เครื่องแบบสีขาว

๑

ถงึ โรงพยาบาลแต่เชา้ มืด การะเกดรูส้ กึ ว่า เชา้ น้ีเพ่อื นพยาบาลของหลอ่ น
ดูเหมือนจะมเี ร่อื งผิดปกติอยู่บา้ งเลก็ นอ้ ย

พ่สี มรม่ิงหวั หนา้ พยาบาลอายุส่ีสิบกว่า กม้ หนา้ กม้ ตาเช็กบตั รประจาตวั
คนไข้ ซ่งึ ทุกวนั มที งั้ การรบั เขา้ และการจาหน่ายออก แต่สหี นา้ ของหล่อนแสดงว่า
หลอ่ นฟงั คนอน่ื ๆ พูดอยู่ตลอดเวลา บางขณะหลอ่ นก็ย้มิ บางขณะกห็ วั เราะ

แววจนั ทร์ เพ่อื นรุ่นเดียวกบั การะเกดกาลงั จีบปากจีบคอพูดพลางหวั เราะ
กกิ๊ ๆ กกั๊ ๆ

"โอย๊ ...พห่ี มอนไมเ่ หน็ ...เศรษฐเี จบ็ น่ีมนั อย่างน้ีเอง กะอแี ค่ตดั ไสต้ ่งิ ญาตพิ ่ี
นอ้ งแห่กนั มาสามส่รี ถ ประเดยี๋ วคนนนั้ เขา้ ประเดยี๋ วคนน้ีออก แลว้ บางคนก็ช่างชกั ...
คุณหญิงอะไรนะท่เี ป็นอาสะใภข้ องเขาน่ะ ถามโน่นถามน่ีจนอาจารยห์ มอโอบแกจะ
ราคาญตาย"

"อาเขาก็คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณน์ ่ะซี คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์ ตง้ั เจรญิ กจิ "
สมรมง่ิ กลา่ ว แววจนั ทรห์ วั เราะอกี หลอ่ นเป็นคนหวั เราะงา่ ยและค่อนขา้ ง
จะแสนงอน
"ตงั้ เจริญกจิ คงมาจากแซ่ตง้ นะพห่ี มอน หรอื มาจากตงั๋ ...ตงั๋ เขาแปลวา่ รวย
ไม่ใช่เรอะ"
"ไมร่ ู.้..ถามยายเหยา่ ดูซ"ี แววจนั ทรว์ า่
"ฉนั ก็ไมร่ ูเ้ หมอื นกนั เช้อื จนี ของฉนั ก็มเี ท่า ๆ กบั พวกตงั้ เจริญกิจนนั่ แหละ
ย่ะ เวน้ แต่ไม่ไดร้ า่ รวยเหมอื นอยา่ งเขา"
เยาวดหี รอื เหย่าของครอบครวั เช้อื สายลูกจนี ตอบแววจนั ทร์

เคร่อื งแบบสขี าว
๒

"พวกตง้ั เจรญิ กจิ มาเป็นคนไขอ้ ยู่ทน่ี ่หี รอื คะ พห่ี มอน"

การะเกดเดินเขา้ มาสมทบกับเพ่ือน ๆ ท่ีหอ้ งซ่ึงอยู่ติดกับ
เคานเ์ ตอรป์ ระจาชน้ั สาม

"ใช่...ผ่าตดั ไสต้ ่ิงเม่อื คืนน้ี พ่ีไม่ไดอ้ ยู่เวรหรอก นิรมลกบั แวว
จนั ทรแ์ ลว้ ก็นอ้ งนางเขาอยู่...นอ้ งนางก็เลยไดร้ บั คาสงั่ ใหเ้ป็นพยาบาลพเิ ศษ
มอื คนื น้ี เพราะหาพยาบาลพเิ ศษไมท่ นั ..."

"เงนิ ใหญ่เหลอื เกินนะคะ"
การะเกดปรารภย้มิ ๆ สมรมง่ิ วา่
"ใหญ่หรอื ไมใ่ หญ่ เขาก็เป็นเจา้ ของตกึ หลงั น้แี หละนอ้ ง"
"มนิ ่าละ่ ถงึ ไดต้ ่นื เตน้ กนั ไปหมด"
"ไอท้ ่ีต่ืนเตน้ น่ะ เห็นจะเป็นเพราะคนไขเ้ ผอิญเป็นนายอรชุน
มากกวา่ .... "
สมรมง่ิ กลา่ วย้มิ ๆ

อรชุน ต้งั เจริญกิจ...นามสกุลตงั้ เจริญกิจ เป็นนามสกุลท่ีมี
ช่ือเสยี งมานานในดา้ นความมนั่ คงรา่ รวย และยงั คงรกั ษาสภาพของความ
มงั่ คงั่ เอาไวไ้ ดจ้ นถงึ ปจั จบุ นั ดว้ ยธุรกจิ การคา้ การลงทนุ อนั มนั่ คง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓

ถงึ จะเป็นนามสกุลท่มี ญี าตพิ น่ี อ้ งแตกแขนงกนั ออกไปมาก ทว่าก็
เป็นท่รี ูจ้ กั กนั ดอี ยู่ว่าโรงงานอุตสหกรรมและธนาคารอนั เป็นธุรกิจหลกั นนั้
ผูเ้ป็นหนุ้ ส่วนใหญ่มเี พยี งสองคอื นายอานาจและนายอานวย ตง้ั เจรญิ กจิ

นายอานาจวายชนไปแลว้ หุน้ ของเขาจึงไดแ้ ก่ลูกชายลูกสาวอนั
เกิดจากเอกภรรยาคอื อรชนุ และปารชิ าติ

นามสกลุ ตง้ั เจรญิ กจิ มชี ่อื เสยี งในทางมงั่ คงั่
ช่ืออรชุนมีช่ือเสียงในทางเป็นหนุ่มสงั คม ซ่ึงมีผูเ้ อ่ยถึงอย่าง
เกรงใจวา่ เขาเป็นนกั ธุรกจิ แต่แทท้ จ่ี รงิ เกอื บจะไมไ่ ดท้ างานทาการอะไรเลย
มชี ่อื เสยี งวา่ แต่งตวั นาแฟชนั่ บรุ ุษ รสนยิ มสูง และเลน่ กอลฟ์ เก่ง..
มขี า่ วพวั พนั กบั นางงามหลายคนและกบั สตรผี ูม้ ชี ่อื เสยี งเด่น ๆใน
สงั คมชน้ั สูงแบบคร่งึ ๆกลาง ๆ ของกรุงเทพ...
หากเขาไมผ่ อญิ เจบ็ ไขไ้ ดป้ ่วย พยาบาลธรรมดา ๆ อย่างการะเกด
หรอื อย่างใครก็ตาม คงไมม่ โี อกาสไดพ้ บปะกบั นายอรชนุ
เพราะเสน้ ทางสงั คมมนั คนละเสน้ คนละสายกนั
การะเกด ก็เหมอื นผูห้ ญิงทวั่ ๆไป หล่อนนึกอยากเห็นหนา้ นาย
อรชนุ ตงั้ เจรญิ กจิ ข้นึ มาครามครนั่
"นนั่ ไง...พรรคพวกเขามาเยย่ี มแลว้ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๔

แววจนั ทรซ่งึ รูจ้ กั ใครต่อใครบางคนมาแลว้ ตง้ั แต่เมอ่ื คนื น้ี ยกมอื
ไหวส้ ตรวี ยั ประมาณหกสบิ และหา้ สบิ กว่าสองนาง นอกนนั้ ท่ีพรูออกมาจาก
ลฟิ ตอ์ กี สห่ี า้ คนหลอ่ นไมไ่ ดค้ ารวะหรอื ทกั ทายอย่างใด

"ฉนั จะเยย่ี มคุณอรชนุ ไดห้ รอื ยงั "
"เชญิ ค่ะ คณุ อรชนุ ยา้ ยไปหอ้ งพเิ ศษแลว้ หมายเลขสองค่ะ"
เสยี งพูดกนั จอ้ กแจก้ จอแจ พรอ้ ม ๆ กบั ผูม้ าเย่ยี มเคลอ่ื นขบวน
พอขบวนของผูม้ าเย่ยี มลบั หายเขา้ ไปในหอ้ งพเิ ศษแลว้ อดึ ใจหน่ึง พยาบาล
พเิ ศษก็เดนิ หนา้ ยุ่ง ๆ ออกมา
"พห่ี มอน คนไขจ้ ะดม่ื นา้ ใหไ้ ดแ้ น่ะค่ะ"
"ดม่ื เขา้ ไปจะไดต้ าย ใหเ้ขาอมกอ้ นนา้ แขง็ เลก็ ๆ หรอื เปลา่ ละ่ "
"แกจะอมกอ้ นใหญ่ ๆ"
นอ้ งนางส่ายหนา้ นดิ ๆ
"ญาตพิ น่ี อ้ งก็ย่งุ กนั เหลอื เกนิ เขาถามวา่ ทาไมถงึ ตอ้ งทรมานคนไข้
พห่ี มอนไปดูเองเถอะค่ะ"
"การะเกดไปดูทไี ป๊ ตอนคา่ น้ีลสิ ตช์ ่ือพยาบาลพิเศษถงึ หนูพอดี
ดว้ ยนะ หนูจะเฝ้าหรอื ไมเ่ ฝ้าบอกใหพ้ ร่ี ูก้ ่อนหา้ โมง"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕

การะเกดเคาะประตูโผล่เขา้ ในหอ้ งพิเศษ ซ่ึงเต็มไปดว้ ยคนมา
เยย่ี ม นงั่ บา้ งยนื บา้ งหอ้ มลอ้ มเตยี งคนไข้

คนหน่ึงกาลงั ยกแกว้ นา้ จะใหค้ นไขด้ ่ืม การะเกดปราดเขา้ ไปดึง
แกว้ ออกจากมอื ของหลอ่ น ก่อนทจ่ี ะสมั ผสั รมิ ฝีปากคนไข้

"อยากใหค้ นไขต้ ายหรอื คะ"
เสยี งของหลอ่ นค่อนขา้ งแขง็ เลก็ นอ้ ย
"พยาบาลทอ่ี อกไปเมอ่ื ครู่น้ี เขาก็บอกแลว้ ไม่ใช่หรอื คะว่ คนไขจ้ ะ
รบั ประทานอะไรไมไ่ ดเ้ลยแมแ้ ต่ดม่ื นา้ "
"อะไร กะแค่ดม่ื นา้ จะถงึ ตายเชยี วเรอะ"
สตรอี ายุหกสบิ กวา่ ถามอย่างเช่อื คร่งึ ไมเ่ ช่อื คร่งึ การะเกดตอบวา่
"มตี วั อย่างมาแลว้ ดว้ ยซา้ ไปค่ะ ผ่าตดั บริเวณทอ้ ง เขาหา้ มด่มื นา้
ยส่ี บิ สช่ี วั่ โมงหลงั จากผ่าตดั "
"ผมหวิ นา้ จะตายอยู่แลว้ "
เป็นครง้ั แรกทก่ี าระเกดมองดูคนไขเ้ตม็ ตา
นามสกุลตงั้ เจริญกิจสืบเช้ือสายมาจากบรรพบุรุษท่ีเป็นจีน
ช่อื เสยี งของนามสกลุ กบ็ อกอยู่

เคร่อื งแบบสขี าว
๖

แต่อรชุน ตง้ั เจริญกิจกลบั มหี นา้ ตาคลา้ ยแขก ผวิ แบบเดียวกบั
แขกขาวไม่ดาคลา้ ทว่าค้ิวดก จมูกเป็นสนั จอนสองขา้ งหูหนาใหญ่...ทรง
ผมตามสมยั นยิ มของผูช้ ายคลงั่ แฟชนั่ ยุคน้ี

การะเกดมองดูเขาดว้ ยสหี นา้ สงบ ตอบวา่
"หวิ นา้ ไม่ตายหรอกค่ะ แต่ถา้ ด่ืมนา้ คุณจะตาย เพราะแผลของ
คุณไม่ไดเ้ ย็บเพยี งขา้ งนอก ขา้ งในก็เย็บดว้ ย อาหารหรือนา้ จะทาใหแ้ ผล
อกั เสบเป็นหนองโดยไมม่ ที างแกไ้ ข"
การะเกดฉวยแกว้ นา้ ไปเทท้ิงในอ่างลา้ งหนา้ หยิบกอ้ นนา้ แข็ง
ขนาดปลายน้ิวกอ้ ยในชามเคลอื บใบเลก็ ซ่งึ นอ้ งนางเอามาเตรียมใหค้ นไข้
ใส่เขา้ ไปในปากเขา
แลว้ หล่อนก็ฉวยชามเคลือบนน้ั ออกมาเสีย ก่อนออกจากหอ้ ง
หลอ่ นหนั ไปกาชบั อกี ครง้ั หน่งึ วา่
"อยา่ ใหค้ นไขร้ บั ประทานอะไรเลยนะคะ"
ก่อนประตูปิด การะเกดไดย้ นิ เสยี งใครคนหน่งึ แววตามหลงั มาวา่
"ยายพยาบาลคนน้ดี ุจงั "
การะเกดไม่ไดแ้ วะเขา้ ไปในหอ้ งคนไขพ้ เิ ศษอกี เลย ตลอดทงั้ วนั
นนั้ หลอ่ นก็เหมอื นพยาบาลเกอื บทกุ คนงานมากจนลน้ มอื

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๗

แต่ถึงหล่อนจะไม่โผล่เขา้ ไป หล่อนก็รูว้ พยาบาลและหมอ
ตลอดจนผูอ้ านวยการโรงพยาบาลเอง แวะเวยี นกนั เขา้ ไปเยย่ี มเสมอ ๆ

ลฟิ ตข์ ้นึ สู่ชนั้ สามเกือบทุกเท่ยี วตอ้ งมคี นมาเย่ยี ม นายอรชุน ตง้ั
เจรญิ กจิ ประตูหอ้ งคนไขพ้ เิ ศษหมายเลขสองปิด ๆ เปิด ๆ อยู่ตลอดเวลา

ช่วยใหต้ กึ ตง้ั เจรญิ กจิ คกึ คกั ข้นึ มาอกี มาก...

เย็นวนั น้ัน กระเกดอาบนา้ ผลดั เปล่ียนเคร่ืองแต่งกายในหอ้ ง
สาหรบั พยาบาลเวร เหมอื นทกุ ครง้ั ทห่ี ลอ่ นเฝ้าไขพ้ เิ ศษ

สมรมง่ิ เป็นพยาบาลเวรเองคนื นนั้
การะเกดเขา้ ไปปฏบิ ตั หิ นา้ ทข่ี องหลอ่ นเวลาท่มุ ตรง เมอ่ื หลอ่ นโผล่
เขา้ ไปในหอ้ งคนไขพ้ เิ ศษ รูส้ กึ เหมอื นโผลเ่ ขา้ ไปในรา้ นดอกไม้ ทงั้ แจกนั ทงั้
กระเชา้ ปกั ดอกไมน้ านาชนิด เห็นจะไม่ตา่ กว่าสามสิบ...กุหลาบหลากสี
กลว้ ยไมห้ ลากพนั ธุ์ หนา้ ววั เบญจมาศสะพรงั่ ไปหมดทง้ั หอ้ ง
สะดดุ ตาทส่ี ุดก็คอื แคทลยี าสขี าวบรสิ ุทธ์ิ กระเป๋าแรสเี หลอื งดอก
ใหญ่เพยี งดอกเดยี ว ในแจกนั เคลอื บใบนอ้ ยสนี า้ เงนิ สดบนโตะ๊ หวั เตยี ง
คนในหอ้ ง ผูห้ ญงิ หาผูช้ ายสามหนั มามองดูหลอ่ น
ผูห้ ญงิ สองในหา้ ก็คอื ผูห้ ญงิ เลยกลางคนทส่ี มรมง่ิ บอกหลอ่ นเมอ่ื
เขา้ น้วี า่ คนหน่งึ เป็นแมข่ องนายอรชนุ และอกี คนหน่งึ เป็นอาสะใภ้

เคร่อื งแบบสขี าว
๘

ส่วนอีกสามคนยงั สาวและสวย แต่กายเกอ๋ ย่างคนมรี สนิยมสูง
ดว้ ยกนั ทง้ั นน้ั

การะเกดอดขอบใจเคร่อื งแบบสขี าวของหลอ่ นไม่ได.้..หากหล่อน
แต่งกายธรรมดา ๆ หลงเขา้ มา หลอ่ นคงจะกลายเป็นผูห้ ญงิ ท่ี 'เชย' พลิ กึ

ถงึ อย่างไรหลอ่ นก็เหมอื นผูห้ ญงิ ทกุ คน ในบางเวลาก็ไมช่ อบ ทจ่ี ะ
ตา่ ตอ้ ยนอ้ ยหนา้ ผูห้ ญงิ ดว้ ยกนั โดยเฉพาะในเร่อื งความสวยงาม

"เธอเป็นพยาบาลพเิ ศษคนื น้หี รอื จะ๊ "
อาสะใภข้ องนายอรชนุ เป็นผูถ้ าม
"ค่ะ ดฉิ นั มารบั หนา้ ทต่ี ง้ั แต่ท่มุ ตรง"
"พยาบาลพเิ ศษมหี นา้ ทท่ี าอะไรบา้ ง"
หล่อนซกั อีก ดูท่าทางของหล่อนจะเป็นคนช่างพูดช่างชกั อยู่ไม่
นอ้ ย
"สาหรบั คนใชท้ ่ีอาการหนกั มาก ๆ พยาบาลพิเศษจะคอยเฝ้ า
อาการอยู่ตลอดทง้ั คืน เผ่อื มเี ร่ืองฉุกเฉินตอ้ งตามหมอและตอ้ งการแกไ้ ข
แต่สาหรบั คนไขธ้ รรมดา พยาบาลพเิ ศษก็คงไม่ผดิ ไปจากคนรบั ใชเ้ ท่าไหร่
นกั หรอกค่ะ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๙

คาตอบของหล่อนทาใหค้ นไข้ ซ่ึงนอนทานยั นต์ าเหมอื นหลบั ๆ
ตน่ื ๆอยู่เบกิ ตาข้นึ มองดูหลอ่ น

"ออ๋ ..คุณเม่อื เชา้ น้ีเอง...ตอนน้ีเห็นจะไม่มอี ะไรตอ้ งรบกวนคุณ
หรอกครบั คุณพยาบาล ถา้ ขอนา้ ด่ืมคุณก็คงดุใหอ้ ีก เอาไวอ้ ีกสกั พกั คุณ
ค่อยมาใหมก่ ็ได"้

เสียงและถอ้ ยคาของเขาแมจ้ ะสุภาพพอสมควร แต่ก็มีบางส่ิง
บางอย่างคลา้ ยคนเป็นนายจา้ งพดู กบั ลูกจา้ ง...

หรือหล่อนอาจมีอุปาทานไปเองก็ได.้ ..มีอุปทานเพราะรูอ้ ยู่ว่า
ตระกูลน้เี ขามงั่ คงั่

หล่อนเห็นจะตอ้ งคอยสะกดตวั เองไม่ใหพ้ ลอยต่ืนเตน้ ไปกบั
ช่อื เสยี งและความมงั่ คงั่ ของเขา...

"ถา้ งนั้ ดิฉันจะออกไปก่อน...กรุณากดออดเรียก ถา้ จะใชด้ ิฉัน
เมอ่ื ไหร่"

การะเกดรูส้ กึ ว่าเสียงของหล่อนค่อนขา้ งจะแขง็ เกินไป...แต่ก็...
ช่วยไมไ่ ด.้.

...อาจจะเป็นปมดอ้ ยบางอย่างของการะเกด ปมดอ้ ยของคน
ธรรมดา ๆ อย่างหลอ่ น...

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๐

สาหรบั คนมีเงินบางคน หากอ่อนและกม้ หวั ใหม้ ากเกินไป ก็
เหมอื นเกรงกลวั เงนิ ของเขา

ในบางเวลา จึงมผี ูก้ ล่วหาว พยาบาลท่ีช่ือการะเกดนน้ั จองหอง
และพดู จาไมม่ นี า้ มนี วลเอาเสยี เลย...

แน่ละ...ผูกลา่ วหามกั เป็นคนไขห้ รอื ญาตพิ น่ี อ้ งของคนไข้ ท่ีคดิ ว่า
เงนิ ของเขา ควรจะอานวยความสะดวก และใหส้ ทิ ธพิ เิ ศษแก่เขาเหนือคนไข้
อน่ื ๆ

รวมทง้ั บงั คบั ใหห้ มอและพยาบาล เอาใจเขาเพยี งคนเดียวดว้ ย
คนไขอ้ น่ื จะเป็นอย่างไรก็ช่างหวั มนั

๒

เขาหวิ จนรูส้ กึ ว่าขา้ งในทอ้ งมนั แสบไปหมด คงอย่างน้ีเองกระมงั
ท่ีเขาเรียกกนั ว่าหิวจนแสบไส.้ ..เกิดมาก็เพ่งิ จะเคยหิวขนาดหนักคราวน้ี
เอง

กระหายนา้ จนคอแหง้ เหมอื นจะเป็นผง...น่ีถา้ มแี กว้ นา้ เยน็ วางอยู่
ใกล ้ ๆ มอื เขาคงควา้ ข้นึ มาด่มื ชนดิ ไมล่ มื หูลมื ตา...มนั จะตายหรอื เป็นก็ช่าง
มนั เถอะ

อรชุนรูส้ ึกว่า หูตาของเขาลายไปหมด ไม่ว่าอะไรดูมนั เกะกะ
นยั นต์ าไปเสยี ทกุ อย่าง แมแ้ ต่กระเชา้ ดอกไมห้ ลายชนิดหลายพนั ธุท์ ส่ี วยสด
งดงามในสายตาของคนธรรมดา ๆ

แมแ้ ต่นางพยาบาลหนา้ ใส ๆ คนนน้ั ...
ลมื ตาข้ึนครง้ั ใดก็เห็นหล่อนนงั่ อยู่บนเกา้ อ้ีปลายเทา้ มองดูเขา
นยั นต์ าแป๋วอยู่อย่างนน้ั ทาใหน้ กึ หงดุ หงดิ ตามประสาคนหวิ
ครง้ั หน่ึงเขาลมื ตาข้นึ จากการหลบั ๆ ต่นื ๆ สบนยั นต์ าหลอ่ นเขา้
พอดี
เขาถามหลอ่ นอย่างหงดุ หงดิ วา่
"น่ี...คุณพยาบาลครบั คุณทาอะไรอย่างอ่ืนไม่ไดอ้ ีกเลยรึไง
นอกจากนงั่ เฝ้าผมอยู่เหมอื นแขกยามเฝ้าประตูบา้ นยงั ง้"ี

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๒

ถา้ เขาเป็นคนป่วยธรรมดา ๆ ทม่ี อี าการหนกั หรอื ยากจน หรอื แก่
กวา่ ความจรงิ ทเ่ี ขาเป็นอยู่ การะเกดกค็ งไมร่ ูส้ กึ รูส้ มอะไรนกั ดอก

แต่น่ีหล่อนรูว้ ่า เขามงั่ คงั่ รา่ รวย หล่อนเหน็ ความทะนงในตวั ของ
เขา...ทะนงวา่ เป็นคนสาคญั และทะนงในรูปลกั ษณข์ องตน...

หล่อนจงึ เกิดอกุศลจติ ว่าเขา 'ข่ม' ผูห้ ญงิ ท่เี ป็นแค่นางพยาบาล
อยา่ งหลอ่ น

หลอ่ นจงึ ยอ้ นถามดว้ ยสหี นา้ เฉยเมยวา่
"ก็คุณจะใชอ้ ะไรดฉิ นั เลา่ คะ ดฉิ นั มหี นา้ ทเ่ี ฝ้าไขเ้มอ่ื คนไขย้ งั ไม่มี
อาการผดิ ปกตไิ ม่ไดแ้ สดงว่าตอ้ งการความช่วยเหลอื ดฉิ นั ก็ตอ้ งนงั่ เฝ้าอยู่
เฉย ๆ อย่างน้ี"
หลอ่ นน่งิ ไปนิดหน่ึง ก่อนจะยอ้ นถามดว้ ยเสยี งเรยี บ ๆ เหมอื นไม่
มอี ารมณใ์ ด ๆ เกดิ ข้นึ
"คุณคงคดิ วา่ ไมค่ มุ้ กบั ค่าจา้ งทค่ี ณุ จา้ งกระมงั คะ"
"ผมกย็ งั ไมไ่ ดว้ า่ อย่างนน้ั สกั หน่อย"
อรชุนเกิดความหงุดหงดิ หนกั ข้นึ อีก เสยี งของเขาจึงค่อนขา้ งจะ
กระชาก
"คณุ จะมาเลน่ แงอ่ ะไรกบั ผมนะคุณพยาบาล หรอื วา่ ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๓

เขามองดูหล่อนอย่างพินิจพิเคราะห์ ถึงหูตาจะลายก็ยงั เห็นว่า
หลอ่ นเป็นคนสวย...

หากแต่ว่าตอ้ งพินิจสกั หน่อย เพราะเคร่ืองแบบของหล่อนไม่มี
สสี นั หนา้ ตาของหลอ่ นก็ไมม่ สี นี ผมดงึ เรยี บขมวดเป็นมวย เคร่อื งแต่งหนา้
ของหลอ่ นงดงามไมม่ ที ต่ี ิ หนา้ ผากกวา้ ง คางแหลม และผวิ เนยี นละเอยี ด

นยั นต์ าของเขามรี อยย้มิ แต่ไม่ใช่ย้มิ อย่างช่ืนชมหล่อนแน่ๆ เขา
ลดเสยี งใหเ้บาลงเลก็ นอ้ ย กลา่ วต่อไปวา่

"หรือคุณคิดว่าคุณเป็นคนสวย คนสวยถา้ หย่งิ หน่อย ๆ บางทกี ็
เรยี กความสนใจไดด้ เี หมอื นกนั "

ใช่...พูดอยา่ งน้ี ใหโ้ งอ่ ยา่ งไรกต็ อ้ งฟงั เจตนาผูพ้ ดู ออก
ถา้ ไมใ่ ช่ดูแคลนหลอ่ น จะใหเ้ขา้ ใจอย่างไร...
ถึงไม่ใช่ดูแคลนตวั หล่อน แต่ก็ดูแคลนผูห้ ญิงท่ีมฐี านะเป็นแค่
พยาบาลอย่างหล่อนเป็นหตผุ ลประการแรก และคิดว่าตนเองเป็นบรุ ุษท่มี ี
ค่ามคี วามสาคญั ซง่ึ ผูห้ ญงิ ทกุ คนจะตอ้ งสนใจเป็นเหตผุ ลประการทส่ี อง
ป่วยการท่จี ะต่อลอ้ ต่อเถยี ง หลอ่ นจงึ ข่มความไม่พอใจเอาไว้ แต่
นยั นต์ าของหลอ่ นคงแสดงความรูส้ กึ ออกมา
เขาจงึ น่ิงไปอดึ ใจหน่ึง เหมอื นจะรูต้ วั ว่าความหงดุ หงดิ ของเขา ทา
ใหพ้ ดู อะไรออกไปตามใจ ตามอารมณต์ วั เกนิ ไปหน่อย...

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๔

"คณุ พยาบาล"
เสยี งของเขาอ่อนลงกว่าเมอ่ื แรกเลก็ นอ้ ย การะเกดลุกข้นึ เดนิ ไป
หยุดยนื ขา้ เตยี ง
"เมอ่ื ไหร่ผมถงึ จะไดก้ นิ ขา้ วกนิ นา้ กบั เขาสกั ท"ี
"อกี คร่งึ ชวั่ โมงเถอะค่ะ"
เขาระบายลมหายใจยาว นยั น์ตาหร่ีหลบั ลงไปใหม่ การะเกด
มองดูคนไขข้ องหลอ่ นอยู่อดึ ใจหน่ึง แลว้ ก็เดนิ ไปยงั ตูเ้ยน็ ซง่ึ อยู่มมุ หอ้ งทาง
ปลายเทา้
คุณหญิงซ่ึงเป็นอาสะใภข้ องอรชุน สงั่ หล่อนเอาไวน้ กั หนาเร่ือง
อาหาร ยงั ใครต่อใครอกี ขนซ้อื อาหารมาเกบ็ เอาไวเ้สยี จนแทบลน้ ตูเ้ยน็
ความจรงิ ขา้ วของโรงพยาบาลก็มี เขาส่งมาไวใ้ หเ้มอ่ื ตอนเยน็
แต่นอ้ งสาวของอรชนุ รอ้ งวา่
"อยี๊ .์ ..ยงั ง้พี อ่ี อจะกนิ เขา้ ไปลงไดย้ งั ไง...ไขเ่ คม็ .... น่อี ะไร..."
หลอ่ นเขย่ี หมทู อดซอี ้วิ ดว้ ยสอ้ มสองสามครงั้
'น่นี ่ะเรอะอาหารหอ้ งพเิ ศษ แย่จงั '
'อาหารอ่อนสาหรบั คนเพ่งิ ผ่าตดั น่ะค่ะ ตอนเชา้ ถา้ คนไขต้ อ้ งการ
อาหารฝรงั่ กส็ งั่ ได'้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๕

การะเกดช้แี จง ผูห้ ญงิ ทอ่ี รชนุ เรยี กวา่ คุณอาเอ่ยวา่
'อาหารโรงพยาบาล พ่อออคงกินไม่ลงหรอก ประเดยี๋ วฉนั จะซ้อื
มาเกบ็ ไวใ้ นตูเ้ยน็ แลว้ คณุ อ่นุ ใหห้ น่อยกแ็ ลว้ กนั '
การะเกดมองเขา้ ไปในตูเ้ ย็น..โถพลาสติกใส่อาหารสามโถส่โี ถทงั้
โจก๊ ซุป อะไรต่ออะไรหลายอย่าง แลว้ ยงั ขนมไมร่ ูจ้ กั ก่ีกลอ่ งต่อก่ีกล่อง
ลว้ นแต่ขนมทม่ี ชี ่อื เสยี งฝรงั่ ทงั้ นนั้ ...พุดด้งิ ..คสั ตาด...เคก้ ไส.้..ไอศกรมี เคก้
เป็นช้นิ ๆ
ช่างสมกบั ทค่ี นป่วยเป็นเศรษฐเี สยี น่กี ระไร!
เป็นอะไรนิดคนก็แห่กนั มาเย่ียม ประเคนดอกไม้ ผลไม้ ของ
เยย่ี มเสยี จนมากมาย
การะเกดอดนึแวบไปถึงคนไขแ้ ผนกอนาถาท่นี อนรวม ๆกนั อยู่
ภายในหอ้ งเดยี วกนั ไมไ่ ด.้..
ของเยย่ี มของญาตพิ น่ี อ้ งลูกหลานของพวกเขา มกั หนีไมพ่ น้ พวก
สม้ พวกกลว้ ย
คนไขข้ องหล่อนคนหน่ึงเป็นหญิงชราชนบท อุตส่าหแ์ บ่งสม้ ท่ี
ลูกหลานเอามาเยย่ี ม กนิ ม้อื ละคร่งึ ลูก...กระนน้ั ดว้ ยความมนี า้ ใจยงั อตุ ส่าห์
หยบิ ยน่ื แบง่ ปนั มาใหห้ ลอ่ น...

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๖

หอ้ งคนไขพ้ เิ ศษมสี ่งิ อานวยความสะดวกทกุ อย่าง ตลอดจนปลกั๊
ไฟฟ้าสาหรบั เสยี บเตาหรอื หมอ้ ไฟฟ้า

หล่อนจึงจดั การอุ่นโจก๊ ถ่ายใส่ชามเอาไว.้..ดว้ ยชามของทางบา้ น
คนป่วยเตรยี มไวใ้ ห้ ไมม่ ขี าดสกั อย่างเดยี ว แมแ้ ต่ถว้ ยแกว้ รบั แขก

อรชุนนอนหลบั ๆ ต่ืน ๆ เม่อื การะเกดจดั อาหารเรียบรอ้ ยแลว้
หลอ่ นจงึ ยกถาดดงึ มา้ คร่อมเตยี งสาหรบั วางถาดไปยงั คนไข้

"คุณจะรบั ประทานอาหารกไ็ ดแ้ ลว้ ค่ะ"
เขาลมื ตาข้นึ มองดูหลอ่ น ถามหนา้ ตาเฉยวา่
"คนไขใ้ หพ้ ยาบาลพเิ ศษป้อนอาหารให.้..จะไดไ้ หมคณุ "
"ถา้ คนป่วยหนกั ขนาดยกแขนไม่ข้นึ ละก็เป็นหนา้ ท่ขี องพยาบาล
พเิ ศษโดยตรง แต่น่คี ุณแขง็ แรงดี กรุณารบั ประทานเองเถอะค่ะ"
หลอ่ นพยายามระมดั ระวงั นา้ เสยี งใหร้ าบเรยี บและอยู่ในลูท่ างของ
ธุรกจิ หนา้ ท่ี
ไมใ่ หก้ ลายเป็นการตอบโตเ้พอ่ื แสดงคารม
ประเดยี๋ วจะถกู กลว่ หาวา่ ปฏเิ สธเพอ่ื 'เรยี กความสนใจ' อกี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๗

"ก็เป็นอนั ว่า หนา้ ท่ขี องคุณคืนน้ีเพยี งแค่มานงั่ เป็นเพ่อื นผมเท่า
นน้ั เอง"

"แลว้ ก็รบั ใชค้ ุณทา่ ทจ่ี ะทาได"้
การะเกดช่วยประคองใหเ้ขาขยบั ตวั ข้นึ นงั่ พงิ หมอน และเลอ่ื นโตะ๊
ใหร้ บั ประทานถนดั
ก่อนอ่นื เขายกแกว้ นา้ ข้นึ ด่มื อย่างกระหาย...เมอ่ื อาหารตกถงึ ทอ้ ง
ประมาณกวา่ คร่งึ อรชนุ ก็ระบายลมหายใจยาว
"เฮอ้ ...ค่อยยงั ชวั่ หน่อย ไม่ยกั รูว้ ่าไอผ้ ่าตดั ทอ้ งไสน้ ่ีจะตอ้ งทนหวิ
ไสแ้ ขวนขนาดน้ี"
การะเกดไม่กล่าวว่ากระไร หล่อนดงึ โตะ๊ ออกมาเก็บ ยกถว้ ยชาม
ออกไปวางไวท้ เ่ี ฉลยี งหลงั หอ้ ง แลว้ ก็กลบั เขา้ มาในหอ้ งใหม.่ ..
เอาละซที นี ้ี...คนไขก้ ินอาหาร สดช่ืนแขง็ แรงดขี ้นึ ท่าทางของเขา
แสดงว่า อาจต่นื อยู่ไดท้ งั้ คนื แลว้ น่ีหลอ่ นจะนงั่ เฉย ๆ เผชิญหนา้ เขาอยู่
อยา่ งน้ีละหรอื
ใหห้ ล่อนเฝ้ าคนไขอ้ าการหนกั ๆ เสียยงั จะลาบากใจนอ้ ยกว่า
ขณะน้ี..ขอ้ สาคญั เขาเร่ิมนงั่ มองดูหล่อนอยู่ตลอดเวลาขณะท่หี ล่อนทางาน
ของหลอ่ น
และตอนน้หี ลอ่ นกไ็ มม่ อี ะไรจะทาแลว้

เคร่อื งแบบสขี าว
๑๘

"คณุ ...พอจะอยู่คนเดยี วไดส้ กั ครู่ไหมคะ ดฉิ นั จะออกไปขา้ งนอก
สกั ประเดยี๋ ว"

"ไมไ่ ดห้ รอกคุณพยาบาล ผมไมช่ อบอยู่คนเดยี วในโรงพยาบาล...
กลวั ผ"ี

เขาพูดหนา้ ตาเฉย แลว้ ก็ถามต่อไปเร่อื ย ๆ วา่
"คุณเป็นพยาบาลมานานแลว้ รคึ รบั "
"หา้ ปีค่ะ"
"ใคร ๆ เขาว่า เป็นพยาบาลงานหนกั แลว้ ก็เหน่ือยมาก จรงิ ไหม
คุณ"
การะเกดไม่ตอบ...ธุระอะไรหล่อนจะมานงั่ ราพนั ถงึ ความเหน่ือย
ยากใหค้ นทไ่ี มร่ ูจ้ กั มกั คนุ้ ฟงั
"พยาบาลพเิ ศษเวลาเฝ้าไข้ ตอ้ งนงั่ แกร่วทงั้ คนื ยงั ง้แี หละรคึ ณุ "
"ค่ะ"
"ไมง่ ว่ งบา้ งรึ คุณ"
"ไมห่ รอกค่ะ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๙

หลอ่ นตอบเร่อื ย ๆ ไปอย่างนน้ั เอง อยากใหเ้ขาลงนอนพกั หลบั ๆ
ต่นื ๆ เหมอื น เมอ่ื ก่อนรบั ประทานอาหาร ยงั ดกี วา่ มานงั่ โตต้ อบดว้ ยเร่อื งไร้
สาระอย่างน้.ี ..

"ผมนงั่ ไมส่ บาย กรุณาช่วยขยบั หมอนใหผ้ มหน่อยเถอะครบั "
การะเกดปฏบิ ตั ติ ามความตอ้ งการของเขา
เขาถามอกี วา่
"คณุ ตอ้ งปฏบิ ตั คิ นไขพ้ เิ ศษยงั ง้ที กุ คนแหละรคึ ณุ "
"ค่ะ"
"คณุ พยาบาลเมอ่ื วานน้แี กเชด็ ตวั ใหผ้ ม คณุ ไมเ่ ชด็ ใหผ้ มบา้ งร"ึ
"ถา้ คุณเหนียวตวั หรือถงึ เวลาควรทาความสะอาด ดฉิ นั จะเขด็ ให้
แต่น่มี นั ดกึ แลว้ แลว้ ก็มเี คร่อื งปรบั อากาศ...."
เขาเหลอื บนยั นต์ าข้นึ ดูหนา้ ใส ๆ ของหลอ่ น ปรารภวา่
"นอ้ งนุ่งลูกหลานของผม ผมคงไมย่ อมใหเ้ป็นพยาบาลแน่ ๆ"
นยั นต์ าของการะเกดเหลอื บลงมองดูเขาบา้ ง อรชนุ พูดต่อไปวา่
"ถา้ คนไขม้ แี ต่ผูห้ ญงิ กไ็ ปอย่าง.."
การะเกดเขา้ ใจความหมายของเขาในทนั ที หล่อนถอยออกมา
นยั นต์ าของหลอ่ นมแี ววเกือบจะชงิ ชงั ...

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๐

หลายครง้ั แลว้ ท่เี ขาแสดงออกมาทง้ั วาจาและความรูส้ กึ ...เหมอื น
จะดูแคลนอาชพี ของหลอ่ น

ถอ้ ยคาเจบ็ แสบแลน่ มาอยู่ทป่ี ลายล้นิ ของหลอ่ น
การะเกดสะกดกลนั้ เอาไว้ หลอ่ นขม่ ใจตอบเขาไปวา่
"เคราะหด์ นี ะคะ ทค่ี นในโลกไมไ่ ดใ้ จแคบ แลว้ คดิ อะไรสกปรกไป
เสยี หมด ไมง่ น้ั โรงพยาบาลคงมแี ต่หมอกบั บรุ ุษพยาบาล"

๓

การะเกดพน้ หนา้ ท่เี ม่ือเจด็ โมงเชา้
คนไขพ้ เิ ศษของหล่อนยงั นอนหลบั อยู่ หลงั จากกินอาหารและได้
ดม่ื นา้ อม่ิ หนาสาราญแลว้
หลอ่ นผลกั ประตูออกมาจากหอ้ งอย่างเงยี บกรบิ
แพทยแ์ ละพยาบาลท่มี าร่วมงานกนั อย่างปกตธิ รรมดายงั ไมม่ ใี คร
มา พส่ี มรมง่ิ ซง่ึ เป็นพยาบาลเวรเมอ่ื คนื น้กี ็กลบั ไปพกั ผ่อนแลว้
โดยปกตพิ ยาบาลพเิ ศษมกั จะรอจนกว่าจะมใี ครคนใดคนหน่ึงมา
ทจ่ี รงิ จะไมร่ อกไ็ ด้ แต่ก็ปฏบิ ตั กิ นั อย่างนนั้ มานาน
เพราะรูส้ กึ ว่า ในช่วงเวลาเพยี งชวั่ โมงเดยี วทว่ี ่างพยาบาล อาจจะ
เกดิ อะไรข้นึ แก่คนไขก้ ไ็ ด้ ใครจะรู ้
การะเกดนงั่ รออยู่ในเคานเ์ ตอร์ หล่อนลงนงั่ ยงั ไม่ทนั ถึงหา้ นาที
ลฟิ ตก์ ็ว่งิ ข้นึ มาหยุด การะเกดเงยหนา้ ข้นึ ดูคิดว่าเป็นเพ่อื นพยาบาลของ
หลอ่ นคนใดคนหน่งึ หรอื อาจจะเป็นหมอทเ่ี ป็นเจา้ ของไขพ้ เิ ศษ
แต่ผูห้ ญิงท่กี า้ วออกมาจากลฟิ ต์ เป็นผูห้ ญิงท่หี ล่อนจาไดว้ ่าเป็น
แขกของคนไขห้ อ้ งพเิ ศษ อาจเป็นญาตหิ รอื เพอ่ื น หรือ 'แฟน' การะเกด
ไมไ่ ดส้ นใจเทา่ ใด

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๒

หลอ่ นสนใจความสวยงาม และการแต่งกายตามแฟชนั่ อย่างคนมี
รสนิยมสูง

"ดฉิ นั มาเยย่ี มคณุ อรชนุ "
ท่าทางขอหล่อนประปรียว ลกั ษณะของหล่อนนนั้ บุรุษดินถนน
ธรรมดา ๆ เหน็ จะไดเ้พยี งแค่มองดูหลอ่ นดว้ ยความทง่ึ เทา่ นนั้ เอง
แต่เวลาพดู มารยาทในการพดู จาของหลอ่ นไมเ่ ลวนกั
ไมถ่ งึ กบั อ่อนนอ้ มถ่อมตน ทวา่ ก็ไม่แขง็ กระดา้ ง
"เชญิ ค่ะ"
การะเกดตอบสนั้ ๆ หลอ่ นเดนิ ผ่านเคานเ์ ตอรไ์ ปทางหอ้ งพเิ ศษยงั
ไมท่ นั ลบั ตวั เขา้ ไปในหอ้ ง หมอนพิ ทิ กโ็ ผลอ่ อกมาจากลฟิ ต์
นยั นต์ าเขาเหลอื บไปทางร่างกายในชดุ สมี ว่ งแดง สเี ดยี วกบั สดี อก
กลว้ ยไมท้ ห่ี ายไว ๆ ผา่ นประตูหอ้ งพเิ ศษเขา้ ไป
"มแี ขกมาเยย่ี มแต่เชา้ เทยี วนะ"
"หมอก็มาแต่เชา้ เหมอื นกนั มคี นไขพ้ เิ ศษหรอื คะ"
"อาจารยห์ มอโอบท่านฝากผมไว.้.ก็คนไขห้ อ้ งเบอรส์ องนนั่ แหละ
ทา่ นห่วงของทา่ นมาก"
"ก็ทาไมจะไมห่ ว่ ง"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๓

การะเกดกลา่ วย้มิ ๆ ปรารภวา่
"ใครว่าชีวติ คนมคี ่าเท่ากนั จา้ งก็ไมจ่ ริง เท่าท่เี หน็ ๆ ชีวติ คนมเี งนิ
มกั จะมคี ่าสูง แมแ้ ต่กบั หมอ..."
"ค่าเท่ากนั แต่ความสาคญั ของชวี ติ ไม่เท่ากนั " หมอนิพทิ ตอบ
เรยี บ ๆ
การะเกดย้มิ อกี ครง้ั หน่งึ ถามเหมอื นประชดวา่
"ชีวติ นายอรชุน ตง้ั เจริญกิจ น่ะหรือคะ...สาคญั ดิฉนั ว่าสาคญั
เพราะเขาเป็นทายาทของตง้ั เจรญิ กจิ มากกวา่ "
"ก็งน้ั น่ะซีคุณ...ความมงั่ คงั่ รา่ รวยทาใหค้ นเป็นคนสาคญั ข้นึ ได้
เสมอ ไม่ว่าท่ีไหน ๆ ในโลก...อย่าไปแอนต้ีเขาเลย คุณการะเกด ไม่ใช่
ความผดิ ของเขาหรอกทบ่ี งั เอญิ เกดิ มาเป็นพวกตง้ั เจรญิ กจิ "
หมอนิพทิ ย้มิ อย่างคนอารมณเ์ ยน็
"เกิดมารวยไม่ใช่ความผดิ แต่ทค่ี ดิ ว่าตวั เองสาคญั ถงึ ขนาดใครๆ
ตอ้ งกระดกิ ...เออ้ ...ใคร ๆ ตอ้ งนยั นต์ าโตกบั เขาเสยี หมด...มนั ก็ไมถ่ กู นกั ไม่
ไปหรอื คะหมอ"
การะเกดกลนื คาว่า 'หาง' ไปในลาคอก่อนท่จี ะปลอ่ ยใหม้ นั ผ่าน
รมิ ฝีปากออกมา

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๔

หล่อนเป็นคนพูดจารุนแรงอย่างน้ีเสมอ จนในบางครงั้ ความ
รุนแรงของถอ้ ยคาดูขดั กบั หนต้ าสะสวยเรียบ ๆ และเคร่ืองแบบสีขาว
สะอาดทห่ี ลอ่ นสวมใสอ่ ยู่

หมอนิพทิ ย้มิ อย่างรูใ้ จและรูจ้ กั นสิ ยั ใจคอของการะเกด ถามวา่
"เมอ่ื คนื น้ีคุณป็นพยาบาลพเิ ศษคงไปโดนเขาอาละวาดอะไรมาละ
ซใี ช่ไหม..คนไขส้ ่วนมากก็เป็นอย่างน้ีแหละ มกั จะเหน็ พยาบาลพเิ ศษเป็น
เหมอื นคนใชส้ ว่ นตวั จะไปถอื สาอะไรกนั "
หมอนพิ ทิ ยกนาฬกิ าขอ้ มอื ข้นึ ดูเวลากลา่ วเบา ๆ วา่
"ผมจะตอ้ งไปดูเขาสกั หน่อย แปดโมงผมนดั คนไขเ้อาไวท้ ช่ี น้ั ลา่ ง
..."
เขาลดเสยี งใหเ้บาลงเลก็ นอ้ ย
"เยน็ น้คี ุณวา่ งไหม ผมอยากชวนทานขา้ วดว้ ยกนั "
"ถา้ ไมไ่ กลนกั ละก็...ไดค้ ่ะ"
"คุณจะกลบั บา้ นหรอื เปลา่ วนั น้ี"
"ไมค่ ่ะ ดฉิ นั นอนหอพกั "
หอพกั ของหล่อน คือหอพกั พยาบาล โดยปกตหิ ล่อนมกั จะนอน
หอพกั แต่ในบางครง้ั หลอ่ นก็ออกไปคา้ งกบั ป้าทบ่ี า้ น

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๕

หมอนิพทิ แยกจากหลอ่ น ตรงไปยงั หอ้ งคนไขพ้ เิ ศษหมายเลขสอง
เขาเคาะประตูเบา ๆ สองครง้ั ก่อนทจ่ี ะผลกั เขา้ ไป
เหน็ คนไขน้ งั่ พงิ พนกั เตียง หนา้ ตาสดใสผดิ กว่าเมอ่ื วนั วาน ส่วน
คนมาเย่ียมนงั่ อยู่ริมเตียงหมอนิพิทวางหนา้ เฉย ทาเป็นไม่รูไ้ ม่ช้ีกบั รอย
ลปิ สตกิ จาง ๆ ทล่ี บไมห่ มดแถว ๆ คางของคนไข้
"เป็นยงั ไงบา้ งครบั คุณอรชนุ "
"เจบ็ แผลนิดหน่อยครบั หมอ แต่...ลาคาญจงั น่ีอกี สกั ก่ีวนั ผมถงึ
จะหายครบั "
"ไมก่ ่วี นั หรอกครบั "
หมอนิพทิ เขไ้ ปดูแผลครู่หน่ึง แลว้ จงึ ถอยออกมา ขณะเดยี วกบั ท่ี
อรชนุ กลา่ ววา่
"ผมคดิ วา่ หมอโอบจะมาดูเองเสยี อกี "
"อาจารยห์ มอโอบไมอ่ ยู่ครบั ทา่ นไปกบั หน่วยแพทยเ์ คลอ่ื นทเ่ี มอ่ื
คนื น้แี องอกี สองอาทติ ยถ์ งึ จะกลบั "
หมอนิพทิ ทาทา่ จะออกไปจากหอ้ ง
"บา่ ย ๆ ผมจะมาเยย่ี มอกี ครงั้ "
"เดยี๋ วครบั หมอ..."

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๖

หมอนพิ ทิ ชะงกั มองดูคนไขเ้ป็นเชงิ ถาม
"คนื น้ี ผมจะตอ้ งมพี ยาบาลพเิ ศษเฝ้าอกี หรอื เปลา่ ครบั หมอ"
"ก็แลว้ แต่เจา้ ของไขค้ รบั แต่...ว่าทจ่ี ริงสาหรบั คนท่อี าการไมห่ นกั
หนาอะไรก็ไม่จาเป็นจะตอ้ งจา้ งพยาบาลพเิ ศษใหเ้ สยี เงนิ ญาติพ่นี อ้ งก็มา
เฝ้าไดน้ ่คี รบั "
"ผมญาตพิ น่ี อ้ งมาก แต่ท่จี ะมาลาบากเฝ้าผมตลอดคนื เหน็ จะหา
ยาก..."
อรชุนหวั เราะ สหี นา้ และนยั นต์ าของเขาดูเหมอื นจะมแี วววา้ เหว่
ปรากฏข้นึ นิดหน่อย...นอ้ ยมาก จนกระทงั่ แมแ้ ต่ตวั เองก็แทบจะไม่ทนั รูว้ ่า
มคี วามรูส้ กึ ดงั นน้ั เกดิ ข้นึ กบั เขา
มนั คงฝงั่ อยู่ในความรูส้ กึ ส่วนลกึ เหลอื เกนิ ...
เพราะส่งิ แวดลอ้ มของเขา ซ่งึ ประกอบดว้ ยความมงั่ คงั่ รา่ รวยเป็น
แกน มติ รสหายและความสนุกสาราญเป็นส่ิงประกอบ...ไม่ใคร่ยอมให้
ความรูส้ กึ ดงั นนั้ มโี อกาสผดุ ข้นึ มา
"ผมเลอื กพยาบาลพเิ ศษเองไดไ้ หมครบั หมอ"
"ไมไ่ ดห้ รอกครบั ตอ้ งเป็นไปตามควิ ในลสิ ต์ เพราะพยาบาลพเิ ศษ
ไดค้ ่าจา้ งพเิ ศษ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๗

หมอนิพทิ ตอบตรง ๆ หลดุ ปากถามออกไปโดยไมต่ ง้ั ใจวา่
"คณุ ตอ้ งการใหใ้ ครเป็นพยาบาลพเิ ศษ"
อรชนุ หวั เราะเบา ๆ
"คนเมอ่ื คนื น้ีครบั หมอ ทช่ี ่อื การะเกดนนั่ แหละครบั แกเฮยี บด.ี ...
"
ถา้ ไม่มปี ระโยคทา้ ย หมอนิพทิ คงอดนึกแปร่ง ๆ อยู่ในใจไม่ได้
ประโยคทา้ ยของเขาทาใหห้ มอย้มิ นอ้ ยๆ กลา่ วเรยี บ ๆ ว่า
"ถา้ คุณตอ้ งการพยาบาลพเิ ศษ หวั หนา้ พยาบาลเขาจะจดั ใหเ้ อง
เลอื กไม่ไดห้ รอกครบั เวน้ แต่จะจา้ งมาจากขา้ งนอก แต่ก็ตอ้ งใหห้ วั หนา้
พยาบาลจดั ใหเ้หมอื นกนั ..."
"ผมไมเ่ ขา้ ใจ..."
"มพี ยาบาลบางคนลาออกไปทางานอย่างอ่นื แต่ก็ยงั รบั จา้ งเฝ้าไข้
พเิ ศษอยู่เหมอื นกนั ส่วนมากคนไขท้ ่ชี รามาก ๆ ชอบจา้ งพยาบาลพเิ ศษ
ประเภทน้เี ป็นประจา ครงั้ ละนาน ๆ จนกวา่ จะหาย"
หมอนิพทิ ย้มิ อกี ครง้ั หน่งึ
"แต่สาหรบั คุณ เหน็ จะไมต่ อ้ งถงึ ขนาดนน้ั หรอกครบั อย่างชา้ อกี
เจด็ วนั คณุ กอ็ อกจากโรงพยาบาลได"้

เคร่อื งแบบสขี าว
๒๘

หมอนิพิทเปิดปะตูออกไปจากหอ้ ง พอลบั ตวั หมอ สตรีในชุดสี
มว่ งกลว้ ยไมก้ เ็ อ่ยวา่

"ตดิ ใจพยาบาลข้นึ มาแลว้ ละซคี ะ"
นา้ เสยี งนน้ั จะหวงแหนก็ไมเ่ ชงิ นกั
หลอ่ นรูว้ า่ หลอ่ นยงั ไมม่ สี ทิ ธ์ถิ งึ ขนาดนน้ั
"เปลา่ ...ไมไ่ ดต้ ดิ ใจ เคยไดย้ นิ วา่ พวกพยาบาลน่ี พดู จาไมใ่ คร่มนี า้
มนี วล...พูดจริง ๆ สาหรบั ผม ผมยงั ไมเ่ คยเหน็ ใครพูดจาไม่มนี า้ มนี วลกบั
ผมสกั ที เพง่ิ เหน็ ยายน่เี ป็นรายแรก ท่าทางแกปากจดั ไมใ่ ช่เลน่ ..."
คนฟงั ทาตาโต
"กบั คุณออน่ะหรอื คะ ไปทาอะไรแกเขา้ ละ่ ...อยู่ดๆี จะมาเทย่ี วจดั
จา้ นกบั คนไขเ้ลน่ เฉย ๆ ไดย้ งั ไง"
"ผมว่าผมคงพูดอะไรไม่ถูกหูเขาสกั อย่าง...แต่ก็...ช่างเถอะ ไม่
สาคญั อะไรนกั หรอก แลว้ ก็คงพบแกอีกก่อนออกจากโรงพยาบาล หา
ของขวญั ใหส้ กั ช้ิน คงจะเป็นการขอโทษทส่ี มบูรณ์นะ แคธ่ี...คุณช่วยหาให้
ผมหน่อย นา้ หอมหรอื อะไรทผ่ี ูห้ ญงิ ชอบ สกั สามสร่ี อ้ ยก็เหน็ จะพอ"

๔

กไ็ ม่ถงึ กบั รอคอยหลอ่ น แต่อรชนุ คดิ ว่เขาควรจะพบกบั การะเกด
อกี สกั ครง้ั ก่อนจะออกจากโรงพยาบาล

ในเวลกลางวนั พยาบาลนาอาหารและยาแต่ละม้อื มาใหเ้ขา เขาหวงั
วา่ คงจะเป็นพยาบาลทช่ี ่อื การะเกดบา้ ง แต่กไ็ มใ่ ช่หลอ่ นสกั ที

อรชุนรูส้ ึกว่า ถา้ ไม่ไดพ้ ูดกบั หล่อนอีกสกั ครงั้ เขาคงมีอะไร ๆ
คา้ งอยู่ในใจอีกนาน เพราะในคืนวนั นนั้ เขาหงุดหงิด และดูเหมือนจะ
กา้ วรา้ วหลอ่ นไมน่ อ้ ยเหมอื นกนั

คนื วนั ทส่ี ่ี อรชนุ เลกิ มพี ยาบาลพเิ ศษ
เขาใหเ้หตผุ ลกบั อาสะใภข้ องเขาวา่
"ผมราคาญตวั เอง ไม่ไดเ้ จ็บหนกั หนาอะไร อยู่ดี ๆ มคี นมานงั่
ทรมานตวั เฝ้าผมเหมอื นเฝ้าเดก็ เลก็ ๆ ผมนอนไมห่ ลบั พยาบาลเวรเขาก็มี
แลว้ ถา้ ผมตอ้ งการอะไรหรอื เป็นอะไร ผมกก็ ดออดเรยี กเอาดกี วา่ ...."
ตง้ั แต่สองทุ่มจนเกือบสองยาม นอนดูโทรทศั นอ์ ยู่จนโทรทศั น์
หมดรายการต่อจากนน้ั พยายามข่มตาใหห้ ลบั เท่าใดก็ไมย่ ่อมหลบั คนนอน
อยู่เฉย ๆ ทง้ั วนั ทงั้ คนื มนั เดอื ดรอ้ นราคาญอย่างน้ีเอง...

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๐

นอนมากไป ร่างกายไม่อยากจะพกั ผ่อนอกี เพราะพกั เสยี จนเกิน
พอ เมอ่ื ไมอ่ ยากพกั กไ็ มอ่ ยากหลบั

ครนั้ จะลุกข้นึ เดิน หมอเขาก็ว่าแผลยงั ไม่หายดจี ะเจ็บจะอกั เสบ
อ่านหนงั สอื หมดไปเป็นเลม่ ๆ ทง้ั ไทยทง้ั ฝรงั่ นยั นต์ าก็ยงั แขง็ อยู่นนั่ เอง

ความทกุ ขค์ วามกงั วลใด ๆ ก็ไม่เคยมกี บั เขา เพราะสบายไปเสยี
ทกุ อย่าง ทง้ั ฐานะ ทงั้ สง่ิ แวดลอ้ ม ชวี ติ มแี ต่ความสนุกสาราญ ไมเ่ คยตอ้ งสู ้
ไมเ่ คยตอ้ งด้นิ รนเพอ่ื ใหอ้ ยู่รอด

เป็นชวี ติ ทว่ี า่ งเปลา่ แต่เขากไ็ มเ่ คยรูส้ กึ ตวั ...
อาจเป็นเพราะความวา่ งเปล่า ไม่เคยตอ้ งต่อสูด้ ้นิ รน ไมเ่ คยอยาก
ไดอ้ ะไร แลว้ ไมไ่ ด้ จงึ ไมม่ สี ง่ิ ใดสาคญั สาหรบั อรชนุ ...แมแ้ ต่ผูห้ ญงิ ทเ่ี ขาคดิ
วา่ ถกู ใจเขาทส่ี ุด อย่าง "แคทลยี า'
ชอบหลอ่ น แต่พอคดิ จะแต่งงานใหเ้ป็นเร่อื งเป็นราว เขาก็กลบั ไม่
กระตอื รอื รน้
นอนอยู่เฉย ๆ อย่างน้ี...เร่อื งหนกั เร่อื งกงั วลใด ๆ ไมม่ จี ะใหค้ ดิ ก็
เลยนอนมองดูดอกไมใ้ นกระเชา้ ปลอ่ ยสมองฟ้งุ ซา่ นไปเร่อื ย ๆ
ดอกไมบ้ างกระเชา้ เร่ิมตน้ เห่ยี วโรย โดยเฉพาะดอกกุหลาบบาน
สยายเตม็ ทบ่ี างดอกกลบี ร่วงหลดุ ลงเกลอ่ื นโตะ๊

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๑

พวกกลว้ ยไมต้ ่าง ๆ ค่อยยงั ชวั่ หน่อย อย่างมากก็เพยี งแค่กลบี
อ่อนสลดลงไปบา้ งไมถ่ งึ กบั ร่วงโรย

แต่แคทลยี าสขี าวทห่ี วั นอนยงั สดใสอยู่...
ฟุ้งซ่านเร่ืองดอกไมไ้ ป ๆ มา ๆก็อดแวง้ ไปนึกถึงพยาบาลท่ีช่ือ
'การะเกด' ไมไ่ ด้
การะเกดเป็นช่ือดอกไมเ้ หมอื นกนั เขาเคยไดย้ ินเม่อื เขายงั เด็ก
แต่ไม่เคยสนใจว่ารูปร่างลกั ษณะของมนั จะเป็นอย่างไร ไม่เคยรูจ้ กั ไม่เคย
เหน็
ว่าท่ีจริงพวกดอกไมไ้ ทย ๆ ส่วนมากเขาก็ไม่ใคร่จะรูจ้ กั ทงั้ นน้ั
แหละ
เดยี๋ วน้อี อกนึกอยากรูว้ า่ ดอกการะเกดหนา้ ตามนั จะเป็นอย่างไร
นอนราคาญตวั เองต่อไปอกี สกั พกั ใหญ่ คิดว่าถา้ ไมอ่ าศยั ยานอน
หลบั ช่วยเหน็ จะตาคา้ งอยู่อยา่ งน้เี อง
กดออดเรยี กพยาบาลมาขอยานอนหลบั กนิ คงด.ี .
ไมถ่ งึ อดึ ใจก็มเี สยี งเคาะประตูเบา ๆ แลว้ ประตูก็ถกู ผลกั เขา้ มา
พอเห็นหนใส ๆ สะอาดสะอา้ นของพยาบาลเวรประจาคืนน้ีเขา้
ปากทก่ี าลงั จะพดู ก็เลยเผยอคา้ งอยู่แค่นน้ั เอง

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๒

ไม่นึกเลยจริง ๆ ว่าจะเป็นหล่อน...ไม่อย่างนน้ั เขาคงกดออดนัน่
เสยี นานแลว้

"คุณ...แหม...ผมอยากพบคุณแทบแย่ รอจะพูดกบั คุณมาหลาย
วนั แลว้ "

อรชนุ เอ่ยโดยเร็ว...ความไมค่ าดฝนั ทาใหย้ นิ ดี แต่เมอ่ื แสดงความ
ยนิ ดอี อกไปแลว้ ก็กลบั ฉุกใจไดค้ ดิ วา่ ...รูส้ กึ จะมากไป

ย่ิงเห็นสหี นา้ ของหล่อนระมดั ระวงั ตวั ความตงั้ ใจท่จี ะขอโทษก็
กลบั กลายเป็น ขวาง ๆ ข้นึ มาอกี

น่ีหลอ่ นคดิ วา่ เขาจะ 'เก้ยี ว' หลอ่ นอยู่ตลอดเวลาหรอื อย่างไรกนั
นะ

"น่ีแน่ะครบั คุณ...วนั นน้ั ...คืนวนั ท่คี ุณมาเฝ้าผมน่ะ ผมกาลงั หวิ
ไมส่ บายเจบ็ แผลก็เจบ็ ผมอาจจะหงดุ หงดิ พดู อะไรทไ่ี มน่ ่าพูดออกไปบา้ ง ก็
เลยอยากจะขอโทษคณุ ก่อนทผ่ี มจะออกจากโรงพยาบาลไป ผมไมอ่ ยากให้
คุณคิดว่า ผมวางอานาจหรือเอาแต่ใจตวั หรืออวดดีเพราะเป็นคนมเี งนิ
อะไรทานองนนั้ "

"ท่ีจริงก็ไม่จาเป็นหรอกค่ะ พวกหมอพวกพยาบาลส่วนมาก
มกั จะเคยชนิ กบั เร่อื งหงดุ หงดิ ของคนไข้ ซง่ึ เราก็ไมไ่ ดถ้ อื สาอะไร"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๓

"แต่ความรูส้ ึกต่อคนไขท้ ่ีมีเงินกับไม่มีเงิน อาจจะผิดกัน
โดยเฉพาะคุณ.."

อรชนุ มองดูหลอ่ นเตม็ ตา
"ถา้ เป็นคนไขอ้ นาถาหรือยากจน คุณไม่มโี อกาสจะคิดว่าเขาเบ่ง
กบั คุณ แต่สาหรบั ผมดูเหมือนคุณจะรูส้ ึกยังงน้ั ...ใช่ไหมล่ะครบั คุณ
การะเกด"
หลอ่ นไมต่ อบปฏเิ สธหรอื แกต้ วั ถามเลย่ี งไปตามหนา้ ทข่ี องหลอ่ น
เสยี
"คณุ กดออดตอ้ งการอะไรหรอื คะ?"
"ผมนอนไมห่ ลบั ถา้ ขอยานอนหลบั กนิ สกั หน่อยจะไดไ้ หมคุณ"
"ไมไ่ ดห้ รอกค่ะ"
หลอ่ นตอบทนั ที
"ดฉิ นั ใหย้ าคนไขเ้องไมไ่ ด้ ตอ้ งใหห้ มอสงั่ "
"คุณถามหมอใหผ้ มหน่อยซคี ุณ"
การะเกดมองดูเขา...ความอดทนของคนไขท้ ม่ี เี งนิ กบั คนไขย้ ากจน
ไมเ่ หมอื นกนั หลอ่ นเคยพบเหน็ มามากต่อมาก

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๔

เงนิ และความสะดวกสบายท่เี กิดข้นึ เพราะอานาจเงนิ ทาใหข้ าด
ความอดทนแมแ้ ต่ในส่งิ เลก็ ๆ นอ้ ย ๆ ท่นี ่าจะทนได.้..อย่างความเหงา...
อย่างเร่อื งนอนไมห่ ลบั ...

"แพทยเ์ วรอยู่ตกึ หนา้ ไมไ่ ดอ้ ยู่ทน่ี ่ี แต่ดฉิ นั จะโทรศพั ทถ์ ามให"้
การะเกดผลกั ประตูจะเดนิ ออกไป อรชนุ ทว้ งวา่
"ประเดยี๋ วก่อนคุณ"
หลอ่ นชะงกั หนั มามองดูเขา
"ดอกการะเกดน่ี มนั เป็นยงั ไงนะครบั คุณ"
คาถามของเขา มนั จะทาใหส้ าวนอ้ ยผูถ้ ูกถามสะบดั สะป้ิงเขา้ ใส่...
แต่หนา้ ของเขาแสดงเจตนาว่าอยากรูจ้ รงิ ๆไมไ่ ดถ้ ามเพราะตง้ั ใจจะลอ้ เลน่
ถึงอย่างนนั้ การะเกดก็ไม่คิดว่าจะตอบ เพราะไม่เห็นความจาเป็น หล่อน
ผลกั ประตูเดนิ ออกไปเสยี เฉย ๆ

อรชนุ คอยยานอนหลบั จากหลอ่ นอยู่นาน รา่ ๆ จะกดออดอกี ครง้ั
หน่งึ แลว้

จนกระทงั่ หมดความอดทน จงึ ลกุ ข้นึ จากเตยี งเดนิ ย่องแย่งไปโผล่
หนา้ ทป่ี ระตู...ทเ่ี ดนิ ย่องแยง่ เพราะแผลยงั ตงึ อยู่ ยดื ตวั ไมไ่ ดเ้ตม็ ท่ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๕

แลว้ เขาก็เหน็ ความวุน่ วายบางอย่างทห่ี อ้ งคนไขพ้ เิ ศษ ตรงขา้ มกบั
หอ้ งเขาเย้อื งไปสองสามหอ้ ง

เหน็ การะเกดว่งิ ตวั ปลวิ ออกมา หล่อนว่งิ ผ่านเขาไปโดยไม่สนใจ
กบั เขา ตรงไปยงั เคานเ์ ตอรโ์ ทรศพั ท์ เสยี งหลอ่ นพูดกบั หมอดงั ชดั เจน

"หอ้ งสบิ สองค่ะ...คนไขค้ ลอดบุตร...ชกั ค่ะ...คลอดเม่อื หา้ ทุ่ม...
ขณะน้ยี งั หมดสต.ิ ..ค่ะ...ค่ะ...ค่ะ..."

หลอ่ นวางหูโทรศพั ท์ วง่ิ ลงบนั ไดไปขา้ งลา่ งอย่างรวดเรว็ ...
ความอยากรูอ้ ยากเห็นเป็นสญั ชาตญาณของมนุษยท์ ุกคน ไม่
เฉพาะแต่อรชุน..คนไขเ้กือบทุกหอ้ ง รวมทงั้ ผูท้ ่มี าเฝ้าไขป้ ิดประตูโผล่หนา้
กนั สลอน
สตรชี ราทา่ ทางช่างพดู หลอ่ นมาเฝ้าไขล้ ูกสาวบอกกบั อรชนุ วา่
"คนไขห้ อ้ งสบิ สองเขาชกั ค่ะ ความจรงิ ออกลูกธรรมดาไม่นจะชกั
เลย แต่เหน็ พยาบาลเขาบอกวา่ คลอดดว้ ยวธิ ที าสลบ ก่อนคลอดมอื เทา้ บวม
..."
อรชุนทาหนา้ ทาตารบั รูไ้ ปกบั หล่อน หล่อนเล่าต่อไปอีกถงึ คนไข้
หอ้ งสบิ สอง

เคร่อื งแบบสขี าว
๓๖

"เพ่งิ คลอดเมอ่ื ทา้ ท่มุ น่ีเองแหละค่ะ เคราะหด์ นี ะท่มี เี ด็กเฝ้ าแลว้
เดก็ เฝ้ามนั เผอญิ ไมไ่ ดห้ ลบั ไปเสยี ก่อน แต่ก็...ลงชกั อย่างน้ีเหน็ จะรอดยาก
.... "

อรชุนพลอยใจหายไปดว้ ย...เขาเห็นหมอื นคนทวั่ ๆไป ไม่คุน้ กบั
ความเจบ็ ความตาย เสย่ี วสยองทจ่ี ะไดเ้หน็ คนเจบ็ ตายต่อหนา้ ต่อตา

หมอผูห้ ญงิ กบั พยาบาล ตอ้ งเป็นคนใจแขง็ เป็นพเิ ศษทเี ดยี ว..
กระเกดกลบั ข้นึ มาทางลฟิ ต์ มีบุรุษพยาบาลเอาหมอ้ ออกซิเจน
ตามมาดว้ ย
หลอ่ นรบี วง่ิ ไปทห่ี อ้ งพเิ ศษ หมายเลขสบิ สอง
อรชนุ ค่อย ๆ เดนิ ย่องแย่งตามไปชะงอ้ ดูทห่ี นา้ หอ้ งนนั้
เหน็ การะเกดกาลงั สาละวนใหอ้ อกซเิ จนแก่คนไขด้ ว้ ยวธิ สี อดสาย
ยางเขา้ จมกู หลอ่ นปฏบิ ตั งิ านของหลอ่ นอย่างแคลว่ คลอ่ งวอ่ งไว
เขาเพ่งิ ห็นหนา้ ท่ีอนั สาคญั ของหล่อนขณะน้ีเอง ผูห้ ญิงคนหน่ึง
ปรารภวา่
"ถา้ พยาบาลเวรคนน้ีแกไม่อยู่หรือไม่รีบว่งิ มาช่วย คนไขค้ งล้นิ
ขาดแน่ ๆ...ฉนั เหน็ ตอนกาลงั ชกั ...โอย๊ ...กลวั เหลอื เกิน พยาบาลเขาสติดี
ทาอะไรรวดเร็วเหน็ เฉย ๆ เมยๆ ไมใ่ คร่เอาไหนกบั ใคร..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗

นายแพทยเ์ วรเพ่ิงจะมาถึง เขารีบเขา้ ไปในหอ้ งตรวจดูอาการ
ซกั ถามการะเกดสองสามคา แลว้ ก็ออกมาโทรศพั ทถ์ งึ หมอเจา้ ของไข้

เขากลบั ไปสงั่ ยาฉีด การะเกดจงึ ออกมาจากหอ้ งวง่ิ ลงบนั ไดไปพกั
ใหญ่ จงึ วง่ิ กลบั ข้นึ มาพรอ้ มกบั ยาฉีดทห่ี ลอ่ นไปเบกิ มา

หลงั ฉีดยา คนไขย้ งั นอนสงบอยู่ หมอและการะเกดจงึ เดนิ ออกมา
ดว้ ยกนั อรชนุ ถามหมอวา่

"ไมเ่ ป็นอะไรแลว้ หรอื ครบั "
หมอตอบวา่
"กย็ งั ไมท่ ราบเลยครบั ตอ้ งรอถงึ พรุ่งน้เี ขา้ แกอาจจะฟ้ืน..."
นยั นต์ าของอรชนุ มองเลยไปยงั การะเกด
หนา้ ของหลอ่ นเรยี บเฉย ไมแ่ สดงความเหน็ดเหน่อื ยแต่อยา่ งใด
ทวา่ หลอ่ นกลา่ วกบั อรชนุ ดว้ ยเสยี งเครยี ด ๆ ว่า
"คุณออกมาทาไม แผลคุณยงั ไม่หายดีนะคะ ว่ิง ๆ เตน้ ๆ
ประเดยี๋ วเป็นอะไร ไปอกี คน..."

๕

อรชนุ กลบั เขา้ ไปในหอ้ งของเขา
เหตกุ ารณช์ ลุ มนุ วุน่ วายเมอ่ื ครู่น้ี ทาใหอ้ ดต่นื เตน้ ไมไ่ ด้
พรอ้ มกนั นนั้ ก็เกิดความรูส้ ึกว่า ผูห้ ญิงท่เี ป็นพยาบาลน่ีคงจะใจ
แขง็ พลิ กึ เพราะตอ้ งเผชญิ กบั ความเจบ็ ความตายอยู่ตลอดเวลา
อารมณ์มนั ถูกปลุกใหต้ ่นื เตน้ เสยี แลว้ นอนเท่าไหร่ก็นอนไมห่ ลบั
ทนกระสบั กระส่ายอยู่เกอื บสองชวั่ โมง ฟ้าก็เร่มิ สาง
คราวน้ไี มล่ งั เลทจ่ี ะกดออดตรงหวั เตยี ง
พกั เดยี วประตูหนา้ หอ้ งก็ถกู เคาะและผลกั เขา้ มา
ผิดหวงั อยู่ครามครนั ท่ีหนา้ ขาว ๆน้ันไม่ใช่หนา้ ขาวใสของ
พยาบาลทช่ี ่อื การะเกด
แต่เป็นพยบาลสาวใหญ่ หนา้ ตาย้มิ แยม้ อย่างอารมณด์ ี ทวา่ หลอ่ น
จะอารมณด์ กี บั ทกุ คน หรอื เฉพาะกบั บางคนก็ไมร่ ู ้
"ตอ้ งการอะไรคะ"
"ผม....เออ้ รูส้ กึ จะเจบ็ แผล"
เขาตอบสง่ ๆ ไปอยา่ งนน้ั เอง ไมไ่ ดเ้จบ็ ปวดอะไรดอก เพยี งแต่ตงึ
ๆ คนั ๆ
"หรอื คะ คณุ ลกุ ข้นึ เดนิ มากหรอื เปลา่ ....ไหนขอดฉิ นั ดูหน่อย...."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙

หล่อนตรงเขา้ มาหาเขา เลิกเส้ือข้ึนดึงปลาสเตอร์ท่ีปิดทบั มุม
ผา้ กอซ เลกิ ผา้ กอซบาง ๆ ข้นึ มองดูแผล

"เอ...แผลก็แหง้ ดนี ่ีค่ะ ไม่หน็ เป็นหนอง...แยกก็ไม่ไดแ้ ยก...เจ็บ
มากไหมคะ มอี าการไขห้ รอื เปลา่ "

หลอ่ นแตะตามแขนของเขา บน่ วา่
"ตวั ก็ไมไ่ ดร้ อ้ น"
อรชนุ มองดูป้ายช่ือ หลอ่ นช่อื สมรมง่ิ ...อายุเหน็ จะในราวส่สี บิ กว่า
ๆ
เขาก็เหมือนคนอ่ืนๆทวั่ ไป พอใจท่ีมีคนกุลีกุจอ และเห็นใน
ความสาคญั
"คงไมป่ ็นไรหรอกครบั เจบ็ นิด ๆ เทา่ นนั้ เอง...คนไขค้ ลอดลูกเมอ่ื
คนื น้เี ป็นไงบา้ งครบั "
"ใครคะ...ออ๋ ...ยงั ไมฟ่ ้ืนเลยค่ะ แต่คงไมเ่ ป็นไรแลว้ เคราะหแ์ กยงั
ดที แ่ี กไ้ ขไดท้ นั ท่วงที พยาบาลเวรเมอ่ื คนื น้เี ขาสตดิ .ี .."
สมรมง่ิ นน้ั เป็นพยาบาลมานาน อายุอยู่ในวยั ท่ผี ูช้ ายชอบค่อนว่า
วยั พดู มาก และอยากรูอ้ ยากเหน็
และหลอ่ นกช็ ่างพดู ช่างคยุ ช่างอยากรูอ้ ยากเหน็ จรงิ ๆ เสยี ดว้ ย
"คนทช่ี ่อื การะเกดใช่ไหมครบั "

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๐

"ค่ะ...รอประเดยี๋ วนะคะ ดฉิ นั ขอวดั ปรอทหน่อย เผอ่ื จะมไี ข.้.. "
หลอ่ นกลบั ออกไปอดึ ใจเดยี ว กก็ ลบั เขา้ มาใหมพ่ รอ้ มกบั ถอื ปรอท
สลดั ไปมา
อรชนุ ตอ้ งยอมอมปรอท แลว้ กเ็ ลยตอ้ งหยุดพูดไปโดยปรยิ าย
หลอ่ นดูนาฬกิ าขอ้ มอื พลางเหลอื บดูดอกแคทลยี าสลบั กนั ไป
"ดอกแคทลยี าน่ีสวยนะคะ ทนดดี ว้ ย ดอกไมอ้ ่นื ๆ เห่ยี วร่วงไป
เกือบหมดแลว้ คงอยู่ทนจนถงึ วนั ทค่ี ุณออกจากโรงพยาบาล...ถา้ คณุ ไมเ่ ป็น
อะไรแทรกข้นึ มา แต่หนุ่ม ๆ อย่างน้แี ขง็ แรง เหน็ จะไมม่ โี รคแทรกหรอกค่ะ
.... "
หลอ่ นดงึ ปรอทออกมาชูข้นึ ดู
"เอ...ไมเ่ หน็ มไี ขน้ ่คี ะ ถา้ แผลขา้ งในอกั เสบก็น่าจะมไี ข.้.. "
"คงเป็นเพราะผมลกุ ข้นึ เดนิ ตอนทเ่ี ขาเอะอะกนั น่ะครบั "
หลอ่ นย้มิ มองหนา้ คนไขอ้ ย่างพนิ ิจ
"อกี สองสามวนั กก็ ลบั บา้ นไดแ้ ลว้ ละค่ะ"
ขณะพูดในใจของหล่อนนึกราพงึ ว่า...อตี าคนน้ีพลิ กึ เช้ือสายจีน
หนา้ ตากลบั ไปคลา้ ยๆ แขก...
สมรมง่ิ เป็นคนปากเบา พอนกึ ราพงึ ปากกห็ ลดุ เป็นวาจาออกมาวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๑

อยู่ในมอื
"แปลกนะคะ ดฉิ นั ไมย่ กั เคยคิดวา่ คนนามสกลุ ตง้ั เจรญิ กิจ จะมี

หนา้ ตาคลา้ ย ๆ แขก"
อรชนุ หวั เราะ...พวกสาวใหญ่น่ีดูเป็นกนั เองและคุน้ เคยกบั คนงา่ ย

กวา่ พวกผูห้ ญงิ สาว ๆ
โดยเฉพาะผูห้ ญงิ สาวทช่ี ่ือการะเกด เขาไมเ่ หน็ มเี หตผุ ลเลยสกั นดิ

ทห่ี ลอ่ นจะตอ้ งระมดั ระวงั ตวั ถงึ ขนาดนนั้
มนั อดทาใหเ้ขารูส้ กึ อคตไิ มไ่ ดว้ ่าหลอ่ น 'ตงั้ แงก่ บั เขา เพราะอยาก

ใหเ้ป็นจดุ เด่นเรยี กรอ้ งความสนใจ
เขาตอบสมรมง่ิ วา่
"คณุ ย่าของผม ทา่ นเป็นคนในสกลุ ทม่ี ชี ้อื สายแขก..."
เขาเอ่ยถงึ สกลุ ใหญ่สกลุ หน่งึ พดู งา่ ย ๆ ต่อไปวา่
"ใคร ๆ เขาวา่ ผมเหมอื นคณุ ย่า"
สมรมง่ิ รอ้ งออ้ ...หล่อนย้มิ กบั เขาอกี ครงั้ หน่ึงก่อนเดนิ ผละไป พอ

ถงึ ประตูหลอ่ นหนั มาบอกเขาวา่
"สายหน่อยหมอนิพทิ คงมาเย่ยี มคุณ อาจารยห์ มอโอบฝากคณุ ไว้

กบั หมอนพิ ทิ

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๒

สมรมง่ิ ผลกั ประตูออกมา...ยงั เชา้ มาก ภารโรงเพง่ิ จะเร่มิ ทาความ
สะอาดพ้นื หลอ่ นรบี มาแต่เชา้ มดื ในวนั น้ี เพราะการะเกดโทรศพั ทไ์ ปบอก
เร่อื งคนไขท้ ส่ี มรมง่ิ ช่วยหมอสวาททาคลอดเมอ่ื คนื น้ี

พอหล่อนมาถงึ ก็อนุญาตใหก้ าระเกดกลบั ไปพกั ผ่อน ตามสทิ ธิ
ของพยาบาลเวรทต่ี อ้ งอยู่เวรกลางคนื

สมรมง่ิ เดนิ ออกมาพอดกี บั ลฟิ ตจ์ ากชนั้ ลา่ งข้นึ มาหยุด ประตูลฟิ ต์
อตั โนมตั เิ ปิดออก

แววจนั ทรก์ บั ยาวดีกา้ วออกมา ผูห้ ญิงอีกสองคนกา้ วตามหลงั
เดยี๋ วน้ี สมรมง่ิ รูจ้ กั คนทม่ี าเย่ยี มอรชนุ เกือบทกุ คน เพราะดูเหมอื นจะเป็น
คนทน่ี ่าสนใจดว้ ยกนั ทง้ั นน้ั

บงงคนเคยไดย้ นิ แต่ช่อื ในสมาคมของพวกไฮโซไซต้มี านาน...ไฮโซ
ไซต้อี นั สบั สนของกรุงเทพฯ ซง่ึ ไมย่ ากนกั ทใ่ี ครจะกา้ วเขา้ ไปมชี ่อื กบั เขา

เพราะคุณสมบตั สิ าคญั ท่สี ุด ไมใ่ ช่เช้อื สายเก่าแก่ ไม่ใช่เกียรตยิ ศ
ในทางใด ๆ ...คณุ สมบตั เิ หลา่ นนั้ สูค้ วามมงั่ คงั่ รา่ รวยไมไ่ ด้

สาวสวยสองนางทก่ี า้ วตามกนั ออกมา ย้มิ ใหส้ มรมง่ิ อย่างคนรูจ้ กั
กนั เผนิ ๆ ...คนหน่ึงนอ้ งสาวของอรชนุ อกี คนหน่งึ นยั วา่ เป็น 'แฟน'

"พอ่ื อเป็นยงั ไงบา้ งคะ วนั น้ี"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๓

ปารชิ าตนิ อ้ งสาวของเขาถามสมรมง่ิ หลอ่ นแต่งกายสวยงามดว้ ย
เส้ือผา้ จากหอ้ งเส้ือท่ีแพงท่ีสุด แต่ไม่สวมเคร่ืองประดบั ใด ๆ นอกจาก
นาฬกิ าเรอื นใหญ่เก๋

แคทลยี าแต่งกายสวยงามทนั สมยั เช่นกนั แตกต่างกนั นิดหน่อย
ตรงทห่ี ลอ่ นประดบั เคร่ืองเพชรบา้ ง คือแหวนและเขม็ กลดั พลอยประกอบ
เพชรเมด็ จวิ๋ ๆ

แววจนั ทรเ์ คยวพิ ากษว์ จิ ารณ์เร่ืองแต่งตวั ของปาริชาติและแคทลี
ยาว่า...คนมจี ริง ๆ ไม่ใคร่ชอบแต่งเพราะเบ่อื คนมนี ิด ๆหน่อย ๆ มกั จะ
ชอบแต่ง...

หลอ่ นหมายถงึ แต่งเคร่อื งเพชร
ปารชิ าตแิ ละแคทลยี า สนทนากบั สมรมง่ิ สองสามคาถงึ อาการของ
อรชนุ แลว้ ก็เดนิ เลยไป แววจนั ทรป์ รารภวา่
"คนไขร้ ายน้คี นเยย่ี มกนั คกึ คกั ตงั้ แต่เชา้ จรดคา่ ทกุ วนั "
สมรมง่ิ หวั เราะ
"ตอนกลางคนื ถงึ ไดเ้หงา..."
"อะไรเหงา....โทรทศั นก์ ็มี วทิ ยุก็มี น่ีถา้ ไนทค์ ลบั หรอื สนามกอลฟ์
ยกเชา้ มาไวใ้ นหอ้ งได้ แกคงยกเขา้ มาแลว้ "

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๔

เยาวดเี อ่ยข้นึ บา้ ง หลอ่ นรูจ้ กั อรชนุ เหมอื นทค่ี นหา่ ง ๆ รูจ้ กั คอื ฟงั
จากข่าว ท่เี ขาว่า ๆ กนั ก็เหมอื นผูช้ ายมฐี านะดสี ่วนมากนนั่ แหละ เท่ยี ว
คลบั เลน่ กอลฟ์ สนุกอยู่ในวงสมาคมของพวกเขา

หล่อนทง้ั สามวพิ ากษวจิ ารณ์กนั อีกคนละสองสามประโยค แลว้
ต่างก็แยกยา้ ยกนั ไปทางาน

แววจนั ทรฉ์ วยบญั ชีจ่ายยาสาหรบั คนไขห้ อ้ งต่าง ๆ ไปดว้ ย เพอ่ื
จดั ยาก่อน และหลงั อาหารเชา้ ใหค้ นไข้

ผ่านหอ้ งของอรชนุ หลอ่ นอดชาเลอื งดูประตูไมไ่ ด้
ก็สนใจเหมอื นทผ่ี ูห้ ญงิ ทง้ั หลายควรจะสนใจนน้ั แหละ
คลอ้ ยหลงั ใหป้ ระตูหอ้ งไปเพยี งนิดเดยี ว หล่อนเหลยี วกลบั ไปดู
เห็นคนอีกสามส่ีคนเดินออกมาจากลฟิ ต์เกาะกลุ่มกนั ตรงมายงั หอ้ งของ
อรชนุ เสยี งคยุ กนั จอ้ กแจก้ จนแววจนั ทรอ์ ดน่วิ หนา้ ไมไ่ ด้
"เฮอ้ !...ออ..."
หนุ่มนอ้ ยเอวเลก็ เอวบางผูเ้ ปิดประตูใหค้ นอ่นื อกี สามคนเดนิ เขา้
ไปก่อนตวั เอง สง่ แต่เพยี งเสยี งทนั ทที ป่ี ระตูมองเหน็ หนา้ คนป่วย
"อวั ๊ รูจ้ กั ดอกการะเกดแลว้ โวย้ เอามาใหล้ ้อื ดูดว้ ยน่ไี ง..."
เขาชูดอกไมท้ บ่ี อกวา่ คอื ดอกการะเกดใหอ้ รชนุ ดู

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๕

ดอกเลก็ ๆ ประมาณสกั เท่าหวั แมม่ อื สขี าวนวลซ่อนอยู่ใน
ระหวา่ งใบหอ่ หมุ้ คลา้ ยใบเตยกวา่ มหี นามแหลมตามขอบใบ

เขาบน่ วา่
"หนามคมฉิบหา..."
แลว้ กใ็ หอ้ รรถาธบิ ายต่อเมอ่ื เหน็ สายตาของใครต่อใครตง้ั คาถาม
"มีพยาบาลคนหน่ึงช่ือการะเกด ออเขาเลยเกิดสงสยั ว่าดอก
การะเกดหนา้ ตามนั เป็นยงั ไง...เมอ่ื วานน้ีผมไปบา้ นเพอ่ื นคนหน่ึง เผอญิ ไป
เหน็ เขา้ เลยขอเขามาใหอ้ อดู"
เขาเดินตามหลงั คนอ่ืน ๆไปยงั เตียงคนไข้ ย่ืนดอกไมใ้ หอ้ รชุน
บอกแกมหวั เราะวา่
"หอมโวย้ หอมอ่อน ๆ แต่ระวงั หน่อยนะเวลาดม เดยี๋ วหนามแทง
จมกู ตาย ห-่ ...เมอ่ื วานอวั ๊ โดนมาแลว้ "
หนา้ ตาของเขาทาใหค้ นอน่ื ๆ อดหวั เราะไมไ่ ด้ อรชนุ ยกข้นึ ดมห่าง
ๆ ขณะทแ่ี คทลยี าถามวา่
"ยายพยาบาลทค่ี ุณออวา่ ปากจดั ใช่ไหม"
"คนท่เี ขา้ มาอาละวาดวนั แรกไงล่ะ ท่ไี ออ้ อมนั จะกินนา้ แกเขา้ มา
เอด็ เอานนั่ แหละ..."
สหายหนุ่มอกี นายหน่งึ บอก วจิ ารณต์ ามวสิ ยั ผูช้ ายวา่

เคร่อื งแบบสขี าว
๔๖

"ทจ่ี รงิ หนา้ ตาสวยดเี หมอื นกนั แต่ท่าทางเอาเร่อื งเป็นบา้ "
อาสะใภข้ องอรชุน...คุณหญิงสิริลกั ษณ์ ตงั้ เจริญกิจ ซ่ึงกาลงั
สารวจอะไรต่ออะไรในตูเ้ยน็ ตงั้ แต่เขา้ มาในหอ้ งหนั มาเอ่ยข้นึ บา้ งวา่
"นางพยบาลท่ีช่ือการะเกดน่ะรึ หลานคุณกมลาไงล่ะ เจา้ ของ
เมตตาผดงุ ครรภ"์
"อยุ๊ หยู..."
สหายคนทน่ี าดอกการะเกดมาแสดงอทุ าน
"เมตตาผดุงครรภ์ ใครๆ เขาก็รูว้ ่าท่ีจริงไม่ไดผ้ ดุงครรภน์ ่ีครบั
คุณอา...ทาลายครรภต์ ่างหาก"
"ก็นนั่ แหละ....เขาก็รู ้ ๆ กนั ทงั้ นน้ั แต่คุณกมลาเขาก็ทามานาน
แลว้ เร่อื งอยา่ งน้ถี งึ รูก้ ท็ าเป็นไมร่ ูไ้ ดน้ ่นี ะ"
"งนั้ ยายการะเกดน่ี แกก็ตอ้ งมีส่วนดว้ ยแน่ ๆ เพราะแกเป็น
พยาบาล"
นอ้ งสาวของอรชุนปรารภ...ขณะท่อี รชุนโยนดอกการะเกดลงบน
โตะ๊ ขา้ ง ๆ เตยี ง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๗

ความรูส้ กึ เหน็ ใจและศรทั ธ ท่เี พง่ิ จะเร่ิมเกดิ ข้นึ นิดหน่อยเมอ่ื คนื น้ี
..ขณะทห่ี ลอ่ นวง่ิ กระหดื กระหอบช่วยเหลอื คนไขจ้ นตวั ปลวิ ดูเหมอื นจะจาง
หายไปหมดส้นิ ในทนั ทที ไ่ี ดย้ นิ วา่ หลอ่ นเป็นหลานสาวคณุ กมลา...

อรชุนรูส้ กึ ว่า เขาเกิดอารมณค์ ลา้ ยเสยี ดายบางส่งิ บางอย่างข้นึ มา
ครามครนั ทวา่ ตวั เองก็ไมร่ ูแ้ น่เหมอื นกนั วา่ เสยี ดายอะไร

๖

เชา้ วนั น้ีการะเกดมาถงึ โรงพยาบาลสายกว่าปกตเิ ลก็ นอ้ ย
เมอ่ื คนื หลอ่ นกลบั ไปคา้ งทบ่ี า้ นป้า
และก็...ตามเคย...การไปพบเหน็ และจาตอ้ งรบั รูอ้ ะไรต่าง ๆ ทน่ี นั่
ทาใหห้ ลอ่ นเกดิ ความหงดุ หงดิ เหมอื นทกุ ครงั้
วนั น้เี ป็นเวรของหลอ่ น ดูแลคนไขช้ น้ั สแ่ี ละชนั้ สามคู่กบั เยาวดี
เยาวดขี ้นึ ไปชนั้ สแ่ี ลว้ สมรมง่ิ กาลงั รอหลอ่ นอยู่
"หนูมาชา้ ไปหน่อยค่ะ พ่หี มอน มวั แต่โตว้ าทอี ยู่กบั คุณป้า...เม่อื
คนื น้ี ป้ากมั เกอื บทาคนไขต้ าย"
"งอมมาจากทอ่ี น่ื แลว้ กระมงั้ "
"ป้ากมั ควรจะแนะนาใหไ้ ปโรงพยาบาล มากกวา่ เอาตวั แกไว้ แต่น่ี
... "
"เงนิ หนาใช่ไหมละ่ แลว้ เจา้ ตวั เขากอ็ ายทจ่ี ะไปโรงพยาบาลดว้ ย"
"หนูอยากใหป้ ้ากมั เลกิ เร่อื งน้เี สยี ท.ี .. "
การะเกดย้มิ เลก็ นอ้ ยเหมอื นแค่น
"ป้ากมั แกบอกว่า ท่ที าอย่างน้ีเป็นการช่วยเหลอื อนาคตของเด็ก
และของสงั คม ไม่ใหเ้ดก็ ท่เี ขาไม่ตอ้ งการเกิดมาเป็นปญั หากบั สงั คมทหี ลงั
..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๙

"ความจรงิ ก็ถกู ของป้ากมั แกเหมอื นกนั "
สมรมง่ิ หวั เราะ
"บางประเทศในยุโรป เขายอมใหท้ าโดยไมผ่ ดิ กฎหมายดว้ ยซา้ "
"แต่น่ีมนั เมอื งไทย คนท่ที าอย่างน้ีรูอ้ ยู่เต็มอกว่าขดั ต่อกฎหมาย
ขดั ต่อศีลธรรม..."
การะเกดพูดเสยี งเคร่ง
สมรมง่ิ วา่
"เร่ืองน้ีเป็นปญั หาท่มี คี นมองดูไดส้ องแง่ แลว้ ก็ยงั เถยี งกนั อยู่ไม่
รูจ้ กั จบส้นิ แมจ้ นทกุ วนั น้"ี
การะเกดวางถว้ ยยาเลก็ ๆ ลงในถาด พรอ้ มกบั สลากเลขท่หี อ้ ง
ของคนไขเ้จา้ ของยา
สมรมง่ิ กลา่ วต่อไปวา่
"อย่าคิดมากไปเลยน่ะ เกด คดิ เสยี อย่างน้ีซิ ถงึ ป้ากมั แกจะไมท่ า
คนอ่นื เขาก็ทา อย่างหมอวริ ชั ก็รู ้ ๆ กนั อยู่ว่าแกรบั ทาเหมอื นกนั พ่วี ่าถึง
ยงั ไงก็ยงั ดกี ว่าใหเ้ทย่ี วชมซานหาพวกหมอเถอ่ื น ป้ ากมั แกทาอย่างมหี ลกั มี
เกณฑ.์ .."
"จะหลกั เกณฑย์ งั ไง ถา้ ถงึ สามส่เี ดอื นแลว้ มนั ก็อนั ตรายอยู่ดนี นั่
แหละ อย่างคนเมอ่ื คนื น้ี ถา้ ตามหมอนิพทิ ไปช่วยไมท่ นั ก็คงแย่"