Moby Dick โมบี้ ดิ๊ก

ในทหี่ า่ งๆ ตน เขาถงึ กบั เดอื ดดาล แตแ่ ลว้ กก็ ลบั ขบขนั ในความอกสนั่ ขวญั หาย
ของทุกคน แล้วบอกให้น�ำเอาของสิ่งน้ันมาให้เขาในทันที ไม่มีใครคิดปฏิเสธ
เขา ดว้ ยรดู้ วี า่ มนษุ ยท์ กุ คนเมอ่ื ใกลต้ ายตา่ งลว้ นอยใู่ นอารมณเ์ กรย้ี วกราด และ
เนอ่ื งจากคนใกลต้ ายจะทำ� ความยงุ่ ยากใหก้ บั เราไดเ้ พยี งชวั่ เวลาสนั้ ๆ เทา่ นนั้
ดงั นัน้ เพ่ือนผนู้ า่ สงสารจงึ สมควรไดร้ ับการตามใจ

ควเี ควกชะโงกหนา้ ออกมาจากเปลญวณ สายตาจับจอ้ งมองไปยังโลงศพ
ทอ่ี ยหู่ า่ งออกไป เขาเรยี กหาฉมวกของเขาแลว้ เอามาถอดดา้ มไมอ้ อกกอ่ นนำ�
สว่ นเหลก็ แหลมวางลงในโลงศพไวด้ ว้ ยกนั กบั ไมพ้ ายของเขา นอกจากนเ้ี ขายงั
ร้องขอขนมปังกรอบนำ� มาวางรอบๆ ข้างโลงดา้ นใน ขวดใสน่ �ำ้ จดื วางอยู่ด้าน
บนหวั และถงุ เลก็ ใสเ่ ศษขีเ้ ลอื่ ยวางในชอ่ งปลายเท้า เอาผา้ ใบมามว้ นท�ำเป็น
หมอน จากนั้นควีเควกร้องขอให้ยกร่างของเขาวางลงบนที่นอนหลังสุดท้าย
ของเขา บางทีเขาอาจต้องการทดลองดูความสุขสบายเผื่อมีสิ่งใดต้องเพิ่ม
เตมิ อกี เขานอนนิ่งโดยไม่ขยบั ตวั อยใู่ นน้นั นานสองสามนาที ก่อนจะบอกให้
ใครคนหน่ึงเดินไปท่ีถุงของเขาแล้วน�ำเอาโยโจเทวรูปองค์น้อยออกมาให้ เขา
ใช้สองแขนไขว้กอดโยโจไว้บนอกแล้วบอกให้เอาฝาโลง (เขาเรียกมันว่าฝา
ครอบ) มาครอบปิดบนโลง ส่วนหัวของโลงยึดติดด้วยบานพับหนัง ควีเควก
นอนอยู่ในนัน้ กบั โยโจน้อย สีหนา้ ดูสงบนิ่ง “ราร์ไม” (มันพอเพียง มันสบาย)
เขาพมึ พำ� ออกมาในทส่ี ดุ แลว้ บยุ้ ใบบ้ อกใหย้ า้ ยเขาไปไวใ้ นเปลญวณตามเดมิ

ทว่าก่อนร่างของเขาจะถูกย้ายตามค�ำขอ ปีปท่ีตลอดเวลาโฉบไปมาอยู่
ใกลๆ้ บรเิ วณนน้ั รบี ถลาเขา้ มาใกลบ้ รเิ วณทค่ี วเี ควกนอนอยู่ แลว้ รอ้ งไหส้ ะอกึ
สะอนื้ เออื้ มมอื ขา้ งหนง่ึ แตะเขา สว่ นมอื อกี ขา้ งถอื กลองแทมบรู นิ ของตวั เองไว้

“โถคนพเนจร! ท่านจะไม่มีวันส้ินสุดการเดินทางอันเหน่ือยล้าน้ีใช่มั้ย?
ทา่ นกำ� ลังไปไหนล่ะในตอนน?้ี แตท่ ว่าสายน�้ำจะนำ� พาท่านไปสู่ความงดงาม
บนเกาะแอนทีลีสท่ีซึ่งหาดทรายกระทบสายน�้ำเป็นคล่ืนสีขาวบริสุทธิ์ ท่าน
ช่วยท�ำอะไรให้ฉันสักอย่างได้ม้ัย? ช่วยตามหาเจ้าปีปให้ที เจ้าเด็กที่สูญหาย
ไปนาน ฉันคิดว่าเขาอยู่ห่างออกไปยังแอนทีลีส ถ้าพบเขาก็ช่วยปลอบโยน

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 651

เขาด้วย เขาคงก�ำลงั โศกเศร้า ดูนี่สิ! เจา้ เดก็ นัน่ ทงิ้ กลองแทมบรู นิ ของเขาเอา
ไว้ ฉันเก็บมันมาได้ รกิ อะ ดก๊ิ ดิ๊ก ด๊ิก! ตอนนคี้ วีเควกกำ� ลังจะตายแล้ว ฉัน
จะบรรเลงบทเพลงใหท้ า่ น บทเพลงทน่ี �ำไปสู่ความตาย”

“ฉนั ไดย้ ินมาวา่ ” สตาร์บัคพมึ พ�ำออกมาขณะมองลงไปยังช่องบนดาดฟา้
“เมื่อเป็นไข้หนัก มนุษย์ทุกคนล้วนอยู่ในภาวะไม่รับรู้อะไรเอาแต่พูดคุยเร่ือง
เกา่ ในอดตี และเมอ่ื ความลบั ถกู หยง่ั หามนั จะกลายเปน็ วา่ เรอ่ื งราววยั เดก็ ทถ่ี กู
ลมื สน้ิ เรอ่ื งราวเกา่ ๆ จะถกู บอกเลา่ ออกมาใหพ้ วกเขาไดย้ นิ โดยผเู้ ชยี่ วชาญที่
อย่เู บ้อื งบน ตามความเช่ือของฉนั ทา่ ทวี กิ ลจริตของปีปผู้น่าสงสาร คือหลกั
ฐานจากสวรรค์ท่ีบอกถึงบ้านอันประเสริฐของเราทุกคน เขาจะรู้เร่ืองพวกน้ี
ได้จากไหน นอกจากท่ีนั่น? ฟงั ส!ิ เขาพูดอกี แล้วแต่ตอนนพี้ ดู เรว็ กว่าเดิมอีก”

“ตั้งแถวสองฝ่ัง! จดั ทพั ใหเ้ ขาเป็นนายพล! โฮ...ฉมวกของเขาอย่ไู หน? เอา
มาวางพาดไว้ตรงน้ี ริก อะ ดก๊ิ ด๊ิก ดิก๊ ! ฮลู า่ ! โอ้...ไกท่ ่ถี กู ตามลา่ ตอนนมี้ าอยู่
ที่หัวของเขา และส่งเสียงขัน! ควีเควกพลีชีพอย่างหาญกล้า! จ�ำเอาไว้ว่า ค
วีเควกพลีชีพอย่างหาญกล้า! จงตั้งใจฟังให้ดี ควีเควกพลีชีพอย่างหาญกล้า!
ฉันบอกว่ากลา้ กลา้ กล้า! แตเ่ จา้ ปปี น้อยชา่ งตำ่� ชา้ เขาตายอยา่ งคนตาขาว
เขาหวาดกลวั ตวั ตาย ออกไปหาปปี ! ฟงั นะ...ถา้ ทา่ นเจอปปี บอกใหท้ กุ คนทแ่ี อ
นทีลสี ไดร้ วู้ า่ เขาหลบหนมี า เจา้ คนตาขาว ตาขาว ตาขาว! บอกให้คนทีน่ น่ั รู้
ว่าเขาโดดจากเรือเชือดวาฬ! ฉันไม่เคยตีกลองแทมบูรินของฉันเหนือโลงศพ
ปีป และเปล่งเสียงร้องเรียกเขาเป็นนายพล แม้เขาจะตายลงที่ตรงนี้อีกคร้ัง
ไม่... ไมม่ ที าง! คนข้ีขลาดตาขาวทกุ คนช่างนา่ อดสนู ัก พวกน่าอาย! ปลอ่ ยให้
เขาจมลงสู่ทะเลเฉกเช่นปีป ท่ีโดดออกจากเรือเชือดวาฬ น่าอดสู! น่าอดสู!

ระหวา่ งเหตกุ ารณท์ งั้ หมดนเี้ กดิ ขน้ึ ควเี ควกนอนหลบั ตาราวกบั กำ� ลงั หลบั
ฝนั ในทสี่ ดุ ปปี ถกู พาตวั ออกไป สว่ นคนปว่ ยถกู ยา้ ยกลบั มาไวท้ เ่ี ปลญวณของ
เขาตามเดิม

ทว่าครั้นเมื่อเขาเตรียมการณ์ทุกอย่างพร้อมส�ำหรับการตาย ครั้นเม่ือ
โลงศพของเขาได้รับการทดสอบจนแน่ใจว่าได้ขนาดพอเหมาะดีแล้ว จู่ๆ ค

652 : โมบ้-ี ด๊กิ

วีเควกก็มีเรี่ยวแรงกลับขึ้นมาอีก พร้อมท่าทางที่ดูเหมือนว่าไม่จ�ำเป็นต้องใช้
โลงของช่างไม้แล้ว และเมื่อเพื่อนกะลาสีถามไถ่ด้วยความยินดีระคนแปลก
ใจ เขากล่าวอย่างมีสาระว่าสาเหตุที่เขาฟื้นไข้ได้อย่างฉับพลันน่ันเป็นเพราะ
ในช่วงวิกฤตินั้นเขาเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่ายังมีเร่ืองที่เขายังท�ำค้างคาไว้บนบกท่ี
ต้องกลับไปท�ำให้แล้วเสร็จ ดังนั้นเขาจึงเปล่ียนใจจะไม่ตาย เขายืนยันอย่าง
มน่ั ใจวา่ ตวั เองยงั ตายไมไ่ ด้ เมอื่ ไดย้ นิ อยา่ งนน้ั เหลา่ เพอื่ นกะลาสจี งึ ถามตอ่ วา่
จะอยหู่ รอื ตายเปน็ เรอ่ื งทเี่ ขามอี ำ� นาจก�ำหนดตามความปรารถนา และความ
พอใจของเขาหรือ เขาตอบทันใดว่าแน่นอน กล่าวคือตามความคิดของควีเค
วกแล้วหากมนุษย์ตั้งใจท่ีจะมีชีวิตอยู่ ความเจ็บป่วยก็ไม่อาจฆ่าเขาได้ ไม่มี
อะไรฆ่าเขาได้นอกจากวาฬ หรือพายุ หรือจอมสังหารประเภทที่ไร้จิตใจ ไร้
การควบคุม และร้ายกาจ

มีข้อน่าสังเกตถึงความแตกต่างระหว่างคนป่ากับคนเมืองท่ีว่า ขณะป่วย
คนเมอื งอาจตอ้ งใช้เวลาถึงหกเดอื นในการฟืน้ จากไข้ แต่โดยทั่วไปแลว้ คนป่า
ทป่ี ว่ ยไขจ้ ะหายจนเกอื บเปน็ ปกตภิ ายในหนงึ่ วนั ดว้ ยเหตนุ คี้ วเี ควกของผมจงึ
ใช้เวลาไม่นานนักในการกลับมาแข็งแรงได้อีกครั้ง หลังน่ังสันหลังยาวอยู่บน
เครอ่ื งกวา้ นเพยี งสองสามวนั (กนิ ดมื่ อยบู่ นนน้ั อยา่ งเตม็ ท)ี่ เขากม็ แี รงโดดลง
มายนื บนสองขาของตวั เอง สะบดั แขนขา และยดื เสน้ ยดื สายใหเ้ ขา้ ที่ หาวนอน
เล็กน้อยแล้วโดดข้ึนไปบนหัวเรือท่ีแขวนห้อยอยู่ คว้าเอาฉมวกข้ึนมาเลี้ยงไว้
ในมอื เพือ่ บอกกบั ตวั เองวา่ พรอ้ มแลว้ ส�ำหรับการสรู้ บ

ดว้ ยอารมณ์แปรปรวนเพ้อคลัง่ ควเี ควกในเวลานีเ้ อาหีบศพของเขามาใช้
เปน็ หบี เกบ็ ของสว่ นตวั เขาเทเสอ้ื ผา้ ในยา่ มผา้ ใบใสใ่ นหบี จนหมด แลว้ จดั วาง
ไวใ้ นนนั้ เขายงั ใชเ้ วลาวา่ งหลายชว่ั โมงหมดไปกบั การแกะสลกั ฝาโลงใหเ้ ปน็ รปู
สลกั และรปู ภาพตา่ งๆ ทลี่ ว้ นมลี กั ษณะแปลกพลิ กึ พกิ ล พฤตกิ รรมนท้ี ำ� ใหด้ ู
ประหนง่ึ วา่ เขากำ� ลงั พยายามลอกลายสกั บดิ เบย้ี วบนตวั ของเขาออกมาดว้ ยวธิ ี
ทไ่ี รค้ วามประณตี ของเขา ลายสกั นเ้ี ปน็ ผลงานของศาสดา และหมอผผี ลู้ ว่ งลบั
บนเกาะของเขา ซงึ่ สกั ลายอกั ขระโบราณลงบนตวั ควเี ควกบอกเลา่ สมมตุ ฐิ าน

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 653

ทั้งมวลเก่ยี วกับสวรรค์ และโลกมนุษย์ รวมท้งั คมั ภีร์ลกึ ลับในการฝกึ ฝนเพอ่ื
ให้บรรลุถึงสัจธรรม ด้วยเหตุนี้ตัวของควีเควกเองจึงเป็นปริศนาธรรม นับ
เป็นผลงานเขียนน่าทึ่งชิ้นหน่ึง ทว่าตัวเขาผู้เป็นเจ้าของปริศนาธรรมกลับไม่
สามารถอ่านมันได้ แม้ว่าหัวใจของเขาจะกระทุ้งซ้�ำๆ จากด้านในน้ันก็ตาม
ดังน้ันปริศนาธรรมเหล่าน้ีจึงมีเป้าหมายปลายทางสู่ความผุผังไปพร้อมกับ
กระดาษหนงั ทซ่ี ง่ึ มนั ถกู จารกึ ไว้ และไมอ่ าจไดร้ บั การไขกระจา่ งไดจ้ นในทสี่ ดุ
และคงเปน็ ความคิดเชน่ นเ้ี องทีท่ �ำใหเ้ ชา้ วันหนึง่ หลงั จากเอแฮ็บเข้าไปตรวจดู
สง่ิ ทค่ี วเี ควกผนู้ า่ สงสารก�ำลงั ทำ� เขาเดนิ กลบั ออกมาพรอ้ มกับอทุ านวา่ “โอ้...
เจา้ ปศี าจช่างย่วั เยา้ พระเจา้ นัก!”

654 : โมบ้ี-ด๊ิก

บทท่ี 111

แปซฟิ กิ

เมือ่ แล่นเรอื ไปเรอื่ ยๆ ตามเกาะบาชี ที่สุดเราก็มาโผลท่ ่ีทะเลใตต้ ามตอ้ งการ
สำ� หรบั ผมแลว้ การไดท้ กั ทายมหาสมทุ รแปซฟิ คิ อนั เปน็ ทร่ี กั ดว้ ยคำ� ขอบคณุ เห
ลอื คณานบั นนั้ เปน็ สงิ่ เดยี วทผี่ มปรารถนา นนั่ เพราะเสยี งเพรยี กในวยั หนมุ่ ของ
ผมทรี่ ำ่� รอ้ งมาแสนนานไดร้ บั การตอบรบั แลว้ ในตอนนี้ มหาสมทุ รสงบเงยี บนนั้
อยหู่ ่างจากผมไปทางทศิ ตะวันออกหน่งึ พนั ลีกทะเลสคี ราม

มเี รอ่ื งราวลลี้ บั ทไี่ มน่ า่ ยนิ ดเี ทา่ ไรนกั เกย่ี วกบั ทะเลน้ี เรอ่ื งราวชวนขนหวั ลกุ
นดี้ เู หมอื นจะพดู ถงึ วญิ ญาณทซ่ี อ่ นอยใู่ ตท้ ะเลลกึ เชน่ เดยี วกบั นทิ านปรมั ปรา
ทเี่ ลา่ สบื ทอดกนั มาในดนิ แดนอฟี ซี สั ผนื ดนิ ทฝ่ี งั รา่ งอแี วนเจลลสิ ตเ์ ซนตจ์ อหน์
ทอ้ งนำ�้ ทเ่ี ตม็ ไปดว้ ยระลอกคลน่ื กวา้ งสดุ ลกู หลู กู ตาดงั ทอ้ งทงุ่ แหง่ ทะเลเปรยี บ
ดังสุสานคนจรของสี่คาบมหาสมุทร น้�ำทะเลขึ้น และลง กระแสน้�ำไหลไป
และไหลกลบั ไมห่ ยุดน่ิง ณ ทีแ่ หง่ น้ีมที ง้ั เงามืด และเงาลวงนับล้านๆ ดวง จม
ลงสู่ห้วงแห่งความฝัน หลงละเมอ เพ้อร�ำพัน ท้ังหมดท้ังมวลนั้นเราเรียกว่า
ชวี ิต และจติ วิญญาณ ลม้ ตวั นอนหลบั ใหล หลบั ใหล และหลบั ใหล แกว่งไกว
เฉกเชน่ คนนอนหลบั อยบู่ นเตยี งนอนของตน คลน่ื ไมห่ ยดุ ซดั เพราะใจกระสบั
กระสา่ ยของพวกเขาไม่หยดุ นงิ่

ส�ำหรับคนพเนจรร่อนเร่หาสถานที่เงียบสงบเพื่อน่ังเข้าฌานส�ำรวมจิต
หากไดม้ าเหน็ มหาสมทุ รแปซฟิ กิ สงบสขุ นสี้ กั เพยี งครงั้ เขาคงเลอื กเปน็ ทพ่ี ำ� นกั
ชว่ั นริ นั ดร์ มหาสมทุ รแหง่ นเี้ ปน็ ผนื นำ้� ทอี่ ยใู่ จกลางโลก มหาสมทุ รอนิ เดยี และ

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 655

มหาสมุทรแอตแลนติกเป็นเพียงแขนสองข้างเท่าน้ัน น�้ำทะเลเดียวกันน้ีไหล
ผ่านก�ำแพงหินเมืองแคลิฟอรเ์ นียท่ีสร้างใหม่ ทว่าอดตี มนั ถกู สร้างข้ึนโดยเผา่
พันธุ์ล่าสุดของมนุษย์ น�้ำทะเลเดียวกันน้ีกัดเซาะดินแดนเอเชียค่อยๆ เลือน
หายแต่ยังคงความงดงาม ดินแดนนี้เก่าแก่กว่าอับราฮัม เกาะปะการังน้อย
ใหญ่ลอยขึน้ เหนือผวิ น้�ำเรยี งรายเป็นทางช้างเผือก หมเู่ กาะทย่ี ังไม่เปน็ ที่รูจ้ กั
เป็นพื้นที่ราบลุ่มเรียงร้อยต่อกันกว้างไกลไร้ขอบเขต และดินแดนท่ีเข้าถึงได้
ยากของเกาะญี่ปุ่น ผืนน้�ำล้ีลับพิศวงของมหาสมุทรแปซิฟิคโอบรอบโลกใบ
ใหญ่น้ี ท�ำใหท้ กุ ชายฝง่ั เป็นดัง่ มุขของโลก คล่ืนกระทบฝั่งดจุ ดังเสยี งเตน้ ของ
หัวใจโลก เม่ือลอยตัวอยู่บนคล่ืนอันเป็นนิรันดร์น้ันคุณคงต้องมีพระเจ้าของ
ตนเองในการโนม้ นำ� ให้กม้ หัวตอ่ จักรวาล

ทว่าความเชื่อที่ว่าจักรวาลคือพระเจ้าปลุกปั่นสมองของเอแฮ็บ ขณะยืน
นง่ิ ราวกบั รปู ปน้ั เหลก็ กลา้ อยบู่ นตำ� แหนง่ ประจำ� ทขี่ า้ งเชอื กระโยงเสาทา้ ยเรอื
จมูกของเขาสูดดมกลน่ิ หอมหวานท่ีโชยมาจากเกาะบาชีโดยไมไ่ ด้ใสใ่ จ (กล่นิ
จากป่าไม้หอมอ่อนๆ ที่คู่รักมักพากันไปเดินเล่น) แต่กลับตั้งใจสูดเอากลิ่น
น�้ำเค็มของทะเลท่ีเพ่ิงมาถึงเข้าเต็มปอด ทะเลแห่งนี้คงต้องมีวาฬสีขาวที่เขา
เกลยี ดชงั วา่ ยวนอยู่ ในทสี่ ดุ เรอื แลน่ เกอื บถงึ นา่ นนำ้� แหลง่ สดุ ทา้ ย และมงุ่ ตรง
ไปยงั นา่ นนำ้� ทเ่ี ปน็ แหลง่ ลา่ วาฬของชาวญปี่ นุ่ รมิ ฝปี ากของเขาเมม้ แนน่ ราวกบั
ปากของคีบหนีบ เส้นเลือดบริเวณสามเหล่ียมบนหน้าผากปูดโปนราวกับน้�ำ
เต็มปริ่มในลำ� หว้ ย ยามเมอ่ื เขาหลับ เสยี งร้องของเขาดงั ก้องกังวานไปทั่วท้งั
โค้งลำ� เรือ “ถอย! ไอ้วาฬขาวได้เลอื ดแลว้ !”

656 : โมบี้-ด๊กิ

บทที่ 112

ชา่ งตีเหลก็

เพื่อให้ตัวเองได้ประโยชน์จากสภาพอากาศเย็นสบายในช่วงฤดูร้อนท่ีไม่ร้อน
จัดซ่ึงปกคลุมในเส้นละติจูดแถบนี้ และเพ่ือเตรียมพร้อมส�ำหรับปฏิบัติการ
ไล่ล่าครั้งส�ำคัญที่ก�ำลังจะมีขึ้นในอีกไม่ช้า เพิร์ธ ช่างตีเหล็กชายชราเนื้อตัว
มอมแมม และมแี ผลผพุ องเต็มตวั ยังไมข่ นย้ายเตาหลอมเคล่อื นทขี่ องเขาน�ำ
กลบั ไปเกบ็ ไวใ้ นหอ้ งใตท้ อ้ งเรอื หลงั เสรจ็ สน้ิ ภารกจิ สนบั สนนุ การประกอบขา
ใหก้ บั เอแฮบ็ แลว้ ถงึ เวลานเี้ ขายงั คงตง้ั มนั อยบู่ นดาดฟา้ เรอื โดยรดั แนน่ อยกู่ บั
หว่ งรอ้ ยโซท่ เี่ สากระโดงหนา้ แทบจะตลอดเวลาเขาไดร้ บั การรอ้ งขอจากเหลา่
บรรดาเพชฌฆาต นักพุ่งฉมวก และลูกเรือพิฆาตให้ช่วยท�ำโน่นท�ำนี่เล็กๆ
น้อยๆ ให้กับพวกเขา ซ่ึงมีทั้งงานดัดแปลง แก้ไข หรือแม้กระทั่งท�ำขึ้นใหม่
ทง้ั ทเี่ ปน็ อาวธุ แบบตา่ งๆ ตลอดจนถงึ เครอ่ื งใชไ้ มส้ อยบนเรอื แจว บอ่ ยครง้ั เขา
ถกู รายลอ้ มดว้ ยเหลา่ ลกู เรอื ผเู้ รง่ เรา้ แตล่ ะคนทร่ี อรบั บรกิ ารบา้ งกถ็ อื เสยี มเรอื
แจว บ้างถือหัวหอก บ้างถือฉมวก ถือหลาว และเฝ้าจับตาคอยระวังขี้เขม่า
ที่ฟุ้งกระจายขณะเขาก�ำลังท�ำงาน แม้กระนั้นชายชราผู้นี้ยังคงใช้แขนทรหด
ของเขากวัดแกว่งค้อนทรหดอย่างไม่ย่อท้อ ไม่มีเสียงบ่น ไม่มีทีท่าหงุดหงิด
กระเง้ากระงอดหลดุ รอดออกมาใหไ้ ดเ้ ห็น เขาท�ำงานไปอยา่ งเงียบๆ เนิบช้า
และเอาจริงเอาจัง ยังโก่งหลังท่ีมีอาการเจ็บหลังเรื้อรังของเขาท�ำงานต่อไป
เขาตรากตร�ำท�ำงานราวกับว่างานหนักคือลมหายใจ ย่ิงหวดค้อนแรงหัวใจ
ของเขากย็ ่งิ เตน้ แรง และน่นั คือความทุกข์ยากแสนสาหัส

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 657

ท่าเดินของชายชราผู้นี้ไม่ปรากฏชัดถึงความผิดแปลก เว้นแต่ขณะบิดตัว
หันเขาจะท�ำได้ยากล�ำบาก เรื่องนี้ช่วงขณะก่อนออกเดินเรือเป็นท่ีกระตุ้น
ความอยากรู้อยากเห็นของเหล่าลูกเรือทุกคน ความสงสัยที่ค้างคาของพวก
เขาผลักดันให้เกิดการรบเร้าถามจนที่สุดเขาต้องให้ค�ำตอบ และเม่ือค�ำบอก
เล่าถูกส่งต่อเป็นทอดๆ จนถึงตอนนี้ทุกคนจึงได้รู้เร่ืองน่าอดสูในความโชค
ร้ายของเขา

เรอ่ื งราวนนั้ ยงั คงคา้ งคา และไมเ่ ลอื นหาย ในกลางดกึ คนื เหนบ็ หนาว บน
ถนนที่ว่ิงผ่านชุมชนเมืองสองข้างทาง ความง่วงหงอยค่อยๆ คืบคลานเข้า
ครอบง�ำจนช่างตีเหล็กรู้สึกสะลึมสะลือ เขามองหาท่ีเหมาะเอนกายพิงยุ้ง
ฉางพังช�ำรุด ผลท่ีตามมาคือการสูญเสียปลายเท้าท้ังสองข้างไป เนื่องจาก
บทบญั ญตั ใิ นคมั ภรี พ์ นั ธสญั ญาใหมเ่ ลม่ สดุ ทา้ ยไดร้ ะบไุ วว้ า่ เรอ่ื งนา่ ยนิ ดที เ่ี กดิ
ขึ้นในชีวิตสี่เรื่องจะจบท้ายด้วยเรื่องราวท่ีเป็นหายนะอันน่าเศร้าที่จะยืนยาว
ไปตลอดชวี ิตของบคุ คลผู้น้นั

เขาเป็นชายชราอายุใกล้จะหกสิบปีแล้ว ก�ำลังเข้าใกล้ช่วงเวลาที่เรียกกัน
เฉพาะวงสังคมคนโศกว่าพินาศย่อยยับ เขาเป็นช่างฝีมือที่มีช่ือเสียงดีเด่น
และมีงานมากมายต้องท�ำ มีบ้าน และสวนเป็นของตัวเอง มีภรรยาท่ีน่ารัก
หลอ่ นยังสาวสะพร่ังวัยพอจะเปน็ ลกู สาวของเขาได้ และมีลูกสุขภาพแขง็ แรง
ร่าเริงสามคน ทุกๆ วันอาทิตย์เขาจะพาครอบครัวไปโบสถท์ ีม่ ีบรรยากาศชืน่
สุข เขา้ สวนปลกู ตน้ ไม้ ทวา่ ในคืนวนั หนึ่ง ท่ามกลางความมดื มดิ ทปี่ กคลมุ ไป
ท่ัว ความมืดนี้อ�ำพรางเจ้าหัวขโมยชั่วร้ายที่แฝงกายถล�ำเข้ามาในบ้านแห่ง
ความสุขของเขา และขโมยทุกสิ่งทุกอย่างไปจนหมดส้ิน เลวร้ายยงิ่ ไปกวา่ นัน้
กค็ อื ชา่ งเหลก็ นนั่ เองทเ่ี ปน็ ผชู้ กั นำ� หวั ขโมยรายนเี้ ขา้ มาสดู่ วงใจของครอบครวั
เขาโดยไมร่ ตู้ วั มนั เปน็ มนตราของนกั มายากลขวด! ทเี่ ปดิ จกุ ไมก้ อ๊ กขวดเหลา้
แหง่ หายนะ แลว้ ปลดปลอ่ ยความชวั่ รา้ ยออกมาหอ่ หมุ้ เอาบา้ นของเขาไป ดว้ ย
ความรอบคอบ เฉลยี วฉลาด และตอ้ งการมธั ยสั ถ์ โรงงานของชา่ งเหลก็ จงึ อยู่
หอ้ งใตด้ นิ ของบา้ นพกั แตม่ ปี ระตทู างเขา้ แยกสว่ นกนั เหตนุ ต้ี ลอดเวลาภรรยา

658 : โมบ้-ี ด๊ิก

สาวสะพร่ังจึงได้ฟังพลังเสียงก้องกังวานของค้อนอันใหม่ของสามีเฒ่าด้วย
ความรสู้ กึ ทไี่ มไ่ ดเ้ ปน็ ทกุ ข์ อกี ทงั้ ยงั มคี วามสขุ สดชนื่ เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งนน้ั ไมใ่ ชไ่ ม่
ไพเราะ มนั วิง่ มาตามพนื้ และผนังบ้านจนมาถึงหล่อนในหอ้ งเล้ียงเดก็ เสียง
เหลก็ ในโรงงานจึงกล่อมลกู นอ้ ยของช่างเหล็กใหน้ อนหลบั พรม้ิ ดว้ ยเช่นกนั

โอ้...ความทุกข์โศกบนความทุกข์ยาก! โอ้...พระยามัจจุราชเหตุใดบางครา
ทา่ นจงึ ไมม่ าตามกำ� หนดเวลา? เหตใุ ดทา่ นไมเ่ อาตวั ชา่ งเหลก็ เฒา่ ผนู้ ไ้ี ปกอ่ น
ความพนิ าศจะทำ� ลายเขาจนยอ่ ยยบั เพอื่ ใหภ้ รรยามา่ ยสาวมคี วามอาลยั อยา่ ง
สุขใจ และลูกก�ำพร้าของหล่อนได้เคารพฝันถึงพ่อในช่วงชีวิตการเติบโตของ
พวกเขา และทุกคนล้วนมีความสามารถขจัดความทุกข์ใจไปได้ในท่ีสุด แต่
ทว่าพระยามัจจุราช ท่านกลับปอกลอกเอากับพ่ีชายคนโตผู้มีคุณความดีไป
แตล่ ะวนั เขาขะมกั เขมน้ ทำ� งานหนกั เพอ่ื รบั ผดิ ชอบครอบครวั ผอู้ น่ื เพยี งลำ� พงั
ทา่ นกลบั ทง้ิ ใหช้ วี ติ ไรค้ า่ ของชายชราแยห่ นกั ไปกวา่ เดมิ ปลอ่ ยเขาทง้ิ ไวใ้ หช้ วี ติ
ผุพังจนงา่ ยตอ่ การเกบ็ เก่ียวของท่าน

เรอื่ งราวทงั้ หมดเปน็ ไฉนนะ่ หรอื ? เสยี งฟาดคอ้ นในหอ้ งใตด้ นิ แตล่ ะวนั ดงั
มากขึ้น และมากขึ้นทุกวัน ทว่าเสียงที่ดังข้ึนแต่ละครั้งในแต่ละวันกลับอ่อน
แรงลงกวา่ ครงั้ ลา่ เสมอ ผเู้ ปน็ ภรรยานง่ั แขง็ ทอ่ื อยทู่ ห่ี นา้ ตา่ ง ดวงตาปราศจาก
น้�ำตา หล่อนจ้องมองไปที่ดวงหน้าเปื้อนน้�ำตาของลูกน้อย หีบลม1ร่วงหล่น
จากมือ เตาหลอมอัดแน่นด้วยถ่านไฟ บ้านถูกขายทิ้ง ผู้เป็นแม่ด�ำดิ่งลงไป
นอนอยู่ใต้พ้ืนหญ้าสุสาน ลูกๆ ของหล่อนตามไปอยู่กับหล่อนที่นั่นถึงสอง
หน ด้วยเหตุนี้ชายชราผู้ไร้ครอบครัว ไร้บ้านจึงเดินโซเซร่อนเร่ในชุดไว้ทุกข์
ทุกๆ ความทุกข์ระทมของเขาไม่ได้รับการโค้งค�ำนับ ผมสีดอกเลาของเขา
หยามหม่นิ ตอ่ ลอนผมสีเหลอื ง

ความสูญสิ้นดูเหมือนจะเป็นเหตุอันน่ายินดีเพียงหน่ึงเดียวที่น�ำพามาสู่
อาชีพแบบน้ี ทว่าความสูญส้ินก็ได้แต่เพียงชักน�ำมายังอาณาบริเวณท่ีไร้ค�ำ
ว่าอ่อนล้าจนน่าเคลือบแคลง มันเป็นเพียงค�ำทักทายแรกท่ีต้อนรับเข้าสู่ดิน

1  เป็นอปุ กรณใ์ ชพ้ ดั ในเตาหลอมให้ไฟลกุ โชน

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 659

แดนอันไกลโพ้น เว้ิงว้าง ผืนน้�ำกว้างใหญ่ ไร้ชายฝั่ง ดังน้ันเพ่ือสนองตอบ
สายตาปรารถนาต่อความตายของคนพวกน้ีผู้ซ่ึงยังคงหลงเหลือความส�ำนึก
ผิดลึกๆ อยู่ภายในต่อการท�ำลายตัวเอง มหาสมุทรจะอ้าแขนให้ความช่วย
เหลอื และโอบรบั พวกเขาสมู่ นตเ์ สนห่ ด์ งึ ดดู นำ� เอาความเจบ็ ปวดทง้ั หมดของ
พวกเขาทย่ี ากจะเขา้ ถงึ ละลายไปกบั สายนำ้� ปดั เปา่ ความหวาดกลวั ภายในใจ
และใหช้ วี ติ ใหมท่ น่ี า่ ทงึ่ กบั พวกเขา และหวั ใจมหาสมทุ รแปซฟิ กิ ทก่ี วา้ งไกลไร้
ขอบเขต นางเงอื กนบั พนั ร่วมร้องบรรเลงเพลงให้แกพ่ วกเขา “มาเถดิ ดวงใจ
ปวดรา้ ว ท่ีน่ที า่ นจะมีชีวติ ใหมท่ ่ไี ร้ความรูส้ ึกผิดตอ่ การทำ� รา้ ยตวั เอง ทนี่ เี่ ป็น
ดินแดนอัศจรรย์เหนือธรรมชาติ ไม่มีความตายส�ำหรับพวกท่าน มาที่นี่เถิด!
ฝังตัวท่านไว้ในชีวิตที่ความเกลียดชังของท่านจะได้รับความเกลียดชังกลับ
มาเสมอกัน โลกบนบกหลงลืมมากกว่าความตาย มาที่นี่เถิด! มาสร้างหิน
หน้าหลุมศพของท่านไว้ภายในสุสานแห่งน้ีด้วยกัน มาเถิด...ตราบเท่าที่เรา
กับทา่ นยงั คงเข้ากนั ได!้ ”

เขาตงั้ ใจฟงั เสยี งเหลา่ นท้ี ดี่ งั มาจากทางทศิ ตะวนั ออก และตะวนั ตก กอ่ น
ดวงอาทติ ยข์ น้ึ ขอบฟา้ และตกลงในเวลาเยน็ จติ วญิ ญาณของชา่ งตเี หลก็ ตอบ
รับเสียงน้ัน ใช.่ ..ฉนั มาแลว้ ! จากนน้ั เพิร์ธก็ไปกับเรือลา่ วาฬt

660 : โมบ้ี-ดกิ๊

บทที่ 113

เตาหลอม

ร่างกายที่เต็มไปด้วยขนข้ึนปกคลุมท่ัวทั้งตัวของเพิร์ธถูกห่อหุ้มด้วยผ้ากัน
เปอ้ื นทที่ ำ� จากหนงั ฉลามแขง็ กระดา้ ง ทา่ มกลางบรรยากาศเทยี่ งวนั เขากำ� ลงั
ยืนอยู่หน้าเตาหลอม และทั่งตีเหล็ก ของช้ินหลังวางอยู่บนท่อนไม้เน้ือแข็ง
มอื ขา้ งหนง่ึ ถอื หวั หอกในถ่านหนิ สว่ นอกี ขา้ งอยู่ทีห่ บี ลมของเตาหลอม ขณะ
กัปตันเอแฮ็บเดินเข้ามา ในมือถือถุงหนังเก่าใบเล็กมาด้วย ในระยะท่ีไม่ห่าง
จากเตาหลอมนกั เอแฮบ็ เจา้ อารมณห์ ยดุ เทา้ อยตู่ รงนน้ั รอจนกระทงั่ เพริ ธ์ ดงึ
เอาเหลก็ ของเขาออกมาจากกองไฟแลว้ เรมิ่ ใชค้ อ้ นทบุ มนั ลงบนทงั่ ประกายไฟ
สแี ดงปลวิ กระจายไปทั่ว บางสว่ นปลวิ ไปใกล้จดุ ทเี่ อแฮบ็ ยนื อยู่

“ประกายไฟพวกนเี้ ปน็ ฝงู ลกู นกของคณุ แมแ่ ครยี ห์ รอื ยงั ไง...เพริ ธ์ ? มนั ปลวิ
วอ่ นมาทางดา้ นหลงั ของเจา้ นกพวกนไ้ี มไ่ ดใ้ หน้ มิ ติ หมายทดี่ เี สมอไปหรอกนะ
ดนู ซ่ี ิ พวกมนั ไหมแ้ ตต่ รงทนี่ ายยนื อยู่ ตวั นายลกุ โชนอยทู่ า่ มกลางพวกมนั เพยี ง
แต่ไม่ไดไ้ หมเ้ กรยี มไปก็เทา่ น้นั ”

“นั่นเพราะผมถูกไหม้เกรียมไปแล้วน่ะสิครับ...กัปตันเอแฮ็บ” เพิร์ธหยุด
ฟาดคอ้ นของเขาชวั่ ขณะตอบ “ผมถกู แผดเผามาตง้ั แตใ่ นอดตี ไมง่ า่ ยนกั หรอก
ที่ท่านจะถูกเผาโดยไม่ให้มรี อยแผลเปน็ ”

“เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่ต้องพูดอีกแล้ว เสียงแผ่วเบาของนายฟังดูราวกับว่า
ความทกุ ขส์ ามารถทำ� ใจใหส้ งบนงิ่ ไมฟ่ งุ้ ซา่ นไดอ้ ยา่ งนนั้ แหละ สำ� หรบั ฉนั แลว้
ไมม่ แี ดนสขุ าวดอี ะไรทงั้ นนั้ ฉนั ทนไมไ่ ดก้ บั ความทกุ ขข์ องผอู้ นื่ ทไี่ มแ่ ปรเปลยี่ น

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 661

ไปเปน็ ความบา้ คลง่ั นายเองกไ็ มไ่ ดค้ ลมุ้ คลงั่ นชี่ า่ งเหลก็ บอกฉนั ทเี ถดิ เหตใุ ด
นายจงึ ไมค่ ลมุ้ คล่งั ? นายทนอยูไ่ ด้ยังไงโดยไมเ่ ปน็ บ้าไปเสยี กอ่ น? สวรรค์จะ
ชิงชงั ทน่ี ายไมเ่ สยี สติไปหรือไม่? นน่ั นายท�ำอะไรอยนู่ ัน้ นะ่ ?

“เชอ่ื มหวั หอกอันเกา่ อยู่นะ่ ครับ มันบน่ิ แหวง่ ไป”
“นายคงจะทำ� ใหม้ นั กลบั มาราบเรยี บไดอ้ กี ครง้ั สนิ ะ...ชา่ งเหลก็ หลงั จากท่ี
มนั ถกู ใช้งานมาอย่างหนักขนาดน้นั นะ่ ?”
“ผมกค็ ดิ เชน่ นัน้ ครบั ...กปั ตนั ”
“ฉันคิดว่านายคงจะท�ำให้รอยบิ่น และรอยเว้าแหว่งแทบทุกชนิดกลับมา
ราบเรยี บไดอ้ กี ครงั้ ไมว่ า่ มนั จะเปน็ โลหะแขง็ ขนาดไหนกต็ าม ใชม่ ยั้ ชา่ งเหลก็ ?
“ถูกตอ้ งแล้วกปั ตนั ผมคิดว่าผมท�ำได้ ลบรอยบ่ินและรอยเวา้ แหว่งไดท้ ุก
ชนดิ ยกเว้นแค่อย่างเดียว”
“ถ้าอย่างน้ันลองดูน่ีแน่ะ” เอแฮ็บร้องบอก ก้าวเข้าหาด้วยอารมณ์รุ่ม
ร้อน แล้วพาดมือทง้ั สองขา้ งไวบ้ นบา่ ของเพริ ธ์ “ลองดนู ่.ี ..น.่ี ..นายสามารถลบ
ร่องรอยแบบนี้ได้มั้ย...ช่างเหล็ก” ปาดมือข้างหน่ึงไปบนใบหน้าท่ีเต็มไปด้วย
รอยย่น “ถ้านายท�ำได้..ช่างเหล็ก ฉันยินดีจะวางหัวของฉันไว้บนทั่งของนาย
คอยรับแรงหวดค้อนของนายด้วยสองตาของฉัน เอ้า...ตอบมา! นายลบร่อง
รอยนีไ่ ดม้ ัย้ ?”
“โอ้! นนั่ ล่ะคือสงิ่ เดยี วทีผ่ มท�ำไมไ่ ด้ครับ! ผมไดบ้ อกไปแล้วใช่มัย้ วา่ ลบได้
ทุกร่องรอยยกเว้นอย่อู ยา่ งเดยี ว?”
“ใช่แล้ว...ช่างเหล็ก มันเป็นอย่างเดียว ใช่แล้ว...มนุษย์เป็นสิ่งเดียวที่ไม่
สามารถลบรอยบากให้หายไปได้ แมน้ ายจะเหน็ มันอยตู่ รงน้ีบนเนอ้ื หนงั ของ
ฉนั น่ี แตม่ นั ฝงั ลกึ ลงไปในกระดกู หวั กะโหลกของฉนั ทงั้ หมดนนั่ เปน็ รอยบาก!
ทว่าอย่าไปสนใจเรื่องเล็กน้อยน่ีเลย ตอนนี้ไม่มีตะขอเหล็ก กับหอกเลย ดู
น่ีสิ!” เสียงกรุ๊งกร๊ิงดังลอดออกมาถุงหนังท่ีเขาเขย่าอยู่ในมือราวกับว่าในน้ัน
เต็มไปด้วยเหรียญทอง “ฉันเองก็อยากให้ช่วยท�ำฉมวกให้สักอัน เอาชนิดที่
ปีศาจนับพันใส่เทียมแอกมาลากก็ไม่อาจแยกส่วนมันได้...เพิร์ธ ฉมวกน้ีจะ

662 : โมบ-ี้ ดิ๊ก

ต้องเกาะติดกับตัววาฬเหมอื นเปน็ กระดูกครบี ของมันเอง เป็นเหลก็ ยัดไส้ใน
ตวั มัน” เหวย่ี งถุงลงบนทั่ง “ฟงั นะ...ชา่ งเหล็ก นเ่ี ปน็ เศษตะปใู ชแ้ ลว้ ท่ีเก็บมา
จากเกอื กเหลก็ ของพวกม้าเรว็ ”

“เศษตะปจู ากเกอื กมา้ เหรอครบั ? โอ้ กปั ตนั มาทน่ี เี่ พอ่ื จะสง่ั ใหท้ ำ� งานใหญ่
และยากทีส่ ุดเทา่ ท่ีชา่ งเหลก็ อย่างเราเคยท�ำมา”

“ฉันรู้...ตาเฒ่า แต่อย่างไรซะเศษตะปูพวกน้ีก็จะต้องเช่ือมต่อกันเหมือน
เช่นกาวที่ได้มาจากการหลอมละลายกระดูกฆาตกร เร็วเข้า! หลอมฉมวก
ใหฉ้ ัน หลอมให้ฉนั กอ่ น หลอมแทง่ โลหะสิบสองชน้ิ ออกมาเปน็ กา้ นมนั กอ่ น
ท�ำให้เป็นเกลียวคดเค้ียว แล้วค่อยใช้ค้อนตะบันก้านเหล็กสิบสองชิ้นนี้เข้า
ดว้ ยกนั ให้เหมือนกับเส้นดา้ ยและเกลียวเชอื กของสายโยง เรว็ เขา้ ! ฉันจะเป่า
ลมไฟให้”

ในท่ีสุดก้านเหล็กสิบสองช้ินก็ท�ำจนเสร็จ เอแฮ็บหยิบข้ึนมาทดสอบทีละ
อันๆ เขาขดมันด้วยมือของตวั เองหมุนรอบเกลยี วเหลก็ หนายาว “อันน้ีใช้ไม่
ได้!” เขาส่งคืนอนั สุดท้าย “ทำ� ใหม.่ ..เพิร์ธ”

หลงั จากหลอมกา้ นเหลก็ อนั สดุ ทา้ ยเสรจ็ ขณะเพริ ธ์ กำ� ลงั เตรยี มตวั หลอม
รวมก้านเหล็กสิบสองชิ้นเข้าด้วยกัน เอแฮ็บคว้ามือของเขาไว้แล้วบอกว่าจะ
หลอมมันขึ้นมาด้วยตัวเขาเอง เอแฮ็บส่งเสียงหายใจหอบเป็นระยะขณะเขา
ฟาดค้อนลงบนทั่ง เพิร์ธคอยส่งก้านเหล็กร้อนให้กับเขาทีละอันๆ เหล็กเผา
ไฟท่ีถูกค้อนฟาดส่งประกายไฟพุ่งออกมา นักบวชบูชาไฟเฟดัลเลาะห์ย่อง
มาอย่างเงียบๆ และก้มศีรษะโค้งค�ำนับไฟราวกับก�ำลังสวดภาวนาเพ่ือสาป
แช่ง หรือไม่ก็ขอพรให้กับงานน้ัน ทว่าเมื่อเอแฮ็บเหลือบหันมาเห็นเขารีบ
หลบไปดา้ นขา้ ง

“พวกช่อสายชนวนไปยนื ทำ� ลับๆ ลอ่ ๆ อย่ตู รงนั้นท�ำอะไรล่ะน่นั ?” สตับ
บ์พึมพ�ำขณะมองลงมาจากดาดฟ้าหัวเรือ “นักบวชบูชาไฟน่ันคงได้กล่ินไฟ
เหมือนกับสายชนวน คงได้กล่ินมันด้วยตัวเขาเองเหมือนช่องใส่ดินปืนในปืน
คาบศิลาท่ีเพง่ิ ลั่นไกออกไป”

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 663

ในที่สุดก้านเหล็กก็หลอมรวมอยู่ในท่อนเดียวกันจนส�ำเร็จ หลังเผาไฟ
คร้ังสุดท้ายจนได้ท่ี เพิร์ธน�ำออกมาลดอุณหภูมิด้วยการจุ่มลงแช่ในถังน้�ำที่
อยขู่ ้างๆ ไอนำ้� ร้อนพ่งุ ขน้ึ ใส่ใบหนา้ ของเอแฮบ็ ขณะก้มมอง

“นายจะตีตราฉันด้วยเหล็กเผานั่นรึไง...เพิร์ธ?” พูดขณะสะดุ้งถอยด้วย
ความเจบ็ แสบชวั่ อดึ ใจหนึ่ง “น่ีฉนั กำ� ลังเผาเหล็กตตี ราของตวั เองอยหู่ รอื น?่ี ”

“พระเจา้ ทรงโปรด...ไม่ครบั ผมร้สู ึกหว่นั ๆ อยู่ กัปตันเอแฮ็บ ฉมวกอันนี้
คงไม่ใชท่ ำ� มาเพื่อใชก้ ับวาฬสขี าวหรอกนะ?”

“ส�ำหรับไอ้ปีศาจขาวน่ันแหละ! ตอนน้ีหลอมปลายเหล็กแหลมได้แล้ว
คราวนี้นายต้องท�ำด้วยตัวเอง...พวก เอาน่ีใบมีดของฉัน เหล็กกล้าเนื้อดี
เอา้ ...เอาไป แล้วท�ำเหลก็ แหลมใหค้ มเชน่ เดียวกับฝนเข็มในทะเลน�้ำแขง็ นัน่ ”

ช่ัวเวลานน้ั ช่างเหล็กเฒ่ามองใบมดี เหลา่ นน้ั ราวกบั เขาไมย่ นิ ดีจะใชม้ ัน
“เอา้ ...เอาไปสพิ วก ฉนั ไมจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งใชม้ นั แลว้ ตอนนฉ้ี นั ไมอ่ ยากโกน กนิ
หรอื แม้แต่สวดออ้ นวอนอะไรท้ังนั้น แตอ่ ย่นู .่ี ..เพ่ือทำ� งาน!”
ในที่สุดเหล็กกล้าที่เพิร์ธหลอมเป็นแท่งเหล็กก็เร่ิมมีรูปร่างคล้ายลูกศร
เม่ือส่วนปลายเหล็กแหลมจนเป็นที่พอใจแล้ว ช่างเหล็กจึงน�ำเข้าเตาเผาอีก
เป็นคร้ังสุดท้ายก่อนน�ำออกมาลดอุณหภูมิ เขาร้องบอกเอแฮ็บให้ช่วยเอาไป
จุ่มลงในถังนำ้� ขา้ งๆ
“ไม.่ ..ไม่...อยา่ ใชน้ ำ�้ ฉนั อยากให้มันแกรง่ มากที่สดุ เฮ.้ ..ตรงน่ันนะ่ ! แทชเท
โก ควีเควก แด๊กกู! นายพวกคนป่าจะว่ายังไง! หากฉันจะขอเลือดของพวก
นายมาอาบเงี่ยงเหล็กน้ี?” ชูมันยกขึ้นสูง กลุ่มสหายผิวด�ำผงกหน้ารับค�ำว่า
ตกลง จากนั้นผิวเนื้อของคนปา่ นอกรีตจงึ ถกู เจาะเอาเลอื ดออกมาชโลมเงย่ี ง
เหลก็ ของวาฬสขี าวจนมันลดอณุ หภูมิลง
“ข้าขอช�ำระล้างบาปให้แก่ท่าน...ไม่ใช่ในนามพระบิดา แต่ในนามของ
ซาตาน!” เอแฮบ็ สง่ เสยี งร้องโหยหวนอยา่ งบา้ คลั่ง ขณะเง่ียงเหล็กร้ายดมื่ กนิ
เลือดล้างบาปอย่างตะกละตะกลาม
ตอนนี้ก็ถึงเวลารวบรวมท่อนไม้ที่เตรียมไว้ด้านล่าง เขาเลือกไม้จากต้น

664 : โมบ-ี้ ดิก๊

ฮิกคอรีย์ที่ยังคงมีเปลือกห่อหุ้มอยู่ เอแฮ็บเสียบปลายไม้เข้ากับเบ้าของเงี่ยง
เหลก็ แลว้ ผอ่ นสายเชอื กโยงออกลากยาวหลายฟาทอมไปยงั เครอ่ื งกวา้ นเพอ่ื
ขึงให้ตึง ใช้เท้าของเขาลองกดดูจนเชือกส่งเสียงหึ่งๆ เหมือนเสียงพิณ แล้ว
รีบร้อนผูกปมเชือก เม่ือเห็นปมเชือกไม่คลายตัวออก เอแฮ็บจึงร้องตะโกน
ขึน้ “เย่ียม! นลี่ ะ่ ปมยึด”

เขาคลายเกลยี วเชอื กทป่ี ลายดา้ นหนง่ึ จากนนั้ นำ� ปลายเชอื กแตกเกลยี วขดั
สานรอบเบา้ ฉมวก แลว้ นำ� ดา้ มไมด้ นั เขา้ ไปในเบา้ ปลายดา้ นลา่ งเชอื กเหยยี ด
ยาวลงไปประมาณครง่ึ ความยาวของดา้ มไม้ และถกู มดั แนน่ ไวต้ รงนน้ั โดยพนั
เชอื กขดเขา้ ดว้ ยกนั เสรจ็ แลว้ .. ดา้ มไม้ เหลก็ แหลม และเสน้ เชอื ก ราวกบั พวก
มันเป็นสามสิ่งทีม่ พี รมลขิ ิตร่วมกัน และจะไม่แยกจากกันไป เอแฮบ็ ถอื อาวุธ
ของเขาเดินอาดๆ จากไปด้วยความล�ำพองใจ เสียงฝีเท้าจากขาสีงาของเขา
และเสยี งดา้ มไมฮ้ กิ คอรยี ร์ ว่ มกนั สง่ เสยี งกกู่ อ้ งในแตล่ ะกา้ วทเ่ี หยยี บลงบนแผน่
กระดาน แต่ก่อนที่เขาจะเดินหายเข้าไปในหอ้ งเครอ่ื งของตัวเอง เสียงกระซกิ
หยอกเยา้ ทวา่ เจอื ดว้ ยเสยี งเศรา้ ของใครบางคนดงั แผว่ แวว่ มาใหไ้ ดย้ นิ โอ!้ ปปี
เสยี งหวั เราะอนั ขมขน่ื ของนายนนั่ เอง แมน้ ายจะปลอ่ ยวางแตส่ ายตากลบั กระ
สบั กระสา่ ย ทา่ ทางแปลกพกิ ลของนายไมไ่ ดก้ ลมกลนื อยา่ งไรค้ วามหมายตอ่
โศกนาฏกรรมด�ำมืดของเรอื น่าหดหลู่ �ำนี้ ฉะน้ันจงเยย้ หยนั ออกมาเถดิ !

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 665

บทท่ี 114

ทะเลสที อง

ยง่ิ แลน่ เรอื ลกึ เขา้ ไปในใจกลางเขตนา่ นนำ�้ ญปี่ นุ่ มากขน้ึ เรอ่ื ยๆ พคี วอดยงิ่ ไดท้ ำ�
หนา้ ทเี่ รอื ลา่ วาฬเตม็ ขนั้ ทา่ มกลางอากาศอนุ่ สบายกำ� ลงั ดี เหลา่ ลกู เรอื ขยาย
เวลาอยู่บนเรือแจวนานเพิ่มขึ้นจากสิบสองช่ัวโมง เป็นสิบห้าช่ัวโมง สิบแปด
ชัว่ โมง และยีส่ ิบชั่วโมง พวกเขาวุ่นวายอยูใ่ นนัน้ ทั้งออกแรงดงึ ไมพ้ าย กางใบ
เรือ และแจวเรือไล่ตามวาฬ หรือไม่ก็จะคั่นเวลาสักหกสิบ หรือเจ็บสิบนาที
เฝา้ คอยอยา่ งใจเยน็ รอใหพ้ วกมนั โผลก่ ลบั ขน้ึ มา ความสำ� เรจ็ เลก็ ๆ ทแี่ ลกกบั
ความเจบ็ ปวดของพวกมนั

ชว่ งเวลานนั้ เรอื แจวลอยลำ� อยภู่ ายใตแ้ สงอาทติ ยอ์ อ่ นโยน คลน่ื นำ้� เคลอื่ น
ผา่ นชา้ ๆ และนมุ่ นวล ขณะนง่ั อยใู่ นเรอื ทเี่ บาแรงราวกบั เรอื แคนนไู มเ้ บชิ รว่ ม
กบั คลนื่ แผว่ เบาทำ� ใหเ้ หลา่ ลกู เรอื รสู้ กึ ราวกบั พวกเขาเปน็ แมวบา้ นสง่ เสยี งเหงี
ยวหง่าวอยู่ข้างกราบเรือ น่ีเป็นช่วงเวลาแห่งความสงบสุขราวกับอยู่ในความ
ฝนั เมอื่ ไดเ้ หน็ บรรยากาศความรน่ื รมย์ และความสกุ ใสของพน้ื ผวิ มหาสมทุ ร
ทำ� ใหห้ ลงลมื ไปวา่ หวั ใจเสอื เตน้ ระรกิ อยดู่ า้ นลา่ งนนั้ และเผลอลมื ไปวา่ ภายใต้
อุ้งเลบ็ กำ� มะหยี่น้ซี ุกซอ่ นเขยี้ วคมอนั โหดเหย้ี มไว้

ชว่ งเวลานี้ ขณะอยใู่ นเรอื ลา่ วาฬลำ� เลก็ เหลา่ นกั พเนจรคอ่ ยๆ รสู้ กึ เหมอื น
เด็กทมี่ ีความมนั่ ใจในตวั พ่อแม่ ลอยตวั อยบู่ นแผ่นน�ำ้ เหมือนยืนอยูบ่ นผืนดิน
พวกเขาคดิ ว่ามนั เป็นทงุ่ ดอกไม้บานสะพรงั่ ขณะเรอื เดนิ สมุทรที่อยหู่ ่างออก
ไปไกลจนเห็นเพียงยอดเสากระโดงเรือดูราวกับก�ำลังพยายามแล่นไปข้าง

666 : โมบี้-ด๊ิก

หน้า ทว่าไม่ใช่แล่นฝ่าคล่ืนทะเล หากแต่ก�ำลังแล่นผ่านคลื่นยอดหญ้าในทุ่ง
แพรี เฉกเช่นม้าของกลุ่มผู้บุกเบิกชาวตะวันตกที่มองเห็นได้แต่เพียงหูที่ยกชู
ขน้ึ สองขา้ ง ขณะตัวของมันอำ� พรางอย่างน่าพศิ วงอยทู่ า่ มกลางพชื พันธ์ุเขียว
ขจีที่มนั ลุยผา่ น

หบุ เขาทย่ี งั ไมม่ ผี ใู้ ดยา่ งกรายผา่ นขยายเหยยี ดยาว ลาดไหลเ่ ขาสฟี า้ คราม
ตรงหน้า ต่างพากันฉกชงิ ความเงียบไป เสยี งหึ่งๆ ดงั แว่วมา คุณเกอื บก่นดา่
ออกไปวา่ เดก็ นอ้ ยทเี่ หนด็ เหนอ่ื ยจากการเลน่ กำ� ลงั หลบั พรมิ้ อยใู่ นความวงั เวง
นี้ ในชว่ งเวลาแหง่ ปติ สิ ขุ บปุ ผาในดงไพรถกู เดด็ ถอน ทงั้ หมดนผี้ สมกลมกลนื
เขา้ กบั อารมณง์ นุ งงสงสยั ของคณุ กระทงั่ ความจรงิ และความฝนั มาบรรจบพบ
กนั ทก่ี ลางทาง แผ่ซ่านซึมลกึ ผ่าน กอ่ ร่างกลายเป็นความสมบูรณ์ทไี่ ร้รอยตอ่

บรรยากาศงามละมุนเช่นนี้ แม้เกิดขึ้นเพียงชั่วคราว ทว่าส่งผลต่อความ
รู้สึกของเอแฮ็บอย่างน้อยก็ช่ัวเวลาหน่ึง อาจเป็นได้ว่ากุญแจทองเร้นลับนี้ได้
เปิดขุมทองลับในตัวของเขาเอง กระน้ันลมหายใจของเขาที่รดรินมันอยู่เวลา
นพ้ี ิสูจน์ไดแ้ ตเ่ พยี งความมวั หมอง

โอ้...ทุ่งหญ้าโล่งเขียวชอุ่ม! มวลหมู่แมกไม้ไร้ขอบเขตอยู่ในจิตวิญญาณนี้
อยู่ในตัวท่าน แม้ว่ามันจะถูกความแห้งแล้งในชีวิตบนโลกมนุษย์แผดเผาจน
แห้งผาก ภายในตัวท่าน มนุษย์โลกยังคงต้องออกเดินทาง เฉกเช่นม้าหนุ่ม
ในความสมบูรณ์พูนสุขของเช้าวันใหม่ เมื่อแล่นผ่านไปได้สักครู่หนึ่ง จะรู้สึก
ไดถ้ งึ ความชมุ่ ชน่ื ของชวี ติ อนั เปน็ นริ นั ดรบ์ นตวั มา้ นน้ั คำ� สรรเสรญิ ตอ่ พระเจา้
อาจให้ความสงบเยน็ คงอยตู่ ลอดไป ทวา่ เสน้ ชีวิตที่ปะปน และผสมผสานจะ
ถูกถักทอด้วยดา้ ยยืน และดา้ ยขวาง ลมสงบจะเกิดขน้ึ สลับกับลมพายุ กอ่ น
พายพุ ดั โหมกระหนำ่� คลน่ื ลมมกั เงยี บสงบเสมอ ชวี ติ ทไ่ี มห่ วนยอ้ นกลบั นไ้ี มม่ ี
อะไรแน่นอน เม่ือไม่มีความเปล่ียนแปลงเกิดข้ึนตัวเราย่อมไม่เคลื่อนที่ผ่าน
ช่วงเวลาต่างๆ ของชีวิตไปจนถึงจุดที่จะหยุดคิดได้ เมื่อยังเป็นทารกเราถูก
สะกดให้ไม่รู้สกึ ตัว วยั เด็กเราหลงใหลไร้ความคดิ วยั ร่นุ เราสงสัยคลางแคลง
ใจ (ชะตาชีวิตธรรมดามนุษย์) จากนั้นความสงสัย ความไม่เชื่อ ในที่สุดจะ

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 667

หยดุ ลงทวี่ ยั ผใู้ หญ่ เราจะเรมิ่ ครนุ่ คดิ เชอื่ ใจในความไมแ่ นน่ อน ทวา่ เมอ่ื ผา่ นพน้
ไปแลว้ ในชีวิตหน่งึ เราจะกลับมาซำ�้ รอยย้ำ� ตามทางนนั้ อีกครั้ง เกดิ เป็นทารก
ผ่านความเป็นเด็ก และเตบิ โตเปน็ ผ้ใู หญ่ และพบกับความไมแ่ นน่ อนอันเป็น
นริ ันดร์ ท่ีแห่งใดกนั เป็นท่ีตงั้ ท่าเรือแห่งสดุ ทา้ ย อะไรเปน็ เหตใุ หเ้ ราไม่ผกู เรือ
อกี ตอ่ ไป? บดิ าของเดก็ ทถ่ี กู ทอดทงิ้ ไปซอ่ นตวั อยทู่ แี่ หง่ ไหน? จติ วญิ ญาณของ
เราก็เป็นเฉกเช่นเด็กก�ำพร้าผู้ซึ่งมารดาท่ีไม่ได้แต่งงานตายระหว่างให้ก�ำเนิด
พวกเขา ความลับของผู้เป็นบิดาเราฝังอยู่ในหลุมศพของพวกเขา เราต้องไป
ท่นี ่นั เพือ่ ค้นหาความจริง

ในวันเดียวกันน้ัน ขณะเหม่อมองทะเลสีทองจากข้างเรือแจวของตน ส
ตารบ์ คั พมึ พำ� เสยี งแผว่ เบา “ความสวยงามลำ�้ ลกึ เปน็ ดงั เชน่ คนรกั มองเขา้ ไป
ในดวงตาเจ้าสาวของตน! อย่าบอกฉันนะว่าแนวคล่ืนเหล่าน้ันนั่นคือแนวลด
หลน่ั ของฟันฉลาม และนน่ั คือแผนลกั พาของสัตวก์ นิ เนื้อเชน่ เจ้า ขอใหค้ วาม
ศรทั ธาแทนทค่ี วามจรงิ ใหค้ วามเพอ้ ฝนั แทนทค่ี วามทรงจำ� เถดิ ฉนั จะมองให้
ลึกลงไป และเช่ือตามน้ัน”

ขณะสตบั บเ์ ฉกเชน่ ดงั ปลาอยทู่ า่ มกลางแนวคลน่ื สอ่ งประกายระยบิ ระยบั
กระโจนข้ึนจากประกายแสงสีทอง

“ฉันคือสตับบ์...สตับบ์มีเร่ืองราวในอดีตของเขา กระน้ันสตับบ์ท่ีอยู่ตรงนี้
ขอใหค้ �ำสัตยว์ า่ เขาจะเบิกบานเสมอไป!”

668 : โมบ-้ี ด๊กิ

บทที่ 115

พีควอดพบแบเชเลอร์

เสยี งแห่งความเบิกบานดงั พอลอยตามลมมาใหไ้ ด้ยิน และไดเ้ ห็น นับจากวัน
ที่ฉมวกของเอแฮ็บหลอมเสรจ็ ไดส้ ักสองสามสัปดาห์

นั่นเป็นเรือแนนทักเก็ต ช่ือแบเชเลอร์ เพ่ิงเสร็จจากการยัดถังน�้ำมันใบ
สุดท้ายลงห้องใต้ท้องเรือท่ีอัดแน่นด้วยถังน้�ำมันแล้วล่ันดานบานประตูบน
ดาดฟ้า เวลาน้ีเหล่าลูกเรือแต่งกายในชุดวันหยุดพักผ่อนท่ีน่ายินดี ต่าง
สนุกสนานร่ืนเริง ทว่าค่อนข้างคุยโวว่าได้แล่นเรือรอบเส้นทางเดินเรือที่มี
เรอื เดนิ สมทุ รกระจายอยรู่ อบบรเิ วณมาแล้ว กอ่ นจะหันหัวเรอื มุง่ สบู่ ้านเกิด

ชายสามคนท่ีอยู่บนยอดเสากระโดงเรือสวมหมวกที่มีแถบผ้าสีแดงห้อย
ระย้ายาวออกมาจากหมวก ด้านหลังเรือแขวนเรือแจวห้อยส่วนก้นลง ชิ้น
ส่วนเชลยท่ีเห็นห้อยอยู่ตรงเสาหัวเรือเป็นกระดูกเส้นยาวของขากรรไกรล่าง
ของวาฬตวั ลา่ สุดที่พวกเขาฆ่าตาย ธงสญั ญาณ ธงชาติ และธงเล็กๆ ในสสี นั
ตา่ งๆ ปลวิ ไสวอยบู่ นเชอื กระโยงทกุ ดา้ น สองดา้ นของยอดเสากระโดงทง้ั สาม
ต้นผูกเชือกห้อยถังไขวาฬด้านละถัง ท่ีไม้ยึดเชือกบนยอดเสากระโดงคุณจะ
เห็นถังเรียวยาวใส่ของเหลวล�้ำค่าเช่นเดียวกันน้ันไว้ ที่แผ่นไม้ช่องรอดเชือก
ถกู ตอกติดด้วยตะเกยี งทองเหลือง

หลังถามไถ่จึงไดร้ ู้ แบเชเลอรพ์ บกบั ความสำ� เรจ็ สูงสดุ จนนา่ ประหลาดใจ
และย่ิงประหลาดใจมากขึ้นเมื่อได้รู้ว่าเรือล่าวาฬอีกหลายล�ำท่ีเดินเรืออยู่ใน

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 669

นา่ นนำ้� เดยี วกนั เปน็ เวลานานหลายเดอื นกลบั จบั วาฬไมไ่ ดส้ กั ตวั ขณะกะลาสี
เรือแบเชเลอร์ต้องเอาถังเน้ือ และขนมปังให้เรือเหล่าน้ันไปเพื่อให้บนเรือมี
พนื้ ทวี่ า่ งสำ� หรบั วางนำ�้ มนั วาฬทม่ี คี า่ มากกวา่ และยงั เปน็ การแลกถงั ไมส้ ำ� หรบั
ใส่นำ�้ มนั มาเพมิ่ ด้วย ด้วยเหตนุ ถ้ี ังน้�ำมนั เหลา่ น้ีจึงเรียงรายอยเู่ ตม็ ดาดฟ้าเรอื
ในห้องพักของกัปตัน และห้องของลูกเรือ แม้แต่โต๊ะในห้องเคร่ืองเองยังถูก
ตอกตดิ กบั ไมฟ้ นื โตะ๊ อาหารในหอ้ งเครอื่ งใชป้ ากถงั นำ�้ มนั ขนาดใหญผ่ กู ตดิ กบั
พน้ื เปน็ โตะ๊ กลาง ในหอ้ งใตท้ อ้ งเรอื เหลา่ ลกู เรอื อดุ ชอ่ ง และราดนำ�้ มนั ดนิ หบี
สมั ภาระของพวกเขาตามสภาพการใชง้ านแลว้ เอามาใส่น�้ำมนั วาฬ เร่ืองท่ีน่า
ขบขนั กค็ อื พอ่ ครวั ประจำ� เรอื ตฝี าหมอ้ ใบใหญข่ องเขาเพอ่ื ใชใ้ สน่ ำ้� มนั วาฬ ขณะ
เด็กบรกิ รอุดรูหมอ้ กาแฟสำ� รองแล้วใส่น�ำ้ มันวาฬลงไป นกั พุ่งฉมวกถอดเบ้า
เสียบเงี่ยงเหล็กออกแลว้ ใส่น้ำ� มนั วาฬลงไป จะวา่ ไปแลว้ ทกุ ๆ ส่ิงบนเรือล้วน
ถกู น�ำมาเป็นท่ใี ส่เกบ็ น�ำ้ มนั วาฬทั้งนัน้ เว้นแตเ่ พียงกระเป๋ากางเกงขายาวหมุ้
ขอ้ ของกปั ตนั เทา่ นน้ั ซงึ่ เขาคงเกบ็ ไวใ้ ชส้ ำ� หรบั สอดมอื สองขา้ งของเขา เพอ่ื ใช้
เป็นหลกั ฐานไปในตัวที่จะแสดงถงึ ความพงึ พอใจทั้งหมดที่เขามี

ขณะเรอื สำ� ราญเบกิ บานใจจากโชคลาภกำ� ลงั พงุ่ รต่ี รงเขา้ มาหาเรอื พคี วอด
ท่ีหงุดหงิดงุ่นง่าน เสียงตึงตังของกลองมหึมาดังมาจากดาดฟ้าหัวเรือ เม่ือ
แล่นเข้ามาใกล้ จึงได้เห็นภาพเหล่าลูกเรือยืนแออัดล้อมรอบหม้อต้มน้�ำมัน
ขนาดใหญ่ท่ถี ูกคลมุ ดว้ ยถงุ คลา้ ยแผน่ หนัง หรือไมก่ ห็ นงั ปลาด�ำ เสยี งกกึ กอ้ ง
ล่ันนั้นดังข้ึนตามจังหวะตีจากสองมือของลูกเรือคนหนึ่ง บนดาดฟ้าท้ายเรือ
เหล่าต้นหน และนักพุ่งฉมวกต่างพากันเต้นร�ำร่วมกับเด็กสาวผิวสีมะกอกที่
หนีตามพวกเขามาจากเกาะพอลเิ นเชีย ระหว่างเสากระโดงตน้ หนา้ และตน้
กลางมเี รอื แจวทต่ี กแตง่ อยา่ งสวยงามแขวนอยู่ บนนน้ั นโิ กรชาวเกาะลองไอส์
แลนด์ยืนบรรเลงซอด้วยคันท่ีท�ำจากกระดูกวาฬสีงาอยู่เบื้องหน้านักเต้นเท้า
ไฟ ระหว่างนัน้ เหลา่ ลกู เรอื คนอน่ื ๆ ก�ำลงั ชลุ มุนอยทู่ ก่ี ่ออฐิ ของเตาต้มน�ำ้ มัน
วาฬซง่ึ ถกู นำ� เอาหมอ้ ตม้ ยา้ ยออกไป ภาพทเ่ี หน็ จงึ เกอื บทำ� ใหค้ ณุ คดิ ไปวา่ พวก
เขากำ� ลงั ทำ� ลายกำ� แพงคกุ เบสทลี อนั เปน็ อปั มงคลทงิ้ เสยี งโหร่ อ้ งของพวกเขา

670 : โมบี้-ด๊กิ

ดังข้นึ ขณะก้อนอิฐ และหินปูนทไี่ ร้ประโยชน์ถกู เหว่ียงทิง้ ลงทะเล
ผู้มีอ�ำนาจและผู้ควบคุมเหตุการณ์น้ีทั้งหมด คือกัปตันผู้ยืนเด่นอยู่บน

ดาดฟ้ายกสูงด้านท้ายเรือ ด้วยเหตุนี้ละครรื่นเริงน้ีจึงตระหง่านอยู่เบ้ืองหน้า
เขา และดูเหมือนว่าน่ีจะเป็นเพียงแค่การแสดงเพ่ือสร้างความบันเทิงให้กับ
ตัวเขาเอง

ขณะท่ีเอแฮ็บเอง เขาก็ก�ำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าท้ายเรือเช่นกัน ทว่าอยู่ใน
ความรกร้าง และมืดมิดของความโศกเศร้าที่ควบคุมได้ยากยิ่ง เม่ือเส้นทาง
ของเรือสองล�ำมาบรรจบพบกัน เรือล�ำหนึ่งร่ืนเริงปรีดากับสิ่งต่างๆ ท่ีผ่าน
พ้นไป ส่วนอีกล�ำเฝ้าสังหรณ์ใจถึงสิ่งต่างๆ ท่ีก�ำลังจะผ่านเข้ามา แม้แต่ตัว
กปั ตนั ทง้ั สองเองตา่ งกแ็ สดงบทบาทในสถานการณท์ แ่ี ตกตา่ งกนั อยา่ งสน้ิ เชงิ

“มาทเี่ รอื นส่ี .ิ ..มาทเ่ี รอื น!ี่ ” ผบู้ ญั ชาการเรอื สำ� ราญแบเชเลอร์ พดู พรอ้ มกบั
ยกแกว้ และขวดเหล้าชูข้ึนกลางอากาศ

“เหน็ วาฬสขี าวบา้ งมย้ั ?” เอแฮ็บถามเสยี งลอดไรฟันออกไป
“ไม่เห็นหรอก เคยแต่ได้ยินคนพูดถึงกัน แต่ผมไม่เช่ือนักหรอก” อีกฝ่าย
พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี “มาที่เรือนี่ส!ิ ”
“พวกคุณจะสนุกสนานกันไปถึงไหน ต้ังแต่แล่นเรือมาน่ี เคยเสียลูกเรือ
ไปบ้างหรือยังละ่ ?”
“ไม่มากนักหรอก ชาวเกาะสองคน ก็เท่านั้น มาท่ีเรือนี่เถอะ สหายเฒ่า
มาสนกุ ด้วยกนั ผมจะช่วยปัดเปา่ ความหมน่ หมองออกไปจากใบหนา้ คุณ มา
เถอะ เรอื ของคณุ (หยอกเย้าดว้ ยความครกึ ครืน้ ) มีน้ำ� มันเต็มลำ� และก�ำลงั
มุ่งหน้ากลบั เชน่ กันล่ะสิ”
“เจอแต่พวกโงๆ่ แฮะ!” เอแฮ็บพมึ พำ� แลว้ พดู เสียงดังขน้ึ ว่า “เรือของคุณ
มีน้�ำมันเต็มล�ำและก�ำลังจะมุ่งหน้ากลับบ้าน ตามท่ีคุณว่า แต่เรือของผมยัง
ว่างเปล่า และต้องมุ่งหน้าเดินทางต่อ ง้ันไปตามทางของคุณเถอะ ผมเองก็
จะไปตามทางของผมเหมือนกัน มุ่งไปข้างหน้าน่ัน! กางใบเรือท้ังหมด แล้ว
แลน่ เรอื ไปตามลม!”

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 671

ด้วยเหตุน้ัน เรือล�ำหน่ึงแล่นเริงร่าออกไปยังเบื้องหน้าสายลมอ่อน ขณะ
เรอื อกี ลำ� ดงึ ดนั้ ฝนื ฝา่ ลมเฉอ่ื ยไปอกี ทาง และแลว้ เรอื ทงั้ สองแลน่ หา่ งสวนทาง
กันไป ลูกเรือพีควอดส่งสายตาละห้อยลอยตามเรือแบเชเลอร์ที่ค่อยๆ แล่น
หา่ ง ขณะลกู เรอื แบเชเลอรไ์ มไ่ ดส้ นใจสายตาของพวกเขาทม่ี องเขา้ มายงั ความ
ครึกครื้นมีชีวิตชีวาท่ีแวดล้อมพวกตนเขาอยู่ เอแฮ็บชะโงกหน้าข้ามราวท้าย
เรือออกไป สายตาจับจ้องเรือที่ก�ำลังมุ่งหน้ากลับบ้านเกิด เขาหยิบเอาขวด
แกว้ เลก็ ๆ ออกมาจากกระเป๋าเสอ้ื หันไปมองเรือที และหนั กลบั มามองขวด
แกว้ นนั้ อกี ที ราวกบั กำ� ลงั จะนำ� เอาของทอ่ี ยหู่ า่ งไกลจากกนั ทง้ั สองสง่ิ มารวม
เขา้ ไวด้ ว้ ยกนั เพอ่ื ใหข้ วดแกว้ นนั้ ไดเ้ ตมิ เตม็ เสยี งแหง่ แนนทกั เกต็ เอาไวภ้ ายใน

672 : โมบ้ี-ด๊ิก

บทท่ี 116

ลมหายใจเฮือกสดุ ทา้ ยของวาฬ

ไมบ่ อ่ ยครง้ั นกั ในชวี ติ นี้ เมอื่ ยนื อยถู่ กู ทถี่ กู ทาง โอกาสแหง่ ความสำ� เรจ็ จะแลน่
เขา้ มาหา แมข้ ณะนนั้ พวกเราทกุ คนตา่ งกำ� ลงั ออ่ นแรงลงตรงหนา้ แตเ่ ราจะรบี
ตะครบุ ควา้ แมเ้ พยี งลมวบู ผา่ น แลว้ เรงิ รา่ ยามเมอื่ เหน็ ใบเรอื หยอ่ นของเรากาง
ออก เฉกเชน่ พคี วอด ในวนั ถดั มาหลงั จากวนั ทไี่ ดพ้ บกบั เรอื แบชเชเลอร์ เราได้
พบกบั วาฬหลายตวั และฆา่ วาฬตายไปสต่ี วั หนง่ึ ในนน้ั เปน็ ผลงานของเอแฮบ็

เป็นเวลาบ่ายแก่มากแล้ว เม่ือการพุ่งหลาวประจันบานท่ามกลางทะเลสี
เลอื ดจบสิน้ ลง เรอื ลอยล�ำอยทู่ า่ มกลางแสงสีสวยงามยามอาทติ ย์ตกขอบฟา้
คลอ้ ยลงสนู่ ำ�้ ทะเล ทงั้ ดวงอาทติ ย์ และวาฬตา่ งแนน่ ง่ิ สงบเงยี บไปดว้ ยกนั ชว่ ง
เวลานัน้ เสียงอนั ไพเราะ และโหยหวน ดงั รายลอ้ มอบอวลอยูใ่ นบรรยากาศสี
แดงอมชมพู คลา้ ยกบั วา่ หา่ งออกไปไกลมสี ำ� นกั นางชเี รน้ พรางอยใู่ นปา่ ทบึ ใต้
หุบเขาบนเกาะมะนิลา ลมบกอาณานคิ มสเปนเหล่ากะลาสคี ิดกบฎ พัดจาก
ฝ่ังสูท่ ะเลพร้อมน�ำพาบทเพลงสรรเสรญิ ยามเย็นลอยตามลมมา

ปลอบประโลมใจไดอ้ กี ครง้ั ทวา่ ประโลมใจไดเ้ พยี งความโศกเศรา้ ทฝี่ งั ลกึ
อยู่ภายใน เอแฮ็บโดดลงจากหลังวาฬแล้วมานั่งอยู่บนเรือสงบนิ่งเฝ้าจับตา
มองเลือดหยดสุดท้ายของมันเหือดหาย ภาพแปลกตาที่มักพบเห็นยามเม่ือ
วาฬหวั ทยุ อยใู่ นเฮอื กสดุ ทา้ ยของความตาย การหนั หวั ไปทางดวงอาทติ ย์ และ
หมดลมตายไปนนั้ เปน็ ภาพแปลกตาทเ่ี มอ่ื ไดเ้ หน็ ในบรรยากาศยามเยน็ ทเี่ งยี บ
สงบเช่นนน้ั ทำ� ให้เอแฮ็บรู้สกึ แปลกพิกลอยา่ งทไ่ี ม่เคยเป็นมาก่อน

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 673

“มนั หนั ไป และถกู หนั พาไปหาดวงอาทติ ย์ อยา่ งชา้ ๆ ทวา่ มน่ั คง การแสดง
ความเคารพ และกม้ หนา้ วงิ วอนดว้ ยการขยบั ตวั ในหว้ งลมหายใจสดุ ทา้ ย มนั
เองกเ็ ปน็ พวกเดยี วกบั ลทั ธบิ ชู าไฟ เปน็ ผรู้ บั ใชบ้ ารอนทมี่ อี ยทู่ วั่ ไปดว้ ยศรทั ธา
แรงกลา้ ตอ่ ดวงอาทติ ย!์ โอ.้ ..ดวงตาเปย่ี มกรณุ าเหลา่ นนั้ ควรไดเ้ หน็ ภาพทเ่ี ปย่ี ม
กรุณาเหล่าน้ี ดูสิ! ณ ท่ีน่ีล้อมรอบด้วยผืนน�้ำกว้างไกลห่างออกไปเสียงฮัม
เพลงของมนษุ ยโ์ หยหวนดว้ ยความผาสกุ ฤาเศรา้ โศก ทอ้ งทะเลแหง่ นมี้ คี วาม
ซ่อื ตรง และยุตธิ รรม เปน็ ท่ซี ึ่งไรแ้ ผน่ หินให้ไดจ้ ารึกตามธรรมเนยี มปฏบิ ตั ิ ท่ี
ซ่ึงชาวจีนในยุคสมัยเนิ่นนานมา คล่ืนยักษ์ยังคงโหมกระหน่�ำอย่างเงียบงัน
และไร้สรรพเสียง เฉกเช่นดวงดาวส่องสว่างอยู่บนฟากฟ้า ณ ที่ไหนสักแห่ง
ของแม่น�้ำไนเจอร์ ที่นี่ก็เช่นกัน ชีวิตท่ีส้ินลมหันหน้าเข้าหาดวงอาทิตย์ด้วย
ความศรัทธาแรงกล้า ทว่าดูสิ! ความตายไม่รวดเร็วเท่ากับมฤตยูของกระแส
น้�ำทีไ่ หลวนรอบซากศพ และน�ำมนั มุง่ หนา้ ไปอกี ทาง

“โอ.้ ..ทา่ นผอู้ ยใู่ นความมดื มดิ ธรรมชาตทิ ไ่ี มส่ มบรู ณข์ องชาวฮนิ ดู กระดกู
ที่ถูกถ่วงน้�ำได้สร้างราชบัลลังก์โดดเดี่ยวของท่านไว้ที่ไหนสักแห่งในใจกลาง
ทะเลทไี่ รพ้ ชื พนั ธส์ุ เี ขยี วเหลา่ นี้ ทา่ นผไู้ มเ่ ลอื่ มใสในศาสนา ทา่ นผเู้ ปน็ เลศิ หลา้
กลา่ วคำ� อนั เปน็ สจั ธรรมแนแ่ ทแ้ กฉ่ นั มากบั พายลุ า้ งเผา่ พนั ธ์ุ และจดั พธิ ฝี งั ศพ
อยา่ งเงยี บงนั ภายหลงั ลมสงบเงยี บไป วาฬของทา่ นหนั หวั ของซากศพมนั สดู่ วง
อาทติ ย์ และหมนุ รอบอีกคร้ังโดยปราศจากบทเรียนแก่ฉนั

“โอ้...วงแหวนแห่งพลังหลอมรวม และเช่ือมต่อกันถึงสามเท่า! โอ้...ความ
ปรารถนาสจู่ ดุ หมายสงู สดุ ลำ� แสงสรี งุ้ ! หนง่ึ นน้ั ตอ่ สดู้ น้ิ รน อกี หนง่ึ ไหลวนอยู่
ในความล้มเหลว! ความล้มเหลวน้ัน...โอ้เจ้าวาฬ เจ้าคงก�ำลังหาทางวิงวอน
ร้องขอดวงอาทิตย์ผู้ให้ชีวิตแก่ทุกสรรพส่ิงโน่นใช่ม้ัย เพียงร้องขอชีวิต ทว่า
ไม่อาจฟื้นคืนได้อีกคร้ัง หน�ำซ้�ำเจ้าจะยังคงอยู่ในความหมองมัว เขย่าขวัญ
ฉันด้วยความหยิ่งทระนง มาตรว่าเป็นความศรัทธาที่มืดมน ทุกสิ่งทุกอย่าง
ของเจ้าผสมกลมกลืนลอยตัวอยู่เบ้ืองล่างฉันตรงนี้ ฉันลอยน�้ำอยู่ด้วยลม
หายใจของส่ิงท่ีคร้ังหนึ่งเคยมีชีวิต หายใจออกมาเป็นลมทว่าในเวลานี้กลับ

674 : โมบี้-ด๊กิ

กลายเป็นนำ�้ ส้นิ
“เช่นน้ันจงโห่ร้องอวยชัยเถิด โห่ร้องอวยชัยเร่ือยๆ ไป โอ้...ทะเล คลื่น

แกว่งไกวไม่สิ้นสุดของเจ้า ท�ำให้สัตว์ปีกเตลิดไกลคว้านหาเพียงแหล่งพักพิง
เมื่อเกดิ มามชี ีวติ บนโลกน้ี ซ้ำ� ยังดดู ดม่ื น�ำ้ ทะเล แมน้ เนนิ เขา และหุบผาเล้ียง
ดฉู นั กระนน้ั เหลา่ คลนื่ ยกั ษเ์ ชน่ เจา้ ยงั คงเปน็ พน่ี อ้ งรว่ มแมน่ มเดยี วกนั กบั ฉนั !”

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 675

บทที่ 117

เฝ้าซากวาฬ

วาฬทง้ั สตี่ วั ทถ่ี กู ฆา่ ตายในเยน็ นนั้ กระจายอยหู่ า่ งกนั ไป ตวั หนงึ่ อยไู่ กลไปทางลม
อีกตัวอยู่ไม่ไกลนักลอยอยู่ใต้ลม ส่วนอีกตัวอยู่ด้านหน้า และอีกตัวอยู่ด้าน
หลงั วาฬสามตวั หลงั นถี้ กู นำ� มามดั ขา้ งเรอื ไดก้ อ่ นเวลามดื แตต่ วั ทอี่ ยหู่ า่ งออกไป
ทางลมเรือไม่สามารถตามไปเอามาได้จนกว่าจะถึงเช้าวันใหม่ ด้วยเหตุน้ี
เรอื แจวลำ� ทเี่ ปน็ ผฆู้ า่ มนั จงึ ตอ้ งจอดเฝา้ อยตู่ ลอดทง้ั คนื เรอื ลำ� นน้ั เปน็ ของเอแฮบ็

เสาธงสัญลักษณ์ปลาจับได้ ถูกปักลงในช่องพ่นลมหายใจของซากวาฬ
ตะเกียงที่แขวนอยู่บนหัวเสา สาดแสงแยงตาวูบวาบไปมาบนล�ำตัวสีด�ำ
เปน็ มนั วาวนน้ั หา่ งออกไปคลน่ื ทะเลยามดกึ ไถลเบาๆ บรเิ วณสขี า้ งขนาดใหญ่
ของตวั วาฬ คล้ายฟองคลืน่ ซัดบนหาดทราย

เวลานน้ั เอแฮบ็ และลกู เรอื ของเขากำ� ลงั นอนหลบั ทวา่ หมอบชู าไฟนงั่ คดุ คู้
อยู่บนหัวเรือเฝ้าจับตามองดูฉลามโฉบเฉ่ียวไปมาราวปีศาจผลุบโผล่รอบตัว
วาฬ หางของพวกมันตีกระทบกับแผ่นกระดานไม้ซดี าร์ เสียงนั้นฟังคล้ายกับ
เสยี งครวญครางของกองเรอื รบทแ่ี ลน่ เหนอื แอสฟลั ต์ ดนิ แดนของผที ไ่ี มไ่ ดร้ บั
การอภยั แหง่ เมอื งกอมเมอรร์ าห์ เสยี งแหง่ ความหวาดหวนั่ ลอยมากบั สายลม

เอแฮบ็ สะดงุ้ ตน่ื จากการหลบั ใหล หนั หนา้ กลบั มา และมองไปยงั หมอบชู า
ไฟ เสยี งกรู่ อ้ งทา่ มกลางความมดื มดิ ในเวลากลางคนื ทำ� ใหร้ สู้ กึ ราวกบั วา่ พวก
เขาเปน็ สองคนสดุ ทา้ ยทอี่ ยใู่ นโลกแหง่ สายนำ�้ “ฉนั ฝนั ถงึ มนั อกี แลว้ ” เขาพดู ขนึ้

“รถบรรทุกศพ? ผมเคยบอกหรือยัง...กัปตัน...ว่าไม่มีรถบรรทุกศพ หรือ

676 : โมบ้ี-ดิก๊

โลงศพใดจะมาเปน็ ของกปั ตันได?้ ”
“แล้วใครกนั จะเปน็ ผูถ้ กู น�ำศพไปหลังจากตายที่ทะเลแหง่ น?ี้ ”
“ผมขอบอกให้กัปตันได้รู้ไว้แต่เพียงว่า ก่อนกัปตันจะตายในระหว่างการ

เดินเรือคร้ังน้ี รถบรรทุกศพจะปรากฏให้ได้เห็นถึงสองคร้ังบนทะเลแห่งน้ี
รถคันแรกไม่ได้ท�ำข้ึนโดยมนุษย์ผู้มีความตายเป็นท่ีต้ัง ส่วนไม้โลงอีกอัน
จะตอ้ งเป็นไม้ทเ่ี ตบิ โตขึ้นในอเมริกา”

“เฮอะ เฮอะ! ช่างเป็นภาพที่นา่ ดอู ะไรเช่นนัน้ พ่อหมอศาสนา! รถขนศพ
และขนนกประดับลอยน้�ำข้ามมหาสมุทรมาโดยมีคล่ืนทะเลเป็นคนแบกหาม
หบี ศพ ฮา่ ! ภาพน้นั เราจะไดเ้ หน็ กันในไม่ช้าน้ีสินะ”

“เช่อื หรอื ไม่ละ่ วา่ กัปตันจะยงั ไมต่ ายจนกว่าจะได้เหน็ มนั ”
“แล้วส่งิ นน้ั บอกอะไรเก่ียวกับตวั นายเองบา้ งละ่ ?”
“เม่ือเหตุการณ์ครั้งล่าสุดเกิดข้ึน ผมจะตายไปก่อนครับ เพราะเป็นคน
น�ำร่องของกปั ตัน”
“เมื่อนายล่วงหน้าจากไปเช่นน้ัน ไม่ว่าจะเป็นเวลาใด เช่นน้ันก่อนฉันจะ
ตามไป นายจะยังคงปรากฏกายตรงหน้าฉัน ยังคงเป็นคนน�ำทางให้กับฉัน
อย่างนนั้ หรือ? มันจะเปน็ อยา่ งนัน้ ได้ยงั ไงกนั ? เอาเถอะ เอาเป็นว่า ฉนั เช่ือ
ทีน่ ายพดู มาทงั้ หมดก็แลว้ กนั โอ้...คนน�ำรอ่ งของฉัน! ฉันมสี องลางสงั หรณว์ า่
ฉันจะฆา่ โมบ้ดี กิ๊ ไมส่ �ำเรจ็ และปล่อยมันรอดไปได้”
“มอี กี หนง่ึ ลางสงั หรณ.์ ..กปั ตนั ” หมอบชู าไฟพดู ขณะดวงตาของเขาลกุ โชน
ราวกบั ลกู ไฟในความมดื “กัปตันจะตายด้วยเส้นเชือกเท่าน้ัน”
“บนตะแลงแกงละ่ สิ ทน่ี ายหมายถงึ ...กปั ตนั จะเปน็ อมตะทงั้ บนบก และใน
ทะเล” เอแฮ็บพูดเสียงดงั พร้อมกบั หวั เราะออกมาอย่างเยย้ หยนั “เป็นอมตะ
ทั้งบนบกและในทะเล!”
ทั้งคู่เงียบเสียงลงอีกคร้ัง ราวกับต่างอยู่เพียงล�ำพัง แสงสีหมอกของเช้า
วันใหม่ปรากฏข้ึนลางๆ ลูกเรือลืมตาตื่นจากหลับ โผล่ขึ้นจากก้นหลุมของ
เรือแจว ซากวาฬถกู นำ� มายงั เรือเดนิ สมุทรกอ่ นเวลาเทีย่ งวนั

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 677

บทท่ี 118

วงเสยี้ วแห่งโชคชะตา

ในทส่ี ดุ ชว่ งเวลาการเดินทางบนเส้นศูนย์สูตรก็ใกล้เข้ามาถงึ ทกุ ๆ วันเอแฮบ็
จะออกมาจากห้องส่วนตัวของเขาทอดสายตามองไปด้านบน และทุกครั้ง
ท่ีเขาโผล่ออกมาพลขับจะแสร้งต่ืนตัวจับด้ามหางเสือไว้ม่ัน ส่วนลูกเรือจะ
กระตอื รอื รน้ รบี วง่ิ พรวดไปทเี่ สากระโดงแลว้ ยนื อยตู่ รงนนั้ ตรงึ สายตาของพวก
เขารวมศนู ยไ์ วท้ จ่ี ดุ เดยี วกนั บนเหรยี ญทองทตี่ อกตดิ บนเสา พวกเขาแทบอดใจ
ทนรอไมไ่ หวกบั คำ� ส่งั ใหห้ นั หัวเรอื ม่งุ หนา้ ส่เู สน้ ศนู ยส์ ตู ร และแลว้ กถ็ งึ เวลาที่
คำ� ส่ังนัน้ เปล่งออกมา ขณะน้นั เป็นเวลาจวนเจียนเทย่ี งวัน เอแฮ็บนงั่ อยทู่ ่หี วั
เรอื แจวของเขาทห่ี อ้ ยสงู บนดาดฟา้ กำ� ลงั สงั เกตการณด์ วงอาทติ ยเ์ พอ่ื กำ� หนด
เสน้ ละติจดู ดังเชน่ ทกุ วนั มา

ทะเลญี่ปุ่นในเวลานี้ ช่วงวันในฤดูร้อนจะท่วมท้นด้วยแสงเจิดจ้า ดวง
อาทิตย์เขตแดนญ่ีปุ่นส่องแสงแรงกล้าไม่พักอ่อนประหน่ึงรวมพลังแสงผ่าน
แว่นขยายทกี่ วา้ งใหญ่ไพศาลของน�้ำทะเลใสดุจดงั กระจกแก้ว ท้องฟา้ ราวกับ
เคลอื บนำ�้ มนั เงา ปราศจากกอ้ นเมฆ เสน้ ขอบฟา้ ลอยเดน่ ความวา่ งเปลา่ ของ
แสงเรืองรองท่ีไม่ผ่อนบรรเทาน้ีเปรียบเสมือนความรุ่งโรจน์ท่ีไม่อาจสกัดกั้น
บนบัลลังก์ของพระเจ้า ช่วงเวลาน้ันเหมาะส�ำหรับน�ำวงเสี้ยวของเอแฮ็บมา
ติดกระจกสีเพื่อใช้มองภาพดวงอาทิตย์ เมื่อหันท่านั่งไปทางทิศท่ีเรือแล่นฝ่า
คล่ืนทะเล และนำ� เอาเครือ่ งมือที่ใช้สำ� หรบั ในทางโหราศาสตรว์ างบนดวงตา
แลว้ ในชว่ งเวลานนั้ ทา่ ทางของเขาราวกบั เตรยี มจะตะครบุ ใหม้ น่ั ยามเมอ่ื ดวง

678 : โมบี-้ ดกิ๊

อาทติ ย์ขึน้ ถึงจุดสงู สุด ขณะเดยี วกับทีค่ วามสนใจทัง้ หมดของเขาถูกดึงดูดไว้
หมอบชู าไฟกำ� ลงั นงั่ คกุ เขา่ อยดู่ า้ นลา่ งบนดาดฟา้ เรอื ใบหนา้ แหงนขนึ้ เฉกเชน่
เดยี วกบั เอแฮบ็ และกำ� ลงั จอ้ งมองพระอาทติ ยด์ วงเดยี วกนั เพยี งแตว่ า่ เปลอื ก
ตาของเขาเกือบคลอบปิดมิดลูกตาทั้งสองข้าง ใบหน้าเห้ียมเกรียมนั้นผ่อน
คลายลงจนดูสุขุมเยือกเย็น ในท่ีสุดก็ได้ส�ำรวจตามท่ีใจปรารถนา เอแฮ็บใช้
ดินสอปลายขาสีงาของเขาค�ำนวณดูว่าเส้นละติจูดใดเป็นเส้นถูกต้องแม่นย�ำ
ที่สุด และแล้วก็ตกอยู่ในห้วงภวังค์แห่งความนึกฝัน เขาแหงนหน้ามองดวง
อาทิตย์อีกคร้ัง และพึมพ�ำกับตัวเอง “ท่านผู้เป็นสัญลักษณ์แห่งท้องทะเล!
ท่านผู้เป็นเรือน�ำร่องสูงส่ง และทรงพลัง! ท่านช่วยบอกฉันทีเถิดว่าเวลาน้ี
ฉันอยู่ที่ไหนกันแน่ หรืออย่างน้อยท่านช่วยแนะน�ำทีเถิดว่าฉันควรจะไปทาง
ไหนด?ี หรอื ไม่ก็ชว่ ยบอกทเี ถดิ วา่ ส่งิ มีชวี ิตท่ีนอกเหนอื จากฉนั ในเวลานี้อยทู่ ่ี
ใด? โมบีด้ ิก๊ อยู่ทีไ่ หน? ในเวลานที้ ่านคงก�ำลงั จอ้ งมองมันอยู่ สองตาของฉัน
กำ� ลังมองเข้าไปในดวงตาที่เวลานกี้ ำ� ลังมองมันอยู่ ใช่แล้ว...และมองเขา้ ไปใน
ดวงตาที่ก�ำลังจับจ้องอยู่เช่นกันบนเป้าหมายลึกลับที่อยู่ห่างไกลไปจากท่าน
นน้ั ...ท่านดวงอาทิตย!์ ”

จากนั้นมองไปท่ีวงเส้ียวของเขา แล้วหยิบข้ึนมาหนึ่งอัน และอีกหน่ึงอัน
หยิบเอาสิ่งประดิษฐ์ลึกลับนานาน้ัน แล้วร�ำพึงร�ำพันพึมพ�ำข้ึนอีกครั้ง “ของ
เล่นไร้สาระ! ของเล่นเด็กของนายพล ผู้บังคับการเรือ และกัปตัน ผู้หยิ่ง
ทะนง ค�ำคยุ โตคับฟ้าของเจา้ ความสามารถ และความช�ำนาญของเจา้ ทว่า
ทง้ั หมดทงั้ มวลแลว้ เจา้ ทำ� อะไรไดบ้ า้ ง นอกจากบอกเรอื่ งราวอนั นา่ เศรา้ และ
น่าสงสาร ที่ซึ่งตัวเจ้าเองนั้นถือก�ำเนิดข้ึนอยู่บนโลกกว้างใบนี้ มือที่ยึดกุม
เจ้าอยู่นี้ ไม่อีกแล้ว! จะไม่จดอะไรอีกต่อไป! เจ้าไม่สามารถบอกได้ว่าท่ีแห่ง
ใดในวันพรุ่งน้ีเท่ียงจะมีน�้ำสักหน่ึงหยด หรือทรายสักหนึ่งเม็ด หน�ำซ�้ำด้วย
ความไร้อำ� นาจของเจ้า เจา้ ยังสบประมาทดวงอาทติ ย!์ ศาสตรแ์ หง่ การเรยี น
รู้! ฉันขอสาปแช่งเจ้า...เจ้าของเล่นไร้สาระ และขอสาปแช่งทุกสิ่งท่ีให้มนุษย์
ทอดสายตาแลพระเจ้าเบ้ืองบน พระองค์ส่องแสงสว่างแจ้ง ทว่าแผดเผาเจ้า

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 679

เฉกเชน่ ดวงตาครำ่� ครึคู่นกี้ ถ็ ูกแผดเผาดว้ ยล�ำแสงของพระองค์เช่นกัน โอ้ดวง
อาทิตย์! ธรรมชาติลดระดับท่านลงมาบรรจบพบกับผืนโลกบนเส้นขอบฟ้า
ในระดบั เดียวกับสายตามนุษย์ ไม่ต้องแหงนหนา้ ข้ึนมองตรงกลางกระหม่อม
ราวกับพระเป็นเจ้าทรงเมตตาให้มนุษย์ได้เห็นหลังคาสวรรค์ ฉันขอสาปแช่ง
เจา้ ...เจา้ วงเสยี้ ว!” แลว้ เหวยี่ งทง้ิ ลงบนดาดฟา้ “ฉนั จะไมใ่ ชเ้ จา้ ชนี้ ำ� เสน้ ทางบน
โลกนีอ้ ีกตอ่ ไป ต�ำแหน่งเขม็ ทิศบนเรือ และต�ำแหนง่ เส้นทางเดนิ เรือจากการ
ค�ำนวณบันทกึ ตัวเลข และเสน้ ศูนยส์ ตู ร ของเหล่านหี้ รือจะชนี้ ำ� ทางฉนั และ
บอกใหฉ้ นั ไดร้ ถู้ งึ ตำ� แหนง่ ทฉี่ นั อยใู่ นทะเล อยา่ งนน้ั หรอื ” กา้ วจากเรอื แจวลง
มายงั ดาดฟา้ “ฉนั จะตอ้ งเหยยี บยำ่� เจา้ ...เจา้ สง่ิ ของไรส้ าระไรอ้ ำ� นาจบง่ ชเี้ บอื้ ง
บน ฉันจะขอฉกี และทำ� ลายเจา้ ให้สิน้ ซาก!”

ชายชราผู้คลุ้มคล่ังพูด และเหยียบย�่ำด้วยเท้าข้างท่ีมีชีวิต และไร้ชีวิต
ของเขา ชัยแห่งการเย้ยหยันนั้นเหมือนจะมีความหมายต่อเอแฮ็บโดยตรง
ความส้ินหวังต่อโชคชะตาน้ันก็เหมือนจะมีความหมายต่อตัวเขาเองด้วยเช่น
กนั เหตุการณท์ ้งั หมดนเ้ี กดิ ขน้ึ ต่อหนา้ ต่อตาหมอศานาบชู าไฟ เขายืนนิง่ เฝา้
มองดูอยู่เงียบๆ ก่อนลุกข้ึนยืนและเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง ขณะ
ลูกเรือคนอื่นๆ ต่างตกใจกลัวต่อท่าทีของผู้บังคับบัญชาของพวกตน จึงเดิน
เข้ามาจับกลุ่มรวมตัวกันอยู่ในห้องพัก กระทั่งเอแฮ็บก้าวออกมายังดาดฟ้า
เรือดว้ ยอารมณว์ ้าวนุ่ ใจพร้อมตะโกนล่นั “มาท่ีเสากระโดง ดงึ ใบเรอื ข้ึน กาง
ออกเต็มใบ!

ฉับพลันนั้นคานพยุงใบเรือหันเปล่ียนทิศ ขณะเรือหมุนรอบไปทางด้าน
ท้าย เสากระโดงท่ีต้ังตระหง่านท้ังสามต้นท�ำหน้าท่ีสร้างความสมดุลบนตัว
เรือ เปน็ โครงให้กบั เรอื ทั้งล�ำประหนึ่งสามพน่ี ้องตระกูลโฮราตหิ มนุ ตวั บนมา้
พันธ์ดุ ีทมี่ ีความแข็งแกรง่

สตารบ์ คั ยนื อยทู่ ไ่ี มค้ ำ�้ เสาหวั เรอื เฝา้ มองความวนุ่ วายบนเรอื พคี วอด และ
ตัวเอแฮบ็ เอง ขณะเขาเดนิ โซเซไปมาบนดาดฟ้าเรือ

“ผมน่ังอยู่เบ้ืองหน้าถ่านไฟคุโชน และเฝ้ามองมันโชนแสงแรง แผดเผา

680 : โมบ้ี-ดิ๊ก

ชีวิตด่งั ไฟให้ได้รบั ความเจ็บปวดทกุ ขท์ รมาน และจะเฝ้ามองมนั ค่อยๆ ออ่ น
แรงลงในท่ีสุด มอดลง มอดลง จนเหลือแต่เถ้าถ่าน ผู้เฒ่าแห่งมหาสมุทร!
ชีวิตในเปลวเพลิงนี้ล้วนเป็นของท่าน สิ่งที่จะหลงเหลือในท้ายที่สุดมีเพียง
เถ้าถา่ นกองเล็กเทา่ นั้น!”

“ใช่แล้ว” สตับบ์พูดข้ึน “ทว่าเถ้าถ่านทะเล...คุณควรรู้ไว้...คุณสตาร์บัค...
ถา่ นทะเลต่างไปจากถ่านไมธ้ รรมดาของคณุ โอะ นั่น! ผมไดย้ ินเอแฮบ็ พมึ พ�ำ
‘ใครบางคนทน่ี ย่ี น่ื ไพพ่ วกนใี้ สส่ องมอื เหยี่ วยน่ ของฉนั แลว้ สาปแชง่ ใหฉ้ นั ตอ้ ง
เล่นมนั โดยไม่มีใครอืน่ มาแทน’ ประณามฉันเถดิ ...เอแฮ็บ ทวา่ กัปตันพูดถูก
แล้ว จงใช้ชีวิตอยา่ งท้าทาย และตายไปพรอ้ มกับมัน!”

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 681

บทที่ 119

แสงพรายทะเล

อากาศอบอุ่นทว่าถนอมเล้ียงเข้ียวคมอ�ำมหิต เสือเบงกอลหมอบอยู่ในสวน
เครื่องเทศแห่งความเขียวสดไม่รู้จบ ท้องฟ้าสว่างไสว ทว่ามีเสียงฟ้าร้องขู่
ค�ำรามล่ัน ชาวคิวบาผู้กว้างขวางรู้ดีว่าทอร์นาโดย่อมไม่กวาดล้างดินแดนที่
ยนิ ยอมคลอ้ ยตามทางตอนเหนอื ด้วยเหตนุ ีเ้ องนา่ นนำ้� ทะเลญี่ป่นุ ทีส่ ุกสกาว
แหง่ นี้ ชาวเรอื จะไดพ้ บกบั ความรา้ ยกาจของพายทุ รี่ า้ ยกาจทส่ี ดุ ในหมพู่ ายทุ งั้
มวล...พายุไต้ฝุ่น บางคร้ังมันจะปะทุออกมาจากท้องฟ้าไร้เมฆา เฉกเช่นลูก
ระเบิดทีร่ ะเบิดในเมืองท่อี ย่ใู นความงงงวยและหลับใหล

เยน็ วนั นน้ั พายไุ ตฝ้ นุ่ ฉกี ใบเรอื ของพคี วอดขาดรงุ่ รง่ิ ทงิ้ ใหเ้ สาเปลอื ยเปลา่
ตา้ นความบา้ คลง่ั ทโี่ หมกระหนำ�่ มาทางดา้ นหนา้ เมอื่ ความมดื มดิ เขา้ ปกคลมุ
ท้องฟ้า และทะเลอึกทึกคึกโครมด้วยเสียงฟ้าร้อง ขณะสายฟ้าส่องประกาย
วาบ เสากระโดงไร้สมรรถภาพส่ายไปทางโน่นทีทางน้ีทีพร้อมกับกวัดแกว่ง
เศษผา้ รงุ่ ร่ิงทพ่ี ายุพโิ รธเหลือทงิ้ ไวใ้ ห้หลงั หยอกล้อจนพอใจ

สตาร์บัคยืนยึดเชือกขึงเสากระโดงอยู่ที่ดาดฟ้าท้ายเรือ อาศัยจังหวะ
สายฟ้าเบื้องบนส่องสว่างวาบคอยมองดูว่าจะมีหายนะอะไรสร้างปัญหายุ่ง
ยากเพิ่มขึ้นในบริเวณนั้นอีกบ้าง ขณะสตับบ์ และฟลาส์คก�ำลังสั่งการให้คน
งานน�ำเรือแจวเล่ือนข้ึนแขวนบนท่ีสูง และจัดการมัดเชือกให้แน่นหนาย่ิงขึ้น
ทว่าดเู หมือนทกุ คนจะไมไ่ ด้รู้สึกทุกขย์ ากอะไรกบั เหตกุ ารณ์ท้ังหมดนี้ แม้เรอื
แจวหน่ึงในสี่ที่น�ำข้ึนไปแขวนอยู่เหนือลมบนเครนสูงสุด(ซึ่งเป็นของเอแฮ็บ)
จะหลบไม่พ้นภัย คล่ืนทะเลลูกใหญ่พุ่งข้ึนมาซัดด้านข้างเรือท่ีกระดกส่ายไป
มา กระแทกก้นเรือแจวท่ีท้ายเรือ น�้ำทะเลท่ีอยู่ภายในเรือร่วงหล่นกราวราว
รอดตะแกรงลงมา

“ไม่เลว...ไม่เลว! คุณสตาร์บคั ” สตบั บ์พดู ขณะก�ำลังสำ� รวจความเสียหาย
“ทว่าทะเลย่อมมวี ถิ ขี องมนั สตับบค์ นหนงึ่ ล่ะที่ไม่อาจต่อกรกับทะเลได้ รูม้ ้ยั

682 : โมบ้-ี ดก๊ิ

คณุ สตารบ์ ัค คล่นื ทะเลใชเ้ วลาในการก่อตวั นานก่อนจะกระโจนตัวขนึ้ มันวง่ิ
มาจากสายน�ำ้ ท่ัวโลกแล้วกระโจนตัวขึ้น! แตส่ ำ� หรบั ผม ในช่วงเร่ิมตน้ ผมตอ้ ง
เผชญิ หนา้ กบั มนั ยนื ขวางอยบู่ นดาดฟา้ น่ี แตไ่ มต่ อ้ งหว่ งนะ มนั เปน็ เรอ่ื งสนกุ
ดงั บทเพลงเก่าเล่าขานเอาไว”้ (รอ้ งเพลง)

โอ้! ลมแรงระรน่ื เริงร่า
เจา้ วาฬมาร่วมหยอกลอ้
ส่ายสะบัดเริงระบำ� หาง
เจา้ หนมุ่ ส�ำราญ เรงิ รา่ ทา้ ทาย หยอกเยา้ เคลา้ เรอ่ื งสนุก
กลลวงหลอกล่อน้ันคือเจา้ สมุทร โอ้!

เมฆหมอก สายลม พากันแลน่ ฉิว
ฟลิปในแกว้ ของเขาฟองฟอ่ ง
ยามเมือ่ ปรุงแตง่ รสชาติ
เจ้าหนุ่มสำ� ราญ เริงรา่ ทา้ ทาย หยอกเย้า เคลา้ เรื่องสนกุ
กลลวงหลอกล่อน้ันคอื เจ้าสมทุ ร โอ!้

สายฟา้ ขูค่ �ำรามเรือลนั่
ทว่านน่ั เพียงเสยี งกระทบรมิ ฝปี ากฟา้
เลียลน้ิ ลิ้มรสฟองฟลปิ
เจา้ หนุม่ ส�ำราญ เรงิ รา่ ท้าทาย หยอกเย้า เคลา้ เรอ่ื งสนกุ
กลลวงหลอกล่อนัน้ คือเจา้ สมทุ ร โอ้!

“หยุดเถอะสตับบ์” สตาร์บัคร้องบอก “ปล่อยให้พายุไต้ฝุ่นเป็นผู้ร้อง และตี
สายพิณท่ีเชือกระโยงของเราน่ีล�ำพังเถิด หากนายเป็นผู้กล้า นายควรสร้าง
สันตสิ ขุ ในตวั นาย”

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 683

“แตผ่ มไมใ่ ชค่ นกลา้ และกไ็ มเ่ คยบอกเลยวา่ เปน็ คนกลา้ ผมเปน็ คนขขี้ ลาด
และรอ้ งเพลงเพอ่ื ปลอบจติ วญิ ญาณผมใหด้ ำ� รงอยตู่ อ่ จะบอกให.้ ..คณุ สตารบ์ คั
ไมม่ ที างทจ่ี ะหยดุ ผมไมใ่ หร้ อ้ งเพลงไดใ้ นโลกนเี้ วน้ แตจ่ ะเฉอื นคอผม และเมอื่
เฉอื นเสร็จแลว้ ก็ให้นับสิบจนถงึ หนง่ึ เพราะผมจะร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้า
ให้ฟังจนกว่าจะหมดลม”

“เจ้าบ้า! มองเขา้ มาในดวงตาฉันนี่ ถ้านายไม่มีตาของนายเอง”
“จะใหด้ อู ะไรละ่ ! บอกมาสวิ า่ ตน้ เรอื มองเหน็ ในคนื เดอื นมดื ไดช้ ดั เจนกวา่
คนอื่น อย่ากังวลวา่ มนั จะน่าขนั สักแค่ไหน?”
“นี่!” สตาร์บัคร้องบอกขณะจับไหล่ของสตับบ์ แล้วชี้มือไปยังหัวเรือด้าน
ที่ถูกลม “มองดูสิ..นายไม่เห็นรึว่าพายุพัดมาจากทางทิศตะวันออก บนเส้น
ทางที่เอแฮ็บก�ำลังจะแล่นไปหาโมบี้ดิ๊ก? เส้นทางท่ีเขาหันหัวเรือไปเม่ือช่วง
เท่ยี งวนั น้ใี ช่มย้ั ? ทีนี้ดูทเ่ี รอื แจวของเขานัน่ มนั แตกที่ตรงไหน? ตรงท้ายเรือ
หลงั กระทง.. เกลอ ตรงจดุ ท่ีเขายืนอยู่ประจำ� จุดทเ่ี ขายืนมันแตก...เกลอ! ทีนี้
กโ็ ดดออกไปนอกเรอื แลว้ รอ้ งเพลงขบั ไลม่ นั ไปซะ ถา้ นายยงั อยากจะรอ้ งตอ่ !”
“ผมไม่คอ่ ยเขา้ ใจครับ มีอะไรอยใู่ นลมน่นั ร?ึ ”
“จริงสิ จริงด้วย เส้นทางอ้อมแหลมกู๊ดโฮปไปยังแนนทักเก็ตเป็นระยะ
ทางสั้นที่สุด” จู่ๆ สตาร์บัคก็ร�ำพึงกับตัวเองโดยไม่สนใจค�ำถามของสตับบ์
“ลมแรงโหมกระหน่�ำกระแทกใส่เราในเวลาน้ี เราสามารถเปลี่ยนให้เป็นลม
ออ่ นที่จะพดั พาเรากลบั บา้ นได้ ทางโนน้ ไปทางลมโน่นมแี ต่ความมืดมดิ แห่ง
หายนะ แตถ่ า้ ไปทางอบั ลมเราจะมงุ่ สบู่ า้ นเกดิ ฉนั เหน็ แสงสวา่ งทท่ี างนนั้ แต่
น่ันไมใ่ ช่แสงจากสายฟา้ แลบ”
ช่วงจังหวะนั้นสายฟ้าแลบสว่างวาบข้ึนมาท่ามกลางความมืดมิด มีเสียง
ดังข้ึนข้างตัวเขา แล้วฉับพลันนั้นเสียงกระห่ึมกึกก้องของสายฟ้าระรัวสูงข้ึน
ไปบนเหนอื หวั
“ใครน่ะ?”
“เทพสายฟา้ !” เอแฮบ็ พดู ขน้ึ ขณะคลำ� ทางตามกราบเรอื ไปยงั ชอ่ งเดอื ยขา

684 : โมบ้-ี ด๊กิ

ของเขา ทันใดน้นั เสน้ ทางเดินของเขาสว่างชดั ขน้ึ ดว้ ยลกู ไฟที่พุง่ หลาวลงมา
ขณะสายลอ่ ฟา้ ยอดตกึ บนบกทำ� หนา้ ทนี่ ำ� พากระแสไฟลงสดู่ นิ สายลอ่ ฟา้

ผญู้ าตทิ ที่ ำ� หนา้ บนเรอื เดนิ สมทุ รจะนำ� กระแสไฟจากยอดเสากระโดงแตล่ ะตน้
ลงสทู่ ะเล ทวา่ สายนำ� กระแสไฟจะตอ้ งอยลู่ กึ ลงไปในทะเลพอสมควรเพอื่ หลกี
เลี่ยงไม่ให้ส่วนปลายของมันสัมผัสกับส่วนใดๆ บนตัวเรือ ยิ่งไปกว่าน้ันหาก
ปล่อยให้การไหลของกระแสไฟเกิดข้ึนต่อเนื่องอาจน�ำมาซึ่งเหตุร้ายนานาได้
ซง่ึ นอกจากจะสง่ ผลรบกวนการทำ� งานของระบบโซม่ ากพอควรแลว้ ยงั เปน็ ผล
ใหก้ ารเดนิ เรอื ตดิ ขดั ไมม่ ากกน็ อ้ ย นนั่ เพราะปลายดา้ นลา่ งสดุ ของสายลอ่ ฟา้
เรอื เดนิ สมทุ รไมไ่ ดอ้ ยนู่ อกเรอื เสมอไป ทวา่ โดยสว่ นใหญแ่ ลว้ จะทำ� เปน็ โซย่ าว
เสน้ เลก็ เพอ่ื ใหส้ ะดวกตอ่ การดงึ เอาโซเ่ สน้ ใหญโ่ ยนลงทะเลเมอื่ ถงึ คราวจำ� เปน็

“สายลอ่ ฟา้ ! สายลอ่ ฟา้ !” สตารบ์ คั รอ้ งบอกลกู เรอื รบี เตอื นใหร้ ะวงั สายฟา้
แลบท่ีเพงิ่ พ่งุ ลงมาลุกจา้ ส่องสวา่ งตรงตำ� แหน่งทเ่ี อแฮ็บยนื อยู่ “มันอยู่นอก
เรือรึป่าว? โยนลงไปทง้ั หน้าเรอื และทา้ ยเรอื เร็วเข้า!”

“หยุด!” เอแฮ็บตะโกนขึ้นมา “ให้ความยุติธรรมเกิดข้ึนที่น่ี แม้เราจะเป็น
ฝ่ายที่ออ่ นแอกว่ากต็ าม แตฉ่ นั ก็ยังจะช่วยต้งั เสาล่อฟ้าบนเขาหิมาลายาและ
แอนดีส เพ่ือให้โลกทั้งใบน้ีปลอดภัย ทว่าอยู่นอกเหนืออภิสิทธิ์! ปล่อยมัน
ไปเถดิ ”

“ดบู นนั่น!” สตาร์บคั รอ้ งบอก “แสงไฟแห่งพรายทะเล (แสงไฟสีฟ้าเปล่ง
ออกมาจากปลายเสากระโดงเรอื ระหวา่ งมีพายุ) ผพี ราย! ผีพราย!”

ส่วนปลายใบขวางเรือท้ังสองด้านมีแสงไฟสีซีดลุกโชน ท�ำให้ปลายเสา
ล่อฟ้าสามต้นลุกโชนด้วยเปลวไฟสีขาวสามดวง เสาสูงท้ังสามต้นก�ำลังเผา
ไหมอ้ ากาศกำ� มะถนั อยอู่ ยา่ งเงยี บๆ มองดรู าวกบั แทง่ ขผ้ี งึ้ ใหญส่ ามแทง่ เบอื้ ง
หน้าแท่นบชู า

“จะระเบิดเรือแจวน่ีเหรอ! ตามใจสิ!” สตับบ์ร้องขึ้นในช่วงจังหวะที่น�้ำ
ทะเลสาดขน้ึ มากระแทกใสเ่ รอื เลก็ ของเขาจนกราบเรอื บดี อดั มอื เขาอยา่ งแรง
ขณะเขาก�ำลังผูกเชือก “ท�ำลายมันไปเลย!” ทว่าขณะถอยหลังไปยังดาดฟ้า

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 685

เรือ สายตาของเขาจบั จอ้ งข้ึนไปบนเปลวไฟ แลว้ สง่ เสียงรอ้ งขึ้นมาทันใด “ผี
พรายเมตตาเราทุกคนแล้ว!”

ส�ำหรับชาวทะเล ค�ำสาบานเป็นถ้อยค�ำธรรมดาสามัญ พวกเขาจะให้ค�ำ
ปฏิญาณยามเมื่ออยู่ในภวังค์แห่งความสงบเงียบ และในคมเขี้ยวของพายุ
ป่วน พวกเขาจะสบถค�ำสาปแช่งออกมาจากไม้ขวางใบเรือบนยามเมื่อพวก
เขาเดินโซเซอยู่ท่ามกลางทะเลเดือดพล่าน ทว่าในการเดินเรือของเราครั้งน้ี
ค�ำสาบานท่ีแสนธรรมดานั้นนานๆ คร้ังผมถึงจะได้ยินยามเมื่อน้ิวพิโรธของ
พระเจา้ กรดี ชมี้ าทีเ่ รอื เม่ือข้อเขียนของพระองค์ทวี่ ่า “อำ� นาจของทา่ นสิ้นสดุ
ลงแล้ว อาณาจักรของท่านจะถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน” เรียบเรียงขึ้นจาก
เชือกขงึ เสากระโดงและเชอื กระโยง

ขณะแสงไฟสฟี า้ กำ� ลงั เผาไหมอ้ ยบู่ นยอดเสา คำ� กลา่ วเหลา่ นนั้ ดงั ใหไ้ ดย้ นิ
มาจากเหลา่ ลกู เรอื ทถ่ี กู สะกดใหล้ มุ่ หลง ทง้ั หมดยนื รวมกลมุ่ กนั อยบู่ นดาดฟา้
หวั เรอื ดวงตาของพวกเขาสอ่ งประกายแสงเรอื งรองบนยอดเสาดรู าวกบั กลมุ่
ดาวบนฟ้าไกล ภายใต้แสงเงานี้ร่างกายที่ใหญ่โตอย่างชาวนิโกรของแด๊กกู
ขยายออกเป็นสามเท่าจากขนาดตัวที่แท้จริงของเขาดูประหน่ึงเป็นหมอกมืด
จากสายฟ้าทอดลงมายังเบ้ืองล่าง ริมฝีปากของแทชเทโกเผยอออกให้เห็น
ฟันฉลามขาวของเขาส่องประกายแปลกตาราวกับว่าซี่ฟันเหล่านั้นลุกโชน
แสงไฟพรายทะเลอยู่ด้วย ขณะที่รอยสักบนตัวควีเควกเองก็ส่องแสงเรือง
รองจากไฟมหัศจรรย์น้ันด้วย มันลุกโชนดูคล้ายกับมีเปลวไฟปีศาจสีน�้ำเงิน
อยบู่ นร่างกายเขา

ในที่สุดแสงสีซีดบนยอดเสาสว่างพร่างอ�ำพรางทุกสิ่ง กระทั่งเรือพีควอด
และทุกชีวิตบนดาดฟ้าเรือถูกห่อหุ้มอยู่ในแสงสว่าง ช่วงเวลาท่ีทุกคนตะลึง
งัน สตาร์บัคก้าวไปข้างหน้าชนเข้ากับใครคนหนึ่ง เขาผู้น้ันคือสตับบ์ “คราว
น้ีอะไรอีกล่ะ ฉันได้ยินเสียงคร�่ำครวญของนายแล้ว เสียงน้ันไม่ใช่เสียงเดียว
กบั ในบทเพลง”

“ไม่สิ ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างน้ัน ผมว่าพรายทะเลเมตตาพวกเราทุกคน และ

686 : โมบี-้ ดิ๊ก

หวังว่าจะยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป ทว่าพวกท่านจะกรุณาแต่เฉพาะใบหน้าที่
ยาวเท่าน้ันใช่มั้ย? พวกท่านไม่มีความเห็นใจให้กับคนอารมณ์ดีเลยหรือไง?
แล้วดูสิ...คุณสตาร์บัค ต้นเรือเองก็ดูมืดมนเช่นกัน ฟังผมนะ...ผมคิดว่าเปลว
ไฟบนยอดเสาที่พวกเราเห็นอยู่นี่เป็นนิมิตหมายแห่งโชค เสาพวกนั้นฝังราก
ในห้องเก็บของที่ก�ำลังจะเต็มไปด้วยน้�ำมันวาฬ ต้นเรือรู้มั้ย เพราะอย่างนั้น
น�้ำมันวาฬจะซึมเข้าไปในต้นเสา เหมือนกับน�้ำหล่อเลี้ยงต้นไม้ ใช่แล้ว...เสา
กระโดงทั้งสามต้นของเรายังเป็นเทียนไขวาฬสามแท่งอีกด้วย นั่นเป็นนิมิต
หมายทดี่ ที ี่แสดงใหเ้ ราเหน็ ”

ชวั่ ขณะนนั้ สตารบ์ คั จบั จอ้ งทใี่ บหนา้ ของสตบั บเ์ หน็ แสงสลวั คอ่ ยๆ ปรากฏ
ขึ้นมา ขณะเขาแหงนหน้ามองขึ้นไป พร้อมกับร้องบอก “ดูสิ! ดู” ทันใดนั้น
เปลวไฟลุกโชนขึ้นส่องแสงสว่างวาบข้ึนเป็นทวีคูณทอดคลุมสีซีดจางบนตัว
พวกเขาอย่างน่าอศั จรรย์

“พรายทะเลเมตตาพวกเราทกุ คนแลว้ ” สตบั บ์พดู เสยี งดงั ข้นึ อกี คร้งั
บริเวณฐานที่ตั้งเสากระโดงใหญ่ ต�่ำลงไปเบื้องล่างเหรียญทอง และแสง
สว่างจ้า หมอบูชาไฟกำ� ลังคุกเข่าอยู่เบ้ืองหน้าเอแฮ็บ ทว่าเขากลับหันหัวไป
อีกทาง ใกล้ๆ บรเิ วณน้ันบนเชือกระโยงที่แขวนเป็นแนวโค้ง ทีล่ ูกเรือจ�ำนวน
หน่ึงเพ่งิ เสร็จภารกจิ ผูกเชอื กมดั เครือ่ งเสาให้แนน่ หนา พวกเขาต่างเกาะรวม
กลมุ่ กนั จอ้ งตาไมก่ ระพรบิ ไปยงั แสงเจดิ จา้ นนั่ ยามเชอื กสา่ ยไปมาจงึ ดเู หมอื น
กับรังร้างของเหล่าตัวต่อบนก่ิงไม้ท่ีโน้มต่�ำ ท่าทางหลากหลายของแต่ละคน
ขณะก�ำลังเคลิบเคลิ้มอยู่น้ันดูคล้ายโครงกระดูกยืน เดิน ว่ิงอยู่ในเมืองเฮอร์
คิวเลเนียม ส่วนคนอ่นื ๆ ฝังรากเกาะแนน่ กันอยทู่ ่ีดาดฟ้าเรอื ทวา่ สายตาทกุ
คู่ตา่ งแหงนข้นึ สเู่ บอ้ื งบน
“ใช่แลว้ ...ใชแ่ ล้ว...ทุกคน!” เอแฮบ็ รอ้ งขน้ึ “ดูข้างบนนน่ั เห็นแล้วล่ะสิ แสง
ไฟสีขาวน่ันจะส่องทางให้เราไปหาวาฬสีขาว! ส่งโซ่เสากระโดงใหญ่ตรงน่ัน
มา ฉันยนิ ดีสมั ผัสจงั หวะเต้นนี้ และให้หัวใจฉันตีกระทบมนั เลอื ดปะทะกบั
ไฟ! นนั่ ล่ะ”

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 687

เพียงไม่นาน โซ่สายล่อฟ้าเส้นสุดท้ายถูกน�ำมาวางไว้บนมือซ้ายของเขา
อย่างรวดเร็ว เอแฮ็บวางเท้าบนตัวหมอบูชาไฟ สายตายังคงจับจ้องอยู่บน
ยอดเสา ขณะเหวยี่ งแขนขวาขนึ้ สูง เขายืนตระหง่านอยูเ่ บอื้ งหน้าสามดวงไฟ
บนยอดเสาแต่ละต้นทัง้ สาม

“โอ้! ท่านผู้ปัดเป่าวิญญาณแห่งดวงไฟบริสุทธิ์ผู้สิงสถิตอยู่ในทะเลนี้ ฉัน
กระท�ำตามอย่างชาวเปอร์เซียผู้สักการะบูชาไฟ ทว่าท่านเผาไหม้พิธีกรรม
ศกั ดิ์สทิ ธิ์นี้จนถงึ ช่ัวยามที่ฉนั ได้รับบาดแผล ฉันเขา้ ใจท่านแล้ว ทา่ นผปู้ ัดเปา่
วญิ ญาณ ฉนั รแู้ ลว้ วา่ การสกั การะทถ่ี กู ตอ้ งของทา่ นเปน็ ความทา้ ทาย จะความ
รัก หรอื ความเคารพนับถือ ท่านล้วนไม่กรณุ า แมเ้ ป็นความเกลียดชงั ทา่ นยง่ิ
ต้องท�ำลายท้ิง ทำ� ลายทุกสงิ่ ทกุ อย่าง เวลานไ้ี ม่มีคนโง่ทีป่ ราศจากความกลวั
มาเผชิญหน้ากับท่าน ฉันเองคืออ�ำนาจที่ไร้เสียงพูด และไร้ที่สถิต ทว่าคร้ัง
สุดท้ายของการอ้าปากชีวิตสั่นสะท้านของฉันจะโต้เถียงอ�ำนาจท่ีไม่สมบูรณ์
และไม่จ�ำกัดของมันที่อยู่ในตัวฉันนี้ ในใจกลางปรากฏการณ์ท่ีไร้ตัวตนน้ีมี
ตัวตนหน่ึงยนื อยูใ่ นน้ัน มาตรวา่ น่เี ป็นจดุ ท่ีดีทสี่ ดุ ฉนั จะมาเมือ่ ไหร่ ไปทีไ่ หน
ก็ย่อมได้ อีกทั้งขณะฉันมีชีวิตเยี่ยงมนุษย์ธรรมดา บุคลิกเยี่ยงนางพญายัง
อาศยั อยใู่ นตัวฉนั ฉันสมั ผสั ได้ถงึ สิทธอิ ันใหญ่หลวงของหลอ่ น ทว่าสงคราม
เป็นความปวดร้าว ความเกลยี ดชังเป็นความทกุ ข์โศก เมื่ออยู่ในช้ันต�่ำสุดแหง่
ความรกั ของทา่ น ฉนั จะคกุ เขา่ และจมุ พติ ทา่ น ทวา่ ณ เบอ้ื งสงู สดุ ของทา่ น มา
เปน็ เพยี งอำ� นาจสวรรค์ และแมว้ า่ ทา่ นจะปลอ่ ยกองเรอื ราชนาวขี องโลกทเ่ี ตม็
ไปด้วยสัมภาระ กระน้ันขา้ งในทีฉ่ นั ยนื อยู่นย้ี ังคงไม่ใชส่ าระสำ� คญั โอ.้ ..ท่านผู้
ปดั เปา่ วญิ ญาณ เปลวเพลงิ ของทา่ นคลมุ้ คลง่ั ใสฉ่ นั ราวกบั ลกู ไฟทซี่ อื่ สตั ย์ ฉนั
จะปดั เปา่ มันกลับคนื สู่ทา่ น”

(ทนั ใดนน้ั สายฟา้ สอ่ งประกายวาบขน้ึ หลายครง้ั เปลวไฟทงั้ เกา้ ดวงลกุ โชน
สูงขนึ้ เป็นสามเท่าจากความสูงเดิมก่อนหน้าน้ี เอแฮบ็ รีบหลบุ เปลือกตาหลับ
ลง แลว้ ยกมอื ขวาขนึ้ ปอ้ งขวางดวงตา)

“ฉนั บอกไปแลว้ ไมใ่ ชห่ รอื วา่ ฉนั เองคอื อำ� นาจทไ่ี รเ้ สยี งพดู และไรท้ ส่ี ถติ ?”

688 : โมบ-ี้ ดกิ๊

ฉนั จะไม่ขู่เข็ญ และจะไมห่ ย่อนโซ่พวกนล้ี งไป ทา่ นอาจทำ� ให้ฉันตาบอด แต่
ฉนั กค็ ลำ� หาทางได้ ทา่ นอาจเผาพลาญจนสนิ้ แตฉ่ นั กย็ งั คงเปน็ เถา้ ถา่ น จงรบั
การคารวะจากดวงตาท่ีนา่ สงสาร และมอื ทปี่ ระสานกนั นเ้ี ถดิ ฉันไมต่ อ้ งการ
ไฟ แสงฟา้ แลบวบู ผา่ นหวั กะโหลกฉนั ลกู ตาของฉนั ปวดแลว้ ปวดอกี สมองท่ี
ถกู ฟาดกระหนำ่� ของฉนั ใหค้ วามรสู้ กึ ราวกบั หวั ถกู ตดั ออก และกลงิ้ ไปบนพน้ื ท่ี
สงบนง่ิ โอ.้ ..โอ!้ หนำ� ซำ้� ยงั มผี า้ ปดิ ตา หนำ� ซำ้� ฉนั ยงั พดู คยุ กบั ทา่ น แมแ้ สงไฟท่ี
ท่านเป็นอยู่ ท่านใช้มันน�ำพาความมืดมิดออกไป ทว่าฉันน้ันคือความมิดมิด
ทกี่ ระโจนออกจากแสงไฟ กระโจนออกจากตัวท่าน! การพงุ่ หลาวจะหยุดลง
ลืมตาขึน้ เถิด ดวู า่ จริงหรอื ไม?่ เปลวไฟลกุ ไหม้อย่!ู โอ.้ ..ท่านผูม้ ใี จกว้าง! เวลา
นฉ้ี นั มคี วามยนิ ดตี อ่ วงศว์ านของฉนั ทวา่ ทา่ นเปน็ แตเ่ พยี งบดิ าแหง่ เปลวเพลงิ
และมารดาผอู้ อ่ นหวานทฉ่ี นั ไมร่ จู้ กั โอ.้ ..ชา่ งอำ� มหติ ยงิ่ ! ทา่ นทำ� อะไรกบั หลอ่ น
กนั แน?่ นนั่ เปน็ ปรศิ นาของฉนั ทวา่ ปรศิ นาของทา่ นนนั้ หนกั หนายงิ่ กวา่ ทา่ น
ไมร่ วู้ า่ ทา่ นมาไดอ้ ยา่ งไร เหตนุ จ้ี งึ เรยี กตวั ทา่ นเองวา่ กำ� พรา้ พอ่ เมอื่ ไมร่ จู้ รงิ ๆ
วา่ ทา่ นมจี ดุ เรมิ่ ตน้ เปน็ มาอยา่ งไร เหตนุ จี้ งึ เรยี กตวั ทา่ นเองวา่ ไรจ้ ดุ ตงั้ ตน้ ฉนั รู้
จดุ กำ� เนดิ ตวั เองดี ขณะทท่ี า่ นไมร่ จู้ ดุ กำ� เนดิ ตวั ทา่ น โอ.้ ..ทา่ นผมู้ อี ำ� นาจลน้ ฟา้
มบี างสงิ่ ไมแ่ ผข่ ยายไปจากทา่ น ทา่ นผปู้ ดั เปา่ วญิ ญาณแกท่ กุ ความเปน็ นริ นั ดร
ของท่านเว้นแต่เพียงกาลเวลา ท้ังหมดล้วนเป็นผลงานสร้างสรรค์ของท่าน
ดว้ ยเปลวเพลงิ ของทา่ นเองนนั้ ทา่ นทำ� ใหด้ วงตามอดไหมข้ องฉนั มองเหน็ มนั
อยา่ งเลอื นราง โอ.้ ..ทา่ นผเู้ ปน็ ลกู ไฟกำ� พรา้ ทา่ นผตู้ ดั ขาดจากโลกภายนอกเมอื่
ครงั้ นานมา ปรศิ นาไรค้ ำ� พดู ของทา่ นชา่ งมมี ากมายนกั เปน็ ความโศกเศรา้ ทไี่ ร้
อารมณร์ ว่ มของทา่ น ณ ท่นี ี่ ความเจ็บปวดอันหยง่ิ ทระนงเกดิ ขึน้ อกี ครงั้ ฉนั
ได้ยินบิดาของฉัน กระโจน! จงกระโจนออกมา และลามเลียผืนฟ้า! ฉันจะ
กระโจนร่วมไปกับท่าน ฉันจะร่วมเผาไหม้ไปกับท่าน ฉันยินดีจะหลอมรวม
กบั ทา่ น ฉันขอสักการะท่านด้วยความท้าทาย!”

“เรอื แจว! เรอื แจว!” สตารบ์ คั รอ้ งเสยี งดงั ขนึ้ “ดทู เี่ รอื แจวของกปั ตนั ครบั !”
ฉมวกของเอแฮบ็ อนั ทห่ี ลอมจากเตาไฟของเพริ ธ์ ยงั คงผกู ตดิ อยใู่ นงา่ มวาง

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 689

มันย่ืนออกมาแสดงตัวเด่นอยู่นอกหัวเรือพิฆาตวาฬของเขา ทว่าน้�ำทะเลท่ี
ซดั กระแทกกน้ เรอื แตกเปน็ เหตใุ หป้ ลอกหนงั รว่ งหลดุ ออกไป เงยี่ งเหลก็ คมใน
เวลานม้ี เี ปลวไฟสซี ดี ลกุ โชนขนึ้ มา...เปลวไฟนน้ั แตกกงิ่ กา้ นคดเคยี้ ว ขณะฉมวก
ทว่ี างนง่ิ อยบู่ นนน่ั มเี ปลวไฟลกุ โชนดรู าวกบั ลน้ิ อสรพษิ สตารบ์ คั ควา้ ขวบั แขน
เอแฮบ็ “พระเจา้ ...พระเจา้ ตอ่ ตา้ นกปั ตนั ครบั พระองคท์ รงหา้ มปราม! มนั เปน็
ลางของการเดนิ ทาง! ลางรา้ ยเรม่ิ ขนึ้ แลว้ ลางรา้ ยนจี้ ะดำ� เนนิ ตอ่ ไป ใหผ้ มกางไม้
ขวางใบเรอื เถดิ บางทนี ะกปั ตนั ....พวกเราอาจอาศยั ลมออ่ นพดั พากลบั บา้ นได้
ไปสูเ่ ส้นทางท่ดี ีกวา่ น”้ี

เมอ่ื ไดย้ นิ สตารบ์ คั พดู อยา่ งนน้ั เหลา่ ลกู เรอื ตา่ งแตกตนื่ พากนั วงิ่ ไปยงั เสา
คำ้� อยา่ งรวดเรว็ แมว้ า่ บนนนั้ จะไมม่ ใี บเรอื แลว้ กต็ าม ชว่ งเวลานน้ั ราวกบั ความ
สะพรงึ กลวั ทง้ั หมดของตน้ หนกลายเปน็ ของพวกเขาดว้ ยเชน่ กนั พวกเขาแทบ
ไม่สามารถหยุดส่งเสียงร้องได้เลย ทว่าเอแฮ็บสาดโซ่สายดินลงบนดาดฟ้า
ส่งเสียงรัวลั่น แล้วคว้าเอาฉมวกไหม้ไฟขึ้นมาโบกไปมาราวกับคบเพลิงโบก
อยู่ท่ามกลางพวกเขา แล้วประกาศลั่นว่าจะใช้มันแทงลูกเรือคนแรกที่ปลด
ปลายเชือกออก เหล่าลูกเรือตะลึงงันกับท่าทีของเอแฮ็บ และรีบหดตัวหลบ
จากลูกดอกไฟที่เขาถอื อยใู่ นมือ ทุกคนถอยกลับดว้ ยความกลวั ขณะเอแฮ็บ
พดู ขนึ้ อกี ครง้ั วา่ “คำ� สาบานของพวกนายทกุ คนทว่ี า่ จะตามลา่ วาฬสขี าวนน้ั ยดึ
มนั่ เฉกเชน่ เดยี วกบั คำ� สาบานของฉนั ทง้ั หวั ใจ วญิ ญาณ และรา่ งกาย ปอด และ
ลมหายใจ ของเอแฮบ็ เฒา่ ถกู ผกู มดั ดว้ ยสญั ญา พวกนายคงไมร่ หู้ รอกวา่ จะปรบั
จงั หวะเตน้ ของหวั ใจดวงนไี้ ดอ้ ยา่ งไร พวกนายดนู นี่ ะ ฉนั จะดบั ความกลวั เฮอื ก
สดุ ท้ายน้ซี ะ!” ดว้ ยลมเปา่ เพยี งพรวดเดียวของเอแฮ็บเปลวไฟนนั้ ดับลงทันที

เม่ืออยทู่ า่ มกลางเฮอรเิ คนทีก่ วาดล้างทงุ่ กวา้ ง มนุษยจ์ ะโบยบินเคยี งข้าง
ตน้ เอลม์ ตน้ ไมใ้ หญโ่ ดดเดยี่ วทย่ี นื ตน้ สงู และแขง็ แกรง่ ทวา่ กลบั ยงิ่ ทำ� ใหม้ นั ไม่
ปลอดภยั นนั่ เพราะยง่ิ ทำ� ใหม้ นั เปน็ เปา้ ของสายฟา้ ฟาด นน่ั เปน็ คำ� พดู สดุ ทา้ ย
ทเี่ หลา่ ลกู เรอื จำ� นวนมากของเอแฮบ็ นำ� กลบั เอาไปครนุ่ คดิ ดว้ ยความหวาดกลวั

690 : โมบ-้ี ด๊กิ

บทท่ี 120

ดาดฟา้ ถงึ ทา้ ยเรือ เมอ่ื เปล่ียนยามกลางคนื กะแรก

(ขณะเอแฮ็บยนื อยูห่ นา้ หางเสอื เรอื สตารบ์ ัคเดนิ เข้ามาหาเขา)
เราต้องเอาไม้ขวางใบเรือบนเสากระโดงต้นใหญ่ลง...ครับ ห่วงตาเชือก

กำ� ลงั จะหลุด เชอื กรง้ั ไมข้ วางกห็ ลดุ ล่ยุ มากแล้ว ผมควรร้ือลงมามยั้ ครับ?”
“ไมต่ ้องรอ้ื อะไรท้งั นน้ั มัดมันใหแ้ น่น ถา้ ฉันมีไม้ยาวจนถงึ ใบยอดเสา ฉนั

จะยกมันขนึ้ เด๋ยี วน้ี”
“ครับ! ในนามของพระนาย! ครบั ?”
“เออ”
“สมอกำ� ลงั ทอดอยู่ครับ จะใหผ้ มชักขน้ึ เรอื มย้ั ?”
“ไมต่ อ้ ง ไมต่ อ้ งขยบั อะไรทง้ั นนั้ แตใ่ หม้ ดั ทกุ ๆ อยา่ ง ถงึ ลมจะพดั มา แตก่ ็

ยงั ไมถ่ งึ ระดบั เดยี วกบั ฉนั เรว็ เขา้ รบี ไปดแู ล ทงั้ เครอื่ งเสา และโครงเรอื ! เขาจะทำ�
ใหฉ้ นั เปน็ กปั ตนั หลงั คอ่ มบนเรอื หาปลารมิ ชายฝง่ั ทะเล จะใหเ้ อาไมข้ วางใบเรอื
บนเสากระโดงใหญล่ งร!ึ โฮะ...นายหมอ้ กาว!1 แผน่ ไมร้ อดเชอื กทอี่ ยสู่ งู สดุ บนนนั้
ทำ� ขนึ้ มาสำ� หรบั รบั ลมพายทุ บี่ า้ คลงั่ ทสี่ ดุ แลว้ เวลานกี้ ะโหลกหมุ้ สมองของฉนั
แลน่ อยทู่ า่ มกลางเมฆฝนลอยฉวิ อยบู่ นทอ้ งฟา้ ฉนั จะรอื้ มนั รเึ ปลา่ นะเหรอ? โอ.้..
คงมีแต่พวกข้ีขลาดตาขาวเท่านั้นแหละที่จะเอากะโหลกหุ้มสมองลงในช่วง
พายปุ น่ั ปว่ นอยู่ ความปน่ั ปว่ นขา้ งบนนน่ั ! แมน้ ฉนั จะยกยอ่ งวา่ มนั สงู สง่ แตฉ่ นั ไม่
รเู้ ลยวา่ อาการปน่ั ปว่ นในทอ้ งเปน็ โรคทน่ี า่ รำ� คาญยงิ่ โอ.้.. ตอ้ งกนิ ยา ตอ้ งกนิ ยา!”

1  นายหม้อกาว-กะลาสี (เรยี กแบบดูถูก)

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 691

บทท่ี 121

กราบเรือบนดาดฟ้าหัวเรือกลางดึก

(สตับบ์กับฟลาสก์ปีนขึ้นไปด้านบน น�ำเชือกขึ้นไปผูกสมอที่แขวนอยู่บนน้ัน
เพ่ิมขึน้ )

“เฮ.้ ..ตน้ หนสตบั บ.์ ..จะตกี ระหนำ�่ ปมเชอื กนนั้ แคไ่ หนกไ็ ดต้ ามแตใ่ จเถดิ แต่
ตอ้ งไมต่ ใี สผ่ มอยา่ งทเ่ี พง่ิ บอกมาเมอ่ื กน้ี ะ นานแคไ่ หนแลว้ ทตี่ น้ หนพดู ในสงิ่ ที่
ตรงกนั ขา้ มออกมานะ่ ? เคยบอกใชม่ ยั้ วา่ เรอื อะไรกต็ ามทเ่ี อแฮบ็ เปน็ ผคู้ มุ เรอื
นน้ั ควรจา่ ยคา่ ตอบแทนเพอื่ เปน็ หลกั ประกนั เพม่ิ ขนึ้ เหมอื นกบั เรอื บรรทกุ ถงั
ดนิ ปนื ทา้ ยเรอื และมหี บี ไมข้ ดี ไฟดา้ นหนา้ เรอื ยงั งน้ั ใชม่ ยั้ ? ตอนนไี้ มแ่ ลว้ ละ่ สิ
ต้นหนจะไม่พูดเช่นน้ันอกี แล้วละ่ สิ?”

“แลว้ สมมตวิ า่ ฉนั หมายความอยา่ งนน้ั ละ่ ? จะเกดิ อะไรขนึ้ ! เลอื ดเนอื้ บาง
สว่ นในกายของฉนั ไดเ้ ปลย่ี นไปแลว้ นบั แตเ่ วลานน้ั แลว้ ทำ� ไมใจนายจะเปลย่ี น
บา้ งไมไ่ ดล้ ะ่ ? ลองนกึ ดวู า่ หากเราขนเอาถงั ดนิ ปนื ไวท้ า้ ยเรอื และหบี ไมข้ ดี ไฟ
ไวห้ วั เรอื ปศี าจจะเอาไมข้ ดี จดุ ไฟใหล้ กุ ไหมไ้ ดอ้ ยา่ งไรบนเรอื ทม่ี นี ำ้� ทะเลสาด
จนเปยี กชมุ่ เช่นน้ี? ว่ายงั ไงล่ะ นายเปยี๊ ก หัวของนายก็ออกสแี ดง แต่ทำ� ไมหวั
ของนายจงึ ไมล่ กุ ไหมไ้ ดล้ ะ่ โยกตวั นายเองสิ นายเปน็ กลมุ่ ดาวคนแบกหมอ้ นำ้�
หรือคนแบกน้�ำ...ฟลาสก์ นายสามารถเติมน�้ำท่ีคอเสื้อคุลมของนายได้ นาย
ไม่เห็นหรอกหรือว่า บริษัทประกันภัยเรือเดินสมุทรได้ให้การรับประกันเพิ่ม
ขึ้นส�ำหรับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นน้ี? ท่ีนี่คือหัวก๊อกน้�ำประปาสาธารณะ...ฟลา
สก์ แตฟ่ ังใหด้ ีอกี คร้ัง ฉนั จะบอกนายอกี อย่างหนงึ่ แต่ก่อนอน่ื ชว่ ยเอาขาของ

692 : โมบี-้ ดกิ๊

นายออกไปจากปลายสมอตรงนท้ี ี ฉนั จะไดด้ งึ เชอื กผา่ นไปได้ แลว้ จงฟังใหด้ ี
อะไรเป็นความแตกตา่ งกนั อย่างส้ินเชงิ ระหวา่ งการคว้าเอาสายลอ่ ฟ้าบนเสา
กระโดงท่ามกลางพายุพัดกระหน�่ำ กับการยืนใกล้เสากระโดงท่ีไม่มีสายล่อ
ฟ้าเลยสักเส้นท่ามกลางพายุ? นายไม่เห็นหรอกรึ...นายท่ึม ว่าไม่มีอันตราย
ใดมาแผว้ พานผคู้ รอบครองสายลอ่ ฟา้ ไว้ เวน้ แตเ่ สากระโดงจะถกู ฟาดลม้ เสยี
กอ่ น? นายจะวา่ ยงั ไงล่ะ ถ้าเปน็ เชน่ น้ัน? ไม่มเี รอื ลำ� ไหนนำ� เอาสายล่อฟ้ามา
เป็นร้อย รวมท้ังเอแฮ็บ...ใช่แล้วไอ้เกลอ รวมทั้งพวกเราทุกคน ในความคิด
อันต่�ำต้อยของฉัน ฉันคิดว่าพวกเราไม่มีใครเสี่ยงอันตรายมากไปกว่าลูกเรือ
ในเรือนบั หมน่ื ลำ� ทกี่ �ำลังแลน่ เรอื อยู่ในทะเลเวลานี้ ท�ำไมละ่ ...นายคิงสโ์ พสต์
ท�ำไมนาย...ฉันนึกว่านายอยากให้ทุกคนบนโลกนี้เดินทางไปไหนมาไหนโดย
มีสายล่อฟ้าเส้นเล็กๆ พันรอบหมวกของตัวเอง ดังเช่นทหารกองหนุนมีขน
นกเสียบไมล้ ากรง้ั ทา้ ยเหมอื นเป็นสายสะพายของตน เหตุใดนายจงึ ไมม่ ไี หว
พริบเอาเสียเลย...ฟลาสก์? มันไม่ใช่เรื่องยากท่ีจะครุ่นคิด ท�ำไมนายไม่ลอง
ตรกึ ตรองดลู ่ะ? ทกุ คนทมี่ ดี วงตาล้วนสามารถรับรเู้ รื่องนไ้ี ด”้

“ผมไมร่ ูห้ รอก...บางครงั้ ต้นหนก็พดู ในเร่อื งท่ีเข้าใจยากนกั ”
“ใช่แลว้ .. เมอ่ื มนุษย์เปยี กโชกทง้ั ตวั ก็ยากทจี่ ะรบั รู้อะไรได้ นัน่ เปน็ ความ
จริง แล้วตอนนี้ฉันเองก็ตัวเปียกโชกไปด้วยกระเซ็นน�้ำทะเล อย่าห่วงไปเลย
หยุดเล้ียวท่ีตรงน้ันแล้วส่งมา ส�ำหรับฉัน...เราก�ำลังผูกเชือกมัดสมอพวกนี้ให้
เหมอื นกบั วา่ พวกมนั จะไมไ่ ดถ้ กู นำ� มาใชง้ านอกี มดั สมอสองอนั นต้ี รงน.ี้ ..ฟลา
สก.์ .ใหเ้ หมอื นกบั มดั มอื ทง้ั สองขา้ งของมนษุ ยไ์ วด้ า้ นหลงั และตอ้ งใหแ้ นใ่ จวา่
มือของมนุษยก์ วา้ งใหญ่สักแค่ไหน เฮ.้ ..ก�ำปัน้ เหล็กของนายน่นั ไง? มีสง่ิ เดยี ว
กบั ทม่ี นษุ ยก์ ำ� เอาไวเ้ ชน่ กนั ! ฉนั สงสยั นกั ...ฟลาสก์ โลกจะทอดสมอในทกุ แหง่
หนดว้ ยหรอื ไม่ และหากใช่ โลกจะแกว่งไกวด้วยเชือกเสน้ ยาวมากเป็นพเิ ศษ
ด้วยอย่างน้ันสินะ ตรงน้ัน...เอาค้อนตอกปมเชือกลงไป แล้วก็เสร็จภารกิจ
ของเราแล้ว ต่อไปก็ลงไปสัมผัสพื้นข้างล่าง จุดกล้องยาน่ังสูบให้สบายอุรา
บนดาดฟ้าดกี วา่ วา่ แตน่ ายช่วยดงึ เอาชายเส้อื ฉันออกมาทีจะไดม้ ้ยั ? ขอบใจ

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 693

พวกมันหัวเราะเย้ยหยันเส้ือคลุมตัวใหญ่ด้วยนั่นแหละ...ฟลาสก์ แต่อาจจะ
เป็นเฉพาะกับฉัน เสื้อคลุมยาวมักลอยฉีกขาดท่ามกลางลมพายุ หางท่ีเรียว
ยาวลงไปแบบนน้ั จะชว่ ยนำ� ทางใหน้ ำ้� ไหลออกไป...นายรมู้ ยั้ เฉกเชน่ หมวกปกี
กว้าง จะมสี ่วนทเี่ ชิดขึ้นเปน็ เหมือนปลายหน้าจ่ัว และเส้นโค้งของชายคา...ฟ
ลาสก์ สำ� หรบั ฉันเสื้อกันฝน และผ้าใบกันนำ้� ไม่จำ� เปน็ อีกแล้ว ฉนั ต้องปีนข้ึน
ไปบนหางนกนางแอน่ และไสตวั ไปบนพนื้ ผวิ อ่อนนมุ่ ของตวั บเี วอร์ดว้ ย โห!่
ฮิ้ว! จงเอาผ้าใบกันน�้ำของฉันโยนทิ้งทะเลไป พระนาย...พระนาย...ลมท่ีพัด
มาจากสวรรค์น้ชี า่ งหยาบคายนกั ! นเ่ี ปน็ ค�่ำคืนทนี่ า่ สะอิดสะเอยี น...ไอห้ นุ่ม”

694 : โมบ-้ี ด๊ิก

บทท่ี 122

บนยอดเสาเวลาเที่ยงคืน ขณะฟา้ รอ้ งและฟ้าแลบ

(ทีไ่ มข้ วางใบเรือบนยอดเสาตน้ ใหญ่ แทชเทโกก�ำลังดึงเชือกมัดใหม่อีกรอบ)
“ออื ออื ออื หยดุ รอ้ งเสยี ทสี ายฟา้ ! จะสง่ เสยี งรอ้ งกนั อะไรกนั นกั หนา รอ้ ง

แลว้ ไดป้ ระโยชนอ์ ะไรกนั ? ออื ออื ออื เราไมต่ อ้ งการเสยี งฟา้ รอ้ ง เราตอ้ งการ
เหล้ารัม ส่งแก้วรมั มาให้พวกเราสิ ออื อือ ออื !”

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 695

บทท่ี 123

ปืนคาบศิลา

ชว่ งโดนพายไุ ตฝ้ นุ่ โจมตอี ยา่ งหนกั ชายผทู้ ท่ี ำ� หนา้ ทถ่ี อื ดา้ มหางเสอื กระดกู วา
ฬของเรือพีควอดถูกเหวี่ยงออกมายังดาดฟ้าหลายครั้งด้วยแรงกระตุกเป็น
พักๆ ของด้าม แม้จะมีรอกยดึ ติดเอาไว้ ด้วยเพราะการเคลือ่ นท่ีหางเสอื เปน็
สงิ่ จำ� เปน็ ท่ขี าดไมไ่ ด้ ทวา่ เชือกรอกเหลา่ นัน้ หย่อนหลวม

ท่ามกลางพายุโหมกระหน�่ำอย่างหนักเช่นในเวลานี้ เรือเดินสมุทรเป็น
เพียงลูกขนไก่ท่ีถูกโยนเข้าใส่แรงลมเหวี่ยง จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนักท่ีเข็ม
บนหนา้ ปดั เขม็ ทศิ จะหมนุ รอบเปน็ พกั ๆ เชน่ เดยี วกบั เรอื พคี วอด แทบทกุ ครงั้
ทเ่ี กดิ แรงสนั่ สะเทอื นจากเสยี งฟา้ คำ� รามพลขบั ไมพ่ ลาดทจี่ ะสงั เกตเหน็ อตั รา
ความเรว็ ของวงรอบท่เี ข็มหมนุ อยบู่ นหน้าปัด มนั เป็นภาพที่หากใครได้เห็นก็
ยากสะกดอารมณ์ใหเ้ ป็นปกติลงได้

หลงั เทยี่ งคนื มาเปน็ เวลานานหลายชวั่ โมง พายไุ ตฝ้ นุ่ จงึ บรรเทาความแรง
ลงไปไดม้ าก จากการทมุ่ เทก�ำลงั ออกแรงอยา่ งแข็งขันของสตารบ์ ัคกับสตับบ์
คนหน่ึงชุลมุนอยู่ด้านหน้า ส่วนอีกคนสาละวนอยู่ด้านหลัง ช่วยกันขจัดเศษ
ซากแตกหักของแขนปั้นจั่น ใบเรือเสาใหญ่ และเสาหน้า ท้ังหมดถูกตัดขาด
จากเครอื่ งเสา แลว้ ขน้ึ ไปลอยเควง้ ควา้ งอยทู่ า่ มกลางกระแสลมหมนุ เฉกเชน่
ขนนกแรง้ ทะเล ซงึ่ บางครง้ั จะถกู เหวย่ี งเขา้ ไปในกระแสลมยามเมอ่ื ปกี มนั บนิ
เฉ่ียวแรงลมพายุ

ใบเรือผืนใหม่ทั้งสามใบถูกน�ำข้ึนไปผูกและชักลงมาใหม่ ส่วนใบเรือเล็ก

696 : โมบี-้ ดก๊ิ

ส�ำหรับกางเวลามีพายุถูกกางไปทางด้านท้ายเรือ เพ่ือให้เรือกลับมาแล่นบน
ผิวน�้ำอย่างเที่ยงตรงโดยพลัน ขณะนี้เรือแล่นอยู่กึ่งกลางระหว่างทิศตะวัน
ออกกบั ทิศตะวันออกเฉียงใต้ตามเสน้ ทางทพ่ี ลขบั นำ� ทางไว้ ซ่ึงในทางปฏิบัติ
ควรตอ้ งบอกเสน้ ทางพลขบั อกี ครงั้ เพราะชว่ งลมพายกุ ระหนำ่� อยา่ งหนกั เขา
ทำ� ไดเ้ พยี งหมนุ พวงมาลยั ตามแรงเหวย่ี งขนึ้ ลงของเรอื เทา่ นนั้ ทวา่ ขณะเขานำ�
เรอื เขา้ ใกลส้ เู่ สน้ ทางเดนิ เรอื ใหไ้ ดม้ ากทสี่ ดุ เทา่ ทจ่ี ะทำ� ได้ เวลาเดยี วกนั นน้ั เมอ่ื
มองไปทเ่ี ขม็ ทิศ ดูน่นั ! นน่ั เป็นสัญญาณที่ดี! ดเู หมือนว่าลมจะพดั มาทางทา้ ย
เรือ ใช่แล้ว นายลมร้ายก�ำลงั จะกลายเป็นดี!

เพียงช่ัวอึดใจ ใบเรือถูกกางออกรับลม พร้อมบทเพลงแห่งความรื่นเริง
“โฮ! ลมออ่ นพัดมา! ขอเชิญพวกเรามา ร่นื เริงกันเถดิ เหล่าชาวเรอื !” เหล่าลูก
เรือร่วมกันร้องเพลงอย่างสนุกสนาน ต่างร่วมกันสร้างสถานการณ์บิดเบือน
ลางร้ายอันเป็นสัญญาณเตือนถึงภัยร้ายท่ีจะตามมาในไมช่ า้

เพอื่ ปฏบิ ัติตามคำ� สัง่ ของผบู้ ังคับบัญชาของเขาอย่างเครง่ ครัด ซงึ่ ได้สั่งให้
ตอ้ งรายงานสถานการณต์ ่างๆ ท่เี กดิ ข้ึนบนดาดฟ้าเรอื และทุกการตัดสนิ ใจ
เปลย่ี นแปลงสง่ิ ใดๆ ในทุกๆ ช่ัวโมง ดงั น้นั หลงั กางใบเรือออกรบั แรงลมด้วย
ความขมข่นื และฝืนใจแลว้ สตาร์บคั ไมร่ อชา้ รบี ลงไปแจ้งใหก้ ปั ตันเอแฮ็บได้
รบั รู้สถานการณ์

ก่อนลงมือเคาะประตูห้องส่วนตัวของเขา สตาร์บัคหยุดชะงักอยู่ครู่หน่ึง
โดยไม่รู้ตัว ตะเกียงในห้องพักเหวี่ยงไปทางน้ันทีทางน้ีที เปลวไฟริบหร่ีเป็น
พักๆ ทอดเงาวูบวาบลงบนประตูท่ลี งกลอนไว้ของชายชรา ประตแู ผน่ บางมี
มา่ นบงั ตาสอดตดิ ไวแ้ ทนไมก้ รชุ ว่ งบน หอ้ งพกั ตงั้ อยโู่ ดดเดยี่ วใตท้ อ้ งเรอื ทำ� ให้
เสยี งหง่ึ ๆ ของความเงยี บปกคลมุ รอบบรเิ วณ แมร้ ายลอ้ มดว้ ยเสยี งคำ� รามของ
ลมฝนด้านนอกก็ตาม ปืนคาบศิลาพร้อมบรรจุดินปืนในชั้นวางส่องประกาย
แสงสะดดุ ตาออกมาจากผนงั กนั้ สว่ นหนา้ ทม่ี นั ตงั้ พาดอยู่ แมส้ ตารบ์ คั จะเปน็
คนซอ่ื สตั ย์ รกั ความยตุ ิธรรม ทวา่ หวั ใจของเขาในเวลาไดเ้ หน็ ปืนคาบศลิ านั้น
จๆู่ กป็ รากฏความคิดช่วั รา้ ยขึน้ มาอย่างนา่ ประหลาด กระนั้นเมอ่ื หลอมรวม

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 697

เขา้ กบั ความคดิ ดๆี ทม่ี อี ยเู่ ปน็ ทนุ เดมิ ทำ� ใหช้ ว่ งเวลานน้ั เขากลบั ไมค่ ลอ้ ยตาม
ความคดิ ชั่วแลน่ ของตน

“เขาเคยคิดจะยิงฉันครั้งหนึ่ง” สตาร์บัคพึมพ�ำ “ใช่แล้ว...ปืนคาบศิลา
กระบอกนน้ั เขาใชม้ ันเลง็ มาทฉ่ี นั อีกกระบอกนั่นมนั ปืนไฟ ฉันจะขอแตะมนั
หยิบมันข้ึนมา ช่างน่าแปลกนัก...ฉันเองเคยถือหอกท่ีมีอานุภาพร้ายแรงมาก็
มาก น่าแปลกนัก...ท�ำไมเวลานฉ้ี นั กลับรสู้ ึกสน่ั สะทา้ นใจ ใสด่ นิ ปืนไวแ้ ลว้ ร?ึ
ฉนั คงตอ้ งดสู กั หนอ่ ย ใชแ่ ลว้ ...จรงิ ๆ ดว้ ย มดี นิ ปนื อยใู่ นลำ� กลอ้ ง นไ่ี มด่ แี น่ เท
ทิง้ จะดมี ้ยั นะ? เดี๋ยวก่อน...ฉนั จะบำ� บัดตวั เองดว้ ยของสง่ิ น้ี ฉนั จะถอื ปืนคาบ
ศิลาไว้ในมอื อยา่ งหา้ วหาญสมใจปรารถนา ฉันมาท่ีนีเ่ พอ่ื แจ้งใหเ้ ขารู้ถงึ เร่ือง
ลมดี ทวา่ อะไรกนั ทเี่ รยี กวา่ ด?ี ดสี ำ� หรบั มรณกรรมและความหายนะ ดสี ำ� หรบั
โมบดี้ กิ๊ ทวี่ า่ ลมดกี แ็ คด่ สี ำ� หรบั วาฬทนี่ า่ ชงิ ชงั ตวั นนั้ ลำ� กลอ้ งทเี่ ขาใชเ้ ลง็ ใสฉ่ นั !
ปืนอันนี้... อันท่ีฉันถืออยู่ในมือน่ี เขาจะใช้มันฆ่าฉันด้วยสิ่งท่ีฉันถืออยู่ในมือ
ตอนนี้ และแนน่ อนวา่ เขายอ่ มตอ้ งยนิ ดฆี า่ ลกู เรอื ของเขาทกุ คน เขาไมไ่ ดบ้ อก
หรอกหรือว่าเขาจะไม่ร้ือถอนเคร่ืองเสาท่ามกลางลมพายุ? เขาไม่ได้เหยียบ
ท�ำลายวงเสี้ยวแห่งสวรรค์หรอกหรือ? ในทะเลเต็มไปด้วยภยันตรายนานานี้
เขาจะไม่คล�ำหาเส้นทางจากการค�ำนวณท่ีหวังจะให้แม่นย�ำด้วยเพียงบันทึก
ขอ้ มลู ทม่ี ขี อ้ ผดิ พลาดมากมายอยา่ งนนั้ หรอื ? และทา่ มกลางพายโุ หมกระหนำ�่
อยา่ งบา้ คลง่ั น้ี เขาไมไ่ ดใ้ หค้ ำ� มน่ั หรอกหรอื วา่ เขาจะไมใ่ ชส้ ายลอ่ ฟา้ ? ทวา่ ชาย
ชราบ้าคลั่งผู้นี้คิดจะลากเอาเหล่าลูกเรือทั้งหมดจมสู่หายนะไปพร้อมกับเขา
ด้วยมั้ย? แน่นอน...เขาจะกลายเป็นฆาตกรจงใจฆา่ ลูกเรอื ทง้ั สามสบิ คน หรือ
มากกวา่ น้ันทันทถี า้ เรอื ลำ� น้ีตกอยูใ่ นหว้ งอนั ตรายร้ายแรง และเรอื จะต้องตก
อยู่ในหว้ งอนั ตรายร้ายแรงอย่างแน่นอน หัวใจของฉนั บอกไวว้ า่ อยา่ งน้ันหาก
เอแฮบ็ ยังคงเดนิ เรือไปตามเสน้ ทางของเขา ฮา้ ! นั่นเขาละเมอพึมพ�ำอะไรออ
กมานะ่ ? ดูสิแมก้ ระทง่ั ตอนน้ี ท่ตี รงน้ัน เขาก�ำลังนอนหลับอยู่ นอนหลบั อยู่
หรอื เปลา่ นะ? ใชด่ ว้ ย แตย่ งั คงเหมอื นตนื่ และคงจะตนื่ ในอกี ไมช่ า้ ฉนั ไมอ่ าจ
ทนเขาได้อกี ตอ่ ไป ฉะนน้ั .. ชายชราเฒา่ ไม่มีเหตุผล ไมม่ ีคำ� ทดั ทาน ไมม่ คี �ำ

698 : โมบ้ี-ดิก๊

วิงวอนร้องขอให้ท่านฟังค�ำทุกค�ำที่ท่านชิงชัง และจะอยู่ในโอวาทศิโรราบต่อ
ค�ำบญั ชาอนั เฉียบขาดของทา่ น ทกุ ๆ ค�ำที่ท่านพน่ ลมออกมา ใช่แล้ว...ดงั เช่น
ชาวเรอื ผใู้ หค้ ำ� ปฏญิ าณตอ่ คำ� สาบานของทา่ น ดงั เชน่ พวกเราทกุ คนลว้ นคอื เอ
แฮ็บ พระนายผู้ย่ิงใหญ่ทรงห้ามปราม! ทว่าไม่มีทางเลือกอ่ืนอีกหรือ? ไม่มี
หนทางที่ถูกต้องหรือ? จับเขาเป็นเชลยแล้วน�ำกลับไปส่งบ้านเป็นไง? อะไร
นะ! ให้แย่งชิงอ�ำนาจในการมีชีวิตของชายชราผู้นี้มาจากสองมือที่มีอยู่ของ
เขางนั้ หรอื ? มแี ตค่ นโงเ่ ทา่ นน้ั แหละทจ่ี ะทำ� เชน่ นน้ั แมจ้ ะบอกวา่ เขาถกู จบั มดั
ผกู ด้วยเชอื กป่าน และเชือกพวน อกี ท้งั ยงั ถูกร้อยโซ่ตรงึ ติดกบั พน้ื ห้องเครอ่ื ง
กต็ ามทเี ถอะ เพราะนนั่ จะทำ� ใหน้ า่ กลวั เสยี ยงิ่ กวา่ เสอื ทถี่ กู ขงั ไวใ้ นกรง ฉนั ไม่
อาจทนเห็นภาพนัน้ ได้ และไม่มีทางท่ีจะหลกี หนีเสียงรอ้ งโหยหวนของเขาได้
สิ่งท่ีจะบรรเทาทุกข์ให้ฉันได้ คือการสงบใจลงเสีย ด้วยเหตุผลท่ียากจะคาด
เดาน้ีอาจท�ำให้ฉันถูกท้ิงร้างไว้กับการเดินทางอันยาวนานแสนนาน ถ้าเช่น
นั้นจะไปพักที่ไหน? แผ่นดินอยู่ห่างจากนี้ไปหลายร้อยลีก เกาะญ่ีปุ่นที่ใกล้
ทสี่ ดุ ลอ้ มรอบดว้ ยผนื นำ้� ฉนั ยนื อยเู่ พยี งลำ� พงั บนทะเลกวา้ ง มสี องมหาสมทุ ร
และแผน่ ดินผนื ใหญ่อยู่ระหวา่ งฉันกับกฎหมาย ใชแ่ ลว้ ใชแ่ ล้ว มนั เปน็ เช่นนี้
เอง พระนายจะกลายเป็นฆาตกรหรือไม่หากสายฟ้าฟาดใส่ว่าท่ีฆาตกรบน
เตียงนอนของเขา เผาไหม้ผ้าปูที่นอน และผิวหนังไปพร้อมกัน? แล้วฉันจะ
กลายเป็นฆาตกรไปหรือไม่ หากว่าฉันจะท�ำเช่นน้ัน” สตาร์บัคเดินช้าๆ ท�ำ
ลบั ๆ ลอ่ ๆ หนั มองซา้ ยขวา แลว้ ตดั สนิ ใจวางปลายกระบอกปนื แนบตดิ ประตู

“เล็งไปทต่ี รงนี้ เป็นจดุ ทีเ่ ปลญวณของเอแฮ็บแกวง่ ไกวอยูด่ า้ นใน หวั ของ
เขาตอ้ งอยตู่ รงน้ี แคล่ น่ั ไก จากนน้ั สตารบ์ คั กจ็ ะรอดชวี ติ กลบั ไปกอดเมยี และ
ลกู ของตวั เองได้อีกครัง้ โอ้...แมรี่! แมรี!่ ไอห้ นู! ลูกพอ่ ! ไอ้หนู! ทวา่ ถา้ ฉันไม่
ปลุกเขาขึ้นจากความตาย ชายชราผู้บอกได้ว่าทะเลลึกแห่งใดเป็นอันตราย
น่นั กจ็ ะเปน็ เหตใุ ห้รา่ งของสตารบ์ คั คงต้องจมนำ�้ ตายภายในหนงึ่ สปั ดาหจ์ าก
นไี้ ป พรอ้ มกบั ลูกเรอื ทุกคนด้วย! พระนายผยู้ ิง่ ใหญ่ ทา่ นอยู่ท่ใี ดกนั ? ฉนั ควร
ทำ� อยา่ งไร? ฉนั ควรทำ� อยา่ งไร? สายลมออ่ นกำ� ลงั ลง และเปลย่ี นทศิ แลว้ ครบั

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 699

ทา่ น ใบเรอื บนเสากระโดงหนา้ และเสากระโดงใหญถ่ กู ชกั ขนึ้ กางเตม็ ใบแลว้ !
พีควอดมงุ่ หน้าสเู่ สน้ ทางของตนแลว้ ”

“ทง้ั หมดคัดท้าย! โอ้...โมบีด้ ๊ิก ฉันจะควักหัวใจเจา้ ออกมาให้ได้!”
เสยี งนน้ั ทะลผุ า่ นออกมาจากชายชราผถู้ กู รบกวนการนอน ราวกบั วา่ เสยี ง
ของสตารบ์ คั ทำ� ใหค้ วามเงยี บเชยี บในหว้ งลกึ ของความฝนั มเี สยี งเปลง่ ออกมา
ปนื ทส่ี นั่ ระรกิ ราวกบั อยใู่ นวงแขนของคนเมานนั้ ยงั คงนาบตดิ กบั กรปุ ระตู
ราวกับสตาร์บัคในเวลานั้นก�ำลังกอดรัดฟัดเหว่ียงอยู่กับเทวดา ทว่าในท่ีสุด
เขาตัดสินใจหันหลังให้ประตู และน�ำเอากระบอกมรณะกลับไปวางคืนท่ีชั้น
วาง จากนน้ั จึงเดินจากมา
“เขาหลบั ไมร่ เู้ รอ่ื งเลย...คณุ สตบั บ์ นายชว่ ยลงไปขา้ งลา่ งปลกุ เขาใหท้ ี และ
ชว่ ยบอกเขาด้วยว่าฉันต้องดูแลบนดาดฟา้ นี่ รใู้ ชม่ ยั้ วา่ ต้องพดู ยงั ไง”

700 : โมบี้-ดิ๊ก