The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.

โมบี้-ดิ๊ก ผลงานคลาสสิกของ Herman Melville ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2 โดยสำนักพิมพ์ทับหนังสือ ฉบับปรับปรุงจากต้นฉบับแปล “โมบี้-ดิ๊ก ฉบับประชาชน” โดยโครงการระดมทุนเพื่อสนับสนุนการแปล Moby-Dick; or, The Whale นวนิยายของ เฮอร์แมน เมลวิลล์ เป็นภาษาไทย

Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Published by BS_Library, 2019-12-20 01:23:42

Moby Dick โมบี้ ดิ๊ก

โมบี้-ดิ๊ก ผลงานคลาสสิกของ Herman Melville ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2 โดยสำนักพิมพ์ทับหนังสือ ฉบับปรับปรุงจากต้นฉบับแปล “โมบี้-ดิ๊ก ฉบับประชาชน” โดยโครงการระดมทุนเพื่อสนับสนุนการแปล Moby-Dick; or, The Whale นวนิยายของ เฮอร์แมน เมลวิลล์ เป็นภาษาไทย

Keywords: วรรณกรรม

ของเขาในการลอ่ งเรอื ลา่ วาฬอกี ครงั้ นนั่ เพราะอาการหมองหมน่ นนั้ ผคู้ นทมี่ ี
ความหลกั แหลมรอบคอบยอ่ มเชอ่ื มโยงมลู เหตอุ นั หลากหลายทบี่ ง่ บอกไดว้ า่
เขามคี วามเหมาะสม และกลา้ บา้ บนิ่ พอจะออกไลล่ า่ ดว้ ยความคลง่ั แคน้ ดดุ นั
เพอื่ หลง่ั เลอื ดวาฬ บุคคลผทู้ ยี่ อมให้ความรสู้ กึ กัดกนิ อยภู่ ายใน และเผาไหม้
อยภู่ ายนอกดว้ ยคมเขยี้ วความคดิ ฝงั แนน่ ไมเ่ ปลย่ี นแปลง เขาผนู้ น้ั คอื ชายผยู้ ก
หลาวเหลก็ ขนึ้ พงุ่ ใสส่ ตั วร์ า้ ยทกี่ ำ� ลงั ตกใจสดุ ขดี ความทพุ พลภาพทางกายนน้ั
หรือจะเป็นอุปสรรคให้ชวนค�ำนึงคิด เช่นน้ันเองบุคคลผู้น้ีจึงมีความสามารถ
สูงสุดในการปลุกเสียงโห่ร้องค�ำรามล่ันของเหล่าล้ิวล้อเพื่อเป้าหมายในการ
โจมตี กระนนั้ ทงั้ หมดนอี้ าจเปน็ ...หรอื ตอ้ งเปน็ ความเรน้ ลบั อยา่ งไรเ้ หตผุ ลของ
ความคลั่งแค้นท่ีไม่ลดถอยลง และยังสลักกลอนขังอยู่ภายในตัวเขา เอแฮ็บ
จงใจล่องเรือเดินทางคร้ังน้ีโดยมีเพียงเป้าหมายเดียวเท่านั้นน่ันคือการไล่ล่า
วาฬสขี าว หากจะมคี นใดบนชายฝ่ังท่ไี ด้ร้จู กั เขามาเก่าก่อน ก็ไม่อาจล่วงร้แู ม้
เพยี งครง่ึ ความทซี่ กุ ซอ่ นอยภู่ ายในใจเขา นานเพยี งใดวญิ ญาณแหง่ ความเทยี่ ง
ธรรม และสะพรงึ กลวั ของพวกเขาจงึ จะนำ� พาเรอื ไปจากชายผชู้ ว่ั รา้ ย! พวกเขา
ถูกชกั จูงไปกบั การเดินทางเพอื่ สร้างผลก�ำไร ผลประโยชนใ์ นรปู ของดอลลาร์
จากกองกษาปณ์ ความมุง่ ม่ันแกแ้ ค้นของเขาชา่ งหา้ วหาญผิดธรรมชาตนิ ัก

ผทู้ ่ยี ืนอยตู่ รงนี้ คือชายเฒา่ ผมสีดอกเลาผ้ไู มย่ อมรับพระเจ้า เขากำ� ลงั ไล่
ลา่ และตามสาปแชง่ วาฬแหง่ โยบไปทวั่ โลก เขาผอู้ ยใู่ นตำ� แหนง่ ผนู้ ำ� ลกู เรอื ซงึ่
ส่วนใหญ่ล้วนเป็นกบฏพนั ทาง คนเรือแตก และมนุษย์กินคน และยงั รวมถึง
สตารบ์ คั บคุ คลผซู้ ง่ึ ถกู ลดทอนศลี ธรรมในใจลงดว้ ยเพราะไรค้ วามสามารถหา
ผสู้ นบั สนนุ คณุ ความดี หรอื จติ ใจเปน็ ธรรม สตบั บ์ บรุ ษุ ผชู้ ะลา่ ใจไมเ่ คยแยแส
อะไรนอกความความสนกุ สนานไปวันๆ และฟลาสก์ หนุ่มผคู้ งเส้นคงวากับ
ความเปน็ คนกลางๆ ไมด่ ไี มเ่ ลว ลกู เรอื เหลา่ นถ้ี กู เรยี กประจำ� การราวกบั ไดร้ บั
การคดั เลอื กมาเปน็ อยา่ งดสี ำ� หรบั ภารกจิ เสยี่ งตายในนรกเพอ่ื ชว่ ยเขาลบลา้ ง
ความแคน้ ทฝี่ งั อยใู่ นใจ เหตใุ ดพวกเขาจงึ ตอบสนองตอ่ ความแคน้ ของชายชรา
ไดม้ ากขนาดนน้ั มนตอ์ าถรรพใ์ ดครอบงำ� จติ วญิ ญาณพวกเขาไว้ ชว่ งเวลานนั้

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 251

ความเกลียดชังของตาเฒ่าเกือบจะกลายเป็นของพวกเขาด้วยเช่นกัน วาฬ
สขี าวกลายเปน็ ศตั รทู เ่ี กนิ ทนของพวกเขาพอๆ กบั ชายชรา เรอื่ งทง้ั หมดนเี้ กดิ
ขน้ึ ไดอ้ ยา่ งไรกนั สำ� หรบั พวกเขาแลว้ วาฬสขี าวคอื อะไร ลกึ ลงไปในจติ ใตส้ ำ� นกึ
เช่นเดียวกันกับในทางท่ีไม่กระจ่างชัดและไม่ชวนสงสัย มันอาจเป็นปีศาจ
ขนาดมหึมาท่ีล่องลอยอยู่ในทะเลชีวิต ทั้งหมดน้ีจะอธิบายได้คงต้องด�ำดิ่ง
ให้ลึกกว่าอิชเมล ผู้ขุดค้นอยู่ข้างในตัวเรา ใครจะบอกได้ว่ามันจะมุ่งหน้าไป
ทางไหน เสยี งบางเบานนั้ ไมอ่ ยนู่ ง่ิ ใครไมร่ สู้ กึ ถงึ การลากดงึ แขนทไ่ี มต่ า้ นทาน
เรอื เลก็ ใดในขบวนเรอื รบเจด็ สบิ สล่ี ำ� จะตา้ นทานแรงลากจงู ได้ ผมคนหนง่ึ ละ่
อทุ ศิ ตนสละเวลาและตำ� แหนง่ เพยี งชวั่ ขณะโผเขา้ สกู่ ารเผชญิ หนา้ กบั เจา้ วาฬ
ชว่ งเวลานนั้ ผมมองไม่เห็นอะไรในสตั วร์ า้ ยน้ันนอกจากความช่ัวรา้ ย

252 : โมบ้ี-ดกิ๊

บทท่ี 42

สขี าวของวาฬ

วาฬสีขาวนั้นมีความหมายบางอย่างต่อเอแฮ็บ เป็นความนัยที่ท�ำให้เขามี
อิทธิผลต่อผมในบางครั้งคราว ความนยั ทผี่ มยังคงไมไ่ ด้บอกเล่าออกมา

นอกจากความครนุ่ คดิ อยา่ งชดั แจง้ ทจี่ ะจดั การกบั โมบดี้ กิ๊ ซง่ึ ยงั ไมส่ ามารถ
ท�ำอะไรได้มากไปกว่าปลุกจิตวิญญาณลูกเรือให้ตื่นตัวแล้ว ยังมีอีกความคิด
หนึ่ง หรืออีกหนึ่งความน่ากลัวอันคลุมเครือและบอกไม่ได้แน่ชัดเกี่ยวกับมัน
ซ่ึงบางครั้งความน่ากลัวนั้นมีก�ำลังรุนแรงเหนือกว่าส่วนอ่ืนที่เหลือทั้งหมด
เสยี อกี และยังลึกลับจนแทบไมอ่ าจพรรณนาได้ ซงึ่ ผมแทบสิน้ หวังท่ีจะเขียน
ถงึ มนั ในแบบใหเ้ ขา้ ใจไดง้ า่ ย มนั เปน็ สขี าวของวาฬทมี่ อี ำ� นาจเหนอื สงิ่ ทง้ั มวล
ที่สามารถท�ำให้ผมกลัวได้ ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายมันออกมาได้อย่างไรตรงน้ี
แต่โอกาสอันเลือนรางน้ีหากผมไม่พยายามอธิบายออกมา ก็คงไม่มีทางจะ
กลา่ วถงึ อกี ในส่วนใดของบทไหนในหนงั สือเลม่ น้ไี ด้

มาตรว่าวัตถุธรรมชาติจ�ำนวนมากความขาวส่งเสริมความงามอย่าง
ผุดผาด ราวกับเผยคุณความดีอันเป็นคุณสมบัติพิเศษในตัวของมันเอง
ดังเช่นความขาวในหินอ่อน ดอกจาโพนิกา1 และไข่มุก และมาตรว่าหลาก
หลายชนชาติจะเลือกใช้สีน้ีบ่งบอกอ�ำนาจอันแท้จริงของราชวงศ์ แม้แต่
ราชาเฒ่าผู้ยิ่งใหญ่แห่งกรุงพะโค2 ชนชาติห่างไกลอนารยะน้ันยังเจาะจง

1  จาโพนิกา-กุหลาบญี่ปนุ่
2  พะโค-หงสาวดี

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 253

ใช้ค�ำว่า “เจ้าแห่งคชสารเผือก”3 แทนค�ำอวดอ้างอ่ืนในอาณาจักรปกครอง
กษัตริย์องค์ใหม่ๆ แห่งสยามก็คล่ีธงราชวงศ์ที่มีรูปสัตว์ส่ีเท้าสีขาวดังหิมะ
ธงแห่งราชวงศ์ฮาโนเวอร์4มีรูปยูนิคอร์นสีขาวราวหิมะ จักรวรรดิออสเตรีย
ท่ียิ่งใหญ่ ซีซาร์ผู้สืบทอดอ�ำนาจเหนือโรมก็ใช้สีขาวเป็นสัญลักษณ์ของ
ราชอาณาจกั ร มาตรว่าอิทธพิ ลครอบงำ� ทแ่ี ฝงอยนู่ ้ันโดยตัวมนั เองยงั มผี ลต่อ
เชื้อชาติของมนุษย์ด้วย คนผิวขาวจะมีความคิดครอบง�ำชนเผ่าคนผิวด�ำ ยิ่ง
ไปกว่าน้ันท้ังหมดนี้ท�ำให้ความขาวส่ือถึงความปีติยินดี ดังเช่นชาวโรมันใช้
หินสีขาว5เป็นสญั ลักษณแ์ สดงวนั แห่งความสขุ มาตรว่าสญั ลักษณ์และความ
เห็นพ้องใดๆในหมู่มวลมนุษย์ล้วนให้สีเดียวกันนี้เป็นสื่อแทนส่ิงประเสริฐ
ดงั เชน่ ความบรสิ ทุ ธขิ์ องเจา้ สาว และชว่ งชวี ติ ทด่ี งี าม มาตรวา่ ชาวอนิ เดยี นแดง
ในอเมรกิ ามอบเขม็ ขดั สขี าวประดบั ลกู ปดั เปลอื กหอย6เพอ่ื แสดงการใหเ้ กยี รติ
สูงสุด มาตรว่าหลายประเทศใช้ความขาวแสดงถึงความศักด์ิสิทธ์ิของความ
เที่ยงธรรม ดังเช่นขนสีขาวของเออร์มิน7บนเสื้อคลุมผู้พิพากษา และถูกน�ำ
มาใชใ้ นขบวนแหแ่ ตล่ ะวนั ของพระราชาและพระราชนิ ี ทใี่ ชม้ า้ สขี าวราวนำ้� นม
ลากจงู มาตรว่าปรศิ นาสูงสง่ แหง่ ศาสนานา่ เล่อื มใสส่วนใหญ่ สขี าวถกู ใช้เปน็
สัญลักษณ์แทนองค์ศาสดาผู้มีความบริสุทธิ์และความศักด์ิสิทธิ์ ผู้บวงสรวง
ไฟชาวเปอร์เซีย8สักการะเปลวไฟคดเค้ียวสีขาวที่ถือเป็นสิ่งศักด์ิสิทธิ์สูงสุด
บนแทน่ บชู า ในตำ� นานกรกี โบราณ โจฟ9ผยู้ งิ่ ใหญแ่ ปลงรา่ งเปน็ โคสขี าวราวหมิ ะ

3  เจา้ แหง่ คชสารเผอื ก- พระเจ้าปดงุ กษตั รยิ ล์ ำ� ดับที่ 5 แห่งราชวงศ์อลองพญา ราชวงศ์สดุ ทา้ ยของพมา่
4  ราชวงศ์ฮาโนเวอร์ ปกครององั กฤษชว่ งปี คศ. 1714 - 1901ใชส้ ขี าวเป็นสญั ลักษณ์ของราชอาณาจกั ร-
จริงๆ เปน็ สดี �ำกับทอง ไม่ใช่สีขาวดงั ท่ีเมลวิลล์เข้าใจ
5  หินสีขาว-ปฏิทินโรมันจะแกะสลกั จากหิน การใช้หนิ สีขาวเพื่อเปน็ ศิรมิ งมล
6  ลกู ปัดเปลือกหอย-ใชต้ กแต่งหรือแทนเงินตรา
7  เออร์มิน-พังพอนหางส้ัน ในอังกฤษและในอเมริกาก่อนปี 1800 ผู้พิพากษาศาลสูงจะสวมครุยแดง มี
ขนเออร์มนิ ขลิบเป็นพู่ขาว
8  ผบู้ วงสรวงไฟชาวเปอร์เซยี -ลัทธโิ ซโรอัสเตอร์ ซ่ึงสวดภาวนาหน้ากองไฟ ไม่ใชบ้ ชู าไฟ
9  โจฟ-จูปเิ ตอร์ ราชาแหง่ เทพในตำ� นานเทพเจา้ โรมัน หรอื เทพซูสในตำ� นานเทพเจ้ากรกี

254 : โมบ-ี้ ดกิ๊

และมาตรวา่ ชาวเผา่ อโิ รควอส์10ผสู้ งู สง่ ทำ� พธิ บี ชู ายญั กลางฤดหู นาวดว้ ยสนุ ขั
สขี าวในงานเทศกาลศกั ดส์ิ ทิ ธแ์ิ หง่ ศาสนศาสตรข์ องพวกเขา สตั วท์ ซี่ อื่ สตั ยแ์ ละ
บรสิ ทุ ธนิ์ ถี้ อื เปน็ สง่ิ แทนความบรสิ ทุ ธทิ์ พี่ วกเขามอบใหก้ บั เจา้ แหง่ ภตู พิ รอ้ มกบั
รายงานประจ�ำปีเกี่ยวกับความจงรักภักดีของพวกเขาเอง มาตรว่ารากศัพท์
ค�ำว่าสีขาวในภาษาละติน มีต้นก�ำเนิดโดยตรงมาจากส่วนหน่ึงของเครื่อง
แต่งกายนักบวชชาวคริสเตียนขณะท�ำพิธีกรรมทางศาสนา เป็นเส้ือคลุมยาว
หรือเส้ือช้ันนอกที่สวมใต้เสื้อคลุมสีด�ำ มาตรว่าพิธีศักด์ิสิทธิ์ท่ีแสดงถึงความ
เลอ่ื มใสในศาสนาตามแบบโรม สขี าวถกู ใชเ้ ปน็ พเิ ศษในงานเฉลมิ ฉลองความ
คลง่ั ไคลใ้ นพระเจา้ ของเรา มาตรวา่ ในววิ รณข์ องเซนตย์ อหน์ กลา่ วถงึ เสอ้ื คลมุ
สขี าววา่ หมายถงึ การไถ่บาป และมีผูอ้ าวุโสยสี่ ิบสค่ี นนง่ั อยู่ ทุกคนน่งุ ห่มขาว
ส่วนพระองค์ก็ทรงประทับอยู่ในเสื้อคลุมขนสัตว์สีขาว แม้ท้ังหมดนี้อาจจะ
ฟงั ดูงดงาม สงู สง่า น่าเล่อื มใส ก็ยังแฝงไวซ้ ึง่ บางสิ่งอนั ยากอธิบายของความ
คดิ อันลำ้� ลกึ เกีย่ วกับสีขาวนี้ ทีส่ ง่ ผลกระทบรุนแรงตอ่ จติ วิญญาณเสยี ยิง่ กวา่
ความต่นื ตระหนกต่อสีแดงในเลือด

คุณสมบัติยากอธิบายน้ีท�ำให้มองเห็นความขาวตัดขาดจากสังคมแห่ง
ความอ่อนโยน และน�ำไปโยงเข้าไว้กับวัตถุแฝงความน่ากลัวภายใน ท�ำให้
ความนา่ กลวั นนั้ ผกู มดั แนน่ หนายงิ่ ขน้ึ ดงั เชน่ หมขี าวเจา้ ถนิ่ ขวั้ โลกเหนอื และ
ฉลามขาวแหง่ ทะเลเขตรอ้ น เหตใุ ดเพยี งแคค่ วามขาวเปน็ ชนั้ ผวิ มนั ลน่ื กท็ ำ� ให้
พวกมนั ดนู า่ กลวั กวา่ ทเ่ี ปน็ หากความขาวอนั นา่ สยองขวญั นน้ั บง่ บอกถงึ จติ ใจ
นา่ รงั เกยี จ และนา่ ขยะแขยงยง่ิ กวา่ ความนา่ กลวั ของรปู ลกั ษณภ์ ายนอกทบ่ี อก
ไมไ่ ดข้ องมนั เชน่ นน้ั แลว้ คงไมม่ เี สอื แยกเขยี้ วดรุ า้ ยภายใตช้ ดุ ลายพาดกลอนตวั
ใดสะดดุ ความกล้าไดด้ ังหมหี รือฉลามท่หี มุ้ กายด้วยผ้าห่อศพ*

*การอ้างถึงหมีขั้วโลกอาจเพราะได้รับแรงชักน�ำจากตัวมันเองผู้ยินดี
ด�ำดิ่งสู่ข้อเท็จจริงน้ี ซ่ึงว่าเม่ือพิจารณาอย่างชัดแจ้งแล้วไม่เพียงความขาวเพ่ิม

10  อิโรควอส์-หรือเผ่าเฮาดีซอนี อินเดียนแดงทางตะวันออกเฉียงเหนือของสหรัฐ ที่มีบทบาทส�ำคัญทาง
ประวัตศิ าสตร์

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 255

ความสยดสยองเหลือล้นของเจ้าสัตว์ร้าย หากวิเคราะห์ความสยดสยองที่เกิด
ขึ้นอาจกล่าวได้ว่ามีสาเหตุมาจากสภาพแวดล้อม ความดุร้ายท่ีไม่สามารถ
รบั ผดิ ชอบจดุ ยนื ของสตั วช์ นดิ นี้ ไดอ้ ทุ ศิ ใหแ้ กป่ ยุ ขนของความบรสิ ทุ ธแิ์ ละความ
รักแห่งสรวงสวรรค์ ดว้ ยเหตนุ ้กี ารนำ� เอาสองอารมณท์ ่ีต่างกนั สดุ ข้วั มาไว้ในใจ
เรา หมีขั้วโลกจึงท�ำให้เรากลัวด้วยความตัดกันของสองขั้วที่ผิดธรรมชาติ ทว่า
แม้นท้ังหมดนี้จะเป็นจริง แต่มันยังไม่ใช่ความจริงส�ำหรับความขาวที่คุณยัง
ไม่ได้สัมผัสกบั ความน่ากลัวสดุ ขดี

ส่วนฉลามขาวน้ัน สีขาวที่ร่อนไปในสายน�้ำอย่างสงบนิ่งราวภูติผีของสัตว์
ชนิดนี้ยามเม่ือมันอยู่ในอารมณ์ปกติจะมีลักษณะเดียวกันกับสัตว์สี่เท้าบน
ขวั้ โลก ลกั ษณะเฉพาะนไ้ี ดร้ บั ความนยิ มกนั อยา่ งมากในหมชู่ าวฝรงั่ เศสซงึ่ ได้
ใหช้ อ่ื นน้ั แกป่ ลาชนดิ นี้ พธิ รี ำ� ลกึ แบบโรมนั ทจี่ ดั ใหก้ บั คนตายจะเรมิ่ ดว้ ย “การ
สวดสง่ วญิ ญาณอันเปน็ นิรนั ดร” (เพอ่ื ชวี ติ อันเปน็ นิรนั ดร) อนั เปน็ ผลมาจาก
เพลงสวดศพก�ำหนดบทบาทของตัวมันเอง เช่นเดียวกับเพลงสวดพิธีฝังศพ
ด้วย เมือ่ น�ำมาพาดพงิ ถึงสขี าว ความสงบนิง่ ของความตายในตัวฉลาม และ
นสิ ัยซุ่มเงยี บของมัน ทำ� ให้ชาวฝรงั่ เศสเรยี กมนั ว่า “ฉลามหวิ กระหาย”

ร�ำลึกถึงอัลบาทรอส11 เป็นเหตุน�ำมาซ่ึงเมฆหมอกแห่งความพิศวงทาง
จิตวิญญาณ และความหมองหม่นอันน่ากลัวในเรือผีสีขาวแห่งความนึกฝัน
ทงั้ มวลกระน้นั หรือ โคลริดจ1์ 2มใิ ชผ่ ูแ้ รกร่ายมนตส์ ะกดนั้น หากแต่เปน็ ความ
ย่งิ ใหญ่แห่งพระผเู้ ป็นเจ้า เจ้าแห่งธรรมชาติ ราชกวีผไู้ ม่สอพลอ*

*จำ� ได้ว่าครั้งแรกท่ีผมได้เห็นนกอัลบาทรอส เป็นช่วงขณะลมพายุพัดโหม
กระหนำ่� ยาวนานบรเิ วณนา่ นนำ�้ ใกลท้ ะเลแอนตารก์ ตกิ ในเวลากอ่ นเทย่ี งวนั ผม

11  นกทะเลสขี าวขนาดใหญ่ เหลา่ กะลาสบี างคนเชอ่ื กนั วา่ เปน็ วิญญาณของกะลาสีท่ีเสียชีวิต
12  โคลริดจ-์ แซมมวล เทยเ์ ลอร์ โคลรดิ จ์ จินตกวีอังกฤษ ช่วงปี ค.ศ. 1772- 1834 ในบทกวชี อื่ ร่ายของ
กะลาสีชรา กล่าวถึงเร่ืองกะลาสีชราผู้ยิงนกอัลบาทรอส อันถือเป็นนกศิริมงคลห้ามยิง แล้วถูกกะลาสี
คนอน่ื ๆ บงั คับให้เอาซากนกตายนน้ั แหวนไว้รอบคอ

256 : โมบ้ี-ดกิ๊

ปนี จากจดุ เฝา้ ยามดา้ นลา่ งขนึ้ ไปบนดาดฟา้ เรอื ทปี่ กคลมุ ไปดว้ ยเมฆครม้ึ บนนนั้
มนั โฉบไปมาอยเู่ หนอื ชอ่ งระวาง ผมเหน็ บางสง่ิ มขี นสขี าวหมดจดงดงาม พรอ้ ม
ด้วยจะงอยปากเป็นสันใหญ่ มันสยายปีกสวรรค์อันใหญ่โตของมันเป็นพักๆ
ราวกับต้องการจะโอบกอดกล่องศักด์ิสิทธ์ิ13เอาไว้ มันกระพือปีกเป็นจังหวะ
น่ามหัศจรรย์ และแม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บทางกาย แต่มันก็ร้องเสียงดังราวกับ
วญิ ญาณองคร์ าชนั จมอยใู่ นหว้ งความอาดรู ลกึ เขา้ ในดวงตาประหลาดยากเกนิ
บรรยายของมนั ผมคดิ วา่ ผมมองเห็นความลับท่พี ระองค์ทรงเกบ็ งำ� ไว้ ผมโค้ง
ตัวลงค�ำนับ ดังเช่นอับบราฮัม14กระท�ำขณะอยู่เบื้องหน้าเหล่าทูตสวรรค์ สิ่งมี
ชวี ติ สีขาวนั้นชา่ งขาวยงิ่ นกั ปีกของมันแผ่กวา้ งยง่ิ นกั เหนือน่านน้ำ� ตา่ งถิน่ ไกล
สุดตา ผมสูญเสียความทรงจ�ำอันแปรปรวนอย่างน่าสังเวชในประเพณีปฏิบัติ
และชมุ ชนเมอื ง ผมเพ่งมองความมหัศจรรยข์ องขนนกนานเทา่ ใด ไมอ่ าจบอก
ไดแ้ นช่ ดั กลา่ วไดแ้ ตเ่ พยี งวา่ สรรพสง่ิ โถมผา่ นตวั ผมหลงั การเพง่ มองนนั้ กระทงั่
ตนื่ จากภวงั ค์ และหนั ไปถามกะลาสคี นหนง่ึ วา่ นน่ั คอื นกอะไร และเขาตอบกลบั
มาว่ามันคือนกอัลบาทรอส15 อัลบาทรอส! เหตุใดจึงไม่เคยได้ยินชื่อน้ีมาก่อน
พอจะเป็นไปได้หรือไม่ว่า ส่ิงมีชีวิตที่สวยงามนี้ยังเป็นส่ิงลึกลับพันลึกส�ำหรับ
ชาวฝั่ง! ผู้ไม่เคยพบเห็นมัน! แต่นับจากน้ันมา ผมก็ได้รู้ว่าอัลบาทรอสเป็นชื่อ
ท่ีชาวเรือใช้เรียกขานนกทะเลยักษ์ ด้วยเหตุนี้จึงเป็นไปไม่ได้ที่บทกวีดุดันของ
โคลรดิ จจ์ ะสรา้ งอทิ ธพิ ลตอ่ ความประทบั ใจทว่ มทน้ ดงั มนตข์ ลงั ทเี่ กดิ ขนึ้ กบั ผม
ขณะเห็นนกอยู่เหนอื ดาดฟ้าของเรา ผมไมเ่ คยได้อา่ นบทกวนี น้ั และก็ไม่รดู้ ว้ ย
วา่ นกนน้ั กค็ อื นกทะเลยกั ษ์ แตเ่ มอ่ื ไดพ้ ดู ถงึ สง่ิ น้ี ผมเพยี งแคข่ ดั เงาใหค้ ณุ คา่ ของ
บทกวี และผปู้ ระพนั ธส์ อ่ งประกายเพม่ิ ขึ้นมาอกี หนอ่ ยก็เทา่ นน้ั

ผมยงั คงยนื ยนั วา่ ความขาวทางกายภาพอนั นา่ มหศั จรรยข์ องนกนน้ั แฝงนยั
สำ� คัญแห่งมนตส์ ะกด ข้อเท็จจริงไดเ้ ผยความลบั นจี้ นกระจ่างชัดวา่ เกดิ จากคำ�
เรยี กผดิ ๆ ทน่ี ำ� มาใชเ้ รยี กนกจำ� นวนมากวา่ นกทะเลยกั ษส์ หี มอก ซง่ึ ผมพบเหน็

13 กล่องใส่พระคัมภีร์โทราห์ (คัมภีร์ชุดแรกในคัมภีร์ฮีบรู ซ่ึงประกอบด้วยหนังสือห้าเล่มแรกในศาสนายู
ดาหแ์ ละศาสนาครสิ ต์)
14  ผู้อาวุโสของศาสนายิว เผชิญหน้ากับสามทูตสวรรค์ ซึ่งท�ำนายว่าเมืองช่ัวร้าย (โซดอมกับโกมอร์ราห์)
จะถูกทำ� ลายลง
15 ตามศัพทใ์ นทนี่ ีห้ มายถงึ นกอัลบาทรอสเท้าด�ำ

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 257

นกเหลา่ นบี้ อ่ ยครง้ั แตไ่ มเ่ คยมคี วามรสู้ กึ เหมอื นกบั ทไี่ ดพ้ บเหน็ เจา้ สตั วป์ กี แหง่
แอนตารก์ ตกิ เลย

ทว่าเจ้ามนตเ์ สนห่ ล์ กึ ลับนีโ่ ดนจบั ได้ยงั ไงนะ่ รึ ผมจะบอกให้ แต่อย่าพดู กนั
ไปเชยี วนะ กด็ ้วยตะขอลวงตากับเชอื กนลี่ ะ่ ที่ใช้ลอ่ จับตอนเจ้าสตั ว์ปกี ลอยตวั
อยู่บนทะเล แต่ท่ีสุดแล้วกัปตันก็ใช้มันเป็นพาหะส่งข่าวเท่าน้ัน เขาเขียนตัว
หนงั สอื บอกเวลาและสถานทที่ เ่ี รอื อยลู่ งบนแผน่ หนงั แลว้ พนั รอบคอมนั ไวก้ อ่ น
จะปลอ่ ยไป ผมไม่สงสยั เลยว่าส�ำหรับมนษุ ย์แลว้ แผ่นหนงั นนั้ เหมือนถกู น�ำขน้ึ
ไปบนสวรรค์ เมอ่ื เจา้ สตั วป์ กี สขี าวบนิ ขน้ึ ไปรวมกบั เครบู 16ตวั นอ้ ยนา่ รกั ทกี่ ำ� ลงั
ลอยกระพือปีกอ้อนวอนต่อพระเจา้

บันทึกประวัติศาสตร์ชาวตะวันตก และประเพณีปฏิบัติชาวอินเดียของเราท่ี
มีช่ือเสียงโด่งดังมากสุด คือเร่ืองของม้าสีขาว17แห่งทุ่งแพร่ี ม้าสีน้�ำนมงาม
สง่า มีดวงตาขนาดใหญ่ หัวเล็ก อกกว้างชัน และความภูมิฐานของกษัตริย์
นับพันบนรถม้าท่ีหยิ่งยโส และชอบดูหม่ิน มันคือเซอร์ซีส18ท่ีได้รับเลือก
จากม้าป่าฝูงใหญ่ ซ่ึงอาศัยอยู่ในทุ่งเล้ียงสัตว์ที่ในสมัยนั้นล้อมคอกเพียงเขา
รอ็ กก1้ี 9และอลั ลแี กนสี 2์ 0 ความเป็นจ่าฝูงทม่ี ไี ฟ มันนำ� ขบวนไปทางทศิ ตะวนั
ตกเหมือนด่ังดวงดาวที่ถูกเลือกจะส่องแสงน�ำทางในยามพลบค�่ำของแต่ละ
วัน แผงขนบนคอของมันแกว่งวูบวาบ หางท้ิงตัวเป็นรูปโค้ง และได้รับการ
ตกแต่งด้วยเคร่ืองม้าเป็นแพรพรรณงามอร่ามเสียย่ิงกว่าช่างเงินช่างทองจะ
ตกแต่งให้มันได้ การปรากฏตัวดังจักรพรรดิ และเทวทูตของความบริสุทธิ์
ไรม้ ลทนิ 21แหง่ โลกตะวนั ตกนนั้ ในสายตาของนกั ลา่ และนกั วางกบั ดกั ผชู้ ำ�่ ชอง
แลว้ มนั ฟน้ื ฟคู วามรงุ่ โรจนใ์ นยคุ เรม่ิ แรกเมอ่ื ครงั้ อดมั เยอื้ งกายอยา่ งสงา่ ดจุ ดงั

16 ทูตสวรรคป์ ระเภทหนึ่ง (ใน 9 ประเภท) ทก่ี ลา่ วถึงหลายครัง้ ในคัมภรี ์ไบเบลิ มกั วาดเป็นเด็กมปี กี
17  ม้าสีขาว-ปกตหิ มายถึงม้าในกองทหารม้า ในท่นี ้ีคือยูนิคอร์นมา้ ในเทพนิยาย
18  จกั รพรรดเิ ซอร์ซสี ที่ 1 แหง่ เปอร์เซีย หรือพระเจา้ เซอร์ซีสมหาราช (519 - 465 ปีกอ่ นคริสตกาล)
19  เขารอ็ กกี้-เทอื กเขาทางตะวนั ตกของสหรฐั
20  อลั ลแี กนีส์-เทือกเขาทางตะวันออกของสหรฐั
21  เทวทตู ของความบรสิ ุทธไ์ิ รม้ ลทิน-อาร์คแองเจลิ้ อคั รทูตสวรรคห์ รืออัครเทวทูต ผบู้ รสิ ุทธไ์ิ ร้มลทนิ จาก
บาปของอะดัมกับอฟี

258 : โมบ้ี-ดกิ๊

พระเจา้ เขามุ่งหนา้ และไม่หวาดหวนั่ ดังเชน่ อาชาไนยทรงพลงั ตวั น้ี ไมว่ ่าจะ
เดนิ ขบวนอยทู่ า่ มกลางผอู้ ปุ ถมั ภ์ และจอมพลในกองทหารหนา้ จำ� นวนคณานบั
ที่หลั่งไหลเป็นสายธารยาวไม่ส้ินสุดด่ังสายน�้ำในแม่น้�ำโอไฮโอ22 หรือไม่ว่า
จะปกคลมุ ดว้ ยใบไมก้ งิ่ ไมไ้ ปทว่ั ทกุ สารทศิ อาชาไนยขาวจะสดู ดมสง่ิ เหลา่ นนั้
อยา่ งรวดเรว็ ผา่ นโพรงจมกู อนุ่ ทแี่ ดงวาบขนึ้ ตดั สนี ำ้� นมนวลตา ไมว่ า่ มนั จะอยู่
ในท่วงท่าใด ส�ำหรับชาวอินเดียแดงผู้กล้ามันเป็นสัตว์ท่ีน่าย�ำเกรง และน่า
เกรงขาม โดยไม่ต้องสงสัยเร่ืองเล่าความจริงจากบันทึกในต�ำนานเกี่ยวกับ
ม้าสูงศักดิ์ตัวนี้ ส่วนใหญ่แล้วก็คือเร่ืองราวเกี่ยวกับความขาวในทางจิต
วิญญาณ ซึ่งห่อหุ้มมันด้วยความศักดิ์สิทธิ์ โดยความศักด์ิสิทธ์ิท่ีมีอยู่ในตัว
มนั น้ี จะทำ� ใหก้ ารบญั ชาการสงิ่ บชู าในเวลาเดยี วกนั เปน็ แรงบบี คน้ั ใหเ้ กดิ ความ
สยดสยองเกินบรรยายได้

กระน้ันยังมีอีกกรณีเกิดข้ึนเมื่อความขาวสูญเสียส่วนประดับ และความ
งามแปลกตาดังเช่นทม่ี อี ยใู่ นตวั อาชาไนยขาว และนกอัลบาทรอส

นนั่ คอื ความขาวทเ่ี กดิ ขน้ึ กบั คนเผอื กสรา้ งความเดยี ดฉนั ทไ์ มน่ า่ มอง และ
บอ่ ยครงั้ ทำ� ใหผ้ พู้ บเหน็ ตน่ื ตกใจ กระทง่ั ในบางครงั้ ยงั ถกู รงั เกยี จจากญาตมิ ติ ร
ของตวั เอง! กรณเี ช่นนีค้ วามขาวท�ำใหเ้ ขาเปน็ ในสง่ิ ที่ถูกใชเ้ รียกตัวเขา จรงิ ๆ
แลว้ คนเผอื กเกดิ มามที กุ อยา่ งเทา่ กบั คนทว่ั ไปทไี่ มไ่ ดม้ สี ผี วิ ผดิ ธรรมชาติ พวก
เขาเพยี งแคม่ คี วามขาวปกคลมุ ทว่ั ตวั จนทำ� ใหด้ นู า่ กลวั มากกวา่ ความผดิ พลาด
ที่นา่ เกลยี ด เหตใุ ดจึงเป็นเช่นนี้ไปได?้

ไมม่ คี ณุ ลกั ษณะอน่ื ใดทลี่ ดธาตแุ ทใ้ นตวั ตนแตไ่ มล่ ดตวั แทนแหง่ ความมงุ่ รา้ ย
จะล้มเหลวในการเข้าร่วมกันผลักดันข้อกล่าวหาท่ีได้รับในเร่ืองความเลว
ร้าย จากลักษณะความขาวด่ังหิมะน้ัน ภูตผีผู้ผ่านสมรภูมิรบแห่งทะเลใต้
ได้รับขนานนามว่าพายุขาว ไม่มีตัวอย่างใดในประวัติศาสตร์ท่ีศิลปะแห่ง
การมุง่ รา้ ยของมนุษยจ์ ะละเลยอ�ำนาจกองหนนุ มนั สง่ ผลรุนแรงในงานเขยี น
บันทึกประวัติศาสตร์ของฟรัวส์ซาร2์ 3 เมื่อกล่าวถึงหน้ากากสัญลักษณ์ความ

22  แม่น้�ำโอไฮโอ-ทางตะวนั ออกเฉียงเหนือของสหรฐั ซึ่งกว้างถึงหน่ึงไมล์
23  ฌอ็ ง ฟรวั ส์ซาร์ (ค.ศ. 1337-1405) นักประวัตศิ าสตรด์ ้านประวตั ศิ าสตร์สมัยกลาง ชาวฝรงั่ เศส

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 259

ขาวดั่งหิมะของฝ่ายพวกเขา ไวต์ฮูดแห่งเกนต์24ซึ่งเข้าตาจน จนสังหารเจ้า
พนกั งานของตนในตลาด25

ไม่ใช่สิ่งอ่ืนใดที่ท�ำให้ความธรรมดาสามัญอันเป็นความเคยชินของมวล
มนษุ ยชาตทิ ไี่ ดร้ บั สบื ทอดมา จะลม้ เหลวในการยนื หยดั เปน็ พยานใหก้ บั ความ
นิยมผิดธรรมชาติของสีนี้ ไม่มีส่ิงใดให้ต้องคลางแคลงใจเลยว่าคุณลักษณะ
หนึ่งอันเด่นชัดในร่างของคนตายที่สร้างความกลัวให้กับผู้มอง คือความซีด
ขาวราวหินออ่ นทยี่ งั คงเหลอื อยนู่ ั้น ช่างคล้ายกับว่ามันคอื ตราสัญลักษณข์ อง
ความนา่ สะพรึงกลัวในชาติหนา้ ท่สี ่งผลใหค้ นในชาติน้กี ลวั ความตาย ความ
ซดี ขาวของคนตายนเี่ องทเี่ รายมื ความหมายของสนี น้ั มาใชก้ บั ผา้ หอ่ ศพหอ่ หมุ้
คนตาย ไมใ่ ช่แมก้ ระท่ังความเช่ือเก่ียวกับภตู ผี ท่ที �ำให้เราล้มเหลวในการโยน
ผา้ คลมุ สขี าวดงั่ หมิ ะไปรอบภาพหลอนของเรา ภตู ผที งั้ หมดลว้ นปรากฏตวั ขนึ้
ทา่ มกลางหมอกคลมุ เครอื สขี าวราวนำ�้ นม ใชแ่ ลว้ ...ขณะความสยดสยองเหลา่
นี้ครอบง�ำ ขอให้ผนวกเอาราชาแห่งความน่าสะพรึงกลัว26เข้าไปด้วย ดังท่ี
ผสู้ อนศาสนา27ท่านนน้ั ได้บรรยายไว้ว่า ความตายขี่ม้าสีซีดมาเยือน

เหตุน้ัน จิตใจของเขาจะแสดงถึงส่ิงใดก็ตามอันเป็นความยิ่งใหญ่ หรือ
ความงดงามดว้ ยสญั ลกั ษณส์ ขี าว ไมม่ ใี ครปฏเิ สธวา่ ความหมายเลอเลศิ ลกึ ลำ้�
ของมัน ปลกุ เร้าใหเ้ กดิ ปรากฏการณท์ างจนิ ตภาพประหลาดตอ่ จิตวิญญาณ

ทว่าแม้นความขัดแย้งในประเด็นน้ีจะปราศจากการแก้ไข คนตายจะ
อธิบายต่อเร่ืองน้ีอย่างไร การวิเคราะห์ปัญหาดูเหมือนจะเป็นไปได้ยาก เช่น
นนั้ แลว้ เราจะกลา่ วอา้ งถงึ บางกรณเี กยี่ วกบั ความขาวในเรอื่ งนไ้ี ดห้ รอื ไม่ ไมว่ า่
จะเปน็ ทงั้ หมดของหว้ งเวลา หรอื บางชว่ งสำ� คญั ทนี่ ำ� มาจากกลมุ่ ความสมั พนั ธ์

24  ไวต์ฮดู แห่งเกนต์-กลุ่มทหารกองหนุน (พลเรือน) ในเบลเยย่ี มสมยั กลาง สวมหมวกคลุมสขี าว
25  สังหารเจ้าพนักงานรัฐในตลาด-ผู้ช่วยนายอ�ำเภอคนนี้ต้องการจับกุมและประหารผู้น�ำกลุ่มหมวกคลุม
ขาว แต่กลบั ถกู สงั หารเสียเอง
26 ราชาแหง่ ความน่าสะพรึงกลัว-ความตาย
27 ผู้สอนศาสนา-เซนต์ยอห์น เช่ือกันว่าเป็นผู้เขียนวิวรณ์ในคัมภีร์ไบเบิล ดังมีข้อความว่า (วิวรณ์ 6:8)
“แล้วขา้ พเจ้าก็แลเหน็ และดูเถิด มีมาสีกะเลยี วตวั หน่งึ ผูท้ ่ีนง่ั บนหลงั ม้านัน้ มชี อื่ ว่าความตาย และนรก
ก็ติดตามเขามาดว้ ย...”

260 : โมบ-้ี ดก๊ิ

ทเี่ ชอื่ มโยงถึงกนั นนั้ ล้วนคาดคะเนใหร้ ูไ้ ด้ว่าส่วนใดมคี วามน่ากลัว แตถ่ ึงแม้น
จะเป็นเช่นน้ันก็พบได้ว่ามันมีอิทธิพลครอบง�ำเรา อย่างไรก็ตามเวทมนตร์
คาถาเดิมไดร้ บั การแก้ไข เช่นนั้นแล้วเราจะคาดหวังการค้นพบโอกาสอนั เปน็
ชอ่ งทางนำ� เราไปสู่เงอ่ื นปมทเี่ ราก�ำลังค้นหาหรือไม่

ขอให้เราลองพิสจู น์ดู ทว่าในประเดน็ คลา้ ยกนั น้ี ความลกึ ลับดึงดูดความ
ลึกลับ และเม่ือปราศจากจินตนาการแล้วก็จะไม่มีใครก้าวตามใครไปสู่ห้อง
นนั ทนาการเหล่าน้ี และแมน้ จะแนช่ ัดวา่ มีเพียงส่วนน้อยของความประทบั ใจ
ในมโนภาพทนี่ ำ� เสนอออกมาอาจไดร้ บั การแบง่ ปนั รว่ มกบั คนสว่ นมาก แตจ่ ะ
มเี พยี งไมก่ คี่ นเทา่ นน้ั ตระหนกั คดิ เกยี่ วกบั มนั ในเวลานนั้ จงึ อาจไมม่ ใี ครระลกึ
ถึงมนั ไดใ้ นเวลาน้ี

ไฉนนกั อดุ มการณผ์ ้ไู มไ่ ดร้ บั การบอกกลา่ ว จงึ คนุ้ เคยกบั ขบวนประหลาด
ในวันวีตซันไทด์28 ซ่ึงไร้ผู้คุมแถวหากแต่ผู้แสวงบุญต่างก้าวเดินอย่างช้าๆ
ในห้วงอารมณ์ซึมเศร้า ปราศจากเสียงพดู คุย ทกุ คนกม้ หนา้ เดินโดยไมส่ นใจ
หมิ ะทต่ี กลงมาปกคลมุ ศรี ษะ ไฉนศาสนกิ ชนนกิ ายโปรเตสแตนตผ์ ซู้ อ่ื บรสิ ทุ ธิ์
และไม่มีความรู้ในรัฐอเมริกากลาง29 จึงกล่าวอ้างบางครั้งคราวถึงพระหรือ
นางชขี าว30ทป่ี ลกุ เรยี กรปู ป้ันตาบอดในจิตวญิ ญาณขน้ึ มา

ฤาจะเปน็ เพราะทน่ี นั่ ยงั มจี ารตี ประเพณอี กี หลายเกยี่ วกบั นกั รบขคี้ กุ และ
พระราชา (ซึ่งอธิบายไม่ได้ท้ังหมด) ที่ท�ำให้หอขาวแห่งลอนดอน31มีผลต่อ
จินตภาพของชาวอเมริกันท่ีไม่ได้ออกเดินทางท่องเท่ียวไปไหน มากกว่าส่ิง
กอ่ สรา้ งอนื่ ทไี่ ดร้ บั การบอกเลา่ ดงั เชน่ ตกึ ใกลเ้ คยี งอยา่ งหอบายวารด์ หรอื แม้
กระทัง่ หอเลอื ด อกี ทัง้ บรรดาตึกเลศิ หรูอยา่ งไวตเ์ มา้ เทนแหง่ นิวแฮมเชียร์ให้
บรรยากาศแปลกๆ คลา้ ยกบั ภตู ตวั ใหญย่ นื ถมงึ เหนอื วญิ ญาณไรน้ าม ขณะนกึ

28  วันวีตซันไทด์-หรืออาทิตย์ขาว วันแรกของเทศกาลเพ็นเทคอสต์ อันเป็นวันที่ระลึกถึงเหตุการณ์ที่พระ
วิญญาณบริสุทธเิ์ สด็จลงมา วนั น้ันพวกบาทหลวงจะสวมเสอ้ื คลุมขาว
29  รฐั อเมรกิ ากลาง-ปจั จุบันเรยี กวา่ แอตแลนติกกลาง
30  พระหรือนางชีขาว-คณะคาร์เมไลต์หรือซีสเตอร์เซียน หนึ่งในนิกายโรมันคาทอลิก พระและนางชีจะ
สวมชดุ คลุมขาว
31 หอขาวเปน็ หอคอยหลักทอ่ี ยู่ในหอคอยแหง่ ลอนดอน

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 261

ภาพแนวเขาบลูริดจ์ของเวอร์จิเนียเป็นดินแดนแห่งความฝันที่เต็มไปด้วย
น�้ำค้างพร่างพราว เหตุใดเมื่อไม่ค�ำนึงถึงเส้นละติจูดและลองติจูด ช่ือของ
ทะเลขาว32จึงสร้างสีสันเป็นภาพฝันอันงดงาม ขณะท่ีทะเลเหลือง33กล่อม
เราให้อยู่ในภวังค์ของคล่ืนแดดทอดเงายาวในยามบ่ายก่อนเลือนล่วงเข้าสู่
คลน่ื แสงบาดตา ทวา่ ใหค้ วามรสู้ กึ เฉอ่ื ยชาของยามเยน็ หรอื การเลอื กตวั อยา่ ง
ท่ีไร้แก่นสารท้ังหมดน้ีมีไว้เพื่อสร้างจินตภาพเท่านั้น เหตุใดขณะการอ่าน
เทพนยิ ายปรมั ปราของยโุ รปกลางจงึ ทำ� ให้ “ชายรา่ งสงู ตวั ซดี ” แหง่ ปา่ ฮารต์ ซ์34
จงึ มสี ซี ดี ขาวตลอดชว่ งเวลาแลน่ ผา่ นสเี ขยี วของปา่ ละเมาะ เหตใุ ดภาพหลอน
นจ้ี ึงน่ากลัวกวา่ ภตู ตวั น้อยทรี่ อ้ งกู้ก้องไปทว่ั เทือกเขาบรอ็ คบรู ก์ 35

ไมใ่ ชค่ วามทรงจำ� เกย่ี วกบั โบสถท์ ลี่ ม้ ระนาดเพราะแผน่ ดนิ ไหว ไมใ่ ชค่ วาม
แตกตื่นจากทะเลคล่ัง ไม่ใช่ท้องฟ้าแห้งแล้งไร้หยดน้�ำจากหยาดฝน ไม่ใช่ทิว
ทุ่งกวา้ งของยอดตึกเอียง หนิ ครอบกำ� แพงบดิ กระชาก และไม้กางเขนโน้มต่ำ�
(เชน่ เดยี วกบั สนามลาดเอยี งของกองเรอื ขณะทอดสมอ) กำ� แพงบา้ นบนถนน
ใหญใ่ นเมอื งลม้ ทบั ใสก่ นั ดปู ระหนงึ่ การสลบั ไพใ่ นกอง ไมใ่ ชเ่ พยี งแคส่ งิ่ เหลา่ นี้
ท่ีท�ำให้เมืองลิมา36น�้ำตาเหือดแห้ง เมืองที่แปลกประหลาดที่สุด เศร้าสร้อย
ท่ีสุดเท่าที่ท่านเคยพบเห็นมา เมืองลิมารับผ้าคลุมสีขาวน้ีไว้ และหวาดกลัว
ต่อสีแห่งเคราะห์ร้ายนี้มากยิ่งกว่า ความขาวนี้เก็บรักษาซากปรักหักพังของ
เมืองที่มีอายุมากพอๆ กับพิซาร์โร37ให้ดูใหม่อยู่เสมอ เมืองนี้ไม่ยอมรับเอา
ความสดใหม่แห่งความเสื่อมสลายทั้งปวง ครอบคลุมก�ำแพงดินหักพังด้วย

32  ทะเลขาว ต้ังอยู่ท่ีปากน�้ำทางตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศรัสเซีย ระหว่างคาบสมุทรคานินกับ
คาบสมทุ รโคลา
33  ทะเลเหลอื ง-ตงั้ อยรู่ ะหวา่ งจนี แผน่ ดนิ ใหญก่ บั คาบสมทุ รเกาหลี ชอื่ วา่ ทะเลเหลอื งนม้ี าจากละอองทราย
ซ่ึงมาจากแม่น้ำ� เหลืองและท�ำให้สขี องน�ำ้ ทะเลเปน็ สเี หลือง
34 ชายร่างสูงตวั ซีด-ชายในนทิ านพืน้ บา้ นแห่งปา่ ฮารต์ ซ์ ซ่งึ อยบู่ ริเวณเยอรมันตอนกลาง
35 บร็อคบูร์ก-หรือบรอ็ คเคนิ เทอื กเขาทสี่ งู ที่สดุ ของเทอื กเขาฮาร์ตซ
36  เมืองลิมา-เมืองหลวงของเปรู ซ่ึงสร้างข้ึนใหม่หลังแผ่นดินไหวในปี 1746 วัสดุอย่างหนึ่งท่ีใช้ก่อสร้าง
คอื หนิ ภูเขาไฟสขี าวซึง่ เรยี กวา่ "ซีลลาร"์
37  พิซาร์โร- ฟรนั ซสิ โก ปซี ารโ์ ร กอนซาเลซ (ราว ค.ศ.1470-1541) นกั ส�ำรวจชาวสเปน ผพู้ ิชติ อาณาจกั ร
อินคาในอเมริกาใต้ และก่อตง้ั เมืองลมิ า

262 : โมบ-้ี ด๊กิ

สขี าวเข้มแห่งความไร้สติทฝ่ี งั แนน่ อยู่ในความผดิ เพี้ยนของมนั เอง
ผมรู้ว่าการหย่ังรู้ตามปกติของคนท่ัวไป ในปรากฏการณ์เช่นนี้ความขาว

ไม่ได้ถูกมองว่าเป็นปัจจัยส�ำคัญให้กล่าวถึงความน่ากลัวของวัตถุ หรือความ
น่าเกรงขามจนเกินจริง จิตใจไร้จินตนาการจะไม่ข้องเกี่ยวกับความกลัว
ในภาพลักษณ์เหล่าน้ัน ซ่ึงเขย่าขวัญต่อจิตใจผู้อ่ืนพร้อมกันในปรากฏการณ์
เดียว โดยเฉพาะอย่างย่ิงการเกิดข้ึนในแบบท่ีให้ความเงียบสงัด หรือความ
เป็นสากล ส่ิงท่ีผมต้องการจะบอกอาจอธิบายให้กระจ่างชัดได้ด้วยสองเรื่อง
ดงั ตัวอย่างตอ่ ไปน้ี

ตัวอย่างแรก ยามเมื่อกะลาสีเรือเข้าใกล้ชายฝั่งต่างแดน หากขณะน้ัน
เขาได้ยินเสียงกึกก้องของคลื่นขนาดใหญ่ เขาจะเร่ิมกระสับกระส่าย และ
เป็นกังวลจนต้องลุกขึ้นมาฝึกฝนทักษะความสามารถท่ีมี กระน้ันในสภาวะ
เดียวกันนี้อาจปลุกเขาให้ลุกข้ึนจากเปลญวนเพื่อเฝ้าดูเรือแล่นผ่านความ
ขาวราวน้�ำนมของทะเลในยามค�่ำคืน ราวกับว่าหมีขาวก�ำลังว่ายจากแหลม
ทะเลมาโอบล้อม เขาจะรู้สึกกลัวข้ึนมาจับใจจนไม่กล้าส่งเสียงใดๆ ออกมา
ภาพหลอนลึกลับของคลื่นน�้ำสีขาวเขย่าขวัญเขาได้พอๆ กับภูตผี เปล่า
ประโยชน์ที่ผู้น�ำจะบอกให้ม่ันใจว่าเขายังอยู่ในช่วงน้�ำตื้น เวลาเช่นน้ีหัวใจ
ใส่เกียร์เดินหน้าอย่างเต็มที่ เขาจะไม่ยอมหยุดจนกว่าผืนน้�ำสีฟ้าจะอยู่เบื้อง
ล่างเขาอกี ครัง้ จนถึงเดีย๋ วนีม้ กี ะลาสบี อกกบั ทา่ นหรอื ยงั วา่ “ทา่ นครับ ความ
นา่ กลวั ของอบุ ตั กิ ารณเ์ รอื ชนหนิ โสโครกนนั้ ยงั ไมน่ า่ กลวั เทา่ กบั ความขาวอนั
น่าสยดสยองทคี่ อยรบกวนจิตใจผมเลย”

ตัวอย่างท่ีสอง เป็นเรอ่ื งของชาวอนิ เดยี นแดงในประเทศเปรู ทศั นยี ภาพ
บนเทอื กเขาแอนดสี กบู หมิ ะ38เปน็ แนวยาวไมไ่ ดส้ ะทอ้ นภาพความนา่ กลวั แต่
อย่างใด หากทว่ามีเพียงจินตนาการความเวิ้งว้างของความหนาวเย็นตลอด
กาลเข้าครอบง�ำอยู่บนยอดสูงน้ัน และธรรมชาติของความกลัวมักสูญเสีย
ตัวตนท่ามกลางความเปล่าเปลี่ยวอันป่าเถื่อนนั่น คล้ายกันมากกับคนป่าใน

38  เทือกเขาแอนดีสกบู หิมะ-คือปกคลมุ ดว้ ยหมิ ะ กบู เปน็ ทน่ี ่งั บนหลงั ช้าง

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 263

ดินแดนแถบตะวันตก ผู้ซึ่งไม่แยแสต่อทุ่งแพร่ีผืนกว้างปกคลุมด้วยหิมะทั่ว
บริเวณ ไร้เงาต้นไม้ หรือแม้กิ่งไม้งอกเงยข้ึนมาให้สะดุดภวังค์แห่งความขาว
ตา่ งกบั กะลาสผี เู้ คยคนุ้ กบั ทศั นยี ภาพทอ้ งทะเลแอนตารก์ ตกิ ทซ่ี ง่ึ บางครงั้ ภาพ
มายาอันน่าสยดสยองของอ�ำนาจน้�ำค้างและอากาศหนาวเย็นยะเยือก พวก
เขาจะสน่ั ระรกิ และเกือบอบั ปางเรอื แทนการพูดถงึ ความหวงั อย่างเลอ่ื นลอย
และปลอบโยนความทุกข์ยากของตน พวกเขาจะมองดูสถานท่ีราวกับป่าช้า
กว้างใหญ่ก�ำลังแสยะย้ิมให้ด้วยอนุสาวรีย์น�้ำแข็งเอียงลาด และเศษซากช้ิน
ส่วนไม้กางเขน

กระนั้นเมื่อท่านเอื้อนเอ่ย ฉันคิดว่าบทพรรณนาตะก่ัวขาว39นี้เป็นเพียง
แค่ธงขาวท่ีย่ืนออกมาจากวิญญาณคนตาขาว ท่ีจะท�ำให้ท่านยอมจ�ำนนให้
กับความกงั วลใจ...อชิ เมล

บอกผมทีเถิด...เหตุใดม้าหนุ่มแข็งแรงตัวน้ีจึงตกลูกในหุบเขาเงียบสงบ
แห่งเวอร์มอนต์ ที่ซ่ึงไกลห่างจากสัตว์นักล่าท้ังหลาย เหตุใดในวันแดดกล้า
แม้นท่านจะไม่แอบโบกสะบัดผ้าคลุมกระบือผืนใหม่บริเวณด้านหลังเพื่อ
ไมใ่ หม้ นั ไดเ้ หน็ กระนน้ั เพยี งแคไ่ ดก้ ลน่ิ ของสตั วร์ า้ ย มนั เรม่ิ หายใจแรง ดวงตา
เบิกโพลงและตะกยุ เทา้ บนดินขู่ดว้ ยอาการคลมุ้ คลั่ง ทั้งๆ ทถี่ ิ่นอาศยั ของมัน
ในปา่ ทางตอนเหนอื ไมม่ สี ตั วร์ า้ ยตวั ใดสรา้ งความทรงจำ� ในการใชเ้ ขาเปน็ อาวธุ
ทมิ่ แทงใหม้ นั ไดเ้ หน็ มากอ่ น กลนิ่ ทไ่ี มเ่ คยคนุ้ นนั้ ไมน่ า่ จะเรยี กความทรงจำ� จาก
ประสบการณเ์ ลวรา้ ยใดๆ กอ่ นหน้านไ้ี ด้ หรอื ว่ามนั ...เจา้ ม้าหนุ่มนวิ อิงแลนด์
รอู้ ะไรเกยี่ วกับกระทงิ ด�ำแห่งโอเรกอนดนิ แดนอันห่างไกลกระนั้นหรอื ?

ไม่ใช่หรอก หากแต่เป็นเพราะสิ่งท่ีท่านได้พบเห็นเฉกเช่นเดียวกับสัตว์ท่ี
พูดไม่ได้น้ัน เป็นสัญชาตญาณของการตระหนักรู้ในเร่ืองภูตผีบนโลก แม้จะ
หา่ งจากโอเรกอนหลายพันไมล์ แตม่ นั ยังคงไดก้ ล่นิ สัตวร์ ้ายนน้ั ฝูงวัวกระทงิ
ท่ีมีเขาแหลมคมมีพอๆ กับลูกม้าป่าท่ีโดดเดี่ยวอยู่ในทุ่งหญ้าแพร่ี ในระยะ
ทางที่หา่ งกนั นีพ้ วกมนั เหยียบยำ่� อยู่บนธุลดี ินเชน่ กัน

39  ตะกว่ั ขาว-เป็นสารมีพิษ ใช้ยอ้ มสี

264 : โมบี-้ ดก๊ิ

ดว้ ยเหตนุ เ้ี อง ฟองคลนื่ สนี ำ�้ นมทปี่ กคลมุ ไปทว่ั ทอ้ งทะเล เสยี งกอ้ งกงั วาน
ของพู่ระย้าหยาดน�้ำค้างแข็งตามทิวเขา แผ่นหิมะแห้งที่น�ำความเงียบเหงา
คืบคลานทุ่งแพรี่เหล่านี้ท้ังหมดส�ำหรับอิชเมลแล้ว มันเขย่าขวัญเขาได้พอๆ
กบั ท่ีม้าหนุม่ ตกใจกลัวผา้ คลุมกระบือ!

แม้ต่างก็ไม่รู้แหล่งที่มาของส่ิงที่ไม่รู้ซ่ึงส่งเค้าลางของความลึกลับ ทว่า
สำ� หรบั ผม เฉกเชน่ เดยี วกบั มา้ หนมุ่ รแู้ นว่ า่ ตอ้ งมที ไ่ี หนสกั แหง่ ซอ่ นเรน้ สงิ่ เหลา่
นั้นไว้ แม้รูปลักษณ์หลายลักษณะของมันในโลกท่ีมองเห็นได้ชัดนี้เหมือนจะ
ก่อก�ำเนิดขึ้นมาจากความรัก หากแต่ในโลกที่มองไม่เห็นมันถูกสร้างข้ึนจาก
ความน่าสะพรึงกลวั

เพยี งแตเ่ รายงั ไมไ่ ดค้ ลายมนตราแหง่ ความขาว และเรยี นรวู้ า่ เหตใุ ดมนั จงึ
มพี ลงั ดงึ ดดู จติ วญิ ญาณ ยง่ิ ไมเ่ คยพบเหน็ กย็ งิ่ สมั ผสั ไดถ้ งึ ลางรา้ ย เหตใุ ดเมอ่ื
เราไดร้ จู้ กั ทนั ใดนน้ั มนั จะเปน็ สญั ลกั ษณท์ มี่ คี วามหมายสำ� คญั ตอ่ จติ ใจ มเิ พยี ง
เทา่ น้นั พระเจา้ ผู้ยงิ่ ใหญแ่ หง่ ศาสนาคริสต์ ยังไมอ่ าจเป็นได้เหมอื นอยา่ งทม่ี ัน
เป็นสง่ิ มีอำ� นาจสร้างความตื่นตระหนกแกม่ วลมนษุ ยชาติ

ใช่หรือไม่ที่ความไม่ชัดแจ้งทอดเงาจากความเว้ิงว้างว่างเปล่า และความ
กวา้ งใหญ่ของจกั รวาล มาเสียดแทงเราจากทางด้านหลังด้วยความคิดในการ
ท�ำลายล้าง ยามเม่ือเรามองเห็นความขาวเข้มของทางช้างเผือกบนท้องฟ้า
หรือเพราะแก่นสารของความขาวไร้สีสันจะปรากฏให้เห็น ขณะท่ีสีทั้งหมด
มีสีสันปรากฏชัดประจักษ์ตา ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะความว่างเปล่าในดินแดน
กว้างใหญ่ไพศาลที่ปกคลุมด้วยหิมะไร้สีสันน้ันเต็มไปด้วยความหมาย สีสัน
แห่งความช่ัวร้ายล้วนมาจากความหวาดกลัวของเราใช่หรือไม่ และเม่ือเรา
ค�ำนึงถึงทฤษฎีอ่ืนใดเก่ียวกับนักปรัชญาธรรมชาติ40 สีบนโลกน้ีทั้งหมด
ทกุ สญั ลักษณแ์ หง่ ความภมู ฐิ าน หรือความสวยงาม แต่งแต้มสสี นั บนท้องฟา้
และปา่ ไมย้ ามเยน็ อกี ทงั้ ยงั มกี ำ� มะหยสี่ ที องของฝงู ผเี สอื้ และแกม้ ใสของสาวรนุ่
ท้ังหมดน้ีล้วนเป็นเพียงการหลอกลวงที่แนบเนียนไม่ใช่สสารท่ีมีอยู่จริง เป็น

40 นกั ปรชั ญาธรรมชาติ-ศกึ ษาวทิ ยาศาสตร์กายภาพ ฟิสกิ ส์ และเคมี บางคน (หนึ่งในน้นั คอื จอห์น ล็อก
1632-1704) เช่ือว่า จริงๆ สีไม่ไดม้ ีอยใู่ นวัตถใุ ดๆ แตจ่ ิตใจของคนเราสรา้ งมันขนึ้ มาเอง

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 265

แต่เพียงสิ่งทาบทับบนเปลือกนอก เช่นนั้นธรรมชาติท่ีได้รับการบูชาทั้งปวง
จะป้ายสีเหมือนหญิงคณิกาอย่างแน่นอน ซึ่งเสน่ห์ดึงดูดน้ันไม่ได้ครอบคลุม
ส่ิงใดนอกเสียจากภายในโรงเก็บศพ เมื่อเราครุ่นค�ำนึงต่อถึงเครื่องส�ำอาง
ลงอาคมซงึ่ สรา้ งสสี นั ใหเ้ จา้ หลอ่ น ตามหลกั การของแสง สนี น้ั ยงั คงเปน็ สขี าว
หรือไร้สีช่ัวนิรันดร หากมันท�ำปฏิกิริยาโดยปราศจากสื่อกลางบนสสาร มัน
จะสัมผัสทุกวัตถุไม่เว้นแม้แต่ทิวลิป และดอกกุหลาบซึ่งไร้สีสันในตัวมันเอง
คดิ คำ� นงึ ถงึ ขอ้ เทจ็ จรงิ ทง้ั หมดน้ี ทกุ สรรพสงิ่ ทขี่ ยบั ไมไ่ ดว้ างอยเู่ บอ้ื งหนา้ เราผู้
เปน็ โรคเรอ้ื น เหมอื นดงั เชน่ นกั เดนิ ทางผดู้ อ้ื รนั้ ในแลปแลนดผ์ ปู้ ฏเิ สธการสวม
แวน่ ตาแตง่ แตม้ สี หรอื ยอ้ มสบี นดวงตาของพวกเขา ดว้ ยเหตนุ คี้ นนอกศาสนา
ผตู้ ำ่� ชา้ มองตวั เองอยา่ งมดื บอดราวกบั ผา้ หอ่ ศพสขี าวถาวรอำ� พรางความหวงั
รอบตวั เขา ทง้ั หมดทง้ั มวลนล้ี ว้ นบง่ บอกวา่ วาฬเผอื กคอื สญั ลกั ษณท์ จ่ี ะทำ� ให้
ท่านพศิ วงจนเร่าร้อนอยากออกตามลา่ มนั ใชห่ รือไม่

266 : โมบ้-ี ดิ๊ก

บทที่ 43

ฟัง!

“เฮ้! นายไดย้ ินเสยี งนัน่ มั้ย.. คาบาโก้”
ขณะน้ันเป็นช่วงยามกะกลาง1 แสงจันทร์กระจ่างงามตา ลูกเรือก�ำลังยืน
เรียงแถวยาวมาจากปลายด้านหน่ึงของถังน้�ำจืดตรงกลางล�ำเรือไปจนถึงถัง
นำ�้ ดมื่ เกอื บถงึ ทา้ ยเรอื เพอื่ สง่ ตอ่ ถงั นำ�้ ไปเตมิ นำ�้ ใสใ่ นถงั นำ้� ดม่ื สง่ิ สำ� คญั ทสี่ ดุ
ของการยืนอยบู่ ริเวณศกั ดส์ิ ทิ ธ์บิ นดาดฟ้าท้ายเรือ พวกเขาต้องระมัดระวังไม่
พดู หรอื เดนิ จนเกดิ เสยี งดงั การยน่ื รบั สง่ ถงั นำ�้ ใหแ้ กก่ นั จะตอ้ งดำ� เนนิ ไปอยา่ ง
เงยี บเชยี บทสี่ ดุ จะมเี สยี งเกดิ ขนึ้ ไดก้ แ็ ตเ่ ฉพาะใบเรอื สะบดั ลมบางชว่ งจงั หวะ
และเสยี งออ้ื ๆ เป็นจังหวะสม่ำ� เสมอของโครงเรอื ที่แล่นไปขา้ งหน้าไมห่ ยุด

ท่ามกลางความเงียบระงับ อาร์ชี่ผู้ยืนแถวตรงใกล้ประตูดาดฟ้าท้ายเรือ
กระซิบเรยี กเพอื่ นชาวโคโล2ของเขา

“เฮ!้ นายไดย้ นิ เสยี งนน่ั มัย้ ...คาบาโก”้
“นายจะรบั ถงั น้�ำไปไดห้ รอื ยัง อาร์ช่ี เสียงอะไรของนาย?”
“มนั ดงั ขน้ึ มาอกี แลว้ จากใตป้ ระตดู าดฟา้ เรอื นนั่ นายไมไ่ ดย้ นิ หรอกรึ เสยี ง
กระแอมไอ เสียงคลา้ ยกบั เสียงไอ”
“เสียงไอบ้าอะไรของนายวะ! สง่ ถังนำ�้ ไปแล้วส่งกลับมา”
“ดังอีกแล้ว นั่นไง! เสียงเหมือนกับคนนอนหลับสองหรือสามคนก�ำลัง
พลกิ ตัว!”

1  ยามกะกลาง-จากเท่ียงคืนถงึ ตสี ่ี
2  ชาวโคโล-ลกู ครึ่งสเปนอินเดียนแดง

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 267

“ไอ้บ้าเอ้ย! ส่งไปรึยังเพื่อน มันเป็นเสียงบิสกิตชุ่มน้�ำสามชิ้นที่นายกิน
เข้าไปตอนมื้อค�่ำก�ำลังพลิกตัวอยู่ในท้องนายนั่นแหละว่ะ ไม่มีอะไรหรอก
ใส่ใจถังน�้ำหนอ่ ยส!ิ ”

“พดู อะไรของนายนะ่ เพื่อน ฉนั ได้ยนิ จริงๆ นะ”
“เออใช่ นายมนั ยงั หนมุ่ แน่น ใชม่ ย้ั ละ่ คงไดย้ ินเสียงเขม็ ถักไหมพรมของ
สาวชาวเควกเกอร์ดังเลาๆ มาจากทะเลแนนทักเก็ตท่ีอยู่ห่างไปห้าสิบไมล์
ล่ะสิ ไอห้ นมุ่ ”
“อย่ามาเยาะเย้ยกันนะ แล้วเราจะได้รู้ว่าอะไรพลิกตัว ฟังสิ คาบาโก้ มี
คนอยู่ห้องด้านล่างนั่น เขายังไม่โผล่ข้ึนมาบนดาดฟ้า ฉันสงสัยว่านายเหนือ
หวั ของพวกเราเองกค็ งจะไดย้ นิ เหมอื นกนั ฉนั ไดย้ นิ สตบั บบ์ อกกบั ฟลาสกว์ า่
ขณะเฝ้ายามเช้าวันหนงึ่ เคยมีเสยี งคลา้ ยๆ กนั น้ีดงั มาตามลม”
“เฮย้ ! เอาถังน�้ำมา !”

268 : โมบี-้ ดิก๊

บทท่ี 44

แผนที่

ถ้าคุณได้ตามกัปตันเอแฮ็บลงไปในห้องเครื่อง หลังเหตุการณ์ลมพายุพัด
กระหน�่ำในคืนที่เขาให้สัตย์สาบานบ้าคลั่งถึงเป้าหมายของเขาต่อเหล่า
ลูกเรือ คุณคงจะเห็นเขาเดินไปท่ีก�ำปั่นเก็บของในคานไม้ท้ายเรือ และหยิบ
เอาแผนท่ีทะเลขนาดใหญ่สีเหลืองเก่าเป็นรอยยับออกมากางบนโต๊ะก่อนน่ัง
ลงเบอ้ื งหนา้ มัน คุณเห็นเขาต้งั หนา้ ต้งั ตาดเู สน้ และเฉดสตี า่ งๆ มากมายบน
แผนท่ีน้ัน แล้วค่อยลากดินสอช้าๆ แต่หนักแน่นเพ่ิมเส้นทางลงบนพ้ืนท่ีว่าง
บางชว่ งจงั หวะจะพลกิ คน้ ดกู องสมดุ จดการเดนิ เรอื ทอี่ ยขู่ า้ งตวั เปน็ พกั ๆ เพอ่ื
ดวู า่ ฤดกู าล และนา่ นนำ�้ บรเิ วณใดทเี่ รอื ชนดิ ตา่ งๆ เคยพบเจอ หรอื จบั วาฬหวั
ทุยได้ในการเดินทางคร้งั กอ่ นๆ มา

ช่วงเวลาน้ัน ตะเกียงโลหะหนักแขวนบนโซ่เหนือศีรษะเขาแกว่งไปมา
ตามการโยกคลอนของล�ำเรือ สะท้อนแสงและเงาของริ้วรอยย่นบนใบหน้า
กัปตันเฒ่าจนเหมือนว่าขณะเขาลากเส้นและแนวการเดินทางลงบนแผนท่ี
มรี อยดนิ สอรอ่ งหนปรากฏเปน็ เสน้ และแนวจมลกึ อยบู่ นใบหนา้ นนั้ ดว้ ยเชน่ กนั

กระนั้นไม่ใช่เฉพาะแค่คืนนี้ที่เอแฮ็บเฝ้าครุ่นคิดอยู่เบ้ืองหน้าแผนท่ีอย่าง
โดดเดี่ยวอยู่ในห้องเครื่อง แทบทุกคืนแผนที่พวกน้ีจะถูกหยิบออกมา และ
แทบทกุ คนื รอยดนิ สอบางเสน้ จะถกู ลบออก และแทนทดี่ ว้ ยเสน้ ใหม่ เบอื้ งหนา้
แผนท่ีส่คี าบสมุทรน้ี เอแฮ็บโยงใยเส้นทางคดเค้ียวของกระแสน�ำ้ และกระแส
น�้ำหวน ดว้ ยสายตามุ่งหวังผลสำ� เร็จทีห่ มกมนุ่ อยู่ภายในจิตวญิ ญาณของเขา

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 269

เวลาน้ีไม่มีใครคุ้นเคยกับเส้นทางหากินของเจ้าสัตว์ทะเลยักษ์ จึงดู
เหมือนว่าการตามหาสัตว์สันโดษตัวหนึ่งในมหาสมุทรไร้ขอบข่ายบนโลกใบ
น้เี ปน็ งานไร้ความหวงั อย่างสิ้นเชิง แตก่ ด็ เู หมอื นว่าอาการส้นิ หวงั น้ีจะไม่เกิด
ขึ้นกับเอแฮ็บ เขารู้ช่วงเวลาน�้ำขึ้นน้�ำลง และรู้กระแสน้�ำและลมเป็นอย่างดี
จึงสามารถค�ำนวณทิศทางการพัดพาอาหารของวาฬหัวทุย และยังบอกได้
อย่างแม่นย�ำว่าฤดูกาลไหนสามารถไล่ล่ามันได้ท่ีเส้นละติจูดใด การคาด
การณ์อย่างมีหลักการน้ีจะท�ำให้ค�ำนวณได้ใกล้เคียงกับช่วงเวลา และแหล่ง
น้�ำทีเ่ หยื่อของมนั ออกหากนิ

จริงๆ แล้วความมั่นใจน้ีเกิดข้ึนจากการออกหากินเป็นประจ�ำของวาฬ
หัวทยุ ตามน่านน�้ำตา่ งๆ ซ่งึ เหลา่ นกั ล่าเชอ่ื วา่ หากเฝา้ สงั เกต และตามศึกษา
มันอย่างใกล้ชิดไปทุกหนแห่งบนโลก และน�ำเอาข้อมูลบันทึกการเดินเรือ
ของกองเรือล่าวาฬทั้งหมดมาเปรียบเทียบกันอย่างละเอียด จะพบว่าการ
อพยพย้ายถิ่นของวาฬหัวทุยมีลักษณะสอดคล้องกับฝูงปลาเฮอร่ิง และฝูง
นกนางแอ่น การค้นพบน้ีท�ำให้เกิดความพยายามสร้างแผนท่ีแสดงทิศทาง
การอพยพอยา่ งละเอียดของวาฬหวั ทยุ *

*ขอ้ ความดา้ นบนนน้ั นำ� มาจากหนงั สอื เวยี นอยา่ งเปน็ ทางการเผยแพรโ่ ดย
เรอื โทมอรี่ นกั สมทุ รศาสตรข์ องหอสงั เกตการณท์ างเรอื แหง่ ชาติ วอชงิ ตนั ฉบบั
วนั ที่ 16 เมษายน ค.ศ. 1851 หนงั สอื เวยี นนรี้ ะบวุ า่ แผนทนี่ ไ้ี ดก้ ำ� หนดเสน้ ทาง
เดินเรือไว้อย่างถูกต้องแม่นย�ำ และมีการแบ่งเขตน่านน้�ำไว้ด้วย “แผนท่ีนี้แบ่ง
มหาสมทุ รออกเปน็ เขต แตล่ ะเขตมขี นาดหา้ องศาละตจิ ดู คณู หา้ องศาลองตจิ ดู
ตลอดแนวตั้งฉากแต่ละเขตมีสิบสองคอลัมน์ส�ำหรับสิบสองเดือน และตลอด
แนวนอนแตล่ ะเขตมสี ามแถว แถวหนง่ึ แสดงจำ� นวนวนั ที่ใช้ไปในแตล่ ะเดอื นใน
ทกุ เขต อกี สองแถวทเ่ี หลอื แสดงจำ� นวนวนั ทว่ี าฬหวั ทยุ และวาฬไรตถ์ กู พบเจอ”

ยิ่งไปกว่าน้ัน ในการอพยพจากแหล่งหากินหน่ึงไปยังอีกแหล่งหนึ่ง วาฬ

270 : โมบ้-ี ด๊ิก

หัวทุยล่องลอยไปตามสัญชาตญาณท่ีไม่มีวันผิดพลาด กล่าวได้ว่านั่นเป็น
พรสวรรค์ทไี่ ดม้ าจากพระเจา้ พวกมันแทบจะวา่ ยอยใู่ นเส้นทางท่คี าดการณ์
ไวด้ จุ ดังถกู สะกดเรียก พวกมันจะวา่ ยตามกนั ไปในเส้นทางท่ีก�ำหนดไว้อยา่ ง
แมน่ ยำ� ไมผ่ ดิ เพย้ี น ชนดิ ทเี่ รยี กวา่ ไมเ่ คยมเี รอื ลำ� ใดลอ่ งไปบนเสน้ ทางการเดนิ
เรือตามแผนที่ฉบับใดได้แม่นย�ำเทียบเท่า แม้หลายกรณีทิศทางการไล่ตาม
วาฬตัวใดตัวหน่ึงจะเป็นเส้นขนานกับเส้นทางของนักส�ำรวจ และแม้เส้นที่
อ้างว่าถูกก�ำหนดขอบเขตไว้เคร่งครัดให้ว่ายตรงตามรอยทางนำ้� กันมาอย่าง
ไม่เบ่ียงเบน กระน้ันเส้นทางนอกกฎเกณฑ์ในช่วงเวลาเหล่าน้ันโดยมากมัก
บอกให้มันว่ายอยู่ในรัศมีกว้างสองสามไมล์ (มากหรือน้อยตามแต่ เช่นเดียว
กับเส้นเลือดที่ขยายหรือหดตัวได้) แต่ก็ไม่ไกลเกินกว่าจะกวาดสายตามอง
เห็นได้จากบนยอดเสากระโดงเรือล่าวาฬ ขณะล่องไปตามนานน�้ำอัศจรรย์
บริเวณนี้อย่างรอบคอบ ส่ิงส�ำคัญก็คือหากไปตามน่านน�้ำเส้นทางนี้ในบาง
ฤดกู าลอาจมโี อกาสสูงทจ่ี ะไดพ้ บฝงู วาฬอพยพ

ดังน้ันจึงไม่ใช่เพียงแค่ช่วงเวลาที่ผ่านการพิสูจน์มาแล้ว และแหล่งหากิน
ของวาฬท่ีรับรู้กันท่ัวเท่าน้ันที่เป็นความหวังของเอแฮ็บในการตามหาให้พบ
เหยื่อของเขา หากแต่ตลอดน่านน้�ำกว้างระหว่างเขตมหาสมุทรนั้นเขายัง
สามารถใช้ทักษะความสามารถของเขาก�ำหนดสถานท่ี และเวลาได้ด้วยวิธี
การของตัวเอง จึงแทบไม่มีโอกาสจะไร้ซึง่ ความหวังในการพบเจอมัน

บางกรณีดูเหมือนจะเก่ียวข้องกับความคลุ้มคล่ังของเขาในตอนแรก
กระนน้ั กม็ กี ารวางแผนเปน็ ระบบ ทวา่ อาจใชไ้ มไ่ ดก้ บั สภาพความเปน็ จรงิ แม้
สัตว์สังคมอย่างวาฬหัวทุยมีฤดูกาลปกติในน่านน้�ำเฉพาะแหล่ง แต่โดยปกติ
แล้วคุณไม่สามารถสรุปได้ว่าฝูงท่ีจะถูกล่าเป็นฝูงไหนในเส้นละติจูดหรือลอง
ติจูดใดในปีน้ี กล่าวคือจะกลายเป็นว่าฝูงนั้นเป็นฝูงเดียวกันกับท่ีเคยพบท่ี
น่ันเมื่อฤดูกาลก่อนหน้านี้ แม้จะมีกรณีพิเศษซ่ึงตรงข้ามกับกรณีน้ีได้รับการ
พิสูจน์ความจริงแล้วก็ตาม โดยท่ัวไปแล้วข้อสังเกตเดียวกันน้ีจะมีผลภายใต้
ขอบเขตแคบๆ ส�ำหรับฝูงที่ตัดขาดจากโลกภายนอก และอยู่อย่างสันโดษ

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 271

ท่ามกลางฝูงวาฬหัวทุยโตเต็มวัย ด้วยเหตุน้ีแม้โมบ้ีด๊ิกจะเคยถูกพบเจอในปี
ก่อน อยา่ งบรเิ วณนา่ นน้�ำแถบหมู่เกาะทม่ี ีช่ือวา่ เซเชลส1์ ในมหาสมุทรอนิ เดีย
หรืออ่าววอลเคโนฝั่งทะเลญี่ปุ่น กระน้ันการพบเจอจะไม่เกิดข้ึนอีกกับเรือพี
ควอดที่แล่นไปเยือนตามบริเวณน่านน�้ำเหล่านั้นในฤดูกาลตรงกันในปีต่อมา
หรืออาจมีโอกาสพบกับมันท่ีนั่น ได้พอๆ กับแหล่งหากินน่านน้�ำอื่นที่มัน
ไปเผยตัวเป็นครั้งคราว กระน้ันท้ังหมดน้ีดูเหมือนจะเป็นเพียงแค่จุดแวะพัก
อ่ืนที่มันจะไปเผยตัวและแหล่งพักแรมช่ัวคราวตามความพอใจของมัน ซึ่ง
อาจกล่าวได้ว่ามันไม่มีแหล่งพักพิงที่แน่นอน ยิ่งไปกว่าน้ันบริเวณที่เอแฮ็บ
จะมีโอกาสสัมฤทธิ์ผลตามเป้าหมายของเขาน้ัน ได้ถูกกล่าวถึงมาก่อนจาก
คำ� บอกเลา่ ทงั้ หมดท่ีไดร้ ับระหวา่ งทาง โอกาสพิเศษเหลา่ นนั้ ลว้ นเป็นโอกาส
ของเขาด้วยเช่นกัน เวลา หรือสถานที่ถูกระบุเฉพาะเจาะจง เมื่อความน่า
จะเป็นทั้งหมดมีความเป็นไปได้ ตามที่เอแฮ็บปักใจคิดว่าทุกๆ โอกาสความ
เป็นไปได้จะมีโอกาสเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เวลาและสถานที่ท่ีชี้เฉพาะนั้นถูก
รวมเข้าเป็นหนึ่งวลีเรียกว่า “น่านน�้ำตามฤดูกาล”2 จากน้ันอีกหลายปีต่อมา
โมบ้ีด๊ิกถูกพบเจอเป็นระยะๆ ว่าว่ายอ้อยอิ่งอยู่ในน่านน�้ำเหล่านั้นเป็นครั้ง
คราวดงั่ ดวงตะวนั โคจรในหนงึ่ รอบปี มนั วา่ ยเตรด็ เตรใ่ นรอบเวลาทพ่ี ยากรณ์
ได้ตามสัญลักษณ์จักรราศี ย่ิงเข้าใกล้โอกาสจะได้พบเจอกับเจ้าวาฬสีขาว
คลื่นลูกแล้วลูกเล่าถูกบอกขานออกมาด้วยพฤติกรรมของมัน อีกทั้งยังมี
บริเวณแห่งโศกนาฏกรรมท่ีซึ่งชายชราผู้หมกมุ่นพบแรงจูงใจมากล้นมากระ
ตนุ้ ความอาฆาตแคน้ ของเขา กระนน้ั ในการหย่งั รรู้ อบดา้ น และการเฝา้ ระวัง
ไมว่ างตาอนั ซงึ่ เอแฮบ็ มงุ่ จติ ครนุ่ คำ� นงึ ของเขาแนว่ แนส่ กู่ ารไลล่ า่ เขาจะไมย่ อม
ลม้ เลกิ ความหวงั ทม่ี ตี อ่ ขอ้ เทจ็ จรงิ เหนอื คำ� เชยชม มแี ตจ่ ะยงิ่ เพมิ่ เตมิ กำ� ลงั ให้
กับความหวังเหล่าน้ัน ค�ำปฏิญาณที่ไม่มีวันหลับใหลของเขาท�ำให้เขาไม่อาจ

1  สาธารณรัฐเซเชลส์ เป็นประเทศหมู่เกาะ ประกอบด้วยเกาะ 115 เกาะในมหาสมุทรอินเดีย ห่างจาก
ชายฝ่งั แอฟริกาทางตะวนั ออก 1,600 กิโลเมตร
2  ในท่ีนี้หมายถึง ช่วงเวลาท่ีโมบี้ดิ๊กไปอยู่ในดินแดนแถบเส้นศูนย์สูตร (ซึ่งมีระยะเวลาของกลางวันกับ
กลางคืนยาวนานเกือบเทา่ กนั ตลอดท้ังปี) ในทะเลแปซฟิ กิ

272 : โมบี-้ ดิก๊

สงบหวั ใจรอ้ นรนให้ผดั ผ่อนการส�ำรวจระหว่างทางได ้
เรอื พคี วอดแลน่ จากแนนทกั เกต็ บรเิ วณจดุ เรมิ่ ตน้ ของนา่ นนำ�้ แหง่ ฤดกู าล

ไม่มีความอุตสาหะใดที่เป็นไปไม่ได้ ดังนั้นผู้บัญชาการเรือจึงสามารถน�ำ
เรือมุ่งหน้าลงใต้ แล่นอ้อมแหลมฮอร์น แล้วว่ิงต�่ำไปลงทางเส้นละติจูดที่หก
สิบองศามาถึงเขตมหาสมุทรแปซิฟิกทันตระเวนแล่นเรือส�ำรวจท่ีน่ัน ซ่ึงเขา
ต้องคอยจนกว่าฤดกู าลหนา้ จะมาถงึ กระนัน้ ชว่ั โมงท่มี าถงึ ก่อนเวลาของเรือ
พีควอดอาจเป็นส่ิงท่ีเอแฮ็บเลือกไว้แล้วอย่างแม่นย�ำเพ่ือมองหาสีท่ีต้องการ
จากสิ่งท่ีเขาตามล่า ช่วงวันและคืนในเวลาสามร้อยหกสิบห้าวันข้างหน้านี้
แทนทเี่ ขาจะอดรนทนหงดุ หงดิ ใจอยบู่ นชายฝง่ั สเู้ อาเวลาเหลา่ นน้ั มาออกตาม
ลา่ หาไปเรอ่ื ยจะดกี วา่ อาจมโี อกาสไดเ้ จอเขา้ กบั วาฬสขี าว ขณะมนั ใชเ้ วลาวา่ ง
กลางทะเลหา่ งไกลจากนา่ นนำ�้ อนั เปน็ แหลง่ หากนิ ตามฤดกู าล อาจทำ� ใหห้ นา้
ผากยบั ยน่ ของมนั โผลใ่ หเ้ หน็ แตไ่ กลในบรเิ วณอ่าวเปอรเ์ ซยี หรืออา่ วเบงกอล
หรือทะเลจีน3 หรือน่านน้�ำอื่นใดอันเป็นท่ีอยู่อาศัยของเผ่าพันธุ์มัน เพ่ือว่า
ลมมรสุม4 แพมพา5 นอร์เวสเตอร์6 ฮาร์แมตตัน7 เทรด8 หรือลมพายุอ่ืนใด
ยกเวน้ เลแวนเตอร9์ และซมิ มู 10 จะพดั พาโมบดี้ กิ๊ เขา้ มายงั เสน้ ทางเดนิ เรอื ของ
เรือพีควอดท่ีลอยคดเคี้ยวไปตามเสน้ ทางซกิ แซกรอบโลก

กระนั้นการยอมรับท้ังหมดน้ี อีกทั้งยังรวมถึงการพิจารณาอย่างสุขุม
รอบคอบ และเยือกเย็นน้ัน ดูเหมือนจะไม่ใช่อะไรนอกเสียไปจากความคิด
วิกลจริตเพียงเท่าน้ัน ในมหาสมุทรกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตหากจะได้พบเจอ
เขา้ กบั วาฬสนั โดษตวั หนง่ึ นนั่ กค็ งเปน็ เพราะความสามารถเฉพาะทมี่ อี ยใู่ นตวั

3  ทะเลจนี -ประกอบดว้ ยทะเลเหลือง ทะเลจนี ตะวันออก และทะเลจนี ใต้
4  ลมมรสมุ -ลมตามฤดูกาล ทำ� ใหฝ้ นตกหนักดว้ ย
5  แพมพา-ลมเยน็ พัดแรง พดั ทั่วที่ราบของอารเ์ จนตินา
6  นอร์เวสเตอร์-พายุทั้งทม่ี ีฝนและไม่มีฝน ในฤดใู บไม้ผลขิ องบงั คลาเทศ
7  ฮารแ์ มตตนั -ลมแล้งของแอฟริกาตะวันตก
8  เทรด-ลมในอีเควดอร์
9  เลแวนเตอร์-ลมแรงชนื้ ทางตะวันตกของทะเลเมดเิ ตอรเ์ รเนยี น
10 พายฝุ นุ่ รอ้ นในทะลเทรายซาฮารา

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 273

นกั ลา่ ของมนั ดงั เชน่ ดะโตะ๊ หนวดขาวบรเิ วณชมุ ทางสญั จรของคอนสแตนดโิ น
เปิล11ใช่หรือไม่? แน่ล่ะ...ส�ำหรับหัวสีขาวประหลาดดังหิมะของโมบี้ดิ๊ก และ
หนอกสขี าวดงั หมิ ะของมันนีอ่ าจไมใ่ ชเ่ พยี งแค่เป้าหมายทแี่ ม่นยำ� ฉนั ยังระบุ
ต�ำแหน่งของเจ้าวาฬตัวนั้นไม่ได้เลย เอแฮ็บคงจะบ่นพึมกับตัวเองเช่นน้ัน
และหลังหมกมุ่นอยู่หน้าแผนที่จนเวลาล่วงเลยหลังเท่ียงคืน เขาคงคิดอีกว่า
ถา้ เขาเคยกาต�ำแหนง่ ของมนั ลงไป มันจะยังเลด็ รอดไปไดไ้ หม ครบี กว้างของ
มนั ถกู เจาะกวา้ นเหมอื นแกะหแู หวง่ ! แลว้ จติ ใจคลมุ้ คลง่ั ของเขากโ็ จนทะยาน
ไปในสนามแขง่ ทไี่ มม่ เี วลาใหห้ ยดุ พกั อกี กระทงั่ ความเหนด็ เหนอื่ ย และความ
อ่อนล้าเจอื จางความหมกมนุ่ ของเขาลง! เวลานัน้ เขาจะออกมายืนสดู อากาศ
บรสิ ุทธ์บิ นดาดฟา้ เรือเพ่ือเรียกพละก�ำลังกลบั มาอกี ครงั้ อา้ ...พระเจ้า! ภวงั ค์
แห่งความทุกข์ระทมซ่ึงบุรุษผู้น้ันทุกข์ทนหนักหนาเพียงใด ใครกันจะเข้าใจ
ความรู้สึกท่วมท้นด้วยความอาฆาตพยาบาทท่ียังไม่อาจบรรลุผล เขาหลับ
ไปพร้อมกับสองมือก�ำแน่น และตื่นขึ้นโดยมีเลือดเปื้อนฝ่ามือจากเล็บที่จิก
เข้าเนื้อตัวเอง

บ่อยคร้ังเขาถูกปลุกให้ลุกข้ึนจากเปลญวณด้วยเพราะความอ่อนล้า และ
ความฝันมากมายรบเร้าในยามค่�ำ ความฝันอันเป็นเรื่องราวจากความคิด
ตงึ เครยี ดของเขาเองทมี่ ตี ลอดทงั้ วนั ความคดิ เหลา่ นน้ั เขา้ ปะทะกบั จติ และวน
เวยี นรอบแลว้ รอบเลา่ ภายในสมองบา้ ระหำ่� ของเขา จนกวา่ จงั หวะการเตน้ ตรง
จดุ สำ� คญั ของชวี ติ มนั 12จะไดร้ บั ความเจบ็ ปวดรวดรา้ วเกนิ ทน เมอ่ื เวลานน้ั มา
ถงึ ความเจบ็ ปวดนนั้ จะไหลลกึ ลงไปในจติ วญิ ญาณ และลากตวั มนั ขนึ้ จากฐาน
ท่ีอยู่ ล�ำตัวมันจะปรากฏเป็นรอยแยกแสดงก่ิงก้านเปลวเพลิง และแสงไฟที่
ปะทขุ นึ้ มา ภายในนนั้ ผรี า้ ยตอ้ งคำ� สาปกวกั มอื เรยี กใหม้ นั โดดลงไปอยรู่ ว่ มดว้ ย
เม่ือนรกในตัวเปิดอ้ารอรับเขาอยู่เบ้ืองล่าง เวลาน้ันเสียงร้องโหยหวน
ดังระงมไปท่ัวท้ังล�ำเรือ เอแฮ็บโผล่ออกมาจากห้องส่วนตัวด้วยดวงตาเบิก

11  คอนสแตนดิโนเปลิ -อสิ ตนั บลู ในปจั จุบัน (ตรุ กี)
12  จังหวะการเต้นตรงจุดส�ำคัญของชีวิตมัน-ในท่ีน้ีคือหัวใจวาฬ ซ่ึงมีเส้นเลือดใหญ่โตขดหุ้มอยู่ เม่ือคม
หลาวแทงทะลุไปถึงท่ีนี่ จะม�ำใหม้ นั ตายอย่างรวดเร็ว

274 : โมบ-ี้ ดิก๊

โพลง่ ราวกบั ก�ำลังหนไี ฟเผาไหม้ทน่ี อน กระนนั้ แทนท่ีจะอยู่ในอาการอันไม่
อาจข่มกล้ันความรู้สึกอ่อนแอท่ีหลบซ่อนอยู่ภายใน หรือความกลัวต่อการ
ตัดสินใจของเขาเอง กลับกลายเป็นว่าเขาเพียงแสดงท่าทีอันชัดแจ้งในความ
ปรารถนาแรงกลา้ เวลานนั้ เอแฮบ็ ผบู้ า้ คลง่ั นกั ลา่ วาฬสขี าวผยู้ ดึ มนั่ ในแผนการ
อยา่ งไม่อาจระงับแรงปรารถนาได้ เอแฮ็บผูล้ กุ ออกจากเปลญวณ เปลซง่ึ มิใช่
ตวั การทที่ ำ� ใหเ้ ขาพรวดพราดจากมนั มาสคู่ วามนา่ สะพรงึ กลวั อกี ครงั้ หลงั จาก
น้ันคือแบบแผนของการด�ำรงอยู่อย่างเป็นนิรันดร์ หรือจิตวิญญาณในตัวเขา
ขณะนอนหลับ เป็นช่วงเวลาท่ีความคิดแยกออกจากจิตสร้างอัตลักษณ์ ซ่ึง
ถ้าในช่วงเวลาอ่ืนมันถูกใช้เป็นตัวขับเคลื่อน หรือผู้กระท�ำภายนอก หากแต่
ธรรมชาติโดยตัวมันเองจะพยายามหาทางหลบเล่ียงการหลอมรวมกับเรื่อง
ราวความบ้าคลั่งในช่วงภาวะที่ไม่มีความสมบูรณ์อีกต่อไป ทว่าเพราะความ
คิดจะปราศจากการมอี ยจู่ นกวา่ ได้รวมตวั เขา้ กับจิตวิญญาณ ด้วยเหตุน้นั มัน
จึงให้ผลเป็นดังเช่นที่ว่า เฉกเช่นเดียวกับกรณีของเอแฮ็บ ท่ียอมให้ความคิด
และความนึกฝันท้ังหมดทั้งมวลของตนเป็นเป้าหมายสูงสุดเพียงหนึ่งเดียว
เป้าหมายนั้นเป็นความมุ่งมั่นอันฝังลึกลงในนิสัย กลายเป็นแรงผลักดันตัว
เองให้หาญต่อกรกบั เทพและมาร กระท่ังทกึ ทักเอาว่าตนเองเปน็ อสิ ระแกต่ น
ไม่ต้องพึ่งพาผู้ใด ทั้งยังไม่สามารถมีชีวิตอยู่และมอดไหม้ด้วยความรุนแรง
ขณะพลังชีวิตท่ัวไปซ่ึงผนวกเข้าด้วยกัน หลบหนีไปด้วยความหวาดหวั่นจาก
การเกิดที่มิได้ต้องการและไม่รู้แหล่งท่ีมา ดังนั้นเมื่อเอแฮ็บพุ่งออกจากห้อง
จิตวิญญาณท่ีทนทุกข์ทรมานซึ่งจ้องผ่านตาเน้ือในช่วงเวลานั้น เป็นเพียงส่ิง
ท่ีว่างเปล่า เป็นส่ิงมีชีวิตไร้รูปทรงที่อยู่ในอาการละเมอ จะว่าไปแล้วก็คือ
ล�ำแสงของแสงแห่งชีวิต แต่ปราศจากวัตถุท่ีจะท�ำให้มีสี ดังน้ันจึงเป็นความ
ว่างเปล่าในตัวเอง ขอพระเป็นเจ้าทรงเมตตาเขาด้วยเถิด พ่อเฒ่า ความคิด
ของเขาน่ันล่ะที่สร้างส่ิงมีชีวิตข้ึนมาในตัวเขาเอง ความคิดแรงกล้าน่ีเองท่ี

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 275

ทำ� ใหเ้ จา้ ตวั เปน็ เหมอื นดง่ั โพรมที อี สู 13ผถู้ กู นกแรง้ บนิ มาจกิ กนิ หวั ใจชวั่ นริ นั ดร์
นกแรง้ ...สัตว์ร้ายท่เี ขาเป็นผู้สร้างมนั ขึ้นมา

13 หรือโพรมีเทียส เทพไททัน (ตามต�ำนานกรีก) ผู้ขโมยไฟจากเฮสเทีย เทพีแห่งเตาไฟ ลงไปให้มนุษย์
จงึ ทำ� ใหม้ นษุ ยร์ จู้ กั ใชไ้ ฟในการหงุ หาอาหารและใชเ้ พอ่ื แสงสวา่ งจนสามารถสรา้ งอารยธรรมตา่ งๆ ได้ จงึ
ท�ำให้ซูสโกรธและลงโทษด้วยการขังโพรมีเทียสไว้ในถ้�ำบนคอคาซัส และมีอีกายักษ์มาจิกกินตับ (ไม่ใช่
หัวใจ) ของโพรมีเทียสทุกวันโดยท่ีไม่ตาย และทุกคืนตับของโพรมีเทียสจะงอกใหม่เพ่ือให้อีกายักษ์จิก
กินในวันรุ่งข้ึน
276 : โมบ้ี-ดิ๊ก

บทท่ี 45
ลายลักษณ์อกั ษรของค�ำใหก้ าร

เนื้อหาท่ีถ่ายทอดในหนังสือเล่มน้ี ส่วนใหญ่อาจบอกเล่าอ้อมๆ ถึงเรื่องราว
เกยี่ วกบั ลกั ษณะนสิ ยั แปลกประหลาด และนา่ สนใจยง่ิ ของวาฬหวั ทยุ สกั หนง่ึ
หรือสองเรื่อง โดยเน้ือหาส่วนแรกๆ ในบทก่อนหน้าจะเป็นส่วนส�ำคัญท่ีถูก
นำ� มากลา่ วถงึ อกี ครง้ั ในบทน้ี ทวา่ สว่ นนำ� ของบทยงั คงตอ้ งขยายความใหเ้ กดิ
ความคุ้นเคยมากยิ่งๆ ข้นึ เพอื่ ใหเ้ กิดความเข้าใจอยา่ งพอเพยี ง ยิง่ ไปกวา่ นัน้
เพอื่ ขจดั ความสงสยั ทอ่ี าจเกดิ ขนึ้ ในใจอนั เนอ่ื งมาจากความไมร่ ใู้ นเรอื่ งทงั้ หมด
ทเ่ี ก่ียวกับขอ้ เทจ็ จริงของประเดน็ หลักในเรอ่ื งนี้

ผมไม่ใคร่จะเดินเรื่องส่วนนี้ของงานเขียนอย่างมีแบบแผน แต่จะให้เป็น
ส่วนสร้างความประทับใจอันพึงปรารถนาด้วยการให้ข้อมูลอ้างอิงแยกส่วน
จากเนอ้ื หา ซง่ึ เปน็ เรอ่ื งทนี่ ำ� ไปใชไ้ ดจ้ รงิ และเชอ่ื ถอื ไดส้ ำ� หรบั ผมซงึ่ เปน็ นกั ลา่
วาฬ และเนอ้ื หาอา้ งองิ เหลา่ นที้ ผ่ี มนำ� มาใช้ จะมบี ทสรปุ ตอ่ ทา้ ยอยา่ งแนน่ อน

ลำ� ดบั แรก : ผมเคยไดร้ เู้ หน็ ดว้ ยตวั เองสามครงั้ ในกรณที วี่ าฬตวั หนงึ่ หลงั
โดนฉมวกแทงแล้วมันดิ้นรนหนรี อดไปได้ ระหว่างนัน้ (หน่ึงเหตุการณ์ในชว่ ง
สามปี) มันถกู จบั ได้อกี คร้งั โดยลกู เรือคนเดิม และตายลงดว้ ยคมเหลก็ แหลม
สองชน้ิ ซ่ึงสลักเป็นรหัสเดียวกนั บนตวั ของมนั ชว่ งเวลาคมฉมวกสองด้ามพงุ่
ใสว่ าฬหา่ งกนั สามปี แตผ่ มคดิ วา่ มนั นา่ จะนานกวา่ นนั้ นน่ั เพราะชายผเู้ หวยี่ ง
ฉมวกท้ังสองครั้งน้ันอยู่ระหว่างการเดินทางไปกับเรือพาณิชย์ที่มุ่งหน้าสู่
แอฟริกา เรอื จอดเทยี บฝ่งั ท่ีน่ันเพื่อร่วมสังสรรคง์ านเลีย้ งเปดิ ตัว กอ่ นเขาจะ

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 277

เดินทางต่อเข้าไปในป่าลึกใช้เวลาท่องเท่ียวนานเกือบสองปี ผจญภัยนานา
ชนิด อาทิ งูร้าย คนป่า เสือ ไอพิษจากหนองน้�ำ อีกท้ังภยันตรายอื่นๆ ที่
พบเจอได้ตลอดเวลาของการเดนิ เตร่ใจกลางดินแดนลกึ ลบั ขณะเดยี วกนั นัน้
วาฬตัวทเี่ ขาจบั ได้กอ่ นหน้าน้กี ็เดินทางไปตามทางของมนั เช่นกัน แนน่ อนว่า
นั่นจะต้องเป็นการเดินทางรอบโลกถึงสามรอบด้วยกัน หลายคร้ังสีข้างของ
มันมีโอกาสได้สัมผัสชายฝั่งแอฟริกาหลายแห่งโดยไม่ได้ต้ังใจ ชายผู้นี้ และ
วาฬตัวนี้มีโอกาสได้มาพบเจอกันอีกครั้งเพ่ือที่ฝ่ายหน่ึงจะพิชิตอีกฝ่ายหน่ึง
กลา่ วไดว้ า่ ตวั ผมเองไดเ้ คยพบเหน็ เหตกุ ารณท์ ำ� นองเดยี วกนั นถ้ี งึ สามครง้ั อกี
สองครั้งผมเห็นวาฬถูกจับ ในการโจมตีคร้ังที่สอง ผมเห็นคมเหล็กแหลม
สองอันเป็นรอยบาดแผลอยู่บนตัวพวกมัน หลังจากเหล็กแหลมน้ันถูกถอน
ออกจากตัววาฬที่ตายแล้ว ในเหตุการณ์สามปีนั้นเป็นท่ีชัดแจ้งว่าผมอยู่ใน
เรือล�ำนน้ั ด้วยทัง้ สองครงั้ คร้ังแรก และคร้ังสดุ ทา้ ย โดยเฉพาะครงั้ ลา่ สดุ ผม
จ�ำได้อย่างแม่นย�ำเม่ือได้เห็นไฝเม็ดโตใต้ตาวาฬ ซึ่งผมเคยสังเกตเห็นก่อน
หน้าน้ีเมอ่ื สามปกี ่อน ถงึ ผมจะบอกว่าสามปี แต่ผมคอ่ นข้างม่นั ใจวา่ มนั นาน
กว่าน้ัน ต่อไปนี้คือเหตุการณ์ท้ังสามคร้ังน้ัน ซ่ึงผมได้ประสบกับความจริงน้ี
ด้วยตัวเอง และยังเคยได้ยินได้ฟังมาอีกมากจากคนที่มีความซื่อสัตย์ในการ
เลา่ เรอ่ื ง เพราะไมม่ เี หตผุ ลอะไรที่เขาจะตอ้ งกุเรอ่ื งขน้ึ

ล�ำดับที่สอง : เป็นท่ีรู้กันโดยท่ัวในวงการประมงวาฬหัวทุย แต่อาจไม่
เป็นท่ีรับรู้ส�ำหรับคนบนฝั่งท่ัวโลกนัก หลายเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์อัน
น่าจดจ�ำวาฬลักษณะผิดธรรมดาจะถูกพบเจอนานๆ ครั้ง บริเวณน่านน้�ำที่
รู้จักกันแพร่หลาย เหตุใดวาฬนั้นจึงไม่เป็นท่ีจดจ�ำได้ในทันทีต้ังแต่แรกเห็น
อันเน่ืองมาจากลักษณะพิเศษทางกายภาพท่ีแตกต่างไปจากวาฬตัวอ่ืน นั่น
เพราะไมว่ า่ วาฬจะมลี กั ษณะพเิ ศษเพยี งใด ในทส่ี ดุ แลว้ พวกเขากจ็ ะทำ� ลายทง้ิ
ดว้ ยการสงั หาร และนำ� มนั ไปตม้ เพอื่ ใหไ้ ดไ้ ขมนั ทมี่ รี าคาใชห่ รอื ไม่ เปลา่ เลย :
เหตผุ ลกค็ อื : การจดจำ� นน้ั มาจากประสบการณร์ า้ ยๆ ในวงการประมงคอ่ ยๆ
เพิ่มระดับเสียงเล่าลือถึงความน่าสะพรึงกลัวของวาฬจนโด่งดังเทียบเท่ากับ

278 : โมบ-้ี ดิ๊ก

ช่ือเสียงโจษจันของรินัลโด้ รินัลดิน่ี กระท่ังชาวประมงจ�ำนวนมากรู้จักมัน
เพียงผิวเผินผ่านการบอกเล่าของลูกเรือท่ีบังเอิญพบเห็นมันขณะล่องเรือใน
ทะเล การพบเจอโดยยงั ไมท่ นั สร้างความคนุ้ เคยกับมันมากพอ เชน่ เดียวกับ
อันธพาลต�่ำต้อยซึ่งคนบนฝั่งรู้จักกันดีถึงความเป็นคนโมโหร้าย ลูกเรือเหล่า
น้ันแสดงความเคารพมันอย่างสงบเสง่ียมจากบริเวณน่านน�้ำท่ีอยู่ห่างออก
ไปไกล ด้วยเกรงว่าหากติดตามไปท�ำความคุ้นเคยมากกว่าน้ีพวกเขาอาจถูก
ต้ังศาลเตีย้ จากพฤติกรรมถืออวดของตน

กระนั้นใช่เพียงแค่วาฬท่ีมีช่ือเสียงเหล่านี้เท่านั้นที่สร้างความโด่งดัง
เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นคุณอาจต้องเรียกมันว่าเกียรติศัพท์แห่งมหาสมุทรกว้าง
ไม่ใช่เพียงเพราะชื่อเสียงของมันขณะมีชีวิตอยู่ และต�ำนานอมตะท่ีเล่าขาน
กนั ในหมชู่ าวเรอื หลงั มนั ตายจากไป แตเ่ พราะชอ่ื ของมนั ไดร้ บั การยอมรบั ใหม้ ี
สทิ ธิ อภสิ ทิ ธ์ิ และเกยี รตยิ ศ มากพอๆ กบั ชอ่ื ของแคมบซี สี หรอื ซซี าร์ โอ.้ ."มนั
ไมไ่ ดม้ ากเกนิ ไปใชไ่ หม? อนั ธพาลแหง่ ตมิ อร!์ เจา้ สตั วน์ ำ�้ ยกั ษเ์ จา้ ของรอยแผล
เป็นท่ีมีลวดลายคล้ายด่ังภูเขาน�้ำแข็ง เจ้ามิจ�ำต้องหลบซ่อนอยู่ในน่านน้�ำอัน
เป็นสมญานาม ลมหายใจพวยพุ่งของเจ้าพบเห็นได้บ่อยจากหาดต้นปาล์ม
บนเกาะออมเบย์ โอ.้ ..ไมไ่ ดม้ ากเกนิ ไปใชไ่ หม? อนั ธพาลแหง่ นวิ ซแี ลนด!์ เจา้ ผู้
กอ่ การรา้ ยทกุ ลำ� เรอื ทแ่ี ลน่ ผา่ นรอ่ งรอยทางนำ้� ของเจา้ บรเิ วณใกลด้ นิ แดนลาย
สกั โอ.้ ..ไมม่ ากเกนิ ไปใชไ่ หม? เจา้ มอรค์ วอน! ราชาแหง่ นา่ นนำ�้ ญปี่ นุ่ ลมหายใจ
สูงตระหง่านของทา่ นท่ีพวกเขาพบเหน็ เป็นครั้งคราวน้นั ทำ� ใหน้ ึกไปวา่ นน่ั คอื
ทางชา้ งเผอื กพาดผ่านท้องฟา้ โอ.้ ..ไม่มากเกนิ ไปใชไ่ หม? ดอน มิกเู อลิ ! ทา่ น
วาฬสัญชาติชิลีเจ้าของรอยบากคล้ายเต่าแก่มีอักษรปริศนาอียิปต์โบราณอยู่
กลางหลงั ! นค่ี อื วาฬสตี่ วั ทร่ี จู้ กั กนั ดใี นกลมุ่ นกั ศกึ ษาประวตั ศิ าสตรส์ ตั วท์ ะเล
เล้ียงลูกด้วยนม เฉกเชน่ มารอิ สุ หรอื ซิลลาเปน็ ท่รี จู้ ักดใี นกลมุ่ นกั วรรณคดี

ทว่าก็ไม่ใช่ท้ังหมด อันธพาลประจ�ำถิ่นนิวซีแลนด์ และดอน มิกูเอิล
หลังสร้างหายนะครั้งใหญ่ให้กับเรือเล็กของเรือเดินสมุทรหลายล�ำ ในท่ีสุดก็
ต้องสิ้นชื่อไปอันเนื่องจากการไล่ล่าแบบโอบล้อมโดยเหล่ากัปตันนักล่าวาฬ

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 279

ผู้กล้าหาญ ซึ่งต้ังเป้าหมายอย่างมาดม่ันขณะถอนสมอของพวกเขา
เหมือนดังกัปตันบัทเลอร์ต้ังปณิธานม่ันในใจขณะเริ่มออกเดินทางผ่านป่า
นารร์ ากนั เซตตว์ า่ เขาจะตอ้ งตามจบั แอนนาวอน ฆาตกรโฉดชวั่ ชา้ ผเู้ ปน็ นกั รบ
แถวหน้าในสงครามพระเจา้ ฟลิ ปิ ใหไ้ ด้

ผมไมร่ วู้ า่ จะหาพนื้ ทไี่ หนไดด้ เี ทา่ กบั พน้ื ทตี่ รงนใี้ นการเอย่ ถงึ หนง่ึ หรอื สอง
เรื่องท่ีผมมองว่าส�ำคัญ เพื่อให้เกิดรูปแบบงานพิมพ์ที่มีครบทุกประเด็นของ
ความสมเหตสุ มผลในเรอ่ื งเกยี่ วกบั วาฬสขี าวทง้ั หมด โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ เรอ่ื ง
ที่เกี่ยวกับเหตุการณ์ร้ายแรง และนี่คือตัวอย่างหนึ่งของเหตุการณ์ท้อใจเม่ือ
ข้อเท็จจริงได้รับการสนับสนุนมากพอๆ กับความเชื่อท่ีผิดๆ คนบนฝั่งส่วน
มากไม่รู้เร่ืองบางเหตุการณ์น่าพิศวงที่สัมผัสได้อย่างชัดเจนบนโลกใบนี้ เมื่อ
ขาดความรู้พื้นฐานทเี่ ป็นข้อเทจ็ จรงิ ไร้การปรุงแตง่ ประวัตศิ าสตร์ และขอ้ มูล
อน่ื ใดเกยี่ วกบั การประมง จงึ เปน็ เหตใุ หพ้ วกเขาดแู คลนเรอ่ื งของโมบดี้ ก๊ิ วา่ เปน็
เพียงเรอ่ื งแตง่ อันนา่ ขนลุก หรือเลวรา้ ยกวา่ นัน้ และนา่ ชงิ ชังกว่าน้นั คอื เปน็
นทิ านอสี ปน่าเกลียด น่าขยะแขยง

อันดับแรก: แม้คนจ�ำนวนมากจะเคยได้ยินได้ฟังกันมาบ้างเก่ียวกับภัย
อันตรายที่เกิดขึ้นในการประมงทุกประเภท แต่ดูเหมือนว่าภาพภัยอันตราย
ท่ีแวบเข้ามาในสมองของคนเหล่านี้เป็นเรื่องราวท่ีขาดการตรวจสอบความ
ถูกต้อง อาจเป็นเพราะไม่ถึงหน่ึงในห้าสิบของความหายนะ และจ�ำนวนคน
ตายที่เกิดขึ้นจริงจากอุบัติเหตุต่างๆ ในการประมงจะได้รับการบันทึกและ
เผยแพร่ ซ่ึงบันทึกนั้นในที่สุดแล้วก็จะปรากฏอยู่เพียงไม่นาน และถูกลืมไป
อยา่ งรวดเรว็ คณุ นกึ ออกไหมวา่ ภาพเดก็ หนมุ่ ผนู้ า่ สงสารกำ� ลงั ดำ� ดงิ่ ตามเสยี ง
สตั วท์ ะเลยกั ษ์ลงสเู่ บ้อื งลา่ งใตท้ ะเลลกึ อันเป็นเหตุใหร้ า่ งของเขาถกู เชือกลา่
วาฬรดั ไวแ้ นน่ บรเิ วณนา่ นนำ�้ หา่ งออกไปจากชายฝง่ั นวิ กนี ี คณุ นกึ ออกไหมวา่
ชอื่ ของเดก็ หนมุ่ โชครา้ ยผนู้ น้ั จะปรากฏเปน็ ขา่ วมรณกรรมบนหนา้ หนงั สอื พมิ พ์
ทคี่ ณุ จะไดอ้ า่ นบนโตะ๊ อาหารมอ้ื เชา้ ในวนั รงุ่ ขนึ้ ไมม่ ที าง : เพราะเสน้ ทางการ
นำ� สง่ จดหมายระหวา่ งทน่ี ่ี กบั นวิ กนิ ไี มร่ าบรนื่ เอาเสยี เลย จรงิ ๆ แลว้ คณุ เคย

280 : โมบ้ี-ดิก๊

ไดย้ นิ ขา่ วคราวอะไรจากนิวกนิ ีบา้ ง ไม่ว่าจะเป็นทางตรง หรอื ทางออ้ ม ยงิ่ ไป
กว่านั้นผมจะบอกคุณว่าระหว่างเส้นทางเดินเรือคร้ังหน่ึงท่ีผมเคยเดินทาง
ไปยังมหาสมุทรแปซิฟิค ท่ามกลางจ�ำนวนเรือประเภทต่างๆร่วมสามสิบล�ำ
ที่เราได้พบเจอและพูดคุยด้วย ทุกล�ำล้วนมีคนตายจากสาเหตุการล่าวาฬ
เรอื บางลำ� มคี นตายมากกวา่ หนง่ึ คน มเี รอื สามลำ� ทต่ี อ้ งเสยี นกั พงุ่ ฉมวกประจำ�
เรือเล็กไป เห็นแก่พระเจ้าเถิด! กรุณาช่วยกันประหยัดแสงตะเกียง และแสง
เทยี นทค่ี ณุ ใชด้ ว้ ย! เพราะหนงึ่ แกลลอนทค่ี ณุ เผาพลาญไขมนั ไปนน้ั มเี ลอื ดของ
ลูกเรืออย่างน้อยหนง่ึ หยดปนเป้อื นอยู่

ล�ำดับที่สอง: คนบนฝั่งคิดกันอย่างจริงจังว่าวาฬเป็นสัตว์ใหญ่ที่มีพละ
ก�ำลังมาก แต่ผมเคยมีประสบการณ์ว่าเม่ือเล่าให้คนเหล่าน้ีฟังถึงตัวอย่าง
พิเศษของสัตว์ท่ีมีความใหญ่มากกว่านี้ถึงสองเท่า พวกเขาต่างหาว่าผมเล่า
เร่ืองขบขัน ผมขอบอกออกจากใจว่า ผมไม่ได้คิดทะเล้นมากไปกว่าที่โมเซ็ส
เขยี นบันทึกเหตกุ ารณไ์ ขร้ ะบาดในอยี ปิ ต์

แต่ก็ยังเคราะห์ดี เร่ืองเล่าของผมมีหลักฐานพิสูจน์โดยหลักฐานนั้นไม่มี
อะไรเกี่ยวข้องกับตัวผมเลย นั่นก็คือกรณีท่ีว่าวาฬหัวทุยมีพลังอ�ำนาจมาก
พอท่ีจะเรียนรู้ และวางแผนปองร้ายอย่างสุขุม มันจงใจเข้าตี ท�ำลายล้าง
และล่มเรือใหญ่ท้ังล�ำ รวมท้ังท�ำอะไรได้อีกมากมายท่ีจะสร้างหายนะให้เกิด
ขึ้นไดม้ ากกว่าน้นั

เหตกุ ารณแ์ รก: เกดิ ขนึ้ ปี ค.ศ. 1820 เรอื เอสเซก็ ส์ นำ� โดยกปั ตนั พอลลารด์
แห่งแนนทักเก็ตขณะแล่นผ่านบริเวณมหาสมุทรแปซิฟิค วันหน่ึงลูกเรือ
เห็นกลุ่มล�ำน�้ำพวยพุ่ง พวกเขาหย่อนเรือเล็กลงและไล่ตามฝูงวาฬหัวทุยไป
ห่างออกไปเบื้องหน้ามีวาฬหลายตัวได้รับบาดเจ็บ ทันใดน้ันวาฬขนาดใหญ่
ยักษ์ตัวหนึ่งหนีการไล่ล่าของเรือเล็ก มันแยกจากฝูงแล้วตรงดิ่งมายังเรือ
พุ่งส่วนหัวของมันกระแทกเข้ากับล�ำเรือ มันท�ำเรือแตกภายในเวลาน้อย
กว่า “สิบนาที” แล้วเรือก็ค่อยๆ จมด่ิงลงทะเล ไม่มีไม้กระดานสักแผ่น
เหลือรอดให้ได้เห็นนับจากนั้นมา หลังปรากฏการณ์ความรุนแรง ลูกเรือ

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 281

บางส่วนอาศัยเรือเล็กลอยล�ำจนถึงแผ่นดินใหญ่ เม่ือกลับมาบ้านเกิดได้แล้ว
กัปตันพอลลาร์ดยังเคยแล่นเรือไปยังมหาสมุทรแปซิฟิคอีกคร้ังด้วยการท�ำ
หน้าที่เป็นกัปตันให้เรือล�ำอ่ืน ทว่าโชคชะตาท�ำให้เรือของเขาอับปางลงอีก
ดว้ ยคลนื่ ขนาดใหญ่ และหนิ โสโครกทมี่ องไมเ่ หน็ ในครงั้ ทสี่ องนเ้ี รอื ของเขาได้
รบั ความเสยี หายเขาสาบานตอ่ เทพแหง่ มหาสมทุ รในทนั ทวี า่ จะไมเ่ ดนิ เรอื อกี
ต่อไป และนับจากน้ันมาเขาก็ไม่เคยน�ำเรือออกทะเลอีกเลย ถึงวันน้ี กัปตัน
พอลลาร์ดเป็นพลเมืองแนนทักเก็ต ผมเคยพบกับโอเวน เชซ ต้นหนเรือ
เอสเซก็ สท์ อ่ี ยรู่ ว่ มในโศกนาฏกรรมครงั้ นน้ั และเคยไดอ้ า่ นงานเขยี นของเขาท่ี
บอกเลา่ อยา่ งตรงไปตรงมา และซอ่ื สตั ย์ ผมยงั ไดพ้ ดู คยุ กบั ลกู ชายของเขาดว้ ย
โดยท้งั หมดน้เี กิดข้นึ หา่ งจากสถานทที่ เี่ กดิ เหตุภัยพิบัตนิ ้นั ไม่ก่ีไมล์*

*ข้อความต่อไปนี้ถอดความมาจากเร่ืองเล่าของเชซ : “ข้อเท็จจริงทั้งหมด
ท่ีเกิดขึ้นเตือนให้ผมลงความเห็นว่ามันไม่ใช่อะไรอื่นเลยนอกเสียจากโชค
ชะตาก�ำหนดใหเ้ กดิ การโจมตขี ึน้ มันโจมตีเรือถึงสองครัง้ ด้วยรูปแบบที่ตา่ งกนั
ไป เพียงช่วงเวลาส้ันๆ นั้น หายนะเกิดข้ึนโดยท่ีผมแทบไม่มีโอกาสได้ต้ังตัว
รบั มอื การโจมตนี น้ั มเี ปา้ หมายใหพ้ วกเราไดร้ บั บาดเจบ็ โดยการนำ� ไปขา้ งหนา้
ใชค้ วามเรว็ ของสองวตั ถกุ ระแทกเขา้ ใสก่ นั จนเปน็ ผลใหเ้ กดิ หายนะขนึ้ แผนการ
ร้ายของมันเป็นปัจจัยส�ำคัญท่ีท�ำให้เกิดหายนะข้ึน ลักษณะของมันน่าเกลียด
นา่ กลวั ท่าทางบ่งบอกถงึ อารมณข์ ุ่นเคอื ง และโกรธแค้น มนั ตรงรีอ่ อกมาจาก
ฝงู ทีพ่ วกเราเพง่ิ จะฝา่ เข้าไปกอ่ นหนา้ นี้ และตดิ พนั อยกู่ บั เพือ่ นของมนั สามตวั
ราวกับพวกมันถูกจุดไฟแค้นท่ีก�ำลังเผาไหม้อยู่ภายใน “เช่นเดิม” เหตุการณ์
ทง้ั มวล สถานการณ์ทัง้ หมดเกดิ ขน้ึ พรอ้ มกัน ทุกขณะเกิดข้นึ เบอ้ื งหนา้ สายตา
ผมเอง ภาพในเวลานน้ั ทำ� ใหผ้ มเรม่ิ ตระหนกั ถงึ สถานการณร์ า้ ยจากวาฬตวั นน้ั
(ยงั มอี กี หลายภาพเหตกุ ารณท์ ผ่ี มจำ� ไมไ่ ดใ้ นตอนน)้ี ผมดใี จทตี่ วั เองเปลย่ี นใจทนั ”

ต่อไปน้ีคือความรู้สึกของเขาในช่วงเวลาหลังจากละทิ้งเรือใหญ่ ล่องลอย
อยู่ในเรือเล็กท่ามกลางคืนเดือนมืด แทบหมดหวังท่ีจะไปให้ถึงฝั่งเพ่ือ

282 : โมบี-้ ด๊กิ

รับไมตรีจิต “มหาสมุทรมืดมิด และคล่ืนทะเลให้ความรู้สึกเว้ิงว้าง ความ
หวาดกลัวเข้าครอบง�ำ ท้ังกลัวพายุคล่ัง กลัวเรือกระแทกชนหินโสโครก
และอีกสารพัดเหตุร้ายท่ีอาจอุบัติเกิดข้ึนได้ ราวกับว่าสิ่งต่างๆ ที่น่ากลัว
ทั้งหมดเดินเรียงแถวเข้ามาในความคิดช่วงเวลานั้น ความกังวลกลัวเรือจะ
ล่ม และกลัววาฬท่ีมีลักษณะน่าเกลียดน่ากลัว และอาฆาตมาดร้ายตัวนั้น
ทั้งหมดนี้ล้วนคุกรุ่นอยู่ในใจผม กระท่ังเกิดเหตุการณ์ข้ึนอีกคร้ังในวันใหม่”
ข้อความน้ียังมีปรากฏอยู่ในหน้า 45 เขาเอ่ยถึง “การโจมตีท่ีเป็นปริศนา
เร้นลับของสัตวต์ วั นั้น”

ล�ำดับที่สอง: เรือยูเนียน ซึ่งเป็นเรือจากแนนทักเก็ตเช่นเดียวกัน
ถูกท�ำลายอย่างย่อยยับในปี ค.ศ.1807 ด้วยการโจมตีในลักษณะเดียวกัน
ทวา่ หลกั ฐานทเ่ี ชอื่ ถอื ไดข้ องภยั พบิ ตั นิ ผี้ มไมม่ โี อกาสคน้ พบ แมแ้ ตน่ กั ลา่ วาฬ
ท่ผี มบงั เอญิ พบเจอเปน็ ครง้ั คราวกไ็ ม่มีใครพดู ใหฟ้ ัง

ล�ำดับที่สาม: ประมาณสิบแปด หรือย่ีสิบปีมาแล้วนาวาเอกเจ ซึ่งใน
เวลานั้นเป็นผู้บัญชาการช้ันหน่ึงเรือรบอเมริกัน ได้ร่วมงานเล้ียงอาหารค�่ำ
กับเหล่ากัปตันเรือล่าวาฬบนเรือแนนทักเก็ตท่ีจอดอยู่บริเวณท่าเรือโอวาฮู
บนเกาะแซนด์วิช1 หัวข้อการสนทนาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องวาฬ ท่านนาวาเอก
เกดิ ความกงั ขาขนึ้ มาทนั ทที ไ่ี ดย้ นิ เหลา่ บรรดาสภุ าพบรุ ษุ ผเู้ ชย่ี วชาญเลา่ ขานถงึ
พละกำ� ลงั อนั นา่ อศั จรรยข์ องมนั เขาปฏเิ สธเสยี งแขง็ วา่ ไมม่ วี าฬตวั ใดสามารถ
โจมตีเรือรบของเขาให้เสียหายได้แม้เพียงรอยร่ัวเล็กน้อย เย่ียมจริงๆ...ทว่า
บทพสิ จู นก์ ำ� ลงั ผา่ นเขา้ มา หลายสปั ดาหห์ ลงั จากนน้ั ทา่ นนาวาเอกแลน่ เรอื รบ
แขง็ แกรง่ ของเขาไปยงั วาลปาไรโซ เขาบงั เอญิ พบวาฬหวั ทยุ ขนาดเบมิ้ ตวั หนงึ่
จึงคิดหยุดเอาธุระกับมันช่ัวประเดี๋ยว ทว่าธุระนั้นถึงกับท�ำให้เรือของท่าน
นาวาเอกต้องเฆ่ียนลูกสูบทุกลูกเร่งเรือแล่นตรงไปยังท่าจอดที่ใกล้ที่สุดเพ่ือ
คว่�ำเรือซ่อม ผมไม่เช่ือเรื่องไสยศาสตร์ แต่ก็ติดใจในค�ำสัมภาษณ์ของท่าน

1  เกาะฮาวายปจั จบุ นั

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 283

นาวาเอกท่ีบอกว่าวาฬตัวนั้นเป็นเจตจ�ำนงของพระเจ้า ก็ในเม่ือซาอูลแห่ง
ทาร์ซัสเองก็เคยเปลี่ยนความเชื่อด้วยเพราะประสบกับเหตุการณ์น่ากลัว
ทำ� นองเดียวกนั นเี้ หมือนกนั ไม่ใช่หรือ? ผมบอกคณุ ไดเ้ ลยว่า วาฬหัวทยุ ไม่ใช่
เร่อื งไร้สาระ

เอาล่ะ...ผมจะเล่าให้คุณฟังถึงการเดินเรือของแลงส์ดอร์ฟในเหตุการณ์
หนึ่งท่ีมีความน่าสนใจ และมีลักษณะคล้ายกับเร่ืองที่เขียนถึงในบทน้ี
แลงส์ดอร์ฟเป็นหนึ่งในคณะส�ำรวจของนายพลชาวรัสเซียนามครูเซนสเติร์น
ซึ่งมีช่ือเสียงโด่งดังในช่วงต้นศตวรรษปัจจุบัน กัปตันแลงส์ดอร์ฟเริ่มบทท่ี
สบิ เจด็ ของเขาดังนี้ :

“วันที่สิบสาม เดือนพฤษภาคม เรือของเราเตรียมพร้อมกางใบเรือ วัน
ต่อมาเราแล่นผ่านเขตทะเลเปิดเพื่อเดินทางไปยังโอค็อตก์ ท้องฟ้าแจ่มใส
อากาศบริสุทธ์ แต่หนาวจนแทบทนไม่ไหวเราต้องซุกตัวอยู่ในเสื้อขนสัตว์
ตลอดเวลา หลายวนั มาน้ลี มพดั ออ่ นแรง แต่เม่อื ถงึ วนั ทีส่ บิ เก้ากเ็ ริม่ มีลมแรง
พดั มาจากทางเหนอื เราพบวาฬขนาดใหญม่ หึมาตัวหน่งึ ตวั ของมันใหญก่ วา่
เรอื เสียอกี มนั ลอยตวั อยู่บนผิวน�ำ้ แตข่ ณะเรือกำ� ลงั แล่นฉวิ อยูน่ น้ั ยงั ไม่มีใคร
บนเรือเห็นมัน เม่ือเห็นมันอีกคร้ังเป็นช่วงจังหวะเรือเกือบขึ้นไปแล่นอยู่บน
ตวั มนั จงึ แทบเปน็ ไปไมไ่ ดเ้ ลยทจ่ี ะหลบเลย่ี งไมป่ ะทะกบั มนั เวลานน้ั เราแลน่
เรืออยู่บนขีดอันตรายจากสัตว์ใหญ่ยักษ์ มันยกหลังดันเรือข้ึนจากน้�ำทะเล
สูงสามฟุตเป็นอย่างน้อย เสากระโดงเรือโคลงเคลง ใบเรือร่วงหล่นพร้อม
กัน ขณะพวกเราด้านล่างต่างรีบโดดข้ึนไปบนดาดฟ้าเรือ ตอนแรกพวกเรา
คิดว่าเรือชนเข้ากับหินโสโครก แต่เรากลับเห็นเจ้าอสุรกายลอยห่างออกไป
ด้วยทา่ ทางถมงึ ทึง และเครง่ ขรมึ กปั ตันดวูลฟร์ บี ใชล้ กู สูบตรวจสอบดูว่าเรอื
ได้รับความเสียหายจากการปะทะหรือไม่ ปรากฏว่าพวกเราโชคดีที่เรือไม่ได้
รบั ความเสียหายอะไร”

284 : โมบ้ี-ดิ๊ก

เวลาน้ีกัปตันดวูลฟ์ท่ีถูกพาดพิงว่าเป็นผู้บัญชาการเรือในเร่ือง เขาเป็น
ชาวนิวอิงแลนด์หลังใช้ชีวิตเส่ียงภัยเป็นกัปตันเรือเดินทะเลมานาน ปัจจุบัน
เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านดอร์เชสเตอร์ใกล้บอสตัน ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เป็น
หลานชายของเขา ผมเคยซักไซ้เขาในเร่ืองที่แลงส์ดอร์ฟเขียน เขายืนยันใน
ทกุ คำ� แมเ้ รอื จะไมไ่ ดม้ ขี นาดใหญ่ เนอ่ื งจากเรอื รสั เซยี สรา้ งขนึ้ ในไซบเี รยี และ
ลุงผมซอ้ื มาหลังจากตอ่ รองราคาและน�ำแล่นกลบั มาบา้ น

ในบันทึกลูกผู้ชาย การขึ้นเหนือล่องใต้ผจญภัยสมัยก่อนเต็มไปด้วยเรื่อง
ราวอนั น่าพศิ วงอยา่ งแทจ้ รงิ การเดนิ เรอื ของไลโอเนล เวเฟอร์ เพ่ือนเกา่ คน
หนง่ึ ของปแู่ ดมพเิ อร์ ผมพบวา่ มเี รอ่ื งๆ หนงึ่ มลี กั ษณะเหตกุ ารณค์ ลา้ ยกบั เรอื่ ง
ที่อ้างอิงจากบันทึกของแลงส์ดอร์ฟ ผมอดใจไม่ได้จึงต้องน�ำมาสอดแทรกไว้
ตรงนเี้ พอื่ ใหเ้ ปน็ ตวั อยา่ งสนบั สนนุ เรอื่ งใหม้ นี ำ�้ หนกั มากขนึ้ ซงึ่ เปน็ เรอื่ งจำ� เปน็

ไลโอเนลน่าจะบันทึกข้อความน้ีช่วงระหว่างการเดินทางไปยัง “ฮวน
เฟอรด์ นิ านโด”้ หรอื ทใ่ี นปจั จบุ นั เรยี กวา่ ฮวนเฟอรน์ านเดซ “ระหวา่ งเสน้ ทาง
ไปท่นี ั่น” เขากลา่ ว “ประมาณตสี ชี่ ว่ งเช้ามืด เวลานั้นเรอื ลอยล�ำห่างจากแผน่
ดนิ ใหญข่ องอเมรกิ า2ประมาณหนงึ่ รอ้ ยหา้ สบิ ลกี 3 เรอื ถกู กระแทกอยา่ งแรงสง่
ผลให้ลูกเรืออกส่ันขวัญหนีจนไม่อาจบอกได้ว่าพวกเขาก�ำลังอยู่ที่ไหน หรือ
กำ� ลงั คดิ อะไรอยู่ ทกุ คนคดิ ถงึ แตเ่ พยี งความตายทก่ี ำ� ลงั จะมาถงึ แรงกระแทก
นน้ั เกดิ ขน้ึ ฉบั พลนั และรนุ แรงเสยี จนเราคดิ วา่ เรอื นา่ จะชนเขา้ กบั หนิ โสโครก
หลังอาการประหลาดใจเริ่มสงบลง เราเพ่งมองไปท่ีส่วนหน้า และส�ำรวจดู
แต่ไม่พบพ้ืนกระแทก ..แรงกระแทกฉับพลันน้ันท�ำให้ปืนใหญ่ผลุบเข้าไปใน
ฐานที่ต้ัง และลูกเรือหลายคนถูกปลุกให้ลุกข้ึนจากเปลญวณ กัปตันเดวิส
ผไู้ ดร้ บั มอบหมายใหค้ วบคมุ ปนื ใหญร่ บี ผลนุ พลนั ออกมาจากหอ้ งสว่ นตวั เวลา
นั้นไลโอเนลกล่าวว่าแรงกระแทกนั้นเป็นผลมาจากแผ่นดินไหว เขายืนยัน
ข้อกล่าวอ้างของตนด้วยการอ้างถึงเหตุการณ์แผ่นดินไหวคร้ังใหญ่ ซึ่งจริงๆ
แลว้ ในชว่ งเวลาใกล้เคียงกนั น้ันไดเ้ กิดแผน่ ดินไหวขึ้นจริง และสรา้ งความเสยี

2 แผน่ ดนิ ใหญ่อเมรกิ าใต้
3  เท่ากับ 3 ไมล์ หรือ 3 นอต

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 285

หายยับเยินบนแผ่นดินประเทศสเปน หากแต่ผมไม่สงสัยเลยว่าความมืดมัว
ในชว่ั โมงเรมิ่ ตน้ ของยามเชา้ แรงกระแทกนนั้ นา่ จะเปน็ ผลมาจากวาฬตวั หนงึ่
พุ่งชนตวั เรอื จากใต้ทะเลลกึ ซึ่งพวกเขามองไม่เหน็ มนั

ผมอาจให้ตัวอย่างได้อีกหลายเหตุการณ์ท่ีผมได้รับรู้มาจากหลายแหล่ง
ข้อมูลเกี่ยวกับพละก�ำลังอันทรงพลัง และความมาดร้ายของวาฬหัวทุย มี
ตวั อยา่ งเหตกุ ารณม์ ากกวา่ หนงึ่ ครงั้ ทเ่ี ลา่ ขานกนั วา่ มนั ไมเ่ พยี งไลโ่ จมตเี รอื เลก็
ทล่ี า่ ถอยกลบั เรอื ใหญ่ แตย่ งั ไลต่ ามเรอื ใหญอ่ ยา่ งไมล่ ดละดว้ ย มนั สอู้ ดทนตอ่
ความเจบ็ ปวดจากคมหอกทง้ั หมดทพี่ งุ่ เขา้ ใสม่ นั จากดาดฟา้ เรอื เหตกุ ารณน์ นั้
เกดิ ขน้ึ กบั เรอื องั กฤษพซู ฮี อลล์ ความแขง็ แกรง่ ของวาฬหวั ทยุ นน้ั ผมอยากยก
ตัวอย่างเหตุการณ์ตอนเชือกรัดติดกับตัววาฬขณะก�ำลังว่ายไปอย่างสงบน่ิง
มนั ลากเรอื ใหญ่เคลอ่ื นตามไป ซึ่งแนล่ ะ่ ว่า! เรือล�ำใหญ่ลอยลว่ิ ไปบนน่านนำ้�
ราวกับม้าลากรถสองล้อเคลื่อนติดไปกับมัน เช่นเคยกับเหตุการณ์ท่ีพบเห็น
ไดบ้ อ่ ยครงั้ เมอื่ วาฬหวั ทยุ ถกู จบั ไดอ้ กี คราว เวลานนั้ มนั จะรวบรวมพละกำ� ลงั
กระท�ำการด้วยความคลั่งแค้นตามความต้ังใจอย่างมุ่งมั่นท่ีจะท�ำลายล้างผู้
ไลล่ า่ มนั แทบไมม่ คี ำ� พดู สวยหรใู ดจะอธบิ ายไดอ้ ยา่ งลกึ ซงึ้ ถงึ อปุ นสิ ยั ของมนั
ขณะโจมตมี นั จะเปดิ ปากออกหลายครงั้ และขยายกวา้ งคา้ งเอาไวน้ านตอ่ เนอื่ ง
หลายนาที แมผ้ มพอใจจะได้เห็นภาพนั้นเพยี งแคค่ รัง้ เดยี ว และอยากให้เปน็
ภาพสดุ ทา้ ย ภาพทนี่ า่ ตน่ื ตาตนื่ ใจ และมคี วามหมายมากมายเหลอื ลน้ ซงึ่ คณุ จะ
ไมผ่ ดิ หวงั ทไ่ี ดเ้ หน็ ภาพนน้ั ไมเ่ พยี งเปน็ เหตกุ ารณอ์ นั นา่ อศั จรรยใ์ จในหนงั สอื
เลม่ นซ้ี งึ่ ไดร้ บั การสนบั สนนุ ดว้ ยขอ้ มลู ทชี่ ดั เจนของปจั จบุ นั ทวา่ ความนา่ พศิ วง
เหล่านี้ (เหมือนเช่นสิ่งมหัศจรรย์ทุกเรื่อง) เพียงเกิดซ้�ำๆในแต่ละช่วงเวลา
นั่นจึงเป็นเหตุผลท่ีท�ำให้เราได้กล่าวค�ำเอเมนกับโซโลมอนคร้ังท่ีหน่ึงล้านได้
แทจ้ รงิ แลว้ ไม่มีอะไรเกดิ ขึ้นใหม่ภายใตด้ วงอาทิตย์นี้

โพรโคเพยี ส เปน็ ชาวครสิ เตยี นทมี่ ชี วี ติ อยใู่ นชว่ งครสิ ตศ์ กั ราชทหี่ ก เขาเปน็
เจา้ พนกั งานฝา่ ยปกครองแหง่ สภาคอนสแตนนโิ นเพลิ ยคุ สมยั ทจ่ี สั ตเิ นยี นเปน็
จกั รพรรดิ และเบลิซาเรยี สเป็นแมท่ พั หลายคนรวู้ ่าเขาบนั ทึกประวตั ศิ าสตร์

286 : โมบ-้ี ดิก๊

ในชว่ งของเขาเอง งานเขยี นทง้ั หมดมคี ณุ คา่ พเิ ศษ ดว้ ยความรคู้ วามเชยี่ วชาญ
ทมี่ มี ากทำ� ใหเ้ ขามกั ไดร้ บั การพจิ ารณาใหเ้ ปน็ นกั ประวตั ศิ าสตรท์ ไี่ มก่ ลา่ วเกนิ
จรงิ และมคี วามนา่ เชอื่ ถอื มากท่ีสุด จะมกี ็เพยี งหนึ่ง หรือสองเรื่องพิเศษ ซึ่ง
ไมไ่ ดส้ ง่ ผลตอ่ สาระสำ� คญั ทกี่ ล่าวถึงในเวลาน้เี ลย

กล่าวคือในบันทึกประวัติศาสตร์ของโพรโคเพียส เขาได้อ้างว่าช่วงเขา
ปฏบิ ตั หิ นา้ ทใี่ นสภาคอนสแตนตโิ นเปลิ มอี สรุ กายยกั ษต์ วั หนง่ึ ถกู จบั ไดบ้ รเิ วณ
ใกล้ๆ โพรพอนทิส หรอื ทะเลมารโ์ มรา หลังจากท่ีมันท�ำลายเรอื หลายล�ำลม่
บริเวณน่านน�้ำแถวน้ันในช่วงเวลามากกว่าห้าสิบปี ข้อเท็จจริงนั้นถูกบันทึก
เป็นประวัติศาสตร์ส�ำคัญท่ีไม่อาจปฏิเสธได้เลย และก็ไม่มีเหตุผลใดจะมา
กล่าวแย้งได้เลย แม้สายพันธุ์ที่ถูกต้องของอสุรกายทะเลตัวน้ีไม่ได้ถูกเอ่ยถึง
แตห่ ากมนั ทำ� ลายเรอื เดนิ สมทุ รได้ รวมทงั้ อกี หลายมลู เหตทุ ำ� ใหส้ รปุ ไดว้ า่ มนั
จะตอ้ งเปน็ วาฬแน่ และผมปกั ใจเชอ่ื วา่ จะตอ้ งเปน็ วาฬหวั ทยุ แลว้ ผมจะบอก
คณุ ใหว้ า่ เพราะเหตใุ ด นานมาแลว้ ผมเคยคดิ วา่ วาฬหวั ทยุ เปน็ สตั วล์ กึ ลบั ทม่ี กั
อาศยั อยใู่ นทะเลเมดเิ ตอรเ์ รเนยี น และทะเลลกึ ละแวกใกลเ้ คยี ง จวบจนเดย๋ี ว
นี้ผมมาแน่ใจว่าไม่ใช่แค่ทะเลเหล่านั้น และจากข้อมูลหลายส่วนในปัจจุบัน
พบว่าอาจไม่เคยมีที่แห่งใดเป็นแหล่งอาศัยอยู่รวมกันเป็นฝูงของมัน อีกท้ัง
จากการส�ำรวจเพิ่มเติมเม่ือเร็วๆ นี้พิสูจน์ให้ผมได้รู้ว่าในยุคปัจจุบันมีหลาย
เหตุการณ์ท่ีมีผู้พบวาฬหัวทุยแยกอยู่เด่ียวๆ ในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ผม
ได้ยินมาว่าท่านนาวาเอกเดวิสแห่งราชนาวีอังกฤษเคยพบโครงกระดูกวาฬ
หวั ทยุ ขณะปฏบิ ตั หิ นา้ ทอี่ ยบู่ รเิ วณชายฝง่ั บารเ์ บรี่ เวลานนั้ เรอื รบเพงิ่ แลน่ ผา่ น
ดารเ์ ดเนลเลส ดงั นน้ั วาฬหวั ทยุ นา่ จะวา่ ยจากเมดเิ ตอรเ์ รเนยี นไปยงั โพรพอน
ตสิ ตามเสน้ ทางเดมิ

ในโพรพอนทสิ เทา่ ทผี่ มรมู้ า ไมม่ ใี ครเคยคน้ พบแหลง่ อาศยั ของลกู ปลาเฮอรง่ิ
ซ่ึงเป็นอาหารของวาฬไรท์ นอกจากน้ีผมยังมีอีกหลายมูลเหตุให้เชื่อว่า
ปลาหมึก หรือสัตวจ์ ำ� พวกปลาหมึก ซง่ึ เป็นอาหารของวาฬหัวทุยนัน้ ซกุ ซ่อน
อยู่ใต้ทะเลลึก เพราะสัตว์ขนาดใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่สัตว์ที่มีขนาดใหญ่ท่ีสุด

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 287

ในสายพนั ธน์ุ นั้ ถกู พบบนผวิ นำ้� บรเิ วณนน้ั เมอ่ื เปน็ เชน่ นแ้ี ลว้ หากคณุ นำ� ขอ้ มลู
ท้ังหมดนี้มาคิดพิจารณาอย่างถี่ถ้วน คุณจะเข้าใจอย่างกระจ่างแจ้งอย่างท่ี
มนุษย์ทุกคนพึงจะคิดค�ำนึงได้ว่า อสุรกายทะเลของโพรโคเพียสท่ีท�ำลาย
เรือของจักรพรรดิโรมันตลอดคร่ึงศตวรรษนั้นจะเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจาก
วาฬหัวทุย

288 : โมบี-้ ด๊ิก

บทที่ 46
เดาใจ

แมเ้ ปา้ หมายของเขาเร้ารอ้ นด้วยเปลวเพลงิ แห่งไฟแคน้ ตลอดเวลาทุกความ
คิดและการกระท�ำของเอแฮ็บปรากฏภาพชัดสู่การตามล่าโมบ้ีด๊ิก แม้นดู
เหมือนเขาพร้อมสละทุกส่ิงท่ีน่าตื่นตาต่ืนใจบนโลกใบนี้ให้แก่แรงปรารถนา
เพียงหน่งึ เดียวนัน้ ทว่าอาจเป็นไปได้ว่าด้วยลักษณะนสิ ยั ของเขา และความ
คนุ้ เคยมาอยา่ งยาวนานทำ� ใหเ้ ขาผกู พนั กบั วถิ ชี วี ติ นกั ลา่ วาฬเลอื ดรอ้ น พรอ้ ม
เพลิดเพลินไปกับภารกิจเดินเรือ ซ่ึงนอกเหนือจากนี้แล้วคงไม่มีเหตุอื่นใดมี
อทิ ธพิ ลเปลยี่ นเปา้ หมายเขาไดอ้ กี ความเคยชนิ ทมี่ อี ทิ ธพิ ลถงึ ขนาดสง่ ผลตอ่
แรงปรารถนาในใจเขา สอื่ ใหเ้ หน็ วา่ ความอาฆาตพยาบาทของเขาตอ่ วาฬสขี าว
นนั้ อาจขยายวงกวา้ งไปสวู่ าฬหวั ทยุ ทกุ ตวั ยง่ิ เขาฆา่ อสรุ กายยกั ษเ์ หลา่ นมี้ าก
เทา่ ไร ยิ่งทำ� ให้เขามโี อกาสไดเ้ ผชญิ หน้ากบั วาฬตัวทเี่ ขาชงิ ชงั และต้องการลา่
ได้ทวีคูณมากข้ึนเท่าน้ัน แม้นสมมติฐานน้ีมีข้อยกเว้น ก็ยังมีข้อพิจารณาอ่ืน
อกี ซงึ่ แมจ้ ะไมส่ อดคลอ้ งนกั กบั การใชอ้ ารมณป์ กครองคนอยา่ งดรุ า้ ยของเขา
กระนน้ั กไ็ ม่ได้มีผลใดๆ ตอ่ เขาเลย

เพ่ือให้เป้าหมายของเขาบรรลุผล เอแฮ็บต้องใช้คนโง่ และต้องเป็นคน
โง่ทั้งหมดท่ีเคยอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์ เหล่าคนงานส่วนใหญ่มีแนวโน้มไม่
ยอมฟังค�ำส่ังเขา ดังเช่นเขารู้ดีว่าแม้ตนจะมีเครื่องดึงดูดใจท่ีช่วยท�ำให้เขา
มีอิทธิพลเหนือสตาร์บัคในบางประการ หากแต่อิทธิพลน้ันไม่อาจครอบง�ำ
ชายผู้มีจิตวิญญาณอันสมบูรณ์น่ันได้มากไปกว่าใช้บทบาทความเป็นผู้น�ำ

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 289

ทางปัญญาซ่ึงเป็นความเหนือกว่าท่ีเห็นเป็นรูปธรรม ส�ำหรับจิตวิญญาณ
อันบริสุทธิ์ สติปัญญามีผลแต่เพียงความสัมพันธ์ที่เป็นรูปธรรมเท่าน้ัน ร่าง
กายของสตารบ์ ัค และอำ� นาจบังคบั ของสตารบ์ ัค จะเป็นของเอแฮบ็ ตราบท่ี
เอแฮ็บยังคงรักษาเคร่ืองดึงดูดใจน้ีไว้ในสมองของสตาร์บัคได้ เขายังรู้อีกว่า
ทงั้ หมดนเ้ี ปน็ เหตผุ ลใหส้ ว่ นลกึ ในจติ ใจของหวั หนา้ ตน้ หนชงิ ชงั การสำ� รวจของเขา
และถา้ สตารบ์ ัคสามารถท�ำได้ เขาคงยนิ ดแี ยกตวั จากงานนี้ หรือไม่กข็ ดั ขวาง
ทำ� ลายมนั เปน็ ไปไดว้ า่ ชว่ งหยดุ พกั เปน็ เวลานานคงทำ� ใหภ้ าพวาฬสขี าวทเี่ คย
เห็นกอ่ นหนา้ นเี้ ลือนหายไป ช่วงเวลาพกั ไปนานน้นั สตารบ์ ัคคงตัดสนิ ใจแลว้
ทจ่ี ะกระโจนเขา้ สสู่ ภาวะเดมิ ของการเปน็ กบฏตอ่ ความเปน็ ผนู้ ำ� ของกปั ตนั เขา
เว้นแต่จะใช้อ�ำนาจแห่งความสุขุมรอบคอบมาควบคุมเขา นอกจากนั้นแล้ว
ความวิกลจริตซับซ้อนของเอแฮ็บเก่ียวกับโมบ้ีด๊ิกไม่มีทางถูกเปิดเผยออกมา
ให้เห็นประจักษ์ชัดมากไปกว่าประสาทสัมผัสเยี่ยมยอดของเขา และความ
หลักแหลมในการคาดคะเน ซ่ึงปัจจุบันการไล่ล่าบางวิธีควรขจัดความไม่
นบั ถอื พระเจา้ ตามจนิ ตนาการแปลกๆ อนั เกดิ ขนึ้ ตามธรรมชาตไิ ปเสยี ความ
น่าสะพรึงกลัวนานาท่ีเกิดขึ้นระหว่างการเดินเรือต้องแยกส่วนออกจากภูมิ
หลงั อนั คลมุ เครอื (ส�ำหรับความกล้าหาญของคนไม่ก่ีคนทจ่ี ะตา้ นทานความ
มุ่งหมายอันยาวนานที่ยังไม่มีโอกาสบรรลุผล) เม่ือผู้ช่วยกัปตันและลูกเรือ
ของเขายืนเฝ้าระวังตลอดค�่ำคืน คงต้องมีอะไรบางอย่างผ่านเข้ามาในความ
คิดของพวกเขามากกว่าเร่ืองของโมบ้ีด๊ิกเป็นแน่ แม้เหล่าลูกเรือป่าเถื่อน
โหร่ อ้ งรบั คำ� ประกาศถงึ แผนการสำ� รวจของเขาอยา่ งคกึ คะนอง และกระหอื รอื
แตเ่ หลา่ กลาสที งั้ หมดทกุ ประเภทยงั มบี างสว่ นไมม่ ากกน็ อ้ ยทย่ี งั คงลงั เล และ
ไมไ่ วว้ างใจ เขาเหลา่ นน้ั ยนื อยทู่ า่ มกลางอากาศแปรปรวนรอบนอก สดู รบั เอา
อากาศแปรปรวนนัน้ ไว้ แม้เป้าหมายการไลล่ ่าเลอื่ นลอย และว่างเปลา่ ทว่า
สัญญาแห่งชีวิต และกิเลศตัณหาท้ายที่สุดแล้วอยู่เหนือสิ่งจ�ำเป็นอื่นใด ผล
ประโยชน์และการจ้างงานชั่วคราว เป็นผลพวงเพ่ิมเติมท่ีพวกเขาควรย่ืนมือ
ออกไปยึดไวใ้ ห้มนั่ เพอื่ การมีชวี ติ อย่จู นกวา่ จะถึงเป้าหมายสงู สดุ

290 : โมบ้ี-ด๊ิก

ตา่ งกบั เอแฮบ็ ผไู้ มส่ นใจในสงิ่ อน่ื ใด เวลาทงั้ หมดของมนษุ ยผ์ มู้ ใี จหมกมนุ่
ไม่ยอมเสียเกียรติไปกับผลตอบแทนต่�ำต้อย เว้นแต่เวลาเหล่าน้ันจะเลือน
หายไป เงื่อนไขที่ก�ำหนดไว้อย่างถาวรของผู้สร้าง ในความคิดของเอแฮ็บคือ
บุคคลเลวทราม การยอมให้วาฬสีขาวปลุกปั่นหัวใจกะลาสีเลือดร้อนของข้า
หยอกเย้าความดุร้ายของคนพวกน้ัน กระท่ังวิญญาณอัศวินผู้กล้าในตัวพวก
เขาถกู ปลกุ ขนึ้ มา ไมเ่ พยี งเพอ่ื ทำ� ในสง่ิ พงึ ปรารถนาดว้ ยการลา่ โมบดี้ ก๊ิ เทา่ นนั้
แตย่ งั ทำ� เพอ่ื ใหม้ อี าหารมากพอสำ� หรบั ความตอ้ งการในแตล่ ะวนั แมแ้ ตน่ กั รบ
ศาสนาผู้สูงส่งและกล้าหาญในยุคโบราณกาล ยังไม่พึงใจเดินทางข้ามแดน
สองพันไมล์ ไปสู้รบเพื่อหลุมฝังศพศักดิ์สิทธ์ิของพวกเขาโดยปราศจากการ
ลักขโมย ฉกถุงเงิน และรับเงินตอบแทนเพิ่มเติมเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างทาง
พวกเขายงั คงยดึ มน่ั ตอ่ เปา้ หมายสงู สดุ และความเพอ้ ฝนั ของตนไมใ่ ชห่ รอื เปา้
หมายสูงสุด และความเพ้อฝันน้ันแปรเปล่ียนมาจากความน่าขยะแขยง ใน
ความคิดของเอแฮ็บ...ฉันจะไม่รีดเค้นความหวังเรื่องเงินทองของคนเหล่านี้...
ใชแ่ ลว้ ...เงนิ ตรา พวกเขาอาจดูหมิ่นเงินในตอนนี้ แตร่ อใหห้ ลายเดอื นผ่านไป
และสัญญาณแห่งความหวังไร้ว่ีแวว เวลานั้นเงินท่ีนอนสงบน่ิงอยู่นี้จะท�ำให้
พวกเขาแขง็ ขอ้ ขน้ึ มาทนั ที เงนิ กอ้ นเดยี วกนั นใ้ี นไมช่ า้ จะเปน็ สงิ่ ทที่ ำ� ใหเ้ อแฮบ็
ถกู ขับไล่

ไม่มีแรงปรารถนาอื่นใดดลใจเอแฮ็บได้มากไปกว่าน้ี การหุนหันตัดสินใจ
อาจเกดิ ขน้ึ ได้ และอาจเปน็ ไปไดว้ า่ เปา้ หมายสำ� คญั ทส่ี ดุ ทวา่ เปน็ เปา้ หมายลบั
ของการเดนิ เรอื พคี วอดไดถ้ กู เปดิ เผยกอ่ นเวลาอนั ควร เวลานเี้ อแฮบ็ ตระหนกั
ดีว่าการกระท�ำเช่นน้ันของเขา เป็นการเผยตัวโดยทางอ้อม เปิดทางให้กับ
การกล่าวหาที่ไม่อาจโต้เถียงในเรื่องการช่วงชิงอ�ำนาจ และด้วยการลอยตัว
อยู่เหนือความผิดทั้งทางด้านจริยธรรม และกฎหมาย ลูกเรือของเขาอาจจัด
วางก�ำลัง ยุติอ�ำนาจของเขา ด้วยการปฏิเสธที่จะเช่ือฟังค�ำส่ังเขาอีกต่อไป
หรือกระท่ังกระชากทึ้งเขาจากต�ำแหน่งบัญชาการ เมื่อข้อกล่าวหาเร่ืองการ
ชว่ งชงิ อำ� นาจถกู เผยออกมาอยา่ งชดั แจง้ และอาจสง่ ผลใหเ้ กดิ ภาพเหตกุ ารณ์

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 291

รว่ งหลน่ จากตำ� แหนง่ ไดน้ นั้ ทำ� ใหเ้ อแฮบ็ เกดิ ความกระวนกระวายตอ้ งหาทาง
ปอ้ งกนั ตนเอง การปอ้ งกนั นน้ั อาจใชเ้ พยี งแคส่ ง่ิ ทเ่ี ขามเี หนอื กวา่ ทงั้ มนั สมอง
หวั ใจ และสองมอื รว่ มกบั การเอาใจใสเ่ ฝา้ สงั เกตอยา่ งใกลช้ ดิ ทกุ นาทตี อ่ สง่ิ ใด
กต็ ามทมี่ อี ทิ ธิพลครอบง�ำให้ลกู เรือของเขาปฏบิ ตั ิตาม

นอกจากมลู เหตทุ ง้ั หมดนแี้ ลว้ อาจยงั ตอ้ งมปี ระเดน็ อนื่ ๆ อกี ทตี่ อ้ งพจิ ารณา
ขยายความใหช้ ดั พรอ้ มกนั ไป เอแฮบ็ รดู้ ีวา่ เขายังตอ้ งรกั ษาระดับความสำ� คญั
ของเป้าหมายแต่ในนามในการเดินเรือพีควอดต่อไป คอยสังเกตธรรมเนียม
ปฏิบัติทั้งหมด และไม่เพียงเท่านั้นแต่ยังต้องพยายามท�ำตัวเองให้เป็นท่ี
ประจกั ษ์ชัดถึงผลประโยชนน์ ่าหลงใหลในการด�ำเนินตามค�ำปฏิญาณของตน

ความพยายามทง้ั หมดนีอ้ าจเป็นผลให้ในชว่ งนี้ จะไดย้ ินเสียงของเขาร้อง
ตะโกนทักทายคนเฝ้ายามบนเสากระโดงเรือท้ังสามเสาบ่อยครั้ง เพ่ือคอย
เตือนสติให้จับตาเฝ้าระวัง และอย่าละเลยท่ีจะรายงานส่ิงท่ีพบเห็นใดๆ ไม่
เว้นแมแ้ ต่ปลาโลมา การเฝ้ายามน้ไี ม่นานเกินไปนกั จกั ได้รับรางวลั ตอบแทน



292 : โมบ้ี-ด๊กิ

บทที่ 47
งานทอพรม

เวลาช่วงบ่าย อากาศร้อนอบอ้าว และมีเมฆคร้ึม บรรดาลูกเรือต่างเดินเตร่
อยู่บนดาดฟ้า หรือไม่ก็เหม่อมองออกไปยังน้�ำทะเลเบื้องหน้า ควีเคกกับผม
ถกู ใชใ้ หท้ ำ� งานเบาๆ อยา่ งการถกั ทอสงิ่ ทเ่ี รยี กวา่ พรมดาบ1 เพอ่ื เอาไวผ้ กู เรอื
เลก็ เพ่ิมขน้ึ บรรยากาศสงบนิ่ง และเงยี บสงัด กระนน้ั ทุกเร่ืองราวยอ่ มตอ้ งมี
ช่วงโหมโรงน�ำขึ้นก่อน พิธีร่ายมนต์นั้นเท่ียวหลบซ่อนอยู่ในอากาศ ลูกเรือผู้
ไม่ชา่ งพดู ต่างแยกยา้ ยกนั หาทอ่ี �ำพรางตัว

ผมเปน็ ลกู มือคอยช่วยควเี ควกทก่ี ำ� ลังง่วนอยู่กบั การทอพรมเชอื ก ผมทำ�
หน้าท่ีสอดเชือกไปมาระหว่างเชือกเส้นยืน2ของเชือกถักเส้นยาว โดยใช้มือ
ตวั เองเป็นกระสวย ส่วนควีเควกยืนอยขู่ า้ งๆ คอยเลอ่ื นดาบหนกั องึ้ 3ระหวา่ ง
เชือกแต่ละเส้นเป็นพักๆ สายตามองไกลไปยังท้องน�้ำด้านนอก โดยไม่ได้
ใส่ใจหรือคิดถึงเร่ืองการเดินทางกลับบ้าน ผมรู้สึกแปลกๆ ในช่วงเวลาน้ัน
บรรยากาศราวกบั อยใู่ นความฝนั ครอบงำ� ตลอดลำ� เรอื และทอ้ งทะเล จะมกี แ็ ต่
เพียงเสียงเล่ือนดาบดังข้ึนเอื่อยๆ ขัดจังหวะเป็นช่วงๆ ราวกับพวกเราก�ำลัง

1 พรมดาบ-เชอื กทถี่ กั ขนึ้ หยาบๆ ใชเ้ ปน็ สายระโยง หรอื ถกั เปน็ พรมปอ้ งกนั เรอื ทเี่ รยี กแบบนน้ั เพราะเครอ่ื งมอื
ที่ใชข้ ึ้นเชือกรูปร่างคลา้ ยดาบไม้
2  เสน้ ยืน-ในการทอผ้าหมายถงึ เสน้ ด้ายชุดทเ่ี รยี งอย่ใู นแนวขวาง โดยจะมเี สน้ พุ่ง (ท่อี ิชเมลกำ� ลังทำ� ) คอย
ขดั สลับใหก้ ลายเป็นผนื ผ้า
3 เล่ือนดาบหนกั องึ้ -ซึ่งก็คือดึงเชือกพ่งุ ให้ขัดกระชบั แนน่ กับเสน้ ยนื

เฮอร์แมน เมลวลิ ล์ : 293

อยู่ในสถานท่ีเลือนรางของหูกทอเวลา4 และตัวผมเองเป็นกระสวยแกว่งไป
มาในตำ� นานกรกี เรอื่ งเดอะเฟท5 เมอ่ื สอดเสน้ เชอื กเขา้ ไปในแนวดา้ ยหนงึ่ แถว
แลว้ กต็ อ้ งสอดเชอื กพงุ่ กลับเสมอ การสอดเสน้ เชือกน้นั เพียงเพื่อให้เชอื กยนื
สานขดั กบั เชือกอกี กลุ่มหนง่ึ เชือกเสน้ พงุ่ นี้จงึ เป็นสิง่ ทขี่ าดไมไ่ ด้ และในตอน
นี้ ผมคิด...ด้วยมือที่ผมใช้เป็นกระสวยส่วนตัว ผมได้สานทอชะตากรรมตัว
เองผสานไว้ในกลุ่มเส้นเชือกที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ เวลาเดียวกัน ควี
เควกยนื ใจลอยเล่อื นดาบไม้กระทบเอียงบ้าง คดบา้ ง แรงบา้ ง เบาบา้ ง การก
ระทบดาบท่ไี ม่สม�ำ่ เสมอกนั เช่นนัน้ ในทสี่ ุดจะเปน็ ผลให้เกดิ ความแตกตา่ งท่ี
สอดประสานกนั อย่างลงตัวบนเชือกท่ถี กั ทอเสรจ็ สมบรู ณ์ ดาบของคนป่าผูน้ ้ี
ผมคิด...ในที่สุดก็ท�ำให้เชือกเส้นยืนและเส้นพุ่งเป็นรูปเป็นร่าง ก็เพียงแค่
เปลยี่ นจงั หวะของดาบไมเ้ ทา่ นนั้ ใชแ่ ลว้ แคเ่ ปลยี่ นจงั หวะ ตามอำ� เภอใจ และ
ความจ�ำเป็นน ความขัดแย้งท่ีไร้รูปแบบต่างผสานเรียงร้อยเข้าด้วยกัน เชือก
พุ่งเป็นส่ิงส�ำคญั จึงไมค่ วรเปลย่ี นทศิ จากเส้นทางหลกั ของมนั จริงๆ แล้วใน
แต่ละคร้ังที่เล่ือนสลับขึ้นลงก็แค่เล่ือนไปตามทิศทางของมัน การปล่อยไป
ตามอสิ ระยงั ชว่ ยใหก้ ระสวยทอี่ ยรู่ ะหวา่ งเชอื กแตล่ ะกลมุ่ วงิ่ ไปตามเสน้ ทางที่
ควรจะเป็น การเลื่อนไปทางด้านข้างก็ควรปล่อยไปตามอิสระเช่นกัน แม้
แนะน�ำไว้เช่นนั้นโดยทั้งสองทิศทาง กระน้ันจังหวะการเปล่ียนทิศยังคง
ถูกก�ำหนดโดยแต่ละฝ่าย และเส้นทางการเคล่ือนในท้ายที่สุดข้ึนอยู่กับ
สถานการณต์ า่ งๆ

สานทอไปมาอยู่อย่างนนั้ จนผมเร่มิ ได้ยินเสียงแปลกๆ เสียงลากยาวฟัง
คลา้ ยปศี าจเลอื ดพลา่ นบรรเลงเพลงนน้ั ทำ� ใหม้ ว้ นเชอื กหลดุ จากมอื ผมยนื มอง
ขึ้นไปบนก้อนเมฆท่ีซึ่งเสียงน้ันถูกโปรยลงมาราวติดปีก สูงขึ้นไปบนรังกา
เจา้ แทชเทโก ชาวเกย์เฮดเลือดบ้าอยู่บนน้นั รา่ งของเขาโนม้ ไปขา้ ง

4  หูกหรือกี่ทอเวลา-Loom of Time เปน็ อุปมาของเหตุการณ์ตา่ งๆ ทส่ี านเรียงเกิดขนึ้ บนโลก ใน เฟาสต์
งานเขียนของเกอเธ่ นกั เขยี นชาวเยอรมัน
5  เดอะเฟท ตำ� นานกรกี เล่าเรือ่ งเทพธิดาสามองค์ ทำ� หนา้ ทปี่ ัน่ และตดั เส้นดา้ ยชีวิตมนษุ ย์

294 : โมบ้ี-ดก๊ิ

บทที่ 48
ครง้ั แรกของการลงเรอื เชอื ดวาฬ

คล้ายกับว่าปีศาจทั้งห้าโผไปอีกด้านของดาดฟ้าเรือ รีบเร่งโดยปราศจากสุ่ม
เสียงปลดเฟืองและหย่อนสายระโยงระยางของเรือล�ำที่ห้อยไปมาอยู่ตรง
น่ัน เรือล�ำน้ีเป็นที่รู้กันว่าคือหนึ่งในเรือส�ำรองที่มีอยู่หลายล�ำ แม้ตามหลัก
แล้วเราจะเรยี กว่าเรือของกัปตันเพราะเหตุท่มี นั แขวนอยู่กับดาดฟา้ ด้านทา้ ย
บริเวณกราบขวาเรือก็ตาม ร่างนั้นในตอนนี้ยืนอยู่หัวเรือ รูปร่างสูง และผิว
ด�ำ ฟันขาวแย้มพรายความเลวร้ายโผล่ออกมาจากริมฝีปากราวเหล็กกล้า
เสอ้ื แจก๊ เกต็ ผา้ ฝา้ ยสดี ำ� จบั จบี ตามแบบชาวจนี คลมุ รา่ งของเขาไวใ้ หค้ วามรสู้ กึ
มดื มน รา่ งกายสว่ นลา่ งสวมกางเกงขายาวสดี ำ� ตวั หลวมเนอ้ื ผา้ หมองคลำ�้ เชน่
เดียวกัน แต่บนศีรษะของชายผิวด�ำผู้น้ีสวมเครื่องประดับดูแปลกตา หมวก
ถกั โพกหัวสีขาวสะท้อนแสงนั้นเปน็ ผมมนุษย์ทีถ่ ักเปีย และขดวนรอบหวั เขา
ไว้ เพื่อนๆ ของชายผนู้ ้มี ผี ิวสีดำ� นอ้ ยกวา่ ตา่ งมีสผี ิวสดใส เปน็ สีเหลืองแบบ
เดยี วกับสหี นังเสือซงึ่ เปน็ สผี ิวเฉพาะของชาวพ้ืนเมอื งมะนิลา ชนเผ่าท่ีโดง่ ดงั
เร่ืองความหลักแหลมในการเคารพบูชาภูตผีปศี าจ ด้วยลกั ษณะกลาสีผวิ ขาว
ผสู้ ตั ยซ์ อ่ื ทำ� ใหถ้ กู มองวา่ เปน็ นกั สบื ผรู้ บั สนิ จา้ ง และสายลบั ผกู้ มุ ความลบั บน
น่านน้�ำแห่งความชวั่ ร้าย นายของพวกเขาเปน็ เจ้าของหอ้ งนบั เงนิ ซงึ่ พวกเขา
คดิ ว่าอยู่ทแ่ี ห่งอื่น

ขณะผู้คนบนเรือต่างจ้องมองคนแปลกหน้ากลุ่มน้ีด้วยความรู้สึกฉงน
งงงวยอยนู่ นั้ เอแฮบ็ ตะโกนเสยี งดงั ไปยงั หวั หนา้ ของพวกเขา...ชายชราผมู้ เี ปยี

เฮอร์แมน เมลวิลล์ : 295

สีขาวบนหวั “พรอ้ มกันหรอื ยงั ทางดา้ นโน่นนะ เฟดัลเลาะห์ห”์
“พรอ้ ม” เสยี งโห่รอ้ งตอบกลับออกมา
“ถา้ ง้ันก็ลงไปได้ ไดย้ นิ มยั้ ?” ตะโกนขา้ มดาดฟา้ “บอกใหล้ งไปทางน้นั ”
เสียงดังราวเสียงฟา้ รอ้ งของเขาท�ำเอาเหล่าลูกเรอื ถึงกับตะลงึ งัน กระนัน้

พวกเขายงั คงโดดเกาะราวเรอื ลกู รอกหมนุ ตว้ิ อยใู่ นปลอกหมุ้ แรงหมนุ หยอ่ น
เรอื สามลำ� ลงทะเล ดว้ ยความชำ� นาญ และความกลา้ หาญเฉพาะตวั ทกั ษะซง่ึ
ไมม่ ใี นอาชพี อน่ื ใด เหลา่ ลกู เรอื โดดเหมอื นแพะจากดา้ นขา้ งเรอื ใหญท่ ก่ี ำ� ลงั โต้
คลนื่ ลงไปบนเรือเล็กทีแ่ กวง่ ไกวไปมาด้านลา่ ง

พวกท่ีอยู่ด้านล่างยังไม่ทันแล่นเรือเล็กไปจากด้านอับลมของเรือใหญ่
ขณะเรือเล็กล�ำท่ีสี่แล่นมาตามจากด้านลม ชายแปลกหน้าห้าคนพายเรือพา
เอแฮบ็ โผลม่ าจากดา้ นทา้ ย เขายนื ตระหงา่ นอยทู่ า้ ยเรอื ตะโกนบอกสตารบ์ คั
สตบั บ์ และฟลาสก์ ใหก้ ระจายตวั ไปทว่ั นา่ นนำ้� เพอื่ ใหค้ รอบคลมุ นา่ นนำ้� กวา้ ง
ใหญใ่ หไ้ ดม้ ากทสี่ ดุ ทวา่ สายตาทกุ คตู่ า่ งยงั คงจบั จอ้ งไปทเ่ี ฟดลั เลาะหห์ ต์ วั ดำ�
และลกู เรอื ของเขา บรรดากลาสใี นเรอื แตล่ ะลำ� จงึ ไมม่ ีใครทำ� ตามคำ� ส่ังนั้น

“กัปตันเอแฮบ็ ครับ?” สตารบ์ ัคเอย่ ขน้ึ
“เอาเรือนายออกไป” เอแฮบ็ ร้องตะโกน “พายเรือหา่ งออกไป เรือทงั้ ส่ลี ำ�
นาย...ฟลาสก์ พายออกไปทางใต้ลม!”
“ครบั ครบั กปั ตนั ” คงิ โพสตน์ อ้ ยสง่ เสยี งรอ้ งอยา่ งเรงิ รา่ พรอ้ มออกแรงดงึ
แจวกวาดออกไป “เตรยี มพรอ้ ม!” บอกกบั ลูกเรือของเขา “นนั่ ! นนั่ ! โผล่ตรง
นน่ั อกี แล้ว! มนั ลอยอยูท่ างด้านขวาข้างหนา้ นัน่ เด็กๆ! ไปข้างหนา้ !”
“ไมต่ อ้ งไปสนใจคนผวิ เหลอื งพวกนั้น อาร์ชี”่
“โอ.้ ..ผมไมไ่ ดใ้ สใ่ จพวกเขาหรอกครบั ” อารช์ กี่ ลา่ ว “ผมรจู้ กั คนพวกนนั้ มา
กอ่ นหนา้ นี้แลว้ ผมเคยได้ยินเสียงพวกเขาในห้องเกบ็ สินค้ามาก่อนนี่นา และ
ยงั เคยบอกคาบาโก้เรอื่ งน้ดี ว้ ย นายว่าไงละ่ ...คาบาโก้ คนพวกน้ซี อ่ นตวั มาใน
เรอื นะ่ คณุ ฟลาสก์”
“แจว.. .แจว...หนมุ่ ๆ หวั ใจคกึ คกั ทง้ั หลาย แจว...เดก็ ๆ ของฉนั แจว...หนมุ่ ๆ

296 : โมบ้ี-ด๊กิ

ของฉนั ” สตบั บค์ อ่ ยๆพดู และประโลมขวญั ลกู เรอื ของเขา ซง่ึ บางคนยงั อยใู่ น
อาการวิตกกังวล “ท�ำไมไม่เรียกความกล้าของพวกนายออกมา พวก? พวก
นายจ้องอะไรตรงนั่น? คนที่อยู่บนเรือนั่นน่ะเหรอ? โธ่เอ้ย! พวกนั้นก็แค่ลูก
เรืออกี ห้าคนท่ีจะมาชว่ ยพวกเรา ไม่ตอ้ งไปสนใจหรอก ยง่ิ มคี นมากสยิ ่งิ สนุก
เอ้าแจว..แล้วก็แจว ไม่ต้องไปสนใจเหล่าปีศาจก�ำมะถันน่ัน มีเพ่ือนมาช่วย
นะ่ ดีแลว้ นนั่ ...อย่างนนั่ แหละ พวกนายกลบั มามพี ลงั กนั แลว้ แรงจ้�ำน่ันหนกั
พันปอนดไ์ ด้ แรงจ้ำ� น่นั จะพาเราไปควา้ เงนิ รางวัล! ฮูร่า...ถว้ ยทองแหง่ ไขวาฬ
ฮีโร่แห่งฉัน! ไชโยกันหน่อย หนุ่มๆ หัวใจคึกคัก! เย็นเข้าไว้...เย็นเข้าไว้
อยา่ ใจรอ้ น...อย่าเรง่ รบี เกนิ ไปนัก ท�ำไมไม่ตะครบุ ไม้พายของพวกนายละ่ ไอ้
เวร? ขโี้ กงนัก ไอ้ลกู หมา! นัน่ นน่ั น่นั แหละ อย่างน้นั เบาๆ เบาๆ! อย่างนนั้
อยา่ งนน้ั ! ลากยาวๆ แรงๆ ใหแ้ ลน่ ไปทางนนั่ ! ใหป้ ศี าจหกั คอ ไอพ้ วกเหลอื ขอ
พวกนายหลบั กนั ไปหมดแลว้ หรอื ไง หยดุ นอนกรนเสยี ที ไอค้ นขเ้ี ซา ตน่ื ขน้ึ มา
แจวซะ จะแจวกันม้ยั ? แจวไดม้ ้ัย? จะไมแ่ จวกนั ใช่มัย้ ? เพอ่ื เหยอ่ื และเค้กขงิ
ท�ำไมพวกนายไม่ออกแรงแจวกัน? แจวไป ไม่ต้องหยุด! แจว แล้วเอาตาม
องตรงไปข้างหน้า! ตรงนั่น” คว้ามีดคมกริบจากสายคาดของเขา “ลูกผู้ชาย
ทุกคนจะชักมีดของเขาขึ้นมา และลับคมระหว่างฟันของเขา น่ันล่ะ อย่าง
นั้น ตอนนี้พวกนายได้ท�ำอย่างที่ลูกผู้ชายควรจะท�ำแล้ว เหล่าเหล็กกล้า
แห่งฉัน เอาเลย เอาเลย เหล่าช้อนเงินแห่งฉัน! แล่นไป บรรดาเหล็กแหลม
คลายเชือกทงั้ หลาย!”

อารมั ภบทของสตบั บต์ อ่ ลกู เรอื ของเขาเวลานชี้ า่ งรา้ ยเหลอื นน่ั เพราะโดย
ปกตเิ ขาคอ่ นขา้ งมรี ปู แบบเฉพาะในการพดู กบั ลกู นอ้ ง โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ การ
พรำ�่ สอนศรทั ธาแหง่ การแจวเรอื กระนนั้ คณุ ไมค่ วรเอาตวั อยา่ งการเทศนาของ
เขาท่ีมุ่งตรงประเด็นไปที่กิเลสตัณหาของเหล่าผู้ชุมนุมเป็นหลัก ไม่ควรเด็ด
ขาด เพราะเร่ืองนั้นเป็นลักษณะเฉพาะในการด�ำรงต�ำแหน่งหัวหน้าของเขา
สตับบ์ชอบพูดเรื่องใหญ่โตเกินจริงกับลูกเรือของเขา ด้วยน้�ำเสียงพิลึก
มที ง้ั อารมณส์ นกุ ปะปนกบั ความเดอื ดดาล และความเดอื ดดาลนนั้ นา่ จะเพยี ง

เฮอรแ์ มน เมลวลิ ล์ : 297

แคเ่ พม่ิ รสชาตใิ หก้ บั ความสนกุ สนาน ไมม่ ฝี พี ายคนไหนไดย้ นิ เสยี งโหวกเหวก
โวยวายนนั้ แลว้ ไม่แจวเรอื เพือ่ ชวี ิตอันเป็นทร่ี ัก ซ�ำ้ ยงั แจวเพียงเพอ่ื ความสนกุ
นอกจากนแี้ ลว้ ตลอดเวลาเขายงั ทำ� ตวั สบายๆ ไมเ่ ดอื ดเนอื้ รอ้ นใจ แกวง่ ไมแ้ จว
ของเขาเร่ือยๆ เอ่ือยๆ และอ้าปากหาวเป็นครั้งคราว ภาพผู้บัญชาการหาว
อ้าปากกว้างนั้นช่างขัดกับเสียงเชียร์ทรงพลังที่ฟังคล้ายกับร่ายเวทมนตร์ใส่
ลูกเรือ นี่เป็นอีกเรื่องหน่ึง ซ่ึงสตับบ์จอมตลกประเภทที่ไม่เหมือนใคร คน
อารมณ์ขันท่ีในบางคร้ังมีนิสัยแปลกยากเข้าใจยามเม่ือต้องท�ำให้ผู้ใต้บังคับ
บญั ชาเช่ือฟงั เขา

การปฏิบัติตามสัญญาณมือจากเอแฮ็บ ท�ำให้สตาร์บัคน�ำเรือมาลอยล�ำ
เย้อื งกับหวั เรือของสตับบใ์ นเวลาน้ี และชวั่ เวลาเพยี งแค่นาทเี ดียวเรือสองล�ำ
เกือบประชิดติดกัน สตบั บ์รอ้ งทกั ตน้ เรือ

“คณุ สตารบ์ คั ! กราบเรอื ดา้ นซา้ ยนนั่ นะ่ เฮ!้ ผมพดู กบั คณุ อยนู่ ะ ไดย้ นิ มยั้ !”
“ฮัลโล!” สตารบ์ คั ตอบกลับ โดยไมไ่ ด้เอี้ยวตวั หนั มามองแม้เพยี งนดิ ขณะ
พดู เขายงั คงหนา้ ตาจรงิ จงั แมข้ ณะกระซบิ กระซาบปลกุ เรา้ เหลา่ ลกู เรอื ใบหนา้
ของเขาดรู าวกบั หินเหลก็ ไฟเมอ่ื เทยี บกับใบหน้าของสตบั บ์
“นายคิดยังไงกับหน่มุ ผวิ เหลืองพวกน้ัน!”
“ลกั ลอบขนึ้ เรอื มา ดว้ ยวธิ ใี ดวธิ หี นงึ่ กอ่ นเรอื ออกทะเล (แรงขน้ึ แรงขนึ้ อกี
เด็กๆ!)” กระซิบบอกลูกเรือ แล้วตะโกนเสียงดังขึ้นอีกคร้ัง “เร่ืองเศร้า คุณ
สตับบ์! (จ้�ำลงไป จ�้ำลงไป เด็กๆ ของฉัน!) แต่อย่าไปสนใจเลย คุณสตับบ์
ทำ� ทกุ อยา่ งใหด้ ที สี่ ดุ บอกใหล้ กู เรอื ของคณุ จำ�้ แรงๆ แลว้ กจ็ ะดเี อง (ดดี ตวั ขน้ึ
คนของฉัน ดีดตัวข้ึน!) ถังไขวาฬอยู่ขา้ งหนา้ น้ัน คณุ สตบั บ์ น่นั เปน็ ส่ิงท่ีท�ำให้
คณุ ตัดสินใจมา (ดึงขึน้ เด็กๆ!) ไขวาฬ เกมของวาฬหวั ทยุ ! อย่างน้อยกเ็ พ่อื
หนา้ ท่ี หนา้ ท่ี และผลประโยชน์ จงู มือไปดว้ ยกนั ”
“นน่ั สิ นน่ั สนิ ะ ผมคดิ มากเกนิ ไปแลว้ ” สตบั บร์ ำ� พงึ ขนึ้ ขณะเรอื สองลำ� แยก
หา่ งจากกัน “ตอนทผ่ี มสงั เกตเหน็ พวกเขา ผมคิดวา่ นะ จรงิ สิ เขาลงไปทีห่ อ้ ง
เกบ็ ของทา้ ยเรอื บอ่ ยๆ อยา่ งทโี่ ดบอยสงสยั มานาน คนพวกนนั้ ซอ่ นตวั อยดู่ า้ น

298 : โมบ้-ี ดกิ๊

ล่างนน่ั ใตท้ อ้ งวาฬสขี าวของมนั ดีละ่ ดี ง้ันกช็ ่างเถอะ! ชว่ ยไมไ่ ด้! เอาละ่ !
ตรงไปหนมุ่ ! วนั นี้ไม่ใชว่ ันของวาฬสีขาว! ตรงไป!”

การปรากฏตวั ขน้ึ ของเหลา่ ชายแปลกหนา้ ทา่ ทางประหลาดในสถานการณ์
คับขันขณะก�ำลังลงเรือเล็กล่าวาฬจากดาดฟ้าเรือใหญ่ไม่ได้ก่อให้เกิดความ
พิศวงงงงวยขึ้นอย่างไร้เหตุผลในหมู่ลูกเรือ กระน้ันเรื่องที่อาร์ชี่เคยบอกเอา
ไว้ก่อนหน้าที่คนเหล่าน้ีจะข้ึนเรือมา แม้จะไม่มีใครเช่ือในตอนน้ัน หากแต่ก็
ทำ� ใหพ้ วกเขาพอปรบั ตวั ยอมรบั กบั เหตกุ ารณน์ ไี้ ด้ มนั ปลดเปลอื้ งความกงั วล
สงสยั ของพวกเขา กแ็ ลว้ ยงั ไงละ่ กบั เรอื่ งทง้ั หมดนี้ ทา่ ทางของสตบั บเ์ องกเ็ ชอื่
มน่ั วา่ การปรากฏตวั ของคนพวกนจี้ ะเปน็ ประโยชนเ์ สยี มากกวา่ เหลา่ ลกู เรอื มี
เวลาพอจะท�ำใจใหห้ ลดุ พ้นจากการอนุมานตามความเชอ่ื เรื่องผีสาง แมเ้ รอ่ื ง
น้ียังคงมีประเด็นมากมายชวนให้คาดเดาไปต่างๆนาๆ เก่ียวกับการก�ำหนด
กฎเกณฑ์อย่างแม่นย�ำของเอแฮ็บจอมลึกลับในมูลเหตุน้ีนับต้ังแต่เร่ิมต้น
ส�ำหรับผม...อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเงาลึกลับ เมื่อครั้งผมเห็นมันคืบคลานตาม
ข้ึนมาบนเรือพีควอดในเช้ามืดวันหน่ึงขณะเรือจอดอยู่ท่ีแนนทักเก็ต รวมทั้ง
คำ� บอกใบป้ รศิ นาของคนที่มีท่าทางแปลกๆ อย่างอีไลจาห์

ในเวลานนั้ เอแฮบ็ ขยบั หา่ งออกไปทางลมจงึ ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งเจา้ พนกั งานของ
เขาคุยกนั เรือของเขานำ� ไปข้างหน้าเรอื ลำ� อนื่ นั่นบง่ บอกได้วา่ ลกู เรอื ของเขา
มพี ละกำ� ลงั มากแคไ่ หนในการนำ� พาเรอื แลน่ ออกไป กลมุ่ คนผวิ เสอื เหลอื งนนั้
ดคู ล้ายเหล็กกล้า และกระดูกวาฬ เป็นเหมอื นเครอื่ งจกั รตอกหา้ เครื่องกำ� ลงั
ยกและทมุ่ คอ้ นอยา่ งแรงดว้ ยความเรว็ สมำ�่ เสมอทำ� ใหเ้ รอื วง่ิ ไปตามนา่ นนำ้� ได้
อยา่ งใจตอ้ งการเฉกเชน่ เครอื่ งพน่ ไอนำ�้ จากเรอื กลไฟมสิ ซสิ ซปิ ป้ี เฟดลั เลาะห์
ก�ำลงั นัง่ พายเรอื อย่ใู นตำ� แหน่งนักพงุ่ ฉมวก เขาถอดเสอ้ื แจค๊ เกต็ สดี �ำของเขา
โยนไว้ข้างๆ เผยให้เห็นอกเปลือยและร่างกายส่วนที่พ้นจากขอบกราบเรือสี
ผวิ ตดั กนั อยา่ งชดั เจนกบั บรรยากาศแปรปรวนขอบทะเล อกี ดา้ นหนงึ่ ของเรอื
เอแฮ็บยกแขนราวกับเป็นนักดาบ เหว่ียงขึ้นกลางอากาศคล้อยไปทางด้าน
หลังราวกับต้องการสร้างดุลยภาพให้เรือแล่นตรงไปข้างหน้า เขาจ้วงไม้แจว

เฮอรแ์ มน เมลวิลล์ : 299

ด้วยจังหวะม่ันคงเหมือนเช่นการล่องเรือเล็กนับพันครั้งก่อนวาฬสีขาวจะฉีก
ขาเขาหลดุ จากรา่ งไป ทนั ใดนน้ั แขนทเ่ี หยยี ดยดื เรม่ิ ขยบั อยใู่ นทา่ แปลกๆ และ
คงคา้ งไวอ้ ยา่ งนนั้ ขณะฝพี ายทง้ั หา้ บนเรอื ตา่ งพรอ้ มใจกนั ยกไมพ้ ายขน้ึ สงู เรอื
และลูกเรอื น่ังน่ิงไม่ไหวตงิ อยูก่ ลางทะเล ช่ัวอดึ ใจนั้นเรอื อกี สามล�ำท่ีกระจาย
ตวั แลน่ ตามมาทางดา้ นหลงั ตา่ งหยดุ กลางทาง ฝงู วาฬดำ� ดง่ิ สใู่ ตท้ ะเลลกึ อยา่ ง
ผิดปกติ น่ันท�ำให้แทบมองไม่เห็นร่องรอยการเคล่ือนไหวของพวกมันจากท่ี
ไกลออกมา ทว่าจากจุดท่ีเขาอยู่ใกล้กว่านัน้ ทำ� ใหเ้ อแฮ็บสังเกตเหน็

“ทุกคนระวังไม้พายของตัวเองไว้ให้ดี!” สตาร์บัคร้องบอก “นาย...
ควเี ควกยืนข้นึ !”

เจ้าคนป่าโดดลุกขึ้นอย่างว่องไว ยืนบนคอกยกสูงรูปสามเหล่ีอมตรง
หวั เรอื สายตาสอดสา่ ยไปยงั บรเิ วณทเี่ หยอื่ ถกู สงั เกตเหน็ ครงั้ ลา่ สดุ เชน่ เดยี วกบั
สตาร์บัคทอี่ ย่สู ว่ นปลายทา้ ยเรือ เขาเองก็ลุกข้นึ ยนื บนแทน่ ไม้รูปสามเหลย่ี ม
ตรงขอบกราบเรือ หัวหนา้ ตน้ หนทรงตวั ไดอ้ ยา่ งสบาย และคล่องแคลว่ ขณะ
เรอื กระตกุ สน่ั คลอนแผน่ ไมท้ เ่ี หยยี บยนื เขาจอ้ งหาดวงตามหมึ าสฟี า้ ใตท้ ะเล
อย่างเงียบๆ

ห่างออกไปไม่ไกลนักเรือของฟลาสก์ยังคงจอดน่ิงอยู่ ผู้บัญชาการเรือ
บุ่มบ่ามลุกขึ้นยืนด้านบนของเสากลมท้ายเรือ ซ่ึงเป็นเสาขนาดใหญ่ฝังลึก
ในโครงเรือ และมีส่วนโผล่พ้นแผ่นไม้ท้ายเรือออกมาประมาณสองฟุต เสา
กลมนี้มีไว้ส�ำหรับยึดเชือกที่ใช้จับวาฬ ด้านบนของเสามีพื้นที่ไม่มากไปกว่า
ฝา่ มอื ของคนเรา การยนื อยบู่ นพนื้ ฐานเชน่ นน้ั ทำ� ใหด้ เู หมอื นวา่ ฟลาสกก์ ำ� ลงั
ยนื เกาะอยบู่ นเสากระโดงเรอื บางประเภทซงึ่ ไมม่ พี นื้ ทใ่ี หเ้ กาะนอกจากแผน่ ไม้
สำ� หรับสอดเชอื กชกั ใบเรือ ทวา่ คงิ โพสตน์ อ้ ยตวั เลก็ และเต้ีย เวลาเดียวกนั คิง
โพสตน์ อ้ ยกลับเตม็ ไปด้วยความทะเยอทะยานสงู และมาก น่นั จงึ เปน็ เหตุให้
บนเสากลมทเี่ ขายืนอยยู่ งั ไม่สรา้ งความพอใจให้กบั คงิ โพสต์

“ฉนั มองไมเ่ ห็นทั้งสามคาบสมทุ ร พายแซงหน้าขน้ึ ไป พาฉนั ไปทน่ี ั่น”
โอกาสนี้ แด๊กกูใช้มือสองข้างจับกราบเรือไว้ม่ันแล้วไถลตัวไปยังท้ายเรือ

300 : โมบ้-ี ดิ๊ก


Click to View FlipBook Version