้ึ ‘เซนตโ์ ดมนิ คิ !คณุ ชาวเรอื วา่ แตว่ าฬพวกน้ี
ผา่ นพิธีช�ำระชะลา้ งบาปมาหรอื ? คุณเรียกใครว่าโมบ้ีดิ๊ก?’

“‘อสรุ กายสขี าวเผอื ก โดง่ ดงั ไปทว่ั และตายยาก...ดอน แตน่ นั่ กเ็ ปน็ เรอื่ งเลา่
นานมาแล้ว’

“‘ยังไง? ยงั ไง?’ หนุ่มชาวสเปนทงั้ หมดคะยนั คะยอถาม
“‘เดย๋ี วกอ่ น...ดอน...ทา่ นสภุ าพบรุ ษ...เดยี๋ ว เดย๋ี ว! ผมยงั เลา่ ตอนนไี้ มไ่ ด้ ขอให้
ผมไดพ้ กั สูดอากาศอกี เดี๋ยวก่อนเถอะนะ’
“‘เอาชชิ ามา! เอาชชิ ามา! ดอนเปโดรรอ้ งหา ‘เพอื่ นผกู้ ระฉบั กระเฉงของเรา
ดูคล้ายกำ� ลังจะเป็นลม เตมิ เหล้าในแกว้ ของเขาท!ี ’
“ไมต่ อ้ งหรอก ทา่ นสุภาพบุรุษ แคข่ อเวลาสักครหู่ น่งึ แล้วผมกจ็ ะเล่าตอ่
เอาละ่ ทา่ นสภุ าพบรุ ษุ ทนั ทที เี่ หน็ วาฬสขี าวราวหมิ ะหา่ งจากเรอื ไปหา้ สบิ หลา
หนุ่มเทเนรีฟลืมไปว่าเขาอยู่ท่ามกลางกลุ่มลูกเรือที่มาเบียดเสียดรวมตัวกัน
ในช่วงเหตุการณ์ต่ืนเต้นน้ี เขาเผลอตะเบ็งเสียงเรียกอสุรกายข้ึนโดยไม่รู้ตัว
แม้เมื่อเวลาผ่านไปและผลปรากฏว่าไม่มีวาฬโผล่มาให้เห็นจากยอดเสา
กระโดงมืดสลัวทั้งสามต้น ทั้งหมดกลายเป็นเรื่องฟั่นเฟือน ‘วาฬสีขาว
วาฬสีขาว!’ เสียงร้องของกัปตัน บรรดาผู้ช่วยกัปตัน และเหล่านักพุ่งฉมวก

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 349

ผู้ไม่เคยหวาดหวั่นต่อข่าวลือน่ากลัวทั้งหลาย ทั้งหมดร้อนใจอยากจับวาฬที่
มชี อ่ื เสยี งเลศิ ลำ�้ และเลอคา่ ขณะลกู เรอื ผตู้ ดิ ตามลอบสง่ สายตาไมพ่ อใจพรอ้ ม
กับค�ำสาปแช่ง ความสวยงามน่าขนลุกของก้อนน�้ำนมขนาดใหญ่นั้นสะท้อน
แสงอาทิตย์ตรงเส้นขอบฟ้าส่องสว่างเป็นประกาย ระยิบระยับ แพรวพราว
ดง่ั มกุ ดาในน้ำ� ทะเลสีครามยามเชา้ ทา่ นสุภาพบรุ ษุ พรมลิขิตอนั น่าอศั จรรย์
แผซ่ า่ นทวั่ ทศิ ทางของเหตกุ ารณเ์ หลา่ น้ี ราวกบั ถกู รา่ งรายละเอยี ดเอาไวก้ อ่ น
ท่ีโลกจะอุบัติข้ึน เหล่ากบฏล้วนเป็นฝีพายแถวหน้าของต้นเรือ และมีหน้าท่ี
นั่งข้างเขาขณะจับวาฬมัด เวลาเรดนีย์ยืนข้ึนบนหัวเรือพร้อมถือหอกในมือ
กบฏเหล่าน้ีจะต้องคอยดึง หรือคลายเชือกตามค�ำสั่งของเขา ย่ิงไปกว่าน้ัน
เมอ่ื เรอื เชอื ดวาฬสล่ี ำ� ถกู หยอ่ นลงผนื นำ้� ตน้ เรอื เรม่ิ ตน้ ภารกจิ ของตน เวลานน้ั
ไม่มีเสียงร้องโหยหวนด้วยความยินดีของใครดังไปกว่าสตีลกิลต์ ขณะเขาดึง
ไม้แจวของเขาอย่างเต็มก�ำลัง หลังไม้แจวแข็งแรงนักพุ่งฉมวกผูกเชือก และ
ถือหอกเตรียมไว้ในมือ เรดนีย์โดดข้ึนไปบนหัวเรือ เขามักเป็นบ้าเสมอโดย
เฉพาะเวลาอยบู่ นเรอื เชอื ดวาฬ เสยี งกรดี รอ้ งของเขาในตอนนม้ี วี ตั ถปุ ระสงค์
เพอ่ื ใหน้ ำ� เขาไปยงั แผน่ หลงั ทสี่ งู ทสี่ ดุ ของวาฬ ฝพี ายของเขาไมล่ งั เลกระชากเขา
สงู ขนึ้ และสงู ขน้ึ ผา่ นฟองเจดิ จา้ ทร่ี วมเอาความขาวของสองสง่ิ ผสมกลมกลนื
กัน กระทั่งเรือเชือดวาฬชนเข้ากับแนวหินใต้ทะเล และพลิกคว�่ำเทต้นเรือ
ที่ยืนอยู่ตกลงไป ช่ัวพริบตาน้ันเขาตกลงไปบนหลังมันลื่นของวาฬ ขณะเรือ
กลับคืนลำ� และถกู คล่นื ซดั แฉลบไปอีกทาง เรดนียถ์ ูกโยนตกทะเลไปอกี ด้าน
ขา้ งตวั วาฬ เขาวา่ ยสะเปะสะปะผ่านละอองนำ้� กระเซน็ ช่วั อดึ ใจน้นั มองเหน็
เขาลางๆ ผา่ นมา่ นนำ�้ กำ� ลงั กระเสอื กกระสนดนิ้ รนพาตวั เองใหพ้ น้ จากสายตา
ของโมบด้ี ก๊ิ ทวา่ เจา้ วาฬพงุ่ เขา้ ไปในกระแสนำ�้ วนอยา่ งรวดเรว็ งบั เอานกั วา่ ยนำ้�
ไว้ในหว่างขากรรไกรแล้วพาเขาข้ึนโดดตัวลอยสูง ก่อนจุ่มหัวลงอีกครั้งและ
จมหายไป

“เวลาน้ันเป็นช่วงจังหวะเดียวกับท่ีก้นเรือพิฆาตเพ่ิงแตะลงบนผิวน�้ำ
เจา้ เลคแมนหยอ่ นเชอื กลงเพอ่ื ถอยหลงั ออกมาจากวงั นำ้� วน เขามองเหตกุ ารณ์

350 : โมบ-ี้ ดกิ๊


Click to View FlipBook Version